Πληροφορίες για: Μαυριτανία

Μαρόκο, Πολύχρωμη αλλά και «ερημική» χώρα

Πολύχρωμη χώρα, με μοντέρνες αλλά και μεσαιωνικές πόλεις, υπέροχους κήπους, ψηλά βουνά αλλά και απέραντη έρημο.

Αυτή η χώρα στο βορειοδυτικό άκρο της Αφρικής φαίνεται να αγαπά ιδιαίτερα τους μύθους. Σύμφωνα με τη μαροκινή παράδοση, ο ελληνικής καταγωγής ημίθεος με το όνομα Ηρακλής διάλεξε τον χώρο όπου εκτείνεται πλέον το σημερινό Μαρόκο για να κάνει έναν ακόμη άθλο του. Κρατώντας λοιπόν με το ένα χέρι του την Ευρώπη και με το άλλο την Αφρική άφησε να περάσει με ορμή ανάμεσά τους το αλμυρό νερό του Ατλαντικού και έτσι γεννήθηκε η Μεσόγειος. Το σημείο όπου απέμεινε η «ουλή» το ονόμασε Γιβραλτάρ και την καινούργια γη που απλώθηκε νοτιότερα την αποκάλεσε Μαρόκο. Από τη μία πλευρά της η νέα χώρα αγνάντευε τον παγωμένο Ατλαντικό και από την άλλη τη νέα θάλασσα, ενώ προς ανατολάς συνόρευε με την Αλγερία και προς τον Νότο με τη Μαυριτανία. Για να μη νιώθουν μοναξιά οι ντόπιοι, ο Ηρακλής τούς έφερε νέους κατοίκους από το Μάλι και το Σουδάν και έτσι γεννήθηκαν οι πρώτοι Βερβερίνοι, ενώ λίγο αργότερα κατέφθασαν εκεί τα πρώτα καραβάνια από το Ισραήλ, σχηματίζοντας τη μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα του κόσμου.

Η ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ μέσα από τα μάτια του ταξιδιώτη…

«Την Μαυριτανία την αδικείς αν προσπαθήσεις να την περιγράψεις. Την Μαυριτανία πρέπει να την βιώσεις. Χώρα γλυκόπικρη, με τις δυσκολίες και τις ομορφιές της, σαν το τσάι που σου σερβίρουν στις σκηνές για καλωσόρισμα, με το ίδιο ποτήρι να περνά από χέρι σε χέρι σε τρεις γύρους. Το τσάι στον πρώτο γύρο πικρό σαν την ζωή, γλυκό στον δεύτερο σαν τον θάνατο και πιο γλυκό στον τρίτο σαν την αγάπη! Οι άνθρωποι φιλόξενοι, ήρεμοι, φιλικοί έχουν αναπτύξει μια στωικότητα που αγγίζει τη σοφία προκειμένου να αντέξουν τις καθημερινές δυσκολίες.
Κοιμηθήκαμε σε οάσεις, φυσικά σε αχυρένιες καλύβες. Το βράδυ μας «επισκέφθηκαν» τσακάλια όπου φρόντισαν να αφήσουν το επισκεπτήριό τους, τα ίχνη από τις πατημασιές τους
Συναντήσαμε κοιλάδες, φαράγγια μεγάλου βάθους, προϊόντα της διαβρωτικής διεργασίας του ανέμου και του νερού.
Όσο προχωρούσαμε η φύση μάς προετοίμαζε για την μεγάλη συνάντηση. Το πόδι άρχιζε να βουλιάζει στην αρχή ελαφρά στην άμμο. Φθάσαμε στο Cinguetti, την αποκαλούμενη πόλη-φάντασμα καθώς βρίσκεται θαμμένη 2,5μ. μέσα στην άμμο που την κατάπιε.  Την περίοδο της ακμής της ήταν η 7η μεγαλύτερη Ισλαμική πόλη μετά την Μέκκα. Τόπος συνάντησης καραβανιών και προσκυνητών από την Δ. Αφρική, αναπτύχθηκε ως πόλη των γραμμάτων με θεολογικές σχολές, πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες μια από τις οποίες επισκεφθήκαμε. Στην είσοδο μας περίμενε ένας θυμόσοφος, προικισμένος με χιούμορ, Μαυριτανός κρατώντας ένα πελώριο ιδιόμορφο ξύλινο κλειδί, που τελούσε χρέη φύλακα, ξεναγού σε άπταιστα γαλλικά, και αναπαλαιωτή. Στη  συγκεκριμένη βιβλιοθήκη φιλοξενούνται 3.000 παλαιά χειρόγραφα, ορισμένα του 15ου αιώνα, παλιά Κοράνια γραμμένα πάνω σε δέρμα αντιλόπης που έχουν συντηρηθεί όχι τόσο χάριν της τεχνογνωσίας όσο του ξηρού κλίματος. Η πόλη τώρα βρίσκεται υπό την αιγίδα της UNESCO που έχει ξεθάψει ένα μικρό τμήμα της για να βλέπει ο επισκέπτης που βρισκόταν παλιά.
Εντύπωση μας έκανε ότι τους διάσπαρτους στην έρημο καταυλισμούς επισκέπτονται περιπλανώμενοι κήρυκες, λόγιοι, ποιητές που διδάσκουν το κοράνι και μεταδίδουν τις γνώσεις τους. Την επομένη έφθασε η πολυπόθητη στιγμή. Μπήκαμε στην έρημο! Μεγάλη η συγκίνηση!...
Σαχάρα στην γλώσσα των Βερβέρων σημαίνει «έκταση με χρώμα ξανθό» που όμως έτσι όπως λούζεται με το φως του ήλιου φαντάζει σαν μια ροζ απεραντοσύνη που σου κόβει την ανάσα. Την αποκαλούμε έρημο όμως με λίγη παρατηρητικότητα παντού γύρω υπάρχουν πατημασιές και ίχνη από αθέατη ζωή. Με την βοήθεια των ντόπιων συνοδών γίναμε και εμείς ιχνηλάτες. Το σούρουπο ο ουρανός λες και πυρπολείται βάφοντας το τοπίο ακόμα πιο ροζ.
Το βράδυ μετά το δείπνο, παρ’όλο το κρύο που φέρνει η νύχτα, καθίσαμε πάνω στην άμμο γύρω από την φωτιά παρέα με τους ξεναγούς και τους συνοδούς μας και αρχίσαμε το τραγούδι. Ένα εκείνοι, ένα εμείς. Σιγά-σιγά όμως η έρημος σου επιβάλλει τους δικούς της κανόνες που ζητά σιωπή, μια εκκωφαντική σιωπή όπου δεν ακούγεται απολύτως τίποτε μόνο το σούρσιμο της άμμου όπως την κυλά και τη ρυτιδιάζει το αεράκι και από μακριά τις κραυγές των τσακαλιών. Αρχίσαμε να μιμούμαστε τις φωνές τους και μας απαντούσαν! Και μετά είναι ο ουρανός, τόσο πεντακάθαρος. Στο απόλυτο σκοτάδι τα άστρα φαντάζουν τόσο χαμηλά που νομίζεις ότι θα τα πιάσεις!
Στην έρημο η ζωή είναι δύσκολη. Τα φάρμακα είναι από δυσεύρετα μέχρι ανύπαρκτα. Ο μέσος όρος ζωής φθάνει τα 40-45έτη για τους άνδρες τα 48 για τις γυναίκες. Οι πρώτες ύλες σπανίζουν γι’αυτό τίποτα δεν χαμένο.  Τα περιττώματα της καμήλας χρησιμεύουν για καύσιμα, αποξηραμένα για δομικό υλικό, σε σβώλους για παιχνίδι των παιδιών. Κι΄όμως πουθενά δεν συναντήσαμε επαίτες. Όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν πουλώντας κάτι όσο απλοικό κι΄αν φαντάζει για το δικό μας δυτικό γούστο. Ένα μαγνητάκι γυρεύαμε για ενθύμιο. Πολυτέλεια, άγνωστο. Αυτοσχεδιάσαμε κολώντας ένα μαγνήτη σε μια πλαστικοποιημένη φωτογραφία.
Επόμενος σταθμός η πόλις Ατάρ, μια περιοχή με βουνά και φαράγγια σχεδόν στο κέντρο της Μαυριτανικής επικράτειας. Είδαμε σπηλιές με τοιχογραφίες 6000 ετών, ένα παλιό κτίριο της λεγεώνας των ξένων, μια απομίμηση του Fort Sagan για τις ανάγκες μιας ταινίας που γυρίστηκε εδώ και το αυθεντικό βρίσκεται στο Αλγέρι, και κτίρια σε καθαρά Μαυριτανική αρχιτεκτονική.
Γι’ αυτό  το ταξίδι χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, επίγνωση του τι θα συναντήσεις και ομοψυχία στην ομάδα. Μόνο αν είσαι ταξιδευτής έτοιμος να ζήσεις την περιπέτεια, θα την απολαύσεις και αυτή θα σε αποζημιώσει με αξέχαστες εμπειρίες.

από την Αλίκη Παπαηλιού

Μαυριτανία

Μαυριτανία, η χώρα που στο μεγαλύτερό της μέρος αποτελείται από έρημο, παρουσιάζει μία πολιτισμική αντίθεση, με τους Αραβο- Βέρβερους στο βορρά και τους Μαύρους Αφρικανούς στο νότο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της είναι νομάδες.
Στο Μεσαίωνα η Μαυριτανία ήταν η βάση των Αλμοραβίδων, οι οποίοι διέδωσαν τον Ισλαμισμό σε όλη την περιοχή και ήλεγχαν για ένα διάστημα το ισλαμικό κομμάτι της
Ισπανίας. Το 15ο αιώνα Ευρωπαίοι έμποροι άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τη Μαυριτανία και το 1814 η χώρα τέθηκε υπό Γαλλική κυριαρχία. Τα κσουρ (οχυρωμένοι οικισμοί, πόλεις των καραβανιών) δημιουργήθηκαν μεταξύ του 8ου και του 14ου αιώνα ως ενδιάμεσοι σταθμοί στο δρόμο των καραβανιών ανάμεσα στο Μαρόκο και στα αφρικανικά βασίλεια. Ήκμασαν ως εμπορικά κέντρα αλλά αργότερα ερήμωσαν. Οι πόλεις αυτές συμπεριλήφθηκαν το 1996 στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Αξιόλογη είναι επίσης η μουσική παράδοση στη χώρα. Τα παραδοσιακά μουσικά όργανα είναι έγχορδα και κρουστά, ενώ οι γυναίκες παίζουν διαφορετικά μουσικά όργανα από τους άνδρες. Κατά παράδοση στη Μαυριτανία υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι παιξίματος: ο λευκός τρόπος, ο μαύρος και ο μιγαδικός, που απηχούν τις τρεις βασικές εθνοτικές ομάδες.
Στη συνείδηση των Δυτικοευρωπαίων, η Μαυριτανία θεωρείται κάθε άλλο παρά κέντρο
αστικού πολιτισμού. Έτσι, εκπλήσσει το γεγονός ότι πολλές πόλεις τns ερήμου στη χώρα αυτή, υπήρξαν επί αιώνες τόποι καλλιέργειας τns παιδείας και ότι στις Σχολές του Κορανίου περιπλανώμενοι μουσουλμάνοι, κήρυκες, ποιητές και λόγιοι των επιστημών του Δικαίου και τns Ιστορίας μετέδιδαν τις γνώσεις τουs στις τέχνες και στις επιστήμες.
Σημαντική ήταν στο παρελθόν και η παραγωγή και αντιγραφή χειρόγραφων βιβλίων. Υπολογίζεται ότι οι βιβλιοθήκες της χώρας φιλοξενούν περίπου 40.000 ιστορικά χειρόγραφα και αντίγραφα, μεταξύ των οποίων και αντίγραφα τns περιόδου των Αλμοραβιδών (10os αι.) καθώς και πρωτότυπες εκδόσεις, όπως μια Γραμματική του Αβερρόη που βρέθηκε στο Μπουτιλιμίτ.

Εθνικό Πάρκο Banc d' Arguin

Ανάμεσα στο Νουατχίμπου (την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μαυριτανίας) και στην πρωτεύουσα, βρίσκεται ένας καλά κρυμμένος επίγειος παράδεισος. Ακουμπώντας την ακτή του Ατλαντικού, το πάρκο περιλαμβάνει ένα θέαμα φαντασμαγορικό με αμμόλοφους που χύνονται στα νερά του ωκεανού, παράκτια έλη, μικρά νησιά και ρηχά παράκτια νερά, με ολόχρυσες παραλίες να τα
περιτριγυρίζουν. Η αντίθεση μεταξύ του σκληρού περιβάλλοντος της ερήμου και της μεγάλης βιοποικιλότητας της θαλάσσιας ζώνης έχει δημιουργήσει μία περιοχή τεράστιας φυσικής καλλονής και συνάμα σημαντικής βιολογικής σημασίας.
Μια ευρεία ποικιλία αποδημητικών πουλιών περνά το χειμώνα εκεί, έτσι το εθνικό πάρκο αποτελεί παράδεισο για τους παρατηρητές πτηνών. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα παρατηρητήρια στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα είναι σημαντικός σταθμός για τα αποδημητικά πουλιά μεταξύ Ευρώπης και Νότιας Αφρικής. Το ήπιo κλίμα και η απουσία της ανθρώπινης διαταραχής στην περιοχή κάνουν το πάρκο μια από τις σημαντικότερες περιοχές στον κόσμο για αυτά τα είδη. Ο πληθυσμός πτηνών είναι εξαιρετικά μεγάλος. Μεταξύ 25.000 και 40.000 ζευγαριών που ανήκουν σε 15 σπάνια είδη, εδράζουν εδώ. Τα περισσότερα από αυτά φτιάχνουν της φωλιές τους, στις αμμουδιές των νησιών, δίπλα στον αβαθή ωκεανό. Επίσης εδώ θα συναντήσει κανείς διάφορα είδη χελώνας και δελφινιού – τα οποία μάλιστα ακολουθούν οι ντόπιοι ψαράδες για να προσεγγίσουν κοπάδια των ψαριών- βρίσκονται σε αυτή τη περιοχή. Το πάρκο φιλοξενεί επίσης σημαντικές κοινότητες σπάνιων ψαριών, πουλιών και θαλασσίων θηλαστικών.

Η διαμονή στη Μαυριτανία

Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως τα καταλύματα στη Μαυριτανία (εκτός της πρωτεύουσας Νουακσότ) είναι πολύ απλά, με πολύ βασικές ανέσεις. Επιλέγουμε τα καλύτερα διαθέσιμα για τη διαμονή μας, ωστόσο και αυτά ακόμα απέχουν πολύ από ό,τι εννοούμε λέγοντας «ξενοδοχείο» ή από ό,τι έχουμε συνηθίσει ταξιδεύοντας με το Versus Travel. Συνιστάται λοιπόν να έχετε μαζί σας υπνόσακο που σίγουρα θα αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμος.
Γενικά, ο ταξιδιώτης που θα επιλέξει αυτό το ταξίδι έρχεται προετοιμασμένος να εξερευνήσει ανέγγιχτες γωνιές μιας εντελώς ασυνήθιστης χώρας θυσιάζοντας τις ανέσεις και την πολυτέλεια. Η Μαυριτανία είναι μια χώρα που απευθύνεται μόνο σε ταξιδιώτες συνειδητοποιημένους σχετικά με το τι θα συναντήσουν. Ωστόσο όλα αυτά έχουν το αντάλλαγμά τους: Οι πλούσιες, ανεπανάληπτες εμπειρίες που αποκομίζουμε από ένα ταξίδι στη Μαυριτανία αρκούν και με το παραπάνω για να υπερκαλύψουν την έλλειψη των συνηθισμένων ανέσεων.

Το Μάτι της Αφρικής

Η γεωλογική δομή Richat, γνωστή και ως το μπλε μάτι της Σαχάρας ή Το μάτι της Αφρικής, είναι ένας ιδιότυπος γεωλογικός σχηματισμός στην έρημο της Σαχάρας κοντά στο Ουαντάνε, στην κεντροδυτική Μαυριτανία.

Τσινγκουετί: λαμπρό παρελθόν, αβέβαιο μέλλον

Εκεί στους τεράστιους αμμόλοφους Εργκ Ουαράνε, στην κεντρική Μαυριτανία, εκεί χτίστηκε πριν από περίπου χίλια διακόσια χρόνια μια πόλη από κόκκινες πέτρες της ερήμου. Την είπαν Τσινγκουέτι (ή Τσινγκουετί), και ήταν ακριβώς ό,τι χρειάζονταν οι κουρασμένοι ταξιδιώτες, οι έμποροι που διέσχιζαν χιλιάδες χιλιόμετρα στην καυτή άμμο της Σαχάρα, και οι προσκυνητές που ξεκινούσαν από τούτη τη γωνιά της Αφρικής τον μακρύ τους δρόμο για τη Μέκκα.