«Την ημέρα αυτή ο Πέρσης βασιλιάς φορούσε το στέμμα με τον κύκλο του ήλιου, και ως πρώτος ιερέας στον Ναό της Φωτιάς μοίραζε πλούσια δώρα στον λαό του».
Οι παραδόσεις για τις γιορτές Νοβρούζ (ή Νεβρούζ) χάνονται μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών και τα διδάγματα του ζωροαστρισμού: ήταν την πρώτη μέρα του νέου έτους, σύμφωνα με το ημερολόγιό τους, όταν οι Ζωροάστρες γιόρταζαν το Νοβρούζ, την αλλαγή της εποχής και τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, τη συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζουν περίπου 300 εκατ. άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία, η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ιρακινό Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, η Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν.

Στο Ουζμπεκιστάν το Νοβρούζ γιορτάζεται οικογενειακά, σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, όπως ο δυτικός κόσμος γιορτάζει την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι καθαρίζουν και τακτοποιούν τα σπίτια τους, αγοράζουν καινούργια ρούχα, και την ημέρα της εαρινής ισημερίας μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, ετοιμάζουν παραδοσιακά πιάτα, αλμυρές και γλυκές γεύσεις, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν δώρα.

Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική εικόνα της Σλοβενίας, και σίγουρα η πρώτη που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για τη Σλοβενία. Η πανέμορφη λίμνη Μπλεντ, στα βορειοδυτικά της χώρας, στα όρια του Εθνικού Πάρκου Τρίγκλαβ, είναι το Νο1 τουριστικό αξιοθέατο, χάρη κυρίως στο γραφικό νησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της. Στο νησάκι δεσπόζει ο ναός της Κοίμησης, του 17ου αι., με τους δικούς του θρύλους να συνοδεύουν τη δημιουργία του.

Τα Σπήλαια Πόστοϊνα είναι ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα από σπηλιές, σήραγγες και περάσματα συνολικού μήκους περίπου 24 χιλιομέτρων και ηλικίας… δύο εκατομμυρίων ετών! Είναι δημιούργημα του ποταμού Πίβκα, που διασχίζει ένα υπόγειο πέρασμα, κοντά στην είσοδο των σπηλαίων. Η πρώτη καταγραφή που υπάρχει και που μιλά για τα σπήλαια αυτά μάς φέρνει πίσω στον 17ο αιώνα, αν και πρέπει να ήταν ήδη γνωστά στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής για πολύ περισσότερο: αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν επιγραφές που βρέθηκαν μέσα στα σπήλαια και που χρονολογούνται γύρω στις αρχές του 13ου αιώνα.
Η τουριστική αξιοποίηση ξεκίνησε σχετικά νωρίς, το 1819, αν και φυσικά όχι με την έννοια που σήμερα αντιλαμβανόμαστε όταν λέμε «τουριστική αξιοποίηση». Αφορμή στάθηκε η επιθυμία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου να επισκεφθεί την Πόστοϊνα . Η συνέχεια υπήρξε μάλλον γρήγορη και σίγουρα εντυπωσιακή: το 1872 τοποθετήθηκαν σιδηροτροχιές για τους επισκέπτες, ενώ σκεφθείτε μόνο τα σπήλαια της Πόστοϊνα ηλεκτροδοτήθηκαν το 1884, πριν ακόμα φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα στην Λιουμπλιάνα!
Από τα περίπου 24 χιλιόμετρα των σπηλαίων, τα πέντε είναι επισκέψιμα.

Η επίσκεψη στα Σπήλαια Πόστοϊνα περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Versus!

Ο Χριστόφορος Κολόμβος δήλωσε λάτρης της  και πώς άλλωστε να μην το κάνει; Το φημισμένο νησί για τους ιδιαίτερους κήπους του και τις μαγευτικές παραλίες αφήνει έντονο το στίγμα του με το γαλλικό στοιχείο να κυριαρχεί. Εδώ, η αρχοντιά, η κρεολική κουζίνα και η καλή μουσική συνυπάρχουν αρμονικά με τις φυτείες του ανανά και της μπανάνας που περιβάλλουν τις ολόλευκες παραλίες, με το κύμα να κάνει σιγόντο στα όνειρα των επισκεπτών. Αν σε όλα αυτά συνυπολογιστεί πως λόγω της γαλλικής κτήσης η χρήση του ευρώ κυριαρχεί, τότε καταλαβαίνει κανείς πως τα καταστήματα και τα εστιατόρια είναι γεμάτα κόσμο που ανυπομονεί να ζήσει μαγικές στιγμές σε αυτόν τον παράδεισο.

Η Γουαδελούπη μαζί με τη Μαρτινίκα είναι τα δύο μεγαλύτερα νησιά των Γαλλικών Αντιλλών ή Μικρών Αντιλλών. Λένε πως μοιάζει με φτερά πεταλούδας, μιας πεταλούδας που τα έντονα χρώματά της αντικατοπτρίζονται πλήρως στον έντονο τρόπο ζωής που κυριαρχεί στο νησί. Εδώ, δεν ησυχάζει κανείς ποτέ, αφού υπάρχουν τόσα πολλά να δει και να κάνει κανείς που η λέξη «μονοτονία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγια του επισκέπτη. Είτε ο προορισμός είναι το πάρκο Καρουκέρα με τους βοτανικούς κήπους είτε το τροπικό ηφαιστιογενές δάσος με τους πανύψηλους καταρράκτες του Μπας Τερ, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μοναδική εμπειρία από αυτές που πρέπει κανείς να ζήσει για να αντιληφθεί το μεγαλείο της φύσης αλλά και της ζωής. Εδώ βρίσκει κανείς μουσεία για τα πάντα, από μουσείο μπανάνας μέχρι ρουμιού. Και φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψει να δοκιμάσει την τοπική κουζίνα, μια εμπειρία ιδανική για απαιτητικούς ουρανίσκους. Η παπάγια αποτελεί κυρίαρχη γεύση –απολαμβάνει τον θρόνο της μεταξύ των σεφ-,  ενώ οτιδήποτε πικάντικο έχει μια θέση του εδώ.

Αιώνες τώρα το γιγαντιαίο πέτρινο σύμπλεγμα 800 και πλέον σκοτεινόχρωμων βράχων αποτελεί όχι μόνο τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της Ορθοδοξίας. Εδώ η απεραντοσύνη της φύσης και η πνευματικότητα συνδιαλέγονται με τρόπο μοναδικό, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο τους στους χιλιάδες επισκέπτες που συρρέουν από κάθε γωνιά της γης.
Από τις τριάντα μονές που μαρτυρούνται μέσα από τα ιστορικά στοιχεία λειτουργούν μόνον έξι σήμερα. Πολλά μικρότερα μοναστήρια, τα περισσότερα από τα οποία ιδρύθηκαν τον 14ο αιώνα, είναι εγκαταλελειμμένα, ωστόσο ο απόηχος της βαθιάς θρησκευτικότητας που αποπνέουν παραμένει ολοζώντανος, θυμίζοντας το μεγαλείο παλαιότερων εποχών.