fb

Πληροφορίες για: Πάρος

Καίρια γεωγραφική θέση

Η Πάρος είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων και βρίσκεται δυτικά της Νάξου, από την οποία τη χωρίζει στενός δίαυλος πλάτους 3 περίπου μιλίων, ενώ από τον Πειραιά απέχει 90 ναυτικά μίλια. Έχει έκταση 196,308 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το μήκος των ακτών της είναι 118,5 χιλιόμετρα. Ο πληθυσμός του νησιού, κατά την απογραφή του 2001, είναι 12.853 κάτοικοι και κατά την απογραφή του 2011, 13.710. Η καίρια γεωγραφική θέση της Πάρου στο κεντρικό Αιγαίο, το σταυροδρόμι των θαλάσσιων δρόμων που συνδέουν την ηπειρωτική Ελλάδα με τα νησιά του Αρχιπελάγους, τα μικρασιατικά παράλια και ευρύτερα τη Μεσόγειο, αποτέλεσε τη διαχρονική βάση για την ανάπτυξη του νησιού.

Για όλα τα γούστα

Η πρωτεύουσά της, η Παροικιά, διαθέτει το κεντρικό λιμάνι που αποτελεί λιμάνι σύνδεσης πολλών νησιών των Κυκλάδων. Η Πάρος συνδέεται με ταχύπλοα από τον Πειραιά, τα οποία χρειάζονται 2,5 ώρες για να φτάσουν στο νησί, ενώ τα συμβατικά πλοία κάνουν 5 ώρες. Η Πάρος μπορεί να προσφέρει αρκετές διαφορετικές εμπειρίες στους επισκέπτες της. Είναι κοσμοπολίτικο νησί αλλά ταυτόχρονα προσφέρει και ήσυχα μέρη για οικογενειακές ή ρομαντικές διακοπές. Στην Πάρο θα βρείτε κλασικά σπίτια κυκλαδικής αρχιτεκρονικής και θα απολαύσετε πολλά τοπικά φαγητά.

Σπουδαία οινοπαραγωγή

Επίσης θα δοκιμάσετε τα τοπικά κρασιά που κάνουν την Πάρο το σημαντικότερο οινοπαραγωγικό νησί των Κυκλάδων μετά την Σαντορίνη. Οι ποικιλίες σταφυλιών που επικρατούν είναι τα κόκκινα σταφύλια Μανδηλαριά και τα λευκά Μονεμβασιά (ή Μαλβαζιά). Εκτός από αυτές συναντούμε Ασύρτικο (που καλλιεργείται έντονα και στην Χαλκιδική και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας), Αθήρι (που καλλιεργείται κυρίως στη Ρόδο) και Μανδηλάρι μεταξύ άλλων. Τα αμπέλια έχουν ανάγκη προστασίας από τους δυνατούς ανέμους, όπως έχουν και τα αμπέλια που παράγουν το κρασί της Σαντορίνης, και προστατεύονται με ειδικές τεχνοτροπίες. Η Πάρος έχει κερδίσει και την κατοχύρωση της ονομασίας προέλευσης 'Πάρος' για τα κρασιά της.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στο νησί της Πάρου.

Αλυκή

Πήρε το όνομά της από τις αλυκές που βρίσκονται πολύ κοντά στο χωριό και αποτελεί τον ιδανικό προορισμό για οικογενειακές διακοπές. Πρόκειται για ένα, ακόμη, γραφικό ψαροχώρι που εξελίχθηκε σε τουριστικό θέρετρο, κυρίως εξαιτίας της φυσικά οχυρωμένης από τους ανέμους θέσης της και της Πίσω Αλυκής, της όμορφης, μεγάλης, παραλίας με τα μικρά λευκά βότσαλα και τα αλμυρίκια. Μπροστά από τον μώλο, που δένουν τα ψαροκάικα και κάποια σκάφη αναψυχής, οι ταβέρνες προσφέρουν καλό φαγητό (το ψάρι έχει την τιμητική του), ενώ για την οικογένεια υπάρχουν καφέ μπαρ, γήπεδα, παιδική χαρά και δυνατότητα για κοντινές εκδρομές, σε παραλίες όπως οι τέσσερις μικροί κόλποι του Φάραγκα με τα ήρεμα νερά, που προτιμούν όσοι αποζητούν κάτι πιο ήσυχο και λιγότερο πολύκοσμο. Γνωριμία με την ιστορία της Πάρου και, γενικά, του Αιγαίου και της παράδοσής του, προσφέρει το Μουσείο Κυκλαδικής Λαογραφία “Μ. Σκιαδά”, ενώ όποια περίοδο κι αν επιλέξετε για τις καλοκαιρινές σας διακοπές, είναι πιθανό να πέσετε πάνω σε ένα από τα τρία πανηγύρια της Αλυκής, του Άη Γιάννη του Κλείδωνα τον Ιούνιο, του Σωτήρος (6 Αυγούστου) και του Σταυρού στις 14 Σεπτεμβρίου.

Αμπελάς

Ο Αμπελάς είναι ένα μικρό ψαροχώρι, λίγα χιλιόμετρα ανατολικά-νοτιοανατολικά της Νάουσας, που ενδείκνυται για ήσυχες διακοπές. Ήταν γνωστό από τα παλιά χρόνια για τους ψαράδες και σήμερα διαθέτει λίγα καταλύματα και ταβέρνες για να απολαύσετε καλό ψάρι, μπροστά από την αρκετά μεγάλη αμμουδιά. Μια αμμουδιά, με ρηχά νερά, που θα χαρούν τόσο οι μεγάλοι όσο και τα παιδιά. Στον Αμπελά, θα έχετε όλα τα απαραίτητα μέσα στα πόδια σας και αρκετές επιλογές για ξενοδοχείο, ξενώνα ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο.

Δρυός

Ο Δρυός είναι ένας μικρός απλωτός οικισμός, στα νοτιοανατολικά της Π¨αρου, ανάμεσα σε χαμηλή βλάστηση και καλλιέργειες. Στην πλευρά της ακτής θα δείτε έναν μικρό μώλο και μια στενή παραλία, με ψιλό βότσαλο, που φαρδαίνει όσο πλησιάζουμε στον μώλο. Από πάνω λίγα ξενοδοχεία και άλλα καταλύματα, κάποια από τα οποία είναι κυριολεκτικά χτισμένα πάνω στην άμμο. Ο Δρυός βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι της Πάρου. Ο Δρυός είναι ακόμη ένα από τα πράσινα χωριά της Πάρου, με εντυπωσιακές για τα κυκλαδίτικα δεδομένα συστάδες δέντρων και μεγάλα αλμυρίκια και στις δύο παραλίες, εκατέρωθεν του λιμανιού. Στα προτεινόμενα προς επίσκεψη σημεία, ξεχωρίζουν το σπήλαιο των δαιμόνων με σταλακτίτες και σταλαγμίτες, οι λίμνες του Δρυός και οι αρχαίοι νεώσοικοι, τα μέρη στα οποία, στην Αρχαιότητα, έδεναν τα πλοία για προφύλαξη. Πάνω από τον Δρυό υπάρχει ένα μικρός γραφικός οικισμός, το Άσπρο Χωριό. Γύρω από τον Δρυό υπάρχουν πολλές μικρές και μεγαλύτερες αμμουδιές, για να επιλέξετε ανάλογα με τα γούστα σας. Μία από αυτές, προς τα νότια, η περίφημη παραλία του Λολαντώνη, ωραία αμμουδιά, με ρηχά γαλαζοπράσινα νερά και μεγάλα αλμυρίκια. Πάνω από την παραλία θα βρείτε και ταβέρνες για φαγητό με όμορφη θέα.

Λεύκες

Οι Λεύκες είναι από τα μεγαλύτερα χωριά της Πάρου και εκείνο με το μεγαλύτερο υψόμετρο. Είναι χτισμένο κάτω από έναν λόφο κατάφυτο από πεύκα. Τα τυπικά αιγαιοπελαγίτικα σπίτια του είναι χτισμένα αμφιθεατρικά και σχηματίζουν πολλά στενά σοκάκια, στα οποία δεν μπαίνουν αυτοκίνητα και γι αυτό είναι ιδανικά για περπάτημα. Η κεντρική οδός του χωριού λέγεται “Ράμνος”. Εδώ βρίσκονται, εκτός από αρκετά λίγα τουριστικά μαγαζιά, και αξιοθέατα, όπως νεοκλασικά κτίρια που ξεχωρίζουν, το Σπίτι της Λογοτεχνίας και το Μουσείο Κυκλαδικής Λαογραφίας. Στα παλιά σπίτια πολλά από τα παραδοσιακά πλυσταριά χρησιμοποιούνται ακόμη από τις κυράδες. Στην κεντρική πλατεία, κοντά στο μνημείο των Ηρώων, οι ντόπιοι συναντιούνται για να μιλήσουν και να πιουν τον καφέ τους. Σε όλη τη βόλτα στον Ράμνο, η θέα προς τις ανατολικές ακτές είναι εξαιρετική. Στο τέρμα του δρόμου είναι χτισμένος ο ναός της Αγίας Τριάδας, εντυπωσιακός, χτισμένος, το 1835, από παριανό μάρμαρο. Είναι τρίκλιτη βασιλική, με υπερυψωμένο το μεσαίο κλίτος, και δύο μεγάλα καμπαναριά, εξαιρετικό δείγμα της δουλειάς από έμπειρους παριανούς μαρμαρογλύπτες. Η Αγία Τριάδα είναι ιστορικό διατηρητέο μνημείο και μία από τις εκκλησιές της Πάρου που θα ήταν κρίμα να μην δείτε από κοντά. Άλλα θρησκευτικά μνημεία στις Λεύκες που αξίζει να επισκεφτείτε είναι ο ναός της Παναγίας της Υπαπαντής ή “Παναγιάς στα κελιά” κατά τους παριανούς, το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, το ξωκλήσι της Αγίας Κυριακής, στις Πάνω Λεύκες, και πολλά άλλα μικρότερα ξωκλήσια. Όλα τα σπίτια του χωριού είναι καθαρά, ασβεστωμένα και πλημμυρισμένα στα χρώματα των λουλουδιών, όταν η εποχή το επιτρέπει. Στα τέλη του Αυγούστου, η γιορτή του Καράβολα είναι αφορμή για ένα από τα μεγαλύτερα γλέντια του Αιγαίου, με άφθονο φαγητό, καράβολες (μεγάλα σαλιγκάρια), κρασί, μουσική και χορό, μέχρι το πρωί. Από τις Λεύκες ξεκινά και η Βυζαντινή οδός, ένα μοναδικό μαρμαρόστρωτο μονοπάτι 1000 ετών και 3,5 χιλιομέτρων, που κινείται παράλληλα με τον αμαξωτό δρόμο και ενώνει τις Λεύκες με το χωριό Πρόδρομος.

Μάρπησσα

Αρκετά μεγάλο χωριό, η Μάρπησσα αποτελεί καλή επιλογή για να βρείτε κατάλυμα που θα σας επιτρέψει να επισκεφτείτε χωρίς κόπο πολλές από τις όμορφες παραλίες της ανατολικής πλευράς, μαζί με το επίνειό της, το Πίσω Λιβάδι. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά σε μικρό ύψωμα και δίνει τη δυνατότητα για έναν, ακόμη, περίπατο σε γραφικά δρομάκια, με αιγαιοπελαγίτικη ατμόσφαιρα και πολλά παλιά σπίτια, που χρονολογούνται από τον 17ο και 18ο αιώνα. Από τα αξιοθέατα της Μάρπησσας, ξεχωρίζουν το Μουσείο Γλυπτών Περαντινού, η μεγάλη βυζαντινή εκκλησία της Μεταμόρφωσης και το μνημείο του Νικόλα Στέλλα. Ο Στέλλας ήταν ένας 23χρονος νέος που πλήρωσε με τον θάνατο την αντίστασή του στους Γερμανούς κατακτητές, στις 22 Μαϊου του 1944. Αναζητήστε, μες στα στενά, το μικρό παρεκκλήσι του Ευαγγελισμού και μπείτε για να θαυμάσετε το ξυλόγλυπτο, επιχρυσωμένο τέμπλο και το καμπαναριό. Από τις πλέον χαρακτηριστικές εικόνες της Πάρου είναι αυτή με τους τέσσερις ανεμόμυλους σε κεντρική πλατεία της Μάρπησσας. Από εδώ, ένα μονοπάτι οδηγεί στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου. Το μοναστήρι είναι χτισμένο στον λόφο Κέφαλο, απ' όπου η θέα προς τη θάλασσα και τα γύρω νησιά είναι από τις ομορφότερες της Πάρου. Ο λόφος του Κέφαλου είναι, στην πραγματικότητα, ένα παλιό σβησμένο ηφαίστειο. Στον ίδιο αυτόν λόφο, ήταν, κάποτε, χτισμένο το ενετικό κάστρο του άρχοντα της Πάρου Σομμαρίπα. Καταστράφηκε, όμως, από τις ορδές του πειρατή Μπαρμαπρόσα, μετά το 1537, όταν και το κατέλαβε. Ιδιαίτερη εμπειρία είναι το Πάσχα στη Μάρπησσα, με την αναπαράσταση των Παθών τη Μεγάλη Παρασκευή και το Πασχαλινό γλέντι.

Νάουσα

Η Νάουσα, το δεύτερο μεγαλύτερο χωριό, με το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στις Κυκλάδες, στη βόρεια ακτή του νησιού, διατηρεί την ομορφιά της Βενετσιάνικης αρχιτεκτονικής. Κοντά της βρίσκονται τα χωριά Αμπελάς, Σάντα Μαρία, Αγ. Ανάργυροι, Κολυμπήθρες και Καμάρες, ενώ γύρω της εκτείνονται υπέροχες παραλίες Πιπέρι, Φύκια, Κολυμπήθρες, Μοναστήρι, Άγιοι Ανάργυροι, Ξιφαρά, Λάγγερη, Σάντα Μαρία, Αμπελάς και Νταμούλης. Η Νάουσα διαμορφώθηκε περιμετρικά του ομώνυμου λιμανιού κατά τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου. Ήταν οχυρωμένη με τείχος το οποίο κατέληγε σε έναν ενετικό προμαχώνα (το Καστέλλι) μέρη των οποίων σώζονται ακόμα και σήμερα και αποτελούν σημεία μεγάλου ιστορικού και αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Ας σημειωθεί ότι στο λιμάνι της Νάουσας είχαν στήσει το στρατηγείο τους οι Ρώσοι όταν κατέλαβαν τις Κυκλάδες του1770 με αρχηγούς τους Ορλώφ. Σήμερα το πανέμορφο και προστατευμένο λιμάνι της είναι πάντα πλημμυρισμένο με ψαροκάικα και ψαράδες οι οποίοι βγάζουν φρέσκα ψάρια και θαλασσινά. Η Νάουσα είναι ένα από τα ομορφότερα ψαροχώρια της Ελλάδος, έχοντας διατηρήσει τον αυθεντικό νησιωτικό χαρακτήρα της αλλά και την κοσμοπολίτικη αίγλη της. Σήμερα οι παλιές αποθήκες των ψαράδων έχουν μετατραπεί σε ταβέρνες, καφενεία και ουζερί που σερβίρουν φρέσκους θαλασσινούς μεζέδες. Τα cafe και τα μπαράκια κάνουν αίσθηση το βράδυ όπου έρχεται κόσμος απ' όλο το νησί για να διασκεδάσει ως το πρωί. Αν προχωρήσει κάποιος στο εσωτερικό της Νάουσας θα ανακαλύψει ένα δίκτυο απόστενά δρομάκια, ασπρισμένα και φωτεινά, σύμφωνα με τον παραδοσιακό κυκλαδίτικο στυλ, προβάλλοντας την νησιώτικη κουλτούρα και συνδυάζοντας αρμονικά το αρχοντικό και ένδοξο παρελθόν της με το σύγχρονο παρόν. Οι Ναουσαίοι είναι άνθρωποι ζωντανοί που λατρεύουν την διασκέδαση, τον χορό και το τραγούδι. Κάθε καλοκαίρι, την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου, διοργανώνουν γιορτές κρασιού και ψαριού. Μεγάλη γιορτή είναι η Κουρσάρικη νύχτα, στις 23 Αυγούστου, στην οποία γίνεται αναπαράσταση της λεηλασίας του χωριού από πειρατές και συνοδεύεται από καύση βεγγαλικών και μεγάλο γλέντι με πολύ κρασί και θαλασσινούς μεζέδες για όλους. Γύρω από την Νάουσα υπάρχουν έξι μοναστήρια όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει περίτεχνα τέμπλα, τοιχογραφίες και πρωτότυπα αρχιτεκτονικά στυλ. (μοναστήρι της Λογγοβάρδας, Άη-Γιάννης ο Δέτης, Μητροπολιτικός ναός της κοίμησης της Θεοτόκου, μονή Αγίου Αθανασίου, μεσαιωνική εκκλησία του Αγίου Γεωργίου). Η βυζαντινή όσο και η μεταβυζαντινή εποχή είναι αποτυπωμένες στα παλιά σπίτια και τις μικρές μεν αλλά ιστορικές εκκλησίες της ευρύτερης περιοχής Επίσης στην Νάουσα υπάρχουν: Μυκηναϊκό ανάκτορο (Κουκουναριές): από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά αξιοθέατα της περιοχής αποτελεί το μυκηναϊκό ανάκτορο του 1200 π.Χ. που βρέθηκε στις Κουκουναριές. Αρχαιολογικά ευρήματα από την ανασκαφή εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρωτοκυκλαδικό νεκροταφείο (Πλαστήρα): έχουν βρεθεί πολλά ειδώλια και τάφοι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, οι οποίοι βάσει των χαρακτηριστικών τους χρονολογούνται στην πρωτοκυκλαδική περίοδο. Βενετσιάνικο κάστρο οχυρό της βόρειας πλευράς του λιμανιού Λαογραφικό Μουσείου Νάουσας, στο οποίο εκτίθενται η συλλογή του ιατρού Όθωνα Κάπαρη η οποία περιλαμβάνει βιβλιοθήκη, πλούσιο φωτογραφικό αρχείο και κάποια αρχαιολογικά ευρήματα. Η Λαογραφική Συλλογή Νάουσας, παρουσιάζονται με μεράκι και σεβασμό ανδρικές και γυναικείες φορεσιές από διάφορες περιοχές του Ελληνισμού και βεβαία την Πάρο. Ακόμα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και παλιές φωτογραφίες θα σας γνωρίσουν την Πάρο μιας άλλης εποχής

Παροικιά

Η Παροικία είναι η πρωτεύουσα του νησιού, το κέντρο κάθε δραστηριότητας. Εκεί βρίσκεται το εμπορικό και επιβατηγό λιμάνι του νησιού, το διοικητικό και οικονομικό κέντρο, μια σύγχρονη πολιτεία με έντονο παρελθόν αλλά και πολλά υποσχόμενο μέλλον. Είναι κτισμένη στη θέση της αρχαίας πόλης, στις παρυφές του λόφου της Μονής των Αγίων Αναργύρων και γειτονεύει με τις περιοχές Κριός, Καλάμι, Παράσπορος, Κακάπετρα, Αγία Ειρήνη, Σωτήρες, Γλυσίδια, Πούντα και Κάμπος. Εικάζεται ότι το όνομά της προέρχεται από την εποχή του Βυζαντίου, και ότι το πήρε από τους κολίγους (παροίκους) του ναού της Εκατονταπυλιανής οι οποίοι ήταν πολλοί από τους κατοίκους του νησιού, αν και τα ευρήματα των διάφορων ανασκαφών έχουν δείξει ότι η Παροικία δεν σταμάτησε να κατοικείται από την αρχαιότητα και ότι πιθανότατα η ιστορία της ξεκινά από πολύ παλιά. Η Παροικία εξασφαλίζει άνετη παραμονή και όλες τις υπηρεσίες μιας σύγχρονης πόλης στους επισκέπτες της. Λειτουργούν υποκαταστήματα των περισσότερων τραπεζών, ταχυδρομείο, κέντρο υγείας, τουριστικά γραφεία, γραφεία ενοικιάσεων αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών κ.α. Η επιλογή του τόπου διαμονής είναι εύκολη υπόθεση γιατί προσφέρει μεγάλη ποικιλία καταλυμάτων (από ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια έως camping στα Λιβάδια, τον Κριό και τον Παράσπορο) δίνοντας στον επισκέπτη την δυνατότητα να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει. Περπατώντας στα παραδοσιακά πλακόστρωτα στενάκια απολαύστε την κυκλαδίτικη ομορφιά και την φιλοξενία των κατοίκων της. Θα βρείτε καφετέριες, μπαράκια, κρεπερί, παραδοσιακές ταβέρνες και εστιατόρια που ικανοποιούν κάθε γούστο. Ο περίπατος στον παλαιό οικισμό καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας κρύβει μικρές εκπλήξεις. Ανακαλύψτε τα σοκάκια της παλιάς πόλης γύρω από το Κάστρο αλλά και από τον παραλιακό δρόμο, επισκεφθείτε τα μικρά μαγαζάκια κάθε είδους και ταξιδέψτε στους αιώνες και στην ιστορία του νησιού μέσα από τα παραδοσιακά κυκλαδίτικα σπίτια, τα νεοκλασικά αρχοντικά, τα αρχαία μνημεία, τα γεφυράκια και τις κρήνες, τις μικρές εκκλησιές. Η Παροικία δεν υστερεί καθόλου και στις επιλογές διασκέδασης. Μόλις δύσει ο ήλιος αρχίζει η νυχτερινή ζωή της πόλης με cafe, μπαράκια, χώρους με ζωντανή μουσική, clubs, που διαρκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η μεγαλύτερη εκδήλωση βέβαια της πόλης γίνεται το Δεκαπενταύγουστο στην γιορτή της Εκατονταπυλιανής κατά την οποία γιορτάζει όλο το νησί. Η Παροικία προσφέρει ποικιλία δραστηριοτήτων για όλα τα ενδιαφέροντα και για όλους τους επισκέπτες. Ομορφες παραλίες, πολλούς επισκέψιμους χώρους, Αναφέρουμε χαρακτηριστικούς επισκέψιμους χώρους. Την Εκατονταπυλιανή, ένα από τα σπουδαιότερα καλοδιατηρημένα παλαιοχριστιανικά μνημεία που βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια και μάλιστα το μεγαλύτερο σε μέγεθος. Το αρχαιολογικό μουσείο, το οποίο περιλαμβάνει συλλογές από γλυπτά αρχαϊκών και κλασικών χρόνων, ευρήματα Νεολιθικά, Πρωτοκυκλαδικά, Μυκηναϊκά, Ρωμαϊκά, κ.α, γλυπτά, αρχιτεκτονικά μέλη, τεφροδόχοι, ψηφιδωτό δάπεδο ρωμαϊκών χρόνων. Το αρχαίο νεκροταφείο, πρόκειται για το επίσημο νεκροταφείο της αρχαίας πόλης με πολύ μεγάλη έκταση και χρήση από τον 8ο αιώνα π.Χ. έως και τον 2ο αιώνα μ.Χ Το Κάστρο της Παροικίας. Πάνω από το λιμάνι της Παροικίας στέκεται επιβλητικός ο Λόφος του Κάστρου, όπου βρίσκονται τα απομεινάρια του ενετικού κάστρου που είναι κατασκευασμένο από αρχαίες κολόνες ναών και άλλα αρχιτεκτονικά μέλη, τα οποία διακρίνονται πεντακάθαρα. Το Ασκληπιείο. Σε μια από τις πιο όμορφες τοποθεσίες στην Πάρο, με καταπληκτική θέα προς το ανοιχτό Αιγαίο, βρίσκονται τα ερείπια του ναού, που ήταν αφιερωμένος στον Ασκληπιό, το θεό της Ιατρικής. Το Ασκληπιείο, είναι σκαρφαλωμένο στο λόφο της Αγίας Άννας πολύ κοντά στην Παροικία. Στην ίδια περιοχή σώζονται και ερείπια από αρχαίο ναό του Πύθιου Απόλλωνα. Το Δήλιο, Βόρεια του κόλπου της Παροικίας, σε ψηλό λόφο απέναντι από την Δήλο, βρίσκεται το ιερό λατρείας του Απόλλωνα του Δήλιου. Αποτελείται από ένα περίβολο με βωμό, ένα ναό της Αρτέμιδας, αδελφής του Απόλλωνα και ένα μικρό χώρο για συμπόσια. Στην περιοχή του Δηλίου βρέθηκε κυκλαδικό νεκροταφείο (3η χιλιετία π.Χ.). Την παλαιοχριστιανική Βασιλική. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου Β.Α. της Παροικίας, δίπλα στον δρόμο Παροικίας - Νάουσας συναντάμε την παλαιοχριστιανική βασιλική των τριών εκκλησιών Το λαογραφικό μουσείο και το Ιατρικό Μουσείο. Μέσα στον Παλαιό οικισμό, στο κτίριο Δημητρακόπουλου, εκθέτονται αντικείμενα που ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες εποχές. Εκκλησιές. Στην ευρύτερη περιοχής της παλαιάς πόλης και γύρω από το κάστρο βρίσκονται γύρω στα 40 εκκλησάκια που αξίζει κανείς να τα επισκεφτεί. Η Παροικία ,ή Παρκιά με την παλιά της πόλη, τα ωραία σπίτια που αφηγούνται μαρτυρίες αιώνων και τις αυλές, με τους κήπους στο εσωτερικό, τα πολλά δρομάκια και τις αποκοτιές σε κάθε σημείο του λαϊκού αρχιτέκτονα μαγεύει τον επισκέπτη. Αξίζει να την περπατήσετε και σίγουρα θα ξαφνιαστείτε με τη γοητεία της, με την πολύβουη αγορά της και το μοναδικό καθεδρικό Βυζαντινό ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής.

 

Πίσω Λιβάδι

Πρόκειται για το λιμάνι της Μάρπησσας. Αρκετά μεγάλος οικισμός, με παλιά σπίτια και καταλύματα, αλλά και δυνατότητα για καλό φαγητό και διασκέδαση. Από εδώ φεύγουν μικρότερα πλοία για τα κοντινά νησιά. Ανάμεσα στο λιμάνι και το Λογαρά θα δείτε το ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου του Θαλασσίτη, χτισμένο τον 14ο αιώνα, που έχει τις παλιότερες τοιχογραφίες στο νησί. Πλάι στο λιμανάκι με τις ταβέρνες και τα μπαρ, βρίσκεται η παραλία του Λογαρά, με χρυσή αμμουδιά και αρκετές σκιές για τους γρήγορους, στα μεγάλα αλμυρίκια στην πάνω πλευρά της.

Πληροφορίες για τις Χώρες

Ελλάδα

Η Ελλάς είναι κράτος στο νότιο άκρο της Βαλκανικής ή χερσονήσου του Αίμου και αποτελεί επίσης τη νοτιοανατολική άκρη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, συνορεύοντας προς Βορρά με την Αλβανία, τη FYROM ή ΠΓΔM, τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας και την Βουλγαρία και προς Ανατολάς με την Τουρκία.

Γεωγραφία

Γεωλογική διαμόρφωση
Ο σημερινός ελληνικός χώρος διαμορφώθηκε ύστερα από σειρές γεωλογικών ανατροπών, ηπειρογενετικών και ορογενετικών κινήσεων της Πλειόκαινης εποχής. Τα γεωλογικά αυτά φαινόμενα, στην περιοχή της προϊστορικής "Αιγηίδος", προκάλεσαν κατακερματισμό και καταποντισμό διάφορων τμημάτων ξηράς, ενώ αλλού ανάδυση άλλων τμημάτων ξηράς από τη θάλασσα. Προηγουμένως, κατά την Ολιγόκαινη εποχή, με την αλπική πτύχωση σχηματίστηκαν με προέκταση των "Δειναρίδων" οροσειρών οι "Ελληνίδες" οροσειρές, οι οποίες σκέπασαν τον ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας, την Πελοπόννησο, την Κρήτη. Έτσι, η χώρα διαμορφώθηκε κυρίως σε ορεινή, με μέγιστο κατακόρυφο και οριζόντιο διαμελισμό και με πολλά ρήγματα (Κορινθιακός κόλπος, κοιλάδα Σπερχειού, Μαλιακός κόλπος, στενό Ευρίπου, ρήγμα Ιονίου πελάγους κ.λ.π.). Παράλληλα δημιουργήθηκαν πολυάριθμα νησιά, πολλά από τα οποία είναι ηφαιστειογενή, σκορπισμένα σε μια θαλάσσια περιοχή γεμάτη από υποβρύχιες τάφρους, φρέατα και βυθίσματα. Η γεωλογική διαμόρφωση δεν έχει ακόμα εντελώς οριστικοποιηθεί και γι` αυτό η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο σεισμογενείς χώρες του κόσμου, αν και η ηφαιστειακή δράση έχει ουσιαστικά ατονήσει και ελάχιστα είναι σήμερα τα ενεργά ηφαίστεια (Σαντορίνη, Νίσυρος).

Όρη
Το ελληνικό ανάγλυφο έχει γενικά ως κύριο χαρακτηριστικό τη συσσώρευση πολλών ορεινών όγκων. Τα 3/5 της χώρας καλύπτονται από βουνά, με ψηλότερο τον Όλυμπο (2.904 μ.) (βλέπε πίνακα βουνών).

Πεδιάδες
Η Ελλάδα είναι ορεινή κυρίως χώρα, γι` αυτό και δεν έχει παρά λίγες και μέτριες σε έκταση πεδιάδες. Μόνο το 1/5 της ξηράς αποτελείται από πεδιάδες, που περιβάλλονται συνήθως από φραγμό ψηλών βουνών ή περιορίζονται από τη θάλασσα. Η μεγαλύτερη πεδινή έκταση της Ελλάδας βρίσκεται στην κεντρική Μακεδονία και απαρτίζεται από τις πεδιάδες της Θεσσαλονίκης, των Γιαννιτσών και της Κατερίνης, οι οποίες όμως αποτελούν ουσιαστικά ενιαίο σύνολο, με έκταση 2.616 τ.χλμ. (βλέπε πίνακα πεδιάδων). Από τις υπόλοιπες πεδιάδες της Κοζάνης-Καϊλαρίων και της Φλώρινας είναι υψίπεδα, που βρίσκονται σε ύψος 620-650 μ., του Δομοκού σε ύψος 300μ., των Φαρσάλων και Τρικάλων-Καρδίτσας με υψόμετρο 120μ., ενώ όλες οι άλλες βρίσκονται σε υψόμετρο κάτω από 100μ.

Ποταμοί
Οι ποταμοί της Ελλάδας είναι μικροί, ακολουθούν τη διεύθυνση των κοιλάδων και χύνονται στις ελληνικές θάλασσες. Γενικά αβαθείς και ορμητικοί, κανένας τους δεν είναι πλωτός και μόνο σε ορισμένα σημεία του Έβρου και του Λουδία μπορούν να κυκλοφορήσουν λέμβοι. Οι ελληνικοί ποταμοί μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες λάσπης και έτσι σχηματίζουν συχνά προσχώσεις και δέλτα στις εκβολές τους. Τα νερά τους όμως από το 1952 άρχισαν να χρησιμοποιούνται για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, όπως στον Αχελώο, στον Αλιάκμονα κ.ά. Επίσης αρδεύουν τις γύρω απ` αυτούς πεδινές εκτάσεις και καθιστούν γόνιμο το έδαφός τους. Οι μεγαλύτεροι ποταμοί που διαρρέουν την Ελλάδα είναι ο Έβρος και ο Αξιός. Και οι δύο όμως πηγάζουν έξω από την ελληνική επικράτεια, ο Έβρος από τη Βουλγαρία και ο Αξιός από τα Σκόπια (FYROM). Το μήκος τους μέσα στην Ελλάδα είναι περιορισμένο. Από τους ποταμούς που πηγάζουν μέσα στον ελληνικό χώρο ο μεγαλύτερος είναι ο Αλιάκμονας, που διασχίζει τη Δυτική Μακεδονία και χύνεται στο Θερμαϊκό κόλπο (βλέπε πίνακα ποταμών).

Λίμνες
Οι ελληνικές λίμνες είναι λίγες και μικρές, εκτός από τη Μεγάλη Πρέσπα, η οποία όμως δε βρίσκεται ολόκληρη μέσα στην ελληνική επικράτεια, καθώς μέρος της ανήκει στην Αλβανία και την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Η στάθμη των νερών τους δεν είναι σταθερή λόγω των υπόγειων ροών, ενώ πολλές δεν είναι πλωτές σε μεγάλη έκταση. Σε πολλές από αυτές λειτουργούν ιχθυοτροφεία, στα οποία εκτρέφονται κυρίως χέλια και πέστροφες. Οι περισσότερες και μεγαλύτερες βρίσκονται στη Μακεδονία, ενώ υπάρχουν και ορισμένες λιμνοθάλασσες (Αγουλινίτσας, Μεσολογγίου). Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν γίνει σοβαρά αποστραγγιστικά έργα στις ελληνικές λίμνες, δύο μάλιστα από αυτές, των Γιαννιτσών και η Κωπαΐδα, έχουν αποξηρανθεί και μεταβλήθηκαν σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις. (βλέπε πίνακα λιμνών).

Θάλασσες
Η Ελλάδα βρέχεται από τρία πελάγη της Ανατολικής Μεσογείου: το Αιγαίο, το Ιόνιο και το Κρητικό, σπουδαιότερο από τα οποία είναι το Αιγαίο, γιατί αποτελεί το δρόμο που συνδέει τον Εύξεινο Πόντο με τη Μεσόγειο, καθώς και την Ευρώπη με τη Μικρά Ασία, ενώ είναι διάσπαρτο από μικρά και μεγάλα νησιά. Το Κρητικό πέλαγος, καθώς και το Θρακικό και το Μυρτώο, αποτελούν τμήματα του Αιγαίου.
Το Ιόνιο πέλαγος είναι πιο ομαλό από το Αιγαίο. Τα λίγα νησιά του έχουν διάταξη παράλληλη προς τη δυτική ακτή της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το βάθος του πελάγους μέχρι τα νησιά αυτά μόλις που ξεπερνά τα 200 μ. Πέρα όμως από τα νησιά ανοίγεται απότομη και εκτεταμένη υφαλολεκάνη με βάθη που διαρκώς αυξάνονται.
Παραθέτουμε τα μέγιστα βάθη των θαλασσών της Ελλάδας:
α) Φρέαρ Οινουσών: το μέγιστο βάθος 5.090 μ. σημειώνεται σε απόσταση 68 μιλίων νοτιοδυτικά του ακρωτηρίου Ταίναρου. Το βάθος αυτό είναι το μέγιστο της Ελληνικής Τάφρου και της Μεσογείου.
β) Τάφρος Καρπάθου: Μέγιστα βάθη 3.048 μ. και 2.532 μ. νοτιοδυτικά της βορειότερης άκρης της νήσου Καρπάθου. Είναι υφαλοχαράδρα με κατεύθυνση προς τη βορειοανατολική άκρη Σίδερο της Κρήτης και από εκεί προς το μεταξύ της Κρήτης και Θήρας διάστημα. Το μέγιστο βάθος 3.048 μ. βρίσκεται σε απόσταση 40 μιλίων νοτιοανατολικά της άκρης Σίδερο της Κρήτης, ενώ το βάθος των 2.532μ. βρίσκεται σε απόσταση 13 μιλίων βόρεια της νήσου Κάσου.
γ) Τάφρος Βόρειου Αιγαίου. Εκτείνεται μεταξύ Βόρειων Σποράδων και Χαλκιδικής, με μέγιστο βάθος 1.950 μ., 4 μίλια βορειοανατολικά της Σκοπέλου.
δ) Λεκάνη Ρόδου: Βρίσκεται ανατολικά-νοτιοανατολικά της Ρόδου και το μέγιστο βάθος 4.452 μ. σημειώνεται σε απόσταση 49 μιλίων ανατολικά της Ρόδου.

Ακτογραφία
Οι ελληνικές ακτές σχηματίζουν μεγάλο αριθμό χερσονήσων και κόλπων.
α) Χερσόνησοι. Κυριότερη χερσόνησος είναι η Χαλκιδική στο Αιγαίο πέλαγος. Αυτή διαιρείται σε τρεις μικρότερες χερσονήσους: του Αγίου Όρους ή Άθωνος (αρχ. Ακτή), της Κασσάνδρας (αρχ. Παλλήνη) και της Λόγγου (αρχ. Σιθωνία). Η Πελοπόννησος ουσιαστικά είναι και αυτή χερσόνησος, γιατί συνδέεται με τον κορμό της ηπειρωτικής Ελλάδας με τον Ισθμό της Κορίνθου.
β) Κόλποι. Πολυάριθμοι και βαθείς κόλποι σχηματίζονται κατά μήκος των ακτών. Κυριότεροι από αυτούς κατά σειρά από τα ανατολικά όρια της χώρας (Θράκη) είναι ο κόλπος της Αλεξανδρούπολης (Δεδέ Αγάτς), κόλπος που σχηματίζεται στις εκβολές του ποταμού Έβρου, ο κόλπος της Καβάλας, ο Στρυμονικός (Κόλπος Ορφανού) ανάμεσα στη Χαλκιδική και την Ανατολική Μακεδονία, ο κόλπος του Αγίου Όρους (αρχ. Σιγγιτικός) και της Κασσάνδρας (αρχ. Τορωναίος), ανάμεσα στις χερσονήσους της Χαλκιδικής, ο Θερμαϊκός ανάμεσα στη Χαλκιδική και στην Κεντρική Μακεδονία, στον οποίο εκβάλλουν οι ποταμοί Αξιός, Αλιάκμονας, Γαλλικός και Λουδίας, ο Παγασητικός, απέναντι από τη Βόρεια Εύβοια, ο Ευβοϊκός, ανάμεσα στην Εύβοια και τη Στερεά Ελλάδα, ο Μαλλιακός, στο μυχό του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου, ο Σαρωνικός μεταξύ Στερεάς και Βορειοανατολικής Πελοποννήσου, ο Κορινθιακός, που αποτελεί θαλάσσια διαχωριστική ζώνη μεταξύ Στερεάς και Πελοποννήσου και επικοινωνεί με το Ιόνιο πέλαγος με τον πορθμό του Ρίου (ελάχιστο πλάτος 1.850μ.) και με το Αιγαίο με τη διώρυγα της Κορίνθου, που ανοίχτηκε το 1893. Η νότια ακτή του Κορινθιακού κόλπου είναι ομαλή, η βόρεια όμως σχηματίζει τρεις μικρότερους κόλπους, της Ιτέας, των Αντικύρων και των Αιγοσθένων.
Η Πελοπόννησος από ανατολικά προς δυτικά επίσης σχηματίζει τους εξής κόλπους: τον Αργολικό, το Λακωνικό, το Μεσσηνιακό, τον Κυπαρισσιακό και τον Πατραϊκό.
Στη Δυτική ηπειρωτική Ελλάδα κυριότερος κόλπος είναι ο Αμβρακικός, ανάμεσα στην Ήπειρο και τη Στερεά. Συνδέεται με το Ιόνιο πέλαγος διαμέσου του πορθμού της Πρέβεζας, που έχει ελάχιστο πλάτος 400μ.
Στην Κρήτη σχηματίζονται τρεις μεγάλοι κόλποι, της Σούδας, του Μιραμπέλλου και της Μεσσαράς. Στη Λέσβο σχηματίζεται ο κόλπος της Καλλονής, στην Κεφαλονιά του Αργοστολίου και στη Ζάκυνθο ο ομώνυμος κόλπος.
Στους κόλπους αυτούς πρέπει να προστεθούν ορισμένα φυσικά λιμάνια και όρμοι, όπως του Πειραιά, του Βαθέος Σάμου, της Μήλου, του Μούδρου και της Πύλου.
γ) Λιμάνια. Από άποψη εμπορικής κίνησης, αλλά και συγκοινωνιακής, τα σημαντικότερα λιμάνια της Ελλάδας είναι i. Του Πειραιά: Είναι ευρύτατο και βαθύ και έχει κατάλληλη είσοδο, ώστε εύκολα να προσορμίζουν σ` αυτό κάθε είδους πλοία, χωρίς να επηρεάζονται από θαλασσοταραχές. Αποτελεί συγχρόνως συγκοινωνιακό κόμβο με πολλά λιμάνια της Ευρώπης και άλλων ηπείρων. ii. Της Θεσσαλονίκης: Είναι το μεγαλύτερο της Βαλκανικής και εξυπηρετεί τις θαλάσσιες συγκοινωνίες πολλών βαλκανικών χωρών, καθώς αποτελεί τη μοναδική έξοδό τους στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Άλλα μεγάλα λιμάνια της χώρας είναι του Βόλου, του Ηρακλείου, της Ρόδου, της Σύρου, της Ελευσίνας, της Καλαμάτας, της Μυτιλήνης, της Καβάλας, της Πρέβεζας κλπ.
δ) Ακρωτήρια. Τα μεγαλύτερα ακρωτήρια είναι το Ρίο, ο Ακρίτας, το Ταίναρο και ο Μαλέας στην Πελοπόννησο, το Άκτιο απέναντι από την Πρέβεζα, το Σούνιο στην Αττική, το Αρτεμίσιο και ο Καφηρέας στην Εύβοια, το Τρίκερι στη Θεσσαλία και ο Άθως στη Χαλκιδική.
ε) Πορθμοί, διώρυγες κ.τ.λ. Οι σημαντικότεροι πορθμοί και διώρυγες είναι οι εξής: ο πορθμός του Ευρίπου με ελάχιστο πλάτος 40 μ., το Στενό του Ρίου-Αντιρρίου με ελάχιστο πλάτος 1.920 μ., η διώρυγα της Λευκάδας με ελάχιστο πλάτος 20 μ. και μήκος 3,4 μίλια, η διώρυγα της Κορίνθου με ελάχιστο πλάτος 21 μ. και μήκος 6,3 χλμ., ο δίαυλος Ηγουμενίτσας με ελάχιστο πλάτος 70 μ. και μήκος 920 μ., ο δίαυλος της Πρέβεζας με ελάχιστο πλάτος 60 μ. και μήκος 2.650 χλμ., ο δίαυλος Ναυστάθμου Σαλαμίνας με ελάχιστο πλάτος 240 μ. και μήκος 1.020 μ. και ο δίαυλος Πόρου Μεγάρων με ελάχιστο πλάτος 200 μ. και μήκος 2.400 μ.

Θαλάσσια ρεύματα
Μεγάλα θαλάσσια ρεύματα δεν παρουσιάζουν οι ελληνικές θάλασσες. Τα κυριότερα από αυτά είναι τα εξής: α) Το ψυχρό ρεύμα του Εύξεινου Πόντου, που προχωρεί κατά μήκος των ανατολικών ακτών της ηπειρωτικής Ελλάδας και εξαφανίζεται στο νότιο Αιγαίο. Από το ρεύμα αυτό επηρεάζεται το κλίμα των ακτών προς το ψυχρότερο και ξηρότερο. β) Το θερμό ρεύμα της Μεσογείου, που διακλαδίζεται προς το Ιόνιο και το Αιγαίο πέλαγος και καθιστά το κλίμα της Νότιας Ελλάδας θερμό και υγρό.

Νησιά
Πολλά νησιά, μεγάλα, μέτρια, μικρά, καθώς και ερημονήσια και βραχονησίδες περιβάλλουν την Ελλάδα. Η συνολική τους επιφάνεια είναι 25.484 τ.χλμ. Το μήκος των ακτών κατανέμεται ως εξής: Ηπειρωτική Ελλάδα 2.699,3 χλμ., Πελοπόννησος 1.378,7 χλμ., Νησιά 10.943 χλμ. Το συνολικό μήκος ακτών είναι 15.021 χλμ.
Το μεγαλύτερο ελληνικό νησί είναι η Κρήτη, που έχει έκταση 8.336 τ.χλμ., όση δηλ. περίπου και η Θράκη.

Θερμές πηγές
Αφθονούν στην Ελλάδα οι θερμές ιαματικές πηγές. Οι σπουδαιότερες απ` αυτές είναι: α) Στη Μακεδονία: των Ελευθερών, της Καβάλας (οξυανθρακικές, αλκαλικές), του Λαγκαδά Θεσσαλονίκης (αλκαλικές, ραδιενεργές), της Νιγρίτας Σερρών (αλκαλικές, ραδιενεργές), του Σέδες Θεσσαλονίκης (θειούχες), του Βελβενδού Κοζάνης (θειούχες), του Σιδηρόκαστρου Σερρών (αλκαλικές, δισανθρακικές), του Ξυνού Νερού Φλώρινας (οξυανθρακικές, αλκαλικές). β) Στη Θράκη: της Σαμοθράκης (θειούχες). γ) Στην Ήπειρο: των Καβασίλων Ιωαννίνων (θειούχες), του Βρωμονερίου Κόνιτσας (θειούχες). δ) Στη Στερεά Ελλάδα: της Βουλιαγμένης Αττικής (χλωρονατριούχες, θειούχες, οξυανθρακικές), της Υπάτης (θειούχες), του Πλατύστομου Φθιώτιδας (οξυανθρακικές, αλκαλικές, σιδηρούχες, θειούχες), των Καμένων Βούρλων Λοκρίδας (ραδιενεργές), της Αιδηψού Εύβοιας (οξυανθρακικές θερμές αλιπηγές), της Αίγινας (αλκαλικές), των Θερμοπυλών Φθιώτιδας (θειούχες) κ.λ.π. ε) Στη Θεσσαλία: του Τσάγεζι (σιδηρούχες, οξυανθρακικές), της Δρανίτσας (θειούχες), του Σμοκόβου Καρδίτσας (αλκαλικές). στ) Στην Πελοπόννησο: των Μεθάνων (οξυανθρακικές, θειούχες), του Λουτρακίου Κορινθίας (αλκαλικές), της Κυλλήνης Ηλείας (θειούχες), του Καϊάφα Ολυμπίας (θειούχες) κ.ά. ζ) Στην Κρήτη: της Λέντας Ηρακλείου (αλκαλικές). η) Στα νησιά του Αιγαίου: της Θερμής Λέσβου (αλκαλικές, θειούχες, σιδηρούχες), του Πολυχνίτου Λέσβου (αλκαλικές), της Κεράμου Χίου (θειούχες, αλκαλικές), της Κουρνού Λήμνου (θειούχες). θ) Στις Κυκλάδες: της Κύθνου (θερμές, σιδηρούχες και ιωδοβρομιούχες αλιπηγές), της Σάριζας Άνδρου (οξυανθρακικές, χλωρονατριούχες).
Οι θερμότερες απ` αυτές είναι του Πολυχνίτου Λέσβου (87° C). Της Αιδηψού κυμαίνονται μεταξύ 65°C-78° C. Οι πιο ραδιενεργές είναι των Καμένων Βούρλων.

Χλωρίδα
Χαρακτηριστικά μεσογειακή χώρα η Ελλάδα, είναι πλούσια σε αειθαλή και σκληρόφυλλα δέντρα και θάμνους και σε αρωματικά φυτά. Το σύνολο του φυτικού κόσμου της ανέρχεται σε 4.045 είδη, από τα οποία κυριαρχούν η ελιά, η λεύκα, ο πλάτανος, το κυπαρίσσι, η συκιά, η δάφνη, το πεύκο, το έλατο, η δρυς, η καστανιά, τα εσπεριδοειδή, η άμπελος, η χαρουπιά κ.ά. Πολυάριθμα είναι τα είδη των λουλουδιών, από τα οποία τα περισσότερα καλλωπιστικά, ανθοκομικά και καρποφόρα έχουν εισαχθεί από άλλες χώρες, όπως ο λωτός (Ν Ασία), η αροκάρια (Νήσοι Νόρφολκ), το γιασεμί (Μαλαισία), η ορτανσία (Κίνα), ο υάκινθος (Κεντρική Αμερική), ο βασιλικός, η μαντζουράνα κ.ά. Τέλος στη χώρα φύονται πάνω από 1.200 συνολικά ενδημικά είδη, τα περισσότερα από τα οποία στην Κρήτη, τις Κυκλάδες και το Άγιο Όρος.

Πανίδα
Ο ζωικός κόσμος της Ελλάδας έχει μεσογειακό χαρακτήρα, με πολυπληθέστερα τα παραθαλάσσια και θαλάσσια ζώα. Έχουν καταμετρηθεί 50 είδη θηλαστικών, 362 πτηνών, 300 είδη ψαριών και πολλά άλλα θαλάσσια είδη και ερπετά. Γενικά έχουν καταγραφεί 1.500 είδη ζώων.
Η επέκταση της ανθρώπινης δραστηριότητας έχει περιορίσει πολύ την άγρια πανίδα: τα άγρια ζώα, όπως ο λύκος, η αρκούδα, το αγριογούρουνο, το ελάφι, το αγριοκάτσικο και το τσακάλι, είναι σπάνια σήμερα. Από τα ήμερα συνήθη είναι τα πρόβατα, τα ιπποειδή, τα βοοειδή, οι κατσίκες και διάφορα άλλα κατοικίδια.
Τα πτηνά είναι κυρίως αποδημητικά (χελιδόνια, αγριόπαπιες, ερωδιοί, πελαργοί, ορτύκια, τρυγόνια κ.α.). Υπάρχουν όμως και ενδημικά αρπακτικά (γύπας, αετός, γεράκι, κουκουβάγια) και αλεκτοροειδή. Ιδιαίτερα αφθονούν τα είδη των ερπετών.

περισσότερα

Παρόμοιοι Προορισμοί

Με μια ματιά

Πάρος, ένα νησί, κατάλευκο, σαν το μάρμαρο της!

Χάρτης Ταξιδιού Πάρος