Το μεγαλύτερο νησί στο Αρχιπέλαγος Τσιλοέ, κοντά στις ακτές της Χιλής, νότια, στον Ειρηνικό Ωκεανό. Διοικητικά υπάγεται στην Περιφέρεια Λος Λάγος της Χιλής. Το όνομα του νησιού προέρχεται από τη λέξη «Τσιλουέ», που σημαίνει «τόπος των γλάρων». Το Τσιλοέ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο νησί από τα 2.300 περίπου της Χιλής, μετά τη Γη του Πυρός. 
Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Κάστρο, στην ανατολική ακτή, ενώ η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη είναι το Ανκούδ, στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού.
Το Τσιλοέ έχει υγρό και δροσερό εύκρατο κλίμα. Η δυτική πλευρά είναι πιο βροχερή και γι αυτό αναπτύσσονται εύκρατα δάση βροχής. Εκεί βρίσκεται και το Εθνικό Πάρκο Τσιλοέ που αποτελεί ορόσημο για τους επισκέπτες του νησιού. Ένα άλλο φυσικό στοιχείο που μαγεύει, είναι οι πιγκουίνοι και οι γαλάζιες φάλαινες που ζουν στο βορειοδυτικό άκρο, το οποίο βρέχεται από τον Ειρηνικό.
Ωστόσο δεν είναι μόνο η φύση που συναρπάζει στο Τσιλοέ. Είναι επίσης η ιστορία και η αρχιτεκτονική. Η τελευταία συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον παγκοσμίως λόγω της ιδιαιτερότητάς της.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το νησί κατοικείται, σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μελέτες από το 7000 π.Χ.. Ευρήματα δείχνουν ότι εκεί ζούσαν νομάδες οι οποίοι τρέφονταν με ψάρια και θαλασσινά. Μια βόλτα στα τοπικά μουσεία διδάσκει πολλά για τους προγόνους μας και τις φυλές που συγκροτήθηκαν ανά χιλιετίες και αιώνες. Και μετά ήρθαν οι ισπανοί κονκισταδόρες (16ος αιώνας). Ήρθε δηλαδή ο «πολιτισμός» ο οποίος γκρέμισε τις καλύβες και έχτισε σπίτια. Αυτά τα σπίτια χαρακτηρίζουν την περίεργη αρχιτεκτονική του Τσιλοέ. Ξύλινα, πλωτά, χρωματιστά, που αντέχουν και αντέχουν, σε έναν τόπο με παροιμιώδη υγρασία. Πώς δεν σαπίζουν; Διότι είναι κατασκευασμένα από το τοπικό «κόκκινο ξύλο» που αντέχει πιο πολύ κι από πέτρα. Πώς δεν βουλιάζουν; Διότι οι τεχνίτες ανέπτυξαν φόρμουλες αξεπέραστες και ανεξιχνίαστες στις μέρες μας. Όταν η παλίρροια μαζεύει το νερό φαίνονται οι πάσσαλοι που είναι μπηγμένοι γερά στον ωκεανό. Όταν το νερό ελευθερώνεται, τα σπίτια μοιάζουν σαν να επιπλέουν. Όσο για τα κεραμίδια τους; Κι αυτά από ξύλο, για χρόνια χρησιμοποιούνταν ως χρήματα για την τοπική οικονομία. Πλήρωνες με κεραμίδι και αγόραζες ψάρι…