Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ενδιαφερθεί να μάθει την ιστορία των σαμουράι, των γενναίων πολεμιστών της Ιαπωνίας. Ειδικά εκπαιδευμένοι στρατιώτες, γνωστοί ήδη από τα μέσα του 12ου αιώνα, κυριάρχησαν για περισσότερα από εξακόσια χρόνια στην ιστορία της χώρας. 
Η δημιουργία τους ήταν το αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων, που οδήγησαν τους μεγάλους γαιοκτήμονες να αναζητήσουν τρόπους να προστατέψουν τη γη τους, προσλαμβάνοντας ικανούς πολεμιστές.  
Το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι αναμφίβολα το σπαθί τους, το οποίο ήταν φτιαγμένο από κάρβουνο και σίδερο αλλά και από ειδικούς τεχνίτες. Τα περίφημα κατάνα θεωρούνταν ιερά και συντρόφευαν τον σαμουράι μέχρι το τέλος της ζωής του. Πάντως, το κύριο όπλο τους δεν ήταν ανέκαθεν το σπαθί, όπως λανθασμένα πιστεύεται. Συναντάμε τους σαμουράι τόσο ως έφιππους όσο και να δίνουν μάχες με τόξο.  
Κεντρικό δόγμα τους ήταν η απελευθέρωση από τον φόβο του θανάτου, εξ ου και το περίφημο χαρακίρι. Πέρα από τη γενναιότητά τους, οι σαμουράι διακρίνονταν για την ευγένεια και την αφοσίωσή τους. Πολλές φορές έδιναν τα ονόματά τους στα ξίφη τους καθώς θεωρούσαν ότι αυτά αποτελούσαν την ψυχή της μάχης. 
Στην αρχή η λεπίδα τους ήταν ευθεία ενώ αργότερα έγινε κυρτή για να είναι αποτελεσματικότερα στη μάχη. Όσο για την "λειτουργικότητά" τους: δοκιμάζονταν από τους ελεγκτές (κόβοντας σημεία από ανθρώπινα πτώματα) και τα αποτελέσματα καταγράφονταν συχνά στο nakago (κομμάτι μετάλλων που συνδέει τη λεπίδα των ξιφών με τη λαβή). 
Ο Σαμουράι δεν τραβούσε το σπαθί από τη θήκη χωρίς λόγο και ποτέ δεν το επέστρεφε σ' αυτή    χωρίς τιμή.