Πρωινό στο ξενοδοχείο και ξεκινάμε για μία πλήρη και πολύ εκτεταμένη ξενάγηση στα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Πόλης του Φωτός. Φυσικά θα αρχίσουμε με το Νο1 έμβλημα του Παρισιού, δηλαδή τον Πύργο του Άιφελ.
Οπωσδήποτε τον γνωρίζετε, όπως και πιθανότατα τον γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι που κατοικούν αυτόν τον πλανήτη. Κατασκευάστηκε το 1889 από τον μηχανικό Γουστάβο Άιφελ με αφορμή τη μεγάλη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού με θέμα την Τεχνολογία και την Πρόοδο που έγινε το 1900, αλλά και για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη Γαλλική Επανάσταση. Ο πύργος έχει ύψος 324 μέτρα και λειτούργησε ως η μεγάλη είσοδος στην έκθεση, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Πεδίον του Άρεως. Για την εποχή του το κτίσμα θεωρήθηκε υπερβολικά πρωτοποριακό και ακαλαίσθητο.
Οι κριτικές στις εφημερίδες ήταν ιδιαιτέρως αρνητικές. Για παράδειγμα ο σπουδαίος Γάλλος μυθιστοριογράφος Γκυ ντε Μωπασσάν λέγεται ότι έτρωγε το μεσημεριανό του γεύμα στο εστιατόριο στην κορυφή του πύργου κάθε μέρα και όταν τον ρώτησαν γιατί, απάντησε «επειδή είναι το μοναδικό μέρος στο Παρίσι, απ’ όπου δεν μπορείς να δεις τον πύργο». Ο δε διάσημος Γάλλος ποιητής Πολ Βερλαίν άλλαζε δρόμο για να μην τον βλέπει. Σήμερα πάντως, ο Πύργος του Άιφελ θεωρείται ένα πολύ εντυπωσιακό έργο της λεγόμενης διαρθρωτικής τέχνης. Και παρότι η κατασκευή του ήταν προσωρινή, και το γαλλικό κράτος βάσει του συμβολαίου κτίσης, είχε τη δικαιοδοσία να τον γκρεμίσει 20 χρόνια μετά την ανέγερσή του, αυτό δεν έγινε ποτέ…
Για την ιστορία, αναφέρουμε ότι στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1900 συμμετείχε και η Ελλάδα, ως νεοσύστατο κράτος, με τα λικέρ και τα κονιάκ της πατρινής Ποτοποιίας Νικολάου Καλλικούνη, η οποία είχε ιδρυθεί το 1850. Το ελληνικό περίπτερο βρισκόταν στο Grand Palais (Μεγάλο Παλάτι), το οποίο θα δούμε κατά την ξενάγησή μας αμέσως μετά. Ο Νικόλαος Καλλικούνης στην έκθεση κέρδισε το χρυσό βραβείο για την ποιότητα των προϊόντων του. Τόσο το Grand Palais όσο και το Petit Palais (Μικρό Παλάτι) που θα δούμε μαζί (βρίσκονται δίπλα το ένα στο άλλο), χτίστηκαν ως εκθεσιακοί χώροι με αφορμή τη Μεγάλη Διεθνή Έκθεση. Σήμερα λειτουργούν αμφότερα ως μουσεία καλών τεχνών.
Επόμενος σταθμός στην περιήγησή μας είναι τα Ηλύσια Πεδία ή αλλιώς Champs Elysées. Πρόκειται για τη διασημότερη λεωφόρο του Παρισιού και, σύμφωνα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, την ωραιότερη του κόσμου. Κατασκευάστηκε από τον Λουδοβίκο 14ο το 1667 ως συνέχεια των Κήπων του Κεραμικού. Ο Λουδοβίκος κατοικούσε στο Παλάτι του Κεραμικού. Η ονομασία Ιλίσια Πεδία προέρχεται από την ελληνική μυθολογία. Η λεωφόρος καταλήγει στην, επίσης διάσημη, Αψίδα του Θριάμβου, που κατασκεύασε ο Ναπολέων περίπου 2 αιώνες μετά. Επέλεξε το συγκεκριμένο σημείο επειδή η περιοχή ήταν τόπος κατοικίας του προτού στεφθεί αυτοκράτορας.
Ακολουθεί το Μέγαρο των Απομάχων, ένα μεγαλειώδες σύμπλεγμα μουσείων και μνημείων, το οποίο κατασκευάστηκε επί Λουδοβίκου 14ου. Η αρχική χρήση των εγκαταστάσεων ήταν ως νοσοκομεία και κέντρα αποκατάστασης των αναπήρων πολέμου. Σήμερα εκεί υπάρχει και μαυσωλείο για τους μεγάλους Γάλλους πολιτικούς και στρατηγούς, όπως ο Ναπολέων. Η δε περιοχή των Απομάχων, όσον αφορά την αγορά ακινήτων, είναι η πιο ακριβή σε ολόκληρο το Παρίσι, ίσως και στον κόσμο.
Φυσικά από την ξενάγησή μας στην Πόλη του Φωτός δεν θα μπορούσε να λείπει η διάσημη Παναγία των Παρισίων, ένα από τα πλέον θαυμαστά αρχιτεκτονικά μνημεία γοτθικού ρυθμού. Βρίσκεται στη νησίδα Ιλ ντε λα Σιτέ του ποταμού Σηκουάνα. Η κατασκευή της ολοκληρώθηκε στα μέσα του 13ου αιώνα. Στις 2 Δεκεμβρίου του 1804 στον ναό στέφθηκε Αυτοκράτορας ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Όμως η Παναγία των Παρισίων έγινε παγκοσμίως διάσημη χάρη στο ομώνυμο επικό γοτθικό μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκό που εκδόθηκε το 1831 και σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Αμέσως μετά θα πάμε στο Πάνθεον, ένα από τα πιο εμβληματικά δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στο Παρίσι. Η ονομασία του είναι ελληνική και η αρχιτεκτονική του φέρει στοιχεία κορινθιακού ρυθμού. Χτίστηκε τον 18ο αιώνα από τον Λουδοβίκο 15ο, αρχικώς ως ναός αφιερωμένος στην Αγία Ζενεβιέβ, την πολιούχο των Παρισίων, με σκοπό να φιλοξενήσει το λείψανό της. Τελικά όμως, μετά από πολλές τροποποιήσεις, χρησιμεύει σήμερα ως ένα μη θρησκευτικό μαυσωλείο διακεκριμένων Γάλλων πολιτών (Βολτέρος, Ρουσό, Μαρά, Ζολά, Μαλρώ, Δουμάς κ.ά.)
Εν συνεχεία θα περάσουμε από τη διάσημη Αποβάθρα Ορσέ (Quai d’ Orsay), που βρίσκεται στη Δυτική Όχθη του Σηκουάνα. Εκεί θα δούμε το Υπουργείο Εξωτερικών της Γαλλίας όπου έγιναν οι διαπραγματεύσεις και οι διατυπώσεις για τη σύνταξη της Συνθήκης των Βερσαλλιών που έθεσε τέλος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1919. Επιπλέον ο δρόμος της αποβάθρας είναι πασίγνωστος και λόγω των ζωγράφων που στήνουν εκεί ιστορικά τα καβαλέτα τους και ζωγραφίζουν – αυτή η σκηνή είναι ορόσημο που βλέπουμε σε όλες τις ταινίες που έχουν κατά καιρούς γυριστεί στο Παρίσι.
Ένας ακόμα σταθμός μας για σήμερα είναι το Τροκαντερό. Πρόκειται για τον λόφο στη Δυτική Όχθη που έλαβε αυτή την ονομασία το 1823, προς τιμήν της μάχης του Τροκαντερό στην Νότια Ισπανία, στην οποία το οχυρωμένο ομώνυμο νησάκι κατελήφθη από τα γαλλικά στρατεύματα. Πριν από τότε ο λόφος ονομαζόταν Σαγιό. Το 1878 στο Τροκαντερό είχε χτιστεί το ομώνυμο παλάτι, ως εκθεσιακός χώρος για τη Διεθνή Έκθεση που έλαβε χώρα την ίδια χρονιά. Εν συνεχεία, για τους σκοπούς της Διεθνούς Έκθεσης του 1837 το Παλάτι του Τροκαντερό κατεδαφίστηκε για να χτιστεί στη θέση του το Παλάτι του Σαγιό, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Στους Κήπους του Τροκαντερό θα δούμε και το εντυπωσιακό Σιντριβάνι της Βαρσοβίας. Διαθέτει 12 υδάτινες στήλες που φτάνουν τα 12 μέτρα, 24 μικρότερα σιντριβάνια που το νερό τους φτάνει τα 4 μέτρα και 10 υδάτινες καμάρες. Στο άκρο που βλέπει στον Σηκουάνα, υπάρχουν 20 κανόνια νερού, που εκτοξεύουν με πίεση πίδακες νερού 50 μέτρων προς τον πύργο του Άιφελ.
Μετά το τέλος της χορταστικής αυτής περιήγησης θα επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Διανυκτέρευση στο Παρίσι.
