fb

Εμπειρίες

EXPLORING PAPUA by VERSUS (Παπούα)

Ας ξεκινήσουμε με ένα στοιχείο συνταρακτικό: Στην Παπούα-Νέα Γουινέα πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη όλες οι φυλές. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη έγινε το 1984.

Το νησί της Παπούα βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Όπως όλες οι ιστορίες αποικιοκρατίας. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, και ο λόγος που αποτελεί έναν ταξιδιωτικό προορισμό-φετίχ, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Τα τροπικά δάση της Παπούας-Νέας Γουινέας (που είναι ο προορισμός αυτού του πολύ ιδιαίτερου ταξιδιού που οργανώνει το Versus Travel) παραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Τους οποίους θα γνωρίσουμε, χάρη στην εκτεταμένη έρευνα του Versus Travel. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας διαβιούν πρωτόγονα και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Επιβάλλουν την παρουσία τους και τη διαφορετικότητά τους και υποδέχονται τους (όχι πολλούς) επισκέπτες του νησιού τηρώντας τα δικά τους πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.

Άρα το ταξίδι μας εκεί, καθίσταται αυτομάτως μια γνήσια εμπειρία, τόσο μοναδική, όσο και η αληθινή ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο οι εκπλήξεις που μας περιμένουν είναι πολλές! Και πολλές από αυτές συνδέονται με τον δυτικό πολιτισμό, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Για παράδειγμα οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει εκεί, το πρώτο δείγμα καπιταλιστικής κοινωνίας, ήδη από τη λίθινη εποχή. Επίσης τα ξύλινα γλυπτά των ιθαγενών, αποτελούν γνήσια και πανέμορφα δείγματα μοντέρνας τέχνης και εκτίθενται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Τα κολιέ από μαργαριτάρια, στολίζουν τους λαιμούς ανδρών και γυναικών εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού έρθουν στη Δύση. Από την άλλη, μέχρι πρόσφατα, αρκετές φυλές της χώρας επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό. Οι ημέρες που θα περάσουμε λοιπόν στην Παπούα-Νέα Γουινέα θα είναι ένα διαρκές ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, από αυτά που σου αλλάζουν άρδην την κοσμοθεωρία.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για τη χώρα. Η Παπούα-Νέα Γουινέα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος (από το 1975) που ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι. Οι εθνικές γλώσσες είναι τρεις: τα αγγλικά, που τα μιλάνε λίγοι, τα χίρι μότου, επίσης λίγοι και τα τοκ πίτζιν, που τα χρησιμοποιούν στη βουλή, στα σχολεία και στις διαφημίσεις. Γενικώς οι γλώσσες (όχι διάλεκτοι) ξεπερνούν τις 750. Κάθε φυλή έχει τη δική της. Υπολογίζονται περίπου 7.000 ομιλητές ανά καθεμία γλώσσα και διάλεκτο. Και οι φυλές ξεπερνούν τις 800! Ως εκ τούτου εθνικό σύνθημα στη χώρα είναι το (και πάλι) επίκαιρο, για την… πολιτισμένη εποχή μας: «Unity in diversity». Σε ελεύθερη μετάφραση «διαφορετικοί και ενωμένοι».

Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας (ξεπερνούν τα 8,7 εκατομμύρια) ασχολούνται με τη γεωργία με πρωτόγονα μέσα, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στο ταξίδι μας εκεί θα τους δούμε να καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Το 82% των κατοίκων ασχολούνται με αυτούς τους τομείς αλλά παραδόξως, βάσει του εθνικού Συντάγματος, μόνο το 3% της γης που καλλιεργείται ανήκει στους καλλιεργητές. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.294 δολάρια όταν το αντίστοιχο ελληνικό είναι 27.820 δολάρια.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει και πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως ο χρυσός, ο χαλκός, ο άργυρος, το κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Ποιοι τα εκμεταλλεύονται αυτά; Οι γνωστές μεγάλες ξένες εταιρείες. Α, και κάτι ακόμη: το οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο. Ασφαλτοστρωμένες είναι κυρίως οι πόλεις. Στα βουνά και στις πεδιάδες, κυκλοφορούν τεράστια 4Χ4 σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και βασικά οι μετακινήσεις μας θα γίνονται με αεροπλάνο. Ευρέως χρησιμοποιούνται τα μικρά αεροπλάνα των ιεραποστολών. Ειδικά γι αυτά έχουν κατασκευαστεί αεροδιάδρομοι, σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές. Ναι, μέσα σε αυτά τα αεροπλάνα, καθώς θα απογειωνόμαστε και θα προσγειωνόμαστε στις ζούγκλες και στις σαβάνες, θα αισθανθούμε λίγο σαν μικροί… Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί (1900-1944). Αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του ταξιδιού μας!

Θα συναντήσουμε λοιπόν πολλές ιεραποστολές. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών της χώρας είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι περισσότεροι, ωστόσο, στην καθημερινότητά τους, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με προχριστιανικές και δικές τους παραδοσιακές πρακτικές. Κατά κύριο λόγο, όπως θα δούμε γνωρίζοντας τους κατοίκους, πιστεύουν στα πνεύματα, στη Δύναμη, στη μαγεία. Στα σπίτια τους, αντί για εικόνες έχουν ζωγραφισμένα και σκαλισμένα κρανία των προγόνων τους. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα γεγονότα κάνουν θυσίες ζώων (στις αγροτικές περιοχές, γουρουνιών), για να ζητήσουν εύνοια από τα πνεύματα. Φυσικά οι προλήψεις δίνουν και παίρνουν!

Πέρα από τους ανθρώπους, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας, το οποίο στο ταξίδι μας θα εξερευνήσουμε ενδελεχώς, είναι η φύση. Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος και παρουσιάζει μεγάλη διαφοροποίηση. Για παράδειγμα στα βουνά θα συναντήσουμε τροπικά δάση με αλπικά φυτά! Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, θα δούμε σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Και βέβαια αναλόγως με τη χλωρίδα πάει και η πανίδα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι ο πλούτος σε παραδείσια πουλιά. Η Παπούα είναι η πατρίδα τους. Είναι ο παράδεισος των bird-watchers! Κι αν δεν είσαι, πηγαίνοντας εκεί, από την πρώτη μέρα, θα γίνεις…

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, άρα υγρό και θερμό, με μέση θερμοκρασία τους 28ο C. Αλλά επειδή εμείς θα ανεβοκατεβαίνουμε στα βουνά, θα βρούμε και χαμηλότερες θερμοκρασίες.

Γενικώς σε αυτό το νησί, το οποίο θα καλύψουμε αεροπορικώς από νότο προς βορρά και από ανατολή προς δύση, θα δούμε τα πάντα! Δεν θα δούμε πολλά ρούχα, διότι οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σώματά τους αντί να τα ντύνουν. Δεν θα δούμε τρακτέρ, διότι οι αγρότες χρησιμοποιούν παλαιολιθικού τύπου εργαλεία στα χωράφια.  Δεν θα δούμε μουσεία και συναυλιακούς χώρους, διότι η ξυλογλυπτική και η μουσική είναι τέχνες της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πιθανώς γοήτευσαν τον μεγάλο συλλέκτη και μεγιστάνα Μάικλ Ροκφέλερ, ο οποίος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφτασε μέχρι την Παπούα για να ανακαλύψει τον πολιτισμό της και χάθηκε μέσα στα ποτάμια της. Εικάζεται ότι μπορεί να έπεσε θύμα κανιβαλισμού… Αλλά υπάρχει και άλλη μία ιστορία εξερεύνησης, η οποία μάλιστα σώζεται βιντεοσκοπημένη… Το 1930, ο νεαρός αυστραλός Μάικλ Λέι, απελπισμένος από το Κραχ, ξεκίνησε με ένα αεροπλάνο και μία κινηματογραφική κάμερα, για να αποδείξει ότι υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στην, μέχρι τότε ανεξερεύνητη, ενδοχώρα του νησιού και να πείσει τυχόν χρηματοδότες να τον βοηθήσουν να τα εξορύξει. Φτάνοντας εκεί, βρέθηκε σε μία απίστευτη κοιλάδα μέσα στα βουνά, η οποία κατοικούνταν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έβαλε μπροστά την κάμερα και άρχισε το γύρισμα. Ο τίτλος αυτού του αυτοσχέδιου ντοκιμαντέρ είναι «Η πρώτη συνάντηση».

Εμείς θα πάμε σε αυτή την κοιλάδα και θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους που την κατοικούν. Κάπως έτσι θα γίνει και η δική μας «συνάντηση» με την Παπούα-Νέα Γουινέα.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια

Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

 

περισσότερα

Μάγιας

Εξωτερικά χαρακτηριστικά των Μάγιας και μυστικά «ομορφιάς»
Οι Μάγιας είχαν στραβά πόδια, αφού, όταν ήταν μικροί, οι μανάδες τους τούς κουβαλούσαν καβάλα στο πίσω μέρος του σώματος τους. Καμάρωναν για το γεγονός ότι ήταν αλλήθωροι. Αυτό γινόταν επειδή  οι μητέρες τους, κατά την παιδική τους ηλικία, τους  κρεμούσαν ένα κουρελάκι που έφτανε μέχρι τη μέση των φρυδιών. Καθώς αυτό κουνιόταν, οι μικροί Μάγιας ύψωναν συνέχεια τα μάτια και έτσι κατέληγαν να μένουν αλλήθωροι. Είχαν πλακουτσωτά κεφάλια και μέτωπα, κατόρθωμα και αυτό των μανάδων τους. Μεγάλη τέχνη…! Τέσσερις με πέντε ημέρες μετά τη γέννα τεντώνανε το μωρό σε ένα μικρό κρεβάτι φτιαγμένο από ραβδάκια και εκεί, μπρούμυτα, του βάζανε το κεφάλι ανάμεσα σε δυο σανίδες, τη μια στο ινίο και την άλλη στο μέτωπο πιέζοντάς το πολύ δυνατά. Το είχαν εκεί να υποφέρει για μερικές μέρες, έτσι ώστε να μείνει το κεφάλι πλακουτσωτό, χαρακτηριστικό που είχαν όλοι τους.  Τρυπούσαν επίσης τα αυτιά των παιδιών, όπως έκαναν και οι γονείς τους.
Οι Ινδιάνες του Γιουκατάν δεν καλλωπίζονταν στο πρόσωπο, γιατί το θεωρούσαν ελαφρότητα. Είχαν τη συνήθεια να πριονίζουν τα δόντια τους , ώστε να τους δίνουν πριονωτή μορφή. Αυτήν τη δουλειά την έκαναν γριές, λιμάροντας τα δόντια με πέτρες και νερό. Οι Ινδιάνες τρυπούσαν τις μύτες τους στο τρυφερό κομμάτι που χωρίζει τα ρουθούνια αναμεταξύ τους και έβαζαν στην τρύπα μια κεχριμπαρένια πέτρα ως στολίδι. Στα  παιδιά τρυπούσαν τ’ αυτιά προκειμένου να φοράνε  κρίκους ή τους τα χαράζανε με βαθιές οδοντώσεις όταν τα προόριζαν για θυσίες. Οι άνδρες δεν είχαν γένια, καθώς, όπως έλεγαν, οι μανάδες τούς έκαιγαν το πρόσωπό τους με ζεματιστά πανιά, όταν ήταν παιδιά, ώστε να αποτρέπουν την τριχοφυία. Όλοι οι άντρες χρησιμοποιούσαν καθρέφτες  οι γυναίκες πάλι όχι. Συνήθιζαν, επίσης, να βάφουν το πρόσωπό τους κόκκινο για να δείχνουν πολύ άσχημοι, κάτι , όμως, για το οποίο καμάρωναν. Τους άρεσε να διακοσμούν το κορμί τους με μελάνι και χάραζαν απαλά τις ζωγραφιές πάνω τους, έτσι ώστε με το αίμα να μένουν σημάδια στο κορμί. Συνήθιζαν, μάλιστα, να χλευάζουν όσους δε διακοσμούσαν το κορμί τους.

Βασικές διατροφικές συνήθειες των Μάγιας
Το καλαμπόκι αποτελούσε τη βασική τροφή των Μάγιας. Το έβαζαν από το βράδυ στον ασβέστη μαζί με νερό. Με αυτόν τον τρόπο το πρωί ήταν μαλακό, μισοψημένο και ξεφλουδισμένο. Το άλεθαν και το έτρωγαν. Για τους οδοιπόρους ήταν μοναδική τροφή, γιατί μπορούσε να διατηρηθεί για  μήνες. Κάποιες φορές το  έλιωναν σε κούπα και το έπιναν ή έβγαζαν από αυτό το ζουμί του (γάλα) και το έπηζαν στη φωτιά. Το ρόφημα αυτό το έπιναν ζεστό για πρωινό, ενώ το περίσσευμά του το έπιναν μέσα στην ημέρα αντί για νερό.  Έτρωγαν  φαγητά μαγειρευτά από όσπρια και κρέας άγριων ή οικόσιτων πουλιών.  Αν δεν είχαν, όμως, κρέας έφτιαχναν σάλτσες με πιπέρι και όσπρια. Οι άντρες συνήθιζαν να τρώνε χωριστά από τις γυναίκες.

Διασκέδαση με κρασί και μιμήσεις
Οι ινδιάνοι του Γιουκατάν ήταν πρόσχαροι άνθρωποι. Έπιναν και γλεντούσαν με πολύ κρασί που έφτιαχναν από μέλι, νερό και μια ρίζα δέντρου. Το κρασί αυτό γινόταν πολύ δυνατό. Ο τρόπος επιστροφής των ανδρών στο σπίτι μετά την οινοποσία ήταν ευθύνη των γυναικών. Η διασκέδασή τους είχε πολλά κωμικά στοιχεία και  βασιζόταν κυρίως στη μίμηση. Οι Ισπανοί πολλές φορές πλήρωναν για να παρακολουθήσουν τέτοιες μιμήσεις.
  Οι γιατροί των Μάγιας και τρόποι ίασης
Υπήρχαν χειρουργοί ή για να το πούμε σωστά, μαγγανευτές, οι οποίοι θεράπευαν με βότανα και πολλές δεισιδαιμονίες. Οι γιατροί θεραπεύανε με αφαιμάξεις που γίνονταν στο μέρος που πονούσε ο ασθενής.

Οι Μάγιας ως έμποροι
Το επάγγελμα στο οποίο έκλιναν περισσότερο οι Μάγιας ήταν αυτό του εμπόρου, καθώς μετέφεραν αλάτι, ρουχισμό και σκλάβους στη χώρα του Ουλούα και του Ταμπάσκο  ανταλλάσσοντάς τα με κακάο και πέτρινες χάντρες, που ήταν και το νόμισμά τους. Με αυτές αγόραζαν συνήθως σκλάβους αλλά και άλλες χάντρες, πιο  καλές και φινετσάτες, τις οποίες φορούσαν οι ηγεμόνες ως κοσμήματα στις εορτές.

Προτερήματα των Μάγιας
Οι Ινδιάνοι είχαν την καλή συνήθεια να βοηθιούνται μεταξύ τους σε όλες τις δουλειές. Στον καιρό της σποράς αυτοί που δεν είχαν δικούς τους ανθρώπους για να σπείρουν, μαζεύονταν ανά 20 άτομα περίπου και επιδίδονταν στη δουλειά. Τόσο έντονα συμμετείχαν, που δεν εγκατέλειπαν μέχρι να τελειώσουν.Στις επισκέψεις τους οι Μάγιας πάντα έφεραν μαζί τους δώρο ανάλογο της κοινωνικής τους  θέσης. Ο οικοδεσπότης ανταπέδιδε με άλλο δώρο.  Επίσης, οι Μάγιας ήταν πολύ ανοιχτοχέρηδες και φιλόξενοι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τους έπρεπε να απολαύσει τη φιλοξενία τους, να φάει και να πιει. Και αν δεν είχαν, έψαχναν στη γειτονιά.

Η σημασία του ονόματος
Τα ονόματα των γονέων περνούσαν  πάντα στους γιους και όχι στις κόρες. Τους γιους και τις κόρες τους, τούς αποκαλούσαν με το όνομα του πατέρα και της μητέρας  αυτό του πατέρα ως κύριο και αυτό της μητέρας ως επώνυμο. Έτσι, ο γιος του Τσελ και της Τσαν λεγόταν Νατσαντσέλ, που σημαίνει «ο γιος της τάδε και του δείνα». Αυτός είναι και ο λόγος που οι Ινδιάνοι έλεγαν πως οι συνονόματοι συγγενεύουν και όσοι έφεραν το ίδιο όνομα συμπεριφέρονταν σαν συγγενείς μεταξύ τους. Γι’ αυτό, όταν κάποιος που προερχόταν από άγνωστη φύτρα, βρισκόταν σε ανάγκη, προσέφευγε στο όνομα. Στην περίπτωση αυτή, αν υπήρχε κάποιος που έφερε το ίδιο όνομα με αυτόν, τον καλοδεχόταν και του συμπεριφερόταν με κάθε φιλευσπλαχνία. Τέλος, καμιά γυναίκα και κανένας άνδρας δεν παντρευόταν κάποιον ή κάποια με το ίδιο όνομα, γιατί θεωρούνταν μεγάλη ατίμωση.

Η ιεραρχία και η πολεμική των Μάγιας
Οι Μάγιας είχανε πάντα δυο αρχηγούς  ένα μόνιμο, που το αξίωμα του ήταν κληρονομικό , και έναν έκτακτο, που τον διάλεγαν κάθε τρία χρόνια με πολλές τελετές για να διοργανώσει τη γιορτή που γιόρταζαν πανηγυρικά το μήνα Παξ, δηλαδή στις δώδεκα Μαΐου. Αυτόν τον αποκαλούσαν Νακόν. Αυτός ήταν επίσης αρχηγός ενός δεύτερου σώματος στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων της θητείας του, ο Νακόν δεν μπορούσε να βρεθεί με γυναίκα ούτε και να φάει κρέας. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και τρεφόταν με ψαρικά και ιγκουάνας. Δεν επιτρεπόταν να μεθύσει αυτήν την περίοδο. Διατηρούσε τα σκεύη και τα συνεργά του ξεχωριστά στο σπίτι του, δεν τον υπηρετούσε γυναίκα και δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις  με το χωριό. Αφού περνούσαν τα τρία χρόνια, μπορούσε να ζήσει και πάλι όπως πριν. Αυτοί οι δυο αρχηγοί επιλαμβάνονταν τα του πολέμου. Σε κάθε χωριό  υπήρχαν επιλεγμένοι άντρες για οπλίτες που, όποτε υπήρχε ανάγκη ,προστρέχανε με τα όπλα τους. Αυτούς τους ονόμαζαν ολκάνες. Σε περιπτώσεις  μεγάλων εχθροπραξιών, όταν οι οπλίτες αυτοί δεν επαρκούσαν, συνέλεγαν επιπλέον άτομα, τα οποία μοιράζονταν μεταξύ τους οι δυο αρχηγοί. Όλοι μαζί , με οδηγό τους  μια ψηλή σημαία, έβγαιναν σιωπηλά από το χωριό για να ριχτούν στους εχθρούς τους. Οι μάχες γίνονταν  με δυνατές κραυγές και ωμότητα. 
Τελετές - ανθρωποθυσίες
Οι ιερείς ήταν οι τσιλάνες. Το λειτούργημα των ιερέων ήταν να εφαρμόζουν πρακτικά τις γνώσεις τους και να τις μεταδίδουν ,να καταδεικνύουν τα προβλήματα υγείας και τον τρόπο ίασής τους, να κηρύσσουν την έναρξη στις διάφορες εορτές, να κάνουν τις θυσίες και να τελούν τα μυστήρια.  Το λειτούργημα των τσιλάνες ήταν να δίνουν στο λαό τις απαντήσεις σε σχέση με τα δαιμόνια.Ο ιερέας είχε ως βοηθούς του τους τσάσες, τέσσερις γέροντες που εκλέγονταν για το σκοπό αυτό . Οι νακόνες είχαν να κάνουν με δυο λειτουργήματα : το ένα ήταν μόνιμο και ελάχιστα τιμητικό , καθώς ήταν αυτοί που «άνοιγαν» τα στήθη των ατόμων που θυσίαζαν. Το άλλο, πολύ τιμητικό, είχε να κάνει με την εκλογή τους στο αξίωμα του δεύτερου αρχηγού.
Για να προσδώσουν επισημότητα και δέος στις γιορτές τους οι Μάγιας θυσίαζαν aνθρώπους.  Ανθρωποθυσίες γίνονταν επίσης και σε περιπτώσεις συμφορών ή αναποδιών, όπου συνεισφέρανε όλοι προκειμένου να αγοραστούν σκλάβοι. Άλλοτε προσέφεραν από ευσέβεια τα παιδιά τους τα οποία μέχρι την ημέρα της εορτής τα πρόσεχαν πολύ.  Οι ανθρωποθυσίες που περιγράφονται είναι ιδιαιτέρως φρικιαστικές, αφού έκοβαν κομμάτια από το σώμα και τρυπούσαν ή έγδερναν σημεία των θυσιαζομένων. Σε περιπτώσεις μεγάλων κακών έκαναν φοβερότερες θυσίες βγάζοντας την καρδιά του θύματος, αφού προηγουμένως είχαν καλύψει το κεφάλι του και είχαν χρωματίσει το κορμί του γαλάζιο. Ανοίγοντας το αριστερό σημείο του στήθους , του έβγαζαν την καρδιά και έβαφαν με το αίμα της το πρόσωπο του δαιμονίου, ενώ παράλληλα όλοι χόρευαν γύρω από το νεκρό σώμα. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι στη συνέχεια  επιδίδοντο και σε κανιβαλισμό.
Πρέπει, όμως, να κατανοήσουμε το λόγο που οι Μάγιας έκαναν ανθρωποθυσίες. Ούτε βάρβαροι ήταν ούτε ανθρώπινο σώμα ήθελαν να τρώνε.  Η τελετουργία ήταν επανάληψη του θείου δράματος. Οι Μάγιας πίστευαν ότι οι δημιουργοί-θεοί της δυναστείας τους κατέστρεψαν τους «πρώτους ανθρώπους» που είχαν πέσει θύματα των αμαρτιών και των ελαττωμάτων τους. Και οι ίδιοι οι θεοί ,όμως, καταστράφηκαν στο καταστροφικό-αναγεννητικό έργο τους. Έτσι, με την τελετή της ανθρωποθυσίας πίστευαν ότι επιστρεφόταν στους ίδιους τους θεούς μέρος του εαυτού τους, πλουτίζονταν και ολοκληρώνονταν , κλείνοντας έτσι τον κύκλο της δημιουργίας τους με την ενσωμάτωση του ύψιστου δημιουργού μέσα στα κτίσματά του την ώρα της δημιουργίας. Πέρα από τις καθιερωμένες ημερομηνίες θυσιών, οι άνθρωποι έπρεπε να πληρώσουν το «χρέος» τους και όποτε ο θεός τους το θύμιζε με συμφορές, γιατί είχαν αμαρτήσει ξανά και δεν είχαν πια άλλη λύση πέρα από τη θέωση. Αυτό ήταν για τους Μάγιας η ανθρωποθυσία : μια δημιουργική καταστροφή. Η κατανάλωση κρέατος ήταν απλώς μια θεοφαγία και όχι ανθρωποφαγία. Όταν  το θύμα στη θυσία ήταν άνθρωπος, αποκτούσε τη μορφή των θεοτήτων. Γι ‘ αυτό και πρόσεχαν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά που έμελλε να θυσιαστούν, καθώς γι’ αυτούς ήταν θεοί. Γι’ αυτόν το λόγο συχνά ήταν τιμή για κάποιον να θυσιαστεί. Υπάρχουν μάλιστα και μαρτυρίες που λένε ότι, όταν έπαιζαν το γνωστό παιχνίδι με την μπάλα , ο νικητής θυσιαζόταν στους θεούς, ενώ σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες ήταν τιμή για το νικητή μαχών να θυσιαστεί. Πρέπει,βέβαια, να τονίσουμε ότι στην ουσία οι πηγές μας για τους Μάγιας προέρχονται από  τους Ισπανούς, μια και μας παραδίδονται ελάχιστες πηγές από τους ίδιους τους Μάγιας. Δεν αποκλείεται έτσι να έχουν φτάσει σε εμάς και υπερβολές από τους Ισπανούς, ίσως στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις δικές τους ιεροσυλίες και ασέλγειες στους λαούς της αμερικανικής ηπείρου. Εξάλλου, ο Χριστιανισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός που ακολούθησε  επέφερε και την ολοκληρωτική καταστροφή της φορητής πολιτιστικής κληρονομιάς των Μάγιας με εξαίρεση τεσσάρων ολιγοσέλιδων κωδίκων, οι οποίοι, άγνωστο πώς, διεσώθησαν. Πρόκειται για τους οι κώδικες της Δρέσδης, της Μαδρίτης, των Παρισίων και του Γκρόλιερ (Grolier). Από τους κώδικες αυτούς προέρχονται οι πληροφορίες περί αστρονομίας και ημερολογίων που μας διασώζονται. Μοναδικές άλλες πηγές αποτελούν το βιβλίο Πόπολ Βου (PopolVuh: Βιβλίο Συμβουλών) και τα βιβλία Τσιλάμ Μπαλάμ (ChilamBalam: Βιβλίο του Προφήτου Μπαλάμ). Το πρώτο χρονολογείται στη Μετακλασική περίοδο, περιλαμβάνει μυθιστορία της φυλής των Κιτσέ (Quiché) και προέρχεται από τα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑΣ ΚΑΙ
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 2012
Το πρώτο ημερολόγιο των Μάγιας
1 έτος Τσολκίν = 260 ημέρες
Ο θεμέλιος λίθος του κεντροαμερικάνικου ημερολογιακού συστήματος είναι το Τzolkin των 260 ημερών (προφέρεται τσολ-κιν και προέρχεται από τον όρο των Μάγιας chol-qih ή αλλιώς «μέτρημα ημερών»). Αποτελείται από 13 αριθμούς και 20 σύμβολα ημερών. Κάθε σύμβολο έχει ένα αμφίσημο νόημα με πολλά επίπεδα γλωσσικών λογοπαιγνίων και μεταφυσικών αναφορών, τα οποία προσφέρουν μια πλούσια βάση για τους ιερείς των Μάγιας, ώστε να υφαίνουν τις ερμηνείες τους.
Γιατί οι Μάγιας επέλεξαν τον αριθμό 260
1Ος  Λόγος : Ανθρώπινοι κύκλοι
Πρώτον, οι χρονομέτρες των Μάγιας (ιερείς που μετρούν τα ημερήσια ζώδια), λένε ότι οι 260 ημέρες βασίζονται στην περίοδο της ανθρώπινης κύησης ( 9 δικοί μας μήνες κύησης  - 40 εβδομάδες από την τελευταία περίοδο χ 7 ημέρες = 280 περίπου. Οι Μάγιας μετρούσαν από την ημέρα που η γυναίκα αντιλαμβανόταν ότι δεν έχει περίοδο, άρα γι’ αυτούς περίπου 260 ημέρες διαρκούσε η περίοδος της κύησης). Έτσι,  οι μαμμές των Μάγιας χρησιμοποιούν τον κύκλο του τσόλκιν για να υπολογίσουν την ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού προσθέτοντας 260 ημέρες στην ημέρα κατά την οποία μια γυναίκα αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει περίοδο. Αυτό αποκαλύπτει τη λειτουργία του τσόλκιν στον τομέα της ανθρώπινης βιολογίας. Επίσης, δείχνει γιατί τα σημαντικά γεγονότα της ζωής συμβαίνουν συχνά γύρω από τα γενέθλια τσόλκιν.
2ος Λόγος : Γήινοι κύκλοι
Δεύτερον, το διάστημα ανάμεσα στη σπορά και στο θερισμό του καλαμποκιού στη Γουατεμάλα είναι 260 μέρες. Σύμφωνα με το μύθο της δημιουργίας των Μάγιας, οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από ζυμάρι καλαμποκιούν  συνεπώς, αυτό είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης κύησης σε γεωργικό επίπεδο.
3ος Λόγος : Ουράνιοι κύκλοι
Οι Μάγιας θεωρούσαν την Αφροδίτη ως τον σημαντικότερο αστέρα, σύντροφο του Ηλίου. Οι αστρολογικές γνώσεις των Μάγιας ήταν εντυπωσιακές και γνώριζαν  ότι η Αφροδίτη έχει ηλιακή ανατολή ως Αυγερινός (Tσάκ Εκ, ChakEk’),  και ακρονύκτιο ως Αποσπερίτης (Λαμάτ, Lamat). Το γήινο έτος έχει ακριβή διάρκεια 365.24218408 ημέρες, ενώ το έτος της Αφροδίτης 224.69426222 «γήινες» ημέρες. Κατά συνέπεια, οι δύο πλανήτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε σύνοδο (ευθυγράμμιση - και άρα θα φαίνεται στο ίδιο σημείο του ουρανού) κάθε 8 γήινα και κάθε 13 έτη της Αφροδίτης.  Με αστρονομική, όμως, παρατήρηση αποκαλύφθηκε ότι η Αφροδίτη βρίσκεται 0.89906378 της ημέρας εμπρός από το σημείο που ευρίσκεται η Γη στο τέλος της οκταετίας. Έτσι, με τη δική μας διάρκεια του έτους χάνουμε 0,899 Χ 24 ώρες, δηλαδή περίπου 21 ώρες αν (ανά;;) 8 χρόνια που είναι η ευθυγράμμιση. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αλλά αν το δούμε σε κλίμακα για παράδειγμα 100 χρόνων, η απόκλιση θα ήταν  11 ημέρες !! Αυτό για τους Μάγιας ήταν πολύ σημαντικό, μια και ,όπως προαναφέραμε, επρόκειτο για το σημαντικότερο αστέρι τους και βάσει αυτού σχεδίαζαν πολλά. Για παράδειγμα  φοβούνταν ιδιαιτέρως την ηλιακή ανατολή της Αφροδίτης και τη θεωρούσαν εξαιρετικά δυσοίωνη , ενώ  κατά περιπτώσεις σχεδίαζαν πολέμους συμφώνα με τη θέση της ( «πόλεμοι των άστρων» του Τικάλ).Παρακολούθησαν, έτσι, για χρόνια την κίνηση της Αφροδίτης και παρατήρησαν το παραπάνω, ότι δηλαδή η Αφροδίτη στον 14ο κύκλο της, μετά από ακριβώς 8 γήινα χρόνια , δεν ήταν ακριβώς στο σημείο που την περίμεναν. Ήταν λίγο πριν εκεί κατά 0,89906378 της ημέρας. Αυτό δεν τους άρεσε καθόλου, γιατί στερούνταν την αρμονία που ήθελαν. Έτσι, έπρεπε να επινοήσουν μια άλλη διάρκεια του χρόνου με την οποία η παραπάνω απόκλιση της Αφροδίτης θα ήταν σαφώς μικρότερη και θα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν καλύτερα.
Με τη διάρκεια του έτους σε  260 ημέρες το παραπάνω πρόβλημα λυνόταν κατά πολύ .
Η απόκλιση με το δικό μας χρόνο είναι 0,89906378 / 8  = 0,1124 ημέρες τον κάθε γήινο χρόνο. Σε 8 δικά μας χρόνια έχουν περάσει 11,23 χρόνια Μάγιας  και ,άρα, η απόκλιση στο χρόνο αυτό είναι 0,89906378/11,23 = 0,0800005424 τον κάθε χρόνο Μάγιας, δηλαδή τον κάθε Τζολκίν.
Έτσι, οι Μάγιας μπορούσαν να παρακολουθήσουν ευκολότερα την απόκλιση της Αφροδίτης. Ήξεραν, δηλαδή, ότι στο τέλος του έτους τους η Αφροδίτη θα βρισκόταν μπροστά 0.08 της ημέρας, δηλαδή 125,2 λεπτά ,που σημαίνουν ακριβώς 1 ώρα, 15 λεπτά και 2 δεύτερα.Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι οι Έλληνες γνώριζαν τις φάσεις της Αφροδίτης και την ονόμαζαν «Φωσφόρο» ή «Εωσφόρο» και «Έσπερο».  Οι ημέρες του Τζολκίν είχαν ονόματα από 1 έως 20 και αρίθμηση από 1 έως 13, τη λεγομένη «δεκατριάδα» (trecena). Συνεπώς, μία ημερομηνία εκφράζεται με τον αριθμό της δεκατριάδας και το όνομα της ημέρας.
Οι Μάγιας, προκειμένου να αναπτύξουν μακρύτερες χρονικές μονάδες , ανέπτυξαν επίσης ένα χρονομετρικό σύστημα που ονομάζεται «μεγάλη χρονομέτρηση». Αυτό είναι το ημερολόγιο που τοποθετεί το 2012 ως το τέλος ενός τεράστιου χρονικού κύκλου. Οι Μάγιας είχαν γραμμική αντίληψη του χρόνου, δηλαδή μετρούσαν το χρόνο από μια συγκεκριμένη ημερομηνία του παρελθόντος όπως εμείς μετράμε από τη γέννηση του Χριστού, γεγονός το οποίο θέτουμε ως ημερομηνία 0. Για τους Μάγιας η αντίστοιχη ημερομηνία είναι η  11η Αυγούστου του 3114 π.Χ. (του Γρηγοριανού ημερολογίου). Έτσι, οι  Μάγιας μετρούσαν τις ημέρες από την ημερομηνία αυτή και μετά και συνέτασσαν τις ημέρες στις παρακάτω ομάδες:
            1 ημέρα = 1 κιν (ημέρα)
         20 ημέρες = 1 ουϊνάλ (ασαφής μήνας)
       360 ημέρες = 1 τουν (ασαφές έτος)
    7.200 ημέρες = 1 κατούν (19,7 έτη)
144.000 ημέρες = 1 μπακτούν (394,26 έτη)


Όλες οι χρονικές μονάδες προκύπτουν από τον πολλαπλασιασμό της προηγουμένης με το 20, καθότι, ως προελέχθη, το σύστημα αριθμήσεως ήταν εικοσαδικό. Έτσι, για παράδειγμα, στη στήλη 29 που βρέθηκε στη Γουατεμάλα και αναφέρει την ημερομηνία στην ανάρρηση του Τικάλ του Μπαλάμ Ατζάου στο θρόνο (BalamAjaw: Διακοσμημένο Τζάγκουαρ)   αναγράφεται :

περισσότερα

Το Ιερό του Ασκληπιού

Τρία χιλιόμετρα νότια της Ακρόπολης της Περγάμου, κάτω στην κοιλάδα, υπήρχε το Ιερό του Ασκληπιού (γνωστό και ως Ασκληπιείο), του θεού της θεραπείας. Εδώ έρχονταν άνθρωποι με προβλήματα υγείας για να κάνουν μπάνιο στο νερό της ιερής πηγής. Έπειτα, στα όνειρα των ασθενών εμφανιζόταν ο Ασκληπιός σε όραμα, για να τους πει πώς να θεραπεύσουν την ασθένειά τους.
Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει βρει πολλά δώρα και αφιερώσεις που οι άνθρωποι έκαναν μετά, όπως μικρά μέρη σώματος από τερακότα, που αναμφίβολα αντιπροσωπεύουν το σημείο του σώματος που είχε θεραπευτεί. Ο Γαληνός, ο πιο διάσημος γιατρός της αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και προσωπικός γιατρός του αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου, εργάστηκε στο Ασκληπιείο για πολλά χρόνια.
Αξιοσημείωτα σωζόμενα κτήρια στο Ασκληπιείο περιλαμβάνουν το ρωμαϊκό θέατρο, τη Βόρεια Στοά, τη Νότια Στοά, τον ναό του Ασκληπιού, ένα κυκλικό κέντρο θεραπείας (μερικές φορές γνωστό ως ο Ναός του Τελεσφόρου), μια θεραπευτική πηγή, μια υπόγεια διάβαση, μια βιβλιοθήκη, τη Via Tecta (Ιερά Οδός που οδηγεί στο ιερό) και ένα πρόπυλο.

περισσότερα

Πέργαμος

Η Πέργαμος ήταν αρχαία ελληνική πόλη και πρωτεύουσα του ομώνυμου Βασιλείου στη Μικρά Ασία. Ήταν χτισμένη σε μια πλούσια κοιλάδα απέναντι από τη Λέσβο, πάνω σε μικρό λόφο ύψους 300 μ. (εξού και το όνομά της, που σημαίνει φρούριο ή ακρόπολη).
Ο οικισμός της Περγάμου μπορεί να ανιχνευθεί ήδη από την αρχαϊκή περίοδο, χάρη στα αρχαιολογικά ευρήματα, κυρίως θραύσματα αγγείων, που εισάγονταν από τη Δύση, ιδιαίτερα την Ανατολική Ελλάδα και την Κόρινθο, τα οποία χρονολογούνται στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ.
Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 2014, μία από τις σημαντικότερες πόλεις της αρχαιότητας και το σπουδαιότερο θρησκευτικό κέντρο της Ανατολίας, με το Ασκληπιείο – ένα από τα τρία που είχαν αφιερωθεί στον θεό της υγείας Ασκληπιό - η Πέργαμος είναι ένα «ανοιχτό μουσείο» που δεν θα μπορούσαμε να μην συμπεριλάβουμε στο ταξίδι αυτό!

περισσότερα

Φεστιβάλ του Μάουντ Χάγκεν

Το Φεστιβάλ του Μάουντ Χάγκεν είναι ίσως το σημαντικότερο πολιτιστικό γεγονός της περιοχής και αποτελεί σίγουρα έναν πολύ καλό λόγο για τους ταξιδιώτες να επισκεφτούν την Παπούα Νέα Γουινέα κατά την περίοδο αυτή.
Διοργανώνεται από το 1961 για δυο ημέρες στα μέσα του Αυγούστου και γιορτάζει τη διαφορετικότητα των αμέτρητων φυλών της περιοχής, οι οποίοι πλέον ζουν αρμονικά μεταξύ τους. Αυτό το φεστιβάλ έχει ως στόχο την ένωση των φυλών προς αποφυγή των όποιων εχθροπραξιών.
Θα δείτε πολύχρωμα πρόσωπα, γυμνά ζωγραφισμένα κορμιά, περίτεχνα καπέλα από φτερά και παράξενες χειροποίητες μάσκες, χαρακτηριστικές της κάθε φυλής. Συνάμα, θα έρθετε σε επαφή με τους ιθαγενείς, οι οποίοι μέσα από τη μουσική και τους παραδοσιακούς χορούς τους θα παρουσιάσουν στοιχεία από τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμά τους.
Εδώ το μουσικοχορευτικό θέαμα θα σας συναρπάσει και οι φωτογραφικές μηχανές θα πάρουν κυριολεκτικά φωτιά!

περισσότερα

Ταϊβάν, ο δράκος της Ασίας

Ταϊβάν. Ένα μικρό νησί, στα νοτιοανατολικά της Κίνας το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Κίνας από το 1949. Ιδρυτής του κράτους τότε ήταν ο Τσιαν Κάι Σεκ, αρχηγός του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος. Σήμερα η Δημοκρατία της Κίνας αναγνωρίζεται μόνο από 15 κράτη, διότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επιμένει να τη θεωρεί επαρχία της. Από την άλλη όμως η Ταϊβάν διατηρεί στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία αλλά και με πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το αν η Δημοκρατία της Κίνας πληροί τις προϋποθέσεις για τη δίκαιη θεώρησή της ως κυρίαρχο κράτος, αυτό παραμένει ένα μείζον διεθνές πολιτικό θέμα. Ξεκινάμε λοιπόν απ’ αυτό… Μία ιδιαιτερότητα που κάνει τη χώρα ακόμη πιο γοητευτική.  Πρωτεύουσά της είναι η Ταϊπέι, μία υπερσύγχρονη πόλη με έντονη βιομηχανική ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας. Η Ταϊπέι είναι επισήμως χαρακτηρισμένη ως «άλφα παγκόσμια πόλη» δηλαδή μια πόλη που έχει άμεση επίδραση σε παγκόσμια γεγονότα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διαστάσεων. Εξ ου και η Ταϊβάν θεωρείται ως ένας ισχυρός Δαυίδ μπροστά στον παντοδύναμο Γολιάθ που είναι η Κίνα.  Η ιστορία της Ταϊβάν και του λαού της είναι παλιά. Επιστημονικές έρευνες έχουν φέρει στο φως στοιχεία σχετικά με πρωτο-Αυστρονήσιους λαούς που εγκαταστάθηκαν στο νησί πριν το 6.000 π.Χ. και είναι πρόγονοι των σημερινών αυτοχθόνων λαών της χώρας. Επιπλέον γενετικές έρευνες σε ευρύ πληθυσμό της χώρας αποκάλυψαν ότι το 80% των Ταϊβανών έχουν πρόγονο προερχόμενο από τους αυτόχθονες. Η Ταϊπέι βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ταϊβάν και ιδρύθηκε από τον λαό της φυλής Kεταγκαλάν
κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Μινγκ. Μεταξύ του 1626 και του 1642 την κατέκτησαν οι Ισπανοί μαζί με άλλες βόρειες περιοχές του νησιού. Ακολούθησαν οι Ολλανδοί και μετά οι Κινέζοι. Μέχρι τότε η Ταϊπέι ήταν ένα χωριό, ωστόσο από το 1870 άρχισε να εξελίσσεται σε μεγάλη πόλη. Το 1879 κατασκευάστηκαν οι πύλες και μέχρι το 1885 ολοκληρώθηκε το τείχος της. Το 1895 οι Ιάπωνες κατέκτησαν το νησί. Η κυριαρχία τους ήταν σκληρή, ωστόσο όλα τα χρόνια της παραμονής τους εκεί, ως το 1945, οργάνωσαν και κατασκεύασαν πολλά και σημαντικά δημόσια έργα.  Σήμερα η Ταϊβάν είναι μία υπερσύγχρονη χώρα, με καλπάζουσα ανάπτυξη και πολύ φουτουρισμό στην πρωτεύουσά της. Ωστόσο βγαίνοντας λίγο έξω από την Ταϊπέι με τους ουρανοξύστες, αντικρίζουμε μία εντυπωσιακή φύση, με πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς και έντονη τοπική κουλτούρα και έθιμα. Αντιθέσεις; Πολλές! Όμως αυτές συνθέτουν τελικά και τις πιο ενδιαφέρουσες χώρες του κόσμου. Ας την εξερευνήσουμε!

περισσότερα

Πλατεία Τιέν Αν Μέν

Η Τιενανμέν, η Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης, μια πύλη στο τείχος της Αυτοκρατορικής Πόλης, χτίστηκε το 1415 κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Μινγκ. Τον 17ο αιώνα, οι μάχες μεταξύ των αντάρτικων δυνάμεων του Λι Ζιτσένγκ και των δυνάμεων της δυναστείας Τσινγκ προκάλεσαν σημαντικές ζημιές στην πύλη. 
Κοντά στο κέντρο της πλατείας βρισκόταν η «Πύλη των μεγάλων Μινγκ», που μετονομάστηκε σε «Μεγάλη Πύλη των Τσινγκ» κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ και σε «Πύλη της Κίνας» κατά τη δημοκρατική εποχή. Σε αντίθεση με τις άλλες πύλες, ήταν μια καθαρά τελετουργική πύλη με τρεις αψίδες. Αυτή η πύλη είχε ένα ειδικό καθεστώς ως «Πύλη του Έθνους», όπως προκύπτει από τις διαδοχικές αλλαγές ονόματος. Συνήθως παρέμενε κλειστή, εκτός απ’ όταν περνούσε ο αυτοκράτορας. 
Το 1954, η Πύλη της Κίνας κατεδαφίστηκε, επιτρέποντας τη διεύρυνση της πλατείας. Τον Νοέμβριο του 1958 ξεκίνησαν έργα επέκτασης της πλατείας, τα οποία ολοκληρώθηκαν τον Αύγουστο του 1959. Κατά τη διάρκειά τους ένας μεγάλος αριθμός κατοικιών και άλλων κτιρίων κατεδαφίστηκαν. 
Η σφαγή στην Πλατεία Τιενανμέν απέτρεψε κάθε εορτασμό για τον Οκτώβριο του 1989, ενώ έγινε κυρίως γνωστή στους Δυτικούς εξαιτίας των αιματηρών γεγονότων που έλαβαν χώρα εκεί.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Αρχιπελάγους Λος Ρόκες, Βενεζουέλα

Το Εθνικό Πάρκο του Αρχιπελάγους Λος Ρόκες ιδρύθηκε το 1972, με το μεγαλύτερο νησί, Γκραν Ρόκε να είναι το μοναδικό το οποίο κατοικείται, και μάλιστα έχει 1200 μόνιμους κατοίκους.
Πιστεύεται ότι οι πρώτοι άνθρωποι που βρέθηκαν στην περιοχή ήταν ιθαγενείς από τη λίμνη Βαλένσια και την κεντρική Βενεζουέλα, καθώς επίσης πιθανότατα και ινδιάνοι Ταΐνο από το Πουέρτκο Ρίκο, που έρχονταν για να πραγματοποιήσουν διάφορες θρησκευτικές τελετές. Στη διάρκεια των αιώνων οι δαντελωτές ακτές του αποτέλεσαν κρυσφήγετο για τους πειρατές.
Πρόκειται για ένα μοναδικό μέρος, στο οποίο εκτός από τις αμέτρητες χρυσαφένιες αμμουδιές και την εξαιρετική θάλασσα, δίνει τη δυνατότητα στον επισκέπτη για μια πληθώρα δραστηριοτήτων, όπως ιστιοπλοΐα, καγιάκ, σνόρκελινγκ, καταδύσεις, wind και kite σέρφινγκ, μεταξύ άλλων.

περισσότερα

Καταρράκτης του Αγγέλου, Βενεζουέλα

Ο Καταρράκτης του Αγγέλου είναι ο ψηλότερος αδιάκοπος καταρράκτης στον κόσμο, με ύψος 979 μέτρα (3.212 πόδια) και κατάδυση 807 μέτρα (2.648 πόδια). Ο καταρράκτης πέφτει πάνω από την άκρη του βουνού Auyán-tepui στο Εθνικό Πάρκο Κανάιμα. 
Ο καταρράκτης είναι γνωστός ως Angel Falls από τα μέσα του 20ου αιώνα. Έχει πάρει το όνομά του από τον Jimmie Angel, έναν Αμερικανό αεροπόρο, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε από πάνω του. Οι στάχτες του σκορπίστηκαν στην περιοχή στις 2 Ιουλίου 1960.
Κατά τη διάρκεια της αποστολής του για να βρει τη μυθική πόλη Ελ Ντοράντο, ο Walter Raleigh περιέγραψε αυτό που ήταν πιθανώς ένα tepui (επιτραπέζιο βουνό) και λέγεται ότι ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε τον καταρράκτη, αν και οι ισχυρισμοί αυτοί θεωρούνται υπερβολικοί. Ορισμένοι ιστορικοί πρεσβεύουν ότι ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφτηκε τον καταρράκτη ήταν ο Fernando de Berrío, Ισπανός εξερευνητής και κυβερνήτης από τον 16ο και τον 17ο αιώνα.
Σήμερα αποτελεί σήμα κατατεθέν της χώρας, ένα από τα διάσημα φυσικά θαύματα του κόσμου και σημείο αναφοράς για τους φυσιολάτρες από όλο τον κόσμο.

περισσότερα

Καράκας, η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας

Το Καράκας, πρωτεύουσα της χώρας, αποτελεί το κυβερνητικό, οικονομικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της χώρας. Με πληθυσμό που αγγίζει τα πέντε εκατομμύρια, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και αντικρίζει την Καραϊβική Θάλασσα. Η ίδρυσή του οφείλεται στον Ντιέγκο Ντε Λοσάδα, το 1567. Την ονόμασε Santiago de León de Caracas προς τιμή του αποστόλου Ιακώβου, ο οποίος είναι ο προστάτης άγιος της Ισπανίας. 
Η πόλη λεηλατήθηκε από Άγγλους στρατιώτες το 1595 και τα κτίριά της καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από δύο σεισμούς, το 1755 και το 1812. Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, ωστόσο, το Καράκας αναδείχθηκε σταδιακά ως το κυρίαρχο αστικό κέντρο της Βενεζουέλας. Η ινδική αντίσταση στον εποικισμό ξεπεράστηκε γρήγορα, εν μέρει λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς που αποδεκάτισε τον γηγενή πληθυσμό. 
Η κοιλάδα ήταν σχετικά απαλλαγμένη από πειρατικές επιθέσεις, παρά την κεντρική της θέση κοντά στη βόρεια ακτή της χώρας. Η ίδια η κοιλάδα και οι παρακείμενές της παρήγαγαν λίγο χρυσό, ενώ στη συνέχεια έγιναν σημαντικές για την εξαγωγή κακάο (κακάο), την πηγή της σοκολάτας. Επιπλέον, το Καράκας πρόσφερε υγιεινό, άνετο κλίμα και άφθονο γλυκό νερό. 
Εδώ γεννήθηκε ο Σιμόν Μπολιβάρ, ο πιο διάσημος από τους ήρωες της Νότιας Αμερικής, στις 24 Ιουλίου 1783, σε μια οικογένεια με εξέχουσα θέση στις υποθέσεις της Βενεζουέλας. Ο Μπολίβαρ συμμετείχε στον σχηματισμό της βραχύβιας πρώτης δημοκρατίας (1811–12) και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλε στη Βενεζουέλα με μια μικρή δύναμη που στρατολογήθηκε στη Νέα Γρανάδα. Αφού κατέλαβε το Καράκας τον Αύγουστο του 1813, η πόλη του απένειμε τον τίτλο El Libertador (Ο απελευθερωτής). Ένα χρόνο αργότερα οι πατριωτικές δυνάμεις του Μπολιβάρ υποχώρησαν πλήρως, αλλά όταν η Μεγάλη Κολομβία (σημερινή Κολομβία, Παναμάς, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) κέρδισε τελικά την ανεξαρτησία το 1821, το Καράκας έγινε η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η πόλη διατήρησε αυτή τη διάκριση ακόμα κι όταν η Βενεζουέλα αποσχίστηκε από τη Μεγάλη Κολομβία το 1830.  
Το 1870 ξεκίνησε η αστική μεταμόρφωση του Καράκας από τον Πρόεδρο. Αντόνιο Γκουσμάν Μπλάνκο, ο οποίος προσπάθησε να κάνει το Καράκας αντίγραφο της γαλλικής πρωτεύουσας, του Παρισιού. Το γαλλικό αρχιτεκτονικό γούστο εκείνης της περιόδου αντικατέστησε το ισπανικό αποικιακό στυλ. Χτίστηκαν λεωφόροι και μερικοί δρόμοι διευρύνθηκαν για να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της πόλης, η οποία είχε φτάσει σε πληθυσμό σχεδόν τις 56.000 μέχρι το 1881.

περισσότερα

Βενεζουέλα

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.

περισσότερα

Ισλανδία – Sky Lagoon

Μια από τις πιο αραιοκατοικημένες και απομονωμένες χώρες του πλανήτη περιμένει τον ταξιδιώτη της περιπέτειας να ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά της, αποκομίζοντας μια αυθεντική εμπειρία ζωής.

Τα γεωλογικά θαύματα της χώρας είναι αμέτρητα. Γεωθερμικοί πίδακες καυτού νερού σχηματίζουν ζεστές λίμνες, όπου οι ντόπιοι απολαμβάνουν φυσικό spa από τότε που η χώρα πρωτοκατοικήθηκε.

Ένα από αυτά τα θαύματα της ισλανδικής φύσης θα ζήσουμε στη Sky Lagoon, έναν παράδεισο ηρεμίας, χαλάρωσης και ευεξίας ανάμεσα σε… θάλασσα και ουρανό! Πρόκειται για ένα πολυτελές θέρετρο στον όρμο της πόλης Kópavogur, νότια του Ρέικιαβικ, ένα ολοκαίνουργιο γεωθερμικό καταφύγιο μπροστά στον ωκεανό.

Το ιαματικό νερό θερμαίνεται κυρίως με γεωθερμική ενέργεια. Φυσικό ζεστό νερό που προέρχεται από μεγάλο βάθος κάτω από την επιφάνεια της γης τροφοδοτεί τη γεωθερμική πισίνα, η οποία διατηρεί τη θερμοκρασία του νερού στους 38-40 °C περίπου. Εκεί που τελειώνει η Sky Lagoon, σε έναν απόκρημνο γκρεμό ύψους, 70 μέτρων ξεκινά ο ωκεανός. Κι αυτό σημαίνει ένα πράγμα: κάνοντας το μπάνιο μας στα θερμά αυτά νερά και απολαμβάνοντας τις ιαματικές τους ιδιότητες, θαυμάζουμε συγχρόνως την εντυπωσιακή θέα στον Ατλαντικό Ωκεανό!

Και εάν το φόντο του απέραντου γαλάζιου δεν ικανοποιεί κάποιον από τους επισκέπτες, υπάρχει πάντα η απέραντη θέα στα αστέρια του Βορρά και το ηλιοβασίλεμα.

 

περισσότερα

Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι

Ο διάσημος ποταμός Κβάι, γνωστός στους ντόπιους ως Khwae Noi ή Khwae Sai Yok, βρίσκεται στη δυτική Ταϊλάνδη κοντά στα σύνορα με την Μιανμάρ. Ξεκινά εκεί που ενώνονται οι ποταμοί Ranti, Songkalia και Bikhli. Στο Καντσαναμπούρι, όπου εμείς τον συναντάμε, συγχωνεύεται με τον ποταμό Khwae Yai για να σχηματίσει τον ποταμό Mae Klong, ο οποίος εκβάλει στον κόλπο της Ταϊλάνδης.
Ο ποταμός είναι κυρίως γνωστός μέσα από το μυθιστόρημα του Πιέρ Μπούλ «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» και φυσικά μετέπειτα την ομώνυμη ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία του Βρετανού Ντέιβιντ Λιν, με πρωταγωνιστές τους Γουίλιαμ Χόλντεν, Άλεκ Γκίνες, Τζακ Χώκινς και Σεσούι Χαγιακάβα.  Η ιστορία περιγράφει πως Αυστραλοί, Ολλανδοί και Βρετανοί αιχμάλωτοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,  αναγκάστηκαν από τους Ιάπωνες να κατασκευάσουν δύο παράλληλες γέφυρες που εκτείνονται στον ποταμό ως μέρος του σιδηροδρόμου της Βιρμανίας, γνωστού και ως «σιδηρόδρομος του Θανάτου» καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Η μια γέφυρα ήταν ξύλινη και προσωρινή, ενώ η άλλη από μπετόν και χάλυβα και ως εκ τούτου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Ο ποταμός Κβάι διασχίζει επίσης ένα εθνικό πάρκο, το Εθνικό Πάρκο Saiyok. Η έκταση του πάρκου είναι περίπου 500 τ.χλμ. και το τοπίο είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Ταϊλάνδη.  Τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πάρκου είναι οι καταρράκτες του, συμπεριλαμβανομένου του καταρράκτη Sai Yok Yai που χύνεται στον ποταμό.

περισσότερα

118 κοραλλιογενή νησιά, 118 πινελιές στο χάρτη!

Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά του τοπίου. Ίσως μόνο ο χρωστήρας του Γκωγκέν, ο οποίος πέρασε εκεί τα τελευταία του χρόνια, πλησιάζει αυτή την ομορφιά, που η φύση έχει δωρίσει τόσο απλόχερα στα νησιά.
Καρτποσταλικής ομορφιάς λευκές παραλίες, γαλαζοπράσινες λιμνοθάλασσες που περιβάλλονται από κοραλλιογενείς υφάλους, φοινικόδεντρα, αισθησιακά αρώματα βανίλιας, φραντζιπάνι, γιασεμιών και όμορφες, μελαμψές γυναίκες με πολύχρωμα παρεό!
Τα πολυτελέστατα θέρετρα με τα ξύλινα μπάνγκαλοους πάνω στο νερό, οι χαμογελαστοί άνθρωποι καθώς και οι μοναδικές δραστηριότητες που προσφέρονται, συμπληρώνουν το παζλ ενός από τους πιο ελκυστικούς προορισμούς στον κόσμο.
Η Ταϊτή, η πριγκήπισσα των νησιών, μας υποδέχεται με ένα φιλικό καλωσόρισμα με περιδέραιο από μυρωδάτα άνθη Tiare.
Η Μουρέα έχει σχήμα καρδιάς και το όνομά της σημαίνει «κίτρινη σαύρα».
Η Ραϊατέα και το δίδυμο νησάκι της Ταχαά που ενώνονται μεταξύ τους με μια λίμνη με τα χαρακτηριστικά διάφανα νερά της Πολυνησίας.
Και η Μπόρα-Μπόρα το «ομορφότερο νησί στον κόσμο»! Η άφιξη με το αεροπλάνο είναι μια μοναδική εμπειρία, καθώς ο αεροδιάδρομος είναι πάνω σε ένα μικρό νησάκι, ένα «motu».
Από την Ταϊτή ως το απομακρυσμένο Νούκου Χίβα, στα νησιά που απλώνονται σε πέντε αρχιπελάγη ¬σε μια θαλάσσια έκταση ίση με την Ευρώπη, το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι παιδιά. Παιδιά ξεχωριστά, απόγονοι Πολυνήσιων με αίμα Ευρωπαίων. Παιδιά που χαμογελούν και μιλούν τη γλώσσα των φωνηέντων ταϊτινή μεταξύ τους, και γαλλικά με τους ξένους.

περισσότερα

Στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο

Η πρώτη ίδρυση Εκκλησίας στο Βυζάντιο έγινε από τον Άγιο Ανδρέα το 36 μ.Χ., γι΄ αυτό και μια από τις επισημότερες τελετές που γίνονται στο Πατριαρχείο είναι στις 30/11 και τότε ο Πατριάρχης φοράει τα πολυτιμότερα άμφιά του.

Κατά τον 6ο αιώνα ο Πατριάρχης έλαβε τον τίτλο "Οικουμενικός" ως προκαθήμενος των Πατριαρχών της Ανατολικής Εκκλησίας. Η έδρα που στεγάζεται λέγεται Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Εκκλησία, "Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία". Ήταν ο ισχυρότερος μετά τη βασιλεία θεσμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που συνέβαλε στον εξελληνισμό του κράτους και στη διατήρηση της ενότητας της αυτοκρατορίας. 
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο βρίσκεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι. Σε όλη την ιστορία του Βυζαντίου μέχρι την Άλωση, το Πατριαρχείο στεγαζόταν αρχικά στη βόρεια πλευρά της Αγίας Σοφίας και αργότερα στη νότια. Μετά την Άλωση μεταφέρθηκε αρχικά στον Ναό των Αγίων Αποστόλων, όπου παρέμεινε μέχρι το 1456, όταν έγινε Πατριαρχείο η εκκλησία της Παμμακάριστου. Μετά τη μετατροπή της Παμμακάριστου σε τζαμί το 1587, το Πατριαρχείο μεταφέρθηκε στον Ναό της Παναγίας των Παλατίων και στον Ναό του Αγίου Δημητρίου της Ξυλόπορτας. Το 1599 έγινε η μεταφορά του στη σημερινή του θέση στο Φανάρι, όπου υπήρχε ένας μικρός ενοριακός Ναός. Την "σεβασμίαν όψιν μοναστηρί¬ου" που το χαρακτηρίζει, απέκτησε το Πατριαρχείο μετά την επισκευή του 1797. Η αριστερή πύλη οδηγούσε στον πατριαρχικό ναό, ενώ η δεξιά στον Πατριαρχικό Οίκο. Η μεσαία, στην οποία οι Τούρκοι απαγχόνισαν το Πάσχα του 1821 τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄, θα παρέμενε έκτοτε κλειστή. Ο Ναός δεν είναι καθόλου επιβλητικός. Αριστερά στο χαμηλό κτίριο, γίνεται κάθε 10 χρόνια το Άγιο Μύρο, που διοχετεύεται σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες του κόσμου. Η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 32.000 βιβλία. Η ριζική αναμόρφωσή της ξεκίνησε επί πατριαρχίας Δημητρίου το 1991 και ολοκληρώθηκε επί Βαρθολομαίου το 1994. Το ύψος της δωρεάς για την αποκατάσταση έφτασε τα 200 εκατομμύρια δρχ. και ήταν συνέχεια της τεράστιας δωρεάς των περίπου 2 δισ. δρχ. που διέθεσε η οικογένεια Αγγελοπούλου για την ανασυγκρότηση του Πατριαρχείου. Η Πατριαρχική Βιβλιοθήκη θεωρείται η αρχαιότερη της χριστιανοσύνης. Η ιστορία της ξεκίνησε όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος παράγγειλε στον επίσκοπο της Καισάρειας Ευσέβιο, 50 καλλιγραφημένα χειρόγραφα της Αγίας Γραφής, μέρος των οποίων αποτέλεσε τον πυρήνα της βιβλιοθήκης.

περισσότερα

Αγία Σοφία: η δόξα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας

Δεκαπέντε αιώνες ιστορίας έχουν αφήσει τα ίχνη τους στην Αγιά Σοφιά, το καμάρι της Κωνσταντινούπολης, το λαμπρό κτίσμα στις ακτές του Βοσπόρου. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα μνημεία του κόσμου, όχι μόνο λόγω της παλαιότητας και της ιστορίας της, αλλά και λόγω του ότι αποτελεί ένα πραγματικά αρχιτεκτονικό κατόρθωμα. Ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη και ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ο ένας το μεγαλύτερο ιερό του δυτικού Καθολικισμού και ο άλλος της ανατολικής Ορθοδοξίας, χτίστηκαν για πρώτη φορά και οι δύο από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα, τον ίδιο τον Κωνσταντίνο. Το 325, στη θέση όπου άλλοτε υπήρχαν ειδωλολατρικοί ναοί, ο Κωνσταντίνος έχτισε την πρώτη βασιλική, που την αφιέρωσε όχι σε κάποια Αγία με το όνομα Σοφία, αλλά στη Θεϊκή Σοφία. Το 404 κάηκε στη διάρκεια μιας στάσης, την ξανάχτισε ο Θεοδόσιος Β΄ το 415, αλλά ξανακάηκε κατά τη Στάση του Νίκα, το 532, επί του Ιουστινιανού, στον οποίο οφείλεται το σημερινό κτίσμα. Ο Ιουστινιανός θέλησε n εκκλησία αυτή να γίνει το θαμαστότερο οικοδόμημα που δημιουργήθηκε ποτέ. Έτσι συγκέντρωσε τα πολυτιμότερα υλικά και τα ωραιότερα μάρμαρα απ΄ όλες τις επαρχίες της αυτοκρατορίας (Έφεσο, Αθήνα, Ρώμη κλπ.). Τις εργασίες διηύθυναν δύο Έλληνες αρχιτέκτονες, ο Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος από τη Μιλήτου. Το οικοδόμημα ολοκληρώθηκε το 548. Μετά από μια θριαμβευτική πορεία στον Ιππόδρομο, ο Ιουστινιανός μπήκε στη βασιλική και ανέκραξε: "Δόξα τω Θεώ, τω καταξιώσαντί με τελέσαι το τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε, Σολομών"! Ολόκληρη η κατασκευή είχε δημιουργηθεί μέσα σε 6 χρόνια – χρόνος τρομερά σύντομος. Ο ναός του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη χρειάστηκε 120 χρόνια για την ανέγερσή του, του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο 35 χρόνια, η Νοτρ Νταμ στο Παρίσι 72 χρόνια, ο Καθεδρικός του Μιλάνου πάνω από 500 χρόνια, ο Καθεδρικός της Κολωνίας 615 χρόνια. Η πρόσοψη της βασιλικής ήταν προς δυσμάς. Στο αίθριο ο Ιουστινιανός είχε κατασκευάσει μια μαρμάρινη δεξαμενή πάνω στην οποία ήταν χαραγμένη η περίφημη καρκινική επιγραφή ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ. Το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας, μολονότι έχει απογυμνωθεί από το μεγαλόπρεπο διάκοσμό του, εξακολουθεί να προκαλεί μια υπερβατική αίσθηση του φωτός και της απεραντοσύνης. Ο πελώριος   τρούλος της, που θεωρείται θαύμα της μηχανικής, μοιάζει να κρέμεται από τον ουρανό. Στις 29 Μαΐου του 1453, το ίδιο βράδυ που αλώθηκε η Πόλη, ο Μωάμεθ ο Πορθητής μπήκε στην Αγία Σοφία και διέταξε να μετατρέψουν αυτόν τον ακρογωνιαίο λίθο της ορθοδοξίας σε τζαμί. Όλα τα σύμβολα του Χριστιανισμού (εικόνες, μωσαϊκά κλπ.) επικαλύφθηκαν με ασβέστη και πάνω τους ζωγραφίστηκαν μουσουλμανικά σχέδια. Επί σχεδόν 500 χρόνια ο ναός λειτούργησε ως μουσουλμανικό τέμενος. Το 1934 ο Κεμάλ Ατατούρκ τον μετέτρεψε σε αρχαιολογική μνημείο.
Η πρώτη ίδρυση Εκκλησίας στο Βυζάντιο

περισσότερα

Οι Μαγιάτικοι Σταυροί (ΚΟΡΔΟΒΑ)

Οι Σταυροί του Μαΐου είναι η μεγάλη μαγιάτικη γιορτή της Κόρδοβας. Όπως μαρτυρά το όνομά της, τις μέρες αυτές η πόλη γεμίζει από ολάνθιστους σταυρούς που στολίζουν τις πλατείες και τους δρόμους της πόλης, σταυροί που φτιάχνονται όχι από ξύλο και μέταλλο αλλά από εκατοντάδες άνθη και λουλούδια. Πρόκειται για μια παμπάλαια λαϊκή γιορτή που χρωστά τη γέννησή της στις αιωνόβιες παραδόσεις της καθολικής εκκλησίας: εκατοντάδες σταυροί επενδυμένοι με λουλούδια, στολισμένοι με πολύχρωμα μαντίλια και διάφορα διακοσμητικά στοιχεία, τοποθετούνται όχι μόνο σε κεντρικά σημεία και επίσημα κτίρια της Κόρδοβας αλλά και σε κάθε αυλή και καλντερίμι, σε κάθε στοά και σκεπαστό πέρασμα. Οι σταυροί βρίσκονται σε υπαίθριες τοποθεσίες, μπορούμε να τους δούμε και να τους θαυμάσουμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας, σίγουρα ωστόσο το θέαμα το βράδυ είναι δυο φορές πιο εντυπωσιακό!

περισσότερα

Η γιορτή των αυλών (ΚΟΡΔΟΒΑ)

Το patio, η ανθισμένη αυλή επενδυμένη με πλακάκι, είναι μια εικόνα άμεσα συνυφασμένη με την παράδοση της Ανδαλουσίας. Γνωρίζατε όμως ότι υπάρχει και γιορτή αφιερωμένη στις ανθισμένες αυλές της; Συγκεκριμένη περίοδο στις αρχές του Μαΐου, αναλόγως με τη χρονιά, στην Κόρδοβα γιορτάζουν τη Feria de los Patios: τις μέρες αυτές πολλές (ιδιωτικές) αυλές της πόλης ανοίγουν τις πύλες τους στους επισκέπτες για να δουν από κοντά τους λευκούς τοίχους που είναι γεμάτοι από κάθε λογής κρεμαστές γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και γαρίφαλα. Φανταστείτε και μόνο τις μυρωδιές που αναβλύζουν τα πάτιος! Οι πιο δημοφιλείς συνοικίες της Κόρδοβα όπου μπορείτε να δείτε τις αυλές είναι στο Alcázar Viejo, στη Santa Marina, στη Magdalena και γύρω από το ναό του San Lorenzo. Οι παμπάλαιες καταβολές της γιορτής αυτής εντοπίζονται στα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το 2012 η UNESCO ανακήρυξε τη Feria de los Patios της Κόρδοβα ως Μνημείο Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

περισσότερα

Γιορτές Νοβρούζ, Ουζμπεκιστάν

«Την ημέρα αυτή ο Πέρσης βασιλιάς φορούσε το στέμμα με τον κύκλο του ήλιου, και ως πρώτος ιερέας στον Ναό της Φωτιάς μοίραζε πλούσια δώρα στον λαό του».
Οι παραδόσεις για τις γιορτές Νοβρούζ (ή Νεβρούζ) χάνονται μέσα στο πέρασμα των χιλιετιών και τα διδάγματα του ζωροαστρισμού: ήταν την πρώτη μέρα του νέου έτους, σύμφωνα με το ημερολόγιό τους, όταν οι Ζωροάστρες γιόρταζαν το Νοβρούζ, την αλλαγή της εποχής και τον ερχομό της άνοιξης. Σήμερα, τη συγκεκριμένη ημέρα γιορτάζουν περίπου 300 εκατ. άνθρωποι σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Αζερμπαϊτζάν, η Γεωργία, η Ινδία, το Ιράν, το Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Ιρακινό Κουρδιστάν, το Τατζικιστάν, η Τουρκία, το Ουζμπεκιστάν, το Πακιστάν, το Τουρκμενιστάν.

Στο Ουζμπεκιστάν το Νοβρούζ γιορτάζεται οικογενειακά, σε χαρούμενη ατμόσφαιρα, όπως ο δυτικός κόσμος γιορτάζει την Πρωτοχρονιά. Οι άνθρωποι καθαρίζουν και τακτοποιούν τα σπίτια τους, αγοράζουν καινούργια ρούχα, και την ημέρα της εαρινής ισημερίας μαζεύεται ολόκληρη η οικογένεια, ετοιμάζουν παραδοσιακά πιάτα, αλμυρές και γλυκές γεύσεις, διασκεδάζουν και ανταλλάσσουν δώρα.

περισσότερα

Σλοβενία, τα εκπληκτικά Σπήλαια Πόστοϊνα

Τα Σπήλαια Πόστοϊνα είναι ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα από σπηλιές, σήραγγες και περάσματα συνολικού μήκους περίπου 24 χιλιομέτρων και ηλικίας… δύο εκατομμυρίων ετών! Είναι δημιούργημα του ποταμού Πίβκα, που διασχίζει ένα υπόγειο πέρασμα, κοντά στην είσοδο των σπηλαίων. Η πρώτη καταγραφή που υπάρχει και που μιλά για τα σπήλαια αυτά μάς φέρνει πίσω στον 17ο αιώνα, αν και πρέπει να ήταν ήδη γνωστά στους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής για πολύ περισσότερο: αυτό τουλάχιστον μαρτυρούν επιγραφές που βρέθηκαν μέσα στα σπήλαια και που χρονολογούνται γύρω στις αρχές του 13ου αιώνα.
Η τουριστική αξιοποίηση ξεκίνησε σχετικά νωρίς, το 1819, αν και φυσικά όχι με την έννοια που σήμερα αντιλαμβανόμαστε όταν λέμε «τουριστική αξιοποίηση». Αφορμή στάθηκε η επιθυμία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου να επισκεφθεί την Πόστοϊνα . Η συνέχεια υπήρξε μάλλον γρήγορη και σίγουρα εντυπωσιακή: το 1872 τοποθετήθηκαν σιδηροτροχιές για τους επισκέπτες, ενώ σκεφθείτε μόνο τα σπήλαια της Πόστοϊνα ηλεκτροδοτήθηκαν το 1884, πριν ακόμα φτάσει το ηλεκτρικό ρεύμα στην Λιουμπλιάνα!
Από τα περίπου 24 χιλιόμετρα των σπηλαίων, τα πέντε είναι επισκέψιμα.

Η επίσκεψη στα Σπήλαια Πόστοϊνα περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα του Versus!

περισσότερα

Γουαδελούπη το νησί με τα σμαραγδένια νερά

Η Γουαδελούπη μαζί με τη Μαρτινίκα είναι τα δύο μεγαλύτερα νησιά των Γαλλικών Αντιλλών ή Μικρών Αντιλλών. Λένε πως μοιάζει με φτερά πεταλούδας, μιας πεταλούδας που τα έντονα χρώματά της αντικατοπτρίζονται πλήρως στον έντονο τρόπο ζωής που κυριαρχεί στο νησί. Εδώ, δεν ησυχάζει κανείς ποτέ, αφού υπάρχουν τόσα πολλά να δει και να κάνει κανείς που η λέξη «μονοτονία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγια του επισκέπτη. Είτε ο προορισμός είναι το πάρκο Καρουκέρα με τους βοτανικούς κήπους είτε το τροπικό ηφαιστιογενές δάσος με τους πανύψηλους καταρράκτες του Μπας Τερ, το βέβαιο είναι ότι πρόκειται για μοναδική εμπειρία από αυτές που πρέπει κανείς να ζήσει για να αντιληφθεί το μεγαλείο της φύσης αλλά και της ζωής. Εδώ βρίσκει κανείς μουσεία για τα πάντα, από μουσείο μπανάνας μέχρι ρουμιού. Και φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψει να δοκιμάσει την τοπική κουζίνα, μια εμπειρία ιδανική για απαιτητικούς ουρανίσκους. Η παπάγια αποτελεί κυρίαρχη γεύση –απολαμβάνει τον θρόνο της μεταξύ των σεφ-,  ενώ οτιδήποτε πικάντικο έχει μια θέση του εδώ.

περισσότερα

Φεστιβάλ Tshechu

Πέραν πάσης αμφιβολίας είναι το πολύχρωμο γεγονός στο Μπουτάν! Σε μια χώρα όπου, επισήμως, ο πιο σημαντικός δείκτης είναι όχι το ΑΕΠ αλλά η ΑΕΕ – δηλαδή η Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία – το Φεστιβάλ Τσέτσου είναι ακριβώς αυτό: ένα θρησκευτικό γεγονός όπου ολόκληρες κοινότητες συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν χορούς με θρησκευτικές μάσκες, να λάβουν ευλογίες και να κοινωνικοποιηθούν.
Το Tshechu γιορτάζεται τη δέκατη ημέρα του μήνα του σεληνιακού ημερολογίου που αντιστοιχεί στα γενέθλια του Guru Rimpoche (Guru Padmasambhava). Ωστόσο, ο ακριβής μήνας του Tshechu ποικίλλει από μέρος σε μέρος και ναό σε ναό. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ προς τιμήν του Padmasambava – «αυτός που γεννήθηκε από ένα λουλούδι Lotus», ευρέως γνωστός ως «Guru Rinpoche», του πολύτιμου Δάσκαλου. Αυτός ο άγιος συνέβαλε τα μέγιστα στη διάδοση του Ταντρικού Βουδισμού στις περιοχές των Ιμαλαΐων του Θιβέτ, του Νεπάλ, του Μπουτάν κ.λπ. γύρω στο 800 μ.Χ.
Το Tsehchu θεωρείται σημαντικό αξιοθέατο και οι άνθρωποι ταξιδεύουν από γειτονικές περιοχές για να συμμετάσχουν στη γιορτή. Νωρίς το πρωί, την τελευταία ημέρα της γιορτής, οι μοναχοί επιδεικνύουν ένα γιγαντιαίο thangkha (κεντημένο πίνακα), τον Guru Throngdel, μέσα στο dzong. Τα Thongdrols είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά παραδείγματα βουδιστικής τέχνης και δεν παραλείπουν ποτέ να καταπλήξουν τους θεατές. Θεωρούνται τόσο ιερά που λέγεται ότι βλέποντας απλά ένα Thongdrol αρκεί ώστε να καθαρθεί ο θεατής από την αμαρτία.
Εκτός από τους χορούς με μάσκα, το Tshechu περιλαμβάνει επίσης πολύχρωμους χορούς του Μπουτάν και άλλες μορφές διασκέδασης. Κάθε χορός μάσκας που εκτελείται κατά τη διάρκεια ενός Tshechu έχει ένα ιδιαίτερο νόημα ή μια ιστορία πίσω του και πολλοί βασίζονται σε ιστορίες και περιστατικά από τον 8ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της ζωής του Guru Padmasambhava.
Στα μοναστήρια οι χοροί της μάσκας εκτελούνται από μοναχούς και σε απομακρυσμένα χωριά από κοινού από μοναχούς και χωριανούς.
Πιστεύεται ότι όλοι πρέπει να παρακολουθήσουν ένα Tshechu και να παρακολουθήσουν τους χορούς της μάσκας τουλάχιστον μία φορά για να λάβουν ευλογίες και να ξεπλύνουν τις αμαρτίες τους.

 

περισσότερα

Γκαλερία Ουφίτσι

Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».


Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση;


Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.


Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση


Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

περισσότερα

Τα θαυμαστά χωριά της Τοσκάνης

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.
Τα πιο διάσημα χωριά τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο (αυτό είναι κωμόπολη), το γραφικό αγροτικό Κιάντι (καταλαβαίνετε από πού πήρε την ονομασία του), το γραφικό Μοντεπουλτσιάνο με τα εκλεκτά οινοποιεία και τα πολυβραβευμένα του κρασιά.
Αυτή είναι η Τοσκάνη σε λίγες γραμμές. Είναι απολαυστικό να περπατάς στα χωριά της. Συμμετέχεις και εσύ σε μια ταινία που γυρίζεται με πρωταγωνιστή εσένα. Ένα ταξίδι, που θα θυμάστε για πάντα!

περισσότερα

Καταρράκτες Πασαντζάν

Με τον μεγαλύτερο καταρράκτη, από τους συνολικά 3, να έχει ύψος 120 μέτρα αντιλαμβάνεστε πως μιλάμε για ένα υπερθέαμα της φύσης. Οι καταρράκτες Πασαντζάν στην επαρχία Laguna είναι από τους πιο δημοφιλείς των Φιλιππίνων. Γνωστοί από το 1894, βρίσκονται στη συμβολή δύο ποταμών, του ποταμού Balanac και του ποταμού Bumbungan. Σύμφωνα με τον θρύλο, δυο αδέρφια, ο Μπαλουμπάντ και ο Μαγδάπιο ζούσαν στην περιοχή μια ήρεμη ζωή ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησε να βρέχει και όλα γύρω τους έγιναν ξερά και άνυδρα. Παρότι προσευχήθηκαν για βροχή οι Θεοί δεν τους άκουγαν με αποτέλεσμα, ο μεγαλύτερος και πιο αδύναμος Μπαλουμπάντ να πεθάνει από τη δίψα. Τότε ο Μαγδάπιο τον έθαψε στη πλαγιά του βουνού και από την πίκρα του πέταξε το μπαστούνι του φωνάζοντας “Θεοί! Που είναι το νερό;”. Ξαφνικά στο σημείο που έπεσε το μπαστούνι ξεπήδησε μια πηγή και έτσι λέγεται πως δημιουργήθηκαν οι καταρράκτες.

περισσότερα

Υπόγειος ποταμός Σεν Πολ

Το γνωστό και ως σπήλαιο του Αγίου Παύλου έχει μήκος άνω των 8 χιλιομέτρων και θεωρείται ως ο μεγαλύτερος υπόγειος ποταμός στον κόσμο! Η πηγή του ποταμού βρίσκεται σε υψόμετρο 100 μέτρων, κυλά υπόγεια σχεδόν σε όλο του το μήκος, και καταλήγει στον κόλπο του Αγίου Παύλου, όπου διαρρέει από τη σπηλιά κατευθείαν στη θάλασσα. Το Σπήλαιο του Αγίου Παύλου είναι γνωστό από την αρχαιότητα στους ντόπιους Batak. Σύμφωνα με το μύθο, κατοικούνταν από ένα πνεύμα που δεν επέτρεπε σε κανέναν να μπει στη σπηλιά. Σήμερα ζουν πλέον μόνο 200-250 Batak, ενώ η γύρω περιοχή κατοικείται από κοινότητες Tagbanua, οι οποίες είναι εκχριστιανισμένες. Η περιήγηση στο σπήλαιο ξεκινάει από το κοντινό λιμάνι, απ’ όπου με βάρκα μπαίνουμε στη σπηλιά και διασχίζουμε όλο το μήκος της για να βγούμε πάλι από την άλλη πλευρά. Η εμπειρία είναι πραγματικά μοναδική!

περισσότερα

Εδώ χτυπά η καρδιά της γνήσιας Αφρικής!

Σήμερα που η γνώση και η πληροφορία διαδίδονται με απίστευτες ταχύτητες, είναι η σωστή στιγμή να αφουγκραστούμε την ψυχή αυτής της χώρας, που ακόμη δεν μπόρεσε να οργανωθεί σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα και άρα να αλλοτριωθεί...
Τοποθετημένο στη δυτική μασχάλη της μαύρης ηπείρου, και με το ένα πλευρό να λούζεται από τον Ατλαντικό, το Καμερούν οφείλει το όνομά του στους Πορτογάλους εξερευνητές που πρώτοι κατέπλευσαν εδώ το 1472 και ονόμασαν την περιοχή Ρίο Ντος Καμαρόες, δηλαδή ποταμό των γαρίδων…
Όσοι έχουν «εξερευνήσει» τη χώρα λένε ότι κλείνει μέσα της σε μικρογραφία όλη την Αφρική, καθώς συγκεντρώνει ένα ισχυρό δείγμα από όλους τους θησαυρούς της: αδιαπέραστα τροπικά δάση, βουνά που λούζονται από καταρράκτες ή φλέγονται από ενεργά ηφαίστεια, ατέλειωτες παραλίες, άγρια ζώα, ψάρια και πουλιά, φυτείες κακάο, καφέ και ελαιοφοίνικα, εξωτικά δέντρα και φυτά στολισμένα με καρπούς ακαταμάχητης γλύκας και βέβαια ένα συναρπαστικό ανθρώπινο μωσαϊκό από 250 φυλές που ζουν και λειτουργούν όπως εκατοντάδες χρόνια πριν.
Θα πλησιάσουμε από κοντά κάποιες φυλές Πυγμαίων μέσα στο τροπικό δάσος, κυρίως όμως θα έρθουμε σε επαφή με όλο αυτό το πολύβουο σκηνικό. Θα θαυμάσουμε γυναίκες γαζέλες που περπατούν με χάρη στα χωράφια με τα μωρά στην πλάτη, κουβαλώντας τα πάντα στα χέρια τους. Για την ακρίβεια, σε αυτήν τη χώρα όλοι κουβαλούν κάτι στα χέρια τους.
Επίσης όλοι μιλούν Αγγλικά και Γαλλικά, έχουν μεγάλη χαρά στη ζωή τους, γελούν, χορεύουν και τρώνε σαν να μην υπάρχει αύριο! Κι όμως, το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Επίσης εδώ καταλαβαίνεις ότι η γραφειοκρατία, το λάδωμα, η απουσία σήμανσης στους δρόμους και το κυκλοφοριακό χάος δεν αποτελούν προνόμιο ελληνικό...
Να, λοιπόν, ένα ταξίδι που αν αποφασίσεις να το διανύσεις μόνος σου μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα αρκετή ταλαιπωρία. Με τη φροντίδα του Versus, όμως, γίνεται μια ήπια εξερευνητική περιπέτεια που μόνο ρίγη ταξιδιωτικής συγκίνησης μπορεί να προκαλέσει.

περισσότερα

Πυγμαίοι

Οι 200.000 Πυγμαίοι που ζουν σήμερα στα δάση της Κεντρικής Αφρικής κατάγονται από έναν ιθαγενή λαό που ζει στην ίδια περιοχή από πολύ παλιά. Ορισμένα αιγυπτιακά έγγραφα αναφέρουν την ύπαρξή τους στην περιοχή πριν από 4.500 χρόνια και τους αποκαλούν «κατοίκους του βουνού και χορευτές των θεών».
Από φυσικής πλευράς είναι πολύ διαφορετικοί από άλλους κεντροαφρικανικούς λαούς. Εκτός από το κοντό ανάστημα, έχουν καστανοκίτρινη επιδερμίδα και είναι στεατοπυγικοί. Πάντοτε υπήρξαν θύματα διακρίσεων και πολλές φορές εξολοθρεύτηκαν από γειτονικούς λαούς, οι οποίοι τους θεωρούσαν κατώτερους και αναξιόπιστους. Από την πλευρά τους, οι Πυγμαίοι θεωρούν τους γείτονές τους, που είναι ψηλοί και μαύροι (Τούτσι ή Βατούσι βοσκούς) αδέξιους και άχαρους και τους παρομοιάζουν με «μεγάλους ελέφαντες».
Οι Πυγμαίοι, που είναι κυνηγοί, είχαν πάντοτε σχέσεις με γειτονικούς γεωργικούς ή ποιμενικούς λαούς και έτσι αποκτούσαν γεωργικά προϊόντα, μεταλλικά εργαλεία, αλκοόλ και καπνό με το σύστημα των ανταλλαγών, ενώ υιοθετούσαν και τις γλώσσες τους. Αντιλαμβάνονται το δάσος σαν τη μήτρα μιας μητέρας, πηγή προστασίας και διατροφής. Τους παρέχει όλα όσα χρειάζονται για την επιβίωσή τους, από υλικά για την κατασκευή των θολωτών καλυβιών τους μέχρι υλικά για τις κυνηγετικές τους ανάγκες. Συλλέγουν βολβούς, κάμπιες, μέλι και τερμίτες, που αποτελούν το 70% της διατροφής τους, ενώ το κυνήγι καλύπτει το υπόλοιπο 30%.
Η μουσική και ο χορός αποτελούν μέρος της καθημερινής τους ζωής. Τα τραγούδια που συνοδεύονται από τύμπανα και άλλα κρουστά όργανα συνδέονται με σημαντικά γεγονότα, όπως η προετοιμασία του κυνηγιού, οι γιορτές για μια γέννηση ή έναν γάμο, ή με καθημερινές καταστάσεις, όπως η συλλογή τροφής ή τα απογεύματα γύρω από τη φωτιά.
Οι Πυγμαίοι μιλούν γλώσσες Μπαντού, που χρησιμοποιούνται από τους γείτονες τους, αλλά έχουν και τη δική τους «γλώσσα», που εκφράζεται με τραγούδι χωρίς λόγια, με μεμονωμένους ήχους και κραυγές, που ταιριάζουν με μια βασική μελωδία, η οποία ακούγεται από τον τραγουδιστή. Το τραγούδι, κατά συνέπεια, είναι «γλώσσα χωρίς λόγια», ένα μέσο έκφρασης της μυστικής γλώσσας του δάσους. Χρησιμοποιώντας αυτήν τη γλώσσα οι Πυγμαίοι επικοινωνούν με τα πνεύματα του δάσους και τους ζητούν να είναι γενναιόδωρα. Τα πολυφωνικά αυτά τραγούδια περνούν από γενιά σε γενιά. Η αποψίλωση των δασών για υλοτομία ή για δημιουργία χώρου για φυτείες καφέ έχει μειώσει τη δυνατότητα των Πυγμαίων για κυνήγι και συλλογή τροφής. Ακόμη και τα προγράμματα που έχουν εκπονηθεί για την προστασία τους αποδεικνύονται ανενεργά, επειδή οι Αρχές τούς υποχρεώνουν να εγκαταλείψουν τις περιοχές τους, που μετατρέπονται σε εθνικά πάρκα, και να υιοθετήσουν έναν τρόπο ζωής για μόνιμα εγκατεστημένους αγρότες. Είναι αυτονόητο πως μια τέτοια εξέλιξη, αργά ή γρήγορα θα εξαφανίσει για πάντα τις αρχαίες μελωδικές φωνές αυτού του λαού που απειλείται με εξαφάνιση.

περισσότερα

Σπήλαιο Διρού

Μια από τις σπάνιες εμπειρίες του ελληνικού υπεδάφους, μια επίσκεψη πο όλοι πρέπει να πραγματοποιήσουν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους.
Η ύπαρξη του σπηλαίου ήταν γνωστή ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα, αυτοί όμως που το εξερεύνησαν συστηματικά είναι οι σπηλαιολόγοι Γιάννης και Μαρία Πετροχείλου, μισό αιώνα αργότερα. Η τουριστική διαδρομή έχει συνολικό μήκος 1.500 μ., από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία και γίνονται με βάρκα (και οδηγό-ξεναγό κάποιον από τους ντόπιους εργαζομένους στο σπήλαιο). Το βάθος του νερού είναι από 30 εκατοστά μέχρι και 30 μέτρα, ενώ στη διάρκεια της βαρκάδας θα δείτε σταλακτίτες σε αποχρώσεις ροζ, λευκού, κόκκινου και σοκολατί, από το θείο, το ασβέστιο, τον σίδηρο και τον άργιλο που εντοπίζονται στην περιοχή. Επίσης, θα περάσετε και από διάφορες «αίθουσες», τις οποίες το ζεύγος Πετροχείλου βάφτισε με ευφάνταστα ονόματα, όπως Θάλασσα των ναυαγίων, Αίθουσα των ονείρων, Λιμανάκι της ευτυχίας και Σοκολατένια σάλα.

 

περισσότερα

Πρωτοχρονιά στο Ρίο!

Είναι αρκετοί αυτοί που πιστεύουν πως δεν υπάρχει καλύτερη Πρωτοχρονιά στον κόσμο, από αυτή του Ρίο ντε Τζανέιρο και μάλιστα αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο event της πόλης. Έρχεται δεύτερη μετά το περίφημο Καρναβάλι! Η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, που ονομάζεται από τους ντόπιους Ρεβεγιόν, λαμβάνει χώρα κατά μήκος της παραλίας της Κοπακαμπάνα.
Εκεί στην Κοπακαμπάνα, περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια τουρίστες και ντόπιοι έρχονται κάθε χρόνο στη θρυλική παραλία για να γιορτάσουν την αλλαγή της χρονιάς και να λάβουν μέρος σε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο λαμπερά πάρτι στον κόσμο!
Οι πρώτοι επισκέπτες έρχονται από νωρίς κιόλας το πρωί. Καθώς πέφτει η νύχτα, γύρω στις 8 το βράδυ, αρχίζει να παίζει η ζωντανή μουσική που έχει στηθεί στην παραλία. Καθώς η παραλία είναι αχανής, υπάρχουν πολλές σκηνές που έχουν στηθεί σε όλο το μήκος της παραλίας, με ζωντανές μουσικές, από όπως βραζιλιάνικη σάμπα και ποπ μουσική μέχρι ροκ και ρέγκε.
Τα πυροτεχνήματα ξεκινούν ακριβώς τα μεσάνυχτα, από τις βάρκες και πλοία που είναι αγκυροβολημένα στο λιμάνι της Κοπακαμπάνα. Διαρκούν περίπου 20 λεπτά, και αποτελούν ένα μοναδικό υπερθέαμα, καθώς οι διοργανωτές δείχνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους κάθε χρόνο.
Σχεδόν όλοι οι Βραζιλιάνοι θα γιορτάσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς ντυμένοι στα λευκά από την κορυφή μέχρι τα νύχια, γιατί θεωρείται καλή τύχη για την επόμενη χρονιά. Αυτό το λευκό που θα δείτε όλοι να φορούν είναι προς τιμήν της θεάς της θάλασσας Λεμάνγια. Πολλοί μάλιστα θα φέρουν λουλούδια στη θάλασσα και θα τα πετάξουν στον ωκεανό, για να δείξουν ευγνωμοσύνη για ευχές που εκπληρώθηκαν τον προηγούμενο χρόνο και με τύχη, η παλίρροια θα λάβει τα δώρα τους.

περισσότερα

Μπούζιος

O πιο “must” προορισμός στη Βραζιλία
Το πιο αναπτυγμένο τουριστικά σημείο της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι το Μπούζιος (Buzios), που απέχει δύο ώρες οδικώς από την πόλη του Ρίο, προς τα ανατολικά. Αυτό που ήταν ένα γραφικό ψαροχώρι μετατράπηκε ξαφνικά, τη δεκαετία του '60, στο κέντρο του τουρισμού της Βραζιλίας, όταν η Μπριζίτ Μπαρντό και η παρέα της ανακάλυψαν τις περίπου είκοσι πανέμορφες παραλίες του με τα ιδανικά για καταδύσεις νερά. Το θέρετρο του Μπούζιος διαθέτει απίστευτη τουριστική υποδομή, προσφέροντας στον επισκέπτη όλες τις ανέσεις, μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία, αλλά και υπέροχες κατοικίες που ενοικιάζονται, ακριβές μπουτίκ, έντονη νυχτερινή ζωή και… μπόλικη καϊπιρίνια. Το Μπούζιος είναι η Μύκονος της Βραζιλίας, που σημαίνει θάλασσα, καλοπέραση και αρκετή διασκέδαση.
Τρεις οικισμοί, μία πόλη
Το Μπούζιος δεν είναι μια ενιαία πόλη, αλλά μάλλον τρεις οικισμοί (Ossos, Manguinhos και Armação de Búzios) στην ίδια χερσόνησο. Το Ossos (οστά), στο βόρειο άκρο της χερσονήσου, είναι το παλαιότερο και πιο ελκυστικό. Έχει ένα όμορφο λιμάνι και γιοτ κλαμπ, καθώς και μερικά ξενοδοχεία και μπαρ.  Το Manguinhos, στον ισθμό, είναι το πιο εμπορικό. Τέλος, το Armação είναι η καρδιά της πόλης, με τις πιο τουριστικές ανέσεις. Εδώ θα βρείτε το  Rua das Pedras, το κέντρο της νυχτερινής ζωής του Μπούζιος και το Orla Bardot, έναν γραφικό παραλιακό χώρο.
Καταπληκτική νυχτερινή ζωή
Η νυχτερινή ζωή είναι παροιμιώδης στο Μπούζιος. Στη Βραζιλία υπάρχει ένα ρητό, ότι «κανείς δεν πηγαίνει στο σπίτι μόνος του, όταν υπάρχει πάρτι στο Buzios». Το γλέντι ξεκινά από αργά το απόγευμα και τελειώνει μόνο όταν ο ήλιος πάρει την θέση του στον βραζιλιάνικο ουρανό. Αν είστε στο Μπούζιος θα πρέπει να επισκεφθείτε το Takatakata, ένα μπαρ στο κεντρικό Rua das Pedras, για να απολαύσετε υπέροχα κοκτέιλ όπως το Takafire!
Η Rua das Pedras
Η Rua das Pedras αποτελεί την αίγλη του Μπούζιος. Γεμάτη από μοντέρνα μπαρ, κομψά εστιατόρια, καταστήματα σχεδιαστών, πανδοχεία, καφετέριες, γκαλερί τέχνης, παγωτατζίδικα, μπαρ και νυχτερινά κέντρα, προσφέρει όλα όσα περιμένει κανείς από ένα δημοφιλές τουριστικό θέρετρο, και ακόμα περισσότερα, ικανοποιώντας και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Ο κόσμος είναι λίγος κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά όταν πέσει η νύχτα και τα φώτα του δρόμου ανάψουν, ο δρόμος πλημμυρίζει από ανθρώπους. Το πνεύμα της Rua das Pedras επεκτείνεται και προς την Orla Bardot, η οποία είναι ουσιαστικά η συνέχεια του δρόμου, αλλά παράλληλα στην Armação Beach. Εκεί μπορείτε επίσης να βρείτε μπαρ, καταστήματα, πανδοχεία και νυχτερινά κέντρα, καθώς και μερικά από τα πιο εκλεπτυσμένα εστιατόρια του Μπούζιος. Ο δρόμος διανθίζεται με ξύλινα παγκάκια και πολλούς κήπους, ενώ διαθέτει και χάλκινα γλυπτά διάσημων επισκεπτών, όπως της Γαλλίδας ηθοποιού Μπριζίτ Μπαρντό. Μετά την Orla Bardot θα φτάσετε στο πανέμορφο Praça dos Ossos, το οποίο διαθέτει επίσης όμορφα χάλκινα γλυπτά. Γύρω από τη μικρή πλατεία υπάρχουν εστιατόρια (Ιαπωνικά, Αργεντίνικα κ.ά), καταστήματα με είδη δώρων και άλλα. Αγοράστε ένα παγωτό, καθίστε στα παγκάκια κάτω από τα δέντρα και απολαύστε την ατμόσφαιρα χωρίς βιασύνη. Στην πολυσύχναστη πλατεία Praça Santos Dumont, που έχει πρόσβαση μέσω του Travessa dos Pescadores (όπου η Rua das Pedras τελειώνει και η Orla Bardot ξεκινά), οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν ανάμεσα από πάγκους με κοσμήματα, πίνακες ζωγραφικής, ρούχα και ταπετσαρίες, ενώ η πλατεία προσφέρεται και για συναυλίες, καλλιτεχνικές παραστάσεις και προβολές ταινιών από το φεστιβάλ κινηματογράφου.
Και βέβαια οι παραλίες…
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της περιοχής είναι οι αμέτρητες παραλίες, ικανές να ικανοποιήσουν τόσο τους επισκέπτες που επιζητούν ηρεμία, όσο και αυτούς που επιθυμούν να ασχοληθούν με διάφορα θαλάσσια σπορ.
Ενδεικτικά αναφέρουμε: Praia Rasa, Praia de Manguinhos (επέκταση της Praia Rasa, κοντά στο κέντρο της περιοχής και με περισσότερα καταλύματα), Praia da Tartaruga, Praia do Canto, Praia da Armação και Praia dos Ossos, Praia João Fernandes (βρίσκεται σε μια αριστοκρατικά κατοικημένη περιοχή), Praia Brava (κατάλληλη για σέρφινκγ αφού εκτίθεται στον Ατλαντικό), Praia Olho de Boi (παραλία γυμνιστών), Praia do Forno (ελκυστική παραλία με ένα μικρό μπαρ), Praia de Ferradura (μεγάλη, απάνεμη παραλία, Praia Ferradurinha (ελκυστική, μικρή παραλία απ’ όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει μέχρι την Praia dos Amores), Praia de Geribá (δημοφιλής παραλία με πολλά μπαρ), Praia Tucuns (μακριά, σχεδόν έρημη παραλία).

περισσότερα

Ίλια Γκράντε , στους τροπικούς του Ατλαντικού

Παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, προστατευόμενη άγρια ζωή. Το νησι της Ίλια Γκράντε είναι απλά ένας υπέροχος παράδεισος στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Για σχεδόν έναν αιώνα το νησί ήταν απρόσιτο για το κοινό επειδή στέγαζε πρώτα μια αποικία λεπρών και μετά μια φυλακή υψίστης ασφαλείας. Η φυλακή μάλιστα είχε μερικούς από τους πιο επικίνδυνους κρατούμενους της χώρας και έκλεισε μόλις το 1994.
Το νησί έχει έκταση μόλις 193 τ.χλμ. και είναι πλέον ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός που διακρίνεται για τη γραφική ομορφιά, τις παρθένες τροπικές παραλίες, την πλούσια βλάστηση και την άγρια ομορφιά του τοπίου του. Το Ίλια Γκράντε είναι μάλιστα ένα από τα πιο παρθένα απομεινάρια του τροπικού δάσους του Ατλαντικού της Βραζιλίας, καθιστώντας το ένα από τα πλουσιότερα οικοσυστήματα στον κόσμο. Το νησί υπόκειται σε αυστηρούς αναπτυξιακούς περιορισμούς, λόγω των προστατευμένων οικοσυστημάτων του. Η διατήρηση της βιοποικιλότητας είναι πολύ σημαντική καθώς εκεί κατοικούν μερικούς από τους μεγαλύτερους εναπομείναντες πληθυσμούς πολλών απειλούμενων ειδών, τροπικών πτηνών, πιθήκων και παπαγάλων μεταξύ άλλων.
Οι προστατευόμενες θάλασσες γύρω από το νησί διαθέτουν μια μοναδική σύγκλιση τροπικής, υποτροπικής και εύκρατης θαλάσσιας ζωής και ίσως είναι από τις μόνες στον κόσμο όπου είναι δυνατό να δει κανείς κοράλλια και τροπικά ψάρια, καρχαρίες μαζί με θαλάσσιες χελώνες, πιγκουίνους του Μαγγελάνου αλλά και όρκες και δελφίνια.

περισσότερα

Λας Τερένας, ένας ανεξερεύνητος παράδεισος

Μπορεί σε κάποιους από εσάς το όνομα Λας Τερένας να σας φαίνεται γνωστό, καθώς είναι το μέρος όπου γυρίζεται το Ελληνικό Survivor, όμως η ευρύτερη περιοχή της χερσονήσου Σαμάνα όπου βρίσκεται αυτή η μικρή αλλά όμορφη πόλη στις βορειοανατολικές ακτές του Αγίου Δομίνικου, είναι ένα μέρος ανεξερεύνητο, ανέγγιχτο και σχετικά στο ευρύ κοινό.
Με παρθένες παραλίες, κρυστάλλινα νερά, χρυσαφένιες αμμουδιές και πληθυσμό μόλις κάτι παραπάνω από 13.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι περισσότεροι ασχολούνται με το ψάρεμα και τη γεωργία, αποτελεί έναν επίγειο παράδεισο που ανακαλύψαμε και σας προτείνουμε.
Πρόκειται για ένα μέρος μακριά από τα συνηθισμένα, που το έχει αγγίξει ελάχιστα ο τουρισμός, παρά τη δημοφιλία που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, και αποτελεί ιδανικό προορισμό για όποιον θέλει να χαλαρώσει και να δοκιμάσει νέες εμπειρίες.

περισσότερα

Άγιος Δομίνικος: Η γη που θαύμασε ο Κολόμβος

Τροπική βλάστηση, εντυπωσιακοί καταρράκτες, αποικιακά κτίρια, βουνά με παράξενα σχήματα, πανέμορφες παραλίες με λευκή άμμο που βρέχονται από τα καταγάλανα νερά της Καραϊβικής.
Η Δομινικανή Δημοκρατία δεν καυχιέται μόνο για τους διάσημους επισκέπτες της και τις κοσμικές γωνιές της. Η φυσική της ομορφιά είναι απαράμιλλη, οι κάτοικοί φιλόξενοι και δεν παύουν κάθε στιγμή να θυμίζουν στους επισκέπτες πως ο Χριστόφορος Κολόμβος πρωτοπάτησε στα μέρη τους.
Ο Άγιος Δομίνικος δεν είναι το νησί του μαζικού τουρισμού όπου συνωστίζονται Ευρωπαίοι και Αμερικανοί τουρίστες. Διαθέτει βεβαίως και τέτοιες περιοχές, αλλά θα ανακαλύψετε και άλλες, λιγότερο τουριστικές, που θα σας αφήσουν άφωνους. Είναι η μουσική Μερέγκε που ακούγεται από παντού, η οργιώδης βλάστηση από κοκκοφοίνικες, τα πολύχρωμα σπιτάκια και οι μοναδικές, υπέροχες, φανταστικές, ξεχωριστές αμμουδιές. Δεν είναι τυχαίο που ο θαλασσοπόρος Χριστόφορος Κολόμβος είχε πει ότι το νησί αυτό είναι «η πιο όμορφη γη που τα ανθρώπινα μάτια έχουν δει ποτέ».

περισσότερα

ΑΪΤΗ: η υψηλή γη

Άλλοτε γαλλική κτήση, η Αϊτή πέρασε στην Ιστορία ως η δεύτερη χώρα, μετά τις ΗΠΑ, στο δυτικό ημισφαίριο που διακήρυξε την ανεξαρτησία της το 1804. Επιπλέον έγινε η πρώτη ανεξάρτητη χώρα Αφροαμερικανών και το μόνο κράτος που γεννήθηκε έπειτα από επανάσταση σκλάβων. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που η Αϊτή έγινε το πρώτο κράτος παγκοσμίως που αναγνώρισε την Ελληνική Επανάσταση. Μάλιστα, δεν έμεινε εκεί. Έστειλε και εθελοντές να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών, οι οποίοι δυστυχώς πέθαναν στη διάρκεια του μακρινού ταξιδιού από κακουχίες, αλλά και τόνους κακάο προς πώληση ώστε να αγοραστούν όπλα. 
Η Δημοκρατία της Αϊτής αποτελεί χώρα που καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού της Ισπανιόλας στην Καραϊβική. Στη δικαιοδοσία της περιλαμβάνει και τα μικρότερα νησιά Γκονάβ, Τορτούγα, Λε Καγιεμίτ και Ιλ α Βας, ενώ το ακατοίκητο νησί Ναβάσα διεκδικείται τόσο από αυτή όσο και από τις ΗΠΑ. Η πρωτεύουσα της Αϊτής είναι το Πορτ-ο-Πρενς, που βρίσκεται στο κύριο νησί, την Ισπανιόλα. Το όνομά του σημαίνει «πριγκιπικό λιμάνι».  
Η πλειοψηφία των κατοίκων της είναι απόγονοι των σκλάβων που μεταφέρθηκαν βίαια στο νησί από την Αφρική.  Η χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό ορεινή με κυρίαρχη θρησκεία το βουντού. Εδώ οι χειμώνες είναι μικροί και τα καλοκαίρια χαρακτηρίζονται από τυφώνες. Αϊτή σημαίνει υψηλή γη.

περισσότερα

Αρούμπα: διάσημη και εξωτική

Η Αρούμπα, τοποθετημένη στον χάρτη λίγο έξω απ’ τις ακτές της Βενεζουέλας, είναι ένα νησί ξακουστό σε ολόκληρο τον κόσμο. Ζεστά, τροπικά αεράκια, ηλιόλουστες παραλίες και ιδανικές καιρικές συνθήκες σας περιμένουν να τις απολαύσετε. Οι θάλασσες της Αρούμπα είναι ιδανικές για κάθε είδους δραστηριότητα κάτω και πάνω από την επιφάνεια του νερού. 
Παρότι ανήκει στις Ολλανδικές Αντίλλες, διαφέρει σημαντικά από τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής. Ξεχάστε τα τροπικά δάση, εδώ θα βρεθείτε σ’ ένα τοπίο που θυμίζει ταινία γουέστερν, περικυκλωμένοι από κάκτους, divi – divi (είδος θάμνου) και έρημο. 
Τα αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν πως κατοικείται από πολύ παλιά, με τους Ινδιάνους να είναι οι πρώτοι που την ανακάλυψαν.  Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που έφτασαν εκεί ήταν οι Ισπανοί το 1499.
Η βιομηχανία πετρελαίου έφτασε στη χώρα τη δεκαετία του 1920 και έφερε μαζί της τον ταχύ εκσυγχρονισμό και τη μετανάστευση βιομηχανικών εργατών, εμπόρων και δημοσίων υπαλλήλων από την Καραϊβική, την Ευρώπη, την Αμερική και την Κίνα. Σύντομα η Αρούμπα έγινε μια πολυεθνική κοινότητα με περισσότερα από 40 έθνη.

περισσότερα

Πουέρτο Ρίκο.., άι, άι, άι, άι

Το Πουέρτο Ρίκο ή αλλιώς Πόρτο Ρίκο είναι νησί της Κεντρικής Αμερικής στον Ατλαντικό ωκεανό. Πρόκειται για το μικρότερο και ανατολικότερο από τα νησιά των Μεγάλων Αντιλλών. Με έκταση 13.790 τ. χλμ., αποτελεί υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ. Το όνομά του μεταφράζεται στα ελληνικά ως «πλούσιο λιμάνι».  Οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν οι Ινδιάνοι της φυλής των Αραουάκων, οργανωμένοι σε ομάδες, με κύρια απασχόληση τη γεωργία και το ψάρεμα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του και αφού τους εξολόθρευσε το ονόμασε Σαν Χουάν Μπατίστα. 
Για πρώτη φορά εγκαταστάθηκαν εκεί Ισπανοί άποικοι το 1509 με την επίβλεψη του πρώτου κυβερνήτη, του Χουάν Πόνθε ντε Λεόν. Το 1521 ιδρύθηκε η πρωτεύουσα του νησιού, η Σαν Χουάν. Γρήγορα οι Ισπανοί εξαφάνισαν παντελώς τους ιθαγενείς και εγκατέστησαν στις φυτείες και τα ορυχεία χρυσού, που ήταν πλούσια την εποχή εκείνη, δούλους από την Αφρική. Τον 17ο και 18ο αιώνα έγιναν πολλές προσπάθειες κατάληψης του νησιού, που ήταν σημαντική στρατιωτική βάση, άλλοτε από τους Ολλανδούς και άλλοτε από τους Βρετανούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι προστριβές με τη μητρόπολη άρχισαν τον 19ο αιώνα με αποκορύφωμα την απόπειρα εξέγερσης του 1867, η οποία όμως απέτυχε.  Το 1897 η Ισπανία αναγνώρισε την αυτονομία του νησιού, το οποίο καταλήφθηκε το 1898 από τις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Με τη συνθήκη του Παρισιού (1898), το Πουέρτο Ρίκο παραχωρήθηκε στις ΗΠΑ, οι οποίες διόρισαν στρατιωτικό διοικητή και εκτελεστικό συμβούλιο (1900). 
Το Πουέρτο Ρίκο είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή. Τα 2/3 του πληθυσμού είναι ισπανικής και λοιπής ευρωπαϊκής καταγωγής και το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από αφρικανικής καταγωγής κατοίκους και μιγάδες. Οι κάτοικοι, όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, είναι επηρεασμένοι από την ισπανική κατοχή και διατηρούν πολλά λατινοαμερικανικά έθιμα. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική, παρόλο που και η αγγλική χρησιμοποιείται ευρέως και για διοικητικούς σκοπούς. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι χριστιανοί.

περισσότερα

Ο Χρυσός Καταρράκτης και η Σίγκριντουρ

Ο Καταρράκτης Γκούλφος είναι παγκοσμίως διάσημος για αρκετούς λόγους. Πρώτον είναι μάλλον ο εντυπωσιακότερος σε ολόκληρη την Ισλανδία. Δεύτερον αναφέρεται σε βιβλία και εμφανίζεται σε πλείστες ταινίες και τηλεοπτικά σήριαλ, μεταξύ των οποίων και το παιδικό Άβαταρ. Τρίτον φιγουράρει στο εντυπωσιακό εξώφυλλο του δίσκου Porcupine (1983), του βρετανικού συγκροτήματος Echo and the Bunnymen. Τέταρτον, και αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος, συνδέεται με μία μεγάλη δικαστική διαμάχη. Το 1907, μία βρετανική εταιρεία αγόρασε την περιοχή με σκοπό να κατασκευάσει υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Όταν όμως άρχισαν τα έργα, η Σίγκριντουρ, η κόρη του πρώην ιδιοκτήτη, ο οποίος ήταν βοσκός και είχε πουλήσει τη γη του στη βρετανική εταιρεία, παρατήρησε ότι η ορμή των υδάτων μειωνόταν δραματικά. Κινήθηκε λοιπόν, δικαστικά, προκειμένου να παύσει η εκμετάλλευση του καταρράκτη. Η διαδικασία ήταν μακρά και επίπονη. Η Σίγκριντουρ, η οποία δεν είχε πάει καν σε σχολείο, διένυε περπατώντας την απόσταση ως το Ρέικιαβικ (120 χλμ.) προκειμένου να στήνεται καθημερινά στις διάφορες κυβερνητικές και νομικές υπηρεσίες, για να βγάλει άκρη. Τελικά τα κατάφερε, με τη βοήθεια του δικηγόρου Σβέιν Μπγιόρνσον, ο οποίος μετά έγινε ο πρώτος κυβερνήτης της Ισλανδίας.

περισσότερα

Ροκαμαντούρ μεσαιωνικοί θρύλοι

Σύμφωνα με τον θρύλο, λοιπόν, στον εν λόγω βράχο ανακαλύφθηκε το 1166 ένα άθικτο νεκρό σώμα σε κρύπτη που βρισκόταν δίπλα σε ένα παρεκκλήσι. Τότε υφάνθηκε η ιστορία: το σώμα ανήκε στον υπηρέτη της Παναγίας, τον Αμαδούρο ή ανήκε σε φοροεισπράκτορα της Ιεριχούς, τον Ζακχαίο, ο οποίος μετά τον θάνατο του Χριστού μετανόησε, άλλαξε το όνομά του σε Αμαδούρο, έγινε ερημίτης ιεραπόστολος, έφτασε μέχρι τη Γαλατία διδάσκοντας τη χριστιανοσύνη, βρήκε αυτόν τον βράχο, έφτιαξε το παρεκκλήσι και μόνασε.
Οι παραπάνω ιστορίες διανθίστηκαν και με διάφορα θαύματα που πραγματοποίησε το ερημίτης. Το θέμα είναι πως βράχος και το παρεκκλήσι «διαφημίστηκαν» ως σταθμός στον προσκυνηματικό δρόμο για το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα και έτσι χτίστηκαν οι μονές, έγινε γεωργική εκμετάλλευση της κοιλάδας από τους μοναχούς και συνακολούθως ιδρύθηκε η πόλη που πήρε την ονομασία Ροκαμαντούρ. Στο πλαίσιο της «διαφήμισης» ο πρώτος φραγκισκανός πάπας, Νικόλαος 4ος, το 1291, ανακοίνωσε πως όποιος προσκυνητής πήγαινε στη Ροκαμαντούρ, θα έπαιρνε 3 συγχωροχάρτια με βουλοκέρι και άφεση αμαρτιών για 40 ημέρες! 
Ο άλλος μύθος που έκανε διάσημη τη Ροκαμαντούρ τον μεσαίωνα, σχετίζεται με το επικό Άσμα του Ρολάνδου, του 11ου αιώνα, το οποίο είναι το αρχαιότερο γαλλικό δείγμα γραφής. Το Άσμα, γραφόταν και συμπληρωνόταν για περίπου 35 χρόνια και εξιστορεί τις περιπέτειες του Ρολάνδου, που ήταν παλαδίνος του Καρλομάγνου (747-814) του πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι παλαδίνοι ήταν ιππότες του μεσαίωνα, οι οποίοι περνούσαν τη ζωή τους περιπλανώμενοι σε αναζήτηση περιπετειών. Ο Ρολάνδος, σύμφωνα με το Άσμα είχε ένα πανίσχυρο σπαθί, το Ντουρεντάλ. Λίγο πριν πεθάνει, σε μία μάχη με τους Σαρακινούς που δόθηκε στα Πυρηναία, κατέφυγε στη Ροκαμαντούρ, και προσπάθησε να σπάσει το σπαθί του για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού. Το σπαθί, ως αήττητο, δεν έσπασε, και τότε εκείνος το πέταξε στον βράχο δίπλα στο παρεκκλήσι της Μαύρης Παναγίας. Αυτό… άνοιξε μια ρωγμή και κρύφτηκε μέσα στον βράχο.

περισσότερα

Σάο Τομέ, το νησί της σοκολάτας

Η Δημοκρατία Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, όπως είναι το επίσημο όνομα της χώρας, είναι το δεύτερο μικρότερο κράτος της Αφρικής με πληθυσμό μόλις 176.000 κατοίκους, από τους οποίους το 5%  ζει στο νησί Πρίνσιπε, ενώ οι υπόλοιποι στο νησί Σάο Τομέ, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη πρωτεύουσα. Τα δύο αυτά νησιά αποτελούν το σύνολο της χώρας.
Το Σάο Τομέ οφείλει το όνομά του στους Πορτογάλους εξερευνητές που το ανακάλυψαν το 1470, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Θωμά. Το όνομα «νησί της σοκολάτας» δόθηκε στο Σάο Τομέ όχι μόνο γιατί η βασική καλλιέργεια είναι το κακάο, αλλά γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες και η προστασία που προσφέρουν τα φοινικόδεντρα στα ευαίσθητα φύλλα του θαμνώδους κακαόδεντρου  έχουν αναδείξει διεθνώς το κακάο του Σάο Τομέ ως την εκλεκτότερη ποικιλία για την παρασκευή σοκολάτας, καθιστώντας το περιζήτητο στις διεθνείς αγορές.
Όμως το Σάο Τομέ καμαρώνει και για ακόμα ένα όνομα, «Μαργαριτάρι του Ισημερινού», εξαιτίας της μοναδικής τροπικής φύσης του, όνομα απόλυτα δικαιολογημένο.
Οι πρώτοι του κάτοικοι, κυρίως Εβραίοι που έφταναν στο νησί από την Πορτογαλία, θεωρούνταν ανεπιθύμητοι. Σύντομα όμως οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν το εμπόριο σκλάβων στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Στη συνέχεια, επεκτάθηκαν στην παραγωγή και εξαγωγή κακάο. Παρότι η χώρα μέχρι και σήμερα κατατάσσεται στις πρώτες παραγωγικές και εξαγωγικές δυνάμεις του είδους, αναγκάζεται να εισάγει πολλά προϊόντα διατροφής, μιας και γενικώς απουσιάζουν οι υποδομές, ενώ οι κάτοικοι είναι φτωχοί σε εισοδήματα.

περισσότερα

Γκάνα:η χώρα με τα χίλια πρόσωπα!

Η Γκάνα βρίσκεται στη Δυτική Αφρική, στον κόλπο της Γουινέας και θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός κακάο στον κόσμο. Συνορεύει με την Ακτή Ελεφαντοστού, την Μπουρκίνα Φάσο, το Τόγκο και βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό. Πρωτεύουσα είναι η Άκκρα και μεγαλύτερη πόλη το Κουμάσι. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 25 εκατομμύρια, στα εδάφη της διαβιούν περισσότερες από εκατό εθνοτικές φυλές. 
Πολλά από τα στοιχεία που έχουμε σχετικά με το μακρινό παρελθόν της αφορούν κυρίως σε προφορικές παραδόσεις, ενώ οι επιστήμονες πιστεύουν ότι κατοικείται από το 1500 π.Χ. Η χώρα ήρθε στο προσκήνιο περίπου το 1470, όταν έφτασαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι. Στα επόμενα χρόνια ολόκληρη η ακτογραμμή της ελεγχόταν από Άγγλους, Γάλλους, Ολλανδούς κτλ, οι οποίοι τη χρησιμοποίησαν για εμπορικούς σκοπούς εισάγοντας ταυτόχρονα το δουλεμπόριο. Μεγάλο μέρος των κατοίκων της μεταφέρθηκαν σε διάφορες περιοχές του κόσμου αλλοιώνοντας έτσι τον χαρακτήρα των φυλών που την κατοικούσαν.  
Σήμερα στη χώρα μιλούνται περίπου πενήντα γλώσσες με την αγγλική να παραμένει η επίσημη.  Η χώρα λατρεύει το ποδόσφαιρο και μετρά πολλές συμμετοχές στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Θεωρείται μία από τις πιο δημοκρατικές χώρες της Αφρικής.

περισσότερα

Nήσος Σιαργκάο.. προς ανακάλυψη χαμένων παραδείσων!

Η νήσος Σιαργκάο είναι ένα μικρό νησί σε σχήμα σταγόνας που ανταγωνίζεται σε ομορφιά μερικά από τα πιο παραδεισένια μέρη του κόσμου. Παρθένες παραλίες με γαλαζοπράσινα νερά, φοίνικες που φτάνουν ως τη θάλασσα, τροπικά δάση και εντυπωσιακά φράγματα για σερφ έχουν αναδείξει το νησί ως ένα από τα καλύτερα του κόσμου! Γι’ αυτό μη σας ξεγελάει το μέγεθός του, καθώς η περιπέτεια δεν τελειώνει ποτέ. Εδώ άλλωστε βρίσκεται το διάσημο Cloud 9, ένα από τα καλύτερα φράγματα για σερφ στον κόσμο, στο οποίο το νησί χρωστάει μεγάλο μέρος της δόξας του. Μεταξύ άλλων πάντως, το νησί προσφέρει κι άλλες εμπειρίες, όπως βαρκάδες και κολύμπι σε μοναδικές παραλίες όπου οι φοίνικες κυριολεκτικά μοιάζουν να χορεύουν πάνω στην άμμο!
Με βάση μας το Σιαργκάο, μπορούμε να επισκεφθούμε και τα γειτονικά μικροσκοπικά νησάκια Naked, Daku και Guyam. Το Naked με τις μοναδικές παραλίες με την λευκή άμμο διαθέτει θέα μαγευτική που θα απογειώσει κάθε φωτογραφία μας. Το Daku, που στην τοπική διάλεκτο Βισαγιάν σημαίνει μεγάλο, είναι το μεγαλύτερο νησί από τα τρία και προσφέρει πληθώρα θαλάσσιων δραστηριοτήτων, ενώ το Guyam είναι ο ιδανικός προορισμός για να χαλαρώσουμε μετά από μια γεμάτη ημέρα.

περισσότερα

Που Κουόκ, όπως παράδεισος…

Το Που Κουόκ είναι ένα πανέμορφο νησί στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Ανήκει στο Βιετνάμ και είναι το μεγαλύτερο της χώρας, ενώ για πολλές δεκαετίες υπήρξε αντικείμενο διαμάχης με τη γειτονική Καμπότζη, μιας και απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές της. Στο παρελθόν, βρισκόταν εδώ μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του Βιετνάμ και χιλιάδες κρατούμενοι είχαν ταξιδέψει στο νησί όχι για να απολαύσουν τα σμαραγδένια νερά του και την τροπική βλάστηση που το περιβάλλει, αλλά για να εκτίσουν τη θητεία τους ως φυλακισμένοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η φυλακή της Καρύδας αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού.
Σήμερα, συνιστά έναν παράδεισο για εκείνους που θέλουν να απολαύσουν τον θαλάσσιο βυθό κάνοντας καταδύσεις ή ψάρεμα, αλλά και για εκείνους που δίνουν γαλάζιο χρώμα στα όνειρά τους. Που Κούκ σημαίνει «πλούσιο νησί» στα βιετναμέζικα, όρος που το χαρακτηρίζει πλήρως. Ολόκληρο σχεδόν το νησί αποτελεί μέρος Εθνικού Πάρκου, ενώ οι λάτρεις της θάλασσας καταφτάνουν στο νησί από κάθε γωνιά του πλανήτη για να απολαύσουν μερικές στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και απόλαυσης,

Dreams come true: Στο γειτονικό νησάκι Τhom, μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη εναέρια διαδρομή με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος θα χάνεται στα νερά του κόλπου, με την πανοραμική θέα του νησιού να μας κόβει την ανάσα.

περισσότερα

Φεστιβάλ Σινουλόγκ

Το Φεστιβάλ Σινουλόγκ ή Santo Nino θεωρείται ένα από τα κορυφαία φεστιβάλ της Ασίας με θρησκευτικό και πολιτιστικό χαρακτήρα, ενώ προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο. Είναι αφιερωμένο στον μικρό Χριστό και πραγματοποιείται εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες κάθε τρίτη Κυριακή του Ιανουαρίου. Ουσιαστικά, είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, αφού μας διηγείται το πέρασμα των κατοίκων από τον παγανισμό στον Χριστιανισμό. Σινουλόγκ στη γλώσσα των ντόπιων σημαίνει «χορός με χάρη» και η αλήθεια είναι ότι όλα ξεκίνησαν το 1980, από έναν χορό ο οποίος μιμούνταν την κίνηση ενός ποταμού. Ωστόσο πολλοί πιστεύουν ότι κάτι ανάλογο υπήρχε στο νησί πολύ πριν την έλευση του Μαγγελάνου για να τιμούνται οι ντόπιοι θεοί. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ οι δρόμοι κατακλύζονται από χορευτές με θαυμάσια κουστούμια, χορό και μουσική. Κάθε γωνιά του νησιού είναι ευκαιρία για εορτασμό.

περισσότερα

Τα σπίτια-φρούριa της φυλής Μπαταμαρίμπα

Η φυλή Μπαταμαρίμπα κατοικεί στην περιοχή Κουταμακού, η οποία ονομάζεται και «η Γη των Μπαταμαρίμπα», και εκτείνεται στα σύνορα μεταξύ Τόγκο και Μπενίν. Τα χωριά των Μπαταμαρίμπα αποτελούν ένα από τα αναμφισβήτητα αξιοθέατα της περιοχής.
Η ομάδα που ζει στο Μπενίν προσδιορίζεται με το όνομα Σόμπα (Σόμπα), ενώ η ομάδα του Τόγκο είναι γνωστή ως Ταμπέρμα. Οι δύο ομάδες ανήκαν αρχικά στον ίδιο πληθυσμό και έτσι εμφανίζουν παρόμοια χαρακτηριστικά, που διαφέρουν μόνο για ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: Οι Σόμπα, σε αντίθεση με τους Ταμπέρμα, έχουν δερματοστιξία και ουλές σε όλο το πρόσωπο, αλλά και στο σώμα, κυρίως στην κοιλιά, που είναι ένα είδος πλέγματος που σχηματίζεται από κάθετες και οριζόντιες γραμμές που θυμίζουν συμβολικά την χάραξη στο έδαφος για την σπορά και συμβολίζουν την ανάπτυξη και τη ζωή.
Τα ίδια μοτίβα είναι επίσης χαραγμένα στους εσωτερικούς και εξωτερικούς τοίχους των σπιτιών τους, των τάτα σόμπα. Η περιοχή Κουταμακού συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2004, λόγω του τρόπου με τον οποίο ο πληθυσμός των Μπαταμαρίμπα ζει σε αρμονία με την επικράτειά του και των τυπικών οχυρωμένων σπιτιών που χτίζουν.
Οι Μπαταμαρίμπα, ήταν κάποτε διάσημοι για το γυμνό τους, οι αυξανόμενες όμως εξωτερικές επιρροές συνέβαλαν στην κάλυψη τους σήμερα, αν και πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να φορούν παραδοσιακά στολίδια. Είναι κυνηγοί και αγρότες και δεν είναι ασυνήθιστο να συναντήσει κανείς ομάδες ανδρών να επιστρέφουν από κυνήγι με τα τόξα και τα βέλη τους, και να φορούν καλύμματα κεφαλής από κέρατα αντιλόπης και κόκαλα στα χείλη τους. Κέρατα αντιλόπης χρησιμοποιούν και οι γυναίκες στα καπέλα τους και επίσης τοποθετούνται πάνω από την εξώπορτα των σπιτιών.
Οι άνδρες της φυλής Μπαταμαρίμπα είναι ιστορικά γνωστοί για τις διαδικασίες μεγέθυνσης και αύξησης του πέους τους που χρονολογούνται χιλιάδες χρόνια πίσω. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται κατά τη διαδικασία της ανδρικής μύησης στην ωριμότητα. Ένα αφέψημα αλεσμένων βοτάνων με κάλυμμα φύλλων ή ελεφαντόδοντου τοποθετείται στο πέος του μυημένου για αρκετούς μήνες μέχρι να φτάσει σε ένα συγκεκριμένο μέγεθος και μήκος της επιλογής του, οπότε μπορεί να το βγάλει. Στο τέλος των δημόσιων τελετουργιών της μύησης, οι μυημένοι είναι ντυμένοι με πολυτελή ρούχα, με κουκούλες κρεμασμένες στο λαιμό και τη μέση τους και με κέρατα καλύμματα κεφαλής στερεωμένα στην κορυφή του κεφαλιού τους.
Το μεγάλο ενδιαφέρον ωστόσο είναι η φανταστική αρχιτεκτονική των σπιτιών της περιοχής. Κάθε σπίτι είναι χτισμένο σαν ένα φρούριο, ικανό να αμυνθεί ενάντια στις επιδρομές των εμπόρων σκλάβων και ικανό να θωρακίσει μια ολόκληρη οικογένεια και τα ζώα της από τους εισβολείς Παρόμοια σε μορφή με τα μεσαιωνικά κάστρα, λόγω των επικλινών πυργίσκων, είναι από τα πιο όμορφα δείγματα αφρικανικής αρχιτεκτονικής. Το στυλ τους εντυπωσίασε τον αρχιτέκτονα πρωτοπορίας Le Corbusier που τα περιγράφει ως «γλυπτική αρχιτεκτονική». Τα σπίτια έχουν ξεχωριστούς περιβόλους για ανθρώπους, ζώα και σιτηρά, πηγάδια, πράγμα που σημαίνει ότι μια οικογένεια θα μπορούσε να παραμείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα, ωθώντας τους επιδρομείς να τα παρατήσουν και να αναζητήσουν ευκολότερη λεία. Η παραδοσιακή κατοικία Takyenta (Takienta), συμπεριλαμβανομένης της περίφημης Tata Σόμπα, είναι συνήθως χτισμένη από λάσπη, κλαδιά και άχυρο. Ένα είδος αισθησιακής χειρονομίας που συνδυάζει δύναμη, φροντίδα και ομορφιά. Μεγάλα ιερά - φαλλικής μορφής - στην είσοδο των σπιτιών τους δείχνουν τις ανιμιστικές τους πεποιθήσεις.
Ως ένας πληθυσμός που ασκεί ανιμιστική θρησκεία, οι Μπαταμαρίμπα προστατεύουν τα σπίτια τους με φετίχ και βωμούς στους οποίους κάνουν θυσίες στα πνεύματα. Πιστεύουν επίσης σε έναν θεό του ήλιου και μια θεά της γης υπεύθυνη για τη γονιμότητα.
Με την άδεια των γερόντων θα  μπούμε στα σπίτια τους για να κατανοήσουμε καλύτερα τον τρόπο ζωής τους.
Στο Τόγκο, οι Ταμπέρμα εκτελούν περίτεχνες τελετές κηδείας, ιδιαίτερα τον χορό Tibent, ή τον χορό των τυμπάνων, έναν χορό θανάτου που έχει σκοπό να τιμήσει τους νεκρούς. Αυτοί που εκτελούν αυτόν τον περίτεχνο χορό είναι μια ομάδα ανθρώπων που ασχολείται ειδικά με αυτό το περίπλοκο τελετουργικό με φώτα, θέματα και έναν τέλειο συγχρονισμό. Κατά τη διάρκεια του εορτασμού των κηδειών, το σπίτι του νεκρού ντύνεται και η κυκλική επίπεδη πέτρα στο κέντρο της βεράντας, που συνήθως χρησιμοποιείται ως τραπέζι, αφαιρείται και χρησιμοποιείται ως ταφόπλακα.

περισσότερα

Ξενάγηση χωρίς ουρές στο Μουσείο Πράδο

Σε σωστά επιλεγμένη ώρα για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία με τις ουρές και την πολυκοσμία και με διπλωματούχο ξεναγό επιπλέον του Έλληνα αρχηγού που θα μας συνοδεύει σε όλο το ταξίδι, επισκεπτόμαστε το Μουσείο Πράδο με τα μεγάλα αριστουργήματα της μεσαιωνικής και αναγεννησιακής ισπανικής ζωγραφικής, όπως του αξίζει!
Το Πράδο εγκαινιάστηκε ως μουσείο της βασιλικής συλλογής ζωγραφικής και γλυπτικής το 1818 και περιλαμβάνει πάνω από 5.000 σχέδια, 1.000 νομίσματα και μετάλλια, καθώς και περίπου 2.000 διακοσμητικά αντικείμενα. Τα γλυπτά του υπολογίζονται γύρω στα 700 και οι πίνακες ζωγραφικής, στους οποίος χρωστάει και τη διεθνή αίγλη του, είναι γύρω στους 8.600. Πρόκειται για έργα των Βελάθκεθ, Γκόγια, Ελ Γκρέκο, Καραβάτζιο, Ρέμπραντ, κ.ά. Στις αίθουσές του εκτίθενται περίπου το ένα τρίτο των πινάκων που κατέχει, έτσι λοιπόν τα εκθέματα εναλλάσσονται.

περισσότερα

Το Τολέδο του Ελ Γκρέκο

Επισκεπτόμαστε με ολοήμερη εκδρομή το Νο 1 κόσμημα της UNESCO στην Καστίλη. Την αυτοκρατορική μεσαιωνική πόλη όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του ο Ελ Γκρέκο και που διέσχισε ο μυθιστορηματικός ήρωας Δον Κιχώτης. Το Τολέδο μοιάζει με ζωντανό μνημείο, με ένα ασυναγώνιστο μουσείο μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής!
Ανάμεσα στα πολλά αξιοθέατά του είναι κατ’ αρχάς η μαυριτανική όψη της πόλης που διατηρείται άρτια. Επίσης είναι ο γοτθικός καθεδρικός ναός του 1493 στην είσοδο της πόλης, που κτίσθηκε επί ναού του 6ου αιώνα και περιλαμβάνει έργα των Γκόγια και Ελ Γκρέκο. Και βεβαίως είναι το περίφημο οχυρό του Αλκάθαρ, ένα επιβλητικό τετράγωνο οικοδόμημα με πύργους σε κάθε γωνία του που δεσπόζει στον λόφο πάνω από την πόλη. Τέλος στη διάσημη μεσαιωνική Σχολή Μεταφραστών του Τολέδο έχουν μεταφραστεί από τα αραβικά στα λατινικά σχεδόν όλα τα αρχαιοελληνικά συγγράμματα κι από κει πέρασαν στην υπόλοιπη Ευρώπη και φυσικά στη νεότερη Ελλάδα!

περισσότερα

Μια εμπειρία από την Αγιούταγια: Στο κρυμμένο αρχαίο κόσμημα της Ταϊλάνδης

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας.
Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

περισσότερα

Καταρράκτες Καουασάν

130 χιλιόμετρα από το κέντρο του νησιού Σεμπού, στην πόλη Μπάντιαν, βρίσκονται οι καταρράκτες Καουασάν, ένα από τα πιο ειδυλλιακά και όμορφα μέρη των Φιλιππίνων. Φωλιασμένοι ανάμεσα σε βουνά, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, οι καταρράκτες είναι ιδανικός προορισμός για εκείνους που θέλουν να έρθουν σε επαφή με την παρθένα φύση και να κολυμπήσουν σε νερά που όμοιά τους δεν συναντά κανείς εύκολα, αν και ιδιαίτερα παγωμένα είναι σίγουρα αναζωογονητικά.  Φυσικά, μέρος της μαγείας τους είναι και η πλούσια πανίδα και χλωρίδα γύρω τους. Φανταστείτε να απολαμβάνετε το μπάνιο σας ενώ ολόγυρα πετούν παραδείσια πουλιά και μαϊμούδες κρέμονται από κλαδιά. Για τους λάτρεις της περιπέτειας, οι καταρράκτες προσφέρονται για κανό και άλματα στο νερό. Οι καταρράκτες είναι συνολικά τρεις, με μέσο όρο ύψους τα δέκα μέτρα και φυσικές πισίνες ολόγυρά τους.

περισσότερα

Φιλιππίνες, η χώρα των αντιθέσεων

Oι Φιλιππίνες είναι μια πανέμορφη χώρα στη Νοτιοανατολική Ασία με πλούσια ιστορία και πολιτισμό. Αποτελείται από περίπου 7.000 νησιά. Πρωτεύουσά της είναι η Μανίλα και επίσημη γλώσσα τα Φιλιππινέζικα. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 110 εκατομμύρια είναι η δωδέκατη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο. Έχει επηρεαστεί από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανών, των Αμερικανών και των Κινέζων. Υπήρξε αποικία της Ισπανίας για πάνω από τριακόσια χρόνια, ενώ αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1946 και έκτοτε έχει αναπτυχθεί ως μια πλουραλιστική δημοκρατία. Η οικονομία της είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στην Ασία και βασίζεται σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων του τουρισμού, της γεωργίας και της κατασκευής.
Οι Φιλιππινέζοι είναι ένα φιλόξενος και φιλικός λαός που φημίζεται για τη ζεστασιά και την ευγένειά του. Ο πολιτισμός τους είναι μια μίξη τοπικών παραδόσεων και επιρροών από τη δυτική κουλτούρα, κάτι που αντανακλάται στη μουσική, τον χορό και την τέχνη. Επιπλέον, η χώρα έχει πολλά φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένων των καταπληκτικών τροπικών παραλιών της, των εντυπωσιακών βουνών και των ιστορικών μνημείων. Σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο όμορφους τουριστικούς προορισμούς της Ασίας.

περισσότερα

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

περισσότερα

ΑΛ ΟΥΛΑ – Μία μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

περισσότερα

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

περισσότερα

Χονγκ Κονγκ, η πιο μαγευτική γωνιά της Ασίας

Η επίσκεψη στο Χονγκ Κονγκ μοιάζει με μια διαδρομή σε κινηματογραφικό σκηνικό επικού έργου. Οι εικόνες ατέλειωτες και οι αντιθέσεις μοναδικές: ξύλινες βάρκες που λικνίζονται στα νερά του λιμανιού πλάι στα υπερωκεάνια, φθαρμένα σπίτια δίπλα σε υπερσύγχρονους ουρανοξύστες, παραμελημένα δρομάκια πίσω από πολυτελή ξενοδοχεία, γέροντες Κινέζοι που σπρώχνουν τα καρότσια τους με τις Rolls-Royce να τους προσπερνούν, μικροπωλητές που πουλούν μπουτάκια κοτόπουλο, αποξηραμένες σουπιές και καλαμάρια, ενώ ταυτόχρονα μιλάνε στο κινητό τους. Ουσιαστικά, αυτό είναι το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό της πόλης. Η παράλληλη συνύπαρξη διαφορετικών στοιχείων και ο συνδυασμός του εξωτικού με τις τεχνολογικές εξελίξεις. Όπου και να γυρίσει κανείς το βλέμμα του θα δει ουρανοξύστες. Παλιά τραμ διασχίζουν τους δρόμους, ενώ κάτω από το έδαφος λειτουργεί ένα από τα πιο προηγμένα μετρό του κόσμου. Εδώ υπάρχουν μερικά από τα πιο εκλεκτά εστιατόρια στον κόσμο, αλλά και σε κάθε γωνιά στήνονται τα dai pai dong, υπαίθρια κιόσκια με φαγητό.

 
Στο Χονγκ Κονγκ βρίσκονται κάποια από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα παγκοσμίως, αλλά οι ζωντανές υπαίθριες αγορές υπάρχουν σε κάθε σημείο της πόλης και δεν παύουν να σφύζουν από ζωή. Έτσι, το ταξίδι στο Χονγκ Κονγκ δίνει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να βιώσει την παράδοση της κινεζικής αυτής πόλης δίχως να χάνει τις ανέσεις «δυτικού τύπου». Ένα καλειδοσκόπιο όπου εναλλάσσονται η Ανατολή με τη Δύση, ο πλούτος με τη φτώχεια, ο ρεαλισμός με τη δεισιδαιμονία, αυτό είναι το Χονγκ Κονγκ.

περισσότερα

Μακάο,το Λας Βέγκας της Ανατολής

Το Μακάο, άλλοτε υπερπόντιο εδαφικό διαμέρισμα της Πορτογαλίας, βρίσκεται στις νότιες ακτές της Κίνας απέναντι από το Χονγκ Κονγκ. Οι Κινέζοι απόγονοι των πρώτων ψαράδων, με τη βοήθεια των ναυτικών από τη Λισαβώνα, οικοδόμησαν τη μυθική πόλη του Μακάο. Καθολικοί ναοί μπλέκονται με βουδιστικές παγόδες, δημιουργώντας ένα εξωτικό μείγμα που γίνεται ακόμη πιο ιδιότυπο με την ύπαρξη γιγαντιαίων καζίνο τύπου Λας Βέγκας.


Το Μακάο είναι ένα από τα μικρότερα μέρη στον κόσμο, με έκταση μόλις 28,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 520.000 κατοίκους. Η πρώην πορτογαλική αποικία πέρασε στην κυριότητα της Κίνας τον Δεκέμβριο του 1999 και αποτελεί την ασιατική απάντηση στο Λας Βέγκας. Με τα καζίνο να απαγορεύονται στην Κίνα και στο Χονγκ Κονγκ, το Μακάο αποτελεί πόλο έλξης για τους Κινέζους και τους κατοίκους της Νοτιοανατολικής Ασίας και σύντομα θα ξεπερνά κατά πολύ σε κέρδη το Λας Βέγκας. Ήδη εδώ λειτουργούν 27 καζίνο!

περισσότερα

Βολιβία, η καρδιά της Λατινικής Αμερικής

Η Βολιβία θα σας κόψει την ανάσα κυριολεκτικά! Με υψόμετρο άνω των 2.500 χλμ. πάνω από τη θάλασσα για το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, το λιγοστό οξυγόνο θα κάνει την αναπνοή δύσκολη μέχρι να συνηθίσετε. Μη σας αποθαρρύνει αυτό όμως. Στη μέση της Κεντρικής Αμερικής, περιτριγυρισμένη από άλλες, πιο «διάσημες» χώρες, η Βολιβία είναι λιγότερο ξακουστή από την όμορφη Αργεντινή ή το πολυσυζητημένο Περού. Είναι όμως η πιο εξωτική χώρα καθώς πάνω από το 60% του πληθυσμού είναι ιθαγενείς, έχει απίστευτη γεωγραφική ποικιλία (εκτός από ακτές) και δεν έχει πλημμυρίσει από τουρισμό. Η ύπαρξή της καταμεσής της ηπείρου την καθιστά πραγματικά την καρδιά της Νότιας Αμερικής και σίγουρα το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της. Η Βολιβία, που χαρακτηρίζεται από το Αλτιπλάνο, θεωρείται το Θιβέτ της Αμερικής. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της είναι Ινδιάνοι που μιλάνε Κέτσουα και Αϊμάρα, το υπόλοιπο 35% είναι μεστίσος που γεννήθηκαν από Ισπανούς και Ινδιάνες, ενώ το 1% καταλαμβάνουν οι Αφρικανοί σκλάβοι που τους έφεραν να δουλέψουν εργάτες στα ορυχεία.

περισσότερα

Χιλή, με το βλέμμα στον Ατλαντικό

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

περισσότερα

«When you don?t know what it is, it?s jazz!»

Όσοι έχετε δει την ταινία-αριστούργημα του Τζουζέπε Τορνατόρε «Ο θρύλος του 1900», θα θυμάστε τη σκηνή όπου μια χιλιομετρική ουρά ανέργων περιμένουν να περάσουν από συνέντευξη για να πιάσουν δουλειά στο νεότευκτο υπερωκεάνειο «Virginia». Ξυλουργοί, μαραγκοί, τεχνίτες, μάγειροι, όλοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους ελπίζοντας σε μια νέα ζωή πάνω στο νεότευκτο και υπερπολυτελές κρουαζιερόπλοιο. Ώσπου έρχεται η σειρά του άνεργου μουσικού Μαξ Τούνεϊ: φτάνοντας στο τραπέζι του υπεύθυνου, ο Τούνεϊ βγάζει την κορνέτα του από τη θήκη της και χωρίς να πει κουβέντα αρχίζει να αυτοσχεδιάζει. Αμέσως δεκάδες άνθρωποι παρατάνε ό,τι κάνουν και κάθονται αποσβολωμένοι να ακούν τη μουσική του Τούνεϊ. Όταν τελειώνει, μέσα σε ένα χείμαρρο από χειροκροτήματα, ο υπεύθυνος προσωπικού του Virginia, τον ρωτάει ενθουσιασμένος: «τι ήταν αυτό;». «Δεν ξέρω», κάνει ο Τούνεϊ, ανασηκώνοντας τους ώμους, για να πάρει την ακόμα πιο ενθουσιώδη απάντηση του νέου του αφεντικού: «Όταν δεν ξέρεις τι είναι, τότε είναι τζαζ!»
Αυτό ακριβώς είναι η τζαζ, η μουσική που γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ για να κατακτήσει τον κόσμο. Χωρίς να είναι κάτι απόλυτα συγκεκριμένο, και την ίδια ώρα με το να είναι τα πάντα όσα θέλει με την ψυχή του να πει ο μουσικός που παρασύρεται από τη μελωδία, αλλά κι ο ακροατής που άθελά του βρίσκει το ιδανικό όχημα για να ντύσει μ’ αυτή την ακανόνιστη μουσική τα φτερά της ψυχής του.
Η τζαζ είναι αυτοσχεδιασμός, είναι η ζωή που συμβαίνει τώρα, είναι η στιγμή που ζεις και δεν επαναλαμβάνεται, είναι η έμπνευση που έρχεται χωρίς τυμπανοκρουσίες και δεν επαναλαμβάνεται στην ίδια μορφή ούτε και από τον ίδιο τον δημιουργό της.

περισσότερα

O ποταμός που δεν δάμασαν οι άνθρωποι

Ο Μισισιπής είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Βόρειας Αμερικής με μήκος 5.969 χλμ. Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη misi-ziibi της γλώσσας Οτζίμπουε που σημαίνει ο «μεγάλος ποταμός».
Ο ποταμός είναι τμήμα του συστήματος ποταμών Τζέφερσον-Μιζούρι-Μισισιπή, το μεγαλύτερο σύστημα ποταμών στη Βόρεια Αμερική και από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Είναι σημαντική κυκλοφοριακή αρτηρία, καθώς είναι πλωτός σχεδόν μέχρι τις πηγές του. Κατά το παρελθόν θεωρούνταν το άτυπο σύνορο της «Άγριας Δύσης», η οποία παραδοσιακά οριοθετείται μεταξύ του ποταμού και της περιοχής στα Βραχώδη Όρη.
Το όνομά του στη γλώσσα των Ινδιάνων σημαίνει «ο πατέρας των νερών». Οι πλημμύρες του σκεπάζουν πάντα μεγάλες εκτάσεις και τα διάφορα έργα, που έχουν σκοπό να τον τιθασεύσουν, αποτυγχάνουν πάντα μπροστά στη δύναμή του. Σε αντάλλαγμα προσφέρει πολυάριθμες υπηρεσίες στους κατοίκους των ΗΠΑ.

περισσότερα

Mardi Gras το «αλλιώτικο» Καρναβάλι

Η Λιπαρή Τρίτη ή Mardi Gras αναφέρεται στις γιορτές που είναι αφιερωμένος στο Καρναβάλι.  Λαμβάνει χώρα 47 μέρες πριν το Πάσχα και η προέλευση της γιορτής είναι γαλλική. Μπορεί να συγκριθεί με το ελληνικό έθιμο της Τσικνοπέμπτης και η ονομασία της είναι, κατά συνέπεια, γαλλικής προελεύσεως. Κατά τη Λιπαρή Τρίτη συνηθίζεται να καταναλώνεται αυξημένη ποσότητα φαγητού πριν την τελετουργική νηστεία την περίοδο της Σαρακοστής. Στη Νέα Ορλεάνη έχει σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Είναι μια εντυπωσιακή γιορτή με έντονα χρώματα, παρελάσεις, σάτιρα, μυστικισμό, κέφι, γλέντι, χορό και μουσική. Η καρναβαλική παράδοση της Νέας Ορλεάνης έχει ρίζες πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν. Ως πρώτη ημερομηνία έναρξης εορτασμών καταγράφεται το 1743. Λέγεται πως είναι ένα μείγμα παραδόσεων που έφεραν οι Χριστιανοί Γάλλοι άποικοι σε συνδυασμό με παγανιστικές θρησκευτικές εκδηλώσεις των μαύρων από την Αφρική και των νήσων της Καραϊβικής.

περισσότερα

Στο καφέ «Φισάουι» των καλλιτεχνών

Από τις αγαπηµένες και ίσως η µοναδική για αρκετούς ντόπιους διασκέδαση είναι το τσάι στα παραδοσιακά καφενεία. Στο πρώτο στενό της αγοράς Χαν ελ Χαλίλι από την πλατεία του τεµένους Αλ Χουσεΐν, το καφέ «Φισάουι» αποτελεί σηµείο αναφοράς για τους καλλιτέχνες και διανοούµενους της πόλης από τις αρχές του περασµένου αιώνα. Το Καφέ µε τους Καθρέπτες (Fishawy) πήρε το όνοµά του από τους πολλούς καθρέπτες µε τις µεγάλες καφέ κορνίζες που στολίζουν το καφενείο, τόσο µέσα όσο και έξω στο µικρό στενάκι. Αγαπηµένο του νοµπελίστα συγγραφέα (1988) Ναγκίµπ Μαχφούζ, αλλά και απλών ανθρώπων που θα συναντήσετε να πίνουν το τσάι τους ή να καπνίζουν µυρωδάτο καπνό µήλου στον ναργιλέ. ∆ιατηρώντας τα ίδια παλιά ξύλινα έπιπλα και τα καφασωτά ξύλινα παράθυρα θα σας µεταφέρει στην ατµόσφαιρα του Καΐρου του περασµένου αιώνα.

περισσότερα

Στην αγορά του Χαν ελ Χαλίλι...

Στην αγορά του Αλ Χαλίλι θα πουλάν τα δυο σου χείλη, όπως λέει το αγαπηµένο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το περίφηµο παζάρι Χαν ελ Χαλίλι χρονολογείται από το 1380, και πήρε το όνοµά του από το χάνι που κατασκεύασε ο εµίρης Τζαχάρκς ελ Χαλίλι. Αµέτρητα µικρά µαγαζάκια-σουκς µε διάφορα είδη σε ζαλίζουν όταν αµάθητος βρεθείς σε κάποιο σοκάκι µαζί µε το πλήθος. Έμποροι διαλαλούν την πραµάτεια που εσείς θα πρέπει να παζαρέψετε µε επιµονή για να πετύχετε κάποια καλή τιµή. Πρώτα θα αποφασίσετε αν πραγµατικά θέλετε να αγοράσετε το συγκεκριµένο είδος και στη συνέχεια πόσα χρήµατα περίπου θα θέλατε να διαθέσετε για την αγορά του. Επιµένετε στο ποσό που διαθέτετε και υποκριθείτε ότι φεύγετε από το κατάστηµα. Αν σας γυρίσουν πίσω, σηµαίνει ότι θα πετύχετε ικανοποιητική τιµή. Μουσικά όργανα, τάβλι από φίλντισι, κοσµήµατα από ασήµι µε λάπις λάζουλι και τιρκουάζ για το οποίο φηµίζεται η Αίγυπτος, µικροέπιπλα µαρκετερί, πολύ ωραία µπακίρια, διακοσµητικά από αλάβαστρο, µπουκαλάκια για άρωµα από φυσητό γυαλί, αρωµατικά έλαια, αλλά και µπαχαρικά και τσάι ή καφές αρωµατισµένος µε κάρδαµο είναι αγορές που αξίζουν. Αν πάλι σας αρέσει ο ναργιλές, προσέξτε να µη χαθεί η µπίλια όπως θα τον λύσετε, γιατί αλλιώς δεν λειτουργεί. 

περισσότερα

Το περίφηµο Αιγυπτιακό Μουσείο Καϊρου

Το Αιγυπτιακό Μουσείο Καΐρου είναι ένα από τα σηµαντικότερα του κόσµου. Θα χρειαστείτε αρκετό χρόνο για την περιήγησή του, αφού τα εκθέµατα είναι γύρω στις 250.000 (!), χωρίς φυσικά να υπολογίζονται όσα παραµένουν κρυµµένα στις υπόγειες αποθήκες του. Ο αρχαιολόγος Ογκύστ Μαριέτ έπαιξε σηµαντικό ρόλο στη δηµιουργία του µουσείου το 1857, ενώ το 1902 στεγάστηκε στο σηµερινό κτίριο έργο του γάλλου αρχιτέκτονα Μαρσέλ Ντουρνιόν στην πλατεία Ταχρίρ. Ιστορία 5.000 ετών ξεδιπλώνεται στις αίθουσές του, στις οποίες θα εισέλθετε αφού πρώτα περάσετε από αυστηρούς ελέγχους και αφήσετε τις φωτογραφικές µηχανές σε ειδικά ντουλαπάκια, µια και οι φωτογραφίες επιτρέπονται µόνο στον περίβολο του µουσείου.
Ο τάφος του Τουταγχαµών αποκαλύφθηκε ασύλητος το 1922 από τους Άγγλους Χάουαρντ Κάρτερ και λόρδο Κάρναβον και τα περίφηµα ευρήµατά του συγκεντρώνουν τους περισσότερους επισκέπτες.

Αξίζει να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή στα νεκρικά πορτρέτα Φαγιούµ. Πρόκειται για ζωγραφισµένες εικόνες επάνω σε ξύλινες πινακίδες των αρχών της χριστιανικής εποχής, που συνήθως τοποθετούνταν ως νεκρικές προσωπίδες και βάφονταν µε φυσικά χρώµατα ανακατεµένα µε κερί, σύµφωνα µε ελληνική τεχνοτροπία. 

Χρόνου επιτρέποντος, προτείνουμε να επισκεφθείτε και το Ισλαµικό Μουσείο που θεωρείται από τα µεγαλύτερα στη Μέση Ανατολή και περιλαµβάνει έναν θησαυρό από 102.000 εκθέµατα – κεραµικά, χειρόγραφα, αντικείµενα λατρευτικά κ.ά. – και το Κοπτικό Μουσείο στο παλαιό Κάιρο, όπου θα θαυµάσετε εκθέµατα των πρώτων χριστιανικών χρόνων, τον 1ο - 7ο αιώνα µ.Χ., όπως πολύτιµες εικόνες, χειρόγραφα, υφάσµατα από σπάνιες συλλογές. 

 

περισσότερα

Η Σφίγγα και οι Πυραµίδες της Γκίζας

Οι Βυζαντινοί τις νόµιζαν αποθήκες και οι Άραβες τις χρησιµοποιούσαν ως λατοµεία. Στη δυτική όχθη του Νείλου, σε απόσταση 15 χλµ. από το Κάιρο, στην κορυφή του οροπεδίου της ερήµου στη Γκίζα, βρίσκονται οι τρεις Πυραµίδες και η Σφίγγα, ένα από τα Επτά Θαύµατα του κόσµου, που περιβάλλονται από αρκετές µικρότερες πυραµίδες και εκατοντάδες µασταµπάδες και τάφους ευγενών.  Ο Ηρόδοτος γράφει ότι 100.000 εργάτες δούλευαν ασταµάτητα και µετέφεραν τους λίθινους όγκους από τα λατοµεία της Τούρα στο σηµερινό σηµείο, και στη συνέχεια χρειάστηκαν άλλα 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί η κατασκευή τους. Οι πυραµίδες είναι τα ταφικά µνηµεία τριών φαραώ της 4ης ∆υναστείας και των συζύγων τους. Αποτελούσαν το βασικό οικοδόµηµα συγκροτήµατος που περιελάµβανε ένα ιερό, µια µικρή βοηθητική πυραµίδα για λατρευτική λειτουργία και µια λιθόστρωτη οδό που οδηγούσε σε έναν ναό, ο οποίος συνδεόταν µε τον Νείλο µε µια δεξαµενή ή ένα κανάλι. 
Η Σφίγγα παρέµεινε θαµµένη στην άµµο ώσπου να την ανακαλύψει το 1853 ο αρχαιολόγος Ογκίστ Μαριέτ, ενώ χρειάστηκαν περισσότερα από 40 χρόνια ώσπου να αποκαλυφθεί το µνηµείο. Λαξεµένη σε έναν µυτερό βράχο που είχε πάνω-κάτω το σχήµα της, έχει µήκος 73 µ. και ύψος 20 µ. Αρχικά πίστευαν ότι ήταν η αναπαράσταση του βασιλιά Χεφρήνου ως φρουρού και σύµβολο της βασιλείας ταυτόχρονα, µε σώµα λιονταριού και κεφάλι ανθρώπου. Στη συνέχεια, στη διάρκεια του Νέου Βασιλείου, θεώρησαν ότι αναπαριστά τον θεό Ηλιο - Ρα ή τον θεό Χαρούν. Ανάµεσα στα πόδια της Σφίγγας βρίσκεται µια στήλη που εξιστορεί πώς ο φαραώ Τούθµωσις ∆’ είδε ένα όνειρο να καθαρίσει τη Σφίγγα από την άµµο που την κάλυπτε, κάτι που έκανε και κέρδισε δόξα.

περισσότερα

Η διδασκαλία της Λήδας Shantala

Εναρμόνιση σώματος και ψυχής με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama, διαλογισμό, χοροθεραπεία, στοιχεία ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ
H διδασκαλία της Λήδας Shantala είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του πνευματικού οδοιπορικού και της εσωτερικής αναζήτησης.

Η Λήδα Shantala, πνευματική οδηγός και δασκάλα γιόγκα και διαλογισμού, χορογράφος, χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ και χοροθεραπεύτρια, ιδρύτρια του Πολυχώρου Πολιτισμού και Τεχνών Shantom, έζησε και σπούδασε στη Νότια Ινδία.

Αγάπησε τον ινδικό πολιτισμό και τα αρχαία κείμενα, τους μύθους του Ινδουισμού και την πνευματική τους ουσία. Μέσα από τη βαθιά γνώση της, θα σας μυήσει στους ινδουιστικούς μύθους και στους μυστικούς κόσμους που παραπέμπουν τα σύμβολα και οι χειρονομίες (mudras) των θεοτήτων. Μέσα από συνεδρίες ινδικού κλασικού χορού θα χορέψετε τις ιστορίες της ινδικής μυθολογίας που συνδέονται με τους ναούς και τις στάσεις των Ινδών θεών και θα βιώσετε τη μαγεία της ινδικής τέχνης.

Καθώς η ίδια είναι χορογράφος ερευνήτρια και χορεύτρια του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ, θα σας μυήσει θεωρητικά και βιωματικά στη μαγεία του ινδικού χοροθεάτρου.

Η κάθε μέρα θα ξεκινάει με γιόγκα, αναπνευστικές ασκήσεις pranayama και διαλογισμό και οι χοροθεραπευτικές διαδικασίες θα γεμίζουν με χαρά και ενέργεια όλες τις στιγμές του ταξιδιού σας με επιλεγμένες επισκέψεις σε τόπους λατρείας, διαλογισμού, τέχνης και φύσης.

περισσότερα

ΙΝΔΙΚΟΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΧΟΡΟΙ

Μπάρατα Νάτυαμ & Κατακάλι
Στην Ινδία από αρχαιοτάτων χρόνων άνθισαν πολλοί κλασικοί χοροί μέσα στους ναούς. Ο Χορός, το Θέατρο και η Μουσική αποτελούσαν ένα αδιαίρετο τρίπτυχο το οποίο αποτελούσε μέρος της προσφοράς στους θεούς. Ο Ινδικός κλασικός χορός αποτελείται από σύνθετες κινήσεις των δακτύλων, τα mudras - που συνθέτουν μη λεκτική γλώσσα, για να αποδίδεται η ποίηση και να εξιστορείται η ιστορία που διαδραματίζεται - τις εκφράσεις του προσώπου μέσω των οποίων αποδίδονται τα 9 συναισθήματα και την τεχνική των ποδιών που θεωρούνται μέρος των μουσικών οργάνων, μια και οι χορευτές φοράνε κουδουνάκια. Στόχος της τέχνης είναι να δημιουργηθεί μια αισθητική απόλαυση στον θεατή, το Rasa, αντίστοιχο της Κάθαρσης στο αρχαίο Ελληνικό Θέατρο. Οι παραστάσεις εμπνέονται από σπουδαίους Ινδούς ποιητές, από ιερά κείμενα και ινδικούς μύθους.
Στο Τάμιλ Νάντου, ο πιο σημαντικός χορός θεωρείται ο Βharata Natyam, και στην Κέραλα το Katakhali.


Μπάρατα Νάτυαμ, το σώμα ως μικρόκοσμος του σύμπαντος
O Mπάρατα Νάτυαμ συχνά παρουσιάζεται στη σκηνή από έναν χορευτή, που συμπυκνώνει μέσα στο σώμα του όλη τη φύση και τους χαρακτήρες. Αποδίδει σύνθετες χορογραφίες που συνδυάζουν μελωδίες, ragas και ρυθμούς, tallas. H έκφραση του προσώπου, των ματιών και η δραματικότητα πάντοτε αποδίδουν τα βαθύτερα συναισθήματα των ποιητικών κειμένων.

Κατακάλι, ένας συνδυασμός μπαλέτου, όπερας και παντομίμας
Το Κατακάλι παραδοσιακά αποδίδεται από χορευτική ομάδα ανδρών που παίζουν και τους γυναικείους ρόλους. Κάτα: ιστορία και Κάλι: αναπαριστώ. Χαρακτηρίζεται από έντονο, συμβολικό μακιγιάζ με διαφορετικά χρώματα,  μεγάλα κουστούμια και σύνθετες, μη φυσικές εκφράσεις του προσώπου, που απαιτούν έλεγχο των μυών των ματιών και του προσώπου για να αποτελέσουν τα κύρια μέσα επικοινωνίας με το κοινό.

περισσότερα

Πουκέτ, το τέλειο εξωτικό σκηνικο!

Εκθαμβωτικό σκηνικό, τροπικό δειλινό και ζεστές, γαλαζοπράσινες θάλασσες σας περιμένουν στον δημοφιλή αυτό προορισμό της Ασίας, που θεωρείται ένας από τους πιο προσφιλείς του κόσμου.  Το νησί της διασκέδασης προσφέρει έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό λευκών αμμουδιών, εξαιρετικής φιλοξενίας και ανωτάτου επιπέδου διαμονής, που αξίζει κάθε ευρώ που θα ξοδέψετε.  Το Πούκετ είναι το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης, βρίσκεται 867 km νότια της Μπανγκόκ και έχει περίπου το μέγεθος της Σιγκαπούρης. Φωλιάζει στα γαλήνια νερά της θάλασσας Ανταμάν - στις ακτές δηλαδή της Ταϊλάνδης που βλέπουν στον Ινδικό Ωκεανό.  Παλιότερα αντλούσε τον πλούτο του από το αλουμίνιο και το καουτσούκ και έχει μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το νησί ήταν μια από τις βασικές εμπορικές διαδρομές μεταξύ Ινδίας και Κίνας και αναφερόταν συχνά στα ναυτικά ημερολόγια των ξένων εμπόρων.   Το Πούκετ είναι ένα ευλογημένο νησί, που κατοικείται από ειλικρινείς και φιλόξενους ανθρώπους. Ένα νησί με καταπληκτικούς όρμους, κόλπους, 70 παραλίες με χρυσή ή λευκή άμμο στεφανωμένες με φοίνικες, που πλημμυρίζουν από το άρωμα του ylang ylang, κοράλλια και αστραφτερές θάλασσες διάσπαρτες από νησιά.

Παραλία Patong
Η πιο ανεπτυγμένη παραλία του Πούκετ αναπτύσσεται σε έναν Κόλπο με σχήμα μισοφέγγαρου και προσφέρει πολυάριθμες δυνατότητες για διασκέδαση, αθλητισμό, αγορές και αναψυχή σε μια τεράστια παραλία μήκους 3 χλμ. Wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση και ηλιοθεραπεία είναι οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εξίσου γνωστή είναι η Patong και για τη ζωηρή νυχτερινή της ζωή.

Παραλίες Karon, Kata και Kamala
Και οι δύο παραλίες είναι εντυπωσιακές, γαλήνιες και κατάλληλες για κολύμπι, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, wind surfing και ηλιοθεραπεία. Βρίσκονται κοντά στην Πατόνγκ, αλλά προσφέρονται για πιο ήρεμες διακοπές.

Laguna και Bhag Tao Bay
Laguna & Bhag Tao Bay  Είναι μια περιοχή στον Κόλπο Bang Tao, στα βορειοδυτικά του νησιού, 20 λεπτά  με αυτοκίνητο από την Πατόνγκ, όπου γύρω από μια λίμνη συγκεντρώνονται 6 θαυμάσια πολυτελή resorts των μεγαλύτερων διεθνών αλυσίδων, αποτελώντας έτσι έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς της Ασίας.  Η σύνδεση από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο γίνεται είτε με πλοιαράκι διαμέσου της μαγευτικής λίμνης, είτε με γραφικά πολύχρωμα λεωφορειάκια περιμετρικά.  Spa, εστιατόρια, μπαρ, πολύ όμορφη αμμώδης παραλία και ιδιαίτερα οργανωμένα θαλάσσια σπορ είναι μερικές από τις υπηρεσίες που κάνουν τον προορισμό αυτό μαγευτικό για εξερεύνηση, διασκέδαση, ρομαντισμό και χαλάρωση.

περισσότερα

Η Σιγκαπούρη στο χτες

Σύμφωνα με πηγές μέχρι και τα τέλη 14ου αιώνα μ.Χ. το νησί της Σιγκαπούρης ονομαζόταν Τουμασίκ ή Τεμασέκ. Αρχικά ήταν φυλάκιο της αυτοκρατορίας της Σουμάτρα. Κατά τον 11ο και 13ο μ.Χ. αιώνα γνώρισε επιδρομές στρατευμάτων γειτονικών χωρών. Στα τέλη του 14ου αιώνα η Σιγκαπούρη παρήκμασε, αλλά συνέχισε να λειτουργεί ως λιμάνι. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση αυτών που ονόμασαν το νησί Σιγκαπούρη, δηλαδή πόλη των λεόντων. Η πόλη σύμφωνα με τα «Μαλαϊκά χρονικά» (1535) ιδρύθηκε και ονομάστηκε από τον πρίγκιπα της Σουμάτρας Σρι Τρι Μπουάνα. Μετά την περίοδο ακμής του 13ου και 14ου αιώνα περιήλθε σε παρακμή και το 1819 ο Άγγλος σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς ίδρυσε σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό τη σύγχρονη Σιγκαπούρη, που γνώρισε απίστευτη οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη χάρη στο εμπορικό δαιμόνιο των Κινέζων μεταναστών του 19ου αιώνα. Η Σιγκαπούρη υπήρξε μαζί με το λιμάνι Πινάνγκ και τη Μαλάκα  αγγλική αποικία με το όνομα Εγκαταστάσεις των Στενών.

περισσότερα

Η νύχτα κάτω από τα αστέρια στο Ουάντι Ραμ

Δίπλα στον ιστορικό σιδηρόδρομο  της Χετζάζης που έφτιαξαν οι Οθωμανοί εκτείνεται ένα μυστηριώδες σύμπλεγμα βράχων, διαβρωμένων από τον αέρα και πολιορκημένο από την κοκκινωπή άμμο της αραβικής ερήμου. Αυτό είναι το Ουάντι Ραμ που θα εξερευνήσουμε με τον ιδανικό τρόπο , καλύπτοντας έναν λαβύρινθο μέσα στη βραχώδη έρημο.
Μετά από τη εμπειρία αυτή όμως έρχεται το καλύτερο κλείσιμο της μέρας. Φτάνουμε στον καταυλισμό μας και βλέπουμε ότι θα περάσουμε τη νύχτα στη σκιά των βράχων, στα χνάρια των βεδουίνων και των ταξιδευτών της ερήμου. Το σκοτάδι πέφτει γρήγορα στην έρημο και τότε η απεραντοσύνη φωτίζει μόνο από αμέτρητα αστέρια. Τα αστέρια που δείχνουν το δρόμο στα καραβάνια αλλά και μας θυμίζουν που είμαστε. Στις παρυφές της αραβικής ερήμου, σε μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία, σε μια κατανυκτική γνωριμία με τη μεγαλόπρεπη νυχτερινή έρημο. Μακριά από τα φώτα της πόλης τα αστέρια είναι ακόμα περισσότερα, ο γαλαξίας ορατός και όσο πιο αργά μένουμε στην ερημιά ο θολός του ουρανού. Από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το ξημέρωμα, ζούμε μια ονειρική κατάσταση με μετά άστρα να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Λίγα μέρη στον κόσμο προσφέρουν αυτή την εμπειρία που δύσκολα θα μπορείτε να περιγράψετε ή να επαναλάβετε. Μετά το θέαμα του ουρανού, η απόλυτη ησυχία της νύχτας και οι καμήλες που βόσκουν σιωπηλά λίγο πιο πέρα, το σκηνικό της βεδουίνικης τέντας και η αφαιρετική απεραντοσύνη της ερήμου θα κλείσουν την αυλαία αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς.

περισσότερα

Χάιλαντς

Τα Χάιλαντς της Σκωτίας δεν είναι ένα απλό ταξίδι. Είναι όνειρο ζωής. Θεωρούνται μία από τις ομορφότερες περιοχές ολόκληρου του πλανήτη.

Έχουν απίστευτα ενδιαφέρουσα φύση, πολυτάραχη και πολύ μακρά ιστορία που αρχίζει από τους προϊστορικούς χρόνους, σπουδαίο πολιτισμό, μύθους, δοξασίες, κάστρα, άγρια ζωή, λίμνες με τέρατα, μάγισσες, πόλεις που γέννησαν τη Βιομηχανική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό, παλάτια που κόβουν την ανάσα, το καλύτερο ουίσκι του κόσμου… ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Το Versus, με αυτό το φαντασμαγορικό πρόγραμμα που εξειδικεύεται στα Χάιλαντς όσο κανένα άλλο, για μία ακόμη φορά ξεπερνάει τον εαυτό του. Χτενίζει προσεκτικά ολόκληρη τη Σκωτία από τα φιόρδ της Βόρειας Θάλασσας και του Ατλαντικού Ωκεανού, ως τα δυτικά νησιά με τις λιμνοθάλασσες. Εξερευνά όλη την ενδοχώρα και περνάει τα φυσικά σύνορα που χωρίζουν τα Χάιλαντς από τα Λόουλαντς. Διασχίζει τα βουνά, τα οροπέδια τις κοιλάδες του Βορρά και φτάνει στις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες του Νότου. Επιλέγει τις κορυφαίες πόλεις-σταθμούς που είναι εξαιρετικής σημασίας όχι μόνο για τη Σκωτία και τη Βρετανία αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, λόγω της Βιομηχανικής Επανάστασης και του Διαφωτισμού: Αμπερντίν, Γλασκώβη, Εδιμβούργο.

Αν δεν γνωρίζετε τα Χάιλαντς πρέπει να τα μάθετε. Αν πάντοτε ονειρευόσασταν ένα ταξίδι εκεί, αυτό είναι το ιδανικό πρόγραμμα για σας. Σας καλούμε να μελετήσετε την άρτια δομή του και απλώς να αφεθείτε στη μαγεία του. Σας υποσχόμαστε μία εμπειρία αξέχαστη.

περισσότερα

Ινδιάνοι Εμπερά, η ζωή είναι αλλιώς στους ποταμούς

Ναι, υπήρχε ζωή στην Αμερική προτού την ανακαλύψουν οι κονκισταδόρες και προτού την αφανίσουν. Ένα από τα ελάχιστα δείγματα εκείνης της ζωής, δηλαδή των Ινδιάνων, που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να ζει περίπου όπως τότε, τον 18ο αιώνα, είναι η φυλή Εμπερά ή Τσοκό. Αυτή η φυλή βρέθηκε αρχικά από τους Ισπανούς στην περιφέρεια Τσοκό της Κολομβίαςκαι δια της βίας μετακινήθηκε στην περιοχή Νταριένπου σήμερα ανήκει στον Παναμά. Η μετοίκηση δεν ήταν εύκολη ιστορία, καθώς προκλήθηκαν συγκρούσεις των Εμπεράμε τους ως τότε κατοίκους της Νταριέν, τις φυλές Τούλε και Κούνα, οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλα εδάφη. Οι Εμπερά λοιπόν εγκαταστάθηκαν στις όχθες των ποταμών της Νταριέν, μέσα στην πυκνή ζούγκλα. Εκεί ζουν ακόμη.

Δεν σχημάτισαν χωριά και οικισμούς. Η κάθε οικογένεια, μέχρι τη δεκαετία του 1950, ζούσε στο δικό της σπίτι, πάνω σε μία όχθη, μέσα στη ζούγκλα, σε απόσταση χιλιομέτρων από τα διπλανά σπίτια. Και όλα τα σπίτια ήταν (και είναι) καλύβες από φοίνικες στηριγμένες, για λόγους ασφαλείας, πάνω σε πασσάλους ύψους έως 3 μέτρα από το έδαφος. Οι καλύβες είχαν σχήμα στρογγυλό, ήταν απλόχωρες, χωρίς τοίχους, και είχαν μία ξύλινη σκάλα η οποία τα βράδια μαζευόταν πάνω. Όλα αυτά περίπου ισχύουν και σήμερα, με τη διαφορά ότι πλέον οι περισσότεροι Εμπερά του Παναμά (υπάρχουν και πολλοί ακόμη στο Τσοκό της Κολομβίας) ζουν σε μικρές κοινότητες. Συνολικά 9οικισμοί βρίσκονται στον Παναμά, εκ των οποίων οι 4 είναι πλήρως απομονωμένοι και δεν δέχονται επισκέπτες. Οι καλύβες σήμερα μέσα στους οικισμούς είναι λίγο πιο μικρές, διότι έχουν μικρύνει και οι οικογένειες. Κατά τα άλλα όμως η δομή και η λειτουργία  τους παραμένουν ίδιες.

Οι Εμπερά παραδοσιακά ζουν από τα ποτάμια. Τρέφονται με ψάρια και φυτά της ζούγκλας. Καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα τους παίζουν χειροποίητα κανό. Με αυτά μετακινούνται, σεαυτά παντρεύονται και σε αυτά θάβονται για να ταξιδέψουν στη μετά θάνατον ζωή. Όσον αφορά την οργάνωση των μικρών κοινωνιών τους, αυτή βασίζεται στην απόλυτη ισότητα. Ποτέ δεν υπήρχε αρχηγός. Υπήρχε μόνο ο σαμάνος, ο οποίος γνώριζε τα βότανα και ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιήσει για θεραπευτικούς σκοπούς αλλά και ως παραισθησιογόνα. Αυτός ο σαμάνος υπάρχει ακόμα – οι γιατροί γενικώς αποφεύγονται. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει και ο αρχηγός ο οποίος εκλέγεται ανά 5ετία και εκπροσωπεί τις κοινότητες των Εμπερά στην πολιτεία του Παναμά.

Άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ίσοι και γυμνοί από τη μέση και πάνω. Οι γυναίκες όμως υποχρεωτικά (και αυτό ισχύει ακόμη) υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Η κυβέρνηση του Παναμά αλλά και οι αρχές των Εμπερά φιλοδοξούν ο επικίνδυνος για την υγεία αυτός θεσμός να έχει εκλείψει ως το 2030. Κατά τα άλλα, άνδρες και γυναίκες παραδοσιακά βάφουν τα σώματά τους με ανεξίτηλο χρώμα (κάτι σαν τατουάζ) και καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα με πολύχρωμα υφάσματα. Οι γυναίκες πλέκουν καλάθια και μαγειρεύουν και οι άνδρες κυνηγούν και ψαρεύουν. Τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία της κοινότητας και εφόσον το επιθυμούν σπουδάζουν στα πανεπιστήμια του Παναμά.

Γενικώς οι Εμπερά είναι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. Για να πας στα 5 χωριά τους τα οποία είναι επισκέψιμα, σε μεταφέρουν εκείνοι με τα κανό τους από την απέναντι όχθη των ποταμών. Στα χωριά τους μπορείς να περάσεις μία ολόκληρη μέρα. Σου δείχνουν τα σπίτια τους, τρως μαζί τους, σου εξηγούν τα βότανα, σε πηγαίνουν για ψάρεμα και σου δείχνουν τα χειροτεχνήματά τους, κεραμικά, πλεκτά κτλ. τα οποία αν θέλεις αγοράζεις. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μέσα στη ζούγκλα. Χωρίς φως, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο ή τηλεόραση και με φωτιές που ανάβονται στο χώμα για το μαγείρεμα. Η ατομική καθαριότητα καθώς και η λάτρα του σπιτιού γίνονται στα ποτάμια. Όσο για την καθομιλουμένη γλώσσα, είναι η ισπανική και η διάλεκτος τσοκό. Πολλοί από τους Εμπερά είναι χριστιανοί, λόγω των ιεραποστόλων που έφεραν τον 18ο αιώνα μαζί τους οι κονκισταδόρες.

Και κάτι τελευταίο: αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αρνούνται να κατοικίσουν σε τσιμέντο και ανέσεις, αρνούνται να μετοικίσουν στις πόλεις, αρνούνται κάθε μορφή εξουσίας πέρα από αυτήν του σαμάνου και του εκλεγμένου κοινοτάρχη. Αρνούνταιταπάρε-δώσε με την κυβέρνηση του Παναμά. Αρνούνται γενικώς τις αλλαγές. Όποια αλλαγή επήλθε στην καθημερινότητά τους και στην οργάνωση της διαβίωσής τους, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εξέλιξης και όχι ριζοσπαστικής μεταβολής. Με δυο λόγια οι Εμπερά θέλουν να ζουν ήσυχοι. Πάνω απ’ όλα. Αυτό σου το λένε με κάθε ευκαιρία. Και το σέβεσαι.

περισσότερα

Τα Σπήλαια Βραχογραφιών Λασκώ και Πες Μερλ

Ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και άλλαξαν όλα όσα γνωρίζαμε για τον προϊστορικό άνθρωπο. Μέσα σε αυτά προφυλάσσονταν οι πρόγονοί μας την Εποχή των Παγετώνων. Και στα τοιχώματά τους ζωγράφισαν χιλιάδες εικόνες ζώων. Το Σπήλαιο Λασκώ ανακαλύφτηκε το 1940. Περιέχει 6.000 βραχογραφίες που απλώνονται έκταση σε 900 τ.μ. Οι βραχογραφίες (ζωγραφική και ανάγλυφα) χρονολογούνται πριν από 17.000 χρόνια και αναπαριστούν βοοειδή, βίσωνες και άλογα. Υπάρχουν και ορισμένα ίχνη αναπαράστασης ανθρώπων.
Το Σπήλαιο Πες Μερλ εκτείνεται σε δύο επίπεδα, έχει μήκος 2 χλμ. και περιλαμβάνει υποσπήλαια, πηγάδια και κεκλιμένες σήραγγες, γεμάτα με βραχογραφίες που χρονολογούνται το 25.000 π.Χ., δηλαδή στην Ανώτερη Παλαιολιθική Εποχή. Έχει 7 υπόγειους χώρους και οι βραχογραφίες του εικονίζουν 25 μαμούθ, 13 βίσωνες, 9 άλογα, 7 ούρους, 4 ελάφια, έναν μεγαλόκερο, 2 αγριοκάτσικα, 2 ψάρια, μία αγριόγατα, μία αρκούδα και 5 φανταστικά ζώα. Οι ανθρώπινες φιγούρες είναι είτε ρεαλιστικές (3 γυναίκες και 1 άντρας) είτε συμβολικές (9 γυναίκες-βίσωνες). Ίχνη παιδικών ποδιών βρέθηκαν επίσης σε βάθος πάνω από 800 μέτρα.

περισσότερα

Οι κρυμμένες ομορφιές της μεσαιωνικής Νοτιοδυτικής Γαλλίας

Ένα εξειδικευμένο και πολύ ενδιαφέρον εξερευνητικό οδοιπορικό του Versus στη μεσαιωνική Νοτιοδυτική Γαλλία, με εξαιρετικές παροχές που περιλαμβάνονται όλες στην τελική τιμή.
Εξερευνούμε την οινική μεσαιωνική περιοχή της Ακουιτανίας και της Οξιτανίας, με αφετηρία το Μπορντώ και τέρμα την Τουλούζη. Βλέπουμε λαμπρές πόλεις κοσμήματα, διασχίζουμε αρχαίους ρωμαϊκούς αμπελώνες, επισκεπτόμαστε κουκλίστικα χωριά με κάστρα, πέτρινα σπίτια, ιστορικά μοναστήρια, κάνουμε μια μαγική κρουαζιέρα στον ποταμό Ντορντόν με ιστιοφόρο γκαμπάρ του 18ου αιώνα, επισκεπτόμαστε τα δύο κορυφαία προϊστορικά σπήλαια Λασκώ και Πες Μερλ, με τις απίθανες βραχογραφίες από την Παλαιολιθική Εποχή. Κάνουμε οινογνωσία στους θρυλικούς αμπελώνες του Μπορντώ και δοκιμάζουμε μαύρη τρούφα, πατέ και φουαγκρά, στις πόλεις και στα χωριά που καθιέρωσαν τα γαλλικά ντελικατέσεν παγκοσμίως. Βλέπουμε το Κανάλι του Μιντί, το θαύμα της αρχαίας ρωμαϊκής υδραυλικής μηχανικής, που ενώνει τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο αλλά επισκεπτόμαστε και το εργοστάσιο των διώροφων αεροπλάνων Airbus στα περίχωρα της Τουλούζης.

περισσότερα

Έρημος Ατακάμα

Πρόκειται για το πιο ξηρό μέρος στον πλανήτη. Είναι πιο ξηρή και πιο άνυδρη ακόμη και από τη Σαχάρα. Σε κάποιες περιοχές της, τις ονομαζόμενες υπέρξηρες, δεν έχει καταγραφεί ποτέ βροχόπτωση!
Εδώ δεν υπάρχει άμμος. Αντίθετα κυριαρχεί ένα σύμπλεγμα άγονων εδαφών, γυμνών βράχων, αμμοχάλικου και μεταλλευμάτων. Το βλέμμα πλανιέται σαστισμένο στην αγριάδα του τοπίου. Οι γεωλογικές εντάσεις αποτυπωμένες στο χώρο οδηγούν τη φαντασία στον κοσμογονικό χαρακτήρα των Άνδεων. Λόγω της απόλυτης έλλειψης υγρασίας δεν υπάρχει ίχνος ορατής ζωής. Ακόμη και οι κάκτοι δεν τολμούν να πλησιάσουν σε αυτούς τους τόπους, δεν επιβιώνουν ούτε οι μύγες, αφού δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να τραφούν. Βέβαια, οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν επικρατούν σε όλη την επικράτεια της ερήμου. Όταν μάλιστα αρχίσει να φυσάει ο βολιβιανός βοριάς, οι κάτοικοι στην περιοχή γνωρίζουν καλά ότι «έρχεται βροχή», που θα ξεσπάσει ραγδαία. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ο βοριάς δεν φυσάει συχνά, άρα σπανίως βρέχει. Η θερμοκρασία κυμαίνεται την ημέρα από 0 έως 20 βαθμούς Κελσίου, αλλά τη νύχτα σε μερικές περιοχές πέφτει πολύ κάτω από τους -20 βαθμούς. Ένα από τα πολλά μυστήρια της Ερήμου Ατακάμα είναι ο περίφημος «Γίγαντας της Ατακάμα» (Gigante de Atacama). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανθρωπόμορφη αναπαράσταση του κόσμου, που έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών θεωριών για τη σημασία της: για πολλούς αντιπροσωπεύει μάλλον κάποιο ιερό πρόσωπο των Ινδιάνων ή μια θεότητα, ενώ το γεγονός ότι η ύψους 119 μέτρων φιγούρα μοιάζει με αστροναύτη, έχει εγείρει εικασίες για επισκέψεις εξωγήινων.

περισσότερα

Η Θάλασσα του Αλατιού Ένα θαύμα της φύσης φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από αλάτι

Πριν από περίπου 40.000 χρόνια η περιοχή του Uyuni καλυπτόταν από τα νερά μιας μεγάλης αλμυρής λίμνης έκτασης 12.000 τετρ. χλμ.
Με το πέρασμα των χρόνων τα νερά εξατμίστηκαν και έτσι απέμεινε στη θέση και στο μέγεθος της προϊστορικής αυτής λίμνης μια ερημική και επίπεδη έκταση αλατιού με πάχος έως και 10 μέτρα, γνωστή ως Salar de Uyuni ή Θάλασσα του Αλατιού.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επίπεδη έκταση με αλάτι στον κόσμο, δεδομένου μάλιστα ότι βρίσκεται σε ύψος 3.700 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει και τον τίτλο της υψηλότερης θάλασσας αλατιού.
Σήμερα αποτελεί κέντρο εξαγωγής και επεξεργασίας αλατιού με ετήσια παραγωγή περί τους 20.000 τόνους - οι ειδικοί υπολογίζουν ότι το σύνολό του επαρκεί για την κάλυψη των αναγκών της ανθρώπινης φυλής για αιώνες. Η Salar de Uyuni βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Βολιβίας και περικλείεται από τις εντυπωσιακές χιονοσκεπείς κορυφές της Κορδιλιέρας de Lipez και της Κορδιλιέρας de Chichas των Άνδεων. Αυτή η τεράστια, λαμπερή θάλασσα αλατιού θα στοιχειώνει τα όνειρά σας για τα επόμενα χρόνια. Το εξωγήινο εκτυφλωτικό λευκό της αλατολίμνης Salar de Uyuni κόβει την ανάσα και μας πάει νοερά σε μακρινά γαλαξιακά τοπία. Οι αντικατοπτρισμοί που προσφέρει το τοπίο είναι μαγευτικοί και το κάνουν να μοιάζει σουρεαλιστικό και  απόκοσμο.

περισσότερα

Βορείο Περού – Αλυκές Βολιβίας-Έρημος Ατακάμα Χιλή

Το 1987 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στο Σιπάν - μια μικρή πόλη που βρίσκεται περίπου στο
μέσον της κοιλάδας Λαμπαγιέκε, στη βόρεια ακτή του Περού - τον ασύλητο τάφο ενός ηγεμόνα του πολιτισμού των Μοτσίκα, που τον ονόμασαν ο "Άρχοντας του Σιπάν" (The Lord of Sipan). Πέθανε γύρω στο 250 π.Χ., ήταν 45-50 ετών και είχε ύψος 1,60. Μαζί του ήταν θαμμένα άλλα οκτώ άτομα (δύο άνδρες, τρεις νέες γυναίκες ένα παιδί και δύο φύλακες), ένας σκύλος και αρκετά λάμα. Ο τάφος περιείχε περί τα 1.000 χρυσά αντικείμενα με πολύτιμους λίθους καθώς και εκατοντάδες άλλα ευρήματα. Αποτελεί τον πλουσιότερο τάφο της Αμερικής που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα.
Ο πολιτισμός των Μοτσίκα (1ος–7ος αιώνας μ.Χ) ξεδιπλώνεται στις πλαγιές των Άνδεων και στις κοιλάδες της άγονης και στενής παράκτιας ζώνης του Βόρειου Περού. Με την αγροκαλλιέργεια και την αλιεία συντηρούσαν μια πολυπληθή και αυστηρά διαστρωμένη κοινωνία, που κατασκεύαζε αρδευτικά κανάλια, πυραμίδες, παλάτια και ναούς. Αν και δεν είχαν σύστημα γραφής, οι Μοτσίκα απαθανάτισαν καλλιτεχνικά τις δραστηριότητές τους σε όμορφα γλυπτά και αγγεία με πολυάριθμες διακοσμητικές λεπτομέρειες και αναπαραστάσεις μυθολογικές, θρησκευτικές, ιστορικές και καθημερινής ζωής, περίτεχνα υφαντά, ζωηρόχρωμες τοιχογραφίες και θαυμάσια αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό.
Στην αρχιτεκτονική, τα σπουδαιότερα μνημεία των Mοτσίκα είναι οι μεγάλες πυραμίδες με αναβαθμίδες, φτιαγμένες από πλίνθους ξεραμένους στον ήλιο, που υψώνονται σε ανοικτές πεδιάδες ή σε κορυφές λόφων πάνω σε τεράστιες βάσεις. Οι τάφοι των Mοτσίκα είναι ορθογώνιοι, επενδεδυμένοι με αντόμπες και με ειδικές κόγχες για τις προσφορές.

περισσότερα

Οι αρχαιότερες βραχογραφίες της Αφρικής

Στην Πηγή των Καμήλων, στα σομαλικά Λας Γκιλ, το 2002, Γάλλοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια πλειάδα πολύχρωμων ζώων και ανθρώπινων μορφών που κοσμούν 10 σπήλαια, και θεωρούνται οι αρχαιότερες και ίσως ομορφότερες βραχογραφίες της Αφρικής. Τα σπήλαια βρίσκονται κοντά στην πρωτεύουσα της Σομαλιλάνδης, τη Χαργκέισα.
Αυτές οι βραχογραφίες μαρτυρούν, με έναν αριστουργηματικό τρόπο, πως στη Νεολιθική Εποχή, το Κέρας της Αφρικής βρεχόταν από ποταμούς και ήταν μια εύφορη γη. Συγκεκριμένα η Λας Γκιλ βρισκόταν στη συμβολή δύο τέτοιων ποταμών. Σε αυτή τη γη λοιπόν, πριν από 5.500 χρόνια οι άνθρωποι κυνηγούσαν και βοσκούσαν τα ζώα τους, κυρίως αγελάδες. Τα χρώματα που χρησιμοποίησαν εκείνοι οι προϊστορικοί ζωγράφοι ήταν βεβαίως φυτικά – κόκκινο, καφέ, πορτοκαλί και λευκό. Σήμερα τα χρώματα αυτά πάνω στα βράχια και μέσα στις σπηλιές της Λας Γκιλ παραμένουν σχεδόν ανέπαφα. Ωστόσο οι ποταμοί έχουν ξεραθεί και οι πεδιάδες ερημοποιήθηκαν.
Μέχρι την ανακάλυψη αυτών των βραχογραφιών από τους Γάλλους αρχαιολόγους τον 21ο αιώνα, τα σπήλαια της Λας Γκιλ θεωρούνταν από τους ντόπιους νομάδες δαιμονικά. Συγκεντρώνονταν εκεί και προσπαθούσαν σε ειδικές ετήσιες τελετές να τα εξευμενίσουν με θυσίες για να έρθει η βροχή και να μπορέσουν να βοσκίσουν τα ζώα τους. Μετά το 2002, και τη δημοσιότητα που έλαβε η ανακάλυψη, οι φόβοι ξεπεράστηκαν αλλά άρχισαν οι λεηλασίες… Βεβαίως και ο εμφύλιος πόλεμος για την ανεξαρτησία της Σομαλιλάνδης και τη διατήρηση των συνόρων της δεν βοήθησε. Σήμερα οι τοπικές αρχές αγωνίζονται για την προστασία των σπηλαίων με τις νεολιθικές βραχογραφίες, που μάλλον αποδεικνύεται ότι συγκροτούν έναν από  σημαντικότερους χώρους πολιτιστικής κληρονομιάς του πλανήτη.

περισσότερα

Σομαλιλάνδη, η χώρα-φάντασμα

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Πάννα – σαφάρι τίγρης

Οι νέες, πρωτόγνωρες εμπειρίες βρίσκονται για μας πάντα στην πρώτη γραμμή. Στο Versus αναζητούμε συνεχώς νέες προσθήκες στα προγράμματά μας, εμπειρίες που θα «απογειώσουν» το ταξίδι μας, που ενδεχομένως θα αλλάξουν την εικόνα που έχουμε για κάποιον προορισμό.

Μία τέτοια περίπτωση είναι η επίσκεψή μας στο Εθνικό Πάρκο Πάννα, όπου ερχόμαστε κατά τη διάρκεια της διαμονής μας στο Κατζουράχο. Το Πάρκο απλώνεται σε μια έκταση πάνω από 500 τ.χλμ. αποτελώντας ένα τεράστιο καταφύγιο για τις τίγρεις στο κρατίδιο Μαντία Πραντές. Η τίγρη της Ινδίας αποτελεί απειλούμενο είδος, με τους πληθυσμούς να έχουν συρρικνωθεί, και εδώ ο ρόλος του Πάννα είναι εξαιρετικά σημαντικός: παρέχει ένα ασφαλές καταφύγιο στις τίγρεις όπου μπορούν να ζήσουν, να αναπαραχθούν και να κυνηγήσουν στο φυσικό τους περιβάλλον, απολαμβάνοντας καθεστώς προστασίας που ίσως να μην αποδειχθεί αρκετό αλλά προς το παρόν δείχνει σημάδια ανανέωσης του πληθυσμού. Εμείς θα κινηθούμε στην περιοχή και θα προσπαθήσουμε να δούμε από κοντά τις περίφημες τίγρεις!

περισσότερα

ΙΜΑΛΑΪΑ

Μερικές φορές ό,τι κι αν λένε… το μέγεθος μετράει. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες, που να μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να κάνει τα γόνατά σου να λυγίσουν, να σε συνεπάρει με την ψυχρή του αύρα, από το να βρίσκεσαι μπροστά στη θέα αυτού του θρυλικού γίγαντα και ο παγωμένος αέρας που κατεβαίνει από τις κορυφογραμμές του να χαστουκίζει για πρώτη φορά το πρόσωπό σου!
Καλύπτοντας μια ευρύτατη καμπυλωτή ζώνη, η οποία αναπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα της ινδικής υποηπείρου, τα Ιμαλάια εκτείνονται στα δυτικά από το Πακιστάν και φτάνουν ανατολικά μέχρι την Ινδία, ενώ τα ορεινά τους συστήματα περιλαμβάνουν τις πιο ψηλές κορυφές του πλανήτη. Εκατό σαράντα βουνοκορφές ψηλότερες από τα 7.000 μέτρα, ακόμα 14 που είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα και βέβαια την υψηλότερη όλων, το Έβερεστ (8.848 μ.), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του χαρτογράφου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Ινδίες, σερ Τζορτζ Έβερεστ. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολούνμα που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης». Η οροσειρά των Ιμαλαΐων φιλοξενεί επίσης 15.000 παγετώνες, ενώ από εδώ πηγάζουν τρεις μεγάλοι ποταμοί που επηρεάζουν τη ζωή 750 εκατομμυρίων ανθρώπων: Γάγγης, Ινδός και Γιανγκτσέ.

Οι θρυλικοί ορεινοί γίγαντες παραμένουν μεγαλόπρεπα στεφανωμένοι με κατάλευκο χιόνι σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το όνομα Ιμαλάια, εξάλλου, προέρχεται από τη σανσκριτική φράση himālaya, που σημαίνει «η κατοικία του χιονιού», hima (χιόνι) + ālaya (κατοικία).

περισσότερα

Εικόνες από το Κασμίρ

Μάντρες από λάσπη, χαμόσπιτα με μικροσκοπικά παράθυρα, ετοιμόρροπες ξυλοκατασκευές, δρομάκια στενά και δαιδαλώδη. Τις ώρες της προσευχής όλος ο κόσμος συγκεντρώνεται στο κεντρικό τζαμί και ένα πλήθος ανθρώπων ξεχύνεται στους δρόμους. Πριν προλάβουμε να χαθούμε στο επόμενο στενό μυρωδιές, μπαχάρια, αρωματικές εκρήξεις διάχυτες έρχονται από παντού. Γυναίκες με μαύρα τσαντόρ να ανεμίζουν στην πρωινή αύρα και άνδρες μεσήλικες ντυμένοι με την επίσημη εθνική περιβολή (σαλβάρι και πουκαμίσα φαρδιά μέχρι το γόνατο) κατευθύνονται με έναν τρόπο μαγικό, μιλώντας και χειρονομώντας σε μικρή αλάνα-σταυροδρόμι.
Τα στέκια τους, παραδοσιακά τεϊοποτεία, καλαίσθητες κατασκευές με καφασωτά παράθυρα και ξυλοκολόνες στο αίθριο με σκαλιστά κιονόκρανα. Το δε ταβάνι ξύλινο, με σκαλιστούς ρόμβους, κατάμαυρο από την καπνιά, και ένα πελώριο καζάνι στο κέντρο από όπου αχνίζει το τσάι, ενώ γραφικές φιγούρες συνωστίζονται στη σειρά, γέροι ξερακιανοί, με γενειάδες βιβλικές, πρόσωπα σκοτεινά, αυλακωμένα, αυθεντικά μέσα στη σκόνη των υψιπέδων. Ασκητικές μορφές που είναι εικόνες ελκυστικές. Γίνεται πλέον φανερό ότι εδώ κυριαρχούν άλλοι κανόνες και ρυθμοί.Για τους Έλληνες τρέφουν μια συμπάθεια, όχι ανεξήγητη, ίσως για λόγους ιστορικούς. Τον Σκαντέρ, έτσι αποκαλούν τον Μέγα Αλέξανδρο, κάποιοι κολακεύονται να τον θεωρούν γενάρχη τους.

περισσότερα

Γνωριμία με το Καζακστάν

Το Καζακστάν είναι η ένατη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο και το μεγαλύτερο διεθνώς περίκλειστο κράτος με έκταση 2.724.900 χλμ² αλλά μόλις 63ο στην πληθυσμιακή κατάταξη με περίπου 6,9 άτομα ανά χλμ². Πρωτεύουσα της χώρας είναι η Νουρ-Σουλτάν. Οικονομικά το Καζακστάν είναι η σημαντικότερη χώρα της Κεντρικής Ασίας, καθώς αποτελεί το 60% του ΑΕΠ της περιοχής, πρωτίστως χάρη στις βιομηχανίες πετρελαίου και φυσικού αερίου. Επίσης έχει πάρα πολλές φυσικές πηγές (χρυσός, ασήμι, σίδηρος, χαλκός κτλ.).
Η ανθρώπινη δραστηριότητα στην περιοχή άρχισε με τους εξαφανισμένους Πιθηκάνθρωπους και Σινάνθρωπους ένα εκατομμύριο χρόνια πριν στα βουνά Καρατάου (Μαύρα Βουνά) της Περιφέρειας Μανγκιστάου κοντά στην Κασπία Θάλασσα. Οι Νεάντερταλ εμφανίστηκαν 140.000 χρόνια πριν, επίσης στα όρη Καρατάου και στο κεντρικό Καζακστάν. Ο σύγχρονος Χόμο Σάπιενς εμφανίστηκε 40.000 χρόνια πριν στο κεντρικό, νότιο και ανατολικό Καζακστάν.
Η περιοχή του σημερινού Καζακστάν κατοικείται από τη Λίθινη Εποχή, καθώς το κλίμα και η τοπογραφία ήταν και είναι κατάλληλες για την ανάπτυξη της νομαδικής κτηνοτροφίας και της βοσκής. Ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι εξημέρωσαν το άλογο πρώτη φορά στις απέραντες στέπες του Καζακστάν.

περισσότερα

Κιργιστάν, περπατώντας σε άγνωστα μονοπάτια

Το Κιργιστάν είναι μία χώρα με απαράμιλλη ομορφιά και επιβλητικές βουνοκορφές όπου η λέξη «τουρισμός» είναι σχεδόν άγνωστη. Απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1991 με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Βρίσκεται στην κεντρική Ασία και περικλείεται από την Κίνα, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Έχει έκταση 198.500 χλμ² και πληθυσμό 5.431.747 κατοίκους. Πρωτεύουσα είναι το Μπισκέκ. Μπορεί προεπαναστατικά το Κιργιστάν να ήταν μια φτωχή χώρα, όμως με το πέρασμα των χρόνων η κατάσταση βελτιώθηκε, με το σοβιετικό παρελθόν ωστόσο να παραμένει ακόμα ζωντανό.
Ίσως η επαφή με τους ντόπιους να είναι το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού, καθώς οι επισκέπτες σε αυτά τα μέρη είναι ιεροί. Μάλιστα, σύμφωνα με την παράδοση, όσους περισσότερους επισκέπτες δεχτεί ένα σπίτι τόσο μεγαλύτερη είναι η ευλογία για τους οικοδεσπότες. 
Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπισκέκ θυμίζει κάτι από ρωσικό πατριωτισμό, ενώ η δαιδαλώδης αγορά στο Ος Μπαζάρ στην πρωτεύουσα διαθέτει μέχρι και του... αλόγου το γάλα! Τα καλά κρυμμένα μυστικά της χώρας όμως βρίσκονται στα μικροσκοπικά χωριά της όπου ζουν κατά βάση Ουζμπέκοι και Κιργίσιοι. Εδώ συναντά κανείς μικρούς Ουζμπέκους να ποζάρουν πρόθυμα με τα χαμογελαστά τους πρόσωπα στους ταξιδιώτες, γυναίκες να τινάζουν με μανία χαλιά και άντρες να φυλάνε τα πρόβατα. Μοναδικό «κομψοτέχνημα» αποτελεί η λίμνη Σονγκ Κουλ, όπου το μαγικό τοπίο ξεπερνά κάθε φαντασία.

περισσότερα

Ηφαιστειακό Πάρκο Αρενάλ

Το Ηφαιστειακό Πάρκο Αρενάλ, βρίσκεται στο βορειοκεντρικό τμήμα της Κόστα Ρίκα. Περιλαμβάνει το επιβλητικό στρωματοηφαίστειο, ύψους 1.633 μέτρων, το οποίο ξεχωρίζει για το τέλειο συμμετρικό σχήμα του και τη ζούγκλα που το περιβάλλει. Για 400 χρόνια πριν το 1968, το ηφαίστειο ήταν ανενεργό. Εκείνη τη χρονιά ενεργοποιήθηκε και σημειώθηκε μία πολύ μεγάλη έκρηξη. Έκτοτε, καταγράφονταν εκρήξεις πολύ συχνά (σε διαστήματα μηνών) και η τελευταία μεγάλη έγινε το 2010.

Από το 2010 και μετά πέρασε και πάλι σε ανενεργό φάση. Εμείς στην περιοχή του ηφαιστείου θα περιηγηθούμε στους ομαλούς πρόποδές του και θα μπούμε μέσα στην ηφαιστειακή ζούγκλα του εθνικού πάρκου. Εκεί θα κάνουμε μπάνιο σε ειδυλλιακές θερμές πηγές, θα κάνουμε βόλτα στις αερογέφυρες που κρέμονται πάνω από την πυκνή τροπική βλάστηση σε ύψος 100 μέτρων, θα δούμε λίμνες γεμάτες ψάρια, πεντακάθαρα ποτάμια, πανέμορφα τροπικά λουλούδια, πολύχρωμα παραδεισένια πτηνά – με δυο λόγια θα απολαύσουμε την εύφορη ηφαιστειακή φύση των τροπικών.

περισσότερα

Η εντυπωσιακή λίμνη Μαλάουι

Η λίμνη Μαλάουι, η τρίτη μεγαλύτερη λίμνη της Αφρικής (και η ένατη μεγαλύτερη στον κόσμο), είναι τόσο μεγάλη σε μέγεθος που συνορεύει με τρεις χώρες: το Μαλάουι, τη Μοζαμβίκη και τη Τανζανία. Γνωστή και ως «Lake Nyasa» στην Τανζανία και «Lago Niassa» στη Μοζαμβίκη, αποτελεί σημαντική πηγή ζωής για τους ντόπιους πληθυσμούς και καλύπτει μια συνολική επιφάνεια 11.400 τετραγωνικών μιλίων. Ακριβώς στο νότιο άκρο της λίμνης βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο της Λίμνης Μαλάουι, ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και ένα φυσικό κόσμημα που φιλοξενεί την ακμάζουσα άγρια ζωή του Μαλάουι, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων ειδών ψαριών, πολλά από τα οποία είναι ενδημικά της περιοχής και δεν βρίσκονται πουθενά αλλού στον κόσμο. Είναι φυσικά αυτονόητο ότι το οικοσύστημα της λίμνης Μαλάουι είναι πραγματικά μοναδικό.

Αυτή η απίστευτη λίμνη είναι μόνο ένα από τα πολλά θαύματα της Νοτιοανατολικής Αφρικής και τα τελευταία χρόνια, η λίμνη Μαλάουι έχει λάβει σημαντική αναγνώριση. Ψηφίστηκε ως ένα από τα 10 καλύτερα μέρη για επίσκεψη από το Lonely Planet και έχει ονομαστεί ως «ο επόμενος προορισμός της Αφρικής» από το CNN Travel. Εκτείνοντας σε σχεδόν 580 χλμ. σε μήκος, φτάνοντας τα 75 χλμ πλάτος στο παχύτερο σημείο της και με βάθος 2.300 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, η λίμνη Μαλάουι είναι πολύ περισσότερα από ένα απλό υδάτινο σώμα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος βαθέων υδάτων και ένας πλανήτης μέσα στον πλανήτη μας που περιμένει να τον ξετυλίξουν οι εξερευνητές.

Μια επίσκεψη στη λίμνη, όπου κι αν τη συναντήσετε κατά μήκος της περιμέτρου της, θα σας προσφέρει άφθονη χαλάρωση και υπέροχο τοπίο για να συνδυάσετε με τις περιπέτειές σας. Θα σας εντυπωσιάσει με τις παραλίες με χρυσαφένια άμμο, θα απολαύσετε το κολύμπι και θαλάσσια σπορ, ενώ δίνει ευκαιρίες για κολύμβηση με αναπνευστήρα και καταδύσεις, ιστιοπλοΐα και καγιάκ, σαφάρι με παιχνίδια, αλλά και παρατήρησης πουλιών.

Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για να επισκεφθείτε τη λίμνη Μαλάουι, έναν από τους πιο ανερχόμενους προορισμούς παγκοσμίως και μια αναζωογονητική εμπειρία ακόμα και για τους πιο έμπειρους ειδικούς του σαφάρι. Από τους ευγενικούς και φιλόξενους ανθρώπους του μέχρι την εντυπωσιακή άγρια ζωή, το Μαλάουι είναι ο ιδανικός προορισμός για αφρικανικό σαφάρι.

περισσότερα

Μπαχρέιν, ο «κήπος της Εδέμ» των αρχαίων Σουμερίων

Τρία νησιά με συνολική έκταση περίπου 770 τ.χλμ., δηλαδή όσο η Κεφαλονιά. Κι όμως το Μπαχρέιν είναι μία από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, χάρη φυσικά στο άφθονο πετρέλαιο και στα… πετροδόλαρα που αυτό φέρνει στη χώρα!
Η χώρα βρίσκεται εκεί όπου άκμασε η αρχαία αυτοκρατορία των Ντιλμούν, στο κέντρο του σύγχρονου Περσικού Κόλπου, με πλούσια Ιστορία και πλούσιο παρόν.
Το Μπαχρέιν διαθέτει σήμερα το δικό του Γκραν Πρι της Φόρμουλα-1, αλλά δε μένει εκεί. Επενδύει σε μια αναπτυσσόμενη σκηνή τέχνης και φαγητού, με μια πληθώρα δραστηριοτήτων και χώρων πολιτισμού που χαρίζουν μια διαφορετική χροιά στη χώρα σε σχέση με άλλα κράτη της αραβικής χερσονήσου.
Το κράτος είναι πολύ πλούσιο, με την αυτοπεποίθηση που αυτό του εξασφαλίζει, και τα χαρακτηριστικά ενός πλούσιου έθνους του Κόλπου. Παράλληλα ωστόσο, διατηρεί έναν πολυεπίπεδο και πολυπολιτισμικό χαρακτήρα, που το καθιστά ελκυστικό ως προορισμό και σε μη Άραβες ή μουσουλμάνους. Αυτό θα το διαπιστώσουμε και εμείς στις μέρες της διαμονής μας στη χώρα…

περισσότερα

Οι γιορτές του Σαν Φερμίν

Είπαμε ήδη πως οι γιορτές του Σαν Φερμίν, οι «Σανφερμίνες» όπως λένε οι Ισπανοί, είναι από τις δημοφιλείς τοπικές γιορτές στην Ισπανία. Τι ακριβώς όμως είναι αυτή η γιορτή;

Η Παμπλόνα λοιπόν τιμά τον άγιο Φερμίν για μία εβδομάδα, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Ο θρύλος αναφέρει πως ο δάσκαλος του Σαν Φερμίν θανατώθηκε δεμένος σε έναν ταύρο που άφησαν ελεύθερο. Αν και δε μαρτύρησε ο ίδιος ο Φερμίν, οι κάτοικοι της περιοχής αφιέρωσαν τη γιορτή σε εκείνον και όχι στον δάσκαλό του, καθώς ο Φερμίν υπήρξε επίσκοπος της Παμπλόνα, με πολλά θαύματα να αποδίδονται σε εκείνον. Αν και οι εκδηλώσεις φέρουν το όνομα του Σαν Φερμίν, η θρησκευτική χροιά των γιορτών είναι μάλλον μηδαμινή.

Και οι ταυροδρομίες;
Οι ταυροδρομίες διεξάγονται κάθε μέρα στις 8 το πρωί, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Οι διοργανωτές αφήνουν έξι ταύρους αγώνων να τρέξουν σε μια διαδρομή 875 μέτρων, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Έξι εξημερωμένα βόδια προηγούνται των ταύρων και είναι στην ουσία αυτά που οδηγούν τους ταύρους από την οδό Σάντο Ντομίνγκο μέχρι το εσωτερικό της αρένας των ταυρομαχιών. Πρακτικά η όλη διαδικασία δεν διαρκεί πάνω από δύο με τρία λεπτά.

Πώς ξεκίνησε αυτή η παράδοση;
Στα παλιότερα χρόνια, υπεύθυνοι για τη μεταφορά των ταύρων από τα ράντσα στην αρένα ήταν οι… κρεοπώλες. Συνήθως τη δουλειά αυτή αναλάμβαναν να φέρουν σε πέρας νεαροί μαθητευόμενοι κρεοπώλες, οι ταυροφύλακες, που συνόδευαν τους ταύρους μέχρι την αρένα. Συχνά έτρεχαν μπροστά από τους ταύρους, ώστε να τους παρασύρουν προς την κατεύθυνση που ήθελαν. Με το πέρασμα του χρόνου, η εκδήλωση έγινε δημοφιλής στο ευρύ κοινό και το πρακτικό του πράγματος άρχισε να εξελίσσεται σε τοπικό έθιμο.

Πώς μπορεί να λάβει μέρος το κοινό;
Η συμμετοχή είναι ανοικτή σε όλους (και δωρεάν), αρκεί ο συμμετέχων ή η συμμετέχουσα να είναι 18 ετών και άνω. Ωστόσο, υπάρχει μια σειρά από κανόνες και κανόνες που πρέπει να τηρούνται ώστε να αποφεύγονται πρόστιμα ή προβλήματα με τις τοπικές αρχές και βέβαια για να μην κινδυνεύσει η σωματική ακεραιότητα κανενός. Η τοπική αστυνομία τείνει να είναι αυστηρή και σταθερή για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά, ιδιαίτερα στο να διασφαλίζει ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος μεθυσμένων ή μεθυσμένων δρομέων στην πορεία του τρεξίματος.

Η έκταση της διαδρομής
Η διαδρομή της ταυροδρομίας διασχίζει αρκετά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Ξεκινά από την πλαγιά της οδού Σάντο Ντομίνγκο και τελειώνει μέσα στην αρένα. Αν και η συνολική απόσταση είναι 875 μέτρα, σχετικά μικρή δηλαδή, είναι αδύνατο για έναν δρομέα να καλύψει ολόκληρη τη διαδρομή: η απόσταση, η παρουσία τόσων άλλων δρομέων και κυρίως η τεράστια ταχύτητα των ταύρων δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή παρά μόνο σε λίγα μέτρα της διαδρομής.

Πόσο ασφαλές είναι;
Αν ανησυχείτε μήπως συναντήσετε αφηνιασμένους ταύρους στην επόμενη γωνία, στη βόλτα σας στην παλιά Παμπλόνα, δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Όλο το μήκος της διαδρομής είναι πλήρως περιφραγμένο, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατο για κάποιον ταύρο να ξεφύγει από την πορεία.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να βρεθεί κανείς και δίπλα-δίπλα με τους ταύρους: οι περισσότεροι παρακολουθούν τις ταυροδρομίες από τα μπαλκόνια, και πράγματι το θέαμα προσφέρεται για αφ’ υψηλού παρακολούθηση και άπειρες φωτογραφίες!

περισσότερα

Ακτές Δυτικής Αφρικής

Εκεί όπου η Σαχάρα συναντά τη θάλασσα. Όλη η μαγεία της «μαύρης ηπείρου» σε ένα ασύλληπτο ταξίδι. Φυλές που δεν τις άγγιξε ο χρόνος, παραδοσιακές κουλτούρες, πολύχρωμες αγορές, αποικιακή αρχιτεκτονική και μακραίωνη ιστορία. Ζήστε από κοντά ένα ηλιοβασίλεμα σε μια από τις χώρες του Σαχέλ, κάνοντας σαφάρι με φόντο την τροπική σαβάνα. Ελάτε σε επαφή με την άγρια φύση παρακολουθώντας τα ζώα σαν σωστοί εξερευνητές, μέσα από ένα μοναδικό μωσαϊκό φυσικών τοπίων.

Το Versus σάς καλεί να ανακαλύψετε το μεγαλείο της Αφρικής και να ταξιδέψετε σε έναν πραγματικά διαφορετικό κόσμο που περιμένει να σας αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά του, πάντα με την άνεση και την ασφάλεια που έχουμε εξασφαλίσει για εσάς. Ένα ταξίδι για… τολμηρούς ταξιδιώτες που διψάνε για περιπέτεια και δελεάζονται από το πέπλο μυστηρίου που προσφέρει απλόχερα η απεραντοσύνη της Δυτικής σαβάνας.

Το «πέρασμα» μας ξεκινά από τη Γουινέα- Μπισσάου, που χαρακτηρίζεται από πυκνές ζούγκλες και μία άγνωστη ενδοχώρα, που σε μεγάλα μέρη της είναι ακόμα ανεξερεύνητη. Συνεχίζουμε με Quinhàmel και Νησιά Bijagos όπου θα μας μαγέψουν πανέμορφες τιρκουάζ παραλίες και θα συνεχίσουμε με Μπαφάτα, Κουνταρά, Mαλί-Βιλ, Λαμπέ, Πίτα, Ντάλαμπα όπου θα εξερευνήσουμε καταπράσινες εξοχές με φυτείες από φοινικόδεντρα και σπάνια λουλούδια.

Συνεχίζουμε με Κίντια, Κονακρί και Freetown ανακαλύπτοντας σχεδόν όλο το φάσμα της μυθικής Σιέρρα Λεόνε. Κάνουμε αξέχαστες διαδρομές με 4x4 μέσα στη ζούγκλα, ελπίζοντας να συναντήσουμε κάποιο από τα λεγόμενα «big five» (δηλαδή λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, βούβαλοι, ρινόκεροι κι ελέφαντες), ενώ σειρά έχουν τα νησιά Μπανς, η Tacugama, Mama Beach, Banana Island, Bo, Νησιά Tiwaï, Kένεμα, Gbarnga, και τέλος η Μονρόβια. Ένα γεμάτο ταξίδι 24 ολόκληρων ημερών, έτσι όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να οργανώνει.

Κάνουμε παρέα με τους ιθαγενείς, περπατάμε ανάμεσα στις καλύβες τους, ερχόμαστε σε επαφή με γέρους μάγους, ανακαλύπτουμε άγνωστες φυλές και ζούμε από κοντά απόκοσμες τελετουργίες μέσα σε μια άκρως μυστηριακή ατμόσφαιρα. Τα παραδοσιακά έθιμα διατηρούνται ζωντανά σε θεαματικές τελετουργίες που συνοδεύουν θανάτους, γάμους, γιορτές και διάφορες άλλες τελετές σαν πραγματικά να σταμάτησε ο χρόνος.

Κάνουμε βόλτες σε φαράγγια και καταρράκτες, ανάμεσα σε τοπία άγρια και παρθένα, μέσα σε ένα εξαιρετικό σκηνικό που ποικίλει από ηφαιστειογενή βουνά, πυκνά τροπικά δάση και σημαντικούς ποταμούς. Ένα ταξίδι-όνειρο για λίγους!

Οι τελευταίες πρωτόγονες φυλές ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1940, σε πολλά από αυτά τα μέρη όμως ανακαλύπτονται μέχρι και σήμερα! Η Γουινέα έχει πάνω από 30 εθνότητες, οι μεγαλύτερες από τις οποίες είναι οι Φουλάνι, οι Μαντίνγκο και οι Σούσου. Ανάμεσα σε τόσες φυλές, μέχρι πριν από μερικά χρόνια κάποιοι υπήρξαν μάλιστα και ανθρωποφάγοι.

Κάνουμε βόλτα με μηχανοκίνητα κανό και ζούμε εμπειρίες σε ένα περιβάλλον που μοιάζει να υπάρχει μόνο σε… βιβλία. Θαυμάζουμε την τέχνη των ντόπιων σε χειροποίητες κατασκευές, ξύλινες μάσκες και ιδιαίτερες αρχέγονες στολές, ενώ είναι πολύ πιθανό κάποια γριά μάγισσα να μας πει τη μοίρα μας προβλέποντας το μέλλον!

Διασχίζουμε τροπικά δάση, ποτάμια και βιότοπους με απίστευτα ζώα και σπάνια πουλιά, ενώ δεν αποκλείεται να επιδοθούμε για ώρες σε ατελείωτο bird-watching. Άλλωστε, μεταξύ άλλων, η Γουϊνέα είναι η πατρίδα των παραδείσιων πουλιών, που τα φτερά τους κοσμούν τα κεφάλια των ιθαγενών.

Αγοράζουμε υφάσματα, μάσκες και ξυλόγλυπτα είδη σε χαμηλές τιμές ανάμεσα σε τόσα πολύχρωμα παζάρια και αμέτρητες αγορές. Βλέπουμε από κοντά άντρες με ολόσωμα τατουάζ και γυμνόστηθες γυναίκες που ταξιδεύουν από χωριό σε χωριό προκειμένου να πουλήσουν την πραμάτεια τους, μέσα σε ένα χαοτικό σκηνικό που μοιάζει να έχει βγει από ταινία! 

Ένας συναρπαστικός προορισμός που βασίζεται στις λεπτομέρειες. Κι΄ αυτό, γιατί πρόκειται για ένα ταξίδι που το κάνουμε μία φορά και πρέπει να μας μείνει για πάντα αξέχαστο!

 

περισσότερα

Τραίνο των Νεφών

Το λεγόμενο «Τραίνο των Νεφών» ή καλύτερα «Τραίνο για τα Σύννεφα» (Tren a las nubes) δημιουργήθηκε το 1972. Ο σκοπός του ήταν καθαρά διαμετακομιστικός, στην πορεία όμως εξελίχθηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού η περιοχή που διασχίζει επιβάλλει τους δικούς της κανόνες και εν γένει «υποτάσσει» τα πάντα στη θέλησή της.
Το τραίνο λοιπόν ανεβαίνει στα 4.220 μέτρα υψόμετρο, γεγονός που το καθιστά ως το τραίνο με τη διαδρομή στο μεγαλύτερο υψόμετρο στον κόσμο, ή τουλάχιστον από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Η αφετηρία του είναι στο Σαν Αντόνιο ντε λος Κόμπρες και η διαδρομή του ακολουθεί αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία, αφού στο ταξίδι του διασχίζει τα πιο εντυπωσιακά έργα μηχανικής του περασμένου αιώνα απολαμβάνοντας παράλληλα απίθανης ομορφιάς τοπία!
Σύμφωνα με τον τοπικό μύθο, το τραίνο αποτελεί τον άμεσο ενδιάμεσο μεταξύ της γης και των… ονείρων…

περισσότερα

Μπαομπάμπ Αυτό το ξέρατε;

  • Το μπαομπάμπ είναι ένα πολύ αλλόκοτο δέντρο, που φύεται στη Μαδαγασκάρη, στην ηπειρωτική Αφρική και την Αυστραλία.
  • Ανάλογα με το είδος τους, τα δέντρα φτάνουν σε ύψος από 5 έως 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους κυμαίνεται από 7 έως 15 μέτρα.
  • Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ο «πρησμένος» κορμός τους, που στην πραγματικότητα αποτελεί χώρο αποθήκευσης νερού - το δέντρο μπορεί να αποθηκεύσει τουλάχιστον 120.000 λίτρα νερού και να αντέξει και σε πολύ σκληρές συνθήκες ξηρασίας.
  • Τα κλαδιά στην κορυφή του δένδρου είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον κορμό.
  • Οι καρποί του είναι ξυλώδεις σε μορφή πεπονιού.
  • Το μπαομπάμπ έχει πολλαπλές χρήσεις:
  • Το φρούτο περιέχει έξι φορές περισσότερη ποσότητα βιταμίνης c από τα πορτοκάλια και διπλάσια ποσότητα ασβεστίου από το γάλα.
  • Ο χυμός τους χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλκοολούχου ποτού.
  • Οι σπόροι παράγουν βρώσιμο λάδι και τρώγονται ωμοί ή ψημένοι.
  • Τα φύλλα τρώγονται ως λαχανικό.
  • Οι ίνες του φλοιού του δένδρου χρησιμοποιούνται στην κατασκευή σχοινιών.
  • Η χρήση του όμως δεν περιορίζεται στην κατανάλωση, καθώς χρησιμοποιείται και στην ιατρική και συγκεκριμένα, το φρούτο, τα φύλλα και η φλούδα ωφελούν σε περίπτωση πυρετού και νεφρικών ασθενειών και οι σπόροι του κατά της δυσεντερίας.
  • Σύμφωνα με έναν αραβικό μύθο, το μπαομπάμπ οφείλει το αλλόκοτο σχήμα του στον ίδιο το Διάβολο, που κάποτε το ξερίζωσε και το ξαναφύτεψε ανάποδα (upside-down tree).
περισσότερα

Νόσι μπε ο παράδεισος στα μαλγασικά

Το Nosy Be είναι το κύριο νησί ενός αρχιπελάγους με δώδεκα μικρά νησιά. Το λένε και «νησί των αρωμάτων»  λόγω των μυρωδιών του από ylang ylang, ζαχαροκάλαμο και μπαχαρικά. Είναι μια χώρα των ονείρων και της περιπέτειας, με παραδεισένιες παραλίες που αγκαλιάζουν τις ακτές και ευκαιρίες για πολλές πολλές θαλάσσιες δραστηριότητες!

Ο νούμερο ένα παραλιακός προορισμός της Μαδαγασκάρης, το νησί Nosy Be έχει όλα τα συστατικά που θα περιμένατε: απαλή λευκή άμμο, τιρκουάζ νερά και πεντανόστιμα θαλασσινά. Ένας αληθινός παράδεισος για θαλάσσιες δραστηριότητες, αφού ο ηλιόλουστος καιρός αγαπά πολύ το αρχιπέλαγος αυτό: καταδύσεις, άφθονο κολύμπι, κολύμβηση με αναπνευστήρα, ιστιοπλοΐα και ψάρεμα είναι λίγες μόνο από τις ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας…

Αλλά και η ενδοχώρα των νησιών δεν πάει πίσω! Η απίστευτα πλούσια φύση, οι αγαπημένοι μας λεμούριοι και η πυκνή τροπική βλάστηση μας υπόσχονται εμπειρίες που δεν θα ζήσουμε πουθενά αλλού!

περισσότερα

Σπήλαιο Αλιστράτης

Το σπήλαιο Αλιστράτης είναι σπήλαιο της Κεντρικής Μακεδονίας και απέχει 6 χιλιόμετρα από το ομώνυμο χωριό. Θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα σπήλαια όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης  και έχει μήκος περίπου 3 χιλιόμετρα, από τα οποία το 1 χιλιόμετρο είναι επισκέψιμο. Το σπήλαιο περιλαμβάνει, εκτός από μεγάλους σταλακτίτες και σταλαγμίτες σε διάφορους χρωματισμούς και τους σπάνιους εκκεντρίτες. Οι εκκεντρίτες είναι σπάνιοι σχηματισμοί που δημιουργούνται «αψηφώντας» τους νόμους της βαρύτητας και ακολουθώντας ακανόνιστες πορείες. Κύριο χαρακτηριστικό του εν λόγω σπηλαίου είναι η μεγάλη ποικιλία εκκεντριτών. Χαρακτηρίζεται επίσης, από μοναδικούς μικροσκοπικούς οργανισμούς που απαντώνται εντός του. Το σπήλαιο ανήκει στο δίκτυο σπηλαίων του φαραγγιού του ποταμού Αγγίτη μαζί με άλλα τέσσερα σπήλαια (Ορφέας, Περιστερώνας, Αγ. Γεώργιος). Κοντά στην τεχνητή είσοδο του σπηλαίου, βρίσκεται το φαράγγι του ποταμού Αγγίτη.

περισσότερα

Λίμνη Κερκίνη

Η Κερκίνη είναι μια τεχνητή λίμνη που σχηματίστηκε το 1932 με τη δημιουργία φράγματος στον ποταμό Στρυμόνα. Η έκταση της λίμνης ποικίλλει ανάλογα με την εποχή από 54.250 έως 72.110 στρέμματα. Έκτοτε, πολλά έχουν αλλάξει στην περιοχή, εκτός από την φυσική ομορφιά, που οι ντόπιοι φροντίζουν να διατηρούν ανέπαφη. Κι αυτό είναι το μυστικό που βοήθησε την Κερκίνη να εξελιχθεί σε εναλλακτική όαση για επισκέπτες από όλη την Ελλάδα, είτε τους αρέσουν οι δραστηριότητες στη λίμνη, είτε το καλό παραδοσιακό φαγητό, είτε απλώς η απόλυτη, σχεδόν ηρεμία της φύσης. Σήμερα συγκαταλέγεται στους 10 υγρότοπους Διεθνούς Σημασίας της Ελλάδας και έχει ανακηρυχθεί Εθνικό Πάρκο.  Άγρια πουλιά, από αργυροποελεκάνους, μέχρι ερωδιούς ανάλογα με τις εποχές μετανάστευσης, νεροβούβαλοι, νούφαρα και άλογα στις όχθες, ήσυχα χωριουδάκια και υπέροχα παραλίμνια δάση είναι λίγες από τις ομορφιές της περιοχής που την κάνει έναν παράδεισο εναλλακτικού τουρισμού που μας περιμένει να τον εξερευνήσουμε.

Η 10η Απριλίου 1941, μια ημερομηνία καθοριστική όχι μόνο για τη μοίρα των οχυρών αλλά και της Ελλάδας. Είναι η μέρα της παράδοσης των οχυρών από τον διοικητή τους, αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Δουράτσο, στους Γερμανούς κατακτητές αξιώνοντας ταυτόχρονα «κανείς Γερμανός να μην ανέβει στο οχυρό έως ότου και οι τελευταίοι αποχωρήσουν», όπως και συνέβη. Είχε προηγηθεί μια τριήμερη σκληρή πολεμική αναμέτρηση καθ' όλη τη διάρκεια της «Μάχης των οχυρών» κατά μήκος της «Γραμμής Μεταξά» ανάμεσα στους Έλληνες και τους Γερμανούς στρατιώτες, όπου μπορεί να τελείωσε με τη νίκη των τελευταίων, όμως οι απώλειές τους ήταν σχεδόν διπλάσιες από αυτές των Ελλήνων. Ο Γερμανός συνταγματάρχης που παρέλαβε το οχυρό, έδωσε συγχαρητήρια στον διοικητή, εκφράζοντας το θαυμασμό και την εκτίμησή του για την αντίσταση και τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.
Τα ιστορικά λόγια του αντισυνταγματάρχη Δουράτσου - «Τα οχυρά δεν παραδίδονται. Καταλαμβάνονται»- βρίσκονται στην είσοδο της στοάς αποδίδοντας το μέγεθος του ηρωισμού των Ελλήνων στρατιωτών. Να σημειωθεί πως στο οχυρό Ρούπελ υπήρχαν μόνο 27 αξιωματικοί και 950 οπλίτες. Γύρω από το οχυρό υπήρχαν μόλις οκτώ πυροβόλα, μοιρασμένα στις πυροβολαρχίες του λοχαγού Κοζώνη και του ήρωα υπολοχαγού Κυριακίδη, σε καλά κρυμμένες τοποθεσίες. Οι γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν πάνοπλες με εξοπλισμό που υπερτερούσε αριθμητικά και τεχνολογικά έναντι των Ελλήνων.
Σε 14 νεκρούς και 38 τραυματίες ανήλθε ο αριθμός των απωλειών του οχυρού Ρούπελ στις συνολικά τέσσερεις μέρες που διήρκησαν οι βομβαρδισμοί των γερμανικών στρατευμάτων. Τα οχυρά δεν καταλήφθηκαν ποτέ χάρη στο ηρωισμό των Ελλήνων υπερασπιστών, που μέχρι την τελευταία στιγμή πολεμούσαν με αυτοθυσία. Παραδόθηκαν όταν η διοίκηση των οχυρών είχε ήδη πληροφορηθεί για τη συνθηκολόγηση της Ελλάδας με τους Γερμανούς.
Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα εκθέματα κατέχουν τα προσωπικά αντικείμενα του λοχαγού Αλέξανδρου Κυριακίδη και των στρατιωτών του, όπως βρέθηκαν μέσα στο όρυγμα μαζί με τα οστά τους το 2001, εξήντα χρόνια μετά τον ηρωικό θάνατό τους και την αυτοθυσία τους το 1941. Ο λοχαγός Κυριακίδης αρνήθηκε να κάνει παύση των βολών του πυροβολικού του κι έτσι έγινε στόχος των γερμανών. Μαζί με τους στρατιώτες του βρήκε τραγικό θάνατο μέσα στη θέση όπου ήταν το καταφύγιο της πυροβολαρχίας. Τον Απρίλιο του 2001, με πρωτοβουλία του αξιωματικού Ηλία Κοτρίδη, ξεκίνησε η έρευνα για την ανεύρεση των οστών των πεσόντων της πυροβολαρχίας του λοχαγού Κυριακίδη.
Το οχυρό Ρούπελ δεν κατελήφθη ποτέ εξαιτίας της απαράμιλλης αντίστασης των μαχητών και της ανθεκτικής κατασκευής του. Ογδόντα χρόνια τώρα παραμένει εκεί, αγέρωχο πάνω στο βουνό και δίνει τη δική του μαρτυρία για τον άνισο αλλά τιμημένο αγώνα των Ελλήνων στρατιωτών και της άμυνας τους για την υπεράσπιση της πατρίδας.

περισσότερα

Τα σπίτια-φρούρια της φυλής Ταμπέρμα

Τα σπίτια των Ταμπέρμα ονομάζονται «τάτα». Είναι κατασκευασμένα από λάσπη, χόρτα και κλαδιά.

Οι Ταμπέρμα ανήκουν στην ευρύτερη φυλή Μπαταμαρίμπα και κατοικούν στην περιοχή Κουταμακού στο βορειοανατολικό Τόγκο, και συγκεκριμένα στην κοιλάδα Τακιέντα, μεταξύ Τόγκο και Μπενίν (σήμερα, χάρη σ’ αυτούς, είναι προστατευόμενη περιοχή της UNESCO).
Οι Ταμπέρμα διακρίνονται από τις άλλες αφρικανικές φυλές, λόγω των οικισμών τους, που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα αφρικανικής αρχιτεκτονικής και κατοικούνται ακόμη. Τα χωριά τους, με τη σημερινή μορφή, χτίστηκαν τον 17ο αιώνα και αποτελούνται από σπίτια-φρούρια, κατασκευασμένα από λάσπη, κλαδιά, χόρτα και καλάμια. Θυμίζουν τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά κάστρα (σε μικρογραφία) χάρη στους πυργίσκους που σχηματίζουν οι στέγες τους. Αρχικός σκοπός της κατασκευής αυτών των μικρών φρουρίων από λάσπη ήταν η προστασία των οικογενειών που τα κατοικούν από τις απαγωγές των δουλεμπόρων, οι οποίοι συνεργάζονταν γι’ αυτόν τον σκοπό με τον βασιλιά της Δαχομέης, από το γειτονικό Μπενίν. Αργότερα, επί γερμανικής αποικιοκρατίας του Τόγκο (1884-1919) τα σπίτια αυτά λειτουργούσαν ως κέντρα αντίστασης κατά των κατακτητών.
Τα χωριά των Ταμπέρμα διαφέρουν ως προς τη δομή τους από άλλα αφρικανικά χωριά: τα σπίτια-φρούρια απέχουν αρκετά το ένα από το άλλο, και περιβάλλονται από περιβόλια που καλλιεργούνται από τους ιδιοκτήτες. Το κάθε ένα έχει το δικό του πηγάδι που τροφοδοτεί με νερό την οικογένεια και το περιβόλι της. Αντίθετα, στα άλλα χωριά οι κατοικίες χτίζονται κοντά η μία στην άλλη και όλο το χωριό περιβάλλεται από έναν κοινό προστατευτικό φράχτη.
Σύμφωνα με την παράδοση, που τηρείται και σήμερα, όταν ένα ζευγάρι Ταμπέρμα πρόκειται να παντρευτεί, ο γαμπρός εκτοξεύει ένα βέλος και στο σημείο που θα καρφωθεί το βέλος χτίζει το σπίτι-φρούριο της μελλοντικής του οικογένειας. Άλλο έθιμο είναι ότι οι γυναίκες Ταμπέρμα φοράνε ψάθινα καπέλα με κέρατα αντιλόπης. Τα ίδια κέρατα, κατασκευασμένα από πηλό, κοσμούν και την είσοδο του σπιτιού τους. Οι Ταμπέρμα πιστεύουν στα πνεύματα, που θεωρούν ότι προφυλάσσουν τις οικογένειες και τα σπίτια τους. Πιστεύουν επίσης στον Θεό του Ήλιου και στη Θεά της Γης που χαρίζει γονιμότητα στο ζευγάρι και στο χώμα που αυτό καλλιεργεί. Έτσι σε κάθε σπίτι υπάρχουν πολλά φετίχ-φυλαχτά αλλά και ένας βωμός, για τις θυσίες στα πνεύματα.

περισσότερα

Ayurveda

Η Ayurveda (Αγιουρβέδα) είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας, η οποία χρονολογείται από το 1500 π.Χ.
Η λέξη, που αποτελείται από δύο συνθετικά (το ayur που στα σανσκριτικά σημαίνει ζωή και το veda που σημαίνει γνώση), περιγράφει την πεμπτουσία της μεθόδου αυτής.
Η Ayurveda ρίχνει φως στη σωστή λειτουργία του σώματος, παρέχοντας βασικές πληροφορίες για το φαγητό, τον ύπνο και το σεξ - τις τρεις κολόνες του ανθρώπινου ναού. Συνδέει τη ζωή με οτιδήποτε είναι χρήσιμο, ώστε να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία, ειρήνη και αρμονία. Αν το σώμα δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, θα περισπά το νου.
Η Ayurveda θεωρεί το άτομο σαν ένα σύμπλεγμα τριών δυνάμεων (doshas): του αέρα (Vata), της φωτιάς (Pitta) και του νερού (Kapha). Κάθε μία από αυτές δρα σε συγκεκριμένη νοητική και φυσική λειτουργία του οργανισμού. Η αναλογία αυτών των δυνάμεων είναι αποκλειστική για τον καθένα και η ισορροπία τους καθορίζει την υγεία και τη νόσο.
Ο θεραπευτής, γνωρίζοντας με βάση τα συμπτώματα ποια δύναμη βρίσκεται σε έλλειμμα ή πληθώρα, κάνει τη διάγνωση. Προκειμένου δε να πετύχει το θεραπευτικό του έργο, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως τη σωματική εκπαίδευση, το διαλογισμό, τη βοτανοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, την τροποποίηση της διατροφής και τις χειρομαλάξεις.

περισσότερα

Golden Bridge

Δύο πελώρια πέτρινα χέρια από τα βουνά του κεντρικού Βιετνάμ, στους λόφους Μπα Να. Φαίνονται πολυκαιρισμένα, σαν αρχαία ερείπια, με τα βρύα να έχουν προχωρήσει μαζί με το χρόνο τη διάβρωση της σκληρής πέτρας. Κι όμως:  είναι ολοκαίνουργια συρμάτινα πλέγματα και υαλοβάμβακα για μια εντυπωσιακή πεζογέφυρα που δημιουργήθηκε μόλις πριν λίγα χρόνια. Το Cau Vang, ή «Χρυσή Γέφυρα», υψώνεται περίπου χίλια μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, όπου συνδέει τον τοπικό σταθμό τελεφερίκ με τους κήπους της περιοχής. Η ίδια η κατασκευή είναι κατασκευασμένη από ξύλο με κιγκλιδώματα από ανοξείδωτο χάλυβα επεξεργασμένα ώστε να φαίνονται χρυσά. Η TA Landscape Architecture, η εταιρεία με έδρα το Χο Τσι Μινχ που ηγήθηκε του σχεδιασμού της γέφυρας, την παρομοίασε με τα «γιγάντια χέρια των Θεών» που κουβαλούν ένα χρυσό νήμα. Η γέφυρα μήκους 150 μέτρων δίνει στους επισκέπτες άφθονο χώρο για να απολαύσουν τη γραφική θέα, σε μια προσπάθεια των Αρχών του Βιετνάμ να προσελκύσουν περισσότερους τουρίστες στη χώρα.

περισσότερα

Κοιλάδα Μαϊ Τσάου

Η πλούσια φύσης της Ινδοκίνας απολαμβάνει στο Μάι Τσάου την αποθέωσή της

Αλλεπάλληλες αναβαθμίδες με ορυζώνες και πυκνές φυτείες τσαγιού που περιβάλλονται από καταπράσινα βουνά. Κι ανάμεσά τους, μικρά χωριά όπου εδώ και αιώνες κατοικούν εθνοτικές ομάδες και τοπικές φυλές, διατηρώντας στο πέρασμα του χρόνου τις παραδόσεις και την κουλτούρα τους, ανέπαφες σχεδόν από τον υπόλοιπο κόσμο. 

Η Κοιλάδα του Μάι Τσάου, παρότι δεν απέχει τόσο πολύ από την πρωτεύουσα Ανόι, μένει μακριά από την τουριστική αποκάλυψη, ένα μυστικό που μπορεί για τους Βιετναμέζους να μην είναι και τόσο μυστικό, μα σχεδόν κρυφό από τους επισκέπτες. 

Στο Versus αναζητάμε πάντα το νέο, το εναλλακτικό και το ανέγγιχτο – και η Κοιλάδα του Μάι Τσάου μας τα προσφέρει σε μεγάλο βαθμό. Δεν χάνουμε την ευκαιρία λοιπόν να εκδράμουμε στην περιοχή, αλλά και να διανυκτερεύσουμε στο Μοκ Τσάου για να πάρουμε μαζί μας όσο το δυνατόν περισσότερο από την αίσθηση του αμόλυντου που αναδίδει η περιοχή. Η επαφή με τους Τάι και τους Μουόνγκ μας συστήνει σε έναν αλλοτινό τρόπο ζωής, ίσως περισσότερο αγνό και σίγουρα εντελώς διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει…

περισσότερα

Δυτική Σαχάρα, ένας πραγματικά «άλλος» κόσμος!

Καθώς φεύγει κανείς από την Ταρφάγια, την νοτιότερη πόλη του Μαρόκου πριν τη Δυτική Σαχάρα, δεν είναι σίγουρος για το τι θα συναντήσει. Πέρα από το αμφιλεγόμενο νομικό καθεστώς της ευρύτερης περιοχής (που είναι κεφάλαιο μιας άλλης ιστορίας), η Ταρφάγια είναι αλήθεια πως δεν προϊδεάζει τον ταξιδιώτη για τη συνέχεια. Η ίδια είναι μια χαμηλών τόνων πόλη, ράθυμη ίσως, με έναν γοητευτικό αέρα… ανεμελιάς να τη διακρίνει. Η συνέχεια ωστόσο είναι διαφορετική.
Η Λααγιούν, το Μπουζντούρ και η Ντάχλα είναι πόλεις πιο ζωντανές, πιο μοντέρνες ακόμα, σε σύγκριση πάντα με τις νοτιότερες πόλεις και κωμοπόλεις του «επίσημου» Μαρόκου. Ακόμα κι αν βρεθεί κανείς στην θέση να του ζητηθούν ξανά και ξανά τα προσωπικά του στοιχεία μεταβαίνοντας από τη μια πόλη στην άλλη, η διαδικασία μπορεί να είναι ίσως χρονοβόρα αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αγχωτική ή «απειλητική».
Αφού λοιπόν διασχίσουμε τις βραχώδεις και ερημικές εκτάσεις της hamada (πετρώδης έρημος) νότια από την Ταρφάγια, μας υποδέχεται η πόλη της Ντάχλα στη Δυτική Σαχάρα, ένας ελκυστικά χαλαρός προορισμός, με τη χαρακτηριστική αύρα του Ατλαντικού Ωκεανού, που μαλακώνει εδώ από τους φοίνικες, μια ευχάριστη περιπέτεια μπροστά στον ωκεανό και μια ρηχή λιμνοθάλασσα με κατάφυτη νησίδα.
Το πρόσφατο ισπανικό παρελθόν της περιοχής αντηχεί έντονα σε καφέ και εστιατόρια, ενώ μια από τις καλύτερες σκηνές kiteboarding στον κόσμο προσελκύει διεθνείς επισκέπτες που αναζητούν μια πιο… ενεργητική εμπειρία από τη Δυτική Σαχάρα.

περισσότερα

Mια εμπειρία από τη Βαρσοβία

Θα σας μεταφέρουμε σε μια εμπειρία μας από τη Βαρσοβία. Είναι μια πόλη που αμέσως σε κερδίζει με το δυναμισμό της. Από τη μία η Νέα Πόλη, με πελώρια εμπορικά, υπέροχα πάρκα, άπειρες επιλογές για ποτό και φαγητό και από την άλλη, η κουκλίστικη και πεντακάθαρη Παλιά Πόλη με τα νεοκλασικά κτίρια και τα γραφικά σοκάκια. Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση, είναι οι τεράστιοι ουρανοξύστες γύρω από την περιοχή Srodmiescie στη Νέα Πόλη, όπως και η συγκλονιστική θέα από την πλατφόρμα του 30ου ορόφου στο Παλάτι των Τεχνών και των Επιστημών, όπως το αποκαλούνε οι Πολωνοί. Η μετα-σοβιετική αύρα κυριαρχεί παντού, μαζί με όμορφες εκκλησίες, cult κτίρια και κινηματογραφικά παλάτια. Η βόλτα στο ανάκτορο Wilanow και το περπάτημα δίπλα στη λίμνη είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Νομίζουμε πραγματικά ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι. Το ίδιο συναίσθημα ακριβώς νοιώθουμε και όταν περπάτησα στον «βασιλικό δρόμο». Σα να βρισκόμαστε σε άλλη εποχή... Το φαγητό εξαιρετικό και αξίζει τα χρήματα του στα περισσότερα μαγαζιά. Η σπεσιαλιτέ της πόλης είναι τα πιερόγκι, είτε με γέμιση φρούτων ως γλυκό, είτε με γέμιση κρέατος ως σάντουιτς. Στο Manekin, θα δοκιμάσουμε φοβερά pancakes, ενώ για τέλειο burger η καλύτερη επιλογή είναι το Miedzy Bulkami. Το Piw Paw είναι ιδανικό για piwo (μπύρα δηλαδή), ενώ για μεταμεσονύχτια κοκτέιλ θα κατευθυνθούμε προς το Weles Bar, ένα μαγαζί με άποψη. Προσέξτε γιατί οι Πολωνοί πίνουν πολύ, εσείς μην το παρακάνετε!

περισσότερα

Βουδαπέστη

Την αποκαλούν «Παρίσι της Ανατολικής Ευρώπης» και όμως πολλοί δένονται μαζί της ακόμη περισσότερο. Όχι γιατί είναι "καλύτερη" από το Παρίσι, αλλά γιατί είναι μοναδική. Γιατί έχει μια δική της, ξεχωριστή ατμόσφαιρα, ένα ασύγκριτο σκηνικό, ένα πέπλο μυστηρίου να την καλύπτει.
Μια πόλη αυθεντική, της οποίας η γοητεία αποτελεί για τους επισκέπτες της μυστήριο, όπως η προέλευση των κατοίκων της που προβληματίζει ανθρωπολόγους και γλωσσολόγους εδώ και αιώνες. Στο ερώτημα τι είναι αυτό που κάνει τη Βουδαπέστη μαγευτική, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Δεν είναι τόσο όμορφη όσο η Πράγα, τόσο hype όσο το Βερολίνο, τόσο "καλλιεργημένη" όσο η Βιέννη, τόσο στιλάτη όσο το Παρίσι. Ίσως τελικά το ίδιο το μυστήριό της να είναι αυτό που την κάνει τόσο ενδιαφέρουσα.
Με την επίσημη ιστορία της να ξεκινά περί το 90 μ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι ίδρυσαν εδώ την πόλη Aquincum, που σύντομα θα γινόταν η πρωτεύουσα της ευρύτερης περιοχής, για να περάσει στη συνέχεια στα χέρια των Βούλγαρων, των Μαγυάρων – η καταγωγή των οποίων αποτελεί μέχρι σήμερα υπό συζήτηση ζήτημα και απόγονοι των οποίων θεωρούνται οι σημερινοί Ούγγροι – των Οθωμανών, των Αυστριακών, των Γερμανών και των Σοβιετικών, η Βουδαπέστη μπορεί σήμερα να υπερηφανεύεται ότι διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτιστική, γεωγραφική και πολιτική διαμόρφωση της Γηραιάς Ηπείρου.

περισσότερα

Δερβίσηδες

Οι Μεβλεβί Ντερβίς (Δερβίσηδες Μεβλεβί ή Μεβλεβίτες) είναι ένα Σουφικό Τάγμα του Ισλάμ.
Ο Ιερός Χορός τους, ο "Sema", είναι γεμάτος από συμ-βολισμούς.
Οι Δερβίσηδες, ντυμένοι στα λευκά, συμβολίζουν την αγνότητα, αλλά όταν εισέρχονται στο χώρο που πρόκει-ται να χορέψουν φοράνε μια μαύρη κάπα με καπέλο που συμβολίζει το σκοτάδι και το θάνατο. Αφού ακούσουν τους στίχους από το κοράνι και τον ύμνο προς τον Προφήτη, αυτοσυγκεντρώνονται ακούγοντας το Νέι, το ιερό όργανο των Μεβλεβί, που συμβολίζει τον άνθρωπο που αποβάλλει τον εγωισμό του, καθώς είναι φτιαγμένο από καλάμι που ο μουσικός το τρυπά με πυρωμένο σίδερο.
Η φωτιά είναι η αγάπη που περνά μέσα από το καλάμι και όχι ο αέρας.
Στη συνέχεια οι χορευτές κάνουν τρεις φορές το γύρο του χώρου που θα πραγματοποιηθεί η ιεροτελεστία - αυτή η κίνηση συμβολίζει τους τρεις δρόμους που οδη-γούν στο Θεό.
Ο πρώτος δρόμος είναι της επιστήμης, ο δεύτερος του οράματος και ο τρίτος της ένωσης.
Στη συνέχεια αφαιρώντας τις κάπες τις φιλούν και τις εναποθέτουν κάτω, συμβολίζοντας την απαλλαγή από τη σάρκα και ότι είναι έτοιμοι πλέον με το χορό τους να ενωθούν με τον Θεό.
Ανοίγοντας τα χέρια τους σαν φτερά, η δεξιά τους πα-λάμη είναι στραμμένη προς τον Ουρανό, ενώ η αριστε-ρή κοιτάζει τη Γη, δείχνοντας την Αγάπη που κατέρχεται από το Σύμπαν.
Περνώντας από μέσα τους οδηγείται στη Γη ζεσταίνο-ντάς την και δίνοντάς της πνοή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως πρόκειται για ένα Πλανητικό Χορό, όπου όλοι οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, δεχόμε-νοι τις θεραπευτικές του ακτίνες που διαχέονται μέσα στο Σύμπαν - κάτι σαν αγωγός που ενώνει το Σύμπαν με τη Γη.

"Έλα, έλα ξανά οποιοσδήποτε μπορεί να είσαι,
έλα ξανά, ακόμη κι αν μπορεί  να ΄σαι  παγανιστής  ή φλογερός λάτρης.
Το κέντρο μας δεν είναι της απελπισίας.
Έλα ξανά, ακόμη κι αν  έχεις καταστρέψει τα τάματά σου εκατοντάδες χρόνια, έλα ξανά."

Ποίημα του Μεβλανά γραμμένο στην εί-σοδο του Μαυσωλείου του.

περισσότερα

Τα θαυμαστά Σπήλαια Μπατού

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

περισσότερα

Ζούγκλα Μποκέτε, ο παράδεισος στις αποχρώσεις του πράσινου, Παναμάς

Αν τα Μπόκας ντελ Τόρο είναι το ειδυλλιακό, τυρκουάζ πρόσωπο του Παναμά, το Μποκέτε είναι το ακριβώς αντίθετο: άκρως γοητευτικό αλλά χωμένο στη βαθιά ζούγκλα, καταπράσινο και ατμοσφαιρικό, ο «ορεινός» παράδεισος του Παναμά! Δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς πώς δύο τόσο διαφορετικές εικόνες βρίσκονται στην ίδια χώρα κι όμως είναι αλήθεια και εμείς είμαστε έτοιμο να την απολαύσουμε στο έπακρο!
Το Μποκέτε φωλιάζει σε μια κοιλάδα στις παρυφές του ηφαιστείου Μπάρου. Είναι μια μικρή, γοητευτική ορεινή πόλη καρτποσταλικής ομορφιάς, ωστόσο είναι το περιβάλλον που πραγματικά αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη. Οι πλαγιές και η ευρύτερη περιοχή καλύπτονται από τα έντονα χρώματα των τροπικών (κυρίως με πράσινο βέβαια!) και με φυτείες καφέ.
Οι επισκέπτες που έρχονται στο Μποκέτε ξανά και ξανά λατρεύουν την περιήγηση στη ζούγκλα, τη βόλτα στις κρεμαστές γέφυρες, τις ευκαιρίες για αναρρίχηση, για ράφτινγκ στον ποταμό Καλντέρα και την επαφή με την αγνή, αμόλυντη φύση που μόνο η Κεντρική Αμερική μπορεί να προσφέρει!

περισσότερα

Βαρανάσι, από τους ιερότερους τόπους στον κόσμο, Ινδία

Το Βαρανάσι δε μοιάζει με καμιά άλλη πόλη στον κόσμο. Πέρα από  τα κλισέ, η πόλη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στον κόσμο των ινδουιστών που θεωρούν το Βαρανάσι (ή Μπεναρές) ως την κορύφωση της πνευματικότητας και της απελευθέρωσης της ψυχής. Αναλογιστείτε πως εδώ και πολλούς αιώνες Ινδουιστές συρρέουν στο Βαρανάσι όταν διαισθάνονται πως πλησιάζει το τέλος της ζωής τους, για να βρίσκονται εδώ όταν αυτό έρθει. Οι γραφές της ινδουιστικής παράδοσης επιβάλλουν την καύση των νεκρών στις όχθες του Γάγγη, ως την ύψιστη στιγμή της ολοκληρωτικής αποσύνδεσης από τα επίγεια, τον εξαγνισμό από τις αμαρτίες και φτάνουν την moksha, δηλαδή την πολυπόθητη απελευθέρωση.
Για εμάς τους επισκέπτες, η παρουσία μας στο Βαρανάσι είναι εμπειρία που δύσκολα εγκλωβίζεται σε λέξεις. Βλέπουμε Ινδουιστές που έρχονται στην πόλη αναμένοντας το τέλος τους, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις αργεί έως και δεκαετίες μέχρι να συμβεί, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Μη νομίζετε ωστόσο πως το τέλος αντιμετωπίζεται εδώ με μοιρολατρία. Το αντίθετο. Είναι αφορμή ευδαιμονίας, χαράς, εορτασμού. Ο ιερός Γάγγης είναι σημείο αναφοράς για τον Ινδουιστή και η πνευματικότητα που αποπνέει το Βαρανάσι γίνεται αισθητή σε κάθε γωνιά του…

περισσότερα

ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΛΙΓΗΡΑ

Μία ακόμη εξαιρετική προσθήκη στο πρόγραμμα για το Άλλο Παρίσι του Versus η οποία το καθιστά μοναδικό! Αφιερώνουμε μία ολόκληρη ημέρα στην παραμυθένια Κοιλάδα του Λίγηρα, με τους φημισμένους αμπελώνες και τις κερασιές στα περίχωρα του Παρισιού. Η περιοχή αυτή χάρη στη στρατηγική σημασία στης αλλά και στο εξαιρετικό κλίμα, υπήρξε από τον Μεσαίωνα τόπος κατοικίας και αναψυχής των βασιλέων της Γαλλίας. Σήμα κατατεθέν της σήμερα είναι τα περίφημα Κάστρα του Λίγηρα, κατά μήκος του ποταμού, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί μνημεία της UNESCO.
Εμείς θα ξεναγηθούμε στα 3 πιο εμβληματικά από αυτά: Σενονσό, Αμπουάζ, Σαμπόρ. Πρόκειται για τρία εξαιρετικά δείγματα της γαλλικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, τα οποία είναι παγκοσμίως διάσημα και θα μας μεταφέρουν σε μία άλλη παραμυθένια εποχή. Η περιοχή του Λίγηρα, με τα κάστρα της, θεωρείται top προορισμός παγκοσμίως για τους πολύ απαιτητικούς ταξιδιώτες που είναι λάτρεις της πολυτέλειας και που θέλουν να βιώσουν από μέσα την αριστοκρατική ιστορία της Γαλλίας.

περισσότερα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ

Μία μεγάλη καινοτομία του Versus. Για να κατανοήσουμε πλήρως τι σημαίνει Παρίσι, αλλά και για να εντρυφήσουμε στη μοναδική ιστορία του από τον Μεσαίωνα ως τον 20ό αιώνα, επισκεπτόμαστε και ξεναγούμαστε στην πανέμορφη Νορμανδία του Βορρά. Είναι η περιοχή όπου έδρασε και τελικά θυσιάστηκε η Ιωάννα της Λωρραίνης αλλά και εκεί όπου έγινε η Μεγάλη Απόβαση των Συμμαχικών Δυνάμεων το 1944, η οποία σήμανε την κατάρρευση του Δυτικού Μετώπου του Χίτλερ και τον τερματισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ξεναγούμαστε και στα ονειρικά αριστοκρατικά θέρετρα της Μάγχης (Ονφλέρ, Ντοβίλ, Τρουβίλ) τα οποία αναπτύχθηκαν από τους παριζιάνους ευγενείς τον 19ο αιώνα ως λουτροπόλεις υψηλής αναψυχής. Εκεί θα περιπλανηθούμε στις μπελ επόκ επαύλεις και στα παλάτια, στις εξαιρετικού στυλ παραλίες με τις καμπίνες του μεσοπολέμου, στα καζίνο, στους ιπποδρόμους, στις ψαραγορές που έχουν χαρακτηριστεί μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟΥ VERSUS

Πιστοί στην φιλοσοφία μας να οργανώνουμε τα ταξίδια μας στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις σαν μικρές αλλά υπερπλήρεις ταξιδιωτικές εμπειρίες που μένουν αξέχαστες και όχι να τα ξεπετάμε σαν απλά city break, όπως συμβαίνει συνήθως, σας προσφέρουμε το Πλήρες Ονειρικό Παρίσι του Versus με 2 μοναδικές προσθήκες! Ολοκληρωμένη ξενάγηση στην ιστορική Νορμανδία και επισκέψεις σε 3 βασιλικά κάστρα στη μαγευτική Κοιλάδα του Λίγηρα.
Ειδικότερα, με τον Έλληνα, ειδικά καταρτισμένο στο Παρίσι, ξεναγό μας, και όχι με τοπικό ελληνόφωνο που κάνει μία ξενάγηση και μετά δεν τον ξαναβλέπετε, εμβαθύνουμε σε όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της γαλλικής πρωτεύουσας. Έτσι θα απολαύσετε στο έπακρο την Πόλη του Φωτός με άνεση και θα έχετε όλο τον χρόνο να ζήσετε τη μαγική ατμόσφαιρά της. Επιπλέον, παρά το υψηλό κόστος, επιλέγου με, το εξαιρετικό, πολυτελές και πολύ κεντρικό ξενοδοχείο Le Meridien Etoile 4* sup, λίγα βήματα από τα Ηλύσια Πεδία, για να κάνετε άνετα τις βόλτες σας στο ιστορικό κέντρο της πόλης και να μην χάνετε άσκοπα χρόνο σε κουραστικές μετακινήσεις.

περισσότερα

Εικόνες και γεύσεις από το Ρίο Ντε Τζανέιρο

"Ο Θεός είναι κάτοικος του Ρίο"
Αυτό λένε οι Καριόκας, οι κάτοικοι του Ρίο για την πόλη τους. Και σίγουρα ο Θεός χάρισε πολλά σε αυτό το κομμάτι γης. Χρυσέςαμμουδιές, απέραντο ωκεανό και ουρανοκατέβατους αποτόμους βράχους "πνιγμένους" στη ζούγκλα. Το Ρίο παραμένει από το 19ο αιώνα το σύμβολο της φυγής, ο επίγειος παράδεισος όπου όλα επιτρέπονται. Είναι η πόλη των ηδονών. Ήλιος, θάλασσα, ποδόσφαιρο, ποτό, ερωτική διάθεση, σάμπα και το πιο διάσημο καρναβάλι του κόσμου διαιωνίζει τη φήμη του. Μια φήμη που επισκιάζει τη γεμάτη αντιθέσεις καθημερινότητα, εκεί όπου δίπλα στους ουρανοξύστες και τα πολυτελήξενοδοχεία απλώνονται οι φαβέλες. Η πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας έχει να καυχηθεί για πολλά, αφού η φύση που την περιβάλλει είναι μοναδική. Η συνύπαρξη 37 αμμουδιών μπροστά στον Ατλαντικό με αποτόμους, καταπράσινους λόφους φτιάχνει το σκηνικό της πόλης - συνώνυμο της διασκέδασης. Ίσως η πίστη ότι όλα επιτρέπονται και οι ευκαιρίες που δίνονται για τα πάντα, να έκανε το Ρίο μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο.

Life is a beach
Απολαύστε τη φιλοσοφία "Life Is a Beach" που υπάρχει διάχυτη στο Ρίο - στην Κοπακαμπάνα και στην Ιπανέμα. Οι πάντες βρίσκονται εδω, οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι νεαροί, οι παίκτες του Μπιτς βόλεϊ και οι μπόντι-μπίλντερς, γυαλιστερά κορμιά πάνω στη λεπτή σαν πούδρα άμμο και πάντα υπό τους ήχους της μπόσα νόβα, ίσως με την συνοδεία ενός κοκτέιλ.


Γήπεδο Μαρακανά
Σημαντικότατο αξιοθέατο είναι το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά, ένα στάδιο που χώρεσε 200.000 θεατές όταν ο Πελέ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο πρωτάθλημα του 1950 και έβαλε το 1000ό γκολ του.


Νυχτερινή ζωή – Τοπική κουζίνα - Κοκτέιλ
Ας μην ξεχνάμε ότι το Ρίο έχει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, με μουσική για όλα τα γούστα - σάμπα, τζαζ, bossanova, ρέγκε και συνδυασμούς, όπως ελεκτροσάμπα και bossa τζαζ - που παρασύρουν ντόπιους και επισκέπτες. Clubs, σαν το πρώην πορνείοCASAROSAκαι το RioScenarium, ανοίγουν κάθε βράδυ τις πόρτες τους στους λάτρεις της μουσικής και του χορού, φιλοξενώντας μουσικές μπάντες που παίζουν ξέφρενα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η νυχτερινή ζωή για την οποία φημίζεται η Βραζιλία, έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δοκιμάσετε γευστικές καϊπιρίνιες (κοκτέιλ από κασάσα, ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και τριμμένο πάγο), καϊπιρόσκες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά βότκα αντί για κασάσα), αμπακασιρίνιες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά χυμό ανανά - απακασί αντί για λάιμ), καπέτες (δυνατό μεθυστικό κοκτέιλ με κανέλα, γκουαρανά, κασάσα και καρύδα) και παγωμένες σερβέσες (μπίρες). 
Ένα αγαπημένο πιάτο των τουριστών στη Βραζιλία είναι το churrasco (τσουρράσκο, κρέας στη σχάρα, τυπικό του νότου). Τα παραδοσιακά εστιατόρια τσουρρασκαρίας προσφέρουν τη λεγόμενη Rodizio, όπου μπορείτε να φάτε "μέχρι σκασμού" κρέας, να γευθείτε εξαιρετικά φρούτα, καφέ… και φυσικά καϊπιρίνια (caipirinha)!


Ομπριγάδο - Τσινάδα
Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει κανείς στη Βραζιλία είναι το "ομπριγάδο" (=ευχαριστώ) και το "τσινάδα" (= παρακαλώ), που τα ακούς διαρκώς λόγω της εγγενούς ευγένειας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της.

περισσότερα

Πομπηία, Ερκολάνο και Βεζούβιος

Είναι δύο αρχαίες ρωμαϊκές πόλεις-θέρετρα, οι οποίες θάφτηκαν κάτω από τις στάχτες του Βεζούβιου το 79 μ.Χ. Η ανακάλυψη της Πομπηίας έγινε το 1592. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της. Διασώθηκαν όλες οι πλούσιες επαύλεις με τις πολυάριθμες τοιχογραφίες τους, η α-γορά, οι ναοί, το μικρό και το μεγάλο θέατρο, οι αψίδες, οι κρήνες, τα καταστήματα, τα σπίτια. Τα τραγικά αυτά ευρήματα, μας έδωσαν για πρώτη φορά τη συνολική εικόνα μίας ρωμαϊκής πόλης πάνω στην ακμή της και με όλο τον πλούτο της.
Στο Ερκολάνο, πέρα από τα κτίρια και στα σκεύη, διατηρήθηκαν και διάφορα ξύλινα αντικείμενα, όπως στέγες, δοκάρια κτιρίων, κρεβάτια, πόρτες, ακόμα και τρόφιμα. Επιπλέον, όντας πλουσιότερη πόλη από την Πομπηία, διέθετε μια εξαιρετική πυκνότητα από ωραία σπίτια καθώς και μεγαλύτερη χρωματική ποικιλία στις μαρμάρινες επενδύσεις. Ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα στο Ερκολάνο είναι Βίλα των Παπύρων. Ονομά-στηκε έτσι επειδή εκεί βρέθηκαν 1.800 απανθρακωμένοι πάπυ-ροι με κείμενα της Επικούρειας Φιλοσοφίας. Οι πάπυροι φυ-λάσσονται στην Εθνική Βιβλιο-θήκη της Νάπολης.

περισσότερα

Κορώνη: Στα χνάρια των ιπποτών...

Βόλτες σε ασβεστωμένα σοκάκια με αυθεντικό χρώμα, περαντζάδα στην προκυμαία, μαγευτικά ηλιοβασιλέματα... Η αρχοντική Κορώνη αντανακλά περασμένα μεγαλεία, ενώ ατενίζει δυο θάλασσες από το νοτιοδυτικό άκρο της Πελοποννήσου. Πόλη των πρώιμων βυζαντινών χρόνων, στρατηγικό σημείο, που την καθόρισε ιστορικά και την έκανε να ακμάσει ιδιαίτερα μεταξύ 13ου και 18ου αιώνα μ.Χ. ως σημαντικό εμπορικό κέντρο της εποχής. Έμεινε στη βενετσιάνικη κυριαρχία μέχρι το 1500 μ.Χ., ενώ μετά πέρασε στην τουρκική. Το διάσημο Κάστρο της, κυριεύει με τον επιβλητικό του όγκο σχεδόν ολόκληρο το ακρωτήριο Ακρίτας. Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς άρχισε να χτίζεται (περίπου τον 13ο αιώνα), αλλά κατοικείται ακόμη. Τον πληθυσμό του αποτελούν τέσσερις οικογένειες που κρατάνε ζωντανά τα χαμηλοτάβανα σπιτάκια και οι πέντε καλόγριες της παλιοημερολογίτικης Μονής του Τιμίου Προδρόμου.

 

Πρόκειται για ένα από τα κομψότερα δείγματα της βενετσιάνικης φρουριακής αρχιτεκτονικής και από τα ελάχιστα κάστρα που στο εσωτερικό τους σώζονται οικίες και ναοί, αλλά και λαξευμένοι τάφοι, υπόγειες θολωτές δεξαμενές, ο οκταγωνικός πύργος – δείγμα της Οθωμανικής αρχιτεκτονικής – οι εκκλησίες της Αγίας Σοφίας (βυζαντινή εκκλησία του 12ου αιώνα) και του Αγίου Χαραλάμπους (παλιό τζαμί που σήμερα λειτουργεί ως ορθόδοξος ναός). Η γραφική ανηφορική διαδρομή, που ξεκινάει από τον μόλο, μας γυρίζει αιώνες πίσω. Τα στενά καλντερίμια μας οδηγούν στην κεντρική πύλη του κάστρου, στη βόρεια πλευρά. Εδώ, ήταν συγκεντρωμένο το σύνολο του οικισμού στη προσπάθειά του να προφυλαχθεί από τις επιδρομές των κατακτητών και των πειρατών. Αξίζει μια στάση στο πλάτωμα του κάστρου για να θαυμάσετε τη συγκλονιστική θέα: όλος ο Μεσσηνιακός κόλπος στα πόδια σας και στο βάθος οι κορυφές του Ταΰγετου! Το μόνο σίγουρο είναι ότι όποιος βρεθεί στην Κορώνη, πρέπει να δοκιμάσει ελιές και λάδι της περίφημης κορωνέικης ποικιλίας, προϊόντα στα οποία οφείλεται κατά παράδοση ο πλούτος των κατοίκων της. Έτσι βγήκε και η γνωστή φράση για τον «Μπάρμπα στην Κορώνη».

περισσότερα

Μεθώνη: Με άρωμα... Μεσαίωνα

Οι δύο μεσσηνιακές καστροπολιτείες Μεθώνη - Κορώνη, «συμπληρώνουν» η μία την άλλη, γι' αυτό άλλωστε τα Κάστρα τους είναι γνωστά και ως «Οι δύο οφθαλμοί της Γαληνοτάτης» ανά το πέρασμα των αιώνων. Τα κάστρα τους ήκμασαν στην πρώτη ενετοκρατία, ενώ τον Μεσαίωνα υπήρξαν σημαντικοί σταθμοί για τα εμπορικά πλοία που ταξίδευαν από Δύση προς Ανατολή. Η γραφική Μεθώνη με τη ρομαντική ατμόσφαιρα, με τα χαμηλά της σπιτάκια, αλλά και με τις λουλουδιασμένες αυλές που αναβλύζουν αρώματα, είναι σίγουρο ότι θα σας γοητεύσει.
Απέχει 65 χλμ. από την Καλαμάτα και δίνει μία ακόμα νησιώτικη πινελιά στην καταπράσινη Πελοπόννησο. Η Μεθώνη ή Μοθώνη, ονομάστηκε έτσι από τον Μόθωνα λίθο, έναν βράχο, συνέχεια της ακτής, που προχωρεί σαν ύφαλος κάτω από τη θάλασσα. Το πρώτο της όνομα ήταν, σύμφωνα με τον Παυσανία, Πήδασος, ενώ ο Όμηρος την ανέφερε ως την τελευταία από τις εφτά πόλεις που προσέφερε ο Αγαμέμνονας στον Αχιλλέα, εάν αυτός δεχόταν να επιστρέψει στη μάχη κατά την πολιορκία της Τροίας. Το ωραιότερο σημείο της είναι το παραθαλάσσιο καλοδιατηρημένο Βενετσιάνικο κάστρο με το οκταγωνικό Μπούρτζι.
Αξίζει να το περπατήσετε ολόκληρο, ιδίως τον πλακόστρωτο δρόμο της αγοράς που οδηγεί στην επιβλητική Πύλη της Θάλασσας κι από 'κει να φτάσετε μέχρι τα βράχια του Μόθωνα Λίθου στο Μπούρτζι. Χτισμένο από τους Ενετούς στις αρχές του 13ου αιώνα σε βραχώδη χερσόνησο, το τεράστιο κάστρο, από τα μεγαλύτερα της Μεσογείου, καταλαμβάνει ολόκληρη την έκταση του ακρωτηρίου της δυτικής ακτής. Οι τρεις πλευρές του βρέχονται από τη θάλασσα ενώ η βόρεια, που βλέπει στην ξηρά, είναι ισχυρά οχυρωμένη από μια ακρόπολη. Εδώ βρίσκεται η εντυπωσιακή είσοδος, μια πέτρινη γέφυρα με 14 τόξα. Η επιβλητική πύλη του κάστρου διακοσμημένη με ανάγλυφα – ξεχωρίζει το εντοιχισμένο λιοντάρι του Αγίου Μάρκου, σύμβολο της Βενετίας – αποτελεί το εντυπωσιακότερο σημείο. Σήμερα η κωμόπολη των 1.200 κατοίκων στέκει δίπλα στο Κάστρο της.
Μπορεί να μην συναντήσετε ιππότες, θα ακούσετε όμως την ιστορία για τον Ιωάννη Κουτρούλη, τον ιππότη που έζησε στο τέλος του 14ου αιώνα και περίμενε επτά χρόνια για να πάρει διαζύγιο η εκλεκτή της καρδιάς του για να την παντρευτεί. Στη συνέχεια, έγινε ο περίφημος «Γάμος του Κουτρούλη». Πλέον κάθε χρόνο, γίνεται η αναβίωσή του με αυθεντικές βενετσιάνικες φορεσιές.

περισσότερα

Αρχαία Μεσσήνη: Ταξίδι πίσω στο χρόνο

Ένας εξαιρετικά διατηρημένος αρχαιολογικός χώρος, που ακτινοβολεί πολιτισμό μέσα στους αιώνες. H μεγαλοπρέπεια των Δελφών, αλλά και η ομορφιά του φυσικού τοπίου της αρχαίας Ολυμπίας, δένουν αρμονικά μέσα στο μεγαλείο της Αρχαίας Μεσσήνης. Η ονομασία επιλέχθηκε από τη μυθική βασίλισσα Μεσσήνη, κόρη του Τρίοπα, βασιλιά του Άργους. Χτισμένη με βάση το ιπποδάμειο σύστημα, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Πελοποννήσου στους πρόποδες του όρους Ιθώμη, αποτελεί μία από τις πιο καλοδιατηρημένες πόλεις του αρχαίου κόσμου. Η ίδρυσή της τοποθετείται στο 369 π.Χ. από τον Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα  μετά τη νίκη του επί των Σπαρτιατών στη μάχη των Λεύκτρων. Ο Επαμεινώνδας απελευθέρωσε τη Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες για να χτίσει την πρωτεύουσα των ελεύθερων Μεσσηνίων. Η οικοδόμησή της έγινε σχεδόν ταυτόχρονα με την αρκαδική Μεγαλόπολη, ώστε να περιοριστεί η επιρροή της Σπάρτης. Η Αρχαία Μεσσήνη παρέμεινε το πολιτιστικό κέντρο της Μεσσηνίας μέχρι το 395 π.Χ., όπου καταστράφηκε ολοσχερώς από την επιδρομή των Γότθων του Αλάριχου. Η πόλη είχε τεράστιο τείχος, η περίμετρος του οποίου έφτανε τα εννέα χιλιόμετρα, και δύο πύλες, την Αρκαδική και τη Λακωνική. Η μεγαλοπρεπής Αρκαδική πύλη είναι ιδιαίτερη περίπτωση εισόδου αρχαίας πόλης, καθώς μοιάζει χτισμένη από Κύκλωπες, λόγω των γιγαντιαίων ογκόλιθων που την περιβάλουν. Το Θέατρο, είναι το πρώτο μνημείο που συναντά κανείς μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Κρήνη Αρσινόη (ονομάστηκε κατά την κόρη του μυθικού βασιλιά της Μεσσήνης Λεύκιππου και μητέρα του Ασκληπιού). Το νερό έφτανε εδώ από την πηγή της Κλεψύδρας, ενώ η δεξαμενή της Κρήνης είχε μήκος 40 μέτρα. Τα ιερά του Διός Σωτήρος και ήρως (πιθανώς του Αριστομένη), το τεραστίων διαστάσεων Στάδιο, το Γυμνάσιο, το Εκκλησιαστήριο με τα χαρακτηριστικά χρωματιστά μωσαϊκά, το υποβλητικό Ασκληπιείο, το Ιερό της Αρτέμιδος με το διάφανο στέγαστρο, η Αγορά που καλύπτει έκταση 35 στρεμμάτων, το επιβλητικό Πρόπυλο, το Συνέδριο, ταφικά μνημεία, αλλά και διατηρητέοι ναοί, ακτινοβολούν μυστηριακή ενέργεια μέσα από ένα αστικό ταξίδι στο παρελθόν...

περισσότερα

Κομοτηνή

Η Κομοτηνή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Ελλάδας και είναι πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης.
Με την ύπαρξή της να βεβαιώνεται από την ύστερη αρχαιότητα, το πάλαι ποτέ μικρό βυζαντινό οχυρό των Κομοτηνών ή Κουμουτζηνών αναδείχθηκε σε σημαντικό αστικό κέντρο στην Υστεροβυζαντινή περίοδο.
Η σημαίνουσα θέση της στην περιοχή της Θράκης εδραιώθηκε στα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου, στην τελευταία περίοδο της οποίας αναδείχθηκε σε διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιφέρειας.
Η πρόσκαιρη κατάκτησή της από τους Βούλγαρους στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, η απελευθέρωσή της κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η έκβαση του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οδήγησαν στην οριστική ενσωμάτωσή της στην ελληνική επικράτεια, το 1920.
Στα μεταπολεμικά χρόνια η πόλη αναπτύχθηκε χάρη στην κεντρική της γεωγραφική θέση και τη σημασία της ως διοικητικό κέντρο, διατηρώντας τον χαρακτήρα της, και επηρεασμένη, ως ένα βαθμό, από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των μειονοτικών ομάδων.

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη πολυπολιτισμική με έντονο τον χαρακτήρα της φοιτητούπολης. Ο πληθυσμός είναι εξαιρετικά πολύγλωσσος για το μέγεθός της.
Αποτελείται από ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους, κυρίως Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα) και απογόνους Αρμενίων προσφύγων
Την δεκαετία του 1990  εγκαταστάθηκαν σε αυτή και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ  (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν).
Ο πληθυσμός της, κατά την απογραφή του 2011, είναι 55.812 κάτοικοι. Στο πανεπιστήμιο της φοιτούν περίπου 10.000φοιτητές.

περισσότερα

Το Δέλτα του Έβρου

Κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Έβρος είναι ένας ακόμα ποταμός. Εκτός του ότι αποτελεί φυσικό σύνορο ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία και Ελλάδα-Βουλγαρία, η πορεία του ανέκαθεν καθόριζε τις τύχες του τόπου. Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν σαν τον μεγαλύτερο ποταμό του τότε γνωστού κόσμου, παρόλο που δεν είναι παρά ο μεγαλύτερος σε μήκος στην Βαλκανική χερσόνησο.
Σχεδόν 30 χιλιόμετρα πριν από τις εκβολές του ο Εβρος ποταμός χωρίζεται στα δύο σχηματίζοντας ένα τεράστιο μακροσκελές τρίγωνο. Η δελταϊκή πεδιάδα που δημιουργείται έχει συνολική έκταση 200.000 στρέμματα τα οποία μοιράζονται η Ελλάδα (150.000) και η Τουρκία. Τα 80.000 στρέμματα από αυτά που βρίσκονται επί του ελληνικού εδάφους αποτελούν την έκταση η οποία έχει ενταχθεί στη διεθνή Σύμβαση Ραμσάρ. Η επίσημη ονομασία του Δέλτα του Έβρου είναι «Αινήσιον Δέλτα».
Μέχρι την δεκαετία του 1950 αυτός ο τόπος ήταν παρθένος και ουσιαστικά ανεξερεύνητος. Μετά άρχισαν τα έργα αποστράγγισης, υψώθηκαν αναχώματα, χαράχθηκαν χωματόδρομοι, ευθυγραμμίστηκε η κοίτη του ποταμού και αποξηράνθηκαν μεγάλες εκτάσεις για καλλιέργειες. Τα 20 τελευταία χρόνια οι δραστηριότητες αυτές, πάντως, έχουν σταματήσει.
Η μεγάλη αξία του Δέλτα του Έβρου βρίσκεται στην πλούσια ορνιθοπανίδα του. Εδώ έχουν παρατηρηθεί τουλάχιστον 316 είδη πουλιών από τα 420 περίπου που υπάρχουν στην Ελλάδα! Είναι σπάνιο φαινόμενο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και το οικοσύστημα λειτουργεί σαν βιότοπος για φώλιασμα, ως καταφύγιο για μεγάλους πληθυσμούς υδρόβιων πουλιών από τις βόρειες περιοχές της κεντροανατολικής Ευρώπης κατά την διάρκεια του χειμώνα και ως ζωτικός χώρος συγκέντρωσης και ανάπαυσης μεγάλου αριθμού μεταναστευτικών πουλιών. Αντίστοιχα στην περιοχή του Έβρου έχουν παρατηρηθεί 46 είδη ψαριών, 7 είδη αμφίβιων, 21 είδη ερπετών και περισσότερα από 40 είδη θηλαστικών. Δύο είναι οι μεγάλες λιμνοθάλασσες –τα πολυτιμότερα υγροτοπικά συστήματα– στο Δέλτα. Της Δράνας (ή λίμνη του Δράκοντος) με έκταση 6.000 στρέμματα και τα Παλούκια (ή Καζικλί) με έκταση 2.800 στρέμματα.
* Η στάθμη των νερών του ποταμού Έβρου είναι 6 μέτρα χαμηλότερη από εκείνη της θάλασσας. Οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι ακόμα μεγάλες και πολύ εύφορες. Τα βασικά προϊόντα είναι βαμβάκι, σιτάρι, τεύτλα και καλαμπόκι.
* Η επίσκεψη στην περιοχή του Δέλτα επιτρέπεται σε συγκεκριμένες περιοχές και θα πρέπει να είστε μαζί με κάποιον ξεναγό εθνικών δρυμών, ή να έχετε συνοδό με ειδική άδεια. Η περιοχή είναι επιτηρούμενη από τον στρατό.

περισσότερα

Κερκυραϊκό Πάσχα – το έθιμο Μπότηδες

Εντυπωσιακό και θορυβώδες, το Πάσχα στην Κέρκυρα φέρνει στο νου όλων το περίφημο έθιμο με τους μπότηδες που λαμβάνει χώρα το Μεγάλο Σάββατο στην καρδιά της όμορφης πόλης. Η φύση είναι ντυμένη στα πράσινα, με τις ευωδιές των λουλουδιών, και η πόλη να ετοιμάζεται να υποδεχτεί ένα μεγάλο θρησκευτικό γεγονός.
Το έθιμο Μπότηδες στη Σπιανάδα στην Κέρκυρα είναι ένας συνδυασμός Ενετικών Παραδόσεων και Ορθόδοξων εθίμων.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ
Το Μεγάλο Σάββατο η Κέρκυρα ξυπνά νωρίς. Στις 6 το πρωί, στην Παναγία των Ξένων, μια εντυπωσιακή τρίκλιτη βασιλική Επτανησιακού ρυθμού, γίνεται η αναπαράσταση του σεισμού που κατά τις Γραφές ακολούθησε την Πρώτη Ανάσταση.
Στις 9 το πρωί στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα ξεκινά η λιτανεία του Αγίου που καθιερώθηκε το 1550, όταν η Κέρκυρα σώθηκε από λιμό. Το παράδοξο εδώ είναι ότι γίνεται ταυτόχρονα και η περιφορά του Επιταφίου, αντίθετα από όλα τα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας. Η περιφορά του επιταφίου το Μ. Σάββατο καθιερώθηκε ουσιαστικά τα χρόνια της Ενετοκρατίας, καθώς οι Ενετοί απαγόρευαν τις λιτανείες και τον Επιτάφιο μέσα στην πόλη.
Η περίφημη Φιλαρμονική της Κέρκυρας συνοδεύει την περιφορά – ίσως έχετε ακούσει ότι η Κέρκυρα έχει μια από τις πιο καλά οργανωμένες και «μελωδικές» Φιλαρμονικές και πραγματικά η μουσική τους είναι υπέροχη. Κατά παράδοση παίζουν συγκεκριμένες μουσικές το Μεγάλο Σάββατο: τη Marcia Funebre (επιτάφιος πορεία) από την Hρωική του Beethoven, το Calde Lacrime του Michelli.
Λίγες ώρες αργότερα, ο θρήνος δίνει τη θέση του στη… φασαρία, καθώς κόσμος μαζεύεται στη Σπιανάδα και στο Λιστόν – και όπου μπορεί – για να απολαύσει ένα από τα πιο εντυπωσιακά έθιμα του Πάσχα στη χώρα μας, τους μπότηδες.
ΟΙ ΜΠΟΤΗΔΕΣ
Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης στις 11 το πρωί, οι κάτοικοι της Κέρκυρας πετούν τεράστια κανάτια γεμάτα νερό – τους μπότηδες – από τα μπαλκόνια τους. Οι μπότηδες είναι τα πήλινα κανάτια με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους. Τα μπαλκόνια είναι στολισμένα και οι κάτοικοι δένουν στους μπότηδες κόκκινες κορδέλες – το κόκκινο είναι το χρώμα της Κέρκυρας.
Το έθιμο με το σπάσιμο των κανατιών το Πάσχα στην Κέρκυρα έχει μακρά ιστορία που χάνεται πάλι στην εποχή της Ενετοκρατίας, ωστόσο υπάρχουν διαφορετικές θεωρίες για το πώς ξεκίνησε. Και επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα όπου ο χριστιανισμός και το Δωδεκάθεο αλληλομπλέκονται, οι θεωρίες έχουν τις αναφορές τους στις δυο αυτές θρησκείες.
Κάποιοι λένε ότι το έθιμο είναι των Καθολικών της Ενετοκρατίας, όπου στην αρχή του χρόνου οι κάτοικοι πετούσαν τα παλιά τους πράγματα για να μπορέσει ο νέος χρόνος να τους φέρει καινούρια και καλύτερα. Οι κάτοικοι της Κέρκυρας οικειοποιηθήκαν το έθιμο, αντικαθιστώντας όμως τα παλιά πράγματα με τα κανάτια για να προκαλέσουν μεγαλύτερη φασαρία.
Η δεύτερη θεωρία αναφέρεται στην περίοδο των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι τον Απρίλιο γιόρταζαν την αρχή της γεωργικής και βλαστικής περιόδου, πετώντας τα παλιά τους κανάτια για να γεμίσουν τα νέα με τους νέους καρπούς. Κάποιοι θα σας πουν σίγουρα στην Κέρκυρα ότι όποια και να είναι η αλήθεια, οι Κερκυραίοι αρέσκονται να ξορκίζουν το κακό με τα κανάτια τους, σημαίνοντας και τη λήξη του χειμερινού λήθαργου και την αναγέννηση της Φύσης.
Αν βρεθείτε στην Κέρκυρα κατά το σπάσιμο των Μπότηδων, μην παραλείψετε να πάρετε μαζί σας και ένα κομματάκι και να το κρατήσετε μαζί σας όλο το χρόνο – οι ντόπιοι θα σας πουν ότι θα σας φέρει καλή τύχη.
Κι εκεί που η φασαρία των μπότηδων τελειώνει, οι Φιλαρμονικές ξεχύνονται στους δρόμους παίζοντας χαρμόσυνη μουσική αυτή τη φορά – το εμβατήριο “Μη φοβάστε Γραικοί” κυριαρχεί στον αέρα.

περισσότερα

Μαστίχα, το ανεκτίμητο δώρο της χιώτικης φύσης

Η μαστίχα είναι ένα σπάνιο είδος σχίνου που καλλιεργείται αποκλειστικά και μόνο στο νησί της Χίου. Το μέγα παράδοξο της υπόθεσης είναι πως ενώ δέντρα που ανήκουν την οικογένεια του μαστιχόδεντρου, σχίνοι δηλαδή, φύονται και σε άλλες μεσογειακές χώρες, το μαστιχόδεντρο ευδοκιμεί μόνο στη Χίο. Και μάλιστα ούτε καν σε ολόκληρο το νησί αλλά μονάχα στο νότιο τμήμα του, στα Μαστιχοχώρια. Είναι, λένε, σαν κάποιος να τράβηξε μία γραμμή στον χάρτη και να είπε «έξω από αυτή τη γραμμή δεν θα ευδοκιμήσει ποτέ η μαστίχα!» Και πράγματι, προσπάθειες καλλιέργειας μαστίχας που έγιναν κατά καιρούς σε άλλες χώρες, σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, ακόμα και στη βόρεια Χίο, απέτυχαν παταγωδώς!

Το μαστιχόδεντρο φτάνει σε ύψος τα τρία περίπου μέτρα, έχει μικρά, σκληρά φύλλα ελλειπτικού σχήματος και κόκκινα άνθη. Ο κορμός του έχει ακανόνιστες «ρυτίδες», σαν το πεύκο. Ο «καρπός» του δεν βγαίνει στα κλαριά του αλλά από τον κορμό, είναι σαν ρητίνη δηλαδή. Η διαδικασία της παραγωγής της μαστίχας είναι κι αυτή ιδιαίτερη: ξεκινά γύρω στα μέσα του καλοκαιριού, τον Ιούλιο, όταν οι μαστιχοπαραγωγοί χαράσσουν τον κορμό και τα κλαδιά του δέντρου, από όπου μετά από λίγες ημέρες θα αρχίσει να εκκρίνεται η ρητίνη, η μαστίχα δηλαδή, για να στερεοποιείται μέσα σε περίπου δεκαπέντε ημέρες, ανάλογα πάντα και με τις καιρικές συνθήκες.

Οι θεραπευτικές δράσεις της μαστίχας ήταν γνωστές ήδη από την αρχαιότητα. Ο Ηρόδοτος ανέφερε ότι οι κάτοικοι της Χίου συνήθιζαν να μασούν το αποξηραμένο ρητινώδες υγρό που έρεε από τον φλοιό του μαστιχόδεντρου, ενώ ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης υπογράμμισαν την ευεργετική της επίδραση στο στομάχι.

περισσότερα

Το έθιμο του ρουκετοπόλεμου στην Βροντάδο, Χίο

Εμείς κι αν πολεμήσαμε κακία δεν θα μείνει την άλλη μέρα της Λαμπρής
εγκλείσαμε Ειρήνη !!

Ο Ρουκετοπόλεμος έχει τις ρίζες του στις τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας. Οι ενορίτες των δυο αντικριστών εκκλησιών, του Αγίου Μάρκου και της Παναγιάς Ερυθιανής, αντάλλασαν τη βραδιά της Ανάστασης βολές με κανονάκια. Αυτά τα έφερναν οι ναυτικοί από εμπορικά πλοία, που παροπλίζονταν. Τα έστηναν στους αυλόγυρους των ναών, τα γέμιζαν με 1-2 οκάδες χοντρή πυρίτιδα και από εκεί βαρούσαν την ώρα της Αναστάσεως, προσπαθώντας με τον κρότο να σπάσουν τα τζάμια των απέναντι.
Το 1889 άναψαν τόσο τα αίματα, που άρχισαν να ξηλώνουν τις πέτρες από τις αυλές και να γεμίζουν τα κανόνια για να επιτεθούν με βότσαλα εναντίον του «εχθρού».
Οι Τούρκοι, βλέποντας το   κατέσχεσαν τα κανονάκια, φοβούμενοι μια γενικότερη εξέγερση της Χίου.

Η κατάσχεση έκανε τους κατοίκους του Βροντάδος  να σκαρφιστούν νέους τρόπους έκφρασης του αναστάσιμου «καβγά». Η λύση δόθηκε από ένα πυροτεχνουργό που  θυμήθηκε τη συνταγή που του είχαν δώσει κάποιοι Ιταλοί και τους πρότεινε τις ρουκέτες.

Οι ενορίτες του Αγίου Μάρκου έφεραν ορισμένες ρουκέτες στο Βροντάδο, με αποτέλεσμα να διαδοθεί η φήμη τους και να τη μάθουν και οι  ενορίτες της Παναγίας .
Έτσι κατέληξαν τη βραδιά της Ανάστασης να βάζουν στόχο οι μεν το καμπαναριό της Παναγιάς Ερυθιανής και οι δε τον τρούλο και το λιονταράκι του Αγίου Μάρκου. Τα πρώτα χρόνια η προμήθεια των ρουκετών γίνονταν από τον ίδιο πυροτεχνουργό που είχε την ιδέα , στην συνέχεια όμως βρήκαν τον  τρόπο κατασκευής του πυροτεχνουργού και τις έφτιαχναν μόνοι τους.
Η εκτόξευση αρχικά γίνονταν από τα κεραμίδια των δύο ναών. Τα ατυχήματα που κατά καιρούς συνέβαιναν υποχρέωσαν τους ρουκετατζήδες να κατέβουν από τις κεραμοσκεπές και να σκορπίσουν σε θέσεις με οπτικό πεδίο γύρω από τις δυο ενορίες. Έκτοτε το έθιμο διεξάγεται κάθε χρόνο, με μια μικρή διακοπή της περίοδο της Κατοχής και τα τρία πρώτα χρόνια της Δικτατορίας.

περισσότερα

ΤΑ ΚΟΥΚΛΙΣΤΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΖΑΓΟΡΙΟΥ

Έλατα, βελανιδιές, φτελιές, λεύκες, αγριοκερασιές, κέδρα, αγριαχλαδιές κι άλλα τόσα. Ειδικά το φθινόπωρο, ο Όρλιακας με όλα αυτά τα φυλλοβόλα είναι σαν ζωγραφική παλέτα! Το Ανατολικό Ζαγόρι βρίσκεται βορειοανατολικά των Ιωαννίνων μέσα σε ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον στο οποίο φωλιάζουν τα 16 μικρά χωριά του. Ανήκει στα πιο ενδιαφέροντα οικοσυστήματα της Ελλάδας με δάση από πεύκα, έλατα και οξιές, άφθονα ποτάμια που κάνουν την περιοχή ιδανικό τόπο διαβίωσης σπάνιων άγριων ζώων. Το Ανατολικό Ζαγόρι έχει χαρακτηριστεί μαζί με το υπόλοιπο Ζαγόρι ως μνημείο πολιτιστικής παραδοσιακής κληρονομιάς. Θρυλικά χωριά και άνθρωποι βιώνουν το μοναδικό τους τοπίο, το οποίο μοιάζει σαν ένα ταξίδι στο παρελθόν... Οι δοκιμασίες που πέρασαν τα Ζαγοροχώρια κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου ήταν πολύ δύσκολες. Τα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου κάηκαν ολοσχερώς από τους Γερμανούς. Πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στα μεγάλα αστικά κέντρα. Για το λόγο αυτό στα χωριά του Ανατολικού Ζαγορίου όλα τα κτίσματα είναι καινούργια που όμως διατηρούν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του τόπου. Το κεφαλοχώρι του Ανατολικού Ζαγορίου, το Γρεβενίτι, απέχει 44 χιλιόμετρα από την πόλη των Ιωαννίνων και είναι χτισμένο σε υψόμετρο 980 μέτρων με εξαιρετική θέα προς τα χωριά του κεντρικού Ζαγορίου. Εδώ βρίσκεται και η μυθική λίμνη Ζορίκα, η άγνωστη λίμνη που γεμίζει με νούφαρα κάθε χρόνο και αποτελεί ένα μοναδικό θέαμα μέσα στην απέραντη γοητεία του πράσινου. Το Ελατοχώρι, ένα ορεινό χωριό, χτισμένο σ’ ένα καταπράσινο τοπίο, περιτριγυρισμένο από πεύκα, έλατα, πλατάνια, αλλά και το Φλαμπουράρι, χτισμένο στις πλαγιές του όρους Τσούκα Ρόσα, σε υψόμετρο 1000 περίπου μέτρων, μέσα σε πυκνή βλάστηση, αποτελούν ορισμένα από τα πιο σημαντικά χωριά της ευρύτερης περιοχής.

περισσότερα

Ο ΜΑΓΙΚΟΣ, ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ

Πρόκειται για το απόλυτο highlight του νομού, ένας Εθνικός Δρυμός που τα έχει όλα! Η κοιλάδα Βάλια Κάλντα (στη λατινογενή γλώσσα των Βλάχων κατοίκων των γύρω χωριών Βάλια Κάλντα σημαίνει «Ζεστή Κοιλάδα») είναι μια βαθιά και σχετικά κλειστή κοιλάδα της Βόρειας Πίνδου, με πέντε βασικές εισόδους. Ονομάστηκε έτσι γιατί εμφανίζει σημαντικές θερμοκρασιακές διακυμάνσεις στη διάρκεια του 24ώρου, με πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας και πολύ χαμηλές κατά τη διάρκεια της νύχτας. Απο το κέντρο της πηγάζει το Αρκουδόρεμα, που είναι ο κυριότερος παραπόταμος του Αώου ποταμού. Θεσπίστηκε ως Εθνικός Δρυμός το 1966 και αποτελεί μια από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας. Αυτός ο ανεκτίμητης οικολογικής αξίας τόπος, εκτείνεται στο βορειοανατολικό τμήμα της οροσειράς της Πίνδου, στο νότιο άκρο του Νομού Γρεβενών σε υψόμετρο περίπου χιλίων τετρακοσίων μέτρων, ενώ η συνολική έκτασή του φτάνει τα 69.000 στρέμματα. Ανάμεσα στις πιο μαγευτικές τοποθεσίες της, ξεχωρίζουν τα Κόκκινα Πεύκα με την πανοραμική τους θέα στην κοιλάδα, το Αρκουδόρεμα, με τα κρυστάλλινα νερά στην καρδιά του μαύρου δάσους, όπου οι καφέ αρκούδες κάνουν τη βόλτα τους την άνοιξη μόλις ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη και τέλος, το χωριό Βοβούσα, χτισμένο στις όχθες του Αώου. Τα χρώματα και τα αρώματα που συνθέτουν το τοπίο αποζημιώνουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη μέσα στο μεγαλείο της φύσης...

περισσότερα

ΤΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΩΝ ΓΡΕΒΕΝΩΝ

Τα γεφύρια των Γρεβενών, διηγούνται θρύλους, αρχιτεκτονικά επιτεύγματα, συγκοινωνιακές ρυθμίσεις, την ίδια την ιστορία των Γρεβενών! Είναι δεκαεπτά στον αριθμό και χτίστηκαν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, αποτελώντας διόδους προς την Θεσσαλία, την Ήπειρο και την Μακεδονία. Τα ονόματά τους σχετίζονται με την τοποθεσία τους ή με αυτόν που τα κατασκεύασε. Στη νεότερη εποχή, την ανέγερση των γεφυριών αναλάμβαναν οι μάστορες της περιοχής κατ’ εντολή του χρηματοδότη. Η διαδικασία κατασκευής ήταν εμπειρική, γι’ αυτό και πολλά γεφύρια χρειάστηκε να χτιστούν και να ξαναχτιστούν μέχρι να στεριώσουν.
Τα γεφύρια των Γρεβενών είναι τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα ολόκληρης της Μακεδονίας. Το 1995, κατόπιν ενεργειών της Νομαρχίας Γρεβενών, η 11η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων της Βέροιας ανακήρυξε τα εν λόγω γεφύρια διατηρητέα μνημεία. Αξιοσημείωτο από την άποψη του ανοίγματος του τόξου του είναι το τρίτοξο γεφύρι του Αζίζ-Aγά (συνολικού μήκους 70 μ. και ύψους 15 μ.), κοντά στο χωριό Τρίκωμο, στις ανατολικές υπώρειες της Πίνδου. Το γεφύρι, που φέρει στα βάθρα του δύο μικρά ανακουφιστικά ανοίγματα, κατασκευάστηκε το 1727, με χρηματοδότηση του Αζίζ-Αγά. Επί Τουρκοκρατίας εξυπηρετούσε τους ντόπιους εμπόρους που μετέφεραν λάδι και στάρι, αλλά και τα καραβάνια των ξενιτεμένων που αναχωρούσαν για την Ανατολική Ευρώπη.
Εντυπωσιακό γεφύρι είναι αυτό της Πορτίτσας, το οποίο είναι χτισμένο σε μια υπέροχη τοποθεσία έξω από το χωριό Σπήλαιο.
Το ευχερώς προσπελάσιμο και δημοφιλέστερο ίσως γεφύρι των Γρεβενών βρίσκεται σε ένα τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς, το οποίο συνθέτουν ο ποταμός Βενέτικος (παραπόταμος του Αλιάκμονα), το βαθύ φαράγγι της Πορτίτσας (σε αυτό καταλήγει η κοιλάδα Κανάβη) και δύο αντικριστοί κάθετοι βράχοι στο βάθος, σωστές συμπληγάδες. Το δίτοξο γεφύρι κατασκευάστηκε λίγο πριν από τα μέσα του 18ου αιώνα με προσφορές από το μοναστήρι του Σπηλαίου. Eπίσης, το δίτοξο γεφύρι του Ζιάκα, σε απόσταση 3 χλμ από το ομώνυμο χωριό (είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Όρλιακα), κατασκευάστηκε επί Τουρκοκρατίας (πριν από το 1885) στις όχθες του ποταμού Βελονιά, παραποτάμου του Βενέτικου. Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, στη θέση του γεφυριού διεξήχθη μάχη μεταξύ του Γιαννούλα Ζιάκα, αδελφού του θρυλικού οπλαρχηγού Θεόδωρου Ζιάκα (σε αυτόν οφείλει την ονομασία του το χωριό), και των Τούρκων.
Το γεφύρι του Ζιάκα, γνωστό και ως Τουρκογέφυρο, αποτελούσε άλλοτε πέρασμα για τα εμπορικά καραβάνια που ακολουθούσαν τη λεγόμενη Βασιλική Στράτα. Όσο για το εξίσου διάσημο μονότοξο γεφύρι της Λιάτισσας, βρίσκεται στο φαράγγι του Όρλιακα, κοντά στο χωριό Σπήλαιο. Μοιάζει με φυσική προέκταση του βράχου, ξεφεύγει εύκολα από την προσοχή του ματιού, γεφυρώνοντας με το πέτρινο βήμα του δύο απότομες κόχες του φαραγγιού πάνω από το ρέμα του Βελονιά (παραπόταμος του Βενέτικου). Η τοποθεσία είναι γνωστή στους ντόπιους ως «πήδημα του κλέφτη». Η παράδοση έχει συνδέσει αυτό το όνομα με την ιστορία του κλεφτόπουλου που προσπαθώντας να γλιτώσει από τους Τούρκους αναγκάστηκε να τολμήσει το πήδημα του φαραγγιού. Αφού γλίτωσε, έκτισε σε αυτό το σημείο ένα γεφύρι, εκπληρώνοντας έτσι το τάμα του.

περισσότερα

Οι μεγάλες γιορτές της Ανδαλουσίας

FERIA DE SEVILLA
Η μεγάλη γιορτή της Σεβίλλης (ΣΕΒΙΛΛΗ)

Μια εβδομάδα γεμάτη μουσική, γεύσεις, χορός και ατελείωτο ξεφάντωμα. Αυτή είναι, με λίγες λέξεις, η μεγάλη γιορτή της Σεβίλλης. Η Feria de abril, η γιορτή του Απρίλη όπως λέγεται (αν και πολλές φορές γιορτάζεται Μάιο, όταν το καθολικό Πάσχα πέφτει σχετικά αργά) ξεκίνησε το 1847 τελείως διαφορετικά, ως μια κτηνοτροφική συνάντηση, όπου έμποροι και κτηνοτρόφοι παρουσίαζαν και πουλούσαν και αντάλλασσαν προϊόντα. Με τον καιρό, η εορταστική πλευρά της εκδήλωσης σταδιακά υπερκέρασε τον καθαρό εμπορικό χαρακτήρα του πράγματος.
Όσο βέβαια και αν ο χώρος της έκθεσης είναι συγκεκριμένος (recinto ferial) οι εκδηλώσεις, τα χρώματα και η ατμόσφαιρα της feria κατακλύζουν ολόκληρη την πόλη: όπου βρεθείς κι όπου σταθείς, παρασύρεσαι από το μεθύσι της γιορτής!

 

FERIA DEL CABALLO, JEREZ
Η γιορτή των Αλόγων

Η κληρονομιά της αναπαραγωγής των αλόγων κορυφώνεται με την ετήσια γιορτή των αλόγων, Feria del Caballo, γιορτάζεται στη Jerez κάθε χρόνο τον Μάιο.
Αν και οι εκθέσεις πραγματοποιούνται στη Χερέθ (Jerez) από τον Μεσαίωνα, η φήμη της οικογένειας σέρι Domecq ξεκίνησε την έκθεση από το 1955 όπως είναι σήμερα. Το τεράστιο πάρκο Gonzalez Hontoria είναι ο χώρος για καθημερινές παραστάσεις και παρελάσεις.
Κατά τη διάρκεια της Feria del Caballo, μπορείτε να παρακολουθήσετε καουμπόηδες και κλασική πρακτική εξάσκηση, ιπποδρομίες και πόλο, αλλά το επίκεντρο είναι η παρέλαση των αμαξιών, γνωστών και ως αγκαλιά.
Περισσότερα από 200 casitas ή μικροί πάγκοι προσφέρουν εξαιρετικό φαγητό και φυσικά το sherry και το fino ζωντανεύουν τη γιορτινή ατμόσφαιρα.

 

CRUCES DE MAYO
Οι Μαγιάτικοι Σταυροί (ΚΟΡΔΟΒΑ, ΓΡΑΝΑΔΑ)

Οι Σταυροί του Μαΐου είναι η μεγάλη μαγιάτικη γιορτή της Κόρδοβα και της Γρανάδα. Όπως μαρτυρά το όνομά της, τις μέρες αυτές η πόλη γεμίζει από ολάνθιστους σταυρούς που στολίζουν τις πλατείες και τους δρόμους της Κόρδοβα, σταυροί που φτιάχνονται όχι από ξύλο και σίδερα αλλά από εκατοντάδες άνθη και λουλούδια. Πρόκειται για μια παμπάλαια λαϊκή γιορτή που χρωστά τη γέννησή της στις αιωνόβιες παραδόσεις της καθολικής εκκλησίας: εκατοντάδες σταυροί επενδυμένοι με λουλούδια, στολισμένοι με πολύχρωμα μαντίλια και διάφορα διακοσμητικά στοιχεία, τοποθετούνται όχι μόνο σε κεντρικά σημεία και επίσημα κτίρια της Κόρδοβα αλλά και σε κάθε αυλή και καλντερίμι, σε κάθε στοά και σκεπαστό πέρασμα. Οι σταυροί βρίσκονται σε υπαίθριες τοποθεσίες, μπορούμε να τους δούμε και να τους θαυμάσουμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας, σίγουρα ωστόσο το θέαμα το βράδυ είναι δυο φορές πιο εντυπωσιακό!

 

FERIA DE LOS PATIOS –
Η γιορτή των αυλών (ΚΟΡΔΟΒΑ)

Το patio, η ανθισμένη αυλή επενδυμένη με πλακάκι, είναι μια εικόνα άμεσα συνυφασμένη με την παράδοση της Ανδαλουσίας. Γνωρίζατε
όμως ότι υπάρχει και γιορτή αφιερωμένη στις ανθισμένες αυλές της; Συγκεκριμένη περίοδο στις αρχές του Μαΐου, αναλόγως με την χρονιά, στην Κόρδοβα γιορτάζουν τη Feria de los Patios: τις μέρες αυτές πολλές (ιδιωτικές) αυλές της πόλης ανοίγουν τις πύλες τους στους επισκέπτες για να δουν από κοντά τους λευκούς τοίχους που είναι γεμάτοι από κάθε λογής κρεμαστές γλάστρες με γεράνια, γιασεμιά και γαρίφαλα. Φανταστείτε και μόνο τις μυρωδιές που αναβλύζουν τα πάτιος! Οι πιο δημοφιλείς συνοικίες της Κόρδοβα όπου μπορείτε να δείτε τις αυλές είναι στο Alcázar Viejo, στη Santa Marina, στη Magdalena και γύρω από το ναό του San Lorenzo. Οι παμπάλαιες καταβολές της γιορτής αυτής εντοπίζονται στα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το 2012 η UNESCO ανακήρυξε τη Feria de los Patios της Κόρδοβα ως Μνημείο Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.

περισσότερα

Σαουδική Αραβία...Οι Άνδρες των Λουλουδιών

Ζουν στην περιοχή Ασίρ, στη νοτιοδυτική Σαουδική Αραβία, στους πρόποδες της Οροσειράς Χαμπάλα. Ορισμένοι βρίσκονται και στην απέναντι πλευρά, της Υεμένης, ωστόσο όλοι θεωρούν ότι ανήκουν στην ίδια φυλή, την Τιχάμα (Tihama), η οποία ιστορικά κατοικούσε στο Ασίρ. Είτε πάντως κατοικούν στο Ασίρ, είτε στην Υεμένη, δεν υπακούουν κρατικούς νόμους. Ακολουθούν αποκλειστικά τους νόμους και την παράδοση των Τιχάμα. Πρόκειται για μία μάλλον βίαιη φυλή, με έντονο χαρακτήρα και ιδιαίτερη κλίση στις μάχες, που ζει σε ορεινά χωριά και ασχολείται με τις αγροτικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία. Συχνά προκαλούνται συγκρούσεις στα σύνορα των δύο χωρών, εξαιτίας των θερμοκέφαλων Τιχάμα, αλλά οι εκατέρωθεν κυβερνήσεις προτιμούν να μην επεμβαίνουν. Το ίδιο και η αστυνομία, η οποία αρνείται να εισέλθει στα χωριά. Οι Τιχάμα έχουν επιβάλλει, με τον δικό τους τρόπο, την ανεξαρτησία τους.
Οι άνδρες της εν λόγω φυλής, η οποία ζει για περισσότερα από 2.000 χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή, φορούσαν ανέκαθεν ανθισμένα καπέλα, τα οποία κατασκευάζουν με γιρλάντες που τις τυλίγουν γύρω από το κεφάλι τους. Τα καπέλα αυτά πλέκονται κάθε δύο μέρες για να είναι φρέσκα. Οι άνδρες συλλέγουν μόνοι τους τα λουλούδια και τα βότανα από τα βουνά και τα περνούν σε κλωστές. Χρησιμοποιούν αρωματικά γιασεμιά, κατιφέδες, άγριο βασιλικό, τριγωνέλλα κ.α. Οι συνθέσεις είναι πανέμορφες, ωστόσο δεν είναι μόνο καλλωπιστικοί οι λόγοι που φορούν τα καπέλα οι Τιχάμα. Το κάνουν για να μυρίζουν όμορφα (όπως εμείς φοράμε τα αρώματα) ή για θεραπευτικούς λόγους (κατά του πονοκεφάλου).
Ζουν κατά οικογένειες σε πολύ κλειστές κοινωνίες και θεωρούν κάθε ξένη είσοδο σε αυτές, απειλητική. Όταν λέμε ξένη εννοούμε και σαουδαραβική… Μόνο τα τελευταία χρόνια, δειλά δειλά, αφήνουν κάποιους τουρίστες να πλησιάζουν την περιοχή, αλλά υπό περιορισμούς και σε κάθε περίπτωση, οι επισκέπτες αποκλείεται να μπουν μέσα στα χωριά των Ανδρών των Λουλουδιών, είτε είναι τουρίστες είτε όχι.

περισσότερα

Σαουδική Αραβία και οι πόλεις

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.


Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

 

περισσότερα

Canal du Midi – ο υδάτινος δρόμος

Το Canal du Midi (Κανάλι της Νότιας Γαλλίας) είναι ένας υδάτινος δίαυλος μήκους περίπου 240 χιλιομέτρων που ενώνει τα νερά του ποταμού Γκαρόν (Garonne) με τη λιμνοθάλασσα του Τω (Etang de Thau). Μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών που ενώνει ουσιαστικά τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Η ένωση των δύο θαλασσών υπήρχε ως ιδέα ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου, όμως τα τεχνικά ζητήματα που ανέκυπταν δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την τότε γνώση της μηχανικής. Κάποιες σποραδικές προσπάθειες υλοποίησης του καναλιού απέτυχαν, ώσπου το έργο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ένας Γάλλος μηχανικός, ο Πιερ Πωλ Ρικέ, τον 16ο αιώνα. Ο Ρικέ ήρθε αντιμέτωπος με τις ίδιες τεχνικές δυσκολίες, αλλά και με την αντίδραση τοπικών αρχόντων και αρχών που για διάφορους λόγους δυσφορούσαν με το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο. Ο Ρικέ κατάφερε να εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους (βάζοντας και ο ίδιος το χέρι στην τσέπη) και βαδίζοντας ήδη στην έκτη δεκαετία της ζωής του βάλθηκε να υποτάξει την δυσχερή τοπογραφία της περιοχής. Το έργο ξεκίνησε τελικά το 1662 και ολοκληρώθηκε επιτυχώς το 1694 – ο ίδιος ο Ρικέ παρότι έβαλε (κυριολεκτικά) το νερό στ’ αυλάκι, δεν πρόλαβε να δει το κανάλι ολοκληρωμένο καθώς πέθανε το 1681.
Το Canal du Midi απλώνεται σήμερα σε μήκος 240 χιλιομέτρων ενώ με τα βοηθητικά του έργα η έκτασή του ξεπερνά τα 320 χιλιόμετρα. Διαθέτει 91 υδατοφράκτες και ένα σωρό γέφυρες, φράγματα και υδαταγωγούς, όλα με σκοπό να εξισορροπήσουν τις υψομετρικές διαφορές του νερού από τη μία του άκρη μέχρι την άλλη. Αληθινό επίτευγμα της μηχανικής, το κανάλι χρησιμοποιήθηκε κυρίως από μικρές φορτηγίδες μεταφοράς εμπορευμάτων για περίπου τρεις αιώνες, μέχρι την παύση της χρήσης του ως εμπορικής οδού το 1989. Από τότε αποτελεί κορυφαίο τουριστικό αξιοθέατο και χώρος αναψυχής χάρη στα 42.000 πλατάνια που απλώνονται στις όχθες του…

περισσότερα

Η αίρεση των Καθαρών

Οι Καθαροί ήταν μια δυιστική χριστιανική αίρεση που αναπτύχθηκε σε κάποιες περιοχές της νότιας Ευρώπης. συγκεκριμένα, στη βόρεια Ιταλία, στη βόρεια Ισπανία και στη νοτιοδυτική Γαλλία (στην Προβηγκία που τότε λεγόταν Λανγκεντόκ και αργότερα Οξιτανία) και στην Καταλωνία, μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα.
Μολονότι ο όρος «Καθαροί» (γαλλ. Cathares, γερμαν. Katharer, εκ της ελληνικής λέξεως «καθαρός») χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για τον προσδιορισμό της αίρεσης, οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν συνήθως με το όνομα «καλοί άνθρωποι» (bonshommes) ή «καλοί χριστιανοί», με βάση τα ελάχιστα κείμενά τους που έχουν διασωθεί. Λέγονταν επίσης και Αλβιγηνοί, από την πόλη Αλμπί όπου ιδρύθηκε το πρώτο επισκοπάτο τους· ειρωνία της τύχης, κοντά στην ίδια πόλη συνεδρίασε και η εκκλησιαστική σύνοδος του 1176, η οποία χαρακτήρισε τη διδασκαλία των Καθαρών αιρετική.
Η αίρεση έφτασε στο απόγειο της ακμής της περίπου στις αρχές του 13ου αι. όταν και άρχισε να φθίνει λόγω των αλλεπάλληλων διωγμών και πιέσεων.
Ποιοι ήταν όμως οι Καθαροί; Ποια ήταν τα πιστεύω τους και γιατί η Καθολική Εκκλησία της εποχής στράφηκε με τόση μανία εναντίον τους; Ελάχιστα κείμενα των ίδιων των Καθαρών έχουν διασωθεί (και σ’ αυτά η αυθεντικότητά τους ελέγχεται), επομένως η συντριπτική πλειοψηφία των πηγών προέρχεται από τους… αντιπάλους τους, γεγονός που καθιστά αμφίβολη την αξιοπιστία τους. ΣΕ γενικές γραμμές πάντως οι μελετητές συμφωνούν πως οι Καθαροί τηρούσαν μια αρνητική στάση απέναντι στην παπική έδρα, θεωρώντας ότι η Εκκλησία της Ρώμης είχε περιπέσει σε πνευματική και ηθική κατάπτωση. Ουσιαστικά, γι’ αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης δεν ήταν παρά η «Εκκλησία του Σατανά» ή η «Εκκλησία των λύκων». Ισχυρίζονταν πως η σάρκα ήταν φύσει μιαρή, επομένως ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. Σύμφωνα με κάποιους σύγχρονους αντιπάλους τους οι Καθαροί εξελάμβαναν τον Ιησού ως την ανθρώπινη εικόνα ενός αγγέλου, ενός μη υλικού πνεύματος, με επακόλουθο η Σταύρωση και η Ανάσταση δεν υφίσταντο, αφού, αν δεν υπάρχει υλικό σώμα, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί. Απέρριπταν επίσης την ύπαρξη της Αγίας Τριάδας, καθώς και τα επτά τελούμενα μυστήρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το μόνο μυστήριο που δέχονταν ήταν το κονσολαμέντουμ (consolamentum, παραμυθία), μια σύντομη τελετή χειροθεσίας που επανέφερε την ψυχή στην αρχική της τέλεια κατάσταση.
Πέρα από την εξειδίκευση των πιστεύω τους, στην καθημερινή τους ζωή οι Καθαροί διακρίνονταν σε «Τέλειους» και «Πιστούς», με τους πρώτους να ακολουθούν εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς στην καθημερινή τους ζωή, και τους τελευταίους να έχουν αρκετά περισσότερες ελευθερίες, με συνέπεια πολλοί Πιστοί να μην ενστερνίζονται τους περιορισμούς των «Τέλειων» παρά μόνο όταν ένιωθαν πως πλησίαζε το τέλος τους. Ακόμη και οι αντίπαλοί τους ωστόσο παραδέχονταν την τιμιότητά τους: ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ, πολέμιος των Καθαρών, σημείωνε «ο Καθαρός κανέναν δεν εξαπατά, κανέναν δεν παραμερίζει, σε κανέναν δεν ασκεί βία, οι παρειές του είναι χλωμές λόγω της νηστείας, δεν τρώει τον άρτο της αργίας, εργάζεται με τα χέρια του και κερδίζει τα προς το ζην». Όταν μάλιστα ο επίσκοπος Φουλκ, ένας ηγέτης-κλειδί στις διώξεις κατά των Καθαρών, επιτίμησε τους ιππότες του Λανγκεντόκ επειδή δεν δίωκαν τους αιρετικούς πιο επίμονα, έλαβε την απάντηση: «Δεν μπορούμε. Έχουμε ανατραφεί μαζί με αυτούς. Έχουμε συγγενείς ανάμεσά τους και τους βλέπουμε να ζουν μέσα στην τελειότητα».

Η Καθολική Εκκλησία είδε λοιπόν στην αίρεση των Καθαρών μια τρομερή απειλή, που γοήτευε μεγάλο μέρος του ποιμνίου της και απειλούσε τα θεμέλια της Εκκλησίας και την εξουσία του ίδιου του Πάπα. Οι πρώτες προσπάθειες περιορισμού της εξάπλωσής τους ήταν αρκετά ήπιες, μα χωρίς αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν ολοένα και σκληρότερη, μέχρι την κήρυξη πολέμου (Σταυροφορίας), που έστειλε στον θάνατο πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο, πολλοί Καθαροί προσέφυγαν σε διάφορα κάστρα της περιοχής του Λενγκαντόκ, που τότε βρίσκονταν υπό την εξουσία του Στέμματος της Αραγωνίας, έξω δηλαδή από τη δικαιοδοσία των Φράγκων βασιλέων που πρωτοστατούσαν στους διωγμούς εναντίον των Καθαρών.

Μετά από δεκαετίες διαρκούς διωγμού και επαναπροσηλυτισμού, και τη συστηματική καταστροφή των κειμένων της, οι οπαδοί της αίρεσης μειώθηκαν σημαντικά. Ο πόλεμος και οι διωγμοί της Ιεράς Εξέτασης μετά το 1229 έστειλαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Καθαρούς αλλά και Καθολικούς. Ο αρχηγός ενός κινήματος αναβίωσης της αίρεσης στην περιοχή των Πυρηναίων, ο Γκιγιόμ Οτιέ, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 9 Απριλίου του 1310 στην Τουλούζη. Αν θα πρέπει να τοποθετήσουμε χρονικά την οριστική εξαφάνιση των Καθαρών, το 1321 θα ήταν το έτος, όταν ο τελευταίος «Τέλειος» Καθαρός, ο Γκιγιώμ Μπελιμπάστ, κάηκε στην πυρά το φθινόπωρο εκείνου του έτους.
Σήμερα, η παράδοση των Καθαρών διασώζεται μέσα σε τραγούδια και παλιές ιστορίες του Λανγκεντόκ (Προβηγκία). Σε ολόκληρη την περιοχή από τα Πυρηναία μέχρι την Καρκασσόν και τη Ναρμπόνα, βλέπουμε τις καφέ πινακίδες του γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού που ενημερώνει για τα μνημεία της PaysCathare, της Χώρας των Καθαρών, μνημεία που επί το πλείστον είναι τα φρούρια και οι οχυρωματικές εγκαταστάσεις (όπως σημειώνονται στον παρακάτω χάρτη) όπου οι κυνηγημένοι Καθαροί αναζήτησαν –μάταια– καταφύγιο…

περισσότερα

Όπλενατς, το μαυσωλείο των Καραγεώργεβιτς

Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Όπλενατς κρύβει μέσα του θεμελιώδη κομμάτια της Ιστορίας του σερβικού έθνους.  Εδώ βρίσκεται το μαυσωλείου του Βασιλικού Οίκου των Καραγεώργηδων, ένας δυναστικός οίκος που ιδρύθηκε στις αρχές του 1800 από τον Καραγεώργη Πέτροβιτς. Ο Πέτροβιτς υπήρξε ηγέτης της Σερβίας στον ξεσηκωμό εναντίον της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, και παρότι υποστηρίχθηκε από τη Ρωσία, δεν κατάφερε να επιβιώσει. Ο Οίκος του ωστόσο εξακολούθησε να απολαμβάνει την ίδια ισχύ: το 1903 μάλιστα το σερβικό κοινοβούλιο ανέθεσε στον Πέτρο Καραγεώργεβιτς τον θρόνο του Βασιλείου της Σερβίας. Βασίλευσε ως Βασιλιάς Πέτρος της Σερβίας, ενώ λίγο πριν την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διετέλεσε βασιλιάς του νεοσύστατου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, προδρόμου της κατοπινής Γιουγκοσλαβίας. Το όνομα «Γιουγκοσλαβία» μάλιστα καθιερώθηκε από τον γιο του, Αλέξανδρο Α’, το 1929. Η οικογένεια των Καραγεώργηδων υποστήριζε πως έλκυε την καταγωγή της από τα βουνά του Μαυροβουνίου, και την περιοχή του Τσέτινιε.
Το μαυσωλείο στο Όπλενατς στεγάζει σήμερα τα λείψανα πολλών μελών της Βασιλικής Οικογένειας, όντας ένα σημαντικό προσκύνημα, θρησκευτικό και πολιτικό, της Σερβίας.

περισσότερα

Άμστερνταμ και ποδήλατα

Το Άμστερνταμ, εκτός από μία πανέμορφη ευρωπαϊκή πόλη, είναι και η πρωτεύουσα των… ποδηλάτων!!
Οι κάτοικοι του Άμστερνταμ γεννιούνται πάνω στο ποδήλατο και η πόλη είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και ενοικιαζόμενα ποδήλατα. Ακόμα ένα γεγονός που ευνοεί τους ποδηλάτες είναι οι στενοί ιστορικοί δρόμοι του Άμστερνταμ, που κατασκευάστηκαν κατά το 17ο αιώνα και δεν προσφέρονται για διαδρομές με αυτοκίνητο. Έτσι πεζοί και ποδηλάτες έχουν το πάνω χέρι. Οι Ολλανδοί είναι περήφανοι για τις ποδηλατικές τους συνήθειες. Θα τους δείτε να κάνουν πηδάλιο με ήλιο και με βροχή, με κρύο αλλά και με ζέστη μέσα στα δρομάκια της πόλης. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης είναι κάτοχοι ποδηλάτου. Είτε πρόκειται για διανομείς, είτε για αστυνόμους, όλοι κινούνται πάνω σε δίτροχα.
Αυτό που κυριαρχεί, λοιπόν, σε αυτήν τη βόρεια πόλη είναι: ποδηλατοδρόμοι, ειδικά φανάρια και μια ιερή «ασυλία» στον καβαλάρη του δικύκλου. Στην Ολλανδία ο ποδηλάτης έχει τον πρώτο (και τον τελευταίο λόγο). Αν… πατήσει πεζό, τότε φταίει ο πεζός που περπατάει μέσα στη μέση του δρόμου. Αν γίνει μετωπική με αυτοκίνητο; Φυσικά φταίει ο αυτοκινητιστής που δεν πρόσεξε τον ποδηλάτη!!! Οι τροχονόμοι παραμονεύουν και είναι ικανοί να κόψουν κλήση ακόμη και σε διαβάτη!
Μικροί - μεγάλοι. Άνδρες - γυναίκες. Πρωί - βράδυ. Στην Ολλανδία όλοι έχουν ένα ποδήλατο. Σύμφωνα με διεθνή μέσα οι δρόμοι της πρωτεύουσας της Ολλανδίας έχουν γεμίσει από τα ποδήλατα, καθώς στους 800.000 κατοίκους της πόλης αντιστοιχούν 880.000 ποδήλατα. Οι κάτοικοι δεν προβληματίζονται τόσο για το κυκλοφοριακό πρόβλημα που δημιουργείται, αλλά περισσότερο για το πού θα παρκάρουν τα ποδήλατά τους. Έξω από το σταθμό του τρένου υπάρχουν ειδικά πάρκινγκ για ποδήλατο, που φιλοξενούν χιλιάδες όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ τα νυχτερινά μαγαζιά έχουν στύλους με το όνομα τους πάνω. Τίποτα, όμως, δεν είναι τυχαίο, καθώς για όλα αυτά βολεύει και η γεωγραφία της πόλης: το μεγαλύτερο βουνό της Ολλανδίας είναι οι αμμόλοφοι, με τους οποίους «μπαλώνουν» τα πλακάκια στα σοκάκια των καναλιών. Ανηφόρα ούτε για δείγμα!

περισσότερα

Άμστερνταμ

Το Άμστερνταμ είναι μια πόλη πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Πριν από 7 αιώνες, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, υπήρχε ένα μικρό ψαροχώρι. Όμως τα ταξίδια των Ολλανδών εμπόρων κατά το 16ο αιώνα το βοήθησαν να εξελιχθεί σε ένα σημαντικό εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, τα σπίτια είναι χρωματιστά, οι ρυθμοί ζωής χαλαροί και οι μετακινήσεις με σεβασμό στο περιβάλλον, αφού η πλειοψηφία των πολιτών χρησιμοποιεί το ποδήλατο ως βασικό μεταφορικό μέσο, γεγονός που καθιστά το Άμστερνταμ μία από τις πιο καθαρές πόλεις της Ευρώπης. Η πόλη σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της ημέρας αλλά και της νύχτας. Όμορφα μικρά καφέ, εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο, coffee shops, μπαράκια, εκκλησίες στις οποίες λαμβάνουν χώρα κονσέρτα, clubs δεν θα σας αφήσουν να σταματήσετε λεπτό. Τα αξιοθέατα είναι πολλά και ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα. Η κεντρική Πλατεία Dam, η καρδιά της πόλης με τα βασιλικά ανάκτορα, το Rijksmuseum, το καλύτερο μουσείο του Άμστερνταμ που φιλοξενεί πίνακες των Rembrandt, Vermeer και άλλων μεγάλων ζωγράφων, το Μουσείο Van Gogh, το Μουσείο της Άννας Φρανκ, η παλαιότερη εκκλησία της πόλης, η Oude Kirk, είναι κάποια ενδεικτικά.
Ο ιστορικός πυρήνας του Άμστερνταμ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς διατηρεί το σύνολο της παλαιάς αρχιτεκτονικής και ρυμοτομίας σε ένα ημικύκλιο που οριοθετείται από τα πέντε ομόκεντρα διάσημα κανάλια, όπως αυτό της Prinsengracht, και αποτελεί ιδανική αφετηρία για μια ρομαντική βόλτα. Η μοναδική πλωτή αγορά των λουλουδιών (Bloemanmarkt) θα είναι σίγουρα μία από τις στάσεις όχι μόνο αυτών που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά και αυτών που θέλουν να θαυμάσουν το παραδοσιακό άνθος της Ολλανδίας, την τουλίπα. Το Άμστερνταμ ίσως είναι η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου. Υπάρχουν τα πάντα σε αφθονία και ελεύθερα, είτε πρόκειται για ελαφριά ναρκωτικά, είτε για πληρωμένο έρωτα. Η επιλογή για το τι θα ζήσετε στην ιδιαίτερη αυτή πόλη είναι δική σας.

περισσότερα

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στη Νέα Υόρκη

Νέα Υόρκη, για κάποιους απλώς η πόλη που ζουν και εργάζονται, για άλλους πάλι όνειρο ζωής να βρεθούν κάποτε σε αυτήν… Μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, που ζει έντονα όλους τους μήνες του χρόνου.
Οι περισσότεροι ονειρεύονται να ταξιδέψουν στη Νέα Υόρκη την περίοδο των Χριστουγέννων. Τότε η πόλη ντύνεται στα γιορτινά της και αλλάζει φυσιογνωμία.
Παντού φωτεινά λαμπιόνια, χριστουγεννιάτικα δέντρα, Άγιοι Βασίληδες. Οι βιτρίνες, των ούτως η άλλως λαμπερών καταστημάτων, στην καλύτερη στιγμή τους.
Όλα προσεγμένα, όπως μόνο οι πολύ πρόσχαροι Νεοϋορκέζοι θα μπορούσαν να είχαν στολίσει. Το Central park συμβαδίζει στους ρυθμούς των γιορτών, με πόλο έλξης την πίστα πάγου για πατινάζ και με τους επίδοξους πατινέρ να σκίζουν τον πάγο με τα χιονοπέδιλά τους υπό τους γνωστούς αμερικάνικους χριστουγεννιάτικους ήχους.
Παντού, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, συναντά κανείς μουσικούς του δρόμου να παίζουν κάθε είδους μουσική, πάντα στους ίδιους γιορτινούς σκοπούς, με κομβικό σημείο τον κεντρικό σταθμό του Grand Central Terminal. Μια όαση για τους βιαστικούς επιβάτες που σιγοψιθυρίσουν τους σκοπούς ή ακόμα αφήνονται σε μια υποψία χορού.
Φυσικά το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης είναι το Μανχάταν, που αν ήταν φυσικό πρόσωπο θα ήταν μία καλοντυμένη και καλοχτενισμένη κυρία που περιμένει σαν καλή οικοδέσποινα τους φίλους της να τους «τρατάρει» με τα καλούδια της!
Χιλιάδες παραστάσεις, που ειδικά τα Χριστούγεννα αποτελούν «must» για τους επισκέπτες της πόλης. Εντυπωσιακές μαρκίζες θεάτρων, μαγαζιών και διαφημίσεων συνθέτουν το σκηνικό. Ουσιαστικά πρόκειται για το Broadway και την 7η Λεωφόρο με τα πολλά θέατρα και μαγαζιά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κάποιος μια μουσική ή θεατρική παράσταση ανάλογη με τα γούστα του.
Και όταν βραδιάζει… Nightlife! Για όλα τα γούστα! Κάντε έναν περίπατο στο σημείο από το οποίο φεύγουν τα μικρά πλοιάρια για το νησάκι με το άγαλμα της Ελευθερίας και το Ellis island και απολαύστε μια πανοραμική θέα της εορταστικά ντυμένης Νέας Υόρκης!!!
Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς και ανήμερα απλώς αφεθείτε να περπατάτε στους δρόμους της πόλης και να απολαμβάνετε τα διάφορα «events», που ξεπετιούνται από γωνιά σε γωνιά σαν μανιτάρια! Μουσικές συναυλίες, μουσικοί του δρόμου, χοροί και παιχνίδια στα πάρκα, αγώνες κατανάλωσης γλειφιτζουριών και διαγωνισμοί εορταστικής αμφίεσης!!!
Απλά μοναδική… Απλά η Νέα Υόρκη!!!

περισσότερα

Νέα Υόρκη και «Μεγάλο Μήλο»

Το Μεγάλο Μήλο... Τι σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο πάντρεμα λέξεων με τη Νέα Υόρκη; Στην ουσία απολύτως καμία, αλλά αξίζει να μάθετε την ιστορία της και γιατί όχι; Να εντυπωσιάσετε στις συζητήσεις με τις παρέες σας!
Πάμε, λοιπόν, πολύ πίσω στο χρόνο, κάπου στον Ιανουάριο του 1920, όταν ο Τζον Φιτζέραλντ, συντάκτης της στήλης των ιπποδρομιών στη «New York Morning Telegraph», άκουσε για πρώτη φορά τη φράση «Μεγάλο Μήλο» από δύο Αφροαμερικανούς σταβλίτες της Νέας Ορλεάνης, οι οποίοι αποκαλούσαν έτσι τον ιππόδρομο της Νέας Υόρκης!!! Η φράση αυτή του άρεσε τόσο πολύ, λοιπόν, που τη χρησιμοποιούσε στην εφημερίδα του κάθε φορά που αναφερόταν στον ιππόδρομο. Μάλιστα, δεν δίστασε να τη χρησιμοποιήσει ακόμη και στο άρθρο του για τους ιππικούς αγώνες, στους οποίους αναφέρθηκε με τον τίτλο «Γύρω από το Μεγάλο Μήλο».
Λίγο αργότερα, το 1930, ένα νέγρικο συγκρότημα τζαζ άρχισε να αποκαλεί «The Big Apple» το Χάρλεμ και γενικότερα την πόλη της Νέας Υόρκης, με τη δικαιολογία ότι ήταν η παγκόσμια πρωτεύουσα της τζαζ. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, το 1971 έφτασε η ώρα να χρησιμοποιήσει αυτήν τη φράση και ο πρόεδρος του Αμερικανικού Οργανισμού Τουρισμού για την εκστρατεία της διαφήμισης της μεγαλούπολης! Παρ’ όλα αυτά οι απόψεις σχετικά με τις ρίζες της φράσης έρχονται σε αντιπαράθεση, καθώς πολλοί είναι και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για έκφραση διαδεδομένη κυρίως στον κόσμο της τζαζ, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για κάποιο χορό! Πάντως, αξίζει να σημειωθεί ότι πρόσφατα η ερμηνεία της έχει ταιριάξει εξ ολοκλήρου με την ιστορία... του Τζον Φιτζέραλντ.

περισσότερα

BLACK FRIDAY, ΗΠΑ - Η μέρα των ακαταμάχητων εκπτώσεων

Όταν λέμε «Black Friday» (Μαύρη Παρασκευή) αναφερόμαστε στις ΗΠΑ και στην επόμενη ημέρα από την Ημέρα των Ευχαριστιών, δηλαδή την τέταρτη Παρασκευή του Νοεμβρίου. Για τους Αμερικανούς θεωρείται ως η ημέρα έναρξης της περιόδου των Χριστουγεννιάτικων αγορών, μία παράδοση που χρονολογείται από τα μέσα του περασμένου αιώνα και το 1952.
Τις ημέρες πριν από την Black Friday τα εμπορικά καταστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν φροντίσει να κεντρίσουν το αγοραστικό ενδιαφέρον των καταναλωτών με προσφορές σε πολλά είδη αγαθών (κυρίως ηλεκτρονικά, είδη ένδυσης κλπ.) που πέφτουν αρκετά κάτω από το 50% της «κανονικής» τιμής. Αρκετές πολιτείες μάλιστα έχουν καθιερώσει ως επίσημη αργία όχι μόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών αλλά και την επόμενη, ώστε σε συνδυασμό με το σαββατοκύριακο να δημιουργείται μία τετραήμερη «αργία» που εκτινάσσει τον τζίρο των καταστημάτων.
Σύμφωνα με την πρακτική που ακολουθείται, οι υποψήφιοι αγοραστές κάνουν την έρευνα αγοράς τους τις προηγούμενες ημέρες, εντοπίζουν όσα τους ενδιαφέρουν και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που «κατασκηνώνουν» έξω από τα καταστήματα ώστε όταν οι πύλες ανοίξουν να είναι από τους πρώτους που θα φτάσουν στα ράφια με τα αγαθά που τους ενδιαφέρουν. Οι εικόνες με τους καταναλωτές να ορμούν μέσα στο κατάστημα και σχεδόν εν μέσω φρενίτιδας να τρέχουν μέσα στους διαδρόμους ώστε να προλάβουν τις αγορές που επιθυμούν, κάνουν κάθε χρόνο τον γύρο του κόσμου!
Η παράδοση της Black Friday ξεκίνησε (κατά μία εκδοχή) από τη στιγμή που οι Αμερικανοί συνειδητοποίησαν πως μετά την Ημέρα των Ευχαριστιών ο τζίρος των καταστημάτων στο λιανεμπόριο άρχισε να γυρίζει σε θετικό πρόσημο («μαύρο» αντί του «κόκκινου»). Μετά τα χρόνια της μεγάλης κρίσης άλλωστε, και τις δεκαετίες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η αγορά χρειαζόταν τόνωση και η Ημέρα των Ευχαριστιών πρόβαλλε ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία ενίσχυσης του κύκλου εργασιών.
Από τις αρχές του 21ου αιώνα, η έννοια της «Black Friday» άρχισε να εξάγεται και στον υπόλοιπο κόσμο, φτάνοντας τα τελευταία χρόνια ακόμα και στη χώρα μας.

περισσότερα

Παρίσι...

Μπορούμε σε ένα ταξίδι να γνωρίσουμε σε βάθος την Πόλη του Φωτός, να μάθουμε την ιστορία της και να μεταφερθούμε στο ένδοξο παρελθόν της σαν πρωταγωνιστές σε ταινία εποχής; Ναι μπορούμε!
Το ταξίδι στο Παρίσι είναι ο απόλυτος Νο1 ευρωπαϊκός προορισμός κι εμείς στο Versus το αναγνωρίζουμε και το… ξεπερνάμε. Αυτό το εξαιρετικό και απίθανα εμπλουτισμένο πρόγραμμα, προσφέρει όλη τη μαγεία και τη λαμπρή ιστορία της Πόλης του Φωτός, με ιδιαίτερη εμβάθυνση στην αρχιτεκτονική, την Τέχνη, τη μόδα και το άρωμα. Επιπλέον των ξεναγήσεων στην πόλη, που είναι φυσικά ένα ολοζώντανο μουσείο, αφιερώνουμε με άνεση και χωρίς ταλαιπωρία μία ολόκληρη μέρα στο Λούβρο, το διασημότερο μουσείο του κόσμου, με ειδική ξενάγηση. Και αφού χαρούμε το Παρίσι, τους δρόμους και τα μουσεία του όπως τους αξίζει, πραγματοποιούμε δύο απίθανες ημερήσιες εκδρομές που θα σας μείνουν αξέχαστες! Πηγαίνουμε στην ιστορική Νορμανδία, με τα βαθιά αριστοκρατικά παραθαλάσσια θέρετρα που θα μας μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. Και επίσης ξεναγούμαστε για μία ολόκληρη ημέρα στην απίθανη Κοιλάδα του Λίγηρα, με τα εντυπωσιακά αναγεννησιακά κάστρα της που με την ομορφιά τους κόβουν την ανάσα!

περισσότερα

Απολαύστε την Πρωτοχρονιά σας στο Ντουμπάι!

Έχετε τη δυνατότητα να περάσετε μια φαντασμαγορική αλλαγή του Νέου Έτους στο Ντουμπάι. Στην «Πόλη του Χρυσού» υποδέχονται τον καινούργιο χρόνο (παρόλο που ως μουσουλμάνοι δεν γιορτάζουν τη δική τους πρωτοχρονιά την ίδια μέρα) με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο και με εορτασμούς και εκδηλώσεις που πραγματικά καθηλώνουν και μαγεύουν ολόκληρο τον πλανήτη.

Επίκεντρο των φαντασμαγορικών εορταστικών εκδηλώσεων είναι τρία βασικά σημεία στην πόλη του Ντουμπάι: ο πύργος Burj Khalifa, που με τα 828 μέτρα του είναι το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο, το ξενοδοχείο και θεματικό πάρκο Atlantis και το κτίριο - σύμβολο της πόλης, το μοναδικό επτάστερο ξενοδοχείο του κόσμου, το Βurj Al Arab.

Σε αυτά τα τρία σημεία οι εορτασμοί περιλαμβάνουν μια πληθώρα εκδηλώσεων μέσα από μία άτυπη «κόντρα» ως προς το πιο από τα τρία αυτά κέντρα θα οργανώσει τον πιο φαντασμαγορικό εορτασμό για την Πρωτοχρονιά και την υποδοχή του νέου έτους!

Έτσι κάποια από αυτά που πραγματοποιούνται με αφορμή τον ερχομού του Νέου Έτους είναι: Beach party με θεάματα και βεγγαλικά στην παραλία του Burj Al Arab, show με δελφίνια και υποβρύχιοι εορτασμοί με βεγγαλικά στο Atlantis, εορτασμοί με διάσημους τραγουδιστές, ηθοποιούς και σιντριβάνια που χορεύουν σε συνδυασμό με καταιγισμό βεγγαλικών στο Burj Khalifa.Ό,τι και να επιλέξετε, το σίγουρο είναι πως θα περάσετε υπέροχα και η Πρωτοχρονιά αυτή θα σας μείνει αξέχαστη.

Απλώς επιλέξτε τι σας ταιριάζει ή ίσως το πιο ψηλό και εντυπωσιακό σημείο στην πόλη και διασκεδάστε την αλλαγή του χρόνου μέσα σε χιλιάδες βεγγαλικά.

Να έχετε μια όμορφη ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ!!!!

περισσότερα

Κάστρα της Βόρειας Γαλλίας

Το κάστρο Μπλουά αναφέρεται για πρώτη φορά στα "Δέκα Βιβλία Ιστοριών" του Αγίου Γρηγορίου της Τουρ. Οι δούκες του Σαντιγιόν έκτισαν τα παλαιότερα μέρη του κάστρου κατά τον 18ο αιώνα. Η Ιωάννα της Λορένης χρησιμοποίησε το Μπλουά ως επιχειρησιακή της βάση για την άρση της πολιορκίας της Ορλεάνης, όταν ξεκίνησε την νικηφόρο πορεία της το 1429. Το Μπλουά έγινε μία από τις βασιλικές έδρες στις αρχές του 16ου αιώνα και εκεί έλαβε χώρα η δολοφονία των αδελφών ντε Γκιζ το 1588. Στο Μπλουά επίσης εξορίστηκε από την Αυλή η βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων από το γιο της Λουδοβίκο ΙΓ΄ (1617-1619).

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα κάστρα, το Σαμπόρ δεν ήταν έδρα ευγενών ούτε πόλη αλλά κτίσθηκε από τον Φραγκίσκο Α΄, ως "κυνηγετικό περίπτερο", το οποίο όλως τυχαίως συνόρευε με τον πύργο του συζύγου της ευνοούμενης του, κοντέσας του Θουρύ (Thoury). Δεν είναι βέβαιο ποιος είναι ο αρχιτέκτων και κατά πόσον ο Λεονάρδος ντα Βίντσι έβαλε το χέρι του• είναι γνωστό ότι το κάστρο άρχισε να κτίζεται το 1519 και ουσιαστικώς δεν τελείωσε ποτέ· πάντως έγινε κατοικήσιμο πριν το θάνατο του Φραγκίσκου Α΄ το 1547. Ως κυνηγετικό περίπτερο ήταν άχρηστο διότι έχει τεράστια παράθυρα και πανύψηλες οροφές, οπότε είναι αδύνατον να θερμανθεί (440 δωμάτια, 282 τζάκια, 84 κλιμακοστάσια). Επίσης δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, κοντινός οικισμός απ΄ όπου θα μπορούσε η βασιλική ακολουθία να προμηθευθεί τρόφιμα και δεδομένου ότι η συνήθης ακολουθία συμπεριελάμβανε 2000 άτομα, είναι αντιληπτό ότι η βασιλική επιμελητεία είχε κάποιες δυσκολίες σε εκδρομές τέτοιου είδους. Επιπροσθέτως, το Σαμπόρ δεν είχε επιπλωθεί πλήρως, οπότε ήταν αναγκαία η μεταφορά και του σχετικού εξοπλισμού. Όλα αυτά οδήγησαν στην εγκατάλειψη του κάστρου για έναν περίπου αιώνα, μέχρι  την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄, ο οποίος το προσέφερε στον εξάδελφό του, Γκαστόν της Ορλεάνης, ο οποίος έκανε εργασίες αποκατάστασης. Το κάστρο κατοικήθηκε περιοδικώς μόνον και περιήλθε στο γαλλικό δημόσιο ως περιουσία του εχθρού το 1915, αφού οι τότε ιδιοκτήτες, δούκες της Πάρμα, είχαν την περιουσία τους στην Αυστροουγγαρία.

περισσότερα

Τα διαμάντια της Βόρειας Γαλλίας: Λίγα ιστορικά στοιχεία

Νορμανδία: η περιοχή που ενέπνευσε μεγάλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους να μεταφέρουν στον καμβά τις ομορφιές της, αλλά και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτελεί ένα κομμάτι της βόρειας Γαλλίας, με πολλές φυσικές ομορφιές, αξιοθέατα και πλούσια ιστορία και κουλτούρα.
Η περιοχή έχει μακρά ιστορία, μνημονεύεται όμως ιδιαίτερα ως το μέρος όπου έγινε η τελική μάχη που έκρινε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η συντριβή των Ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ στο Δυτικό μέτωπο. Η απόβαση της Νορμανδίας πραγματοποιήθηκε σε πέντε νορμανδικές παραλίες, με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Μάχη της Νορμανδίας που ακολούθησε, τελείωσε στις 19 Αυγούστου του 1944 με νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Η Ρουέν ιδρύθηκε από τη Γαλατική φυλή των Βελλιοκάσες (Veliocasses) στην περιοχή Βεξέν (Vexin), που διατρέχεται από τον ποταμό Έπτ (Epte), παραπόταμο του Σηκουάνα (Seine). Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Ροτομάγκους (Rotomagus) και δεν ήταν γνωστή στον Καίσαρα, αλλά, συν τω χρόνω έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλατίας. Μετά από την ειρηνική και πλούσια περίοδο της Ρωμαϊκής Γαλατίας, η Νορμανδία υπέστη επιδρομές των Βίκινγκς. Το 1204 ο Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας καταλαμβάνει την πόλη και την προσαρτά στην Γαλλία μέχρι το 1419 που ανακαταλαμβάνεται από τους Άγγλους, οι οποίοι την χάνουν οριστικά το 1449. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της 2ης χιλιετίας (High Middle Ages 1000-1300) η Ρουέν αναδείχθηκε σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις, λόγω του γεγονότος ότι ο Σηκουάνας, ως πλωτός, διευκολύνει τα μέγιστα το εμπόριο. Κρασί και σιτάρι εξάγονταν στην Αγγλία, ενώ εισάγονταν μαλλί και ψευδάργυρος. Η πόλη υπήρξε επίσης η εμπορική πύλη για τα πλούσια πανηγύρια της Βουργουνδίας. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα όμως, η κατάσταση στη Νορμανδία και τη Ρουέν επιδεινώθηκε πολύ, με αποτέλεσμα την εξέγερση του 1291 και την επανάσταση της Χαρέλ (Herelle, 1382), που εξαπλώθηκε γρήγορα στις πόλεις Αμιένη, Διέππη, Φαλαίζ, Καέν, Ορλεάνη και Ρεμς, η οποία κατεστάλη ηπίως και τα αιτήματά της γίνανε σιωπηλώς αποδεκτά. Στην πλατεία  της αγοράς της Ρουέν έγινε η δίκη και η εκτέλεση της Ιωάννας της Λορένης από τους Άγγλους το 1431. Στο σημείο αυτό έχει κτισθεί μία εκκλησία, την οποία και θα επισκεφθούμε. Η περίοδος που επακολούθησε το τέλος του εκατονταετούς πολέμου ήταν ευνοϊκή για την Ρουέν με εμπορική άνοδο και άνθηση των ναυπηγείων. Το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα το δόγμα των Διαμαρτυρομένων έφθασε στη Γαλλία (όπου ονομάσθηκαν Ουγενότοι) και απέσπασε πολλούς οπαδούς, κυρίως στις βόρειες περιοχές και στη Νορμανδία. Η Ρουέν ήταν μεταξύ των πόλεων που απέκτησαν σύντομα πληθυσμό Ουγενότων και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό, περίπου 25%. Οι Ουγενότοι ήταν ιδιαίτερα μαχητικοί, κατέλαβαν την πόλη τον Απρίλιο του 1562 και ζήτησαν τη συνδρομή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία έσπευσε να καταλάβει τη Χάβρη και το Καλαί. Τα βασιλικά στρατεύματα πολιόρκησαν την πόλη, την κατέλαβαν και την έδωσαν τον Μάιο του ιδίου έτους. Η πόλη υπέστη πολιορκία πολλές φορές, με την πλέον διάσημη του 1591-92, όταν οι υπερασπιστές της Καθολικής Λίγκας απέκρουσαν την πολιορκία των Γαλλικών, Αγγλικών και Ολλανδικών στρατευμάτων, μέχρι την άφιξη των Ισπανών συμμάχων τους. Έκτοτε η ιστορία της Ρουέν υπήρξε ήσυχη μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 45% της πόλης καταστράφηκε το 1940 - το κέντρο της πόλης καιγόταν για 48 συνεχόμενες ώρες, επειδή οι Γερμανοί δεν επέτρεπαν την επέμβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.

Το Ονφλέρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία το 1207 επί Ριχάρδου Γ΄ της Νορμανδίας. Σύντομα η πόλη ευημέρησε λόγω του εμπορίου με την Αγγλία, αφού λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο ως επίνειο της Ρουέν. Κατά την εποχή μετά τον Εκατονταετή Πόλεμο, το Ονφλέρ επωφελήθηκε πολύ από το θαλάσσιο εμπόριο, κυρίως με τις Δυτικές Ινδίες, τις Αζόρες και τον Καναδά. Από εδώ έφυγαν εποικιστές προς τη Βραζιλία, τη Νέα Γη και το Κεμπέκ.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852-1870) στην Ντωβίλ αναπτύχθηκε για πρώτη φορά ο τουρισμός και μάλιστα ο πολυτελής. Όλοι οι πλούσιοι της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης, θεωρούσαν κοινωνική υποχρέωσή τους να περάσουν μια περίοδο ανάπαυσης, που για πρώτη φορά επινοήθηκε και ονομάστηκε "διακοπές". Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά κυρίως μετά το 1965 η Ντωβίλ άρχισε να παρακμάζει και για να αντισταθμίσει την κατάσταση αυτή εγκαινίασε το Φεστιβάλ του Αμερικανικού Κινηματογράφου, το οποίο συνεχίζει να φιλοξενεί μέχρι σήμερα.

Η Ανζέ ανάγεται στην εποχή της Ρωμαϊκής Γαλατίας και στο τότε όνομά της, Ιουλιομάγκους, προστέθηκε αργότερα το προσδιοριστικό της τοπικής φυλής, Aντεκαβόρουμ (Antecavorum)• από τη βάση αυτή προέκυψαν δύο λέξεις που επηρέασαν σοβαρά την ιστορία, Ανζού (Anjou - ελληνικά: Ανδεγαυία) και Ανζενβέν (Angevin), το άλλο όνομα της αγγλικής δυναστείας των Πλανταγενετών. Η γεωγραφική της θέση της χάρισε τη μεσαιωνική ακροστιχίδα "Το κλειδί της Γαλλίας", καθώς είναι η πύλη της κοιλάδας του Λίγηρα.

Η ίδρυση της Τουρ οφείλεται στη θέση της ως σημαντικό πέρασμα του Λίγηρα την εποχή της Γαλατίας. Το όνομά της ήταν Τουρόνες, από το όνομα της τοπικής φυλής. Τη ρωμαϊκή εποχή αναφέρεται με το όνομα Καισαροντούνουμ (Caesarodunum): Λόφος του Καίσαρα. Συν τω χρόνω, το φυλετικό όνομα επικράτησε λατινιστί ως Πόλη των Τουρόνων (Civitas Turonum) για να καταλήξει στο Τουρ· πάντως η περιοχή λέγεται και επισήμως Τουραίν (Touraine). Κατά τον πρώιμο μεσαίωνα η γεωγραφική θέση της Τουρ, ανάμεσα στον εκρωμαϊσμένο νότο και τον φραγκικό βορρά, έγινε τόπος διασταύρωσης πολιτισμών και θρησκειών.

Γεωλογικώς, το  Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα παλιρροϊκό νησί, στο οποίο παρατηρείται το εξής σπάνιο φυσικό φαινόμενο: κατά την πλημμυρίδα γίνεται ένα πραγματικό νησί, περιβάλλεται δηλαδή εξ ολοκλήρου από νερό, ενώ κατά την αμπώτιδα δημιουργείται πρόσβαση από την ξηρά. Το φυσικό αυτό φαινόμενο όμως, παρέχει εξαιρετικά αμυντικά χαρακτηριστικά, γεγονός που δεν διέφυγε της προσοχής των Κελτών, οι οποίοι το ανέδειξαν σε οχυρό και εμπορικό σταθμό με την Αγγλία. Αυτό διήρκεσε μέχρι την αποχώρηση των Ρωμαίων από τη Γαλατία το 460 και το Μοντ Σαιν Μισέλ καταλήφθηκε στη συνέχεια από τους Φράγκους. Αργότερα περιήλθε από το αποδυναμωμένο δουκάτο της Βρετάνης στο δουκάτο της Νορμανδίας, μαζί με τη χερσόνησο του Κοτεντέν (επί Γουλιέλμου του Μακρύξιφου το 933). Ουσιαστικά, το Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα μοναστήρι που δεσπόζει του νησιού. Η κατασκευή του μοναστηριού  άρχισε πολύ νωρίτερα, το 708, όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έκανε μία τρύπα στο κεφάλι του ανυπάκουου, ακόμη, επισκόπου της Αβράνς, του Ωβέρτου (Aubert), αφού αυτός αγνοούσε τις εντολές του Αρχαγγέλου να κτίσει εκεί μία εκκλησία· σημειωτέον ότι ο επίσκοπος, σωφρονισθείς, εξελίχθηκε σε άγιο. Οι δούκες της Νορμανδίας κατασκεύασαν πολλά κτίρια στην εκκλησία, η οποία εξελίχθηκε σε Αβαείο (μονή). Η κυρίως εκκλησία, σε ρωμανικό ρυθμό, κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα από τον Ριχάρδο B΄ τον Καλό της Νορμανδίας. Η γεωμορφολογία του νησιού επέβαλε την κατασκευή πολλών κρυπτών, ώστε το εγκάρσιο κλίτος να βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Το όλο κτίσμα φαίνεται να απηχεί τη θεωρητική διαστρωμάτωση της μεσαιωνικής κοινωνίας, όπου στην κορυφή βρίσκεται ο Θεός (εκκλησία), χαμηλότερα το παλάτι  (βασιλιάς και ευγενείς) και κάτω - και πιθανώς έξω - ο λαός. Το Μοντ Σαιν Μισέλ, ως τμήμα του δουκάτου της Νορμανδίας, συμπολέμησε με τους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου και υπέστη πολλές ζημιές. Τα καραβάνια των προσκυνητών, που ήταν η κύρια πηγή πλούτου του Αβαείου, αραίωσαν και εξαφανίσθηκαν με τη Μεταρρύθμιση και μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (1789) είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί. Μετατράπηκε σε φυλακή το 1813, αλλά κατόπιν διαμαρτυριών των διανοουμένων, η φυλακή έκλεισε το 1863 και κηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1874.

περισσότερα

Γιατί στη Ρωσία με το Versus

Σας παρουσιάζουμε με μεγάλη υπερηφάνεια το καλύτερο πρόγραμμα στις μεγαλειώδεις μητροπόλεις της Ρωσίας, Μόσχα και Πετρούπολη. Με πλήρεις ξεναγήσεις από έλληνα εξαιρετικά καταρτισμένο αρχηγό που θα σας συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Με εκπληκτικές εκδρομές στο Ζαγκόρσκ, στο Πέτερχοφ, στο Τσάρσκογιε Σελό και κρουαζιέρα στον Νέβα (όλα περιλαμβάνονται στην τιμή). Και φυσικά με ξεναγήσεις στα μεγαλύτερα μουσεία της Ρωσίας, όπως το Ερμιτάζ, το Θησαυροφυλάκιο του Κρεμλίνου και το Μουσείο των Κοσμοναυτών.
Στο πρόγραμμα αυτό σας δείχνουμε όλο το μεγαλείο της Ρωσίας, τόσο της τσαρικής όσο και της σοβιετικής. Παλάτια, σοβιετικοί ουρανοξύστες, απέραντα πάρκα του λαού και των τσάρων, εκπληκτικοί ναοί, το φρούριο-φυλακή του Ντοστογιέφσκι, πόλεις κοσμήματα της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας. Η Ρωσία είναι μία χώρα θρύλος. Αυτό αποτυπώνεται στις δύο μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της με τον πιο συναρπαστικό τρόπο. Εμείς ετοιμάσαμε για σας ένα υπερπλήρες πρόγραμμα, στο οποίο θα σας δείξουμε κάθε πτυχή της παράξενης και απίθανης ιστορίας της.

Στην Αγία Πετρούπολη με το Versus travel
Είναι η πιο ευρωπαϊκή, η πιο αριστοκρατική και η πιο ιδιαίτερη πόλη της Ρωσίας. Το απόλυτο σκηνικό μιας αναγεννησιακής ταινίας, η πιο πιστή μεταφορά πίσω στην εποχή των τσάρων. Εμείς θα κάνουμε μία σπάνια κρουαζιέρα στον Νέβα, για να απολαύσουμε τα όμορφα κανάλια, τα παλάτια, τις ροκοκό και αναγεννησιακές επαύλεις, τους πανέμορφους κήπους με τα αγάλματα.
Αλλά θα πάμε και στις Βερσαλλίες της Ρωσίας, το Πέτερχοφ, και στο Χωριό των Τσάρων, το Τσάρσκογιε Σελό, για να δούμε τις πολυτελέστατες τσαρικές εξοχικές κατοικίες, με τους απίστευτους κήπους και τα παβιγιόν. Θα πάμε επίσης στο μοναδικό Ερμιτάζ, στους καταπληκτικούς ναούς Άγιος Ισαάκιος και Χυμένο Αίμα καθώς και στο Φρούριο Πέτρου & Παύλου όπου είχε φυλακιστεί ο Ντοστογιέφσκι. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Στη Μόσχα με το Versus travel
Είναι η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας και η πόλη η οποία σηματοδότησε με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο τη συναρπαστική ιστορία αυτής της χώρας. Εμείς θα τη δούμε ολόκληρη, από τους Λόφους των Σπουργιτιών (πρώην Λόφοι του Λένιν) με το Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (μία από τις θρυλικές 7 Αδελφές του Στάλιν) και το Ολυμπιακό Στάδιο, μέχρι το Κρεμλίνο με τους ναούς του, την Κόκκινη Πλατεία, το Θέατρο Μπαλσόι, τα μουσεία, τα πολύ εντυπωσιακά πάρκα Ζαράντιε και Έκθεση Επιτευγμάτων της Εθνικής Οικονομίας, το ιστορικό εμπορικό κέντρο GUM με τα 1000 καταστήματα κ.α.
Αλλά θα πάμε εκδρομή και στο κοντινό Ζαγκόρσκ, το Βατικανό της Ρωσίας. Μια παραμυθένια πολιτεία του 14ου αι. με εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ρυθμό, που αναπαριστά όλη την εξέλιξη της ρωσικής αρχιτεκτονικής μέχρι τον 19ο αι. Εκεί θα επισκεφθούμε το εν ενεργεία μοναστήρι της Λαύρας, που είναι κέντρο της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατοικία του πατριάρχη της Ρωσίας. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Το πλήρες πρόγραμμα του Versus
Αποκλειστικά στο Versus σας παρουσιάζουμε με υπερηφάνεια το πιο πλήρες πρόγραμμα εκδρομών, ξεναγήσεων και επισκέψεων σε μουσεία και παλάτια, με τα πάντα να περιλαμβάνονται στην τιμή και τίποτα να μην σας ζητείται έξτρα στο ταξίδι. Έτσι είστε σίγουροι ότι δεν θα βρεθείτε προ εκπλήξεων που θα ανεβάσουν το κόστος. Οι είσοδοι σε μουσεία και παλάτια, η κρουαζιέρα στον Νέβα και οι ξεναγήσεις μας στα διάφορα ειδικά αξιοθέατα, αν πληρώνονταν τοπικά, θα κόστιζαν παραπάνω από 250 ευρώ!
Πέρα λοιπόν από το εκπληκτικό Ερμιτάζ στην Πετρούπολη, ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία στην Ευρώπη και το παλαιότερο στον κόσμο, θα επισκεφτούμε το απίθανο Θησαυροφυλάκιο των τσάρων στη Μόσχα. Εκεί θα δούμε άμαξες, ενδυμασίες, έπιπλα, βαρύτιμα κοσμήματα αλλά και τα διάσημα αβγά Fabergé που δώριζαν παραδοσιακά οι τσάροι στις τσαρίνες κάθε Πάσχα… Επίσης στη Μόσχα θα πάμε στο μοναδικό Μουσείο των Κοσμοναυτών, στο οποίο θα μάθουμε όλη την ιστορία της ρωσικής κατάκτησης του Διαστήματος και θα δούμε πολλά ρούχα, εργαλεία και παραφερνάλια των διάσημων αστροναυτών και φυσικά του Γιούρι Γκαγκάριν!

περισσότερα

Η εξαγορά του Μανχάταν

Οι ρίζες της ονομασίας του Μανχάταν χάνονται στα βάθη των αιώνων. Πιστεύεται ότι προέρχεται από τη γλώσσα των Αλγκονκούιαν - των παλαιότερων γνωστών κατοίκων της περιοχής - και σημαίνει "λοφώδες νησί". Επί αιώνες, αποτελούσε μία από τις σημαντικότερες περιοχές αλιείας και κυνηγιού για τους ιθαγενείς.
Από την πρώτη στιγμή που οι Ευρωπαίοι πάτησαν το πόδι τους στο Νέο Κόσμο, το Μανχάταν τράβηξε την προσοχή τους. Είδαν ένα τεράστιο λιμάνι, φυσικά προστατευμένο από τις θύελλες του βόρειου Ατλαντικού, αλλά και από κάθε επίδοξο εισβολέα, χωρίς ακραίες καιρικές συνθήκες και με πρόσβαση στο εσωτερικό της αμερικανικής ηπείρου, μέσω του ποταμού Χάντσον.
Το 1624 η Ολλανδική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών (Dutch West India Company)  ίδρυσε στο νότιο τμήμα του νησιού το Νέο Άμστερνταμ, ως ένα σταθμό εμπορικών συναλλαγών. Δύο χρόνια αργότερα, έφτασε στην περιοχή ως νέος κυβερνήτης ο Πίτερ Μίνουιτ και η πρώτη ενέργειά του ήταν να αγοράσει το Μανχάταν από τους Ινδιάνους. Ως αντάλλαγμα, προσέφερε εμπορεύματα, αξίας 60 φιορινιών (24 δολαρίων). Το γεγονός αυτό μας είναι γνωστό από μία επιστολή προς τη διοίκηση της Ολλανδικής Εταιρίας.
Σύμφωνα, πάντως, με τους σύγχρονους ερευνητές, οι ιθαγενείς πρέπει να αγνοούσαν την έννοια της μόνιμης ιδιοκτησίας γης, δεδομένου ότι κινούνταν διαρκώς. Δημιουργούσαν καταυλισμούς όπου έβρισκαν τροφή και όταν η εποχή άλλαζε εγκατέλειπαν την περιοχή.
Όταν συμφώνησαν στην πώληση του Μανχάταν, στην καλύτερη περίπτωση - λένε οι ιστορικοί - θεώρησαν ότι παραχωρούσαν τα δικαιώματα κυνηγιού και αλιείας στους Ολλανδούς, οι οποίοι με τη σειρά τους το 1667 (με τη συνθήκη της Μπρέντα) παρέδωσαν στους Άγγλους το Νέο Άμστερνταμ, που μετονομάστηκε σε Νέα Υόρκη και ουσιαστικά τους παρέδωσαν τα κλειδιά της ιστορίας.

περισσότερα

ΧΑΝΣΕΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ: Η πρώτη κοινή αγορά

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

περισσότερα

Λύμπεκ, το «κόσμημα» της Χανσεατικής Ένωσης

Μία από τις σπουδαιότερες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας, για πολλούς αιώνες αποτελούσε την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Χανσεατικής Ένωσης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Βαλτικής. Φέρεται να ιδρύθηκε περίπου το 1000, ως σλαβικός οικισμός με το όνομα Λιούμπιτσε (= όμορφη), και ήταν σπουδαίος εμπορικός κόμβος κατά τον Μεσαίωνα. Οι έμποροι της πόλης ανέπτυξαν το εμπόριο μέσω της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας αξιόπλοα σκαριά για μικρά βάθη, με τα οποία μετάφεραν υφάσματα, μπίρα και κρασί στο Νόβγκοροντ, το Βίσμπι και το Μπέργκεν και επέστρεφαν με ξυλεία, δέρματα, ορυκτά, πίσσα και κερί. Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα διατηρούνται οι μεγάλες αποθήκες του «λευκού χρυσού», όπως χαρακτηριζόταν το αλάτι.
Απόλυτο σύμβολο της πόλης η πύλη Χόλστεντορ του 1478, που αποτελούσε τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης του 13ου αιώνα και απεικονιζόταν και στο χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων! Το Λύμπεκ έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής του στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν ήταν πανίσχυρο σαν τη Βενετία και μαγευτικό σαν τη Φλωρεντία. Ανέλαβε την ηγεσία της πιο σπουδαίας εμπορικής ένωσης του Μεσαίωνα, της Χανσεατικής Ένωσης, και προσέφερε προστασία από επιθέσεις σε ξηρά και θάλασσα. Αποτελούσε συγχρόνως και την έδρα της συνέλευσης της Ένωσης, με αποτέλεσμα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική της περιοχής της Βαλτικής.
Ήταν όμως και μια πόλη εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με τις εκκλησίες και το δημαρχείο να αποτελούν κατασκευαστικό πρότυπο για τις άλλες πόλεις της Ένωσης. Και σίγουρα δεν ήταν η ταπεινότητα που παρακίνησε τους κατοίκους της να ανεγείρουν επτά τεράστιες εκκλησίες με κωνοειδείς κορυφές. Το 1276 οι πρεσβύτεροι της πόλης επέτρεπαν μόνο την ανέγερση σπιτιών από τούβλα και αυτό εμπόδισε το ξέσπασμα πυρκαγιών που κατέστρεψαν άλλες μεσαιωνικές πόλεις. Σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν χτιστεί κτίρια με τούβλα σε γοτθικό ρυθμό, σε μια τόσο έξοχη μορφή τέχνης, ενώ χάρη σε αυτές τις κατασκευές το Λύμπεκ αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη.

περισσότερα

Ο Πικάσο στην Πολωνία

Λίγοι γνωρίζουν ότι το 1948 ο Πάμπλο Πικάσο είχε πάει ένα ταξίδι διάρκειας 2 εβδομάδων στην Πολωνία. Η πρόσκληση του έγινε από την πολωνική κυβέρνηση για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διανόησης στο πανέμορφο Βρότσλαβ. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να έρθουν σε επαφή διάσημες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών και να πιέσουν προς τον πυρηνικό αφοπλισμό των ΗΠΑ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 600 διανοούμενοι από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων ο βρετανός συγγραφέας ΆλντουςΧάξλεϊ, ο γάλλος ποιητής ΠολΕλιάρ, ο γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μπέτολντ Μπρεχτ κ.α.  Όμως ο Πικάσο φοβόταν τα αεροπλάνα και δίσταζε να δεχθεί την πρόσκληση. Επιπλέον δεν είχε διαβατήριο και άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα. Προκειμένου να τον πείσει η πολωνική κυβέρνηση έστειλε ειδική αποστολή στο εξοχικό του όπου βρισκόταν στη Νότια Γαλλία. Μετά από ένα μπάνιο στη θάλασσα επείσθη: όταν η τότε σύζυγός του κάλεσε την παρέα των λουόμενων για το γεύμα, ο Πικάσο απάντησε «Δεν μπορώ να φάω τώρα. Βρίσκομαι στην Πολωνία». Λίγες μέρες μετά κατέφθασε αεροπλάνο της πολεμικής πολωνικής αεροπορίας για να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στο Βρότσλαβ – τελικά ταξίδεψε χωρίς διαβατήριο. Στο αεροπλάνο διάλεξε θέση δίπλα στο παράθυρο. Πετούσε για πρώτη φορά στη ζωή του και ξεπέρασε τον φόβο του επειδή μαγεύτηκε από το θέαμα των τετραγωνισμένων πολωνικών αγρών που έβλεπε από ψηλά. Όταν τον ρώτησαν μετά την προσγείωση πώς του είχε φανεί η πτήση εκείνος απάντησε: «Σε αυτή την πτήση κατάλαβα τι σημαίνει ο κυβισμός!». Μετά τη λήξη του συνεδρίου στο Βρότσλαβ και ενθουσιασμένος καθώς ήταν με την ομορφιά, τους ανθρώπους και τη σημασία της παραμυθένιας πόλης, ζήτησε να δει τις δύο πρωτεύουσες την Πολωνίας, την Κρακοβία και τη Βαρσοβία. Η Κρακοβία τον άφησε άφωνο με την ομορφιά της αλλά η Βαρσοβία που το 1948 ήταν ολοκληρωτικά γκρεμισμένη και ανοικοδομούνταν πυρετωδώς, τον συγκίνησε. Σε μία από τις βόλτες του ανάμεσα στα χαλάσματα μπήκε σε ένα σπίτι στην Παλιά Πόλη που αναστηλωνόταν, και συγκινημένος από την όμορφη αρχιτεκτονική του, ζωγράφισε σε έναν τοίχο τη Γοργόνα της Βαρσοβίας. Μόνο που η γοργόνα αντί για σπαθί κρατούσε ένα σφυρί. Σε εκείνη την επίσκεψή του ο Πικάσο είχε φέρει μαζί του και δύο κεραμικά του τα οποία δώρισε στο Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας. Φυσικά αυτά τα κεραμικά αυτά βρίσκονται έκτοτε σε περίοπτη θέση μέσα στο μουσείο. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του στην Πολωνία και ρωτήθηκε για τις εντυπώσεις του η απάντησή του ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: «Στην Πολωνία πέρασα τις δύο πιο ευτυχισμένες εβδομάδες της ζωής μου!».

περισσότερα

Τόρουν, η πατρίδα του Κοπέρνικου!

Το Τόρουν είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Πολωνίας (Μνημείο της UNESCO) η οποία ιδρύθηκε από το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών. Το 2007 η Παλιά Πόλη προστέθηκε στον κατάλογο των Επτά Θαυμάτων της Πολωνίας. Επίσης το περιοδικό National Geographic κατέταξε την παλιά αγορά της πόλης και το γοτθικό δημαρχείο ως ένα από τα «30 πιο όμορφα μέρη στον κόσμο». Και φυσικά είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου αστρονόμου της ιστορίας, Νικόλαου Κοπέρνικου. Το Τόρουν έχει πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία και φημίζεται για το ότι διατηρεί σχεδόν ακέραια τη μεσαιωνική διάταξη της πόλης και πολλά γοτθικά κτίρια, όλα χτισμένα από τούβλο. Μερικά μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία του είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίας και του Αγίου Ιακώβου (14ος αιώνας), με μνημειώδεις τοιχογραφίες και γοτθικούς πάγκους. Το Παλιό Δημαρχείο, που άρχισε να χτίζεται το 1274. Η οχύρωση της πόλης η οποία άρχισε τον 13ο αιώνα. Ένα γοτθικό σπίτι του 15ου αιώνα (σήμερα μουσείο), όπου εικάζεται ότι γεννήθηκε ο Κοπέρνικος. Τα ερείπια του Κάστρου των Τευτόνων Ιπποτών του 13ου αιώνα και πολλά άλλα.

περισσότερα

Ρόδος: Το νησί των ιπποτών που αγάπησε ο Ήλιος

Η Ρόδος βρίσκεται στο σταυροδρόμι κόσμων και θαλασσών. Η στρατηγική θέση της την κατέστησε στη διάρκεια των αιώνων αντικείμενο διεκδίκησης πολλών λαών, γι’ αυτό και η φυσιογνωμία της διαμορφώθηκε από τους κατά καιρούς κατακτητές της. Έλαβε το προσωνύμιό της «νησί των ιπποτών» από το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, που ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της Α’ Σταυροφορίας. Το Τάγμα έδρασε στη Ρόδο έως τα μέσα του 16ου αιώνα, αντιστεκόμενο επιτυχώς στην πολιορκία του Μωάμεθ Β΄, μέχρι που εκδιώχθηκε από τους Οθωμανούς. Άφησε όμως ανεξίτηλο το σημάδι του στο νησί. Το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου χτίστηκε τον 14ο αιώνα στη θέση όπου, σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, βρισκόταν ο Ναός του Ήλιου και ενδεχομένως εκεί όπου είχε στηθεί ένα από τα Επτά Θαύματα της Αρχαιότητας, ο περίφημος Κολοσσός.

Με ιστορία που αρχίζει στα βάθη των αιώνων και αύρα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο, η Ρόδος μάς περιμένει για να μας αφηγηθεί ένα παραμύθι!..
Για τη δημιουργία του «σμαραγδένιου νησιού» πολλές ιστορίες έχουν φτάσει έως τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας νίκησε τους Γίγαντες, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους θεούς του Ολύμπου. Όμως ο Ήλιος δεν ήταν παρών και έμεινε χωρίς μερίδιο γης.
Για να διορθώσει την αδικία, ο Δίας πρότεινε να γίνει ξανά η μοιρασιά, αλλά ο Ήλιος δεν δέχτηκε. Αυτό που ζήτησε ήταν να του δοθεί η γη που θα αναδυόταν από τη θάλασσα όταν θα ανέτελλε το επόμενο πρωί. Η γη που αναδύθηκε ήταν η Ρόδος που με την ομορφιά της μάγεψε τον Ήλιο.
Αυτήν την ομορφιά που σαγηνεύει ακόμη και θεούς θα ανακαλύψουμε μαζί.

περισσότερα

Χαλκιδική

Αυτό το καλοκαίρι ας γνωρίσουμε τη μαγική όψη της Ελλάδας. Η Χαλκιδική αποτελεί αγαπημένο προορισμό για πολλούς τουρίστες από όλο τον κόσμο. Αποτελεί έναν παράδεισο ακόμη και για τους απαιτητικότερους πρωταγωνιστές του διεθνούς jet set. Είναι όμως και ένας διάσημος προορισμός για θρησκευτικό τουρισμό. Για φυσιολατρικό τουρισμό. Και για πολλά άλλα.
Οι Θεσσαλονικείς τη λατρεύουν! Και πώς όχι; Αυτός ο ευλογημένος τόπος προσφέρει καταπράσινα βουνά γεμάτα πεύκα που κατεβαίνουν ως τη θάλασσα. Τα κρυστάλλινα νερά της ιριδίζουν από καθαριότητα και δροσιά σε ανεπανάληπτες τιρκουάζ και πράσινες αποχρώσεις. Οι ακτές της Κασσάνδρας, οι ακτές της Σιθωνίας, είναι από τις ομορφότερες του κόσμου!
Αλλά και οι κωμοπόλεις, τα χωριά, όλα γραφικά με παραδοσιακή μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, με κτήρια ορόσημα, ελκύουν αρχιτέκτονες και ιστορικούς από όλη την υφήλιο. Μια βόλτα στην Αρναία, στον Πολύγυρο, στα Πυργαδίκια, εξηγεί το γιατί, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ας μην ξεχνάμε όμως και το περίφημο Σπήλαιο των Πετραλώνων, όπου ανακαλύφθηκε ο «Αρχάνθρωπος» τύπου Νεάντερνταλ…
Για να τα απολαύσει κανείς όλα αυτά βέβαια απαιτούνται τρία πράματα: άνεση, οργάνωση και άρτια εκπαιδευμένοι ξεναγοί. Όλα αυτά δηλαδή που προσφέρει το Versus Travel. Διαμονή σε πεντάστερο ξενοδοχείο, ημιδιατροφή, τέλεια οργανωμένες εκδρομές με πούλμαν και προαιρετικά μια καταπληκτική κρουαζιέρα στο Άγιον Όρος πάντα συνοδεία εξαιρετικών ξεναγών.
Και για το τέλος; Σας υποσχεθήκαμε σινεμά… Πού; Στον Παλαιό Άγιο Παντελεήμονα. Στους πρόποδες του Ολύμπου, στον δρόμο μας για την επιστροφή. Στον παραδοσιακό, αναπαλαιωμένο οικισμό όπου γυρίστηκαν σκηνές από τον «Μεγαλέξαντρο», το «Αλαλούμ», τα «Ματωμένα Χώματα», το «Κόκκινο Ποτάμι»… Πώς αλλιώς θα μπορούσε να τελειώσει αυτή η εκδρομή στη Χαλκιδική, για να μας μείνει για πάντα αξέχαστη;

περισσότερα

Βύβλος...μια πόλη που θα θυμάστε για πάντα, Λίβανος

Και μόνο το όνομά της ανασύρει μνήμες από πάμπολλες ιστορικές αναφορές. Μια πόλη κόσμημα, με έναν αρχαιολογικό χώρο που καλύπτει επάλληλα στρώματα ιστορίας: Απ΄τη νεολιθική κατοίκηση και τα φοινικικά χρόνια, απ΄τα ελληνιστικά και ρωμαϊκά μνημεία έως το πανέμορφο σταυροφορικό κάστρο που το βράδυ, ρομαντικά φωτισμένο, δεσπόζει στον ορίζοντα.
Μια πόλη με ένα ιδιαίτερα καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο, με μεσαιωνικά καλντερίμια, ιστορικά κτίρια που σήμερα μετατρέπονται σε χαριτωμένα εστιατόρια, καφέ και μπαράκια αλλά και καταστήματα με αναμνηστικά και δώρα. Όλα σε μια ατμόσφαιρα που δεν κραυγάζει «τουριστικό» αλλά φανερώνει καλό γούστο και σεβασμό και αίσθηση της ιστορικότητας.
Εάν στα παραπάνω συμπληρώσουμε το μικρό λιμανάκι με τους οχυρωματικούς πυργίσκους στο έμπα του, που λειτουργεί ως μάρτυρας του περάσματος τόσων εμπορικών πλοίων απ΄την αρχαιότητα, αλλά και τις εξαίρετα αναστυλωμένες εκκλησίες, δεν είναι ν΄απορεί κανείς για το ότι η γοητευτική αυτή πόλη θα κρατήσει για πάντα αιχμάλωτη την καρδιά του περιηγητή.

περισσότερα

Οι κέδροι του Λιβάνου

Σπάνια περίπτωση ένα δέντρο να συνδεθεί τόσο αναπόσπαστα με την ιστορική διαδρομή μιας ολόκληρης χώρας, να γίνει κομμάτι της ταυτότητάς της. Ο κέδρος του Λιβάνου είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα δέντρα του κόσμου και το αναμφισβήτητο σύμβολο αυτής της χώρας. Μέχρι πριν κάποια χρόνια μάλιστα ήταν και είδος απειλούμενο με εξαφάνιση, λόγω της υπερβολικής υλοτομίας, και σε κάποιο βαθμό ακόμα είναι… Ο κέδρος είναι δέντρο αειθαλές, αργής ανάπτυξης και μέγιστο ύψος έως τα 30 μέτρα! Έχει φύλλωμα βαθυνοπράσινο, με σκληρά και κοντά, βελονοειδή φύλλα και χαρακτηριστικό άρωμα.
Οι τοπικοί θρύλοι αφηγούνται πως ο ίδιος ο Θεός φύτεψε τους πρώτους κέδρους. Ποιος Θεός; Σχεδόν όλοι, ανεξαρτήτως θρησκειών και δογμάτων, μια και αναφορές στους κέδρους συναντάμε τόσο στη Βίβλο, όσο και στο Έπος του Γκιλγκαμές, στο Κοράνι ακόμα και στην κέλτικη μυθολογία. Οι αρχαίοι Φοίνικες διαπίστωσαν γρήγορα πως ο κέδρος δίνει ξύλο ιδιαίτερα ανθεκτικό στη φθορά, και έτσι έσπευσαν να τον χρησιμοποιήσουν για τη ναυπήγηση αξιόπιστων πλοίων. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Βαβυλώνιοι, φυσικά οι Έλληνες, αλλά και οι Ρωμαίοι, ενώ ο Δαβίδ χρησιμοποίησε ξυλεία κέδρου για τον ναό της Ιερουσαλήμ, και ο διάδοχός του Σολομώντας για την κατασκευή του παλατιού του.
Εκείνη την εποχή τα δάση των κέδρων απλώνονταν σε μια τεράστια έκταση, καλύπτοντας πελώριες εκτάσεις. Ήδη ωστόσο από την αρχαιότητα, η υπερεκμετάλλευση άρχισε να συρρικνώνει τον πληθυσμό του. Ο πρώτος μάλιστα ηγέτης που «αναγκάστηκε» να πάρει κάποια μέτρα για την προστασία του ήταν ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, στον 2ο μ.Χ. αιώνα. Το γεγονός μάλιστα πως η ανάπτυξη του κέδρου είναι μάλλον αργή, σημαίνει πως για την επανασύσταση του δάσους στην αρχική του έκταση θα χρειαστούν εκατοντάδες ακόμα χρόνια… Ας ελπίσουμε πως η προστασία που απολαμβάνει από την UNESCO (το δάσος του Λιβάνου έχει χαρακτηριστεί Μνημείο της Φύσης από το 1998) θα συμβάλλει αποφασιστικά στη διατήρηση αυτού του υπέροχου είδους…

περισσότερα

Σκύρος, η γοητεία των αντιθέσεων

Αυθεντικές αιγαιοπελαγίτικες εικόνες, κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, ανθισμένες αυλές, καταγάλανα νερά, χρυσαφένιες παραλίες και φυσικά τοπία που δανείζονται στοιχεία τόσο από τις υπόλοιπες Σποράδες όσο και από τη Βόρεια Εύβοια. Το μεγαλύτερο και πιο ξεχωριστό νησί των Σποράδων, η Σκύρος, σκεπασμένη από φουντωτά πευκοδάση που καταλήγουν σε μερικές από τις ωραιότερες παραλίες του Αιγαίου, διεκδικεί επάξια τον τίτλο του νησιού των αντιθέσεων. Σύμφωνα με τον μύ-θο, η Θέτις έκρυψε στη Σκύρο τον γιο της Αχιλλέα, για να τον εμποδίσει να πάει να πολεμήσει στην Τροία, από φόβο μην βγει αληθινή η προφητεία και σκοτωθεί. Έτσι, τον έντυσε κορίτσι και τον έστει-λε να ζήσει μαζί με τις κόρες του βασιλιά Λυκομήδη. Ήξερε φαίνεται, πως σε αυτό το μικρό νησάκι αντικριστά της Εύβοιας δεν πρόκειται να τον ψάξει κανείς. Ο πανούργος Οδυσσέας όμως, μετα-μορφώθηκε σε μικροπωλητή για να τον εντοπίσει. Κυκλοφορούσε με ένα πανέρι γεμάτο αρώματα, κοσμήματα και όπλα. Έτσι, όταν ένα «κορίτσι» ενδιαφέρθηκε για τα όπλα που υπήρχαν στο πανέρι, ο Οδυσσέας τον αποκάλυψε και τον πήρε μαζί του στην Τροία.  Μετά τον θάνατο του Αχιλλέα, ο γιος του Πύρρος, σε ηλικία μόλις 12 ετών, πήγε στην Τροία, πάλι με την ανάμιξη του Οδυσσέα, και πολέμησε γενναία, γι' αυτό και ονομάστηκε Νεοπτόλεμος (νέος στον πόλεμο). Τέσσερα είναι άλ-λωστε τα μυθικά πρόσωπα που συνδέονται με τη Σκύρο. Ο Θησέας, ο Λυκομήδης, ο Αχιλλέας και ο Νεοπτόλεμος. Ο Θησέας μετά τους άθλους του και την επιστροφή του από τον Άδη, απογοη-τευμένος από τον Μενεσθέα που του πήρε το θρόνο, αποφάσισε να πάει στη Σκύρο, από όπου καταγόταν και είχε περιουσία από τον πατέρα του Αιγαία. Φτάνοντας στη Σκύρο, βασιλιάς ήταν ο Λυκομήδης, ο οποίος ενοχλημένος και φοβούμενος της παρουσίας του Θησέα, τον οποίο θεώ-ρησε αμέσως ανταγωνιστή του θρόνου, αποφάσισε να τον εξοντώσει... Σήμερα από την αρχαία ακρόπολη τίποτα σχεδόν δεν σώζεται. Στο νησί υπάρχουν αρκετές εκκλησίες από τον Μεσαίωνα, όπως του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού, σε ψηλό βράχο πάνω από τη θάλασσα που έχτισε, μαζί με το μοναστήρι, ο Νικηφόρος Φωκάς τον 10ο αιώνα. Το νησί χαρακτηρίζεται από ένα μοναδικό, εξαιρετικά ποικιλόμορφο τοπίο. Βόρεια, δεσπόζουν πυκνά πευκοδάση και καταπράσινες εκτάσεις, που θυμίζουν έντονα Σποράδες, ενώ νότια το τοπίο αποκτά μια γοητευτική, άγρια ομορφιά, που μοιάζει περισσότερο στη μορφολογία των Κυκλάδων. Η πρωτεύουσα του νησιού, η Χώρα, στο βόρειο τμήμα της Σκύρου, με τα κατάλευκα σπιτάκια και το επιβλητικό Κάστρο, που διασχίζεται από τη λεγόμενη Μεγάλη Στράτα, από την οποία ξεκινούν όλα τα πλακόστρωτα καλντερίμια, και η ο-ποία καταλήγει στην Πλατεία της Αιώνιας Ποίησης, όπου δεσπόζει το άγαλμα του ποιητή Rupert Brooke, είναι κάτι το μοναδικό. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το Κάστρο, κάποτε ήταν η αρχαία ακρό-πολη και η έδρα του πανάρχαιου βασιλιά του νησιού Λυκομήδη. Η θέα από το εκκλησάκι του Άη Γιώργη, στο υψηλότερο σημείο της Χώρας, είναι μαγευτική... Η Σκύρος μπορεί να είναι γνωστή από την αρχαιότητα, μπορεί επίσης να ενέπνευσε τον Σεφέρη να γράψει το περίφημο «πάνω στην άμμο τη χρυσή γράψαμε τ΄ όνομά της», όμως ακολουθεί τα δικά της σύγχρονα μονοπάτια, παραμένο-ντας παράλληλα αναλλοίωτη στον χρόνο. Αυτή άλλωστε είναι και η γοητεία της... Το νησί είχε αρ-κετές ονομασίες στην πορεία των αιώνων από την αρχαιότητα και τα χρόνια που ακολούθησαν. Ονομάστηκε Αιγίβοτος (αυτή που τρέφει αίγες), Ανεμόεσσα (λόγω των ανέμων της), Πελασγία καθώς κατοικήθηκε από τους Πελασγούς, Δολοπία, νησί των Δολόπων, Σκύρος λόγω του πορώ-δους λίθου που εξορύσσονταν στα λατομεία της και άλλα πολλά ονόματα. Ένας «μυστικός τό-πος» για όσους αγαπούν το αυθεντικό Αιγαίο. 

περισσότερα

Το ψηφιδωτό του μεγάλου Αλεξάνδρου, Νάπολη

Το πολύ γνωστό θαυμαστό ψηφιδωτό που απεικονίζεται στην φωτογραφία φυλάσσεται στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης.
Ο Αλέξανδρος, επικεφαλής του μακεδονικού ιππικού των εταίρων, επιτίθεται με ορμή και αποφασιστικότητα από τα αριστερά εναντίον των περσών και του Δαρείου και των πιστών σωματοφυλάκων του, οι οποίοι προσπαθούν απεγνωσμένα να τον προστατέψουν. Η επίθεση όμως είναι τόσο σφοδρή και απρόσμενη, ώστε ο Δαρείος έντρομος τρέπεται σε φυγή. Ο ηνίοχός του έχει στρέψει απότομα το άρμα προς την αντίθετη κατεύθυνση, ενώ ανάμεσα στους ευγενείς Πέρσες που περιστοιχίζουν τον βασιλιά τους επικρατεί τρόμος και ταραχή. Ο Αλέξανδρος έχει ήδη διαπεράσει με τη σάρισά του (το μακρύ δόρυ των Μακεδόνων) έναν Πέρση, ο οποίος καταρρέει μαζί με το άλογό του.

Το ψηφιδωτό αυτό ανακαλύφθηκε κατά την ανασκαφή μιας μεγάλης και πολυτελούς κατοικίας στην Πομπηία (Casa del Fauno) και προκάλεσε αμέσως τον θαυμασμό. Το πρωτότυπο του ψηφιδωτού φιλοτεχνήθηκε σε μια εποχή που δεν απέχει πολύ χρονικά από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του και βλέπουμε για άλλη μια φορά πόσο εντυπωσίασαν τους Έλληνες οι εκπληκτικές και απρόσμενες νίκες του Αλεξάνδρου και πόσο γρήγορα οι ποιητές και οι καλλιτέχνες τις αποτύπωσαν στο έργο τους.

 

περισσότερα

Ματέρα, Νότια Ιταλία

Ο θρύλος θέλει τη Ματέρα να είναι ο τόπος όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί (με την έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα) στην Ιταλία. Τα περίφημα «σάσσι», οι υπόσκαφες πετροσπηλιές στον λόφο της Ματέρα είναι κάτι το μοναδικό, και έχει χαρίσει στην πόλη τη φήμη που έχει αποκτήσει παγκοσμίως, αλλά και την αναγνώριση από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η στοιχειωμένη Ματέρα  - ένα κρυμμένο μυστικό της Ιταλίας
Αναζητώντας ο Μελ Γκίμπσον το κατάλληλο σκηνικό για τη δική του αντίληψη των Παθών του Θεανθρώπου, ανακάλυψε μια μικρή πόλη στη Nότια Ιταλία, όπου ήδη είχε πραγματοποιηθεί το όραμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι για το «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο: τη Ματέρα.
Στρίβοντας το στενό δρόμο που οδηγεί στην άκρη του γκρεμού πάνω από το ρέμα που κελαριστά τρέχει στο βάθος της χαράδρας, το θέαμα είναι πρωτόγνωρο, τρομακτικό και σίγουρα κινηματογραφικό: αμέτρητες τρύπες στο βράχο, σπηλιές σκοτεινές σε απείθαρχη διάταξη. Αυτό που αντικρίζουν τα μάτια είναι κατοικίες ολοκληρωτικά σκαμμένες στο εσωτερικό του βράχου ή αποτελούμενες από ένα τμήμα εσωτερικό και ένα άλλο χτισμένο εξωτερικά.
Η πόλη χωρίς καμιά υπερβολή κλείνει στους τοίχους και στις σπηλιές της ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη. Τα παλαιότερα ευρήματα σ' αυτήν τη μικρή πόλη χρονολογούνται, σχεδόν 400.000 χρόνια, από την Παλαιολιθική Εποχή, αλλά ο μεγαλύτερος πλούτος ευρημάτων ανάγεται στη Νεολιθική και μεταγενέστερα.

Η πόλη είχε αισθητή και σημαίνουσα παρουσία ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., τμήμα της ενδοχώρας της Μεγάλης Ελλάδας. Αλλά και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους  δημιουργήθηκαν   συνοικίες, σκαμμένες στον μαλακό, ασβεστώδη βράχο αλλά και ένα  αξιοθαύμαστο και καλά μελετημένο δίκτυο δεξαμενών. 

Το γκρίζο της πέτρας δίνει μια αίσθηση στοιχειωμένου τοπίου, βιβλική ατμόσφαιρα που παρασύρει σε ένα ταξίδι στο χρόνο καθώς διαβαίνεις τα σοκάκια της. Η Ματέρα σε προκαλεί να κάνεις βουτιά στην Ιστορία της από το πρώτο λεπτό: σκαλοπάτι το σκαλοπάτι, πέτρα την πέτρα, σπηλιά τη σπηλιά.

περισσότερα

Αλσατία – Μια Μεσαιωνική ιστορία ηγεμονίας

Είναι ένα από τα παράδοξα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού χάρτη το γεγονός πως η επαρχία της Αλσατίας ανήκει σήμερα στη Γαλλία. Ιστορικά, πολιτιστικά και γλωσσικά, η επαρχία αυτή είχε πάντοτε πολύ περισσότερα να μοιραστεί με τους Γερμανούς γείτονές της στην αντίκρυ πλευρά του Ρήνου. Αν έλεγε λοιπόν κανείς πως η Αλσατία σήμερα είναι ένα… «υβρίδιο», δεν θα έπεφτε καθόλου έξω.
Ήταν κάπου στα μισά του 5ου μ.Χ. αι. όταν οι πρώτες τευτονικές φυλές εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Κατά τον Μεσαίωνα, το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής, μαζί με ένα τμήμα της Ελβετίας, αποτελούσαν μέρος του γερμανικού δουκάτου της Σουηβίας, υποτελές στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δύο από τους μεγαλύτερους ηγεμονικούς οίκους της Ευρώπης, οι Χόενσταουφεν και οι Αψβούργοι, διατηρούσαν στην περιοχή την έδρα της επικράτειάς τους, που απλωνόταν και στις δύο πλευρές του Ρήνου. Αυτήν την εποχή οι μεγαλύτερες πόλεις της Αλσατίας, το Στρασβούργο, η Κολμάρ και το Φράιμπουργκ, συγκαταλέγονται στις ισχυρότερες από τις ανεξάρτητες πόλεις των Χωρών του Ρήνου (Rheinland).
Καθόλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, και για πολλά ακόμη χρόνια αργότερα, ο Άνω Ρήνος αποτελεί όχι σύνορο αλλά ενοποιητικός παράγοντα, συνδετικό κρίκο και τόπο συνάντησης για ανταλλαγή ιδεών και προϊόντων και τη μετακίνηση των λαών. Μόνο τα νεότερα χρόνια ξεκινά ο Ρήνος να γίνεται το αμφισβητούμενο όριο μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων, ξεκινώντας με την προσάρτηση της δυτικής όχθης του Ρήνου –της σημερινής Αλσατίας– από τη Γαλλία το 1648, αγνοώντας εντελώς τα γλωσσικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά δεδομένα της περιοχής. Το 1871, με τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο η Αλσατία επανέρχεται στους κόλπους της Γερμανικής αυτοκρατορίας, μόνο για να περάσει ξανά υπό γαλλικό έλεγχο το 1918, με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Το ταξίδι μας στη μεσαιωνική Αλσατία αγνοεί τα σύγχρονα όρια και τις συνοριακές γραμμές. Μόνο έτσι άλλωστε μπορούμε να απολαύσουμε και να εκτιμήσουμε την απίστευτα πλούσια καλλιτεχνικής και πολιτιστική κληρονομιά αυτής της περιοχής· μόνο έτσι οι άκρως ενδιαφέρουσες διαφορές στο ύφος της καλλιτεχνικής δημιουργίας μπορούν να ερμηνευτούν ως περιφερειακές επιρροές και όχι ως εθνικές ή εθνοτικές διαφορές. Ανάμεσα στα κυριότερα σημεία της μεσαιωνικής μας περιπέτειας είναι οι ρωμανικοί ναοί, οι γοτθικοί καθεδρικοί και η εξαιρετικά πλούσια συλλογή από υστερομεσαιωνικά ξυλόγλυπτα.

περισσότερα

Τα ζωγραφισμένα μοναστήρια της Μπουκοβίνα, Ρουμανία

Τα ζωγραφισμένα μοναστήρια της Μπουκοβίνα είναι οκτώ ορθόδοξες εκκλησίες που χτίστηκαν από τα τέλη του 15ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα. Θεωρούνται ως ένας από τους μεγαλύτερους θησαυρούς θρησκευτικής τέχνης στον κόσμο και έχουν συμπεριληφθεί στον κατάλογο της Unesco. Οι εξωτερικοί τοίχοι τους είναι διακοσμημένοι με περίτεχνες τοιχογραφίες, με πορτρέτα αγίων και προφητών, σκηνές από τη ζωή του Ιησού,  εικόνες των αγγέλων και των δαιμόνων, του ουρανού και της κόλασης. Οι τοιχογραφίες δεν είναι απλές διακοσμήσεις τοίχων.  Αναπαριστούν ολοκληρωμένους κύκλους θρησκευτικών θεμάτων και σκοπός της δημιουργίας τους ήταν  να κάνουν γνωστή στους χωρικούς την ιστορία της Βίβλου και τη ζωή σημαντικών αγίων της Ορθοδοξίας, απλώς με τη χρήση της εικόνας.

περισσότερα

Κρακοβία, η… «πρώτη» Πολωνία

Τα αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν πως η περιοχή της Κρακοβίας, δίπλα στο όρος Wawel και στην όχθη του ποταμού Βιστούλα, κατοικήθηκε ήδη κατά τη διάρκεια της παλαιολιθικής εποχής. Η πρώτη σλαβική κατοίκηση της περιοχής τοποθετείται τον 6ο μ.Χ. αι. με την παρουσία μιας σλαβικής φυλής στους πρόποδες του Wawel ενώ τον 9ο μ.Χ., όταν ο Μεθόδιος κήρυττε στην περιοχή, λέγεται πως οι κάτοικοι στις όχθες του Βιστούλα ήταν υποτελείς σε έναν μυθικό και πανίσχυρο ηγεμόνα, τον θρυλικό Κράκους, στον οποίο αποδίδεται και η ίδρυση της Κρακοβίας. Φαίνεται πως οι κάτοικοι της περιοχής ήταν από τους πρώτους σλαβικούς πληθυσμούς που οργανώθηκαν σε μια μορφή κράτους, θέτοντας τα θεμέλια της κατοπινής Πολωνίας.  Ήδη το έτος 966 η Κρακοβία αποτελούσε σπουδαίο εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής της βορειοανατολικής Ευρώπης, όπως μαρτυρούν γραπτές πηγές της εποχής, ενώ η πόλη υπήρξε μάλιστα η πρώτη εστία του Χριστιανισμού στην Πολωνία, καθώς τον 11ο αι. είχε ήδη επίσκοπο. Το 1038 ο Καζιμίρ Α’ ο Αναστηλωτής διάλεξε την Κρακοβία για έδρα της επικράτειάς του, μετατρέποντάς την στην πρώτη πρωτεύουσα της Πολωνίας, στάτους που διατηρήθηκε έως το 1596, όταν ο Σεγισμούνδος Γ’ Βάσα μετέφερε την πολωνική πρωτεύουσα στη Βαρσοβία. Από το 1333 έως το 1370 ηγεμόνας της Πολωνίας ήταν ο βασιλιάς Καζιμίρ Γ’ ο Μέγας, ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της χώρας. Η βασιλεία του κατέστησε την Κρακοβία σημαντικό εμπορικό, πολιτικό, πολιτιστικό και επιστημονικό κέντρο, με κορύφωση την ίδρυση του πανεπιστημίου της Κρακοβίας το 1364. Τέλος, την περίοδο 1386-1572 η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του οίκου Ζαγκιελόν, ο πιο σημαντικός οίκος στην ιστορία της Πολωνίας. Ο γάμος μάλιστα της κόρης Λουδοβίκου του Μεγάλου με τον Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της Δημοκρατίας των Δύο Εθνών, Πολωνίας και Λιθουανίας: ο συνασπισμός αυτών των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής κυριαρχούσε σε μια τεράστια έκταση από τη Βαλτική έως τον Καύκασο, με την Κρακοβία να αποτελεί το πολιτικό κέντρο αυτής της μεγάλης δύναμης.

περισσότερα

Βελιγράδι, το Λευκό Κάστρο

Μία από τις παλαιότερες πόλεις στην Ευρώπη και η μοναδική που είναι χτισμένη στη συμβολή δύο μεγάλων ποταμών, το Βελιγράδι είναι μια πολιτεία με χίλια ονόματα. Είναι η «πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», προσωνύμιο που βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στην εκρηκτική νυχτερινή ζωή της και τα πλωτά κλαμπ στον Δούναβη. Είναι φυσικά «το λευκό κάστρο», όπως σημαίνει το όνομα Μπέογκραντ, και βέβαια είναι η πόλη των ποταμών, έχοντας την τύχη να αναπτυχθεί ακριβώς στο σημείο όπου ενώνουν τα νερά τους ο «κοσμοπολίτης Ευρωπαίος» Δούναβης και ο «Βαλκάνιος» Σάβας.

Τα χώματα πάνω στα οποία αναπτύσσεται σήμερα η πόλη είχαν κατοικηθεί ήδη από τους αρχαίους χρόνους. Φροντίζει να μας το θυμίζει αυτό μία από τις σύγχρονες συνοικίες του Βελιγραδίου, η Βίντσα (Vinča), φέροντας το όνομα του προϊστορικού οικισμού που υπήρχε εδώ. Ο αρχαιολογικός χώρος της Βίντσα προσφέρει σήμερα μια θαυμάσια αναφορά σ’ αυτό το κομμάτι της σερβικής Ιστορίας –όταν βέβαια η έννοια «Σερβία» δεν αποτελούσε ακόμα ούτε μια μακρινή ιδέα. Στο διάβα των χιλιετιών και των αιώνων, αμέτρητες φυλές και έθνη ήρθαν και κατοίκησαν σ’ αυτά τα χώματα: οι Κέλτες ονόμασαν τον οικισμό τους Σίνγκιντουνουμ (Singidunum), μα οι Σλάβοι προτίμησαν να τον πουν «Η Λευκή Πόλη». Έκτοτε, το όνομα της πόλης άλλαζε σε κάθε γλώσσα, όπως αλλάζει ο ουρανός πάνω από τον αρχοντικό Δούναβη: Alba Bulgarica, Alabanandor, Nandoralba, Nandorfejervar (στα μαγυάρικα), Alba Graeca, μέχρι τα μεσαιωνικά Griechisch Weissenburg και Castelbiancho. Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Όλα σημαίνουν «το λευκό κάστρο», εστιάζοντας στο κάστρο Καλεμέγκνταν που όντως φαίνεται ολόλευκο σαν πλησιάζει κανείς στην πόλη από την πεδιάδα της Πανονίας. Τόσο έντονη είναι αυτή η πρώτη αίσθηση συνάντησης με την πόλη, που κανένα άλλο όνομα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχο. Και εγένετο λοιπόν Beograd, στα σέρβικα, ή Βελιγράδι, όπως το ξέρουμε και το αγαπάμε σήμερα…

περισσότερα

Η ζωή είναι ένα θαύμα…

Θυμάστε την ταινία αυτή; Ήταν η ιστορία μιας οικογένειας Σέρβων, του Λούκα, της Χαδράνκα και του μικρού Μίλος, που προσπαθούσαν να στήσουν τη ζωή τους στις βουνοπλαγιές της Μόκρα Γκόρα, πριν ο πόλεμος τους τυλίξει στην αναπόφευκτη αγκάλη του. Η ταινία γυρίστηκε (στο μεγαλύτερο μέρος της) στην ίδια τη Μόκρα Γκόρα και συγκεκριμένα σε ένα χωριό που ο σκηνοθέτης Εμίρ Κοστουρίτσα έφτιαξε ειδικά για τις ανάγκες της ταινίας. Σήμερα, 14 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της ταινίας (2004), το σκηνικό που έστησε ο Κοστουρίτσα είναι ακόμα εκεί: το λένε Ντρβένγκραντ (Drvengrad) και σήμερα δεν αποτελεί πια το φόντο μιας δραματικής ιστορίας, αλλά ένα αυθεντικό «γιουγκοσλάβικο» χωριό που αποτελεί πόλο έλξης για επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Στο εξωτερικό πολλοί το ξέρουν ως Kustendorf («το χωριό του Κοστουρίτσα»), κάθε χρόνο μάλιστα φιλοξενεί και το ομώνυμο φεστιβάλ συγκεντρώνοντας τους πιο λαμπερούς αστέρες της 7ης τέχνης –και όχι μόνο. 
Δυο βήματα από το χωριό της Μόκρα Γκόρα (ούτε 2 χλμ.), το Ντρβένγκραντ διατρέχεται από καλντερίμια που το καθένα φέρει το όνομα μιας διάσημης προσωπικότητας: ο κεντρικός δρόμος που διασχίζει το χωριό ονομάζεται «οδός Ίβο Άντριτς», προς τιμήν του νομπελίστα Γιουγκοσλάβου (Βόσνιου) συγγραφέα που συγκλόνισε τα Βαλκάνια με το περίφημο μυθιστόρημα «Γεφύρι του Δρίνου». Κάνετε ένα σεργιάνι στο χωριό και μην εκπλαγείτε όταν βρεθείτε στην οδό Φεντερίκο Φελίνι, Ίνγκμαρ Μπέργκμαν ή… Ντιέγκο Μαραντόνα!
Στο Ντρβένγκραντ έχει απονεμηθεί η κατάταξη 4* (αφού λειτουργεί και ως ξενοδοχειακό συγκρότημα), διαθέτει γκαλερί, βιβλιοθήκη, κινηματογράφο (με το όνομα «Undergound», ιδιαίτερα εύστοχο αν σκεφτεί κανείς πως πίσω από όλα αυτά είναι ο Κοστουρίτσα), εστιατόριο με παραδοσιακή σερβική κουζίνα, και γενικά ό,τι χρειαστείτε για να περάσετε καλά εδώ και να θυμάστε για αρκετό καιρό την επίσκεψή σας στο Ξύλινο Χωριό, όπως σημαίνει Ντρβένγκραντ στα σερβικά!

περισσότερα

Σερβία - Τρένο Σαργκάν Οκτώ, Το τρένο της… αγάπης

Ονομάζεται Τρένο Σαργκάν Οκτώ και είναι ένα μικρό κόσμημα πάνω στις πλαγιές του Ζλάτιμπορ. Με πολύ στενές γραμμές, και διαστάσεις άλλης εποχής, σήμερα λειτουργεί ως πόλος έλξης για τους ρομαντικούς, για τους λάτρεις της ιστορίας ή απλώς της νοσταλγίας. Εξάλλου η άλλη ονομασία του Σαργκάν Οκτώ είναι «Νοσταλγία».
Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής άρχισε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Αυστριακούς, με σκοπό να ενωθεί η Σερβία με την Αυστρο-Ουγγαρία η οποία τότε κατείχε τα εδάφη της Σερβίας και της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Το έργο ήταν δύσκολο λόγω των ορεινών εδαφών, των πηγών που αναβλύζουν στη διαδρομή και των τούνελ που έπρεπε να σκαφτούν μέσα στην πέτρα του βουνού. Σήμερα το τρένο περνάει από 22 τούνελ και 365 πηγές. Οι πηγές βρίσκονται ακόμη και μέσα στα τούνελ! Για την εκπόνηση του έργου λοιπόν, θεσπίστηκαν καταναγκαστικά έργα και οι εργάτες που επιστρατεύτηκαν ήταν Ρώσοι και Ιταλοί φυλακισμένοι και αιχμάλωτοι πολέμου. Ενώ εκτυλισσόταν ο πόλεμος και καθώς τα μέτωπα των μαχών μετακινούνταν και τα εδάφη της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας άλλαζαν, άλλαζε και η πορεία της σιδηροδρομικής γραμμής. Εννοείται πως οι εργασίες προχωρούσαν σε εξουθενωτικά εντατικό ρυθμό, για να μπορέσει η κατασκευή να ολοκληρωθεί και το τρένο να βοηθήσει στην επιτυχή έκβαση του πολέμου. Τελικά το έργο σταμάτησε λόγω μιας φονικής κατολίσθησης στην εκσκαφή ενός τούνελ που στοίχισε τη ζωή σε περίπου 200 εργάτες των καταναγκαστικών έργων. Και το όραμα της σιδηροδρομικής ένωσης της Σερβίας με την Αυστρο-Ουγγαρία κατέρρευσε μαζί με την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας.

Αλλά η δουλειά συνεχίστηκε, από το 1921, στο νεοσύστατο Βασίλειο της Σερβίας. Όταν ολοκληρώθηκε στα 15,44 χιλμ., την ίδια χρονιά, λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους, οι γραμμές σχημάτιζαν ένα μεγάλο οχτάρι εξ’ου και η ονομασία Σαργκάν Οκτώ. Αυτό σημαίνει στην πράξη ότι το τρένο περνάει από κάποιους σταθμούς δύο φορές κατά τη διάρκεια μίας διαδρομής.

Τα δύο πιο σημαντικά αξιοθέατα που βλέπει κανείς όταν ταξιδεύει με το όμορφο αυτό τρένο, είναι το εστιατόριο που είναι λαξευμένο μέσα στον βράχο Σαργκάν και ο «Τρελός Βράχος» στην περιοχή Γκολουμπίτσι. Λέγεται ότι όταν ένα ζευγάρι περάσει κατά τη διαδρομή από τον «Τρελό Βράχο» δένεται με παντοτινά δεσμά αγάπης και οπωσδήποτε παντρεύεται…

περισσότερα

Η λογοτεχνική… Μονή Ράτσα, Σερβία

Η Μονή Ράτσα χτίστηκε τον 13ο αιώνα από τον Στέφανο Ντραγκούτιν, βασιλιά της Σερβίας από το 1276 έως το 1282 και της Σίρμιας από το 1284 έως το 1316. Ο Ντραγκούτιν ήταν ορθόδοξος στο θρήσκευμα και αποκαλούνταν «ο νέος βασιλιάς» διότι επαναστάτησε και απέσπασε τον θρόνο από τον πατέρα του σε ηλικία 25 ετών. Ωστόσο μια μέρα που έκανε ιππασία έπεσε από το άλογο, τραυματίστηκε και παρέδωσε τον θρόνο στον αδερφό του. Στα χρόνια της βασιλείας του υποστήριξε την ορθοδοξία και τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγινε μοναχός με το όνομα Θεόκτιστος.

Η Μονή Ράτσα χτίστηκε κατ’ εντολή του, με στόχο να γίνει ο βασιλικός ναός της Σερβίας αλλά και ο τόπος ταφής των βασιλέων, αρχιερέων και αριστοκρατών της χώρας. Πέραν αυτού όμως, το σημαντικότερο είναι ότι εκεί διαφυλάχθηκε τελικά όλος ο λογοτεχνικός πλούτος της Σερβίας. Οι μοναχοί κατά παράδοση ήδη από τον 13ο αιώνα είχαν αναλάβει τη μετάφραση ολόκληρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, την αντιγραφή και συντήρηση σημαντικών χειρογράφων, αλλά και τη συγγραφή αφηγήσεων και ιστοριών της χώρας. Εκτός από τους μοναχούς υπήρχαν και βοηθοί μαθητευόμενοι και έτσι συγκροτήθηκε η διάσημη στην παγκόσμια γραμματεία Σχολή της Ράτσα η οποία άνθισε ιδιαίτερα από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως το 1630 στη Σχολή της Ράτσα ασχολούνταν με τη συγγραφή και τη μεταγραφή των κειμένων (θρησκευτικών, επιστημονικών, φιλοσοφικών κ.α.) περί τους 300 μοναχούς, οι οποίοι είχαν 400 βοηθούς και φυλάσσονταν από 200 οπλισμένους άνδρες. Εκείνη την εποχή η Μονή αποκαλούνταν και «Το Διαμάντι της Ορθοδοξίας».

Το 1689 κατά τον Μεγάλο Τουρκικό Πόλεμο η Μονή Ράτσα, η βιβλιοθήκη και τα αρχεία της μερικώς καταστράφηκαν. Το κτήριο ανοικοδομήθηκε το 1826, ενώ η Σερβία τελούσε πλέον υπό τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σήμερα στη Μονή Ράτσα φυλάσσονται περί τα 1200 συγγράμματα (βιβλία και χειρόγραφα). Το λογοτεχνικό και ιστορικό έργο που επιτέλεσαν οι μοναχοί του μεσαίωνα και της αναγέννησης αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ανεκτίμητο. Και ας μην πάμε μακριά… Σήμερα έχουμε στα χέρια μας τα κείμενα του Ομήρου, του Αισχύλου, του Σοφοκλή και όλων των αρχαίων, χάρη στη διάσωσή τους, στην αντιγραφή και μετάφρασή τους από ευρωπαίους και βαλκάνιους μοναχούς.

περισσότερα

Το ταξίδι μας στα Κανάρια Νησιά

Στόχος του ταξιδιού είναι να γνωρίσουμε τα ηφαιστειογενή Κανάρια Νησιά. Θα εξερευνήσουμε τη Λας Πάλμας με τα αποικιακού ρυθμού σπίτια, τα στενά δρομάκια και όλα τα αξιοθέατα του ιστορικού κέντρου της. Ακολουθεί ο όμορφος παραθαλάσσιος οικισμός Μογκάν, η παραλία Μασπαλόμας με τις χαρακτηριστικές αμμοθίνες, το ιστορικό χωριό Τερόρ και το Αρούκας. Και φυσικά κολύμπι στην εξωτική παραλία Λας Καντέρας. Ο άλλος κεντρικός σταθμός μας είναι η Τενερίφη ή  «το νησί της αιώνιας άνοιξης». Εκεί θα πάμε στο Πουέρτο ντε Λα Κρουθ, το πιο ζωντανό τμήμα του νησιού, με την ατμόσφαιρα παλιάς ισπανικής αποικίας αλλά και στη γειτονική πόλη Οροτάβα με την ιδιαίτερη παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια. Θα περάσουμε την ομώνυμη κοιλάδα Οροτάβα, με τη χαρακτηριστική τροπική  βλάστηση και θα μπούμε στο Εθνικό Πάρκο Κανιάδας για να προσεγγίσουμε το θρυλικό ηφαίστειο Τέιδε. Βρίσκεται στο ψηλότερο βουνό της Ισπανίας. Λόγω του απόκοσμου τοπίου πολλοί λένε πως αυτή είναι η Χαμένη Ατλαντίδ. Ό,τι απέμεινε δηλαδή λένε ότι είναι η Τενερίφη και τα υπόλοιπα νησιά του συμπλέγματος. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται και δύο ελεύθερες ημέρες για ανεξάρτητη περιήγηση στις αγορές και στις γραφικές γωνιές της Τενερίφης με το ανατολίτικο άρωμα, στα ασύλληπτα τροπικά δάση αλλά και για κολύμπι στις διάσημες ηφαιστειακές παραλίες του νησιού με τη μαύρη άμμο.

περισσότερα

Χώρα των Βάσκων

Όλη σχεδόν η Ευρώπη έλκει –σύμφωνα με τους ειδικούς- την εθνολογική και γλωσσολογική της καταγωγή από τη μεγάλη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια. Όλη; Όχι! Γιατί μία μικρή πληθυσμιακά φυλή φαίνεται πως ζει από πάντα στη δυτική πλευρά στους πρόποδες των Πυρηναίων. Είναι οι Βάσκοι, μια πανάρχαια, ορεσίβια αρχικά φυλή, που δεν ξεπερνά πληθυσμιακά τα 3-4 εκατομμύρια, κι ωστόσο καυχιέται πως έχει καταφέρει να διατηρήσει την ιδιαίτερη κουλτούρα και την ψυχοσύνθεσή της παρά τη διαχρονική πίεση από τους πληθυσμιακούς γίγαντες της Ισπανίας και της Γαλλίας.
Οι Βάσκοι δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο λαό της Ευρώπης. Μιλούν μία γλώσσα, την euskera που κανείς γλωσσολόγος δεν έχει καταφέρει να κατατάξει σε κάποια ευρύτερη γλωσσική οικογένεια. Ασκούν έθιμα που δεν απαντώνται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η κοσμοθεωρία τους, σφυρηλατημένη από τη συνεχή προσπάθεια «να μείνουν Βάσκοι» τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η κοκκινοπράσινη σημαία τους, η ikurriña, είναι παρούσα σε κάθε δημόσιο κτίριο και υπηρεσία. Οι πόλεις και τα χωριά τους διατηρούν ακόμη και σήμερα τη διπλή ονομασία τους (ισπανική και βάσκικη), σε πείσμα δεκαετιών που η γλώσσα παρέμενε απαγορευμένη: το ισπανικό Μπιλμπάο είναι το βάσκικο Μπίλμπο, το διάσημο Σαν Σεμπαστιάν είναι για τους Βάσκους η Ντονόστια, η πρωτεύουσα Βιτόρια είναι στην euskeraη Γκαστέιζ.
Η γλώσσα τους θεωρείται από τις δυσκολότερες στην εκμάθηση για έναν Ευρωπαίο. Οι λιγοστές ομοιότητες με την ουγγρική (γλώσσα επίσης μη συγγενή της ινδοευρωπαϊκής), απλά επιβεβαιώνουν το δύσκολο εγχείρημα. Η σύνταξη είναι ασυνήθιστη (υποκείμενο-αντικείμενο-ρήμα), οι πτώσεις άφθονες, οι κλίσεις επίσης, ακόμη και ο τρίτος αριθμός (αόριστος, πέρα του ενικού-πληθυντικού) καθιστά τα βασκικά ένα σχεδόν άπαρτο κάστρο για τους γλωσσομαθείς. Κι όμως οι Βάσκοι, που ζουν στη Χώρα των Βάσκων και στη Ναβάρρα, τη μιλούν ή την καταλαβαίνουν σχεδόν στο σύνολό τους, με το ποσοστό αυτό πάντως να πέφτει δραματικά στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη γαλλική Χώρα των Βάσκων.

περισσότερα

Μουσείο Γκούγκενχαϊμ: Στο ναό της τέχνης, Μπιλμπάο, Ισπανία

Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα από αμμόλιθο, γυαλί και τιτάνιο. Ο απόλυτος ναός της τέχνης. Το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, το φουτουριστικό κτίριο στην πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, αποτελεί ορόσημο στο Μπιλμπάο. Όπως αποδεικνύεται, ο αρχιτέκτονας Frank O. Gehry έβαλε όλο τον δημιουργικό του οίστρο. Το κεντρικό αίθριο με ύψος 50 μέτρων είναι ο ψηλότερος χώρος του μουσείου. Τα πάντα κατακλύζονται από το φως που πέφτει ελαφρά, παιχνιδιάρικα, δίνοντας την αίσθηση ενός λαβυρίνθου σε τρία επίπεδα. Χαθήκαμε στις «Σκιές» του Άντι Γουόρχολ και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του Μαρκ Ρόθκο. Η «μαμά αράχνη», δηλαδή η γιγάντια αράχνη της γαλλίδας γλύπτριας Λουίζ Μπουρζουά στον προαύλιο χώρο του μουσείου που ονομάζεται «Maman», ελληνιστί μαμά, αποτέλεσε το τέλειο φόντο στις φωτογραφίες μας! Το μουσείο είναι απλά συγκλονιστικό. Ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που όταν εγκαινιάστηκε το 1997, όχι μόνο προκάλεσε παγκόσμια εντύπωση για τον πρωτότυπο σχεδιασμό του, αλλά ξύπνησε μια ολόκληρη πόλη από τον πολιτιστικό λήθαργο και έκανε τον κόσμο από κάθε γωνιά του κόσμου να μιλάει γι' αυτό, ακόμη κι αν ήταν για να το επικρίνει. Το Γκούγκενχαϊμ, έχει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει αίσθηση...

περισσότερα

Ιταλία και οι περιφέρειες

Το μαγικό σκηνικό της Τοσκάνης
Αμπελώνες, χαμηλοί λόφοι, μεσαιωνικά κάστρα, ήσυχα χωριά και αγροικίες ανάμεσα σε κυπαρίσσια, ελιές, στάχυα και ηλιοτρόπια. Αυτή η μαγική εικόνα έχει κάνει την Τοσκάνη έναν από τους δημοφιλέστερους ευρωπαϊκούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Γεμάτη διάσπαρτα χωριά και ιστορικές, παγκοσμίως γνωστές πόλεις, όπως η Φλωρεντία, η Σιένα και η Πίζα, η ιταλική αυτή επαρχία συνδυάζει τον πολιτισμό με το φυσικό περιβάλλον, την ιστορία με τις γεύσεις, τα μουσεία με τον απλό τρόπο ζωής, τους αμπελώνες με τον τουρισμό. Παρά την πλούσια ιστορία της, η Τοσκάνη είναι ευρύτερα γνωστή ως η πατρίδα της ιταλικής Αναγέννησης και τόπος γέννησης μεγάλων ιστορικών προσώπων, όπως ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος.

Η Ιταλική Ριβιέρα
Η Λιγουρία ή Λιγυρία, η περίφημη "Ιταλική Ριβιέρα", είναι παγκοσμίως γνωστή για τα καταπληκτικά της τοπία, την πλούσια βλάστηση και το εύκρατο κλίμα της. Αρκεί να περπατήσει κανείς στα μικρά χωριά ή στις πόλεις για να ανακαλύψει μνημεία που γοητεύουν με την ομορφιά τους και με τον τρόπο που ενσωματώνονται στο τοπίο.

Η Ούμπρια
Η Ούμπρια, με τις εύφορες κοιλάδες της, τους τρεις παραποτάμους του Τίβερη, τα γραφικά χωριά που ακροπατούν στις κορφές των πράσινων λόφων της και τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής γοητείας πόλεις της, όπως η Περούτζια, η Ασίζη και το Σπολέτο, είναι γνωστή ως "Η πράσινη καρδιά της Ιταλίας", (il cuore verde d' Italia).

περισσότερα

Πινακοθήκη Ουφίτσι

Τι είναι η πινακοθήκη Ουφίτσι και γιατί ονομάζεται έτσι
Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».


Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση
Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.


Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση
Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

περισσότερα

Νορβηγία!

Όταν τα βουνά δίνουν τη θέση τους σε καταπράσινες κοιλάδες, διάφανες λίμνες, γαλαζοπράσινες όχθες, γραφικούς μικρούς οικισμούς και ξύλινα σαλέ, θαρρείς πως είναι κουκλόσπιτα, βγαλμένα από σελίδες παραμυθιού. Μια όαση αρμονίας, με μαγικές φωτοσκιάσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς περιπλανιέσαι σε φιδωτούς δρόμους με αποκαλυπτικά τοπία. Aνεξάντλητες φυσικές ομορφιές, πολιτιστικός πλούτος και κομψές πόλεις. Η Νορβηγία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι κάνει τόσο ευτυχισμένους τους Νορβηγούς! Η σκανδιναβική αυτή χώρα είναι ένας προορισμός… ζωής που μοιράζεται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Φιόρδ, γραφικά νησάκια, παγετώνες, λίμνες, καταρράκτες. Ξεκινάμε με την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο, γεμάτη μουσεία των Βίκινγκς, γκαλερί τέχνης και μια εντυπωσιακή όπερα. Βρίσκεται στο φιόρδ Oslofjord, περιβάλλεται από πράσινους λόφους, βουνά κι από ένα άγριo δάσος, εύκολα προσβάσιμο, το Marka. To πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι γύρω από το Όσλο υπάρχουν 40 νησιά, ενώ στην ευρύτερη περιοχή 343 λίμνες! Η διαδρομή μας μέσω της νορβηγικής υπαίθρου είναι πραγματικά συγκλονιστική. Διασχίζουμε το Όππνταλ, μια μικρή αλλά ιστορική κωμόπολη, το Σούνταλσερα, μια πόλη χτισμένη ακριβώς στην τοποθεσία όπου ξεκινά (ή τελειώνει) το φιορδ Σούνταλφιορντ και συνεχίσουμε μέχρι την Κρίστιανσουντ. Ακολουθούμε τον περίφημο «Δρόμο του Ατλαντικού», μία από τις πλέον εντυπωσιακές και άκρως φωτογενείς διαδρομές στον κόσμο! Στόχος μας πάντα είναι το πανέμορφο, παγκοσμίου φήμης, φιορδ της Νορβηγίας, το Γκέιρανγκερ, με το χαρακτηριστικό σχήμα S, την παρθένα φύση, τους ψηλούς καταρράκτες και τα βουνά γύρω του. Απολαμβάνουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα στο ομορφότερο φιορδ της χώρας και ανακαλύπτουμε τον λόγο για τον οποίο λένε ότι η φύση της Νορβηγίας είναι «εξωπραγματική»: τα νορβηγικά φιόρδ, τα οροπέδια, το απίστευτο πράσινο, οι αμέτρητοι καταρράκτες. Αλήθεια, πόση ομορφιά αντέχετε; Επισκεπτόμαστε τον παγετώνα Μπρίκσνταλ με troll cars (μικρά αμαξάκια) και ανεβαίνουμε με «ιπτάμενο τρενάκι» στο Mount Flοyen για μια υπέροχη θέα του Μπέργκεν και των περιχώρων, αφού πρώτα περιηγηθούμε στη γραφική παλιά πόλη του Μπέργκεν, αντικρίζοντας ένα νορβηγικό, παράκτιο τοπίο γεμάτο πανέμορφα φιόρδ και επιβλητικά βουνά. Στη διαδρομή μεταξύ Μπέργκεν και Kirkenes, βλέπουμε απομονωμένα χωριά και εντυπωσιακά ακρωτήρια στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ κάνουμε την εκπληκτική διαδρομή με τραίνο Φλομ – Μύρνταλ. Μια γοητευτική εξερεύνηση στα άγνωστα μονοπάτια των νορβηγικών ακτογραμμών και των φιορδ, στους δρόμους του Ατλαντικού, όπως μόνο το ανήσυχο πνεύμα του Versus μπορεί να προσφέρει.

περισσότερα

Αμβούργο

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας κουβαλάει μια λαμπρή κληρονομιά και έναν πλούτο, τόσο ιστορικό και πολιτιστικό, όσο και υλικό που είναι εμφανής και αντιληπτός από κάθε επισκέπτη.
Κέντρο διεθνούς εμπορίου για αιώνες, μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Γερμανίας και γενέθλιος τόπος μεγάλων μουσικών όπως ο Μπραμς και ο Μέντελσον, παραμένει πάνω από όλα, μια συναρπαστική, ζωντανή πόλη, με το ναυτικό στοιχείο πανταχού παρόν και το λιμάνι να σφραγίζει κάθε πτυχή της ζωής και της δραστηριότητας της πόλης.
Το πράσινο κυριαρχεί παντού (το αχανές Stadtpark είναι η καρδιά της πόλης),  ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, αλλά η αρχιτεκτονική της πόλης είναι εξαιρετική (χαρακτηριστικό τοπόσημο αποτελεί από το 2017 το συναυλιακό κέντρο Elbphilharmonie).
Με σημαντικά μουσεία, πινακοθήκες, αγορές και εμπορικά κέντρα για κάθε πορτοφόλι, ο επισκέπτης της πόλης δεν μένει λεπτό χωρίς μια συναρπαστική δραστηριότητα.
Η καλή ζωή είναι σήμα κατατεθέν του Αμβούργου, με εστιατόρια για κάθε γούστο και γευστική προτίμηση, που σερβίρουν από κορυφαία γερμανική κουζίνα, πεντανόστιμα σάντουιτς με ψάρι, έως τις τελευταίες διεθνείς τάσεις, ενώ κοσμοπολίτικα cocktail bar, γραφικές μπυραρίες και ολονύχτια club με επίκεντρο την παγκοσμίου φήμης Reeperbahn, προσφέρουν απεριόριστες επιλογές διασκέδασης και τοποθετούν σταθερά το Αμβούργο σε κάθε λογής λίστα «hot προορισμών» με την καλύτερη νυχτερινή ζωή.

περισσότερα

Εμπειρίες από το ταξίδι στο Νεπάλ

Οι πόλεις της μυθικής κοιλάδας της Κατμαντού, με τα στενά δρομάκια, τις πολύχρωμες αγορές, τους εκπληκτικούς Βουδιστικούς και Ινδουιστικούς Ναούς και τα παλάτια, που μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν τους, θα μας συναρπάσουν και θα πλουτίσουν τις γνώσεις μας. Η γραφική Ποκάρα, με τις χιονοσκεπείς βουνοκορφές των Ιμαλαΐων να καθρεφτίζονται στα γαλήνια νερά της λίμνης και με τη μοναδική της ατμόσφαιρα, θα μας αιχμαλωτίσει. Το σαφάρι μας με πιρόγες και με ελέφαντες στη ζούγκλα, όπου ζει η βασιλική τίγρη της Βεγγάλης, ο ινδικός ρινόκερος, και πάνω από 350 διαφορετικά είδη πουλιών, θα γεμίσει το άλμπουμ των ταξιδιωτικών μας αναμνήσεων. Δεν χρειάζεται να έχει κανείς ορειβατικές αναζητήσεις ή μεταφυσικές ανησυχίες όπως οι χίπις των ‘70ς, για να έλθει στη χώρα. Τα πολυτελή ξενοδοχεία της Ποκάρα, τα παζάρια του Κατμαντού και η φύση του εθνικού πάρκου Τσιτουάν, θα σας αποζημιώσουν με το παραπάνω για τις ώρες πτήσης μέχρι εκεί, ενώ η φιλοξενία, τα χαμόγελα, και η καθημερινή επαφή με τους κατοίκους χωριών και πόλεων, θα δώσει το στίγμα του πως είναι να ζει κανείς ανάμεσα σταβασίλεια των Ιμαλαϊων...

περισσότερα

Ποιοι είναι οι κάτοικοι της Ινδονησίας

Η χώρα απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά και νησίδεςκαι είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες στον κόσμο – αντιστοιχούν 138 άτομα ανά τ.χλμ. Ο συνολικός πληθυσμός της Ινδονησίας ξεπερνάει τα 265 εκατομμύρια και διαιρείται σε 300 καταγεγραμμένες φυλές. Ορισμένες από αυτές, όπως οι κάτοικοι της Δυτικής Παπούα, ζουν χωρίς καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και τη χώρα… Από την άλλη η Τζακάρτα, η πρωτεύουσα της Ινδονησίας είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο με 38 εκατ. κατοίκους… Ποιοι είναι όμως οι Ινδονήσιοι; Και γιατί συνέρευσαν εκεί;
Το πρώτο ανθρώπινο δείγμα στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εμφανίστηκεστο νησί Ιάβα, 1.500.000-35.000χρόνια πριν και είναι ο homoerectus.Ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή ο homosapiens, πρέπει να έφτασε στην περιοχή πριν από περίπου 45.000 χρόνια. Η πλειονότητα του σημερινού πληθυσμού της Ινδονησίας κατάγεται από τους Αυστρονήσιους, οι οποίοι μετανάστευσαν από τη Νοτιοανατολική Ασία περίπου το 2000 π.Χκαι εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος. Οι μέχρι τότε ιθαγενείς, Μελανήσιοι, με την έλευσητων μεταναστών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Σήμερα κατοικούν κυρίως στα νησιά Μαλούκου και στη Δυτική Νέα Γουινέα.
Τι τράβηξε όμως εκείνους τους πρώτους κατοίκους στο μεγάλο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα; Είναι προφανές: ο τόπος ήταν εύφορος και ευλογημένος. Έτσι ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη των ορυζώνωνοδήγησαν στην ακμή χωριών, πόλεων και βασιλείων. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήδη η περιοχή ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Σε αυτό βοήθησε και η ανάπτυξη του εμπορίου, π.χ. μπαχαρικών, που συνέδεε την Ινδονησία με την Κίνα και την Ινδία. Το εμπόριο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη θρησκεία. Για παράδειγμα ο ινδουισμός και ο βουδισμός έφτασαν στην Ινδονησία τον 4ο και 5ο αιώνα, όταν είχε εντατικοποιηθεί το εμπόριο με την Ινδία. Σήμερα η πιο διαδεδομένη θρησκεία στη χώρα είναι ο μουσουλμανισμός και αυτός εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα.
Φυσικά η εύφορη και εμπορική Ινδονησία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το στόχαστρο των αποικιοκρατών. Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους άρχισε το 1512, όταν πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών. Ακολούθησαν ολλανδοί και βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη στη χώρα. Το 1800 η VOCέδωσε τη θέση της στο καθεστώς των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών – δηλαδή πλέον η χώρα έγινε μια εθνικοποιημένη αποικία. Τον 20 αιώνα άρχισαν οι εξεγέρσεις… όχι μόνο ενάντια στους Ολλανδούς αλλά και σε όποια άλλη εθνότητα προωθούσε την εκμετάλλευση της χώρας. Στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν απόβαση οι Ιάπωνες. Και αμέσως μετά, το 1945 άρχισε η τετραετής Ινδονησιακή Επανάσταση ενάντια στους Ολλανδούς που κατέστησε τελικά την Ινδονησία ένα αναγνωρισμένο διεθνώς ανεξάρτητο κράτος το 1945.
Σήμερα επίσημη γλώσσα είναι τα ινδονησιακά. Παρά τα 350 χρόνια επικράτησης των Ολλανδών, τα κρεολικά ολλανδικά δεν υιοθετήθηκαν ποτέ και πια δεν τα μιλάνε παρά ελάχιστοι Ολλανδοί που ξέμειναν εκεί…
Tέλος εννοείται πως μία εδαφική περιοχή που συγκέντρωνε από την αρχαιότητα τόσο κόσμο, δεν μπορεί παρά να έχει και την ανάλογη πολιτιστική κληρονομιά. Πράγματι σήμερα η Ινδονησία έχει 9 χαρακτηρισμένα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCOσυμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Πάρκου Κόμοντο, των Μπατίκ Υφαντών και του Ανθρακωρυχείου της Σουμάτρας και βρίσκονται άλλα 19 στη λίστα αναμονής.

περισσότερα

Η εκπληκτική φύση της Ινδονησίας

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…

περισσότερα

Λίμνη Τόμπα, η πιο όμορφη του κόσμου!

Όταν σου λένε ότι μία λίμνη είναι η πιο όμορφη του κόσμου αναρωτιέσαι «γιατί;»… Νομίζεις ότι υπερβάλλουν. Η περίπτωση της Τόμπα όμως στη Σουμάτρα είναι διαφορετική. Υπάρχουν λόγοι, που την κάνουν όχι μόνο την πιο όμορφη αλλά και την πιο σημαντική για τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη. Καιίσωςτηνπιοεπικίνδυνηγιατομέλλοντουπλανήτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματαμε τη σειρά. Η λίμνη Τόμπα έχει παράξενο σχήμα. Πρόκειται για μία τεράστια λίμνη-κρατήρα υπερηφαιστείου. Υπερηφαίστειο είναι το εξαιρετικά μεγάλο ηφαίστειο που αν εκραγεί προκαλεί σοβαρές αλλαγές στο κλίμα, στη γεωλογία, στη χλωρίδα στην πανίδα ακόμη και στη γενετική του πλανήτη – λέγεται ότι κάποια χαρακτηριστικά των κατοίκων της Ινδίας και της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής συνδέονται με τη μεγαλύτερη τέτοια έκρηξη που σημειώθηκε πριν από 25 εκατ. χρόνια στο υπερηφαίστειο της Τόμπα.. Αυτή είναι μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη γνωστή ηφαιστειακή έκρηξη οπουδήποτε στη Γη.
Και ναι… το ηφαίστειο της Τόμπα είναι ακόμη ενεργό και σχηματίζει ένα νησί στο κέντρο της λίμνης μεγέθους όσο η Σιγκαπούρη! Το νησί περιλαμβάνει τέσσερις κώνους, τέσσερα στρωματο-ηφαίστεια και τρεις ορατούς κρατήρες. Η ίδια η λίμνη που περιβάλει το υπερηφαίστειο είναι η μεγαλύτερη του κόσμου με έκταση 1.145 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 505 μέτρα. Γενικώς αυτό που λένε είναι πως θυμίζει περισσότερο ωκεανό παρά λίμνη… Βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και λόγω του κλίματος θεωρείται ένας επίγειος παράδεισος για τους ντόπιους και τους επισκέπτες της. Και φυσικά διαθέτει έναν αμύθητο θησαυρό βιοποικιλότητας.
Η λίμνη Τόμπα όμως πέρα από ειδυλλιακή είναι και επικίνδυνη: βρίσκεται κοντά στο Μεγάλο Ηπειρωτικό Ρήγμα της Σουμάτρας και στην ωκεανική ζώνη καταβύθισης που συνδέει την ινδο-αυστραλιανή και την ευρασιατική τεκτονική πλάκα. Η ζώνη καταβύθισης παρουσιάζει μεγάλη σεισμικότητα. Ο σεισμός του Ινδικού Ωκεανού (2004), με μέγεθος 9,1 ρίχτερ, και ο σεισμός της Σουμάτρας με μέγεθος 8,5 ρίχτερ το 2005, με τα επακόλουθα τσουνάμι, είχαν το επίκεντρό τους σε απόσταση μικρότερη από 300 χιλιόμετρα από τη λίμνη…

περισσότερα

Δυτική Παπούα, βόλτα στα απάτητα δάση

Το νησί Παπούα ή Νέα Γουινέα, βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο: την Ανατολική Παπούα που είναι ανεξάρτητο κράτος και τη Δυτική που ανήκει διοικητικά στην Ινδονησία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.  Τα τροπικά δάση της Παπούαπαραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, ειδικά στη Δυτική Παπούα, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας ως επί το πλείστον είναι ψαράδες, κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Οι περισσότεροι ζουν εδώ και χιλιετίες είτε μέσα στα δάση είτε σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς.Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στα χωράφια χρησιμοποιούν ακόμη εργαλεία της λίθινης εποχής και καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Από την άλλη οι κάτοικοι της Παπούα φημίζονται για τα ξυλόγλυπτά τους. Ορισμένα έχουν βρεθεί μέσω ιδιωτικών συλλογών στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Βεβαίως κάποιες από τις φυλές Παπούα επιδίδονταν μέχρι πρόσφατα σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό.

περισσότερα

Ο αλάτινος Καθεδρικός της Ζιπακίρας

Λένε πως η πίστη κάνει θαύματα, όμως εν προκειμένω το θαύμα αυτό το κατασκεύασαν ο άνθρωπος και η φύση. Βρίσκεται σε μία μικρή πόλη, τη Ζιπακίρα, κοντά στην Μπογκοτά. Η πόλη είναι χτισμένη σε υψόμετρο 2.652 μ., πάνω στις Άνδεις, τη μακρύτερη οροσειρά της Γης. Όμως αυτό δεν είναι το μόνο ρεκόρ σ’ αυτή την περίπτωση. Κατά τη διάρκεια της Τριτογενούς Περιόδου, όταν δηλαδή σχηματίστηκαν οι Άνδεις (πριν από 250 εκατ. χρόνια), δημιουργήθηκε μαζί με την οροσειρά και η μεγαλύτερη εναπόθεση ορυκτού άλατος στον κόσμο. Τα ορυχεία αυτά, όπως έδειξαν αρχαιολογικές έρευνες, αξιοποιούνταν ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., από τον πολιτισμό των Μουίσκα – αυτή ήταν η κύρια οικονομική δραστηριότητα της φυλής. Ο πρώτος ευρωπαίος ειδικός που επισκέφτηκε τη Ζιπακίρα το 1801 ήταν ο γερμανός φισιοδίφης εξερευνητής Αλεξάντερ φον Χούμπολτ, ο οποίος σε έκθεσή του εκτίμησε τους πόρους του αλατωρυχείου σε 1 εκατ. κ.μ.. Σήμερα το αλατωρυχείο καλύπτει έκταση 220 χλμ. σε βάθος 200 μ.
Στην περιοχή πλέον, πέρα από το ορυχείο, υπάρχει ένα σύμπλεγμα που περιλαμβάνει τον αρχαιολογικό χώρο Ελ Άμπρα, έναν από τους παλαιότερους οικισμούς της Αμερικής, το Μουσείο Εξόρυξης, Ορυκτολογίας, Γεωλογίας & Φυσικών Πόρων και το Πάρκο του Άλατος. Εκεί όμως υπάρχει και ένα θαύμα της αρχιτεκτονικής – ο Καθεδρικός του Άλατος της Ζακιπίρα.
Η ιστορία αυτού του ναού είναι συγκινητική. Το πρώτο τμήμα του το σκάλισαν οι αλατωρύχοι το 1932, πάνω στον μαλακό αλάτιο βράχο, σαν ένα μικρό εκκλησάκι για τους ίδιους – για να προσεύχονται πριν αρχίσει η δουλειά και να προστατεύονται από τα ατυχήματα. Σύντομα το εκκλησάκι έγινε γνωστό και η τεράστια προσέλευση κόσμου οδήγησε τους πολιτικούς παράγοντες της περιοχής το 1950 στην επέκτασή του. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1954 και ο ναός αφιερώθηκε στην Παναγία του Ροδαρίου, προστάτιδα όλων των ανθρακωρύχων. Τα εγκαίνια έγιναν Δεκαπενταύγουστο. Το κόστος κατασκευής ξεπέρασε τα 285 εκατ. δολάρια.
Ο ναός είναι μία τρίκλιτη βασιλική επιφάνειας 5.500 τ.μ. με μήκος 120μ. και ύψος 22μ. Έχει έξι κύριες κολώνες στήριξης και χωρητικότητα 8.000 ατόμων. Οι εικόνες και όλα τα διακοσμητικά και αρχιτεκτονικά στοιχεία είναι λαξευμένα με το χέρι πάνω στο αλάτι. Μόνο ελάχιστα μαρμάρινα γλυπτά υπάρχουν και ένα από αυτά βρίσκεται στο έδαφος-πάτωμα.Έχει τίτλο «Η δημιουργία του ανθρώπου» και αποτελεί παραλλαγή της «Δημιουργίας» του Μιχαήλ Άγγελου. Ο ναός χωρίζεται σε τρία μέρη τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους με κατανυκτικούς διαδρόμους. Ο δε φωτισμός όλης της κατασκευής προκαλεί μία απόκοσμη αίσθηση στον επισκέπτη.
Το 1995 προστέθηκαν στο αρχικό κτίσμα 14 μικρά παρεκκλήσια που συμβολίζουν τους 14 σταθμούς του Σταυρού τη Μεγάλη Εβδομάδα με ανάλογη εικονογράφηση. Οι επισκέπτες εισέρχονται στις δαιδαλώδεις εγκαταστάσεις του ναού κατεβαίνοντας από τον κεντρικό τρούλο που συμβολίζει το ουράνιο στερέωμα…

περισσότερα

Ο Εθνικός Δρυμός Ταϊρόνα

Βρίσκεται στο κολομβιανό τμήμα της Βόρειας Καραϊβικής, κοντά στην πόλη Σάντα Μάρτα (Περιφέρεια Μαγκνταλένα) και θεωρείται ένα θαύμα της φύσης που πρέπει να προστατευτεί ως κόρη οφθαλμού. Καταλαμβάνει περίπου 30 τ.χλμ θαλάσσιας περιοχής στην Καραϊβική και 150 τ.χλμ ξηράς. Καλύπτεται από πεδιάδες, παραλίες, ποτάμια, κοιλάδες και χαμηλά βουνά που φτάνουν σε ύψος τα 900 μ.
Σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο ζουν 108 είδη θηλαστικών και 300 είδη πουλιών. Επίσης ζουν 70 είδη νυχτερίδων. Τα τρία ζώα που συναντάμε πιο συχνά στο πάρκο είναι οι αμερικανικοί πίθηκοι, τα ελάφια και οι πανέμορφες αγριόγατες οσελότοι – σαρκοφάγες γάτες που μοιάζουν με τίγρεις. Στον υδάτινο πληθυσμό του πάρκου συγκαταλέγονται 31 είδη ερπετών, 15 αμφίβιων, 202 είδη σπόγγων, 471 οστρακοειδών, 96 είδη υδρόβιων σκουληκιών, 700 είδη σαλιγκαριών, 110 είδη κοραλλιών και 401 είδη ψαριών θαλάσσιων και ποταμίσιων. Επίσης υπάρχουν 350 είδη φυκιών και 770 είδη φυτών.
Κι αν αναρωτιέστε για πιθανή ύπαρξη ανθρώπινης ζωής μέσα σε αυτόν τον Κήπο της Εδέμ, ναι η απάντηση είναι θετική. Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως όντως υπήρξαν στην περιοχή ανθρώπινοι οικισμοί πριν από τον 16ο αιώνα. Δηλαδή πριν από την εμφάνιση των ισπανών κατακτητών. Προφανώς οι ιθαγενείς κάτοικοι εκδιώχτηκαν ή εξολοθρεύτηκαν…

περισσότερα

Η σμαραγδένια κορώνα των Άνδεων

Ο τίτλος δεν είναι μεταφορικός – η ιστορία είναι αληθινή και αφορά τη θρυλική κορώνα των Άνδεων, ένα πολύτιμο και θαυμάσιο αντικείμενο με μακρά ιστορία και πορεία. Η πορεία ξεκινάει από το Ποπαγιάν της Κολομβίας και καταλήγει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Η δε ιστορία θα μπορούσε να εμπνεύσει μέχρι και μυθιστόρημα…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Κολομβία φέρνει στο μυαλό μας καρτέλ κοκαΐνης, και όχι αδίκως. Η φτώχεια, η εξαθλίωση και το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών είναι το κομμάτι της ιστορίας που συνδέεται με την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Ας το αφήσουμε έξω αυτό. Η Κολομβία ως χώρα, είναι πλούσια, και υπό άλλες συνθήκες η οικονομία της θα ήταν διαφορετική. Διαθέτει κοιτάσματα πετρελαίου, πολύτιμες φυτείες εξαιρετικού καφέ, τεράστια κοιτάσματα χρυσού και σμαραγδιών. Μόνο τα σμαράγδια καλύπτουν το 70% της παγκόσμιας εξόρυξης και αγοράς. Ο πολιτισμός των Ίνκας χρησιμοποιούσε τον χρυσό και τα σμαράγδια για λατρευτικούς σκοπούς. Μία βόλτα στο Μουσείο Χρυσού της πρωτεύουσας Μπογκοτά είναι απολύτως κατατοπιστική. Οι αυτοκράτορες των Ίνκας κάλυπταν ολόκληρο το σώμα τους με χρυσό στις επίσημες θρησκευτικές τελετές. Ανάμεσα στα εκθέματα του μουσείου υπάρχει ολόκληρη χρυσή σχεδία μήκους 1 μέτρου με κατάρτι και ναύτες από χρυσό. Υπάρχουν κοσμήματα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, ακόμη και κουτάκια κοκαΐνης – το ναρκωτικό χρησιμοποιούνταν στις τελετές.
Η σμαραγδένια κορώνα των Άνδεων δεμένη με σκαλιστό χρυσό 20 καρατίων χρονολογείται τον 16ο αιώνα και κατασκευάστηκε στην Ποπαγιάν από ντόπιους τεχνίτες ως τάμα για τον Καθεδρικό της πόλης. Η αποικιακή Ποπαγιάν ιδρύθηκε από πάμπλουτους κονκισταδόρες οι οποίοι εκμεταλλεύονταν τεράστιες φυτείες ζαχαροκάλαμων στην ευρύτερη περιοχή. Εξου και είναι (ακόμη) μία κατεξοχήν αριστοκρατική πόλη. Κατάλευκη και πανέμορφη. Κάποιος λοιπόν από τους ιδιαίτερα ευκατάστατους κατοίκους της βρέθηκε να έχει το κλεμμένο σμαράγδι του τελευταίου αυτοκράτορα των Ίνκας, Αταχουάλπα. Το συγκεκριμένο είναι 45 καρατίων, το πιο μεγάλο από τα 450 που κοσμούν το διάδημα. Οι ιστορικοί λένε ότι πολλά από αυτά προέρχονται από τον ηττημένο αυτοκράτορα. Την αρπαγή έκανε το 1532 ο ισπανός κονκισταδόρ Φρανθίθκο Πιθάρο. Ενδεχομένως και πολύς από τον χρυσό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της κορώνας αρπάχτηκε από τον Αταχουάλπα. Ο Πινθάρο μετά την ήττα του αυτοκράτορα κυκλοφορούσε στους δρόμους της Ποπαγιάνπάνω σε ολόχρυσο παλανκίνο πνιγμένο στα σμαράγδια. Η δε καθαρότητα των σμαραγδιών είναι ακόμη η ανώτερη παγκοσμίως. Πήρε πολλά χρόνια στους αποίκους να ανακαλύψουν τα ορυχεία των Ίνκας, Μούσο και Τσιβόρ, που ήταν πνιγμένα μέσα στη ζούγκλα της Κολομβίας.
Τον 16ο αιώνα λοιπόν άρχισε η κατασκευή της κορώνας η οποία ολοκληρώθηκε τον 18ο αιώνα. Φιλοτεχνήθηκε σε υπερφυσικό μέγεθος και λαμπρότητα και προορισμός της ήταν να κοσμήσει το κεφάλι του αγάλματος της Παναγίας στον Καθεδρικό του Ποπαγιάν. Όπως και έγινε. Το πρώτο τμήμα της κορώνας εγκαινιάστηκε στον ναό το 1599. Η δωρεά ήταν τάμα – παράκληση στην Παναγία να σταματήσει μια φονική επιδημία ευλογιάς που απειλούσε να αφανίσει την πόλη. Έκτοτε το τάμα κοσμούσε το κεφάλι του αγάλματος κάθε χρόνο τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα. Όλο τον υπόλοιπο καιρό, διαλυόταν σε κομμάτια και φυλασσόταν για λόγους ασφαλείας από ειδική επιτροπή προυχόντων της πόλης.
Μέχρι που φτάνουμε στο 1914, όταν ο Πάπας έδωσε άδεια στον Καθεδρικό να πουλήσει το κόσμημα για να χτίσει νοσοκομείο, γηροκομείο και ορφανοτροφείο στο Ποπαγιάν. Η αξία τότε ήταν 4,5 εκατομμύρια δολάρια. Ο ενδιαφερόμενος αγοραστής βρέθηκε αμέσως. Ήταν ο αμερικανός έμπορος διαμαντιών Γουόρεν Τζ. Πάιπερ, οποίος φυσικά δεν διέθετε το ποσό και του πήρε 20 χρόνια για να συγκροτήσει ένα συνδικάτο με άλλους συναδέλφους του και να αγοράσουν την κορώνα. Αυτό έγινε τελικά το 1936. Αμέσως μετά την αγορά, το κόσμημα εκτέθηκε σε ειδική εκδήλωση στη Νέα Υόρκη, στο πολυτελές ξενοδοχείο Waldorf-Astoria. Στη δεξίωση ο Πάιπερ οπλοφορούσε και ήταν κολλημένος δίπλα στο έκθεμα. Τότε είχε πει στους δημοσιογράφους ότι το συνδικάτο των αγοραστών σκόπευε να διαμελίσει την κορώνα και να την πουλήσει κομμάτι κομμάτι. Τελικά αυτό δεν έγινε ποτέ, διότι κρίθηκε πολύ πιο προσοδοφόρο να ταξιδεύει ως έκθεμα σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα το 1937 τη νοίκιασε η General Motors για την έκθεση των νέων μοντέλων Chevrolet στο Ντιτρόιτ. Μέσα σε μία εβδομάδα κόπηκαν 225.000 εισιτήρια. Ενσυνεχεία εκτέθηκε στην Παγκόσμια Έκθεση της Νέας Υόρκης το 1939. Τελικά το 1963 το συνδικάτο κουράστηκε με τα ταξίδια κι αποφάσισε να ρευστοποιήσει την κορώνα. Την πούλησε σε δημοπρασία του Sotheby's και επειδή η τιμή δεν έφτασε αρκετά ψηλά την αγόρασε ένα μέλος του συνδικάτου, ο οίκος διαμαντιών Asscher του Άμστερνταμ και την τοποθέτησε σε τραπεζική θυρίδα. Τελικά το 2015 μετά από αρκετές ακόμη εκθέσεις, η σμαραγδένια κορώνα των Άνδεων αγοράστηκε από το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Σήμερα ο δήμος του Ποπαγιάν εκκινεί διαδικασίες αίτησης για την επιστροφή της στα πάτρια εδάφη.

περισσότερα

Ο κήπος με τις ορχιδέες στη Σιγκαπούρη

Η Σιγκαπούρη, πρωτεύουσα της ομώνυμης Δημοκρατίας, είναι μία υπερσύγχρονη μητρόπολη, που φημίζεται για την απόλυτη πολεοδομική τάξη και τον πολιτισμό των κατοίκων της. Η πόλη αυτή, πέραν όλων των άλλων, θεωρείται και η πατρίδα της… ορχιδέας. Ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά αξιοθέατά της είναι ο περίφημος Εθνικός Κήπος Ορχιδέων , ο οποίος φιλοξενεί τη μεγαλύτερη έκθεση των συγκεκριμένων ανθοφόρων στον κόσμο. Ο κήπος αυτός είναι μέρος των Βοτανικών Κήπων της Σιγκαπούρηςπου αποτελούνσυνολικά μνημείο φυσικής κληρονομιάς της UNESCO. Οι Βοτανικοί Κήποι δημιουργήθηκαν το 1859 και περιλαμβάνουν συνολικά 60.000 φυτικά είδη.
Εκεί λοιπόν, τρία εκτάρια προσεκτικά διαμορφωμένων πλαγιών σε έναν ψηλό λόφο, φιλοξενούν περισσότερα από 1.000 είδη ορχιδέας και 2.000 υβρίδια. Μεταξύ των υβριδίων περιλαμβάνονται και 200 VIPορχιδέες, που φέρουν τα ονόματα διεθνών, κυρίως πολιτικών, διασημοτήτων.Για παράδειγμα οιΟμπάμα έχουν τη δική τους ορχιδέα, όπως επίσης ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μπαν Κι-Μουν, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ της Βρετανίας, η ΚέιτΜίντλεντον, oΝτέιβιντ Κάμερον, η ανθρωπολόγος ΤζέινΓκούνταλ, ο ΤσάκιΤσαν κ.α. Οι σχετικές αφιερώσεις γίνονται από το 1957 από την κυβέρνηση ως επίσημη ένδειξη φιλίας και καλής θέλησης της Δημοκρατίας της Σιγκαπούρης προς τους εκάστοτε υψηλόβαθμους και διάσημους επισκέπτες της χώρας. Η επιλογή για την κάθε αφιέρωση γίνεται με βάση ειδικά χαρακτηριστικά του υβριδίου που θεωρητικά… ταιριάζουν στην προσωπικότητα του εκάστοτε διάσημου επισκέπτη.
Το εθνικό άνθος της Σιγκαπούρης, φυσικά είναι… ορχιδέα και ονομάζεται «MissJoaquim». Δημιουργήθηκε από συνδυασμό δύο ειδών το 1890 και πήρε το όνομά της από την αρμένια φυτοκόμο ΆγκνεςΓιοακίμ, που έκανε τη διασταύρωση και έζησε στη Σιγκαπούρη. Η ορχιδέα αυτή έχει μεγάλο ροζ χείλος με κίτρινες και κόκκινες κηλίδες στο μέσον, και επιλέχθηκε το 1981 ως εθνικό άνθος από 40 είδη που αντιπροσώπευαν το ζωηρό και δυνατό πνεύμα της χώρας. Η «Miss Joaquim» παρουσιάζεται στον Εθνικό Κήπο Ορχιδέων.Το πρόγραμμα καλλιέργειας ορχιδέων άρχισε στη Σιγκαπούρη το 1928 και σήμερα σε μια βόλτα μας στον κήπο βλέπουμε περισσότερα από 1.000 είδη και 2.000 ποικιλίες που προέκυψαν από υβριδισμό.Επίσης στους χώρους του κήπου υλοποιείται ένα πρόγραμμα διατήρησης και προστασίας των αυτοφυών ορχιδέων στο πλαίσιο του οποίου απειλούμενα είδη ανακαλλιεργούνται και διανέμονται σε διάφορες περιοχές πρασίνου της χώρας... Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος δημιουργήθηκε στον κήπο ένα «μυστικό φαράγγι» που λειτουργεί ως σημείο μετάβασης από μια κλιματική ζώνη σε άλλη. Και τέλος, για το trivia της υπόθεσης, αναφέρουμε πως η οικογένεια των ορχιδέων είναι μια από τις μεγαλύτερες που αναγνωρίζει η Βοτανική, με περισσότερα από 28.000 είδη σε όλο τον κόσμο.

περισσότερα

Μαλαισία, τα θαυμαστά Σπήλαια Μπατού

Βρίσκονται βόρεια της Κουάλα Λουμπούρ και είναι ένα εντυπωσιακόσύμπλεγμα σπηλαίων που λειτουργούν ως λατρευτικός χώρος. Συγκεκριμένα μέσα σε αυτά βρίσκονται τρεις διαδοχικοί ινδουιστικοί ναοί που είναι οι σημαντικότεροι εκτός του ινδικού εδάφους και έλκουν κάθε χρόνο περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Τα σπήλαια είναι φυσικά λαξευμένα μέσα σε έναν λόφο από ασβεστόλιθο και στο εσωτερικό τους, ανάμεσα στους εντυπωσιακούς σταλακτίτες, έχουν κατασκευαστεί ινδουιστικοί ναοί, παρεκκλήσια, αγάλματα και μνημεία. Στην είσοδό τους δεσπόζει το ύψους 42,7 μέτρων χρυσό άγαλμα της θεότητας Μουρούνγκαν. Και πίσω από αυτό272 σκαλοπάτια, τα οποία οι επισκέπτες ανεβαίνουν για να μπούνε μέσα στα σπήλαια. Αυτά τα σκαλοπάτια κάθε χρόνο βάφονται σε διαφορετικά έντονα χρώματα για το περίφημο ετήσιο πανηγύρι Ταϊπουσάμκαι η θέα τους σε συνδυασμό με τον βραχώδη λόφο και το χρυσαφί άγαλμα της εισόδου είναι περισσότερο από εντυπωσιακή. Τα σκαλοπάτια κατασκευάστηκαν το 1920 και αρχικά ήταν ξύλινα. Αργότερα όμως, λόγω της φθοράς που προκαλούσε η μεγάλη προσέλευση πιστών, αντικαταστάθηκαν από τσιμεντένια.
Ο ασβεστόλιθος του λόφου στον οποίο βρίσκονται τα σπήλαια είναι ηλικίας 400 εκατ. ετών. Στην αρχαιότητα φαίνεται ότι στις εσοχές του έβρισκαν καταφύγιο μέλη της προ-μαλαισιανής φυλής Τεμουάν. Αυτοί είναι οι πρώτοι κάτοικοι της χερσονήσου. Στη νεότερη ιστορία, τα σπήλαια ανακαλύφθηκαν από τους κινέζους κατακτητές στα μέσα του 19ου αιώνα, οι οποίοι έξυναν τα περιττώματα πουλιών και νυχτερίδων από τον ασβεστόλιθο για να τα χρησιμοποιήσουν ως λίπασμα. Διεθνώς η τοποθεσία έγινε γνωστή το 1878 όταν εντοπίστηκε από τις αποικιοκρατικές Βρετανικές Αρχές και όταν την επισκέφθηκε ο αμερικανός φυσιοδίφης Γουίλιαμ Χόρναντεϊ ο οποίος έγραψε σχετική έκθεση. 
Θρησκευτικό χώρο κατέστησε τα σπήλαια το 1890 ο ινδός έμπορος ΤαμπουσαμίΠιλάι. Τον ενέπνευσε η μεγαλοπρεπής φυσική είσοδος του κεντρικού σπηλαίου, του λεγόμενου σήμερα Ναού. Την ίδια χρονιά ο Πιλάι είχε ιδρύσει και έναν ακόμη ναό αφιερωμένο στον Σρι Μαχαμαριαμάν στην Κουάλα Λουμπούρ. Το πρώτο πανηγύρι Ταϊπουσάμ−που γιορτάζει τις αξίες της πίστης, της αντοχής και της μετάνοιας− οργανώθηκε στο Μπατού το 1892 και έκτοτε κάθε χρόνο πραγματοποιείται ανελλιπώς τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου.
Ο λόφος καθώς και τα ίδια τα σπήλαια αποτελούν μνημείο φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Η περιοχή μέσα και έξω από τους ναούς τροφοδοτεί ένα εντυπωσιακό οικοσύστημα το οποίο μελετάται διαρκώς από τους φυσιοδίφες. Επίσης ο ασβεστολιθικός λόφος αποτελεί εξαιρετικά δημοφιλή τοποθεσία αναρρίχησης.

περισσότερα

Ζούγκλα του Βόρνεο: Οι τελευταίες ανακαλύψεις

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

περισσότερα

Η ζωή στην Ανταρκτική – τι πρέπει να ξέρετε

Η Ανταρκτική πρόκειται για έρημο που φέρει παγοκάλυμμα πάχους ενός μιλίου. Οι πάγοι της Ανταρκτικής αντιστοιχούν στο 70% του παγκόσμιου πόσιμου νερού. Επίσης υπάρχουν πολλές υποπαγετώνιες λίμνες – η μεγαλύτερη ανακαλύφθηκε το 1996 κάτω από τον ρωσικό σταθμό Βοστόκ. Στην ήπειρο αυτή, που είναι 1,3 φορές μεγαλύτερη από την Ευρώπη, δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι – με εξαίρεση τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, τις θαλάσσιες φώκιες, τα αποδημητικά πουλιά και τα 1000 έως 4000 μέλη των επιστημονικών ομάδων που ζουν και εργάζονται στους σταθμούς κάποιων χωρών. Ο αριθμός των επιστημόνων κυμαίνεται αναλόγως την εποχή του χρόνου και τα εκάστοτε προγράμματα. Η ήπειρος κυβερνάται από την Ανταρκτική Συνθήκη του 1958, που την καθιερώνει ως ειρηνική ζώνη διεθνούς συνεργασίας και έρευνας. Δεν υπάρχουν πόλεις, οι σταθμοί λειτουργούν για επιστημονικούς σκοπούς μόνο και δεν παρέχουν επίσημη υποστήριξη για τον τουρισμό. Μόνο οι επιστήμονες του πολωνικού σταθμού είναι φιλόξενοι και χαμογελαστοί σε όποιον τους επισκέπτεται… Όσον αφορά δε τη νομοθεσία, δεν υπάρχει. Ο κάθε ερευνητικός σταθμός εφαρμόζει τους νόμους του έθνους που εκπροσωπεί μόνο στα όρια του σταθμού.
Η Ανταρκτική επίσης είναι η μοναδική ήπειρος που δεν διαθέτει πανίδα και κανένα ιθαγενές θηλαστικό, ερπετό, ή αμφίβιο. Ωστόσο ο Νότιος Ωκεανός που την περιβάλλει φιλοξενεί πολλά ψάρια και θαλάσσια θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των φαλαινών. Και βέβαια είναι η ψυχρότερη ήπειρος της Γης. Οι θερμοκρασίες φτάνουν μεταξύ -80 °C και -90 °C τον χειμώνα και μεταξύ 5 °C και 15 °C, κοντά στις ακτές, το καλοκαίρι. Ο κίνδυνος ηλιακών εγκαυμάτων είναι σοβαρός καθώς η επιφάνεια του χιονιού αντανακλά σχεδόν όλη την υπεριώδη ακτινοβολία που πέφτει πάνω της. Εξαιτίας του ιδιόμορφου κλίματος και των χαμηλών θερμοκρασιών η Ανταρκτική είναι επισκέψιμη για τουριστικούς σκοπούς την θερινή αυστραλιανή περίοδο δηλαδή από Νοέμβριο μέχρι Μάρτιο.
Τα παράξενα της Ανταρκτικής
Διαβάστε παρακάτω τι πρέπει να ξέρετε προτού ξεκινήσετε για το ταξίδι σας στην Ανταρκτική. Διαβάστε τα και για να κάνετε τους έξυπνους αν ποτέ το φέρει η κουβέντα να μιλήσετε γι αυτήν σε μια παρέα:
- Είναι η τέλεια τοποθεσία για να μαζέψετε μετεωρίτες! Ξεχωρίζουν κατάμαυροι πάνω στον πάγο και επίσης λόγω των θερμοκρασιών και της ξηρασία διατηρούνται τέλεια για χιλιάδες χρόνια…
- Πραγματοποιούνται 2 ετήσιοι μαραθώνιοι. Οι συνθήκες είναι άγριες αλλά οι μαραθωνοδρόμοι αντέχουν. Ο ένας αγώνας ονομάζεται Antarctic Ice Marathon, διοργανώνεται από το 2004 θεωρείται ένας από τους δυσκολότερους του πλανήτη. Ο άλλος είναι ο McMurdo Marathon. Γίνεται κοντά στη στάθμη της θάλασσας, δίπλα στον ερευνητικό σταθμό των ΗΠΑ,  McMurdo.
- Είναι ακραία τουριστική ήπειρος. Παρά τις εξαιρετικά απόκοσμες συνθήκες κάθε χρόνο την επισκέπτονται περίπου 35.000 άνθρωποι. Άρα μπορείτε να το τολμήσετε κι εσείς…
- Ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Ο πρώτος εξερευνητής που μπήκε στον Ανταρκτικό Κύκλο, δίχως όμως να δει στεριά, ήταν ο βρετανός Τζέιμς Κουκ το 1772. Ο πρώτος που πιθανότατα πάτησε το πόδι του στον πάγο ήταν ο αμερικανός Τζον Ντέιβις που κυνηγούσε φώκιες το 1821.
- Έχει να βρέξει 2000 χρόνια! Δηλαδή έχει ανάλογη ξηρασία με τη Σαχάρα. Η παγωμένη βροχή μετατρέπεται σε αρκτική σκόνη, κι αυτό είναι που πέφτει από τον ουρανό.
- Διαθέτει Καταρράκτες… Αίματος. Βρίσκονται στην Κοιλάδα McMurdo. Εκεί μια υπο-παγωμένη λίμνη αδειάζει από μεγάλο ύψος στη λίμνη Μπόνεϊ. Η πηγή (ηλικίας 2 εκατ. χρόνων) είναι τρεις φορές αλμυρότερη από το θαλασσινό νερό και ρέει εσωτερικά κάτω από ένα πυκνότατο στρώμα πάγου. Το νερό, λόγω του αλατιού, δεν παγώνει, περιέχει υψηλή συγκέντρωση σιδήρου, κανένα ίχνος οξυγόνου και δεν έχει εκτεθεί ποτέ στο φως. Λόγω των παραπάνω το χρώμα του με το που βγαίνει από την πηγή και το βλέπει ο ήλιος «βάφεται» κόκκινο… 
- Κάποτε οι τράπεζες πάγου ήταν… πυκνό τροπικό δάσος! Αυτό συνέβαινε πριν από 52 εκατ. χρόνια και αποκρυπτογραφήθηκε όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν μέσα στους πάγους φοινικόδεντρα, μπαομπάμπ και άλλα είδη τροπικής βλάστησης. Σε αυτά δε τα δάση ζούσαν δεινόσαυροι, σύμφωνα με τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι: οι δεινόσαυροι είχαν προσαρμοστεί στα κατασκότεινα δάση της αρκτικής νύχτας και ζούσαν μόνιμα εκεί ή μετανάστευαν τους χειμερινούς μήνες από τη γειτονική τότε… Αυστραλία

περισσότερα

Ντόχα, η πρωτεύουσα του Κατάρ και του AlJazeera

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

περισσότερα

Κουβέιτ, η ιστορία πίσω από τους αμμόλοφους και τους ουρανοξύστες

Η γενικότερη εντύπωση που έχουμε για το Κουβέιτ είναι… «πετροδόλαρα». Και πράγματι, αυτό ισχύει. Μιλάμε για μια χώρα μικρότερη σε έκταση από την Πελοπόννησο η οποία όμως έχει την 4η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο! Αυτό λέει το 50% της ιστορίας. Το άλλο 50% το λέει η γεωλογία: ολόκληρη σχεδόν η χώρα καταλαμβάνεται από έρημο. Νεογενή και χωρίς καθόλου ποτάμια. Κοντά στον κόλπο του Κουβέιτ υπάρχουν ορισμένες πηγές γλυκού νερού και κάποιες ακόμη ανακαλύφθηκαν το 1961 στο βόρειο τμήμα της χώρας – από αυτές υδροδοτείται η πρωτεύουσα μέσω αγωγού.
Το θαύμα που έχει συντελεστεί στο εμιράτο του Κουβέιτ έχει να κάνει με τη δόμηση. Χάρη στον τεράστιο φυσικό πλούτο του (σε πετρέλαιο) η χώρα είχε τη δυνατότητα να υποτάξει την έρημο (με αφαλάτωση και πολύ μπετόν) και να στήσει πάνω στην κινούμενη άμμο ένα… Μανχάταν, με καταπράσινους κήπους, εξωπραγματικής πολυτέλειας επαύλεις, καταγάλανες πισίνες και κοραλλιογενείς παραλίες. Με μουσεία, εμπορικά κέντρα τεραστίων διαστάσεων και επιχειρηματικά κέντρα που προκαλούν δέος. Όλα αυτά όμως χωρίς ίχνος ξενομανίας. Οι παραδόσεις τηρούνται πιστά. Η θρησκεία διαφεντεύει. Ο εμίρης λατρεύεται. Και η ζωή είναι αρκετά πιο ελεύθερη σε σχέση με άλλες αραβικές χώρες. Στα μουσεία του Κουβέιτ βλέπεις τρία πράγματα: πλούσια παράδοση των Βεδουίνων, απόλυτη γνώση του πλούτου του πετρελαίου, μνήμες από τον πόλεμο με το Ιράκ…
Ναι, αυτό είναι ένα μελανό σημείο στην ηλιοφώτιστη ιστορία αυτής της πετρελαιοπαραγωγού χώρας, που καλύπτει το 10% των παγκόσμιων αποθεμάτων. Η ιστορία με το Ιράκ άρχισε το 1961 όταν η Μεγάλη Βρετανία και το Κουβέιτ υπέγραψαν σύμφωνο με το οποίο τέθηκε τέρμα στο καθεστώς της βρετανικής κυριαρχίας που ίσχυε από το 1899. Βεβαίως η ανεξαρτητοποίηση έγινε με έναν όρο: διασφαλίστηκαν τα βρετανικά οικονομικά συμφέρονταστο διπλωματικό πλαίσιο «φιλίας και στενής συνεργασίας» των δύο χωρών.Όμως6 ημέρες μετά την ανεξαρτητοποίηση ο πρωθυπουργός του γειτονικού Ιράκ, σε επίσημη ανακοίνωσή του, περιέγραψε το Κουβέιτ ως «αναπόσπαστο τμήμα του Ιράκ» με το επιχείρημα ότι επί οθωμανικής αυτοκρατορίας το κρατίδιο ανήκε διοικητικά στην επαρχία της Βασόρας (της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ μετά τη Βαγδάτη) και ότι με την ιδιότητα αυτή το είχε αναγνωρίσει και η Μεγάλη Βρετανία το 1899.Αμέσως ο εμίρης, επικαλούμενος κίνδυνο σύρραξης, ζήτησε τη στρατιωτική βοήθεια των Βρετανών και την έλαβε. Η κρίση αποσοβήθηκε τότε
καθώς το Ιράκ υπαναχώρησε λίγους μήνες αργότερα. Το 1990 όμως, στον Πόλεμο του Κόλπου επανέκαμψε και κατέλαβε το Κουβέιτ. Αποχώρησε και πάλι 6 μήνες αργότερα με επέμβαση των ΗΠΑ και δυνάμεων του δυτικού και του αραβικού κόσμου.
Σήμερα το Κουβέιτ χάρη στον πετρελαϊκό πλούτο, κατέχει σημαντική θέση ανάμεσα στα κράτη του Περσικού Κόλπου και του αραβικού κόσμου γενικότερα. Η δυναστεία αλ-Σαμπάχ κατέχει την εξουσία από το 1756.Επίσημη γλώσσα είναι η αραβική, ενώ η αγγλική θεωρείται άτυπα δεύτερη γλώσσα. Ο ιθαγενής πληθυσμός είναι αραβικής καταγωγής. Οι κάτοικοι είναι σχεδόν στο σύνολό τους μουσουλμάνοι (85%, το 70% των οποίων είναι σουνίτες και το 30% σιίτες). Υπάρχει επίσης ένας μικρός αριθμός μειονοτήτων από χριστιανούς και ινδουιστές (Ινδοί μετανάστες). Η κυβέρνηση το 1994 προώθησε την αποχώρηση των Παλαιστίνιων μεταναστών (που αποτελούσαν τη μεγαλύτερη μειονότητα), επειδή είχαν υποστηρίξει την ιρακινή εισβολή.Υπηκοότητα πάντως χορηγείται μόνο σε όσους μπορούν να αποδείξουν τη γενεαλογία τους στη χώρα πριν το 1920 και σύμφωνα με νόμο του 1981, αυτοί πρέπει απαραιτήτως να είναι μουσουλμάνοι.
Όσο για το κλίμα… παρουσιάζει κι αυτό ανάλογες διαβαθμίσεις και είναι κατά βάσιν ερημικό. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται από 2°C έως 50°C, με μεγάλες διαφορές τόσο σε ημερήσια όσο και σε ετήσια βάση. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα, το θερμόμετρο κατεβαίνει και κάτω από το μηδέν. Αυτό συμβαίνει όταν φυσάει ο άνεμος σιμάλ.

περισσότερα

Ναγκόρνο Καραμπάχ, μία αιώνια ιστορία

Το Ναγκόρνο (ορεινό) Καραμπάχ ή Αρτσάχ (η αρχαία ονομασία του), είναι ένα νεοσύστατο κράτος που ιδρύθηκε στα χρόνια της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης, κάνοντας χρήση σχετικού δικαιώματος που παρείχε το Σοβιετικό Σύνταγμα και κηρύσσοντας την ανεξαρτησία του από το Αζερμπαϊτζάν με δημοψήφισμα. Ωστόσο δεν είναι διεθνώς αναγνωρισμένο και τυπικά υπάγεται στο Αζερμπαϊτζάν παρά το γεγονός ότι η πλειονότητα των κατοίκων του είναι Αρμένιοι. Βρίσκεται στην περιοχή της Υπερκαυκασίας και συνορεύει δυτικά με την Αρμενία, ανατολικά και βόρεια με το Αζερμπαϊτζάν και νότια με το Ιράν. Το τοπίο στο Καραμπάχ ή Αρτσάχείναι ορεινό και δασώδες με δρυς και οξιές.Αλλά μέσα από τα δάση ξεπροβάλλουν και πεδιάδες με αμπελώνες, οπωρώνες και ελαιώνες για τους μεταξοσκώληκες. Η περιοχή διαθέτει επίσης πολλές ιαματικές πηγές και κοιτάσματα ψευδαργύρου, άνθρακα, μολύβδου, χρυσού, μαρμάρου και ασβεστόλιθου. Διοικητικήπρωτεύουσά της είναι ηΣτεπανακέρτκαι πολιτιστική η αρχαία αρμενική Σουσί. Ο αρμενικός πολιτισμός έχει τις ρίζες του από την αρχαιότητα στην περιοχή του Αρτσάχκαι άκμασε ιδιαίτερα κατά την πρώιμη μεσαιωνική εποχή. Για παράδειγμα τον 5ο αιώνα, λειτούργησε εκεί το πρώτο αρμενικό σχολείο στο μοναστήρι Αμαράς υπό τον ΆγιοΜεσρώπΜαστότς, που δημιούργησε το αρμενικό αλφάβητο. Γύρω στα μέσα του 7ου αιώνα, η περιοχή κατακτήθηκε από ΆραβεςΜουσουλμάνουςμαζί με την Περσία και κυβερνήθηκε από τοπικούς διοικητές του Χαλιφάτου. Το 821 ο αρμένιος πρίγκιπας ΣαχλΣμπατιάνεπαναστάτησε στο Αρτσάχκαι έτσι ιδρύθηκε η Βουλή των Χατσέν (από τη λέξη χατς που σημαίνει σταυρός). Έτσι το Αρτσάχ έγινε πριγκιπάτο κι αυτό διήρκεσε ως τις αρχές του 19ου αιώνα. Τότε έγινε προτεκτοράτο της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και ο ΤσάροςΑλεξάνδρος Α' αναγνώρισε τον ντόπιο πρίγκιπα ΙμπραχίμΧαλίλ Χαν και τους απογόνους του ως τους μοναδικούς κληρονομικούς ηγεμόνες της περιοχής.
Η σημερινή σύγκρουση Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, έχει τις ρίζες της στη σοβιετική έμπνευση περί Υπερκαυκασίας (1918). Επρόκειτο για τη δημιουργία μίας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας (της Υπερκαυκασίας), η οποία όμως διαλύθηκε αμέσως στις ξεχωριστές Δημοκρατίες της Αρμενίας, του Αζερμπαϊτζάν και της Γεωργίας. Τον Ιούλιο του 1918, η πρώτη αρμενική Συνέλευση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ ανακήρυξε την περιοχή αυτοδιοικούμενη και δημιούργησε εθνικό συμβούλιο και κυβέρνηση. Τον Αύγουστο του 1920, η Αρμενία υπέγραψε μια προκαταρκτική συμφωνία με τους μπολσεβίκους, στην οποία τους παραχωρούσε την περιοχή μέχρι την τελική διευθέτηση.Από τότε και για αρκετές δεκαετίες με τη Σοβιετική Ένωση να έχει σταθερά τον έλεγχο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, η διαμάχη σταμάτησε. Και επανήλθε λίγο πριν τη διάλυση της ΕΣΣΔ.Το 1987 οι Αρμένιοι κάτοικοι του Ναγκόρνο Καραμπάχ κατηγόρησαν το Αζερμπαϊτζάν γιααζερικοποίησηκαι έστειλαν αίτημα προς τη Μόσχα για ένωση με την Αρμενία. Στις 10 Δεκεμβρίου 1991, σε δημοψήφισμα ενέκριναν τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Το δημοψήφισμα μποϊκοτάρισαν οι Αζέροι του Ναγκόρνο Καραμπάχ και αμέσως μετά ξέσπασε ένας πόλεμος πλήρους κλίμακας μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, με το δεύτερονα λαμβάνει υποστήριξη από την Αρμενία. Τον Μάιο του 1994, υπεγράφη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός η οποία τυπικά παραμένει σε ισχύ μέχρι σήμερα… Αλλά το έχουμε ξαναδεί, αυτές οι ιστορίες δεν τελειώνουν έτσι εύκολα...

περισσότερα

Σεβάν, οι περιπέτειες της λίμνης που μοιάζει με θάλασσα

H Σεβάν σχηματίστηκε πριν περίπου 25 με 30 χιλιάδες χρόνια και είναι το μεγαλύτερο υδάτινο σώμα στην Αρμενία και την Καυκασία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1.900 μέτρων και είναι μια από τις μεγαλύτερες αλπικές λίμνες της Ευρασίας. Έχει έκταση 1.244 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η λεκάνη απορροής της έχει έκταση περίπου 5.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα − το ένα έκτο της επικράτειας της Αρμενίας. Η λίμνη Σεβάν βρίσκεται στη κεντρική Αρμενία, στο βόρειο τμήμα του αρμενικού ηφαιστειακού οροπεδίου του Καυκάσου και 60 χιλιόμετρα βόρεια από την πρωτεύουσα Γερεβάν. Έχει περίπου τριγωνικό σχήμα, με μέγιστο μήκος 75 χλμ. και μέσο πλάτος 19χλμ., και χωρίζεται σε δύο λεκάνες, τη Μικρή και τη Μεγάλη Σεβάν. Τροφοδοτείται από 28 μικρούς ποταμούς και ρέματα και κύρια πηγή των υδάτων της είναι οι ανοιξιάτικες πλημμύρες και το λιώσιμο του χιονιού. Ένα παράξενο χαρακτηριστικό της είναι ότι εκρέει μόνο σε ένα σημείο, στον ποταμό Ραζντάν – περίπου το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% εξατμίζεται. Πριν την ανθρώπινη  παρέμβαση, το νερό της λίμνης ανανεωνόταν κάθε 44,3 χρόνια.
Τα νερά της Σεβάν έχουν χρησιμοποιηθεί εκτεταμένα για την άρδευση της πεδιάδας του Αραράτ και την παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας από το 1938. Ως αποτέλεσμα, η στάθμη της υποχώρησε περίπου 20 μέτρα, φτάνοντας σε ελάχιστο το 1952, ενώ ο όγκος της έχει μειωθεί κατά 42%. Πριν την ανθρώπινη παρέμβαση, η λίμνη είχε βάθος 95 μέτρα και έκταση 1.416 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ η στάθμη της βρισκόταν σε υψόμετρο 1.916. Η λίμνη σήμερα παρέχει περίπου το 90% των αλιευμάτων της χώρας(ψάρια και καραβίδες) και το νερό της χρησιμοποιείται για την ύδρευση της Αρμενίας και γειτονικών χωρών.
Η ονομασία Σεβάν θεωρείται ότι προέρχεται από την ουραρτική λέξη «σουίνια» (=λίμνη) η οποία είναι γραμμένη σε μια σφηνοειδή επιγραφή επίουραρτίου βασιλιά Ρούσα Α΄. Η επιγραφή που χρονολογείται τον 8ο αιώνα π.Χ. ανακαλύφθηκε στις νότιες όχθες της λίμνης. Άλλες δημοφιλείς εκδοχές είναι ότι προέρχεται από τις αρμενικές λέξεις σεβ (=μαύρος) και βανκ (=μοναστήρι), ή από τη λέξη σεβ και την ονομασία της τουρκικής λίμνης Βαν.
Πάντως από την αρχαιότητα μέχρι τον Μεσαίωνα, η λίμνη αναφερόταν ως θάλασσα, και πιο συγκεκριμένα θάλασσα του Γκεχάμ–η ονομασία αυτήαπαντάται σε αρκετούς αρμένιους ιστορικούς του Μεσαίωνα, όπως ο ΜοβσέςΧορενατσί. Στη λατινική και ελληνική γραμματεία, η λίμνη αναφέρεται ως Λυχνίτις – έτσι την ονοματίζει ο έλληνας γεωγράφος και αστρονόμος Κλαύδιος Πτολεμαίος στη «Γεωγραφική Υφήγηση», το εξάτομο έργο του που γράφτηκε το έτος 150.
Τέλος στη σύγχρονη εποχή και ως τις αρχές του 20ου αιώνα, η λίμνη αναφερόταν συχνά ως Γκόκτσα, από τη τουρκική λέξη Gökče (= γαλάζια νερά) λόγω του εντυπωσιακού γαλάζιου των νερών της.
Η Σεβάναναγνωρίστηκε ως μείζονα πηγή νερού τον 19ο αιώνα. Το μεγάλο υψόμετρο της λίμνης σε σχέση με την εύφορη πεδιάδα του Αραράτ και οι περιορισμένες ενεργειακές πηγές της χώρας ώθησαν τους μηχανικούς να εξερευνήσουν τρόπους της χρήσης του νερού της. Το 1910, ο Αρμένιος μηχανικός ΣουκίαςΜανασσεριάν πρότεινε τη χρήση του νερού για άρδευση και παραγωγή υδροηλεκτρικής ενέργειας. Για τον σκοπό αυτό συνέστησε την αποξήρανση της λίμνης κατά 50 μέτρα. Σύμφωνα με το σχέδιό του η Μεγάλη Σεβάν θα αποξηραινόταν τελείως, ενώ η Μικρή Σεβάν θα περιοριζόταν σε έκταση περίπου 240 χλμ. Την πρόταση του Μανασεριάν υιοθέτησε ο Ιωσήφ Στάλινστο 2ο πεντάχρονο πλάνο εκβιομηχάνισης και ηλεκτροδότησης της ΕΣΣΔ και οι εργασίες άρχισαν το 1933. Η όχθη του ποταμού Ραζντάν εκβαθύνθηκε, ενώ κατασκευάστηκε μια σήραγγα 40 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της λίμνης. Η σήραγγα ολοκληρώθηκε το 1949 και από τότε η πτώση της στάθμης της Σεβάν επιταχύνθηκε, φτάνοντας το ένα μέτρο το χρόνο. Το νερό χρησιμοποιήθηκε για άρδευσης και υδροδότηση έξι σταθμών παραγωγής υδροηλεκτρικής ενέργειας.
Δυστυχώς όμως οι ενέργειες αυτές υποβάθμισαν επικίνδυνα την οικολογική κατάσταση αυτού του φυσικού θησαυρού. Ήδη από τη δεκαετία του 1950 είχε φανεί το πρόβλημα των επιπτώσεων και έτσι το 1964 εκπονήθηκε μια εργασία διάσωσης της λίμνης. Σύμφωνα με αυτήν έπρεπε να παρεκτραπεί ο ποταμός Αρπά μέσω μιας σήραγγας 49 χιλιόμετρων προς τη λίμνη. Η σήραγγα, ολοκληρώθηκε το 1981. Περίπου 200 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού εισρέουν πλέον κάθε χρόνο στη Σεβάν μέσω αυτής της σήραγγας. Επειδή όμως η στάθμη και πάλι δεν θα ανέβαινε αρκετά γρήγορα, το υπουργικό συμβούλιο της ΕΣΣΔ αποφάσισε την κατασκευή μίας ακόμη σήραγγας, μήκους 21,6 χιλιομέτρων. Οι εργασίες καθυστέρησαν λόγω των συγκρούσεων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ (1988-1994) και τουκαταστροφικού σεισμού(1988), και τελικά η δεύτερη σήραγγα ολοκληρώθηκε το 2004. Μέσω αυτής εισρέουν σήμερα στη λίμνη επιπλέον 165 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού κάθε χρόνο.
Μετά την κατασκευή των δυο αυτών σηράγγων, η στάθμη της λίμνης Σεβάνάρχισε να ανεβαίνειπερισσότερο μετά το 2005. Σύμφωνα με ανακοίνωση του 2007, από το 2001η στάθμη είχε ανυψωθεί κατά 2,44 μέτρα. To 2019 έφτασε τα 1900,44 μέτρακαι μέχρι το 2029 αναμένεται να φτάσει τα 1903,5 μέτρα.

περισσότερα

Γκόρι, η γενέτειρα του Ιωσήφ Στάλιν

«Ο Λένιν μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά κι εμείς τα κάναμε σκ…τά!». Αυτή είναι μία από τις περίφημες φράσεις του Ιωσήφ Στάλιν, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ (1922-1953) την οποία απεύθυνε στο πολιτμπιρό όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στα εδάφη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μία φράση από αυτές που προκαλούσαν τρόμο στους συνεργάτες του για επερχόμενες συνέπειες. Όμως ο Στάλιν πραγματικά την εννοούσε, από τα βάθη της ψυχής του, γιατί μέσα του ένιωθε το άγχος και την πίεση να καταστήσει τη χώρα του μία υπερδύναμη. Και ο πόλεμος του χάλαγε τα σχέδια.
Ο Ιωσήφ ΒισαριόνοβιτςΤζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας, που τότε ήταν αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του ΒησαρίωνοςΤζουγκασβίλι και της ΚετεβάνΓκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του έμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του – αυτό το γεγονός του κόλλησε το παρατσούκλι «βλογιοκομμένος» από τα παιδικά χρόνια του ως την ύστατη στιγμή.
Υπήρξε πάντως πανέξυπνος και άριστος μαθητής – η αγάπη του για τη μελέτη συνεχίστηκε ως το τέλος. Αργότερα, ως ο Κορυφαίος της ΕΣΣΔ, διάβαζε νυχθημερόν και ενημερωνόταν προσωπικά για όλες τις πτυχές των έργων ανοικοδόμησης της χώρας. Από το αναγνωστήριό του πέρασαν επιστημονικά συγγράμματα, πολεοδομικές μελέτες, βιομηχανικά σχέδια και όλη η σοβιετική και αμερικανική λογοτεχνία της εποχής. Επίσης παρακολουθούσε με μανία κινηματογράφο – αγαπούσε ιδιαιτέρως τις ταινίες του Χόλιγουντ.
Ας πάμε όμως πίσω στο Γκόρι… Το 1888, με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε στην τοπική εκκλησιαστική σχολή, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Και το 1894, σε ηλικία 15 ετών, βαπτίστηκε στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης ενάντιαστους ρώσους καταπιεστές οπότε και άρχισε να διαβάζει απαγορευμένα βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη ΝικολάιΤσερνισέφσκι. Τον ίδιο κιόλας χρόνολόγω των ιδεών του αποβλήθηκε από την εκκλησιαστική σχολή. Τότε απελευθερώθηκε και ακολούθησε τον δρόμο της επανάστασης για την επίλυση του «ρωσικού προβλήματος». Έγινε έναν κανονικός αναρχικός. Η τσαρική Ρωσία βρισκόταν σε αδιέξοδο. Ήταν μια χώρα τεράστια αλλά υπανάπτυκτη. Η ελίτ των αστικών κέντρων ζούσε στον κόσμο της και οι μάζες της υπαίθρου βούλιαζαν στην εξαθλίωση. Η πλειονότητα των ρώσων πολιτών ήταν αναλφάβητοι, θρησκόληπτοι και ανήμποροι να σκεφτούν κάτι περισσότερο από το μεροδούλι και το μεροφάι. Επίσης έπιναν βότκα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα αυτά ενώ ο δυτικός κόσμος ανέπτυσσε βιομηχανία, απολάμβανε τα πρώτα επιστημονικά θαύματα και έβλεπε μπροστά του έναν καινούργιο αιώνα γεμάτο υποσχέσεις. Αυτό ο Στάλιν και οι όμοιοί του δεν μπορούσαν να το δεχτούν.
Τελικά η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρήκε μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 έγινε μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης. Τότεάρχισε πλέον να γίνεται ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας μετά τον Λένιν και τον Τρότσκι.
Το 1919 παντρεύτηκε τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα, κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλικαι τη Σβετλάνα. Ο Βασίλι λόγω των καταχρήσεων έγινε παρανοϊκός και είχε άσχημο τέλος. Η Σβέτα (όπως την αποκαλούσε ο Στάλιν) το 1967 αυτομόλησε στη Δύση και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Παρότι έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία για τον πατέρα της, όπως άλλωστε κι εκείνος, τον κατηγόρησε αργότερα ότι ώθησε τη μητέρα της σε αυτοκτονία. Η Νταντέζντα αυτοπυροβολήθηκε στη συζυγική κατοικία το 1932 ενόσω ο Στάλιν συνεδρίαζε με το πολιτμπιρό στο γραφείο του για την πορεία της εκβιομηχάνισης της χώρας. Φυσικά εκείνος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Και μέχρι το τέλος της ζωής του αποκαλούσε τη Σβέτα «οικοδέσποινα».
Όταν έμεινε χήρος, ήταν ήδη 8 χρόνια ηγέτης της ΕΣΣΔ. Διαδέχτηκε στη θέση τον Λένιν μετά τον θάνατό του το 1924, με σκοτεινές, όπως λέγεται, διαδικασίες. Και αφού παραγκώνισε και τους τελευταίους αντιπάλους του στην Κεντρική Επιτροπή, από το 1928 άρχισε να κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Οι διωγμοί πάντως συνεχίστηκαν όσο ζούσε και έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της. Κατά τη γνώμη του, και κατά τη γνώμη των στενών συνεργατών τουβλ. ΛαυρέντιΜπέρια, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα το όραμα της ανοικοδόμησης της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του και έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «Σοσιαλισμός σε Μία Χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), ο Στάλιν προώθησε τη συνολική και απόλυτη εκβιομηχάνιση της χώρας. Η ΕΣΣΔ ηλεκτροδοτήθηκε και υδροδοτήθηκε, ενώθηκε με οδικά δίκτυα, γέμισε εργοστάσια και ολοκαίνουργιες βιομηχανικές πόλεις, οι αγροί οργώθηκαν με τρακτέρ και μπουλντόζες, οι δρόμοι γέμισαν με αυτοκίνητα, λεωφορεία και τραμ, τα τρένα συνέδεσαν όλη τη χώρα, με δυο λόγια μέσα σε 10 χρόνια η ΕΣΣΔ έγινε η Νο2 μετά τις ΗΠΑ σε βιομηχανική ανάπτυξη. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, με κόπο, με αίμα, με ταλαιπωρία, με διωγμούς, απειλές και αυτοκτονίες αλλά η χώρα είχε χτιστεί από το μηδέν. Ο Ρούσβλετ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Στάλιν – εξάλλου η συνεργασία των δύο υπερδυνάμεων ήταν στενή και ισχυρή. Ο Γεωργιανός πλήρωνε σε χρυσό τον Αμερικανό που πάλευε με το Κραχ, για να αγοράσει τεχνογνωσία. Αυτό ήταν το dealμέχρι που μπήκε ανάμεσά τους ο Χίτλερ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ μαινόταν η αιματηρή πολιορκία του Στάλιγκραντ, ενώ ο σοβιετικός στρατός θυσιαζόταν στα μέτωπα, ενώ ό,τι καινούργιο είχε χτιστεί καταστρεφόταν, ο Στάλιν μετέφερε ό,τι πολύτιμο υπήρχε στη χώρα (υλικό και ανθρώπους) στα Ουράλια, παρέμεινε μόνος του στη Μόσχα και πάλεψε με τους στρατηγούς να φτιάξει βαριά βιομηχανία. Όπλα, αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους. Το κατάφερε κι αυτό. Και όταν τελείωσε ο πόλεμος, και τον βρήκε νικητή, η ΕΣΣΔ είχε γίνει η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, είχε αποκτήσει σχεδόν όλη την Ανατολική Ευρώπη και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια.
Όμως ο Στάλιν είχε πλέον κουραστεί. Στις 5 Μαρτίου 1953, πέθανε μόνος, νύχτα, μέσα στο γραφείο του από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η πιστή του υπηρέτρια.
Υ.Γ. Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε σπαρτιάτης όσον αφορά το προσωπικό του lifestyle. Το πατρικό του στο Γκόρι όπου κατοικούσαν οι γονείς του παρέμεινε όπως το είχε αφήσει. Απέκτησε ρεύμα και νερό μαζί με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ.

 

περισσότερα

Ελ Σαλβαδόρ: Το κόσμημα της Σερέν

Ονομάζεται και «Πομπηία της Αμερικής» εν μέρει χάρη στην τεχνική του σοβατίσματος που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές. Ο σοβάς που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των κτιρίων είναι παρόμοιος με αυτόν της Πομπηίας στην Ιταλία. Η διεθνής ονομασία του εντυπωσιακού αυτού αρχαιολογικού χώρου είναι πάντως Τζόγια ντε Σερέν που στα ισπανικά σημαίνει Κόσμημα της Σερέν. Και είναι πράγματι ένα κόσμημα!
Είναι ίσως ο καλύτερα σωζόμενος οικισμός της Κλασικής Περιόδου (200 μ.Χ. - 900 μ.Χ) και το γεγονός αυτό οφείλεται στην καταστροφική έκρηξη του κοντινού ηφαιστείου Λόμα το έτος 600. Επρόκειτο για έναν αγροτικό οικισμό των Μάγια που εγκαταλείφθηκε ένα απόγευμα, μετά το πέρας των εργασιών και πριν τον βραδινό ύπνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι φωτιές μαγειρέματος δεν είχαν σβηστεί και τα στρώματα ύπνου δεν είχαν ανοιχτεί. Εκεί ζούσαν 200 άνθρωποι μαζί με τα ζώα τους. Η έκρηξη συνέβη Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Πριν από αυτήν έγινε ένας προειδοποιητικός σεισμός έντασης 4 Ρίχτερ και από το ηφαίστειο βγήκαν ζεστές αναθυμιάσεις. Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και έφυγαν από το χωριό όπως όπως. Δεν περίμεναν την καταστροφή, διότι τα νοικοκυριά και τα δημόσια κτίρια έμειναν τακτοποιημένα. Τρόφιμα, εργαλεία και λοιπά χρήσιμα αντικείμενα τα άφησαν στις αποθήκες και στους άλλους χώρους φύλαξης. Ενδεχομένως οι κάτοικοι πήγαν να προφυλαχθούν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος και ίσως από κει είχαν θέαση των όσων ακολούθησαν στο χωριό τους. Το ηφαίστειο εξερράγει και η λάβα κάλυψε όλο τον οικισμό σχηματίζοντας ένα απίστευτο μονωτικό κέλυφος στα κτίρια πάχους 4-8 μέτρων. Κάτω από αυτό το κέλυφος έμειναν όλα ανέγγιχτα, ακόμα και οι σπόροι, τα τρόφιμα, τα πάντα. Όπως φάνηκε, 1400 χρόνια μετά, οι Μάγια εκείνου του χωριού καλλιεργούσαν ταπιόκα, γκουάβα, αγαύη και κακάο. Ασχολούνταν με το ανταλλακτικό εμπόριο και αντάλλασσαν τα προϊόντα τους με εργαλεία από γειτονικά χωριά.
Η Τζόγια ντε Σερέν ανακαλύφθηκε τυχαία το 1976 από έναν οδηγό μπουλντόζας. Είχε πάει να ανακατέψει το χώμα της περιοχής στο πλαίσιο ενός κρατικού αγροτικού προγράμματος. Ο εκσκαφέας χτύπησε κάτι σκληρό και ο οδηγός ειδοποίησε τις αρχές. Τις πρώτες έρευνες διεξήγε ο καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, Πέισον Στις, το 1978 και το 1980. Ο Σιτς εξειδικεύεται στον πολιτισμό των Μάγια στην Κεντρική Αμερική. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από το 1988 ως σήμερα. Μέχρι στιγμής έχουν αποκαλυφθεί από τη λάβα 70 κτίρια που περιλαμβάνουν κουζίνες, αποθήκες, σπίτια, εργαστήρια, έναν λατρευτικό χώρο και μία δημόσια σάουνα. Ο αρχαιολογικός χώρος καθώς και η ευρύτερη περιοχή της Σερέν στην οποία εκτελούνται ανασκαφές αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

Νικαράγουα: Οι Σαντινίστας, οι γυναίκες και η ποιητές

Οι Σαντινίστας αποτελούν ένα από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Νικαράγουας, και το κυβερνόν, με πρόεδρο τον Ντανιέλ Ορτέγα και θεωρούνται θρύλος τόσο τη λατινική Αμερική όσο και διεθνώς. Πριν γίνουν κόμμα, ήταν αντάρτες, έχαιραν παλλαϊκής υποστήριξης και απάλλαξαν τη χώρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Όταν ανέλαβαν τα πολιτικά ηνία έστησαν σχεδόν από το μηδέν νέες δομές και αναβάθμισαν ουσιαστικά τη ζωή των Νικαραγουανών. Φυσικά οι ΗΠΑ αντέδρασαν, διότι επουδενί θα αποδέχονταν μία δεύτερη Κούβα. Ωστόσο η ιστορία είχε ήδη αρχίσει να γράφεται… Ας δούμε όμως πώς γεννήθηκε ο θρύλος.
Ήταν το πρωινό  της Πέμπτης, 19 Ιουλίου 1979. Οι εννέα διοικητές του Μετώπου  Εθνικής Απελευθέρωσης Σαντινίστας (FSLN) μπήκαν στην πρωτεύουσα της Νικαράγουας, Μανάγκουα με σκοπό την ανατροπή του δικτάτορα Αναστάσιο «Τατσίτο» Σομόσα Ντεμπάιλε. Οι Σαντινίστας ήταν σοσιαλιστές και συνδέονταν με την κουβανική επανάσταση που μόλις είχε κερδηθεί. Ο Τατσίτο ήταν μαριονέτα των ΗΠΑ. Οι Σαντινίστας ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του Αουγούστο Σέσαρ Σαντίνο που ηγήθηκε της Νικαραγουανής επανάστασης τη δεκαετία του 1930, ενάντια στην αμερικανική κατοχή. 
Η λεγόμενη επανάσταση της Νικαράγουας ήταν μακρόχρονη, δύσκολη και αιματηρή. Στοίχισε τη ζωή σε 50.000 Νικαραγουανούς και σε συνδυασμό με τον καταστροφικό σεισμό του 1972, άφησε πίσω της 80.000 ανάπηρους, 600.000 άστεγους, 150.000 χιλιάδες εκπατρισμένους (πρόσφυγες και εξόριστους) και  40.000 ορφανά, σε πληθυσμό μόλις 2,8 εκατομμυρίων. Σημειωτέον πως η Νικαράγουα, παρότι είναι η μεγαλύτερη χώρα της Κεντρικής Αμερικής είναι η πιο αραιοκατοικημένη.
Ωστόσο το κόστος αυτής της νίκης δεν ήταν μόνο ανθρώπινο. Ήταν δομικό, οικονομικό και κοινωνικό. Ο Τατσίτο διέφυγε σαν κλέφτης στη Βραζιλία, αλλά προηγουμένως βομβάρδισε και ισοπέδωσε σχεδόν όλες τις πόλεις της Νικαράγουας. Επίσης άδειασε το θησαυροφυλάκιο και άφησε τη χώρα χωρίς ρευστό, χωρίς χρυσό και με ένα δάνειο ύψους 1,9 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Όταν εκείνο το πρωινό της 19ης Ιουλίου 1979 οι Σαντινίστας κατέβηκαν από τα βουνά στη Μανάγκουα εγκαθίδρυσαν επί τόπου εννεαμελές Επαναστατικό Διευθυντήριο με πενταμελές εκτελεστικό όργανο για την ανοικοδόμηση καθώς και ένα Συμβούλιο Επικρατείας, με συμμετοχή πολιτικών κομμάτων και λαϊκών οργανώσεων ως νομοθετικό όργανο. Στόχος ήταν η υλοποίηση του πολιτικού προγράμματος που είχε ως κύριους άξονες την εθνικοποίηση της περιουσίας του Σομόσα, των συνεργατών του και των ολιγαρχών, αγροτικές μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, ελεύθερη δυνατότητα συμμετοχής σε σωματεία για όλους τους εργαζόμενους, βελτίωση των κοινωνικών υπηρεσιών, δημιουργία προγραμμάτων στέγασης, πλήρη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, μεταρρύθμιση της Παιδείας, κατάργηση των βασανιστηρίων και της θανατικής ποινής, προστασία των δημοκρατικών ελευθεριών, ισότητα των φύλων, μη συμμαχική εξωτερική πολιτική και δημιουργία ενός «λαϊκού στρατού». Αυτή ήταν μια καλή στιγμή για την πολύπαθη χώρα και χαρακτηρίστηκε από δύο δομικά στοιχεία που τη διαφοροποίησαν από όλες τις άλλες επαναστάσεις του πλανήτη. Αυτά είναι ο κεντρικός ρόλος της γυναίκας και των ποιητών, τόσο στην επανάσταση, όσο και στην ανοικοδόμηση της Νικαράγουας.
Ας αρχίσουμε με τις γυναίκες. Οι εικόνα τους στην πρώτη γραμμή της μάχης και στις τάξεις των ανταρτών σε συνδυασμό με την παρουσία τους σε κάθε βαθμίδα του FSLN προκάλεσαν από την αρχή παγκόσμια έκπληξη. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, συστάθηκε η Ένωση Γυναικών για την Αντιμετώπιση της Εθνικής Κρίσης η οποία αφορούσε τόσο το αντάρτικο όσο και την προώθηση των φεμινιστικών ζητημάτων στην κοινωνία. Στην πράξη οι γυναίκες της υπαίθρου, ανέλαβαν σχεδόν αποκλειστικά την αγροτική μεταρρύθμιση αλλά και τις μάχες που συνεχίζονταν με την υποκινούμενη από τις ΗΠΑ αντιπολίτευση τη δεκαετία 1980.  Η ισοτιμία δηλαδή στην περίπτωση των Σαντινίστας δεν ήταν αποτέλεσμα καλών προθέσεων ή διακηρύξεων ή έστω νομικής κατοχύρωσης, αλλά διαδικασία επίπονη και πολύχρονη την οποία διεξήγαν οι γυναίκες. Σήμερα στη Νικαράγουα οι γυναίκες είναι απολύτως ίσες με τους άνδρες σε όλους τους τομείς.
Τον άλλο δομικό ρόλο στην αναδιοργάνωση της χώρας τον είχαν οι ποιητές με κύριο εκπρόσωπο τον Ερνέστο Καρδενάλ, που έγινε και ο πρώτος υπουργός πολιτισμού.  Ο Καρδενάλ, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας 1960 συνεργαζόταν στενά με ηγεσία του FSLN  και είχε συστήσει ένα εργαστήριο καλλιτεχνικής  δημιουργίας στα νησιά Σολεντινάμε στη λίμνη Μανάγκουα, απ΄όπου είχε περάσει σχεδόν όλη η διανόηση της Λατινικής Αμερικής − μεταξύ αυτών και οι σταρ συγγραφείς Χούλιο Κορτάσαρ και Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Εν συνεχεία τη δεκαετία 1970, ο Καρδενάλ, ενστερνίστηκε την ιδέα του «νέου ανθρώπου» του Τσε Γκεβάρα. Τότε η πνευματική εργασία έγινε όπλο και η δημιουργία μεταμφίεση για την επαναστατική δράση. Σε αυτό το πλαίσιο πλείστοι λατινοαμερικανοί διανοούμενοι συνεργάστηκαν και τάχθηκαν το πλευρό των Σαντινίστας τόσο στην πολιτική μεταρρύθμιση όσο και στον ένοπλο αγώνα. Ίσως το πιο απτό παράδειγμα είναι η καμπάνια κατά του αναλφαβητισμού η οποία είχε ως αποτέλεσμα περίπου εκατό χιλιάδες εγγράμματοι πολίτες αυτοβούλως να ταξιδέψουν στην υπανάπτυκτη ύπαιθρο της Νικαράγουας ως μέλη του Λαϊκού Στρατού Αλφαβητισμού. Όταν είχε αρχίσει το πρόγραμμα, περισσότεροι από τους μισούς Νικαραγουανούς ήταν αναλφάβητοι. Πέντε μήνες αργότερα, ο αναλφαβητισμός είχε περιοριστεί στο 12%. Πολύ σύντομα το ποσοστό αυτό μηδενίστηκε.
Αυτές ήταν λίγες από τις στιγμές δόξας των Σαντινίστας και της πολιτικής τους. Τα προβλήματα δεν έλειψαν. Οι ΗΠΑ ποτέ δεν τους αποδέχθηκαν. Η αντιπολίτευση έπαιξε άσχημο παιχνίδι, υποκινούμενη από τον ισχυρό Βορρά με αποτέλεσμα οι μεταρρυθμίσεις να συνοδεύονται πάντα από ένοπλο αγώνα. Οι περιπέτειες συνεχίζονται. Όμως οι Σαντινίστας έγιναν θρύλος.

περισσότερα

Παναμάς: Ινδιάνοι Εμπερά, η ζωή είναι αλλιώς στους ποταμούς

Ναι, υπήρχε ζωή στην Αμερική προτού την ανακαλύψουν οι κονκισταδόρες και προτού την αφανίσουν. Ένα από τα ελάχιστα δείγματα εκείνης της ζωής, δηλαδή των Ινδιάνων, που σε πείσμα των καιρών εξακολουθεί να ζει περίπου όπως τότε, τον 18ο αιώνα, είναι η φυλή Εμπερά ή Τσοκό. Αυτή η φυλή βρέθηκε αρχικά από τους Ισπανούς στην περιφέρεια Τσοκό της Κολομβίας και δια της βίας μετακινήθηκε στην περιοχή Νταριέν που σήμερα ανήκει στον Παναμά. Η μετοίκηση δεν ήταν εύκολη ιστορία, καθώς προκλήθηκαν συγκρούσεις των Εμπερά με τους ως τότε κατοίκους της Νταριέν, τις φυλές Τούλε και Κούνα, οι οποίοι τελικά αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε άλλα εδάφη. Οι Εμπερά λοιπόν εγκαταστάθηκαν στις όχθες των ποταμών της Νταριέν, μέσα στην πυκνή ζούγκλα. Εκεί ζουν ακόμη.
Δεν σχημάτισαν χωριά και οικισμούς. Η κάθε οικογένεια, μέχρι τη δεκαετία του 1950, ζούσε στο δικό της σπίτι, πάνω σε μία όχθη, μέσα στη ζούγκλα, σε απόσταση χιλιομέτρων από τα διπλανά σπίτια. Και όλα τα σπίτια ήταν (και είναι) καλύβες από φοίνικες στηριγμένες, για λόγους ασφαλείας, πάνω σε πασσάλους ύψους έως 3 μέτρα από το έδαφος. Οι καλύβες είχαν σχήμα στρογγυλό, ήταν απλόχωρες, χωρίς τοίχους, και είχαν μία ξύλινη σκάλα η οποία τα βράδια μαζευόταν πάνω. Όλα αυτά περίπου ισχύουν και σήμερα, με τη διαφορά ότι πλέον οι περισσότεροι Εμπερά του Παναμά (υπάρχουν και πολλοί ακόμη στο Τσοκό της Κολομβίας) ζουν σε μικρές κοινότητες. Συνολικά 9 οικισμοί βρίσκονται στον Παναμά, εκ των οποίων οι 4 είναι πλήρως απομονωμένοι και δεν δέχονται επισκέπτες. Οι καλύβες σήμερα μέσα στους οικισμούς είναι λίγο πιο μικρές, διότι έχουν μικρύνει και οι οικογένειες. Κατά τα άλλα όμως η δομή και η λειτουργία τους παραμένουν ίδιες.
Οι Εμπερά παραδοσιακά ζουν από τα ποτάμια. Τρέφονται με ψάρια και φυτά της ζούγκλας. Καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα τους παίζουν χειροποίητα κανό. Με αυτά μετακινούνται, σε αυτά παντρεύονται και σε αυτά θάβονται για να ταξιδέψουν στη μετά θάνατον ζωή. Όσον αφορά την οργάνωση των μικρών κοινωνιών τους, αυτή βασίζεται στην απόλυτη ισότητα. Ποτέ δεν υπήρχε αρχηγός. Υπήρχε μόνο ο σαμάνος, ο οποίος γνώριζε τα βότανα και ήταν σε θέση να τα χρησιμοποιήσει για θεραπευτικούς σκοπούς αλλά και ως παραισθησιογόνα. Αυτός ο σαμάνος υπάρχει ακόμα – οι γιατροί γενικώς αποφεύγονται. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει και ο αρχηγός ο οποίος εκλέγεται ανά 5ετία και εκπροσωπεί τις κοινότητες των Εμπερά στην πολιτεία του Παναμά.
Άνδρες και γυναίκες είναι απολύτως ίσοι και γυμνοί από τη μέση και πάνω. Οι γυναίκες όμως υποχρεωτικά (και αυτό ισχύει ακόμη) υφίστανται ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Η κυβέρνηση του Παναμά αλλά και οι αρχές των Εμπερά φιλοδοξούν ο επικίνδυνος για την υγεία αυτός θεσμός να έχει εκλείψει ως το 2030. Κατά τα άλλα, άνδρες και γυναίκες παραδοσιακά βάφουν τα σώματά τους με ανεξίτηλο χρώμα (κάτι σαν τατουάζ) και καλύπτουν τα γεννητικά τους όργανα με πολύχρωμα υφάσματα. Οι γυναίκες πλέκουν καλάθια και μαγειρεύουν και οι άνδρες κυνηγούν και ψαρεύουν. Τα παιδιά πηγαίνουν στα σχολεία της κοινότητας και εφόσον το επιθυμούν σπουδάζουν στα πανεπιστήμια του Παναμά.
Γενικώς οι Εμπερά είναι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι. Για να πας στα 5 χωριά τους τα οποία είναι επισκέψιμα, σε μεταφέρουν εκείνοι με τα κανό τους από την απέναντι όχθη των ποταμών. Στα χωριά τους μπορείς να περάσεις μία ολόκληρη μέρα. Σου δείχνουν τα σπίτια τους, τρως μαζί τους, σου εξηγούν τα βότανα, σε πηγαίνουν για ψάρεμα και σου δείχνουν τα χειροτεχνήματά τους, κεραμικά, πλεκτά κτλ. τα οποία αν θέλεις αγοράζεις. Κάπως έτσι κυλάει η ζωή μέσα στη ζούγκλα. Χωρίς φως, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο ή τηλεόραση και με φωτιές που ανάβονται στο χώμα για το μαγείρεμα. Η ατομική καθαριότητα καθώς και η λάτρα του σπιτιού γίνονται στα ποτάμια. Όσο για την καθομιλουμένη γλώσσα, είναι η ισπανική και η διάλεκτος τσοκό. Πολλοί από τους Εμπερά είναι χριστιανοί, λόγω των ιεραποστόλων που έφεραν τον 18ο αιώνα μαζί τους οι κονκισταδόρες.
Και κάτι τελευταίο: αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξουν τρόπο ζωής. Αρνούνται να κατοικίσουν σε τσιμέντο και ανέσεις, αρνούνται να μετοικίσουν στις πόλεις, αρνούνται κάθε μορφή εξουσίας πέρα από αυτήν του σαμάνου και του εκλεγμένου κοινοτάρχη. Αρνούνται τα πάρε-δώσε με την κυβέρνηση του Παναμά. Αρνούνται γενικώς τις αλλαγές. Όποια αλλαγή επήλθε στην καθημερινότητά τους και στην οργάνωση της διαβίωσής τους, είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εξέλιξης και όχι ριζοσπαστικής μεταβολής. Με δυο λόγια οι Εμπερά θέλουν να ζουν ήσυχοι. Πάνω απ΄όλα. Αυτό σου το λένε με κάθε ευκαιρία. Και το σέβεσαι.

περισσότερα

Ντιέγκο Ριβέρα, ο σούπερ σταρ τοιχογράφος του Μεξικού

Οι μη φιλότεχνοι τον έχουν ακουστά ως «σύζυγο της Φρίντα Κάλο» και αυτό είναι μέγα λάθος. Διότι ο Ντιέγκο Ριβέρα υπήρξε ο Νο 1 τοιχογράφος μεγάλης κλίμακας της Λατινικής Αμερικής και μάλιστα τόσο δημοφιλής ώστε παρά το κομμουνιστικό του φρόνημα ελάμβανε αναθέσεις ακόμη και στις ΗΠΑ. Μέχρι και ο ίδιος ο Ροκφέλερ τον προσέλαβε… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε το 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Ο πατέρας του ήταν μασόνος φιλελεύθερων αρχών, δάσκαλος και με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια, η οποία είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Από νωρίς ο Ριβέρα έδειξε καλλιτεχνική κλίση και σε ηλικία δέκα ετών γράφτηκε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε κρατική υποτροφία και πήγε στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές. Όταν πήρε πτυχίο έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία για να μελετήσει ενδελεχώς τις νωπογραφίες της Αναγέννησης και κατέληξε στο Παρίσι όπου η ζωγραφική έβραζε στις αρχές του 20ού αιώνα. Εκεί επηρεάστηκε από τον Σεζάν, εντρύφησε στον κυβισμό και προσπάθησε να βρει το προσωπικό του ύφος. Ωστόσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν πιο γνωστός για τις ερωτικές κατακτήσεις του. Μέχρι να επιστρέψει στο Μεξικό είχε ήδη κάνει δύο εξώγαμα παιδιά: ένα αγόρι με τη ζωγράφο ΑνζελίνΜπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα. Μπορεί να άφησε πίσω του κι άλλα, αλλά αυτό δεν είναι γνωστό.
Στη γενέτειρα αφίχθη το 1921, όταν εξελέγη πρόεδρος της χώρας ο μεταρρυθμιστής και υποστηρικτής των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Πλέον το Μεξικό έκανε αναθέσεις και ο Ριβέρα, μαζί με τους ομοτέχνούς του Χοσέ Ορόσκο, ΝταβίντΣικέιρος και ΡουφίνοΤαμάιουπήρξαν οι πρωτεργάτες του νέου εικαστικού κινήματος που ονομάστηκε Μεξικάνική Αναγέννηση της Νωπογραφίας. Στο πλαίσιο των κρατικών αναθέσεων, ο νεοφερμένος τοιχογράφος φιλοτέχνησε μια σειρά από έργα μεγάλης κλίμακας για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας. Μία από αυτές τις αναθέσεις αφορούσε και την Προπαρασκευαστική Σχολή όπου ήταν μαθήτρια η Φρίντα Κάλο – ένα από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 αγόρια. Εκεί, πάνω στη σκαλωσιά, τον είδε για πρώτη φορά… προτού πέσει πάνω της το λεωφορείο και προτού αποφασίσει να γίνει και η ίδια ζωγράφος.Τότε εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος με το μοντέλο και συγγραφέα ΛούπεΜαρίν και είχε μαζί της δύο κόρες.
Οι κρατικές νωπογραφίες έκαναν το Ντιέγκο Ριβέρα διάσημο. Σε αυτές διαμόρφωσε το προσωπικό ύφος του. Χρησιμοποιούσε τολμηρά και ζωηρά χρώματα και ζωγράφιζε μεγάλες επίπεδες αφαιρετικές φιγούρες με σαφείς επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων. Οι τοιχογραφίες του αναπαριστούσαν ιστορίες από τημεξικάνικη ιστορία και κοινωνίακαι ως εκ τούτου αποκτούσαν μνημειακό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα του Μεξικού, οπότε και άρχισαν οι αναθέσεις στις ΗΠΑ.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα πέρα από καταξιωμένος ζωγράφοςυπήρξεγνωστό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού. Ως εκ τούτου το 1927 ήταν καλεσμένος του ΚΚΣΕστη Μόσχα να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επί τη ευκαιρία όσο παρέμεινε εκεί, ο κομισάριος για την Παιδεία,ΑνατόλιΛουνατσάρσκι, του ανέθεσε μια τοιχογραφία για τη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Όμως ο Ριβέρα ήταν φιλοτροτσκιστής και στο ξέσπασματης διαμάχης Στάλιν-Τρότσκι το 1927 διεγράφη από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού. Κατά συνέπεια ακυρώθηκε η ανάθεση της τοιχογραφίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα και ενώ ακόμα βρισκόταν στη Μόσχα, ο Ριβέρα αποφάσισε να κάνει μία ακόμη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Ζήτησε διαζύγιο από τη ΛούπεΜαρίν.
Το 1929, φρεσκοδιαζευγμένος και διαγραμμένος από το ΚΚΜ συνάντησε για δεύτερη φορά τη Φρίντα Κάλο, όταν εκείνη έχοντας μόλις βγει από το νοσοκομείο ζήτησε να του δείξει τα έργα της. Θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή τους στο σχολείο, του άρεσε η ζωγραφική της, τον συγκίνησε η ιστορία του ατυχήματος, την ερωτεύτηκε και το ίδιο καλοκαίρι την παντρεύτηκε. Ο γαμπρός ήταν 43 και η νύφη 22 ετών. Την επόμενη χρονιά, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης διοργάνωσε για τον Ντιέγκο Ριβέρα μία μεγάλη αναδρομική έκθεση και αμέσως μετά ήρθαν νέες αναθέσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες όμως προκαλούσαν κάθε φορά σάλο λόγω της πολιτικής θεματολογίας τους. Μπορεί ο καλλιτέχνης να ήταν διαγραμμένος από το Κόμμα, οι πεποιθήσεις του όμως δεν άλλαξαν. Τον μεγαλύτερο χαμό προκάλεσε η τοιχογραφία με τίτλο «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Στα αποκαλυπτήρια το φιλελεύθερο κοινό αντέδρασε άγρια και την επομένη οι επιθέσεις των ΜΜΕ ήταν κάτι περισσότερο από οξείες. Ο λόγος; Ο Ριβέρα μέσα στο πιο εμβληματικό σύμβολο του καπιταλισμού, στο μέγαρο Ροκφέλερ, είχε ζωγραφίσει τον Λένιν! Τελικά η τοιχογραφία ξηλώθηκε αλλά ο καλλιτέχνης δεν πτοήθηκε… Το 1935 την ξαναζωγράφισε πίσω στο Μεξικό. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» (1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της ΤζούλιΤέιμορ (2002).
Πέρα από τις πολιτικο-καλλιτεχνικές περιπέτειες όμως ο Ριβέρα, είχε και εξωσυζυγικές. Ενώ πλέον ήταν παντρεμένος με τη Φρίντα Κάλο, η οποία τον ακολουθούσε στα ταξίδια εδώ κι εκεί για τις αναθέσεις, ο ίδιος καλλιεργούσε συστηματικά τη φήμη του ως διαβόητου γυναικά. Το 1939 η σύζυγός του τον βρήκε μέσα στο σπίτι τους να ερωτοτροπεί με τη μικρότερη αδερφή της και ζήτησε διαζύγιο. Έναν χρόνο μετά ο Τρόσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό, η υγεία της Φρίντα κατέρρευσε και το χωρισμένο ζευγάρι ξαναπαντρεύτηκε. Έζησαν μαζί στο πατρικό, πλέον, σπίτι της Φρίντα, στην CasaAzul, ως τον θάνατό της το 1954. Την επόμενη χρονιά ο χήρος Ριβέρα παντρεύτηκε την ατζέντισσά του ΈμαΟυρτάδο και έπεσε με τα μούτρα στη δουλεία για το πιο φιλόδοξο έργο του. Μία γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία της χώρας του, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού. Δεν πρόλαβε όμως να το ολοκληρώσει. Διότι πέθανε από φυσικά αίτια το 1957.

περισσότερα

Φρίντα Κάλο, η ζωγράφος που έγινε μανία

Πολλοί διάσημοι μετά θάνατον καλλιτέχνες, πέρασαν ζωή δύσκολη και χωρίς αναγνώριση. Η Φρίντα Κάλο δεν ανήκει ακριβώς σε αυτή τη στατιστική. Αν μη τι άλλο όσο ζούσε ήταν διάσημη, ως η κομμουνίστρια ζωγράφος σύντροφος και σύζυγος του σούπερ σταρ Ντιέγκο Ριβέρα. Ως ανεξάρτητη καλλιτέχνις πρόλαβε να κάνει μόνο τρεις εκθέσεις (Νέα Υόρκη, Παρίσι, Μεξικό) και στην τελευταία πήγε με φορείο… έναν χρόνο προτού πεθάνει. Ο ίδιος ο Ριβέρα την υποστήριξε πολύ καλλιτεχνικά. Ίσως αν δεν υπήρχε αυτός σήμερα να μην τη γνωρίζαμε. Πάντως η εξέλιξη της φήμης της μετά θάνατον ήταν ραγδαία. Και πλέονχαρακτηρίζεται με τη λέξη «frieda-mania».
Γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907 και στο ζώδιο ήταν καρκίνος. Ο φωτογράφος πατέρας της ήταν Γερμανοεβραίος και  η μητέρα της Ισπανομεξικανή. Η ίδια έλεγε πως υπήρξε το γέννημα δύο αντίρροπων δυνάμεων: της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και της ιθαγένειας. Αυτό το γέννημα όμως είχε προβλήματα υγείας. Έξι ετών προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα με αποτέλεσμα να κουτσαίνει. Στα 18 της έπεσε θύμα σοβαρού τροχαίου με αποτέλεσμα τη διάλυση της σπονδυλικής στήλης, του αριστερού χεριού και των κάτω άκρων της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία για όλη της τη ζωή – τουλάχιστον 30 φορές! Όμως αυτή η δυστυχία της άνοιξε τον δρόμο για τη ζωγραφική.
Καθηλωμένη μέσα στα νοσοκομεία έγινε αυτοδίδακτη ζωγράφος. Το 1929, τέσσερα χρόνια μετά το μοιραίο δυστύχημα, έδειξε έργα της στον Ντιέγκο Ριβέρα που τον γνώρισε στο Κόμμα. Εκείνος ήταν ήδη ο διασημότερος τοιχογράφος της Λατινικής Αμερικής με πολλές αναθέσεις και στις ΗΠΑ. Εκείνος λοιπόν, ο δύσμορφος σούπερ σταρ, της είπε «πας καλά, συνέχισε». Επίσης ως μέγας γυναικάς την ερωτεύτηκε και την ίδια χρονιά την παντρεύτηκε.
Φυσικά προώθησε τη ζωγραφική της. Τη σύστησε σε σημαντικές φυσιογνωμίες, όπως ο Λέον Τρότσκι και ο Αντρέ Μπρετόν. Ο Μπρετόν τη χαρακτήρισε σουρεαλίστρια και της έκλεισε έκθεση στο Παρίσι. Μάλιστα μεσολάβησε ώστε το Λούβρο να αγοράσει ένα έργο της. Η ίδια δεν πίστευε ότι έκανε σουρεαλισμό. Έλεγε ότι ζωγράφιζε τη ζωή της και μάλλον αυτό ίσχυε. Η τέχνη της έχει γνησιότητα και αλήθεια. Η τεχνική της μοιάζει με ναΐφ και ίσως αυτό να οφείλεται στην έλλειψη σπουδών. Τα σουρεάλ στοιχεία που έβλεπε ο Μπρετόν μάλλον παραπέμπουν στον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής. Πάντως η ζωγραφική της είναι αναγνωρίσιμη και έχει χαρακτήρα. Όλο το έργο της αποτελείται από αυτοπροσωπογραφίες και διανθίζεται από στοιχεία σχετικά με διάφορες δύσκολες ή ευχάριστες φάσεις της ζωής της. Χρησιμοποιεί λαμπερά χρώματα που αντλούνται από τη μεξικανική παράδοση και τα ρούχα που φορούσε – ένας συνδυασμός παραδοσιακής φορεσιάς με νότες μοντερνισμού που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή.
Η συζυγική σχέση όμως της Φρίντα Κάλο με τον Ριβέρα, ήταν άθλια. Ο γυναικάς είναι πάντα γυναικάς, όταν είναι λατίνος τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Τα έφτιαξε μέχρι και με την αδερφή της με την οποία ερωτοτροπούσε μέσα στο συζυγικό σπίτι. Τότε οι δύο ζωγράφοι χώρισαν. Ήταν το 1939. Στο μεταξύ η Φρίντα είχε κάνει έκθεση και στη Νέα Υόρκη, έγινε εξώφυλλο στηVogue και άρχισε να πίνει, να παίρνει ναρκωτικά, να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με άνδρες και γυναίκες – ακόμα και με τον Τρότσκι, σύμφωνα με ανεξακρίβωτες φήμες. Παράλληλα η υγεία της χειροτέρευε πολύ και μετά τη δολοφονία του Τρότσκι, το 1940, τον οποίο φυγάδευε το ζευγάρι στο Μεξικό, ξαναπαντρεύτηκαν.
Η Φρίντα ήταν ήδη πλέον γνωστή στους κύκλους των διεθνών εικαστικών, αλλά και πάλι η ρετσινιά της «συντρόφου του Ριβέρα» την ακολουθούσε. Εκείνος, το εκμεταλλευόταν θετικά και προσπαθούσε να διαδώσει τη φήμη της σε αντάλλαγμα της δυστυχίας που της είχε προκαλέσει ως σύζυγος. Τα χρόνια από το 1940 έως τον θάνατό της το 1954 κύλησαν σχετικά ομαλά για τη σχέση των δύο καλλιτεχνών, ωστόσο η υγεία της Κάλο πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Πλέον ζούσαν στο πατρικό της το διάσημο σήμερα «Μπλε Σπίτι» στην πόλη του Μεξικού και η ίδια περνούσε τον περισσότερο καιρό με γύψους, νάρθηκες και παυσίπονα, ζωγραφίζοντας. Το 1953, η πατρίδα της εδέησε να την αναγνωρίσει ως ζωγράφο στην οποία άξιζε μια έκθεση. Εκείνη τότε ήταν στο νοσοκομείο σε άθλια κατάσταση. Ο Ριβέρα στα εγκαίνια συγκινημένος, έκανε μία εισαγωγή στο κοινό για τη σπουδαιότητα του έργου της. Ενώ έβγαζε τον λόγο του, ακούστηκε η φωνή της ζωγράφου από την είσοδο της γκαλερί να λέει: «Με τίποτα δεν θα έχανα αυτή την έκθεση!». Την έφεραν μέσα τέσσερεις, με φορείο. Ένα χρόνο μετά πέθανε ακρωτηριασμένη από πνευμονία. Μετά τον θάνατό της ο Ριβέρα παραχώρησε το «Μπλε Σπίτι» στο κράτος του Μεξικού με την προϋπόθεση να γίνει μουσείο της ζωής και του έργου της Φρίντα. Και δεν έπαψε μέχρι τον θάνατό του, το 1957, να φροντίζει για την καλλιτεχνική υστεροφημία της.

περισσότερα

Γροιλανδία - Η χώρα της φωτιάς και του πάγου

Ψυχρή και μετά από λίγο «καυτή», άστατη μέσα στην  ηρεμία της και γι αυτό και εξόχως προκλητική, η Ισλανδία είναι φτιαγμένη από τα υλικά που συγκινούν τους εραστές της διαφορετικότητας.
Επτά ώρες μόνο. Τόσο κρατά το ταξίδι από τη δική μας πραγματικότητα στην «Game of Thrones» απόκοσμη γοητεία της Ισλανδίας. Ευτυχώς οι συγκινήσεις και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη σταδιακά... Ξαφνικά αρχίζουμε να μπαινοβγαίνουμε και να περπατάμε σε παγετώνες, να βολτάρουμε πάνω τους με σούπερ τζιπ, να «λιώνουμε» στη θέα ενός θερμοπίδακα Γκέιζερ, να συναντούμε φάλαινες και μαύρες παραλίες, να κολυμπάμε σε αχνιστές γαλάζιες λίμνες κάνοντας γεωθερμικό σπα.
«Κερασάκι» στην τούρτα των «παγωμένων» ταξιδιωτικών εκπλήξεων η απόβαση στη Γροιλανδία, που κάποιοι τυχεροί θα θυμούνται για όλη τους τη ζωή...
Κάπου στα τέλη του 9ου αιώνα, όταν τα καράβια των Βίκινγκς ξεκίνησαν από τη σκανδιναβική χερσόνησο με κατεύθυνση τον Βορρά και προορισμό το «απώτερο άκρο του κόσμου», κατέληξαν σ’ ένα παγωμένο νησί όπου από τις ακτές του υψώνονταν έντονοι καπνοί από τις εκεί θερμές πηγές και στο εσωτερικό του απλώνονταν μεγαλοπρεπείς παγετώνες, βροντώδεις καταρράκτες, ηφαίστεια και θερμοπίδακες.
Εδώ, λοιπόν, που η λάβα έσμιξε με τον πάγο και γέννησαν τοπία μεγαλειώδη, τροφοδοτώντας τους θρύλους των Βίκινγκς, εδώ που οι άνθρωποι γνωρίζουν τι «διαμάντι» ακατέργαστο κληρονόμησαν από τον Θεό και τους προγόνους και κυρίως πώς να το περάσουν στους επόμενους χωρίς να το «χαράξουν» και να το «πληγώσουν», ας ξεκινήσουμε και εμείς την εξερευνητική αυτή περιπέτεια, που μας υπόσχεται δρόμους μαγικούς, μέσα από πάγους, βράχους, θάλασσες και φωτιές, μέχρι να φτάσουμε στη Γροιλανδία και σχεδόν να αγγίξουμε την άκρη του κόσμου.
Ένα ταξίδι αφιερωμένο στο μυστήριο αυτής της χώρας, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα ταξίδι με έντονη την ταυτότητα Versus, που εκτελεί μια πλήρη κυκλική διαδρομή, με διανυκτερεύσεις σε  διαφορετικά σημεία και όχι με περιορισμένης εμβέλειας ημερήσιες εξορμήσεις από την πρωτεύουσα. Ο λόγος προφανής, για να έχουμε περισσότερο χρόνο αλλά και όρεξη να εξερευνήσουμε τη χώρα. Επιπρόσθετα, η Γροιλανδία προσεγγίζεται στο πιο ενδιαφέρον σημείο της, το Ιλούλισατ, εκεί που μοιάζει με την Ανταρκτική.
Ο σχεδιασμός του επιτρέπει διάρκεια μοιρασμένη ακριβοδίκαια, με ένα πρόγραμμα γεμάτο από εκδρομές και δραστηριότητες και όχι ελεύθερες ημέρες, σε έναν από τους πιο ακριβούς προορισμούς παγκοσμίως.

περισσότερα

Ισλανδία - Γροιλανδία

Η Ισλανδία είναι ένα κομμάτι εξωτισμού δίπλα στη Ευρώπη. Είναι πολύ σπάνιο σε ένα ταξίδι και μέσα σε λίγες μέρες, ο ταξιδιώτης να περνά από ηφαιστειακή γη, σε παγετώνες, σε ορεινά περάσματα ή στην παρατήρηση φαλαινών.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει να εξερευνήσουμε ενδελεχώς αυτή τη γη των μυστηρίων της φύσης και να προσθέσουμε και τη παραμικρή λεπτομέρεια . Βέβαια η Ισλανδία μας εκπλήσσει σε κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, είτε με έναν καταρράκτη ακόμα, είτε με έναν παγετώνα που ξεπροβάλει σε μια ηφαιστειακή πλάγια, είτε μια παραλία που έχει σχηματιστεί από αρχαία λάβα.
Απαραίτητο συμπλήρωμα, ή ίσως αποκορύφωμα του ταξιδιού είναι το πέρασμα μας από τη Γροιλανδία. Η εικόνα των θρυμματισμένων παγόβουνων καθώς φτάνουμε στην άγονη γη της Γροιλανδίας είναι μοναδική και αιχμαλωτίζουν τη σκέψη μας. Στο τεράστιο αυτό παγωμένο νησί ζουν οι Ινουίτ, οι αυτόχθονες της Αρκτικής, με τα περίφημα σκυλιά τους , ένας λαός που ζει ακόμα από το κυνήγι της φώκιας. Η κάθε ώρα στη Γροιλανδία είναι πολύτιμη για τον ταξιδιώτη, που προσπαθεί να συνειδητοποιήσει που έχει φτάσει και τι βλέπει γύρω του.
Αν δούμε συνολικά σαν επιλογή τη Ισλανδία με τη Γροιλανδία, είναι μια από τις πιο όμορφες ταξιδιωτικές κατακτήσεις και από τις πιο έντονες και ουσιαστικές ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Ένα προσκύνημα στην αμόλυντη φύση και στα μοναδικά της μνημεία.

περισσότερα

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Ένας προορισμός που τον χαρακτηρίζουν τα μεγαλειώδη, μαγευτικά και ακαταμάχητα γοητευτικά τοπία. Αντικρουόμενα στοιχεία - πάγος και φωτιά - συνθέτουν μια απέριττη, άγρια, ακατέργαστη και επιβλητική ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η Ισλανδία, η "χώρα των πάγων",το δεύτερο μεγαλύτερο νησί και η πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, είναι από τη φύση καταδικασμένη στην απομόνωση: τα πιο κοντινά της μέρη είναι η Γροιλανδία που απέχει 290 km, τα νησιά Φερόες (420 km) και η Σκωτία (800 km), ενώ από την ηπειρωτική Ευρώπη η κοντινότερη χώρα είναι η Νορβηγία που απέχει 970 km.Μια "νέα γη" που ξεπήδησε από τους ατμούς και τη λάβα και τροφοδότησε τους θρύλους των Βίκινγκς. Μια χώρα περίφημη για την παρθένα φύση της και τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της χαρακτηριστικά: θερμές πηγές, μεγαλοπρεπείς παγετώνες, ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια, χιονοσκεπή βουνά, θερμοπίδακες (γκέιζερ), παγωμένες θάλασσες, ονειρικές λίμνες, ορμητικά ποτάμια, βροντώδεις καταρράκτες, απόκρημνα βράχια, βαθιές κοιλάδες, δαντελωτές ακτογραμμές, πολυσχιδή φιόρδ,σουρεαλιστικοί σχηματισμοί λάβας... Πέρα από αυτά όμως, είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία, λογοτεχνία και λαϊκές παραδόσεις.
Το ταξίδι μας είναι αφιερωμένο στο μυστήριο της χώρας αυτής, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα εκπληκτικό ταξίδι στη βορειότερη άκρη της Ευρώπης, που προσφέρει εικόνες αναπάντεχης ομορφιάς και συναρπαστικές εμπειρίες.

περισσότερα

Κροατία - Ίστρια

Μια χερσόνησος σε σχήμα καρδιάς στα βορειοδυτικά της Κροατίας, τόσο «ιταλική» που μοιάζει να έχει αποκοπεί από την αντίπερα όχθη της Αδριατικής.

Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο και όχι χωρίς καλό λόγο. Πρόκειται για μια πανέμορφη γωνιά της χώρας με καταπράσινα τοπία, παραδοσιακά χωριά, μεσαιωνικούς οικισμούς, απέραντους αμπελώνες και ελαιώνες και ανθρώπους με μεσογειακό ταπεραμέντο, που δικαίως κάποιοι την αποκαλούν «Τοσκάνη της Κροατίας».

Πλήθος αρχαιολογικών χώρων, κάστρων, αρχαίων θεάτρων και άλλων κτισμάτων από την εποχή των Ρωμαίων και μετά, βρίσκονται διάσπαρτα σε όλη τη χερσόνησο.

Το Πόρετς είναι μια ρωμαϊκή πόλη στην οποία βρίσκεται η περίφημη Ευφρασιανή Βασιλική του 6ου Μ.Χ. αιώνα -μνημείο ΟΥΝΕΣΚΟ - και πλήθος βενετσιάνικων κτηρίων από την εποχή της ενετικής κυριαρχίας. Το Ρόβινι, ένα πρώην ψαροχώρι με μια εκπληκτική παλιά πόλη, έχει αέρα κοσμοπολίτικου θέρετρου, το Γκρόζνιαν είναι το καλλιτεχνικό κέντρο της περιοχής με αμέτρητες γκαλερί και εργαστήρια χειροτεχνίας, ενώ η Πούλα, η μεγαλύτερη πόλη της χερσονήσου, διαθέτει ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα αρχαία αμφιθέατρα στον κόσμο που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα.

Τέλος, η Ίστρια δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας κορυφαίος γαστρονομικός προορισμός με εξαιρετική κουζίνα υψηλών προδιαγραφών, βασικά υλικά της οποίας είναι τα φρέσκα θαλασσινά, το ντόπιο αγνό παρθένο ελαιόλαδο και τα παγκόσμιας κλάσης κρασιά.

περισσότερα

Νησιά Φερόε - Τα ψαροχώρια των Βίκινγκς

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

περισσότερα

Τασιλί Νατζέρ, ένα θαύμα υπό εξερεύνηση στην Αλγερία

Βρίσκεται μέσα στη Σαχάρα, σε ένα αχανές οροπέδιο στη νοτιοανατολική Αλγερία, και είναι ένα απίστευτο εθνικό πάρκο χαρακτηρισμένο ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Περιλαμβάνει αρχαιολογικό χώρο, καταφύγιο βιόσφαιρας με κυπαρίσσια και μυρτιές της ερήμου και άλλα ενδημικά είδη χλωρίδας και πανίδας υπό εξαφάνιση και ένα πανόραμα γεωλογικών σχηματισμών που μοιάζει με πίνακα abstrait ζωγραφικής ή παράξενο σεληνιακό τοπίο. Επίσης διαθέτει μία από τις πιο σημαντικές ομάδες προϊστορικών σπηλαίων στον κόσμο, που καλύπτουν έκταση μεγαλύτερη των 72.000 τ.χλμ. Αυτά έχουν ανακαλυφθεί μέχρι στιγμής.
Ο αρχαιολογικός χώρος εντοπίστηκε το 1910 στα βράχια και περιλαμβάνει προϊστορική ζωγραφική και χαρακτική. Μιλάμε για περίπου 15.000 απεικονίσεις, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, που χρονολογούνται από την πρώιμη Νεολιθική εποχή στο τέλος της τελευταίας περιόδου των Παγετώνων κατά την οποία η Σαχάρα ήταν ακόμη μία… κατοικήσιμη σαβάνα. Συγκεκριμένα οι ζωγραφιές και τα χαρακτικά, σύμφωνα με τη μελέτη των σχετικών ιζημάτων, είναι ηλικίας από 9.000-12.000 ετών. Τα θέματά τους δείχνουν μεγάλα άγρια ζώα, όπως αντιλόπες και κροκόδειλους, κοπάδια βοοειδών και ανθρώπους που κυνηγούν και χορεύουν. 
Η οροσειρά που περιλαμβάνει τα σπήλαια, τα ζωγραφισμένα βράχια και τον βιότοπο αποτελείται κυρίως από ψαμμίτη με αποχρώσεις που ποικίλουν από το μαύρο έως το θαμπό κόκκινο. Επίσης λόγω της διάβρωσης του πετρώματος στην περιοχή σχηματίζονται περίπου 300 φυσικές αψίδες στους βράχους και πολλά χρωματιστά και περίτεχνα ανάγλυφα στο έδαφος. Λόγω του υψομέτρου και των υδατοστεγών ιδιοτήτων του ψαμμίτη, η βλάστηση στο πάρκο είναι έντονη, εν αντιθέσει με τη γύρω ερημική περιοχή. Περιλαμβάνει διάσπαρτη δασική έκταση απειλούμενων προϊστορικών ενδημικών ειδών όπως το κυπαρίσσι και η μυρτιά της Σαχάρας στα υψηλότερα τμήματα του ανατολικού μισού της οροσειράς − εκεί εκτείνεται ο βιότοπος. Οι απειλούμενοι πληθυσμοί του προϊστορικού κροκόδειλου της Δυτικής Αφρικής που βλέπουμε στα χαρακτικά ζούσαν στο Τασιλί ν'Ατζέρ μέχρι τον 20ό αιώνα. Σήμερα εξακολουθούν να κατοικούν στο οροπέδιο, αιγοπρόβατα μουφλόν, τα οποία είναι το μοναδικό είδος μεγαλύτερων θηλαστικών που απεικονίζονται στους βράχους.
Η μελέτη όλου αυτού του φυσικού πλούτου και η καταγραφή των προϊστορικών χαρακτικών είναι ακόμα σε εξέλιξη. Η πληροφόρηση που έχουμε είναι σχετικά περιορισμένη. Ωστόσο κάθε επαφή με αυτή την υπέρκοσμη ομορφιά κόβει την ανάσα στους τυχερούς επισκέπτες.  Ταυτόχρονα γεωλόγοι, αρχαιολόγοι, φυσιοδίφες, ιστορικοί τέχνης ερευνούν, μελετούν και καταγράφουν. Ένα πράγμα μόνο μπορούμε να πούμε με σιγουριά: αυτός ο πλανήτης κρύβει θαύματα!

περισσότερα

Τιμγκάντ, το πολεοδομικό αριστούργημα του Τραϊανού, Αλγερία

Ιδρύθηκε και οικοδομήθηκε από το μηδέν γύρω στο 100 μ.Χ. κατ’ εντολή του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραϊανού και ονομάζεται Τιμγκάντ. Η πλήρης ρωμαϊκή ονομασία της ήταν Colonia Marciana Ulpia Traiana Thamugadi. Ο Τραϊανός τη βάφτισε έτσι προς τιμήν της μητέρας του, Μαρσίας, της μεγαλύτερης αδελφής του, Ουλπίας Μαρσιάνας, και του πατέρα του, Μάρκου Ούλπιου Τραϊανού.
Σήμερα η Τιμγκάντ έχει χαρακτηριστεί ως το σημαντικότερο και καλύτερα σωζόμενο δείγμα ρωμαϊκής ρυμοτομίας και πολεοδομίας στον κόσμο! Σε αυτό βοήθησε το γεγονός ότι ολόκληρη η πόλη ήταν καλυμμένη για αιώνες από στρώμα άμμου ύψους ενός μέτρου, μέχρι την ανασκαφή της το 1881. Και φυσικά εννοείται πως αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Αρχικά χτίστηκε πάνω σε μία εύφορη γεωργική περιοχή ως στρατιωτική αποικία που προοριζόταν για προπύργιο εναντίον των Βερβέρων. Πρώτοι κάτοικοι ήταν οι ρωμαίοι βετεράνοι των παρθικών εκστρατειών, στους οποίους χορηγήθηκε αποικιακή γη σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους στον ρωμαϊκό στρατό. Πάντως οι πρώτοι αιώνες ήταν ειρηνικοί. Τον 3ο η Τιμγκάντ έγινε κέντρο χριστιανικής δραστηριότητας και τον 4ο εξελίχθηκε σε δονατιστικό καταφύγιο. Εκεί συνέρρεαν πεπτωκότες χριστιανοί – ο δονατισμός υπήρξε εκκλησιαστικό σχίσμα της Βορείου Αφρικής, που υποστήριζε την επιστροφή των χριστιανών οι οποίοι για να αποφύγουν τα ρωμαϊκά βασανιστήρια αρνήθηκαν επισήμως τη χριστιανική πίστη… Τον 5ο αιώνα όμως ήρθαν τα δύσκολα. Η Τιμγκάντ λεηλατήθηκε από τους Βανδάλους και τους Βέρβερους και άδειασε εντελώς. Το 535, ο βυζαντινός στρατηγός Σολομών τη βρήκε εγκαταλειμμένη και την κατέλαβε. Επί βυζαντινής κυριαρχίας η πόλη ξαναγέμισε ζωή και γνώρισε μία τρίτη ακμή, η οποία όμως μάλλον διεκόπη τον 8ο αιώνα με την επέλαση των Αράβων. Από τότε εξαφανίστηκε παντελώς από τον ιστορικό χάρτη, μέχρι να χτυπήσει πάνω στις πέτρες της η αρχαιολογική σκαπάνη τον 19ο αιώνα. Τι συνέβη στο μεταξύ; Κανείς δεν ξέρει!
Το σίγουρο είναι πως με την επέκταση της Σαχάρας ερημοποιήθηκε, θάφτηκε κάτω από την άμμο και διατηρήθηκε άρτια. Έτσι σήμερα μπορούμε να αντικρύσουμε αυτό το θαύμα αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Κοιτάζοντας την από ψηλά, αλλά και περπατώντας την αντιλαμβανόμαστε πως είναι χτισμένη σε σχήμα ορθογώνιο πάνω στη διασταύρωση έξι δρόμων. Είναι περιτειχισμένη, αλλά όχι οχυρωμένη. Αρχικά είχε σχεδιαστεί για πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκων, αλλά γρήγορα επεκτάθηκε και έξω από το πρώτο ρυμοτομικό ορθογώνιο με πιο χαλαρά οργανωμένο τρόπο. Τη διασχίζουν δύο μεγάλες οδοί που τέμνονται σε σταυρό: η decumanus maximus (ανατολή - δύση) και η cardo (βοράς - νότος). Και οι δύο περιβάλλονται από κορινθιακές κιονοστοιχίες. Αμέσως μετά τη διασταύρωση η cardo καταλήγει στο forum δηλαδή στην αγορά. Στο δυτικό δε άκρο της decumanus ορθώνεται η Αψίδα του Τραϊανού, μία αψίδα θριάμβου, ύψους 12 μέτρων, η οποία αποκαταστάθηκε εν μέρει το 1900. Στην αρχαία πόλη υπάρχει επίσης ένα θέατρο 3.500 θέσεων, σε άριστη κατάσταση, το οποίο χρησιμοποιείται για σύγχρονες παραστάσεις. Σώζονται ακόμη ο ναός του Καπιτωλίου που μοιάζει με το Πάνθεον στη Ρώμη, τέσσερα λουτρά και η βιβλιοθήκη.
Για τη βιβλιοθήκη, ξέρουμε σίγουρα πως ήταν δώρο του Ιούλιου Κουιντιανού Φλάβιου Ρογατιανού προς τον ρωμαϊκό λαό και ότι η κατασκευή μαζί με τον εξοπλισμό της κόστισαν 400.000 σηστέρτια. Άλλα στοιχεία για τον ευεργέτη δεν είναι γνωστά οπότε η ακριβής χρονολόγησή της είναι αδύνατη. Οι μελετητές ωστόσο την τοποθετούν μεταξύ 3ου και 4ου αιώνα. Η βιβλιοθήκη έχει κι αυτή σχήμα ορθογώνιο. Φαίνεται πως περιελάμβανε αναγνωστήριο με τραπέζια ανάγνωσης και επιδαπέδιες βιβλιοθήκες, επιτοίχιες ραφιέρες με πλάτη, πλαϊνά και πόρτες, αίθουσα διαλέξεων και χώρο αρχείου. Εκτιμάται δε ότι εκεί μπορούσαν να φυλαχθούν περί τους 3.000 παπύρους.
Αυτά είναι τα κυριότερα αξιοθέατα της ρωμαϊκής πόλης του Τραϊανού. Επειδή όμως η ζωή συνεχίστηκε και μετά τους Ρωμαίους, βλέπουμε σ’ αυτή την ιστορική βόλτα μας, κάπου στα περίχωρα, μια τετράγωνη εκκλησία με κυκλική κόγχη που χρονολογείται από τον 7ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή στην βυζαντινή πλέον ακμή της. Και νοτιοανατολικά φαίνεται επίσης ένα μεγάλο βυζαντινό φρούριο. Αυτό όπως δείχνουν οι εξελίξεις… δεν της φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο.

περισσότερα

Δημήτρης Τσαφέντας, ο Έλληνας που νίκησε το Απαρτχάιντ, Νότια Αφρική

«Κάθε μέρα βλέπεις κάποιον που ξέρεις ότι διαπράττει ένα σοβαρό έγκλημα, το οποίο πλήττει εκατομμύρια άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να τον δικάσεις ούτε να τον καταγγείλεις στην Αστυνομία επειδή αυτός είναι ο ίδιος ο νόμος της χώρας. Θα παραμείνεις σιωπηλός και θα τον αφήσεις να διαπράττει το έγκλημά του ή θα κάνεις κάτι για να τον σταματήσεις;». Αυτά είπε ο Δημήτρης Τσαφέντας όταν συνελήφθη για τη δολοφονία του αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, πρωθυπουργού της Νοτίου Αφρικής Χέντρικ Φέρβερντ, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1966.
Λίγο νωρίτερα, εκείνη την ημέρα, ο Φέρβερντ, ο πρώτος μη Μπόερ πρωθυπουργός, είχε ανέβει στο βήμα της Βουλής. Ο Τσαφέντας, ως κλητήρας του κτιρίου (προσλήφθηκε λίγους μήνες νωρίτερα, μάλλον γι αυτόν τον σκοπό), πήγε να του αφήσει ένα ποτήρι νερό. Μόλις άφησε το ποτήρι πάνω στο βήμα, έβγαλε από την κάλτσα του ένα μαχαίρι και δολοφόνησε με τέσσερα χτυπήματα τον πρωθυπουργό. Αρχικό σχέδιο ήταν να τον πυροβολήσει με περίστροφο και μετά να διαφύγει. Ωστόσο δεν κατάφερε να βάλει το περίστροφο μέσα στο κτίριο κι έτσι ακολούθησε το δεύτερο πλάνο που ήταν τον μαχαιρώσει και να παραδοθεί.
Ο Δημήτρης Τσαφέντας γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1918 στη Μοζαμβίκη. Πατέρας του ήταν ο Μιχάλης Τσαφέντας ή Τσαφεντάκης από τα Χανιά της Κρήτης και μητέρα του ήταν η Αμέλια Γουίλιαμς, μιγάδα από την Μοζαμβίκη. Από τα δεκάξι του άρχισε να δουλεύει όπου έβρισκε για τα προς το ζην. Τη δεκαετία του 1930 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Νοτίου Αφρικής. Περίπου τότε μπάρκαρε σε υπερωκεάνια αλλά άρχισε να εμφανίζει ψυχωτικά επεισόδια, με αποτέλεσμα, για σύντομα χρονικά διαστήματα, να νοσηλεύεται σε διάφορες χώρες. Μεταξύ άλλων έμεινε για έξι μήνες στη Νήσο Έλις στη Νέα Υόρκη όπου του διαγνώστηκε σχιζοφρένεια. Όταν εν συνεχεία εγκαταστάθηκε και πάλι στη Νότια Αφρική μιλούσε ήδη οκτώ γλώσσες οπότε εργάστηκε ως μεταφραστής.
Σύμφωνα με τους φυλετικούς νόμους του Απαρτχάιντ, ο Τσαφέντας ήταν λευκός. Όμως επειδή είχε σκούρο δέρμα αντιμετώπιζε συνεχώς ρατσιστικά σχόλια και κοροϊδίες. Ως λευκός απαγορευόταν να παντρευτεί γυναίκα μη λευκή, έτσι κάποια στιγμή ο Τσαφέντας ζήτησε να καταχωρηθεί ως «έγχρωμος», προκειμένου να παντρευτεί τη μιγάδα φίλη του, ωστόσο η αίτησή του απορρίφθηκε. Το γεγονός αυτό μάλλον τον κλόνισε ιδιαίτερα και σε συνδυασμό με την άθλια κατάσταση που έβλεπε γύρω του στη χώρα λόγω του απαρτχάιντ άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να αναλάβει μία κάποια δράση… με τη γνωστή τελικά κατάληξη της 6ης Σεπτεμβρίου 1966.
Αμέσως μετά τη σύλληψή του εκείνη την ημέρα, άρχισαν οι ανακρίσεις. «Ήθελα να δω μία κυβέρνηση που να εκπροσωπεί όλο τον λαό της Νότιας Αφρικής. Η Εθνικιστική Κυβέρνηση δεν το κάνει αυτό και ήθελα να δω μια αλλαγή. Δεν σκέφτηκα τις συνέπειες για μένα, δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Ήμουν τόσο αηδιασμένος από τη ρατσιστική πολιτική που απλώς αποφάσισα να δολοφονήσω τον πρωθυπουργό» δήλωσε στους ανακριτές.
Φυσικά δεν έλειψαν και τα βασανιστήρια. Καθημερινά ηλεκτροσόκ. Απομόνωση χωρίς κρεβάτι και ρούχα, ξαπλωμένος στο τσιμέντο και με τα χέρια δεμένα με χειροπέδες. Ξύλο και κλωτσιές. Πλαστική σακούλα στο κεφάλι και ταυτόχρονη ρήψη νερού για να δημιουργείται το αίσθημα της ασφυξίας. Μετά την πρώτη εβδομάδα εφαρμόστηκε και η εικονική κρεμάλα. Με κλειστά μάτια και χειροπέδες τον έβαζαν να πατήσει σε μια καρέκλα, του περνούσαν μια θηλιά και έσπρωχναν την καρέκλα. Ο Τσαφέντας έμενε για λίγο κρεμασμένος αλλά προτού εκπνεύσει έκοβαν τη θηλιά και έπεφτε στο πάτωμα… Δεν άλλαξε όμως ποτέ την αρχική ομολογία του.
Στο δικαστήριο αστυνομικοί κατέθεσαν πως κατά την ανάκριση είχε αναφέρει ότι μέσα στη κοιλιά του είχε ένα σκουλήκι που του μιλούσε... Με βάση αυτή τη μαρτυρία, ο δικαστής αποφάνθηκε πως ο Τσαφέντας ήταν σχιζοφρενής και θεωρήθηκε αθώος για το έγκλημα της δολοφονίας. Φυλακίστηκε με έναν νόμο που επέτρεπε μόνο στον πρόεδρο της χώρας να διατάξει την απελευθέρωσή του, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Έτσι πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του έγκλειστος παρόλο που δεν είχε καταδικαστεί ως εγκληματίας. Το κελί του βρισκόταν ακριβώς δίπλα από ένα δωμάτιο ομαδικών εκτελέσεων δι’απαγχονισμού. Οι κραυγές και ο ήχος της κρεμάλας κλόνισαν τα νεύρα του, με αποτέλεσμα να μπαινοβγαίνει διαρκώς στα ψυχιατρεία των φυλακών.
Ο ίδιος δεν μετάνιωσε ποτέ για την πράξη του. Το 1994 φέρεται να είπε σε δύο έλληνες ιερείς που τον επισκέφθηκαν: «ένοχος είσαι όχι μόνο όταν διαπράττεις ένα έγκλημα, αλλά και όταν δεν κάνεις τίποτα για να το εμποδίσεις εφόσον σου δίνεται η ευκαιρία».
Πέθανε στην ψυχιατρική κλινική-φυλακή Στέρκφονταϊν στις 7 Οκτωβρίου 1999 από πνευμονία. Κηδεύτηκε παρουσία ελάχιστων δημοσιογράφων και 4 Ελλήνων. Ακόμα και οι συγγενείς του όλα αυτά τα χρόνια τον θεωρούσαν τρελό. Ωστόσο, μετά τη δολοφονία που διέπραξε, είχαν αρχίσει σταδιακά να γίνονται θετικές μεταρρυθμίσεις στους νόμους του απαρτχάιντ, μέχρι που το 1991 η ρατσιστική νομοθεσία καταργήθηκε οριστικά. Το 1994 ο Νέλσον Μαντέλα έγινε ο πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νότιας Αφρικής.

περισσότερα

Η μαύρη σελίδα του Απαρτχάιντ...Νότια Αφρική

«Απαρτχάιντ» σημαίνει διαχωρισμός. Είναι όρος που προέρχεται από τη γλώσσα αφρικάανς την οποία μιλάνε οι Αφρικάνερς ή Μπόερς δηλαδή οι πρώτοι λευκοί άποικοι της Νοτίου Αφρικής που έφτασαν εκεί τον 17ο αιώνα. Αυτοί ήταν κυρίως Ολλανδοί, Γερμανοί και Γάλλοι οι οποίοι ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία και θεωρούσαν εαυτούς ανώτερη φυλή από τους μαύρους γηγενείς. Ωστόσο οι Μπόερς αντιτάχθηκαν και πολέμησαν τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα όταν εκείνοι δημιούργησαν το κράτος της Νοτίου Αφρικής. Άρα καταλαβαίνουμε ότι η έννοια του διαχωρισμού (απαρτχάιντ) ουσιαστικά υπήρχε ήδη με το που πάτησαν λευκοί το πόδι τους στη μαύρη ήπειρο…
Ως επίσημη πάντως κρατική πολιτική εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1948 και καταργήθηκε το 1991. Όσο ίσχυσε καθόριζε και επέβαλλε τη διάκριση των ανθρώπινων ομάδων (λευκών, κούληδων δηλαδή Ασιατών, μιγάδων και Μπαντού δηλαδή μαύρων) μέσα σε καθορισμένες γεωγραφικές περιοχές. Ο σκοπός του ήταν βασικά να σταματήσουν οι γάμοι μεταξύ λευκών και μη λευκών, καθώς ένα σημαντικό ποσοστό της χώρας ήταν μιγάδες.
Οι νόμοι του απαρτχάιντ ήταν στυγνοί και άδικοι. Προκάλεσαν για χρόνια αντιδράσεις και εξεγέρσεις κάποιες από τις οποίες βαφτίστηκαν «κομμουνιστικές» από τη συντηρητική εξουσία προκειμένου να πληγεί το Δημοκρατικό Κόμμα της αντιπολίτευσης… Ενδεικτικά αναφέρουμε ορισμένους από αυτούς:
- Νόμος απαγόρευσης των μεικτών γάμων (1949)
- Νόμος ανηθικότητας (1950), που τιμωρούσε τη σεξουαλική επαφή μεταξύ λευκών και μη-λευκών
- Νόμος κατηγοριοποίησης του πληθυσμού ανάλογα με τη φυλή (1950)
- Νόμος καταστολής του κομμουνισμού (1950), που επέτρεπε στην κυβέρνηση να απαγορεύσει την ύπαρξη κομμουνιστικού πολιτικού κόμματος
- Νόμος ξεχωριστών κατοικιών (1950), που καθόριζε τις αστικές ζώνες κατοίκησης στις πόλεις
- Νόμοι του «Πάσου» (1952), οι οποίοι υποχρέωναν τους μαύρους άνω των 16 ετών να έχουν πάντοτε μαζί τους ένα έγγραφο σαν πάσο/διαβατήριο, που όριζε αν είχαν κυβερνητική άδεια να βρίσκονται σε συγκεκριμένες συνοικίες
- Νόμος για ξεχωριστή χρήση των δημοσίων χώρων (1953), π.χ. δημόσιες τουαλέτες, πλατείες, σιντριβάνια κτλ.
- Νόμος για την εκπαίδευση Μπαντού (1953), που αφορούσε το σχολικό πρόγραμμα των μαύρων
- Απαγόρευση των απεργιών και της παθητικής αντίστασης στους μαύρους εργάτες (1953)
- Νόμος μετεγκατάστασης γηγενών πληθυσμών (1954), που επέτρεπε την εκδίωξη μαύρων που ζούσαν σε περιοχές οι οποίες είχαν παραχωρηθεί στους λευκούς
- Νόμος περί Εργασίας και Ορυχείων (1956), που επισημοποιούσε τις φυλετικές διακρίσεις στον χώρο εργασίας
- Νόμος προώθησης αυτόνομων μαύρων κυβερνήσεων. Με αυτόν τον νόμο κατά δημιουργήθηκαν μπαντουστάν υπό διοίκηση μη-λευκών. Τα μπαντουστάν ήταν εθνικά κρατίδια που αφορούσαν το 13% του συνολικού εδάφους της χώρας. Επρόκειτο για μικρές νησίδες γης απομονωμένες, άγονες και υποβαθμισμένες βιομηχανικά, που λειτουργούσαν ως γκέτο και στις οποίες στοιβάζονταν υποχρεωτικά όλοι οι μη λευκοί…
- Νόμος περί ιθαγένειας των μαύρων, που τους αφαιρούσε τη νοτιοαφρικανική ιθαγένεια εφόσον ζούσαν στα μπαντουστάν
- Διάταγμα περί αφρικάανς (1974), το οποίο υποχρέωνε όλα τα σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης να διδάσκουν στη γλώσσα αφρικάανς τα μαθηματικά, τις κοινωνικές επιστήμες, την ιστορία και τη γεωγραφία
- Νόμος απαγόρευσης της επαγγελματικής κατάρτισης των μαύρων (1976)
Εννοείται πως όποιος μη λευκός αντιδρούσε στα παραπάνω φυλακιζόταν ή εκτελούνταν. Ο Νέλσον Μαντέλα, κατοπινός πρώτος μαύρος πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής (1994-1999), φυλακίστηκε για 27 χρόνια από το καθεστώς των λευκών λόγω της αντιστασιακής δράσης του κατά του απαρτχάιντ.
Οι λευκοί που έπαιρναν το μέρος των μαύρων συνήθως ελάμβαναν υποχρεωτική διάγνωση ανισόρροπου και κλείνονταν στα τρελοκομεία. Κάτι τέτοιο συνέβη στον έλληνα από τη Μοζαμβίκη Δημήτρη Τσαφέντα, ο οποίος το 1966 δολοφόνησε μέσα στη Βουλή τον αρχιτέκτονα του απαρτχάιντ, εθνικιστή πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής Χένρικ Φέρβερντ. Ο Φέρβερντ, ήταν ο πρώτος αφρικανός πρωθυπουργός που δεν καταγόταν από Μπόερς. Ο Τσαφέντας πέθανε απομονωμένος μέσα σε ψυχιατρική κλινική-φυλακή από πνευμονία το 1999.
Παρόλα αυτά, μετά τη συμβολική αυτή πράξη του Τσαφέντα που έλαβε διεθνείς διαστάσεις και έθεσε παγκοσμίως το θέμα του φυλετικού διαχωρισμού, στη Νότια Αφρική άρχισαν σταδιακά να γίνονται κάποιες διορθωτικές μεταρρυθμίσεις. Το 1989, την εξουσία ανέλαβε ο Φρεντερίκ ντε Κλερκ, ο τελευταίος λευκός πρόεδρος της χώρας ο οποίος απελευθέρωσε τον Νέλσον Μαντέλα το 1990 και με τον οποίο μοιράστηκε το 1993 το Νομπέλ Ειρήνης «για τη συνεισφορά τους στον ειρηνικό τερματισμό του απαρτχάιντ και για τη θεμελίωση μιας νέας δημοκρατικής Νότιας Αφρικής». Τελικά η πλειονότητα των νόμων του απαρτχάιντ καταργήθηκαν μεταξύ 1989 και 1991, ωστόσο ακόμα διακρίνονται κατάλοιπα, τόσο στην πολιτική όσο και στην κοινωνία της χώρας. Σήμερα ο όρος απαρτχάιντ χρησιμοποιείται πλέον για να υποδηλώσει κάθε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου.

περισσότερα

Αλγερία - Κωνσταντίνη: ένα Νομπέλ και πολλές ακόμα ιστορίες

Υπάρχουν ορισμένες πόλεις που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους σε κάνουν να φαντάζεσαι μύθους και ιστορίες. Μία τέτοια πόλη είναι η Κωνσταντίνη.
Ο γάλλος συγγραφέας Γκι ντε Μοπασάν τον 19ο αιώνα είχε γράψει γι αυτήν: «Αυτό το ρυάκι παλιότερα το διέσχιζες από οκτώ γέφυρες. Σήμερα έξι από αυτές είναι ερείπια»… Είχαν καταστραφεί σε πολέμους. Τώρα που μιλάμε πάντως οι γέφυρες είναι και πάλι οκτώ. Και η αρχαία Κωνσταντίνη, αυτή η υπέροχη κρεμαστή πόλη πάνω στους γκρεμούς του Άτλαντα ζει μια νέα φρέσκια και όμορφη ακμή. 
Η ιστορία της είναι συναρπαστική. Αρχίζει από την εποχή των Φοινίκων, οπότε και ιδρύθηκε με την ονομασία Σίβα, δηλαδή «βασιλική πόλη». Εν συνεχεία πέρασε στην κυριαρχία του βερβερικού βασιλείου της Νουμιδίας από το 201 π.Χ. ως το 46 π.Χ. και ονομάστηκε Κίρτα. Μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι με τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος τη μετονόμασε Αποικία Σιτλανόρουμ και έδωσε ειδικά προνόμια στους κατοίκους της. Το 311 η πόλη καταστράφηκε εξαιτίας ενός ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου. Όταν ο πόλεμος τελείωσε αυτοκράτορας στέφθηκε ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο οποίος την ξανάχτισε το 313 και τη βάφτισε Κωνσταντίνη. Ακολούθησε η καταστροφική επέλαση των Βανδάλων το 432, αλλά από το 534 μέχρι το 697 η πόλη επεστράφη στη Βυζαντινή Εξαρχία της Αφρικής.
Τελικά τον 7ο αιώνα κατακτήθηκε από τους Άραβες οι οποίοι την αποκαλούσαν πλέον Κουσαντίνα. Η πόλη ανέκαμψε τον 12ο αιώνα. Τότε έγινε και πάλι ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο το οποίο συνδεόταν με την Πίζα, τη Γένοβα και τη Βενετία. Από το 1529 προσαρτήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Σαλά Μπέης, ο οποίος κυβέρνησε από το 1770 έως το 1792, διάνθισε την αρχιτεκτονική της και ένα μεγάλο μέρος του έργου του το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Τελευταίος μπέης της Κωνσταντίνης ήταν ο Αχμέντ μπεν Μοχάμεντ Τσέριφ, ο οποίος ανέλαβε το 1826. Αυτός ηγήθηκε μιας σθεναρής αντίστασης εναντίον των γαλλικών αποικιακών στρατευμάτων. Μάταια όμως… Στις 13 Οκτωβρίου 1837 η Κωνσταντίνη μαζί με την υπόλοιπη Αλγερία έγιναν αποικία της Γαλλίας μέχρι το 1962 οπότε ύστερα από πολλές μάχες και ηρωική αντίσταση των Αλγερινών, τα γαλλικά στρατεύματα απομακρύνθηκαν υπό τις διαταγές του Σαρλ ντε Γκολ και η Αλγερία έγινε μία ανεξάρτητη χώρα.
Όλες οι παραπάνω περιπέτειες, φυσικά έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην Κωνσταντίνη. Και παρότι ανά τους αιώνες ο ένας κατακτητής γκρέμιζε τα κτίρια του προηγούμενου για να της δώσει το δικό του στυλ, έχουν βρεθεί εκεί, μέσα σε σπηλιές, μέχρι και τέχνεργα των προϊστορικών χρόνων καθώς και ζωγραφιές και λιβυκές εγχαράξεις. Επίσης στον καρχηδονιακό αρχαιολογικό χώρο Ελ Χόφρα ήρθαν στο φως περί τις χίλιες στήλες, οι οποίες σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο της Κίρτας και στο Λούβρο. Και φυσικά μέσα στην πόλη υπάρχουν διάσπαρτα τμήματα του ρωμαϊκού υδραγωγείου και άλλες ρωμαϊκές κατασκευές, όπως τα αρχαία λουτρά κοντά στη γέφυρα Σίνι Μ'σιντ. Τη ρωμαϊκή κυριαρχία τη βλέπουμε μέχρι και σε δομικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων από τους Άραβες για την κατασκευή ισλαμικών μνημείων, τεμενών και των τειχών της μεντίνας ή αλλιώς Κάσμπα. Παρεμπιπτόντως το περίφημο Rock the Casbah οι Clash μάλλον το εμπνεύστηκαν ακριβώς εδώ…
Η μεντίνα, για την ιστορία, κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου πάνω σε έναν τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο που βλέπει σε δύο φαράγγια και έναν γκρεμό. Σήμερα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO χάρη τόσο στην τοποθεσία της, όσο και στην πολύ εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της. Τα περισσότερα κτίρια χρονολογούνται τον 16ο και τον 17ο αιώνα και πολύ χαρακτηριστικό δείγμα αποτελεί το παλάτι του τελευταίου μπέη που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα, εκτείνεται σε 5.600 τ.μ. και συνδυάζει μαυριτανικά με ευρωπαϊκά στοιχεία που επέλεγε ο ίδιος ο μπέης στα ταξίδια του για τις κρατικές υποθέσεις της Αλγερίας.
Μία ακόμη προσωπικότητα που ταυτίστηκε με την Κωνσταντίνη είναι και ο φυσικός Κάρολος Λουί Αλφόνς ο οποίος κέρδισε το Νομπέλ φυσιολογίας το 1907 χάρη σε αυτήν. Διότι εδώ, όταν εργαζόταν σε στρατιωτικό νοσοκομείο το 1880 ανακάλυψε ότι η θανατηφόρα μαλάρια αποτελεί στην πραγματικότητα ένα πρωτόζωο. Ήταν η πρώτη φορά που τα πρωτόζωα στοχοποιούνταν ως υπαίτιοι ασθενειών.
Και κλείνουμε αυτό το κείμενο με λίγο ακόμη αναπάντεχο name dropping. Στην Κωνσταντίνη γεννήθηκε η πριγκίπισσα Σαρλότ, μητέρα του πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό ο οποίος είχε νυμφευθεί τη Γκρέις Κέλι. Και τέλος… μέσα σε όλο αυτό το μεσαιωνικό, ρωμαϊκό, αραβικό, καρχηδονιακό κτλ. αρχιτεκτονικό πανδαιμόνιο, την υπογραφή του έβαλε και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους και πρωτοπόρους του παγκόσμιου αρχιτεκτονικού φουτουριστικού μοντερνισμού: ο βραζιλιάνος Όσκαρ Νιμάγερ, ο οποίος σχεδίασε ένα από τα τέσσερα μεγάλα πανεπιστήμια της πόλης: το Κρατικό Αδελφοί Μεντουρί.

περισσότερα

Η Γκαρντάια και η Σιμόν ντε Μποβουάρ, Αλγερία

Ένας φιλόσοφος τείνει να βλέπει πάντα τα πράγματα αλλιώς. Για παράδειγμα μία πόλη είναι κατασκευή ή έργο τέχνης; Θα πείτε εξαρτάται… και έχετε δίκιο. Όμως η λευκή, κόκκινη και ροζ Γκαρντάια, αυτή η αλγερινή πόλη που είναι χτισμένη πάνω στη Σαχάρα, στην ημιερημική κοιλάδα του Μ’Ζαμπ μάλλον είναι περισσότερο έργο τέχνης παρά κατασκευή… κι ας χτίστηκε πριν από 1000 χρόνια με σκοπό αποκλειστικό την προστασία των κατοίκων της από την έρημο, τη φωτιά και τους επιδρομείς…
Το 1963, η γαλλίδα υπαρξίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ, στον τρίτο τόμο της αυτοβιογραφίας της στον οποίο μεταξύ άλλων καταγράφει την ερωτική και φιλοσοφική σχέση της με τον Ζαν Πολ Σαρτρ, αναφέρεται στην Γκαρντάια ως εξής: «είναι ένα κυβιστικός πίνακας ζωγραφικής, πανέμορφα κατασκευασμένος». Τι είναι λοιπόν αυτή η περίφημη Γκαρντάια; Και γιατί έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και αρχιτεκτονικό πρότυπο πόλης ακόμη και για τη σύγχρονη εποχή;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Γκαρντάια είναι η κεντρική πόλη μίας πεντάπολης η οποία χτίστηκε τον 10ο αιώνα από Ιβάδες Μουσουλμάνους. Αποτελεί ουσιαστικά την κεντρική πολίχνη-ακρόπολη της πεντάπολης – οι άλλες τέσσερεις απλώνονται γύρω της σε ισάριθμους λόφους. Ονομάζονται και Πέντε Ακροπόλεις. Κάθε πολίχνη-ακρόπολη περιλαμβάνει από μία κορυφή λόφου, μία πλαγιά, μία εσοχή, μία ράχη και μία όαση. Άγνωστο γιατί αυτοί οι πέντε οικισμοί χτίστηκαν χωριστά και όχι σαν μία ενιαία πόλη. Πιθανότατα αυτό να αποφασίστηκε για λόγους προστασίας. Οι ιδρυτές και κατασκευαστές αυτού του οικιστικού συνόλου έχτισαν τις πολίχνες όταν το 909 μ.Χ. κάηκε ολοσχερώς η πρωτεύουσά τους, η Ταχέρτ, η οποία εντοπίζεται στο σημερινό Μαγκρέμπ.  
Επέλεξαν λοιπόν οι Ιβάδες την Κοιλάδα του Μ’Ζαμπ για να ξαναρχίσουν κάπως τη ζωή τους. ‘Εχτισαν τους πέντε οικισμούς πάνω σε πέντε κορυφές της κοιλάδας σχηματίζοντας ένα νοητό γαϊτανάκι και επιπλέον έχτισαν την κάθε μία ακρόπολη σε κυκλικό σχήμα. Στο κέντρο δεσπόζει ο μιναρές, ο οποίος λειτουργεί επίσης ως παρατηρητήριο, οπλοστάσιο και σιταποθήκη. Γύρω από τον κάθε μιναρέ, σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους τα σπίτια. Το κάθε σπίτι, λευκό, κόκκινο ή ροζ, στεγάζει από μία οικογένεια. Είναι χτισμένο από άμμο, γύψο και πηλό και είναι απολύτως αυτόνομο σε σχέση με το διπλανό του. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι ιδιαίτερα ψηλοί, σαν μικρά τείχη, σαν το κάθε σπίτι να είναι ένα μικρό φρούριο, με βεράντες και στοές. Οι κύκλοι των σπιτιών συνεχίζονται διαδοχικά και πάντα ομόκεντροι μέχρι που φτάνουμε στα εξωτερικά τείχη της κάθε πολίχνης. Όποτε γινόταν κάποια επιδρομή από τους Βερβερίνους της Σαχάρας, οι κάτοικοι οχυρώνονταν μέσα στο τζαμί-οπλοστάσιο-σιταποθήκη. Και κάθε καλοκαίρι, ή εν πάσει περιπτώσει τους μήνες που ο ήλιος άναβε τους οικισμούς και η ζέστη ήταν αφόρητη, μετακόμιζαν στα ισάριθμα αλσύλια φοινίκων που βρίσκονται στα περίχωρα μαζί με τα νεκροταφεία.
Όσον αφορά τη διαβίωση των κατοίκων, αυτή στηριζόταν ανέκαθεν στο εμπόριο. Και η Γκαρντάια είχε την πρωτοκαθεδρία – την οποία διατηρεί ακόμη. Αποτελεί σημαντικό κέντρο παραγωγής χουρμάδων, με περίπου 60.000 φοίνικες. Το ξύλο των φοινίκων που έχουν πέσει χρησιμοποιείται για την κατασκευή στεγών. Τα υγιή δέντρα όμως δεν κόβονται καθώς θεωρούνται ζωντανά όντα που στηρίζουν τους κατοίκους. Μια άλλη σημαντική πηγή εσόδων είναι εδώ και αιώνες η κατασκευή κεραμικών, χαλιών και υφασμάτων. Μάλιστα τα χαλιά της Γκαρντάια είναι ξακουστά και κάθε Μάρτιο διοργανώνεται ειδική εθνική γιορτή-παζάρι.
Σήμερα η Γκαρντάϊα, η Μελίκα, η Μπενί Ισγκουέν, η Μπου Νούρα και η Ελ Ατέφ αποτελούν πόλο έλξης των επισκεπτών στην Αλγερία. Όχι μόνο ως αξιοθέατα μίας γνήσιας μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής, αλλά και ως αντικείμενο μελέτης για το πώς θα μπορούσε να γίνει η ζωή μας καλύτερη μέσα στις σύγχρονες απρόσωπες πόλεις.

περισσότερα

Νέα Ορλεάνη - Πατρίδα της Jazz!

Μια από τις πιο συναρπαστικές πόλεις του πλανήτη, η Νέα Ορλεάνη, είναι ένα φανταχτερό μωσαϊκό ιστορίας, κουλτούρας, φαγητού και μουσικής από την Καραϊβική, την Ευρώπη και την Αφρική.
Ιδρυμένη από τους Γάλλους στις αρχές του 18ου αιώνα ως εμπορικός σταθμός σε στρατηγικό σημείο στις όχθες του Μισισιπή, η πόλη δέχθηκε αρχικά ευρωπαϊκές και αφρικάνικες επιρροές και μεγάλο μεταναστευτικό κύμα.
Εδώ θα συναντήσει κανείς δημοφιλή κλαμπ με τζαζ μουσική, υπέροχες γειτονιές για περίπατο, αλλά και παλιά κτίρια με αρχιτεκτονικές επιρροές από διάφορες ιστορικές εποχές.
Καταπράσινες αυλές και σιντριβάνια, εκπληκτικά μεταλλικά μπαλκόνια, μερικά από τα παλιότερα κτήρια των Η.Π.Α., κλασσικά εστιατόρια, ιδιαίτερα καταστήματα με αναμνηστικά και ναοί βουντού είναι μερικές πινελιές που συνθέτουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της πόλης.
Επισκεφθείτε το Πολεμικό Μουσείο, το Μουσείο Τέχνης, το παλιό Νομισματοκοπείο, καθώς και τις "Πόλεις των Νεκρών", τα ιστορικά νεκροταφεία και τους ναούς βουντού.
Η πόλη φημίζεται για την έντονη νυχτερινή της ζωή, καθώς και για την υπέροχη τζαζ μουσική που θα 4666απολαύσετε ζωντανά σε κάθε γωνιά της.
Η πόλη διαθέτει επίσης μεγάλο καζίνο, για όσους επιθυμούν να δοκιμάσουν την τύχη τους.
Γιορτάστε τη Mardi Gras, την τοπική γιορτή που διαρκεί δύο εβδομάδες, με χορούς και παρελάσεις και γίνετε ένα με το χρωματιστό και πολύβουο πλήθος.
Περιηγηθείτε στη μαγευτική ατμόσφαιρά της που πολλές φορές θυμίζει ένα μεγάλο υπαίθριο πάρτι, καθώς πλημμυρίζει από του ήχους της τζαζ μουσικής.
Στην παλιά πόλη μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς, που δεν είναι άλλα από άμαξες με μουλάρια, για να διασκεδάσετε και να ζήσετε το μυστήριο και τη μαγεία των εξωτικών γειτονιών της. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε την τοπική κουζίνα που περιλαμβάνει κρεολικά πιάτα, θαλασσινά και ιδιαίτερα στρείδια, καθώς και την τοπική σπεσιαλιτέ που είναι τα κόκκινα φασόλια με ρύζι. Η Νέα Ορλεάνη αποτελεί μια από τις πιο αυθεντικές πόλεις της Αμερικής και σίγουρα θα αφήσει τα ανεξίτηλα σημάδια της στη μνήμη σας.

περισσότερα

Ερυθραία, Σουδάν: Ασμάρα, η αφρικανική πρωτεύουσα του μοντερνισμού

Η ιστορία έχει παίξει ένα παράξενο παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Ερυθραίας, την υψομετρική Ασμάρα (βρίσκεται σε υψόμετρο 2300 μέτρα). Και με όλη τη χώρα βέβαια… Η Ερυθραία ως τον 19ο αιώνα που κατελήφθη από τους Ιταλούς, δεν ήταν μία χώρα, με κεντρική διοίκηση. Ήταν περισσότερο μία έκταση, κατοικημένη από διάφορες αγροτικές και κτηνοτροφικές φυλές που συγκροτούσαν μικρά βασίλεια. Το 1869, η ιταλική ναυτιλιακή εταιρεία Ρουμπατίνο αγόρασε ένα τμήμα της επαρχίας Ντενκαλία, κοντά στην πόλη Ασάμπ, με το πρόσχημα ότι θα το μετέτρεπε σε εμπορικό κέντρο. Τελικά 13 χρόνια μετά η πόλη Ασάμπ κατέστη ιταλική αποικία. Οι κάτοικοι της Ντενκαλία ξεσηκώθηκαν. Τα ιταλικά στρατεύματα όχι μόνο δεν αποχώρησαν, αλλά κατέλαβαν και άλλες πόλεις στα ενδότερα, όπως η Κερέν, η Σεραγιέ και η Ακελουγκατσάι. Το 1885 η Μασάουα έγινε πρωτεύουσα της ιταλικής αποικίας και 5 χρόνια μετά η Ιταλία ανακήρυξε την ίδρυση της Ερυθραίας. Το 1896 δόθηκε μία σφοδρή μάχη της Ιταλίας με την Αιθιοπία. Η Ιταλία ηττήθηκε αλλά δεν υποχώρησε από τα κατακτημένα εδάφη. Και έναν χρόνο μετά μετέφερε την πρωτεύουσα της Ερυθραίας στην Ασμάρα. Η Ασμάρα τότε ήταν ένα μικρό ορεινό χωριό. Και οι Ιταλοί ανέλαβαν την ανοικοδόμησή του σε μία λαμπρή πρωτεύουσα της Αφρικανικής Αυτοκρατορίας τους.
Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι το 1922, όταν ο Μουσολίνι με το φασιστικό κόμμα του ανέλαβε τα ηνία της Ιταλίας και οραματίστηκε τη δημιουργία της Δεύτερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1939, στην Ασμάρα είχαν μετοικίσει περισσότεροι από 53.000 Ιταλοί και η πόλη μετονομάστηκε «Μικρή Ρώμη». Στο μεταξύ είχε μετατραπεί σε γη της επαγγελίας για τους νέους και φιλόδοξους ιταλούς αρχιτέκτονες και βιομηχανικούς σχεδιαστές, που βρήκαν στην Ασμάρα πρόσφορο και ελεύθερο έδαφος για να αναπτύξουν τις νέες αρχές του Μοντερνισμού που στον μεσοπόλεμο ήταν ό,τι πιο καινούργιο υπήρξε στον χώρο της αισθητικής και της τέχνης και εξέφραζε απόλυτα τη νέα μεταβιομηχανική εποχή. Στην Ασμάρα δεν υπήρχαν αρχαία ρωμαϊκά κτίρια, δεν υπήρχε μπαρόκ και ροκοκό, δεν υπήρχαν κλασσικά και νεοκλασσικά… Υπήρχαν αγροτικές καλύβες οι οποίες γκρεμίστηκαν για να χτιστεί η νέα μοντέρνα πόλη. Η πόλη πρότυπο του ιταλικού ρασιοναλισμού – η ιταλική εκδοχή του μοντερνισμού που εξέφραζε τις αρχές του φασιστικού καθεστώτος: «η πρόοδος θα έρθει από την τεχνολογία, την εργατική τάξη και τον πόλεμο».
Οι ιταλοί μοντερνιστές στην Ασμάρα δοκίμασαν όλα τα νέα υλικά και τις τεχνικές δόμησης. Πειραματίστηκαν με την αισθητική αρ ντεκό, τους μοντερνιστικούς κύβους και τον φουτουρισμό. Έχτισαν βενζινάδικο σε σχήμα αεροπλάνου έτοιμου να απογειωθεί. Σινεμά με συρόμενη οροφή που όταν κάνει ζέστη μετατρέπεται σε θερινό. Μπαρ που η πρόσοψή του μοιάζει με ραδιόφωνο. Όπου κι αν κοιτάξεις στην Ασμάρα εκπλήσσεσαι. Καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν αποτελεί τόσο εξαίρετο και πλήρες δείγμα του μοντερνιστικού αρχιτεκτονικού κινήματος, του μεσοπολέμου. Εκτός ίσως από το Λακκί, στη Λέρο, που και εκεί σε μικρότερη κλίμακα η φασιστική Ιταλία έχτισε μία ολόκληρη πόλη από το μηδέν.
Εδώ όμως η ιστορία πάλι έπαιξε το επικίνδυνο παιχνίδι της. Οι Ιταλοί νόμιζαν πως θα έμεναν στην Ερυθραία για πάντα… εντούτοις αναγκάστηκαν να την παραδώσουν στους Βρετανούς το 1941. Η μετέπειτα αστάθεια, που διήρκεσε ως το 1991 απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο εξέλιξης. Έτσι η Ασμάρα, που λόγω τοποθεσίας δεν υπήρξε ποτέ κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων, παρέμεινε ανέπαφη, όπως ήταν το 1941. Μόνο η παρακμή την έπληξε, ωστόσο απ΄ότι βλέπουμε εκεί, τα υλικά και οι τεχνικές του μοντερνισμού τελικά αντέχουν στον χρόνο και την εγκατάλειψη…
Σήμερα η Ασμάρα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και οι υπερήφανοι κάτοικοί της πιστεύουν πως αυτός ο χαρακτηρισμός θα τους βοηθήσει να τη διατηρήσουν και να την προωθήσουν ως έναν εκλεκτό τουριστικό προορισμό. Στους δρόμους κυκλοφορούν ακόμη αμαξάκια με άλογα. Στα μεσοπολεμικά μπαρ σερβίρεται ο εξαιρετικός καφές της Ερυθραίας σε ρετρό φλιτζανάκια εσπρέσο. Στα εστιατόρια μοσχομυρίζει η γνήσια ιταλική πίτσα… Αυτή είναι η Ασμάρα. Μία πόλη ακαταμάχητη.

περισσότερα

Σουδάν - Το θαύμα της Νάκα

Μαζί με τη Μερόη και την Μουσαβαράτ ες-Σούφρα αποτελούν το νησί της Μερόης, τοποθεσία στην οποία έδρευε το αρχαίο βασίλειο του Κους ή της Νουβίας. Η Νάκα είναι μία ολόκληρη αρχαία πόλη, που απέχει περίπου 170 χλμ. από τη Χαρτούμ. Βρίσκεται σε στρατηγική θέση και το γεγονός ότι από τον Νείλο πηγαίνεις εκεί με καμήλα ή γαϊδούρι, την κατέστησε στην αρχαιότητα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Η έκτασή της όπως φαίνεται σήμερα, την κατατάσσει στις μεγαλύτερες αρχαίες πόλεις του Σουδάν. Λειτουργούσε σαν σταθμός ανάμεσα στη Μεσόγειο και στον Νείλο και γι αυτό συγκέντρωσε μεγάλο πλούτο. Στη Νάκα υπάρχουν δύο σημαντικοί ναοί αφιερωμένοι στους θεούς Άμον (της δημιουργίας) και Απεντεμάκ (του πολέμου).  Χαρακτηριστικό όμως είναι και το Ρωμαϊκό Περίπτερο, το οποίο συνδυάζει την ελληνική (κορινθιακή) αρχιτεκτονική με τη ρωμαϊκή και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό ήταν αφιερωμένο στη θεά Αθώρ, μητέρα που Ουρανού και τους Ήλιου.
Η Νάκα πρωτοανακαλύφθηκε από ευρωπαίους εξερευνητές το 1822. Τις πρώτες ανασκαφές πραγματοποίησε η Αρχαιολογική Σχολή του Βερολίνου το 1958. Από το 1995, οι ανασκαφές συνεχίζονται ως σήμερα υπό την εποπτεία του Αιγυπτιακού Μουσείου του Βερολίνου και του Ιδρύματος Πρωσικής Πολιτισμικής Κληρονομιάς.  Πολλοί από τους ναούς της αρχαίας πόλης χρονολογούνται από τον 4ο αιώνα π.Χ ως τον 4ο αιώνα μ.Χ όταν ήκμαζε το βασίλειο της Μερόης. Οι ανασκαφές, πέρα από τους ναούς, έφεραν στο φως έναν πυκνό αστικό ιστό καθώς και πολλούς χώρους ταφής. Όλα αυτά καθιστούν την πόλη ίσως το σημαντικότερο δείγμα του πρώτου πολιτισμού που εντοπίστηκε στη Μαύρη Αφρική. Ο αρχαιότερος ναός μέσα στη Νάκα, φέρει την ονομασία «500» και χτίστηκε επί της βασιλείας της Σανακνταχέτε γύρω το 135 π.Χ. Τα λαξευμένα κείμενα στους τοίχους του είναι τα αρχαιότερα μεροϊτικά ιερογλυφικά σύμφωνα με τις ως τώρα έρευνες. Η Σανακνταχέτε υπήρξε ιδιαιτέρως ισχυρή ηγεμόνας της Νουβίας και βασίλεψε δίχως σύζυγο. Το 1834, ο ναός συλήθηκε από τον ιταλό μισθοφόρο - εξερευνητή Τζουζέπε Φελίνι. Έκτοτε συντηρείται και φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού.

περισσότερα

Σουδάν: Το μυστήριο του ελέφαντα στη Μουσαβαράτ

Πρόκειται για ένα τεράστιο συγκρότημα ναών, που βρίσκεται στο νησί της Μερόης στον Νείλο και τοποθετείται χρονικά στον 3 π.Χ. αιώνα. Δεσπόζει μέσα σε ένα μεγάλο ημιερημικό λεκανοπέδιο και περιβάλλεται από χαμηλούς λόφους ψαμμίτη. Η πλήρης ονομασία του είναι Μουσαβαράτ ες-Σούφρα και αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Το κατασκευαστικό συγκρότημα αποτελείται από τον εντυπωσιακά αναστηλωμένο Ναό του Λέοντος, τη Μεγίστη Περίφραξη τη Μεγίστη Δεξαμενή – η τελευταία κατασκευάστηκε για την συλλογή βρόχινου νερού και ύδρευση των πρώτων δύο κτισμάτων στις εποχές της ξηρασίας. Στη διακόσμηση του συνολικού αρχιτεκτονήματος κυριαρχούν οι ελέφαντες και αυτό μάλλον σημαίνει ότι τα εν λόγω ζώα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην κατασκευή ή και στη λειτουργία του κτιριακού συμπλέγματος.
Η πρώτη αναφορά στην Μουσαβαράτ ες-Σούφρα έγινε το 1822 από τον αιγύπτιο εξερευνητή και αρχιμηχανικό των Αιγυπτιακών Δημοσίων Έργων, Λινάντ Πασά. Ακολούθησε την ίδια χρονιά ο γάλλος φυσιοδίφης και μεταλλειολόγος Φρεντερίκ Καγιό και τελικά την πρώτη λεπτομερή περιγραφή έκανε αμέσως μετά ο πρώσος αρχαιολόγος Καρλ Ρίχαρντ Λέπσιους. Οι ανασκαφές άρχισαν πολύ αργότερα, τη δεκαετία 1960 από την Αρχαιολογική Σχολή του Βερολίνου. Τότε έγινε και η αναστύλωση του Ναού του Λέοντος.
Ο ναός είναι μονόχωρος, με έξι κολώνες να στηρίζουν εσωτερικά την οροφή. Χτίστηκε από τον νούβιο βασιλιά Αρμεκαμανί και είναι αφιερωμένος στον θεό των μαχών με το κεφάλι λεονταριού Απεντεμάκ. Οι εσωτερικοί τοίχοι φέρουν ιερογλυφικές γραφές και αναπαραστάσεις ελεφάντων και λεονταριών. Στους εξωτερικούς τοίχους υπάρχει ανάγλυφη η μορφή του θεού Απεντεμάκ με τρία κεφάλια.
H Μεγίστη Περίφραξη αποτελεί η βασική εγκατάσταση του συγκροτήματος. Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν πως εκεί βρισκόταν ένα μεγάλο και λαβυρινθώδες κτιριακό σύμπλεγμα που κάλυπτε περίπου 45.000 τ.μ.! Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους δεν υπάρχει άλλο ανάλογο σε μέγεθος σε όλη την έκταση του Νείλου. Το σύμπλεγμα φαίνεται να περιελάμβανε μια μεγάλη εσωτερική αυλή, τρεις ναούς, διάφορα περάσματα, χαμηλά τείχη, τουλάχιστον 20 κολώνες, ράμπες και δύο δεξαμενές. Επίσης υπάρχουν ευρήματα από πολλά αγάλματα ζώων, όπως ελέφαντες, και στους τοίχους ανιχνεύονται γραφές ελληνιστικές αλλά και μεροϊτικές των κατασκευαστών αλλά και των πιστών. Το αρχιτεκτονικό σχέδιο της Μεγίστης Περίφραξης είναι μοναδικό μέχρι στιγμής στη Νουβία και στην Αρχαία Αίγυπτο. Όσο για τη χρήση του, οι απόψεις των ειδικών διίστανται: θα μπορούσε να είναι εκπαιδευτήριο, νοσοκομείο αλλά και κέντρο εκπαίδευσης ελεφάντων… Επίσης σύμφωνα με αρχαιολογικές και ιστορικές ενδείξεις, είναι πολύ πιθανόν τουλάχιστον τέσσερεις βασίλισσες της Νουβίας να πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους εκεί.

περισσότερα

Σιδάδε Βέλια, η πολύχρωμη Παλιά Πόλη, Πράσινο Ακρωτήρι

Η Σιδάδε Βέλια (ή αλλιώς Παλιά Πόλη) βρίσκεται στο νησί Σαντιάγο του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα και ήταν η πρώτη αποικιοκρατική πόλη που χτίστηκε στην τροπική ζώνη. Αμέσως μετά την ίδρυσή της δόθηκε στους κατοίκους το δικαίωμα διακίνησης σκλάβων. Από τότε μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε και τυπικά καταργήθηκε το δουλεμπόριο, από εκεί πέρασε όλη η τραγωδία και η εξαθλίωση της αφρικανικής ηπείρου. Στοιχεία και μνήμες της μαύρης εκείνης εποχής βλέπουμε σήμερα στον μαρμάρινο κίονα του 16ου αιώνα που στέκεται περήφανα στη γραφική κεντρική πλατεία της πόλης.
Η Σιδάδε Βέλια, αναπτύχθηκε γρήγορα. Χάρη στην στρατηγική τοποθεσία της ήταν ένα σημαντικό λιμάνι για το διαμετακομιστικό εμπόριο, όχι μόνο των δούλων, αλλά και όλων των πολύτιμων αγαθών της Αφρικής στη Βραζιλία και την Καραϊβική – τις έτερες ισχυρές πορτογαλικές επαρχίες. Επίσης με τα χρόνια οι Πορτογάλοι αναμείχθηκαν με τους Σενεγαλέζους και άλλους Αφρικανούς και έτσι εκεί γεννήθηκε η πρώτη κοινότητα Κρεολών. Σήμερα ο πληθυσμός φτάνει τους 2.148 κατοίκους και οι περισσότεροι είναι Κρεολοί.
Η πόλη λόγω της ιστορίας αλλά και της εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής της αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Χαρακτηριστικό είναι πως διατηρεί την αρχική πολεοδομία και τα παλιά αποικιακά τείχη και οχυρά της, τα οποία ήταν απαραίτητα για την προστασία του ευρωπαϊκού πλούτου που συγκεντρωνόταν εκεί. Πειρατές, μισθοφόροι καταδρομείς, επίδοξοι κατακτητές, όλοι την είχαν στο στόχαστρο. Έτσι το 1590 χτίστηκε το βασιλικό οχυρό Σάο Φελίπε, ένα από τα ισχυρότερα παγκοσμίως για την εποχή. Αυτό όμως δεν την έσωσε… Με την αλλαγή του παιχνιδιού στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα τον 17ο αιώνα και τη συνακόλουθη επέκταση της Γαλλίας και της Βρετανίας στην Αφρική, η Σιδάδε Βέλια αφενός μεν παρήκμασε σταδιακά, αφετέρου δεχόταν ολοένα περισσότερες επιθέσεις. Το 1712 λεηλατήθηκε τόσο βάναυσα από γάλλους κουρσάρους ώστε οι αρχές αποφάσισαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου σε μία καινούργια τοποθεσία.
Έτσι, μόλις 15 χλμ. μακριά χτίστηκε η Πράια. Μάλιστα εξαιτίας της έλλειψης δομικών υλικών και της μικρής απόστασης ανάμεσα στις δύο πόλεις, αρκετά από τα κτίρια της Σιδάδε κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί με τα ίδια υλικά η νέα πρωτεύουσα. Όταν ολοκληρώθηκε η Πράια, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μετοίκησε εκεί. Πολύ λίγοι έμειναν στην Παλιά Πόλη. Αυτοί όμως από τη δεκαετία του 1960, άρχισαν να την αναπαλαιώνουν. Πρώτα το οχυρό, μετά τα τείχη, τα σπίτια, τα πέτρινα δρομάκια, τα δημόσια κτίρια – εκεί βρίσκεται η πρώτη αποικιακή εκκλησία στον κόσμο...
Σήμερα η Σιδάδε Βέλια είναι ένα εξαίσιο δείγμα πρώιμης αποικιοκρατικής πόλης. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι η πληθυσμιακή συγχώνευση που έγινε εκεί. Η ίδια η πόλη, οι κάτοικοι και η αρχιτεκτονική της, μοιάζουν με τα πέριξ εδάφη της. Σε αυτά λόγω του κλίματος για αιώνες επιχειρούνταν ο εγκλιματισμός διαφόρων φυτικών ειδών σε νέες συνθήκες καλλιέργειας πριν και μετά τα υπερπόντια ταξίδια τους. Κοιτάζοντας όλο το τοπίο, οικιστικό και μη, είναι σαν να βλέπεις ανθρώπους, πολιτισμούς και φύση να ενώνονται και να αναμειγνύονται μέσα στο χωνευτήρι της εξέλιξης. Με άλλα λόγια, αυτή η μικρή και γραφική Παλιά Πόλη, έχει τελικά μείζονα σημασία για την ιστορία του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μας.

περισσότερα

Το Πράσινο Ακρωτήρι, που… δεν είναι ακρωτήρι

Ναι, δεν είναι ακρωτήρι, είναι νησιωτικό σύμπλεγμα στον Αντλαντικό Ωκεανό, στο ύψος της Σενεγάλης, δηλαδή στην Κεντρική Αφρική. Αυτό το παράξενο όνομα του το έδωσαν οι Πορτογάλοι όταν το ανακάλυψαν τον 15ο αιώνα και το «εμπνεύστηκαν» από την απέναντι ομώνυμη χερσόνησο της Σενεγάλης. Η αλήθεια είναι βέβαια πως τα 10 κατοικημένα και τα πολλά ακόμη ακατοίκητα ηφαιστειακά νησάκια που συνθέτουν το σύμπλεγμα είναι ως επί το πλείστον καταπράσινα. Όσο για τα παραδεισένια νερά που βρέχουν τις ακτές τους έχουν αυτή την απόχρωση του πρασινο-τιρκουάζ που αν τη δεις μια φορά, δεν την ξεχνάς ποτέ!
Όμως ο παράδεισος που λέγεται Πράσινο Ακρωτήρι έχει μια κολασμένη ιστορία. Όταν ανακάλυψαν τα νησιά οι Πορτογάλοι το 1456 ήταν ακατοίκητα και χρησιμοποιούνταν μόνο από τους ψαράδες της Σενεγάλης. Εκεί έστησαν λοιπόν την πρώτη αποικία τους στην τροπική ζώνη το 1495. Η τοποθεσία τους είχε σημασία για δύο λόγους: πρώτον από εκεί διακινούνταν το δουλεμπόριο. Δεύτερον, λόγω του τροπικού αλλά και εύκρατου κλίματος τα νησιά χρησιμοποιούνταν ως έδαφος μεταφύτευσης και κλιματικής προσαρμογής των αφρικανικών φυτικών και ζωικών ειδών που εν συνεχεία θα ταξίδευαν στον υπόλοιπο κόσμο… Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως εκεί έκανε την πρώτη στάση του ο Κάρολος Δαρβίνος, με το εξερευνητικό καράβι Μπιγκλ – στο Πράσινο Ακρωτήρι δηλαδή μπήκαν τα πρώτα θεμέλια για την περίφημη θεωρία του περί της εξέλιξης των ειδών. Από την άλλη, επειδή το σύμπλεγμα είναι απομονωμένο μέσα στον ωκεανό, πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας είναι ακόμη ενδημικά και αρκετά από αυτά υπό εξαφάνιση…
Το Πράσινο Ακρωτήρι παρέμεινε αποικία της Πορτογαλίας ως το 1951 και τότε μετονομάστηκε σε υπερπόντια επαρχία της ευρωπαϊκής χώρας. Εννοείται πως για πέντε αιώνες λόγω του πλούτου που συγκεντρωνόταν στα νησιά χάρη στο δουλεμπόριο και το εμπόριο των αφρικανικών φυτικών και ζωικών ειδών, καταληστεύτηκε από πειρατές αλλά και μισθοφόρους καταδρομείς που καταδίωκαν τους πειρατές. Και φυσικά οι αφρικανοί κάτοικοι αντιμετωπίζονταν από τους αποίκους σαν δούλοι – ακόμη κι αν δεν ήταν… Μετά από πολλούς αγώνες και γεωπολιτικές περιπέτειες η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε το 1975.
Σήμερα βασικός πλούτος της είναι η παραδεισένια γη και οι παραλίες της. Βεβαίως αποτελεί και έναν φορολογικό παράδεισο για τις υπεράκτιες επιχειρήσεις…
Η πλειονότητα των κατοίκων των νησιών είναι Κρεολοί. Επίσημη γλώσσα είναι τα πορτογαλικά αλλά εξίσου διαδεδομένα είναι και τα κρεολικά. Η πιο διαδεδομένη θρησκεία είναι ο καθολικισμός. Και το πιο διάσημο εξαγόμενο προϊόν είναι η μελαγχολική ντόπια μουσική, που συνδέεται με τα πορτογαλικά φάδος. Όσο για την πιο διάσημη προσωπικότητα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πράσινο Ακρωτήρι είναι, φυσικά, η Σεζάρια Εβόρα.

περισσότερα

Το lifestyle στη Βόρεια Κορέα σε 15+1 σημεία

Κάθε χώρα έχει τα μυστικά της. Η Βόρεια Κορέα έχει πολλά. Είναι μια χώρα αποκλεισμένη από τον έξω κόσμο, που ζει τη δική της εκδοχή της πραγματικότητας. Ωστόσο τι σημαίνει να ζεις εκεί ως ένας απλός πολίτης; Πώς διαμορφώνεται η καθημερινότητά σου; Πώς κυλάει η ζωή από το πρωί που ξυπνάς μέχρι το βράδυ που κοιμάσαι; Διαβάστε παρακάτω τα 15+1 πράγματα που συνθέτουν το αληθινό βορειοκορεάτικο lifestyle:
1. Οι Βορειοκορεάτες διδάσκονται αρχαιοελληνική ιστορία και τέχνη και στην κρατική  Σχολή Καλών Τεχνών η διδακτέα ύλη περιλαμβάνει επίσης τη σύγχρονη ελληνική τέχνη. Για τον τρόπο ζωής στη σύχρονη Ελλάδα οι πολίτες δεν ξέρουν πολλά, ωστόσο οι περισσότεροι είναι ενήμεροι για την οικονομική κρίση και την πολιτική των μνημονίων… Επίσης στη χώρα κυκλοφορούν μεταφρασμένοι πολλοί  διεθνείς κλασικοί συγγραφείς, από Μπαλζάκ μέχρι Ντοστογιέφσκι.
2. Η μουσική που ακούγεται παντού είναι κυρίως ρωσική ποπ αλλά και δυτικά ερωτικά τραγούδια των δεκαετιών 1970 και 1980. Ιδιαίτερα δημοφιλείς είναι οι Abba. Επίσης στα τοπικά top charts είναι και το Eye of the Tiger και το Love is in the Air! Το Νο1 βορειοκορεάτικο συγκρότημα είναι οι Marabong Band. Εννοείται τέλος πως το  νοτιοκορεατικό Gangnam Style δίνει και παίρνει!
3. Η ημέρα στην Πιον Γιανγκ, την πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, αρχίζει στις 6 το πρωί με μισάωρη μελέτη και άσκηση για μικρούς και μεγάλους. Το διάβασμα περιλαμβάνει και την ανάγνωση των εφημερίδων του κόμματος. Το τυπικό πρωινό γεύμα αποτελείται από καλαμπόκι, πόριτζ, αυγό και γιαούρτι. Στα παιδιά παρέχεται και γάλα.
4. Οι Βορειοκορεάτες είναι φιλότιμοι, φιλόξενοι, περίεργοι για το διαφορετικό και είναι μεγάλη τους χαρά να μοιραστούν μαζί σου ένα φαγητό ή ένα ποτό όταν βγαίνουν στα πάρκα για πικ νικ. Το πικ νικ είναι πολύ διαδεδομένο. Επίσης έχουν ιδιαίτερο χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Για παράδειγμα αποκαλούν τα Μac Burger, Mac Kim… Το εθνικό τους ποτό είναι απόσταγμα, θυμίζει ρακί και ονομάζεται σουτζού − συχνά το προσθέτουν στην μπίρα και την κάνουν δυναμίτη!
5. Τα κομμωτήρια ανήκουν στην κρατική Επιτροπή Διαχείρισης Υπηρεσιών Άνεσης. Εκεί οι γυναίκες μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε 28 είδη κουρέματος και οι άνδρες ανάμεσα σε 10. Το κούρεμα του Κιμ Γιονγκ-Ουν, δεν περιλαμβάνεται στη λίστα και απαγορεύεται. Οι άνδρες συνιστάται να υιοθετούν το «κοντό κούρεμα της μάχης» που είχε λανσάρει ο πατέρας του σημερινού ηγέτη, Κιμ Γιονγκ-Ιλ, το οποίο μοιάζει με το πεζοναυτικό. Όσο για τις γυναίκες, κατά κανόνα οι παντρεμένες πρέπει να έχουν τα μαλλιά τους κοντά και οι ανύπαντρες μακριά αλλά ποτέ λυτά.
6. Το μακιγιάζ επιτρέπεται μετά την αποφοίτηση από το πανεπιστήμιο και επιβάλλεται στους εργασιακούς χώρους. Στα γραφεία όπου εργάζονται ως επί το πλείστον οι γυναίκες διατίθεται για κάθε υπάλληλο πούδρα, μολύβι ματιών και κραγιόν.
7. Τα ρούχα των Βορειοκορεατών σχεδιάζονται από την Εθνική Βιομηχανία Παραγωγής Ρούχων σε συντηρητικές, πρακτικές γραμμές και σε ήπιες γήινες αποχρώσεις. Όμως τελευταία ειδικά τα γυναικεία μοντέλα λανσάρονται και σε ορισμένα φωτεινά χρώματα. Τα τζιν παντελόνια θεωρούνται σύμβολο αστικού και καπιταλιστικού κομφορμισμού και άρα απαγορεύονται σε άνδρες και γυναίκες. Επίσης απαγορεύεται γενικώς το λεγόμενο ξενόφερτο στυλ ντυσίματος αν και βλέπεις που και που κάποιες απομιμήσεις Adidas που εισάγονται από την Κίνα.
8. Όλοι οι Βορειοκορεάτες φοράνε υποχρεωτικά και πάντα στο πέτο την κονκάρδα με την εικόνα του Κιμ Ιλ-Σουνγκ, παππού του Κιμ Γιονγκ-Ουν και ιδρυτή της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας. Αυτές οι κονκάρδες, που καθιερώθηκαν το 1960, είναι ο πιο «διάσημος» στόχος των πορτοφολάδων, καθώς οι κάτοικοι της Πιον Γιανγκ απαγορεύεται να έχουν μαζί τους χρήματα, κοσμήματα και φυσικά… πιστωτικές κάρτες. Ωστόσο στους πολίτες κύρους επιτρέπεται να φορούν ιαπωνικά ρολόγια.
9. Όλα τα κτίρια, διοικητικά και κατοικίες, είναι κρατικά. Ο κεντρικά επιβεβλημένος σχεδιασμός εξυπηρετεί πρωτίστως τη χρηστικότητα. Όσον αφορά τα συγκροτήματα κατοικιών, είναι πολυώροφα και έχουν λίγα και αργά ασανσέρ τα οποία συχνά δεν λειτουργούν λόγω καθιερωμένων κρατικών διακοπών ρεύματος. Όσοι, λοιπόν, ζουν σε υψηλότερους ορόφους να πρέπει να ξεκινήσουν για τη δουλειά ή το σχολείο νωρίτερα. Εννοείται πως ηλικιωμένοι που κατοικούν μεταξύ 20ου και 40ου ορόφου σπανίως βγαίνουν από τα διαμερίσματά τους. Πολλές οικογένειες προσπαθούν, ακόμη και με δωροδοκία κρατικών υπαλλήλων στέγασης, να μετακινήσουν τους εργαζόμενους ή ηλικιωμένους συγγενείς τους σε χαμηλότερους ορόφους.
10. Όλα τα αυτοκίνητα είναι κρατικά. Ορισμένοι προνομιούχοι υπάλληλοι διαθέτουν ΙΧ για να πηγαίνουν στην εργασία τους. Οι υπόλοιποι εξυπηρετούνται με τα ΜΜΜ τα οποία όμως είναι τακτικά. Τα πρόστιμα παραβάσεων για όλα τα αυτοκίνητα φτάνουν σε ύψος τους δύο μηνιαίους μισθούς. Όλα τα οχήματα που εισέρχονται στη Πιονγιάνγκ πρέπει να είναι καθαρά, διαφορετικά θα λάβουν πρόστιμο. Όσα βγαίνουν έξω από τη χώρα, πρέπει να έχουν το σχετικό ταξιδιωτικό έγγραφο.
11. Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις λειτουργούν χωρίς κομπιούτερ, εκτυπωτές και γενικότερα εξοπλισμό σύγχρονης τεχνολογίας. Οι πληρωμές και οι μισθοδοσίες πραγματοποιούνται μόνο με μετρητά.
12. Όταν τελειώσει η εργασία της ημέρας, στις πέντε το απόγευμα, οι περισσότεροι εργαζόμενοι παραμένουν υποχρεωτικά στο πόστο τους για κοινωνική εργασία ή μελέτη. Τότε, συζητιούνται η πρόοδος της ημέρας και η προετοιμασία της επόμενης και γίνεται η απαραίτητη αυτοκριτική.
13. Η τηλεφωνική επικοινωνία στη Βόρεια Κορέα είναι ακριβή και περίπλοκη. Κατ΄αρχάς τηλέφωνο διαθέτουν μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη. Τα υπεραστικά τηλεφωνήματα είναι εξ’ορισμού ολιγόλεπτα γίνονται αποκλειστικά μέσω μεσίτη και κοστίζουν έως και 1.000 ευρώ αναλόγως τον χρόνο ομιλίας. Τα αστικά τηλεφωνήματα πραγματοποιούνται επίσης με διαμεσολαβητές τηλεφωνητές, κυρίως γυναίκες.
14. Οι αγορές τηλεόρασης ή ραδιοφώνου δηλώνονται στο κράτος. Κατόπιν της αγοράς οι αρχές κάνουν ελέγχους, χωρίς προειδοποίηση στα σπίτια των κατόχων, ώστε να διασφαλιστεί ο συντονισμός των καναλιών στα επίσημα κρατικά προγράμματα.
15. Στις 10 το βράδυ οι περισσότεροι κάτοικοι της Βόρειας Κορέας βρίσκονται στο κρεβάτι τους. Εξάλλου δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κάνουν, αφού δεν λειτουργούν ψυχαγωγικές δομές και γίνεται η προγραμματισμένη διακοπή ρεύματος ακόμη και στην πρωτεύουσα. Η χώρα ζωντανεύει ξανά στις 6 το επόμενο πρωί.

15+1. Η Πιον Γιανγκ ανήκει στην κοινωνική και εργασιακή ελίτ και δεν είναι προσβάσιμη σε όλους. Για να κατοικήσεις στην πρωτεύουσα απαιτείται ειδική κρατική άδεια. Εκεί λοιπόν ζουν μόνο κυβερνητικά στελέχη, στρατιωτικοί, ευκατάστατες και υγιείς οικογένειες. Αστυνομία και στρατός ελέγχουν τα σύνορα της πόλης, για να μην εισέλθουν μέλη των κατώτερων τάξεων από την επαρχία…

περισσότερα

Τα πολύχρωμα βουνά της Κίνας

Βρίσκονται στο γεωλογικό πάρκο Ζιανγκουέ Ντάνξια στην κινεζική περιφέρεια Γκανσού που βρίσκεται κοντά στη Μογγολία και μάλλον είναι ό,τι πιο εντυπωσιακό έχετε δει ποτέ. Ένα θαύμα της φύσης ανεπανάληπτο. Πρόκειται για τα περίφημα Βουνά του Ουράνιου Τόξου, που μοιάζουν σαν να έχουν ζωγραφιστεί με πινέλο από το χέρι του Θεού. Όμως τα ζωγράφισαν η Γη και ο αέρας… και τους πήρε 24 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρώσουν το έργο τους.
Σύμφωνα με τους γεωλόγους, τα βουνά αυτά σχηματίστηκαν και χρωματίστηκαν από τη διάβρωση του κόκκινου ψαμμίτη − σε αυτή την εξαιρετικά μακροχρόνια διεργασία οφείλονται οι απομονωμένες κορυφές και οι απότομες πλαγιές τους. Εν συνεχεία η γεωλογική δομή σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες της ερήμου και τη διάβρωση από τον άνεμο και το νερό, δημιούργησαν την απίστευτη σχηματική και χρωματική πανδαισία που βλέπουμε σήμερα.  Κόκκινο, μπλε κίτρινο, πράσινο, ώχρα και αμέτρητες αποχρώσεις των παραπάνω, συνθέτουν πάνω στις πλαγιές ανάγλυφα σχήματα και σχέδια που άλλοτε μοιάζουν με πουλιά, άλλοτε με κάστρα, άλλοτε με ανθρώπινα κεφάλια… Ειδικότερα τα χρώματα εξηγούνται από τους ειδικούς ως αποτέλεσμα που προκύπτει από την κίνηση του γήινου φλοιού. Τα διάφορα στρώματα των πετρωμάτων σχηματίζονταν το ένα πάνω στο άλλο ανά εκατομμύρια χρόνια και έτσι σήμερα εμφανίζονται σαν ένα ενιαίο ορεινό σύνολο με ποικίλα χρώματα, μεγέθη και σχήματα.
Προφανώς η φύση δεν παύει ποτέ να εκπλήσσει. Αλλά και να εμπνέει… Σκεφτείτε ότι τα έντονα χρώματα συνδέονται πολύ στενά με την πανάρχαια κινεζική κουλτούρα. Είναι πιθανό λοιπόν οι αρχαίοι Κινέζοι να άντλησαν έμπνευση για τα χρωματιστά σπίτια, τις παγόδες και τα μεταξωτά τους από αυτά ακριβώς τα πολύχρωμα βουνά.

περισσότερα

Τάκλα Μακάν & ελληνικός πολιτισμός, Κίνα

Το όνομά της σημαίνει «είσοδος χωρίς επιστροφή» και αυτό ισχύει. Η έρημος Τάκλα Μακάν δεν διαθέτει καθόλου νερό… Είναι τεράστια, η μεγαλύτερη στην Κίνα και μία από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Βρίσκεται στην αυτόνομη κινεζική επαρχία Σιντσιάνγκ. Καλύπτει έκταση 270.000 τ.χλμ., με 1.000 χλμ. μήκος και 400 χλμ. πλάτος. Λόγω της απόλυτης ξηρασίας, διασχίζεται απ' τη βόρεια μέχρι τη νότια άκρη της από δύο βραχίονες του Δρόμου του Μεταξιού έτσι ώστε οι ταξιδιώτες να αποφεύγουν διαδρομές μέσα σε αυτήν. Πρόσφατα, η Δημοκρατία της Κίνας κατασκεύασε ένα οδικό δίκτυο ταχείας κυκλοφορίας το οποίο ενώνει το βόρειο με το νότιο άκρο. Η Τάκλα Μακάν είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα ψυχρής ερήμου. Δέχεται πολύ ψυχρές αέριες μάζες από τη Σιβηρία, οι οποίες κατεβάζουν τη νυχτερινή θερμοκρασία ακόμη και κάτω από τους -20°C. Το 2008 η έρημος είχε στρωθεί από χιόνι, που έφτανε μέχρι τα 4 εκατοστά!
Από τη μία λοιπόν, έχουμε ένα παράξενο φυσικό φαινόμενο, μια έρημο που ενίοτε τη βλέπουμε και χιονισμένη… Από την άλλη, έχουμε μια απίστευτη αρχαιολογική τοποθεσία, καθώς μέσα στην άμμο, τα τελευταία χρόνια, ανακαλύπτονται διαρκώς ευρήματα που προκαλούν απορίες στους αρχαιολόγους… Για παράδειγμα, διαρκώς βγαίνουν στο φως νέες πόλεις. Πόλεις-οάσεις, οι οποίες προφανώς υπήρξαν σταθμοί για τα καραβάνια στον Δρόμο του Μεταξιού. Μία από αυτές είναι η Λουλάν, η οποία πιστεύεται ότι ήταν πρωτεύουσα του ομώνυμου βασιλείου. Κοντά σε αυτήν βρέθηκε ένας μυστηριώδης ξύλινος τάφος, ο οποίος κατασκευάστηκε με 100 δοκούς καρφωμένες στην κορυφή ενός αμμόλοφου. Ο τάφος χρονολογείται στην Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, δηλαδή 4000 χρόνια πριν. Στην ίδια εποχή χρονολογείται και η λεγόμενη «καλλονή του Λουλάν», μία γυναικεία μούμια, πολύ καλά διατηρημένη, λόγω της απόλυτης ξηρασίας. Τα χαρακτηριστικά της «καλλονής» δεν ήταν ασιατικά… Μέχρι στιγμής έχουν ανακαλυφθεί δεκάδες μούμιες, όλες σε εξαιρετική κατάσταση, σώζονται ακόμη και οι βλεφαρίδες ή τα μεταξωτά, ως επί το πλείστον, ρούχα τους. Καμία δεν ανήκει σε κινέζο… Είναι ξανθές, καστανές ή με κόκκινα μαλλιά και συχνά με γαλάζια μάτια… Τι σημαίνουν όλα αυτά; Επίσης ένα από τα πολύ σημαντικά ευρήματα των αρχαιολόγων είναι ένα χρυσοκέντητο μεταξωτό ύφασμα που χρονολογείται στην εποχή της δυναστείας των Χαν (206 π.Χ. - 220 μ.Χ.) – εντοπίστηκε στις ανασκαφές της αρχαίας πόλης Νίγια…
Γενικώς είναι γνωστό ότι ο Δρόμος του Μεταξιού ήδη λειτουργούσε από τον 1ο αιώνα π.Χ. και συνέδεε εμπορικά την αρχαία Ελλάδα, την Αίγυπτο και τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την Κίνα. Ο πατέρας της κινεζικής ιστοριογραφίας Σίμα Κιαν (145 π.Χ - 86 π.Χ), ο οποίος έζησε στα πρώτα χρόνια της δυναστείας των Χαν, αναφέρει ένα περιστατικό που αφορά τον πρεσβευτή του αυτοκράτορα, Γου Ζανγκ Κιάν, ο οποίος είχε σταλεί στη Δύση προς αναζήτηση συμμάχων. Η Κίνα τότε στρεφόταν εναντίον των Ούνων. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του ο πρεσβευτής αιχμαλωτίστηκε από τον εχθρό. Ωστόσο κατάφερε να δραπετεύσει και βρέθηκε στην έρημο Τάκλα Μακάν, όπου συνάντησε έναν παράξενο λαό… τους Νταϊουάν. Οι αρχαιολόγοι σήμερα εικάζουν προς πρόκειται για τους Δαναούς. Σύμφωνα με τις περιγραφές του ιστορικού, ο πρεσβευτής είδε ανθρώπους, λευκούς, ψηλούς, με γενειάδα και στρογγυλά μάτια. Είχαν δυνατά άλογα, όμορφα κτίρια, περίτεχνα αντικείμενα και εντυπωσιακά αγάλματα. Η περιοχή στην οποία κατοικούσαν εικάζεται ότι ήταν η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη, μια από τις πόλεις που είχε ιδρύσει ο Μέγας  Αλέξανδρος. Οι αρχαιολόγοι λένε πως πιθανώς οι άνθρωποι που περιγράφει ο Κιαν ήταν Έλληνες. Όταν ο πρεσβευτής συνάντησε τον αυτοκράτορα και του μίλησε για τον λαό της ερήμου, ο ηγέτης ενδιαφέρθηκε για τα άλογα. Έτσι έγινε η πρώτη επαφή και άρχισε η ανταλλαγή προϊόντων... που οδήγησε στη δημιουργία του Δρόμου του Μεταξιού.

περισσότερα

Κασγκάρ, στην Άγρια Δύση της Κίνας

Πρόκειται για μία πόλη που ξεπερνά σε ηλικία τα 2000 χρόνια. Ανήκει στην αυτόνομη νομαρχία Σιντσιάνγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και βρίσκεται στο δυτικό άκρο της χώρας κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν, τη Κιργιζία, το Πακιστάν και το Τατζικιστάν. Λειτουργεί σαν ένας κόμβος στο σημείο όπου ενώνονται ο βόρειος και ο νότιος δρόμος του μεταξιού που κυκλώνουν την έρημο Τάκλα Μακάν. Επιπλέον όμως από την Κασγκάρ και προς δυσμάς ανοίγονται εδώ και αιώνες σαν βεντάλια όλοι οι οδοί εξόδου του μεταξιού από την Κίνα προς την Κεντρική Ασία και την Περσία, τον Ινδοκαύκασο και το Αφγανιστάν, τα όρη Καρακορούμ, το Πακιστάν και την Ινδία.
Ευλόγως, λοιπόν, λόγω τοποθεσίας και κομβικής σημασίας για το εμπόριο πολύτιμων ειδών, η Κασγκάρ σε όλη την ιστορία της υπήρξε μήλο της έριδος πολλών βασιλείων και αυτοκρατοριών: Κινέζοι, Μογγόλοι, Τούρκοι, Θιβετιανοί κ.α., όλοι πέρασαν από εκεί ως κυρίαρχοι. Επίσης η πόλη υπήρξε πολλάκις πεδίο μαχών και επιθέσεων, των φυλών που κατέβαιναν από τις στέπες…
Σήμερα η Κασγκάρ έχει πληθυσμό περίπου 500.000 κατοίκους και χαρακτηρίζεται ως Ειδική Οικονομική Ζώνη − είναι η μόνη πόλη στη δυτική Κίνα με αυτή τη διάκριση. Επίσημη γλώσσα είναι τα κινεζικά ωστόσο οι κάτοικοι, Ουιγούροι, Τατζίκοι, Κιργίζιοι, Ουζμπέκοι, Καζάκοι, Παστούν, Μογγόλοι κ.α., μιλάνε μια δική τους γλώσσα που μοιάζει πιο πολύ με αραβικά ή τουρκικά…
Αλλά και αρχιτεκτονική της πόλης, είναι ένα γοητευτικό λαβυρινθώδες πλέγμα, σαν τον πληθυσμό της:  χαμηλά πλίνθινα κτίρια, σκιερά σοκάκια, στοές με ξύλινα υποστυλώματα, μυστικά περάσματα… Όλο αυτό το εντυπωσιακό αστικό σύστημα χάρη στον τουρισμό γλύτωσε από την μπουλντόζα της κινεζικής αναμόρφωσης της χώρας, και παραμένει αλώβητο σαν ζωντανό μουσείο! Εκεί κάθε Κυριακή λοιπόν γίνονται δύο μεγάλα παζάρια. Η ζωοπανήγυρη έξω από την πόλη και το μεγάλο παζάρι μέσα σε αυτήν. 
Η ζωοπανήγυρη είναι μάλλον η εντυπωσιακότερη του κόσμου. Σε μία τεράστια έκταση-αλάνα, αμέτρητα ζώα, αγελάδες, πρόβατα, κατσίκια, γαϊδούρια, εκτίθενται πάνω σε καρότσες φορτηγών, χύμα στον δρόμο, περιφραγμένα ή στοιχισμένα, αναλόγως το είδος και τον σκοπό της πώλησης (κατοχή ή σφαγή). Πέριξ της αλάνας είναι στημένες καντίνες και υπαίθριες ψησταριές για το τσιμπούσι της συμφωνίας. Στην Κίνα είναι έθιμο οι καλές συμφωνίες να επισφραγίζονται με φαγητό και ποτό.
Το ανάλογο συμβαίνει και στο μεγάλο παζάρι που γίνεται μέσα στην πόλη. Εκεί τα εμπορεύματα είναι από τρόφιμα και μπαχαρικά, έως πολύχρωμα μεταξωτά υφάσματα. Επίσης πάνω στον δρόμο προσφέρονται υπηρεσίες κουρείων, οδοντιατρείων, τσαγκαράδικων, ραφτών, σιδεράδικων, ξυλουργείων και λοιπών υπηρεσιών. Και φυσικά μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και πάλι στημένες ψησταριές, μαγειρεία, φούρνοι, όλα υπαίθρια. Αυτή είναι η Κασγκάρ. Μία πόλη-κόμβος των μεγάλων καραβανιών που διένυαν τον δρόμο του μεταξιού για 20 αιώνες. Μία πόλη που απαρτίζεται από πολλές εθνότητες και φυλές και που γνώρισε πολλές κυριαρχίες αλλά στην πραγματικότητα πάντα υπάκουε μόνο σε μία: αυτή του παγκόσμιου εμπορίου. Από την προ Χριστού εποχή ως σήμερα.

περισσότερα

Παμίρ

Οροπέδιο της Κεντρικής Ασίας, σπουδαίος ορεογραφικός κόμβος, από όπου ξεκινούν οι ορεινές αλυσίδες των Ιμαλαΐων, Καρακόραμ, Κουνλούν, Τιεν Σαν, Αλάι και Χιντουκούς.
Βρίσκεται σε βόρειο πλάτος 36°-40° και σε ανατολικό μήκος 70°-75°
Το όνομα Παμίρ σημαίνει ορεινός λειμώνας.
Το οροπέδιο αυτό έχει μέσο ύψος 3.900 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ψηλές χιονοσκεπείς κορυφές.
Το κλίμα είναι το χαρακτηριστικό των περιοχών της στέπας με συχνές βροχοπτώσεις κατά τα τέλη της άνοιξης και τις αρχές του καλοκαιριού.
Σε όλη τη διάρκεια του έτους πνέουν άνεμοι από τα νοτιοδυτικά.
Η βλάστηση αποτελείται από πόες και αραιά δάση.
Τα κράσπεδα του Παμίρ υπόκεινται σε τακτικούς σεισμούς που ταλαιπωρούν τακτικά τις γύρω χώρες (κυρίως Ιράν και Αφγανιστάν).
Οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής ανήκουν στη φυλή των Τατζίκων και των Κιργισίων που ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία.
Στην περιοχή υφίστανται λίγοι αυτοκινητόδρομοι, μερικοί των οποίων ακολουθούν δύσβατες περιοχές των αρχαίων καραβανιών.
Κατά την αρχαιότητα η εμπορική οδός μεταξύ Ρώμης - Κίνας διέρχονταν από το Βόρειο Παμίρ.
Από την ίδια οδό οι Νεστοριανοί διέδωσαν τον Χριστιανισμό στη Κεντρική Ασία.
Από τη δίοδο Τέρεκ που βρίσκεται σε ύψος 3.815 μέτρων πέρασε το 1273 ο Μάρκο Πόλο.

περισσότερα

Κεντρική Ασία

Η Κεντρική Ασία είναι μια αχανής περιοχή με ερήμους, στέπες και οροσειρές, που εκτείνεται από την Κασπία Θάλασσα (Δυτικά) έως τη Μογγολία (Ανατολικά) και από τα δάση της Σιβηρίας (Βόρεια) μέχρι το οροπέδιο του Θιβέτ και το Ινδοκούς (Νότια). Περιλαμβάνει πέντε κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τμήματα της Δυτικής Κίνας (Κασγκαρία). Μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν απρόσιτη και άγνωστη στον υπόλοιπο κόσμο, λόγω κυρίως της απομόνωσης της Σοβιετικής Ένωσης και της Κομμουνιστικής Κίνας. Ακόμα και σήμερα πολλοί δυτικοί τη θεωρούν έναν έρημο χερσότοπο που κατοικείται από αγράμματους νομάδες.
Για περισσότερα από 2.000 χρόνια η Κεντρική Ασία ήταν ο τόπος συνάντησης Ευρώπης και Ασίας, ο τόπος των εμπορικών δρόμων Ανατολής-Δύσης που συνολικά ονομάστηκαν Δρόμος του Μεταξιού και πολλές φορές στην ιστορία υπήρξε λίκνο πολιτισμού και εξουσίας.
Λαοί, πολιτισμοί, κατακτητές και ιδέες έχουν σαρώσει όλη αυτή την περιοχή της Κεντρικής Ασίας για χιλιάδες χρόνια. Η εξουσία πηγαινοερχόταν ανάμεσα σε νομαδικούς πληθυσμούς και μόνιμους πολιτισμούς, που και οι δύο προσπαθούσαν να ωφεληθούν από τους εμπορικούς της δρόμους. Μια πολύχρωμη πανσπερμία λαών αλώνιζε αιώνες ολόκληρους τα υψίπεδα, τις στέπες και τις οάσεις της.
Αν και οι άνθρωποι της Κεντρικής Ασίας είχαν εδώ και αιώνες διαφορετικές πολιτιστικές ταυτότητες, ο διαχωρισμός των κρατών - Ουζμπεκιστάν (Τασκένδη), Κιργιστάν (Μπισκέκ), Τατζικιστάν (Ντουσάνμπε), Τουρκμενιστάν (Ασκαμπάτ) και Καζακστάν (Αστάνα) - έγινε στις δεκαετίες 1920 και 1930, σαν Δημοκρατίες της Σοβιετικής Ένωσης, που μετά τη διάλυσή της έγιναν κυρίαρχα κράτη.

περισσότερα

Τζέιμς Κουκ: Ο «πατέρας της Γεωγραφίας»

Άγγλος θαλασσοπόρος και χαρτογράφος (Γιορκσάιρ, 1728 - Χαβάη, 1779)
Κατατάχθηκε στο Βρετανικό Ναυτικό και αρχικά ταξίδεψε στον Καναδά, όπου ανέλαβε τις χαρτογραφήσεις και τις καταμετρήσεις των ακτών της Νέας Γης και του Λαμπραντόρ. Το 1768 ανέλαβε την ηγεσία μιας επιστημονικής αποστολής στις θάλασσες του Νότου (Νότιος Ειρηνικός Ωκεανός) με σκοπό να συλλέξει παρατηρήσεις για τη δίοδο του πλανήτη Αφροδίτη μπροστά από τον Ήλιο.
(Οι αστρονόμοι είχαν προβλέψει ότι στις 3 Ιουνίου 1769 ο πλανήτης Αφροδίτη θα συναντούσε τον Ήλιο. Οι παρατηρήσεις από τον Ειρηνικό Ωκεανό ήταν απαραίτητες για να μπορέσει να δοθεί ακριβής απάντηση για την έκταση του ηλιακού συστήματος).
Το Βρετανικό Ναυτικό και η Royal Society, όμως, είχαν ένα ακόμα κίνητρο για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι στον Ειρηνικό: την ανακάλυψη της Terra Australis Incognita. Στο πρόσωπο του Κουκ, που τότε ήταν 39 ετών, είχαν βρει το ιδανικό άτομο που θα εντόπιζε αυτήν την ήπειρο.
Ξεκίνησε από το Πλίμουθ στις 25/8/1768 με το πλοίο «Endeavor» και αφού πέρασε το Ακρωτήριο Χορν και περιέπλευσε τη Νότια Αμερική έφτασε στην Ταϊτή τον Απρίλιο του 1769. Εκεί παρατήρησε στις 3 Ιουνίου το φαινόμενο της διάβασης της Αφροδίτης από τον ηλιακό δίσκο. Στις 13/7 το πλοίο σάλπαρε για τις θάλασσες του Νότου αναζητώντας μια νέα ήπειρο.  Χαρτογράφησε μεγάλο μέρος από τα νησιά που ονόμασε Νησιά της Εταιρίας (Society Islands) προς τιμήν της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρίας του Λονδίνου. Στις 7/10 έφτασε στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, τις οποίες εξερεύνησε πραγματοποιώντας τον περίπλου των νησιών, κατά τη διάρκεια του οποίου ανακάλυψε μεταξύ άλλων και τον πορθμό που χωρίζει τα δύο μεγαλύτερα νησιά (σήμερα: πορθμός Κουκ).

Το Μάρτιο του 1770 απέπλευσε για το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το δρομολόγιο αυτό τον οδήγησε στην Αυστραλία. Ο Κουκ έπλευσε κατά μήκος των ακτών της Ανατολικής Αυστραλίας σε απόσταση 4.500 χιλιομέτρων από το ακρωτήριο Χόου, στα σύνορα των σημερινών πολιτειών Νέας Νότιας Ουαλίας και Βικτόρια, μέχρι το ακρωτήριο Γιορκ. Μελέτησε τις νότιες ακτές της Νέας Γουινέας και την Ιάβα και αφού περιέπλευσε το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία το 1771.
Το επόμενο έτος επιχείρησε δεύτερο εξερευνητικό ταξίδι με δύο πλοία, το «Resolution» και το «Adventure». Ξεκίνησε στις 13/7/1772 και αφού πέρασε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας κινήθηκε προς Νότο. Στις 58° Νότιο Γεωγραφικό Πλάτος τα παγόβουνα τους έφραξαν το δρόμο. Τότε στράφηκε προς τη Νέα Ζηλανδία, τα Νησιά της Εταιρίας και την Ταϊτή. Έπειτα κινήθηκε προς τα δυτικά και έφτασε στα Νησιά των Φίλων (που είχαν ανακαλυφθεί από τον Τάσμαν). Το χειμώνα του 1773 αφού έκανε στάση πάλι στη Νέα Ζηλανδία κινήθηκε νότια. Στις 30/01/1774 έφτασε στις 71°10’ Νότιου Γεωγραφικού Πλάτους -σημείο στο οποίο κανείς δεν είχε φτάσει έως τότε- μέσα σε ομίχλες και καταιγίδες, χωρίς όμως να ανακαλύψει ίχνος ξηράς. Πλέοντας ύστερα στο Νότιο Ειρηνικό ανέβηκε στα Νησιά του Πάσχα, χαρτογράφησε τα αρχιπελάγη Μαρκέσας και Νέων Εβρίδων (σημερινό Βανουάτου) και στη συνέχεια αυτό της Νέας Καληδονίας. Αφού πέρασε τη Γη του Πυρός, ανακάλυψε το Νησί της Γεωργίας και επέστρεψε στο Πλίμουθ το 1775. Επιστρέφοντας στην Αγγλία, αρνήθηκε τη θέση που του προσέφερε το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, για να επιχειρήσει και τρίτο εξερευνητικό ταξίδι με σκοπό τη γεωγραφική μελέτη του Βερίγγειου πορθμού.
Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1776 με τα πλοία «Resolution» και «Discovery» και με πορεία προς τον Ειρηνικό μέσω του Ινδικού Ωκεανού. Πέρασε από τα νησιά Μάριον, Κρόζετ και Κεργκελέν και κατευθύνθηκε προς την Τασμανία και τη Νέα Ζηλανδία.
Αφού ανακάλυψε τα νησιά που φέρουν το όνομά του (Νησιά Κουκ) κατέληξε στα Νησιά των Φίλων και τα Νησιά της Εταιρίας. Τον Ιανουάριο του 1778 έφτασε στη Χαβάη. Διέπλευσε τον Ειρηνικό με κατεύθυνση προς το Βορρά, με σκοπό να παρακάμψει τον Βερίγγειο πορθμό και να ανακαλύψει τη λεγόμενη «βορειοδυτική δίοδο», εξερεύνησε τα ανατολικά παράλια της Ασίας, παρέπλευσε τις ακτές της Νότιας και της Δυτικής Αλάσκας και παρέκαμψε το Βερίγγειο πορθμό, αλλά, στο πλάτος 70° 41’, οι πάγοι τον ανάγκασαν να πλεύσει προς το Νότο. Στις 14/2/1779 σκοτώθηκε στη Χαβάη (στον κόλπο Κεαλακεκούα) σε μια συμπλοκή με τους ιθαγενείς.
Ο Κoυκ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους όλων των εποχών, ενώ θεμελιώδης ήταν και η συμβολή του στη χαρτογραφία και στους τομείς της φυσικής γεωγραφίας, της ανθρωπογεωγραφίας και των φυσικών επιστημών. Στις τρεις αποστολές του, που διήρκησαν 11 χρόνια, ανακάλυψε εκατοντάδες νησιά, γνώρισε φυλές που μέχρι τότε δεν ήταν γνωστές και σχεδίασε χάρτες με τόση ακρίβεια που για αιώνες έμειναν ανυπέρβλητοι. Η επιστημονική του προσέγγιση οδήγησε σε θεραπεία του σκορβούτου και απέδειξε την αξία των χρονογράφων που χρησιμοποιούνταν για τα ταξίδια. Οι ακριβείς παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών του καθόρισαν το περίγραμμα σημαντικού τμήματος της επιφάνειας της Γης, ιδιαίτερα του Ειρηνικού. Παράλληλα, χάρη στο τεράστιο υλικό των παρατηρήσεων που συνέλεξε, η βοτανική, η ζωολογία, και προπάντων η εθνογραφία, σημείωσαν πρωτοφανείς προόδους.

περισσότερα

Καγκουρό: Το ζώο με το έντονο μητρικό φίλτρο

Ακόμα ένα αξιοθαύμαστο πλάσμα της φύσης που αξίζει να μάθουμε λίγα στοιχεία για τη ζωή του.
Το καγκουρό είναι ζώο μαρσιποφόρο που απαντάται στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα. Ανήκει στην οικογένεια των μακρόποδων, που περιλαμβάνει 63 είδη.
Η αρχαία λέξη μάρσιπος σημαίνει σάκος. Αυτά τα ζώα ονομάστηκαν μαρσιποφόρα λόγω του σάκου που έχει στην κοιλιά του το θηλυκό. Στο μάρσιπο αυτό μεγαλώνει το μικρό τους πρώτους μήνες της ζωής του. Εκεί βρίσκει την ασφάλεια και το γάλα της μητέρας του - οι θηλές της μητέρας βρίσκονται μέσα στο μάρσιπο.
Η μητέρα είναι αρκετά συνδεδεμένη με το μικρό της, όπως και τα περισσότερα θηλαστικά. Το μικρό καγκουρό, όπως και πολλά άλλα ζώα, όταν φτάσει η στιγμή της ενηλικίωσης δυσκολεύεται να το συνειδητοποιήσει και πολλές φορές αν και πολύ ανεπτυγμένο σωματικά, προσπαθεί να μπει στο μάρσιπο της μητέρας του. Μάταια όμως η προσπάθεια γιατί έφτασε η στιγμή που πρέπει να ακολουθήσει την εκπαίδευση που θα του παρέχει η μητέρα του και να μπορέσει να επιβιώσει μόνο του. 
Ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε καγκουρό ήταν ο Ολλανδός ναυτικός Φραντσίσκο Πέλσαρτ το 1629, όταν το πλοίο του ναυάγησε στην ακτή της Αυστραλίας. Το όνομά τους το πήραν από τον Άγγλο θαλασσοπόρο Τζέιμς Κουκ. Όταν ο Κουκ έφτασε στην Αυστραλία το 1770, παρατήρησε το ζώο και ρώτησε τους ιθαγενείς πώς λέγεται. Αυτοί απάντησαν: «Καν γκου ρο», που σημαίνει «πάνω - κάτω».
Το όνομα του καγκουρό στη γλώσσα των Ιθαγενών είναι γολαρού. Αυτά που είχε δει ο Κουκ ήταν τα γαλαμπί όπως τα λένε οι ιθαγενείς και ανήκουν και αυτά στην οικογένεια των μακρόποδων.

περισσότερα

Μαορί - Ν. Ζηλανδία

Οι Μαορί προέρχονταν από την Πολυνησία. Η έλευσή τους με τα ωκεάνια κανό (waka) στην Αοτεαρόα, τη «Χώρα του Μεγάλου Λευκού Νέφους» σύμφωνα με την πολυνησιακή ονομασία της Νέας Ζηλανδίας, κυμαίνεται μεταξύ 9ου και 13ου μ.Χ. αιώνα.
Οι πρόγονοί τους οργανώθηκαν σε χαπού (φυλετικές υποδιαιρέσεις), που αποτελούσαν οι χουανάου (εκτεταμένες οικογένειες) και καθοδηγούνταν από τον αρίκι (ανώτερο αρχηγό), η ισχύς του οποίου ελεγχόταν από τους μεγαλύτερους σε ηλικία από κάθε οικογενειακή ομάδα.
Ανέπτυξαν μια πολεμοχαρή κοινωνία, πιστεύοντας ότι ο πόλεμος ενίσχυε τη δύναμη και το κύρος της φυλής και ότι ο κανιβαλισμός έναντι των εχθρών διαπότιζε αυτόν που έτρωγε το θύμα του με τη ζωτική ενέργεια του νεκρού. Κάθε φυλή είχε τα δικά της χάκα (πολεμικό χορό και πολεμικό τραγούδι), τα οποία εκτελούνταν πριν από τη μάχη. Αντικειμενικός σκοπός του χάκα είναι ο εκφοβισμός του αντιπάλου με κραυγές και άγριους μορφασμούς. Οι άρχουσες τάξεις συνήθιζαν να στολίζουν το πρόσωπο και το σώμα τους με πολύπλοκα μόκο (τατουάζ). Στις γυναίκες τα τατουάζ περιοριζόταν στα μάγουλα, αλλά οι σημαντικότεροι άνδρες μπορούσαν να διακοσμήσουν ολόκληρο το κορμί τους. Για τους Μαορί, το τατουάζ είναι θέμα αισθητικό και τελετουργικό, με την έννοια ότι καταγράφονταν μυστήρια και ορισμένα σημαντικά γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου.
Η κατάληψη της χώρας από τους πακέχα (Ευρωπαίους αποίκους) προκάλεσε σφοδρές συγκρούσεις με τους Μαορί, αλλά ο γηγενής λαός αποδεκατίστηκε κυρίως από τα πυροβόλα όπλα και τις ασθένειες που έφεραν οι λευκοί. Όσοι Μαορί διασώθηκαν δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να μετακινηθούν σε πιο απομονωμένες περιοχές της χώρας.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 οι Νεοζηλανδοί άρχισαν να ενδιαφέρονται για τη γλώσσα, τις τέχνες και τις παραδόσεις της ξεχωριστής αυτής φυλής, ενώ παράλληλα οι ίδιοι οι Μαορί, που αποτελούν το 15% του πληθυσμού της χώρας, προσπαθούν να ενισχύσουν την εθνική και πολιτιστική τους κληρονομιά μεταδίδοντας τις προγονικές παραδόσεις τους στις νεότερες γενεές.

περισσότερα

«Τα μονοπάτια των τραγουδιών», Αυστραλία

Ένας λαβύρινθος αόρατων μονοπατιών φιδοσέρνονται σε όλη την Αυστραλία. Οι Ευρωπαίοι τα ξέρουν ως «Δρόμους της Εποχής των Ονείρων» ή «Μονοπάτια των Τραγουδιών» και οι Αυτόχθονες ως «Χνάρια των Προγόνων» ή «Δρόμο του Νόμου».

Οι μύθοι των Αυτοχθόνων γύρω από τη Δημιουργία μιλούν για τα θρυλικά τοτεμικά πλάσματα που περιπλανιούνταν την Εποχή των Ονείρων σε ολόκληρη την ήπειρο και ονόμαζαν με το τραγούδι τους καθετί που συναντούσαν στο διάβα τους -πουλιά, ζώα, φυτά, βράχια, γούρνες- κι έτσι τραγουδώντας, δημιουργούσαν τον κόσμο.
Η φιλοσοφία των Αυτοχθόνων είναι δεμένη με τη γη. Η γη δίνει στον άνθρωπο ζωή. Δίνει την τροφή. Τη γλώσσα και την εξυπνάδα του. Και η γη τον ξαναπαίρνει πίσω σαν πεθάνει.
Οι Αυτόχθονες ήταν ένας λαός που βάδιζε ανάλαφρα πάνω στη γη.
Οι πρόγονοι είχαν σκορπίσει μια σειρά από λέξεις και μουσικές νότες πάνω στη γραμμή που σχημάτιζαν τα χνάρια τους ενώ διέσχιζαν τη χώρα και αυτά τα ίχνη των Ονείρων παράμεναν στη γη σαν «δρόμοι» επικοινωνίας ανάμεσα στις πιο απομακρυσμένες φυλές.
Ένα τραγούδι είναι ταυτόχρονα χάρτης και ραδιογωνιόμετρο. Εφόσον ξέρεις το τραγούδι μπορείς πάντα να βρεις το δρόμο σου μέσα στη χώρα. Δημιουργώντας με το τραγούδι τους τον κόσμο, οι πρόγονοι υπήρξαν ποιητές με την αρχική έννοια της ποίησης που σημαίνει δημιουργία.

Από το βιβλίο του ΜΠΡΟΥΣ ΤΣΑΤΟΥΙΝ
«ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ»

περισσότερα

Αβορίγινες (Αborigines) Οι αυτόχθονες κάτοικοι της Αυστραλίας

Οι ανθρωπολόγοι συγκλίνουν στην άποψη ότι οι πρώτοι άνθρωποι που ήρθαν στην αυστραλιανή ήπειρο ξεκίνησαν από τη ΝΑ Ασία και έφτασαν κατά κύματα. Παρότι δεν υπάρχουν σαφείς αρχαιολογικές μαρτυρίες για το πότε άρχισαν οι πρώτες αφίξεις, υπολογίζεται ότι αυτό έγινε τουλάχιστον πριν από 50-60.000 χρόνια και ότι πριν από 40.000 χρόνια είχαν ήδη εγκατασταθεί τόσο σε παράκτιες περιοχές όσο και στην ενδοχώρα, στην έρημο, αλλά και σε μη ερημικές περιοχές και ανέπτυξαν πολύ στενή σχέση με τη γη και το φυσικό περιβάλλον.
Οι κοσμολογικές τους πεποιθήσεις στηρίχτηκαν κυρίως στο Όνειρο - την πεποίθηση δηλαδή ότι στο απώτατο παρελθόν, σε έναν ονειρικό κόσμο, κάποια μυθικά όντα δημιούργησαν τη γη και το φυσικό περιβάλλον και στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε πνεύματα που υπάρχουν παντού, ακόμη και μέσα σε κάθε άνθρωπο και μεσολαβούν μεταξύ των ζώντων και των νεκρών προγόνων τους με τη βοήθεια των ονείρων.
Η ενότητα αυτή μεταξύ φύσης, γης και ανθρώπου εκφράστηκε με τον τοτεμισμό, ένα πολύπλοκο σύστημα θρησκευτικών δοξασιών και λειτουργιών που αποδίδει ιερότητα σε φυσικά αντικείμενα, τα οποία ονομάζονται τοτέμ.
Στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελετουργίες έχει την πηγή της και η τέχνη των Αβορίγινων, κυρίως η ζωγραφική, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας -η ζωγραφική σε βράχους και σε φλοιούς δέντρων- επέζησε έως και σήμερα.
Έχουν καταγραφεί περίπου 500 κύριες και επιμέρους φυλές, με διαφορετικές ονομασίες, οι οποίες ως επί το πλείστον ζούσαν νομαδικά, περιφερόμενες όμως σε συγκεκριμένα εδάφη η καθεμία, τα οποία θεωρούσαν τόπους ανάπαυσης των προγόνων, άρα μέρος του Ονείρου. Ζούσαν σε οικογενειακές ομάδες ή γένη.
Οι άντρες ήταν φύλακες, κατασκευαστές εργαλείων και κυνηγοί, ενώ οι γυναίκες ασχολούνταν με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Ανέπτυξαν επίσης το εμπόριο στην ενδοχώρα και στα γύρω νησιά, όχι τόσο για το κέρδος, όσο ως μορφή κοινωνικής συναναστροφής και πολιτιστικών ανταλλαγών.
Η κοινωνία τους δεν είχε ταξική διάρθρωση και η μόνη αναγνωρίσιμη ιεραρχία ήταν αυτή που πήγαζε από τη γνώση και την εμπειρία των θρησκευτικών τελετουργιών, τις οποίες ασκούσαν μόνο οι άντρες.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν πολύ λίγα (με εξαίρεση τα τελετουργικά σύνεργα) και με γνωστότερο από αυτά το περίφημο μπούμερανγκ, το οποίο αρχικά χρησίμευε ως όπλο και για αθλητικές δραστηριότητες και αργότερα χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι.

Η πνευματικότητα των Αβορίγινων βασίζεται σε μια στενή σχέση μεταξύ ανθρώπων

και γης! Οι Αβορίγινες ονομάζουν την αρχή του κόσμου «Όνειρο» ή

«Εποχή του Ονείρου» (Dreamtime)!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη φύση και πιο συγκεκριμένα με τη γη στην οποία κατοικούν. Πιστεύουν ότι αυτή η γη τούς έχει δοθεί από τους θεούς από την εποχή ακόμη που εκείνοι δημιούργησαν τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια του Ονειρόχρονου (Dreamtime) οι ιθαγενείς πρόγονοι ήρθαν στη Γη για να φτιάξουν τα διάφορα μέρη της φύσης, περιλαμβάνοντας τα ζώα, το νερό, τα δέντρα, τον ουρανό. Αντίθετα με άλλες θρησκείες, η πίστη τους δεν βάζει τα ανθρώπινα όντα ξεχωριστά ή σε υψηλότερο επίπεδο από τη φύση. Οι Αβορίγινες πιστεύουν ότι μερικοί από τους προγόνους μεταμορφώθηκαν σε πέτρες, ποταμούς, βράχια... όπου παραμένουν πνευματικά ζωντανοί. Είναι στενά συνδεδεμένοι με τη γη τους και με τη φύση γενικότερα.

Πιστεύουν ότι αφού αυτή η γη δημιουργήθηκε από τους θεούς σε εκείνη τη μυθική εποχή του Ονείρου, οφείλουν να τη σέβονται και να τη φροντίζουν όσο καλύτερα γίνεται, τόσο εκείνη όσο και όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτήν. Κάθε δέντρο, βράχος, βουνό ή ζώο θεωρείται δημιούργημα των αρχαίων θεών. Γι’ αυτούς αυτή η εποχή αποτελεί ένα χωροχρόνο, στον οποίο επιστρέφει κάθε ψυχή μετά το θάνατο του σώματος.

Η μουσική των Αβορίγινων είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από το ντιτζεριντού (didgeridoo), αυστραλιανό είδος πνευστού μουσικού οργάνου, μήκους περίπου 2 μέτρων. Το didgeridoo ίναι φτιαγμένο από μπαμπού και παράγει ένα χαμηλό, παλλόμενο ήχο. Το χρησιμοποιούν σε γιορτές επίσημες αλλά και καθημερινές, στα ηλιοβασιλέματα, στις κηδείες.

Οι Αβορίγινες έζησαν ολότελα απομονωμένοι έως την εισβολή των Ευρωπαίων στο τέλος του 18ου αιώνα. Γύρω στους 300.000 Αβορίγινες κατοικούσαν στην Αυστραλία το 1788, όταν έφτασε ο Πρώτος Στόλος από την Αγγλία και άρχισε μια άνιση μάχη για την κυριαρχία στην ήπειρο. Με την ανελέητη καταδίωξη και τις αρρώστιες που έφεραν μαζί τους, οι λευκοί αποδεκάτισαν τους νόμιμους ιδιοκτήτες και κληρονόμους αυτής της γης που θεωρούνται από τους πιο αρχαίους κατοίκους του πλανήτη. «Συνάντηση λίθινης εποχής με εποχή βιομηχανικής επανάστασης».

Οι δύο αιώνες δυτικού πολιτισμού είχαν υψηλό κόστος για τους αυτόχθονες της Αυστραλίας. O πληθυσμός των Αβορίγινων μαζί με τους μιγάδες φτάνει σήμερα τους περίπου 120.000 και είναι διεσπαρμένοι σε επτά διακεκριμένες πολιτισμικές περιοχές.

περισσότερα

Ινδονησία...Να παρακολουθείς τις ταφικές τελετές των Τοράγιας

Οι επικήδειες τελετές των Τοράγιας είναι από τους σημαντικότερους λόγους που φέρνει τους ταξιδιώτες στο νησί Σουλαβέζι, όπως ονομάζεται σήμερα η εξωτική Κελέβη.
Στην κοινωνία των Τοράγιας το τελετουργικό της κηδείας είναι το πλέον ακριβό και πολύπλοκο γεγονός για κάθε οικογένεια. Όσο πιο εύπορος ο νεκρός τόσο πιο ακριβή είναι η κηδεία του. Η τελετή συνήθως κρατά εβδομάδες ή χρόνια μέχρι να καταφέρει η οικογένεια να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται… Οι Τοράγιας πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν είναι ένα ξαφνικό γεγονός, αλλά μια σταδιακή διαδικασία προς την Puya, τη «χώρα των ψυχών». Στο ενδιάμεσο διάστημα το σώμα του νεκρού τυλίγεται με πολλά στρώματα από ρούχα και υφάσματα και κρατιέται κάτω από το tongkonan (παραδοσιακά σπίτια των Τοράγιας με μια τεράστια σκεπή που προεξέχει σαν πλώρη καραβιού). H ψυχή του αποθανόντος τριγυρίζει στο χωριό μέχρι να ολοκληρωθεί η κηδεία και έτσι να ξεκινήσει η μετάβασή του στην Puya.
Στην τελετή γίνονται και θυσίες νεροβούβαλων και χοίρων, ενώ οι χοροί και τα τραγούδια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τελετής.
Οι νεκροί τοποθετούνται ή σε φέρετρα μέσα σε κάποια σπηλιά, ή σε τάφο, ή κρεμιούνται στους ειδικούς ταφικούς βράχους. Αυτά τα κρεμαστά κοιμητήρια αφήνονται χρόνια μέχρι να διαβρωθούν τα σκοινιά και το φέρετρο να πέσει στο έδαφος. Κάθε Αύγουστο σε μια τελετή που ονομάζεται «Μα Νένε» οι νεκροί ξεθάβονται, καθαρίζονται, τους αλλάζουν ρούχα και τους περιφέρουν σε λιτανεία σε όλο το χωριό…

περισσότερα

Ινδονησία...το μεγαλύτερο νησιωτικό συγκρότημα

Ιάβα, Κελέβη, Παπούα, Μπαλί. Το μεγαλύτερο νησιωτικό συγκρότημα του κόσμου, μας υποδέχεται με μία βεντάλια εντυπώσεων και εμπειριών, που όμοια της δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Αρχίζοντας από τη σύγχρονη Τζακάρτα της ενοποίησης των ινδονησίων, εξερευνούμε το παλιό σουλτανάτο της Γιογκιακάρτα, με τα εκπληκτικά μνημεία του Πραμπανάν και Μπορομπουντούρ. Από την μοναδική ανατολή του ηλίου στην απόκοσμη κορυφή του ηφαιστείου Μπρόμο, βλέπουμε τη δύση του φωτός στην Κελέβη, μέσα από τη γη των Τοράγια και τις παραδοσιακές θυσίες των προγόνων τους.  Από τα πολυόροφα εμπορικά κέντρα της Τζαγιαπούρα στη Δυτική Παπούα, πηγαίνουμε στα όρια του πολιτισμού της κοιλάδας Γουαμένα και της πρωτόγονης φυλής των Ντάνι. Και από τις διάσημες παραλίες στη Νούσα Ντούα του Μπαλί, βιώνουμε τη θεϊκή απλότητα των ναών και οριζόνων του Ουμπούντ. Η εναλλαγή των εικόνων είναι εντυπωσιακή, όπως και το μέγεθος των αποστάσεων μέσα στο αρχιπέλαγος των 270 εκ. ανθρώπων, που εκτείνεται από τον Ινδικό μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό. Δεν είναι μόνο η φύση διαφορετική σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα, αλλά κυρίως οι άνθρωποι και οι παραδόσεις τους, που ζυμώθηκαν με επιρροές από την Ασία και την Αυστραλία, με πολέμους φυλών και θρησκειών, και με ανταλλαγές εμπορευμάτων από αιώνια ναυτικά μονοπάτια. Ερχόμαστε κοντά και στο σύγχρονο και στο παλιό πρόσωπο της Ινδονησίας μέσα από θρησκευτικές τελετές, αρχαιολογικές επισκέψεις, αστικές εξερευνήσεις, και γευστικές περιπέτειες. Σας προσκαλούμε σε μια μοναδική νησιωτική διαδρομή, που θα ικανοποιήσει και τα πιο μεγάλα ταξιδιωτικά σας όνειρα!

περισσότερα

Ανταρκτική

Ανταρκτική, γνωστή και σαν Terra Incognita Australis, το τελευταίο σύνορο του πλανήτη και η πιο απομονωμένη ήπειρος στην υφήλιο. Μια εντυπωσιακή έκταση άγριας ομορφιάς από θάλασσα, πάγο και πέτρα, στοιχειωμένη από επικές ιστορίες θαλασσοπόρων και εξερευνητών, γεμάτες πόνο, αυτοθυσία, αυταπάρνηση, θάρρος, αποφασιστικότητα και σθένος, πέρα από τα όρια της ανθρώπινης πνευματικής και σωματικής αντοχής, κατά τη διάρκεια της ηρωικής εποχής της εξερεύνησης της Ανταρκτικής, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα.

Τα γιγαντιαία παγόβουνα, οι τεράστιοι παγετώνες δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Η απεραντοσύνη του νότιου πολικού οροπεδίου, το αχανές παγοκάλυμμα και οι τεράστιες οροσειρές πραγματικά σαστίζουν το μυαλό. Εδώ, στην άκρη του κόσμου, με μόνον κυρίαρχο τον καιρό, ο χρόνος δεν μετριέται με ημερολόγια και ρολόγια, αλλά από τον πάγο και τη θάλασσα. Εδώ, μόνο η θερμοκρασία, το φως και το σκοτάδι ορίζουν τη ζωή. Μπροστά μας ανοίγεται  ένας άγνωστος, συγκλονιστικός κόσμος, ένας ορίζοντας χωρίς αρχή και τέλος, μια παγωμένη έρημος, ένα τοπίο επιβλητικό. Η άγρια ομορφιά της για πολλά χρόνια τραβάει τους ταξιδευτές σαν μαγνήτης και οι σκιές των μεγάλων εξερευνητών σε προκαλούν να ακολουθήσεις τα βήματά τους. Οι δραστηριότητες της καθημερινότητας μας φαίνονται ασήμαντες. Νερό και πάγος με μοναδικά χρώματα τις αποχρώσεις του λευκού και του γαλάζιου.

Στην Ανταρκτική δεν μπορούν να ζήσουν άνθρωποι, δεν μπορούν να την κατακτήσουν, να την αποικίσουν, να την κάνουν δική τους. Η Ανταρκτική δεν ανήκει σε κανέναν. Κάθε παγόβουνο είναι και ένα γλυπτό που αλλάζει μορφή με το πέρασμα της ώρας, παίρνοντας αμέτρητα και μοναδικά σχήματα. Το μόνο που ταράζει την αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς είναι το τρίξιμο του πάγου και οι φασαριόζικοι, ανθεκτικοί στα ερεβώδη πολικά ψύχη πιγκουίνοι. Τα φρακοφορεμένα αυτά πτηνά μαζί με τα άλμπατρος, τις φώκιες και τους θαλάσσιους ελέφαντες είναι οι μόνοι κάτοικοι της ηπείρου. Ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου, εκεί που ο άνθρωπος αγγίζει τα όριά του, είναι για πολλούς ένα όνειρο ζωής.

Όποιος έχει ταξιδέψει στην Ανταρκτική έχει επιστρέψει αλλαγμένος από την εμπειρία που έχει βιώσει. Η καταλυτική ομορφιά της τον αγγίζει τόσο βαθιά, που τον τραυματίζει. Μια πληγή που ποτέ δεν επουλώνεται. Το όνειρο αυτό θα στοιχειώνει τις ταξιδιωτικές του αναμνήσεις για όλη την υπόλοιπη ζωή του.

περισσότερα

Spider monkey: ο πίθηκος-αράχνη

Οι πίθηκοι-αράχνες ζουν στα τροπικά δάση της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και εμφανίζονται μέχρι τον μακρινό βορρά στο Μεξικό. Έχουν μακριά, ψηλόλιγνα άκρα και δυνατή ουρά, που τους επιτρέπουν να
κινηθούν χαριτωμένα από κλαδί σε κλαδί και από δέντρο σε δέντρο.                          
Αυτοί οι ευκίνητοι πίθηκοι ξοδεύουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους πιασμένοι ψηλά στα κλαδιά των δένδρων, αν και δεν έχουν αντίχειρα.
Είναι κοινωνικοί και οργανώνονται σε ομάδες δύο ή τριών δωδεκάδων. Τη νύχτα αυτές οι ομάδες χωρίζονται σε μικρότερα τμήματα.
Οι πίθηκοι-αράχνες, που ονομάστηκαν έτσι λόγω του ότι όπως κρεμιούνται και κινούνται μοιάζουν με αράχνες. Τρέφονται με καρπούς, φρούτα, φύλλα, αυγά πουλιών και αράχνες!
Είναι θορυβώδη ζώα και επικοινωνούν συχνά με διαπεραστικούς ήχους.
Τα θηλυκά γεννούν μόνο σε ένα μωρό κάθε δύο έως πέντε έτη.
Οι νέοι πίθηκοι εξαρτώνται εντελώς από τις μητέρες τους για περίπου δέκα εβδομάδες, αλλά στη συνέχεια αρχίζουν να εξερευνούν μόνοι τους τον χώρο και να παίζουν μεταξύ τους.
Οι μητέρες συνεχίζουν να φροντίζουν τα μικρά τους για το πρώτο έτος της ζωής τους και τριγυρνούν συχνά με τον απόγονό τους, που προσκολλάται στις πλάτες τους.

περισσότερα

Παντανάλ ο μεγαλύτερος υγροβιότοπος στον πλανήτη Γη, Βραζιλία

Με έκταση που στη μέγιστη ακμή της (ανάλογα με τις εποχιακές πλημμύρες και την ποσότητα του νερού) φτάνει ακόμα και τα 195.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Παντανάλ κερδίζει επάξια τον τίτλο του μεγαλύτερου υγροβιότοπου στον πλανήτη μας! Για να πάρουμε μία εικόνα της κλίμακας, φανταστείτε πως ως έκταση είναι μεγαλύτερη από την Ελλάδα, ή το νησί της Ιρλανδίας. Καθώς βρίσκεται μακριά από μεγάλα αστικά κέντρα, τα οικοσυστήματα της Παντανάλ έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τον «πρωτόγονο» χαρακτήρα τους, χωρίς να υποστούν εξωτερικές παρεμβάσεις.
Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει την Παντανάλ ιδιαίτερη είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται ακριβώς για ένα «προστατευόμενο Πάρκο», έναν υγροβιότοπο που να απολαμβάνει την προστασία κάποιας οργάνωσης όπως η UNESCO, ή διεθνούς συμφωνίας όπως η Ramsar, που απαιτεί από τις κυβερνήσεις να διαχειρίζονται με σύνεση και να διαφυλάττουν τους υγρότοπους. Στο 95% της έκτασής της η Παντανάλ βρίσκεται υπό ιδιωτική ιδιοκτησία, που κυρίως την χρησιμοποιεί για βόσκηση βοοειδών (στο χερσαίο κομμάτι της).
Παρόλ’ αυτά, πρόκειται για μία περιοχή με απίστευτο, ανυπολόγιστο πλούτο χλωρίδας και πανίδας, με πάρα πολλά είδη να χαρακτηρίζονται ενδημικά (διαβιούν δηλαδή μόνο εκεί). Την περίοδο των βροχών, περίπου από τον Δεκέμβριο μέχρι τα μέσα Μαΐου, η συγκέντρωση του νερού καλύπτει μέχρι και το 80% της περιοχής, καθιστώντας την σχεδόν απροσπέλαστη. Οδικό δίκτυο φυσικά δεν υπάρχει, με την εξαίρεση ενός δρόμου μήκους 150 χλμ. που δεν εξυπηρετεί ένα μικρό μόνο κομμάτι, που και αυτό «καταποντίζεται» κατά τη διάρκεια των μεγάλων βροχοπτώσεων.
Η σημασία της Παντανάλ στην παγκόσμια βιόσφαιρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί επαρκώς. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά παραγωγικό οικοσύστημα, ή καλύτερα μία πληθώρα οικοσυστημάτων που αλληλεπιδρούν και αλληλοσυμπληρώνονται διαρκώς.

περισσότερα

Ταϊβάν, ένας πανίσχυρος Δαυίδ

Η Ταϊβάν είναι ένα μικρό νησί, στα νοτιοανατολικά της Κίνας το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Κίνας από το 1949. Ιδρυτής του κράτους τότε ήταν ο Τσιαν Κάι Σεκ, αρχηγός του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος. Σήμερα η Δημοκρατία της Κίνας αναγνωρίζεται μόνο από 15 κράτη, διότι η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας επιμένει να τη θεωρεί επαρχία της. Από την άλλη όμως η Ταϊβάν διατηρεί στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία αλλά και με πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Το αν η Δημοκρατία της Κίνας πληροί τις προϋποθέσεις για τη δίκαιη θεώρησή της ως κυρίαρχο κράτος, αυτό παραμένει ένα μείζον διεθνές πολιτικό θέμα.
Ξεκινάμε λοιπόν απ΄αυτό… μία ιδιαιτερότητα που κάνει τη χώρα ακόμη πιο γοητευτική. Πρωτεύουσά της είναι η Ταϊπέι, μία υπερσύγχρονη πόλη με έντονη βιομηχανική ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας. Η Ταϊπέι είναι επισήμως χαρακτηρισμένη ως «άλφα παγκόσμια πόλη» δηλαδή μια πόλη που έχει άμεση επίδραση σε παγκόσμια γεγονότα κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών διαστάσεων. Εξ ου και η Ταϊβάν θεωρείται ως ένας ισχυρός Δαυίδ μπροστά στον παντοδύναμο Γολιάθ που είναι η Κίνα.
Η ιστορία της Ταϊβάν και του λαού της είναι παλιά. Επιστημονικές έρευνες έχουν φέρει στο φως στοιχεία σχετικά με πρωτο-Αυστρονήσιους λαούς που εγκαταστάθηκαν στο νησί πριν το 6.000 π.Χ. και είναι πρόγονοι των σημερινών αυτοχθόνων λαών της χώρας. Μεταξύ των αυτοχθόνων, το κράτος αναγνωρίζει επίσημα 14 φυλές: Αμί, Αταγιάλ, Μπουνούν, Καβαλάν, Παϊβάν, Πουγιούμα, Ρουκάι, Σαϊσιγιάτ, Σακιζάγια, Σεενττσίγκ, Τάο (Γιαμί), Σάο, Τρούκου και Τσόου. Επιπλέον γενετικές έρευνες σε ευρύ πληθυσμό της χώρας αποκάλυψαν ότι το 80% των Ταϊβανών έχουν πρόγονο προερχόμενο από τους αυτόχθονες.
Η Ταϊπέι βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της Ταϊβάν και ιδρύθηκε από τον λαό την φυλή Kεταγκαλάν κατά τη διάρκεια της Δυναστείας Μινγκ. Μεταξύ του 1626 και του 1642 την κατέκτησαν οι Ισπανοί μαζί με άλλες βόρειες περιοχές του νησιού. Ακολούθησαν οι Ολλανδοί και μετά οι Κινέζοι. Μέχρι τότε η Ταϊπέι ήταν ένα χωριό, ωστόσο από το 1870 άρχισε να εξελίσσεται σε μεγάλη πόλη. Το 1879 κατασκευάστηκαν οι πύλες και μέχρι το 1885 ολοκληρώθηκε το τείχος της. Το 1895 οι Ιάπωνες κατέκτησαν το νησί. Η κυριαρχία τους ήταν σκληρή, ωστόσο όλα τα χρόνια της παραμονής τους εκεί, ως το 1945, οργάνωσαν και κατασκεύασαν πολλά και σημαντικά δημόσια έργα.
Σήμερα η Ταϊβάν είναι μία υπερσύγχρονη χώρα, με καλπάζουσα ανάπτυξη και πολύ φουτουρισμό στην πρωτεύουσά της. Ωστόσο βγαίνοντας λίγο έξω από την Ταϊπέι με τους ουρανοξύστες, αντικρίζουμε μία εντυπωσιακή φύση, με πολλούς παραδοσιακούς οικισμούς και έντονη τοπική κουλτούρα και έθιμα. Αντιθέσεις; Πολλές! Όμως αυτές συνθέτουν τελικά και τις πιο ενδιαφέρουσες χώρες του κόσμου.

περισσότερα

Νότια Κορέα - Κιονγκτσού, ένα μουσείο χωρίς τοίχους

Το πιο γρήγορο ίντερνετ στον κόσμο, η πιο προηγμένη τεχνολογία δύσης και ανατολής, η καλπάζουσα οικονομία, οι μεγάλες εκκεντρικότητες, η φουτουριστική αρχιτεκτονική, τα ταχύτερα ασανσέρ της υφηλίου που ανεβαίνουν ουρανοξύστες σε 35 δευτερόλεπτα, ο φρενήρης ρυθμός ζωής και ανάπτυξης, όλα αυτά συνθέτουν τη σύγχρονη εικόνα της Νότιας Κορέας. Πρόκειται για μία χώρα που ζει στο μέλλον και όχι στο παρόν. Όμως αυτή η χώρα έχει παρελθόν και μάλιστα λαμπρό! Αυτό το παρελθόν, λοιπόν, είναι συγκεντρωμένο όλο σε μία πόλη, στα νοτιοαναλοτικά της χερσονήσου, η οποία βρέχεται από τα Στενά της Κορέας που ανοίγονται προς τη Θάλασσα της Ιαπωνίας. Αυτή η πόλη ονομάζεται Κιονγκτσού και έχει χαρακτηριστεί σχεδόν ολόκληρη ένα μνημείο της UNESCO λόγω της μεγάλης συγκέντρωσης αρχαιολογικών μνημείων.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την Κιονγκτσού; Πώς βρέθηκαν εκεί τόσα παλάτια, αγάλματα, ανάγλυφα, αρχαιολογικά ευρήματα, παγόδες, παραδοσιακοί οικισμοί σ’ αυτή την παραθαλάσσια, μικρή σχετικά, πόλη;
Ας πάμε πίσω στην πρώτη χιλιετία μ.Χ. Τότε η Κιονγκτσού ήταν η πρωτεύουσα της Κορέας που απαρτιζόταν από τα Τρία Βασίλεια της Κορέας, το Σίλα, το Μπιάτσε και το Κοκούριο, τα οποία καταλάμβαναν το κεντρικό και το νότιο τμήμα της χερσονήσου. Η πόλη ιδρύθηκε το 57 π.Χ. από τη δυναστεία των Σίλα, η οποία κυβέρνησε τη χώρα ως τον 10ο αιώνα. Η μεγαλύτερη δε ακμή της δυναστείας και συνεπώς της Κιονγκτσού ήταν από τον 7ο έως τον 10ο αιώνα και τα περισσότερα αρχαιολογικά μνημεία, διατηρούνται σχεδόν ανέπαφα από τότε… Εκείνα τα χρόνια η πρωτεύουσα Κιονγκτσού ήταν η 4η μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο. Και ήταν μια πόλη αρχοντική, στην οποία συγκεντρώνονταν όλοι οι προύχοντες των Τριών Βασιλείων και φυσικά η βασιλική οικογένεια.
Σήμερα, η παλιά πρωτεύουσα, μας δείχνει όλη την αίγλη της ακμής της. Βλέπουμε τα παλάτια με όλη τους την πολυτέλεια, γεμάτα έργα τέχνης και πολύτιμα αντικείμενα που φανερώνουν την τριφηλή ζωή της αυλής. Βλέπουμε εντυπωσιακά μνημεία βουδιστικής τέχνης από τα πρώτα χρόνια της διάδοσης του βουδισμού στη χώρα, τον 7ο αιώνα – τότε εισήχθη από την Κίνα. Βλέπουμε το όρος Ναμσάν, που χαρακτηρίστηκε ως ιερό και γι αυτό συγκεντρώθηκαν εκεί όλοι οι φημισμένοι αρχιτέκτονες και τεχνίτες της εποχής για να κατασκευάσουν ναούς και μνημεία λατρείας.
Βεβαίως κάθε ακμή, ακολουθείται από παρακμή. Κι έτσι όταν τους Σίλα διαδέχτηκαν οι Τζόσον (1392-1910), η Κιονγκτσού έπαψε να είναι πρωτεύουσα των Τριών Βασιλείων και έζησε μαύρες στιγμές. Κατά την επέλαση των Μογγόλων τον 13ο αιώνα καταστράφηκε η ξύλινη παγόδα. Στις ιαπωνικές εισβολές η πόλη έγινε πεδίο αιματηρών μαχών, οι δε οπαδοί του νέο-κονφουκιανισμού έσπασαν τα χέρια και τα κεφάλια των βουδιστικών αγαλμάτων στο όρος Ναμσάν.

περισσότερα

Ο μύθος του Ελ Ντοράντο και το Μουσείο Χρυσού της Μπογκοτά

Οι Ταϊρόνας, οι Τσίμπτσα, οι Κίμπαγια και όλοι οι λαοί που κατοικούσαν στην Κολομβία πριν φτάσουν εκεί οι κονκισταδόρες θα είχαν σήμερα ξεχαστεί αν δεν είχαν φτιάξει τόσα χρυσά κοσμήματα και αγάλματα.
Οι τότε χρυσοχόοι χρησιμοποιούσαν την τουμπάγα – ένα μείγμα χρυσού με 4-5% άργυρο που έλιωναν μαζί με χαλκό. Ανάλογα με την περιεκτικότητα, το χρώμα άλλαζε. Επίσης, για να αλλάξουν το χρώμα, έτριβαν τα κοσμήματα με χόρτα, η οξύτητα των οποίων αντιδρούσε με το χαλκό, και τα περνούσαν από τη φωτιά: καθαρίζοντας τα οξείδια έβγαινε ο καθαρός χρυσός. Για τους Ισπανούς η Κολομβία ήταν η πατρίδα του χρυσού, το Ελ Ντοράντο.
Ένας καινούργιος αρχηγός (cacique), αυτός της Γουαταβίτα, έμεινε στην ιστορία, καθώς η περιγραφή της στέψης του γέννησε τον μύθο του Ελ Ντοράντο: «Σχημάτισαν κύκλο γύρω από τη λίμνη. Τριγύρω οι ιθαγενείς φορούσαν χρυσά στολίδια, κορώνες και πολύχρωμα φτερά. Όταν άρχισε η γιορτή του εξαγνισμού, άναψαν φωτιές και ο καπνός σκοτείνιασε τον ουρανό. Ο διάδοχος τότε γδύθηκε και άλειψαν το γυμνό κορμί του με γόμα. Ύστερα άπλωσαν πάνω του χρυσόσκονη μέχρι που τον σκέπασαν από την κορυφή έως τα νύχια. Ανέβηκε έτσι πάνω στη σχεδία, όπου έμεινε ακίνητος. Στα πόδια του τοποθέτησαν έναν μεγάλο σωρό από χρυσάφι και σμαράγδια για να τα προσφέρει στον θεό του. Οι τέσσερις πιο σπουδαίοι αρχηγοί τον συνόδευαν πάνω στη σχεδία. Ήταν υπήκοοί του, γυμνοί και αυτοί, στολισμένοι με χρυσαφένια φτερά, κορώνες, βραχιόλια, σκουλαρίκια και ο καθένας μετέφερε τα δώρα του. Όταν η σχεδία απομακρύνθηκε από τη στεριά, άρχισαν να αντηχούν τρομπέτες, κέρατα και άλλα όργανα... Ο “επιχρυσωμένος” αρχηγός έριξε τα δώρα του στη λίμνη, ενώ αυτοί που τον συνόδευαν έκαναν το ίδιο. Όταν τελείωσαν, γύρισαν στη στεριά και ξανάρχισαν τα όργανα, που είχαν στο μεταξύ σιγήσει. Αυτή ήταν η τελετή υποδοχής του καινούργιου αρχηγού και ο τρόπος που έδειχναν πως τον αναγνώριζαν ως αφέντη και άρχοντά τους».
Από την άλλη βέβαια, ο μέγιστος Εδουάρδο Γκαλεάνο στο περίφημο βιβλίο του «Las venas abiertas de América Latina» υποστηρίζει πως «ο Ελ Ντοράντο δεν υπήρξε παρά ένας μύθος που επινόησαν οι ιθαγενείς ώστε να απομακρύνουν τους άπληστους κονκισταδόρες από τις εστίες τους, αναγκάζοντάς τους να αναζητούν επί ματαίω στην άγρια ζούγκλα του Αμαζονίου και του Ορινόκο».
Όπως και να ‘χει, από τους θησαυρούς αυτούς σώθηκαν ελάχιστα δείγματα, καθώς τα αριστουργήματα αυτά της τέχνης οι Ισπανοί κατακτητές τα έλιωναν και τα έκαναν πλάκες χρυσού που τις έστελναν στους βασιλείς τους.
Και αυτά τα ελάχιστα δείγματα είναι που κάνουν το Museo de Oro της Μπογκοτά το εντυπωσιακότερο Μουσείο Χρυσού στον κόσμο.

περισσότερα

Εκουαδόρ ή αλλιώς Ισημερινός...

Ισημερινός: μισός καθισμένος στο βόρειο ημισφαίριο της πραγματικότητας και μισός καθισμένος στο νότιο ημισφαίριο του ονείρου…

Κίτο: Κεραυνοβόλος έρωτας
Στο Κίτο, δεν νιώθεις περίεργα λόγω υψόμετρου, αλλά έχεις συναίσθηση ότι βρίσκεσαι στα 2.800 μέτρα.
Το κίτο αποτελούσε κομμάτι της Αυτοκρατορίας των Ίνκα Ταγουαντινσούγιο («Τέσσερα Βασίλεια»). Κατά την αποικιοκρατία, το Βασιλικό Ακροατήριο του Κίτο αποτελούσε κομμάτι της Αντιβασιλείας του Περού. Συνεπώς πολλά ονόματα από το παρελθόν του Περού είναι παρόντα κι εδώ: Αταουάλπα, Πιζάρο, Σούκρε, Μπολίβαρ. Είναι σαν να ακούς μια νέα εκδοχή μιας παλιάς ιστορίας.
Θαυμάσιες παλιές αποικιακές εκκλησίες, υπέροχα μουσεία αλλά και αμέτρητες παραστάσεις δρόμου γοητεύουν τον επισκέπτη. Το πραγματικό όμως σύμβολο της πρωτεύουσας του Ισημερινού είναι το άγαλμα της Παρθένου του Panecillo, εμπνευσμένο από την Παρθένο του Κίτο. Δίνοντας σχήμα στην ομορφιά της γεμάτης χάρη φτερωτής αυτής παρθένου, σαν να χορεύει αιθέρια, μας συνεπαίρνει και μας ταξιδεύει.
Το Κίτο έχει όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά: εμπορικά κέντρα, νυχτερινή ζωή, όμορφα πάρκα, εκπληκτικό περιβάλλον και εκατοντάδες πράγματα να ανακαλύψεις που το κάνουν άξιο εξερεύνησης.
Στους φιδωτούς συχνά δρόμους του, μπορείτε να βρείτε τα πάντα: από ανθρώπους που χορεύουν αυθόρμητα, είτε βράδυ είτε πρωί, μέχρι γαμήλια τελετή να εορτάζεται χαρωπά σε δημόσια πλατεία. Αλλά πέρα από ό,τι έχει να προσφέρει αυτή η πόλη, πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτό που μας ελκύει περισσότερο στο Κίτο είναι ότι δεν μας κάνει να νιώθουμε ξένοι. Κι αυτό εν μέρει λόγω των ανθρώπων του, εν μέρει λόγω της αρχιτεκτονικής στο ιστορικό κέντρο και λόγω των πολιτισμικών προσφορών τoυ.

Τσιμποράσο, Καϊμποϊράσο, Κοτοπάξι, Τινγκουράουα, Κιλοτόα, αυτοί οι χιονισμένοι γίγαντες με τα ονόματά τους παρμένα από την ινδιάνικη μυθολογία καλωσορίζουν τους επισκέπτες της εκουαδοριανής κορδιλιέρας που διασχίζουν την Παναμερικάνα, τον αυτοκινητόδρομο που ενώνει το Μεξικό με την Παταγονία, με κατεύθυνση προς τη Κουένκα.
Στους πρόποδες αυτών των βουνών, σε υψόμετρο 2.500 έως και 4.000 μ., ζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια οι Ινδιάνοι Πουρουά και καλλιεργούν τις πλαγιές τους με πατάτες και καλαμπόκι, το χοντρό, ζουμερό καλαμπόκι που φυτρώνει σε αυτά τα υψόμετρα και το ψήνουν, το αλατίζουν και φτιάχνουν έναν εκλεκτό μεζέ.
Ολόκληρες βουνοπλαγιές με απότομες κλίσεις, χωρισμένες σε χωράφια, σπαρμένα φυτά που τα διαφορετικά χρώματα των λουλουδιών τους συνθέτουν ένα καταπληκτικό παζλ. Και ούτε μια πεζούλα. Πως είναι δυνατόν να μη φεύγει το χώμα σε μια τροπική χώρα, όπου βρέχει τόσο πολύ; Και όμως. Τα ηφαίστεια έχουν χαρίσει σε αυτή τη γη τη λάβα τους, ένα χώμα τόσο πυκνό και πλούσιο που δεν μπορεί να το ξεπλύνει καμιά βροχή και που, ακόμα και ξύλο να μπήξεις, κάτι θα φυτρώσει.
Η Ριομπάμπα, η πρωτεύουσα της επαρχίας Τσιμποράσο, που πήρε το όνομά της από την ψηλότερη κορυφή του Εκουαδόρ στα 6.300 μ., το τρίτο ψηλότερο ηφαίστειο στον κόσμο, το οποίο, λόγω της θέσης του, σχεδόν πάνω στη νοητή γραμμή του ισημερινού, είναι το κοντινότερο σημείο της Γης στον Ήλιο. Η επαρχία Τσιμποράσο είναι μια από τις δυο επαρχίες με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ινδιάνικου πληθυσμού στη χώρα.
Στη Ριομπάμπα, μια μικρή πόλη με αρκετά αποικιακά κτίσματα και εκκλησίες και περισσότερα, νεότερα, κατεβαίνουν καθημερινά πολλοί Ινδιάνοι από τα χωριά τους για να πουλήσουν τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα τους. Η μεγαλύτερη υπαίθρια λαϊκή αγορά, από τις μεγαλύτερες του Εκουαδόρ, γίνεται γύρω από την εκκλησία Σαν Αλφόνσο. Το θέαμα είναι συναρπαστικό. Ντομάτες, μικρές και μεγάλες, μπανάνες, πράσινες, κίτρινες και κόκκινες, καρύδες, ανανάδες, μάνγκο και δεκάδες άλλα φρούτα της τροπικής γης είναι απλωμένα πάνω σε πάγκους ή σε τεράστιους σωρούς στο πεζοδρόμιο. Και όχι μόνον αυτά. Καπέλα – κάθε φυλή έχει το δικό της στολισμό για τα καπέλα της, ένα έθιμο που επέβαλαν οι κονκισταδόρες, οι Ισπανοί κατακτητές, για να μπορούν να ξεχωρίζουν τους υπηκόους τους -, παντελόνια, κιλίμια και υφαντά, τρανζιστοράκια, εξαρτήματα από διαλυμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια, ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, ό,τι χρειάζεται κάποιος για να πορευτεί σε υψόμετρο 2.600 μ.
Και πίσω από τους πάγκους και τις στοίβες, αυτή η πανάρχαια φυλή των Άνδεων με το σκληρό πρόσωπο και τις μπλούζες, τις φούστες και τις μαντίλες τους σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Για τους ινδιάνικους πληθυσμούς της οροσειράς, οι εβδομαδιαίες υπαίθριες αγορές είναι κάτι παραπάνω από απλές εμπορικές συναλλαγές: είναι τόπος συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής, ο χώρος και ο χρόνος που δηλώνουν την ταυτότητά τους.

Το Τσιμποράσο – «πλεξούδες από πάγο» , στην ινδιάνικη γλώσσα Κέτσουα – είναι ένα από τα πιο επιβλητικά βουνά, σμιλεμένο πάνω σε διαδοχικά στρώματα λάβας και σύμβολο για τους πληθυσμούς της περιοχής. Σε μια από τις πλαγιές του, ο Σιμόν ντε Μπολίβαρ εμπνεύστηκε το ποίημα του «Το ντελίριό μου στο Τσιμποράσο». Στο Εθνικό Δρυμό του, από τα 4.000 μέτρα και πάνω, συναντάμε και τα βικούνια, ένα όμορφο είδος της οικογένειας των αμερικανικών καμηλοειδών.

Στο Εκουαδόρ ζουν τρία είδη αυτής της οικογένειας, τα βικούνια, τα λάμα και τα αλπάκα. Πολλά είναι εξημερωμένα και οι Ινδιάνοι χρησιμοποιούν το μαλλί και το κρέας τους.

Το εκουαδοριανό «μονοπάτι των Ίνκας», δεν υπόσχεται θέα σε χιονισμένους κρατήρες, ανταμείβει όμως τους τολμηρούς με μια υπέροχη διαδρομή μέσα από ινδιάνικους οικισμούς σ’ ένα από τα πιο όμορφα ορεινά τοπία της χώρας.  Από το μονοπάτι των Ίνκας, το οποίο διέσχιζε ο βασιλιάς στη πορεία του προς το Κίτο, δεν έχουν απομείνει πολλά κομμάτια. Οι πέτρες από τις οποίες είχε κατασκευαστεί προορίζονταν για τα μαλακά πόδια των λάμα και όχι για τα άλογα και τα βόδια που χρησιμοποιούσαν οι Ισπανοί στις μετακινήσεις τους. Στη τοποθεσία Παρεδόνες, βρίσκονται και τα καλοδιατηρημένα ερείπια του ναού του Ήλιου της Ινγκαπίρκα, δεύτερου σε σημασία θρησκευτικού τόπου των Ίνκας, μετά το Μάτσου Πίτσου, στο Περού.
Η Παναμερικάνα από το Κίτο προς το Βορρά και τα σύνορα με τη Κολομβία είναι διαφορετική. Έχει πολλές στροφές και υψομετρικές διαφορές, η βλάστηση είναι διαφορετική, τα χρώματα είναι διαφορετικά, τα πράσινα λιγότερα. Η διαδρομή περνά από το Οταβάλο, την πιο τουριστική πόλη του Εκουαδόρ. Είναι μια μικρή πόλη με σωστή ρυμοτομία, καθαρούς πλακόστρωτους δρόμους και ελεγχόμενη κίνηση, με ευρωπαϊκό θα έλεγε κανείς αέρα, πολλά ιντερνέτ καφέ και τράπεζες, αποτέλεσμα μάλλον των χρημάτων που αποφέρει η τουριστική ανάπτυξη. Στη κεντρική πλατεία, την Πλάσα ντε λος Πόντσος, κάθε Σάββατο, γίνεται η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρις της Λατινικής Αμερικής.
Τουρίστες από κάθε μεριά της αμερικανικής ηπείρου αλλά και της Ευρώπης, συρρέουν για να αγοράσουν κάτι από την πλούσια χειροτεχνική παραγωγή των Οταβαλένιων και των γύρω περιοχών: υφαντά, τσάντες και αιώρες, διακοσμητικά χαλάκια, σάλια, κουβέρτες και πουλόβερ. Οι Οταβαλένιοι είναι διάσημοι για την υφαντική τους τέχνη , ενώ τα γύρω χωριά έχουν κι αυτά τη δική τους παραγωγή – το Κοτακάτσι είναι το κέντρο της επεξεργασίας δέρματος και το Σαν Αντόνιο είναι γνωστό για τα ξυλόγλυπτά του.
Όλα αυτά μπορεί να τα βρει κανείς στην αγορά του Οταβάλο, την τεράστια πλατεία όπου χωράνε πάνω από 1.000 μικροπωλητές, μαζί με τα αντικείμενα από την ακτή της χώρας, τη ζούγκλα, αλλά και την Κολομβία και το Περού. Το Οταβάλο ήταν από την προκολομβιανή εποχή σταυροδρόμι εμπόρων και αυτή την παράδοση συνεχίζει μέχρι σήμερα. Το Οταβάλο είναι χτισμένο σ΄ ένα προνομιακό φυσικό τοπίο και προσφέρει στον επισκέπτη πολλές δυνατότητες για να περάσει ευχάριστα μερικές μέρες. Μα το πιο όμορφο στο Οταβάλο είναι για πολλούς, οι ίδιοι οι κάτοικοί του. Η γλυκύτητα του τοπίου, σε αντίθεση με την τραχύτητα και τους στιβαρούς ηφαιστειακούς όγκους της κεντρικής οροσειράς, έχει αποτυπωθεί στο πρόσωπό τους: πρόσωπα στρογγυλά, χαμογελαστά, με καλοσχηματισμένα χαρακτηριστικά και μεγάλα μάτια.
Πολλές όμορφες κοπέλες, οι περισσότερες ντυμένες με την παραδοσιακή τους ενδυμασία:  άσπρο πουκάμισο, κεντημένο με πολύχρωμα λουλούδια και δαντελένια τελειώματα, και μαύρη, μακριά φούστα. Αλλά και οι άντρες ακολουθούν πιστά τις επιταγές της παράδοσής τους:  μακριά κοτσίδα, ψάθινο καπελάκι, μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο και σκούρο μπλε πόντσο.
Κουένκα, το μικρό χωριό του Ισημερινού που κατασκευάζει τα αυθεντικά panama hats.
Το panama hat θεωρείται η ποίηση των καπέλων, ένα μικρό διακριτικό, αλλά ξεκάθαρο σύμβολο αναμφισβήτητου κομψού στυλ για άνδρες και γυναίκες. Μια υπογράμμιση της παρουσίας του κατόχου του με τον πιο φίνο τρόπο. Είναι δε τα καπέλα με τη μεγαλύτερη επιτυχία στη μεγάλη οθόνη: από τον Σον Κόνερι και τον Άντονι Χόπκινς, μέχρι τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, όλοι έχουν μια εμβληματική σκηνή, ένα καρέ γοητείας, φορώντας ένα panama hat. To 2012 η UNESCO ενέταξε τα panama hats στη λίστα με τα προστατευόμενα πολιτισμικά προϊόντα, με το επιχείρημα ότι η κατασκευή τους είναι μια τέχνη με μυστικά που περνάνε από γενιά σε γενιά.
Γουαγιακίλ, το ορμητήριο για τους σύγχρονους Δαρβίνους.
Μπορεί το μικρό ιστορικό του κέντρο να είναι απλό και λιτό αλλά για τους…τολμηρούς που θα ανέβουν τα 400 και πλέον σκαλιά που οδηγούν στο λόφο Cerro Santa Anna, η θέα από την κορυφή θα τους αποζημιώσει και με το παραπάνω!

περισσότερα

Καρθαγένη...Να περπατάς στα γραφικά σοκάκια της

Η Καρθαγένη ιδρύθηκε το 1533 από τον Πέδρο ντε Ερέντια, ο οποίος την ονόμασε Καρθαγένη από την ομώνυμη ισπανική πόλη, απ’ όπου προερχόταν το μεγαλύτερο μέρος του στρατού του. Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1984, συνδυάζει εξαιρετικά δείγματα της ισπανικής αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής με την εξωτική ατμόσφαιρα.
Τα μπαλκόνια των σπιτιών της είναι γεμάτα μπουκαμβίλιες, τα καλντερίμια σχηματίζουν ειδυλλιακούς λαβυρίνθους, ενώ οι επισκέπτες που καταλαμβάνουν τις πλατείες πίνουν και καπνίζουν στα υπαίθρια καφέ, γευματίζουν στα βραβευμένα γκουρμέ εστιατόρια και κυκλοφορούν με άμαξες εντός των τειχών του πολύχρωμου ιστορικού κέντρου, που αναδύεται ως ένας νέος hot προορισμός. Όλοι μοιάζουν να προσπαθούν να χαθούν στα σοκάκια και στην ειδυλλιακή ατμόσφαιρα της πόλης που κυριολεκτικά μάγεψε τον νομπελίστα Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες – εδώ άλλωστε εμπνεύστηκε τον «Έρωτα στα χρόνια της χολέρας».
Όσο για την οικονομία της περιοχής, εξακολουθεί να βασίζεται στο εμπόριο, όπως συνέβαινε και πριν από αιώνες, όταν οι Ισπανοί αποικιοκράτες αξιοποιούσαν τη στρατηγική θέση του λιμανιού της για να εξάγουν τα πολύτιμα προϊόντα της χώρας και κυρίως τον χρυσό που άρπαζαν με ληστρικό τρόπο. Ο ενθουσιασμός των Ισπανών κατακτητών από τα αμύθητα κέρδη που εξασφάλιζαν ήταν τόσο μεγάλος που αποκαλούσαν την Καρθαγένη «Βασίλισσα των Ινδιών».
Η πόλη-θρύλος έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μέσα από εκατοντάδες πίνακες ζωγραφικής και βιβλία. Κάθε της λεπτομέρεια ή στιγμιότυπο έχει απαθανατιστεί από τους φακούς χιλιάδων φωτογράφων. Η απόδοση όλων αυτών των τιμών δεν είναι, βέβαια, παρά η στάση που αρμόζει στην πόλη-σύμβολο του νότιου ημισφαιρίου, στο έξοχο αυτό πολιτιστικό σταυροδρόμι που εξακολουθεί να στοιχειώνει τη φαντασία. Η Καρθαγένη των Ινδιών μοιάζει με ιδανικό, νότιο συμμετρικό της «αιώνιας πόλης».

περισσότερα

Παρατύ...Το κρυμμένο μυστικό της Βραζιλίας

Μπορεί ένα μνημείο της UNESCO να θεωρείται παράλληλα και ένα «κρυμμένο μυστικό»; Φαντάζει αντιφατικό, κι όμως στην περίπτωση του Παρατύ είναι πέρα για πέρα αληθινό. Αυτή η μικρή πόλη των περίπου 35.000 κατοίκων φιγουράρει από φέτος (2019) στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, χάρη στο απίστευτα γραφικό (και πεζοδρομημένο) ιστορικό της κέντρο, με τις πολύχρωμες προσόψεις των σπιτιών που μοιάζουν να έχουν παραμείνει στον 16ο αι. όταν και πρωτοχτίστηκε η πόλη. Ήταν η εποχή του «πυρετού του χρυσού» της Μίνας Γκεράις, και το Παρατύ παρείχε πολύτιμες υπηρεσίες ως διαμετακομιστικό λιμάνι για το πολύτιμο μέταλλο που έφευγε για την Ευρώπη - δυστυχώς για τους ίδιους τους Βραζιλιάνους, που έβλεπαν τον πλούτο της ίδιας τους της γης να φεύγει μέσα από τα χέρια τους.
Γιατί λοιπόν «κρυμμένο μυστικό»; Μα προφανώς διότι βρίσκεται τόσο κοντά στη μεγαλούπολη του Ρίο ντε Τζανέιρο, των εκατομμυρίων κατοίκων και ομοίως εκατομμυρίων τουριστών, από τους οποίους ελάχιστοι αποφασίζουν να διαθέσουν λίγο χρόνο για να επισκεφθούν το Παρατύ. Οι ψαγμένοι που επιλέγουν να το κάνουν θα απολαύσουν μία εκπληκτικά όμορφη πόλη αποικιακής αρχιτεκτονικής, έναν φυσικό παράδεισο καθώς το πράσινο περιβάλλει στοργικά την πόλη καθώς και πολλές θαλάσσιες δραστηριότητες που προσφέρονται στον κόλπο του Παρατύ.

περισσότερα

ΣΑΝ ΑΓΚΟΥΣΤΙΝ - ΤΙΕΡΡΑΔΕΝΤΡΟ, Κολομβία

Η μικρή πόλη του Σαν Αγκουστίν, στην περιφέρεια της Ουίλα στη νότια Κολομβία, είναι ένας τουριστικός προορισμός που τραβά ολοένα και περισσότερο το ενδιαφέρον των ταξιδιωτών. Δεν είναι μόνο ο υπέροχος τοπικός καφές που μαγνητίζει τους επισκέπτες, ούτε μονάχα τα , φωτογενή τοπία των Άνδεων. Είναι κυρίως ο αρχαιολογικός χώρος του Σαν Αγκουστίν, μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, που συστήνει στον άνθρωπο του 21ου αιώνα έναν πολιτισμό χαμένο εδώ και πολλούς αιώνες. Πρόκειται για τον πολιτισμό που αναπτύχθηκε στην περιοχή πριν την έλευση των Ευρωπαίων κατακτητών, που έφτασαν εδώ τον 15ο και κυρίως τον 16ο αιώνα. Τα αγάλματα και οι ανάγλυφες μορφές που βλέπουμε στο Αρχαιολογικό Πάρκο του Σαν Αγκουστίν έλκουν την καταγωγή τους από τον 1ο έως περίπου και τον 5ο μ.Χ. αιώνα, με την κατασκευή τους και τους καλλιτέχνες που τα δημιούργησαν να παραμένουν άγνωστα μέχρι και σήμερα. Τα αγάλματα περιέγραψε πρώτος στο ευρύ κοινό ένας Ισπανός φραγκισκανός μοναχός μόλις τον 18ο αιώνα.

Συγγενής με τον προκολομβιανό πολιτισμό που αναπτύχθηκε στο σημερινό Σαν Αγκουστίν είναι και ο αντίστοιχος που άνθησε στο γειτονικό Τιερραδέντρο, περίπου 100 χλμ. από το Ποπαγιάν. Η λέξη «Τιερραδέντρο» σημαίνει «Μέσα στη Γη», και αμέσως κατανοεί κανείς περί τίνος πρόκειται: εδώ λοιπόν βρέθηκαν υπόγειοι τάφοι ορισμένοι εκ των οποίων αποτελούνται από ολόκληρη εγκατάσταση. Ένας τυπικός υπόγειος τάφος του Τιερραδέντρο διαθέτει μία είσοδο, συνήθως με προσανατολισμό προς τα δυτικά, από όπου μία σπειροειδή σκάλα κατεβαίνει στην κύρια σάλα, περίπου πέντε με οκτώ μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης. Οι τοίχοι της σάλας είναι διακοσμημένοι με γεωμετρικά, ανθρωπόμορφα και ζωόμορφα μοτίβα, σε κόκκινο χρώμα ή και ασπρόμαυρα. Περιμετρικά της κύριας αίθουσας υπάρχουν βοηθητικοί χώροι, κάποιοι από τους οποίους χρησίμευσαν επίσης ως μικρότεροι τάφοι. Φυσικά πρόκειται για ακόμα ένα μνημείο της UNESCO, που χρήζει μάλιστα ιδιαίτερης φροντίδας καθώς λόγω του μεγάλου αριθμού επισκεπτών, το μνημείο συγκαταλέγεται στα 100 περισσότερο απειλούμενα μνημεία του κόσμου.

περισσότερα

Οι προκολομβιανοί πολιτισμοί της Νότιας Αμερικής

Με τον όρο «Προκολομβιανοί πολιτισμοί» αναφερόμαστε στους πολιτισμούς των αυτόχθονων αμερικανικών φύλων που αναπτύχθηκαν στην αμερικανική ήπειρο πριν την ανακάλυψη της ηπείρου από τον Χριστόφορο Κολόμβο και την κατάκτησή της από τους Ισπανούς τον 16ο αι. Την εποχή της ανακάλυψης, το 1492, υπολογίζεται πως ο αυτόχθων πληθυσμός της Αμερικής έφτανε περίπου τα 90 εκατομμύρια: εξ αυτών τα 20 εκατομμύρια ήταν κάτοικοι της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής. Από αυτούς προήλθαν διάφοροι πολιτισμοί, οι πιο σπουδαίοι από τους οποίους θεωρούνται οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ίνκας, χωρίς να παραβλέπεται ωστόσο και η παρουσία άλλων φυλών.
Η Αυτοκρατορία των Ίνκας υπήρξε το μεγαλύτερο κράτος της προκολομβιανής Αμερικής, με την επικράτειά του να καλύπτει μεγάλο μέρος των σημερινών κρατών του Εκουαδόρ, του Περού, της Βολιβίας, της Χιλής αλλά και της βόρειας Αργεντινής. Ο πολιτισμός των Ίνκας άγγιξε δυσθεώρητα (για τα δεδομένα της εποχής και των συνθηκών) ύψη, χωρίς πάντως να γνωρίσει ποτέ την γραφή, γεγονός που μας στερεί σήμερα περισσότερες πληροφορίες για αυτό τον αξιοθαύμαστο πολιτισμό…

περισσότερα

Ιαπωνία...Το "μουσικό" δάσος μπαμπού

Μπορεί να μην έχετε πάει ποτέ ως τώρα στην Ιαπωνία, ωστόσο τον ήχο του ασφαλώς θα τον έχετε ακούσει… Είναι ένα από τα 100 ιαπωνικά ορόσημα, θα τον βρείτε σίγουρα στο κινητό σας ή σε οποιοδήποτε κέντρο χαλάρωσης, SPA ή αποκατάστασης.
Το δάσος μπαμπού βρίσκεται στο Σαγκάο της Ιαπωνίας, δυτικά του Κυότο και αποτελεί ένα ολοζώντανο θαύμα της φύσης – φυσικά έχει χαρακτηριστεί μνημείο της UNESCO. Δημιουργήθηκε τον 14ο αιώνα από έναν μοναχό προς τιμήν της αυτοκρατορικής οικογένειας Χάτα. Για αιώνες αποτέλεσε αγαπημένο περίπατο τόσο των αυτοκρατόρων όσο και των ευγενών. Εκτείνεται σε 16 τ.χλμ. και αποτελείται από μόσο, ένα είδος μπαμπού που εισήχθη από την Κίνα. Χαρακτηριστικό των μόσο είναι ότι φτάνουν σε ύψος 20 μέτρα μόλις σε έναν χρόνο. Σήμερα στο δάσος υπάρχουν μόσο ύψους 40 μέτρων, φυτεμένα κοντά, το ένα δίπλα στο άλλο, με αποτέλεσμα να δημιουργούν μία πυκνή και ευχάριστη σκιά. Στο δε φύσημα του αέρα, τα φυλλώματα και οι κορμοί πάχους 20 και πλέον εκατοστών, εκπέμπουν έναν απαλό κατευναστικό ήχο, που θεωρείται σχεδόν θεραπευτικός!
Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να περπατήσει εύκολα μέσα στο δάσος των μπαμπού, καθώς υπάρχει ένα άνετο μονοπάτι. Κατά μήκος του θα συναντήσει ναούς και ιερά της ιαπωνικής παράδοσης, πολλά εστιατόρια και καταστήματα. Η βόλτα στο δάσος μπαμπού μπορεί να γίνει πεζή ή με άμαξα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν πάτε στην Ιαπωνία, δεν πρέπει να χάσετε αυτή την εμπειρία.

περισσότερα

Χιροσίμα, αγάπη μου – 6 Αυγούστου 1945

Υπάρχει κάτι από το οποίο δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε ποτέ όσο ζούμε και αυτό δεν είναι ο εαυτός μας, όπως λένε οι ψυχολόγοι, αλλά η ιστορία μας.
Η Χιροσίμα σήμερα είναι μία γοητευτική πόλη, πολύ ισχυρή οικονομικά, με ενδιαφέρουσα ζωή και κίνηση, με μοντέρνα κτίρια και δυναμική βιομηχανία. Για παράδειγμα εκεί κατασκευάζονται και τα αυτοκίνητα Mazda. Όμως τι είναι όλα αυτά και τι είναι η πρότερη ιστορία ης ίδρυσής της, μπροστά στο γεγονός της 6ης Αυγούστου 1945 που καταστρέφοντάς της ολοσχερώς και αφανίζοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού της μέσα σε δευτερόλεπτα έκανε το όνομά της συνώνυμο της παγκόσμιας παγωμάρας απέναντι σε αυτό που λέμε επιστήμη;
«Διακυβεύεται η μοίρα του πολιτισμού μας. Έχουμε απόλυτη επίγνωση ότι αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα το οποίο πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε μόλις μερικούς μήνες και όχι σε χρόνια ή δεκαετίες όπως συνήθως συμβαίνει», έγραψε ο Αϊνστάιν σε μία από τις 4 περίφημες επιστολές του προς πιθανούς χρηματοδότες 14 μήνες μετά τη ρήψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, προκειμένου να τους πείσει να συνδράμουν σε μία τεράστια εκστρατεία για την πλήρη κατάργηση της ατομικής βόμβας. Ο νομπελίστας φυσικός είχε βοηθήσει στην κατασκευή της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου…
Εκείνο το πρωί, ημέρα Δευτέρα, 6 Αυγούστου 1945, ο ειδικά εκπαιδευμένος αμερικανός σμήναρχος Πολ Τίμπετς, οδήγησε ένα βομβαρδιστικό τύπου B29, με το όνομα της μητέρας του Enola Gay πάνω από την πόλη Χιροσίμα, που είναι η πρωτεύουσα του νησιού Χόνσου, του μεγαλύτερου της μητροπολιτικής Ιαπωνίας. Κοιτάζοντας την πόλη που μόλις ξυπνούσε, στις 8.15 ακριβώς, απελευθέρωσε πάνω από τον οικισμό τη βόμβα ουρανίου, με την κωδική ονομασία Αγοράκι (Little Boy). Μόλις 45 δευτερόλεπτα αργότερα, η βόμβα εξερράγη 600 μέτρα πάνω από τη Χιροσίμα. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι το 70% της έκρηξης εκτονώθηκε στη θάλασσα και εάν αυτό δεν είχε συμβεί τίποτα δεν θα είχε μείνει όρθιο.
Όταν έπεσε το Αγοράκι στη Χιροσίμα, μία φωτεινή λάμψη τύφλωσε το πλήρωμα του βομβαρδιστικού και κατόπιν σχηματίστηκε πάνω από το σημείο της έκρηξης ένα κόκκινο νεφέλωμα σε σχήμα μανιταριού. Το ωστικό κύμα, σε συνδυασμό με τη θερμότητα που εκλύθηκε, κονιορτοποίησε τα πάντα σε έκταση 11 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Επί τόπου σκοτώθηκαν πάνω από 20.000 στρατιώτες και 78.000 άμαχοι. Ο θάνατός τους προήλθε από ολική εξαέρωση ή τήξη… Οι αγνοούμενοι ξεπέρασαν τις 13.000 και οι βαριά τραυματίες τις 10.000. Τους επόμενους μήνες, περίπου 60.000 κάτοικοι της Χιροσίμα έχασαν τη ζωή τους από τραύματα ή έκθεση σε ραδιενέργεια. Επί του συνόλου των θανάτων εκτιμάται ότι το 60% οφείλεται στην αρχική θερμοκρασία, το 20% σε μηχανικό τραυματισμό εξαιτίας του ωστικού κύματος και το υπόλοιπο 20% στη ραδιενέργεια. Βεβαίως από εκείνο το πρωί του 1945 μέχρι σήμερα, χιλιάδες ακόμη θύματα της ατομικής βόμβας (=χιμπακούσα) έχουν πεθάνει από ασθένειες που προκάλεσε το Αγοράκι, όπως λευχαιμία, λέμφωμα, καρκίνος των πνευμόνων και άλλα είδη καρκίνου. Όσο για τις υλικές ζημιές, το 69% των οικοδομημάτων της Χιροσίμα καταστράφηκε εντελώς και ένα άλλο 6,6% υπέστη σοβαρά πλήγματα.
Μετά την πυρηνική επίθεση η Χιροσίμα ξαναχτίστηκε. Το κοντινότερο κτίριο στο σημείο της έκρηξης που έμεινε όρθιο μετονομάστηκε «Θόλος Γκενμπάκου» ή «Ατομικός Θόλος» και σήμερα αποτελεί τμήμα του Μνημείου Ειρήνης της Χιροσίμα. Οι δημοτικές αρχές της πόλης συνεχίζουν να υποστηρίζουν την κατάργηση όλων των πυρηνικών όπλων.
Το 1959, βγήκε στους γαλλικούς κινηματογράφους μία από τις σημαντικότερες ταινίες όλων των εποχών. Ο τίτλος της ήταν «Χιροσίμα, αγάπη μου». Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Αλέν Ρενέ και το πρωτότυπο σενάριο η Μαργκερίτ Ντιράς. Σε αυτή την ταινία, μια γαλλίδα ηθοποιός βρίσκεται για λίγες μέρες στην ανοικοδομημένη Χιροσίμα και ερωτεύεται έναν ιάπωνα αρχιτέκτονα. Το ειδύλλιο είναι σύντομο. Αιτία του χωρισμού; Η αιώνια αλήθεια, πως το ατομικό συνδέεται πάντα με το συλλογικό. Μ΄άλλα λόγια, απ΄όλα μπορείς να γλυτώσεις, αλλά όχι από την ιστορία σου.

περισσότερα

Χαβιάρι, το "μαύρο διαμάντι"

Εμπορική ονομασία που δίνεται στα αβγά διαφόρων ψαριών και ιδιαίτερα των οξύρρυγχων, οι οποίοι ζουν στην Κασπία Θάλασσα και στον Εύξεινο Πόντο.
Αν και η Ρωσία είναι η πρώτη σε παραγωγή χώρα, το Ιράν κατέχει και αυτό μια σημαντική θέση στο χάρτη παραγωγής.
Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι χαβιαριού, το χαβιάρι σε κόκκους και το πιεσμένο χαβιάρι. Πωλείται φρέσκο ή παστεριωμένο και διαφοροποιείται ανάλογα με το μέγεθος, το χρώμα και το είδος της μουρούνας (οξύρρυγχου).
Beluga: Το ακριβότερο χαβιάρι, παράγεται από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος είδη ψαριού, που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 800 κιλά! Τα αυγά έχουν γκρι χρώμα, είναι βαριά και ξεχωρίζουν το ένα με το άλλο. Έχουν το μειονέκτημα του να σπάνε εύκολα, και εάν συμβεί αυτό, το χαβιάρι γίνεται “λαδερό”.
Ossetra: Ένα πιο σπάνιο είδος του αγαπημένου και καλύτερου κατά πολλούς χαβιαριού, με χρώμα ελαφρώς κίτρινο και καφέ. Συνήθως “λαδερό”.
Sevruga: Το φθηνότερο χαβιάρι, χρώματος σκούρου γκρι, προέρχεται από τα μικρότερα σε μέγεθος ψάρια. Το πατημένο ή πιεσμένο χαβιάρι προέρχεται από τα πιο ώριμα αυγά, στο τέλος της εποχής του ψαρέματος μουρούνας. Χρειάζονται περίπου πέντε κιλά αυγά για να φτιάξουν ένα κιλό πιεσμένο χαβιάρι, το οποίο συνήθως είναι αρκετά αλμυρό αλλά και λαδερό.Μερικές φορές διαβάζουμε και για το κόκκινο χαβιάρι, το οποίο βέβαια είναι λανθασμένο, μιας και πρόκειται απλά για αυγά σολομού. Όταν θέλετε να απολαύσετε λίγο χαβιάρι, προτιμήστε το σκέτο και γευθείτε ένα κουταλάκι του γλυκού, κρύο και όχι παγωμένο. Αν σκέφτεστε να το συνδυάσετε με κάτι, δοκιμάστε το με λίγο βούτυρο, αλλά ποτέ με λεμόνι, αφού το αλλοιώνει!

Μερικές πληροφορίες για το Χαβιάρι
 Το χαβιάρι είναι χαμηλό σε θερμίδες.
 Είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες όπως η Ισταμίνη, η Λυζίνη και η Ισολευκλίνη.
 Οι υπάρχουσες βιταμίνες στο χαβιάρι είναι: Βιταμίνη Α, Γ, PP, B2, B6 και B12.
 Είναι πλούσια πηγή ωμέγα-3 λιπαρών οξέων.
 Θεωρείται ως ένα από τα πιο γνωστά Αφροδισιακά.
 Οι Belugas, που παράγουν το καλύτερο και ακριβότερο χαβιάρι, είναι τα μεγαλύτερα ψάρια του γλυκού νερού.

περισσότερα

Άμπου Ντάμπι

Το μεγαλύτερο από τα επτά Εμιράτα και πρωτεύουσα της Ομοσπονδίας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Χτισμένο πάνω σε ένα νησί, συχνά αναφέρεται ως "το Μανχάταν" της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για μια από τις πιο μοντέρνες πόλεις του κόσμου, με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες, πολυτελή ξενοδοχεία, παλάτια και φαρδιές λεωφόρους. Η ανάπτυξή της οφείλεται στον μεγάλο πλούτο του Εμιράτου από κοιτάσματα πετρελαίου. Το Άμπου Ντάμπι, περήφανο για το συναρπαστικό μείγμα του Αραβικού πολιτισμού και του σύγχρονου τρόπου ζωής, προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο.
Το Yas Island, που σε μία συνολική έκταση 2.500 εκταρίων φιλοξενεί πλήθος από τεράστιες οικιστικές και εμπορικές ζώνες καθώς και ξενοδοχεία γνωστών αλυσίδων. Εδώ βρίσκεται πλέον και η πίστα της F1.
Το κυριότερο σημείο της πόλης όμως, είναι η Χρυσή Αγορά, όπου πωλούνται υπέροχα κοσμήματα, ενώ ανάμεσα στις βιτρίνες της προβάλλουν τα σχέδια όλων των σχεδιαστών της υφηλίου.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το Εθνικό Μουσείο του Al Ain, που χτίστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα και διαθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον εθνογραφικό και αρχαιολογικό τμήμα.

Περνώντας από το λιμάνι Ζέμπελ Άλι (το μεγαλύτερο τεχνητό λιμάνι του κόσμου) θα δείτε εξωτερικά το μεγαλύτερο τζαμί των Εμιράτων, χωρητικότητας 40.000 πιστών.

Η κουζίνα συνδυάζει τις παραδοσιακές μαγειρικές συνταγές με πολλές Δυτικές και Ασιατικές γεύσεις. Τα τοπικά ψάρια, λαχανικά και φρούτα είναι πολύ γευστικά. Μερικές από τις πλέον δημοφιλείς συνταγές περιλαμβάνουν το hummus, την chickpea, το tabbouleh (σιτάρι με μέντα και μαϊντανό), το makbous (πικάντικο πιάτο με αρνί και ρύζι), το ghuzi.

περισσότερα

Ιορδανία, ξέρετε ότι...

Η Πέτρα αποκαλύφθηκε το 1812 από τον Ελβετό ταξιδευτή Γιόχαν Λούντβιχ Μπέργκχαρντ, ο οποίος μπήκε στον φρουρούμενο χώρο παριστάνοντας τον Άραβα. Κάθε ώρα, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, δίνει και άλλα χρώματα στην Πέτρα, το λαξευτό στολίδι των Ναβαταίων.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ηρώδης και η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ιαματικές ικανότητες της Νεκράς Θάλασσας και την επισκέπτονταν συχνά

Μη φύγετε από τη χώρα χωρίς να πάρετε μαζί σας μπαχαρικά από το Αμμάν καθώς και καλλυντικά και άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα.

Πιο αρωματική και πικάντικη σε σχέση με την ελληνική, η ιορδανική κουζίνα αγαπά πολύ το αρνί, το μοσχάρι, το κοτόπουλο και καθόλου το χοιρινό. Εθνικό πιάτο είναι το μανσάφ (αρνί μαγειρεμένο σε γιαούρτι, σερβιρισμένο σε ένα στρώμα από πιλάφι με ξηρούς καρπούς).

Κoufiah (καφίγια) είναι η παραδοσιακή μαντίλα που οι Άραβες σκέπαζαν το κεφάλι για να προστατευθούν από την αμμοθύελλα και κατόπιν έγινε σύμβολο του αγώνα των Παλαιστίνιων φελάχων.

Η Ιορδανία είναι μια χώρα 92.300 τ. χλμ., το 75% της οποίας είναι έρημος.

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας γεννήθηκε στο Κουβέιτ και είναι παλαιστινιακής καταγωγής. Έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στο Κάιρο. Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου βρέθηκε με τους γονείς στης στο Αμμάν, όπου δούλεψε στη Citibank και μετά στην Apple.
Η γνωριμία με τον Αμντάλα, που τότε ήταν πρίγκιπας της χώρας, έγινε σε δείπνο σε φιλικό σπίτι το 1993. Παντρεύτηκαν πέντε μήνες αργότερα. Στην πρόταση γάμου ο πρίγκιπας, ο οποίος γνώριζε την αδυναμία της για τα γλυκά, της προσέφερε ένα σοκολατάκι...
Η βασίλισσα Ράνια ασχολείται ενεργά με την εκπαίδευση των νέων, τον τουρισμό, το Προσφυγικό και γενικώς έχει προσφέρει τα μέγιστα στο προφίλ της χώρας.

περισσότερα

Καθολικό Πάσχα στην Αντίγκουα με στρωμένα χαλιά από λουλούδια

Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας η Αντίγκουα φιλοξενεί την πιο όμορφη θρησκευτική γιορτή, με τελετές που αναπαριστούν τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού και αποτελούν έναν συνδυασμό χριστιανικών και παγανιστικών δοξασιών.

Οι γυναίκες στρώνουν σχολαστικά τους δρόμους με λουλούδια, πευκοβελόνες και πολύχρωμα ροκανίδια, φτιάχνοντας μοναδικά πολύχρωμα χαλιά, πραγματικά έργα τέχνης που χρειάζεται πολύς χρόνος για να κατασκευαστούν. Μεγαλειώδεις πομπές με συνοδεία υποβλητικής μουσικής περνούν βαδίζοντας πάνω στα χαλιά αυτά. Άνδρες ντυμένοι στα μοβ μεταφέρουν επάνω σε βάθρα («άντας») αγάλματα του Εσταυρωμένου και ακολουθούν μαυροντυμένες γυναίκες που μεταφέρουν σε βάθρο την Παναγία. Όταν ξεκινούν οι περιφορές, το συναίσθημα πλημμυρίζει, το σκηνικό είναι υποβλητικό και όλοι γίνονται κοινωνοί μιας μοναδικής εμπειρίας.

Dreams come true
Το Versus έχει φροντίσει για τη σπάνια αυτές τις ημέρες διαμονή μας στην Αντίγκουα, έτσι ώστε να βρισκόμαστε στην καρδιά του τελετουργικού και να γίνουμε κοινωνοί της μοναδικής αυτής ταξιδιωτικής και θρησκευτικής εμπειρίας.

περισσότερα

Ο κοραλλιογενής ύφαλος στο Μπελίζ

«Είναι ο πιο αξιοσημείωτος ύφαλος στις Δυτικές Ινδίες». Αν προερχόταν από οποιονδήποτε άλλο, η φράση αυτή μπορεί και να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. Όταν όμως έρχεται με την υπογραφή του Κάρολου Δαρβίνου, εν έτει 1842, τότε μάλλον δε σηκώνει πολλές αντιρρήσεις.
Ο λόγος για τον Κοραλλιογενή Ύφαλο στο Μπελίζ, μία ολόκληρη σειρά στην πραγματικότητα από κοραλλιογενείς υφάλους, που απλώνεται κατά μήκος των ακτών του Μπελίζ, περίπου σε τριακόσια μέτρα ανοικτής θαλάσσης στο βορρά και περίπου 40 χιλιόμετρα προς το νότο της χώρας. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κοραλλιογενές σύστημα στον κόσμο, πίσω μόνο από το Great Barrier Reef της Αυστραλίας.
Φυσικά είναι ο νούμερο 1 τουριστικός προορισμός στο Μπελίζ, εξαιρετικά δημοφιλής για καταδύσεις και σνόρκελινγκ, προσελκύοντας κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Τορτουγκέρο

Η ζώνη που προστατεύει το Εθνικό Πάρκο Tortuguero -το όνομα του οποίου σημαίνει «καταφύγιο χελωνών»- ήταν ένα αρχιπέλαγος ηφαιστειακών νησιών, μέχρι που ιζήματα από την ενδοχώρα συγκεντρώθηκαν με την πάροδο των αιώνων και διαμόρφωσαν ένα σύμπλεγμα ελωδών νησιών. Οι εξαιρετικά υψηλές βροχοπτώσεις και το πλούσιο περιβάλλον, όπου το γλυκό νερό συναντά τη θάλασσα, κάνουν τις παραλίες, τα κανάλια, τις λιμνοθάλασσες και τους υγρότοπους του Πάρκου Tortuguero έναν τόπο εξαιρετικής βιοποικιλότητας. Το εθνικό πάρκο, που ιδρύθηκε το 1970, προστατεύει περισσότερα από 350 είδη πουλιών και θηλαστικών, περιλαμβάνοντας πράσινους παπαγάλους μακάο, τζάγκουαρ, αλιγάτορες, διάφορα είδη πιθήκων και πολλές θαλάσσιες χελώνες.
Πρόκειται για ένα μαγευτικό περιβάλλον που δημιουργούν η πυκνή τροπική βλάστηση, ο ήρεμος ποταμός και οι ήχοι της ζούγκλας. Ανάμεσα στον ποταμό Tortuguero και στην Καραϊβική βρίσκεται ένα πολύ μικρό χωριό που λέγεται επίσης Tortuguero. Μέσα σε 5 λεπτά μπορεί κανείς να περπατήσει από τη μια πλευρά του χωριού στην άλλη από ένα μονοπάτι. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Αλλά υπάρχουν κανό, ορισμένα με κινητήρα και άλλα μόνο με κουπιά. Στο χωριουδάκι μπορούμε να μεταβούμε με πλοιάριο από το ξενοδοχείο μας και να περπατήσουμε στο γραφικό δρομάκι του ή να δειπνήσουμε σε τυπική ταβέρνα με αντιπροσωπευτικές γεύσεις Καραϊβικής. Το όλο τοπίο θα μας μεταφέρει σε άλλες εποχές, αφού το σημείο αυτό είναι εντελώς απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο και έχει διατηρήσει το έντονο χρώμα της αφροκαραϊβικής κουλτούρας. Ιδιαίτερα για τους λάτρεις της γνήσιας ταυτότητας της Κεντρικής Αμερικής, το μέρος αυτό είναι το ιδανικό. Θα περιηγηθούμε στο Εθνικό Πάρκο του Tortuguero με πλοιάριο για αναζήτηση αλιγατόρων, πιθήκων πουλιών και άλλων ζώων, αλλά κυρίως για να απολαύσουμε την παραδεισένια αίσθηση μιας μοναδικής ζούγκλας, που είναι από τις ομορφότερες που έχουμε δει στα ταξίδια μας στον κόσμο.

περισσότερα

Κόστα Ρίκα...Ζούγκλα-Ζούγκλα-Ζούγκλα...

Μία χώρα ευλογημένη, με πλούσια βλάστηση και θαυμάσια τοπία. Πόλεις αποικιακές, με ιδιαίτερο χαρακτήρα και χρώμα, λαός φιλόξενος. Ένας κόσμος μαγευτικός, που θα σας τραβήξει με την εκπληκτική ομορφιά του, τα φλογερά τραγούδια του, τις μουσικές του και τις καυτερές του γεύσεις.

Η κύρια ατραξιόν της χώρας αυτής είναι η φύση της, η ζούγκλα και τα Εθνικά της πάρκα. Λόγω της οργιώδους βλάστησης, η Κόστα Ρίκα είναι πλήρως οργανωμένη σε όλες τις δραστηριότητες που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζούγκλα. Είναι δύσκολο να βρείτε αλλού τόσες δραστηριότητες στη φύση, αλλά κυρίως με τόση ασφάλεια και σχολαστικότητα εκ μέρους των υπευθύνων.
Αυτό που θα σας εντυπωσιάσει είναι το γνωστό ζιπ λάιν, δηλαδή το σύρσιμο σε τροχαλία και συρματόσχοινο πάνω από την πυκνή ζούγκλα και τα πανύψηλα δέντρα της. Όχι, μη σας φοβίζει, δεν απαιτεί καμία ιδιαίτερη φυσική κατάσταση και δεν είναι καθόλου επικίνδυνο. Για τους λιγότερους τολμηρούς πάντως, υπάρχουν ειδικοί που σας κρατούν και κάνετε μαζί, αγκαλιά, τη δραστηριότητα αυτή. Είναι μια εμπειρία για όλους και σίγουρα θα σας μείνει αξέχαστη.
Μια άλλη εμπειρία είναι το πέρασμα της ζούγκλα με τελεφερίκ ή το πέρασμα της ζούγκλας περπατώντας σε τεράστιες σιδερένιες γέφυρες πάνω από τα δάση και βέβαια περπατώντας μέσα σε αυτά.
Η Κόστα Ρίκα είναι ένας ύμνος στη φύση και σας περιμένει να την ανακαλύψετε.
Οι παραπάνω δραστηριότητες μπορούν να γίνουν από όλα τα σημεία που περιγράφουμε στη συνέχεια. Αλλού οι διαδρομές είναι μεγαλύτερες, αλλού μικρότερες, αλλά από παντού το ίδιο εντυπωσιακές.

περισσότερα

Μπόκας Ντελ Τόρο και εμπειρίες...

Τα ίδια τα νησιά είναι ένας επίγειος παράδεισος. Ένας προορισμός μοναδικού φυσικού κάλλους. Ένας νησιωτικός τόπος με τεράστιες παραλίες με άσπρη άμμο, που βρέχονται από τα καταγάλανα νερά της Καραϊβικής, δημιουργώντας τοπία ειδυλλιακά. Τα τυρκουάζ νερά του Bocas del Toro και οι δαντελωτές ακτές του, φιλοξενούν ένα οικοσύστημα με παρθένους κοραλλιογενείς υφάλους και σπάνια θαλάσσια ζωή και είναι ιδανικές για εξερεύνηση του βυθού με μάσκα, για καταδύσεις ή απλά για κολύμπι στα δροσερά νερά της περιοχής. Δικαίως ονομάζονται "τα Galapagos του 21ου αιώνα".

Εμπειρίες από τα Μπόκα Ντελ Τόρο

Παραλία Boca de Dragon με τους φοίνικες σχεδόν σε οριζόντια στάση, να ξεκουράζονται πάνω στη θάλασσα, αλλά και στα παραδεισένια νησάκια Ζαπατίνας (παπούτσια στα ισπανικά, λόγω του σχήματός τους)  όπου θα χαράξετε το όνομά σας στην κατάλευκη άμμο – κάπως έτσι δεν έχετε φανταστεί την Καραϊβική;
Το Εθνικό Πάρκο Bastimentos, που φιλοξενεί πολλά είδη άγριας ζωής της Καραϊβικής – στις σπηλιές τέσσερα είδη θαλάσσιας χελώνας και σε κάποιους ορμίσκους δελφίνια, τα οποία ο ντόπιος βαρκάρης θα προσκαλέσει (θα δείτε πως) να βγουν από τις υδάτινες κρυψώνες τους.
Την Playa Estrella, μια λεπτή λωρίδα άμμου στη νήσο Colon, όπου στα πεντακάθαρα νερά της μπορείτε να θαυμάσετε τεράστιους αστερίες, αλλά και τις πανέμορφες παραλίες Playa Bluff (νήσος Colon), Playa Large (νήσος Bastimentos).

περισσότερα

Ο Δρόμος του Μεταξιού

Ο δρόμος του μεταξιού

Ο "Δρόμος του Μεταξιού" είναι ένα μάλλον απατηλό όνομα για το μεγάλο εμπορικό δρόμο Ανατολής - Δύσης, στο βαθμό που αφήνει να εννοηθεί ότι τα καραβάνια που διέσχιζαν την Κίνα, την Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή, ακολουθούσαν μία και μόνη διαδρομή και διακινούσαν ένα και μόνο αγαθό, το πολύτιμο μετάξι.
Στην πραγματικότητα, ο Δρόμος του Μεταξιού προσδιορίζει ένα τεράστιο δίκτυο από μονοπάτια καραβανιών - εμπορικών διαδρομών που ελίσσονταν ανάμεσα σε μερικά από τα ψηλότερα βουνά και τις πιο ανεμόδαρτες ερήμους της γης, ανάμεσα από κινούμενες αμμοθίνες, δύσβατα μονοπάτια, στέπες, πόλεις και κωμοπόλεις. Μονοπάτια που συγχωνεύονταν σε μια χούφτα περάσματα που είχαν χαραχθεί σε μερικά από τα πιο αδιαπέραστα βουνά του κόσμου - το Παμίρ, το Ινδοκούς και το Καρακορούμ – και μετά πάλι πολλαπλασιάζονταν, ωοτοκώντας δεκάδες διαδρομές απόκλισης.
O "Δρόμος του Μεταξιού", η μακρύτερη εμπορική οδός του κόσμου, αποτέλεσε για πάνω από 2.000 χρόνια μία από τις σημαντικότερες και συνάμα γοητευτικότερες πολιτιστικές περιπέτειες στην ανθρώπινη ιστορία. Ανέπτυξε ένα χωρίς προηγούμενο εμπόριο, αλλά η  πραγματική του δόξα και η θέση του στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν το αποτέλεσμα της ανταλλαγής ιδεών, τεχνολογίας και θρησκευτικών δοξασιών ανάμεσα στα διάφορα έθνη.
Από το δρόμο αυτό δεν διακινήθηκαν μόνο το πολυπόθητο μετάξι, πολύτιμες πέτρες και άλλααγαθά, αλλά και θρησκείες, πολιτισμοί γλώσσες, παραδόσεις, εμπειρίες, γνώσεις, ανακαλύψεις, γεύσεις, ιδέες. Κατά τη διάρκεια των αιώνων ο Δρόμος του Μεταξιού, που συνέδεε τους μεγαλύτερους πολιτισμούς του τότε γνωστού κόσμου, έγινε το σύμβολο κάθε επαφής Ανατολής – Δύσης.
Ο δρόμος αυτός χρησιμοποιήθηκε από ιδρυτές διαφόρων θρησκειών, ιερείς και μοναχούς, εργάτες και καλλιτέχνες, καθώς και από τους πρώτους "ερευνητές".
Από το δρόμο αυτό έφτασε ο Βουδισμός στην Κίνα, εδώ συναντήθηκε με το Ελληνικό πνεύμα που είχε ριζώσει στην περιοχή από τα χρόνια του Μέγα Αλέξανδρου.
Τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν αιώνες αργότερα οι Νεστοριανοί μοναχοί που αποκάλυψαν στον Ιουστινιανό το μυστικό της παραγωγής του μεταξιού, ένα από τα πιο καλοπροστατευμένα μυστικά της ιστορίας. Από το δρόμο αυτό ο Βενετός Μάρκο Πόλο πραγματοποίησε το ταξίδιτου στην Ανατολή.
Το μετάξι αδιαμφισβήτητα ανακαλύφθηκε στην Κίνα όπου, λόγω της υπέροχης αίσθησης και της μεγαλοπρεπούς εμφάνισής του, προτιμήθηκε για την κατασκευή των ρούχων. Η ιστορία του βέβαια χάνεται στα βάθη των αιώνων και είναι συνυφασμένη με Κινέζικους μύθους και παραδόσεις.
Οι Κινέζοι απαγόρευαν με αυστηρούς νόμους τη διάδοση της σηροτροφίας, ενώ η εξαγωγή των σπόρων του μεταξοσκώληκα τιμωρούνταν με θάνατο. Επιτρεπόταν μόνο η εξαγωγή κατεργασμένων νημάτων και υφασμάτων. Η Ιαπωνία, οι Ινδίες και η Περσία ήταν κέντρα εμπορίας του εξαγόμενου μεταξιού.
Αυτό άλλαξε 3ο π.Χ. αι., όταν τα ταξίδια του ZHANG QIAN έφεραν τη δυναστεία των Χαν (206 π.Χ.-220 μ.Χ.) σε επαφή με πολλά Κεντροασιατικά βασίλεια και άνοιξαν τον μεγάλο εμπορικό δρόμο ΑΝΑΤΟΛΗΣ – ΔΥΣΗΣ. Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου (336-323 π.Χ.) το μεταξωτό ύφασμα εισήχθη και στην αρχαία Ελλάδα. Στα Ρωμαϊκά χρόνια οι εισαγωγές κατεργασμένης και ακατέργαστης Σινικής κλωστής και έτοιμων υφασμάτων συνεχίστηκαν. Οι πηγές μαρτυρούν ότι την περίοδο αυτή το μετάξι είχε τεράστια αξία, ίση με αυτήν των πολύτιμων λίθων και του χρυσού. Από το 105 π.Χ. η Κίνα και η Παρθία ξεκίνησαν τις εμπορικές συναλλαγές μέσω του δρόμου των καραβανιών που υπήρχε μεταξύ τους. Τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο Δρόμος του Μεταξιού. Όμως μόλις το 1870 ο Γερμανός γεωγράφος Φερδινάνδος φον Ριτχόφεν έδωσε το όνομα που μας είναι πια γνωστό ως ο "Δρόμος του Μεταξιού".
Το εμπόριό του αρχικά γινόταν από μεγάλα καραβάνια εμπόρων και ζώων που ταξίδευαν μέσα από δύσβατα μονοπάτια πάνω σε κάποια από τα ποιο αφιλόξενα εδάφη της επιφανείας της γης – ερήμους και χιονοσκέπαστα βουνά. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπιζαν οι έμποροι των καραβανιών ήταν τεράστιοι, όπως τεράστια όμως ήταν και τα κέρδη κάθε αποστολής, της οποίας η χρονική διάρκεια ξεπερνούσε πολλές φορές τα 2 χρόνια.
Ήταν πραγματικά ασύλληπτο το μέγεθος των δυσκολιών, της απόστασης και των κινδύνων για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης που επιχειρούσαν να συμμετάσχουν σ' αυτό το εμπορικό καραβάνι, σ' αυτό το πολιτισμικό "αλισιβερίσι" Ανατολής - Δύσης!
Το καλοκαίρι τα καραβάνια ταξίδευαν κατά τη διάρκεια της νύχτας - φοβόντουσαν λιγότερο τους μυθικούς δαίμονες της ερήμου παρά την αφόρητη ζέστη. Μεγάλες αμμοθύελλες ανάγκαζαν ανθρώπους και ζώα να σκύβουν στο χώμα για μέρες μέχρι να περάσει. Ασθένειες υψομέτρου, τύφλωση από το χιόνι κλπ επιδρούσε σε ζώα και ανθρώπους που μαζί με τις αναρριχήσεις ήταν αιτίες πολλών ατυχημάτων.
Για το φόβο των ληστών που έλκονταν από τα φορτία του μεταξιού, πολυτίμων λίθων, αρωμάτων και μπαχαρικών, οι έμποροι ένωναν τις δυνάμεις τους σχηματίζοντας μεγάλα καραβάνια 1000 καμηλών (κυρίως αυτών με δύο καμπούρες, τις βακτριανές).
O εμπορικός αυτός δρόμος των καραβανιών ήταν μια αρτηρία μήκους 12.000 χιλιομέτρων – η απόσταση μεταξύ των δύο οικουμενικών πρωτευουσών της εποχής εκείνης: το Ξιάν της Κίνας και της Κωνσταντινούπολης του Βυζαντίου.
Για 12.000 χιλιόμετρα και διασχίζοντας 17 χώρες, η κύρια αυτή εμπορική αρτηρία του κόσμου ένωνε κάποιους από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς του κόσμου: Κινεζικό, Μογγολικό, Ινδικό, Περσικό, Μεσοποταμιακό, Αιγυπτιακό, Ελληνικό, Ρωμαϊκό, Βυζαντινό.
Με αφετηρία τη μεγαλοπρεπή πρωτεύουσα της Κίνας, το Χιάν (Τσαγκ Αν), τη μητρόπολη του μεταξιού, τα καραβάνια των Κινέζων εμπόρων, φορτωμένα με χιλιάδες μέτρα μεταξιού, πήγαιναν βορειοδυτικά, διέσχιζαν το γεωγραφικό διάδρομο του Γκανσού στην επαρχία GANSU και το διάδρομο HEXI στο Σινικό τείχος, με προορισμό την πόλη - όαση Ντουνγκχουάνγκ, "το άκρο του πολιτισμένου κόσμου" για τους Κινέζους, ένα ισχυρό στρατιωτικό οχυρό, που την εποχή της άνθισης του δρόμου του Μεταξιού ήταν μια από τις  πλουσιότερες πόλεις της Ασίας. Στο Ντουνχουάνγκ καταλήγει το περίφημο Σινικό Τείχος έχοντας διανύσει μια πορεία χιλιάδων χιλιομέτρων πάνω στο ποικιλόμορφο ανάγλυφο της  Κινεζικής γης. Από το σημείο αυτό και μετά, την προστασία της Ουράνιας Αυτοκρατορίας επωμιζόταν η φοβερή έρημος Τακλαμακάν, της οποίας το όνομα σημαίνει "η έρημος που δεν έχει επιστροφή", μαζί με την οροσειρά των Ιμαλαΐων στο νότο και την έρημο Γκόμπι στο βορρά.
Εκεί, πωλούσαν ή αντάλλαζαν εμπορεύματα με τους Κεντροασιάτες μεσίτες - Πάρθους, Σογδιανούς, Ινδούς, Κουσάν - που τα μετέφεραν στις πόλεις των Περσών, των Συρίων και των Ελλήνων εμπόρων. Κάθε αλλαγή ανέβαζε το κόστος της τελικής τιμής του προϊόντος, που έφθανε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από Εβραίους και Έλληνες εμπόρους. Μέχρι το Ντουνχουάνγκ τα καραβάνια είχαν διανύσει περίπου 800 χιλιόμετρα. Τα επόμενα 1.500 χιλιόμετρα ήταν τα δυσκολότερα όλης της διαδρομής. Στις παρυφές της Τακλαμακάν, με θερμοκρασίες ημέρας 400 C και νύχτας -200 C, οι αμμοθύελλες ήταν σφοδρές και οι κινούμενες αμμοθίνες έχουν θάψει ολόκληρες πόλεις.
Στο Ντουνχουάνγκ οι δρόμοι χωρίζονταν:
• Πολλά καραβάνια έπαιρναν το Βόρειο δρόμο μέσω του περάσματος JadeGate (Yumenguan), βορειοδυτικά του Ντουνχουάνγκ, κατά μήκος των Νότιων πλαγιών των Τιέν Σαν (TienShan, Ουράνια όρη). Περνούσαν τη Βόρεια πλευρά της ερήμου ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ προς τις πόλεις-οάσεις Hami, Turpan, Yangi, Korla, Kucha, Aksu και  Kashgar.
• Άλλοι διάλεγαν τον πιο δύσκολο αλλά ίσιο δρόμο από το YangguanPass, Νοτιοδυτικά του Ντουνχουάνγκ και κατά μήκος των Βόρειων πλαγιών του βουνού Kunlun, στη Νότια πλευρά της ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ, προς τις πόλεις-οάσεις Μίραν, Έντερε, Νίγια, Κερίγια, Khotan, Yarkand και Kashgar.
• Στην ουσία τα δύο αυτά τμήματα ακολουθούσαν την περίμετρο της ερήμου ΤΑΚΛΑΜΑΚΑΝ.
• Άλλο ένα παρακλάδι ήταν ο "δρόμος του κέντρου": από το Γιού Μεν Κουάν περνούσε κοντά στη Βόρεια όχθη της λίμνης ΛοπΝορ και διασχίζοντας την όαση Λουλάν κατέληγε στο Βόρειο κλάδο.
• Οι συνηθισμένοι στις απάνθρωπες κλιματολογικές συνθήκες της ερήμου ντόπιοι, χρειάζονταν συνήθως ένα μήνα πορείας μέσα από οάσεις και αμμόλοφους προκειμένου να φτάσουν στο Κασγκάρ, την πόλη-σταυροδρόμι των εμπόρων. Ίσως δεν υπάρχει άλλη περιοχή πάνω στη γη, στην οποία επί αιώνες ο πολιτισμός να επηρεάστηκε τόσο πολύ από την οικονομία, όσο στους εμπορικούς δρόμους της Κεντρικής Ασίας και ιδιαίτερα στις πόλεις – οάσεις ανάμεσα στο Ντουνχουάνγκ και το Κασγκάρ (Kashi). Εκεί όπου οι ορεινοί όγκοι της Κεντρικής Ασίας αγκαλιάζουν την έρημο Τακλαμακάν και το Ισλάμ διαπερνά τα σύνορα της Κίνας, βρίσκεται η σημαντικότερη όαση της Κινεζικής Δύσης, το Κασγκάρ, μια πόλη – σταθμός στο δρόμο του μεταξιού και των καραβανιών της Κεντρικής Ασίας. Η πλειονότητα του πληθυσμού είναι Ουιγούροι και η πόλη είναι διάσπαρτη με μνημεία Μουσουλμανικής αρχιτεκτονικής.
Στην πόλη αυτή τα εμπορεύματα για άλλη μια φορά άλλαξαν χέρια, περνώντας σε τολμηρούς ορεσίβιους μεταπράτες, οι οποίοι είχαν διάφορες επιλογές, προκειμένου τα φορτία τους να φτάσουν στη δυτική πλευρά των βουνών που αγκάλιαζαν το Κασγκάρ.
• Κάποιοι πήγαιναν Δυτικά από το πέρασμα Terek των TienShan για να βρεθούν στη συνέχεια στις στέπες της Κεντρικής Ασίας, στα βασίλεια της Fergana και Σογδιανής (Τασκένδη, Σαμαρκάνδη και Μπουχάρα του σημερινού Ουζμπεκιστάν) και πέρα από τον ποταμό Ώξο στη Merv. H διαδρομή αυτή των καραβανιών ήταν η πιο γνωστή και προτιμητέα από τους εμπόρους της εποχής εκείνης.
• Άλλοι διέσχιζαν την οροσειρά των Παμίρ κοντά στη Tashkurgan και πήγαιναν κατά μήκος του WakhanCorridor του Αφγανιστάν, στο αρχαίο Ελληνοπερσικό βασίλειο της Βακτρίας και από εκεί συναντούσαν το Βόρειο δρόμο στη Merv της Περσίας.
• Άλλος δρόμος από το Kashgar περνούσε από την Tashkurgan και μέσω του ορεινού περάσματος του Karakoram έφθανε στο σημερινό Αφγανιστάν. Ήταν ίσως το δυσκολότερο κομμάτι του δρόμου, η λιγότερο γνωστή και προτιμητέα διαδρομή.
• Επίσης υπήρχαν βραχίονες με κατεύθυνση νότια προς το Καρακοράμ και την Ινδία και βόρεια μέσω του ποταμού Ili στις στέπες της Σάκα.
Από τη Merv ο δρόμος συνέχιζε Δυτικά - πιο εύκολα πια - προς την παλιά πρωτεύουσα της Παρθίας, την Εκατόμπυλο (σημερινή Damghan), διέσχιζε το Βόρειο Ιράν (Τεχεράνη, Ταυρίδα), συνέχιζε Νότια της Κασπίας προς τη Χαμαντάν (Νοτιοδυτικά της Τεχεράνης) και προς τις αρχαίες δίδυμες πόλεις Σελευκεία και Κτησιφώντα κοντά στη Βαγδάτη, στον ποταμό Τίγρη.
Από εκεί διάφοροι δρόμοι οδηγούσαν μέσω Συρίας στην Αντιόχεια, στην Παλμύρα, στις Ανατολικές ακτές της Μεσογείου και στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία – αργότερα και στην Κωνσταντινούπολη. Τα αγαθά προωθούντο μέσω της Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας, ενώ τα καραβάνια επέστρεφαν με νέα φορτία πάνω στα ίδια μονοπάτια.
Μπαχαρικά, πορσελάνες, πολύτιμοι λίθοι, αρώματα κινούνταν προς δυσμάς με αντάλλαγμα χρυσάφι, ασήμι, γυαλί, μαργαριτάρια, κοράλλια, μάλλινα και λινά υφάσματα. Στη μέση βρισκόταν η Κεντρική Ασία που με τα ζώα της - άλογα και βακτριανές καμήλες - βοηθούσε στη διακίνηση των αγαθών και προς τις δύο κατευθύνσεις.
Από την Κίνα ήρθαν το γλυκάνισο, τα τριαντάφυλλα, τα χρυσάνθεμα, το κεχρί, η μουριά, αλλά και το χαρτί, η πυρίτιδα και η μαγνητική πυξίδα.
Από τη Δύση ήρθαν στην Κίνα το τριφύλλι και τα κρασοστάφυλα. Η τέχνη της παρασκευής κρασιού ήρθε αργότερα.
Από την Περσία φιστίκια, ροδάκινα, αχλάδια, καρύδια, νάρκισσος, μύρο, λιβάνι.
Από την Κεντρική Ασία αμύγδαλα, jade, λάπιςλάζουλι, αγγούρια, κρεμμύδια, άλογα.
Από την Ινδία σπανάκι, λωτός, σανδαλόξυλο, πιπέρι, βαμβάκι.
Η πτώση της Μογγολικής Αυτοκρατορίας το 15ο αιώνα διατάραξε τη ροή των αγαθών διαμέσου της Ασίας και οι Ευρωπαίοι άρχισαν να αναζητούν θαλάσσιες οδούς προς την Άπω Ανατολή. Πορτογαλέζικα πλοία - εξοπλισμένα με πυξίδες και εφοδιασμένα με πυρίτιδα - έφτασαν στην Κίνα το 1515, ανοίγοντας το δρόμο στην ανάπτυξη του θαλάσσιου εμπορίου, το οποίο έκανε πλέον περιττό το Δρόμο του Μεταξιού, με αποτέλεσμα τη βαθμιαία παρακμή του.

περισσότερα

Ο θαυμαστός πήλινος στρατός της Ξιάν

Τον Μάρτιο 1974 κάποιοι κινέζοι αγρότες άρχισαν να σκάβουν ένα πηγάδι στα ανατολικά της πόλης Ξιάν. Καθώς έσκαβαν είδαν ξαφνικά κάτι πήλινα αγάλματα που τους κέντρισαν το ενδιαφέρον. Ειδοποίησαν την Κινεζική Αρχαιολογία και άρχισαν αμέσως οι ανασκαφές. Και τότε όλοι έμειναν έκθαμβοι.
Μπροστά στα μάτια αρχαιολόγων και αγροτών, άρχισε σιγά σιγά να ξεδιπλώνεται ένας τεράστιος πήλινος στρατός! Και ένας τύμβος, ο οποίος περιέκλειε τα θαμμένα αγάλματα. Ο τύμβος, ήταν το μαυσωλείο του πρώτου Κινέζου αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ. Ο Τσιν Σι Χουάνγκ γεννήθηκε το 259 π.Χ. και ανέβηκε στον θρόνο σε ηλικία 13 ετών το 246 π.Χ. Τότε άρχισε η κατασκευή του μαυσωλείου που συνεχίστηκε καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του και διακόπηκε απότομα με τον πρόωρο θάνατό του σε ηλικία 49 ετών το 210 π.Χ. Στο μεταξύ σε ηλικία 38 ετών, το 221 π.Χ., αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας αφού κατάφερε με τον πολυάριθμο στρατό του να υποτάξει έξι αντιμαχόμενα κράτη και να ενώσει την Κίνα. Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Τσιν Σι Χουάνγκ πρόλαβε, πέρα από τις σκληρές μάχες, να πραγματοποιήσει και σημαντικά έργα. Ολοκλήρωσε το Σινικό Τείχος, άνοιξε δρόμους που ένωναν την αυτοκρατορία, ανέπτυξε τον γραπτό λόγο και φυσικά… κατασκεύασε ένα από τα εντυπωσιακότερα μνημεία παγκοσμίως, το μαυσωλείο του.
Στο περί ου ο λόγος μνημείο, το 1974, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έναν λάκκο μήκους 230 μέτρων με 11 διαδρόμους και τουλάχιστον 6.000 αγάλματα από τερακότα που αναπαριστούν στρατιώτες του πεζικού. Δίπλα ακριβώς βρέθηκε ένας δεύτερος λάκκος με τοξότες, από τους οποίους άλλοι ήταν σε όρθια στάση και άλλοι γονατιστοί. Εκεί ανακαλύφθηκαν επίσης ιππείς με τα άλογα τους και αρματηλάτες μαζί με πεζικάριους. Εν συνεχεία βρέθηκε και τρίτος λάκκος με 68 αγάλματα που ίσως αποτελούσαν το αρχηγείο του στρατού. Τέλος ξεθάφτηκε και τέταρτος λάκκος αλλά άδειος. Πιθανώς, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του αυτοκράτορα το έργο δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί. Και οι τέσσερις λάκκοι έχουν γύρω στα εφτά μέτρα βάθος και βρίσκονται περίπου ενάμισι χιλιόμετρο ανατολικά του τάφου του αυτοκράτορα. Συνολικά οι πήλινοι στρατιώτες είναι περίπου 8.000. Υπάρχουν επίσης 130 πήλινα άρματα με 520 άλογα και 150 άλογα ιππικού. Μαζί με τους στρατιώτες η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως και τον αληθινό πολεμικό εξοπλισμό τους, συνολικά 40.000 χάλκινα όπλα, ήτοι βέλη, λόγχες και βαλλίστρες εξαίρετης τεχνοτροπίας!
Οι διαστάσεις των στρατιωτών είναι εντυπωσιακές και υπερφυσικές για την εποχή και την κινεζική φυλή. Τα αγάλματα έχουν ύψος από 1,80 έως 1,95, αναλόγως με τον στρατιωτικό βαθμό τους. Και όλα τα κεφάλια είναι διαφορετικά. Προφανώς χρησιμοποιήθηκαν αληθινά μοντέλα στρατιωτών από τους γλύπτες που φιλοτέχνησαν τα αγάλματα. Αυτό συνέβη σύμφωνα με αρχαία κείμενα κατ’ απαίτηση του Τσιν Σι Χουάνγκ. Συνολικά, όπως δείχνουν οι μέχρι στιγμής ανασκαφές, το μαυσωλείο του αυτοκράτορα είναι μια μικρογραφία του ανακτόρου του. Εκεί, πέρα από τον στρατό που τον ακολούθησε στον θάνατο ως ένα μεγαλειώδες έργο τέχνης, βρέθηκαν επίσης τμήματα του παλατιού, γραφεία, σπίτια και στάβλοι.
Για την κατασκευή του μαυσωλείου και του πήλινου στρατού του αυτοκράτορα Τσιν Σι Χουάνγκ, εργάστηκαν 70.000 εργάτες και τεχνίτες, πολλοί από τους οποίους σκοτώθηκαν εν ώρα εργασίας και άλλοι θανατώθηκαν εκ των υστέρων για να μην αποκαλύψουν την τοποθεσία του τύμβου. Μέχρι σήμερα η ανασκαφή δεν έχει ολοκληρωθεί, καθώς εντοπίστηκαν στο έδαφος υψηλά επίπεδα υδραργύρου.
Πάντως μέσα σε όλα αυτά, φυτρώνει για μία ακόμη φορά το ελληνικό στοιχείο: τo 2016 κινέζοι αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν πως θεωρούν πιθανό τα αγάλματα των πολεμιστών να φιλοτεχνήθηκαν ή να σχεδιάστηκαν από Έλληνες γλύπτες! Αυτό μαρτυρεί αφενός η επιρροή από την ελληνική τεχνοτροπία και αφετέρου το γεγονός πως οι δύο λαοί είχαν ήδη έρθει σε επαφή, τον 3ο αιώνα π.Χ., επί της εποχής του Τσιν Σι Χουάνγκ. Σήμερα ο πήλινος στρατός της Ξιάν αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

Σιάτλ, η «Διαστημική Βελόνα»

Το Σιάτλ είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα εναλλακτική πόλη των ΗΠΑ και ως τέτοια, δεν θα μπορούσε να μην διαθέτει ένα μοναδικό ορόσημο. Αυτό είναι η περίφημη «Διαστημική Βελόνα» ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα ψηλά κτίρια στον κόσμο. Η Βελόνα κατασκευάστηκε το 1962 για την Παγκόσμια Έκθεση Century 21 καινοτομιών και εμπορίου που διοργάνωσε η πόλη την ίδια χρονιά. Τότε, το μέγα όραμα του δυτικού κόσμου και το θέμα της έκθεσης ήταν η κατάκτηση του διαστήματος οπότε οι διοργανωτές χρειάζονταν μία κατασκευή που να σηματοδοτεί τον «άνθρωπο του 21ου αιώνα στο διάστημα».
Την αρχική ιδέα ενός τέτοιου κτιρίου, είχε ο επιχειρηματίας-ξενοδόχος Έντουαρντ Ε. Κάρλσον, και πρόεδρος διοργάνωσης της Παγκόσμιας Έκθεσης, ύστερα από ένα ταξίδι του στη Στουτγάρδη όπου τον ενέπνευσε ο εκεί πύργος της πόλης. Το πρώτο «σχέδιο» ήταν ένα σκαρίφημα σε χαρτοπετσέτα εστιατορίου της Στουτγάρδης που βρισκόταν απέναντι από τον πύργο. Όταν επέστρεψε στο Σιάτλ έδειξε το σκαρίφημα στις Αρχές της πόλης και εκείνες τον έφεραν σε επαφή με τον ντόπιο αρχιτέκτονα Τζον Γκρέιαμ τζούνιορ. Ο αρχιτέκτονας προσέθεσε στο σκαρίφημα έναν «ιπτάμενο δίσκο» στην κορυφή του πύργου και κάπως έτσι άρχισαν όλα.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα εντυπωσιακό φουτουριστικό κτίριο, ύψους 184 μέτρων στο οποίο ανεβαίνεις με ασανσέρ και καταλήγεις στον «ιπτάμενο δίσκο» απ΄όπου απολαμβάνεις μια απόλυτα πανοραμική θέα της πόλης. Ο «δίσκος» έχει εστιατόρια και καθίσματα στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του. Στην τελευταία μάλιστα ανακαίνισή του, το πάτωμα αντικαταστάθηκε από τζάμι, με αποτέλεσμα να μπορείς να δεις κατακόρυφα ως τη βάση του κτιρίου. Επίσης από τον δίσκο ανεβαίνει μία σκάλα στην περιστρεφόμενη κορυφή του κτιρίου που είναι η μοναδική στον κόσμο και προσφέρει επίσης μία ολική θέα καθώς είναι κατασκευασμένη κι αυτή εξ’ολοκλήρου από τζάμι από το πάτωμα ως την οροφή.
Το Σιάτλ είναι μια βιομηχανική και τεχνολογική πόλη. Εκεί εδράζονται η Microsoft, η Amazon, η Μπόινγκ αλλά και η Starbucks. Εκεί δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1990 το μουσικό κίνημα grunge με τον «βιομηχανικό» ήχο και συγκροτήματα ορόσημα στην παγκόσμια ροκ μουσική όπως οι Nirvana, οι Perl Jam, οι Soundgarden και οι Alice in Chains. Επίσης διαθέτει ισχυρή θεατρική σκηνή, πολύ διάσημη συμφωνική ορχήστρα και είναι η γενέτειρα του Τζίμι Χέντριξ. Και φυσικά αποτελεί τουριστικό κέντρο – στο λιμάνι του Σιάτλ καταφθάνουν 200 κρουαζιερόπλοια κάθε χρόνο. Ως εκ τούτου, η «Διαστημική Βελόνα» είναι κάτι σαν… το κερασάκι στην τούρτα αυτής της συναρπαστικής αμερικανικής πόλης.

περισσότερα

Τα ηφαίστεια και η φύση της Χαβάης

Ολόκληρο το νησιωτικό σύμπλεγμα της Χαβάης, με τα 137 νησιά στον Ειρηνικό Ωκεανό έχει δημιουργηθεί από ηφαίστεια. Ουσιαστικά κάθε νησί είναι και ένα ηφαίστειο που οι πρόποδές του βρίσκονται βαθιά στον πυθμένα της θάλασσας. Αν μετρηθεί από τον πυθμένα το ύψος αυτών των ηφαιστείων, πολλά ξεπερνούν ακόμη και το Έβερεστ. Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι η έκταση των νησιών ακόμη αυξάνεται, διότι χύνεται λάβα που σταθεροποιείται από το θαλασσινό νερό και σχηματίζει βράχους στις παραλίες… Τα περισσότερα ενεργά ηφαίστεια σήμερα βρίσκονται στον νότο του μεγαλύτερου νησιού του συμπλέγματος, της Χαβάης.
Τα νησιά της Χαβάης είναι μάλλον απομονωμένα μέσα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Σύμφωνα με τους γεωλόγους και περιβαλλοντολόγους η όποια ζωή μετοίκησε εκεί από τον αέρα, τα θαλάσσια κύματα (ρεύματα του ωκεανού) και τα φτερά (πουλιά, έντομα και σπόροι που μετέφεραν στα φτερά τους). Αυτή η απομόνωση πάντως, σε συνδυασμό με την ποικιλότητα του περιβάλλοντος (ήπιο τροπικό κλίμα στα πεδινά, βροχές, ψυχρό κλίμα στα μεγάλα υψόμετρα) βοήθησαν στο να αναπτυχθεί στα νησιά μια εκπληκτική ενδημική πανίδα και χλωρίδα. Πολλά είδη σήμερα κινδυνεύουν με εξαφάνιση… αλλά και πολλά είδη που σε άλλες περιοχές τις Γης έχουν εξαφανιστεί, στη Χαβάη εξακολουθούν να αναπτύσσονται. Γι αυτό και βιολόγοι από όλο τον κόσμο εκπονούν επιτόπιες μελέτες και προσπαθούν να σώσουν όσα περισσότερα μπορούν.
Τα παραπάνω έχουν φυσικά ως συνέπεια στα νησιά της Χαβάης να υπάρχουν πολλά και εντυπωσιακά εθνικά προστατευόμενα πάρκα. Αυτά περιλαμβάνουν πεδιάδες, ηφαίστεια, λίμνες, ποτάμια, θάλασσες, χαράδρες… Εν ολίγοις τα 137 νησιά και ατόλες αλλά και τα 8 νησιά που σήμερα κατοικούνται (Χαβάη, Μάουι, Νιχάου, Καουάι, Οάχου, Μολοκάι, Λανάι και Καχοολάβε) είναι κυριολεκτικά ισάριθμοι φυσικοί θησαυροί!
Τα σημαντικότερα από τα πάρκα του νησιωτικού συμπλέγματος είναι: το Εθνικό Πάρκο Χαλεακαλά με το ομώνυμο αδρανές ηφαίστειο που σχημάτισε το ανατολικό Μάουι και το εθνικό πάρκο Ηφαιστείων στη νοτιοανατολική περιοχή του νησιού Χαβάη, το οποίο περιλαμβάνει το ενεργό ηφαίστειο Κίλαουεα και τις ζώνες ριπών του.
Επίσης υπάρχουν τρία ιστορικά εθνικά πάρκα: το Πάρκο Καλαουπάπα στο νησί Μολοκάι, τόπος μιας πρώην αποικίας λεπρών. Το Πάρκο Καλόκο-Χονοκόχαου στο νησί Χαβάη. Και το Πάρκο Πουχονούα ο Χόναουναου, ένα αρχαίο καταφύγιο στη δυτική ακτή του νησιού Χαβάη. Άλλες περιοχές υπό τον έλεγχο της Υπηρεσίας Εθνικών Πάρκων περιλαμβάνουν το Εθνικό Ιστορικό Μονοπάτι της Άλα Καχακάι στο νησί Χαβάη και το Μνημείο του Ναυτικού των ΗΠΑ στο Περλ Χάρμπορ στο νησί Οάχου.
Τέλος υπάρχει το Εθνικό Μνημείο της μαρίνας Παπαχάναου-μοκουάκεα το οποίο καλύπτει περίπου 140.000 τετραγωνικά μίλια υφάλων και κοραλλιογενών νησιών ρηχών και βαθέων υδάτων.

περισσότερα

Χαβάη: Από τον Κουκ στον Ομπάμα

Τι σχέση έχουν τα σάντουιτς με τα ψηλότερα ηφαίστεια στον κόσμο; Τι σχέση έχουν ο Τζον Κουκ και η βασίλισσα Λιλιουοκαλανί με τον Μπαράκ Ομπάμα; Τι σχέση έχει το Περλ Χάρμπορ με την ανεμοβλογιά; Κι όμως έχουν… και η σχέση αυτή, όσο παράδοξη κι αν φαίνεται, στην πραγματικότητα υφαίνει την ηρωική ιστορία της εξωτικής Χαβάης – ή αλλιώς της 50ης πολιτείας των ΗΠΑ.
Σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, οι πρώτοι άνθρωποι πάτησαν το πόδι τους στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Χαβάης το 300 μ.Χ. και ήρθαν από τα Νησιά Μαρκέζας της Πολυνησίας. Ένα δεύτερο κύμα μεταναστών ήρθε από την Ταϊτή το 1000 μ.Χ. και από τη Μπόρα Μπόρα και τη Ραϊατέα τον 11ο αιώνα. Αυτοί οι πρώτοι έποικοι εξαπλώθηκαν σε όλο το σύμπλεγμα που περιλαμβάνει 8 βασικά νησιά και συνολικά 137 ηφαιστειακές νησίδες. Και ζούσαν χωρισμένοι σε φυλές και φατρίες, οι οποίες άλλοτε συνυπήρχαν ειρηνικά κι άλλοτε συγκρούονταν.  Μέχρι, που στο τρίτο και τελευταίο ταξίδι  του το 1778, ο βρετανός εξερευνητής Τζέιμς Κουκ, έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή των Χαβανέζων.
Να ξεκαθαρίσουμε εδώ, ότι ο Κουκ δεν έφυγε ζωντανός από τη Χαβάη. Όταν κατέπλευσε το καράβι του, με την ονομασία Resolution, κάποιοι ντόπιοι του έκλεψαν μία λέμβο. Ο Κουκ διέταξε, σύμφωνα με τη συνήθη τακτική, να κρατηθεί ένας όμηρος έως ότου επιστραφεί η κλοπιμαία λέμβος. Το λάθος του θαλασσοπόρου, ήταν ότι επέλεξε να κρατήσει ως όμηρο τον βασιλιά της Χαβάης, Καλανιόπου. Οι ιθαγενείς τον εμπόδισαν και τον ανάγκασαν να υποχωρήσει ως την ακτή. Κι όταν ο Κουκ έστρεψε την πλάτη του για να σπρώξει τις λέμβους στο νερό και να φύγει τον χτύπησαν στο κεφάλι και τον μαχαίρωσαν… στην εξωτική παραλία. Ο Κουκ, προτού πεθάνει, είχε προλάβει να ονομάσει το σύμπλεγμα Νησιά Σάντουιτς, προς τιμήν του εντολέα του, Τζον Μόνταγκιου, δούκα του Σάντουιτς. Ναι, το σάντουιτς πήρε το όνομά του από τον δούκα, διότι έτρωγε σάντουιτς όταν χαρτόπαιζε με τις ώρες στην Αγγλία… αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία.
Παρά το γεγονός πως ο Κουκ κατέληξε «θαμμένος» στα νερά του Ειρηνικού, ήδη το κακό για τα Νησιά Σάντουιτς είχε γίνει. Η Χαβάη με το θαυμάσιο κλίμα και την πλούσια βλάστηση… σύντομα έγινε αγαπημένος προορισμός των ιεραπόστολων, που στην πραγματικότητα ήταν εμπορικοί αντιπρόσωποι του δυτικού κεφαλαίου και καλλιεργητές φυτειών καφέ και τσαγιού. Και φυσικά άρχισαν οι συγκρούσεις με τους ντόπιους. Περιττό να πούμε πως στη Χαβάη ακόμη και σήμερα η λέξη «ιεραπόστολος» χρησιμοποιείται ως βρισιά.
Οι νέοι άποικοι των νησιών ήταν κυρίως Άγγλοι, Γάλλοι και Αμερικανοί. Οι οποίοι για να πάψουν οι σφοδρές συγκρούσεις και να κάνουν ήσυχοι τη δουλειά τους, κατέστησαν τη Χαβάη Βασίλειο το 1810, με βασιλιά έναν από τους φυλάρχους που ήλεγχαν, τον Καμεκαμέχα. Η δυναστεία του Καμεκαμέχα κρατήθηκε στην εξουσία μέχρι το 1872 με αρκετές δυσκολίες και συγκρούσεις, γιατί στο μεταξύ ο ντόπιος πληθυσμός αντιμετώπιζε ασφυκτικές πιέσεις θρησκευτικές, οικονομικές, πολιτισμικές αλλά και καθαρά υγειονομικές. Για παράδειγμα δεν είχαν αντισώματα σε ευρωπαϊκές ασθένειες οπότε ξεκληρίζονταν ολόκληρα χωριά κάθε φορά που ξέσπαγε μία επιδημία. Μόνο το 1850 καταγράφηκε ότι η γρίπη, η ανεμοβλογιά και η ιλαρά εξόντωσαν το 20% των Χαβανέζων.
Έτερη αιτία εξόντωσης ήταν οι εμφύλιες διενέξεις που υπέθαλπαν οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί έποικοι, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τις δολοφονίες πολιτικών από αντίπαλες ομάδες και την άφιξη κυρίως αμερικανικών αλλά και βρετανικών στρατευμάτων με το πρόσχημα της διατήρησης της ειρήνης και της προστασίας των υπηκόων τους που ζούσαν στα νησιά της Χαβάης. Τελικά το 1891 στην εξουσία ανέβηκε η βασίλισσα Λιλιουοκαλανί, η οποία εκθρονίστηκε το 1893, μόλις ανακοίνωσε ότι ήθελε να αλλάξει το σύνταγμα της χώρας. Συγκεκριμένα, όταν εξέφρασε την επιθυμία να ξαναδώσει εξουσία στους Χαβανέζους (οι οποίοι αποκλείονταν από την πολιτική λόγω φτώχειας), οι Αμερικανοί σχημάτισαν «επιτροπή ασφαλείας για την προστασία των Αμερικανών πολιτών» και συγχρόνως αποβιβάσθηκαν ναύτες από τα πολεμικά πλοία τους που παρατάχθηκαν σε κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας. Η βασίλισσα αλλά και όσοι υποστήριζαν την αλλαγή, ανατράπηκαν με πραξικόπημα, το οποίο κατέλυσε τη βασιλεία και έφερε στην εξουσία μια προσωρινή κυβέρνηση που απαρτιζόταν από τα μέλη της κυρίως αμερικανικής «Επιτροπής Ασφάλειας». Τον Ιούλιο του 1898 με πράξη του Κογκρέσου η χώρα που πλέον είχε μετονομαστεί Δημοκρατία της Χαβάης προσαρτήθηκε στις ΗΠΑ ως υπερπόντια κτήση. Εννοείται πως οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν και το 1900, δόθηκε στη Χαβάη το δικαίωμα της περιορισμένης αυτοδιοίκησης.
Τα επόμενα 60 χρόνια οι Χαβανέζοι διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους ή τουλάχιστον το δικαίωμα να αποτελούν ισότιμη πολιτεία των ΗΠΑ και όχι υπερπόντια κτήση. Στις 7 Δεκεμβρίου 1941 εξαπολύθηκε η περίφημη ιαπωνική αεροπορική επίθεση στον αμερικανικό στόλο που βρισκόταν στον όρμο του Περλ Χάρμπορ, με μεγάλες απώλειες για τις ΗΠΑ (υλικές ζημιές και περίπου 2.400 νεκρούς) και αυτό το γεγονός έθεσε τέλος στην ουδετερότητα των ΗΠΑ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Χαβάη απέκτησε τελικά το καθεστώς της πολιτείας το 1959, ως 50ή πολιτεία των ΗΠΑ και το 1993 οι ΗΠΑ, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, αναγνώρισαν επίσημα με Απολογητική Πράξη το γεγονός ότι είχαν ανατρέψει τη βασίλισσα Λιλιουοκαλανί.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Χαβάης που υποστηριζόταν ιδιαίτερα από τους ιδιοκτήτες φυτειών έχασε μετά το 1960 την εξουσία και την πήρε το Κόμμα των Δημοκρατικών που την κρατάει σταθερά για 40 χρόνια με εξαίρεση το 1972 και το 1984. Στις προεδρικές εκλογές του 2008 οι ψηφοφόροι της Χαβάης υπερψήφισαν τον Μπαράκ Ομπάμα σε ποσοστό 76%. Ο Ομπάμα είναι ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που κατάγεται από τη Χαβάη. Οι σημερινοί Χαβανέζοι, αισθάνονται ακόμη μεγάλη υπερηφάνεια για την εξόντωση του Τζέιμς Κουκ σε εκείνη την εξωτική παραλία…

περισσότερα

Απαγορευμένη Πόλη, το μεγαλύτερο ανάκτορο του κόσμου! Πεκίνο

Είναι κατασκευασμένη από ρύζι… Τα τούβλα φτιάχτηκαν από ρύζι και ασβέστη και το τσιμέντο από ρύζι με γλουτένη και ασπράδια αβγού! Οικοδομήθηκε τον 15ο αιώνα και προφανώς αντέχει ακόμα. Μέχρι να ολοκληρωθεί πέρασαν 14 χρόνια και για το κολοσσιαίο αυτό έργο απασχολήθηκαν 200.000 εργάτες. Η Απαγορευμένη Πόλη εκτείνεται σε 720 τ.χλμ. και βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης του Πεκίνου, την οποία οι Δυτικοί αποκαλούσαν «Ταταρική Πόλη». Περιβάλλεται από τείχος με πύλες ύψους 10 μέτρων και βρέχεται από τάφρο πλάτους 52 μέτρων.
Ο θρύλος λέει ότι διαθέτει 9.999 ½ δωμάτια, καθόσον 10.000 δωμάτια έχει μόνο ο Ουρανός, ενώ στην πραγματικότητα έχουν καταμετρηθεί 800 κτίρια με 8.706 αίθουσες. Μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη, πέρα από τον Αυτοκράτορα την οικογένειά του και τους αξιωματούχους, ζούσαν 9.000 παλλακίδες και 100.000 ευνούχοι.
Τα σημαντικότερα οικοδομήματα της Απαγορευμένης Πόλης είναι:
• Η Πύλη της Ουράνιας Ειρήνης. Βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πλατείας Τιεν Αν Μεν, όπου δεσπόζει και το πελώριο πορτρέτο του Μάο Τσετούνγκ. Από τον εξώστη αυτής της πύλης που χτίστηκε τον 15ο αιώνα και αποτελεί την πρόσβαση προς την αυτοκρατορική πολιτεία, ανακοίνωσε ο κινέζος ηγέτης την 1η Οκτωβρίου του 1949 την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
• Η Πύλη της Μεσημβρίας. Λειτουργεί ως είσοδος στην Αυτοκρατορική Πόλη. Από τον εξώστη αυτής της πύλης ο αυτοκράτορας της Κίνας παρακολουθούσε ανά τους αιώνες τους στρατούς του να αναχωρούν για τους πολέμους.
• Το Ποτάμι του Χρυσού Νερού. Ρέει με κρυστάλλινο νερό στην πρώτη πλακόστρωτη αυλή μετά την Πύλη της Μεσημβρίας, φέρει σχήμα ελικοειδούς τόξου και έχει 5 μαρμάρινες γέφυρες, που αντιπροσωπεύουν τις 5 Κομφουκιανές Αρετές (ευσέβεια, τιμιότητα, συμφωνία, αλήθεια, σοφία)
• Η Αίθουσα της Υπέρτατης Αρμονίας. Εκεί ελάμβαναν χώρα όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις των ανακτόρων. Εκεί βρίσκεται ο θρόνος του δράκοντα, όπου καθόταν ο αυτοκράτορας.
• Η Αίθουσα της Μέσης Αρμονίας. Βρίσκεται στο πίσω μέρος της Αίθουσας της Υπέρτατης Αρμονίας και χρησίμευε για την προετοιμασία του αυτοκράτορα προτού προσέλθει στην αίθουσα του θρόνου.
• Η Αίθουσα της Προστατευτικής Αρμονίας. Εκεί ο αυτοκράτορας δεχόταν για επίσημη ακρόαση τους αξιωματούχους και τους μανδαρίνους.
• Το «Παλάτι της Ουράνιας Αγνότητας». Πρόκειται για τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του αυτοκράτορα.
•  Το Παλάτι της Επίγειας Γαλήνης. Βρίσκεται δίπλα στο παλάτι του αυτοκράτορα και στέγαζε τα διαμερίσματα της πρώτης επίσημης συζύγου του.
• Το Παλάτι της Αιώνιας Πηγής. Και αυτό βρίσκεται κοντά στο παλάτι του αυτοκράτορα και στέγαζε τις ευνοούμενες παλλακίδες.
Πέρα από τους συμβολισμούς που κρύβουν οι ονομασίες των διαφόρων διαμερισμάτων και παλατιών της Απαγορευμένης Πόλης, ενδιαφέρον έχει και η επιλογή των χρωμάτων που χρησιμοποιήθηκαν για το κάθε κτίριο. Για παράδειγμα το κίτρινο. Αυτό το χρώμα συμβόλιζε τη βασιλική οικογένεια, εξ ου και το συναντάμε παντού. Στις στέγες, στις διακοσμήσεις ακόμη και στα δάπεδα. Επίσης το κόκκινο, συμβολίζει την ευτυχία και τους καλούς οιωνούς. Άρα και αυτό το συναντάμε παντού, όπως το κίτρινο. Μοναδική εξαίρεση, τουλάχιστον όσον αφορά το χρώμα της στέγης αποτελεί η αυτοκρατορική βιβλιοθήκη. Εκεί η στέγη είναι μαύρη. Ο λόγος; Το μαύρο συμβολίζει το νερό και επελέγη προς αποφυγήν της όποιας πυρκαγιάς θα μπορούσε να καταστρέψει τα βιβλία…
Η Απαγορευμένη Πόλη εγκαινιάστηκε το 1421 και έκτοτε λειτουργούσε ως αυτοκρατορική κατοικία και διοικητικό κέντρο ως το 1911. Στην πραγματικότητα ονομαζόταν Αυτοκρατορική Πόλη και σε αυτήν απαγορευόταν δια θανάτου η είσοδος στον οποιονδήποτε μη εκλεκτό, από τον αυτοκράτορα, κοινό θνητό.
Το 1987, η Απαγορευμένη Πόλη άνοιξε για πρώτη φορά τις πύλες της στα κινηματογραφικά συνεργεία του Μπερνάντο Μπερτολούτσι. Εκεί γυρίστηκε η ταινία των 9 Όσκαρ «Ο τελευταίος Αυτοκράτορας».

περισσότερα

Σινικό Τείχος, η μεγαλύτερη παγκοσμίως ανθρώπινη κατασκευή

Η ονομασία «σινικό» αφορά μόνο την Ελλάδα, καθώς Σίνες ονομάζονταν οι Κινέζοι στα αρχαία ελληνικά. Διεθνώς αποκαλείται Great Wall (=Μέγα Τείχος). Η κατασκευή του Σινικού Τείχους ξεκίνησε σταδιακά από τον 7ο αι. π.Χ. και πρόκειται για κινεζική οχύρωση που κατασκευάστηκε σταδιακά, προκειμένου να διαφυλάξει η Κίνα τα τότε βόρεια σύνορά της από τις επιδρομές μογγολικών και τουρκικών φύλων. Η τωρινή μορφή του οφείλεται κυρίως στη δυναστεία Μινγκ (τέλη του 14ου αι. με αρχές του 17ου αι. μ.Χ.) και καθώς τα σύνορα της Κίνας με τη Μογγολία έχουν πλέον επεκταθεί προς βορρά, το τείχος σήμερα βρίσκεται εντός του κινεζικού εδάφους.
Η μεγαλειώδης αυτή κατασκευή αρχίζει από τη θάλασσα και διασχίζει βουνά, ποτάμια, ερήμους, στέπες και κοιλάδες. Σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση, εκτείνεται σε συνολικό μήκος 8.850 χλμ., αποτελούμενη από 6.259 χλμ. πραγματικού τείχους, 359 χλμ. τάφρου και 2.232 χλμ. φυσικών οχυρώσεων. Αποτελεί έτσι το μεγαλύτερο σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα στον κόσμο. Κατά άλλη σύγχρονη μέτρηση, το Σινικό Τείχος, με όλες τις διακλαδώσεις του, έχει συνολικό μήκος 21.196 χλμ. Το ύψος του κυμαίνεται από 4,5 έως 12 μέτρα και έχει μέγιστο πάχος 9,8 μέτρα.
Σημαντικό στοιχείο του τείχους είναι το περίπλοκο αμυντικό σύστημά του. Κατ’ αρχάς είναι χωρισμένο σε νότιες και βόρειες γραμμές που ονομάστηκαν αντίστοιχα εσωτερικοί και εξωτερικοί τοίχοι. Το κύριο σώμα αποτελείται από τείχη, πύργους παρακολούθησης και καταφύγια. Κάθε πύργος και καταφύγιο διαθέτει σκάλες και εισόδους ειδικά σχεδιασμένες, έτσι ώστε να προκαλείται σύγχυση στους επιτιθέμενους και να αδυνατούν να εισέλθουν. Το κτίσμα περιλαμβάνει επίσης πύλες, οχυρά και περάσματα κατά μήκος του καθώς και 10.000 παρατηρητήρια. Κάθε πύργος έχει οπτική επαφή με τον προηγούμενο αλλά και με τον επόμενο, ώστε σε περίπτωση επίθεσης να γίνεται ορατή η φρυκτωρία και έτσι να μεταδίδεται το μήνυμα μέχρι το Πεκίνο. Φρυκτωρία ονομάζεται η μετάδοση των μηνυμάτων κινδύνου με πυρσούς από πύργο σε πύργο – το σύστημα αυτό απαντάται για πρώτη φορά στην ιστορία, στην Κρήτη κατά την μινωική εποχή…
Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή του Σινικού Τείχους ήταν τα εκάστοτε διαθέσιμα στην κάθε περιοχή. Κοντά στο Πεκίνο το τείχος κατασκευάστηκε από χώμα και ασβεστόλιθο. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν τούβλα στα βουνά, πέτρα στα ποτάμια και ψημένη στον ήλιο λάσπη στις στέπες.
Φυσικά η κατασκευή του τείχους, όπως και πλείστων μεγαλειωδών μνημείων της αρχαιότητας (βλ. Πυραμίδες της Αιγύπτου), αποτελεί «συνώνυμο» του θρήνου και της ταλαιπωρίας. Ως χτίστες εργάστηκαν υποχρεωτικά και νυχθημερόν στρατιώτες, χωρικοί, αιχμάλωτοι και κατάδικοι. Ο θρύλος λέει πως θυσιάστηκαν χιλιάδες εργάτες επί το έργον και ότι πολλοί από αυτούς βρίσκονται θαμμένοι μέσα στο κτίσμα.
Στην πραγματικότητα το Σινικό Τείχος δεν εμπόδισε ποτέ αποτελεσματικά τους εισβολείς να εισέλθουν στην Κίνα. Ωστόσο τους δυσκόλεψε και για αιώνες λειτούργησε ως σύμβολο ισχύος του κινεζικού πολιτισμού. Τελικά το 1987 χαρακτηρίστηκε από την UNESCO, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

περισσότερα

Η κυρία… Σαγκάη δεν χρειάζεται συστάσεις

Ένα συναρπαστικό φιλμ νουάρ. Αυτό είναι η πορεία της Σαγκάης, του σημαντικότερου οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου της Κίνας και του ισχυρότερου λιμανιού παγκοσμίως. Μία πόλη κινηματογραφική, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της ανατολικής Κίνας, με σύντομη σχετικά ιστορία αλλά λαμπρή από κάθε άποψη. Έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, όλες κατασκοπικές και όχι τυχαία, αφού υπήρξε μεγάλο κέντρο πολιτικών δολοπλοκιών ήδη από τον 18ο αιώνα μέχρι και την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Η σημαντικότερη πάντως ταινία στην παγκόσμια ιστορία του σινεμά που σχετίζεται με την πανέμορφη αυτή πόλη είναι «Η κυρία απ΄τη Σαγκάη» με την ξανθιά (για μία και μοναδική φορά) Ρίτα Χέιγορθ και τον Όρσον Γουέλς, οποίος και τη σκηνοθέτησε. Μετά από την ταινία αυτή το ζευγάρι χώρισε και ο Γουέλς (ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών) μπήκε στη μαύρη λίστα του Χόλιγουντ… Η Σαγκάη αφήνει σημάδια ανεξίτηλα… ακόμη και στα φιλμ.
Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματική ιστορία της. Κατ’ αρχάς η πόλη χωρίζεται σε δύο μέρη με ένα τεχνητό ποτάμι, τον Χουανγκπού, παραπόταμο του Γιανγκτσέ, που δημιουργήθηκε κατ’ εντολή του Λόρδου Τσουνσέν (ενός από τους 4 Λόρδους) στη Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών (1ος αιώνας π.Χ). Το ιστορικό κέντρο της πόλης βρίσκεται στη δυτική όχθη και η κεντρική οικονομική περιοχή με τους τεράστιους σύγχρονους ουρανοξύστες αναπτύσσεται από τη δεκαετία του 1990 στην ανατολική όχθη.
Η Σαγκάη χτίστηκε τον 11ο αιώνα, και για αιώνες παρέμεινε ένα επαρχιακό λιμάνι με περιορισμένη σημασία. Κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξή του αποτέλεσαν οι φεουδάρχες, οι οποίοι δεν επέτρεπαν σε ξένες δυνάμεις να συνάψουν στενή συνεργασία με την περιοχή. Αργότερα σε αυτό εμπόδιο προστέθηκε και η γενικότερη πολιτική αναρχία που επικρατούσε στη χώρα. Η εσωστρέφεια συνεχίστηκε και τον 18ο αιώνα, όταν αναπτυσσόταν ραγδαία το διεθνές εμπόριο σε Ανατολή και Δύση αλλά τον 19ο αιώνα τα πράγματα άλλαξαν. Η παγκόσμια οικονομία ξεπέρασε τις αντιστάσεις της κινεζικής πλουτοκρατίας και η Σαγκάη, λόγω τοποθεσίας αναδείχθηκε σε σπουδαίο λιμάνι. Τότε η πόλη μεγάλωσε και οι ξένες δυνάμεις που εισήλθαν μέσω του εμπορίου στη Σαγκάη άρχισαν να ασκούν πίεση στην αυτοκρατορική κυβέρνηση της Κίνας για εκχωρήσεις. Πράγματι με τη συνθήκη της Ναντζίνγκ το 1843, η Αγγλία απέκτησε δική της ελεύθερη ζώνη μέσα στην πόλη. Ακολούθησαν το 1847 και η Γαλλία και το 1862 οι ΗΠΑ.
Με την έλευση των ξένων όμως προέκυψαν νέες περιπέτειες. Οι δυτικές δυνάμεις φρόντιζαν τα συμφέροντά τους στην περιοχή και άφηναν τους ντόπιους να λιμοκτονούν. Έτσι το 1853 ξέσπασε μεγάλη λαϊκή εξέγερση και το 1860 ακολούθησε άλλη μία. Αμφότερες απέτυχαν και το αποτέλεσμα ήταν οι δυτικοί να εδραιώσουν ακόμη περισσότερο το καθεστώς των ελεύθερων ζωνών. Σε αυτές μάλιστα προστέθηκε πλέον και η Ιαπωνία…
Στις αρχές ακόμα του 20ού αιώνα, η Σαγκάη διαιρέθηκε στον κινεζικό και στον ευρωπαϊκό τομέα. Ο τελευταίος καταλάμβανε τις πιο όμορφες συνοικίες και τα αναπτυγμένα βιομηχανικά προάστια, όπου είχαν ιδρυθεί ήδη τα πρώτα μεγάλα εργοστάσια ξένων κεφαλαιούχων. Εκείνη την εποχή, στο ευρωπαϊκό τμήμα της πόλης, και ειδικά την περίφημη Μπουντ, χτίστηκαν μεγαλειώδης επαύλεις, εντυπωσιακά μέγαρα, πολυτελέστατα ξενοδοχεία, γενικώς αναπτύχθηκε ένας ισχυρός κοσμοπολιτισμός που υπάρχει μέχρι σήμερα ακμαίος. Ωστόσο οι ντόπιοι απαγορευόταν να έχουν οποιαδήποτε πρόσβαση σε όλα αυτά. Μάλιστα στα πάρκα και στα ξενοδοχεία υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν «Απαγορεύεται η είσοδος σε Κινέζους και σκυλιά»…
Όπως ήταν φυσικό η απροκάλυπτη αυτή κατοχή τμήματος της Σαγκάης και η απαξιωτική συμπεριφορά των δυτικών απέναντι στους ντόπιοιυς, δυνάμωσε το κίνημα της τοπικής αντίστασης και η πόλη εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα λαϊκά εθνικά επαναστατικά κέντρα της Κίνας. Το 1925, λόγω των ταραχών αποβιβάστηκαν στη Σαγκάη ξένα στρατεύματα (αγγλικά, αμερικάνικα, ιταλικά, γαλλικά και ιαπωνικά) για την τήρηση της τάξης και παρέμειναν μέχρι το 1927. Παράλληλα μοίρες των στόλων τους περιπολούσαν έξω από τις ακτές και στο λιμάνι της, δια παν ενδεχόμενο. Όλα αυτά τα βλέπουμε στις χολιγουντιανές ταινίες. Η επικράτηση του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος με τον Τσιανγκ Κάι Σεκ ενίσχυσε ξανά τη θέση της χώρας αλλά το 1932 η Ιαπωνία που ανέκαθεν έτρεφε βλέψεις κατακτητικές στην Κίνα, με αφορμή το φόνο ενός Ιάπωνα από Κινέζο, χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποβίβασε στη Σαγκάη στρατιωτικές δυνάμεις για την κατάληψή της. Συνάντησε φυσικά σθεναρή άμυνα και τελικά με την επέμβαση και των ξένων δυνάμεων, που είχαν κατεστημένα συμφέροντα στην περιοχή, διακόπηκαν οι επιχειρήσεις και να αποσύρθηκαν τα στρατεύματα. Το 1936 οι Ιάπωνες επανήλθαν, κατέλαβαν την πόλη και το λιμάνι και εγκατέστησαν στρατιωτική βάση. Η τοπική αντίσταση συνεχίστηκε και το 1945 μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σαγκάη ελευθερώθηκε. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες όμως δεν έπαψαν.
Τελικά το 1949 με την προέλαση των κομμουνιστικών στρατευμάτων στην περιοχή, ξέσπασε νέα λαϊκή εξέγερση, που στράφηκε ιδιαίτερα εναντίον των δυτικών που πλέον εγκατέλειψαν την πόλη. Με την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το καθεστώς των εκχωρήσεων καταργήθηκε και τυπικά όλες οι ξένες περιουσίες, βιομηχανίες, κτίσματα, λιμενικές εγκαταστάσεις κτλ. εθνικοποιήθηκαν.
Αυτή είναι πάνω κάτω η ιστορία της κινέζας κυρίας που λέγεται… Σαγκάη. Αυτή είναι όμως και η γοητεία της που σήμερα τη βλέπουμε σε κάθε βόλτα μας εκεί. Ουσιαστικά βλέπουμε μία πόλη-κατασκοπικό φιλμ νουάρ, με πολύ κοσμοπολιτισμό, μεσοπολεμικό και σύγχρονο, με τις ωραιότερες γυναίκες της Κίνας (φημίζονται για το ύψος και τα όμορφα χαρακτηριστικά τους), με απίστευτους ουρανοξύστες που συμβολίζουν τη νέα μεταμοντέρνα ανάπτυξη της πόλης στον 21ο αιώνα αλλά και με πλούσιο παραδοσιακό κινεζικό χρώμα. Με δυο λόγια η Σαγκάη είναι μία κυρία ακαταμάχητη!

περισσότερα

Νησί του Πάσχα - Τα κρυμμένα μυστικά των Μοάι

Θα μπορούσε να λέγεται και Νησί των Χριστουγέννων ή νησί της Πρωτοχρονιάς. Αλλά έτυχε να είναι Κυριακή του Πάσχα του 1722 όταν ο Ολλανδός ναύαρχος Ιάκωβος Ρόγκεβεεν πάτησε ανυποψίαστος το πόδι του στο νησί. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που αντίκριζε αυτό το παράξενο νησί στο πιο απομακρυσμένο σημείο του Νότιου Ειρηνικού. Οι «πέτρινοι φύλακες» του νησιού, τα αινιγματικά μονολιθικά αγάλματα που τράβηξαν την προσοχή του κόσμου σε αυτήν τη μικρή κουκκίδα του χάρτη κρατάνε ακόμα καλά κρυμμένα τα μυστικά τους. Τα περίφημα μοάι είναι οι μοναδικοί μάρτυρες ενός πολιτισμού που έσβησε και άφησε πίσω του μερικά από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία σε όλο τον πλανήτη. Αν η πέτρα μπορούσε να μιλήσει, θα μπορούσαν να μας διηγηθούν ποιοι και πότε ακριβώς τα έφτιαξαν, για ποιο λόγο, πώς τα μετακίνησαν και ποιοι τα κατακρήμνισαν από τα βάθρα τους. Σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, το νησί κατοικήθηκε γύρω στο 300 μ.Χ. από Πολυνήσιους που έφτασαν από τα νησιά Μαρκέσα. Τα εύφορα εδάφη ευνόησαν την ανάπτυξη του πολιτισμού Ράπα Νούι και οι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την αλιεία. Ο απροσπέλαστος Ειρηνικός Ωκεανός κράτησε τους Ράπα Νούι απομονωμένους, αφού οποιαδήποτε επαφή με τον έξω κόσμο ήταν πρακτικώς αδύνατη. Τα πρώτα μοάι κάνουν δειλά την εμφάνισή τους γύρω στο 500 π.Χ. Ο προσανατολισμός τους πάντα προς το εσωτερικό του νησιού και ποτέ προς τη θάλασσα εκφράζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την εσωστρέφεια των ανθρώπων του νησιού. Όσο ο πολιτισμός τους εξελισσόταν, εκείνοι αντλούσαν από τους πλούσιους φυσικούς πόρους του νησιού, μέχρι που κάποια στιγμή εξαντλήθηκε μέχρι και το τελευταίο δέντρο, το τελευταίο κλαράκι. Χωρίς δέντρα οι ντόπιοι δεν μπορούσαν να φτιάξουν κανό για να ψαρεύουν ούτε να καλλιεργούν και έτσι το νησί τους μετατράπηκε σε κρανίου τόπος. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν εκτός από το να γίνουν Κάι Ταγκάτα… δηλαδή ανθρωποφάγοι… Εκτός από τον κανιβαλισμό, η έλλειψη τροφής οδήγησε αναπόφευκτα σε εσωτερικές συγκρούσεις, θύματα των οποίων έπεσαν και τα περήφανα μοάι. Όταν το 1774 αποβιβάστηκε στο νησί ο κάπτεν Κουκ, τα μοάι ήταν βίαια αναποδογυρισμένα. Η επιδρομή των Περουβιανών δουλεμπόρων το 1862 αποτελείωσε όσους κατοίκους είχαν επιζήσει, ενώ η ευλογιά που ήρθε αργότερα τους εξολόθρευσε ολοκληρωτικά. Τα 887 αγάλματα που είναι διάσπαρτα σε όλο το νησί προέρχονταν από το λατομείο του νησιού και μετά έπαιρναν τη θέση τους πάνω στα «άχου», τις ειδικές πλατφόρμες που τα στήριζαν. Τα περισσότερα μοάι κατασκευάστηκαν μεταξύ του 1.400 και του 1.600 μ.Χ. Η επαφή με τον Δυτικό Κόσμο άνοιξε τον δρόμο για την ανάλυση των μοάι. Από πολλούς κατηγορήθηκαν για τις φαλλικές τους μορφές, αφού άφηναν σεξουαλικά υπονοούμενα για την καταγωγή και τον προορισμό τους πάνω στη Γη. Η αποκατάσταση των άχου και των μοάι, που ξεκίνησε τις τελευταίες δεκαετίες, συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον, αφού το εισόδημα που αποφέρουν στους κατοίκους από τον τουρισμό είναι τεράστιο. 

περισσότερα

Εμπειρία Dia de los Muertos "Γιορτή της Ημέρας των Νεκρών"

Να παρακολουθείς τον απλό κόσμο να διακωμωδεί τον θάνατο με πολλά χρώματα και ήχους. Να ξορκίζει το σκοτάδι με τη γιορτή!
Σύμφωνα με την πίστη των αρχαίων μεξικανικών πολιτισμών, όταν κάποιος πεθάνει, το πνεύμα του συνεχίζει να ζει στο Miktlan – μέρος κατοικίας των ψυχών που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια. Γενναιόδωροι θεοί δημιούργησαν αυτή την ιδανική κατοικία, που δεν έχει τίποτα το τρομακτικό, αλλά αντιθέτως είναι γαλήνια. Εκεί οι ψυχές αναπαύονται ευχάριστα μέχρι την ημέρα που θα επιστρέψουν στις παλιές τους κατοικίες. Κατά την επίσκεψή τους, αν και δεν γίνονται ορατοί, οι συγγενείς τους μπορούν να τους αισθανθούν. Υπάρχουν λοιπόν δύο σημαντικές ημερομηνίες, κατά τις οποίες, σύμφωνα με το ημερολόγιο, οι νεκροί επιστρέφουν και αποτελούν μια χαρούμενη γιορτή. Κλάματα ή πόνος δεν έχουν θέση αυτές τις άγιες μέρες.
Η υπέροχη φιλοξενία των Μεξικανών, που εκφράζεται με την παραμικρή αφορμή, είναι αδιαπραγμάτευτη. Πόσω μάλλον, δε, όταν οι επισκέπτες είναι οι νεκροί συγγενείς τους. Πρέπει να τους υποδεχθούν και να τους ευχαριστήσουν με ό,τι τους αρέσει, όπως για παράδειγμα το φαγητό. Κάθε περιοχή και κάθε χωριό έχει διαφορετικά έθιμα και ιδέες σχετικά με αυτήν τη γιορτή. Αλλά για όλους τους Μεξικανούς υπάρχει ο ίδιος σκοπός: να υποδεχθούν και να φιλοξενήσουν τους νεκρούς τους καλεσμένους και για δύο ημέρες να συζήσουν με αυτούς.
Η 1η Νοεμβρίου ή η Ημέρα των Αγίων Πάντων είναι αφιερωμένη στα νεκρά παιδιά. Τους ετοιμάζουν προσφορές με λουλούδια και άσπρα κεριά. Το λευκό συμβολίζει την αγνότητα των αθώων ψυχών τους. Οι προσφορές στολίζονται με πολύχρωμα παιχνίδια, έτσι ώστε όταν φτάσουν οι ψυχές τους, να μπορούν να παίξουν όπως έκαναν και όταν ήταν στη ζωή.
Στη λίμνη Πατσκουάρο και στα γύρω χωριά οι τελετές και οι παραδόσεις είναι βαθιά συναισθηματικές και διαρκούν όλο το 24ωρο. Ταξιδιώτες από όλη τη χώρα φθάνουν μέχρι εδώ για να χαιρετήσουν τους νεκρούς τους ακόμη μία φορά. Η 2α Νοεμβρίου είναι η Ημέρα των Ψυχών ή η Γιορτή των Νεκρών. Πρόκειται για έναν μεγάλο εορτασμό και δημόσια αργία για όλη τη χώρα. Αφιερωμένη στους νεκρούς πρόγονους, φίλους και συγγενείς, γιορτάζεται με κατάνυξη και συγχρόνως έχει έναν χαρακτήρα ευδαιμονίας.
Η Μορέλια γιορτάζει με τα δικά της έθιμα και τις θρησκευτικές τελετές που καθώς κορυφώνονται μετά το μεσημέρι δημιουργούν την αίσθηση ενός σουρεαλιστικού σκηνικού, αποκομμένου και από την πιο ευφάνταστη πραγματικότητα. Τα παραδοσιακά γλυκά Dulces Morelianos στολίζουν σπίτια, τάφους, αγορές... Σκελετοί από διάφορα υλικά και διακοσμημένοι χαρούμενα εμφανίζονται παντού... Οι Catrinas έχουν την τιμητική τους!

περισσότερα

Μουσική κουλτούρα - Κούβα

Ο χρόνος καταργείται, η ζέστη χαλαρώνει τις αισθήσεις, η μουσική τις ξεσηκώνει και ο ταξιδιώτης δεν έχει άλλη επιλογή. Αφήνεται να παρασυρθεί στο ρυθμό της.
Άλλωστε όπως λένε και οι άνθρωποί της "εδώ είναι Κούβα, και όλα συμβαίνουν με πάθος!"

Η Κούβα έχει να επιδείξει μια πολυποίκιλη και ανθούσα πολιτιστική ζωή.
Το είδος της τέχνης που ξεχωρίζει στο σύγχρονο κουβανέζικο πολιτισμό, ο οποίος εδράζεται στην πλούσια παράδοση της λαϊκής κουλτούρας της χώρας, είναι βέβαια η μουσική. Μία μουσική μοναδική σε χρωματισμούς και συναίσθημα, που τα τελευταία χρόνια έγινε ακόμη πιο δημοφιλής χάρη στις προσπάθειες του χαρισματικού Αμερικάνου κιθαρίστα Ράι Κούντερ.

Ο Κούντερ οργάνωσε το 1997 τις ηχογραφήσεις των θρυλικών Κουβανών μουσικών που είχαν παίξει στην προεπαναστατική Κούβα στο τότε διάσημο στους Αμερικάνους κοσμοπολίτες Buena Vista Social Club.
Το άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον ίδιο τίτλο, συμπεριλαμβάνει κομμάτια που έγιναν πασίγνωστα σε όλο τον κόσμο, όπως το "Ντος Γκαρντένιας" και το "Τσαν Τσαν".
Στο σπουδαίο αυτό δίσκο, που αποτελεί την επιτομή της λαϊκής κουβανέζικης μουσικής, έχει ερμηνεύσει δύο τραγούδια μία από τις πλέον θρυλικές μορφές της  μουσικής λάτιν, ο Κομπάι Σεγούντο, στην ηλικία των 90 ετών.

Ο Σεγούντο, εφευρέτης μεταξύ άλλων του αρμόνικο, μιας ειδικής κιθάρας με 7 χορδές, πέθανε πλήρης ημερών το 2003, αφήνοντας στους νεότερους Κουβανέζους μουσικούς μια μοναδική κληρονομιά, η οποία έχει οπτικά αποτυπωθεί στην ομώνυμη με το άλμπουμ του Κούντερ ταινία ντοκιμαντέρ που γύρισε ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς το 1999.

περισσότερα

Αβάνα, η αιώνια ζωντανή πόλη

Σε αυτή τη χώρα η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής των ανθρώπων. Το τραγούδι και ο χορός είναι ο τρόπος έκφρασης των Κουβανών και το μοναδικό μέσο αντιμετώπισης των δυσκολιών. Άλλωστε στο μυαλό όλων η Κούβα είναι συνυφασμένη με μία μελωδία... Την πιο ρυθμική....
Η Αβάνα είναι ένα μικρό βασίλειο φτιαγμένο από λαβύρινθους μικρών δρόμων, με ανοίγματα σε σκιερές πλατείες, γεμάτο μεγαλόπρεπα κτίρια και ταπεινά σπιτάκια.
Ένα ανακάτεμα του ένδοξου και ηρωικού παρελθόντος με το χρωματιστό και φασαριόζικο παρόν.
Κτισμένη από Ισπανούς Κοκινσταδόρες που προσάραξαν στο λιμάνι της πόλης αιώνες πριν, διατηρεί μέχρι και σήμερα έντονα τα σημάδια της εποχής εκείνης.
Οι δρόμοι της παλιάς Αβάνας θα σας εντυπωσιάσουν με τα παλιά αρχοντικά να στέκονται σχεδόν ετοιμόρροπα, διατηρώντας την αίγλη της παλαιάς αριστοκρατίας. Το 1982 το παλαιό κομμάτι της πόλης ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως τόπος παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Παρά την κίνηση των παντός είδους τροχοφόρων – από ποδήλατα μέχρι και αμερικανικές κούρσες προηγούμενων δεκαετιών - οι ντόπιοι ξεχύνονται στους δρόμους και περπατούν. Η βόλτα στην πόλη γίνεται μία αξέχαστη εμπειρία.
Οι Κουβανοί είναι ένας ιδιαίτερος λαός. Μπορεί να μην γνωρίζουν να επικοινωνήσουν στη γλώσσα σου, αλλά σίγουρα θα τους καταλάβεις, από το λαμπερό χαμόγελο και από τη "γλώσσα του σώματος". Όλες τους οι κινήσεις είναι ρυθμικές και χορευτικές, κάνοντας την όποια χειρονομία να φάνει σαν τμήμα ενός λάτιν χορού.
Κοριτσάκια με πολύχρωμα φουστάνια και κοκαλάκια στα μαλλιά χορεύουν παντού, ενώ μαμάδες και γιαγιάδες απλώνουν τις καρέκλες τους στη μέση του δρόμου για να αρχίσουν την κουβέντα τους. Μικροπωλητές περιφέρονται στα δρομάκια με τις πραμάτειες τους, ενώ αγόρια σε όλες τις ηλικίες παίζουν μπέιζμπολ με αυτοσχέδια μπαστούνια. Παράλληλα με όλα αυτά ακούγονται από παντού μελωδίες. Μελωδίες που σε κάνουν να θες να πιαστείς από το χέρι και να αρχίσεις να χορεύεις... να νιώσεις όπως αυτοί.
Και όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα του Τσε Γκε Βάρα, που υπάρχει παντού. Σε σημαίες, σε μακό μπλουζάκια ακόμα και σε κούπες.
Λίγο παρακάτω υπαίθριοι πωλητές πούρων σας προσκαλούν να αγοράσετε από την πραμάτεια τους, ενώ περιφερόμενοι ζαχαροπλάστες με ένα ταψί πουλάνε λιχουδιές στους περαστικούς.
Καθώς κάνετε τη βόλτα σας θα βλέπετε παντού υπαίθριες μπάντες. Μουσικοί που ξεδιπλώνουν όλο τους το ταλέντο χωρίς παρτιτούρες, ντόπιοι και ξένοι που κινούνται ρυθμικά στο ρυθμό της μουσικής.
Αυτή είναι η Κούβα, τόπος πολύχρωμος, πολύβουος και χαρούμενος!

περισσότερα

Μαρόκο...Καλώς ήρθατε στο «Βασίλειο της Δύσης»!

Αυτό σημαίνει το αραβικό όνομά του (al-Mamlakahal-Maghribiyyah). Κι όμως το Μαρόκο, μοιάζει περισσότερο με εξωτικό ανατολίτικο παραμύθι. Σουλτάνοι, πολεμιστές, χαρέμια και καραβάνια ξεπροβάλλουν θαρρείς, από κάσμπες (οχυρά), οάσεις, παλάτια, πύργους και τζαμιά. Αναμειγνύονται σε ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα, με ένα κράμα ευρωπαϊκών επιρροών, ισλαμικού και σύγχρονου πολιτισμού… ζυμωμένα μαζί τους ανά τους αιώνες, σε ένα τόπο-πύλη της Δύσης προς την Αφρική.

‘Μαρόκο’ από τη λέξη Marrakesh (το μεσαιωνικό λατινικό όνομα της πρώην πρωτεύουσάς  του Μαρακές), δάνειο από την ‘MurN'Akush’ («Χώρα του Θεού») των Βέρβερων (από την αραβική λέξη Al Barbar εκ του ελληνικού ‘βάρβαρος’).

Και μόνο τόσα ονόματα αντανακλούν την πολύπτυχη ιστορία και κουλτούρα μιας χώρας γεμάτης αντιθέσεις, που ξεσηκώνει τις αισθήσεις.. Παλιό και νέο συγκρούονται αέναα και σαν από θαύμα ισορροπούν. Οι αυτοκρατορικές Φεζ, με την απαράμιλλη μεδίνα της (παλιά πόλη εντός των τειχών), Μεκνές με την θαυμαστή πύλη Μανσούρ, Μαρακές, με την πιο πολυσύχναστη πλατεία στην Αφρική Τζεμάα Ελ Φνα. Αλλά και μια Καζαμπλάνκα, με ευρωπαϊκών προδιαγραφών εμπορικά κέντρα στην παραθαλάσσια La Corniche, δορυφορικά πιάτα αλλά και μιναρέδες. Καβαλάρηδες σε καμήλες και γαϊδούρια (αν φωνάξουν ‘Balak!’ κάντε άκρη), αφοσιωμένοι στα κινητά τους.

Ένα χορταστικό οδοιπορικό- κατάδυση στις πιο σαγηνευτικές γεωγραφικές και πολιτιστικές γωνιές. Από τη μια πολυεπίπεδη εξερεύνηση απ’ άκρη σ’ άκρη κι από την άλλη χαλάρωση στα κρυμμένα στολίδια ‘ριάντ’: παλιά αρχοντόσπιτα που τώρα λειτουργούν ως σύγχρονοι ξενώνες, με µεγάλες, όμορφες εσωτερικές αυλές και οντάδες περιµετρικά. Κάποια προσφέρουν χαµάµ και ταράτσες με θέα, για φαγητό, καφέ με κανέλα, τσάι με μέντα, λαχταριστά σιροπιαστά, τσουρέκι με αμύγδαλο και πορτοκάλι.

περισσότερα

Μαυρίκιος

«Ο Θεός πρώτα έφτιαξε τον Μαυρίκιο και μετά τον Παράδεισο. Και τον έφτιαξε αντιγράφοντας τον Μαυρίκιο»

Ο Μαρκ Τουέιν προσπάθησε να σκιαγραφήσει όσο πιο αντικειμενικά γίνεται αυτήν την πανέμορφη κουκίδα γης, που ανήκει στην Αφρική και λιάζεται στο νοτιοδυτικό Ινδικό Ωκεανό, 900 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της Μαδαγασκάρης.
Μπλε ωκεανός που ζαλίζει, λευκές παραλίες με ψιλή άμμο που μπερδεύεται στα μαλλιά, φοινικοδάση που αγκαλιάζουν τις απόμερες παραλίες.
Εκεί που σκάει το κύμα, ξεπηδάνε παραμυθένια θέρετρα, που υπόσχονται να σας χαρίσουν τις διακοπές των ονείρων σας. Εσάς, που αναζητάτε διακοπές με υψηλού επιπέδου υπηρεσίες σε έναν απόλυτα χαλαρωτικό παράδεισο.
Ένα νησί απλωμένο νωχελικά στο Αρχιπέλαγος Μασκαρένιας, μέσα σε μια αγκαλιά από κοράλλια - το κοραλλιογενές φράγμα που το περιβάλλει κάνει τη θάλασσα ακίνδυνη και απολαυστική σαν λίμνη.
Νησί εξωτικό, νησί των δυνατών αντιθέσεων. Δαντελένιες παραλίες με ολόλευκη άμμο, που βρέχονται από τα ζεστά και καθαρά νερά του Ινδικού ωκεανού. Επίπεδες εκτάσεις με φυτείες ζαχαροκάλαμου, που εναλλάσσονται με ηφαιστειογενή βουνά και ένα πλήθος λουλουδιών, φυτών και πουλιών που δημιουργούν ένα απίστευτο καλειδοσκόπιο χρωμάτων.
Ένα σταυροδρόμι, στο οποίο σμίγουν οι δρόμοι διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών και εθνικοτήτων, όπως κρεολοί, μαδαγασκαριανοί, ινδομαυρικιανοί και αφρικανοί.
Οι εκλεκτές σπεσιαλιτέ της μαυρικιανής κουζίνας είναι γεμάτες αντιθέσεις.
Μπαχαρικά και αρώματα αναμιγνύονται μεταξύ τους και δημιουργούν κινέζικα, ινδικά, κρεολικά και αραβικά πιάτα.

περισσότερα

Ρεϋνιόν - Απόδραση στις Νότιες Θάλασσες

Το "διαμάντι" του Ινδικού ωκεανού είναι ένα "καλά κρυμμένο μυστικό" της μητροπολιτικής Γαλλίας.Στην εποχή του Ευρώ, η εξωτική διέξοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ονομάζεται ΡΕΫΝΙΟΝ. Αν και άγνωστη σε πολλούς ταξιδιώτες, η Γαλλική αυτή κτήση είναι ένα από τα πιο όμορφα και ιδιόμορφα μέρη στον κόσμο, ένα νησί θεαματικών θαυμάτων της φύσης, φοβερών ορεινών σκηνικών και εξαιρετικών παραλιών.
Ένα καταπράσινο νησί με τεράστιο ενδιαφέρον, γεννημένο από την ηφαιστειακή οργή της γης, με μια άγρια ομορφιά και έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι πόλεις της έχουν την ατμόσφαιρα της παλιάς Γαλλίας.Το τοπίο της είναι απόκοσμο, σαγηνευτικό, σαν να έχει ξεπηδήσει από γκαλερί έργων τέχνης. Η φύση μοιάζει να "κάνει επίδειξη"!
Πανύψηλοι μυτεροί βράχοι, περίεργα σχήματα βουνών, κρατήρες με οργιαστική βλάστηση, πετρωμένα ποτάμια λάβας, ορμητικοί καταρράκτες με κρυστάλλινα νερά, ζούγκλες, βαθύτατες χαράδρες, πανέμορφες παραλίες, κρυφοί όρμοι και απόκρημνοι γκρεμοί, που η δύναμη του ωκεανού δεν κατάφερε ακόμα να απαλύνει. 
Πέρα όμως από το ονειρικό θέαμα, το καλό φαγητό κατέχει περίοπτη θέση στην καθημερινότητα της Ρεϋνιόν, όπως άλλωστε αρμόζει στη γαλλική της καταγωγή. Εξάλλου, κάθε Γάλλος που σέβεται τον εαυτό του επιχειρεί, αργά ή γρήγορα, το "προσκύνημα" στο νησί αυτό του Ινδικού.

Προσανατολισμός
Όλοι οι παραθαλάσσιοι οικισμοί έχουν ονόματα Αγίων.Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Σεν Ντενί, με μουσεία, γκαλερί αλλά και εξαιρετική αρχιτεκτονική, με διατηρητέα κρεολικά σπίτια και τοπικές αγορές.
Η τοπική μουσική ακούγεται παντού. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ανακάτεμα των ρυθμών ρέγκε, σέγκα και μαλόια, με τις καλύτερες στιγμές της γαλλικής, βρετανικής και αμερικανικής ροκ και παραδοσιακής μουσικής.
Η ανατολική ακτή είναι διάσπαρτη από καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου και βανίλιας, με πλούσια βλάστηση και καταρράκτες, ενώ οι δυτικές παραλίες είναι ιδανικές για κολύμπι με εξέχουσα το Σεν Ζιλ λε Μπεν, το "Σεν Τροπέ της Ρεϋνιόν", με τη γνωστή ατμόσφαιρα διακοπών, με Resorts, νυχτερινή ζωή και extreme water sports.
Η Ρεϋνιόν προσφέρει θαυμάσιες πεζοπορικές δυνατότητες και διαθέτει άριστη υποδομή, κατά τα πρότυπα των Άλπεων ή των Δολομιτών.
Συγκρίνουν συχνά τη Ρεϋνιόν με τη Χαβάη, επειδή και οι δύο διαθέτουν εξίσου εντυπωσιακά τοπία, ηφαιστειακή δραστηριότητα και ευχάριστο κλίμα.

Φυσικά αμφιθέατρα Cilaos και Salazie
Οι τρεις λεκάνες του νησιού, που λέγονται συνήθως και "φυσικά αμφιθέατρα", προέκυψαν από ηφαίστεια που κατάρρευσαν δημιουργώντας αρχαίους κρατήρες και αποτελούν ιδανικές τοποθεσίες για τους λάτρεις της φύσης. Μαγευτικοί καταρράκτες μέσα σε οργιώδη, τροπική βλάστηση, κοιλάδες "ντυμένες" σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και βαθιά φαράγγια που αφήνουν άφωνο κάθε επισκέπτη. Γραφικά χωριουδάκια σε υψόμετρα άνω των 1.200 μέτρων, γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια και περιτριγυρισμένα από τις υψηλότερες κορυφές του νησιού με τα πυκνά δάση.

περισσότερα

ΔΑΛΑΪ ΛΑΜΑ: Ο βασιλιάς-θεός των Θιβετιανών

Σε ηλικία μόλις δύο ετών ο Λάμο Νταντούπ, γόνος αγροτικής οικογένειας (1935), δέχθηκε στο ταπεινό πατρικό του την επίσκεψη μιας αποστολής υψηλόβαθμων Θιβετιανών ιερέων, τους οποίους οδήγησε εκεί μια προφητεία. Το αγοράκι αναγνώρισε ορισμένα αντικείμενα που ανήκαν σε παλαιότερες ενσαρκώσεις του Δαλάι Λάμα και επαλήθευσε έτσι την προφητεία. Έκτοτε οι Θιβετιανοί θεωρούν ότι είναι η 14η μετενσάρκωση του βασιλιά-θεού τους. Στα τέσσερα χρόνια του ο «μοναχός» πλέον Τενισίν Γκιάτσο ανέβηκε στον θρόνο του λέοντος.
Κατά τον λαμαϊσμό -θιβετιανή εκδοχή του βουδισμού-, ο εκάστοτε Δαλάι Λάμα («Ωκεανός της Σοφίας») αποτελεί μετενσάρκωση του Τσενρεζί, του προστάτη θεού του Θιβέτ. Από το 1642 ο Δαλάι Λάμα, πνευματικός και κοσμικός συνάμα ηγεμόνας των Θιβετιανών, κατοικούσε στο τεράστιο παλάτι-ναό Ποτάλα, στη Λάσα. Το 1950 οι Κινέζοι κατέλαβαν το Θιβέτ, κατέλυσαν βίαια τους πατροπαράδοτους θρησκευτικούς θεσμούς και καθαίρεσαν τον Δαλάι Λάμα. Το 1959, ύστερα από αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων, στη διάρκεια των οποίων χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες ζωές και 6.000 ναοί και μοναστήρια, ο Τενισίν Γκιάτσο κατέφυγε σε ένα ορεινό χωριό στην Ινδία, κοντά στην Νταραμσάλα, όπου σχημάτισε μια δημοκρατική εξόριστη κυβέρνηση της κατεχόμενης χώρας του. Ο 14ος Δαλάι Λάμα, Τενισίν Γκιάτσο, δεν εκπροσωπεί μόνο τον ειρηνικό απελευθερωτικό αγώνα των Θιβετιανών. Το 1989 του απονεμήθηκε στο Όσλο το Νόμπελ Ειρήνης. Ο χώρος της κατοικίας του 14ου Δαλάι Λάμα στο παλάτι Ποτάλα διατηρήθηκε στην αρχική του μορφή. Ο ίδιος κατέφυγε στην Ινδία το 1959, εννέα χρόνια μετά την εισβολή των κινεζικών στρατευμάτων στις 17 Νοεμβρίου του 1950. Ένδειξη μεγάλης τιμής είναι τα αγάλματα του 5ου Δαλάι Λάμα και του Βούδα Σακιαμούνι του 17αι., με τον ιδιαίτερα πλούσιο διάκοσμο.

περισσότερα

Μπανγκλαντές

Μια ασιατική Νηρηίδα αναδύεται από το μεγαλύτερο δέλτα ποταμών του κόσμου, με ένα βασιλικό αιλουροειδές στο πλευρό της.
Νύμφη του νερού το Μπαγκλαντές, απλώνεται στις εκβολές των Γάγγη (Πάντμα), Βραχμαπούτρα (Γιαμούνα) και Μέγκνα, μια από τις πιο εύφορες περιοχές του κόσμου. ‘Σπονδυλική στήλη’ της ένα απέραντο υδάτινο σύστημα ποταμών και παραποτάμων που την κατακερματίζουν και πλημμυρίζουν ζωή μια χώρα σχεδόν επίπεδη.. τόσο που το 10% του εδάφους της θα βουλιάξει, αν η στάθμη της θάλασσας ανέβει κατά ένα μέτρο, λόγω κλιματικής αλλαγής. Το νερό, ευλογία και κατάρα.. 
Πάνω στον Τροπικό του Καρκίνου, μοιάζει  μήτρα της Γης; ποτέ το θερμόμετρο δεν έχει δείξει μηδέν βαθμούς ή λιγότερο.. βροχές και πλημμύρες από τους μουσώνες την σαρώνουν. Σε τούτα οφείλονται καταστροφές αλλά και θησαυροί: το μεγαλύτερο δάσος μανγκρόβια στον κόσμο (Σουνταρμπάνς) απέραντες καλλιέργειες τσαγιού, ορυζώνες, εξωτικά φρούτα αλλά και λεοπαρδάλεις κροκόδειλοι, ελέφαντες, πίθηκοι, ελάφια, κόμπρες, δελφίνια, 628 είδη πουλιών και το εθνικό ζώο: η τίγρη της Βεγγάλης.
‘Πλούτος’ του και οι κάτοικοί του: 163 εκατομμύρια, 8η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου (με έκταση μόλις λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα). Ζεστοί, φιλόξενοι και λάτρεις των.. σέλφις, εργάζονται -συχνά υπό δύσκολες συνθήκες- για μια από τις 11 πλέον αναδυόμενες οικονομίες, που… ντύνει τον πλανήτη (2ος μεγαλύτερος εξαγωγέας ρούχων) και τον προμηθεύει με αγροτικά προϊόντα και ψάρια. Τα τελευταία, τα ψαρεύουν κάποιοι τηρώντας μια παράδοση χιλίων ετών: το ψάρεμα με ενυδρίδες, που σαν.. τσοπανόσκυλα σπρώχνουν ψάρια και γαρίδες στα δίχτυα!
Ο λάτρης της φύσης και της περιπέτειας, εδώ θα νιώσει Ταρζάν και Μόγλης… κι ο εξερευνητής πολιτισμών και τελετουργικών, Ιντιάνα Τζόουνς και Λάρα Κροφτ. Τεμένη, βουδιστικοί και ινδουιστικοί ναοί, πνιγμένοι στη ζούγκλα, με χαρακτηριστικό στοιχείο την τερακότα και επιρροές από άραβες και πέρσες. Το μπάνγκαλοου -το λέει και το όνομά του- γεννήθηκε στην Βεγγάλη.
Εδώ και η μακρύτερη, χωρίς διακοπή, παραλία στον κόσμο. Cox’s Bazar: 125 χλμ. ασημένια αμμουδιά, γλιστρά σαν γοργόνα, στα νερά του Κόλπου της Βεγγάλης. Σερφ στο ηλιοβασίλεμα σαν φλογισμένο όνειρο.. κι αν πας ως το νησάκι Σεν Μάρτινς, θα δεις τις παγόδες της Μιανμάρ, στην απέναντι όχθη και θα αράξεις στην παραλία, όπως οι παλιές ξύλινες βαρκούλες.
Μπαγκλαντές σημαίνει ‘η χώρα των Μπενγκάλι’, από το αρχαίο βασίλειο των Vanga, που με το πέρασμα των αιώνων μετεξελίχθηκε σε πριγκιπάτο, σουλτανάτο, κομμάτι της αυτοκρατορίας των Μογγόλων, πρώτο έδαφος της Βρετανικής Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών, ανατολικό Πακιστάν (με τον διαχωρισμό Ινδίας-Πακιστάν το 1947) και αυτόνομο κράτος μόλις το 1971. Πλούσιος και κοσμοπολίτικος εμπορικός κόμβος, με εξαγωγές μουσελίνας, μεταξιού και ζηλευτή ναυπηγική (που αντέγραψαν οι ευρωπαίοι).

περισσότερα

Το ημερολόγιο των Μάγιας και η καταστροφολογία του 2012

Το πρώτο ημερολόγιο των Μάγιας
1 έτος Τσολκίν = 260 ημέρες
Ο θεμέλιος λίθος του κεντροαμερικάνικου ημερολογιακού συστήματος είναι το Τzolkin των 260 ημερών (προφέρεται τσολ-κιν και προέρχεται από τον όρο των Μάγιας chol-qih ή αλλιώς «μέτρημα ημερών»). Αποτελείται από 13 αριθμούς και 20 σύμβολα ημερών. Κάθε σύμβολο έχει ένα αμφίσημο νόημα με πολλά επίπεδα γλωσσικών λογοπαιγνίων και μεταφυσικών αναφορών, τα οποία προσφέρουν μια πλούσια βάση για τους ιερείς των Μάγιας, ώστε να υφαίνουν τις ερμηνείες τους.

Γιατί οι Μάγιας επέλεξαν τον αριθμό 260
1ος  Λόγος : Ανθρώπινοι κύκλοι
Πρώτον, οι χρονομέτρες των Μάγιας (ιερείς που μετρούν τα ημερήσια ζώδια), λένε ότι οι 260 ημέρες βασίζονται στην περίοδο της ανθρώπινης κύησης ( 9 δικοί μας μήνες κύησης  - 40 εβδομάδες από την τελευταία περίοδο χ 7 ημέρες = 280 περίπου. Οι Μάγιας μετρούσαν από την ημέρα που η γυναίκα αντιλαμβανόταν ότι δεν έχει περίοδο, άρα γι’ αυτούς περίπου 260 ημέρες διαρκούσε η περίοδος της κύησης). Έτσι,  οι μαμμές των Μάγιας χρησιμοποιούν τον κύκλο του τσόλκιν για να υπολογίσουν την ημερομηνία γέννησης ενός παιδιού προσθέτοντας 260 ημέρες στην ημέρα κατά την οποία μια γυναίκα αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει περίοδο. Αυτό αποκαλύπτει τη λειτουργία του τσόλκιν στον τομέα της ανθρώπινης βιολογίας. Επίσης, δείχνει γιατί τα σημαντικά γεγονότα της ζωής συμβαίνουν συχνά γύρω από τα γενέθλια τσόλκιν.
2ος Λόγος : Γήινοι κύκλοι
Δεύτερον, το διάστημα ανάμεσα στη σπορά και στο θερισμό του καλαμποκιού στη Γουατεμάλα είναι 260 μέρες. Σύμφωνα με το μύθο της δημιουργίας των Μάγιας, οι άνθρωποι φτιάχτηκαν από ζυμάρι καλαμποκιούν  συνεπώς, αυτό είναι μια αντανάκλαση της ανθρώπινης κύησης σε γεωργικό επίπεδο.
3ος Λόγος : Ουράνιοι κύκλοι
Οι Μάγιας θεωρούσαν την Αφροδίτη ως τον σημαντικότερο αστέρα, σύντροφο του Ηλίου. Οι αστρολογικές γνώσεις των Μάγιας ήταν εντυπωσιακές και γνώριζαν  ότι η Αφροδίτη έχει ηλιακή ανατολή ως Αυγερινός (Tσάκ Εκ, Chak Ek’),  και ακρονύκτιο ως Αποσπερίτης (Λαμάτ, Lamat). Το γήινο έτος έχει ακριβή διάρκεια 365.24218408 ημέρες, ενώ το έτος της Αφροδίτης 224.69426222 «γήινες» ημέρες. Κατά συνέπεια, οι δύο πλανήτες θα έπρεπε να βρίσκονται σε σύνοδο (ευθυγράμμιση - και άρα θα φαίνεται στο ίδιο σημείο του ουρανού) κάθε 8 γήινα και κάθε 13 έτη της Αφροδίτης.  Με αστρονομική, όμως, παρατήρηση αποκαλύφθηκε ότι η Αφροδίτη βρίσκεται 0.89906378 της ημέρας εμπρός από το σημείο που ευρίσκεται η Γη στο τέλος της οκταετίας. Έτσι, με τη δική μας διάρκεια του έτους χάνουμε 0,899 Χ 24 ώρες, δηλαδή περίπου 21 ώρες αν (ανά;;) 8 χρόνια που είναι η ευθυγράμμιση. Αυτό μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, αλλά αν το δούμε σε κλίμακα για παράδειγμα 100 χρόνων, η απόκλιση θα ήταν  11 ημέρες !! Αυτό για τους Μάγιας ήταν πολύ σημαντικό, μια και ,όπως προαναφέραμε, επρόκειτο για το σημαντικότερο αστέρι τους και βάσει αυτού σχεδίαζαν πολλά. Για παράδειγμα  φοβούνταν ιδιαιτέρως την ηλιακή ανατολή της Αφροδίτης και τη θεωρούσαν εξαιρετικά δυσοίωνη , ενώ  κατά περιπτώσεις σχεδίαζαν πολέμους συμφώνα με τη θέση της ( «πόλεμοι των άστρων» του Τικάλ). Παρακολούθησαν, έτσι, για χρόνια την κίνηση της Αφροδίτης και παρατήρησαν το παραπάνω, ότι δηλαδή η Αφροδίτη στον 14ο κύκλο της, μετά από ακριβώς 8 γήινα χρόνια , δεν ήταν ακριβώς στο σημείο που την περίμεναν. Ήταν λίγο πριν εκεί κατά 0,89906378 της ημέρας. Αυτό δεν τους άρεσε καθόλου, γιατί στερούνταν την αρμονία που ήθελαν. Έτσι, έπρεπε να επινοήσουν μια άλλη διάρκεια του χρόνου με την οποία η παραπάνω απόκλιση της Αφροδίτης θα ήταν σαφώς μικρότερη και θα μπορούσαν να την παρακολουθήσουν καλύτερα.
Με τη διάρκεια του έτους σε  260 ημέρες το παραπάνω πρόβλημα λυνόταν κατά πολύ .
Η απόκλιση με το δικό μας χρόνο είναι 0,89906378 / 8  = 0,1124 ημέρες τον κάθε γήινο χρόνο. Σε 8 δικά μας χρόνια έχουν περάσει 11,23 χρόνια Μάγιας  και ,άρα, η απόκλιση στο χρόνο αυτό είναι 0,89906378/11,23 = 0,0800005424 τον κάθε χρόνο Μάγιας, δηλαδή τον κάθε Τζολκίν.
Έτσι, οι Μάγιας μπορούσαν να παρακολουθήσουν ευκολότερα την απόκλιση της Αφροδίτης. Ήξεραν, δηλαδή, ότι στο τέλος του έτους τους η Αφροδίτη θα βρισκόταν μπροστά 0.08 της ημέρας, δηλαδή 125,2 λεπτά ,που σημαίνουν ακριβώς 1 ώρα, 15 λεπτά και 2 δεύτερα. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι οι Έλληνες γνώριζαν τις φάσεις της Αφροδίτης και την ονόμαζαν «Φωσφόρο» ή «Εωσφόρο» και «Έσπερο».  Οι ημέρες του Τζολκίν είχαν ονόματα από 1 έως 20 και αρίθμηση από 1 έως 13, τη λεγομένη «δεκατριάδα» (trecena). Συνεπώς, μία ημερομηνία εκφράζεται με τον αριθμό της δεκατριάδας και το όνομα της ημέρας. 
Οι Μάγιας, προκειμένου να αναπτύξουν μακρύτερες χρονικές μονάδες , ανέπτυξαν επίσης ένα χρονομετρικό σύστημα που ονομάζεται «μεγάλη χρονομέτρηση». Αυτό είναι το ημερολόγιο που τοποθετεί το 2012 ως το τέλος ενός τεράστιου χρονικού κύκλου. Οι Μάγιας είχαν γραμμική αντίληψη του χρόνου, δηλαδή μετρούσαν το χρόνο από μια συγκεκριμένη ημερομηνία του παρελθόντος όπως εμείς μετράμε από τη γέννηση του Χριστού, γεγονός το οποίο θέτουμε ως ημερομηνία 0. Για τους Μάγιας η αντίστοιχη ημερομηνία είναι η  11η Αυγούστου του 3114 π.Χ. (του Γρηγοριανού ημερολογίου). Έτσι, οι  Μάγιας μετρούσαν τις ημέρες από την ημερομηνία αυτή και μετά και συνέτασσαν τις ημέρες στις παρακάτω ομάδες:
            1 ημέρα = 1 κιν (ημέρα)
         20 ημέρες = 1 ουϊνάλ (ασαφής μήνας)
       360 ημέρες = 1 τουν (ασαφές έτος)
    7.200 ημέρες = 1 κατούν (19,7 έτη)
144.000 ημέρες = 1 μπακτούν (394,26 έτη)

 

Όλες οι χρονικές μονάδες προκύπτουν από τον πολλαπλασιασμό της προηγουμένης με το 20, καθότι, ως προελέχθη, το σύστημα αριθμήσεως ήταν εικοσαδικό. Έτσι, για παράδειγμα, στη στήλη 29 που βρέθηκε στη Γουατεμάλα και αναφέρει την ημερομηνία στην ανάρρηση του Τικάλ του Μπαλάμ Ατζάου στο θρόνο (Balam Ajaw: Διακοσμημένο Τζάγκουαρ)   αναγράφεται :
Μπακτούν 8 , Κατούν 12μ Τουν 14, Γουινάλ 8 και Κιν 15 , που σημαίνει 3406 έτη μετά , βέβαια, από το μηδέν που είναι το 3114 π.χ ,υπολογισμός που μας φέρνει στο 292 μ.Χ. Έτσι,λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι ο Ατζάου ανέβηκε στο θρόνο του Τικάλ το 292 μ.Χ. Όπως στη χριστιανική χρονολόγηση το έτος 2010 σημαίνει ότι έχουν διαρρεύσει 2010 έτη από τη γέννηση του Χριστού, η ημερομηνία 8. 12. 14. 8. 15 σημαίνει ότι έχουν παρέλθει 3406 έτη από το 3114 π.Χ.
 

  
 

περισσότερα

Μάγιας - Χαρακτηριστικά, τελετές, συνήθειες, πόλεμοι

Εξωτερικά χαρακτηριστικά των Μάγιας και μυστικά «ομορφιάς»
Οι Μάγιας είχαν στραβά πόδια, αφού, όταν ήταν μικροί, οι μανάδες τους τούς κουβαλούσαν καβάλα στο πίσω μέρος του σώματος τους. Καμάρωναν για το γεγονός ότι ήταν αλλήθωροι. Αυτό γινόταν επειδή  οι μητέρες τους, κατά την παιδική τους ηλικία, τους  κρεμούσαν ένα κουρελάκι που έφτανε μέχρι τη μέση των φρυδιών. Καθώς αυτό κουνιόταν, οι μικροί Μάγιας ύψωναν συνέχεια τα μάτια και έτσι κατέληγαν να μένουν αλλήθωροι. Είχαν πλακουτσωτά κεφάλια και μέτωπα, κατόρθωμα και αυτό των μανάδων τους. Μεγάλη τέχνη…! Τέσσερις με πέντε ημέρες μετά τη γέννα τεντώνανε το μωρό σε ένα μικρό κρεβάτι φτιαγμένο από ραβδάκια και εκεί, μπρούμυτα, του βάζανε το κεφάλι ανάμεσα σε δυο σανίδες, τη μια στο ινίο και την άλλη στο μέτωπο πιέζοντάς το πολύ δυνατά. Το είχαν εκεί να υποφέρει για μερικές μέρες, έτσι ώστε να μείνει το κεφάλι πλακουτσωτό, χαρακτηριστικό που είχαν όλοι τους.  Τρυπούσαν επίσης τα αυτιά των παιδιών, όπως έκαναν και οι γονείς τους.
Οι Ινδιάνες του Γιουκατάν δεν καλλωπίζονταν στο πρόσωπο, γιατί το θεωρούσαν ελαφρότητα. Είχαν τη συνήθεια να πριονίζουν τα δόντια τους , ώστε να τους δίνουν πριονωτή μορφή. Αυτήν τη δουλειά την έκαναν γριές, λιμάροντας τα δόντια με πέτρες και νερό. Οι Ινδιάνες τρυπούσαν τις μύτες τους στο τρυφερό κομμάτι που χωρίζει τα ρουθούνια αναμεταξύ τους και έβαζαν στην τρύπα μια κεχριμπαρένια πέτρα ως στολίδι. Στα  παιδιά τρυπούσαν τ’ αυτιά προκειμένου να φοράνε  κρίκους ή τους τα χαράζανε με βαθιές οδοντώσεις όταν τα προόριζαν για θυσίες. Οι άνδρες δεν είχαν γένια, καθώς, όπως έλεγαν, οι μανάδες τούς έκαιγαν το πρόσωπό τους με ζεματιστά πανιά, όταν ήταν παιδιά, ώστε να αποτρέπουν την τριχοφυία. Όλοι οι άντρες χρησιμοποιούσαν καθρέφτες  οι γυναίκες πάλι όχι. Συνήθιζαν, επίσης, να βάφουν το πρόσωπό τους κόκκινο για να δείχνουν πολύ άσχημοι, κάτι , όμως, για το οποίο καμάρωναν. Τους άρεσε να διακοσμούν το κορμί τους με μελάνι και χάραζαν απαλά τις ζωγραφιές πάνω τους, έτσι ώστε με το αίμα να μένουν σημάδια στο κορμί. Συνήθιζαν, μάλιστα, να χλευάζουν όσους δε διακοσμούσαν το κορμί τους.

Βασικές διατροφικές συνήθειες των Μάγιας
Το καλαμπόκι αποτελούσε τη βασική τροφή των Μάγιας. Το έβαζαν από το βράδυ στον ασβέστη μαζί με νερό. Με αυτόν τον τρόπο το πρωί ήταν μαλακό, μισοψημένο και ξεφλουδισμένο. Το άλεθαν και το έτρωγαν. Για τους οδοιπόρους ήταν μοναδική τροφή, γιατί μπορούσε να διατηρηθεί για  μήνες. Κάποιες φορές το  έλιωναν σε κούπα και το έπιναν ή έβγαζαν από αυτό το ζουμί του (γάλα) και το έπηζαν στη φωτιά. Το ρόφημα αυτό το έπιναν ζεστό για πρωινό, ενώ το περίσσευμά του το έπιναν μέσα στην ημέρα αντί για νερό.  Έτρωγαν  φαγητά μαγειρευτά από όσπρια και κρέας άγριων ή οικόσιτων πουλιών.  Αν δεν είχαν, όμως, κρέας έφτιαχναν σάλτσες με πιπέρι και όσπρια. Οι άντρες συνήθιζαν να τρώνε χωριστά από τις γυναίκες.

Διασκέδαση με κρασί και μιμήσεις
Οι ινδιάνοι του Γιουκατάν ήταν πρόσχαροι άνθρωποι. Έπιναν και γλεντούσαν με πολύ κρασί που έφτιαχναν από μέλι, νερό και μια ρίζα δέντρου. Το κρασί αυτό γινόταν πολύ δυνατό. Ο τρόπος επιστροφής των ανδρών στο σπίτι μετά την οινοποσία ήταν ευθύνη των γυναικών. Η διασκέδασή τους είχε πολλά κωμικά στοιχεία και  βασιζόταν κυρίως στη μίμηση. Οι Ισπανοί πολλές φορές πλήρωναν για να παρακολουθήσουν τέτοιες μιμήσεις.
  Οι γιατροί των Μάγιας και τρόποι ίασης
Υπήρχαν χειρουργοί ή για να το πούμε σωστά, μαγγανευτές, οι οποίοι θεράπευαν με βότανα και πολλές δεισιδαιμονίες. Οι γιατροί θεραπεύανε με αφαιμάξεις που γίνονταν στο μέρος που πονούσε ο ασθενής.

Οι Μάγιας ως έμποροι
Το επάγγελμα στο οποίο έκλιναν περισσότερο οι Μάγιας ήταν αυτό του εμπόρου, καθώς μετέφεραν αλάτι, ρουχισμό και σκλάβους στη χώρα του Ουλούα και του Ταμπάσκο  ανταλλάσσοντάς τα με κακάο και πέτρινες χάντρες, που ήταν και το νόμισμά τους. Με αυτές αγόραζαν συνήθως σκλάβους αλλά και άλλες χάντρες, πιο  καλές και φινετσάτες, τις οποίες φορούσαν οι ηγεμόνες ως κοσμήματα στις εορτές.

Προτερήματα των Μάγιας
Οι Ινδιάνοι είχαν την καλή συνήθεια να βοηθιούνται μεταξύ τους σε όλες τις δουλειές. Στον καιρό της σποράς αυτοί που δεν είχαν δικούς τους ανθρώπους για να σπείρουν, μαζεύονταν ανά 20 άτομα περίπου και επιδίδονταν στη δουλειά. Τόσο έντονα συμμετείχαν, που δεν εγκατέλειπαν μέχρι να τελειώσουν. Στις επισκέψεις τους οι Μάγιας πάντα έφεραν μαζί τους δώρο ανάλογο της κοινωνικής τους  θέσης. Ο οικοδεσπότης ανταπέδιδε με άλλο δώρο.  Επίσης, οι Μάγιας ήταν πολύ ανοιχτοχέρηδες και φιλόξενοι. Όποιος έμπαινε στο σπίτι τους έπρεπε να απολαύσει τη φιλοξενία τους, να φάει και να πιει. Και αν δεν είχαν, έψαχναν στη γειτονιά.

Η σημασία του ονόματος
Τα ονόματα των γονέων περνούσαν  πάντα στους γιους και όχι στις κόρες. Τους γιους και τις κόρες τους, τούς αποκαλούσαν με το όνομα του πατέρα και της μητέρας  αυτό του πατέρα ως κύριο και αυτό της μητέρας ως επώνυμο. Έτσι, ο γιος του Τσελ και της Τσαν λεγόταν Νατσαντσέλ, που σημαίνει «ο γιος της τάδε και του δείνα». Αυτός είναι και ο λόγος που οι Ινδιάνοι έλεγαν πως οι συνονόματοι συγγενεύουν και όσοι έφεραν το ίδιο όνομα συμπεριφέρονταν σαν συγγενείς μεταξύ τους. Γι’ αυτό, όταν κάποιος που προερχόταν από άγνωστη φύτρα, βρισκόταν σε ανάγκη, προσέφευγε στο όνομα. Στην περίπτωση αυτή, αν υπήρχε κάποιος που έφερε το ίδιο όνομα με αυτόν, τον καλοδεχόταν και του συμπεριφερόταν με κάθε φιλευσπλαχνία. Τέλος, καμιά γυναίκα και κανένας άνδρας δεν παντρευόταν κάποιον ή κάποια με το ίδιο όνομα, γιατί θεωρούνταν μεγάλη ατίμωση. 

Η ιεραρχία και η πολεμική των Μάγιας
Οι Μάγιας είχανε πάντα δυο αρχηγούς  ένα μόνιμο, που το αξίωμα του ήταν κληρονομικό , και έναν έκτακτο, που τον διάλεγαν κάθε τρία χρόνια με πολλές τελετές για να διοργανώσει τη γιορτή που γιόρταζαν πανηγυρικά το μήνα Παξ, δηλαδή στις δώδεκα Μαΐου. Αυτόν τον αποκαλούσαν Νακόν. Αυτός ήταν επίσης αρχηγός ενός δεύτερου σώματος στρατού. Κατά τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων της θητείας του, ο Νακόν δεν μπορούσε να βρεθεί με γυναίκα ούτε και να φάει κρέας. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και τρεφόταν με ψαρικά και ιγκουάνας. Δεν επιτρεπόταν να μεθύσει αυτήν την περίοδο. Διατηρούσε τα σκεύη και τα συνεργά του ξεχωριστά στο σπίτι του, δεν τον υπηρετούσε γυναίκα και δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις  με το χωριό. Αφού περνούσαν τα τρία χρόνια, μπορούσε να ζήσει και πάλι όπως πριν. Αυτοί οι δυο αρχηγοί επιλαμβάνονταν τα του πολέμου. Σε κάθε χωριό  υπήρχαν επιλεγμένοι άντρες για οπλίτες που, όποτε υπήρχε ανάγκη ,προστρέχανε με τα όπλα τους. Αυτούς τους ονόμαζαν ολκάνες. Σε περιπτώσεις  μεγάλων εχθροπραξιών, όταν οι οπλίτες αυτοί δεν επαρκούσαν, συνέλεγαν επιπλέον άτομα, τα οποία μοιράζονταν μεταξύ τους οι δυο αρχηγοί. Όλοι μαζί , με οδηγό τους  μια ψηλή σημαία, έβγαιναν σιωπηλά από το χωριό για να ριχτούν στους εχθρούς τους. Οι μάχες γίνονταν  με δυνατές κραυγές και ωμότητα.  
Τελετές - ανθρωποθυσίες
Οι ιερείς ήταν οι τσιλάνες. Το λειτούργημα των ιερέων ήταν να εφαρμόζουν πρακτικά τις γνώσεις τους και να τις μεταδίδουν ,να καταδεικνύουν τα προβλήματα υγείας και τον τρόπο ίασής τους, να κηρύσσουν την έναρξη στις διάφορες εορτές, να κάνουν τις θυσίες και να τελούν τα μυστήρια.  Το λειτούργημα των τσιλάνες ήταν να δίνουν στο λαό τις απαντήσεις σε σχέση με τα δαιμόνια. Ο ιερέας είχε ως βοηθούς του τους τσάσες, τέσσερις γέροντες που εκλέγονταν για το σκοπό αυτό . Οι νακόνες είχαν να κάνουν με δυο λειτουργήματα : το ένα ήταν μόνιμο και ελάχιστα τιμητικό , καθώς ήταν αυτοί που «άνοιγαν» τα στήθη των ατόμων που θυσίαζαν. Το άλλο, πολύ τιμητικό, είχε να κάνει με την εκλογή τους στο αξίωμα του δεύτερου αρχηγού.
Για να προσδώσουν επισημότητα και δέος στις γιορτές τους οι Μάγιας θυσίαζαν aνθρώπους.  Ανθρωποθυσίες γίνονταν επίσης και σε περιπτώσεις συμφορών ή αναποδιών, όπου συνεισφέρανε όλοι προκειμένου να αγοραστούν σκλάβοι. Άλλοτε προσέφεραν από ευσέβεια τα παιδιά τους τα οποία μέχρι την ημέρα της εορτής τα πρόσεχαν πολύ.  Οι ανθρωποθυσίες που περιγράφονται είναι ιδιαιτέρως φρικιαστικές, αφού έκοβαν κομμάτια από το σώμα και τρυπούσαν ή έγδερναν σημεία των θυσιαζομένων. Σε περιπτώσεις μεγάλων κακών έκαναν φοβερότερες θυσίες βγάζοντας την καρδιά του θύματος, αφού προηγουμένως είχαν καλύψει το κεφάλι του και είχαν χρωματίσει το κορμί του γαλάζιο. Ανοίγοντας το αριστερό σημείο του στήθους , του έβγαζαν την καρδιά και έβαφαν με το αίμα της το πρόσωπο του δαιμονίου, ενώ παράλληλα όλοι χόρευαν γύρω από το νεκρό σώμα. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι στη συνέχεια  επιδίδοντο και σε κανιβαλισμό.
Πρέπει, όμως, να κατανοήσουμε το λόγο που οι Μάγιας έκαναν ανθρωποθυσίες. Ούτε βάρβαροι ήταν ούτε ανθρώπινο σώμα ήθελαν να τρώνε.  Η τελετουργία ήταν επανάληψη του θείου δράματος. Οι Μάγιας πίστευαν ότι οι δημιουργοί-θεοί της δυναστείας τους κατέστρεψαν τους «πρώτους ανθρώπους» που είχαν πέσει θύματα των αμαρτιών και των ελαττωμάτων τους. Και οι ίδιοι οι θεοί ,όμως, καταστράφηκαν στο καταστροφικό-αναγεννητικό έργο τους. Έτσι, με την τελετή της ανθρωποθυσίας πίστευαν ότι επιστρεφόταν στους ίδιους τους θεούς μέρος του εαυτού τους, πλουτίζονταν και ολοκληρώνονταν , κλείνοντας έτσι τον κύκλο της δημιουργίας τους με την ενσωμάτωση του ύψιστου δημιουργού μέσα στα κτίσματά του την ώρα της δημιουργίας. Πέρα από τις καθιερωμένες ημερομηνίες θυσιών, οι άνθρωποι έπρεπε να πληρώσουν το «χρέος» τους και όποτε ο θεός τους το θύμιζε με συμφορές, γιατί είχαν αμαρτήσει ξανά και δεν είχαν πια άλλη λύση πέρα από τη θέωση. Αυτό ήταν για τους Μάγιας η ανθρωποθυσία : μια δημιουργική καταστροφή. Η κατανάλωση κρέατος ήταν απλώς μια θεοφαγία και όχι ανθρωποφαγία. Όταν  το θύμα στη θυσία ήταν άνθρωπος, αποκτούσε τη μορφή των θεοτήτων. Γι ‘ αυτό και πρόσεχαν ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά που έμελλε να θυσιαστούν, καθώς γι’ αυτούς ήταν θεοί. Γι’ αυτόν το λόγο συχνά ήταν τιμή για κάποιον να θυσιαστεί. Υπάρχουν μάλιστα και μαρτυρίες που λένε ότι, όταν έπαιζαν το γνωστό παιχνίδι με την μπάλα , ο νικητής θυσιαζόταν στους θεούς, ενώ σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες ήταν τιμή για το νικητή μαχών να θυσιαστεί. Πρέπει, βέβαια, να τονίσουμε ότι στην ουσία οι πηγές μας για τους Μάγιας προέρχονται από  τους Ισπανούς, μια και μας παραδίδονται ελάχιστες πηγές από τους ίδιους τους Μάγιας. Δεν αποκλείεται έτσι να έχουν φτάσει σε εμάς και υπερβολές από τους Ισπανούς, ίσως στην προσπάθειά τους να καλύψουν τις δικές τους ιεροσυλίες και ασέλγειες στους λαούς της αμερικανικής ηπείρου. Εξάλλου, ο Χριστιανισμός και ο θρησκευτικός φανατισμός που ακολούθησε  επέφερε και την ολοκληρωτική καταστροφή της φορητής πολιτιστικής κληρονομιάς των Μάγιας με εξαίρεση τεσσάρων ολιγοσέλιδων κωδίκων, οι οποίοι, άγνωστο πώς, διεσώθησαν. Πρόκειται για τους οι κώδικες της Δρέσδης, της Μαδρίτης, των Παρισίων και του Γκρόλιερ (Grolier). Από τους κώδικες αυτούς προέρχονται οι πληροφορίες περί αστρονομίας και ημερολογίων που μας διασώζονται. Μοναδικές άλλες πηγές αποτελούν το βιβλίο Πόπολ Βου (Popol Vuh: Βιβλίο Συμβουλών) και τα βιβλία Τσιλάμ Μπαλάμ (Chilam Balam: Βιβλίο του Προφήτου Μπαλάμ). Το πρώτο χρονολογείται στη Μετακλασική περίοδο, περιλαμβάνει μυθιστορία της φυλής των Κιτσέ (Quiché) και προέρχεται από τα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας.

περισσότερα

Το βιβλίο της ζούγκλας...Ινδία...

Τα Χριστούγεννα του 1865 (στις 30/12), όταν η (σημερινή) Ινδία ήταν μέλος της Βρετανικής αυτοκρατορίας, η οικογένεια Κίπλινγκ που τότε ζούσε στη Βομβάη υποδέχθηκε ένα νέο μέλος στην οικογένεια. Ήταν ο Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, ένας από τους πιο σπουδαίους Βρετανούς συγγραφείς, ο πρώτος Βρετανός που κέρδισε ποτέ το βραβείο Νόμπελ (1907).
Ο Κίπλινγκ αναδείχθηκε κορυφαία φιγούρα των βρετανικών γραμμάτων, υπηρετώντας πολλά είδη, από το διήγημα και την ποίηση μέχρι την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Ένα από τα κορυφαία έργα του είναι το πασίγνωστο Βιβλίο της Ζούγκλας, μία σειρά ιστοριών που δημοσιεύθηκαν πρώτη φορά το 1893: στις ιστορίες αυτές ο Κίπλινγκ δημιούργησε μία μεγάλη σειρά από χαρακτήρες, που όλοι ήταν ζώα της ζούγκλας, που μιλούσαν και εκφράζονταν με ανθρώπινο τρόπο. Ο πιο διάσημος πάντως χαρακτήρας ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος, ο Μόγλης, ένα αγόρι που οι λύκοι της ινδικής ζούγκλας βρήκαν ως βρέφος, παρατημένο από τους ανθρώπους, και το ανέθρεψαν σαν δικό τους παιδί. Μέσα από τις ιστορίες αυτές ο Κίπλινγκ προσπάθησε να περάσει ένα σωρό κανόνες και συμβουλές για τις διαπροσωπικές σχέσεις, για την ασφάλεια, για την οικογένεια και την κοινότητα. Ήταν τέτοια η επιτυχία του βιβλίου, που τα Σώματα Προσκόπων υπό τον ίδιο τον Ρόμπερτ Μπέηντεν-Πάουελ, ο ιδρυτής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Προσκοπικής Κίνησης, ζήτησε την άδεια από τον Κίπλινγκ ώστε το Βιβλίο της Ζούγκλας να χρησιμοποιείται από τους προσκόπους λόγω του ηθικού του τόνου. Άδεια που φυσικά δόθηκε με χαρά. Αν έχετε μάλιστα διαβάσει το Βιβλίο της Ζούγκλας, θα αναγνωρίσετε πως ο αρχηγός των λύκων, ο Ακέλας, έχει δώσει το όνομά του στον αρχηγό κάθε ομάδας προσκόπων, που ονομάζεται ακριβώς «ακέλας»!

περισσότερα

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ…

…δεν μοιάζει με κανένα άλλο που ενδεχομένως έχουμε κάνει στη ζωή μας. Η χώρα παρουσιάζει αρκετές ιδιαιτερότητες που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, τόσο όσον αφορά την οργάνωση-προετοιμασία του ταξιδιού, όσο και την πραγματοποίησή του. Το ταξίδι στο Πακιστάν απευθύνεται σε έμπειρους ταξιδιώτες, προετοιμασμένους για μια διαφορετική προσέγγιση στον τόπο και τους ανθρώπους του. Οι οδικές διαδρομές είναι δύσκολες ενώ και η ξενοδοχειακή υποδομή της χώρας είναι χαμηλή, πράγμα που σημαίνει πως η διαμονή γίνεται μεν σε επιλεγμένα καταλύματα, κάποια από τα οποία δε στερούνται ανέσεων, ιδιαίτερα στις κοιλάδες της φυλής των Καλάς. Θυμόμαστε επίσης πως στο ταξίδι μας επισκεπτόμαστε τοπικές φυλές η προσέγγιση των οποίων πρέπει να γίνεται με προσοχή και απόλυτο σεβασμό. Δεν ξεχνάμε ακόμα πως το Πακιστάν είναι μία χώρα απρόβλεπτη, όπου η εκτέλεση του προγράμματος υπόκειται πολλές φορές σε αλλαγές με σκοπό την ασφάλεια των ταξιδιωτών: σε μεγάλο μέρος των διαδρομών η συνοδεία οπλισμένου αστυνομικού (ή στρατιωτικού) τμήματος είναι απαραίτητη, καθώς η πολιτική κατάσταση είναι συχνά τεταμένη. Εφόσον κριθεί απαραίτητο, το πρόγραμμα μπορεί να μεταβληθεί, με γνώμονα την ασφάλεια των ταξιδιωτών.

περισσότερα

Βουδισμός στη Βόρεια Ινδία

Για πάνω από τρεις χιλιετίες η Ινδία υπήρξε κοιτίδα και σταυροδρόμι πολλών σημαντικών πολιτισμών και θρησκειών. Μεταξύ αυτών των θρησκειών είναι και ο Βουδισμός, ο οποίος γεννήθηκε στη βόρεια Ινδία (στο σημερινό Νεπάλ), και τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο. Εξαιτίας της εισβολής των κινέζων στο Θιβέτ τη δεκαετία του 1950, χιλιάδες δάσκαλοι του Βουδισμού έχουν βρει καταφύγιο σε πιο φιλικούς τόπους, έτσι ο Βουδισμός έχει εξαπλωθεί σήμερα σε όλες τις ηπείρους.
Ο Βούδας άρχισε να διδάσκει τα πλήθη τον 6ο αιώνα π.Χ. από το αρχαίο βασίλειο της Μαγκάντα. Ανάμεσα στους μαθητές του Βούδα συγκαταλέγονταν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, πολλοί από τους οποίους φρόντισαν να εξαπλωθεί το καινούριο φιλοσοφικό ρεύμα σε όλη την Ινδία. Χάρη σε αυτούς τους υποστηρικτές του Βουδισμού, ανεγέρθηκαν μοναδικοί ναοί και μοναστήρια σε όλη την ινδική επικράτεια, πολλά από τα οποία διατηρούν την ιερότητά τους ακόμα και σήμερα, παρά τις καταστροφές που υπέστησαν από επιδρομές μουσουλμάνων ανά τους αιώνες. Στις μέρες μας, χάρη πλέον στην ευκολία των μετακινήσεων, συρρέουν χιλιάδες πιστοί από όλο τον κόσμο στη βόρεια Ινδία για να προσκυνήσουν στους ιστορικούς τόπους, όπως στη Μποντγκάγια, το Σαρνάτ, την Κουσιναγκάρα, τη Ναλάντα και πολλούς άλλους, όπου περπάτησε, έζησε και δίδαξε ο Βούδας.

περισσότερα

Γιορτές Χέμις - Λαντάκ, Ινδία

Κάθε χρόνο, την 10η ημέρα του Τσε-Λου, του σεληνιακού μήνα του Θιβετιανού ημερολογίου, η πολιτεία του Λαντάκ βάζει τα καλά της για να γιορτάσει με τις γιορτές Χέμις. Είναι μία διήμερη φιέστα που τιμά τη γέννηση του Γκουρού Παντμασαμπχάβα, και φιλοξενείται στο μοναστήρι Χέμις, που για αυτές τις δύο ημέρες φορά τα πιο φανταχτερά του χρώματα, και μαζί του οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής που
συγκεντρώνονται εδώ με τις πιο λαμπερές τους φορεσιές. Είναι άλλωστε η μεγαλύτερη βουδιστική γιορτή του Λαντάκ και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Οι χοροί γύρω από τον κεντρικό ιστό με τη σημαία, τα τύμπανα και τα κύμβαλα ξεσηκώνουν την (καθόλη τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους) ερημική τοποθεσία…
Κεντρικό ρόλο στη γιορτή διαδραματίζουν οι χοροί με τις μάσκες, «ο χορός Τσαμ», όπως λέγεται, που αναπαριστά τον θρίαμβο του καλού πάνω στο κακό. Αποτελούν μάλλον την κορύφωση της γιορτής, που παράλληλα συνοδεύονται από ιερά δρώμενα που κρατούν σταθερά την προσήλωση των παρευρισκόμενων θεατών.
Το τέλος της γιορτής σηματοδοτείται από τη στιγμή όπου καταστρέφεται το άγαλμα που αντιπροσωπεύει τις κακές δυνάμεις, με τα κομμάτια του να πετιούνται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με τη λειτουργία των ιερέων να φέρνει τον εξαγνισμό της ψυχής μετά τον θάνατο.

περισσότερα

Γέλοουστοουν, το πρώτο εθνικό πάρκο στον κόσμο, ΗΠΑ

Αν θεωρούσατε ότι η Ισλανδία διαθέτει τους πιο διάσημους και ψηλούς θερμοπίδακες στον κόσμο, τότε η επίσκεψη στην καρδιά των Βραχωδών Ορέων θα σας προβληματίσει...
Το Γέλοουστοουν, που άνοιξε τις πύλες του το 1872, με νομοθετική πράξη του τότε προέδρου Ulysses S. Grant, φιλοξενεί περίπου 10.000 γεωθερμικά θαύματα, 300 από τους 500 θερμοπίδακες που υπάρχουν σε όλη τη γη και την Μεγάλη Πρισματική Θερμή Πηγή με τα εξωπραγματικά χρώματα (φωτό).
Εδώ το θέαμα είναι μεγαλειώδες. Οι θερμοπίδακες εκρήγνυνται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, με απίστευτη πίεση και σε τεράστιο ύψος, κάνοντας τους επισκέπτες να ξεσπούν σε χειροκροτήματα.
Όλοι αυτοί οι θερμοπίδακες αντλούν ενέργεια από ένα υπερηφαίστειο που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια και εξερράγη για τελευταία φορά πριν από 600.000 χρόνια.
Το Γέλοουστοουν αποτελεί επίσης, ιδανικό καταφύγιο για τεράστιες αρκούδες γκρίζλι, βίσωνες, άλκες, λύκους, εκατοντάδες είδη θηλαστικών και πτηνών. Απλωμένο σε μια έκταση 9.000 τετραγωνικών μέτρων, γεμάτο από λίμνες, ποτάμια, καταρράκτες, φαράγγια και αιώνια χιονισμένες οροσειρές, διεκδικεί επάξια μία από τις πρώτες θέσεις ανάμεσα στα μεγαλύτερα φυσικά θαύματα των Ηνωμένων Πολιτειών.

περισσότερα

Κέιπ Τάουν, ένα ταξίδι φετίχ!

Σύμφωνα με τους New York Times είναι ο Νο 1 ταξιδιωτικός προορισμός παγκοσμίως τον οποίο πρέπει να επισκεφθείς. Και όχι άδικα. Το Κέιπ Τάουν είναι μια πανέμορφη πόλη, χτισμένη πάνω στη θάλασσα, με εντυπωσιακή φύση και με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Επίσης φημίζεται για την καταπληκτική κουζίνα της (ψάρια, ψητά κρεατικά, λαχταριστά φρούτα και λαχανικά), για το κρασί της (οι αμπελώνες στη γύρω περιοχή είναι περίφημοι και οι τιμές πολύ λογικές) και για τη διασκέδαση πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ο κόσμος είναι κεφάτος και πολύ ευχάριστος, ίσως σ’ αυτό βοηθάει και το εξαιρετικό κλίμα.
Ας πούμε όμως λίγα λόγια για το μοναδικό αυτό ακρωτήρι της Νοτιονατολικής Αφρικής. Κατ’ αρχάς είναι η πρώτη πόλη που καταλήφθηκε από αποίκους κάτω από τη Σαχάρα. Ιδρύθηκε από τους Ολλανδούς το 1652 ως σταθμός ανεφοδιασμού για τα πλοία τους που μετέβαιναν στην Ανατολική Αφρική, τις Ινδίες και την Άπω Ανατολή. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πάτησε το πόδι του εκεί, ο ολλανδός Γιαν βαν Ρίμπεκ, ήταν υπάλληλος της Εταιρείας των Ηνωμένων Ανατολικών Ινδιών και με την ίδρυση της πόλης έγινε και ο κυβερνήτης της. Η ανέγερση των πρώτων κτιρίων (πολλά από τα οποία υπάρχουν ακόμη) υπήρξε δύσκολη υπόθεση, διότι δεν υπήρχαν εργατικά χέρια. Η περιοχή ήταν ακατοίκητη. Έτσι μεταφέρθηκαν σκλάβοι από την Ινδονησία και τη Μαδαγασκάρη. Αρχικώς η πόλη προοριζόταν να λειτουργήσει ως ένα απλό λιμάνι. Ωστόσο λόγω της τοποθεσίας, του ευχάριστου κλίματος και της εύφορης φύσης αναπτύχθηκε και έγινε η μεγαλύτερη στη Νότια Αφρική μέχρι τη δημιουργία του Γιοχάνεσμπουργκ και του Ντέρμπαν.
Το Κέιπ Τάουν πέρα από την εκπληκτική χλωρίδα και πανίδα φημίζεται και για δύο μοναδικά γεωγραφικά χαρακτηριστικά: το Τραπεζοειδές Όρος που δεσπόζει πάνω από την πόλη (ανεβαίνεις με τελεφερίκ), και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, περί τα 30 χιλιόμετρα νότια. Εξαιτίας και αυτών των χαρακτηριστικών έγινε τελικά ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στη Νότια Αφρική.
Κατά τα άλλα η πόλη διαθέτει πολλούς σημαντικούς ιστορικούς χώρους και μουσεία που σχετίζονται τόσο με την Αφρική όσο και με την αποικιοκρατία. Κομβικό σημείο είναι το λιμάνι, αλλά και το εξαιρετικό ενυδρείο «Των Δύο Ωκεανών» (Ατλαντικός, Ινδικός). Επίσης έχει απίθανες, ατελείωτες παραλίες, ειδικά από την πλευρά του Ατλαντικού. Σε ειδικές θαλάσσιες εκδρομές μπορεί κανείς να δει φώκιες, πιγκουίνους, φάλαινες, δελφίνια και καρχαρίες. Εννοείται ότι «παίζει» και το σαφάρι στα τεράστια πάρκα όπου προστατεύονται τα άγρια ζώα. Όταν λέμε σαφάρι δεν εννοούμε κυνήγι φυσικά… Εννοούμε βόλτα για να δεις από ασφαλή απόσταση την αληθινή άγρια ζωή.
Όμως η αγριότητα δεν είναι τελικά μονοπώλιο της φύσης. Το Νο 1 σύμβολο της μαύρης ιστορίας του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική βρίσκεται στο Κέιπ Τάουν μπροστά στα μάτια μας: η φυλακή του Νέλσον Μαντέλα, σήμερα είναι μουσείο. Και πριν γίνει φυλακή ήταν το κτίσμα όπου πραγματοποιούνταν το σκλαβοπάζαρο…

περισσότερα

Καταρράκτες Βικτώρια, «Ο καπνός που βροντά»!

Βρίσκονται στα σύνορα μεταξύ Ζάμπια και Ζιμπάμπουε και έχουν δύο ονομασίες. Η πρώτη, η αποικιοκρατική, δόθηκε προς τιμήν της βρετανής βασίλισσας… από τον βρετανό εξερευνητή που τους ανακάλυψε, τον ο Ντέιβιντ Λίβινγκστον, το 1855. Η δεύτερη, δηλαδή «Ο καπνός που βροντά», είναι η τοπική ονομασία των ιθαγενών φυλών και μάλλον περιγράφει άρτια την εικόνα και τον ήχο αυτού του φυσικού θαύματος.
Οι Καταρράκτες Βικτώρια δημιουργούνται από τον ποταμό Ζαμβέζη και είναι οι μεγαλύτεροι της Γης (1908 μέτρα μήκος). Έχουν μέγιστο ύψος 108 μέτρα και όγκο νερού κατά μέσο όρο 1088 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Το χάσμα στο οποίο πέφτουν ονομάζεται Πρώτο Φαράγγι. Ακολουθούν άλλα επτά με μέγιστο ύψος 120 μέτρα. Πριν από το Πρώτο Φαράγγι στον Ζαμβέζη σχηματίζονται δύο νησιά, εμφανή ακόμα και με πλήρη πλημμύρα: το Μποαρούκα στη δυτική όχθη και το Λίβινγκστον στη μέση. Τα κύρια ρεύματα του καταρράκτη είναι τέσσερα και ονομάζονται: «Καταρράκτες του Διαβόλου» ή «Νερό που Πηδά», «Κύριοι Καταρράκτες» , «Καταρράκτες του Ουράνιου Τόξου» και «Ανατολικός Καταρράκτης». Το ύψος του σύννεφου που σηκώνεται από την πτώση των νερών ανέρχεται στα 400 μέτρα και είναι ορατό από απόσταση 50 χιλιομέτρων.
Στην περιοχή γύρω από τους καταρράκτες, έχουν ανακαλυφθεί ευρήματα από την προϊστορική εποχή, που φτάνουν μέχρι και τον Χόμο Χάμπιλις. Γύρω στο 1900, η αποικιοκρατική Βρετανική Εταιρεία Νοτίου Αφρικής αγόρασε μεταλλευτικά δικαιώματα στην περιοχή και έτσι εγκαταστάθηκαν εκεί οι πρώτοι Ευρωπαίοι. Το 1905 κατασκευάστηκε η γέφυρα στο Δεύτερο Φαράγγι οπότε οι καταρράκτες απέκτησαν φήμη ως αξιοθέατο και η πόλη Βικτώρια έγινε σύντομα τουριστικό κέντρο. Η κίνηση κόπασε για περίπου 20 χρόνια μεταξύ 1960-80 εξαιτίας του πολέμου για την ανεξαρτησία της Ζιμπάμπουε και μετά επανήλθε δριμύτερη. Το 1989 οι Καταρράκτες Βικτώρια καταχωρίσθηκαν ως μνημείο της UNESCO.

περισσότερα

Φυλές Ασάντι, Γκάνα

Οι Ασάντι είναι μία από τις πιο περήφανες πολεμικές φυλές της Δυτικής Αφρικής. Ζουν στην κεντρική Γκάνα, περίπου 300 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της.
Οι Ασάντι ζουν σε μια μεγάλη οικογένεια. Γι΄ αυτούς η έννοια οικογένεια είναι ότι πιο σημαντικό. Η οικογένεια ζει σε διάφορα σπίτια και καλύβες που δημιουργούνται γύρω από μια αυλή. Ο επικεφαλής του νοικοκυριού είναι συνήθως ο μεγαλύτερος αδελφός που ζει εκεί και έχει επιλεγεί από τους ηλικιωμένους. Ονομάζεται "Πατέρας του Σπιτιού" και οι εντολές του τηρούνται από όλους. Τα αγόρια εκπαιδεύονται από τους πατέρες τους από την ηλικία των οκτώ με εννέα χρόνων και μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τα τύμπανα, μια παράδοση της φυλής τους που χρησιμεύει κυρίως για τελετουργικούς σκοπούς. Τα κορίτσια διδάσκονται το μαγείρεμα και τις δουλειές του σπιτιού από τις μητέρες τους. Επίσης απασχολούνται και σε έργα που θεωρούνται αναγκαία στοιχεία για την ομάδα, όπως η μεταφορά του νερού.
Ο γάμος είναι πολύ σημαντικός θεσμός για την κοινωνία των Ασάντι και η πολυγαμία θεωρείται αποδεκτή γι’ αυτούς. Οι άνδρες μπορούν, σε περισσότερες από μία γυναίκες, να εκφράσουν την προθυμία και επιθυμία τους για την ύπαρξη και δημιουργία μιας μεγάλη οικογένειας.
Οι γυναίκες στον πολιτισμό των Ασάντι, δεν έχουν το δικαίωμα να παντρευτούν χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων τους και ο βασικός τους ρόλος είναι να φέρουν στον κόσμο παιδιά.
Το διαζύγιο είναι πολύ σπάνιο στην κοινωνία των Ασάντι και είναι καθήκον των γονέων και των δύο πλευρών η διατήρηση και η συνέχεια ενός γάμου.
Στο τελετουργικό της κηδείας όλοι όσοι παρευρίσκονται πρέπει να φορούν τα πιο εντυπωσιακά ρούχα και αξεσουάρ τους για να τιμήσουν τον νεκρό.
Η κυβέρνηση των Ασάντι έχει το σχήμα της πυραμίδας. Υπάρχει ένας βασιλιάς ο οποίος είναι ο επικεφαλής της Συμμαχίας του Συμβουλίου των Ασάντι, μιας ομάδας δημιουργημένης από υψίστης σπουδαιότητας αρχηγούς. Επίσης, υπάρχει το Περιφερειακού Συμβουλίου των Γερόντων.

Η θρησκεία των Ασάντι, είναι ένα μείγμα από πνευματικές και υπερφυσικές δυνάμεις. Πιστεύουν ότι τα φυτά, τα ζώα και τα δέντρα έχουν ψυχή. Επίσης πιστεύουν στις νεράιδες, στις μάγισσες και στα τέρατα των δασών. Υπάρχει μια ποικιλία θρησκευτικών πεποιθήσεων που αφορούν τους προγόνους και τους Μεγάλους Θεούς.
Ο σημαντικότερος θεός της μυθολογίας των Ασάντι είναι ο Νυάμε, ο παντογνώστης και πανίσχυρος θεός ουρανός. Η σύζυγός του είναι η Ασάσε Γιά η οποία εκπροσωπεί τη μητέρα-θεά της γονιμότητας. Σημαντικότεροι γιοι τους, είναι ο Μπία και ο Τάνο, οι οποίοι δεν είναι οι μοναδικοί γιοι του Νυάμε. Από τους πολλούς γιους του, ο καθένας είχε μια ξεχωριστή ιδιότητα. Κάποιος απ’ αυτούς έφερνε τη βροχή ενώ κάποιος άλλος τον ήλιο. Η λατρεία του Νυάμε ήταν αποκλειστικό προνόμιο των φυλετικών βασιλιάδων, ενώ ο απλός λαός επιτρεπόταν να λατρεύει μόνο τους γιους του. Ο Τάνο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς θεούς των Ασάντι, ενώ όλοι οι άλλοι θεοί, ειδικά οι ποτάμιοι, θεωρούνται παιδιά του Τάνο. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι Ασάντι, πιστεύουν ότι οι θεοί τους, είναι εγγόνια του μεγάλου Νυάμε και λειτουργούν ως αγγελιαφόροι ανάμεσα στους ανθρώπους και το Θεό. Ο Ανάνσι (Αράχνη) είναι ένας πολιτισμικός ήρωας, που αν και δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της μυθολογίας των Ασάντι, εντούτοις είναι κεντρικό πρόσωπο στους λαϊκούς μύθους τους, όπου απεικονίζεται ως κατεργάρης!
Οι Ασάντι ασχολούνται με ένα ευρύ φάσμα τεχνών. Υφαίνουν υφάσματα από βαμβάκι και μετάξι που χρησιμοποιούνται για ενδύματα. Οι γυναίκες μπορούν να επιλέξουν το βαμβάκι ή τα άλλα νήματα, αλλά μόνο οι άνδρες μπορούν να υφάνουν. Οι Ασάντι φημίζονται μεταξύ άλλων για την ξυλογλυπτική τους τέχνη, αλλά και ως κατασκευαστές μασκών και ειδωλίων. Η αγγειοπλαστική είναι μια δεξιότητα που διδάσκεται από τη μητέρα στην κόρη. Η διαδικασία για την δημιουργία κεραμικών, περνάει από πολλές φάσεις, όμως υπάρχουν και πολλά διαθέσιμα χρώματα πηλού για ποικιλία δημιουργιών.

περισσότερα

Βουντού

Γεννήθηκε στη Δυτική Αφρική, συγκεκριμένα, όπως λέγεται, στο Μπενίν και διαφέρει από όλες τις άλλες αφρικανικές θρησκείες. Βουντού σημαίνει «πνεύμα» και όλη η ιδέα γύρω από αυτό, είναι πως τα πνεύματα ορίζουν τη ζωή των ανθρώπων και τους προστατεύουν ή τους καταστρέφουν. Δημιουργός του κόσμου, σύμφωνα με τη θρησκεία Βουντού, είναι ο Θεός, το ανώτατο πνεύμα. Αυτός έχει δύο παιδιά, τον Ήλιο και τη Σελήνη. Ο Ήλιος φέρνει τη ζέστη, τη δύναμη και την ενέργεια. Η Σελήνη φέρνει τη δροσιά της νύχτας, την ειρήνη, τη γονιμότητα και τη βροχή. Άλλη πρωτεύουσα θεότητα, ισόβαθμη με τον Δημιουργό, είναι η Θεά Γη, μαζί της ο Θεός έκανε τον Ήλιο και τη Σελήνη.

Η θρησκεία Βουντού περιλαμβάνει και πλείστα άλλα πνεύματα, κατώτερα των προαναφερθέντων. Αυτά επικαλούνται οι πιστοί στις τελετουργικές προσευχές τους και όχι τον Δημιουργό και τη Γη – διότι εκείνοι λόγω ανωτερότητας δεν ασχολούνται με τα ανθρώπινα. Επίσης στη συγκεκριμένη θρησκεία λατρεύονται και οι πρόγονοι της κάθε οικογένειας, από τα ζώντα μέλη της, σαν θεία πνεύματα που προστατεύουν τους απογόνους ή τους τιμωρούν για τις κακές πράξεις τους.

Εμείς γνωρίζουμε το Βουντού κυρίως από χολιγουντιανές ταινίες και το έχουμε συνδέσει με ανθρωποθυσίες και μαύρη μαγεία. Κανένα από τα δύο δεν ισχύει. Θυσίες γίνονται, αλλά αυτές μοιάζουν με το πασχαλινό αρνί στην Ελλάδα ή τη γαλοπούλα των Θείων Ευχαριστιών στις ΗΠΑ. Οι πιστοί Βουντού θυσιάζουν στις γιορτές κατσίκια και κότες και τα τρώνε όλοι μαζί εθιμοτυπικά. Έχουν πολλά φυλαχτά, δηλαδή φετίχ, αλλά αυτό ισχύει σε όλες τις θρησκείες. Τα φετίχ, μεταξύ άλλων προστατεύουν τους πιστούς από τη μαύρη μαγεία. Όσο για τις ανθρωποθυσίες, αυτές σχετίζονται με τις πολεμικές φυλές της Δυτικής Αφρικής, που εκτελούσαν συνήθως τους αιχμαλώτους και τους ηττημένους και κρατούσαν τα κρανία τους ως τρόπαια… αλλά αυτό δεν έχει σχέση με το Βουντού. Σχέση έχουν τα τομέμ, δηλαδή τα θρησκευτικά αγάλματα στα δάση και σε δημόσιους χώρους, που αναπαριστούν τα διάφορα καλά πνεύματα.

Θρησκευτική πρωτεύουσα του Βουντού σε όλη την Αφρική είναι η πόλη Ουιντά στο Μπενίν. Κάθε χρόνο εκεί διοργανώνεται η Μεγάλη Εθνική Γιορτή Βουντού, στις 10 Ιανουαρίου. Στο πλαίσιο αυτής της γιορτής συγκεντρώνονται στην πόλη πολλές διαφορετικές φυλές από όλη τη Μαύρη Ήπειρο και εφαρμόζουν η κάθε μία τα δικά της τελετουργικά εξευμενισμού των πνευμάτων. Αυτό το θέαμα είναι μια πανδαισία χρωμάτων, μουσικής, χορού, λιτανειών και τελετών.

Το Βουντού πέρασε στον Νέο Κόσμο με το δουλεμπόριο τον 16ο αιώνα. Το μετέφεραν οι απαχθέντες Αφρικανοί που απήχθησαν κυρίως από τη Δυτική Αφρική και πουλήθηκαν ως σκλάβοι στη Βραζιλία, στην Καραϊβική, στην Αϊτή, στη Βόρειο Αμερική, στις Δυτικές Ινδίες. Οι απαχθέντες, υποχρεώθηκαν από τους λευκούς δουλεμπόρους να ασπαστούν τη ρωμαιοκαθολική πίστη και να απορρίψουν τα αφρικανικά δόγματα. Αυτή η πρακτική οδήγησε με τον καιρό σε διάφορες μεταλλάξεις του Βουντού, το οποίο σήμερα εκτός Αφρικής δείχνει να σχετίζεται με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι συγκριτικές θρησκείες, όπως είναι το Βουντού της Αϊτής, της Λουιζιάνας, της Βορείου Αμερικής κ.α.

περισσότερα

ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟ

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

περισσότερα

Το βύθισμα του Ντανακίλ, Αιθιοπία

Είναι το πιο θερμό μέρος στον πλανήτη, μία καυτή έρημος από θείο, ψαμμίτη και ασβεστόλιθο, που η ζωή δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Το Βύθισμα του Ντανακίλ θεωρείται από τις πιο αφιλόξενες εκτάσεις στον κόσμο: εδώ μετρώνται οι υψηλότερες θερμοκρασίες στον πλανήτη με τον υδράργυρο να ξεπερνά τους 50ο C την ημέρα, κι αυτό σε μία έκταση που φτάνει περίπου τα 100.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περίπου στο μέγεθος της Κούβας ή της Ισλανδίας. Η ζέστη είναι τέτοια που ο μοναδικός ποταμός της περιοχής, ο Αβάς, δεν καταφέρνει ποτέ να εκβάλλει στη θάλασσα, καθώς στεγνώνει σταδιακά περνώντας μέσα από μια σειρά από αλμυρές λίμνες, χωρίς ποτέ να φτάσει στον ωκεανό.
Είναι παράλληλα και από τις περιοχές με το χαμηλότερο υψόμετρο, καθώς κατά τόπους το έδαφος φτάνει και τα 116 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Αυτός ο τόσο ιδιαίτερος κόσμος είναι δημιούργημα διαρκούς ηφαιστειακής και τεκτονικής δραστηριότητας. Εδώ στη βορειοανατολική Αφρική συναντώνται τρεις τεκτονικές πλάκες, η αφρικανική και η αραβική κατά κύριο λόγο, που αμφότερες δέχονται την πίεση της ευρασιατικής από τον βορρά. Σ’ αυτή τη δραστηριότητα οφείλεται η ασυνεχής διάβρωση των εδαφών που καθιστά τόσο δύσκολη, έως αδύνατη, τη διαβίωση σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Η ηφαιστειακή δράση είναι αδιάκοπη, σχηματίζοντας στο πέρασμα του χρόνου και μία σειρά από λίμνες από ροές λάβας. Κάποιες από αυτές, όπως η λίμνη Αφρέρα, έχουν αποθέσεις αλατιού στις όχθες τους, στοιχείο που αποτελεί τη μοναδική επαγγελματική δραστηριότητα για τους μόνους (και εξαιρετικά τολμηρούς) κατοίκους της περιοχής, τη φυλή Αφάρ. Αυτό το αλάτι συλλέγεται προσεκτικά, και με καραβάνια μεταφέρεται σε κοντινές αγορές προς πώληση.

Στο Ντανακίλ εντοπίζεται και η μοναδική πραγματική λίμνη λάβας στον κόσμο, στο ενεργό ηφαίστειο Έρτα Άλε, ένα εντυπωσιακό υπερθέαμα που όσο συγκλονιστικό ακούγεται, άλλο τόσο είναι και στην πραγματικότητα.

Σε ένα τόσο αφιλόξενο τόπο η ζωή δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολη. Κι όμως, εκεί που για εμάς μπορεί να φαίνεται μία κόλαση, για τους επιστήμονες είναι ένας σωστός παράδεισος: έρχονται εδώ για προσομοιώσεις της ζωής στον πλανήτη Άρη, για να κατανοήσουν πώς ζουν και αντιδρούν μικροοργανισμοί αστροβιολογικού ενδιαφέροντος και να βρουν απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν μπορεί κανένα εργαστήριο να δώσει.

Για το τέλος, κρατήστε κάτι ακόμα: καθώς τίποτα σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι παντοτινό, η τεκτονική δραστηριότητα στην Αφρική συνεχίζεται αδιάκοπη, και επιστήμονες σημειώνουν πως η αφρικανική ήπειρος σιγά-σιγά σπάει στα δύο, με ένα ρυθμό εξαιρετικά αργό για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά μάλλον ασυνήθιστα γρήγορο για τα δεδομένα του πλανήτη μας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, κάποια στιγμή στο (όχι ανθρώπινα άμεσο) μέλλον, η Ερυθρά Θάλασσα θα πλημμυρίσει το Ντανακίλ που από άγονη έρημος, θα μετατραπεί σε τεράστια λίμνη, αλλάζοντας για πάντα την όψη της βορειοανατολικής Αφρικής…

περισσότερα

Οι «φτερωτοί» στρατιώτες του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Το 327π.Χ., όταν ο στρατός του Μ. Αλεξάνδρου είχε σχεδόν ολοκληρώσει την κατάκτηση της περσικής αυτοκρατορίας, προχώρησε προς τα βορειοανατολικά για να εκπορθήσει και τα τελευταία ορεινά οχυρά της σατραπείας της Σογδιανής.
Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με ορεσίβιους κατοίκους που είχαν οχυρωθεί στο φρούριο στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου. Ένα οχυρό φαινομενικά απόρθητο… Όταν ο Αλέξανδρος τους πρότεινε μια έντιμη παράδοση, αυτοί αντέτειναν ειρωνικά ότι θα έπρεπε να βρει «φτερωτούς» στρατιώτες για να κατακτήσει την ακρόπολή τους. Αυτή η αλαζονική απάντηση έδωσε στον Αλέξανδρο την ιδέα να οργανώσει την πρώτη στα χρονικά αλπινιστική στρατιωτική επιχείρηση. Περίπου 300 άντρες μέσα στη νύχτα αναρριχήθηκαν από την πιο απότομη πλευρά του βράχου και βρέθηκαν στην κορυφή του κατά τα ξημερώματα. Τότε λοιπόν, ο μακεδονικός στρατός κάλεσε τους έκπληκτους Σογδιανούς να κοιτάξουν ψηλά για να δουν τους «φτερωτούς» στρατιώτες. Το φρούριο παραδόθηκε και το έπαθλο ήταν η όμορφη Ρωξάνη.

περισσότερα

Κέντρο Αποκατάστασης στο Σεπιλόκ

Η επίσκεψη στο Κέντρο Αποκατάστασης στο Σεπιλόκ ξεκινά με τους προσφιλείς μας ουρακοτάγκους. Προσφιλείς, διότι το 96,4% του DNA τους είναι όμοιο με το ανθρώπινο. Το ύψος τους είναι 1,40 μ. και ζυγίζουν έως 70 κιλά. Στο Κέντρο Αποκατάστασης του Σεπιλόκ, η Αστυνομία παραδίδει μωρά ουρακοτάγκων που προορίζονταν για παράνομη εξαγωγή. Στόχος λοιπόν είναι η επανένταξή τους στο τροπικό δάσος ύστερα από μεθοδική εκπαίδευση ώστε να είναι ικανά να συλλέξουν ανεξάρτητα την τροφή τους. Πριν από την ξενάγηση θα δούμε σχετικό βίντεο. Μετά θα περπατήσουμε για 10 λεπτά μέσα στο τροπικό δάσος πάνω σε ξύλινα μονοπάτια για να παρακολουθήσουμε το δεκατιανό τάισμα! Το μενού θα είναι γάλα και μπανάνες.
Εν συνεχεία θα προχωρήσουμε στο επόμενο Κέντρο Αποκατάστασης, της αρκούδας του ήλιου. Αυτή είναι η μικρότερη αρκούδα στον κόσμο, με μέγιστο ύψος 1,50 μ. και βάρος 80 κιλά. Συνήθως είναι μαύρη με κόκκινο ή καφέ σχέδιο στον λαιμό. Άλλο χαρακτηριστικό της είναι η πολύ μακριά γλώσσα (20-25 εκ.) την οποία βγάζει, όπως θα δούμε όλη έξω, για να αρπάξει έντομα ή για να τη βυθίσει στο μέλι. Γλυκιά ζωή!
Συνεχίζουμε με την
Ο κύριος πίθηκος με προβοσκίδα! Κυκλοφορεί σχεδόν αποκλειστικά πάνω στα δέντρα, και τον συναντάμε σε… φωτεινό πορτοκαλί, κοκκινωπό ή κίτρινο χρώμα. Η προβοσκίδα του έχει μήκος περίπου 10 εκ. Οι ειδικοί λένε πως χρησιμεύει για σεξουαλικούς… λόγους. Όσο πιο μακριά είναι, τόσο πιο δυνατά ακούγεται το φωνητικό ερωτικό κάλεσμα! Πάντως οι πίθηκοι την χρησιμοποιούν και για να τρέφονται. Στο Κέντρο Αποκατάστασης των πιθήκων, θα παρακολουθήσουμε και το τάισμα των ασημί σεμνοπίθηκων. Άλλο ένα πανέμορφο είδος που συναντάμε μόνο στο Βόρνεο. Εδώ το χαρακτηριστικό, πέρα από το ασημί τρίχωμα, είναι η γυμνή πολύ μακριά ουρά, που περιστρέφεται γύρω από τα κλαδιά και τους βοηθάει να εκτελέσουν τον εντυπωσιακό χορό τους πάνω στα δέντρα. Και αυτοί σπανίως κατεβαίνουν στο έδαφος.
Επειδή σίγουρα θα θέλετε να φωτογραφίσετε αυτά τα σπάνια ζώα να ξέρετε πως οι φακοί για ζουμάρισμα διαμέτρου 100-400 χιλ., οι βιντεοκάμερες για προσωπική χρήση και ο εξοπλισμός τους, έχουν χρέωση ανά τεμάχιο 10,00 ρινγκίτ (2,17 ευρώ). Οι φακοί διαμέτρου 400 χιλ. και άνω, και κάθε εξοπλισμός παραγωγής φιλμ έχει χρέωση ανά μονάδα 1.000 ρινγκίτ (217,49 ευρώ). Η εξόφληση γίνεται μόνο μετρητοίς.

περισσότερα

Ο ποταμός Κιναμπαταγκάν, Μαλαισία

Ο ποταμός Κιναμπαταγκάν είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Μαλαισία, έχει μήκος 560 χιλιόμετρα, ξεχύνεται από τα βουνά του Σαμπάχ νοτιοδυτικά και εκβάλλει στη βόρεια θάλασσα Σουλού. Συγκεντρώνει 10 πρωτεύοντα είδη άγριων ζώων και 4 είδη μαϊμούδων. Σε αυτόν δροσίζονται πέρα από τον ελέφαντα, τον ρινόκερο και τον κροκόδειλο, αρκούδες, ελάφια, αγριόγατες, λεοπαρδάλεις, φίδια και σαύρες. Επίσης στα κλαδιά των γύρω δέντρων, φωλιάζουν 27 είδη νυχτερίδων και 200 είδη πουλιών.

Ο ποταμός είναι φυσικά μια τεράστια προστατευμένη περιοχή. Στις όχθες του θα δούμε έλη μανγκρόβιων δέντρων, με τις ρίζες τους να φυτρώνουν στον υγρό πυθμένα αλλά τμήμα τους να είναι και εμφανές πάνω από την επιφάνεια του νερού. Τα δέντρα αυτά σχηματίζουν μοναδικούς υγροβιότοπους. Επίσης ένα άλλο εντυπωσιακό φαινόμενο, είναι οι λίμνες Κέρατα του Βοδιού που σχηματίζονται κατά μήκος του ποταμού. Εμείς θα πάμε σε μία από αυτές, την Κελενανάπ. Πρόκειται επίσης για πολύτιμο οικοσύστημα. Η ονομασία Κέρατο του Βοδιού οφείλεται στο σχήμα, το οποίο είναι πεταλοειδές ή μοιάζει πράγματι με κέρατο βοδιού. Στην πραγματικότητα αυτές οι λίμνες είναι παραποτάμια τμήματα του Κιναμπατανγκάν, χωρίς πηγή και εκβολή.

Στην περιοχή του Κιναμπαταγκάν θα ξεκινήσουμε και την αναζήτηση του βούκερου! Βούκερος ονομάζεται μία οικογένεια παραδείσιων πουλιών, παμφάγων, με πολύ μεγάλο ράμφος. Το ράμφος πέρα από το ότι είναι χρωματιστό αναλόγως το είδος, π.χ. κόκκινο, κίτρινο, πορτοκαλί, συχνά καλύπτεται στο πάνω μέρος και από ένα έξτρα κερατοειδές τμήμα. Γενικώς ο βούκερος είναι ένα εξωπραγματικό πουλί, το οποίο ζει μόνο σε τροπικά δάση. Τα είδη του είναι οχτώ και όλα θα τα δούμε στη βόλτα μας. Θα ακολουθήσουμε, συνοδεία οδηγού που θα μας εξηγεί τα πάντα, το ξύλινο Μονοπάτι του Βούκερου μέσα στο Δάσος της Βροχής. Στη βόλτα μας φυσικά θα δούμε και άλλα ζώα… όπως το αγριογούρουνο με μούσι (η φύση έχει μεγάλη φαντασία!), χιμπατζήδες, πιθηκάκια, ελέφαντες κτλ.

περισσότερα

Εμπειρία μας από το ταξίδι στην Περσία

Μια βραδιά στην ωραιότερη, ίσως, πλατεία του κόσμου Ναχς,  Τζαχάν, Ισφαχάν, Ιράν.


Είναι ο μήνας του Ραμαζάν . Οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου βάφουν ρόδινο τον κομψό τρούλο του μικρού τεμένους  Λοτφολάχ, αναδεικνύουν τις κομψές, λεπτεπίλεπτες περιελίξεις των ισλαμί ανθισμένων κλώνων που τον στολίζουν. Οι  οικογένειες έχουν καταλάβει κάθε ελεύθερο στρωμένο με  γρασίδι χώρο της πλατείας, έχουν απλώσει τις κουβέρτες , έχουν ανοίξει τα μικρά κατασαρολάκια με κάθε λογής λιχουδιά και ανυπόμονα περιμένουν, κρυφοκοιτάζοντας τα εφοδιασμένα με την κατάλληλη εφαρμογή κινητά τους,  τη δέουσα στιγμή για να ξεκινήσουν το μοναδικό γεύμα της  ημέρας. Τα μαυρομάτικα πιτσιρίκια τσαλαβουτάν στα νερά του σιντριβανιού ενώ γονείς, γιαγιάδες και παππούδες σιγοκουβεντιάζουν στις πρασιές .
Σου χαμογελούν καθώς περιδιαβαίνεις την πλατεία , ανταποδίδεις το χαμόγελο και αμέσως επιμένουν να κάτσεις μαζί τους, σε φιλεύουν από τους μεζέδες τους. Τα πρόσωπα τους φωτίζονται  όταν απαντάς στην κλασσική ερώτηση, «Ποια είναι η χώρα σου ;» «Είμαι Ελληνίδα» «Α, με τους Έλληνες έχουμε κοινή ιστορία, τους αγαπάμε πολύ».

περισσότερα

Τα πολυτιμότερα χαλιά στον κόσμο

Η προέλευση της τέχνης των χαλιών χάνεται μέσα στους αιώνες και η αξία τους γίνεται αντιληπτή μόνον αν εξεταστεί προσεκτικά το υφάδι τους.
Προκαλεί πραγματικά κατάπληξη ο απίστευτος αριθμός κόμπων που απαιτεί η ύφανση ενός χαλιού, έστω και μικρών διαστάσεων, φτιαγμένου σύμφωνα με την αρχαία τεχνική, που μεταβιβάστηκε από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες.
Αρκεί να σκεφτούμε πως πρόκειται για εκατομμύρια κόμπων, εκτελεσμένων όλων με το χέρι σύμφωνα με ένα σχέδιο τις πιο πολλές φορές περίπλοκο και πλουσιότατο σε ποικιλία χρωματισμών.
Στην Περσία, το χαλί είναι απαραίτητο εξάρτημα του σπιτιού. Ο φτωχός το χρησιμοποιεί για να κοιμηθεί, για να προσευχηθεί, για να φάει, για να υποδεχθεί τον φιλοξενούμενό του.
Είτε στο μέγαρο του πλούσιου είτε στην καλύβα του φτωχού, το χαλί είναι παρόν.
Το χαλί του φτωχού, το κιλίμι (κιλίμ) δεν έχει κόμπους και είναι απλά υφασμένο. Το κιλίμι είναι από τα πιο αρχαία είδη, που το χρησιμοποιούσαν ακόμα και οι Σουμέριοι στα σπίτια τους.
Τα χαλιά παίρνουν συνήθως το όνομα της πόλης ή της περιοχής όπου κατασκευάζονται (Ισφαχάν, Ταμπρίζ, Κασάν, Χαμαντάν κλπ.) και κάθε περιοχή του Ιράν έχει να παρουσιάσει μια διαφορετική ποιότητα.
Ο ισλαμισμός απαγόρευσε στο χαλί την απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής και γι΄ αυτό ως τον 19ο αιώνα αυτή εμφανίζεται αρκετά στυλιζαρισμένη. Αργότερα η λαϊκή τέχνη ξαναγύρισε στις αρχαίες παραδόσεις και στα θέματα εμφανίστηκαν και πάλι οι φανταστικές μορφές των βασιλιάδων, των ηρώων και τα μοτίβα των όμορφων κοριτσιών. Ακόμα και σήμερα, η τεχνική για τη χρωματική βαφή του χαλιού, η εκλογή του σχεδίου και η ύφανση δεν διαφέρουν από εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Πέρσες.

περισσότερα

Η διαμονή στη Μαυριτανία

Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τα καταλύματα στη Μαυριτανία (εκτός της πρωτεύουσας Νουακσότ) είναι πολύ απλά, με πολύ βασικές ανέσεις. Επιλέγουμε τα καλύτερα διαθέσιμα για τη διαμονή μας, ωστόσο και αυτά ακόμα απέχουν πολύ από ό,τι εννοούμε λέγοντας «ξενοδοχείο» ή από ό,τι έχουμε συνηθίσει ταξιδεύοντας με το Versus Travel. Συνιστάται λοιπόν να έχετε μαζί σας υπνόσακο που σίγουρα θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμος.
Γενικά, ο ταξιδιώτης που θα επιλέξει αυτό το ταξίδι έρχεται προετοιμασμένος να εξερευνήσει ανέγγιχτες γωνιές μιας εντελώς ασυνήθιστης χώρας θυσιάζοντας τις ανέσεις και την πολυτέλεια. Η Μαυριτανία είναι μια χώρα που απευθύνεται μόνο σε ταξιδιώτες συνειδητοποιημένους σχετικά με το τι θα συναντήσουν. Ωστόσο όλα αυτά έχουν το αντάλλαγμά τους: Οι πλούσιες, ανεπανάληπτες εμπειρίες που αποκομίζουμε από ένα ταξίδι στη Μαυριτανία αρκούν και με το παραπάνω για να υπερκαλύψουν την έλλειψη των συνηθισμένων ανέσεων.

περισσότερα

EXPLORING PAPUA by VERSUS (Παπούα)

Ας ξεκινήσουμε με ένα στοιχείο συνταρακτικό: Στην Παπούα-Νέα Γουινέα πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη όλες οι φυλές. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη έγινε το 1984.

Το νησί της Παπούα βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Όπως όλες οι ιστορίες αποικιοκρατίας. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, και ο λόγος που αποτελεί έναν ταξιδιωτικό προορισμό-φετίχ, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Τα τροπικά δάση της Παπούας-Νέας Γουινέας (που είναι ο προορισμός αυτού του πολύ ιδιαίτερου ταξιδιού που οργανώνει το Versus Travel) παραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Τους οποίους θα γνωρίσουμε, χάρη στην εκτεταμένη έρευνα του Versus Travel. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας διαβιούν πρωτόγονα και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Επιβάλλουν την παρουσία τους και τη διαφορετικότητά τους και υποδέχονται τους (όχι πολλούς) επισκέπτες του νησιού τηρώντας τα δικά τους πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.

Άρα το ταξίδι μας εκεί, καθίσταται αυτομάτως μια γνήσια εμπειρία, τόσο μοναδική, όσο και η αληθινή ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο οι εκπλήξεις που μας περιμένουν είναι πολλές! Και πολλές από αυτές συνδέονται με τον δυτικό πολιτισμό, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Για παράδειγμα οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει εκεί, το πρώτο δείγμα καπιταλιστικής κοινωνίας, ήδη από τη λίθινη εποχή. Επίσης τα ξύλινα γλυπτά των ιθαγενών, αποτελούν γνήσια και πανέμορφα δείγματα μοντέρνας τέχνης και εκτίθενται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Τα κολιέ από μαργαριτάρια, στολίζουν τους λαιμούς ανδρών και γυναικών εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού έρθουν στη Δύση. Από την άλλη, μέχρι πρόσφατα, αρκετές φυλές της χώρας επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό. Οι ημέρες που θα περάσουμε λοιπόν στην Παπούα-Νέα Γουινέα θα είναι ένα διαρκές ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, από αυτά που σου αλλάζουν άρδην την κοσμοθεωρία.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για τη χώρα. Η Παπούα-Νέα Γουινέα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος (από το 1975) που ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι. Οι εθνικές γλώσσες είναι τρεις: τα αγγλικά, που τα μιλάνε λίγοι, τα χίρι μότου, επίσης λίγοι και τα τοκ πίτζιν, που τα χρησιμοποιούν στη βουλή, στα σχολεία και στις διαφημίσεις. Γενικώς οι γλώσσες (όχι διάλεκτοι) ξεπερνούν τις 750. Κάθε φυλή έχει τη δική της. Υπολογίζονται περίπου 7.000 ομιλητές ανά καθεμία γλώσσα και διάλεκτο. Και οι φυλές ξεπερνούν τις 800! Ως εκ τούτου εθνικό σύνθημα στη χώρα είναι το (και πάλι) επίκαιρο, για την… πολιτισμένη εποχή μας: «Unity in diversity». Σε ελεύθερη μετάφραση «διαφορετικοί και ενωμένοι».

Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας (ξεπερνούν τα 8,7 εκατομμύρια) ασχολούνται με τη γεωργία με πρωτόγονα μέσα, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στο ταξίδι μας εκεί θα τους δούμε να καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Το 82% των κατοίκων ασχολούνται με αυτούς τους τομείς αλλά παραδόξως, βάσει του εθνικού Συντάγματος, μόνο το 3% της γης που καλλιεργείται ανήκει στους καλλιεργητές. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.294 δολάρια όταν το αντίστοιχο ελληνικό είναι 27.820 δολάρια.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει και πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως ο χρυσός, ο χαλκός, ο άργυρος, το κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Ποιοι τα εκμεταλλεύονται αυτά; Οι γνωστές μεγάλες ξένες εταιρείες. Α, και κάτι ακόμη: το οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο. Ασφαλτοστρωμένες είναι κυρίως οι πόλεις. Στα βουνά και στις πεδιάδες, κυκλοφορούν τεράστια 4Χ4 σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και βασικά οι μετακινήσεις μας θα γίνονται με αεροπλάνο. Ευρέως χρησιμοποιούνται τα μικρά αεροπλάνα των ιεραποστολών. Ειδικά γι αυτά έχουν κατασκευαστεί αεροδιάδρομοι, σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές. Ναι, μέσα σε αυτά τα αεροπλάνα, καθώς θα απογειωνόμαστε και θα προσγειωνόμαστε στις ζούγκλες και στις σαβάνες, θα αισθανθούμε λίγο σαν μικροί… Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί (1900-1944). Αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του ταξιδιού μας!

Θα συναντήσουμε λοιπόν πολλές ιεραποστολές. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών της χώρας είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι περισσότεροι, ωστόσο, στην καθημερινότητά τους, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με προχριστιανικές και δικές τους παραδοσιακές πρακτικές. Κατά κύριο λόγο, όπως θα δούμε γνωρίζοντας τους κατοίκους, πιστεύουν στα πνεύματα, στη Δύναμη, στη μαγεία. Στα σπίτια τους, αντί για εικόνες έχουν ζωγραφισμένα και σκαλισμένα κρανία των προγόνων τους. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα γεγονότα κάνουν θυσίες ζώων (στις αγροτικές περιοχές, γουρουνιών), για να ζητήσουν εύνοια από τα πνεύματα. Φυσικά οι προλήψεις δίνουν και παίρνουν!

Πέρα από τους ανθρώπους, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας, το οποίο στο ταξίδι μας θα εξερευνήσουμε ενδελεχώς, είναι η φύση. Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος και παρουσιάζει μεγάλη διαφοροποίηση. Για παράδειγμα στα βουνά θα συναντήσουμε τροπικά δάση με αλπικά φυτά! Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, θα δούμε σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Και βέβαια αναλόγως με τη χλωρίδα πάει και η πανίδα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι ο πλούτος σε παραδείσια πουλιά. Η Παπούα είναι η πατρίδα τους. Είναι ο παράδεισος των bird-watchers! Κι αν δεν είσαι, πηγαίνοντας εκεί, από την πρώτη μέρα, θα γίνεις…

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, άρα υγρό και θερμό, με μέση θερμοκρασία τους 28ο C. Αλλά επειδή εμείς θα ανεβοκατεβαίνουμε στα βουνά, θα βρούμε και χαμηλότερες θερμοκρασίες.

Γενικώς σε αυτό το νησί, το οποίο θα καλύψουμε αεροπορικώς από νότο προς βορρά και από ανατολή προς δύση, θα δούμε τα πάντα! Δεν θα δούμε πολλά ρούχα, διότι οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σώματά τους αντί να τα ντύνουν. Δεν θα δούμε τρακτέρ, διότι οι αγρότες χρησιμοποιούν παλαιολιθικού τύπου εργαλεία στα χωράφια.  Δεν θα δούμε μουσεία και συναυλιακούς χώρους, διότι η ξυλογλυπτική και η μουσική είναι τέχνες της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πιθανώς γοήτευσαν τον μεγάλο συλλέκτη και μεγιστάνα Μάικλ Ροκφέλερ, ο οποίος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφτασε μέχρι την Παπούα για να ανακαλύψει τον πολιτισμό της και χάθηκε μέσα στα ποτάμια της. Εικάζεται ότι μπορεί να έπεσε θύμα κανιβαλισμού… Αλλά υπάρχει και άλλη μία ιστορία εξερεύνησης, η οποία μάλιστα σώζεται βιντεοσκοπημένη… Το 1930, ο νεαρός αυστραλός Μάικλ Λέι, απελπισμένος από το Κραχ, ξεκίνησε με ένα αεροπλάνο και μία κινηματογραφική κάμερα, για να αποδείξει ότι υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στην, μέχρι τότε ανεξερεύνητη, ενδοχώρα του νησιού και να πείσει τυχόν χρηματοδότες να τον βοηθήσουν να τα εξορύξει. Φτάνοντας εκεί, βρέθηκε σε μία απίστευτη κοιλάδα μέσα στα βουνά, η οποία κατοικούνταν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έβαλε μπροστά την κάμερα και άρχισε το γύρισμα. Ο τίτλος αυτού του αυτοσχέδιου ντοκιμαντέρ είναι «Η πρώτη συνάντηση».

Εμείς θα πάμε σε αυτή την κοιλάδα και θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους που την κατοικούν. Κάπως έτσι θα γίνει και η δική μας «συνάντηση» με την Παπούα-Νέα Γουινέα.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια

Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

περισσότερα

Ροδέλαιο...Βουλγαρίας

Η Βουλγαρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε παραγωγή ροδέλαιου. Περίπου ένας τόνος ροδέλαιου εξάγεται ετησίως σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής καλλυντικών και αρωμάτων σε Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το ροδέλαιο είναι παραδοσιακό προϊόν της χώρας από τον 17ο αιώνα. Η ποικιλία που δίνει το ροδέλαιο καλλιεργείται στην Κοιλάδα των Ρόδων, σε μια έκταση 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν τον Μάιο και τον Ιούνιο και το γλυκό άρωμά τους καλύπτει όλη την περιοχή. Η συλλογή των ροδοπέταλων γίνεται πολύ νωρίς το πρωί, πριν από το ξημέρωμα, και η απόσταξη με ατμό δίνει ροδέλαιο εξαιρετικής ποιότητας για αρώματα και καλλυντικά. Απαιτούνται περίπου τρεις τόνοι ροδοπέταλων για να φτιαχτεί ένα κιλό ροδέλαιο. Στα τέλη της άνοιξης τουρίστες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην Κοιλάδα των Ρόδων για να δουν από κοντά τη συλλογή των ροδοπέταλων και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις της Γιορτής των Ρόδων. Τα τριαντάφυλλα παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Καζανλάκ και είναι αναλλοίωτο κομμάτι της ζωής των ντόπιων, καθώς πολλές γενιές τους δραστηριοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

περισσότερα

Ο κόκορας των βράχων "COCK OF THE ROCK", Γουιάνα

"Ο κόκορας των βράχων" όπως μεταφράζεται το όνομά του, είναι ένα είδος έξοχα χρωματισμένων πουλιών της τροπικής Νότιας Αμερικής, που ανήκει στην οικογένεια Cotingidae (Passeriformes).
Πρώτη φορά έκανε εκτενή έρευνα το 1970 ο ορνιθολόγος John Latham, ο οποίος μάλιστα ονομάτισε το είδος, από τη συνήθεια του πτηνού να φωλιάζει σε βράχους και έτσι προέκυψε το όνομα:  "Ο κόκορας των βράχων".

Τα πτηνά αυτά είναι αξιοσημείωτα λόγω μίας βασικής φυλετικής διαφοροποίησης: Το αρσενικό διαθέτει ένα κυκλικό λοφίο, που εκτείνεται αρκετά εκατοστά πάνω από το κεφάλι του.
Το αρσενικό έχει επίσης έντονα πορτοκαλί κορμό, σκούρα μαύρη ουρά και γκρι φτερά.
Το θηλυκό από την άλλη είναι εμφανώς πιο σκούρο πορτοκαλί σε όλο του το σώμα – κάποια έχουν καφέ χρώμα - και εμφανώς πιο μακρύ ράμφος και φυσικά δεν έχουν λοφίο.
Τα πτηνά αυτά δεν ξεπερνούν τα 32 εκατοστά και τα 240 γραμμάρια σε βάρος.

Κατά τη διάρκεια κάποιων περιόδων του έτους, τα αρσενικά επιδεικνύουν το έντονα χρωματισμένο λοφίο τους με σκοπό να προσελκύσουν ταίρι. Τα θηλυκά είναι ιδιαιτέρως επιλεκτικά και το μέγεθος του λοφίου παίζει σημαντικό ρόλο για την επιλογή του συντρόφου τους. Έτσι, τα αρσενικά με αργές κινήσεις, αφήνουν το φαντασμαγορικό λοφίο τους να κάνει όλη τη δουλειά και να εντυπωσιάσει τα θηλυκά που ψάχνουν για ταίρι.

περισσότερα

Καταρράκτες Καγιατέρ (Kaieteur) και ο μύθος τους…Γουιάνα

Οι καταρράκτες Καγιατέρ του ποταμού Ποτάρο βρίσκονται στη Γουιάνα μέσα σε ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα τροπικά δάση του κόσμου. Είναι από τους πιο ισχυρούς και θεαματικούς καταρράκτες στον πλανήτη. Η μεγαλοπρέπειά τους έγκειται στο γεγονός ότι συνδυάζουν μεγάλο όγκο νερού και μεγάλο ύψος (226 μέτρα).
Είναι πέντε φορές πιο ψηλοί από τους καταρράκτες του Νιαγάρα και δύο φορές ψηλότεροι από τους καταρράκτες Βικτώρια.
Η άγρια ομορφιά και η γραφικότητα του τοπίου κάνουν το μέρος αυτό πραγματικά συναρπαστικό.
Οι καταρράκτες πήραν την ονομασία τους από έναν μύθο των ιθαγενών ινδιάνων της περιοχής. Σύμφωνα με αυτόν, ένας ηλικιωμένος άνδρας που ονομαζόταν Κάι (Kai) και ζούσε σε ένα χωριό κοντά στις πηγές του ποταμού Potaro, κωπηλάτησε με το κανό του όλη τη διαδρομή από τις πηγές μέχρι και τους καταρράκτες, με σκοπό να αυτοθυσιαστεί για να εξευμενίσει τα πνεύματα της φύσης. Δεδομένου ότι οδηγούνταν προς τον θάνατό του και καθώς έπεφτε από τον καταρράκτη, το «Μεγάλο πνεύμα» ή αλλιώς «Μακονάιμα», αναγνωρίζοντας τη θυσία του, τον μεταμόρφωσε σε αθάνατο και τη βάρκα του σε πέτρα, που μέχρι και σήμερα μπορεί να δει κανείς στο κατώτατο τμήμα του καταρράκτη την περίοδο χαμηλών βροχοπτώσεων. Λέγεται ότι ο Κάι ζει σε σπηλιά πίσω από την «κουρτίνα» των υδάτων του καταρράκτη και μάλιστα, σύμφωνα με τους ντόπιους, ο λόγος που μερικές φορές δημιουργείται υδρονέφωση (mist) είναι επειδή ανάβει φωτιά για να μαγειρέψει.
Τo όνομα Καγιατέρ (Kaieteur) δόθηκε στους καταρράκτες από τους πρώτους απόγονους του, με σκοπό να τιμήσουν τη μνήμη του. Οι λέξεις προέρχονται από τη διάλεκτο Patamona: Kai (το όνομα του ηλικιωμένου Ινδιάνου), ti (το κτητικό «του») και wik (σπίτι), δηλαδή: «το σπίτι του Κάι», υποδηλώνοντας ότι οι καταρράκτες, σύμφωνα με τον μύθο, είναι το αιώνιο σπίτι του Κάι.

περισσότερα

Ο Δαρβίνος, η Εξέλιξη και οι… σπίνοι!

Ο Δαρβίνος έζησε τον 19ο αιώνα στη Βρετανία και συγκαταλέγεται στους κορυφαίους επιστήμονες όλων των εποχών που άλλαξαν την αντίληψή μας για τον κόσμο μαζί με τον Κοπέρνικο, τον Γαλιλαίο, τον Νεύτωνα, τον Αϊνστάιν, κ.α. Υπήρξε μέγας φυσιοδίφης και σπούδασε Ιατρική και Θεολογία. Φυσικά ήταν και εξερευνητής. Το 1831 μετείχε σε μια πενταετή εξερευνητική αποστολή στα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου στη Δυτική Αφρική και στις ακτές της ανατολικής και δυτικής Νοτίου Αμερικής. Σταθμοί της εξερεύνησής του ήταν τα νησιά Γκαλαπάγκος, η Ταϊτή, η Νέα Ζηλανδία, ο Μαυρίκιος, το ακρωτήρι Κέιπ Τάουν και η Αγία Ελένη (το νησί όπου εξορίστηκε και πέθανε ο Ναπολέοντας). Σε αυτό το ταξίδι ο νεαρός τότε Δαρβίνος συνέλεξε δείγματα πετρωμάτων, φυτών και ζώων και κατέγραψε λεπτομερώς τις παρατηρήσεις του. Όλα αυτά τον οδήγησαν στη συγκρότηση της περίφημης θεωρίας του περί της Εξέλιξης των Ειδών, η οποία δημοσιεύτηκε 20 περίπου χρόνια αργότερα υπό τον τίτλο «Η Καταγωγή των Ειδών» και συντάραξε την υφήλιο!
Τι λέει λοιπόν ο Δαρβίνος για την ύπαρξή μας πάνω στη Γη και πώς κατέληξε σε αυτά τα συμπεράσματα; Εν ολίγοις διατυπώνει πως όλα τα ζώντα είδη (και ο άνθρωπος) δεν «φυτευτήκαν» μέσα σε 7 ημέρες από Θείο Χέρι, αλλά εξελίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου από κοινούς προγόνους μέσω της διεργασίας της φυσικής επιλογής. Και τι σημαίνει «φυσική επιλογή»; Το προφανές: η φύση επιλέγει την εξέλιξή μας! Με βάση τις εκάστοτε περιβαλλοντικές συνθήκες ορισμένα είδη είναι ευπροσάρμοστα, επιβιώνουν και πολλαπλασιάζονται ενώ άλλα εξαφανίζονται ή μετακινούνται σε άλλο περιβάλλον όπου μπορούν να προσαρμοστούν καλύτερα. Έτσι λοιπόν κάθε οργανισμός ακολουθεί διαφορετικό δρόμο από τον πρόγονό του και ο δρόμος αυτός καθορίζεται από το περιβάλλον. Το περιβάλλον ορίζει την Εξέλιξη των Ειδών.
Και φυσικά δεν του πήρε 20 χρόνια για να τη γράψει… Την είχε διατυπώσει ήδη τη δεκαετία του 1830 με το που επέστρεψε από την εξερεύνηση. Ωστόσο επειδή αντιλαμβανόταν πόσο ρηξικέλευθη ήταν ήθελε να την τεκμηριώσει με κάθε δυνατή απόδειξη για να μην «μπάζει» από πουθενά. Τελικά αποφάσισε να τη δημοσιεύσει με τον τίτλο «Η Καταγωγή των Ειδών» το 1858, όταν προέκυψε ένας άλλος φυσιοδίφης, φίλος του, ο Άλφρεντ Ράσελ, με παρόμοιες ιδέες… και κινδύνευσε να χάσει την πρωτιά. Ο όρος «εξέλιξη» δεν αναφέρεται πουθενά στο σύγγραμμα για να αποφευχθούν συγκρούσεις με τις θρησκευτικές θεωρίες περί Αδάμ, Εύας κτλ. Φυσικά δεν αποφεύχθηκαν… Αλλά ο Δαρβίνος ήταν πια ήσυχος. Κέρδισε την πρωτιά, δεν ασχολήθηκε καθόλου με τον χαμό που προκάλεσε σε όλο τον κόσμο, και αφοσιώθηκε ως τον θάνατό του στην καλλιέργεια του αγαπημένου του είδους: της ορχιδέας!

περισσότερα

Τα «μαγεμένα νησιά» του Κάρολου Δαρβίνου...Γκαλάπαγκος

Λένε, ότι, όποιος είχε την τύχη να βρεθεί στα νησιά Γκαλάπαγκος, στην καρδιά του Ισημερινού, έζησε πρωτόγνωρες εμπειρίες που θα κουβαλάει για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Διπλά ουράνια τόξα, οργιώδης βλάστηση, γυμνά ηφαίστεια, θαλάσσιοι λέοντες να πιάνουν φιλίες με τους επισκέπτες, γιγαντιαία σαλάχια και εξαιρετικά σπάνια πουλιά, συνθέτουν ένα σκηνικό βγαλμένο από Χολυγουντιανή… υπερπαραγωγή. Ένα αρχιπέλαγος απομονωμένο από τον υπόλοιπο πλανήτη, που σίγουρα θα σας δώσει έμπνευση να σκεφτείτε τον κόσμο διαφορετικά. Ακριβώς όπως έκανε και ο Δαρβίνος, διατυπώνοντας έτσι τη Θεωρία της εξέλιξης των ειδών στον πλανήτη μας.
Δεν είναι τυχαίο συν τοις άλλοις, ότι και ο Ζακ Υβ Κουστώ έκανε μερικές από τις εκπληκτικότερες φωτογραφήσεις του στα «μαγεμένα» αυτά νησιά. Οι πρώτοι ναυτικοί που τα επισκέφτηκαν τα χαρακτήρισαν «μαγικά νησιά». Ένας επίγειος παράδεισος, που αποτελείται από 13 νησιά ηφαιστειακής προέλευσης, 6 μικρότερα νησάκια και 107 βράχους. Το πρώτο νησί σχηματίστηκε πριν από 5 με 10 εκατομμύρια χρόνια και η δημιουργία του ήταν αποτέλεσμα της τεκτονικής δραστηριότητας. Τα νεότερα νησιά Ισαβέλα και Φερναντίνα, διαμορφώνονται ακόμα λόγω της πρόσφατης ηφαιστειακής έκρηξης του 1998.
Ο απόλυτος προορισμός για όσους λατρεύουν τη φύση, αλλά και για κάθε φυσιοδίφη, φωτογράφο. Οι γιγάντιες χελώνες που ζουν εδώ είναι τόσο χαρακτηριστικές, γι΄ αυτό και τα τα νησιά πήραν το όνομά τους από αυτές («galapago» σημαίνει «χελώνα» στα ισπανικά). Εδώ, φιλοξενούνται χιλιάδες ενδημικά είδη που δε συναντώνται πουθενά αλλού. Θαλάσσια iguanas, θαλάσσιοι λέοντες, καθώς και περισσότερα από 100 διαφορετικά είδη σπάνιων πουλιών και εξωτικών δέντρων.
Ένα πραγματικό οικολογικό θαύμα! Οι «κάτοικοι» εδώ είναι οι καφέ πελεκάνοι με το μακρύ ράμφος τους αλλά και όλα τα υπόλοιπα σπάνια είδη πουλιών, κάνοντας όλους εμάς να μοιάζουμε με ενοχλητικούς… «παπαράτσι». Δροσιζόμαστε με μια βουτιά στα νερά του Puerto Ayora, κάνουμε snorkeling στον κόλπο Τορτούγα ή στην ακτή Bachas με τη μανγκρόβια βλάστηση και πιάνουμε φιλίες με τις γιγάντιες χελώνες του Καταφυγίου Ελ Τσάτο!
Το Σεπτέμβριο του 1835 ο Κάρολος Δαρβίνος επισκέφτηκε τα νησιά Γκαλάπαγκος, όπου υπήρχαν σπάνιες προϋποθέσεις για να ολοκληρώσει τη θεωρία του για την καταγωγή και την εξέλιξη των ειδών. Στα απομονωμένα αυτά νησιά του Ειρηνικού, οι ζωντανοί οργανισμοί είχαν ακολουθήσει μια δική τους εξελικτική διαδρομή, με αποτέλεσμα το σύμπλεγμα αυτό να έχει μεταβληθεί σε ένα ζωντανό μουσείο βιολογίας. Τα είδη που υπήρχαν εκεί δε βρίσκονταν πουθενά αλλού στον κόσμο. Εδώ και 40 χρόνια η UΝΕSCΟ έχει συμπεριλάβει τα νησιά στον κατάλογο των μνημείων εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς, ενώ μεριμνά για τη διάσωση του οικοσυστήματος του αρχιπελάγους.

περισσότερα

Τα Κίβι και η παρέα τους - Νότιο Νησί, Νέα Ζηλανδία

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΖΗΛΑΝΔΙΑΣ

Ο σχηματισμός της Νέας Ζηλανδίας, πριν από περίπου 100 εκατομμύρια χρόνια, είναι αποτέλεσμα της τεκτονικής δραστηριότητας στο σημείο επαφής δύο ηπειρωτικών πλακών. Χάρη σε αυτήν τη μακρόχρονη γεωλογική διεργασία, η περιοχή διαθέτει μια σειρά από ενδημικά είδη πανίδας. Ένα μεγάλο μέρος των εντόμων και ένα τέταρτο όλων των ειδών πουλιών δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο.
Καθώς η Νέα Ζηλανδία αποκόπηκε τόσο νωρίς από άλλες γήινες μάζες, για μεγάλο διάστημα απουσίαζαν τα χερσόβια θηλαστικά. Έτσι τα πουλιά, μη έχοντας να αντιμετωπίσουν φυσικούς εχθρούς, έχασαν την πτητική τους ικανότητα. Οι κίνδυνοι φάνηκαν, όταν εισέβαλαν στο νησί αρουραίοι, σκυλιά, κουνάβια και αλεπούδες, και μετέτρεψαν τον φυσικό βιότοπο των πουλιών (θαμνώδεις και δασικές εκτάσεις) σε βοσκότοπους.
Ο πληθυσμός των κίβι (apteryx australis: πρόκειται για ένα νυκτόβιο πουλί – δρομέα της οικογενείας των απτερυγίδων), εκτιμάται σήμερα στα 50.000 άτομα. Το Κίβι της Νέα Ζηλανδίας, είναι ένα νυκτόβιο πουλί, που περνάει τη μέρα μέσα σε σπηλιές, χωμένες μέσα σε λόχμες.
Πολύ πιο σπάνιο είναι το τακάχε (porphyrio mantelli), που θεωρούσαν πως έχει οριστικά εκλείψει, μέχρι που το επισήμανε ένας επισκέπτης του εθνικού πάρκου Φιόρντλαντ το 1945.
Το καλύτερο παράδειγμα για τη μεγάλη απειλή (και ταυτόχρονα για την εντατική προσπάθεια αποτροπής της), το προσφέρει ο παπαγάλος κακαπό (strigops habroptilus), ή παπαγάλος – κουκουβάγια, τον οποίο επίσης θεωρούσαν πως έχει οριστικά εκλείψει ως το 1974 που ανακάλυψαν μερικά δείγματα στο νησί Στιούαρτ. Το 2005 καταμετρήθηκαν 85 ζώα. Οριστικά, ωστόσο, έχει εκλείψει πράγματι το Μόα, ένα πουλί το οποίο εξόντωσαν οι Μαορί με το συστηματικό κυνήγι.

περισσότερα

Η χαμένη «Ατλαντίδα της Ερήμου»: Η θαμμένη πόλη Ουμπάρ-Ομάν

Στα αρχαία χρόνια, σύμφωνα με παλιές ιστορίες, υπήρξε μια πόλη στο νότιο Ομάν που ήταν το κέντρο του εμπορίου λιβανιού και χτίστηκε περίπου το 5000 π.Χ. από τους Αδίτες και τον βασιλιά τους Σαχάντ. Το Κοράνι αναφέρει πως ο βασιλιάς της Ουμπάρ, είχε παραβιάσει τις προειδοποιήσεις του προφήτη Χαντ και του Αλλάχ και για αυτό ο λαός του τιμωρήθηκε. Ο Αλλάχ προκάλεσε αμμοθύελλα, με αποτέλεσμα η επαρχία να "θαφτεί" μέσα στην άμμο.Η ύπαρξη της πόλης αυτής έχει διαπιστωθεί, από δορυφορικές εικόνες λόγων των ιχνών της  πατημένης άμμου, από τα καραβάνια που περνούσαν από εκεί, ακολουθώντας διαφορετικές διαδρομές. Τις γραμμές αυτές, που είχαν θαφτεί κάτω από νεότερη άμμο, έδειξαν οι δορυφορικές εικόνες, με ένα σημείο συνάντησής τους.  Μόλις στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ένας Βρετανός αρχαιολόγος ανακάλυψε στο σημείο αυτό, στην περιοχή του νοτίου Ομάν, τα ερείπια της αρχαίας  πόλης Ουμπάρ. Το δέντρο που παράγει λιβάνι καλλιεργείται μόνο στην περιοχή του νοτίου Ομάν, της βόρειας Σομαλίας, της Υεμένης και της βορειοδυτικής Ινδίας, λόγω του ιδιαίτερου κλίματος των τόπων αυτών, γεγονός που αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση για να ευδοκιμήσει. Πολλές προσπάθειες έχουν γίνει ώστε να αναπτυχθούν τα δέντρα αυτά και σε άλλα μέρη του κόσμου, ωστόσο έχουν αποβεί άκαρπες.

περισσότερα

Ομάν «Δρόμος του Λιβανιού» – Οι χρήσεις του λιβανιού

Αναρωτιόμαστε γιατί το λιβάνι ήταν τόσο πολύτιμο στους αρχαίους χρόνους. Οι χρήσεις του λιβανιού στην αρχαιότητα ήταν αμέτρητες. Οι κόμποι του λιβανιού είτε καίγονταν για την αρωματική τους ιδιότητα, είτε μασιούνταν - το λιβάνι ήταν, δηλαδή, η αρχαία τσίχλα!
Το λιβάνι, επίσης, το κονιορτοποιούσαν σε γουδί και τη σκόνη του την ανακάτευαν με μια ειδική μαύρη χρωστική, το κοχλ, από την οποία δημιουργούσαν την αρχαία μάσκαρα που βλέπουμε στις τοιχογραφίες των Αιγυπτίων.
Η απόσταξη του λιβανιού παρήγαγε ένα πηχτό αρωματικό έλαιο, που από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα χρησιμοποιείται για την παραγωγή αρωμάτων, αλλά και ως φαρμακευτική ουσία, αρωματοθεραπευτική, αφού το λιβάνι και τα παράγωγά του ήταν πηγή θεραπειών για πολλές ασθένειες. Η φλούδα του δέντρου χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα από την αγιουρβεδική (ινδική) ιατρική για τη θεραπεία του άσθματος, του βήχα, της αρθρίτιδας, για πυρετούς και γενικότερα για μία σειρά ασθενειών. Η καύση του λιβανιού σε θρησκευτικές τελετές, όπως γίνεται και σήμερα, ήταν ευρύτατα διαδεδομένη και στα αρχαία χρόνια από την Κίνα μέχρι την Ελλάδα. Λέγεται, μάλιστα, πως ο καπνός του λιβανιού παίρνει τις προσευχές μαζί του και τις ανεβάζει στον ουρανό. Η αλήθεια είναι πως λειτουργεί χαλαρωτικά, καθώς αυξάνει την αναπνευστική λειτουργία και χαλαρώνει το διάφραγμα, με αποτέλεσμα να κάνει την αναπνοή πιο βαθιά και να δρα βοηθητικά προς τη διαδικασία της προσευχής και του διαλογισμού. Επίσης, λόγω μιας ελαφριάς αντισηπτικής ικανότητας που έχει, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στις εκκλησίες και ως προφύλαξη των πιστών από ασθένειες. Μεγάλη κατανάλωση λιβανιού γινόταν στη Βαβυλώνα, στο Ναό του Μπάαλ, όπου έκαιγαν περισσότερους από δύο τόνους λιβάνι το χρόνο.
Το λιβάνι ήταν στην ημερήσια διάταξη στην Αρχαία Ρώμη. Λέγεται πως όταν πέθανε η γυναίκα του Νέρωνα, αυτός παρήγγειλε τόσο λιβάνι από το σημερινό Ομάν όσο ολόκληρη η παραγωγή εκείνου του έτους. Μετέπειτα χρησιμοποιήθηκε και από τους χριστιανούς στις εκκλησίες. Στην Αρχαία Αίγυπτο κόμποι λιβανιού βρέθηκαν μέσα σε τάφους βασιλέων, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες πως το χρησιμοποιούσαν στην προετοιμασία του νεκρού.

περισσότερα

Ομάν...στη χώρα του λιβανιού και του Σεβάχ του Θαλασσινού…

Το παραμυθένιο σουλτανάτο του Ομάν αποτελεί την παραδοσιακή Αραβία και μία από τις πιο αυθεντικές χώρες στην περιοχή, αφού μέχρι και τη δεκαετία του ’70 ήταν μία από τις απομονωμένες. Αυτό που κάνει ιδιαίτερο αυτόν τον αραβικό προορισμό είναι η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, τα παλαιά κάστρα της ερήμου στο χρώμα της άμμου, οι ατελείωτες αμμώδεις εκτάσεις που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, οι καταπράσινες οάσεις που εμφανίζονται σαν πράσινες βούλες στο καφέ της άμμου, αλλά και οι αραβικές πόλεις που διατηρούν μέχρι σήμερα το παραδοσιακό τους χρώμα με τις υπαίθριες αγορές, τις ιδιαίτερες οσμές μπαχαρικών και τις ενδυμασίες των ντόπιων.

Ένα ταξίδι που θα σας μεταφέρει σε παλαιές βεδουίνικες νύχτες.

 

ΜΟΥΣΚΑΤ (MUSCAT) Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ

Η πρωτεύουσα του Ομάν, το Μουσκάτ (ή Μάσκατ) είναι μια πόλη-λιμάνι και ένα από τα περισσότερα αναπτυγμένα αστικά κέντρα του αραβικού κόσμου. Περιτριγυρισμένη από βουνά που σαν φυσικό φρούριο την καθιστούσαν σχεδόν απόρθητη από την ξηρά, υπήρξε έδρα μιας πραγματικής ναυτικής αυτοκρατορίας και τα καράβια της, σπρωγμένα από τους μουσώνες, έφταναν στα πιο απόμακρα μέρη.Εδώ θα δούμε το μεγάλο τζαμί - ένα από τα μεγαλύτερα τζαμιά του κόσμου - το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και το Εθνολογικό Μουσείο. Επισκεφθείτε τέλος τα σουκς της πόλης με τα χρυσαφικά και τα ασημικά, τα χαλιά και τα κιλίμια, τα μπαχαρικά και τον καφέ.

περισσότερα

Η μεγαλύτερη γέφυρα στον κόσμο! Ν. Κορέα – Μακάο – Χονγκ Κονγκ

Χρειάστηκαν επτά (και κάτι) χρόνια για να ολοκληρωθεί, χρόνος μάλλον ελάχιστος αν αναλογιστεί κανείς την κλίμακα του εγχειρήματος. Η νέα, ολοκαίνουρια γέφυρα που συνδέει την ηπειρωτική Κίνα με το Χονγκ Κονγκ και το Μακάο, έχει μήκος 55 χιλιόμετρα και φυσικά είναι η μεγαλύτερη υπερθαλάσσια γέφυρα στον κόσμο!

Είναι κατασκευασμένη σε σχήμα Υ και οι εκτιμήσεις λένε πως θα μειώσει τον χρόνο μετάβασης από την πόλη Ζουχάι (λίγο έξω από το Μακάο) μέχρι το Χονγκ Κονγκ από τις τρεις ώρες στα 30 λεπτά!

Όχι ένα, ούτε δύο αλλά τέσσερα τεχνητά νησιά χρειάστηκε να δημιουργηθούν για να στηριχθεί επαρκώς η γέφυρα, ενώ στο μήκος της συγκαταλέγονται και τέσσερις σήραγγες (η μία κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας). Για την ολοκλήρωσή της χρειάστηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο κυβικά μέτρα τσιμέντου καθώς και 420.000 τόνοι χάλυβα, αρκετοί δηλαδή για να κατασκευαστούν εξήντα νέοι πύργοι του Άιφελ!...

περισσότερα

Σεζάρια Εβόρα, η τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο

Διάσημη τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο, γνωστή και ως "ξυπόλητη ντίβα", επειδή συνήθιζε να τραγουδά ανυπόδητη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φτώχεια που επικρατούσε στην πατρίδα της.
Η Σεζάρια Εβόρα υπήρξε η καλύτερη πρέσβειρα για τη μουσική και τον πολιτισμό της χώρας της.
Αποκλήθηκε βασίλισσα των μόρνας – των "blues του ωκεανού" - των τραγουδιών της πατρίδας της, που συνδυάζουν τους ρυθμούς της Δυτικής Αφρικής, τα πορτογαλικά φάντο (fado), τα βραζιλιάνικα μοντίνα (modhina), τα αργεντίνικα τάνγκο και τους αγγλικούς ναυτικούς σκοπούς (sea shanty). Το όνομα ίσως προέρχεται από το αγγλικό μοιρολόι (mourn). Παίζονται με πιάνο, cavaquinho (ένα κιθαρόνι με τέσσερις χορδές) και κιθάρα.
Η Σεζάρια Εβόρα (Cesária Évora), γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1941 στην πόλη Μιντέλο του νησιού Σάο Βισέντε, που ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανή από πατέρα, που ήταν βιολιστής, και η μητέρα της, που εργαζόταν ως μαγείρισσα, αγωνίστηκε μάταια να μεγαλώσει αυτήν και τα έξι αδέλφια της με τα πενιχρά εισοδήματά της. Στα δέκα της, η μικρή Σίζε, όπως ήταν το χαϊδευτικό της, μπήκε σε καθολικό ορφανοτροφείο. Εκεί ήταν που ήρθε σε πρώτη επαφή με τη μουσική, συμμετέχοντας στη χορωδία του ιδρύματος.
Στα 16 της χρόνια συνάντησε έναν ναυτικό, ονόματι Εντουάρντο, ο οποίος τη μύησε στα παραδοσιακά μουσικά στιλ των νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου: τα κολαντέιρα (εύθυμα, σατιρικά τραγούδια σαν τη σάμπα, με στίχους γεμάτους τολμηρά υπονοούμενα) και τα μόρνας (τραγούδια του έρωτα, της προσμονής, της λύπης, της μελαγχολίας, του χωρισμού, της ξενιτιάς, της νοσταλγίας της γλυκιάς, φτωχής πατρίδας).
Στη δεκαετία του '60 ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία, στα οποία σύχναζαν ναυτικοί απ' όλο τον κόσμο, για λίγα εσκούδο ή ένα ποτήρι γκρογκ (τοπικό ποτό).
Τη δεκαετία του '70 η Εβόρα, η τραγουδίστρια με τη βελούδινη φωνή, ήταν πλέον αρκετά γνωστή στο νησί της, χωρίς όμως η επιτυχία της αυτή να βελτιώσει τα οικονομικά της. Έτσι, αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι για να μπορέσει να θρέψει τα δύο παιδιά της, που είχε αποκτήσει εκτός γάμου. Επί δέκα χρόνια δεν τραγούδησε και η ίδια τα περιγράφει ως "σκοτεινά χρόνια".
Τη διεθνή επιτυχία της οφείλει σε δύο συμπατριώτες της, που ζούσαν στην Ευρώπη. Στον Μπάνα, που την προσκάλεσε να τραγουδήσει στην Πορτογαλία και τον Ζοζέ ντα Σίλβα, που την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι για να ηχογραφήσει ένα δίσκο. Το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) κυκλοφόρησε το 1988 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Η Σεζάρια Εβόρα εκτοξεύτηκε στο διεθνές μουσικό στερέωμα με το τέταρτο άλμπουμ της Miss Perfumado (1992), με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 300.000 αντίτυπα, χάρις στο τραγούδι Sodade, που  έγινε η πρώτη διεθνής επιτυχία της. Η πορτογαλική λέξη saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, μελαγχολία, πόθο και μετάνοια ή ακόμα καλύτερα, χαρμολύπη. Η έκφραση της sodade αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Το 1995 ήταν υποψήφια για Βραβείο Γκράμι στην κατηγορία της World Music με το άλμπουμ Cesaria. Θα το κερδίσει τελικά το 2003 για το άλμπουμ Voz d'Amor.
Τον Μάιο του 2010 υπέστη καρδιακή προσβολή στην Πορτογαλία, όπου βρισκόταν για σειρά συναυλιών και υποβλήθηκε σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς στο Παρίσι.
Έφυγε από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου 2011, κατόπιν βραχείας νοσηλείας σε εντατική νοσοκομείου της πατρίδας της.

περισσότερα

To μπαομπάμπ στην Μαδαγασκάρη

Το μπαομπάμπ είναι ένα πολύ αλλόκοτο δέντρο, που φύεται στη Μαδαγασκάρη, στην ηπειρωτική Αφρική και την Αυστραλία.
Ανάλογα με το είδος τους, τα δέντρα φτάνουν σε ύψος από 5 έως 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους κυμαίνεται από 7 έως 15 μέτρα.
Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ο «πρησμένος» κορμός τους, που στην πραγματικότητα αποτελεί χώρο αποθήκευσης νερού - το δέντρο μπορεί να αποθηκεύσει τουλάχιστον 120.000 λίτρα νερού και να αντέξει και σε πολύ σκληρές συνθήκες ξηρασίας.
Τα κλαδιά στην κορυφή του δένδρου είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον κορμό.
Οι καρποί του είναι ξυλώδεις σε μορφή πεπονιού.
Το μπαομπάμπ έχει πολλαπλές χρήσεις:
Το φρούτο περιέχει έξι φορές περισσότερη ποσότητα βιταμίνης C από τα πορτοκάλια και διπλάσια ποσότητα ασβεστίου από το γάλα.
Ο χυμός τους χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλκοολούχου ποτού.
Οι σπόροι παράγουν βρώσιμο λάδι και τρώγονται ωμοί ή ψημένοι.
Τα φύλλα τρώγονται ως λαχανικό.
Οι ίνες του φλοιού του δένδρου χρησιμοποιούνται στην κατασκευή σχοινιών.
Η χρήση του όμως δεν περιορίζεται στην κατανάλωση, καθώς χρησιμοποιείται και στην ιατρική και συγκεκριμένα, το φρούτο, τα φύλλα και η φλούδα ωφελούν σε περίπτωση πυρετού και νεφρικών ασθενειών και οι σπόροι του κατά της δυσεντερίας.
Σύμφωνα με έναν αραβικό μύθο, το μπαομπάμπ οφείλει το αλλόκοτο σχήμα του στον ίδιο το Διάβολο, που κάποτε το ξερίζωσε και το ξαναφύτεψε ανάποδα (upside-down tree).

περισσότερα

Το μαγικό χαρτί Ανταϊμόρο - Μαδαγασκάρη

Μία από τις πιο σημαντικές πόλεις είναι η Αμπλαβάο, όχι μόνο για την αποικιακή αρχιτεκτονική της αλλά και για το παραδοσιακό εργοστάσιο χαρτιού Antaimoro. Το χαρτί Antaimoro έχει την ιστορία του. Τον 7ο αιώνα, ένα αραβικό καράβι ναυάγησε στη νοτιοανατολική ακτή της Μαδαγασκάρης. Η φυλή που έμενε εκεί (Αntaimoro) βοήθησε το πλήρωμα του καραβιού. Οι Άραβες, ως μουσουλμάνοι, είχαν μαζί τους το Κοράνι, όμως με την πάροδο του χρόνου άρχισε να φθείρεται. Αυτό τους οδήγησε στην αναζήτηση ενός φυτού που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αντιγράψουν το αρχαίο τους κείμενο. Το φυτό αυτό βρέθηκε. Ήταν η Avoha, ένα είδος μουριάς, και από τότε το τελικό προϊόν που δημιούργησαν ονομάζεται χαρτί Antaimoro. Το 1936 Γάλλος αγρότης Pierre Mathieu άρχισε την κατασκευή του χαρτιού σε ευρύτερη κλίμακα. Ακόμα και σήμερα λέγεται ότι το χαρτί αυτό έχει μαγική δύναμη, μιας και μέχρι πρόσφατα η μόνη του χρησιμότητα ήταν για την κατασκευή μαγικών βιβλίων από τους θεραπευτές και τους μάγους. Το εργοστάσιο δεν είναι μεγάλο και ο χώρος εργασίας σχεδόν πρωτόγονος για ένα Δυτικό. Παρόλο που η εργασία είναι μηχανική και αρκετά κουραστική, οι ντόπιοι είναι ευγνώμονες που μπορούν και δουλεύουν.

περισσότερα

Μαδαγασκάρη

Η Μαδαγασκάρη, αν και βρίσκεται σε σχετική γεωγραφική εγγύτητα με την Αφρική, αποτελεί ένα ανθρωπολογικό εργαστήρι σύνθεσης Ασιατών και Αφρικανών, με τη βασική πολιτισμική και εθνολογική αναφορά να προέρχεται από τη μακρινή Ινδονησία. Όχι τυχαία, αφού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων οι πρόγονοι των σημερινών Μαδαγασκαριανών, σπουδαίοι θαλασσοπόροι της εποχής τους, έφτασαν στο νησί πριν από 2.000 χρόνια.
Στο νησί ζουν σήμερα περί τις 20 φυλές αφροασιατικής προέλευσης, που ως επί το πλείστον ακολουθούν τις παραδοσιακές ανιμιστικές παραδόσεις τους με βάση τη λατρεία των προγόνων. Με τέτοια φυλετική ποικιλότητα είναι φυσικό η Μαδαγασκάρη να διαθέτει έναν τεράστιο πλούτο εθίμων και ηθών, που προκαλεί το έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων από ολόκληρο τον κόσμο. Επίσης η Μαδαγασκάρη είναι παγκοσμίως γνωστή για τη μοναδική άγρια φύση της.
Έχοντας αποκοπεί από την ανατολική ακτή της Αφρικής πριν από εκατομμύρια χρόνια, η πανίδα και η χλωρίδα της εξελίχθηκαν σε απομόνωση με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά ενδημικά είδη που ζουν αποκλειστικά και μόνο στο νησί αυτό.
Το ζώο -σύμβολο της Μαδαγασκάρης, ο λεμούριος, απαντάται σε ποικίλες μορφές και μεγέθη, ενώ υπάρχουν έξι ενδημικά είδη μπαομπάμπ, το δένδρο - σύμβολο της χώρας.

περισσότερα

Σρι Λάνκα - Γιορτές Περαχέρα

Η Εσάλα Παραχέρα που γιορτάζεται στην Κάντυ, είναι ίσως η μεγαλύτερη ετήσια θρησκευτική γιορτή στην Ασία και από τις σημαντικότερες του Βουδισμού. Διαρκεί περίπου 10 ημέρες. Χιλιάδες κόσμου παρελαύνουν χορεύοντας με τυμπανοκρουσίες, συνοδευόμενοι από δεκάδες στολισμένους ελέφαντες, ένας από τους οποίους, ο πιο μεγαλόπρεπος, μεταφέρει την Κιβωτό με το Ιερό Δόντι του Βούδα.
Η  γιορτή Περαχέρα, γίνεται τον μήνα Εσάλα (Ιούλιος - Αύγουστος). Η γιορτή αυτή, που είναι μια πολύ εντυπωσιακή παρέλαση προς τιμήν του Ιερού Δοντιού του Βούδα, κορυφώνεται στην πανσέληνο του Ιουλίου-Αυγούστου. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν συνδυασμό πέντε μεμονωμένων παρελάσεων-λιτανειών.
Οι τέσσερις προέρχονται από τέσσερα ιερά της Κάντυ που είναι αφιερωμένα σε θεότητες που προστατεύουν το νησί και ταυτόχρονα αφοσιωμένες στον Βούδα.
Το πρώτο ιερό ανήκει στον Νάτα, που είναι Μποντισάτβα με ιδιαίτερη σπουδαιότητα για την Κάντυ. Το δεύτερο στον Βισνού, που είναι ο προστάτης της Σρι Λάνκα, αλλά και ο ένας από τους τρεις σπουδαιότερους θεούς του Ινδουισμού. Το τρίτο στον Σκάντα, θεό του πολέμου και της νίκης και το τέταρτο στη θεά Πατίνι, που είναι θεά της αγνότητας. Το πέμπτο ιερό είναι ίδιο το Δόντι του Βούδα.
Στην παρέλαση παίρνουν μέρος χιλιάδες χορευτές, που ανεμίζουν πολύχρωμες σημαίες και τυμπανιστές. Στην κορύφωσή της κατά την πανσέληνο παρελαύνουν έως και 50-60 ελέφαντες, με κυρίαρχο τον Μαλιγκάβα Τάσκερ, που μεταφέρει τιμητικά το Ιερό Δόντι. Είναι στολισμένος από το κεφάλι έως τα νύχια και πατά τιμητικά πάνω σε ένα λευκό χαλί, που στρώνεται μπροστά του.

περισσότερα

Βιέννη – Η αυτοκρατορική πόλη στην καρδιά της Ευρώπης

Τα αυτοκρατορικά παλάτια δεσπόζουν επιβλητικά και μεγαλοπρεπή. Τα μνημεία της πόλης είναι εντυπωσιακά και οι εμπορικοί δρόμοι πάντοτε πολυσύχναστοι. Νότες κλασικής μουσικής πλανώνται συνεχώς στην ατμόσφαιρα και τα παραδοσιακά καφέ αναδύουν βιεννέζικη κουλτούρα. Ναι, είναι η πρωτεύουσα όπου ευδοκιμούν τα πιο υπέροχα ταξιδιωτικά κλισέ. Δικαίως είναι ένα από τα μικρότερα ομόσπονδα κρατίδια της Αυστρίας. Εντούτοις, με πληθυσμό 1.600.000 κατοίκους είναι η μεγαλύτερη πόλη, καθώς και το πολιτικό, πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο ολόκληρης της χώρας. Βρίσκεται χτισμένη σε υψόμετρο 170 μέτρων πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και καταλαμβάνει έκταση 400 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην Κοιλάδα του Δούναβη, ενώ βόρεια και δυτικά οι δασωμένοι λόφοι του Wienerwald (Δάσος της Βιέννης) στεφανώνουν την πόλη. Ο Δούναβης διαιρεί την πόλη διαγωνίως σε δύο τμήματα. Η πλευρά που ενδιαφέρει πρωτίστως τον επισκέπτη βρίσκεται νότια του ποταμού και πρόκειται για το παλιό κέντρο της Βιέννης, την Innere Stadt, όπου βρίσκονται και τα περισσότερα αξιοθέατα.

περισσότερα

Η απίστευτη ιστορία του κρουασάν

Ξημερώματα μιας μέρας του 1863: ένας Βιεννέζος αρτοποιός μπαίνει στο μαγαζί του για να ετοιμάσει το ψωμί της ημέρας για τη συνοικία του. Έχει σίγουρα πολλή δουλειά, γιατί οι ημέρες αυτές δεν είναι και οι πιο ήρεμες που έχει ζήσει: ο Τούρκος σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής πολιορκεί τη Βιέννη και η πόλη υποφέρει από έλλειψη τροφίμων. Ωστόσο αυτό το πρωινό κάτι άλλο, και εξίσου ανησυχητικό, τραβάει την προσοχή του: ακούει έναν περίεργο θόρυβο, κάτι σαν τρίξιμο να έρχεται από τα έγκατα της γης. Τρομαγμένος ειδοποιεί τις αρχές και οι φόβοι τους επιβεβαιώνονται. Τούρκοι λαγουμιτζίδες έχουν αρχίσει να σκάβουν κάτω από την πόλη με σκοπό να ανατινάξουν τα τείχη και να καταλάβουν τη Βιέννη, πρώτο βήμα για να ξεχυθούν έπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ευτυχώς όμως, η οξυδέρκεια του Βιεννέζου φούρναρη ήταν αρκετή για να σώσει τη Βιέννη, μαζί της την Αυστρία και ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Αμέσως λοιπόν ειδοποιήθηκε ο αυστριακός στρατός που εξολόθρευσε την ομάδα των λαγουμιτζίδων και λίγο αργότερα τα στρατεύματα του Πολωνού ηγεμόνα Γιαν Σομπιέσκι διέλυσαν τις τουρκικές δυνάμεις και ο Σουλεϊμάν αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία. Η Βιέννη είχε σωθεί και εν πολλοίς το όφειλε σε εκείνο τον ανώνυμο Βιεννέζο αρτοποιό.
Για να γιορτάσουν λοιπόν τη νίκη τους, οι φουρνάρηδες της πόλης έφτιαξαν ένα καινούριο γλυκό: πήραν τα ψωμάκια τους, έστριψαν τις άκρες τους προς τη μια μεριά έτσι ώστε να πάρουν το σχήμα της ημισελήνου, το έμβλημα των Οθωμανών δηλαδή, και το ονόμασαν «κίπφελ» (Kipfel). Κάτι δηλαδή σαν το «σας φάγαμε!». Για πολλά χρόνια μάλιστα οι μαθητευόμενοι φουρνάρηδες της Βιέννης έκαναν παρέλαση κάθε Λαμπροτρίτη περνώντας μπροστά από όλους τους φούρνους της πόλης, για να πιουν στην υγειά των αρτοποιών που έσωσαν την πόλη. Το κίπφελ πέρασε έπειτα στη Γαλλία από την (αυστριακή) Μαρία Αντουανέτα,  και εκεί πήρε το όνομα με το οποίο το ξέρουμε και το απολαμβάνουμε όλοι σήμερα: κρουασάν…

περισσότερα

Βιέννη σημαίνει βιεννέζικος καφές

Μαρμάρινα τραπέζια, πολυέλαιοι, καθρέφτες, ξύλινη επένδυση παντού, ρολόι τοίχου ορατό από κάθε γωνιά του χώρου, τραπεζάκι με τις σημερινές εκδόσεις από τον τοπικό και τον διεθνή Τύπο• και βέβαια ο καφές, να σερβίρεται στον δίσκο με ένα ποτήρι νερό και ένα κουταλάκι. Έτσι πρέπει να είναι ένα καθώς πρέπει βιεννέζικο καφέ, έτσι όπως έχει γαλουχηθεί στην κουλτούρα της Βιέννης, και όπως έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο άυλης κληρονομιάς από την UNESCO.
Αυτός ο ιδιαίτερος σχεδιασμός και το στυλ μάς έρχονται από τον 19ο αι. όταν τα βιεννέζικα καφέ άκμαζαν, και συνεχίζει μέχρι σήμερα όχι ως εφέ ή τουριστική ατραξιόν, αλλά ως τρόπος ζωής για τους Βιεννέζους. Τα καφέ άλλωστε θεωρούνται «δημόσια σαλόνια», είναι για κάθε Βιεννέζο χώρος-προέκταση του δικού του καθιστικού: με ένα φλιτζάνι καφέ και μια εφημερίδα, μπορεί κανείς να μετατρέψει το τραπεζάκι του στον δικό του, ιδιωτικό χώρο για ώρες, χωρίς κανένας σερβιτόρος να τους προτρέψει ποτέ να παραγγείλει κάτι περισσότερο. Διόλου τυχαία, η UNESCO περιγράφει τα βιεννέζικα καφέ ως τα μέρη «όπου καταναλώνεται χώρος και χρόνος, αλλά μόνο ο καφές εμφανίζεται στον λογαριασμό»…

περισσότερα

Χάλστατ, βγαλμένο από παραμύθι

Περιτριγυρισμένο από έλατα, μια ρομαντική λίμνη και με μαγευτική θέα στις Άλπεις, αυτό το ονειρικό μέρος θυμίζει εικόνα από καρτ ποστάλ. Χτισμένο αμφιθεατρικά σε μια απότομη όχθη της ομώνυμης λίμνης σε υψόμετρο 508 μέτρων, μοιάζει πραγματικά λες και έχει βγει από σελίδες παραμυθιού! Αποτελεί μία από τις πολυφωτογραφημένες περιοχές του κόσμου και χρονολογείται από την Εποχή του Σιδήρου. Η εκκλησία του Χριστού, μια Ευαγγελική εκκλησία νεο-γοτθικού ρυθμού που χτίστηκε το 1861, δεσπόζει στην κεντρική πλατεία. Η μοναδικότητα του τοπίου του, σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική του γραφικού οικισμού, την λίμνη και τα ψηλά βουνά που την περιβάλλουν, καθώς και την πλούσια ιστορία του -όπως η νεκρόπολη που ανασκάφηκε από το 1846 έως το 1899 με πάνω από 2.000 τάφους με διάφορες σχετικές θεωρίες- το καθιστούν ως ένα ιδιαίτερο μέρος. Η παγοσπηλιά με την υπόγεια λίμνη, το ορυχείο αλατιού, οι ατελείωτες βόλτες στα στενά πολύχρωμα δρομάκια και τέλος, η ρομαντική βαρκάδα στη διάσημη λίμνη, είναι όλα όσα θα μας μείνουν για πάντα αξέχαστα... Η περιοχή φημίζεται για τα φρέσκια ψάρια της κατευθείαν από τη λίμνη, έτσι μπήκαμε στον πειρασμό να δοκιμάσουμε! Φυσικά μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι -παρά τις λίγο τσιμπημένες τιμές- αφού το σκηνικό μάς αποζημίωσε τόσο σε γεύση όσο και σε απίστευτη θέα.

περισσότερα

Εμπειρίες από το ταξίδι μας στην Αυστρία!

Μαγευτικά και μυστηριώδη τοπία, αχανείς κοιλάδες, απέραντο πράσινο, πανέμορφες λίμνες, τρεχούμενα νερά, παραμυθένια κτίρια και «θεϊκές» μελωδίες. Από τα επιβλητικά μπαρόκ παλάτια μέχρι τα κανάλια του Δούναβη και από την κλασική μουσική μέχρι τα βιεννέζικα βαλς, η μεγαλοπρεπής Βιέννη έχει φτιαχτεί έτσι ώστε να μοιάζουν όλα τέλεια... Η διάσημη Κρατική Όπερα, το Κοινοβούλιο με την πλούσια διακοσμημένη πρόσοψη, η εντυπωσιακή Βοτιβκίρχε, τα ανάκτορα Χόφμπουργκ (η κύρια χειμερινή κατοικία των Αψβούργων), ο Καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου, αλλά και τα θερινά ανάκτορα Σενμπρούν, προσδίδουν μια ξεχωριστή αίγλη και μας ταξιδεύουν στον διάκοσμο της αλλοτινής αριστοκρατίας. Πελώριοι κήποι, εντυπωσιακά συντριβάνια και καλά κρυμμένα μυστικά από αυτοκρατορικές οικογένειες, συνδέονται ως δια μαγείας με φημισμένα καφέ, σύγχρονα μπιστρό και στέκια διανοούμενων. Το πνεύμα του Μότσαρτ μας ακολουθεί στο Σάλτσμπουργκ, το… παραμύθι της Αυστρίας που το όνομά του σημαίνει «Κάστρο του Αλατιού». Το βλέμμα μας «κολλάει» στο μωσαϊκό του Altstadt, της Παλιάς Πόλης με τους χαριτωμένους τρούλους και τα καμπαναριά, το εντυπωσιακό κάστρο στην κορυφή του λόφου και τα χιονισμένα βουνά που στέκουν αγέρωχα. Βλέπουμε εκπληκτικά διαμορφωμένους κήπους σε παλάτια και θαυμάζουμε αγάλματα που αναπαριστούν μυθολογικά θέματα περασμένων αιώνων σε βίλες πρώιμου μπαρόκ. Διασχίζουμε την περιοχή των λιμνών, σκαρφαλώνουμε στις Αυστριακές Άλπεις, περνάμε από λίμνες, καταπράσινες κοιλάδες και μπαίνουμε σε τεράστια τούνελ! Περπατάμε στα πολύχρωμα δρομάκια του γραφικότατου Ίνσμπρουκ για να νιώσουμε την μεσαιωνική του αύρα και ανεβαίνουμε στον πύργο της πόλης για να απολαύσουμε θέα που «κόβει την ανάσα». Προσεγγίζουμε το Φίλαχ, μια αγαπημένη πόλη της νότιας Αυστρίας, στις όχθες του ποταμού Ντράου, που αποτελεί σημαντικό σταυροδρόμι των Άλπεων και φυσικά δεν παραλείπουμε το πανέμορφο παραλίμνιο χωριουδάκι Χάλσταττ. Ένα ειδυλλιακό μέρος στη σκιά των Άλπεων γεμάτο παραδοσιακά ξύλινα σπιτάκια, με εικόνες που θυμίζουν κυριολεκτικά ιμπρεσιονιστικό πίνακα ζωγραφικής... 

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Banc d' Arguin

Ανάμεσα στο Νουατχίμπου (την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μαυριτανίας) και στην πρωτεύουσα, βρίσκεται ένας καλά κρυμμένος επίγειος παράδεισος. Ακουμπώντας την ακτή του Ατλαντικού, το πάρκο περιλαμβάνει ένα θέαμα φαντασμαγορικό με αμμόλοφους που χύνονται στα νερά του ωκεανού, παράκτια έλη, μικρά νησιά και ρηχά παράκτια νερά, με ολόχρυσες παραλίες να τα
περιτριγυρίζουν. Η αντίθεση μεταξύ του σκληρού περιβάλλοντος της ερήμου και της μεγάλης βιοποικιλότητας της θαλάσσιας ζώνης έχει δημιουργήσει μία περιοχή τεράστιας φυσικής καλλονής και συνάμα σημαντικής βιολογικής σημασίας.
Μια ευρεία ποικιλία αποδημητικών πουλιών περνά το χειμώνα εκεί, έτσι το εθνικό πάρκο αποτελεί παράδεισο για τους παρατηρητές πτηνών. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα παρατηρητήρια στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα είναι σημαντικός σταθμός για τα αποδημητικά πουλιά μεταξύ Ευρώπης και Νότιας Αφρικής. Το ήπιo κλίμα και η απουσία της ανθρώπινης διαταραχής στην περιοχή κάνουν το πάρκο μια από τις σημαντικότερες περιοχές στον κόσμο για αυτά τα είδη. Ο πληθυσμός πτηνών είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μεταξύ 25.000 και 40.000 ζευγαριών που ανήκουν σε 15 σπάνια είδη, εδράζουν εδώ. Τα περισσότερα από αυτά φτιάχνουν της φωλιές τους, στις αμμουδιές των νησιών, δίπλα στον αβαθή ωκεανό. Επίσης εδώ θα συναντήσει κανείς διάφορα είδη χελώνας και δελφινιού – τα οποία μάλιστα ακολουθούν οι ντόπιοι ψαράδες για να προσεγγίσουν κοπάδια των ψαριών- βρίσκονται σε αυτή τη περιοχή. Το πάρκο φιλοξενεί επίσης σημαντικές κοινότητες σπάνιων ψαριών, πουλιών και θαλασσίων θηλαστικών.

περισσότερα

Μαυριτανία

Μαυριτανία, η χώρα που στο μεγαλύτερό της μέρος αποτελείται από έρημο, παρουσιάζει μία πολιτισμική αντίθεση, με τους Αραβο- Βέρβερους στο βορρά και τους Μαύρους Αφρικανούς στο νότο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της είναι νομάδες.
Στο Μεσαίωνα η Μαυριτανία ήταν η βάση των Αλμοραβίδων, οι οποίοι διέδωσαν τον Ισλαμισμό σε όλη την περιοχή και ήλεγχαν για ένα διάστημα το ισλαμικό κομμάτι της
Ισπανίας. Το 15ο αιώνα Ευρωπαίοι έμποροι άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τη Μαυριτανία και το 1814 η χώρα τέθηκε υπό Γαλλική κυριαρχία. Τα κσουρ (οχυρωμένοι οικισμοί, πόλεις των καραβανιών) δημιουργήθηκαν μεταξύ του 8ου και του 14ου αιώνα ως ενδιάμεσοι σταθμοί στο δρόμο των καραβανιών ανάμεσα στο Μαρόκο και στα αφρικανικά βασίλεια. Ήκμασαν ως εμπορικά κέντρα αλλά αργότερα ερήμωσαν. Οι πόλεις αυτές συμπεριλήφθηκαν το 1996 στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Αξιόλογη είναι επίσης η μουσική παράδοση στη χώρα. Τα παραδοσιακά μουσικά όργανα είναι έγχορδα και κρουστά, ενώ οι γυναίκες παίζουν διαφορετικά μουσικά όργανα από τους άνδρες. Κατά παράδοση στη Μαυριτανία υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι παιξίματος: ο λευκός τρόπος, ο μαύρος και ο μιγαδικός, που απηχούν τις τρεις βασικές εθνοτικές ομάδες.
Στη συνείδηση των Δυτικοευρωπαίων, η Μαυριτανία θεωρείται κάθε άλλο παρά κέντρο
αστικού πολιτισμού. Έτσι, εκπλήσσει το γεγονός ότι πολλές πόλεις τns ερήμου στη χώρα αυτή, υπήρξαν επί αιώνες τόποι καλλιέργειας τns παιδείας και ότι στις Σχολές του Κορανίου περιπλανώμενοι μουσουλμάνοι, κήρυκες, ποιητές και λόγιοι των επιστημών του Δικαίου και τns Ιστορίας μετέδιδαν τις γνώσεις τουs στις τέχνες και στις επιστήμες.
Σημαντική ήταν στο παρελθόν και η παραγωγή και αντιγραφή χειρόγραφων βιβλίων. Υπολογίζεται ότι οι βιβλιοθήκες της χώρας φιλοξενούν περίπου 40.000 ιστορικά χειρόγραφα και αντίγραφα, μεταξύ των οποίων και αντίγραφα τns περιόδου των Αλμοραβιδών (10os αι.) καθώς και πρωτότυπες εκδόσεις, όπως μια Γραμματική του Αβερρόη που βρέθηκε στο Μπουτιλιμίτ.

περισσότερα

Μια εμπειρία μας από το Εθνικό Πάρκο & λίμνες Πλίτβιτσε - Κροατία

Ένα υπέροχο εθνικό πάρκο με πυκνή βλάστηση και 16 λίμνες με κρυστάλλινα νερά που συνδέονται μεταξύ τους με ορμητικούς καταρράκτες και ρυάκια που σμιλεύουν τα ασβαστολιθικά πετρώματα της περιοχής απλώνεται σε 300 τετραγωνικά χλμ ανάμεσα στο Ζάγκρεμπ και το Ζαντάρ κατά μήκος των δαλματικών ακτών και αποτελεί τον πιο δημοφιλή τουριστικό προορισμό της χώρας.
Το πάρκο, Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, είναι ανοιχτό όλο το χρόνο και η μαγεία της φύσης του αλλάζει χρώματα ανάλογα με την εποχή. Το πράσινο της άνοιξης και του καλοκαιριού, διαδέχονται τα γήινα χρώματα του φθινοπώρου και το κατάλευκο του χειμώνα και η περιήγηση στα περίπου 18 χιλιόμετρα χωμάτινων μονοπατιών και ξύλινων γεφυρών είναι μια γαλήνια και άκρως συναρπαστική εμπειρία για κάθε λάτρη της παρθένας φύσης.
Ελάφια, αρκούδες, λύκοι και αγριογούρουνα κατοικοεδρεύουν μέσα στην πυκνή βλάστηση και ο επισκέπτης έχει συχνά την ευκαιρία να τα παρατηρήσει από μακριά.
Δωρεάν μεταφορά με βάρκες και μικρά λεωφορεία εντός του πάρκου διευκολύνει την μετακίνηση και μεγιστοποιεί την απόλαυση μέσα στην εκπληκτική φύση σε λιγότερες ώρες.
Οι φωτογραφίες από το πάρκο θα βρουν δικαιωματικά μια θέση στο καλύτερο ταξιδιωτικό άλμπουμ του επισκέπτη και οι εικόνες θα μείνουν στο μυαλό του για πάντα.

περισσότερα

Η ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ μέσα από τα μάτια του ταξιδιώτη…

«Την Μαυριτανία την αδικείς αν προσπαθήσεις να την περιγράψεις. Την Μαυριτανία πρέπει να την βιώσεις. Χώρα γλυκόπικρη, με τις δυσκολίες και τις ομορφιές της, σαν το τσάι που σου σερβίρουν στις σκηνές για καλωσόρισμα, με το ίδιο ποτήρι να περνά από χέρι σε χέρι σε τρεις γύρους. Το τσάι στον πρώτο γύρο πικρό σαν την ζωή, γλυκό στον δεύτερο σαν τον θάνατο και πιο γλυκό στον τρίτο σαν την αγάπη! Οι άνθρωποι φιλόξενοι, ήρεμοι, φιλικοί έχουν αναπτύξει μια στωικότητα που αγγίζει τη σοφία προκειμένου να αντέξουν τις καθημερινές δυσκολίες.
Κοιμηθήκαμε σε οάσεις, φυσικά σε αχυρένιες καλύβες. Το βράδυ μας «επισκέφθηκαν» τσακάλια όπου φρόντισαν να αφήσουν το επισκεπτήριό τους, τα ίχνη από τις πατημασιές τους
Συναντήσαμε κοιλάδες, φαράγγια μεγάλου βάθους, προϊόντα της διαβρωτικής διεργασίας του ανέμου και του νερού.
Όσο προχωρούσαμε η φύση μάς προετοίμαζε για την μεγάλη συνάντηση. Το πόδι άρχιζε να βουλιάζει στην αρχή ελαφρά στην άμμο. Φθάσαμε στο Cinguetti, την αποκαλούμενη πόλη-φάντασμα καθώς βρίσκεται θαμμένη 2,5μ. μέσα στην άμμο που την κατάπιε.  Την περίοδο της ακμής της ήταν η 7η μεγαλύτερη Ισλαμική πόλη μετά την Μέκκα. Τόπος συνάντησης καραβανιών και προσκυνητών από την Δ. Αφρική, αναπτύχθηκε ως πόλη των γραμμάτων με θεολογικές σχολές, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες μια από τις οποίες επισκεφθήκαμε. Στην είσοδο μας περίμενε ένας θυμόσοφος, προικισμένος με χιούμορ, Μαυριτανός κρατώντας ένα πελώριο ιδιόμορφο ξύλινο κλειδί, που τελούσε χρέη φύλακα, ξεναγού σε άπταιστα γαλλικά, και αναπαλαιωτή. Στη  συγκεκριμένη βιβλιοθήκη φιλοξενούνται 3.000 παλαιά χειρόγραφα, ορισμένα του 15ου αιώνα, παλιά Κοράνια γραμμένα πάνω σε δέρμα αντιλόπης που έχουν συντηρηθεί όχι τόσο χάριν της τεχνογνωσίας όσο του ξηρού κλίματος. Η πόλη τώρα βρίσκεται υπό την αιγίδα της UNESCO που έχει ξεθάψει ένα μικρό τμήμα της για να βλέπει ο επισκέπτης που βρισκόταν παλιά.
Εντύπωση μας έκανε ότι τους διάσπαρτους στην έρημο καταυλισμούς επισκέπτονται περιπλανώμενοι κήρυκες, λόγιοι, ποιητές που διδάσκουν το κοράνι και μεταδίδουν τις γνώσεις τους. Την επομένη έφθασε η πολυπόθητη στιγμή. Μπήκαμε στην έρημο! Μεγάλη η συγκίνηση!...
Σαχάρα στην γλώσσα των Βερβέρων σημαίνει «έκταση με χρώμα ξανθό» που όμως έτσι όπως λούζεται με το φως του ήλιου φαντάζει σαν μια ροζ απεραντοσύνη που σου κόβει την ανάσα. Την αποκαλούμε έρημο όμως με λίγη παρατηρητικότητα παντού γύρω υπάρχουν πατημασιές και ίχνη από αθέατη ζωή. Με την βοήθεια των ντόπιων συνοδών γίναμε και εμείς ιχνηλάτες. Το σούρουπο ο ουρανός λες και πυρπολείται βάφοντας το τοπίο ακόμα πιο ροζ.
Το βράδυ μετά το δείπνο, παρ’όλο το κρύο που φέρνει η νύχτα, καθίσαμε πάνω στην άμμο γύρω από την φωτιά παρέα με τους ξεναγούς και τους συνοδούς μας και αρχίσαμε το τραγούδι. Ένα εκείνοι, ένα εμείς. Σιγά-σιγά όμως η έρημος σου επιβάλλει τους δικούς της κανόνες που ζητά σιωπή, μια εκκωφαντική σιωπή όπου δεν ακούγεται απολύτως τίποτε μόνο το σούρσιμο της άμμου όπως την κυλά και τη ρυτιδιάζει το αεράκι και από μακριά τις κραυγές των τσακαλιών. Αρχίσαμε να μιμούμαστε τις φωνές τους και μας απαντούσαν! Και μετά είναι ο ουρανός, τόσο πεντακάθαρος. Στο απόλυτο σκοτάδι τα άστρα φαντάζουν τόσο χαμηλά που νομίζεις ότι θα τα πιάσεις!
Στην έρημο η ζωή είναι δύσκολη. Τα φάρμακα είναι από δυσεύρετα μέχρι ανύπαρκτα. Ο μέσος όρος ζωής φθάνει τα 40-45έτη για τους άνδρες τα 48 για τις γυναίκες. Οι πρώτες ύλες σπανίζουν γι’αυτό τίποτα δεν χαμένο.  Τα περιττώματα της καμήλας χρησιμεύουν για καύσιμα, αποξηραμένα για δομικό υλικό, σε σβώλους για παιχνίδι των παιδιών. Κι΄όμως πουθενά δεν συναντήσαμε επαίτες. Όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας κάτι όσο απλοικό κι΄αν φαντάζει για το δικό μας δυτικό γούστο. Ένα μαγνητάκι γυρεύαμε για ενθύμιο. Πολυτέλεια, άγνωστο. Αυτοσχεδιάσαμε κολώντας ένα μαγνήτη σε μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία.
Επόμενος σταθμός η πόλις Ατάρ, μια περιοχή με βουνά και φαράγγια σχεδόν στο κέντρο της Μαυριτανικής επικράτειας. Είδαμε σπηλιές με τοιχογραφίες 6000 ετών, ένα παλιό κτίριο της λεγεώνας των ξένων, μια απομίμηση του Fort Sagan για τις ανάγκες μιας ταινίας που γυρίστηκε εδώ και το αυθεντικό βρίσκεται στο Αλγέρι, και κτίρια σε καθαρά Μαυριτανική αρχιτεκτονική.
Γι’ αυτό  το ταξίδι χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, επίγνωση του τι θα συναντήσεις και ομοψυχία στην ομάδα. Μόνο αν είσαι ταξιδευτής έτοιμος να ζήσεις την περιπέτεια, θα την απολαύσεις και αυτή θα σε αποζημιώσει με αξέχαστες εμπειρίες.

από την Αλίκη Παπαηλιού

περισσότερα

ΤΟ «ΧΡΥΣΟ ΤΡΙΓΩΝΟ» ΤΟΥ ΔΟΥΛΕΜΠΟΡΙΟΥ

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση, με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική.
Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα, με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής.  Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.
Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πωληθούν.
Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.
Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 έως το 1860 μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική. Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού, και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία - εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.
Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της Φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλεμπόρους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

περισσότερα

Το νησί Γκορέ - Σενεγάλη

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

περισσότερα

Μάρκο Πόλο

«Δεν είπα ούτε τα μισά απ’ όσα είδα, γιατί δεν θα γινόμουν πιστευτός»…

 

Οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα, 1.600 χρόνια, τρεις ήπειροι. Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Από την Κίνα, την Ινδία την Περσία και την Αραβία μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία και μετά με υδάτινες διαδρομές στην Αφρική και από εκεί στον Ινδικό Ωκεανό. Αυτός είναι ο διάσημος «δρόμος του μεταξιού», που πήρε το όνομά του από το σημαντικότερο προϊόν το οποίο πρωταγωνιστούσε στις συναλλαγές. Ξεκίνησε από την Κίνα και τη δυναστεία των Χαν, γύρω στο 130 π.Χ., και εγκαταλείφθηκε άδοξα με τη βίαιη εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1454, στα μέσα δηλαδή του 15ου αιώνα.
Ο δρόμος αυτός δεν ήταν ποτέ απλώς ένας εμπορικός δρόμος διακίνησης μεταξιού, μπαχαρικών και αγαθών. Ήταν ένα ασύλληπτο δίκτυο ανταλλαγής πολιτισμού και ιδεών. Μέσα από τις διαδρομές του μεταξιού τα ατρόμητα καραβάνια μεταλαμπάδευσαν από τη μία χώρα στην άλλη γνώση και πολιτισμό, γλώσσες, τέχνες, μουσικές, αρχιτεκτονική, επιστήμες, παραδόσεις και, βέβαια, τις τρεις μεγάλες θρησκείες: τον χριστιανισμό, τον βουδισμό και το ισλάμ.
Ατέλειωτα χιλιόμετρα ερήμου, θερμοκρασίες που φλέρταραν με τα άκρα και τον θάνατο, αχανείς εκτάσεις που υπόσχονταν αμμοθύελλες, κακουχίες και επιθέσεις από ληστές. Τα ονόματα των ερήμων σε έκαναν να τρέμεις: «Τάκλα Μακάν» που σημαίνει «εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή». Ο μύθος θέλει όσους ξεμάκραιναν από το καραβάνι να χάνουν πρώτα τον προσανατολισμό τους και μετά τα λογικά τους.
Και μετά οάσεις, τρεχούμενα νερά και καταπράσινα βουνά με χίλιους Βούδες που γλύκαιναν τα χιλιόμετρα, ξεδίψαγαν ζώα και ανθρώπους και έδιναν στους ταξιδευτές την ηρεμία να στοχαστούν τα εξωτικά αγαθά και τα πλούτη που τους περίμεναν στο τέρμα της δοκιμασίας. Και όσο φούντωνε η ελπίδα, τόσο γιγαντωνόταν ο μύθος...
Στα χνάρια αυτού του μύθου θα κινηθεί και η δική μας αποστολή επί δεκαεπτά ημέρες. Στον δρόμο μας πόλεις και οάσεις στις οποίες στάθμευαν τα καραβάνια πριν ξαναβγούν στον αδυσώπητο δρόμο της ερήμου, βουνά που φλέγονται, αμμόλοφοι που τραγουδούν, αλαβάστρινες παγόδες, εύφορες κοιλάδες, σπήλαια με χίλια χρώματα, χωριά και ντόπιες αγορές με μύρια χρώματα και αρώματα. Και όλα αυτά κάτω από το βλέμμα του Βούδα και όλων των θεών που φώτιζαν τους τολμηρούς εκείνους εμπόρους να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και που θα αξιώσουν και εμάς να ζήσουμε την περιπέτεια αυτή την παλιά.
Μόνο που για το δικό μας καραβάνι του Versus ο δρόμος θα είναι στρωμένος με «μεταξένιες» διαδρομές, καλή παρέα, υπέροχη φιλοξενία, γεύσεις πρωτόγνωρες και με αμοιβή μας στο τέλος την ολοκλήρωση ενός από τα ωραιότερα και πλουσιότερα ταξίδια που θα έχουμε κάνει στη ζωή μας.

περισσότερα

Εμπειρία στην Κίνα: Να διασχίσεις τον παλιό «δρόμο του μεταξιού»

Ένα οδοιπορικό στον «δρόμο του μεταξιού» αποτελεί για τους ταξιδιώτες την εκπλήρωση μιας περιπετειώδους φαντασίας και την εμπειρία μιας συγκλονιστικής πραγματικότητας!

Μέσα από αυτούς τους δρόμους διακινούνταν το μετάξι και τα άλλα προϊόντα της Κίνας και της Ινδίας στην Ανατολή προς τον Δυτικό Κόσµο από τον 1ο αιώνα π.Χ.

Για 1.600 χρόνια οι «δρόμοι του μεταξιού» συνέδεαν την Κίνα µε την Ευρώπη, την Ανατολή µε τη Δύση, διασχίζοντας το κέντρο του ασιατικού οροπεδίου και καλύπτοντας πάνω από 8.000 χιλιόµετρα. Στην πραγματικότητα λειτουργούσαν ως δίαυλος επικοινωνίας λαών και πολιτισµών.

Για μας σήμερα είναι ένα ταξίδι συναρπαστικό, με μυθικές προεκτάσεις, απαιτητικό και κυρίως φορτισμένο με μνήμες που έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας. Ένα ταξίδι που θα μας φέρει σε επαφή με φυλές και τόπους μιας πάλαι ποτέ ένδοξης εποχής.

Dreams come true: Στον δικό μας «δρόμο του μεταξιού» του Versus περνάμε από τα οδικά περάσματα που χρησιμοποιούσαν τα καραβάνια των Κινέζων εμπόρων, φορτωμένα με χιλιάδες μέτρα μεταξιού.
Ξεκινάμε από το Ουρούμτσι και το Κασγκάρ, τη σημαντικότερη όαση της κινεζικής Δύσης, σταματάμε στην όαση Ντουνχουάνγκ, «το άκρο του πολιτισμένου κόσμου» για τους Κινέζους, ένα ισχυρό στρατιωτικό οχυρό που την εποχή εκείνη ήταν μία από τις πλουσιότερες πόλεις της Ασίας.
Είναι εδώ που καταλήγει το Σινικό Τείχος, μια και από εκεί και πέρα ανελάμβανε τη φύλαξη της «ουράνιας αυτοκρατορίας» η φοβερή έρημος Τακλαμακάν, το όνομα της οποίας σημαίνει «η έρημος που δεν έχει επιστροφή». Προχωράμε για το Γκουιλίν, τη Γιαγιουγκουάν, τη Ζανχουέ και συνεχίζουμε...

περισσότερα

Ιερουσαλήμ...

Μια πόλη γεμάτη «προσευχές και όνειρα» όπου σε κάθε βήμα συναντάς σημάδια από τις πιο διαφορετικές κουλτούρες και θρησκείες. Κατά κανόνα για τους Έλληνες η Ιερουσαλήμ είναι θρησκευτικό προσκύνημα. Αυτό το χωνευτήρι πολιτισμών και εθνοτήτων κρύβει πολλές εκπλήξεις. Θα πιείτε χαλαρούς καφέδες σε παραδοσιακές γειτονιές – τη μουσουλμανική, τη χριστιανική και την εβραϊκή. Θα περιπλανηθείτε σε αρχαίες οδούς – ο γύρος των τειχών είναι μια καταπληκτική βόλτα. Θα χαθείτε στην Παλιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, που συμπυκνώνει όλη τη γοητεία της Ανατολής, με τα πέτρινα κτίρια, τα καμπαναριά και τα παζάρια της.
Η Παλιά Πόλη θα σας μαγέψει. Μέσα στα οθωμανικά τείχη ο οικισμός χωρίζεται σε τέσσερις συνοικίες, τη μουσουλμανική, την εβραϊκή, τη χριστιανική και την αρμένικη.  Το Χαράμ με τα δύο επιβλητικά τζαμιά, τον Θόλο του Βράχου (ή τζαμί του Ομάρ) και το τζαμί του Αλ Ακσά δεσπόζει στο χώρο. Αυτός ο θρησκευτικός χώρος απλώνεται στο σημείο όπου μέχρι το 135 π.Χ. βρισκόταν ο μεγάλος ναός των Ιουδαίων. Έτσι, λοιπόν, ακριβώς απέξω, βρίσκεται το Τείχος των Δακρύων, το οποίο κάθε μέρα συγκεντρώνει δεκάδες θρησκευόμενους εβραίους που προσεύχονται. Όσον αφορά το χριστιανισμό, με σημείο εκκίνησης την πύλη των λιονταριών, ανηφορίζει η οδός του Μαρτυρίου (Via Dolorosa) ανάμεσα σε αναρίθμητα μαγαζιά με σουβενίρ αλλά και δεκάδες θρησκευτικά ιδρύματα, τα οποία στο εσωτερικό τους κρύβουν γαλήνιες στοές και πλούσιους κήπους, φτάνει κανείς στον Πανάγιο Τάφο, ένα ναό-Βαβέλ του χριστιανισμού, καθώς είναι μοιρασμένος σε καμιά δεκαριά διαφορετικές εκκλησίες (ο ίδιος ο τάφος, πάντως, ανήκει στη δικαιοδοσία του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων). Γύρω από το Χαράμ απλώνονται οι μουσουλμανικές αγορές. Μικρομάγαζα που πουλούν γλυκά από σουσάμι εναλλάσσονται με περίτεχνες θύρες οι οποίες χρονολογούνται από την εποχή των Μαμελούκων.
Ένα κράμα θρησκειών, πολιτισμών, αρωμάτων και χρωμάτων…

περισσότερα

Ποια δυσκολία αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στη μελέτη και εξήγηση των αρχαίων πολιτισμών

Σε όλες τις περιοχές της υφηλίου όπου αναπτύχθηκαν πολλοί πολιτισμοί κατά την αρχαιότητα παρουσιάζονται  ανεξήγητα φαινόμενα για τους σημερινούς αναλυτές. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πάρα πολλούς παράγοντες  αλλά κυρίως στην χρονική απόσταση που έχει περάσει  και συνεπώς   την εξαφάνιση σημαντικών στοιχείων, την αδυναμία μας-και συνήθως  την άρνησή μας-να κατανοήσουμε διαφορετικές κοινωνικές δομές, ηθικές και θρησκευτικές αξίες, διαφορετικές από τις ευρωπαϊκές και κυρίως από τον υπέρμετρο εγωισμό μας να πιστεύουμε ότι αποκλειστικά εμείς είμαστε  οι κάτοχοι της αληθείας σε όλα τα επίπεδα, θρησκευτικό, πολιτικό, πολιτιστικό, ηθικό κ.λ.π. Όλα αυτά βέβαια λειτούργησαν και σαν πρόσχημα προκειμένου να αλλάξει η τρομακτική απληστία και κτηνωδία των ευρωπαίων κατακτητών (οι μέθοδοι των Ες Ες είναι σχεδόν ουμανιστικές συγκρινόμενες με τις ισπανικές) με την συνεργασία της καθολικής εκκλησίαςֹ αρκεί να σημειωθεί ότι μόλις τον 20ο αι. η καθολική εκκλησία ανεγνώρισε τους Ινδιάνους ως ανθρώπους και το 1992 ο Πάπας ζήτησε συγνώμη από τους Ινδιάνους για τον καταλυτικό ρόλο της εκκλησίας του στην γενοκτονία τους και την καταστροφή  των πολιτισμών τους σε όλη την αμερικανική ήπειρο. Μια διεισδυτική ματιά στο Περού, και όχι μόνον, θα δείξει ότι η διαδικασία αυτή συνεχίζεται με εναλλαγή εξουσιών και σχετικά πιο ήπιες μεθόδους αλλά με μεγαλύτερη ένταση. 

περισσότερα

Ο πολιτισμός των Νάζκα – Οι γραμμές Νάζκα

Ο πολιτισμός της Νάζκα (300 π.Χ.-800 μ.Χ.- αβέβαιη χρονολόγηση, πιθανή εμφάνιση του πολιτισμού αυτού περί το 900 π.χ.) που  έγινε διάσημος από τις τόσο περίφημες όσο και μυστηριώδεις «Γραμμές της Νάσκα». Σε μία έκταση 80 τετραγωνικών χιλιομέτρων., μεταξύ των πόλεων Νάσκα και Πάλπα, έχουν χαραχτεί στο έδαφος εκατοντάδες σχήματα, η πλειοψηφία των οποίων είναι γεωμετρικά, όπως τετράγωνα, παραλληλόγραμμα, τρίγωνα, ομόκεντροι κύκλοι και άλλα. Υπάρχουν επίσης πουλιά, αράχνες, πίθηκοι, ψάρια (καρχαρίες, φάλαινες, όρκες), λάμα και σαυροειδή. Σπανιότερες είναι οι ανθρωπόμορφες απεικονίσεις με την πλέον διάσημη, εκείνη του «αστροναύτη», μιας φιγούρας 32μ., που φαίνεται να χαιρετά ενώ φέρει μια συσκευή που μπορεί να ερμηνευτεί ως σκάφανδρο. Η περιοχή είναι εξαιρετικά άνυδρη έρημος, με κοκκινόχρωμη άμμο, λόγω της κάλυψης της επιφάνειας του εδάφους από οξείδιο του σιδήρου, εξ’ ου και το όνομά της «’Έγχρωμη Κοιλάδα» (Pampa Colorada). Επάνω στην επιφάνεια αυτή χαράχτηκαν σε αβαθή αυλάκια οι περίφημες γραμμές και καθίστανται εμφανείς λόγω της χρωματικής αντιθέσεως εδάφους και υποστρώματος. Τα σχήματα αυτά λόγω του μεγάλου μεγέθους τους (το μεγαλύτερο είναι 200 μ. μήκους), είναι ορατά μόνο από τον  αέρα  και δεν υπάρχει φυσική έξαρση του εδάφους στην περιοχή, όρος ή κάτι παρεμφερές, από όπου θα ήταν δυνατός ο σχεδιασμός, η επίβλεψη των εργασιών κατασκευής αλλά και παρατήρησης τους. Οι «Γραμμές της Νάσκα» έγιναν γνωστές χάρη της παρατηρητικότητας επιβατών αερογραμμών κατά τη δεκαετία του 1920 και λόγω του αδιαμφισβήτητου μυστηρίου που παρουσιάζουν, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων και δη με κυρίαρχη τη φυσιογνωμία της Γερμανίδας Μαρίας Ραϊχε (1903-1990), η οποία κατοικούσε στη Νάσκα από το 1948 μέχρι το θάνατό της. Πάντως μέχρι σήμερα καμία θεωρία δεν θεωρείται η επικρατέστερη εκτός εάν πιστέψει κανείς την άποψη του Ελβετού Έρικ φον Ντάινικεν περί αρχαίων αστροναυτών. Εν τούτης το θέμα παραμένει ανοιχτό διότι ανακαλύπτονται και νέα σχήματα. Ανεξαρτήτως των γραμμών, ο πολιτισμός της Νάσκα έχει να επιδείξει εξαιρετική πολυχρωματική κεραμική, άριστη εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτων και ένα θαυμάσιο σύστημα υδραγωγείων τα οποία είναι σε χρήση ακόμα και σήμερα. Ατυχώς λίγες ανασκαφικές εργασίες έχουν γίνει στο λατρευτικό κέντρο Καχουάτσι (Cahuachi) και στον οικισμό Μαρκάγια (Marcaya) και τα δύο  του πολιτισμού της Νάσκα, ώστε να αξίζει να τα επισκεφθούμε. Δείπνο και διανυκτέρευση. 

περισσότερα

Γιατί επικράτησαν οι Ίνκας

Για το ευρύ κοινό το προϊσπανικό Περού είναι συνυφασμένο με τον Πολιτισμό των Ίνκας. Οι Ίνκας εμφανίσθηκαν περί το 1.200 μ.Χ. και δημιούργησαν ταχύτατα, από το 1438, μία θαυμαστή αυτοκρατορία, την οποίαν κατέλυσαν οι Ισπανοί το 1535. Ένας από τους λόγους της ταχύτατης ανάπτυξης της αυτοκρατορίας ήταν το γεγονός ότι, αν και ο πόλεμος ήταν κατακτητικός, στους υπό επίθεση πληθυσμούς ετίθετο το δίλημμα,  προ της μάχης, αν ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν ότι ο θεός-ήλιος των Ίνκας ήταν ανώτερος των ιδικών τους και κατά πόσον θα υπαγόντουσαν στο σύστημα διακυβερνήσεως των Ίνκας ενώ θα αυτοδιοικούντο, ή, σε άλλη  περιπτώση, θα αντιμετώπιζαν τον άριστα οργανωμένο στρατό των Ίνκαςֹ η αυτοκρατορία μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Η κοινωνική οργάνωση των Ίνκας εμπεριείχε «σοσιαλιστικά», θα λέγαμε, στοιχεία όπως η απουσία ατομικής ιδιοκτησίας γης, η γη ανήκε και εκαλλιεργείτο από την πατριά (πολλές πατριές απάρτηζαν μία κοινότητα) και το προϊόν χωριζότανε σε τρία, του αυτοκράτορα, του ιερατείου και των καλλιεργητών. Το πρώτο, και εν μέρει το δεύτερο, μετά την κάλυψη των αναγκών της αυλής και του ιερατείου, φυλασσόντουσαν  σε κρατικές αποθήκες και διανέμονταν , σε εποχές σιτοδείας, στους υπηκόους και σαν σταθερό επίδομα στα μέλη της κοινωνίας ανίκανα για εργασία. Επιπροσθέτως, τα δημόσια έργα πραγματοποιόντουσαν με υποχρεωτική εργασία ορισμένου χρόνου όλων των μελών της κοινότητος που σιτιζόντουσαν  κατά το διάστημα αυτό από τις αυτοκρατορικές αποθήκες, το σύστημα αυτό ονομάζονταν μίτα (mita). Οι Ίνκας δεν καινοτόμησαν, απλώς κωδικοποίησαν και επέβαλαν σε μείζονα κλίμακα προηγούμενες επιτυχείς πρακτικές που εφαρμόζονταν σε διάφορες φυλές. Οι Ισπανοί κατήργησαν αυτά τα συστήματα και μοίρασαν την γη μεταξύ τους σε μεγάλες ιδιοκτησίες (encomiendas και μετά haciendas) και μετέτρεψαν τους κατοίκους ουσιαστικώς σε δουλοπάροικους, τους πεόνες ή καμπεσίνος (peones, campesin-os)ֹ οι Ισπανοί διατήρησαν μεν την μίτα ως ρεπαρτιμιέντο (repartimiento)  χωρίς την κρατική σίτιση δε. 

περισσότερα

Ανεξήγητα Φαινόμενα - Σχέση Μάγιας και Ίνκας

Στα φαινόμενα που δύσκολα εξηγούνται, πρέπει να συμπεριληφθεί η κατασκευή κλιμακωτών πυραμίδων στο Περού από τον  πολιτισμό του Καράλ (βλ. ανωτέρω) και τους Μάγια στο Μεξικόֹ ομολογουμένως το ακριβέστατο ημερολόγιο των Μάγια αρχίζει την  11η  Αυγούστου του 3114 π.Χ. αλλά οι πρώτες πυραμίδες τους εμφανίζονται στο Τικάλ της Γουατεμάλας το 470 μ.Χ. Οι δύο πολιτισμοί έχουν χρονική απόκλιση χιλιετηρίδων, μεταξύ τους παρεμβάλλονται δεκάδες χιλιάδων χλμ. αδιάβατου εδάφους, και οι δύο δε δεν είχαν αξιόλογα ζώα για μεταφορά και δεν είχαν επινοήσει καν τον τροχό. Επαφή δε μέσω της  θαλάσσης αποκλείεται καθώς  δεν ήταν θαλασσοπόροι.
Οι κλιμακωτές πυραμίδες έχουν την απαρχή τους στις τετράγωνες και παραλληλόγραμμες πλατφόρμες επί των οποίων διαδοχικώς κτίστηκαν  μικρότερες. Είναι πιθανόν οι πλατφόρμες να προέκυψαν από ισόγεια κτίρια τα οποία «επικτίσθηκαν», πρακτική η οποία εμφανίζεται και στους πολιτισμούς του Μεξικού. Η πλατφόρμα αντικατοπτρίζει την ιδέα ότι το ύψος εντέλλεται γόητρο και διαχωρίζει τον συνήθη από τον εξαίρετο χώροֹ στο πλαίσιο αυτό η ύπαρξη περισσοτέρων από μίας πλατφόρμες παραπέμπει σε πλουραλιστικό πάνθεον και /ή σε ταξική κοινωνία με οργανωμένη δομή εξουσίας. Εφ’ όσον οι Άνδεις είναι οροσειρά, η κάθετος διάκριση του χώρου εμφανίζεται ως τριπλή: τα ισόγεια, ή ουδέτερες πεδιάδες, τα υψίπεδα, ή πλατφόρμες, και οι λάκκοι ή «αρνητικές» πεδιάδες που αναπαριστώνται ως βυθισμένες αυλές. Η διάκριση αυτή εμφανίζεται στην Προκεραμική περίοδο και συνεχίζεται μέχρι την εποχή των Ίνκας, με απόγειο την εποχή του Τιαχουανάκο (300 π.Χ.-1000 μ.Χ.) και ενδεχομένως να καταδεικνύει την πίστη ότι ο άνθρωπος προήλθε από τη γη. Ένα άλλο δύσκολο να εξηγηθεί φαινόμενο, που επιχωριάζει στο Περού, είναι τα κτιριακά συγκροτήματα σε σχήμα «U». Το φαινόμενο αυτό εμφανίζεται κατά πρώτον στο Ελ Παραϊσο (El Paraíso), 140 χλμ. βορείως της Λίμα, κατά την Προκεραμική περίοδο, περί το 2000 π.Χ. Σχεδόν όλοι οι οικισμοί ακολουθούν την ιδία διάταξη και είναι στραμμένοι προς την θάλασσα. Αργότερα διατηρείται η αυτή διάταξη, το σχήμα U, αλλά τα συγκροτήματα στρέφονται προς τις Άνδεις. Ο λόγος της διατάξεως καθώς και η στροφή είναι παντελώς άγνωστα. Όσον αφορά τα ανεξήγητα φαινόμενα την πρώτη θέση κατέχουν οι «Γραμμές της Νάζκα» τις οποίες θα επισκεφθούμε στα πλαίσια του ταξιδίου μας.

περισσότερα

Τι οδήγησε τους ταξιδιώτες να λένε «Περού μόνο με το Versus»

Αυτό το μεγαλείο σάς καλούμε να ανακαλύψουμε μαζί όπως ακριβώς κάνουμε δύο δεκαετίες τώρα. Ένα καλοσχεδιασμένο ταξίδι που κάλυψαν δύο κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης και οδηγούν τους ταξιδιώτες στη διαπίστωση «Περού μόνο με το Versus». Δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει παγιώσει αυτήν τη διαπίστωση.
Η πτήση από τη Λίμα στην Αρεκίπα, αλλά και από το Ίκα στη Νάσκα για να αποφύγετε τα χιλιάδες κουραστικά χιλιόμετρα στις Άνδεις (υπάρχουν αρκετές οδικές διαδρομές για να
γνωρίσετε τη χώρα σε βάθος); Το πρόγραμμα με τις εμπεριστατωμένες ξεναγήσεις και τις γενναιόδωρες παροχές, χωρίς να παραλείπει τη Βολιβία, την Αρεκίπα και τον Αμαζόνιο; Η ανεπανάληπτη τιμή, απόκτημα της μεγάλης συμμετοχής σας όλα αυτά τα χρόνια; Οι εξειδικευμένοι αρχηγοί των αποστόλων μας;
Εμείς πιστεύουμε κάτι ανώτερο από όλα αυτά. Ίσως η μεγάλη μας αγάπη για αυτό το μεγαλείο του πολιτισμού των Ίνκας που μας προσέλκυσε από τα πρώτα βήματά μας.
Σας προσκαλούμε σε ένα αλλιώτικο ταξίδι στο Περού, κρατώντας σας πάντα από το χέρι. Κλείστε τα μάτια, αφουγκραστείτε την πέτρα και ακούστε έναν παράξενο ψίθυρο. Όσα δεν κατάφεραν να πουν οι αρχαιολόγοι και οι ιστορικοί τα λένε τα ίδια τα ερείπια της αυτοκρατορίας των Ίνκας: Οι πέτρινοι φύλακες των Άνδεων.

περισσότερα

ΙΝΤΙ ΡΑΪΜΙ – Η γιορτή του Ήλιου!

Ίντι Ράιμι σημαίνει "Γιορτή του Ήλιου", στη γλώσσα κέτσουα.
Ήταν θρησκευτική γιορτή των Ίνκας προς τιμήν του θεού του Ήλιου, Ίντι. Πραγματοποιόταν γύρω στις 24 Ιουνίου και σηματοδοτούσε το Χειμερινό Ηλιοστάσιο στο Νότιο Ημισφαίριο και το νέο έτος για τους λαούς των Άνδεων.
Στην αυτοκρατορία των Ίνκας, το Ίντι Ράιμι θεωρείτο η πιο σημαντική από τις τέσσερις γιορτές του Κούσκο. Διαρκούσε 9 ημέρες με χορούς και θυσίες ζώων για να εξασφαλιστεί η καλή σοδειά.
Η τελευταία γιορτή παρουσία του Αυτοκράτορα των Ίνκας έγινε το 1535, αφού έπειτα καταργήθηκε από τους Ισπανούς κατακτητές και την Καθολική Εκκλησία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, κάποιοι ιθαγενείς συμμετείχαν σε παρόμοιες τελετές, αλλά απαγορεύτηκε εντελώς το 1572 σαν μια παγανιστική γιορτή που ερχόταν αντίθετη με την Καθολική πίστη.
Από το 1944 και κάθε χρόνο στις 24 Ιουνίου λαμβάνει χώρα στο Κούσκο μια μεγαλοπρεπής αναπαράσταση του Ίντι Ράιμι, που προσελκύει πλήθος τουριστών.
Ο αυτοκράτορας Ίνκα με μια παραδοσιακή προσευχή ζητά την ευλογία του Ήλιου, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής για όλο το σύμπαν. Στη συνέχεια ο Ίνκα, μεταφερόμενος πάνω σε έναν χρυσό θρόνο, οδηγεί την μεγαλειώδη πομπή από το κέντρο του Κούσκο στον ιερό χώρο του Σαξαχουαμάν, στους λόφους πάνω από την πόλη.
Εκεί γίνεται εικονική αναπαράσταση της αρχαίας τελετής της θυσίας ενός λάμα, το μπάνιο του αυτοκράτορα με τσίτσα, το ιερό ποτό των αρχαίων Ίνκας και η τελετή της Νέας Φωτιάς! Καμιά φωτιά δεν επιτρεπόταν στην πόλη την ημέρα αυτή. Χρησιμοποιώντας έναν ιερό καθρέφτη, συγκέντρωναν τις ακτίνες του Ήλιου και έτσι η Θεϊκή Νέα Φωτιά γεννιόταν και μεταδιδόταν από άκρη σε άκρη σε όλη την πόλη. Η τελετή τελειώνει με την ομιλία του Ίνκα στην αυθεντική γλώσσα των κατοίκων του Κούσκο, τα κέτσουα.

περισσότερα

Μαδρίτη, Βαλένθια, Βαρκελώνη, ποια από τις τρείς προτιμάτε;

Ενας συνδυασμός τριών πόλεων, τριών πρωτευουσών, τριών πολιτισμών. Περνάς από την μία πόλη  στην άλλη και γοητεύεσαι. Ποια να ξεχωρίσεις, ποια να σε κατακτήσει; Περιμένεις στο τέλος αφού τις γνωρίσεις και τις τρείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου και πάλι μένεις μπερδεμένος. Ποια προτιμάς τελικά; Η καθεμία έχει τον λόγο της για να σε κατακτήσει .
Η αρχοντική πρωτεύουσα Μαδρίτη, καστελιάνα στην ψυχή, εκφράζει όλο το δυναμισμό της χώρας. Ο πολιτιστικός της πλούτος είναι τεράστιος αφού εδώ βρίσκονται τα σημαντικότερα μουσεία της χώρας, ενώ δεν υστερεί σε δυναμισμό. Δράση και ζωντάνια στις πλάθας ( πλατείες ) της και στους δρόμους της, στις αβενίδος (λεωφόρους) της, στα εμπορικά της κέντρα που κατακτούν όλες τις ηλικίες, ενώ το γήπεδο της Ρεάλ και η παλαιά πόλη γύρω από την Πλάθα Μαγιόρ ( Κεντρική Πλατεία ) αποτελούν άλλο ένα μαγνήτη.
Η Βαλένθια, άγνωστη και παραμελημένη μέχρι πρόσφατα, μπήκε δυναμικά στον τουριστικό χάρτη με την αναπαλαίωση και πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου, με την επέκταση και ανάδειξη της μαρίνας της, αλλά κυρίως χάρις στην Πόλη των Τεχνών και των επιστημών   που σχεδίασε ένα διάσημο τέκνο της : ο Σαντιάγκο Καλατράβα , στις εκβολές του Τούρια. Κτήρια που θυμίζουν σκελετούς προϊστορικών ζώων και φανταστικών όντων την κοσμούν.
Στο τέλος είναι η Βαρκελώνη, τόσο μοναδική, τόσο μεσογειακή, τόσο πλούσια σε εικόνες, αποτελεί το όνειρο όλων μας. Την φήμη της στηρίζουν τα πασέο της, τα κτήρια του Γκαουντί, το Μπάριο Γκότικο, το Πουέρτο Ολύμπικο, το Μοντχούικ και το στάδιο Καμπ Νόου της Μπάρτσα. Πλούσια πολιτιστικά με μουσεία των μεγάλων δημιουργών που γεννήθηκαν η έζησαν εδώ: Πικάσο , Μιρό , Νταλί. Η γοητεία της όμως βρίσκεται έξω στις πλατείες , στο βουλεβάρδο, στην Ράμπλα , στις παραθαλάσσιες ζώνες της όπου δεν χορταίνεις να περπατάς και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας τρώγοντας και διασκεδάζοντας.
Στιγμές του ταξιδιού
Οι ταξιδιώτες που επιλέγουν αυτό το ταξίδι έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον πλούτο, τις αντιθέσεις, τις ομοιότητες, την ομορφιά της κεντρικής και της Νότιας Ισπανίας. Από τις μεσαιωνικές πόλεις της Καστίλης στα λευκά χωριά του Νότου .
Από τη Μαδρίτη, αρχόντισσα καστελιάνα, ζωντανή,  με το Πράδο  και τα άλλα σημαντικά μουσεία της αλλά και με την έδρα της Ρεάλ.
Από εκεί στον Νότο, με διαδρομές που μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε την χώρα σε βάθος,  από τα υψίπεδα της Καστίλης στην πεδιάδα του Γουαδαλκιβίρ, την πεδιάδα της Ανδαλουσίας προς τα Λευκά χωριά και την Ρόντα και προς πόλεις που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να τις συστήσουμε: την Σεβίλλη, την Γρανάδα, την Κόρδοβα, με μνημεία ξακουστά: την Αλάμπρα, το Αλκάθαρ, τη Μεθκίτα, που μας θυμίζουν το ανατολίτικο παρελθόν τους, αλλά και με την γοητεία της  καθημερινότητας τους  που την ζούμε όταν περπατάμε στην Σάντα Κρουζ ή στο Μπάριο Χούδιο ή στο Αλμπαιθίν ή όταν κάνουμε την κρουαζιέρα στον Γουαδαλκιβίρ ή όταν παρακολουθούμε ένα παθιασμένο φλαμένγκο.
Καταλήγουμε στην ολοζώντανη Καταλονία και στο διαμάντι της, τη μεσογειακή Βαρκελώνη, την οποία θα απολαύσουμε με τις πλούσιες ξεναγήσεις μας του εξειδικευμένου στην ισπανική κουλτούρα αρχηγού μας. 

περισσότερα

Βαρκελώνη: Η ανατρεπτική πρωτεύουσα της Καταλονίας

Μοναδική αρχιτεκτονική, ιστορικά μνημεία, καλλιτεχνική κληρονομιά, ποδόσφαιρο, ζωντανές γειτονιές για βόλτες και nightlife αλλά και συναρπαστική γαστρονομία. Η πυκνοκατοικημένη Βαρκελώνη είναι μάλλον η πιο κοσμοπολίτικη ισπανική πόλη. Ισπανική είπαμε; Πρωτεύουσα της Καταλονίας για να είμαστε πολιτικά ορθοί, αφού οι ντόπιοι θεωρούν την περιφέρεια αυτή ξεχωριστή χώρα και μιλούν τη δική τους γλώσσα.
Η μαγεία της Βαρκελώνης σε καταλαμβάνει ήδη όταν την πλησιάζεις με το αεροπλάνο! Είναι η πιο τέλεια δομημένη πόλη στον κόσμο χάρη στον χαρισματικό πολεοδόμο Ιλντεφόνς Σερντά ι Σινιέρ ο οποίος το 1850 σχεδίασε και δόμησε την κεντρική περιοχή Εσάμπλε (δηλαδή επέκταση). Από ψηλά βλέπεις τα οικοδομικά τετράγωνα 113 επί 113 μέτρων χωρισμένα από λεωφόρους 20 μέτρων άριστα τακτοποιημένα με κομμένες γωνίες για τις άμαξες… και καταλαβαίνεις αμέσως ότι μόλις προσγειωθείς θα δεις μπροστά σου κάτι μοναδικό. Και το βλέπεις. Κάθε κτήριο είναι κι ένα έργο τέχνης. Γοτθικό, Νεογοτθικό, Σουρεαλιστικό, Μοντερνιστικό… Το ίδιο και τα πάρκα. Η πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο. Με τη σφραγίδα των άφταστων αρχιτεκτόνων Αντόνι Γκαουντί και Λιουίς Ντομένεκ ι Μοντανέρ. Αλλά και των σπουδαίων ισπανών ζωγράφων που γεννήθηκαν και έζησαν εκεί όπως ο Νταλί, ο Μιρό και ο Πικάσο. Εν ολίγοις την περπατάς και δεν προλαβαίνεις να μετράς τα μνημεία της UNESCO.
Αλλά η Βαρκελώνη δεν είναι απλώς μνημειακή… Είναι μια πόλη ολοζώντανη. Με μεσογειακό ταμπεραμέντο, με κέφι, με άποψη. Είναι μια πόλη πρότυπο όμορφης, δημιουργικής και καλής ζωής. Δεν χορταίνεις τις βόλτες στα περίφημα πασέο της, η Γοτθική Συνοικία σε μεταφέρει στο πλούσιο ιστορικό παρελθόν της, το Πουέρτο Ολύμπικο, με τις άψογα αξιοποιημένες ολυμπιακές εγκαταστάσεις σου δείχνει ότι οι άνθρωποι εκεί θέλουν να κοιτούν πάντα μπροστά, το πάρκο του κάστρου Μοντχουίκ σου δίνει την ευκαιρία να τη θαυμάσεις ολόκληρη από ύψωμα με μια ματιά, ενώ το φρούριο του 17ου αιώνα που βρίσκεται στην κορυφή του (πας με τελεφερίκ) σου μιλάει και για τη σκοτεινή ιστορία της πόλης. Στέγασε για τρεις αιώνες φυλακή και τόπο βασανιστηρίων και εκτελέσεων των Καταλανών. Φυσικά η Βαρκελώνη προσφέρει και αθλητισμό – το στάδιο της Μπαρτσελόνα ή αλλιώς Καμπ Νου για τους ποδοσφαιρόφιλους θεωρείται «ναός»!
Και τέλος, Βαρκελώνη σημαίνει διασκέδαση. Πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ. Σε κάθε γωνιά της πόλης: στις πλατείες, στα βουλεβάρτα, στη Ράμπλα, στις παραθαλάσσιες ζώνες, στα δρομάκια. Η δε κουζίνα της είναι μαγική: από τις καντίνες μέχρι τα εστιατόρια με τα θαλασσινά. Κι αν σας αρέσει το nightlife εδώ θα βρείτε ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μία πόλη για να μην την ξεχάσει ποτέ;

περισσότερα

Ρόντα: Aνδαλουσιανός έρωτας

Εντυπωσιακοί βράχοι, κτίρια στο χείλος του γκρεµού, ένα φαράγγι που στη θέα του και µόνο προκαλεί δέος, ένας ποταµός που χωρίζει την πόλη στα δύο και µια επιβλητική γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές της. Βρεθήκαμε στη Ρόντα της Ισπανίας, ένα από τα pueblos blancos (λευκά χωριά) της Ανδαλουσίας. Φημισμένη για τη γέννηση της μοντέρνας ταυρομαχίας και ξακουστή για το φαράγγι «El Tajo», η περιοχή μας έδωσε εμπειρίες που δύσκολα θα μπορέσουμε να ζήσουμε κάπου αλλού... Με μία σύντομη περιήγηση στα γραφικά σοκάκια και τη γέφυρα Puente Nuevο, καταλάβαμε αμέσως γιατί η Ρόντα ενέπνευσε τον Χέμινγουεϊ να γράψει το συγκλονιστικό μυθιστόρημα «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Κάναμε ατελείωτες βόλτες στην πιο γραφική πλατεία, την Plaza Duquesa de Parcent και επισκεφθήκαμε την αρένα ταυρομαχιών Plaza de Toros, μία από τις παλαιότερες και πιο γραφικές της Ισπανίας. Εντυπωσιστήκαμε από την εκκλησία Santa Maria del Mayor - ένα μείγμα γοτθικού και αναγεννησιακού στυλ- τα τείχη της πόλης και τα αραβικά λουτρά. Το σκηνικό στη Ρόντα είναι απλά μαγευτικό...

περισσότερα

Οι μυθικές Ηράκλειες Στήλες

Οι μύθοι γύρω από τη σπηλιά του Αγίου Μιχαήλ στο βράχο του Γιβραλτάρ είναι αμέτρητοι, ωστόσο η κυρίαρχη είναι αυτή που υποστηρίζει ότι η σπηλιά ήταν οι πύλες του Άδη και η είσοδος για τον Κάτω κόσμο. Ακόμη, πως εκεί υπήρξε η μια από τις Ηράκλειες Στήλες, οι οποίες αποτελούν ίσως τις παλαιότερες φρυκτωρίες. Οι αρχαίοι Έλληνες, πίστευαν ότι βρίσκονταν στην Ιβηρική χερσόνησο, στο σημερινό Γιβραλτάρ. Εκεί θεωρούσαν ότι ήταν η άκρη του κόσμου. Οι Ηράκλειες Στήλες, ήταν δύο στύλοι που είχε στήσει ο Ηρακλής όταν πήγε τα μήλα των εσπερίδων στον Ευρυσθέα. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, στο στόμιο του πορθμού που βρίσκονταν οι στήλες υπήρχε μεγάλο νησί δίνοντας αρκετές πληροφορίες για αυτό, κάνοντας μερικούς ερευνητές σήμερα να πιστεύουν ότι ήταν η χαμένη Ατλαντίδα. Τις στήλες λοιπόν αυτές, τις έστησε στις δύο κωμοπόλεις ο ίδιος ο Ηρακλής στις δύο αντικριστές ακτές του σημερινού Γιβραλτάρ. Η μία ήταν στη Αβύλη, στην πλευρά της Αφρικής, και η άλλη στα Γήδειρα στην πλευρά της Ευρώπης. Η επικρατέστερη άποψη για το τι ακριβώς ήταν οι Ηράκλειες Στήλες είναι πως πρόκειται για φάρους που ειδοποιούσαν τα πλοία για το σημείο από το οποίο έπρεπε να στρίψουν, ώστε να μπουν από τον Ατλαντικό Ωκεανό στη Μεσόγειο. Τόσο σημαντικός από άποψη στρατηγικής, χρηστικής και ιστορικής σημασίας ήταν ο ρόλος των Ηράκλειων Στηλών που οι σύγχρονοι Ισπανοί και Πορτογάλοι, μιλώντας περήφανα για την ελληνική επιρροή της εποχής, προβάλουν ως σημαντικό μουσειακό μνημείο τους πύργους αυτούς. Οι αρχαίοι μάλιστα, ονόμαζαν τον πορθμό οι Πύλες του Ηρακλή και πίστευαν ότι ήταν το τέλος της Δύσης, διότι υπήρχε το αχανές του Ατλαντικού...

περισσότερα

Μια εμπειρία από το Γιβραλτάρ

Το ταξίδι μας στο Γιβραλτάρ ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα. Φθάνοντας κιόλας στο αεροδρόμιο, ήρθαμε αντιμέτωποι με το πιο παράξενο θέαμα! Ο διάδρομος προσγείωσης-απογείωσης βρίσκεται στη μέση του πιο πολυσύχναστου δρόμου της χερσονήσου! Σαν αποτέλεσμα, η κυκλοφορία στη λεωφόρο Γουίνστον Τσόρτσιλ διακόπτεται ανά ένα δεκάλεπτο τη φορά, προκειμένου να μπορέσουν τα αεροπλάνα να προσγειωθούν. Έτσι λοιπόν, ανακηρύχθηκε ως το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο της Ευρώπης. Όσο για το πώς κατέληξε το Γιβραλτάρ στην Αγγλία; Η στρατηγική θέση της χερσονήσου έκανε αυτό το κομμάτι περιζήτητο και όπως καθετί περιζήτητο πολλοί το διεκδίκησαν μέσα στα χρόνια. Σήμερα το Γιβραλτάρ αποτελεί υπερπόντιο έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου και αρχηγός κράτους είναι η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’! Το Γιβραλτάρ ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες ως Κάλπη και μαζί με το απέναντι βράχο της Θέουτα (αρχαία Αβίλη) στην αφρικανική ακτή σχηματίζουν τις Ηράκλειες Στήλες, τις οποίες, σύμφωνα με τη μυθολογία, έχτισε ο Ηρακλής επιστρέφοντας από τον κήπο των Εσπερίδων. Το σημείο είναι απλά μαγικό. Ο βράχος της Τζιμπεράλτα- όπως ονομάζουν οι Έλληνες ναυτικοί το Γιβραλτάρ- είναι διάσημος για το ύψος του (πιο ψηλός από τον Πύργο του Άιφελ και το Empire State). Η θέα που προσφέρει στον Κόλπο της Αφρικής είναι απλά συγκλονιστική! Μάλιστα, έχει και μόνιμους κατοίκους που δεν είναι άλλοι από τους πιθήκους Μακάκος Μπάρμπαρι. Ο μύθος λέει, ότι όσο υπάρχουν εκεί οι πίθηκοι θα βρίσκονται εκεί και οι Βρετανοί. Όταν φύγουν, θα φύγουν και οι Βρετανοί από το Γιβραλτάρ. Πέραν όμως από το βράχο, περιπλανηθήκαμε στην πόλη -η οποία όντως θυμίζει Αγγλία- και απολαύσαμε ένα υπέροχο γεύμα στη μαρίνα στο Ocean Village, σε ένα από τα ωραιότερα σημεία της πόλης! 

περισσότερα

Φλαμένκο...Η τέχνη του πάθους

Το φλαμένκο είναι ένα είδος τραγουδιού, κιθάρας και χορού που καθρεπτίζει την πολύπλοκη ψυχή της Ανδαλουσίας. Οι ρίζες του απλώνονται σε δώδεκα αιώνες και σε τέσσερις διαφορετικές κουλτούρες. Άνθισε στα μέσα του 19ου αιώνα, η ιστορία του όμως φθάνει στην εποχή πριν και μετά τη Ρεκονκίστα (Ανακατάληψη), την ιστορική δηλαδή περίοδο κατά την οποία οι Χριστιανοί βασιλιάδες ανακατέλαβαν την Ισπανία από τους Μουσουλμάνους.
Χωρίς τις τέσσερις πηγές του - αραβική, ανδαλουσιανή, σεφαρδιτική (εβραϊκή) και τσιγγάνικη - και τη μοναδική συνύπαρξη και μείξη της κουλτούρας τους, το φλαμένκο δεν θα υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Γιατί όμως αυτή η εκφραστική λαϊκή τέχνη αναπτύχθηκε ειδικά σε αυτή την περιοχή; Η Ιστορία δείχνει μια ασυνήθιστη ανοχή της διαφορετικότητας των πολιτισμών κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους Μουσουλμάνους Άραβες. Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί για επτά αιώνες και, αν όχι σε απόλυτη αρμονία, τουλάχιστον στις αρχές με πολύ λίγες συγκρούσεις. Κατά τον τελευταίο αιώνα της επανάκτησης των εδαφών από τους Χριστιανούς, τα εναπομείναντα Μουσουλμανικά Βασίλεια έγιναν λιγότερο ανεκτικά προς τον Χριστιανικό πληθυσμό και κάθε φορά που οι Χριστιανοί βασιλείς νικούσαν τους Μουσουλμάνους, υπήρχαν ξεσπάσματα βίας που επισκίαζαν αυτές τις νίκες.
Μέσα σε αυτό το ταραχώδες σκηνικό έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας. Η γλώσσα που μιλούσαν δεν έμοιαζε με καμιά από τις γνωστές λατινικές και οι τρόποι και το ντύσιμό τους ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά του τότε Δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Πιθανότατα προήλθαν από την Ινδία και είχαν ξεκινήσει από την περιοχή Punjab γύρω στο 850 μ.Χ.
Για να ελέγξουν τις ξένες επιρροές, οι καθολικοί βασιλείς δημιούργησαν την Ιερή Εξέταση. Όσοι δεν υπάκουαν σε αυστηρούς κοινωνικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς όρους εξορίζονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν ή δολοφονούνταν. Όσοι συγκρούονταν ή πίστευαν ότι θα διωχθούν από την Ιερά Εξέταση έφευγαν από τη χώρα. Άλλοι κατέφευγαν στις ορεινές απομακρυσμένες και αραιοκατοικημένες περιοχές της Σιέρα Μορένα και της Σιέρα Νεβάδα. Αυτοί οι πρόσφυγες έγιναν γνωστοί με τον αραβικό όρο "φελάγκ μένγκου" (felag mengu) που σημαίνει “φυγάδες χωρικοί”. Στις μικρές νέες κοινότητες των "felag mengu" οι τσιγγάνοι (gitanos), η τέταρτη ισπανική κουλτούρα, βρήκαν "αδελφές ψυχές". Η λέξη φλαμένκο πιθανώς να προέρχεται από τους φελάγκ μένγκου.
Η συγχώνευση των Τσιγγάνων με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς σε αυτά τα απομακρυσμένα χωριά οδήγησε στην πρώιμη έκφραση του φλαμένκο σχεδόν 350 χρόνια αργότερα. Η διαδικασία αυτή της διασκευής και προσαρμογής συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Αρχικά το φλαμένκο, ως το τραγούδι των φτωχών και των εξορισμένων, δεν παρουσιαζόταν σε κοινό. Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα άρχισε να παρουσιάζεται σε ντόπιες ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας και γύρω στο 1850 είχε μπει σε πολλές νέες ταβέρνες - καφέ (cafe cantante). Περισσότερος κόσμος το γνώριζε και είχε χάσει την κακή του φήμη. Οι καλλιτέχνες συνέχισαν να είναι χαμηλής κοινωνικής τάξης, αλλά το φλαμένκο άρχισε να έχει θαυμαστές ανάμεσα στους μορφωμένους και τους πλούσιους. Το φλαμένκο με τη συνοδεία κιθάρας και χορού ήταν πλέον αποδεκτό και πιο προσιτό.
Το σόλο παίξιμο της κιθάρας μετατράπηκε από απλή ανάγκη συνοδείας των τραγουδιστών σε μια τέχνη. Κιθαρίστες όπως οι Πάκο Πένια, Πάκο δε Λουθία και Τοματίνο έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί.
Στο χορό αυτό που μετράει είναι η γοητευτική κίνηση των ποδιών, γι' αυτό και τα φορέματα με τους φραμπαλάδες έχουν ένα ψηλό σκίσιμο στο μπροστινό τους μέρος.

περισσότερα

ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΑΝΔΑΛΟΥΣΙΑ

Τα Pasos, οι Αδελφότητες και οι Costaleros
Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας (SemanaSanta) εκφράζουν την πιο βαθιά ριζωμένη παράδοση που εορτάζεται στην Ισπανία. Μία χώρα όπου ο άνεμος της Καθολικής παράδοσης πνέει δυνατά αιώνες τώρα, η Εβδομάδα των Παθών εκφράζει με ένταση τα Πάθη του Χριστού, και σε όλες τις πόλεις της χώρας οι δρόμοι γεμίζουν με χιλιάδες πιστούς που ακολουθούν με κατάνυξη τα λεγόμενα pasos, τους επιταφίους πάνω σε άρματα που αναπαριστούν συγκεκριμένες σκηνές από το Θείο Δράμα. Είναι συγκινητική μάλιστα η προέλευση των pasos: ξεκίνησαν να δημιουργούνται από τον 16ο αι., με σκοπός να «εξηγούν» στους αναλφάβητους πιστούς σκηνές από τη Βίβλο, που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν στη Βίβλο. Τα pasosείναι σωστά αριστουργήματα της λαϊκής τέχνης, κάποια μάλιστα είναι ηλικίας πέντε ή έξι αιώνων!
θεωρείται μάλιστα μεγάλη τιμή για έναν πιστό να είναι «costalero», να είναι δηλαδή ένας από αυτούς που σηκώνουν στους ώμους τους τα άρματα. Τα pasosανήκουν σε συγκεκριμένες Αδελφότητες(Cofradíasή Hermandades), που είναι αφιερωμένες στον Ιησού, στην Παναγία ή σε κάποιον άγιο της Καθολικής Εκκλησίας. Όλες έχουν τη δική τους ξεχωριστή φορεσιά και χρώματα, πολλές μάλιστα φορούν τα χαρακτηριστικά μυτερά καπέλα.

Πολλές από αυτές τις αδελφότητες μετρούν αιώνες ζωής, κάποιες άλλες δημιουργήθηκαν πριν λίγα χρόνια, όλες ωστόσο διαμορφώνονται βάση συγκεκριμένης ιεραρχίας και με ειδικά κριτήρια.
Είπαμε πόσο μεγάλη τιμή είναι για κάποιο μέλος της αδελφότητας να γίνει «costalero», φανταστείτε όμως την τιμή να είναι κάποιος «capataz» (καπατάθ), ο επικεφαλής δηλαδή της λιτανείας. Ο καπατάθ είναι επίσης μέλος της αδελφότητας και ο υπεύθυνος για την πορεία του paso, από τη στιγμή που θα βγει από τον ναό μέχρι και τη στιγμή που θα επιστρέψει. Αυτός δίνει τα παραγγέλματα στους costaleros, είτε με ένα σφυράκι που χτυπά πάνω στο paso, είτε απλά με τη φωνή του, ειδικά σε συνθήκες συνωστισμού.
Τα υπόλοιπα μέλη της αδελφότητας που ακολουθούν το paso είναι οι λεγόμενοι Ναθαρένος (Nazarenos), που φέρουν τα χαρακτηριστικά χρώματα της κάθε cofradía. Εκείνοι εξ αυτών που κρατούν (ή σέρνουν) έναν Σταυρό λέγονται Πενιτέντες (Penitentes), αναπαριστούν τους «αμαρτωλούς ναθαρένος» και καθόλη τη διάρκεια της λιτανείας περπατούν ξυπόλητοι, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα παραμένουν σιωπηλοί μέχρι το τέλος της λιτανείας.
 

περισσότερα

Το Φαράγγι του Χαλκού

Το Φαράγγι του Χαλκού είναι μια ομάδα έξι ξεχωριστών φαραγγιών στο Sierra Madre στο νοτιοδυτικό τμήμα της πολιτείας Chihuahua στο βορειοδυτικό Μεξικό, με μέγεθος 25.000 τετραγωνικά μίλια. Τα φαράγγια σχηματίστηκαν από έξι ποτάμια που αποστραγγίζουν τη δυτική του πλευρά, συγχωνεύονται στο Ρίο Φουέρτε και καταλήγουν στον Κόλπο της Καλιφόρνια. Το φαράγγι έχει πάρει το όνομά του από το χαλκό πράσινου χρώματος που είναι στα τοιχώματα.
Το ορεινό τμήμα του φαραγγιού έχει μέτριες θερμοκρασίες από Οκτώβριο έως Νοέμβριο και Μάρτιο έως Απρίλιο. Το κάτω μέρος των φαραγγιών είναι υγρό και ζεστό και παραμένει έτσι όλο το χρόνο. Κατά τους θερμότερους μήνες, Απρίλιο έως Ιούνιο, η ξηρασία είναι ένα χρόνιο πρόβλημα με λίγες βροχοπτώσεις μέχρι τον Ιούλιο όταν ξεκινά η περίοδος των βροχών.
Η περιοχή του φαραγγιού έχει πολλά είδη πεύκων, βελανιδιών και αγριολούλουδων. Χαμηλά στο φαράγγι ευδοκιμούν φοίνικες  όπου το νερό είναι άφθονο και το κλίμα τροπικό.
Στο φαράγγι λαμβάνουν χώρα πολλές δραστηριότητες, όπως πεζοπορία, αναρρίχηση, ποδηλασία, ιππασία κ.α.

περισσότερα

Φυλή Raramuri

Οι Rarámuri ή Tarahumara είναι μια ομάδα αυτόχθονων ανθρώπων της Αμερικής που ζουν στην πολιτεία Chihuahua του Μεξικού. Είναι γνωστοί για την ικανότητα τους να τρέχουν μεγάλες αποστάσεις. Αρχικά κατοικούσαν στην περιοχή Τσιουάουα και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο Φαράγγι του Χαλκού στη Σιέρα Μάντρε. Η περιοχή του Sierra Madre στην οποία κατοικούν, ονομάζεται και Sierra Tarahumara λόγω της παρουσίας τους. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, ο πληθυσμός Rarámuri το 2006 κυμαινόταν μεταξύ 50.000 και 70.000 ανθρώπων. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να ασκούν έναν παραδοσιακό τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένου και του να ζουν σε σπηλιές και προεξοχές βράχων. Ασχολούνται με το κυνήγι με βέλη και τόξα, με τις καλλιέργειες κυρίως καλαμποκιού και φασολιών αλλά και με την κτηνοτροφία, εκτρέφοντας βοοειδή, πρόβατα και κατσίκες. Σχεδόν όλοι οι Ραμάρι μεταναστεύουν από το ένα μέρος στο άλλο κατά τη διάρκεια ενός έτους. Η γλώσσα Rarámuri ανήκει στην οικογένεια των Ουτο-Αζτέκων. Στη γλώσσα τους, ο όρος rarámuri αναφέρεται συγκεκριμένα στους άνδρες. Οι γυναίκες αναφέρονται ως mukí.
Η λέξη Tarahumara για τους Rarámuri, σημαίνει "δρομείς με τα πόδια" ή "εκείνους που τρέχουν γρήγορα" σύμφωνα με μερικούς πρώτους εθνογράφους όπως ο Νορβηγός Carl Lumholtz, αν και αυτή η ερμηνεία δεν έχει συμφωνηθεί πλήρως. Λόγω ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούν σε διασκορπισμένους οικισμούς,  ανέπτυξαν μια παράδοση μεγάλων αποστάσεων έως και 200 μίλια (320 χλμ.)
Η χρήση των huaraches, μια παραδοσιακή μορφή υποδημάτων τους όταν τρέχουν αποτέλεσε αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Η παράδοση μεγάλων αποστάσεων έχει επίσης τελετουργικές και ανταγωνιστικές πτυχές. Συχνά, οι άντρες κλωτσούν ξύλινες μπάλες καθώς τρέχουν σε διαγωνισμούς και οι γυναίκες χρησιμοποιούν ραβδί και στεφάνες. Οι κούρσες αυτές είναι σαν “σκυταλοδρομίες”, όπου ο ένας δρομέας κλωτσάει μία μπάλα στον επόμενο, ενώ οι συμπαίκτες τρέχουν μπροστά στο επόμενο σημείο. Αυτοί οι αγώνες μπορούν να διαρκέσουν από λίγες ώρες έως και μερικές μέρες χωρίς διάλειμμα.
Η θρησκεία τους είναι ένα είδος γηγενών εθίμων και Ρωμαιοκαθολικισμού. Ενώ έχουν διατηρηθεί τα ιθαγενή θρησκευτικά στοιχεία, υπάρχουν ισπανικά καθολικά τελετουργικά στοιχεία, που δείχνουν «μια πραγματική ένταξη με ζωτικά πολιτιστικά συμφέροντα».
Η μουσική και ο χορός ενσωματώνονται σε μεγάλο βαθμό στην κοινωνική ζωή της Tarahumara. Οι μελωδίες τους είναι γνωστές ως matachín και χορεύονται από χορευτές ντυμένους με πολύχρωμα ενδύματα που μοιάζουν με ρούχα της Βόρειας Αφρικής και συνοδεύονται από κουδουνίστρες (sáuraka). Η διατροφή τους περιλαμβάνει φασόλια, τσίλι, πατάτες, ντομάτες και γλυκοπατάτες, μήλα, βερίκοκα, σύκα και πορτοκάλια. Οι Tarahumaras τρώνε επίσης κρέας, αλλά αυτό αποτελεί λιγότερο από το 5% της διατροφής τους. Τα περισσότερα από τα κρέατα που καταναλώνουν είναι ψάρια, κοτόπουλο και σκίουρους.

περισσότερα

Έρημος Ατακάμα - Βολιβία

Πρόκειται για το πιο ξηρό μέρος στον πλανήτη. Είναι πιο ξηρή και πιο άνυδρη ακόμη και από τη Σαχάρα. Σε κάποιες περιοχές της, τις ονομαζόμενες υπέρξηρες, δεν έχει καταγραφεί ποτέ βροχόπτωση!
Εδώ δεν υπάρχει άμμος. Αντίθετα κυριαρχεί ένα σύμπλεγμα άγονων εδαφών, γυμνών βράχων, αμμοχάλικου και μεταλλευμάτων. Το βλέμμα πλανιέται σαστισμένο στην αγριάδα του τοπίου. Οι γεωλογικές εντάσεις αποτυπωμένες στο χώρο οδηγούν τη φαντασία στον κοσμογονικό χαρακτήρα των Άνδεων. Λόγω της απόλυτης έλλειψης υγρασίας δεν υπάρχει ίχνος ορατής ζωής. Ακόμη και οι κάκτοι δεν τολμούν να πλησιάσουν σε αυτούς τους τόπους, δεν επιβιώνουν ούτε οι μύγες, αφού δεν υπάρχει απολύτως τίποτα για να τραφούν. Βέβαια, οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν επικρατούν σε όλη την επικράτεια της ερήμου. Όταν μάλιστα αρχίσει να φυσάει ο βολιβιανός βοριάς, οι κάτοικοι στην περιοχή γνωρίζουν καλά ότι «έρχεται βροχή», που θα ξεσπάσει ραγδαία. Σε γενικές γραμμές, πάντως, ο βοριάς δεν φυσάει συχνά, άρα σπανίως βρέχει. Η θερμοκρασία κυμαίνεται την ημέρα από 0 έως 20 βαθμούς Κελσίου, αλλά τη νύχτα σε μερικές περιοχές πέφτει πολύ κάτω από τους -20 βαθμούς. Ένα από τα πολλά μυστήρια της Ερήμου Ατακάμα είναι ο περίφημος «Γίγαντας της Ατακάμα» (Gigante de Atacama). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανθρωπόμορφη αναπαράσταση του κόσμου, που έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών θεωριών για τη σημασία της: για πολλούς αντιπροσωπεύει μάλλον κάποιο ιερό πρόσωπο των Ινδιάνων ή μια θεότητα, ενώ το γεγονός ότι η ύψους 119 μέτρων φιγούρα μοιάζει με αστροναύτη, έχει εγείρει εικασίες για επισκέψεις εξωγήινων.

περισσότερα

Η Θάλασσα του Αλατιού (Salar de Uyuni), Βολιβία

Ένα θαύμα της φύσης φτιαγμένο εξ ολοκλήρου από αλάτι

Πριν από περίπου 40.000 χρόνια η περιοχή του Uyuni καλυπτόταν από τα νερά μιας μεγάλης αλμυρής λίμνης έκτασης 12.000 τετρ. χλμ.
Με το πέρασμα των χρόνων τα νερά εξατμίστηκαν και έτσι απέμεινε στη θέση και στο μέγεθος της προϊστορικής αυτής λίμνης μια ερημική και επίπεδη έκταση αλατιού με πάχος έως και 10 μέτρα, γνωστή ως Salar de Uyuni ή Θάλασσα του Αλατιού.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επίπεδη έκταση με αλάτι στον κόσμο, δεδομένου μάλιστα ότι βρίσκεται σε ύψος 3.700 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχει και τον τίτλο της υψηλότερης θάλασσας αλατιού.
Σήμερα αποτελεί κέντρο εξαγωγής και επεξεργασίας αλατιού με ετήσια παραγωγή περί τους 20.000 τόνους - οι ειδικοί υπολογίζουν ότι το σύνολό του επαρκεί για την κάλυψη των αναγκών της ανθρώπινης φυλής για αιώνες. Η Salar de Uyuni βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Βολιβίας και περικλείεται από τις εντυπωσιακές χιονοσκεπείς κορυφές της Κορδιλιέρας de Lipez και της Κορδιλιέρας de Chichas των Άνδεων. Αυτή η τεράστια, λαμπερή θάλασσα αλατιού θα στοιχειώνει τα όνειρά σας για τα επόμενα χρόνια. Το εξωγήινο εκτυφλωτικό λευκό της αλατολίμνης Salar de Uyuni κόβει την ανάσα και μας πάει νοερά σε μακρινά γαλαξιακά τοπία. Οι αντικατοπτρισμοί που προσφέρει το τοπίο είναι μαγευτικοί και το κάνουν να μοιάζει σουρεαλιστικό και  απόκοσμο.
 

περισσότερα

Ο Προστατευόμενος Βιότοπος Φαλαινών του Ελ Βιζκαϊνο

Κάθε χρόνο μεγάλος αριθμός γκρίζων φαλαινών έρχεται στα νερά των παράκτιων λιμνοθαλασσών της προστατευόμενης περιοχής για να ζευγαρώσει και να γεννήσει τα μικρά του. Εδώ ζουν επίσης γαλάζιες και μεγάπτερες φάλαινες, φώκιες, θαλάσσια λιοντάρια και θαλάσσιοι ελέφαντες. Κάποια είδη θαλάσσιων χελωνών συγκεντρώνονται στις ακτές για να γεννήσουν τα αυγά τους και περίπου 200 είδη πουλιών, κάποια από τα ενδημικά, επωάζουν ή και διαχειμάζουν εδώ.
Περίπου στο κέντρο της χερσονήσου Μπάγια Καλιφόρνια και κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού, εκτείνεται ένας μοναδικός θαλάσσιος βιότοπος με τις λίμνες Όγιο ντε Λιέμπρε και Σαν Ιγκνάσιο, καθώς και πολλές λιμνοθάλασσες. Ανάμεσα στον Δεκέμβριο και τον Μάρτιο συγκεντρώνεται εδώ μεγάλος αριθμός γαλάζιων φαλαινών. Καλύπτουν μια απόσταση περίπου 8.000 χλμ., ξεκινώντας από το καλοκαιρινό τους καταφύγιο, την αρκτική θάλασσα Μπέρινγκ, για να ζευγαρώσουν εδώ και να γεννήσουν τα μικρά τους. Σχεδόν οι μισές από τις γαλάζιες φάλαινες του κόσμου γεννιούνται στα νερά της Μπάγια Καλιφόρνια. Πέντε από τα συνολικά επτά είδη θαλάσσιων χελωνών που υπάρχουν σήμερα ζουν εδώ. Οι ακτές είναι τόπος διαχείμασης για χιλιάδες αποδημητικά πουλιά, όπως π.χ. η δακτυλιδόχηνα.
Στα νερά του Ελ Βιζκαΐνο συγκεντρώνονται εκτός από τις γαλάζιες φάλαινες, μεγάπτερες φάλαινες και άλλα θαλάσσια θηλαστικά, όπως ο θαλάσσιος ελέφαντας του βορρά, καθώς επίσης και είδη ερπετών απειλούμενα με εξαφάνιση, όπως η πράσινη χελώνα και η καρέτα- καρέτα.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Κομόντο, Ινδονησία

Το Εθνικό Πάρκο Κομόντο είναι ένας Εθνικός Δρυμός που βρίσκεται στην Ινδονησία, στα νησιά Kepulauan Nusa Tenggara  ή αλλιώς Μικρές Σούνδες, το σύμπλεγμα των οποίων περιλαμβάνει έξι μεγάλα νησιά (Μπαλί, Λομπόκ, Σουμπάουα, Φλόρες, Τιμόρ, Σούμπα) και δεκάδες μικρότερα.
Ο Δρυμός αυτός από το 1991 έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ.
Από τα πιο γνωστά είδη ζώων που κατοικούν στα νησιά, αποτελεί ο βάρανος του Κομόντο, γνωστότερος ως Δράκος του Κομόντο. Το είδος αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη εν ζωή σαύρα του πλανήτη.
Για την προστασία του, τα νησιά Παντάρ και Ρίνκα (τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα) ανακηρύχθηκαν ήδη από το 1938 προστατευόμενες περιοχές, ενώ το 1965 ο ίδιος χαρακτηρισμός δόθηκε και στο νησί του Κομόντο.
Το Εθνικό Πάρκο του Κομόντο ιδρύθηκε το 1980 και αρχικά περιελάμβανε περίπου 75.000 εκτάρια. Το 1984 τα όρια του επεκτάθηκαν και στο νησί Φλόρες.
Σήμερα η προστατευόμενη περιοχή περιλαμβάνει εκτός από τα 4 αυτά, άλλα 25 μικρότερα νησιά, καλύπτοντας συνολικά μια έκταση 1.733 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Στα χρόνια που πέρασαν από την έναρξη της λειτουργίας του, ο σκοπός του πάρκου έχει αναβαθμιστεί, προσφέροντας προστασία εκτός από τους Δράκους και σε άλλα ζώα της περιοχής.

To 1989 το BBC παρουσίσε μία σειρά εκπομπών (που αργότερα κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο) με τίτλο «Last chance to see» (στην ελληνική έκδοση: «Τουρίστες στον πλανήτη Γη»). Ήταν απότοκο μίας σειράς ταξιδιών του βιολόγου Μάρκ Κάρουαρνταϊν και του συγγραφέα Ντάγκλας Άνταμς σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αναζητώντας σπάνια είδη ζώων υπό εξαφάνιση. Το κεφάλαιο για τον Δράκο του Κομόντο, δια χειρός Ντάγκλας Άνταμς, είναι ό,τι πιο απολαυστικό έχει γραφτεί ποτέ για αυτό το εξαιρετικά σπάνιο ερπετό! Αναζητήστε το!

περισσότερα

Εμπειρία ζωής το ταξίδι στη Μεγαλιθική Ινδονησία

Το ταξίδι στη Μεγαλιθική Ινδονησία δεν είναι ένα απλό ταξίδι, είναι εμπειρία ζωής και ένας απαιτητικός ταξιδιώτης που θέλει να κερδίσει το μέγιστο από την εμπειρία αυτή ξέρει ότι το VERSUS TRAVEL μπορεί να του το εξασφαλίσει.
Η επαφή με τις φυλές των ιθαγενών είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη και μοναδική και για αυτό πρέπει να την αναλάβει κάποιος με βαθιά γνώση της περιοχής και τα κατάλληλα προσόντα. Είναι άδικο για έναν ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό να επιλέξει ένα πακέτο διακοπών που δεν θα του επιτρέψει να γευτεί αυτή την μοναδική εμπειρία στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Με ένα πρόγραμμα προσεγμένο στην κάθε του λεπτομέρεια που προσφέρει ουσιαστική επαφή με τις κοινότητες των ιθαγενών, την τοπική κουζίνα, τα έθιμα και τις παροδόσεις αλλά και δυνατότητες άμεσης επαφής με το μαγευτικό περιβάλον της περιοχής, ο ταξιδιώτης λαμβάνει ένα ολοκληρωμένο και ουσιώδες βίωμα που πραγματικά θα τον συγκλονίσει.
Αποκορύφωμα αυτού του ταξιδιού είναι η κρουαζιέρα στο Αρχιπέλαγος Φλόρες. Δύο ημέρες σε ξύλινο ιστιοφόρο να πλέουμε σε καταγάλανα νερά, ανάμεσα σε πολύχρωμους κοραλλιογενείς ύφαλους και λευκές αμμουδιές. Κάπου εκεί, στα καταπράσινα νησιά πνιγμένα στην τροπική βλάστηση ο Δράκος Κομόντο, η μεγαλύτερη σαύρα στον κόσμο. Είναι πλάσμα μοναδικό, επιβλητικό, ιδιαίτερο που θα σας μεταφέρει σε άλλες εποχές και θα ξυπνήσει μέσα σας αρχέγονα ένστικτα.

περισσότερα

Τα εκπληκτικά φαράγγια του βόρειου Μεξικού και η χερσόνησος της κάτω Καλιφόρνια

Μια φανταστική περιπέτεια στα εκπληκτικά φαράγγια του Βόρειου Μεξικού.
Ένα ταξίδι τελείως διαφορετικό από τα συνηθισμένα, που απευθύνεται σε ταξιδιώτες που θέλουν να συνδυάσουν το περίφημο τρένο Chihuahua al Pacifico
από την θάλασσα του Κορτές η Κόλπο Καλιφόρνιας μέσα από το Φαράγγι του Χαλκού και ως την  Sierra Tarahumara , με επισκέψεις σε χωριά και πόλεις που δεν βλέπει κανείς σε οποιαδήποτε άλλα προγράμματα .
Το Φαράγγι του Χαλκού στα απότομα , τραχιά βουνά της Σιέρα Μάδρε είναι 4 φορές μεγαλύτερο από το Γράντ  Κάνιον και τόπος διαμονής των Ινδιάνων Ταραχουμάρα .
Το ταξίδι με το τρένο θεωρείτε από τα πιο θεαματικά του δυτικού ημισφαιρίου , καθώς περνάει μέσα από 86 τούνελ και 37 γέφυρες .
Η Χερσόνησος της Κάτω Καλιφόρνιας, η μεγαλύτερη της Βόρειας Αμερικής , είναι η Μεξικάνικη έκδοση των Γκαλαπάγκος: πλούσια φυσική ιστορία και παρθένα ομορφιά, ο παράδεισος του φυσιοδίφη. Πέρα από τις πανέμορφες παραλίες , τα θέρετρα και την αποικιακή αρχιτεκτονική της, η Χερσόνησος αποτελεί τόπο της ετήσιας μετανάστευσης των γκρίζων φαλαινών από τα κρύα νερά του Αρκτικού στα θέρμα της Κάτω Καλιφόρνιας και έτσι αποτελεί έναν από τους καλύτερους τόπους παρατήρησης φαλαινών παγκοσμίως.     

περισσότερα

Χονγκ Κονγκ: η «Νέα Υόρκη» της Ασίας

Την 1η Ιουλίου 1997 έβρεχε καταρρακτωδώς και ο πρίγκιπας Κάρολος στεκόταν όρθιος, με το ά-σπρο πηλήκιο του Βασιλικού Ναυτικού να στάζει, ενώ η βασιλική θαλαμηγός «Britannia» περίμενε για να τον μεταφέρει. Η τηλεόραση έδειχνε συνεχώς τα οχήματα του κινεζικού στρατού που είχαν παραταχθεί στα σύνορα της βρετανικής αποικίας. Οι Κινέζοι στρατιώτες στέκονταν περήφανοι πάνω στα ανοιχτά φορτηγά, με τα βρεγμένα κράνη τους να λάμπουν. Λίγο πριν η ανύψωση της κινεζικής σημαίας, ακριβώς τα μεσάνυχτα της 30ής Ιουνίου 1997 σηματοδοτούσε το τέλος ενάμιση αιώνα αποικιοκρατίας. Το Χονγκ Κονγκ βρισκόταν στο μεταίχμιο δύο εποχών. Ολόκληρη η υφήλιος ανησυχούσε. Όμως οι Κινέζοι ήταν πολύ έξυπνοι για να μην αξιοποιήσουν σωστά ένα τέτοιο γεγονός.
Ό,τι και αν έκαναν, δεν θα άλλαζε τίποτα. Η πόλη δεν θα γινόταν κάποια άλλη μόνο και μόνο επειδή φόρεσε καινούργιο κόκκινο φουστάνι με κίτρινα αστεράκια.

Απόδειξη: Έχουν ήδη περάσει 17 χρόνια και κάθε χρόνο εξακολουθούν να φτάνουν εδώ περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια τουρίστες. Παρ’ όλα αυτά η πόλη διατηρεί τη γοητεία της αναλλοίωτη, όπως και τις μικρές της απολαύσεις: τη μυρωδιά από τα αρωματικά στικ, το πάθος των Κινέζων για το παιχνίδι ματζονγκ, τις βιτρίνες με τους νεφρίτες, τα φίλντισι, τα μαργαριτάρια, τα μετάξια και τα ηλεκτρονικά, το πάρκο όπου παρέες Κινέζων κάνουν ασκήσεις τάι τσι και ηλικιωμένες γυναίκες ταΐζουν με ζωντανές ακρίδες τα ωδικά πτηνά τους μέσα στα κλουβιά από μπαμπού, το Λάβερς Ροκ, το Βράχο των Ερωτευμένων, εκεί όπου τα νεαρά κορίτσια αφήνουν αρωματικά στικ και κεριά πάνω σε μικρούς βωμούς με την ελπίδα να βρουν τον έρωτα.
Η πόλη αυτή είχε πάντα πολλές ιδιαιτερότητες που προσέλκυαν ετερόκλητους ανθρώπους. Πρώτα ήταν το εμπόριο του οπίου το 19ο αιώνα, το οποίο ήταν ουσιαστικά και η αιτία της ίδρυσής της. Μετά ήρθαν ο μεταπολεμικός τουρισμός, μαζί με τα πλωτά εστιατόρια, όπου μπορούσες να διαλέ-ξεις το ψάρι που θα έτρωγες απευθείας μέσα από το νερό. Το Χονγκ Κονγκ δεν ήταν ποτέ Λονδίνο, Παρίσι ή Ρώμη. Ήταν όμως η μεγαλύτερη Τσάιναταουν στον κόσμο, γεμάτη με όλα όσα οι επισκέπτες δεν είχαν ξαναδεί στη ζωή τους.
Τι πειράζει που δεν διαθέτει αξιοθέατα, όπως το Μπιγκ Μπεν, ο Πύργος του Άιφελ ή το Κολοσσαίο; Το Χονγκ Κονγκ δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την παράδοση. Κατά τον ενάμιση αιώνα της ιστορίας του το απασχολούσε περισσότερο το εφήμερο κέρδος παρά τα μνημεία για το αύριο. Δεν υπήρχε ζήτηση για θέατρα, βιβλιοθήκες και μεγάλα μουσεία και έτσι ο πολιτισμός του χτίστηκε πάνω σε ξε-νοδοχεία, αποθήκες, εστιατόρια, τράπεζες και εμπορικά κέντρα.
Οι κάτοικοί του λένε: «Αν δεν ήσουν εδώ τον περασμένο μήνα, δεν θα αναγνωρίσεις τον τόπο». Και ισχύει απόλυτα. Ακόμα και σήμερα συνεχίζουν να κατεδαφίζουν ακατάπαυστα και να αναμορφώνουν συνεχώς κομμάτια γης. Στο κέντρο του Χονγκ Κονγκ έχει αρχίσει εδώ και δεκαετίες να δημιουργείται ολόκληρο δάσος από ουρανοξύστες με γραφεία, γεγονός που προσδίδει στον ορίζοντα απερίγραπτη ποικιλία. Το κτίριο της Hong Kong Bank ορθώνεται επιβλητικό με εμφανή το δομικό σκελετό του. Η Bank of China, σχεδιασμένη από το σπουδαίο Ι. Μ. Πέι, μοιάζει με ακόντιο που έχει εκτο-ξευτεί στον ουρανό. Το Lippo Building θυμίζει τον κύβο του Ρούμπικ. Ολόκληρο το τοπίο της πόλης φέρνει στο νου φουτουριστική ταινία.

Την έλλειψη παράδοσης και μνημείων την αντισταθμίζει το Χονγκ Κονγκ με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του. Ένα χαρακτήρα που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ψυχή αυτής της πόλης, στους κατοίκους της. Περίπου επτά εκατομμύρια άνθρωποι που κινούνται βιαστικά, ντυμένοι με ακριβά κοστούμια ή μίνι φούστες, μιλώντας στα κινητά τους, δίνουν στην πόλη απίστευτη ζωντάνια.
Στη Νέα Υόρκη οι δουλειές διεκπεραιώνονται στο λεπτό, εδώ στο δευτερόλεπτο. Οι επαγγελματικές συζητήσεις κυριαρχούν στα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, ενώ οι χαρτοφύλακες ανοιγοκλείνουν ασταμάτητα κατά τη διάρκεια των γευμάτων. Οι αριθμομηχανές είναι διαρκώς στο on και τα κινητά τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα. Όπου και αν σταθείς το πρώτο θέαμα που αντικρίζεις είναι οι πάσης φύσεως αγορές: εμπορικά κέντρα, υπαίθρια παζάρια, νυχτερινές αγορές, μαγαζιά μέχρι και στα στενά δρομάκια, όπου το εμπόριο και το παζάρι είναι ένας ασταμάτητος αγώνας επιβίωσης. Καταστήματα φορτωμένα με κοσμήματα, πανάκριβα γκάτζετ, ηλεκτρονικές μηχανές, αντικείμενα κινεζικής τέχνης, μοντέλα υψηλής ραπτικής και αντίκες που προορίζονται να καλύψουν όλες τις προτιμήσεις της εστέτ πελατείας τους. Τα μισά από τα χρήματα που ξοδεύουν οι τουρίστες στο Χονγκ Κονγκ πάνε στα ψώνια. Εδώ η μανία των αγορών όχι μόνο συγχωρείται, επιβάλλεται. Όσοι έρχονται πρώτη φορά εδώ εντυπωσιάζονται τόσο πολύ από τις τιμές και την ποικιλία, που ψωνίζουν ασταμάτητα. Ψωνίζουν ακόμη και εκείνοι που διαπιστώνουν ότι το Χονγκ Κονγκ δεν είναι πλέον ο παράδεισος, όπου τα πάντα προσφέρονται μισοτιμής, όπως πριν από 20-30 χρόνια, ειδικά στα προϊόντα προηγμένης τεχνολογίας, των οποίων η γκάμα που διατίθεται εδώ δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Ακόμη και για όποιον δεν θέλει να αγοράσει τίποτα, το Χονγκ Κονγκ έχει πολλά αξιοθέατα και οι βιτρίνες συγκαταλέγονται σε αυτά. Δεν χρειάζεται να αγοράσεις τίποτα. Μπορείς απλώς να χαζεύεις.
«Αρωματισμένο λιμάνι», «χρυσή ακτή», «μικρός δράκος», «ακατάπαυστη φιλοπονία», «η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ», «μια χώρα, δύο συστήματα», το Χονγκ Κονγκ έχει και άλλα ονόματα, πλήθος χαρακτηρισμούς και επίθετα. Η πιο πολύχρωμη πόλη της Άπω Ανατολής, το βασίλειο των υδρατμών, η πιο φωτισμένη με νέον πόλη τις νύχτες, γεμάτη μυστικοπάθεια, πέρασε την 1η Ιουλίου 1997 με μια θεαματική τελετή, στην κυριαρχία της Κίνας. Αντικαταστάθηκε το παλιό σήμα των αστυνομικών και η μορφή της βασίλισσας Ελισάβετ δεν υπάρχει πια στα γραμματόσημα και τα νομίσματα. Το βασιλικό έμβλημα πάνω στα ταχυδρομικά κουτιά καλύφθηκε με πράσινη μπογιά. Ο Βρετανός κυβερνήτης παραχώρησε τη θέση του στον Κινέζο που διορίζεται από το Πεκίνο. Στο καινούργιο αεροδρόμιο Chek Lap Kok όλες οι ταμπέλες είναι στα Κινέζικα και η αγγλική μετάφραση από κάτω, σε αντίθεση με την παλιά τακτική όπου τα Αγγλικά προηγούνταν.

περισσότερα

Ένας σοφός που τον έλεγαν Κομφούκιο...

Ο Κομφούκιος έζησε στην Κίνα από το 551 έως το 479 π.Χ. Οι αντιλήψεις του για την πολιτική και την κοινωνική ζωή έγιναν ο κανόνας που ενέπνεε για αιώνες την ισχυρή γραφειοκρατική τάξη της αυτοκρατορίας στη δομή της διοίκησης και της ηθικής του κράτους. Ο Κομφούκιος δεν ίδρυσε ούτε μία καθ’ εαυτό θρησκεία, ούτε ένα καθ’ εαυτό φιλοσοφικό σύστημα. Όπως ο λίγο μεταγενέστερός του Σωκράτης, ο Κομφούκιος δίδαξε απλώς έναν τρόπο του σκέπτεσθαι. Είναι επίσης ο θεωρητικός που χάλκευσε τα δεσμά των  γυναικών της Κίνας. Σύμφωνα με την Κοσμολογία του, η οικουμένη λειτουργεί με βάση την τριαδική ενότητα Ουρανός - Γη - Άνθρωπος, που συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους. Οι άνθρωποι πρέπει να μιμούνται τη συμπεριφορά των δύο άλλων στοιχείων της τριαδικής ενότητας. Η ανθρώπινη τάξη πρέπει να θεμελιώνεται στα εξής πρότυπα:

Α. Ουρανός και Γη είναι ζωοδότες. Χάρη στη λειτουργία τους ανανεώνεται και ολοκληρώνεται η ζωή. Η ζωή προσφέρεται από τους γονείς στα παιδιά και επομένως τα παιδιά πρέπει να λατρεύουν τους ζωοδότες γονείς και τους γονείς των γονιών τους και όλους τους προγόνους τους, μια και χάρη σε αυτούς εξασφαλίστηκε η συνέχεια της  ιερής ζωής. Έτσι εισάγεται η ιδέα της προγονολατρείας και η αναγωγή της οικογένειας σε συνδετικό κύτταρο της διαδοχής των γενεών. Καθώς ο Κομφουκιανισμός δεν έχει ναούς και ιερατείο, το σπίτι αποκτά την ιδιότητα του ναού και οι γονείς την ιδιότητα του ιερατείου.
Β. Στον τρόπο λειτουργίας του κόσμου τα πάντα είναι σχετικά. Όμως, η σχετικότητα Ουρανού και Γης δεν λειτουργεί με ίσους όρους, γιατί ο Ουρανός εκεί ψηλά είναι ανώτερος, ενώ η Γη εδώ χαμηλά είναι κατώτερη.

Έτσι οι συσχετισμοί της ζωής των ανθρώπων συνοψίζονται στις εξής πέντε βασικές σχέσεις:
 Σχέση άντρα - γυναίκας (συζυγική).
 Γονιών - παιδιών.
 Ηλικιωμένων - νέων.
 Εξουσιαστή - υπηκόου.
 Φίλου - φίλου.

Από τις σχέσεις αυτές, οι τέσσερις πρώτες δεν είναι ισότιμες, τις διακρίνει η ιεραρχία.

Γ. Στην όλη της λειτουργία οικουμένης κυριαρχεί η αρμονία και όχι η σύγκρουση. Για να μεταφερθεί η αρμονία του σύμπαντος στις ανθρώπινες σχέσεις συντάχθηκε ένας εξαντλητικός οδηγός καλής συμπεριφοράς, που οφείλει να τηρεί κάθε ηθικό άτομο, με συμβουλές και οδηγίες για κάθε πράξη, λόγο και κίνηση του ανθρώπου από τη νηπιακή του ηλικία έως την ημέρα του θανάτου του. Η ανισοτιμία γυναικείου - αντρικού φύλου δικαιολογείται από τον Κομφουκιανισμό με την ταύτιση του αρσενικού στοιχείου (γιανγκ) με τον «ανώτερο Ουρανό» και του θηλυκού στοιχείου (γιν) με την «κατώτερη Γη». Το γιανγκ είναι ενεργητικό, δυνατό, λαμπερό, όπως ο Ουρανός. Το γιν είναι παθητικό, αδύνατο, σκοτεινό όπως η Γη. Για τα αρσενικά πλάσματα, η σωστή πορεία στη ζωή είναι Το σενγκ-τάο, δηλαδή ο σοφός δρόμος, ενώ για τα θηλυκά το φου-τάο δηλαδή ο συζυγικός δρόμος (τρεις υπακοές: στον πατέρα, το σύζυγο και το γιο].

Ο Κομφούκιος δεν ίδρυσε την πρώτη θρησκεία της Κίνας. Προηγουμένως υπήρχε ο Ταοϊσμός, δημιούργημα του φιλοσόφου Λάο-Τσε, που έζησε τον 6ο π.Χ. αι. και κινείται μεταξύ θρύλου και πραγματικότητας. Ο Κομφουκιανισμός υιοθέτησε πολλά στοιχεία από τον Ταοϊσμό, όπως το γιανγκ-γιν, την αρμονία στη φύση κ.ά. Ωστόσο όχι μόνον απέφυγε τη θέση του Ταοϊσμού για την ισοτιμία θηλυκού - αρσενικού, αλλά και διαστρέβλωσε τη σχέση γιανγκ - γιν, που θεωρούσε ισότιμα τα δύο στοιχεία, εισάγοντας τη σχέση ανώτερου - κατώτερου. Ο Ταοϊσμός πρεσβεύει ότι η ευτυχία του ατόμου και η εξασφάλιση της αθανασίας περνούν μέσα από ένα μυστηριακό δρόμο της Φύσης, το δρόμο Ταό. Όποιος θέλει να γνωρίσει το Τάο ακολουθεί τη Φύση. Το θηλυκό στοιχείο παίζει καθοριστικό ρόλο στην αρμονία του κόσμου, εξισορροπώντας τις καταστροφικές τάσεις του αρσενικού.

Η επιβολή του Κομφουκιανισμού δεν εξαφάνισε τον Ταοϊσμό. Αρχικά ο Κομφουκιανισμός κυριάρχησε στην Κίνα για περισσότερα από 300 χρόνια και στη συνέχεια εμφανίστηκε ο Βουδισμός, που εισήχθη το 70-50 π.Χ. και κυριάρχησε στη Κίνα για επτά αιώνες. Στη συνέχεια ο Κομφουκιανισμός αφυπνίζεται και με τη μορφή του νεο-Κομφουκιανισμού, κερδίζει βαθμιαία έδαφος, μέχρι που γίνεται η επίσημη θρησκεία του κράτους, χωρίς όμως την εξάλειψη του Βουδισμού.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Mesa Verde, ΗΠΑ

Το Εθνικό Πάρκο Mesa Verde είναι ένας ανακηρυγμένος εθνικός δρυμός των Ηνωμένων Πολιτειών, και μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Βρίσκεται στην κομητεία Μοντεζούμα, της πολιτείας Κολοράντο, και στην επικράτειά του περικλείει έναν από τους καλύτερα σωζόμενους αρχαιολογικούς χώρους των Ανασάζι. Το πάρκο καταλαμβάβει μία έκταση περίπου 53.000 στρεμμάτων κοντά στο περίφημο Four Corners (το σημείο στον χάρτη όπου συναντώνται τα σύνορα 4 πολιτειών Γιούτα, Αριζόνα, Κολοράντο, Νέο Μεξικό). Με περισσότερες από 5.000 τοποθεσίες και 600 σημεία με κατοικίες σκαλισμένες στα βράχια, είναι ο μεγαλύτερος αρχαιολογικός χώρος των ΗΠΑ. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι και το σήμα-κατατεθέν του Mesa Verde, το λεγόμενο Cliff Palace, που θεωρείται η μεγαλύτερη σκαλιστή σε βράχο κατοικία στη χώρα.
Η περιοχή όπου σήμερα εκτείνεται το Mesa Verde (=πράσινο τραπέζι, στα ισπανικά) κατοικήθηκε ήδη από την 8η π.Χ. χιλιετία από νομαδικές φυλές Παλαιο-Ινδιάνων. Τα πρώτα καταφύγια στους βράχους ήταν απλές κοιλότητες αποτελούσαν ημι-μόνιμες κατοικίες που, σύμφωνα με την αξιολόγηση των ευρημάτων άρχισαν να δημιουργούνται πριν την 1η χιλιετία π.Χ. Οι σκαλιστές κατοικίες για τις οποίες φημίζεται το Πάρκο ξεκίνησαν να φτιάχνονται κάπου μετά το 650 μ.Χ και κυρίως τον 12ο αιώνα.
Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής ασχολούνταν με το κυνήγι αλλά και τις καλλιέργειες, κυρίως με καλαμπόκι και φασόλια. Το 1285, μετά από μια μακρά περίοδο κοινωνικής αλλά και περιβαλλοντικής αστάθειας, που προκλήθηκε από μία σειρά σοβαρών και παρατεταμένων ξηρασιών, ο ντόπιος πληθυσμός άρχισε να εγκαταλείπει την περιοχή κατευθυνόμενος προς το νότο, σε εκτάσεις της Αριζόνα και του Νέου Μεξικού.

περισσότερα

«If you don't know what it is, it's jazz!» ... Τζαζ

Όσοι έχετε δει την ταινία-αριστούργημα του Τζουζέπε Τορνατόρε «Ο θρύλος του 1900», θα θυμάστε τη σκηνή όπου μια χιλιομετρική ουρά υποψήφιων εργατών περιμένουν να περάσουν από συνέντευξη για να πιάσουν δουλειά στο νεότευκτο υπερωκεάνειο «Virginia». Ξυλουργοί, μαραγκοί, τεχνίτες, μάγειροι, όλοι περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να δώσουν τα στοιχεία τους και ελπίζουν σε μια νέα ζωή. Όταν έρχεται η σειρά του άνεργου μουσικού Μαξ Τούνεϊ, εκείνος χωρίς να πει κουβέντα βγάζει την κορνέτα του από τη θήκη της και αρχίζει να παίζει μια μελωδία, που αναγκάζει δεκάδες ανθρώπους να παρατήσουν ό,τι κάνουν και αποσβολωμένοι να κάθονται να τον ακούν. Όταν τελειώσει, μέσα σε ένα χείμαρρο από χειροκροτήματα, ο υπεύθυνος προσωπικού του Virginia, τον ρωτάει ενθουσιασμένος: «τι ήταν αυτό;». «Δεν ξέρω», έκανε ο Τούνεϊ, σηκώνοντας τους ώμους, για να πάρει την ακόμα πιο ενθουσιώδη απάντηση του νέου του αφεντικού: «Αν δεν ξέρεις τι είναι, τότε είναι τζαζ!»
Αυτό ακριβώς είναι η τζαζ, η μουσική που γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ για να κατακτήσει τον κόσμο. Χωρίς να είναι κάτι απόλυτα συγκεκριμένο, και την ίδια ώρα με το να είναι τα πάντα όσα θέλει με την ψυχή του να πει ο μουσικός που παρασύρεται από τη μελωδία, αλλά κι ο ακροατής που άθελά του βρίσκει το ιδανικό όχημα για να ντύσει μ’ αυτή την ακανόνιστη μουσική τα φτερά της ψυχής του.
Η τζαζ είναι αυτοσχεδιασμός, είναι η ζωή που συμβαίνει τώρα, είναι η στιγμή που ζεις και δεν επαναλαμβάνεται, είναι η έμπνευση που έρχεται χωρίς τυμπανοκρουσίες και δεν επαναλαμβάνεται στην ίδια μορφή ούτε και από τον ίδιο τον δημιουργό της.

περισσότερα

Εμπειρία: Συναντώντας ορεσίβιους γορίλες στην Ουγκάντα

Αν ρωτήσετε κάποιον άνθρωπο που έτυχε να συναντήσει από κοντά γορίλα, τόσο κοντά που τα βλέμματά τους να διασταυρωθούν... μάλλον θα σας πει ότι «αυτή ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή στη ζωής του»!
Με μόνο 700-800 ορεσίβιους γορίλες να έχουν απομείνει στον πλανήτη, καταλαβαίνετε ότι μια τόσο στενή επαφή μαζί τους αποτελεί σπάνια στιγμή. Από τότε που ο σερ Ντέιβιντ Ατένμπορο μάς σύστησε στο ντοκιμαντέρ «Life on Earth», στο BBC, την πρώτη οικογένεια γοριλών, με την οποία εμφανιζόταν να αγκαλιάζεται και να παίζει επί ώρες, οι ορεσίβιοι γορίλες της Αφρικής έγιναν ο απόλυτος ecotourism προορισμός.

Dreams come true: Τους γορίλες θα συναντήσουμε την 8η ημέρα του ταξιδιού μας στο Εθνικό Πάρκο Μπουίντι στην Ουγκάντα. Οι ειδικοί ιχνηλάτες θα μας οδηγήσουν στις οικογένειες των γοριλών που ζουν προστατευμένες βαθιά μέσα στο ζεστό και υγρό δάσος στις πλαγιές του ηφαιστείου. Η πεζοπορία, ανάλογα με τις συνθήκες, μπορεί να κρατήσει ώρες και όσο περπατάμε να νιώθουμε μια ανησυχία, μήπως τελικά δεν μπορέσουμε να τους εντοπίσουμε...
Όταν όμως τελικά τα καταφέρουμε να βρεθούμε μπροστά τους σε απίστευτα κοντινή απόσταση και ο γιγάντιος γορίλας μας κοιτάξει μέσα στα μάτια... αυτή θα είναι μια στιγμή που θα την κουβαλάμε μαζί μας για πάντα...

περισσότερα

Αράλη: η λίμνη που έγινε έρημος, Ουζμπεκιστάν

Στην αριστερή πλευρά της δορυφορικής φωτογραφίας βλέπουμε μία εικόνα από το παρελθόν: είναι η λίμνη Αράλη εν έτει 1989, όταν η έκτασή της ξεπερνούσε την αντίστοιχη της Ελλάδας, τα νερά της φρόντιζαν για το 20% περίπου της συνολικής αλιείας στη Σοβιετική Ένωση και 40.000 άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν στις πόλεις περιμετρικά της λίμνης.
Στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας, βλέπουμε μία εικόνα από το παρόν: η Αράλη εν έτει 2014 με τη λίμνη να έχει χάσει το 90% της έκτασής της, με την αλατότητα των υδάτων της να έχει εκτοξευθεί στα ύψη σκοτώνοντας κάθε μορφή ζωής στα νερά της. Όσο βέβαια για την οικονομική δραστηριότητα που κάποτε εξαρτόταν από την Αράλη, ούτε λόγος πια.
Τα πρώτα βήματα της καταστροφής έγιναν τη δεκαετία του ’60 όταν η σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε την εκτροπή των δύο κύριων ποταμών που υδροδοτούσαν την Αράλη, του Άμου Ντάρυα και του Συρ Ντάρυα. Κατασκευάστηκε μία σειρά από κανάλια μήκους χιλιάδων μιλίων, με δεκάδες φράγματα και δεξαμενές προκειμένου τα νερά τους να κατευθυνθούν προς την έρημο και να αρδεύσουν αχανείς εκτάσεις. Το σχέδιο απέδωσε αρχικά, όμως μακροπρόθεσμα η Φύση είχε άλλα σχέδια. Οι ποταμοί αποξηράνθηκαν και η Αράλη έγινε μία σκιά του παλιού, μεγαλειώδους εαυτού της.
Ωστόσο, θα μπορούσε να πει κανείς πως από τη δορυφορική φωτογραφία λείπει και ένα τρίτο κομμάτι, από (ένα πιο αισιόδοξο ίσως) μέλλον: ένα φιλόδοξο σχέδιο του ΟΗΕ και της UNESCO βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή με σκοπό να υδροδοτήσει εκ νέου την άλλοτε περήφανη Αράλη. Το μέλλον θα δείξει αν η Φύση συγχωρέσει στον άνθρωπο το παλιό του λάθος…

περισσότερα

Βραχώδη Όρη

Τα Βραχώδη Όρη (Rocky Mountains) είναι η μεγάλη οροσειρά της δυτικής Βόρειας Αμερικής, που εκτείνεται σχεδόν κατά μήκος του Ειρηνικού ωκεανού με κατεύθυνση προς νότο (Αλάσκα, Καναδάς, ΗΠΑ) και καταλήγει στο Μεξικό.
Η υψηλότερη κορυφή  της οροσειράς αυτής είναι το Elbert, που φθάνει τα 4.400 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και βρίσκεται στο Κολοράντο. Η δημιουργία τους, πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια, οφείλεται στην τεκτονική των πλακών: η υποβύθιση της πλάκας του Ειρηνικού κάτω από την Βορειοαμερικανική πλάκα, ανάγκασε τα βουνά να φθάσουν σε αυτά τα ύψη.
Σύμφωνα με τον γεωλογικό χρόνο, είναι σχετικά νέα βουνά, όπως οι Άλπεις και τα Ιμαλάια.
Τα Βραχώδη όρη εξακολουθούν να μεγαλώνουν καθ΄ ύψος, ενώ ο άνεμος και οι ατμοσφαιρικές κατακρημνίσεις τα διαβρώνουν. Οι κορυφογραμμές τους μοιάζουν με κοφτερά πριόνια, επειδή η αιολική διάβρωση δεν έχει ακόμα "στρογγυλέψει" τις άκρες τους.
Αποτελούνται από μια σειρά από ηφαιστειογενείς και γρανιτώδεις σχηματισμούς, οι οποίοι διαιρούνται σε τρία γεωγραφικά τμήματα: τα Βόρεια Βραχώδη όρη, τα Κεντρικά Βραχώδη όρη και τα Νότια Βραχώδη όρη.
Από γεωλογική άποψη αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με τα βουνά της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής, οι γεωγράφοι όμως τα διαχωρίζουν για ευκολότερη μελέτη.

περισσότερα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΤΣΕΤΣΕΝΙΑΣ

Η Δημοκρατία της Τσετσενίας βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά του Μεγάλου Καυκάσου και στην παρακείμενη πεδιάδα Tersko -Sunzhenskaya. Τα τελευταία χρόνια, η Τσετσενική Δημοκρατία έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο, καθώς οι μάχες στην επικράτειά της, ο βομβαρδισμός της πρωτεύουσας και πλουσιότερης πόλης στον Βόρειο Καύκασο, οι θάνατοι χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων, ομήρων, απαγωγών και όλα αυτά τα ακραία φαινόμενα, υπήρξαν στο επίκεντρο.
Η Αυτόνομη Περιφέρεια της Τσετσενίας δημιουργήθηκε το 1922 και στη συνέχεια συγχωνεύθηκε με την Αυτόνομη Περιφέρεια Ινγκού στην Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσετσενίας- Ινγκού. Το 1991 οι Τσετσένοι ηγέτες ανακοίνωσαν τη δημιουργία μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης Τσετσενικής Δημοκρατίας, χωρισμένης από την Ινγκουσετία και γενικά από τη Ρωσία. Ωστόσο, σύμφωνα με το Σύνταγμα που ισχύει στη Ρωσία, η Τσετσενία αποτελεί συστατικό στοιχείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

περισσότερα

Ο Καναδάς από άκρη σε άκρη

Βρετανική οργάνωση, γαλλική ζωντάνια, ελβετική ακρίβεια, αμερικανική άνεση. Ο φιλόξενος και πολιτισμένος Καναδάς αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα δίκαιο κράτος ως προς τη φύση και τους ανθρώπους του και γι’ αυτό είναι και ένα από τα πιο αγαπημένα μας καλοκαιρινά ταξίδια.

Για τους Έλληνες ο Καναδάς ήταν τόπος μετανάστευσης, που λόγω του κρύου κλίματος δέχθηκε τους πιο τολμηρούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία ήταν οι πιο «εξωτικοί» προορισμοί, καθώς ο Βορράς της Αμερικής θύμιζε περισσότερο Ευρώπη. Είναι αλήθεια αυτό που λένε για τους Καναδούς, ότι είναι Άγγλοι, με γαλλική συμπεριφορά και αμερικανικό μισθό, σε μια πραγματικά αχανή χώρα. Εκεί όπου οι αυτόχθονες Ινδιάνοι είναι η μειονότητα και οι μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου η πλειονότητα.
Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τη Ρωσία, έχει μόνο 35 εκατομμύρια κατοίκους, και μάλιστα σε μια νότια ζώνη κατά μήκος των συνόρων με τις ΗΠΑ που δεν ξεπερνά τα 100 χιλιόμετρα πλάτους, γιατί πιο βόρεια το χιόνι δεν λιώνει... Δεν είναι, όμως, ίδια με τον γείτονά της προς τον Νότο, παρότι έχουν την ίδια γλώσσα, το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης και σχεδόν την ίδια νοοτροπία.
Οι Καναδοί προσέχουν και διατηρούν τις ευρωπαϊκές τους ρίζες και δεν οπλοφορούν. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που ζήτησε δημοσίως συγνώμη στους αυτόχθονες για την εποικιστική της πολιτική, η μόνη χώρα που έχει χαρίσει δάνεια προς χώρες του Τρίτου Κόσμου χωρίς να ζητήσει αποπληρωμή και η μόνη χώρα που διατηρεί το κοινωνικό κράτος αλώβητο χάρη στην υψηλή φορολογία. Έχει την πολυτέλεια να το κάνει, γιατί είναι μεγάλη και πλούσια σε πόρους.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, για άλλο ένα ταξίδι εξερεύνησης του Versus, της μεγαλύτερης χώρας ανάμεσα σε δύο ωκεανούς. Όπως σας έχουμε συνηθίσει... Πρωτόγνωροι προορισμοί, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και στην πληρότητα: από άκρη σε άκρη. Από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, μέσα από πεδιάδες, λίμνες, ποτάμια, παγετώνες και μαγευτικά βουνά, θα ανακαλύψουμε μία από τις πιο ειρηνικές, πολιτισμένες και φημισμένες για τη διαφορετικότητά τους χώρες στον κόσμο. Είναι ένα ταξίδι αστικών και φυσικών τοπίων που λειτουργούν σε αρμονία και ηρεμούν τον ταξιδιώτη χωρίς να τον κουράζουν. Ο Καναδάς έχει λευκό και κόκκινο στη σημαία του, αλλά γαλάζιο και πράσινο χρώμα στα τοπία του...

περισσότερα

Από την Κριμαία στον Καύκασο

Ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Αζόφ, νότια της Ουκρανίας, ξεπροβάλει η Χερσόνησος της Κριμαίας, ένα από τα ελάχιστα μέρη του πλανήτη όπου η ιστορία αποτυπώνεται ζωντανά σε κάθε μία από τις πόλεις της. Ο δεσμός με την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από αειθαλής, γι’ αυτό και κατά το μεσαίωνα ήταν γνωστή ως η Ταυρική χερσόνησος των αρχαίων Ελλήνων! Την ονόμασαν έτσι γιατί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την όργωσε ο Ηρακλής με ένα γιγάντιο ταύρο. Εδώ, κατέληξε η Ιφιγένεια και εδώ ήρθε ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες, να βρει την αδερφή του. Κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες προκάλεσαν τον Δεύτερο Αποικισμό και οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ταυρική. Δημιούργησαν αξιόλογες αποικίες, ονόματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα. Το ελληνικό πνεύμα κυριαρχεί έντονα και το μόνο σίγουρο είναι πως νιώθουμε δέος μπροστά σε αυτήν την «χαμένη πατρίδα». Ακόμα και σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή ζουν περίπου 7.000 Έλληνες.
Η χερσόνησος της Κριμαίας, υπήρξε για πολλούς αιώνες σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών. Γεωπολιτικά διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και αποτέλεσε «μήλο της έριδος» για λαούς που ζήτησαν κατά καιρούς να την κυριεύσουν. Από εδώ πέρασαν Έλληνες, Σκύθες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Βενετοί, Γενοβέζοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί. Εδώ, κρίθηκε η μορφή του μεταπολεμικού κόσμου με τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Εδώ, δημιούργησε ο Άντον Τσέχωφ μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως ο «Βυσσινόκηπος». Σήμερα, μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει για τα ιαματικά νερά της και τις εξαιρετικές ποικιλίες κρασιών.
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στον Καύκασο, είναι ένα φαινόμενο που πρωτοεμφανίζεται στους αρχαίους χρόνους. Οι ελληνικές αποικίες στην Κριμαία και την ανατολική Μαύρη Θάλασσα, ιδρύθηκαν πολύ πριν οι περιοχές αυτές περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων. Μάλιστα, ο μύθος λέει, ότι στα βουνά του Καυκάσου εξόρισαν τον Προμηθέα οι θεοί του Ολύμπου, για να τον τιμωρήσουν που έκανε δώρο στους ανθρώπους την τέχνη της φωτιάς.
Τα κύματα σκάνε με δύναμη στην πεζοδρομημένη προκυμαία της Γιάλτας. Στο βάθος ένα πελώριο ομοίωμα αρχαιοελληνικής τριήρους που σερβίρει σάντουιτς και καφέδες. Η Γιάλτα ανακαλύφθηκε από τους αρχαίους Έλληνες όταν, έπειτα από πολλές μέρες στη θάλασσα, βρήκαν στεριά και αναφώνησαν
«Γιαλός, γιαλός!», από την αλλοίωση του οποίου προέκυψε η «Γιάλτα».
Το σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας αντηχεί παντού, μέσα από μια περιοχή που αναγεννιέται καθημερινά από τις στάχτες της. Αγάλματα του Λένιν, στάμπες του Πούτιν, ρωσικές σημαίες, πρώην βετεράνοι, γούνες και άνθρωποι που ζουν σε μια χερσόνησο σιωπηρά υπό αμφισβήτηση. Πώς είναι η Κριμαία σήμερα; Το αρχαιοελληνικό παρελθόν της περιοχής μαζί με το ρωσικό- σοβιετικό της πόλης, συνθέτουν τελικά την εικόνα και τον χαρακτήρα μιας πόλης με τη δική της ξεχωριστή οντότητα στο χάρτη.
Το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης
Η Κριμαία, το 1783 πέρασε στη ρωσίδα αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ τη Μεγάλη. Και εδώ, η Ρωσία έχασε το 1856 τον Κριμαϊκό πόλεμο, όταν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τις συνδυασμένες δυνάμεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όταν μετά το θάνατο του Στάλιν, ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΣΕ ο Ουκρανός Νικήτα Χρουτσώφ, θεώρησε καλό να δωρίσει την περιοχή στην πατρίδα του, την Ουκρανία, το 1954. Το γεγονός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά, όταν κατέρρευσε η αυτοκρατορία, το πρόβλημα βγήκε στην επιφάνεια. Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Έλληνες στη Ρωσία σχετιζόταν με την πανσλαβιστική ιδεολογία, η οποία αποσκοπούσε στον εκσλαβισμό του ελληνικού στοιχείου με κάθε τρόπο. Η πολιτική αυτή ακολουθήθηκε από τις ρωσικές αρχές, όταν εγκαταλείφθηκε το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης, που προέβλεπε την ανασύσταση της ελληνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, και στη θέση του ακολουθήθηκε το πανσλαβιστικό ιδεώδες.
Το χρονικό ενός δημοψηφίσματος
Ήταν Φεβρουάριος του 2014. Ενώ η κρίση στην Ουκρανία επικρατούσε, φιλορώσοι στρατιωτικοί -οι λεγόμενοι «little green men»- με κινήσεις αστραπή, έκαναν κατάληψη σε κυβερνητικά κτίρια της περιοχής. Ένα μήνα μετά, οι κάτοικοι της Κριμαίας κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε δημοψήφισμα για την ένωσή τους με τη Ρωσία ή τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, δηλαδή την παραμονή τους στην Ουκρανία με αυξημένη αυτονομία. Μέχρι τότε,  η Κριμαία ήταν μια ρωσόφωνη περιοχή, στην οποία συμβίωναν Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες και Τάταροι. Η Κριμαία «δόθηκε» στη Σοβιετική Ουκρανία με εντολή του Νικίτα Χρουστσόφ το 1954 και εκεί παρέμεινε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ξεχωριστό ρόλο έπαιζε πάντα η πόλη της Σεβαστούπολης, έδρα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Στο δημοψήφισμα που ακολούθησε, ψήφισε το 86,3% των ψηφοφόρων και απεφάνθησαν κατά 96,77% υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία, αν και η διενέργεια του δημοψηφίσματος, όσο και το αποτέλεσμά του, καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα. Η Κριμαία, σήμερα, είναι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας αλλά, αυτό το αναγνωρίζει μόνο η Μόσχα και, φυσικά, η τοπική κυβέρνηση της Κριμαίας. Από τότε, η χερσόνησος ζει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς: για τη διεθνή κοινότητα θεωρείται ακόμη ουκρανικό έδαφος, ενώ η ίδια η Κριμαία λειτουργεί με βάση τους ρωσικούς νόμους και το Σύνταγμα.

περισσότερα

Γκραντ Κάνυον

Σε απόσταση αναπνοής από το Λας Βέγκας, το θαύμα της φύσης και των νερών του ποταμού Colorado. Το μεγαλύτερο φαράγγι του πλανήτη, στο κέντρο μιας γειτονιάς με καυτές ερήμους, βραχώδεις κοιλάδες, κρυφά υπόγεια περάσματα, μύθους των ινδιάνων και καταυλισμούς των περιθωριακών πληθυσμών αυτής της χώρας. Το Γκράν Κάνυον συγκινεί με την απεραντοσύνη του, το βάθος του, τα χρώματά του  που αλλάζουν μέσα στην ημέρα και όλα τα μυστικά που κρύβει πίσω από την σκόνη των τουριστικών λεωφορείων. Αν οι πόλεις του κόσμου δεν μας συγκινούν τόσο πολύ πια, η δύναμη και η απεραντοσύνη της φύσης δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.
Το Grand Canyon, αυτό το μεγαλόπρεπο σκηνικό µε τις αλλεπάλληλες χαράδρες, τα απόκρημνα τοιχώματα και τους θεόρατους βράχους µε τις αλλόκοτες µορφές, διαµορφώθηκε από τη διάβρωση που προκάλεσαν ο άνεμος και τα νερά του ποταμού Κολοράντο στη γη της Αριζόνας. Ο Ισπανός Λόπεθ ντε Κάρδενας ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που το 1540 αντίκρισε το μεγαλειώδες πανόραμα του Γκραν Κάνυον, ωστόσο, η ακριβής χαρτογράφηση της περιοχής πραγµατοποιήθηκε μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα. 
Το Grand Canyon βρίσκεται στο βορειοδυτικό τµήµα της Αριζόνας και αποτελεί το µεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο φαράγγι του πλανήτη µας. Εκτείνεται σε µήκος 446 χιλιοµέτρων, πλάτος από 5,5 έως 30 χιλιόµετρα και το βάθος του φτάνει ακόµα και τα 1.500 µέτρα. Το διασχίζει ο ποταµός Κολοράντο, που ξεκινά από τα Βραχώδη Όρη και χύνεται στον Κόλπο του Μεξικού. Το Grand Canyon κρύβει στις πλαγιές του σχεδόν δύο δισεκατοµµύρια χρόνια γεωλογικής ιστορίας της περιοχής και υπάρχουν ίχνη ανθρώπινης παρουσίας από την Προϊστορική Περίοδο. Στα αλλεπάλληλα γεωλογικά στρώµατα που διακρίνονται στα τοιχώµατα ξετυλίγεται η ιστορία του στερεού φλοιού της γης. Αποτελεί ένα από τα αξεπέραστα µνηµεία της φύσης που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο· όχι τυχαία λοιπόν, το 1919 ανακηρύχθηκε Εθνικός Δρυµός των ΗΠΑ και το 1979 Μνημείο Παγκόσµιας Πολιτιστικής Κληρονοµιάς της UNESCO.
Η εκδρομή στο Γκραν Κάνυον της Αριζόνας έχει ειδικά χαρακτηριστικά και αφορούν το πώς θα κινηθούμε κατά τη συγκεκριμένη εκείνη ημέρα. Το Γκραν Κάνυον είναι ένα εθνικό πάρκο και η εκμετάλλευσή του έχει παραχωρηθεί στη φυλή των Ινδιάνων Hualapai, οι οποίοι προσπορίζονται τα έσοδα και φροντίζουν έτσι ώστε το πάρκο να παραμένει αυθεντικό χωρίς αλλοιώσεις και εκφυλισμό από την τουριστική εκμετάλλευση. Η διαδρομή µας θα µας φέρει αρχικά στο Φράγµα Hoover. Θα περάσουμε τη γέφυρα και θα μπούμε στην πολιτεία της Αριζόνα. Με τις φωτογραφικές και τα βίντεο στο χέρι θα αποθεώσουμε το υπερθέαμα αυτό: το τεράστιο φράγµα µε τη Λίµνη Mead και στο βάθος ο απρόβλεπτος ποταµός Κολοράντο, που έχει δέσει την ιστορία του µε το µεγαλύτερο γεωλογικό φαινόµενο του πλανήτη µας. Από το παρατηρητήριο (lookout), που βρίσκεται στα οχυρωµατικά έργα που έγιναν κατά το Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, η θέα είναι πραγµατικά εκπληκτική. 
Κατά την άφιξή µας στο δυτικό άκρο του Πάρκου (West Rim) µας υποδέχονται οι Ινδιάνοι της φυλής των Χουαλαπάι, µε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κουλτούρας τους και της ιστορίας τους. Στο δυτικό µέρος του Γκραν Κάνυον υπάρχουν 3 τοµείς: το Eagle Point, το Guano Point και το Χουαλαπάι Ραντς. Στο Eagle Point βρίσκεται το περίφηµο Grand Canyon Skywalk, ένα τεράστιο γυάλινο «Μπαλκόνι» πάνω από τη χαράδρα, µία εναέρια γυάλινη γέφυρα σε ύψος 1.350 µέτρων πάνω από το κενό! Εδώ µπορείτε να περπατήσετε για να θαυµάσετε τη θέα και να γευματίσετε. 

περισσότερα

Το Βασίλειο του Δράκου Κεραυνού...Μπουτάν

Σε μια σχεδόν  άγνωστη γωνιά του πλανήτη, στις βαθιές πτυχές των Ιμαλαΐων, Το ορεινό βασίλειο του Μπουτάν δεν είναι μια συνηθισμένη Χώρα.
Πολύ λίγα έχουν ακουστεί για το Μπουτάν και για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα κρυφό βασίλειο που περιβάλλεται από μυστήριο. Συχνά αναφέρεται ως η τελευταία Shangri-la, και είναι μια χώρα εξαιρετικών ανθρώπων, με αξιοσημείωτο τοπίο, φυσικά θαύματα με περήφανο και ζωντανό πολιτισμό. Ένα μοναδικό και σπάνιο μέρος που λίγοι άνθρωποι έχουν το προνόμιο να επισκεφθούν.
Ανάμεσα σε χιονισμένες βουνοκορφές αλπικά λιβάδια,  ποτάμια με ορμητικά νερά που σκαλίζουν  φαράγγια και συναρπαστική άγρια φύση με πυκνά κωνοφόρα δάση, οι μόλις 700 χιλ. κάτοικοι του, αδιάρρηκτα συνδεδεμένοι με την βουδιστική  κουλτούρα, ζουν και δουλεύουν ακούραστα ακολουθώντας ένα  πρωτοποριακό όραμα.
Την Ακαθάριστη Εθνική Ευτυχία, μια «ολιστική» αναπτυξιακή προσέγγιση  βασισμένη στο Βουδιστική φιλοσοφία  και  αξίες, που προσμετρά  την ποιότητα της ζωής με βάση την πνευματική και ψυχική ευημερία του λαού της, κατορθώνοντας παράλληλα  τη διαφύλαξη του φυσικού περιβάλλοντος, της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς  και του μοναδικού τρόπου ζωής του λαού του. Ένας σπάνιος  ειρηνικός τόπος που κάνει τα πιστεύω του τρόπο ζωής Θα μπορούσε να είναι  η Γη της Αρμονίας  ή της ατέρμονης Ευτυχίας.

περισσότερα

Τα φεστιβάλ του Μπουτάν

«Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΦΥΣΗ ΣΤΟ ΜΠΟΥΤΑΝ»
με τα φεστιβάλ Μονγκάρ Τσέτσου στο Μονγκάρ και Τρασιγκάνγκ Τσέτσου στο Τρασιγκάνγκ

Τα ανοιξιάτικα και  φθινοπωρινά χρώματα προσδίδουν μία άλλη διάσταση στο ταξίδι μας στο Βασίλειο του Δράκου Κεραυνού. Το κύριο χαρακτηριστικό στις γιορτές του Μονγκάρ είναι οι μασκοφορεμένοι χορευτές που εκτελούν τους λυτρωτικούς –κατά την τοπική παράδοση- χορούς. Παρόμοιο είναι και το σκηνικό στο Τσέτσου του Τρασιγκάνγκ. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως σύμφωνα με τις παραδόσεις των Τσέτσου, η ευεργετική επίδραση των γιορτών δεν αφορά μόνο τους συμμετέχοντες αλλά και τους παρευρισκόμενους: όλοι γίνονται κοινωνοί της φώτισης.

 

Θεωρείστε το εαυτό σας τυχερό που το ταξίδι συμπίπτει χρονικά με την εποχή των φεστιβάλ στο Ανατολικό και κεντρικό Μπουτάν.
Τα φεστιβάλ του Μπουτάν είναι από τα πιο αυθεντικά και εντυπωσιακά του κόσμου. Ευτυχώς το δίνοντας τη δυνατότητα στον ταξιδιώτη να φυλακίσει εικόνες μοναδικές από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του Μπουτάν, όπως το θεαματικό Φεστιβάλ Thimpu και το περίφημο Φεστιβάλ Tangbi σε αγροτική περιοχή κοντά στην Bumthang, όπου μοναχοί εκτελούν τον χορό Cham.
Στο Μπουτάν οι θρησκευτικές γιορτές διαρκούν τρεις έως πέντε μέρες και είναι αφιερωμένες στον Guru Rinpoche αλλά και σε άλλες θεότητες. Ονομάζονται tsechus, γίνονται στα dzongs (οχυρά-μοναστήρια)  και περιλαμβάνουν τελετουργικούς χορούς μεταμφιεσμένων που φοράνε κίτρινα ρούχα και μάσκες ζώων. Οι γιορτές είναι η μοναδική περίπτωση που επιτρέπεται στους ξένους να μπουν στα ιερά αυτά κτίρια. 
Στις θρησκευτικές αυτές γιορτές οι κάτοικοι θέλουν να ξορκίσουν τα κακά πνεύματα, να συμφιλιωθούν με τους θεούς και να ζητήσουν μια καλή συγκομιδή. Λαμβάνουν χώρα στις αυλές των dzongs. Εκεί άνδρες, γυναίκες και παιδιά φορούν τα καλύτερά τους ρούχα και προσέρχονται στο προαύλιο του ναού. Οι δε μοναχοί προετοιμάζονται εβδομάδες πριν γι’ αυτό το φεστιβάλ με νηστεία, προσευχή και διαλογισμό. Η όψη του μοναστηριού είναι εορταστική και χαρούμενη, ενώ μεθυστικές μυρωδιές από τους αγρούς και τα θυμιάματα αναδίδονται στην ατμόσφαιρα. Οι χοροί με μάσκες εναλλάσσονται με ιερά θεατρικά δρώμενα και παραδοσιακούς χορούς.
Οι μοναχοί εκτελούν τις χορογραφίες τους και τις θρησκευτικές τελετές τους φορώντας λαμπερές, ζωηρόχρωμες, μεταξωτές ενδυμασίες και τρομακτικές μάσκες, μεταμφιεσμένοι σε δαίμονες, και υπό τη συνοδεία ταμπούρλων χορεύουν άλλοτε σιγά και ρυθμικά και άλλοτε στριφογυρνώντας σαν δαιμονισμένοι − ένα πραγματικό highlight αυτού του ταξιδιού. Στις περισσότερες τοπικές γιορτές οι ντόπιοι φορούν έντονα χρωματιστά μεταξωτά ενδύματα, ενώ όλοι οι θεατές κάθονται οκλαδόν.
Κάθε χορός αφιερωμένος σε μία από τις εννέα μορφές του Guru Rinpoche, στη γη, στη σοδιά, στη βροχή, στα κακά πνεύματα, στους σάτυρους, στη γονιμότητα, στα πουλιά, στη ζωή και έχει τη δική του αμφίεση, δικές του μάσκες και ξεχωριστή μουσική.
Στο Μπουτάν πιστεύουν ότι η παρακολούθηση των μυστικιστικών αυτών χορών είναι απαραίτητη για να φτάσει κανείς στη φώτιση.

περισσότερα

ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΝΕΣΤΟ «ΤΣΕ» ΓΚΕΒΑΡΑ

ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΘΕΜΑΤΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΤΑ 25 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ VERSUS
Το γραφείο που έχει ταυτίσει το όνομά του με την Κούβα διαμορφώνει και σας προτείνει ένα επαναστατικό ταξίδι με ειδικές επισκέψεις μόνο για εμάς

Το ταξίδι μας θα ξεκινήσει από την πρωτεύουσα της Κούβας, όπου πέραν της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας της πόλης, θα εστιάσουμε στην Επανάσταση, επισκεπτόμενοι από το σπίτι του Τσε μέχρι το Μουσείο της Επανάστασης. Από το οδοιπορικό μας δε θα λείψει η επαρχία του Πινάρ ντελ Ρίο, όπου θα αναλύσουμε την ιδιαίτερη σχέση του Τσε με τη συγκεκριμένη επαρχία, θα επισκεφθούμε τη σπηλιά του, θα μιλήσουμε για τα στρατόπεδα προετοιμασίας του, αλλά δε θα παραλείψουμε να περιηγηθούμε στη μοναδική φύση της Κοιλάδας του 
Βινιάλες και να θαυμάσουμε τον επίμονα παραδοσιακό τρόπο ζωής της δυτικής Κούβας.
Ξεκινώντας την περιοδεία μας προς τη σπάνια επισκέψιμη ανατολική Κόυβα, θα διανυκτερεύσουμε στην ιστορική Σάντα Κλάρα, κι αφού επισκεφθούμε το Μαυσωλείο του Τσε και των συντρόφων του, θα γνωρίσουμε από κοντά και το ιστορικό τραίνο η ανατροπή του οποίου οδήγησε στην τελική νίκη και τη φυγή του Μπατίστα. Σειρά έχει το άγνωστο διαμάντι του Καμαγουέι, μια εκπληκτική αποικιακή πόλη με ελάχιστο τουρισμό που θα μας φιλοξενήσει για ένα βράδυ, πριν καταλήξουμε στην πρώτη πρωτεύουσα της Κούβας, το ιστορικό Σαντιάγο. Εκεί θα γνωρίσουμε το χώρο όπου ξεκίνησε η Επανάσταση στο στρατόπεδο Μονκάδα, ενώ για τους πιο περιπετειώδεις η επόμενη ημέρα θα είναι αφιερωμένη στη Σιέρα Μαέστρα και το μυθικό αρχηγείο των ανταρτών στην ανατολική οροσειρά.

Ο δρόμος της επιστροφής προς την Αβάνα θα έχει αρκετές εκπλήξεις: τη γενέτειρα του ηγέτη της κουβανικής Επανάστασης στο Μπιράν, δυο σπάνια αποικιακά διαμάντια όπως η Χιμπάρα και το Σάνκτι Σπίριτους, ενώ δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον Κόλπο των Χοίρων, εκεί όπου ταπεινώθηκε η CIA και συνετελέσθη η μοναδική ήττα των Αμερικανών στην αμερικάνικη ήπειρο.


Μετά από μια ελεύθερη ημέρα στην Αβάνα, έχει φθάσει η ώρα να μεταβούμε στη Βολιβία, εκεί όπου μας περιμένει η μυστηριώδης και άκρως ινδιάνικη Λα Πας, απ' όπου θα πετάξουμε για την κοσμοπολίτικη Σάντα Κρους. Από εκεί, θα ξεκινήσει το οδοιπορικό μας στις δύσβατες περιοχές που σφράγισαν δυο  διαφορετικές φάσεις της ζωής του Τσε: τη Σαμαϊπάτα με το μυστηριώδη αρχαιολογικό χώρο που εντυπωσίασε τον Τσε στα νιάτα του κατά το ταξίδι με τη μοτοσικλέτα και τη Vallegrande, εκεί όπου ετάφη με πλήρη μυστικότητα ο Τσε. Το ταξίδι μας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη: μετά από μια μικρή Οδύσσεια στα απόκρυφα βουνά όπου ο Τσε πολέμησε με τους συντρόφους του, θα φτάσουμε στην Higuera, το χώρο σύλληψης, κράτησης κι εκτέλεσης του Τσε, σε ένα στοιχειωμένο μικροσκοπικό χωριό που έμελλε να γράψει το τέλος της ιστορίας του διασημότερου επαναστάτη της σύγχρονης ιστορίας.

Ένα ταξίδι στη Βολιβία βέβαια θα ήταν κρίμα να τελειώσει χωρίς την επίσκεψη σε ένα από τα μαγικότερα σημεία του πλανήτη: την έρημο του αλατιού στο Ουγιούνι, με τα απόκοσμα, μαγικά, σουρεαλιστικά της τοπία, ένα πραγματικό τοτέμ για κάθε ταξιδιώτη.

Γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα επιστρέφουμε στη Λα Πας για να ξεκινήσουμε το δρόμο της επιστροφής για την Ελλάδα, έχοντας ολοκληρώσει ένα μοναδικό οδοιπορικό που δεν έχει επαναληφθεί από ελληνικό ταξιδιωτικό γραφείο.

περισσότερα

Η λατρεία του Μαξιμόν

Ο Μαξιμόν (Maximon) είναι μια λαϊκή θεότητα που λατρεύεται στα υψίπεδα της Δυτικής Γουατεμάλας.
Η λατρεία του αντικατοπτρίζει το φαινόμενο του θρησκευτικού συγκρητισμού, της διήθησης δηλαδή στοιχείων μιας θρησκείας σε μια άλλη - και στη δεδομένη περίπτωση της θρησκείας των Μάγιας και του Χριστιανικού Καθολικισμού. Ο Μαξιμόν είναι διασταύρωση του Αγίου Συμεών και του Μαάμ, Θεού της προ-αποικιακής θρησκείας, αλλά και τιμητικού τίτλου των Μάγιας.

Ο Μαξιμόν δεν αναγνωρίζεται από την Καθολική Εκκλησία, το γεγονός όμως αυτό ελάχιστα εμποδίζει τους αυτόχθονες να συνδιαλέγονται με το ξύλινο άγαλμα που έχουν κατασκευάσει και πολυτελώς ενδύσει με δυτικά ρούχα, συμπεριλαμβανομένης γραβάτας και καπέλου. Ο κομψός μυστακοφόρος κύριος με το  κοστούμι και το σομπρέρο είναι πάντα αναγνωρίσιμος, γιατί μονίμως «καπνίζει» ένα τσιγάρο ή ένα μεγάλο πούρο και οι χώροι λατρείας του είναι γεμάτοι με αναμμένα κεριά, μπουκάλια αλκοολούχων ποτών και άλλες προσφορές από τους πιστούς. Το άγαλμα του θεού φυλάσσεται από μια ομάδα ανδρών που αναλαμβάνουν εκ περιτροπής τη στέγασή του. Ο Μαξιμόν είναι… δημοκρατικών απόψεων, καθώς δεν διαθέτει σταθερό κατάλυμα, αλλά φιλοξενείται σε διαφορετική ιδιωτική κατοικία κάθε χρόνο, ώστε όλες οι ενδιαφερόμενες οικογένειες να επωφεληθούν των προσφορών. Μια που ο Μαξιμόν αποτελεί απομεινάρι μιας παλιάς πίστης αλλά και φιγούρα που λατρεύεται από πολλούς καθολικούς, οι βωμοί του είναι γεμάτοι με όλα τα είδη αντικρουόμενων εικόνων, όπως εικόνες της Παναγίας, αλλά και ταριχευμένων ζώων που κρέμονται από το χαμηλό ταβάνι. Κάποιοι ιθαγενείς μάλιστα πιστεύουν ότι μέσα στο ξύλινο ομοίωμα του Μαξιμόν φυλάσσεται το άγαλμα ενός θεού Ινδιάνου, κρατώντας έτσι τη γηγενή καρδιά κάτω από την ιβηρική επιδερμίδα των μιγάδων.

Στο Σαντιάγκο ντε Ατιτλάν τα ρούχα του αγάλματος του Μαξιμόν πλένονται μία εβδομάδα πριν από  το Πάσχα και το νερό αυτό διανέμεται ως αγίασμα σε τοπικά καταστήματα, καθώς πιστεύεται ότι όταν σκορπιστεί γύρω από το κατώφλι της πόρτας τους θα δελεάσει πελάτες να μπουν και να αγοράσουν κάτι. 

περισσότερα

Ο "Άρχοντας του Σιπάν", Βόρειο Περού

Ο "Άρχοντας του Σιπάν", ο "Τουταγχαμών" της Αμερικής

Το 1987 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στο Σιπάν - μια μικρή πόλη που βρίσκεται περίπου στο μέσον της κοιλάδας Λαμπαγιέκε, στη βόρεια ακτή του Περού - τον ασύλητο τάφο ενός ηγεμόνα του πολιτισμού των Μοτσίκα, που τον ονόμασαν ο "Άρχοντας του Σιπάν" (The Lord of Sipan). Πέθανε γύρω στο 250 π.Χ., ήταν 45-50 ετών και είχε ύψος 1,60 m. Μαζί του ήταν θαμμένα άλλα οκτώ άτομα (δύο άνδρες, τρεις νέες γυναίκες ένα παιδί και δύο φύλακες), ένας σκύλος και αρκετά λάμα. Ο τάφος περιείχε περί τα 1.000 χρυσά αντικείμενα με πολύτιμους λίθους καθώς και εκατοντάδες άλλα ευρήματα. Αποτελεί τον πλουσιότερο τάφο της Αμερικής που έχει ανακαλυφθεί ως τώρα. Ο πολιτισμός των Μοτσίκα (1ος–7ος αιώνας μ.Χ.) ξεδιπλώνεται στις πλαγιές των Άνδεων και στις κοιλάδες της άγονης και στενής παράκτιας ζώνης του Βόρειου Περού. Με την αγροκαλλιέργεια και την αλιεία συντηρούσαν μια πολυπληθή και αυστηρά διαστρωμένη κοινωνία, που κατασκεύαζε αρδευτικά κανάλια, πυραμίδες, παλάτια και ναούς. Αν και δεν είχαν σύστημα γραφής, οι Μοτσίκα απαθανάτισαν καλλιτεχνικά τις δραστηριότητές τους σε όμορφα γλυπτά και αγγεία με πολυάριθμες διακοσμητικές λεπτομέρειες και αναπαραστάσεις μυθολογικές, θρησκευτικές, ιστορικές και καθημερινής ζωής, περίτεχνα υφαντά, ζωηρόχρωμες τοιχογραφίες και θαυμάσια αντικείμενα από χρυσό, ασήμι και χαλκό. Στην αρχιτεκτονική, τα σπουδαιότερα μνημεία των Mοτσίκα είναι οι μεγάλες πυραμίδες με αναβαθμίδες, φτιαγμένες από πλίνθους ξεραμένους στον ήλιο, που υψώνονται σε ανοικτές πεδιάδες ή σε κορυφές λόφων πάνω σε τεράστιες βάσεις. Οι τάφοι των Mοτσίκα είναι ορθογώνιοι, επενδεδυμένοι με αντόμπες και με ειδικές κόγχες για τις προσφορές.

περισσότερα

Ο πολιτισμός της Νάσκα στο Βόρειο Περού

Ο πολιτισμός της Νάσκα (300 π.Χ.-800 μ.Χ. - αβέβαιη χρονολόγηση, πιθανή εμφάνιση του πολιτισμού αυτού περί το 900 π.Χ.), που έγινε διάσημος από τις περίφημες και μυστηριώδεις "Γραμμές της Νάσκα". Σε μία έκταση 80 τετραγωνικών χιλιομέτρων, μεταξύ των πόλεων Νάσκα και Πάλπα, έχουν χαραχθεί στο έδαφος εκατοντάδες σχήματα, η πλειοψηφία των οποίων είναι γεωμετρικά (τετράγωνα, παραλληλόγραμμα, τρίγωνα, ομόκεντροι κύκλοι κ.ά.). Υπάρχουν επίσης πουλιά, αράχνες, πίθηκοι, ψάρια (καρχαρίες, φάλαινες, όρκες), λάμα και σαυροειδή. Σπανιότερες είναι οι ανθρωπόμορφες απεικονίσεις με την πλέον διάσημη εκείνη του "αστροναύτη", μιας φιγούρας 32 μέτρων, που φαίνεται να χαιρετά ενώ φέρει μια συσκευή που μπορεί να ερμηνευτεί ως σκάφανδρο.
Η περιοχή είναι μια εξαιρετικά άνυδρη έρημος, με κοκκινόχρωμη άμμο, λόγω της κάλυψης της επιφάνειας του εδάφους από οξείδιο του σιδήρου, εξ ου και το όνομά της "’Έγχρωμη Κοιλάδα" (Pampa Colorada). Επάνω στην επιφάνεια αυτή χαράχθηκαν σε αβαθή αυλάκια οι περίφημες γραμμές, οι οποίες καθίστανται εμφανείς λόγω της χρωματικής αντίθεσης εδάφους και υποστρώματος. Τα σχήματα αυτά λόγω του μεγάλου μεγέθους τους (το μεγαλύτερο έχει μήκος περίπου 200 μέτρα), είναι ορατά μόνο από τον αέρα και δεν υπάρχει φυσική έξαρση του εδάφους στην περιοχή (βουνό ή κάτι παρεμφερές), από όπου θα ήταν δυνατός ο σχεδιασμός, η επίβλεψη των εργασιών κατασκευής αλλά και παρατήρησής τους.
Οι "Γραμμές της Νάσκα" έγιναν γνωστές χάρη στην παρατηρητικότητα επιβατών αερογραμμών κατά τη δεκαετία του 1920 και λόγω του αδιαμφισβήτητου μυστηρίου που παρουσιάζουν, προσέλκυσαν το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων, με κυρίαρχη τη φυσιογνωμία της Γερμανίδας Μαρίας Ράιχε (1903-1990), η οποία κατοικούσε στη Νάσκα από το 1948 μέχρι το θάνατό της. Πάντως μέχρι σήμερα καμία θεωρία δεν θεωρείται η επικρατέστερη, εκτός εάν πιστέψει κανείς την άποψη του Ελβετού Έρικ φον Νταίνικεν περί αρχαίων αστροναυτών. Έτσι, το θέμα παραμένει ανοικτό, διότι ανακαλύπτονται και νέα σχήματα.
Ανεξαρτήτως των γραμμών, ο πολιτισμός της Νάσκα έχει να επιδείξει εξαιρετική πολυχρωματική κεραμική, άριστη εκμετάλλευση των υπόγειων υδάτων και ένα θαυμάσιο σύστημα υδραγωγείων, τα οποία είναι σε χρήση ακόμα και σήμερα.

περισσότερα

Η σφαγή της Καχαμάρκα, Βόρειο Περού

Η ιστορία της πόλης της Καχαμάρκα στο Βόρειο Περού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μάχη - ουσιαστικά σφαγή - της Καχαμάρκα (Νοέμβριος 1532), όπου οι 168 στρατιώτες του Πιζάρο παγίδευσαν τον αυτοκράτορα των Ίνκας Αταχουάλπα (Atahualpa), ο οποίος επέστρεφε από το Κίτο του σημερινού Εκουαδόρ, επί κεφαλής 80.000 ανδρών, νικηφόρος μετά τον εμφύλιο πόλεμο κατά του ετεροθαλούς αδελφού του Χουάσκαρ (Huascar). Ο Αταχουάλπα συνελήφθη μετά από απάτη των Ισπανών, εκρατήθη για λύτρα τα οποία απεδόθησαν και μετά από ακόμα μια απάτη, δολοφονήθηκε. Είναι απορίας άξιο το πώς 168 στρατιώτες κατετρόπωσαν μία τεράστια δύναμη η οποία, σημειωτέον, είχε μόλις βγει  νικηφόρος από πολεμική αναμέτρηση. Πρέπει όμως να ληφθούν υπ’ όψιν πολλοί σοβαροί παράγοντες:
 Δεν έγινε μάχη σε ανοικτό πεδίο, αλλά επρόκειτο για ενέδρα που στήθηκε κατά ανύποπτων ανδρών στην πλατεία της Καχαμάρκα, όπου τα στρατεύματα των Ίνκας δεν μπορούσαν αναπτυχθούν.
 Οι Ίνκας αντιμετώπισαν για πρώτη φορά τα άγνωστα σε αυτούς πυροβόλα όπλα καθώς και παράξενα ζώα - άλογα και σκύλους
 Εστερούντο αξιόλογου ατομικού αμυντικού οπλισμού (πανοπλίες, σιδερένια κράνη) και μάχονταν κυρίως με ξύλινα και λίθινα όπλα, καθώς δεν γνώριζαν την κατεργασία του σιδήρου
 Επιπροσθέτως, οι Ίνκας μάχονταν όλοι μαζί, διότι ελάχιστες μονάδες τους διέθεταν εκηβόλα όπλα (δηλαδή όπλα που είχαν τη δυνατότητα να κτυπήσουν τον αντίπαλο από μακρυά, π.χ. τόξα) και αυτοί ήταν οι "Πολεμιστές των Νεφών". 
 Τέλος πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν ο μύθος του θεού-ήρωα Βιρακόχα (Viracocha), ο οποίος είχε ανοικτόχρωμο δέρμα και είχε πάει στη θάλασσα, υποσχόμενος ότι θα επέστρεφε.

περισσότερα

Νησί του Πάσχα, ένας τόπος αέναου μυστηρίου στο Περού

Είναι μια ηφαιστειογενής, μικροσκοπική κουκκίδα στεριάς μέσα στην απεραντοσύνη του Νότιου Ειρηνικού Ωκεανού. Υπάρχουν ορισμένοι τόποι πάνω στη Γη που αποπνέουν μια έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου και μια διάχυτη αίσθηση ιερότητας, εξάπτουν δημιουργικά τη φαντασία του ανθρώπου, προκαλούν δέος και φαίνονται να προσφέρουν επαφή με μια αδιόρατη ενεργειακή ποιότητα που ξεφεύγει από τα λόγια. Συχνά τέτοιοι τόποι χαρακτηρίστηκαν, διαχρονικά, ως «τόποι δύναμης» καθώς μπορούσαν να επηρεάζουν τους ανθρώπους με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Παραδοσιακά, τέτοιοι τόποι δύναμης συνδέθηκαν με την παρουσία αρχαίων μνημείων σε αυτά και, όπως φαίνεται, ένας τέτοιος τόπος είναι και το περίφημο Νησί του Πάσχα. Το Νησί αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά αινίγματα και πλήθος υποθέσεων έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς σχετικά με τον πολιτισμό που κάποτε υπήρχε πάνω σε αυτό. Τα 887 μυστηριώδη πέτρινα αγάλματα που βρίσκονται εκεί αποτελούν επίσης ένα μεγάλο μυστήριο, καθώς δεν είναι γνωστό το πώς ακριβώς κατασκευάστηκαν, τι αναπαριστούν και κυρίως το πώς τοποθετήθηκαν στη θέση τους.
Οι κάτοικοί του το αποκαλούσαν σε παλαιότερες εποχές «Τε Πίτο Ο Τε Χένουα», που σημαίνει «Ομφαλός της Γης». Σήμερα το ονομάζουν Ράπα Νούι. Καλύπτει μια έκταση περίπου 170 τετρ. χλμ. και έχει μέγιστο υψόμετρο 540 μ. Βρίσκεται περίπου 3.800 χλμ. δυτικά της Χιλής (στην οποία και ανήκει) και 3.100 χλμ. ανατολικά της Ταϊτής. Το κλίμα του νησιού χαρακτηρίζεται ως υποτροπικό και υπάρχουν δύο κλιματολογικές περίοδοι, η υγρή και η ξηρή. Το έδαφός του είναι άγονο και διαβρωμένο, η βλάστηση λιγοστή, ενώ υπάρχουν ενδείξεις πως κάποτε διέθετε πλούσια βλάστηση.

περισσότερα

Στους δρόμους των Ίνκας

Ο Μπίνγκαμ είχε σπουδάσει Ιστορία και Πολιτικές Επιστήμες και το ενδιαφέρον του στρεφόταν γύ-ρω από την ιστορία των λαών της Λατινικής Αμερικής. Τον Ιούλιο του 1911 ξεκίνησε από το Κού-σκο η περουβιανή αποστολή του Γέιλ (Yale Peruvian expedition), την οποία στελέχωναν ένας για-τρός, ένας τοπογράφος, ένας γεωλόγος, ένας μηχανικός, ένας ντόπιος οδηγός, ο ίδιος ο Μπίνγκαμ και ένας παλιός συμφοιτητής του. Στόχος τους να ανακαλύψουν τις χαμένες πόλεις των Ίνκας που ανέφεραν στα κείμενά τους ο Αντόνιο ντε λα Καλάντσα και ο Αντόλφ Μπανταλιέ. Μέχρι να φτάσουν την κορυφή που οι Ινδιάνοι ονόμαζαν Μάτσου Πίτσου, πέρασαν μέσα από αδιάβατες ζούγκλες. Από την κορυφή αυτή όμως, μπόρεσαν να δουν την παράξενη πόλη, στην οποία πιθα-νότατα κατέφυγαν οι Ίνκας όταν το Κούσκο καταλήφθηκε από τους Ισπανούς. Τη στιγμή της ανακάλυψής του το Μάτσου Πίτσου βρισκόταν στις ίδιες συνθήκες στις οποίες το είχαν αφήσει οι κάτοικοί του πριν από περίπου 400 χρόνια. Η πέτρινη πόλη είχε μετατραπεί σε ζούγκλα. Έως τον Απρίλιο του 1912 ο Μπίνγκαμ εργαζόταν στο Μάτσου Πίτσου καθαρίζοντάς το και μελετώντας το. Ύστερα έγραψε και δημοσίευσε ένα άρθρο στο National Geographic με τίτλο «Στον θαυμαστό κό-σμο του Περού» (In the Wonderland of Peru), περιλαμβάνοντας όλο το χρονικό της ανακάλυψης και πληροφορίες για τα ευρήματά του.

περισσότερα

Λας Βέγκας - Η λαμπερή πρωτεύουσα του τζόγου!

Ό,τι είναι για τους Βεδουίνους η όαση, είναι για την Νεβάδα το Las Vegas. Η υπέρλαμπρη μητρόπολη, το φαντασμαγορικό Λας Βέγκας, αποτελεί την πιο θεαματική πόλη του κόσμου, την παγκόσμια πρωτεύουσα του τζόγου και της διασκέδασης. Μια παιχνιδούπολη σε μεγάλη κλίμακα και για μεγάλα παιδιά. Ένα υπέροχο πλαστικό όνειρο, με κλιματισμό, καζίνο, πισίνες, γκουρμέ γεύσεις, πολύ αλκοόλ και λίγα ρούχα. Η νέα Disneyland των ενηλίκων Αμερικανών υπόσχεται να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τα απωθημένα των επισκεπτών της, σε τιμή ευκαιρίας και σε χρόνο ρεκόρ.
Εδώ θρησκεία είναι η τύχη και ο χρόνος μετράται από τις περιστροφές της ρουλέτας. Μια εκκεντρική πόλη, με πρωταγωνιστικό ρόλο, που κλέβει την παράσταση σε πολλές κινηματογραφικές παράγωγες, το Λας Βέγκας είναι η πόλη της αμαρτίας και των πειρασμών!
Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, το πιο φωτεινό σημείο του πλανήτη.
Πόλη – φαινόμενο! Μέσα στις αίθουσες παιχνιδιών δεν υπάρχουν ρολόγια ούτε εποχές. Υπάρχουν μόνο φώτα, η πρόκληση της τύχης και η ελευθερία του να κάνεις ό,τι θες, όποτε θες!
Επιπλέον, στο Λας Βέγκας τίποτα δεν έχει αλλοιωθεί από τον τουρισμό, γιατί το Λας Βέγκας κατασκευάστηκε αποκλειστικά για τους τουρίστες.

Προσανατολισμός
Το βράδυ η πόλη λαμπυρίζει εκτυφλωτικά και υπόσχεται κάθε είδους διασκέδαση. Τα ξενοδοχεία της είναι σαν φιγουρίνι όλων των διαφορετικών πόλεων η πολιτισμών της γης : Αίγυπτος και αρχαία Ρώμη , σύγχρονο Παρίσι και Πολυνησία , Νέα Υόρκη και Ινδία μαζί. Για παράδειγμα το Caesar’s Palace, ένα από τα πρώτα και πιο αυθεντικά καζίνο της πόλης με αρχαία ρωμαϊκή αρχιτεκτονική, το Luxor, το σήμα κατατεθέν της πόλης με μια πανύψηλη πυραμίδα από μαύρο γυαλί στην πρόσοψή του, το Treasure Island, το Mirage κ.ά. Τυχερά παιχνίδια, μουσικοχορευτικά shows και εκπληκτικά υπερθεάματα είναι το τρίπτυχο που καθορίζει αυτή τη μοναδική πόλη. Κάθε σημείο της είναι και μια έκπληξη και τα 24 παρεκκλήσια, όπου μπορεί κανείς να παντρευτεί ανά πάσα στιγμή, το πιστοποιούν.
Αν υπήρχε αδελφική της πόλη στον κόσμο, αυτή θα ήταν το Dubai, χωρίς όμως τα καζίνο και τις κελεμπίες.
 

περισσότερα

Αμαζόνιος ο πνεύμονας της Γης

Ο Αμαζόνιος υδροδοτεί το απέραντο τροπικό δάσος της Νοτιοαμερικανικής ηπείρου, μεταφέροντας συνολικά το ένα πέμπτο (1/5) του γλυκού νερού που κυκλοφορεί πάνω στη γη. Από τις εκβολές του στον Ατλαντικό μέχρι τις πηγές του στις Περουβιανές Άνδεις κοντά στον Ειρηνικό, ενώνει φυλές και πολιτισμούς, αλλάζει ταυτότητα και κατεύθυνση, μαγεύει και συναρπάζει. Ζωτική αρτηρία μιας ολόκληρης ηπείρου, ο Αμαζόνιος χαρίζει τα αγαθά του στους Ινδιάνους του Περού, στους υλοτόμους της Κολομβίας και στους αγρότες της Βραζιλίας.
Είναι η μεγαλύτερη δεξαμενή ζωής στον πλανήτη, ένας ποταμός – γίγαντας με περισσότερους από 1000 παραπόταμους.  Έχει μήκος 6.570 km (δεύτερος μετά το Νείλο) και είναι ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου από άποψη υδάτινου όγκου. Τα αμέτρητα ποτάμια που κυλούν σαν φίδια μέσα στη λεκάνη του Αμαζονίου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: τα μαύρα, τα λευκά και τα καθαρά. Και οι τρεις αυτοί όροι είναι στην ουσία ευφημισμοί, αφού τα νερό έχουν απλώς διαφορετικές αποχρώσεις του καφέ.  Παρ΄ όλα αυτά είναι ενδεικτικοί των διαφορών και κυρίως της προέλευσης των ποταμών.
Τα ποτάμια με "λευκό" νερό, όπως ο Rio Solimoes και ο Rio Madeira είναι γεμάτα από ιζήματα που προέρχονται από τη γεωλογικά νεαρή οροσειρά των Άνδεων.  Το "μαύρο νερό" του Rio Negro και άλλων ποταμών που ρέουν από το Βορρά προέρχονται από τα δάση των πεδιάδων της βορείου Αμαζονίας, τα οποία έχουν αμμώδες έδαφος. Ρέουν πιο αργά και είναι πιο ζεστά από τον Rio Solimoes.
Τα φυτά που σαπίζουν μέσα στο νερό, τους δίνουν αυτό το σκούρο χρώμα και τα κάνουν πιο όξινα, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν λιγότερα έντομα και επομένως από αυτά μεταδίδονται λιγότερες ασθένειες (ελονοσία). Οι παραλίες κατά μήκος του Rio Negro είναι αμμώδεις ενώ αυτές του Solimoes λασπώδεις. Από την άλλη πλευρά οι παραπόταμοι του Solimoes προσελκύουν περισσότερα άγρια ζώα απ΄ ότι αυτοί του Negro.
Τέλος τα ποτάμια με καθαρό νερό όπως ο Rio Taρajόs που πηγάζει από τη κεντρική Βραζιλία περνούν μέσα από παλιότερους γεωλογικούς σχηματισμούς και επομένως δεν περιέχουν ούτε ιζήματα ούτε οργανικές ύλες.
Η Λεκάνη του Αμαζονίου απλώνεται σε εννέα χώρες της Νότιας Αμερικής και καλύπτει μια έκταση μεγαλύτερη των 3.000 χιλιόμετρα από δύση προς ανατολή και 2.000 χιλιόμετρα από βορρά προς νότο. Το μεγαλύτερο τμήμα της είναι καλυμμένο από πυκνά τροπικά δάση. Σ΄ ολόκληρη την περιοχή του Αμαζονίου βρίσκουν καταφύγιο δεκάδες χιλιάδες είδη του ζωικού  βασιλείου. Η άγρια φύση κάνει αισθητή την παρουσία της κάθε στιγμή. Εδώ η ανθρώπινη παρουσία είναι σπάνια, αλλά η ανάμνησή της πολύ δυνατή.
Σ΄ αυτό το μοναδικό ναό της φύσης, ένα άλλο είδος του ζωικού βασιλείου έκανε την εμφάνισή του τα τελευταία χρόνια. Ο λευκός Homo Sapiens, το πιο καταστροφικό είδος στον πλανήτη, αφού μέσα σε μερικές δεκαετίες κατέστρεψε όλα όσα τα άλλα είδη του δάσους κατόρθωσαν να διατηρήσουν για εκατομμύρια χρόνια.
Η συνεχιζόμενη καταστροφή του τεράστιου αυτού πνεύμονα οξυγόνου από την εκτεταμένη εκμετάλλευση της ξυλείας και τη μετατροπή περιοχών σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, θέτει σε κίνδυνο την οικολογική ισορροπία του πλανήτη.

περισσότερα

Κονκισταδόρες (Conquistadores)

Ισπανοί εξερευνητές που συμμετείχαν στην πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση (conquista) του 16oυ αιώνα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της χώρας τους στην Κεντρική και Νότια Αμερική, εκτός από τη Βραζιλία, η οποία κατελήφθη από την Πορτογαλία.
"Κονκισταδόρες" στα Ισπανικά σημαίνει κατακτητές. Ακόμα και σήμερα οι κρίσεις των ιστορικών σχετικά με τη δράση των κονκισταδόρ είναι αντικρουόμενες. Ορισμένοι εστιάζουν κυρίως στο θάρρος και στη γενναιότητά τους, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν την ωμότητά τους απέναντι στους ιθαγενείς και το θρησκευτικό τους φανατισμό. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που τονίζουν ιδιαίτερα τη δίψα του πλούτου που τους εμψύχωνε. Ωστόσο, είναι εκείνοι που προσέφεραν στην Ισπανία την πιο εκτεταμένη αποικιακή αυτοκρατορία. Ήταν πράγματι τολμηροί και γενναίοι, σκληροί προς τους εχθρούς, διψασμένοι για περιπέτειες, αλλά και βαθιά θρησκευόμενοι. Στην πλειονότητά τους ήταν άνθρωποι σκληροί και αμόρφωτοι, αλλά ικανοί πολεμιστές. Οι ηγέτες τους ήταν συχνά γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, ωστόσο ανάμεσά τους υπήρχαν και άνθρωποι ταπεινής καταγωγής, στους οποίους η ανακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξης. Αυτοί ήταν και οι σπουδαιότεροι αρχηγοί της κατάκτησης. Πράγματι, μεταξύ των πρώτων που ανακάλυψαν και κατέκτησαν το Νέο Κόσμο υπάρχουν λίγα ονόματα μελών επιφανών οικογενειών, ενώ οι περισσότεροι ήταν λαϊκής καταγωγής: ο Φρανσίσκο Πισάρο (ο κατακτητής του Περού), ο Φερνάντο Κορτές (ο στρατιωτικός ηγέτης που υπέταξε το Μεξικό), ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα (με το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο το άνοιγμα του δρόμου προς τον Ειρηνικό), ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο (ο οποίος συνέβαλε στην κατάκτηση του Περού), ο Πέντρο ντε Βαλντίβια (ο ιδρυτής της Χιλιανής πόλης Σαντιάγο και της Κονσεψιόν), ο Γκαρθία ντε Παρέδες (που κατέλαβε τη Βενεζουέλα), ο Μπελαλκάσαρ (κατακτητής του Ισημερινού και της Κολομβίας), οι Πέντρο ντε Αλβαράδο, Αλόνσο ντε Οχέδα, Σεμπαστιάν ντε, Φερνάντο ντε Σότο, Νικολάς ντε Eρέντια.
Οι κονκισταδόρες – οι οποίοι κατάγονταν κυρίως από την Παλαιά και Νέα Καστίλη, την Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία – έδρασαν μεταξύ των ετών 1500 και 1580, περίοδος η οποία οροθετεί την Ισπανική κατάκτηση. Η τελευταία, αρχικά είχε τη μορφή μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, η οποία όμως διεξήχθη με τόσο σκληρές μεθόδους, που προκάλεσε την κατακραυγή ακόμα και των συγχρόνων τους, οι καταδικαστικές εκφράσεις των οποίων είχαν ιδιαίτερη ηθική αξία.
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο είχε και ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας των επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν σκοπό τον εύκολο πλουτισμό, όχι μόνο των πρωταγωνιστών της κατάκτησης, αλλά και των χρηματοδοτών τους, κράτους και ιδιωτών (ανάμεσα στους οποίους ήταν συχνά η βασιλική οικογένεια και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του παλατιού). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική λεηλασία όλου του πλούτου των αμερικανικών πληθυσμών, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται σκληρά και υπό συνθήκες δουλείας, στην υπηρεσία των κατακτητών.

Μία από τις πιο γοητευτικές χώρες της Νότιας Αμερικής, το Περού, φέρει μέχρι σήμερα τη σφραγίδα των αρχαίων Ινδιάνικων πολιτισμών και των Ισπανών κατακτητών του. Οι αρχαίες πόλεις και τα μουσεία τους με εκθέματα από όλους τους προκολομβιανούς πολιτισμούς (Τσαβίν, Μοτσίκα, Τσιμού, Ίνκας κλπ.), τα επιβλητικά βουνά, τα κατάλευκα λάμα, οι παραδοσιακές μουσικές, τα χειροτεχνήματα της περουβιάνικης λαϊκής παράδοσης, τα περίφημα υφαντά με τα γεωμετρικά σχέδια, τα πολυποίκιλτα υφάσματα, τα έντονα χρώματα και κυρίως οι γελαστοί άνθρωποι που κρατούν παραδόσεις απαράλλακτες για αιώνες, μας φέρνουν σε επαφή με τον υπέροχο, μυστηριώδη κόσμο του Περού.

περισσότερα

Σαν Φρανσίσκο - Ρομαντικό και φιλελεύθερο!

Ρομαντικό, αυθεντικό, φιλελεύθερο και ολοζώντανο, το Σαν Φρανσίσκο είναι αυτά και πολλά περισσότερα! Είναι σαν αδελφάκι με το Λος Άντζελες, από την ίδια μητέρα αλλά διαφορετικό πατέρα. Ευρωπαϊκός αέρας, νέες τεχνολογίες, εναλλακτικές ιδέες, προοδευτική πολιτική.Η ανάπτυξή του οφείλεται στην εξαιρετική γεωγραφική του θέση, το κλίμα, αλλά και στα κοιτάσματα του χρυσού που ανακαλύφθηκαν στη Σιέρα Νεβάδα στα μέσα του 19ου αιώνα.
Οι περισσότεροι από 40 λόφοι από τους οποίους ξεπροβάλλει, του χαρίζουν μια αυθεντικότητα. Τα εναπομείναντα σπίτια βικτωριανής εποχής με φόντο τα μοντέρνα κτίρια, του χαρίζουν μια μυστηριώδη, ρομαντική ατμόσφαιρα.
Πόλη πρωτοποριακή, γεμάτη ενθουσιασμό, νέες ιδέες, καινοτομίες και φιλοδοξίες που γεννιούνται ασταμάτητα.
To Σαν Φρανσίσκο είναι μια πόλη που περπατιέται και την ερωτεύεσαι ολόκληρη. Η μορφολογία του κόλπου αρκεί για να την κάνει μοναδική: παντού θάλασσα, τρείς πελώριες γέφυρες, λιμάνι, δάσος, πανεπιστήμιο, φυλακή, hippies, hipsters και τουρίστες. Εδώ γεννήθηκε η Αpple, το AirBNB, το Couch surfing, το κίνημα free books το Facebook. Τυχαίο;

περισσότερα

Τα τέσσερα νησιά της Χαβάης

Ήταν το τελευταίο σύνορο της επέκτασης του ευρωπαϊκού κόσμου προς τα δυτικά και τα τελευταία νησιά προς ενσωμάτωση για το νεαρό σε ηλικία μέγα έθνος, μια και το νησιωτικό σύμπλεγμα της Χαβάης έγινε η 50ή πολιτεία των ΗΠΑ το 1899.

Περιοχές με διαφορετική κουλτούρα από τις άλλες, λόγω του απέραντου ωκεανού που τις περιβάλλει, λόγω των μεγάλων αποστάσεων από την υπόλοιπη χώρα, λόγω των ηφαιστείων, και κυρίως λόγω της ιδιοσυγκρασίας των κατοίκων τους, που με θάρρος και επιμονή έφτασαν μέχρι εκεί. Ακόμα και μετά την οργιώδη αστική και τουριστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών η φυσική ομορφιά παραμένει και είναι μαγνήτης επισκεπτών από ολόκληρο τον κόσμο.

Αν για τους νεαρούς Αμερικανούς ή Αυστραλούς τα νησιά του Ειρηνικού είναι η εκδρομή του τέλους του λυκείου, για εμάς είναι ένα ταξίδι μεγάλο και μοναδικό.
Από το Σηάτλ έως τη Χονολουλού, από την παραλία Γουακίκι μέχρι το ηφαίστειο Κιλαουέα, και από τον Τζέιμς Κουκ μέχρι τον Μπαράκ Ομπάμα, το ταξίδι στις πολιτείες του Ειρηνικού θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω.

Αφεθείτε στις επιλογές του Versus Travel και απολαύστε μια μοναδική εκδρομή για τους κυνηγούς των άκρων του πλανήτη. Για τους εραστές του διαφορετικού και των γεμάτων προγραμμάτων με εκδρομές-εμπειρίες και όχι ελεύθερες ημέρες.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα και τα τέσσερα νησιά της Χαβάης και ταυτόχρονα το απομακρυσμένο Σηάτλ, με απλόχερες ξεναγήσεις στα σημαντικότερα αξιοθέατα, αυτά για τα οποία αξίζει να κάνουμε σε μίλια τον γύρο του κόσμου για να τα δούμε.

περισσότερα

Λος Άντζελες - Η πόλη των Αγγέλων

Συνδυάστε την περιπέτεια με την απόλυτη χαλάρωση στη μεγαλύτερη πόλη της Καλιφόρνιας, την κοσμοπολίτικη και λαμπερή "Πόλη των Αγγέλων".
Το Λος Άντζελες βρίσκεται στις δυτικές πολιτείες και είναι πληθυσμιακά η δεύτερη μεγαλύτερη και η πιο εκτεταμένη πόλη των ΗΠΑ. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα οικονομικά, πολιτιστικά, επιστημονικά και ψυχαγωγικά κέντρα του κόσμου.
Δεν μοιάζει με καμιά άλλη πόλη, ακριβώς γιατί δεν είναι πόλη. Είναι ένα συνονθύλευμα πόλεων που καταλαμβάνει την Κεντρική Καλιφόρνια, και εκτείνεται μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό.
Αποτελεί την πιο διδακτική επίσκεψη στον πλανήτη για το πώς μπορεί να καταλήξει μια πόλη να είναι προσανατολισμένη στο αυτοκίνητο και στην κατανάλωση – τους δομικούς λίθους δηλαδή του αμερικάνικου ονείρου.
Οι δρόμοι της , καταλαμβάνουν μεγαλύτερη έκταση από όλα τα υπόλοιπα συστατικά της μαζί. Ο καλύτερος φίλος σου εκεί είναι το GPS και όλοι φαίνεται να έχουν από ένα. Η πόλη των Αγγέλων σαν σύνολο είναι χαοτική  και δύσκολη, αλλά κατά τόπους καταπληκτική, με όλες αυτές τις γειτονιές και περιοχές που έχουν υμνηθεί από την κινηματογραφική βιομηχανία. Από το Malibu και την Santa Monica, μέχρι το Hollywood και το Beverly Hills, νιώθεις ότι έχεις υπάρξει εκεί, έστω και σε κάποια άλλη ζωή.
Είναι μια πόλη γεμάτη φως και ζωντάνια. Ένας γκλάμουρ προορισμός, που δικαίως αποκαλείται η "Μέκκα της showbiz"! Η πόλη των σταρ και των Όσκαρ.
Αυτό που την κάνει διαφορετική από άλλες πόλεις είναι πως δεν συγκρίνεται, δύσκολα περιγράφεται και σίγουρα δεν ξεχνιέται!
Το πράσινο, οι ατέλειωτοι φοίνικες, οι τεράστιοι δρόμοι, ο ζεστός ήλιος, οι πανέμορφες παραλίες του Ειρηνικού ωκεανού (που δεν μοιάζουν σε τίποτα με αυτές της Ευρώπης), τα καλαίσθητα κτίρια, η έντονη νυχτερινή και πολιτιστική ζωή και οι φιλόξενοι άνθρωποι, κάνουν το Λος Άντζελες έναν από τους ομορφότερους προορισμούς της γης!

περισσότερα

Φυλές Νότιας Αγκόλας

Αγκόλα, ο κρυμμένος θησαυρός της Αφρικής.. Ο «μαύρος» Φοίνικας που αναδύεται μέσα από τις στάχτες ενός ατέλειωτου εμφυλίου, λιγότερο από 20 χρόνια μετά τη λήξη του.
Ακατέργαστος φυσικός πλούτος και φιλόξενοι άνθρωποι. Ανέγγιχτες φυλές και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά.
Μια πολλά υποσχόμενη τουριστική δύναμη, που μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι με ισχυρό «χαρτί» τις εκπληκτικές εναλλαγές στο φυσικό και λαογραφικό περιβάλλον της.  Τις κρυφές ομορφιές της θα εξερευνήσουμε μένοντας σε κατασκηνώσεις και οικισμούς ιθαγενών, αποκωδικοποιώντας τους κόσμους τους.
Στο Versus Travel αναζητούμε τέτοιου είδους ταξίδια, επιδιώκουμε να γνωρίζουμε νέους προορισμούς. Δεν θέλουμε να μένουμε στην επιφανειακή προσέγγιση μίας χώρας αλλά να τη γνωρίζουμε σε βάθος.
Έτσι λοιπόν και στην Αγκόλα. Δεν περιοριζόμαστε στις μεγαλουπόλεις και απλά να κάνουμε εκδρομές μονοήμερες εκδρομές στην ενδοχώρα, σε μία επιδερμική δηλαδή προσέγγιση της χώρας. Αντίθετα, εισχωρούμε στην ενδοχώρα, γνωρίζουμε τοπικές φυλές στην καθημερινότητά τους και διανυκτερεύουμε σε camps που δεν μας περιμένουν απλά στην ενδοχώρα αλλά στήνονται αποκλειστικά για εμάς! Καθώς πολλές φυλές από αυτές που θέλουμε να γνωρίσουμε είναι νομαδικές, παρατηρούμε την κίνησή τους και επιδιώκουμε να κατασκηνώσουμε όσο περισσότερο κοντά τους, για μία επαφή με την πραγματική ψυχή της Αγκόλα…

περισσότερα

Δυτικές ΗΠΑ

Μεταξύ της απεραντοσύνης του Ειρηνικού ωκεανού και των αχανών εκτάσεων των ΗΠΑ, βρίσκεται η πολιτεία των ονειροπόλων μεταναστών, των ριψοκίνδυνων επενδυτών, και των ανήσυχων ταξιδιωτών. Πολυκινηματογραφημένη, πολυαγορασμένη, και πάντα πρωτοπόρα στις τάσεις κάθε εποχής, η Καλιφόρνια είναι το αντικείμενο λατρείας των φιλελεύθερων πνευμάτων του κόσμου μας. Δεν παρέχει λίγο απ’ όλα, αλλά τα πάντα όλα, σε όσους το επιθυμούν και προσπαθήσουν να μοιραστούν το πνεύμα της.
Για κάποιους είναι η πολιτεία-παράδειγμα ενός καλύτερου κόσμου, με την ιδεολογία του Σαν Φρανσίσκο. Για άλλους είναι η προσωποποίηση της τερατώδους ανάπτυξης και του καπιταλισμού, με τα ατελείωτα προάστια του Λος άντζελες. Για άλλους τέλος, είναι το μοντέλο διατήρησης της φύσης, με την ανάδειξη της κομητείας Μόντερεϊ και Μαρίν. Από τα πολύβουα πάντως αστικά συγκροτήματα μέχρι την ησυχία της ερήμου, από τη Σίλικον Βάλλεϋ μέχρι τα καζίνο του Βέγκας, και από τις παραλίες του Κάρμελ μέχρι το Γκραντ Κάνυον, αυτό το ταξίδι θα σας εντυπωσιάσει.
Αν για τους Ευρωπαίους, Αμερική σημαίνει Νέα Υόρκη, για τους Ασιάτες σημαίνει Λος Άντζελες. Η εκτεταμένη περιήγηση μας συνδιάζει και τις δύο ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών, δίνοντας μια γεμάτη εικόνα των πιο προοδευτικών αστικών συγκροτημάτων του πλανήτη. Η ποικιλία των τοπίων, η ομορφιά της φύσης, το μέγεθος των πόλεων, και η εφευρετικότητα των κατοίκων, συναρπάζουν και καταπλήσσουν τον κάθε επισκέπτη. Το ταξίδι στις Δυτικές ΗΠΑ θα το θυμάστε για πάντα, γιατί δεν είναι μόνο η διαφορετικότητα των τοπίων που θα σας εντυπωσιάσει, αλλά και η ένταση της ανθρώπινης επιμονής, που μέσα σε λιγότερο από δύο αιώνες, μετάλλαξε της περιοχή από άγρια δύση, σε κέντρο του δυτικού κόσμου.

περισσότερα

Αγκόλα

Πήρε το όνομά της από τον τίτλο ‘ngola’ των βασιλέων του Ντόνγκο (Κονγκό).  Συγκεντρώνει όλα τα τοπία της Μαύρης Ηπείρου: έρημος, σαβάνα, βουνά, τροπικό δάσος, θεόρατα μπάομπαμπ. Παρθένα οικοσυστήματα, 1650 χλμ παραδεισένιων ακτών, φαράγγια, καταρράκτες (Καλέντουλα - οι δεύτεροι μεγαλύτεροι Αφρική). Τροπική ζώνη αλλά και κλιματικές ‘εκπλήξεις’ λόγω του ψυχρού θαλάσσιου ρεύματος Μπενγκουέλα, των ορεινών όγκων και της ερήμου Ναμίμπ.
Την πολυπολιτισμική κουλτούρα της σφράγισαν πέντε αιώνες πορτογαλικής αποικιοκρατίας (από το 1484 - με μια επταετή ‘ολλανδική’ παρένθεση), ο καθολικισμός, οι αφρικανικές δοξασίες των Μπάντου, το εμπόριο σκλάβων προς Βραζιλία (οι ρίζες της καποέιρα είναι εδώ, υποστηρίζουν).

Πλούσια σε νερό (από τα μεγαλύτερα αποθέματα στον κόσμο!), με στυλοβάτες το πετρέλαιο (παρά τις ουρές στα βενζινάδικα είναι 2η μεγαλύτερη παραγωγός στην υποσαχάρια Αφρική – ο θύλακας Καμπίντα λέγεται «Κουβέιτ της Αφρικής») και τα διαμάντια, συγκαταλέγεται στις πιο αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου. Οι σακατεμένες υποδομές ανακατασκευάζονται άρδην (με κινεζικές κυρίως επενδύσεις): δρόμοι, σιδηρόδρομοι, λιμάνια. Ταλανίζεται όμως από τρανταχτές κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες (τα ¾ του πληθυσμού ζει με σχεδόν 2 δολάρια τη μέρα), θνησιμότητα, αναλφαβητισμό, κυρίως εξ’ αιτίας των σχεδόν 40 ετών εμφυλίου πολέμου. Άρχισε το 1961, γιγαντώθηκε (με ανάμειξη των μεγάλων ‘ψυχροπολεμικών’ δυνάμεων) μετά την βιαστική αποχώρηση των πορτογάλων και την ανεξαρτησία της χώρας το 1975, και έληξε το 2002, αφήνοντας πίσω του οικονομικά συντρίμμια, εκατοντάδες ναρκοπέδια (που της δίνουν θλιβερή πρωτιά στους θανάτους από νάρκες και έκαναν την πριγκίπισσα Νταϊάνα να φτάσει ως εκεί), πολιτική διαφθορά και ποτάμια προσφύγων που κατέφυγαν στην πρωτεύουσα Λουάντα, στήνοντας παραγκουπόλεις (μουσέκες).

Μια μικρή.. Βαβέλ με επίσημη γλώσσα την πορτογαλική, η Αγκόλα κρύβει ζωντανούς αφρικανικούς θρύλους στις νοτιοδυτικές περιοχές (επαρχίες Χουίλα, Ναμίμπε και Κουνένε), όπου ζουν απομακρυσμένες φυλές. Ο νομαδικός ή ημι-νομαδικός τρόπος ζωής και η  ξηρασία που απώθησε τους αποίκους, τους επέτρεψαν να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους, τα παράξενα αισθητικά πρότυπά τους, τα μυστηριώδη τελετουργικά τους. Και σ’ αυτό το ταξίδι  μας οδηγούν οι ίδιοι.. στους καταυλισμούς, στην καθημερινότητα, στα ήθη τους.

περισσότερα

Τι θα κάνουμε στο Μπρουνέι

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ - ΧΩΡΙΟ ΜΕ ΠΑΣΣΑΛΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ - ΒΑΡΚΑΔΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ
Πρωτεύουσα του σουλτανάτου είναι η Μπαντάρ Σερί Μπεγκάουαν, που στο παρελθόν ονομαζόταν Πόλη του Μπρουνέι (η ονομασία της άλλαξε στις 3/10/1970). Το πρώτο μέρος του ονόματος της πόλης (Μπαντάρ), προέρχεται από την περσική γλώσσα και σημαίνει "λιμάνι", ενώ το δεύτερο συνθετικό της (Σερί Μπεγκάουαν) προέρχεται από τις σανσκριτικές λέξεις Σρι Μπάγκουαν και σημαίνει "ευλογημένο".  Κατά τη διάρκεια της ξενάγησής μας θα γνωρίσουμε τα πιο σημαντικά αξιοθέατα του Σουλτανάτου του Μπρουνέι. Πρώτος σταθμός μας η ανοιχτή αγορά, όπου οι κάτοικοι κάνουν τις καθημερινές συναλλαγές και τα ψώνια τους. Κι αφού αρχίσουμε να ζούμε στον παλμό της ζωής των κατοίκων, θα γνωρίσουμε την ιστορία και την τέχνη τους στο Μουσείο του Μπρουνέι. Μέσα στο μοντέρνο του κτίριο στεγάζονται θαυμάσιες συλλογές ισλαμικής τέχνης, παρουσιάζονται η παραγωγή και η επεξεργασία του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, που αποτελούν τις κύριες πλουτοπαραγωγικές πηγές του Σουλτανάτου, ο πλούτος της χλωρίδας του με την τεχνική του διοράματος, αρχαιολογικά ευρήματα και η ιστορία του Μπρουνέι από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι σήμερα, τα ήθη και έθιμα του λαού του και μία εκπληκτική συλλογή όπλων, ανάμεσα στα οποία τα φημισμένα κανόνια του Μπρουνέι. Στη συνέχεια θα επισκεφθούμε το Κτίριο των Βασιλικών Εμβλημάτων, που άνοιξε τις πύλες του στις 30/9/1992, για να θαυμάσουμε βασιλικά διάσημα, βασιλικές άμαξες, χρυσά και ασημένια όπλα, κοσμήματα, κορώνες του βασιλικού ζεύγους, τον θρόνο που χρησιμοποιεί ο σουλτάνος στις επίσημες τελετές, πολύτιμα δώρα ξένων ηγετών, αλλά και τη ζωή του σημερινού μονάρχη από τη γέννησή του μέχρι σήμερα, καθώς και τη συνταγματική ιστορία και το πολίτευμα της χώρας. Ακολούθως θα επισκεφθούμε ένα από τα πιο σημαντικά ισλαμικά μνημεία σε ολόκληρη την περιοχή: το μουσουλμανικό τέμενος Τζέιμ Ασρ Χασανάλ Μπολκιάχ, γνωστό και ως Τέμενος Κιαρόνγκ, ένα τεράστιο μαρμάρινο οικοδόμημα, που οικοδομήθηκε ως ανάμνηση της 25ης επετείου της ανάρρησης του σουλτάνου Χασανάλ Μπολκιάχ στον θρόνο και εγκαινιάστηκε επίσημα στις 14/7/1994. Συνεχίζοντας την περιήγησή μας, θα φθάσουμε στο Κάμπονγκ Άγιερ, το μεγαλύτερο πλωτό χωριό στον κόσμο, που οι Ευρωπαίοι αποκαλούν "Βενετία της Ανατολής". Τριάντα χιλιάδες άνθρωποι ζουν μέσα σε σπίτια που στέκουν πάνω σε πασσάλους στη θάλασσα και στριμώχνονται σ’ έναν λαβύρινθο από ξύλινες διαβάσεις, που συνδέουν τις κατοικίες τους με την αγορά, τα σχολεία, τα τζαμιά, τα νοσοκομεία, τα αστυνομικά τμήματα και την πυροσβεστική. Κι αφού επισκεφθούμε ένα πλωτό σπίτι και πιούμε τσάι με τοπικά γλυκίσματα, θα κάνουμε μια βαρκάδα στο δάσος που περιβάλει την πόλη για να αναζητήσουμε πιθηκάκια και άλλα ζώα.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ: :
Περιπλάνηση αργά το βράδυ στη φωταγωγημένη πολιτεία για να θαυμάσουμε το τζαμί Τζέιμ Ασρ Χασανάλ Μπολκιάχ με τους 29 θόλους του από χρυσάφι 24 καρατίων που λάμπουν σαν αστέρια μέσα στη νύχτα, αλλά και στη νυχτερινή αγορά με τις προκλητικές λιχουδιές της τοπικής κουζίνας, όπου οι κάτοικοι αγοράζουν το βραδινό τους. Μια φωτογραφία στο φωταγωγημένο, κομψό τζαμί του σουλτάνου Ομάρ Αλί Σαϊφουντιέν, που πήρε το όνομά του από τον 28ο σουλτάνο του Μπρουνέι, θα μας θυμίζει για πάντα την ομορφιά της πόλης αυτής.

 

περισσότερα

Μπρουνέι, το μυστηριώδες σουλτανάτο της Ζούγκλας

Μια άλλη πραγματικότητα - ο απαγορευμένος κοινωνικός παράδεισος
Το μικροσκοπικό Μπρουνέι δεν είναι παρά μια μικρή κουκίδα στον παγκόσμιο χάρτη. Το πλήρες όνομά του είναι: "Negara Brunei Darussalam" και σημαίνει "Μπρουνέι, ο οίκος της Ειρήνης", χαρακτηρισμός που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, μια και οι κάτοικοι του έχουν για λίγα να προβληματιστούν και η λέξη ηρεμία έχει την απόλυτη ερμηνεία της. 
Μια από τις μικρότερες χώρες της Γης, έχει πολλά οικονομικά ρεκόρ να επιδείξει, αλλά και πολλές ιδιομορφίες, καθώς δεν υπάρχει πολιτική ζωή και τα ήθη είναι αυστηρά. 
Οι κάτοικοι του Μπρουνέι είναι ένας πραγματικά φιλήσυχος και ειρηνικός λαός. Πώς να μην είναι άλλωστε όταν δεν υπάρχουν άστεγοι, πεινασμένοι, ζητιάνοι ή άτομα τα οποία να υποφέρουν από την ανυπαρξία παροχών. Όσοι δεν έχουν προσωπική περιουσία ή ιδιοκτησία, τους παρέχονται δωρεάν σπίτια τα οποία μπορούν να εξαγοράσουν σε βάθος χρόνου. Σε άτομα που είναι ιδιαίτερα φτωχά, παρέχονται εκτάσεις με σκοπό την εκμετάλλευση και την εγκατάσταση. Τα παιδιά πηγαίνουν όλα σχολείο και μάλιστα παροτρύνονται να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Επιπρόσθετα οι αριστούχοι χρηματοδοτούνται για να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Η ασφάλεια που νιώθουν οι πολίτες αυτού του κράτους δεν σταματά εδώ. Σε περίπτωση που νοσήσουν μπορούν να νοσηλευτούν κανονικά και μετά από την αποθεραπεία και την ίαση να αφήσουν στο νοσοκομείο ένα συμβολικό ποσό. Σε περίπτωση που κάποιο νόσημα δεν μπορεί να θεραπευτεί, ο πολίτης μεταβαίνει στο εξωτερικό για θεραπεία και τα έξοδα αναλαμβάνονται από το κράτος, δηλαδή τον ίδιο τον Σουλτάνο. Πρόκειται για έναν κοινωνικό παράδεισο με ανύπαρκτους φόρους. Στις περισσότερες "δύσκολες" εργασίες εργάζονται εργάτες από το εξωτερικό και το σημαντικότερο εργάζονται το λιγότερο χρόνο εβδομαδιαία από οποιοδήποτε άλλο σημείο στον πλανήτη και έχουν τις περισσότερες αργίες στη γη. Ο "οίκος της Ειρήνης" είναι ασφαλής και χωρίς εγκληματικότητα, αλλά και ένα μέρος όπου η δημοκρατία δεν φαίνεται να έχει άμεση προτεραιότητα. Παρά τον μεγάλο πλούτο της χώρας, στην πρωτεύουσα μεγάλος πληθυσμός ζει σε πασσαλόκτιστα σπίτια. Η συγκοινωνία στο "χωριό του νερού" γίνεται μόνο με βάρκες κάθε είδους, μεγέθους και ταχύτητας. Κλασσική διασκέδαση θεωρείται η έξοδος νωρίς για φαγητό, καφέ ή κινηματογράφο στα εμπορικά κέντρα μέσα στην πόλη. Ο πλούτος της χώρας τροφοδοτεί το Κράτος Πρόνοιας και εξασφαλίζει την ευλαβική υπακοή των πολιτών, χαρίζει όμως και τη δυνατότητα στο Σουλτάνο να ζει πραγματικά πέρα από τα όρια της χλιδής. Το παλάτι του είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο και ονομάζεται "Παλάτι της Γνώσης". Χτίστηκε μόλις έφυγαν οι Βρετανοί, οπότε και η χώρα επανέκτησε την πλήρη ανεξαρτησία της και η Αυτού Εξοχότητα την απόλυτη κυριαρχία. Το πολιτικό σύστημα της χώρας αποτελείται από το Σουλτάνο και την Κυβέρνηση, υπάρχουν επίσης εκλεγμένοι εκπρόσωποι των 4 περιφερειών καθώς και του κάθε χωριού που συνθέτει την περιφέρεια. Στην πραγματικότητα, όλες οι αποφάσεις περνούν από τον Σουλτάνο, ο οποίος είναι κέντρο και "θεμέλιος λίθος" της κοινωνίας. Μία φορά το χρόνο το Παλάτι ανοίγει τις πύλες του στους πολίτες και όλοι οι άνδρες μπορούν να χαιρετίσουν διά χειραψίας τον Σουλτάνο και όλες οι γυναίκες τις συζύγους του, ανάμεσα στις οποίες, η πρώτη είναι και η ισχυρότερη. Πέρα από το αλκοόλ (επιτρέπεται να έχετε μαζί σας μια μικρή ποσότητα αλκοόλ για ιδιωτική χρήση), το κάπνισμα είναι άλλη μια συνήθεια που πρέπει να ξεχάσετε, κι αυτό όχι λόγω του Ισλάμ, αλλά χάρη σε μια καμπάνια που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, μέσω της οποίας, ο Σουλτάνος πέτυχε να σταματήσει καπνιστές χρόνων από την ανθυγιεινή αυτή συνήθεια.

περισσότερα

Ο μοντέρνος σουλτάνος

Ο Σουλτάνος δείχνει να είναι ιδιαίτερα μοντέρνος, γοητευτικός και ευφυής, εμφανίζεται ντυμένος με στρατιωτικές στολές, παραδοσιακές φορεσιές αλλά και casual δυτικά ρούχα. Υπήρξε παντρεμένος και με μία αεροσυνοδό, με την οποία όμως χώρισε. Παρ’ ότι έχει το δικαίωμα 4 συζύγων προτιμά να διατηρεί τις θέσεις κενές. Σε όλους τους χώρους - από δημόσιες υπηρεσίες, γραφεία, μαγαζιά και σπίτια μέχρι εστιατόρια και ξενοδοχεία - δεσπόζουν φωτογραφίες του Σουλτάνου και της πρώτης συζύγου του.
Η αντίληψη ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν κάθε είδους διασκέδαση δεν φαίνεται να είναι ιδιαιτέρως καινούργια στη βασιλική οικογένεια του Μπρουνέι. Ο ίδιος ο σουλτάνος, όταν επρόκειτο να γιορτάσει τα 50ά του γενέθλια, τον Ιούλιο του 1996, ξόδεψε πάνω από 25 εκατ. δολάρια για το πάρτι και έδωσε άλλα 15 εκατ. δολάρια ως αμοιβή στον Μάικλ Τζάκσον για να τραγουδήσει τρία τραγούδια.
Σε μια χώρα λοιπόν όπου είναι κακούργημα να συζητάς για τα έξοδα της κυβέρνησης, ο οικονομικός εφιάλτης έγινε ο πρίγκιπας Τζέφρι, ο μικρός αδελφός του σουλτάνου.
Ο περιβόητος πλέιμποϊ, σύμφωνα με πληροφορίες του υπεύθυνου ασφαλείας της βασιλικής οικογένειας, περιπλανιέται ανά τον κόσμο συνοδευόμενος πάντα από ένα χαρέμι 15 ως 20 γυναικών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το ενδιαφέρον του πρίγκιπα ήταν και εξακολουθεί να είναι η αναζήτηση όμορφων κοριτσιών και η μεταφορά τους στο Μπρουνέι. Έχει μάλιστα οργανώσει ένα διεθνές δίκτυο αναζήτησης κοριτσιών σε όλο τον κόσμο. Όλα τα καλά όμως συνοδεύονται τις περισσότερες φορές με δυσάρεστα γεγονότα. Το κερασάκι της τούρτας όμως ήρθε να το εναποθέσει το περιοδικό "Forbes", το οποίο υποβίβασε τον σουλτάνο στον δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο από πρώτο που τον θεωρούσε μέχρι πρόσφατα. "Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες.

περισσότερα

Μπρουνέι Νταρουσαλάμ, το Σουλτανάτο του Μπρουνέι

Μπρουνέι Νταρουσαλάμ, το Σουλτανάτο του Μπρουνέι, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ο ισλαμικός θύλακας που βρίσκεται στη βόρεια ακτή του Βόρνεο, στη ΝΑ Ασία. Η χλιδή του πετρελαιοπαραγωγού σουλτανάτου του Μπρούνεϊ με τα μεγαλόπρεπα τζαμιά και τα πλωτά χωριά, μας μεταφέρει σε κόσμους μαγικούς και παραμυθένιους, μια και εδώ έχει αναπτυχθεί μια κοινωνική δομή που μόνο σε παραμύθια μπορούμε να συναντήσουμε.
Από τη στιγμή που θα βγούμε από το αεροδρόμιο για να μεταφερθούμε στην πόλη, θα διαπιστώσουμε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα. Είναι η χλιδή που είναι διάχυτη παντού, τα λόγια του ξεναγού μας για το Σουλτάνο και τον τρόπο που αντιμετωπίζει το λαό του, τον πλούσιο τρόπο ζωής των κατοίκων του, την πραγματικά δωρεάν υγεία και εκπαίδευση, την έλλειψη φόρων, το μικρότερο χρόνο εργασίας στον κόσμο και όλα εκείνα που στους Δυτικούς φαίνονται σαν από άλλο πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο που ουσιαστικά δεν υπάρχει λόγος για αντιπολίτευση σε αυτό το ονειρεμένο κράτος.

περισσότερα

Φεστιβάλ Χόρνμπιλ, Βορειανατολική Ινδία

Ο πληθυσμός της ινδικής πολιτείας Ναγκαλάντ συναποτελείται από αναρίθμητες φυλές, με την καθεμιά να διαθέτει τα δικά της ιδιαίτερα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Η καλύτερη ευκαιρία για να παρουσιάσει η κάθε μία από αυτές τις φυλές τις δικές της ιδιαιτερότητες είναι μέσα από τις τοπικές γιορτές και τα φεστιβάλ, μία πρακτική που ενθαρρύνεται και επισήμως από την κυβέρνηση της πολιτείας. Το Φεστιβάλ Χόρνμπιλ, λοιπόν, είναι ακριβώς μία τέτοια αφορμή.

Η διοργάνωση συμπληρώνει φέτος δύο δεκαετίες ζωής, οι πρακτικές ωστόσο που παρουσιάζονται εδώ χάνονται στα βάθη των αιώνων: δρώμενα γεμάτα χρώμα, παραστάσεις, αθλητικοί αγώνες, εκθέσεις φαγητού, τελετές, χοροί, ζωγραφική, ξυλόγλυπτα, χειροτεχνίες, τα πάντα που αφορούν την τέχνη και την έκφραση μέσα από αυτή, βρίσκουν την θέση τους στο Χόρνμπιλ. Όχι τυχαία λοιπόν συγκεντρώνει ενδιαφερόμενους όχι μόνο από την Ναγκαλάντ αλλά και από άλλες πολιτείες και επαρχίες της Ινδίας, και φυσικά επισκέπτες από το εξωτερικό!..

περισσότερα

Βορειοανατολική Ινδία: Ασσάμ – Αρουνάτσαλ Πραντές – Ναγκαλάντ

Ελάτε μαζί μας σε ένα συναρπαστικό ταξίδι εξερεύνησης σε μια από τις λιγότερο γνωστές γωνιές του πλανήτη! Η βορειοανατολική Ινδία είναι μακράν η λιγότερο επισκέψιμη περιφέρεια της μυθικής αυτής χώρας, κι όμως κρύβει έναν ανεξάντλητο πλούτο που ελάχιστοι έχουν την ευκαιρία να μάθουν, πόσο μάλλον να γνωρίσουν από κοντά. Οι πολιτείες του Ασσάμ, του Αρουνάτσαλ Πραντές και της Ναγκαλάντ μάς αποκαλύπτουν μια τεράστια ποικιλία χρωμάτων, εικόνων, θρύλων και πολιτισμικών επιρροών, μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική όχι μόνο από ό,τι έχουμε δει έως τώρα, αλλά ακόμα και σε σχέση με τις υπόλοιπες πολιτείες της Ινδίας! Ενας άλλος κόσμος μας περιμένει να τον γνωρίσουμε, εκεί στις εσχατιές της Ινδικής Υποηπείρου, μέσα στο απέραντο πράσινο και στις νεφώδεις βουνοπλαγιές! Σε αυτό το πανέμορφο σκηνικό θα γνωρίσουμε τους μοναδικούς Απατάνι και τους παραποτάμιους Μίσινγκ! Θα συναντήσουμε πολεμιστές της φυλής Νάγκα, τους πρώην κυνηγούς κεφαλών Κόνιακ, τους Τσάγκ Νάγκα, τους Αό Νάγκα, τους Χιαμνιουνγκάν. Θα γνωρίσουμε τους αρχηγούς Ανγκ, θα εξερευνήσουμε τους ναούς της δυναστείας Αχόμ, θα κάνουμε σαφάρι με ελέφαντα και σαφάρι με τζιπ στον Εθνικό Δρυμό Καζιράνγκα.
Οι πολιτείες του Ασσάμ, του Αρουνάτσαλ Πραντές και της Ναγκαλάντ στους πρόποδες των Ανατολικών Ιμαλαΐων είναι από τις πλέον ανεξερεύνητες περιοχές της Ινδίας. Λίγο η γεωγραφική τους θέση, στο βορειονατολικό άκρο της χώρας, που καθιστά πιο δύσκολη την πρόσβαση, λίγο η αχανής έκταση της περίφημης αυτής χώρας, οι περιοχές αυτές δεν έχουν κερδίσει την προβολή που τους αρμόζει· μέχρι τώρα. Τώρα όμως, εμείς στο Versus έχουμε σχεδιάσει για εσάς ένα πολυήμερο ταξίδι σ’ αυτές τις τρείς πολιτείες της Ινδίας ώστε να γνωρίσουμε από κοντά τον απίστευτα πλούσιο φυσικό και πολιτισμικό απόθεμα που διαθέτουν. Στο πρόγραμμά μας συμπεριλαμβάνουμε επισκέψεις στα κυριότερα χωριά των τοπικών φυλών ώστε να γνωρίσουμε από από κοντά τις ιδιαιτερότητες αυτής της ανεξερεύνητης περιοχής.

περισσότερα

Ινδία - Ρατζαστάν

Το Ρατζαστάν βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Ινδίας και είναι η δεύτερη σε έκταση πολιτεία της χώρας. Ο τροπικός του Καρκίνου περνά από το νότιο άκρο του.
Η γη του Ρατζαστάν είναι ξηρή και σε αρκετές περιοχές αφιλόξενη. Το ανάγλυφό της είναι ποικιλόμορφο. Χωρίζεται διαγωνίως από τη βραχώδη και γεμάτη βουνά
νοτιοανατολική περιοχή και την άγονη βορειοδυτική έρημο Θαρ, η οποία εκτείνεται κατά μήκος των συνόρων με το Πακιστάν.
Στο κέντρο εκτείνεται από τα βορειοανατολικά προς τα νοτιοδυτικά και για περίπου 1.500 χιλιόμετρα η οροσειρά Αραβάλι, με υψηλότερο σημείο της το Όρος Άμπου (1.722 μέτρα). Όπως όλες οι έρημοι, η Θαρ προσφέρει ρομαντικές και μαγευτικές οάσεις. Αντίθετα με τη Σαχάρα, δεν είναι μια θάλασσα άμμου. Έχει τη δική της πανίδα και χλωρίδα και οάσεις που συντηρούνται από υπόγεια ύδατα.
Παρά το ερημικό τοπίο, οικισμοί μεγάλωσαν και άνθισαν σε κάθε όαση και αμυδρά φιλόξενο κομμάτι γης, γιατί η άμμος έκρυβε μεγάλες ποσότητες ορυκτών αποθεμάτων, αλλά και χάρη στη στρατηγική τους θέση στους εμπορικούς δρόμους των καραβανιών από την Κεντρική Ασία στην Ινδία. Η αρχιτεκτονική των πόλεων του Ρατζαστάν εμπνέει δέος. Σήμα κατατεθέν τους είναι τα χρώματα. Ένα για κάθε πόλη.
Το ρόδινο για την Τζαϊπούρ, το λευκό για την Ουνταϊπούρ, το κυανό για την Τζοντπούρ και το χρυσό για την Τζάισαλμερ.

Η Τζαϊπούρ είναι η πρωτεύουσα του Ρατζαστάν. Η πόλη ιδρύθηκε από έναν μεγάλο αστρονόμο και πολεμιστή, το μαχαραγιά Τζάι Σιχ Β'. Μέχρι το 1728 το διοικητήριο της επαρχίας ήταν το εντυπωσιακό φρούριο Άμπερ, χτισμένο στον ομώνυμο λόφο.
Σχηματίζοντας ένα τρίγωνο στο δυτικό Ρατζαστάν, οι πριγκιπικές πόλεις Τζοντπούρ, Τζαϊσαλμέρ και Μπίκανερ συνδέονται με μακριούς δρόμους που διασχίζουν την έρημο.

Τα κάστρα τους συνεχίζουν να δεσπόζουν με τη συνταρακτική ηχώ του παρελθόντος τους. Το απόρθητο κάστρο Μερανγκάρ στην Τζοντπούρ στέκεται στον κατακόρυφο βράχο, ορατό με όλη του τη λαμπρότητα από μίλια μακριά. Το “Χρυσό Κάστρο” της εξωτικής πόλης Τζάισαλμερ - της “χρυσοποίκιλτης αρχόντισσας της ερήμου”, βγαλμένο λες από τις “Χίλιες και μια Νύχτες” - λάμπει σαν οπτασία στον ορίζοντα, ενώ οι τάφροι και τα τείχη του κάστρου του Μπικανέρ, που βρίσκεται στο κέντρο των πολυσύχναστων παζαριών της πόλης, είναι μια διαρκής υπενθύμιση του παρελθόντος.
Άλλες επίσης ιστορικές πόλεις περιβάλλονται από επιβλητικά κάστρα χτισμένα με μύθους και ιστορίες, αποτελώντας σπάνια κοσμήματα εντυπωσιακής ομορφιάς, όπως η Ουνταϊπούρ, η “ρομαντική πόλη”, η “Βενετία της Ανατολής”, που συνδυάζει νερό με γη και ουρανό, δημιουργώντας μία καλλιτεχνική απομίμηση του παραδείσου.
Το Ρατζαστάν είναι η εστία των Ραζπούτ (“γιοί των Ράτζα”), μιας φυλής πολεμιστών, που ήλεγχαν αυτή την περιοχή της Ινδίας για περισσότερα από 1000 χρόνια, σύμφωνα με έναν κώδικα τιμής και ιπποτισμού, αναλόγου εκείνου των ιπποτών της Μεσαιωνικής Ευρώπης.
Παρόλο που προσωρινές συμμαχίες και γάμοι συμφέροντος συνέβαιναν σε καθημερινή βάση, η περηφάνια και η ανεξαρτησία ήταν πάντοτε οι ύψιστες αρετές στο Ρατζαστάν. Ποτέ οι Ραζπούτ δεν στάθηκαν ικανοί να παρουσιάσουν ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον κοινό εισβολέα. Στην πραγματικότητα σπαταλούσαν την περισσότερη ενεργητικότητά τους στις μεταξύ τους διαμάχες.
Οπωσδήποτε όμως, η ανδρεία και ο ιπποτισμός τους έμειναν παροιμιώδεις.
Ολόκληρο το Ρατζαστάν υμνήθηκε σε ιστορίες έρωτα και προδοσίας.
Η ιστορία του δεν κλείνεται σε μουσεία ή ντοκιμαντέρ.
Το παρελθόν στη γη αυτή είναι παρόν.

περισσότερα

Ρατζαστάν η γη των πριγκήπων

Το Ρατζαστάν, η "γη των βασιλιάδων", είναι το πιο εξωτικό και ποικιλόχρωμο τμήμα της Ινδίας. Κάποτε, καραβάνια φορτωμένα με μετάξι, μπαχαρικά και πολύτιμους λίθους ακολουθούσαν τους σκονισμένους δρόμους της μεγάλης αυτής πολιτείας της Ινδίας, της γης της κάστας των ατρόμητων πολεμιστών Ρατζπούτ, για να φτάσουν την πραμάτεια τους στις αγορές της Ευρώπης. Η φορολόγηση των εμπορικών οδών άφησε στους Ινδούς άρχοντες, τους μαχαραγιάδες, πλούτη αμύθητα. Τα επιβλητικά κάστρα χτισμένα με μύθους και ιστορίες, οι ναοί και τα εκπληκτικής χλιδής παλάτια που κτίστηκαν στη διάρκεια των αιώνων, οι ρομαντικές και μαγευτικές οάσεις, οι ιστορικές πόλεις, τα έντονα και πολυποίκιλα χρώματα και μια διάχυτη αίσθηση περηφάνιας και αξιοπρέπειας, αποτελούν στοιχεία της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου αυτού. Το Ρατζαστάν αφήνει στη μνήμη του επισκέπτη μια γλυκιά γαλήνη ενός ιδιαίτερα γοητευτικού και μαγευτικού τόπου, που παραμένει αναλλοίωτος στους αιώνες.

περισσότερα

Χόλι, το Φεστιβάλ των Χρωμάτων - Ινδία

Η Γιορτή Χόλι (Ντχούλι στα Σανσκριτικά) είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο ως Γιορτή των Χρωμάτων. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ινδουιστικά θρησκευτικά φεστιβάλ, το οποίο λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στις αρχές της άνοιξης, γιορτάζοντας το τέλος του χειμώνα και το θρίαμβο του καλού πάνω στο κακό. Είναι μια γιορτή γονιμότητας, μία θρησκευτική εορταστική τελετή για καλή συγκομιδή.

Πρόκειται για την πιο εντυπωσιακή «επανάσταση» χρωμάτων και κάθε χρόνο τα στιγμιότυπα από τους εορτασμούς είναι όλο και πιο θεαματικά αποδεικνύοντάς το!

Το φεστιβάλ αυτό γιορτάζεται κυρίως στην Ινδία, στο Μπανγκλαντές, το Πακιστάν και το Νεπάλ, αλλά και σε χώρες όπου υπάρχει διασπορά Ινδών και πληθυσμών οι οποίοι έχουν ως θρησκεία τον Ινδουισμό και συγκεκριμένα σε περιοχές όπου συσχετίζονται με την ινδουιστική θεότητα Κρίσνα, όπως για παράδειγμα οι πόλεις Μαθούρα και Βρινταβά. Σήμερα το Χόλι μετατραπεί τις περιοχές του εορτασμού του σε πόλο έλξης τουριστών.
Το έθιμο του Χόλι έχει τις ρίζες του στο σανκριτικό δράμα Ρατναβάλ, του 7ου αιώνα. Εορτάζεται τη μέρα μετά την πρώτη Πανσέληνο του Μαρτίου. Παραμονή της γιορτής οι πιστοί ανάβουν φωτιές, οι οποίες ονομάζονται Χολίκα Δαχάν και κατά τη διάρκειά της πιστοί και συμμετέχοντες ρίχνουν χρωματιστή σκόνη και χρωματισμένο νερό (γκουλάλ) ο ένας στον άλλον με «απελευθερωτική» ένταση! Η ίδια η ρίψη των χρωμάτων ισοδυναμεί για τους Ινδούς με μία πράξη ελευθερίας.

Τα παλιά τα χρόνια τα χρώματα τα έφτιαχναν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες από κόκκινα και πορτοκαλί άνθη που εμποτίζονταν σε νερό για να εκχειλιστούν οι χρωστικές. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν aabir, ένα φυσικά χρωματισμένο ταλκ.

Σε μια Ινδία με έντονες κοινωνικές διαφορές η Γιορτή των Χρωμάτων είναι η μοναδική φορά όπου οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως φύλου και κάστας, βρίσκονται μαζί για να γιορτάσουν. Τα τελευταία χρόνια το Φεστιβάλ Χόλι έχει εμπνεύσει τα χιλιάδες φεστιβάλ ρίψης χρωμάτων τα οποία πραγματοποιούνται πλέον σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δύσης - όπως και στη χώρα μας.

περισσότερα

Ινδία... εξωτική και μυστηριώδης

Ινδία: Μια χώρα συνώνυμη του εξωτικού και του μυστηριώδους. Τεράστια βουνά, αιώνια χιονισμένες βουνοκορφές, δάση, ζούγκλες, έρημοι, τροπικές παραλίες, κοιλάδες, ποταμοί, ποικιλόμορφη χλωρίδα και πανίδα, πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά, πνευματικός πλούτος, μεγαλόπρεποι ναοί, πληθωρικό πάνθεο, ιεροτελεστίες, γκουρού, φακίρηδες, φυλές, γλώσσες, χρώματα, εκπληκτικές αγορές, μικροπωλητές, ζητιάνοι, μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι, αγελάδες, ποδήλατα, κοσμοπλημμύρα, έθιμα και παραδόσεις που διατηρούνται επί χιλιάδες χρόνια συνθέτουν μια αχανή χώρα με πανάρχαια ιστορία, με τόσες εναλλαγές τοπίων και λαών σαν να επρόκειτο για ολόκληρη ήπειρο. Το ταξίδι στην Ινδία δεν μοιάζει με κανένα ταξίδι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Κάθε σταθμός αποτελεί και μια κατάδυση σε ένα μακρινό παρελθόν, αλλά και μια ευκαιρία για να διερευνήσει κανείς το πρόσωπο που η χώρα στρέφει προς το μέλλον.

περισσότερα

Ο πλούτος της Ινδίας

Ινδία και πλούτος ήταν ανέκαθεν λέξεις συνώνυμες σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο για μετανάστες, επιδρομείς, κατακτητές, τυχοδιώκτες, εμπόρους, εξερευνητές, προσκυνητές και ταξιδευτές. Όπως και να αντιλαμβάνονταν τον πλούτο όλοι αυτοί – και δεν χωρεί αμφιβολία ότι τον αντιλαμβάνονταν διαφορετικά - ένα είναι βέβαιο: ότι η Ινδία τον είχε. Κι εκείνοι δεν είχαν παρά να έρθουν για να τον βρουν. Τον πλούτο της Ινδίας θα αναζητήσουμε κι εμείς στα πλαίσια μιας επίσκεψης σύντομης για τα δεδομένα αυτής της απέραντης και ανεξάντλητης χώρας. Θα επιχειρήσουμε να συνθέσουμε το πάζλ του πολύμορφου πολιτισμού της από διαφορετικές οπτικές γωνίες, μέσα από διαδρομές που ξεφεύγουν από τα συνήθη, για να μας αποκαλύψουν κρυμμένους θησαυρούς…

ΝΕΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ

Κεντρική Ινδία: Γκουάλιορ
Ακολουθώντας ένα δρόμο λιγότερο προβεβλημένο τουριστικά, θα ανακαλύψουμε το κολοσσιαίο φρούριο του Γκουάλιορ, ένα από τα σημαντικότερα της Ινδίας. "Μαργαριτάρι στο περιδέραιο των φρουρίων του Χιντουστάν" το αποκάλεσε ο Μπαμπούρ, ο ιδρυτής της δυναστείας των Μουγκάλ, όταν το επισκέφθηκε πριν πέντε αιώνες. Αν εντυπωσίασε έναν πολεμιστή της κλάσης του Μπαμπούρ, σίγουρα θα εντυπωσιάσει κι εμάς. Όμως, περισσότερο κι από το περίφημο φρούριο θα θαυμάσουμε τους πανέμορφους και ιδιαίτερους ναούς και τα μεγαλειώδη παλάτια που έκτισαν οι ντόπιοι μαχαραγιάδες εντός και εκτός των τειχών.

Ανατολικό Ρατζαστάν: Αλβάρ, Ντιγκ, Μπαρατπούρ, Σεκάβατι
Θα απολαύσουμε τη γαλήνη της οροσειράς Αραβάλι, τη Λίμνη Σιλισέρ, τα δαντελένια παλάτια και τα επιβλητικά κάστρα του Αλβάρ και του Ντιγκ, και τον Εθνικό Υδροβιότοπο Κεολαντέο - Γκάνα της Μπαρατπούρ, όπου βρίσκουν καταφύγιο πάνω από τριακόσια είδη πουλιών υπό την αιγίδα της UNESCO. 
Στις παρυφές της ερήμου Ταρ, θα εξερευνήσουμε τις πόλεις του Σεκάβατι, που βρίσκονταν άλλοτε πάνω στο δρόμο των καραβανιών. Σε αυτήν την περιοχή, μια από τις ωραιότερες του Ρατζαστάν, μας περιμένει ένα πλήθος από περίτεχνα haveli (μέγαρα πλουσίων εμπόρων), με ζωγραφισμένες προσόψεις, αίθρια και εσωτερικούς χώρους. Εδώ οι τοίχοι εκθέτουν την ιστορική διαδρομή των πολεμιστών Ρατζπούτ και των ανερχόμενων εμπορικών τάξεων της περιοχής από την εποχή των Μουγκάλ ως τον 20ο αιώνα, όταν η επιρροή των Βρετανών και της τεχνολογίας τους έφτασε μέχρι τούτη τη γωνιά της ερήμου. Σκηνές από λαϊκές ιστορίες, από μύθους με θεούς, από τοπικά ήθη και έθιμα, αλλά και εικόνες των ίδιων των εμπόρων και των οικογενειών τους.  Μακρινές πόλεις, όπως η Βενετία, Εγγλέζοι με βικτωριανές ενδυμασίες και Ινδοί με πολύχρωμα τουρμπάν, τρένα, αυτοκίνητα και αεροπλάνα αλλά και ελέφαντες, καμήλες και άλογα παρελαύνουν μέσα από λουλουδιαστές μπορντούρες. Οι εικονογραφημένοι τοίχοι διατρανώνουν την οικονομική επιτυχία των ιδιοκτητών και επιβάλλουν την κοινωνική τους καταξίωση. Σήμερα αποτυπώνουν για μας το πανόραμα μιας περασμένης εποχής.

Ιερή Περιοχή Κρίσνα: Ματούρα, Βριντάβαν, Γκοβαρντάν
Ακολουθώντας τα βήματα των προσκυνητών, φθάνουμε στους Αγίους Τόπους όπου γεννήθηκε και πέρασε τα νεανικά του χρόνια ο Κρίσνα, ο πιο ανθρώπινος θεός του Ινδουιστικού πανθέου. Μια σειρά από ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Κρίσνα εκτυλίχθηκαν σε τούτα τα μέρη. Μια από αυτές αναφέρεται στο λόφο Γκοβαρντάν. Τον λόφο αυτό, σύμφωνα με τον μύθο, τον σήκωσε ο Κρίσνα στο μικρό του δάκτυλο επί επτά ημέρες και νύχτες, σαν μια τεράστια ομπρέλα, για να προστατεύσει τους ανθρώπους από τον κατακλυσμό που έστειλε ο οργισμένος θεός Ίντρα για να τους τιμωρήσει επειδή έπαψαν να του κάνουν θυσίες και προσφορές. [Ο μύθος παραστατικά συμπυκνώνει το πέρασμα από την αρχαία βεδική θρησκεία στον ινδουισμό, μια μετάλλαξη που πήρε αιώνες και έφερε νέους θεούς και νέους τύπους λατρείας στο προσκήνιο, για την οποία θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας.]
Το Βρινταβάν, πόλη ναών κτισμένη πάνω στον ιερό ποταμό Γιαμούνα, προσελκύει πλήθη πιστών και σίγουρα και το δικό μας ενδιαφέρον, ακριβώς γιατί δεν είναι τουριστική παρά τα ιδιαίτερα αξιοθέατα που διαθέτει. Στο επίκεντρο της προσοχής μας εδώ βρίσκονται οι άνθρωποι και το τελετουργικό της λατρείας. 
Η γειτονική Ματούρα, η γενέτειρα του Κρίσνα, είναι μια από τις επτά ιερές πόλεις για τους ινδουιστές. Είναι επίσης μια από τις αρχαιότερες πόλεις. Μέθορα την ονομάζει στα Ινδικά του ο Μεγασθένης, ο πρώτος δυτικός πρέσβης (3ος π.Χ. αι.) και "πατέρας της ινδικής ιστορίας", αφού το έργο του είναι η πρώτη ιστορική πηγή που έχουμε για την Ινδία. Μέχρι τη Ματούρα επεκτάθηκε το ινδοελληνικό βασίλειο της Βακτριανής (2ος π.Χ. – 1ος μ.Χ. αι.). Οι Κινέζοι μοναχοί Φα Σίεν (5ος αι.) και Σουαν Τζάνγκ (7ος αι.) που την επισκέφθηκαν, μας πληροφορούν ότι είχε είκοσι βουδιστικά μοναστήρια και πέντε βραχμανικούς ναούς. Καθώς αλλεπάλληλα κύματα μισαλλόδοξων εισβολέων ισοπέδωσαν τη Ματούρα τουλάχιστον τέσσερις φορές, από τη μακρά και πολυκύμαντη ιστορία της ορατά ίχνη δεν έχουν μείνει σήμερα παρά μόνο στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Το μουσείο αυτό διαθέτει μια σπουδαία συλλογή της περίφημης Σχολής της Ματούρας, η οποία επηρέασε καθοριστικά την ινδική γλυπτική. Εκεί θα προσπαθήσουμε, ανασυνθέτοντας τα θραύσματα, να κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν.

"ΚΛΑΣΙΚΑ" ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ – Χρυσό Τρίγωνο
Δεν παραλείπουμε τα "κλασσικά" αξιοθέατα του Δελχί, της Άγκρας και της Τζαϊπούρ - του λεγόμενου Χρυσού Τριγώνου: τα παλάτια, τα τεμένη, τα φρούρια, τα ταφικά μνημεία, τους κήπους των Μουγκάλ, που προβάλλουν την ισχύ, τη λάμψη και τον αμύθητο πλούτο της δυναστείας μέσω ενός νέου ιδιώματος ινδοϊσλαμικής τέχνης και αρχιτεκτονικής, που επηρέασε και τα έργα των τοπικών ηγεμόνων επί αιώνες. Αξιοθέατα που έχει στην ατζέντα του ο επισκέπτης που έρχεται για πρώτη φορά, με προεξάρχον το υπέροχο Ταζ Μαχάλ, με το οποίο ένα ευρύ κοινό – παραδόξως – ταυτίζει την Ινδία.

περισσότερα

Μαρόκο, Πολύχρωμη αλλά και «ερημική» χώρα

Πολύχρωμη χώρα, με μοντέρνες αλλά και μεσαιωνικές πόλεις, υπέροχους κήπους, ψηλά βουνά αλλά και απέραντη έρημο.

Αυτή η χώρα στο βορειοδυτικό άκρο της Αφρικής φαίνεται να αγαπά ιδιαίτερα τους μύθους. Σύμφωνα με τη μαροκινή παράδοση, ο ελληνικής καταγωγής ημίθεος με το όνομα Ηρακλής διάλεξε τον χώρο όπου εκτείνεται πλέον το σημερινό Μαρόκο για να κάνει έναν ακόμη άθλο του. Κρατώντας λοιπόν με το ένα χέρι του την Ευρώπη και με το άλλο την Αφρική άφησε να περάσει με ορμή ανάμεσά τους το αλμυρό νερό του Ατλαντικού και έτσι γεννήθηκε η Μεσόγειος. Το σημείο όπου απέμεινε η «ουλή» το ονόμασε Γιβραλτάρ και την καινούργια γη που απλώθηκε νοτιότερα την αποκάλεσε Μαρόκο. Από τη μία πλευρά της η νέα χώρα αγνάντευε τον παγωμένο Ατλαντικό και από την άλλη τη νέα θάλασσα, ενώ προς ανατολάς συνόρευε με την Αλγερία και προς τον Νότο με τη Μαυριτανία. Για να μη νιώθουν μοναξιά οι ντόπιοι, ο Ηρακλής τούς έφερε νέους κατοίκους από το Μάλι και το Σουδάν και έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι Βερβερίνοι, ενώ λίγο αργότερα κατέφθασαν εκεί τα πρώτα καραβάνια από το Ισραήλ, σχηματίζοντας τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα του κόσμου.

περισσότερα

Μογγολία, ξέρετε ότι...

o Το Ουλάν Μπατόρ είναι η πρωτεύουσα με τις χαμηλότερες θερμοκρασίες στον κόσμο.
o Οι γιούρτες είναι οι σκηνές που μένουν οι νομάδες. Κατασκευάζονται από υφάσματα και δέρματα πρόβατων που τοποθετούνται πάνω σε έναν ξύλινο σκελετό. Στο κέντρο της οροφής υπάρχει μια τρύπα από την οποία βγαίνει ο καπνός από τη σόμπα που χρησιμοποιείται για μαγείρεμα και θέρμανση.
o Ο Τζένγκινς Χαν ήταν μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες που περπάτησαν ποτέ στην Οικουμένη. Σε ηλικία μόλις 20 ετών ξεκίνησε να δημιουργήσει μια μεγάλη στρατιά για να ενώσει κάτω από τον ζυγό του τις ανεξάρτητες φυλές της Νοτιοανατολικής Ασίας, έργο που τελεσφόρησε πέρα από κάθε φιλοδοξία: η Μογγολική Αυτοκρατορία ήταν η μεγαλύτερη που θα έβλεπε ποτέ ο κόσμος πριν από την εμφάνιση της βρετανικής.
o Το 1922 ο Βρετανός παλαιοντολόγος Ρόι Τσάπμαν Άντριους στην έρημο Γκόμπι κυριολεκτικά σκόνταψε πάνω σε έναν κρίσιμο συνδετικό κρίκο της μεγάλης αλυσίδας της ζωής. Στις 13 Ιουλίου ανέφερε ότι είχε βρει μερικά απολιθωμένα αβγά. Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι επρόκειτο για τα πρώτα αβγά δεινοσαύρων. Η ανακάλυψη αυτή έκανε τον Άντριους εθνικό ήρωα. Αλλά τα αβγά δεν βρίσκονταν εκεί μόνα τους. Από πάνω τους κρεμόταν ένα πτηνόμορφος σκελετός δεινόσαυρου, άγνωστος μέχρι τότε στους ανθρώπους. Προφανώς είχε παγιδευτεί την ώρα που έκλεβε τα αβγά για να τα φάει. Έτσι καταδικάστηκε να φέρει το όνομα Οβιράπτορας, που σημαίνει «κλέφτης αβγών». Σε ένα, δε, από αυτά υπήρχε και έμβρυο έτοιμο να εκκολαφθεί.
o Επίσης τα οστά «μιλούν». Υπάρχουν ανεξήγητες ομοιότητες ανάμεσα στους σκελετούς δεινοσαύρων των σημερινών πουλιών. Σχεδόν αναμφίβολα είχαν έναν κοινό πρόγονο. Και κάθε νέα ανακάλυψη βοηθά να αποδειχθεί ότι οι δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν και ότι τα πουλιά είναι στην πραγματικότητα δεινόσαυροι.

περισσότερα

Εμπειρία στη Μογγολία

Να κάνεις βόλτα πάνω σε καμήλα στους αμμόλοφους της ερήμου Γκόμπι

Ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφθηκε την έρημο Γκόμπι ήταν ο Βενετός εξερευνητής Μάρκο Πόλο τον 13ο αιώνα. Από τότε ένα πέπλο μυστηρίου έχει δημιουργηθεί σχετικά με αυτήν την άνυδρη περιοχή του πλανήτη. Πολλοί έχουν μιλήσει για αρχαίους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν εδώ, για χαμένες αρχαίες πόλεις, για λιμάνια που υπήρχαν στην Γκόμπι όταν ήταν ωκεανός. Για αρχεία των πολιτισμών αυτών που μεταφέρθηκαν εδώ και στο Θιβέτ πριν από τον κατακλυσμό, ακόμα και για ουράνιους δίσκους.
Γκόμπι στη μογγολική διάλεκτο σημαίνει «μεγάλη έρημος». Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο, με έκταση 1.000.400 τετρ. χλμ., αποτελεί την πιο εκτεταμένη άγονη περιοχή στην ασιατική ήπειρο και τη πιο βόρεια έρημο στον κόσμο, με υψόμετρο από 900 έως 1.525 μέτρα.
Η περήφανη απάντηση των ντόπιων στο πώς προέκυψε η έρημος είναι ότι δημιουργήθηκε από την επέλαση του στρατού του Τζένγκις Χαν.
Η έρημος Γκόμπι εκτός από την άγρια ομορφιά της κρύβει μυστικά εκατομμυρίων χρόνων, καθώς εδώ έχουν ανακαλυφθεί οι περισσότεροι σκελετοί δεινοσαύρων. Εδώ το 1922 ο Βρετανός παλαιοντολόγος Ρόι Τσάπμαν Άντριους βρήκε αβγά δεινοσαύρων, καθώς και οστά που αντιστοιχούσαν σε περισσότερα από 200 ζώα.
Εδώ χτυπά και η καρδιά των νομάδων της Μογγολίας. Αυτήν την άγονη περιοχή την κατοικούν, την υπερασπίζονται και την αγαπούν οι Μογγόλοι νομάδες, ο αριθμός των οποίων δεν ξεπερνά τις 10.000. 

Dreams come true: Τη σπάνια επισκεπτόμενη αυτή έρημο θα εξερευνήσουμε με κάθε τρόπο σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μας: καλπάζοντας πάνω σε περήφανα μογγολικά άλογα, κάνοντας βόλτα με καμήλες ή απλά περπατώντας στην έρημο!

περισσότερα

Μογγολία

Δώστε της το σώμα σας, για να σας επιστρέψει το μυαλό σας

H επιγραφή προσδεθείτε έχει ανάψει, το αεροπλάνο έχει κατεβάσει τις ρόδες του, οι αεροσυνοδοί χαμογελαστές δένονται στις θέσεις τους. Όλο το τελετουργικό είναι το ίδιο... Κάτω από το παράθυρό μας όμως η χώρα που μας περιμένει δεν μοιάζει με καμία. Έρωτας με την πρώτη ματιά η πράσινη απεραντοσύνη της Μογγολίας. Ωδή στη διαφορετικότητα.
Θαυμασμός και δέος γι’ αυτούς που κάποτε κυβέρνησαν τον κόσμο και τώρα περιμένουν να μας καλοδεχτούν βάζοντάς μας για λίγες ημέρες μέσα στην τόσο διαφορετική νομαδική ζωή τους, που σαν κόρη οφθαλμού κρατούν προφυλαγμένη από τον οδοστρωτήρα της εξέλιξης... Ατέλειωτη απάτητη έρημος, σεληνιακά τοπία, βουνά που φλέγονται, απέραντα λιβάδια και οάσεις, περήφανα άλογα, φουντωτές βακτριανές καμήλες, ηρωίδες της στέπας, αετοί που συνομιλούν και κυνηγούν με τα αφεντικά τους, πεδιάδες που κρύβουν μυστικά εκατομμυρίων χρόνων, αφού εδώ ανακαλύφθηκαν οι περισσότεροι σκελετοί δεινοσαύρων, παράξενα φαγητά, μουσικές, χοροί και γιορτές που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ. Και το βράδυ τα όνειρά μας να στεγάζονται μέσα σε ολοστρόγγυλες υφασμάτινες σκηνές που εδώ τις λένε γιούρτες ή γκερ.
Εδώ τα 2/3 των κατοίκων συνεχίζουν να ζουν με νομαδικό ή ημινομαδικό τρόπο, την ώρα που το θερμόμετρο «φλερτάρει» με το συν πλην σαράντα. Μάλλον δεν είναι δύσκολο κανείς να καταλάβει πώς οι πρόγονοι αυτών των ανθρώπων κατάφεραν επί Τζένγκις Χαν να κατακτήσουν την Ασία, να κυβερνήσουν την Κίνα, να υποδουλώσουν βασίλεια και αυτοκρατορίες. Στη Μογγολία η ανεξαρτησία ήλθε το 1924 μαζί με τον Κόκκινο Στρατό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Εβδομήντα χρόνια σχεδόν η Μογγολία έζησε σε καθεστώς κομμουνιστικό και σε ρόλο δορυφόρου της Σοβιετικής Ένωσης.
Επί εβδομήντα χρόνια η βουδιστική θρησκεία ήταν σχεδόν υπό διωγμό. Τα μοναστήρια έκλειναν, γκρεμίζονταν ή απλώς κατέρρεαν. Και ξαφνικά, εβδομήντα χρόνια αργότερα, ο βουδισμός ξεπήδησε από το συλλογικό υποσυνείδητο αυτού του μικρού λαού, λες και δεν είχε μεσολαβήσει τίποτα. Τα μοναστήρια άρχισαν να χτίζονται ξανά με ραγδαίο ρυθμό -είναι σχεδόν τα μόνα κτίσματα που χτίζονται σε αυτήν τη χώρα-, ενώ οι μοναχοί πληθαίνουν.

περισσότερα

Να μπεις βαθιά μέσα στη ζούγκλα Τορτουγκέρο

Το Εθνικό Πάρκο Τορτουγκέρο, το όνομα του οποίου σημαίνει «καταφύγιο χελωνών», είναι ένα μαγευτικό περιβάλλον που δημιουργούν η πυκνή τροπική βλάστηση, ο ήρεμος ποταμός και οι ήχοι της ζούγκλας.
Ήταν ένα αρχιπέλαγος ηφαιστειακών νησιών, μέχρι που ιζήματα από την ενδοχώρα συγκεντρώθηκαν με την πάροδο των αιώνων και διαμόρφωσαν ένα σύμπλεγμα ελωδών νησιών. Οι εξαιρετικά υψηλέ́ς βροχοπτώσεις και το πλούσιο περιβάλλον, όπου το γλυκό νερό συναντά τη θάλασσα, κάνουν τις παραλίες, τα κανάλια, τις λιμνοθάλασσες και τους υγρότοπους του πάρκου αυτού  έναν τόπο εξαιρετικής βιοποικιλότητας.
Το εθνικό πάρκο, που ιδρύθηκε το 1970, προστατεύει περισσότερα από 350 είδη τροπικών πουλιών και θηλαστικών, φλώρους, γεράκια, αλκυόνες, ερωδιούς, πράσινους παπαγάλους μακάο, πιθήκους, βραδύποδες, αλιγάτορες, τζάγκουαρ, θαλάσσιες χελώνες και τα μικροσκοπικά πράσινα βατραχάκια με τα κόκκινα μάτια, σήμα-κατατεθέν της φύσης της Κόστα Ρίκα. Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα τροπικά δάση στον κόσμο.

Dreamscometrue
Τη ζούγκλα Τορτουγκέρο θα προσεγγίσουμε με μια οδική και στη συνέχεια υδάτινη τροπική διαδρομή με κανό. Θα την εξερευνήσουμε πεζή και με πλεύση μέσα από τα κανάλια και θα ζήσουμε και την εμπειρία της διανυκτέρευσης σε λοντζ μέσα στη ζούγκλα! Όλα αυτά την 5η και την 6η ημέρα του ταξιδιού μας.
 

περισσότερα

ΣΙΑΤΛ Η σμαραγδένια πόλη!

Το Σιάτλ είναι το βορειοδυτικότερο σημείο των ηπειρωτικών Η.Π.Α. Είναι κτισμένο στην ακτή του όρμου Έλιοτ, μέσα σε μια στενή λωρίδα του Ειρηνικού ωκεανού που εισχωρεί στην πολιτεία της Ουάσινγκτον. Στα ανατολικά του βρίσκεται η λίμνη Ουάσινγκτον και είναι τριγυρισμένο από επτά καταπράσινους λόφους, εξού και το προσωνύμιο "σμαραγδένια πόλη".
Η μεγάλη οικονομική ανάπτυξη της ασήμαντης κάποτε πόλης οφείλεται στα κοιτάσματα χρυσού που ανακαλύφθηκαν στον κοντινό ποταμό Κλοντάικ κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Σήμερα η πόλη στεγάζει τα κεντρικά γραφεία της Microsoft, της Amazon, της Boeing και των Starbucks.
Το Σιάτλ προσφέρει στους κατοίκους του ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο.
Έδρα του πανεπιστημίου της πολιτείας, είναι η πόλη με το μεγαλύτερο ποσοστό πτυχιούχων στις Η.Π.Α.
Φημίζεται για τον καφέ, το ροκ και τον Μπιλ Γκέιτς.
Είναι πατρίδα του Jimi Hendrix και του Bruce Lee.
Επισκεφθείτε το Μουσείο Τέχνης, όπου μπορείτε να θαυμάσετε πίνακες πολύ γνωστών ζωγράφων, το Αστεροσκοπείο, το Μουσείο Κέρινων Ομοιωμάτων, τον Πύργο του Ρολογιού, καθώς και το Griffith Park, που είναι το μεγαλύτερο αστικό πάρκο στον κόσμο.
Από την πόλη μπορεί κανείς να απολαύσει ένα ευρύ πανόραμα των νησιών San Juan, της Ολυμπιακής οροσειράς και του επιβλητικού όρους Rainier.
Λίγο έξω από την πόλη έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε τα τρία εθνικά πάρκα, παρθένα κανάλια, δάση και αμπελώνες.
Η πόλη παρέχει τη δυνατότητα για ποικίλες δραστηριότητες όπως: γκολφ, ιστιοπλοΐα, σκι, καγιάκ, κάμπινγκ και ορειβασία, καθώς και απολαύσεις σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, αγορές σε ακριβά καταστήματα και βραδινή διασκέδαση.

περισσότερα

Νέα Ζηλανδία, ξέρετε ότι...

  • Οι Μαορί, οι πρώτοι κάτοικοι, ήταν Πολυνήσιοι που ήρθαν από το νησί Κουκ και εγκαταστάθηκαν εδώ τον 14ο αιώνα.
  • Το 1642 πέρασε από το νησί και ο πρώτος Ευρωπαίος, ο Ολλανδός Τάσμαν, που του έδωσε το όνομα «Γη των Κρατών». Μετά κυριάρχησε το όνομα «Νέα Ζηλανδία».
  • Το 1769 ο Άγγλος Κουκ εξερεύνησε όλη την περιοχή και αργότερα έφτασαν οι πρώτοι έμποροι. Την ίδια εποχή Άγγλοι ιεραπόστολοι ήρθαν στο νησί για να διαδώσουν τη χριστιανική θρησκεία.
  • Από το 185Ο οι Άγγλοι έκαναν το νησί αποικία τους. Τέλος, το 1907, η Νέα Ζηλανδία ανακηρύχθηκε κτήση. Κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Νεοζηλανδοί πολέμησαν με ηρωισμό κατά των Γερμανών.
  • Οι κάτοικοι είναι κυρίως Ευρωπαίοι (82%), ενώ το 9 % είναι Μαορί.
  • Το 80% των εκτάσεων διατίθεται για την κτηνοτροφία και είναι η πρώτη χώρα στον κόσμο στην κτηνοτροφική παραγωγή. Εξάγει βούτυρο, τυρί, μαλλί και κρέας.
  • Εδώ βρίσκεται και η θρυλική παραλία Kare Kare, γνωστή από την ταινία «Μαθήματα πιάνου».
  • Ο σερ Έντμουντ Χίλαρι, που σκαρφάλωσε πρώτος το Έβερεστ, ήταν Νεοζηλανδός.
  • «All Blacks» είναι η εθνική ομάδα ράγκμπι της Νέας Ζηλανδίας, επειδή οι στολές είναι μαύρες. Πριν από κάθε αγώνα τηρείται το εξής τελετουργικό: Οι αθλητές απλώνονται στο γήπεδο και στέκονται απέναντι από τους αντίπαλους. Αρχίζουν να φωνάζουν και λυγίζοντας τα γόνατά τους χτυπούν δυνατά τα χέρια στους μηρούς τους, γουρλώνουν τα μάτια τους, βγάζουν έξω τη γλώσσα τους και όλοι μαζί φωνάζουν: «Kama te! Kama te!». Πρόκειται για το «Χάκα», τον τελετουργικό χορό των Μαορί.
περισσότερα

Νέα Ζηλανδία, η γη των Μαορί

Oι μύθοι των αυτόχθονων Μαορί γύρω από τη δημιουργία του κόσμου μάς μιλούν για θρυλικά τοτεμικά πλάσματα που περιπλανιούνταν την εποχή των ονείρων σε ολόκληρη την ήπειρο και ονόμαζαν με το τραγούδι τους καθετί που συναντούσαν στο διάβα τους: πουλιά, ζώα, φυτά, βράχια, ποτάμια. Έτσι, τραγουδώντας, δημιούργησαν τον κόσμο. Οι αυτόχθονες βάδιζαν ανάλαφρα στη γη τους για αιώνες, μια και αυτή τους ζούσε και αυτή τους έπαιρνε όταν πέθαιναν.
Ο ερχομός των Ευρωπαίων γκρέμισε αυτούς τους μύθους, αλλά άνοιξε ένα παράθυρο στον μεγάλο κόσμο, που μέχρι τότε ήταν άγνωστος για τα απομονωμένα νησιά της Νέας Ζηλανδίας.
Αρχικά οι γενναίοι θαλασσοπόροι εξερευνητές και αργότερα το υπερπόντιο εμπόριο άλλαξαν τον πληθυσμό τους και έκαναν τον Νότιο Ειρηνικό κομμάτι του αγγλοσαξονικού κόσμου.
Τα νησιά αυτά, που συνοψίζουν τη φυσική ιστορία και τα θαύματα του πλανήτη μας, έγιναν προσιτά σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη. Άγρια φύση με εκπληκτική βιοποικιλότητα, αρχέγονα τοπία, παρθένοι υγρότοποι, σμαραγδένιες θάλασσες, κρυστάλλινες λίμνες, υποβρύχιοι παράδεισοι, παγωμένες έρημοι, πανάρχαια δάση βροχής και ιερές τοποθεσίες αυτόχθονων φυλών συνθέτουν ένα απίστευτο καλειδοσκόπιο εικόνων, μορφών και χρωμάτων. Εκεί που τα kiwis δεν είναι φρούτα και τα jaffacakes δεν είναι γλυκίσματα…

περισσότερα

Ιδιαίτερα ζώα Αλάσκας

Καφέ Αρκούδα - Γκρίζλι

Η καφέ αρκούδα της Αλάσκας είναι ένα από τα μεγαλύτερα θηλαστικά που συναντάμε στη βόρεια Αμερική καθώς το βάρος της μπορεί να φτάσει τα 560 κιλά. Στην πλειονότητά τους κατοικούν στις νότιες ακτές της πολιτείας, καθώς εκτός των άλλων εκεί βρίσκουν και μεγάλες ποσότητες σολομού, που αποτελεί κεφαλαιώδες μέρος της διατροφής τους. Αν και συγγενικό είδος με την ευρωπαϊκή καφέ αρκούδα, η αντίστοιχη της Αλάσκας θεωρείται ξεχωριστό υποείδος. Συνήθως φτάνει τα 2,4 μέτρα σε ύψος, αν και έχουν σημειωθεί περιπτώσεις αρσενικών που ξεπερνούν τα 3 μέτρα!
Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Η αρκούδα με το μεγαλύτερο βάρος που έχει καταγραφεί ζυγίστηκε στα 771 κιλά. Ζυγίστηκε όμως αφού είχε ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη, γεγονός που σημαίνει πως στο τέλος του καλοκαιριού θα έπρεπε να ζυγίζει περίπου 839 κιλά!

Φαλακρός Αετός

Εύκολα αναγνωρίσιμος από το χαρακτηριστικό λευκό κεφάλι, ο φαλακρός αετός της Αλάσκα είναι από τους πιο εμβληματικούς εκπροσώπους της άγριας ζωής στη βόρεια Αμερική. Είναι το μεγαλύτερο θηρευτικό πουλί της περιοχής, με άνοιγμα φτερών που πλησιάζει τα 2,3 μέτρα και βάρος που κυμαίνεται από 3,5 έως 6,5 κιλά. Είναι ενδημικό είδος της Βόρειας Αμερικής (ζει μόνο εδώ), με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους (περίπου 30.000) να ζουν στην Αλάσκα. Αν κάτι σας θυμίζει, ναι, είναι ένα από τα σύμβολα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Οι πρώτοι άποικοι της βόρειας Αμερικής που παρατήρησαν το πουλί, το ονόμασαν «balled» που την εποχή εκείνη σήμαινε όχι φαλακρός αλλά «λευκός»!

Φάλαινα

Ένα από τα μεγαλύτερα είδη φάλαινας που συναντάμε στην Αλάσκα είναι η λεγόμενη Μεγάπτερη Φάλαινα (Megaptera novaeangliae), ένα κητώδες θηλαστικό μεγάλου μεγάθους, που μπορεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα 14 μέτρα σε μήκος. Το χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα και το υπόλευκο κάτω μέρος της κάνουν εύκολα αναγνωρίσιμη. Ένα χαρακτηριστικό είδος φάλαινας της Αλάσκα είναι και η Μπελούγκα (Delphinapterus leucas), ένα αρκτικό/υπο-αρκτικό είδος κητοειδών, που φτάνει τα 5,5 μέτρα σε μήκος και βάρος έως 1.600 κιλά.
Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Η μπελούγκα δεν έχει ραχιαίο πτερύγιο, γεγονός που προέρχεται από την προσαρμογή στη ζωή κάτω από τους πάγους, πιθανόν ως ένας τρόπος διατήρησης της θερμοκρασίας.

περισσότερα

Αλάσκα

Η Αλάσκα κατοικήθηκε πριν από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αμερικής. Διάφορες ομάδες ανθρώπων πέρασαν από την Σιβηρία τον Βερίγγειο πορθμό, όταν αυτός ήταν ακόμα ξηρά, πριν περίπου 15-20.000 χρόνια. Κατά την τελευταία περίοδο των παγετώνων, η στάθμη των ωκεανών ήταν πολύ χαμηλότερη από σήμερα(60 μέτρα), οπότε ο Βερίγγειος πορθμός από τη Σιβηρία στην Αλάσκα ήταν ξηρά - μια γέφυρα ανάμεσα στις δύο ηπείρους
Οι πρώτοι αυτοί έποικοι χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες:
Οι Ινουίτ ή Γιουπίκ, γνωστοί ως Εσκιμώοι πέρασαν από τη Σιβηρία και εγκαταστάθηκαν στις ΒΔ ακτές του αρκτικού ωκεανού γύρω στο 2000 π.Χ. Τα περίφημα σπίτια τους από πάγο, τα ιγκλού, χρησιμοποιούντο σπάνια ως μόνιμη κατοικία – συνήθως ήταν προσωρινά καταλύματα κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.  
Οι Αλεούτοι εγκαταστάθηκαν στις Αλεουτίνες νήσους γύρω στο 1000 π.Χ. και κυνηγούσαν θαλάσσια θηλαστικά για τροφή και ρουχισμό.
Οι Αθαμπάσκοι ήταν νομάδες στο εσωτερικό.
Οι Τλινγκίτ ζούσαν στις θερμότερες ΝΑ ακτές.
Απόγονοι όλων αυτών των ομάδων υπάρχουν μέχρι σήμερα στην Αλάσκα.
Το 1741 ο Ολλανδός εξερευνητής Vitus Bering (Βίτος Μπέρινγκ), στην υπηρεσία του τσάρου της Ρωσίας ήταν ο πρώτος λευκός που πάτησε το πόδι του στη γη της Αλάσκας. Πέθανε από σκορβούτο πριν προλάβει να επιστρέψει στη Ρωσία, όμως το πλήρωμά του ανέφερε για τον τεράστιο αριθμό από ενυδρίδες και γουνοφόρες φώκιες που υπήρχε στις ακτές της Αλάσκας.
Έτσι, τους πρώτους μόνιμους οικισμούς εγκατέστησαν στην Αλάσκα Ρώσοι έμποροι. Αναζητώντας γουναρικά, εξερεύνησαν την ακτή από τις Αλεουτίνες ως την Καλιφόρνια. Στην περιοχή που οι Ινδιάνοι ονόμαζαν Αλάσκα (δηλ. μεγάλη στεριά) βρήκαν άφθονες γούνες θαλάσσιων ζώων, που αγόραζαν φθηνά από τους ιθαγενείς και πουλούσαν στους γουνεμπόρους. Στην περιοχή αυτήν, που της έδωσαν το όνομα Ρωσική Αμερική, εγκατέστησαν την πρωτεύουσά τους, το Νέο Αρχάγγελο (αργότερα Σίτκα).
Οι Βρετανοί έφθασαν όταν ο James Cook άρχισε τις εξερευνήσεις στην περιοχή αναζητώντας το βόρειο πέρασμα μεταξύ Ειρηνικού και Ατλαντικού ωκεανού. Από το νησί του Βανκούβερ, ο Κουκ έπλευσε το 1778 προς τη νοτιοκεντρική Αλάσκα (Cook Inlet) και συνέχισε προς τις Αλεουτίνες νήσους, τη θάλασσα του Μπέρινγκ και τον Αρκτικό ωκεανό.  
Την εποχή εκείνη η Αλάσκα ήταν αγριότοπος, όπου πολλοί πέθαιναν από πείνα, ασθένειες και επιδρομές Ινδιάνων. Πολλοί γενναίοι αγωνίζονταν να εξασφαλίσουν την αποικία στη Ρωσία και ανάμεσά τους ο Αλέξανδρος Μπαράνοφ και Γρηγόριος Σέλιχοφ. Αλλά οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να διαφυλάξουν το γουνεμπόριό τους από τη διείσδυση ξένων εμπόρων και ο τσάρος θεωρούσε πολυδάπανη τη συντήρηση της απόμακρης αυτής αποικίας. Επιθυμούσε να απαλλαγεί από αυτήν και θεωρούσε προτιμότερο να την έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρά ένας από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές του. Καθώς ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Ουίλλιαμ Σιούαρντ οραματιζόταν την απόκτηση όλης της Βόρειας Αμερικής, ενθουσιάστηκε όταν πληροφορήθηκε τις προθέσεις του τσάρου. Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν μυστικά. Όταν έγινε γνωστό το σχέδιό του, ξεσηκώθηκε θύελλα αποδοκιμασίας από το Κογκρέσο και τον τύπο, που αποκαλούσε την Αλάσκα "Τρέλα του Σιούαρντ", "Ψυγείο του Σιούαρντ". Ο Σιούαρντ επέμεινε και στις 18 Οκτωβρίου 1867 η Αστερόεσσα κυμάτιζε στη Σίτκα. Το Κογκρέσο πολύ απρόθυμα ενέκρινε, μετά ένα χρόνο, το κονδύλιο για την αγορά, 7.200.000 δολάρια (περίπου μισό σεντ το στρέμμα), σε απίστευτα δηλαδή χαμηλή τιμή. Όμως η Αλάσκα αποδείχθηκε σύντομα ένα πραγματικό χρυσωρυχείο. Το 1880 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τζούνο, 18 χρόνια αργότερα κοντά στο Νόμε και το 1902 κοντά στο Φαίρμπανκς. Ως το 1906 περισσότερα των 7.000.000 δολαρίων είχαν αποσβεστεί μόνο από τον χρυσό.
Το 1900 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από τη Σίτκα στο Τζούνο.
Η Αλάσκα αποτέλεσε διαμέρισμα των ΗΠΑ που διοικείτο από την Πολιτεία του Όρεγκον. Επί δεκαεπτά χρόνια, το Κογκρέσο αρνούνταν να δώσει στην Αλάσκα οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πάντως, το 1884 η Αλάσκα έγινε διαμέρισμα με κυβερνήτη, δικαστή και φοροεισπράκτορα. Η εξόρμηση για χρυσό περί τα τέλη του αιώνα, πρόσθεσε και άλλες κρατικές υπηρεσίες στην Αλάσκα. Το 1906 η Αλάσκα απέκτησε αντιπροσωπεία στο Κογκρέσο, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Έξι χρόνια παραχωρήθηκε αργότερα στους κατοίκους το δικαίωμα εκλογής νομοθετικού σώματος, αλλά το Κογκρέσο διατήρησε το βέτο στις αποφάσεις του.
Κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι Ιάπωνες κατέλαβαν μερικές από τις Αλεουτίνες, οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν τη στρατηγική σημασία της Αλάσκας και εγκαθίδρυσαν στο έδαφός της ένα ολόκληρο δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Ο πολεμικές ανάγκες είχαν ως αποτέλεσμα την αποπεράτωση, το 1942, της Δημόσιας Οδού Αλάσκας, από τη  Βρετανική Κολούμπια στο Φαίρμπανκς.
Μετά τον πόλεμο οι απαιτήσεις των κατοίκων για αυτοκυβέρνηση ικανοποιήθηκαν, με την ανακήρυξή της σε πολιτεία, το 1959 (επί προέδρου Αϊζενχάουερ). Η ανακήρυξη σε πολιτεία σήμαινε ότι οι κάτοικοι της Αλάσκας ήταν ελεύθεροι να αποφασίζουν τον τρόπο εκμετάλλευσης των φυσικών τους πηγών.
Το 1968 ανακαλύφθηκαν τεράστια αποθέματα πετρελαίου στο Prudhoe Bay, στον Αρκτικό ωκεανό. Ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας ολοκληρώθηκε το 1977 και έχει μήκος 1270 χιλιόμετρα από το Prudhoe Bay στο Valdez. Κύριοι κλάδοι της οικονομίας της Αλάσκας είναι το πετρέλαιο, η αλιεία, η ξυλεία και ο τουρισμός. Επίσης από το έδαφός της εξορύσσονται χαλκός, χρυσός, κασσίτερος, λευκόχρυσος και άργυρος.

περισσότερα

Εμπειρία στη Νότια Κίνα...Να θαυμάζεις τα σπίτια των Χάκα

Τα «τούλου» είναι τα χαρακτηριστικά κτιριακά συγκροτήματά της φυλής Χάκα. Πρόκειται για τεράστια κυκλικά οχυρά καστρόσπιτα, που χτίστηκαν το ένα δίπλα στο άλλο, συμβολίζοντας την κινεζική κοσμοθεωρία για τη συμπαντική συνύπαρξη των βασικών στοιχείων της φύσης - του νερού, της φωτιάς, της γης, του ξύλου και του μετάλλου.

Οι παράξενες αυτές κατασκευές έχουν χοντρούς τοίχους (μέχρι και δύο μέτρα πάχος) από οπτόπλινθους και στέγες με κεραμίδια. Σχηματίζουν έναν δακτύλιο, ο οποίος περικλείει εσωτερικές αυλές με ξύλινα μπαλκόνια, με μία μόνο είσοδο και χωρίς παράθυρα στο ισόγειο.

Ήταν κατοικία και φρούριο μαζί. Κατασκευάστηκαν για να προσφέρουν προστασία από εισβολείς και ληστρικές επιδρομές και ορισμένα χρησιμοποιούνται ακόμα. Καθένα από τα λεγόμενα «τούλου» («χωμάτινες κατασκευές») έχει δύο έως πέντε ορόφους και μπορεί να στεγάσει από 100 έως 800 άτομα, με κατοικίες 2-3 δωματίων για κάθε οικογένεια.

Dreams come true: Τα θαυμαστά σπίτια των Χάκα θα επισκεφθούμε τη 18η και τη 19η ημέρα του ταξιδιού.

περισσότερα

Νότια Κίνα

Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς σε μια εισαγωγή για τη Νότια Κίνα. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να γράψει βιβλία ολόκληρα που να μην εξαντλούνται και να μην ολοκληρώνονται ποτέ...
Από το Τσενγκτού, το Λιτζιάνγκ, το Νταλί, το Κουνμίνγκ, το Καϊλί και το τρένο-βολίδα, στην εσωστρέφεια και στα τελετουργικά των φυλών Ναξί, Μπάι, Μιάο και Χάκα. Πετρωμένα δάση, λούτρινα πάντα, βουνά με μαγεμένους δράκους και φοίνικες, χωριά πάνω σε ποτάμια που τα δαμάζουν πέτρινες γέφυρες και από πάνω ξύλινα σπίτια με φαναράκια, παγόδες που το βράδυ φωτίζονται σαν ψεύτικες, κλιμακωτοί καταπράσινοι ορυζώνες, λίμνες με… ψαράδες κορμοράνους, πόλεις και χωριά που ούτε καν μπορεί να προφέρεις το όνομά τους, ποτισμένα πια από τη μυρωδιά του αχνιστού τσαγιού: Τζεγιουάν, Ζαοζίνγκ, Φενγκ Χουάνγκ, Tζανγκ Τζιατζιέ, Ναντζί, Σιαμέν.
Ναι, αυτήν τη στιγμή όλα αυτά τα ονόματα μπορεί απλώς να «ξύνουν» τη γλώσσα και τον εγκέφαλό σας. Όμως η ανάγνωση της διαδρομής θα ξεδιπλώσει σαν κινέζικη βεντάλια τις απόκρυφες χάρες αυτής της terra incognita, που με πολύ κόπο και πάθος εξερευνήσαμε και ανακαλύψαμε, συνδυάζοντας όλα τα μικρά μυστικά της Νότιας Κίνας. Είμαστε σίγουροι ότι θα πυροδοτήσει μέσα σας την ασίγαστη έμπνευση για ταξίδι.


Επιπλέον γνώσεις

Βιβλία
- «Στους δρόμους της Κίνας», της Λολίτας Γεωργίου. Υπέροχες ταξιδιωτικές εμπειρίες και εικόνες από το παρελθόν και το παρόν της χώρας, τις οποίες η ξεναγός-συγγραφέας επιθυμεί να μοιραστεί μαζί μας. Εκδόσεις Πατάκη.
- «Δολοφόνοι και ποιητές», μια κινεζική ιστορία του Ρόμπερτ βαν Γκούλικ, εκδόσεις ΑΓΡΑ.
- «Οι μπαλάντες του σκόρδου», του Μο Γιαν, εκδόσεις Καστανιώτη. Μια τραγελαφική εικόνα της σύγχρονης Κίνας από τον νομπελίστα συγγραφέα.
- «Η μάνα» και «Ανατολικός άνεμος, δυτικός άνεμος», της Περλ Μπακ, εκδόσεις Καζαντζάκη. Γραμμένα την ίδια περίπου εποχή (δεκαετία του ’30) που ο Καζαντζάκης επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κίνα. Τα βιβλία της Μπακ παρουσιάζουν με αφοπλιστικό τρόπο την εξαθλίωση και τα βάσανα των Κινέζων τα προεπαναστατικά χρόνια.

περισσότερα

Εμπειρία στην Αλάσκα

Η φαντασία ανασύρει ζωγραφιές σπιτιών από πάγο, κατοίκους με πεταχτά ζυγωματικά και σχιστά μάτια, και μετακινήσεις μόνο με έλκυθρα σκύλων. Η πραγματικότητα όμως επιβεβαιώνει αυτές τις εικόνες, αλλά μαζί φέρνει και πολλά άλλα: επιδρομές κατακτητών, ρώσους γουνέμπορους και χριστιανούς ιεραποστόλους, αμερικανούς χρυσοθήρες, κυνηγούς και υλοτόμους, πολεμικές επιχειρήσεις και αγοροπωλησίες κρατών, πετρελαιαγωγούς που διασχίζουν ολόκληρη την ενδοχώρα, υδροπλάνα και ελικόπτερα για τις μετακινήσεις, και μια αχανή πολιτεία με καταπληκτική φύση, επιβλητικούς ορεινούς όγκους, την ψηλότερη κορυφή στη βόρεια Αμερική, περιπετειώδεις κατοίκους που αψηφούν το κρύο, και αμέτρητους τουρίστες που ψάχνουν τα τελευταία σύνορα της γης.
Η Αλάσκα δεν είναι μόνο πάγος. Είναι μια τεράστια χώρα με πολλές φυσικές και πολιτισμικές αντιθέσεις. Παρά το ψυχρό της κλίμα, έχει καλοκαίρι με ζέστη, και ατελείωτες πεδιάδες με λουλούδια. Παρά το καλοκαίρι της, έχει αμέτρητους αιώνιους πάγους και ψηλοκρεμαστούς παγετώνες, που εντυπωσιάζουν με την πυκνότητα και τη μορφή τους. Παρά τις κλιματικές δυσκολίες, έχει φανατικούς θαυμαστές που επιλέγουν το έδαφος της για μόνιμη διαμονή, και απολαμβάνουν χώρο, φύση, και φορολογική αμνηστεία. Και παρά την αραιοκατοίκηση, έχει ένα μωσαϊκο πολιτών, που προέρχονται από τους αυτόχθονες ινδιάνους, τις φυλές των πρώην Σοβιετικών, και τις φυλές των νυν Αμερικανών από κάθε γωνιά της γης. Η Αλάσκα δεν είναι αυτό που περιμένει ο επισκέπτης. Αποτελεί μια έκπληξη και ένα πολύ δυνατό χαρτί στο σύγχρονο τουριστικό παιχνίδι.

περισσότερα

Το Ανκορέιτζ και τα χόμπι των κατοίκων του

Το Ανκορέιτζ είναι μια απέραντη πόλη μονοκατοικιών. Ελάχιστα πολυώροφα κτίρια χτίστηκαν μετά τον ολέθριο σεισμό του 1962. Μια πόλη χτισμένη μέσα στο δάσος. Τα σπίτια χάνονται μέσα στα δέντρα εκτός από την περιοχή του κέντρου που διατηρεί την εικόνα της γνωστής σε μας σύγχρονης πόλης με εμπορικά κέντρα, γκαλερί, μπαρ κ.τ.λ.
Ο αμερικάνικος τρόπος ζωής κυριαρχεί και στην αντίστοιχη επαρχία. Απέραντα δάση, με λίγες περιοχές να επιτρέπουν τη θέα του ορίζοντα και του ουρανού. Αυστηροί κανόνες δόμησης με υψηλές προδιαγραφές. Για παράδειγμα, γίνεται από την πολιτεία έλεγχος αεροστεγανοποίησης σε κάθε νεόκτιστο πριν δοθεί η άδεια κατοίκησης. Κυριαρχεί η κλασσική αμερικάνικη επαρχιακή αισθητική με διακοσμητικά τεχνάσματα που συχνά αγγίζουν τα όρια της υπερβολής.
Το κύριο χόμπι των κατοίκων της Αλάσκας είναι το κάμπινγκ για καγιάκ και ψάρεμα σολομού στα αμέτρητα ποτάμια. Όσοι δεν ψαρεύουν περιμένουν να φωτογραφίσουν το εντυπωσιακό παλιρροϊκό κύμα που σαρώνει τα ποτάμια.
Άλλο ένα από τα χόμπι είναι η εξόρυξη χρυσού. Νοικιάζεις ένα χώρο στο παλιό χρυσωρυχείο και σκάβεις για χρυσό όπως οι πρώτοι άποικοι. Ο χώρος του ιστορικού ορυχείου, ο πόλος έλξης των πρώτων αποίκων είναι τώρα μουσείο.

περισσότερα

Εξερευνητικό ταξίδι στο Κιργιστάν

Επιβλητικά βουνά, αχανείς εκτάσεις μιας φύσης παράξενης, απέραντες κοιλάδες με άγρια γιακ να βόσκουν αμέριμνα, πυκνά δάση, ειδυλλιακές λίμνες και περήφανες αγέλες αλόγων. Μια σχεδόν ανεξερεύνητη χώρα που μοιάζει πραγματικά με πίνακα ζωγραφικής. Το Κιργιστάν, μπορεί προεπαναστατικά να ήταν μια φτωχή χώρα, όμως με το πέρασμα των χρόνων η κατάσταση βελτιώθηκε, ωστόσο το σοβιετικό παρελθόν παραμένει ακόμα ζωντανό. Βρίσκεται στην κεντρική Ασία και περικλείεται από την Κίνα, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν και το Ουζμπεκιστάν. Ίσως η επαφή με τους ντόπιους να είναι το πιο όμορφο κομμάτι του ταξιδιού, καθώς οι επισκέπτες σε αυτά τα μέρη είναι ιεροί. Μάλιστα, σύμφωνα με την παράδοση, όσους περισσότερους επισκέπτες δεχτεί ένα σπίτι, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευλογία για τους οικοδεσπότες. Η κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Μπισκέκ θυμίζει κάτι από ρωσικό πατριωτισμό, ενώ η δαιδαλώδης αγορά στο Osh Bazaar στην πρωτεύουσα, διαθέτει μέχρι και του... αλόγου το γάλα! Τα καλά κρυμμένα μυστικά της χώρας όμως, βρίσκονται στα μικροσκοπικά χωριά της όπου ζουν κατά βάση Ουζμπέκοι και Κιργίσιοι. Εδώ, συναντά κανείς μικρούς Ουζμπέκους να ποζάρουν πρόθυμα με τα χαμογελαστά τους πρόσωπα στους ταξιδιώτες, γυναίκες να τινάζουν με μανία χαλιά και άντρες να φυλάνε τα πρόβατα. Μοναδικό «κομψοτέχνημα» αποτελεί η λίμνη Song Kul, όπου το μαγικό τοπίο ξεπερνά κάθε φαντασία. 

περισσότερα

Χίμπα: Οι νομάδες της ερήμου - Ναμίμπια

Οι Χίμπα και οι Χερέρο είναι φύλα που έφτασαν στη σημερινή Ναμίμπια και την Μποτσουάνα από το ανατολικό τμήμα της ηπείρου, στο πλαίσιο της μεγάλης μετακίνησης των λαών που μιλούσαν τη γλώσσα Μπαντού πριν από 150 χρόνια. Οι φυλές άρχισαν να διασκορπίζονται. Η ομάδα, που σήμερα είναι γνωστή ως Χερέρο, εξαπλώθηκε στον Νότο, ενώ οι πρόγονοι των Χίμπα παρέμειναν να «φυλάσσουν Θερμοπύλες» στην άγρια και αφιλόξενη Καόκολαντ, στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας.
Ο ημινομαδικός τρόπος ζωής αλλά και η ελάττωση των ήδη υπαρχόντων βοσκοτόπων εδώ και αιώνες τούς αναγκάζει να μετακινούνται προς ανεύρεση νέων «εύφορων» εδαφών, όπως διαμορφώνονται από τις βροχοπτώσεις. Ο καιρός είναι ο μόνος σύμμαχος για την εξασφάλιση και τη διατήρηση της ζωντανής περιουσίας τους.
Οι απειλητικές διαστάσεις που πήραν η ξηρασία και ο πόλεμος στη χώρα κατά τη δεκαετία του 1980 λίγο έλειψε να αφανίσουν την κοιτίδα του αρχέγονου πολιτισμού τους. Κάποιοι μετανάστευσαν στη γειτονική Ανγκόλα, άλλοι αναζήτησαν εργασία στις μεγάλες πόλεις και, δυστυχώς, έχασαν το 90% του βασικού τους περιουσιακού στοιχείου: τις αγελάδες τους.
Σήμερα περίπου 50.000 αυτόχθονες βοσκοί Χίμπα αποτελούν τον πληθυσμό στα όρια του ποταμού Κουνένε και απασχολούνται αποκλειστικά με τα κοπάδια και τις αγέλες τους γύρω από τους εκάστοτε νερόλακκους που επιλέγουν ως βάση για να ποτίζουν τα ζώα τους. Ζουν σε μικρά χωριά ή οικογενειακές ομάδες, φτιάχνοντας κάθε φορά τα χωριά τους γύρω από το μαντρί με τα ζώα τους! Στη μέση βρίσκεται η στάνη με τα ζώα και περιμετρικά οι καλύβες των Χίμπα.

περισσότερα

Η ακτογραμμή της ερήμου Ναμίμπ

Να περπατάς ξυπόλυτος στην ακτογραμμή της ερήμου Ναμίμπ…

Απόλυτη άρνηση της ευθείας, η έρημος Ναμίμπ, με τις υψηλότερες και ωραιότερες αμμοθίνες στον κόσμο, θεωρείται από τις αρχαιότερες του πλανήτη μας. Τα σχήματα και τα χρώματά τους αλλάζουν συνέχεια, προσφέροντάς μας εικόνες μοναδικές.
Το φως του ήλιου παίζει με τη σκιά στις αρμονικές, κομψές καμπύλες των αμμολόφων, που αλλάζουν και «καπνίζουν» με το φύσημα του ανέμου.
Οι άνεμοι συσσώρευσαν εδώ την άμμο της ερήμου επί αιώνες, δημιουργώντας ένα ανάγλυφο με τις υψηλότερες αμμοθίνες στον κόσμο, που φτάνουν και τα 300 μέτρα.
Το πολύ βαθύ κόκκινο χρώμα τους γίνεται ακόμα πιο έντονο όταν φωτίζεται από τον ήλιο που δύει ή ανατέλλει. Η θέα από τους αμμόλοφους, αν προσπαθήσουμε να ανεβούμε σε κάποιον, μας δείχνει μια ατελείωτη σειρά από άλλες αμμοθίνες και μας κάνει να συνειδητοποιούμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στην απεραντοσύνη της φύσης.
Πάντως, όσο ειδικά παπούτσια και αν φοράς, το πιο πρακτικό είναι να ζήσεις αυτή την εμπειρία με γυμνά πόδια. Ειδικά στην κατάβαση κάνεις τόσο μεγάλα άλματα που νομίζεις ότι είσαι σούπερ ήρωας.

Dreams come true: Τους διάσημους αμμόλοφους θα επισκεφθούμε την 11η ημέρα του ταξιδιού μας, ενώ τη 12η ημέρα θα ξεκινήσουμε νωρίς για να προλάβουμε να τους περπατήσουμε με την ανατολή του ήλιου!

περισσότερα

Μποτσουάνα, η Ελβετία της Αφρικής

Αραιοκατοικημένη από ανθρώπους, αλλά με έναν ασύλληπτο συνωστισμό άγριων ζώων, παραμυθένιων ψαριών και πτηνών, η Μποτσουάνα βρίσκεται σφιχταγκαλιασμένη γεωγραφικά με τη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε και τη Νότια Αφρική. Προτεκτοράτο της Βρετανίας μέχρι το 1885, τραβάει πλέον τον δικό της δρόμο ανάπτυξης, βασισμένη στα διαμάντια και στον τουρισμό, και θεωρείται ως μία από τις πλέον εύπορες χώρες του αφρικανικού κόσμου.
Έχει μέγεθος όσο και η Γαλλία, μόνο που το 85% της χώρας καλύπτεται από την έρημο Καλαχάρι. Στο υπόλοιπο 15% ζουν ειρηνικά μόλις 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών φυλών. Αυτό το ειρηνικά έχει πραγματικά τεράστια σημασία για μια αφρικανική δημοκρατία. Τα τύμπανα του πολέμου έχουν πολύ καιρό να ηχήσουν στη χώρα αυτή, γι’ αυτό και πολλοί τη συγκρίνουν με την Ελβετία.
Ένα ταξίδι-σταθμός στη γνωριμία μας με τη φύση και το αυθεντικό αφρικανικό στοιχείο. Ο μεγάλος ποταμός Οκαβάνγκο δεν εκβάλλει στον ωκεανό όπως οι περισσότεροι ποταμοί, αλλά διεισδύει μέσα στην έρημο Καλαχάρι και απλώνεται σε μια τεράστια επίπεδη περιοχή, όπου το νερό του σκορπίζεται σαν ιστός αράχνης προς όλες τις κατευθύνσεις και απορροφάται σιγά σιγά από τη γη, δημιουργώντας μια όαση που λέγεται δέλτα του Οκαβάνγκο.
Η βλάστηση οργιώδης, ενώ μέσα στο δέλτα υπάρχουν δεκάδες νησιά, χωριουδάκια, κανάλια και λίμνες, όπου ζουν ασύλληπτα για τη φαντασία πουλιά, ψάρια και ζώα. Η στάθμη του αυξομειώνεται σε εξαμηνιαίους κύκλους, κάνοντας τα νησιά να εξαφανίζονται κάτω από τα νερά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να επανεμφανίζονται τον χειμώνα προκαλώντας την αντίστοιχη μετανάστευση των ζώων. Ας γνωρίσουμε όμως από κοντά το σμαραγδένιο αυτό κόσμημα στο αφρικανικό ανάγλυφο, πραγματικό θαύμα της φύσης.

περισσότερα

Ναμίμπια

• Η Ναμίμπια είναι μια χώρα πολύ ασφαλής. Δεν υπάρχουν επικίνδυνες ζώνες και δεν χρειάζεται να κάνετε εμβόλια. Αυτά και μόνο την καθιστούν έναν ιδιαίτερα ελκυστικό προορισμό.

• Διαθέτει τουριστικές υποδομές που θα ζήλευαν πολλές χώρες. Μπορεί να ζήσεις ένα σαφάρι 4x4 ή μια ατελείωτη χωμάτινη διαδρομή, το γνωστό και ως αφρικανικό μασάζ, μπορεί να αναμετριέσαι με τα όριά σου, στο τέλος της ημέρας όμως στο λοντζ σε περιμένει ένα δείπνο-γαστριμαργική πανδαισία και ένα αποικιακού στυλ διακοσμημένο δωμάτιο, με σεντόνια που τρίζουν από καθαριότητα.

• Eco paradise. Το 40% της Ναμίμπια έχει επισήμως ανακηρυχθεί προστατευόμενη περιοχή, ενώ η ακτογραμμή του Ατλαντικού θεωρείται το μεγαλύτερο Εθνικό Πάρκο της Αφρικής και το όγδοο μεγαλύτερο στον κόσμο!

• Έχει μόνο δύο εκατομμύρια κατοίκους. Δεν είναι περίεργο ότι μπορεί να οδηγείς επί ώρες χωρίς να δεις ούτε ένα αυτοκίνητο, έναν άνθρωπο ή έστω κάποιο σημάδι ανθρώπινης ζωής.

• Ναμίμπια στη γλώσσα των Βουσμάνων σημαίνει «Η χώρα όπου δεν υπάρχει τίποτα».

• H περιοχή Σοσουσβλέι είναι η πατρίδα των πιο υψηλών ανάγλυφων αμμόλοφων στον κόσμο που μπορεί να φτάνουν και τα 400 μ.

• Άλλο μοναδικό φαινόμενο που απαντάται εδώ είναι η τοπική ομίχλη πάνω από τις θίνες της άμμου.

• Το επόμενο μέρος που μπορεί να συναντήσει κανείς ομίχλη πάνω από μία έρημο είναι... ο πλανήτης Άρης!

• Siloh Wildlife Sanctuary ονομάζεται το υπέροχο καταφύγιο για την περίθαλψη και προστασία τραυματισμένων ρινόκερων και ελεφάντων που ίδρυσε το 2017 η Αντζελίνα Τζολί προς τιμήν της κόρη της Σιλό (Siloh), η οποία γεννήθηκε στη Ναμίμπια.

• Μόλις το 1990 η Ναμίμπια απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Νότια Αφρική.

Επιπλέον γνώσεις:

Βιβλία:
• «Africa, Sebastiao Salgado», εκδόσεις Taschen.
• «Tippi: My book of Africa», της Τιπί Ντεγκρέ, το κορίτσι των Γάλλων κινηματογραφιστών, που μεγάλωσε στη ζούγκλα της Ναμίμπια σαν θηλυκός Μόγλης, μοιράζεται τις σκέψεις και τα συναισθήματά της για τα ζώα και την Αφρική. Εκδόσεις Amazon.
• «The sheltering desert», του Χένο Μάρτιν.
• «A history of Namibia», της Μάριον Γουάλας.
• «Namibia: The beautiful landscape», του Μάριο Βιδόρ.

 

Η έρημος, η Ακτή των Σκελετών, οι Χίμπα, η άγρια αφρικανική ζωή… και εσείς!

Στο καψαλισμένο τοπίο της ερήμου Ναμίμπ, το χρυσαφένιο φως της αυγής φωτίζει πρώτα τις κορυφές των νεκρών αλωνίδων που τα σκελετωμένα κλαδιά τους δείχνουν τον ουρανό. Στη συνέχεια κατεβαίνει στους κορμούς τους και συνεχίζει όπως κάθε πρωί στα 600 χρόνια της ύπαρξής τους μέχρι να φτάσει στη σκαμμένη από την ανομβρία νεκρή επιφάνεια της «Νεκρής Όασης» (Deadvlei) και τότε, καθώς το φως του ήλιου παραμερίζει το πέπλο της σκιάς και σαρώνει τη λεκάνη της αλλοτινής λίμνης, τα πάντα μοιάζουν να επιταχύνουν. Η αντίθεση ανάμεσα στο ραγισμένο λευκό του της «Νεκρής Όασης» και στις κόκκινες αμμοθίνες που την περιβάλλουν είναι απόλυτη. Υπάρχει πράγματι μια ευδιάκριτη γραμμή, εκεί που τελειώνει το ένα και αρχίζει το άλλο…
Ο ανήσυχος ταξιδευτής θα μαγευτεί δίχως αμφιβολία από τη μαύρη αυτή «καλλονή» με τις άφθονες αποχρώσεις της άμμου. Ηθελημένα θα του κοπεί η ανάσα όταν αντικρίσει το υπαίθριο… ατελιέ της σκληρής ερήμου που ρούφηξε τα πάντα και μας έδωσε τη «Νεκρή Όαση». Θα αποκωδικοποιήσει τον ήχο που κάνει ο αέρας όταν σφυρίζει μέσα από τις θίνες. Θα ζυγίσει μέσα του την παγωμένη δροσιά του Ατλαντικού που φιλά ηδονικά τη φλογισμένη έρημο Ναμίμπ σε μια συνεύρεση μοναδική....
Υπνωτισμένοι από την απόκοσμη ομορφιά, παίρνουμε κιάλια και φωτογραφικές μηχανές για να «αποθηκεύσουμε» για πάντα στον σκληρό δίσκο της μνήμης μας τους πραγματικούς πρωταγωνιστές αυτού του ταξιδιού, μία από τις αρχαιότερες φυλές του πλανήτη, τους περήφανους Χίμπα, που βάφουν πρόσωπα και μαλλιά με κόκκινο πηλό και που μας τιμούν βάζοντάς μας έστω και για λίγες ώρες μέσα στη ζωή τους, ενώ με τα τζιπ οργώνουμε τις ατέρμονες εκτάσεις του Πάρκου Ετόσα: λιοντάρια, ελέφαντες, τσίτα, γκνου, γαζέλες, ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις, φλαμίνγκο μάς γνέφουν αφήνοντάς μας να διασχίσουμε την άγονη γη τους. Ζώα και πουλιά που δεν τα χωρά ο νους.

Και η σουρεάλ περιπέτεια συνεχίζεται… Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που ανακάλυψαν τη χώρα στις αρχές του 19ου αι. ήταν Γερμανοί ιεραπόστολοι. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί δρόμοι έχουν γερμανικά ονόματα, ενώ δίπλα στις τσίγκινες καλύβες μπορείς να βρεις αυθεντικές βαυαρικές μπιραρίες με λουκάνικα bratwurst και ξινολάχανο.
Οι περισσότεροι ταξιδιώτες δεν γνωρίζουν πολλά για αυτό το νοτιοδυτικό άκρο της Αφρικής. Αν πεις Ναμίμπια, μπορεί να μη θυμούνται ούτε πού βρίσκεται στον χάρτη. Τρίτη πιο αραιοκατοικημένη χώρα του πλανήτη, περίμενε καρτερικά τη σειρά της, αρκούμενη σε ρόλο κομπάρσου ως συνοδευτικό διήμερο ταξίδι δίπλα στις ναυαρχίδες του τουρισμού: Νότια Αφρική και Μποτσουάνα. Κάπως έτσι πρόλαβε να γλιτώσει από το αδηφάγο στόμα του μαζικού τουρισμού. Στο μεσοδιάστημα γιόρτασε την ανεξαρτησία της, το 1990, ωρίμασε κοινωνικά και οικολογικά.
Και ό,τι της λείπει σε ανθρώπους και νούμερα, τα καλύπτει με τον υπερπληθυσμό των άγριων περήφανων ζώων, τη θερμή φιλοξενία και τα ζεστά χαμόγελα των κατοίκων της. Αν φέτος θέλετε να κάνετε ένα ταξίδι που θα το θυμάστε σε όλη σας τη ζωή, καλώς ήρθατε στη Ναμίμπια!

περισσότερα

Ρήνος, το ποτάμι του πεπρωμένου

Με μήκος 1.230 χιλιομέτρων και μέση παροχή νερού άνω των 2.000 κυβικών μέτρων το δευτερόλεπτο, ο Ρήνος (που στη γλώσσα των Κελτών σημαίνει "αυτός που ρέει", δηλαδή ο Ρέων) είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποταμούς της Ευρώπης. Χάρη στο πλάτος και την ορμητικότητά του, αποτελεί μια πλωτή οδό ζωτικής σημασίας για τις πέντε χώρες που διατρέχει.
Για τους Γερμανούς, ο Ρήνος είναι το μεγάλο, αιώνιο ποτάμι, γνωστό και ως "ποτάμι του πεπρωμένου". Στα νερά του έχουν ταξιδέψει αναρίθμητοι άνθρωποι και χάρη σ’ αυτόν έχουν διαδοθεί θρησκείες, γλώσσες, έθιμα.  Ο Ρήνος είναι ωστόσο για τους Γερμανούς πολύ περισσότερο από ένα ανεκτίμητο δώρο της φύσης - είναι ένα εθνικό σύμβολο. Ο ποταμός σχηματίζει πλήθος μαιάνδρων. Στις δυο όχθες του υπάρχουν παραδοσιακοί οικισμοί και κωμοπόλεις που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με τη φύση.Κατάφυτοι αμπελώνες κατηφορίζουν στις απότομες πλαγιές των λόφων και από αυτούς παράγεται το φημισμένο κρασί του Ρήνου.
Πάνω από σαράντα μεσαιωνικά κάστρα και παλάτια δεσπόζουν στην κοιλάδα κάνοντας το σκηνικό να μοιάζει παραμυθένιο. Σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν υπάρχουν συγκεντρωμένα σε μια τόσο μικρή έκταση τόσο πολλά μεσαιωνικά κτίσματα. Η κοιλάδα του Ρήνου αποτελούσε μήλον της έριδος από τα μεσαιωνικά χρόνια, λόγω των διοδίων και των δασμών που πλήρωναν τα διερχόμενα πλοία στους εκάστοτε ηγεμόνες. Κι εκείνοι, για να έχουν τον γεωπολιτικό έλεγχο της περιοχής και να γεμίζουν το θησαυροφυλάκιό τους, φρόντιζαν να κτίζουν σε νευραλγικά σημεία επιβλητικούς καστρόπυργους, πολλοί από τους οποίους διατηρούνται σε άριστη κατάσταση.

περισσότερα

Γκάρμις – Παρτενκίρχεν

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

περισσότερα

Ομπεραμεργκάου

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

περισσότερα

Νοϊσβανστάιν –Neuschwanstein

Βρίσκεται σε μια περιοχή που νομίζεις πως ξεπήδησε από εικονογραφημένο ημερολόγιο ή καλύτερα από εικονογραφημένο παιδικό παραμύθι. Βλέποντάς την από κοντά, θα καταλάβετε το λόγο. Ζούσε λοιπόν κάποτε, σε τούτα εδώ τα μέρη, ένας ονειροπόλος βασιλιάς, που δεν ήθελε όμως να βασιλέψει. Ζούσε σ' ένα ιπποτικό κάστρο ψηλά σ' ένα λόφο, περιτριγυρισμένο από βουνά με πυκνό δάσος και δύο μεγάλες λίμνες. Στη μία έβρισκαν καταφύγιο οι κύκνοι τον παγωμένο χειμώνα, στην άλλη που πάγωνε, γλιστρούσαν τα έλκηθρα των παιδιών. Είχε κήπους ολόγυρα γεμάτους από σπάνια βλάστηση, ζώα και πουλιά. Αγαπούσε την τέχνη, λάτρευε τη μουσική κι έχτιζε τον ένα πύργο πίσω από τον άλλο. Έτσι ή κάπως έτσι, σαν σε παραμύθι, μπορούσε κανείς να περιγράψει τον τόπο αυτό, αλλά και την αινιγματική φυσιογνωμία του ΄, κυρίαρχη μορφή στη Βαυαρία στα μέσα του 19ου αιώνα.
Σαν τόπος, θυμίζει τα μέρη όπου οι Γερμανοί παραμυθάδες εμπνεύστηκαν τις υπέροχες ιστορίες τους, βλέποντας κοντά σε πρίγκιπες και βασιλιάδες κάστρα με πλούτο, δάση με βαλκυρίες και άλλα μυθικά πλάσματα - όπως οι νιμπελούνγκεν, τα παιδιά της ομίχλης, μέρος του λαϊκού γερμανικού έπους - που ενέπνευσαν τη διακόσμηση των κάστρων, αλλά και τις όπερες του Βάγκνερ, με τον οποίο ο μυθικός αυτός βασιλιάς συνδεόταν και τον οποίο υποστήριξε.
Δεν προλαβαίνεις να φτάσεις και ανάμεσα στα βουνά και τις δύο πανέμορφες λίμνες, στο ομιχλώδες τοπίο του κατάφυτου δάσους, το βλέμμα πέφτει πάνω στη μυστηριακή σιλουέτα ενός εκπληκτικού κτίσματος. Έκθαμβος κοιτάζεις και σκέπτεσαι ότι μάλλον ζεις σε όνειρο! Είναι ίσως το πιο διάσημο κάστρο στον κόσμο, το πρώτο από τα τρία συνολικά του Λουδοβίκου. Εκείνο που μάγεψε και χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για ένα άλλο, με καθαρά εμπορικό χαρακτήρα: το κάστρο - σήμα κατατεθέν του Ντίσνεϊ. Μόνο που εδώ μέσα έζησε για λίγο, γύρω στις 170 μέρες όπως λένε, ένας πραγματικός βασιλιάς, με ευαισθησίες και αδυναμίες, αλλιώτικος από τους άλλους.
Φαντάστηκε αυτό το ανάκτορο σαν ένα γιγαντιαίο σκηνικό, που θα μπορούσε να "χωρέσει" τον κόσμο της γερμανικής μυθολογίας και των θρύλων. Όπως και για τόσα άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια που έκανε, ο πύργος αυτός ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Άρχισε να επισκευάζει το παλαιότερο κάστρο που βρισκόταν εκεί το 1869, σε σχέδια ενός σκηνογράφου και όχι αρχιτέκτονα, του Κρίστιαν Γιανκ. Δεκάδες χώροι μαρτυρούν την εκκεντρικότητα του ανθρώπου αυτού. Χώροι όπου συνυπάρχουν όλα τα γνωστά είδη τέχνης επί της γης.
Κάθε χρόνο στις 12 Σεπτεμβρίου, μια γιορτή αφιερωμένη στη μνήμη του πραγματοποιείται εκεί κοντά στη λίμνη του Στάρνμπεργκ. Μια μικρή βάρκα κινείται στα γαλήνια νερά της λίμνης, προς τη βορειοανατολική ακτή, στο σημείο όπου εικάζεται ότι πνίγηκε τον Ιούνιο του 1886 ή έδωσε τέλος ο ίδιος στη ζωή του σε ηλικία 42 ετών.

περισσότερα

Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου (El Camino de Santiago)

Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χριστιανικά προσκυνήματα από τους μεσαιωνικούς χρόνους. Λένε πως οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Ιησού, θέλησαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες. Ο μεν Ιωάννης επέλεξε να στραφεί ανατολικά, πέρα από τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος, αφού πρώτα άρχισε να κηρύττει στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, πήρε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον αδελφό του. Έτσι βρέθηκε στην απώτατη Δύση, στην Ισπανία. Ο Ιάκωβος δεν πέτυχε πολλά πράγματα και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, το έτος 44, θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα και το σώμα του πετάχτηκε στα σκυλιά. Ήταν ο πρώτος Απόστολος που μαρτύρησε για την πίστη του. Λένε πως οι μαθητές του πήραν το ακέφαλο σώμα, το μετέφεραν στην Ισπανία, στην πιο απόμακρη δυτική της πλευρά, εκεί που η στεριά χάνεται στη θάλασσα και το έθαψαν. Στο μέρος εκείνο χτίσανε μια μικρή εκκλησία και μετά το γεγονός ξεχάστηκε. Η ιδέα ότι ο Ιάκωβος κήρυξε στην Ισπανία, άρχισε να διαδίδεται στη Δύση από τον 7ο αιώνα και μετά. Ήταν η εποχή που οι Άραβες είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο. Ο τάφος, που σύμφωνα με την παράδοση είναι θαμμένα τα λείψανα του Αποστόλου Αγίου Ιακώβου, ανακαλύφθηκε το 813 από έναν ερημίτη μοναχό, τον Πελάγιο. Την εποχή εκείνη ο Αλφόνσος Β' βασίλευε στην Αστούρια και ο Καρλομάγνος ήταν αυτοκράτωρ της Δύσης.
Κατά τον Μεσαίωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος. Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στη χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αιώνα οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα οστά των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου αυτά βρίσκονταν έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο σαν η καλύτερη συνταγή για τη συγχώρεση των αμαρτιών. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η διαδρομή ήταν πολύ δημοφιλής. Τον 12ο αιώνα επισκέπτονταν ετησίως το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα περίπου 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Ωστόσο, η μαύρη πανούκλα, η προτεσταντική μεταρρύθμιση και οι πολιτικές αναταραχές στην Ευρώπη, οδήγησαν στην παρακμή της. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, ελάχιστοι προσκυνητές έφθαναν στο Σαντιάγκο ετησίως. Από τότε, όμως, η διαδρομή έχει προσελκύσει έναν αυξανόμενο αριθμό προσκυνητών από όλο τον κόσμο.

περισσότερα

FREE DERRY, Η ταραγμένη ιστορία μιας πόλης

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 μια λαϊκή εξέγερση ξέσπασε σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ιρλανδίας. Οι κάτοικοι έδιωξαν την τοπική αστυνομία και τις αρχές της πόλης και ανέλαβαν οι ίδιοι τη διοίκηση της πόλης. Η πόλη ήταν το Ντέρυ: για 3 ολόκληρα χρόνια, ένα μεγάλο μέρος της πόλης ήταν γνωστό ως «Ελεύθερο Ντέρυ» (Free Derry), μια περιοχή που για το διάστημα αυτό δεν αποτελούσε πλέον μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, μια «no go» περιοχή, όπου ούτε ο ίδιος ο βρετανικός στρατός δεν μπορούσε να εισέλθει. 
Η λαϊκή αυτή εξέγερση ξεκίνησε από τη συνοικία Bogside, κάτω ακριβώς από τα τείχη της πόλης, και αφορμή ήταν οι επί μακρά σειρά ετών διακρίσεις εις βάρος των καθολικών κατοίκων της πόλης. Ολόκληρη η Ιρλανδία άλλωστε είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία καθολική, εκτός από τις περιοχές όπου μέσα στους αιώνες εγκαταστάθηκαν Βρετανοί άποικοι, από την Αγγλία και τη Σκωτία.
Η Ιρλανδία υπήρξε η πρώτη αποικία της Βρετανίας. Στις αρχές του 20ου αι. ωστόσο η κεντρική και νότια Ιρλανδία απέκτησαν την ανεξαρτησία τους (έπειτα από πολλούς και αιματηρούς αγώνες). Η απάντηση της Βρετανίας ήταν να χωρίσει το ιρλανδικό έθνος και να κρατήσει τον Βορρά υπό τη δικαιοδοσία της. Στον Βορρά, οι προτεστάντες απόγονοι των Βρετανών εποίκων θεωρούσαν τους εαυτούς τους αμιγώς Βρετανούς, ενώ οι αυτόχθονες Ιρλανδοί, καθολικοί το θρήσκευμα, απέρριψαν τον διαχωρισμό πιστεύοντας σε μια ενωμένη Ιρλανδία.
Για να εξασφαλίσουν πως ο Βορράς θα παρέμενε για πάντα βρετανικός, το κράτος της Βόρειας Ιρλανδίας (με πρωτεύουσα το Μπέλφαστ) σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει τους αυτόχθονες καθολικούς μακριά από την τοπική εξουσία: και πουθενά δεν ήταν αυτό το γεγονός πιο ξεκάθαρο, από ό,τι στο Ντέρυ. Η πρακτική ήταν απλή: ο καθορισμός των εκλογικών τμημάτων στην πόλη ήταν σχεδιασμένος με τρόπο ώστε μεγάλες πληθυσμιακά κοινότητες καθολικών να εκλέγουν ένα μικρό αριθμό αντιπροσώπων, ενώ πολύ μικρότερες κοινότητες προτεσταντών είχαν τη δυνατότητα να εκλέγουν έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό αντιπροσώπων. Η πρακτική αυτή εφαρμοζόταν σε ολόκληρη τη Βόρεια Ιρλανδία, η επίδραση στο Ντέρυ ωστόσο ήταν καθοριστική, καθώς η πόλη ήταν ξεκάθαρα καθολική, με μια πολύ μικρή μειονότητα προτεσταντών. Πέρα από αυτό, οι καθολικοί του Ντέρυ αποκλείονταν από την αγορά εργασίαςαντιμετωπίζοντας τεράστιο πρόβλημα ανεργίας. Η κατάσταση αυτή διήρκεσε αρκετές δεκαετίες (από το 1921 έως τις αρχές του ’70), δημιουργώντας μια αυξανόμενη δυσαρέσκεια στην καθολική πλειοψηφία του Ντέρυ, που άρχισε να εκφράζεται με συνεχείς διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες (civil rights movement) στους δρόμους της πόλης, με επίκεντρο την συνοικία Bogside. Το 1968 και το 1969 τα επεισόδια ήταν καθημερινό φαινόμενο, με έντονη τη χρήση βίας από τη βρετανική αστυνομία, χωρίς να λείψουν τα θύματα. Το καλοκαίρι του 1969, στις 12 Αυγούστου, ξέσπασε μια μεγάλης κλίμακας σύγκρουση των καθολικών κατοίκων με την αστυνομία, που έμεινε γνωστή ως «η Μάχη του Bogside». Κράτησε τρεις μέρες, και έληξε με την απόσυρση των εξαντλημένων αστυνομικών δυνάμεων και την οχύρωση (με οδοφράγματα) μεγάλου μέρους της πόλης από τους ίδιους τους κατοίκους: το Ελεύθερο Ντέρυ μόλις είχε γεννηθεί.
Η απάντηση του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν η αποστολή του στρατού στην περιοχή: συγκρούσεις ανάμεσα στον πλήρως εξοπλισμένο βρετανικό στρατό και τους αμυνόμενους κατοίκους του Ντέρυ ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το αποκορύφωμα ήταν η Ματωμένη Κυριακή (Bloody Sunday), στις 30 Ιανουαρίου 1972, όταν άντρες του Βρετανικού Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών εισέβαλλε στο Bogside σκοτώνοντας 14 πολίτες, χωρίς να υπάρξει κάποια προκλητική κίνηση από τους κατοίκους, όπως παραδέχθηκε πολύ αργότερα (το 2010) και το επίσημο πόρισμα της βρετανικής κυβέρνησης. Λίγους μήνες αργότερα, στις 31 Ιουλίου 1972, μια μεγάλης κλίμακας επιχείρηση του στρατού (22.000 άντρες, όταν ολόκληρος ο καθολικός πληθυσμός του Ντέρυ δεν ξεπερνούσε τους 30.000) με την κωδική ονομασία Operation Motorman, έθεσε τέλος στο Ελεύθερο Ντέρυ, επαναφέροντας την πόλη υπό βρετανική διοίκηση. Ακολούθησαν τρεις δεκαετίες εκτεταμένων συγκρούσεων ανάμεσα στις βρετανικές αρχές και τους καθολικούς Ιρλανδούς, μια περίοδος γνωστή ως «οι Μπελάδες» (the Troubles), με εκατοντάδες θύματα.
Σήμερα η κατάσταση είναι απόλυτα ειρηνική, οι συνθήκες έχουν εξομαλυνθεί, τα δικαιώματα των καθολικών Βορειοϊρλανδών έχουν αποκατασταθεί: η ιστορία των ταραγμένων εκείνων χρόνων αποτυπώνονται εύγλωττα στα περίφημα murals, τις πελώριες ζωγραφιές στους τοίχους των πολυκατοικιών της πόλης, έργα της ομάδας καλλιτεχνών The Bogside Artists, που έζησαν από πρώτο χέρι ολόκληρη την ταραγμένη αυτή περίοδο…
 

περισσότερα

Δουβλίνο: Η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ

Αν έχετε διαβάσει Τζέιμς Τζόις, θα έχετε πάρει μια πρώτη γεύση για το Δουβλίνο. Αν όχι, αφήστε τις αισθήσεις σας να σας ταξιδέψουν σε μια πόλη που δύσκολα θα ξεχάσετε...
Η γραφική πρωτεύουσα της Ιρλανδίας μετρά πάνω από χίλια χρόνια Ιστορίας, με ένα μέρος της πλούσιας πολιτιστικής της κληρονομιάς να βρίσκεται αποτυπωμένο στους δρόμους της: κτίσματα γεωργιανής και βικτοριανής αρχιτεκτονικής, καλοδιατηρημένα ιρλανδέζικα σπίτια με χρωματιστές πόρτες και παράθυρα που σπάνε τη μονοτονία του συνήθως γκρίζου ουρανού, κάστρα και επιβλητικοί καθεδρικοί ξεπροβάλλουν στις όχθες του ποταμού Λίφεϊ, που διαπερνά την πόλη.
Το Δουβλίνο διαθέτει σπουδαία παράδοση στο χώρο των γραμμάτων, ως γενέτειρα σπουδαίων λογοτεχνών όπως οι Τζέιμς Τζόις, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, Τζορτζ Μπέρναρντ Σο και Σάμιουελ Μπέκετ.
Αν και μεγάλο σε ηλικία, είναι πολύ νέο στην... ψυχή. Με το μέσο όρο ηλικίας των κατοίκων του να είναι κάτω των 30 ετών, είναι φυσικό να ανθεί εκεί η νυχτερινή ζωή.
Η πιο δημοφιλής περιοχή, με δεκάδες ζωηρές παμπ και εστιατόρια, είναι η Temple Bar, μια καλοδιατηρημένη μεσαιωνική συνοικία με λιθόστρωτα σοκάκια και σημαντικά πολιτιστικά κέντρα.

περισσότερα

Ινδοκίνα

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

περισσότερα

Μια εμπειρία μας από τη Σάπα και τις φυλές της – Βόρειο Βιετνάμ

Η ομάδα των Ελλήνων φτάνει στο σταθμό του Λάο Κάι, έχοντας ακολουθήσει ευλαβικά την πορεία του «κόκκινου ποταμού». Η πρωινή υγρασία έχει πάρει τη μορφή ψιλής βροχής και το σκοτάδι ακόμα καλύπτει την επαρχιακή πόλη που τώρα ξυπνά. Το λιτό κτίριο του σταθμού αντικρίζει μια  μικρή τετράγωνη πλατεία, όπου σιγά σιγά μαζεύονται ντόπιοι μεταφορείς και μικροπωλητές που περίμεναν από νωρίς την άφιξη του τρένου από την πρωτεύουσα Ανόι. Η μικρή ομάδα των ταξιδευτών αναζητεί με το νυσταγμένο ακόμα βλέμμα της την ταυτότητα αυτού του μακρινού τόπου, μέχρι που η διαδρομή για τη Σάπα ξεκινά: 38 χιλιόμετρα στην άκρη μιας βαθιάς κοιλάδας που χαράσσεται από αναβαθμίδες. Οι χωρικοί κάνουν τις πρώτες δουλειές της ημέρας και τα παιδιά περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν στο πιο κοντινό σχολείο. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου διαλύουν την καταχνιά του πρωινού και φωτίζουν υο υπέροχο τοπίο. 
Άφιξη στη Σάπα, υγιεινό καταφύγιο των Γάλλων αποικιοκρατών που ήθελαν να αποφύγουν την υγρασία και τις αρρώστιες του πεδινού Βιετνάμ. Πόλη γεμάτη με επαύλεις και σανατόρια που φτιάχτηκε από τους Ευρωπαίους, ανάμεσα σε ένα πυκνό δίκτυο μειονοτικών χωριών και ορεινών μονοπατιών.  Η Σάπα έχασε μέρος της παλιάς αίγλης και αισθητικής μετά τον πόλεμο του 1979 ανάμεσα στην Κίνα και το Βιετνάμ, αλλά παραμένει ένας τόπος ελκυστικός και γεωγραφικά ιδανικός. Ένας τεράστιος ορεινός όγκος δεσπόζει πάνω από την κοιλάδα: η πιο ψηλή κορυφή του Βιετνάμ, το Φαν Σι Παν, φυσικό σύνορο με την Κίνα. Η περιοχή μας γοητεύει και οι άνθρωποι είναι με την πρώτη ματιά διαφορετικοί. Περισσότερα χρώματα, ομοιόμορφα γυναικεία ενδύματα, μία εντελώς διαφορετική εντύπωση μέσα στην ίδια χώρα που εδώ και μέρες περιηγούμαστε. Τα μονοπάτια φιδογυριστά και λασπωμένα κατεβαίνουν την κοιλάδα για να φτάσουν στο πιο κοντινό χωριό, το Κατ Κατ, όπου διάσπαρτα ξύλινα σπιτάκια, πολυμελείς οικογένειες, οικόσιτα ζώα και μικροπωλητές περιμένουν την άφιξή μας.  Τα μονοπάτια πολλά, τα μονοπάτια συνεχίζουν, οι άνθρωποι διαφορετικοί αλλά οικείοι, τα χωριά και οι ορυζώνες μας υποδέχονται, τα βουνά μας παρακολουθούν και οι εικόνες μας μαγεύουν. Η αυθεντική και μακρινή Ινδοκίνα μας έχει ανοίξει την πόρτα της…

περισσότερα

Ταμ Κοκ - Βιετνάμ

Όταν επισκεφτεί κανείς το Ταμ Κοκ, μαγεύεται από την ομορφιά του τοπίου, τον καταπράσινο ορίζοντα και τη γαλήνη που προκαλεί η ροή του ποταμού. Πρόκειται για ένα μακρύ στενό ποτάμι, που διατρέχει ορυζώνες και από τις δύο πλευρές και περιβάλλεται από ψηλούς κάθετους κατάφυτους βράχους, οι οποίοι μοιάζουν σαν να τους έχει πετάξει ένας αλλοτινός θεός. Κατά την πλεύση μας, θα βλέπουμε αριστερά και δεξιά διάφορες φυλές, νεροβούβαλους και πολλά πτηνά! Χαρακτηριστική εικόνα είναι οι χαμογελαστοί ντόπιοι μέσα στις όμορφες ξύλινες παραδοσιακές τους βάρκες - τα σαμπάν όπως τις ονομάζουν τοπικά.
Ακόμα ένα πανέμορφο κομμάτι της περιοχής είναι τα ιερά σπήλαια, μέσα στα οποία η πλεύση γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή!!!
Μετά το 200 π.Χ. άρχισε μια περίοδος έντονης μετανάστευσης στη Νοτιοανατολική Ασία.
Μέλη της κυβέρνησης και του στρατού της κινεζικής Δυναστείας Τσιν εξορίστηκαν από τη διάδοχο Δυναστεία των Χαν και  εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Κόκκινου Ποταμού, μεταλαμπαδεύοντας τον πολιτισμό και την τεχνογνωσία τους στους κατοίκους της περιοχής. Το 111 π.Χ. η Δυναστεία Χαν προσάρτησε το Βόρειο Βιετνάμ στις κτήσεις της. Παράλληλα, στο Κεντρικό Βιετνάμ υπήρχε ένας παράκτιος πολιτισμός ο οποίος εξελίχθηκε στο Βασίλειο Τσάμπα, που είχε έντονες ινδουιστικές και γενικότερα ινδικές επιρροές. Ένας πολιτισμός που στη διάρκειά του -από τον 4ο μέχρι και το 13ο αιώνα μ.Χ.- δημιούργησε σημαντικά πολιτικά και θρησκευτικά κέντρα. Ένα από αυτά, το Μι Σον, κοντά στον ιερό ποταμό Thu Bon και προστατευμένο από ορεινούς σχηματισμούς, αποδεικνύει ακόμη και σήμερα, μέσα από τα ερείπιά του, τη σπουδαία γεωστρατηγική του θέση. Διοικητική έδρα της Δυναστείας Dua, που επιβλήθηκαν και ενοποίησαν τα υπόλοιπα φύλα των Chams ιδρύοντας το Βασίλειο των Champapura, περιλαμβάνει σημαντικά ινδουϊστικά μνημεία, τα περισσότερα από αυτά αφιερωμένα στο θεό της καταστροφής και της αναγέννησης, το Σίβα.
Με άριστη τεχνογνωσία και αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια, τα πλινθόκτιστα ως επί το πλείστον μνημεία κοσμούνται αριστοτεχνικά με συμβολικές σκηνές από την ινδουιστική μυθολογία. Η μοναδικότητα της σύνθεσης, αλλά και της αρμονικής πολιτιστικής και πνευματικής αλληλεπίδρασης συνέβαλαν στην απόφαση της UNESCO να συμπεριλάβει το αρχαιολογικό σύμπλεγμα Μι Σον στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

περισσότερα

Η λίμνη Χο Χουάν Κιέμ και το υδάτινο κουκλοθέατρο

Η παλιά συνοικία εδώ και χίλια χρόνια δίνει παλμό σε όλες τις αρτηρίες, με κυριότερη εκείνη που καταλήγει στη λίμνη Χοάν Κιέμ. Σαν υδάτινος καθρέφτης, η λίμνη αντανακλά εξωτικά δέντρα, ζευγάρια που κάθονται στα παγκάκια πιασμένα χέρι χέρι, αφίσες κομμουνιστικής προπαγάνδας που μοιάζουν να ξέμειναν από άλλη εποχή, πλήθη που κάνουν τάι τσι τα ξημερώματα και παιδιά που τρέχουν χαρούμενα, κρατώντας μπαλόνια. Η λίμνη, αντικατοπτρίζοντας την ψυχή του Ανόι, αποτελεί αφετηρία και προορισμό στην περιπλάνησή μας μέσα στην πόλη.
Χο Χοάν Κιέμ σημαίνει «λίμνη του αποκαταστημένου σπαθιού». Σύμφωνα με το μύθο, στα μισά του 15ου αιώνα μια γιγάντια χρυσή χελώνα που κολυμπούσε στη λίμνη άρπαξε το μαγικό σπαθί που είχε χρησιμοποιήσει ο αυτοκράτορας Λε Τάι Το για να διώξει τους Κινέζους από το Βιετνάμ. Η χελώνα χάθηκε για πάντα στη μυστηριώδη νερά, επιστρέφοντας τo σπαθί στους κατόχους του, εξ ου και το όνομα της λίμνης.
Τα υγρά μονοπάτια της λίμνης μας φέρνουν στη βορειοανατολική πλευρά της, έξω από το διάσημο Υδάτινο Κουκλοθέατρο. Οι μαριονέτες του νερού είναι ένα συγκλονιστικό θέαμα, που παρόμοιό του δεν υπάρχει. Αναπτύχθηκαν στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού πριν από τουλάχιστον 1.000 χρόνια, από καλλιεργητές ρυζιού που είδαν το νερό σαν μια δημιουργική σκηνή. Η παράσταση εκτυλίσσεται μέσα σε μια δεξαμενή- σκηνή και εξιστορεί τους μύθους και τις συνήθειες των χωρικών. Υπό την επήρεια της μουσικής που παίζει η ορχήστρα, οι μαριονέτες επιπλέουν, χορεύουν, βγάζουν φωτιές, βυθίζονται, αναδύονται, μαγεύουν.

περισσότερα

Στις φυλές του Βόρειου Βιετνάμ

Οι μειονοτικές εθνότητες στο Βιετνάμ αποτελούν περίπου το 8% του πληθυσμού της χώρας, αριθμώντας σχεδόν 9 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι περισσότεροι εξ αυτών κατοικούν στις ορεινές περιφέρειες του βόρειου Βιετνάμ, κοντά στα κινεζικά σύνορα, σε περιοχές που κατά τους πρόσφατους πολέμους υπήρξαν πεδία μαχών και σφοδρών συγκρούσεων. Τα μέλη των φυλών αυτών διατηρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα των μακρινών προγόνων τους: καλλιεργούν τη γη, δουλεύοντας κυρίως σε ορυζώνες, διαμένουν σε ξυλόκτιστες κατοικίες, τηρούν έθιμα, συνήθειες και καθημερινές πρακτικές που κληρονόμησαν από την οικογένειά τους. Το κρασί από ρύζι είναι ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσά τους, και καθώς το αλκοόλ απαγορεύεται στις περιοχές αυτές, είναι το ρόφημα που θα δοκιμάσετε και εσείς κατά την επίσκεψή σας. Οι πολυπληθέστερες φυλές είναι οι Τάυ, οι Τάις και οι Μαύροι Χμονγκ: οι τελευταίοι μάλιστα ξεχωρίζουν και για τις χαρακτηριστικές φορεσιές τους με το έντονο μπλε χρώμα. 

περισσότερα

Στιγμές από το ταξίδι μας στο Βιετνάμ

Όταν το ταξίδι έχει ξεκινήσει και οι μηχανές του αεροπλάνου μειώσουν το θόρυβό τους και οι ρόδες του ξεδιπλώνονται για να αγκαλιάσουν το τσιμέντο του διαδρόμου , τότε αρχίζει να ζωντανεύει το όνειρό σου …
Χο Τσι Μίνχ
Βγαίνεις στην πόλη του Χο Τσι Μίνχ. Τα μάτια σου κολλάνε στο χρώμα των κτηρίων της Γαλλικής εποχής, τον καθεδρικό ναό και το ταχυδρομείο , την όπερα και το Δημαρχείο. Αναζητούν το ύψος των μοντέρνων κτηρίων, χάνονται στο ποτάμι από μοτοποδήλατα και γυαλιστερά κράνη που πλημμυρίζουν τους μοντέρνους δρόμους, σκοντάφτουν στους πωλητές, τους πελάτες και τα αμέτρητα προϊόντα της γραφικής κεντρικής αγοράς.
Η σκέψη μας θα ανατρέξει στα σημάδια του πολέμου μέσα από το μουσείο αναμνήσεων του πολέμου, το παλάτι της επανένωσης και τα τούνελ των ηρώων το Κου Τσι.
Η ηρεμία στην ψυχή και στο μυαλό θα επανέλθει όταν το πλοιάριο  θα γλιστράει στα λασπωμένα νερά του ποταμού Μεκόνγκ που θα σε φέρει να δεις τους ντόπιους κατοίκους  να αγωνιούν και να αγωνίζονται για τον επιούσιο, πάνω και γύρω από τα άκακα κύματα καλλιεργώντας, παράγοντας και πουλώντας τα προϊόντα τους αλλά και δείχνοντας τον τρόπο ζωής τους για την καθημερινότητα τους…
Χοι Αν
Στη δεύτερη στάση του ταξιδιού θα απολαύσουμε την απαράμιλλη ομορφιά της ξεχασμένης στους αιώνες πόλης του Χοι Αν θαυμάζοντας  την ώχρα των κτηρίων κάτω από τον ήλιο και το χρυσάφι της νύχτας από τα φώτα και το φεγγάρι. Η επίσκεψη στους Ινδουιστικούς ναούς του Μυ Σον θα μας φέρει στην καταπράσινη ιερή κοιλάδα των Τσαμ και θα φέρει πίσω στον χρόνο και μακριά σε άλλους θεούς και άλλες λατρείες. Εδώ θα μας δοθεί η ευκαιρία να βουτήξουμε στα ζεστά νερά της θάλασσας της Νότιας Κίνας.    
Θα ακολουθήσει η ηρωική πόλη της Ντανάγκ με τα μαρμάρινα γλυπτά και προϊόντα της με τις αχανείς αμμώδεις παραλίες της και τις γέφυρές της. Ο δρόμος θα μας οδηγήσει στην αυτοκρατορική πόλη της Χουέ , όπου θα θαυμάσουμε την αυτοκρατορική και απαγορευμένη πόλη, θα γευτούμε την τοπική ζωή μέσα από την επίσκεψη στην τοπική αγορά, θα ηρεμήσουμε μέσα από την ιερότητα της παγόδας της Ουράνιας Κυρίας, θα ξεκουραστούμε και θα δροσιστούμε κάνοντας βαρκάδα στον ποταμό των αρωμάτων.
Άνόι
Η πτήση θα μας φέρει στην πρωτεύουσα της χώρας , το θρυλικό Ανόι , πρωτεύουσα για περισσότερα από 800 χρόνια , σύμβολο της υπομονής, της υπεροχής και της θέλησης για ενότητα αυτού του λαού που έζησε 1000 χρόνια κατοχής από τους Κινέζους και σχεδόν 100 χρόνια αποικιοκρατίας από τους Γάλλους που τελικά νίκησε όλους τους εχθρούς του και τελευταία τους Γάλλους και τους Αμερικανούς εισβολείς . Στο Ανόι θα θαυμάσουμε το μαυσωλείο του αρχιτέκτονα της ανεξαρτησίας και νίκης του Χο Τσι Μινχ, τα ωραία κτήρια του Γαλλικού τετραγώνου και της Γαλλικής κληρονομιάς , θα γνωρίσουμε την παραδοσιακή , πολύβουη αγορά της πόλης μέσα από μια βόλτα με ποδήλατα , τα περίφημα σικλό, θα γνωρίσουμε την ιστορία της πόλης από την επίσκεψη στο ναο του σωτήρα της Χώρας στρατηγού Ντάο, θα γνωρίσουμε τους 54 λαούς της χώρας μέσα από την επίσκεψη μας στο εθνολογικό μουσείο , θα ενθουσιαστούμε από την τάξη και οργάνωση της χώρας μέσα από την διδασκαλία και εφαρμογή της κομφουκιανής φιλοσοφίας, με την επίσκεψή μας στον Ναό της λογοτεχνίας του πανεπιστημίου που ιδρύθηκε εδώ και σχεδόν 1000 χρόνια ,αμέσως μετα την ανεξαρτησία από την Κίνα . Επίσης θα βιώσουμε τον τρόπο διασκέδασης του αγροτικού αυτού λαού παρακολουθώντας μια εξαιρετική παράσταση με μαριονέτες στο νερό .
Χαλόνγκ και Χόλα Λου
Από το Ανόι θα έχουμε την τύχη να ταξιδέψουμε , να κάνουμε μια κρουαζιέρα και να θαυμάσουμε των ωραιότερο κόλπο στον κόσμο , τον κόλπο της Χαλόνγκ, στολισμένο με βραχώδεις ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που αναδεικνύονται μέσα από τα πράσινα νερά της σμαραγδένιας θάλασσας, μνημείο παγκόσμιας φυσικής ομορφιάς της Ουνέσκο , μια ομορφιά που συμπληρώνεται με ένα υπέροχο γεύμα θαλασσινών πάνω στο πλοιάριο.
Μια τελευταία εξόρμηση θα είναι η γνωριμία μας  με την πρώτη πρωτεύουσα της χώρας την Χόα Λου, προστατευμένη από κατακόρυφους βραχώδεις σχηματισμούς , οπού θα θαμάσουμε πανέμορφους ναούς αφιερωμένους στους πρώτους αυτοκράτορες. Θα ακολουθήσει μια πανέμορφη βαρκάδα σε ποταμό που περνά μέσα από τα σπήλαια , μια βαρκάδα που πραγματικά θα μας μείνει αξέχαστη. Το ταξίδι μας θα κλείσει με ελεύθερο χρόνο στην αγορά της πόλης, για τα τελευταία ψώνια και τις τελευταίες ματιές σε ένα λαό και μια χώρα με έναν τόσο διαφορετικό πολιτισμό.

περισσότερα

Τεκίλα

Η τεκίλα κατάγεται από το Μεξικό! Πήρε το όνομά της από την ομώνυμη μικρή πόλη στο Δυτικό Μεξικό, που απέχει περίπου 55 χιλιόμετρα από την Γουαδαλαχάρα. Ο θρύλος για τη γέννησή της αναφέρει ότι ένας κεραυνός χτύπησε κάποτε μια αγαύη στην περιοχή μιας φυλής Ινδιάνων του Μεξικού. Εκείνοι τότε παρατήρησαν ότι το φυτό άρχισε να εκκρίνει ένα γευστικό και καυτερό υγρό, που όταν το έπινες σου δημιουργούσε ευχάριστα συναισθήματα. Το θεώρησαν δώρο σταλμένο από τους θεούς.
Η αγαύη, η πρώτη ύλη της τεκίλας, δεν είναι κάκτος, όπως οι περισσότεροι λανθασμένα πιστεύουν, αλλά ανήκει στην οικογένεια των κρινοειδών. Η λέξη αγαύη σημαίνει θαυμαστός και αθάνατος!

Η θαυμαστή ιστορία της ξεκινάει στις αρχές του 16ου αιώνα, με την αποβίβαση στο Μεξικό των Ισπανών κατακτητών. Αν και οι περιορισμοί για τη χρήση του αλκοόλ δεν επέτρεπαν την ανεξέλεγκτη κατανάλωσή του, οι Αζτέκοι παρασκεύαζαν ένα ποτό που ονόμαζαν pulque (πούλκε) από τη ζύμωση του χυμού του καρπού της αγαύης.

Ποτό με «ονομασία προέλευσης», η τεκίλα πρέπει, σύμφωνα με τον νόμο, να παράγεται μόνο μέσα στα σύνορα του Μεξικού και να περιέχει τουλάχιστον 51% συμπυκνωμένα ζάχαρα γαλάζιας αγαύης, που καλλιεργείται από τους χιμαντόρες (jimadores, παραγωγοί αγαύης), στις περιοχές Jalisco, Guanajuato, Michoacam, Nayarit και Tamanlipan. Η πρώτη επίσημη κρατική άδεια από την ισπανική κυβέρνηση για την καλλιέργεια της μπλε αγαύης και τη λειτουργία αποστακτήρα με σκοπό την παρασκευή τεκίλας δόθηκε στον Jose Cuervo. Το 1910 υπήρχαν ήδη 100 ποτοποιίες στην πολιτεία του Jalisco, αλλά η πραγματική «άνοιξη» της τεκίλας αρχίζει μετά το 1920, όταν υιοθετούνται νέες, σύγχρονες μέθοδοι παραγωγής, δανεισμένες από την προχωρημένη ήδη οινοποιία. Παράλληλα, με την προσθήκη aguamiel, δηλαδή νερόμελου, η γεύση της γλυκαίνει και γίνεται πιο προσιτή στους μη ιθαγενείς και κυρίως στους κατοίκους των γειτονικών ΗΠΑ.
Υπάρχουν περισσότεροι από 300 διαφορετικοί τύποι αγαύης και χρειάζονται 8 με 12 χρόνια για να μεγαλώσει η πίνια (pina), δηλαδή ο τεράστιος καρπός της, ο οποίος φτάνει τα 50 κιλά και μοιάζει πολύ με τον καρπό του ανανά. Η καλλιέργεια της μπλε αγαύης δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο από καλό έδαφος και συνεχή παρακολούθηση για τον εντοπισμό τυχόν ασθενειών. Την εποχή της συγκομιδής οι χιμαντόρες συλλέγουν τους καρπούς. Οι αγαύες κόβονται από τη ρίζα και καθαρίζονται από τα φύλλα μέχρι να αποκαλυφθεί η pina, η καρδιά του φυτού. Η καρδιά κόβεται σε τέταρτα και αφαιρείται το σκληρό μέρος που την ενώνει με τη ρίζα, για να μην επηρεάσουν το τελικό προϊόν τα πικρά στοιχεία που περιέχει. Στη συνέχεια τα καθαρά κομμάτια βράζουν επί 24 ώρες, οι βρασμένες καρδιές ψύχονται για 2 ημέρες ώστε να αναπτύξουν μεγαλύτερη πολυπλοκότητα στη γεύση και ύστερα ζυμώνονται με μαγιά. Στη διαδικασία της απόσταξης που ακολουθεί χρησιμοποιούνται αποστακτήρες διαφόρων μεγεθών για να παραχθούν διαφορετικοί τύποι τεκίλας. Στο στάδιο αυτό η τεκίλα εμφιαλώνεται αμέσως ή σε κάποιες περιπτώσεις έπειτα από ορισμένο χρόνο παραμονής σε βαρέλια, ανάλογα με τον τύπο τεκίλας που παράγεται.

Οι τύποι της τεκίλας, σύμφωνα με τη μεξικανική νομοθεσία, είναι τέσσερις.
Silver, Blanco, Plata: η λευκή τεκίλα, εμφιαλώνεται αμέσως μετά την απόσταξη ή μέσα σε 60 μέρες. Μπορεί να αποθηκευθεί μέχρι την εμφιάλωση σε ανοξείδωτες δεξαμενές, αλλά όχι σε ξύλινα βαρέλια.
Gold, Oro, Suave, Joven ή Joven abocado: η κίτρινη τεκίλα, είναι το ίδιο με τη Silver, με τη διαφορά ότι γίνεται προσθήκη βελτιωτικών συστατικών -συνήθως καραμέλας και εσάνς δρυός, σε ποσοστό μέχρι 1% του συνολικού βάρους-, με σκοπό τη δημιουργία γεύσης και χρώματος που την κάνουν να μοιάζει παλαιωμένη.
Rested ή Reposado: η τεκίλα που έχει ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια για 2 έως 12 μήνες πριν από την εμφιάλωση.
Aged ή Apejo: η τεκίλα που αποθηκεύεται και αφήνεται να ωριμάσει σε δρύινα βαρέλια περιεκτικότητας το πολύ 350 λίτρων, για περισσότερο από έναν χρόνο προτού εμφιαλωθεί. Η παλαίωση μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 8 με 10 χρόνια.

Στην αγορά του Μεξικού κυκλοφορούν περισσότερα από 600 είδη τεκίλας. Οι διαφορές τους εξαρτώνται από την ποσότητα αγαύης που χρησιμοποιείται για την παρασκευή τους. Είναι σαφές πως τα προϊόντα με προσθήκη ζάχαρης, γνωστά ως mixto tequilas, είναι πολύ κατώτερα από πλευράς γεύσης, αρώματος και σώματος, συγκριτικά με τις τεκίλες που παράγονται από 100% αγαύη. Το ποσοστό αυτό συνήθως αναγράφεται στην ετικέτα.
Η διπλή απόσταξη επιβάλλεται στην παραγωγή της τεκίλας, αλλά η τριπλή μπορεί να προκαλέσει την εξασθένηση του αρωματικού χαρακτήρα της. Η επιλογή ανάμεσα σε μια Apejo ή μια Silver είναι θέμα γούστου, είναι όμως προφανές πως όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια της παλαίωσης τόσο πιο σκούρο γίνεται το χρώμα της τεκίλας και τόσο πιο έντονα είναι τα χαρακτηριστικά αρώματα και οι γεύσεις βαρελιού. Η καλύτερη στιγμή θεωρείται πως είναι στα 4 χρόνια της ωρίμασης. Ωστόσο, η παλαίωση δεν προσφέρει στην τεκίλα την εξαιρετική ποιότητα που προσφέρει σε άλλα αλκοολούχα ποτά.

περισσότερα

Κορσική

Η Κορσική, το "ιταλικό νησί" της Γαλλίας, είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται βόρεια της Σαρδηνίας, δυτικά της Ιταλίας και νοτιοανατολικά της Γαλλίας, της οποίας αποτελεί επαρχία. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι ήταν η ομηρική πόλη των Λαιστρυγόνων. Η ονομασία "Κύρνος" που της προσέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες (1η χιλιετία π.Χ.) πιθανότατα έχει την ίδια ρίζα με τη λατινική ονομασία "Corsica". Ολόκληρο το νησί είναι ένα απέραντο πάρκο, με πανύψηλα βραχώδη βουνά και δάση από πεύκα, οξιές, καστανιές και βελανιδιές. Οι τεράστιες κοιλάδες του καλύπτονται από τον περίφημο θάμνο μακί - από αυτόν πήραν τ' όνομά τους οι αντιστασιακές οργανώσεις της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου - και από κουμαριές, σκίνα, ρείκια, μυρτιές, λεβάντα και δεντρολίβανο. Η Κορσική διαθέτει επίσης μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της Μεσογείου. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, του ανυπέρβλητου φυσικού του κάλους και της συνύπαρξης πολλών πολιτισμών, το νησί ανέπτυξε μια ιδιαίτερη κουλτούρα, την οποία οι Κορσικανοί διατηρούν περήφανα μέχρι σήμερα. Το πιο διάσημο τέκνο της είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο επονομαζόμενος Μεγάλος. Ένας, αλλά (Ναπο)Λέων!

περισσότερα

Μνημείο Στόουνχετζ (Stonehenge), Αγγλία

Τυλιγμένο στην αχλύ του μύθου, το Στόουνχετζ (Stonehenge) αντιστέκεται σε όλους: στον πανδαμάτορα χρόνο που τρεις χιλιετίες δεν του ήταν αρκετές για να λυγίσει τους πελώριους μεγαλίθους, αλλά και στους αρχαιολόγους και επιστήμονες που ακόμη παλεύουν να λύσουν το μυστήριο της κατασκευής και της χρησιμότητάς του. Το υποβλητικό μεγαλιθικό μνημείο εντοπίζεται στην πεδιάδα του Σόλσμπερυ (Salisbury), περίπου 15 χλμ. από την ομώνυμη πόλη και 142 χλμ. από το Λονδίνο. Πρόκειται για συνολικά 60 μεγαλιθικές πλάκες τοποθετημένες ώστε να σχηματίζουν έναν (όχι πια) πλήρη κύκλο. Η μεγαλύτερη από αυτές έχει ύψος 7 μέτρων (συν 2,4 μέτρα θαμμένα στο έδαφος), και ζυγίζει περίπου 45 τόνους.

Ποιοι τις τοποθέτησαν εκεί; Πότε ξεκίνησε να κατασκευάζεται αυτό το συγκρότημα; Και κυρίως, ποιον σκοπό εξυπηρετούσε; Οι ειδικοί έχουν να προτείνουν αρκετές διαφορετικές θεωρίες, χωρίς καμία ωστόσο να έχει αποδειχθεί περίτρανα μέχρι τώρα πως είναι και η πραγματική. Ίσως πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται η εκδοχή που υποστηρίζει πως το Στόουνχετζ υπήρξε χώρος ταφής, όπως μαρτυρούν και οι  εκατοντάδων σκελετών και κτερισμάτων που εντοπίστηκαν περιμετρικά του μνημείου.

Υπάρχει λοιπόν κάτι που στ’ αλήθεια ξέρουμε για το Στόουνχετζ; Ναι και όχι. Γνωρίζουμε πως η κατασκευή του κράτησε περίπου 15 αιώνες, με τις απαρχές να τοποθετούνται την περίοδο 2950-2900 π.Χ., όταν με ξύλινες κατασκευές οριοθετήθηκε ο κεντρικός κύκλος διαμέτρου 100 μέτρων. Το έργο συνεχίστηκε για πέντε αιώνες με την τοποθέτηση των πρώτων από τις μεγαλιθικές πλάκες, και ολοκληρώθηκε περίπου το 1600 π.Χ. όταν και, κατά την εκτίμηση των ειδικών, πήρε εν πολλοίς τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις πολλών, το Στόουνχετζ χρησιμοποιήθηκε κατά καιρούς (ιδίως τον Μεσαίωνα) από δρυΐδες ως ιδανικός χώρος τέλεσης ιεροτελεστιών. Παρότι ο χώρος είχε κηρυχθεί ως μνημείο αρκετά νωρίς, μόλις το 1978 απαγορεύτηκε η χρήση του για οποιοδήποτε λόγο, καθώς και η προσέλευση του κοινού στο εσωτερικό κύκλο του, προκειμένου να προστατευθεί το μνημείο.

περισσότερα

Κορνουάλη

Η ΚΟΡΝΟΥΑΛΗ είναι κομητεία της Αγγλίας στο πιο νοτιοδυτικό τμήμα της Μεγάλης Βρετανίας. Βρέχεται βορειοδυτικά από τον Ατλαντικό, νότια από τη Θάλασσα της Μάγχης και ανατολικό της σύνορο είναι η κομητεία του Ντέβον, με φυσικό σύνορο τον ποταμό Τέιμαρ. Πρωτεύουσα της κομητείας είναι το Τρούρο που βρίσκεται στον κόλπο Φάλμουθ. Αποτελεί την πλουσιότερη περιοχή της Αγγλίας σε αρχαιότητες.
Η ακτογραμμή της Κορνουάλης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, καθώς απαρτίζεται από βράχους ή ακόμα και γκρεμούς, οι οποίοι έχουν δημιουργηθεί από τους ανέμους και τα νερά του Ατλαντικού ωκεανού. Στα βόρεια της Κορνουάλης σχηματίζεται ο κόλπος Σεντ Άιβς και στα νότια ο κόλπος Μάουντ και ο όρμος Πλίμουθ.
H σημαία της Κορνουάλης, γνωστή και ως σημαία του άγιου Piran, αποτελείται από ένα λευκό σταυρό σε μαύρο φόντο και αναπαριστά το φως της αλήθειας που λάμπει πέρα από το μαύρο σκοτάδι του Κακού.

περισσότερα

Ουαλία

Η ΟΥΑΛΙΑ είναι χώρα που αποτελεί μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου και της νήσου της Μεγάλης Βρετανίας.
Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα της Μεγάλης Βρετανίας και συνορεύει ανατολικά με την Αγγλία, νότια με το Κανάλι του Μπρίστολ (Môr Hafren) και δυτικά και βόρεια με την Ιρλανδική θάλασσα. Η πρωτεύουσα της Ουαλίας και μεγαλύτερη πόλη της είναι το Κάρντιφ, από το 1955. Η Ουαλία είναι πεδινή χώρα. Το μεγαλύτερο μέρος της Ουαλίας είναι πεδιάδα και υπάρχουν μόνο λίγα και χαμηλά βουνά, κυρίως βόρεια και κεντρικά στη χώρα, ενώ το μήκος της ακτογραμμής της φτάνει τα 1.200 χιλιόμετρα.
Η κοινωνική οργάνωση της ζωής των Ουαλών στηρίχθηκε όπως σε όλους τους κελτικούς λαούς, στην οργάνωση της φυλής. Είχαν βασιλείς και βάρδους, τους οποίους, σαν ποιητική και ιερατική κάστα, εκτιμούσαν πολύ. Οι βάρδοι ασχολούν ταν με τη διαφύλαξη και τη μελέτη των παραδόσεων της φυλής τους. Οι βάρδοι ζούσαν στην αυλή του βασιλιά και στηρίζονταν οικονομικά από αυτόν. Οι Αγγλοσάξωνες σταμάτησαν μπροστά στο φράγμα των ουαλικών βουνών, κι εγκαταστάθηκαν εκεί. Μετά την απώλεια των πεδινών περιοχών, τα βασίλεια της Μερκίας (Mersey) και της Νορθούμπρια (Northumbria) στην Αγγλία, και μετά του Ουέσσεξ (Wessex), καθόρισαν τα σύνορα μεταξύ των δυο λαών. Μέχρι τον 8ο αιώνα, είχαν καθοριστεί και τα ανατολικά σύνορα με τους Αγγλοσάξωνες.

περισσότερα

Νησιά Σολομώντα

Μόλις 9 βαθμούς νότια του ισημερινού, τα νησιά του Σολομώντος αποτελούνται από 992 νησιά, εκ των οποίων 147 κατοικούνται. Αυτά τα νησιά εκτείνονται 900 μίλια σε νοτιοανατολική κατεύθυνση από τα νησιά Shortland, στα σύνορα με την Παπούα-Νέα Γουινέα, στα νησιά Santa Cruz, τα οποία συνορεύουν με το Βανουάτου. Το αρχιπέλαγος καλύπτει μια έκταση 461.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων που αποτελείται από ορεινά νησάκια και κοραλλιογενείς ατόλες.

Τα νησιά του Σολομώντος ανήκουν στην ομάδα νησιών της Μελανησίας, που περιλαμβάνει επίσης την Παπούα Νέα Γουινέα, το Vanuatu και τα Φίτζι. Τα αρχαιολογικά και γλωσσικά στοιχεία δείχνουν ότι οι κυνηγοί και οι συλλέκτες από τη Νοτιοανατολική Ασία εγκαταστάθηκαν πρώτοι, με τους ναυτικούς να ακολουθούν χρόνια μετά, ενώ μάλιστα πιστεύεται ότι οι αρχαίοι άποικοι εγκαταστάθηκαν γύρω στo 3.000 π.Χ., ενώ Αυστραλοί έφθασαν στο 4000 π.Χ.

Σήμερα, το 70-80% του πληθυσμού ζει στο όριο της επιβίωσης, συχνά μακριά από τα κυρίως αστικά κέντρα. Ο αριθμός των τοπικών διαλέκτων που απαριθμούνται για τα νησιά του Σολομώντος είναι μεγαλύτερος από 75. Η συγγένεια και οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν ισχυρές αξίες εδώ, με την ύπαρξη του συστήματος Wantok.

Ένα βασικό στοιχείο της μελανησιακής κουλτούρας, όπου Wantok σημαίνει άνθρωποι από τις ίδιες φυλές που μιλούν την ίδια διάλεκτο και είναι είτε συγγενείς εξ΄αίματος είτε μέρος της εκτεταμένης οικογένειας, που υποστηρίζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Οι παραδοσιακές πρακτικές εξακολουθούν να τηρούνται, ιδίως από εκείνους που ζουν στο εσωτερικό των μεγαλύτερων νησιών της χώρας. Μακριά από τα τουριστικά μέρη, η ζωή στο χωριό εδώ, παραμένει αναλλοίωτη ανά τους αιώνες. Η περιήγηση στα νησιά του Σολομώντα θα αποδειχθεί σίγουρα μια αξέχαστη εμπειρία. Χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για έναν από τους λίγους άθικτους τουριστικούς προορισμούς που έχουν απομείνει στον κόσμο.

περισσότερα

Κιριμπάτι

Οι αιώνες που πέρασαν είχαν ελάχιστες επιπτώσεις στα νησιά του Κιριμπάτι, όπου οι άνθρωποι τρέφονται ακόμα με καρύδες και θαλασσινά. Η χώρα έχει συνολική έκταση 800 τετραγωνικά χιλιόμετρα (310 τετραγωνικά μίλια), αλλά είναι πραγματικά απίστευτο πως οι 33 ατόλες και τα νησιά της βρίσκονται σε απόσταση 3.5 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων (1.350.000 τετραγωνικά μίλια) ωκεανού.

Στην πραγματικότητα, το Κιριμπάτι είναι η μόνη χώρα στον κόσμο εντός των τεσσάρων ημισφαιρίων, διασχίζοντας τον ισημερινό, ενώ παράλληλα εκτείνεται στα ανατολικά και δυτικά ημισφαίρια. Το επίπεδο της θάλασσας όμως ανεβαίνει εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, οπότε ο ωκεανός δεν θα αργήσει να σκεπάσει τα πάντα έως το τέλος του αιώνα...

Το Κιριμπάτι έχει κατοικηθεί από Μικρονησίους που μιλάνε την ίδια διάλεκτο, ήδη από το 3000 π.Χ. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, οι αφίξεις από τη Σαμόα, την Τόνγκα και τα Φίτζι έχουν επηρεάσει κατά κόρον το πολιτιστικό σκηνικό.

Η επιμειξία είχε την τάση να κατευνάζει τις πολιτισμικές διαφορές και να οδηγεί σε σημαντικό βαθμό πολιτιστικής ομοιογενοποίησης. Μέσα σε αυτά τα νησιά αναπτύχθηκε μια Μικρονησιακή κουλτούρα σε συνδυασμό με στοιχεία από τις Πολυνησιακές και Μεληνισιακές κοινωνίες. Eπισκέψεις των ευρωπαϊκών πλοίων σημειώθηκαν τον 17ο και 18ο αιώνα, καθώς αυτά τα πλοία επιχειρούσαν την περιπλάνηση του κόσμου ή αναζητούσαν διαδρομές ιστιοπλοΐας από το νότο έως το βόρειο τμήμα του Ειρηνικού Ωκεανού. Το Κιριμπάτι έγινε ανεξάρτητο από το Ηνωμένο Βασίλειο το 1979 και σήμερα είναι μέλος της Κοινοπολιτείας Εθνών, του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ενώ έγινε πλήρες μέλος των Ηνωμένων Εθνών το 1999.

Ο πληθυσμός είναι λίγο πάνω από 130.000, από τους οποίους 2/3 ζουν στην ατόλη Ταράουα. Στην ουσία πρόκειται για μία από τις φτωχότερες και λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, με ελάχιστους φυσικούς πόρους. Οι εμπορικά βιώσιμες αποθέσεις φωσφορικών αλάτων εξαντλούνταν κατά τη στιγμή της ανεξαρτησίας, και σήμερα η ψύχα ινδικής καρύδας και τα ψάρια αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής και των εξαγωγών. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το Κιριμπάτι κερδίζει μεγάλο μέρος του εισοδήματός του από το εξωτερικό (άδειες αλιείας, αναπτυξιακή βοήθεια και εμβάσματα εργαζομένων).

περισσότερα

Βανουάτου - Μελανησία

Πριν κάποια χρόνια οι περισσότεροι αναφέρονταν στο σύμπλεγμα των νησιών με το όνομα Νέες Εβρίδες, ένα αρχιπέλαγος στα δυτικά των νησιών Φίτζι από συνολικά 82 νησιά και νησάκια. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 η χώρα τελούσε υπό κοινή βρετανική και γαλλική διοίκηση. Σήμερα τα νησιά λέγονται πλέον Βανουάτου, είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, και θεωρείται ως ένας από τους ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς διεθνώς.

Η χώρα κατοικείται από περίπου 280.000 ανθρώπους, που ζουν στα περίπου 65 από τα 82 νησιά του συμπλέγματος. Παρά το μικρό αριθμό των κατοίκων, το Βανουάτου διαθέτει μία ανέλπιστη ποικιλία από γλώσσες και διαλέκτους, γεγονός που την κατατάσσει στις χώρες με τη μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία παγκοσμίως. Τρεις ωστόσο είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας: τα αγγλικά, τα γαλλικά και η τοπική γλώσσα Μπισλάμα.

Παρά τη μακρά εξάρτηση από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, το Βανουάτου στηρίζει σήμερα την εξωτερική του συνδρομή σε δύο άλλες χώρες, πολύ πιο κοντινές, τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία. Ένα από τα κυριότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι αφορά τις μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε πολλά από τα νησιά, που δυσκολεύουν την επικοινωνία.  

Ένα βασικό στοιχείο της μελανησιακής κουλτούρας, όπου Wantok σημαίνει άνθρωποι από τις ίδιες φυλές που μιλούν την ίδια διάλεκτο και είναι είτε συγγενείς εξ΄αίματος είτε μέρος της εκτεταμένης οικογένειας, που υποστηρίζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Εμπειρία
Βανουάτου - Νήσος Τάνα. Μια διανυκτέρευση σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Πτήση και διανυκτέρευση στο νησί Τάνα δίπλα σε ένα ανέγγιχτο από τη δυτική επιρροή, ένα πρωτόγονο και άκρως φιλικό χωριό. Την επόμενη ημέρα κατευθυνόμαστε με jeep 4x4 στον κρατήρα. Αφού διασχίσουμε παραδοσιακά χωριουδάκια, πυκνούς θάμνους, αχανείς πεδιάδες ηφαιστειακής τέφρας, με θέα που κόβει την ανάσα, θα προσεγγίσουμε το ηφαίστειο Yasur. Ο δρόμος για την κορυφή είναι μια σύντομη διαδρομή δέκα λεπτών προς το χείλος του κρατήρα, όπου θα παρατηρήσουμε την τρομερή δύναμη του πιο προσεγγίσιμου ενεργού ηφαιστείου στον κόσμο! Κόκκινο της φωτιάς και χρυσοκίτρινο κυριαρχούν παντού προκαλώντας δέος μπροστά σε ένα απόκοσμο θέαμα! Το συγκεκριμένο ηφαίστειο βρίσκεται σε μια από τις πιο παρθένες και απάτητες γωνιές του πλανήτη.

περισσότερα

Εσείς πώς φαντάζεστε τον παράδεισο; Μελανησία...

Μελανησία, Παπούα, Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου, Nέα Καληδονία. Ένα σύνολο νησιών στις Νότιες Θάλασσες όπου το ένα συναγωνίζεται σε ομορφιά το άλλο. Η Μελανησία (από τα αρχαία ελληνικά: μέλας [μαύρος] και νήσος) οφείλει το όνομά της στον Γάλλο εξερευνητή Ζιλ Ντιμόν ντ΄Ουρβίλλ, για να δηλώσει την εθνική και γεωγραφική ομαδοποίηση των νησιών, που διαφοροποιούνται από την Πολυνησία και Μικρονησία και έχει να κάνει με το έντονο μελανό χρώμα των κατοίκων της. Εκτείνεται από την δυτική πλευρά του Ανατολικού Ειρηνικού ως την Θάλασσα Αραφούρα, βόρεια και βορειοανατολικά της Αυστραλίας, ανάμεσα από τον Ισημερινό και τον τροπικό του Αιγόκερω.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια
Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

Η εξερεύνηση της Μελανησίας άργησε
Η εξερεύνηση όμως της Μελανησίας άργησε λόγω της αγριότητας των ανθρωποφάγων κατοίκων της και τη δυσκολία στη προσέγγιση σας, με αποτέλεσμα η κουλτούρα, οι παραδόσεις και οι συνήθειες των Μελανησίων να έχουν την αυθεντικότητα των πρώτων προϊστορικών κοινωνιών και να μένουν ακόμα αναλλοίωτες. Αυτό είναι άλλωστε και το κύριο ενδιαφέρον της.
Τα νησιά αυτά Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου είναι ανεξάρτητα κράτη εκτός από τη Νέα Καληδονία. Να σημειωθεί ότι με δημοψήφισμα το οποίο διεξήχθη το Νοέμβριο του 2018, η Νέα Καληδονία αποφάσισε για το πολιτικό της καθεστώς να παραμείνει εντός της Γαλλικής Δημοκρατίας και όχι να γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Μέρη μυστήρια, απόκοσμα, εξωτικά. Έτσι θα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας και το μπλε του ωκεανού συναντούν μικρά νησάκια πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο. Διάσημα ηφαίστεια προσφέρουν μια πολύχρωμη εμπειρία, καθώς η καυτή λάβα δημιουργεί ένα μοναδικό υπερθέαμα στους τόνους της φωτιάς και του ήλιου σαν… πολύτιμο διαμάντι. Μια εμπειρία που λίγοι έχουν την τύχη να ζήσουν!

Εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ
Βόλτες στην κατάλευκη άμμο της ωραιότερης ατόλης στον κόσμο, εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ, πολύχρωμοι ύφαλοι που σφύζουν από θαλάσσια ζωή, τιρκουάζ παραλίες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ και αμέτρητες καταδύσεις για τους λάτρεις του βυθού. Πανύψηλοι κοκοφοίνικες, γυναίκες να κυκλοφορούν με το παραδοσιακό στεφάνι, σαν λουλουδένιο στέμμα…
Εξωτικές περιηγήσεις σε μέρη μαγικά για ταξιδιώτες-εξερευνητές μέσα στην τροπική ζούγκλα παρέα με φιλόξενους κατοίκους. Βόλτες πάνω σε κανό με φόντο την πανσέληνο στη μέση του πουθενά, απόλυτη χαλάρωση μέσα στη φύση και κολύμπι σε απόκοσμες παραλίες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών που μοιάζει με μαγικό… παραμύθι, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει.
Πλούσια βλάστηση, σπάνια είδη ζωής, εξωτική χλωρίδα και πανίδα συνθέτουν ένα τοπίο «ανεξερεύνητων» νησιωτικών προορισμών με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος, σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα και κατοίκους υπερήφανους για τον πολιτισμό τους.
Απάτητα μέρη αξεπέραστου κάλλους και ειδυλλιακό τοπίο, σαγηνεύουν τους ρομαντικούς φυσιολάτρες κάνοντας σας να θέλετε να χαθείτε μια για πάντα στον δικό σας «επίγειο παράδεισο». Δεν αποκλείεται μάλιστα να νιώσετε πως ίσως να είστε πρωταγωνιστές σε ταινία αλά «Blue Lagoon».

περισσότερα

Κλιμακωτοί ορυζώνες, η εμπειρία ενός απόκοσμου παραδείσου

Βρεθήκαμε στους περίφημους κλιμακωτούς ορυζώνες στην περιοχή του Μπανάουε, οδικώς για την κατάκτηση του... παραδείσου. Γαλήνη, αυτό είναι το συναίσθημα που νιώσαμε στη θέα της ασύγκριτης ομορφιάς των ασιατικών ορυζώνων. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που οι ντόπιοι θεωρούν την περιοχή ως το 8ο θαύμα του κόσμου! Ίσως τελικά να έχουν δίκιο... Επιβιβαστήκαμε σε παραδοσιακά οχήματα (jeepney) και ξεκινήσαμε για το χωριουδάκι Μπαγκαάν, που βρίσκεται στις κοιλάδες με τους κλιμακωτούς ορίζοντες. Γνωρίσαμε την τοπική φυλή των Ιφουάγος, που το όνομά τους σημαίνει «οι άνθρωποι από τη γη». Για τους Ιφουάγος, τα ήθη και οι παραδόσεις είναι η βάση για όλους τους νόμους τους. Όλος ο πολιτισμός και η κουλτούρα τους περιστρέφεται γύρω από το ρύζι, το οποίο θεωρείται ξεχωριστός καρπός. Είχαμε την ευλογία να ζήσουμε μια γεωργική ιεροτελεστία και να δούμε από κοντά την τελετουργία της γιορτής που εκεί είναι ιερή, για την κατασκευή της μπύρας ρυζιού (bayah), των κέικ ρυζιού, αλλά και άλλων προϊόντων ρυζιού. Περπατώντας στα στενάκια του χωριού ήρθαμε σε επαφή με τη ζωή και τις συνήθειες αυτής της «μυστικοπαθής» φυλής που κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά της για τον τρόπο ζωής της. Είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε τοπική γιορτή και να δούμε τις γυναίκες να ετοιμάζουν ολόκληρες... πυραμίδες από φρούτα, λουλούδια, αρωματικά ξυλάκια και κυρίως ρύζι με τη μορφή χρωματιστών ρυζοπιτών, να στοιβάζονται αρμονικά, δημιουργώντας μια πανδαισία χρωμάτων. Το ρύζι έχει την τιμητική του άλλωστε, αποτελώντας τη βάση για γλυκά όλων των αποχρώσεων: καφέ, κίτρινο, πράσινο, ροζ...

περισσότερα

Μια σουρεαλιστική εμπειρία από τους «Λόφους της Σοκολάτας»

Όταν τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα... Επισκεφθήκαμε τους παράξενους λόφους στο νησί Μποχόλ, όταν γύρω στα 215 σκαλοπάτια μας χώριζαν έως την κορυφή ενός από τους λόφους που υπόσχονταν θέα συγκλονιστική! Οι λεγόμενοι Σοκολατένιοι Λόφοι μοιάζουν περισσότερο με καλλιτεχνική ζωγραφιά Στην πραγματικότητα, οι λόφοι δεν είναι φτιαγμένοι από σοκολάτα, αλλά τους δόθηκε αυτό το όνομα λόγω του σχήματος και του χρώματός τους που μοιάζει με έναν λόφο γεμάτο αληθινό κακάο! Ο πιο γνωστός μύθος λέει ότι σχηματίστηκαν από τη μάχη δύο γιγάντων που πετούσαν χώμα ο ένας στον άλλον. Οι γεωλόγοι ωστόσο κάνουν λόγο για ένα ασυνήθιστο γεωλογικό φαινόμενο το οποίο δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με σιγουριά και έτσι δεν έχουν καταλήξει σε ένα κοινό συμπέρασμα για τον σχηματισμό τους. Όποιος και αν είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργήθηκαν, το σίγουρο είναι ότι προκαλούν δέος, ενώ πρόκειται για μια σουρεαλιστική εμπειρία. Ανεβήκαμε στο παρατηρητήριο για να θαυμάσουμε από ψηλά το εκπληκτικό αυτό φαινόμενο. Τα μάτια μας χόρτασαν βουνά και κοιλάδες μέσα από μια μοναδική παλέτα χρωμάτων... Αποκορύφωμα, το χαριτωμένο ζωάκι που κατοικεί εκεί, ο λεγόμενος τάρσιος με τα γουρλωτά μάτια. Ένα από τα πιο περίεργα ζώα του πλανήτη που μοιάζει με λεμούριο.  Η όψη του ξεγελά, καθώς παρότι φαίνεται τρισχαριτωμένο, πρόκειται για ένα γνήσιο αρπακτικό, μία μικροσκοπική εκδοχή από ένα σωστό «λιοντάρι» της ζούγκλας...

περισσότερα

REPUBLIC DAY – Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η Ινδία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανική επικυριαρχία τον Αύγουστο του 1947, όταν το κίνημα για την ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας είχε φτάσει στην κορύφωσή του. Ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου 1947, η χώρα έγινε κυρίαρχο κράτος με τη μορφή συνταγματικής μοναρχίας, με τον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ’ ως κεφαλή του κράτους και τον κόμη Ερλ Μάουνμπατεν ως γενικό κυβερνήτη. Το νεοσύστατο κράτος φυσικά δεν διαθέτει ακόμη σύνταγμα, και τα πρώτα του βήματα ως νέος διοικητικός σχηματισμός γίνονται επί τη βάσει μιας τροποποιημένης έκδοσης της Διοικητικής Πράξης της Ινδίας, που είχε συνταχθεί λίγα χρόνια νωρίτερα (1935).
Κορυφαία λοιπόν προτεραιότητα είναι πλέον η σύνταξη νέου, μόνιμου συντάγματος: πράγματι, δύο μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, τον Νοέμβριο του 1947, υποβάλλεται στη Συντακτική Συνέλευση ένα πρώτο σχέδιο συντάγματος, που τίθεται σε διαβούλευση για ένα διάστημα σχεδόν τριών ετών. Το αποτέλεσμα είναι η υιοθέτηση του πρώτου Ινδικού Συντάγματος τον Ιανουάριο του 1950, που συντάσσεται και υπογράφεται σε δύο γλώσσες (χίντι και αγγλικά) και τίθεται σε ισχύ σε ολόκληρη την Ινδική επικράτεια στις 26 Ιανουαρίου 1950: η ημέρα αυτή έκτοτε αναγνωρίζεται και γιορτάζεται ως η Ημέρα της Δημοκρατίας (Republic Day).
Η Ημέρα γιορτάζεται με εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, η κορύφωση ωστόσο είναι η μεγάλη παρέλαση που πραγματοποιείται στη λεωφόρο Ρατζπάθ, στην πρωτεύουσα Δελχί. Σκοπός της παρέλασης είναι να καταδείξει την στρατιωτική αμυντική ισχύ της χώρας, αλλά παράλληλα να προβάλλει την πλουραλιστική κοινωνική και πολιτιστική ταυτότητα της Ινδίας. Κάθε χρόνο μάλιστα η Ινδία απευθύνει πρόσκληση στον επικεφαλής ενός ξένου κράτους για να παρακολουθήσει ως τιμώμενο πρόσωπο την παρέλαση στο Δελχί:  το 1986 η πρόσκληση απευθύνθηκε στον Έλληνα πρωθυπουργό, Ανδρέα Παπανδρέου.

περισσότερα

Αμερικάνικο Όνειρο, American Dream

Μια από τις πιο περίεργες συνέπειες της καταπληκτικής ιστορικής πορείας που διήνυσε η Αμερική μέσα σε λίγους αιώνες, είναι η ιδιότυπη δημιουργία του "Αμερικάνικου Ονείρου".
Ξεκινώντας για την εξερεύνηση και την κατάκτηση ενός ολότελα καινούργιου κόσμου, οι πρώτοι άνθρωποι που πάτησαν το πόδι τους στην Αμερική έγιναν και οι πρώτοι εκφραστές αυτής της έννοιας.
Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, η δίψα για εξερεύνηση, το κυνήγι της ατομικής ελευθερίας και της ελευθερίας της έκφρασης, ήταν τα κίνητρα που οδήγησαν Ευρωπαίους, αλλά και Ασιάτες και στη συνέχεια τους ανθρώπους όλης της γης, στην Αμερική.
Τα σύμβολα των ΗΠΑ και του αμερικάνικου τρόπου ζωής έγιναν σύμβολα που ξυπνούν μέσα μας αυτά ακριβώς τα ιδανικά.
Με το πέρασμα των αιώνων κάθε τι αμερικανικό δοξάστηκε και πολλά από τα στοιχεία του πολιτισμού της νέας αυτής χώρας έγιναν αντικείμενο θαυμασμού.
Οι άνθρωποι που σημάδεψαν την ιστορία των ΗΠΑ έγιναν είδωλα και τα στοιχεία από τη ζωή τους μπήκαν στη σφαίρα του μύθου.
Το Άγαλμα της Ελευθερίας, η πίπα της ειρήνης ενός Ινδιάνου φύλαρχου, το Κολτ ενός παράνομου πιστολά της Άγριας Δύσης, η σκαπάνη ενός χρυσοθήρα, οι ταινίες του Χόλυγουντ, η ροκ μουσική, οι μοτοσικλέτες ο "αυτοκινητόδρομος 66" και οι σιδηρόδρομοι της "Γιούνιον Πασίφικ" και του "Πόνι Εξπρές" είναι μερικά από τα πολλά χαρακτηριστικά του "αμερικάνικου ονείρου".
Μεγάλες πόλεις, μητροπόλεις, που δέχτηκαν εκατομμύρια μεταναστών, όπως η Νέα Υόρκη, το Σικάγο, ιστορικά και διοικητικά κέντρα αποφάσεων, όπως η Φιλαδέλφεια και η Ουάσινγκτον, αλλά και πολιτείες που ξεχώρισαν από τις υπόλοιπες της Ομοσπονδίας, όπως η Καλιφόρνια, η Φλόριδα ή το Τέξας, έγιναν οι κοιτίδες αυτού του ονείρου.
Φορέας μια κουλτούρας που καθόρισε τη σύγχρονη πραγματικότητα, τα σύμβολα του "αμερικάνικου ονείρου" μας είναι τόσο προσφιλή και οικεία, όσο τίποτα άλλο.

περισσότερα

Ινδιάνοι

Ο τοπογραφικός χάρτης των ιθαγενών της Βορείου Αµερικής

 

Ιθαγενείς μιας νεόκοπης ηπείρου, θύµατα του λευκού ιµπεριαλισµού και της απληστίας, τελευταίοι εκπρόσωποι ενός ροµαντικού τρόπου ζωής δίπλα στη φύση. 
Οι Ινδιάνοι της Άγριας ∆ύσης είναι αναµφισβήτητα οι πρωταγωνιστές της αµερικανικής ιστορίας και ένα σηµαντικό κεφάλαιό της. Φιγούρες παρεξηγηµένες, που κάποτε αντιµετωπίστηκαν σαν απολίτιστοι άγριοι και σήµερα αναγνωρίζονται ως εκπρόσωποι ενός πολιτισµού που έχει πολλά να διδάξει στους λευκούς έποικους. 
Ποιοι είναι, όµως, πραγµατικά οι Ινδιάνοι της Άγριας Δύσης;
Όλοι µας φέρνουµε ζωντανή την εικόνα στο µυαλό µας όταν αναφερόµαστε σε αυτούς. Άνδρες γενναίοι, µε χάλκινη επιδερµίδα, γαµψή µύτη, έντονα ζυγωµατικά, µακριά, µαύρα, στιλπνά µαλλιά, στολισµένα µε φτερά και ένα βλέµµα που θυµίζει αρπακτικό. Ρούχα από δέρµα, µε κεντήµατα από χάντρες, µοκασίνια για αθόρυβο περπάτηµα, καταυλισµοί µε σκηνές και πανέµορφες γυναίκες. Πολεµιστές των διαφόρων φυλών, όπως οι Σιού, οι Κοµάντσι, οι Τσεγιέν κ.λπ. καλπάζουν πάνω σε γρήγορα άλογα οπλισµένοι µε τόξα και ακόντια. Για τους περισσότερους λευκούς, οι Ινδιάνοι εκπροσωπούν ένα λαό που γεννήθηκε για να κυνηγάει και να πολεµάει, που µετράει την ανδρεία και το θάρρος του στις µάχες, ενώ δίπλα τους οι γυναίκες, το ίδιο γενναίες σαν άλλες Σπαρτιάτισσες, ζουν µε σκοπό την ανατροφή των πολεµιστών και είναι έτοιµες να αφαιρέσουν τη ζωή τους, προκειµένου να µην αιχµαλωτιστούν. 
Αυτή η εικόνα είναι αληθινή για µόνο ένα µέρος του ινδιάνικου λαού. Ανάµεσα στις περίπου 30 φυλές, που έζησαν στην τεράστια έκταση που εκτείνεται από το Μισισιπή µέχρι τις Μεγάλες Πεδιάδες και τα Βραχώδη όρη, υπήρχαν φυλές πολεµιστών, υπήρχαν όµως και άλλες που ζούσαν ειρηνικά από τη γεωργία και καλλιεργούσαν καλαµπόκι ή κηπευτικά ή ήταν νοµάδες που ακολουθούσαν τη λεία τους, γιατί ζούσαν από το κυνήγι του βούβαλου. 
Κάθε φυλή είχε τα δικά της χαρακτηριστικά. Το κλισέ της οµαδοποίησης των Ινδιάνων σε µία κατηγορία ανθρώπων µόνο σωστό δεν είναι. ∆εν ήταν άκακοι ιθαγενείς, αλλά ούτε και αιµοδιψή τέρατα. Όπως ανάµεσα στους λευκούς, έτσι µεταξύ των ερυθρόδερµων ιθαγενών µπορούσες να συναντήσεις φιλειρηνικούς αρχηγούς, αλλά και αδίστακτους δολοφόνους. Όλοι τους, όµως, είχαν την ίδια κατάληξη και κοινή µοίρα: διώχθηκαν από τη γη τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Παρά το γεγονός ότι κέρδισαν µερικές µάχες, οι Ινδιάνοι ήταν πολύ λίγοι αριθµητικά και πενιχρά εξοπλισµένοι για να αντισταθούν στους λευκούς εισβολείς.

περισσότερα

ΗΠΑ, Route 66

Στις αχανείς εκτάσεις των ΗΠΑ, με την κουλτούρα του αυτοκινήτου ως συμβόλου απόλυτης ελευθερίας, οι αυτοκινητόδρομοι είχαν και εξακολουθούν να έχουν μια πολύ ξεχωριστή θέση στον τρόπο ζωής των Αμερικανών. Ο αυτοκινητόδρομος που ένωνε το ανεμοδαρμένο Σικάγο με το ηλιόλουστο Λος Άντζελες ήταν ο περιβόητος Route 66, γνωστός και ως "ο κύριος Δρόμος της Αμερικής" ή "η Μητέρα των Δρόμων".
Το καλοκαίρι του 1926 ο Δρόμος πήρε επισήμως το όνομα του, έναν αύξοντα δηλαδή αριθμό - το 66 - και κέρδισε τον τίτλο της σημαντικότερης οδικής αρτηρίας της χώρας. Είχε μόνο δύο λωρίδες με συνολικό μήκος 3.945 χιλιόμετρα και διέσχιζε 8 Αμερικανικές πολιτείες, ενώνοντας εκείνες του Κέντρου με τη Δυτική Ακτή.
Η διαδρομή κατά μήκος αυτού του αυτοκινητόδρομου έγινε ένα με την ελπίδα, καθώς οι άνθρωποι αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη στην εύφορη Δύση, τη γη της "δεύτερης ευκαιρίας", για να ξεφύγουν από την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1930. Ο Route 66 συμβόλιζε το "δρόμο για μια καινούργια ζωή".
Με το πέρασμα του χρόνου και τα καραβάνια των αυτοκινήτων, επιχειρηματίες και επενδυτές διαπίστωσαν ότι ακόμη και οι φτωχότεροι των ταξιδιωτών υποχρεωτικά αναζητούσαν κατάλυμα και φαγητό, καύσιμα και σέρβις σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Η ανάγκη αυτή έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να φτιάξουν τη ζωή τους, καλύπτοντας τη ζήτηση σε μοτέλ, εστιατόρια, βενζινάδικα και συνεργεία σε όλο το μήκος του δρόμου.
O μεταφορικός ρόλος του Route 66 γρήγορα πέρασε σε δεύτερο πλάνο, έγινε τραγούδι, μύθος, ταινία. Ήταν ένας επικίνδυνος αλλά συνάμα γοητευτικός δρόμος. Έγινε τόπος και τρόπος διακοπών, μονοπάτι για όνειρα, χώρος για "κόντρες", περιοχή για πόλεμο αστυνομίας-οδηγών. Στη δεκαετία του 1920 και του 1930 πολλοί παράνομοι, όπως ο Ντίλινγκερ, ο Αλ Καπόνε, οι Μπόνι και Κλάιντ κ.ά., χρησιμοποίησαν τη διαδρομή αυτή για να ξεφύγουν από το νόμο. Κι ήταν επίσης ο αγαπημένος δρόμος των φορτηγατζήδων, που στη δεκαετία του '30 γνώριζαν μεγάλες δόξες, καθώς είχαν καταφέρει να ανταγωνίζονται με επιτυχία τους σιδηροδρόμους και τα πλοία σε ταχύτητα και συνέπεια. Στον Route 66 φύτρωσαν όλα στοιχεία της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας: εδώ πρωτοεμφανίστηκαν οι πινακίδες νέον για να τραβούν τα βλέμματα των οδηγών, εδώ σχεδιάστηκαν οι πιο pop διαφημίσεις, εδώ άνοιξαν τα πρώτα drive-in σινεμά & τα drive-through εστιατόρια.
Οι μνήμες που έχει αφήσει ανεξίτηλες στους ταξιδιώτες τροφοδοτούν μια ολόκληρη βιομηχανία μοτέλ, εστιατορίων, βενζινάδικων και καταστημάτων με αναμνηστικά. Η διαδρομή κατά μήκος του δρόμου αυτού αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να γνωρίσει κανείς την Αμερική εκ των έσω και έναν ύμνο νοσταλγίας για όσους θέλουν να ανακαλύψουν μια αγνότερη εποχή. Ο Route 66 φαντάζει πλέον συνώνυμο του "ταξιδιού"!
Κι ένα τραγούδι για το Δρόμο… http://www.youtube.com/watch?v=UhiZGjMwpAg&list=RDJc8_Qs_y-xs

περισσότερα

Μερόη, Σουδάν – Πολιτισμός των Κους, Οι "Μαύροι Φαραώ"

Μερόη: η αρχαιότερη πόλη του Σουδάν, στην περιοχή μεταξύ του πέμπτου και του έκτου καταρράκτη του Νείλου, 200 km ΒΑ του Χαρτούμ. Τα ερείπια της Μερόης βρίσκονται σε απόσταση 5 χιλιομέτρων βόρεια του σημερινού χωριού Καμπούσια. Τα ίχνη κατοίκησης στην περιοχή ανάγονται στη νεολιθική εποχή, αν και άκμασε κατά το β’ μισό του 6ου αιώνα π.Χ., όταν εξελίχθηκε σε πρωτεύουσα του βασιλείου του Κους (Kush). Ένας αρχαιολογικός χώρος ο οποίος ακόμη εξερευνάται. Μεγάλο στοίχημα των αρχαιολόγων μέχρι και σήμερα είναι να αποκρυπτογραφήσουν τη μεροϊτική γραφή.
Εκατό περίπου πυραμιδοειδή κτίσματα με οξυγώνιες κορυφές, μοιρασμένα σε τρεις ομάδες-νεκροπόλεις, παραμένουν μάρτυρες της ακμής στον έρημο αυτόν χώρο της τελευταίας πρωτεύουσας του Κους, ενός κραταιού αρχαίου βασιλείου, που άκμασε γύρω από τη συμβολή του Γαλάζιου και του Λευκού Νείλου με τον παραπόταμο Ατμπάρα. Πρόκειται για μία μόνο από τις πολυάριθμες θέσεις που σχετίζονται με τον πολιτισμό του Κους, έναν από τους αρχαιότερους του Νείλου και ταυτόχρονα μια σύγχρονη πρόκληση της αρχαιολογίας. Και αν με τη λέξη Νείλος έρχεται αναπόφευκτα στο μυαλό η Αίγυπτος, πρέπει να ειπωθεί ότι οι Κουσίτες, ή Νούβιοι όπως είναι γνωστοί, αναπτύχθηκαν παράλληλα με τους Αιγυπτίους, με τους οποίους και διατηρούσαν μια σχέση αγάπης-μίσους. Οι Κουσίτες, αποτελούσαν το μόνιμο εμπόδιο για την προέλαση των Αιγυπτίων προς τα νότια και ταυτόχρονα έναν ορατό κίνδυνο που ανάγκαζε τους διάσημους φαραώ να κατασκευάζουν συνοριακά φρούρια στους καταρράκτες του Νείλου για τη φύλαξη της περιοχής. Με την αποδυνάμωση της Αιγύπτου τον 8ο αι. π.Χ., οι Κουσίτες επεκτείνονται προς τα βόρεια και εγκαθιστούν την 25η φαραωνική δυναστεία, γνωστή και ως εκείνη των Μαύρων Φαραώ. Αν και η παρουσία τους στο αιγυπτιακό έδαφος αποδείχθηκε βραχύβια, φαίνεται ότι οι κουσιτικές δυναστείες συνέχισαν να αναπτύσσονται μέχρι και το 350 μ.Χ., με επικράτεια όμως μόνο την ευρύτερη περιοχή του σημερινού Σουδάν. Ο πολιτισμός τους, με εμφανή στην τέχνη αλλά και την ιδεολογία τα σημάδια της επαφής με τους Αιγυπτίους, χαρακτηρίζεται από μικροσκοπικές πυραμίδες-τάφους (δεν ξεπερνούν τα 30 μ. ύψος και στερούνται εσωτερικών διαδρόμων), κουσιτικές επιγραφές σε  ιερογλυφική γραφή και ναούς.

περισσότερα

Αγώνες με άλογα

Λέγεται ότι τα παιδιά της Κιργιζίας μαθαίνουν πρώτα να ιππεύουν και μετά να περπατούν. Μάλιστα, στα ορεινά χωριά της χώρας το πρώτο παιχνίδι Kok-Boru (δηλαδή γκρίζος λύκος) ενός αγοριού ισοδυναμεί με... ιεροτελεστία μετάβασης από την παιδική στην ενήλικη ζωή. To Kok-Boru ήταν ένα από τα πιο γνωστά αθλήματα που συνδέονται με τη νομαδική κληρονομιά και φιλοξενείται στο Κιργιστάν. Απαιτεί υψηλά επίπεδα σωματικής αντοχής αφού εκτελούνται ακροβατικά με το άλογο, ενώ ταυτόχρονα συναγωνίζονται για να αρπάξουν το πτώμα μιας κατσίκας που είναι το τρόπαιο του παιχνιδιού. Άλλο ένα δημοφιλές άθλημα είναι το Er Enish (πάλη πάνω στο άλογο), εξίσου υψηλού επιπέδου. Στο Κιργιστάν, πραγματοποιούνται και οι Παγκόσμιοι Αγώνες Νομάδων με μια πληθώρα αθλημάτων, ωστόσο οι ιππικοί αγώνες είναι αυτοί που ξεχωρίζουν και πάλι. Μάλιστα, ο διάσημος αστέρας του Χόλιγουντ, Στίβεν Σιγκάλ, είχε πριν χρόνια συμμετάσχει στην τελετή έναρξης, ντυμένος ως Κιργίζιος ήρωας! Στο διεθνές φεστιβάλ φολκλόρ των νομάδων, μπορεί κανείς να απολαύσει εντυπωσιακές επιδείξεις με άλογα που δημιουργούν μια πραγματική αίσθηση νομαδικής ζωής. Άλλωστε, αυτού του είδους οι αγώνες δεν προάγουν μόνο το αθλητικό ιδεώδες, αλλά και την προώθηση των παραδόσεων, καθώς από την εποχή του μεταξιού οι νομάδες φιλοξενούσαν άλλους πολιτισμούς, ενώ παράλληλα μοιράζονταν το δικό τους πνεύμα... 

περισσότερα

Η Καμπότζη χωρίς τους Ναούς

Το Βασίλειο της Καμπότζης, πιο απλά γνωστό ως Καμπότζη, είναι χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας με πρωτεύουσα την Πνομ Πενχ. Αποτελεί διάδοχο κράτος της κάποτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας των Χμερ, που κυβερνούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας μεταξύ του 11ου και του 14ου αιώνα. Η μεταπολεμική πολιτική ιστορία της είναι ιδιαίτερα ταραγμένη, όπως άλλωστε και του γειτονικού Βιετνάμ. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, που τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, ανέρχεται σε σπουδαίο τουριστικό προορισμό, για εκείνους που επιλέγουν σημεία του πλανήτη με μοναδικές ομορφιές και μεγάλο πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Η Καμπότζη, κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας, διαθέτει μάλλον τους πιο εντυπωσιακούς ναούς σε όλη την Ασία, οι οποίοι πέρα από την απίστευτη αρχιτεκτονική τους, περιβάλλονται από την έντονη βλάστηση της ζούγκλας και συχνά αποτελούν μέρος της. Δηλαδή με έναν πρωτόγνωρο τρόπο όταν τους επισκέπτεσαι χάνεις το όριο ανάμεσα στο θαύμα του ανθρώπου και στο θαύμα της φύσης! Αλλά η φύση σε αυτή τη χώρα είναι παροιμιώδης. Δάση με τροπική βλάστηση, βελούδινες λευκές παραλίες, καταρράκτες που μοιάζουν με υδάτινα γλυπτά, ηφαιστειογενείς λίμνες σε καλούν να τα θαυμάσεις και σε κυριαρχούν. Η Καμπότζη λοιπόν, εκτός από «Μάτσου Πίτσου της Ανατολής» ονομάζεται και «Χώρα του Νερού»… Αφενός επειδή ο ποταμός Μεκόνγκ τη διατρέχει από τον Βορρά ως τον Νότο και αφετέρου επειδή εδώ βρίσκεται και ένας από τους σημαντικότερους υγρότοπους της Ανατολής, η λίμνη Τόνλε Σαπ, με 1.300 ειδών ψαριών και πολλά αποδημητικά πουλιά. Το υδάτινο στοιχείο στη χώρα επηρεάζει και την αρχιτεκτονική. Γύρω από τη λίμνη στήθηκαν πλωτά ψαροχώρια, όπου σπίτια, μαγαζιά, ακόμα και σχολεία στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και μεταφέρονται σε ασφαλέστερα σημεία την περίοδο των μουσώνων, όταν η στάθμη του νερού ανεβαίνει...
Από την άλλη, η Καμπότζη έχει και πολύ ανεπτυγμένο εμπόριο. Ζιργκόν και ημιπολύτιμοι λίθοι πωλούνται ακόμα και στα επαρχιακά παζάρια, σε εξαιρετικές τιμές. Όσο για την πρωτεύουσα, την Πνομ Πενχ, αυτή αποτελεί ένα πολύχρωμο μείγμα ιστορίας, γραφικότητας, σύγχρονης αρχιτεκτονικής αλλά και παράδοσης. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με μηχανάκια ή στοιβάζονται σε φορτηγάκια και πάντα σου χαμογελάνε. Οι μικροπωλητές κάθονται στα πεζοδρόμια πίσω από ψάθινα καλάθια και πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς: οπωροκηπευτικά, υφάσματα, κοσμήματα ακόμη και αρχαία νομίσματα αλλά και μπολ με αρωματικό ρύζι. Γύρω, οι υπερσύχρονοι ουρανοξύστες ξεφυτρώνουν σαν τοτέμ ανάμεσα στις γαλλικές αποικιοκρατικές επαύλεις και στις παγόδες της αυτοκρατορικής αυλής. Και βέβαια, η Κεντρική Αγορά, είναι κι εδώ η καρδιά της πόλης! Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο, που από μόνο του αποτελεί ένα αξιοθέατο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής της Καμπότζης.
 

περισσότερα

Εμπειρία από το Άνγκορ Βατ

Το μυαλό φεύγει, ταξιδεύει!

Μυστηριακή ατμόσφαιρα, αχανείς διάδρομοι, εκφραστικές μορφές σκαλισμένες πάνω στους μαύρους λίθους, μυρωδιές από αναμμένα κεριά, προσευχές που αναπέμπονται στον Βούδα.

Μέσα στην ήρεμη ομορφιά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τον πόνο μιας ολόκληρης δυναστείας.
 
Η μυθική πρωτεύουσα του βασιλείου των Χμερ στα βορειοδυτικά της Καμπότζης,
έφτασε στο απόγειο της ακμής της κατά το 12ο αιώνα αρχικά με το χτήσιμο του ναού Άνγκορ Βατ και αργότερα με τη κατασκευή της Άνγκορ Τομ, μιας βασιλικής πόλης «μέσα στη πόλη».

Περίπου στα 1860 ο Γάλλος εξερευνητής Ανρί Μαου έκπληκτος έπεσε πάνω σε ένα από τα ωραιότερα αρχαιολογικά συγκροτήματα του κόσμου με πλήθος ναούς και μνημεία, αμέτρητες παγόδες, απάτητες ζούγκλες και άγριες φυλές.

Ο ναός του Άνγκορ Βάτ, χτίστηκε από το βασιληά Σουργιαβάρμνα Β΄ως αναπαράσταση του Όρους Μερού, του μυθικού ιερού κέντρου του Ινδουισμού. Πρόκειται για ένα ορθογώνιο πέτρινο οικοδόμημα με δυτικό προσανατολισμό που περιλαμβάνει τρια επίπεδα και περιβάλλεται από μια μεγάλη τάφρο, πάνω από την οποία περνά μια πέτρινη υπερυψωμένη γέφυρα. Αρχικά ήταν αφιερωμένος στο θεό Σίβα των Ινδουιστών και αργότερα μετατράπηκε σε «βατ», δηλαδή σε βουδιστικό μοναστήρι. Οι στοές του αναπαριστούν σκηνές του ινδουιστικού θρησκευτικού έπους «Μαχαμπζαράτα», πολέμικές σκηνές από την ιστορία των Χμερ και προειδοποιήσεις για τα βασανιστήρια της κόλασης.

Άλλοι δύο μεγαλειώδη ναοί  του συμπλέγματος, είναι το Μπαγιόν, ένας ναός που αποτελέιται από 54 πύργους και είναι γεμάτος από γιγαντιαία, πέτρινα πρόσωπα που θυμίζουν το Βούζα και σηματοδοτούν τη μετάβαση του πολιτισμού του Χμερ από τον Ινδουσισμό στο Βουδισμό και το Τα Προμ ένα σύμπλεγμα ναών κατεστραμένο σε μεγάλο βαθμό που μέσα από την τοιχοποιία τους φυτρώνουν ρίζες από ινδικές συκιές και εριόδεντρα που κυριολεκτικά αγκαλιάζουν τους ναούς.

Το ταξίδι στη Καμπότζη κρύβει αμέτρητες συγκινήσεις και εικόνες!

Ο πόνος - μια από τις τρεις αλήθειες της βουδιστικής σκέψης που  παραμένει τυπωμένος στην ανατολή του Ανγκόρ Βατ θα συνοδεύει τις μνήμες σας  για πάντα!

περισσότερα

Η ζούγκλα του «Χρυσού Τριγώνου»

Το απόκοσμο «Χρυσό Τρίγωνο» του οπίου, αυτή η μυστηριώδης περιοχή με την αδιαπέραστη ζούγκλα, τα κρυφά μονοπάτια και τους κρυμμένους οικισμούς, κρατάει ακόμη και σήμερα, καλά φυλαγμένα τα μυστικά της. Η βόλτα μας στον ποταμό Μεκόνγκ που διασχίζει το Τσιάνγκ Ράι, ξεκίνησε από τη μικρή αποβάθρα όπου επιβιβαστήκαμε στη μακρόστενη βάρκα με την περίεργη εξωλέμβια μηχανή. Συναντήσαμε τα χωριά των φυλών που ζουν μέσα στη ζούγκλα τα οποία, μέχρι και πρόσφατα, συντηρούνταν από την παραγωγή οπίου. Εκεί είδαμε γυναίκες με παραδοσιακές στολές που μέσα από το πλατύ τους χαμόγελο διακρίνονταν τα κόκκινα, από το μάσημα του καπνού, δόντια τους. Οι περισσότεροι από τους οικισμούς της περιοχής είναι χαμένοι κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο και το μόνο που ακούγεται είναι οι χαρούμενες φωνές ημίγυμνων παιδιών που πλατσουρίζουν στα νερά. Κάποια μάλιστα μας πλησίασαν και τους δώσαμε καραμέλες. Η ευρύτερη περιοχή είναι επίσης γνωστή και ως η «πύλη για τη Νότια Κίνα». Το Τσιάνγκ Ράι, ιδρύθηκε από το βασιλιά Meng Rai το 1262 και ήταν η πρώτη πρωτεύουσα της δυναστείας του πριν πέσει στα χέρια των Βιρμανών, όπου παρέμεινε για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Σήμερα, διαθέτει τους δικούς του χαλαρούς ρυθμούς, την ήρεμη ζωή της επαρχίας και το καλό κλίμα, με λιγότερη υγρασία και περισσότερο φρέσκο αέρα, που έρχεται από τα γύρω βουνά. Το πρωί, οι μοναχοί με τις πορτοκαλοκίτρινες λιτές φορεσιές τους πλημμυρίζουν τους τόπους λατρείας, ενώ τα βουδιστικά μοναστήρια αποτελούν αληθινές οάσεις γαλήνης, μοναδικά ησυχαστήρια περισυλλογής. Το βράδυ ένας μικρός εμπορικός δρόμος της πόλης μετατρέπεται σε υπαίθρια αγορά και ζωντανεύει από τους εκατοντάδες μικροπωλητές...

περισσότερα

Αγιούταγια: Στο κρυμμένο αρχαίο κόσμημα της Ταϊλάνδης

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας. Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

περισσότερα

Βόρεια Ταϊλάνδη - Λάος - Καμπότζη

Η Ταϊλάνδη, το «Κόσμημα της Ασίας», είναι μια χώρα εξωτική, με πλούσια ιστορία και αμέτρητες φυσικές ομορφιές. Οι λαμπροί ναοί της, τα επιβλητικά παλάτια της, οι αρχαίες πόλεις της, το τροπικό της κλίμα, οι λευκές αμμουδιές της και τα καταπράσινα βουνά της την καθιστούν τον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό της Ασίας. Ζωντάνια, φως, ορχιδέες, ρουμπίνια, πληρωμένοι έρωτες και πάθος για τη θρησκεία, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι κάτοικοί της συνδυάζουν με θαυμαστή αρμονία τον πολιτισμό τους με τις σύγχρονες δυτικές επιρροές. Είναι εξαιρετικά φιλικοί και ευγενικοί. Το χαμόγελο είναι το χαρακτηριστικό των Ταϊλανδών.
Η Μπανγκόκ, η «Βενετία της Ανατολής», είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη, χαώδης και σαγηνευτική, χτισμένη στον ποταμό Τσάο Πράγια ή Μάε Ναμ (Mενάμ). Είναι η 4η κατά σειρά πρωτεύουσα της χώρας, μετά το Σουκοτάι, την Αγιούταγια και το Θόνμπουρι.
Το Χρυσό Τρίγωνο, η περιοχή που σχηματίζεται ανάμεσα στη Βιρμανία, στο Λάος και στην Ταϊλάνδη, εξακολουθεί να εκπέμπει έναν αέρα περιπέτειας και μυστηρίου. Είναι το τριεθνές σημείο συνάντησης της κρατικής εκδοχής τριών ιστορικών εθνών: των Τάι, των Λάο και των Βιρμανών.
Το Λάος απομονωμένο και εξωτικό, η "χώρα των χιλίων ελεφάντων" παραμένει μέχρι σήμερα η "πίσω πλευρά" της Νοτιοανατολικής  Ασίας. Αν και τα "τυπικά" αξιοθέατα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των γειτονικών χωρών της περιοχής, το Λάος, με τους ήπιους ρυθμούς
άλλων εποχών και την αληθινά παρθένα του φύση, θα ενθουσιάσει τους ταξιδιώτες που αναζητούν παραδοσιακούς τρόπους ζωής, ήρεμους ρυθμούς, μακριά από τη φρενίτιδα των μπαρ και καραόκι, που χαρακτηρίζουν άλλες γειτονικές χώρες με "τουριστική" υποδομή.
Η Καμπότζη ήταν κοιτίδα του πολιτισμού των Χμερ. Η λαμπρότερη ιστορική περίοδος του
πολιτισμού αυτού ήταν μεταξύ του 9ου και 14ου αιώνα.
Το Άνγκορ Βατ είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μνημεία του κόσμου.

περισσότερα

Εθνικό Πάρκο Μασάι-Μάρα

Το Εθνικό Πάρκο Μασάι Μάρα βρίσκεται στη Νοτιοδυτική Κένυα και αποτελεί την εντός της Κένυας βόρεια προέκταση του Πάρκου Σερεγκέτι της Τανζανίας. Από εδώ περνάει ο ποταμός Μάρα, που διασχίζει την Κένυα και την Τανζανία, ενώ παραδοσιακά στην ευρύτερη περιοχή ζούσε και ζει η φημισμένη φυλή των πολεμιστών Mασάι. Το Μασάι Μάρα είναι το μεγαλύτερο καταφύγιο άγριας ζωής της Αφρικής - για πολλούς μάλιστα, του κόσμου. Ένας εξαιρετικός βιότοπος όπου ζουν μερικά από τα πιο γνωστά αφρικανικά είδη άγριας ζωής, μεταξύ των οποίων ο μεγαλύτερος πληθυσμός λιονταριών στον πλανήτη, ιπποπόταμοι, καμηλοπαρδάλεις, ύαινες, γαζέλες, ζέβρες, γκνου και περισσότερα από 450 είδη πουλιών. Το δυνατό σημείο του είναι το Big Five: λιοντάρια, βουβάλια, ελέφαντες, ρινόκεροι, λεοπαρδάλεις. Το σαφάρι στο Μασάι Μάρα είναι μια μοναδική εμπειρία!

περισσότερα

Γιόμο Κενιάτα

Ο Γιόμο Κενιάτα γεννήθηκε στο Ιτσαβέρι το 1893 από γονείς χωρικούς της Φυλής των Κικούγιου και πέθανε τον Αύγουστο του 1978. Το 1914 βαφτίστηκε χριστιανός με το χριστιανικό όνομα Τζόνστοουν. Πολύ αργότερα υιοθέτησε ο ίδιος για μικρό του όνομα το Γιόμο, που στη γλώσσα της φυλής του σημαίνει «Φλεγόμενο δόρυ».
Αρκετά νωρίς εισήλθε στην πολιτική ζωή της χώρας παίζοντας πολύ σημαντικό ρόλο: το 1922 έγινε γραμματέας της Kikuyu Central Association, υποστηρίζοντας επιτυχώς τα δικαιώματα του λαού του επί των γαιών τους που είχαν ιδιοποιηθεί οι Ευρωπαίοι και το 1929 προΐστατο της αντιπροσωπείας των Κικούγιου στο πλαίσιο της Hilton Commission. Από το 1931 μέχρι το 1946 έζησε στη Μεγάλη Βρετανία, στο Λονδίνο, όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του, παίρνοντας πτυχίο στην ανθρωπολογία. Δημοσίευσε αρκετά βιβλία και ήταν από τους οργανωτές του 5ου Παναφρικανικού Συνεδρίου, που έγινε στο Μάντσεστερ το 1945.
Σκοπός της ζωής του έγινε η ανεξαρτησία της χώρας του και όλων των αφρικανικών χωρών και έτσι το 1946 επέστρεψε στην πατρίδα του, όπου έγινε ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του νεοσύστατου εθνικού κινήματος με το όνομα Kenya African National Union (ΚΑΝU), του οποίου το 1947 εκλέχθηκε πρόεδρος.
Το 1952, μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης των Μάου Μάου, ο Κενιάτα, υποκινητής και αρχηγός του κινήματος, δικάστηκε και καταδικάστηκε από τις βρετανικές αρχές σε επτά χρόνια φυλάκιση, που κατόπιν μετατράπηκαν σε εκτόπιση σε μια απομακρυσμένη περιοχή των βορείων συνόρων. Από εκεί επέστρεψε το 1961 χάρη στη λαϊκή πίεση και τη δράση του ΚΑΝU, το οποίο εξασφάλισε την πλειοψηφία στο Νομοθετικό Συμβούλιο και έθεσε ως όρο για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση την απελευθέρωση του Κενιάτα. Αφού επανέκτησε τα αξιώματά του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στις συνταγματικές διαβουλεύσεις του 1962 και του 1963, προωθώντας τις μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν την Κένυα στην αυτοδιοίκηση και αργότερα, στις 12/12/1963, στην ανεξαρτησία.
Αφού εκλέχθηκε πρωθυπουργός, ο Κενιάτα έγινε επίσης ο πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας, μόλις το νεαρό κράτος έγινε Προεδρική Δημοκρατία (12/4/1964).
Το… καπέλο του έχει μείνει ιστορικό σε ολόκληρη την Αφρική.

περισσότερα

Eμπειρία: Να αγναντεύεις τον κόσμο από τον 13ο όροφο του παλατιού Ποτάλα

Τοποθετημένο ψηλά, στην κορυφή του Κόκκινου Όρους, στο τέλος της κοιλάδας της Λάσα, το Ποτάλα αποτελεί ένα από τα πλέον εντυπωσιακά οικοδομήματα στον κόσμο, αντίστοιχο του μεγαλειώδους πολιτισμού που εκπροσωπεί.
Το λευκό ανάκτορο, με πρόσοψη 320 μ., χτίστηκε την εποχή του 5ου Δαλάι Λάμα. Μετά τον θάνατό του ολοκληρώθηκε το κόκκινο ανάκτορο με τις χρυσές στέγες, που φιλοξενεί σημαντικούς θησαυρούς. Οι τοιχογραφίες στην αίθουσα του θρόνου και οι χρυσές και με πολύτιμους λίθους διακοσμήσεις στις ταφικές στούπες των οκτώ Δαλάι Λαμα είναι απλά μεγαλειώδεις. Συνολικά διαθέτει 1.000 αίθουσες σε 130.000 τ.μ. και η κατασκευή του ολοκληρώθηκε σε 49 χρόνια!
Έως την αναχώρηση του Δαλάι Λάμα από το Θιβέτ, το 1959, ήταν κατοικία του και έδρα της θιβετιανής διοίκησης. Το ανάκτορο επέζησε της Πολιτιστικής Επανάστασης, στη διάρκεια της οποίας στέγαζε τον στρατό κατοχής.
Το Ποτάλα είναι συγχρόνως μοναστήρι και φρούριο, όπως μαρτυρά και η χωρίς παράθυρα βάση του. Η μείξη πολιτικής και θρησκείας που κυριαρχεί στο Θιβέτ από το 1959 εκφράζεται σε αυτό το αρχιτεκτονικό έργο εξαίρετης ιστορικής και καλλιτεχνικής σημασίας, στη θέα του οποίου κανείς δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος!

περισσότερα

Θιβετιανός Βουδισμός

Οι Θιβετιανοί είναι ένα μείγμα διάφορων λαών των Ιμαλαΐων που αναμίχθηκαν με την πάροδο του χρόνου.
Μέχρι τον 7ο αιώνα στην περιοχή του Θιβέτ επικρατούσε η σαμανιστική θρησκεία Μπον. Τότε ο Θιβετιανός βασιλιάς Σόνγκτσεν Γκαμ-πό δημιούργησε οικογενειακούς δεσμούς με την Κίνα όταν νυμφεύτηκε την Γουενγκστέν, ανιψιά του αυτοκράτορα της δυναστείας Τανγκ και με το Νεπάλ όταν νυμφεύτηκε την Μπιρικούτι, κόρη του Νεπαλέζου βασιλιά. Η παράδοση αναφέρει ότι αυτές οι δύο σύζυγοι έφεραν εξευγενισμένα στοιχεία από τους πολιτισμούς τους στην τραχιά αυλή του Θιβέτ και, το πιο σημαντικό, εισήγαγαν τους σπόρους του Βουδισμού, ο οποίος σύντομα έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους, χωρίς ωστόσο να σταματήσει να δέχεται συνεχείς επιθέσεις από τους Μπον-πο .
Τελικά ο Βουδισμός εγκαταστάθηκε οριστικά στο Θιβέτ μετά την επίσκεψη του Παντμασαμπάβα από την Ινδία, στα τέλη του 8ου αιώνα. Ο Πα¬ντμασαμπάβα κατάφερε να εξοβελίσει τους δαίμονες της θρησκείας Μπον και να τους χαλιναγωγή¬σει, ενσωματώνοντας τους στο Βουδισμό Βατζρα¬γιάνα με τη μορφή νταρμαπάλα, δηλαδή φυλάκων του Βουδισμού. Εδώ λειτούργησε η παλιά τα¬κτική που λέει ότι, «αν δεν μπορείς να νικήσεις τον εχθρό ή να τον απομακρύνεις, τότε παρ' τον με το μέρος σου». Με αυτό τον τρόπο ο Παντμασαμπάβα εφάρμοσε ένα από τα ουσιώδη στοιχεία του Ταντρισμού, και συγκεκριμένα αυτό που παρακινεί να μην κατα¬στρέφονται οι αρνητικές δυνάμεις και τα αρνητικά χαρακτηριστικά, αλλά να αναμορφώνονται και να αφομοιώνονται από  υγιείς δυνάμεις.Ο θιβετιανός Bουδισμός είχε ενωτικό αποτέλεσμα, καθώς έδωσε σε όλους αυτούς τους λαούς μια ομοιόμορφη δοξασία και είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός θιβετιανού αλφαβήτου, ώστε να μπορούν να μεταφραστούν τα ιερά κείμενα από τα Σανσκριτικά. Αυτή η καινοτομία οδήγησε στη γλωσσική ενοποίηση της χώρας και στην τυποποίηση της εκπαίδευσης.

Οι διαφορές ανάμεσα στις σχολές του θιβετιανού Bουδισμού και στις άλλες βουδιστικές σχολές είναι σημαντικές. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του θιβετιανού Bουδισμού είναι το δόγμα της μετενσάρκωσης των λάμα και το ιδιόμορφο πάνθεόν του. Αρκετές θεότητες είναι τρομακτικές και δεν συνδέονται με τον Bουδισμό Μαχαγιάνα και Τεραβάντα.
Στον θιβετιανό Bουδισμό χρησιμοποιούνται πολυάριθμα φυλαχτά και σκεύη που εξυπηρετούν ιερούς σκοπούς. Μερικά από αυτά είναι: Ο Τροχός της Ζωής που διακοσμεί συχνά τους ναούς και συμβολίζει τον κύκλο του πόνου και της αναγέννησης, ο Τροχός της Προσευχής και τα Λάβαρα της Προσευχής.
Με την εισαγωγή του Bουδισμού άρχισαν να πέφτουν όλα τα εμπόδια των φυλετικών και οικογενειακών δομών και το πιο εκπληκτικό αποτέλεσμα ήταν ότι οι φιλοπόλεμοι και αιμοδιψείς λαοί μεταμορφώθηκαν σε ειρηνιστές, μέχρι σημείου σήμερα να είναι ανυπεράσπιστοι.

περισσότερα

Λίθοι του Γιέλινγκ

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ είναι σκαλιστοί Ρουνικοί λίθοι του 10ου αιώνα, που βρέθηκαν στην ομώνυμη πόλη της Δανίας.
Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία τον 11ο αιώνα μ,Χ.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξης είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.
Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία και την ποίηση των Σκαλντ.
Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι γερμανικές φυλές πιθανόν να είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.
Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκ.
Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο ή μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων και συνήθως ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.

περισσότερα

Δανία – Κόλντινγκ

Μια μικρή γοητευτική κωμόπολη – λιμάνι, που χρονολογείται από το 1231, όταν βρισκόταν στα σύνορα της τότε επικράτειας της χώρας και ήταν σημαντικό κέντρο τεχνιτών και εμπόρων χαρακτηριστικό που διατηρεί ακόμα και σήμερα.
Το Kolding είναι δημοφιλές για τα ιστορικά του αξιοθέατα, όπως το παλιό βασιλικό κάστρο Koldinghus που δεσπόζει στον λόφο πάνω από την πόλη, και την πόλη Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, Christiansfeld,  που σχεδιάστηκε το 1773 -1800 ως η «τέλεια πόλη» για την ντόπια μοραβική θρησκευτική κοινότητα.Πρόκειται επίσης για τη μόνη στη Δανία και δεύτερη στη Σκανδιναβία πόλη, μαζί με το Ελσίνκι, με τον τιμητικό τίτλο της UNESCO, «Design City”, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη σημασία που δίνει στην φιλοσοφία του ντιζάιν σε κάθε έκφανση της ζωής, κάτι που γίνεται αμέσως αισθητό στον επισκέπτη.
Τοπικοί τεχνίτες κατασκευάζουν τα αριστουργήματά τα τους στα εργαστήριά και τα στούντιο που βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη, όπου μπορεί κανείς να τα απολαύσει καθώς και να τα αγοράσει σε εξαιρετικές τιμές.
Τέλος η πόλη προσφέρει πολύ ιδιαίτερες δραστηριότητες για οικογένειες και παιδιά, όπως πρωτότυπους παιδότοπους, πάρκο σκέιτ, και δυνατότητα μεταμφίεσης σε βασιλιάδες και βασίλισσες μέσα το κάστρο Koldinghus.

περισσότερα

Δανία – Οντένσε

Το Odense είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας, γενέτειρα του ξακουστού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και όπως είναι φυσικό η προσωπικότητα και το αιώνιο έργο του είναι ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε κάθε γωνιά.
Μουσεία αφιερωμένα σ’ αυτόν, όπως το σπίτι που έζησε, ειδικά κέντρα με δραστηριότητες για παιδιά και αγάλματα από τις πιο γνωστές ιστορίες του, δίνουν στην πόλη μια παραμυθένια διάσταση και την καθιστούν απαραίτητο προορισμό για κάθε επισκέπτη της χώρας που είναι ή αισθάνεται παιδί.
Η μαγεία της πόλης όμως συνεχίζεται και πέρα από τα σχετικά με τον μεγάλο παραμυθά, με αναγεννησιακά κάστρα, όπως το Egeskov, το σιδηροδρομικό μουσείο, τον καλύτερο ζωολογικό κήπο της χώρας και την παραδοσιακή αλλά και υπερσύγχρονη σκανδιναβική αρχιτεκτονική που δημιουργεί ένα άκρως ενδιαφέρον αστικό τοπίο και μπορεί κανείς να τη θαυμάσει και στο χωριό – μουσείο ιστορικών σπιτιών.
Και οι μεγάλοι επισκέπτες, πάντως, θα μείνουν απολύτως ικανοποιημένοι αφού η πόλη έχει μια ζωντανή κοινωνική ζωή με υπέροχα καφέ, εστιατόρια και μπαρ που μπορεί κανείς χαλαρώσει και να απολαύσει τοπικά εδέσματα και ποτά σε μια όμορφη και γαλήνια ατμόσφαιρα.

περισσότερα

Δανία – Πάρκο Legoland

Το παιχνίδι που έχει μεγαλώσει, εμπνεύσει και εκπαιδεύσει αμέτρητες γενιές παιδιών και… μπαμπάδων, αποτελεί ίσως το γνωστότερο εξαγώγιμο προϊόν και πηγή υπερηφάνειας για τους κατοίκους της μικρής σκανδιναβικής χώρας.
Θεματικά πάρκα Lego υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου αλλά την αυθεντική, πολύχρωμη, και άκρως συναρπαστική εμπειρία, θα την απολαύσει κανείς εδώ, στην πόλη που γεννήθηκε το πρώτο τουβλάκι το 1949, το Μπίλουντ της Δανίας, σε μια απόσταση 260 χλμ από την Κοπεγχάγη.
Η Legoland έχει επίκεντρο το Lego Hotel από το οποίο ξεκινούν οι αμέτρητες μαγικές εξορμήσεις που θα κάνουν τους μικρούς επισκέπτες να ονειρεύονται πολύχρωμα για καιρό και τους ενήλικους να γίνουν παιδιά έστω και για μια μέρα, για να χαθούν στους εκπληκτικούς κόσμους του πάρκου, κατασκευασμένους εξ ολοκλήρου από τα πιο διάσημα πλαστικά τουβλάκια στον κόσμο.
Κάστρα, πειρατές, στοιχειωμένα σπίτια, άγρια δύση, Βίκινγκς, και μακέτες - πιστά αντίγραφα ευρωπαϊκών πόλεων, όλα φτιαγμένα από εκατομμύρια Lego με εκπληκτική ακρίβεια και προσοχή στη λεπτομέρεια, θα σας κάνουν να χαθείτε στον κόσμο της φαντασίας και του παιχνιδιού και να μη θέλετε να φύγετε όσες ώρες κι αν μείνετε.
To μουσείο που περιέχει την ιστορία της εταιρείας από την ίδρυσή της και η επίσκεψη στο εργοστάσιο όπου παράγονται τα χρωματιστά υλικά των ονείρων εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον πλανήτη, συμπληρώνουν το ταξίδι στον φανταστικό κόσμο του πιο δημιουργικού παιχνιδιού που κατασκευάστηκε ποτέ.

περισσότερα

Δανία - Κοπεγχάγη

Μια πόλη που συστηματικά βρίσκεται στην κορυφή κάθε λίστας ποιότητας ζωής για τους κατοίκους της, δεν μπορεί παρά να αποτελεί έναν ιδανικό ταξιδιωτικό προορισμό και για τους επισκέπτες της.

Γραφικά κανάλια, πολύχρωμα, παμπάλαια κουκλίστικα σπίτια, χιλιάδες ποδήλατα, σκανδιναβική κουλτούρα και ντιζάιν διάχυτα παντού και τέτοια ζωντάνια και νεανικότητα που λίγες πόλεις του κόσμου διαθέτουν, βάζουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους σε έναν υπέροχο προορισμό που πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκεται στα σχέδια κάθε ανθρώπου που αγαπά τα ταξίδια.

Φαρδιοί, τεράστιοι δρόμοι, πεντακάθαροι, με απόλυτη ησυχία και τάξη τόσο για αυτοκίνητα όσο και για πεζούς με έμφαση στα ποδήλατα. Ναι, είναι η χώρα του ποδηλάτου. Όλοι έχουν ποδήλατο. Από 3χρονα παιδιά μέχρι 90χρονοι. Υπάρχουν ειδικοί ποδηλατόδρομοι, ξεχωριστές διαβάσεις για τα ποδήλατα, σεβασμός. Δεν μπλέκονται με τους πεζούς ούτε φυσικά και με τα αυτοκίνητα. Με το ποδήλατο πας παντού και καλύπτεις αρκετές αν όχι όλες τις διαδρομές. Επίσης σε κάθε βαγόνι των τρένων και του μετρό υπάρχουν θέσεις που ασφαλίζουν τα ποδήλατα. Παντού υπάρχουν πάρκινγκ ποδηλατων, πάρκινγκ που μπορούν να χορέσουν εκατοντάδες ποδήλατα.

Η ηπειρωτική Δανία διαθέτει σπάνια πολιτιστικά στοιχεία παγκόσμιας κληρονομιας. Αρχικά o Καθεδρικός Ναός στο Ροσκίλντε αποτελεί την πρώτη γοτθική εκκλησία της Βόρειας Ευρώπης και  η τελευταί κατοικία για τους περισσότερους βασιλιάδες της Δανίας. Επίσης το διάσημο και εντυπωσιακό κάστρο Κρόνμποργκ στο Χέλσινγκορ, που έμεινε στην ιστορία ως το σπιτι του Άμλετ, πρίγκηπα της Δανίας, περιφρουρούσε το κύριο θαλάσσιο δρόμο πρός την Βαλτική. Ωστόσο, τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν και οι υπόλοιπες περιοχές της Δανίας, υπόσχοντας στον επισκέπτη ειδυλλιακά, καταπράσινα, άγριας ομορφιάς τοπία και πολλες συγκινήσεις.

Οι λάτρεις της Τέχνης θα ενθουσιαστούν στην Εθνική Πινακοθήκη, η οποία διαθέτει έργα των μεγαλύτερων ζωγράφων, αλλά και στην Γλυπτοθήκη Carlsberg καθώς και στο εκπληκτικό μουσείο μοντέρνας Τέχνης Louisiana Museum of Modern Art.

Η Κοπεγχάγη σε μόλις λίγα χρόνια έχει καταφέρει να γίνει διεθνές κέντρο υψηλής γαστρονομίας με πάνω από 15 εστιατόρια με αστέρια Michelin, ένας αριθμός πολύ μεγάλος για τον πληθυσμό της, αλλά και πλήθος οικονομικότερων επιλογών όπου μπορεί να απολαύσει κανείς την πεντανόστιμη «πειραγμένη» «Νέα Σκανδιναβική Κουζίνα».

Η γειτονιά Vesterbro σφύζει από ζωή και δημιουργικότητα με καταστήματα μόδας, ντιζάιν, παζάρια και αναρίθμητα cafe, ενώ η νυχτερινή ζωή είναι αντάξια της νεανικής πόλης. 

Τέλος, μια επίσκεψη στην Christiania, την αυτόνομη εναλλακτική κοινότητα στο κέντρο της πόλης, δίνει στον επισκέπτη μια εικόνα αυθεντικής χίπικης ζωής βγαλμένης από τη δεκαετία του 70.

περισσότερα

Ιαπωνία, η μεγάλη εξαίρεση!

Ιαπωνία, ένα αχανές νησιωτικό σύμπλεγμα, που θα μπορούσε να ήταν και ένας διαφορετικός πλανήτης. Σε ένα κόσμο που γίνεται όλο και πιο ίδιος, ειδικά στις πόλεις, η Ιαπωνία αποτελεί τη μεγάλη εξαίρεση. Αμιγής πληθυσμιακά, με κοινή για όλους αυστηρή παιδεία και κουλτούρα, έχει μια συμπαγή εικόνα ανθρώπων, που άλλοτε σε περικλείει ασφυκτικά, και άλλοτε σε εκπλήσσει με την ευγένεια, την τάξη, και την πειθαρχία του. Κάθετες πόλεις, δαιδαλώδη κτίρια, αλλά και άψογη, με κόπο προσεγμένη φύση, που λατρεύεται σαν θεότητα - ειδικά τα σαββατοκύριακα, και ειδικά από το πολύχρωμο πλήθος των κατά τα άλλα ομοιόμορφων τις καθημερινές υπαλλήλων γραφείου. Χώρα ορεινή, με πολύ λίγο καλλιεργήσιμο χώρο αναλογικά με τον μεγάλο πληθυσμό της, έχει υψηλότατες τιμές γης και κατοικίας. Το ίδιο όμως ακριβές είναι και οι προσωπικές σχέσεις, που τα τελευταία χρόνια βρίσκονται χαμηλά στον κατάλογο προτεραιοτήτων των νέων, αφήνοντας την εκπαίδευση και την καριέρα να τερματίζουν πρώτες. 
Η ιστορία της αναδύεται ανέγγιχτη μέσα από το χρόνο, είτε κοιτάξει κανείς ένα μεγάλο βουδιστικό ή σιντοϊστικό μνημείο, είτε τον ποδόγυρο ενός παραδοσιακά σύγχρονου κιμονό. Αϊκίντο, ικεμπάνα, οριγκάμι, ρέικι, σούμο, σαμουράι. Η Ιαπωνία δεν εντυπωσιάζει μόνο από το σύνολο, αλλά κυρίως από τις λεπτομέρειες. Αυτές την ξεχωρίζουν από τους ανταγωνιστές της, και αυτές είναι οι πρεσβευτές της ανά την υφήλιο, μέσω των θρυλικών καταναλωτικών και πολιτισμικών προϊόντων της. Η επίσκεψη σε αυτή τη χώρα είναι ένα ταξίδι παρατήρησης, και αναπόφευκτα σύγκρισης με τις πρακτικές του υπόλοιπου κόσμου. Οι κάτοικοι της είναι φοβεροί, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για το πως διαχειρίζονται τη φύση τους, το ανθρώπινο δυναμικό τους, τα συναισθήματα τους, τα απορρίμματα, ή τις περιβαλλοντικές κρίσεις. Η Ιαπωνία θα σας μείνει αξέχαστη για πολλά χρόνια, και όχι μόνο επειδή ο ήλιος ανατέλλει πρώτα εκεί…

περισσότερα

ΑΙΘΙΟΠΙΑ – Με τη ματιά του ταξιδιώτη

Μνημεία ανέγγιχτα από την φθορά του χρόνου , αρχέγονοι τρόποι διαβίωσης , βαθιά θρησκευτικότητα , συγκλονιστικά τοπία , πανάρχαιοι μύθοι και δοξασίες, αθώες ψυχές, έντονα συναισθήματα … Η βιβλική Αιθιοπία , όπου πιθανότατα περπάτησε ο πρώτος άνθρωπος στη Γη,  δεν μοιάζει με καμία άλλη αφρικανική χώρα .  
Χώρα με αρχαιοτάτη ιστορία και αξιόλογο πολιτισμό , η Αιθιοπία μαζί με την Αίγυπτο αποτελούν τις 2 μοναδικές αφρικανικές χώρες που διαθέτουν στοιχεία πολιτισμικής αναφοράς και ίχνη ιστορικής συνέχειας από τα αρχαιότατα χρόνια , πολύ πριν από την 3η χιλιετία π.Χ.
Από την θρυλική βασίλισσα του Σαβά έως τις χριστιανικές εκκλησίες της Λαλιμπέλα και από τον μύθο της κρυμμένης Παλαιάς Διαθήκης , στον απελευθερωτικό αγώνα του αυτοκράτορα Χαιλέ Σελασιέ , η αιθιοπική γη συνιστά μια αδιάκοπη ιστορία γεμάτη μύθους , Θρύλους , θρησκεία και παραδόσεις .
Ένα ταξίδι στην πρώην Αβησσυνία δεν είναι άλλη μια ευκαιρία για ξεκούραση η χαλάρωση, αλλά  μια εμπειρία ζωής που δεν θα ξεχάσετε ποτέ. Ειδικότερα στην επαφή σας με τους ανθρώπους της χώρας , με μεγάλη έκπληξη θα διαπιστώσετε ότι η αξιοπρέπεια, η περηφάνια,   η ευγένεια και ο αυτοσεβασμός αποτελούν τα βασικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους εγκάρδιους Αιθίοπες , παρά τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης που  επικρατούν.Η Λαλιμπέλα (Lalibela) αποτελεί το σημαντικότερο θρησκευτικό κέντρο της Αιθιοπίας και ένα από τα μεγαλύτερα προσκυνήματα στη θρησκευτική ζωή των εκατομμυρίων πιστών της αφρικανικής χώρας . Εντελώς απελευθερωμένες από τα “δεσμα” του βράχου, οι εκκλησίες της Λαλιμπέλα έχουν την μορφή τεράστιων μονολιθικών οικοδομημάτων και πλαισιώνονται με τάφρους , σήραγγες, κελιά ερημιτών, κρύπτες, σπηλιές και παρεκκλήσια-κατά παράδοξο τρόπο , κάθε εκκλησία είναι μοναδική ως προς το σχέδιο, το μέγεθος και τον διάκοσμό της. της μεγαλύτερης της Αιθιοπίας. Επισκεφτήκαμε το νησί Qirqos που θεωρείται ιερό από τον χριστιανικό πληθυσμό της Αιθιοπίας .  Τι να πει κανείς για το “Καμελότ της Αφρικής” το Γκοντάρ. Η Γκοντάρ διατέλεσε πρωτεύουσα της   Αβησσυνίας από το 17ο-19ο αιώνα ( 1636 – 1864 ) και φημίζεται τόσο για τις πλούσιες διακοσμημένες εκκλησίες της, στην πόλη υπάρχουν 44 εκκλησίες, με πιο γνωστή την Debre Birhan Selassie, αλλά κυρίως για τα πέντε μεσαιωνικά κάστρα της. Περπατώντας ανάμεσα στα κάστρα και στις εκκλησίες νομίζεις ότι ζεις σε μια άλλη εποχή.    
Την παραμονή των ριστουγέννων χιλιάδες πιστοί ντυμένοι στα λευκά συγκεντρώνονται στους ναούς και ψέλνουν μαζί με τους ιερείς κρατώντας αναμμένα κεριά. Το θέαμα σε αφήνει άφωνο και η κατάνυξη μοναδική .   Την ημέρα των Χριστουγέννων οι ιερείς με τις υπέροχες ομπρέλες τους, περιφέρονται στους ναούς ψάλλοντας, με  τους πιστούς να εκστασιάζονται .  Η γιορτή των Θεοφανίων στην Αντίς Αμπέμπα είναι μια εξίσου μοναδική εμπειρία . Εμείς είχαμε την τύχη να έχουμε ειδική διαπίστευση και να είμαστε προσκεκλημένοι του Πατριάρχη Αιθιοπίας και γιορτάσαμε τα Θεοφάνια με εξαιρετική λαμπρότητα .
Από το Μπαχίρ Ντάρ πραγματοποιήσαμε μια μοναδική εξόρμηση στα νερά της λίμνης Τάνα, της μεγαλύτερης της Αιθιοπίας. Επισκεφτήκαμε το νησί Qirqos που θεωρείται ιερό από τον χριστιανικό πληθυσμό της Αιθιοπίας .  Τι να πει κανείς για το “Καμελότ της Αφρικής” το Γκοντάρ. Η Γκοντάρ διατέλεσε πρωτεύουσα της   Αβησσυνίας από το 17ο-19ο αιώνα ( 1636 – 1864 ) και φημίζεται τόσο για τις πλούσιες διακοσμημένες εκκλησίες της, στην πόλη υπάρχουν 44 εκκλησίες, με πιο γνωστή την Debre Birhan Selassie, αλλά κυρίως για τα πέντε μεσαιωνικά κάστρα της. Περπατώντας ανάμεσα στα κάστρα και στις εκκλησίες νομίζεις ότι ζεις σε μια άλλη εποχή. 

περισσότερα

Φυλές στην Νότια Αιθοπία

Στη Νοτιοδυτική Αιθιοπία, μέσα στα όρια της κοιλάδας του ποταμού Ομο, οι απομονωμένες φυλές της περιοχής διαβιώνουν σε κυριολεκτικά πρωτόγονες συνθήκες και παραμένουν ανέγγιχτες από τις εξελίξεις του σύγχρονου πολιτισμού . Στα υψίπεδα του Ανω Νείλου στη Νοτιοδυτική Αιθιοπία , σε μια απομονωμένη πεδινή περιοχή  που την ποτίζουν οι ποταμοί Ομο και Μάκο περίπου 7.000 γηγενείς εξακολουθούν να διαβιούν σε πραγματικά πρωτόγονες συνθήκες . Η γνωριμία με τις απομονωμένες φυλές του αιθιοπικού Νότου είναι αναμφίβολα μια καταπληχτική εμπειρία και απευθύνεται στους ταξιδιώτες εκείνους που θέλουν να έχουν μια εικόνα της Αφρικής , όπως αυτή ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια . Η φυλή των Μούρσι (Mursi)αι η πιο γνωστή στην κοιλάδα Ομο. Πρόκειται για μια σκληροτράχηλη φυλή πολεμιστών που διατηρούν μέχρι σήμερα τις μακραίωνες παραδόσεις τους, ενώ βρίσκονται μονίμως σε σύγκρουση και ένοπλη αντιπαράθεση με τις γειτονικές φυλές για την νομή των βοοειδών τους. Οι άντρες πολεμιστές της φυλής συνηθίζουν να βάφουν το σώμα τους και να περνάν στη μύτη τους διάφορα ξύλινα η μεταλλικά αντικείμενα Μην περιμένετε να τους δείτε να κουβαλούν τόξα και ακόντια , οι περισσότεροι έχουν στην κατοχή τους  από επαναληπτικές καραμπίνες μέχρι και Καλάσνικοφ. Τις εντυπώσεις ωστόσο, κλέβουν οι γυναίκες της φυλής. Στο κάτω χείλος και στους λοβούς των αυτιών τοποθετούν μεγάλους πήλινους δίσκους , ως σύμβολο ομορφι’ας και υγείας.  Τα πρωτότυπα αυτά στολίδια ( έχουν διάμετρο 15-20 εκ. και βάρος μέχρι και 200 γραμ. ) δεν φοριούνται καθημερινά , αλλά μόνο σε γιορτές και κοινωνικές εκδηλώσεις της φυλής. Κατά μια άλλη εκδοχή , οι χαρακτηριστικοί πήλινοι δίσκοι χρησιμοποιούνται από τις παντρεμένες για να απομακρύνουν τους πιθανούς εραστές.
Και το ταξίδι πίσω στη Λίθινη εποχή συνεχίζεται . Άλλη γνωστή φυλή της κοιλάδας Ομο είναι οι Κόνσο (Konso ) που ζουν στα όρια της ομώνυμης περιοχής, μέσα σε οχυρωμένα χωριά. Οι Κόνσο φημίζονται για τα υφάσματα που φτιάχνουν , αλλά κυρίως για τις ξυλόγλυπτες φιγούρες ( τοτέμ ) που σκαλίζουν και τις οποίες χρησιμοποιούν σαν επιτάφιες πλάκες για να ξορκίζουν τα κακά πνεύματα . Η περιοχή των Κόνσο έχει κηρυχτεί από το 2011 φυσικό μνημείο της Παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco .
Η φυλή των Κάρο (Karo ) ξεχωρίζει για τα ανάγλυφα διακοσμητικά σχέδια που φτιάχνουν οι γυναίκες στο σώμα τους , προκειμένου να γίνουν πιο επιθυμητές . Η τεχνική που ακολουθούν είναι η  εξής : αφού πρώτα χαράξουν και κόψουν το δέρμα της κοιλιάς, του στήθους η της πλάτης ( μια αρκετά επίπονη διαδικασία). Τρίβουν κατόπιν τις πληγές με στάχτη. Όταν οι πληγές επουλωθούν , δημιουργούνται κατόπιν τις πληγές με στάχτη. Όταν οι πληγές επουλωθούν , δημιουργούνται εξογκώματα κάτω από το δέρμα, τα οποία σχηματίζουν ανάγλυφα διακοσμητικά σχέδια στο σώμα . Οι άντρες αντίθετα αρέσκονται να ζωγραφίζουν το σώμα τους με διάφορα σχέδια κάτι που κάνουν και οι άντρες της φυλής Ερμπορέ

περισσότερα

Όρη Σιμιέν (Εθνικό πάρκο) και οι πίθηκοι Gelada, Αιθιοπία

Τα όρη Σιμιέν  βρίσκονται στη βόρεια Αιθιοπία, βορειοανατολικά του Gonder και αποτελούν ένα εξωτικό περιβάλλον με μοναδική άγρια φύση και καταπληκτική θέα, σε ένα τοπίο διαμορφωμένο από την ίδια τη φύση. Μια διεργασία που έχει ξεκινήσει 20-30 εκατομμύρια χρόνια πριν και έκτοτε συνεχίζονται οι διαδικασίες ανύψωσης και διάβρωσης των βουνών. Η φυσική ομορφιά του πάρκου πάντα γεμίζει με δέος τους ταξιδιώτες . Γεωλογικά τα υψίπεδα των βουνών Simien αποτελούνται από σκοτεινό βασάλτη και μαλακό ανοιχτόχρωμο χλοοτάπητα. Την καλύτερη θέα μπορεί κανείς να την απολαύσει απο τα σημεία παρατήρησης Gidir Got και το Imet Gogo στο κέντρο του πάρκου. Πέρα από την ομορφιά της φύσης για την οποία είναι γνωστά τα όρη Σιμιέν, είναι αξιοσημείωτη και η πανίδα που υπάρχει στην περιοχή και είναι μοναδική στον πλανήτη. Οι απότομοι βράχοι και το δροσερό κλιμα αποτελούν κατάλληλες συνθήκες για την επιβίωση ενός είδους ενδημικού αγριοκάτσικου (Capra ibex wee). Άλλα είδη ζώων που βρίσκονται στην περιοχή είναι η ενδημική αλεπού Simien, ο αιθιοπικός λύκος καθώς ο ενδημικός μπαμουίνος Gelada. Όλο αυτό το “μάζεμα” φύσης και ζώων έδωσε την ιδέα να διατηρηθεί παρθένα η περιοχή και να ιδρυθεί το Εθνικό Πάρκο Simien Mountains το 1969 και να χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Ένα από τα πιο γνωστά ζώα που ζουν στο πάρκο όπως αναφέρθηκε και παραπάνω είναι ο μπαμπουίνος gelada. Οι πίθηκοι αυτοί είναι τα πιο παλιά πρωτεύοντα στον κόσμο  εκτός από τους ανθρώπους. Είναι κυρίως χορτοφάγοι και είναι το τελευταίο είδος αρχαίων πρωτευόντων που βόσκουν.  Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας τους τους βρίσκουμε καθισμένους να μαζεύουν και να τρων χόρτα και βότανα.  Οι πίθηκοι gelada σχηματίζουν πολυεπίπεδες κοινωνίες. Η μικρότερη είναι αυτή της οικογένειας που απαρτίζεται από ένα σταθερό αρσενικό μέλος ή μερικά αρσενικά και από δύο έως δέκα θηλυκά και τα εξαρτώμενα μέλη τους. Οι οικογενειακές μονάδες σχηματίζουν μεγαλύτερες ομάδες που ταξιδέυουν μαζί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι ομάδες αυτές μπορεί να φτάσουν και τα 1200 άτομα. Οι gelada ζουν στα ψηλά ορεινά λιβάδια της Αιθιοπίας, που είναι γεμάτη με απόκρημνους βράχους. Τα κοντά και ασταθή δάχτυλά τους τους καθιστούν καλούς ορειβάτες. Για να κοιμηθούν τα ζώα πέφτουν πάνω από τις άκρες του γκρεμού και κοιμούνται μαζί στα περβάζια. Χαρακτηριστικό  τους είναι το κόκκινο στήθος.

περισσότερα

Αρτυματικά Φυτά της Αιθιοπίας

Από τη Μέση Ανατολή (Εύφορη Ημισέληνο), όπου ξεκίνησε η γεωργική επανάσταση, τα δημητριακά πέρασαν μέσω του Νείλου (Αιγύπτου και Νουβίας) στα υψίπεδα της Αιθιοπίας.    
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τα ενδημικά φυτά που εξημέρωσαν/καλλιέργησαν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Κέρατος, όπως το τεφ (Teff): το κυριότερο δημητριακό της Αιθιοπίας (πολύ λεπτό), από το οποίο παρασκευάζουν την ιντζέρα (Injera, κρέπα σαν ψωμί).
Άλλο ένα δημητριακό που χρησιμποιούν ευρύτατα είναι το κεχρί (Finger millet, "Dagusa"), που το μαγειρεύουν και το τρώνε σαν πηγή αμύλου, αλλά παράγουν από αυτό και την παραδοσιακή τους μπύρα (Ντάλα).
Επίσης χρησιμοποιούν την ψευτομπανάνα, το ενσέτ - τα φύλλα της μοιάζουν σαν της μπανανιάς. Παίρνουν ένα κομμάτι του κορμού, το θάβουν για να δημιουργηθεί κάποια ζύμωση και μετά το χρησιμοποιούν σαν ψωμί. 
Το κυριότερο όμως, πιο διάσημο από τα φυτά της Αιθιοπίας: η καφέα.  Ενδημικό της επαρχίας Κάφα στη νοτιοδυτική Αιθιοπία, απ΄ όπου μάλλον προέρχεται και το όνομα (αραβικό κάουα/kahwah, τουρκικό καχβέ). Οι Αιθίοπες το λένε μπούνα. Σύμφωνα με ένα μύθο, η επίδραση των καρπών του φυτού αυτού στη συμπεριφορά παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από έναν Αιθίοπα βοσκό, ο οποίος πρόσεξε ότι τα πρόβατά του γίνονταν υπερδραστήρια μόλις έτρωγαν τα "κόκκινα κερασάκια" από κάποιο συγκεκριμένο φυτό. Δοκιμάζοντάς τα και ο ίδιος έγινε κι αυτός υπερδραστήριος! Κάποιος καλόγερος που περνούσε από εκεί τον κατέκρινε επειδή "έτρωγε το φρούτο του Διαβόλου". Πάντως οι μοναχοί σύντομα ανακάλυψαν ότι ο καρπός από το γυαλιστερό καταπράσινο φυτό τους βοηθούσε να μένουν ξύπνιοι για τις προσευχές τους. Από αυτούς πέρασε στις αυλές της πολιτικής εξουσίας και τελικά απλώθηκε στις μάζες. Από την Αιθιοπία πέρασε στην Υεμένη, όπου η καλλιέργειά του πέτυχε και από το 17ο αιώνα έγινε διάσημο εξαγωγικό προϊόν από το λιμάνι Αλ Μάχα (Μόκα), όπου οι Ευρωπαίοι άνοιξαν πρακτορεία, προξενεία κλπ. και έτσι έμεινε το όνομα Μόκα. Από εκεί μεταδόθηκε στην υπόλοιπη Αραβία, την Περσία, την Αίγυπτο και τη Συρία. Οι Άραβες ήταν οι πρώτοι που το υιοθέτησαν σαν ρόφημα, συχνά προσθέτοντας γαρύφαλλο, κανέλλα, κάρδαμο και γλυκάνισο. Η ορμητική εξάπλωση του Ισλάμ μέχρι την Ισπανία βοήθησε στην περαιτέρω διάδοση του καφέ.
Η συνήθεια της καθημερινής πόσης καφέ έφερε σημαντικές αλλαγές στην οικονομία, τη διατροφή και την κουλτούρα της ανθρωπότητας. Ο καφές είναι πλέον το κυρίαρχο ρόφημα του πλανήτη.

περισσότερα

Τα ίχνη του Homo Sapiens στην Αιθιοπία

Η περιοχή του εθνικού πάρκου στον κάτω ρου του ποταμού Όμο δεν είναι μόνο καταφύγιο πολλών άγριων ζώων, αλλά και παλαιοντολογικός χώρος, όπου ήρθαν στο φως απολιθώματα σκελετών ανθρωποειδών καθώς και λίθινα εργαλεία. Ο μήκους σχεδόν 800 χλμ. ποταμός Όμο εκβάλλει στο νότιο σύνορο της Αιθιοπίας, στη Λίμνη Τουρκάνα.
Τα προϊστορικά ευρήματα στον κάτω ρου του 'Ομο έχουν κάνει το όνομά του γνωστό στους ειδήμονες της παγκόσμιας κοινότητας των παλαιοντολόγων. Οι ηλικίας έως και 4 εκατομμυρίων ετών ιζηματικές αποθέσεις του ποταμού κρύβουν πλήθος απολιθωμάτων ζώων και ανθρωποειδών προϊστορικής περιόδου.
Τα υπολείμματα σκελετών που ανεσκάφησαν, μερικά από τα οποία έχουν ηλικία άνω των 3 εκατ. ετών, παραπέμπουν στο είδος αυστραλοπίθηκος. Βρέθηκαν επίσης λίθινα εργαλεία 2,5 εκατ. ετών, τα οποία χρησιμοποιούσε ο homo habilis, καθώς και ευρήματα νεοτέρων περιόδων, όπως κατάλοιπα του homo erectus και μιας πρώιμης μορφής του homo sapiens.
Σύμφωνα με νεότερες έρευνες, ο homo sapiens ζούσε στην Ανατολική Αφρική. Δύο κρανία κι άλλα υπολείμματα σκελετών, που ανακάλυψε το 1967 κοντά στο Κιμίς στην κοιλάδα του 'Ομο μια ομάδα με επικεφαλής τον Αμερικάνο παλαιοντολόγο Ρίτσαρντ Λίκεϊ, των οποίων η ηλικία είχε εσφαλμένα εκτιμηθεί στα 130.000 χρόνια, απεδείχθη πως είναι πολύ παλαιότερα. Η ανάλυση των μεταλλικών κρυστάλλων στα στρώματα του εδάφους, όπου βρέθηκαν τα οστά, κατέδειξε μια πιθανή ηλικία 195.000 ετών.
Στο Εθνικό Μουσείο της Αιθιοπίας στην Αντίς Αμπέμα, εκτίθεται ο σκελετός της  “Lucy”, μιας γυναίκας του είδους Australopithecus aferensis, που έζησε πριν από 3,2 εκατομμύρια χρόνια στην κοιλάδα Hadar στη Νότια Αιθιοπία. Ανακαλύφθηκε το 1974 από τους ανθρωπολόγους Donald Johanson, Maurice Taieb και τον Yves Coppens. Πρόκειται ίσως για το πιο σημαντικό παλαιοντολογικό εύρημα όλων των εποχών, καθώς ρίχνει άπλετο φως στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους.

 

περισσότερα

ΛΑΛΙΜΠΕΛΑ, ο λόγος του Κυρίου λαξεμένος στο βράχο

Στο βόρειο τμήμα της Αιθιοπίας, στο μέσο των Αιθιοπικών υψιπέδων, βρίσκεται η μικρή πόλη Λαλιμπέλα, "σκαρφαλωμένη" σε υψόμετρο 2.630 μέτρων, ανάμεσα σε άγριες βουνοκορφές, απότομες πλαγιές, βαθιές κοιλάδες και άγριες χαράδρες.
Η Λαλιμπέλα, η πόλη με το τραγουδιστό όνομα, είναι ο καθρέπτης της χώρας.
Μυστήρια, επιβλητική, ένας ζωντανός τόπος λατρείας για τους χριστιανούς της Αιθιοπίας, η ψυχή της αιθιοπικής χριστιανοσύνης, αλλά και ένα μοναδικό μνημειακό σύνολο.
Η Μέση Ανατολή έχει την Πέτρα, η Αιθιοπία τη Λαλιμπέλα.
Εκεί, λαξευμένες στην πέτρα, δεσπόζουν για 800 περίπου χρόνια, 11 μονολιθικές εκκλησίες (Bet), που χαρακτηρίστηκαν από την UNESCO προστατευόμενος θησαυρός Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Οι εκκλησίες αυτές προκαλούν δέος σε λάτρεις και μη της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής.
Είναι από τις πιο απίστευτες ανθρώπινες δημιουργίες, ένα θαύμα μοναδικής και απίστευτης ομορφιάς, ένα διαρκές μνημείο της πίστης του ανθρώπου στον Θεό.
Οι εκκλησίες αυτές δεν κατασκευάστηκαν με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Στην ουσία δημιουργήθηκαν με  την αφαίρεση του πετρώματος, "σκάφτηκαν", χωρίς να χρησιμοποιηθεί κανένα είδος δομικού υλικού.
Για να λαξευτούν στον ρόδινο τόφφο (πορώδες ηφαιστειακό πέτρωμα) οι θαυμαστές αυτές εκκλησίες χρειάστηκαν 24 χρόνια - κάποιες, σύμφωνα με το μύθο, με τη βοήθεια των αγγέλων. Ο συμπαγής βράχος κοβόταν κάθετα για να σχηματιστεί διάδρομος γύρω από την εκκλησία. Έμενε τότε στη μέση ένας όγκος βράχου σχήματος ορθογωνίου παραλληλεπιπέδου. Αυτός θα γινόταν η εκκλησία. Στη συνέχεια οι λιθοξόοι πελεκούσαν τον ακατέργαστο όγκο από πάνω προς τα κάτω. Όλες οι εκκλησίες έχουν πολλαπλά επίπεδα και συνδέονται με ένα πολυδαίδαλο, λαβυρινθώδες δίκτυο υπόγειων και υπέργειων στοών, σηράγγων, τεχνητών σπηλιών, περασμάτων, κρυπτών, διαδρόμων και αυλών.
Κάθε μια από τις εκκλησίες αυτές είναι μοναδική ως προς το σχέδιο, το μέγεθος και το διάκοσμο. Όλες είναι υπέροχα σμιλεμένες, οι περισσότερες διακοσμημένες με καλοδιατηρημένες εικόνες και έχουν κρατηθεί ζωντανές από γενεές ιερέων που φρουρούν τους θησαυρούς τους (σταυροί, Βίβλοι, χειρόγραφα κλπ.).
Η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, ένα από τα σημαντικότερα μονολιθικά κτίσματα του κόσμου, είναι η πιο εντυπωσιακή λόγω του σταυροειδούς της σχήματος, αλλά και του μεγέθους της, αφού φτάνει σε ύψος περίπου τα 12 m. Λαξεμένη κάτω από την επιφάνεια της γης, αποσπά αβίαστα ένα βαθύτατο αίσθημα δέους και σεβασμού.
Η μεγαλύτερη υπόσκαφη εκκλησία είναι η Μεντάνα Άλεμ (Bet Medhane Alem, Σωτήρος). Στηρίζεται σε 72 κολώνες (περιστύλιο), παραπέμποντας σε αρχαιοελληνικό ναό.
Αυτοί που δίνουν πραγματικό νόημα στον τόπο είναι οι ιερείς, οι μοναχοί και οι πιστοί που συρρέουν εδώ κατά χιλιάδες, έπειτα από πολυήμερη κοπιαστική πεζοπορία, για τους οποίους η ιδεατή Ιερουσαλήμ είναι λαξεμένη στους βράχους της Λαλιμπέλας. Φορούν λευκούς εξαγνιστικούς μανδύες και συχνά κρατούν ραβδιά για να τους διευκολύνουν στην πορεία τους ανάμεσα στα βουνά. Άνθρωποι ευσεβείς, ταπεινοί, με βιβλικά πρόσωπα, αρχέγονες φιγούρες, βαθειά θρησκευόμενοι, χωρίς όμως ίχνος φανατισμού, έχουν ενστερνιστεί την πίστη τους ως τρόπο ζωής και αποπνέουν την πνευματικότητα που έχουν όλοι οι χριστιανοί της Ανατολής. Μέσα στην απόλυτη φτώχεια τους - που ωστόσο έχει αξιοπρέπεια και αθωότητα - οι ορθόδοξοι της Αιθιοπίας έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο στον Θεό. 

περισσότερα

ΤΙΜΚΑΤ

Σε αυτό το ταξίδι θα ανακαλύψουμε το πιο ιδιαίτερο και ανεξερεύνητο κομμάτι της Χριστιανοσύνης, τα Θεοφάνεια, που είναι η σημαντικότερη ημέρα του χρόνου για τη Αιθιοπία. Σε κανένα μέρος της Χριστιανοσύνης οι εορτασμοί δεν προσλαμβάνουν τη λαμπρότητα με την οποία έχει περιβάλει η Αιθιοπική Ορθόδοξη (Τεουαχέντο) Εκκλησία, τον εορτασμό των Θεοφανείων.
Τα έθιμα της γιορτής, γνωστής ως Τίμκατ, σαγηνεύουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελούν έναν από τους κύριους πόλους έλξης των ταξιδιωτών, στη χώρα αυτή των πανάρχαιων παραδόσεων.
Το τελετουργικό του Τίμκατ καθηλώνει όταν εκτυλίσσεται με φόντο την εξαιρετική αρχιτεκτονική κληρονομιά της χώρας.
Οι αιθιοπικές εκκλησίες είναι είτε κυκλικές με στέγη από άχυρο, είτε μονόκλιτες βασιλικές, είτε συνδυάζουν μία από τις προηγούμενες μορφές με τη διάρθρωση σε επάλληλα επίπεδα, μοιάζοντας με παγόδες. Καθεμία χωρίζεται σε τρία μέρη, εκ των οποίων το ιερότερο, τα Άγια των Αγίων, είναι άβατο για τους μη κληρικούς. Εκεί φυλάσσεται αντίγραφο της Κιβωτού της Διαθήκης (των πλακών με τις Δέκα Εντολές) που ονομάζεται ταμπότ. Το ταμπότ αντιστοιχεί στη δική μας Αγία Τράπεζα. Μόνο οι ιερείς επιτρέπεται να το αντικρίσουν. Κεντημένα βελούδινα υφάσματα το φυλάσσουν από ασεβή βλέμματα.
Τόσο η τριμερής διάρθρωση όσο και το ταμπότ παραπέμπουν στο Ναό του Σολομώντα. Η τριήμερη εορτή του Τίμκατ επικεντρώνεται στην περιφορά των ταμπότ. Το απόγευμα της 18ης Ιανουαρίου, ιερείς και διάκονοι τα βγάζουν από τις εκκλησίες και τα μεταφέρουν με λιτανεία, κοντά σε ποτάμια, λίμνες ή δεξαμενές. Το ταμπότ μεταφέρεται στο κεφάλι του γηραιότερου ιερέα, πάντοτε καλυμμένο. Μοναχοί και ιερείς λιτανεύουν μεγάλους ασημένιους σταυρούς, σείουν κύμβαλα και θυμιατά. Οι κεντητές μεταξωτές ομπρέλες, υπό τις οποίες βαδίζουν οι ιερείς με τα έξοχα ράσα τους, συμβολίζουν το σύμπαν. Πιστοί και διάκονοι είναι ντυμένοι ολόλευκα. Το θέαμα καθηλώνει. Οι πολύχρωμες κεντητές ομπρέλες των ιερέων μοιάζουν με κινούμενα εξωτικά λουλούδια. Οι πιστοί, στα μακριά λευκά πανωφόρια και σαρίκια τους, φαντάζουν σμήνος πουλιά. Ένα πανδαιμόνιο από κύμβαλα, εκστατικές κραυγές και ψαλμωδίες συνθέτει την ακουστική υπόκρουση. Τα ταμπότ τοποθετούνται σε ειδικές σκηνές δίπλα σε κάποια υδάτινη μάζα, που οι ιερείς ευλογούν για την επομένη. Ακολουθεί ολονυχτία. Πλήθη ανάβουν φωτιές και κατασκηνώνουν στην ύπαιθρο. Περνούν τη νύχτα τρώγοντας, πίνοντας, τραγουδώντας και ψιθυρίζοντας προσευχές. Τα ξημερώματα, οι πιστοί συγκεντρώνονται κοντά στα ύδατα. Ο γηραιότερος ιερέας βουτά ένα χρυσό σταυρό στο νερό, όπου σβήνει ένα κερί. Στη συνέχεια, ραίνει το πλήθος, εις ανάμνησιν του βαπτίσματος στον Ιορδάνη. Ακολουθούν αλαλαγμοί έκστασης και πολλοί βουτούν να ανανεώσουν το βάπτισμά τους. Τα ταμπότ μεταφέρονται πίσω στις Εκκλησίες στην ίδια θεαματική πομπή. Η αξέχαστη εμπειρία του Τιμκάτ δίνει μια εικόνα της μυσταγωγίας της Αιθιοπικής Ορθοδοξίας. Σε αυτήν την παράδοση εδράζεται η εθνική υπερηφάνεια των Αιθιόπων.

περισσότερα

ΙΟΥΛΙΑΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ

Η Αιθιοπία διατηρεί το Ιουλιανό Ημερολόγιο, δηλαδή βρίσκεται 7 χρόνια και 8 μήνες πίσω από το δικό μας Γρηγοριανό. Το έτος διαιρείται σε 12 μήνες των 30 ημερών με έναν επιπλέον 13ο μήνα 5 ημερών (ή 6 ημερών στα δίσεκτα έτη) από το οποίο βγαίνει και το τουριστικό μήνυμα: «Αιθιοπία, δεκατρείς μήνες λιακάδας».
Τα Χριστούγεννα στην Αιθιοπία εορτάζονται στις 7 Ιανουαρίου και το Αιθιοπικό Πάσχα συμπίπτει με το Γρηγοριανό κάθε τέσσερα χρόνια. Το νέο έτος ξεκινά στις 11 Σεπτεμβρίου.
Σύμφωνα με το ημερολόγιο της Κοπτικής Εκκλησίας, τα Χριστούγεννα (Ganna στην τοπική γλώσσα) γιορτάζονται στις 7 Ιανουαρίου. Πιστοί από κάθε γωνιά της χώρας καταφτάνουν στη Λαλιμπέλα. Σε αυτόν τον ξεχασμένο από την εξέλιξη τόπο βρίσκονται έντεκα «αγγελοχτισμένες» - σύμφωνα με την παράδοση - εκκλησίες, όλες λαξευμένες στο βράχο. Σε αυτές συγκεντρώνονται οι πιστοί την παραμονή των Χριστουγέννων φορώντας όλοι λευκά βαμβακερά ρούχα. Ακολουθεί ολονυχτία υπό το φως των κεριών και το επόμενο πρωί οι ιερείς ψέλνουν τη λειτουργία των Χριστουγέννων και κοινωνούν τους πιστούς. Την ίδια μέρα γίνονται πολλοί γάμοι, γιατί οι Αιθίοπες θεωρούν ιδιαίτερα ευλογημένο το γάμο που τελείται την ημέρα της γέννησης του Χριστού. Ακολουθούν χοροί και τραγούδια, καθώς και το εορταστικό γεύμα, που αποτελείται από injera (το χαρακτηριστικό υγρό ψωμί της αιθιοπικής κουζίνας που μοιάζει με πίτα) και doro wat (πικάντικο ψητό κοτόπουλο).

περισσότερα

Σι Φαν Ντον- Λάος

Στη νωχελική απομακρυσμένη νότια άκρη του Λάος, λίγο πριν τα σύνορα με την Καμπότζη, τα ορμητικά νερά του ποταμού Μεκόνγκ σταματούν λίγο πριν χυθούν στη Νότια Θάλασσα της Κίνας ι απλώνονται σε μια έκταση 14 χιλιομέτρων, δημιουργώντας εκατοντάδες μικροσκοπικά νησιά. Αυτό το “κλειστό” δέλτα αποκαλείται, με μία δόση υπερβολής, Σι Φαν Ντον (Τέσσερις Χιλιάδες Νησιά).  Ορισμένα νησάκια είναι απλώς βράχοι που ξεπροβάλλουν από το νερό, αλλά άλλα, όπως το κεντρικό, το Ντον Κχονγκ (Don Khong), είναι μεγαλύτερα, με χωριά, δρόμους και φυσικά τα πανταχού παρόντα wats- βουδιστικά μοναστήρια ή ναοί.Το Λάος είναι μια βουδιστική χώρα και κάθε πρωί, στο πιο ατμοσφαιρικό και προσφιλές τελετουργικό της Νοτιανατολικής Ασίας, μοναχοί από τα τοπικά μοναστήρια τυλιγμένοι στους βαθυκίτρινους μανδύες τους ξεκινούν για τον καθιερωμένο γύρο ελεημοσύνης τους. Στην νωχελική επαρχιακή πρωτεύουσα του Μουάνγκ Κχονγκ (Muang Khong) που βρίσκεται στον Ντον Κχονγκ, τους βλέπουμε να περπατούνστους δρόμους συγκεντρώνοντας δωρεές φαγητού στα χαρακτηριστικά κυπελλάκια επαιτείας τους.Νότια του Ντον Κχονγκ, κοντά στα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον, δημιουργούνται δύο καταρράκτες, μέρος μιας σειράς ορμητικών ρευμάτων που φράζουν τον Μεκόνγκ, οι οποίοι έθεσαν τέλος στο γαλλικό αποικιακό όνειρό της κατασκευής μίας πλωτής οδού διαμέσου των χωρών την Ινδοκίνας. Για να τους παρακάμψουν, οι μηχανικοί κατασκεύασαν μία σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τα νησιά. Σε κάθε πλευρά της γραμμής υπήρχαν ικριώματα φορτοεκφόρτωσης κι ένα σχετικά “υποφερτό” αντίγραφο της πέτρινης γέφυρας της Αβινιόν συνεχίζει ακόμη και σήμερα να συνδέει τα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον. Μία τέτοια στιβαρή κατασκευή αποτελεί παραφωνία σε αυτό το αγροτικό τοπίο.Ο σιδηρόδρομος έχει πλέον παροπλιστεί, αλλά μπορείτε να περπατήσετε κατά μήκος της παλιάς γραμμής και να διασχίσετε τη γέφυρα προς το Ντον Κχον, όπου θα συναντήσετε μία σαραβαλιασμένη και σκουριασμένη ατμομηχανή εγαταλειμμένη σε λίγα μέτρα οξειδωμένων γραμμών.Οι καταρράκτες Κχονγκ Παφένγκ (Khong Papheng) είναι μεγάλοι και θεαματικοί, και η καλύτερη ώρα για να τους επισκεφθείτε είναι είτε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, όταν οι ψαράδες σκαρφαλώνουν στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες από κορμούς δέντρων για να ρίξουν τα δίχτυα τους. Ένα παραπάτημα και θα παρασυρθούν στο ορμητικό νερό, αλλά ως αποτέλεσμα του νωθρού τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει το Λάος, καθιστώντας το ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό, κανείς δεν αποφασίζει ποτέ να ανακατασκευάσει αυτές τις πρόχειρες κατασκευές.Οι κάτοικοι ρίχνουν τα δίχτυα τους σε όλο το Σι Φαν Ντον και πολλοί από αυτούς ψαρεύουν μέσα από μικρά ξύλινα κανό, που κάνουν την εμφάνισή τους όταν πέσει η ζέστη του απομεσήμερου. Ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε το θέαμα είναι να καθίσετε σε ένα από τα λιγοστά τουριστικά καφέ που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού στη Μουάνγκ Κχονγ, ενώ θα πίνετε τη θρυλική μπύρα Lao και θα βλέπετε τη μακρινή ακτή του ποταμού Μεκόνγκ να βάφεται χρυσή με τη δύση του ήλιου. Στο απομακρυσμένο άκρο του Ντον Κχον, περπάτημα μισής ώρας περίπου κατά μήκος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, βρίσκεται το Μπαν Χανγκ Κχον, έδρα του νότιου γαλλικού σιδηροδρομικού ικριώματος φόρτωσης και αφετηρία για εκδρομές, για να δείτε τα σπάνια δελφίνια του γλυκού νερού Ιραουάντι. Αν κι αυτά τα δελφίνια είναι προστατευόμενο είδος, ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σημαντικά και χρειάζεται αρκετή υπομονή για να  εντοπίσετεκάποιο- συνήθως σε αρκετά μακρινή πόσταση. Το καλύτερο που μπορείτε να ελπίζετε ότι θα δείτε είναι ένα ψηλόλιγνο ραχιαίο πτερύγιο να σχίζει τα νερά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η καλύτερη ώρα να τα  αναζητήσετε είναι αργά το απόγευμα, όταν συχνά εμφανίζονται μπροστά από τα τοπικά πλοιάρια που ελίσσονται στα νερά του ποταμού. Το αχνό περίγραμμα των λόφων της Καμπότζης, πέρα από τον Μεκόγκ, αποτελεί ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σκηνικό με φόντα τη δύση του ήλιου.  

περισσότερα

4000 νησιά στο Νότιο Λάος

Η πτήση με τα ελικοφόρα ολοκληρώθηκε, ο πρωινός ήλιος έχει δυναμώσει, ψάχνουμε στους χάρτες να δούμε πού φτάσαμε… Στο νοτιότερο άκρο του Λάος, της πιο άγνωστης από τις χώρες της Ινδοκίνας. Η πρωτεύουσα της επαρχίας, το Πακσέ, μας υποδέχεται με ευρύχωρα πάρκα και μεγάλες λεωφόρους. Σε μια στροφή ξαναβλέπουμε το γνώριμο πιο συνοδό του ταξιδιού μας, το μεγαλειώδη ποταμό Μεκόνγκ. Παίρνουμε το δρόμο 13, το δρόμο που οι Γάλλοι έφτιαξαν στην ανατολική του όχθη και πάμε νότια, 130 χιλιόμετρα νότια. Στα ανατολικά δασωμένοι, καταπράσινοι λόφοι, στα δυτικά η κοιλάδα του ποταμού με πιο αραιή βλάστηση που θυμίζει αφρικανική σαβάνα. Στην τοποθεσία Χουαϊτόμο, στάση για αναζήτηση της αρχαίας κληρονομιάς… Ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος, ελάχιστα ανασκαμμένος, στέκεται ξεχασμένος στις όχθες ενός παραποτάμου του Μεκόνγκ. Ξυπνάμε τον αρχαιοφύλακα και τις πολλές αγελάδες που στέκονται και βόσκουν ανάμεσα σε καλά λαξεμένες πέτρες ενός πολιτισμού υψηλού και κομψού. Αφήνουμε τα ερείπια στη λήθη της τροπικής φύσης και η πορεία μας συνεχίζεται. Η επαρχία του νότιου Λάος μας μαγεύει. Αμέτρητες ξύλινες και καλαμένιες αγροικίες, απλοϊκή ζωή, κτηνοτροφία, ορυζώνες που περιμένουν την εποχή των βροχών για να πλημμυρίσουν. Βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από τη γειτονική Καμπότζη και ο Μεκόνγκ απλώνεται σε πλάτος πολλών χιλιομέτρων που κρύβουν εκατοντάδες νησάκια. Οι ντόπιοι τα λένε χιλιάδες, για την ακρίβεια «τέσσερις χιλιάδες», αλλά ο ταξιδιώτης αρκείται στο να τα βλέπει παντού, να τα θαυμάζει και να προσπαθεί να τα μετρήσει. Τους πρώτους καταρράκτες διαδέχεται η πλεύση με μια μικρή βάρκα που μετά βίας ισορροπεί και μας κρατάει. Ακολουθεί η θλίψη ενός παρατημένου σιδηροδρόμου και μιας ατμομηχανής, αλλά τα μονοπάτια μέσα από τα μεγάλα νησιά του ποταμού μας αποζημιώνουν οδηγώντας μας σε ένα ακόμα σύμπλεγμα από ακανόνιστες υδατοπτώσεις, τους καταρράκτες Λι Πι. Φτάνει το σούρουπο, και τα «4.000 νησιά» μας μαγνητίζουν, μας καλούν να δούμε τον ξάστερο ουρανό με τη συντροφιά των ντόπιων ψαράδων. Το ρεύμα του ποταμού ισχυρό και αθόρυβο τραβά το βλέμμα μας και μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα άγνωστη γωνιά της γοητευτικής Ινδοκίνας και του φιλόξενου Λάος… 

περισσότερα

Ινδοκίνα: με ταχύτητα στον 21ο αιώνα

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του επισκέπτη καθώς μπαίνει στα κράτη της Ινδοκίνας, είναι η πρόσφατη ιστορία αυτών των χωρών και το πόσο επηρεάστηκαν από τον πόλεμο. Το Βιετνάμ διχασμένο σε βορρά και νότο, η Καμπότζη σε ερείπια με τον χρόνιο εμφύλιο σπαραγμό, και το Λάος σε αποκλεισμό και οπισθοδρόμηση δεκαετιών. Το επόμενο όμως είναι η έκπληξη, του πόσο γρήγορα ξεπερνούν οι άνθρωποι το παρελθόν τους, όταν θέλουν να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν. Το Βιετνάμ βρίσκεται σε οικονομικό και οικοδομικό οργασμό εδώ και πολλά χρόνια, η Καμπότζη έχει κλείσει τις πληγές της και προωθεί τα μνημεία της, και το Λάος είναι ο πιο περιζήτητος τουριστικός προορισμός για φύση και ηρεμία στη ΝΑ Ασία. Οι εργολάβοι οικοδομών, οι τουριστικοί πράκτορες κάθε είδους, και οι επιχειρηματίες που απευθύνονται στις ανάγκες των επισκεπτών, είναι τα πλέον υποσχόμενα επαγγέλματα.
Υπάρχει άραγε εθνική λήθη σε αυτές τις χώρες, ή η γρήγορη αναδόμηση είναι κομμάτι της κουλτούρας τους; Ανέκαθεν αφομοίωναν έτσι γρήγορα τις επιδράσεις των επισκεπτών τους, ακόμα και τις βίαιες, χωρίς να δυσανασχετούν;  Δεν είναι πάντως εύκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις, και το όνομα ‘Ινδοκίνα’ από μόνο του, δείχνει του πόσο ισχυρή και αιματηρή ήταν η επίδρασή τους. Μια τεράστια χερσόνησος ανάμεσα στις κουλτούρες της τροπικής Ινδίας και της πολυπρόσωπης Κίνας, που δέχθηκε πλειάδα επιδρομών, επιθέσεων, και αναμίξεων, μέσω των λαών που πέρασαν από τα γήινα και υδάτινα μονοπάτια της. Μια πολιτισμική οντότητα που υπήρξε χωνευτήρι λαών και γλωσσών, η οποία όμως ανέπτυξε τις δικές της άμυνες και διαμόρφωσε μέσα στους αιώνες τη δική της εθνική ταυτότητα.
Τώρα, η τριάδα αυτών των χωρών απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης και αλματώδους ανάπτυξης, που έχει θετικό αντίκρυσμα στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, και στην ισχυροποίηση των εθνικών συνόρων τους,  αλλά αμφίβολο στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος και την ανάδειξη του πολιτισμικού τους πλούτου. Το Βιετνάμ είχε και έχει εμπειρία διαχείρισης μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, και παρά την υπερανάπτυξη δείχνει ότι έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Το Λάος και η Καμπότζη ως μικρότερες χώρες-δορυφόροι είναι πιο ευάλωτες, το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλότερο, και οι αντιθέσεις τους μεγαλύτερες. Για παράδειγμα, εντύπωση προκαλούν τα μεγάλα πολυεθνικά ξενοδοχεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, δίπλα στις πρωινές σειρές των βουδιστών μοναχών, που δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους εδώ και δεκαετίες. Ομοίως και η διαχείριση και των επισκεπτών του Άνκορ Βατ, που γίνεται από ιδιωτική εταιρεία και όχι από κάποιον εθνικό φορέα, ενώ είναι το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας. Πως προστατεύεται ο εθνικός πλούτος και ο απλός πολίτης σε περίοδο αλόγιστης ανάπτυξης ή εξαγοράς; Η ‘γωνία’ αυτή της Ασίας θα καταφέρει άραγε να διατηρήσει την παράδοση και την φυσική ομορφιά της, ή θα γονατίσει κάτω από την απληστία των πολιτικών της αρχόντων, και των πολυεθνικών ομίλων; Το ερώτημα είναι κοινό για μικρές σε μέγεθος ή σε οικονομία χώρες…
Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση η Ινδοκίνα να μην διακινήσει συναισθηματικά τον επισκέπτη. Και λόγω αντιθέσεων και λόγω ομορφιάς. Μόνο οι ταινίες που έχουν γυριστεί για αυτήν, μαγνητίζουν τις σκέψεις και τα όνειρα, ενώ η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει: Ομιχλώδεις καλλιέργειες, τροπικοί κήποι, υδάτινοι λαβύρινθοι, και ανεξερεύνητα νησιά. Οργασμικές μεγαλουπόλεις, αναρίθμητα και ατίθασα δίκυκλα, υπεράνθρωπη εργατική δύναμη, και πολλά υποσχόμενες αγορές και επενδύσεις. Μοναχικά και μεγαλόπρεπα μνημεία, εντυπωσιακή φύση, και μια βεντάλια φυλών και γλωσσών. Το παγκόσμιο τουριστικό κύκλωμα δίνει εύκολα τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να καταναλώσει αλόγιστα ό,τι και όπου του προσφέρεται, ή να δώσει ένα στίγμα σεβασμού και σύνεσης που αρμόζει στους συνειδητοποιημένους ταξιδιώτες. Αυτούς που έχουν εμπειρία και ως επισκέπτες, και ως οικοδεσπότες.

περισσότερα

Μαντζουρία - Μια εμπειρία από την Σενγιάνγκ

Η πρώτη επαφή με τη Βόρεια Κορέα είναι καθηλωτική, καθώς μοιάζει σαν να προσγειωθήκαμε σε άλλον πλανήτη. Το ταξίδι σε μια χώρα τόσο ιδιαίτερη άλλωστε, είναι από μόνο του μία once in a lifetime εμπειρία. Η Σενγιάνγκ, η θρυλική πρωτεύουσα των Μαντζουριανών αυτοκρατόρων, είναι κτισμένη στις όχθες του Χουν Χε, παραποτάμου του Λιάο, στην ιστορική περιοχή της Μαντζουρίας. Οι Μαντσού έδωσαν στην πόλη αρχικά το όνομα Μούκντεν, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει «ανθισμένη πρωτεύουσα». Από εδώ ξεκίνησαν για την κατάκτηση της Κίνας και την ίδρυση της τελευταίας αυτοκρατορικής δυναστείας των Τσινγκ. Η Σενγιάνγκ αποτελεί σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της Κίνας από το 1930 και θεωρείται εμπορικός κόμβος για τις κινεζικές εξαγωγές σε Ιαπωνία, Ρωσία και Κορέα. Κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στην πόλη, την προσοχή μας τράβηξε το πάρκο Beiling. Πραγματικά εντυπωσιακό! Επισκεφθήκαμε τα ανάκτορα, τα οποία αποτελούν μια μικρογραφία της Απαγορευμένης Πόλης του Πεκίνου, αλλά και το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Ιστορίας. Περπατήσαμε στην γραφική «Παλιά Οδό» του ιστορικού κέντρου, είδαμε επιβλητικά κτίρια της αρχιτεκτονικής παράδοσης της Μαντζουρίας, ενώ επισκεφθήκαμε και την καθολική εκκλησία, που αποτελεί μνημείο αποικιακής εποχής. Μυηθήκαμε στον πολύχρωμο κοσμοπολιτισμό της Σενγιάνγκ και αποκαλύψαμε έναν... άλλο κόσμο.

περισσότερα

Νότια Κορέα - Μια εμπειρία από την ... φουτουριστική Σεούλ

Η Σεούλ είναι μια πρωτεύουσα που ξαναγεννήθηκε από τις στάχτες της, μετά τον καταστροφικό πόλεμο της Κορέας. Σήμερα, είναι μια φουτουριστική πόλη με neon φώτα, ιλιγγιώδεις ρυθμούς, εκκεντρικά ενδύματα και πλούσια ιστορία, που πλάθουν ένα μείγμα ανάμεσα στην παράδοση και την μοντέρνα αισθητική, δημιουργώντας μια αυθεντική σύγχρονη κορεάτικη κουλτούρα. Προκειμένου να ανακαλύψουμε τη βασιλική πτυχή της χώρας, ξεκινήσαμε την περιήγησή μας με το διάσημο Παλάτι Gyeongbokgung. Η Σεούλ διαθέτει πέντε παλάτια, με το συγκεκριμένο να είναι το μεγαλύτερο και, για πολλούς, το ομορφότερο. Οι κεντρικές λεωφόροι με τα μοντέρνα κτίρια που στεγάζουν τα κεντρικά γραφεία των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, το πολύβουο εμπορικό κέντρο, η φουτουριστική πλατεία Dongdaemun, και η θέα από τον λόφο Νάμσαν, αποτελούν ορόσημα της πόλης. Η Gangnam, όμως, είναι εξίσου σημαντικό πολιτισμικό κέντρο για την Κορέα. Ουσιαστικά πρόκειται για το Beverly Hills της Σεούλ! Τα μάτια μας χόρτασαν από ουρανοξύστες και πράσινα spots. Έπειτα, βρεθήκαμε στο παραδοσιακό χωριό Hanok, στην περιοχή Bukchon, μόλις ένα τέταρτο από το Παλάτι, προκειμένου να πάρουμε μια χορταστική γεύση τοπικής αύρας και να συνομιλήσουμε με τους ντόπιους. Φυσικά δεν έλειψε και μια βόλτα στην ψαραγορά Noryangjin για μια extra τοπική γαστρονομική εμπειρία. Μετά από πολλές ώρες περιπλάνησης στην πόλη, πήγαμε στα λουτρά jjimjilbangs, για spa και χαλάρωση. Δοκιμάσαμε πεντανόστιμο street food και νιώσαμε τον παλμό της πόλης ακόμα και στα πιο απομονωμένα σημεία!

περισσότερα

Βόρεια Κορέα, "η εξωγήινη χώρα"

Η πρώτη επαφή με αυτή τη χώρα σίγουρα θα σας εντυπωσιάσει, καθώς με το που θα προσγειωθείτε θα αντιμετωπίσετε μια διαφορετική εικόνα, μια διαφορετική καθημερινότητα. Όλοι μα όλοι οι πολίτες της χώρας φορούν στο μέρος της καρδιάς μία μικρή καρφίτσα με την φωτογραφία του Κιμ Ιλ Σουνγκ, του μεγάλου ηγέτη. Αμέτρητα αγάλματά του κοσμούν πολλές γωνιές της πόλης. Ακρογωνιαίος λίθος της φιλοσοφίας πάνω στην οποία έχει δομηθεί ολόκληρη η πολιτική και ο τρόπος ζωής της Βορείου Κορέας είναι το Τζου-τσε (juche). Η ιδεολογία αυτή αναπτύχθηκε από τον Κιμ Ιλ Σουνγκ. Σύμφωνα με αυτή, ο άνθρωπος είναι ο κυρίαρχος του εαυτού του και των πάντων. Η επανάσταση σε κάθε χώρα βασιζόμενη στις δικές τις δυνάμεις είναι εξίσου απαραίτητη. Η εκπαίδευση των μαζών από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους είναι προϋπόθεση για την εφαρμογή της παραπάνω ιδεολογίας. Σε αυτή την αυτάρκεια και την αυτοδυναμία στηρίζεται η χώρα τα τελευταία 50 χρόνια. Ο κόσμος εδώ ζει απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Θα σας φανεί εντυπωσιακό, αλλά δεν υπάρχει καμιά επαφή, εικόνα ή ήχος από οποιαδήποτε άλλη πλευρά του κόσμου εκτός των τοπικών. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, όπως και ο τύπος φυσικά – μέσα της απόλυτης προπαγάνδας- κρατούν απασχολημένο και κοιμισμένο τον λαό με προγράμματα που ελέγχονται απόλυτα.

Ακόμη και ως τουρίστας το να κυκλοφορείς ελεύθερα σε αυτήν την πόλη είναι ανέφικτο. Οι τουρίστες είτε σε πολυμελείς είτε σε μικρές ομάδες συνοδεύονται πάντα από Κορεάτες επαγγελματίες συνοδούς, οι οποίοι δεν πρέπει να σε αφήσουν από τα μάτια τους καθώς εδώ όλα απαγορεύονται. Οι επισκέπτες πρέπει να τηρούν τους ακόλουθους κανόνες. Δεν μπορούν να κυκλοφορούν πουθενά μόνοι, δεν μπορούν να έχουν καμία άμεση επαφή με απλούς ανθρώπους, δεν μπορούν να φωτογραφίζουν ή να βιντεοσκοπούν όποιο αξιοθέατο επιθυμούν. 

Από την άλλη, η εκπαίδευση παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινή ζωή των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα, μαθαίνουν μουσικά όργανα, χορό, τραγούδι, ζωγραφική και κάνουν αθλητισμό - όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ενώ όσο αφορά στην παροχή γνώσεων, εδώ όλα είναι κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα.
Η καλοσύνη στα μάτια όλων – μικρών και μεγάλων - όμως δεν ήταν κατευθυνόμενη από κανέναν. Έννοιες όπως πονηριά, φθόνος, ζήλια, ανταγωνισμός, κακία, ιδιοτέλεια και αλαζονεία, δεν έχουν νόημα σε αυτή την χώρα.

περισσότερα

Τάε Κβον Ντο (ή Ταεκβοντό)

Το Τάε Κβον Ντο (ή Ταεκβοντό) είναι η πιο δημοφιλής Κορεάτικη πολεμική τέχνη και το εθνικό σπορ της Κορέας. Είναι από τις πιο διαδομένες πολεμικές τέχνες παγκοσμίως και από το 2000 έγινε επίσημο Ολυμπιακό αγώνισμα.
Χαμένη μέσα στις καταγραφές της ιστορίας της χερσονήσου της Κορέας είναι η καταγωγή του Τάε Κβον Ντο.
Τοιχογραφίες άνω των 2000 χρόνων σε τάφους της Κορέας δείχνουν ανθρώπους να μονομαχούν χωρίς όπλα, χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα πόδια τους και άλλους να παρακολουθούν αυτή την άοπλη μονομαχία.
Αν και οι ρίζες του αθλήματος χάνονται στα βάθη του χρόνου, οι κανονισμοί του θεσπίστηκαν στα μέσα του 20ου αιώνα. Συγκεκριμένα, μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, που σηματοδότησε την απελευθέρωση της Κορέας από την Ιαπωνία, οι Κορεάτες θέλησαν να στραφούν και πάλι στην παράδοση τους και να αποτινάξουν τις επιρροές της κουλτούρας τους από άλλες χώρες.
Μετά και τον πόλεμο της Κορέας (1950-1953) έγινε η πραγματική έκρηξη του αθλήματος, που με σιγά και σταθερά βήματα θα κατακτούσε τον υπόλοιπο κόσμο.
Αξιωματικοί του στρατού, οι οποίοι επανέφεραν το άθλημα, διαμόρφωσαν το νέο του πρόσωπο, ενώ το 1956 καθιερώθηκε η σημερινή του ονομασία "Τάε Κβον Ντο", η οποία αποτελεί συνένωση των λέξεων Τάε (κλωτσιά), Κβον (γροθιά) και Ντο (τέχνη) και στα ελληνικά σημαίνει "Η τέχνη των χεριών και των ποδιών" ή "Η τέχνη της κλωτσιάς και της γροθιάς".

Βασικές αρχές του Τάε Κβον Ντο είναι η πειθαρχία και η αυτοσυγκέντρωση, οι οποίες βοηθούν το άτομο να αποδώσει σωματικά.
Αν και το Τάε Κβον Ντο διδάσκει και τη χρήση των χεριών στη μάχη, τόσο ως μέσου άμυνας όσο και ως μέσου επίθεσης, εν τούτοις είναι μια πολεμική τέχνη που βασίζεται στις κλωτσιές και γι' αυτό είναι από τις ιδανικές πολεμικές τέχνες για όσους έχουν ευλυγισία και όχι δύναμη.

Οι αρχές του Τάε Κβον Ντο είναι οι εξής:

  • Ευγένεια (Ye Ui)
  • Ακεραιότητα (Yom Chi)
  • Επιμονή (In Nae)
  • Αυτοέλεγχος (Guk Gi)
  • Ακατάβλητο Πνεύμα (Baekjul Boolgool)

Η επιτυχία ή αποτυχία της εκπαίδευσης εξαρτάται κυρίως από το πώς κανείς τηρεί και εφαρμόζει τις αρχές του οι οποίες θα πρέπει να λειτουργούν ως καθοδηγητές για όλους τους σοβαρούς μαθητές της τέχνης αυτής.

περισσότερα

Τοσκάνη, η αβάσταχτη γοητεία της οικειότητας

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.

Το πιο διάσημο χωριό τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο: κάποιοι το αποκαλούν «Μανχάταν της Τοσκάνης» - οι λάτρεις της ελληνικής υπαίθρου πάντως μάλλον θα θυμηθούν κάτι πολύ πιο οικείο και δικό μας, τα χωριά της Μάνης με τους πετρόκτιστους πύργους τους! Για τον ίδιο λόγο χτίστηκαν και οι πύργοι του Σαν Τζιμινιάνο, αρχικά ως οχυρά που προστάτευαν τον οικισμό και επέτρεπαν την επίβλεψη της περιοχής. Αργότερα, έγιναν σύμβολα κύρους και οικονομικής ευμάρειας, ενθαρρύνοντας τον συναγωνισμό μεταξύ των οικογενειών για το ποια θα έχτιζε τον υψηλότερο – ή τους υψηλότερους: όταν θεσπίστηκε το ανώτατο ύψος των 52 μέτρων, οι Σαλβούτσι, για παράδειγμα, έχτισαν δύο πύργους τον ένα δίπλα στον άλλο, για να μην έχει κανείς αμφιβολία ποιος είναι ο ισχυρότερος…

περισσότερα

Ο φτωχούλης του Θεού

Έχουν περάσει σχεδόν 800 χρόνια από τότε που ο 19χρονος Φραγκίσκος εγκατέλειψε τα πλούτη της οικογένειάς του, την άσωτη ζωή και μαζί το όνειρο για μια στρατιωτική καριέρα για να αφοσιωθεί στους συνανθρώπους του.
Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας.
Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλακή. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς.
Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος μ` ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση μ` ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του).
Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα.
Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το "τάγμα των Φραγκισκανών", που είχε την έγκριση και του πάπα Ινοκέντιου Γ΄.
Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού.
Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 4 Οκτωβρίου.
Επίσης, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, θεωρείται προστάτης των ζώων και των οικολόγων.
Σήμερα είναι ένας άγιος πολύ αγαπητός και η Ασίζη καθιερώθηκε ως ένας από τους γνωστότερους προορισμούς θρησκευτικού τουρισμού στην Ιταλία και πόλος εκατομμυρίων πιστών κάθε χρόνο με επίκεντρο το ναό του Αγίου Φραγκίσκου.
Η Ασίζη είναι συνδεδεμένη και με τον Νίκο Καζαντζάκη. Στο πρώτο του ταξίδι (1924), ο Κρητικός συγγραφέας γνωρίζεται με το βιογράφο του Φραγκίσκου, τον Γιοχάνες Γιέργκενσεν και μελετά τη ζωή και το θρύλο του Αγίου. Αργότερα, μεταφράζει τη βιογραφία του και γράφει το μυθιστόρημα "Ο φτωχούλης του Θεού". Την Ασίζη επισκέφθηκε ξανά το 1926 και το 1952.

περισσότερα

Πορτοφίνο

Ιταλικό ψαροχώρι και τουριστικό θέρετρο γνωστό για το μικρό του λιμάνι και τους διάσημους επισκέπτες του. Βρίσκεται στην επαρχία της Γένοβας στην Ιταλική Ριβιέρα. Το Πορτοφίνο το Δεκέμβριο του 2013 είχε 449 κατοίκους.
Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, το Πορτοφίνο, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους και με το όνομα Portus Delphini, δηλαδή το λιμάνι των δελφινιών, λόγω του μεγάλου αριθμού των δελφινιών που ζούσαν στο κόλπο.
Το 1815 έγινε μέρος του Βασιλείου της Σαρδηνίας και, από το 1861, του ενωμένου Βασιλείου της Ιταλίας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, πρώτα οι Βρετανοί, στη συνέχεια, άλλοι αριστοκράτες τουρίστες από τη Βόρεια Ευρώπη άρχισαν να επισκέπτονται το Πορτοφίνο, όπου έφτασαν με άμαξα από τη Σάντα Μαργκερίτα Λιγκούρε. Ο Ώμπρεϊ Χέρμπερτ ήταν ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους που είχαν βίλα στο Πορτοφίνο. Τελικά όλο και περισσότεροι έχτισαν βίλες για διακοπές, και από το 1950 ο τουρισμός έγινε η κύρια βιομηχανία της πόλης.

περισσότερα

CINQUE TERRE

Τα κρεμαστά χωριά της Λιγυρίας
Ένα από τα πιο όμορφα και γραφικά σημεία που μπορεί να επισκεφθεί κανείς στην Ιταλική Ριβιέρα είναι τα “Πέντε Χωριά”. To Monterosso Al Mare, το Vernazza, το Corniglia, το Manarola, το Riomaggine  μαζί με τις παραλίες για τους γύρω λόφους αποτελούν το Εθνικό Πάρκο Cinque Terre, μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco (1977)
Τα πέντε αυτά χωριά είναι πέντε ψαροχώρια το ένα σε πολύ μικρή απόσταση από το άλλο χτισμένα στην άκρη των απότομων, άγριων και καταπράσινων λόφων της Ιταλικής Ριβιέρας. Τα πολύχρωμα σπίτια με τα πράσινα παράθυρά τους δίνουν μοναδικό χρώμα στα χωριά και είναι πανέμορφα καθώς δύει ο ήλιος. Τα στενά σοκάκια είναι ότι πρέπει για περπάτημα. Άλλωστε δεν επιτρέπονται τα αμάξια στα πέντε χωριά. Τα χωριά μεταξύ τους συνδέονται με τρένο που περνάει από κάθε χωριουδάκι αλλά και με μονοπάτια, ένα από τα πιο γνωστά και πολύ φωνογραφημένα είναι το Vie dell’ amore. Στα χωριά οι παλιές εκκλησίες και τα κάστρα είναι τα αξιοθέατα και φυσικά η πανέμορφη θέα που σε κάνει να νιώθεις μικρός μπροστά στην ομορφιά της φύσης και την επιμονή του ανθρώπου που στην άκρη των γκρεμών έφτιαξαν τα πανέμορφα αυτά χωριά. Το πρωινά μπορείτε να απολαύσετε το μπάνιο σας στις υπέροχες παραλίες ενώ το βράδυ είναι μια απόλαυση. Τα στενά σοκάκια γεμίζουν με κόσμο και μικρά γραφικά μπαράκια και εστιατόρια που προσφέρουν απλόχερα πέρα από την Ιταλική φιλοξενία μοναδικές γεύσεις θαλασσινών και καλού κρασιού, πάντα σε πολύ καλές τιμές.
Φυσικά το κάθε ένα χωριό έχει το δικό του χρώμα και τον δικό του χαρακτήρα. Το Monterosso διαθέτει την πιο γνωστή και μεγαλύτερη σε έκταση παραλία της περιοχής και αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις της παραλίας. Πολύ όμορφο με τις βουκαμβίλιες και τις κίτρινες ομπρέλες να αποτελούν κομμάτι των φωτογραφιών των επισκεπτών. Ενώ  το χωριό Vernazza, αποτελεί το διαμάντι των “Πέντε Χωριών” με το φυσικό του λιμάνι και την παλιά εκκλησία στο κέντρο του.

περισσότερα

Η ζωή στο σαφάρι και στο lodge

The Wild thing
Ώρα για Αφρικάνικο Σαφάρι
Η ημέρα ξεκινά. Η καλύτερη ώρα της ημέρας για σαφάρι
Πολύ πρωινό ξύπνημα με ένα λαμπερό αφρικάνικο χαμόγελο και μια ζεστή κούπα καφέ, για να παρακολουθήσουμε τις "μεγάλες γάτες" όσο είναι ακόμα εν δράσει. Αργότερα, με τη ζέστη, θα κρυφτούν στη δροσιά για να απολαύσουν τη σιέστα τους και εμείς θα επιστρέψουμε στο λόντζ.
Νωχελικά με την αυγή το πάρκο ξυπνά. Τσίχλες και μπουλμπούλ κάνουν αισθητή την παρουσία τους με ήχους. Τα αδύναμα καλέσματά τους καλύπτονται από τους βαθείς λαρυγγισμούς που βγάζουν οι χήνες πετώντας χαμηλά σε όλη την περιοχή. Μακριές ουρές από γκνου σαν τους επιβάτες ενός τρένου που περιμένουν να επιβιβαστούν εμφανίζονται μέσα από το υπόλευκο φως. Στο βάθος ένα κοπάδι ελεφάντων δίνει την εικόνα ενός μεγαλιθικού μνημείου. Η καλύτερη ώρα της ημέρας για σαφάρι. Τώρα που οι άγριοι «κάτοικοι» της σαβάνας είναι στην πιο ενεργητική τους ώρα. Επιβιβαζόμαστε στα τζιπ και παρακολουθούμε τη φύση με ευλαβική σιωπή. Θα προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τους «ενοίκους» του: λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ρινόκεροι, ζέβρες, αγριογούρουνα, αντιλόπες, γαζέλες, στρουθοκάμηλοι και αγέλες γκνου. 

Μετά το πρωινό σαφάρι, επιστροφή στο lodge για μεσημεριανό και ολιγόωρη ξεκούραση
Το μεσημέρι η φύση ηρεμεί στην Αφρική. Θα ξεχυθούμε πάλι το απόγευμα, γύρω στις 16.30, σε αυτό το πανηγύρι θηρευτών και θηραμάτων. Ζέβρες κινούνται πλάι στον δρόμο σκορπίζοντας σκόνη με τις οπλές τους. Παρατηρούμε πώς γνέφουν καθώς περπατούν. Είναι μια μορφή επικοινωνίας. Καθησυχάζουν η μία την άλλη. Καθώς ο ήλιος κατεβαίνει ένα λιοντάρι καταβροχθίζει το θήραμά του. Μόλις τελειώνει, ένα σμήνος από γύπες βουτά από το γειτονικό δέντρο και αρχίζει τη μάχη για ένα κομμάτι σάρκας. Ο κυρίαρχος γύπας κερδίζει τη μάχη, αλλά απωθείται από έναν αετό. Η αέναη μάχη δυνατού και αδυνάτου στη φύση.
Επιστροφή στο λόντζ για βραδινό
Στο τέλος της ημέρας, ένα ζεστό μπάνιο, ένα ποτό πλάι στην αναμμένη φωτιά και δείπνο κάτω από τα αστέρια και στη συνέχεια κουβεντούλα για τις εμπειρίες που ζήσαμε μέχρι τα βλέφαρά μας να κλείσουν κουρασμένα. Αύριο μια διαφορετική εμπειρία μας περιμένει.

Θα ακούσουμε τα λιοντάρια, θα δούμε τον ήλιο να ανατέλλει σαν μια τεράστια κόκκινη φούσκα και στο τέλος θα μείνουμε με μια θλίψη, για όλα εκείνα τα ξημερώματα που ίσως έχουμε χάσει…

περισσότερα

Φιλιππίνες – Η παλιά πόλη του Βιγκάν

Η παλιά πόλη του Βιγκάν είναι το πιο καλοδιατηρημένο δείγμα πόλης της Ισπανικής Αυτοκρατορίας σε όλη την Ασία.
Το 1574, ο Ισπανός κατακτητής Χουάν ντε Σαλσέδο, ίδρυσε στο βορειοδυτικό τμήμα της νήσου Λουζόν την πόλη Βιγκάν, η οποία εξελίχτηκε ταχύτατα στη δεύτερη κατά σειρά σημαντικότερη πόλη των Φιλιππίνων. Ευτυχώς, η μετέπειτα ιστορία δεν επιφύλαξε στα ωραιότερα αποικιακά κτίρια την τύχη άλλων ομοίων τους: δεν έγιναν αναστυλώσεις, τροποποιήσεις κλπ, ούτε όμως την άγγιξαν και οι βομβαρδισμοί του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκτός από τους Ισπανούς εμπόρους , εγκαταστάθηκαν εδώ και πολλοί Κινέζοι, οι οποίοι άφησαν επίσης τα ίχνη τους στα κτίρια της πόλης, με χαρακτηριστικά δείγματα τα αρχοντικά μέγαρα, με ογκώδη πλίνθινα τείχη, με εσωτερικές αυλές με δάπεδα στρωμένα με πλακίδια, με κιγκλιδώματα και με ξύλινα  δάπεδα με το χαρακτηριστικό σκούρο βερνίκι στους εσωτερικούς χώρους.
Σημαντικά κτίρια πλαισιώνουν την Πλάτσα Σαλσέδο, όπως το νεοκλασικιστικό Προβίνσιαλ Κάπιτολ Μπίλντινγκ, η Αρχιεπισκοπή, κτίριο του 18ου αιώνα και ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου, που ανεγέρθηκε στη δεκαετία του 1790. Ο τρίκλιτος ναός εμφανίζει ορισμένες ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες, όπως οι λίθινες αναπαραστάσεις δύο λεόντων, με μορφή Κινέζων φρουρών, οι οποίοι φυλάσσουν τις δύο πύλες των πλευρικών κλιτών. Επίσης το κωδωνοστάσιο βρίσκεται σε απόσταση 10 μ. από το ναό, στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Η άλλοτε συνοικία των mestizo (μιγάδες γόνοι επιμειξίας ευρωπαίων με ιθαγενείς) διαθέτει το ωραιότερο και πιο καλοδιατηρημένο αρχοντικό της περιόδου της Αποικιοκρατίας, επίσης με ορισμένα χαρακτηριστικά κινέζικα στοιχεία, όπως οι λίθινοι δράκοι.
Ο Καθεδρικός Ναός του Αγίου Παύλου είναι κτισμένος στο καλούμενο «σεισμικό μπαρόκ»: με εξαιρετικά παχείς τοίχους και με μία ροπή προς την ανάδειξη του πλάτους, σε αντίθεση με τους ευρωπαϊκούς ναούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μια έντονη καθετότητα. Η Κάλε Κριστολόγκο με τα όμορφα αρχοντικά σπίτια, βρίσκεται στο κέντρο της συνοικίας των μιγάδων.

περισσότερα

Φυλές Δυτικής Παπούα

Η Δυτική Παπούα είναι μία πραγματική Κιβωτός του πλανήτη μας. Τα δάση της (rainforests) είναι τόσο πυκνά που πολλές φορές η πρόσβαση είναι σχεδόν αδύνατη – ακόμα και σήμερα. Αυτό το στοιχείο είναι που έχει προστατεύσει το κομμάτι αυτό του νησιού από τον «πολιτισμό» και έχει επιτρέψει τη διατήρηση φυλών που διαφορετικά ίσως να μην είχαν καταφέρει να επιβιώσουν. Και ακόμα περισσότερο: οι ερευνητές βεβαιώνουν πως στη Δυτική Παπούα ζουν ακόμα φυλές που δεν έχουν έρθει ακόμα σε επαφή με τον «δυτικό πολιτισμό»!
Και οι φυλές που γνωρίζουμε ωστόσο, μας παρέχουν έναν απίστευτο πλούτο πληροφοριών. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν οι φυλές Ντάνι, αν και οι ίδιοι δεν χρησιμοποιούν το όνομα αυτό για να αναφερθούν στον εαυτό τους (οι ίδιοι αποκαλούνται «Μόνι»). Το χαρακτηριστικό στοιχείο των Ντάνι είναι πως οι άντρες φορούν ένα είδος θήκης στο πέος τους, με το υπόλοιπο σώμα τους να φέρει ελάχιστα έως και καθόλου ρούχα, όπως ελάχιστα φέρουν και οι γυναίκες. Λατρεύουν φετιχιστικά σύμβολα και αναπαραστάσεις, χρησιμοποιούν ως μέσο συναλλαγής τα κοχύλια ή κάποιες ειδικές πέτρες, ενώ οι άντρες είναι ελεύθεροι στην πολυγαμία, όσο μπορούν να φροντίσουν για το σπιτικό τους. Οι γυναίκες Ντάνι τηρούν ένα έθιμο που στα μάτια ενός δυτικού είναι αποκρουστικό: για κάθε μέλος της οικογένειάς τους που πεθαίνει, κόβουν ένα δάχτυλο του χεριού τους!...

περισσότερα

Τα Νησιά Μαλούκες (Maluku Islands)

Τα Νησιά Μαλούκες (ή Μαλούκου, ή Τα Νησιά των Μπαχαρικών) είναι μία ξεχωριστή περιφέρεια της Ινδονησίας που εντοπίζεται ανάμεσα στα νησιά Κελέβη (ή Σουλαουέζι) και την Παπούα. Παρότι σήμερα θεωρούνται (και είναι) μία από τις πιο απομονωμένες περιοχές της χώρας, τα νησιά αυτά ήταν το πρώτο κομμάτι της σημερινής Ινδονησίας που αποικήθηκε από τους Ευρωπαίους εξερευνητές, πρώτα τους Πορτογάλους, κατόπιν τους Ισπανούς και τους Ολλανδούς. Αυτό έχει αποτυπωθεί και στα ονόματα των ντόπιων, πολλοί από τους οποίους φέρουν ευρωπαϊκά ονόματα.
Σήμερα λοιπόν τα νησιά θεωρούνται off-the-beaten track διαδρομή για τους ταξιδιώτες. Πολλοί είναι οι λόγοι που έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτής της απομόνωσης: αυτή ακριβώς η απομόνωση ωστόσο είναι που έχει προστατεύσει τις Μαλούκες, και έτσι πολλά από τα νησιά του συμπλέγματος παραμένουν κρυμμένοι παράδεισοι. Το να ταξιδέψει κανείς από το ένα νησί στο άλλο δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο (παρότι εμείς το κάνουμε σ’ αυτό το ταξίδι μας!), είναι επομένως κάτι που απαιτεί υπομονή και φυσικά πολύ καλό σχεδιασμό.
Συνολικά 632 νησιά και νησίδες απλώνονται σε μία τεράστια θαλάσσια έκταση και ο καλύτερος τρόπος να τα επισκεφθεί κανείς είναι προσεγγίζοντας την πόλη του Άμπον.

περισσότερα

Αρχιπέλαγος Ρατζά Αμπάτ

Το αρχιπέλαγος του Ρατζά Αμπάτ είναι ένα σύμπλεγμα από περίπου 1.500 νησιά, τα περισσότερα από αυτά ακατοίκητα και τα υπόλοιπα… αραιοκατοικημένα. Το θέαμα που προσφέρουν τα νησάκια αυτά, όταν τα προσεγγίζει κανείς αλλά και από αέρος είναι εντυπωσιακό: απόκρημνοι βραχώδεις όγκοι, εξωτικές παραλίες λευκής άμμου, κρυμμένες λιμνοθάλασσες, μυστηριώδεις σπηλιές και πάνω απ’ όλα τυρκουάζ νερά κρυστάλλινης διαύγειας. Αυτή είναι η μία όψη του αρχιπελάγους.
Η άλλη είναι αυτή που απαιτεί να διεισδύσει κανείς ακόμη περισσότερο στα νησιά του αρχιπελάγους και να παρατηρήσει την απίστευτα πλούσια υποθαλάσσια φύση: οι κοραλλιογενείς ύφαλοι του Ρατζά Αμπάτ είναι το όνειρο κάθε πεπειραμένου (ή μη) δύτη! Αν σας αρέσει η εξερεύνηση του βυθού, η βουτιά με αναπνευστήρα ή το καγιάκ, τότε μόλις ανακαλύψατε τον παράδεισό σας.
Υπάρχει ωστόσο και κάτι περισσότερο: η ποικιλία της θαλάσσιας ζωής εδώ είναι τόσο μεγάλη και εκτεταμένη, που οι επιστήμονες έχουν χαρακτηρίσει το Ρατζά Αμπάτ ως «βιολογικό πυρήνα», θεωρούν μάλιστα ότι τα κοραλλιογενή συστήματα εδώ «συντηρούν» και «αναζωογονούν» με κάποιο τρόπο αντίστοιχα κοραλλιογενή συστήματα στον Νότιο Ειρηνικό και τον Ινδικό Ωκεανό!
Ο καλύτερος τρόπος για να επισκεφθεί κανείς τα νησιά είναι από το Σορόνγκ.

περισσότερα

Δυτική Παπούα (Ινδονησία) & Κοροβάι

Πρόκειται για μια από τις πιο ανεξερεύνητες γωνιές του πλανήτη μας. Ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ που φιλοξενεί ένα μοναδικό οικοσύστημα. Aπάτητες αμμουδιές με γαλαζοπράσινα νερά, ανέγγιχτους κοραλιογενείς ύφαλους σε εκπληκτικούς χρωματισμούς και παρθένα δάση στα βάθη της τροπικής ζούγκλας. Το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του πλανήτη παραμένει έως και σήμερα μια πρόκληση για κάθε ταξιδιώτη, μια εμπειρία που πρέπει να γευτεί, ένα όνειρο που πρέπει να πραγματοποιήσει, γαιτί δεν είναι απλά ένα ταξίδι, είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, ένα ταξίδι στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στα βάθη της πυκνής ζούγκλας φυλές ιθαγενών, άγνωστες στο δυτικό πολιτισμό, ανακαλύπτονται μέχρι και σήμερα. Οι Κοροβάι - Οι Άνθρωποι των Δέντρων - ήρθαν σε επαφή με το δυτικό κόσμο μόλις το 1970. Απαράμιλλα ιδιαίτεροι χτίζουν τα σπίτια τους στις κορυφές των δέντρων για να βρίσκονται πάνω από τα “κακά πνεύματα” που κατοικούν μέσα στην πυκνή βλάστηση. Περισσότερες από χίλιες διαφορετικές φυλές ιθαγενών έχουν καταγραφεί στη Δυτική Παπούα μέχρι σήμερα και ο κατάλογος παραμένει ανοικτός. Τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις, οι δοξασίες, το φαγητό, οι διαφορετικοί διάλεκτοι των φυλών αυτών είναι αχαρτογράφητο τοπίο αλλά και το Άγιο Δισκοπότηρο για κάθε συνειδητοποιημένο ταξιδιώτη.

περισσότερα

Νγκορονγκόρο

Με ανάγλυφα τα σημάδια από τις δυνάμεις της φύσης που δημιούργησαν τα τοιχώματά του, τα οποία ορθώνονται 600 μέτρα πάνω από τον επίπεδο πυθμένα, στην πραγματικότητα το Νγκορονγκόρο δεν είναι κρατήρας αλλά μια καλδέρα που σχηματίστηκε από την κατάρρευση ενός ηφαιστείου, ύψους 5.000 μέτρων, πριν από εκατομμύρια χρόνια. Με διάμετρο που ξεπερνά τα 20 χιλιόμετρα και έκταση περίπου 260 τετραγωνικών χιλιομέτρων είναι η μεγαλύτερη ακέραιη καλδέρα στον κόσμο που δεν έχει μετατραπεί σε λίμνη. Κοιτώντας την από πάνω φαντάζει απολύτως έρημη από ζωή. Μια πιο προσεκτική επιθεώρηση με τα κιάλια αποκαλύπτει, όμως, κάποια ίχνη ζωής. Εκείνες οι μικρές κουκκίδες που κινούνται ανεπαίσθητα στο πυθμένα της καλδέρας και μοιάζουν με μυρμήγκια είναι στην πραγματικότητα μεγάλοι μαύροι αφρικανικοί βούβαλοι, αναμφίβολα τα πιο επικίνδυνα φυτοφάγα ζώα της Αφρικής.

Κατεβαίνοντας από τα τοιχώματα και πλησιάζοντας τον πυθμένα αποκαλύπτονται οι πραγματικές διαστάσεις της καλδέρας και ξετυλίγεται μπροστά μας ένας συγκλονιστικός κόσμος ντοκιμαντέρ. Τα τοιχώματα της καλδέρας λειτουργούν τόσο προστατευτικά όσο και περιοριστικά, παγιδεύοντας και προστατεύοντας έναν εκπληκτικό αριθμό μεγάλων θηραμάτων.
Εδώ ζουν περίπου 30 απειλούμενοι σε εξαφάνιση μαύροι ρινόκεροι, η πιο μεγάλη συγκέντρωση του είδους στην ήπειρο. Το Νγκορονγκόρο είναι επίσης φημισμένο για τα λιοντάρια του, τα οποία έχουν κινηματογραφηθεί πολλές φορές για τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ. Ωστόσο οι πληθυσμοί αυτοί αναπαράγονται μονίμως ενδογαμικά. Η απομόνωση της καλδέρας εμποδίζει τον ερχομό νέου αίματος από το κοντινό Σερενγκέτι. Στο μέσω της καλδέρας βρίσκεται η λίμνη Μαγκότι, μια μεγάλη αλκαλική λίμνη στην οποία συχνάζουν φλαμίνγκο – ο πληθυσμός τους ποικίλλει από μερικές εκατοντάδες έως εκατοντάδες χιλιάδες όταν τα φλαμίνγκο επιστρέφουν από την αποδημία τους στη μεγάλη ρηξιγενή κοιλάδα.
Στη καλδέρα θα βρούμε τα περισσότερα γνωστά είδη της Αφρικής, με εξαίρεση τις καμηλοπαρδάλεις, για τις οποίες τα τοιχώματα είναι πάντα πολύ απότομα. Τα περισσότερα ζώα είναι μόνιμοι κάτοικοι, αλλά μπορεί να δούμε ελέφαντες και βούβαλους να ξεφεύγουν από αυτήν τη γλυκιά φυλακή και να βόσκουν στο χείλος της καλδέρας. Το πάρκο είναι τόσο μεγάλο που έχει τα δικά του μικροκλίματα. Μπορεί στη μια πλευρά να υπάρχουν σύννεφα ακόμα και να βρέχει, ενώ στην άλλη να έχει λαμπρή ηλιοφάνεια. Οι Μασάι συνηθίζουν να φέρνουν τα κοπάδια τους στην καλδέρα. Μπορεί να έρχονται εδώ για να ποζάρουν για εμάς για να κερδίσουν το φιλοδώρημά μας, αλλά έχουν επίσης δικαίωμα να ταΐζουν και να βόσκουν τα ζώα τους εδώ.
Αν αναρωτιέστε πόσο σοφό είναι να φέρνει κανείς σε μια περιοχή λιονταριών ζώα που ενδεχομένως θα ήταν για αυτά το καλύτερο γεύμα, μάθετε ότι μέσα από εμπειρίες πολλών γενεών τα λιοντάρια έμαθαν να τρέφουν έναν υγιή φόβο για τους Μασάι και συνηθίζουν να εξαφανίζονται αμέσως μόλις φτάσουν εκείνοι, προς μεγάλη απογοήτευση των οδηγών σαφάρι.

περισσότερα

Ζανζιβάρη

Η Ζανζιβάρη υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εμπορίας σκλάβων στην Ανατολική Αφρική. Πολύ πριν ανακαλύψουν οι Άγγλοι το εμπόριο των μαύρων, το «εξασκούσαν» οι Άραβες με κέντρο τη Ζανζιβάρη. Επί τουλάχιστον 3 αιώνες εξορμούσαν από εδώ στην αφρικανική ενδοχώρα, έχοντας την ασφάλεια του νησιού, και εκμεταλλευόμενοι τις εμφύλιες έχθρες μίσθωναν φυλές για να αλυσοδένουν τους αντιπάλους τους. Ακόμη υπάρχουν τα υπόγεια κελιά-μπουντρούμια όπου στοιβάζονταν σε τρύπες ύψους 1,50 μέτρου, δύο επί δύο, έως και 40 σκλάβοι αλυσοδεμένοι με σιδεριές, που κρέμονταν από τα ταβάνια. Όσοι επιζούσαν οδηγούνταν εκεί δίπλα, στην πλατεία όπου στεκόταν ένα τεράστιο δέντρο. Μπροστά στο δέντρο ήταν η εξέδρα. Εκεί, σε αυτό το δέντρο γινόταν η αγοραπωλησία.  Εκεί παρήλαυναν οι αγοραστές και οι πράκτορές τους, που αργότερα έγιναν οι Εγγλέζοι και οι Γάλλοι, που πλήρωναν τους Άραβες για να κάνουν τη δουλειά.  Μόνο από το 1830 έως το 1870 πωλήθηκαν περίπου 600.000 Αφρικανοί σκλάβοι μέσω Ζανζιβάρης! Την εποχή εκείνη οι σκλάβοι ήταν ένα πολύ σημαντικό «εξαγώγιμο προϊόν». Προορισμός, η Αραβία, η Περσία και τα εμπορικά κέντρα του Ινδικού Ωκεανού. Κάποιοι πωλιούνταν επίσης στις ευρωπαϊκές αγορές και έφταναν έως την Αμερική για να δουλέψουν στις φυτείες - οι Δυτικοί άρπαζαν ως επί το πλείστον πληθυσμούς από τη Δυτική Αφρική. Αυτά συνέβαιναν εδώ έως το 1870 οπότε οι Αγγλικανοί πάστορες επαναστάτησαν, ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών, έκοψαν το δέντρο και με θεμέλιο τις ρίζες του κάτω από το ιερό έχτισαν τα έτη 1873-79 τον αγγλικανικό καθεδρικό ναό που λειτουργεί έως σήμερα.

περισσότερα

Η μεγάλη μετανάστευση των ζώων

«Είναι ευχάριστο να κυνηγάς τώρα κάτι που επιθυμείς πολύ καιρό,
να νικιέσαι και να αποτυγχάνεις στο τέλος της ημέρας, αλλά όταν έχεις
το κυνήγι και ξέρεις κάθε φορά ότι είσαι εκεί έξω, αργά ή γρήγορα η τύχη
σου θα αλλάξει και θα έχεις την ευκαιρία που ζητάς»

Έρνεστ Μίλερ Χέμινγουεϊ
«Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής»


Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα θεάματα που μας προσφέρει η φύση. Στο Εθνικό Πάρκο Σερενγκέτι της Τανζανίας, γινόμαστε κάθε χρόνο μάρτυρες της κολοσσιαίας μαζικής μετανάστευσης ζώων: πάνω από ένα εκατομμύριο οπληφόρα ζώα καλπάζουν με μανία κάνοντας το έδαφος κυριολεκτικά να τρέμει με το τρανταχτό ποδοβολητό τους. Η ταχύτητα που αναπτύσσουν και η μαζικότητα της μετακίνησης σηκώνουν έναν κουρνιαχτό που αργεί πολύ να κατακαθίσει, καθώς οι αγέλες διασχίζουν μέσα σε λίγα λεπτά μεγάλες εκτάσεις με κοιλάδες, βοσκότοπους και ποτάμια. Η μετανάστευση πραγματοποιείται λόγω έναρξης της ξηρής περιόδου καθώς και για να συναντήσουν τα γκνου τα νεογνά τους.

περισσότερα

Τα πυργόσπιτα της Μεστιά

Οι πύργοι και τα πυργόσπιτα είναι το σύμβολο της επαρχίας Άνω Σβανέτι. Αν έχετε βρεθεί ποτέ στη Μάνη, τότε ίσως το τοπίο να σας είναι οικείο, λιγότερο «άγριο» βέβαια από την απάτητη Μάνη, αλλά γεμάτο κι εδώ με τις οχυρωματικές κατασκευές που αποτελούν μάλιστα και μνημείο της UNESCO.
Πολλοί από τους πύργους αυτούς πρωτοχτίστηκαν την περίοδο του Μεσαίωνα. Οι κάτοικοι της κοιλάδας κατεύφευγαν σ’ αυτούς σε περιόδους απειλής, είτε από εισβολείς είτε ακόμα και από φυσικές καταστροφές. Κάποιες φορές μάλιστα, οι πύργοι λειτουργούσαν ως φρυκτωρίες: όταν υπήρχε κίνδυνος, άναβε φωτιά στην κορυφή του κάθε πύργου, ώστε να ενημερώνονται όλοι για την απειλή. Σε λίγες ώρες, ολόκληρη η κοιλάδα έμοιαζε να φλέγεται και οι κάτοικοι ήταν πανέτομοι να αντιμετωπίσουν τους εισβολείς.
Η ομοιότητα μεταξύ των πύργων της Μεστιά (και της υπόλοιπης κοιλάδας) είναι εντυπωσιακή: πρόκειται για τετράγωνα κτίσματα (5 μ.x 5 μ.) και περίπου 25 μέτρα ύψος. Ο κάθε ένας έχει τέσσερις ή πέντε ορόφους, με τον τελευταίο όροφο, στην κορυφή, να έχει και τα περισσότερα παράθυρα. Ο κτίστης έδινε ιδιαίτερη έμφαση στην κατασκευή της βάσης: έπρεπε να είναι ιδιαίτερα στιβαρή, όχι μόνο για να μπορεί να υποστηρίξει το πολυώροφο κτίσμα ως κατασκευήγ, αλλά και για να αντέχει ο πύργος σε περιόδους έντονων καιρικών φαινομένων (κατακλυσμοί, σφοδροί άνεμοι κλπ.)
Ο νεότερος από τους πύργους αυτούς, στη Μεστιά και στο Ουζγκούλι, είναι ηλικίας… διακοσίων ετών! Δυστυχώς πολλοί από αυτούς αφέθηκαν στην τύχη τους, με αποτέλεσμα σε πολλούς τα ξύλινα εσωτερικά πατώματα να έχουν καταρρεύσει.

περισσότερα

Νυρεμβέργη: όλη η Γερμανία σε μία πόλη

Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με τη Νυρεμβέργη και καθηλωτικό. Η παλιά «ανεπίσημη πρωτεύουσα» της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι μια υπέροχη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη πάνω σε ποτάμι, που κάποτε υπήρξε σπουδαίο κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Ο μεσαίωνας βέβαια, παρά τη γραφικότητά του, ήταν μαύρη περίοδος για τους λαούς και αυτό το θυμίζει η Γέφυρα του Δήμιου που οδηγεί στο νησάκι όπου ο σφαγέας κατοικούσε μόνος του. Οι δήμιοι δεν έχουν ποτέ φίλους… Η πόλη μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας πέρασε στη Βαυαρία, οπότε κρατάει και πολύ από το τοπικό χρώμα της συγκεκριμένης γερμανικής επαρχίας. Μπύρες, λουκάνικα, ωραίες σερβιτόρες με παραδοσιακές στολές θυμίζουν και την πιο λαϊκή ζωή της περιοχής. Και περνάμε στην Αναγέννηση. Στη Νυρεμβέργη έζησε ο σημαντικότερος γερμανός ζωγράφος όλων των εποχών, Άλμπρεχτ Ντύρερ.
Όμως η πόλη αυτή επελέγη και από τον Χίτλερ ως τόπος συνεδρίων του ναζιστικού κόμματος. Ο αρχιτέκτονάς του, Άλμπερτ Σπερ, έχτισε αρκετά συνεδριακά κέντρα εκ των οποίων κάποια έμειναν ημιτελή και κάποια διασώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Αυτά τα ξέρουμε από τις εντυπωσιακές ασπρόμαυρες ναζιστικές ταινίες – μνημεία πολιτικής προπαγάνδας, της σκηνοθέτιδας Λένι Ρίφενσταλ. Στη Νυρεμβέργη όμως τα βλέπουμε ολοζώντανα να εμπλέκονται μέσα στο σύγχρονο αστικό τοπίο… ενώ λίγο παραπέρα στις πλατείες όπου ο Χίτλερ έβγαζε τους πολύωρους υστερικούς λόγους του σήμερα κάνουν πατίνια ηλικιωμένοι…
Η Νυρεμβέργη μετά τους ανελέητους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που σήμαναν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πια κατεστραμμένη. Λίγα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτήρια είχαν διασωθεί, όμως σε μεγάλο βαθμό τα ερείπια αναστηλώθηκαν με βάση τα αρχικά τους σχέδια κι έτσι η πόλη δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της. Και βέβαια εκεί έγινε και η κοσμοϊστορική Δίκη της Νυρεμβέργης, στην Αίθουσα Δικαστηρίου 600… Είναι εκπληκτικό το πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει μία πόλη!
Αλλά η ζωή συνεχίζεται και ακολουθεί τον δικό της ρυθμό. Σήμερα η Νυρεμβέργη, μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες, μουσειακό περίβλημά της, κρύβει ένα εναλλακτικό αστικό κέντρο, με πολλούς νέους, μοντέρνα καταστήματα, θέατρα, σινεμά, συναυλιακούς χώρους που εκφράζουν τη γερμανική πρωτοπορία του 21ου αιώνα. Το νέο πνεύμα της πόλης έχει γνώση του παρελθόντος, το έχει αποδεχτεί με τα θετικά και τα αρνητικά του, σε κάποιες περιπτώσεις το αντιμετωπίζει με χιούμορ και προχωράει στην καινούργια ζωή. Για όλους αυτούς τους λόγους, η Νυρεμβέργη είναι μία πόλη ακαταμάχητη.

περισσότερα

Οι Νόμπελ και ο πρώτος αγωγός του κόσμου

Πριν από 6.000 χρόνια, οι Ζωροάστρες λάτρεψαν ως θεότητα την αιώνια φωτιά που έβγαινε από τα έγκατα της γης και έκαιγε στους ναούς τους στην χερσόνησο Αµπσερόν, έξω από το Μπακού. 
Το πετρέλαιο και η θεραπευτική του χρήση, όπως και η καύση του, που έδινε φως, ήταν γνωστή στους Έλληνες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν οι Αζέροι συµµάχησαν µαζί του ενάντια στους Πέρσες. Όµως, έπρεπε να φτάσει το 1846 και η βιοµηχανική επανάσταση για να ανοίξει για εµπορική χρήση η πρώτη στον κόσµο πετρελαιοπηγή, στο Μπίµπι Χεϊµπάτ, δέκα χρόνια πριν ανακαλύψουν οι Αµερικανοί τα κοιτάσµατα στην Πενσυλβάνια. 
Το πετρέλαιο έγινε σύντοµα η κινητήρια δύναµη της νέας εποχής και το Μπακού η Μέκκα τnς.
Το 1910 έβγαζε τη µισή παγκόσµια παραγωγή πετρελαίου και ο πυρετός του µαύρου χρυσού έφερε στην πόλη χιλιάδες Ευρωπαίους που αναζητούσαν πλούτο και δόξα. Οι αδελφοί Νόµπελ έβγαλαν τα πρώτα τους εκατοµµύρια στο Μπακού, όταν κατασκεύασαν τον πρώτο αγωγό µεταφοράς πετρελαίου. Μια άσηµη τότε ολλανδική εταιρεία ονόµατι Shell έχτισε το πρώτο δεξαµενόπλοιο στην ιστορία και µια γνωστή από τότε οικογένεια τραπεζιτών, οι Ροθστσάιλντ, επένδυσαν το 1880 στην κατασκευή της σιδηροδροµικής γραµµής από το Μπακού στο λιµάνι της Μαύρης Θάλασσας, Μπατούµι, για να γίνει η πρώτη µαζική εξαγωγή πετρελαίου από τον Καύκασο προς την Ευρώπη.
Στο Μπακού έγινε η πρώτη υποθαλάσσια εκµετάλλευση πετρελαίου, το πρώτο διυλιστήριο, η ρωσική επανάσταση ξέσπασε εδώ µε τη µεγάλη απεργία των εργατών πετρελαίου, όλη η ιστορία του 20ού αιώνα άφησε στο Μπακού το αποτύπωµά της. 
Η αποτυχία του Χίτλερ  να καταλάβει τις πετρελαιοπηγές του Αζερµπαϊτζάν τού κόστισε τη νίκη στο ∆εύτερο Παγκόσµιο Πόλεµο. Λίγα χρόνια µετά άρχισε η παρακµή. Νέα κοιτάσµατα ανακαλύφθηκαν  στη Μέση Ανατολή, ο εξοπλισµός πάλιωσε, οι σοβιετικές επενδύσεις στέρευσαν και η πόλη µπήκε στο περιθώριο. Η δεύτερη πετρελαϊκή έκρηξη ξεκίνησε το 1994, όταν ο πατέρας του σύγχρονου Αζερµπαϊτζάν, ο Χαϊντάρ Αλίεφ, υπέγραψε το αποκαλούµενο και συµβόλαιο του αιώνα µε ξένες πετρελαϊκές εταιρίες για να αρχίσει και πάλι η εκµετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της χώρας. Από τότε, 20 και πλέον ενεργειακοί κολοσσοί, µε την BP να κατέχει τα σκήπτρα, αγωνίζονται να εξορύξουν και να µεταφέρουν το αζέρικο πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην ακόρεστη αγορά της Ευρώπης, ενώ, ακόµη και σήµερα, το µεγαλύτερο ενεργειακό δυναµικό της χώρας παραµένει ανεκµετάλλευτο. 

περισσότερα

Κασπία, μια λίμνη που ήθελε να γίνει θάλασσα…

Η Κασπία Θάλασσα είναι η µεγαλύτερη λίµνη της Γης (373.000 km2). Ονοµάζεται "θάλασσα" λόγω του τεράστιου µεγέθους της, που ξεπερνάει τις επόµενες έξι µεγαλύτερες σε έκταση λίµνες µαζί.
Η επιφάνειά της βρίσκεται 28 µέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Έχει µέγιστο µήκος 1.200 km και πλάτος 200-400 km. Στο βόρειο τµήµα της, όπου εκβάλλουν ο Βόλγας και ο Ουράλης (οι κυριότεροι τροφοδότες της), είναι αβαθής. Τα µεγαλύτερα βάθη συναντώνται στο νότιο τµήµα, όπου το βάθος σε µερικά σηµεία φτάνει τα 980 µέτρα. 
Οι ακτές της Κασπίας έχουν συνολικό µήκος περίπου 6.500 km και διαµοιράζονται ανάµεσα στη Ρωσία, το Καζακστάν, το Τουρκµενιστάν, το Αζερµπαϊτζάν και το Ιράν. 
Η µεγάλη έκταση σε γεωγραφικό πλάτος (από 37° έως 47° βόρειου πλάτους) δηµιουργεί µεγάλες διαφορές κλίµατος στις διάφορες περιοχές της: στα βόρεια για παράδειγµα, η µέση χειµερινή θερµοκρασία είναι -8°C και στα νότια 8°C, ενώ οι µέσες θερινές θερµοκρασίες κυµαίνονται αντίστοιχα στους 22° και 28°C. 
Αισθητά διαφέρει και η αλµυρότητα του νερού: η µέση είναι 13‰, µε µικρότερες τιµές κοντά στις εκβολές του Βόλγα και µεγαλύτερες (200‰) στον Κόλπο του Καρά Μπογκάζ-Γκολ. Κατά µέσο όρο όµως, η αλµυρότητα της Κασπίας είναι το 1/3 εκείνης του θαλασσινού νερού.
Η περιοχή της Κασπίας είναι από τις πιο ενεργειακά πλούσιες του πλανήτη. Τα µεγάλα κοιτάσµατα πετρελαίου, που έχουν ανακαλυφθεί στο εσωτερικό της, έχουν δηµιουργήσει τριβές ανάµεσα στα κράτη που µοιράζονται σύνορα µαζί της, ενώ σηµαντικό ρόλο προσπαθούν να παίξουν και οι ΗΠΑ µέσω των στρατιωτικών δυνάµεων που διατηρούν στην περιοχή. 

περισσότερα

Κανάλι Ριντώ, Καναδάς

Πρόκειται για ένα μνημειακό κανάλι, κατασκευασμένο στις αρχές του 19ου αιώνα, που καλύπτει 202 χιλιόμετρα κι ενώνει τους ποταμούς Ριντώ και Καταράκι, νότια της Οτάβας, με τη λίμνη Οντάριο. Η αρχική πρόθεση της κατασκευής του ήταν λόγοι στρατηγικοί και στρατιωτικοί, παράλληλα όμως το κανάλι αυτό επέτρεπε τη ναυσιπλοΐα με ατμοκίνητα καράβια. Την εποχή της κατασκευής του, το 1828, οι Βρετανοί, για να αποφύγουν την εκτενή εκσκαφή, χρησιμοποίησαν την τεχνική του “slack water”: Μια σειρά δηλαδή 47 πλεύσιμων φραγμάτων που σήμερα αποτελεί ένα από τα καλύτερα παραδείγματα παρόμοιας τεχνολογίας στη Βόρεια Αμερική.
Το κανάλι του Ριντώ είναι επίσης το μόνο κανάλι που οι αρχικές δομές και λειτουργίες του παρέμειναν άθικτες. Για την προστασία του είχαν κατασκευαστεί οχυρό και φυλάκια και το 1848 στην άμυνά του προστέθηκαν τέσσερις μεγάλοι πύργοι στο λιμάνι του Κίνγκστον.
Το σπουδαίο αυτό μηχανικό έργο βρίσκεται από το 2007 στον κατάλογο της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

Καταρράκτες Νιαγάρα

Ο μήκους 55 χιλιομέτρων ποταμός Νιαγάρας, βρίσκεται στα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά. Πηγάζει από τη λίμνη Ίρι και χύνεται στη λίμνη Οντάριο. Κατά τον ρου του σχηματίζει τους ομώνυμους μεγαλοπρεπείς καταρράκτες, από τους πιο εντυπωσιακούς του κόσμου, στους οποίους πρώτος έφτασε ο Γάλλος Λα Σαλ το 1678. Γεωγραφικά διαιρούνται μεταξύ του Καναδά (Επαρχία Οντάριο) στα δυτικά, και των ΗΠΑ (Πολιτεία Νέας Υόρκης) στα ανατολικά. Τα νερά πέφτουν από ύψος 49 μέτρων στην Καναδική ζώνη και 54 μέτρων στην Αμερικανική, ενώ ο όγκος του νερού που χύνεται είναι περίπου 6.000 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο.
Ο σχηματισμός τους ανάγεται στο τέλος της εποχής των παγετώνων, όταν ο ποταμός Νιαγάρας αναγκάστηκε να μεταβάλλει τον ρου του και να ακολουθήσει μια σειρά από υψίπεδα που σχηματίστηκαν από αλλεπάλληλα σχιστολιθικά και ασβεστολιθικά στρώματα. Η διαφορετική αντοχή στη διάβρωση των δύο αυτών τύπων πετρωμάτων ευνόησε το σχηματισμό των καταρρακτών. Δίπλα στους Καταρράκτες, βρίσκονται δυο πόλεις, μια Καναδική και μια Αμερικανική, που ονομάζονται και οι δύο Niagara Falls (Καταρράκτες του Νιαγάρα).
Η πρώτη έχει 60.000 κατοίκους και είναι σημαντικό βιομηχανικό και τουριστικό κέντρο, ενώ η δεύτερη αριθμεί 110.000 κατοίκους και έχει μεγάλα υδροηλεκτρικά εργοστάσια και βιομηχανίες μεταλλουργίας και μηχανών, χημικών προϊόντων, ειδών διατροφής και χαρτοποιίας.

περισσότερα

Και εγένετο Καναδάς…

Η ονομασία του Καναδά προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τη λέξη των αυτοχθόνων Ινδιάνων Χιούρον-Ιροκουά "kanata" (κάναντα) που σημαίνει "χωριό", "καταυλισμός" ή καλύβα. Το 1535 ο Γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ εξέλαβε λανθασμένα τη λέξη kanata ως τοπωνύμιο της περιοχής γύρω από τη σημερινή Πόλη του Κεμπέκ και στους πρώτους χάρτες του σημείωσε με την ονομασία "Rivière du Canada" τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ονομασία Καναδάς προέρχεται από τα ισπανικά, μιας και οι ισπανοί χαρτογράφοι σημείωναν την περιοχή που δεν είχαν εξερευνήσει βορείως του Κόλπου του Μεξικού με τις λέξεις "acà nada" δηλαδή "εδώ τίποτα".

Έθιμα και παραδόσεις

Ο Καναδάς είναι μία τεράστια χώρα με ετερογενή πληθυσμό. Αν και είναι σχετικά νέο κράτος, εντούτοις διαθέτει πλούτο παραδόσεων, που ανάγονται στους πρώτους κατοίκους και τους Ευρωπαίους πιονιέρους, κυρίως Άγγλους και Γάλλους
Οι Γαλλοκαναδοί διαφέρουν από τους Αγγλοκαναδούς ως προς τη γλώσσα, τις παραδόσεις αλλά και τα διακριτικά γνωρίσματα του χαρακτήρα.
Επιπλέον υπάρχουν διαφορές και μεταξύ των Αγγλοκαναδών, ανάλογα με την καταγωγή (σκοτσέζικη, ιρλανδική, αγγλική) και τη θρησκεία τους.
Οι Γάλλοι άποικοι που κατοίκησαν τη χώρα τον 17ο αιώνα ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χωρικοί, εργάτες, χειροτέχνες, οι οποίοι ακριβώς τότε άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία.
Όμως, ενώ οι Άγγλοι πρεσβυτεριανοί κατέφευγαν σε αυτή τη Νέα Γη για να ξεφύγουν από τους θρησκευτικούς διωγμούς, η στρατολόγηση των Γάλλων αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη, καθώς τους έλειπε οποιοδήποτε ψυχολογικό κίνητρο πέρα από την ελπίδα να αποκτήσουν μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη. Γνωστός με την ονομασία habitant, ο καλλιεργητής της Νέας Γαλλίας ξεχώριζε από τον Ευρωπαίο χωρικό, που ήταν υποχείριο φεουδαρχικών συστημάτων. Ο Καναδός χωρικός ήταν κύριος του εαυτού του· ήταν ιδιοκτήτης της γης, ένας μικρός άρχοντας στο φέουδό του.
Οι Αγγλοκαναδοί έχουν την τάση να διαιωνίζουν τις παραδόσεις τους στα τοπωνύμια, στα τραγούδια και στους λαϊκούς χορούς ή ακόμη και στη γλώσσα των προγόνων τους. Οι αστικές παραδόσεις είναι ένας εξίσου σημαντικός τομέας που συμβάλλει στη συνέχιση της αγγλικής νοοτροπίας στον Καναδά. Από την άποψη αυτή υπάρχει ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τον Καναδά όχι μόνο από τις ΗΠΑ αλλά και από τα άλλα κράτη της αμερικανικής ηπείρου: το κοινοβουλευτικό σύστημα με αμιγώς βρετανικό χαρακτήρα. Άλλο στοιχείο διαφοροποίησης βρίσκεται στο γεγονός ότι η χώρα είναι ακόμα και σήμερα, έστω και συμβολικά μόνο, η μοναδική χώρα στην Αμερική που έχει αρχηγό της ένα βασιλιά. Η βρετανική ατμόσφαιρα γίνεται περισσότερο αισθητή στις επίσημες εκδηλώσεις.


Αν και ολόκληρος σχεδόν ο Καναδάς εμφανίζεται διαποτισμένος από τον αγγλικό πολιτισμό, οι σημερινοί Καναδοί είναι βαθιά επηρεασμένοι στον καθημερινό τρόπο ζωής τους από τα αμερικανικά πρότυπα. Τα αυτοκίνητα, οι διαφημιστικές επιγραφές, τα τρόφιμα, όλα τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, δεν διαφέρουν από εκείνα που χρησιμοποιούνται στη γείτονα χώρα. Επίσης παρόμοιο είναι το στιλ των σπιτιών, ενώ ο ρυθμός της ζωής είναι τυπικά βορειοαμερικανικός. Οι Καναδοί παρακολουθούν κατά προτίμηση τις ταινίες που προέρχονται από το Χόλλυγουντ, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά από τις ΗΠΑ κι ενδιαφέρονται για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ζωηρότερα ίσως απ’ όσο για τις δικές τους.
Οι Καναδοί κατόρθωσαν όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά και να αναβιώσουν τα έθιμα και τις τέχνες των αυτόχθονων λαών που κατοικούσαν πριν από εκείνους σε αυτές τις αχανείς εκτάσεις. Η συνδρομή τους στην οικοδόμηση της χώρας είναι αναμφισβήτητη. Οδήγησαν τους εξερευνητές διδάσκοντας συστήματα επιβίωσης σε έναν άγνωστο κόσμο, τροφοδότησαν το εμπόριο γουναρικών, ενώ οι τροφές τους (καλαμπόκι, μπιζέλια, κολοκύθια) είναι συνηθισμένα προϊόντα διατροφής στον Καναδά. Σε αυτούς τους πληθυσμούς οφείλονται ορισμένα στοιχεία των εθίμων.
Η αρκτική περιοχή του Καναδά αναπτύχθηκε πολύ αργότερα από την αντίστοιχη της Ευρώπης ή της Ασίας. Ενώ σε άλλες χώρες οι Ινουίτ διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις με τους λευκούς, στον Καναδά ο λαός αυτός αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξη ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους της φυλής τους. Μόνο με τον ερχομό των φαλαινοθηρών στις αρχές του 19ου αιώνα σημειώθηκε μια αλλαγή.
 

περισσότερα

Η εμπειρία στον Καναδά: Να δούμε από κοντά πελώριες φάλαινες!

Και ποιος δεν θα ήθελε έστω μία φορά στη ζωή του να παρακολουθήσει από κοντά αυτό το μοναδικό θέαμα, τα παιχνίδια και τις απίστευτες βουτιές που κάνουν οι φάλαινες μέσα στο νερό!
Ανατολικά από το Κεμπέκ ο ποταμός του Αγίου Λαυρεντίου διευρύνεται σημαντικά, μέχρι να συναντήσει και να ενωθεί με τον Ατλαντικό. Πλούσια σε τροφή, η θαλάσσια αυτή περιοχή αποτελεί αγαπημένο τόπο συνάντησης των φαλαινών, που μπορεί να ξεχειμωνιάζουν και να ζευγαρώνουν στην
Καραϊβική, αλλά όταν ο καιρός ζεστάνει, ανεβαίνουν προς τον βόρειο Ατλαντικό προς αναζήτηση τροφής. Οπότε η περιοχή αυτή αποτελεί τον ιδανικό τόπο για να καταφέρει κανείς να συναντήσει φάλαινες.
Μια διαδρομή περίπου τριών ωρών θα μας μεταφέρει από το Κεμπέκ στο παλιό λιμάνι του Τάντουσακ, όπου θα επιβιβαστούμε σε πλοιάριο για να δούμε από κοντά το αργό και μαγικό λίκνισμα τους μέσα και έξω από το νερό και, αν είμαστε τυχεροί, ίσως να δούμε κάποια 25μετρη Γαλάζια Φάλαινα να
ξεπροβάλλει ολόκληρη!

περισσότερα

Οι Συρακούσες

Οι Συρακούσες βρίσκονται στην ανατολική ακτή της Σικελίας και ιδρύθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες στο 734 π.Χ. Κορίνθιοι και Τεναάτες ήταν οι πρώτοι άποικοι της περιοχής και οι δημιουργοί της πόλης. Αποτελούσε τη σημαντικότερη πόλη της Μεγάλης Ελλάδας και σήμερα αποτελεί μία από τις σπουδαιότερες αρχαίες ελληνικές πόλεις. Το 212 π.Χ. υποδουλώθηκε στους Ρωμαίους.
Τα εντυπωσιακά ερείπια του κέντρου της αρχαίας πόλης αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. 
Τα τείχη της ήταν ισχυρότατα και είχαν μήκος 28 χλμ. Περιτριγύριζαν την πόλη που στολιζόταν από υπέροχα ανάκτορα, όπως αυτό του Ιέρωνα, τους ναούς της Αθηνάς και της Αρτέμιδας καθώς και το περίφημο Θέατρο των Συρακουσών. Η παλιά πόλη των Συρακουσών, η Ορτυγία, είναι ένας υπέροχος τόπος. Οι επισκέπτες, περπατώντας στα σοκάκια, έχουν την αίσθηση ότι η ιστορία της πόλης είναι ζωντανή και ξεδιπλώνεται γύρω τους.

περισσότερα

Ο ιστορικός Ακράγαντας

Ο ιστορικός Ακράγαντας (Agrigento) ιδρύθηκε το 580 π.Χ. από αποίκους της Γέλας. Αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και έγινε μία από της πλουσιότερες ελληνικές αποικίες της λεγόμενης Μεγάλης Ελλάδας.
Πέρασε για 16 χρόνια από το πολίτευμα της τυραννίας, ενώ το 406 π.Χ. καταλύθηκε το δημοκρατικό της πολίτευμα, αφού πρώτα λεηλατήθηκε από τους Καρχηδόνιους. 
Οι αρχαιοελληνικοί ναοί της περιοχής σώζονται μέχρι τις ημέρες μας και μάλιστα σε πολύ καλή κατάσταση. Ο Ναός της Ομόνοιας είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα οικοδομήματα, που μαρτυρούν το υψηλό βιοτικό επίπεδο του τότε πολιτισμού, ο οποίος λόγω της μετατροπής του σε Βασιλική της Πρωτοχριστιανικής Εποχής έχει σωθεί σχεδόν ακέραιος. 
Όλη η περιοχή αποτέλεσε ισχυρό κέντρο με μεγάλη εμπορική και πολιτιστική ανάπτυξη και από εκεί ο Ελληνισμός έδωσε τα φώτα του στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τα επιτεύγματα των Ελλήνων αποίκων στο χώρο της τέχνης, της επιστήμης και της φιλοσοφίας είναι φανερά στους σωζόμενους ναούς του Ακράγαντα. Ο Ακράγαντας ανήκει σήμερα στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

Το ΡΕΤΖΙΟ (Ρήγιο) της Καλαβρίας

Το Ρήγιο (σήμερα Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια  ή Reggio di Calabria) είναι πόλη της νότιας Ιταλίας, στην περιοχή της Καλαβρίας, χτισμένη  στην θέση της ομώνυμης αρχαίας ελληνικής αποικίας. Αποτελεί έδρα της ομώνυμης επαρχίας και ο πληθυσμός είναι 186.134 κάτοικοι με βάση εκτίμηση του 2009.

Το Ρήγιο ήταν μία από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικία της Μεγάλης Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 720 π.Χ. από  Ευβοείς και αρχικά ονομαζόταν Ερυθρά. Η πόλη βρισκόταν σε ιδιαίτερα προνομιακή θέση, καθώς ήταν χτισμένη σχεδόν στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου, στον   πορθμό της Μεσσήνης.


Τετράδραχμο του Ρήγιου, 415-387 π.Χ.


Το Ρήγιο ήταν από τις σημαντικότερες ελληνικές πόλεις, φτάνοντας σε μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ κατά την διάρκεια του 6ου και του 5ου αιώνα π.Χ. Η πόλη βρέθηκε στην μεγαλύτερη ακμή της την περίοδο διακυβέρνησης του τυράννου Αναξίλαου. Ο Αναξίλαος επέκτεινε την εξουσία του και στη γειτονική  Ζάγκλη με αποτέλεσμα να εξουσιάζει μία μεγάλη περιοχή της Νότιας Ιταλίας. Κατά το διάστημα αυτό το Ρήγιο γνώρισε σημαντική πολιτιστική άνθηση και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα γλυπτικής και ποίησης της Μεγάλης Ελλάδας με κύριους εκπροσώπους τον γλύπτη Πυθαγόρα και τον ποιητή Ιβυκο. 

Το Ρήγιο κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησε με την Αθήνα. Το Ρήγιο αποτέλεσε την βάση των επιχειρήσεων των Αθηναίων κατά την διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 387 π.Χ. καταλήφθηκε από τις Συρακούσες οι οποίες συμμάχησαν με την γειτονική του Ρηγίου πόλη, τους Επιζεφύριους Λοκρους με αποτέλεσμα να τερματιστεί η περίοδος της ανεξαρτησίας του.

Τα επόμενα χρόνια το Ρήγιο γνώρισε επιδρομές από τους Βρέττιους που είχαν ως αποτέλεσμα να καταφύγει στην βοήθεια της Ρώμης και να γίνει σύμμαχός της. Την περίοδο των πολέμων που διεξήγαγε ο Πύρρος στην Νότια Ιταλία το Ρήγιο ήταν με το μέρος της Ρώμης. Λόγω της φιλικής σχέσης της πόλης με τους Ρωμαίους γνώρισε σημαντική ανάπτυξη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία. Το 91 π.Χ. η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από ισχυρό σεισμό που συνοδεύτηκε και από μεγάλο τσουνάμι. Η πόλη ξαναχτίστηκε από τους Ρωμαίους που της έδωσαν το όνομα Ρέτζιο-Τζούλια.

Το Ρήγιο σήμερα ξανάγινε διάσημο παγκοσμίως χάρη στην ανακάλυψη των πολεμιστών του Ριάτσε είναι δύο μοναδικά έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης μπρούντζινα αγάλματα του αυστηρού ρυθμού τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. Bρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας ανοικτά του Ριάτσε και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο ντι Καλάμπρια, που έγιναν σήμα κατατεθέν της πόλης αυτής.

περισσότερα

«Εύρηκα!»… στην Ορτυγία (αρχαίες Συρακούσες)

Η Ορτυγία είναι ένα μικρό νησί μπροστά ακριβώς από τις σύγχρονες Συρακούσες. Αποτελεί το ιστορικό κέντρο της πόλης, τις αρχαίες Συρακούσες δηλαδή, και χτίστηκε από τους Κορίνθιους το 735 π.Χ. Ονομάζεται από τους ντόπιους και Παλαιά Πόλη. Συνδέεται με τις Συρακούσες με τη γέφυρα Ουμπερτίνο η οποία βρίσκεται ανάμεσα στο Παλαιό και στο Νέο Λιμάνι τους.
Φυσικά στην Ορτυγία υπάρχουν πολλά αρχαιολογικά ευρήματα, οι ναοί της Αθηνάς, του Δία και του Απόλλωνα, ο Καθεδρικός των Συρακουσών και το σημαντικό Μουσείο Μεσαιωνικής Τέχνης που στεγάζεται σε ένα παλάτι του 13ου αιώνα. Στις σύγχρονες ατραξιόν του νησιού συγκαταλέγεται η τοπική αγορά στους πάγκους, όπου μπορεί κανείς να δοκιμάσει τοπικές θαλασσινές νοστιμιές και σνακ όπως είναι τα «αραντσίνι» (παναρισμένες κροκέτες ρυζιού) και τα «κανόλι» (επιδόρπιο με φύλλα ζύμης, ρικότα και γλυκιά κρέμα).
Στην Ορτυγία δίδαξε ο Πλάτωνας, μεγαλούργησε ο Αισχύλος και έζησαν ο Πίνδαρος και ο Αρχιμήδης. Εδώ αναφώνησε ο Αρχιμήδης το περίφημο «Εύρηκα!» και διατύπωσε το «Μη μου τους κύκλους τάραττε!». Εδώ επίσης ο τελευταίος θανατώθηκε από τους Ρωμαίους…Η Ορτυγία είναι το πρώτο σημείο στο οποίο εγκαταστάθηκαν οι αρχαίοι άποικοι από την Κόρινθο. Όμως μόλις αναπτύχθηκε η πόλη, και έγινε ένα σημαντικό ναυτικό, εμπορικό και καλλιτεχνικό κέντρο, επεκτάθηκε και έτσι δημιουργήθηκε ένα σύμπλεγμα 5 μικρών πόλεων με πρώτη την Ορτυγία και εν συνεχεία με την Αρχαδλίνη, την Τύχη, την Επίπολη και τη Νεάπολη.
Οι αρχαίες Συρακούσες απέκτησαν με τα χρόνια πολύ μεγάλη δύναμη και… μπήκαν στο μάτι των Αθηνών. Έτσι το 415 π.Χ. προκλήθηκε η Σικελική Εκστρατεία με ολέθρια αποτελέσματα για τους Αθηναίους. Περί τους 7.000 αιχμαλώτους φυλακίστηκαν από τους Συρακούσιους στα λατομεία δίπλα στο ελληνιστικό θέατρο και αφέθηκαν να πεθάνουν από ασιτία και κακουχίες. Όσοι γλύτωσαν πωλήθηκαν ως δούλοι. Αυτό το ζοφερό στρατόπεδο συγκέντρωσης διατηρείται ως σήμερα και αποτελεί μέρος του αρχαιολογικού χώρου. Στις δε πινακίδες αναγράφεται ως «Λατομείο εν Παραδείσω»!

περισσότερα

Μαφία

Μέρος της σύγχρονης ιστορίας της όμως αποτελεί και η μαφία. Η απαρχή της στην περιοχή είναι άγνωστη. Γίνεται λόγος για τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι πρώτοι μαφιόζοι ήταν ιδιωτικοί φύλακες που προσελάμβαναν οι πλούσιοι έμποροι και γαιοκτήμονες της περιοχής για την προστασία της περιουσίας τους. Το θέμα είναι πως η μαφία έχει στενές σχέσεις με τον πληθυσμό και την τοπική αυτοδιοίκηση του νησιού και γι αυτό καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να την εξαλείψει. Τη δεκαετία του 1920 το φασιστικό καθεστώς αποφάσισε να αντιμετωπίσει δυναμικά τη μαφία με τον «σιδηρούν νομάρχη» Σεζάρ Μόρι. Τα αποτελέσματα ήταν θετικά. Έτσι όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος η μαφία, θες από πατριωτισμό θες από εκδίκηση,  βοήθησε τους Συμμάχους εναντίον του φασισμού και αργότερα του ναζισμού. Και κάπως έτσι για πολλούς κατοίκους του νησιού ηρωοποιήθηκε. Αυτές και άλλες πολλές τέτοιες ιστορίες βλέπει κανείς σε κάθε του βήμα όταν επισκέπτεται αυτό το παράξενο και πανέμορφο νησί. Και μένει γοητευμένος μια και καλή!

περισσότερα

Σικελία, Οι λαοί και οι ιστορικές στιγμές που άφησαν τα χνάρια τους πάνω της

Βρίσκεται νότια από την Ιταλική χερσόνησο και διαχωρίζεται από αυτήν με το Στενό της Μεσσήνης. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στο νησί είναι η Αίτνα το ψηλότερο ηφαίστειο στην Ευρώπη και ένα από τα πιο ενεργά στον κόσμο. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έδειξαν ότι το νησί κατοικείται τουλάχιστον από το 12.000 π.Χ.. Το 750 π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν τρεις αποικίες και οι Έλληνες άλλες 12 − οι δυο λαοί κυβέρνησαν μέχρι την εποχή που ξέσπασαν οι Σικελικοί και οι Καρχηδόνιοι Πόλεμοι, οπότε το νησί προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά την πτώση των
Ρωμαίων ακολούθησαν οι Βάνδαλοι,
οι Οστρογότθοι, το Βυζάντιο και οι Άραβες.
Μετά ήρθαν οι Νορμανδοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί και τελικά ο Γκαριμπάλντι (εκστρατεία του 1860) και έτσι η Σικελία προσχώρησε στην Ενοποιημένη Ιταλία. Από τότε και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η φτωχότερη περιοχή στην Ιταλία. Σε αυτή την πραγματικότητα οφείλεται και ο μεγάλος σνομπισμός των πλούσιων κατοίκων του Βορρά προς τον φτωχό Ιταλικό Νότο, που κρατεί καλά ως τις μέρες μας. Από το 1946, η Σικελία έχει καθεστώς αυτονομίας από την υπόλοιπη χώρα. Η Σικελία έχει να επιδείξει σε όλη την ιστορία της μια μοναδική κουλτούρα πολιτισμού, τεχνών, αρχιτεκτονικής και λογοτεχνίας. Επίσης επιφυλάσσει στους επισκέπτες της σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους. Τέτοιοι είναι η Νεκρόπολις στην Παντάλικα με τις 5.000 σπηλιές - αρχαίους τάφους. Η Κοιλάδα των Ναών με τους καλύτερα διατηρημένους αρχαιοελληνικούς ναούς παγκοσμίως, η οποία μνημονεύεται από τον Πίνδαρο αλλά και τον Γκι ντε Μοπασάν. Ο Πίνδαρος την περιγράφει ως την «ομορφότερη πόλη των θνητών ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν εκεί σαν να μην υπάρχει αύριο» και ο Μοπασάν γράφει «έχει κανείς την εντύπωση ότι βρίσκεται ενώπιον όλου του Ολύμπου». Μοναδικό αξιοθέατο αποτελεί και ο Σελινούντας Σικελίας, η περίφημη αρχαιοελληνική πόλη με την μνημειώδη ρυμοτόμηση και την υπέροχη ακρόπολη. Στη Σικελία διάσημες αρχαίες πόλεις είναι επίσης η Ταορμίνα και οι Συρακούσες με την αρχαία ελληνική ιστορία, τα έθιμα, τον πολιτισμό, τους ναούς, τα αμφιθέατρα… Στις Συρακούσες γεννήθηκε και ο μαθηματικός και επιστήμονας Αρχιμήδης. Σήμερα πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο που ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε επίσης από τους Φοίνικες και τους αρχαίους Έλληνες. Από ιστορία, λοιπόν, η Σικελία διαθέτει πολλή.

περισσότερα

Τορίνο, η πρωτεύουσα των μύθων

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο; Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου.
Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006.

 

 

Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα της nutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

περισσότερα

Λίμνες της Βόρειας Ιταλίας, η μαγεία της αριστοκρατίας!

Τζορτζ Κλούνεϊ, Μαντόνα, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζιάνι Βερσάτσε, Ροναλντίνιο… όλοι έχουν από ένα σπίτι στη Λίμνη Κόμο της Βόρειας Ιταλίας. Γιατί; Οι λίμνες αυτές κατ’ αρχάς είναι τόσο όμορφες και τόσο γραφικές που μοιάζουν να βγήκαν από παραμύθι. Γι αυτό και ανέκαθεν αποτελούσαν πόλο έλξης της ιταλικής αριστοκρατίας, που έχτιζε εκεί τα μεγαλοπρεπή εξοχικά της.
Συνολικά σας παρουσιάζουμε επτά λίμνες που κάθε μία έχει τη χάρη της. Αρχίζουμε με τη Λίμνη Κόμο, λόγω των πολλών διάσημων κατοίκων της. Φημίζεται για την αναγεννησιακή αρχιτεκτονική της. Μια επίσκεψη τη Βίλα Καρλότα κόβει την ανάσα… Εκεί εκτίθενται σημαντικά έργα τέχνης και οι κήποι της είναι γεμάτοι αρωματικά φυτά. Επίσης από το υψηλότερο σημείο της περιοχής, το Μόντε Σαν Πρίμο, η θέα είναι μαγευτική. Τέλος ο Καθεδρικός του Κόμο χτισμένος το 1396, περιλαμβάνει πολλές και ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Λίμνη Γκάρντα. Πεντακάθαρη, μπορείς να κάνεις μπάνιο. Περιβάλλεται από ιστορικά κτήρια, όπως το κάστρο Σκαλιτζέρο του 13ου αιώνα και την έπαυλη Βιτοριάλε των Ιταλών όπου έζησε ο ιταλός συγγραφέας Γκαμπριέλε ντ’ Ανούντσιο τις δεκαετίες 1920 και 1930.
Λίμνη Ιζέο. Εκεί εκβάλει ο ποταμός Όλιο. Στο κέντρο της υπάρχει το νησάκι Μόντε γεμάτο εκκλησίες του 17ου αιώνα και με το μεσαιωνικό κάστρο Ρόκα Μαρτινένγκο. Στις όχθες της λίμνης υπάρχει και το επίσης μεσαιωνικό Καστέλο ντι Γκρουμέλο που διατηρείται άψογα της αρχική του μορφή. Το καστέλο φιλοξενεί σήμερα ένα οινοποιείο. Τέλος αναφέρουμε την Ακαδημία Ταντίνι, στην οποία εκτίθεται η μεγάλη συλλογή έργων τέχνης του Κόμη Λουίτζι Ταντίνι, από τις αρχές του 19ου αιώνα. Μεταξύ άλλων η συλλογή περιλαμβάνει και έργα του Αντόνιο Κάνοβα.
Λίμνη Λουγκάνο. Εδώ λόγω της γειτνίασης με την Ελβετία, βλέπουμε έντονο το στοιχείο και των δύο χωρών. Μέσα στη λίμνη σε ένα υπέροχο νησάκι είναι χτισμένος ο ναός Σάντα Μαρία ντι Λορέτο, σε καθαρό ρομανέσκ αρχιτεκτονικό στυλ. Επίσης στη λίμνη υπάρχει και ο ελαιώνας Σεντιέρο ο οποίος κρύβει ένα σπήλαιο και από μόνος του αποτελεί έναν προορισμό για βόλτα. Στο Λουγκάνο σπεσιαλιτέ είναι το φοντί τυριών.
Λίμνη Ματζόρε. Και εδώ είναι έντονο το ελβετικό στοιχείο. Στη Ματζόρε εκβάλει ο ποταμός Βερτσάσκα που κατεβαίνει από τις Άλπεις και ενδείκνυται για κολύμπι. Μέσα στη λίμνη υπάρχει το νησί Μάντρε με το θερινό ανάκτορο χαμένο στους κήπους. Στους κήπους πολλά φυτά είναι αιωνόβια, ανάμεσά τους ελιές, λεμονιές, μπαμπού και μανόλιες. Όσον αφορά την κουζίνα, η περιοχή φημίζεται για την γκοργκοντζόλα και το γλυκό ψωμί με ξηρούς καρπούς που ονομάζεται Κρεσεντσίν.
Λίμνη Όρτα. Η πιο ρομαντική απ΄όλες. Με μικρά χωριά που διατηρούν το τοπικό χρώμα και σπιτάκια βαμμένα σε παστέλ χρώματα. Εδώ βλέπουμε ναούς-μνημεία της UNESCO και χορταίνει το μάτι μας.
Λίμνη Βαρέζε. Με πολλές βίλες, πανέμορφες και κλασσικές. Στη λίμνη υπάρχει και το νησάκι Βιρτζίνια με αρχαιολογικά ευρήματα αλλά και πλούσια βλάστηση. Στις όχθες επίσης υπάρχει ζωολογικός κήπος. Οι γύρω περιοχές γενικώς ενδείκνυνται για περιπάτους.

περισσότερα

Σκάλα του Μιλάνου

 Η Σκάλα του Μιλάνου (ιταλικά: Teatro alla Scala, αναφέρεται συχνά La Scala), είναι ένα από τα πιο διάσημα οπερατικά θέατρα στον κόσμο και είναι γνωστό ως Ο ναός της όπερας. Πήρε την ονομασία της από την ομώνυμη πλατεία του Μιλάνου όπου και βρίσκεται, την Piazza della Scala
Κατασκευάστηκε κατόπιν εντολής της αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας της Αυστρίας ώστε να αντικαταστήσει το παλαιό θέατρο που στέγαζε την Όπερα του Μιλάνου, το Teatro Regio Ducale, το οποίο καταστράφηκε από πυρκαγιά στις 26 Φεβρουαρίου 1776. Τα επίσημα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν στις 3 Αυγούστου 1778.
Η Σκάλα του Μιλάνου γνώρισε την πρώτη της μεγάλη ακμή κατά την περίοδο του μεσοπολέμου, καθώς έκαναν την εμφάνισή τους τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Δεύτερη περίοδος μεγάλης ακμής υπήρξε η δεκαετία του 1970, όταν υπό τη διοίκηση του Πάολο Γκράσι σηματοδοτήθηκε η μεγαλύτερη παραγωγικότητα του θεάτρου, με περίπου 300 παραστάσεις  το χρόνο.
Από το 1991 λειτουργεί και η Ακαδημία του Θεάτρου της Σκάλα, η οποία παρέχει προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης με τέσσερα τμήματα: Μουσική, χορό, θεατρικό εργαστήρι και καλλιτεχνική διοίκηση.

περισσότερα

Τέιδε Η κορυφή της Ατλαντίδας;

Οι παλιότεροι θρύλοι των Κανάριων Νησιών αφηγούνται πως ο Γκουαγιότα, ο θεός του κακού, αιχμαλώτισε κάποτε τον Μαγές, θεό του φωτός και του ήλιου, και τον έκλεισε στα ριζά του βουνού Τέιδε. Τότε οι κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν τη βοήθεια του Ατσαμάν, του υπέρτατου θεού τους, κι εκείνος νίκησε τον Γκουαγιότα, και ελευθέρωσε τον Μαγές και έστησε τον κρατήρα που σήμερα βλέπουμε στο βουνό…
Αυτός είναι ένας μόνο από τους αναρίθμητους θρύλους που συνοδεύουν το όρος Τέιδε, το τρίτο υψηλότερο ηφαίστειο του κόσμου, μετά τα Μάουνα Λόα και Μάουνα Κέα στη Χαβάη. Με ύψος 3.718 μ. είναι φυσικά και η υψηλότερη κορυφή της Ισπανίας! Ο σχηματισμός του άρχισε πριν από 170.000 χρόνια μετά τη γιγαντιαία κατάρρευση της ηφαιστειακής δομής, που ήταν ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που υπάρχει σήμερα. Έτσι δημιουργήθηκε η καλντέρα της LasCañadas. Σήμερα μπορούμε να δούμε μόνο μέρος της έκτασης επειδή, καθώς το εσωτερικό του Teide μεγάλωσε, σταδιακά γεμίζει την καλντέρα με τα υλικά της.

Μεγαλοπρεπές και επιβλητικό, το όρος Τέιδε κέντριζε ήδη από την αρχαιότητα το ενδιαφέρον των περιηγητών. Ακόμα και ο Ηρόδοτος έχει γράψει δύο φορές γι’ αυτό: «(...) Ο Άτλας είναι ανυψωμένος και έχει κυλινδρική μορφή. Λέγεται ότι είναι τόσο ψηλό που δεν μπορεί κανείς να δει την κορυφή του λόγω των σύννεφων που την τυλίγουν τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα. Οι ντόπιοι αποκαλούν το βουνό Πυλώνα του Ουρανού (...) ». Το άλλο απόσπασμα έχει ως εξής: "(...) Υπάρχει ένας λόφος αλατιού που ονομάζεται Άτλας και είναι στρογγυλός και απότομος και τόσο ψηλός ώστε η κορυφή του δεν μπορεί να διακριθεί σαφώς (...)".

Κατά την Αναγέννηση, πολλοί ιστορικοί και περιηγητές αρχίζουν να αναγνωρίζουν και να συσχετίζουν τα νησιά του Ατλαντικού με τα απομεινάρια της Ατλαντίδας, και το Τέιδε με τον Άτλαντα, θεωρώντας τα Κανάρια Νησιά ως τα υψηλότερα μέρη της βυθισμένης ηπείρου. Στην εποχή των Ανακαλύψεων μάλιστα, το Τέιδε με το επιβλητικό του ύψος, θεωρήθηκε ως το υψηλότερο βουνό στον κόσμο, και χρησιμοποιήθηκε ως πλοήγηση στον Ατλαντικό Ωκεανό από Ισπανούς, Πορτογάλους και Βρετανούς ναυτικούς.

 

περισσότερα

Σουηδια- Δημαρχείο Στοκχόλμης

Τα βραβεία Νόμπελ, ίσως τα πιο βαρύτιμα στον κόσμο, θεσμοθετήθηκαν το 1895 από τον Σουηδό εφευρέτη της πολεμικής βιομηχανίας, Άλφρεντ Νόμπελ και με εξαίρεση το βραβείο για την Ειρήνη, απονέμονται κάθε χρόνο, από το 1901, στο δημαρχείο της Στοκχόλμης στις 10 Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο – στην επέτειο θανάτου του Νόμπελ.  Την τελετή ακολουθεί ένα πλούσιο δείπνο στην μπλε αίθουσα του δημαρχείου της Στοκχόλμης, όπου η βασιλική οικογένεια της χώρας είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Το μεγαλοπρεπές δημαρχείο της πόλης, χτισμένο πάνω στο νησάκι Kungsholmen, κατασκευάστηκε από το 1911 έως το 1923 με πάνω από οκτώ εκατομμύρια κόκκινα τούβλα και εγκαινιάστηκε στις 23 Ιουνίου 1923, ακριβώς 400 χρόνια μετά την άφιξη στην πόλη του Γουσταύου του 1ου απελευθερωτή της Σουηδίας από την Ένωση των τριών Σκανδιναβικών χωρών. Η διάσημη Μπλε Αίθουσα, φιλοξενεί το μεγαλύτερο όργανο στην Σκανδιναβία με 10.270 ηχητικούς σωλήνες, ενώ η Χρυσή Αίθουσα εντυπωσιάζει με τα λαμπερά ψηφιδωτά που αναπαριστούν πρόσωπα και γεγονότα από τη Σουηδική ιστορία.  Το Δημαρχείο και ο πύργος του είναι επισκέψιμα μόνο με οργανωμένες ξεναγήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, οι οποίες περιλαμβάνουν και κάθοδο από τα σκαλιά που κατεβαίνουν επίσημα οι νικητές των βραβείων Νόμπελ. Το πάρκο γύρω από το δημαρχείο είναι διακοσμημένο με εντυπωσιακά αγάλματα βασιλιάδων και άλλων ιστορικών προσώπων.

περισσότερα

Σουηδία- Πανεπιστήμιο Ουψάλα

Η Ουψάλα από τις παλαιότερες πόλεις της Σουηδίας, χρονολογείται από τον 3ο Μ.Χ. αιώνα και είναι το ιστορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας. Το πανεπιστήμιό της, επίσης από τα αρχαιότερα της χώρας και ένα από τα κορυφαία στον κόσμο, χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και συγκεντρώνει πάνω από 40 χιλιάδες φοιτητές κάτι που κάνει την Ουψάλα μια ζωντανή πανεπιστημιούπολη που σφύζει από ζωή, δημιουργία και φοιτητικά στέκια. Πανέμορφα στενά και παλαιά καλοδιατηρημένα κτήρια γύρω από τον ποταμό Fyris, καθώς και ο αρχαιολογικός χώρος της παλιάς πόλης δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για έναν επισκέπτη για να κάνει έναν γαλήνιο περίπατο με εικόνες τόσο από τις ρίζες και την ιστορία της χώρας, όσο και από το δυναμικό και νεανικό παρόν της. Όλα στην πόλη περιστρέφονται γύρω από το πανεπιστήμιο, το παλιό κτήριο του οποίου είναι πια μουσείο (Gustavianum), που στεγάζει όλα τα ανεκτίμητα  ιστορικά αρχεία του, καθώς και μια σημαντική συλλογή Τέχνης. Τα υπόλοιπα κτήρια, είναι μεγαλοπρεπή αναγενησιακά κτίσματα που αφήνουν έκθαμβο τον επισκέπτη με την περίτεχνη αρχιτεκτονική τους. Το Grand Auditorium είναι διακοσμημένο με πορτραίτα βασιλιάδων και διακεκριμένων επιστημόνων που δίδαξαν στο πανεπιστήμιο, ενώ η βιβλιοθήκη, η μεγαλύτερη στη χώρα στεγάζει πάνω από 5 εκατομμύρια τόμους βιβλίων.

περισσότερα

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στη Βερόνα

Η Βερόνα είναι πόλη της βόρειας Ιταλίας και έδρα της περιφέρειας του Βένετο. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Αποτελεί βασικό τουριστικό προορισμό στον Ιταλικό Βορρά, χάρη στην καλλιτεχνική κληρονομιά της, τις ετήσιες εκθέσεις, τις παραστάσεις λυρικού θεάτρου στην περίφημη Αρένα − αρχαίο αμφιθέατρο που χτίστηκε από τους Ρωμαίους. Όμως τη Βερόνα την έκανε παγκοσμίως γνωστή ο Σαίξπηρ… Τρία έργα του διαδραματίζονται εκεί: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Οι δύο κύριοι της Βερόνα», «Το ημέρωμα της στρίγγλας». Κατά τα άλλα η πόλη έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO, λόγω της αστικής δομής και της αρχιτεκτονικής της. Η Βερόνα γενικώς χαρακτηρίζεται για την κοσμοπολίτικη αίγλη που της δίνουν το καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο, οι φινετσάτες βιτρίνες των καταστημάτων και τα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας.

Φυσικά, το Νο1 αξιοθέατο είναι το «Σπίτι της Ιουλιέτας» με το διάσημο μπαλκόνι απ’ όπου αρχίζει η σαιξπηρική ιστορία αγάπης. Χρονολογείται στον 13ο αιώνα και έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Σε απόσταση 10-15 λεπτών βρίσκεται και ο τάφος της Ιουλιέτας. Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι το Παλαιό Κάστρο του 1350, στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Εκεί φιλοξενείται το μεγαλύτερο μουσείο στη Βερόνα, με αναγεννησιακούς πίνακες και συλλογές από αγάλματα, τοιχογραφίες, κοσμήματα και αντίκες.
Διάσημες είναι και οι πλατείες Πιάτσα Μπρα, Πιάτσα ντέλε Έρμπε, Πιάτσα ντέι Σινιόρι. Η πρώτη είναι η μεγαλύτερη, στη δεύτερη στήνεται μια μεγάλη υπαίθρια αγορά και η τρίτη περιστοιχίζεται από κομψά κτήρια της     Αναγέννησης.
Στο κέντρο της Πιάτσα ντέι Σινιόρι, το άγαλμα του Δάντη θυμίζει την παρουσία του στη Βερόνα, όταν ζούσε εκεί εξόριστος από τη Φλωρεντία. Ορόσημο επίσης αποτελεί ο Πύργος των Λαµπέρτι ο οποίος άρχισε να χτίζεται τον 12ο αιώνα, ολοκληρώθηκε το 1463 και σήμερα προσφέρει πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή. Όσο για τους ναούς, υπάρχουν πολλοί όπως σε κάθε μεσαιωνική και αναγεννησιακή πόλη. Ωστόσο εδώ, ο σημαντικότερος είναι ο Καθεδρικός Σάντα Μαρία Ματρικολάρε στην Πιάτσα Βεσκοβάντο. Είναι γοτθικού ρυθμού και ίσως ο μεγαλύτερος στη Βερόνα.
 

περισσότερα

Μιλάνο, η πρωτεύουσα τη ιταλικής μόδας

Θεωρείται μητρόπολη της μόδας και συναγωνίζεται το Παρίσι. Δικαίως! Εκεί έχουν τα ατελιέ τους όλοι οι μεγάλοι Ιταλοί σχεδιαστές. Εκεί έχουν τα εργαστήριά τους οι κορυφαίοι τεχνίτες αξεσουάρ στο κόσμο. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μουσεία, η αύρα της μόδας επισκιάζει τα πάντα. Οι Μιλανέζες θεωρούνται οι πιο κομψές γυναίκες στον κόσμο. Αλλά και οι Μιλανέζοι δεν πάνε πίσω.
Ποια είναι όμως η ιστορία του Μιλάνου; Κατ’ αρχάς ιδρύθηκε το 400 π.Χ. από τους Γαλάτες και το 196 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Αποτελεί ήδη από το 1870, το βιομηχανικό και οικονομικό κέντρο της Ιταλίας. Η πόλη φιλοξένησε την Παγκόσμια Έκθεση το 1906, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 1934 και το 1990, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 1980. Το Μιλάνο θεωρείται επίσης ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα πολιτισμού στον κόσμο. Αφενός λόγω της διάσημης όπερας Σκάλα του Μιλάνου και αφετέρου λόγω της Βιβλιοθήκης και της Πινακοθήκης Αμπροζιάνα όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων τα σχέδια και τα σημειωματάρια του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Η καρδιά της πόλης πάντως χτυπάει για όλους στην Πλατεία Ντουόμο όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της, γοτθικού ρυθμού, που άρχισε να χτίζεται το 1386 και ολοκληρώθηκε τον 19ο αιώνα. Πέντε αιώνες δηλαδή! Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος γοτθικός ναός στον κόσμο, με πρώτο τον καθεδρικό της Σεβίλλης. Εξίσου σημαντικός ναός με τον Ντουόμο, είναι η Σάντα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε. Ο λόγος είναι πως εκεί βρίσκεται σε τοιχογραφία ο περίφημος «Μυστικός Δείπνος» του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Μεγάλο πέρασμα στο Μιλάνο αποτελεί και το εμπορικό κέντρο Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Β΄, που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα και βρίσκεται χωροταξικά ανάμεσα στη Σκάλα και στο Ντουόμο. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα δύο τετραώροφων στοών που σχηματίζουν σταυρό και ενώνονται σε έναν μεγάλο γυάλινο θόλο. Η οροφή της Γκαλερίας αναγνωρίζεται ως σημείο αναφοράς για την αρχιτεκτονική σιδήρου και γυαλιού του 19ου αιώνα και η κατασκευή της από ήταν αποτέλεσμα διεθνούς συνεργασίας. Το μωσαϊκό στο πάτωμα των στοών αναπαριστά το στέμμα του οίκου της Σαβοΐας και τα οικόσημα των ιταλικών επαρχιών. Η είσοδος από την πλατεία Ντουόμο γίνεται μέσω θριαμβικής αψίδας. Μιλάμε για μεγαλειώδες έργο! Λέγεται όμως ότι ο αρχιτέκτονας της Γκαλερίας, Τζουζέπε Μενγκόνι, λίγο πριν την αποπεράτωσή του έπεσε από μία σκαλωσιά και σκοτώθηκε κι έτσι δεν το είδε ποτέ ολοκληρωμένο. Μέσα στην Γκαλερία στεγάζονται πολλοί οίκοι μόδας αλλά και διάσημα καφέ και εστιατόρια. Όπως είναι το Biffi Caffè (το οποίο ιδρύθηκε το 1867 από τον Πάολο Μπίφι, ζαχαροπλάστη του βασιλιά), το Savini και το αρ νουβώ Camparino in Galleria.

περισσότερα

Βενετία, στον λαβύρινθο των καναλιών

Είναι χτισμένη πάνω σε 118 μικρά νησιά που χωρίζονται από κανάλια και επικοινωνούν με γέφυρες. Είναι πρωτεύουσα της Περιφέρειας του Βένετο και βρίσκεται στην ομώνυμη ελώδη λιμνοθάλασσα που απλώνεται κατά μήκος της ακτογραμμής μεταξύ των ποταμών Πάδου και Πιάβε. Φημίζεται για την ομορφιά της τοποθεσίας της, την αρχιτεκτονική και τα έργα τέχνης. Ολόκληρη η πόλη είναι καταγεγραμμένη ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, μαζί με τη λιμνοθάλασσά της. Ολόκληρη η πόλη είναι ένα μουσείο.
Το όνομά της προέρχεται από τον λαό των Βένετων, που κατοίκησαν την περιοχή από τον 10ο αιώνα π.Χ. Υπήρξε πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βενετίας αλλά είναι γνωστή και ως «Γαληνοτάτη». Η Δημοκρατία της Βενετίας ήταν πολύ μεγάλη ναυτική δύναμη κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, ορμητήριο για τις Σταυροφορίες και τη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, καθώς και πολύ σημαντικό κέντρο εμπορίου (ιδιαίτερα μεταξιού, σιτηρών, μπαχαρικών) και τέχνης από τον 13ο αιώνα μέχρι τα τέλη του 17ου. Αυτό κατέστησε τη Βενετία μια πλούσια πόλη σε όλη την ιστορία της. Εδώ άνθησε η Αναγέννηση αλλά γεννήθηκε και ο Βιβάλντι.
Ορόσημο αποτελεί η πλατεία Σαν Μάρκο με τον ομώνυμο καθεδρικό. Εκεί βρίσκεται και το ιστορικό καφέ Florian, που άνοιξε το 1720 και είναι το παλαιότερο στον κόσμο. Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το θρυλικό Παλάτι των Δόγηδων, το οποίο είχε και τμήμα που λειτουργούσε ως φυλακή και χώρος βασανιστηρίων. Στους χώρους υποδοχής του παλατιού δεσπόζουν έργα του Τισιανού και του Τιντορέτο. Η Βενετία τον Σεπτέμβριο γίνεται η πόλη των σταρ, λόγω του μεγάλου κινηματογραφικού φεστιβάλ της. Οι εκδηλώσεις του φεστιβάλ λαμβάνουν χώρα στο νησάκι Lido όπου πηγαίνει κανείς με καραβάκι. Στο Lido υπάρχει το ξενοδοχείο Des Bains, στο οποίο έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας «Θάνατος στη Βενετία» (1971) που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τόμας Μαν. Κάθε δύο χρόνια, στην πόλη της Βενετίας και συγκεκριμένα στους Κήπους και στο πρώην ναυπηγείο Αρσενάλε, διοργανώνεται η περίφημη Μπιενάλε. Τότε συγκεντρώνονται στην περιοχή όλοι οι μεγάλοι συλλέκτες του κόσμου και πλήθη φιλότεχνων. Η τέχνη στη Βενετία είναι μια ισχυρή ατραξιόν. Μουσεία υπάρχουν πολλά και περπατώντας μπορείτε να τα βρείτε όλα. Ένα μουσείο που ξεχωρίζει όμως είναι το Γκούγκενχάϊμ, το οποίο στεγάζεται στη βίλα της αμερικανο-εβραίας θρυλικής συλλέκτριας Πέγκι Γκούγκενχαϊμ. Εκεί εκτίθεται η περίφημη συλλογή της με όλους τους σπουδαίους μοντερνιστές – από Πικάσο μέχρι Πόλοκ.

περισσότερα

Εξωτικό Μαρακές

Τα ζωηρά χρώματα του πολύβουου σουκ, το κόκκινο χρώμα στους τοίχους της Μεδίνας (παλιά πόλη), τα ανακατεμένα αρώματα από τα χιλιάδες μπαχαρικά και οι ήχοι των παραμυθάδων, των πυροφάγων και των γητευτών των φιδιών κάνουν το Μαρακές το πιο εξωτικό μέρος του κόσμου. Από την άλλη, λίγο πιο πέρα από την εξωτική μελωδία της Μεδίνας, στην Γκελίζ ή Ville Nouvelle (Νέα πόλη), όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, ζευγάρια κλείνουν τραπέζι σε μοδάτα εστιατόρια, παρέες ξενυχτούν τσουγκρίζοντας μοχίτο στα μπαρ και αστραφτερά κάμπριο ανεβοκατεβαίνουν στις λεωφόρους της πόλης. Το Μαρακές είναι από μόνο του ένας προορισμός. Τόσο Ανατολή και τόσο Δύση, τόσο Ευρώπη και τόσο Αφρική, τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. Το Μαρακές είναι όλα αυτά που σας φέρνουν στον νου τα ανατολίτικα παραμύθια, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας άκρως κοσμοπολιτικός προορισμός, με τα café του, τις γκαλερί μοντέρνας τέχνης, τα υπέροχα πάρκα του, τα αρτιστίκ μπαράκια, στα οποία ξενυχτούν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, και τα εξαιρετικά εστιατόρια. Δεν είναι τυχαίο που η δεύτερη γλώσσα της χώρας είναι τα Γαλλικά. Όλος αυτός ο κοσμοπολίτικος αέρας δεν αφήνει κανέναν ταξιδιώτη ασυγκίνητο.

περισσότερα

Εσαουίρα, μια πόλη μαγική και ονειρεμένη - Μαρόκο

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

περισσότερα

Η εμπειρία της ερήμου… Μαρόκο

Να περπατάς στα φιδωτά σοκάκια μιας κάσμπα

Η κάσμπα (kasbah ή Qassabah) είναι μοναδικό είδος μεδίνας, ισλαμικής πόλης ή φρουρίου.
Η κάσμπα ήταν το μέρος όπου κατοικούσε ο τοπικός άρχοντας και σημείο άμυνας όταν η πόλη δεχόταν επίθεση. Χαρακτηριστικό μιας κάσμπα είναι τα ψηλά τείχη, τα οποία συνήθως δεν έχουν κανένα παράθυρο. Πολλές φορές χτίζονταν στην κορυφή λόφων -έτσι η υπεράσπισή τους ήταν ευκολότερη- ή στην είσοδο των λιμανιών.Η κατασκευή μιας κάσμπα ήταν συχνά ένδειξη πλούτου. Σχεδόν όλες οι πόλεις είχαν τη δική τους κάσμπα, αφού ήταν απαραίτητη για την υπεράσπιση της πόλης. Περπατώντας τα φιδωτά δρομάκια μιας κάσμπα στο Μαρόκο αντιλαμβάνεται κανείς όλο το εξωτικό μεγαλείο αυτής της χώρας. Αν μάλιστα αποφασίσεις να κάτσεις σε ένα υπαίθριο καφέ για τσάι μέντας και αμυγδαλωτό, η εμπειρία μετατρέπεται σε απόλυτη ικανοποίηση όλων των αισθήσεων!

περισσότερα

Στην Κούβα ξέρατε ότι:

o Η Μαλεκόν είναι το meeting point της Αβάνας. Εδώ κάθονται με μπίρες και κασετόφωνα με μουσικές, ψαρεύουν, φλερτάρουν ή αράζουν με τις ώρες. Όταν παλιά συνεχώς κοβόταν το ρεύμα, η βόλτα στη Μαλεκόν ήταν ένας τρόπος για να δροσίζονται δίπλα στη θάλασσα. Και μπορεί ο μικρός τοίχος κατά μήκος της ακτής να λειτουργεί ως κυματοθραύστης, όταν όμως έχει καιρό, τα κύματα ανεβαίνουν μέχρι και δέκα μέτρα, πλένοντας με βία τον δρόμο και τα σπίτια. Η Μαλεκόν ενώνει την παλιά Αβάνα με την αριστοκρατική συνοικία Μαριμάρ.

o Στην Αβάνα υπάρχει σταυρόσχημος βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου. Ανεγέρθηκε το 2004 ύστερα από απόφαση του ίδιου του Φιντέλ, ο οποίος είχε αναλάβει προσωπικά την επίβλεψη της ανέγερσής του μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Η Λειτουργία γίνεται σε τρεις γλώσσες: ισπανικά, ελληνικά και σλαβονικά. Αν υπάρχουν επισκέπτες, τότε γίνεται και στα αγγλικά.

o Πάνω από το 50% του λαού της Κούβας είναι νέοι και παιδιά.
o Η Κούβα διαθέτει από τα υψηλότερα ποσοστά αλφαβητισμού στο κόσμο. Σύμφωνα με έκθεση της UNESCO, το 2011 το ποσοστό ήταν 99%. Διαθέτει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο στις χώρες της Καραϊβικής και κατέχει τη 14η θέση στον κόσμο.

o Η μουσική των Beatles ήταν αυστηρά απαγορευμένη από τον Φιντέλ. Το 2000 ο leader maximo αναθεώρησε, δήλωσε ότι ο Τζον Λένον αποτελεί τον απόλυτο εκφραστή των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και του έστησε ένα άγαλμα σε ένα πάρκο στο Vedado. Μαζί με τα αποκαλυπτήρια οργανώθηκε grande συναυλία με μουσική των Beatles...

o Οι ιστορίες των ανθρώπων που επί Φιντέλ προσπαθούσαν να περάσουν απέναντι στο Μαϊάμι είναι πολλές και όχι πάντα με happy end. Στις διάφορες απόπειρες έχουν χρησιμοποιηθεί από windserf μέχρι μπανιέρες...

o Όλοι οι Κουβανοί έχουν ελεύθερη και καθολική πρόσβαση στη δημόσια υγεία. Είναι γνωστό ότι η Κούβα εξάγει γιατρούς, εκπαιδευτικούς και άλλους επιστήμονες στις χώρες της Λατινικής Αμερικής -ειδικά στη Βενεζουέλα από την οποία προμηθεύεται πετρέλαιο-, προκειμένου να αποκτήσει τους πόρους που χρειάζεται.

o «Moros y Cristianos» -δηλαδή Μαυριτανοί και Χριστιανοί- είναι ένα από τα πιο γνωστά πιάτα της κουβανέζικης κουζίνας, με μαύρα φασόλια, ρύζι και χοιρινό.

o Αστικοί κουβανέζικοι μύθοι λένε ότι τα πούρα Αβάνας είχαν αυτή την ιδιαίτερη γεύση και το άρωμα διότι οι κοπέλες που δούλευαν στα εργοστάσια τύλιγαν τα φύλλα καπνού ρολάροντάς τα επάνω στους ιδρωμένους μηρούς τους. Η αλήθεια είναι ότι τα Habanos είναι όντως τα καλύτερα στον κόσμο, καθώς οι συνθήκες καλλιέργειας και το κλίμα είναι ιδανικά.

o Στην Κούβα υπάρχουν και McDonald’s και Starbucks.

o Πιο διαλλακτικός από τον αδελφό του, ο Ραούλ Κάστρο φαίνεται πρόθυμος να κάνει υποχωρήσεις από τις αρχές της επανάστασης όπου χρειάζεται. Άγνωστο όμως μέχρι ποιου σημείου…

o Όλοι οι τουριστικοί οδηγοί του πλανήτη όταν μιλούν για τη νυχτερινή ζωή της Αβάνας αναφέρουν τα αγαπημένα μπαρ του Έρνεστ Χέμινγουεϊ: το «Floridita» όπου έπινε ντάκιρι ο μεγάλος συγγραφέας και το «Bodeguita del Medio», όπου έπινε το μοχίτο του.

περισσότερα

Εικόνες από το ταξίδι μας στην Αβάνα

Μια χώρα που ακροβατεί ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν και με το ένα μάτι κοιτάζει το μέλλον. Ένα μίγμα περασμένων εποχών, αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής. Θαυμάσιες αποικιακές εκκλησίες, παλάτια και μουσεία γνέφουν φιλικά από κάθε γωνιά προσκαλώντας τον καθένα να εξερευνήσει, να ψάξει και να ανακαλύψει καινούργιους θησαυρούς σε ήδη γνωστά μέρη.
Ο ήλιος δύει σε σύννεφα που σχεδόν ακουμπούν στον ορίζοντα δημιουργώντας εκπληκτικούς ιριδισμούς.
Ένα βασίλειο φτιαγμένο από λαβύρινθους μικρών δρόμων με ανοίγματα σε σκιερές πλατείες, γεμάτο μεγαλοπρέπεια κτίρια και ταπεινά σπιτάκια, σε ένα υπέροχο ανακάτεμα του ένδοξου παρελθόντος με το πολύχρωμο και φασαριόζικο παρόν.
Αυτοκίνητα από τη δεκαετία του 50 κυκλοφορούν σαν κόπια από κινηματογραφική ταινία, κουβαλώντας πλήθος αναμνήσεων.

περισσότερα

Το φαινόμενο Buena Vista Social Club

Στη δεκαετία του ’40, στην προεπαναστατική Κούβα, όλος ο καλός κόσμος και κυρίως οι Αμερικανοί κοσμοπολίτες σύχναζαν στη φημισμένη μουσική και χορευτική λέσχη Buena Vista Social Club. Mετά τον Φιντέλ, στα club αυτά μπορεί να μπήκε λουκέτο, στις καρδιές των μουσικών, ντόπιων και ξένων, που ήξεραν τι μουσική ακουγόταν εκεί μέσα, η φλόγα έμενε άσβεστη…Το 1997, πενήντα σχεδόν χρόνια αφότου η λέσχη είχε κλείσει, ο Αμερικανός κιθαρίστας Ράι Κούντερ μαζί με τον Κουβανό Χουάν ντε Μάρκος Γκονσάλες οργάνωσαν την παραγωγή ενός άλμπουμ με τον τίτλο Buena Vista Social Club. To άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε στην Κούβα από τους ίδιους μουσικούς που έπαιζαν και τότε στο club και δεν ήταν και στα πρώτα νιάτα τους, κυκλοφόρησε και άμα τη εμφανίσει του στα τσαρτς και στα τότε δισκοπωλεία έγινε αμέσως παγκόσμια επιτυχία, κερδίζοντας βραβείο Grammy. Ο Ιμπραήμ Φερέρ, ο Κομπάι Σεγκούντο, η Ομάρα Πορτουόντο, ο Ρουμπέν Γκονζάλες και η παρέα τους ξεκίνησαν τις περιοδείες ανά τον κόσμο. Όπου εμφανιζόταν η μπάντα, γινόταν χαμός, λαϊκό προσκύνημα. Οι «παππούδες» από την Κούβα έσπαγαν ταμεία… όχι μόνο με τις φωνές και τις απογειωτικές μουσικές τους, αλλά και με τις κινήσεις, την αύρα και την απόλυτη γλύκα τους. Ήταν η χαρά της ζωής.

περισσότερα

Η ιστορία των πούρων Αβάνας

Δεν γνωρίζουμε πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά ή πότε χρησιμοποιήθηκε για το κάπνισμα. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη γνώρισε τον καπνό μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το 1492. Δύο από τους ναύτες του ανέφεραν ότι οι Ινδιάνοι της Κούβας κάπνιζαν μια μορφή πρωτόγονου πούρου, από στριμμένα, αποξηραμένα φύλλα καπνού τυλιγμένα σε άλλα φύλλα από φοίνικα ή μπανανιά. Πολύ γρήγορα οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ναύτες απέκτησαν τη συνήθεια αυτή, όπως και οι κονκισταδόρες.
Τα πούρα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Ισπανία τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιώντας καπνό από την Κούβα. Εκείνη την εποχή η Κούβα δεν έκανε εξαγωγή πούρων. Το 1790 η βιοτεχνία πούρων εξαπλώθηκε βόρεια των Πυρηναίων, με μικρά εργοστάσια να στήνονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κάπνισμα των πούρων, όμως, διαδόθηκε ως συνήθεια στη Γαλλία και τη Βρετανία μετά τον Πόλεμο της Χερσονήσου (1808-’14), όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι βετεράνοι έκαναν γνωστή τη συνήθεια που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Ισπανία.
Η παραγωγή των «segars» ξεκίνησε στη Βρετανία το 1820 και το 1821 ορίστηκε νομοθεσία που ήλεγχε την παραγωγή αυτή. Στις αρχές του 19ου αιώνα η ντόπια αμερικανική παραγωγή άρχισε να παρουσιάζει κάποια κάμψη και τα κουβανέζικα πούρα άρχισαν να εισάγονται σε μεγάλες ποσότητες. Από το 1860 τα πούρα έγιναν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικής άνεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου την ίδια περίοδο το κάπνισμα των πούρων είχε γίνει τόσο δημοφιλές μεταξύ των κυρίων στη Βρετανία και τη Γαλλία, όπου σε όλους τους δημόσιους χώρους, όπως ξενοδοχεία, clubs κ.λπ., δημιουργήθηκαν χώροι για καπνιστές.
Το μετά το γεύμα πούρο, συνοδευόμενο από κάποιο ποτό, όπως port ή brandy, άρχισε να γίνεται παράδοση. Αυτό έδωσε στα πούρα και στο κάπνισμά τους μια επιπλέον ώθηση, καθώς και το γεγονός ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος ο 7ος, ήταν φανατικός καπνιστής, παρά τις αντιθέσεις της μητέρας του, της βασίλισσας Βικτωρίας. Τα πούρα καπνίζονται αργά για χαλάρωση και απόλαυση ή για τη γεύση και το άρωμά τους, σε στιγμές προσήλωσης και αφοσίωσης, ενώ τα χειροποίητα πούρα είναι από μόνα τους μικρά έργα τέχνης.

περισσότερα

Στιγμές από το ταξίδι μας στον Πόντο

Σαφράνμπολις: Ένας εξερευνητικός περίπατος στα Οθωμανικά στενά για τσάι ή καφέ με lokum (λουκούμι) στην αγορά όπως τον έπιναν παλιά οι έμποροι ξαποσταίνοντας στο χάνι μέχρι την επόμενη μέρα του ατελείωτου ταξιδιού τους.   

Σινώπη: Θα “γελάσουμε από τα βάθη των χρυσών μας ματιών, θα είμαστε στον  δικό μας κόσμο” υμνώντας τον έρωτα και θρηνώντας την ελευθερία μέσα από τους στίχους του Νazim Hikmet περνώντας από την φυλακή που ήταν κρατούμενος.

Αμάσεια: Ιχνηλατώντας το ιστορικό νήμα φθάνουμε στους αρχαίους Πέρσες, στον Μέγα Αλέξανδρο, στους Διαδόχους αυτού και στα βασίλεια που γεννήθηκαν και αλώθηκαν από την ανείπωτη αυτή ζύμωση Δύσης και Ανατολής στους αιώνες.

Αμάσεια: Η ανάβαση θα μας ταξιδέψει στο μεγαλείο και την ματαιότητα της μνήμης μεγάλων βασιλέων που πλέον δεν είναι παρά  σκόνη στον άνεμο.

Κερασούντα: Θα ανεβούμε στην παλιά πόλη να αντικρύσουμε τα ελληνικά αρχοντικά που ακόμα διατηρούνται στην πλειοψηφία τους άθικτα, το σχολείο και από ψηλά να φυλαχθούμε από τα σμήνη των Στυμφαλίδων Ορνιθών που κοπάδια φώλιαζαν στο νησί απέναντι, άλματα νοητικά στον μύθο και την πραγματικότητα στο αρχαίο ξεχασμένο που ακόμη ζει μόνο γι’ αυτούς που μπορούν να το δουν, να το ξεχωρίσουν μέσα στον θόρυβο του νέου και πληθωρικού.

περισσότερα

Οι θησαυροί της Ανατολίας

Η Ανατολία, είναι ένα αχανές οροπέδιο με μία σειρά αρχαίων πόλεων τις οποίες θα πάρουμε με τη σειρά. Τα αξιοθέατα απλώνονται παντού. Δεν ξέρουμε πού να πρωτοκοιτάξουμε…
Ξεκινάμε από το Ερζερούμ με τη βυζαντινή ονομασία Θεοδοσιούπολη λόγω των τειχών που έχτισε ο Μέγας Θεοδόσιος. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της ανατολικής Τουρκίας και διαθέτει σημαντικά μνημεία.  Έμβλημά της είναι ο σελτζουκικός μεντρεσές των Δίδυμων Μιναρέδων που κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα. Στη σύγχρονη ιστορία, από εδώ το 1919 ο Κεμάλ Ατατούρκ, κάλεσε γενική επιστράτευση, ενάντια στις εντολές της Αντάντ και στη σουλτανική κυβέρνηση. Δηλαδή εδώ μπήκαν οι βάσεις για τη Μικρασιατική Καταστροφή...
Ακολουθεί το παραμεθόριο Ντογκουμπεϊγιαζίτ στα σύνορα της Τουρκίας με το Ιράν. Η πόλη υπήρξε ορόσημο για την Αρμενία – μέχρι τη γενοκτονία. Το αρμενικό κάστρο σώζεται ακόμη. 
Μετά έχουμε την Βαν με την ομώνυμη λίμνη. Ήταν πρωτεύουσα του βιβλικού βασιλείου των Ουράρτιων από τον 9ο αιώνα π.Χ. Μετά πέρασε στους βασιλείς του Πόντου και εν συνεχεία στους Ρωμαίους. Το 1071, ήρθαν οι Σελτζούκοι και το 1548 ενσωματώθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την κατέλαβαν οι Ρώσοι μέχρι το 1917. Η Βαν υπήρξε σημαντικό κέντρο του αρμενικού πολιτισμού μέχρι τη γενοκτονία το 1915. Σήμερα, η πλειονότητα είναι Κούρδοι.
Και μετά πάμε στην «ανεπίσημη πρωτεύουσα» του τουρκικού Κουρδιστάν, το Ντιγιαρμπακίρ. Η πόλη είναι αρχαιότατη και αναφέρεται σε ασσυριακές και αραμαϊκές πηγές. Μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε σημαντικό χριστιανικό πληθυσμό (αρμενικό και συριακό), ο οποίος όμως εξοντώθηκε ή εκτοπίστηκε. Σημαντικά αξιοθέατα αποτελούν τα άριστα διατηρούμενα βυζαντινά τείχη μήκους 5,8 χιλιομέτρων, το σελτζουκικό τζαμί και η συριακή εκκλησία της Παναγίας. Γνωστότερο τοπικό αγροτικό προϊόν είναι το καρπούζι που είναι και το έμβλημα της πόλης (επικαθήμενο πάνω σε μικρογραφία των τειχών).
Ακολουθούν δύο πολύ εντυπωσιακοί αρχαιολογικοί χώροι: το όρος Νεμρώδ με τα τεράστια αγάλματα της αρχαίας Κομμαγιανής και το Εθνικό Πάρκο. Και το Γκιομπεκλί Τεπέ, από τους αρχαιότερους προϊστορικούς ναούς στον κόσμο που ανάγεται στη Νεολιθική ή και Μεσολιθική Εποχή. Αμφότερα είναι χαρακτηρισμένα ως μνημεία της UNESCO.
Και φτάνουμε στη Χαρράν, μία από τις αρχαιότερες πόλεις στη Γη. Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη εδώ κατέφυγαν ο Αδάμ και η Εύα όταν εκδιώχθηκαν από τον Κήπο της Εδέμ. Στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ήταν γνωστή ως «Ελληνόπολις». Αποτέλεσε τμήμα της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας και το 331 π.Χ. καταλήφθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο. Αργότερα ήρθαν οι Ρωμαίοι, εδώ μάλιστα δολοφονήθηκε το 217 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Καρακάλλας (τον ξέρουμε και από τα περίφημα λουτρά στη Ρώμη). Με την επικράτηση του Χριστιανισμού κατέφυγαν στη Χαράν οι τελευταίοι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι. Ορόσημο της πόλης είναι τα πανάρχαια 960 κωνικά σπίτια με την ονομασία «κουμπέτ» δίπλα στα τείχη. Είναι πλίνθινα, εξ ολοκλήρου χωρίς ξύλο και έχουν παραμείνει αμετάβλητα στον σχεδιασμό τους για τουλάχιστον 3000 χρόνια. Μερικά ήταν ακόμα σε χρήση, σαν κατοικίες, μέχρι το 1980. Είναι δροσερά το καλοκαίρι και ζεστά τον χειμώνα και στην κορυφή της πήλινης στέγης τους έχουν μία ανοιχτή τρύπα που εξυπηρετεί για τον φωτισμό και τον εξαερισμό τους.
Ακολουθεί η «μουσουλμανική Βενετία» ή «Θεϊκή Ούρφα» ή απλώς Ούρφα. Πρόκειται για την αρχαία Έδεσσα και σήμερα είναι μία κουρδική πόλη. Η ιστορία της έχει καταγραφεί από τον 4ο αιώνα π.Χ., αλλά μπορεί να χρονολογείται τουλάχιστον από το 9000 π.Χ., καθώς υπάρχουν πολλές ενδείξεις στις γύρω περιοχές. Εδώ υπολογίζεται από τους αρχαιολόγους ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γεωργία… Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη η Ούρφα είναι η πατρίδα του Ιώβ. Και επίσης εδώ ο Νεμρώδ πέταξε τον Αβραάμ στην πυρά για να τον θυσιάσει αλλά το παρ’ολίγον θύμα σώθηκε επειδή ο Θεός μεταμόρφωσε την πυρά σε ύδωρ και τα κάρβουνα σε ψάρια… Ορόσημο της πόλης σήμερα είναι η δεξαμενή με τα… αγιασμένα ψάρια (Μπαλικλί Γκιόλ) στο τέμενος του Χαλίλ ουλ Ραχμάν. Όσο για τους Αρμένιους θεωρούν κι αυτοί την Ούρφα ιερή διότι εκεί εφευρέθηκε η αρμενική αλφάβητος.
Και καταλήγουμε στα Άδανα στη Νοτιοανατολική Τουρκία. Η πόλη άκμασε κατά τη ρωμαϊκή εποχή ως διοικητικό και οικονομικό κέντρο. Με την εμφάνιση του Ισλάμ αποτέλεσε ένα από τα πολιτισμικά και γεωγραφικά σύνορα στα οποία συναντήθηκαν, ανταγωνίστηκαν και συναλλάχθηκαν ο ισλαμικός και ο χριστιανικός κόσμος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… όπως μας διδάσκει ακόμα η ιστορία.

περισσότερα

Γκιομπεκλί Τεπέ & Όρος Νεμρώδ: δύο συναρπαστικά αρχαιολογικά μυστήρια

Η Ανατολία έχει γενικώς πολύ μεγάλο αρχαιολογικό ενδιαφέρον. Ξεχωρίζουμε τους δύο σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους το Γκιομπεκλί Τεπέ και το Όρος Νεμρώδ. Αμφότεροι, μνημεία της UNESCO, βρίσκονται εν μέσω ανασκαφών και μελετών. Ωστόσο αυτό που βλέπουμε και στους δύο, μέχρι στιγμής, κόβει την ανάσα.
Αρχίζουμε με το Γκιομπεκλί Τεπέ, έναν τεχνητό λόφο ύψους 15 μέτρων, που βρίσκεται 12 χλμ. έξω από την Ούρφα (τη ρομαντική «Βενετία της Ανατολής»). Εκεί έχουν ανακαλυφθεί προϊστορικοί ναοί της Νεολιθικής Εποχής, που έχουν χρονολογηθεί γύρω στο 11.500 π.Χ. και είναι οι αρχαιότεροι στον κόσμο. Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1964 οπότε και προσδιορίστηκε ότι στην περιοχή υπήρχε ανθρώπινη δραστηριότητα κατά τη Νεολιθική Εποχή, ίσως και τη Μεσολιθική. Οι έρευνες έδειξαν ότι ο λόφος δεν ήταν φυσικός και ότι ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες του συμπλέγματος υπήρχαν μεγάλιθοι σε σχήμα «Τ». Οι μεγάλιθοι είναι τοποθετημένοι σε τάξη ανάμεσα σε παχείς τοίχους ακατέργαστης λιθοποιίας που σχηματίζουν κυκλικούς περίβολους. Τέσσερις τέτοιοι περίβολοι έχουν ανασκαφεί μέχρι σήμερα, ωστόσο γεωφυσικές έρευνες δείχνουν ότι υπάρχουν και άλλοι 16, που περιλαμβάνουν συνολικά περίπου 200 μεγαλίθους. Σε αυτούς που βλέπουμε, υπάρχουν ανάγλυφες χαράξεις που αναπαριστούν ζώα, αλλά όχι βίαιες σκηνές κυνηγιού. Εξ ου και το συμπέρασμα ότι οι προϊστορικοί κάτοικοι της περιοχής ήταν τροφοσυλλέκτες και όχι κυνηγοί. Πολύ κοντά στον χώρο (100 μέτρα περίπου) βρέθηκε και το προϊστορικό λατομείο εξόρυξης με μισοτελειωμένους μεγάλιθους. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι το όλο σύμπλεγμα είναι λατρευτικό και αφιερωμένο στη γονιμότητα. Όσο για τους μεγάλιθους, μάλλον συμβολίζουν τη γυναίκα.
Ο άλλος πολύ σημαντικός αρχαιολογικός αλλά και φυσιολατρικός χώρος της Ανατολίας είναι το Όρος Νεμρώδ που ανήκει στην οροσειρά του Ταύρου. Έχει ύψος 2.150 μέτρα και είναι ένα από τα ψηλότερα όρη της βόρειας Μεσοποταμίας. Η περιοχή έχει ανακηρυχθεί από το 1988 εθνικό πάρκο. Το όνομα του όρους προέρχεται από τον βιβλικό βασιλιά Νεμρώδ, ο οποίος αναφέρεται και στο Κοράνι.
Στην κορυφή λοιπόν του όρους βρίσκεται ένα ταφικό-λατρευτικό σύμπλεγμα των ύστερων ελληνιστικών χρόνων δημιουργημένο από τον γιο του Μιθριδάτη Α’, βασιλιά Αντίοχο Α’(70-38 π.Χ.) της Κομμαγηνής − περιοχή στα δυτικά της Αρμενίας.
Ο Αντίοχος, πιθανόν στην προσπάθεια του να εδραιώσει την ηγεμονία και να συνταιριάξει τις ποικίλες πολιτισμικές παραδόσεις του βασιλείου του, επινόησε ένα ιδιαίτερο θρησκευτικό πάνθεο που περιελάμβανε ελληνικές, αρμενικές και περσικές θεότητες καθώς και τον ίδιο και τη δυναστεία του. Το ιερό του όρους Νεμρώδ βρίσκεται επάνω σε τύμβο διαμέτρου 150 μέτρων σε ύψος 45 μέτρων πάνω από την φυσική κορυφή του βουνού. Ο τύμβος περιβάλλεται από τρία πλατώματα στα βόρεια, στα δυτικά και στα ανατολικά. Στο δυτικό και το ανατολικό πλάτωμα υπάρχουν μεγάλα λατρευτικά αγάλματα (κάποτε πρέπει να ήταν ύψους 8 έως 10 μέτρων) που αναπαριστούν τον Αντίοχο ανάμεσα σε κάτι σύνθετες θεότητες με στοιχεία των ελληνικών, αρμενικών και περσικών θρησκειών. Τα αγάλματα αυτά αναπαριστούν τον Δία-Ωρομάσδη, τον Απόλλωνα-Μίθρα-Ήλιο-Ερμή, τον Ηρακλή-Αρτάγνη-Άρη και την τοπική θεότητα Κομμαγένη, που αντιστοιχεί στην αρχαιοελληνική θεά Τύχη. Έχουν πρόσωπα ελληνικής τεχνοτροπίας και ρούχα περσικής και αρμενικής. Εκατέρωθεν της σειράς των προαναφερθέντων αγαλμάτων βρίσκονται από δύο αγάλματα-προστάτες που αναπαριστούν έναν αετό και ένα λιοντάρι. Στο πίσω μέρος τους υπάρχουν επιγραφές στα ελληνικά με ακριβείς οδηγίες για το πώς πρέπει να λατρεύεται ο βασιλιάς εν ζωή και μετά θάνατον. Οι αρχαιολόγοι υποψιάζονται και την ύπαρξη ενός τάφου εντός του τύμβου, πιθανόν του Αντίοχου, ο οποίος όμως δεν έχει ακόμη εντοπιστεί.
Το σύμπλεγμα πάντως θεωρείται ημιτελές και δεν υπάρχουν ενδείξεις πως πραγματοποιήθηκαν ποτέ τελετές σε αυτό. Στον χώρο βρέθηκαν εργαλεία από γυαλί και οστά ζώων αλλά καμία, μέχρι στιγμής, απόδειξη κατοικιών και οικισμού αφού δεν υπάρχουν καθόλου ίχνη οικόσιτων φυτών και ζώων.

περισσότερα

Το θαύμα της Παναγίας Σουμελά

Συχνά οι εκκλησίες συνδέονται με θαύματα, όμως η Παναγία Σουμελά, μάλλον είναι ένα θαύμα ολόκληρη. Από τη θεμελίωση ως την ύδρευση. Από την αυτοκρατορική ενίσχυση ως την οθωμανική προστασία. Ακόμα και η «μετακόμιση» της εικόνας και των κειμηλίων το 1933 στην Ελλάδα, είναι σχεδόν ένα θαύμα. Έστω… διπλωματικό.
Ας δούμε όμως λίγο την ιστορία αυτού του τόσο διάσημου μοναστηριού που εδώ και 16 αιώνες αποτελεί σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού. 
Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 μ.Χ οι αθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου, στο όρος Μελά, μετά από αποκάλυψη της Παναγίας… Eκεί, σε σπήλαιο στα 1063 μέτρα, είχε «μεταφερθεί» σύμφωνα με το όραμα από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας την οποία λέγεται πως εικονογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Οι μοναχοί λοιπόν, έχτισαν μέσα στον βράχο ένα κελί. Μετά το κελί έγινε εκκλησία. Και μετά χρειαζόταν νερό. Και το νερό, ως εκ θαύματος αναπήδησε μέσα από τον γρανιτώδη βράχο – και μάλιστα ήταν ιαματικό. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του νερού έκαναν το μοναστήρι διάσημο σε χριστιανούς και μουσουλμάνους. Και οι δωρεές έπεφταν βροχή… Το ίδιο και οι ληστρικές επιθέσεις… Tη μονή πάντως προίκισαν με μεγάλη περιουσία και πολλά προνόμια, κτήματα, αναθήματα και κειμήλια οι αυτοκράτορες του Bυζαντίου και αργότερα κυρίως οι αυτοκράτορες της Tραπεζούντας: Iωάννης B΄ Kομνηνός (1285-1293), Aλέξιος B΄ Kομνηνός (1293-1330), Bασίλειος Α΄ Kομνηνός (1332-1340). Mεγάλοι ευεργέτες ήταν επίσης ο Mανουήλ Γ΄ Kομνηνός (1390-1417) και ο Aλέξιος Γ΄ (1349-1390). O πρώτος προσέφερε ανεκτίμητης αξίας Σταυρό με τιμιόξυλο, ο οποίος σήμερα μετά από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται μαζί με τα άλλα κειμήλια στον νέο ναό της Παναγίας Σουμελά, στην Kαστανιά της Bέροιας. O Aλέξιος Γ΄ (1349-1390), τον οποίο, σύμφωνα με την παράδοση, έσωσε η Παναγία από μεγάλη τρικυμία και τον βοήθησε να νικήσει τους εχθρούς της, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης την οχύρωσε καλά, έχτισε πύργους, νέα κελιά και ανακαίνισε τα παλαιά της κτίσματα. Tης χάρισε 48 χωριά και εγκατέστησε 40 μόνιμους φρουρούς για την ασφάλειά της.
Εν συνεχεία, πολλά από τα προνόμια που χορήγησαν οι Kομνηνοί στη μονή επικυρώθηκαν και επεκτάθηκαν επί Tουρκοκρατίας με σουλτανικά φιρμάνια και πατριαρχικά σιγίλλια. Oι σουλτάνοι Βαγιαζήτ Β΄, Σελήμ Α΄, Μουράτ Γ΄, Σελήμ Β΄, Iμπραήμ A΄, Μωάμεθ Δ΄, Σουλεϊμάν Β΄, Μουσταφά Β΄, Αχμέτ Γ΄, αναγράφονται στους κώδικες ως ευεργέτες.
Φυσικά, για να λέμε την αλήθεια, η εύνοια που έδειξαν οι αυτοκράτορες προς τη μονή δεν είναι απόρροια μόνον θρησκευτικότητας αλλά και προσωπικής αντίληψης της θείας επέμβασης. Δηλαδή πίστευαν στο θαύμα! Aλλά και οι σουλτάνοι δεν πήγαιναν πίσω… Ο Σελήμ A΄ για παράδειγμα πράγματι πίστευε ότι θεραπεύτηκε από σοβαρή ασθένεια με τη βοήθεια του αγιάσματος της μονής. Προφανώς βεβαίως υπήρχαν και πολιτικοί λόγοι…
Σε κάθε περίπτωση όμως, λόγω αυτής της προστασίας και ασυλίας, η μονή έγινε κάτι σαν θησαυροφυλάκιο. Η δε βιβλιοθήκη της έκρυβε πλείστα πολύτιμα έγγραφα και πολλά αρχαία χειρόγραφα.  Εκεί βρήκε το 1868 ο ερευνητής Σάββας Iωαννίδης το πρώτο ελληνικό χειρόγραφο του Διγενή Aκρίτα. Όλα αυτά μέχρι το 1923 που έφυγαν και οι τελευταίοι μοναχοί. Μετά ακολούθησαν καταστροφές και λεηλασίες και πολύ αργότερα, η μονή ξαναλειτούργησε σαν μουσείο. Ως τον Δεκαπενταύγουστο του 2010 που γιορτάστηκε για πρώτη φορά μετά από 88 χρόνια η Κοίμηση της Θεοτόκου. Με την παρέμβαση του Βλαντίμιρ Πούτιν και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

περισσότερα

Χαμένες Πατρίδες

Τραπεζούντα, Κερασούντα, Σινώπη, Αμάσεια, Σαφράνπολις (Θεωδορούπολη), Σίβας, Ερζερούμ, Άδανα, Αλεξανδρέτα… Τι εννοούμε όταν λέμε «Χαμένες Πατρίδες»; Εννοούμε κάτι φοβερά περίπλοκο, διότι η ιστορία μας γυρίζει πολλούς αιώνες πίσω… Περίπου 26…
Πώς πήγαν οι πρώτοι Έλληνες εκεί; Τι τους οδήγησε; Η μυθολογία! Η αποστολή του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα, οι περιπλανήσεις του Ορέστη στον Θοανία του Πόντου, οι περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, η τιμωρία του Προμηθέα από τον Δία και η εξορία του στο Καύκασο, το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο, αποτελούν μύθους που αναφέρονται ειδικά στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη πανάρχαιων εμπορικών δρομολογίων. Παράλληλα αυτοί οι μύθοι λειτούργησαν σαν μαγνήτες που τράβηξαν μεγάλες μάζες Ελλήνων μεταναστών στη Μικρά Ασία και τον Πόντο και έτσι φτάνουμε στο 1000 π.Χ. όπου τοποθετούν οι μελετητές την πραγματοποίηση των πρώτων εμπορικών ταξιδιών στην περιοχή αυτή για την αναζήτηση κυρίως χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων.
Ο μεγάλος αποικισμός ήρθε δύο αιώνες αργότερα τον 8ο αι. π.Χ. με τη Μίλητο της Ιωνίας να αποικίζει τα παράλια του Εύξεινου Πόντου ιδρύοντας τη Σινώπη. Η Σινώπη, με τη σειρά της ίδρυσε το 756 π.Χ την Τραπεζούντα, την Κρώμνα, το Πτέρυον, την Κύτωρο και άλλες φημισμένες πόλεις της περιοχής. Κάπως έτσι άρχισαν όλα.
Ο Ξενοφώντας στο έργο του Κύρου Ανάβασις, το 401 π.Χ περιγράφει την πατροπαράδοτη φιλοξενία των Ελλήνων του Πόντου, που γνώρισε ο ίδιος και οι Μύριοι όταν διέμειναν τριάντα μέρες στην Τραπεζούντα. Οι ελληνοπρεπείς γιορτές που περιγράφει περιλάμβαναν αθλητικούς αγώνες προς τιμήν του ελληνικού δωδεκάθεου και τον ένοπλο Πυρρίχιο χορό.
Μετά ήρθαν οι Πέρσες που άφησαν αλώβητη την περιοχή λόγω του πλούτου της και της έδωσαν αυτονομία, μετά ήρθε ο Μέγας Αλέξανδρος που επίσης την άφησε αυτόνομη και μετά ιδρύθηκε στην περιοχή του Πόντου ένα βασίλειο με ισχυρά ελληνικές επιρροές, γνωστό ως ελληνιστικό βασίλειο του Πόντου. Δημιουργός του κράτους υπήρξε ο Μιθριδάτης Α΄, ο οποίος έκανε

πρωτεύουσά του την Αμάσεια. Το 120 π.Χ. τον διαδέχτηκε ο γιος του Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ (120-63 π.Χ.) επί βασιλείας του οποίου το βασίλειο του Πόντου έφτασε στο υψηλότερο σημείο της ακμής του και απέκτησε πολύ μεγάλη φήμη. Η παιδεία που δέχτηκε ο Μιθριδάτης από την ελληνίδα μητέρα του, τη σύζυγο του αλλά και από τους έλληνες αξιωματικούς, ιστορικούς, ποιητές, πολιτικούς και φιλοσόφους του περίγυρού του, τον κατέστησε γνωστό σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο εκείνης της εποχής. Επιχειρώντας να πραγματοποιήσει τη φιλοδοξία του για την ίδρυση εξελληνισμένου ασιατικού κράτους, ήλθε αντιμέτωπος με την πανίσχυρη τότε ρωμαϊκή αυτοκρατορία και πραγματοποίησε εναντίον της 4 πολέμους, που είναι γνωστοί ως Μιθριδατικοί Πόλεμοι. Στον τέταρτο πόλεμο έχασε και μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι. Τους οποίους διαδέχτηκε το Βυζάντιο.
Με την κατάλυση του βυζαντινού κράτους από τους σταυροφόρους (1204 μ.Χ) οι αδελφοί Αλέξιος και Δαβίδ, απόγονοι της αυτοκρατορικής δυναστείας των Κομνηνών, ίδρυσαν στην περιοχή του Πόντου ανεξάρτητο βασίλειο, γνωστό και ως «Αυτοκρατορία των Μεγάλων Κομνηνών». Στα 257 χρόνια της, ο Πόντος γνώρισε οικονομική ευμάρεια και πολιτιστική ακμή. Το λιμάνι της Τραπεζούντας αναπτύχθηκε σε κέντρο εμπορίου, όπου έδρευαν προξενεία Γενουατών, Μασσαλιωτών, Βενετών, κ.ά. Οι τελωνειακοί φόροι και η παραγωγή μεταλλευμάτων εξασφάλιζαν την οικονομική
ευρωστία του κράτους. Οι Μεγαλοκομνηνοί διατήρησαν
την αυτοκρατορία τους ως το 1461, οκτώ χρόνια μετά την
άλωση της Κωνσταντινούπολης, οπότε υπέκυψε και ο
Πόντος στους Οθωμανούς. Επί της οθωμανικής
κυριαρχίας, το πράγμα δυσκόλεψε κυρίως για θρησκευτικούς λόγους, οπότε παρατηρήθηκε έντονο το φαινόμενο του εξισλαμισμού. Συχνά ελάμβανα χώρα διωγμοί και λεηλασίες των ελληνικών περιουσιών και πάντα υπήρχε το πρόβλημα που συνοψίζεται στο εξής: «οι Έλληνες εκμεταλλεύονται τον πλούτο της γης μας». Έτσι μοιραία οδηγηθήκαμε το 1922-23, με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το κύμα των Νεότουρκων στον τελικό διωγμό και στην ανταλλαγή των πληθυσμών. Πού βρίσκεται λοιπόν η αρχή και πού το τέλος στις Χαμένες Πατρίδες του Πόντου; Αδύνατον να το ορίσεις.
 

περισσότερα

Στιγμές από το ταξίδι μας στον Πόντο και στην Ανατολία

Σαφράνμπολις: Ένας εξερευνητικός περίπατος στα Οθωμανικά στενά για τσάι ή καφέ με lokum (λουκούμι) στην αγορά όπως τον έπιναν παλιά οι έμποροι ξαποσταίνοντας στο χάνι μέχρι την επόμενη μέρα του ατελείωτου ταξιδιού τους.   

Σινώπη: Θα “γελάσουμε από τα βάθη των χρυσών μας ματιών, θα είμαστε στον  δικό μας κόσμο” υμνώντας τον έρωτα και θρηνώντας την ελευθερία μέσα από τους στίχους του Νazim Hikmet περνώντας από την φυλακή που ήταν κρατούμενος.

Αμάσεια: Ιχνηλατώντας το ιστορικό νήμα φθάνουμε στους αρχαίους Πέρσες, στον Μέγα Αλέξανδρο, στους Διαδόχους αυτού και στα βασίλεια που γεννήθηκαν και αλώθηκαν από την ανείπωτη αυτή ζύμωση Δύσης και Ανατολής στους αιώνες.

Αμάσεια: Η ανάβαση θα μας ταξιδέψει στο μεγαλείο και την ματαιότητα της μνήμης μεγάλων βασιλέων που πλέον δεν είναι παρά  σκόνη στον άνεμο.

Κερασούντα: Θα ανεβούμε στην παλιά πόλη να αντικρύσουμε τα ελληνικά αρχοντικά που ακόμα διατηρούνται στην πλειοψηφία τους άθικτα, το σχολείο και από ψηλά να φυλαχθούμε από τα σμήνη των Στυμφαλίδων Ορνιθών που κοπάδια φώλιαζαν στο νησί απέναντι, άλματα νοητικά στον μύθο και την πραγματικότητα στο αρχαίο ξεχασμένο που ακόμη ζει μόνο γι’ αυτούς που μπορούν να το δουν, να το ξεχωρίσουν μέσα στον θόρυβο του νέου και πληθωρικού.

Ανατολία: Στον ελεύθερο χρόνο μας θα συστηθούμε με τους ορεινούς σκληραγωγημένους στο κρύο του χειμώνα  κατοίκους της πόλη που πίνουν τσάι νυχθημερόν στα παραδοσιακά στέκια της πόλης.

Παλάτι του Κούρδου διοικητή Ισχάκ πασά του 17ου αιώνα: Λαμπρό κόσμημα που προκάλεσε έως και την ζήλεια του Σουλτάνου για το μεγαλείο και την ομορφιά του γραπωμένο στην αετοφωλιά του άγρυπνα ατενίζοντας πάνω στη σύγκλιση των δρόμων του μεταξιού.

Ούρφα:   «Μουσουλμανική Βενετία», η Sanli Urfa, η «Θεϊκή Ούρφα». Τα δροσερά ρυάκια θα μας ευφράνουν τις καρδιές μέσα στην ζέστη της, ρέουν για αιώνες δίπλα από αρχαία τζαμιά και δίπλα από τη Σπηλιά του Αβραάμ, πατέρα των τριών μεγάλων θρησκειών που κείτονται σε όλο το μωσαϊκό της Ανατολίας Χριστιανισμού, Ισλαμ και Ιουδαϊσμού. Η Ούρφα είναι μια βιβλική ιερή πόλη και για τα τρία ιερατεία. Το κεμπάπ της Ούρφα θα έλθει ως γαστριμαργική αποθέωση για τους γευσιγνώστες του ταξιδιού.

Γκαζιαντέπ - Μουσείο μωσαϊκών του Ζεύγματος: Πρόκειται για το μεγαλύτερο Μουσείο Μωσαϊκών στον Κόσμο προϊόν μίας τιτάνιας προσπάθειας ανασκαφής ατόφιων ψηφιδωτών της ελληνιστικής περιόδου. Είναι από τα μουσεία που θα μας δώσουν μία γεύση της λεπτής υφής του ελληνισμού και του παγκοσμίου ελληνικού πολιτισμού που ο Μέγας Αλέξανδρος μεταλαμπάδευσε μέχρι τις εσχατιές της Ανατολής, είναι σχεδόν όλα εδώ ακόμη  και μας ψιθυρίζουν εποχές μεγαλείου και ονειρικών βασιλείων. Θα ήταν μεγάλη παράληψη να μην δοκιμάσουμε ίσως τον πιο φημισμένο μπακλαβά του Πλανήτη με φιστικί Άντεπ και βούτυρο αρνιού μία γευστική εμπειρία που θα θυμόμαστε για πάντα.

περισσότερα

Το ταξίδι του Versus στην Ανατολία

Πεπλεγμένος μύθος,  χωροχρονικό παιχνίδι παράλληλων κόσμων που όμως υπάρχουν. Ζουν ακόμα στις ιστορικές γραμμές τους. Ο Ιάσωνας μας χαιρετά από το Ακρωτήρι σαλπάροντας για χώρες εξωτικές στην Γη των Κόλχων.
Και εμείς ταπεινοί προσκυνητές του τώρα με επίγνωση του χθες υποκλινόμαστε στην μηδαμινότητα μας και αν και μόνο αν ένα κόκκο άμμου καταφέρουμε να πάρουμε πίσω από αυτό το έπος θα είμαστε άξιοι συνεχιστές των ανήσυχων, αυτών που δεν ζούμε από την μία μέρα στην άλλη, αλλά μας τρώει το σαράκι του να γευτούμε τον κόσμο.

Η τιτανικότητα του ταξιδιού δε χωρά σε λέξεις. Ας αφήσουμε την φαντασία αχαλίνωτη, μόνο αυτή μπορεί, το Έργο μεγαλειώδες οι δυνάμεις της ψυχής ίσα ίσα φθάνουν,των δυνατών, για το Έπος της Ανατολίας.

Όποιος δεν ταξίδεψε στην Ανατολία όποιος δεν ηράσθη την “Ρωξάνη του Αλεξάνδρου”, το αλλοτινό, το ξένο, το παράξενο είναι λιγότερος...

περισσότερα

Βαλεαρίδες, η εξωτική Μεσόγειος!

Ηρεμία, διασκέδαση, αξιοθέατα, υπέροχες παραλίες και λαμπερός ήλιος, όλα έχουν τη θέση τους στις Βαλεαρίδες, ένα σύμπλεγμα έντεκα νησιών στη Μεσόγειο, ανατολικά της Ισπανίας, όπου και ανήκουν. Σημαντικότερα είναι τέσσερα: η Μαγιόρκα, η Μενόρκα, η Ίμπιζα και η Φορμεντέρα. Κάθε ένα από τα νησιά αυτά, έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Παρά τα εντυπωσιακά πλήθη τουρισμού που καταφθάνουν εκεί κάθε χρόνο, τα νησιά των Βαλεαρίδων έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μεγάλο μέρος της φυσικής τους ομορφιάς. Πέρα από τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και τα τουριστικά θέρετρα, τα μπαρ και τις οργανωμένες και δημοφιλείς παραλίες, θα δείτε όμορφους γοτθικούς ναούς, ερείπια από τη λίθινη εποχή, γραφικά ψαροχώρια, απομονωμένους όρμους, απέραντους ελαιώνες, αλλά και εκτάσεις με αμυγδαλιές και εσπεριδοειδή.
Στις Βαλεαρίδες ο καθένας θα βρει αυτό που του ταιριάζει, είτε τις επισκέπτεται για χαλάρωση, είτε για ξέφρενη διασκέδαση, είτε με ρομαντική διάθεση.
Μαγιόρκα
Η Μαγιόρκα είναι το κεντρικό νησί, που συνδυάζει λίγο απ’ όλα - από θεαματικά ορεινά τοπία και όμορφους οικισμούς, μέχρι εκπληκτικές παραλίες που "λούζονται" από το μεσογειακό ήλιο. Όμως, είναι πολλά περισσότερα από υπέροχες αμμώδεις παραλίες. Η πρωτεύουσα Πάλμα Ντε Μαγιόρκα αποτελεί το κέντρο για πολλές δραστηριότητες, ενώ είναι γνωστή για το όμορφο ηλιοβασίλεμά της. Η θεαματική οροσειρά SerradeTramuntana εκτείνεται παράλληλα με τη βορειοδυτική ακτή και η PuigMajor (1.445 m) είναι το υψηλότερο σημείο της. Κοσμοπολίτικη και ειδυλλιακή, εξωτική και ταυτόχρονα προσιτή με μεσογειακό ταμπεραμέντο, η Μαγιόρκα είναι το "Μαργαριτάρι της Μεσογείου".
Ίμπιζα
Η Ίμπιζα είναι συνώνυμη με το clubbing, το νησί που ανέδειξε στην Ευρώπη την μουσική rave. Χαρακτηρίζεται ως η "Μύκονος" της Ισπανίας και είναι το πιο γνωστό και τουριστικό από τα νησιά αυτά. Τοπίο τραχύ και βραχώδες με αρκετή ξηρασία. Παρόλα αυτά "στολίζεται" με πεύκα, ελιές, συκιές και αμυγδαλιές και προκαλεί έκπληξη, ότι το ήμισυ περίπου του νησιού, καλύπτεται από πυκνά δάση. Στο βόρειο τμήμα θα θαυμάσετε βλάστηση και φύση που ποτέ δε θα φανταζόσασταν για την Ίμπιζα. Οι απόκρημνες ακτές είναι γεμάτες από δεκάδες αμμώδεις παραλίες, οι περισσότερες ιδιαίτερα ανεπτυγμένες τουριστικά. Η Ίμπιζα αποτελεί το μέρος όπου βρίσκονται μερικά από τα πιο γνωστά clubs της Ισπανίας, αλλά και αμέτρητα bars. Επισκεφθείτε οπωσδήποτε την Platjad’enBossa, με 2,7 km χρυσής άμμου και κρυστάλλινα δροσερά νερά. Μια από τις ομορφότερες τοποθεσίες στο νησί είναι η περιοχή του Portinatx. Μικρές και μεγάλες διαδοχικές ακτές με τυρκουάζ νερά θα σας προσφέρουν μια νότα διαφορετική. Περιβάλλεται από κατάφυτους λόφους και δάση. Εδώ θα νιώσετε πολλές φορές το απέραντο πράσινο να θέλει να σας αγκαλιάσει.
Μενόρκα
Η Μενόρκα, το πιο ήρεμο και το λιγότερο τουριστικό νησί του συμπλέγματος, είναι ένα καταφύγιο γαλήνης με υπέροχες ερημικές παραλίες, όρμους και προϊστορικά μνημεία που στέκονται για να θυμίζουν τη μικρή μας ύπαρξη στην απέραντη ιστορία. Η UNESCO το ανακήρυξε ως "Απόθεμα της Βιόσφαιρας", με στόχο τη διατήρηση περιοχών, όπως οι υγρότοποι και τα μοναδικά αρχαιολογικά μέρη του. Έχει κλίμα περισσότερο υγρό και συνήθως είναι κατά μερικούς βαθμούς πιο δροσερό από τα υπόλοιπα. Οι παρθένες παραλίες, οι όρμοι και τα φαράγγια γύρω από 216 km ακτογραμμής, επιτρέπουν εξερευνήσεις και περιπέτειες που αποκαλύπτουν μοναδικές ομορφιές. Πρόκειται για ένα μέρος από τα λίγα, όπου μπορείτε να βρείτε μια ανέγγιχτη παραλία μόνο για σας!
Φορμεντέρα
Η μικροσκοπική Φορμεντέρα είναι το πιο μικρό και νότιο από τα νησιά των Βαλεαρίδων, με ένα μοναδικό συνδυασμό γαλάζιου και πράσινου. Επίπεδη και αμμώδης με υπέροχες, παρθένες, παραλίες και με κάποια σημεία να σχηματίζουν βράχια στη θάλασσα. Είναι ιδανική για ποδηλασία, πεζοπορία, καταδύσεις και ιστιοπλοΐα. Νησί για χαλάρωση και για να απολαύσει κανείς το καλοκαίρι όσο πουθενά αλλού, μπορείνα γίνει ο μικρός σας ιδιωτικός παράδεισος.

περισσότερα

Πάρκο Έφτελινγκ

Είναι το μεγαλύτερο θεματικό πάρκο της Ολλανδίας, χαρίζοντας υψηλής ποιότητας ψυχαγωγία εδώ και έξι δεκαετίες. Από το 1952, όταν και πρωτοάνοιξε τις πύλες του στο κοινό, το πάρκο Έφτελινγκ (Efteling) έχει κερδίσει την καρδιά μεγάλων και μικρών επισκεπτών με την πληθώρα των προγραμμάτων και δραστηριο-τήτων που προσφέρει. Πλούσιο θέαμα και διασκέδαση… άνευ όρων παρέχονται απλόχερα στους εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών που κάθε χρόνο έρχονται από όλο τον κόσμο στο Έφτελινγκ για να περάσουν ατέλειωτες ώρες ξενοιασιάς και ψυχαγωγίας. Πολύχρωμα καρουζέλ, πειρατικά πλοία, νάνοι και ξωτικά, συνεχή δρώμενα, μιούζικαλ και θεατρικές παραστάσεις, θεματικά φεστιβάλ βασισμένα σε ευφάνταστες ιδέες, μυστηριώδεις πόλεις με έφιππους ιππότες, στοιχειωμένα κάστρα με σκοτεινά δωμάτια, το ανθρωπόμορφο Δέντρο των Παραμυθιών που διηγείται ιστορίες, τρισδιάστατες μινιατούρες, τρένα και μικροσκοπικά χωριά, ο περίφημος Ιπτάμενος Ολλανδός, το πλοίο-θρύλος, μια μεγάλη λίμνη με γόνδολες, μια αραβική πόλη κατευθείαν βγαλμένη από τις χίλιες και μία νύχτες, ζούγκλες και αγαπημένα παραμύθια, όλα βρίσκουν την θέση τους στο Έφτελινγκ, και αν μη τι άλλο υπόσχονται να σας χαρίσουν ώρες διασκέδασης που θα σας μείνουν αξέχαστες.  

περισσότερα

Βρυξέλλες

Οι Βρυξέλλες θεωρούνται μία από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης. Πέρα από το κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων και γεγονότων, είναι και μια πόλη γραφική, με πλακόστρωτα σοκάκια και τόσα γοτθικά και σε μπαρόκ ρυθμό κτίρια, που κατευθείαν θα σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Η πλατεία της, Grand Place, είναι μία από τις ομορφότερες της Ευρώπης και θα σας ενθουσιάσει με την αρχιτεκτονική των κτιρίων που την περιβάλλουν, όπως το Δημαρχείο, το Μέγαρο των Αρτοποιών και άλλα. Θα μαγευτείτε ακόμη περισσότερο επισκεπτόμενοι πόλεις και χωριουδάκια έξω από το κέντρο, όπως είναι η Γάνδη και η Μπρυζ. Πέρα από την ομορφιά αυτών των πόλεων θα σας ενθουσιάσει και η φύση της περιοχής. Η νύχτα στις Βρυξέλλες δεν είναι ποτέ ήσυχη. Στο Βέλγιο αγαπούν πολύ την τζαζ και οι κάτοικοί της είναι πολύ φιλότεχνοι. Σε πολλά μπαράκια θα μπορέσετε να απολαύσετε ζωντανή μουσική, καθώς και τις υπέροχες βέλγικες μπίρες σε μεγάλη ποικιλία, αφού η χώρα παράγει πάνω από 300 διαφορετικούς τύπους μπίρας. Για άλλο ένα ακόμα προϊόν είναι γνωστό το Βέλγιο και αυτό δεν είναι άλλο από τη σοκολάτα. Ναι, είστε στη χώρα της σοκολάτας! Μοναδική ευκαιρία για να απολαύσετε την αγαπημένη σας λιχουδιά σε όλο της το μεγαλείο και στην καλύτερη ποιότητα.

περισσότερα

Ουτρέχτη, η παλλόμενη καρδιά της Ολλανδίας

Μία άρτια διατηρημένη μεσαιωνική καναλώδης πόλη, στην κεντρική Ολλανδία, η οποία υπήρξε για αιώνες θρησκευτικό κέντρο. Η Ουτρέχτη σήμερα έχει τρία ορόσημα. Πρώτον το Πανεπιστήμιό της, το οποίο είναι το 39ο σε παγκόσμια κατάταξη. Αυτό σημαίνει ότι παρά το έντονα ιστορικό περιβάλλον της, παραμένει μια πόλη σύγχρονη και νεανική. Δεύτερον ο Σιδηροδρομικός Σταθμός της, ο οποίος κατασκευάστηκε το 1843 και σήμερα είναι ο κεντρικός ολόκληρης της χώρας. Οι διάδρομοι και οι πλατφόρμες του θεωρούνται δημόσιες οδοί, είναι ανοιχτοί όλο το 24ωρο και συνδέονται με το εμπορικό κέντρο της πόλης. Αυτό από μόνο του δίνει μια έξτρα ατμοσφαιρική νότα στη ζωή εκεί. Τρίτο ορόσημο, το καμπαναριό Ντομ του 14ου αιώνα, με τη μοναδική θέα 360ο, το οποίο βρίσκεται απέναντι από τον γοτθικό καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου πάνω στην κεντρική πλατεία. Έχει ύψος 112,5 μέτρα και είναι το ψηλότερο της χώρας.
Κατά τα άλλα, το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης είναι αρκετά μικρό για να το γυρίσουμε πεζή αλλά διαθέτει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές. Φεστιβάλ, μουσεία, αρχιτεκτονική, διασκέδαση, όλα μαζί απλώνονται μπροστά σου και επιλέγεις κατά βούληση.
Τα βασικά κανάλια που διασχίζουν την πόλη είναι δύο: το παλαιό και το νέο – εξίσου εντυπωσιακά, το καθένα με τον τρόπο του. Στις όχθες τους υπάρχουν εστιατόρια και καφέ με τραπεζάκια δίπλα στο νερό. Και φυσικά εκεί μαζεύεται μεγάλο μέρος της ζωής της πόλης.
Κι επειδή κάθε ενδιαφέρουσα πόλη κρύβει και ένα ενδιαφέρον κοσμοπολίτικο κουτσομπολιό… η Ουτρέχτη κρύβει κι αυτή το δικό της. Πού; Στο επιβλητικό κάστρο Ντε Χααρ, το οποίο χτίστηκε το 1391 από την ομώνυμη οικογένεια. Όμως τα κάστρα θέλουν κληρονόμους και κάποια στιγμή οι κληρονόμοι Ντε Χααρ στέρεψαν. Μην τα πολυλογούμε τον 19ο αιώνα το κάστρο πέρασε στα χέρια του κοσμοπολίτη εργένη βαρόνου με το όνομα-σιδηρόδρομο «βαν Ζυλέν βαν Νεβέλτ βαν δε Χααρ» ο οποίος το παρέλαβε ερειπωμένο. Τα κάστρα έχουν έξοδα… Έκανε όμως πλούσιο γάμο… με τη βαρόνη Ελέν ντε Ρόθσταϊλντ το 1987. Κι εκείνη μόλις είδε το ερειπωμένο κάστρο, κάλεσε τον διάσημο ολλανδό αρχιτέκτονα της εποχής Πιερ Σιπέρς και του ανέθεσε την αναστήλωση – των 200 δωματίων και των 30 μπάνιων! Οι εργασίες κράτησαν 20 χρόνια. Το κάστρο εξωτερικά ήταν μεσαιωνικό και εσωτερικά σούπερ μοντέρνο. Με ηλεκτρικό ρεύμα και όλες τις ανέσεις. Ο αρχιτέκτονας σχεδίασε τα πάντα, ακόμη και τα σερβίτσια. Και η βαρόνη μετέφερε εκεί ένα μεγάλο μέρος της βαρύτιμης οικογενειακής συλλογής των Ρόθτσαϊλντ. Μεταξύ άλλων και ένα φορητό από βαστάζους αμαξάκι της συζύγου ενός σογκούν! Δύο τέτοια υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Το ένα στο Ντε Χααρ και το άλλο στο Μουσείο του Τόκυο…
Σήμερα το κάστρο ανήκει στο Ιδρυμα Ντε Χααρ. Ωστόσο η οικογένεια διατηρεί το δικαίωμα να περάνει έναν μήνα κάθε χρόνο εκεί… στα 200 δωμάτια και στα 30 μπάνια… Και όταν συμβαίνει αυτό, η Ουτρέχτη ζει, φυσικά, μεγάλες κοσμοπολίτικες στιγμές!

περισσότερα

Κάτω Χώρες, ένα ταξίδι στην Ολλανδία το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο σαν παραμύθι

Λέγονται και Benelux από τα αρχικά των τριών χωρών, και αυτή η ονομασία αφορά ένα είδος εμπορικής ένωσης η οποία πλέον έχει αντικατασταθεί από την ΕΕ. Στον όρο «εμπορική» κρύβεται όμως όλη η δύναμη των χωρών αυτών. Εδώ αναπτύχθηκε το μεγάλο εμπόριο του μεσαίωνα, συγκεντρώθηκαν όλα τα χρήματα των αυτοκρατοριών της εποχής, άνθισε και το χρηματιστήριο. Αυτή η οικονομική ευρωστία  οδήγησε και σε πολιτισμό. Άρα το ταξίδι αυτό, στις Κάτω Χώρες είναι ένα εξαιρετικά πλούσιο ταξίδι, σε αξιοθέατα, σε εμπειρίες, σε οικονομική και πολιτική ιστορία, στην ομορφιά της τέχνης, της φύσης και της αρχιτεκτονικής.
Πρώτος σταθμός η Ολλανδία, όπου περνάμε από το Άμστερνταμ, διανυκτερεύουμε στη Χάγη (διοικητική πρωτεύουσα της Ολλανδίας), επισκεπτόμαστε το Ντελφτ ή αλλιώς «Πόλη των Πριγκίπων» και πατρίδα του μεγάλου ζωγράφου Γιοχάνες Βερμέερ και περιηγούμαστε στο περίφημο θεματικό πάρκο Έφτελινγκ που δημιουργήθηκε στο 1952 και είναι διπλάσιο σε μέγεθος από την Ντίσνεϊλαντ.
Δεύτερος σταθμός το Βέλγιο. Εκεί θα επισκεφτούμε την Αμβέρσα, το ιστορικό εμπορικό λιμάνι και χρηματιστηριακό κέντρο, όπου άνθισαν οι τέχνες και η περίφημη φλαμανδική ζωγραφική. Θα διανυκτερεύσουμε στην Μπρυζ ή αλλιώς «Βενετία του Βορρά», όπου θα περιηγηθούμε στα πανέμορφα κανάλια και στο σπουδαίο ιστορικό κέντρο της. Θα πάμε επίσης στη Γάνδη, άλλη μία συναρπαστική πόλη, όπου θα δούμε από κοντά τη μεγαλειώδη ζωγραφική των θρύλων: Ρούμπενς, Ιερώνυμου Μπος, και των αδελφών Χιούμπερτ και Γιαν Βαν Άικ στον Καθεδρικό Ναό. Εν συνεχεία θα περάσουμε από τις Βρυξέλλες, με την πανέμορφη Μεγάλη Πλατεία, όπου έζησε και έγραψε ο γάλλος συγγραφέας Βικτόρ Ουγκό (στο νούμερο 16 πάνω στην Πλατεία).
Από κει θα μεταβούμε και πάλι στην Ολλανδία, και θα επισκεφτούμε το Μάαστριχτ, που πήρε την ονομασία του από τη ρωμαϊκή γέφυρα που χτίστηκε επί αυτοκρατορίας Αυγούστου Καίσαρα για να ενώσει τις δύο όχθες του ποταμού Μεύση που διαπερνά την πόλη. Θα απολαύσουμε μια βόλτα στον μαγικό παραπόταμο Ουρθ, θα επισκεφτούμε το μεσαιωνικό χωριό Ντυρμπύ και θα κατευθυνθούμε προς Λουξεμβούργο. Στην Πόλη του Λουξεμβούργου μεταξύ άλλων θα δούμε το παλάτι του Μεγάλου Δούκα και θα κάνουμε βόλτα στο Μεσαιωνικό Κάστρο που παραπέμπει σε ταινία εποχής.
Και μετά επιστρέφουμε στην Ολλανδία για να επισκεφθούμε δύο ακόμη ξεχωριστές πόλεις: την πολύχρωμη Χερτόγκενμπος ή Ντεν Μπος –που αποτελεί ολόκληρη ένα μουσείο αρχιτεκτονικής– και τη μεσαιωνική Ουτρέχτη, με τα γραφικά κανάλια, τον πανύψηλο καθεδρικό ναό 112,5μ. και το εντυπωσιακό κάστρο Ντε Χααρ που λόγω της πρόσφατης αποκατάστασής του μοιάζει με ζωντανό παραμύθι!

περισσότερα

Ντουμπάι - Μια φορά και έναν καιρό...

...ήταν ένας σεΐχης που είχε μεγάλα όνειρα. Το βασίλειό του ήταν ένα τεμπέλικο λιμάνι στις ακτές του Περσικού Κόλπου που ψήνονταν στον ήλιο. Εκεί ζούσαν έμποροι, αλιείς μαργαριταριών και ψαράδες, οι οποίοι έδεναν τα σαπιοκάικα και τις βάρκες τους στις όχθες ενός στενού φιδωτού ποταμού που διέσχιζε την πόλη. Όμως, εκεί όπου οι άλλοι έβλεπαν μόνο ένα ποταμάκι, ο σεΐχης Ρασίντ Μπιν Σαΐντ Αλ Μακτούμ έβλεπε μια μεγάλη εμπορική λεωφόρο. Μια μέρα του 1959 δανείστηκε κάμποσα εκατομμύρια δολάρια από τον πλούσιο γείτονά του, το Κουβέιτ, για την εκβάθυνση του ποταμού, έτσι ώστε να μπορούν να τον περνούν και πλοία. Έχτισε προβλήτες και αποθήκες και έκανε σχέδια για δρόμους, σπίτια και σχολεία. Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν τρελός, όμως ο σεΐχης Ρασίντ πίστευε στη δύναμη που έχει μια νέα αρχή. Μερικές φορές έπαιρνε την αυγή το γιο του Μοχάμεντ και περπατούσαν μαζί στην άδεια προκυμαία, όπου του μιλούσε για το όνειρό του με ζωηρά λόγια και χειρονομίες. Και τελικά όλα έγιναν έτσι όπως τα είπε. Σήμερα κυβερνήτης του Ντουμπάι, ενός εκ των 7 αυτόνομων Eμιράτων, όπου μαζί με το Άμπου Ντάμπι, τη Σαρτζάχ, το Ατζμάν, το Ουμ αλ Καϊουάιν, το Ρας αλ Καϊμάχ και τη Φουτζάιραχ, αποτελούν το κράτος των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, είναι ο γιος του σεΐχης Μοχάμεντ Μπιν Ρασίντ Αλ Μακτούμ, ο οποίος γύρω από το "ποταμάκι" έχτισε τα δικά του ουρανομήκη όνειρα, μεταμορφώνοντας το εωθινό όνειρο του πατέρα του σε ένα φαντασμαγορικό, κατάφωτο, κλιματιζόμενο σύμπαν ουρανοξυστών, όπου ζουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.

Άμπου Ντάμπι
Το μεγαλύτερο από τα επτά Εμιράτα και πρωτεύουσα της Ομοσπονδίας των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Χτισμένο πάνω σε ένα νησί, συχνά αναφέρεται ως "το Μανχάταν" της Μέσης Ανατολής. Πρόκειται για μια από τις πιο μοντέρνες πόλεις του κόσμου, με εντυπωσιακούς ουρανοξύστες, πολυτελή ξενοδοχεία, παλάτια και φαρδιές λεωφόρους. Η ανάπτυξή της οφείλεται στον μεγάλο πλούτο του Εμιράτου από κοιτάσματα πετρελαίου. Το Άμπου Ντάμπι, περήφανο για το συναρπαστικό μείγμα του Αραβικού πολιτισμού και του σύγχρονου τρόπου ζωής, προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Το Yas Island, που σε μία συνολική έκταση 2.500 εκταρίων φιλοξενεί πλήθος από τεράστιες οικιστικές και εμπορικές ζώνες καθώς και ξενοδοχεία γνωστών αλυσίδων. Εδώ βρίσκεται πλέον και η πίστα της F1.
Το κυριότερο σημείο της πόλης όμως, είναι η Χρυσή Αγορά, όπου πωλούνται υπέροχα κοσμήματα, ενώ ανάμεσα στις βιτρίνες της προβάλλουν τα σχέδια όλων των σχεδιαστών της υφηλίου.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το Εθνικό Μουσείο του Al Ain, που χτίστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα και διαθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον εθνογραφικό και αρχαιολογικό τμήμα.

Περνώντας από το λιμάνι Ζέμπελ Άλι (το μεγαλύτερο τεχνητό λιμάνι του κόσμου) θα δείτε εξωτερικά το μεγαλύτερο τζαμί των Εμιράτων, χωρητικότητας 40.000 πιστών.

Η κουζίνα συνδυάζει τις παραδοσιακές μαγειρικές συνταγές με πολλές Δυτικές και Ασιατικές γεύσεις. Τα τοπικά ψάρια, λαχανικά και φρούτα είναι πολύ γευστικά. Μερικές από τις πλέον δημοφιλείς συνταγές περιλαμβάνουν το hummus, την chickpea, το tabbouleh (σιτάρι με μέντα και μαϊντανό), το makbous (πικάντικο πιάτο με αρνί και ρύζι), το ghuzi.

περισσότερα

Σκωτία… elementary Mr Watson!

Ελάτε να σας ταξιδέψουμε σε έναν από τους ωραιότερους προορισμούς στον κόσμο. Τόσο για τα φυσικά τοπία της (βουνά, πεδιάδες ακτές), όσο και για τον πολιτισμό της – υπήρξε κέντρο του Διαφωτισμού και των Γραμμάτων και αυτό αντικατοπτρίζεται στην αρχιτεκτονική αλλά και στη γενικότερη κουλτούρα των πόλεών της. Με άλλα λόγια τη Σκωτία πρέπει οπωσδήποτε να την επισκεφτούμε!
Λίγη γεωγραφία: Η Σκωτία αποτελεί το βόρειο τμήμα της Μεγάλης Βρετανίας. Στα νότια συνορεύει με την Αγγλία, οι δυτικές ακτές της βρέχονται από τον Ατλαντικό και οι ανατολικές από τη Βόρεια Θάλασσα. Χωρίζεται κυρίως σε δύο περιοχές, στις ορεινές (Χάιλαντς), και στις πεδινές (Λόουλαντς). Οι Χάιλαντερς θεωρούν τους εαυτούς τους πιο γνήσιους Σκωτσέζους από τους Λόουλαντερς. Αυτά συμβαίνουν παντού τελικά!
Το ταξίδι μας εκεί περιλαμβάνει όλη την περιπέτεια που κρύβει αυτή η χώρα. Κατ’ αρχάς επισκεπτόμαστε και διαμένουμε στο λαμπρό Εδιμβούργο. Πρωτεύουσα της Σκωτίας από το 1437 και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της μετά τη Γλασκόβη. Εκεί θα δούμε την Παλαιά Πόλη έχει διατηρήσει τη μεσαιωνική αρχιτεκτονική και πολλά κτίρια από την εποχή της Μεταρρύθμισης. Αλλά και τη Νέα Πόλη που δημιουργήθηκε το 18ο αιώνα με αυστηρό σχεδιασμό και γεωργιανήαρχιτεκτονική, στο ορθολογιστικό πνεύμα του Διαφωτισμού. Εκεί «γεννήθηκαν» ο Σέρλοκ Χολμς, ο Δρ Τζέκυλ, ο κύριος Χάιντ, αλλά και οι σπουδαίοι φιλόσοφοι Ντέιβιντ Χιουμ και Ανταμ Σμιθ.
Εν συνεχεία διανυκτερεύουμε στη γραφική και πανέμορφη πόλη Όμπαν, η οποία θα αποτελέσει και το ορμητήριό μας για να επισκεφτούμε τα Χάιλαντς και τις άλλες φυσικές ομορφιές της Σκωτίας. Το Όμπαν φημίζεται για το μοναδικό ουίσκι, τα λαχταριστά θαλασσινά αλλά και τους εντυπωσιακούς πύργους του. Από κει θα πάμε ως το Αβιμόρ για να θαυμάσουμε και τις περίφημες λίμνες της Σκωτίας – ναι και τη Λοχ Νες… Και μετά θα πλεύσουμε για το Νησί Μαλ με τα σκωτσέζικα φιόρδ, τις λίμνες και τα εκπληκτικά τοπία. Μεταξύ άλλων θα προσπαθήσουμε να λύσουμε το μυστήριο του περίφημου κύκλου μεγάλιθων του Λοχμπούι… Ίσως το πνεύμα του κυρίου Σέρλοκ μας βοηθήσει!
 

περισσότερα

Μπαγκάν - Βιρμανία

Ό,τι αντιπροσωπεύει το Άγκορ Βατ για την Καμπότζη, είναι το Μπαγκάν ( 140 χλμ. Νοτιοδυτικά της Μανταλέι) για την Μυανμάρ. Σε μία έκταση 41 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη δυτική όχθη του ποταμού Ayeyarwady , περισσότεροι από 5.000  ναοί ( του 11ου και του 13ου αιώνα ) συνθέτουν τον πλουσιότερο ( και κατά πολλούς τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας). Παγόδες , μοναστήρια, ναοί και οβελίσκοι και άλλα επιβλητικά κτίσματα της αρχαίας πολιτείας του Μπαγκάν (υπήρξε για 230 χρόνια η πρωτεύουσα του πρώτου βασιλείου της Βιρμανίας ) αφηγούνται στον έκπληκτο επισκέπτη το ιστορικοθρησκευτικό παρελθόν της χώρας. Μέσα σ΄ ένα πραγματικά  υποβλητικό τοπίο στα κεντρικά της Μυανμάρ , εξαιρετικής αρχιτεκτονικής παγόδες – κάθε μεγέθους – υψώνουν τις αιχμές τους στον ουρανό , συνιστώντας ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο. Θα σκαρφαλώσουμε στο ψηλότερο σημείο της παγόδας Μπουλεντί μπορείτε να απολαύσετε ένα υπέροχο θέαμα από παγόδες που αναδύονται μέσα από την πρωινή ομίχλη. Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κατά την διάρκεια της απογευματινής κρουαζιέρας στο ποτάμι θα σας μείνει αξέχαστο.

περισσότερα

Γιανγκόν - Βιρμανία

Καρδιά της χώρας είναι η Γιανγκόν, γνωστή ως «ο Κήπος της Ανατολής». Χτισμένη δίπλα σε ένα παραπόταμο του ποταμού Ayeyarwady, η Γιανγκόκ είναι η μεγαλύτερη πόλη της χώρας με 6.000.000 κατοίκους. Με την εντυπωσιακή αποικιακή και θρησκευτική της κληρονομιά , την πλούσια τροπική της βλάστηση και την εξωτική ατμόσφαιρα είναι μια από τις πιο αυθεντικές και χαλαρές πρωτεύουσες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Αν και από το 2006 σταμάτησε να εκτελεί χρέη επίσημης πρωτεύουσας, ρόλο που επωμίστηκε η νεοσύστατη Naypyidaw (320 χλμ. Βόρεια της Γιανγκόν).
Σήμα –κατατεθέν της Yangon είναι η απαστράπτουσα παγόδα Σβένταγκον .Με τη σημερινή της μορφή , το πιο ξακουστό και ιερό μνημείο του βιρμανικού βουδισμού χρονολογείται από το 1769. Με ύψος 98 μέτρα, είναι θεατή από οποιαδήποτε σημείο της πόλης, ενώ δεκάδες μικροί ναοί σε λευκό και χρυσό περικλείονται μέσα στον ιερό χώρο των 50 στρεμμάτων της Σβένταγκον. Χάρη στην ολόχρυση παγόδα της, η Γιανγκόν θεωρείται το θρησκευτικό λίκνο της χώρας.

περισσότερα

Τορίνο, η πρωτεύουσα των μύθων

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο;Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου. Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006. Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα τηςnutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

περισσότερα

Κάθερες: Σαν μεσαιωνικό παραμύθι

Επιβλητικές επαύλεις, λιθόστρωτα σοκάκια από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, ανθισμένες πλακόστρωτες αυλές, όμορφα μοναστήρια και παρθένα φύση, είναι ελάχιστα απ'οσα είδαμε στο Κάθερες, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτόνομης κοινότητας της Εστρεμαδούρας. Από την ευρύτερη περιοχή καταγόταν ο Φρανσίσκο Πιζάρο Γκονζάλες, ο Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής (κονκισταδόρ), που ήταν ιδιαίτερα γνωστός ως κατακτητής της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, ενός από τους πιο προηγμένους πολιτισμούς στην προκολομβιανή Αμερική, στο σημερινό Περού. Εδώ, ζήσαμε απλόχερα την αυθεντική γεύση της Ισπανίας μέσα από περιπλανήσεις σε μεσαιωνικά κτίρια και παλάτια. Ανάμεσα σε αμέτρητα μνημεία, πύργους και ναούς, την προσοχή μας κέρδισαν η έπαυλη Οβάντο στην πλατεία του Σαν Πάμπλο, ο Πύργος των Πελαργών, το Οχυρό, το τείχος, αλλά και η αψίδα του Χριστού. Όμως, το ανάκτορο Καρβαχάλ στην πλατεία της Παναγίας, με μια συκιά στην αυλή της, ηλικίας χιλίων ετών, ήταν πραγματικά το κάτι άλλο... Σημείο συνάντησης αποτελεί αδιαμφισβήτητα η πλατεία Μαγιόρ. Από εκεί ξεκινήσαμε μια μαγευτική βόλτα στα δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια και χαθήκαμε μέσα στο δικό μας μεσαιωνικό παραμύθι! Δοκιμάσαμε ντόπιες σπεσιαλιτέ με χοιρινό και τάπας και στο τέλος για επιδόρπιο πήραμε χειροποίητα γλυκά από το μοναστήρι του Σαν Πάμπλο. Ήταν τόσο απίστευτα, που ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να ξαναπάμε...

περισσότερα

Μέριδα: Με γοητεία άλλης εποχής

Περπατώντας στα στενά σοκάκια της Μέριδα, ανάμεσα από ρωμαϊκές επαύλεις, αμφιθέατρα και αρένες, νιώσαμε ότι ο χρόνος σταμάτησε ξαφνικά. Στις όχθες του ποταμού Guadiana, η «ρωμαϊκή» αύρα φυσά ακόμα, ενώ η πόλη προσπαθεί να εκσυγχρονιστεί αφήνοντας πίσω της ένα ένδοξο παρελθόν. Σε κάθε γωνιά ανακαλύπταμε αρχαιολογικούς θησαυρούς που ούτε καν περιμέναμε, ενώ η Μαυριτανική επιρροή μας έκανε να γοητευτούμε ούτως ή άλλως από τη γραφική πόλη. Τα σημαντικότερα ιστορικά κτίρια βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο, προσβάσιμα με τα πόδια από την πανέμορφη Plaza de España. Τα μνημεία, οι ναοί της και τα δημόσια έργα, όπως το περίφημο Υδραγωγείο, είναι μερικά από τα εξαίρετα δείγματα ρωμαϊκής τέχνης που δικαίως καθιστούν την Μέριδα, την «βασίλισσα» της αυτόνομης περιφέρειας της Εστρεμαδούρα στην επαρχία Μπανταχόθ. Μια ήρεμη πόλη που σε κερδίζει αμέσως με τη μεσαιωνική της γοητεία, καθώς προτιμά να μένει μακριά από κοσμικότητες. Ορόσημα της πόλης είναι η Ρωμαϊκή Γέφυρα, αλλά και το Ρωμαϊκό Θέατρο στο λόφο San Albin, που χρονολογείται πριν τη γέννηση του Χριστού και κατασκευάστηκε από τον Αγρίππα τον 18ο αιώνα π. Χ. στα πρότυπα των μεγάλων θεάτρων της Ρώμης! Η εξαιρετική κατάσταση του θεάτρου επιτρέπει τη διεξαγωγή φεστιβάλ κι εμείς είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε live συναυλία εκείνη την περίοδο. Αφήνοντας πίσω μας ενδιαφέροντα μουσεία και το θέατρο, οδηγηθήκαμε προς το κέντρο. Μεταξύ των οδών Calle Sagasta και Calle Romero Leal, ένα ιδιαίτερο κτίσμα τράβηξε την προσοχή μας. Ήταν το Ιερό της Αρτέμιδος! Μεγαλοπρεπές και αυθεντικό, έστεκε περήφανο στη θέση του...

περισσότερα

Αβινιόν: 7 πάπες και 1 φεστιβάλ

Η Αβινιόν είναι διάσημη για δύο λόγους. Πρώτον για το γεγονός πως επτά διαδοχικά πάπες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατάγονταν από εκεί και μετέφεραν την Αγία Έδρα τον 14ο αιώνα. Μάλιστα κατέστησαν την πόλη «παπική κτήση» κι αυτό διήρκεσε ως τη Γαλλική Επανάσταση. Λόγω της «κτήσης», που είναι γνωστή και ως «Εξορία της Αβινιόν» η πόλη έγινε πανίσχυρη. Μέχρι που οι πάπες ξαναγύρισαν στο Βατικανό οπότε και παρήκμασε, σε συνδυασμό με τρεις επιδημίες πανώλης που κατακερμάτισαν τον πληθυσμό της. 
Ο άλλος λόγος για τον οποίο είναι πολύ γνωστή είναι το περίφημο Φεστιβάλ της Αβινιόν (θέατρο, μουσική, χορός), το οποίο γίνεται κάθε καλοκαίρι και θεωρείται το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ολόκληρης της Ευρώπης. Είναι δε τόσο έντονη η σφραγίδα του, ώστε όλο τον χρόνο το καλλιτεχνικό στοιχείο σε αυτή την υπέροχη πόλη της Προβηγκίας είναι εντονότατο. Μιλάμε δηλαδή για έναν καθαρόαιμο πολιτιστικό προορισμό.
Η Αβινιόν βρίσκεται στη Νότια Γαλλία, στην αριστερή όχθη του Ροδανού ποταμού – πάνω στους περίφημους αμπελώνες − και είναι οχυρωμένη μέσα στα επιβλητικά τείχη των παλαιών παπικών ανακτόρων. Βρίσκεται πολύ κοντά στα κοσμικά θέρετρα της Γαλλικής Ριβιέρας: Κυανή Ακτή, Κάννες, Μόντε Κάρλο, Νίκαια και Μασσαλία. Είναι το ιδανικό πέρασμα-σταθμός, δηλαδή, για τη Νότια Γαλλία. Εννοείται πως λόγω της τοποθεσίας της έχει εξαιρετικό κρασί και γαστρονομία!
Το πιο δυνατό αξιοθέατό της πάντως είναι το γοτθικό Παπικό Ανάκτορο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως το «ωραιότερο σπίτι του κόσμου» αν και ο γάλλος συγγραφέας Προσπέρ Μεριμέ έγραψε πως μοιάζει «περισσότερο με φρούριο τυράννου παρά με κατοικία του απεσταλμένου του Θεού». Εκεί πάντως εκτίθεται απίθανα έργα τέχνης, μεταξύ των οποίων και η πολύτιμη ταπισερί Γκομπλέν ένα από τα ομορφότερα σωζόμενα δείγματα υφαντικής του 1500.
Απέναντι, στο Πτι Παλέ, ο επισκέπτης αντικρίζει επίσης σημαντικούς πίνακες μεσαιωνικής ζωγραφικής − ανάμεσά τους, η περίφημη «Η Παναγία και το Βρέφος» του Μποτιτσέλι. Αλλά και στο Μουσείο Ανγκλαντόν, εκτίθενται Πικάσο, Σεζάν, Μανέ, καθώς και τα περίφημα «Βαγόνια του τρένου» του Βαν Γκογκ, ο οποίος για λίγο καιρό έζησε στη γειτονική Αρλ. Το έργο αυτό είναι το μοναδικό του ζωγράφου που έχει παραμείνει στην περιοχή. Τέλος ένα ακόμη ορόσημο της πόλης είναι η ερειπωμένη γέφυρα Σεν Μπενεζέ (πιο γνωστή ως Γέφυρα της Αβινιόν) για την οποία υπάρχει και το σχετικό γαλλικό παιδικό τραγουδάκι, αντίστοιχο του «Ήταν ένα μικρό καράβι» που λέγαμε εμείς στο σχολείο.

περισσότερα

Βρότσλαβ: Μια εμπειρία μας από την «πόλη των νάνων»

Το Βρότσλαβ κατά τη γνώμη μας είναι απλά ακαταμάχητο. Γοτθικά κτίρια, πολύχρωμα σπίτια, παραμυθένια σοκάκια, κομψά αρχοντικά, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και μεσαιωνική ατμόσφαιρα, σε κάνουν να νιώθεις ότι γύρισες το χρόνο πίσω. Η διάσημοι νάνοι – προστάτες της πόλης βρίσκονται κυριολεκτικά παντού ως παιχνιδιάρικα αγαλματίδια, καθώς σύμφωνα με το μύθο έδιωξαν τους καλικάντζαρους που ταλαιπωρούσαν τους ντόπιους και έκτοτε δεν έφυγαν ποτέ, αλλά έμειναν για να προστατεύουν την πόλη από κάθε κακό. Η γέφυρα Most Grunwaldzki αποτελεί σύμβολο της πόλης και είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Το «μνημείο ανώνυμου περαστικού» σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους μας κέντρισε το ενδιαφέρον, όπως και η κεντρική πλατεία Rynek, όπου τραβήξαμε απίστευτες φωτογραφίες! Στο πάρκο Szczytnicki θαυμάσαμε τον εντυπωσιακό ιαπωνικό κήπο και στην εκκλησία της Αγίας Βασιλικής απολαύσαμε μοναδική θέα από το παρατηρητήριο του πύργου της. Αυτό που δεν θα ξεχάσω με τίποτα, είναι το εκπληκτικό συντριβάνι (Wroclaw Multimedia Fountain), ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη με το νερό να εκτοξεύεται στα 40 μέτρα! Και εδώ τραβήξαμε απίστευτες φωτογραφίες. Δοκιμάσαμε ένα πιάτο ρέγγας, που αποτελεί την ντόπια σπεσιαλιτέ και τρομερά πολωνέζικα pierogi (ντόπια χειροποίητα ζυμαρικά).

περισσότερα

Άουσβιτς – Ένα ξεχωριστό οδοιπορικό

Η επίσκεψη στο Άουσβιτς μοιάζει πραγματικά με σιωπηλό προσκύνημα. Ένα στενάχωρο ταξίδι, που όμως αποτελεί εμπειρία ζωής, την οποία πρέπει όλοι κάποια στιγμή στη ζωή τους να βιώσουν. Είναι σχεδόν αδύνατο να περιγράψει κανείς με λόγια, τα συναισθήματα που νιώθει σε αυτόν τον τόπο. Συρματοπλέγματα παντού, πύργοι ελέγχου και στιβαρά κτίρια, όλα προσεχτικά μελετημένα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Λίγο πιο κει, θάλαμοι αερίων και η μοναδική καμινάδα που δεν πρόλαβαν οι ναζί να ανατινάξουν. Παρακάτω χώροι εκτελέσεων, βασανιστηρίων και πειραμάτων. Ώρες ώρες νομίζεις ότι αντηχούν ακόμα οι κραυγές των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους με τόσο βάναυσο τρόπο. Απόλυτη ησυχία επικρατεί παντού. Μόνο κάποιοι ψίθυροι ακούγονται που και που από τους ξεναγούς των γκρουπ. Σε κάποιο σημείο, στέκει και το σπίτι του Διοικητή του στρατοπέδου, Ρούντολφ Ες, ο οποίος έμενε εκεί με τα πέντε παιδιά του κι απ’ όπου -λένε- ότι ακουγόταν κλασική μουσική. Σήμερα, τα περισσότερα κτίρια είναι μουσειακοί χώροι, με «λάφυρα» παπούτσια, οδοντόβουρτσες, σκεύη, παιδικές κούκλες και απομεινάρια μαλλιών. Η επιγραφή στην είσοδο «Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει) που έγινε γνωστή από τη χρήση της ως σήμα της πύλης στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, νιώθεις ότι σε μεταφέρει πίσω στο τρομακτικό παρελθόν...  

περισσότερα

Mια εμπειρία από τη Βαρσοβία

Θα σας μεταφέρουμε σε μια εμπειρία μας από τη Βαρσοβία. Είναι μια πόλη που αμέσως σε κερδίζει με το δυναμισμό της. Από τη μία η Νέα Πόλη, με πελώρια εμπορικά, υπέροχα πάρκα, άπειρες επιλογές για ποτό και φαγητό και από την άλλη, η κουκλίστικη και πεντακάθαρη Παλιά Πόλη με τα νεοκλασικά κτίρια και τα γραφικά σοκάκια. Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση, είναι οι τεράστιοι ουρανοξύστες γύρω από την περιοχή Srodmiescie στη Νέα Πόλη, όπως και η συγκλονιστική θέα από την πλατφόρμα του 30ου ορόφου στο Παλάτι των Τεχνών και των Επιστημών, όπως το αποκαλούνε οι Πολωνοί. Η μετα-σοβιετική αύρα κυριαρχεί παντού, μαζί με όμορφες εκκλησίες, cult κτίρια και κινηματογραφικά παλάτια. Η βόλτα στο ανάκτορο Wilanow και το περπάτημα δίπλα στη λίμνη είναι μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Νομίζουμε πραγματικά ότι βρισκόμαστε σε παραμύθι. Το ίδιο συναίσθημα ακριβώς νοιώθουμε και όταν περπάτησα στον «βασιλικό δρόμο». Σα να βρισκόμαστε σε άλλη εποχή... Το φαγητό εξαιρετικό και αξίζει τα χρήματα του στα περισσότερα μαγαζιά. Η σπεσιαλιτέ της πόλης είναι τα πιερόγκι, είτε με γέμιση φρούτων ως γλυκό, είτε με γέμιση κρέατος ως σάντουιτς. Στο Manekin, θα δοκιμάσουμε φοβερά pancakes, ενώ για τέλειο burger η καλύτερη επιλογή είναι το MiedzyBulkami. Το PiwPaw είναι ιδανικό για piwo (μπύρα δηλαδή), ενώ για μεταμεσονύχτια κοκτέιλ θα κατευθυνθούμε προς το WelesBar, ένα μαγαζί με άποψη. Προσέξτε γιατί οι Πολωνοί πίνουν πολύ, εσείς μην το παρακάνετε!

περισσότερα

Αλατωρυχείο Βιελίτσκα: Mια αξέχαστη εμπειρία

Βρισκόμαστε στην πανέμορφη Κρακοβία, έχουμε γυρίσει την πόλη και μια μέρα την αφιερώνουμε να δούμε το αλατωρυχείο Βιελίτσκα. Εκεί, στα έγκατα της γης θα διαπιστώσετε την ύπαρξη μιας ολόκληρης «κρυφής» πόλης με ιστορία 700 ετών, που μοιάζει με χώρο τέχνης. Λίμνες, ναοί με πολυελαίους, γλυπτά... Ένα μέρος που σίγουρα δεν έχετε δει ξανά! Το ορυχείο χρησιμοποιούνταν για την εξόρυξη αλατιού από τον 14o αιώνα και είναι ένα από τα παλαιότερα αλατωρυχεία στον κόσμο. Εκτείνεται σε εννέα υπόγεια επίπεδα και φθάνει σε βάθος τα 327 μέτρα. Η αίσθηση είναι πραγματικά μοναδική. Η εκκλησία, η οποία βρίσκεται στο τρίτο επίπεδο του αλατωρυχείου έχει σκαλιστεί εξ' ολοκλήρου από τους ίδιους τους αλατωρύχους. Φτιαγμένα από αλάτι είναι και η Αγία Τράπεζα, ο Εσταυρωμένος και οι βιβλικές παραστάσεις στους τοίχους. Το πιο επιβλητικό όμως ανάγλυφο είναι «Ο Μυστικός Δείπνος» του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Από το περίφημο μπαρόκ «Παρεκκλήσιο του Αγίου Αντωνίου», ξεχωρίζει η Παναγία με το Βρέφος και φυσικά ο Αγιος Αντώνιος, προστάτης Άγιος των μεταλλωρύχων. Απολαύσαμε εξαιρετικό φαγητό 120 μέτρα κάτω από τη γη! Η επιστροφή στην επιφάνεια είναι και αυτή μια ιδιαίτερη εμπειρία γιατί το ασανσέρ που επιβιβαστήκαμε δεν έχει καμία σχέση με τους ανελκυστήρες που γνωρίζουμε. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις και η διαδρομή μοιάζει σαν ένα ατελείωτο ταξίδι στο χρόνο.

περισσότερα

Πολωνία: Aπό το χθες στο σήμερα

Η επίσκεψή μας στην Πολωνία μάς έκανε να καταλάβουμε ότι πρόκειται πραγματικά για μια χώρα που κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Η πρωτεύουσα Βαρσοβία, η οποία ανοικοδομήθηκε ξανά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει δύο όψεις. Από τη μια, η Παλιά Πόλη με μια μεσαιωνική αύρα και τον περίφημο «βασιλικό δρόμο» σε γυρίζει πίσω στο χρόνο και από την άλλη, στο καινούργιο τμήμα της πόλης artnouveau κτίρια συνυπάρχουν αρμονικά με τους ουρανοξύστες, ενώ κομψά cafes και μοδάτα εστιατόρια δίνουν την ανανεωμένη αίσθηση μιας σύγχρονης πολιτείας που έχει αφήσει πίσω της τη σοβιετική ατμόσφαιρα. Το σύμβολο της Βαρσοβίας, η εμβληματική γοργόνα, σύμφωνα με το μύθο προστατεύει την πόλη. Ρωτήστε να μάθετε και για άλλους φανταστικούς μύθους... Η κουκλίστικη Κρακοβία, είναι κυριολεκτικά μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι! Γοτθική ατμόσφαιρα, κάστρα, ρομαντικές βόλτες με άμαξα, εξαιρετική αρχιτεκτονική, όμορφα τοπία και κτίρια, ιστορία και αρκετά αξιοθέατα. Η επίσκεψη στο Άουσβιτς και τα αλατωρυχεία, λίγο έξω από την πόλη της Κρακοβίας, ήταν το κάτι άλλο. Μοναδική γαστρονομική εμπειρία ήταν και η επίσκεψη σε ένα από τα πολλά vodkabistro, συνοδεία κατάλληλων μεζέδων. Οι επιλογές σε streetfood πάρα πολλές. Τοπικά τυριά, αλλαντικά και προϊόντα ζύμης, επιπέδου γκουρμέ.

περισσότερα

Εμπειρία: Tο μαγικό φθινόπωρο και το κόκκινο δέντρο

Το φθινόπωρο στην Ιαπωνία, είναι μία ξεχωριστή εμπειρία. Είναι τόσο μαγικό όσο η περίοδος των ανθισμένων κερασιών.

Αυτό που συναντά ο ταξιδιώτης δεν έχει καμία σχέση με τα όσα έχει συνηθίσει. Η φύση παίζει το δικό της ζωηρό παιχνίδι, με τα δέντρα να θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής με έντονα χρώματα όπου υπερτερεί το κόκκινο.

Στην περιήγηση μας, οι περιοχές που θα μας σαγηνέψουν, είναι πολλές. Ωστόσο κάποιες ξεχωρίζουν και αξίζει να σας προϊδεάσουμε: 

  • Ναός Daigoji
  • Maiji Shine
  • Ναός Ryuanji
  • Βαρκάδα-εμπειρία ζωής στον ποταμό Hozugawa στην Αρασιγιάμα

Το φθινόπωρο στην Ιαπωνία είναι μια ξεχωριστή εποχή του χρόνου, όταν οι ηλιόλουστες μέρες και οι δροσερές νύχτες προσθέτουν σταδιακά εκατοντάδες κίτρινες, πορτοκαλί, και κόκκινες πινελιές στους δασοσκέπαστους λόφους. Είναι η εποχή κατά την οποία τα αειθαλή δέντρα δημιουργούν ένα σκούρο φόντο για τα φυλλοβόλα ξαδέλφια τους. Οι άνθρωποι αγαπούν ιδιαίτερα εκείνες τις μέρες, και συχνά βγαίνουν να «κυνηγήσουν τα φθινοπωρινά χρώματα. Ακόμη και οι εφημερίδες, μάλιστα, ενημερώνουν το κοινό όσον αφορά το ποια είναι η καλύτερη περίοδος για να δουν τα φθινοπωρινά χρώματα, όταν οι οξιές, οι σφένδαμνοι, οι κέδροι και τα πεύκα, στολίζουν το τοπίο πόλεων και υπαίθρου, σχηματίζοντας γύρω τους ένα πυρόχρωμο περιδέραιο.

Για όσους αναρωτιούνται την προέλευση αυτού του φαινομένου, τα φθινοπωρινά χρώματα αποτελούν μέρος της διαδικασίας με την οποία τα δέντρα προετοιμάζονται για το χειμώνα. Οι μικρότερες μέρες του φθινοπώρου ειδοποιούν το εσωτερικό ρολόι του δέντρου να αρχίσει να περικόπτει την ποσότητα του νερού και των θρεπτικών ουσιών που στέλνει στα φύλλα. Καθώς συνεχίζεται αυτή η διαδικασία, μια ομάδα χρωστικών ουσιών, τα καροτινοειδή, αρχίζουν να δίνουν στα φύλλα το κίτρινο ή πορτοκαλί χρώμα τους, ενώ το κόκκινο χρώμα, από την άλλη πλευρά, προέρχεται κυρίως από την ανθοκυανίνη, μια ουσία την οποία τα φύλλα παράγουν μόνο το φθινόπωρο. Τότε η χλωροφύλλη διασπάται, και οι κίτρινες και οι κόκκινες χρωστικές ουσίες αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνοντας στα φύλλα το αποτέλεσμα που θαυμάζουμε.

Οι Ιάπωνες έχουν θεοποιήσει τη φύση τους, γιορτάζοντας το φθινόπωρο με εκπομπές, τελετές, και βεβαίως εκδρομές στην ύπαιθρο, που τόσο τους λείπει στις πυκνοκατοικημένες πόλεις τους.

Τους συντροφεύουμε σε ένα ταξίδι ιστορίας, φύσης και τεχνολογίας που θα σας μένει αξέχαστο!

 

περισσότερα

Μπορομπουντούρ: Ο ναός της Ιάβας με τα πολλά αγάλματα του Βούδα

Δέκα χιλιάδες εργάτες ήταν απαραίτητοι προκειμένου να οικοδομήσουν το ναό με τα εννέα διαφορετικά επίπεδά του. Επί 80 χρόνια συσσώρευαν την τεράστια ποσότητα των 67.740 κυβικών μέτρων λίθων, κομμένων με ακρίβεια, τον ένα πάνω στον άλλο, χωρίς καθόλου ασβέστη ανάμεσά τους, μέχρι που ο αρχικός λόφος μετατράπηκε σε ένα βουνό κατασκευασμένο από χέρι ανθρώπου. Μορφές του Βούδα σε μπρούντζο, σε πέτρα και σε ανάγλυφα τοποθετήθηκαν κατά μήκος των εννέα επιπέδων.
Όταν ολοκληρώθηκε το 830, το ιερό αυτό μέρος έγινε γνωστό από τους βουδιστές ως Μπορομπουντούρ, το οποίο σημαίνει «πολλοί Βούδες».
Για πολλούς βουδιστές προσκυνητές που επισκέπτονται το Μπορομπουντούρ, ο ναός του κίτρινου-καφέ βουνού αποτελεί ένα απαράμιλλο ιερό θαύμα του κόσμου.
Ανεβαίνοντας τα εννέα επίπεδα με δεξιόστροφη πορεία, λέγεται ότι σκαρφαλώνουν τις «τρεις σκάλες υπάρξεως», οι οποίες οδηγούν από το γήινο στον επουράνιο κόσμο. Ύστερα από αυτό, οι προσκυνητές θα περάσουν μπροστά από χιλιάδες ανάγλυφες επιγραφές που αναπαριστάνουν τη ζωή και τη διδασκαλία του Βούδα. Εκτός από τα παραπάνω, τους περιμένουν πολλά κοιλώματα στους τοίχους με μορφές του Βούδα και των μαθητών του, πριν φτάσουν πάνω στα τρία υψηλά επίπεδα του ναού όπου υπάρχουν 72 στούπες (πέτρινες κατασκευές σε σχήμα καμπάνας, καθεμία από τις οποίες περιέχει έναν πέτρινο Βούδα). Στην κορυφή του ναού, οι προσκυνητές συναντούν τη μεγαλύτερη στούπα, τη μοναδική η οποία είναι άδεια, συμβολίζοντας την απόλυτη ηρεμία και τη φώτιση (νιρβάνα).
Η ανακάλυψη του Μπορομπουντούρ το 1814 οφείλεται στο Βρετανό γενικό διοικητή της Μαλαισίας, σερ Τόμας Στάνφορντ Ράφλες. Ο ναός είχε υποστεί μεγάλη καταστροφή, το μεγαλύτερο μέρος των μπρούντζινων κατασκευών είχε εξαφανιστεί και πολλά από τα αγάλματα δεν είχαν κεφάλι. Από το 1907 έως το 1911 ο Δανός Τέοντορ βαν Ερπ οργάνωσε την πρώτη συστηματική αποκατάσταση.
Το 1991 ολόκληρο το συγκρότημα ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

περισσότερα

Ικεμπάνα

Ιαπωνική τέχνη διατήρησης των λουλουδιών, μέσω ενός ειδικού συστήματος τοποθέτησής τους σε βάζα.
Ο όρος σχηματίζεται από τις ιαπωνικές λέξεις ίκε-ρου: ζω, διατηρώ ζωντανό και μπάνα: λουλούδι.
Οι πρώτες αρχές της Ικεμπάνα ανάγονται στον 6o αιώνα μ.Χ., την εποχή δηλαδή της διείσδυσης του Βουδισμού στην Ιαπωνία (Περίοδος Ασούκα). Οι πιστοί συνήθιζαν να αποθέτουν στο βωμό των βουδιστικών ναών κλαδιά με πυκνό φύλλωμα· ύστερα προσέθεταν άνθος λωτού που φύτρωνε στα βαλτόνερα, για να συμβολίσουν την αγνότητα που ανθίζει ανάμεσα στη διαφθορά του κόσμου. Η Ικεμπάνα απέκτησε με τον καιρό όχι μονάχα αισθητική και διακοσμητική σημασία, αλλά και ένα πιο πλούσιο φιλοσοφικό και συμβολικό περιεχόμενο.
Η τέχνη της Ικεμπάνα εισήχθη από το μοναχό Ονονοϊμόκο στο βουδιστικό ναό Ροκακούντο του Κιότο. Κατά την Περίοδο Χεϊάν (794-1185) η Ικεμπάνα χρησιμοποιήθηκε όχι μόνο προς τιμήν του Βούδα αλλά και για τη διακόσμηση των ανακτόρων και των μεγάρων των ευγενών.
Κατά την Περίοδο Καμακούρα (1185-1392) και ύστερα από τη διάδοση της αίρεσης Ζεν, που κήρυττε μια απλούστερη ζωή, οι τρόποι διακόσμησης με λουλούδια έγιναν λιγότερο πολύπλοκοι και εξεζητημένοι, γι’ αυτό η χρησιμοποίηση της Ικεμπάνα άρχισε να διαδίδεται και στο λαό.
Η μεγάλη διάδοση της Ικεμπάνα ξεκίνησε το 17ο αιώνα, χάρη στην επικράτηση μιας νέας τεχνοτροπίας που πρωτοεμφανίστηκε στο Έντο (Τόκιο)· ήταν πολύ απλή σε σχέση με τις προηγούμενες και κατάλληλη ακόμα και για μικρά διαμερίσματα. Σημείωσαν τότε μεγάλη επιτυχία διάφορες σχολές Ικεμπάνα, που πλαισίωσαν την αρχαιότερη παραδοσιακή σχολή, τη λεγόμενη ικενόμπο («καλόγερος των βάλτων»), την οποία είχε ιδρύσει ο Ονονοϊμόκο.
Σήμερα, οι πιο δημοφιλείς τεχνοτροπίες είναι η μοριμπάνα («λουλούδια σε πιάτα») και η νατζέφε («βλασταίνω μέσα στο βάζο»), η οποία παρουσιάζει μια φυσική και πρωτότυπη σύνθεση (με τα λουλούδια, δηλαδή, βλαστημένα στο βάζο).
Οποιαδήποτε και αν είναι η μορφή ή η τεχνοτροπία της Ικεμπάνα, βάση της κατασκευής είναι το τρίγωνο: σχήμα κλειστό, τέλειο, με πολλούς συνδυασμούς. Ο όγκος της σύνθεσης χωρίζεται σε τρία επίπεδα, που δηλώνουν τον ουρανό, τον άνθρωπο και τη γη.
Η σύγχρονη Ικεμπάνα χωρίζεται σε τουλάχιστον τριακόσιες σχολές, που απαρτίζουν δύο κύρια ρεύματα: το τυπικό (ρίκα) και το φυσικό.
Η τέχνη της Ικεμπάνα έχει πλέον διαδοθεί και στη Δύση, όπου έχει πολλούς θαυμαστές.

περισσότερα

Σαμουράι

Ο πόλεμος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιαπωνική ιστορία. Πολλές γενιές πολέμησαν για τον έλεγχο μέρους της χώρας. Οι πόλεμοι γίνονταν συνήθως για τη γη, αφού μόνο το 20% του εδάφους ήταν καλλιεργήσιμο.
Η ανάγκη για τον έλεγχο του εδάφους αποτέλεσε τη γενεσιουργό αιτία για την ύπαρξη των Σαμουράι.
Οι Σαμουράι εμφανίζονται γύρω στον 9ο αιώνα. Αρχικά έχουν τη μορφή στρατιωτών στις υπηρεσίες τοπικών αρχόντων.
Αργότερα, έχοντας αποκτήσει κάποια εξουσία και σημαντικό ρόλο στην ιαπωνική κοινωνία, αναπτύσσουν ιπποτικά χαρακτηριστικά και θέτουν τις βάσεις για έναν ηθικό Κώδικα που αργότερα θα αναπτυχθεί στον περίφημο Κώδικα Bushido, το σύμβολο των Σαμουράι. Bushido σημαίνει «ο δρόμος του πολεμιστή». Ο Κώδικας αυτός μπορεί να θεωρηθεί ως μία σειρά απαγορεύσεων, προκειμένου να διατηρηθεί η πειθαρχία.
Μέσα από αυτές τις απαγορεύσεις ο Σαμουράι ουσιαστικά απελευθερώνεται από τα δεσμά του υλικού και φθαρτού κόσμου - για το Busido και για το Σαμουράι ο θάνατος είναι η αποκάλυψη του νοήματος της ζωής.
Η φιλοσοφία του Bushido είναι ελευθερία από το φόβο. Από αυτόν αντλούσε τη δύναμη να υπηρετεί τον κύριό του πιστά και έντιμα και να πεθαίνει εάν είναι απαραίτητο.
Έως και τις αρχές του 18ου μ.Χ. αιώνα, οι εμφύλιοι πόλεμοι ήταν συχνό φαινόμενο.
Το Μήλον της Έριδος ήταν συνήθως η θέση του Shogun.
Οι Σαμουράι ειδικεύτηκαν στην πάλη από άλογο αλλά και στη σύγκρουση επί εδάφους.
Χρησιμοποιούσαν δύο είδη ξιφών: το μακρύ (daito-katana) που ήταν μεγαλύτερο από 24 ίντσες και το κοντό (shoto-wakizashi) 12-24 ίντσες.
Πολλές φορές έδιναν τα ονόματά τους στα ξίφη τους καθώς θεωρούσαν ότι αυτά αποτελούσαν την ψυχή της μάχης.
Στην αρχή η λεπίδα τους ήταν ευθεία, ενώ αργότερα έγινε κυρτή για να είναι αποτελεσματικότερα στη μάχη. Όσο για τη «λειτουργικότητά» τους: δοκιμάζονταν από τους ελεγκτές (κόβοντας σημεία από ανθρώπινα πτώματα) και τα αποτελέσματα καταγράφονταν συχνά στο nakago (κομμάτι μετάλλων που συνδέει τη λεπίδα των ξιφών με τη λαβή).
Ο Σαμουράι δεν τραβούσε το σπαθί από τη θήκη χωρίς λόγο και ποτέ δεν το επέστρεφε σε αυτή χωρίς τιμή.

περισσότερα

Ανθισμένες κερασιές - Sakura Season

Στην Ιαπωνία τα ανθισμένα δέντρα, και συγκεκριμένα οι κερασιές, γίνονται κάθε χρόνο αφορμή για μια γιορτή σαν ζωγραφιά: το hanemi. Η αρχή της άνοιξης σηματοδοτείται από την άνθιση των κερασιών, κάτι που μεταφορικά μπορεί να ερμηνευτεί σαν ένα νέο ξεκίνημα για τους περισσότερους Ιάπωνες. Σύμβολο της άνοιξης, οι κερασιές έχουν μία περίοδο ανθοφορίας που διαρκεί μόλις μία εβδομάδα. Στο διάστημα αυτό οι κάτοικοι της χώρας γιορτάζουν το μεγαλείο της φύσης κι οργανώνουν περιπάτους σε μέρη που κατακλύζονται από χρώματα και μυρωδιές.
Μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται σε δημόσια πάρκα και πλατείες κάνοντας πικνίκ και απολαμβάνοντας τις μαγικές εικόνες από τις ανθισμένες κερασιές που από μακριά μοιάζουν με ροζ σύννεφα.

Για την ακρίβεια, στην Ιαπωνία υπάρχουν πάνω από 100 ποικιλίες κερασιών που καλλιεργούνται σε όλη τη χώρα, ομορφαίνοντας κήπους και πάρκα, με πιο γνωστή και διαδεδομένη την ποικιλία με την ονομασία Somei Yoshino. Τα περισσότερα άνθη κερασιάς έχουν 5 πέταλα, παρ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να συναντήσει και ποικιλίες με 10 ακόμα και 20 πέταλα, τα οποία ονομάζονται yaezakura. Το χρώμα των ανθών τους είναι απαλό ροζ και λευκό, αλλά υπάρχουν κι άλλα πιο σπάνια με σκούρα ροζ, κίτρινα και πράσινα άνθη. Αγαπημένα μέρη για να απολαύσει κανείς το θέαμα των κερασιών βρίσκονται στο Τόκιο, το Κιότο και την Οσάκα. Στο πιο παραδοσιακό Κιότο, βόρεια της πόλης, υπάρχει το Μονοπάτι του Φιλοσόφου (Philosopher’s Path), αγαπημένο μέρος των κατοίκων της πόλης με εκατοντάδες κερασιές. Στην Οσάκα, στο πάρκο Kema Sakuranomiya περίπου 5.000 δέντρα βρίσκονται παράλληλα με τον ποταμό Okawa, καλύπτοντας αρκετά χιλιόμετρα κι εντυπωσιάζοντας κάθε επισκέπτη.

περισσότερα

Μια εμπειρία από τις μυστηριώδεις φυλές της Βιρμανίας

Μέσα στα βάθη της αινιγματικής Ασίας, γίναμε κι εμείς ριψοκίνδυνοι εξερευνητές διασχίζοντας απέραντες εκτάσεις και γνωρίζοντας μια χώρα που ακόμα κινείται με άμαξες που τις σέρνουν βόδια, αλλά και φυλές ανθρώπων που ελάχιστα άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους εδώ και αιώνες. Βρεθήκαμε στην επαρχία της Μπούρμα και ήρθαμε σε άμεση επαφή -αλλά διακριτικά- με τις πιο μυστηριώδεις τοπικές φυλές. Στο Χσιπάου και στο Καλάου γνωρίσαμε τους Σαν, συναντήσαμε τις γυναίκες της φυλής Καγιάν, με τους μακριούς λαιμούς και τους χαρακτηριστικούς χρυσούς κρίκους, κάναμε πεζοπορία ανάμεσα από καλλιέργειες και μικρά χωριά, μέχρι που διασχίσαμε τη λίμνη Ίνλε με τις πασσαλόπηκτες κατοικίες, μένοντας έκθαμβοι μπροστά στις μεγαλοπρεπείς στούπες και τα χρυσά αγάλματα του Βούδα. Χαρακτηριστικό των Σαν είναι τα ξύλινα αντικείμενα που φτιάχνουν, όπως  καλάθια και… ανεμιστηράκια από μπαμπού! Πλεύσαμε στον υδάτινο δρόμο του Ιραουάντι παρακολουθώντας σκηνές της καθημερινής ζωής των ντόπιων και περιηγηθήκαμε σε χωριουδάκια βγαλμένα από το παρελθόν, αλλά και σε τοπικές, όλο ζωντάνια, αγορές. Απολαύσαμε ένα συγκλονιστικό ηλιοβασίλεμα στο υποβλητικό τοπίο της Μπαγκάν και γίναμε μάρτυρες μιας αποκαλυπτικής Βιρμανίας, παραδοσιακής και πρωτόγονης, που δεν είχαμε δει ποτέ ξανά στη ζωή μας! 

περισσότερα

Μια εμπειρία μας από τη Μαδρίτη… by night

Oι Ισπανοί φημίζονται για την περίσσεια ενέργειά τους και την αιώνια όρεξή τους για διασκέδαση. Κάτι σαν εμάς τους Έλληνες δηλαδή... Πρώτη μας απογευματινή στάση ήταν η συνοικία Huertas, η λεγόμενη Γειτονιά των Γραμμάτων, όπου έζησαν αρκετοί ισπανοί λογοτέχνες όπως ο Cervantes και ο Lope de Vega. Απολαύσαμε την σιέστα μας πίνοντας απεριτίφ σε ένα σοφιστικέ μαγαζάκι τέχνης. Η βραδιά μας ξεκίνησε στις 20:00 πηγαίνοντας να δούμε ένα «tablao» και να απολαύσουμε live φλαμένκο, το οποίο απλά επιβάλλεται συνοδεία ντόπιας αυθεντικής σαγκρίας! Κατά τις 21:30 απολαύσαμε δείπνο στο Sobrino de Botin, το οποίο κατέχει Ρεκόρ Γκίνες του παλαιότερου εστιατορίου στον κόσμο (λειτουργεί αδιάκοπα από το 1725) και σερβίρει εξαίσιο χοιρινό ψημένο σε ξυλόφουρνο. Λίγο μετά τις 23:30 βρεθήκαμε στη γειτονιά La Latina, κοντά στην Πλάθα Μαγιόρ. Εδώ χτυπάει η «καρδιά» της ισπανικής κουλτούρας. Παντού tapas bar, εστιατόρια και μπαράκια. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε την όμορφη αυτή γειτονιά και λίγη ώρα αργότερα να «λιώσουμε» σε κάποιο από τα πολλά μαγαζιά της προκειμένου να πιούμε ένα μεταμεσονύκτιο cocktail. Αρκετή ώρα αργότερα βρεθήκαμε στην κεντρική συνοικία Malasana, η οποία βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Plaza de Dos de Mayo. Εδώ η ατμόσφαιρα ήταν μποέμ, κάτι που εμάς μάς άρεσε πολύ. Μπήκαμε σε ένα από τα πολλά μπαρ το οποίο τύχαινε να έχει live, απολαύσαμε το ποτό μας ως αργά και κάπως έτσι έκλεισε μια υπέροχη βραδιά στην ισπανική πρωτεύουσα...

περισσότερα

Καστίλλη - Λεόν: Στα κάστρα των ιπποτών

Εδώ, χτυπά ακόμα η καρδιά των Ιβήρων κονκισταδόρων. Το βλέμμα της περήφανης καστιλλιάνας ψυχής της παλιάς Ισπανίας νιώθεις πως σε κοιτά κατάματα, ανάμεσα σε μπαρόκ παλάτια.Πρόκειται για την «καρδιά» της χώρας, απ’ όπου ξεκίνησαν με θάρρος οι Ισπανοί μονάρχες για να απελευθερώσουν τη χώρα από τους Μαυριτανούς. Η επαρχία της Καστίλλης – Λεόν, συνδυάζει την αίγλη αλλοτινών εποχών με την υψηλή γαστρονομία. Αν και αποτελείται από 9 επαρχίες, εμείς ξεχωρίσαμε -μετά την Σαλαμάνκα- την Άβιλα και τη Σεγκόβια. Παντού δεσπόζουν μεσαιωνικά κτίρια σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ όλη η γύρω περιοχή έχει τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας απλόχερα ιστορία, κουλτούρα και αισθητική. Η Σεγκόβια εμπνέει παράδοση από τα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το πιο εμβληματικό σημείο της πόλης είναι το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο και το κάστρο Αλκάθαρ που δεσπόζει στο λόφο πάνω από το ποτάμι. Η ιστορική Άβιλα, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλήρως περιτειχισμένες πόλεις στον κόσμο. Η βόλτα στα τείχη και τις πολεμίστρες μοιάζει στ’ αλήθεια με ένα ταξίδι πίσω στα χρόνια των ιπποτών... Δοκιμάσαμε ψητό αρνάκι (cordero asado) για το οποίο φημίζεται η περιοχή, αλλά και το ντόπιο κίτρινο πικάντικο τυρί Manchego. Φάγαμε το καλύτερο χαμόν ιμπέρικο και γευτήκαμε ντόπια εξαιρετικά κρασιά. 

περισσότερα

Σαλαμάνκα: Μια εμπειρία από την μεσαιωνική «αρχόντισσα»

Υπάρχουν λίγα μέρη στον κόσμο που πραγματικά ακτινοβολούν... ομορφιά. Η Σαλαμάνκα είναι ένα από αυτά. Στις όχθες του ποταμού Τορμές κάναμε τις πιο ρομαντικές μας βόλτες, ενώ στα γραφικά στενά νιώσαμε την μεσαιωνική αίγλη του παρελθόντος. Όπου κι αν κοιτάξει κανείς, παντού στέκουν αγέρωχα επιβλητικά μπαρόκ κτίρια που με το πέρασμα του χρόνου έχουν αποκτήσει ένα χρυσίζον χρώμα, γι΄αυτό και το ψευδώνυμο της πόλης είναι LaDorada. H κεντρική πλατεία Μαγιόρ είναι πραγματικά ένα «στολίδι» του 18ου αι. στο χρώμα της ώχρας που σε ταξιδεύει στο χρόνο. Εδώ γνωρίσαμε την γαστρονομική κουλτούρα της πόλης στα τοπικά εστιατόρια και μάθαμε ότι κάποτε η πλατεία αποτελούσε χώρο διεξαγωγής ταυρομαχιών. Γευτήκαμε το καλύτερο ισπανικό χαμόν και απολαύσαμε τη θέα στην πλατεία παραγγέλνοντας cafe con leche (την ισπανική εκδοχή του καπουτσίνο) στο ιστορικό καφέ Novelty, το αγαπημένο του σπουδαίου Ισπανού συγγραφέα Μιγκέλ ντε Ουναμούνο. Κάναμε τα ψώνια μας στην Κεντρική αγορά, θαυμάσαμε το διάσημο Σπίτι των Κοχυλιών και επισκεφθήκαμε τον παλιό αλλά και τον νέο Καθεδρικό ναό της πόλης, που αποτελούν δείγματα αναγεννησιακού και γοτθικού ρυθμού. Η εκκλησία του Σαν Σεμπαστιάν με την εντυπωσιακή πρόσοψη αξίζει σίγουρα μια επίσκεψη, καθώς πολλοί είναι οι πιστοί που συγκεντρώνονται μπροστά από την εικόνα της Παναγίας για να προσευχηθούν και να ανάψουν ένα κερί. Τραβήξαμε μοναδικές φωτογραφίες στη Ρωμαϊκή Γέφυρα και νιώσαμε τον παλμό της πόλης στα μικρά σοκάκια της, τα οποία φέρνουν μνήμες από την εποχή του Μεσαίωνα, αλλά από την άλλη καταδεικνύουν τους σημερινούς ρυθμούς μιας σύγχρονης πανεπιστημιούπολης.

περισσότερα

Γεύσεις και ψώνια στο Ουζμπεκιστάν

Η τοπική κουζίνα παρουσιάζει ενδιαφέρουσες γεύσεις που αξίζει να δοκιμάσετε.
Το εθνικό φαγητό της χώρας ονομάζεται "πλοφ" και αποτελείται από ρύζι με ψιλοκομμένα καρότα, κρεμμύδια, σκόρδα, κρέας, σταφίδες και το τοπικό μπαχαρικό μπέρμπερι.
Διαφόρων ειδών σούπες, πιροσκί και χειροποίητα μακαρόνια (λαγκμάν στη γλώσσα των Ουζμπέκων), συμπληρώνουν το βασικό μενού.
Στους δρόμους και τα παζάρια της πόλης θα βρείτε πεντανόστιμα στρογγυλά ψωμιά, είδος που οι ντόπιοι καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες.
Αξίζει επίσης να δοκιμάσετε την ντόπια βότκα, η οποία είναι πολύ πιο ελαφριά από τις ρωσικές.
Ε κτός από τα διάσημα χαλιά, τα οποία θα βρείτε κυρίως στη Σαμαρκάνδη και τη Μπουχάρα, μπορείτε να ψωνίσετε αντίκες, κοσμήματα από κεχριμπάρι, χειροποίητα μεταξωτά μαντίλια, είδη λαϊκής τέχνης και καλόγουστα κεραμικά. Αξίζει επίσης να επισκεφθείτε τις αγορές όπου ψωνίζουν καθημερινά οι ντόπιοι, για να ανακαλύψετε παράξενα μπαχαρικά, μυρωδάτα φρούτα, εξαιρετικό μέλι και μαρμελάδες.

περισσότερα

Ταμερλάνος

Ο Ταμερλάνος γεννήθηκε το 1336 στην πόλη Σαχριζάμπζ κοντά στη Σαμαρκάνδη και καυχιόταν ότι καταγόταν από τον Τζένγκις Χαν. Όπως ο πρόγονος του, έτσι και αυτός ήταν ισχυρός και ανηλεής. Ήταν ψηλός και ρωμαλέος, με κοκκινωπό πρόσωπο και μακριά γένια. Επίσης, κούτσαινε από το δεξί πόδι - από αυτό το γεγονός ονομάστηκε Τιμούρ Λενγκ (Τιμούρ ο Κουτσός), απ' όπου προήλθε το όνομα Ταμερλάνος.Από κάθε πόλη που κατακτούσε διάλεγε τους καλυτέρους τεχνίτες, λόγιους και καλλιτέχνες και τους έστελνε στην πρωτεύουσά του. Από το Δελχί της Ινδίας και από το Σιράζ και το Ισφαχάν της Περσίας ήρθαν αγγειοπλάστες, χτίστες, γλύπτες και τεχνίτες μωσαϊκών. Όλοι αυτοί καταπιάστηκαν με τη δημιουργία μιας πόλης αντάξιας ενός μεγάλου κατακτητή. Το μεγαλοπρεπέστερο, ίσως, οικοδόμημα ήταν το Γκουρ-ι-Μιρ, ένα πελώριο μαυσωλείο χτισμένο προς τιμήν του αγαπημένου εγγονού του Ταμερλάνου, του Ούλουγκ Μπεγκ, στο οποίο αργότερα τάφηκε και ο ίδιος. Το μαυσωλείο έχει στην κορυφή του έναν πελώριο ραβδωτό θόλο, επενδυμένο με γυαλιστερά γαλάζια και τιρκουάζ επισμαλτωμένα πλακάκια. Κάτω απ' αυτόν τον ογκώδη γαλανό φάρο, μια λευκή επιγραφή σε αραβική κουφική γραφή διακηρύσσει ότι "ο Θεός είναι αιωνιότητα". Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκονται επιτύμβιοι λίθοι, ενώ οι νεκροί αναπαύονται στην κρυπτή από κάτω.

Ο Ταμερλάνος πέθανε το 1405, όχι σε κάποια μάχη αλλά ύστερα από ασθένεια, ενώ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Κίνα. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πόλη που ο ίδιος είχε δημιουργήσει.
Λίγο πριν πεθάνει, λένε, ψιθύρισε στους αυλικούς του: "μόνο μια πέτρα με τ' όνομά μου επάνω". Αλλά η πλάκα που προμηθεύτηκε ο εγγονός του Ούλουγκ Μπεγκ ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο κομμάτι σκούρου πράσινου νεφρίτη, το οποίο είχε μεταφερθεί από το Κινεζικό Τουρκεστάν.
Το σώμα του Ταμερλάνου αναπαύθηκε όπως του άρμοζε και ένας θρύλος γεννήθηκε, σύμφωνα με τον οποίο αν ποτέ διατάρασσαν τον νεκρικό ύπνο του, ο κόσμος θα γνώριζε καταστροφή μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Ταμερλάνος.
Το 1941 ένας Ρώσος επιστήμονας πήρε την άδεια να ξεθάψει και να εξετάσει το σώμα του. Στις 22 Ιουνίου το κρανίο του Ταμερλάνου, ύστερα από πάνω από 500 χρόνια στο σκοτάδι, ήρθε στο φως μπροστά στα μάτια πλήθους παρατηρητών. Την ίδια μέρα η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση...

περισσότερα

Ο μύθος της Λορελάι

Η μαγευτική σειρήνα του Ρήνου και ο γερμανικός ρομαντισμός
Θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι η Σειρήνα του γερμανικού ρομαντισμού. Ο μύθος της Λορελάι έχει σημαδέψει τη γερμανική λογοτεχνία, μα περισσότερο απ’ όλα έχει σημαδέψει τον ίδιο τον ποταμό Ρήνο και όσους τον διασχίζουν. Το όνομά της εμφανίζεται για πρώτη φορά στα ευρωπαϊκά γράμματα το 1801, στην ομώνυμη μπαλάντα που έγραψε ο Κλέμενς Μπρεντάνο, ποιητής γεννημένος στην Κόμπλεντς. Ο Μπρεντάνο λοιπόν έγραψε για μια πανέμορφη κοπέλα από το Μπάκαραχ που πικραμένη από την απιστία του αγαπημένου της θέλησε να δώσει τέλος στη ζωή της. Για να την αποτρέψουν από αυτές τις μαύρες σκέψεις, τη συνοδεύουν προς ένα μοναστήρι, ωστόσο εκείνη καθοδόν στέκεται για λίγο πλάι στα βράχια, στην όχθη του Ρήνου, για να ρίξει μια τελευταία ματιά στο κάστρο του αγαπημένου της. Βλέποντάς τον να φεύγει με το άλογό του, χάνει τα λογικά της και απελπισμένη πέφτει στα αφρισμένα νερά του ποταμού.
Σε μια παραλλαγή της ιστορίας από τον ίδιο τον Μπρεντάνο παρουσιάζει την απελπισμένη Λορελάι να κάθεται σε έναν βράχο και να χτενίζει τα μακριά, χρυσαφένια μαλλιά της. Με τη μαγευτική ομορφιά της προσελκύει τα καράβια που πλέουν στον Ρήνο κι εκείνα τσακίζονται στα βράχια. Την εικόνα αυτή προσάρμοσε στο δικό του περίφημο ποίημα και ο Χάινριχ Χάινε.
Όπως συνήθως συμβαίνει με τους μύθους σε όλο τον κόσμο, παντού κρύβονται ψήγματα αλήθειας και πραγματικών γεγονότων. Το σημείο όπου τοποθετείται ο βράχος της Λορελάι βρίσκεται σε μια περιοχή με δυνατά ρεύματα, όπου ένας μικρός καταρράκτης παράγει θόρυβο που από μακριά ακούγεται σαν μουρμουρητό, ή αν είμαστε κάπως πιο ρομαντικοί, σαν το τραγούδι μιας σειρήνας. Επιπλέον, η φιδογυριστή κίνηση του Ρήνου σ’ αυτή την έκταση δημιουργεί απότομες στροφές με περιορισμένη ορατότητα. Όλα αυτά συνέβαλλαν στη δημιουργία του μύθου που με τον καιρό έγινε η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν στην κρουαζιέρα του Ρήνου!

περισσότερα

Βόλτα σε γοητευτικά φιόρδ

Ομορφιά εξωτική, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εντυπωσιακά «εφέ», τοπία που μοιάζουν ανέγγιχτα, άγρια και επιβλητικά που σε καθηλώνουν. Μεγαλόπρεπες κορυφές, πανάρχαιοι παγετώνες με μπλε ανταύγειες και ακτογραμμές απο δαντελωτά φιόρδ. Ίσως αυτές οι λέξεις να μπορούν να περιγράψουν την απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε! Απολαύσαμε κρουαζιέρα στο Σόγκνεφιορντ, ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα φιορδ της Νορβηγίας. Το μήκος του ξεπερνά τα 200 χλμ και το βάθος του τα 1000 μέτρα. Τεράστιο και αχανές χάνεται στον ορίζοντα... Η δεύτερη ακόμα πιο συγκλονιστική περιπέτειά μας ήταν στο φιόρδ Γκέιρανγκερ, όπου απολαύσαμε πρώτα τη μαγική θέα από ψηλά, στο δρόμο Ornevegen-Eagle Road, που είναι γνωστός ως ο «δρόμος του αετού», λόγω της απόκρυμνης πλαγιάς και των απότομων στροφών του. Έπειτα, κατεβήκαμε στο χωριό και στην προβλήτα αντικρίσαμε ίσως το πιο όμορφο φιόρδ, γεμάτο από σμαραγδί πράσινο και διάφανα νερά... Τραβήξαμε παραμυθένιες φωτογραφίες στους ορμητικούς καταρράκτες που απλώνονται ο ένας κατά μήκος του άλλου. Από τη μια πλευρά το «Νυφικό πέπλο» (Brudesloret), από την άλλη ο μεγάλος καταρράκτης «Οι επτά αδελφές» (De syv sostrene) και απέναντι «Ο μνηστήρας». Δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Άλλωστε, ποιος μπορεί να δώσει ερμηνεία στα μυστήρια της φύσης; Kανείς.

περισσότερα

Μια συγκλονιστική εμπειρία από τον «Δρόμο του Ατλαντικού»

Πρόκειται για μια εμπειρία που όποιος έχει την ευκαιρία να ζήσει, θα τη θυμάται για μια ζωή! Τουλάχιστον εμείς δεν πρόκειται να την ξεχάσουμε ποτέ... Η θέα αναμφισβήτητα κόβει την ανάσα. Ο δρόμος Atlanterhavsveien (στα Νορβηγικά σημαίνει Ατλαντική Οδός) είναι ένας δρόμος στον ωκεανό, όπως λένε οι ντόπιοι, που χαρίζει αξέχαστες εμπειρίες. Ένα μοναδικό ταξίδι μέσα από Άλεσουντ, Γκέιρανγκερ, Μπέργκεν και Όσλο. Αποτελείται από οκτώ διαδοχικές γέφυρες, όμως το πιο εντυπωσιακό είναι οι εναλλασσόμενες στροφές με αποκορύφωμα μια ανηφορική σε σχήμα αψίδας! Εμείς, διασχίσαμε τα 8 αυτά διάσημα χλμ. δρόμου υπό καλές καιρικές συνθήκες, μέσα από μια συγκλονιστική διαδρομή και απολαυστικές στροφές. Τραβήξαμε απίστευτες φωτογραφίες σε ένα από τα πιο γνωστά σημεία του δρόμου, τη γέφυρα Storseisundet, την οποία οι κάτοικοι αποκαλούν «μεθυσμένη γέφυρα», λόγω των διαφορετικών κλίσεων που έχει. Μοιάζει αρχικά με «γέφυρα στο πουθενά» σαν να βυθίζεται στη θάλασσα, αλλά είναι απλώς μια οπτική ψευδαίσθηση εξαιτίας της κλίσης της. Τα πανοραμικά μάλιστα πλάνα, την ώρα που δύει ο ήλιος και ο ουρανός έχει πάρει ένα ροζ χρώμα, ήταν εκπληκτικά...

περισσότερα

Καρναβάλι - Σχολές - Προετοιμασία

Η κατασκευή του Σαμποδρομίου
Το 1984, οι κυβερνητικές αρχές αποφάσισαν να συμμαζέψουν κάπως όλη αυτή την ανθρώπινη μάζα που μπερδευόταν στην παρέλαση των σχολών και έχτισαν πάνω στον ίδιο δρόμο, το «σαμποδρόμιο». Από τις δύο μεριές του δρόμου χτίστηκαν τσιμεντένιες εξέδρες, αλλά και τσιμεντένια σπιτάκια, τα φημισμένα «καμαρότσι». Ο κόσμος έχει μεγαλύτερη άνεση στο να βλέπει και να χαίρεται την παρέλαση, αλλά παράλληλα περιορίζεται και γίνεται απλός θεατής. Στα καμαρότσι, που μπορούν να νοικιάσουν μόνο πλούσιοι, οι τέσσερις μέρες της παρέλασης περνούν με διασκέδαση, φαγοπότι και έρωτα.
Οι παρελάσεις αρχίζουν το Σάββατο, δηλαδή την πρώτη μέρα του καρναβαλιού. Είναι οι παρελάσεις των «μπλόκος», των μικρών συνοικιακών ομάδων. Υπάρχουν πέντε ομάδες, που αποτελούνται από 20 μπλόκος η καθεμία και παρελαύνουν σε διάφορα μέρη της πόλης.
Την Κυριακή, στο ζενίθ του καρναβαλιού, παρελαύνουν οι σχολές της σάμπα. Υπάρχουν τρεις ομάδες σχολών που παρελαύνουν, αλλά η μεγαλύτερη παρέλαση γίνεται από τις σχολές της πρώτης ομάδας στο σαμποδρόμιο.
Τη Δευτέρα παρελαύνουν φολκλορικές χορευτικές ομάδες από τη βορειοανατολική Βραζιλία και άλλες περιοχές. Την Τρίτη γίνεται η παρέλαση από αλληγορικές παραστάσεις των μεγάλων εταιρειών και επιχειρήσεων του Ρίο. Το επόμενο Σάββατο γίνεται η παρέλαση των καλυτέρων βραβευμένων σχολών της πρώτης ομάδας.


Το καρναβάλι του Ριο ανήκει, πάνω απ’ όλα στον κόσμο
Στο φτωχό κόσμο που ζει μέσα στις φαβέλας – φτωχογειτονιές του Ρίο- και περιμένει κάθε χρόνο το περιβόητο τετραήμερο του καρναβαλιού για να χαρεί, να ξεχάσει και να ζήσει έντονα τα κρυφά του πάθη.
Οι Καρίοκας, οι κάτοικοι του Ρίο, αρχίζουν να προετοιμάζονται για το καρναβάλι πολλούς μήνες πριν τη μεγάλη μέρα. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο εξασκούνται στη σχολή όπου ανήκουν, στο χορό, την περιβόητη σάμπα. Υπάρχουν στο Ρίο αμέτρητες σχολές χορού, οι οποίες παρελαύνουν στη διάρκεια του τετραήμερου ξεφαντώματος και αποτελούν την πεμπτουσία του καρναβαλιού.
Για να αγοράσουν το κουστούμι της σχολής τους , το οποίο θα φορέσουν μια, το πολύ δύο φορές στην παρέλαση, οι Καριόκας κάνουν σκληρές οικονομίες ολόκληρο το χρόνο. Εκείνη η μαγική στιγμή, όμως που χορεύουν στην πασαρέλα της σάμπα μπροστά στο ξέφρενο πλήθος, τους αποζημιώνει για όλες τις στερήσεις και την ταλαιπωρία.


Σχολές Σάμπα – Προετοιμασία
Για όλες τις σχολές όμως το καρναβάλι είναι, πάνω απ’ όλα, ένας μεγάλος διαγωνισμός. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μεγάλος πυρετός του καρναβαλιού προκαλείται από τη μάχη των μεγάλων σχολών της σάμπα της πρώτης ομάδας. Οι μεγαλύτερες σχολές είναι δέκα. Η καθεμία έχει διαφορετικά χρώματα, μουσική και υποστηρικτές. Ήδη , από τον Οκτώβριο οι οπαδοί κάθε σχολής προπονούνται στο χορό και στο τραγούδι που θα πρωτοακουστεί στην παρέλαση. Οι πρόβες και οι ετοιμασίες των κουστουμιών γίνονται με τρομερή μυστικότητα και τέλεια οργάνωση. Οι περισσότερες από τις δέκα σχολές αποτελούν παράδοση στην πόλη του Ρίο. Είναι σαν μεγάλα ιδρύματα που βοηθούν το φτωχό κόσμο και τον προστατεύουν, τα χρήματα μαζεύονται από την κρυφή λοταρία, στην οποία συμμετέχουν όλοι οι υπεύθυνοι των σχολών. Η κρυφή λοταρία γίνεται παράλληλα με την κρατική, μερικές φορές το χρόνο. Μερόνυχτα ολόκληρα οι οπαδοί κάθε σχολής ετοιμάζονται για την κατασκευή των κουστουμιών και των αρμάτων, χωρίς να πληρώνονται τις περισσότερες φορές. Τους αρκεί που ανήκουν σε κάποια σχολή και έχουν την προστασία της. Γι αυτή την περιβόητη τέλεια οργάνωση των σχολών της σάμπα, πολλοί σήμερα στο Ρίο μιλούν για μια οργάνωση που θυμίζει ιταλική μαφία. Οι περισσότερες σχολές βρίσκονται στα προάστια του Ρίο, στη φημισμένη Zona Norte (Βόρεια Ζώνη), περιοχή όπου βρίσκονται οι περισσότερες φαβέλας, οι μεγάλες βιομηχανίες, εκεί που ζει ο φτωχόκοσμος. Η παλαιότερη σχολή σάμπα του Ρίο είναι η «Εστιακάο Πριμέιρα Μαγκέιρα» ή απλά «Μαγκέιρα». Ιδρύθηκε το 1923 και υπήρξε πολλές φορές πρωταθλήτρια του καρναβαλιού. Τα χρώματα της είναι το πράσινο και το ρόζ. Η μεγαλύτερη σχολή σάμπα όμως είναι η «Πορτέλα», που ιδρύθηκε το 1928. έχει πάνω από 6.000 μέλη και χρειάζεται πάνω από 2 ώρες για να παρελάσει. Πάνω από δεκαοκτώ φορές πρωταθλήτρια, τα χρώματα της είναι το άσπρο και το μπλέ. Παρ’ όλο που το καρναβάλι είναι πάνω απ’ όλα τρελή διασκέδαση και γλέντι, ο διαγωνισμός για τη νικήτρια σχολή είναι από τους πιο σοβαρούς και αυστηρούς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παρέλασης, επίσημοι κριτές εξετάζουν τις σχολές, βασιζόμενοι σε αυστηρά κριτήρια.

 

Ο χορός και το θέμα της σχολής Ενρέδο
Αρχικά, κάθε σχολή διαλέγει ένα θέμα που πρέπει να είναι πρωτότυπο και παρουσιάζεται με χορούς, λόγια της σάμπα, κοστούμια και αλληγορίες των αρμάτων. Το θέμα των σχολών είναι υποχρεωτικά διαλεγμένο και βασισμένο στο φολκλόρ και την ιστορία της Βραζιλίας.
Το θέμα κάθε σχολής ονομάζεται ενρέδο. Κατόπιν έρχεται η σάμπα.
Η σάμπα τραγουδιέται και χορεύεται απ’ όλους τους παρελαύνοντες της κάθε σχολής. Κάθε σάμπα είναι διαφορετική. Οι πιο συναρπαστικές τραγούδιουνται ταυτόχρονα και από τις χιλιάδες του κόσμου που παρακολουθεί την παρέλαση.

Ο συγχρονισμός και η Αρμονία
Το θέμα και η σάμπα στηρίζονται στην αρμονία. Όσοι συμμετέχουν στην παρέλαση της σχολής πρέπει να τραγουδούν στον ίδιο χρόνο με αυτούς που βρίσκονται στην αρχή και στο τέλος της παρέλασης. Την αρχή του τραγουδιού την κάνουν οι τραγουδιστές της σάμπα που βρίσκονται στην αρχή της παρέλασης, πάντα πολύ πιο μπροστά από την «Μπατερία», πάνω σε ένα καμιόνι γεμάτο μικρόφωνα και λένε λόγια της σάμπα.
Ο συγχρονισμός των σχολών στην αρμονία είναι πολύ δύσκολος. Μερικές σχολές που χρειάζονται πάνω από μια ώρα για να παρελάσουν, δεν μπορούν να συγχρονιστούν και τότε λέγεται ότι «διαπέρασαν τη σάμπα». Μ’ άλλα λόγια, βγήκαν εκτός αρμονίας. Αρμονία όμως χωρίς ορχήστρα δεν γίνεται. Γι αυτό η «μπατερία» είναι η μηχανή της παρέλασης. Βρίσκεται πάντα στο κέντρο της σχολής που παρελαύνει και αποτελείται μόνο από κρουστά. Με το ρυθμό της στηρίζει το τραγούδι και το χορό. Οι περισσότερες σχολές διαθέτουν ορχήστρες με περισσότερους από 100 μουσικούς. Πριν αρχίσει να παρελαύνει η κάθε σχολή, η μπατερία κάνει ένα ομαδικό χτύπημα των κρουστών, ανακοινώνοντας την αρχή της παρέλασης της σχολής που αρχίζει με το «κομισάου ντρ φρέντε» . Είναι η ομάδα που αποτελείται από τη διεύθυνση της σχολής, τους συνθέτες της μουσικής και του γέρους σαμπίστες. Τέσσερα άτομα, δυο στην αρχή και δυο στο τέλος, κρατούν το έμβλημα και τη σημαία της σχολής. Τα μέλη της σχολής, ντυμένα όλα με πλούσια κοστούμια, χορεύουν και τραγουδούν, προσκαλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει.

Οι ομάδες της σχολής
Κάθε σχολή αποτελείται από ομάδες τις λεγόμενες Αλας, οι οποίες παρουσιάζουν καθεμία χωριστά ένα από τα στοιχεία του θέματος , που πρέπει να είναι κατανοητό.
Ταυτόχρονα, η σάμπα εξασφαλίζει τη συνοχή του συνόλου. Κάθε ομάδα δίνει και μια παράσταση, με συγκεκριμένο κοστούμι και χορογραφία. Μια από τις ωραιότερες Αλας, κοινή σε όλες τις σχολές είναι το σύνολο των γυναικών από την Μπαϊα. Η Μπαϊα, που βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Βραζιλίας, είναι η ψυχή και η πηγή του φολκλόρ της χώρας αλλά και του καρναβαλιού. Φορούν μακριά φουστάνια με φουρό, έχουν μαζεμένα τα μαλλιά τους σε ένα μικρό τιρμπάν και χορεύουν τη σάμπα στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό τους. 

Χορευτές και μουλάτες
Στην ανάπτυξη της κάθε σχολής συμμετέχουν και μεμονωμένοι χορευτές, οι λεγόμενοι ντεστάκες, οι οποίοι παρουσιάζουν τα κύρια πρόσωπα του θέματος της κάθε σχολής. Τα κοστούμια τους είναι από τα πλούσια του καρναβαλιού. Ταυτόχρονα, οι νέες και όμορφες μουλάτες (μιγάδες), προκλητικά ντυμένες χορεύουν συνέχεια τη σάμπα της σχολής στον πιο ξέφρενο ρυθμό της. Κατά την διάρκεια της παρέλασης υπάρχουν και οι χορευτές- ακροβάτες της σάμπα, οι λεγόμενοι πασίστας, που αυτοσχεδιάζουν στο ρυθμό της. Οι πασίστασ-ριτμίστας είναι χορευτές –ακροβάτες, αλλά έχουν κι ένα κρουστό όργανο που το χτυπούν ταυτόχρονα χορεύοντας αρμονικά.
Μέσα σε όλη αυτή τη μέθη, οι ωραιότερες στιγμές της παρέλασης αλλά και οι πιο επιβλητικές, είναι τα διάφορα κοστούμια της κάθε σχολής και τα άρματα με τις αλληγορίες.

Τα κοστούμια
Τα κοστούμια, τα λεγόμενα φαντασίας, έχουν ένα εκπληκτικό πλούτο από χρώματα και στολίδια. Ένα τέτοιο κουστούμι στοιχίζει πολλές χιλιάδες κρουζέιρος, μερικούς μισθούς ενός μέσου Καριόκα. Τα άρματα με τις αλληγορίες που συμμετέχουν στην κάθε σχολή είναι πολλές φορές τεράστια, στηριγμένα πάνω σε ρόδες που σπρώχνονται από πολλά άτομα και παρουσιάζουν διάφορα στοιχεία του θέματος. Πολλά από αυτά είναι πλούσια διακοσμημένα και φορτωμένα με όμορφες κοπέλες που χορεύουν και τραγουδούν.
Πάνω από 100.000 άτομα παρελαύνουν στο καρναβάλι στο Ρίο Ντε Τζανέιρο, ενώ μισό εκατομμύριο κόσμος, που καταφθάνει απ’ όλη τη Βραζιλία και όλες τις γωνιές του κόσμου, παρακολουθεί ενεργά, χορεύοντας και τραγουδώντας σε αυτό το μοναδικό θέαμα. Όλη αυτή η ευδαιμονία κρύβει και καλύπτει τα πάθη των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτή τη φιέστα.

Όσοι μείνουν έξω από το Σαμποδρόμιο
Πολλοί – οι περισσότεροι- θα μείνουν έξω από το σαμποδρόμιο, αφού δεν έχουν να πληρώσουν τα λίγα κρουζέιρος για μία θέση στις εξέδρες απ’ όπου θα μπορέσουν να δουν τις αγαπημένες τους σχολές.
Πίσω από τα κάγκελα του σαμποδρόμιου προσπαθούν να γλεντήσουν πίνοντας και μεθώντας με την περίφημη μπίρα τους, αρκούμενοι στους απόηχους της μεγάλης παρέλασης. Το καρναβάλι του Ρίο δεν περιορίζεται μόνο στις παρελάσεις. Χοροί, πάρτι και μικρές παρελάσεις γίνονται  σε κάθε κεντρική γωνιά της πόλης. Οι χοροί ξεπερνούν οποιαδήποτε φαντασία Ευρωπαίου ή Βορειοαμερικανού. Σάμπα, πιοτό, γλέντι, ακόμη και ελεύθερος έρωτας είναι φαινόμενα γνωστά και συνηθισμένα για τους Καριόκας κατά την διάρκεια του καρναβαλιού.
Παρ’ όλο που επισήμως το καρναβάλι διαρκεί τέσσερις μέρες, οι χοροί, οι μασκαράδες και οι μικρές παρελάσεις αρχίζουν μια εβδομάδα πριν και τελειώνουν μια εβδομάδα αργότερα.

«Είθε όλα να πάνε καλά σήμερα», όχι αύριο
Όλο αυτό το υπερθέαμα είναι κάτι που δύσκολα περιγράφεται με λόγια και μόνο όταν το ζήσει κανείς, θα μπορέσει να νιώσει πόσο εφήμερη είναι η ζωή.
Οι Καριόκας στηρίζουν τις ανθρώπινες σχέσεις τους στο σήμερα, ποτέ στο αύριο. «Είθε όλα να πάνε καλά σήμερα» ,  λένε. Στο καρναβάλι αυτή η κατάσταση βιώνεται ακόμη πιο έντονα, την κάθε στιγμή, με όλες τις ανθρώπινες αισθήσεις. Ίσως τότε ο καθένας που θα βρεθεί μέσα σε αυτόν τον ίλιγγο της ξέφρενης διασκέδασης και στο πανδαιμόνιο της σάμπα και της ανέμελης ζωής ομολογήσει , όπως λένε και οι Καριόκας, ότι «ο Θεός είναι Βραζιλιάνος».
 

περισσότερα

Ρίζες του καρναβαλιού

Οι ρίζες της μοναδικής αυτής στον κόσμο λαϊκής γιορτής πρέπει να αναζητηθούν στα ήθη και τα έθιμα που έφεραν μαζί τους στη Λατινική Αμερική οι μαύροι σκλάβοι από την Αφρική και οι Πορτογάλοι άποικοι από τις Αζόρες. Οι μαύροι έφεραν τους ρυθμούς τους, τα τραγούδια τους και τους χορούς τους. Οι Πορτογάλοι την περίφημη γιορτή του Entrudo, στη διάρκεια της οποίας οι άνθρωποι είχαν το δικαίωμα να κάνουν ότι τουρ περνούσε από το κεφάλι. Για αρκετές μέρες επικρατούσε ατμόσφαιρα παραφροσύνης και οι διάφορες ομάδες των γλεντζέδων έριχναν νερό, αλεύρι και μπογιές η μία στην άλλη, με αποτέλεσμα να προκαλούνται πολύ συχνά καυγάδες και ξυλοδαρμοί. Γι αυτό τον λόγο, άλλωστε, οι αρχές υποχρεώνονταν να απαγορεύσουν το «καρναβάλι», όπως ονομαζόταν ήδη από τότε η τρελή αυτή γιορτή.
Γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα, συγκεκριμένα από το 1846, οι λιγότερο έξαλλοι άρχισαν να οργανώνουν χορούς και γλέντια σε ιδιωτικά κέντρα διασκέδασης.
Έτσι, οι μαύροι χόρευαν τα φολκλορικά τους αφρικάνικα θέματα μέσα στους δρόμους, ενώ οι λευκοί τραγουδούσαν και χόρευαν πόλκα και άλλα ευρωπαϊκά τραγούδια και χορούς. Στις 03 Ιουλίου του 1869, η φημισμένη Μουσική των Πυροσβεστών της Nanterre, που παιζόταν σ’ένα μεγάλο θέατρο του Ρίο Ντε Τζανέιρο με την ονομασία “Ze Pereira”  γκρέμισε τους φραγμούς των φυλετικών διακρίσεων κι άρχισε να τραγουδιέται σ΄ ολόκληρη την πόλη.
Ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος για να διασκεδάσει και να χορέψει τις ημέρες του καρναβαλιού. Από το 1870 οι μαύροι και κατόπιν οι λευκοί πήραν τη συνήθεια να παρελαύνουν στο καρναβάλι όπως στις εκκλησιαστικές λειτουργίες. Ήταν τα λεγόμενα Ράντσος Καρναβαλέσκος.
Το 1899 ο  Κικίνια Γκονζάγκα είχε την ιδέα να γράψει μουσική μόνο για το Καρναβάλι. Παρ΄ όλα αυτά, μέχρι το 1916 μαύροι και λευκοί διασκέδαζαν χωριστά. Ήταν η εποχή που το Ρίο είχε τρία καρναβάλια. Οι φτωχοί, ως επί το πλείστον μαύροι, χόρευαν και διασκέδαζαν σε μια μεγάλη πλατεία του Ρίο, η μεσαία τάξη στη λεωφόρο Ρίο Μπράνκο και οι πλούσιοι σε ιδιωτικά κέντρα. Το 1930 ιδρύονται οι πρώτες σχολές σάμπα που συμμετέχουν στο καρναβάλι και από το 1933 αρχίζουν να διοργανώνονται διαγωνισμοί για την καλύτερη σχολή της παρέλασης. Η συνήθεια αυτή διατηρείται μέχρι και σήμερα.
Το καρναβάλι αρχίζει τέλη Φεβρουαρίου και τελειώνει αρχές Μαρτίου. Επί τα τέσσερα μερόνυχτα οι Καριόκας γλεντούν, χορεύοντας στους δρόμους του Ρίο χωρίς σταματημό.
Κάθε χρόνο, οι μεγάλες παρελάσεις γίνονται στον ίδιο δρόμο και ο κόσμος που τις ακολουθεί συμπληρώνει το σκηνικό της καρναβαλίστικης τρέλας.

περισσότερα

Καρναβάλι του Ρίο – γιορτή των Καριόκας

Γιορτή του λαού, γιορτή των Καριόκας που ζουν στις φτωχογειτονιές του Ρίο Ντε Τζανέιρο, το περίφημο καρναβάλι της βραζιλιάνικης μεγαλούπολης δίνει κάθε χρόνο στους ανθρώπους την ευκαιρία να γλεντήσουν, να ξεχάσουν και να ζήσουν έντονα τα κρυφά τους πάθη. Στη μοναδική φιέστα όλα μπορούν να συμβούν και στους ξέφρενους ρυθμούς της σάμπα η ευδαιμονία και ο θάνατος συνυπάρχουν αρμονικά.

Πάει μισός αιώνας από τότε που ο βαρόνος του Ρίο Μπράνκο είπε για τη Βραζιλία μια φράση, που έμεινε ιστορική: «Σ’ αυτόν τον τόπο μόνο δυο πράγματα είναι καλά οργανωμένα: η ανοργανωσιά και το καρναβάλι».
Πράγματι, το καρναβάλι του Ρίο Ντε Τζανέιρο εξακολουθεί να είναι η πιο οργανωμένη φιέστα που υπάρχει στη Βραζιλία, η πιο φαντασμαγορική, η πιο έντονη, η πιο παθιασμένη και η πιο αληθινή.
 

περισσότερα

Ζήστε το ρυθμό του καρναβαλιού όπως πουθενά αλλού στον πλανήτη!

Αν και το «Καρναβάλι της Σάμπα» είναι τα τελευταία χρόνια η μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν της Βραζιλίας, δεν παύει να καθρεφτίζει την ψυχή ενός ολόκληρου λαού και θυμίζει όσο κανένα άλλο αρχαίες παγανιστικές τελετές. Οι Βραζιλιάνοι ξεχνούν για λίγο τη φτώχεια, τις έγνοιες και τη μίζερη καθημερινότητα και ξεφαντώνουν χορεύοντας σάμπα. Το μοναδικό άγχος που επιτρέπουν στον εαυτό τους την περίοδο του Καρναβαλιού έχει να κάνει με την... εμφάνισή τους στην παρέλαση και το βραβείο που διεκδικούν όλοι. Επί τέσσερα μερόνυχτα ο κόσμος ξεχύνεται χορεύοντας στους δρόμους. Σημείο αναφοράς το περίφημο Sambodrome, ένα τεράστιο στάδιο που δημιουργήθηκε ειδικά για τις εκδηλώσεις του Καρναβαλιού. Εδώ γίνεται και η περίφημη παρέλαση των σχολών της σάμπας, όπου κάθε ομάδα εστιάζει την παρουσίασή της σε ένα συγκεκριμένο θέμα, ιστορικό γεγονός, μύθο ή πρόσωπο. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η παρέλαση που γίνεται στην Avenida Rio Branco. Η προετοιμασία των σχολών -οι περισσότερες των οποίων αποτελούνται από φτωχούς Βραζιλιάνους των υποβαθμισμένων περιοχών του Ρίο- κρατάει έναν ολόκληρο χρόνο! Υπολογίζεται πως κάθε χρόνο 300.000 άτομα ταξιδεύουν στη Βραζιλία για να παρακολουθήσουν το πιο φαντασμαγορικό καρναβάλι του κόσμου. Η Copacabana, όπου κυριαρχούν τα οικοδομήματα του περασμένου αιώνα, είναι η αγαπημένη των τουριστών και της εύπορης τάξης. Στην αχανή Ipanema, που είναι η αγαπημένη της νεολαίας, τα γυμνασμένα κορμιά και οι σέξι εμφανίσεις κλέβουν την παράσταση. Εκεί που τελειώνουν οι παραλίες αρχίζει η ρομαντική γειτονιά της Santa Teresa με τις βίλες των πλουσίων που συναγωνίζονται μεταξύ τους σε πρωτοτυπία και εκκεντρικότητα. Φλωρεντινά παλάτια, δίπλα σε πύργους με πολεμίστρες και σαλέ ελβετικού τύπου σχηματίζουν ένα μοναδικό σκηνικό που ξεπερνάει κάθε φαντασία. Το σύνθημα της έναρξης των εκδηλώσεων του Καρναβαλιού δίνει η Banda de Ipanema, η ιστορική καρνιβαλική ομάδα. Οι μέρες που ακολουθούν έχουν ένα γεμάτο πρόγραμμα με παρελάσεις στους δρόμους και πάρτι μεταμφιεσμένων στα night club της πόλης. Τα καλύτερα πάρτι γίνονται την Παρασκευή, το Σάββατο και την Τρίτη. Κορυφαίο θεωρείται το gala που πραγματοποιείται το βράδυ του Σαββάτου στο ξενοδοχείο Copacabana Palace. Εκεί θα συναντήσετε το δήμαρχο της πόλης, μέλη της υψηλής κοινωνίας, αλλά και προσωπικότητες της σύγχρονης ζωής όπως ποδοσφαιριστές και μοντέλα. Το κλείσιμο των εκδηλώσεων γίνεται με την τελευταία εμφάνιση της Banda de Ipanema και ένα φαντασμαγορικό πάρτι όπου θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε από κοντά τις πιο ενδιαφέρουσες μεταμφιέσεις και τα πιο εξωτικά κοστούμια. 

περισσότερα

ΤΑΝΓΚΟ: «Μια θλιμμένη σκέψη που χορεύεται»

Κατά το 19ο αιώνα οι μετανάστες χαμηλών, ως επί το πλείστον, τάξεων που κατέφταναν από την Ευρώπη για να αναζητήσουν την τύχη τους στην Αργεντινή, είχαν τόπο συνάντησης και κοινωνικής συναναστροφής τα σαλόνια στα μπορντέλα του Μπουένος Άιρες. Εκεί η έντονη νοσταλγία για την πατρίδα εκφραζόταν μέσα από πονεμένα τραγούδια της κάθε χώρας, μαζί με συνοδεία οργάνων όπως φλάουτο, κιθάρα, βιολί και μπαντονεόν (ένα είδος μικρού ακορντεόν που έφεραν μαζί τους οι Γερμανοί μετανάστες). Έτσι διαμορφώθηκε σιγά σιγά ένα καινούργιο είδος μουσικής, το τάνγκο, που περιελάμβανε στοιχεία ευρωπαϊκής, νοτιοαμερικάνικης και αφρικανικής μουσικής.
Περιμένοντας τη σειρά τους, διασκέδαζαν παίζοντας μουσική και χορεύοντας μεταξύ τους έναν αυτοσχέδιο χορό, συνδυασμό επιθετικότητας και ερωτικής επιθυμίας, σαν ένας αγώνας επικράτησης ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα.
Η έλλειψη γυναικών ανάγκασε τους άνδρες να χορεύουν αρχικά μεταξύ τους και με τον καιρό η γυναικεία παρουσία προσέδωσε στο τάνγκο τη γνώριμη μορφή του.
Ωστόσο, τόσο η μουσική που αναπτύχθηκε όσο και ο γεμάτος ένταση χορός περιφρονήθηκαν αρχικά, ως συνδεδεμένα με τα πορνεία της πόλης.
Όταν, όμως, ο διάσημος Ροδόλφο Βαλεντίνο υιοθέτησε τη μουσική και τον αισθησιακό αυτό χορό στις ταινίες του, έγινε μόδα τόσο στα σαλόνια της Ευρώπης όσο και στην Αμερική.
Έτσι, αποκτώντας φήμη σε όλο τον κόσμο, άρχισε να βγαίνει από τις κακόφημες συνοικίες και να ακούγεται και στα σαλόνια του Μπουένος Άιρες.
Το 1916 ο περίφημος Κάρλος Γκαρντέλ αποφάσισε να τραγουδήσει τάνγκο για πρώτη φορά δημόσια. Ο πρόδρομος της χρυσής εποχής του μουσικού αυτού είδους ανέπτυξε το tango cancion, ανάγοντάς το σε υψηλή τέχνη, ενώ το τραγούδι του «Mi Noche Triste» έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο θάνατός του σε αεροπορικό δυστύχημα το 1935 στην Κολομβία προκάλεσε απέραντη θλίψη σε εκατομμύρια γυναίκες - έως και αυτοκτονίες. Κάθε χρόνο στις 11 Δεκεμβρίου (ημέρα των γενεθλίων του Γκαρντέλ) γιορτάζεται η «Ημέρα του Τάνγκο», με παραστάσεις, υπαίθριες εκδηλώσεις και χιλιάδες προσκυνητές στο μνήμα του, στο νεκροταφείο της Τσακαρίτα - το δεύτερο πιο αριστοκρατικό (!) της πόλης..

περισσότερα

Εικόνες και γεύσεις από το Ρίο Ντε Τζανέιρο

"Ο Θεός είναι κάτοικος του Ρίο"
Αυτό λένε οι Καριόκας, οι κάτοικοι του Ρίο για την πόλη τους. Και σίγουρα ο Θεός χάρισε πολλά σε αυτό το κομμάτι γης. Χρυσές αμμουδιές, απέραντο ωκεανό και ουρανοκατέβατους αποτόμους βράχους "πνιγμένους" στη ζούγκλα. Το Ρίο παραμένει από το 19ο αιώνα το σύμβολο της φυγής, ο επίγειος παράδεισος όπου όλα επιτρέπονται. Είναι η πόλη των ηδονών. Ήλιος, θάλασσα, ποδόσφαιρο, ποτό, ερωτική διάθεση, σάμπα και το πιο διάσημο καρναβάλι του κόσμου διαιωνίζει τη φήμη του. Μια φήμη που επισκιάζει τη γεμάτη αντιθέσεις καθημερινότητα, εκεί όπου δίπλα στους ουρανοξύστες και τα πολυτελή ξενοδοχεία απλώνονται οι φαβέλες. Η πρώην πρωτεύουσα της Βραζιλίας έχει να καυχηθεί για πολλά, αφού η φύση που την περιβάλλει είναι μοναδική. Η συνύπαρξη 37 αμμουδιών μπροστά στον Ατλαντικό με αποτόμους, καταπράσινους λόφους φτιάχνει το σκηνικό της πόλης - συνώνυμο της διασκέδασης. Ίσως η πίστη ότι όλα επιτρέπονται και οι ευκαιρίες που δίνονται για τα πάντα, να έκανε το Ρίο μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες πόλεις στον κόσμο.

Life is a beach
Απολαύστε τη φιλοσοφία "Life Is a Beach" που υπάρχει διάχυτη στο Ρίο - στην Κοπακαμπάνα και στην Ιπανέμα. Οι πάντες βρίσκονται εδω, οι παραθεριστές και οι αργόσχολοι νεαροί, οι παίκτες του Μπιτς βόλεϊ και οι μπόντι-μπίλντερς, γυαλιστερά κορμιά πάνω στη λεπτή σαν πούδρα άμμο και πάντα υπό τους ήχους της μπόσα νόβα, ίσως με την συνοδεία ενός κοκτέιλ.


Γήπεδο Μαρακανά
Σημαντικότατο αξιοθέατο είναι το ξακουστό γήπεδο Μαρακανά, ένα στάδιο που χώρεσε 200.000 θεατές όταν ο Πελέ έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο πρωτάθλημα του 1950 και έβαλε το 1000ό γκολ του.


Νυχτερινή ζωή – Τοπική κουζίνα - Κοκτέιλ
Ας μην ξεχνάμε ότι το Ρίο έχει μια από τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, με μουσική για όλα τα γούστα - σάμπα, τζαζ, bossa nova, ρέγκε και συνδυασμούς, όπως ελεκτροσάμπα και bossa τζαζ - που παρασύρουν ντόπιους και επισκέπτες. Clubs, σαν το πρώην πορνείο CASA ROSA και το Rio Scenarium, ανοίγουν κάθε βράδυ τις πόρτες τους στους λάτρεις της μουσικής και του χορού, φιλοξενώντας μουσικές μπάντες που παίζουν ξέφρενα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η νυχτερινή ζωή για την οποία φημίζεται η Βραζιλία, έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δοκιμάσετε γευστικές καϊπιρίνιες (κοκτέιλ από κασάσα, ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο, λάιμ και τριμμένο πάγο), καϊπιρόσκες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά βότκα αντί για κασάσα), αμπακασιρίνιες (το ίδιο με την καϊπιρίνια, αλλά χυμό ανανά - απακασί αντί για λάιμ), καπέτες (δυνατό μεθυστικό κοκτέιλ με κανέλα, γκουαρανά, κασάσα και καρύδα) και παγωμένες σερβέσες (μπίρες). 
Ένα αγαπημένο πιάτο των τουριστών στη Βραζιλία είναι το churrasco (τσουρράσκο, κρέας στη σχάρα, τυπικό του νότου). Τα παραδοσιακά εστιατόρια τσουρρασκαρίας προσφέρουν τη λεγόμενη Rodizio, όπου μπορείτε να φάτε "μέχρι σκασμού" κρέας, να γευθείτε εξαιρετικά φρούτα, καφέ… και φυσικά καϊπιρίνια (caipirinha)!
Ομπριγάδο - Τσινάδα
Μια από τις πρώτες λέξεις που μαθαίνει κανείς στη Βραζιλία είναι το "ομπριγάδο" (=ευχαριστώ) και το "τσινάδα" (= παρακαλώ), που τα ακούς διαρκώς λόγω της εγγενούς ευγένειας που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της.
 

περισσότερα

Βραζιλία – Αργεντινή – Καταρράκτες Ιγκουασού

Ένα ταξίδι που κινείται σε γνήσιους λατινοαμερικάνικους ρυθμούς. Ιδιαίτεροι, πασίγνωστοι μουσικοί ήχοι συντροφεύουν τις εικόνες από τις μητροπόλεις της Νοτίου Αμερικής, όπου μετανάστες από όλο τον κόσμο ένωσαν τις μοίρες τους με τους ντόπιους, πάντρεψαν τις συνήθειές τους και δημιούργησαν νέους αυθεντικούς πολιτισμούς. Μια γωνιά του κόσμου με ιδιαίτερο χρώμα, φιλόξενους κατοίκους, σε μια φύση απαράμιλλης ομορφιάς.

Η Βραζιλία είναι η χώρα της νεότητας, του έρωτα, της μουσικής, του ποδοσφαίρου, του καρναβαλιού, της ζάχαρης και του καφέ. Μια χώρα με ανθρώπους όλων των χρωμάτων που συμπαρασύρει τους πάντες στους ξέφρενους ρυθμούς της, μαγεύει με την ομορφιά της φύσης, σαγηνεύει με τη λαγνεία των κατοίκων της.

Η Αργεντινή παντρεύει όσο καμιά άλλη χώρα της Νοτίου Αμερικής τις ευρωπαϊκές παραδόσεις, συνήθειες και ήθη με την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία της Λατινικής Αμερικής. Ο πετυχημένος αυτός πολιτιστικός συγκερασμός εκφράζεται μοναδικά στην αρχιτεκτονική των πόλεων, στα μουσικά ακούσματα, στις γευστικές δημιουργίες, στη συμπεριφορά των Αργεντίνων. Αφήστε, λοιπόν, τα σώματά σας να ακολουθήσουν τα βήματα της σάμπα και του τάνγκο, δύο μοναδικών μουσικών ειδών που εκφράζουν την ίδια προσπάθεια των ανθρώπων να δώσουν μορφή στα συναισθήματά τους, τους καημούς τους, τις ιστορίες τους, τους φόβους τους, τη νοσταλγία τους, την αγάπη τους για τη ζωή και τον έρωτα.
Καταρράκτες Ιγκουασού στα σύνορα Βραζιλίας – Αργεντινής – Παραγουάης.
Από όλα τα φυσικά θαύματα της Νότιας Αμερικής, οι γιγαντιαίοι καταρράκτες του ποταμού Ιγκουασού είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό. Εδώ η φύση κάνει επίδειξη του μεγαλείου και της δύναμής της. Κανείς δεν μένει ασυγκίνητος από τα αμέτρητα ουράνια τόξα, τα γαλάζια σύννεφα και τα χιλιάδες παιχνιδίσματα που κάνει το νερό καθώς πέφτει μπροστά στα έκθαμβα μάτια του! Απολαύστε από κοντά το τεράστιο πέταλο που σχηματίζουν οι καταρράκτες του Ιγκουασού, το "μεγάλο νερό" για τους Ινδιάνους, κατρακυλώντας από τεράστιο ύψος. Δύο από αυτούς σχηματίζουν το πιο συγκλονιστικό σημείο τους, το περίφημο "Λαρύγγι του Διαβόλου". 
Όταν δει κανείς τους χείμαρρους να βροντούν απ΄ όλες τις πλευρές, όταν ατενίσει αυτή την αδάμαστη ομορφιά, δεν μπορεί να μην τον συναρπάσει το θέαμα της παρουσίας της φύσης σ΄ όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

περισσότερα

Ιδιαίτερες πόλεις της Βορειοανατολικής Βραζιλίας

Φορταλέζα

Πρωτεύουσα της εκπληκτικής πολιτείας Ceara, όπου ο ήλιος λάμπει σχεδόν όλο το χρόνο. Στις πανέμορφες, γεμάτες κοκκοφοίνικες παραλίες, φθάνει κανείς αφού διασχίσει αμμόλοφους μέσα σε ένα αυθεντικό κλίμα περιπέτειας και ελευθερίας. Ο χαμογελαστός και φιλόξενος λαός κερδίζει τον επισκέπτη από την πρώτη στιγμή. Η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη όλη την εβδομάδα και το βράδυ όλοι βρίσκονται στην παραλία της Ipacema, με τα πολλά εστιατόρια, μπαρ και νυχτερινά κέντρα που σαγηνεύουν τον κόσμο και τον ενσωματώνουν σε ένα κλίμα  ολονύχτιας γιορτής. Για τους φίλους του shopping είναι μια πραγματική "Μέκκα", που εκπροσωπείται από το τουριστικό κέντρο, μια παλιά φυλακή που έχει γίνει η έδρα της τοπικής λαϊκής τέχνης. Στα παλιά κελιά της είναι τοποθετημένοι  πάνω από διακόσιοι πάγκοι με τυπικά προϊόντα της περιοχής.  Ο ήλιος ζεσταίνει όλο το χρόνο τις παραλίες της Φορταλέζα, με μια μέση θερμοκρασία 28ο C, ενώ μοντέρνες εγκαταστάσεις, ξενοδοχεία, εστιατόρια κλπ., προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες.


Νατάλ

Πρωτεύουσα της πολιτείας του Rio Grande do Norte. Δημιουργήθηκε το 1598 από τους Πορτογάλους που κατασκεύασαν μια οχύρωση για να προστατευτούν από τους Γάλλους και είναι γνωστή στον κόσμο κυρίως για τις ατέλειωτες παραλίες, με πιο γνωστή τη Genipabu, 30 χιλιόμετρα βόρεια της πόλης, με πανέμορφους αμμόλοφους με χρυσή άμμο και φοίνικες.


Ρεσίφε και Ολίντα

Η Βραζιλιάνικη Βενετία: ανάμεσα στο Δέλτα των ποταμών Capibaribe και Beberibe βρίσκεται η πρωτεύουσα της πολιτείας του Pernambuco, το Recife, με παραλίες διάσημες σε όλο τον κόσμο. Η πιο γνωστή είναι αυτή του Boa Viagem. Είναι γνωστή και ως η "Βενετία της Βραζιλίας". Το Recife αρχικά ήταν ένα συνονθύλευμα από βάλτους και νησιά και έγινε κατοικήσιμο μέσω της κατασκευής μιας σειράς καναλιών. Κλίμα τροπικό δώδεκα μήνες το χρόνο, κατάλληλο για να ξαπλώσετε στη λεπτή και λευκή άμμο και να χαρείτε τα γαλάζια νερά.
Εκτός πόλης: σε μισή ώρα βρίσκεται το πολιτιστικό θαύμα της Olinda. Η πόλη αυτή είναι ένας θησαυρός μπαρόκ τέχνης και αρχιτεκτονικής, για τον οποίο έλαβε τον τίτλο της παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Μια πόλη ζωντανή, με μποέμ γειτονιές, με γκαλερί τέχνης, με μουσεία, με μουσικές στους δρόμους και που πάντα διοργανώνει γιορτές.

Νορντέστε

Περιοχή της Βορειοανατολικής Βραζιλίας με την πλουσιότερη πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της χώρας. Αν αναζητάτε τη γνήσια και μη τουριστική Βραζιλία, απέραντες, ηλιόλουστες παραλίες, έντονη, ντυμένη με τα μουσικά ακούσματα της Λατινικής Αμερικής και ασφαλή νυχτερινή ζωή, οάσεις με άμμο, από τις κορυφές των οποίων θα γλιστρήσετε σε λίμνες με γλυκό νερό, άπειρους κοκοφοίνικες και πανέμορφους σχηματισμούς βράχων, γευστικότατη τοπική κουζίνα, πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ευγενικούς, φιλικούς κατοίκους, τότε είστε στο σωστό σημείο, στο δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών της Βραζιλίας!
Εκεί όπου αποβιβάστηκαν οι πρώτοι σκλάβοι που έφτασαν από την Αφρική στη Νότια Αμερική αναπτύχθηκε ένα εκρηκτικό μίγμα κουλτούρας. Ακόμα και σήμερα, στην Μπαΐα και τη Βορειοανατολική Βραζιλία διατηρούνται αφρικανικές θρησκείες, χοροί και παραδόσεις που μαρτυρούν την πολιτιστική αυτή ανταλλαγή. Πρόκειται για το πιο γνήσιο κομμάτι της Βραζιλίας, με μοναδική κουλτούρα που δύσκολα βρίσκουμε στον πλανήτη. Αμμόλοφοι με πολύχρωμες λιμνούλες ανάμεσά τους, τροπικές παραλίες γεμάτες ζωή, αποικιακές πόλεις με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος και έντονη αφροαμερικάνικη κουλτούρα.
 

περισσότερα

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ
Τα ανεξήγητα μυστικά και τα θαυμαστά χαρακτηριστικά τους!
Μια αραβική παροιμία λέει:
«Όλος ο κόσμος φοβάται το χρόνο αλλά ο χρόνος φοβάται τις πυραμίδες».
Τα κτίσματα αυτά κουβαλούν μέσα στην αιώνια σιωπή τους τόσο πολλά μυστικά και τόση ανεξήγητη επιστημονικά τελειότητα, που πολλοί έχουν μιλήσει ακόμα και για προϋπάρχοντα των Αιγυπτίων υπερανεπτυγμένο πολιτισμό αλλά και για την κρυμμένη,
μέσα τους, Ιστορία της Ανθρωπότητας

  • Οι πλευρές της μεγάλης πυραμίδας είναι σχεδόν τέλεια ευθυγραμμισμένες με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Η ακρίβεια αυτής της ευθυγράμμισης είναι απίστευτη. Έχει μέση απόκλιση μικρότερη από 0,06%, γεγονός που αποδεικνύει τη σημαντικότητα για τους αρχαίους χτίστες να την ευθυγραμμίσουν απόλυτα. Επιπλέον, θα πρέπει να διέθεταν υψηλή τεχνική, γνώσεις, ικανούς ανθρώπους και εργαλεία, για να μελετούν και να σχεδιάζουν οικοδομήματα απόλυτης ακρίβειας. Μέσα στη Μεγάλη Πυραμίδα θα μπορούσαν να χωρέσουν μαζί οι καθεδρικοί ναοί της Φλωρεντίας, του Μιλάνου και του Αγίου Πέτρου μαζί με το Αβαείο του Ουεστμίνστερ και τον Άγιο Παύλο.
  •  Η θερμοκρασία  στο εσωτερικό της μεγάλης πυραμίδας διατηρείται σταθερή στους 20οC.
  • Το συνδετικό υλικό που έχει χρησιμοποιηθεί κατά το χτίσιμο των πυραμίδων από τους αρχαίους Αιγυπτίους είναι άγνωστης προέλευσης και δεν έχει γίνει δυνατό να ταυτοποιηθεί, ούτε να αναπαραχθεί εργαστηριακά. Είναι πιο ισχυρό ακόμα και από τις πέτρες που κρατά ενωμένες μεταξύ τους.
  • Αν πολλαπλασιάσουμε το ύψος της μεγάλης πυραμίδας επί 1.000.000.000, το αποτέλεσμα είναι η μέση απόσταση ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο.
  • Τα μήκη των τεσσάρων πλευρών της μεγάλης πυραμίδας είναι 226.63, 226.82, 226.76, 226.71. Παρατηρούμε ότι τα μήκη των πλευρών έχουν απόκλιση λιγότερο από 20 εκατοστά και αυτό σε ένα κτίριο με περίμετρο ένα χιλιόμετρο. Δεδομένου του πέτρινου πυρήνα της πυραμίδας ήταναδύνατη η μέτρηση των διαγωνίων, έτσι, ώστε να ελεγχθεί η ακρίβεια του τετραγώνου. Μέχρι τώρα η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει πως οι οικοδόμοι κατάφεραν να είναι τόσο ακριβείς στις μετρήσεις τους.
  • Η μεγάλη πυραμίδα λειτουργεί σαν ένα γιγαντιαίο ηλιακό ρολόι. Η σκιά της στον βορρά και το αντανακλώμενο φως στον νότο δείχνει επακριβώς τις ετήσιες ημερομηνίες των ισημεριών και των ηλιοστασίων.
  • Οι βασικές διαστάσεις της μεγάλης πυραμίδας συμπεριλαμβάνουν μετρήσεις από τις οποίες μπορεί να υπολογιστεί το μέγεθος και το σχήμα της Γης, κάτι που δείχνει ότι είχαν μετρήσει τη γη με εξαιρετική ακρίβεια, γεγονός που σήμερα μόνο μέσω δορυφορικών δεδομένων είναι δυνατόν να γίνει.
  • Για την ανέγερση της Μεγάλης Πυραμίδας χρησιμοποιήθηκαν 2,3 εκατομμύρια ογκόλιθοι από ασβεστόλιθο και γρανίτη, όπου η κάθε μία ζύγιζε περίπου 10 τόνους!!! Επίσης, τα 88.000 τετραγωνικά μέτρα της συνολικής της επιφάνειας κάποτε καλυπτόταν από 115.000 περίπου καλογυαλισμένες πέτρες που ζύγιζαν 10 τόνους η καθεμία.
  • Στο χτίσιμο της πυραμίδας οι αρχαίοι Αιγύπτιοι φανερώνουν την εκπληκτική τους ικανότητα στην ισοπέδωση επιφανειών σε μεγάλη κλίμακα. Η περίμετρος της βάσης στην οποία είναι χτισμένη η Μεγάλη Πυραμίδα αποκλίνει από το τέλειο επίπεδο μόλις κατά 1,3 εκατοστά. Μια πραγματικά ασήμαντη ποσότητα που μένει απαρατήρητη, παρότι η νοτιοανατολική γωνία βρίσκεται υψηλότερα από τη βορειοδυτική.
  • Συνεχίζοντας τα παράδοξα πρέπει να παρατηρήσουμε το βόρειο και το νότιο φρεάτιο εξαερισμού (γιατί να υπάρχουν άραγε φρεάτια εξαερισμού;). Το βόρειο φρεάτιο έβλεπε προς το τμήμα του ουρανού που εκείνη την εποχή ήταν ακριβώς ευθυγραμμισμένο με το αστέρα Α του Δράκοντα, ενώ το νότιο φρεάτιο με το Ζ του Ωρίωνα. Μελέτες με μικροσκοπικό ρομπότ που σύρθηκε στα εσωτερικά δείχνουν ότι το βόρειο και νότιο άνοιγμα του θαλάμου του βασιλιά στο Ζ του Ωρίωνα και στον Α του Δράκοντα και το νότιο και βόρειο άνοιγμα στο θάλαμο της βασίλισσας κατευθύνονται προς το Σείριο και προς τον αστερισμό του Ωρίωνα. Γενικά, το σχέδιο των τριών πυραμίδων της Γκίζας αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τα τρία κύρια άστρα της "ζώνης" του Ωρίωνα.
  • Εξετάζοντας την κλίση των πλευρών βρίσκουμε ότι μια πυραμίδα με κλίση 51 μοίρες και 52 πρώτα λεπτά έχει τη μοναδική γεωμετρική ιδιότητα, το ύψος της προς την περίμετρό της να βρίσκεται στην ίδια αναλογία με αυτή της ακτίνας ενός κύκλου προς την περίμετρό του, δηλαδή 1/2π. Ο θάλαμος του βασιλιά έχει δάπεδο από συμπαγείς γρανίτες, οι οποίοι ζυγίζουν 70 τόνους ο καθένας, η δε οροφή αποτελείται από ογκόλιθους που ο καθένας έχει βάρος 50 τόνους. Η σαρκοφάγος είναι φτιαγμένη, έτσι, ώστε ο εξωτερικός της όγκος να είναι ακριβώς διπλάσιος του εσωτερικού (πόσο τυχαίο είναι;). Ο τρόπος με τον οποίο λαξεύτηκε ο γρανίτης της σαρκοφάγου είναι αδιανόητος για τα χαρακτηριστικά της εποχής.
  • Μια αραβική παροιμία λέει για τις τρεις διάσημες πυραμίδες που υπάρχουν στη Γκίζα. "Όλος ο κόσμος φοβάται το χρόνο, αλλά ο χρόνος φοβάται τις πυραμίδες". Τα κτίσματα αυτά κουβαλούν μέσα στην αιώνια σιωπή τους τόσα πολλά μυστικά και τόση ανεξήγητη επιστημονικά τελειότητα, που πολλοί έχουν μιλήσει ακόμα και για προϋπάρχοντα των Αιγυπτίων υπεραναπτυγμένο πολιτισμό, αλλά και για την κρυμμένη, μέσα τους, η ιστορία της ανθρωπότητας.
περισσότερα

SUNFESTIVAL – Η στέψη του Ραμσή Β

ΤοSunFestivalστο Αμπού Σιμπέλ είναι μία από τις δημοφιλέστερες επισκέψεις στην Αίγυπτο. Χιλιάδες ταξιδιώτες έχουν σημαδέψει στο καλεντάρι τους την 22α Φεβρουαρίου και έρχονται στη χώρα των φαραώ για να δουν ένα σπάνιο θέαμα που διαρκεί κάποια λεπτά της ώρας, κι ωστόσο κόβει την ανάσα.
Το Αμπού Σιμπέλ αποτελείται από δύο ναούς που σκαλίστηκαν στα βράχια τον 13ο αι. π.Χ. , κατά τη διάρκεια της 19ης δυναστείας, όταν βασίλευε ο φαραώ Ραμσής Β’. Χτίστηκαν για να τιμήσουν τη νίκη του φαραώ στη μάχη του Καντές, ωστόσο το πιο εντυπωσιακό στοιχείο είναι οι ναοί που μεταφέρθηκαν στο σημείο όπου βλέπουμε σήμερα το 1968, όταν τα έργα για την κατασκευή του φράγματος του Ασσουάν απείλησαν με καταποντισμό τα πανάρχαια αυτά μνημεία.
Όταν προετοιμαζόταν η κατασκευή του ναού, ο φαραώ Ραμσής Β’ συνέλαβε μία ασυνήθιστη ιδέα: να σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ο ναός ώστε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή του έτους να διεισδύουν οι ακτίνες του ήλιου στο εσωτερικό του και να φωτίζουν τους αδριάντες που ορθώνονται μέσα του. Πρόκειται για τις 22 Φεβρουαρίου, ημέρα ανόδου του Ραμσή Β’ στον θρόνο, και τις 22 Οκτωβρίου, ημέρα γενεθλίων του φαραώ. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, περίπου 2.300 χρόνια πριν, αναλογίζεται κανείς το επίπεδο των αστρονομικών γνώσεων που απαιτείται!
Το SunFestivalαποτελεί μία σπάνια εμπειρία που αξίζει κανείς να ζήσει και να σχεδιάσει το ταξίδι του στην Αίγυπτο με τέτοιο τρόπο ώστε να καταφέρει να το δει από κοντά!...

περισσότερα

Αγιουρβέδα, η παραδοσιακή ιατρική

Η Ayurveda (Αγιουρβέδα) είναι η παραδοσιακή ιατρική της Ινδίας, η οποία χρονολογείται από το 1500 π.Χ.
Η λέξη, που αποτελείται από δύο συνθετικά (το ayur που στα Σανσκριτικά σημαίνει ζωή και το veda που σημαίνει γνώση), περιγράφει την πεμπτουσία της μεθόδου αυτής.
Η Ayurveda ρίχνει φως στη σωστή λειτουργία του σώματος, παρέχοντας βασικές πληροφορίες για το φαγητό, τον ύπνο και το σεξ - τις τρεις κολόνες του ανθρώπινου ναού. Συνδέει τη ζωή με οτιδήποτε είναι χρήσιμο, ώστε να υπάρξει εσωτερική και εξωτερική ισορροπία, ειρήνη και αρμονία. Αν το σώμα δεν διατηρείται σε καλή κατάσταση, θα περισπά το νου.
Η Ayurveda θεωρεί το άτομο ως ένα σύμπλεγμα τριών δυνάμεων (doshas): του αέρα (Vata), της φωτιάς (Pitta) και του νερού (Kapha). Κάθε μια από αυτές δρα σε συγκεκριμένη νοητική και φυσική λειτουργία του οργανισμού. Η αναλογία αυτών των δυνάμεων είναι αποκλειστική για τον καθένα και η ισορροπία τους καθορίζει την υγεία και τη νόσο.
Ο θεραπευτής, γνωρίζοντας με βάση τα συμπτώματα ποια δύναμη βρίσκεται σε έλλειμμα ή πληθώρα, κάνει τη διάγνωση. Προκειμένου δε να πετύχει το θεραπευτικό του έργο, χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές, όπως τη σωματική εκπαίδευση, το διαλογισμό, τη βοτανοθεραπεία, την αρωματοθεραπεία, την τροποποίηση της διατροφής και τις χειρομαλάξεις.

περισσότερα

Κατακάλι, το παραδοσιακό χοροθέατρο

Το Κατακάλι είναι ένα παραδοσιακό ινδικό χοροθέατρο, που εξιστορεί επεισόδια από τα μεγάλα ινδικά έπη Ραμαγιάνα και Μαχαμπαράτα καθώς και ιστορίες για τις ινδικές θεότητες,χρησιμοποιώντας τη μιμική και το χορό (κάτα: ιστορία,κάλι: αναπαριστώ).
Το μακιγιάζ, τα κουστούμια, ο χορός, οι περίπλοκες εκφράσεις του προσώπου, οι στιλιζαρισμένες χειρονομίες και η μουσική αποτελούν τα βασικά του στοιχεία. Τα πρόσωπα των χορευτών βάφονται έτσι ώστε να μοιάζουν με ζωγραφισμένες μάσκες.
Παρόλο που οι ρίζες του Κατακάλι βρίσκονται στα βάθη του μακρινού παρελθόντος των ινδικών τελετουργιών, η σύγχρονη μορφή του παραδοσιακού αυτού χοροθεάτρου είναι το αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας εξέλιξης και αφομοίωσης ποικίλων θεατρικών πρακτικών, τα οποία προέρχονται από τη γενέτειρα του Κατακάλι, την Κεράλα.

Από όλους τους ινδικούς χορούς και τα θέατρα, το Κατακάλι είναι το πιο πλούσιο σε μούντρας, δηλαδή στη γλώσσα των χειρονομιών, η οποία επιτρέπει στους ηθοποιούς να εξιστορούν με τα χέρια τους την ιστορία που διαδραματίζεται.

Οι ηθοποιοί του Κατακάλι πρέπει να μεταφέρουν στο κοινό τα συναισθήματα και τα χαρακτηριστικά του ήρωα, που υποδύονται χωρίς τη χρήση του προφορικού λόγου. Γι’ αυτόν το λόγο σημαντικό μέρος της εκπαίδευσής τους αφιερώνεται στην ανάπτυξη του ελέγχου των μυών των ματιών και του προσώπου, καθώς πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να επικοινωνούν με το κοινό χρησιμοποιώντας το σώμα, τα μάτια και το πρόσωπο.

περισσότερα

Σαλβαδόρ Ντε Μπάια - Νορντέστε

Σαλβαδόρ Ντε Μπαΐα

Το Salvador de Bahia είναι μια παλιά πόλη, αλλά ταυτόχρονα σύγχρονη, με πλούσια καλλιτεχνική κληρονομιά, όπου συμβιώνουν μαζί δυο διαφορετικές κουλτούρες, η ευρωπαϊκή και η αφρικανική, η κουλτούρα των λευκών και αυτή των μαύρων. Η ιστορική καρδιά της πρωτεύουσας της Bahia θεωρείται παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας από την Ουνέσκο. Μετά τις αναπαλαιώσεις, το αποικιακό αυτό κέντρο έχει γίνει από τα ομορφότερα της Λατινικής Αμερικής, μια μαγική τοποθεσία που προσελκύει πολλούς τουρίστες, αφού έχει γίνει σίγουρα και περισσότερο ασφαλής. Τοίχοι σε χρώματα παστέλ, στενά δρομάκια, παλιά αρχιτεκτονική. Το Salvador de Bahia είναι τόσο όμορφο, ώστε να μπορεί να κάνει την καρδιά σας να χτυπάει δυνατά και να σας γοητεύσει για πάντα. Είναι απαραίτητο να εξερευνήσετε τις γειτονιές της πόλης για να ανακαλύψετε την "αφρικάνικη ψυχή" της, όπου οι τελετουργίες της candomble αναμειγνύονται με εκείνες της μουσικής axe και της capoeira.

Νορντέστε

Περιοχή της Βορειοανατολικής Βραζιλίας με την πλουσιότερη πολιτιστική και ιστορική κληρονομιά της χώρας. Αν αναζητάτε τη γνήσια και μη τουριστική Βραζιλία, απέραντες, ηλιόλουστες παραλίες, έντονη, ντυμένη με τα μουσικά ακούσματα της Λατινικής Αμερικής και ασφαλή νυχτερινή ζωή, οάσεις με άμμο, από τις κορυφές των οποίων θα γλιστρήσετε σε λίμνες με γλυκό νερό, άπειρους κοκοφοίνικες και πανέμορφους σχηματισμούς βράχων, γευστικότατη τοπική κουζίνα, πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ευγενικούς, φιλικούς κατοίκους, τότε είστε στο σωστό σημείο, στο δημοφιλέστερο προορισμό διακοπών της Βραζιλίας!
Εκεί όπου αποβιβάστηκαν οι πρώτοι σκλάβοι που έφτασαν από την Αφρική στη Νότια Αμερική αναπτύχθηκε ένα εκρηκτικό μίγμα κουλτούρας. Ακόμα και σήμερα, στην Μπαΐα και τη Βορειοανατολική Βραζιλία διατηρούνται αφρικανικές θρησκείες, χοροί και παραδόσεις που μαρτυρούν την πολιτιστική αυτή ανταλλαγή. Πρόκειται για το πιο γνήσιο κομμάτι της Βραζιλίας, με μοναδική κουλτούρα που δύσκολα βρίσκουμε στον πλανήτη. Αμμόλοφοι με πολύχρωμες λιμνούλες ανάμεσά τους, τροπικές παραλίες γεμάτες ζωή, αποικιακές πόλεις με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος και έντονη αφροαμερικάνικη κουλτούρα.

περισσότερα

Όσκαρ Νιεμάιερ - Θεμελιωτής της σύγχρονης βραζιλιάνικης αρχιτεκτονικής

Ο Βραζιλιάνος Όσκαρ Νιεμάϊερ είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα. Τελειώνοντας τις σπουδές του  στην Εσκουέλα Νασιονάλ ντε Μπέλας Άρτες στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, συμμετείχε (1936-1943) στον σχεδιασμό  του νέου οικήματος του Υπουργείου Υγείας και Παιδείας, του πρώτου (και πρότυπου) σύγχρονου αρχιτεκτονικού έργου της Βραζιλίας. Ο Λε Κορμπιζιέ , ο οποίος συμμετείχε επίσης στο έργο αυτό, προσέλαβε ως βοηθό του τον νεαρό αρχιτέκτονα. Τα επόμενα χρόνια , ο Νίεμαϊερ αποστασιοποιήθηκε σταδιακά από τις αυστηρές γραμμές του δασκάλου και μέντορά του και ανέπτυξε ένα δικό του στυλ, όπου ενέταξε και πιο ρέουσες γραμμές και πιο καμπύλες φόρμες. Το 1956, ο Νίεμαϊερ έλαβε τη θέση του συμβούλου και το 1957 του εποπτεύοντος αρχιτέκτονα στις εργασίες οικοδόμησης της νέας πρωτεύουσας Μπραζίλια. Ο ίδιος σχεδίασε τα σημαντικότερα κτήρια για τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη και τον Πολιτισμό, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η έδρα του προέδρου της Δημοκρατίας Παλάσιο ντα Αλβοράδα(1957-1959) , το ανώτατο Δικαστήριο (1958-1960) , ο Καθεδρικός Ναός (1960-1969), καθώς και η πλατεία των Τριών Εξουσιών, με τα δημόσια κτήρια που την πλαισιώνουν (1958-1972).
Μεταξύ των νεότερων έργων του ξεχωρίζουν το Μουσείο Όσκαρ Νήμαγερ στη Κουριτίμπα (2002), ένα περίπτερο της Λονδρέζικης Σέρπεντιν Γκάλερυ (2003), και η αίθουσα συναυλιών στο Σάο Πάολο (2004). Βραβεύτηκε για το πρωτοποριακό του έργο με το βραβείο Πρίτσκερ και το 2004, με το ιαπωνικό βραβείο Πρέμιουμ Ιμπριάλε. Ο καθεδρικός ναός  της Μπραζίλια , Νόσα Σενιόρα Απαρεσίδα, συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα του Όσκαρ Νίεμαϊερ. 16 καμπύλοι στήλοι από μπετόν, οι οποίοι ενώνονται σε μια στέγη , συγκρατούν τον εξωτερικό σκελετό. Τρείς τεραστίων διαστάσεων άγγελοι μοιάζουν να αιωρούνται κάτω από τη στέγη του  απέριττου εσωτερικού στρογγυλού ναού. 

περισσότερα

Καποέιρα

Η καποέιρα είναι μια αυθεντική λαϊκή καλλιτεχνική έκφραση, ένα αμάλγαμα φυλετικής πάλης, μουσικής, χορών και αφρικανικών τραγουδιών, που αντιπροσωπεύει σήμερα ένα από τα προπύργια της εθνικής ταυτότητας της Βραζιλίας. Συνδυάζει τις μορφές της πάλης, του παιχνιδιού και του χορού. Οι κινήσεις είναι πάντα ρευστές και κυκλικές. Η μουσική παίζει μεγάλο ρόλο: δεν συνοδεύει απλώς το χορό, αλλά εμψυχώνει ή καλμάρει τους χορευτές και μεταφέρει μηνύματα και εικόνες από την ιστορία και τον πολιτισμό τους.
Η καποέιρα έχει τις ρίζες της στην πορεία των σκλάβων από την Αφρική. Ξεκίνησε ως αφρικανική πολεμική τέχνη που αναπτύχθηκε από τους σκλάβους ενάντια στη φυσική και πολιτισμική τους καταπίεση. Η αφρικανική αυτή πάλη των σκλάβων απαγορεύτηκε από τους καταπιεστές στα senzalas (καταλύματα των σκλάβων), γιατί θεωρούνταν από τους αφέντες πρόφαση εξέγερσης.
Έτσι οι σκλάβοι αναγκάστηκαν να γυμνάζονται λαθραία στο δάσος. Το χτύπημα των χεριών και το χτύπημα του μπεριμπάου (ένα μουσικό όργανο που μοιάζει με καλάμι αλιείας και αποτελείται από ένα ξύλινο τόξο με τεντωμένη μεταλλική χορδή και ένα φλασκί που χρησιμεύει σαν ηχείο) αρχικά χρησίμευαν για να τους προειδοποιήσουν όταν πλησίαζαν τα αφεντικά τους και στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στο χορό για να διατηρηθεί ο ρυθμός. Η καποέιρα αποκαταστάθηκε επίσημα το 1932 με το καθεστώς του Ζετούλιου Βάργκας και τελικά ανακηρύχθηκε εθνικό άθλημα. Στη δεκαετία του 1930 ο δάσκαλος Μπίμπα (Mestre Bimba) ίδρυσε στο Σαλβαντόρ ντε Μπαΐα την «ακαδημία» του και άλλαξε το στιλ της καποέιρα από την αρχική λειτουργία της ως μέσο εξέγερσης σε ένα νέο, πιο πολεμικό και πιο ακροβατικό, μια νέα μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης.
Σήμερα υπάρχουν δύο σχολές capoeira: η λιγότερο θεαματική Capoeira de Angola, με περιορισμένες κινήσεις των χορευτών (τα χέρια τους, σχεδόν ενωμένα, δεν απομακρύνονται από το κορμί τους, ενώ τα πόδια μετακινούνται σχεδόν ταυτόχρονα σαν να τα ενώνουν αόρατες αλυσίδες - μιμούνται τις συνθήκες του χορού των σκλάβων) και η επιθετικότερη Capoeira Regional. Η πρώτη σχολή υποστηρίζει ότι η Capoeira προήλθε από την Αγκόλα, ενώ η δεύτερη θεωρεί ότι γεννήθηκε στις φυτείες της Βραζιλίας.

περισσότερα

Μια εμπειρία από την Έβορα: Ταξίδι πίσω στο χρόνο

Ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει στην Έβορα. Μέσα στα μεσαιωνικά τείχη της ξεδιπλώνονται πανέμορφα σπίτια με ολάνθιστες αυλές, πέτρινες καμάρες, απότομα καλντερίμια, καθεδρικοί ναοί από τον 1ο αιώνα, επιβλητικά παλάτια και εντυπωσιακά κάστρα που κάποτε δειπνούσαν ιππότες. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το κέντρο της πόλης έχει ανακηρυχθεί Μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco, αφού η ξενάγηση στην Παλιά Πόλη με την ατμοσφαιρική της αύρα θα σας ενθουσιάσει! Στο Παρεκκλήσι των Οστών, οι σκελετοί των μοναχών και των καλογριών συνθέτουν ένα... μακάβριο «μωσαϊκό», ενώ θαυμασμό μας προκάλεσε ο ναός της Αρτέμιδας, ο καλύτερα διατηρημένος ρωμαϊκός ναός στην Ιβηρική χερσόνησο. Η πόλη διαθέτει μια συναρπαστική ιστορία και ίσως τους πιο μεγαλοπρεπείς ρωμαϊκούς στύλους που είδαμε ποτέ. Το ίδρυμα σύγχρονης τέχνης, FundaçãoEugéniodeAlmeida, με δωρεάν είσοδο και ο καταπράσινος κήπος της πόλης, ονόματιJardimPublicode Évora, αξίζουν σίγουρα μια επίσκεψη. Η τοπική κουζίνα έχει μεσογειακό χρώμα και μια σχετικά πικάντικη νότα, επιβεβαιώνοντας έτσι την ιστορία που την ήθελε να εισάγει προϊόντα από τις αποικίες της στις Ινδίες και την Περσία. Δειπνήσαμε με παραδοσιακές τοπικές λιχουδιές στο εστιατόριο Guiao και δοκιμάσαμε την άκρως γευστική πολέντα με ντομάτα!

περισσότερα

Ταζ Μαχάλ

Το Ταζ Μαχάλ (TajMahal) είναι χτισμένο στη νότια όχθη του ποταμού Γιαμούνα (Yamuna) κοντά στην πόλη Άγκρα. Χτίστηκε από τον Mογγόλο αυτοκράτορα Σαχ Τζαχάν το 1632, στη μνήμη της αγαπημένης του συζύγου, Μουμτάζ Μαχάλ, που πέθανε το 1631 κατά τη γέννηση του τελευταίου από τα 13 παιδιά τους.
Για την κατασκευή του δούλεψαν περίπου 20.000 εργάτες επί 22 χρόνια, ενώ χρειάστηκαν περισσότεροι από 1.000 ελέφαντες για τη μεταφορά των υλικών κατασκευής.
Αποτελεί ένα αριστούργημα ισλαμικής τέχνης και συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την ινδική και την περσική αρχιτεκτονική. Είναι χτισμένο πάνω σε μια μαρμάρινη βάση και σε κάθε γωνία του έχει ένα μαρμάρινο μιναρέ.
Σε κάθε όψητο Ταζ έχει ένα γιγαντιαίο τόξο και είναι διακοσμημένο με εξαίσιες καλλιγραφίες από το Κοράνι και κομψά ανάγλυφα λουλούδια διακοσμημένα με σκληρή πέτρα και ψηφίδες από ημιπολύτιμους λίθους.
Εκτός από το πάλλευκο ινδικό μάρμαρο που αποτελεί το βασικό υλικό, τεράστιες ποσότητες από τιρκουάζ, ίασπη, νεφρίτη, λάπιςλάζουλι, ζαφείρια, διαμάντια και 28 άλλα είδη πολύτιμων και ημιπολύτιμων λίθων εξορύχθηκαν και συγκεντρώθηκαν από ολόκληρη την Ασία προκειμένου να διακοσμηθεί «ο τάφος που σαν αυτόν δεν είχε ξαναδεί ανθρώπινο μάτι».
Το Ταζ Μαχάλ είναι  χτισμένο μέσα σε ένα σύμπλεγμα γαλήνιων και συμμετρικών κήπων, ενώ από την πλευρά της κεντρικής πύλης πλαισιώνεται από λίμνες με νερά.
Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μνημεία του κόσμου και η ιστορία του είναι μία από τις διαχρονικότερες ιστορίες αγάπης.
Ο θρύλος λέει ότι ο αυτοκράτορας σκόπευε να χτίσει άλλο ένα μνημείο από μαύρο μάρμαρο, στην αντίπερα όχθη του ποταμού, για να ταφεί αυτός εκεί.
Ο Σαχ Τζαχάν  ανετράπη από τον ίδιο του το γιο Άουρανγκζεμπ και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του κλειδωμένος στο (Κόκκινο Φρούριο)Οχυρό της Άγκρας, στην απέναντι από το Ταζ Μαχάλ όχθη του ποταμού. Μετά το θάνατό του, το 1666, τάφηκε δίπλα της.
Αποτελεί ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου και από το 1983 περιλαμβάνεται στα Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.

περισσότερα

Εμπειρίες από το ταξίδι μας στην Βιρμανία

Απόμακρη και μυστικιστική , εξωτική , σχεδόν άγνωστη, η Μυανμάρ, απαγορευμένη πριν από τριάντα χρόνια στους δυτικούς, καλεί τους ταξιδευτές απ’ όλο  τον κόσμο να την ανακαλύψουν. Αρχαίοι ναοί, χρυσές παγόδες, βουδιστικά μοναστήρια, τροπική βλάστηση, πλωτά χωριά και κατάφυτα βουνά είναι τα τουριστικά θέλγητρα της Μυανμάρ, που «φωτίζεται» από τον βουδισμό και τα χαμογελαστά πρόσωπα των φιλόξενων  κατοίκων της.   
Η πιο δυνατή όμως εμπειρία που εισπράττει ο επισκέπτης στη Μυανμάρ είναι η επιρροή της βουδιστικής θρησκείας και παράδοσης  στην καθημερινότητα των ντόπιων. Η ζωή σε αυτή την γωνιά της Νοτιοανατολικής Ασίας κυλά μέσα στον απόλυτο μυστικισμό και στη βουδιστική ηρεμία , ενώ οι σπάνιες σκηνές καθημερινότητας που συναντά κανείς ταξιδεύοντας στην χώρα καταδεικνύουν την αυθεντικότητα ενός απλοϊκού και ευγενικού λαού που αντιμετωπίζει με χαμόγελο και καρτερικότητα τη φτώχεια, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία 50 χρόνια στερείται των  βασικών αστικών του δικαιωμάτων .

περισσότερα

Κρουαζιέρα στον Δούρο Ποταμό

Η ταξιδιωτική φαντασίωση με το κωδικό όνομα «κρουαζιέρα» προκαλεί ατελείωτους συνειρμούς. Ειδικά όταν γίνεται στον ποταμό Δούρο, ένα από τα σύμβολα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Πρόκειται για μια εμπειρία που μας χάρισε μερικές από τις ωραιότερες εικόνες της ζωής μας. Ο ποταμός ξεκινάει από την κεντρική Ισπανία, κυλάει προς τα νοτιοδυτικά και καταλήγει στη βόρεια Πορτογαλία -στο Πόρτο- και τον Ατλαντικό, διασχίζοντας μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Μεσογείου. Τραβήξαμε καρτποσταλικές φωτογραφίες με φόντο τις διαφορετικές γέφυρες στις όχθες του ποταμού. Αγναντέψαμε τις περιοχές του Πόρτο, διασχίζοντας τα ειδικά φράγματα που έχουν φτιάξει οι Πορτογάλοι. Θαυμάσαμε βαθιά φαράγγια, τεράστιες πλαγιές και πελώριες εκτάσεις με αμπέλια στις οποίες φιλοξενούνται εκλεκτές ποικιλίες τοπικών κρασιών. Όσοι εκτιμάτε το γλυκό και δυνατό κρασί, το ντόπιο πόρτο είναι μια γαστρονομική εμπειρία στην οποία πρέπει οπωσδήποτε να επιδοθείτε, με φόντο της κοιλάδες του Δούρου, οι οποίες έχουν την αποκλειστικότητα της παραγωγής του. Απολαύσαμε ένα πλούσιο γεύμα εν πλω, με επιλογές από θαλασσινά και ψάρι -αφού οι Πορτογάλοι ισχυρίζονται πως γνωρίζουν 365 τρόπους μαγειρέματος του αγαπημένου τους μπακαλιάρου- και αφεθήκαμε στην αύρα της πορτογαλικής αριστοκρατίας... 

περισσότερα

Λίμνη Ίνλε - Βιρμανία

Η λίμνη Ίνλε, η δεύτερη μεγαλύτερη λίμνη της Μυανμάρ, βρίσκεται στην καρδιά της επαρχίας Σαν, στο ανατολικό τμήμα της χώρας. Πρόκειται ουσιαστικά για μια πλημμυρισμένη κοιλάδα σε υψόμετρο περίπου 900 μ. Στο υπέροχο υδάτινο σκηνικό της περιοχής, κυρίαρχη θέση  κατέχουν οι παραδοσιακοί πλωτοί οικισμοί που φιλοξενούν περίπου 70.000 ιθαγενείς Intha , τους επονομαζόμενους «γιούς της λίμνης». Τοπικοί μύθοι μιλούν για τους επίγονους 36 οικογενειών που μετέφερε εδώ ο βασιλιάς Sithou Alaoungk ( 12ος αιώνας ) προκειμένου να εποικίσει την περιοχή.

Η επίσκεψη στα πλωτά Χωριά  με τις πασσαλόπηκτες καλύβες γίνεται αποκλειστικά με μικρές ξύλινες βάρκες. Είναι ο ιδανικότερος τρόπος για να καταγράψετε από κοντά τις παραδόσεις και την καθημερινότητα των ντόπιων , που ασχολούνται με την αλιεία, την γεωργία και την υφαντουργία. Το πρωί μπορείτε να δείτε τον μοναδικό τρόπο ψαρέματος , ένα θέαμα που δεν πρέπει κανείς να χάσει. Ως ορμητήριο για την εξερεύνηση της λίμνης Ίνλε είναι το πλωτό ξενοδοχείο μας. Το απόγευμα μπορείτε να απολαύσετε ένα από τα πιο υπέροχα ηλιοβασιλέματα.    
Ολοκληρώνουμε την επίσκεψη σας στην ευρύτερη παραλίμνια περιοχή με ξενάγηση στα βουδιστικά μοναστήρια που υπάρχουν.

περισσότερα

Οι γιοι της λίμνης

Με έκταση 158 τετραγωνικών χιλιομέτρων και βάθος μικρότερο από 3 μέτρα, η λίμνη Ίνλε στο κεντρικό Μιανμάρ είναι γεμάτη από υδρόβιους υάκινθους, που καθορίζουν την ζωή των Ίντάα ("Γιοι της Λίμνης").
Οι οικισμοί τους έχουν χτιστεί πάνω σε λωρίδες "γης" που σχηματίζονται από τη ροή του ποταμού Νάου Τσόνγκ και τις ρίζες, τα φύλλα και τους μίσχους των υάκινθων. Αυτή η πρόσμειξη λάσπης και υδρόβιων φυτών χρειάζεται περίπου 50 χρόνια για να δώσει ένα στρώμα πάχους ενός μέτρου. Το φαινόμενο αυτό το εκμεταλλεύεται το επίσημο κράτος και πουλάει μια λωρίδα 2 x 100 μέτρων αντί 100 περίπου δολαρίων. 
Οι Ίντάα, όμως, αντί να αγοράζουν από το κράτος, δημιουργούν μόνοι τους πλωτά χωράφια, αντιγράφοντας την ίδια τη φυσική διαδικασία. Χρησιμοποιούν διάφορα υλικά για βάση, τα οποία δένουν και στερεώνουν στο βάθος της λίμνης με καλάμια μπαμπού, παραγεμισμένα με λάσπη. Εντυπωσιακές είναι επίσης και οι ψαρόβαρκες των Ιντάα, που μεταφέρουν την καλαμένια κωνική παγίδα ψαρέματος, δικής τους επινόησης.
"Η ζωή μας είναι η λίμνη" λένε χαρακτηριστικά οι Ίντάα. Η λίμνη, όμως, αυτή ίσως επιφέρει και το θάνατο του πολιτισμού τους, αφού, σύμφωνα με τους ειδικούς, οδηγείται σε φυσική αποξήρανση.

περισσότερα

Λιθουανία – Κάστρο Τρακάι

Πόσο συχνά συναντά κανείς μια ολόκληρη πόλη – εθνικό πάρκο; Το Τρακάι, η πρώτη πρωτεύουσα  της Λιθουανίας είναι ακριβώς αυτό, και με επίκεντρο το περίφημο παραμυθένιο κάστρο του, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Λιθουανίας.
Το πέτρινο γοτθικό κάστρο που βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, πάνω σε ένα από τα 20 νησιά της λίμνης Γκάλβε, κατασκευάστηκε από κόκκινα τούβλα τον 14ο αιώνα πάνω σε τρία νησάκια καθώς το επίπεδο της λίμνης ήταν τότε δύο μέτρα υψηλότερο και αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο και «σήμα κατατεθέν» της χώρας διεθνώς.
Η τοποθεσία του έχει στρατηγική σημασία καθώς ήταν αδύνατο να πλησιαστεί από επίδοξους κατακτητές και λειτούργησε διαδοχικά ως κατοικία και θησαυροφυλάκιο του τότε Δούκα και φυλακή, αλλά μέχρι τον 19ο αιώνα η φθορά που είχε υποστεί ήταν πολύ σημαντική. Αναστηλώθηκε και συντηρήθηκε από τους Σοβιετικούς μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μέσα στο κάστρο βρίσκεται μουσείο το οποίο λειτουργεί από το 1962 και φιλοξενεί πάνω από 400 χιλιάδες αντικείμενα και ντοκουμέντα από την ιστορία του και της περιοχής γενικότερα.
Εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες καθώς και σεμινάρια διοργανώνονται συχνά μέσα στο κάστρο.

περισσότερα

Βαλτικές χώρες Εσθονία – Λιθουανία - Λεττονία

Τρεις χώρες του βορρά τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο συνυφασμένες μεταξύ τους που για τους περισσότερους ταξιδιώτες αποτελούν έναν κοινό συναρπαστικό προορισμό.
Σε μια σχετικά περιορισμένη γεωγραφική έκταση συναντάμε τρεις γλώσσες, κουλτούρες, παραδόσεις και λαούς αλλά και μια κοινή και ταραγμένη ιστορική πορεία με αλλεπάλληλους κατακτητές που κατέληξε στην ανεξαρτητοποίηση των τριών χωρών από τη Σοβιετική Ένωση το 1991 και τη ραγδαία εξέλιξή τους έκτοτε.
Παραμυθένιες πόλεις με πύργους και κάστρα πάνω σε λόφους, παμπάλαιες εκκλησίες και πλακόστρωτα στενά, ανάμεικτη αρχιτεκτονική με μεσαιωνικά, μπαρόκ, σοβιετικά και υπερσύγχρονα στοιχεία, πάρκα και πράσινο, χαρακτηρίζουν τα αστικά τοπία των τριών μικρών αλλά πανέμορφων χωρών.
Όμως και έξω από τις πόλεις, παρά την έλλειψη μεγάλων ορεινών όγκων, η φύση της περιοχής είναι απαράμιλλη. Αμμώδεις παραλίες αχανείς δασώδεις εκτάσεις, διάσπαρτες λίμνες και πηγές δημιουργούν μια παγανιστική ατμόσφαιρα η οποία σε συνδυασμό με τους λαϊκούς τοπικούς θρύλους για μάγισσες, νεράιδες και ξωτικά που ζουν στα πυκνά δάση, εξάπτουν και γοητεύουν τη φαντασία του επισκέπτη.
Ένα ταξίδι σε οποιαδήποτε από τις τρεις Βαλτικές χώρες ή ακόμα καλύτερα και στις τρεις μαζί, είναι μια εμπειρία ξεχωριστή που ανταμείβει τον επισκέπτη με εικόνες σπάνιας ομορφιάς που μένουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα.

περισσότερα

Ο σουρεαλιστής Σαλβαδόρ Νταλί και το Μουσείο του

Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους του 20ού αιώνα και χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του καλλιτεχνικού κινήματος του σουρεαλισμού. Έζησε την αποθέωση αλλά και τη δυσμένεια και πρόλαβε να χτίσει ο ίδιος το μουσείο του στη γενέτειρά του το Φιγκέρες, κοντά στη Βαρκελώνη.
Η ζωή του συνδέθηκε με τη ζωγραφική από πολύ μικρή ηλικία. Το ταλέντο του ήταν αδιαμφισβήτητο και η διάθεσή του για πρωτοπορία επίσης. Εξέθεσε για πρώτη φορά σε ηλικία 15 ετών στο Θέατρο του Φιγκέρες, το οποίο αργότερα μετέτρεψε σε προσωπικό μουσείο του. Σπούδασε στην Ακαδημία των Τεχνών στη Μαδρίτη αλλά ο 1926 αποβλήθηκε προτού πάρει πτυχίο επειδή δήλωσε ευθαρσώς στους καθηγητές ότι δεν ήταν άξιοι να κρίνουν το έργο του. Την ίδια χρονιά πήγε στο Παρίσι όπου γνώρισε τον Πικάσο. Στο μεταξύ είχε γίνει και πολύ φίλος με τον σκηνοθέτη ΛουίςΜπουνιουέλ και τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Το 1929 συνεργάστηκε με τον Μπουνιουέλ στην ταινία «Ανδαλουσιανός Σκύλος», η οποία αποτελεί την πιο καθαρή εφαρμογή του σουρεαλισμού στον κινηματογράφο. Παράλληλα εξέθεσε δουλειά του στη Βαρκελώνη και προκάλεσε σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των κριτικών, λόγω της πρωτοπορίας που την χαρακτήριζε. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, επινόησε την «παρανοϊκο-κριτική» καλλιτεχνική μέθοδο, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, η οποία συνδέει τον σουρεαλιστικό αυτοματισμό με τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα. Αυτή η μέθοδος έφερε ως αποτέλεσμα τα πιο διάσημα έργα του (λιωμένα ρολόγια κτλ.)
Το 1932 εξέθεσε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ και αποκόμισε διθυράμβους. Ωστόσο είχε ήδη αρχίσει να δέχεται έντονη πολιτική κριτική, λόγω της ανοχής του για το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο. Τελικά γι αυτόν τον λόγο διεγράφη από το σουρεαλιστικό κίνημα. Πέρασε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στις ΗΠΑ και εν συνεχεία επέστρεψε στο Φιγκέρες όπου ασχολήθηκε με τη δημιουργία του Μουσείου του σε συνεργασία με τον Δήμαρχο της πόλης.
Ο χώρος που ο ίδιος επέλεξε ήταν το θέατρο της πόλης, το οποίο όμως είχε πια γκρεμιστεί από τους γερμανικούς βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου. Το κτίριο αναστηλώθηκε και επεκτάθηκε βάσει σχεδίων που ενέκρινε ο ίδιος ο Νταλί. «Θέλω το μουσείο μου να είναι ένας μονοκόμματος λαβύρινθος, ένα μεγαλειώδες σουρεαλιστικό αντικείμενο. Θα είναι ολόκληρο ένα θεατρικό μουσείο. Οι επισκέπτες θα φεύγουν με την αίσθηση ότι είδαν ένα θεατρικό όνειρο» είχε πει ενώ αυτό χτιζόταν. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1974 και ο ίδιος φυσικά ήταν παρών στα εγκαίνια.
Τελικά ο Σαλβαδόρ Νταλί πέθανε στο Φιγκέρες από καρδιακό επεισόδιο στις 23 Ιανουαρίου του 1989. Ο τάφος του βρίσκεται σε κρύπτη κάτω από τη σκηνή στο θέατρο-μουσείο του. Ο ίδιος φυσικά είχε από πριν επιλέξει το συγκεκριμένο σημείο ως αιώνια κατοικία.
Σήμερα στο Μουσείο Νταλί εκτίθεται η μεγαλύτερη συλλογή του καλλιτέχνη στον κόσμο, η οποία περιλαμβάνει και όλο το προσωπικό αρχείο του. Ο επισκέπτης εκεί δεν βλέπει μόνο ζωγραφικά έργα αλλά και γλυπτικά, τρισδιάστατα κολάζ, καλλιτεχνικούς μηχανισμούς και γενικώς πολλά αποκυήματα της σουρεαλιστικής φαντασίας του μοναδικού αυτού εικαστικού. Από τα πιο δυνατά σημεία στο μουσείο είναι το «Σουρεαλιστικό Καθιστικό» με έπιπλα σχεδιασμένα από τον Νταλί – αν κοιτάξεις αυτό το δωμάτιο από συγκεκριμένη οπτική γωνία βλέπεις τα έπιπλα να σχηματίζουν το πρόσωπο της… Μέι Γουέστ.

περισσότερα

Girona m' enamora!

Gironam’enamora!*
*»Η Ζιρόνα με κάνει να την ερωτεύομαι (στίχος παραδοσιακού τραγουδιού της Καταλωνίας)

Απέχει μόλις μια ώρα από τη λαμπερή Βαρκελώνη, είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ιβηρικής, κι ωστόσο μόνο οι φανατικοί της Ισπανίας (και της Καταλωνίας) τη γνωρίζουν. Είναι η Τζιρόνα, η πόλη των τριών ποταμών, με τα χρωματιστά σπίτια και τη γέφυρα του Αιφελ!
Zιρόνα (ή Τζιρόνα) στα καταλανικά, και Χερόνα στα καστιλιάνικα ισπανικά, είναι η τελευταία μεγάλη πόλη πριν τα Πυρηναία και τα σύνορα με τη Γαλλία. Κέντρο της και αφετηρία της εξερεύνησης είναι η περίκλειστη Πλατεία Ανεξαρτησίας (PlaçadelaIndependència), η μεγαλύτερη πλατεία της πόλης, με το νεοκλασικό της στυλ έτσι όπως το διαμόρφωσε ο καταλανός αρχιτέκτονας MartiSureda στα μέσα του 19ου αι. Ανά πάσα ώρα της ημέρας (και της νύχτας) η πλατεία σφύζει από κίνηση, χάρη και στα πολλά εστιατόρια που υπάρχουν στις στοές της. 
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα της πόλης πάντως είναι οι χρωματιστές προσόψεις των σπιτιών στις όχθες του ποταμού Ουνιάρ. Είναι το ένα από τα τρία ποτάμια που διασχίζουν τη Τζιρόνα, μα το μοναδικό που διατρέχει το ιστορικό κέντρο της πόλης. Το κοντράστ των έντονων χρωμάτων και η εικόνα του Καθεδρικού ναού στο φόντο είναι χωρίς αμφιβολία η πιο εμβληματική εικόνα της Τζιρόνα.
Καθώς ο ποταμός δεν είναι πλωτός, η σύνδεση ανάμεσα στις όχθες γίνεται μόνο με γέφυρες. Η πιο σπουδαία από αυτές είναι η κατακόκκινη σιδερένια γέφυρα PalanquesVermelles, ή απλώς «Γέφυρα του Αιφελ». Η αλήθεια είναι πως τη σχεδίασή της είχε αναλάβει η εταιρεία του διάσημου Γάλλου αρχιτέκτονα και όχι απαραίτητα ο ίδιος, μα αυτό λίγη σημασία έχει. Περνώντας τη, μπαίνει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Το καλύτερα διατηρημένο κομμάτι της μεσαιωνικής πόλης είναι η Εβραϊκή Συνοικία ή Call (Καλλ), ένας αληθινός λαβύρινθος από στενά καλντερίμια, στοές, καμάρες και συνεχή σταυροδρόμια.
Μια επιβεβλημένη βόλτα είναι ο γύρος των ρωμαϊκών τειχών, η Παλιά Δύναμη όπως λέγονται (VellaForça). Ενα μικρό κομμάτι των σημερινών τειχών είναι στ' αλήθεια ρωμαϊκά, το μεγαλύτερο τμήμα τους κατέρρευσε λόγω σεισμών, για να επεκταθεί αργότερα, στα χρόνια του Μεσαίωνα.
Το highlight της παλιάς πόλης είναι ωστόσο ο Καθεδρικός ναός της Παναγίας, και κυρίως η ιστορία που τον συνοδεύει. Ο ναός άρχισε να χτίζεται το 1386, υπό τις οδηγίες του αρχιτέκτονα  PereSacoma. Σε αντίθεση με τις επιταγές της εποχής, ο Sacoma ήθελε να χτίσει τον ναό με ένα κλίτος (αντί 3 όπως συνηθιζόταν), και με μεγάλο τρούλο, ώστε να είναι περισσότερο στέρεος. Στην Εκκλησία δεν άρεσαν τα σχέδιά του, τον κατηγόρησε κάποια στιγμή για ματαιοδοξία και αλαζονεία, τον απάλλάξε από τα καθήκοντά του και επέβαλλε τη συνέχιση των έργων με με τρία κλίτη. 29 χρόνια αργότερα, ο ναός δεν είχε ακόμη τελειώσει. Η Εκκλησία κατάλαβε ότι το αρχικό σχέδιο ήταν πιο γρήγορο και πιο φτηνό, και τα σχέδια άλλαξαν ξανά: ο ναός θα είχε μόνο ένα κλίτος. Το 1428 ένας σεισμός μεγέθους 9 Ρίχτερ ισοπεδώνει τη Τζιρόνα, και από τα λίγα κτίρια πουμένουν όρθια είναι ο Καθεδρικός, έτσι όπως τον είχε φανταστεί ο Sacoma... Το ένα και μοναδικό κλίτος είναι το 2ο μεγαλύτερο στην Ευρώπη, μετά τον Αγιο Πέτρο στο Βατικανό, με πλάτος περίπου 22 μέτρα!
 

περισσότερα

Μια εμπειρία από τη Βαρκελώνη

Η πρωτεύουσα της Καταλονίας βρίσκεται πάντα στην κορυφή της λίστας των ευρωπαϊκών προορισμών κάθε ταξιδιώτη, για δεκάδες λόγους και απολύτως δικαιολογημένα.Το μεσογειακό κλίμα, η ιδιαίτερη κουλτούρα, τα αμέτρητα αξιοθέατα, οι πανέμορφες παραλίες, η παγκόσμιας κλάσης κουζίνα και η κορυφαία νυχτερινή ζωή – ένα ατελείωτο πάρτι - είναι μόνο λίγοι από αυτούς. Ο καθένας θα ανακαλύψει στην πορεία τους δικούς του προσωπικούς λόγους που θα τον κάνουν να αγαπήσει αυτή την πόλη και να θέλει να την επισκεφτεί ξανά και ξανά.Οι αρχιτεκτονικοί θησαυροί της Βαρκελώνης πάνε πίσω χιλιάδες χρόνια ενώ η μυθική Σαγράδα Φαμίλια και τα άλλα παραμυθένια κτήρια του Γκαουντί καθώς και τα εκπληκτικά μουσεία Πικάσο και Μιρό είναι μόνο λίγα από τα εκθαμβωτικά αξιοθέατα της πόλης.Ο γαλήνιος και καταπράσινος λόφος Μοντζουίκ με την υπέροχη θέα, η πολύβουη λεωφόρος ΛαςΡάμπλας, η Γοτθική Συνοικία και η γραφική Μπαρσελονέτα συναγωνίζονται για να κερδίσουν τον χρόνο του επισκέπτη, ενώ τα αμέτρητα τάπας μπαρ με τις πεντανόστιμες τοπικές λιχουδιές και τα εξαιρετικά κρασιά σε τιμές που εκπλήσσουν ευχάριστα, γίνονται τα αγαπημένα καταφύγια για ξεκούραση και ανεφοδιασμό ανάμεσα στις ατελείωτες βόλτες στην πόλη, που οι περισσότεροι ερωτεύονται κεραυνοβόλα τη στιγμή που πατούν το πόδι τους εκεί.

περισσότερα

Πότσδαμ

Η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, είναι μια από τις πιο δημοφιλείς μονοήμερες εκδρομές από το Βερόλινο, αφού ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί με το μετρό της πόλης. 
Μεγαλοπρεπής γαλήνια και καταπράσινη, με ένα περιβάλλον αντάξιο των βασιλιάδων της  Πρωσίας που κάποτε είχαν την έδρα τους εδώ, η πόλη είναι μια καλοδεχούμενη απόδραση από την πολύβουη γερμανική πρωτεύουσα. 
16  μεγαλοπρεπή παλάτια και απέραντα πάρκα, πολλά εκ των οποίων μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, καθώς και η έντονη αίσθηση της ιστορίας παντού στην πόλη, συνθέτουν μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. 
Εδώ έγινε η περίφημη Διάσκεψη του Πότσδαμ που καθόρισε τον μεταπολεμικό χάρτη της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η θρυλική γέφυρα Glienicke που ενώνει την πόλη με το Βερολίνο, όπου γινόταν η ανταλλαγή κατασκόπων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία αναφοράς του Ψυχρού Πολέμου. 
Η πόλη έχει επίσης μια πολύ σημαντική και άγνωστη σε πολλούς συμβολή στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πρώτη βωβή ταινία γυρίστηκε το 1912 στα στούντιο της πόλης του Μπάμπελσμπεργκ, που σήμερα ανήκει στο Πότσδταμ, το οποίο αποκαλείται και «Χόλιγουντ της Γερμανίας».
Τέλος, παραδοσιακές γερμανικές μπυραρίες και ανοιχτές αγορές παραδοσιακών προϊόντων συμπληρώνουν την εικόνα του προορισμού, που κανένας επισκέπτης του Βερολίνου δεν πρέπει να χάσει.

περισσότερα

Δρέσδη

Χτισμένη στις όχθες του ποταμού Έλβα, η Δρέσδη είναι μια από τις πιο ιστορικές γερμανικές πόλεις, πολιτιστικό κέντρο της ανατολικής Γερμανίας με ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια της χώρας και παραδοσιακή γερμανική ατμόσφαιρα.

Η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1945 αλλά οι αμύθητοι κινητοί θησαυροί της που χρονολογούνται από την εποχή της μεγάλης ακμής της τον 18ο αιώνα, ευτυχώς είχαν μετακινηθεί και διασώθηκαν για να επιστρέψουν στα αμέτρητα μουσεία της που χτίστηκαν από την αρχή.

Με την ίδιο σεβασμό στην ιστορία, τα πιο σημαντικά κτήρια της πόλης αποκαταστάθηκαν με γερμανική προσήλωση στην λεπτομέρεια, στην αρχική τους μορφή.

Παλάτια, καθεδρικοί ναοί, αγάλματα και μεγαλοπρεπή κτήρια κάθε μεγέθους σε ρυθμούς ροκοκό και μπαρόκ κοσμούν την παλιά πόλη, ενώ η ακμάζουσα σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή της προσθέτει τις δικές της πινελιές με πανέμορφα γκράφιτι, εγκαταστάσεις Τέχνης και σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις.

Εστιατόρια παγκόσμιας κλάσης στην νέα πόλη (Neustadt), καταστήματα για κάθε αγοραστικό γούστο και μια ζωντανή νυχτερινή ζωή – από τις καλύτερες στη Γερμανία – κάνουν την Δρέσδη έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Γερμανία, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.

περισσότερα

Μια νύχτα κάτω από τα αστέρια, στην έρημο του Ουάντι Ραμ

Απόλυτος θρίαμβος της φύσης και μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, το κοκκινόμαυρο αμμώδες «κάδρο» του Ουάντι Ραμ αποτελεί το πλέον συγκλονιστικό και συγχρόνως εύκολα προσβάσιμο πεδίο για όσους επιθυμούν να ζήσουν την απόλυτη περιπέτεια στην έρημο!

Ένα μυστηριώδες σύμπλεγμα βράχων, διαβρωμένων από τον αέρα και πολιορκημένων από την άμμο, αιχμαλωτίζει τον επισκέπτη, όπως μάγεψε και τον Λόρενς της Αραβίας. Έτσι ζούσαν απομονωμένοι οι Βεδουίνοι σε μεγάλες τέντες φτιαγμένες από κατσικίσιο μαλλί.

Εδώ θα ζήσουμε και εμείς την απόλυτη εμπειρία της διανυκτέρευσης στην έρημο. Το δείπνο μας, από μόνο του μια εμπειρία, αφού το φαγητό μας έχει σιγοψηθεί κάτω από το έδαφος.

Μακριά από τα φώτα της πόλης τα αστέρια είναι ακόμα περισσότερα και ο γαλαξίας γίνεται πλέον ορατός. Από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το ξημέρωμα ζούμε μια ονειρική κατάσταση, με τα άστρα να αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Μετά το θέαμα του ουρανού, η απόλυτη ησυχία της νύχτας, οι καμήλες που βόσκουν σιωπηλά λίγο πιο πέρα, το σκηνικό της Bεδουίνικης τέντας και η απεραντοσύνη της ερήμου θα κλείσουν την αυλαία αυτής της ιδιαίτερης βραδιάς.

Dreams come true: Τη μοναδική αυτή εμπειρία θα ζήσουμε την 4η ημέρα του προγράμματός μας.

περισσότερα

Γιατί Ιορδανία Μόνο με το Versus

“Τα χωριά που προσπερνάμε είναι όλα βγαλμένα από το ίδιο καλούπι, πανομοιότυπα. Σπίτια απρόσωπα, μονώροφα, ή διώροφα, σε χρώματα μπεζ- κίτρινο -ροζ.
Βρισκόμαστε στο φαράγγι Ουάντι Μουζίμπ. Εδώ δεν υπάρχει άλλο χρώμα εκτός από το μπεζ, από πάνω μέχρι κάτω, με διάφορες φωτοσκιάσεις - ακόμα και οι θάμνοι έχουν το ίδιο «ξερό» χρώμα.
Όσο κατευθυνόμαστε εσωτερικά της ερήμου, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο όμορφη. Η άμμος, αλλού σαν κόκκινο πιπέρι καγιέν και αλλού πιο ανοιχτόχρωμη, με μονολιθικούς τεράστιους βράχους, σαν λιωμένα κεριά.
Ηλιοβασίλεμα πάνω στο λόφο. Για δύο ώρες, αμίλητοι, απολαμβάνουμε τα χρώματα του ουρανού, της ερήμου και των λόφων να αλλάζουν κάθε λεπτό που περνάει. Μαγευτικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς.
Η νύχτα είναι κρύα και φωτεινή. Ο ουρανός είναι τόσο καθαρός που τα αστέρια και ο γαλαξίας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι έχουν πλησιάσει. Η ησυχία της ερήμου απλώνεται παντού.”
Στο Versus σχεδιάσαμε ένα ταξίδι με περίσσια ποιότητα και διάθεση για πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Μια διανυκτέρευση κάτω απ’ τα αστέρια που δείχνουν τον δρόμο στα καραβάνια μας θυμίζουν πού βρισκόμαστε και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Το θαύμα συνεχίζεται για ώρες και για χιλιόμετρα... Στην Πέτρα χάνουμε την αίσθηση της απόστασης ή του χρόνου. Και όσο προχωράμε, το τοπίο αλλά και τα μνημεία και τα θαύματα της φύσης γίνονται ακόμα πιο μυστηριώδη.
Είναι, βλέπετε, ταξίδι του Versus, άρα αντίθετα από τα συνηθισμένα. Αλήθεια, υπάρχει πιο αξέχαστη εμπειρία από μια διανυκτέρευση κάτω από τα άπειρα αστέρια ορατά από μια έρημο, αλλά και δείπνο «μαγειρεμένο» κάτω από το έδαφος; Οι πρώτοι ταξιδιώτες που το έζησαν μας μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους. Περιμένουμε να ακούσουμε και εσάς...

περισσότερα

Ιορδανία - Πέτρα

Στην άκρη της Αραβικής ερήμου θα βρεθείτε ξαφνικά στη μέση μιας ολοζώνατανης και ταυτόχρονα νεκρής αρχαίας πολιτείας, δημιούργημα Αράβων νομάδων, γνωστών ως Ναβαταίοι.
Το όνομα της «Πέτρα». Το χρώμα της ροδοκόκκινο καθώς λοξεύτηκε σε πάνω σε ψαμμιτικά πετρώματα. Μπροστά σας θα ζωντανέψουν εικόνες από το παρελθόν. Πλήθος από καραβάνια με καμήλες φορτωμένες με πλούτη , αγοραστές και έμποροι από τη Μέση Ανατολή.
Η Πέτρα αποτέλεσε πρωτεύουσα της αυτοκρατοράς των Ναβαταίων για περισότερο από 2000 χρόνια. Στη συνέχεια παράκμασε και για περισότερο από 300 χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια οπού και ανακαλύφθηκε και πάλι για το δυτικό κόσμο από το Ελβετό εξερευνητή Γιόχαν Μπουρκχαρντ το 1812.
Η πρόσβαση στη πόλη είναι δυνατή μόνο διασχίζοντας μια απέραντη χαράδρα μήκους ενός χιλιομέτρου, χωμένη μέσα στο συμπαγή βράχο ύψους εως και 100 μέτρων και από τις 2 πλευρές και φτιαγμένη από την πολύχρωμη άμμο της ερήμου. Μόλις διανύσετε την τελευταία και πιο στενή στροφή του σικ, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με την επιβλητική πρόσοψη του «Αλ Καζνεχ», του θησαυροφυλακίου, την τεγροδόχο του οποίου πυροβολούσαν με μανία οι Βεδουίνοι πιστεύοντας ότι περιείχε το χαμένο θησαυρό του βασιληά Σολομώντα.
Θα περπατήσουμε και μετά το Αλ Κανέζ για να επισκεφτεί εκατοντάδες άλλα εξίσου εντυπωσιακά κτίσματα όπως οι βασιλικοί τάφοι, το ελληνικό μοναστήρι και το ρωμαικό θέατρο.  Τα δυο τελευταία μνημέια υποδεικνύουν περίτρανα τις επιρροές που δέχτηκαν οι Ναβαταίοι από την παρουσία των Ελλήνων και στη συνέχεια των Ρωμαίων στη περιοχή της Πέτρας.
Η Πέτρα θεωρείται εθνικός θησαυρός και ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά αξιοθέατα της Ιοαρδανίας. Η UNESCO ανακύρηξε τη Πέτρα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς  και πρόσφατα η περιελήφθει στα Εφτά Σύγχρονα Θαύματα του Κόσμου.

περισσότερα

Εμπειρία ταξιδιού Ιορδανίας

Μία γη προικισμένη από την ίδια την Ιστορία, στολισμένη με ιδιαίτερα φυσικά τοπία, με μια ανεπανάληπτη ποικιλία που εκπλήσσει το επισκέπτη. Κάθε μας μέρα στην Ιορδανία μας αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Η παγκόσμιας αξίας λαξευμένη Πέτρα, η ζέστη Ερυθρά Θάλασσα με τα γυμνά βουνά της, το μοναδικό βύθισμα της Νεκράς Θάλασσας, η υπέροχη αίγλη της Γέρασας, οι βιβλικοί τόποι, ο αραβικός κοσμοπολιτισμός του Αμμάν και η πανέμορφη, βραχώδης έρημος του Γουάντι Ραμ.
Η Ιορδανια δεν είναι απλά μια ακόμα αραβική χώρα που θα συμπληρώσει τις προηγούμενες αναμνήσεις μας. Η ανατολική όχθη του Ιορδάνη που εξετάζουμε εχονυχιστικά, υπήρξε μέρος της "εύφορης ημισελήνου" της προϊστορικής εποχής, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού μαζί με τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, ήταν επίσης η βιβλική χώρα των Μοαβιτών και των Αμμωνιτών, πέρασμα για το Μωϋσή, η Ιορδανία ήταν ένα κομμάτι της πλούσιας ελληνιστικής κτήσης της "Κοίλης Συρίας" όπου ιδρύθηκε η "Δεκάπολις" όπου έμειναν πολλοί βετεράνοι του μακεδονικού στρατού.
Η ίδια περιοχή υπήρξε ρωμαϊκή επαρχία με μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλες πόλεις και πολλά δημόσια έργα, ήταν σταθμός για τους εμπορικούς δρόμους των Ναβαταίων που διαφέντευαν τη Δυτική Αραβία και λάξευαν ναούς στον αμμόλιθο. Και του κουβάρι της ιστορίας της Ιορδανίας δεν τελειώνει με το θαύμα της Πέτρας που στολίζει εδώ και 20 αιώνες τα περάσματα δίπλα στην έρημο. Μέχρι και τον 6ο αιώνα, οι διάσπαρτες χριστιανικές βασιλικές κοσμούνταν με μωσαϊκά και ελληνικές επιγραφές.
Η Ιορδανία ήταν από τις πρώτες περιοχές που δέχτηκαν το Ισλάμ και επηρεάστηκαν πολιτιστικά από τις μεγάλες δυναστείες της νέας θρησκείας, αργότερα δέχτηκε τους σταυροφόρους και τέλος έγινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ιορδανία στην πρόσφατη ιστορία της έμελλε να βρεθεί στο επίκεντρο γεωπολιτικών ανακατατάξεων, παρόλα αυτά άντεξε ως μια ισχυρή κρατική οντότητα με μια ευέλικτη και συνάμα σταθερή μοναρχία.
Και μόνο αυτή η σύντομη ιστορική αν αναδρομή στη χώρα που επισκεπτόμαστε δημιουργεί ένα δέος και μια περιέργεια για να την γνωρίσουμε σε βάθος, όπως της αξίζει.
Το συμπλήρωμα όμως στην ιστορία και τα μνημεία είναι η ίδια η επιβλητική φύση της Ιορδανίας: έρημος, υψομετρικές διακυμάνσεις, ξερά βουνά και οάσεις, καλλιέργειες και ποτάμια στο Βορρά, το βαθύπεδο της Νεκράς Θάλασσας που είναι ένα μοναδικό φαινόμενο από μόνο του, ο κόλπος της Άκαμπα που μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις χώρες, τα διαβρωμένα φαράγγια και η κοιλάδα του Ιορδάνη.

περισσότερα

Εικόνες από το Μπουτάν

Βρισκόμαστε στην καρδιά των Ιμαλαΐων, σε μία από τις πιο τραχείς και απότομες επιφάνειες της γης, εδώ όπου δεν έφτασαν ποτέ άποικοι Δυτικοί. Τα ύψη της χώρας ποικίλλουν από 200 μέτρα στον Νότο μέχρι 8.000 στον Βορρά, στα σύνορα με το Θιβέτ, και έτσι μπορεί ο ταξιδιώτης να αισθανθεί την καυτή ζέστη της Ελλάδας ή το ψύχος της Σιβηρίας σε ένα διήμερο ταξίδι από τον Νότο στον Βορρά. Μην ανησυχείτε, στα σημεία που πάμε δεν θα νιώσουμε τίποτα από τα δύο.
Σε αυτόν τον οικολογικό παράδεισο τα βουνά, τα ποτάμια και η φύση είναι ιερά, οι ορειβάτες δεν επιτρέπονται να ανέβουν πάνω από τα 4.800 μέτρα για να μη διαταραχθεί η γαλήνη των θεών και των πνευμάτων, μια και τα Ιμαλάια είναι η κατοικία των θεών κατά τη βουδιστική και την ινδουιστική παράδοση. Η στάση τους απέναντι στον τουρισμό -απαιτώντας από τους τουρίστες να αγοράζουν συγκεκριμένα ολοκληρωμένα πακέτα διαμονής, με ακριβές χρεώσεις, με ορισμένη κατά κεφαλήν τιμή- εξασφαλίζει καλό εθνικό εισόδημα και ασήμαντες ενοχλήσεις στις παραδόσεις και στον πολιτισμό και στο σπάνιο φυσικό περιβάλλον της χώρας. Αξίες αδιαπραγμάτευτες για τους κατοίκους του Μπουτάν. Μια χώρα όπου η αγορά των τσιγάρων είναι παράνομη, το ρύζι είναι κόκκινο και το τσίλι δεν είναι ένα μόνο καρύκευμα, αλλά κύριο πιάτο. Οι άνδρες φορούν τινίκ στην εργασία τους και η «ακαθάριστη εθνική ευτυχία» κρίνεται σημαντικότερη από το «ακαθάριστο εθνικό προϊόν».

περισσότερα

Εμπειρία: Να φτάσεις μέχρι τα Ιμαλάια

Μερικές φορές ό,τι κι αν λένε… το μέγεθος μετράει. Και πραγματικά δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες, που να μπορεί να σου κόψει την ανάσα, να κάνει τα γόνατά σου να λυγίσουν, να σε συνεπάρει με την ψυχρή του αύρα, από το να βρίσκεσαι μπροστά στη θέα αυτού του θρυλικού γίγαντα και ο παγωμένος αέρας που κατεβαίνει από τις κορυφογραμμές του να χαστουκίζει για πρώτη φορά το πρόσωπό σου!
Καλύπτοντας μια ευρύτατη καμπυλωτή ζώνη, η οποία αναπτύσσεται κατά μήκος του αυχένα της ινδικής υποηπείρου, τα Ιμαλάια εκτείνονται στα δυτικά από το Πακιστάν και φτάνουν ανατολικά μέχρι την Ινδία, ενώ τα ορεινά τους συστήματα περιλαμβάνουν τις πιο ψηλές κορυφές πλανήτη.
Εκατόν σαράντα βουνοκορφές ψηλότερες από τα 7.000 μέτρα, ακόμα 14 που είναι πάνω από τα 8.000 μέτρα και βέβαια την υψηλότερη όλων, το Έβερεστ (8.848 μ.), που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του χαρτογράφου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Ινδίες, σερ Τζορτζ Έβερεστ. Το τοπικό του όνομα είναι Τσομολούνμα που σημαίνει «Θεά Μητέρα της Γης». Η οροσειρά των Ιμαλαΐων φιλοξενεί επίσης 15.000 παγετώνες, ενώ από εδώ πηγάζουν τρεις μεγάλοι ποταμοί που επηρεάζουν τη ζωή 750 εκατομμυρίων ανθρώπων: Γάγγης, Ινδός και Γιανγκτσέ.
Οι θρυλικοί ορεινοί γίγαντες παραμένουν μεγαλόπρεπα στεφανωμένοι με κατάλευκο χιόνι σε όλη τη διάρκεια του έτους. Το όνομα Ιμαλάια, εξάλλου, προέρχεται από τη σανσκριτική φράση himālaya, που σημαίνει «η κατοικία του χιονιού», hima (χιόνι) + ālaya (κατοικία).

περισσότερα

Μία εμπειρία από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου

Ενα σπάνιας ομορφιάς και ταξιδιωτικής αξίας οδοιπορικό στη Βόρεια Σκανδιναβία έρχεται να ξυπνήσει τα καλοκαιρινά μας όνειρα... Με το τέλος της άνοιξης οι πάγοι στους δρόμους και στα πεδινά περάσματα της Βόρειας Σκανδιναβίας έχουν πλέον υποχωρήσει και ο καιρός έχει αρκετά γλυκάνει, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ξεκινήσουμε την ανεπανάληπτη αυτή διαδρομή που στόχο έχει τη «γη του ήλιου του μεσονυχτίου» και τις εσχατιές του Βορρά της Ευρώπης.
Πρώτος σταθμός του οδοιπορικού μας είναι τα Νησιά Λοφότεν, τόπος μακρινός για ναυτικούς και έμπνευση για ποιητές. Είμαστε ήδη βορειότερα του Αρκτικού Κύκλου, του 66ου παραλλήλου, όπου και παρατηρείται το φαινόμενο της συνεχούς ημέρας. Εναλλαγή τοπίων, άγριοι βράχοι μέσα σε ήρεμες θάλασσες, γαλήνια ψαροχώρια με πολύχρωμα σπιτάκια στα πόδια χιονισμένων βουνών, ήπιες θερμοκρασίες από το Γκολφ Στριμ και το Μεξικό που σαν ευλογία έρχονται και αγκαλιάζουν τα νησιά, γλυκαίνοντας την εκεί παραμονή μας. Και μετά η «πορεία προς τον Βορρά». Στον δρόμο μας το φυσικό λιμάνι του Νάρβικ, το «Παρίσι του Βορρά», το Τρόμσε, η Άλτα με τις βραχογραφίες, το Χάμερφεστ που θεωρείται η βορειότερη πόλη του κόσμου, και υπέροχες διαδρομές με φέρι. Τα βουνά είναι χιονισμένα ακόμα και το καλοκαίρι, κάθε φιόρδ και κάθε στροφή στον δρόμο Ε6 είναι μια αποκάλυψη, κάθε οροπέδιο μας διηγείται το πέρασμα Λαπώνων, ταράνδων και παγετώνων, κάθε ποτάμι φέρνει μαζί του λαϊκούς μύθους και σιγοτραγουδά τις μελωδίες του Γκριγκ… Και κάθε πρωί κοιτάζουμε τον χάρτη μας και είναι ακόμα μεγαλύτερη η προσμονή μέχρι να φτάσουμε στο βορειότερο νησί της ευρωπαϊκής ηπείρου, το Μάγκερεϊ, και μετά στο Βόρειο Ακρωτήριο, εκεί όπου πλέον «τελειώνει ο δρόμος».
Εκεί όπου αντικρίζει κανείς τα απόκρημνα βράχια και τη θάλασσα του Μπάρεντς. Η συγκίνηση μπερδεύεται με την ικανοποίηση γιατί φτάσαμε τόσο μακριά, τόσο βόρεια. Με έκπληκτα μάτια να κοιτούμε τον φωτεινό νυχτερινό ουρανό για να κατανοήσουμε την πορεία του μεσονύχτιου ήλιου! Να μην ξημερώνει ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν νύχτωσε, πηγαίνοντας, θαρρείς, κόντρα σε όλα αυτά που μας έμαθαν οι σταθεροί και απαρέγκλιτοι κανόνες της φύσης.Και έπειτα από αυτήν την «κορύφωση» του ταξιδιού μας, ο δρόμος μάς φέρνει πιο νότια, στη γη των Λαπώνων, μέσα από τα ατελείωτα δάση και τις λίμνες της Βόρειας Φινλανδίας, στο Καριγκασνιέμι, το Ίναρι, το Ίβαλο, το Ροβανιέμι, εκεί όπου περνάμε από την πολική στην εύκρατη ζώνη και θα κοιτάξουμε για τελευταία φορά το βράδυ προς τον Βορρά για να δούμε τον ήλιο του μεσονυχτίου. Τελευταία μας στάση και σύνοψη του ταξιδιού στις ακτές της Βαλτικής και στην πρωτεύουσα Ελσίνκι.Όταν σχεδιάζαμε το πρόγραμμα αυτό, είχαμε στο μυαλό μας τους ταξιδιώτες που θέλουν να δουν ένα φαινόμενο μοναδικό μαζί με μια φύση εξαίρετης ομορφιάς που τόσο γενναιόδωρα η Βόρεια Σκανδιναβία προσφέρει. Θέλαμε συγχρόνως να ανεβάσουμε ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, χρησιμοποιώντας πτήσεις και όχι πολύωρες διαδρομές με πούλμαν. Επειδή όμως ένα ταξίδι είναι πάνω από όλα γνώση, εξερεύνηση και εμπειρία, έχουμε επιλέξει σε κάποιες περιοχές να γίνουν μεγαλύτερες οδικές διαδρομές, για να έρθουμε σε επαφή με τους ανθρώπους, την πραγματική ζωή και τις λεπτομέρειες του τοπίου.

περισσότερα

Νησιά Λοφότεν

Τα Νησιά Λοφότεν σχηματίζουν ένα αρχιπέλαγος, που αποτελείται από πολλά μικρά νησάκια στα ανοικτά της βορειοδυτικής ακτής της Νορβηγίας.
Βρίσκονται αρκετά πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, στο ίδιο επίπεδο με τη βόρεια Αλάσκα, τη Σιβηρία και τη Γροιλανδία.
Λόγω του ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού όμως, έχουν πολύ ηπιότερο κλίμα, που τα καθιστά προσβάσιμα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έτους, καθότι ο ωκεανός δεν παγώνει, εκτός βέβαια από περιπτώσεις ακραίων φαινομένων και καταιγίδων.
Ο χειμώνας είναι ήπιος για την περιοχή, με θερμοκρασίες γύρω στους 0° C, ενώ το καλοκαίρι μπορεί να είναι ζεστό - δροσερό για τα δικά μας δεδομένα - με θερμοκρασία κοντά στους 23° C.
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι τα μικρά ψαροχώρια με τα χαρακτηριστικά ποικιλόχρωμα ξύλινα σπίτια τους (τα Rorbuer), που υπάρχουν στις ακτές των φιόρδ, καθώς και οι παγετώνες, που από τις απόκρημνες πλαγιές βυθίζονται και χάνονται απότομα στη θάλασσα.

περισσότερα

Στρασβούργο

Η «συμπρωτεύουσα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης φιλοξενεί τη δεύτερη έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και είναι μια πανέμορφη πόλη που ακροβατεί ανάμεσα στις δύο, ιστορικά εναλλασσόμενες ταυτότητές της, την γαλλική και τη γερμανική.
Με μεσαιωνικές ρίζες αλλά και έναν σύγχρονο κοσμοπολίτικο αέρα, είναι μια πόλη που προσφέρει ένα μοναδικό μείγμα ιστορίας, κουλτούρας, αρχιτεκτονικής και εξαιρετικής ποιότητας ζωής.
Στο Στρασβούργο ο Γουτεμβέργιος έκανε τις πρώτες του δοκιμές με την τυπογραφία και το άγαλμά του, μαζί με τον πανύψηλο καθεδρικό ναό της Παναγίας  δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης.
Ο λαβύρινθος με τα αμέτρητα λιθόστρωτα σοκάκια και τα κανάλια που διακλαδώνονται γύρω από τον ποταμό Ιλ που διασχίζει την πόλη, έχει το επίκεντρό του στο νησί Grande Ile, το κέντρο της μεσαιωνικής πόλης και στην Μικρή Γαλλία {Petite France}, την παλιά συνοικία με τα κουκλίστικα σπίτια αιώνων με τις χαρακτηριστικές στέγες και τα παράθυρα με τα πολύχρωμα λουλούδια - μια βόλτα που δεν χορταίνεις όσες ώρες κι αν της αφιερώσεις.
Παραδοσιακά εστιατόρια με επιρροές και από τις δύο χώρες, παλιές μπυραρίες που σερβίρουν τις περίφημες σε όλο τον κόσμο αλσατικές μπύρες και πλωτά μπαρ στα κανάλια της πόλης, προσφέρουν στον επισκέπτη αμέτρητες ποιοτικές επιλογές για φαγητό και διασκέδαση.

περισσότερα

Μια εμπειρία μας από την Αλσατία

Γαλλική επαρχία με γερμανικό DNA, καθώς η περιοχή άλλαξε χέρια πολλές φορές ανά τους αιώνες της ιστορίας της. Ο επισκέπτης της θα βρει τον εαυτό του να αναρωτιέται συχνά σε ποια από τις δύο χώρες βρίσκεται, μια και η ατμόσφαιρα, η αρχιτεκτονική, η κουζίνα και οι άνθρωποι της, μοιράζονται αρμονικά, χαρακτηριστικά και από τις δύο κουλτούρες. Η γεωγραφική της θέση, στο εμπορικό σταυροδρόμι της εύπορης κοιλάδας του Ρήνου, κατέστησαν την περιοχή ιδιαίτερα σημαντική οικονομικά, από την εποχή του Μεσαίωνα.
Ερειπωμένα μεσαιωνικά κάστρα και παμπάλαιες εκκλησίες, πανέμορφες πόλεις και χωριά, απέραντοι αμπελώνες που παράγουν κρασιά παγκόσμιας κλάσης και κάτοικοι πιο φιλόξενοι και ανοιχτοί από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Γαλλίας, κάνουν την Αλσατία μια μοναδική γωνιά της Ευρώπης για να επισκεφτεί κανείς.
Ο «δρόμος του κρασιού» - ο πιο διάσημος στη Γαλλία - που εκτείνεται σε 170 χιλιόμετρα μεταξύ του Στρασβούργου, πρωτεύουσας της επαρχίας και της πόλης της Μιλούζ, διασχίζει περίπου 70 παραμυθένια χωριά και κωμοπόλεις, τα περισσότερα με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα ξυλόδετα σπίτια με τις επικλινείς στέγες, τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα ανθισμένα λουλούδια στα παρτέρια.
Γευσιγνωσία των εκλεκτών κρασιών των τοπικών οινοποιείων, φαγητό με επιρροές και από τις δύο χώρες, και οι κορυφαίες αλσατικές μπυραρίες, συμπληρώνουν ένα ταξίδι – όνειρο στην καρδιά της Ευρώπης.

περισσότερα

Καππαδοκία, η «Χώρα των όμορφων αλόγων»

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που πρέπει να τα δεις. Ένα από αυτά, ειδικά αν είσαι Έλληνας, είναι η Καππαδοκία. Πρώτον επειδή εκεί θα βιώσεις την ιστορία σου. Και δεύτερον επειδή είναι κοντά και το ταξίδι είναι εύκολο αρκεί να έχεις τη σωστή καθοδήγηση. Η Καππαδοκία είναι μία από τις μεγαλύτερες περιοχές της ανατολικής Μικράς Ασίας. Σήμερα το έδαφός μοιράζεται σε πέντε τουρκικές επαρχίες: Καισάρεια, Νίγδη, Κιρσεχίρ, Ακσαράι, Νεβσεχίρ. Κάποτε, στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, χωριζόταν σε δύο τμήματα, την Ποντιακή Καππαδοκία και τη Μεγάλη Καππαδοκία. Για ευνόητους λόγους πλέον η Καππαδοκία είναι μία. Η ονομασία της δεν ξέρουμε από πού βγαίνει, πράγμα παράξενο. Κυκλοφορούν πολλές θεωρίες, ωστόσο η επικρατέστερη είναι η περσική, σύμφωνα με την οποία η λέξη Καππαδοκία σημαίνει «Η χώρα των όμορφων αλόγων». Ίσως αυτό να έχει κάποια βάση… Τα πρώτα ευρήματα ζωής στην περιοχή ανάγονται στην Εποχή του Χαλκού και οι Καππαδόκες ανέκαθεν είχαν τη φήμη των ωραίων και πολιτισμένων έφιππων πολεμιστών. Αντιστάθηκαν ακόμα και στον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος αναγκάστηκε να τους δώσει αυτονομία. Γενικώς ο λαός σ’ αυτά τα μέρη ήταν πάντα ανυπότακτος αλλά με έντονο πολιτισμό – κυρίως επηρεασμένο από τον αρχαιοελληνικό και αργότερα τον χριστιανικό. Το πιο μαγικό πράγμα σήμερα στην Καππαδοκία είναι το φυσικό τοπίο της και ο τρόπος που το εκμεταλλεύτηκαν οι κάτοικοι για να χτίσουν μέσα σε αυτό τον πολιτισμό τους. Ένα οροπέδιο γεμάτο από ηφαιστειακά πετρώματα που δημιουργήθηκε από ακατάπαυστες ηφαιστειακές εκρήξεις για 10 εκατομμύρια χρόνια, μέχρι το 2000 π.Χ. Η λάβα απλώθηκε, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, σε επιφάνεια μεγαλύτερη των 100 χλμ., δημιουργώντας τις εντυπωσιακές μορφολογικές συνθέσεις που αποτελούν το σεληνιακό τοπίο που ανοίγεται μπροστά μας. Από παντού ξεπροβάλλουν απίθανοι βραχώδεις σχηματισμοί, σαν τεράστια γλυπτά που απεικονίζουν άλλοτε μανιτάρια και λουλούδια, άλλοτε σφήνες και μαχαίρια…Οι πόλεις είναι ολόκληρες λαξευμένες μέσα σε βράχους. Υπόγειες, βάθους ως 80 μέτρων και υπέργειες στο υψόμετρο των βράχων. Κάποτε φιλοξενούσε η κάθε μία μέχρι και 20.000 κατοίκους. Μπαίνοντας σε κάποιες από αυτές βλέπεις τα πάντα: δωμάτια, κουζίνες, αίθουσες συνεύρεσης, αποθήκες… ή ακόμη και κάστρα ολόκληρα! Προφανώς οι πόλεις αυτές δημιουργήθηκαν για να προστατευτούν οι κάτοικοι από τα έντονα καιρικά φαινόμενα και τις διώξεις ή λεηλασίες. Αργότερα μέσα εκεί λειτουργούσαν χριστιανικά μοναστήρια. Οι τοιχογραφίες που σώζονται είναι εκπληκτικές! Πώς τα βλέπεις όλα αυτά; Εδώ είναι το άλλο ωραίο της υπόθεσης: με αερόστατο, όταν ανατέλλει ο ήλιος. Τα ατενίζεις από ψηλά, αλλά το αερόστατο κατεβαίνει και χαμηλά κοντά στα βράχια. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο της περιοχής είναι τα περιστέρια… Υπάρχει και η λεγόμενη Κοιλάδα των Περιστεριών επειδή εκεί, πάνω στα βράχια, βρίσκουν καταφύγιο και φτιάχνουν τις φωλιές τους. Για αιώνες οι κάτοικοι τα εμπορεύονταν ως ταχυδρόμους αλλά συνέλεγαν και τις κουτσουλιές τους τις οποίες χρησιμοποιούσαν ως λίπασμα και ως νόμισμα στην ανταλλακτική οικονομία. Δύο σακουλάκια με κουτσουλιές αντιστοιχούσαν σε ένα με αλάτι (άλλο ένα πολύτιμο αγαθό στην περιοχή). Φυσικά πολλά από τα χωριά της Καππαδοκίας ήταν μέχρι την ανταλλαγή των πληθυσμών ελληνόφωνα. Κάποια είναι ακόμη, όπως η Σινασός, στην οποία μιλούν και ελληνικά. Οι Έλληνες και οι Τούρκοι σε περίπου 16-18 χωριά μοιράζονταν και τις ίδιες εκκλησίες που λειτουργούσαν σε διαφορετικές ώρες της ημέρας και ως χριστιανικοί και ως μουσουλμανικοί ναοί. Σήμερα, πέρα από τις αμέτρητες χριστιανικές εκκλησίες, το άλλο θρησκευτικό στοιχείο (μουσουλμανικό) που πρέπει να δεις είναι οι περιστρεφόμενοι δερβίσηδες. Φορούν λευκά και περιστρέφονται σε έναν ατέρμονο χορό που καταλήγει στην έκσταση και στον εξιλασμό. Αυτό είναι άλλωστε και η Καππαδοκία ολόκληρη αν το σκεφτείς… Ένας τόπος τόσο μυστηριακός και απόκρυφος, τόσο βαθύς και ανάλαφρος, που σε μεταφέρει σε μία άλλη διάσταση της ζωής. Και σου προκαλεί ένα αίσθημα, παρόμοιο με αυτό της εξιλέωσης.  

περισσότερα

Πώς ήταν να ζεις στην Αρχαία Έφεσο

Περπατάς στους δρόμους, σταματάς στις πλατείες, κοιτάζεις τις ρωμαϊκές επαύλεις, τη βιβλιοθήκη, το αρχαίο θέατρο, τα λουτρά, τον ναό της Αρτέμιδας, τις διαφημιστικές επιγραφές για τα πορνεία και φτιάχνεις εικόνες. Ναι, η αρχαία Έφεσος, η πατρίδα του Ηράκλειτου, ήταν μια ωραία πόλη για να ζεις. Στους ελληνιστικούς και τους ρωμαϊκούς χρόνους, βρισκόταν δίπλα στη θάλασσα. Είχε θέα στο τεχνητό λιμάνι της και γνώρισε πολύ μεγάλη ακμή, διότι επικοινωνούσε δια θαλάσσης με τη Ρώμη και την Αθήνα και δια ξηράς με την Ανατολή. Ήταν δηλαδή ένας σημαντικός εμπορικός και ναυτικός σταθμός. Αργότερα λόγω προσχώσεων του ποταμού Καΰστρου, σιγά σιγά άρχισε να απομακρύνεται από τα παράλια μέχρι που έχασε την εμπορο-ναυτική δύναμή της. Τα πιο σπουδαία χρόνια της τα έζησε επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στους δρόμους της που περπατάς σήμερα, κάποτε πάτησαν το πόδι τους ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα, ο Αύγουστος Καίσαρας και όλοι οι ρωμαίοι αυτοκράτορες. Η Έφεσος λόγω τοποθεσίας ήταν η τρίτη σε σημασία πόλη της αυτοκρατορίας μετά τη Ρώμη και την Αλεξάνδρεια. Και ήταν μία αριστοκρατική πόλη, με την έννοια ότι διοικούνταν από την τάξη των αριστοκρατών. Οι διοικούντες ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν διαρκώς δωρεές για την καλή λειτουργία και όμορφη εικόνα της πόλης. Αλλιώς έχαναν το αξίωμα…
Ήταν πυκνοκατοικημένη – αρχαία κείμενα αναφέρουν ότι είχε πληθυσμό 225.000 κατοίκους, ωστόσο αυτό μάλλον είναι αναληθές. Πιθανώς  οι αρχαίοι συγγραφείς εννοούν την ευρύτερη περιοχή της Εφέσου, διότι η πόλη δεν είναι τόσο μεγάλη. Πάντως το αρχαίο θέατρο, το οποίο αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως αρένα ρωμαϊκών μονομαχιών είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο, με χωρητικότητα 25.000 άτομα και βέβαια διαθέτει ακόμη απίστευτη ακουστική. Μπροστά από το θέατρο βρισκόταν η Αρκαδιανή Οδός, ο εμπορικός δρόμος που οδηγούσε στο λιμάνι, πλάτους 11 μέτρων, στρωμένος με μάρμαρο. Σε κάθε πλευρά, αυτή η λεωφόρος είχε κιονοστοιχίες, με καταστήματα και από πίσω αποθήκες. Στα καταστήματα έβρισκες ό,τι καινούργιο ερχόταν από τη Δύση και την Ανατολή.
Δύο είναι πάντως τα αρχιτεκτονικά ορόσημα της αρχαίας Εφέσου: η Βιβλιοθήκη του Κέλσου και ο Ναός της Αρτέμιδος. Η βιβλιοθήκη χτίστηκε μεταξύ 114 και 125 μ.Χ. από τον Ακίλα Πολεμαιάνο προς τιμήν του πατέρα του, Κέλσου Πολεμαιάνου, γερουσιαστή της Ρώμης. Κάτω από τα θεμέλιά της βρίσκεται ο τάφος με τη μαρμάρινη σαρκοφάγο του Κέλσου. Καθώς περνάς από μπροστά, βλέπεις τη διώροφη πρόσοψη κομψότατη και  μοναδικά διατηρημένη. Η βιβλιοθήκη είχε και υπόγειο, οπότε στους τρεις συνολικά ορόφους στεγάστηκαν, σε διαδρόμους με ράφια, δώδεκα χιλιάδες τόμοι βιβλίων στη συνηθισμένη τότε κυλινδρική βιβλιοδεσία. Τα έξοδα διατήρησης της βιβλιοθήκης ανατέθηκαν στο κοινό... Για να μορφωθείς έπρεπε να πληρώσεις… Στην είσοδο είναι αναρτημένο και το κείμενο της διαθήκης του Κέλσου στα ελληνικά… Το ισόγειο είναι διακοσμημένο με τέσσερα αλληγορικά αγάλματα που παριστάνουν τις αρετές του Κέλσου: Σοφία, Αρετή, Έννοια και Επιστήμη. Έξω από τη βιβλιοθήκη υπήρχε ένα μεγάλο σιντριβάνι με ανάγλυφα. Στον τρίτο αιώνα έγινε σεισμός, κατά τον οποίο το κτίριο έπιασε φωτιά και το εσωτερικό καταστράφηκε. Έκτοτε η βιβλιοθήκη δεν ξαναλειτούργησε. Ο Ναός της Αρτέμιδος, ήταν ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Η ανέγερσή του άρχισε από τους Έλληνες, συνεχίστηκε από τους Ρωμαίους και συνολικά κράτησε 120 χρόνια. Με τις ρωμαϊκές επεκτάσεις έγινε το μεγαλύτερο οικοδόμημα της Ιωνίας. Το ιερό της Άρτεμης υπηρετούσαν ιέρειες παρθένοι, που ονομάζονταν Μεγάβυζοι. Η Άρτεμις των Εφέσιων, όπως δείχνουν οι απεικονίσεις της, ήταν θεά της γονιμότητας με πολλούς μαστούς. Οι τελετές είχαν μάλλον σεξουαλικό χαρακτήρα και λέγεται ότι στην αρχαία Ρώμη είχε ξεσπάσει μέγα σκάνδαλο όταν η Ιουλία, η καταπιεσμένη κόρη του Αύγουστου Καίσαρα, σε αναζήτηση της ερωτικής ταυτότητάς της παρέστη σε μία τέτοια τελετή… Ο ναός της Αρτέμιδος πάντως εθεωρείτο τόσο ιερός και άρα ασφαλής από κλοπές ώστε λειτουργούσε και ως τράπεζα. Λαός και μονάρχες φύλασσαν εκεί τα χρήματά τους, τα οποία χρησιμοποιούνταν από ειδικούς υπαλλήλους και για δανεισμό. Ο ναός καταστράφηκε το 356 π.Χ., ξαναχτίστηκε και τελικά τα μάρμαρά του έγιναν οικοδομικά υλικά για διάφορα βυζαντινά μνημεία στην Κωνσταντινούπολη. Οι επαύλεις σε όλη την Έφεσο ήταν διώροφες και τριώροφες, ζωγραφισμένες εσωτερικά και εξωτερικά, είχαν κήπους σιντριβάνια και πολλά δωμάτια. Η πόλη διέθετε δύο Αγορές, μία εμπορική (τετράγωνου σχήματος με κίονες και καταστήματα) και μία διοικητική. Διέθετε επίσης άρτιο σύστημα ύδρευσης, ιατρική σχολή, πρυτανεία, ωδείο, στάδιο αγώνων, δημόσια ουρητήρια και πλήθος ναών. Κάθε τρεις και λίγο τελούνταν θρησκευτικές πομπές (σαν πανηγύρια) στις οποίες συμμετείχαν όλοι οι κάτοικοι. Επίσης τα πορνεία και τα λουτρά ήταν δημοφιλέστατα. Εκεί σύχναζε όλη η πόλη. Αυτό σου προσφέρει η Έφεσος. Την περπατάς, και νιώθεις τον παλμό της αρχαίας ζωής. Ό,τι και να διαβάσεις, όσες φωτογραφίες και να δεις, τίποτα δεν συγκρίνεται μ’ αυτή την ολοζώντανη αίσθηση.

περισσότερα

Οδοιπορικό στις χαμένες πατρίδες

Ένα συγκλονιστικό ταξίδι στη σύγχρονη ιστορία γεμάτο ιστορικές μνήμες, τόσο οικίες αλλά και τόσο άγνωστες... Η Ανατολική Θράκη, η Ίμβρος και η Τένεδος, «οι χαμένες πατρίδες», μάς θύμισαν τη μεγάλη Ελλάδα πριν τη Μικρασιατική καταστροφή και τη συνθήκη της Λωζάνης. Ξεκινώντας από την Κωνσταντινούπολη, τη μαγεία της έχουν συνυφάνει οι θρύλοι, η ιστορία και η ποίηση. Οι ξένοι τη γνωρίζουν μονάχα με το οθωμανικό της όνομα Istanbul, παραφθορά και αυτό του ελληνικού εις την Πόλιν. Επισκεφθήκαμε την Αγία Σοφία, ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά μνημεία όλων των εποχών, αλλά και το περίφημο Τζαμί του Σουλτάν Αχμέτ με τους έξι μιναρέδες του. Περνώντας από την αρχαία ελληνική πόλη Βιζύη και τις Σαράντα Εκκλησιές, φτάσαμε στην άκρως σημαντική Αδριανούπολη, που κυριαρχείται από τα χρώματα της Ανατολής. Έπειτα, μέσα από μια όμορφη διαδρομή στο τοπίο της Θράκης, προσεγγίσαμε την ακτή, απ' όπου πήραμε το πλοίο για την Ίμβρο, το ένα από τα δύο νησιά του Αιγαίου που ανήκουν στους Τούρκους, που κατοικείται από τα βάθη των αιώνων. Το όνομά της το πήρε από τον Καρικό θεό Ίμβραμο. Σε αυτήν τη νευραλγικής σημασίας γωνιά του Αιγαίου, ανάμεσα στην Τένεδο και την Ίμβρο, είχε τους στάβλους των αλόγων του ο Ποσειδώνας. Αλλά και η Θέτιδα, η μητέρα του ηρωικού Αχιλλέα, είχε τα παλάτια της στον βυθό, ανάμεσα στην Ίμβρο και τη Σαμοθράκη. Το συναίσθημα που νιώσαμε δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε λέξεις... Επισκεφθήκαμε τα έξι εναπομείναντα ελληνικά χωριά, όπου σήμερα κατοικούν ελάχιστοι Έλληνες, ενώ επόμενη στάση ήταν η Τένεδος. Ανάμεσα στη Λήμνο και τα Μικρασιατικά παράλια, απέναντι από τα στενά των Δαρδανελίων, αποτέλεσε το μήλον της έριδος από την αρχαιότητα έως και σήμερα. Το νησί πήρε το όνομά του από τον οικιστή και βασιλιά του, Τέννητα, γιο του ήρωα Κύκνου (γιου του Ποσειδώνα) από τους Κολωνούς της Τρωάδος και της Πρόκλειας, κόρης του Λαομέδοντα. Ολόκληρη η ενδοχώρα του εύφορου νησιού μοιάζει με έναν τεράστιο αμπελώνα που εδώ και πολλούς αιώνες παράγει εξαίσια σταφύλια και εξαιρετικής ποιότητας κρασί. Σήμερα, μπορεί πια να ζουν ελάχιστοι Έλληνες και τα παλιά ελληνικά αρχοντικά να κατοικούνται από Τούρκους, η παλιά όμως ελληνική συνοικία εξακολουθεί να αποτελεί το στολίδι του νησιού...

περισσότερα

Περούζ, ένα κινηματογραφικό χωριό

Βρίσκεται περίπου μισή ώρα απόσταση οδικώς από τη Λυών, χτισμένο τον μεσαίωνα πάνω σε λόφο με θέα τον ποταμό Εν, και είναι διατηρημένο τέλεια. Δεν υπάρχει κανένα τουριστικό κατάστημα εκεί, ο χαρακτήρας του παραμένει ατόφιος και οι κάτοικοί του, παρότι φιλόξενοι, ζουν τη ζωή τους χωρίς να περιμένουν τους τουρίστες. Ωστόσο, και μάλλον γι αυτό, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό.
Οι κάτοικοι ήταν ανέκαθεν τεχνίτες, αγρότες και υφαντές, οι οποίοι μάλλον έφτασαν εκεί από την Περούτζια της Ιταλίας – εξ ου και η ονομασία Περούζ. Το 1167 περιβλήθηκε από τείχη και το 1601 προσαρτήθηκε στη Γαλλία από τον Λουδοβίκο 14ο. Λόγω της τοποθεσίας του, στον δρόμο που ενώνει τη Λυών με τη Γενεύη, υπήρξε για αιώνες σημαντικός εμπορικός σταθμός. Τον 19ο αιώνα, με την επέκταση του σιδηρόδρομου έχασε την εμπορική δύναμή του και ερήμωσε, αλλά από το 1911 άρχισε η αναστήλωσή του και ξαναγέμισε κατοίκους. Το 1912, απέκτησε και το πιάτο-ορόσημό του, τη Γαλέτα της Περούζ, που το τοποθέτησε στον γαστρονομικό χάρτη. Πρόκειται για μία γλυκιά, λεπτή και τραγανή ζύμη με βούτυρο, καψαλισμένη ζάχαρη και άρωμα λεμονιού που είναι διάσημη σε όλη τη Γαλλία.
Στην Περούζ, λόγω της γραφικότητας και της γνησιότητας του σκηνικού, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες εποχής. Πιο γνωστές στο ελληνικό κοινό είναι «Οι τρεις σωματοφύλακες» (1961) και «Η νύφη του Φράνκεστάϊν» (1985) με πρωταγωνιστή τον Στινγκ. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα «Φράνκεσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ.  

περισσότερα

Η κοιλάδα του Ροδανού στη Νοτιοανατολική Γαλλία

Πρόκειται για την περιοχή εκατέρωθεν του ποταμού Ροδανού, που εκτείνεται από τη Λυών έως τη Μεσόγειο. Ο Ροδανός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός που εκβάλλει στη Μεσόγειο μετά τον Νείλο.
Η κοιλάδα κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή (εντοπίστηκαν δείγματα Νεάντερνταλ). Εν συνεχεία κατοίκησαν εκεί οι Γαλάτες και φυσικά οι Ρωμαίοι. Τη ρωμαϊκή περίοδο, στην κοιλάδα του Ροδανού χτίστηκαν πολλές ακμάζουσες πόλεις, κατασκευάστηκαν γέφυρες και η περιοχή κατέστη σημαντικό πέρασμα προς τη Γαλατία και τις δυτικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε αναπτύχθηκε εκεί και η παραγωγή κρασιού, για την οποία σήμερα είναι παγκοσμίως διάσημη η κοιλάδα. Ειδικά στο βόρειο τμήμα της παράγονται μερικά από τα καλύτερα και τα ακριβότερα κρασιά της υφηλίου. Ακολουθώντας από βορρά προς νότο τη ροή του Ροδανού το μοναδικό τοπίο των αμπελώνων και των οπωρώνων που εκτείνονται από τη ρωμαϊκή πόλη Βιέν ως τη μεσαιωνική Βαλάνς κόβει την ανάσα. Είναι επόμενο λοιπόν ότι αυτό το ταξίδι στην Κοιλάδα του Ροδανού έχει αρχαιολογικό, οινολογικό και γαστρονομικό ενδιαφέρον.
Μετά τους Ρωμαίους, γύρω από τον Ροδανό και με ακραία σημεία τη Λυών και τη Μασσαλία διαμορφώθηκαν σταδιακά, από τον 12ο έως 14ο αιώνα, οι επαρχίες που αποτελούν σήμερα τη νοτιοδυτική Γαλλία: Προβηγκία, Λανγκεντόκ, Ντωφινέ, Μπυζέ και Μπρες. Αναπτύχθηκε επίσης δίκτυο μεγάλων οικονομικών δραστηριοτήτων, κυρίως γεωργικών και μεταποιητικών, που κατέληγαν στη Μασσαλία κι από κει ταξίδευαν σε όλη τη Μεσόγειο. 
Σήμερα, οι σημαντικότεροι σταθμοί στην περιοχή της Κοιλάδας, αυτοί δηλαδή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους επισκέπτες είναι: η πόλη της Λυών με την εξαιρετική γαστρονομία. Η περιοχή Μποζολαί με το περίφημο κρασί. Η ρωμαϊκή πόλη Βιέν που αργότερα έγινε κέντρο του καθολικισμού. Η περιοχή του Αγίου-Ρωμανού-στη-Γαλικία με το Γαλλο-ρωμαϊκό Μουσείο και τα πολλά ρωμαϊκά ευρήματα γύρω από αυτό. Στο μουσείο, σε ξεχωριστή αίθουσα, εκτίθεται το μοναδικό ρωμαϊκό ψηφιδωτό που αναπαριστά την «Τιμωρία του Λυκούργου». Το Σεντ Ετιέν, παλιά βιομηχανική πόλη που σήμερα αποτελεί κέντρο Design χάρη στην περίφημη παγκόσμια Μπιενάλε που διοργανώνει. Η Βαλάνς, που οριοθετεί την κάθοδο στο ζεστότερο κλίμα της Μεσογείου, με την ξακουστή γαστρονομία της, τα υπαίθρια εστιατόρια, καφέ και μπαρ. Ορόσημο εδώ είναι το ολοκαίνουργιο Μουσείο της Βαλάνς που καλύπτει τέχνη από τον 16ο ως τον 21ο αιώνα και επίσης περιλαμβάνει πολλά ρωμαϊκά εκθέματα. Και τέλος η Μοντελιμάρ, που είναι η πατρίδα του νουγκάτ.

περισσότερα

Ρουμανία – Φιλική Εταιρεία

Η Ελληνική Επανάσταση στην πραγματικότητα ξεκίνησε πριν την 25η Μαρτίου 1821 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο της τότε Μολδοβλαχίας και σημερινής Ρουμανίας.

Μάχες έγιναν σε πολλές περιοχές με πιο σημαντικές την κατάληψη του Βουκουρεστίου και τη μάχη του Δραγατσανίου, η οποία δυστυχώς είχε τραγική κατάληξη για την πρώιμη επανάσταση.

Κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το Ιάσιο ήταν ένα απ' τα κέντρα του ελληνισμού και κατόπιν μια σημαντική βάση δραστηριότητας της Φιλικής Εταιρείας.

Κάποτε είχε το προσωνύμιο «η πόλη με τις εκατό εκκλησίες», ενώ τα ζωγραφισμένα μοναστήρια, και οι τεράστιες πλατείες του το καθιστούν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες προορισμούς στη Ρουμανία.

Σήμερα το Ιάσιο έχει ένα σημαντικό πανεπιστήμιο το οποίο είναι έργο Ελλήνων Φαναριωτών και είναι μια ζωντανή φοιτητούπολη με πολλές επιλογές φαγητού, εξόδου και διασκέδασης.

Άλλες πόλεις της Ρουμανίας με ελληνικό ενδιαφέρον είναι η Τούλτσεα, η οποία ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα από Έλληνες αποίκους και η Βραίλα, το Γαλάτσι και η Κωνστάντζα στις οποίες γνώρισαν μεγάλη ακμή ελληνικές παροικίες εμπόρων και εφοπλιστών καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

περισσότερα

Το Παλάτι του Λαού

Το Παλάτι του Λαού στο Βουκουρέστι, χτισμένο σ’ έναν λόφο της ρουμανικής πρωτεύουσας, κοντά στην πλατεία Ουνίρι (Unirii), είναι το μεγαλύτερο κτίριο της Ευρώπης και το δεύτερο σε επιφάνεια οικοδόμημα στον κόσμο, μετά το αμερικανικό Πεντάγωνο στην Ουάσινγκτον των Η.Π.Α.
Άρχισε να κατασκευάζεται το 1984, με εντολή του κομμουνιστή προέδρου της Ρουμανίας Νικολάε Τσαουσέσκου (1918-1989), με σκοπό να στεγάσει τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής του Κ. Κ. Ρουμανίας, το γραφείο του προέδρου, καθώς και διάφορα υπουργεία και κρατικές υπηρεσίες. Μέχρι το 1989, όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε, μόνο η στέγη του έμενε να ολοκληρωθεί. Μέσα στα πέντε χρόνια της οικοδόμησής του, από το 1984 ως το 1989, εργάστηκαν ασταμάτητα 20.000 εργάτες σε τρεις εναλλασσόμενες 24ωρες βάρδιες των οκτώ ωρών.
Η σχεδίαση του οικοδομήματος, σε ψευδονεοκλασικό ρυθμό, ανατέθηκε από τον ίδιο τον Τσαουσέσκου σε μια νεαρή και άγνωστη αρχιτεκτόνισσα, την Άνκα Πετρέσκου, πλην όμως στην κατασκευή του συμμετείχαν περισσότεροι από 700 αρχιτέκτονες. Προκειμένου να κτιστεί το κολοσσιαίο αυτό μέγαρο, ισοπεδώθηκε το 20% του ιστορικού κέντρου της ρουμανικής πρωτεύουσας. Ιστορικά μνημεία κατεδαφίστηκαν: δώδεκα έξοχης αρχιτεκτονικής εκκλησίες και δύο συναγωγές, καθώς και 7.000 περίπου σπίτια, απελευθερώνοντας μια έκταση πέντε τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Το Παλάτι του Λαού, όπως λέγεται, το εμπνεύστηκε ο Τσαουσέσκου από μια επίσκεψή του στη Βόρεια Κορέα, όπου εντυπωσιάστηκε από την επιβλητική μεγαλοπρέπεια των κυβερνητικών κτιρίων. Το σοσιαλιστικής έμπνευσης αυτό κτίριο, ύψους 80 περίπου μέτρων και επιφάνειας 330.000 τετραγωνικών μέτρων, έχει 14 ορόφους με 3.200 δωμάτια, 60 διαδρόμους, 60 αίθουσες υποδοχής και είκοσι μέτρα κάτω από τη γη ένα τεράστιο αντιπυρηνικό καταφύγιο. Είναι φτιαγμένο από μάρμαρο, 3.500 τόνους κρύσταλλο και 900.000 τόνους ξύλο. Το κόστος της οικοδόμησής του ανήλθε στο 30% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος της Ρουμανίας.

περισσότερα

Γάνδη, μια πόλη με κρυφή ζωντάνια

Παλιό λιμάνι, μ ε μεγάλη εμπορική ισχύ στα χρόνια του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, εξελίχθηκε τελικά πέρα από κέντρο εμπορίου και σε μια σημαντική Πανεπιστημιούπολη. Αυτό σημαίνει ότι η πόλη σφύζει από νέους και είναι πολύ ζωντανή, ενώ το τοπίο, το σκηνικό και η αρχιτεκτονική ατμόσφαιρα είναι καθαρά μεσαιωνικά. Κάστρα, πύργοι, γοτθικοί και αναγεννησιακοί ναοί, κανάλια, καλντερίμια, μεσαιωνικά σπίτια και άλλα κτήρια, όλα διατηρούνται τέλεια, γιατί δεν καταστράφηκαν ποτέ από τους πολέμους και γιατί ο δήμος τα φροντίζει με μεγάλη σπουδή. Όλο το ιστορικό κέντρο είναι πεζοδρομημένο, οπότε οι βόλτες είναι ατέλειωτες, χωρίς θορύβους και χωρίς το στρες που προκαλεί μία πόλη στους περιπατητές της. Τα αξιοθέατα είναι πολλά. Βασικά ό,τι συναντάμε στον δρόμο είναι αξιοθέατο. Επίσης υπάρχουν πολλά μουσεία που καλύπτουν όλο το φάσμα της τέχνης που αναπτύχθηκε εκεί. Αλλά ακόμα κι οι ναοί κρύβουν αριστουργήματα: για παράδειγμα με μία βόλτα στον Καθεδρικό της Γάνδης, βλέπει κανείς έναν Ρούμπενς, ένα τρίπτυχο των αδελφών Βαν Αϊκ και έναν Ιερώνυμο Μπος μαζεμένους! Τρία σε ένα…
Εννοείται φυσικά ότι το γκράφιτι απαγορεύεται σε όλα τα κτήρια, αλλά υπάρχει πρόβλεψη ακόμη και γι αυτό: Στο μικρό δρομάκι Graffiti Street μέσα στο ιστορικό κέντρο επιτρέπεται η ελεύθερη έκφραση των καλλιτεχνών του δρόμου. Εκεί έχουν ζωγραφίσει διάσημοι γκράφιτι καλλιτέχνες όπως ο Roa και ο Bué the Warrior.
Κατά τα άλλα, η νεανική, εναλλακτική ζωή γίνεται πολύ έντονη στα κανάλια και στα ποτάμια όπου υπάρχουν κρυμμένα διάφορα στέκια για ποτό, καφέ ή φαγητό. Αλλά και χύμα, στις όχθες – με καφέ, μπύρα ή κάποιο σνακ (συνήθως τηγανητές πατάτες με διάφορες σάλτσες και κάποιο ψαρικό) στο χέρι.
Στη Γάνδη θα τα απολαύσουμε όλα! Και αξίζει, τουλάχιστον να δοκιμάσουμε, όσα περισσότερα μπορούμε!

περισσότερα

Μπρυζ, από τον μεσαίωνα στο σήμερα

Είναι μια πόλη παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που χλευάστηκε στην απολαυστική κινηματογραφική κωμωδία «Στην Μπρυζ» (2008) με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ. Όμως και πάλι, ενώ γελούσες στην ταινία με τη μεσαιωνική γραφικότητά της, δεν μπορούσες να μην τη θαυμάσεις. Αυτό είναι η Μπρυζ – μια ζωγραφιά άλλης εποχής που σε συνεπαίρνει στο σήμερα.
Η μείζων μεσαιωνική αρχιτεκτονική της πόλης, λοιπόν, παραμένει ανέπαφη. Το ιστορικό της κέντρο της τελικά αναγορεύτηκε σε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2000. Οπότε σε κάθε βόλτα μας εκεί, στους δρόμους, στα κανάλια και στα στενά της ερχόμαστε σε επαφή με πανέμορφα κτήρια που μοιάζουν με έργα τέχνης. Ένα από αυτά είναι ο Ναός «Της Παναγίας Μας» με το περίφημο κωδωνοστάσιο που φτάνει τα 122,3 μέτρα − ένα από τα ψηλότερα κτίσματα από τούβλα στον κόσμο. Στο χοροστάσιο του ναού υπάρχει η «Παναγία Βρεφοκρατούσα», του Μικελάντζελο. Θεωρείται ότι είναι το μοναδικό γλυπτό του μεγάλου καλλιτέχνη της Αναγέννησης που τοποθετήθηκε εκτός Ιταλίας όσο εκείνος ήταν εν ζωή.
Γενικώς το πιο διάσημο αξιοθέατο της Μπρυζ είναι το καμπαναριό του 13ου αιώνα, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Αυτό αρχικά υπήρξε θησαυροφυλάκιο και στη συνέχεια παρατηρητήριο. Περιλαμβάνει 48 καμπάνες τις οποίες λειτουργεί ειδικός χειριστής που εργάζεται σε μόνιμη βάση. Αυτός σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει κοντσέρτα καμπανοκρουσιών που ακούγονται σε όλη την πόλη! Επίσης, όποιος θέλει μπορεί να ανεβεί τα 366 σκαλοπάτια του καμπαναριού και να απολαύσει τη θέα από τα 83 μέτρα.

Άλλη ατραξιόν της Μπρυζ είναι η ρωμαιοκαθολική βασιλική του Ιερού Αίματος που χτίστηκε τον 12 αιώνα.Στεγάζει το λείψανο του Ιερού Αίματος που σύμφωνα με ισχυρισμούς ανήκει στον Ιωσήφ της Αριμαθαίας. Ποιος είναι όμως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας; Υπήρξε μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, εύπορος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη Του και σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Το λείψανο του Ιερού Αίματος βρίσκεται στο ανώτερο παρεκκλήσι και ήρθε στην πό λη μετά τη Δεύτερη Σταυροφορία από τον Κόμη της Φλάνδρας Τιερί της Αλσατίας (1099- 1168). Κάθε χρόνο οργανώνεται περιφορά του στους δρόμους της πόλης. Την περιφορά ακολουθούν περισσότεροι από 1.600 κατοίκους πολλοί από αυτούς ντυμένοι με κοστούμια εποχής ως ιππότες ή σταυροφόροι.

περισσότερα

Ο Ινδικός ελέφαντας. Μειλίχιος, δυνατός, έξυπνος

Για τους Ινδουιστές , ο ελέφαντας είναι θεϊκό ζώο – αν και μόνο κατά το ήμισυ πάνω στο χοντρό κορμί του με τα τέσσερα χέρια, ο θεός Γκανέσα φέρει κεφαλή ελέφαντα. Αλλά  και στις « αρμοδιότητες» του καθίστανται ορατές οι ιδιότητες του ελέφαντα: ο Γκανέσα λατρεύεται ως προστάτης της μόρφωσης και της λογιοσύνης και ως ικανός να ξεπερνάει κάθε είδους δυσκολίες. Πράγματι, ο ασιατικός ελέφαντας, υποείδος του οποίου αποτελεί ο ινδικός ελέφαντας, με ύψος μέχρι 3μ. και βάρος έως 5 τόνους, είναι ένα παχύδερμο ήπιο, βεβαίως, αλλά ικανό να επιβληθεί. Εδώ και αιώνες ο άνθρωπος επωφελείται από τη δύναμη, την επιδεξιότητα και την εξυπνάδα του: για τη μεταφορά βαρών, το καθάρισμα των δασών, ως υψηλό κάθισμα στο κυνήγι της τίγρης ή για ψυχαγωγία στο τσίρκο.
Με την προβοσκίδα του ο ελέφαντας μπορεί να  αναπνεύσει, να  μυρίσει , να ρουφήξει, να πιπιλήσει, να ψαύσει, να πιάσει , να χτυπήσει και να σαλπίσει. Ο ασιατικός ελέφαντας με το ένα «μυτερό» δάκτυλο αποδεικνύεται επιδεξιότερος από τον αφρικανικό εξάδελφό του. Η δική του προβοσκίδα έχει ένα μόνο, εκείνη του συγγενούς του έχει δύο.
Με το μέτωπο του έχει δύο κοιλότητες, τα μικρότερα αυτιά και τους κοντύτερους χαυλιόδοντες, ο elefaphas  maximus προκαλεί λιγότερο άγρια εντύπωση από τον loxodonta Africana. Και τα δύο είδη διαθέτουν ωστόσο το ίδιο παροιμιώδες «μνημονικό ελέφαντα», δεν ξεχνούν ποτέ, ούτε καλό, ούτε κακό.
Οι ενήλικοι ελέφαντες είναι κατά κύριο λόγο άτριχοι, μόνο τα μάτια είναι εφοδιασμένα με μακριά ματοτσίνορα. Οι ελέφαντες, τους οποίους οι άνθρωποι θεωρούν ως τους μειλίχιους γίγαντες του ζωικού βασιλείου, είναι ζώα της αγέλης. Ο ελεφαντοκέφαλος θεός Γκανέσα έχει και αυτός καλή φήμη στον ινδουισμό ως ενσάρκωση της σοφίας. 

περισσότερα

Κουμάρι Ντέβι

Το Νεπάλ δεν έχει μόνο αμέτρητους θεούς, θεές, Bodhisattvas, avatars κλπ., οι οποίοι λατρεύονται και τιμώνται με τη μορφή αγαλμάτων, ζωγραφιών και εικόνων, αλλά και μία πραγματική ζωντανή θεά, την Κουμάρι Ντέβι, ένα μικρό κορίτσι που ζει στο Kumari Μahal, ακριβώς δίπλα στην Πλατεία Durbar.
Το τελετουργικό της ζωντανής θεάς άρχισε μάλλον επί βασιλείας Jaya Prakash Malla - του τελευταίου των Malla της Κατμαντού, του οποίου η βασιλεία έληξε απότομα, όταν κατέκτησε την κοιλάδα ο Prithvi Narayan Shah το 1768.
Κυκλοφορούν αρκετοί θρύλοι σχετικά με την Κουμάρι.
Ένας θρύλος μιλά για έναν βασιλιά Malla που έπαιζε τακτικά ζάρια με την Taleju, τη θεά-προστάτιδα της κοιλάδας. Όταν ο βασιλιάς έκανε μία άκοσμη κίνηση, εκείνη απείλησε να αποσύρει την προστασία της, αλλά τελικά μαλάκωσε και υποσχέθηκε να επιστρέψει με τη μορφή νεαρού κοριτσιού.

Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι ένα μικρό κορίτσι είχε καταληφθεί από τη θεά Durga και εκδιώχθηκε από το βασίλειο. Όταν η βασίλισσα το άκουσε, διέταξε έξαλλη τον σύζυγό της να φέρει πίσω το κορίτσι και να το τιμήσει σαν αληθινή θεά.
Η Κουμάρι επιλέγεται από μία ειδική κάστα Newari χρυσοχόων και αργυροχόων. Συνήθως είναι μεταξύ τεσσάρων ετών και εφηβείας και πρέπει να διαθέτει 32 σωματικές προϋποθέσεις που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, το χρώμα των ματιών, το σχήμα των δοντιών... μέχρι και τη χροιά της φωνής. Και το ωροσκόπιό της πρέπει να είναι, βεβαίως, κατάλληλο.
Μόλις βρεθούν οι υποψήφιες, συγκεντρώνονται μαζί σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούν τρομερούς ήχους ενώ άντρες χορεύουν με απαίσιες μάσκες μπροστά σε αηδιαστικά κεφάλια βουβαλιών. Αυτά βεβαίως δεν τρομάζουν μια πραγματική θεά, που είναι μετενσάρκωση της Durga κι έτσι το κοριτσάκι που παραμένει πιο ήρεμο και σοβαρό σε όλο αυτό το μαρτύριο γίνεται η νέα Κουμάρι.
Σε μια διαδικασία παρόμοια με την επιλογή του Δαλάι Λάμα, η Κουμάρι επιλέγει τα ρούχα και τα στολίδια που φορούσε η προκάτοχος της ως τελικό τεστ.
Μόλις επιλεγεί για Κουμάρι, το κοριτσάκι μετακομίζει στο Kumari Bahal.
Η πιο εντυπωσιακή εμφάνιση είναι το Σεπτέμβριο, στη γιορτή Indra Jatra, όταν διασχίζει την πόλη σ' ένα τεράστιο άρμα επί τρεις ημέρες. Στη διάρκεια της γιορτής η Κουμάρι ευλογεί τον Βασιλιά του Νεπάλ.
Η βασιλεία της Κουμάρι τελειώνει με την πρώτη της περίοδο ή μετά από κάποιο ατύχημα που θα την κάνει να χάσει αίμα.
Μόλις φανεί το πρώτο σήμα της εφηβείας, επιστρέφει στο καθεστώς της κοινής θνητής και αρχίζει η αναζήτηση της νέας Κουμάρι. Όσο είναι θεά, η Κουμάρι ζει από τα έσοδα του ναού και όταν αποσυρθεί παίρνει ένα γενναίο ποσό.
Παλιότερα πιστευόταν ότι φέρνει ατυχία να παντρευτεί κάποιος μια πρώην Κουμάρι!

περισσότερα

Μία εμπειρία μας από την τροπική μαγεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ

Άνθρωποι ήρεμοι, φιλικοί, θερμοί και χαμογελαστοί. Ο Λαοτιανοί, εκεί στη μυστηριακή χερσόνησο της Ινδοκίνας, στο Λάος, στην αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου των ελεφάντων, τη Λουάνγκ Πραμπάνγκ, σ’ αγκαλιάζουν με τη γαλήνη τους! Μα και η ίδια η πόλη σ’ αγκαλιάζει...
Αυτή η ησυχία σου κάνει εντύπωση, σε ηρεμεί, σου καθαρίζει το μυαλό, σε απαλλάσσει από κακές σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι πράοι οι άνθρωποι, το διαβάζεις στα μάτια τους, και αυτό σου το μεταδίδουν. Εισχωρείς στα κάθετα δρομάκια με την εξωτική ομορφιά, χαζεύεις δεξιά και αριστερά, παντού συναντάς βουδιστικούς ναούς και μοναχούς, φτάνεις κάτω στο ποτάμι.
Εκτός από τους 32 καλοδιατηρημένους βουδιστικούς ναούς, οι σπηλιές Πακ Ου αποτελούν ακόμη έναν λόγο για να επισκεφθείς τη Λουανγκ Πραμπάνγκ. Απέχουν 25 χλμ, και ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να φτάσεις είναι με βάρκα. Αφού περάσει κανένα δίωρο, φτάνεις στις σπηλιές και έτσι όπως τις βλέπεις από μακριά, σε εντυπωσιάζουν. Σαν ένα στόμα ορθάνοιχτο το οποίο φυλάει καλά μέσα του πάνω από χίλιους Βούδες, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα.

περισσότερα

Φυλές Βορείου Λάος

Η φυλή των Χμονγκ

Αποτελεί μία πολυάριθμη τοπική φυλή που απλώνεται σε διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τους εντοπίζεται στη νότια Κίνα (περίπου εννιάμισι εκατομμύρια), ωστόσο πολλοί κατοικούν επίσης στο Λάος και στο Βιετνάμ. Στο Λάος συγκεκριμένα η παρουσία τους επισημαίνεται ήδη από τον 18ο αιώνα, και μοιράζονται σε αρκετές υποομάδες, όπως είναι οι Μαύροι, Λευκοί,  Πράσινοι και Κόκκινοι Χμονγκ. 

Η φυλή των Άκα

Είναι μία ιθαγενής φυλή της νοτιοανατολικής Ασίας, με παρουσία στο Λάος, το Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Ο πληθυσμός τους φτάνει περίπου το μισό εκατομμύριο και το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δομή της κοινωνίας τους είναι η απουσία αυστηρών κοινωνικών τάξεων, με την κοινωνία να στηρίζεται στην ισότητα των μελών της, και τον σεβασμό να εδράζεται συνήθως στην ηλικία αλλά και στην εμπειρία.

Η φυλή των Χμου

Είναι συγγενής φυλή των Χμονγκ, με τους οποίους μοιράζονται κοινές πολιτισμικές και γλωσσικές καταβολές. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ζει στο Λάος, με κάποιες δεκάδες χιλιάδες να βρίσκονται επίσης στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη. Καθαρά αγροτική κοινωνία, με την ορυζοκαλλιέργεια να είναι η κύρια πηγή εισοδήματος και διατροφής, στοιχείο απαραίτητο για τη διαβίωση της φυλής. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο των Χμου είναι πως όχι μόνο οι ναοί αλλά και τα σπίτια αποτελούν ιερούς χώρους, καθώς θεωρείται πως μέσα τους κατοικούν πνεύματα της γης!

Η φυλή των Λου

Αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο μέλη, με τους περισσότερους να ζουν στο Λάος και στην Κίνα. Μιλούν μία διάλεκτο της γλώσσας Τάι, ασπάζονται την Βουδισμό «θεραβάντα» και ένα ιδιαίτερο στοιχείο της είναι πως τα αρσενικά μέλη υιοθετούν ως μεσαίο όνομά τους πάντα το όνομα Μπα, και οι γυναίκες το Υ. 

περισσότερα

Σεν Τροπέ

Ο παράδεισος στα Γαλλικά. Μια εικόνα αρμονική, με τα παραδοσιακά του σπίτια και τα μαγαζιά που καλύπτονται από ομοιόμορφες κεραμοσκεπές, να αγκαλιάζουν τον κόλπο με τα κότερα και τα καραβάκια. Το Σεν Τροπέ, ένα παλιό ψαροχώρι, έχει σήμερα πλέον αποκτήσει διεθνή φήμη, αφού αρκετοί επώνυμοι το έχουν επιλέξει για να κτίσουν τις βίλες τους. Στο λιμάνι του εντυπωσιάζουν οι πολύχρωμοι ζωγραφικοί πίνακες των υπαίθριων ζωγράφων και τα πολυτελή γιοτ. Τα καφέ και τα εστιατόρια είναι πάντα γεμάτα. Κατά μήκος των ακτών του Σεν Τροπέ, υπάρχουν γαλαζοπράσινοι ορμίσκοι και τις βίλες του Βερσάτσε, της Μπριζίτ Μπαρντό και άλλων επωνύμων. Στα νοτιοανατολικά συναντάμε δυο υπέροχες παραλίες: την Plage de Tahiti και την Plage de Pampelonne. Εάν έχετε χρόνο, αξίζει να επισκεφθείτε τα δυο υπέροχα γραφικά χωριά που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση: το μεσαιωνικό Ramatuelle και το Gassin.Χαρείτε το υπέροχο μεσογειακό κλίμα, τη γαλάζια θάλασσα και φεύγοντας, θα νιώσετε σίγουρα ότι αποχωρίζεστε το όνειρο που είχατε ζήσει και το παραμύθι στο οποίο είχατε πρωταγωνιστήσει.

περισσότερα

Κάννες

Οι κοσμοπολίτικες Κάννες, έχουν συνδέσει το όνομά τους με το διάσημο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου. Είναι κτισμένες γύρω από πανέμορφους καταπράσινους λόφους, στο άκρο του κόλπου Napoule και περιβάλλονται από υπέροχη, μήκους 3 km ακτή με χρυσή άμμο, μπροστά από τη θρυλική παραλιακή λεωφόρο La Croisette. Η καρδιά των Καννών είναι αυτή η παραλιακή λεωφόρος, η οποία εκτείνεται από το παλιό λιμάνι και το Palais des Congres μέχρι την Palm beach, όπου συναντάμε το Casino d’ Eté και το Port Canto. Γεμάτη από φοίνικες, εντυπωσιάζει με τη χρυσή της ακτή και τα θρυλικά ξενοδοχεία που την περιβάλλουν. Καθίστε σε κάποιο από τα καφέ τους και ίσως να συναντήσετε κάποιον διάσημο. Τα καταστήματα επώνυμων οίκων μόδας κατά μήκος αυτής της λεωφόρου, υπερνικούν όλες τις πιθανές αντιστάσεις με την κομψότητα και τη μοναδικότητά τους. Στο κέντρο των Καννών υπάρχει ο λόφος Le Suquet, που προβάλλει την εικόνα και το ήρεμο συναίσθημα ενός παραδοσιακού χωριού, με όμορφα σοκάκια και παραδοσιακά σπίτια. Είναι αναμφισβήτητα μια αντίθεση στη μοντέρνα όψη των Καννών. Ο ύψους 22 m πύργος αντιπροσωπεύει το ιστορικό παρελθόν της πόλης. Από τα τείχη του La Suquet θα μπορέσετε να απολαύσετε μια εντυπωσιακή πανοραμική όψη των Καννών. Τα ανηφορικά δρομάκια της παλαιάς πόλης είναι ένα όνειρο να τα εξερευνά κανείς. Στην κορυφή του λόφου θα συναντήσετε τη γραφική πλατεία του κάστρου, μια μικρή Γοτθική εκκλησία και το μουσείο του κάστρου. Μπροστά από τις Κάννες, στον κόλπο, περιμένουν να υποδεχθούν τους επισκέπτες και δυο τα μικρά καταπράσινα νησάκια Saint Marguerite και Saint Honorat με ένα κάστρο που είχε κτισθεί τον 11ο αιώνα για να χρησιμεύσει αρχικά σαν φυλακή και στη συνέχεια ως μοναστήρι Βενεδικτίνων μοναχών.

περισσότερα

Προβηγκία- Κυανή ακτή

Η αχανής επαρχία της Προβηγκίας απλώνεται τη Μασσαλία μέχρι την Κυανή Ακτή. Είναι ένας τόπος ευλογημένος, που συνδυάζει το Γαλλικό πνεύμα με τις Ιταλικές επιρροές. Περισσότερο γνωστή από τα κοσμικά της παράλια - Κάννες, Νίκαια, Σαιν Τροπέ - και λιγότερο γνωστή στην ενδοχώρα της, με περιοχές τις οποίες διατρέχει ο Ροδανός, κατά μήκος του οποίου συναντήθηκαν κάποτε Κέλτες, Γαλάτες, Έλληνες και Ρωμαίοι, ιδρύοντας μερικές από τις σπουδαιότερες πόλεις, όπως η Αρλ, η Αβινιόν, η Νιμ, η Αιξ αν Προβάνς.
Η Κυανή Ακτή (Côte d'Azur), ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα στον κόσμο, γνωστή και ως Γαλλική Ριβιέρα, είναι μια λωρίδα γης της νοτιοανατολικής Γαλλίας πάνω στη Μεσόγειο. Η περιοχή αυτή γνώρισε την πρώτη ακμή ως τουριστικός προορισμός στα τέλη του 19ου αιώνα με αρχές του 20ού, όντας δημοφιλής κυρίως ανάμεσα στη βρετανική αριστοκρατία. Αρχικά ήταν χειμερινό θέρετρο χάρη στο ήπιο κλίμα του σε σχέση με τη βόρεια Ευρώπη. Τα νεότερα χρόνια μετατράπηκε περισσότερο σε θερινό προορισμό. Υπέροχες πόλεις με πανέμορφα κτίρια, καταγάλανα νερά και μαρίνες με υπερπολυτελή σκάφη συνθέτουν έναν από τους πιο γραφικούς και δημοφιλείς προορισμούς της Ευρώπης. Η πρωτεύουσα Νίκαια, η οποία προσφέρεται ως βάση διακοπών, είναι ίσως η πιο ζωντανή από τις πόλεις της Γαλλικής Ριβιέρας.

περισσότερα

Η Μάλτα του Versus και το νησί Γκόζο

Μάλτα, μια πολύχρωμη ιστορία
Το νησί της Μάλτας, ανήκει στη Δημοκρατία της Μάλτας, η οποία εκτείνεται στα νότια της Σικελίας και περιλαμβάνει συνολικά 7 νησιά. Από αυτά, τα τρία μεγαλύτερα μόνο κατοικούνται (Μάλτα, Γκότσο, Κομίνο).
Μάλτα λοιπόν. Σε αυτό το νησί, που είναι και το μεγαλύτερο απ΄όλα βρίσκεται η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, η Βαλέτα. Η Βαλέτα χτίστηκε εξ ολοκλήρου από τους Ιωαννίτες Ιππότες τον 16ο και 17ο αιώνα και όπως λεγόταν, «δημιουργήθηκε από αριστοκράτες για αριστοκράτες».  Πράγματι… Η Μάλτα μοιάζει με καρτ ποστάλ. Μεσαιωνικά κάστρα, μπαρόκ κτήρια, μικρά οθωμανικά δρομάκια, λιμανάκια με ξύλινες χρωματιστές ψαρόβαρκες… Τι μπορεί να κάνει κανείς μέσα σε αυτό το ονειρικό σκηνικό; Να ζήσει έντονα την περιπέτεια και την ιστορία. Βόλτες στις γραφικές αστικές γειτονιές με τα εντυπωσιακά αρχοντικά ή στα παραδοσιακά ψαροχώρια με τα καταγάλανα λιμανάκια. Επίσκεψη στη μεσαιωνική Μεδίνα («Πόλη της Σιωπής») και στους δύο επιπέδων πανέμορφους κήπους Μπαράκα. Στο υψηλότερο επίπεδο, βρίσκονται τα κανόνια που εκπυρσοκροτούν σε χαιρετισμό των πλοίων -  μία από τις πιο χαρακτηριστικές ατραξιόν του νησιού. Βαρκάδα μέχρι το νησί Κομίνο για βουτιά στην περίφημη Γαλάζια Λίμνη (Blue Lagoon) και για εξερεύνηση στο ονειρικό Γαλάζιο Σπήλαιο (Blue Grotto).
Τέλος, και πολύ σημαντικό: γνωριμία με την πολυεθνική και πολύ-ιστορική μαλτέζικη κουζίνα (ένα μείγμα μεσογειακών, αραβικών, ιταλικών, ισπανικών και γαλλικών γεύσεων και αρωμάτων). Αλλά και νυχτερινή διασκέδαση – η ζωή τις βραδινές ώρες ανάβει στην περιοχή του Αγίου Ιουλιανού στη Βαλέτα.

περισσότερα

Νίκαια

Η Νίκαια είναι η αδιαφιλονίκητη "πρώτη κυρία" της Γαλλικής Ριβιέρας. Κοσμοπολίτισσα στο έπακρον, είναι η δημοφιλέστερη Γαλλική πόλη μετά το Παρίσι, πληθωρική σε όλες τα εκφάνσεις της. Τα χρώματα και το φως της Νίκαιας έχουν εμπνεύσει αμέτρητους καλλιτέχνες να δημιουργήσουν μερικά από τα αριστουργήματά τους. Διάσημοι  ζωγράφοι, όπως ο Picasso, ο Monet, ο Renoir, ο Delacroix και άλλοι, έζησαν στη Νίκαια.
Το αγαπημένο μέρος όλων των επισκεπτών είναι η παραλιακή λεωφόρος Promenade des Angails, η οποία εκτείνεται από τον κόλπο των Αγγέλων μέχρι τους πρόποδες του κάστρου. Από τα λαμπρότερα κοσμήματά της είναι τα μεγάλα αριστοκρατικά ξενοδοχεία, που μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν της πόλης. Κατά μήκος της προκυμαίας υπάρχουν αμέτρητα φοινικόδεντρα, πολυτελή καφέ, μπαράκια, ψαροταβέρνες και εστιατόρια. Θα θαυμάσουμε το γραφικό λιμανάκι της Νίκαιας, εικόνα γραφική αλλά και αρκετά κοσμοπολίτικη με τα δεκάδες γιοτ που είναι αγκυροβολημένα στη μαρίνα. Το πιο κατάλληλο μέρος από όπου θα απολαύσουμε μια πανοραμική θέα όλης της Νίκαιας είναι ψηλά, από το κάστρο.

περισσότερα

Τσέσκυ Κρούμλοβ, η πόλη του Έγκον Σίλε και των μαιάνδρων

Είναι μια μικρή μεσαιωνική πόλη, μοναδικού ενδιαφέροντος, στη Νότια Βοημία, πολύ κοντά στην Πράγα. Είναι χτισμένη πάνω σε παράξενους φυσικούς μαιάνδρους που σχηματίζει ο ποταμός Μολδάβας και φημίζεται για την ιστορική γοτθική αρχιτεκτονική της και το κάστρο Κρούμλοβ, ένα από τα μεγαλύτερα της Βοημίας. Τα πέτρινα σπίτια της, γύρω από έναν ποτάμιο μαίανδρο, διατηρούν ατόφια τη μεσαιωνική και αναγεννησιακή μορφή τους και φυσικά η πόλη έχει ανακηρυχθεί μνημείο της UNESCO. Η ονομασία Τσέσκι (Τσεχικό) Κρούμλοβ έχει καθιερωθεί για να διαφοροποιείται από το Μοράβσκι (Μοραβικό) Κρούμλοβ, στη Νοτιοανατολική Τσεχία.
Η πόλη και το κάστρο της χτίστηκαν στα τέλη του 13ου αιώνα σε ένα εμπορικής σημασίας πέρασμα του Μολδάβα. Εξ ου και ο πλούτος της μικρής αυτής πόλης που φαίνεται ξεκάθαρα στην εντυπωσιακή αρχιτεκτονική τς. Ορόσημο είναι το επιβλητικό κάστρο της, το δεύτερο μεγαλύτερο στην Τσεχία. Το κτιριακό συγκρότημα του κάστρου περιλαμβάνει τεράστιους κήπους, όπου κατά παράδοση ζουν μικρές αρκούδες, λίμνες, τάφρο και ένα υπέροχο μπαρόκ θέατρο, που χτίστηκε το 1682. Λόγω παλαιότητας εκεί δίνονται μόνο δύο παραστάσεις μπαρόκ όπερας τον χρόνο, υπό το φως των κεριών!
Άλλα σημαντικά αξιοθέατα της πόλης είναι το Ιστορικό Μουσείο της Βοημίας, το Μουσείο Βασανιστηρίων (γιατί Μεσαίωνας δεν σημαίνει μόνο εντυπωσιακή αρχιτεκτονική…), το μοναστήρι των Μινοριτών του 14ου αιώνα και το παραδοσιακό ζυθοποιείο Έγκενμπεργκ που ακόμα κάνει τις διανομές μπύρας με άλογο και άμαξα. Στο Τσέσκυ Κρούμλοβ επίσης διοργανώνονται δύο σημαντικά ετήσια φεστιβάλ: το μεσαιωνικό και το διεθνές μουσικό.
Η προσωπικότητα όμως που δεσπόζει μοιραία στη γραφική αυτή πόλη είναι ο κορυφαίος αυστριακός ζωγράφος Έγκον Σίλε, ο οποίος θεωρείται ιδιοφυία της αρ νουβώ ζωγραφικής και είναι παγκοσμίως διάσημος για τα όλο ένταση πορτραίτα του – αγαπημένα θέματά του ήταν οι εταίρες των αρχών του 20ού αιώνα. Η μητέρα του καταγόταν από το Τσέσκυ Κρούμλοβ και ο ίδιος το επισκεπτόταν συχνά για διακοπές μεταξύ του 1907 και του 1917. Μάλιστα κάποια στιγμή αποφάσισε να μετακομίσει εκεί από τη Βιέννη για να εργαστεί αλλά δεν τα κατάφερε. Το πνεύμα του ήταν πολύ ανατρεπτικό και μποέμ για τη μικρή συντηρητική πόλη – την απεικόνισε σε μία σειρά έργων υπό τον τίτλο «Νεκρή Πόλη» – κι έτσι αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει άρον άρον, για την κοσμοπολίτικη και πιο καλλιτεχνική Βιέννη. Σήμερα στο Τσέσκυ Κρούμλοβ διατηρείται το πατρικό σπίτι της μητέρας του στο όπου έμενε και ζωγράφιζε ο ίδιος, στην οδό Πλέσιβετς Νο. 343 πάνω στο ποτάμι. Εκεί στεγάζεται πλέον ένα μουσείο αφιερωμένο στο έργο του. Ο Σίλε πέθανε το 1918 έναν χρόνο αφότου εγκατέλειψε το Τσέσκυ Κρούμλοβ, από ισπανική γρίπη στη Βιέννη, λίγο προτού κλείσει τα 28 χρόνια του. Σήμερα έργα του εκτίθενται στα μεγαλύτερα μουσεία όλου το κόσμου. Σήμερα έργα του εκτίθενται στα μεγαλύτερα μουσεία όλου το κόσμου.

περισσότερα

Πράγα, η πόλη που χορεύει…

Ακόμα κι αν δεν έχεις πάει στην Πράγα, σίγουρα έχεις μία εικόνα της. Έχεις δει σε φωτογραφίες τις χρυσές στέγες της. Έχεις δει τα παράξενα γοτθικά κτήρια με τα τερατόμορφα στολίδια που δεν καταλαβαίνεις αν σχεδιάστηκαν από τους αρχιτέκτονες πριν αιώνες για να τρομοκρατούν τους περαστικούς ή για να χλευάσουν την καταπίεση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Επίσης ξέρεις από την Πράγα το Μαύρο Θέατρο, τον Κάφκα, τον Κούντερα. Και βέβαια έχεις ακουστά την Άνοιξη της Πράγας και τη Βελούδινη Επανάσταση… Όλα αυτά δεν είναι λίγα. Όλα αυτά, μαζί με ό,τι πούμε παρακάτω για τη γοητευτική αυτή πρωτεύουσα της Τσεχίας, δείχνουν ότι η Πράγα είναι μία πόλη που ανά τους αιώνες χορεύει με την ιστορία – και μάλιστα διαλέγει μόνη της τα βήματα αυτού του χορού.
Πάμε λοιπόν: τα πρώτα δείγματα ζωής στην ευρύτερη περιοχή ανάγονται στην Παλαιολιθική Εποχή. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω ποταμό Μολδάβα και τοποθετημένη στην κεντρική Βοημία. Αποκαλείται επίσης «η χρυσή πόλη» και «μητέρα των πόλεων». Και φυσικά το λαμπρό ιστορικό κέντρο της είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.
Θρυλείται πως η Πράγα ιδρύθηκε από την Πριγκίπισσα Λιμπούσε και τον σύζυγό της, Πρέμυσλ – ο πρώτος της ομώνυμης δυναστείας. Τον αρχικό πυρήνα της πόλης αποτελούσε ένα κάστρο σε λόφο στη δεξιά όχθη του Μολδάβα, γνωστό ως Βίσεχραντ, που σημαίνει «υψηλό, ανώτερο κάστρο». Σύντομα, η πόλη έγινε η έδρα των Βασιλέων της Βοημίας, κάποιοι εκ των οποίων κυβέρνησαν αργότερα ως αυτοκράτορες της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η πόλη άνθισε τον 14ο αιώνα, καθώς εξελίχθηκε σε σημαντικότατο εμπορικό κέντρο και προσέλκυε εμπόρους από όλη την Ευρώπη. Τότε ενισχύθηκε εκεί και το έντονο εβραϊκό στοιχείο που χαρακτηρίζει την Πράγα και την κουλτούρα της. Μνημεία της εποχής αυτής είναι και ο Καθεδρικός του Αγίου Βίτου μέσα στο κάστρο Χράντσανι, ο παλαιότερος γοτθικός καθεδρικός ναός στην κεντρική Ευρώπη, καθώς και το Πανεπιστήμιο, το παλαιότερο στην κεντρική Ευρώπη.
Το 1526, το Βασίλειο της Βοημίας παραχωρήθηκε στους Αψβούργους και τότε η Πράγα έζησε μια δεύτερη μεγάλη ευημερία ειδικά στα χρόνια του Αυτοκράτορα Ροδόλφου Β’. Ο τελευταίος ζούσε στο Κάστρο και συγκέντρωνε στην αυλή του πλήθος από αστρολόγους, μάγους και άλλες παράξενες φυσιογνωμίες. Έτσι εξηγείται κι αυτή η παράξενη αρχιτεκτονική με τα διακοσμητικά γοτθικά τέρατα στα κτίρια-ορόσημα της πόλης.
Όμως οι κάτοικοι της πόλης δεν φοβούνταν τα τέρατα και είχαν τσαγανό. Αυτό αποδεικνύουν οι δύο Εκπαραθυρώσεις της Πράγας (1419 και 1618) στις οποίες οι προτεστάντες ηγέτες πέταξαν από το παράθυρο του κάστρου τους καθολικούς απεσταλμένους της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας! Η δεύτερη Εκπαραθύρωση σήμανε και το ξέσπασμα του περίφημου Τριακονταετούς Πολέμου της Κεντρικής Ευρώπης ο οποίος άρχισε ως θρησκευτικός, κατέληξε πολιτικός για επικράτηση των Μεγάλων Δυνάμεων και έφερε την παρακμή της πόλης. Όχι όμως για πολύ, διότι η Βιομηχανική Επανάσταση την αναζωογόνησε και της ξαναέδωσε την παλιά αίγλη της.
Και μετά τη βιομηχανική ευημερία ήρθε ο 20ος αιώνας που έφερε τους δικούς του πολέμους. Με τον Α’ Παγκόσμιο, διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία και η Πράγα έγινε η πρωτεύουσα της Τσεχοσλοβακίας – η πρωτεύουσα των γραμμάτων και των τεχνών που ξέρουμε σήμερα. Ο Κάφκα, είναι ένα λαμπρό δείγμα εκείνης της εποχής. Με τον Β΄ Παγκόσμιο, κυριάρχησε το απολυταρχικό καθεστώς που οδήγησε στην περίφημη Άνοιξη της Πράγας, το 1967, στο 4ο Συνέδριο Τσεχοσλοβάκων Συγγραφέων, το οποίο πυροδότησε μια σφοδρή αντίδραση ενάντια στο καθεστώς. Αυτή η Άνοιξη δυστυχώς πνίγηκε τον Αύγουστο του 1968 όταν τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατέπνιξαν την εξέγερση. Όλα αυτά τα διαβάζουμε στην «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι» του Μίλαν Κούντερα ή τα βλέπουμε στην πολυβραβευμένη ομώνυμη ταινία. Και φτάνουμε στο 1989, με τη Βελούδινη Επανάσταση στους δρόμους της Πράγας και τη συνακόλουθη κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Τσεχοσλοβακία. Το 1993, η Πράγα έγινε η πρωτεύουσα της νεοσύστατης Τσεχίας.
Την πολυτάραχη και ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία την αντιλαμβανόμαστε εύκολα στις βόλτες μας μέσα στην πόλη. Στα κτήρια, στα καφέ, στις λεωφόρους, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, στο κάστρο, στην κουλτούρα των ανθρώπων, στις τέχνες και τα γράμματα, στην καθημερινή ζωή.
Αλλά αν ξεχωρίζαμε ένα ορόσημο, που να δείχνει το ταμπεραμέντο της Πράγας, αυτό είναι το «Κτίριο που Χορεύει». Το σύμπλεγμα δυο πύργων που αναπαριστούν έναν άνδρα και μία γυναίκα που στροβιλίζονται στους ρυθμούς της πόλης. Το υπογράφουν οι σταρ αρχιτέκτονες Βλάντο Μίλουνιτς και Φρανκ Γκέρι… Ο πρώτος είναι Τσεχοκροάτης και ο δεύτερος Αμερικανός βραβευμένος μεταξύ άλλων και με Πρίτσκερ που θεωρείται κάτι σαν το Νομπέλ της Αρχιτεκτονικής. Ο Γκέρι αρχικά έδωσε στο κτίριο την ονομασία «Φρεντ & Τζίντζερ» από το γνωστό χολιγουντιανό δίδυμο. Αργότερα όμως απέσυρε την ονομασία διότι όπως είπε «θα ήταν λάθος να μεταφέρουμε το κιτς της Αμερικής και του Χόλιγουντ σε μία τόσο αυθεντική πόλη σαν την Πράγα!».  Η ιδέα για την κατασκευή του εν λόγω κτηρίου ανήκε στον σπουδαίο πολιτικό Βάτσλαβ Χάβελ τον τελευταίο πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας και πρώτο Πρόεδρο της Τσεχίας, ο οποίος έμενε ακριβώς δίπλα και οραματίστηκε εκεί να χτιστεί μία μεγάλη πινακοθήκη. Ο Χάβελ πέρα από πολιτικός ήταν συγγραφέας, αντικαθεστωτικός και δραματουργός. Πρωτεργάτης στην Άνοιξη της Πράγας και τη Βελούδινη Επανάσταση… Τελικά στο «Κτήριο που Χορεύει» στεγάζονται γραφεία. Και η ιστορία της πόλης ακολουθεί πλέον νέους στροβιλισμούς.

περισσότερα

Βιέννη - Πράγα

Βιέννη
Οι μουσικές στην Βιέννη αρχίζουν με το που θα κατέβεις από το αεροπλάνο... Είναι σαν να ακούς μουσική όλη μέρα και όλη νύχτα! Ο Mozzart έκανε καλή δουλειά και η πόλη δεν ξεχνά να τον τιμά σε κάθε ευκαιρία. Στα ανάκτορα Σενμπρούν μας περιμένει η πριγκίπισσα Σίσσυ - το τραπέζι είναι ακόμα στρωμένο με τις πανάκριβες πορσελάνες και τα ασημένια καντηλέρια, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Τα βράδια είναι υπέροχα, με το άρωμα της κανέλας να αρωματίζει και να ζεσταίνει τις καρδιές και το σώμα μας.  Η διάσημη Όπερα στέκει πάντα εδώ, έτοιμη να μας προσφέρει και αυτή μια υπέροχη βραδιά.
Στα περίφημα Βιεννέζικα δάση στο Μάγιερλινγκ ξεδιπλώνει η φύση μπροστά στα μάτια μας όλο το μεγαλείο της.
Οι βιτρίνες με τα γλυκά και τα ψωμάκια μας δελεάζουν να τα δοκιμάσουμε όλα - και αν πάρουμε και κανένα κιλό, χαλάλι, για την Βιέννη τα δίνουμε και τα παίρνουμε όλα!

Πράγα 
Η πόλη των Πύργων και των ξωτικών, κάθε σοκάκι και ένα παραμύθι… Στο Κάστρο της αναζητούμε τους Αλχημιστές και κατεβαίνοντας στην γέφυρα του Καρόλου θα θαυμάσουμε την υπέροχη θέα με τους ήχους των πλανόδιων μουσικών.
Κατηφορίζοντας στην μεγάλη πλατεία της παλιάς πόλης θα περιμένουμε να χτυπήσει η ώρα ακριβώς και το Αστρονομικό ρολόι να θυμίσει σε όλους την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στην εκπληκτική κατασκευή.
Μια από τις εκατοντάδες μπυραρίες μας περιμένει να μας προσφέρει κάποια από τις αναρίθμητες ποικιλίες μπύρας και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να τις δοκιμάσουμε όλες. Ξανθές, καστανές, μελαχρινές. Η μια καλύτερη από την άλλη!
Τα βράδια το παραμύθι ζωντανεύει με τα φώτα κατά μήκος του Δούναβη σε μια βόλτα με το πλοίο, όπου η πόλη ξεδιπλώνει το μεγαλείο της και τα βιβλία του Κάφκα παίρνουν σάρκα και οστά.
Το Κάρλοβυ Βάρυ μας αποκαλύπτεται μέσα από την ομίχλη κατεβαίνοντας το βουνό, μεγαλόπρεπο, με τα υπέροχα κτήρια το φυσικό περιβάλλον, την πολυτέλεια για τους λίγους και τα φυσικά ιαματικά νερά για τους πολλούς. Η φύση έδωσε απλόχερα τα δώρα της στην περιοχή.
Φεύγοντας, μια μαριονέττα θα συνοδεύει τις αποσκευές μας, να κινεί τα νήματα των αναμνήσεων που συνοδεύουν την μαγευτική αυτή πόλη που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ!
 

περισσότερα

Βόλτα στα καταπράσινα Βιεννέζικα Δάση

Η ξενάγηση στα Βιεννέζικα Δάση ήταν πραγματικά απίστευτη εμπειρία. Πρόκειται για μια πελώρια καταπράσινη έκταση 40 χλμ. λίγο έξω από τη Βιέννη. Μέσα στα δάση αυτά κρύβονται μερικά κουκλίστικα χωριουδάκια κι ένα άκρως ενδιαφέρον αξιοθέατο: το Κάστρο του Λίχτενσταϊν, που σημαίνει «λαμπερή πέτρα». Εδώ γυρίστηκαν σχεδόν όλες οι ταινίες του κόμη Δράκουλα, αλλά και πολλά ακόμα φιλμ, με την πιο πρόσφατη ταινία «Οι τρεις Σωματοφύλακες» του 1993. Βγάλαμε τρομερές φωτογραφίες και νιώσαμε έστω για λίγο πρωταγωνιστές στη δική μας ιστορία! Ταξιδέψαμε νοερά πίσω στο χρόνο, εκεί όπου ακούγονταν κονσέρτα εορταστικής μουσικής και πραγματοποιούνταν λαμπεροί χοροί και δεξιώσεις, με τον Μότσαρτ να παίζει πιάνο για αυτοκράτορες... Περπατήσαμε στα όμορφα δάση του Χέλενενταλ, στα οποία ο Μπετόβεν συνήθιζε να κάνει τους περιπάτους του, κατά μήκος του ποταμού Σβέχατ. Διασχίσαμε μονοπάτια κάνοντας πεζοπορία, μέχρι που φθάσαμε στο κυνηγετικό περίπτερο του Μάγιερλινγκ. Πρόκειται για το κυνηγετικό περίπτερο των Αψβούργων, το οποίο εδώ και αιώνες «κουβαλά» τη θλιβερή ιστορία της αυτοκτονίας του τελευταίου διαδόχου του Θρόνου. Το ερωτικό δράμα του πρίγκιπα Ροδόλφου και της δούκισσας Μαρίας Βετσέρα, ελληνικής καταγωγής, που είχε τραγικό τέλος, με άγνωστα μέχρι σήμερα τα αίτια της τραγωδίας... Η περιήγηση στην κοσμοπολίτικη λουτρόπολη του Μπάντεν, με τις 15 θερμές πηγές της, γνωστή από τη Ρωμαϊκή εποχή, ήταν μια ακόμα υψηλής ποιότητας εμπειρία.

περισσότερα

Ξενάγηση στα μυστικά των Αψβούργων

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

περισσότερα

Βιεννέζικα Βαλς και... αρχοντικός αέρας

Είναι πραγματική απόλαυση ν' ακούει κανείς βαλς, πόλκες και μαζούρκες του Στράους, του Μότσαρτ και του Σοπέν, όπως ακούγονταν στην αυτοκρατορική Βιέννη! Ταξιδέψαμε πίσω στη μουσική του 19ου αιώνα, εκεί όπου οι μουσικοί ξεχώριζαν φορώντας κόκκινο φράκο και τα κομψά ζευγάρια των χορευτών έλαμπαν στη σκηνή. Απολαύσαμε αξέχαστες μελωδίες να ακούγονται από τα ιστορικά Ανάκτορα Σένμπρουν και τους παραμυθένιους κήπους, θυμίζοντας τις αλλοτινές δόξες της αυστριακής αριστοκρατίας, εκεί όπου γεννήθηκε το Βιεννέζικο Βαλς τον 13ο αιώνα. Αξιοσημείωτο είναι ότι πολύ πριν εισαχθεί στην υψηλή κοινωνία και καθιερωθεί ως ένα είδος πλούσιων ιδεών και έντονων συναισθημάτων, ο φτωχός λαός της Βαυαρίας, χόρευε όμοιους χορούς. Με εξαίρεση τη Γαλλία, όπου γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία στα τέλη του 17ου αιώνα, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δέχτηκε αρνητική κριτική, κυρίως επειδή αφορούσε στη σωματική επαφή. Ειδικά οι ντάμες, έπρεπε να σηκώνουν με τα χέρια τους τα ενδύματά τους προκειμένου να μην πατηθούν και αυτό τους υποχρέωνε να κρατιούνται από τον καβαλιέρο έχοντας συνεχώς σωματική επαφή, σε συνδυασμό και με τις πολλές στροφές που περιείχε ο χορός. Παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε, το Βιεννέζικο Βαλς έγινε τελικά αποδεκτό και σήμερα θεωρείται από τους πιο δύσκολους απαλούς χορούς που απαιτεί εκλεπτυσμένο στυλ και... αρχοντικό αέρα. Στις μέρες μας, η φημισμένη Ορχήστρα των Ανακτόρων Σένμπρουν της Βιέννης, είναι ο κυριότερος εκφραστής της μουσικής παράδοσης της Αυτοκρατορικής Βιέννης. Εμείς, είχαμε την τύχη να δούμε παράστασή της στον Πορτοκαλεώνα των Ανακτόρων Σένμπρουν, εκεί που είχε δώσει συναυλίες ο διάσημος συνθέτης Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ το 1786!

περισσότερα

Τι σημαίνει Χριστούγεννα στη Βιέννη

Φανταστείτε μια πόλη όνειρο πως μπορεί να μεταμορφώνεται την περίοδο των Χριστουγέννων!
Η πόλη παίρνει ένα χρυσαφί χρώμα σαν κάποιος να την έχει πασπαλίσει από ψηλά με χρυσόσκονη! Στον αέρα υπάρχουν αρώματα από σοκολάτα, χριστουγεννιάτικα μπισκότα, βάφλες και κάστανα, κανέλα και ζεστό κόκκινο κρασί, τα οποία συνδυάζονται σε απίστευτη αρμονία με τα χιλιάδες φωτάκια που καλύπτουν δέντρα, κτίρια και βιτρίνες, τα ξύλινα παραδοσιακά στολίδια, τα υπέροχα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα.
Σε όλες τις γωνιές της πόλης ακούγονται μουσικές είτε από τα κουκλίστικα καφέ, είτε από χορωδίες και φιλαρμονικές.
Και πως είναι δυνατόν να μην ισχύει κάτι τέτοιο στην πόλη που γεννήθηκε ο Στράους, ο Σούμπερτ και που τόσο αγάπησε ο Μπετόβεν.
Ήδη από τα μέσα Νοεμβρίου τα ομορφότερα σημεία της Βιέννης μετατρέπονται σε μαγευτικές Χριστουγεννιάτικες αγορές.

Πάνω από 100 ξύλινα περίπτερα πωλούν από σουβενίρ μέχρι έργα τέχνης και ανάμεσά τους μικρά σταντ που αχνίζει το ζεστό γλυκό κόκκινο κρασί με τη φλούδα πορτοκάλι, το γαρύφαλλο και την κανέλλα.
 

περισσότερα

Εμπειρία στη Βιέννη

Οι μουσικές στην Βιέννη αρχίζουν με το που θα κατέβεις από το αεροπλάνο... Είναι σαν να ακούς μουσική όλη μέρα και όλη νύχτα! Ο Mozzart έκανε καλή δουλειά και η πόλη δεν ξεχνά να τον τιμά σε κάθε ευκαιρία. Στα ανάκτορα Σενμπρούν μας περιμένει η πριγκίπισσα Σίσσυ - το τραπέζι είναι ακόμα στρωμένο με τις πανάκριβες πορσελάνες και τα ασημένια καντηλέρια, απομεινάρια μιας άλλης εποχής. Τα βράδια είναι υπέροχα, με το άρωμα της κανέλας να αρωματίζει και να ζεσταίνει τις καρδιές και το σώμα μας.  Η διάσημη Όπερα στέκει πάντα εδώ, έτοιμη να μας προσφέρει και αυτή μια υπέροχη βραδιά.
Στα περίφημα Βιεννέζικα δάση στο Μάγιερλινγκ ξεδιπλώνει η φύση μπροστά στα μάτια μας όλο το μεγαλείο της.
Οι βιτρίνες με τα γλυκά και τα ψωμάκια μας δελεάζουν να τα δοκιμάσουμε όλα - και αν πάρουμε και κανένα κιλό, χαλάλι, για την Βιέννη τα δίνουμε και τα παίρνουμε όλα!

περισσότερα

Φυλές Ορίσα

Συνολικά 62 φυλές απολαμβάνουν καθεστώς «αναγνώρισης» στην πολιτεία Ορίσα ή Οντίσα της ανατολικής Ινδίας. Παρότι ο βαθμός αναγνώρισης κάποιες φορές διαφέρει από φυλή σε φυλή (για ποικίλους λόγους), ο αριθμός αυτός φανερώνει ως ένα ποσοστό τον τεράστιο εθνοτικό πλούτο της αχανούς αυτής χώρας. Αποτελούν το 22,5% του πληθυσμού της πολιτείας Οντίσα, και το 9,7% του συνολικού πληθυσμού της Ινδίας, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες απογραφές. Από τις 62 αυτές φυλές, οι 13 είναι αναγνωρισμένες ως «Ιδιαίτερα ευαίσθητες φυλετικές ομάδες).

Η πολυπληθέστερη φυλή όλων είναι η Κοντ ή Κόντα, μετρώντας πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα, ενώ πολυπληθής είναι και η φυλή Σάνταλ με περίπου μισό εκατομμύριο μέλη.
Κάτι που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως οι φυλές αυτές, παρότι αρκετά γνωστές, αποτελούν ιδιαίτερα ευαίσθητες πολιτιστικές ομάδες, που οφείλουμε να προσεγγίζουμε με σεβασμό και μεγάλη προσοχή. Σε ορισμένες περιοχές, όπως ενδεικτικά στην Τσατικόνα και το Ονουκουντέλι, και άλλα,  απαγορεύεται αυστηρά να φωτογραφίζουμε τους ντόπιους, κάτι που πρέπει να αποφεύγουμε χωρίς εξαιρέσεις.
 

περισσότερα

Ραμαγιάνα, Το μέγα έπος της Ινδίας

Όπως η Οδύσσεια, η Ραμαγιάνα αφηγείται τις περιπέτειες ενός ήρωα, του Ράμα, που περιπλανιέται από τη Βόρεια Ινδία έως την Κεϋλάνη, μέχρι να ξαναβρεί το χαμένο του βασίλειο. Όπως ηΙλιάδα, περιγράφει τις μάχες και τις περιπέτειες για την ανάκτηση μιας βασίλισσας, της Σίτα, της ίδιας της ψυχής του.
Οπωσδήποτε, η συνεχής απήχηση που έχει το έργο αυτό για χιλιάδες χρόνια, το οποίο μαζί με τη Μαχαμπαράτα αποτελούν τα δύο παραδοσιακά έπη της Ινδίας, οφείλεται στο έντονο στοιχείο της περιπέτειας.
Επίκεντρο της Ραμαγιάνα είναι η μάχη που δίνει διαρκώς το Καλό ενάντια στο Κακό.
Οι ήρωές της πολεμούν εκείνους που δεν σεβάστηκαν το ντάρμα, την αντανάκλαση του θείου νόμου πάνω στην κοινωνία. Οι μαγικές πράξεις προσθέτουν ενδιαφέρον και η συνεργασία των ανθρώπων με τα ζώα δίνει στο έργο μια μυθική διάσταση.
Η Ραμαγιάνα έχει επηρεάσει αφάνταστα τον πολιτισμό της Ινδίας. Έδωσε μορφή στις αξίες της κοινωνίας της, επαναλαμβάνοντας σε αναρίθμητες γενιές τα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς. Για πολλούς αιώνες υπήρξε απαραίτητο στήριγμα της παιδείας. Οι χαρακτήρες του έπους είναι μοντέλα, ήρωες της καθημερινής ζωής. Αυτός που σε στιγμές κρίσης βασίζει τη δράση του πάνω στο πρότυπο του Ράμαείναι βέβαιος πως πράττει το σωστό και ότι θα έχει τη γενική αποδοχή των συνανθρώπων του.
Η Ραμαγιάνα παραμένει μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος της ινδικής παράδοσης. Οι οικογένειες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της και τα μεγαλώνουν με ιστορίες και παραμύθια παρμένα από τα κείμενά της. Το έπος, στο σύνολό του ή αποσπασματικά, ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις ή θρησκευτικές τελετές στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, σε όλες τις περιοχές που έχει αγγίξει ο Ινδουισμός.
Τα βάσανα που πρέπει να υποστεί ο Ράμα και η Σίτα δεν είναι παρά απόψεις των ταλαιπωριών που περνά κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Ιστορικά, το έπος αναφέρεται στις παραδόσεις δύο αρχαίων ισχυρών λαών, των κατοίκων της Αγιοντία και της Μιτίλα στη Βόρεια Ινδία, όπου βασίλευαν οι οικογένειες του Ράμα και της Σίτα, αντίστοιχα. Οι μελετητές, που δέχονται το γεγονός της ύπαρξής τους τα χρόνια μεταξύ του 1.200 και 1.000 π.Χ., εντοπίζουν ότι ο πολιτισμός στις περιοχές αυτές την περίοδο εκείνη ήταν σημαντικά ανώτερος απ’ ό,τι σε άλλα μέρη της Ινδίας.
Οι Γερμανοί ιστορικοί του 19ου αιώνα θεωρούσαν ότι η νίκη του Ράμα, επικεφαλής μιας συμμαχίας στρατιών της Βορείου και Μέσης Ινδίας, πάνω στα στρατεύματα των Ραξάσα, των κατοίκων της σημερινής Κεϋλάνης, απεικονίζει την επικράτηση των Αρίων φυλών πάνω στους πιο πρωτόγονους πολιτισμούς της Νοτίου Ινδίας.
Η μυστικιστική ανάλυση της Ραμαγιάνα σχετίζεται με το συνεχή αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην κατώτερή του φύση και τους δαιμονικούς πειρασμούς που διαταράσσουν τη σχέση του με τις δυνάμεις του Ιερού. Ο Ράμα κατανικά τους πειρασμούς έναν έναν και ολοκληρώνει το θρίαμβό του νικώντας τον Ραβάνα, το δαίμονα της σάρκας. Έτσι ξαναβρίσκει τη Σίτα, την ψυχή του, κατακτώντας και το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο πατρογονικό βασίλειο της Αγιοντία.
Οι στίχοι του Βαλμίκι, του φερόμενου ως συγγραφέα του έπους, κρατούν με τη μεγάλη τους ποιητική δύναμητην ισορροπία ανάμεσα στις δύο ερμηνείες -η μυστικιστική και την ιστορική- διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον τόσο των θεατών που βλέπουν τη Ραμαγιάνα σαν περιπέτεια, όσο και αυτών που την ερμηνεύουν ως μείζον θρησκευτικό έργο.

περισσότερα

Άαχεν – Μια ιστορία από το χέρι του Καρλομάγνου

Είναι 2 Απριλίου του έτος 747 (κατά άλλους, 748) όταν ο βασιλιάς των Φράγκων Πεπίνος, ο επονομαζόμενος «Βραχύς», αποκτά στο Άαχεν τον πρώτο του γιο. Το όνομα αυτού είναι Κάρολος.
Ο Κάρολος γεννιέται σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη είναι μια κατακερματισμένη διοικητικά ήπειρος, που στενάζει από συνεχείς πολέμους. Ανεβαίνει στον βασιλικό θρόνο το έτος 774, αρχικά συμβασιλεύοντας με τον αδελφό του Καρλομάν Α’. Όταν εκείνος πέθανε, υπό μάλλον ανεξακρίβωτες συνθήκες, ο Κάρολος ανέλαβε τη βασιλεία μόνος. Θα περάσει τα επόμενα σαράντα, περίπου, χρόνια πολεμώντας διαρκώς, και επιβάλλοντας (επί ποινή θανάτου) τον ασπασμό του χριστιανισμού σε πληθυσμούς που υπέταξε στην ανατολική Ευρώπη.
Ο Κάρολος έφτασε στο απόγειο της δύναμής του το έτος 800, όταν σε τελετή που πραγματοποιήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Λέοντα Γ’. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να τον γνωρίζει ως Κάρολος ο Μέγας (Carolus Magnus) ή Καρλομάγνος όπως έμεινε στην Ιστορία. Υπήρξε ο πρώτος που απέκτησε τον τίτλο του αυτοκράτορα, τρεις αιώνες μετά την κατάρρευση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώνοντας μάλιστα υπό το σκήπτρο του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Ευρώπης ίδρυσε τη λεγόμενη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Το κράτος αυτό υπήρξε η βάση της Καρολίγγειας Περιόδου, από το οποίο πολλές γαλλικές και γερμανικές μοναρχίες έλκυαν την καταγωγή τους.  Βασίλεψε ως αυτοκράτορας για περίπου δεκατρία χρόνια, με έδρα του το Άαχεν στη σημερινή Γερμανία.
Ως προσωπικότητα ο Καρλομάγνος θεωρείται ο «Πατέρας της Ευρώπης». Η σύγχρονη «Ενωμένη Ευρώπη» διατηρεί πολλές αναφορές στη ζωή και το έργο του Καρλομάγνου. Πολλοί ιστορικοί επισημαίνουν τη σφαγή χιλιάδων Σαξόνων αιχμαλώτων στο Βερντέν, ενώ από την άλλη πλευρά αδιαμφισβήτητη είναι και η συμβολή του στην πρόοδο του πολιτισμού, ακόμη και στο επίπεδο της καθημερινότητας: στον Καρλομάγνο πιστώνεται φερ’ ειπείν και η επινόηση του αναβολέα!

περισσότερα

Ταξιδέψτε στο Αμβούργο

Ταξιδέψτε με το Versus στο Αμβούργο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, την κοσμοπολίτικη μητρόπολη του γερμανικού Βορρά με τη μεγάλη ναυτική ιστορία, την υπέροχη αρχιτεκτονική και την καταπράσινη φύση.

Εκλεπτυσμένη και εναλλακτική, εξωστρεφής και ελιτίστικη, η χανσεατική πόλη-λιμάνι πάνω στα νερά του Έλβα και του Άλστερ είναι ένα συναρπαστικό κράμα αντιθέσεων. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά οι μετανάστες και οι εργάτες με τους περισσότερους εκατομμυριούχους της χώρας, η καλλιτεχνική αντικουλτούρα με την μεγαλύτερη μιντιακή βιομηχανία της Γερμανίας, το «Μίλι της Αμαρτίας» με την εμβληματική «Φιλαρμονική του Έλβα», η βιομηχανική περιοχή Speicherstadt των ιστορικών αποθηκών του λιμανιού με την μοντέρνα αστική συνοικία της HafenCity. Δίπλα σε αυτό το αινιγματικό παζλ, η  φυσική σκηνογραφία της πόλης, ένα υπερθέαμα καναλιών, γεφυρών, λιμνών και ειδυλλιακών πάρκων που διατρέχουν τον αστικό ιστό, κάνουν το Αμβούργο έναν από τους πιο ακαταμάχητους προορισμούς στον κόσμο.
Μια πόλη για όλα τα γούστα
Στο Αμβούργο μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην Red Light District, το Reeperbahn. Πρόκειται για το το δεύτερο πιο δημοφιλές σημείο της πόλης μετά το λιμάνι μια από τις μεγαλύτερες αντίστοιχες περιοχές στην Ευρώπη. Στα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου θα βρούμε πλήθος μπαρ, εστιατόρια, θέατρα και κλαμπ, όπως και sex shop, πονηρά… μουσεία, και ερωτικά θέατρα.  Μπορούμε επίσης να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπάλινσταντ, μια αναπαράσταση του αποχαιρετισμού της μετανάστευσης στις αρχές του 19ου αιώνα προς Αμερική, Βραζιλία και Αυστραλία ή να χαθούμε στην πινακοθήκη Kunsthalle με  αριστουργήματα των Rembrandt, Caspar David Friedrich, Edvard Munch κ.ά. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο κομψό  δρόμο Alster Arkaden και να γευτούμε  θαλασσινά θαυμάζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό μεγαλύτερο λιμάνι, χωρίς να είναι παραθαλάσσιο, ηλικίας 800 ετών.

περισσότερα

Η μαγεία της Νότιας Ιταλίας

Ρομάντσο και πολυτέλεια, όργιο βλάστησης και μαγικές ακτές σμίγουν απαράμιλλα σ’ αυτήν την εκδρομή! Στεκόμαστε ευλαβικά στην Πομπηία, περνώντας από συγκλονιστικούς αρχαιολογικούς χώρους που σημάδεψαν ολάκερη τη γνωστική έρευνα της ανθρωπότητας με τον μνημειακό τους πλούτο και την καλλιτεχνική τους ακτινοβολία. Από τα επιτεύγματα Ρωμαίων, Ελλήνων και Ετρούσκων ξεχυνόμαστε προς το ηφαίστειο του Βεζούβιου. Βίλες γραφικές, σοκάκια αποπλανητικά, κάστρα περήφανα, κήποι λουλουδιασμένοι.
Πού να πρωτοεστιάσει κανείς σε τούτο το κοκτέιλ των λαμπρών περιηγήσεων; Στο μπρίο, το σκέρτσο και τα τραγούδια της βασίλισσας της Καμπανίας, της Νάπολης; Στον κοσμοπολιτισμό, τον φλοίσβο και την αισθησιακότητα της νησιωτικής ρέμβης που διακρίνουν τις κρουαζιέρες προς Κάπρι (Ίσκια); Στην απαλότητα της ευδαιμονίας που αναδύεται στα θέρετρα Αμάλφι, Σορέντο και Ποζιτάνο; Στο ταξίδι πίσω στον χρόνο που πετυχαίνουμε με την επίσκεψή μας στη Ματέρα; Στο ταξίδι στο παραμύθι «η χιονάτη και επτά νάνοι» που ζούμε στο Αλμπερομπέλο ή το ταξίδι στην μεγάλη Ελλάδα που βιώνουμε στο Λέτσε και στα ελληνόφωνα χωριά και τα γκρεκάνικα της Γκρέσια Σαλεντίνα.
Αδημονούμε να μάθουμε τη δική σας απάντηση…

περισσότερα

Γκάρμις - Παρτενκίρχεν

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

περισσότερα

Ρομαντικός Δρόμος, Νότια Βαυαρία. Ένα παραμύθι για παιδιά και μεγάλους!

Το μεγαλύτερο σε έκταση κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και το δεύτερο σε αριθμό κατοίκων είναι μία από τις πιο γραφικές και πλούσιες περιοχές στην Ευρώπη. Στο Βορρά ο Δούναβης και στο Νότο οι Άλπεις είναι τα φυσικά της σύνορα, ενώ στις όχθες του Ίζαρ βρίσκεται το Μόναχο, η όμορφη πρωτεύουσά της. Μια περιοχή με βουνά, λίμνες, ποτάμια, ιστορικά αξιοθέατα και τουριστικά θέρετρα, πόλεις και γοητευτικά χωριά.
Αυτόνομο κρατίδιο από το 1253, αποτέλεσε το μεγαλύτερο δουκάτο της Γερμανίας με πρωτεύουσα το Μόναχο, υπό την ηγεμονία των Βίτελσμπαχ, μιας μεγάλης δυναστείας που επικράτησε ως το 1918, χωρίς να λησμονούμε ότι η Βαυαρία υπήρξε επί αιώνες προπύργιο του γερμανικού καθολικισμού.
Μια κοινωνία κατά βάθος συντηρητική, αλλά με ρομαντική διάθεση και ανυπότακτο πνεύμα. Ακόμα και σήμερα, είναι πολλά εκείνα που τη διαφοροποιούν από την υπόλοιπη Γερμανία. Όπως η διάλεκτος, η επίσημη και η λαϊκή τέχνη, η ίδια η νοοτροπία τους, τα τόσα ήθη και έθιμα. Ως προς αυτά μάλιστα, η Βαυαρία είναι ένα αληθινό θησαυροφυλάκιο λαϊκών παραδόσεων που ο χρόνος λες και τις κλείδωσε εκεί για να τις προστατεύσει.
Απ' όλες τις περιοχές, εκείνη που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η λεγόμενη Ρομαντική οδός (ή Ρομαντικός Δρόμος), η Romantische Strasse, όχι μακριά από τα αυστριακά σύνορα. Εκτείνεται από Βορρά προς Νότο σε μια απόσταση 366 χιλιομέτρων, από το Würzburg ως τη μεσαιωνική πόλη του Füssen.
Οφείλει το όνομά της στην εντύπωση που δημιούργησε στους συμμάχους - και ειδικά στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν υπό τον διοικητικό τους έλεγχο τούτο τον τομέα, καθώς κατά μήκος του άξονα αυτού υπάρχουν δεκάδες πανέμορφα χωριά και πόλεις με ρομαντικό χαρακτήρα.
Στο νοτιότερο τμήμα του δρόμου, ανάμεσα στις Βαυαρικές Άλπεις, βρίσκονται κάποιες μοναδικού χαρακτήρα περιοχές, οι οποίες συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον χιλιάδων τουριστών κάθε χρόνο: τα κάστρα του Λουδοβίκου στο Neuschwanstein, το χωριό του Ομπεραμεργκάου και το Γκάρμις, μαγευτικό χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις του σκι και όχι μόνο.

περισσότερα

Νυρεμβέργη

Η Νυρεμβέργη (Nürnberg) είναι πόλη της Βαυαρίας και  βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Πέγκνιτς (Pegnitz) και σε απόσταση περίπου 140 χιλιομέτρων, προς τα βόρεια, από το Μόναχο. Ο πληθυσμός της είναι 500.132 κάτοικοι.
Από το 1050  έως το 1571 η πόλη γνώρισε περίοδο ακμής και επεκτάθηκε εντυπωσιακά. Λόγω της θέσης της πάνω σε βασικές εμπορικές οδούς έγινε σημαντικό οικονομικό και πολιτικό κέντρο. Αναφέρεται συχνά ως "ανεπίσημη πρωτεύουσα" της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, επειδή τα επονομαζόμενα Reichstage (αυτοκρατορικά συμβούλια) και τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο κάστρο της Νυρεμβέργης. Το 1219 η Νυρεμβέργη απέκτησε τον τίτλο της αυτοκρατορικής ελεύθερης πόλης από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο τον Β'. Μέχρι το 1427 η πόλη διοικήθηκε από Βουργγράβους μέχρι που ο τελευταίος, ο Φρειδερίκος ΣΤ' φον Χοεντσολερ, πρώτος πρίγκιψ-εκλέκτωρ του Βρανδεμβούργου, πώλησε τα δικαιώματά του στο συμβούλιο της πόλης, το οποίο την κυβέρνησε μέχρι το 1806 οπότε ενσωματώθηκε στην Βαυαρία. Η Νυρεμβέργη έγινε γρήγορα, μαζί το Αουγκσμπουργκ ένα από τα δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα της διαδρομής από την Ιταλία,  στη βόρεια Ευρώπη. Το πολιτιστικό άνθισμα της Νυρεμβέργης κατά το 15ο και το 16ο αιώνα την έκανε το κέντρο της Γερμανικής Αναγέννησης. Το 1525 έφτασε στην πόλη η Μεταρρύθμιση και το 1532 υπογράφηκε η θρησκευτική ειρήνη της Νυρεμβέργης, από την οποία οι Λουθηρανοί αποκόμισαν σημαντικές παραχωρήσεις, Η Νυρεμβέργη έγινε όμως πασίγνωστη στην σύγχρονη ιστορία αφότου ανέλαβε την εξουσία ο Αδέλφος Χίτλερ και η Νυρεμβέργη έγινε το επίσημο κέντρο των Ναζί   οι οποίοι οργάνωναν στην πόλη τα ετήσια συνέδρια του Κόμματος από το 1933 μέχρι το 1938. Οι Ναζί επέλεξαν την πόλη ως συνεδριακό κέντρο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, NSDAP. Ένας μεγάλος αριθμός κτιριακών εγκαταστάσεων κατασκευάστηκε ειδικά για αυτές τις συνελεύσεις, μερικά από τα οποία παρέμειναν ημιτελή. Οι πανηγυρικού χαρακτήρα συνεδριάσεις των Ναζί απαθανατίστηκαν κινηματογραφικά από τη σκηνοθέτιδα Λένι Ρίφενσταλ (Leni Riefenstahl). Σήμερα μπορούμε να δούμε στην πόλη πολλά παραδείγματα της ναζιστικής αρχιτεκτονικής. Η πόλη ήταν η πατρίδα του σημαντικού ναζιστικού στελέχους Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher) και έγινε κέντρο της αντισημιτικής προπαγάνδας. Οι βιομηχανικές περιοχές της πόλης βομβαρδίστηκαν σφοδρά κατά τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές των ετών 1943/1944. Πύργοι του Sankt Sebald και το κάστρο όπως φαίνεται από το Sankt Lorenz.  Στις 2 Ιανουαρίου 1945 το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης βομβαρδίστηκε συστηματικά από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς και καταστράφηκε μεγάλο μέρος του. Η πόλη οικοδομήθηκε εκ νέου μετά από τον πόλεμο και αποκαταστάθηκε σε ορισμένο βαθμό η προπολεμική εμφάνισή της και ορισμένα από τα μεσαιωνικά κτήρια της. Μεταξύ του 1945 και του 1949 οδηγήθηκαν ενώπιον της Δικαιοσύνης τα ανώτατα στελέχη των Ναζί που συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, και στο Ολοκαύτωμα, στη δίκη που έγινε γνωστή ως Δίκη της Νυρεμβέργης. Η πόλη επιλέχτηκε συμβολικά για την διεξαγωγή της δίκης αλλά και επειδή το Δικαστικό της μέγαρο είχε υποστεί μικρές μόνον καταστροφές.

περισσότερα

Κάστρο Νόισβανστάιν - Neuschwansteinschloss

Βρίσκεται σε μια περιοχή που νομίζεις πως ξεπήδησε από εικονογραφημένο ημερολόγιο ή καλύτερα από εικονογραφημένο παιδικό παραμύθι. Βλέποντάς την από κοντά, θα καταλάβετε το λόγο. Ζούσε, λοιπόν, κάποτε, σε τούτα εδώ τα μέρη, ένας ονειροπόλος βασιλιάς, που δεν ήθελε όμως να βασιλέψει. Ζούσε σε ένα ιπποτικό κάστρο ψηλά σε ένα λόφο, περιτριγυρισμένο από βουνά με πυκνό δάσος και δύο μεγάλες λίμνες. Στη μία έβρισκαν καταφύγιο οι κύκνοι τον παγωμένο χειμώνα, στην άλλη που πάγωνε, γλιστρούσαν τα έλκηθρα των παιδιών. Είχε κήπους ολόγυρα γεμάτους από σπάνια βλάστηση, ζώα και πουλιά. Αγαπούσε την τέχνη, λάτρευε τη μουσική και έχτιζε τον ένα πύργο πίσω από τον άλλο. Έτσι ή κάπως έτσι, σαν σε παραμύθι, μπορούσε κανείς να περιγράψει τον τόπο αυτό, αλλά και την αινιγματική φυσιογνωμία του Λουδοβίκου του Β’, κυρίαρχη μορφή στη Βαυαρία στα μέσα του 19ου αιώνα.
Ως τόπος θυμίζει τα μέρη όπου οι Γερμανοί παραμυθάδες εμπνεύστηκαν τις υπέροχες ιστορίες τους, βλέποντας κοντά σε πρίγκιπες και βασιλιάδες κάστρα με πλούτο, δάση με βαλκυρίες και άλλα μυθικά πλάσματα -όπως οι νιμπελούνγκεν, τα παιδιά της ομίχλης, μέρος του λαϊκού γερμανικού έπους- που ενέπνευσαν τη διακόσμηση των κάστρων, αλλά και τις όπερες του Βάγκνερ, με τον οποίο ο μυθικός αυτός βασιλιάς συνδεόταν και τον οποίο υποστήριξε.
Δεν προλαβαίνεις να φτάσεις και ανάμεσα στα βουνά και στις δύο πανέμορφες λίμνες, στο ομιχλώδες τοπίο του κατάφυτου δάσους, το βλέμμα πέφτει πάνω στη μυστηριακή σιλουέτα ενός εκπληκτικού κτίσματος. Έκθαμβος κοιτάζεις και σκέπτεσαι ότι μάλλον ζεις σε όνειρο! Είναι ίσως το πιο διάσημο κάστρο στον κόσμο, το πρώτο από τα συνολικά τρία του Λουδοβίκου. Εκείνο που μάγεψε και χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για ένα άλλο, με καθαρά εμπορικό χαρακτήρα: το κάστρο - σήμα κατατεθέν του Ντίσνεϊ. Μόνο που εδώ μέσα έζησε για λίγο, γύρω στις 170 μέρες όπως λένε, ένας πραγματικός βασιλιάς, με ευαισθησίες και αδυναμίες, αλλιώτικος από τους άλλους.
Φαντάστηκε αυτό το ανάκτορο σαν ένα γιγαντιαίο σκηνικό, που θα μπορούσε να «χωρέσει" τον κόσμο της γερμανικής μυθολογίας και των θρύλων. Όπως και για τόσα άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια που έκανε, ο πύργος αυτός ουδέποτε ολοκληρώθηκε. Άρχισε να επισκευάζει το παλαιότερο κάστρο που βρισκόταν εκεί το 1869, σε σχέδια ενός σκηνογράφου και όχι αρχιτέκτονα, του Κρίστιαν Γιανκ. Δεκάδες χώροι μαρτυρούν την εκκεντρικότητα του ανθρώπου αυτού. Χώροι όπου συνυπάρχουν όλα τα γνωστά είδη τέχνης επί της γης.
Κάθε χρόνο στις 12 Σεπτεμβρίου, μια γιορτή αφιερωμένη στη μνήμη του πραγματοποιείται εκεί κοντά στη λίμνη του Στάρνμπεργκ. Μια μικρή βάρκα κινείται στα γαλήνια νερά της λίμνης, προς τη βορειοανατολική ακτή, στο σημείο όπου εικάζεται ότι πνίγηκε τον Ιούνιο του 1886 ή έδωσε τέλος ο ίδιος στη ζωή του σε ηλικία 42 ετών.

 

περισσότερα

Παταγονία - Νησί Τσιλοέ

Το μεγαλύτερο νησί στο Αρχιπέλαγος Τσιλοέ, κοντά στις ακτές της Χιλής, νότια, στον Ειρηνικό Ωκεανό. Διοικητικά υπάγεται στην Περιφέρεια Λος Λάγος της Χιλής. Το όνομα του νησιού προέρχεται από τη λέξη «Τσιλουέ», που σημαίνει «τόπος των γλάρων». Το Τσιλοέ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί από τα 2.300 περίπου της Χιλής, μετά τη Γη του Πυρός. 
Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Κάστρο, στην ανατολική ακτή, ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη είναι το Ανκούδ, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού.
Το Τσιλοέ έχει υγρό και δροσερό εύκρατο κλίμα. Η δυτική πλευρά είναι πιο βροχερή και γι αυτό αναπτύσσονται εύκρατα δάση βροχής. Εκεί βρίσκεται και το Εθνικό Πάρκο Τσιλοέ που αποτελεί ορόσημο για τους επισκέπτες του νησιού. Ένα άλλο φυσικό στοιχείο που μαγεύει, είναι οι πιγκουίνοι και οι γαλάζιες φάλαινες που ζουν στο βορειοδυτικό άκρο, το οποίο βρέχεται από τον Ειρηνικό.
Ωστόσο δεν είναι μόνο η φύση που συναρπάζει στο Τσιλοέ. Είναι επίσης η ιστορία και η αρχιτεκτονική. Η τελευταία συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον παγκοσμίως λόγω της ιδιαιτερότητάς της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το νησί κατοικείται, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες από το 7000 π.Χ.. Ευρήματα δείχνουν ότι εκεί ζούσαν νομάδες οι οποίοι τρέφονταν με ψάρια και θαλασσινά. Μια βόλτα στα τοπικά μουσεία διδάσκει πολλά για τους προγόνους μας και τις φυλές που συγκροτήθηκαν ανά χιλιετίες και αιώνες. Και μετά ήρθαν οι ισπανοί κονκισταδόρες (16ος αιώνας). Ήρθε δηλαδή ο «πολιτισμός» ο οποίος γκρέμισε τις καλύβες και έχτισε σπίτια. Αυτά τα σπίτια χαρακτηρίζουν την περίεργη αρχιτεκτονική του Τσιλοέ. Ξύλινα, πλωτά, χρωματιστά, που αντέχουν και αντέχουν, σε έναν τόπο με παροιμιώδη υγρασία. Πώς δεν σαπίζουν; Διότι είναι κατασκευασμένα από το τοπικό «κόκκινο ξύλο» που αντέχει πιο πολύ κι από πέτρα. Πώς δεν βουλιάζουν; Διότι οι τεχνίτες ανέπτυξαν φόρμουλες αξεπέραστες και ανεξιχνίαστες στις μέρες μας. Όταν η παλίρροια μαζεύει το νερό φαίνονται οι πάσσαλοι που είναι μπηγμένοι γερά στον ωκεανό. Όταν το νερό ελευθερώνεται, τα σπίτια μοιάζουν σαν να επιπλέουν. Όσο για τα κεραμίδια τους; Κι αυτά από ξύλο, για χρόνια χρησιμοποιούνταν ως χρήματα για την τοπική οικονομία. Πλήρωνες με κεραμίδι και αγόραζες ψάρι…

περισσότερα

Κροατία - Ντουμπρόβνικ, το διαμάντι της Αδριατικής

Το Ντουμπρόβνικ είναι μια παραμυθένια καστροπολιτεία, ένα μεσαιωνικό οχυρό που άντεξε σε σφοδρές επιθέσεις επίδοξων κατακτητών διαχρονικά. Πιο πρόσφατη αυτή του πολέμου της πρώην Γιουγκοσλαβίας το 1991, όταν ολόκληρος ο πλανήτης κρατούσε την ανάσα του για τη διάσωση αυτού του μοναδικού Μνημείου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Παρά τις ζημιές που υπέστη, η παλιά πόλη επανήλθε σύντομα στην προηγούμενη δόξα της και πλέον αποτελεί έναν από τους πιο εντυπωσιακούς και μαγευτικούς προορισμούς, όχι μόνο στα Βαλκάνια αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο περίπατος πάνω στα καλοδιατηρημένα τείχη μήκους περίπου δύο χιλιομέτρων, με την αύρα της ιστορίας από την μεριά της παλιάς πόλης και της δαλματικής ακτής από την άλλη, μόνο δέος και θαυμασμό προκαλεί, καθώς το φως του μεσογειακού ήλιου λαμπυρίζει στις στέγες των πέτρινων σπιτιών και στην επιφάνεια της θάλασσας.
Η πόλη, εκτός από την ασύγκριτη αρχιτεκτονική φινέτσα και το συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο έχει να προσφέρει μια πληθώρα δραστηριοτήτων, πολιτιστικών και άλλων, όπως ενδιαφέροντα μουσεία, τοποθεσίες στις οποίες γυρίστηκε το Game of Thrones, αλλά και αμέτρητες ευκαιρίες για χαλάρωση με έναν καφέ ή ένα ποτήρι κρασί στα υπέροχα wine bars της πόλης καθώς και μεσογειακά θαλασσινά πιάτα και άλλες τοπικές νοστιμιές.
Η πανοραμική θέα που κόβει την ανάσα από τον λόφο πάνω από την πόλη, στον οποίο μπορεί κάποιος να ανέβει με το τελεφερίκ, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας του ταξιδιού.
 

περισσότερα

Μολδαβία

Άγνωστη, απομονωμένη και μυστηριώδης, σφηνωμένη ανάμεσα στην Ρουμανία και την Ουκρανία, η Μολδαβία αποτελεί ένα ταξιδιωτικό διαμάντι για τον επισκέπτη που ψάχνει τόπους και χώρες ανέγγιχτες από το χρόνο και τις ορδές των τουριστών.
Πρόκειται για από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, που δεν στράφηκαν με ορμή προς τη Δύση μετά την ανεξαρτητοποίησή τους, με αποτέλεσμα να διατηρήσει πολλά στοιχεία της τότε εποχής, και αρχιτεκτονικά, αλλά και ως προς τον τρόπο ζωής των κατοίκων της.
Η καταπράσινη πρωτεύουσα Κισινάου μοιάζει να έχει παραμείνει στην δεκαετία του 1970 και η υπόλοιπη χώρα αρκετές δεκαετίες πιο πίσω, κάτι που κάνει την περιήγηση στη Μολδαβική επικράτεια ένα συναρπαστικό ταξίδι στον χρόνο.
Η δε ημιανεξάρτητη επαρχία Υπερδνειστερία, με έντονο ρωσικό στοιχείο, μοιάζει με ένα κομμάτι της πάλαι ποτέ πανίσχυρης Σοβιετικής Ένωσης, παγωμένο στο χρόνο.
Η Μολδαβία είναι μια από τις 20 κορυφαίες οινοπαραγωγούς χώρες στον κόσμο και διαθέτει τους δικούς της «δρόμους του κρασιού». Ακολουθώντας τους, οι λάτρεις του κρασιού μπορούν να γνωρίσουν τους εξαιρετικούς αμπελώνες της και τα μεγαλύτερα οινοποιεία της χώρας.
Αρχαία μοναστήρια, οθωμανικά κάστρα, μουσεία για το ταραγμένο παρελθόν της χώρας και μια ενδιαφέρουσα κουζίνα, συμπληρώνουν ένα από τα πιο «εξωτικά» ταξίδια που μπορεί να κάνει κάποιος εντός της Ευρώπης.

περισσότερα

Ουκρανία – Λβιβ

H Λβιβ  ιδρύθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα και εξελίχθηκε σε σημαντικό εμπορικό κέντρο, και ισχυρή ελληνική παροικία, κατά τον 16ο και 17ο αιώνα.

Στην ιστορία της, κατακτήθηκε από τους Πολωνούς, τους Αψβούργους, τους Γερμανούς, τους Σοβιετικούς, πριν περάσει στα χέρια των Ουκρανών, με αποτέλεσμα ένα άκρως ενδιαφέρον αρχιτεκτονικό μείγμα που την κάνει μοναδική στη χώρα.

Πρόκειται για τη λιγότερο «σοβιετική» και την περισσότερο «κεντροευρωπαϊκή» πόλη της Ουκρανίας, που παραμένει αυθεντική και ανόθευτη, ενώ το ιστορικό της κέντρο έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Στην όμορφη κεντρική πλατεία της (Ploshchka Rynok), βρίσκεται το Δημαρχείο, με τον Πύργο του Ρολογιού που προσφέρει πανοραμική θέα όλης της περιοχής.

Ανάμεσα στις καταπληκτικές εκκλησίες που βρίσκονται διάσπαρτες στην πόλη, ξεχωρίζουν ο ιησουίτικος ναός Πέτρου και Παύλου, η εκκλησία του τάγματος των Δομηνικανών με τον χαρακτηριστικό ροκοκό τρούλο, ο αρμενικός καθεδρικός ναός και ο ναός του Αγίου Γεωργίου, που ανήκει στην Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία της Ουκρανίας.

Ο λόφος του κάστρου, στον οποίο οδηγούν τα πλακόστρωτα στενά γύρω από την κεντρική πλατεία,  το καταπράσινο πάρκο Stryisky, και το κτήριο της Όπερας, με την νεοαναγεννησιακή πρόσοψη, αποτελούν τοπόσημα που αιχμαλωτίζουν το μάτι του επισκέπτη.
 

περισσότερα

Λουκέρνη, μια πόλη πάνω στη λίμνη

Η Λουκέρνη είναι το κοινωνικό και πολιτιστικό κέντρο της Κεντρικής Ελβετίας. Κάθε χρόνο συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών, αφ 'ενός λόγω της λίμνης και των Άλπεων και αφετέρου χάρη στον σπουδαίο σιδηροδρομικό σταθμό της. Φαντάζεστε τι εννοούμε όταν μιλάμε για ελβετικά τρένα… Επίσημη γλώσσα είναι τα Γερμανικά. Τα αξιοθέατα της Λουκέρνης είναι πολλά. Για παράδειγμα η πεζογέφυρα Κάπελ, που χτίστηκε το 1935 και είναι η παλαιότερη ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Μέσα στη γέφυρα εκτίθενται περισσότεροι από 150 πίνακες ζωγραφικής, από τον 17ο αιώνα που αναπαριστούν την ιστορία της πόλης. Το Ελβετικό Μουσείο Μεταφορών, στο οποίο παρουσιάζονται αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, πλοία και ό,τι άλλο μεταφέρει τον άνθρωπο… Αυτό είναι το Νο1 αξιοθέατο σε επισκεψιμότητα! Το πολιτιστικό και συνεδριακό κέντρο της Λουκέρνης (KKL) με την υπογραφή του σταρ γάλλου αρχιτέκτονα Ζαν Νουβέλ. Στο ίδιο κτήριο στεγάζεται και το Μουσείο Τέχνης της Λουκέρνης. Το μνημείο του Λέοντος – κάτι σαν τον Άγνωστο Στρατιώτη. To γλυπτό βρίσκεται σε ένα μικρό πάρκο κοντά στην Πλατεία Λέβενπλατς. Ο αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν (1835-1910) χαρακτήρισε το γλυπτό που αναπαριστά ένα θανάσιμα πληγωμένο λιοντάρι ως «το πιο θρηνητικό και συγκινητικό κομμάτι πέτρας στον κόσμο». Το μεσαιωνικό τείχος με τους εννέα πύργους που διατηρείται άψογα! Το το Θέατρο της Λουκέρνης που λειτουργεί από το 1839. Το Μουσείο Βάγκνερ που στεγάζεται στην έπαυλη όπου έζησε ο συνθέτης από το 1866 έως το 1872. Και φυσικά το Μεγάλο Καρναβάλι της πόλης… κάθε Φεβρουάριο.

περισσότερα

Η ιστορία του κινηματογράφου ξεκίνησε από την Οδησσό

Οι κανόνες «γράφονται» από τους κορυφαίους, έτσι συμβαίνει πάντα. Οι κορυφαίοι είναι εκείνοι που θέτουν τα στάνταρ, που όχι απλά δείχνουν το δρόμο στους επόμενους, μα ανοίγουν οι ίδιοι τον δρόμο, με τα χέρια τους, με την ορμή των ιδεών τους. Στον κινηματογράφο, ένας από αυτούς τους πρωτοπόρους που έθεσαν τα θεμέλια της 7ης τέχνης ήταν ο μέγιστος Σοβιετικός σκηνοθέτης Σεργκέι Αιζενστάιν. Οι ταινίες του, όπως το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» ή ο «Αλέξανδρος Νιέφσκι» αποτελούν ακόμα και σήμερα τα «ιερά ευαγγέλια» της σκηνοθεσίας που με την αρτιότητά τους ενέπνευσαν δεκάδες σκηνοθέτες στον αιώνα που ακολούθησε.
Μία από τις πλέον χαρακτηριστικές σκηνές στην Ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου γυρίστηκε στην Οδησσό, στα 192 σκαλοπάτια που κατεβαίνουν τη λοφοπλαγιά προς το λιμάνι. Οι σκάλες ολοκληρώθηκαν το 1841 και πέρασαν στο πάνθεον της 7ης τέχνης όταν ο Άιζεσταϊν επέλεξε να γυρίσει εδώ τη θρυλική σκηνή από την εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν το 1905.
Η ιστορία με λίγα λόγια έχει ως εξής: Διαμαρτυρόμενοι για την κακή διανομή του φαγητού στο πλοίο, οι ναύτες κατέλαβαν το θωρηκτό του (τότε) τσαρικού ναυτικού, πέταξαν τους αξιωματικούς στη θάλασσα και αγκυροβόλησαν στο λιμάνι της Οδησσού, καλώντας τον λαό σε εξέγερση κατά του τσάρου. Οι κάτοικοι έτρεξαν προς το λιμάνι κατεβαίνοντας τις Σκάλες, εκεί ωστόσο τους περίμεναν οι Κοζάκοι και η τσαρική αστυνομία που άνοιξαν πυρ βάφοντας στο αίμα τα σκαλοπάτια…

περισσότερα

Ουκρανία – Οδησσός / Φιλική Εταιρεία

Η Οδησσός ήταν από την ίδρυσή της, από την Αικατερίνη τη Μεγάλη, ένα κοσμοπολίτικο λιμάνι και εμπορικό κέντρο που συγκέντρωνε έποικους από κάθε γωνιά της Ευρώπης. Το αποτέλεσμα της ιστορικής της πορείας είναι μια σύγχρονη πόλη γεμάτη αντιθέσεις και επιρροές από διαφορετικούς πολιτισμούς που την κάνουν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες τόπους της Ουκρανίας για να επισκεφθεί κανείς.
Η πόλη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του Ελληνισμού καθώς από τα αρχαία χρόνια, στη θέση που βρίσκεται η σημερινή πόλη, υπήρχε μια ελληνική αποικία με πολλά μνημεία της εποχής να διασώζονται μέχρι τις μέρες μας.
Κατά τον 19ο αιώνα, μια ακμάζουσα ελληνική παροικία έβαλε τη δική της σφραγίδα στην ιστορία της πόλης, μάλιστα, κυβερνήτης της Οδησσού διετέλεσε από το 1878 έως το 1895 ο Γρηγόριος Μαρασλής, γιος ενός πλούσιου εμπόρου της περιοχής, στο σπίτι του οποίου, το 1814, ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Το σπίτι αυτό μαζί με παρακείμενα κτήρια, στεγάζει από το 1994,το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας, ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα της πόλης για τους Έλληνες επισκέπτες.
Ανάμεσα στα εκθέματα του περιλαμβάνονται ντοκουμέντα για τη δράση των Φιλικών, χάρτες, γκραβούρες και φωτογραφίες, κωδικοποιημένα έγγραφα, κατάλογοι των μελών, επιστολές, χειρόγραφες προκηρύξεις και άλλα αντικείμενα που σχετίζονται με την Φιλική Εταιρεία.

περισσότερα

Μια εμπειρία από τη ΜΑΔΕΡΑ - Πλωτός κήπος του Ατλαντικού!

Καταπράσινες φυτείες, τεράστια δέντρα στις άκρες των δρόμων, πολύχρωμα λουλούδια,
φοινικόδεντρα, σπάνια φυτά, πλούσια θαλάσσια και όχι μόνο πανίδα και δάση από πικροδάφνες. Η νήσος Μαδέρα φημίζεται για την οργιαστική της φυσική ομορφιά. Το όνομά της στα πορτογαλικά σημαίνει ξύλο. Είναι από τα ομορφότερα συμπλέγματα ηφαιστειογενών νησιών, που αναδύονται υπερήφανα μέσα από τα κρυστάλλινα νερά του Ατλαντικού.
Με υποτροπική βλάστηση και δρόμους πνιγμένους σε εξωτικά λουλούδια, αποτελεί έναν ιδανικό προορισμό για εναλλακτικές διακοπές, για τους λάτρεις της περιπέτειας και των δραστηριοτήτων, αλλά, φυσικά, και για όλους εκείνους που ονειρεύονται να περάσουν ζεστά απογεύματα, θαυμάζοντας το μοναδικό πάντρεμα βουνού και θάλασσας με φόντο τον καταγάλανο ουρανό ή τους ορμητικούς καταρράκτες. Πάρτε μια βαθιά ανάσα ατενίζοντας την απέραντη θέα στα βουνά, τα λιβάδια και τα ηφαίστειά της, ενώ θα νιώθετε τα χέρια σας να αγγίζουν το γαλάζιο του ουρανού.
Η πρωτεύουσα Φουντσάλ είναι χτισμένη σε μια μοναδικής ομορφιάς τοποθεσία, όπου το τρίπτυχο "ηρεμία, χαλάρωση και ποιότητα ζωής" αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας ντόπιων αλλά και επισκεπτών. Ανακαλύψτε την μέσα από τα γραφικά ανηφορικά της σοκάκια και τις παλιές πλατείες, ενώ η γνωριμία με τους ντόπιους θα σας θυμίσει κάτι από... Ελλάδα. Η πόλη είναι γεμάτη από καφέ, που αργά το βράδυ μετατρέπονται σε κλαμπ.
Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι οι μακρινοί παράδεισοι που ονειρευόμαστε δεν είναι παρά μια ανάσα μακριά μας, με φυσική ομορφιά και χρώματα που δεν συναντά κανείς πουθενά αλλού, η Μαδέρα, αποτελεί μια αποκάλυψη, που εξελίσσεται σε περιζήτητο τουριστικό προορισμό, γι’ αυτό σπεύστε να ανακαλύψετε την παρθένα ομορφιά της.

περισσότερα

Μια εμπειρία από τις Αζόρες - Ηφαιστειογενές στέμμα του αρχιπελάγους!

Εννέα πανέμορφα νησιά αναδύθηκαν μέσα από το απέραντο του Ατλαντικού Ωκεανού και τάραξαν τη γαλάζια αρμονία του. Μία τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη έφερε στην επιφάνειά του μία γόνιμη γη, που έδωσε ζωή σε εκατοντάδες είδη φυτών, δένδρων και πολύχρωμων λουλουδιών, όπως ορχιδέες, ορτανσίες, αζαλέες, ιβίσκους και καμέλιες. Αυτές είναι οι Αζόρες, τα νησιά των Γυπών, στο δυτικότερο σημείο της Ευρωπαϊκής ηπείρου, στο Πορτογαλικό αρχιπέλαγος.
Το ανάγλυφο των νησιών είναι μια γιορτή για το βλέμμα. Καταπράσινοι λόφοι, βουνά και κοιλάδες, όμορφες γαλαζοπράσινες λίμνες εκεί που άλλοτε ήταν κρατήρες ηφαιστείων, απόκρυφες παραλίες, πηγές που αναβλύζουν ανθρακούχο νερό, θερμοπίδακες, αριστοτεχνικά καλλιεργημένοι αγροί και εξωτική βλάστηση, παίζουν ναζιάρικα κρυφτό σε κάθε στροφή του δρόμου, ενώ οι μυστηριώδεις σπηλιές δημιουργούν ένα θαυμάσιο τοπίο. Εκεί βρήκαν καταφύγιο τρυγόνια και αετοί, μαυροπούλια και θαλασσοπούλια και αμέτρητα είδη ψαριών και θαλασσινών του αρχιπελάγους. Όλα προκαλούν τον ταξιδιώτη να περάσει εδώ αξέχαστες ώρες γαλήνης. Αν πραγματικά αγαπάτε τη γνήσια φύση, είναι σίγουρο ότι θα λατρέψετε τις Αζόρες.
Η πρωτεύουσα Ponta Delgada, στο νησί Sao Miguel, είναι μια μοντέρνα πόλη, με κοσμοπολίτικο αέρα. Αποτελεί τον σημαντικότερο σταθμό ανεφοδιασμού για τα γιοτ που διασχίζουν τον Ατλαντικό. Επισκεφθείτε το θαυμάσιο ανάκτορο της Sant’ Ana και περπατήστε στα πλακόστρωτα σοκάκια με τις ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα μπαρ, με τον τοπικό μελαγχολικό ρυθμό του Fado, αλλά και την ξέφρενη κουβανέζικη μουσική.
Σε όλα τα νησιά του Αρχιπελάγους υπάρχουν διάσπαρτες μικρές και μεγάλες εκκλησίες, μνημεία που μαρτυρούν την κληρονομιά αιώνων. 
Θαυμάστε τον τεράστιο κρατήρα στην κοιλάδα Fumas και απολαύστε τη θέα του από ψηλά, από το παρατηρητήριο Pico do Ferro. 
Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε το εκπληκτικό τοπικό φαγητό Cozido das Caldeiras, το οποίο τοποθετούν μέσα σε μεταλλικές χύτρες που τις βυθίζουν στο χώμα, τις σκεπάζουν και το μαγειρεύουν χάρη στην υψηλή ηφαιστειακή θερμοκρασία του εδάφους.

περισσότερα

Ελβετία, ο πλούτος της Ευρώπης

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

περισσότερα

Το Βόρειο Σέλας και ο Αριστοτέλης

Η πρώτη περιγραφή του Βορείου Σέλαος στον Δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό στηριζόμενη σε επιστημονική παρατήρηση, αποδίδεται στον Αριστοτέλη (384 – 322 πΧ). Στο έργο του «Μετεωρολογικά», όπου περιγράφει φυσικά φαινόμενα και μετέωρα που παρατηρούνται στον ουρανό, περιγράφει για πρώτη φορά τις καιόμενες φλόγες. Στο βιβλίο Α των Μετεωρολογικών, στο κεφάλαιο 4,1 ο Αριστοτέλης αναφέρει τα εξής:
«Αφού θέσαμε τις αρχές αυτές, θα πούμε για ποια αιτία φαίνονται στον ουρανό οι πύρινες φλόγες, οι διάττοντες αστέρες και αυτά που οι άνθρωποι ονομάζουν δαυλούς ή αίγες». Στο κεφάλαιο 5,1 συνεχίζει με την εξής περιγραφή: «Κάποτε βλέπουμε κατά τις αίθριες νύχτες να εμφανίζονται στον ουρανό πολλά ουράνια φαινόμενα, όπως χάσματα, οπές και χρώματα που θυμίζουν αίμα. Η αιτία αυτών είναι η ίδια. Επειδή πράγματι, το ανώτερο στρώμα αέρα προφανώς συμπυκνώνεται μέχρι να πυρακτωθεί και αυτή η πυράκτωση έχει άλλοτε την εμφάνιση μιας πύρινης φλόγας και άλλοτε μετακινουμένων δαυλών ή άστρων, δεν είναι παράξενο ο ίδιος ο αέρας να παίρνει διάφορα χρώματα, καθώς συμπυκνώνεται». Σύμφωνα με τους Νορβηγούς φυσικούς και ερευνητές Asgeir Brekke και Alv Egeland, ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί κυρίως τη λέξη "χάσματα" για να περιγράψει το Βόρειο Σέλας, αλλά ανάλογα με τί του θύμιζε κάθε φορά, χρησιμοποιούσε μία μεγάλη γκάμα ονομασιών. Η πλέον αξιοσημείωτη έκφραση που έχει χρησιμοποιηθεί απ’ αυτόν είναι «αίγες».

περισσότερα

Βόρειο Σέλας και Μύθος

Χορός
Για τους αρχαίους Νορβηγούς, ο χορός ήταν άμεσα συνδεδεμένος με το Βόρειο Σέλας. Οι Βίκινγκς πίστευαν ότι το Βόρειο Σέλας ήταν η αντανάκλαση από τις ασπίδες που κρατούσαν οι Βαλκυρίες, που ήταν νεκρές παρθένες. Μία πολύ γνωστή Σκοτσέζικη έκφραση για το Βόρειο Σέλας είναι “Merry Dancers”, δηλαδή, «Χαρούμενοι Χορευτές» και συνδέεεται κυρίως με τις γυναίκες. Παρόμοια, κάποιες φυλές Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής περιέγραφαν το Βόρειο Σέλας ως χαρούμενους χορευτές. Στη φαντασία τους, το Σέλας ήταν θεοί που χόρευαν γύρω από το στερέωμα.


Πνεύματα
Για τους Ινουίτ (Εσκιμώους) της Γροιλανδίας και του Βόρειου Καναδά, το Βόρειο Σέλας ήταν οι ψυχές των νεκρών. Πίστευαν ότι όταν το Σέλας τρεμόσβηνε, αυτό σήμαινε ότι νεκροί τους φίλοι ή συγγενείς προσπαθούσαν να έρθουν σε επικοινωνία με τους ζωντανούς. Οι Ινδιάνοι Fox πίστευαν ότι μπορούσαν να καλέσουν πνεύματα και φαντάσματα, σφυρίζοντας προς το Βόρειο Σέλας.


Φωτιά
Τελείως δικαιολογημένα, αποτελούσε κοινή πεποίθηση για πολλούς λαούς ότι το Βόρειο Σέλας ήταν κάποια φωτιά. Οι Μαορί, οι αυτόχθονες της Νέας Ζηλανδίας, πίστευαν ότι το Νότιο Σέλας (Aurora Australis) είναι αντανακλάσεις στον ουρανό από τεράστιες φωτιές που άναβαν οι πρόγονοι αυτών των αρχαίων ταξιδευτών προς το Νότιο Πόλο, προσπαθώντας να επικοινωνήσουν με αυτόν τον τρόπο με τους μακρινούς τους συγγενείς στα νησιά της Πολυνησίας, ελπίζοντας ότι θα έρθουν να τους διασώσουν από την παγωμένη τους κατοικία.

περισσότερα

Ισλανδία - Μπλε Λίμνη

Μια από τις πιο αραιοκατοικημένες και απομονωμένες χώρες του πλανήτη περιμένει τον ταξιδιώτη της περιπέτειας να ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά της, αποκομίζοντας μια αυθεντική εμπειρία ζωής.
Τα γεωλογικά θαύματα της χώρας είναι αμέτρητα. Γεωθερμικοί πίδακες καυτού νερού σχηματίζουν ζεστές λίμνες, όπου οι ντόπιοι απολαμβάνουν φυσικό spa από τότε που η χώρα πρωτοκατοικήθηκε.
Η Μπλε Λίμνη (Blue Lagoon),  το πιο διάσημο από αυτά, δημιουργήθηκε στην καρδιά ενός ηφαιστειακού τοπίου, από ένα ατύχημα όταν μια υπερχείλιση νερού από ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας σχημάτισε μια φυσική πισίνα η οποία σιγά σιγά μεγάλωσε.
Η φήμη των ιαματικών ιδιοτήτων του γαλακτώδους γαλάζιου νερού και της λευκής λάσπης, πλούσιας σε πυρίτιο, στον πυθμένα της λίμνης, άρχισε να προσελκύει τους ντόπιους κολυμβητές και κατόπιν τους επισκέπτες της χώρας που την έκαναν ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Παρά την πολυκοσμία πάντα υπάρχει μια ήσυχη γωνιά για να απολαύσει κανείς το ζεστό μπάνιο του στην πάντα σταθερή θερμοκρασία των 38 βαθμών κελσίου με όλες τις περιποιήσεις, για να νιώσει αναζωογονημένος σωματικά και πνευματικά.
Η επίσκεψη στη Μπλε Λίμνη γίνεται μια πραγματικά απόκοσμη και συγκλονιστική εμπειρία αν τύχει και συνδυαστεί με τη νυχτερινή μαγεία που δημιουργεί το Βόρειο Σέλας στον Ισλανδικό ουρανό.

περισσότερα