Η Αλάσκα κατοικήθηκε πριν από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αμερικής. Διάφορες ομάδες ανθρώπων πέρασαν από την Σιβηρία τον Βερίγγειο πορθμό, όταν αυτός ήταν ακόμα ξηρά, πριν περίπου 15-20.000 χρόνια. Κατά την τελευταία περίοδο των παγετώνων, η στάθμη των ωκεανών ήταν πολύ χαμηλότερη από σήμερα(60 μέτρα), οπότε ο Βερίγγειος πορθμός από τη Σιβηρία στην Αλάσκα ήταν ξηρά - μια γέφυρα ανάμεσα στις δύο ηπείρους
Οι πρώτοι αυτοί έποικοι χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες:
Οι Ινουίτ ή Γιουπίκ, γνωστοί ως Εσκιμώοι πέρασαν από τη Σιβηρία και εγκαταστάθηκαν στις ΒΔ ακτές του αρκτικού ωκεανού γύρω στο 2000 π.Χ. Τα περίφημα σπίτια τους από πάγο, τα ιγκλού, χρησιμοποιούντο σπάνια ως μόνιμη κατοικία – συνήθως ήταν προσωρινά καταλύματα κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.  
Οι Αλεούτοι εγκαταστάθηκαν στις Αλεουτίνες νήσους γύρω στο 1000 π.Χ. και κυνηγούσαν θαλάσσια θηλαστικά για τροφή και ρουχισμό.
Οι Αθαμπάσκοι ήταν νομάδες στο εσωτερικό.
Οι Τλινγκίτ ζούσαν στις θερμότερες ΝΑ ακτές.
Απόγονοι όλων αυτών των ομάδων υπάρχουν μέχρι σήμερα στην Αλάσκα.
Το 1741 ο Ολλανδός εξερευνητής Vitus Bering (Βίτος Μπέρινγκ), στην υπηρεσία του τσάρου της Ρωσίας ήταν ο πρώτος λευκός που πάτησε το πόδι του στη γη της Αλάσκας. Πέθανε από σκορβούτο πριν προλάβει να επιστρέψει στη Ρωσία, όμως το πλήρωμά του ανέφερε για τον τεράστιο αριθμό από ενυδρίδες και γουνοφόρες φώκιες που υπήρχε στις ακτές της Αλάσκας.
Έτσι, τους πρώτους μόνιμους οικισμούς εγκατέστησαν στην Αλάσκα Ρώσοι έμποροι. Αναζητώντας γουναρικά, εξερεύνησαν την ακτή από τις Αλεουτίνες ως την Καλιφόρνια. Στην περιοχή που οι Ινδιάνοι ονόμαζαν Αλάσκα (δηλ. μεγάλη στεριά) βρήκαν άφθονες γούνες θαλάσσιων ζώων, που αγόραζαν φθηνά από τους ιθαγενείς και πουλούσαν στους γουνεμπόρους. Στην περιοχή αυτήν, που της έδωσαν το όνομα Ρωσική Αμερική, εγκατέστησαν την πρωτεύουσά τους, το Νέο Αρχάγγελο (αργότερα Σίτκα).
Οι Βρετανοί έφθασαν όταν ο James Cook άρχισε τις εξερευνήσεις στην περιοχή αναζητώντας το βόρειο πέρασμα μεταξύ Ειρηνικού και Ατλαντικού ωκεανού. Από το νησί του Βανκούβερ, ο Κουκ έπλευσε το 1778 προς τη νοτιοκεντρική Αλάσκα (Cook Inlet) και συνέχισε προς τις Αλεουτίνες νήσους, τη θάλασσα του Μπέρινγκ και τον Αρκτικό ωκεανό.  
Την εποχή εκείνη η Αλάσκα ήταν αγριότοπος, όπου πολλοί πέθαιναν από πείνα, ασθένειες και επιδρομές Ινδιάνων. Πολλοί γενναίοι αγωνίζονταν να εξασφαλίσουν την αποικία στη Ρωσία και ανάμεσά τους ο Αλέξανδρος Μπαράνοφ και Γρηγόριος Σέλιχοφ. Αλλά οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να διαφυλάξουν το γουνεμπόριό τους από τη διείσδυση ξένων εμπόρων και ο τσάρος θεωρούσε πολυδάπανη τη συντήρηση της απόμακρης αυτής αποικίας. Επιθυμούσε να απαλλαγεί από αυτήν και θεωρούσε προτιμότερο να την έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρά ένας από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές του. Καθώς ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Ουίλλιαμ Σιούαρντ οραματιζόταν την απόκτηση όλης της Βόρειας Αμερικής, ενθουσιάστηκε όταν πληροφορήθηκε τις προθέσεις του τσάρου. Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν μυστικά. Όταν έγινε γνωστό το σχέδιό του, ξεσηκώθηκε θύελλα αποδοκιμασίας από το Κογκρέσο και τον τύπο, που αποκαλούσε την Αλάσκα "Τρέλα του Σιούαρντ", "Ψυγείο του Σιούαρντ". Ο Σιούαρντ επέμεινε και στις 18 Οκτωβρίου 1867 η Αστερόεσσα κυμάτιζε στη Σίτκα. Το Κογκρέσο πολύ απρόθυμα ενέκρινε, μετά ένα χρόνο, το κονδύλιο για την αγορά, 7.200.000 δολάρια (περίπου μισό σεντ το στρέμμα), σε απίστευτα δηλαδή χαμηλή τιμή. Όμως η Αλάσκα αποδείχθηκε σύντομα ένα πραγματικό χρυσωρυχείο. Το 1880 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τζούνο, 18 χρόνια αργότερα κοντά στο Νόμε και το 1902 κοντά στο Φαίρμπανκς. Ως το 1906 περισσότερα των 7.000.000 δολαρίων είχαν αποσβεστεί μόνο από τον χρυσό.
Το 1900 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από τη Σίτκα στο Τζούνο.
Η Αλάσκα αποτέλεσε διαμέρισμα των ΗΠΑ που διοικείτο από την Πολιτεία του Όρεγκον. Επί δεκαεπτά χρόνια, το Κογκρέσο αρνούνταν να δώσει στην Αλάσκα οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πάντως, το 1884 η Αλάσκα έγινε διαμέρισμα με κυβερνήτη, δικαστή και φοροεισπράκτορα. Η εξόρμηση για χρυσό περί τα τέλη του αιώνα, πρόσθεσε και άλλες κρατικές υπηρεσίες στην Αλάσκα. Το 1906 η Αλάσκα απέκτησε αντιπροσωπεία στο Κογκρέσο, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Έξι χρόνια παραχωρήθηκε αργότερα στους κατοίκους το δικαίωμα εκλογής νομοθετικού σώματος, αλλά το Κογκρέσο διατήρησε το βέτο στις αποφάσεις του.
Κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι Ιάπωνες κατέλαβαν μερικές από τις Αλεουτίνες, οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν τη στρατηγική σημασία της Αλάσκας και εγκαθίδρυσαν στο έδαφός της ένα ολόκληρο δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Ο πολεμικές ανάγκες είχαν ως αποτέλεσμα την αποπεράτωση, το 1942, της Δημόσιας Οδού Αλάσκας, από τη  Βρετανική Κολούμπια στο Φαίρμπανκς.
Μετά τον πόλεμο οι απαιτήσεις των κατοίκων για αυτοκυβέρνηση ικανοποιήθηκαν, με την ανακήρυξή της σε πολιτεία, το 1959 (επί προέδρου Αϊζενχάουερ). Η ανακήρυξη σε πολιτεία σήμαινε ότι οι κάτοικοι της Αλάσκας ήταν ελεύθεροι να αποφασίζουν τον τρόπο εκμετάλλευσης των φυσικών τους πηγών.
Το 1968 ανακαλύφθηκαν τεράστια αποθέματα πετρελαίου στο Prudhoe Bay, στον Αρκτικό ωκεανό. Ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας ολοκληρώθηκε το 1977 και έχει μήκος 1270 χιλιόμετρα από το Prudhoe Bay στο Valdez. Κύριοι κλάδοι της οικονομίας της Αλάσκας είναι το πετρέλαιο, η αλιεία, η ξυλεία και ο τουρισμός. Επίσης από το έδαφός της εξορύσσονται χαλκός, χρυσός, κασσίτερος, λευκόχρυσος και άργυρος.