Εκουαδόρ ή αλλιώς Ισημερινός... Μισός καθισμένος στο βόρειο ημισφαίριο της πραγματικότητας και μισός καθισμένος στο νότιο ημισφαίριο του ονείρου, ανέπαφος ακόμη από τα κύματα των τουριστών, διατηρεί, όπως εξάλλου και η Κολομβία, αυτό που αναζητούν όλοι οι ταξιδιώτες που δεν ακολουθούν την πεπατημένη διαδρομή της Λατινικής Αμερικής: Πολυδιάστατες εικόνες και αυθεντικές συγκινήσεις. Η γοητευτική και ακατέργαστη συνάμα πλευρά της Λατινικής Αμερικής μοιάζει να τα έχει όλα: αρχαία ιστορία, αποικιακή κληρονομιά και φυσικά κάλλη απερίγραπτα.
Από την πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, το Κίτο, με το διάσημο μνημείο του Ισημερινού (Mitad del Mundo) και την αγορά του Οταβάλο με όλα τα είδη χειροτεχνίας της χώρας θα συνεχίσουμε για το Εθνικό Πάρκο του κολοσσιαίου ηφαιστείου Τσιμποράσο και το Ριομπάμπα, όπου θα ζήσουμε τη μοναδική εμπειρία του περάσματος Ελ Ναρίς ντελ Ντιάμπλο. Και από εκεί, αφού γνωρίσουμε την πανέμορφη Κουένκα, που περιλαμβάνεται στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, θα καταλήξουμε στη μεγαλύτερη πόλη και κυριότερο λιμάνι του Ισημερινού, το Γκουαγιακίλ. Αποχαιρετώντας το κράτος του Ισημερινού, θα πετάξουμε για την πρωτεύουσα της Κολομβίας, την Μπογκοτά. Θα μεταβούμε στη Ζιπακίρα, με τη λαξευμένη στο βάθος ενός αλατωρυχείου εκκλησία της, και στην πανέμορφη κωμόπολη Βίγια ντε Λέιβα. Και ύστερα θα συνεχίσουμε για την «πόλη των πόλεων», την ηρωική Καρθαγένη, που βρίσκεται σε έναν απάνεμο κόλπο, εκεί όπου η παγκόσμια κληρονομιά τέμνει τη μυσταγωγία της Καραϊβικής, στον χώρο όπου η ιστορία της αισθητικής εφάπτεται με το απόλυτο…
Οι Κολομβιανοί είναι άνθρωποι εγκάρδιοι και ευγενικοί. Έχουν, δε, μια λέξη ιερή: το «tinto», ένα φλιτζάνι ζεστό μαύρο καφέ, το οποίο προσφέρουν στους επισκέπτες. Εκατοντάδες καλλιεργημένες εκτάσεις καφέ βρίσκονται στο περίφημο «τρίγωνο του καφέ», στις περιοχές δηλαδή Κίντιο, Κάλδας και Ρισαράλδα, που φημίζονται για τις φυτείες του «μαύρου χρυσού».
Η διάχυτη αίσθηση συναισθηματικής αμεσότητας και εσωτερικής καθαρότητας των ανθρώπων είναι η πρώτη ανάμνηση που διεκδικεί μια θέση στη μνήμη μας. Η καθημερινότητα σε αυτήν την πλευρά του πλανήτη αρκεί, ωστόσο, για να μουδιάσει τη διάθεση και του πλέον αισιόδοξου παρατηρητή.
Οι θεοί της Καραϊβικής συνεχίζουν να κινούν αργά τα νήματα της ζωής των κατοίκων της χώρας, που μοιάζουν πλούσιοι σε βιώματα καίτοι, εκ των πραγμάτων, ολιγαρκείς ως προς τα υλικά αγαθά.
Είθε «οι φυλές που έχουν καταδικαστεί σε εκατό χρόνια μοναξιάς να έχουν επιτέλους μια δεύτερη ευκαιρία».
– Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.