test exp

Ο καλά κρυμμένος θησαυρός της Βιρμανίας
Το Versus Travel σας ταξιδεύει στο Hpa-An, την πρωτεύουσα της πολιτείας Κάρεν, μια γραφική πόλη στις ανατολικές όχθες του ποταμού Thanlwin. Περιτριγυρισμένη από ένα μαγευτικό τοπίο όπου δεσπόζουν ιερά βουνά και σπηλιές, η πόλη Hpa-An κρύβει απίστευτα μυστικά, αρχαίους μύθους και θρύλους για βασιλείς δράκους και… βατράχους.

Εξωτερικά χαρακτηριστικά των Μάγιας και μυστικά «ομορφιάς»
Οι Μάγιας είχαν στραβά πόδια, αφού, όταν ήταν μικροί, οι μανάδες τους τούς κουβαλούσαν καβάλα στο πίσω μέρος του σώματος τους. Καμάρωναν για το γεγονός ότι ήταν αλλήθωροι. Αυτό γινόταν επειδή  οι μητέρες τους, κατά την παιδική τους ηλικία, τους  κρεμούσαν ένα κουρελάκι που έφτανε μέχρι τη μέση των φρυδιών. Καθώς αυτό κουνιόταν, οι μικροί Μάγιας ύψωναν συνέχεια τα μάτια και έτσι κατέληγαν να μένουν αλλήθωροι. Είχαν πλακουτσωτά κεφάλια και μέτωπα, κατόρθωμα και αυτό των μανάδων τους. Μεγάλη τέχνη…! Τέσσερις με πέντε ημέρες μετά τη γέννα τεντώνανε το μωρό σε ένα μικρό κρεβάτι φτιαγμένο από ραβδάκια και εκεί, μπρούμυτα, του βάζανε το κεφάλι ανάμεσα σε δυο σανίδες, τη μια στο ινίο και την άλλη στο μέτωπο πιέζοντάς το πολύ δυνατά. Το είχαν εκεί να υποφέρει για μερικές μέρες, έτσι ώστε να μείνει το κεφάλι πλακουτσωτό, χαρακτηριστικό που είχαν όλοι τους.  Τρυπούσαν επίσης τα αυτιά των παιδιών, όπως έκαναν και οι γονείς τους.
Οι Ινδιάνες του Γιουκατάν δεν καλλωπίζονταν στο πρόσωπο, γιατί το θεωρούσαν ελαφρότητα. Είχαν τη συνήθεια να πριονίζουν τα δόντια τους , ώστε να τους δίνουν πριονωτή μορφή. Αυτήν τη δουλειά την έκαναν γριές, λιμάροντας τα δόντια με πέτρες και νερό. Οι Ινδιάνες τρυπούσαν τις μύτες τους στο τρυφερό κομμάτι που χωρίζει τα ρουθούνια αναμεταξύ τους και έβαζαν στην τρύπα μια κεχριμπαρένια πέτρα ως στολίδι. Στα  παιδιά τρυπούσαν τ’ αυτιά προκειμένου να φοράνε  κρίκους ή τους τα χαράζανε με βαθιές οδοντώσεις όταν τα προόριζαν για θυσίες. Οι άνδρες δεν είχαν γένια, καθώς, όπως έλεγαν, οι μανάδες τούς έκαιγαν το πρόσωπό τους με ζεματιστά πανιά, όταν ήταν παιδιά, ώστε να αποτρέπουν την τριχοφυία. Όλοι οι άντρες χρησιμοποιούσαν καθρέφτες  οι γυναίκες πάλι όχι. Συνήθιζαν, επίσης, να βάφουν το πρόσωπό τους κόκκινο για να δείχνουν πολύ άσχημοι, κάτι , όμως, για το οποίο καμάρωναν. Τους άρεσε να διακοσμούν το κορμί τους με μελάνι και χάραζαν απαλά τις ζωγραφιές πάνω τους, έτσι ώστε με το αίμα να μένουν σημάδια στο κορμί. Συνήθιζαν, μάλιστα, να χλευάζουν όσους δε διακοσμούσαν το κορμί τους.

Βασικές διατροφικές συνήθειες των Μάγιας
Το καλαμπόκι αποτελούσε τη βασική τροφή των Μάγιας. Το έβαζαν από το βράδυ στον ασβέστη μαζί με νερό. Με αυτόν τον τρόπο το πρωί ήταν μαλακό, μισοψημένο και ξεφλουδισμένο. Το άλεθαν και το έτρωγαν. Για τους οδοιπόρους ήταν μοναδική τροφή, γιατί μπορούσε να διατηρηθεί για  μήνες. Κάποιες φορές το  έλιωναν σε κούπα και το έπιναν ή έβγαζαν από αυτό το ζουμί του (γάλα) και το έπηζαν στη φωτιά. Το ρόφημα αυτό το έπιναν ζεστό για πρωινό, ενώ το περίσσευμά του το έπιναν μέσα στην ημέρα αντί για νερό.  Έτρωγαν  φαγητά μαγειρευτά από όσπρια και κρέας άγριων ή οικόσιτων πουλιών.  Αν δεν είχαν, όμως, κρέας έφτιαχναν σάλτσες με πιπέρι και όσπρια. Οι άντρες συνήθιζαν να τρώνε χωριστά από τις γυναίκες.

Διασκέδαση με κρασί και μιμήσεις
Οι ινδιάνοι του Γιουκατάν ήταν πρόσχαροι άνθρωποι. Έπιναν και γλεντούσαν με πολύ κρασί που έφτιαχναν από μέλι, νερό και μια ρίζα δέντρου. Το κρασί αυτό γινόταν πολύ δυνατό. Ο τρόπος επιστροφής των ανδρών στο σπίτι μετά την οινοποσία ήταν ευθύνη των γυναικών. Η διασκέδασή τους είχε πολλά κωμικά στοιχεία και  βασιζόταν κυρίως στη μίμηση. Οι Ισπανοί πολλές φορές πλήρωναν για να παρακολουθήσουν τέτοιες μιμήσεις.
  Οι γιατροί των Μάγιας και τρόποι ίασης
Υπήρχαν χειρουργοί ή για να το πούμε σωστά, μαγγανευτές, οι οποίοι θεράπευαν με βότανα και πολλές δεισιδαιμονίες. Οι γιατροί θεραπεύανε με αφαιμάξεις που γίνονταν στο μέρος που πονούσε ο ασθενής.

Οι Μάγιας ως έμποροι
Το επάγγελμα στο οποίο έκλιναν περισσότερο οι Μάγιας ήταν αυτό του εμπόρου, καθώς μετέφεραν αλάτι, ρουχισμό και σκλάβους στη χώρα του Ουλούα και του Ταμπάσκο  ανταλλάσσοντάς τα με κακάο και πέτρινες χάντρες, που ήταν και το νόμισμά τους. Με αυτές αγόραζαν συνήθως σκλάβους αλλά και άλλες χάντρες, πιο  καλές και φινετσάτες, τις οποίες φορούσαν οι ηγεμόνες ως κοσμήματα στις εορτές.

Προτερήματα των Μάγιας
Οι Ινδιάνοι είχαν την καλή συνήθεια να βοηθιούνται μεταξύ τους σε όλες τις δουλειές. Στον καιρό της σποράς αυτοί που δεν είχαν δικούς τους ανθρώπους για να σπείρουν, μαζεύονταν ανά 20 άτομα περίπου και επιδίδονταν στη δουλειά. Τόσο έντονα συμμετείχαν, που δεν εγκατέλειπαν μέχρι να τελειώσουν.Στις επισκέψεις τους οι Μάγιας πάντα έφεραν μαζί τους δώρο ανάλογο της κοινωνικής τους  θέσης. Ο οικοδεσπότης ανταπέδιδε με άλλο δώρο.  Επίσης, οι Μάγιας ήταν πολύ ανοιχτοχέρηδες και φιλόξενοι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τους έπρεπε να απολαύσει τη φιλοξενία τους, να φάει και να πιει. Και αν δεν είχαν, έψαχναν στη γειτονιά.

Η σημασία του ονόματος
Τα ονόματα των γονέων περνούσαν  πάντα στους γιους και όχι στις κόρες. Τους γιους και τις κόρες τους, τούς αποκαλούσαν με το όνομα του πατέρα και της μητέρας  αυτό του πατέρα ως κύριο και αυτό της μητέρας ως επώνυμο. Έτσι, ο γιος του Τσελ και της Τσαν λεγόταν Νατσαντσέλ, που σημαίνει «ο γιος της τάδε και του δείνα». Αυτός είναι και ο λόγος που οι Ινδιάνοι έλεγαν πως οι συνονόματοι συγγενεύουν και όσοι έφεραν το ίδιο όνομα συμπεριφέρονταν σαν συγγενείς μεταξύ τους. Γι’ αυτό, όταν κάποιος που προερχόταν από άγνωστη φύτρα, βρισκόταν σε ανάγκη, προσέφευγε στο όνομα. Στην περίπτωση αυτή, αν υπήρχε κάποιος που έφερε το ίδιο όνομα με αυτόν, τον καλοδεχόταν και του συμπεριφερόταν με κάθε φιλευσπλαχνία. Τέλος, καμιά γυναίκα και κανένας άνδρας δεν παντρευόταν κάποιον ή κάποια με το ίδιο όνομα, γιατί θεωρούνταν μεγάλη ατίμωση.

Η ιεραρχία και η πολεμική των Μάγιας
Οι Μάγιας είχανε πάντα δυο αρχηγούς  ένα μόνιμο, που το αξίωμα του ήταν κληρονομικό , και έναν έκτακτο, που τον διάλεγαν κάθε τρία χρόνια με πολλές τελετές για να διοργανώσει τη γιορτή που γιόρταζαν πανηγυρικά το μήνα Παξ, δηλαδή στις δώδεκα Μαΐου. Αυτόν τον αποκαλούσαν Νακόν. Αυτός ήταν επίσης αρχηγός ενός δεύτερου σώματος στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων της θητείας του, ο Νακόν δεν μπορούσε να βρεθεί με γυναίκα ούτε και να φάει κρέας. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και τρεφόταν με ψαρικά και ιγκουάνας. Δεν επιτρεπόταν να μεθύσει αυτήν την περίοδο. Διατηρούσε τα σκεύη και τα συνεργά του ξεχωριστά στο σπίτι του, δεν τον υπηρετούσε γυναίκα και δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις  με το χωριό. Αφού περνούσαν τα τρία χρόνια, μπορούσε να ζήσει και πάλι όπως πριν. Αυτοί οι δυο αρχηγοί επιλαμβάνονταν τα του πολέμου. Σε κάθε χωριό  υπήρχαν επιλεγμένοι άντρες για οπλίτες που, όποτε υπήρχε ανάγκη ,προστρέχανε με τα όπλα τους. Αυτούς τους ονόμαζαν ολκάνες. Σε περιπτώσεις  μεγάλων εχθροπραξιών, όταν οι οπλίτες αυτοί δεν επαρκούσαν, συνέλεγαν επιπλέον άτομα, τα οποία μοιράζονταν μεταξύ τους οι δυο αρχηγοί. Όλοι μαζί , με οδηγό τους  μια ψηλή σημαία, έβγαιναν σιωπηλά από το χωριό για να ριχτούν στους εχθρούς τους. Οι μάχες γίνονταν  με δυνατές κραυγές και ωμότητα. 
Τελετές - ανθρωποθυσίες
Οι ιερείς ήταν οι τσιλάνες. Το λειτούργημα των ιερέων ήταν να εφαρμόζουν πρακτικά τις γνώσεις τους και να τις μεταδίδουν ,να καταδεικνύουν τα προβλήματα υγείας και τον τρόπο ίασής τους, να κηρύσσουν την έναρξη στις διάφορες εορτές, να κάνουν τις θυσίες και να τελούν τα μυστήρια.  Το λειτούργημα των τσιλάνες ήταν να δίνουν στο λαό τις απαντήσεις σε σχέση με τα δαιμόνια.Ο ιερέας είχε ως βοηθούς του τους τσάσες, τέσσερις γέροντες που εκλέγονταν για το σκοπό αυτό . Οι νακόνες είχαν να κάνουν με δυο λειτουργήματα : το ένα ήταν μόνιμο και ελάχιστα τιμητικό , καθώς ήταν αυτοί που «άνοιγαν» τα στήθη των ατόμων που θυσίαζαν. Το άλλο, πολύ τιμητικό, είχε να κάνει με την εκλογή τους στο αξίωμα του δεύτερου αρχηγού.
Για να προσδώσουν επισημότητα και δέος στις γιορτές τους οι Μάγιας θυσίαζαν aνθρώπους.  Ανθρωποθυσίες γίνονταν επίσης και σε περιπτώσεις συμφορών ή αναποδιών, όπου συνεισφέρανε όλοι προκειμένου να αγοραστούν σκλάβοι. Άλλοτε προσέφεραν από ευσέβεια τα παιδιά τους τα οποία μέχρι την ημέρα της εορτής τα πρόσεχαν πολύ.  Οι ανθρωποθυσίες που περιγράφονται είναι ιδιαιτέρως φρικιαστικές, αφού έκοβαν κομμάτια από το σώμα και τρυπούσαν ή έγδερναν σημεία των θυσιαζομένων. Σε περιπτώσεις μεγάλων κακών έκαναν φοβερότερες θυσίες βγάζοντας την καρδιά του θύματος, αφού προηγουμένως είχαν καλύψει το κεφάλι του και είχαν χρωματίσει το κορμί του γαλάζιο. Ανοίγοντας το αριστερό σημείο του στήθους , του έβγαζαν την καρδιά και έβαφαν με το αίμα της το πρόσωπο του δαιμονίου, ενώ παράλληλα όλοι χόρευαν γύρω από το νεκρό σώμα. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι στη συνέχεια  επιδίδοντο και σε κανιβαλισμό.
Πρέπει, όμως, να κατανοήσουμε το λόγο που οι Μάγιας έκαναν ανθρωποθυσίες. Ούτε βάρβαροι ήταν ούτε ανθρώπινο σώμα ήθελαν να τρώνε.  Η τελετουργία ήταν επανάληψη του θείου δράματος. Οι Μάγιας πίστευαν ότι οι δημιουργοί-θεοί της δυναστείας τους κατέστρεψαν τους «πρώτους ανθρώπους» που είχαν πέσει θύματα των αμαρτιών και των ελαττωμάτων τους. Και οι ίδιοι οι θεοί ,όμως, καταστράφηκαν στο καταστροφικό-αναγεννητικό έργο τους. Έτσι, με την τελετή της ανθρωποθυσίας πίστευαν ότι επιστρεφόταν στους ίδιους τους θεούς μέρος του εαυτού τους, πλουτίζονταν και ολοκληρώνονταν , κλείνοντας έτσι τον κύκλο της δημιουργίας τους με την ενσωμάτωση του ύψιστου δημιουργού μέσα στα κτίσματά του την ώρα της δημιουργίας. Πέρα από τις καθιερωμένες ημερομηνίες θυσιών, οι άνθρωποι έπρεπε να πληρώσουν το «χρέος» τους και όποτε ο θεός τους το θύμιζε με συμφορές, γιατί είχαν αμαρτήσει ξανά και δεν είχαν πια άλλη λύση πέρα από τη θέωση. Αυτό ήταν για τους Μάγιας η ανθρωποθυσία : μια δημιουργική καταστροφή. Η κατανάλωση κρέατος ήταν απλώς μια θεοφαγία και όχι ανθρωποφαγία. Όταν  το θύμα στη θυσία ήταν άνθρωπος, αποκτούσε τη μορφή των θεοτήτων. Γι ‘ αυτό και πρόσεχαν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά που έμελλε να θυσιαστούν, καθώς γι’ αυτούς ήταν θεοί. Γι’ αυτόν το λόγο συχνά ήταν τιμή για κάποιον να θυσιαστεί. Υπάρχουν μάλιστα και μαρτυρίες που λένε ότι, όταν έπαιζαν το γνωστό παιχνίδι με την μπάλα , ο νικητής θυσιαζόταν στους θεούς, ενώ σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες ήταν τιμή για το νικητή μαχών να θυσιαστεί. Πρέπει,βέβαια, να τονίσουμε ότι στην ουσία οι πηγές μας για τους Μάγιας προέρχονται από  τους Ισπανούς, μια και μας παραδίδονται ελάχιστες πηγές από τους ίδιους τους Μάγιας. Δεν αποκλείεται έτσι να έχουν φτάσει σε εμάς και υπερβολές από τους Ισπανούς, ίσως στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις δικές τους ιεροσυλίες και ασέλγειες στους λαούς της αμερικανικής ηπείρου. Εξάλλου, ο Χριστιανισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός που ακολούθησε  επέφερε και την ολοκληρωτική καταστροφή της φορητής πολιτιστικής κληρονομιάς των Μάγιας με εξαίρεση τεσσάρων ολιγοσέλιδων κωδίκων, οι οποίοι, άγνωστο πώς, διεσώθησαν. Πρόκειται για τους οι κώδικες της Δρέσδης, της Μαδρίτης, των Παρισίων και του Γκρόλιερ (Grolier). Από τους κώδικες αυτούς προέρχονται οι πληροφορίες περί αστρονομίας και ημερολογίων που μας διασώζονται. Μοναδικές άλλες πηγές αποτελούν το βιβλίο Πόπολ Βου (PopolVuh: Βιβλίο Συμβουλών) και τα βιβλία Τσιλάμ Μπαλάμ (ChilamBalam: Βιβλίο του Προφήτου Μπαλάμ). Το πρώτο χρονολογείται στη Μετακλασική περίοδο, περιλαμβάνει μυθιστορία της φυλής των Κιτσέ (Quiché) και προέρχεται από τα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑΣ ΚΑΙ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 2012
Το πρώτο ημερολόγιο των Μάγιας
1 έτος Τσολκίν = 260 ημέρες
Ο θεμέλιος λίθος του κεντροαμερικάνικου ημερολογιακού συστήματος είναι το Τzolkin των 260 ημερών (προφέρεται τσολ-κιν και προέρχεται από τον όρο των Μάγιας chol-qih ή αλλιώς «μέτρημα ημερών»). Αποτελείται από 13 αριθμούς και 20 σύμβολα ημερών. Κάθε σύμβολο έχει ένα αμφίσημο νόημα με πολλά επίπεδα γλωσσικών λογοπαιγνίων και μεταφυσικών αναφορών, τα οποία προσφέρουν μια πλούσια βάση για τους ιερείς των Μάγιας, ώστε να υφαίνουν τις ερμηνείες τους.
Γιατί οι Μάγιας επέλεξαν τον αριθμό 260
1Ος  Λόγος : Ανθρώπινοι κύκλοι
Πρώτον, οι χρονομέτρες των Μάγιας (ιερείς που μετρούν τα ημερήσια ζώδια), λένε ότι οι 260 ημέρες βασίζονται στην περίοδο της ανθρώπινης κύησης ( 9 δικοί μας μήνες κύησης  - 40 εβδομάδες από την τελευταία περίοδο χ 7 ημέρες = 280 περίπου. Οι Μάγιας μετρούσαν από την ημέρα που η γυναίκα αντιλαμβανόταν ότι δεν έχει περίοδο, άρα γι’ αυτούς περίπου 260 ημέρες διαρκούσε η περίοδος της κύησης). Έτσι,  οι μαμμές των Μάγιας χρησιμοποιούν τον κύκλο του τσόλκιν για να υπολογίσουν την ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού προσθέτοντας 260 ημέρες στην ημέρα κατά την οποία μια γυναίκα αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει περίοδο. Αυτό αποκαλύπτει τη λειτουργία του τσόλκιν στον τομέα της ανθρώπινης βιολογίας. Επίσης, δείχνει γιατί τα σημαντικά γεγονότα της ζωής συμβαίνουν συχνά γύρω από τα γενέθλια τσόλκιν.
2ος Λόγος : Γήινοι κύκλοι
Δεύτερον, το διάστημα ανάμεσα στη σπορά και στο θερισμό του καλαμποκιού στη Γουατεμάλα είναι 260 μέρες. Σύμφωνα με το μύθο της δημιουργίας των Μάγιας, οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από ζυμάρι καλαμποκιούν  συνεπώς, αυτό είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης κύησης σε γεωργικό επίπεδο.
3ος Λόγος : Ουράνιοι κύκλοι
Οι Μάγιας θεωρούσαν την Αφροδίτη ως τον σημαντικότερο αστέρα, σύντροφο του Ηλίου. Οι αστρολογικές γνώσεις των Μάγιας ήταν εντυπωσιακές και γνώριζαν  ότι η Αφροδίτη έχει ηλιακή ανατολή ως Αυγερινός (Tσάκ Εκ, ChakEk’),  και ακρονύκτιο ως Αποσπερίτης (Λαμάτ, Lamat). Το γήινο έτος έχει ακριβή διάρκεια 365.24218408 ημέρες, ενώ το έτος της Αφροδίτης 224.69426222 «γήινες» ημέρες. Κατά συνέπεια, οι δύο πλανήτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε σύνοδο (ευθυγράμμιση - και άρα θα φαίνεται στο ίδιο σημείο του ουρανού) κάθε 8 γήινα και κάθε 13 έτη της Αφροδίτης.  Με αστρονομική, όμως, παρατήρηση αποκαλύφθηκε ότι η Αφροδίτη βρίσκεται 0.89906378 της ημέρας εμπρός από το σημείο που ευρίσκεται η Γη στο τέλος της οκταετίας. Έτσι, με τη δική μας διάρκεια του έτους χάνουμε 0,899 Χ 24 ώρες, δηλαδή περίπου 21 ώρες αν (ανά;;) 8 χρόνια που είναι η ευθυγράμμιση. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αλλά αν το δούμε σε κλίμακα για παράδειγμα 100 χρόνων, η απόκλιση θα ήταν  11 ημέρες !! Αυτό για τους Μάγιας ήταν πολύ σημαντικό, μια και ,όπως προαναφέραμε, επρόκειτο για το σημαντικότερο αστέρι τους και βάσει αυτού σχεδίαζαν πολλά. Για παράδειγμα  φοβούνταν ιδιαιτέρως την ηλιακή ανατολή της Αφροδίτης και τη θεωρούσαν εξαιρετικά δυσοίωνη , ενώ  κατά περιπτώσεις σχεδίαζαν πολέμους συμφώνα με τη θέση της ( «πόλεμοι των άστρων» του Τικάλ).Παρακολούθησαν, έτσι, για χρόνια την κίνηση της Αφροδίτης και παρατήρησαν το παραπάνω, ότι δηλαδή η Αφροδίτη στον 14ο κύκλο της, μετά από ακριβώς 8 γήινα χρόνια , δεν ήταν ακριβώς στο σημείο που την περίμεναν. Ήταν λίγο πριν εκεί κατά 0,89906378 της ημέρας. Αυτό δεν τους άρεσε καθόλου, γιατί στερούνταν την αρμονία που ήθελαν. Έτσι, έπρεπε να επινοήσουν μια άλλη διάρκεια του χρόνου με την οποία η παραπάνω απόκλιση της Αφροδίτης θα ήταν σαφώς μικρότερη και θα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν καλύτερα.
Με τη διάρκεια του έτους σε  260 ημέρες το παραπάνω πρόβλημα λυνόταν κατά πολύ .
Η απόκλιση με το δικό μας χρόνο είναι 0,89906378 / 8  = 0,1124 ημέρες τον κάθε γήινο χρόνο. Σε 8 δικά μας χρόνια έχουν περάσει 11,23 χρόνια Μάγιας  και ,άρα, η απόκλιση στο χρόνο αυτό είναι 0,89906378/11,23 = 0,0800005424 τον κάθε χρόνο Μάγιας, δηλαδή τον κάθε Τζολκίν.
Έτσι, οι Μάγιας μπορούσαν να παρακολουθήσουν ευκολότερα την απόκλιση της Αφροδίτης. Ήξεραν, δηλαδή, ότι στο τέλος του έτους τους η Αφροδίτη θα βρισκόταν μπροστά 0.08 της ημέρας, δηλαδή 125,2 λεπτά ,που σημαίνουν ακριβώς 1 ώρα, 15 λεπτά και 2 δεύτερα.Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι οι Έλληνες γνώριζαν τις φάσεις της Αφροδίτης και την ονόμαζαν «Φωσφόρο» ή «Εωσφόρο» και «Έσπερο».  Οι ημέρες του Τζολκίν είχαν ονόματα από 1 έως 20 και αρίθμηση από 1 έως 13, τη λεγομένη «δεκατριάδα» (trecena). Συνεπώς, μία ημερομηνία εκφράζεται με τον αριθμό της δεκατριάδας και το όνομα της ημέρας.
Οι Μάγιας, προκειμένου να αναπτύξουν μακρύτερες χρονικές μονάδες , ανέπτυξαν επίσης ένα χρονομετρικό σύστημα που ονομάζεται «μεγάλη χρονομέτρηση». Αυτό είναι το ημερολόγιο που τοποθετεί το 2012 ως το τέλος ενός τεράστιου χρονικού κύκλου. Οι Μάγιας είχαν γραμμική αντίληψη του χρόνου, δηλαδή μετρούσαν το χρόνο από μια συγκεκριμένη ημερομηνία του παρελθόντος όπως εμείς μετράμε από τη γέννηση του Χριστού, γεγονός το οποίο θέτουμε ως ημερομηνία 0. Για τους Μάγιας η αντίστοιχη ημερομηνία είναι η  11η Αυγούστου του 3114 π.Χ. (του Γρηγοριανού ημερολογίου). Έτσι, οι  Μάγιας μετρούσαν τις ημέρες από την ημερομηνία αυτή και μετά και συνέτασσαν τις ημέρες στις παρακάτω ομάδες:
            1 ημέρα = 1 κιν (ημέρα)
         20 ημέρες = 1 ουϊνάλ (ασαφής μήνας)
       360 ημέρες = 1 τουν (ασαφές έτος)
    7.200 ημέρες = 1 κατούν (19,7 έτη)
144.000 ημέρες = 1 μπακτούν (394,26 έτη)

Όλες οι χρονικές μονάδες προκύπτουν από τον πολλαπλασιασμό της προηγουμένης με το 20, καθότι, ως προελέχθη, το σύστημα αριθμήσεως ήταν εικοσαδικό. Έτσι, για παράδειγμα, στη στήλη 29 που βρέθηκε στη Γουατεμάλα και αναφέρει την ημερομηνία στην ανάρρηση του Τικάλ του Μπαλάμ Ατζάου στο θρόνο (BalamAjaw: Διακοσμημένο Τζάγκουαρ)   αναγράφεται :

Τρία χιλιόμετρα νότια της Ακρόπολης της Περγάμου, κάτω στην κοιλάδα, υπήρχε το Ιερό του Ασκληπιού (γνωστό και ως Ασκληπιείο), του θεού της θεραπείας. Εδώ έρχονταν άνθρωποι με προβλήματα υγείας για να κάνουν μπάνιο στο νερό της ιερής πηγής. Έπειτα, στα όνειρα των ασθενών εμφανιζόταν ο Ασκληπιός σε όραμα, για να τους πει πώς να θεραπεύσουν την ασθένειά τους.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει βρει πολλά δώρα και αφιερώσεις που οι άνθρωποι έκαναν μετά, όπως μικρά μέρη σώματος από τερακότα, που αναμφίβολα αντιπροσωπεύουν το σημείο του σώματος που είχε θεραπευτεί. Ο Γαληνός, ο πιο διάσημος γιατρός της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και προσωπικός γιατρός του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, εργάστηκε στο Ασκληπιείο για πολλά χρόνια.
Αξιοσημείωτα σωζόμενα κτήρια στο Ασκληπιείο περιλαμβάνουν το ρωμαϊκό θέατρο, τη Βόρεια Στοά, τη Νότια Στοά, τον ναό του Ασκληπιού, ένα κυκλικό κέντρο θεραπείας (μερικές φορές γνωστό ως ο Ναός του Τελεσφόρου), μια θεραπευτική πηγή, μια υπόγεια διάβαση, μια βιβλιοθήκη, τη Via Tecta (Ιερά Οδός που οδηγεί στο ιερό) και ένα πρόπυλο.

Η Πέργαμος ήταν αρχαία ελληνική πόλη και πρωτεύουσα του ομώνυμου Βασιλείου στη Μικρά Ασία. Ήταν χτισμένη σε μια πλούσια κοιλάδα απέναντι από τη Λέσβο, πάνω σε μικρό λόφο ύψους 300 μ. (εξού και το όνομά της, που σημαίνει φρούριο ή ακρόπολη).
Ο οικισμός της Περγάμου μπορεί να ανιχνευθεί ήδη από την αρχαϊκή περίοδο, χάρη στα αρχαιολογικά ευρήματα, κυρίως θραύσματα αγγείων, που εισάγονταν από τη Δύση, ιδιαίτερα την Ανατολική Ελλάδα και την Κόρινθο, τα οποία χρονολογούνται στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ.
Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 2014, μία από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαιότητας και το σπουδαιότερο θρησκευτικό κέντρο της Ανατολίας, με το Ασκληπιείο – ένα από τα τρία που είχαν αφιερωθεί στον θεό της υγείας Ασκληπιό - η Πέργαμος είναι ένα «ανοιχτό μουσείο» που δεν θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε στο ταξίδι αυτό!

Το Φεστιβάλ του Μάουντ Χάγκεν είναι ίσως το σημαντικότερο πολιτιστικό γεγονός της περιοχής και αποτελεί σίγουρα έναν πολύ καλό λόγο για τους ταξιδιώτες να επισκεφτούν την Παπούα Νέα Γουινέα κατά την περίοδο αυτή.
Διοργανώνεται από το 1961 για δυο ημέρες στα μέσα του Αυγούστου και γιορτάζει τη διαφορετικότητα των αμέτρητων φυλών της περιοχής, οι οποίοι πλέον ζουν αρμονικά μεταξύ τους. Αυτό το φεστιβάλ έχει ως στόχο την ένωση των φυλών προς αποφυγή των όποιων εχθροπραξιών.
Θα δείτε πολύχρωμα πρόσωπα, γυμνά ζωγραφισμένα κορμιά, περίτεχνα καπέλα από φτερά και παράξενες χειροποίητες μάσκες, χαρακτηριστικές της κάθε φυλής. Συνάμα, θα έρθετε σε επαφή με τους ιθαγενείς, οι οποίοι μέσα από τη μουσική και τους παραδοσιακούς χορούς τους θα παρουσιάσουν στοιχεία από τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμά τους.
Εδώ το μουσικοχορευτικό θέαμα θα σας συναρπάσει και οι φωτογραφικές μηχανές θα πάρουν κυριολεκτικά φωτιά!

Ταϊβάν. Ένα μικρό νησί, στα νοτιοανατολικά της Κίνας το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Κίνας από το 1949. Ιδρυτής του κράτους τότε ήταν ο Τσιαν Κάι Σεκ, αρχηγός του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος. Σήμερα η Δημοκρατία της Κίνας αναγνωρίζεται μόνο από 15 κράτη, διότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επιμένει να τη θεωρεί επαρχία της. Από την άλλη όμως η Ταϊβάν διατηρεί στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία αλλά και με πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το αν η Δημοκρατία της Κίνας πληροί τις προϋποθέσεις για τη δίκαιη θεώρησή της ως κυρίαρχο κράτος, αυτό παραμένει ένα μείζον διεθνές πολιτικό θέμα. Ξεκινάμε λοιπόν απ’ αυτό… Μία ιδιαιτερότητα που κάνει τη χώρα ακόμη πιο γοητευτική.  Πρωτεύουσά της είναι η Ταϊπέι, μία υπερσύγχρονη πόλη με έντονη βιομηχανική ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας. Η Ταϊπέι είναι επισήμως χαρακτηρισμένη ως «άλφα παγκόσμια πόλη» δηλαδή μια πόλη που έχει άμεση επίδραση σε παγκόσμια γεγονότα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διαστάσεων. Εξ ου και η Ταϊβάν θεωρείται ως ένας ισχυρός Δαυίδ μπροστά στον παντοδύναμο Γολιάθ που είναι η Κίνα.  Η ιστορία της Ταϊβάν και του λαού της είναι παλιά. Επιστημονικές έρευνες έχουν φέρει στο φως στοιχεία σχετικά με πρωτο-Αυστρονήσιους λαούς που εγκαταστάθηκαν στο νησί πριν το 6.000 π.Χ. και είναι πρόγονοι των σημερινών αυτοχθόνων λαών της χώρας. Επιπλέον γενετικές έρευνες σε ευρύ πληθυσμό της χώρας αποκάλυψαν ότι το 80% των Ταϊβανών έχουν πρόγονο προερχόμενο από τους αυτόχθονες. Η Ταϊπέι βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ταϊβάν και ιδρύθηκε από τον λαό της φυλής Kεταγκαλάν
κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Μινγκ. Μεταξύ του 1626 και του 1642 την κατέκτησαν οι Ισπανοί μαζί με άλλες βόρειες περιοχές του νησιού. Ακολούθησαν οι Ολλανδοί και μετά οι Κινέζοι. Μέχρι τότε η Ταϊπέι ήταν ένα χωριό, ωστόσο από το 1870 άρχισε να εξελίσσεται σε μεγάλη πόλη. Το 1879 κατασκευάστηκαν οι πύλες και μέχρι το 1885 ολοκληρώθηκε το τείχος της. Το 1895 οι Ιάπωνες κατέκτησαν το νησί. Η κυριαρχία τους ήταν σκληρή, ωστόσο όλα τα χρόνια της παραμονής τους εκεί, ως το 1945, οργάνωσαν και κατασκεύασαν πολλά και σημαντικά δημόσια έργα.  Σήμερα η Ταϊβάν είναι μία υπερσύγχρονη χώρα, με καλπάζουσα ανάπτυξη και πολύ φουτουρισμό στην πρωτεύουσά της. Ωστόσο βγαίνοντας λίγο έξω από την Ταϊπέι με τους ουρανοξύστες, αντικρίζουμε μία εντυπωσιακή φύση, με πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς και έντονη τοπική κουλτούρα και έθιμα. Αντιθέσεις; Πολλές! Όμως αυτές συνθέτουν τελικά και τις πιο ενδιαφέρουσες χώρες του κόσμου. Ας την εξερευνήσουμε!

Η Τιενανμέν, η Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης, μια πύλη στο τείχος της Αυτοκρατορικής Πόλης, χτίστηκε το 1415 κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ. Τον 17ο αιώνα, οι μάχες μεταξύ των αντάρτικων δυνάμεων του Λι Ζιτσένγκ και των δυνάμεων της δυναστείας Τσινγκ προκάλεσαν σημαντικές ζημιές στην πύλη. 
Κοντά στο κέντρο της πλατείας βρισκόταν η «Πύλη των μεγάλων Μινγκ», που μετονομάστηκε σε «Μεγάλη Πύλη των Τσινγκ» κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ και σε «Πύλη της Κίνας» κατά τη δημοκρατική εποχή. Σε αντίθεση με τις άλλες πύλες, ήταν μια καθαρά τελετουργική πύλη με τρεις αψίδες. Αυτή η πύλη είχε ένα ειδικό καθεστώς ως «Πύλη του Έθνους», όπως προκύπτει από τις διαδοχικές αλλαγές ονόματος. Συνήθως παρέμενε κλειστή, εκτός απ’ όταν περνούσε ο αυτοκράτορας. 
Το 1954, η Πύλη της Κίνας κατεδαφίστηκε, επιτρέποντας τη διεύρυνση της πλατείας. Τον Νοέμβριο του 1958 ξεκίνησαν έργα επέκτασης της πλατείας, τα οποία ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του 1959. Κατά τη διάρκειά τους ένας μεγάλος αριθμός κατοικιών και άλλων κτιρίων κατεδαφίστηκαν. 
Η σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν απέτρεψε κάθε εορτασμό για τον Οκτώβριο του 1989, ενώ έγινε κυρίως γνωστή στους Δυτικούς εξαιτίας των αιματηρών γεγονότων που έλαβαν χώρα εκεί.

Το Εθνικό Πάρκο του Αρχιπελάγους Λος Ρόκες ιδρύθηκε το 1972, με το μεγαλύτερο νησί, Γκραν Ρόκε να είναι το μοναδικό το οποίο κατοικείται, και μάλιστα έχει 1200 μόνιμους κατοίκους.
Πιστεύεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που βρέθηκαν στην περιοχή ήταν ιθαγενείς από τη λίμνη Βαλένσια και την κεντρική Βενεζουέλα, καθώς επίσης πιθανότατα και ινδιάνοι Ταΐνο από το Πουέρτκο Ρίκο, που έρχονταν για να πραγματοποιήσουν διάφορες θρησκευτικές τελετές. Στη διάρκεια των αιώνων οι δαντελωτές ακτές του αποτέλεσαν κρυσφήγετο για τους πειρατές.
Πρόκειται για ένα μοναδικό μέρος, στο οποίο εκτός από τις αμέτρητες χρυσαφένιες αμμουδιές και την εξαιρετική θάλασσα, δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη για μια πληθώρα δραστηριοτήτων, όπως ιστιοπλοΐα, καγιάκ, σνόρκελινγκ, καταδύσεις, wind και kite σέρφινγκ, μεταξύ άλλων.

Ο Καταρράκτης του Αγγέλου είναι ο ψηλότερος αδιάκοπος καταρράκτης στον κόσμο, με ύψος 979 μέτρα (3.212 πόδια) και κατάδυση 807 μέτρα (2.648 πόδια). Ο καταρράκτης πέφτει πάνω από την άκρη του βουνού Auyán-tepui στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα. 
Ο καταρράκτης είναι γνωστός ως Angel Falls από τα μέσα του 20ου αιώνα. Έχει πάρει το όνομά του από τον Jimmie Angel, έναν Αμερικανό αεροπόρο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε από πάνω του. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στην περιοχή στις 2 Ιουλίου 1960.
Κατά τη διάρκεια της αποστολής του για να βρει τη μυθική πόλη Ελ Ντοράντο, ο Walter Raleigh περιέγραψε αυτό που ήταν πιθανώς ένα tepui (επιτραπέζιο βουνό) και λέγεται ότι ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε τον καταρράκτη, αν και οι ισχυρισμοί αυτοί θεωρούνται υπερβολικοί. Ορισμένοι ιστορικοί πρεσβεύουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφτηκε τον καταρράκτη ήταν ο Fernando de Berrío, Ισπανός εξερευνητής και κυβερνήτης από τον 16ο και τον 17ο αιώνα.
Σήμερα αποτελεί σήμα κατατεθέν της χώρας, ένα από τα διάσημα φυσικά θαύματα του κόσμου και σημείο αναφοράς για τους φυσιολάτρες από όλο τον κόσμο.

Το Καράκας, πρωτεύουσα της χώρας, αποτελεί το κυβερνητικό, οικονομικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της χώρας. Με πληθυσμό που αγγίζει τα πέντε εκατομμύρια, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και αντικρίζει την Καραϊβική Θάλασσα. Η ίδρυσή του οφείλεται στον Ντιέγκο Ντε Λοσάδα, το 1567. Την ονόμασε Santiago de León de Caracas προς τιμή του αποστόλου Ιακώβου, ο οποίος είναι ο προστάτης άγιος της Ισπανίας. 
Η πόλη λεηλατήθηκε από Άγγλους στρατιώτες το 1595 και τα κτίριά της καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από δύο σεισμούς, το 1755 και το 1812. Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, ωστόσο, το Καράκας αναδείχθηκε σταδιακά ως το κυρίαρχο αστικό κέντρο της Βενεζουέλας. Η ινδική αντίσταση στον εποικισμό ξεπεράστηκε γρήγορα, εν μέρει λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς που αποδεκάτισε τον γηγενή πληθυσμό. 
Η κοιλάδα ήταν σχετικά απαλλαγμένη από πειρατικές επιθέσεις, παρά την κεντρική της θέση κοντά στη βόρεια ακτή της χώρας. Η ίδια η κοιλάδα και οι παρακείμενές της παρήγαγαν λίγο χρυσό, ενώ στη συνέχεια έγιναν σημαντικές για την εξαγωγή κακάο (κακάο), την πηγή της σοκολάτας. Επιπλέον, το Καράκας πρόσφερε υγιεινό, άνετο κλίμα και άφθονο γλυκό νερό. 
Εδώ γεννήθηκε ο Σιμόν Μπολιβάρ, ο πιο διάσημος από τους ήρωες της Νότιας Αμερικής, στις 24 Ιουλίου 1783, σε μια οικογένεια με εξέχουσα θέση στις υποθέσεις της Βενεζουέλας. Ο Μπολίβαρ συμμετείχε στον σχηματισμό της βραχύβιας πρώτης δημοκρατίας (1811–12) και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλε στη Βενεζουέλα με μια μικρή δύναμη που στρατολογήθηκε στη Νέα Γρανάδα. Αφού κατέλαβε το Καράκας τον Αύγουστο του 1813, η πόλη του απένειμε τον τίτλο El Libertador (Ο απελευθερωτής). Ένα χρόνο αργότερα οι πατριωτικές δυνάμεις του Μπολιβάρ υποχώρησαν πλήρως, αλλά όταν η Μεγάλη Κολομβία (σημερινή Κολομβία, Παναμάς, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) κέρδισε τελικά την ανεξαρτησία το 1821, το Καράκας έγινε η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η πόλη διατήρησε αυτή τη διάκριση ακόμα κι όταν η Βενεζουέλα αποσχίστηκε από τη Μεγάλη Κολομβία το 1830.  
Το 1870 ξεκίνησε η αστική μεταμόρφωση του Καράκας από τον Πρόεδρο. Αντόνιο Γκουσμάν Μπλάνκο, ο οποίος προσπάθησε να κάνει το Καράκας αντίγραφο της γαλλικής πρωτεύουσας, του Παρισιού. Το γαλλικό αρχιτεκτονικό γούστο εκείνης της περιόδου αντικατέστησε το ισπανικό αποικιακό στυλ. Χτίστηκαν λεωφόροι και μερικοί δρόμοι διευρύνθηκαν για να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της πόλης, η οποία είχε φτάσει σε πληθυσμό σχεδόν τις 56.000 μέχρι το 1881.

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.

Μια από τις πιο αραιοκατοικημένες και απομονωμένες χώρες του πλανήτη περιμένει τον ταξιδιώτη της περιπέτειας να ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά της, αποκομίζοντας μια αυθεντική εμπειρία ζωής.

Τα γεωλογικά θαύματα της χώρας είναι αμέτρητα. Γεωθερμικοί πίδακες καυτού νερού σχηματίζουν ζεστές λίμνες, όπου οι ντόπιοι απολαμβάνουν φυσικό spa από τότε που η χώρα πρωτοκατοικήθηκε.

Ένα από αυτά τα θαύματα της ισλανδικής φύσης θα ζήσουμε στη Sky Lagoon, έναν παράδεισο ηρεμίας, χαλάρωσης και ευεξίας ανάμεσα σε… θάλασσα και ουρανό! Πρόκειται για ένα πολυτελές θέρετρο στον όρμο της πόλης Kópavogur, νότια του Ρέικιαβικ, ένα ολοκαίνουργιο γεωθερμικό καταφύγιο μπροστά στον ωκεανό.

Το ιαματικό νερό θερμαίνεται κυρίως με γεωθερμική ενέργεια. Φυσικό ζεστό νερό που προέρχεται από μεγάλο βάθος κάτω από την επιφάνεια της γης τροφοδοτεί τη γεωθερμική πισίνα, η οποία διατηρεί τη θερμοκρασία του νερού στους 38-40 °C περίπου. Εκεί που τελειώνει η Sky Lagoon, σε έναν απόκρημνο γκρεμό ύψους, 70 μέτρων ξεκινά ο ωκεανός. Κι αυτό σημαίνει ένα πράγμα: κάνοντας το μπάνιο μας στα θερμά αυτά νερά και απολαμβάνοντας τις ιαματικές τους ιδιότητες, θαυμάζουμε συγχρόνως την εντυπωσιακή θέα στον Ατλαντικό Ωκεανό!

Και εάν το φόντο του απέραντου γαλάζιου δεν ικανοποιεί κάποιον από τους επισκέπτες, υπάρχει πάντα η απέραντη θέα στα αστέρια του Βορρά και το ηλιοβασίλεμα.

Ο διάσημος ποταμός Κβάι, γνωστός στους ντόπιους ως Khwae Noi ή Khwae Sai Yok, βρίσκεται στη δυτική Ταϊλάνδη κοντά στα σύνορα με την Μιανμάρ. Ξεκινά εκεί που ενώνονται οι ποταμοί Ranti, Songkalia και Bikhli. Στο Καντσαναμπούρι, όπου εμείς τον συναντάμε, συγχωνεύεται με τον ποταμό Khwae Yai για να σχηματίσει τον ποταμό Mae Klong, ο οποίος εκβάλει στον κόλπο της Ταϊλάνδης.
Ο ποταμός είναι κυρίως γνωστός μέσα από το μυθιστόρημα του Πιέρ Μπούλ «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» και φυσικά μετέπειτα την ομώνυμη ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία του Βρετανού Ντέιβιντ Λιν, με πρωταγωνιστές τους Γουίλιαμ Χόλντεν, Άλεκ Γκίνες, Τζακ Χώκινς και Σεσούι Χαγιακάβα.  Η ιστορία περιγράφει πως Αυστραλοί, Ολλανδοί και Βρετανοί αιχμάλωτοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,  αναγκάστηκαν από τους Ιάπωνες να κατασκευάσουν δύο παράλληλες γέφυρες που εκτείνονται στον ποταμό ως μέρος του σιδηροδρόμου της Βιρμανίας, γνωστού και ως «σιδηρόδρομος του Θανάτου» καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Η μια γέφυρα ήταν ξύλινη και προσωρινή, ενώ η άλλη από μπετόν και χάλυβα και ως εκ τούτου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Ο ποταμός Κβάι διασχίζει επίσης ένα εθνικό πάρκο, το Εθνικό Πάρκο Saiyok. Η έκταση του πάρκου είναι περίπου 500 τ.χλμ. και το τοπίο είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Ταϊλάνδη.  Τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πάρκου είναι οι καταρράκτες του, συμπεριλαμβανομένου του καταρράκτη Sai Yok Yai που χύνεται στον ποταμό.

Το Εθνικό Πάρκο Τσάβο αποτελείται από δύο ξεχωριστά τμήματα, το Ανατολικό Τσάβο και το Δυτικό Τσάβο, με τα δύο τμήματα να χωρίζονται από τη σιδηροδρομική γραμμή που ενώνει τη Μομπάσα με την ενδοχώρα της Κένυα. Συνολικά, η έκτασή του φτάνει τα 22.000 τ.χλμ., αποτελώντας το εκτενέστερο εθνικό πάρκο της Κένυα και ένα από τα μεγαλύτερα σε όλο τον κόσμο. Το ελαφρώς μεγαλύτερο Ανατολικό Τσάβο είναι γενικά επίπεδο, με ξηρές πεδιάδες στις οποίες ρέει ο ποταμός Γκαλάνα, ενώ μεγάλο μέρος του καταλαμβάνει το οροπέδιο Γιάττα. Το Δυτικό Τσάβο είναι πιο ορεινό αλλά και πιο υγρό, με βάλτους, τη λίμνη Ζίπε και τις πηγές Μζίμα. Είναι γνωστό για τα δεκάδες είδη πτηνών αλλά και τα μεγάλα θηλαστικά που ζουν εδώ, όπως ο μαύρος ρινόκερος, βουβάλια, ελέφαντες, λεοπαρδάλεις, ιππόταμοι και λιοντάρια.

Μία επίσκεψη σε έναν τόπο μοναδικό, που θα βρείτε μόνο στο Versus Travel…

Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά του τοπίου. Ίσως μόνο ο χρωστήρας του Γκωγκέν, ο οποίος πέρασε εκεί τα τελευταία του χρόνια, πλησιάζει αυτή την ομορφιά, που η φύση έχει δωρίσει τόσο απλόχερα στα νησιά.
Καρτποσταλικής ομορφιάς λευκές παραλίες, γαλαζοπράσινες λιμνοθάλασσες που περιβάλλονται από κοραλλιογενείς υφάλους, φοινικόδεντρα, αισθησιακά αρώματα βανίλιας, φραντζιπάνι, γιασεμιών και όμορφες, μελαμψές γυναίκες με πολύχρωμα παρεό!
Τα πολυτελέστατα θέρετρα με τα ξύλινα μπάνγκαλοους πάνω στο νερό, οι χαμογελαστοί άνθρωποι καθώς και οι μοναδικές δραστηριότητες που προσφέρονται, συμπληρώνουν το παζλ ενός από τους πιο ελκυστικούς προορισμούς στον κόσμο.
Η Ταϊτή, η πριγκήπισσα των νησιών, μας υποδέχεται με ένα φιλικό καλωσόρισμα με περιδέραιο από μυρωδάτα άνθη Tiare.
Η Μουρέα έχει σχήμα καρδιάς και το όνομά της σημαίνει «κίτρινη σαύρα».
Η Ραϊατέα και το δίδυμο νησάκι της Ταχαά που ενώνονται μεταξύ τους με μια λίμνη με τα χαρακτηριστικά διάφανα νερά της Πολυνησίας.
Και η Μπόρα-Μπόρα το «ομορφότερο νησί στον κόσμο»! Η άφιξη με το αεροπλάνο είναι μια μοναδική εμπειρία, καθώς ο αεροδιάδρομος είναι πάνω σε ένα μικρό νησάκι, ένα «motu».
Από την Ταϊτή ως το απομακρυσμένο Νούκου Χίβα, στα νησιά που απλώνονται σε πέντε αρχιπελάγη ¬σε μια θαλάσσια έκταση ίση με την Ευρώπη, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι παιδιά. Παιδιά ξεχωριστά, απόγονοι Πολυνήσιων με αίμα Ευρωπαίων. Παιδιά που χαμογελούν και μιλούν τη γλώσσα των φωνηέντων ταϊτινή μεταξύ τους, και γαλλικά με τους ξένους.

Η πρώτη ίδρυση Εκκλησίας στο Βυζάντιο έγινε από τον Άγιο Ανδρέα το 36 μ.Χ., γι΄ αυτό και μια από τις επισημότερες τελετές που γίνονται στο Πατριαρχείο είναι στις 30/11 και τότε ο Πατριάρχης φοράει τα πολυτιμότερα άμφιά του.

Κατά τον 6ο αιώνα ο Πατριάρχης έλαβε τον τίτλο "Οικουμενικός" ως προκαθήμενος των Πατριαρχών της Ανατολικής Εκκλησίας. Η έδρα που στεγάζεται λέγεται Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία, "Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία". Ήταν ο ισχυρότερος μετά τη βασιλεία θεσμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που συνέβαλε στον εξελληνισμό του κράτους και στη διατήρηση της ενότητας της αυτοκρατορίας. 
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Σε όλη την ιστορία του Βυζαντίου μέχρι την Άλωση, το Πατριαρχείο στεγαζόταν αρχικά στη βόρεια πλευρά της Αγίας Σοφίας και αργότερα στη νότια. Μετά την Άλωση μεταφέρθηκε αρχικά στον Ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου παρέμεινε μέχρι το 1456, όταν έγινε Πατριαρχείο η εκκλησία της Παμμακάριστου. Μετά τη μετατροπή της Παμμακάριστου σε τζαμί το 1587, το Πατριαρχείο μεταφέρθηκε στον Ναό της Παναγίας των Παλατίων και στον Ναό του Αγίου Δημητρίου της Ξυλόπορτας. Το 1599 έγινε η μεταφορά του στη σημερινή του θέση στο Φανάρι, όπου υπήρχε ένας μικρός ενοριακός Ναός. Την "σεβασμίαν όψιν μοναστηρί¬ου" που το χαρακτηρίζει, απέκτησε το Πατριαρχείο μετά την επισκευή του 1797. Η αριστερή πύλη οδηγούσε στον πατριαρχικό ναό, ενώ η δεξιά στον Πατριαρχικό Οίκο. Η μεσαία, στην οποία οι Τούρκοι απαγχόνισαν το Πάσχα του 1821 τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, θα παρέμενε έκτοτε κλειστή. Ο Ναός δεν είναι καθόλου επιβλητικός. Αριστερά στο χαμηλό κτίριο, γίνεται κάθε 10 χρόνια το Άγιο Μύρο, που διοχετεύεται σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου. Η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 32.000 βιβλία. Η ριζική αναμόρφωσή της ξεκίνησε επί πατριαρχίας Δημητρίου το 1991 και ολοκληρώθηκε επί Βαρθολομαίου το 1994. Το ύψος της δωρεάς για την αποκατάσταση έφτασε τα 200 εκατομμύρια δρχ. και ήταν συνέχεια της τεράστιας δωρεάς των περίπου 2 δισ. δρχ. που διέθεσε η οικογένεια Αγγελοπούλου για την ανασυγκρότηση του Πατριαρχείου. Η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη θεωρείται η αρχαιότερη της χριστιανοσύνης. Η ιστορία της ξεκίνησε όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος παράγγειλε στον επίσκοπο της Καισάρειας Ευσέβιο, 50 καλλιγραφημένα χειρόγραφα της Αγίας Γραφής, μέρος των οποίων αποτέλεσε τον πυρήνα της βιβλιοθήκης.

Δεκαπέντε αιώνες ιστορίας έχουν αφήσει τα ίχνη τους στην Αγιά Σοφιά, το καμάρι της Κωνσταντινούπολης, το λαμπρό κτίσμα στις ακτές του Βοσπόρου. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου, όχι μόνο λόγω της παλαιότητας και της ιστορίας της, αλλά και λόγω του ότι αποτελεί ένα πραγματικά αρχιτεκτονικό κατόρθωμα. Ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ο ένας το μεγαλύτερο ιερό του δυτικού Καθολικισμού και ο άλλος της ανατολικής Ορθοδοξίας, χτίστηκαν για πρώτη φορά και οι δύο από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα, τον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Το 325, στη θέση όπου άλλοτε υπήρχαν ειδωλολατρικοί ναοί, ο Κωνσταντίνος έχτισε την πρώτη βασιλική, που την αφιέρωσε όχι σε κάποια Αγία με το όνομα Σοφία, αλλά στη Θεϊκή Σοφία. Το 404 κάηκε στη διάρκεια μιας στάσης, την ξανάχτισε ο Θεοδόσιος Β΄ το 415, αλλά ξανακάηκε κατά τη Στάση του Νίκα, το 532, επί του Ιουστινιανού, στον οποίο οφείλεται το σημερινό κτίσμα. Ο Ιουστινιανός θέλησε n εκκλησία αυτή να γίνει το θαμαστότερο οικοδόμημα που δημιουργήθηκε ποτέ. Έτσι συγκέντρωσε τα πολυτιμότερα υλικά και τα ωραιότερα μάρμαρα απ΄ όλες τις επαρχίες της αυτοκρατορίας (Έφεσο, Αθήνα, Ρώμη κλπ.). Τις εργασίες διηύθυναν δύο Έλληνες αρχιτέκτονες, ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μιλήτου. Το οικοδόμημα ολοκληρώθηκε το 548. Μετά από μια θριαμβευτική πορεία στον Ιππόδρομο, ο Ιουστινιανός μπήκε στη βασιλική και ανέκραξε: "Δόξα τω Θεώ, τω καταξιώσαντί με τελέσαι το τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε, Σολομών"! Ολόκληρη η κατασκευή είχε δημιουργηθεί μέσα σε 6 χρόνια – χρόνος τρομερά σύντομος. Ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη χρειάστηκε 120 χρόνια για την ανέγερσή του, του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο 35 χρόνια, η Νοτρ Νταμ στο Παρίσι 72 χρόνια, ο Καθεδρικός του Μιλάνου πάνω από 500 χρόνια, ο Καθεδρικός της Κολωνίας 615 χρόνια. Η πρόσοψη της βασιλικής ήταν προς δυσμάς. Στο αίθριο ο Ιουστινιανός είχε κατασκευάσει μια μαρμάρινη δεξαμενή πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη η περίφημη καρκινική επιγραφή ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ. Το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας, μολονότι έχει απογυμνωθεί από το μεγαλόπρεπο διάκοσμό του, εξακολουθεί να προκαλεί μια υπερβατική αίσθηση του φωτός και της απεραντοσύνης. Ο πελώριος   τρούλος της, που θεωρείται θαύμα της μηχανικής, μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό. Στις 29 Μαΐου του 1453, το ίδιο βράδυ που αλώθηκε η Πόλη, ο Μωάμεθ ο Πορθητής μπήκε στην Αγία Σοφία και διέταξε να μετατρέψουν αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο της ορθοδοξίας σε τζαμί. Όλα τα σύμβολα του Χριστιανισμού (εικόνες, μωσαϊκά κλπ.) επικαλύφθηκαν με ασβέστη και πάνω τους ζωγραφίστηκαν μουσουλμανικά σχέδια. Επί σχεδόν 500 χρόνια ο ναός λειτούργησε ως μουσουλμανικό τέμενος. Το 1934 ο Κεμάλ Ατατούρκ τον μετέτρεψε σε αρχαιολογική μνημείο.
Η πρώτη ίδρυση Εκκλησίας στο Βυζάντιο

Οι Σταυροί του Μαΐου είναι η μεγάλη μαγιάτικη γιορτή της Κόρδοβας. Όπως μαρτυρά το όνομά της, τις μέρες αυτές η πόλη γεμίζει από ολάνθιστους σταυρούς που στολίζουν τις πλατείες και τους δρόμους της πόλης, σταυροί που φτιάχνονται όχι από ξύλο και μέταλλο αλλά από εκατοντάδες άνθη και λουλούδια. Πρόκειται για μια παμπάλαια λαϊκή γιορτή που χρωστά τη γέννησή της στις αιωνόβιες παραδόσεις της καθολικής εκκλησίας: εκατοντάδες σταυροί επενδυμένοι με λουλούδια, στολισμένοι με πολύχρωμα μαντίλια και διάφορα διακοσμητικά στοιχεία, τοποθετούνται όχι μόνο σε κεντρικά σημεία και επίσημα κτίρια της Κόρδοβας αλλά και σε κάθε αυλή και καλντερίμι, σε κάθε στοά και σκεπαστό πέρασμα. Οι σταυροί βρίσκονται σε υπαίθριες τοποθεσίες, μπορούμε να τους δούμε και να τους θαυμάσουμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας, σίγουρα ωστόσο το θέαμα το βράδυ είναι δυο φορές πιο εντυπωσιακό!

Το patio, η ανθισμένη αυλή επενδυμένη με πλακάκι, είναι μια εικόνα άμεσα συνυφασμένη με την παράδοση της Ανδαλουσίας. Γνωρίζατε όμως ότι υπάρχει και γιορτή αφιερωμένη στις ανθισμένες αυλές της; Συγκεκριμένη περίοδο στις αρχές του Μαΐου, αναλόγως με τη χρονιά, στην Κόρδοβα γιορτάζουν τη Feria de los Patios: τις μέρες αυτές πολλές (ιδιωτικές) αυλές της πόλης ανοίγουν τις πύλες τους στους επισκέπτες για να δουν από κοντά τους λευκούς τοίχους που είναι γεμάτοι από κάθε λογής κρεμαστές γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και γαρίφαλα. Φανταστείτε και μόνο τις μυρωδιές που αναβλύζουν τα πάτιος! Οι πιο δημοφιλείς συνοικίες της Κόρδοβα όπου μπορείτε να δείτε τις αυλές είναι στο Alcázar Viejo, στη Santa Marina, στη Magdalena και γύρω από το ναό του San Lorenzo. Οι παμπάλαιες καταβολές της γιορτής αυτής εντοπίζονται στα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το 2012 η UNESCO ανακήρυξε τη Feria de los Patios της Κόρδοβα ως Μνημείο Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Η κληρονομιά της αναπαραγωγής των αλόγων κορυφώνεται με την ετήσια γιορτή των αλόγων, Feria del Caballo, η οποία γιορτάζεται στη Χερέθ ντε λα Φροντέρα κάθε χρόνο τον Μάιο.
Αν και οι εκθέσεις πραγματοποιούνται στη Χερέθ (Jerez) από τον Μεσαίωνα, η φήμη της οικογένειας σέρι Domecq ξεκίνησε την έκθεση από το 1955 όπως είναι σήμερα. Το τεράστιο πάρκο Gonzalez Hontoria είναι ο χώρος για καθημερινές παραστάσεις και παρελάσεις.
Κατά τη διάρκεια της Feria del Caballo, μπορείτε να παρακολουθήσετε καουμπόηδες και κλασική πρακτική εξάσκηση, ιπποδρομίες και πόλο, αλλά το επίκεντρο είναι η παρέλαση των αμαξιών, γνωστών και ως αγκαλιά.
Περισσότερα από 200 casitas ή μικροί πάγκοι προσφέρουν εξαιρετικό φαγητό και φυσικά το sherry και το fino ζωντανεύουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα.

«Την ημέρα αυτή ο Πέρσης βασιλιάς φορούσε το στέμμα με τον κύκλο του ήλιου, και ως πρώτος ιερέας στον Ναό της Φωτιάς μοίραζε πλούσια δώρα στον λαό του».
Οι παραδόσεις για τις γιορτές Νοβρούζ (ή Νεβρούζ) χάνονται μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών και τα διδάγματα του ζωροαστρισμού: ήταν την πρώτη μέρα του νέου έτους, σύμφωνα με το ημερολόγιό τους, όταν οι Ζωροάστρες γιόρταζαν το Νοβρούζ, την αλλαγή της εποχής και τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, τη συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζουν περίπου 300 εκατ. άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία, η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ιρακινό Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, η Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν.

Στο Ουζμπεκιστάν το Νοβρούζ γιορτάζεται οικογενειακά, σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, όπως ο δυτικός κόσμος γιορτάζει την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι καθαρίζουν και τακτοποιούν τα σπίτια τους, αγοράζουν καινούργια ρούχα, και την ημέρα της εαρινής ισημερίας μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, ετοιμάζουν παραδοσιακά πιάτα, αλμυρές και γλυκές γεύσεις, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν δώρα.

Είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική εικόνα της Σλοβενίας, και σίγουρα η πρώτη που έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για τη Σλοβενία. Η πανέμορφη λίμνη Μπλεντ, στα βορειοδυτικά της χώρας, στα όρια του Εθνικού Πάρκου Τρίγκλαβ, είναι το Νο1 τουριστικό αξιοθέατο, χάρη κυρίως στο γραφικό νησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της. Στο νησάκι δεσπόζει ο ναός της Κοίμησης, του 17ου αι., με τους δικούς του θρύλους να συνοδεύουν τη δημιουργία του.

Τα Σπήλαια Πόστοϊνα είναι ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα από σπηλιές, σήραγγες και περάσματα συνολικού μήκους περίπου 24 χιλιομέτρων και ηλικίας… δύο εκατομμυρίων ετών! Είναι δημιούργημα του ποταμού Πίβκα, που διασχίζει ένα υπόγειο πέρασμα, κοντά στην είσοδο των σπηλαίων. Η πρώτη καταγραφή που υπάρχει και που μιλά για τα σπήλαια αυτά μάς φέρνει πίσω στον 17ο αιώνα, αν και πρέπει να ήταν ήδη γνωστά στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής για πολύ περισσότερο: αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν επιγραφές που βρέθηκαν μέσα στα σπήλαια και που χρονολογούνται γύρω στις αρχές του 13ου αιώνα.
Η τουριστική αξιοποίηση ξεκίνησε σχετικά νωρίς, το 1819, αν και φυσικά όχι με την έννοια που σήμερα αντιλαμβανόμαστε όταν λέμε «τουριστική αξιοποίηση». Αφορμή στάθηκε η επιθυμία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου να επισκεφθεί την Πόστοϊνα . Η συνέχεια υπήρξε μάλλον γρήγορη και σίγουρα εντυπωσιακή: το 1872 τοποθετήθηκαν σιδηροτροχιές για τους επισκέπτες, ενώ σκεφθείτε μόνο τα σπήλαια της Πόστοϊνα ηλεκτροδοτήθηκαν το 1884, πριν ακόμα φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα στην Λιουμπλιάνα!
Από τα περίπου 24 χιλιόμετρα των σπηλαίων, τα πέντε είναι επισκέψιμα.

Η επίσκεψη στα Σπήλαια Πόστοϊνα περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Versus!

Ο Χριστόφορος Κολόμβος δήλωσε λάτρης της  και πώς άλλωστε να μην το κάνει; Το φημισμένο νησί για τους ιδιαίτερους κήπους του και τις μαγευτικές παραλίες αφήνει έντονο το στίγμα του με το γαλλικό στοιχείο να κυριαρχεί. Εδώ, η αρχοντιά, η κρεολική κουζίνα και η καλή μουσική συνυπάρχουν αρμονικά με τις φυτείες του ανανά και της μπανάνας που περιβάλλουν τις ολόλευκες παραλίες, με το κύμα να κάνει σιγόντο στα όνειρα των επισκεπτών. Αν σε όλα αυτά συνυπολογιστεί πως λόγω της γαλλικής κτήσης η χρήση του ευρώ κυριαρχεί, τότε καταλαβαίνει κανείς πως τα καταστήματα και τα εστιατόρια είναι γεμάτα κόσμο που ανυπομονεί να ζήσει μαγικές στιγμές σε αυτόν τον παράδεισο.

Η Γουαδελούπη μαζί με τη Μαρτινίκα είναι τα δύο μεγαλύτερα νησιά των Γαλλικών Αντιλλών ή Μικρών Αντιλλών. Λένε πως μοιάζει με φτερά πεταλούδας, μιας πεταλούδας που τα έντονα χρώματά της αντικατοπτρίζονται πλήρως στον έντονο τρόπο ζωής που κυριαρχεί στο νησί. Εδώ, δεν ησυχάζει κανείς ποτέ, αφού υπάρχουν τόσα πολλά να δει και να κάνει κανείς που η λέξη «μονοτονία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγια του επισκέπτη. Είτε ο προορισμός είναι το πάρκο Καρουκέρα με τους βοτανικούς κήπους είτε το τροπικό ηφαιστιογενές δάσος με τους πανύψηλους καταρράκτες του Μπας Τερ, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μοναδική εμπειρία από αυτές που πρέπει κανείς να ζήσει για να αντιληφθεί το μεγαλείο της φύσης αλλά και της ζωής. Εδώ βρίσκει κανείς μουσεία για τα πάντα, από μουσείο μπανάνας μέχρι ρουμιού. Και φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψει να δοκιμάσει την τοπική κουζίνα, μια εμπειρία ιδανική για απαιτητικούς ουρανίσκους. Η παπάγια αποτελεί κυρίαρχη γεύση –απολαμβάνει τον θρόνο της μεταξύ των σεφ-,  ενώ οτιδήποτε πικάντικο έχει μια θέση του εδώ.

Αιώνες τώρα το γιγαντιαίο πέτρινο σύμπλεγμα 800 και πλέον σκοτεινόχρωμων βράχων αποτελεί όχι μόνο τοπίο απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς αλλά και ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία της Ορθοδοξίας. Εδώ η απεραντοσύνη της φύσης και η πνευματικότητα συνδιαλέγονται με τρόπο μοναδικό, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο τους στους χιλιάδες επισκέπτες που συρρέουν από κάθε γωνιά της γης.
Από τις τριάντα μονές που μαρτυρούνται μέσα από τα ιστορικά στοιχεία λειτουργούν μόνον έξι σήμερα. Πολλά μικρότερα μοναστήρια, τα περισσότερα από τα οποία ιδρύθηκαν τον 14ο αιώνα, είναι εγκαταλελειμμένα, ωστόσο ο απόηχος της βαθιάς θρησκευτικότητας που αποπνέουν παραμένει ολοζώντανος, θυμίζοντας το μεγαλείο παλαιότερων εποχών.

Πέραν πάσης αμφιβολίας είναι το πολύχρωμο γεγονός στο Μπουτάν! Σε μια χώρα όπου, επισήμως, ο πιο σημαντικός δείκτης είναι όχι το ΑΕΠ αλλά η ΑΕΕ – δηλαδή η Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία – το Φεστιβάλ Τσέτσου είναι ακριβώς αυτό: ένα θρησκευτικό γεγονός όπου ολόκληρες κοινότητες συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν χορούς με θρησκευτικές μάσκες, να λάβουν ευλογίες και να κοινωνικοποιηθούν.
Το Tshechu γιορτάζεται τη δέκατη ημέρα του μήνα του σεληνιακού ημερολογίου που αντιστοιχεί στα γενέθλια του Guru Rimpoche (Guru Padmasambhava). Ωστόσο, ο ακριβής μήνας του Tshechu ποικίλλει από μέρος σε μέρος και ναό σε ναό. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ προς τιμήν του Padmasambava – «αυτός που γεννήθηκε από ένα λουλούδι Lotus», ευρέως γνωστός ως «Guru Rinpoche», του πολύτιμου Δάσκαλου. Αυτός ο άγιος συνέβαλε τα μέγιστα στη διάδοση του Ταντρικού Βουδισμού στις περιοχές των Ιμαλαΐων του Θιβέτ, του Νεπάλ, του Μπουτάν κ.λπ. γύρω στο 800 μ.Χ.
Το Tsehchu θεωρείται σημαντικό αξιοθέατο και οι άνθρωποι ταξιδεύουν από γειτονικές περιοχές για να συμμετάσχουν στη γιορτή. Νωρίς το πρωί, την τελευταία ημέρα της γιορτής, οι μοναχοί επιδεικνύουν ένα γιγαντιαίο thangkha (κεντημένο πίνακα), τον Guru Throngdel, μέσα στο dzong. Τα Thongdrols είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά παραδείγματα βουδιστικής τέχνης και δεν παραλείπουν ποτέ να καταπλήξουν τους θεατές. Θεωρούνται τόσο ιερά που λέγεται ότι βλέποντας απλά ένα Thongdrol αρκεί ώστε να καθαρθεί ο θεατής από την αμαρτία.
Εκτός από τους χορούς με μάσκα, το Tshechu περιλαμβάνει επίσης πολύχρωμους χορούς του Μπουτάν και άλλες μορφές διασκέδασης. Κάθε χορός μάσκας που εκτελείται κατά τη διάρκεια ενός Tshechu έχει ένα ιδιαίτερο νόημα ή μια ιστορία πίσω του και πολλοί βασίζονται σε ιστορίες και περιστατικά από τον 8ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της ζωής του Guru Padmasambhava.
Στα μοναστήρια οι χοροί της μάσκας εκτελούνται από μοναχούς και σε απομακρυσμένα χωριά από κοινού από μοναχούς και χωριανούς.
Πιστεύεται ότι όλοι πρέπει να παρακολουθήσουν ένα Tshechu και να παρακολουθήσουν τους χορούς της μάσκας τουλάχιστον μία φορά για να λάβουν ευλογίες και να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους.

Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση;

Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση

Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.
Τα πιο διάσημα χωριά τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο (αυτό είναι κωμόπολη), το γραφικό αγροτικό Κιάντι (καταλαβαίνετε από πού πήρε την ονομασία του), το γραφικό Μοντεπουλτσιάνο με τα εκλεκτά οινοποιεία και τα πολυβραβευμένα του κρασιά.
Αυτή είναι η Τοσκάνη σε λίγες γραμμές. Είναι απολαυστικό να περπατάς στα χωριά της. Συμμετέχεις και εσύ σε μια ταινία που γυρίζεται με πρωταγωνιστή εσένα. Ένα ταξίδι, που θα θυμάστε για πάντα!

…και όχι μονο! Το ταντάι (tanthai) θα το βρείτε στην Ινδία κυρίως την άνοιξη και το φθινόπωρο, με την κατανάλωσή του να αυξάνεται τις περιόδους των εορτασμών για τις μεγάλες γιορτές όπως το Χόλι και το Ντεβ Ντιβάλι. Παραδοσιακό κρύο ρόφημα, το ταντάι αποτελεί ένα μείγμα από αμύγδαλα, μαραθόσπορους, καρπούζι, ροδοπέταλα, παπαρουνόσπορο, κάρδαμο, σαφράν, γάλα και ζάχαρη. Δεν περιέχει αλκοόλ (υπάρχουν ωστόσο άλλες παραλλαγές του ταντάι που όντως περιέχουν αλκοόλ) και το καλύτερο; Οι Ινδοί υποστηρίζουν πως είναι εξαιρετικό για τη βελτίωση της μνήμης!

Το Ασγκαμπάτ είναι η πρωτεύουσα και πιο μεγάλη πόλη του Τουρκμενιστάν με πληθυσμό 827.500 κατοίκους. Βρίσκεται στο νότιο Τουρκμενιστάν και απέχει μόλις 25 χλμ. από τα σύνορα με το Ιράν. Το όνομά της, Ασγκαμπάτ, σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «πόλη της αγάπης» ή «η πόλη όπου οικοδομήθηκε η αγάπη». Μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε από τον σεισμό του 1948, αλλά έκτοτε ανοικοδομήθηκε εκτενώς, τα τελευταία δε χρόνια υπό τον αυστηρό κανόνα της αστικής ανάπλασης με το όνομα "Λευκή Πόλη" του Saparmurat Niyazov, με αποτέλεσμα την κατασκευή μνημειωδών έργων από δαπανηρό λευκό μάρμαρο.

Οι λεγόμενοι Σοκολατένιοι Λόφοι μοιάζουν περισσότερο με πίνακα ζωγραφικής. Στην πραγματικότητα, οι λόφοι δεν είναι φτιαγμένοι από σοκολάτα, αλλά οφείλουν το όνομά τους στο σχήμα και το χρώμα τους, καθώς μοιάζουν γεμισμένοι με κακάο! Ο πιο δημοφιλής μύθος θέλει να σχηματίστηκαν από τη μάχη δύο γιγάντων που πετούσαν χώμα ο ένας στον άλλον. Όταν κάποτε συμφιλιώθηκαν, το αποτέλεσμα ήταν οι περίφημοι λόφοι. Οι γεωλόγοι ωστόσο κάνουν λόγο για ένα ασυνήθιστο γεωλογικό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με σιγουριά. Ανάμεσα στους λόφους η γη είναι καλλιεργήσιμη, ενώ ένας από αυτούς προσφέρει πανοραμική θέα. Όποιος και αν είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν, το σίγουρο είναι ότι προκαλούν δέος, ενώ πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία.

Με τον μεγαλύτερο καταρράκτη, από τους συνολικά 3, να έχει ύψος 120 μέτρα αντιλαμβάνεστε πως μιλάμε για ένα υπερθέαμα της φύσης. Οι καταρράκτες Πασαντζάν στην επαρχία Laguna είναι από τους πιο δημοφιλείς των Φιλιππίνων. Γνωστοί από το 1894, βρίσκονται στη συμβολή δύο ποταμών, του ποταμού Balanac και του ποταμού Bumbungan. Σύμφωνα με τον θρύλο, δυο αδέρφια, ο Μπαλουμπάντ και ο Μαγδάπιο ζούσαν στην περιοχή μια ήρεμη ζωή ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησε να βρέχει και όλα γύρω τους έγιναν ξερά και άνυδρα. Παρότι προσευχήθηκαν για βροχή οι Θεοί δεν τους άκουγαν με αποτέλεσμα, ο μεγαλύτερος και πιο αδύναμος Μπαλουμπάντ να πεθάνει από τη δίψα. Τότε ο Μαγδάπιο τον έθαψε στη πλαγιά του βουνού και από την πίκρα του πέταξε το μπαστούνι του φωνάζοντας “Θεοί! Που είναι το νερό;”. Ξαφνικά στο σημείο που έπεσε το μπαστούνι ξεπήδησε μια πηγή και έτσι λέγεται πως δημιουργήθηκαν οι καταρράκτες.

Το Μποχόλ είναι σίγουρα ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς των Φιλιππίνων, αφού είναι ιδανικό μέρος τόσο για τους λάτρεις της ιστορίας, όσο και για εκείνους που αγαπούν την χαλάρωση αλλά και την αδρεναλίνη. Αποτελείται από ένα μεγάλο νησί και 73 μικρότερα που το περιβάλλουν, πράγμα που σημαίνει ότι θα έχετε πολλά μέρη προς εξερεύνηση. Εκτός από τους διάσημους Σοκολατένιους Λόφους, το Μποχόλ είναι γνωστό και για το μικρότερο είδος πιθήκου που ζει εκεί. Πρόκειται για μικροσκοπικά χαριτωμένα, γούνινα πλάσματα που έχουν το μέγεθος του αντίχειρα ενός ενήλικα ανθρώπου και είναι ενεργά τη νύχτα.

Γνωστό στην τοπική διάλεκτο ως butanding ή tuki, το μεγαλύτερο ψάρι στον κόσμο περιφέρεται ανενόχλητα στην θαλάσσια περιοχή του Όσλομπ. Και μπορεί το Όσλομπ να είναι παγκοσμίως γνωστό για τους φαλαινοκαρχαρίες, όμως σίγουρα έχει πολλά περισσότερα που μπορούν να κάνουν κάποιον επισκέπτη να το λατρέψει. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του Σεμπού και διαθέτει μεταξύ άλλων κοραλλιογενείς υφάλους, μυστικές σπηλιές, μνημεία σπουδαίας πολιτιστικής κληρονομιάς και ισπανικά ερείπια από την εποχή που ήταν Ισπανική αποικία. Η πραγματικά ομορφιά του Όσλομπ λοιπόν, δεν βρίσκεται μόνο μέσα στη θάλασσα με τους ευγενικούς γίγαντες που κολυμπούν γύρω σας, αλλά και έξω από αυτήν.

Το Σεμπού, η δεύτερη μεγαλύτερη σε μέγεθος πόλη των Φιλιππίνων είναι ένα πραγματικό στολίδι της χώρας, αφού καταφέρνει να συνδυάζει απόλυτα την αποικιακή αρχιτεκτονική και την πλούσια φύση με μια ανερχόμενη πολιτιστική και γαστρονομική σκηνή που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Στην πόλη μπορεί κανείς να βρει σχεδόν ό,τι αναζητά, από μουσεία και θρησκευτικά κέντρα, μέχρι κομψά εστιατόρια και μοντέρνα μπαρ, συνήθως σε ταράτσες με εκπληκτική θέα. Μάλιστα, αποτελεί ιδανική βάση για εκδρομές στις γύρω περιοχές όπως η καταπράσινη νήσος Μποχόλ, αλλά και το υπέροχο Όσλομπ, τα οποία και θα επισκεφτούμε.

Το γνωστό και ως σπήλαιο του Αγίου Παύλου έχει μήκος άνω των 8 χιλιομέτρων και θεωρείται ως ο μεγαλύτερος υπόγειος ποταμός στον κόσμο! Η πηγή του ποταμού βρίσκεται σε υψόμετρο 100 μέτρων, κυλά υπόγεια σχεδόν σε όλο του το μήκος, και καταλήγει στον κόλπο του Αγίου Παύλου, όπου διαρρέει από τη σπηλιά κατευθείαν στη θάλασσα. Το Σπήλαιο του Αγίου Παύλου είναι γνωστό από την αρχαιότητα στους ντόπιους Batak. Σύμφωνα με το μύθο, κατοικούνταν από ένα πνεύμα που δεν επέτρεπε σε κανέναν να μπει στη σπηλιά. Σήμερα ζουν πλέον μόνο 200-250 Batak, ενώ η γύρω περιοχή κατοικείται από κοινότητες Tagbanua, οι οποίες είναι εκχριστιανισμένες. Η περιήγηση στο σπήλαιο ξεκινάει από το κοντινό λιμάνι, απ’ όπου με βάρκα μπαίνουμε στη σπηλιά και διασχίζουμε όλο το μήκος της για να βγούμε πάλι από την άλλη πλευρά. Η εμπειρία είναι πραγματικά μοναδική!

Για πολλούς το Ελ Νίντο θεωρείται ως το ομορφότερο μέρος στον πλανήτη και όχι άδικα. Τοποθετημένο στα βόρεια του Παλαουάν, μπορεί κανείς να βρει κρυφές λιμνοθάλασσες, και ασβεστολιθικούς σχηματισμούς, υπέροχες αμμώδεις ακτές, εντυπωσιακά νησιά και λευκές παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, και αυτά είναι μόνο μερικά από τα συστατικά που το κάνουν έναν από τους κορυφαίους προορισμούς, αφού διαθέτει κυριολεκτικά τα πάντα! Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και οι δραστηριότητες που μπορεί κανείς να απολαύσει εκεί είναι άπειρες. Από βόλτα στα παραδεισένια νησιά με καγιάκ ψάχνοντας κρυφές παραλίες, μέχρι αναρρίχηση στο βουνό που βρίσκεται στο κέντρο του Ελ Νίντο ή ακόμα και zipline μεταξύ των νησιών, αφού οι αποστάσεις είναι αρκετά μικρές και η εμπειρία μοναδική!

Σήμερα που η γνώση και η πληροφορία διαδίδονται με απίστευτες ταχύτητες, είναι η σωστή στιγμή να αφουγκραστούμε την ψυχή αυτής της χώρας, που ακόμη δεν μπόρεσε να οργανωθεί σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και άρα να αλλοτριωθεί...
Τοποθετημένο στη δυτική μασχάλη της μαύρης ηπείρου, και με το ένα πλευρό να λούζεται από τον Ατλαντικό, το Καμερούν οφείλει το όνομά του στους Πορτογάλους εξερευνητές που πρώτοι κατέπλευσαν εδώ το 1472 και ονόμασαν την περιοχή Ρίο Ντος Καμαρόες, δηλαδή ποταμό των γαρίδων…
Όσοι έχουν «εξερευνήσει» τη χώρα λένε ότι κλείνει μέσα της σε μικρογραφία όλη την Αφρική, καθώς συγκεντρώνει ένα ισχυρό δείγμα από όλους τους θησαυρούς της: αδιαπέραστα τροπικά δάση, βουνά που λούζονται από καταρράκτες ή φλέγονται από ενεργά ηφαίστεια, ατέλειωτες παραλίες, άγρια ζώα, ψάρια και πουλιά, φυτείες κακάο, καφέ και ελαιοφοίνικα, εξωτικά δέντρα και φυτά στολισμένα με καρπούς ακαταμάχητης γλύκας και βέβαια ένα συναρπαστικό ανθρώπινο μωσαϊκό από 250 φυλές που ζουν και λειτουργούν όπως εκατοντάδες χρόνια πριν.
Θα πλησιάσουμε από κοντά κάποιες φυλές Πυγμαίων μέσα στο τροπικό δάσος, κυρίως όμως θα έρθουμε σε επαφή με όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό. Θα θαυμάσουμε γυναίκες γαζέλες που περπατούν με χάρη στα χωράφια με τα μωρά στην πλάτη, κουβαλώντας τα πάντα στα χέρια τους. Για την ακρίβεια, σε αυτήν τη χώρα όλοι κουβαλούν κάτι στα χέρια τους.
Επίσης όλοι μιλούν Αγγλικά και Γαλλικά, έχουν μεγάλη χαρά στη ζωή τους, γελούν, χορεύουν και τρώνε σαν να μην υπάρχει αύριο! Κι όμως, το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Επίσης εδώ καταλαβαίνεις ότι η γραφειοκρατία, το λάδωμα, η απουσία σήμανσης στους δρόμους και το κυκλοφοριακό χάος δεν αποτελούν προνόμιο ελληνικό...
Να, λοιπόν, ένα ταξίδι που αν αποφασίσεις να το διανύσεις μόνος σου μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα αρκετή ταλαιπωρία. Με τη φροντίδα του Versus, όμως, γίνεται μια ήπια εξερευνητική περιπέτεια που μόνο ρίγη ταξιδιωτικής συγκίνησης μπορεί να προκαλέσει.

Οι 200.000 Πυγμαίοι που ζουν σήμερα στα δάση της Κεντρικής Αφρικής κατάγονται από έναν ιθαγενή λαό που ζει στην ίδια περιοχή από πολύ παλιά. Ορισμένα αιγυπτιακά έγγραφα αναφέρουν την ύπαρξή τους στην περιοχή πριν από 4.500 χρόνια και τους αποκαλούν «κατοίκους του βουνού και χορευτές των θεών».
Από φυσικής πλευράς είναι πολύ διαφορετικοί από άλλους κεντροαφρικανικούς λαούς. Εκτός από το κοντό ανάστημα, έχουν καστανοκίτρινη επιδερμίδα και είναι στεατοπυγικοί. Πάντοτε υπήρξαν θύματα διακρίσεων και πολλές φορές εξολοθρεύτηκαν από γειτονικούς λαούς, οι οποίοι τους θεωρούσαν κατώτερους και αναξιόπιστους. Από την πλευρά τους, οι Πυγμαίοι θεωρούν τους γείτονές τους, που είναι ψηλοί και μαύροι (Τούτσι ή Βατούσι βοσκούς) αδέξιους και άχαρους και τους παρομοιάζουν με «μεγάλους ελέφαντες».
Οι Πυγμαίοι, που είναι κυνηγοί, είχαν πάντοτε σχέσεις με γειτονικούς γεωργικούς ή ποιμενικούς λαούς και έτσι αποκτούσαν γεωργικά προϊόντα, μεταλλικά εργαλεία, αλκοόλ και καπνό με το σύστημα των ανταλλαγών, ενώ υιοθετούσαν και τις γλώσσες τους. Αντιλαμβάνονται το δάσος σαν τη μήτρα μιας μητέρας, πηγή προστασίας και διατροφής. Τους παρέχει όλα όσα χρειάζονται για την επιβίωσή τους, από υλικά για την κατασκευή των θολωτών καλυβιών τους μέχρι υλικά για τις κυνηγετικές τους ανάγκες. Συλλέγουν βολβούς, κάμπιες, μέλι και τερμίτες, που αποτελούν το 70% της διατροφής τους, ενώ το κυνήγι καλύπτει το υπόλοιπο 30%.
Η μουσική και ο χορός αποτελούν μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τα τραγούδια που συνοδεύονται από τύμπανα και άλλα κρουστά όργανα συνδέονται με σημαντικά γεγονότα, όπως η προετοιμασία του κυνηγιού, οι γιορτές για μια γέννηση ή έναν γάμο, ή με καθημερινές καταστάσεις, όπως η συλλογή τροφής ή τα απογεύματα γύρω από τη φωτιά.
Οι Πυγμαίοι μιλούν γλώσσες Μπαντού, που χρησιμοποιούνται από τους γείτονες τους, αλλά έχουν και τη δική τους «γλώσσα», που εκφράζεται με τραγούδι χωρίς λόγια, με μεμονωμένους ήχους και κραυγές, που ταιριάζουν με μια βασική μελωδία, η οποία ακούγεται από τον τραγουδιστή. Το τραγούδι, κατά συνέπεια, είναι «γλώσσα χωρίς λόγια», ένα μέσο έκφρασης της μυστικής γλώσσας του δάσους. Χρησιμοποιώντας αυτήν τη γλώσσα οι Πυγμαίοι επικοινωνούν με τα πνεύματα του δάσους και τους ζητούν να είναι γενναιόδωρα. Τα πολυφωνικά αυτά τραγούδια περνούν από γενιά σε γενιά. Η αποψίλωση των δασών για υλοτομία ή για δημιουργία χώρου για φυτείες καφέ έχει μειώσει τη δυνατότητα των Πυγμαίων για κυνήγι και συλλογή τροφής. Ακόμη και τα προγράμματα που έχουν εκπονηθεί για την προστασία τους αποδεικνύονται ανενεργά, επειδή οι Αρχές τούς υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους, που μετατρέπονται σε εθνικά πάρκα, και να υιοθετήσουν έναν τρόπο ζωής για μόνιμα εγκατεστημένους αγρότες. Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια εξέλιξη, αργά ή γρήγορα θα εξαφανίσει για πάντα τις αρχαίες μελωδικές φωνές αυτού του λαού που απειλείται με εξαφάνιση.

Μια από τις σπάνιες εμπειρίες του ελληνικού υπεδάφους, μια επίσκεψη πο όλοι πρέπει να πραγματοποιήσουν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.
Η ύπαρξη του σπηλαίου ήταν γνωστή ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, αυτοί όμως που το εξερεύνησαν συστηματικά είναι οι σπηλαιολόγοι Γιάννης και Μαρία Πετροχείλου, μισό αιώνα αργότερα. Η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μ., από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία και γίνονται με βάρκα (και οδηγό-ξεναγό κάποιον από τους ντόπιους εργαζομένους στο σπήλαιο). Το βάθος του νερού είναι από 30 εκατοστά μέχρι και 30 μέτρα, ενώ στη διάρκεια της βαρκάδας θα δείτε σταλακτίτες σε αποχρώσεις ροζ, λευκού, κόκκινου και σοκολατί, από το θείο, το ασβέστιο, τον σίδηρο και τον άργιλο που εντοπίζονται στην περιοχή. Επίσης, θα περάσετε και από διάφορες «αίθουσες», τις οποίες το ζεύγος Πετροχείλου βάφτισε με ευφάνταστα ονόματα, όπως Θάλασσα των ναυαγίων, Αίθουσα των ονείρων, Λιμανάκι της ευτυχίας και Σοκολατένια σάλα.

Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν πως δεν υπάρχει καλύτερη Πρωτοχρονιά στον κόσμο, από αυτή του Ρίο ντε Τζανέιρο και μάλιστα αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο event της πόλης. Έρχεται δεύτερη μετά το περίφημο Καρναβάλι! Η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που ονομάζεται από τους ντόπιους Ρεβεγιόν, λαμβάνει χώρα κατά μήκος της παραλίας της Κοπακαμπάνα.
Εκεί στην Κοπακαμπάνα, περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια τουρίστες και ντόπιοι έρχονται κάθε χρόνο στη θρυλική παραλία για να γιορτάσουν την αλλαγή της χρονιάς και να λάβουν μέρος σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο λαμπερά πάρτι στον κόσμο!
Οι πρώτοι επισκέπτες έρχονται από νωρίς κιόλας το πρωί. Καθώς πέφτει η νύχτα, γύρω στις 8 το βράδυ, αρχίζει να παίζει η ζωντανή μουσική που έχει στηθεί στην παραλία. Καθώς η παραλία είναι αχανής, υπάρχουν πολλές σκηνές που έχουν στηθεί σε όλο το μήκος της παραλίας, με ζωντανές μουσικές, από όπως βραζιλιάνικη σάμπα και ποπ μουσική μέχρι ροκ και ρέγκε.
Τα πυροτεχνήματα ξεκινούν ακριβώς τα μεσάνυχτα, από τις βάρκες και πλοία που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Κοπακαμπάνα. Διαρκούν περίπου 20 λεπτά, και αποτελούν ένα μοναδικό υπερθέαμα, καθώς οι διοργανωτές δείχνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους κάθε χρόνο.
Σχεδόν όλοι οι Βραζιλιάνοι θα γιορτάσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς ντυμένοι στα λευκά από την κορυφή μέχρι τα νύχια, γιατί θεωρείται καλή τύχη για την επόμενη χρονιά. Αυτό το λευκό που θα δείτε όλοι να φορούν είναι προς τιμήν της θεάς της θάλασσας Λεμάνγια. Πολλοί μάλιστα θα φέρουν λουλούδια στη θάλασσα και θα τα πετάξουν στον ωκεανό, για να δείξουν ευγνωμοσύνη για ευχές που εκπληρώθηκαν τον προηγούμενο χρόνο και με τύχη, η παλίρροια θα λάβει τα δώρα τους.

O πιο “must” προορισμός στη Βραζιλία
Το πιο αναπτυγμένο τουριστικά σημείο της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι το Μπούζιος (Buzios), που απέχει δύο ώρες οδικώς από την πόλη του Ρίο, προς τα ανατολικά. Αυτό που ήταν ένα γραφικό ψαροχώρι μετατράπηκε ξαφνικά, τη δεκαετία του '60, στο κέντρο του τουρισμού της Βραζιλίας, όταν η Μπριζίτ Μπαρντό και η παρέα της ανακάλυψαν τις περίπου είκοσι πανέμορφες παραλίες του με τα ιδανικά για καταδύσεις νερά. Το θέρετρο του Μπούζιος διαθέτει απίστευτη τουριστική υποδομή, προσφέροντας στον επισκέπτη όλες τις ανέσεις, μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά και υπέροχες κατοικίες που ενοικιάζονται, ακριβές μπουτίκ, έντονη νυχτερινή ζωή και… μπόλικη καϊπιρίνια. Το Μπούζιος είναι η Μύκονος της Βραζιλίας, που σημαίνει θάλασσα, καλοπέραση και αρκετή διασκέδαση.
Τρεις οικισμοί, μία πόλη
Το Μπούζιος δεν είναι μια ενιαία πόλη, αλλά μάλλον τρεις οικισμοί (Ossos, Manguinhos και Armação de Búzios) στην ίδια χερσόνησο. Το Ossos (οστά), στο βόρειο άκρο της χερσονήσου, είναι το παλαιότερο και πιο ελκυστικό. Έχει ένα όμορφο λιμάνι και γιοτ κλαμπ, καθώς και μερικά ξενοδοχεία και μπαρ.  Το Manguinhos, στον ισθμό, είναι το πιο εμπορικό. Τέλος, το Armação είναι η καρδιά της πόλης, με τις πιο τουριστικές ανέσεις. Εδώ θα βρείτε το  Rua das Pedras, το κέντρο της νυχτερινής ζωής του Μπούζιος και το Orla Bardot, έναν γραφικό παραλιακό χώρο.
Καταπληκτική νυχτερινή ζωή
Η νυχτερινή ζωή είναι παροιμιώδης στο Μπούζιος. Στη Βραζιλία υπάρχει ένα ρητό, ότι «κανείς δεν πηγαίνει στο σπίτι μόνος του, όταν υπάρχει πάρτι στο Buzios». Το γλέντι ξεκινά από αργά το απόγευμα και τελειώνει μόνο όταν ο ήλιος πάρει την θέση του στον βραζιλιάνικο ουρανό. Αν είστε στο Μπούζιος θα πρέπει να επισκεφθείτε το Takatakata, ένα μπαρ στο κεντρικό Rua das Pedras, για να απολαύσετε υπέροχα κοκτέιλ όπως το Takafire!
Η Rua das Pedras
Η Rua das Pedras αποτελεί την αίγλη του Μπούζιος. Γεμάτη από μοντέρνα μπαρ, κομψά εστιατόρια, καταστήματα σχεδιαστών, πανδοχεία, καφετέριες, γκαλερί τέχνης, παγωτατζίδικα, μπαρ και νυχτερινά κέντρα, προσφέρει όλα όσα περιμένει κανείς από ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο, και ακόμα περισσότερα, ικανοποιώντας και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Ο κόσμος είναι λίγος κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά όταν πέσει η νύχτα και τα φώτα του δρόμου ανάψουν, ο δρόμος πλημμυρίζει από ανθρώπους. Το πνεύμα της Rua das Pedras επεκτείνεται και προς την Orla Bardot, η οποία είναι ουσιαστικά η συνέχεια του δρόμου, αλλά παράλληλα στην Armação Beach. Εκεί μπορείτε επίσης να βρείτε μπαρ, καταστήματα, πανδοχεία και νυχτερινά κέντρα, καθώς και μερικά από τα πιο εκλεπτυσμένα εστιατόρια του Μπούζιος. Ο δρόμος διανθίζεται με ξύλινα παγκάκια και πολλούς κήπους, ενώ διαθέτει και χάλκινα γλυπτά διάσημων επισκεπτών, όπως της Γαλλίδας ηθοποιού Μπριζίτ Μπαρντό. Μετά την Orla Bardot θα φτάσετε στο πανέμορφο Praça dos Ossos, το οποίο διαθέτει επίσης όμορφα χάλκινα γλυπτά. Γύρω από τη μικρή πλατεία υπάρχουν εστιατόρια (Ιαπωνικά, Αργεντίνικα κ.ά), καταστήματα με είδη δώρων και άλλα. Αγοράστε ένα παγωτό, καθίστε στα παγκάκια κάτω από τα δέντρα και απολαύστε την ατμόσφαιρα χωρίς βιασύνη. Στην πολυσύχναστη πλατεία Praça Santos Dumont, που έχει πρόσβαση μέσω του Travessa dos Pescadores (όπου η Rua das Pedras τελειώνει και η Orla Bardot ξεκινά), οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν ανάμεσα από πάγκους με κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής, ρούχα και ταπετσαρίες, ενώ η πλατεία προσφέρεται και για συναυλίες, καλλιτεχνικές παραστάσεις και προβολές ταινιών από το φεστιβάλ κινηματογράφου.
Και βέβαια οι παραλίες…
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι οι αμέτρητες παραλίες, ικανές να ικανοποιήσουν τόσο τους επισκέπτες που επιζητούν ηρεμία, όσο και αυτούς που επιθυμούν να ασχοληθούν με διάφορα θαλάσσια σπορ.
Ενδεικτικά αναφέρουμε: Praia Rasa, Praia de Manguinhos (επέκταση της Praia Rasa, κοντά στο κέντρο της περιοχής και με περισσότερα καταλύματα), Praia da Tartaruga, Praia do Canto, Praia da Armação και Praia dos Ossos, Praia João Fernandes (βρίσκεται σε μια αριστοκρατικά κατοικημένη περιοχή), Praia Brava (κατάλληλη για σέρφινκγ αφού εκτίθεται στον Ατλαντικό), Praia Olho de Boi (παραλία γυμνιστών), Praia do Forno (ελκυστική παραλία με ένα μικρό μπαρ), Praia de Ferradura (μεγάλη, απάνεμη παραλία, Praia Ferradurinha (ελκυστική, μικρή παραλία απ’ όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει μέχρι την Praia dos Amores), Praia de Geribá (δημοφιλής παραλία με πολλά μπαρ), Praia Tucuns (μακριά, σχεδόν έρημη παραλία).

Παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, προστατευόμενη άγρια ζωή. Το νησι της Ίλια Γκράντε είναι απλά ένας υπέροχος παράδεισος στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Για σχεδόν έναν αιώνα το νησί ήταν απρόσιτο για το κοινό επειδή στέγαζε πρώτα μια αποικία λεπρών και μετά μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η φυλακή μάλιστα είχε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους κρατούμενους της χώρας και έκλεισε μόλις το 1994.
Το νησί έχει έκταση μόλις 193 τ.χλμ. και είναι πλέον ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός που διακρίνεται για τη γραφική ομορφιά, τις παρθένες τροπικές παραλίες, την πλούσια βλάστηση και την άγρια ομορφιά του τοπίου του. Το Ίλια Γκράντε είναι μάλιστα ένα από τα πιο παρθένα απομεινάρια του τροπικού δάσους του Ατλαντικού της Βραζιλίας, καθιστώντας το ένα από τα πλουσιότερα οικοσυστήματα στον κόσμο. Το νησί υπόκειται σε αυστηρούς αναπτυξιακούς περιορισμούς, λόγω των προστατευμένων οικοσυστημάτων του. Η διατήρηση της βιοποικιλότητας είναι πολύ σημαντική καθώς εκεί κατοικούν μερικούς από τους μεγαλύτερους εναπομείναντες πληθυσμούς πολλών απειλούμενων ειδών, τροπικών πτηνών, πιθήκων και παπαγάλων μεταξύ άλλων.
Οι προστατευόμενες θάλασσες γύρω από το νησί διαθέτουν μια μοναδική σύγκλιση τροπικής, υποτροπικής και εύκρατης θαλάσσιας ζωής και ίσως είναι από τις μόνες στον κόσμο όπου είναι δυνατό να δει κανείς κοράλλια και τροπικά ψάρια, καρχαρίες μαζί με θαλάσσιες χελώνες, πιγκουίνους του Μαγγελάνου αλλά και όρκες και δελφίνια.

Μπορεί σε κάποιους από εσάς το όνομα Λας Τερένας να σας φαίνεται γνωστό, καθώς είναι το μέρος όπου γυρίζεται το Ελληνικό Survivor, όμως η ευρύτερη περιοχή της χερσονήσου Σαμάνα όπου βρίσκεται αυτή η μικρή αλλά όμορφη πόλη στις βορειοανατολικές ακτές του Αγίου Δομίνικου, είναι ένα μέρος ανεξερεύνητο, ανέγγιχτο και σχετικά στο ευρύ κοινό.
Με παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, χρυσαφένιες αμμουδιές και πληθυσμό μόλις κάτι παραπάνω από 13.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι περισσότεροι ασχολούνται με το ψάρεμα και τη γεωργία, αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο που ανακαλύψαμε και σας προτείνουμε.
Πρόκειται για ένα μέρος μακριά από τα συνηθισμένα, που το έχει αγγίξει ελάχιστα ο τουρισμός, παρά τη δημοφιλία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, και αποτελεί ιδανικό προορισμό για όποιον θέλει να χαλαρώσει και να δοκιμάσει νέες εμπειρίες.

Τροπική βλάστηση, εντυπωσιακοί καταρράκτες, αποικιακά κτίρια, βουνά με παράξενα σχήματα, πανέμορφες παραλίες με λευκή άμμο που βρέχονται από τα καταγάλανα νερά της Καραϊβικής.
Η Δομινικανή Δημοκρατία δεν καυχιέται μόνο για τους διάσημους επισκέπτες της και τις κοσμικές γωνιές της. Η φυσική της ομορφιά είναι απαράμιλλη, οι κάτοικοί φιλόξενοι και δεν παύουν κάθε στιγμή να θυμίζουν στους επισκέπτες πως ο Χριστόφορος Κολόμβος πρωτοπάτησε στα μέρη τους.
Ο Άγιος Δομίνικος δεν είναι το νησί του μαζικού τουρισμού όπου συνωστίζονται Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τουρίστες. Διαθέτει βεβαίως και τέτοιες περιοχές, αλλά θα ανακαλύψετε και άλλες, λιγότερο τουριστικές, που θα σας αφήσουν άφωνους. Είναι η μουσική Μερέγκε που ακούγεται από παντού, η οργιώδης βλάστηση από κοκκοφοίνικες, τα πολύχρωμα σπιτάκια και οι μοναδικές, υπέροχες, φανταστικές, ξεχωριστές αμμουδιές. Δεν είναι τυχαίο που ο θαλασσοπόρος Χριστόφορος Κολόμβος είχε πει ότι το νησί αυτό είναι «η πιο όμορφη γη που τα ανθρώπινα μάτια έχουν δει ποτέ».

Άλλοτε γαλλική κτήση, η Αϊτή πέρασε στην Ιστορία ως η δεύτερη χώρα, μετά τις ΗΠΑ, στο δυτικό ημισφαίριο που διακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1804. Επιπλέον έγινε η πρώτη ανεξάρτητη χώρα Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε έπειτα από επανάσταση σκλάβων. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που η Αϊτή έγινε το πρώτο κράτος παγκοσμίως που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση. Μάλιστα, δεν έμεινε εκεί. Έστειλε και εθελοντές να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών, οι οποίοι δυστυχώς πέθαναν στη διάρκεια του μακρινού ταξιδιού από κακουχίες, αλλά και τόνους κακάο προς πώληση ώστε να αγοραστούν όπλα. 
Η Δημοκρατία της Αϊτής αποτελεί χώρα που καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού της Ισπανιόλας στην Καραϊβική. Στη δικαιοδοσία της περιλαμβάνει και τα μικρότερα νησιά Γκονάβ, Τορτούγα, Λε Καγιεμίτ και Ιλ α Βας, ενώ το ακατοίκητο νησί Ναβάσα διεκδικείται τόσο από αυτή όσο και από τις ΗΠΑ. Η πρωτεύουσα της Αϊτής είναι το Πορτ-ο-Πρενς, που βρίσκεται στο κύριο νησί, την Ισπανιόλα. Το όνομά του σημαίνει «πριγκιπικό λιμάνι».  
Η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι απόγονοι των σκλάβων που μεταφέρθηκαν βίαια στο νησί από την Αφρική.  Η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό ορεινή με κυρίαρχη θρησκεία το βουντού. Εδώ οι χειμώνες είναι μικροί και τα καλοκαίρια χαρακτηρίζονται από τυφώνες. Αϊτή σημαίνει υψηλή γη.

Η Αρούμπα, τοποθετημένη στον χάρτη λίγο έξω απ’ τις ακτές της Βενεζουέλας, είναι ένα νησί ξακουστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζεστά, τροπικά αεράκια, ηλιόλουστες παραλίες και ιδανικές καιρικές συνθήκες σας περιμένουν να τις απολαύσετε. Οι θάλασσες της Αρούμπα είναι ιδανικές για κάθε είδους δραστηριότητα κάτω και πάνω από την επιφάνεια του νερού. 
Παρότι ανήκει στις Ολλανδικές Αντίλλες, διαφέρει σημαντικά από τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής. Ξεχάστε τα τροπικά δάση, εδώ θα βρεθείτε σ’ ένα τοπίο που θυμίζει ταινία γουέστερν, περικυκλωμένοι από κάκτους, divi – divi (είδος θάμνου) και έρημο. 
Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν πως κατοικείται από πολύ παλιά, με τους Ινδιάνους να είναι οι πρώτοι που την ανακάλυψαν.  Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν εκεί ήταν οι Ισπανοί το 1499.
Η βιομηχανία πετρελαίου έφτασε στη χώρα τη δεκαετία του 1920 και έφερε μαζί της τον ταχύ εκσυγχρονισμό και τη μετανάστευση βιομηχανικών εργατών, εμπόρων και δημοσίων υπαλλήλων από την Καραϊβική, την Ευρώπη, την Αμερική και την Κίνα. Σύντομα η Αρούμπα έγινε μια πολυεθνική κοινότητα με περισσότερα από 40 έθνη.

Το Πουέρτο Ρίκο ή αλλιώς Πόρτο Ρίκο είναι νησί της Κεντρικής Αμερικής στον Ατλαντικό ωκεανό. Πρόκειται για το μικρότερο και ανατολικότερο από τα νησιά των Μεγάλων Αντιλλών. Με έκταση 13.790 τ. χλμ., αποτελεί υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ. Το όνομά του μεταφράζεται στα ελληνικά ως «πλούσιο λιμάνι».  Οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν οι Ινδιάνοι της φυλής των Αραουάκων, οργανωμένοι σε ομάδες, με κύρια απασχόληση τη γεωργία και το ψάρεμα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του και αφού τους εξολόθρευσε το ονόμασε Σαν Χουάν Μπατίστα. 
Για πρώτη φορά εγκαταστάθηκαν εκεί Ισπανοί άποικοι το 1509 με την επίβλεψη του πρώτου κυβερνήτη, του Χουάν Πόνθε ντε Λεόν. Το 1521 ιδρύθηκε η πρωτεύουσα του νησιού, η Σαν Χουάν. Γρήγορα οι Ισπανοί εξαφάνισαν παντελώς τους ιθαγενείς και εγκατέστησαν στις φυτείες και τα ορυχεία χρυσού, που ήταν πλούσια την εποχή εκείνη, δούλους από την Αφρική. Τον 17ο και 18ο αιώνα έγιναν πολλές προσπάθειες κατάληψης του νησιού, που ήταν σημαντική στρατιωτική βάση, άλλοτε από τους Ολλανδούς και άλλοτε από τους Βρετανούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι προστριβές με τη μητρόπολη άρχισαν τον 19ο αιώνα με αποκορύφωμα την απόπειρα εξέγερσης του 1867, η οποία όμως απέτυχε.  Το 1897 η Ισπανία αναγνώρισε την αυτονομία του νησιού, το οποίο καταλήφθηκε το 1898 από τις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Με τη συνθήκη του Παρισιού (1898), το Πουέρτο Ρίκο παραχωρήθηκε στις ΗΠΑ, οι οποίες διόρισαν στρατιωτικό διοικητή και εκτελεστικό συμβούλιο (1900). 
Το Πουέρτο Ρίκο είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή. Τα 2/3 του πληθυσμού είναι ισπανικής και λοιπής ευρωπαϊκής καταγωγής και το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από αφρικανικής καταγωγής κατοίκους και μιγάδες. Οι κάτοικοι, όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, είναι επηρεασμένοι από την ισπανική κατοχή και διατηρούν πολλά λατινοαμερικανικά έθιμα. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική, παρόλο που και η αγγλική χρησιμοποιείται ευρέως και για διοικητικούς σκοπούς. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι χριστιανοί.

Ο Καταρράκτης Γκούλφος είναι παγκοσμίως διάσημος για αρκετούς λόγους. Πρώτον είναι μάλλον ο εντυπωσιακότερος σε ολόκληρη την Ισλανδία. Δεύτερον αναφέρεται σε βιβλία και εμφανίζεται σε πλείστες ταινίες και τηλεοπτικά σήριαλ, μεταξύ των οποίων και το παιδικό Άβαταρ. Τρίτον φιγουράρει στο εντυπωσιακό εξώφυλλο του δίσκου Porcupine (1983), του βρετανικού συγκροτήματος Echo and the Bunnymen. Τέταρτον, και αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος, συνδέεται με μία μεγάλη δικαστική διαμάχη. Το 1907, μία βρετανική εταιρεία αγόρασε την περιοχή με σκοπό να κατασκευάσει υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Όταν όμως άρχισαν τα έργα, η Σίγκριντουρ, η κόρη του πρώην ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν βοσκός και είχε πουλήσει τη γη του στη βρετανική εταιρεία, παρατήρησε ότι η ορμή των υδάτων μειωνόταν δραματικά. Κινήθηκε λοιπόν, δικαστικά, προκειμένου να παύσει η εκμετάλλευση του καταρράκτη. Η διαδικασία ήταν μακρά και επίπονη. Η Σίγκριντουρ, η οποία δεν είχε πάει καν σε σχολείο, διένυε περπατώντας την απόσταση ως το Ρέικιαβικ (120 χλμ.) προκειμένου να στήνεται καθημερινά στις διάφορες κυβερνητικές και νομικές υπηρεσίες, για να βγάλει άκρη. Τελικά τα κατάφερε, με τη βοήθεια του δικηγόρου Σβέιν Μπγιόρνσον, ο οποίος μετά έγινε ο πρώτος κυβερνήτης της Ισλανδίας.

Σύμφωνα με τον θρύλο, λοιπόν, στον εν λόγω βράχο ανακαλύφθηκε το 1166 ένα άθικτο νεκρό σώμα σε κρύπτη που βρισκόταν δίπλα σε ένα παρεκκλήσι. Τότε υφάνθηκε η ιστορία: το σώμα ανήκε στον υπηρέτη της Παναγίας, τον Αμαδούρο ή ανήκε σε φοροεισπράκτορα της Ιεριχούς, τον Ζακχαίο, ο οποίος μετά τον θάνατο του Χριστού μετανόησε, άλλαξε το όνομά του σε Αμαδούρο, έγινε ερημίτης ιεραπόστολος, έφτασε μέχρι τη Γαλατία διδάσκοντας τη χριστιανοσύνη, βρήκε αυτόν τον βράχο, έφτιαξε το παρεκκλήσι και μόνασε.
Οι παραπάνω ιστορίες διανθίστηκαν και με διάφορα θαύματα που πραγματοποίησε το ερημίτης. Το θέμα είναι πως βράχος και το παρεκκλήσι «διαφημίστηκαν» ως σταθμός στον προσκυνηματικό δρόμο για το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα και έτσι χτίστηκαν οι μονές, έγινε γεωργική εκμετάλλευση της κοιλάδας από τους μοναχούς και συνακολούθως ιδρύθηκε η πόλη που πήρε την ονομασία Ροκαμαντούρ. Στο πλαίσιο της «διαφήμισης» ο πρώτος φραγκισκανός πάπας, Νικόλαος 4ος, το 1291, ανακοίνωσε πως όποιος προσκυνητής πήγαινε στη Ροκαμαντούρ, θα έπαιρνε 3 συγχωροχάρτια με βουλοκέρι και άφεση αμαρτιών για 40 ημέρες! 
Ο άλλος μύθος που έκανε διάσημη τη Ροκαμαντούρ τον μεσαίωνα, σχετίζεται με το επικό Άσμα του Ρολάνδου, του 11ου αιώνα, το οποίο είναι το αρχαιότερο γαλλικό δείγμα γραφής. Το Άσμα, γραφόταν και συμπληρωνόταν για περίπου 35 χρόνια και εξιστορεί τις περιπέτειες του Ρολάνδου, που ήταν παλαδίνος του Καρλομάγνου (747-814) του πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι παλαδίνοι ήταν ιππότες του μεσαίωνα, οι οποίοι περνούσαν τη ζωή τους περιπλανώμενοι σε αναζήτηση περιπετειών. Ο Ρολάνδος, σύμφωνα με το Άσμα είχε ένα πανίσχυρο σπαθί, το Ντουρεντάλ. Λίγο πριν πεθάνει, σε μία μάχη με τους Σαρακινούς που δόθηκε στα Πυρηναία, κατέφυγε στη Ροκαμαντούρ, και προσπάθησε να σπάσει το σπαθί του για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Το σπαθί, ως αήττητο, δεν έσπασε, και τότε εκείνος το πέταξε στον βράχο δίπλα στο παρεκκλήσι της Μαύρης Παναγίας. Αυτό… άνοιξε μια ρωγμή και κρύφτηκε μέσα στον βράχο.

Η Δημοκρατία Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, όπως είναι το επίσημο όνομα της χώρας, είναι το δεύτερο μικρότερο κράτος της Αφρικής με πληθυσμό μόλις 176.000 κατοίκους, από τους οποίους το 5%  ζει στο νησί Πρίνσιπε, ενώ οι υπόλοιποι στο νησί Σάο Τομέ, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη πρωτεύουσα. Τα δύο αυτά νησιά αποτελούν το σύνολο της χώρας.
Το Σάο Τομέ οφείλει το όνομά του στους Πορτογάλους εξερευνητές που το ανακάλυψαν το 1470, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Θωμά. Το όνομα «νησί της σοκολάτας» δόθηκε στο Σάο Τομέ όχι μόνο γιατί η βασική καλλιέργεια είναι το κακάο, αλλά γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες και η προστασία που προσφέρουν τα φοινικόδεντρα στα ευαίσθητα φύλλα του θαμνώδους κακαόδεντρου  έχουν αναδείξει διεθνώς το κακάο του Σάο Τομέ ως την εκλεκτότερη ποικιλία για την παρασκευή σοκολάτας, καθιστώντας το περιζήτητο στις διεθνείς αγορές.
Όμως το Σάο Τομέ καμαρώνει και για ακόμα ένα όνομα, «Μαργαριτάρι του Ισημερινού», εξαιτίας της μοναδικής τροπικής φύσης του, όνομα απόλυτα δικαιολογημένο.
Οι πρώτοι του κάτοικοι, κυρίως Εβραίοι που έφταναν στο νησί από την Πορτογαλία, θεωρούνταν ανεπιθύμητοι. Σύντομα όμως οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν το εμπόριο σκλάβων στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Στη συνέχεια, επεκτάθηκαν στην παραγωγή και εξαγωγή κακάο. Παρότι η χώρα μέχρι και σήμερα κατατάσσεται στις πρώτες παραγωγικές και εξαγωγικές δυνάμεις του είδους, αναγκάζεται να εισάγει πολλά προϊόντα διατροφής, μιας και γενικώς απουσιάζουν οι υποδομές, ενώ οι κάτοικοι είναι φτωχοί σε εισοδήματα.

Η Γκάνα βρίσκεται στη Δυτική Αφρική, στον κόλπο της Γουινέας και θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός κακάο στον κόσμο. Συνορεύει με την Ακτή Ελεφαντοστού, την Μπουρκίνα Φάσο, το Τόγκο και βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Πρωτεύουσα είναι η Άκκρα και μεγαλύτερη πόλη το Κουμάσι. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 25 εκατομμύρια, στα εδάφη της διαβιούν περισσότερες από εκατό εθνοτικές φυλές. 
Πολλά από τα στοιχεία που έχουμε σχετικά με το μακρινό παρελθόν της αφορούν κυρίως σε προφορικές παραδόσεις, ενώ οι επιστήμονες πιστεύουν ότι κατοικείται από το 1500 π.Χ. Η χώρα ήρθε στο προσκήνιο περίπου το 1470, όταν έφτασαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι. Στα επόμενα χρόνια ολόκληρη η ακτογραμμή της ελεγχόταν από Άγγλους, Γάλλους, Ολλανδούς κτλ, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν για εμπορικούς σκοπούς εισάγοντας ταυτόχρονα το δουλεμπόριο. Μεγάλο μέρος των κατοίκων της μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου αλλοιώνοντας έτσι τον χαρακτήρα των φυλών που την κατοικούσαν.  
Σήμερα στη χώρα μιλούνται περίπου πενήντα γλώσσες με την αγγλική να παραμένει η επίσημη.  Η χώρα λατρεύει το ποδόσφαιρο και μετρά πολλές συμμετοχές στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Θεωρείται μία από τις πιο δημοκρατικές χώρες της Αφρικής.

Γνωστό στην τοπική διάλεκτο ως butanding ή tuki, το μεγαλύτερο ψάρι στον κόσμο περιφέρεται ανενόχλητα στην θαλάσσια περιοχή του Όσλομπ. Και μπορεί το Όσλομπ να είναι παγκοσμίως γνωστό για τους φαλαινοκαρχαρίες, όμως σίγουρα έχει πολλά περισσότερα που μπορούν να κάνουν κάποιον επισκέπτη να το λατρέψει. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του Σεμπού και διαθέτει μεταξύ άλλων κοραλλιογενείς υφάλους, μυστικές σπηλιές, μνημεία σπουδαίας πολιτιστικής κληρονομιάς και ισπανικά ερείπια από την εποχή που ήταν Ισπανική αποικία. Η πραγματικά ομορφιά του Όσλομπ λοιπόν, δεν βρίσκεται μόνο μέσα στη θάλασσα με τους ευγενικούς γίγαντες που κολυμπούν γύρω σας, αλλά και έξω από αυτήν.

Η νήσος Σιαργκάο είναι ένα μικρό νησί σε σχήμα σταγόνας που ανταγωνίζεται σε ομορφιά μερικά από τα πιο παραδεισένια μέρη του κόσμου. Παρθένες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, φοίνικες που φτάνουν ως τη θάλασσα, τροπικά δάση και εντυπωσιακά φράγματα για σερφ έχουν αναδείξει το νησί ως ένα από τα καλύτερα του κόσμου! Γι’ αυτό μη σας ξεγελάει το μέγεθός του, καθώς η περιπέτεια δεν τελειώνει ποτέ. Εδώ άλλωστε βρίσκεται το διάσημο Cloud 9, ένα από τα καλύτερα φράγματα για σερφ στον κόσμο, στο οποίο το νησί χρωστάει μεγάλο μέρος της δόξας του. Μεταξύ άλλων πάντως, το νησί προσφέρει κι άλλες εμπειρίες, όπως βαρκάδες και κολύμπι σε μοναδικές παραλίες όπου οι φοίνικες κυριολεκτικά μοιάζουν να χορεύουν πάνω στην άμμο!
Με βάση μας το Σιαργκάο, μπορούμε να επισκεφθούμε και τα γειτονικά μικροσκοπικά νησάκια Naked, Daku και Guyam. Το Naked με τις μοναδικές παραλίες με την λευκή άμμο διαθέτει θέα μαγευτική που θα απογειώσει κάθε φωτογραφία μας. Το Daku, που στην τοπική διάλεκτο Βισαγιάν σημαίνει μεγάλο, είναι το μεγαλύτερο νησί από τα τρία και προσφέρει πληθώρα θαλάσσιων δραστηριοτήτων, ενώ το Guyam είναι ο ιδανικός προορισμός για να χαλαρώσουμε μετά από μια γεμάτη ημέρα.

Το Που Κουόκ είναι ένα πανέμορφο νησί στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Ανήκει στο Βιετνάμ και είναι το μεγαλύτερο της χώρας, ενώ για πολλές δεκαετίες υπήρξε αντικείμενο διαμάχης με τη γειτονική Καμπότζη, μιας και απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές της. Στο παρελθόν, βρισκόταν εδώ μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του Βιετνάμ και χιλιάδες κρατούμενοι είχαν ταξιδέψει στο νησί όχι για να απολαύσουν τα σμαραγδένια νερά του και την τροπική βλάστηση που το περιβάλλει, αλλά για να εκτίσουν τη θητεία τους ως φυλακισμένοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η φυλακή της Καρύδας αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού.
Σήμερα, συνιστά έναν παράδεισο για εκείνους που θέλουν να απολαύσουν τον θαλάσσιο βυθό κάνοντας καταδύσεις ή ψάρεμα, αλλά και για εκείνους που δίνουν γαλάζιο χρώμα στα όνειρά τους. Που Κούκ σημαίνει «πλούσιο νησί» στα βιετναμέζικα, όρος που το χαρακτηρίζει πλήρως. Ολόκληρο σχεδόν το νησί αποτελεί μέρος Εθνικού Πάρκου, ενώ οι λάτρεις της θάλασσας καταφτάνουν στο νησί από κάθε γωνιά του πλανήτη για να απολαύσουν μερικές στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και απόλαυσης,

Dreams come true: Στο γειτονικό νησάκι Τhom, μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη εναέρια διαδρομή με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος θα χάνεται στα νερά του κόλπου, με την πανοραμική θέα του νησιού να μας κόβει την ανάσα.

Για πολλούς το Ελ Νίντο θεωρείται ως το ομορφότερο μέρος στον πλανήτη και όχι άδικα. Τοποθετημένο στα βόρεια του Παλαουάν, μπορεί κανείς να βρει κρυφές λιμνοθάλασσες, και ασβεστολιθικούς σχηματισμούς, υπέροχες αμμώδεις ακτές, εντυπωσιακά νησιά και λευκές παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, και αυτά είναι μόνο μερικά από τα συστατικά που το κάνουν έναν από τους κορυφαίους προορισμούς, αφού διαθέτει κυριολεκτικά τα πάντα! Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και οι δραστηριότητες που μπορεί κανείς να απολαύσει εκεί είναι άπειρες. Από βόλτα στα παραδεισένια νησιά με καγιάκ ψάχνοντας κρυφές παραλίες, μέχρι αναρρίχηση στο βουνό που βρίσκεται στο κέντρο του Ελ Νίντο ή ακόμα και zipline μεταξύ των νησιών, αφού οι αποστάσεις είναι αρκετά μικρές και η εμπειρία μοναδική!

Οι λεγόμενοι Σοκολατένιοι Λόφοι μοιάζουν περισσότερο με πίνακα ζωγραφικής. Στην πραγματικότητα, οι λόφοι δεν είναι φτιαγμένοι από σοκολάτα, αλλά οφείλουν το όνομά τους στο σχήμα και το χρώμα τους, καθώς μοιάζουν γεμισμένοι με κακάο! Ο πιο δημοφιλής μύθος θέλει να σχηματίστηκαν από τη μάχη δύο γιγάντων που πετούσαν χώμα ο ένας στον άλλον. Όταν κάποτε συμφιλιώθηκαν, το αποτέλεσμα ήταν οι περίφημοι λόφοι. Οι γεωλόγοι ωστόσο κάνουν λόγο για ένα ασυνήθιστο γεωλογικό φαινόμενο, το οποίο δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με σιγουριά. Ανάμεσα στους λόφους η γη είναι καλλιεργήσιμη, ενώ ένας από αυτούς προσφέρει πανοραμική θέα. Όποιος και αν είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν, το σίγουρο είναι ότι προκαλούν δέος, ενώ πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία.

Το Φεστιβάλ Σινουλόγκ ή Santo Nino θεωρείται ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ της Ασίας με θρησκευτικό και πολιτιστικό χαρακτήρα, ενώ προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο. Είναι αφιερωμένο στον μικρό Χριστό και πραγματοποιείται εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες κάθε τρίτη Κυριακή του Ιανουαρίου. Ουσιαστικά, είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, αφού μας διηγείται το πέρασμα των κατοίκων από τον παγανισμό στον Χριστιανισμό. Σινουλόγκ στη γλώσσα των ντόπιων σημαίνει «χορός με χάρη» και η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν το 1980, από έναν χορό ο οποίος μιμούνταν την κίνηση ενός ποταμού. Ωστόσο πολλοί πιστεύουν ότι κάτι ανάλογο υπήρχε στο νησί πολύ πριν την έλευση του Μαγγελάνου για να τιμούνται οι ντόπιοι θεοί. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ οι δρόμοι κατακλύζονται από χορευτές με θαυμάσια κουστούμια, χορό και μουσική. Κάθε γωνιά του νησιού είναι ευκαιρία για εορτασμό.

Η φυλή Μπαταμαρίμπα κατοικεί στην περιοχή Κουταμακού, η οποία ονομάζεται και «η Γη των Μπαταμαρίμπα», και εκτείνεται στα σύνορα μεταξύ Τόγκο και Μπενίν. Τα χωριά των Μπαταμαρίμπα αποτελούν ένα από τα αναμφισβήτητα αξιοθέατα της περιοχής.
Η ομάδα που ζει στο Μπενίν προσδιορίζεται με το όνομα Σόμπα (Σόμπα), ενώ η ομάδα του Τόγκο είναι γνωστή ως Ταμπέρμα. Οι δύο ομάδες ανήκαν αρχικά στον ίδιο πληθυσμό και έτσι εμφανίζουν παρόμοια χαρακτηριστικά, που διαφέρουν μόνο για ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: Οι Σόμπα, σε αντίθεση με τους Ταμπέρμα, έχουν δερματοστιξία και ουλές σε όλο το πρόσωπο, αλλά και στο σώμα, κυρίως στην κοιλιά, που είναι ένα είδος πλέγματος που σχηματίζεται από κάθετες και οριζόντιες γραμμές που θυμίζουν συμβολικά την χάραξη στο έδαφος για την σπορά και συμβολίζουν την ανάπτυξη και τη ζωή.
Τα ίδια μοτίβα είναι επίσης χαραγμένα στους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους των σπιτιών τους, των τάτα σόμπα. Η περιοχή Κουταμακού συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2004, λόγω του τρόπου με τον οποίο ο πληθυσμός των Μπαταμαρίμπα ζει σε αρμονία με την επικράτειά του και των τυπικών οχυρωμένων σπιτιών που χτίζουν.
Οι Μπαταμαρίμπα, ήταν κάποτε διάσημοι για το γυμνό τους, οι αυξανόμενες όμως εξωτερικές επιρροές συνέβαλαν στην κάλυψη τους σήμερα, αν και πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να φορούν παραδοσιακά στολίδια. Είναι κυνηγοί και αγρότες και δεν είναι ασυνήθιστο να συναντήσει κανείς ομάδες ανδρών να επιστρέφουν από κυνήγι με τα τόξα και τα βέλη τους, και να φορούν καλύμματα κεφαλής από κέρατα αντιλόπης και κόκαλα στα χείλη τους. Κέρατα αντιλόπης χρησιμοποιούν και οι γυναίκες στα καπέλα τους και επίσης τοποθετούνται πάνω από την εξώπορτα των σπιτιών.
Οι άνδρες της φυλής Μπαταμαρίμπα είναι ιστορικά γνωστοί για τις διαδικασίες μεγέθυνσης και αύξησης του πέους τους που χρονολογούνται χιλιάδες χρόνια πίσω. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται κατά τη διαδικασία της ανδρικής μύησης στην ωριμότητα. Ένα αφέψημα αλεσμένων βοτάνων με κάλυμμα φύλλων ή ελεφαντόδοντου τοποθετείται στο πέος του μυημένου για αρκετούς μήνες μέχρι να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο μέγεθος και μήκος της επιλογής του, οπότε μπορεί να το βγάλει. Στο τέλος των δημόσιων τελετουργιών της μύησης, οι μυημένοι είναι ντυμένοι με πολυτελή ρούχα, με κουκούλες κρεμασμένες στο λαιμό και τη μέση τους και με κέρατα καλύμματα κεφαλής στερεωμένα στην κορυφή του κεφαλιού τους.
Το μεγάλο ενδιαφέρον ωστόσο είναι η φανταστική αρχιτεκτονική των σπιτιών της περιοχής. Κάθε σπίτι είναι χτισμένο σαν ένα φρούριο, ικανό να αμυνθεί ενάντια στις επιδρομές των εμπόρων σκλάβων και ικανό να θωρακίσει μια ολόκληρη οικογένεια και τα ζώα της από τους εισβολείς Παρόμοια σε μορφή με τα μεσαιωνικά κάστρα, λόγω των επικλινών πυργίσκων, είναι από τα πιο όμορφα δείγματα αφρικανικής αρχιτεκτονικής. Το στυλ τους εντυπωσίασε τον αρχιτέκτονα πρωτοπορίας Le Corbusier που τα περιγράφει ως «γλυπτική αρχιτεκτονική». Τα σπίτια έχουν ξεχωριστούς περιβόλους για ανθρώπους, ζώα και σιτηρά, πηγάδια, πράγμα που σημαίνει ότι μια οικογένεια θα μπορούσε να παραμείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, ωθώντας τους επιδρομείς να τα παρατήσουν και να αναζητήσουν ευκολότερη λεία. Η παραδοσιακή κατοικία Takyenta (Takienta), συμπεριλαμβανομένης της περίφημης Tata Σόμπα, είναι συνήθως χτισμένη από λάσπη, κλαδιά και άχυρο. Ένα είδος αισθησιακής χειρονομίας που συνδυάζει δύναμη, φροντίδα και ομορφιά. Μεγάλα ιερά - φαλλικής μορφής - στην είσοδο των σπιτιών τους δείχνουν τις ανιμιστικές τους πεποιθήσεις.
Ως ένας πληθυσμός που ασκεί ανιμιστική θρησκεία, οι Μπαταμαρίμπα προστατεύουν τα σπίτια τους με φετίχ και βωμούς στους οποίους κάνουν θυσίες στα πνεύματα. Πιστεύουν επίσης σε έναν θεό του ήλιου και μια θεά της γης υπεύθυνη για τη γονιμότητα.
Με την άδεια των γερόντων θα  μπούμε στα σπίτια τους για να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο ζωής τους.
Στο Τόγκο, οι Ταμπέρμα εκτελούν περίτεχνες τελετές κηδείας, ιδιαίτερα τον χορό Tibent, ή τον χορό των τυμπάνων, έναν χορό θανάτου που έχει σκοπό να τιμήσει τους νεκρούς. Αυτοί που εκτελούν αυτόν τον περίτεχνο χορό είναι μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείται ειδικά με αυτό το περίπλοκο τελετουργικό με φώτα, θέματα και έναν τέλειο συγχρονισμό. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού των κηδειών, το σπίτι του νεκρού ντύνεται και η κυκλική επίπεδη πέτρα στο κέντρο της βεράντας, που συνήθως χρησιμοποιείται ως τραπέζι, αφαιρείται και χρησιμοποιείται ως ταφόπλακα.

Γενέτειρα του βουντού και κομβικό σημείο του δουλεμπορίου για παραπάνω από τρεις αιώνες, το Μπενίν υπόσχεται να σας κόψει την ανάσα με την άγρια ομορφιά του.
Δαντελωτές παραλίες, πλούσια βλάστηση, εντυπωσιακά ανάκτορα, γαστρονομικές απολαύσεις που «γαργαλούν» τον ουρανίσκο, μοναδικά πάρκα άγριας ζωής που μας μυούν στο φυσικό τοπίο της Αφρικής και μικρά κομψοτεχνήματα αρχιτεκτονικής είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που το χαρακτηρίζουν.
Το Μπενίν θεωρείται ως μία από τις αντιπροσωπευτικότερες απεικονίσεις της Αφρικής, του κόσμου της και της μαγείας που την περιβάλλει.

Make it happen: Παρακολουθήστε το Φεστιβάλ Βουντού στο Μπενίν, ένα σπάνιο θέαμα αρχαίων παραδόσεων και δοξασιών, με την πομπή των Αρχηγών Βουντού.

Σε σωστά επιλεγμένη ώρα για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία με τις ουρές και την πολυκοσμία και με διπλωματούχο ξεναγό επιπλέον του Έλληνα αρχηγού που θα μας συνοδεύει σε όλο το ταξίδι, επισκεπτόμαστε το Μουσείο Πράδο με τα μεγάλα αριστουργήματα της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής ισπανικής ζωγραφικής, όπως του αξίζει!
Το Πράδο εγκαινιάστηκε ως μουσείο της βασιλικής συλλογής ζωγραφικής και γλυπτικής το 1818 και περιλαμβάνει πάνω από 5.000 σχέδια, 1.000 νομίσματα και μετάλλια, καθώς και περίπου 2.000 διακοσμητικά αντικείμενα. Τα γλυπτά του υπολογίζονται γύρω στα 700 και οι πίνακες ζωγραφικής, στους οποίος χρωστάει και τη διεθνή αίγλη του, είναι γύρω στους 8.600. Πρόκειται για έργα των Βελάθκεθ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο, Καραβάτζιο, Ρέμπραντ, κ.ά. Στις αίθουσές του εκτίθενται περίπου το ένα τρίτο των πινάκων που κατέχει, έτσι λοιπόν τα εκθέματα εναλλάσσονται.

Επισκεπτόμαστε με ολοήμερη εκδρομή το Νο 1 κόσμημα της UNESCO στην Καστίλη. Την αυτοκρατορική μεσαιωνική πόλη όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ο Ελ Γκρέκο και που διέσχισε ο μυθιστορηματικός ήρωας Δον Κιχώτης. Το Τολέδο μοιάζει με ζωντανό μνημείο, με ένα ασυναγώνιστο μουσείο μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής!
Ανάμεσα στα πολλά αξιοθέατά του είναι κατ’ αρχάς η μαυριτανική όψη της πόλης που διατηρείται άρτια. Επίσης είναι ο γοτθικός καθεδρικός ναός του 1493 στην είσοδο της πόλης, που κτίσθηκε επί ναού του 6ου αιώνα και περιλαμβάνει έργα των Γκόγια και Ελ Γκρέκο. Και βεβαίως είναι το περίφημο οχυρό του Αλκάθαρ, ένα επιβλητικό τετράγωνο οικοδόμημα με πύργους σε κάθε γωνία του που δεσπόζει στον λόφο πάνω από την πόλη. Τέλος στη διάσημη μεσαιωνική Σχολή Μεταφραστών του Τολέδο έχουν μεταφραστεί από τα αραβικά στα λατινικά σχεδόν όλα τα αρχαιοελληνικά συγγράμματα κι από κει πέρασαν στην υπόλοιπη Ευρώπη και φυσικά στη νεότερη Ελλάδα!

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας.
Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

130 χιλιόμετρα από το κέντρο του νησιού Σεμπού, στην πόλη Μπάντιαν, βρίσκονται οι καταρράκτες Καουασάν, ένα από τα πιο ειδυλλιακά και όμορφα μέρη των Φιλιππίνων. Φωλιασμένοι ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, οι καταρράκτες είναι ιδανικός προορισμός για εκείνους που θέλουν να έρθουν σε επαφή με την παρθένα φύση και να κολυμπήσουν σε νερά που όμοιά τους δεν συναντά κανείς εύκολα, αν και ιδιαίτερα παγωμένα είναι σίγουρα αναζωογονητικά.  Φυσικά, μέρος της μαγείας τους είναι και η πλούσια πανίδα και χλωρίδα γύρω τους. Φανταστείτε να απολαμβάνετε το μπάνιο σας ενώ ολόγυρα πετούν παραδείσια πουλιά και μαϊμούδες κρέμονται από κλαδιά. Για τους λάτρεις της περιπέτειας, οι καταρράκτες προσφέρονται για κανό και άλματα στο νερό. Οι καταρράκτες είναι συνολικά τρεις, με μέσο όρο ύψους τα δέκα μέτρα και φυσικές πισίνες ολόγυρά τους.

Oι Φιλιππίνες είναι μια πανέμορφη χώρα στη Νοτιοανατολική Ασία με πλούσια ιστορία και πολιτισμό. Αποτελείται από περίπου 7.000 νησιά. Πρωτεύουσά της είναι η Μανίλα και επίσημη γλώσσα τα Φιλιππινέζικα. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 110 εκατομμύρια είναι η δωδέκατη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο. Έχει επηρεαστεί από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανών, των Αμερικανών και των Κινέζων. Υπήρξε αποικία της Ισπανίας για πάνω από τριακόσια χρόνια, ενώ αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1946 και έκτοτε έχει αναπτυχθεί ως μια πλουραλιστική δημοκρατία. Η οικονομία της είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στην Ασία και βασίζεται σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων του τουρισμού, της γεωργίας και της κατασκευής.
Οι Φιλιππινέζοι είναι ένα φιλόξενος και φιλικός λαός που φημίζεται για τη ζεστασιά και την ευγένειά του. Ο πολιτισμός τους είναι μια μίξη τοπικών παραδόσεων και επιρροών από τη δυτική κουλτούρα, κάτι που αντανακλάται στη μουσική, τον χορό και την τέχνη. Επιπλέον, η χώρα έχει πολλά φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένων των καταπληκτικών τροπικών παραλιών της, των εντυπωσιακών βουνών και των ιστορικών μνημείων. Σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο όμορφους τουριστικούς προορισμούς της Ασίας.

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

Η επίσκεψη στο Χονγκ Κονγκ μοιάζει με μια διαδρομή σε κινηματογραφικό σκηνικό επικού έργου. Οι εικόνες ατέλειωτες και οι αντιθέσεις μοναδικές: ξύλινες βάρκες που λικνίζονται στα νερά του λιμανιού πλάι στα υπερωκεάνια, φθαρμένα σπίτια δίπλα σε υπερσύγχρονους ουρανοξύστες, παραμελημένα δρομάκια πίσω από πολυτελή ξενοδοχεία, γέροντες Κινέζοι που σπρώχνουν τα καρότσια τους με τις Rolls-Royce να τους προσπερνούν, μικροπωλητές που πουλούν μπουτάκια κοτόπουλο, αποξηραμένες σουπιές και καλαμάρια, ενώ ταυτόχρονα μιλάνε στο κινητό τους. Ουσιαστικά, αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό της πόλης. Η παράλληλη συνύπαρξη διαφορετικών στοιχείων και ο συνδυασμός του εξωτικού με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Όπου και να γυρίσει κανείς το βλέμμα του θα δει ουρανοξύστες. Παλιά τραμ διασχίζουν τους δρόμους, ενώ κάτω από το έδαφος λειτουργεί ένα από τα πιο προηγμένα μετρό του κόσμου. Εδώ υπάρχουν μερικά από τα πιο εκλεκτά εστιατόρια στον κόσμο, αλλά και σε κάθε γωνιά στήνονται τα dai pai dong, υπαίθρια κιόσκια με φαγητό.

 
Στο Χονγκ Κονγκ βρίσκονται κάποια από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα παγκοσμίως, αλλά οι ζωντανές υπαίθριες αγορές υπάρχουν σε κάθε σημείο της πόλης και δεν παύουν να σφύζουν από ζωή. Έτσι, το ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ δίνει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να βιώσει την παράδοση της κινεζικής αυτής πόλης δίχως να χάνει τις ανέσεις «δυτικού τύπου». Ένα καλειδοσκόπιο όπου εναλλάσσονται η Ανατολή με τη Δύση, ο πλούτος με τη φτώχεια, ο ρεαλισμός με τη δεισιδαιμονία, αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ.

Το Μακάο, άλλοτε υπερπόντιο εδαφικό διαμέρισμα της Πορτογαλίας, βρίσκεται στις νότιες ακτές της Κίνας απέναντι από το Χονγκ Κονγκ. Οι Κινέζοι απόγονοι των πρώτων ψαράδων, με τη βοήθεια των ναυτικών από τη Λισαβώνα, οικοδόμησαν τη μυθική πόλη του Μακάο. Καθολικοί ναοί μπλέκονται με βουδιστικές παγόδες, δημιουργώντας ένα εξωτικό μείγμα που γίνεται ακόμη πιο ιδιότυπο με την ύπαρξη γιγαντιαίων καζίνο τύπου Λας Βέγκας.

Το Μακάο είναι ένα από τα μικρότερα μέρη στον κόσμο, με έκταση μόλις 28,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 520.000 κατοίκους. Η πρώην πορτογαλική αποικία πέρασε στην κυριότητα της Κίνας τον Δεκέμβριο του 1999 και αποτελεί την ασιατική απάντηση στο Λας Βέγκας. Με τα καζίνο να απαγορεύονται στην Κίνα και στο Χονγκ Κονγκ, το Μακάο αποτελεί πόλο έλξης για τους Κινέζους και τους κατοίκους της Νοτιοανατολικής Ασίας και σύντομα θα ξεπερνά κατά πολύ σε κέρδη το Λας Βέγκας. Ήδη εδώ λειτουργούν 27 καζίνο!

Η Βολιβία θα σας κόψει την ανάσα κυριολεκτικά! Με υψόμετρο άνω των 2.500 χλμ. πάνω από τη θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το λιγοστό οξυγόνο θα κάνει την αναπνοή δύσκολη μέχρι να συνηθίσετε. Μη σας αποθαρρύνει αυτό όμως. Στη μέση της Κεντρικής Αμερικής, περιτριγυρισμένη από άλλες, πιο «διάσημες» χώρες, η Βολιβία είναι λιγότερο ξακουστή από την όμορφη Αργεντινή ή το πολυσυζητημένο Περού. Είναι όμως η πιο εξωτική χώρα καθώς πάνω από το 60% του πληθυσμού είναι ιθαγενείς, έχει απίστευτη γεωγραφική ποικιλία (εκτός από ακτές) και δεν έχει πλημμυρίσει από τουρισμό. Η ύπαρξή της καταμεσής της ηπείρου την καθιστά πραγματικά την καρδιά της Νότιας Αμερικής και σίγουρα το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της. Η Βολιβία, που χαρακτηρίζεται από το Αλτιπλάνο, θεωρείται το Θιβέτ της Αμερικής. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της είναι Ινδιάνοι που μιλάνε Κέτσουα και Αϊμάρα, το υπόλοιπο 35% είναι μεστίσος που γεννήθηκαν από Ισπανούς και Ινδιάνες, ενώ το 1% καταλαμβάνουν οι Αφρικανοί σκλάβοι που τους έφεραν να δουλέψουν εργάτες στα ορυχεία.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Το παζλ της Αργεντικής είναι απλώς σαγηνευτικό. Εκτεινόμενη από τα νότια σύνορα της Βολιβίας μέχρι τη νοτιότερη μύτη της Λατινικής Αμερικής, φλερτάροντας τόσο με τον Ατλαντικό όσο και με τα όρια του Ανταρκτικού Κύκλου, αιχμαλωτίζει τους επισκέπτες της με φυσικά τοπία που κόβουν την ανάσα, με έναν γλυκό και φιλόξενο λαό και την κουλτούρα της, η οποία… στροβιλίζεται στο ρυθμό του μπαντονεόν και στο λάσο των gauchos. Το Μπουένος Αϊρες είναι ένα αστικό και πληθυσμιακό «ψηφιδωτό» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Αρχιτεκτονικά θυμίζει ταυτόχρονα το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Μαδρίτη και τη Νέα Υόρκη και προσφέρει στέγη σε 12.500.000 κατοίκους -ευρωπαϊκής καταγωγής οι περισσότεροι- που διακρίνονται για το έντονο (μεσογειακό) ταμπεραμέντο τους.

Το Μουράνο, ένα από τα μικρά νησιά της Βενετίας, είναι παγκοσμίως γνωστό εξαιτίας της υαλουργίας που αναπτύχτηκε εκεί.  Η φήμη του ως κέντρο υαλουργίας ξεκινά το 1291, όταν οι υαλουργοί της Βενετίας διατάχτηκαν να φτιάξουν εκεί τα κέντρα τους λόγω μιας πυρκαγιάς που ξέσπασε στην πόλη. Αρχικώς έγινε γνωστό για τις γυάλινες χάντρες και τους καθρέφτες του και στη συνέχεια για τους πολυελαίους του. Σήμερα, το Μουράνο είναι παγκοσμίως γνωστό, ενώ η υαλουργία αποτελεί μέρος της ενετικής πολιτιστικής κληρονομιάς και παράδοσης.

To Μπουράνο μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από πίνακα ζωγραφικής. Βρίσκεται στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας και είναι πασίγνωστο για τα μοναδικά χρωματιστά του σπίτια, τα οποία είναι ιδιαίτερα δημοφιλή μεταξύ των καλλιτεχνών. Εξίσου διάσημο είναι και για την παραγωγή δαντέλας, γι’ αυτό και στο λιμάνι βλέπει κανείς τους καταστηματάρχες να προσκαλούν τους επισκέπτες στα καταστήματά τους. Εδώ, το χρώμα των σπιτιών δεν είναι τυχαίο. Προτού κάποιος βάψει το σπίτι του, θα πρέπει να κάνει ειδικό αίτημα στην Κυβέρνηση ώστε να του γνωστοποιηθεί ποια χρώματα επιτρέπονται στη γειτονιά του. Εδώ βρίσκεται το πιο το πιο διάσημο και χρωματιστό σπίτι, το la Casa di Bepi Suà, το σπίτι του Joseph Sweaty, το οποίο είναι βαμμένο με πολλά χρώματα.

Η παράδοση θέλει το Καρναβάλι της Βενετίας να ξεκίνησε από μια νίκη της «Γαληνοτάτης Δημοκρατίας» εναντίον του Πατριάρχη της Ακυληίας Ουλρίκο ντι Τρέβεν το 1162. Σε ανάμνηση της σπουδαίας νίκης, οι κάτοικοι άρχισαν να χορεύουν και να πανηγυρίζουν στην πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Οι μαρτυρίες θέλουν την καθιέρωσή του στα χρόνια της Αναγέννησης. Τον 17ο αιώνα αποτελούσε πλέον έναν τρόπο επίδειξης του γοήτρου της Βενετίας στον υπόλοιπο κόσμο.
Ωστόσο, το 1797 φαίνεται πως η χρήση μασκών απαγορεύτηκε καθολικά με νόμο. Μετά από μακρά ανυπαρξία, το Καρναβάλι επανήλθε το 1979 και έκτοτε αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και πιο σπουδαία καρναβάλια του κόσμου, με πλήθος εκδηλώσεων.

Αυτή τη μοναδική εμπειρία θα ζήσετε με το Versus.

Όσοι έχετε δει την ταινία-αριστούργημα του Τζουζέπε Τορνατόρε «Ο θρύλος του 1900», θα θυμάστε τη σκηνή όπου μια χιλιομετρική ουρά ανέργων περιμένουν να περάσουν από συνέντευξη για να πιάσουν δουλειά στο νεότευκτο υπερωκεάνειο «Virginia». Ξυλουργοί, μαραγκοί, τεχνίτες, μάγειροι, όλοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους ελπίζοντας σε μια νέα ζωή πάνω στο νεότευκτο και υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο. Ώσπου έρχεται η σειρά του άνεργου μουσικού Μαξ Τούνεϊ: φτάνοντας στο τραπέζι του υπεύθυνου, ο Τούνεϊ βγάζει την κορνέτα του από τη θήκη της και χωρίς να πει κουβέντα αρχίζει να αυτοσχεδιάζει. Αμέσως δεκάδες άνθρωποι παρατάνε ό,τι κάνουν και κάθονται αποσβολωμένοι να ακούν τη μουσική του Τούνεϊ. Όταν τελειώνει, μέσα σε ένα χείμαρρο από χειροκροτήματα, ο υπεύθυνος προσωπικού του Virginia, τον ρωτάει ενθουσιασμένος: «τι ήταν αυτό;». «Δεν ξέρω», κάνει ο Τούνεϊ, ανασηκώνοντας τους ώμους, για να πάρει την ακόμα πιο ενθουσιώδη απάντηση του νέου του αφεντικού: «Όταν δεν ξέρεις τι είναι, τότε είναι τζαζ!»
Αυτό ακριβώς είναι η τζαζ, η μουσική που γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ για να κατακτήσει τον κόσμο. Χωρίς να είναι κάτι απόλυτα συγκεκριμένο, και την ίδια ώρα με το να είναι τα πάντα όσα θέλει με την ψυχή του να πει ο μουσικός που παρασύρεται από τη μελωδία, αλλά κι ο ακροατής που άθελά του βρίσκει το ιδανικό όχημα για να ντύσει μ’ αυτή την ακανόνιστη μουσική τα φτερά της ψυχής του.
Η τζαζ είναι αυτοσχεδιασμός, είναι η ζωή που συμβαίνει τώρα, είναι η στιγμή που ζεις και δεν επαναλαμβάνεται, είναι η έμπνευση που έρχεται χωρίς τυμπανοκρουσίες και δεν επαναλαμβάνεται στην ίδια μορφή ούτε και από τον ίδιο τον δημιουργό της.

Ο Μισισιπής είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Βόρειας Αμερικής με μήκος 5.969 χλμ. Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη misi-ziibi της γλώσσας Οτζίμπουε που σημαίνει ο «μεγάλος ποταμός».
Ο ποταμός είναι τμήμα του συστήματος ποταμών Τζέφερσον-Μιζούρι-Μισισιπή, το μεγαλύτερο σύστημα ποταμών στη Βόρεια Αμερική και από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Είναι σημαντική κυκλοφοριακή αρτηρία, καθώς είναι πλωτός σχεδόν μέχρι τις πηγές του. Κατά το παρελθόν θεωρούνταν το άτυπο σύνορο της «Άγριας Δύσης», η οποία παραδοσιακά οριοθετείται μεταξύ του ποταμού και της περιοχής στα Βραχώδη Όρη.
Το όνομά του στη γλώσσα των Ινδιάνων σημαίνει «ο πατέρας των νερών». Οι πλημμύρες του σκεπάζουν πάντα μεγάλες εκτάσεις και τα διάφορα έργα, που έχουν σκοπό να τον τιθασεύσουν, αποτυγχάνουν πάντα μπροστά στη δύναμή του. Σε αντάλλαγμα προσφέρει πολυάριθμες υπηρεσίες στους κατοίκους των ΗΠΑ.

Η Λιπαρή Τρίτη ή Mardi Gras αναφέρεται στις γιορτές που είναι αφιερωμένος στο Καρναβάλι.  Λαμβάνει χώρα 47 μέρες πριν το Πάσχα και η προέλευση της γιορτής είναι γαλλική. Μπορεί να συγκριθεί με το ελληνικό έθιμο της Τσικνοπέμπτης και η ονομασία της είναι, κατά συνέπεια, γαλλικής προελεύσεως. Κατά τη Λιπαρή Τρίτη συνηθίζεται να καταναλώνεται αυξημένη ποσότητα φαγητού πριν την τελετουργική νηστεία την περίοδο της Σαρακοστής. Στη Νέα Ορλεάνη έχει σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Είναι μια εντυπωσιακή γιορτή με έντονα χρώματα, παρελάσεις, σάτιρα, μυστικισμό, κέφι, γλέντι, χορό και μουσική. Η καρναβαλική παράδοση της Νέας Ορλεάνης έχει ρίζες πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν. Ως πρώτη ημερομηνία έναρξης εορτασμών καταγράφεται το 1743. Λέγεται πως είναι ένα μείγμα παραδόσεων που έφεραν οι Χριστιανοί Γάλλοι άποικοι σε συνδυασμό με παγανιστικές θρησκευτικές εκδηλώσεις των μαύρων από την Αφρική και των νήσων της Καραϊβικής.

Μια ιερή πόλη-αστεροσκοπείο, που οικοδόμησε τον 15ο αιώνα μ.Χ. ο αυτοκράτορας Πατσακουτέκε στις τραχιές πλαγιές των Άνδεων και ανακαλύφθηκε μόλις το 1911, όταν ένας βοσκός μαρτύρησε το καλά κρυμμένο μυστικό στον Αμερικανό ΧάιραμΜπίνγκαμ. Φωτισμένα μυαλά επέλεξαν τον χώρο στην άκρη της Ιερής Κοιλάδας για να χτίσουν την ιερή πόλη των Ίνκας, που εγκαταλείφθηκε λίγο πριν μπουν οι Ισπανοί στην αυτοκρατορία, διατηρώντας έτσι την απόλυτη μυστικότητά της μέχρι το 1911. Ένα σύνολο από σιωπηλά πέτρινα ερείπια ναών, ανακτόρων, σπιτιών και πύργων, θεμελιωμένων στην κάθετη ορθοπλαγιά, μαρτυρούν το μεγαλείο ενός μοναδικού πολιτισμού.

Από τις αγαπηµένες και ίσως η µοναδική για αρκετούς ντόπιους διασκέδαση είναι το τσάι στα παραδοσιακά καφενεία. Στο πρώτο στενό της αγοράς Χαν ελ Χαλίλι από την πλατεία του τεµένους Αλ Χουσεΐν, το καφέ «Φισάουι» αποτελεί σηµείο αναφοράς για τους καλλιτέχνες και διανοούµενους της πόλης από τις αρχές του περασµένου αιώνα. Το Καφέ µε τους Καθρέπτες (Fishawy) πήρε το όνοµά του από τους πολλούς καθρέπτες µε τις µεγάλες καφέ κορνίζες που στολίζουν το καφενείο, τόσο µέσα όσο και έξω στο µικρό στενάκι. Αγαπηµένο του νοµπελίστα συγγραφέα (1988) Ναγκίµπ Μαχφούζ, αλλά και απλών ανθρώπων που θα συναντήσετε να πίνουν το τσάι τους ή να καπνίζουν µυρωδάτο καπνό µήλου στον ναργιλέ. ∆ιατηρώντας τα ίδια παλιά ξύλινα έπιπλα και τα καφασωτά ξύλινα παράθυρα θα σας µεταφέρει στην ατµόσφαιρα του Καΐρου του περασµένου αιώνα.

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι θα πουλάν τα δυο σου χείλη, όπως λέει το αγαπηµένο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το περίφηµο παζάρι Χαν ελ Χαλίλι χρονολογείται από το 1380, και πήρε το όνοµά του από το χάνι που κατασκεύασε ο εµίρης Τζαχάρκς ελ Χαλίλι. Αµέτρητα µικρά µαγαζάκια-σουκς µε διάφορα είδη σε ζαλίζουν όταν αµάθητος βρεθείς σε κάποιο σοκάκι µαζί µε το πλήθος. Έμποροι διαλαλούν την πραµάτεια που εσείς θα πρέπει να παζαρέψετε µε επιµονή για να πετύχετε κάποια καλή τιµή. Πρώτα θα αποφασίσετε αν πραγµατικά θέλετε να αγοράσετε το συγκεκριµένο είδος και στη συνέχεια πόσα χρήµατα περίπου θα θέλατε να διαθέσετε για την αγορά του. Επιµένετε στο ποσό που διαθέτετε και υποκριθείτε ότι φεύγετε από το κατάστηµα. Αν σας γυρίσουν πίσω, σηµαίνει ότι θα πετύχετε ικανοποιητική τιµή. Μουσικά όργανα, τάβλι από φίλντισι, κοσµήµατα από ασήµι µε λάπις λάζουλι και τιρκουάζ για το οποίο φηµίζεται η Αίγυπτος, µικροέπιπλα µαρκετερί, πολύ ωραία µπακίρια, διακοσµητικά από αλάβαστρο, µπουκαλάκια για άρωµα από φυσητό γυαλί, αρωµατικά έλαια, αλλά και µπαχαρικά και τσάι ή καφές αρωµατισµένος µε κάρδαµο είναι αγορές που αξίζουν. Αν πάλι σας αρέσει ο ναργιλές, προσέξτε να µη χαθεί η µπίλια όπως θα τον λύσετε, γιατί αλλιώς δεν λειτουργεί. 

Το Αιγυπτιακό Μουσείο Καΐρου είναι ένα από τα σηµαντικότερα του κόσµου. Θα χρειαστείτε αρκετό χρόνο για την περιήγησή του, αφού τα εκθέµατα είναι γύρω στις 250.000 (!), χωρίς φυσικά να υπολογίζονται όσα παραµένουν κρυµµένα στις υπόγειες αποθήκες του. Ο αρχαιολόγος Ογκύστ Μαριέτ έπαιξε σηµαντικό ρόλο στη δηµιουργία του µουσείου το 1857, ενώ το 1902 στεγάστηκε στο σηµερινό κτίριο έργο του γάλλου αρχιτέκτονα Μαρσέλ Ντουρνιόν στην πλατεία Ταχρίρ. Ιστορία 5.000 ετών ξεδιπλώνεται στις αίθουσές του, στις οποίες θα εισέλθετε αφού πρώτα περάσετε από αυστηρούς ελέγχους και αφήσετε τις φωτογραφικές µηχανές σε ειδικά ντουλαπάκια, µια και οι φωτογραφίες επιτρέπονται µόνο στον περίβολο του µουσείου.
Ο τάφος του Τουταγχαµών αποκαλύφθηκε ασύλητος το 1922 από τους Άγγλους Χάουαρντ Κάρτερ και λόρδο Κάρναβον και τα περίφηµα ευρήµατά του συγκεντρώνουν τους περισσότερους επισκέπτες.

Αξίζει να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στα νεκρικά πορτρέτα Φαγιούµ. Πρόκειται για ζωγραφισµένες εικόνες επάνω σε ξύλινες πινακίδες των αρχών της χριστιανικής εποχής, που συνήθως τοποθετούνταν ως νεκρικές προσωπίδες και βάφονταν µε φυσικά χρώµατα ανακατεµένα µε κερί, σύµφωνα µε ελληνική τεχνοτροπία. 

Χρόνου επιτρέποντος, προτείνουμε να επισκεφθείτε και το Ισλαµικό Μουσείο που θεωρείται από τα µεγαλύτερα στη Μέση Ανατολή και περιλαµβάνει έναν θησαυρό από 102.000 εκθέµατα – κεραµικά, χειρόγραφα, αντικείµενα λατρευτικά κ.ά. – και το Κοπτικό Μουσείο στο παλαιό Κάιρο, όπου θα θαυµάσετε εκθέµατα των πρώτων χριστιανικών χρόνων, τον 1ο - 7ο αιώνα µ.Χ., όπως πολύτιµες εικόνες, χειρόγραφα, υφάσµατα από σπάνιες συλλογές. 

Οι Βυζαντινοί τις νόµιζαν αποθήκες και οι Άραβες τις χρησιµοποιούσαν ως λατοµεία. Στη δυτική όχθη του Νείλου, σε απόσταση 15 χλµ. από το Κάιρο, στην κορυφή του οροπεδίου της ερήµου στη Γκίζα, βρίσκονται οι τρεις Πυραµίδες και η Σφίγγα, ένα από τα Επτά Θαύµατα του κόσµου, που περιβάλλονται από αρκετές µικρότερες πυραµίδες και εκατοντάδες µασταµπάδες και τάφους ευγενών.  Ο Ηρόδοτος γράφει ότι 100.000 εργάτες δούλευαν ασταµάτητα και µετέφεραν τους λίθινους όγκους από τα λατοµεία της Τούρα στο σηµερινό σηµείο, και στη συνέχεια χρειάστηκαν άλλα 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί η κατασκευή τους. Οι πυραµίδες είναι τα ταφικά µνηµεία τριών φαραώ της 4ης ∆υναστείας και των συζύγων τους. Αποτελούσαν το βασικό οικοδόµηµα συγκροτήµατος που περιελάµβανε ένα ιερό, µια µικρή βοηθητική πυραµίδα για λατρευτική λειτουργία και µια λιθόστρωτη οδό που οδηγούσε σε έναν ναό, ο οποίος συνδεόταν µε τον Νείλο µε µια δεξαµενή ή ένα κανάλι. 
Η Σφίγγα παρέµεινε θαµµένη στην άµµο ώσπου να την ανακαλύψει το 1853 ο αρχαιολόγος Ογκίστ Μαριέτ, ενώ χρειάστηκαν περισσότερα από 40 χρόνια ώσπου να αποκαλυφθεί το µνηµείο. Λαξεµένη σε έναν µυτερό βράχο που είχε πάνω-κάτω το σχήµα της, έχει µήκος 73 µ. και ύψος 20 µ. Αρχικά πίστευαν ότι ήταν η αναπαράσταση του βασιλιά Χεφρήνου ως φρουρού και σύµβολο της βασιλείας ταυτόχρονα, µε σώµα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου. Στη συνέχεια, στη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, θεώρησαν ότι αναπαριστά τον θεό Ηλιο - Ρα ή τον θεό Χαρούν. Ανάµεσα στα πόδια της Σφίγγας βρίσκεται µια στήλη που εξιστορεί πώς ο φαραώ Τούθµωσις ∆’ είδε ένα όνειρο να καθαρίσει τη Σφίγγα από την άµµο που την κάλυπτε, κάτι που έκανε και κέρδισε δόξα.

Εικόνες διαφορετικές, εικόνες πολύχρωµες και... πολύβουες. Το σίγουρο είναι πως η πρωτεύουσα της Αιγύπτου δεν σε αφήνει να πλήξεις. Όποιος δεν έχει δει το Κάιρο δεν έχει δει τον κόσμο, γιατί το Κάιρο είναι η μητέρα του κόσμου, λέει μια αραβική παροιμία. Η πρωτεύουσα της Αιγύπτου, εκτός από «Αλ Καχίρα» που στα αραβικά σημαίνει νικηφόρος, ονομάζεται και «Ουμ αλ Ντούνια», δηλαδή αυτό ακριβώς που λέει η παροιμία: μάνα του ντουνιά.

Εναρμόνιση σώματος και ψυχής με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama, διαλογισμό, χοροθεραπεία, στοιχεία ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ
H διδασκαλία της Λήδας Shantala είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του πνευματικού οδοιπορικού και της εσωτερικής αναζήτησης.

Η Λήδα Shantala, πνευματική οδηγός και δασκάλα γιόγκα και διαλογισμού, χορογράφος, χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ και χοροθεραπεύτρια, ιδρύτρια του Πολυχώρου Πολιτισμού και Τεχνών Shantom, έζησε και σπούδασε στη Νότια Ινδία.

Αγάπησε τον ινδικό πολιτισμό και τα αρχαία κείμενα, τους μύθους του Ινδουισμού και την πνευματική τους ουσία. Μέσα από τη βαθιά γνώση της, θα σας μυήσει στους ινδουιστικούς μύθους και στους μυστικούς κόσμους που παραπέμπουν τα σύμβολα και οι χειρονομίες (mudras) των θεοτήτων. Μέσα από συνεδρίες ινδικού κλασικού χορού θα χορέψετε τις ιστορίες της ινδικής μυθολογίας που συνδέονται με τους ναούς και τις στάσεις των Ινδών θεών και θα βιώσετε τη μαγεία της ινδικής τέχνης.

Καθώς η ίδια είναι χορογράφος ερευνήτρια και χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ, θα σας μυήσει θεωρητικά και βιωματικά στη μαγεία του ινδικού χοροθεάτρου.

Η κάθε μέρα θα ξεκινάει με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama και διαλογισμό και οι χοροθεραπευτικές διαδικασίες θα γεμίζουν με χαρά και ενέργεια όλες τις στιγμές του ταξιδιού σας με επιλεγμένες επισκέψεις σε τόπους λατρείας, διαλογισμού, τέχνης και φύσης.

Μπάρατα Νάτυαμ & Κατακάλι
Στην Ινδία από αρχαιοτάτων χρόνων άνθισαν πολλοί κλασικοί χοροί μέσα στους ναούς. Ο Χορός, το Θέατρο και η Μουσική αποτελούσαν ένα αδιαίρετο τρίπτυχο το οποίο αποτελούσε μέρος της προσφοράς στους θεούς. Ο Ινδικός κλασικός χορός αποτελείται από σύνθετες κινήσεις των δακτύλων, τα mudras - που συνθέτουν μη λεκτική γλώσσα, για να αποδίδεται η ποίηση και να εξιστορείται η ιστορία που διαδραματίζεται - τις εκφράσεις του προσώπου μέσω των οποίων αποδίδονται τα 9 συναισθήματα και την τεχνική των ποδιών που θεωρούνται μέρος των μουσικών οργάνων, μια και οι χορευτές φοράνε κουδουνάκια. Στόχος της τέχνης είναι να δημιουργηθεί μια αισθητική απόλαυση στον θεατή, το Rasa, αντίστοιχο της Κάθαρσης στο αρχαίο Ελληνικό Θέατρο. Οι παραστάσεις εμπνέονται από σπουδαίους Ινδούς ποιητές, από ιερά κείμενα και ινδικούς μύθους.
Στο Τάμιλ Νάντου, ο πιο σημαντικός χορός θεωρείται ο Βharata Natyam, και στην Κέραλα το Katakhali.

Μπάρατα Νάτυαμ, το σώμα ως μικρόκοσμος του σύμπαντος
O Mπάρατα Νάτυαμ συχνά παρουσιάζεται στη σκηνή από έναν χορευτή, που συμπυκνώνει μέσα στο σώμα του όλη τη φύση και τους χαρακτήρες. Αποδίδει σύνθετες χορογραφίες που συνδυάζουν μελωδίες, ragas και ρυθμούς, tallas. H έκφραση του προσώπου, των ματιών και η δραματικότητα πάντοτε αποδίδουν τα βαθύτερα συναισθήματα των ποιητικών κειμένων.

Κατακάλι, ένας συνδυασμός μπαλέτου, όπερας και παντομίμας
Το Κατακάλι παραδοσιακά αποδίδεται από χορευτική ομάδα ανδρών που παίζουν και τους γυναικείους ρόλους. Κάτα: ιστορία και Κάλι: αναπαριστώ. Χαρακτηρίζεται από έντονο, συμβολικό μακιγιάζ με διαφορετικά χρώματα,  μεγάλα κουστούμια και σύνθετες, μη φυσικές εκφράσεις του προσώπου, που απαιτούν έλεγχο των μυών των ματιών και του προσώπου για να αποτελέσουν τα κύρια μέσα επικοινωνίας με το κοινό.

Εκθαμβωτικό σκηνικό, τροπικό δειλινό και ζεστές, γαλαζοπράσινες θάλασσες σας περιμένουν στον δημοφιλή αυτό προορισμό της Ασίας, που θεωρείται ένας από τους πιο προσφιλείς του κόσμου.  Το νησί της διασκέδασης προσφέρει έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό λευκών αμμουδιών, εξαιρετικής φιλοξενίας και ανωτάτου επιπέδου διαμονής, που αξίζει κάθε ευρώ που θα ξοδέψετε.  Το Πούκετ είναι το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης, βρίσκεται 867 km νότια της Μπανγκόκ και έχει περίπου το μέγεθος της Σιγκαπούρης. Φωλιάζει στα γαλήνια νερά της θάλασσας Ανταμάν - στις ακτές δηλαδή της Ταϊλάνδης που βλέπουν στον Ινδικό Ωκεανό.  Παλιότερα αντλούσε τον πλούτο του από το αλουμίνιο και το καουτσούκ και έχει μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το νησί ήταν μια από τις βασικές εμπορικές διαδρομές μεταξύ Ινδίας και Κίνας και αναφερόταν συχνά στα ναυτικά ημερολόγια των ξένων εμπόρων.   Το Πούκετ είναι ένα ευλογημένο νησί, που κατοικείται από ειλικρινείς και φιλόξενους ανθρώπους. Ένα νησί με καταπληκτικούς όρμους, κόλπους, 70 παραλίες με χρυσή ή λευκή άμμο στεφανωμένες με φοίνικες, που πλημμυρίζουν από το άρωμα του ylang ylang, κοράλλια και αστραφτερές θάλασσες διάσπαρτες από νησιά.

Παραλία Patong
Η πιο ανεπτυγμένη παραλία του Πούκετ αναπτύσσεται σε έναν Κόλπο με σχήμα μισοφέγγαρου και προσφέρει πολυάριθμες δυνατότητες για διασκέδαση, αθλητισμό, αγορές και αναψυχή σε μια τεράστια παραλία μήκους 3 χλμ. Wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση και ηλιοθεραπεία είναι οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εξίσου γνωστή είναι η Patong και για τη ζωηρή νυχτερινή της ζωή.

Παραλίες Karon, Kata και Kamala
Και οι δύο παραλίες είναι εντυπωσιακές, γαλήνιες και κατάλληλες για κολύμπι, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, wind surfing και ηλιοθεραπεία. Βρίσκονται κοντά στην Πατόνγκ, αλλά προσφέρονται για πιο ήρεμες διακοπές.

Laguna και Bhag Tao Bay
Laguna & Bhag Tao Bay  Είναι μια περιοχή στον Κόλπο Bang Tao, στα βορειοδυτικά του νησιού, 20 λεπτά  με αυτοκίνητο από την Πατόνγκ, όπου γύρω από μια λίμνη συγκεντρώνονται 6 θαυμάσια πολυτελή resorts των μεγαλύτερων διεθνών αλυσίδων, αποτελώντας έτσι έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς της Ασίας.  Η σύνδεση από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο γίνεται είτε με πλοιαράκι διαμέσου της μαγευτικής λίμνης, είτε με γραφικά πολύχρωμα λεωφορειάκια περιμετρικά.  Spa, εστιατόρια, μπαρ, πολύ όμορφη αμμώδης παραλία και ιδιαίτερα οργανωμένα θαλάσσια σπορ είναι μερικές από τις υπηρεσίες που κάνουν τον προορισμό αυτό μαγευτικό για εξερεύνηση, διασκέδαση, ρομαντισμό και χαλάρωση.

Η Μπανγκόκ είναι η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης από το 1782. Οφείλει τον χαρακτηρισμό «Βενετία της Ανατολής» στις πολλές διώρυγες και τους παραπόταμους που τη διασχίζουν και τη χωρίζουν σε μικρά νησιά. Κατά μήκος της όχθης υπάρχει πλωτή πόλη από πλοιάρια και σχεδίες που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι στην καθημερινότητά τους. Το παλιό τμήμα της πόλης είναι πυκνοκατοικημένο, ενώ το νέο έχει σύγχρονα κτίρια, μεγάλους δρόμους και πάρκα.
Η Μπανγκόκ είναι το σημαντικότερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ταϊλάνδης. Το 2018, η Μπανγκόκ ανακηρύχθηκε η πρώτη πόλη στον κόσμο ως προς τον αριθμό των επισκέψεων με πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες, αριθμός ρεκόρ που ξεπερνάει ιδιαίτερα δημοφιλείς πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο.

Σύμφωνα με πηγές μέχρι και τα τέλη 14ου αιώνα μ.Χ. το νησί της Σιγκαπούρης ονομαζόταν Τουμασίκ ή Τεμασέκ. Αρχικά ήταν φυλάκιο της αυτοκρατορίας της Σουμάτρα. Κατά τον 11ο και 13ο μ.Χ. αιώνα γνώρισε επιδρομές στρατευμάτων γειτονικών χωρών. Στα τέλη του 14ου αιώνα η Σιγκαπούρη παρήκμασε, αλλά συνέχισε να λειτουργεί ως λιμάνι. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση αυτών που ονόμασαν το νησί Σιγκαπούρη, δηλαδή πόλη των λεόντων. Η πόλη σύμφωνα με τα «Μαλαϊκά χρονικά» (1535) ιδρύθηκε και ονομάστηκε από τον πρίγκιπα της Σουμάτρας Σρι Τρι Μπουάνα. Μετά την περίοδο ακμής του 13ου και 14ου αιώνα περιήλθε σε παρακμή και το 1819 ο Άγγλος σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς ίδρυσε σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό τη σύγχρονη Σιγκαπούρη, που γνώρισε απίστευτη οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη χάρη στο εμπορικό δαιμόνιο των Κινέζων μεταναστών του 19ου αιώνα. Η Σιγκαπούρη υπήρξε μαζί με το λιμάνι Πινάνγκ και τη Μαλάκα  αγγλική αποικία με το όνομα Εγκαταστάσεις των Στενών.

Δίπλα στον ιστορικό σιδηρόδρομο  της Χετζάζης που έφτιαξαν οι Οθωμανοί εκτείνεται ένα μυστηριώδες σύμπλεγμα βράχων, διαβρωμένων από τον αέρα και πολιορκημένο από την κοκκινωπή άμμο της αραβικής ερήμου. Αυτό είναι το Ουάντι Ραμ που θα εξερευνήσουμε με τον ιδανικό τρόπο , καλύπτοντας έναν λαβύρινθο μέσα στη βραχώδη έρημο.
Μετά από τη εμπειρία αυτή όμως έρχεται το καλύτερο κλείσιμο της μέρας. Φτάνουμε στον καταυλισμό μας και βλέπουμε ότι θα περάσουμε τη νύχτα στη σκιά των βράχων, στα χνάρια των βεδουίνων και των ταξιδευτών της ερήμου. Το σκοτάδι πέφτει γρήγορα στην έρημο και τότε η απεραντοσύνη φωτίζει μόνο από αμέτρητα αστέρια. Τα αστέρια που δείχνουν το δρόμο στα καραβάνια αλλά και μας θυμίζουν που είμαστε. Στις παρυφές της αραβικής ερήμου, σε μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία, σε μια κατανυκτική γνωριμία με τη μεγαλόπρεπη νυχτερινή έρημο. Μακριά από τα φώτα της πόλης τα αστέρια είναι ακόμα περισσότερα, ο γαλαξίας ορατός και όσο πιο αργά μένουμε στην ερημιά ο θολός του ουρανού. Από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το ξημέρωμα, ζούμε μια ονειρική κατάσταση με μετά άστρα να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Λίγα μέρη στον κόσμο προσφέρουν αυτή την εμπειρία που δύσκολα θα μπορείτε να περιγράψετε ή να επαναλάβετε. Μετά το θέαμα του ουρανού, η απόλυτη ησυχία της νύχτας και οι καμήλες που βόσκουν σιωπηλά λίγο πιο πέρα, το σκηνικό της βεδουίνικης τέντας και η αφαιρετική απεραντοσύνη της ερήμου θα κλείσουν την αυλαία αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς.

Τα Χάιλαντς της Σκωτίας δεν είναι ένα απλό ταξίδι. Είναι όνειρο ζωής. Θεωρούνται μία από τις ομορφότερες περιοχές ολόκληρου του πλανήτη.

Έχουν απίστευτα ενδιαφέρουσα φύση, πολυτάραχη και πολύ μακρά ιστορία που αρχίζει από τους προϊστορικούς χρόνους, σπουδαίο πολιτισμό, μύθους, δοξασίες, κάστρα, άγρια ζωή, λίμνες με τέρατα, μάγισσες, πόλεις που γέννησαν τη Βιομηχανική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό, παλάτια που κόβουν την ανάσα, το καλύτερο ουίσκι του κόσμου… ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Το Versus, με αυτό το φαντασμαγορικό πρόγραμμα που εξειδικεύεται στα Χάιλαντς όσο κανένα άλλο, για μία ακόμη φορά ξεπερνάει τον εαυτό του. Χτενίζει προσεκτικά ολόκληρη τη Σκωτία από τα φιόρδ της Βόρειας Θάλασσας και του Ατλαντικού Ωκεανού, ως τα δυτικά νησιά με τις λιμνοθάλασσες. Εξερευνά όλη την ενδοχώρα και περνάει τα φυσικά σύνορα που χωρίζουν τα Χάιλαντς από τα Λόουλαντς. Διασχίζει τα βουνά, τα οροπέδια τις κοιλάδες του Βορρά και φτάνει στις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες του Νότου. Επιλέγει τις κορυφαίες πόλεις-σταθμούς που είναι εξαιρετικής σημασίας όχι μόνο για τη Σκωτία και τη Βρετανία αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, λόγω της Βιομηχανικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού: Αμπερντίν, Γλασκώβη, Εδιμβούργο.

Αν δεν γνωρίζετε τα Χάιλαντς πρέπει να τα μάθετε. Αν πάντοτε ονειρευόσασταν ένα ταξίδι εκεί, αυτό είναι το ιδανικό πρόγραμμα για σας. Σας καλούμε να μελετήσετε την άρτια δομή του και απλώς να αφεθείτε στη μαγεία του. Σας υποσχόμαστε μία εμπειρία αξέχαστη.

Ναι, υπήρχε ζωή στην Αμερική προτού την ανακαλύψουν οι κονκισταδόρες και προτού την αφανίσουν. Ένα από τα ελάχιστα δείγματα εκείνης της ζωής, δηλαδή των Ινδιάνων, που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να ζει περίπου όπως τότε, τον 18ο αιώνα, είναι η φυλή Εμπερά ή Τσοκό. Αυτή η φυλή βρέθηκε αρχικά από τους Ισπανούς στην περιφέρεια Τσοκό της Κολομβίαςκαι δια της βίας μετακινήθηκε στην περιοχή Νταριένπου σήμερα ανήκει στον Παναμά. Η μετοίκηση δεν ήταν εύκολη ιστορία, καθώς προκλήθηκαν συγκρούσεις των Εμπεράμε τους ως τότε κατοίκους της Νταριέν, τις φυλές Τούλε και Κούνα, οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλα εδάφη. Οι Εμπερά λοιπόν εγκαταστάθηκαν στις όχθες των ποταμών της Νταριέν, μέσα στην πυκνή ζούγκλα. Εκεί ζουν ακόμη.

Δεν σχημάτισαν χωριά και οικισμούς. Η κάθε οικογένεια, μέχρι τη δεκαετία του 1950, ζούσε στο δικό της σπίτι, πάνω σε μία όχθη, μέσα στη ζούγκλα, σε απόσταση χιλιομέτρων από τα διπλανά σπίτια. Και όλα τα σπίτια ήταν (και είναι) καλύβες από φοίνικες στηριγμένες, για λόγους ασφαλείας, πάνω σε πασσάλους ύψους έως 3 μέτρα από το έδαφος. Οι καλύβες είχαν σχήμα στρογγυλό, ήταν απλόχωρες, χωρίς τοίχους, και είχαν μία ξύλινη σκάλα η οποία τα βράδια μαζευόταν πάνω. Όλα αυτά περίπου ισχύουν και σήμερα, με τη διαφορά ότι πλέον οι περισσότεροι Εμπερά του Παναμά (υπάρχουν και πολλοί ακόμη στο Τσοκό της Κολομβίας) ζουν σε μικρές κοινότητες. Συνολικά 9οικισμοί βρίσκονται στον Παναμά, εκ των οποίων οι 4 είναι πλήρως απομονωμένοι και δεν δέχονται επισκέπτες. Οι καλύβες σήμερα μέσα στους οικισμούς είναι λίγο πιο μικρές, διότι έχουν μικρύνει και οι οικογένειες. Κατά τα άλλα όμως η δομή και η λειτουργία  τους παραμένουν ίδιες.

Οι Εμπερά παραδοσιακά ζουν από τα ποτάμια. Τρέφονται με ψάρια και φυτά της ζούγκλας. Καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα τους παίζουν χειροποίητα κανό. Με αυτά μετακινούνται, σεαυτά παντρεύονται και σε αυτά θάβονται για να ταξιδέψουν στη μετά θάνατον ζωή. Όσον αφορά την οργάνωση των μικρών κοινωνιών τους, αυτή βασίζεται στην απόλυτη ισότητα. Ποτέ δεν υπήρχε αρχηγός. Υπήρχε μόνο ο σαμάνος, ο οποίος γνώριζε τα βότανα και ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιήσει για θεραπευτικούς σκοπούς αλλά και ως παραισθησιογόνα. Αυτός ο σαμάνος υπάρχει ακόμα – οι γιατροί γενικώς αποφεύγονται. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει και ο αρχηγός ο οποίος εκλέγεται ανά 5ετία και εκπροσωπεί τις κοινότητες των Εμπερά στην πολιτεία του Παναμά.

Άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ίσοι και γυμνοί από τη μέση και πάνω. Οι γυναίκες όμως υποχρεωτικά (και αυτό ισχύει ακόμη) υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Η κυβέρνηση του Παναμά αλλά και οι αρχές των Εμπερά φιλοδοξούν ο επικίνδυνος για την υγεία αυτός θεσμός να έχει εκλείψει ως το 2030. Κατά τα άλλα, άνδρες και γυναίκες παραδοσιακά βάφουν τα σώματά τους με ανεξίτηλο χρώμα (κάτι σαν τατουάζ) και καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα με πολύχρωμα υφάσματα. Οι γυναίκες πλέκουν καλάθια και μαγειρεύουν και οι άνδρες κυνηγούν και ψαρεύουν. Τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία της κοινότητας και εφόσον το επιθυμούν σπουδάζουν στα πανεπιστήμια του Παναμά.

Γενικώς οι Εμπερά είναι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. Για να πας στα 5 χωριά τους τα οποία είναι επισκέψιμα, σε μεταφέρουν εκείνοι με τα κανό τους από την απέναντι όχθη των ποταμών. Στα χωριά τους μπορείς να περάσεις μία ολόκληρη μέρα. Σου δείχνουν τα σπίτια τους, τρως μαζί τους, σου εξηγούν τα βότανα, σε πηγαίνουν για ψάρεμα και σου δείχνουν τα χειροτεχνήματά τους, κεραμικά, πλεκτά κτλ. τα οποία αν θέλεις αγοράζεις. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μέσα στη ζούγκλα. Χωρίς φως, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο ή τηλεόραση και με φωτιές που ανάβονται στο χώμα για το μαγείρεμα. Η ατομική καθαριότητα καθώς και η λάτρα του σπιτιού γίνονται στα ποτάμια. Όσο για την καθομιλουμένη γλώσσα, είναι η ισπανική και η διάλεκτος τσοκό. Πολλοί από τους Εμπερά είναι χριστιανοί, λόγω των ιεραποστόλων που έφεραν τον 18ο αιώνα μαζί τους οι κονκισταδόρες.

Και κάτι τελευταίο: αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αρνούνται να κατοικίσουν σε τσιμέντο και ανέσεις, αρνούνται να μετοικίσουν στις πόλεις, αρνούνται κάθε μορφή εξουσίας πέρα από αυτήν του σαμάνου και του εκλεγμένου κοινοτάρχη. Αρνούνταιταπάρε-δώσε με την κυβέρνηση του Παναμά. Αρνούνται γενικώς τις αλλαγές. Όποια αλλαγή επήλθε στην καθημερινότητά τους και στην οργάνωση της διαβίωσής τους, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εξέλιξης και όχι ριζοσπαστικής μεταβολής. Με δυο λόγια οι Εμπερά θέλουν να ζουν ήσυχοι. Πάνω απ’ όλα. Αυτό σου το λένε με κάθε ευκαιρία. Και το σέβεσαι.

Ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και άλλαξαν όλα όσα γνωρίζαμε για τον προϊστορικό άνθρωπο. Μέσα σε αυτά προφυλάσσονταν οι πρόγονοί μας την Εποχή των Παγετώνων. Και στα τοιχώματά τους ζωγράφισαν χιλιάδες εικόνες ζώων. Το Σπήλαιο Λασκώ ανακαλύφτηκε το 1940. Περιέχει 6.000 βραχογραφίες που απλώνονται έκταση σε 900 τ.μ. Οι βραχογραφίες (ζωγραφική και ανάγλυφα) χρονολογούνται πριν από 17.000 χρόνια και αναπαριστούν βοοειδή, βίσωνες και άλογα. Υπάρχουν και ορισμένα ίχνη αναπαράστασης ανθρώπων.
Το Σπήλαιο Πες Μερλ εκτείνεται σε δύο επίπεδα, έχει μήκος 2 χλμ. και περιλαμβάνει υποσπήλαια, πηγάδια και κεκλιμένες σήραγγες, γεμάτα με βραχογραφίες που χρονολογούνται το 25.000 π.Χ., δηλαδή στην Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή. Έχει 7 υπόγειους χώρους και οι βραχογραφίες του εικονίζουν 25 μαμούθ, 13 βίσωνες, 9 άλογα, 7 ούρους, 4 ελάφια, έναν μεγαλόκερο, 2 αγριοκάτσικα, 2 ψάρια, μία αγριόγατα, μία αρκούδα και 5 φανταστικά ζώα. Οι ανθρώπινες φιγούρες είναι είτε ρεαλιστικές (3 γυναίκες και 1 άντρας) είτε συμβολικές (9 γυναίκες-βίσωνες). Ίχνη παιδικών ποδιών βρέθηκαν επίσης σε βάθος πάνω από 800 μέτρα.

Ένα εξειδικευμένο και πολύ ενδιαφέρον εξερευνητικό οδοιπορικό του Versus στη μεσαιωνική Νοτιοδυτική Γαλλία, με εξαιρετικές παροχές που περιλαμβάνονται όλες στην τελική τιμή.
Εξερευνούμε την οινική μεσαιωνική περιοχή της Ακουιτανίας και της Οξιτανίας, με αφετηρία το Μπορντώ και τέρμα την Τουλούζη. Βλέπουμε λαμπρές πόλεις κοσμήματα, διασχίζουμε αρχαίους ρωμαϊκούς αμπελώνες, επισκεπτόμαστε κουκλίστικα χωριά με κάστρα, πέτρινα σπίτια, ιστορικά μοναστήρια, κάνουμε μια μαγική κρουαζιέρα στον ποταμό Ντορντόν με ιστιοφόρο γκαμπάρ του 18ου αιώνα, επισκεπτόμαστε τα δύο κορυφαία προϊστορικά σπήλαια Λασκώ και Πες Μερλ, με τις απίθανες βραχογραφίες από την Παλαιολιθική Εποχή. Κάνουμε οινογνωσία στους θρυλικούς αμπελώνες του Μπορντώ και δοκιμάζουμε μαύρη τρούφα, πατέ και φουαγκρά, στις πόλεις και στα χωριά που καθιέρωσαν τα γαλλικά ντελικατέσεν παγκοσμίως. Βλέπουμε το Κανάλι του Μιντί, το θαύμα της αρχαίας ρωμαϊκής υδραυλικής μηχανικής, που ενώνει τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο αλλά επισκεπτόμαστε και το εργοστάσιο των διώροφων αεροπλάνων Airbus στα περίχωρα της Τουλούζης.

Πρόκειται για το πιο ξηρό μέρος στον πλανήτη. Είναι πιο ξηρή και πιο άνυδρη ακόμη και από τη Σαχάρα. Σε κάποιες περιοχές της, τις ονομαζόμενες υπέρξηρες, δεν έχει καταγραφεί ποτέ βροχόπτωση!
Εδώ δεν υπάρχει άμμος. Αντίθετα κυριαρχεί ένα σύμπλεγμα άγονων εδαφών, γυμνών βράχων, αμμοχάλικου και μεταλλευμάτων. Το βλέμμα πλανιέται σαστισμένο στην αγριάδα του τοπίου. Οι γεωλογικές εντάσεις αποτυπωμένες στο χώρο οδηγούν τη φαντασία στον κοσμογονικό χαρακτήρα των Άνδεων. Λόγω της απόλυτης έλλειψης υγρασίας δεν υπάρχει ίχνος ορατής ζωής. Ακόμη και οι κάκτοι δεν τολμούν να πλησιάσουν σε αυτούς τους τόπους, δεν επιβιώνουν ούτε οι μύγες, αφού δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να τραφούν. Βέβαια, οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν επικρατούν σε όλη την επικράτεια της ερήμου. Όταν μάλιστα αρχίσει να φυσάει ο βολιβιανός βοριάς, οι κάτοικοι στην περιοχή γνωρίζουν καλά ότι «έρχεται βροχή», που θα ξεσπάσει ραγδαία. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ο βοριάς δεν φυσάει συχνά, άρα σπανίως βρέχει. Η θερμοκρασία κυμαίνεται την ημέρα από 0 έως 20 βαθμούς Κελσίου, αλλά τη νύχτα σε μερικές περιοχές πέφτει πολύ κάτω από τους -20 βαθμούς. Ένα από τα πολλά μυστήρια της Ερήμου Ατακάμα είναι ο περίφημος «Γίγαντας της Ατακάμα» (Gigante de Atacama). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανθρωπόμορφη αναπαράσταση του κόσμου, που έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών θεωριών για τη σημασία της: για πολλούς αντιπροσωπεύει μάλλον κάποιο ιερό πρόσωπο των Ινδιάνων ή μια θεότητα, ενώ το γεγονός ότι η ύψους 119 μέτρων φιγούρα μοιάζει με αστροναύτη, έχει εγείρει εικασίες για επισκέψεις εξωγήινων.

Πριν από περίπου 40.000 χρόνια η περιοχή του Uyuni καλυπτόταν από τα νερά μιας μεγάλης αλμυρής λίμνης έκτασης 12.000 τετρ. χλμ.
Με το πέρασμα των χρόνων τα νερά εξατμίστηκαν και έτσι απέμεινε στη θέση και στο μέγεθος της προϊστορικής αυτής λίμνης μια ερημική και επίπεδη έκταση αλατιού με πάχος έως και 10 μέτρα, γνωστή ως Salar de Uyuni ή Θάλασσα του Αλατιού.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επίπεδη έκταση με αλάτι στον κόσμο, δεδομένου μάλιστα ότι βρίσκεται σε ύψος 3.700 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει και τον τίτλο της υψηλότερης θάλασσας αλατιού.
Σήμερα αποτελεί κέντρο εξαγωγής και επεξεργασίας αλατιού με ετήσια παραγωγή περί τους 20.000 τόνους - οι ειδικοί υπολογίζουν ότι το σύνολό του επαρκεί για την κάλυψη των αναγκών της ανθρώπινης φυλής για αιώνες. Η Salar de Uyuni βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Βολιβίας και περικλείεται από τις εντυπωσιακές χιονοσκεπείς κορυφές της Κορδιλιέρας de Lipez και της Κορδιλιέρας de Chichas των Άνδεων. Αυτή η τεράστια, λαμπερή θάλασσα αλατιού θα στοιχειώνει τα όνειρά σας για τα επόμενα χρόνια. Το εξωγήινο εκτυφλωτικό λευκό της αλατολίμνης Salar de Uyuni κόβει την ανάσα και μας πάει νοερά σε μακρινά γαλαξιακά τοπία. Οι αντικατοπτρισμοί που προσφέρει το τοπίο είναι μαγευτικοί και το κάνουν να μοιάζει σουρεαλιστικό και  απόκοσμο.

Το 1987 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στο Σιπάν - μια μικρή πόλη που βρίσκεται περίπου στο
μέσον της κοιλάδας Λαμπαγιέκε, στη βόρεια ακτή του Περού - τον ασύλητο τάφο ενός ηγεμόνα του πολιτισμού των Μοτσίκα, που τον ονόμασαν ο "Άρχοντας του Σιπάν" (The Lord of Sipan). Πέθανε γύρω στο 250 π.Χ., ήταν 45-50 ετών και είχε ύψος 1,60. Μαζί του ήταν θαμμένα άλλα οκτώ άτομα (δύο άνδρες, τρεις νέες γυναίκες ένα παιδί και δύο φύλακες), ένας σκύλος και αρκετά λάμα. Ο τάφος περιείχε περί τα 1.000 χρυσά αντικείμενα με πολύτιμους λίθους καθώς και εκατοντάδες άλλα ευρήματα. Αποτελεί τον πλουσιότερο τάφο της Αμερικής που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα.
Ο πολιτισμός των Μοτσίκα (1ος–7ος αιώνας μ.Χ) ξεδιπλώνεται στις πλαγιές των Άνδεων και στις κοιλάδες της άγονης και στενής παράκτιας ζώνης του Βόρειου Περού. Με την αγροκαλλιέργεια και την αλιεία συντηρούσαν μια πολυπληθή και αυστηρά διαστρωμένη κοινωνία, που κατασκεύαζε αρδευτικά κανάλια, πυραμίδες, παλάτια και ναούς. Αν και δεν είχαν σύστημα γραφής, οι Μοτσίκα απαθανάτισαν καλλιτεχνικά τις δραστηριότητές τους σε όμορφα γλυπτά και αγγεία με πολυάριθμες διακοσμητικές λεπτομέρειες και αναπαραστάσεις μυθολογικές, θρησκευτικές, ιστορικές και καθημερινής ζωής, περίτεχνα υφαντά, ζωηρόχρωμες τοιχογραφίες και θαυμάσια αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό.
Στην αρχιτεκτονική, τα σπουδαιότερα μνημεία των Mοτσίκα είναι οι μεγάλες πυραμίδες με αναβαθμίδες, φτιαγμένες από πλίνθους ξεραμένους στον ήλιο, που υψώνονται σε ανοικτές πεδιάδες ή σε κορυφές λόφων πάνω σε τεράστιες βάσεις. Οι τάφοι των Mοτσίκα είναι ορθογώνιοι, επενδεδυμένοι με αντόμπες και με ειδικές κόγχες για τις προσφορές.

Στην Πηγή των Καμήλων, στα σομαλικά Λας Γκιλ, το 2002, Γάλλοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια πλειάδα πολύχρωμων ζώων και ανθρώπινων μορφών που κοσμούν 10 σπήλαια, και θεωρούνται οι αρχαιότερες και ίσως ομορφότερες βραχογραφίες της Αφρικής. Τα σπήλαια βρίσκονται κοντά στην πρωτεύουσα της Σομαλιλάνδης, τη Χαργκέισα.
Αυτές οι βραχογραφίες μαρτυρούν, με έναν αριστουργηματικό τρόπο, πως στη Νεολιθική Εποχή, το Κέρας της Αφρικής βρεχόταν από ποταμούς και ήταν μια εύφορη γη. Συγκεκριμένα η Λας Γκιλ βρισκόταν στη συμβολή δύο τέτοιων ποταμών. Σε αυτή τη γη λοιπόν, πριν από 5.500 χρόνια οι άνθρωποι κυνηγούσαν και βοσκούσαν τα ζώα τους, κυρίως αγελάδες. Τα χρώματα που χρησιμοποίησαν εκείνοι οι προϊστορικοί ζωγράφοι ήταν βεβαίως φυτικά – κόκκινο, καφέ, πορτοκαλί και λευκό. Σήμερα τα χρώματα αυτά πάνω στα βράχια και μέσα στις σπηλιές της Λας Γκιλ παραμένουν σχεδόν ανέπαφα. Ωστόσο οι ποταμοί έχουν ξεραθεί και οι πεδιάδες ερημοποιήθηκαν.
Μέχρι την ανακάλυψη αυτών των βραχογραφιών από τους Γάλλους αρχαιολόγους τον 21ο αιώνα, τα σπήλαια της Λας Γκιλ θεωρούνταν από τους ντόπιους νομάδες δαιμονικά. Συγκεντρώνονταν εκεί και προσπαθούσαν σε ειδικές ετήσιες τελετές να τα εξευμενίσουν με θυσίες για να έρθει η βροχή και να μπορέσουν να βοσκίσουν τα ζώα τους. Μετά το 2002, και τη δημοσιότητα που έλαβε η ανακάλυψη, οι φόβοι ξεπεράστηκαν αλλά άρχισαν οι λεηλασίες… Βεβαίως και ο εμφύλιος πόλεμος για την ανεξαρτησία της Σομαλιλάνδης και τη διατήρηση των συνόρων της δεν βοήθησε. Σήμερα οι τοπικές αρχές αγωνίζονται για την προστασία των σπηλαίων με τις νεολιθικές βραχογραφίες, που μάλλον αποδεικνύεται ότι συγκροτούν έναν από  σημαντικότερους χώρους πολιτιστικής κληρονομιάς του πλανήτη.

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

Οι νέες, πρωτόγνωρες εμπειρίες βρίσκονται για μας πάντα στην πρώτη γραμμή. Στο Versus αναζητούμε συνεχώς νέες προσθήκες στα προγράμματά μας, εμπειρίες που θα «απογειώσουν» το ταξίδι μας, που ενδεχομένως θα αλλάξουν την εικόνα που έχουμε για κάποιον προορισμό.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η επίσκεψή μας στο Εθνικό Πάρκο Πάννα, όπου ερχόμαστε κατά τη διάρκεια της διαμονής μας στο Κατζουράχο. Το Πάρκο απλώνεται σε μια έκταση πάνω από 500 τ.χλμ. αποτελώντας ένα τεράστιο καταφύγιο για τις τίγρεις στο κρατίδιο Μαντία Πραντές. Η τίγρη της Ινδίας αποτελεί απειλούμενο είδος, με τους πληθυσμούς να έχουν συρρικνωθεί, και εδώ ο ρόλος του Πάννα είναι εξαιρετικά σημαντικός: παρέχει ένα ασφαλές καταφύγιο στις τίγρεις όπου μπορούν να ζήσουν, να αναπαραχθούν και να κυνηγήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον, απολαμβάνοντας καθεστώς προστασίας που ίσως να μην αποδειχθεί αρκετό αλλά προς το παρόν δείχνει σημάδια ανανέωσης του πληθυσμού. Εμείς θα κινηθούμε στην περιοχή και θα προσπαθήσουμε να δούμε από κοντά τις περίφημες τίγρεις!

Μερικές φορές ό,τι κι αν λένε… το μέγεθος μετράει. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες, που να μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να κάνει τα γόνατά σου να λυγίσουν, να σε συνεπάρει με την ψυχρή του αύρα, από το να βρίσκεσαι μπροστά στη θέα αυτού του θρυλικού γίγαντα και ο παγωμένος αέρας που κατεβαίνει από τις κορυφογραμμές του να χαστουκίζει για πρώτη φορά το πρόσωπό σου!
Καλύπτοντας μια ευρύτατη καμπυλωτή ζώνη, η οποία αναπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα της ινδικής υποηπείρου, τα Ιμαλάια εκτείνονται στα δυτικά από το Πακιστάν και φτάνουν ανατολικά μέχρι την Ινδία, ενώ τα ορεινά τους συστήματα περιλαμβάνουν τις πιο ψηλές κορυφές του πλανήτη. Εκατό σαράντα βουνοκορφές ψηλότερες από τα 7.000 μέτρα, ακόμα 14 που είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα και βέβαια την υψηλότερη όλων, το Έβερεστ (8.848 μ.), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του χαρτογράφου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Ινδίες, σερ Τζορτζ Έβερεστ. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολούνμα που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης». Η οροσειρά των Ιμαλαΐων φιλοξενεί επίσης 15.000 παγετώνες, ενώ από εδώ πηγάζουν τρεις μεγάλοι ποταμοί που επηρεάζουν τη ζωή 750 εκατομμυρίων ανθρώπων: Γάγγης, Ινδός και Γιανγκτσέ.

Οι θρυλικοί ορεινοί γίγαντες παραμένουν μεγαλόπρεπα στεφανωμένοι με κατάλευκο χιόνι σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το όνομα Ιμαλάια, εξάλλου, προέρχεται από τη σανσκριτική φράση himālaya, που σημαίνει «η κατοικία του χιονιού», hima (χιόνι) + ālaya (κατοικία).

Μάντρες από λάσπη, χαμόσπιτα με μικροσκοπικά παράθυρα, ετοιμόρροπες ξυλοκατασκευές, δρομάκια στενά και δαιδαλώδη. Τις ώρες της προσευχής όλος ο κόσμος συγκεντρώνεται στο κεντρικό τζαμί και ένα πλήθος ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους. Πριν προλάβουμε να χαθούμε στο επόμενο στενό μυρωδιές, μπαχάρια, αρωματικές εκρήξεις διάχυτες έρχονται από παντού. Γυναίκες με μαύρα τσαντόρ να ανεμίζουν στην πρωινή αύρα και άνδρες μεσήλικες ντυμένοι με την επίσημη εθνική περιβολή (σαλβάρι και πουκαμίσα φαρδιά μέχρι το γόνατο) κατευθύνονται με έναν τρόπο μαγικό, μιλώντας και χειρονομώντας σε μικρή αλάνα-σταυροδρόμι.
Τα στέκια τους, παραδοσιακά τεϊοποτεία, καλαίσθητες κατασκευές με καφασωτά παράθυρα και ξυλοκολόνες στο αίθριο με σκαλιστά κιονόκρανα. Το δε ταβάνι ξύλινο, με σκαλιστούς ρόμβους, κατάμαυρο από την καπνιά, και ένα πελώριο καζάνι στο κέντρο από όπου αχνίζει το τσάι, ενώ γραφικές φιγούρες συνωστίζονται στη σειρά, γέροι ξερακιανοί, με γενειάδες βιβλικές, πρόσωπα σκοτεινά, αυλακωμένα, αυθεντικά μέσα στη σκόνη των υψιπέδων. Ασκητικές μορφές που είναι εικόνες ελκυστικές. Γίνεται πλέον φανερό ότι εδώ κυριαρχούν άλλοι κανόνες και ρυθμοί.Για τους Έλληνες τρέφουν μια συμπάθεια, όχι ανεξήγητη, ίσως για λόγους ιστορικούς. Τον Σκαντέρ, έτσι αποκαλούν τον Μέγα Αλέξανδρο, κάποιοι κολακεύονται να τον θεωρούν γενάρχη τους.

Το Καζακστάν είναι η ένατη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και το μεγαλύτερο διεθνώς περίκλειστο κράτος με έκταση 2.724.900 χλμ² αλλά μόλις 63ο στην πληθυσμιακή κατάταξη με περίπου 6,9 άτομα ανά χλμ². Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Νουρ-Σουλτάν. Οικονομικά το Καζακστάν είναι η σημαντικότερη χώρα της Κεντρικής Ασίας, καθώς αποτελεί το 60% του ΑΕΠ της περιοχής, πρωτίστως χάρη στις βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επίσης έχει πάρα πολλές φυσικές πηγές (χρυσός, ασήμι, σίδηρος, χαλκός κτλ.).
Η ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή άρχισε με τους εξαφανισμένους Πιθηκάνθρωπους και Σινάνθρωπους ένα εκατομμύριο χρόνια πριν στα βουνά Καρατάου (Μαύρα Βουνά) της Περιφέρειας Μανγκιστάου κοντά στην Κασπία Θάλασσα. Οι Νεάντερταλ εμφανίστηκαν 140.000 χρόνια πριν, επίσης στα όρη Καρατάου και στο κεντρικό Καζακστάν. Ο σύγχρονος Χόμο Σάπιενς εμφανίστηκε 40.000 χρόνια πριν στο κεντρικό, νότιο και ανατολικό Καζακστάν.
Η περιοχή του σημερινού Καζακστάν κατοικείται από τη Λίθινη Εποχή, καθώς το κλίμα και η τοπογραφία ήταν και είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη της νομαδικής κτηνοτροφίας και της βοσκής. Ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι εξημέρωσαν το άλογο πρώτη φορά στις απέραντες στέπες του Καζακστάν.

Το Κιργιστάν είναι μία χώρα με απαράμιλλη ομορφιά και επιβλητικές βουνοκορφές όπου η λέξη «τουρισμός» είναι σχεδόν άγνωστη. Απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1991 με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Βρίσκεται στην κεντρική Ασία και περικλείεται από την Κίνα, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Έχει έκταση 198.500 χλμ² και πληθυσμό 5.431.747 κατοίκους. Πρωτεύουσα είναι το Μπισκέκ. Μπορεί προεπαναστατικά το Κιργιστάν να ήταν μια φτωχή χώρα, όμως με το πέρασμα των χρόνων η κατάσταση βελτιώθηκε, με το σοβιετικό παρελθόν ωστόσο να παραμένει ακόμα ζωντανό.
Ίσως η επαφή με τους ντόπιους να είναι το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού, καθώς οι επισκέπτες σε αυτά τα μέρη είναι ιεροί. Μάλιστα, σύμφωνα με την παράδοση, όσους περισσότερους επισκέπτες δεχτεί ένα σπίτι τόσο μεγαλύτερη είναι η ευλογία για τους οικοδεσπότες. 
Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπισκέκ θυμίζει κάτι από ρωσικό πατριωτισμό, ενώ η δαιδαλώδης αγορά στο Ος Μπαζάρ στην πρωτεύουσα διαθέτει μέχρι και του... αλόγου το γάλα! Τα καλά κρυμμένα μυστικά της χώρας όμως βρίσκονται στα μικροσκοπικά χωριά της όπου ζουν κατά βάση Ουζμπέκοι και Κιργίσιοι. Εδώ συναντά κανείς μικρούς Ουζμπέκους να ποζάρουν πρόθυμα με τα χαμογελαστά τους πρόσωπα στους ταξιδιώτες, γυναίκες να τινάζουν με μανία χαλιά και άντρες να φυλάνε τα πρόβατα. Μοναδικό «κομψοτέχνημα» αποτελεί η λίμνη Σονγκ Κουλ, όπου το μαγικό τοπίο ξεπερνά κάθε φαντασία.

Το Ηφαιστειακό Πάρκο Αρενάλ, βρίσκεται στο βορειοκεντρικό τμήμα της Κόστα Ρίκα. Περιλαμβάνει το επιβλητικό στρωματοηφαίστειο, ύψους 1.633 μέτρων, το οποίο ξεχωρίζει για το τέλειο συμμετρικό σχήμα του και τη ζούγκλα που το περιβάλλει. Για 400 χρόνια πριν το 1968, το ηφαίστειο ήταν ανενεργό. Εκείνη τη χρονιά ενεργοποιήθηκε και σημειώθηκε μία πολύ μεγάλη έκρηξη. Έκτοτε, καταγράφονταν εκρήξεις πολύ συχνά (σε διαστήματα μηνών) και η τελευταία μεγάλη έγινε το 2010.

Από το 2010 και μετά πέρασε και πάλι σε ανενεργό φάση. Εμείς στην περιοχή του ηφαιστείου θα περιηγηθούμε στους ομαλούς πρόποδές του και θα μπούμε μέσα στην ηφαιστειακή ζούγκλα του εθνικού πάρκου. Εκεί θα κάνουμε μπάνιο σε ειδυλλιακές θερμές πηγές, θα κάνουμε βόλτα στις αερογέφυρες που κρέμονται πάνω από την πυκνή τροπική βλάστηση σε ύψος 100 μέτρων, θα δούμε λίμνες γεμάτες ψάρια, πεντακάθαρα ποτάμια, πανέμορφα τροπικά λουλούδια, πολύχρωμα παραδεισένια πτηνά – με δυο λόγια θα απολαύσουμε την εύφορη ηφαιστειακή φύση των τροπικών.

Η λίμνη Μαλάουι, η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Αφρικής (και η ένατη μεγαλύτερη στον κόσμο), είναι τόσο μεγάλη σε μέγεθος που συνορεύει με τρεις χώρες: το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Τανζανία. Γνωστή και ως «Lake Nyasa» στην Τανζανία και «Lago Niassa» στη Μοζαμβίκη, αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για τους ντόπιους πληθυσμούς και καλύπτει μια συνολική επιφάνεια 11.400 τετραγωνικών μιλίων. Ακριβώς στο νότιο άκρο της λίμνης βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο της Λίμνης Μαλάουι, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ένα φυσικό κόσμημα που φιλοξενεί την ακμάζουσα άγρια ζωή του Μαλάουι, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων ειδών ψαριών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της περιοχής και δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι το οικοσύστημα της λίμνης Μαλάουι είναι πραγματικά μοναδικό.

Αυτή η απίστευτη λίμνη είναι μόνο ένα από τα πολλά θαύματα της Νοτιοανατολικής Αφρικής και τα τελευταία χρόνια, η λίμνη Μαλάουι έχει λάβει σημαντική αναγνώριση. Ψηφίστηκε ως ένα από τα 10 καλύτερα μέρη για επίσκεψη από το Lonely Planet και έχει ονομαστεί ως «ο επόμενος προορισμός της Αφρικής» από το CNN Travel. Εκτείνοντας σε σχεδόν 580 χλμ. σε μήκος, φτάνοντας τα 75 χλμ πλάτος στο παχύτερο σημείο της και με βάθος 2.300 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η λίμνη Μαλάουι είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό υδάτινο σώμα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος βαθέων υδάτων και ένας πλανήτης μέσα στον πλανήτη μας που περιμένει να τον ξετυλίξουν οι εξερευνητές.

Μια επίσκεψη στη λίμνη, όπου κι αν τη συναντήσετε κατά μήκος της περιμέτρου της, θα σας προσφέρει άφθονη χαλάρωση και υπέροχο τοπίο για να συνδυάσετε με τις περιπέτειές σας. Θα σας εντυπωσιάσει με τις παραλίες με χρυσαφένια άμμο, θα απολαύσετε το κολύμπι και θαλάσσια σπορ, ενώ δίνει ευκαιρίες για κολύμβηση με αναπνευστήρα και καταδύσεις, ιστιοπλοΐα και καγιάκ, σαφάρι με παιχνίδια, αλλά και παρατήρησης πουλιών.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να επισκεφθείτε τη λίμνη Μαλάουι, έναν από τους πιο ανερχόμενους προορισμούς παγκοσμίως και μια αναζωογονητική εμπειρία ακόμα και για τους πιο έμπειρους ειδικούς του σαφάρι. Από τους ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους του μέχρι την εντυπωσιακή άγρια ζωή, το Μαλάουι είναι ο ιδανικός προορισμός για αφρικανικό σαφάρι.

Τρία νησιά με συνολική έκταση περίπου 770 τ.χλμ., δηλαδή όσο η Κεφαλονιά. Κι όμως το Μπαχρέιν είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, χάρη φυσικά στο άφθονο πετρέλαιο και στα… πετροδόλαρα που αυτό φέρνει στη χώρα!
Η χώρα βρίσκεται εκεί όπου άκμασε η αρχαία αυτοκρατορία των Ντιλμούν, στο κέντρο του σύγχρονου Περσικού Κόλπου, με πλούσια Ιστορία και πλούσιο παρόν.
Το Μπαχρέιν διαθέτει σήμερα το δικό του Γκραν Πρι της Φόρμουλα-1, αλλά δε μένει εκεί. Επενδύει σε μια αναπτυσσόμενη σκηνή τέχνης και φαγητού, με μια πληθώρα δραστηριοτήτων και χώρων πολιτισμού που χαρίζουν μια διαφορετική χροιά στη χώρα σε σχέση με άλλα κράτη της αραβικής χερσονήσου.
Το κράτος είναι πολύ πλούσιο, με την αυτοπεποίθηση που αυτό του εξασφαλίζει, και τα χαρακτηριστικά ενός πλούσιου έθνους του Κόλπου. Παράλληλα ωστόσο, διατηρεί έναν πολυεπίπεδο και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, που το καθιστά ελκυστικό ως προορισμό και σε μη Άραβες ή μουσουλμάνους. Αυτό θα το διαπιστώσουμε και εμείς στις μέρες της διαμονής μας στη χώρα…

Είπαμε ήδη πως οι γιορτές του Σαν Φερμίν, οι «Σανφερμίνες» όπως λένε οι Ισπανοί, είναι από τις δημοφιλείς τοπικές γιορτές στην Ισπανία. Τι ακριβώς όμως είναι αυτή η γιορτή;

Η Παμπλόνα λοιπόν τιμά τον άγιο Φερμίν για μία εβδομάδα, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Ο θρύλος αναφέρει πως ο δάσκαλος του Σαν Φερμίν θανατώθηκε δεμένος σε έναν ταύρο που άφησαν ελεύθερο. Αν και δε μαρτύρησε ο ίδιος ο Φερμίν, οι κάτοικοι της περιοχής αφιέρωσαν τη γιορτή σε εκείνον και όχι στον δάσκαλό του, καθώς ο Φερμίν υπήρξε επίσκοπος της Παμπλόνα, με πολλά θαύματα να αποδίδονται σε εκείνον. Αν και οι εκδηλώσεις φέρουν το όνομα του Σαν Φερμίν, η θρησκευτική χροιά των γιορτών είναι μάλλον μηδαμινή.

Και οι ταυροδρομίες;
Οι ταυροδρομίες διεξάγονται κάθε μέρα στις 8 το πρωί, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Οι διοργανωτές αφήνουν έξι ταύρους αγώνων να τρέξουν σε μια διαδρομή 875 μέτρων, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Έξι εξημερωμένα βόδια προηγούνται των ταύρων και είναι στην ουσία αυτά που οδηγούν τους ταύρους από την οδό Σάντο Ντομίνγκο μέχρι το εσωτερικό της αρένας των ταυρομαχιών. Πρακτικά η όλη διαδικασία δεν διαρκεί πάνω από δύο με τρία λεπτά.

Πώς ξεκίνησε αυτή η παράδοση;
Στα παλιότερα χρόνια, υπεύθυνοι για τη μεταφορά των ταύρων από τα ράντσα στην αρένα ήταν οι… κρεοπώλες. Συνήθως τη δουλειά αυτή αναλάμβαναν να φέρουν σε πέρας νεαροί μαθητευόμενοι κρεοπώλες, οι ταυροφύλακες, που συνόδευαν τους ταύρους μέχρι την αρένα. Συχνά έτρεχαν μπροστά από τους ταύρους, ώστε να τους παρασύρουν προς την κατεύθυνση που ήθελαν. Με το πέρασμα του χρόνου, η εκδήλωση έγινε δημοφιλής στο ευρύ κοινό και το πρακτικό του πράγματος άρχισε να εξελίσσεται σε τοπικό έθιμο.

Πώς μπορεί να λάβει μέρος το κοινό;
Η συμμετοχή είναι ανοικτή σε όλους (και δωρεάν), αρκεί ο συμμετέχων ή η συμμετέχουσα να είναι 18 ετών και άνω. Ωστόσο, υπάρχει μια σειρά από κανόνες και κανόνες που πρέπει να τηρούνται ώστε να αποφεύγονται πρόστιμα ή προβλήματα με τις τοπικές αρχές και βέβαια για να μην κινδυνεύσει η σωματική ακεραιότητα κανενός. Η τοπική αστυνομία τείνει να είναι αυστηρή και σταθερή για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά, ιδιαίτερα στο να διασφαλίζει ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος μεθυσμένων ή μεθυσμένων δρομέων στην πορεία του τρεξίματος.

Η έκταση της διαδρομής
Η διαδρομή της ταυροδρομίας διασχίζει αρκετά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Ξεκινά από την πλαγιά της οδού Σάντο Ντομίνγκο και τελειώνει μέσα στην αρένα. Αν και η συνολική απόσταση είναι 875 μέτρα, σχετικά μικρή δηλαδή, είναι αδύνατο για έναν δρομέα να καλύψει ολόκληρη τη διαδρομή: η απόσταση, η παρουσία τόσων άλλων δρομέων και κυρίως η τεράστια ταχύτητα των ταύρων δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή παρά μόνο σε λίγα μέτρα της διαδρομής.

Πόσο ασφαλές είναι;
Αν ανησυχείτε μήπως συναντήσετε αφηνιασμένους ταύρους στην επόμενη γωνία, στη βόλτα σας στην παλιά Παμπλόνα, δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Όλο το μήκος της διαδρομής είναι πλήρως περιφραγμένο, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατο για κάποιον ταύρο να ξεφύγει από την πορεία.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να βρεθεί κανείς και δίπλα-δίπλα με τους ταύρους: οι περισσότεροι παρακολουθούν τις ταυροδρομίες από τα μπαλκόνια, και πράγματι το θέαμα προσφέρεται για αφ’ υψηλού παρακολούθηση και άπειρες φωτογραφίες!

Εκεί όπου η Σαχάρα συναντά τη θάλασσα. Όλη η μαγεία της «μαύρης ηπείρου» σε ένα ασύλληπτο ταξίδι. Φυλές που δεν τις άγγιξε ο χρόνος, παραδοσιακές κουλτούρες, πολύχρωμες αγορές, αποικιακή αρχιτεκτονική και μακραίωνη ιστορία. Ζήστε από κοντά ένα ηλιοβασίλεμα σε μια από τις χώρες του Σαχέλ, κάνοντας σαφάρι με φόντο την τροπική σαβάνα. Ελάτε σε επαφή με την άγρια φύση παρακολουθώντας τα ζώα σαν σωστοί εξερευνητές, μέσα από ένα μοναδικό μωσαϊκό φυσικών τοπίων.

Το Versus σάς καλεί να ανακαλύψετε το μεγαλείο της Αφρικής και να ταξιδέψετε σε έναν πραγματικά διαφορετικό κόσμο που περιμένει να σας αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά του, πάντα με την άνεση και την ασφάλεια που έχουμε εξασφαλίσει για εσάς. Ένα ταξίδι για… τολμηρούς ταξιδιώτες που διψάνε για περιπέτεια και δελεάζονται από το πέπλο μυστηρίου που προσφέρει απλόχερα η απεραντοσύνη της Δυτικής σαβάνας.

Το «πέρασμα» μας ξεκινά από τη Γουινέα- Μπισσάου, που χαρακτηρίζεται από πυκνές ζούγκλες και μία άγνωστη ενδοχώρα, που σε μεγάλα μέρη της είναι ακόμα ανεξερεύνητη. Συνεχίζουμε με Quinhàmel και Νησιά Bijagos όπου θα μας μαγέψουν πανέμορφες τιρκουάζ παραλίες και θα συνεχίσουμε με Μπαφάτα, Κουνταρά, Mαλί-Βιλ, Λαμπέ, Πίτα, Ντάλαμπα όπου θα εξερευνήσουμε καταπράσινες εξοχές με φυτείες από φοινικόδεντρα και σπάνια λουλούδια.

Συνεχίζουμε με Κίντια, Κονακρί και Freetown ανακαλύπτοντας σχεδόν όλο το φάσμα της μυθικής Σιέρρα Λεόνε. Κάνουμε αξέχαστες διαδρομές με 4x4 μέσα στη ζούγκλα, ελπίζοντας να συναντήσουμε κάποιο από τα λεγόμενα «big five» (δηλαδή λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, βούβαλοι, ρινόκεροι κι ελέφαντες), ενώ σειρά έχουν τα νησιά Μπανς, η Tacugama, Mama Beach, Banana Island, Bo, Νησιά Tiwaï, Kένεμα, Gbarnga, και τέλος η Μονρόβια. Ένα γεμάτο ταξίδι 24 ολόκληρων ημερών, έτσι όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να οργανώνει.

Κάνουμε παρέα με τους ιθαγενείς, περπατάμε ανάμεσα στις καλύβες τους, ερχόμαστε σε επαφή με γέρους μάγους, ανακαλύπτουμε άγνωστες φυλές και ζούμε από κοντά απόκοσμες τελετουργίες μέσα σε μια άκρως μυστηριακή ατμόσφαιρα. Τα παραδοσιακά έθιμα διατηρούνται ζωντανά σε θεαματικές τελετουργίες που συνοδεύουν θανάτους, γάμους, γιορτές και διάφορες άλλες τελετές σαν πραγματικά να σταμάτησε ο χρόνος.

Κάνουμε βόλτες σε φαράγγια και καταρράκτες, ανάμεσα σε τοπία άγρια και παρθένα, μέσα σε ένα εξαιρετικό σκηνικό που ποικίλει από ηφαιστειογενή βουνά, πυκνά τροπικά δάση και σημαντικούς ποταμούς. Ένα ταξίδι-όνειρο για λίγους!

Οι τελευταίες πρωτόγονες φυλές ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1940, σε πολλά από αυτά τα μέρη όμως ανακαλύπτονται μέχρι και σήμερα! Η Γουινέα έχει πάνω από 30 εθνότητες, οι μεγαλύτερες από τις οποίες είναι οι Φουλάνι, οι Μαντίνγκο και οι Σούσου. Ανάμεσα σε τόσες φυλές, μέχρι πριν από μερικά χρόνια κάποιοι υπήρξαν μάλιστα και ανθρωποφάγοι.

Κάνουμε βόλτα με μηχανοκίνητα κανό και ζούμε εμπειρίες σε ένα περιβάλλον που μοιάζει να υπάρχει μόνο σε… βιβλία. Θαυμάζουμε την τέχνη των ντόπιων σε χειροποίητες κατασκευές, ξύλινες μάσκες και ιδιαίτερες αρχέγονες στολές, ενώ είναι πολύ πιθανό κάποια γριά μάγισσα να μας πει τη μοίρα μας προβλέποντας το μέλλον!

Διασχίζουμε τροπικά δάση, ποτάμια και βιότοπους με απίστευτα ζώα και σπάνια πουλιά, ενώ δεν αποκλείεται να επιδοθούμε για ώρες σε ατελείωτο bird-watching. Άλλωστε, μεταξύ άλλων, η Γουϊνέα είναι η πατρίδα των παραδείσιων πουλιών, που τα φτερά τους κοσμούν τα κεφάλια των ιθαγενών.

Αγοράζουμε υφάσματα, μάσκες και ξυλόγλυπτα είδη σε χαμηλές τιμές ανάμεσα σε τόσα πολύχρωμα παζάρια και αμέτρητες αγορές. Βλέπουμε από κοντά άντρες με ολόσωμα τατουάζ και γυμνόστηθες γυναίκες που ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους, μέσα σε ένα χαοτικό σκηνικό που μοιάζει να έχει βγει από ταινία! 

Ένας συναρπαστικός προορισμός που βασίζεται στις λεπτομέρειες. Κι΄ αυτό, γιατί πρόκειται για ένα ταξίδι που το κάνουμε μία φορά και πρέπει να μας μείνει για πάντα αξέχαστο!

Το λεγόμενο «Τραίνο των Νεφών» ή καλύτερα «Τραίνο για τα Σύννεφα» (Tren a las nubes) δημιουργήθηκε το 1972. Ο σκοπός του ήταν καθαρά διαμετακομιστικός, στην πορεία όμως εξελίχθηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού η περιοχή που διασχίζει επιβάλλει τους δικούς της κανόνες και εν γένει «υποτάσσει» τα πάντα στη θέλησή της.
Το τραίνο λοιπόν ανεβαίνει στα 4.220 μέτρα υψόμετρο, γεγονός που το καθιστά ως το τραίνο με τη διαδρομή στο μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο, ή τουλάχιστον από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Η αφετηρία του είναι στο Σαν Αντόνιο ντε λος Κόμπρες και η διαδρομή του ακολουθεί αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία, αφού στο ταξίδι του διασχίζει τα πιο εντυπωσιακά έργα μηχανικής του περασμένου αιώνα απολαμβάνοντας παράλληλα απίθανης ομορφιάς τοπία!
Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, το τραίνο αποτελεί τον άμεσο ενδιάμεσο μεταξύ της γης και των… ονείρων…

• Το μπαομπάμπ είναι ένα πολύ αλλόκοτο δέντρο, που φύεται στη Μαδαγασκάρη, στην ηπειρωτική Αφρική και την Αυστραλία.
• Ανάλογα με το είδος τους, τα δέντρα φτάνουν σε ύψος από 5 έως 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους κυμαίνεται από 7 έως 15 μέτρα.
• Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ο «πρησμένος» κορμός τους, που στην πραγματικότητα αποτελεί χώρο αποθήκευσης νερού - το δέντρο μπορεί να αποθηκεύσει τουλάχιστον 120.000 λίτρα νερού και να αντέξει και σε πολύ σκληρές συνθήκες ξηρασίας.
• Τα κλαδιά στην κορυφή του δένδρου είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον κορμό.
• Οι καρποί του είναι ξυλώδεις σε μορφή πεπονιού.
• Το μπαομπάμπ έχει πολλαπλές χρήσεις:
• Το φρούτο περιέχει έξι φορές περισσότερη ποσότητα βιταμίνης c από τα πορτοκάλια και διπλάσια ποσότητα ασβεστίου από το γάλα.
• Ο χυμός τους χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλκοολούχου ποτού.
• Οι σπόροι παράγουν βρώσιμο λάδι και τρώγονται ωμοί ή ψημένοι.
• Τα φύλλα τρώγονται ως λαχανικό.
• Οι ίνες του φλοιού του δένδρου χρησιμοποιούνται στην κατασκευή σχοινιών.
• Η χρήση του όμως δεν περιορίζεται στην κατανάλωση, καθώς χρησιμοποιείται και στην ιατρική και συγκεκριμένα, το φρούτο, τα φύλλα και η φλούδα ωφελούν σε περίπτωση πυρετού και νεφρικών ασθενειών και οι σπόροι του κατά της δυσεντερίας.
• Σύμφωνα με έναν αραβικό μύθο, το μπαομπάμπ οφείλει το αλλόκοτο σχήμα του στον ίδιο το Διάβολο, που κάποτε το ξερίζωσε και το ξαναφύτεψε ανάποδα (upside-down tree).

Το Nosy Be είναι το κύριο νησί ενός αρχιπελάγους με δώδεκα μικρά νησιά. Το λένε και «νησί των αρωμάτων»  λόγω των μυρωδιών του από ylang ylang, ζαχαροκάλαμο και μπαχαρικά. Είναι μια χώρα των ονείρων και της περιπέτειας, με παραδεισένιες παραλίες που αγκαλιάζουν τις ακτές και ευκαιρίες για πολλές πολλές θαλάσσιες δραστηριότητες!

Ο νούμερο ένα παραλιακός προορισμός της Μαδαγασκάρης, το νησί Nosy Be έχει όλα τα συστατικά που θα περιμένατε: απαλή λευκή άμμο, τιρκουάζ νερά και πεντανόστιμα θαλασσινά. Ένας αληθινός παράδεισος για θαλάσσιες δραστηριότητες, αφού ο ηλιόλουστος καιρός αγαπά πολύ το αρχιπέλαγος αυτό: καταδύσεις, άφθονο κολύμπι, κολύμβηση με αναπνευστήρα, ιστιοπλοΐα και ψάρεμα είναι λίγες μόνο από τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας…

Αλλά και η ενδοχώρα των νησιών δεν πάει πίσω! Η απίστευτα πλούσια φύση, οι αγαπημένοι μας λεμούριοι και η πυκνή τροπική βλάστηση μας υπόσχονται εμπειρίες που δεν θα ζήσουμε πουθενά αλλού!

Οι κλιμακωτοί ορυζώνες είναι γνωστό θέαμα στην νοτιοανατολική Ασία. Πουθενά όμως δεν είναι τόσο εντυπωσιακοί όσο στην περιοχή των Ιφουγάος, στις Φιλιππίνες – όχι τυχαία μάλιστα αποκαλούνται και ως «το 8ο θαύμα του κόσμου»!

Το σπήλαιο Αλιστράτης είναι σπήλαιο της Κεντρικής Μακεδονίας και απέχει 6 χιλιόμετρα από το ομώνυμο χωριό. Θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα σπήλαια όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης  και έχει μήκος περίπου 3 χιλιόμετρα, από τα οποία το 1 χιλιόμετρο είναι επισκέψιμο. Το σπήλαιο περιλαμβάνει, εκτός από μεγάλους σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε διάφορους χρωματισμούς και τους σπάνιους εκκεντρίτες. Οι εκκεντρίτες είναι σπάνιοι σχηματισμοί που δημιουργούνται «αψηφώντας» τους νόμους της βαρύτητας και ακολουθώντας ακανόνιστες πορείες. Κύριο χαρακτηριστικό του εν λόγω σπηλαίου είναι η μεγάλη ποικιλία εκκεντριτών. Χαρακτηρίζεται επίσης, από μοναδικούς μικροσκοπικούς οργανισμούς που απαντώνται εντός του. Το σπήλαιο ανήκει στο δίκτυο σπηλαίων του φαραγγιού του ποταμού Αγγίτη μαζί με άλλα τέσσερα σπήλαια (Ορφέας, Περιστερώνας, Αγ. Γεώργιος). Κοντά στην τεχνητή είσοδο του σπηλαίου, βρίσκεται το φαράγγι του ποταμού Αγγίτη.

Η Κερκίνη είναι μια τεχνητή λίμνη που σχηματίστηκε το 1932 με τη δημιουργία φράγματος στον ποταμό Στρυμόνα. Η έκταση της λίμνης ποικίλλει ανάλογα με την εποχή από 54.250 έως 72.110 στρέμματα. Έκτοτε, πολλά έχουν αλλάξει στην περιοχή, εκτός από την φυσική ομορφιά, που οι ντόπιοι φροντίζουν να διατηρούν ανέπαφη. Κι αυτό είναι το μυστικό που βοήθησε την Κερκίνη να εξελιχθεί σε εναλλακτική όαση για επισκέπτες από όλη την Ελλάδα, είτε τους αρέσουν οι δραστηριότητες στη λίμνη, είτε το καλό παραδοσιακό φαγητό, είτε απλώς η απόλυτη, σχεδόν ηρεμία της φύσης. Σήμερα συγκαταλέγεται στους 10 υγρότοπους Διεθνούς Σημασίας της Ελλάδας και έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Πάρκο.  Άγρια πουλιά, από αργυροποελεκάνους, μέχρι ερωδιούς ανάλογα με τις εποχές μετανάστευσης, νεροβούβαλοι, νούφαρα και άλογα στις όχθες, ήσυχα χωριουδάκια και υπέροχα παραλίμνια δάση είναι λίγες από τις ομορφιές της περιοχής που την κάνει έναν παράδεισο εναλλακτικού τουρισμού που μας περιμένει να τον εξερευνήσουμε.

Η 10η Απριλίου 1941, μια ημερομηνία καθοριστική όχι μόνο για τη μοίρα των οχυρών αλλά και της Ελλάδας. Είναι η μέρα της παράδοσης των οχυρών από τον διοικητή τους, αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο, στους Γερμανούς κατακτητές αξιώνοντας ταυτόχρονα «κανείς Γερμανός να μην ανέβει στο οχυρό έως ότου και οι τελευταίοι αποχωρήσουν», όπως και συνέβη. Είχε προηγηθεί μια τριήμερη σκληρή πολεμική αναμέτρηση καθ' όλη τη διάρκεια της «Μάχης των οχυρών» κατά μήκος της «Γραμμής Μεταξά» ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς στρατιώτες, όπου μπορεί να τελείωσε με τη νίκη των τελευταίων, όμως οι απώλειές τους ήταν σχεδόν διπλάσιες από αυτές των Ελλήνων. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό, έδωσε συγχαρητήρια στον διοικητή, εκφράζοντας το θαυμασμό και την εκτίμησή του για την αντίσταση και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.
Τα ιστορικά λόγια του αντισυνταγματάρχη Δουράτσου - «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται»- βρίσκονται στην είσοδο της στοάς αποδίδοντας το μέγεθος του ηρωισμού των Ελλήνων στρατιωτών. Να σημειωθεί πως στο οχυρό Ρούπελ υπήρχαν μόνο 27 αξιωματικοί και 950 οπλίτες. Γύρω από το οχυρό υπήρχαν μόλις οκτώ πυροβόλα, μοιρασμένα στις πυροβολαρχίες του λοχαγού Κοζώνη και του ήρωα υπολοχαγού Κυριακίδη, σε καλά κρυμμένες τοποθεσίες. Οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν πάνοπλες με εξοπλισμό που υπερτερούσε αριθμητικά και τεχνολογικά έναντι των Ελλήνων.
Σε 14 νεκρούς και 38 τραυματίες ανήλθε ο αριθμός των απωλειών του οχυρού Ρούπελ στις συνολικά τέσσερεις μέρες που διήρκησαν οι βομβαρδισμοί των γερμανικών στρατευμάτων. Τα οχυρά δεν καταλήφθηκαν ποτέ χάρη στο ηρωισμό των Ελλήνων υπερασπιστών, που μέχρι την τελευταία στιγμή πολεμούσαν με αυτοθυσία. Παραδόθηκαν όταν η διοίκηση των οχυρών είχε ήδη πληροφορηθεί για τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας με τους Γερμανούς.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα εκθέματα κατέχουν τα προσωπικά αντικείμενα του λοχαγού Αλέξανδρου Κυριακίδη και των στρατιωτών του, όπως βρέθηκαν μέσα στο όρυγμα μαζί με τα οστά τους το 2001, εξήντα χρόνια μετά τον ηρωικό θάνατό τους και την αυτοθυσία τους το 1941. Ο λοχαγός Κυριακίδης αρνήθηκε να κάνει παύση των βολών του πυροβολικού του κι έτσι έγινε στόχος των γερμανών. Μαζί με τους στρατιώτες του βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στη θέση όπου ήταν το καταφύγιο της πυροβολαρχίας. Τον Απρίλιο του 2001, με πρωτοβουλία του αξιωματικού Ηλία Κοτρίδη, ξεκίνησε η έρευνα για την ανεύρεση των οστών των πεσόντων της πυροβολαρχίας του λοχαγού Κυριακίδη.
Το οχυρό Ρούπελ δεν κατελήφθη ποτέ εξαιτίας της απαράμιλλης αντίστασης των μαχητών και της ανθεκτικής κατασκευής του. Ογδόντα χρόνια τώρα παραμένει εκεί, αγέρωχο πάνω στο βουνό και δίνει τη δική του μαρτυρία για τον άνισο αλλά τιμημένο αγώνα των Ελλήνων στρατιωτών και της άμυνας τους για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Τα σπίτια των Ταμπέρμα ονομάζονται «τάτα». Είναι κατασκευασμένα από λάσπη, χόρτα και κλαδιά.

Οι Ταμπέρμα ανήκουν στην ευρύτερη φυλή Μπαταμαρίμπα και κατοικούν στην περιοχή Κουταμακού στο βορειοανατολικό Τόγκο, και συγκεκριμένα στην κοιλάδα Τακιέντα, μεταξύ Τόγκο και Μπενίν (σήμερα, χάρη σ’ αυτούς, είναι προστατευόμενη περιοχή της UNESCO).
Οι Ταμπέρμα διακρίνονται από τις άλλες αφρικανικές φυλές, λόγω των οικισμών τους, που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα αφρικανικής αρχιτεκτονικής και κατοικούνται ακόμη. Τα χωριά τους, με τη σημερινή μορφή, χτίστηκαν τον 17ο αιώνα και αποτελούνται από σπίτια-φρούρια, κατασκευασμένα από λάσπη, κλαδιά, χόρτα και καλάμια. Θυμίζουν τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά κάστρα (σε μικρογραφία) χάρη στους πυργίσκους που σχηματίζουν οι στέγες τους. Αρχικός σκοπός της κατασκευής αυτών των μικρών φρουρίων από λάσπη ήταν η προστασία των οικογενειών που τα κατοικούν από τις απαγωγές των δουλεμπόρων, οι οποίοι συνεργάζονταν γι’ αυτόν τον σκοπό με τον βασιλιά της Δαχομέης, από το γειτονικό Μπενίν. Αργότερα, επί γερμανικής αποικιοκρατίας του Τόγκο (1884-1919) τα σπίτια αυτά λειτουργούσαν ως κέντρα αντίστασης κατά των κατακτητών.
Τα χωριά των Ταμπέρμα διαφέρουν ως προς τη δομή τους από άλλα αφρικανικά χωριά: τα σπίτια-φρούρια απέχουν αρκετά το ένα από το άλλο, και περιβάλλονται από περιβόλια που καλλιεργούνται από τους ιδιοκτήτες. Το κάθε ένα έχει το δικό του πηγάδι που τροφοδοτεί με νερό την οικογένεια και το περιβόλι της. Αντίθετα, στα άλλα χωριά οι κατοικίες χτίζονται κοντά η μία στην άλλη και όλο το χωριό περιβάλλεται από έναν κοινό προστατευτικό φράχτη.
Σύμφωνα με την παράδοση, που τηρείται και σήμερα, όταν ένα ζευγάρι Ταμπέρμα πρόκειται να παντρευτεί, ο γαμπρός εκτοξεύει ένα βέλος και στο σημείο που θα καρφωθεί το βέλος χτίζει το σπίτι-φρούριο της μελλοντικής του οικογένειας. Άλλο έθιμο είναι ότι οι γυναίκες Ταμπέρμα φοράνε ψάθινα καπέλα με κέρατα αντιλόπης. Τα ίδια κέρατα, κατασκευασμένα από πηλό, κοσμούν και την είσοδο του σπιτιού τους. Οι Ταμπέρμα πιστεύουν στα πνεύματα, που θεωρούν ότι προφυλάσσουν τις οικογένειες και τα σπίτια τους. Πιστεύουν επίσης στον Θεό του Ήλιου και στη Θεά της Γης που χαρίζει γονιμότητα στο ζευγάρι και στο χώμα που αυτό καλλιεργεί. Έτσι σε κάθε σπίτι υπάρχουν πολλά φετίχ-φυλαχτά αλλά και ένας βωμός, για τις θυσίες στα πνεύματα.

Η Ayurveda (Αγιουρβέδα) είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας, η οποία χρονολογείται από το 1500 π.Χ.
Η λέξη, που αποτελείται από δύο συνθετικά (το ayur που στα σανσκριτικά σημαίνει ζωή και το veda που σημαίνει γνώση), περιγράφει την πεμπτουσία της μεθόδου αυτής.
Η Ayurveda ρίχνει φως στη σωστή λειτουργία του σώματος, παρέχοντας βασικές πληροφορίες για το φαγητό, τον ύπνο και το σεξ - τις τρεις κολόνες του ανθρώπινου ναού. Συνδέει τη ζωή με οτιδήποτε είναι χρήσιμο, ώστε να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία, ειρήνη και αρμονία. Αν το σώμα δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, θα περισπά το νου.
Η Ayurveda θεωρεί το άτομο σαν ένα σύμπλεγμα τριών δυνάμεων (doshas): του αέρα (Vata), της φωτιάς (Pitta) και του νερού (Kapha). Κάθε μία από αυτές δρα σε συγκεκριμένη νοητική και φυσική λειτουργία του οργανισμού. Η αναλογία αυτών των δυνάμεων είναι αποκλειστική για τον καθένα και η ισορροπία τους καθορίζει την υγεία και τη νόσο.
Ο θεραπευτής, γνωρίζοντας με βάση τα συμπτώματα ποια δύναμη βρίσκεται σε έλλειμμα ή πληθώρα, κάνει τη διάγνωση. Προκειμένου δε να πετύχει το θεραπευτικό του έργο, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως τη σωματική εκπαίδευση, το διαλογισμό, τη βοτανοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, την τροποποίηση της διατροφής και τις χειρομαλάξεις.

Δύο πελώρια πέτρινα χέρια από τα βουνά του κεντρικού Βιετνάμ, στους λόφους Μπα Να. Φαίνονται πολυκαιρισμένα, σαν αρχαία ερείπια, με τα βρύα να έχουν προχωρήσει μαζί με το χρόνο τη διάβρωση της σκληρής πέτρας. Κι όμως:  είναι ολοκαίνουργια συρμάτινα πλέγματα και υαλοβάμβακα για μια εντυπωσιακή πεζογέφυρα που δημιουργήθηκε μόλις πριν λίγα χρόνια. Το Cau Vang, ή «Χρυσή Γέφυρα», υψώνεται περίπου χίλια μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου συνδέει τον τοπικό σταθμό τελεφερίκ με τους κήπους της περιοχής. Η ίδια η κατασκευή είναι κατασκευασμένη από ξύλο με κιγκλιδώματα από ανοξείδωτο χάλυβα επεξεργασμένα ώστε να φαίνονται χρυσά. Η TA Landscape Architecture, η εταιρεία με έδρα το Χο Τσι Μινχ που ηγήθηκε του σχεδιασμού της γέφυρας, την παρομοίασε με τα «γιγάντια χέρια των Θεών» που κουβαλούν ένα χρυσό νήμα. Η γέφυρα μήκους 150 μέτρων δίνει στους επισκέπτες άφθονο χώρο για να απολαύσουν τη γραφική θέα, σε μια προσπάθεια των Αρχών του Βιετνάμ να προσελκύσουν περισσότερους τουρίστες στη χώρα.

Ύστερα από όλη αυτή την περιπλάνηση, σώμα και πνεύμα έχουν παραδοθεί στην κούραση. Στο Ανόι, όμως υπάρχει τρόπος να μετακινηθείς στα ατελείωτα μουσεία και ναούς, οικολογικά, οικονομικά και πάνω απ’ όλα ξεκούραστα! Ονομάζεται σικλό! Από το γαλλικό cyclo - pousse, τα «σικλό» βρίσκονται εκεί που τα χρειάζεσαι, δηλαδή παντού, και με το κατάλληλο παζάρι σε πάνε όπου επιθυμείς. Ουσιαστικά, είναι καθίσματα που τα σέρνει ένας ποδηλάτης και είναι συνυφασμένα με την εικόνα του Βιετνάμ. Πάνω στο σικλό νιώθεις πως παίρνεις μέρος σε μια παράσταση με πρωταγωνιστή το Ανόι και το μόνο που σκέφτεσαι είναι σε ποιο σημείο θα πέσει ο επόμενος προβολέας.

Η πλούσια φύσης της Ινδοκίνας απολαμβάνει στο Μάι Τσάου την αποθέωσή της

Αλλεπάλληλες αναβαθμίδες με ορυζώνες και πυκνές φυτείες τσαγιού που περιβάλλονται από καταπράσινα βουνά. Κι ανάμεσά τους, μικρά χωριά όπου εδώ και αιώνες κατοικούν εθνοτικές ομάδες και τοπικές φυλές, διατηρώντας στο πέρασμα του χρόνου τις παραδόσεις και την κουλτούρα τους, ανέπαφες σχεδόν από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Η Κοιλάδα του Μάι Τσάου, παρότι δεν απέχει τόσο πολύ από την πρωτεύουσα Ανόι, μένει μακριά από την τουριστική αποκάλυψη, ένα μυστικό που μπορεί για τους Βιετναμέζους να μην είναι και τόσο μυστικό, μα σχεδόν κρυφό από τους επισκέπτες. 

Στο Versus αναζητάμε πάντα το νέο, το εναλλακτικό και το ανέγγιχτο – και η Κοιλάδα του Μάι Τσάου μας τα προσφέρει σε μεγάλο βαθμό. Δεν χάνουμε την ευκαιρία λοιπόν να εκδράμουμε στην περιοχή, αλλά και να διανυκτερεύσουμε στο Μοκ Τσάου για να πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερο από την αίσθηση του αμόλυντου που αναδίδει η περιοχή. Η επαφή με τους Τάι και τους Μουόνγκ μας συστήνει σε έναν αλλοτινό τρόπο ζωής, ίσως περισσότερο αγνό και σίγουρα εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει…

Καθώς φεύγει κανείς από την Ταρφάγια, την νοτιότερη πόλη του Μαρόκου πριν τη Δυτική Σαχάρα, δεν είναι σίγουρος για το τι θα συναντήσει. Πέρα από το αμφιλεγόμενο νομικό καθεστώς της ευρύτερης περιοχής (που είναι κεφάλαιο μιας άλλης ιστορίας), η Ταρφάγια είναι αλήθεια πως δεν προϊδεάζει τον ταξιδιώτη για τη συνέχεια. Η ίδια είναι μια χαμηλών τόνων πόλη, ράθυμη ίσως, με έναν γοητευτικό αέρα… ανεμελιάς να τη διακρίνει. Η συνέχεια ωστόσο είναι διαφορετική.
Η Λααγιούν, το Μπουζντούρ και η Ντάχλα είναι πόλεις πιο ζωντανές, πιο μοντέρνες ακόμα, σε σύγκριση πάντα με τις νοτιότερες πόλεις και κωμοπόλεις του «επίσημου» Μαρόκου. Ακόμα κι αν βρεθεί κανείς στην θέση να του ζητηθούν ξανά και ξανά τα προσωπικά του στοιχεία μεταβαίνοντας από τη μια πόλη στην άλλη, η διαδικασία μπορεί να είναι ίσως χρονοβόρα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αγχωτική ή «απειλητική».
Αφού λοιπόν διασχίσουμε τις βραχώδεις και ερημικές εκτάσεις της hamada (πετρώδης έρημος) νότια από την Ταρφάγια, μας υποδέχεται η πόλη της Ντάχλα στη Δυτική Σαχάρα, ένας ελκυστικά χαλαρός προορισμός, με τη χαρακτηριστική αύρα του Ατλαντικού Ωκεανού, που μαλακώνει εδώ από τους φοίνικες, μια ευχάριστη περιπέτεια μπροστά στον ωκεανό και μια ρηχή λιμνοθάλασσα με κατάφυτη νησίδα.
Το πρόσφατο ισπανικό παρελθόν της περιοχής αντηχεί έντονα σε καφέ και εστιατόρια, ενώ μια από τις καλύτερες σκηνές kiteboarding στον κόσμο προσελκύει διεθνείς επισκέπτες που αναζητούν μια πιο… ενεργητική εμπειρία από τη Δυτική Σαχάρα.

Θα σας μεταφέρουμε σε μια εμπειρία μας από τη Βαρσοβία. Είναι μια πόλη που αμέσως σε κερδίζει με το δυναμισμό της. Από τη μία η Νέα Πόλη, με πελώρια εμπορικά, υπέροχα πάρκα, άπειρες επιλογές για ποτό και φαγητό και από την άλλη, η κουκλίστικη και πεντακάθαρη Παλιά Πόλη με τα νεοκλασικά κτίρια και τα γραφικά σοκάκια. Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση, είναι οι τεράστιοι ουρανοξύστες γύρω από την περιοχή Srodmiescie στη Νέα Πόλη, όπως και η συγκλονιστική θέα από την πλατφόρμα του 30ου ορόφου στο Παλάτι των Τεχνών και των Επιστημών, όπως το αποκαλούνε οι Πολωνοί. Η μετα-σοβιετική αύρα κυριαρχεί παντού, μαζί με όμορφες εκκλησίες, cult κτίρια και κινηματογραφικά παλάτια. Η βόλτα στο ανάκτορο Wilanow και το περπάτημα δίπλα στη λίμνη είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Νομίζουμε πραγματικά ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι. Το ίδιο συναίσθημα ακριβώς νοιώθουμε και όταν περπάτησα στον «βασιλικό δρόμο». Σα να βρισκόμαστε σε άλλη εποχή... Το φαγητό εξαιρετικό και αξίζει τα χρήματα του στα περισσότερα μαγαζιά. Η σπεσιαλιτέ της πόλης είναι τα πιερόγκι, είτε με γέμιση φρούτων ως γλυκό, είτε με γέμιση κρέατος ως σάντουιτς. Στο Manekin, θα δοκιμάσουμε φοβερά pancakes, ενώ για τέλειο burger η καλύτερη επιλογή είναι το Miedzy Bulkami. Το Piw Paw είναι ιδανικό για piwo (μπύρα δηλαδή), ενώ για μεταμεσονύχτια κοκτέιλ θα κατευθυνθούμε προς το Weles Bar, ένα μαγαζί με άποψη. Προσέξτε γιατί οι Πολωνοί πίνουν πολύ, εσείς μην το παρακάνετε!

Την αποκαλούν «Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης» και όμως πολλοί δένονται μαζί της ακόμη περισσότερο. Όχι γιατί είναι "καλύτερη" από το Παρίσι, αλλά γιατί είναι μοναδική. Γιατί έχει μια δική της, ξεχωριστή ατμόσφαιρα, ένα ασύγκριτο σκηνικό, ένα πέπλο μυστηρίου να την καλύπτει.
Μια πόλη αυθεντική, της οποίας η γοητεία αποτελεί για τους επισκέπτες της μυστήριο, όπως η προέλευση των κατοίκων της που προβληματίζει ανθρωπολόγους και γλωσσολόγους εδώ και αιώνες. Στο ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει τη Βουδαπέστη μαγευτική, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Πράγα, τόσο hype όσο το Βερολίνο, τόσο "καλλιεργημένη" όσο η Βιέννη, τόσο στιλάτη όσο το Παρίσι. Ίσως τελικά το ίδιο το μυστήριό της να είναι αυτό που την κάνει τόσο ενδιαφέρουσα.
Με την επίσημη ιστορία της να ξεκινά περί το 90 μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν εδώ την πόλη Aquincum, που σύντομα θα γινόταν η πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής, για να περάσει στη συνέχεια στα χέρια των Βούλγαρων, των Μαγυάρων – η καταγωγή των οποίων αποτελεί μέχρι σήμερα υπό συζήτηση ζήτημα και απόγονοι των οποίων θεωρούνται οι σημερινοί Ούγγροι – των Οθωμανών, των Αυστριακών, των Γερμανών και των Σοβιετικών, η Βουδαπέστη μπορεί σήμερα να υπερηφανεύεται ότι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική, γεωγραφική και πολιτική διαμόρφωση της Γηραιάς Ηπείρου.

Οι γιορτές Πουσκάρ (Pushkar Mela) είναι ένα από τα μεγαλύτερα Φεστιβάλ της Ινδίας, το μεγαλύτερο στο είδος του στην Ασία. Εκεί, κάθε χρόνο συγκεντρώνονται περισσότεροι από 200.000 έμποροι από την επαρχία, αλλά και πολλοί πιστοί, οπότε ολόκληρη η πόλη και τα προάστιά της μεταμορφώνονται σε υπαίθριο πανηγύρι αρωμάτων, χρωμάτων και ήχων.

Οι Μεβλεβί Ντερβίς (Δερβίσηδες Μεβλεβί ή Μεβλεβίτες) είναι ένα Σουφικό Τάγμα του Ισλάμ.
Ο Ιερός Χορός τους, ο "Sema", είναι γεμάτος από συμ-βολισμούς.
Οι Δερβίσηδες, ντυμένοι στα λευκά, συμβολίζουν την αγνότητα, αλλά όταν εισέρχονται στο χώρο που πρόκει-ται να χορέψουν φοράνε μια μαύρη κάπα με καπέλο που συμβολίζει το σκοτάδι και το θάνατο. Αφού ακούσουν τους στίχους από το κοράνι και τον ύμνο προς τον Προφήτη, αυτοσυγκεντρώνονται ακούγοντας το Νέι, το ιερό όργανο των Μεβλεβί, που συμβολίζει τον άνθρωπο που αποβάλλει τον εγωισμό του, καθώς είναι φτιαγμένο από καλάμι που ο μουσικός το τρυπά με πυρωμένο σίδερο.
Η φωτιά είναι η αγάπη που περνά μέσα από το καλάμι και όχι ο αέρας.
Στη συνέχεια οι χορευτές κάνουν τρεις φορές το γύρο του χώρου που θα πραγματοποιηθεί η ιεροτελεστία - αυτή η κίνηση συμβολίζει τους τρεις δρόμους που οδη-γούν στο Θεό.
Ο πρώτος δρόμος είναι της επιστήμης, ο δεύτερος του οράματος και ο τρίτος της ένωσης.
Στη συνέχεια αφαιρώντας τις κάπες τις φιλούν και τις εναποθέτουν κάτω, συμβολίζοντας την απαλλαγή από τη σάρκα και ότι είναι έτοιμοι πλέον με το χορό τους να ενωθούν με τον Θεό.
Ανοίγοντας τα χέρια τους σαν φτερά, η δεξιά τους πα-λάμη είναι στραμμένη προς τον Ουρανό, ενώ η αριστε-ρή κοιτάζει τη Γη, δείχνοντας την Αγάπη που κατέρχεται από το Σύμπαν.
Περνώντας από μέσα τους οδηγείται στη Γη ζεσταίνο-ντάς την και δίνοντάς της πνοή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για ένα Πλανητικό Χορό, όπου όλοι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, δεχόμε-νοι τις θεραπευτικές του ακτίνες που διαχέονται μέσα στο Σύμπαν - κάτι σαν αγωγός που ενώνει το Σύμπαν με τη Γη.

"Έλα, έλα ξανά οποιοσδήποτε μπορεί να είσαι,
έλα ξανά, ακόμη κι αν μπορεί  να ΄σαι  παγανιστής  ή φλογερός λάτρης.
Το κέντρο μας δεν είναι της απελπισίας.
Έλα ξανά, ακόμη κι αν  έχεις καταστρέψει τα τάματά σου εκατοντάδες χρόνια, έλα ξανά."

Ποίημα του Μεβλανά γραμμένο στην εί-σοδο του Μαυσωλείου του.

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα επισκεπτόμαστε την πόλη-πρότυπο, Πουτρατζάγια. Πρόκειται για μία ανερχόμενη πόλη-θαύμα που προσπαθεί και διατηρεί σε πλήρη αρμονία τη φύση και την τεχνολογία. Η πόλη αυτή θυμίζει έναν απέραντο κήπο πλάι σε λίμνη, όπου το πράσινο κυριαρχεί παντού, ενώ τα υπερσύγχρονα κτίρια και κτίρια παραδοσιακής αραβικής και ασιατικής αρχιτεκτονικής συνυπάρχουν -πάντα φιλικά με το περιβάλλον-, ξεπροβάλουν.

Αν τα Μπόκας ντελ Τόρο είναι το ειδυλλιακό, τυρκουάζ πρόσωπο του Παναμά, το Μποκέτε είναι το ακριβώς αντίθετο: άκρως γοητευτικό αλλά χωμένο στη βαθιά ζούγκλα, καταπράσινο και ατμοσφαιρικό, ο «ορεινός» παράδεισος του Παναμά! Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς πώς δύο τόσο διαφορετικές εικόνες βρίσκονται στην ίδια χώρα κι όμως είναι αλήθεια και εμείς είμαστε έτοιμο να την απολαύσουμε στο έπακρο!
Το Μποκέτε φωλιάζει σε μια κοιλάδα στις παρυφές του ηφαιστείου Μπάρου. Είναι μια μικρή, γοητευτική ορεινή πόλη καρτποσταλικής ομορφιάς, ωστόσο είναι το περιβάλλον που πραγματικά αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη. Οι πλαγιές και η ευρύτερη περιοχή καλύπτονται από τα έντονα χρώματα των τροπικών (κυρίως με πράσινο βέβαια!) και με φυτείες καφέ.
Οι επισκέπτες που έρχονται στο Μποκέτε ξανά και ξανά λατρεύουν την περιήγηση στη ζούγκλα, τη βόλτα στις κρεμαστές γέφυρες, τις ευκαιρίες για αναρρίχηση, για ράφτινγκ στον ποταμό Καλντέρα και την επαφή με την αγνή, αμόλυντη φύση που μόνο η Κεντρική Αμερική μπορεί να προσφέρει!

Το Ντεβ Ντιβάλι είναι η μεγαλύτερη γιορτή των ινδουιστών (αλλά και των Τζαϊνιστών ή των Σιχ), μία πανδαισία χρωμάτων, φώτων και ύμνων σε μία μυστηριακή ατμόσφαιρα. To φεστιβάλ γιορτάζεται κατά τη διάρκεια του ινδουιστικού σεληνιακού μήνα Κάρτικα (μέσα Οκτώβρη-μέσα Νοέμβρη). Συμβολίζει τη νίκη του φωτός πάνω στο σκοτάδι, το καλό πάνω από το κακό, τη γνώση πάνω στην άγνοια και την ελπίδα πάνω από την απελπισία. Το φεστιβάλ Ντεβ Ντιβάλι, στο Βαρανάσι, μας ταξιδεύει σε έναν διαφορετικό κόσμο. Ο εορτασμός συνδέεται άμεσα με τη Λάκσμι, τη θεά της ευημερίας, και τον Γκανέσα, θεό της σοφίας, με δεκάδες ακόμα τοπικές παραδόσεις που συμπεριλαμβάνουν πολλές ακόμη θεότητες.

Το Βαρανάσι δε μοιάζει με καμιά άλλη πόλη στον κόσμο. Πέρα από  τα κλισέ, η πόλη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στον κόσμο των ινδουιστών που θεωρούν το Βαρανάσι (ή Μπεναρές) ως την κορύφωση της πνευματικότητας και της απελευθέρωσης της ψυχής. Αναλογιστείτε πως εδώ και πολλούς αιώνες Ινδουιστές συρρέουν στο Βαρανάσι όταν διαισθάνονται πως πλησιάζει το τέλος της ζωής τους, για να βρίσκονται εδώ όταν αυτό έρθει. Οι γραφές της ινδουιστικής παράδοσης επιβάλλουν την καύση των νεκρών στις όχθες του Γάγγη, ως την ύψιστη στιγμή της ολοκληρωτικής αποσύνδεσης από τα επίγεια, τον εξαγνισμό από τις αμαρτίες και φτάνουν την moksha, δηλαδή την πολυπόθητη απελευθέρωση.
Για εμάς τους επισκέπτες, η παρουσία μας στο Βαρανάσι είναι εμπειρία που δύσκολα εγκλωβίζεται σε λέξεις. Βλέπουμε Ινδουιστές που έρχονται στην πόλη αναμένοντας το τέλος τους, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις αργεί έως και δεκαετίες μέχρι να συμβεί, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Μη νομίζετε ωστόσο πως το τέλος αντιμετωπίζεται εδώ με μοιρολατρία. Το αντίθετο. Είναι αφορμή ευδαιμονίας, χαράς, εορτασμού. Ο ιερός Γάγγης είναι σημείο αναφοράς για τον Ινδουιστή και η πνευματικότητα που αποπνέει το Βαρανάσι γίνεται αισθητή σε κάθε γωνιά του…

Μία ακόμη εξαιρετική προσθήκη στο πρόγραμμα για το Άλλο Παρίσι του Versus η οποία το καθιστά μοναδικό! Αφιερώνουμε μία ολόκληρη ημέρα στην παραμυθένια Κοιλάδα του Λίγηρα, με τους φημισμένους αμπελώνες και τις κερασιές στα περίχωρα του Παρισιού. Η περιοχή αυτή χάρη στη στρατηγική σημασία στης αλλά και στο εξαιρετικό κλίμα, υπήρξε από τον Μεσαίωνα τόπος κατοικίας και αναψυχής των βασιλέων της Γαλλίας. Σήμα κατατεθέν της σήμερα είναι τα περίφημα Κάστρα του Λίγηρα, κατά μήκος του ποταμού, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί μνημεία της UNESCO.
Εμείς θα ξεναγηθούμε στα 3 πιο εμβληματικά από αυτά: Σενονσό, Αμπουάζ, Σαμπόρ. Πρόκειται για τρία εξαιρετικά δείγματα της γαλλικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, τα οποία είναι παγκοσμίως διάσημα και θα μας μεταφέρουν σε μία άλλη παραμυθένια εποχή. Η περιοχή του Λίγηρα, με τα κάστρα της, θεωρείται top προορισμός παγκοσμίως για τους πολύ απαιτητικούς ταξιδιώτες που είναι λάτρεις της πολυτέλειας και που θέλουν να βιώσουν από μέσα την αριστοκρατική ιστορία της Γαλλίας.

Μία μεγάλη καινοτομία του Versus. Για να κατανοήσουμε πλήρως τι σημαίνει Παρίσι, αλλά και για να εντρυφήσουμε στη μοναδική ιστορία του από τον Μεσαίωνα ως τον 20ό αιώνα, επισκεπτόμαστε και ξεναγούμαστε στην πανέμορφη Νορμανδία του Βορρά. Είναι η περιοχή όπου έδρασε και τελικά θυσιάστηκε η Ιωάννα της Λωρραίνης αλλά και εκεί όπου έγινε η Μεγάλη Απόβαση των Συμμαχικών Δυνάμεων το 1944, η οποία σήμανε την κατάρρευση του Δυτικού Μετώπου του Χίτλερ και τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ξεναγούμαστε και στα ονειρικά αριστοκρατικά θέρετρα της Μάγχης (Ονφλέρ, Ντοβίλ, Τρουβίλ) τα οποία αναπτύχθηκαν από τους παριζιάνους ευγενείς τον 19ο αιώνα ως λουτροπόλεις υψηλής αναψυχής. Εκεί θα περιπλανηθούμε στις μπελ επόκ επαύλεις και στα παλάτια, στις εξαιρετικού στυλ παραλίες με τις καμπίνες του μεσοπολέμου, στα καζίνο, στους ιπποδρόμους, στις ψαραγορές που έχουν χαρακτηριστεί μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Αφιερώνουμε μία ολόκληρη ημέρα στο διασημότερο μουσείο του κόσμου, το Λούβρο, με πλήρεις ξεναγήσεις στις πολλές αίθουσές του με τα εξαιρετικής σημασίας εκθέματα. Θα δείτε την περίφημη Μόνα Λίζα, αλλά και τη Νίκη της Σαμοθράκης, την Αφροδίτη της Μήλου και τις 25 αίθουσες με τις λαμπρές ελληνικές αρχαιότητες. Ο αρχηγός μας θα είναι συνεχώς μαζί σας και θα σας εξηγεί καθετί από αίθουσα σε αίθουσα. 
Επιπλέον, επισκεπτόμαστε το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο των Αρωμάτων, της ιστορικής γαλλικής αρωματοποιίας Fragonard. Ας μην ξεχνάμε πως στο Παρίσι γεννήθηκε το άρωμα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Εκεί μεταξύ άλλων, μαζί με τον αρχηγό μας θα ανατρέξουμε στην ιστορία των αρωμάτων που μετράει 5.000 χρόνια, αλλά θα δούμε και τα μπουκαλάκια με τα προσωπικά αρώματα της Μαρίας Αντουανέτας!

Πιστοί στην φιλοσοφία μας να οργανώνουμε τα ταξίδια μας στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σαν μικρές αλλά υπερπλήρεις ταξιδιωτικές εμπειρίες που μένουν αξέχαστες και όχι να τα ξεπετάμε σαν απλά city break, όπως συμβαίνει συνήθως, σας προσφέρουμε το Πλήρες Ονειρικό Παρίσι του Versus με 2 μοναδικές προσθήκες! Ολοκληρωμένη ξενάγηση στην ιστορική Νορμανδία και επισκέψεις σε 3 βασιλικά κάστρα στη μαγευτική Κοιλάδα του Λίγηρα.
Ειδικότερα, με τον Έλληνα, ειδικά καταρτισμένο στο Παρίσι, ξεναγό μας, και όχι με τοπικό ελληνόφωνο που κάνει μία ξενάγηση και μετά δεν τον ξαναβλέπετε, εμβαθύνουμε σε όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της γαλλικής πρωτεύουσας. Έτσι θα απολαύσετε στο έπακρο την Πόλη του Φωτός με άνεση και θα έχετε όλο τον χρόνο να ζήσετε τη μαγική ατμόσφαιρά της. Επιπλέον, παρά το υψηλό κόστος, επιλέγου με, το εξαιρετικό, πολυτελές και πολύ κεντρικό ξενοδοχείο Le Meridien Etoile 4* sup, λίγα βήματα από τα Ηλύσια Πεδία, για να κάνετε άνετα τις βόλτες σας στο ιστορικό κέντρο της πόλης και να μην χάνετε άσκοπα χρόνο σε κουραστικές μετακινήσεις.

Η Ουάσιγκτον είναι η ομοσπονδιακή πρωτεύουσα των ΗΠΑ και γι’ αυτό της αφιερώνουμε τον χρόνο που της αξίζει. Εξασφαλίζουμε 2 διανυκτερεύσεις σε κεντρικότατο ξενοδοχείο για να κάνουμε τις ξεναγήσεις μας με απόλυτη άνεση, αλλά και για να μπορούμε να απολαύσουμε και τις βόλτες μας με τα πόδια.
Στεκόμαστε μπροστά στον Λευκό Οίκο και το Καπιτώλιο, και όλα τα σημαντικά αξιοθέατα αυτής της μητρόπολης του κόσμου αλλά κάνουμε και μια όμορφη βραδινή περιήγηση στην ειδυλλιακή Τζορτζτάουν, με τα χρωματιστά σπίτια στο στυλ της ομοσπονδιακής αρχιτεκτονικής του 18ου αιώνα.

"Ο Θεός είναι κάτοικος του Ρίο"
Αυτό λένε οι Καριόκας, οι κάτοικοι του Ρίο για την πόλη τους. Και σίγουρα ο Θεός χάρισε πολλά σε αυτό το κομμάτι γης. Χρυσέςαμμουδιές, απέραντο ωκεανό και ουρανοκατέβατους αποτόμους βράχους "πνιγμένους" στη ζούγκλα. Το Ρίο παραμένει από το 19ο αιώνα το σύμβολο της φυγής, ο επίγειος παράδεισος όπου όλα επιτρέπονται. Είναι η πόλη των ηδονών. Ήλιος, θάλασσα, ποδόσφαιρο, ποτό, ερωτική διάθεση, σάμπα και το πιο διάσημο καρναβάλι του κόσμου διαιωνίζει τη φήμη του. Μια φήμη που επισκιάζει τη γεμάτη αντιθέσεις καθημερινότητα, εκεί όπου δίπλα στους ουρανοξύστες και τα πολυτελήξενοδοχεία απλώνονται οι φαβέλες. Η πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας έχει να καυχηθεί για πολλά, αφού η φύση που την περιβάλλει είναι μοναδική. Η συνύπαρξη 37 αμμουδιών μπροστά στον Ατλαντικό με αποτόμους, καταπράσινους λόφους φτιάχνει το σκηνικό της πόλης - συνώνυμο της διασκέδασης. Ίσως η πίστη ότι όλα επιτρέπονται και οι ευκαιρίες που δίνονται για τα πάντα, να έκανε το Ρίο μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο.

Life is a beach
Απολαύστε τη φιλοσοφία "Life Is a Beach" που υπάρχει διάχυτη στο Ρίο - στην Κοπακαμπάνα και στην Ιπανέμα. Οι πάντες βρίσκονται εδω, οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι νεαροί, οι παίκτες του Μπιτς βόλεϊ και οι μπόντι-μπίλντερς, γυαλιστερά κορμιά πάνω στη λεπτή σαν πούδρα άμμο και πάντα υπό τους ήχους της μπόσα νόβα, ίσως με την συνοδεία ενός κοκτέιλ.

Γήπεδο Μαρακανά
Σημαντικότατο αξιοθέατο είναι το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά, ένα στάδιο που χώρεσε 200.000 θεατές όταν ο Πελέ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο πρωτάθλημα του 1950 και έβαλε το 1000ό γκολ του.

Νυχτερινή ζωή – Τοπική κουζίνα - Κοκτέιλ
Ας μην ξεχνάμε ότι το Ρίο έχει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, με μουσική για όλα τα γούστα - σάμπα, τζαζ, bossanova, ρέγκε και συνδυασμούς, όπως ελεκτροσάμπα και bossa τζαζ - που παρασύρουν ντόπιους και επισκέπτες. Clubs, σαν το πρώην πορνείοCASAROSAκαι το RioScenarium, ανοίγουν κάθε βράδυ τις πόρτες τους στους λάτρεις της μουσικής και του χορού, φιλοξενώντας μουσικές μπάντες που παίζουν ξέφρενα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η νυχτερινή ζωή για την οποία φημίζεται η Βραζιλία, έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δοκιμάσετε γευστικές καϊπιρίνιες (κοκτέιλ από κασάσα, ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και τριμμένο πάγο), καϊπιρόσκες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά βότκα αντί για κασάσα), αμπακασιρίνιες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά χυμό ανανά - απακασί αντί για λάιμ), καπέτες (δυνατό μεθυστικό κοκτέιλ με κανέλα, γκουαρανά, κασάσα και καρύδα) και παγωμένες σερβέσες (μπίρες). 
Ένα αγαπημένο πιάτο των τουριστών στη Βραζιλία είναι το churrasco (τσουρράσκο, κρέας στη σχάρα, τυπικό του νότου). Τα παραδοσιακά εστιατόρια τσουρρασκαρίας προσφέρουν τη λεγόμενη Rodizio, όπου μπορείτε να φάτε "μέχρι σκασμού" κρέας, να γευθείτε εξαιρετικά φρούτα, καφέ… και φυσικά καϊπιρίνια (caipirinha)!

Ομπριγάδο - Τσινάδα
Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει κανείς στη Βραζιλία είναι το "ομπριγάδο" (=ευχαριστώ) και το "τσινάδα" (= παρακαλώ), που τα ακούς διαρκώς λόγω της εγγενούς ευγένειας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της.

Οι Μπαχάμες μπορεί να είναι ένας από τους πιο γνωστούς και πολυταξιδεμένους νησιωτικούς προορισμούς στη Βόρεια Αμερική, αλλά αυτό το εκπληκτικό αρχιπέλαγος με παραλίες παγκόσμιας κλάσης έχει και μερικές εξωτικές, απομονωμένες λιγότερο γνωστές περιοχές.

Πάμε να δούμε 12 fun facts για την ηλιόλουστη πολιτεία των ΗΠΑ!

Μεταξύ του 4ου και του 13ου αιώνα ένας μοναδικός πολιτισμός αναπτύχθηκε στις ακτές του σύγχρονου Βιετνάμ, που οφείλει την πνευματική του προέλευση στον Ινδικό Ινδουισμό Αυτό απεικονίζεται γραφικά από τα ερείπια μιας σειράς εντυπωσιακών πύργων-ναών που βρίσκονται σε μια πολύ όμροφη τοποθεσία, όπου βρισκόταν η θρησκευτική και πολιτική πρωτεύουσα του Βασιλείου Champa για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του.

Μια αληθινή εμπειρία Versus! Απολαμβάνουμε κρουαζιέρα στον κόλπο του Χαλόνγκ, έναν από τους διασημότερους προορισμούς στη Νοτιοανατολική Ασία, με πολυτελές κρουαζιερόπλοιο όπου διανυκτερεύουμε μάλιστα για ένα βράδυ!

Η ιερή Λίμνη Τιτικάκα, βρίσκεται στο οροπέδιο Αλτιπλάνο, στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού και σε υψόμετρο 3.812 μέτρων. Είναι η πιο υψομετρική πλεύσιμη λίμνη του κόσμου. Ο πληθυσμός γύρω από την Τιτικάκα διατηρεί τις αρχαίες παραδόσεις της φυλής Ούρος, με κύριες ασχολίες την αλιεία, τη χειροτεχνία και τη γεωργία.

Τιχουανάκο, στη γλώσσα των ιθαγενών Αϊμάρα σημαίνει Κατοικία των Θεών. Πάνω στο απέραντο οροπέδιο Αλτιπλάνο των βολιβιανών Άνδεων, σε ύψος 3.870 μ., απλώνονται τα μεγαλιθικά ερείπια της αρχαίας πόλης. Η Τιχουανάκο χτίστηκε στην προκολομβιανή εποχή από έναν πολιτισμό που άκμασε από το 1500 π.Χ. ως το 1200 μ.Χ. Όταν την ανακάλυψαν οι Ίνκα, η πόλη ήταν παντελώς άδεια.

Δύο πελώρια πέτρινα χέρια από τα βουνά του κεντρικού Βιετνάμ, στους λόφους Μπα Να. Φαίνονται πολυκαιρισμένα, σαν αρχαία ερείπια, με τα βρύα να έχουν προχωρήσει μαζί με το χρόνο τη διάβρωση της σκληρής πέτρας. 

Είναι δύο αρχαίες ρωμαϊκές πόλεις-θέρετρα, οι οποίες θάφτηκαν κάτω από τις στάχτες του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Η ανακάλυψη της Πομπηίας έγινε το 1592. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της. Διασώθηκαν όλες οι πλούσιες επαύλεις με τις πολυάριθμες τοιχογραφίες τους, η α-γορά, οι ναοί, το μικρό και το μεγάλο θέατρο, οι αψίδες, οι κρήνες, τα καταστήματα, τα σπίτια. Τα τραγικά αυτά ευρήματα, μας έδωσαν για πρώτη φορά τη συνολική εικόνα μίας ρωμαϊκής πόλης πάνω στην ακμή της και με όλο τον πλούτο της.
Στο Ερκολάνο, πέρα από τα κτίρια και στα σκεύη, διατηρήθηκαν και διάφορα ξύλινα αντικείμενα, όπως στέγες, δοκάρια κτιρίων, κρεβάτια, πόρτες, ακόμα και τρόφιμα. Επιπλέον, όντας πλουσιότερη πόλη από την Πομπηία, διέθετε μια εξαιρετική πυκνότητα από ωραία σπίτια καθώς και μεγαλύτερη χρωματική ποικιλία στις μαρμάρινες επενδύσεις. Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα στο Ερκολάνο είναι Βίλα των Παπύρων. Ονομά-στηκε έτσι επειδή εκεί βρέθηκαν 1.800 απανθρακωμένοι πάπυ-ροι με κείμενα της Επικούρειας Φιλοσοφίας. Οι πάπυροι φυ-λάσσονται στην Εθνική Βιβλιο-θήκη της Νάπολης.

Βόλτες σε ασβεστωμένα σοκάκια με αυθεντικό χρώμα, περαντζάδα στην προκυμαία, μαγευτικά ηλιοβασιλέματα... Η αρχοντική Κορώνη αντανακλά περασμένα μεγαλεία, ενώ ατενίζει δυο θάλασσες από το νοτιοδυτικό άκρο της Πελοποννήσου. Πόλη των πρώιμων βυζαντινών χρόνων, στρατηγικό σημείο, που την καθόρισε ιστορικά και την έκανε να ακμάσει ιδιαίτερα μεταξύ 13ου και 18ου αιώνα μ.Χ. ως σημαντικό εμπορικό κέντρο της εποχής. Έμεινε στη βενετσιάνικη κυριαρχία μέχρι το 1500 μ.Χ., ενώ μετά πέρασε στην τουρκική. Το διάσημο Κάστρο της, κυριεύει με τον επιβλητικό του όγκο σχεδόν ολόκληρο το ακρωτήριο Ακρίτας. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισε να χτίζεται (περίπου τον 13ο αιώνα), αλλά κατοικείται ακόμη. Τον πληθυσμό του αποτελούν τέσσερις οικογένειες που κρατάνε ζωντανά τα χαμηλοτάβανα σπιτάκια και οι πέντε καλόγριες της παλιοημερολογίτικης Μονής του Τιμίου Προδρόμου.

Πρόκειται για ένα από τα κομψότερα δείγματα της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής και από τα ελάχιστα κάστρα που στο εσωτερικό τους σώζονται οικίες και ναοί, αλλά και λαξευμένοι τάφοι, υπόγειες θολωτές δεξαμενές, ο οκταγωνικός πύργος – δείγμα της Οθωμανικής αρχιτεκτονικής – οι εκκλησίες της Αγίας Σοφίας (βυζαντινή εκκλησία του 12ου αιώνα) και του Αγίου Χαραλάμπους (παλιό τζαμί που σήμερα λειτουργεί ως ορθόδοξος ναός). Η γραφική ανηφορική διαδρομή, που ξεκινάει από τον μόλο, μας γυρίζει αιώνες πίσω. Τα στενά καλντερίμια μας οδηγούν στην κεντρική πύλη του κάστρου, στη βόρεια πλευρά. Εδώ, ήταν συγκεντρωμένο το σύνολο του οικισμού στη προσπάθειά του να προφυλαχθεί από τις επιδρομές των κατακτητών και των πειρατών. Αξίζει μια στάση στο πλάτωμα του κάστρου για να θαυμάσετε τη συγκλονιστική θέα: όλος ο Μεσσηνιακός κόλπος στα πόδια σας και στο βάθος οι κορυφές του Ταΰγετου! Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος βρεθεί στην Κορώνη, πρέπει να δοκιμάσει ελιές και λάδι της περίφημης κορωνέικης ποικιλίας, προϊόντα στα οποία οφείλεται κατά παράδοση ο πλούτος των κατοίκων της. Έτσι βγήκε και η γνωστή φράση για τον «Μπάρμπα στην Κορώνη».

Οι δύο μεσσηνιακές καστροπολιτείες Μεθώνη - Κορώνη, «συμπληρώνουν» η μία την άλλη, γι' αυτό άλλωστε τα Κάστρα τους είναι γνωστά και ως «Οι δύο οφθαλμοί της Γαληνοτάτης» ανά το πέρασμα των αιώνων. Τα κάστρα τους ήκμασαν στην πρώτη ενετοκρατία, ενώ τον Μεσαίωνα υπήρξαν σημαντικοί σταθμοί για τα εμπορικά πλοία που ταξίδευαν από Δύση προς Ανατολή. Η γραφική Μεθώνη με τη ρομαντική ατμόσφαιρα, με τα χαμηλά της σπιτάκια, αλλά και με τις λουλουδιασμένες αυλές που αναβλύζουν αρώματα, είναι σίγουρο ότι θα σας γοητεύσει.
Απέχει 65 χλμ. από την Καλαμάτα και δίνει μία ακόμα νησιώτικη πινελιά στην καταπράσινη Πελοπόννησο. Η Μεθώνη ή Μοθώνη, ονομάστηκε έτσι από τον Μόθωνα λίθο, έναν βράχο, συνέχεια της ακτής, που προχωρεί σαν ύφαλος κάτω από τη θάλασσα. Το πρώτο της όνομα ήταν, σύμφωνα με τον Παυσανία, Πήδασος, ενώ ο Όμηρος την ανέφερε ως την τελευταία από τις εφτά πόλεις που προσέφερε ο Αγαμέμνονας στον Αχιλλέα, εάν αυτός δεχόταν να επιστρέψει στη μάχη κατά την πολιορκία της Τροίας. Το ωραιότερο σημείο της είναι το παραθαλάσσιο καλοδιατηρημένο Βενετσιάνικο κάστρο με το οκταγωνικό Μπούρτζι.
Αξίζει να το περπατήσετε ολόκληρο, ιδίως τον πλακόστρωτο δρόμο της αγοράς που οδηγεί στην επιβλητική Πύλη της Θάλασσας κι από 'κει να φτάσετε μέχρι τα βράχια του Μόθωνα Λίθου στο Μπούρτζι. Χτισμένο από τους Ενετούς στις αρχές του 13ου αιώνα σε βραχώδη χερσόνησο, το τεράστιο κάστρο, από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση του ακρωτηρίου της δυτικής ακτής. Οι τρεις πλευρές του βρέχονται από τη θάλασσα ενώ η βόρεια, που βλέπει στην ξηρά, είναι ισχυρά οχυρωμένη από μια ακρόπολη. Εδώ βρίσκεται η εντυπωσιακή είσοδος, μια πέτρινη γέφυρα με 14 τόξα. Η επιβλητική πύλη του κάστρου διακοσμημένη με ανάγλυφα – ξεχωρίζει το εντοιχισμένο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της Βενετίας – αποτελεί το εντυπωσιακότερο σημείο. Σήμερα η κωμόπολη των 1.200 κατοίκων στέκει δίπλα στο Κάστρο της.
Μπορεί να μην συναντήσετε ιππότες, θα ακούσετε όμως την ιστορία για τον Ιωάννη Κουτρούλη, τον ιππότη που έζησε στο τέλος του 14ου αιώνα και περίμενε επτά χρόνια για να πάρει διαζύγιο η εκλεκτή της καρδιάς του για να την παντρευτεί. Στη συνέχεια, έγινε ο περίφημος «Γάμος του Κουτρούλη». Πλέον κάθε χρόνο, γίνεται η αναβίωσή του με αυθεντικές βενετσιάνικες φορεσιές.

Ένας εξαιρετικά διατηρημένος αρχαιολογικός χώρος, που ακτινοβολεί πολιτισμό μέσα στους αιώνες. H μεγαλοπρέπεια των Δελφών, αλλά και η ομορφιά του φυσικού τοπίου της αρχαίας Ολυμπίας, δένουν αρμονικά μέσα στο μεγαλείο της Αρχαίας Μεσσήνης. Η ονομασία επιλέχθηκε από τη μυθική βασίλισσα Μεσσήνη, κόρη του Τρίοπα, βασιλιά του Άργους. Χτισμένη με βάση το ιπποδάμειο σύστημα, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου στους πρόποδες του όρους Ιθώμη, αποτελεί μία από τις πιο καλοδιατηρημένες πόλεις του αρχαίου κόσμου. Η ίδρυσή της τοποθετείται στο 369 π.Χ. από τον Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα  μετά τη νίκη του επί των Σπαρτιατών στη μάχη των Λεύκτρων. Ο Επαμεινώνδας απελευθέρωσε τη Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες για να χτίσει την πρωτεύουσα των ελεύθερων Μεσσηνίων. Η οικοδόμησή της έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την αρκαδική Μεγαλόπολη, ώστε να περιοριστεί η επιρροή της Σπάρτης. Η Αρχαία Μεσσήνη παρέμεινε το πολιτιστικό κέντρο της Μεσσηνίας μέχρι το 395 π.Χ., όπου καταστράφηκε ολοσχερώς από την επιδρομή των Γότθων του Αλάριχου. Η πόλη είχε τεράστιο τείχος, η περίμετρος του οποίου έφτανε τα εννέα χιλιόμετρα, και δύο πύλες, την Αρκαδική και τη Λακωνική. Η μεγαλοπρεπής Αρκαδική πύλη είναι ιδιαίτερη περίπτωση εισόδου αρχαίας πόλης, καθώς μοιάζει χτισμένη από Κύκλωπες, λόγω των γιγαντιαίων ογκόλιθων που την περιβάλουν. Το Θέατρο, είναι το πρώτο μνημείο που συναντά κανείς μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Κρήνη Αρσινόη (ονομάστηκε κατά την κόρη του μυθικού βασιλιά της Μεσσήνης Λεύκιππου και μητέρα του Ασκληπιού). Το νερό έφτανε εδώ από την πηγή της Κλεψύδρας, ενώ η δεξαμενή της Κρήνης είχε μήκος 40 μέτρα. Τα ιερά του Διός Σωτήρος και ήρως (πιθανώς του Αριστομένη), το τεραστίων διαστάσεων Στάδιο, το Γυμνάσιο, το Εκκλησιαστήριο με τα χαρακτηριστικά χρωματιστά μωσαϊκά, το υποβλητικό Ασκληπιείο, το Ιερό της Αρτέμιδος με το διάφανο στέγαστρο, η Αγορά που καλύπτει έκταση 35 στρεμμάτων, το επιβλητικό Πρόπυλο, το Συνέδριο, ταφικά μνημεία, αλλά και διατηρητέοι ναοί, ακτινοβολούν μυστηριακή ενέργεια μέσα από ένα αστικό ταξίδι στο παρελθόν...

Η πρωτεύουσα του Έβρου είναι μια πόλη που φέρνει στη μνήμη το μακρινό χθες και την ομορφιά του σήμερα, με το λιμάνι και το σιδηροδρομικό σταθμό της να αποτελούν σημαντικά κέντρα του εμπορίου και με μέρη που δίνουν τη δυνατότητα συνδυασμού του θαλάσσιου τουρισμού, του ιαματικού τουρισμού και του οικοτουρισμού. Με προσεγμένο ρυμοτομικό σχέδιο, σύγχρονα κτίρια και πλούσια αγορά, η Αλεξανδρούπολη είναι μια σύγχρονη μεγαλούπολη που έχει παράλληλα διατηρήσει τα πλεονεκτήματα της ακριτικής επαρχίας.

Η Κομοτηνή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Ελλάδας και είναι πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης.
Με την ύπαρξή της να βεβαιώνεται από την ύστερη αρχαιότητα, το πάλαι ποτέ μικρό βυζαντινό οχυρό των Κομοτηνών ή Κουμουτζηνών αναδείχθηκε σε σημαντικό αστικό κέντρο στην Υστεροβυζαντινή περίοδο.
Η σημαίνουσα θέση της στην περιοχή της Θράκης εδραιώθηκε στα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου, στην τελευταία περίοδο της οποίας αναδείχθηκε σε διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιφέρειας.
Η πρόσκαιρη κατάκτησή της από τους Βούλγαρους στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, η απελευθέρωσή της κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η έκβαση του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οδήγησαν στην οριστική ενσωμάτωσή της στην ελληνική επικράτεια, το 1920.
Στα μεταπολεμικά χρόνια η πόλη αναπτύχθηκε χάρη στην κεντρική της γεωγραφική θέση και τη σημασία της ως διοικητικό κέντρο, διατηρώντας τον χαρακτήρα της, και επηρεασμένη, ως ένα βαθμό, από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των μειονοτικών ομάδων.

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη πολυπολιτισμική με έντονο τον χαρακτήρα της φοιτητούπολης. Ο πληθυσμός είναι εξαιρετικά πολύγλωσσος για το μέγεθός της.
Αποτελείται από ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους, κυρίως Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα) και απογόνους Αρμενίων προσφύγων
Την δεκαετία του 1990  εγκαταστάθηκαν σε αυτή και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ  (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν).
Ο πληθυσμός της, κατά την απογραφή του 2011, είναι 55.812 κάτοικοι. Στο πανεπιστήμιο της φοιτούν περίπου 10.000φοιτητές.

Κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Έβρος είναι ένας ακόμα ποταμός. Εκτός του ότι αποτελεί φυσικό σύνορο ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία και Ελλάδα-Βουλγαρία, η πορεία του ανέκαθεν καθόριζε τις τύχες του τόπου. Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν σαν τον μεγαλύτερο ποταμό του τότε γνωστού κόσμου, παρόλο που δεν είναι παρά ο μεγαλύτερος σε μήκος στην Βαλκανική χερσόνησο.
Σχεδόν 30 χιλιόμετρα πριν από τις εκβολές του ο Εβρος ποταμός χωρίζεται στα δύο σχηματίζοντας ένα τεράστιο μακροσκελές τρίγωνο. Η δελταϊκή πεδιάδα που δημιουργείται έχει συνολική έκταση 200.000 στρέμματα τα οποία μοιράζονται η Ελλάδα (150.000) και η Τουρκία. Τα 80.000 στρέμματα από αυτά που βρίσκονται επί του ελληνικού εδάφους αποτελούν την έκταση η οποία έχει ενταχθεί στη διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ. Η επίσημη ονομασία του Δέλτα του Έβρου είναι «Αινήσιον Δέλτα».
Μέχρι την δεκαετία του 1950 αυτός ο τόπος ήταν παρθένος και ουσιαστικά ανεξερεύνητος. Μετά άρχισαν τα έργα αποστράγγισης, υψώθηκαν αναχώματα, χαράχθηκαν χωματόδρομοι, ευθυγραμμίστηκε η κοίτη του ποταμού και αποξηράνθηκαν μεγάλες εκτάσεις για καλλιέργειες. Τα 20 τελευταία χρόνια οι δραστηριότητες αυτές, πάντως, έχουν σταματήσει.
Η μεγάλη αξία του Δέλτα του Έβρου βρίσκεται στην πλούσια ορνιθοπανίδα του. Εδώ έχουν παρατηρηθεί τουλάχιστον 316 είδη πουλιών από τα 420 περίπου που υπάρχουν στην Ελλάδα! Είναι σπάνιο φαινόμενο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και το οικοσύστημα λειτουργεί σαν βιότοπος για φώλιασμα, ως καταφύγιο για μεγάλους πληθυσμούς υδρόβιων πουλιών από τις βόρειες περιοχές της κεντροανατολικής Ευρώπης κατά την διάρκεια του χειμώνα και ως ζωτικός χώρος συγκέντρωσης και ανάπαυσης μεγάλου αριθμού μεταναστευτικών πουλιών. Αντίστοιχα στην περιοχή του Έβρου έχουν παρατηρηθεί 46 είδη ψαριών, 7 είδη αμφίβιων, 21 είδη ερπετών και περισσότερα από 40 είδη θηλαστικών. Δύο είναι οι μεγάλες λιμνοθάλασσες –τα πολυτιμότερα υγροτοπικά συστήματα– στο Δέλτα. Της Δράνας (ή λίμνη του Δράκοντος) με έκταση 6.000 στρέμματα και τα Παλούκια (ή Καζικλί) με έκταση 2.800 στρέμματα.
* Η στάθμη των νερών του ποταμού Έβρου είναι 6 μέτρα χαμηλότερη από εκείνη της θάλασσας. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι ακόμα μεγάλες και πολύ εύφορες. Τα βασικά προϊόντα είναι βαμβάκι, σιτάρι, τεύτλα και καλαμπόκι.
* Η επίσκεψη στην περιοχή του Δέλτα επιτρέπεται σε συγκεκριμένες περιοχές και θα πρέπει να είστε μαζί με κάποιον ξεναγό εθνικών δρυμών, ή να έχετε συνοδό με ειδική άδεια. Η περιοχή είναι επιτηρούμενη από τον στρατό.

Εντυπωσιακό και θορυβώδες, το Πάσχα στην Κέρκυρα φέρνει στο νου όλων το περίφημο έθιμο με τους μπότηδες που λαμβάνει χώρα το Μεγάλο Σάββατο στην καρδιά της όμορφης πόλης. Η φύση είναι ντυμένη στα πράσινα, με τις ευωδιές των λουλουδιών, και η πόλη να ετοιμάζεται να υποδεχτεί ένα μεγάλο θρησκευτικό γεγονός.
Το έθιμο Μπότηδες στη Σπιανάδα στην Κέρκυρα είναι ένας συνδυασμός Ενετικών Παραδόσεων και Ορθόδοξων εθίμων.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Το Μεγάλο Σάββατο η Κέρκυρα ξυπνά νωρίς. Στις 6 το πρωί, στην Παναγία των Ξένων, μια εντυπωσιακή τρίκλιτη βασιλική Επτανησιακού ρυθμού, γίνεται η αναπαράσταση του σεισμού που κατά τις Γραφές ακολούθησε την Πρώτη Ανάσταση.
Στις 9 το πρωί στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα ξεκινά η λιτανεία του Αγίου που καθιερώθηκε το 1550, όταν η Κέρκυρα σώθηκε από λιμό. Το παράδοξο εδώ είναι ότι γίνεται ταυτόχρονα και η περιφορά του Επιταφίου, αντίθετα από όλα τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας. Η περιφορά του επιταφίου το Μ. Σάββατο καθιερώθηκε ουσιαστικά τα χρόνια της Ενετοκρατίας, καθώς οι Ενετοί απαγόρευαν τις λιτανείες και τον Επιτάφιο μέσα στην πόλη.
Η περίφημη Φιλαρμονική της Κέρκυρας συνοδεύει την περιφορά – ίσως έχετε ακούσει ότι η Κέρκυρα έχει μια από τις πιο καλά οργανωμένες και «μελωδικές» Φιλαρμονικές και πραγματικά η μουσική τους είναι υπέροχη. Κατά παράδοση παίζουν συγκεκριμένες μουσικές το Μεγάλο Σάββατο: τη Marcia Funebre (επιτάφιος πορεία) από την Hρωική του Beethoven, το Calde Lacrime του Michelli.
Λίγες ώρες αργότερα, ο θρήνος δίνει τη θέση του στη… φασαρία, καθώς κόσμος μαζεύεται στη Σπιανάδα και στο Λιστόν – και όπου μπορεί – για να απολαύσει ένα από τα πιο εντυπωσιακά έθιμα του Πάσχα στη χώρα μας, τους μπότηδες.
ΟΙ ΜΠΟΤΗΔΕΣ
Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 11 το πρωί, οι κάτοικοι της Κέρκυρας πετούν τεράστια κανάτια γεμάτα νερό – τους μπότηδες – από τα μπαλκόνια τους. Οι μπότηδες είναι τα πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους. Τα μπαλκόνια είναι στολισμένα και οι κάτοικοι δένουν στους μπότηδες κόκκινες κορδέλες – το κόκκινο είναι το χρώμα της Κέρκυρας.
Το έθιμο με το σπάσιμο των κανατιών το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει μακρά ιστορία που χάνεται πάλι στην εποχή της Ενετοκρατίας, ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες για το πώς ξεκίνησε. Και επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπου ο χριστιανισμός και το Δωδεκάθεο αλληλομπλέκονται, οι θεωρίες έχουν τις αναφορές τους στις δυο αυτές θρησκείες.
Κάποιοι λένε ότι το έθιμο είναι των Καθολικών της Ενετοκρατίας, όπου στην αρχή του χρόνου οι κάτοικοι πετούσαν τα παλιά τους πράγματα για να μπορέσει ο νέος χρόνος να τους φέρει καινούρια και καλύτερα. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας οικειοποιηθήκαν το έθιμο, αντικαθιστώντας όμως τα παλιά πράγματα με τα κανάτια για να προκαλέσουν μεγαλύτερη φασαρία.
Η δεύτερη θεωρία αναφέρεται στην περίοδο των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τον Απρίλιο γιόρταζαν την αρχή της γεωργικής και βλαστικής περιόδου, πετώντας τα παλιά τους κανάτια για να γεμίσουν τα νέα με τους νέους καρπούς. Κάποιοι θα σας πουν σίγουρα στην Κέρκυρα ότι όποια και να είναι η αλήθεια, οι Κερκυραίοι αρέσκονται να ξορκίζουν το κακό με τα κανάτια τους, σημαίνοντας και τη λήξη του χειμερινού λήθαργου και την αναγέννηση της Φύσης.
Αν βρεθείτε στην Κέρκυρα κατά το σπάσιμο των Μπότηδων, μην παραλείψετε να πάρετε μαζί σας και ένα κομματάκι και να το κρατήσετε μαζί σας όλο το χρόνο – οι ντόπιοι θα σας πουν ότι θα σας φέρει καλή τύχη.
Κι εκεί που η φασαρία των μπότηδων τελειώνει, οι Φιλαρμονικές ξεχύνονται στους δρόμους παίζοντας χαρμόσυνη μουσική αυτή τη φορά – το εμβατήριο “Μη φοβάστε Γραικοί” κυριαρχεί στον αέρα.

Η μαστίχα είναι ένα σπάνιο είδος σχίνου που καλλιεργείται αποκλειστικά και μόνο στο νησί της Χίου. Το μέγα παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ενώ δέντρα που ανήκουν την οικογένεια του μαστιχόδεντρου, σχίνοι δηλαδή, φύονται και σε άλλες μεσογειακές χώρες, το μαστιχόδεντρο ευδοκιμεί μόνο στη Χίο. Και μάλιστα ούτε καν σε ολόκληρο το νησί αλλά μονάχα στο νότιο τμήμα του, στα Μαστιχοχώρια. Είναι, λένε, σαν κάποιος να τράβηξε μία γραμμή στον χάρτη και να είπε «έξω από αυτή τη γραμμή δεν θα ευδοκιμήσει ποτέ η μαστίχα!» Και πράγματι, προσπάθειες καλλιέργειας μαστίχας που έγιναν κατά καιρούς σε άλλες χώρες, σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ακόμα και στη βόρεια Χίο, απέτυχαν παταγωδώς!

Το μαστιχόδεντρο φτάνει σε ύψος τα τρία περίπου μέτρα, έχει μικρά, σκληρά φύλλα ελλειπτικού σχήματος και κόκκινα άνθη. Ο κορμός του έχει ακανόνιστες «ρυτίδες», σαν το πεύκο. Ο «καρπός» του δεν βγαίνει στα κλαριά του αλλά από τον κορμό, είναι σαν ρητίνη δηλαδή. Η διαδικασία της παραγωγής της μαστίχας είναι κι αυτή ιδιαίτερη: ξεκινά γύρω στα μέσα του καλοκαιριού, τον Ιούλιο, όταν οι μαστιχοπαραγωγοί χαράσσουν τον κορμό και τα κλαδιά του δέντρου, από όπου μετά από λίγες ημέρες θα αρχίσει να εκκρίνεται η ρητίνη, η μαστίχα δηλαδή, για να στερεοποιείται μέσα σε περίπου δεκαπέντε ημέρες, ανάλογα πάντα και με τις καιρικές συνθήκες.

Οι θεραπευτικές δράσεις της μαστίχας ήταν γνωστές ήδη από την αρχαιότητα. Ο Ηρόδοτος ανέφερε ότι οι κάτοικοι της Χίου συνήθιζαν να μασούν το αποξηραμένο ρητινώδες υγρό που έρεε από τον φλοιό του μαστιχόδεντρου, ενώ ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης υπογράμμισαν την ευεργετική της επίδραση στο στομάχι.

Εμείς κι αν πολεμήσαμε κακία δεν θα μείνει την άλλη μέρα της Λαμπρής
εγκλείσαμε Ειρήνη !!

Ο Ρουκετοπόλεμος έχει τις ρίζες του στις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας. Οι ενορίτες των δυο αντικριστών εκκλησιών, του Αγίου Μάρκου και της Παναγιάς Ερυθιανής, αντάλλασαν τη βραδιά της Ανάστασης βολές με κανονάκια. Αυτά τα έφερναν οι ναυτικοί από εμπορικά πλοία, που παροπλίζονταν. Τα έστηναν στους αυλόγυρους των ναών, τα γέμιζαν με 1-2 οκάδες χοντρή πυρίτιδα και από εκεί βαρούσαν την ώρα της Αναστάσεως, προσπαθώντας με τον κρότο να σπάσουν τα τζάμια των απέναντι.
Το 1889 άναψαν τόσο τα αίματα, που άρχισαν να ξηλώνουν τις πέτρες από τις αυλές και να γεμίζουν τα κανόνια για να επιτεθούν με βότσαλα εναντίον του «εχθρού».
Οι Τούρκοι, βλέποντας το   κατέσχεσαν τα κανονάκια, φοβούμενοι μια γενικότερη εξέγερση της Χίου.

Η κατάσχεση έκανε τους κατοίκους του Βροντάδος  να σκαρφιστούν νέους τρόπους έκφρασης του αναστάσιμου «καβγά». Η λύση δόθηκε από ένα πυροτεχνουργό που  θυμήθηκε τη συνταγή που του είχαν δώσει κάποιοι Ιταλοί και τους πρότεινε τις ρουκέτες.

Οι ενορίτες του Αγίου Μάρκου έφεραν ορισμένες ρουκέτες στο Βροντάδο, με αποτέλεσμα να διαδοθεί η φήμη τους και να τη μάθουν και οι  ενορίτες της Παναγίας .
Έτσι κατέληξαν τη βραδιά της Ανάστασης να βάζουν στόχο οι μεν το καμπαναριό της Παναγιάς Ερυθιανής και οι δε τον τρούλο και το λιονταράκι του Αγίου Μάρκου. Τα πρώτα χρόνια η προμήθεια των ρουκετών γίνονταν από τον ίδιο πυροτεχνουργό που είχε την ιδέα , στην συνέχεια όμως βρήκαν τον  τρόπο κατασκευής του πυροτεχνουργού και τις έφτιαχναν μόνοι τους.
Η εκτόξευση αρχικά γίνονταν από τα κεραμίδια των δύο ναών. Τα ατυχήματα που κατά καιρούς συνέβαιναν υποχρέωσαν τους ρουκετατζήδες να κατέβουν από τις κεραμοσκεπές και να σκορπίσουν σε θέσεις με οπτικό πεδίο γύρω από τις δυο ενορίες. Έκτοτε το έθιμο διεξάγεται κάθε χρόνο, με μια μικρή διακοπή της περίοδο της Κατοχής και τα τρία πρώτα χρόνια της Δικτατορίας.

Έλατα, βελανιδιές, φτελιές, λεύκες, αγριοκερασιές, κέδρα, αγριαχλαδιές κι άλλα τόσα. Ειδικά το φθινόπωρο, ο Όρλιακας με όλα αυτά τα φυλλοβόλα είναι σαν ζωγραφική παλέτα! Το Ανατολικό Ζαγόρι βρίσκεται βορειοανατολικά των Ιωαννίνων μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον στο οποίο φωλιάζουν τα 16 μικρά χωριά του. Ανήκει στα πιο ενδιαφέροντα οικοσυστήματα της Ελλάδας με δάση από πεύκα, έλατα και οξιές, άφθονα ποτάμια που κάνουν την περιοχή ιδανικό τόπο διαβίωσης σπάνιων άγριων ζώων. Το Ανατολικό Ζαγόρι έχει χαρακτηριστεί μαζί με το υπόλοιπο Ζαγόρι ως μνημείο πολιτιστικής παραδοσιακής κληρονομιάς. Θρυλικά χωριά και άνθρωποι βιώνουν το μοναδικό τους τοπίο, το οποίο μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο παρελθόν... Οι δοκιμασίες που πέρασαν τα Ζαγοροχώρια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολύ δύσκολες. Τα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου κάηκαν ολοσχερώς από τους Γερμανούς. Πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στα μεγάλα αστικά κέντρα. Για το λόγο αυτό στα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου όλα τα κτίσματα είναι καινούργια που όμως διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του τόπου. Το κεφαλοχώρι του Ανατολικού Ζαγορίου, το Γρεβενίτι, απέχει 44 χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 980 μέτρων με εξαιρετική θέα προς τα χωριά του κεντρικού Ζαγορίου. Εδώ βρίσκεται και η μυθική λίμνη Ζορίκα, η άγνωστη λίμνη που γεμίζει με νούφαρα κάθε χρόνο και αποτελεί ένα μοναδικό θέαμα μέσα στην απέραντη γοητεία του πράσινου. Το Ελατοχώρι, ένα ορεινό χωριό, χτισμένο σ’ ένα καταπράσινο τοπίο, περιτριγυρισμένο από πεύκα, έλατα, πλατάνια, αλλά και το Φλαμπουράρι, χτισμένο στις πλαγιές του όρους Τσούκα Ρόσα, σε υψόμετρο 1000 περίπου μέτρων, μέσα σε πυκνή βλάστηση, αποτελούν ορισμένα από τα πιο σημαντικά χωριά της ευρύτερης περιοχής.

Πρόκειται για το απόλυτο highlight του νομού, ένας Εθνικός Δρυμός που τα έχει όλα! Η κοιλάδα Βάλια Κάλντα (στη λατινογενή γλώσσα των Βλάχων κατοίκων των γύρω χωριών Βάλια Κάλντα σημαίνει «Ζεστή Κοιλάδα») είναι μια βαθιά και σχετικά κλειστή κοιλάδα της Βόρειας Πίνδου, με πέντε βασικές εισόδους. Ονομάστηκε έτσι γιατί εμφανίζει σημαντικές θερμοκρασιακές διακυμάνσεις στη διάρκεια του 24ώρου, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας και πολύ χαμηλές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Απο το κέντρο της πηγάζει το Αρκουδόρεμα, που είναι ο κυριότερος παραπόταμος του Αώου ποταμού. Θεσπίστηκε ως Εθνικός Δρυμός το 1966 και αποτελεί μια από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας. Αυτός ο ανεκτίμητης οικολογικής αξίας τόπος, εκτείνεται στο βορειοανατολικό τμήμα της οροσειράς της Πίνδου, στο νότιο άκρο του Νομού Γρεβενών σε υψόμετρο περίπου χιλίων τετρακοσίων μέτρων, ενώ η συνολική έκτασή του φτάνει τα 69.000 στρέμματα. Ανάμεσα στις πιο μαγευτικές τοποθεσίες της, ξεχωρίζουν τα Κόκκινα Πεύκα με την πανοραμική τους θέα στην κοιλάδα, το Αρκουδόρεμα, με τα κρυστάλλινα νερά στην καρδιά του μαύρου δάσους, όπου οι καφέ αρκούδες κάνουν τη βόλτα τους την άνοιξη μόλις ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη και τέλος, το χωριό Βοβούσα, χτισμένο στις όχθες του Αώου. Τα χρώματα και τα αρώματα που συνθέτουν το τοπίο αποζημιώνουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη μέσα στο μεγαλείο της φύσης...

Τα γεφύρια των Γρεβενών, διηγούνται θρύλους, αρχιτεκτονικά επιτεύγματα, συγκοινωνιακές ρυθμίσεις, την ίδια την ιστορία των Γρεβενών! Είναι δεκαεπτά στον αριθμό και χτίστηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αποτελώντας διόδους προς την Θεσσαλία, την Ήπειρο και την Μακεδονία. Τα ονόματά τους σχετίζονται με την τοποθεσία τους ή με αυτόν που τα κατασκεύασε. Στη νεότερη εποχή, την ανέγερση των γεφυριών αναλάμβαναν οι μάστορες της περιοχής κατ’ εντολή του χρηματοδότη. Η διαδικασία κατασκευής ήταν εμπειρική, γι’ αυτό και πολλά γεφύρια χρειάστηκε να χτιστούν και να ξαναχτιστούν μέχρι να στεριώσουν.
Τα γεφύρια των Γρεβενών είναι τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα ολόκληρης της Μακεδονίας. Το 1995, κατόπιν ενεργειών της Νομαρχίας Γρεβενών, η 11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων της Βέροιας ανακήρυξε τα εν λόγω γεφύρια διατηρητέα μνημεία. Αξιοσημείωτο από την άποψη του ανοίγματος του τόξου του είναι το τρίτοξο γεφύρι του Αζίζ-Aγά (συνολικού μήκους 70 μ. και ύψους 15 μ.), κοντά στο χωριό Τρίκωμο, στις ανατολικές υπώρειες της Πίνδου. Το γεφύρι, που φέρει στα βάθρα του δύο μικρά ανακουφιστικά ανοίγματα, κατασκευάστηκε το 1727, με χρηματοδότηση του Αζίζ-Αγά. Επί Τουρκοκρατίας εξυπηρετούσε τους ντόπιους εμπόρους που μετέφεραν λάδι και στάρι, αλλά και τα καραβάνια των ξενιτεμένων που αναχωρούσαν για την Ανατολική Ευρώπη.
Εντυπωσιακό γεφύρι είναι αυτό της Πορτίτσας, το οποίο είναι χτισμένο σε μια υπέροχη τοποθεσία έξω από το χωριό Σπήλαιο.
Το ευχερώς προσπελάσιμο και δημοφιλέστερο ίσως γεφύρι των Γρεβενών βρίσκεται σε ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς, το οποίο συνθέτουν ο ποταμός Βενέτικος (παραπόταμος του Αλιάκμονα), το βαθύ φαράγγι της Πορτίτσας (σε αυτό καταλήγει η κοιλάδα Κανάβη) και δύο αντικριστοί κάθετοι βράχοι στο βάθος, σωστές συμπληγάδες. Το δίτοξο γεφύρι κατασκευάστηκε λίγο πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα με προσφορές από το μοναστήρι του Σπηλαίου. Eπίσης, το δίτοξο γεφύρι του Ζιάκα, σε απόσταση 3 χλμ από το ομώνυμο χωριό (είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Όρλιακα), κατασκευάστηκε επί Τουρκοκρατίας (πριν από το 1885) στις όχθες του ποταμού Βελονιά, παραποτάμου του Βενέτικου. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, στη θέση του γεφυριού διεξήχθη μάχη μεταξύ του Γιαννούλα Ζιάκα, αδελφού του θρυλικού οπλαρχηγού Θεόδωρου Ζιάκα (σε αυτόν οφείλει την ονομασία του το χωριό), και των Τούρκων.
Το γεφύρι του Ζιάκα, γνωστό και ως Τουρκογέφυρο, αποτελούσε άλλοτε πέρασμα για τα εμπορικά καραβάνια που ακολουθούσαν τη λεγόμενη Βασιλική Στράτα. Όσο για το εξίσου διάσημο μονότοξο γεφύρι της Λιάτισσας, βρίσκεται στο φαράγγι του Όρλιακα, κοντά στο χωριό Σπήλαιο. Μοιάζει με φυσική προέκταση του βράχου, ξεφεύγει εύκολα από την προσοχή του ματιού, γεφυρώνοντας με το πέτρινο βήμα του δύο απότομες κόχες του φαραγγιού πάνω από το ρέμα του Βελονιά (παραπόταμος του Βενέτικου). Η τοποθεσία είναι γνωστή στους ντόπιους ως «πήδημα του κλέφτη». Η παράδοση έχει συνδέσει αυτό το όνομα με την ιστορία του κλεφτόπουλου που προσπαθώντας να γλιτώσει από τους Τούρκους αναγκάστηκε να τολμήσει το πήδημα του φαραγγιού. Αφού γλίτωσε, έκτισε σε αυτό το σημείο ένα γεφύρι, εκπληρώνοντας έτσι το τάμα του.

Η Τικάλ ήταν πρωτεύουσα του ομώνυμου, πολύ ισχυρού βασιλείου των Μάγια και θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του προκολομβιανού πολιτισμού. Το απόγειό της χρονολογείται μεταξύ 200 και 900. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Βασίλειο Τικάλ κυριαρχούσε σε μεγάλο τμήμα της αυτοκρατορίας των Μάγια πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά και αλληλοεπιδρούσε με περιοχές σε όλη τη Μεσοαμερική, όπως η Τεοτιχουάκαν στην κοιλάδα του Μεξικού, την οποία πιθανόν κατέκτησε τον 4ο αιώνα. Μετά το τέλος της Κλασσικής Περιόδου, τα ανάκτορα της Τικάλ κάηκαν και ο πληθυσμός άρχισε να μειώνεται. Στο τέλος του 10ου αιώνα, η πόλη εγκαταλείφθηκε όταν είχε αρχίσει πλέον να την πνίγει η ζούγκλα.

Γουατεμάλα στη γλώσσα των Μάγια σημαίνει Δάσος. Η Γουατεμάλα βρίσκεται στην Κεντρική Αμερική. Βόρεια συνορεύει με το Μεξικό, βορειοανατολικά με το Μπελίζ και νοτιοανατολικά με το Ελ Σαλβαδόρ και την Ονδούρα. Βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Καραϊβική Θάλασσα. Το κύριο χαρακτηριστικό της χώρας είναι η Αμερικανική Κορδιλιέρα. Η οροσειρά αυτή περιλαμβάνει 33 επιβλητικά ηφαίστεια, κάποια από αυτά ενεργά. Το ηφαίστειο Ταχουμούλκο (4.220μ.) είναι η ψηλότερη κορυφή της Κεντρικής Αμερικής.

Η ινδιάνικη ορεινή πολίχνη Τσιτσικαστενάγο (=Πόλη με Τσουκνίδες), η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 2.000 μέτρα είναι χτισμένη σε πρώην οικισμό των Μάγια.
Η πόλη αυτή, εν συντομία Τσίτσι, έχει 2 βασικά και πολύ ιστορικά αξιοθέατα. Το πρώτο είναι το μεγάλο παζάρι των Μάγια, το οποίο διοργανώνεται από την προκολομβιανή εποχή, στην κεντρική πλατεία. Αυτή είναι η  μεγαλύτερη και εντυπωσιακότερη αγορά της Γουατεμάλας και λειτουργεί κάθε Πέμπτη και Κυριακή. Μιλάμε για ένα εξωτικό υπερθέαμα, το οποίο θα επισκεφθούμε.

Η Λιμνοθάλασσα Ντετγουάχ θεωρείται η πιο φαντασμαγορική τοποθεσία σε ολόκλη-ρο το νησί. Η άμμος είναι κατάλευκη, τα νερά εκτυφλωτικά τιρκουάζ και η παραλία περιβάλλεται από βράχια που σχηματίζουν εντυπωσιακούς σχηματισμούς. Όσο εμείς απολαμβάνουμε το τοπίο και το μπάνιο μας, ο οδηγός του αυτοκινήτου μαζί με τον μάγειρα, θα στήσουν τις σκηνές και θα ετοιμάσουν το γεύμα μας.

Το πρόγραμμά μας περιλαμβάνει κρουαζιέρα από το ψαροχώρι Καλανσίγια, με τοπι-κό, παραδοσιακό ιστιοφόρο,  για την παραδεισένια παραλία Σου Αμπ. Με το που θα βγούμε από το λιμάνι, θα δούμε ορδές δελφινιών να συνοδεύουν τη βαρκάδα μας. Εν πλω θα μας δοθεί η δυνατότητα να κολυμπήσουμε μαζί με τα δελφίνια και αν θέλουμε να ψαρέψουμε με πετονιά. Επίσης καθώς θα πλέουμε θα πετάνε από πάνω μας σμή-νη κορμοράνων… και θα βλέπουμε τοπία με μανγκόβια δέντρα που φυτρώνουν μέσα στο νερό.

Η θαλάσσια περιοχή Ντιχαμρί προστατεύεται από την UNESCO επειδή περιλαμβάνει πολλούς κοραλλιογενείς υφάλους οι οποίοι φιλοξενούν ένα πανέμορφο οικοσύστη-μα. Τα νερά της παραλίας είναι πεντακάθαρα και εξαιρετικά διαυγή. Μπορούμε να κολυμπήσουμε και να κάνουμε κατάδυση για να δούμε τον φυσικό πλούτο των κο-ραλλιών. Τα ψάρια, που φαίνονται και με γυμνό μάτι, είναι εντυπωσιακά και πολύχρω-μα.

FERIA DE SEVILLA
Η μεγάλη γιορτή της Σεβίλλης (ΣΕΒΙΛΛΗ)

Μια εβδομάδα γεμάτη μουσική, γεύσεις, χορός και ατελείωτο ξεφάντωμα. Αυτή είναι, με λίγες λέξεις, η μεγάλη γιορτή της Σεβίλλης. Η Feria de abril, η γιορτή του Απρίλη όπως λέγεται (αν και πολλές φορές γιορτάζεται Μάιο, όταν το καθολικό Πάσχα πέφτει σχετικά αργά) ξεκίνησε το 1847 τελείως διαφορετικά, ως μια κτηνοτροφική συνάντηση, όπου έμποροι και κτηνοτρόφοι παρουσίαζαν και πουλούσαν και αντάλλασσαν προϊόντα. Με τον καιρό, η εορταστική πλευρά της εκδήλωσης σταδιακά υπερκέρασε τον καθαρό εμπορικό χαρακτήρα του πράγματος.
Όσο βέβαια και αν ο χώρος της έκθεσης είναι συγκεκριμένος (recinto ferial) οι εκδηλώσεις, τα χρώματα και η ατμόσφαιρα της feria κατακλύζουν ολόκληρη την πόλη: όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, παρασύρεσαι από το μεθύσι της γιορτής!

FERIA DEL CABALLO, JEREZ
Η γιορτή των Αλόγων

Η κληρονομιά της αναπαραγωγής των αλόγων κορυφώνεται με την ετήσια γιορτή των αλόγων, Feria del Caballo, γιορτάζεται στη Jerez κάθε χρόνο τον Μάιο.
Αν και οι εκθέσεις πραγματοποιούνται στη Χερέθ (Jerez) από τον Μεσαίωνα, η φήμη της οικογένειας σέρι Domecq ξεκίνησε την έκθεση από το 1955 όπως είναι σήμερα. Το τεράστιο πάρκο Gonzalez Hontoria είναι ο χώρος για καθημερινές παραστάσεις και παρελάσεις.
Κατά τη διάρκεια της Feria del Caballo, μπορείτε να παρακολουθήσετε καουμπόηδες και κλασική πρακτική εξάσκηση, ιπποδρομίες και πόλο, αλλά το επίκεντρο είναι η παρέλαση των αμαξιών, γνωστών και ως αγκαλιά.
Περισσότερα από 200 casitas ή μικροί πάγκοι προσφέρουν εξαιρετικό φαγητό και φυσικά το sherry και το fino ζωντανεύουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα.

CRUCES DE MAYO
Οι Μαγιάτικοι Σταυροί (ΚΟΡΔΟΒΑ, ΓΡΑΝΑΔΑ)

Οι Σταυροί του Μαΐου είναι η μεγάλη μαγιάτικη γιορτή της Κόρδοβα και της Γρανάδα. Όπως μαρτυρά το όνομά της, τις μέρες αυτές η πόλη γεμίζει από ολάνθιστους σταυρούς που στολίζουν τις πλατείες και τους δρόμους της Κόρδοβα, σταυροί που φτιάχνονται όχι από ξύλο και σίδερα αλλά από εκατοντάδες άνθη και λουλούδια. Πρόκειται για μια παμπάλαια λαϊκή γιορτή που χρωστά τη γέννησή της στις αιωνόβιες παραδόσεις της καθολικής εκκλησίας: εκατοντάδες σταυροί επενδυμένοι με λουλούδια, στολισμένοι με πολύχρωμα μαντίλια και διάφορα διακοσμητικά στοιχεία, τοποθετούνται όχι μόνο σε κεντρικά σημεία και επίσημα κτίρια της Κόρδοβα αλλά και σε κάθε αυλή και καλντερίμι, σε κάθε στοά και σκεπαστό πέρασμα. Οι σταυροί βρίσκονται σε υπαίθριες τοποθεσίες, μπορούμε να τους δούμε και να τους θαυμάσουμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας, σίγουρα ωστόσο το θέαμα το βράδυ είναι δυο φορές πιο εντυπωσιακό!

FERIA DE LOS PATIOS –
Η γιορτή των αυλών (ΚΟΡΔΟΒΑ)

Το patio, η ανθισμένη αυλή επενδυμένη με πλακάκι, είναι μια εικόνα άμεσα συνυφασμένη με την παράδοση της Ανδαλουσίας. Γνωρίζατε
όμως ότι υπάρχει και γιορτή αφιερωμένη στις ανθισμένες αυλές της; Συγκεκριμένη περίοδο στις αρχές του Μαΐου, αναλόγως με την χρονιά, στην Κόρδοβα γιορτάζουν τη Feria de los Patios: τις μέρες αυτές πολλές (ιδιωτικές) αυλές της πόλης ανοίγουν τις πύλες τους στους επισκέπτες για να δουν από κοντά τους λευκούς τοίχους που είναι γεμάτοι από κάθε λογής κρεμαστές γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και γαρίφαλα. Φανταστείτε και μόνο τις μυρωδιές που αναβλύζουν τα πάτιος! Οι πιο δημοφιλείς συνοικίες της Κόρδοβα όπου μπορείτε να δείτε τις αυλές είναι στο Alcázar Viejo, στη Santa Marina, στη Magdalena και γύρω από το ναό του San Lorenzo. Οι παμπάλαιες καταβολές της γιορτής αυτής εντοπίζονται στα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το 2012 η UNESCO ανακήρυξε τη Feria de los Patios της Κόρδοβα ως Μνημείο Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

Καθώς ο Ισπανός κονκισταδόρ Χουάν Αλόνσο ακολουθούσε τον ποταμό Μαγνταλένα στην αναζήτησή του για το Ελ Ντοράντο, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε ένα εξωπραγματικό θέαμα: μια κοιλάδα στεγνή και φαινομενικά χωρίς ίχνος ζωής. Την ονόμασε Valle de Tristezas («Κοιλάδα των Θλίψεων»). Αργότερα οι κάτοικοι της γύρω περιοχής την είπαν Τατακόα, από το όνομα ενός κροταλία που λέγεται ότι επιβιώνει σε όλες τις συνθήκες.

Οι Μουίσκα είναι ένας αυτόχθονος λαός και πολιτισμός του που αναπτύχθηκε στα υψίπεδα της ανατολικής κορδιλιέρας των κολομβιανών Άνδεων, πολύ πριν από την ισπανική κατάκτηση. Όταν έφτασαν στην περιοχή οι κονκισταδόρες, η επικράτεια των Μουίσκα είχε ήδη οργανωθεί σε Συνομοσπονδία, μιλώντας την ίδια γλώσσα, της γλωσσικής οικογένειας Τσιμπτσάν. Τη Συνομοσπονδία συναποτελούσαν τρεις «περιφέρειες», που διακρίνονταν η μία από την άλλη κυρίως χάρη στην πίστη τους σε διαφορετικό ηγεμόνα, τον zaque, τον zipa και τον iraca, ο καθένας με αρκετά διακριτά όρια δικαιοδοσίας και εξουσίας.

Τρία μικρά νησιά, τα Ίνισμορ, Ίνισμαν και Ίνισιρ (και πολλά μικρότερα) συναποτελούν τα νησιά Άραν, στον κόλπο του Γκόλγουεϊ που ανοίγεται προς τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ιστορικά, πανέμορφα και άκρως παραδοσιακά, τα νησιά Άραν αποτελούν μια αληθινή Κιβωτό του γαελικού πολιτισμού, και το ταξίδι σ’ αυτά αποτελεί τρόπον τινά μετάβαση σε μια Ιρλανδία όπως αυτή ήταν πριν πολλά πολλά χρόνια.

Ζουν στην περιοχή Ασίρ, στη νοτιοδυτική Σαουδική Αραβία, στους πρόποδες της Οροσειράς Χαμπάλα. Ορισμένοι βρίσκονται και στην απέναντι πλευρά, της Υεμένης, ωστόσο όλοι θεωρούν ότι ανήκουν στην ίδια φυλή, την Τιχάμα (Tihama), η οποία ιστορικά κατοικούσε στο Ασίρ. Είτε πάντως κατοικούν στο Ασίρ, είτε στην Υεμένη, δεν υπακούουν κρατικούς νόμους. Ακολουθούν αποκλειστικά τους νόμους και την παράδοση των Τιχάμα. Πρόκειται για μία μάλλον βίαιη φυλή, με έντονο χαρακτήρα και ιδιαίτερη κλίση στις μάχες, που ζει σε ορεινά χωριά και ασχολείται με τις αγροτικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία. Συχνά προκαλούνται συγκρούσεις στα σύνορα των δύο χωρών, εξαιτίας των θερμοκέφαλων Τιχάμα, αλλά οι εκατέρωθεν κυβερνήσεις προτιμούν να μην επεμβαίνουν. Το ίδιο και η αστυνομία, η οποία αρνείται να εισέλθει στα χωριά. Οι Τιχάμα έχουν επιβάλλει, με τον δικό τους τρόπο, την ανεξαρτησία τους.
Οι άνδρες της εν λόγω φυλής, η οποία ζει για περισσότερα από 2.000 χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή, φορούσαν ανέκαθεν ανθισμένα καπέλα, τα οποία κατασκευάζουν με γιρλάντες που τις τυλίγουν γύρω από το κεφάλι τους. Τα καπέλα αυτά πλέκονται κάθε δύο μέρες για να είναι φρέσκα. Οι άνδρες συλλέγουν μόνοι τους τα λουλούδια και τα βότανα από τα βουνά και τα περνούν σε κλωστές. Χρησιμοποιούν αρωματικά γιασεμιά, κατιφέδες, άγριο βασιλικό, τριγωνέλλα κ.α. Οι συνθέσεις είναι πανέμορφες, ωστόσο δεν είναι μόνο καλλωπιστικοί οι λόγοι που φορούν τα καπέλα οι Τιχάμα. Το κάνουν για να μυρίζουν όμορφα (όπως εμείς φοράμε τα αρώματα) ή για θεραπευτικούς λόγους (κατά του πονοκεφάλου).
Ζουν κατά οικογένειες σε πολύ κλειστές κοινωνίες και θεωρούν κάθε ξένη είσοδο σε αυτές, απειλητική. Όταν λέμε ξένη εννοούμε και σαουδαραβική… Μόνο τα τελευταία χρόνια, δειλά δειλά, αφήνουν κάποιους τουρίστες να πλησιάζουν την περιοχή, αλλά υπό περιορισμούς και σε κάθε περίπτωση, οι επισκέπτες αποκλείεται να μπουν μέσα στα χωριά των Ανδρών των Λουλουδιών, είτε είναι τουρίστες είτε όχι.

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.

Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

9 fun facts για τη χώρα των Χάιλαντς!

Πρόκειται για έναν από τους πιο ιδανικούς προορισμούς για να υποδεχτείτε την άνοιξη. Η πρωτεύουσα των λουλουδιών είναι διαφορετική κάτω από το φως του ήλιου και η σεζόν των φεστιβάλ ξεκινά.

Το Πάσχα είναι (μαζί με τα Χριστούγεννα) η πιο σημαντική θρησκευτική περίοδος στη Ρουμανία. Χριστιανοί Ορθόδοξοι γαρ, οι Ρουμάνοι τιμούν και σέβονται τις θρησκευτικές τους παραδόσεις και τις εφαρμόζουν με μεγάλη προσήλωση, καθιστώντας τις μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας ιδιαίτερα κατανυκτικές και αξιομνημόνευτες για τον κάθε επισκέπτη.

Το Canal du Midi (Κανάλι της Νότιας Γαλλίας) είναι ένας υδάτινος δίαυλος μήκους περίπου 240 χιλιομέτρων που ενώνει τα νερά του ποταμού Γκαρόν (Garonne) με τη λιμνοθάλασσα του Τω (Etang de Thau). Μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών που ενώνει ουσιαστικά τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Η ένωση των δύο θαλασσών υπήρχε ως ιδέα ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου, όμως τα τεχνικά ζητήματα που ανέκυπταν δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την τότε γνώση της μηχανικής. Κάποιες σποραδικές προσπάθειες υλοποίησης του καναλιού απέτυχαν, ώσπου το έργο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ένας Γάλλος μηχανικός, ο Πιερ Πωλ Ρικέ, τον 16ο αιώνα. Ο Ρικέ ήρθε αντιμέτωπος με τις ίδιες τεχνικές δυσκολίες, αλλά και με την αντίδραση τοπικών αρχόντων και αρχών που για διάφορους λόγους δυσφορούσαν με το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο. Ο Ρικέ κατάφερε να εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους (βάζοντας και ο ίδιος το χέρι στην τσέπη) και βαδίζοντας ήδη στην έκτη δεκαετία της ζωής του βάλθηκε να υποτάξει την δυσχερή τοπογραφία της περιοχής. Το έργο ξεκίνησε τελικά το 1662 και ολοκληρώθηκε επιτυχώς το 1694 – ο ίδιος ο Ρικέ παρότι έβαλε (κυριολεκτικά) το νερό στ’ αυλάκι, δεν πρόλαβε να δει το κανάλι ολοκληρωμένο καθώς πέθανε το 1681.
Το Canal du Midi απλώνεται σήμερα σε μήκος 240 χιλιομέτρων ενώ με τα βοηθητικά του έργα η έκτασή του ξεπερνά τα 320 χιλιόμετρα. Διαθέτει 91 υδατοφράκτες και ένα σωρό γέφυρες, φράγματα και υδαταγωγούς, όλα με σκοπό να εξισορροπήσουν τις υψομετρικές διαφορές του νερού από τη μία του άκρη μέχρι την άλλη. Αληθινό επίτευγμα της μηχανικής, το κανάλι χρησιμοποιήθηκε κυρίως από μικρές φορτηγίδες μεταφοράς εμπορευμάτων για περίπου τρεις αιώνες, μέχρι την παύση της χρήσης του ως εμπορικής οδού το 1989. Από τότε αποτελεί κορυφαίο τουριστικό αξιοθέατο και χώρος αναψυχής χάρη στα 42.000 πλατάνια που απλώνονται στις όχθες του…

Οι Καθαροί ήταν μια δυιστική χριστιανική αίρεση που αναπτύχθηκε σε κάποιες περιοχές της νότιας Ευρώπης. συγκεκριμένα, στη βόρεια Ιταλία, στη βόρεια Ισπανία και στη νοτιοδυτική Γαλλία (στην Προβηγκία που τότε λεγόταν Λανγκεντόκ και αργότερα Οξιτανία) και στην Καταλωνία, μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα.
Μολονότι ο όρος «Καθαροί» (γαλλ. Cathares, γερμαν. Katharer, εκ της ελληνικής λέξεως «καθαρός») χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για τον προσδιορισμό της αίρεσης, οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν συνήθως με το όνομα «καλοί άνθρωποι» (bonshommes) ή «καλοί χριστιανοί», με βάση τα ελάχιστα κείμενά τους που έχουν διασωθεί. Λέγονταν επίσης και Αλβιγηνοί, από την πόλη Αλμπί όπου ιδρύθηκε το πρώτο επισκοπάτο τους· ειρωνία της τύχης, κοντά στην ίδια πόλη συνεδρίασε και η εκκλησιαστική σύνοδος του 1176, η οποία χαρακτήρισε τη διδασκαλία των Καθαρών αιρετική.
Η αίρεση έφτασε στο απόγειο της ακμής της περίπου στις αρχές του 13ου αι. όταν και άρχισε να φθίνει λόγω των αλλεπάλληλων διωγμών και πιέσεων.
Ποιοι ήταν όμως οι Καθαροί; Ποια ήταν τα πιστεύω τους και γιατί η Καθολική Εκκλησία της εποχής στράφηκε με τόση μανία εναντίον τους; Ελάχιστα κείμενα των ίδιων των Καθαρών έχουν διασωθεί (και σ’ αυτά η αυθεντικότητά τους ελέγχεται), επομένως η συντριπτική πλειοψηφία των πηγών προέρχεται από τους… αντιπάλους τους, γεγονός που καθιστά αμφίβολη την αξιοπιστία τους. ΣΕ γενικές γραμμές πάντως οι μελετητές συμφωνούν πως οι Καθαροί τηρούσαν μια αρνητική στάση απέναντι στην παπική έδρα, θεωρώντας ότι η Εκκλησία της Ρώμης είχε περιπέσει σε πνευματική και ηθική κατάπτωση. Ουσιαστικά, γι’ αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης δεν ήταν παρά η «Εκκλησία του Σατανά» ή η «Εκκλησία των λύκων». Ισχυρίζονταν πως η σάρκα ήταν φύσει μιαρή, επομένως ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. Σύμφωνα με κάποιους σύγχρονους αντιπάλους τους οι Καθαροί εξελάμβαναν τον Ιησού ως την ανθρώπινη εικόνα ενός αγγέλου, ενός μη υλικού πνεύματος, με επακόλουθο η Σταύρωση και η Ανάσταση δεν υφίσταντο, αφού, αν δεν υπάρχει υλικό σώμα, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί. Απέρριπταν επίσης την ύπαρξη της Αγίας Τριάδας, καθώς και τα επτά τελούμενα μυστήρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το μόνο μυστήριο που δέχονταν ήταν το κονσολαμέντουμ (consolamentum, παραμυθία), μια σύντομη τελετή χειροθεσίας που επανέφερε την ψυχή στην αρχική της τέλεια κατάσταση.
Πέρα από την εξειδίκευση των πιστεύω τους, στην καθημερινή τους ζωή οι Καθαροί διακρίνονταν σε «Τέλειους» και «Πιστούς», με τους πρώτους να ακολουθούν εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς στην καθημερινή τους ζωή, και τους τελευταίους να έχουν αρκετά περισσότερες ελευθερίες, με συνέπεια πολλοί Πιστοί να μην ενστερνίζονται τους περιορισμούς των «Τέλειων» παρά μόνο όταν ένιωθαν πως πλησίαζε το τέλος τους. Ακόμη και οι αντίπαλοί τους ωστόσο παραδέχονταν την τιμιότητά τους: ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ, πολέμιος των Καθαρών, σημείωνε «ο Καθαρός κανέναν δεν εξαπατά, κανέναν δεν παραμερίζει, σε κανέναν δεν ασκεί βία, οι παρειές του είναι χλωμές λόγω της νηστείας, δεν τρώει τον άρτο της αργίας, εργάζεται με τα χέρια του και κερδίζει τα προς το ζην». Όταν μάλιστα ο επίσκοπος Φουλκ, ένας ηγέτης-κλειδί στις διώξεις κατά των Καθαρών, επιτίμησε τους ιππότες του Λανγκεντόκ επειδή δεν δίωκαν τους αιρετικούς πιο επίμονα, έλαβε την απάντηση: «Δεν μπορούμε. Έχουμε ανατραφεί μαζί με αυτούς. Έχουμε συγγενείς ανάμεσά τους και τους βλέπουμε να ζουν μέσα στην τελειότητα».

Η Καθολική Εκκλησία είδε λοιπόν στην αίρεση των Καθαρών μια τρομερή απειλή, που γοήτευε μεγάλο μέρος του ποιμνίου της και απειλούσε τα θεμέλια της Εκκλησίας και την εξουσία του ίδιου του Πάπα. Οι πρώτες προσπάθειες περιορισμού της εξάπλωσής τους ήταν αρκετά ήπιες, μα χωρίς αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν ολοένα και σκληρότερη, μέχρι την κήρυξη πολέμου (Σταυροφορίας), που έστειλε στον θάνατο πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο, πολλοί Καθαροί προσέφυγαν σε διάφορα κάστρα της περιοχής του Λενγκαντόκ, που τότε βρίσκονταν υπό την εξουσία του Στέμματος της Αραγωνίας, έξω δηλαδή από τη δικαιοδοσία των Φράγκων βασιλέων που πρωτοστατούσαν στους διωγμούς εναντίον των Καθαρών.

Μετά από δεκαετίες διαρκούς διωγμού και επαναπροσηλυτισμού, και τη συστηματική καταστροφή των κειμένων της, οι οπαδοί της αίρεσης μειώθηκαν σημαντικά. Ο πόλεμος και οι διωγμοί της Ιεράς Εξέτασης μετά το 1229 έστειλαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Καθαρούς αλλά και Καθολικούς. Ο αρχηγός ενός κινήματος αναβίωσης της αίρεσης στην περιοχή των Πυρηναίων, ο Γκιγιόμ Οτιέ, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 9 Απριλίου του 1310 στην Τουλούζη. Αν θα πρέπει να τοποθετήσουμε χρονικά την οριστική εξαφάνιση των Καθαρών, το 1321 θα ήταν το έτος, όταν ο τελευταίος «Τέλειος» Καθαρός, ο Γκιγιώμ Μπελιμπάστ, κάηκε στην πυρά το φθινόπωρο εκείνου του έτους.
Σήμερα, η παράδοση των Καθαρών διασώζεται μέσα σε τραγούδια και παλιές ιστορίες του Λανγκεντόκ (Προβηγκία). Σε ολόκληρη την περιοχή από τα Πυρηναία μέχρι την Καρκασσόν και τη Ναρμπόνα, βλέπουμε τις καφέ πινακίδες του γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού που ενημερώνει για τα μνημεία της PaysCathare, της Χώρας των Καθαρών, μνημεία που επί το πλείστον είναι τα φρούρια και οι οχυρωματικές εγκαταστάσεις (όπως σημειώνονται στον παρακάτω χάρτη) όπου οι κυνηγημένοι Καθαροί αναζήτησαν –μάταια– καταφύγιο…

Το Σαν Σεμπαστιάν είναι μία από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες της υψηλής γαστρονομίας. Δεν είναι μόνο ο νυχτερινός ουρανός της Χώρας των Βάσκων που είναι γεμάτος άστρα, είναι και τα εστιατόρια της πόλης που τα αστέρια Michelin δίνουν και παίρνουν, τοποθετώντας την Ντονόστια (όπως λέγεται η πόλη στα βάσκικα) στην κορυφή της προτίμησης των καλοφαγάδων όλου του κόσμου! Πώς μπορεί όμως κανείς να απολαύσει στο έπακρο τη νο 1 σπεσιαλιτέ των Βάσκων στο Σαν Σεμπαστιάν, τα λεγόμενα τάπας; Πάμε να δούμε!

Δημιουργήθηκε από τους Αζτέκους και είναι η σημαντικότερη και μεγαλύτερη προκολομβιανή μητρόπολη του Μεξικού. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, ελάχιστα πράγματα ήταν γνωστά για την Τεοτιουακάν που στη γλώσσα Νάουατλ (των Αζτέκων) σημαίνει «η πόλη των θεών». Ωστόσο σήμερα έχουμε πλέον μία καθαρή αναπαράσταση της εξέλιξής αυτής της πόλης-κράτους, η οποία διήρκησε μία χιλιετία και εννοείται πως αποτελεί μνημείο της UNESCO.

Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Όπλενατς κρύβει μέσα του θεμελιώδη κομμάτια της Ιστορίας του σερβικού έθνους.  Εδώ βρίσκεται το μαυσωλείου του Βασιλικού Οίκου των Καραγεώργηδων, ένας δυναστικός οίκος που ιδρύθηκε στις αρχές του 1800 από τον Καραγεώργη Πέτροβιτς. Ο Πέτροβιτς υπήρξε ηγέτης της Σερβίας στον ξεσηκωμό εναντίον της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, και παρότι υποστηρίχθηκε από τη Ρωσία, δεν κατάφερε να επιβιώσει. Ο Οίκος του ωστόσο εξακολούθησε να απολαμβάνει την ίδια ισχύ: το 1903 μάλιστα το σερβικό κοινοβούλιο ανέθεσε στον Πέτρο Καραγεώργεβιτς τον θρόνο του Βασιλείου της Σερβίας. Βασίλευσε ως Βασιλιάς Πέτρος της Σερβίας, ενώ λίγο πριν την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διετέλεσε βασιλιάς του νεοσύστατου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, προδρόμου της κατοπινής Γιουγκοσλαβίας. Το όνομα «Γιουγκοσλαβία» μάλιστα καθιερώθηκε από τον γιο του, Αλέξανδρο Α’, το 1929. Η οικογένεια των Καραγεώργηδων υποστήριζε πως έλκυε την καταγωγή της από τα βουνά του Μαυροβουνίου, και την περιοχή του Τσέτινιε.
Το μαυσωλείο στο Όπλενατς στεγάζει σήμερα τα λείψανα πολλών μελών της Βασιλικής Οικογένειας, όντας ένα σημαντικό προσκύνημα, θρησκευτικό και πολιτικό, της Σερβίας.

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

Νέα Υόρκη, για κάποιους απλώς η πόλη που ζουν και εργάζονται, για άλλους πάλι όνειρο ζωής να βρεθούν κάποτε σε αυτήν… Μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, που ζει έντονα όλους τους μήνες του χρόνου.
Οι περισσότεροι ονειρεύονται να ταξιδέψουν στη Νέα Υόρκη την περίοδο των Χριστουγέννων. Τότε η πόλη ντύνεται στα γιορτινά της και αλλάζει φυσιογνωμία.
Παντού φωτεινά λαμπιόνια, χριστουγεννιάτικα δέντρα, Άγιοι Βασίληδες. Οι βιτρίνες, των ούτως η άλλως λαμπερών καταστημάτων, στην καλύτερη στιγμή τους.
Όλα προσεγμένα, όπως μόνο οι πολύ πρόσχαροι Νεοϋορκέζοι θα μπορούσαν να είχαν στολίσει. Το Central park συμβαδίζει στους ρυθμούς των γιορτών, με πόλο έλξης την πίστα πάγου για πατινάζ και με τους επίδοξους πατινέρ να σκίζουν τον πάγο με τα χιονοπέδιλά τους υπό τους γνωστούς αμερικάνικους χριστουγεννιάτικους ήχους.
Παντού, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, συναντά κανείς μουσικούς του δρόμου να παίζουν κάθε είδους μουσική, πάντα στους ίδιους γιορτινούς σκοπούς, με κομβικό σημείο τον κεντρικό σταθμό του Grand Central Terminal. Μια όαση για τους βιαστικούς επιβάτες που σιγοψιθυρίσουν τους σκοπούς ή ακόμα αφήνονται σε μια υποψία χορού.
Φυσικά το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης είναι το Μανχάταν, που αν ήταν φυσικό πρόσωπο θα ήταν μία καλοντυμένη και καλοχτενισμένη κυρία που περιμένει σαν καλή οικοδέσποινα τους φίλους της να τους «τρατάρει» με τα καλούδια της!
Χιλιάδες παραστάσεις, που ειδικά τα Χριστούγεννα αποτελούν «must» για τους επισκέπτες της πόλης. Εντυπωσιακές μαρκίζες θεάτρων, μαγαζιών και διαφημίσεων συνθέτουν το σκηνικό. Ουσιαστικά πρόκειται για το Broadway και την 7η Λεωφόρο με τα πολλά θέατρα και μαγαζιά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κάποιος μια μουσική ή θεατρική παράσταση ανάλογη με τα γούστα του.
Και όταν βραδιάζει… Nightlife! Για όλα τα γούστα! Κάντε έναν περίπατο στο σημείο από το οποίο φεύγουν τα μικρά πλοιάρια για το νησάκι με το άγαλμα της Ελευθερίας και το Ellis island και απολαύστε μια πανοραμική θέα της εορταστικά ντυμένης Νέας Υόρκης!!!
Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς και ανήμερα απλώς αφεθείτε να περπατάτε στους δρόμους της πόλης και να απολαμβάνετε τα διάφορα «events», που ξεπετιούνται από γωνιά σε γωνιά σαν μανιτάρια! Μουσικές συναυλίες, μουσικοί του δρόμου, χοροί και παιχνίδια στα πάρκα, αγώνες κατανάλωσης γλειφιτζουριών και διαγωνισμοί εορταστικής αμφίεσης!!!
Απλά μοναδική… Απλά η Νέα Υόρκη!!!

Το Μεγάλο Μήλο... Τι σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πάντρεμα λέξεων με τη Νέα Υόρκη; Στην ουσία απολύτως καμία, αλλά αξίζει να μάθετε την ιστορία της και γιατί όχι; Να εντυπωσιάσετε στις συζητήσεις με τις παρέες σας!
Πάμε, λοιπόν, πολύ πίσω στο χρόνο, κάπου στον Ιανουάριο του 1920, όταν ο Τζον Φιτζέραλντ, συντάκτης της στήλης των ιπποδρομιών στη «New York Morning Telegraph», άκουσε για πρώτη φορά τη φράση «Μεγάλο Μήλο» από δύο Αφροαμερικανούς σταβλίτες της Νέας Ορλεάνης, οι οποίοι αποκαλούσαν έτσι τον ιππόδρομο της Νέας Υόρκης!!! Η φράση αυτή του άρεσε τόσο πολύ, λοιπόν, που τη χρησιμοποιούσε στην εφημερίδα του κάθε φορά που αναφερόταν στον ιππόδρομο. Μάλιστα, δεν δίστασε να τη χρησιμοποιήσει ακόμη και στο άρθρο του για τους ιππικούς αγώνες, στους οποίους αναφέρθηκε με τον τίτλο «Γύρω από το Μεγάλο Μήλο».
Λίγο αργότερα, το 1930, ένα νέγρικο συγκρότημα τζαζ άρχισε να αποκαλεί «The Big Apple» το Χάρλεμ και γενικότερα την πόλη της Νέας Υόρκης, με τη δικαιολογία ότι ήταν η παγκόσμια πρωτεύουσα της τζαζ. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, το 1971 έφτασε η ώρα να χρησιμοποιήσει αυτήν τη φράση και ο πρόεδρος του Αμερικανικού Οργανισμού Τουρισμού για την εκστρατεία της διαφήμισης της μεγαλούπολης! Παρ’ όλα αυτά οι απόψεις σχετικά με τις ρίζες της φράσης έρχονται σε αντιπαράθεση, καθώς πολλοί είναι και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για έκφραση διαδεδομένη κυρίως στον κόσμο της τζαζ, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για κάποιο χορό! Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι πρόσφατα η ερμηνεία της έχει ταιριάξει εξ ολοκλήρου με την ιστορία... του Τζον Φιτζέραλντ.

Ο ναός του Άμπου Σίμπελ, ή Αμπού Σιμπέλ, είναι παγκόσμια γνωστός για πολλούς λόγους. Χτίστηκε μέσα σε 20 χρόνια, σύμφωνα με τις πηγές, από τον φαραώ Ραμσή Β’ ως τρόπαιο της νίκης του εναντίον των Χετταίων στη μάχη του Καντές (σημερινή Συρία), περίπου το 1274 π.Χ. Η μάχη αυτή καθαυτή έχει τεράστια σημασία καθώς είναι η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη μάχη της ανθρωπότητας ενώ έφερε αντιμέτωπες δύο από τις υπερδυνάμεις της εποχής, τους Αιγύπτιους και τους Χετταίους. Για να αποκτήσουμε μία «κλίμακα του χρόνου», πρόκειται για την εποχή που στην Ελλάδα ο μυκηναϊκός πολιτισμός βρισκόταν στην ακμή του και η επιρροή του απλωνόταν στην ηπειρωτική Ελλάδα και το Αιγαίο.

Πολύ πριν σχηματιστεί η πολιτική οντότητα που σήμερα γνωρίζουμε ως «κράτος της Γερμανίας» η περιοχή όπου ζούσαν οι τότε γερμανόφωνοι πληθυσμοί ήταν κατακερματισμένη σε δεκάδες μικρά κομμάτια: κομητείες, βαρονίες, δουκάτα, ένα σωρό κομμάτια ενός ατελείωτου παζλ πολιτειακών οντοτήτων, μια απίστευτα πολύπλοκη γεωπολιτική μορφολογία, που μεταξύ άλλων καθιστούσε εξαιρετικά δυσχερές και το εμπόριο.

Η μεγαλύτερη απόλαυση να βρίσκεσαι χειμώνα στην Ελβετία δεν είναι το χιόνι, δεν είναι τα χριστουγεννιάτικα φώτα, δεν είναι τα ψώνια: είναι το φοντύ! Ένα κατσαρολάκι γεμάτο από λιωμένο τυρί, τέσσερις φίλοι ακροβολισμένοι γύρω του, μπόλικο ψωμάκι για όλους και η απόλαυση ξεκινά!

Όταν λέμε «Black Friday» (Μαύρη Παρασκευή) αναφερόμαστε στις ΗΠΑ και στην επόμενη ημέρα από την Ημέρα των Ευχαριστιών, δηλαδή την τέταρτη Παρασκευή του Νοεμβρίου. Για τους Αμερικανούς θεωρείται ως η ημέρα έναρξης της περιόδου των Χριστουγεννιάτικων αγορών, μία παράδοση που χρονολογείται από τα μέσα του περασμένου αιώνα και το 1952.
Τις ημέρες πριν από την Black Friday τα εμπορικά καταστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φροντίσει να κεντρίσουν το αγοραστικό ενδιαφέρον των καταναλωτών με προσφορές σε πολλά είδη αγαθών (κυρίως ηλεκτρονικά, είδη ένδυσης κλπ.) που πέφτουν αρκετά κάτω από το 50% της «κανονικής» τιμής. Αρκετές πολιτείες μάλιστα έχουν καθιερώσει ως επίσημη αργία όχι μόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών αλλά και την επόμενη, ώστε σε συνδυασμό με το σαββατοκύριακο να δημιουργείται μία τετραήμερη «αργία» που εκτινάσσει τον τζίρο των καταστημάτων.
Σύμφωνα με την πρακτική που ακολουθείται, οι υποψήφιοι αγοραστές κάνουν την έρευνα αγοράς τους τις προηγούμενες ημέρες, εντοπίζουν όσα τους ενδιαφέρουν και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που «κατασκηνώνουν» έξω από τα καταστήματα ώστε όταν οι πύλες ανοίξουν να είναι από τους πρώτους που θα φτάσουν στα ράφια με τα αγαθά που τους ενδιαφέρουν. Οι εικόνες με τους καταναλωτές να ορμούν μέσα στο κατάστημα και σχεδόν εν μέσω φρενίτιδας να τρέχουν μέσα στους διαδρόμους ώστε να προλάβουν τις αγορές που επιθυμούν, κάνουν κάθε χρόνο τον γύρο του κόσμου!
Η παράδοση της Black Friday ξεκίνησε (κατά μία εκδοχή) από τη στιγμή που οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν πως μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών ο τζίρος των καταστημάτων στο λιανεμπόριο άρχισε να γυρίζει σε θετικό πρόσημο («μαύρο» αντί του «κόκκινου»). Μετά τα χρόνια της μεγάλης κρίσης άλλωστε, και τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αγορά χρειαζόταν τόνωση και η Ημέρα των Ευχαριστιών πρόβαλλε ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ενίσχυσης του κύκλου εργασιών.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, η έννοια της «Black Friday» άρχισε να εξάγεται και στον υπόλοιπο κόσμο, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια ακόμα και στη χώρα μας.

Μπορούμε σε ένα ταξίδι να γνωρίσουμε σε βάθος την Πόλη του Φωτός, να μάθουμε την ιστορία της και να μεταφερθούμε στο ένδοξο παρελθόν της σαν πρωταγωνιστές σε ταινία εποχής; Ναι μπορούμε!
Το ταξίδι στο Παρίσι είναι ο απόλυτος Νο1 ευρωπαϊκός προορισμός κι εμείς στο Versus το αναγνωρίζουμε και το… ξεπερνάμε. Αυτό το εξαιρετικό και απίθανα εμπλουτισμένο πρόγραμμα, προσφέρει όλη τη μαγεία και τη λαμπρή ιστορία της Πόλης του Φωτός, με ιδιαίτερη εμβάθυνση στην αρχιτεκτονική, την Τέχνη, τη μόδα και το άρωμα. Επιπλέον των ξεναγήσεων στην πόλη, που είναι φυσικά ένα ολοζώντανο μουσείο, αφιερώνουμε με άνεση και χωρίς ταλαιπωρία μία ολόκληρη μέρα στο Λούβρο, το διασημότερο μουσείο του κόσμου, με ειδική ξενάγηση. Και αφού χαρούμε το Παρίσι, τους δρόμους και τα μουσεία του όπως τους αξίζει, πραγματοποιούμε δύο απίθανες ημερήσιες εκδρομές που θα σας μείνουν αξέχαστες! Πηγαίνουμε στην ιστορική Νορμανδία, με τα βαθιά αριστοκρατικά παραθαλάσσια θέρετρα που θα μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. Και επίσης ξεναγούμαστε για μία ολόκληρη ημέρα στην απίθανη Κοιλάδα του Λίγηρα, με τα εντυπωσιακά αναγεννησιακά κάστρα της που με την ομορφιά τους κόβουν την ανάσα!

Εκεί στους τεράστιους αμμόλοφους Εργκ Ουαράνε, στην κεντρική Μαυριτανία, εκεί χτίστηκε πριν από περίπου χίλια διακόσια χρόνια μια πόλη από κόκκινες πέτρες της ερήμου. Την είπαν Τσινγκουέτι (ή Τσινγκουετί), και ήταν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν οι κουρασμένοι ταξιδιώτες, οι έμποροι που διέσχιζαν χιλιάδες χιλιόμετρα στην καυτή άμμο της Σαχάρα, και οι προσκυνητές που ξεκινούσαν από τούτη τη γωνιά της Αφρικής τον μακρύ τους δρόμο για τη Μέκκα.

Η γεωλογική δομή Richat, γνωστή και ως το μπλε μάτι της Σαχάρας ή Το μάτι της Αφρικής, είναι ένας ιδιότυπος γεωλογικός σχηματισμός στην έρημο της Σαχάρας κοντά στο Ουαντάνε, στην κεντροδυτική Μαυριτανία.

Πόλη των τεχνών και των γραμμάτων, των φιλοσόφων και του πανεπιστημίου. Η Χαϊδελβέργη κρατά τη δική της, εξέχουσα, θέση στα γερμανικά γράμματα και στηρίζει στον πολιτισμό και την κουλτούρα της το παρόν και το μέλλον της. 

Έχετε τη δυνατότητα να περάσετε μια φαντασμαγορική αλλαγή του Νέου Έτους στο Ντουμπάι. Στην «Πόλη του Χρυσού» υποδέχονται τον καινούργιο χρόνο (παρόλο που ως μουσουλμάνοι δεν γιορτάζουν τη δική τους πρωτοχρονιά την ίδια μέρα) με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο και με εορτασμούς και εκδηλώσεις που πραγματικά καθηλώνουν και μαγεύουν ολόκληρο τον πλανήτη.

Επίκεντρο των φαντασμαγορικών εορταστικών εκδηλώσεων είναι τρία βασικά σημεία στην πόλη του Ντουμπάι: ο πύργος Burj Khalifa, που με τα 828 μέτρα του είναι το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο, το ξενοδοχείο και θεματικό πάρκο Atlantis και το κτίριο - σύμβολο της πόλης, το μοναδικό επτάστερο ξενοδοχείο του κόσμου, το Βurj Al Arab.

Σε αυτά τα τρία σημεία οι εορτασμοί περιλαμβάνουν μια πληθώρα εκδηλώσεων μέσα από μία άτυπη «κόντρα» ως προς το πιο από τα τρία αυτά κέντρα θα οργανώσει τον πιο φαντασμαγορικό εορτασμό για την Πρωτοχρονιά και την υποδοχή του νέου έτους!

Έτσι κάποια από αυτά που πραγματοποιούνται με αφορμή τον ερχομού του Νέου Έτους είναι: Beach party με θεάματα και βεγγαλικά στην παραλία του Burj Al Arab, show με δελφίνια και υποβρύχιοι εορτασμοί με βεγγαλικά στο Atlantis, εορτασμοί με διάσημους τραγουδιστές, ηθοποιούς και σιντριβάνια που χορεύουν σε συνδυασμό με καταιγισμό βεγγαλικών στο Burj Khalifa.Ό,τι και να επιλέξετε, το σίγουρο είναι πως θα περάσετε υπέροχα και η Πρωτοχρονιά αυτή θα σας μείνει αξέχαστη.

Απλώς επιλέξτε τι σας ταιριάζει ή ίσως το πιο ψηλό και εντυπωσιακό σημείο στην πόλη και διασκεδάστε την αλλαγή του χρόνου μέσα σε χιλιάδες βεγγαλικά.

Να έχετε μια όμορφη ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!

Το κάστρο Μπλουά αναφέρεται για πρώτη φορά στα "Δέκα Βιβλία Ιστοριών" του Αγίου Γρηγορίου της Τουρ. Οι δούκες του Σαντιγιόν έκτισαν τα παλαιότερα μέρη του κάστρου κατά τον 18ο αιώνα. Η Ιωάννα της Λορένης χρησιμοποίησε το Μπλουά ως επιχειρησιακή της βάση για την άρση της πολιορκίας της Ορλεάνης, όταν ξεκίνησε την νικηφόρο πορεία της το 1429. Το Μπλουά έγινε μία από τις βασιλικές έδρες στις αρχές του 16ου αιώνα και εκεί έλαβε χώρα η δολοφονία των αδελφών ντε Γκιζ το 1588. Στο Μπλουά επίσης εξορίστηκε από την Αυλή η βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων από το γιο της Λουδοβίκο ΙΓ΄ (1617-1619).

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα κάστρα, το Σαμπόρ δεν ήταν έδρα ευγενών ούτε πόλη αλλά κτίσθηκε από τον Φραγκίσκο Α΄, ως "κυνηγετικό περίπτερο", το οποίο όλως τυχαίως συνόρευε με τον πύργο του συζύγου της ευνοούμενης του, κοντέσας του Θουρύ (Thoury). Δεν είναι βέβαιο ποιος είναι ο αρχιτέκτων και κατά πόσον ο Λεονάρδος ντα Βίντσι έβαλε το χέρι του• είναι γνωστό ότι το κάστρο άρχισε να κτίζεται το 1519 και ουσιαστικώς δεν τελείωσε ποτέ· πάντως έγινε κατοικήσιμο πριν το θάνατο του Φραγκίσκου Α΄ το 1547. Ως κυνηγετικό περίπτερο ήταν άχρηστο διότι έχει τεράστια παράθυρα και πανύψηλες οροφές, οπότε είναι αδύνατον να θερμανθεί (440 δωμάτια, 282 τζάκια, 84 κλιμακοστάσια). Επίσης δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, κοντινός οικισμός απ΄ όπου θα μπορούσε η βασιλική ακολουθία να προμηθευθεί τρόφιμα και δεδομένου ότι η συνήθης ακολουθία συμπεριελάμβανε 2000 άτομα, είναι αντιληπτό ότι η βασιλική επιμελητεία είχε κάποιες δυσκολίες σε εκδρομές τέτοιου είδους. Επιπροσθέτως, το Σαμπόρ δεν είχε επιπλωθεί πλήρως, οπότε ήταν αναγκαία η μεταφορά και του σχετικού εξοπλισμού. Όλα αυτά οδήγησαν στην εγκατάλειψη του κάστρου για έναν περίπου αιώνα, μέχρι  την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄, ο οποίος το προσέφερε στον εξάδελφό του, Γκαστόν της Ορλεάνης, ο οποίος έκανε εργασίες αποκατάστασης. Το κάστρο κατοικήθηκε περιοδικώς μόνον και περιήλθε στο γαλλικό δημόσιο ως περιουσία του εχθρού το 1915, αφού οι τότε ιδιοκτήτες, δούκες της Πάρμα, είχαν την περιουσία τους στην Αυστροουγγαρία.

Νορμανδία: η περιοχή που ενέπνευσε μεγάλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους να μεταφέρουν στον καμβά τις ομορφιές της, αλλά και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτελεί ένα κομμάτι της βόρειας Γαλλίας, με πολλές φυσικές ομορφιές, αξιοθέατα και πλούσια ιστορία και κουλτούρα.
Η περιοχή έχει μακρά ιστορία, μνημονεύεται όμως ιδιαίτερα ως το μέρος όπου έγινε η τελική μάχη που έκρινε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η συντριβή των Ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ στο Δυτικό μέτωπο. Η απόβαση της Νορμανδίας πραγματοποιήθηκε σε πέντε νορμανδικές παραλίες, με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Μάχη της Νορμανδίας που ακολούθησε, τελείωσε στις 19 Αυγούστου του 1944 με νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Η Ρουέν ιδρύθηκε από τη Γαλατική φυλή των Βελλιοκάσες (Veliocasses) στην περιοχή Βεξέν (Vexin), που διατρέχεται από τον ποταμό Έπτ (Epte), παραπόταμο του Σηκουάνα (Seine). Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Ροτομάγκους (Rotomagus) και δεν ήταν γνωστή στον Καίσαρα, αλλά, συν τω χρόνω έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλατίας. Μετά από την ειρηνική και πλούσια περίοδο της Ρωμαϊκής Γαλατίας, η Νορμανδία υπέστη επιδρομές των Βίκινγκς. Το 1204 ο Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας καταλαμβάνει την πόλη και την προσαρτά στην Γαλλία μέχρι το 1419 που ανακαταλαμβάνεται από τους Άγγλους, οι οποίοι την χάνουν οριστικά το 1449. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της 2ης χιλιετίας (High Middle Ages 1000-1300) η Ρουέν αναδείχθηκε σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις, λόγω του γεγονότος ότι ο Σηκουάνας, ως πλωτός, διευκολύνει τα μέγιστα το εμπόριο. Κρασί και σιτάρι εξάγονταν στην Αγγλία, ενώ εισάγονταν μαλλί και ψευδάργυρος. Η πόλη υπήρξε επίσης η εμπορική πύλη για τα πλούσια πανηγύρια της Βουργουνδίας. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα όμως, η κατάσταση στη Νορμανδία και τη Ρουέν επιδεινώθηκε πολύ, με αποτέλεσμα την εξέγερση του 1291 και την επανάσταση της Χαρέλ (Herelle, 1382), που εξαπλώθηκε γρήγορα στις πόλεις Αμιένη, Διέππη, Φαλαίζ, Καέν, Ορλεάνη και Ρεμς, η οποία κατεστάλη ηπίως και τα αιτήματά της γίνανε σιωπηλώς αποδεκτά. Στην πλατεία  της αγοράς της Ρουέν έγινε η δίκη και η εκτέλεση της Ιωάννας της Λορένης από τους Άγγλους το 1431. Στο σημείο αυτό έχει κτισθεί μία εκκλησία, την οποία και θα επισκεφθούμε. Η περίοδος που επακολούθησε το τέλος του εκατονταετούς πολέμου ήταν ευνοϊκή για την Ρουέν με εμπορική άνοδο και άνθηση των ναυπηγείων. Το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα το δόγμα των Διαμαρτυρομένων έφθασε στη Γαλλία (όπου ονομάσθηκαν Ουγενότοι) και απέσπασε πολλούς οπαδούς, κυρίως στις βόρειες περιοχές και στη Νορμανδία. Η Ρουέν ήταν μεταξύ των πόλεων που απέκτησαν σύντομα πληθυσμό Ουγενότων και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό, περίπου 25%. Οι Ουγενότοι ήταν ιδιαίτερα μαχητικοί, κατέλαβαν την πόλη τον Απρίλιο του 1562 και ζήτησαν τη συνδρομή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία έσπευσε να καταλάβει τη Χάβρη και το Καλαί. Τα βασιλικά στρατεύματα πολιόρκησαν την πόλη, την κατέλαβαν και την έδωσαν τον Μάιο του ιδίου έτους. Η πόλη υπέστη πολιορκία πολλές φορές, με την πλέον διάσημη του 1591-92, όταν οι υπερασπιστές της Καθολικής Λίγκας απέκρουσαν την πολιορκία των Γαλλικών, Αγγλικών και Ολλανδικών στρατευμάτων, μέχρι την άφιξη των Ισπανών συμμάχων τους. Έκτοτε η ιστορία της Ρουέν υπήρξε ήσυχη μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 45% της πόλης καταστράφηκε το 1940 - το κέντρο της πόλης καιγόταν για 48 συνεχόμενες ώρες, επειδή οι Γερμανοί δεν επέτρεπαν την επέμβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.

Το Ονφλέρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία το 1207 επί Ριχάρδου Γ΄ της Νορμανδίας. Σύντομα η πόλη ευημέρησε λόγω του εμπορίου με την Αγγλία, αφού λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο ως επίνειο της Ρουέν. Κατά την εποχή μετά τον Εκατονταετή Πόλεμο, το Ονφλέρ επωφελήθηκε πολύ από το θαλάσσιο εμπόριο, κυρίως με τις Δυτικές Ινδίες, τις Αζόρες και τον Καναδά. Από εδώ έφυγαν εποικιστές προς τη Βραζιλία, τη Νέα Γη και το Κεμπέκ.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852-1870) στην Ντωβίλ αναπτύχθηκε για πρώτη φορά ο τουρισμός και μάλιστα ο πολυτελής. Όλοι οι πλούσιοι της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης, θεωρούσαν κοινωνική υποχρέωσή τους να περάσουν μια περίοδο ανάπαυσης, που για πρώτη φορά επινοήθηκε και ονομάστηκε "διακοπές". Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά κυρίως μετά το 1965 η Ντωβίλ άρχισε να παρακμάζει και για να αντισταθμίσει την κατάσταση αυτή εγκαινίασε το Φεστιβάλ του Αμερικανικού Κινηματογράφου, το οποίο συνεχίζει να φιλοξενεί μέχρι σήμερα.

Η Ανζέ ανάγεται στην εποχή της Ρωμαϊκής Γαλατίας και στο τότε όνομά της, Ιουλιομάγκους, προστέθηκε αργότερα το προσδιοριστικό της τοπικής φυλής, Aντεκαβόρουμ (Antecavorum)• από τη βάση αυτή προέκυψαν δύο λέξεις που επηρέασαν σοβαρά την ιστορία, Ανζού (Anjou - ελληνικά: Ανδεγαυία) και Ανζενβέν (Angevin), το άλλο όνομα της αγγλικής δυναστείας των Πλανταγενετών. Η γεωγραφική της θέση της χάρισε τη μεσαιωνική ακροστιχίδα "Το κλειδί της Γαλλίας", καθώς είναι η πύλη της κοιλάδας του Λίγηρα.

Η ίδρυση της Τουρ οφείλεται στη θέση της ως σημαντικό πέρασμα του Λίγηρα την εποχή της Γαλατίας. Το όνομά της ήταν Τουρόνες, από το όνομα της τοπικής φυλής. Τη ρωμαϊκή εποχή αναφέρεται με το όνομα Καισαροντούνουμ (Caesarodunum): Λόφος του Καίσαρα. Συν τω χρόνω, το φυλετικό όνομα επικράτησε λατινιστί ως Πόλη των Τουρόνων (Civitas Turonum) για να καταλήξει στο Τουρ· πάντως η περιοχή λέγεται και επισήμως Τουραίν (Touraine). Κατά τον πρώιμο μεσαίωνα η γεωγραφική θέση της Τουρ, ανάμεσα στον εκρωμαϊσμένο νότο και τον φραγκικό βορρά, έγινε τόπος διασταύρωσης πολιτισμών και θρησκειών.

Γεωλογικώς, το  Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα παλιρροϊκό νησί, στο οποίο παρατηρείται το εξής σπάνιο φυσικό φαινόμενο: κατά την πλημμυρίδα γίνεται ένα πραγματικό νησί, περιβάλλεται δηλαδή εξ ολοκλήρου από νερό, ενώ κατά την αμπώτιδα δημιουργείται πρόσβαση από την ξηρά. Το φυσικό αυτό φαινόμενο όμως, παρέχει εξαιρετικά αμυντικά χαρακτηριστικά, γεγονός που δεν διέφυγε της προσοχής των Κελτών, οι οποίοι το ανέδειξαν σε οχυρό και εμπορικό σταθμό με την Αγγλία. Αυτό διήρκεσε μέχρι την αποχώρηση των Ρωμαίων από τη Γαλατία το 460 και το Μοντ Σαιν Μισέλ καταλήφθηκε στη συνέχεια από τους Φράγκους. Αργότερα περιήλθε από το αποδυναμωμένο δουκάτο της Βρετάνης στο δουκάτο της Νορμανδίας, μαζί με τη χερσόνησο του Κοτεντέν (επί Γουλιέλμου του Μακρύξιφου το 933). Ουσιαστικά, το Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα μοναστήρι που δεσπόζει του νησιού. Η κατασκευή του μοναστηριού  άρχισε πολύ νωρίτερα, το 708, όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έκανε μία τρύπα στο κεφάλι του ανυπάκουου, ακόμη, επισκόπου της Αβράνς, του Ωβέρτου (Aubert), αφού αυτός αγνοούσε τις εντολές του Αρχαγγέλου να κτίσει εκεί μία εκκλησία· σημειωτέον ότι ο επίσκοπος, σωφρονισθείς, εξελίχθηκε σε άγιο. Οι δούκες της Νορμανδίας κατασκεύασαν πολλά κτίρια στην εκκλησία, η οποία εξελίχθηκε σε Αβαείο (μονή). Η κυρίως εκκλησία, σε ρωμανικό ρυθμό, κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα από τον Ριχάρδο B΄ τον Καλό της Νορμανδίας. Η γεωμορφολογία του νησιού επέβαλε την κατασκευή πολλών κρυπτών, ώστε το εγκάρσιο κλίτος να βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Το όλο κτίσμα φαίνεται να απηχεί τη θεωρητική διαστρωμάτωση της μεσαιωνικής κοινωνίας, όπου στην κορυφή βρίσκεται ο Θεός (εκκλησία), χαμηλότερα το παλάτι  (βασιλιάς και ευγενείς) και κάτω - και πιθανώς έξω - ο λαός. Το Μοντ Σαιν Μισέλ, ως τμήμα του δουκάτου της Νορμανδίας, συμπολέμησε με τους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου και υπέστη πολλές ζημιές. Τα καραβάνια των προσκυνητών, που ήταν η κύρια πηγή πλούτου του Αβαείου, αραίωσαν και εξαφανίσθηκαν με τη Μεταρρύθμιση και μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (1789) είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί. Μετατράπηκε σε φυλακή το 1813, αλλά κατόπιν διαμαρτυριών των διανοουμένων, η φυλακή έκλεισε το 1863 και κηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1874.

Σας παρουσιάζουμε με μεγάλη υπερηφάνεια το καλύτερο πρόγραμμα στις μεγαλειώδεις μητροπόλεις της Ρωσίας, Μόσχα και Πετρούπολη. Με πλήρεις ξεναγήσεις από έλληνα εξαιρετικά καταρτισμένο αρχηγό που θα σας συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Με εκπληκτικές εκδρομές στο Ζαγκόρσκ, στο Πέτερχοφ, στο Τσάρσκογιε Σελό και κρουαζιέρα στον Νέβα (όλα περιλαμβάνονται στην τιμή). Και φυσικά με ξεναγήσεις στα μεγαλύτερα μουσεία της Ρωσίας, όπως το Ερμιτάζ, το Θησαυροφυλάκιο του Κρεμλίνου και το Μουσείο των Κοσμοναυτών.
Στο πρόγραμμα αυτό σας δείχνουμε όλο το μεγαλείο της Ρωσίας, τόσο της τσαρικής όσο και της σοβιετικής. Παλάτια, σοβιετικοί ουρανοξύστες, απέραντα πάρκα του λαού και των τσάρων, εκπληκτικοί ναοί, το φρούριο-φυλακή του Ντοστογιέφσκι, πόλεις κοσμήματα της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας. Η Ρωσία είναι μία χώρα θρύλος. Αυτό αποτυπώνεται στις δύο μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της με τον πιο συναρπαστικό τρόπο. Εμείς ετοιμάσαμε για σας ένα υπερπλήρες πρόγραμμα, στο οποίο θα σας δείξουμε κάθε πτυχή της παράξενης και απίθανης ιστορίας της.

Στην Αγία Πετρούπολη με το Versus travel
Είναι η πιο ευρωπαϊκή, η πιο αριστοκρατική και η πιο ιδιαίτερη πόλη της Ρωσίας. Το απόλυτο σκηνικό μιας αναγεννησιακής ταινίας, η πιο πιστή μεταφορά πίσω στην εποχή των τσάρων. Εμείς θα κάνουμε μία σπάνια κρουαζιέρα στον Νέβα, για να απολαύσουμε τα όμορφα κανάλια, τα παλάτια, τις ροκοκό και αναγεννησιακές επαύλεις, τους πανέμορφους κήπους με τα αγάλματα.
Αλλά θα πάμε και στις Βερσαλλίες της Ρωσίας, το Πέτερχοφ, και στο Χωριό των Τσάρων, το Τσάρσκογιε Σελό, για να δούμε τις πολυτελέστατες τσαρικές εξοχικές κατοικίες, με τους απίστευτους κήπους και τα παβιγιόν. Θα πάμε επίσης στο μοναδικό Ερμιτάζ, στους καταπληκτικούς ναούς Άγιος Ισαάκιος και Χυμένο Αίμα καθώς και στο Φρούριο Πέτρου & Παύλου όπου είχε φυλακιστεί ο Ντοστογιέφσκι. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Στη Μόσχα με το Versus travel
Είναι η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας και η πόλη η οποία σηματοδότησε με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο τη συναρπαστική ιστορία αυτής της χώρας. Εμείς θα τη δούμε ολόκληρη, από τους Λόφους των Σπουργιτιών (πρώην Λόφοι του Λένιν) με το Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (μία από τις θρυλικές 7 Αδελφές του Στάλιν) και το Ολυμπιακό Στάδιο, μέχρι το Κρεμλίνο με τους ναούς του, την Κόκκινη Πλατεία, το Θέατρο Μπαλσόι, τα μουσεία, τα πολύ εντυπωσιακά πάρκα Ζαράντιε και Έκθεση Επιτευγμάτων της Εθνικής Οικονομίας, το ιστορικό εμπορικό κέντρο GUM με τα 1000 καταστήματα κ.α.
Αλλά θα πάμε εκδρομή και στο κοντινό Ζαγκόρσκ, το Βατικανό της Ρωσίας. Μια παραμυθένια πολιτεία του 14ου αι. με εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ρυθμό, που αναπαριστά όλη την εξέλιξη της ρωσικής αρχιτεκτονικής μέχρι τον 19ο αι. Εκεί θα επισκεφθούμε το εν ενεργεία μοναστήρι της Λαύρας, που είναι κέντρο της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατοικία του πατριάρχη της Ρωσίας. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Το πλήρες πρόγραμμα του Versus
Αποκλειστικά στο Versus σας παρουσιάζουμε με υπερηφάνεια το πιο πλήρες πρόγραμμα εκδρομών, ξεναγήσεων και επισκέψεων σε μουσεία και παλάτια, με τα πάντα να περιλαμβάνονται στην τιμή και τίποτα να μην σας ζητείται έξτρα στο ταξίδι. Έτσι είστε σίγουροι ότι δεν θα βρεθείτε προ εκπλήξεων που θα ανεβάσουν το κόστος. Οι είσοδοι σε μουσεία και παλάτια, η κρουαζιέρα στον Νέβα και οι ξεναγήσεις μας στα διάφορα ειδικά αξιοθέατα, αν πληρώνονταν τοπικά, θα κόστιζαν παραπάνω από 250 ευρώ!
Πέρα λοιπόν από το εκπληκτικό Ερμιτάζ στην Πετρούπολη, ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία στην Ευρώπη και το παλαιότερο στον κόσμο, θα επισκεφτούμε το απίθανο Θησαυροφυλάκιο των τσάρων στη Μόσχα. Εκεί θα δούμε άμαξες, ενδυμασίες, έπιπλα, βαρύτιμα κοσμήματα αλλά και τα διάσημα αβγά Fabergé που δώριζαν παραδοσιακά οι τσάροι στις τσαρίνες κάθε Πάσχα… Επίσης στη Μόσχα θα πάμε στο μοναδικό Μουσείο των Κοσμοναυτών, στο οποίο θα μάθουμε όλη την ιστορία της ρωσικής κατάκτησης του Διαστήματος και θα δούμε πολλά ρούχα, εργαλεία και παραφερνάλια των διάσημων αστροναυτών και φυσικά του Γιούρι Γκαγκάριν!

Οι ρίζες της ονομασίας του Μανχάταν χάνονται στα βάθη των αιώνων. Πιστεύεται ότι προέρχεται από τη γλώσσα των Αλγκονκούιαν - των παλαιότερων γνωστών κατοίκων της περιοχής - και σημαίνει "λοφώδες νησί". Επί αιώνες, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες περιοχές αλιείας και κυνηγιού για τους ιθαγενείς.
Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι τους στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμού Χάντσον.
Το 1624 η Ολλανδική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών (Dutch West India Company)  ίδρυσε στο νότιο τμήμα του νησιού το Νέο Άμστερνταμ, ως ένα σταθμό εμπορικών συναλλαγών. Δύο χρόνια αργότερα, έφτασε στην περιοχή ως νέος κυβερνήτης ο Πίτερ Μίνουιτ και η πρώτη ενέργειά του ήταν να αγοράσει το Μανχάταν από τους Ινδιάνους. Ως αντάλλαγμα, προσέφερε εμπορεύματα, αξίας 60 φιορινιών (24 δολαρίων). Το γεγονός αυτό μας είναι γνωστό από μία επιστολή προς τη διοίκηση της Ολλανδικής Εταιρίας.
Σύμφωνα, πάντως, με τους σύγχρονους ερευνητές, οι ιθαγενείς πρέπει να αγνοούσαν την έννοια της μόνιμης ιδιοκτησίας γης, δεδομένου ότι κινούνταν διαρκώς. Δημιουργούσαν καταυλισμούς όπου έβρισκαν τροφή και όταν η εποχή άλλαζε εγκατέλειπαν την περιοχή.
Όταν συμφώνησαν στην πώληση του Μανχάταν, στην καλύτερη περίπτωση - λένε οι ιστορικοί - θεώρησαν ότι παραχωρούσαν τα δικαιώματα κυνηγιού και αλιείας στους Ολλανδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους το 1667 (με τη συνθήκη της Μπρέντα) παρέδωσαν στους Άγγλους το Νέο Άμστερνταμ, που μετονομάστηκε σε Νέα Υόρκη και ουσιαστικά τους παρέδωσαν τα κλειδιά της ιστορίας.

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Μία από τις σπουδαιότερες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας, για πολλούς αιώνες αποτελούσε την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Χανσεατικής Ένωσης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Βαλτικής. Φέρεται να ιδρύθηκε περίπου το 1000, ως σλαβικός οικισμός με το όνομα Λιούμπιτσε (= όμορφη), και ήταν σπουδαίος εμπορικός κόμβος κατά τον Μεσαίωνα. Οι έμποροι της πόλης ανέπτυξαν το εμπόριο μέσω της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας αξιόπλοα σκαριά για μικρά βάθη, με τα οποία μετάφεραν υφάσματα, μπίρα και κρασί στο Νόβγκοροντ, το Βίσμπι και το Μπέργκεν και επέστρεφαν με ξυλεία, δέρματα, ορυκτά, πίσσα και κερί. Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα διατηρούνται οι μεγάλες αποθήκες του «λευκού χρυσού», όπως χαρακτηριζόταν το αλάτι.
Απόλυτο σύμβολο της πόλης η πύλη Χόλστεντορ του 1478, που αποτελούσε τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης του 13ου αιώνα και απεικονιζόταν και στο χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων! Το Λύμπεκ έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής του στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν ήταν πανίσχυρο σαν τη Βενετία και μαγευτικό σαν τη Φλωρεντία. Ανέλαβε την ηγεσία της πιο σπουδαίας εμπορικής ένωσης του Μεσαίωνα, της Χανσεατικής Ένωσης, και προσέφερε προστασία από επιθέσεις σε ξηρά και θάλασσα. Αποτελούσε συγχρόνως και την έδρα της συνέλευσης της Ένωσης, με αποτέλεσμα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική της περιοχής της Βαλτικής.
Ήταν όμως και μια πόλη εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με τις εκκλησίες και το δημαρχείο να αποτελούν κατασκευαστικό πρότυπο για τις άλλες πόλεις της Ένωσης. Και σίγουρα δεν ήταν η ταπεινότητα που παρακίνησε τους κατοίκους της να ανεγείρουν επτά τεράστιες εκκλησίες με κωνοειδείς κορυφές. Το 1276 οι πρεσβύτεροι της πόλης επέτρεπαν μόνο την ανέγερση σπιτιών από τούβλα και αυτό εμπόδισε το ξέσπασμα πυρκαγιών που κατέστρεψαν άλλες μεσαιωνικές πόλεις. Σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν χτιστεί κτίρια με τούβλα σε γοτθικό ρυθμό, σε μια τόσο έξοχη μορφή τέχνης, ενώ χάρη σε αυτές τις κατασκευές το Λύμπεκ αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη.

Το συγκεκριμένο φεστιβάλ αναφέρεται για πρώτη φορά στο ανώνυμο βιβλίο του 13ου αιώνα με τίτλο «Η μυστική ιστορία της Μογγολίας». Πρόκειται για το αρχαιότερο σωζόμενο μογγολικό σύγγραμμα, το οποίο γράφτηκε για λογαριασμό της βασιλικής οικογένειας λίγο μετά τον θάνατο του Τζένγκις Χαν. Εκεί το φεστιβάλ Ναντάμ έχει και πάλι εορταστικό χαρακτήρα και σχετίζεται με γάμους, πολεμικές νίκες και θρησκευτικές γιορτές. Αργότερα, επί δυναστείας Τσιν στο Ντάνταμ συμμετείχαν αποκλειστικά οι φύλαρχοι. Μετά το 1921, οπότε ανεξαρτητοποιήθηκε η Μογγολία, συμμετέχουν επίσης γυναίκες και παιδιά.

Λίγοι γνωρίζουν ότι το 1948 ο Πάμπλο Πικάσο είχε πάει ένα ταξίδι διάρκειας 2 εβδομάδων στην Πολωνία. Η πρόσκληση του έγινε από την πολωνική κυβέρνηση για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διανόησης στο πανέμορφο Βρότσλαβ. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να έρθουν σε επαφή διάσημες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών και να πιέσουν προς τον πυρηνικό αφοπλισμό των ΗΠΑ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 600 διανοούμενοι από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων ο βρετανός συγγραφέας ΆλντουςΧάξλεϊ, ο γάλλος ποιητής ΠολΕλιάρ, ο γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μπέτολντ Μπρεχτ κ.α.  Όμως ο Πικάσο φοβόταν τα αεροπλάνα και δίσταζε να δεχθεί την πρόσκληση. Επιπλέον δεν είχε διαβατήριο και άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα. Προκειμένου να τον πείσει η πολωνική κυβέρνηση έστειλε ειδική αποστολή στο εξοχικό του όπου βρισκόταν στη Νότια Γαλλία. Μετά από ένα μπάνιο στη θάλασσα επείσθη: όταν η τότε σύζυγός του κάλεσε την παρέα των λουόμενων για το γεύμα, ο Πικάσο απάντησε «Δεν μπορώ να φάω τώρα. Βρίσκομαι στην Πολωνία». Λίγες μέρες μετά κατέφθασε αεροπλάνο της πολεμικής πολωνικής αεροπορίας για να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στο Βρότσλαβ – τελικά ταξίδεψε χωρίς διαβατήριο. Στο αεροπλάνο διάλεξε θέση δίπλα στο παράθυρο. Πετούσε για πρώτη φορά στη ζωή του και ξεπέρασε τον φόβο του επειδή μαγεύτηκε από το θέαμα των τετραγωνισμένων πολωνικών αγρών που έβλεπε από ψηλά. Όταν τον ρώτησαν μετά την προσγείωση πώς του είχε φανεί η πτήση εκείνος απάντησε: «Σε αυτή την πτήση κατάλαβα τι σημαίνει ο κυβισμός!». Μετά τη λήξη του συνεδρίου στο Βρότσλαβ και ενθουσιασμένος καθώς ήταν με την ομορφιά, τους ανθρώπους και τη σημασία της παραμυθένιας πόλης, ζήτησε να δει τις δύο πρωτεύουσες την Πολωνίας, την Κρακοβία και τη Βαρσοβία. Η Κρακοβία τον άφησε άφωνο με την ομορφιά της αλλά η Βαρσοβία που το 1948 ήταν ολοκληρωτικά γκρεμισμένη και ανοικοδομούνταν πυρετωδώς, τον συγκίνησε. Σε μία από τις βόλτες του ανάμεσα στα χαλάσματα μπήκε σε ένα σπίτι στην Παλιά Πόλη που αναστηλωνόταν, και συγκινημένος από την όμορφη αρχιτεκτονική του, ζωγράφισε σε έναν τοίχο τη Γοργόνα της Βαρσοβίας. Μόνο που η γοργόνα αντί για σπαθί κρατούσε ένα σφυρί. Σε εκείνη την επίσκεψή του ο Πικάσο είχε φέρει μαζί του και δύο κεραμικά του τα οποία δώρισε στο Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας. Φυσικά αυτά τα κεραμικά αυτά βρίσκονται έκτοτε σε περίοπτη θέση μέσα στο μουσείο. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του στην Πολωνία και ρωτήθηκε για τις εντυπώσεις του η απάντησή του ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: «Στην Πολωνία πέρασα τις δύο πιο ευτυχισμένες εβδομάδες της ζωής μου!».

Το Τόρουν είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Πολωνίας (Μνημείο της UNESCO) η οποία ιδρύθηκε από το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών. Το 2007 η Παλιά Πόλη προστέθηκε στον κατάλογο των Επτά Θαυμάτων της Πολωνίας. Επίσης το περιοδικό National Geographic κατέταξε την παλιά αγορά της πόλης και το γοτθικό δημαρχείο ως ένα από τα «30 πιο όμορφα μέρη στον κόσμο». Και φυσικά είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου αστρονόμου της ιστορίας, Νικόλαου Κοπέρνικου. Το Τόρουν έχει πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία και φημίζεται για το ότι διατηρεί σχεδόν ακέραια τη μεσαιωνική διάταξη της πόλης και πολλά γοτθικά κτίρια, όλα χτισμένα από τούβλο. Μερικά μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία του είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίας και του Αγίου Ιακώβου (14ος αιώνας), με μνημειώδεις τοιχογραφίες και γοτθικούς πάγκους. Το Παλιό Δημαρχείο, που άρχισε να χτίζεται το 1274. Η οχύρωση της πόλης η οποία άρχισε τον 13ο αιώνα. Ένα γοτθικό σπίτι του 15ου αιώνα (σήμερα μουσείο), όπου εικάζεται ότι γεννήθηκε ο Κοπέρνικος. Τα ερείπια του Κάστρου των Τευτόνων Ιπποτών του 13ου αιώνα και πολλά άλλα.

Η Ρόδος βρίσκεται στο σταυροδρόμι κόσμων και θαλασσών. Η στρατηγική θέση της την κατέστησε στη διάρκεια των αιώνων αντικείμενο διεκδίκησης πολλών λαών, γι’ αυτό και η φυσιογνωμία της διαμορφώθηκε από τους κατά καιρούς κατακτητές της. Έλαβε το προσωνύμιό της «νησί των ιπποτών» από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της Α’ Σταυροφορίας. Το Τάγμα έδρασε στη Ρόδο έως τα μέσα του 16ου αιώνα, αντιστεκόμενο επιτυχώς στην πολιορκία του Μωάμεθ Β΄, μέχρι που εκδιώχθηκε από τους Οθωμανούς. Άφησε όμως ανεξίτηλο το σημάδι του στο νησί. Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου χτίστηκε τον 14ο αιώνα στη θέση όπου, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, βρισκόταν ο Ναός του Ήλιου και ενδεχομένως εκεί όπου είχε στηθεί ένα από τα Επτά Θαύματα της Αρχαιότητας, ο περίφημος Κολοσσός.

Με ιστορία που αρχίζει στα βάθη των αιώνων και αύρα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, η Ρόδος μάς περιμένει για να μας αφηγηθεί ένα παραμύθι!..
Για τη δημιουργία του «σμαραγδένιου νησιού» πολλές ιστορίες έχουν φτάσει έως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας νίκησε τους Γίγαντες, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους θεούς του Ολύμπου. Όμως ο Ήλιος δεν ήταν παρών και έμεινε χωρίς μερίδιο γης.
Για να διορθώσει την αδικία, ο Δίας πρότεινε να γίνει ξανά η μοιρασιά, αλλά ο Ήλιος δεν δέχτηκε. Αυτό που ζήτησε ήταν να του δοθεί η γη που θα αναδυόταν από τη θάλασσα όταν θα ανέτελλε το επόμενο πρωί. Η γη που αναδύθηκε ήταν η Ρόδος που με την ομορφιά της μάγεψε τον Ήλιο.
Αυτήν την ομορφιά που σαγηνεύει ακόμη και θεούς θα ανακαλύψουμε μαζί.

Αυτό το καλοκαίρι ας γνωρίσουμε τη μαγική όψη της Ελλάδας. Η Χαλκιδική αποτελεί αγαπημένο προορισμό για πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο. Αποτελεί έναν παράδεισο ακόμη και για τους απαιτητικότερους πρωταγωνιστές του διεθνούς jet set. Είναι όμως και ένας διάσημος προορισμός για θρησκευτικό τουρισμό. Για φυσιολατρικό τουρισμό. Και για πολλά άλλα.
Οι Θεσσαλονικείς τη λατρεύουν! Και πώς όχι; Αυτός ο ευλογημένος τόπος προσφέρει καταπράσινα βουνά γεμάτα πεύκα που κατεβαίνουν ως τη θάλασσα. Τα κρυστάλλινα νερά της ιριδίζουν από καθαριότητα και δροσιά σε ανεπανάληπτες τιρκουάζ και πράσινες αποχρώσεις. Οι ακτές της Κασσάνδρας, οι ακτές της Σιθωνίας, είναι από τις ομορφότερες του κόσμου!
Αλλά και οι κωμοπόλεις, τα χωριά, όλα γραφικά με παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, με κτήρια ορόσημα, ελκύουν αρχιτέκτονες και ιστορικούς από όλη την υφήλιο. Μια βόλτα στην Αρναία, στον Πολύγυρο, στα Πυργαδίκια, εξηγεί το γιατί, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ας μην ξεχνάμε όμως και το περίφημο Σπήλαιο των Πετραλώνων, όπου ανακαλύφθηκε ο «Αρχάνθρωπος» τύπου Νεάντερνταλ…
Για να τα απολαύσει κανείς όλα αυτά βέβαια απαιτούνται τρία πράματα: άνεση, οργάνωση και άρτια εκπαιδευμένοι ξεναγοί. Όλα αυτά δηλαδή που προσφέρει το Versus Travel. Διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο, ημιδιατροφή, τέλεια οργανωμένες εκδρομές με πούλμαν και προαιρετικά μια καταπληκτική κρουαζιέρα στο Άγιον Όρος πάντα συνοδεία εξαιρετικών ξεναγών.
Και για το τέλος; Σας υποσχεθήκαμε σινεμά… Πού; Στον Παλαιό Άγιο Παντελεήμονα. Στους πρόποδες του Ολύμπου, στον δρόμο μας για την επιστροφή. Στον παραδοσιακό, αναπαλαιωμένο οικισμό όπου γυρίστηκαν σκηνές από τον «Μεγαλέξαντρο», το «Αλαλούμ», τα «Ματωμένα Χώματα», το «Κόκκινο Ποτάμι»… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να τελειώσει αυτή η εκδρομή στη Χαλκιδική, για να μας μείνει για πάντα αξέχαστη;

Και μόνο το όνομά της ανασύρει μνήμες από πάμπολλες ιστορικές αναφορές. Μια πόλη κόσμημα, με έναν αρχαιολογικό χώρο που καλύπτει επάλληλα στρώματα ιστορίας: Απ΄τη νεολιθική κατοίκηση και τα φοινικικά χρόνια, απ΄τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά μνημεία έως το πανέμορφο σταυροφορικό κάστρο που το βράδυ, ρομαντικά φωτισμένο, δεσπόζει στον ορίζοντα.
Μια πόλη με ένα ιδιαίτερα καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο, με μεσαιωνικά καλντερίμια, ιστορικά κτίρια που σήμερα μετατρέπονται σε χαριτωμένα εστιατόρια, καφέ και μπαράκια αλλά και καταστήματα με αναμνηστικά και δώρα. Όλα σε μια ατμόσφαιρα που δεν κραυγάζει «τουριστικό» αλλά φανερώνει καλό γούστο και σεβασμό και αίσθηση της ιστορικότητας.
Εάν στα παραπάνω συμπληρώσουμε το μικρό λιμανάκι με τους οχυρωματικούς πυργίσκους στο έμπα του, που λειτουργεί ως μάρτυρας του περάσματος τόσων εμπορικών πλοίων απ΄την αρχαιότητα, αλλά και τις εξαίρετα αναστυλωμένες εκκλησίες, δεν είναι ν΄απορεί κανείς για το ότι η γοητευτική αυτή πόλη θα κρατήσει για πάντα αιχμάλωτη την καρδιά του περιηγητή.

Σπάνια περίπτωση ένα δέντρο να συνδεθεί τόσο αναπόσπαστα με την ιστορική διαδρομή μιας ολόκληρης χώρας, να γίνει κομμάτι της ταυτότητάς της. Ο κέδρος του Λιβάνου είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα δέντρα του κόσμου και το αναμφισβήτητο σύμβολο αυτής της χώρας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια μάλιστα ήταν και είδος απειλούμενο με εξαφάνιση, λόγω της υπερβολικής υλοτομίας, και σε κάποιο βαθμό ακόμα είναι… Ο κέδρος είναι δέντρο αειθαλές, αργής ανάπτυξης και μέγιστο ύψος έως τα 30 μέτρα! Έχει φύλλωμα βαθυνοπράσινο, με σκληρά και κοντά, βελονοειδή φύλλα και χαρακτηριστικό άρωμα.
Οι τοπικοί θρύλοι αφηγούνται πως ο ίδιος ο Θεός φύτεψε τους πρώτους κέδρους. Ποιος Θεός; Σχεδόν όλοι, ανεξαρτήτως θρησκειών και δογμάτων, μια και αναφορές στους κέδρους συναντάμε τόσο στη Βίβλο, όσο και στο Έπος του Γκιλγκαμές, στο Κοράνι ακόμα και στην κέλτικη μυθολογία. Οι αρχαίοι Φοίνικες διαπίστωσαν γρήγορα πως ο κέδρος δίνει ξύλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη φθορά, και έτσι έσπευσαν να τον χρησιμοποιήσουν για τη ναυπήγηση αξιόπιστων πλοίων. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, φυσικά οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι, ενώ ο Δαβίδ χρησιμοποίησε ξυλεία κέδρου για τον ναό της Ιερουσαλήμ, και ο διάδοχός του Σολομώντας για την κατασκευή του παλατιού του.
Εκείνη την εποχή τα δάση των κέδρων απλώνονταν σε μια τεράστια έκταση, καλύπτοντας πελώριες εκτάσεις. Ήδη ωστόσο από την αρχαιότητα, η υπερεκμετάλλευση άρχισε να συρρικνώνει τον πληθυσμό του. Ο πρώτος μάλιστα ηγέτης που «αναγκάστηκε» να πάρει κάποια μέτρα για την προστασία του ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, στον 2ο μ.Χ. αιώνα. Το γεγονός μάλιστα πως η ανάπτυξη του κέδρου είναι μάλλον αργή, σημαίνει πως για την επανασύσταση του δάσους στην αρχική του έκταση θα χρειαστούν εκατοντάδες ακόμα χρόνια… Ας ελπίσουμε πως η προστασία που απολαμβάνει από την UNESCO (το δάσος του Λιβάνου έχει χαρακτηριστεί Μνημείο της Φύσης από το 1998) θα συμβάλλει αποφασιστικά στη διατήρηση αυτού του υπέροχου είδους…

Αυθεντικές αιγαιοπελαγίτικες εικόνες, κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, ανθισμένες αυλές, καταγάλανα νερά, χρυσαφένιες παραλίες και φυσικά τοπία που δανείζονται στοιχεία τόσο από τις υπόλοιπες Σποράδες όσο και από τη Βόρεια Εύβοια. Το μεγαλύτερο και πιο ξεχωριστό νησί των Σποράδων, η Σκύρος, σκεπασμένη από φουντωτά πευκοδάση που καταλήγουν σε μερικές από τις ωραιότερες παραλίες του Αιγαίου, διεκδικεί επάξια τον τίτλο του νησιού των αντιθέσεων. Σύμφωνα με τον μύ-θο, η Θέτις έκρυψε στη Σκύρο τον γιο της Αχιλλέα, για να τον εμποδίσει να πάει να πολεμήσει στην Τροία, από φόβο μην βγει αληθινή η προφητεία και σκοτωθεί. Έτσι, τον έντυσε κορίτσι και τον έστει-λε να ζήσει μαζί με τις κόρες του βασιλιά Λυκομήδη. Ήξερε φαίνεται, πως σε αυτό το μικρό νησάκι αντικριστά της Εύβοιας δεν πρόκειται να τον ψάξει κανείς. Ο πανούργος Οδυσσέας όμως, μετα-μορφώθηκε σε μικροπωλητή για να τον εντοπίσει. Κυκλοφορούσε με ένα πανέρι γεμάτο αρώματα, κοσμήματα και όπλα. Έτσι, όταν ένα «κορίτσι» ενδιαφέρθηκε για τα όπλα που υπήρχαν στο πανέρι, ο Οδυσσέας τον αποκάλυψε και τον πήρε μαζί του στην Τροία.  Μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, ο γιος του Πύρρος, σε ηλικία μόλις 12 ετών, πήγε στην Τροία, πάλι με την ανάμιξη του Οδυσσέα, και πολέμησε γενναία, γι' αυτό και ονομάστηκε Νεοπτόλεμος (νέος στον πόλεμο). Τέσσερα είναι άλ-λωστε τα μυθικά πρόσωπα που συνδέονται με τη Σκύρο. Ο Θησέας, ο Λυκομήδης, ο Αχιλλέας και ο Νεοπτόλεμος. Ο Θησέας μετά τους άθλους του και την επιστροφή του από τον Άδη, απογοη-τευμένος από τον Μενεσθέα που του πήρε το θρόνο, αποφάσισε να πάει στη Σκύρο, από όπου καταγόταν και είχε περιουσία από τον πατέρα του Αιγαία. Φτάνοντας στη Σκύρο, βασιλιάς ήταν ο Λυκομήδης, ο οποίος ενοχλημένος και φοβούμενος της παρουσίας του Θησέα, τον οποίο θεώ-ρησε αμέσως ανταγωνιστή του θρόνου, αποφάσισε να τον εξοντώσει... Σήμερα από την αρχαία ακρόπολη τίποτα σχεδόν δεν σώζεται. Στο νησί υπάρχουν αρκετές εκκλησίες από τον Μεσαίωνα, όπως του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού, σε ψηλό βράχο πάνω από τη θάλασσα που έχτισε, μαζί με το μοναστήρι, ο Νικηφόρος Φωκάς τον 10ο αιώνα. Το νησί χαρακτηρίζεται από ένα μοναδικό, εξαιρετικά ποικιλόμορφο τοπίο. Βόρεια, δεσπόζουν πυκνά πευκοδάση και καταπράσινες εκτάσεις, που θυμίζουν έντονα Σποράδες, ενώ νότια το τοπίο αποκτά μια γοητευτική, άγρια ομορφιά, που μοιάζει περισσότερο στη μορφολογία των Κυκλάδων. Η πρωτεύουσα του νησιού, η Χώρα, στο βόρειο τμήμα της Σκύρου, με τα κατάλευκα σπιτάκια και το επιβλητικό Κάστρο, που διασχίζεται από τη λεγόμενη Μεγάλη Στράτα, από την οποία ξεκινούν όλα τα πλακόστρωτα καλντερίμια, και η ο-ποία καταλήγει στην Πλατεία της Αιώνιας Ποίησης, όπου δεσπόζει το άγαλμα του ποιητή Rupert Brooke, είναι κάτι το μοναδικό. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το Κάστρο, κάποτε ήταν η αρχαία ακρό-πολη και η έδρα του πανάρχαιου βασιλιά του νησιού Λυκομήδη. Η θέα από το εκκλησάκι του Άη Γιώργη, στο υψηλότερο σημείο της Χώρας, είναι μαγευτική... Η Σκύρος μπορεί να είναι γνωστή από την αρχαιότητα, μπορεί επίσης να ενέπνευσε τον Σεφέρη να γράψει το περίφημο «πάνω στην άμμο τη χρυσή γράψαμε τ΄ όνομά της», όμως ακολουθεί τα δικά της σύγχρονα μονοπάτια, παραμένο-ντας παράλληλα αναλλοίωτη στον χρόνο. Αυτή άλλωστε είναι και η γοητεία της... Το νησί είχε αρ-κετές ονομασίες στην πορεία των αιώνων από την αρχαιότητα και τα χρόνια που ακολούθησαν. Ονομάστηκε Αιγίβοτος (αυτή που τρέφει αίγες), Ανεμόεσσα (λόγω των ανέμων της), Πελασγία καθώς κατοικήθηκε από τους Πελασγούς, Δολοπία, νησί των Δολόπων, Σκύρος λόγω του πορώ-δους λίθου που εξορύσσονταν στα λατομεία της και άλλα πολλά ονόματα. Ένας «μυστικός τό-πος» για όσους αγαπούν το αυθεντικό Αιγαίο. 

Είναι ένα κτήριο του 16ου αιώνα  είναι το σημαντικότερο ιταλικό μουσείο και ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο. Οι συλλογές του προέρχονται, κατά κύριο λόγο, από ευρήματα των ανασκαφών της Πομπηίας και του Ερκολάνο, ενώ σε μια μυστική αίθουσα, περιλαμβάνονται εκθέματα που σχετίζονται με την ερωτική τέχνη της ρωμαϊκής εποχής. Η αίθουσα παρέμενε κλειστή εξαιτίας του περιεχομένου της, ενώ σήμερα επιτρέπεται η είσοδος σε άτομα ηλικίας από 11+).

Το πολύ γνωστό θαυμαστό ψηφιδωτό που απεικονίζεται στην φωτογραφία φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης.
Ο Αλέξανδρος, επικεφαλής του μακεδονικού ιππικού των εταίρων, επιτίθεται με ορμή και αποφασιστικότητα από τα αριστερά εναντίον των περσών και του Δαρείου και των πιστών σωματοφυλάκων του, οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να τον προστατέψουν. Η επίθεση όμως είναι τόσο σφοδρή και απρόσμενη, ώστε ο Δαρείος έντρομος τρέπεται σε φυγή. Ο ηνίοχός του έχει στρέψει απότομα το άρμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ ανάμεσα στους ευγενείς Πέρσες που περιστοιχίζουν τον βασιλιά τους επικρατεί τρόμος και ταραχή. Ο Αλέξανδρος έχει ήδη διαπεράσει με τη σάρισά του (το μακρύ δόρυ των Μακεδόνων) έναν Πέρση, ο οποίος καταρρέει μαζί με το άλογό του.

Το ψηφιδωτό αυτό ανακαλύφθηκε κατά την ανασκαφή μιας μεγάλης και πολυτελούς κατοικίας στην Πομπηία (Casa del Fauno) και προκάλεσε αμέσως τον θαυμασμό. Το πρωτότυπο του ψηφιδωτού φιλοτεχνήθηκε σε μια εποχή που δεν απέχει πολύ χρονικά από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του και βλέπουμε για άλλη μια φορά πόσο εντυπωσίασαν τους Έλληνες οι εκπληκτικές και απρόσμενες νίκες του Αλεξάνδρου και πόσο γρήγορα οι ποιητές και οι καλλιτέχνες τις αποτύπωσαν στο έργο τους.

Μέχρι εκείνο το θλιβερό πρωινό της 24ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., οι κάτοικοι της αρχαίας Πομπηίας πίστευαν πως ο ορεινός όγκος που ορθωνόταν πάνω από την πόλη τους ήταν ένα συνηθισμένο βουνό. Εκείνο το πρωί ο Βεζούβιος ξύπνησε και η Πομπηία με τους κατοίκους της θάφτηκαν κάτω από τόνους στάχτης, σε μία από τις πιο συγκλονιστικές φυσικές καταστροφές που γνώρισε ποτέ η ευρωπαϊκή ήπειρος. Άνθρωποι απολιθώθηκαν ζωντανοί, έχοντας μάλλον επίγνωση του τι συνέβαινε, άλλοι δεν ξύπνησαν ποτέ από τον νυχτερινό τους ύπνο…

Λίγο έξω από το Μπάρι, στην καρδιά της Απουλίας, βρίσκεται το Αλμπερομπέλλο, μία μικρή πόλη (για τα ιταλικά δεδομένα…) περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Το γνώρισμα που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οι ασυνήθιστες κωνικές στέγες των σπιτιών, τα trulli, όπως λέγονται, που έλκουν την καταγωγή τους  από τον 15ο αιώνα. Κατασκευάζονται με μεγάλες πέτρες τοποθετημένες σε κυκλικούς δακτυλίους, ώστε το κάθε επίπεδο να στηρίζει το επόμενο, χωρίς τη χρήση τσιμέντου ή κονιάματος.

Ο θρύλος θέλει τη Ματέρα να είναι ο τόπος όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί (με την έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα) στην Ιταλία. Τα περίφημα «σάσσι», οι υπόσκαφες πετροσπηλιές στον λόφο της Ματέρα είναι κάτι το μοναδικό, και έχει χαρίσει στην πόλη τη φήμη που έχει αποκτήσει παγκοσμίως, αλλά και την αναγνώριση από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η στοιχειωμένη Ματέρα  - ένα κρυμμένο μυστικό της Ιταλίας
Αναζητώντας ο Μελ Γκίμπσον το κατάλληλο σκηνικό για τη δική του αντίληψη των Παθών του Θεανθρώπου, ανακάλυψε μια μικρή πόλη στη Nότια Ιταλία, όπου ήδη είχε πραγματοποιηθεί το όραμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι για το «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο: τη Ματέρα.
Στρίβοντας το στενό δρόμο που οδηγεί στην άκρη του γκρεμού πάνω από το ρέμα που κελαριστά τρέχει στο βάθος της χαράδρας, το θέαμα είναι πρωτόγνωρο, τρομακτικό και σίγουρα κινηματογραφικό: αμέτρητες τρύπες στο βράχο, σπηλιές σκοτεινές σε απείθαρχη διάταξη. Αυτό που αντικρίζουν τα μάτια είναι κατοικίες ολοκληρωτικά σκαμμένες στο εσωτερικό του βράχου ή αποτελούμενες από ένα τμήμα εσωτερικό και ένα άλλο χτισμένο εξωτερικά.
Η πόλη χωρίς καμιά υπερβολή κλείνει στους τοίχους και στις σπηλιές της ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη. Τα παλαιότερα ευρήματα σ' αυτήν τη μικρή πόλη χρονολογούνται, σχεδόν 400.000 χρόνια, από την Παλαιολιθική Εποχή, αλλά ο μεγαλύτερος πλούτος ευρημάτων ανάγεται στη Νεολιθική και μεταγενέστερα.

Η πόλη είχε αισθητή και σημαίνουσα παρουσία ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., τμήμα της ενδοχώρας της Μεγάλης Ελλάδας. Αλλά και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους  δημιουργήθηκαν   συνοικίες, σκαμμένες στον μαλακό, ασβεστώδη βράχο αλλά και ένα  αξιοθαύμαστο και καλά μελετημένο δίκτυο δεξαμενών. 

Το γκρίζο της πέτρας δίνει μια αίσθηση στοιχειωμένου τοπίου, βιβλική ατμόσφαιρα που παρασύρει σε ένα ταξίδι στο χρόνο καθώς διαβαίνεις τα σοκάκια της. Η Ματέρα σε προκαλεί να κάνεις βουτιά στην Ιστορία της από το πρώτο λεπτό: σκαλοπάτι το σκαλοπάτι, πέτρα την πέτρα, σπηλιά τη σπηλιά.

Είναι ένα από τα παράδοξα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού χάρτη το γεγονός πως η επαρχία της Αλσατίας ανήκει σήμερα στη Γαλλία. Ιστορικά, πολιτιστικά και γλωσσικά, η επαρχία αυτή είχε πάντοτε πολύ περισσότερα να μοιραστεί με τους Γερμανούς γείτονές της στην αντίκρυ πλευρά του Ρήνου. Αν έλεγε λοιπόν κανείς πως η Αλσατία σήμερα είναι ένα… «υβρίδιο», δεν θα έπεφτε καθόλου έξω.
Ήταν κάπου στα μισά του 5ου μ.Χ. αι. όταν οι πρώτες τευτονικές φυλές εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Κατά τον Μεσαίωνα, το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής, μαζί με ένα τμήμα της Ελβετίας, αποτελούσαν μέρος του γερμανικού δουκάτου της Σουηβίας, υποτελές στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δύο από τους μεγαλύτερους ηγεμονικούς οίκους της Ευρώπης, οι Χόενσταουφεν και οι Αψβούργοι, διατηρούσαν στην περιοχή την έδρα της επικράτειάς τους, που απλωνόταν και στις δύο πλευρές του Ρήνου. Αυτήν την εποχή οι μεγαλύτερες πόλεις της Αλσατίας, το Στρασβούργο, η Κολμάρ και το Φράιμπουργκ, συγκαταλέγονται στις ισχυρότερες από τις ανεξάρτητες πόλεις των Χωρών του Ρήνου (Rheinland).
Καθόλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, και για πολλά ακόμη χρόνια αργότερα, ο Άνω Ρήνος αποτελεί όχι σύνορο αλλά ενοποιητικός παράγοντα, συνδετικό κρίκο και τόπο συνάντησης για ανταλλαγή ιδεών και προϊόντων και τη μετακίνηση των λαών. Μόνο τα νεότερα χρόνια ξεκινά ο Ρήνος να γίνεται το αμφισβητούμενο όριο μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων, ξεκινώντας με την προσάρτηση της δυτικής όχθης του Ρήνου –της σημερινής Αλσατίας– από τη Γαλλία το 1648, αγνοώντας εντελώς τα γλωσσικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά δεδομένα της περιοχής. Το 1871, με τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο η Αλσατία επανέρχεται στους κόλπους της Γερμανικής αυτοκρατορίας, μόνο για να περάσει ξανά υπό γαλλικό έλεγχο το 1918, με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Το ταξίδι μας στη μεσαιωνική Αλσατία αγνοεί τα σύγχρονα όρια και τις συνοριακές γραμμές. Μόνο έτσι άλλωστε μπορούμε να απολαύσουμε και να εκτιμήσουμε την απίστευτα πλούσια καλλιτεχνικής και πολιτιστική κληρονομιά αυτής της περιοχής· μόνο έτσι οι άκρως ενδιαφέρουσες διαφορές στο ύφος της καλλιτεχνικής δημιουργίας μπορούν να ερμηνευτούν ως περιφερειακές επιρροές και όχι ως εθνικές ή εθνοτικές διαφορές. Ανάμεσα στα κυριότερα σημεία της μεσαιωνικής μας περιπέτειας είναι οι ρωμανικοί ναοί, οι γοτθικοί καθεδρικοί και η εξαιρετικά πλούσια συλλογή από υστερομεσαιωνικά ξυλόγλυπτα.

Τα ζωγραφισμένα μοναστήρια της Μπουκοβίνα είναι οκτώ ορθόδοξες εκκλησίες που χτίστηκαν από τα τέλη του 15ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα. Θεωρούνται ως ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς θρησκευτικής τέχνης στον κόσμο και έχουν συμπεριληφθεί στον κατάλογο της Unesco. Οι εξωτερικοί τοίχοι τους είναι διακοσμημένοι με περίτεχνες τοιχογραφίες, με πορτρέτα αγίων και προφητών, σκηνές από τη ζωή του Ιησού,  εικόνες των αγγέλων και των δαιμόνων, του ουρανού και της κόλασης. Οι τοιχογραφίες δεν είναι απλές διακοσμήσεις τοίχων.  Αναπαριστούν ολοκληρωμένους κύκλους θρησκευτικών θεμάτων και σκοπός της δημιουργίας τους ήταν  να κάνουν γνωστή στους χωρικούς την ιστορία της Βίβλου και τη ζωή σημαντικών αγίων της Ορθοδοξίας, απλώς με τη χρήση της εικόνας.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν πως η περιοχή της Κρακοβίας, δίπλα στο όρος Wawel και στην όχθη του ποταμού Βιστούλα, κατοικήθηκε ήδη κατά τη διάρκεια της παλαιολιθικής εποχής. Η πρώτη σλαβική κατοίκηση της περιοχής τοποθετείται τον 6ο μ.Χ. αι. με την παρουσία μιας σλαβικής φυλής στους πρόποδες του Wawel ενώ τον 9ο μ.Χ., όταν ο Μεθόδιος κήρυττε στην περιοχή, λέγεται πως οι κάτοικοι στις όχθες του Βιστούλα ήταν υποτελείς σε έναν μυθικό και πανίσχυρο ηγεμόνα, τον θρυλικό Κράκους, στον οποίο αποδίδεται και η ίδρυση της Κρακοβίας. Φαίνεται πως οι κάτοικοι της περιοχής ήταν από τους πρώτους σλαβικούς πληθυσμούς που οργανώθηκαν σε μια μορφή κράτους, θέτοντας τα θεμέλια της κατοπινής Πολωνίας.  Ήδη το έτος 966 η Κρακοβία αποτελούσε σπουδαίο εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής της βορειοανατολικής Ευρώπης, όπως μαρτυρούν γραπτές πηγές της εποχής, ενώ η πόλη υπήρξε μάλιστα η πρώτη εστία του Χριστιανισμού στην Πολωνία, καθώς τον 11ο αι. είχε ήδη επίσκοπο. Το 1038 ο Καζιμίρ Α’ ο Αναστηλωτής διάλεξε την Κρακοβία για έδρα της επικράτειάς του, μετατρέποντάς την στην πρώτη πρωτεύουσα της Πολωνίας, στάτους που διατηρήθηκε έως το 1596, όταν ο Σεγισμούνδος Γ’ Βάσα μετέφερε την πολωνική πρωτεύουσα στη Βαρσοβία. Από το 1333 έως το 1370 ηγεμόνας της Πολωνίας ήταν ο βασιλιάς Καζιμίρ Γ’ ο Μέγας, ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της χώρας. Η βασιλεία του κατέστησε την Κρακοβία σημαντικό εμπορικό, πολιτικό, πολιτιστικό και επιστημονικό κέντρο, με κορύφωση την ίδρυση του πανεπιστημίου της Κρακοβίας το 1364. Τέλος, την περίοδο 1386-1572 η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του οίκου Ζαγκιελόν, ο πιο σημαντικός οίκος στην ιστορία της Πολωνίας. Ο γάμος μάλιστα της κόρης Λουδοβίκου του Μεγάλου με τον Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της Δημοκρατίας των Δύο Εθνών, Πολωνίας και Λιθουανίας: ο συνασπισμός αυτών των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής κυριαρχούσε σε μια τεράστια έκταση από τη Βαλτική έως τον Καύκασο, με την Κρακοβία να αποτελεί το πολιτικό κέντρο αυτής της μεγάλης δύναμης.

Μία από τις παλαιότερες πόλεις στην Ευρώπη και η μοναδική που είναι χτισμένη στη συμβολή δύο μεγάλων ποταμών, το Βελιγράδι είναι μια πολιτεία με χίλια ονόματα. Είναι η «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», προσωνύμιο που βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στην εκρηκτική νυχτερινή ζωή της και τα πλωτά κλαμπ στον Δούναβη. Είναι φυσικά «το λευκό κάστρο», όπως σημαίνει το όνομα Μπέογκραντ, και βέβαια είναι η πόλη των ποταμών, έχοντας την τύχη να αναπτυχθεί ακριβώς στο σημείο όπου ενώνουν τα νερά τους ο «κοσμοπολίτης Ευρωπαίος» Δούναβης και ο «Βαλκάνιος» Σάβας.

Τα χώματα πάνω στα οποία αναπτύσσεται σήμερα η πόλη είχαν κατοικηθεί ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Φροντίζει να μας το θυμίζει αυτό μία από τις σύγχρονες συνοικίες του Βελιγραδίου, η Βίντσα (Vinča), φέροντας το όνομα του προϊστορικού οικισμού που υπήρχε εδώ. Ο αρχαιολογικός χώρος της Βίντσα προσφέρει σήμερα μια θαυμάσια αναφορά σ’ αυτό το κομμάτι της σερβικής Ιστορίας –όταν βέβαια η έννοια «Σερβία» δεν αποτελούσε ακόμα ούτε μια μακρινή ιδέα. Στο διάβα των χιλιετιών και των αιώνων, αμέτρητες φυλές και έθνη ήρθαν και κατοίκησαν σ’ αυτά τα χώματα: οι Κέλτες ονόμασαν τον οικισμό τους Σίνγκιντουνουμ (Singidunum), μα οι Σλάβοι προτίμησαν να τον πουν «Η Λευκή Πόλη». Έκτοτε, το όνομα της πόλης άλλαζε σε κάθε γλώσσα, όπως αλλάζει ο ουρανός πάνω από τον αρχοντικό Δούναβη: Alba Bulgarica, Alabanandor, Nandoralba, Nandorfejervar (στα μαγυάρικα), Alba Graeca, μέχρι τα μεσαιωνικά Griechisch Weissenburg και Castelbiancho. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Όλα σημαίνουν «το λευκό κάστρο», εστιάζοντας στο κάστρο Καλεμέγκνταν που όντως φαίνεται ολόλευκο σαν πλησιάζει κανείς στην πόλη από την πεδιάδα της Πανονίας. Τόσο έντονη είναι αυτή η πρώτη αίσθηση συνάντησης με την πόλη, που κανένα άλλο όνομα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχο. Και εγένετο λοιπόν Beograd, στα σέρβικα, ή Βελιγράδι, όπως το ξέρουμε και το αγαπάμε σήμερα…

Θυμάστε την ταινία αυτή; Ήταν η ιστορία μιας οικογένειας Σέρβων, του Λούκα, της Χαδράνκα και του μικρού Μίλος, που προσπαθούσαν να στήσουν τη ζωή τους στις βουνοπλαγιές της Μόκρα Γκόρα, πριν ο πόλεμος τους τυλίξει στην αναπόφευκτη αγκάλη του. Η ταινία γυρίστηκε (στο μεγαλύτερο μέρος της) στην ίδια τη Μόκρα Γκόρα και συγκεκριμένα σε ένα χωριό που ο σκηνοθέτης Εμίρ Κοστουρίτσα έφτιαξε ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας (2004), το σκηνικό που έστησε ο Κοστουρίτσα είναι ακόμα εκεί: το λένε Ντρβένγκραντ (Drvengrad) και σήμερα δεν αποτελεί πια το φόντο μιας δραματικής ιστορίας, αλλά ένα αυθεντικό «γιουγκοσλάβικο» χωριό που αποτελεί πόλο έλξης για επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Στο εξωτερικό πολλοί το ξέρουν ως Kustendorf («το χωριό του Κοστουρίτσα»), κάθε χρόνο μάλιστα φιλοξενεί και το ομώνυμο φεστιβάλ συγκεντρώνοντας τους πιο λαμπερούς αστέρες της 7ης τέχνης –και όχι μόνο. 
Δυο βήματα από το χωριό της Μόκρα Γκόρα (ούτε 2 χλμ.), το Ντρβένγκραντ διατρέχεται από καλντερίμια που το καθένα φέρει το όνομα μιας διάσημης προσωπικότητας: ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει το χωριό ονομάζεται «οδός Ίβο Άντριτς», προς τιμήν του νομπελίστα Γιουγκοσλάβου (Βόσνιου) συγγραφέα που συγκλόνισε τα Βαλκάνια με το περίφημο μυθιστόρημα «Γεφύρι του Δρίνου». Κάνετε ένα σεργιάνι στο χωριό και μην εκπλαγείτε όταν βρεθείτε στην οδό Φεντερίκο Φελίνι, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ή… Ντιέγκο Μαραντόνα!
Στο Ντρβένγκραντ έχει απονεμηθεί η κατάταξη 4* (αφού λειτουργεί και ως ξενοδοχειακό συγκρότημα), διαθέτει γκαλερί, βιβλιοθήκη, κινηματογράφο (με το όνομα «Undergound», ιδιαίτερα εύστοχο αν σκεφτεί κανείς πως πίσω από όλα αυτά είναι ο Κοστουρίτσα), εστιατόριο με παραδοσιακή σερβική κουζίνα, και γενικά ό,τι χρειαστείτε για να περάσετε καλά εδώ και να θυμάστε για αρκετό καιρό την επίσκεψή σας στο Ξύλινο Χωριό, όπως σημαίνει Ντρβένγκραντ στα σερβικά!

Ονομάζεται Τρένο Σαργκάν Οκτώ και είναι ένα μικρό κόσμημα πάνω στις πλαγιές του Ζλάτιμπορ. Με πολύ στενές γραμμές, και διαστάσεις άλλης εποχής, σήμερα λειτουργεί ως πόλος έλξης για τους ρομαντικούς, για τους λάτρεις της ιστορίας ή απλώς της νοσταλγίας. Εξάλλου η άλλη ονομασία του Σαργκάν Οκτώ είναι «Νοσταλγία».
Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής άρχισε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Αυστριακούς, με σκοπό να ενωθεί η Σερβία με την Αυστρο-Ουγγαρία η οποία τότε κατείχε τα εδάφη της Σερβίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Το έργο ήταν δύσκολο λόγω των ορεινών εδαφών, των πηγών που αναβλύζουν στη διαδρομή και των τούνελ που έπρεπε να σκαφτούν μέσα στην πέτρα του βουνού. Σήμερα το τρένο περνάει από 22 τούνελ και 365 πηγές. Οι πηγές βρίσκονται ακόμη και μέσα στα τούνελ! Για την εκπόνηση του έργου λοιπόν, θεσπίστηκαν καταναγκαστικά έργα και οι εργάτες που επιστρατεύτηκαν ήταν Ρώσοι και Ιταλοί φυλακισμένοι και αιχμάλωτοι πολέμου. Ενώ εκτυλισσόταν ο πόλεμος και καθώς τα μέτωπα των μαχών μετακινούνταν και τα εδάφη της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας άλλαζαν, άλλαζε και η πορεία της σιδηροδρομικής γραμμής. Εννοείται πως οι εργασίες προχωρούσαν σε εξουθενωτικά εντατικό ρυθμό, για να μπορέσει η κατασκευή να ολοκληρωθεί και το τρένο να βοηθήσει στην επιτυχή έκβαση του πολέμου. Τελικά το έργο σταμάτησε λόγω μιας φονικής κατολίσθησης στην εκσκαφή ενός τούνελ που στοίχισε τη ζωή σε περίπου 200 εργάτες των καταναγκαστικών έργων. Και το όραμα της σιδηροδρομικής ένωσης της Σερβίας με την Αυστρο-Ουγγαρία κατέρρευσε μαζί με την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας.

Αλλά η δουλειά συνεχίστηκε, από το 1921, στο νεοσύστατο Βασίλειο της Σερβίας. Όταν ολοκληρώθηκε στα 15,44 χιλμ., την ίδια χρονιά, λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους, οι γραμμές σχημάτιζαν ένα μεγάλο οχτάρι εξ’ου και η ονομασία Σαργκάν Οκτώ. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι το τρένο περνάει από κάποιους σταθμούς δύο φορές κατά τη διάρκεια μίας διαδρομής.

Τα δύο πιο σημαντικά αξιοθέατα που βλέπει κανείς όταν ταξιδεύει με το όμορφο αυτό τρένο, είναι το εστιατόριο που είναι λαξευμένο μέσα στον βράχο Σαργκάν και ο «Τρελός Βράχος» στην περιοχή Γκολουμπίτσι. Λέγεται ότι όταν ένα ζευγάρι περάσει κατά τη διαδρομή από τον «Τρελό Βράχο» δένεται με παντοτινά δεσμά αγάπης και οπωσδήποτε παντρεύεται…

Η Μονή Ράτσα χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Στέφανο Ντραγκούτιν, βασιλιά της Σερβίας από το 1276 έως το 1282 και της Σίρμιας από το 1284 έως το 1316. Ο Ντραγκούτιν ήταν ορθόδοξος στο θρήσκευμα και αποκαλούνταν «ο νέος βασιλιάς» διότι επαναστάτησε και απέσπασε τον θρόνο από τον πατέρα του σε ηλικία 25 ετών. Ωστόσο μια μέρα που έκανε ιππασία έπεσε από το άλογο, τραυματίστηκε και παρέδωσε τον θρόνο στον αδερφό του. Στα χρόνια της βασιλείας του υποστήριξε την ορθοδοξία και τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε μοναχός με το όνομα Θεόκτιστος.

Η Μονή Ράτσα χτίστηκε κατ’ εντολή του, με στόχο να γίνει ο βασιλικός ναός της Σερβίας αλλά και ο τόπος ταφής των βασιλέων, αρχιερέων και αριστοκρατών της χώρας. Πέραν αυτού όμως, το σημαντικότερο είναι ότι εκεί διαφυλάχθηκε τελικά όλος ο λογοτεχνικός πλούτος της Σερβίας. Οι μοναχοί κατά παράδοση ήδη από τον 13ο αιώνα είχαν αναλάβει τη μετάφραση ολόκληρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, την αντιγραφή και συντήρηση σημαντικών χειρογράφων, αλλά και τη συγγραφή αφηγήσεων και ιστοριών της χώρας. Εκτός από τους μοναχούς υπήρχαν και βοηθοί μαθητευόμενοι και έτσι συγκροτήθηκε η διάσημη στην παγκόσμια γραμματεία Σχολή της Ράτσα η οποία άνθισε ιδιαίτερα από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως το 1630 στη Σχολή της Ράτσα ασχολούνταν με τη συγγραφή και τη μεταγραφή των κειμένων (θρησκευτικών, επιστημονικών, φιλοσοφικών κ.α.) περί τους 300 μοναχούς, οι οποίοι είχαν 400 βοηθούς και φυλάσσονταν από 200 οπλισμένους άνδρες. Εκείνη την εποχή η Μονή αποκαλούνταν και «Το Διαμάντι της Ορθοδοξίας».

Το 1689 κατά τον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο η Μονή Ράτσα, η βιβλιοθήκη και τα αρχεία της μερικώς καταστράφηκαν. Το κτήριο ανοικοδομήθηκε το 1826, ενώ η Σερβία τελούσε πλέον υπό τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα στη Μονή Ράτσα φυλάσσονται περί τα 1200 συγγράμματα (βιβλία και χειρόγραφα). Το λογοτεχνικό και ιστορικό έργο που επιτέλεσαν οι μοναχοί του μεσαίωνα και της αναγέννησης αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ανεκτίμητο. Και ας μην πάμε μακριά… Σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα κείμενα του Ομήρου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και όλων των αρχαίων, χάρη στη διάσωσή τους, στην αντιγραφή και μετάφρασή τους από ευρωπαίους και βαλκάνιους μοναχούς.

Στόχος του ταξιδιού είναι να γνωρίσουμε τα ηφαιστειογενή Κανάρια Νησιά. Θα εξερευνήσουμε τη Λας Πάλμας με τα αποικιακού ρυθμού σπίτια, τα στενά δρομάκια και όλα τα αξιοθέατα του ιστορικού κέντρου της. Ακολουθεί ο όμορφος παραθαλάσσιος οικισμός Μογκάν, η παραλία Μασπαλόμας με τις χαρακτηριστικές αμμοθίνες, το ιστορικό χωριό Τερόρ και το Αρούκας. Και φυσικά κολύμπι στην εξωτική παραλία Λας Καντέρας. Ο άλλος κεντρικός σταθμός μας είναι η Τενερίφη ή  «το νησί της αιώνιας άνοιξης». Εκεί θα πάμε στο Πουέρτο ντε Λα Κρουθ, το πιο ζωντανό τμήμα του νησιού, με την ατμόσφαιρα παλιάς ισπανικής αποικίας αλλά και στη γειτονική πόλη Οροτάβα με την ιδιαίτερη παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια. Θα περάσουμε την ομώνυμη κοιλάδα Οροτάβα, με τη χαρακτηριστική τροπική  βλάστηση και θα μπούμε στο Εθνικό Πάρκο Κανιάδας για να προσεγγίσουμε το θρυλικό ηφαίστειο Τέιδε. Βρίσκεται στο ψηλότερο βουνό της Ισπανίας. Λόγω του απόκοσμου τοπίου πολλοί λένε πως αυτή είναι η Χαμένη Ατλαντίδ. Ό,τι απέμεινε δηλαδή λένε ότι είναι η Τενερίφη και τα υπόλοιπα νησιά του συμπλέγματος. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται και δύο ελεύθερες ημέρες για ανεξάρτητη περιήγηση στις αγορές και στις γραφικές γωνιές της Τενερίφης με το ανατολίτικο άρωμα, στα ασύλληπτα τροπικά δάση αλλά και για κολύμπι στις διάσημες ηφαιστειακές παραλίες του νησιού με τη μαύρη άμμο.

Όλη σχεδόν η Ευρώπη έλκει –σύμφωνα με τους ειδικούς- την εθνολογική και γλωσσολογική της καταγωγή από τη μεγάλη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια. Όλη; Όχι! Γιατί μία μικρή πληθυσμιακά φυλή φαίνεται πως ζει από πάντα στη δυτική πλευρά στους πρόποδες των Πυρηναίων. Είναι οι Βάσκοι, μια πανάρχαια, ορεσίβια αρχικά φυλή, που δεν ξεπερνά πληθυσμιακά τα 3-4 εκατομμύρια, κι ωστόσο καυχιέται πως έχει καταφέρει να διατηρήσει την ιδιαίτερη κουλτούρα και την ψυχοσύνθεσή της παρά τη διαχρονική πίεση από τους πληθυσμιακούς γίγαντες της Ισπανίας και της Γαλλίας.
Οι Βάσκοι δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο λαό της Ευρώπης. Μιλούν μία γλώσσα, την euskera που κανείς γλωσσολόγος δεν έχει καταφέρει να κατατάξει σε κάποια ευρύτερη γλωσσική οικογένεια. Ασκούν έθιμα που δεν απαντώνται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η κοσμοθεωρία τους, σφυρηλατημένη από τη συνεχή προσπάθεια «να μείνουν Βάσκοι» τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η κοκκινοπράσινη σημαία τους, η ikurriña, είναι παρούσα σε κάθε δημόσιο κτίριο και υπηρεσία. Οι πόλεις και τα χωριά τους διατηρούν ακόμη και σήμερα τη διπλή ονομασία τους (ισπανική και βάσκικη), σε πείσμα δεκαετιών που η γλώσσα παρέμενε απαγορευμένη: το ισπανικό Μπιλμπάο είναι το βάσκικο Μπίλμπο, το διάσημο Σαν Σεμπαστιάν είναι για τους Βάσκους η Ντονόστια, η πρωτεύουσα Βιτόρια είναι στην euskeraη Γκαστέιζ.
Η γλώσσα τους θεωρείται από τις δυσκολότερες στην εκμάθηση για έναν Ευρωπαίο. Οι λιγοστές ομοιότητες με την ουγγρική (γλώσσα επίσης μη συγγενή της ινδοευρωπαϊκής), απλά επιβεβαιώνουν το δύσκολο εγχείρημα. Η σύνταξη είναι ασυνήθιστη (υποκείμενο-αντικείμενο-ρήμα), οι πτώσεις άφθονες, οι κλίσεις επίσης, ακόμη και ο τρίτος αριθμός (αόριστος, πέρα του ενικού-πληθυντικού) καθιστά τα βασκικά ένα σχεδόν άπαρτο κάστρο για τους γλωσσομαθείς. Κι όμως οι Βάσκοι, που ζουν στη Χώρα των Βάσκων και στη Ναβάρρα, τη μιλούν ή την καταλαβαίνουν σχεδόν στο σύνολό τους, με το ποσοστό αυτό πάντως να πέφτει δραματικά στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη γαλλική Χώρα των Βάσκων.

Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα από αμμόλιθο, γυαλί και τιτάνιο. Ο απόλυτος ναός της τέχνης. Το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, το φουτουριστικό κτίριο στην πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, αποτελεί ορόσημο στο Μπιλμπάο. Όπως αποδεικνύεται, ο αρχιτέκτονας Frank O. Gehry έβαλε όλο τον δημιουργικό του οίστρο. Το κεντρικό αίθριο με ύψος 50 μέτρων είναι ο ψηλότερος χώρος του μουσείου. Τα πάντα κατακλύζονται από το φως που πέφτει ελαφρά, παιχνιδιάρικα, δίνοντας την αίσθηση ενός λαβυρίνθου σε τρία επίπεδα. Χαθήκαμε στις «Σκιές» του Άντι Γουόρχολ και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του Μαρκ Ρόθκο. Η «μαμά αράχνη», δηλαδή η γιγάντια αράχνη της γαλλίδας γλύπτριας Λουίζ Μπουρζουά στον προαύλιο χώρο του μουσείου που ονομάζεται «Maman», ελληνιστί μαμά, αποτέλεσε το τέλειο φόντο στις φωτογραφίες μας! Το μουσείο είναι απλά συγκλονιστικό. Ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που όταν εγκαινιάστηκε το 1997, όχι μόνο προκάλεσε παγκόσμια εντύπωση για τον πρωτότυπο σχεδιασμό του, αλλά ξύπνησε μια ολόκληρη πόλη από τον πολιτιστικό λήθαργο και έκανε τον κόσμο από κάθε γωνιά του κόσμου να μιλάει γι' αυτό, ακόμη κι αν ήταν για να το επικρίνει. Το Γκούγκενχαϊμ, έχει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει αίσθηση...

Το μαγικό σκηνικό της Τοσκάνης
Αμπελώνες, χαμηλοί λόφοι, μεσαιωνικά κάστρα, ήσυχα χωριά και αγροικίες ανάμεσα σε κυπαρίσσια, ελιές, στάχυα και ηλιοτρόπια. Αυτή η μαγική εικόνα έχει κάνει την Τοσκάνη έναν από τους δημοφιλέστερους ευρωπαϊκούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Γεμάτη διάσπαρτα χωριά και ιστορικές, παγκοσμίως γνωστές πόλεις, όπως η Φλωρεντία, η Σιένα και η Πίζα, η ιταλική αυτή επαρχία συνδυάζει τον πολιτισμό με το φυσικό περιβάλλον, την ιστορία με τις γεύσεις, τα μουσεία με τον απλό τρόπο ζωής, τους αμπελώνες με τον τουρισμό. Παρά την πλούσια ιστορία της, η Τοσκάνη είναι ευρύτερα γνωστή ως η πατρίδα της ιταλικής Αναγέννησης και τόπος γέννησης μεγάλων ιστορικών προσώπων, όπως ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος.

Η Ιταλική Ριβιέρα
Η Λιγουρία ή Λιγυρία, η περίφημη "Ιταλική Ριβιέρα", είναι παγκοσμίως γνωστή για τα καταπληκτικά της τοπία, την πλούσια βλάστηση και το εύκρατο κλίμα της. Αρκεί να περπατήσει κανείς στα μικρά χωριά ή στις πόλεις για να ανακαλύψει μνημεία που γοητεύουν με την ομορφιά τους και με τον τρόπο που ενσωματώνονται στο τοπίο.

Η Ούμπρια
Η Ούμπρια, με τις εύφορες κοιλάδες της, τους τρεις παραποτάμους του Τίβερη, τα γραφικά χωριά που ακροπατούν στις κορφές των πράσινων λόφων της και τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής γοητείας πόλεις της, όπως η Περούτζια, η Ασίζη και το Σπολέτο, είναι γνωστή ως "Η πράσινη καρδιά της Ιταλίας", (il cuore verde d' Italia).

Τι είναι η πινακοθήκη Ουφίτσι και γιατί ονομάζεται έτσι
Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση
Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση
Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

Όταν τα βουνά δίνουν τη θέση τους σε καταπράσινες κοιλάδες, διάφανες λίμνες, γαλαζοπράσινες όχθες, γραφικούς μικρούς οικισμούς και ξύλινα σαλέ, θαρρείς πως είναι κουκλόσπιτα, βγαλμένα από σελίδες παραμυθιού. Μια όαση αρμονίας, με μαγικές φωτοσκιάσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς περιπλανιέσαι σε φιδωτούς δρόμους με αποκαλυπτικά τοπία. Aνεξάντλητες φυσικές ομορφιές, πολιτιστικός πλούτος και κομψές πόλεις. Η Νορβηγία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι κάνει τόσο ευτυχισμένους τους Νορβηγούς! Η σκανδιναβική αυτή χώρα είναι ένας προορισμός… ζωής που μοιράζεται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Φιόρδ, γραφικά νησάκια, παγετώνες, λίμνες, καταρράκτες. Ξεκινάμε με την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο, γεμάτη μουσεία των Βίκινγκς, γκαλερί τέχνης και μια εντυπωσιακή όπερα. Βρίσκεται στο φιόρδ Oslofjord, περιβάλλεται από πράσινους λόφους, βουνά κι από ένα άγριo δάσος, εύκολα προσβάσιμο, το Marka. To πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι γύρω από το Όσλο υπάρχουν 40 νησιά, ενώ στην ευρύτερη περιοχή 343 λίμνες! Η διαδρομή μας μέσω της νορβηγικής υπαίθρου είναι πραγματικά συγκλονιστική. Διασχίζουμε το Όππνταλ, μια μικρή αλλά ιστορική κωμόπολη, το Σούνταλσερα, μια πόλη χτισμένη ακριβώς στην τοποθεσία όπου ξεκινά (ή τελειώνει) το φιορδ Σούνταλφιορντ και συνεχίσουμε μέχρι την Κρίστιανσουντ. Ακολουθούμε τον περίφημο «Δρόμο του Ατλαντικού», μία από τις πλέον εντυπωσιακές και άκρως φωτογενείς διαδρομές στον κόσμο! Στόχος μας πάντα είναι το πανέμορφο, παγκοσμίου φήμης, φιορδ της Νορβηγίας, το Γκέιρανγκερ, με το χαρακτηριστικό σχήμα S, την παρθένα φύση, τους ψηλούς καταρράκτες και τα βουνά γύρω του. Απολαμβάνουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα στο ομορφότερο φιορδ της χώρας και ανακαλύπτουμε τον λόγο για τον οποίο λένε ότι η φύση της Νορβηγίας είναι «εξωπραγματική»: τα νορβηγικά φιόρδ, τα οροπέδια, το απίστευτο πράσινο, οι αμέτρητοι καταρράκτες. Αλήθεια, πόση ομορφιά αντέχετε; Επισκεπτόμαστε τον παγετώνα Μπρίκσνταλ με troll cars (μικρά αμαξάκια) και ανεβαίνουμε με «ιπτάμενο τρενάκι» στο Mount Flοyen για μια υπέροχη θέα του Μπέργκεν και των περιχώρων, αφού πρώτα περιηγηθούμε στη γραφική παλιά πόλη του Μπέργκεν, αντικρίζοντας ένα νορβηγικό, παράκτιο τοπίο γεμάτο πανέμορφα φιόρδ και επιβλητικά βουνά. Στη διαδρομή μεταξύ Μπέργκεν και Kirkenes, βλέπουμε απομονωμένα χωριά και εντυπωσιακά ακρωτήρια στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ κάνουμε την εκπληκτική διαδρομή με τραίνο Φλομ – Μύρνταλ. Μια γοητευτική εξερεύνηση στα άγνωστα μονοπάτια των νορβηγικών ακτογραμμών και των φιορδ, στους δρόμους του Ατλαντικού, όπως μόνο το ανήσυχο πνεύμα του Versus μπορεί να προσφέρει.

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας κουβαλάει μια λαμπρή κληρονομιά και έναν πλούτο, τόσο ιστορικό και πολιτιστικό, όσο και υλικό που είναι εμφανής και αντιληπτός από κάθε επισκέπτη.
Κέντρο διεθνούς εμπορίου για αιώνες, μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Γερμανίας και γενέθλιος τόπος μεγάλων μουσικών όπως ο Μπραμς και ο Μέντελσον, παραμένει πάνω από όλα, μια συναρπαστική, ζωντανή πόλη, με το ναυτικό στοιχείο πανταχού παρόν και το λιμάνι να σφραγίζει κάθε πτυχή της ζωής και της δραστηριότητας της πόλης.
Το πράσινο κυριαρχεί παντού (το αχανές Stadtpark είναι η καρδιά της πόλης),  ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, αλλά η αρχιτεκτονική της πόλης είναι εξαιρετική (χαρακτηριστικό τοπόσημο αποτελεί από το 2017 το συναυλιακό κέντρο Elbphilharmonie).
Με σημαντικά μουσεία, πινακοθήκες, αγορές και εμπορικά κέντρα για κάθε πορτοφόλι, ο επισκέπτης της πόλης δεν μένει λεπτό χωρίς μια συναρπαστική δραστηριότητα.
Η καλή ζωή είναι σήμα κατατεθέν του Αμβούργου, με εστιατόρια για κάθε γούστο και γευστική προτίμηση, που σερβίρουν από κορυφαία γερμανική κουζίνα, πεντανόστιμα σάντουιτς με ψάρι, έως τις τελευταίες διεθνείς τάσεις, ενώ κοσμοπολίτικα cocktail bar, γραφικές μπυραρίες και ολονύχτια club με επίκεντρο την παγκοσμίου φήμης Reeperbahn, προσφέρουν απεριόριστες επιλογές διασκέδασης και τοποθετούν σταθερά το Αμβούργο σε κάθε λογής λίστα «hot προορισμών» με την καλύτερη νυχτερινή ζωή.

Οι πόλεις της μυθικής κοιλάδας της Κατμαντού, με τα στενά δρομάκια, τις πολύχρωμες αγορές, τους εκπληκτικούς Βουδιστικούς και Ινδουιστικούς Ναούς και τα παλάτια, που μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν τους, θα μας συναρπάσουν και θα πλουτίσουν τις γνώσεις μας. Η γραφική Ποκάρα, με τις χιονοσκεπείς βουνοκορφές των Ιμαλαΐων να καθρεφτίζονται στα γαλήνια νερά της λίμνης και με τη μοναδική της ατμόσφαιρα, θα μας αιχμαλωτίσει. Το σαφάρι μας με πιρόγες και με ελέφαντες στη ζούγκλα, όπου ζει η βασιλική τίγρη της Βεγγάλης, ο ινδικός ρινόκερος, και πάνω από 350 διαφορετικά είδη πουλιών, θα γεμίσει το άλμπουμ των ταξιδιωτικών μας αναμνήσεων. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ορειβατικές αναζητήσεις ή μεταφυσικές ανησυχίες όπως οι χίπις των ‘70ς, για να έλθει στη χώρα. Τα πολυτελή ξενοδοχεία της Ποκάρα, τα παζάρια του Κατμαντού και η φύση του εθνικού πάρκου Τσιτουάν, θα σας αποζημιώσουν με το παραπάνω για τις ώρες πτήσης μέχρι εκεί, ενώ η φιλοξενία, τα χαμόγελα, και η καθημερινή επαφή με τους κατοίκους χωριών και πόλεων, θα δώσει το στίγμα του πως είναι να ζει κανείς ανάμεσα σταβασίλεια των Ιμαλαϊων...

Η χώρα απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά και νησίδεςκαι είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες στον κόσμο – αντιστοιχούν 138 άτομα ανά τ.χλμ. Ο συνολικός πληθυσμός της Ινδονησίας ξεπερνάει τα 265 εκατομμύρια και διαιρείται σε 300 καταγεγραμμένες φυλές. Ορισμένες από αυτές, όπως οι κάτοικοι της Δυτικής Παπούα, ζουν χωρίς καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και τη χώρα… Από την άλλη η Τζακάρτα, η πρωτεύουσα της Ινδονησίας είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο με 38 εκατ. κατοίκους… Ποιοι είναι όμως οι Ινδονήσιοι; Και γιατί συνέρευσαν εκεί;
Το πρώτο ανθρώπινο δείγμα στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εμφανίστηκεστο νησί Ιάβα, 1.500.000-35.000χρόνια πριν και είναι ο homoerectus.Ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή ο homosapiens, πρέπει να έφτασε στην περιοχή πριν από περίπου 45.000 χρόνια. Η πλειονότητα του σημερινού πληθυσμού της Ινδονησίας κατάγεται από τους Αυστρονήσιους, οι οποίοι μετανάστευσαν από τη Νοτιοανατολική Ασία περίπου το 2000 π.Χκαι εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος. Οι μέχρι τότε ιθαγενείς, Μελανήσιοι, με την έλευσητων μεταναστών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Σήμερα κατοικούν κυρίως στα νησιά Μαλούκου και στη Δυτική Νέα Γουινέα.
Τι τράβηξε όμως εκείνους τους πρώτους κατοίκους στο μεγάλο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα; Είναι προφανές: ο τόπος ήταν εύφορος και ευλογημένος. Έτσι ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη των ορυζώνωνοδήγησαν στην ακμή χωριών, πόλεων και βασιλείων. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήδη η περιοχή ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Σε αυτό βοήθησε και η ανάπτυξη του εμπορίου, π.χ. μπαχαρικών, που συνέδεε την Ινδονησία με την Κίνα και την Ινδία. Το εμπόριο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη θρησκεία. Για παράδειγμα ο ινδουισμός και ο βουδισμός έφτασαν στην Ινδονησία τον 4ο και 5ο αιώνα, όταν είχε εντατικοποιηθεί το εμπόριο με την Ινδία. Σήμερα η πιο διαδεδομένη θρησκεία στη χώρα είναι ο μουσουλμανισμός και αυτός εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα.
Φυσικά η εύφορη και εμπορική Ινδονησία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το στόχαστρο των αποικιοκρατών. Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους άρχισε το 1512, όταν πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών. Ακολούθησαν ολλανδοί και βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη στη χώρα. Το 1800 η VOCέδωσε τη θέση της στο καθεστώς των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών – δηλαδή πλέον η χώρα έγινε μια εθνικοποιημένη αποικία. Τον 20 αιώνα άρχισαν οι εξεγέρσεις… όχι μόνο ενάντια στους Ολλανδούς αλλά και σε όποια άλλη εθνότητα προωθούσε την εκμετάλλευση της χώρας. Στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν απόβαση οι Ιάπωνες. Και αμέσως μετά, το 1945 άρχισε η τετραετής Ινδονησιακή Επανάσταση ενάντια στους Ολλανδούς που κατέστησε τελικά την Ινδονησία ένα αναγνωρισμένο διεθνώς ανεξάρτητο κράτος το 1945.
Σήμερα επίσημη γλώσσα είναι τα ινδονησιακά. Παρά τα 350 χρόνια επικράτησης των Ολλανδών, τα κρεολικά ολλανδικά δεν υιοθετήθηκαν ποτέ και πια δεν τα μιλάνε παρά ελάχιστοι Ολλανδοί που ξέμειναν εκεί…
Tέλος εννοείται πως μία εδαφική περιοχή που συγκέντρωνε από την αρχαιότητα τόσο κόσμο, δεν μπορεί παρά να έχει και την ανάλογη πολιτιστική κληρονομιά. Πράγματι σήμερα η Ινδονησία έχει 9 χαρακτηρισμένα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCOσυμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Πάρκου Κόμοντο, των Μπατίκ Υφαντών και του Ανθρακωρυχείου της Σουμάτρας και βρίσκονται άλλα 19 στη λίστα αναμονής.

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…

Όταν σου λένε ότι μία λίμνη είναι η πιο όμορφη του κόσμου αναρωτιέσαι «γιατί;»… Νομίζεις ότι υπερβάλλουν. Η περίπτωση της Τόμπα όμως στη Σουμάτρα είναι διαφορετική. Υπάρχουν λόγοι, που την κάνουν όχι μόνο την πιο όμορφη αλλά και την πιο σημαντική για τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη. Καιίσωςτηνπιοεπικίνδυνηγιατομέλλοντουπλανήτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματαμε τη σειρά. Η λίμνη Τόμπα έχει παράξενο σχήμα. Πρόκειται για μία τεράστια λίμνη-κρατήρα υπερηφαιστείου. Υπερηφαίστειο είναι το εξαιρετικά μεγάλο ηφαίστειο που αν εκραγεί προκαλεί σοβαρές αλλαγές στο κλίμα, στη γεωλογία, στη χλωρίδα στην πανίδα ακόμη και στη γενετική του πλανήτη – λέγεται ότι κάποια χαρακτηριστικά των κατοίκων της Ινδίας και της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής συνδέονται με τη μεγαλύτερη τέτοια έκρηξη που σημειώθηκε πριν από 25 εκατ. χρόνια στο υπερηφαίστειο της Τόμπα.. Αυτή είναι μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη γνωστή ηφαιστειακή έκρηξη οπουδήποτε στη Γη.
Και ναι… το ηφαίστειο της Τόμπα είναι ακόμη ενεργό και σχηματίζει ένα νησί στο κέντρο της λίμνης μεγέθους όσο η Σιγκαπούρη! Το νησί περιλαμβάνει τέσσερις κώνους, τέσσερα στρωματο-ηφαίστεια και τρεις ορατούς κρατήρες. Η ίδια η λίμνη που περιβάλει το υπερηφαίστειο είναι η μεγαλύτερη του κόσμου με έκταση 1.145 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 505 μέτρα. Γενικώς αυτό που λένε είναι πως θυμίζει περισσότερο ωκεανό παρά λίμνη… Βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και λόγω του κλίματος θεωρείται ένας επίγειος παράδεισος για τους ντόπιους και τους επισκέπτες της. Και φυσικά διαθέτει έναν αμύθητο θησαυρό βιοποικιλότητας.
Η λίμνη Τόμπα όμως πέρα από ειδυλλιακή είναι και επικίνδυνη: βρίσκεται κοντά στο Μεγάλο Ηπειρωτικό Ρήγμα της Σουμάτρας και στην ωκεανική ζώνη καταβύθισης που συνδέει την ινδο-αυστραλιανή και την ευρασιατική τεκτονική πλάκα. Η ζώνη καταβύθισης παρουσιάζει μεγάλη σεισμικότητα. Ο σεισμός του Ινδικού Ωκεανού (2004), με μέγεθος 9,1 ρίχτερ, και ο σεισμός της Σουμάτρας με μέγεθος 8,5 ρίχτερ το 2005, με τα επακόλουθα τσουνάμι, είχαν το επίκεντρό τους σε απόσταση μικρότερη από 300 χιλιόμετρα από τη λίμνη…

Το νησί Παπούα ή Νέα Γουινέα, βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο: την Ανατολική Παπούα που είναι ανεξάρτητο κράτος και τη Δυτική που ανήκει διοικητικά στην Ινδονησία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.  Τα τροπικά δάση της Παπούαπαραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, ειδικά στη Δυτική Παπούα, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας ως επί το πλείστον είναι ψαράδες, κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Οι περισσότεροι ζουν εδώ και χιλιετίες είτε μέσα στα δάση είτε σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς.Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στα χωράφια χρησιμοποιούν ακόμη εργαλεία της λίθινης εποχής και καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Από την άλλη οι κάτοικοι της Παπούα φημίζονται για τα ξυλόγλυπτά τους. Ορισμένα έχουν βρεθεί μέσω ιδιωτικών συλλογών στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Βεβαίως κάποιες από τις φυλές Παπούα επιδίδονταν μέχρι πρόσφατα σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό.
 

Λένε πως η πίστη κάνει θαύματα, όμως εν προκειμένω το θαύμα αυτό το κατασκεύασαν ο άνθρωπος και η φύση. Βρίσκεται σε μία μικρή πόλη, τη Ζιπακίρα, κοντά στην Μπογκοτά. Η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 2.652 μ., πάνω στις Άνδεις, τη μακρύτερη οροσειρά της Γης. Όμως αυτό δεν είναι το μόνο ρεκόρ σ’ αυτή την περίπτωση. Κατά τη διάρκεια της Τριτογενούς Περιόδου, όταν δηλαδή σχηματίστηκαν οι Άνδεις (πριν από 250 εκατ. χρόνια), δημιουργήθηκε μαζί με την οροσειρά και η μεγαλύτερη εναπόθεση ορυκτού άλατος στον κόσμο. Τα ορυχεία αυτά, όπως έδειξαν αρχαιολογικές έρευνες, αξιοποιούνταν ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., από τον πολιτισμό των Μουίσκα – αυτή ήταν η κύρια οικονομική δραστηριότητα της φυλής. Ο πρώτος ευρωπαίος ειδικός που επισκέφτηκε τη Ζιπακίρα το 1801 ήταν ο γερμανός φισιοδίφης εξερευνητής Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, ο οποίος σε έκθεσή του εκτίμησε τους πόρους του αλατωρυχείου σε 1 εκατ. κ.μ.. Σήμερα το αλατωρυχείο καλύπτει έκταση 220 χλμ. σε βάθος 200 μ.
Στην περιοχή πλέον, πέρα από το ορυχείο, υπάρχει ένα σύμπλεγμα που περιλαμβάνει τον αρχαιολογικό χώρο Ελ Άμπρα, έναν από τους παλαιότερους οικισμούς της Αμερικής, το Μουσείο Εξόρυξης, Ορυκτολογίας, Γεωλογίας & Φυσικών Πόρων και το Πάρκο του Άλατος. Εκεί όμως υπάρχει και ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής – ο Καθεδρικός του Άλατος της Ζακιπίρα.
Η ιστορία αυτού του ναού είναι συγκινητική. Το πρώτο τμήμα του το σκάλισαν οι αλατωρύχοι το 1932, πάνω στον μαλακό αλάτιο βράχο, σαν ένα μικρό εκκλησάκι για τους ίδιους – για να προσεύχονται πριν αρχίσει η δουλειά και να προστατεύονται από τα ατυχήματα. Σύντομα το εκκλησάκι έγινε γνωστό και η τεράστια προσέλευση κόσμου οδήγησε τους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής το 1950 στην επέκτασή του. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1954 και ο ναός αφιερώθηκε στην Παναγία του Ροδαρίου, προστάτιδα όλων των ανθρακωρύχων. Τα εγκαίνια έγιναν Δεκαπενταύγουστο. Το κόστος κατασκευής ξεπέρασε τα 285 εκατ. δολάρια.
Ο ναός είναι μία τρίκλιτη βασιλική επιφάνειας 5.500 τ.μ. με μήκος 120μ. και ύψος 22μ. Έχει έξι κύριες κολώνες στήριξης και χωρητικότητα 8.000 ατόμων. Οι εικόνες και όλα τα διακοσμητικά και αρχιτεκτονικά στοιχεία είναι λαξευμένα με το χέρι πάνω στο αλάτι. Μόνο ελάχιστα μαρμάρινα γλυπτά υπάρχουν και ένα από αυτά βρίσκεται στο έδαφος-πάτωμα.Έχει τίτλο «Η δημιουργία του ανθρώπου» και αποτελεί παραλλαγή της «Δημιουργίας» του Μιχαήλ Άγγελου. Ο ναός χωρίζεται σε τρία μέρη τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους με κατανυκτικούς διαδρόμους. Ο δε φωτισμός όλης της κατασκευής προκαλεί μία απόκοσμη αίσθηση στον επισκέπτη.
Το 1995 προστέθηκαν στο αρχικό κτίσμα 14 μικρά παρεκκλήσια που συμβολίζουν τους 14 σταθμούς του Σταυρού τη Μεγάλη Εβδομάδα με ανάλογη εικονογράφηση. Οι επισκέπτες εισέρχονται στις δαιδαλώδεις εγκαταστάσεις του ναού κατεβαίνοντας από τον κεντρικό τρούλο που συμβολίζει το ουράνιο στερέωμα…

Βρίσκεται στο κολομβιανό τμήμα της Βόρειας Καραϊβικής, κοντά στην πόλη Σάντα Μάρτα (Περιφέρεια Μαγκνταλένα) και θεωρείται ένα θαύμα της φύσης που πρέπει να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού. Καταλαμβάνει περίπου 30 τ.χλμ θαλάσσιας περιοχής στην Καραϊβική και 150 τ.χλμ ξηράς. Καλύπτεται από πεδιάδες, παραλίες, ποτάμια, κοιλάδες και χαμηλά βουνά που φτάνουν σε ύψος τα 900 μ.
Σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο ζουν 108 είδη θηλαστικών και 300 είδη πουλιών. Επίσης ζουν 70 είδη νυχτερίδων. Τα τρία ζώα που συναντάμε πιο συχνά στο πάρκο είναι οι αμερικανικοί πίθηκοι, τα ελάφια και οι πανέμορφες αγριόγατες οσελότοι – σαρκοφάγες γάτες που μοιάζουν με τίγρεις. Στον υδάτινο πληθυσμό του πάρκου συγκαταλέγονται 31 είδη ερπετών, 15 αμφίβιων, 202 είδη σπόγγων, 471 οστρακοειδών, 96 είδη υδρόβιων σκουληκιών, 700 είδη σαλιγκαριών, 110 είδη κοραλλιών και 401 είδη ψαριών θαλάσσιων και ποταμίσιων. Επίσης υπάρχουν 350 είδη φυκιών και 770 είδη φυτών.
Κι αν αναρωτιέστε για πιθανή ύπαρξη ανθρώπινης ζωής μέσα σε αυτόν τον Κήπο της Εδέμ, ναι η απάντηση είναι θετική. Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως όντως υπήρξαν στην περιοχή ανθρώπινοι οικισμοί πριν από τον 16ο αιώνα. Δηλαδή πριν από την εμφάνιση των ισπανών κατακτητών. Προφανώς οι ιθαγενείς κάτοικοι εκδιώχτηκαν ή εξολοθρεύτηκαν…

Ο τίτλος δεν είναι μεταφορικός – η ιστορία είναι αληθινή και αφορά τη θρυλική κορώνα των Άνδεων, ένα πολύτιμο και θαυμάσιο αντικείμενο με μακρά ιστορία και πορεία. Η πορεία ξεκινάει από το Ποπαγιάν της Κολομβίας και καταλήγει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Η δε ιστορία θα μπορούσε να εμπνεύσει μέχρι και μυθιστόρημα…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Κολομβία φέρνει στο μυαλό μας καρτέλ κοκαΐνης, και όχι αδίκως. Η φτώχεια, η εξαθλίωση και το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών είναι το κομμάτι της ιστορίας που συνδέεται με την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Ας το αφήσουμε έξω αυτό. Η Κολομβία ως χώρα, είναι πλούσια, και υπό άλλες συνθήκες η οικονομία της θα ήταν διαφορετική. Διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου, πολύτιμες φυτείες εξαιρετικού καφέ, τεράστια κοιτάσματα χρυσού και σμαραγδιών. Μόνο τα σμαράγδια καλύπτουν το 70% της παγκόσμιας εξόρυξης και αγοράς. Ο πολιτισμός των Ίνκας χρησιμοποιούσε τον χρυσό και τα σμαράγδια για λατρευτικούς σκοπούς. Μία βόλτα στο Μουσείο Χρυσού της πρωτεύουσας Μπογκοτά είναι απολύτως κατατοπιστική. Οι αυτοκράτορες των Ίνκας κάλυπταν ολόκληρο το σώμα τους με χρυσό στις επίσημες θρησκευτικές τελετές. Ανάμεσα στα εκθέματα του μουσείου υπάρχει ολόκληρη χρυσή σχεδία μήκους 1 μέτρου με κατάρτι και ναύτες από χρυσό. Υπάρχουν κοσμήματα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ακόμη και κουτάκια κοκαΐνης – το ναρκωτικό χρησιμοποιούνταν στις τελετές.
Η σμαραγδένια κορώνα των Άνδεων δεμένη με σκαλιστό χρυσό 20 καρατίων χρονολογείται τον 16ο αιώνα και κατασκευάστηκε στην Ποπαγιάν από ντόπιους τεχνίτες ως τάμα για τον Καθεδρικό της πόλης. Η αποικιακή Ποπαγιάν ιδρύθηκε από πάμπλουτους κονκισταδόρες οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμων στην ευρύτερη περιοχή. Εξου και είναι (ακόμη) μία κατεξοχήν αριστοκρατική πόλη. Κατάλευκη και πανέμορφη. Κάποιος λοιπόν από τους ιδιαίτερα ευκατάστατους κατοίκους της βρέθηκε να έχει το κλεμμένο σμαράγδι του τελευταίου αυτοκράτορα των Ίνκας, Αταχουάλπα. Το συγκεκριμένο είναι 45 καρατίων, το πιο μεγάλο από τα 450 που κοσμούν το διάδημα. Οι ιστορικοί λένε ότι πολλά από αυτά προέρχονται από τον ηττημένο αυτοκράτορα. Την αρπαγή έκανε το 1532 ο ισπανός κονκισταδόρ Φρανθίθκο Πιθάρο. Ενδεχομένως και πολύς από τον χρυσό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της κορώνας αρπάχτηκε από τον Αταχουάλπα. Ο Πινθάρο μετά την ήττα του αυτοκράτορα κυκλοφορούσε στους δρόμους της Ποπαγιάνπάνω σε ολόχρυσο παλανκίνο πνιγμένο στα σμαράγδια. Η δε καθαρότητα των σμαραγδιών είναι ακόμη η ανώτερη παγκοσμίως. Πήρε πολλά χρόνια στους αποίκους να ανακαλύψουν τα ορυχεία των Ίνκας, Μούσο και Τσιβόρ, που ήταν πνιγμένα μέσα στη ζούγκλα της Κολομβίας.
Τον 16ο αιώνα λοιπόν άρχισε η κατασκευή της κορώνας η οποία ολοκληρώθηκε τον 18ο αιώνα. Φιλοτεχνήθηκε σε υπερφυσικό μέγεθος και λαμπρότητα και προορισμός της ήταν να κοσμήσει το κεφάλι του αγάλματος της Παναγίας στον Καθεδρικό του Ποπαγιάν. Όπως και έγινε. Το πρώτο τμήμα της κορώνας εγκαινιάστηκε στον ναό το 1599. Η δωρεά ήταν τάμα – παράκληση στην Παναγία να σταματήσει μια φονική επιδημία ευλογιάς που απειλούσε να αφανίσει την πόλη. Έκτοτε το τάμα κοσμούσε το κεφάλι του αγάλματος κάθε χρόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, διαλυόταν σε κομμάτια και φυλασσόταν για λόγους ασφαλείας από ειδική επιτροπή προυχόντων της πόλης.
Μέχρι που φτάνουμε στο 1914, όταν ο Πάπας έδωσε άδεια στον Καθεδρικό να πουλήσει το κόσμημα για να χτίσει νοσοκομείο, γηροκομείο και ορφανοτροφείο στο Ποπαγιάν. Η αξία τότε ήταν 4,5 εκατομμύρια δολάρια. Ο ενδιαφερόμενος αγοραστής βρέθηκε αμέσως. Ήταν ο αμερικανός έμπορος διαμαντιών Γουόρεν Τζ. Πάιπερ, οποίος φυσικά δεν διέθετε το ποσό και του πήρε 20 χρόνια για να συγκροτήσει ένα συνδικάτο με άλλους συναδέλφους του και να αγοράσουν την κορώνα. Αυτό έγινε τελικά το 1936. Αμέσως μετά την αγορά, το κόσμημα εκτέθηκε σε ειδική εκδήλωση στη Νέα Υόρκη, στο πολυτελές ξενοδοχείο Waldorf-Astoria. Στη δεξίωση ο Πάιπερ οπλοφορούσε και ήταν κολλημένος δίπλα στο έκθεμα. Τότε είχε πει στους δημοσιογράφους ότι το συνδικάτο των αγοραστών σκόπευε να διαμελίσει την κορώνα και να την πουλήσει κομμάτι κομμάτι. Τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ, διότι κρίθηκε πολύ πιο προσοδοφόρο να ταξιδεύει ως έκθεμα σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα το 1937 τη νοίκιασε η General Motors για την έκθεση των νέων μοντέλων Chevrolet στο Ντιτρόιτ. Μέσα σε μία εβδομάδα κόπηκαν 225.000 εισιτήρια. Ενσυνεχεία εκτέθηκε στην Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης το 1939. Τελικά το 1963 το συνδικάτο κουράστηκε με τα ταξίδια κι αποφάσισε να ρευστοποιήσει την κορώνα. Την πούλησε σε δημοπρασία του Sotheby's και επειδή η τιμή δεν έφτασε αρκετά ψηλά την αγόρασε ένα μέλος του συνδικάτου, ο οίκος διαμαντιών Asscher του Άμστερνταμ και την τοποθέτησε σε τραπεζική θυρίδα. Τελικά το 2015 μετά από αρκετές ακόμη εκθέσεις, η σμαραγδένια κορώνα των Άνδεων αγοράστηκε από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Σήμερα ο δήμος του Ποπαγιάν εκκινεί διαδικασίες αίτησης για την επιστροφή της στα πάτρια εδάφη.

Η Σιγκαπούρη, πρωτεύουσα της ομώνυμης Δημοκρατίας, είναι μία υπερσύγχρονη μητρόπολη, που φημίζεται για την απόλυτη πολεοδομική τάξη και τον πολιτισμό των κατοίκων της. Η πόλη αυτή, πέραν όλων των άλλων, θεωρείται και η πατρίδα της… ορχιδέας. Ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά αξιοθέατά της είναι ο περίφημος Εθνικός Κήπος Ορχιδέων , ο οποίος φιλοξενεί τη μεγαλύτερη έκθεση των συγκεκριμένων ανθοφόρων στον κόσμο. Ο κήπος αυτός είναι μέρος των Βοτανικών Κήπων της Σιγκαπούρηςπου αποτελούνσυνολικά μνημείο φυσικής κληρονομιάς της UNESCO. Οι Βοτανικοί Κήποι δημιουργήθηκαν το 1859 και περιλαμβάνουν συνολικά 60.000 φυτικά είδη.
Εκεί λοιπόν, τρία εκτάρια προσεκτικά διαμορφωμένων πλαγιών σε έναν ψηλό λόφο, φιλοξενούν περισσότερα από 1.000 είδη ορχιδέας και 2.000 υβρίδια. Μεταξύ των υβριδίων περιλαμβάνονται και 200 VIPορχιδέες, που φέρουν τα ονόματα διεθνών, κυρίως πολιτικών, διασημοτήτων.Για παράδειγμα οιΟμπάμα έχουν τη δική τους ορχιδέα, όπως επίσης ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μπαν Κι-Μουν, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ της Βρετανίας, η ΚέιτΜίντλεντον, oΝτέιβιντ Κάμερον, η ανθρωπολόγος ΤζέινΓκούνταλ, ο ΤσάκιΤσαν κ.α. Οι σχετικές αφιερώσεις γίνονται από το 1957 από την κυβέρνηση ως επίσημη ένδειξη φιλίας και καλής θέλησης της Δημοκρατίας της Σιγκαπούρης προς τους εκάστοτε υψηλόβαθμους και διάσημους επισκέπτες της χώρας. Η επιλογή για την κάθε αφιέρωση γίνεται με βάση ειδικά χαρακτηριστικά του υβριδίου που θεωρητικά… ταιριάζουν στην προσωπικότητα του εκάστοτε διάσημου επισκέπτη.
Το εθνικό άνθος της Σιγκαπούρης, φυσικά είναι… ορχιδέα και ονομάζεται «MissJoaquim». Δημιουργήθηκε από συνδυασμό δύο ειδών το 1890 και πήρε το όνομά της από την αρμένια φυτοκόμο ΆγκνεςΓιοακίμ, που έκανε τη διασταύρωση και έζησε στη Σιγκαπούρη. Η ορχιδέα αυτή έχει μεγάλο ροζ χείλος με κίτρινες και κόκκινες κηλίδες στο μέσον, και επιλέχθηκε το 1981 ως εθνικό άνθος από 40 είδη που αντιπροσώπευαν το ζωηρό και δυνατό πνεύμα της χώρας. Η «Miss Joaquim» παρουσιάζεται στον Εθνικό Κήπο Ορχιδέων.Το πρόγραμμα καλλιέργειας ορχιδέων άρχισε στη Σιγκαπούρη το 1928 και σήμερα σε μια βόλτα μας στον κήπο βλέπουμε περισσότερα από 1.000 είδη και 2.000 ποικιλίες που προέκυψαν από υβριδισμό.Επίσης στους χώρους του κήπου υλοποιείται ένα πρόγραμμα διατήρησης και προστασίας των αυτοφυών ορχιδέων στο πλαίσιο του οποίου απειλούμενα είδη ανακαλλιεργούνται και διανέμονται σε διάφορες περιοχές πρασίνου της χώρας... Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος δημιουργήθηκε στον κήπο ένα «μυστικό φαράγγι» που λειτουργεί ως σημείο μετάβασης από μια κλιματική ζώνη σε άλλη. Και τέλος, για το trivia της υπόθεσης, αναφέρουμε πως η οικογένεια των ορχιδέων είναι μια από τις μεγαλύτερες που αναγνωρίζει η Βοτανική, με περισσότερα από 28.000 είδη σε όλο τον κόσμο.

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

Η Ανταρκτική πρόκειται για έρημο που φέρει παγοκάλυμμα πάχους ενός μιλίου. Οι πάγοι της Ανταρκτικής αντιστοιχούν στο 70% του παγκόσμιου πόσιμου νερού. Επίσης υπάρχουν πολλές υποπαγετώνιες λίμνες – η μεγαλύτερη ανακαλύφθηκε το 1996 κάτω από τον ρωσικό σταθμό Βοστόκ. Στην ήπειρο αυτή, που είναι 1,3 φορές μεγαλύτερη από την Ευρώπη, δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι – με εξαίρεση τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, τις θαλάσσιες φώκιες, τα αποδημητικά πουλιά και τα 1000 έως 4000 μέλη των επιστημονικών ομάδων που ζουν και εργάζονται στους σταθμούς κάποιων χωρών. Ο αριθμός των επιστημόνων κυμαίνεται αναλόγως την εποχή του χρόνου και τα εκάστοτε προγράμματα. Η ήπειρος κυβερνάται από την Ανταρκτική Συνθήκη του 1958, που την καθιερώνει ως ειρηνική ζώνη διεθνούς συνεργασίας και έρευνας. Δεν υπάρχουν πόλεις, οι σταθμοί λειτουργούν για επιστημονικούς σκοπούς μόνο και δεν παρέχουν επίσημη υποστήριξη για τον τουρισμό. Μόνο οι επιστήμονες του πολωνικού σταθμού είναι φιλόξενοι και χαμογελαστοί σε όποιον τους επισκέπτεται… Όσον αφορά δε τη νομοθεσία, δεν υπάρχει. Ο κάθε ερευνητικός σταθμός εφαρμόζει τους νόμους του έθνους που εκπροσωπεί μόνο στα όρια του σταθμού.
Η Ανταρκτική επίσης είναι η μοναδική ήπειρος που δεν διαθέτει πανίδα και κανένα ιθαγενές θηλαστικό, ερπετό, ή αμφίβιο. Ωστόσο ο Νότιος Ωκεανός που την περιβάλλει φιλοξενεί πολλά ψάρια και θαλάσσια θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των φαλαινών. Και βέβαια είναι η ψυχρότερη ήπειρος της Γης. Οι θερμοκρασίες φτάνουν μεταξύ -80 °C και -90 °C τον χειμώνα και μεταξύ 5 °C και 15 °C, κοντά στις ακτές, το καλοκαίρι. Ο κίνδυνος ηλιακών εγκαυμάτων είναι σοβαρός καθώς η επιφάνεια του χιονιού αντανακλά σχεδόν όλη την υπεριώδη ακτινοβολία που πέφτει πάνω της. Εξαιτίας του ιδιόμορφου κλίματος και των χαμηλών θερμοκρασιών η Ανταρκτική είναι επισκέψιμη για τουριστικούς σκοπούς την θερινή αυστραλιανή περίοδο δηλαδή από Νοέμβριο μέχρι Μάρτιο.
Τα παράξενα της Ανταρκτικής
Διαβάστε παρακάτω τι πρέπει να ξέρετε προτού ξεκινήσετε για το ταξίδι σας στην Ανταρκτική. Διαβάστε τα και για να κάνετε τους έξυπνους αν ποτέ το φέρει η κουβέντα να μιλήσετε γι αυτήν σε μια παρέα:
- Είναι η τέλεια τοποθεσία για να μαζέψετε μετεωρίτες! Ξεχωρίζουν κατάμαυροι πάνω στον πάγο και επίσης λόγω των θερμοκρασιών και της ξηρασία διατηρούνται τέλεια για χιλιάδες χρόνια…
- Πραγματοποιούνται 2 ετήσιοι μαραθώνιοι. Οι συνθήκες είναι άγριες αλλά οι μαραθωνοδρόμοι αντέχουν. Ο ένας αγώνας ονομάζεται Antarctic Ice Marathon, διοργανώνεται από το 2004 θεωρείται ένας από τους δυσκολότερους του πλανήτη. Ο άλλος είναι ο McMurdo Marathon. Γίνεται κοντά στη στάθμη της θάλασσας, δίπλα στον ερευνητικό σταθμό των ΗΠΑ,  McMurdo.
- Είναι ακραία τουριστική ήπειρος. Παρά τις εξαιρετικά απόκοσμες συνθήκες κάθε χρόνο την επισκέπτονται περίπου 35.000 άνθρωποι. Άρα μπορείτε να το τολμήσετε κι εσείς…
- Ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Ο πρώτος εξερευνητής που μπήκε στον Ανταρκτικό Κύκλο, δίχως όμως να δει στεριά, ήταν ο βρετανός Τζέιμς Κουκ το 1772. Ο πρώτος που πιθανότατα πάτησε το πόδι του στον πάγο ήταν ο αμερικανός Τζον Ντέιβις που κυνηγούσε φώκιες το 1821.
- Έχει να βρέξει 2000 χρόνια! Δηλαδή έχει ανάλογη ξηρασία με τη Σαχάρα. Η παγωμένη βροχή μετατρέπεται σε αρκτική σκόνη, κι αυτό είναι που πέφτει από τον ουρανό.
- Διαθέτει Καταρράκτες… Αίματος. Βρίσκονται στην Κοιλάδα McMurdo. Εκεί μια υπο-παγωμένη λίμνη αδειάζει από μεγάλο ύψος στη λίμνη Μπόνεϊ. Η πηγή (ηλικίας 2 εκατ. χρόνων) είναι τρεις φορές αλμυρότερη από το θαλασσινό νερό και ρέει εσωτερικά κάτω από ένα πυκνότατο στρώμα πάγου. Το νερό, λόγω του αλατιού, δεν παγώνει, περιέχει υψηλή συγκέντρωση σιδήρου, κανένα ίχνος οξυγόνου και δεν έχει εκτεθεί ποτέ στο φως. Λόγω των παραπάνω το χρώμα του με το που βγαίνει από την πηγή και το βλέπει ο ήλιος «βάφεται» κόκκινο… 
- Κάποτε οι τράπεζες πάγου ήταν… πυκνό τροπικό δάσος! Αυτό συνέβαινε πριν από 52 εκατ. χρόνια και αποκρυπτογραφήθηκε όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν μέσα στους πάγους φοινικόδεντρα, μπαομπάμπ και άλλα είδη τροπικής βλάστησης. Σε αυτά δε τα δάση ζούσαν δεινόσαυροι, σύμφωνα με τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι: οι δεινόσαυροι είχαν προσαρμοστεί στα κατασκότεινα δάση της αρκτικής νύχτας και ζούσαν μόνιμα εκεί ή μετανάστευαν τους χειμερινούς μήνες από τη γειτονική τότε… Αυστραλία

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Η γενικότερη εντύπωση που έχουμε για το Κουβέιτ είναι… «πετροδόλαρα». Και πράγματι, αυτό ισχύει. Μιλάμε για μια χώρα μικρότερη σε έκταση από την Πελοπόννησο η οποία όμως έχει την 4η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο! Αυτό λέει το 50% της ιστορίας. Το άλλο 50% το λέει η γεωλογία: ολόκληρη σχεδόν η χώρα καταλαμβάνεται από έρημο. Νεογενή και χωρίς καθόλου ποτάμια. Κοντά στον κόλπο του Κουβέιτ υπάρχουν ορισμένες πηγές γλυκού νερού και κάποιες ακόμη ανακαλύφθηκαν το 1961 στο βόρειο τμήμα της χώρας – από αυτές υδροδοτείται η πρωτεύουσα μέσω αγωγού.
Το θαύμα που έχει συντελεστεί στο εμιράτο του Κουβέιτ έχει να κάνει με τη δόμηση. Χάρη στον τεράστιο φυσικό πλούτο του (σε πετρέλαιο) η χώρα είχε τη δυνατότητα να υποτάξει την έρημο (με αφαλάτωση και πολύ μπετόν) και να στήσει πάνω στην κινούμενη άμμο ένα… Μανχάταν, με καταπράσινους κήπους, εξωπραγματικής πολυτέλειας επαύλεις, καταγάλανες πισίνες και κοραλλιογενείς παραλίες. Με μουσεία, εμπορικά κέντρα τεραστίων διαστάσεων και επιχειρηματικά κέντρα που προκαλούν δέος. Όλα αυτά όμως χωρίς ίχνος ξενομανίας. Οι παραδόσεις τηρούνται πιστά. Η θρησκεία διαφεντεύει. Ο εμίρης λατρεύεται. Και η ζωή είναι αρκετά πιο ελεύθερη σε σχέση με άλλες αραβικές χώρες. Στα μουσεία του Κουβέιτ βλέπεις τρία πράγματα: πλούσια παράδοση των Βεδουίνων, απόλυτη γνώση του πλούτου του πετρελαίου, μνήμες από τον πόλεμο με το Ιράκ…
Ναι, αυτό είναι ένα μελανό σημείο στην ηλιοφώτιστη ιστορία αυτής της πετρελαιοπαραγωγού χώρας, που καλύπτει το 10% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Η ιστορία με το Ιράκ άρχισε το 1961 όταν η Μεγάλη Βρετανία και το Κουβέιτ υπέγραψαν σύμφωνο με το οποίο τέθηκε τέρμα στο καθεστώς της βρετανικής κυριαρχίας που ίσχυε από το 1899. Βεβαίως η ανεξαρτητοποίηση έγινε με έναν όρο: διασφαλίστηκαν τα βρετανικά οικονομικά συμφέρονταστο διπλωματικό πλαίσιο «φιλίας και στενής συνεργασίας» των δύο χωρών.Όμως6 ημέρες μετά την ανεξαρτητοποίηση ο πρωθυπουργός του γειτονικού Ιράκ, σε επίσημη ανακοίνωσή του, περιέγραψε το Κουβέιτ ως «αναπόσπαστο τμήμα του Ιράκ» με το επιχείρημα ότι επί οθωμανικής αυτοκρατορίας το κρατίδιο ανήκε διοικητικά στην επαρχία της Βασόρας (της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ μετά τη Βαγδάτη) και ότι με την ιδιότητα αυτή το είχε αναγνωρίσει και η Μεγάλη Βρετανία το 1899.Αμέσως ο εμίρης, επικαλούμενος κίνδυνο σύρραξης, ζήτησε τη στρατιωτική βοήθεια των Βρετανών και την έλαβε. Η κρίση αποσοβήθηκε τότε
καθώς το Ιράκ υπαναχώρησε λίγους μήνες αργότερα. Το 1990 όμως, στον Πόλεμο του Κόλπου επανέκαμψε και κατέλαβε το Κουβέιτ. Αποχώρησε και πάλι 6 μήνες αργότερα με επέμβαση των ΗΠΑ και δυνάμεων του δυτικού και του αραβικού κόσμου.
Σήμερα το Κουβέιτ χάρη στον πετρελαϊκό πλούτο, κατέχει σημαντική θέση ανάμεσα στα κράτη του Περσικού Κόλπου και του αραβικού κόσμου γενικότερα. Η δυναστεία αλ-Σαμπάχ κατέχει την εξουσία από το 1756.Επίσημη γλώσσα είναι η αραβική, ενώ η αγγλική θεωρείται άτυπα δεύτερη γλώσσα. Ο ιθαγενής πληθυσμός είναι αραβικής καταγωγής. Οι κάτοικοι είναι σχεδόν στο σύνολό τους μουσουλμάνοι (85%, το 70% των οποίων είναι σουνίτες και το 30% σιίτες). Υπάρχει επίσης ένας μικρός αριθμός μειονοτήτων από χριστιανούς και ινδουιστές (Ινδοί μετανάστες). Η κυβέρνηση το 1994 προώθησε την αποχώρηση των Παλαιστίνιων μεταναστών (που αποτελούσαν τη μεγαλύτερη μειονότητα), επειδή είχαν υποστηρίξει την ιρακινή εισβολή.Υπηκοότητα πάντως χορηγείται μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν τη γενεαλογία τους στη χώρα πριν το 1920 και σύμφωνα με νόμο του 1981, αυτοί πρέπει απαραιτήτως να είναι μουσουλμάνοι.
Όσο για το κλίμα… παρουσιάζει κι αυτό ανάλογες διαβαθμίσεις και είναι κατά βάσιν ερημικό. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 2°C έως 50°C, με μεγάλες διαφορές τόσο σε ημερήσια όσο και σε ετήσια βάση. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το θερμόμετρο κατεβαίνει και κάτω από το μηδέν. Αυτό συμβαίνει όταν φυσάει ο άνεμος σιμάλ.

Το Ναγκόρνο (ορεινό) Καραμπάχ ή Αρτσάχ (η αρχαία ονομασία του), είναι ένα νεοσύστατο κράτος που ιδρύθηκε στα χρόνια της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, κάνοντας χρήση σχετικού δικαιώματος που παρείχε το Σοβιετικό Σύνταγμα και κηρύσσοντας την ανεξαρτησία του από το Αζερμπαϊτζάν με δημοψήφισμα. Ωστόσο δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και τυπικά υπάγεται στο Αζερμπαϊτζάν παρά το γεγονός ότι η πλειονότητα των κατοίκων του είναι Αρμένιοι. Βρίσκεται στην περιοχή της Υπερκαυκασίας και συνορεύει δυτικά με την Αρμενία, ανατολικά και βόρεια με το Αζερμπαϊτζάν και νότια με το Ιράν. Το τοπίο στο Καραμπάχ ή Αρτσάχείναι ορεινό και δασώδες με δρυς και οξιές.Αλλά μέσα από τα δάση ξεπροβάλλουν και πεδιάδες με αμπελώνες, οπωρώνες και ελαιώνες για τους μεταξοσκώληκες. Η περιοχή διαθέτει επίσης πολλές ιαματικές πηγές και κοιτάσματα ψευδαργύρου, άνθρακα, μολύβδου, χρυσού, μαρμάρου και ασβεστόλιθου. Διοικητικήπρωτεύουσά της είναι ηΣτεπανακέρτκαι πολιτιστική η αρχαία αρμενική Σουσί. Ο αρμενικός πολιτισμός έχει τις ρίζες του από την αρχαιότητα στην περιοχή του Αρτσάχκαι άκμασε ιδιαίτερα κατά την πρώιμη μεσαιωνική εποχή. Για παράδειγμα τον 5ο αιώνα, λειτούργησε εκεί το πρώτο αρμενικό σχολείο στο μοναστήρι Αμαράς υπό τον ΆγιοΜεσρώπΜαστότς, που δημιούργησε το αρμενικό αλφάβητο. Γύρω στα μέσα του 7ου αιώνα, η περιοχή κατακτήθηκε από ΆραβεςΜουσουλμάνουςμαζί με την Περσία και κυβερνήθηκε από τοπικούς διοικητές του Χαλιφάτου. Το 821 ο αρμένιος πρίγκιπας ΣαχλΣμπατιάνεπαναστάτησε στο Αρτσάχκαι έτσι ιδρύθηκε η Βουλή των Χατσέν (από τη λέξη χατς που σημαίνει σταυρός). Έτσι το Αρτσάχ έγινε πριγκιπάτο κι αυτό διήρκεσε ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Τότε έγινε προτεκτοράτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ο ΤσάροςΑλεξάνδρος Α' αναγνώρισε τον ντόπιο πρίγκιπα ΙμπραχίμΧαλίλ Χαν και τους απογόνους του ως τους μοναδικούς κληρονομικούς ηγεμόνες της περιοχής.
Η σημερινή σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, έχει τις ρίζες της στη σοβιετική έμπνευση περί Υπερκαυκασίας (1918). Επρόκειτο για τη δημιουργία μίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας (της Υπερκαυκασίας), η οποία όμως διαλύθηκε αμέσως στις ξεχωριστές Δημοκρατίες της Αρμενίας, του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας. Τον Ιούλιο του 1918, η πρώτη αρμενική Συνέλευση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την περιοχή αυτοδιοικούμενη και δημιούργησε εθνικό συμβούλιο και κυβέρνηση. Τον Αύγουστο του 1920, η Αρμενία υπέγραψε μια προκαταρκτική συμφωνία με τους μπολσεβίκους, στην οποία τους παραχωρούσε την περιοχή μέχρι την τελική διευθέτηση.Από τότε και για αρκετές δεκαετίες με τη Σοβιετική Ένωση να έχει σταθερά τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, η διαμάχη σταμάτησε. Και επανήλθε λίγο πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ.Το 1987 οι Αρμένιοι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ κατηγόρησαν το Αζερμπαϊτζάν γιααζερικοποίησηκαι έστειλαν αίτημα προς τη Μόσχα για ένωση με την Αρμενία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1991, σε δημοψήφισμα ενέκριναν τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Το δημοψήφισμα μποϊκοτάρισαν οι Αζέροι του Ναγκόρνο Καραμπάχ και αμέσως μετά ξέσπασε ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, με το δεύτερονα λαμβάνει υποστήριξη από την Αρμενία. Τον Μάιο του 1994, υπεγράφη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός η οποία τυπικά παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα… Αλλά το έχουμε ξαναδεί, αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν έτσι εύκολα...

H Σεβάν σχηματίστηκε πριν περίπου 25 με 30 χιλιάδες χρόνια και είναι το μεγαλύτερο υδάτινο σώμα στην Αρμενία και την Καυκασία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.900 μέτρων και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της Ευρασίας. Έχει έκταση 1.244 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η λεκάνη απορροής της έχει έκταση περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα − το ένα έκτο της επικράτειας της Αρμενίας. Η λίμνη Σεβάν βρίσκεται στη κεντρική Αρμενία, στο βόρειο τμήμα του αρμενικού ηφαιστειακού οροπεδίου του Καυκάσου και 60 χιλιόμετρα βόρεια από την πρωτεύουσα Γερεβάν. Έχει περίπου τριγωνικό σχήμα, με μέγιστο μήκος 75 χλμ. και μέσο πλάτος 19χλμ., και χωρίζεται σε δύο λεκάνες, τη Μικρή και τη Μεγάλη Σεβάν. Τροφοδοτείται από 28 μικρούς ποταμούς και ρέματα και κύρια πηγή των υδάτων της είναι οι ανοιξιάτικες πλημμύρες και το λιώσιμο του χιονιού. Ένα παράξενο χαρακτηριστικό της είναι ότι εκρέει μόνο σε ένα σημείο, στον ποταμό Ραζντάν – περίπου το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% εξατμίζεται. Πριν την ανθρώπινη  παρέμβαση, το νερό της λίμνης ανανεωνόταν κάθε 44,3 χρόνια.
Τα νερά της Σεβάν έχουν χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα για την άρδευση της πεδιάδας του Αραράτ και την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας από το 1938. Ως αποτέλεσμα, η στάθμη της υποχώρησε περίπου 20 μέτρα, φτάνοντας σε ελάχιστο το 1952, ενώ ο όγκος της έχει μειωθεί κατά 42%. Πριν την ανθρώπινη παρέμβαση, η λίμνη είχε βάθος 95 μέτρα και έκταση 1.416 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η στάθμη της βρισκόταν σε υψόμετρο 1.916. Η λίμνη σήμερα παρέχει περίπου το 90% των αλιευμάτων της χώρας(ψάρια και καραβίδες) και το νερό της χρησιμοποιείται για την ύδρευση της Αρμενίας και γειτονικών χωρών.
Η ονομασία Σεβάν θεωρείται ότι προέρχεται από την ουραρτική λέξη «σουίνια» (=λίμνη) η οποία είναι γραμμένη σε μια σφηνοειδή επιγραφή επίουραρτίου βασιλιά Ρούσα Α΄. Η επιγραφή που χρονολογείται τον 8ο αιώνα π.Χ. ανακαλύφθηκε στις νότιες όχθες της λίμνης. Άλλες δημοφιλείς εκδοχές είναι ότι προέρχεται από τις αρμενικές λέξεις σεβ (=μαύρος) και βανκ (=μοναστήρι), ή από τη λέξη σεβ και την ονομασία της τουρκικής λίμνης Βαν.
Πάντως από την αρχαιότητα μέχρι τον Μεσαίωνα, η λίμνη αναφερόταν ως θάλασσα, και πιο συγκεκριμένα θάλασσα του Γκεχάμ–η ονομασία αυτήαπαντάται σε αρκετούς αρμένιους ιστορικούς του Μεσαίωνα, όπως ο ΜοβσέςΧορενατσί. Στη λατινική και ελληνική γραμματεία, η λίμνη αναφέρεται ως Λυχνίτις – έτσι την ονοματίζει ο έλληνας γεωγράφος και αστρονόμος Κλαύδιος Πτολεμαίος στη «Γεωγραφική Υφήγηση», το εξάτομο έργο του που γράφτηκε το έτος 150.
Τέλος στη σύγχρονη εποχή και ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η λίμνη αναφερόταν συχνά ως Γκόκτσα, από τη τουρκική λέξη Gökče (= γαλάζια νερά) λόγω του εντυπωσιακού γαλάζιου των νερών της.
Η Σεβάναναγνωρίστηκε ως μείζονα πηγή νερού τον 19ο αιώνα. Το μεγάλο υψόμετρο της λίμνης σε σχέση με την εύφορη πεδιάδα του Αραράτ και οι περιορισμένες ενεργειακές πηγές της χώρας ώθησαν τους μηχανικούς να εξερευνήσουν τρόπους της χρήσης του νερού της. Το 1910, ο Αρμένιος μηχανικός ΣουκίαςΜανασσεριάν πρότεινε τη χρήση του νερού για άρδευση και παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Για τον σκοπό αυτό συνέστησε την αποξήρανση της λίμνης κατά 50 μέτρα. Σύμφωνα με το σχέδιό του η Μεγάλη Σεβάν θα αποξηραινόταν τελείως, ενώ η Μικρή Σεβάν θα περιοριζόταν σε έκταση περίπου 240 χλμ. Την πρόταση του Μανασεριάν υιοθέτησε ο Ιωσήφ Στάλινστο 2ο πεντάχρονο πλάνο εκβιομηχάνισης και ηλεκτροδότησης της ΕΣΣΔ και οι εργασίες άρχισαν το 1933. Η όχθη του ποταμού Ραζντάν εκβαθύνθηκε, ενώ κατασκευάστηκε μια σήραγγα 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Η σήραγγα ολοκληρώθηκε το 1949 και από τότε η πτώση της στάθμης της Σεβάν επιταχύνθηκε, φτάνοντας το ένα μέτρο το χρόνο. Το νερό χρησιμοποιήθηκε για άρδευσης και υδροδότηση έξι σταθμών παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας.
Δυστυχώς όμως οι ενέργειες αυτές υποβάθμισαν επικίνδυνα την οικολογική κατάσταση αυτού του φυσικού θησαυρού. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε φανεί το πρόβλημα των επιπτώσεων και έτσι το 1964 εκπονήθηκε μια εργασία διάσωσης της λίμνης. Σύμφωνα με αυτήν έπρεπε να παρεκτραπεί ο ποταμός Αρπά μέσω μιας σήραγγας 49 χιλιόμετρων προς τη λίμνη. Η σήραγγα, ολοκληρώθηκε το 1981. Περίπου 200 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού εισρέουν πλέον κάθε χρόνο στη Σεβάν μέσω αυτής της σήραγγας. Επειδή όμως η στάθμη και πάλι δεν θα ανέβαινε αρκετά γρήγορα, το υπουργικό συμβούλιο της ΕΣΣΔ αποφάσισε την κατασκευή μίας ακόμη σήραγγας, μήκους 21,6 χιλιομέτρων. Οι εργασίες καθυστέρησαν λόγω των συγκρούσεων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ (1988-1994) και τουκαταστροφικού σεισμού(1988), και τελικά η δεύτερη σήραγγα ολοκληρώθηκε το 2004. Μέσω αυτής εισρέουν σήμερα στη λίμνη επιπλέον 165 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού κάθε χρόνο.
Μετά την κατασκευή των δυο αυτών σηράγγων, η στάθμη της λίμνης Σεβάνάρχισε να ανεβαίνειπερισσότερο μετά το 2005. Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2007, από το 2001η στάθμη είχε ανυψωθεί κατά 2,44 μέτρα. To 2019 έφτασε τα 1900,44 μέτρακαι μέχρι το 2029 αναμένεται να φτάσει τα 1903,5 μέτρα.

«Ο Λένιν μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά κι εμείς τα κάναμε σκ…τά!». Αυτή είναι μία από τις περίφημες φράσεις του Ιωσήφ Στάλιν, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ (1922-1953) την οποία απεύθυνε στο πολιτμπιρό όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στα εδάφη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μία φράση από αυτές που προκαλούσαν τρόμο στους συνεργάτες του για επερχόμενες συνέπειες. Όμως ο Στάλιν πραγματικά την εννοούσε, από τα βάθη της ψυχής του, γιατί μέσα του ένιωθε το άγχος και την πίεση να καταστήσει τη χώρα του μία υπερδύναμη. Και ο πόλεμος του χάλαγε τα σχέδια.
Ο Ιωσήφ ΒισαριόνοβιτςΤζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας, που τότε ήταν αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του ΒησαρίωνοςΤζουγκασβίλι και της ΚετεβάνΓκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του έμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του – αυτό το γεγονός του κόλλησε το παρατσούκλι «βλογιοκομμένος» από τα παιδικά χρόνια του ως την ύστατη στιγμή.
Υπήρξε πάντως πανέξυπνος και άριστος μαθητής – η αγάπη του για τη μελέτη συνεχίστηκε ως το τέλος. Αργότερα, ως ο Κορυφαίος της ΕΣΣΔ, διάβαζε νυχθημερόν και ενημερωνόταν προσωπικά για όλες τις πτυχές των έργων ανοικοδόμησης της χώρας. Από το αναγνωστήριό του πέρασαν επιστημονικά συγγράμματα, πολεοδομικές μελέτες, βιομηχανικά σχέδια και όλη η σοβιετική και αμερικανική λογοτεχνία της εποχής. Επίσης παρακολουθούσε με μανία κινηματογράφο – αγαπούσε ιδιαιτέρως τις ταινίες του Χόλιγουντ.
Ας πάμε όμως πίσω στο Γκόρι… Το 1888, με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε στην τοπική εκκλησιαστική σχολή, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Και το 1894, σε ηλικία 15 ετών, βαπτίστηκε στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης ενάντιαστους ρώσους καταπιεστές οπότε και άρχισε να διαβάζει απαγορευμένα βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη ΝικολάιΤσερνισέφσκι. Τον ίδιο κιόλας χρόνολόγω των ιδεών του αποβλήθηκε από την εκκλησιαστική σχολή. Τότε απελευθερώθηκε και ακολούθησε τον δρόμο της επανάστασης για την επίλυση του «ρωσικού προβλήματος». Έγινε έναν κανονικός αναρχικός. Η τσαρική Ρωσία βρισκόταν σε αδιέξοδο. Ήταν μια χώρα τεράστια αλλά υπανάπτυκτη. Η ελίτ των αστικών κέντρων ζούσε στον κόσμο της και οι μάζες της υπαίθρου βούλιαζαν στην εξαθλίωση. Η πλειονότητα των ρώσων πολιτών ήταν αναλφάβητοι, θρησκόληπτοι και ανήμποροι να σκεφτούν κάτι περισσότερο από το μεροδούλι και το μεροφάι. Επίσης έπιναν βότκα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα αυτά ενώ ο δυτικός κόσμος ανέπτυσσε βιομηχανία, απολάμβανε τα πρώτα επιστημονικά θαύματα και έβλεπε μπροστά του έναν καινούργιο αιώνα γεμάτο υποσχέσεις. Αυτό ο Στάλιν και οι όμοιοί του δεν μπορούσαν να το δεχτούν.
Τελικά η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρήκε μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 έγινε μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης. Τότεάρχισε πλέον να γίνεται ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας μετά τον Λένιν και τον Τρότσκι.
Το 1919 παντρεύτηκε τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα, κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλικαι τη Σβετλάνα. Ο Βασίλι λόγω των καταχρήσεων έγινε παρανοϊκός και είχε άσχημο τέλος. Η Σβέτα (όπως την αποκαλούσε ο Στάλιν) το 1967 αυτομόλησε στη Δύση και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Παρότι έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία για τον πατέρα της, όπως άλλωστε κι εκείνος, τον κατηγόρησε αργότερα ότι ώθησε τη μητέρα της σε αυτοκτονία. Η Νταντέζντα αυτοπυροβολήθηκε στη συζυγική κατοικία το 1932 ενόσω ο Στάλιν συνεδρίαζε με το πολιτμπιρό στο γραφείο του για την πορεία της εκβιομηχάνισης της χώρας. Φυσικά εκείνος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Και μέχρι το τέλος της ζωής του αποκαλούσε τη Σβέτα «οικοδέσποινα».
Όταν έμεινε χήρος, ήταν ήδη 8 χρόνια ηγέτης της ΕΣΣΔ. Διαδέχτηκε στη θέση τον Λένιν μετά τον θάνατό του το 1924, με σκοτεινές, όπως λέγεται, διαδικασίες. Και αφού παραγκώνισε και τους τελευταίους αντιπάλους του στην Κεντρική Επιτροπή, από το 1928 άρχισε να κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Οι διωγμοί πάντως συνεχίστηκαν όσο ζούσε και έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της. Κατά τη γνώμη του, και κατά τη γνώμη των στενών συνεργατών τουβλ. ΛαυρέντιΜπέρια, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα το όραμα της ανοικοδόμησης της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του και έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «Σοσιαλισμός σε Μία Χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), ο Στάλιν προώθησε τη συνολική και απόλυτη εκβιομηχάνιση της χώρας. Η ΕΣΣΔ ηλεκτροδοτήθηκε και υδροδοτήθηκε, ενώθηκε με οδικά δίκτυα, γέμισε εργοστάσια και ολοκαίνουργιες βιομηχανικές πόλεις, οι αγροί οργώθηκαν με τρακτέρ και μπουλντόζες, οι δρόμοι γέμισαν με αυτοκίνητα, λεωφορεία και τραμ, τα τρένα συνέδεσαν όλη τη χώρα, με δυο λόγια μέσα σε 10 χρόνια η ΕΣΣΔ έγινε η Νο2 μετά τις ΗΠΑ σε βιομηχανική ανάπτυξη. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, με κόπο, με αίμα, με ταλαιπωρία, με διωγμούς, απειλές και αυτοκτονίες αλλά η χώρα είχε χτιστεί από το μηδέν. Ο Ρούσβλετ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Στάλιν – εξάλλου η συνεργασία των δύο υπερδυνάμεων ήταν στενή και ισχυρή. Ο Γεωργιανός πλήρωνε σε χρυσό τον Αμερικανό που πάλευε με το Κραχ, για να αγοράσει τεχνογνωσία. Αυτό ήταν το dealμέχρι που μπήκε ανάμεσά τους ο Χίτλερ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ μαινόταν η αιματηρή πολιορκία του Στάλιγκραντ, ενώ ο σοβιετικός στρατός θυσιαζόταν στα μέτωπα, ενώ ό,τι καινούργιο είχε χτιστεί καταστρεφόταν, ο Στάλιν μετέφερε ό,τι πολύτιμο υπήρχε στη χώρα (υλικό και ανθρώπους) στα Ουράλια, παρέμεινε μόνος του στη Μόσχα και πάλεψε με τους στρατηγούς να φτιάξει βαριά βιομηχανία. Όπλα, αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους. Το κατάφερε κι αυτό. Και όταν τελείωσε ο πόλεμος, και τον βρήκε νικητή, η ΕΣΣΔ είχε γίνει η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, είχε αποκτήσει σχεδόν όλη την Ανατολική Ευρώπη και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια.
Όμως ο Στάλιν είχε πλέον κουραστεί. Στις 5 Μαρτίου 1953, πέθανε μόνος, νύχτα, μέσα στο γραφείο του από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η πιστή του υπηρέτρια.
Υ.Γ. Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε σπαρτιάτης όσον αφορά το προσωπικό του lifestyle. Το πατρικό του στο Γκόρι όπου κατοικούσαν οι γονείς του παρέμεινε όπως το είχε αφήσει. Απέκτησε ρεύμα και νερό μαζί με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ.

Ονομάζεται και «Πομπηία της Αμερικής» εν μέρει χάρη στην τεχνική του σοβατίσματος που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές. Ο σοβάς που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των κτιρίων είναι παρόμοιος με αυτόν της Πομπηίας στην Ιταλία. Η διεθνής ονομασία του εντυπωσιακού αυτού αρχαιολογικού χώρου είναι πάντως Τζόγια ντε Σερέν που στα ισπανικά σημαίνει Κόσμημα της Σερέν. Και είναι πράγματι ένα κόσμημα!
Είναι ίσως ο καλύτερα σωζόμενος οικισμός της Κλασικής Περιόδου (200 μ.Χ. - 900 μ.Χ) και το γεγονός αυτό οφείλεται στην καταστροφική έκρηξη του κοντινού ηφαιστείου Λόμα το έτος 600. Επρόκειτο για έναν αγροτικό οικισμό των Μάγια που εγκαταλείφθηκε ένα απόγευμα, μετά το πέρας των εργασιών και πριν τον βραδινό ύπνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι φωτιές μαγειρέματος δεν είχαν σβηστεί και τα στρώματα ύπνου δεν είχαν ανοιχτεί. Εκεί ζούσαν 200 άνθρωποι μαζί με τα ζώα τους. Η έκρηξη συνέβη Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Πριν από αυτήν έγινε ένας προειδοποιητικός σεισμός έντασης 4 Ρίχτερ και από το ηφαίστειο βγήκαν ζεστές αναθυμιάσεις. Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και έφυγαν από το χωριό όπως όπως. Δεν περίμεναν την καταστροφή, διότι τα νοικοκυριά και τα δημόσια κτίρια έμειναν τακτοποιημένα. Τρόφιμα, εργαλεία και λοιπά χρήσιμα αντικείμενα τα άφησαν στις αποθήκες και στους άλλους χώρους φύλαξης. Ενδεχομένως οι κάτοικοι πήγαν να προφυλαχθούν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος και ίσως από κει είχαν θέαση των όσων ακολούθησαν στο χωριό τους. Το ηφαίστειο εξερράγει και η λάβα κάλυψε όλο τον οικισμό σχηματίζοντας ένα απίστευτο μονωτικό κέλυφος στα κτίρια πάχους 4-8 μέτρων. Κάτω από αυτό το κέλυφος έμειναν όλα ανέγγιχτα, ακόμα και οι σπόροι, τα τρόφιμα, τα πάντα. Όπως φάνηκε, 1400 χρόνια μετά, οι Μάγια εκείνου του χωριού καλλιεργούσαν ταπιόκα, γκουάβα, αγαύη και κακάο. Ασχολούνταν με το ανταλλακτικό εμπόριο και αντάλλασσαν τα προϊόντα τους με εργαλεία από γειτονικά χωριά.
Η Τζόγια ντε Σερέν ανακαλύφθηκε τυχαία το 1976 από έναν οδηγό μπουλντόζας. Είχε πάει να ανακατέψει το χώμα της περιοχής στο πλαίσιο ενός κρατικού αγροτικού προγράμματος. Ο εκσκαφέας χτύπησε κάτι σκληρό και ο οδηγός ειδοποίησε τις αρχές. Τις πρώτες έρευνες διεξήγε ο καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, Πέισον Στις, το 1978 και το 1980. Ο Σιτς εξειδικεύεται στον πολιτισμό των Μάγια στην Κεντρική Αμερική. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από το 1988 ως σήμερα. Μέχρι στιγμής έχουν αποκαλυφθεί από τη λάβα 70 κτίρια που περιλαμβάνουν κουζίνες, αποθήκες, σπίτια, εργαστήρια, έναν λατρευτικό χώρο και μία δημόσια σάουνα. Ο αρχαιολογικός χώρος καθώς και η ευρύτερη περιοχή της Σερέν στην οποία εκτελούνται ανασκαφές αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Οι Σαντινίστας αποτελούν ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Νικαράγουας, και το κυβερνόν, με πρόεδρο τον Ντανιέλ Ορτέγα και θεωρούνται θρύλος τόσο τη λατινική Αμερική όσο και διεθνώς. Πριν γίνουν κόμμα, ήταν αντάρτες, έχαιραν παλλαϊκής υποστήριξης και απάλλαξαν τη χώρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Όταν ανέλαβαν τα πολιτικά ηνία έστησαν σχεδόν από το μηδέν νέες δομές και αναβάθμισαν ουσιαστικά τη ζωή των Νικαραγουανών. Φυσικά οι ΗΠΑ αντέδρασαν, διότι επουδενί θα αποδέχονταν μία δεύτερη Κούβα. Ωστόσο η ιστορία είχε ήδη αρχίσει να γράφεται… Ας δούμε όμως πώς γεννήθηκε ο θρύλος.
Ήταν το πρωινό  της Πέμπτης, 19 Ιουλίου 1979. Οι εννέα διοικητές του Μετώπου  Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας (FSLN) μπήκαν στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας, Μανάγκουα με σκοπό την ανατροπή του δικτάτορα Αναστάσιο «Τατσίτο» Σομόσα Ντεμπάιλε. Οι Σαντινίστας ήταν σοσιαλιστές και συνδέονταν με την κουβανική επανάσταση που μόλις είχε κερδηθεί. Ο Τατσίτο ήταν μαριονέτα των ΗΠΑ. Οι Σαντινίστας ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Αουγούστο Σέσαρ Σαντίνο που ηγήθηκε της Νικαραγουανής επανάστασης τη δεκαετία του 1930, ενάντια στην αμερικανική κατοχή. 
Η λεγόμενη επανάσταση της Νικαράγουας ήταν μακρόχρονη, δύσκολη και αιματηρή. Στοίχισε τη ζωή σε 50.000 Νικαραγουανούς και σε συνδυασμό με τον καταστροφικό σεισμό του 1972, άφησε πίσω της 80.000 ανάπηρους, 600.000 άστεγους, 150.000 χιλιάδες εκπατρισμένους (πρόσφυγες και εξόριστους) και  40.000 ορφανά, σε πληθυσμό μόλις 2,8 εκατομμυρίων. Σημειωτέον πως η Νικαράγουα, παρότι είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κεντρικής Αμερικής είναι η πιο αραιοκατοικημένη.
Ωστόσο το κόστος αυτής της νίκης δεν ήταν μόνο ανθρώπινο. Ήταν δομικό, οικονομικό και κοινωνικό. Ο Τατσίτο διέφυγε σαν κλέφτης στη Βραζιλία, αλλά προηγουμένως βομβάρδισε και ισοπέδωσε σχεδόν όλες τις πόλεις της Νικαράγουας. Επίσης άδειασε το θησαυροφυλάκιο και άφησε τη χώρα χωρίς ρευστό, χωρίς χρυσό και με ένα δάνειο ύψους 1,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όταν εκείνο το πρωινό της 19ης Ιουλίου 1979 οι Σαντινίστας κατέβηκαν από τα βουνά στη Μανάγκουα εγκαθίδρυσαν επί τόπου εννεαμελές Επαναστατικό Διευθυντήριο με πενταμελές εκτελεστικό όργανο για την ανοικοδόμηση καθώς και ένα Συμβούλιο Επικρατείας, με συμμετοχή πολιτικών κομμάτων και λαϊκών οργανώσεων ως νομοθετικό όργανο. Στόχος ήταν η υλοποίηση του πολιτικού προγράμματος που είχε ως κύριους άξονες την εθνικοποίηση της περιουσίας του Σομόσα, των συνεργατών του και των ολιγαρχών, αγροτικές μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ελεύθερη δυνατότητα συμμετοχής σε σωματεία για όλους τους εργαζόμενους, βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, δημιουργία προγραμμάτων στέγασης, πλήρη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, μεταρρύθμιση της Παιδείας, κατάργηση των βασανιστηρίων και της θανατικής ποινής, προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών, ισότητα των φύλων, μη συμμαχική εξωτερική πολιτική και δημιουργία ενός «λαϊκού στρατού». Αυτή ήταν μια καλή στιγμή για την πολύπαθη χώρα και χαρακτηρίστηκε από δύο δομικά στοιχεία που τη διαφοροποίησαν από όλες τις άλλες επαναστάσεις του πλανήτη. Αυτά είναι ο κεντρικός ρόλος της γυναίκας και των ποιητών, τόσο στην επανάσταση, όσο και στην ανοικοδόμηση της Νικαράγουας.
Ας αρχίσουμε με τις γυναίκες. Οι εικόνα τους στην πρώτη γραμμή της μάχης και στις τάξεις των ανταρτών σε συνδυασμό με την παρουσία τους σε κάθε βαθμίδα του FSLN προκάλεσαν από την αρχή παγκόσμια έκπληξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, συστάθηκε η Ένωση Γυναικών για την Αντιμετώπιση της Εθνικής Κρίσης η οποία αφορούσε τόσο το αντάρτικο όσο και την προώθηση των φεμινιστικών ζητημάτων στην κοινωνία. Στην πράξη οι γυναίκες της υπαίθρου, ανέλαβαν σχεδόν αποκλειστικά την αγροτική μεταρρύθμιση αλλά και τις μάχες που συνεχίζονταν με την υποκινούμενη από τις ΗΠΑ αντιπολίτευση τη δεκαετία 1980.  Η ισοτιμία δηλαδή στην περίπτωση των Σαντινίστας δεν ήταν αποτέλεσμα καλών προθέσεων ή διακηρύξεων ή έστω νομικής κατοχύρωσης, αλλά διαδικασία επίπονη και πολύχρονη την οποία διεξήγαν οι γυναίκες. Σήμερα στη Νικαράγουα οι γυναίκες είναι απολύτως ίσες με τους άνδρες σε όλους τους τομείς.
Τον άλλο δομικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της χώρας τον είχαν οι ποιητές με κύριο εκπρόσωπο τον Ερνέστο Καρδενάλ, που έγινε και ο πρώτος υπουργός πολιτισμού.  Ο Καρδενάλ, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας 1960 συνεργαζόταν στενά με ηγεσία του FSLN  και είχε συστήσει ένα εργαστήριο καλλιτεχνικής  δημιουργίας στα νησιά Σολεντινάμε στη λίμνη Μανάγκουα, απ΄όπου είχε περάσει σχεδόν όλη η διανόηση της Λατινικής Αμερικής − μεταξύ αυτών και οι σταρ συγγραφείς Χούλιο Κορτάσαρ και Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Εν συνεχεία τη δεκαετία 1970, ο Καρδενάλ, ενστερνίστηκε την ιδέα του «νέου ανθρώπου» του Τσε Γκεβάρα. Τότε η πνευματική εργασία έγινε όπλο και η δημιουργία μεταμφίεση για την επαναστατική δράση. Σε αυτό το πλαίσιο πλείστοι λατινοαμερικανοί διανοούμενοι συνεργάστηκαν και τάχθηκαν το πλευρό των Σαντινίστας τόσο στην πολιτική μεταρρύθμιση όσο και στον ένοπλο αγώνα. Ίσως το πιο απτό παράδειγμα είναι η καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού η οποία είχε ως αποτέλεσμα περίπου εκατό χιλιάδες εγγράμματοι πολίτες αυτοβούλως να ταξιδέψουν στην υπανάπτυκτη ύπαιθρο της Νικαράγουας ως μέλη του Λαϊκού Στρατού Αλφαβητισμού. Όταν είχε αρχίσει το πρόγραμμα, περισσότεροι από τους μισούς Νικαραγουανούς ήταν αναλφάβητοι. Πέντε μήνες αργότερα, ο αναλφαβητισμός είχε περιοριστεί στο 12%. Πολύ σύντομα το ποσοστό αυτό μηδενίστηκε.
Αυτές ήταν λίγες από τις στιγμές δόξας των Σαντινίστας και της πολιτικής τους. Τα προβλήματα δεν έλειψαν. Οι ΗΠΑ ποτέ δεν τους αποδέχθηκαν. Η αντιπολίτευση έπαιξε άσχημο παιχνίδι, υποκινούμενη από τον ισχυρό Βορρά με αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις να συνοδεύονται πάντα από ένοπλο αγώνα. Οι περιπέτειες συνεχίζονται. Όμως οι Σαντινίστας έγιναν θρύλος.

Ναι, υπήρχε ζωή στην Αμερική προτού την ανακαλύψουν οι κονκισταδόρες και προτού την αφανίσουν. Ένα από τα ελάχιστα δείγματα εκείνης της ζωής, δηλαδή των Ινδιάνων, που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να ζει περίπου όπως τότε, τον 18ο αιώνα, είναι η φυλή Εμπερά ή Τσοκό. Αυτή η φυλή βρέθηκε αρχικά από τους Ισπανούς στην περιφέρεια Τσοκό της Κολομβίας και δια της βίας μετακινήθηκε στην περιοχή Νταριέν που σήμερα ανήκει στον Παναμά. Η μετοίκηση δεν ήταν εύκολη ιστορία, καθώς προκλήθηκαν συγκρούσεις των Εμπερά με τους ως τότε κατοίκους της Νταριέν, τις φυλές Τούλε και Κούνα, οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλα εδάφη. Οι Εμπερά λοιπόν εγκαταστάθηκαν στις όχθες των ποταμών της Νταριέν, μέσα στην πυκνή ζούγκλα. Εκεί ζουν ακόμη.
Δεν σχημάτισαν χωριά και οικισμούς. Η κάθε οικογένεια, μέχρι τη δεκαετία του 1950, ζούσε στο δικό της σπίτι, πάνω σε μία όχθη, μέσα στη ζούγκλα, σε απόσταση χιλιομέτρων από τα διπλανά σπίτια. Και όλα τα σπίτια ήταν (και είναι) καλύβες από φοίνικες στηριγμένες, για λόγους ασφαλείας, πάνω σε πασσάλους ύψους έως 3 μέτρα από το έδαφος. Οι καλύβες είχαν σχήμα στρογγυλό, ήταν απλόχωρες, χωρίς τοίχους, και είχαν μία ξύλινη σκάλα η οποία τα βράδια μαζευόταν πάνω. Όλα αυτά περίπου ισχύουν και σήμερα, με τη διαφορά ότι πλέον οι περισσότεροι Εμπερά του Παναμά (υπάρχουν και πολλοί ακόμη στο Τσοκό της Κολομβίας) ζουν σε μικρές κοινότητες. Συνολικά 9 οικισμοί βρίσκονται στον Παναμά, εκ των οποίων οι 4 είναι πλήρως απομονωμένοι και δεν δέχονται επισκέπτες. Οι καλύβες σήμερα μέσα στους οικισμούς είναι λίγο πιο μικρές, διότι έχουν μικρύνει και οι οικογένειες. Κατά τα άλλα όμως η δομή και η λειτουργία τους παραμένουν ίδιες.
Οι Εμπερά παραδοσιακά ζουν από τα ποτάμια. Τρέφονται με ψάρια και φυτά της ζούγκλας. Καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα τους παίζουν χειροποίητα κανό. Με αυτά μετακινούνται, σε αυτά παντρεύονται και σε αυτά θάβονται για να ταξιδέψουν στη μετά θάνατον ζωή. Όσον αφορά την οργάνωση των μικρών κοινωνιών τους, αυτή βασίζεται στην απόλυτη ισότητα. Ποτέ δεν υπήρχε αρχηγός. Υπήρχε μόνο ο σαμάνος, ο οποίος γνώριζε τα βότανα και ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιήσει για θεραπευτικούς σκοπούς αλλά και ως παραισθησιογόνα. Αυτός ο σαμάνος υπάρχει ακόμα – οι γιατροί γενικώς αποφεύγονται. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει και ο αρχηγός ο οποίος εκλέγεται ανά 5ετία και εκπροσωπεί τις κοινότητες των Εμπερά στην πολιτεία του Παναμά.
Άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ίσοι και γυμνοί από τη μέση και πάνω. Οι γυναίκες όμως υποχρεωτικά (και αυτό ισχύει ακόμη) υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Η κυβέρνηση του Παναμά αλλά και οι αρχές των Εμπερά φιλοδοξούν ο επικίνδυνος για την υγεία αυτός θεσμός να έχει εκλείψει ως το 2030. Κατά τα άλλα, άνδρες και γυναίκες παραδοσιακά βάφουν τα σώματά τους με ανεξίτηλο χρώμα (κάτι σαν τατουάζ) και καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα με πολύχρωμα υφάσματα. Οι γυναίκες πλέκουν καλάθια και μαγειρεύουν και οι άνδρες κυνηγούν και ψαρεύουν. Τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία της κοινότητας και εφόσον το επιθυμούν σπουδάζουν στα πανεπιστήμια του Παναμά.
Γενικώς οι Εμπερά είναι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. Για να πας στα 5 χωριά τους τα οποία είναι επισκέψιμα, σε μεταφέρουν εκείνοι με τα κανό τους από την απέναντι όχθη των ποταμών. Στα χωριά τους μπορείς να περάσεις μία ολόκληρη μέρα. Σου δείχνουν τα σπίτια τους, τρως μαζί τους, σου εξηγούν τα βότανα, σε πηγαίνουν για ψάρεμα και σου δείχνουν τα χειροτεχνήματά τους, κεραμικά, πλεκτά κτλ. τα οποία αν θέλεις αγοράζεις. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μέσα στη ζούγκλα. Χωρίς φως, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο ή τηλεόραση και με φωτιές που ανάβονται στο χώμα για το μαγείρεμα. Η ατομική καθαριότητα καθώς και η λάτρα του σπιτιού γίνονται στα ποτάμια. Όσο για την καθομιλουμένη γλώσσα, είναι η ισπανική και η διάλεκτος τσοκό. Πολλοί από τους Εμπερά είναι χριστιανοί, λόγω των ιεραποστόλων που έφεραν τον 18ο αιώνα μαζί τους οι κονκισταδόρες.
Και κάτι τελευταίο: αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αρνούνται να κατοικίσουν σε τσιμέντο και ανέσεις, αρνούνται να μετοικίσουν στις πόλεις, αρνούνται κάθε μορφή εξουσίας πέρα από αυτήν του σαμάνου και του εκλεγμένου κοινοτάρχη. Αρνούνται τα πάρε-δώσε με την κυβέρνηση του Παναμά. Αρνούνται γενικώς τις αλλαγές. Όποια αλλαγή επήλθε στην καθημερινότητά τους και στην οργάνωση της διαβίωσής τους, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εξέλιξης και όχι ριζοσπαστικής μεταβολής. Με δυο λόγια οι Εμπερά θέλουν να ζουν ήσυχοι. Πάνω απ΄όλα. Αυτό σου το λένε με κάθε ευκαιρία. Και το σέβεσαι.

Οι μη φιλότεχνοι τον έχουν ακουστά ως «σύζυγο της Φρίντα Κάλο» και αυτό είναι μέγα λάθος. Διότι ο Ντιέγκο Ριβέρα υπήρξε ο Νο 1 τοιχογράφος μεγάλης κλίμακας της Λατινικής Αμερικής και μάλιστα τόσο δημοφιλής ώστε παρά το κομμουνιστικό του φρόνημα ελάμβανε αναθέσεις ακόμη και στις ΗΠΑ. Μέχρι και ο ίδιος ο Ροκφέλερ τον προσέλαβε… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε το 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Ο πατέρας του ήταν μασόνος φιλελεύθερων αρχών, δάσκαλος και με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια, η οποία είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Από νωρίς ο Ριβέρα έδειξε καλλιτεχνική κλίση και σε ηλικία δέκα ετών γράφτηκε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε κρατική υποτροφία και πήγε στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές. Όταν πήρε πτυχίο έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία για να μελετήσει ενδελεχώς τις νωπογραφίες της Αναγέννησης και κατέληξε στο Παρίσι όπου η ζωγραφική έβραζε στις αρχές του 20ού αιώνα. Εκεί επηρεάστηκε από τον Σεζάν, εντρύφησε στον κυβισμό και προσπάθησε να βρει το προσωπικό του ύφος. Ωστόσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν πιο γνωστός για τις ερωτικές κατακτήσεις του. Μέχρι να επιστρέψει στο Μεξικό είχε ήδη κάνει δύο εξώγαμα παιδιά: ένα αγόρι με τη ζωγράφο ΑνζελίνΜπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα. Μπορεί να άφησε πίσω του κι άλλα, αλλά αυτό δεν είναι γνωστό.
Στη γενέτειρα αφίχθη το 1921, όταν εξελέγη πρόεδρος της χώρας ο μεταρρυθμιστής και υποστηρικτής των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Πλέον το Μεξικό έκανε αναθέσεις και ο Ριβέρα, μαζί με τους ομοτέχνούς του Χοσέ Ορόσκο, ΝταβίντΣικέιρος και ΡουφίνοΤαμάιουπήρξαν οι πρωτεργάτες του νέου εικαστικού κινήματος που ονομάστηκε Μεξικάνική Αναγέννηση της Νωπογραφίας. Στο πλαίσιο των κρατικών αναθέσεων, ο νεοφερμένος τοιχογράφος φιλοτέχνησε μια σειρά από έργα μεγάλης κλίμακας για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας. Μία από αυτές τις αναθέσεις αφορούσε και την Προπαρασκευαστική Σχολή όπου ήταν μαθήτρια η Φρίντα Κάλο – ένα από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 αγόρια. Εκεί, πάνω στη σκαλωσιά, τον είδε για πρώτη φορά… προτού πέσει πάνω της το λεωφορείο και προτού αποφασίσει να γίνει και η ίδια ζωγράφος.Τότε εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος με το μοντέλο και συγγραφέα ΛούπεΜαρίν και είχε μαζί της δύο κόρες.
Οι κρατικές νωπογραφίες έκαναν το Ντιέγκο Ριβέρα διάσημο. Σε αυτές διαμόρφωσε το προσωπικό ύφος του. Χρησιμοποιούσε τολμηρά και ζωηρά χρώματα και ζωγράφιζε μεγάλες επίπεδες αφαιρετικές φιγούρες με σαφείς επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων. Οι τοιχογραφίες του αναπαριστούσαν ιστορίες από τημεξικάνικη ιστορία και κοινωνίακαι ως εκ τούτου αποκτούσαν μνημειακό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα του Μεξικού, οπότε και άρχισαν οι αναθέσεις στις ΗΠΑ.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα πέρα από καταξιωμένος ζωγράφοςυπήρξεγνωστό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού. Ως εκ τούτου το 1927 ήταν καλεσμένος του ΚΚΣΕστη Μόσχα να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επί τη ευκαιρία όσο παρέμεινε εκεί, ο κομισάριος για την Παιδεία,ΑνατόλιΛουνατσάρσκι, του ανέθεσε μια τοιχογραφία για τη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Όμως ο Ριβέρα ήταν φιλοτροτσκιστής και στο ξέσπασματης διαμάχης Στάλιν-Τρότσκι το 1927 διεγράφη από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού. Κατά συνέπεια ακυρώθηκε η ανάθεση της τοιχογραφίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα και ενώ ακόμα βρισκόταν στη Μόσχα, ο Ριβέρα αποφάσισε να κάνει μία ακόμη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Ζήτησε διαζύγιο από τη ΛούπεΜαρίν.
Το 1929, φρεσκοδιαζευγμένος και διαγραμμένος από το ΚΚΜ συνάντησε για δεύτερη φορά τη Φρίντα Κάλο, όταν εκείνη έχοντας μόλις βγει από το νοσοκομείο ζήτησε να του δείξει τα έργα της. Θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή τους στο σχολείο, του άρεσε η ζωγραφική της, τον συγκίνησε η ιστορία του ατυχήματος, την ερωτεύτηκε και το ίδιο καλοκαίρι την παντρεύτηκε. Ο γαμπρός ήταν 43 και η νύφη 22 ετών. Την επόμενη χρονιά, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης διοργάνωσε για τον Ντιέγκο Ριβέρα μία μεγάλη αναδρομική έκθεση και αμέσως μετά ήρθαν νέες αναθέσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες όμως προκαλούσαν κάθε φορά σάλο λόγω της πολιτικής θεματολογίας τους. Μπορεί ο καλλιτέχνης να ήταν διαγραμμένος από το Κόμμα, οι πεποιθήσεις του όμως δεν άλλαξαν. Τον μεγαλύτερο χαμό προκάλεσε η τοιχογραφία με τίτλο «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Στα αποκαλυπτήρια το φιλελεύθερο κοινό αντέδρασε άγρια και την επομένη οι επιθέσεις των ΜΜΕ ήταν κάτι περισσότερο από οξείες. Ο λόγος; Ο Ριβέρα μέσα στο πιο εμβληματικό σύμβολο του καπιταλισμού, στο μέγαρο Ροκφέλερ, είχε ζωγραφίσει τον Λένιν! Τελικά η τοιχογραφία ξηλώθηκε αλλά ο καλλιτέχνης δεν πτοήθηκε… Το 1935 την ξαναζωγράφισε πίσω στο Μεξικό. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» (1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της ΤζούλιΤέιμορ (2002).
Πέρα από τις πολιτικο-καλλιτεχνικές περιπέτειες όμως ο Ριβέρα, είχε και εξωσυζυγικές. Ενώ πλέον ήταν παντρεμένος με τη Φρίντα Κάλο, η οποία τον ακολουθούσε στα ταξίδια εδώ κι εκεί για τις αναθέσεις, ο ίδιος καλλιεργούσε συστηματικά τη φήμη του ως διαβόητου γυναικά. Το 1939 η σύζυγός του τον βρήκε μέσα στο σπίτι τους να ερωτοτροπεί με τη μικρότερη αδερφή της και ζήτησε διαζύγιο. Έναν χρόνο μετά ο Τρόσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό, η υγεία της Φρίντα κατέρρευσε και το χωρισμένο ζευγάρι ξαναπαντρεύτηκε. Έζησαν μαζί στο πατρικό, πλέον, σπίτι της Φρίντα, στην CasaAzul, ως τον θάνατό της το 1954. Την επόμενη χρονιά ο χήρος Ριβέρα παντρεύτηκε την ατζέντισσά του ΈμαΟυρτάδο και έπεσε με τα μούτρα στη δουλεία για το πιο φιλόδοξο έργο του. Μία γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία της χώρας του, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού. Δεν πρόλαβε όμως να το ολοκληρώσει. Διότι πέθανε από φυσικά αίτια το 1957.

Πολλοί διάσημοι μετά θάνατον καλλιτέχνες, πέρασαν ζωή δύσκολη και χωρίς αναγνώριση. Η Φρίντα Κάλο δεν ανήκει ακριβώς σε αυτή τη στατιστική. Αν μη τι άλλο όσο ζούσε ήταν διάσημη, ως η κομμουνίστρια ζωγράφος σύντροφος και σύζυγος του σούπερ σταρ Ντιέγκο Ριβέρα. Ως ανεξάρτητη καλλιτέχνις πρόλαβε να κάνει μόνο τρεις εκθέσεις (Νέα Υόρκη, Παρίσι, Μεξικό) και στην τελευταία πήγε με φορείο… έναν χρόνο προτού πεθάνει. Ο ίδιος ο Ριβέρα την υποστήριξε πολύ καλλιτεχνικά. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτός σήμερα να μην τη γνωρίζαμε. Πάντως η εξέλιξη της φήμης της μετά θάνατον ήταν ραγδαία. Και πλέονχαρακτηρίζεται με τη λέξη «frieda-mania».
Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907 και στο ζώδιο ήταν καρκίνος. Ο φωτογράφος πατέρας της ήταν Γερμανοεβραίος και  η μητέρα της Ισπανομεξικανή. Η ίδια έλεγε πως υπήρξε το γέννημα δύο αντίρροπων δυνάμεων: της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και της ιθαγένειας. Αυτό το γέννημα όμως είχε προβλήματα υγείας. Έξι ετών προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα με αποτέλεσμα να κουτσαίνει. Στα 18 της έπεσε θύμα σοβαρού τροχαίου με αποτέλεσμα τη διάλυση της σπονδυλικής στήλης, του αριστερού χεριού και των κάτω άκρων της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία για όλη της τη ζωή – τουλάχιστον 30 φορές! Όμως αυτή η δυστυχία της άνοιξε τον δρόμο για τη ζωγραφική.
Καθηλωμένη μέσα στα νοσοκομεία έγινε αυτοδίδακτη ζωγράφος. Το 1929, τέσσερα χρόνια μετά το μοιραίο δυστύχημα, έδειξε έργα της στον Ντιέγκο Ριβέρα που τον γνώρισε στο Κόμμα. Εκείνος ήταν ήδη ο διασημότερος τοιχογράφος της Λατινικής Αμερικής με πολλές αναθέσεις και στις ΗΠΑ. Εκείνος λοιπόν, ο δύσμορφος σούπερ σταρ, της είπε «πας καλά, συνέχισε». Επίσης ως μέγας γυναικάς την ερωτεύτηκε και την ίδια χρονιά την παντρεύτηκε.
Φυσικά προώθησε τη ζωγραφική της. Τη σύστησε σε σημαντικές φυσιογνωμίες, όπως ο Λέον Τρότσκι και ο Αντρέ Μπρετόν. Ο Μπρετόν τη χαρακτήρισε σουρεαλίστρια και της έκλεισε έκθεση στο Παρίσι. Μάλιστα μεσολάβησε ώστε το Λούβρο να αγοράσει ένα έργο της. Η ίδια δεν πίστευε ότι έκανε σουρεαλισμό. Έλεγε ότι ζωγράφιζε τη ζωή της και μάλλον αυτό ίσχυε. Η τέχνη της έχει γνησιότητα και αλήθεια. Η τεχνική της μοιάζει με ναΐφ και ίσως αυτό να οφείλεται στην έλλειψη σπουδών. Τα σουρεάλ στοιχεία που έβλεπε ο Μπρετόν μάλλον παραπέμπουν στον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής. Πάντως η ζωγραφική της είναι αναγνωρίσιμη και έχει χαρακτήρα. Όλο το έργο της αποτελείται από αυτοπροσωπογραφίες και διανθίζεται από στοιχεία σχετικά με διάφορες δύσκολες ή ευχάριστες φάσεις της ζωής της. Χρησιμοποιεί λαμπερά χρώματα που αντλούνται από τη μεξικανική παράδοση και τα ρούχα που φορούσε – ένας συνδυασμός παραδοσιακής φορεσιάς με νότες μοντερνισμού που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή.
Η συζυγική σχέση όμως της Φρίντα Κάλο με τον Ριβέρα, ήταν άθλια. Ο γυναικάς είναι πάντα γυναικάς, όταν είναι λατίνος τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Τα έφτιαξε μέχρι και με την αδερφή της με την οποία ερωτοτροπούσε μέσα στο συζυγικό σπίτι. Τότε οι δύο ζωγράφοι χώρισαν. Ήταν το 1939. Στο μεταξύ η Φρίντα είχε κάνει έκθεση και στη Νέα Υόρκη, έγινε εξώφυλλο στηVogue και άρχισε να πίνει, να παίρνει ναρκωτικά, να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άνδρες και γυναίκες – ακόμα και με τον Τρότσκι, σύμφωνα με ανεξακρίβωτες φήμες. Παράλληλα η υγεία της χειροτέρευε πολύ και μετά τη δολοφονία του Τρότσκι, το 1940, τον οποίο φυγάδευε το ζευγάρι στο Μεξικό, ξαναπαντρεύτηκαν.
Η Φρίντα ήταν ήδη πλέον γνωστή στους κύκλους των διεθνών εικαστικών, αλλά και πάλι η ρετσινιά της «συντρόφου του Ριβέρα» την ακολουθούσε. Εκείνος, το εκμεταλλευόταν θετικά και προσπαθούσε να διαδώσει τη φήμη της σε αντάλλαγμα της δυστυχίας που της είχε προκαλέσει ως σύζυγος. Τα χρόνια από το 1940 έως τον θάνατό της το 1954 κύλησαν σχετικά ομαλά για τη σχέση των δύο καλλιτεχνών, ωστόσο η υγεία της Κάλο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Πλέον ζούσαν στο πατρικό της το διάσημο σήμερα «Μπλε Σπίτι» στην πόλη του Μεξικού και η ίδια περνούσε τον περισσότερο καιρό με γύψους, νάρθηκες και παυσίπονα, ζωγραφίζοντας. Το 1953, η πατρίδα της εδέησε να την αναγνωρίσει ως ζωγράφο στην οποία άξιζε μια έκθεση. Εκείνη τότε ήταν στο νοσοκομείο σε άθλια κατάσταση. Ο Ριβέρα στα εγκαίνια συγκινημένος, έκανε μία εισαγωγή στο κοινό για τη σπουδαιότητα του έργου της. Ενώ έβγαζε τον λόγο του, ακούστηκε η φωνή της ζωγράφου από την είσοδο της γκαλερί να λέει: «Με τίποτα δεν θα έχανα αυτή την έκθεση!». Την έφεραν μέσα τέσσερεις, με φορείο. Ένα χρόνο μετά πέθανε ακρωτηριασμένη από πνευμονία. Μετά τον θάνατό της ο Ριβέρα παραχώρησε το «Μπλε Σπίτι» στο κράτος του Μεξικού με την προϋπόθεση να γίνει μουσείο της ζωής και του έργου της Φρίντα. Και δεν έπαψε μέχρι τον θάνατό του, το 1957, να φροντίζει για την καλλιτεχνική υστεροφημία της.

Ψυχρή και μετά από λίγο «καυτή», άστατη μέσα στην  ηρεμία της και γι αυτό και εξόχως προκλητική, η Ισλανδία είναι φτιαγμένη από τα υλικά που συγκινούν τους εραστές της διαφορετικότητας.
Επτά ώρες μόνο. Τόσο κρατά το ταξίδι από τη δική μας πραγματικότητα στην «Game of Thrones» απόκοσμη γοητεία της Ισλανδίας. Ευτυχώς οι συγκινήσεις και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη σταδιακά... Ξαφνικά αρχίζουμε να μπαινοβγαίνουμε και να περπατάμε σε παγετώνες, να βολτάρουμε πάνω τους με σούπερ τζιπ, να «λιώνουμε» στη θέα ενός θερμοπίδακα Γκέιζερ, να συναντούμε φάλαινες και μαύρες παραλίες, να κολυμπάμε σε αχνιστές γαλάζιες λίμνες κάνοντας γεωθερμικό σπα.
«Κερασάκι» στην τούρτα των «παγωμένων» ταξιδιωτικών εκπλήξεων η απόβαση στη Γροιλανδία, που κάποιοι τυχεροί θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή...
Κάπου στα τέλη του 9ου αιώνα, όταν τα καράβια των Βίκινγκς ξεκίνησαν από τη σκανδιναβική χερσόνησο με κατεύθυνση τον Βορρά και προορισμό το «απώτερο άκρο του κόσμου», κατέληξαν σ’ ένα παγωμένο νησί όπου από τις ακτές του υψώνονταν έντονοι καπνοί από τις εκεί θερμές πηγές και στο εσωτερικό του απλώνονταν μεγαλοπρεπείς παγετώνες, βροντώδεις καταρράκτες, ηφαίστεια και θερμοπίδακες.
Εδώ, λοιπόν, που η λάβα έσμιξε με τον πάγο και γέννησαν τοπία μεγαλειώδη, τροφοδοτώντας τους θρύλους των Βίκινγκς, εδώ που οι άνθρωποι γνωρίζουν τι «διαμάντι» ακατέργαστο κληρονόμησαν από τον Θεό και τους προγόνους και κυρίως πώς να το περάσουν στους επόμενους χωρίς να το «χαράξουν» και να το «πληγώσουν», ας ξεκινήσουμε και εμείς την εξερευνητική αυτή περιπέτεια, που μας υπόσχεται δρόμους μαγικούς, μέσα από πάγους, βράχους, θάλασσες και φωτιές, μέχρι να φτάσουμε στη Γροιλανδία και σχεδόν να αγγίξουμε την άκρη του κόσμου.
Ένα ταξίδι αφιερωμένο στο μυστήριο αυτής της χώρας, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα ταξίδι με έντονη την ταυτότητα Versus, που εκτελεί μια πλήρη κυκλική διαδρομή, με διανυκτερεύσεις σε  διαφορετικά σημεία και όχι με περιορισμένης εμβέλειας ημερήσιες εξορμήσεις από την πρωτεύουσα. Ο λόγος προφανής, για να έχουμε περισσότερο χρόνο αλλά και όρεξη να εξερευνήσουμε τη χώρα. Επιπρόσθετα, η Γροιλανδία προσεγγίζεται στο πιο ενδιαφέρον σημείο της, το Ιλούλισατ, εκεί που μοιάζει με την Ανταρκτική.
Ο σχεδιασμός του επιτρέπει διάρκεια μοιρασμένη ακριβοδίκαια, με ένα πρόγραμμα γεμάτο από εκδρομές και δραστηριότητες και όχι ελεύθερες ημέρες, σε έναν από τους πιο ακριβούς προορισμούς παγκοσμίως.

Η Ισλανδία είναι ένα κομμάτι εξωτισμού δίπλα στη Ευρώπη. Είναι πολύ σπάνιο σε ένα ταξίδι και μέσα σε λίγες μέρες, ο ταξιδιώτης να περνά από ηφαιστειακή γη, σε παγετώνες, σε ορεινά περάσματα ή στην παρατήρηση φαλαινών.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει να εξερευνήσουμε ενδελεχώς αυτή τη γη των μυστηρίων της φύσης και να προσθέσουμε και τη παραμικρή λεπτομέρεια . Βέβαια η Ισλανδία μας εκπλήσσει σε κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, είτε με έναν καταρράκτη ακόμα, είτε με έναν παγετώνα που ξεπροβάλει σε μια ηφαιστειακή πλάγια, είτε μια παραλία που έχει σχηματιστεί από αρχαία λάβα.
Απαραίτητο συμπλήρωμα, ή ίσως αποκορύφωμα του ταξιδιού είναι το πέρασμα μας από τη Γροιλανδία. Η εικόνα των θρυμματισμένων παγόβουνων καθώς φτάνουμε στην άγονη γη της Γροιλανδίας είναι μοναδική και αιχμαλωτίζουν τη σκέψη μας. Στο τεράστιο αυτό παγωμένο νησί ζουν οι Ινουίτ, οι αυτόχθονες της Αρκτικής, με τα περίφημα σκυλιά τους , ένας λαός που ζει ακόμα από το κυνήγι της φώκιας. Η κάθε ώρα στη Γροιλανδία είναι πολύτιμη για τον ταξιδιώτη, που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει που έχει φτάσει και τι βλέπει γύρω του.
Αν δούμε συνολικά σαν επιλογή τη Ισλανδία με τη Γροιλανδία, είναι μια από τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές κατακτήσεις και από τις πιο έντονες και ουσιαστικές ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Ένα προσκύνημα στην αμόλυντη φύση και στα μοναδικά της μνημεία.

Ανάμεσα στα δεκάδες εθνικά πάρκα της Κόστα Ρίκα, το Μανουέλ Αντόνιο είναι ένα από τα κοσμήματα της χώρας στις ακτές του Ειρηνικού Ωκεανού- ένας ειδυλλιακός συνδυασμός οργιαστικού δάσους, ακτών με κάτασπρη άμμο και πλούσιων κοραλλιογενών υφάλων.
Είναι ένα από τα μικρότερα πάρκα της Κόστα Ρίκα και ένα από τα λίγα εναπομείναντα καταφύγια, όπου ζουν στο φυσικό τους περιβάλλον οι σπάνιοι πίθηκοι με την κόκκινη πλάτη.
Πολύ λίγα πάρκα μπορούν να «καυχηθούν» ότι βρίσκονταισε παράκτια τοποθεσία, όμως στο πάρκο αυτό υπάρχει ηδυνατότητα καταδύσεων, σερφ και άφθονου ψαρέματος.
Και αν κανείς ζεσταθεί ύστερα από μια επίσκεψη στο τροπικό δάσος, τίποτα δεν είναι καλύτερο από το να βουτήξει στην αναζωογονητική θάλασσα με τα σμαραγδένια νερά.

Ένας προορισμός που τον χαρακτηρίζουν τα μεγαλειώδη, μαγευτικά και ακαταμάχητα γοητευτικά τοπία. Αντικρουόμενα στοιχεία - πάγος και φωτιά - συνθέτουν μια απέριττη, άγρια, ακατέργαστη και επιβλητική ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η Ισλανδία, η "χώρα των πάγων",το δεύτερο μεγαλύτερο νησί και η πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, είναι από τη φύση καταδικασμένη στην απομόνωση: τα πιο κοντινά της μέρη είναι η Γροιλανδία που απέχει 290 km, τα νησιά Φερόες (420 km) και η Σκωτία (800 km), ενώ από την ηπειρωτική Ευρώπη η κοντινότερη χώρα είναι η Νορβηγία που απέχει 970 km.Μια "νέα γη" που ξεπήδησε από τους ατμούς και τη λάβα και τροφοδότησε τους θρύλους των Βίκινγκς. Μια χώρα περίφημη για την παρθένα φύση της και τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της χαρακτηριστικά: θερμές πηγές, μεγαλοπρεπείς παγετώνες, ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια, χιονοσκεπή βουνά, θερμοπίδακες (γκέιζερ), παγωμένες θάλασσες, ονειρικές λίμνες, ορμητικά ποτάμια, βροντώδεις καταρράκτες, απόκρημνα βράχια, βαθιές κοιλάδες, δαντελωτές ακτογραμμές, πολυσχιδή φιόρδ,σουρεαλιστικοί σχηματισμοί λάβας... Πέρα από αυτά όμως, είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία, λογοτεχνία και λαϊκές παραδόσεις.
Το ταξίδι μας είναι αφιερωμένο στο μυστήριο της χώρας αυτής, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα εκπληκτικό ταξίδι στη βορειότερη άκρη της Ευρώπης, που προσφέρει εικόνες αναπάντεχης ομορφιάς και συναρπαστικές εμπειρίες.

Μια χερσόνησος σε σχήμα καρδιάς στα βορειοδυτικά της Κροατίας, τόσο «ιταλική» που μοιάζει να έχει αποκοπεί από την αντίπερα όχθη της Αδριατικής.

Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο και όχι χωρίς καλό λόγο. Πρόκειται για μια πανέμορφη γωνιά της χώρας με καταπράσινα τοπία, παραδοσιακά χωριά, μεσαιωνικούς οικισμούς, απέραντους αμπελώνες και ελαιώνες και ανθρώπους με μεσογειακό ταπεραμέντο, που δικαίως κάποιοι την αποκαλούν «Τοσκάνη της Κροατίας».

Πλήθος αρχαιολογικών χώρων, κάστρων, αρχαίων θεάτρων και άλλων κτισμάτων από την εποχή των Ρωμαίων και μετά, βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη χερσόνησο.

Το Πόρετς είναι μια ρωμαϊκή πόλη στην οποία βρίσκεται η περίφημη Ευφρασιανή Βασιλική του 6ου Μ.Χ. αιώνα -μνημείο ΟΥΝΕΣΚΟ - και πλήθος βενετσιάνικων κτηρίων από την εποχή της ενετικής κυριαρχίας. Το Ρόβινι, ένα πρώην ψαροχώρι με μια εκπληκτική παλιά πόλη, έχει αέρα κοσμοπολίτικου θέρετρου, το Γκρόζνιαν είναι το καλλιτεχνικό κέντρο της περιοχής με αμέτρητες γκαλερί και εργαστήρια χειροτεχνίας, ενώ η Πούλα, η μεγαλύτερη πόλη της χερσονήσου, διαθέτει ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα αρχαία αμφιθέατρα στον κόσμο που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.

Τέλος, η Ίστρια δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας κορυφαίος γαστρονομικός προορισμός με εξαιρετική κουζίνα υψηλών προδιαγραφών, βασικά υλικά της οποίας είναι τα φρέσκα θαλασσινά, το ντόπιο αγνό παρθένο ελαιόλαδο και τα παγκόσμιας κλάσης κρασιά.

Εδώ, βρίσκονται μερικές απ' τις πιο ψηλές κατακόρυφες πλαγιές του πλανήτη. Σε όλες, δεκάδες πρόβατα βόσκουν ανέμελα, αφού η ονομασία «φερόε» προέρχεται από την αρχαία νορβηγική λέξη που σημαίνει «πρόβατο». Γι' αυτό και επισήμως θεωρούνται τα «Νησιά των Προβάτων». Μάλιστα, η τελευταία απογραφή πληθυσμού έδειξε ότι στα Φερόε ζουν πιο πολλά πρόβατα από ό,τι άνθρωποι. Άλλωστε, τα βλέπει κανείς παντού: στους αγρούς, στην πόλη, στους δρόμους, στα βουνά, στη θάλασσα... 

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

Βρίσκεται μέσα στη Σαχάρα, σε ένα αχανές οροπέδιο στη νοτιοανατολική Αλγερία, και είναι ένα απίστευτο εθνικό πάρκο χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Περιλαμβάνει αρχαιολογικό χώρο, καταφύγιο βιόσφαιρας με κυπαρίσσια και μυρτιές της ερήμου και άλλα ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας υπό εξαφάνιση και ένα πανόραμα γεωλογικών σχηματισμών που μοιάζει με πίνακα abstrait ζωγραφικής ή παράξενο σεληνιακό τοπίο. Επίσης διαθέτει μία από τις πιο σημαντικές ομάδες προϊστορικών σπηλαίων στον κόσμο, που καλύπτουν έκταση μεγαλύτερη των 72.000 τ.χλμ. Αυτά έχουν ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής.
Ο αρχαιολογικός χώρος εντοπίστηκε το 1910 στα βράχια και περιλαμβάνει προϊστορική ζωγραφική και χαρακτική. Μιλάμε για περίπου 15.000 απεικονίσεις, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, που χρονολογούνται από την πρώιμη Νεολιθική εποχή στο τέλος της τελευταίας περιόδου των Παγετώνων κατά την οποία η Σαχάρα ήταν ακόμη μία… κατοικήσιμη σαβάνα. Συγκεκριμένα οι ζωγραφιές και τα χαρακτικά, σύμφωνα με τη μελέτη των σχετικών ιζημάτων, είναι ηλικίας από 9.000-12.000 ετών. Τα θέματά τους δείχνουν μεγάλα άγρια ζώα, όπως αντιλόπες και κροκόδειλους, κοπάδια βοοειδών και ανθρώπους που κυνηγούν και χορεύουν. 
Η οροσειρά που περιλαμβάνει τα σπήλαια, τα ζωγραφισμένα βράχια και τον βιότοπο αποτελείται κυρίως από ψαμμίτη με αποχρώσεις που ποικίλουν από το μαύρο έως το θαμπό κόκκινο. Επίσης λόγω της διάβρωσης του πετρώματος στην περιοχή σχηματίζονται περίπου 300 φυσικές αψίδες στους βράχους και πολλά χρωματιστά και περίτεχνα ανάγλυφα στο έδαφος. Λόγω του υψομέτρου και των υδατοστεγών ιδιοτήτων του ψαμμίτη, η βλάστηση στο πάρκο είναι έντονη, εν αντιθέσει με τη γύρω ερημική περιοχή. Περιλαμβάνει διάσπαρτη δασική έκταση απειλούμενων προϊστορικών ενδημικών ειδών όπως το κυπαρίσσι και η μυρτιά της Σαχάρας στα υψηλότερα τμήματα του ανατολικού μισού της οροσειράς − εκεί εκτείνεται ο βιότοπος. Οι απειλούμενοι πληθυσμοί του προϊστορικού κροκόδειλου της Δυτικής Αφρικής που βλέπουμε στα χαρακτικά ζούσαν στο Τασιλί ν'Ατζέρ μέχρι τον 20ό αιώνα. Σήμερα εξακολουθούν να κατοικούν στο οροπέδιο, αιγοπρόβατα μουφλόν, τα οποία είναι το μοναδικό είδος μεγαλύτερων θηλαστικών που απεικονίζονται στους βράχους.
Η μελέτη όλου αυτού του φυσικού πλούτου και η καταγραφή των προϊστορικών χαρακτικών είναι ακόμα σε εξέλιξη. Η πληροφόρηση που έχουμε είναι σχετικά περιορισμένη. Ωστόσο κάθε επαφή με αυτή την υπέρκοσμη ομορφιά κόβει την ανάσα στους τυχερούς επισκέπτες.  Ταυτόχρονα γεωλόγοι, αρχαιολόγοι, φυσιοδίφες, ιστορικοί τέχνης ερευνούν, μελετούν και καταγράφουν. Ένα πράγμα μόνο μπορούμε να πούμε με σιγουριά: αυτός ο πλανήτης κρύβει θαύματα!

Ιδρύθηκε και οικοδομήθηκε από το μηδέν γύρω στο 100 μ.Χ. κατ’ εντολή του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού και ονομάζεται Τιμγκάντ. Η πλήρης ρωμαϊκή ονομασία της ήταν Colonia Marciana Ulpia Traiana Thamugadi. Ο Τραϊανός τη βάφτισε έτσι προς τιμήν της μητέρας του, Μαρσίας, της μεγαλύτερης αδελφής του, Ουλπίας Μαρσιάνας, και του πατέρα του, Μάρκου Ούλπιου Τραϊανού.
Σήμερα η Τιμγκάντ έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο και καλύτερα σωζόμενο δείγμα ρωμαϊκής ρυμοτομίας και πολεοδομίας στον κόσμο! Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι ολόκληρη η πόλη ήταν καλυμμένη για αιώνες από στρώμα άμμου ύψους ενός μέτρου, μέχρι την ανασκαφή της το 1881. Και φυσικά εννοείται πως αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Αρχικά χτίστηκε πάνω σε μία εύφορη γεωργική περιοχή ως στρατιωτική αποικία που προοριζόταν για προπύργιο εναντίον των Βερβέρων. Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι ρωμαίοι βετεράνοι των παρθικών εκστρατειών, στους οποίους χορηγήθηκε αποικιακή γη σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους στον ρωμαϊκό στρατό. Πάντως οι πρώτοι αιώνες ήταν ειρηνικοί. Τον 3ο η Τιμγκάντ έγινε κέντρο χριστιανικής δραστηριότητας και τον 4ο εξελίχθηκε σε δονατιστικό καταφύγιο. Εκεί συνέρρεαν πεπτωκότες χριστιανοί – ο δονατισμός υπήρξε εκκλησιαστικό σχίσμα της Βορείου Αφρικής, που υποστήριζε την επιστροφή των χριστιανών οι οποίοι για να αποφύγουν τα ρωμαϊκά βασανιστήρια αρνήθηκαν επισήμως τη χριστιανική πίστη… Τον 5ο αιώνα όμως ήρθαν τα δύσκολα. Η Τιμγκάντ λεηλατήθηκε από τους Βανδάλους και τους Βέρβερους και άδειασε εντελώς. Το 535, ο βυζαντινός στρατηγός Σολομών τη βρήκε εγκαταλειμμένη και την κατέλαβε. Επί βυζαντινής κυριαρχίας η πόλη ξαναγέμισε ζωή και γνώρισε μία τρίτη ακμή, η οποία όμως μάλλον διεκόπη τον 8ο αιώνα με την επέλαση των Αράβων. Από τότε εξαφανίστηκε παντελώς από τον ιστορικό χάρτη, μέχρι να χτυπήσει πάνω στις πέτρες της η αρχαιολογική σκαπάνη τον 19ο αιώνα. Τι συνέβη στο μεταξύ; Κανείς δεν ξέρει!
Το σίγουρο είναι πως με την επέκταση της Σαχάρας ερημοποιήθηκε, θάφτηκε κάτω από την άμμο και διατηρήθηκε άρτια. Έτσι σήμερα μπορούμε να αντικρύσουμε αυτό το θαύμα αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Κοιτάζοντας την από ψηλά, αλλά και περπατώντας την αντιλαμβανόμαστε πως είναι χτισμένη σε σχήμα ορθογώνιο πάνω στη διασταύρωση έξι δρόμων. Είναι περιτειχισμένη, αλλά όχι οχυρωμένη. Αρχικά είχε σχεδιαστεί για πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκων, αλλά γρήγορα επεκτάθηκε και έξω από το πρώτο ρυμοτομικό ορθογώνιο με πιο χαλαρά οργανωμένο τρόπο. Τη διασχίζουν δύο μεγάλες οδοί που τέμνονται σε σταυρό: η decumanus maximus (ανατολή - δύση) και η cardo (βοράς - νότος). Και οι δύο περιβάλλονται από κορινθιακές κιονοστοιχίες. Αμέσως μετά τη διασταύρωση η cardo καταλήγει στο forum δηλαδή στην αγορά. Στο δυτικό δε άκρο της decumanus ορθώνεται η Αψίδα του Τραϊανού, μία αψίδα θριάμβου, ύψους 12 μέτρων, η οποία αποκαταστάθηκε εν μέρει το 1900. Στην αρχαία πόλη υπάρχει επίσης ένα θέατρο 3.500 θέσεων, σε άριστη κατάσταση, το οποίο χρησιμοποιείται για σύγχρονες παραστάσεις. Σώζονται ακόμη ο ναός του Καπιτωλίου που μοιάζει με το Πάνθεον στη Ρώμη, τέσσερα λουτρά και η βιβλιοθήκη.
Για τη βιβλιοθήκη, ξέρουμε σίγουρα πως ήταν δώρο του Ιούλιου Κουιντιανού Φλάβιου Ρογατιανού προς τον ρωμαϊκό λαό και ότι η κατασκευή μαζί με τον εξοπλισμό της κόστισαν 400.000 σηστέρτια. Άλλα στοιχεία για τον ευεργέτη δεν είναι γνωστά οπότε η ακριβής χρονολόγησή της είναι αδύνατη. Οι μελετητές ωστόσο την τοποθετούν μεταξύ 3ου και 4ου αιώνα. Η βιβλιοθήκη έχει κι αυτή σχήμα ορθογώνιο. Φαίνεται πως περιελάμβανε αναγνωστήριο με τραπέζια ανάγνωσης και επιδαπέδιες βιβλιοθήκες, επιτοίχιες ραφιέρες με πλάτη, πλαϊνά και πόρτες, αίθουσα διαλέξεων και χώρο αρχείου. Εκτιμάται δε ότι εκεί μπορούσαν να φυλαχθούν περί τους 3.000 παπύρους.
Αυτά είναι τα κυριότερα αξιοθέατα της ρωμαϊκής πόλης του Τραϊανού. Επειδή όμως η ζωή συνεχίστηκε και μετά τους Ρωμαίους, βλέπουμε σ’ αυτή την ιστορική βόλτα μας, κάπου στα περίχωρα, μια τετράγωνη εκκλησία με κυκλική κόγχη που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή στην βυζαντινή πλέον ακμή της. Και νοτιοανατολικά φαίνεται επίσης ένα μεγάλο βυζαντινό φρούριο. Αυτό όπως δείχνουν οι εξελίξεις… δεν της φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο.

«Κάθε μέρα βλέπεις κάποιον που ξέρεις ότι διαπράττει ένα σοβαρό έγκλημα, το οποίο πλήττει εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τον δικάσεις ούτε να τον καταγγείλεις στην Αστυνομία επειδή αυτός είναι ο ίδιος ο νόμος της χώρας. Θα παραμείνεις σιωπηλός και θα τον αφήσεις να διαπράττει το έγκλημά του ή θα κάνεις κάτι για να τον σταματήσεις;». Αυτά είπε ο Δημήτρης Τσαφέντας όταν συνελήφθη για τη δολοφονία του αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, πρωθυπουργού της Νοτίου Αφρικής Χέντρικ Φέρβερντ, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966.
Λίγο νωρίτερα, εκείνη την ημέρα, ο Φέρβερντ, ο πρώτος μη Μπόερ πρωθυπουργός, είχε ανέβει στο βήμα της Βουλής. Ο Τσαφέντας, ως κλητήρας του κτιρίου (προσλήφθηκε λίγους μήνες νωρίτερα, μάλλον γι αυτόν τον σκοπό), πήγε να του αφήσει ένα ποτήρι νερό. Μόλις άφησε το ποτήρι πάνω στο βήμα, έβγαλε από την κάλτσα του ένα μαχαίρι και δολοφόνησε με τέσσερα χτυπήματα τον πρωθυπουργό. Αρχικό σχέδιο ήταν να τον πυροβολήσει με περίστροφο και μετά να διαφύγει. Ωστόσο δεν κατάφερε να βάλει το περίστροφο μέσα στο κτίριο κι έτσι ακολούθησε το δεύτερο πλάνο που ήταν τον μαχαιρώσει και να παραδοθεί.
Ο Δημήτρης Τσαφέντας γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1918 στη Μοζαμβίκη. Πατέρας του ήταν ο Μιχάλης Τσαφέντας ή Τσαφεντάκης από τα Χανιά της Κρήτης και μητέρα του ήταν η Αμέλια Γουίλιαμς, μιγάδα από την Μοζαμβίκη. Από τα δεκάξι του άρχισε να δουλεύει όπου έβρισκε για τα προς το ζην. Τη δεκαετία του 1930 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Νοτίου Αφρικής. Περίπου τότε μπάρκαρε σε υπερωκεάνια αλλά άρχισε να εμφανίζει ψυχωτικά επεισόδια, με αποτέλεσμα, για σύντομα χρονικά διαστήματα, να νοσηλεύεται σε διάφορες χώρες. Μεταξύ άλλων έμεινε για έξι μήνες στη Νήσο Έλις στη Νέα Υόρκη όπου του διαγνώστηκε σχιζοφρένεια. Όταν εν συνεχεία εγκαταστάθηκε και πάλι στη Νότια Αφρική μιλούσε ήδη οκτώ γλώσσες οπότε εργάστηκε ως μεταφραστής.
Σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους του Απαρτχάιντ, ο Τσαφέντας ήταν λευκός. Όμως επειδή είχε σκούρο δέρμα αντιμετώπιζε συνεχώς ρατσιστικά σχόλια και κοροϊδίες. Ως λευκός απαγορευόταν να παντρευτεί γυναίκα μη λευκή, έτσι κάποια στιγμή ο Τσαφέντας ζήτησε να καταχωρηθεί ως «έγχρωμος», προκειμένου να παντρευτεί τη μιγάδα φίλη του, ωστόσο η αίτησή του απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό μάλλον τον κλόνισε ιδιαίτερα και σε συνδυασμό με την άθλια κατάσταση που έβλεπε γύρω του στη χώρα λόγω του απαρτχάιντ άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να αναλάβει μία κάποια δράση… με τη γνωστή τελικά κατάληξη της 6ης Σεπτεμβρίου 1966.
Αμέσως μετά τη σύλληψή του εκείνη την ημέρα, άρχισαν οι ανακρίσεις. «Ήθελα να δω μία κυβέρνηση που να εκπροσωπεί όλο τον λαό της Νότιας Αφρικής. Η Εθνικιστική Κυβέρνηση δεν το κάνει αυτό και ήθελα να δω μια αλλαγή. Δεν σκέφτηκα τις συνέπειες για μένα, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ήμουν τόσο αηδιασμένος από τη ρατσιστική πολιτική που απλώς αποφάσισα να δολοφονήσω τον πρωθυπουργό» δήλωσε στους ανακριτές.
Φυσικά δεν έλειψαν και τα βασανιστήρια. Καθημερινά ηλεκτροσόκ. Απομόνωση χωρίς κρεβάτι και ρούχα, ξαπλωμένος στο τσιμέντο και με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες. Ξύλο και κλωτσιές. Πλαστική σακούλα στο κεφάλι και ταυτόχρονη ρήψη νερού για να δημιουργείται το αίσθημα της ασφυξίας. Μετά την πρώτη εβδομάδα εφαρμόστηκε και η εικονική κρεμάλα. Με κλειστά μάτια και χειροπέδες τον έβαζαν να πατήσει σε μια καρέκλα, του περνούσαν μια θηλιά και έσπρωχναν την καρέκλα. Ο Τσαφέντας έμενε για λίγο κρεμασμένος αλλά προτού εκπνεύσει έκοβαν τη θηλιά και έπεφτε στο πάτωμα… Δεν άλλαξε όμως ποτέ την αρχική ομολογία του.
Στο δικαστήριο αστυνομικοί κατέθεσαν πως κατά την ανάκριση είχε αναφέρει ότι μέσα στη κοιλιά του είχε ένα σκουλήκι που του μιλούσε... Με βάση αυτή τη μαρτυρία, ο δικαστής αποφάνθηκε πως ο Τσαφέντας ήταν σχιζοφρενής και θεωρήθηκε αθώος για το έγκλημα της δολοφονίας. Φυλακίστηκε με έναν νόμο που επέτρεπε μόνο στον πρόεδρο της χώρας να διατάξει την απελευθέρωσή του, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Έτσι πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του έγκλειστος παρόλο που δεν είχε καταδικαστεί ως εγκληματίας. Το κελί του βρισκόταν ακριβώς δίπλα από ένα δωμάτιο ομαδικών εκτελέσεων δι’απαγχονισμού. Οι κραυγές και ο ήχος της κρεμάλας κλόνισαν τα νεύρα του, με αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει διαρκώς στα ψυχιατρεία των φυλακών.
Ο ίδιος δεν μετάνιωσε ποτέ για την πράξη του. Το 1994 φέρεται να είπε σε δύο έλληνες ιερείς που τον επισκέφθηκαν: «ένοχος είσαι όχι μόνο όταν διαπράττεις ένα έγκλημα, αλλά και όταν δεν κάνεις τίποτα για να το εμποδίσεις εφόσον σου δίνεται η ευκαιρία».