Ανεξάρτητο κράτος της Λατινικής Αμερικής. Έχει μέγιστο μήκος από το βορρά, στα σύνορά της με το Περού, προς το νότο, στο ακρωτήριο Χορν, 4.270 χλμ., ελάχιστο πλάτος από τα ανατολικά προς τα δυτικά 15,5 χλμ. και μέγιστο πλάτος που δεν ξεπερνάει τα 350 χλμ. Η συνολική επιφάνεια της Χιλής ανέρχεται σε 756.626 τ. χλμ. και σ` αυτήν περιλαμβάνονται, εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το νησί του Πάσχα, οι ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Ακόμη διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2002 ο πληθυσμός της ανέρχεται σε 15.498.930 κατοίκους.
Καταλαμβάνει μια μακρόστενη λωρίδα γης στο νοτιοδυτικό τμήμα της Νότιας Αμερικής και βρίσκεται σε νότιο γεωγραφικό πλάτος από 17° μέχρι 56°. Ορίζεται στα βόρεια από το Περού σε μήκος 200 χλμ., στα ανατολικά από την Αργεντινή και τη Βολιβία σε συνολικό μήκος 4.800 χλμ., στα δυτικά βρέχεται από τον Ειρηνικό ωκεανό και στα νότια από τον πορθμό Ντρέικ. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου, που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Γεωγραφία
Μορφολογία εδάφους
Το μεγάλο μήκος της χώρας αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα της πολυμορφίας του εδάφους. Η Χιλή διακρίνεται σε τρεις μεγάλες ζώνες από βορρά προς νότο: τη βόρεια, την κεντρική και τη νότια, που περιλαμβάνουν στα ανατολικά της Άνδεις, στο κέντρο το μεσημβρινό ή ενδιάμεσο βαθύπεδο και στα δυτικά τις οροσειρές που υψώνονται κατά μήκος των παραλίων.
Η βόρεια Χιλή με νότιο πλάτος από 30° μέχρι 18° χαρακτηρίζεται από την έρημο Ατακάμα, μια από τις ερήμους με τις δυσμενέστερες συνθήκες επιβίωσης στον κόσμο. Η Ατακάμα διαμορφώνεται από το φυσικό φράγμα που σχηματίζουν οι Άνδεις και επηρεάζεται από τα ψυχρά ρεύματα του Ειρηνικού. Οριοθετείται από τις Άνδεις και τον Ειρηνικό και εκτείνεται από τη Χιλή ως το Περού φτάνοντας σε μήκος 900 περίπου χλμ. Η Ατακάμα έχει πλουσιότατο υπέδαφος, δεν επιτρέπει όμως την ανθρώπινη διαβίωση, με αποτέλεσμα η εκμετάλλευση των ορυκτών της να παρουσιάζει μεγάλες δυσκολίες. Στη βόρεια Χιλή συναντούνται οι Άνδεις, που φτάνουν σε μεγάλο ύψος και, όσο προχωρούν προς το νότο, μειώνεται το πλάτος τους. Τα υψίπεδα των Άνδεων ανήκουν στο εκτεταμένο οροπέδιο που συναντάται και σε άλλες λατινοαμερικανικές χώρες, όπως τη Βολιβία και το Περού. Η πιο ψηλή κορυφή των Άνδεων, στη βόρεια Χιλή, είναι η Σέρο Όχιος ντελ Σαλάντο, ύψους 6.863 μ. Λίγο νοτιότερα το ηφαίστειο Λιουλιαϊλιάκο φτάνει τα 6.723 μ. Γενικά, οι Άνδεις είναι άνυδρες, με υψόμετρο που κυμαίνεται από 5.000 με 6.000 μ. Οι πιο ψηλές κορυφές ανήκουν σε σβησμένα ηφαίστεια, όπως το Λικανκάμπουρ με ύψος 5.882 μ. Στο θαλάσσιο χώρο της βόρειας Χιλής εμφανίζονται βυθίσματα στην τάφρο της Ατακάμα, βάθους ακόμη και 8.050 μ. Έτσι η διαφορά ύψους ανάμεσα στη θάλασσα και την ξηρά μπορεί να φτάνει τα 15.000 μ.
Η κεντρική Χιλή, με νότιο πλάτος 30° ως 40° περίπου, έχει γεωμορφολογία παρόμοια με εκείνη του βόρειου τμήματος της χώρας. Οι κορυφές των Άνδεων στην περιοχή αυτή καλύπτονται από χιόνι κατά τη διάρκεια ολόκληρου του έτους και εμφανίζουν μεγάλο ύψος, όπως αυτή του βουνού Τουπουνγκάτο με 6.800 μ. και του ηφαιστείου Μάιπο με 5.323 μ. Η πλειονότητα των ψηλών βουνών της κεντρικής Χιλής είναι ηφαίστεια, κάποια από τα οποία είναι ακόμη ενεργά. Το πιο ψηλό είναι το Τροναδόρ με ύψος 3.554 μ. Η κοιλάδα που απλώνεται στο κεντρικό τμήμα της Χιλής είναι γόνιμη και προσφέρεται για αγροτικές καλλιέργειες.
Η νότια Χιλή έχει διαφορετική μορφολογία εδάφους από ό,τι η βόρεια και η κεντρική. Ιδιαίτερα το υψόμετρο της οροσειράς των Άνδεων είναι χαμηλότερο, περιορίζεται στα 2.500 με 3.000 μ. και ξεπερνά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις τα 3.500 μ. Οι νότιες Άνδεις έχουν μόνο μια σειρά βουνών και ακολουθούνται από τη χιλιανή Παταγονία, που περιλαμβάνει την περιοχή γύρω από τον πορθμό του Μαγγελάνου και χιλιανό τμήμα της Γης του Πυρός. Το ψηλότερο σημείο της είναι η κορυφή του βουνού Σαν Βαλεντίν ή Αρενάλες με 4.058 μ. και του Ντάργουιν με 2.438 μ.
Στο νότιο άκρο της Χιλής οι προεκτάσεις των Άνδεων βυθίζονται στον Ειρηνικό και οι κορυφές τους που υψώνονται πάνω από την επιφάνεια του νερού αποτελούν πολυάριθμα νησιά. Νοτιότερα του γεωγραφικού πλάτους των 42° ο διαμελισμός των ακτών είναι τόσο έντονος, ώστε να σχηματίζονται φιορδ, παρόμοια με τα νορβηγικά, και μεγάλος αριθμός συστάδων νησίδων που περιβάλλουν τις χιλιανές ακτές. Ειδικότερα η Γη του Πυρός, την οποία μοιράζονται η Χιλή και η Αργεντινή, είναι ένα ευρύ οροπέδιο, που σχηματίζεται από ένα συγκρότημα νησιών, το οποίο χωρίζεται από την Παταγονία με τον πορθμό του Μαγγελάνου.
Υδρογραφία
Το περιορισμένο πλάτος του χιλιανού εδάφους και οι Άνδεις που διαμορφώνονται σε λόφους, πριν κατακρημνιστούν στον Ειρηνικό, δεν ευνοούν τη ροή σε μεγάλο μήκος των πολυάριθμων ποτάμιων υδάτων της χώρας. Οι ποταμοί, με κατεύθυνση από βορρά προς νότο, δεν είναι πλωτοί, παρά σε περιορισμένο μήκος λόγω των καταρρακτών, ζωτική όμως είναι η προσφορά τους για την υδροηλεκτρική ενέργεια. Ο Μπίο - Μπίο είναι ο πιο πλούσιος σε ποσότητα νερού, ο πιο μεγάλος όμως σε μήκος είναι ο Λόα, που φτάνει τα 440 χλμ. Γενικά οι ποταμοί της βόρειας Χιλής Ακονκάγκουα, Μάιπο, Μάουλε και Μπιόμπβο αρδεύουν την κεντρική κοιλάδα, στα νότια της πρωτεύουσας.
Οι ποταμοί της νότιας Χιλής πηγάζουν από τις τοπικές λίμνες, τροφοδοτούνται από τους παγετώνες που διατηρούνται στην περιοχή και δεν ξεπερνούν σε μήκος τα 300 ως 350 χλμ. Ο ποταμός Τολτέν πηγάζει από τη λίμνη Βιλιαρίκα των νότιων Άνδεων και ο Μπουένο από τη λίμνη Ράνκο. Άλλα σημαντικά ποτάμια είναι ο Έλκι και ο Ραπέλ.
Οι λίμνες είναι πολλές, αλλά έχουν μικρή έκταση. Στις βόρειες περιοχές, που έχουν χαμηλό υψόμετρο, συναντιούνται λίμνες αλμυρού νερού, οι λεγόμενες "σαλάρες", όπως η Μπέλα Βίστα, η Λιαμάρα και η Πιντάδος. Νοτιότερα βρίσκονται συγκεντρωμένες πολλές από τις μεγαλύτερες λίμνες της χώρας. Αυτές προέκυψαν από τη συγκέντρωση υδάτων σε λεκάνες, που σχηματίστηκαν από παγετώνες στην περιοχή των Άνδεων. Οι πιο μεγάλες είναι η Λανκουίουε, η Χενεράλ Καρέρα και η Ο` Χίγκινς, που εκτείνονται και στο κράτος της Αργεντινής, όπου ονομάζονται Μπουένος Άιρες και Σαν Μαρτίν αντίστοιχα.
