Πλούσιο πρωινό πρόγευμα και νωρίς το πρωί ξεκινάμε για να γνωρίσουμε όλα τα γνωστά πανέμορφα Αρκαδικά χωριά. Αρχίζουμε την μέρα μας ανεβαίνοντας προς το γραφικό Βαλτεσινίκο. Κατάφυτο με έλατα και καρυδιές, γεμάτο με κόκκινες κεραμιδένιες στέγες, επιβλητικές εκκλησιές, τρεχούμενα νερά και κρυστάλλινο αέρα! Ενδιαφέρον παρουσιάζει η ονομασία του χωριού, που είναι γεγονός ότι είναι η μοναδική στην Ελλάδα. Σύμφωνα με μια άποψη η κατάληξη "-ικο" παραπέμπει σε σλαβικό όνομα και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από την περιοχή πέρασαν Σλάβικα φύλα. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής υπερθεματίζουν μάλιστα επικαλούμενοι και την ύπαρξη και άλλων τοπωνυμιών στην περιοχή με την ίδια κατάληξη: «Μπεζένικο», «Γκαρζένικο», «Μπαρμπεσινίκο».
Ακολουθούν τα γραφικά Μαγούλιανα, το υψηλότερο χωριό της Πελοποννήσου: στα 1.365 μέτρα ύψος, στέκεται αυτό το γραφικό πανέμορφο χωριό! Από εδώ θα συνεχίσουμε για 6 ακόμη χιλιόμετρα μέχρι το γειτονικό χωριό Λάστα, όπου θα σταματήσουμε στο «αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο» του χωριού, δίπλα ακριβώς στην εκκλησία. Εδώ θα ψήσουμε και θα σερβίρουμε μόνοι μας το καφεδάκι μας, και αφού τακτοποιήσουμε όπως τα βρήκαμε τα σκεύη που χρησιμοποιήσαμε για συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.
Κατεβαίνουμε προς την ιστορική Δημητσάνα με τους μπαρουτόμυλους και το μουσείο υδροκίνησης. Σε μισή ώρα περίπου θα βρισκόμαστε στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης (ΠΙΟΠ). Τα εργαστήρια περιβάλλονται από πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά, όπου μπορείτε να περιηγηθείτε. Το πρώτο κτίριο στεγάζει νεροτριβή και αλευρόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Στο διπλανό δωματιάκι, με το τζάκι, ζούσε ο μυλωνάς με την οικογένειά του, κατά κανόνα πολυμελή. Έξω από τον μύλο θα δείτε ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή τσίπουρου από τα στέμφυλα. Ακριβώς απέναντι, διώροφο κτήριο στέγαζε την κατοικία του βυρσοδέψη (πάνω) και το βυρσοδεψείο (κάτω). Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων. Το λιθόστρωτο οδηγεί σε πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο. Το μπαρούτι, ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής, διατηρείται ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των κατοίκων της. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες τροφοδοτούσαν τον αγώνα με το απαραίτητο αυτό πολεμικό υλικό. Ο Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: «Μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημιτζάνα». Εδώ μπορείτε να δείτε τον κινούμενο μηχανισμό ενός μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που είχε εξαφανιστεί στην Ευρώπη ήδη από τον 18ο αιώνα, ενώ στη Δημητσάνα χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση, αλλά και έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Επόμενος σταθμός μας, η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου. Χτισμένη κυριολεκτικά επάνω σε κάθετο βράχο στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου, η Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου κόβει την ανάσα με την επιβλητική της παρουσία σε μία από τις ομορφότερες περιοχές της χώρας μας. Η μονή ιδρύθηκε κατά τον 12ο αιώνα και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση, αφού σε αυτήν βρήκαν καταφύγιο και ιατρείο πολλοί αγωνιστές της ανεξαρτησίας. Το μοναστήρι διαλύθηκε το 1834 με το βαυαρικό διάταγμα για τη διάλυση μονών με λιγότερους από επτά μοναχούς. Το 1838, όμως, η μονή ανασυστάθηκε. Σήμερα μετόχι της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου αποτελεί η Νέα Μονή Φιλοσόφου.
Περίπου 3 χλμ. από τον γραφικό και ιστορικό οικισμό της Δημητσάνας, μέσα σε κατάφυτη τοποθεσία, συναντάμε την Ιερά Μονή της Παναγίας των Αιμυαλών, η οποία αρχικά χτίστηκε μέσα στο βράχο. Η Μονή ιδρύθηκε το 1608, σύμφωνα με την κτητορική επιγραφή, από τον ιερομόναχο και πνευματικό Γρηγόριο Κοντογιάννη και την αδελφή του, μοναχή Ευπραξία Κοντογιάννη (ή αλλιώς Παϊσία), οι οποίοι κατάγονταν από το χωριό Αιμυαλοί της Μεσσηνίας, εξού και το όνομα που πήρε η νέα μονή. Κάποιες φορές το ονομά της απαντάται και ως «Μονή Ομαλών ή Ομυαλών». Ως προς την ετυμολογία του ονόματος «Αιμυαλοί», κάποιοι αμφισβητούν την ελληνική του προέλευση, στη Μάνη όμως «αιμυαλός» σημαίνει βρώσιμος κοχλίας. Η είσοδος στη Μονή γίνεται μέσα από μία πύλη, η οποία οδηγεί σε κατσπράσινο περίβολο. Τα πρώτα κελιά ήταν σφηνωμένα μέσα στο βράχο και διακρίνονται ακόμα τα ερείπιά τους.
Θα συνεχίσουμε για την Στεμνίτσα, διατηρητέος οικισμός της Αρκαδίας και από τα ομορφότερα χωριά της Γορτυνίας. Είναι χτισμένη στα 1.090 μ. υψόμετρο, στις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου και ακριβώς πάνω από το φαράγγι του ποταμού Λούσιου.
Εντυπωσιάζει η πλατεία με το ωραίο καμπαναριό και τον Αγιο Γεώργιο με τις τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου. Ήδη από τα μεταβυζαντινά χρόνια η Στεμνίτσα αποτελεί αργυροχρυσοχοϊκό και μεταλλουργικό κέντρο με ονομαστούς τεχνίτες που ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα και εδραιώνουν μια μακραίωνη παράδοση στο χώρο της αργυροχρυσοχοΐας.
Απογευματινό καφεδάκι στην Καρίταινα, από τα πιο γραφικά χωριά της Αρκαδίας. Έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 παραδοσιακός οικισμός με ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Και ποιός δεν θυμάται, το πεντάτοξο πέτρινο γεφύρι κάστρο που στόλιζε τα «πάλαι ποτέ πεντοχίλιαρα» και που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και είναι επισκέψιμο κάθε ώρα της ημέρας, χωρίς ωράρια και εισιτήρια. Την ημέρα το κάστρο απολαμβάνει πανοραμική θέα στο αμφιθεατρικά κτισμένο χωριουδάκι και το φαράγγι του Λούσιου.
Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας. Δείπνο και διανυκτέρευση.
