12 ήμερη κρουζιέρα

Το μεγαλύτερο σε έκταση κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και το δεύτερο σε αριθμό κατοίκων είναι μία από τις πιο γραφικές και πλούσιες περιοχές στην Ευρώπη. Στο Βορρά ο Δούναβης και στο Νότο οι Άλπεις είναι τα φυσικά της σύνορα, ενώ στις όχθες του Ίζαρ βρίσκεται το Μόναχο, η όμορφη πρωτεύουσά της. Μια περιοχή με βουνά, λίμνες, ποτάμια, ιστορικά αξιοθέατα και τουριστικά θέρετρα, πόλεις και γοητευτικά χωριά.
Αυτόνομο κρατίδιο από το 1253, αποτέλεσε το μεγαλύτερο δουκάτο της Γερμανίας με πρωτεύουσα το Μόναχο, υπό την ηγεμονία των Βίτελσμπαχ, μιας μεγάλης δυναστείας που επικράτησε ως το 1918, χωρίς να λησμονούμε ότι η Βαυαρία υπήρξε επί αιώνες προπύργιο του γερμανικού καθολικισμού.
Μια κοινωνία κατά βάθος συντηρητική, αλλά με ρομαντική διάθεση και ανυπότακτο πνεύμα. Ακόμα και σήμερα, είναι πολλά εκείνα που τη διαφοροποιούν από την υπόλοιπη Γερμανία. Όπως η διάλεκτος, η επίσημη και η λαϊκή τέχνη, η ίδια η νοοτροπία τους, τα τόσα ήθη και έθιμα. Ως προς αυτά μάλιστα, η Βαυαρία είναι ένα αληθινό θησαυροφυλάκιο λαϊκών παραδόσεων που ο χρόνος λες και τις κλείδωσε εκεί για να τις προστατεύσει.
Απ' όλες τις περιοχές, εκείνη που σίγουρα ξεχωρίζει είναι η λεγόμενη Ρομαντική οδός (ή Ρομαντικός Δρόμος), η Romantische Strasse, όχι μακριά από τα αυστριακά σύνορα. Εκτείνεται από Βορρά προς Νότο σε μια απόσταση 366 χιλιομέτρων, από το Würzburg ως τη μεσαιωνική πόλη του Füssen.
Οφείλει το όνομά της στην εντύπωση που δημιούργησε στους συμμάχους - και ειδικά στους Αμερικανούς, οι οποίοι μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου είχαν υπό τον διοικητικό τους έλεγχο τούτο τον τομέα, καθώς κατά μήκος του άξονα αυτού υπάρχουν δεκάδες πανέμορφα χωριά και πόλεις με ρομαντικό χαρακτήρα.
Στο νοτιότερο τμήμα του δρόμου, ανάμεσα στις Βαυαρικές Άλπεις, βρίσκονται κάποιες μοναδικού χαρακτήρα περιοχές, οι οποίες συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον χιλιάδων τουριστών κάθε χρόνο: τα κάστρα του Λουδοβίκου στο Neuschwanstein, το χωριό του Ομπεραμεργκάου και το Γκάρμις, μαγευτικό χειμερινό θέρετρο για τους λάτρεις του σκι και όχι μόνο.

Είναι 2 Απριλίου του έτος 747 (κατά άλλους, 748) όταν ο βασιλιάς των Φράγκων Πεπίνος, ο επονομαζόμενος «Βραχύς», αποκτά στο Άαχεν τον πρώτο του γιο. Το όνομα αυτού είναι Κάρολος.
Ο Κάρολος γεννιέται σε μια περίοδο όπου η Ευρώπη είναι μια κατακερματισμένη διοικητικά ήπειρος, που στενάζει από συνεχείς πολέμους. Ανεβαίνει στον βασιλικό θρόνο το έτος 774, αρχικά συμβασιλεύοντας με τον αδελφό του Καρλομάν Α’. Όταν εκείνος πέθανε, υπό μάλλον ανεξακρίβωτες συνθήκες, ο Κάρολος ανέλαβε τη βασιλεία μόνος. Θα περάσει τα επόμενα σαράντα, περίπου, χρόνια πολεμώντας διαρκώς, και επιβάλλοντας (επί ποινή θανάτου) τον ασπασμό του χριστιανισμού σε πληθυσμούς που υπέταξε στην ανατολική Ευρώπη.
Ο Κάρολος έφτασε στο απόγειο της δύναμής του το έτος 800, όταν σε τελετή που πραγματοποιήθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, στέφθηκε αυτοκράτορας από τον Πάπα Λέοντα Γ’. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να τον γνωρίζει ως Κάρολος ο Μέγας (Carolus Magnus) ή Καρλομάγνος όπως έμεινε στην Ιστορία. Υπήρξε ο πρώτος που απέκτησε τον τίτλο του αυτοκράτορα, τρεις αιώνες μετά την κατάρρευση της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ενώνοντας μάλιστα υπό το σκήπτρο του το μεγαλύτερο μέρος της δυτικής Ευρώπης ίδρυσε τη λεγόμενη Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.  Το κράτος αυτό υπήρξε η βάση της Καρολίγγειας Περιόδου, από το οποίο πολλές γαλλικές και γερμανικές μοναρχίες έλκυαν την καταγωγή τους.  Βασίλεψε ως αυτοκράτορας για περίπου δεκατρία χρόνια, με έδρα του το Άαχεν στη σημερινή Γερμανία.
Ως προσωπικότητα ο Καρλομάγνος θεωρείται ο «Πατέρας της Ευρώπης». Η σύγχρονη «Ενωμένη Ευρώπη» διατηρεί πολλές αναφορές στη ζωή και το έργο του Καρλομάγνου. Πολλοί ιστορικοί επισημαίνουν τη σφαγή χιλιάδων Σαξόνων αιχμαλώτων στο Βερντέν, ενώ από την άλλη πλευρά αδιαμφισβήτητη είναι και η συμβολή του στην πρόοδο του πολιτισμού, ακόμη και στο επίπεδο της καθημερινότητας: στον Καρλομάγνο πιστώνεται φερ’ ειπείν και η επινόηση του αναβολέα!

Ταξιδέψτε με το Versus στο Αμβούργο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, την κοσμοπολίτικη μητρόπολη του γερμανικού Βορρά με τη μεγάλη ναυτική ιστορία, την υπέροχη αρχιτεκτονική και την καταπράσινη φύση.

Εκλεπτυσμένη και εναλλακτική, εξωστρεφής και ελιτίστικη, η χανσεατική πόλη-λιμάνι πάνω στα νερά του Έλβα και του Άλστερ είναι ένα συναρπαστικό κράμα αντιθέσεων. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά οι μετανάστες και οι εργάτες με τους περισσότερους εκατομμυριούχους της χώρας, η καλλιτεχνική αντικουλτούρα με την μεγαλύτερη μιντιακή βιομηχανία της Γερμανίας, το «Μίλι της Αμαρτίας» με την εμβληματική «Φιλαρμονική του Έλβα», η βιομηχανική περιοχή Speicherstadt των ιστορικών αποθηκών του λιμανιού με την μοντέρνα αστική συνοικία της HafenCity. Δίπλα σε αυτό το αινιγματικό παζλ, η  φυσική σκηνογραφία της πόλης, ένα υπερθέαμα καναλιών, γεφυρών, λιμνών και ειδυλλιακών πάρκων που διατρέχουν τον αστικό ιστό, κάνουν το Αμβούργο έναν από τους πιο ακαταμάχητους προορισμούς στον κόσμο.
Μια πόλη για όλα τα γούστα
Στο Αμβούργο μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην Red Light District, το Reeperbahn. Πρόκειται για το το δεύτερο πιο δημοφιλές σημείο της πόλης μετά το λιμάνι μια από τις μεγαλύτερες αντίστοιχες περιοχές στην Ευρώπη. Στα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου θα βρούμε πλήθος μπαρ, εστιατόρια, θέατρα και κλαμπ, όπως και sex shop, πονηρά… μουσεία, και ερωτικά θέατρα.  Μπορούμε επίσης να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπάλινσταντ, μια αναπαράσταση του αποχαιρετισμού της μετανάστευσης στις αρχές του 19ου αιώνα προς Αμερική, Βραζιλία και Αυστραλία ή να χαθούμε στην πινακοθήκη Kunsthalle με  αριστουργήματα των Rembrandt, Caspar David Friedrich, Edvard Munch κ.ά. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο κομψό  δρόμο Alster Arkaden και να γευτούμε  θαλασσινά θαυμάζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό μεγαλύτερο λιμάνι, χωρίς να είναι παραθαλάσσιο, ηλικίας 800 ετών.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Χτισμένη στις όχθες του ποταμού Έλβα, η Δρέσδη είναι μια από τις πιο ιστορικές γερμανικές πόλεις, πολιτιστικό κέντρο της ανατολικής Γερμανίας με ένα από τα πιο σημαντικά πανεπιστήμια της χώρας και παραδοσιακή γερμανική ατμόσφαιρα.

Η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων το 1945 αλλά οι αμύθητοι κινητοί θησαυροί της που χρονολογούνται από την εποχή της μεγάλης ακμής της τον 18ο αιώνα, ευτυχώς είχαν μετακινηθεί και διασώθηκαν για να επιστρέψουν στα αμέτρητα μουσεία της που χτίστηκαν από την αρχή.

Με την ίδιο σεβασμό στην ιστορία, τα πιο σημαντικά κτήρια της πόλης αποκαταστάθηκαν με γερμανική προσήλωση στην λεπτομέρεια, στην αρχική τους μορφή.

Παλάτια, καθεδρικοί ναοί, αγάλματα και μεγαλοπρεπή κτήρια κάθε μεγέθους σε ρυθμούς ροκοκό και μπαρόκ κοσμούν την παλιά πόλη, ενώ η ακμάζουσα σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή της προσθέτει τις δικές της πινελιές με πανέμορφα γκράφιτι, εγκαταστάσεις Τέχνης και σύγχρονες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις.

Εστιατόρια παγκόσμιας κλάσης στην νέα πόλη (Neustadt), καταστήματα για κάθε αγοραστικό γούστο και μια ζωντανή νυχτερινή ζωή – από τις καλύτερες στη Γερμανία – κάνουν την Δρέσδη έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς στη Γερμανία, με εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο.

Ενα σπάνιας ομορφιάς και ταξιδιωτικής αξίας οδοιπορικό στη Βόρεια Σκανδιναβία έρχεται να ξυπνήσει τα καλοκαιρινά μας όνειρα... Με το τέλος της άνοιξης οι πάγοι στους δρόμους και στα πεδινά περάσματα της Βόρειας Σκανδιναβίας έχουν πλέον υποχωρήσει και ο καιρός έχει αρκετά γλυκάνει, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ξεκινήσουμε την ανεπανάληπτη αυτή διαδρομή που στόχο έχει τη «γη του ήλιου του μεσονυχτίου» και τις εσχατιές του Βορρά της Ευρώπης.
Πρώτος σταθμός του οδοιπορικού μας είναι τα Νησιά Λοφότεν, τόπος μακρινός για ναυτικούς και έμπνευση για ποιητές. Είμαστε ήδη βορειότερα του Αρκτικού Κύκλου, του 66ου παραλλήλου, όπου και παρατηρείται το φαινόμενο της συνεχούς ημέρας. Εναλλαγή τοπίων, άγριοι βράχοι μέσα σε ήρεμες θάλασσες, γαλήνια ψαροχώρια με πολύχρωμα σπιτάκια στα πόδια χιονισμένων βουνών, ήπιες θερμοκρασίες από το Γκολφ Στριμ και το Μεξικό που σαν ευλογία έρχονται και αγκαλιάζουν τα νησιά, γλυκαίνοντας την εκεί παραμονή μας. Και μετά η «πορεία προς τον Βορρά». Στον δρόμο μας το φυσικό λιμάνι του Νάρβικ, το «Παρίσι του Βορρά», το Τρόμσε, η Άλτα με τις βραχογραφίες, το Χάμερφεστ που θεωρείται η βορειότερη πόλη του κόσμου, και υπέροχες διαδρομές με φέρι. Τα βουνά είναι χιονισμένα ακόμα και το καλοκαίρι, κάθε φιόρδ και κάθε στροφή στον δρόμο Ε6 είναι μια αποκάλυψη, κάθε οροπέδιο μας διηγείται το πέρασμα Λαπώνων, ταράνδων και παγετώνων, κάθε ποτάμι φέρνει μαζί του λαϊκούς μύθους και σιγοτραγουδά τις μελωδίες του Γκριγκ… Και κάθε πρωί κοιτάζουμε τον χάρτη μας και είναι ακόμα μεγαλύτερη η προσμονή μέχρι να φτάσουμε στο βορειότερο νησί της ευρωπαϊκής ηπείρου, το Μάγκερεϊ, και μετά στο Βόρειο Ακρωτήριο, εκεί όπου πλέον «τελειώνει ο δρόμος».
Εκεί όπου αντικρίζει κανείς τα απόκρημνα βράχια και τη θάλασσα του Μπάρεντς. Η συγκίνηση μπερδεύεται με την ικανοποίηση γιατί φτάσαμε τόσο μακριά, τόσο βόρεια. Με έκπληκτα μάτια να κοιτούμε τον φωτεινό νυχτερινό ουρανό για να κατανοήσουμε την πορεία του μεσονύχτιου ήλιου! Να μην ξημερώνει ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν νύχτωσε, πηγαίνοντας, θαρρείς, κόντρα σε όλα αυτά που μας έμαθαν οι σταθεροί και απαρέγκλιτοι κανόνες της φύσης.Και έπειτα από αυτήν την «κορύφωση» του ταξιδιού μας, ο δρόμος μάς φέρνει πιο νότια, στη γη των Λαπώνων, μέσα από τα ατελείωτα δάση και τις λίμνες της Βόρειας Φινλανδίας, στο Καριγκασνιέμι, το Ίναρι, το Ίβαλο, το Ροβανιέμι, εκεί όπου περνάμε από την πολική στην εύκρατη ζώνη και θα κοιτάξουμε για τελευταία φορά το βράδυ προς τον Βορρά για να δούμε τον ήλιο του μεσονυχτίου. Τελευταία μας στάση και σύνοψη του ταξιδιού στις ακτές της Βαλτικής και στην πρωτεύουσα Ελσίνκι.Όταν σχεδιάζαμε το πρόγραμμα αυτό, είχαμε στο μυαλό μας τους ταξιδιώτες που θέλουν να δουν ένα φαινόμενο μοναδικό μαζί με μια φύση εξαίρετης ομορφιάς που τόσο γενναιόδωρα η Βόρεια Σκανδιναβία προσφέρει. Θέλαμε συγχρόνως να ανεβάσουμε ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, χρησιμοποιώντας πτήσεις και όχι πολύωρες διαδρομές με πούλμαν. Επειδή όμως ένα ταξίδι είναι πάνω από όλα γνώση, εξερεύνηση και εμπειρία, έχουμε επιλέξει σε κάποιες περιοχές να γίνουν μεγαλύτερες οδικές διαδρομές, για να έρθουμε σε επαφή με τους ανθρώπους, την πραγματική ζωή και τις λεπτομέρειες του τοπίου.

Η πρωτεύουσα του κρατιδίου του Βραδεμβούργου, είναι μια από τις πιο δημοφιλείς μονοήμερες εκδρομές από το Βερόλινο, αφού ο επισκέπτης μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί με το μετρό της πόλης. 
Μεγαλοπρεπής γαλήνια και καταπράσινη, με ένα περιβάλλον αντάξιο των βασιλιάδων της  Πρωσίας που κάποτε είχαν την έδρα τους εδώ, η πόλη είναι μια καλοδεχούμενη απόδραση από την πολύβουη γερμανική πρωτεύουσα. 
16  μεγαλοπρεπή παλάτια και απέραντα πάρκα, πολλά εκ των οποίων μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, καθώς και η έντονη αίσθηση της ιστορίας παντού στην πόλη, συνθέτουν μια μοναδική ταξιδιωτική εμπειρία. 
Εδώ έγινε η περίφημη Διάσκεψη του Πότσδαμ που καθόρισε τον μεταπολεμικό χάρτη της Ευρώπης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η θρυλική γέφυρα Glienicke που ενώνει την πόλη με το Βερολίνο, όπου γινόταν η ανταλλαγή κατασκόπων μεταξύ Ανατολής και Δύσης, είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία αναφοράς του Ψυχρού Πολέμου. 
Η πόλη έχει επίσης μια πολύ σημαντική και άγνωστη σε πολλούς συμβολή στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πρώτη βωβή ταινία γυρίστηκε το 1912 στα στούντιο της πόλης του Μπάμπελσμπεργκ, που σήμερα ανήκει στο Πότσδταμ, το οποίο αποκαλείται και «Χόλιγουντ της Γερμανίας».
Τέλος, παραδοσιακές γερμανικές μπυραρίες και ανοιχτές αγορές παραδοσιακών προϊόντων συμπληρώνουν την εικόνα του προορισμού, που κανένας επισκέπτης του Βερολίνου δεν πρέπει να χάσει.

Τρεις χώρες του βορρά τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο συνυφασμένες μεταξύ τους που για τους περισσότερους ταξιδιώτες αποτελούν έναν κοινό συναρπαστικό προορισμό.
Σε μια σχετικά περιορισμένη γεωγραφική έκταση συναντάμε τρεις γλώσσες, κουλτούρες, παραδόσεις και λαούς αλλά και μια κοινή και ταραγμένη ιστορική πορεία με αλλεπάλληλους κατακτητές που κατέληξε στην ανεξαρτητοποίηση των τριών χωρών από τη Σοβιετική Ένωση το 1991 και τη ραγδαία εξέλιξή τους έκτοτε.
Παραμυθένιες πόλεις με πύργους και κάστρα πάνω σε λόφους, παμπάλαιες εκκλησίες και πλακόστρωτα στενά, ανάμεικτη αρχιτεκτονική με μεσαιωνικά, μπαρόκ, σοβιετικά και υπερσύγχρονα στοιχεία, πάρκα και πράσινο, χαρακτηρίζουν τα αστικά τοπία των τριών μικρών αλλά πανέμορφων χωρών.
Όμως και έξω από τις πόλεις, παρά την έλλειψη μεγάλων ορεινών όγκων, η φύση της περιοχής είναι απαράμιλλη. Αμμώδεις παραλίες αχανείς δασώδεις εκτάσεις, διάσπαρτες λίμνες και πηγές δημιουργούν μια παγανιστική ατμόσφαιρα η οποία σε συνδυασμό με τους λαϊκούς τοπικούς θρύλους για μάγισσες, νεράιδες και ξωτικά που ζουν στα πυκνά δάση, εξάπτουν και γοητεύουν τη φαντασία του επισκέπτη.
Ένα ταξίδι σε οποιαδήποτε από τις τρεις Βαλτικές χώρες ή ακόμα καλύτερα και στις τρεις μαζί, είναι μια εμπειρία ξεχωριστή που ανταμείβει τον επισκέπτη με εικόνες σπάνιας ομορφιάς που μένουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα.

Πόσο συχνά συναντά κανείς μια ολόκληρη πόλη – εθνικό πάρκο; Το Τρακάι, η πρώτη πρωτεύουσα  της Λιθουανίας είναι ακριβώς αυτό, και με επίκεντρο το περίφημο παραμυθένιο κάστρο του, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Λιθουανίας.
Το πέτρινο γοτθικό κάστρο που βρίσκεται σε ένα ειδυλλιακό τοπίο, πάνω σε ένα από τα 20 νησιά της λίμνης Γκάλβε, κατασκευάστηκε από κόκκινα τούβλα τον 14ο αιώνα πάνω σε τρία νησάκια καθώς το επίπεδο της λίμνης ήταν τότε δύο μέτρα υψηλότερο και αποτελεί ίσως το πιο πολυφωτογραφημένο σημείο και «σήμα κατατεθέν» της χώρας διεθνώς.
Η τοποθεσία του έχει στρατηγική σημασία καθώς ήταν αδύνατο να πλησιαστεί από επίδοξους κατακτητές και λειτούργησε διαδοχικά ως κατοικία και θησαυροφυλάκιο του τότε Δούκα και φυλακή, αλλά μέχρι τον 19ο αιώνα η φθορά που είχε υποστεί ήταν πολύ σημαντική. Αναστηλώθηκε και συντηρήθηκε από τους Σοβιετικούς μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μέσα στο κάστρο βρίσκεται μουσείο το οποίο λειτουργεί από το 1962 και φιλοξενεί πάνω από 400 χιλιάδες αντικείμενα και ντοκουμέντα από την ιστορία του και της περιοχής γενικότερα.
Εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες καθώς και σεμινάρια διοργανώνονται συχνά μέσα στο κάστρο.

Ο Ταμερλάνος γεννήθηκε το 1336 στην πόλη Σαχριζάμπζ κοντά στη Σαμαρκάνδη και καυχιόταν ότι καταγόταν από τον Τζένγκις Χαν. Όπως ο πρόγονος του, έτσι και αυτός ήταν ισχυρός και ανηλεής. Ήταν ψηλός και ρωμαλέος, με κοκκινωπό πρόσωπο και μακριά γένια. Επίσης, κούτσαινε από το δεξί πόδι - από αυτό το γεγονός ονομάστηκε Τιμούρ Λενγκ (Τιμούρ ο Κουτσός), απ' όπου προήλθε το όνομα Ταμερλάνος.Από κάθε πόλη που κατακτούσε διάλεγε τους καλυτέρους τεχνίτες, λόγιους και καλλιτέχνες και τους έστελνε στην πρωτεύουσά του. Από το Δελχί της Ινδίας και από το Σιράζ και το Ισφαχάν της Περσίας ήρθαν αγγειοπλάστες, χτίστες, γλύπτες και τεχνίτες μωσαϊκών. Όλοι αυτοί καταπιάστηκαν με τη δημιουργία μιας πόλης αντάξιας ενός μεγάλου κατακτητή. Το μεγαλοπρεπέστερο, ίσως, οικοδόμημα ήταν το Γκουρ-ι-Μιρ, ένα πελώριο μαυσωλείο χτισμένο προς τιμήν του αγαπημένου εγγονού του Ταμερλάνου, του Ούλουγκ Μπεγκ, στο οποίο αργότερα τάφηκε και ο ίδιος. Το μαυσωλείο έχει στην κορυφή του έναν πελώριο ραβδωτό θόλο, επενδυμένο με γυαλιστερά γαλάζια και τιρκουάζ επισμαλτωμένα πλακάκια. Κάτω απ' αυτόν τον ογκώδη γαλανό φάρο, μια λευκή επιγραφή σε αραβική κουφική γραφή διακηρύσσει ότι "ο Θεός είναι αιωνιότητα". Μέσα στο μαυσωλείο βρίσκονται επιτύμβιοι λίθοι, ενώ οι νεκροί αναπαύονται στην κρυπτή από κάτω.

Ο Ταμερλάνος πέθανε το 1405, όχι σε κάποια μάχη αλλά ύστερα από ασθένεια, ενώ ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Κίνα. Η σωρός του μεταφέρθηκε στη Σαμαρκάνδη, την πόλη που ο ίδιος είχε δημιουργήσει.
Λίγο πριν πεθάνει, λένε, ψιθύρισε στους αυλικούς του: "μόνο μια πέτρα με τ' όνομά μου επάνω". Αλλά η πλάκα που προμηθεύτηκε ο εγγονός του Ούλουγκ Μπεγκ ήταν το μεγαλύτερο στον κόσμο κομμάτι σκούρου πράσινου νεφρίτη, το οποίο είχε μεταφερθεί από το Κινεζικό Τουρκεστάν.
Το σώμα του Ταμερλάνου αναπαύθηκε όπως του άρμοζε και ένας θρύλος γεννήθηκε, σύμφωνα με τον οποίο αν ποτέ διατάρασσαν τον νεκρικό ύπνο του, ο κόσμος θα γνώριζε καταστροφή μεγαλύτερη από κάθε άλλη που είχε προκαλέσει ο ίδιος ο Ταμερλάνος.
Το 1941 ένας Ρώσος επιστήμονας πήρε την άδεια να ξεθάψει και να εξετάσει το σώμα του. Στις 22 Ιουνίου το κρανίο του Ταμερλάνου, ύστερα από πάνω από 500 χρόνια στο σκοτάδι, ήρθε στο φως μπροστά στα μάτια πλήθους παρατηρητών. Την ίδια μέρα η Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση...

Η επίσκεψή μας στην Πολωνία μάς έκανε να καταλάβουμε ότι πρόκειται πραγματικά για μια χώρα που κατάφερε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Η πρωτεύουσα Βαρσοβία, η οποία ανοικοδομήθηκε ξανά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχει δύο όψεις. Από τη μια, η Παλιά Πόλη με μια μεσαιωνική αύρα και τον περίφημο «βασιλικό δρόμο» σε γυρίζει πίσω στο χρόνο και από την άλλη, στο καινούργιο τμήμα της πόλης artnouveau κτίρια συνυπάρχουν αρμονικά με τους ουρανοξύστες, ενώ κομψά cafes και μοδάτα εστιατόρια δίνουν την ανανεωμένη αίσθηση μιας σύγχρονης πολιτείας που έχει αφήσει πίσω της τη σοβιετική ατμόσφαιρα. Το σύμβολο της Βαρσοβίας, η εμβληματική γοργόνα, σύμφωνα με το μύθο προστατεύει την πόλη. Ρωτήστε να μάθετε και για άλλους φανταστικούς μύθους... Η κουκλίστικη Κρακοβία, είναι κυριολεκτικά μια πόλη βγαλμένη από παραμύθι! Γοτθική ατμόσφαιρα, κάστρα, ρομαντικές βόλτες με άμαξα, εξαιρετική αρχιτεκτονική, όμορφα τοπία και κτίρια, ιστορία και αρκετά αξιοθέατα. Η επίσκεψη στο Άουσβιτς και τα αλατωρυχεία, λίγο έξω από την πόλη της Κρακοβίας, ήταν το κάτι άλλο. Μοναδική γαστρονομική εμπειρία ήταν και η επίσκεψη σε ένα από τα πολλά vodkabistro, συνοδεία κατάλληλων μεζέδων. Οι επιλογές σε streetfood πάρα πολλές. Τοπικά τυριά, αλλαντικά και προϊόντα ζύμης, επιπέδου γκουρμέ.

Δεν γνωρίζουμε πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά ή πότε χρησιμοποιήθηκε για το κάπνισμα. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη γνώρισε τον καπνό μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το 1492. Δύο από τους ναύτες του ανέφεραν ότι οι Ινδιάνοι της Κούβας κάπνιζαν μια μορφή πρωτόγονου πούρου, από στριμμένα, αποξηραμένα φύλλα καπνού τυλιγμένα σε άλλα φύλλα από φοίνικα ή μπανανιά. Πολύ γρήγορα οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ναύτες απέκτησαν τη συνήθεια αυτή, όπως και οι κονκισταδόρες.
Τα πούρα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Ισπανία τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιώντας καπνό από την Κούβα. Εκείνη την εποχή η Κούβα δεν έκανε εξαγωγή πούρων. Το 1790 η βιοτεχνία πούρων εξαπλώθηκε βόρεια των Πυρηναίων, με μικρά εργοστάσια να στήνονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κάπνισμα των πούρων, όμως, διαδόθηκε ως συνήθεια στη Γαλλία και τη Βρετανία μετά τον Πόλεμο της Χερσονήσου (1808-’14), όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι βετεράνοι έκαναν γνωστή τη συνήθεια που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Ισπανία.
Η παραγωγή των «segars» ξεκίνησε στη Βρετανία το 1820 και το 1821 ορίστηκε νομοθεσία που ήλεγχε την παραγωγή αυτή. Στις αρχές του 19ου αιώνα η ντόπια αμερικανική παραγωγή άρχισε να παρουσιάζει κάποια κάμψη και τα κουβανέζικα πούρα άρχισαν να εισάγονται σε μεγάλες ποσότητες. Από το 1860 τα πούρα έγιναν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικής άνεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου την ίδια περίοδο το κάπνισμα των πούρων είχε γίνει τόσο δημοφιλές μεταξύ των κυρίων στη Βρετανία και τη Γαλλία, όπου σε όλους τους δημόσιους χώρους, όπως ξενοδοχεία, clubs κ.λπ., δημιουργήθηκαν χώροι για καπνιστές.
Το μετά το γεύμα πούρο, συνοδευόμενο από κάποιο ποτό, όπως port ή brandy, άρχισε να γίνεται παράδοση. Αυτό έδωσε στα πούρα και στο κάπνισμά τους μια επιπλέον ώθηση, καθώς και το γεγονός ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος ο 7ος, ήταν φανατικός καπνιστής, παρά τις αντιθέσεις της μητέρας του, της βασίλισσας Βικτωρίας. Τα πούρα καπνίζονται αργά για χαλάρωση και απόλαυση ή για τη γεύση και το άρωμά τους, σε στιγμές προσήλωσης και αφοσίωσης, ενώ τα χειροποίητα πούρα είναι από μόνα τους μικρά έργα τέχνης.

Η Ουψάλα από τις παλαιότερες πόλεις της Σουηδίας, χρονολογείται από τον 3ο Μ.Χ. αιώνα και είναι το ιστορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας. Το πανεπιστήμιό της, επίσης από τα αρχαιότερα της χώρας και ένα από τα κορυφαία στον κόσμο, χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και συγκεντρώνει πάνω από 40 χιλιάδες φοιτητές κάτι που κάνει την Ουψάλα μια ζωντανή πανεπιστημιούπολη που σφύζει από ζωή, δημιουργία και φοιτητικά στέκια. Πανέμορφα στενά και παλαιά καλοδιατηρημένα κτήρια γύρω από τον ποταμό Fyris, καθώς και ο αρχαιολογικός χώρος της παλιάς πόλης δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για έναν επισκέπτη για να κάνει έναν γαλήνιο περίπατο με εικόνες τόσο από τις ρίζες και την ιστορία της χώρας, όσο και από το δυναμικό και νεανικό παρόν της. Όλα στην πόλη περιστρέφονται γύρω από το πανεπιστήμιο, το παλιό κτήριο του οποίου είναι πια μουσείο (Gustavianum), που στεγάζει όλα τα ανεκτίμητα  ιστορικά αρχεία του, καθώς και μια σημαντική συλλογή Τέχνης. Τα υπόλοιπα κτήρια, είναι μεγαλοπρεπή αναγενησιακά κτίσματα που αφήνουν έκθαμβο τον επισκέπτη με την περίτεχνη αρχιτεκτονική τους. Το Grand Auditorium είναι διακοσμημένο με πορτραίτα βασιλιάδων και διακεκριμένων επιστημόνων που δίδαξαν στο πανεπιστήμιο, ενώ η βιβλιοθήκη, η μεγαλύτερη στη χώρα στεγάζει πάνω από 5 εκατομμύρια τόμους βιβλίων.

Τα βραβεία Νόμπελ, ίσως τα πιο βαρύτιμα στον κόσμο, θεσμοθετήθηκαν το 1895 από τον Σουηδό εφευρέτη της πολεμικής βιομηχανίας, Άλφρεντ Νόμπελ και με εξαίρεση το βραβείο για την Ειρήνη, απονέμονται κάθε χρόνο, από το 1901, στο δημαρχείο της Στοκχόλμης στις 10 Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο – στην επέτειο θανάτου του Νόμπελ.  Την τελετή ακολουθεί ένα πλούσιο δείπνο στην μπλε αίθουσα του δημαρχείου της Στοκχόλμης, όπου η βασιλική οικογένεια της χώρας είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Το μεγαλοπρεπές δημαρχείο της πόλης, χτισμένο πάνω στο νησάκι Kungsholmen, κατασκευάστηκε από το 1911 έως το 1923 με πάνω από οκτώ εκατομμύρια κόκκινα τούβλα και εγκαινιάστηκε στις 23 Ιουνίου 1923, ακριβώς 400 χρόνια μετά την άφιξη στην πόλη του Γουσταύου του 1ου απελευθερωτή της Σουηδίας από την Ένωση των τριών Σκανδιναβικών χωρών. Η διάσημη Μπλε Αίθουσα, φιλοξενεί το μεγαλύτερο όργανο στην Σκανδιναβία με 10.270 ηχητικούς σωλήνες, ενώ η Χρυσή Αίθουσα εντυπωσιάζει με τα λαμπερά ψηφιδωτά που αναπαριστούν πρόσωπα και γεγονότα από τη Σουηδική ιστορία.  Το Δημαρχείο και ο πύργος του είναι επισκέψιμα μόνο με οργανωμένες ξεναγήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, οι οποίες περιλαμβάνουν και κάθοδο από τα σκαλιά που κατεβαίνουν επίσημα οι νικητές των βραβείων Νόμπελ. Το πάρκο γύρω από το δημαρχείο είναι διακοσμημένο με εντυπωσιακά αγάλματα βασιλιάδων και άλλων ιστορικών προσώπων.

Η εµβληµατική οροσειρά του Καυκάσου µοιράζεται ανάµεσα σε τέσσερεις χώρες (Ρωσία, Γεωργία, Αζερµπαϊτζάν και Αρµενία) και περιβάλλεται από ένα πολύµορφο σκηνικό φυσικών τοπίων. Έχει συνολικό µήκος (ο κυρίως Καύκασος και ο µικρός Καύκασος) περίπου 1.200 Km και πλάτος 100-200 km. Το ψηλότερο σηµείο είναι το όρος Ελµπρούζ στη Ρωσία (5.642 m), το οποίο είναι ουσιαστικά και το ψηλότερο σηµείο στην Ευρώπη. 
Από γλωσσολογικής και πολιτισµικής απόψεως, ο Καύκασος είναι από τις πιο ποικιλόµορφες περιοχές της γης. 
Η περιοχή του Καυκάσου χωρίζεται σε τρία τµήµατα:
Προκαυκασία: η βόρεια του Καυκάσου περιοχή
Κεντρική Καυκασία: η έκταση που απλώνεται η οροσειρά
Υπερκαυκασία: η νότια της κύριας οροσειράς περιοχή
Στα όρια της Υπερκαυκασίας βρίσκονται η Γεωργία, η Αρµενία και το Αζερµπαϊτζάν.

Ο Καύκασος είναι η γεωλογική "ραφή" µεταξύ δύο ηπείρων - Ασίας και Ευρώπης. 

Σταυροδρόµι ή γέφυρα πολιτισµών, τόπος συνάντησης δύο µεγάλων πολιτισµικών ενοτήτων, της Ασιατικής και της Ευρωπαϊκής, του Ισλάµ και του Χριστιανισµού.

Μια περιοχή όπου τον 20ο αιώνα δοκιµάστηκαν δύο συστήµατα, δύο κόσµοι διαφορετικοί. 

Η περιοχή του Καυκάσου και της Κασπίας Θάλασσας βρίσκεται στο µαλακό υπογάστριο της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και αποτελεί µία περιοχή πλούσια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Η Κασπία Θάλασσα είναι η µεγαλύτερη λίµνη της Γης (373.000 km2). Ονοµάζεται "θάλασσα" λόγω του τεράστιου µεγέθους της, που ξεπερνάει τις επόµενες έξι µεγαλύτερες σε έκταση λίµνες µαζί.
Η επιφάνειά της βρίσκεται 28 µέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Έχει µέγιστο µήκος 1.200 km και πλάτος 200-400 km. Στο βόρειο τµήµα της, όπου εκβάλλουν ο Βόλγας και ο Ουράλης (οι κυριότεροι τροφοδότες της), είναι αβαθής. Τα µεγαλύτερα βάθη συναντώνται στο νότιο τµήµα, όπου το βάθος σε µερικά σηµεία φτάνει τα 980 µέτρα. 
Οι ακτές της Κασπίας έχουν συνολικό µήκος περίπου 6.500 km και διαµοιράζονται ανάµεσα στη Ρωσία, το Καζακστάν, το Τουρκµενιστάν, το Αζερµπαϊτζάν και το Ιράν. 
Η µεγάλη έκταση σε γεωγραφικό πλάτος (από 37° έως 47° βόρειου πλάτους) δηµιουργεί µεγάλες διαφορές κλίµατος στις διάφορες περιοχές της: στα βόρεια για παράδειγµα, η µέση χειµερινή θερµοκρασία είναι -8°C και στα νότια 8°C, ενώ οι µέσες θερινές θερµοκρασίες κυµαίνονται αντίστοιχα στους 22° και 28°C. 
Αισθητά διαφέρει και η αλµυρότητα του νερού: η µέση είναι 13‰, µε µικρότερες τιµές κοντά στις εκβολές του Βόλγα και µεγαλύτερες (200‰) στον Κόλπο του Καρά Μπογκάζ-Γκολ. Κατά µέσο όρο όµως, η αλµυρότητα της Κασπίας είναι το 1/3 εκείνης του θαλασσινού νερού.
Η περιοχή της Κασπίας είναι από τις πιο ενεργειακά πλούσιες του πλανήτη. Τα µεγάλα κοιτάσµατα πετρελαίου, που έχουν ανακαλυφθεί στο εσωτερικό της, έχουν δηµιουργήσει τριβές ανάµεσα στα κράτη που µοιράζονται σύνορα µαζί της, ενώ σηµαντικό ρόλο προσπαθούν να παίξουν και οι ΗΠΑ µέσω των στρατιωτικών δυνάµεων που διατηρούν στην περιοχή. 

Είναι παράξενο αυτό που συμβαίνει με τη Νυρεμβέργη και καθηλωτικό. Η παλιά «ανεπίσημη πρωτεύουσα» της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, είναι μια υπέροχη μεσαιωνική πόλη, χτισμένη πάνω σε ποτάμι, που κάποτε υπήρξε σπουδαίο κέντρο εμπορίου και πολιτισμού. Ο μεσαίωνας βέβαια, παρά τη γραφικότητά του, ήταν μαύρη περίοδος για τους λαούς και αυτό το θυμίζει η Γέφυρα του Δήμιου που οδηγεί στο νησάκι όπου ο σφαγέας κατοικούσε μόνος του. Οι δήμιοι δεν έχουν ποτέ φίλους… Η πόλη μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας πέρασε στη Βαυαρία, οπότε κρατάει και πολύ από το τοπικό χρώμα της συγκεκριμένης γερμανικής επαρχίας. Μπύρες, λουκάνικα, ωραίες σερβιτόρες με παραδοσιακές στολές θυμίζουν και την πιο λαϊκή ζωή της περιοχής. Και περνάμε στην Αναγέννηση. Στη Νυρεμβέργη έζησε ο σημαντικότερος γερμανός ζωγράφος όλων των εποχών, Άλμπρεχτ Ντύρερ.
Όμως η πόλη αυτή επελέγη και από τον Χίτλερ ως τόπος συνεδρίων του ναζιστικού κόμματος. Ο αρχιτέκτονάς του, Άλμπερτ Σπερ, έχτισε αρκετά συνεδριακά κέντρα εκ των οποίων κάποια έμειναν ημιτελή και κάποια διασώθηκαν από τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς. Αυτά τα ξέρουμε από τις εντυπωσιακές ασπρόμαυρες ναζιστικές ταινίες – μνημεία πολιτικής προπαγάνδας, της σκηνοθέτιδας Λένι Ρίφενσταλ. Στη Νυρεμβέργη όμως τα βλέπουμε ολοζώντανα να εμπλέκονται μέσα στο σύγχρονο αστικό τοπίο… ενώ λίγο παραπέρα στις πλατείες όπου ο Χίτλερ έβγαζε τους πολύωρους υστερικούς λόγους του σήμερα κάνουν πατίνια ηλικιωμένοι…
Η Νυρεμβέργη μετά τους ανελέητους συμμαχικούς βομβαρδισμούς που σήμαναν το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν πια κατεστραμμένη. Λίγα μεσαιωνικά και αναγεννησιακά κτήρια είχαν διασωθεί, όμως σε μεγάλο βαθμό τα ερείπια αναστηλώθηκαν με βάση τα αρχικά τους σχέδια κι έτσι η πόλη δεν έχασε ποτέ τον χαρακτήρα της. Και βέβαια εκεί έγινε και η κοσμοϊστορική Δίκη της Νυρεμβέργης, στην Αίθουσα Δικαστηρίου 600… Είναι εκπληκτικό το πόση ιστορία μπορεί να χωρέσει μία πόλη!
Αλλά η ζωή συνεχίζεται και ακολουθεί τον δικό της ρυθμό. Σήμερα η Νυρεμβέργη, μέσα σε αυτό το μεγαλειώδες, μουσειακό περίβλημά της, κρύβει ένα εναλλακτικό αστικό κέντρο, με πολλούς νέους, μοντέρνα καταστήματα, θέατρα, σινεμά, συναυλιακούς χώρους που εκφράζουν τη γερμανική πρωτοπορία του 21ου αιώνα. Το νέο πνεύμα της πόλης έχει γνώση του παρελθόντος, το έχει αποδεχτεί με τα θετικά και τα αρνητικά του, σε κάποιες περιπτώσεις το αντιμετωπίζει με χιούμορ και προχωράει στην καινούργια ζωή. Για όλους αυτούς τους λόγους, η Νυρεμβέργη είναι μία πόλη ακαταμάχητη.

Η πρώτη επαφή με τη Βόρεια Κορέα είναι καθηλωτική, καθώς μοιάζει σαν να προσγειωθήκαμε σε άλλον πλανήτη. Το ταξίδι σε μια χώρα τόσο ιδιαίτερη άλλωστε, είναι από μόνο του μία once in a lifetime εμπειρία. Η Σενγιάνγκ, η θρυλική πρωτεύουσα των Μαντζουριανών αυτοκρατόρων, είναι κτισμένη στις όχθες του Χουν Χε, παραποτάμου του Λιάο, στην ιστορική περιοχή της Μαντζουρίας. Οι Μαντσού έδωσαν στην πόλη αρχικά το όνομα Μούκντεν, το οποίο στη γλώσσα τους σημαίνει «ανθισμένη πρωτεύουσα». Από εδώ ξεκίνησαν για την κατάκτηση της Κίνας και την ίδρυση της τελευταίας αυτοκρατορικής δυναστείας των Τσινγκ. Η Σενγιάνγκ αποτελεί σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της Κίνας από το 1930 και θεωρείται εμπορικός κόμβος για τις κινεζικές εξαγωγές σε Ιαπωνία, Ρωσία και Κορέα. Κατά τη διάρκεια της περιήγησής μας στην πόλη, την προσοχή μας τράβηξε το πάρκο Beiling. Πραγματικά εντυπωσιακό! Επισκεφθήκαμε τα ανάκτορα, τα οποία αποτελούν μια μικρογραφία της Απαγορευμένης Πόλης του Πεκίνου, αλλά και το πολύ ενδιαφέρον Μουσείο Ιστορίας. Περπατήσαμε στην γραφική «Παλιά Οδό» του ιστορικού κέντρου, είδαμε επιβλητικά κτίρια της αρχιτεκτονικής παράδοσης της Μαντζουρίας, ενώ επισκεφθήκαμε και την καθολική εκκλησία, που αποτελεί μνημείο αποικιακής εποχής. Μυηθήκαμε στον πολύχρωμο κοσμοπολιτισμό της Σενγιάνγκ και αποκαλύψαμε έναν... άλλο κόσμο.

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

Αυτή η πανέμορφη κωμόπολη, το δημοφιλέστερο θέρετρο της Γερμανίας κοντά στα σύνορα με την Αυστρία και ένα από τα πιο γνωστά χιονοδρομικά κέντρα στην Ευρώπη. Οφείλει τη φήμη του στην εξαιρετική του τοποθεσία στους πρόποδες της ψηλότερης κορυφής των γερμανικών Άλπεων, τη Zugspitze, σε υψόμετρο 2.964 μέτρων. Είναι το μέρος που φιλοξένησε στα δύσκολα χρόνια του 1936 τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Πριν από το 1936, η περιοχή ήταν άγνωστη στον πολύ κόσμο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, το Γκάρμις και το Παρτενκίρχεν, σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου το ένα από το άλλο. Τα δύο αυτά τμήματα ενώθηκαν τότε με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποτέλεσαν μια ενιαία περιφέρεια. Το κέντρο του Γκάρμις αποτελείται σήμερα από πανέμορφα παλιότερα και νεότερα σπίτια και πανδοχεία στο κέντρο, ζωγραφισμένα με υπέροχες βουκολικές και βιβλικές παραστάσεις κατά το πρότυπο των σπιτιών στο Ομπεραμεργκάου. Λίγο ψηλότερα, εκεί που ξεκινάει η αλπική ζώνη, υπάρχουν υπέροχα ξενοδοχεία - σαλέ, με όλες τις ανέσεις. Πολύ υψηλού επιπέδου εγκαταστάσεις βρίσκονται εκεί, όπως και στο βουνό με τις ατελείωτες οροσειρές και πίστες.

Η Αλάσκα κατοικήθηκε πριν από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αμερικής. Διάφορες ομάδες ανθρώπων πέρασαν από την Σιβηρία τον Βερίγγειο πορθμό, όταν αυτός ήταν ακόμα ξηρά, πριν περίπου 15-20.000 χρόνια. Κατά την τελευταία περίοδο των παγετώνων, η στάθμη των ωκεανών ήταν πολύ χαμηλότερη από σήμερα(60 μέτρα), οπότε ο Βερίγγειος πορθμός από τη Σιβηρία στην Αλάσκα ήταν ξηρά - μια γέφυρα ανάμεσα στις δύο ηπείρους
Οι πρώτοι αυτοί έποικοι χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες:
Οι Ινουίτ ή Γιουπίκ, γνωστοί ως Εσκιμώοι πέρασαν από τη Σιβηρία και εγκαταστάθηκαν στις ΒΔ ακτές του αρκτικού ωκεανού γύρω στο 2000 π.Χ. Τα περίφημα σπίτια τους από πάγο, τα ιγκλού, χρησιμοποιούντο σπάνια ως μόνιμη κατοικία – συνήθως ήταν προσωρινά καταλύματα κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.  
Οι Αλεούτοι εγκαταστάθηκαν στις Αλεουτίνες νήσους γύρω στο 1000 π.Χ. και κυνηγούσαν θαλάσσια θηλαστικά για τροφή και ρουχισμό.
Οι Αθαμπάσκοι ήταν νομάδες στο εσωτερικό.
Οι Τλινγκίτ ζούσαν στις θερμότερες ΝΑ ακτές.
Απόγονοι όλων αυτών των ομάδων υπάρχουν μέχρι σήμερα στην Αλάσκα.
Το 1741 ο Ολλανδός εξερευνητής Vitus Bering (Βίτος Μπέρινγκ), στην υπηρεσία του τσάρου της Ρωσίας ήταν ο πρώτος λευκός που πάτησε το πόδι του στη γη της Αλάσκας. Πέθανε από σκορβούτο πριν προλάβει να επιστρέψει στη Ρωσία, όμως το πλήρωμά του ανέφερε για τον τεράστιο αριθμό από ενυδρίδες και γουνοφόρες φώκιες που υπήρχε στις ακτές της Αλάσκας.
Έτσι, τους πρώτους μόνιμους οικισμούς εγκατέστησαν στην Αλάσκα Ρώσοι έμποροι. Αναζητώντας γουναρικά, εξερεύνησαν την ακτή από τις Αλεουτίνες ως την Καλιφόρνια. Στην περιοχή που οι Ινδιάνοι ονόμαζαν Αλάσκα (δηλ. μεγάλη στεριά) βρήκαν άφθονες γούνες θαλάσσιων ζώων, που αγόραζαν φθηνά από τους ιθαγενείς και πουλούσαν στους γουνεμπόρους. Στην περιοχή αυτήν, που της έδωσαν το όνομα Ρωσική Αμερική, εγκατέστησαν την πρωτεύουσά τους, το Νέο Αρχάγγελο (αργότερα Σίτκα).
Οι Βρετανοί έφθασαν όταν ο James Cook άρχισε τις εξερευνήσεις στην περιοχή αναζητώντας το βόρειο πέρασμα μεταξύ Ειρηνικού και Ατλαντικού ωκεανού. Από το νησί του Βανκούβερ, ο Κουκ έπλευσε το 1778 προς τη νοτιοκεντρική Αλάσκα (Cook Inlet) και συνέχισε προς τις Αλεουτίνες νήσους, τη θάλασσα του Μπέρινγκ και τον Αρκτικό ωκεανό.  
Την εποχή εκείνη η Αλάσκα ήταν αγριότοπος, όπου πολλοί πέθαιναν από πείνα, ασθένειες και επιδρομές Ινδιάνων. Πολλοί γενναίοι αγωνίζονταν να εξασφαλίσουν την αποικία στη Ρωσία και ανάμεσά τους ο Αλέξανδρος Μπαράνοφ και Γρηγόριος Σέλιχοφ. Αλλά οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να διαφυλάξουν το γουνεμπόριό τους από τη διείσδυση ξένων εμπόρων και ο τσάρος θεωρούσε πολυδάπανη τη συντήρηση της απόμακρης αυτής αποικίας. Επιθυμούσε να απαλλαγεί από αυτήν και θεωρούσε προτιμότερο να την έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες παρά ένας από τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές του. Καθώς ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Ουίλλιαμ Σιούαρντ οραματιζόταν την απόκτηση όλης της Βόρειας Αμερικής, ενθουσιάστηκε όταν πληροφορήθηκε τις προθέσεις του τσάρου. Οι διαπραγματεύσεις άρχισαν μυστικά. Όταν έγινε γνωστό το σχέδιό του, ξεσηκώθηκε θύελλα αποδοκιμασίας από το Κογκρέσο και τον τύπο, που αποκαλούσε την Αλάσκα "Τρέλα του Σιούαρντ", "Ψυγείο του Σιούαρντ". Ο Σιούαρντ επέμεινε και στις 18 Οκτωβρίου 1867 η Αστερόεσσα κυμάτιζε στη Σίτκα. Το Κογκρέσο πολύ απρόθυμα ενέκρινε, μετά ένα χρόνο, το κονδύλιο για την αγορά, 7.200.000 δολάρια (περίπου μισό σεντ το στρέμμα), σε απίστευτα δηλαδή χαμηλή τιμή. Όμως η Αλάσκα αποδείχθηκε σύντομα ένα πραγματικό χρυσωρυχείο. Το 1880 ανακαλύφθηκε χρυσός στο Τζούνο, 18 χρόνια αργότερα κοντά στο Νόμε και το 1902 κοντά στο Φαίρμπανκς. Ως το 1906 περισσότερα των 7.000.000 δολαρίων είχαν αποσβεστεί μόνο από τον χρυσό.
Το 1900 η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από τη Σίτκα στο Τζούνο.
Η Αλάσκα αποτέλεσε διαμέρισμα των ΗΠΑ που διοικείτο από την Πολιτεία του Όρεγκον. Επί δεκαεπτά χρόνια, το Κογκρέσο αρνούνταν να δώσει στην Αλάσκα οποιαδήποτε κυβέρνηση. Πάντως, το 1884 η Αλάσκα έγινε διαμέρισμα με κυβερνήτη, δικαστή και φοροεισπράκτορα. Η εξόρμηση για χρυσό περί τα τέλη του αιώνα, πρόσθεσε και άλλες κρατικές υπηρεσίες στην Αλάσκα. Το 1906 η Αλάσκα απέκτησε αντιπροσωπεία στο Κογκρέσο, χωρίς δικαίωμα ψήφου. Έξι χρόνια παραχωρήθηκε αργότερα στους κατοίκους το δικαίωμα εκλογής νομοθετικού σώματος, αλλά το Κογκρέσο διατήρησε το βέτο στις αποφάσεις του.
Κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι Ιάπωνες κατέλαβαν μερικές από τις Αλεουτίνες, οι Αμερικανοί αντιλήφθηκαν τη στρατηγική σημασία της Αλάσκας και εγκαθίδρυσαν στο έδαφός της ένα ολόκληρο δίκτυο στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Ο πολεμικές ανάγκες είχαν ως αποτέλεσμα την αποπεράτωση, το 1942, της Δημόσιας Οδού Αλάσκας, από τη  Βρετανική Κολούμπια στο Φαίρμπανκς.
Μετά τον πόλεμο οι απαιτήσεις των κατοίκων για αυτοκυβέρνηση ικανοποιήθηκαν, με την ανακήρυξή της σε πολιτεία, το 1959 (επί προέδρου Αϊζενχάουερ). Η ανακήρυξη σε πολιτεία σήμαινε ότι οι κάτοικοι της Αλάσκας ήταν ελεύθεροι να αποφασίζουν τον τρόπο εκμετάλλευσης των φυσικών τους πηγών.
Το 1968 ανακαλύφθηκαν τεράστια αποθέματα πετρελαίου στο Prudhoe Bay, στον Αρκτικό ωκεανό. Ο πετρελαιαγωγός της Αλάσκας ολοκληρώθηκε το 1977 και έχει μήκος 1270 χιλιόμετρα από το Prudhoe Bay στο Valdez. Κύριοι κλάδοι της οικονομίας της Αλάσκας είναι το πετρέλαιο, η αλιεία, η ξυλεία και ο τουρισμός. Επίσης από το έδαφός της εξορύσσονται χαλκός, χρυσός, κασσίτερος, λευκόχρυσος και άργυρος.

Ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Αζόφ, νότια της Ουκρανίας, ξεπροβάλει η Χερσόνησος της Κριμαίας, ένα από τα ελάχιστα μέρη του πλανήτη όπου η ιστορία αποτυπώνεται ζωντανά σε κάθε μία από τις πόλεις της. Ο δεσμός με την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από αειθαλής, γι’ αυτό και κατά το μεσαίωνα ήταν γνωστή ως η Ταυρική χερσόνησος των αρχαίων Ελλήνων! Την ονόμασαν έτσι γιατί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την όργωσε ο Ηρακλής με ένα γιγάντιο ταύρο. Εδώ, κατέληξε η Ιφιγένεια και εδώ ήρθε ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες, να βρει την αδερφή του. Κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες προκάλεσαν τον Δεύτερο Αποικισμό και οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ταυρική. Δημιούργησαν αξιόλογες αποικίες, ονόματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα. Το ελληνικό πνεύμα κυριαρχεί έντονα και το μόνο σίγουρο είναι πως νιώθουμε δέος μπροστά σε αυτήν την «χαμένη πατρίδα». Ακόμα και σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή ζουν περίπου 7.000 Έλληνες.
Η χερσόνησος της Κριμαίας, υπήρξε για πολλούς αιώνες σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών. Γεωπολιτικά διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και αποτέλεσε «μήλο της έριδος» για λαούς που ζήτησαν κατά καιρούς να την κυριεύσουν. Από εδώ πέρασαν Έλληνες, Σκύθες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Βενετοί, Γενοβέζοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί. Εδώ, κρίθηκε η μορφή του μεταπολεμικού κόσμου με τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Εδώ, δημιούργησε ο Άντον Τσέχωφ μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως ο «Βυσσινόκηπος». Σήμερα, μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει για τα ιαματικά νερά της και τις εξαιρετικές ποικιλίες κρασιών.
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στον Καύκασο, είναι ένα φαινόμενο που πρωτοεμφανίζεται στους αρχαίους χρόνους. Οι ελληνικές αποικίες στην Κριμαία και την ανατολική Μαύρη Θάλασσα, ιδρύθηκαν πολύ πριν οι περιοχές αυτές περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων. Μάλιστα, ο μύθος λέει, ότι στα βουνά του Καυκάσου εξόρισαν τον Προμηθέα οι θεοί του Ολύμπου, για να τον τιμωρήσουν που έκανε δώρο στους ανθρώπους την τέχνη της φωτιάς.
Τα κύματα σκάνε με δύναμη στην πεζοδρομημένη προκυμαία της Γιάλτας. Στο βάθος ένα πελώριο ομοίωμα αρχαιοελληνικής τριήρους που σερβίρει σάντουιτς και καφέδες. Η Γιάλτα ανακαλύφθηκε από τους αρχαίους Έλληνες όταν, έπειτα από πολλές μέρες στη θάλασσα, βρήκαν στεριά και αναφώνησαν
«Γιαλός, γιαλός!», από την αλλοίωση του οποίου προέκυψε η «Γιάλτα».
Το σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας αντηχεί παντού, μέσα από μια περιοχή που αναγεννιέται καθημερινά από τις στάχτες της. Αγάλματα του Λένιν, στάμπες του Πούτιν, ρωσικές σημαίες, πρώην βετεράνοι, γούνες και άνθρωποι που ζουν σε μια χερσόνησο σιωπηρά υπό αμφισβήτηση. Πώς είναι η Κριμαία σήμερα; Το αρχαιοελληνικό παρελθόν της περιοχής μαζί με το ρωσικό- σοβιετικό της πόλης, συνθέτουν τελικά την εικόνα και τον χαρακτήρα μιας πόλης με τη δική της ξεχωριστή οντότητα στο χάρτη.
Το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης
Η Κριμαία, το 1783 πέρασε στη ρωσίδα αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ τη Μεγάλη. Και εδώ, η Ρωσία έχασε το 1856 τον Κριμαϊκό πόλεμο, όταν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τις συνδυασμένες δυνάμεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όταν μετά το θάνατο του Στάλιν, ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΣΕ ο Ουκρανός Νικήτα Χρουτσώφ, θεώρησε καλό να δωρίσει την περιοχή στην πατρίδα του, την Ουκρανία, το 1954. Το γεγονός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά, όταν κατέρρευσε η αυτοκρατορία, το πρόβλημα βγήκε στην επιφάνεια. Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Έλληνες στη Ρωσία σχετιζόταν με την πανσλαβιστική ιδεολογία, η οποία αποσκοπούσε στον εκσλαβισμό του ελληνικού στοιχείου με κάθε τρόπο. Η πολιτική αυτή ακολουθήθηκε από τις ρωσικές αρχές, όταν εγκαταλείφθηκε το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης, που προέβλεπε την ανασύσταση της ελληνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, και στη θέση του ακολουθήθηκε το πανσλαβιστικό ιδεώδες.
Το χρονικό ενός δημοψηφίσματος
Ήταν Φεβρουάριος του 2014. Ενώ η κρίση στην Ουκρανία επικρατούσε, φιλορώσοι στρατιωτικοί -οι λεγόμενοι «little green men»- με κινήσεις αστραπή, έκαναν κατάληψη σε κυβερνητικά κτίρια της περιοχής. Ένα μήνα μετά, οι κάτοικοι της Κριμαίας κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε δημοψήφισμα για την ένωσή τους με τη Ρωσία ή τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, δηλαδή την παραμονή τους στην Ουκρανία με αυξημένη αυτονομία. Μέχρι τότε,  η Κριμαία ήταν μια ρωσόφωνη περιοχή, στην οποία συμβίωναν Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες και Τάταροι. Η Κριμαία «δόθηκε» στη Σοβιετική Ουκρανία με εντολή του Νικίτα Χρουστσόφ το 1954 και εκεί παρέμεινε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ξεχωριστό ρόλο έπαιζε πάντα η πόλη της Σεβαστούπολης, έδρα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Στο δημοψήφισμα που ακολούθησε, ψήφισε το 86,3% των ψηφοφόρων και απεφάνθησαν κατά 96,77% υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία, αν και η διενέργεια του δημοψηφίσματος, όσο και το αποτέλεσμά του, καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα. Η Κριμαία, σήμερα, είναι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας αλλά, αυτό το αναγνωρίζει μόνο η Μόσχα και, φυσικά, η τοπική κυβέρνηση της Κριμαίας. Από τότε, η χερσόνησος ζει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς: για τη διεθνή κοινότητα θεωρείται ακόμη ουκρανικό έδαφος, ενώ η ίδια η Κριμαία λειτουργεί με βάση τους ρωσικούς νόμους και το Σύνταγμα.

Βρετανική οργάνωση, γαλλική ζωντάνια, ελβετική ακρίβεια, αμερικανική άνεση. Ο φιλόξενος και πολιτισμένος Καναδάς αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα δίκαιο κράτος ως προς τη φύση και τους ανθρώπους του και γι’ αυτό είναι και ένα από τα πιο αγαπημένα μας καλοκαιρινά ταξίδια.

Για τους Έλληνες ο Καναδάς ήταν τόπος μετανάστευσης, που λόγω του κρύου κλίματος δέχθηκε τους πιο τολμηρούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία ήταν οι πιο «εξωτικοί» προορισμοί, καθώς ο Βορράς της Αμερικής θύμιζε περισσότερο Ευρώπη. Είναι αλήθεια αυτό που λένε για τους Καναδούς, ότι είναι Άγγλοι, με γαλλική συμπεριφορά και αμερικανικό μισθό, σε μια πραγματικά αχανή χώρα. Εκεί όπου οι αυτόχθονες Ινδιάνοι είναι η μειονότητα και οι μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου η πλειονότητα.
Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τη Ρωσία, έχει μόνο 35 εκατομμύρια κατοίκους, και μάλιστα σε μια νότια ζώνη κατά μήκος των συνόρων με τις ΗΠΑ που δεν ξεπερνά τα 100 χιλιόμετρα πλάτους, γιατί πιο βόρεια το χιόνι δεν λιώνει... Δεν είναι, όμως, ίδια με τον γείτονά της προς τον Νότο, παρότι έχουν την ίδια γλώσσα, το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης και σχεδόν την ίδια νοοτροπία.
Οι Καναδοί προσέχουν και διατηρούν τις ευρωπαϊκές τους ρίζες και δεν οπλοφορούν. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που ζήτησε δημοσίως συγνώμη στους αυτόχθονες για την εποικιστική της πολιτική, η μόνη χώρα που έχει χαρίσει δάνεια προς χώρες του Τρίτου Κόσμου χωρίς να ζητήσει αποπληρωμή και η μόνη χώρα που διατηρεί το κοινωνικό κράτος αλώβητο χάρη στην υψηλή φορολογία. Έχει την πολυτέλεια να το κάνει, γιατί είναι μεγάλη και πλούσια σε πόρους.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, για άλλο ένα ταξίδι εξερεύνησης του Versus, της μεγαλύτερης χώρας ανάμεσα σε δύο ωκεανούς. Όπως σας έχουμε συνηθίσει... Πρωτόγνωροι προορισμοί, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και στην πληρότητα: από άκρη σε άκρη. Από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, μέσα από πεδιάδες, λίμνες, ποτάμια, παγετώνες και μαγευτικά βουνά, θα ανακαλύψουμε μία από τις πιο ειρηνικές, πολιτισμένες και φημισμένες για τη διαφορετικότητά τους χώρες στον κόσμο. Είναι ένα ταξίδι αστικών και φυσικών τοπίων που λειτουργούν σε αρμονία και ηρεμούν τον ταξιδιώτη χωρίς να τον κουράζουν. Ο Καναδάς έχει λευκό και κόκκινο στη σημαία του, αλλά γαλάζιο και πράσινο χρώμα στα τοπία του...

Η Δημοκρατία της Τσετσενίας βρίσκεται στη βόρεια πλαγιά του Μεγάλου Καυκάσου και στην παρακείμενη πεδιάδα Tersko -Sunzhenskaya. Τα τελευταία χρόνια, η Τσετσενική Δημοκρατία έχει γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο, καθώς οι μάχες στην επικράτειά της, ο βομβαρδισμός της πρωτεύουσας και πλουσιότερης πόλης στον Βόρειο Καύκασο, οι θάνατοι χιλιάδων ανθρώπων, προσφύγων, ομήρων, απαγωγών και όλα αυτά τα ακραία φαινόμενα, υπήρξαν στο επίκεντρο.
Η Αυτόνομη Περιφέρεια της Τσετσενίας δημιουργήθηκε το 1922 και στη συνέχεια συγχωνεύθηκε με την Αυτόνομη Περιφέρεια Ινγκού στην Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσετσενίας- Ινγκού. Το 1991 οι Τσετσένοι ηγέτες ανακοίνωσαν τη δημιουργία μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης Τσετσενικής Δημοκρατίας, χωρισμένης από την Ινγκουσετία και γενικά από τη Ρωσία. Ωστόσο, σύμφωνα με το Σύνταγμα που ισχύει στη Ρωσία, η Τσετσενία αποτελεί συστατικό στοιχείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

Η Βουλγαρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε παραγωγή ροδέλαιου. Περίπου ένας τόνος ροδέλαιου εξάγεται ετησίως σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής καλλυντικών και αρωμάτων σε Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το ροδέλαιο είναι παραδοσιακό προϊόν της χώρας από τον 17ο αιώνα. Η ποικιλία που δίνει το ροδέλαιο καλλιεργείται στην Κοιλάδα των Ρόδων, σε μια έκταση 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν τον Μάιο και τον Ιούνιο και το γλυκό άρωμά τους καλύπτει όλη την περιοχή. Η συλλογή των ροδοπέταλων γίνεται πολύ νωρίς το πρωί, πριν από το ξημέρωμα, και η απόσταξη με ατμό δίνει ροδέλαιο εξαιρετικής ποιότητας για αρώματα και καλλυντικά. Απαιτούνται περίπου τρεις τόνοι ροδοπέταλων για να φτιαχτεί ένα κιλό ροδέλαιο. Στα τέλη της άνοιξης τουρίστες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην Κοιλάδα των Ρόδων για να δουν από κοντά τη συλλογή των ροδοπέταλων και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις της Γιορτής των Ρόδων. Τα τριαντάφυλλα παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Καζανλάκ και είναι αναλλοίωτο κομμάτι της ζωής των ντόπιων, καθώς πολλές γενιές τους δραστηριοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Εμπορική ονομασία που δίνεται στα αβγά διαφόρων ψαριών και ιδιαίτερα των οξύρρυγχων, οι οποίοι ζουν στην Κασπία Θάλασσα και στον Εύξεινο Πόντο.
Αν και η Ρωσία είναι η πρώτη σε παραγωγή χώρα, το Ιράν κατέχει και αυτό μια σημαντική θέση στο χάρτη παραγωγής.
Υπάρχουν δύο βασικοί τύποι χαβιαριού, το χαβιάρι σε κόκκους και το πιεσμένο χαβιάρι. Πωλείται φρέσκο ή παστεριωμένο και διαφοροποιείται ανάλογα με το μέγεθος, το χρώμα και το είδος της μουρούνας (οξύρρυγχου).
Beluga: Το ακριβότερο χαβιάρι, παράγεται από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος είδη ψαριού, που μπορούν να φτάσουν μέχρι και τα 800 κιλά! Τα αυγά έχουν γκρι χρώμα, είναι βαριά και ξεχωρίζουν το ένα με το άλλο. Έχουν το μειονέκτημα του να σπάνε εύκολα, και εάν συμβεί αυτό, το χαβιάρι γίνεται “λαδερό”.
Ossetra: Ένα πιο σπάνιο είδος του αγαπημένου και καλύτερου κατά πολλούς χαβιαριού, με χρώμα ελαφρώς κίτρινο και καφέ. Συνήθως “λαδερό”.
Sevruga: Το φθηνότερο χαβιάρι, χρώματος σκούρου γκρι, προέρχεται από τα μικρότερα σε μέγεθος ψάρια. Το πατημένο ή πιεσμένο χαβιάρι προέρχεται από τα πιο ώριμα αυγά, στο τέλος της εποχής του ψαρέματος μουρούνας. Χρειάζονται περίπου πέντε κιλά αυγά για να φτιάξουν ένα κιλό πιεσμένο χαβιάρι, το οποίο συνήθως είναι αρκετά αλμυρό αλλά και λαδερό.Μερικές φορές διαβάζουμε και για το κόκκινο χαβιάρι, το οποίο βέβαια είναι λανθασμένο, μιας και πρόκειται απλά για αυγά σολομού. Όταν θέλετε να απολαύσετε λίγο χαβιάρι, προτιμήστε το σκέτο και γευθείτε ένα κουταλάκι του γλυκού, κρύο και όχι παγωμένο. Αν σκέφτεστε να το συνδυάσετε με κάτι, δοκιμάστε το με λίγο βούτυρο, αλλά ποτέ με λεμόνι, αφού το αλλοιώνει!

Μερικές πληροφορίες για το Χαβιάρι
 Το χαβιάρι είναι χαμηλό σε θερμίδες.
 Είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες όπως η Ισταμίνη, η Λυζίνη και η Ισολευκλίνη.
 Οι υπάρχουσες βιταμίνες στο χαβιάρι είναι: Βιταμίνη Α, Γ, PP, B2, B6 και B12.
 Είναι πλούσια πηγή ωμέγα-3 λιπαρών οξέων.
 Θεωρείται ως ένα από τα πιο γνωστά Αφροδισιακά.
 Οι Belugas, που παράγουν το καλύτερο και ακριβότερο χαβιάρι, είναι τα μεγαλύτερα ψάρια του γλυκού νερού.

«Ο Λένιν μας άφησε μια σπουδαία κληρονομιά κι εμείς τα κάναμε σκ…τά!». Αυτή είναι μία από τις περίφημες φράσεις του Ιωσήφ Στάλιν, Γενικού Γραμματέα του ΚΚΣΕ (1922-1953) την οποία απεύθυνε στο πολιτμπιρό όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισήλθαν στα εδάφη της ΕΣΣΔ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν μία φράση από αυτές που προκαλούσαν τρόμο στους συνεργάτες του για επερχόμενες συνέπειες. Όμως ο Στάλιν πραγματικά την εννοούσε, από τα βάθη της ψυχής του, γιατί μέσα του ένιωθε το άγχος και την πίεση να καταστήσει τη χώρα του μία υπερδύναμη. Και ο πόλεμος του χάλαγε τα σχέδια.
Ο Ιωσήφ ΒισαριόνοβιτςΤζουγκασβίλι, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας, που τότε ήταν αποικία της τσαρικής Ρωσίας. Ήταν γιος ενός φτωχού τσαγκάρη, του ΒησαρίωνοςΤζουγκασβίλι και της ΚετεβάνΓκελάτζε, μιας θρησκευόμενης γυναίκας που ξενόπλενε για να συμπληρώσει το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα. Σε ηλικία επτά ετών έπαθε ευλογιά. Επέζησε, αλλά το πρόσωπό του έμεινε σημαδεμένο για το υπόλοιπο της ζωής του – αυτό το γεγονός του κόλλησε το παρατσούκλι «βλογιοκομμένος» από τα παιδικά χρόνια του ως την ύστατη στιγμή.
Υπήρξε πάντως πανέξυπνος και άριστος μαθητής – η αγάπη του για τη μελέτη συνεχίστηκε ως το τέλος. Αργότερα, ως ο Κορυφαίος της ΕΣΣΔ, διάβαζε νυχθημερόν και ενημερωνόταν προσωπικά για όλες τις πτυχές των έργων ανοικοδόμησης της χώρας. Από το αναγνωστήριό του πέρασαν επιστημονικά συγγράμματα, πολεοδομικές μελέτες, βιομηχανικά σχέδια και όλη η σοβιετική και αμερικανική λογοτεχνία της εποχής. Επίσης παρακολουθούσε με μανία κινηματογράφο – αγαπούσε ιδιαιτέρως τις ταινίες του Χόλιγουντ.
Ας πάμε όμως πίσω στο Γκόρι… Το 1888, με πρωτοβουλία της μητέρας του, η οποία ήθελε να τον δει ιερέα, γράφτηκε στην τοπική εκκλησιαστική σχολή, όπου έμαθε τα ρωσικά, τα οποία πάντα μιλούσε με τη χαρακτηριστική γεωργιανή προφορά. Και το 1894, σε ηλικία 15 ετών, βαπτίστηκε στο πνεύμα της ανταρσίας και της αμφισβήτησης ενάντιαστους ρώσους καταπιεστές οπότε και άρχισε να διαβάζει απαγορευμένα βιβλία του Κάρολου Δαρβίνου και του ρώσου στοχαστή και επαναστάτη ΝικολάιΤσερνισέφσκι. Τον ίδιο κιόλας χρόνολόγω των ιδεών του αποβλήθηκε από την εκκλησιαστική σχολή. Τότε απελευθερώθηκε και ακολούθησε τον δρόμο της επανάστασης για την επίλυση του «ρωσικού προβλήματος». Έγινε έναν κανονικός αναρχικός. Η τσαρική Ρωσία βρισκόταν σε αδιέξοδο. Ήταν μια χώρα τεράστια αλλά υπανάπτυκτη. Η ελίτ των αστικών κέντρων ζούσε στον κόσμο της και οι μάζες της υπαίθρου βούλιαζαν στην εξαθλίωση. Η πλειονότητα των ρώσων πολιτών ήταν αναλφάβητοι, θρησκόληπτοι και ανήμποροι να σκεφτούν κάτι περισσότερο από το μεροδούλι και το μεροφάι. Επίσης έπιναν βότκα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Όλα αυτά ενώ ο δυτικός κόσμος ανέπτυσσε βιομηχανία, απολάμβανε τα πρώτα επιστημονικά θαύματα και έβλεπε μπροστά του έναν καινούργιο αιώνα γεμάτο υποσχέσεις. Αυτό ο Στάλιν και οι όμοιοί του δεν μπορούσαν να το δεχτούν.
Τελικά η κατάρρευση του τσαρικού καθεστώτος τον βρήκε μέλος της ηγετικής ομάδας των μπολσεβίκων. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 έγινε μέλος του υπουργικού συμβουλίου της πρώτης υπό τον Λένιν κομμουνιστικής κυβέρνησης. Τότεάρχισε πλέον να γίνεται ο «τρίτος άνθρωπος» της Ρωσίας μετά τον Λένιν και τον Τρότσκι.
Το 1919 παντρεύτηκε τη Ναντέζντα Αλιλούγεβα, κόρη του ρώσου επαναστάτη Σεργκέι Αλιλούγεφ, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά, τον Βασίλικαι τη Σβετλάνα. Ο Βασίλι λόγω των καταχρήσεων έγινε παρανοϊκός και είχε άσχημο τέλος. Η Σβέτα (όπως την αποκαλούσε ο Στάλιν) το 1967 αυτομόλησε στη Δύση και έλαβε την αμερικανική υπηκοότητα. Παρότι έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία για τον πατέρα της, όπως άλλωστε κι εκείνος, τον κατηγόρησε αργότερα ότι ώθησε τη μητέρα της σε αυτοκτονία. Η Νταντέζντα αυτοπυροβολήθηκε στη συζυγική κατοικία το 1932 ενόσω ο Στάλιν συνεδρίαζε με το πολιτμπιρό στο γραφείο του για την πορεία της εκβιομηχάνισης της χώρας. Φυσικά εκείνος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Και μέχρι το τέλος της ζωής του αποκαλούσε τη Σβέτα «οικοδέσποινα».
Όταν έμεινε χήρος, ήταν ήδη 8 χρόνια ηγέτης της ΕΣΣΔ. Διαδέχτηκε στη θέση τον Λένιν μετά τον θάνατό του το 1924, με σκοτεινές, όπως λέγεται, διαδικασίες. Και αφού παραγκώνισε και τους τελευταίους αντιπάλους του στην Κεντρική Επιτροπή, από το 1928 άρχισε να κυβερνά την αχανή χώρα ως απόλυτος μονάρχης. Οι διωγμοί πάντως συνεχίστηκαν όσο ζούσε και έδωσαν τη δυνατότητα στον Στάλιν να καθυποτάξει το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και τη σοβιετική ελίτ στο σύνολό της. Κατά τη γνώμη του, και κατά τη γνώμη των στενών συνεργατών τουβλ. ΛαυρέντιΜπέρια, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να γίνει πραγματικότητα το όραμα της ανοικοδόμησης της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της εξουσίας του και έχοντας υιοθετήσει το δόγμα «Σοσιαλισμός σε Μία Χώρα» (σε αντίθεση με τον διεθνισμό του Τρότσκι), ο Στάλιν προώθησε τη συνολική και απόλυτη εκβιομηχάνιση της χώρας. Η ΕΣΣΔ ηλεκτροδοτήθηκε και υδροδοτήθηκε, ενώθηκε με οδικά δίκτυα, γέμισε εργοστάσια και ολοκαίνουργιες βιομηχανικές πόλεις, οι αγροί οργώθηκαν με τρακτέρ και μπουλντόζες, οι δρόμοι γέμισαν με αυτοκίνητα, λεωφορεία και τραμ, τα τρένα συνέδεσαν όλη τη χώρα, με δυο λόγια μέσα σε 10 χρόνια η ΕΣΣΔ έγινε η Νο2 μετά τις ΗΠΑ σε βιομηχανική ανάπτυξη. Ο στόχος είχε επιτευχθεί, με κόπο, με αίμα, με ταλαιπωρία, με διωγμούς, απειλές και αυτοκτονίες αλλά η χώρα είχε χτιστεί από το μηδέν. Ο Ρούσβλετ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Στάλιν – εξάλλου η συνεργασία των δύο υπερδυνάμεων ήταν στενή και ισχυρή. Ο Γεωργιανός πλήρωνε σε χρυσό τον Αμερικανό που πάλευε με το Κραχ, για να αγοράσει τεχνογνωσία. Αυτό ήταν το dealμέχρι που μπήκε ανάμεσά τους ο Χίτλερ.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ μαινόταν η αιματηρή πολιορκία του Στάλιγκραντ, ενώ ο σοβιετικός στρατός θυσιαζόταν στα μέτωπα, ενώ ό,τι καινούργιο είχε χτιστεί καταστρεφόταν, ο Στάλιν μετέφερε ό,τι πολύτιμο υπήρχε στη χώρα (υλικό και ανθρώπους) στα Ουράλια, παρέμεινε μόνος του στη Μόσχα και πάλεψε με τους στρατηγούς να φτιάξει βαριά βιομηχανία. Όπλα, αεροπλάνα, βόμβες, πυραύλους. Το κατάφερε κι αυτό. Και όταν τελείωσε ο πόλεμος, και τον βρήκε νικητή, η ΕΣΣΔ είχε γίνει η δεύτερη σημαντικότερη πυρηνική δύναμη στον κόσμο, είχε αποκτήσει σχεδόν όλη την Ανατολική Ευρώπη και ο πληθυσμός της είχε αυξηθεί κατά 100 εκατομμύρια.
Όμως ο Στάλιν είχε πλέον κουραστεί. Στις 5 Μαρτίου 1953, πέθανε μόνος, νύχτα, μέσα στο γραφείο του από εγκεφαλική αιμορραγία. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η πιστή του υπηρέτρια.
Υ.Γ. Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής του υπήρξε σπαρτιάτης όσον αφορά το προσωπικό του lifestyle. Το πατρικό του στο Γκόρι όπου κατοικούσαν οι γονείς του παρέμεινε όπως το είχε αφήσει. Απέκτησε ρεύμα και νερό μαζί με την υπόλοιπη ΕΣΣΔ.

Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και το μεγαλύτερο λιμάνι της Γερμανίας κουβαλάει μια λαμπρή κληρονομιά και έναν πλούτο, τόσο ιστορικό και πολιτιστικό, όσο και υλικό που είναι εμφανής και αντιληπτός από κάθε επισκέπτη.
Κέντρο διεθνούς εμπορίου για αιώνες, μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Γερμανίας και γενέθλιος τόπος μεγάλων μουσικών όπως ο Μπραμς και ο Μέντελσον, παραμένει πάνω από όλα, μια συναρπαστική, ζωντανή πόλη, με το ναυτικό στοιχείο πανταχού παρόν και το λιμάνι να σφραγίζει κάθε πτυχή της ζωής και της δραστηριότητας της πόλης.
Το πράσινο κυριαρχεί παντού (το αχανές Stadtpark είναι η καρδιά της πόλης),  ουρανοξύστες δεν υπάρχουν, αλλά η αρχιτεκτονική της πόλης είναι εξαιρετική (χαρακτηριστικό τοπόσημο αποτελεί από το 2017 το συναυλιακό κέντρο Elbphilharmonie).
Με σημαντικά μουσεία, πινακοθήκες, αγορές και εμπορικά κέντρα για κάθε πορτοφόλι, ο επισκέπτης της πόλης δεν μένει λεπτό χωρίς μια συναρπαστική δραστηριότητα.
Η καλή ζωή είναι σήμα κατατεθέν του Αμβούργου, με εστιατόρια για κάθε γούστο και γευστική προτίμηση, που σερβίρουν από κορυφαία γερμανική κουζίνα, πεντανόστιμα σάντουιτς με ψάρι, έως τις τελευταίες διεθνείς τάσεις, ενώ κοσμοπολίτικα cocktail bar, γραφικές μπυραρίες και ολονύχτια club με επίκεντρο την παγκοσμίου φήμης Reeperbahn, προσφέρουν απεριόριστες επιλογές διασκέδασης και τοποθετούν σταθερά το Αμβούργο σε κάθε λογής λίστα «hot προορισμών» με την καλύτερη νυχτερινή ζωή.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν πως η περιοχή της Κρακοβίας, δίπλα στο όρος Wawel και στην όχθη του ποταμού Βιστούλα, κατοικήθηκε ήδη κατά τη διάρκεια της παλαιολιθικής εποχής. Η πρώτη σλαβική κατοίκηση της περιοχής τοποθετείται τον 6ο μ.Χ. αι. με την παρουσία μιας σλαβικής φυλής στους πρόποδες του Wawel ενώ τον 9ο μ.Χ., όταν ο Μεθόδιος κήρυττε στην περιοχή, λέγεται πως οι κάτοικοι στις όχθες του Βιστούλα ήταν υποτελείς σε έναν μυθικό και πανίσχυρο ηγεμόνα, τον θρυλικό Κράκους, στον οποίο αποδίδεται και η ίδρυση της Κρακοβίας. Φαίνεται πως οι κάτοικοι της περιοχής ήταν από τους πρώτους σλαβικούς πληθυσμούς που οργανώθηκαν σε μια μορφή κράτους, θέτοντας τα θεμέλια της κατοπινής Πολωνίας.  Ήδη το έτος 966 η Κρακοβία αποτελούσε σπουδαίο εμπορικό κέντρο της ευρύτερης περιοχής της βορειοανατολικής Ευρώπης, όπως μαρτυρούν γραπτές πηγές της εποχής, ενώ η πόλη υπήρξε μάλιστα η πρώτη εστία του Χριστιανισμού στην Πολωνία, καθώς τον 11ο αι. είχε ήδη επίσκοπο. Το 1038 ο Καζιμίρ Α’ ο Αναστηλωτής διάλεξε την Κρακοβία για έδρα της επικράτειάς του, μετατρέποντάς την στην πρώτη πρωτεύουσα της Πολωνίας, στάτους που διατηρήθηκε έως το 1596, όταν ο Σεγισμούνδος Γ’ Βάσα μετέφερε την πολωνική πρωτεύουσα στη Βαρσοβία. Από το 1333 έως το 1370 ηγεμόνας της Πολωνίας ήταν ο βασιλιάς Καζιμίρ Γ’ ο Μέγας, ο μεγάλος μεταρρυθμιστής της χώρας. Η βασιλεία του κατέστησε την Κρακοβία σημαντικό εμπορικό, πολιτικό, πολιτιστικό και επιστημονικό κέντρο, με κορύφωση την ίδρυση του πανεπιστημίου της Κρακοβίας το 1364. Τέλος, την περίοδο 1386-1572 η εξουσία βρισκόταν στα χέρια του οίκου Ζαγκιελόν, ο πιο σημαντικός οίκος στην ιστορία της Πολωνίας. Ο γάμος μάλιστα της κόρης Λουδοβίκου του Μεγάλου με τον Μεγάλο Δούκα της Λιθουανίας είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της Δημοκρατίας των Δύο Εθνών, Πολωνίας και Λιθουανίας: ο συνασπισμός αυτών των δύο μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων της εποχής κυριαρχούσε σε μια τεράστια έκταση από τη Βαλτική έως τον Καύκασο, με την Κρακοβία να αποτελεί το πολιτικό κέντρο αυτής της μεγάλης δύναμης.

Το Τόρουν είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Πολωνίας (Μνημείο της UNESCO) η οποία ιδρύθηκε από το Τάγμα των Τευτόνων Ιπποτών. Το 2007 η Παλιά Πόλη προστέθηκε στον κατάλογο των Επτά Θαυμάτων της Πολωνίας. Επίσης το περιοδικό National Geographic κατέταξε την παλιά αγορά της πόλης και το γοτθικό δημαρχείο ως ένα από τα «30 πιο όμορφα μέρη στον κόσμο». Και φυσικά είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου αστρονόμου της ιστορίας, Νικόλαου Κοπέρνικου. Το Τόρουν έχει πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία και φημίζεται για το ότι διατηρεί σχεδόν ακέραια τη μεσαιωνική διάταξη της πόλης και πολλά γοτθικά κτίρια, όλα χτισμένα από τούβλο. Μερικά μόνο από τα πιο ενδιαφέροντα μνημεία του είναι η εκκλησία της Αγίας Μαρίας και του Αγίου Ιακώβου (14ος αιώνας), με μνημειώδεις τοιχογραφίες και γοτθικούς πάγκους. Το Παλιό Δημαρχείο, που άρχισε να χτίζεται το 1274. Η οχύρωση της πόλης η οποία άρχισε τον 13ο αιώνα. Ένα γοτθικό σπίτι του 15ου αιώνα (σήμερα μουσείο), όπου εικάζεται ότι γεννήθηκε ο Κοπέρνικος. Τα ερείπια του Κάστρου των Τευτόνων Ιπποτών του 13ου αιώνα και πολλά άλλα.

Λίγοι γνωρίζουν ότι το 1948 ο Πάμπλο Πικάσο είχε πάει ένα ταξίδι διάρκειας 2 εβδομάδων στην Πολωνία. Η πρόσκληση του έγινε από την πολωνική κυβέρνηση για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διανόησης στο πανέμορφο Βρότσλαβ. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να έρθουν σε επαφή διάσημες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών και να πιέσουν προς τον πυρηνικό αφοπλισμό των ΗΠΑ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 600 διανοούμενοι από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων ο βρετανός συγγραφέας ΆλντουςΧάξλεϊ, ο γάλλος ποιητής ΠολΕλιάρ, ο γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μπέτολντ Μπρεχτ κ.α.  Όμως ο Πικάσο φοβόταν τα αεροπλάνα και δίσταζε να δεχθεί την πρόσκληση. Επιπλέον δεν είχε διαβατήριο και άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα. Προκειμένου να τον πείσει η πολωνική κυβέρνηση έστειλε ειδική αποστολή στο εξοχικό του όπου βρισκόταν στη Νότια Γαλλία. Μετά από ένα μπάνιο στη θάλασσα επείσθη: όταν η τότε σύζυγός του κάλεσε την παρέα των λουόμενων για το γεύμα, ο Πικάσο απάντησε «Δεν μπορώ να φάω τώρα. Βρίσκομαι στην Πολωνία». Λίγες μέρες μετά κατέφθασε αεροπλάνο της πολεμικής πολωνικής αεροπορίας για να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στο Βρότσλαβ – τελικά ταξίδεψε χωρίς διαβατήριο. Στο αεροπλάνο διάλεξε θέση δίπλα στο παράθυρο. Πετούσε για πρώτη φορά στη ζωή του και ξεπέρασε τον φόβο του επειδή μαγεύτηκε από το θέαμα των τετραγωνισμένων πολωνικών αγρών που έβλεπε από ψηλά. Όταν τον ρώτησαν μετά την προσγείωση πώς του είχε φανεί η πτήση εκείνος απάντησε: «Σε αυτή την πτήση κατάλαβα τι σημαίνει ο κυβισμός!». Μετά τη λήξη του συνεδρίου στο Βρότσλαβ και ενθουσιασμένος καθώς ήταν με την ομορφιά, τους ανθρώπους και τη σημασία της παραμυθένιας πόλης, ζήτησε να δει τις δύο πρωτεύουσες την Πολωνίας, την Κρακοβία και τη Βαρσοβία. Η Κρακοβία τον άφησε άφωνο με την ομορφιά της αλλά η Βαρσοβία που το 1948 ήταν ολοκληρωτικά γκρεμισμένη και ανοικοδομούνταν πυρετωδώς, τον συγκίνησε. Σε μία από τις βόλτες του ανάμεσα στα χαλάσματα μπήκε σε ένα σπίτι στην Παλιά Πόλη που αναστηλωνόταν, και συγκινημένος από την όμορφη αρχιτεκτονική του, ζωγράφισε σε έναν τοίχο τη Γοργόνα της Βαρσοβίας. Μόνο που η γοργόνα αντί για σπαθί κρατούσε ένα σφυρί. Σε εκείνη την επίσκεψή του ο Πικάσο είχε φέρει μαζί του και δύο κεραμικά του τα οποία δώρισε στο Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας. Φυσικά αυτά τα κεραμικά αυτά βρίσκονται έκτοτε σε περίοπτη θέση μέσα στο μουσείο. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του στην Πολωνία και ρωτήθηκε για τις εντυπώσεις του η απάντησή του ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: «Στην Πολωνία πέρασα τις δύο πιο ευτυχισμένες εβδομάδες της ζωής μου!».

Μία από τις σπουδαιότερες μεσαιωνικές πόλεις της Γερμανίας, για πολλούς αιώνες αποτελούσε την πρωτεύουσα της πανίσχυρης Χανσεατικής Ένωσης και το μεγαλύτερο λιμάνι της Βαλτικής. Φέρεται να ιδρύθηκε περίπου το 1000, ως σλαβικός οικισμός με το όνομα Λιούμπιτσε (= όμορφη), και ήταν σπουδαίος εμπορικός κόμβος κατά τον Μεσαίωνα. Οι έμποροι της πόλης ανέπτυξαν το εμπόριο μέσω της Βαλτικής, χρησιμοποιώντας αξιόπλοα σκαριά για μικρά βάθη, με τα οποία μετάφεραν υφάσματα, μπίρα και κρασί στο Νόβγκοροντ, το Βίσμπι και το Μπέργκεν και επέστρεφαν με ξυλεία, δέρματα, ορυκτά, πίσσα και κερί. Από την εποχή εκείνη μέχρι και σήμερα διατηρούνται οι μεγάλες αποθήκες του «λευκού χρυσού», όπως χαρακτηριζόταν το αλάτι.
Απόλυτο σύμβολο της πόλης η πύλη Χόλστεντορ του 1478, που αποτελούσε τμήμα της μεσαιωνικής οχύρωσης του 13ου αιώνα και απεικονιζόταν και στο χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων! Το Λύμπεκ έφτασε στο αποκορύφωμα της επιρροής του στο τέλος του 14ου αιώνα, όταν ήταν πανίσχυρο σαν τη Βενετία και μαγευτικό σαν τη Φλωρεντία. Ανέλαβε την ηγεσία της πιο σπουδαίας εμπορικής ένωσης του Μεσαίωνα, της Χανσεατικής Ένωσης, και προσέφερε προστασία από επιθέσεις σε ξηρά και θάλασσα. Αποτελούσε συγχρόνως και την έδρα της συνέλευσης της Ένωσης, με αποτέλεσμα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην οικονομική πολιτική της περιοχής της Βαλτικής.
Ήταν όμως και μια πόλη εξαιρετικής αρχιτεκτονικής, με τις εκκλησίες και το δημαρχείο να αποτελούν κατασκευαστικό πρότυπο για τις άλλες πόλεις της Ένωσης. Και σίγουρα δεν ήταν η ταπεινότητα που παρακίνησε τους κατοίκους της να ανεγείρουν επτά τεράστιες εκκλησίες με κωνοειδείς κορυφές. Το 1276 οι πρεσβύτεροι της πόλης επέτρεπαν μόνο την ανέγερση σπιτιών από τούβλα και αυτό εμπόδισε το ξέσπασμα πυρκαγιών που κατέστρεψαν άλλες μεσαιωνικές πόλεις. Σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης δεν έχουν χτιστεί κτίρια με τούβλα σε γοτθικό ρυθμό, σε μια τόσο έξοχη μορφή τέχνης, ενώ χάρη σε αυτές τις κατασκευές το Λύμπεκ αποτελεί έναν ανεκτίμητο θησαυρό αρχιτεκτονικής στη Βόρεια Ευρώπη.

Σας παρουσιάζουμε με μεγάλη υπερηφάνεια το καλύτερο πρόγραμμα στις μεγαλειώδεις μητροπόλεις της Ρωσίας, Μόσχα και Πετρούπολη. Με πλήρεις ξεναγήσεις από έλληνα εξαιρετικά καταρτισμένο αρχηγό που θα σας συνοδεύει σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Με εκπληκτικές εκδρομές στο Ζαγκόρσκ, στο Πέτερχοφ, στο Τσάρσκογιε Σελό και κρουαζιέρα στον Νέβα (όλα περιλαμβάνονται στην τιμή). Και φυσικά με ξεναγήσεις στα μεγαλύτερα μουσεία της Ρωσίας, όπως το Ερμιτάζ, το Θησαυροφυλάκιο του Κρεμλίνου και το Μουσείο των Κοσμοναυτών.
Στο πρόγραμμα αυτό σας δείχνουμε όλο το μεγαλείο της Ρωσίας, τόσο της τσαρικής όσο και της σοβιετικής. Παλάτια, σοβιετικοί ουρανοξύστες, απέραντα πάρκα του λαού και των τσάρων, εκπληκτικοί ναοί, το φρούριο-φυλακή του Ντοστογιέφσκι, πόλεις κοσμήματα της αρχιτεκτονικής και της ιστορίας. Η Ρωσία είναι μία χώρα θρύλος. Αυτό αποτυπώνεται στις δύο μεγαλύτερες και ομορφότερες πόλεις της με τον πιο συναρπαστικό τρόπο. Εμείς ετοιμάσαμε για σας ένα υπερπλήρες πρόγραμμα, στο οποίο θα σας δείξουμε κάθε πτυχή της παράξενης και απίθανης ιστορίας της.

Στην Αγία Πετρούπολη με το Versus travel
Είναι η πιο ευρωπαϊκή, η πιο αριστοκρατική και η πιο ιδιαίτερη πόλη της Ρωσίας. Το απόλυτο σκηνικό μιας αναγεννησιακής ταινίας, η πιο πιστή μεταφορά πίσω στην εποχή των τσάρων. Εμείς θα κάνουμε μία σπάνια κρουαζιέρα στον Νέβα, για να απολαύσουμε τα όμορφα κανάλια, τα παλάτια, τις ροκοκό και αναγεννησιακές επαύλεις, τους πανέμορφους κήπους με τα αγάλματα.
Αλλά θα πάμε και στις Βερσαλλίες της Ρωσίας, το Πέτερχοφ, και στο Χωριό των Τσάρων, το Τσάρσκογιε Σελό, για να δούμε τις πολυτελέστατες τσαρικές εξοχικές κατοικίες, με τους απίστευτους κήπους και τα παβιγιόν. Θα πάμε επίσης στο μοναδικό Ερμιτάζ, στους καταπληκτικούς ναούς Άγιος Ισαάκιος και Χυμένο Αίμα καθώς και στο Φρούριο Πέτρου & Παύλου όπου είχε φυλακιστεί ο Ντοστογιέφσκι. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Στη Μόσχα με το Versus travel
Είναι η πρώτη πρωτεύουσα της Ρωσίας και η πόλη η οποία σηματοδότησε με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο τη συναρπαστική ιστορία αυτής της χώρας. Εμείς θα τη δούμε ολόκληρη, από τους Λόφους των Σπουργιτιών (πρώην Λόφοι του Λένιν) με το Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (μία από τις θρυλικές 7 Αδελφές του Στάλιν) και το Ολυμπιακό Στάδιο, μέχρι το Κρεμλίνο με τους ναούς του, την Κόκκινη Πλατεία, το Θέατρο Μπαλσόι, τα μουσεία, τα πολύ εντυπωσιακά πάρκα Ζαράντιε και Έκθεση Επιτευγμάτων της Εθνικής Οικονομίας, το ιστορικό εμπορικό κέντρο GUM με τα 1000 καταστήματα κ.α.
Αλλά θα πάμε εκδρομή και στο κοντινό Ζαγκόρσκ, το Βατικανό της Ρωσίας. Μια παραμυθένια πολιτεία του 14ου αι. με εντυπωσιακό αρχιτεκτονικό ρυθμό, που αναπαριστά όλη την εξέλιξη της ρωσικής αρχιτεκτονικής μέχρι τον 19ο αι. Εκεί θα επισκεφθούμε το εν ενεργεία μοναστήρι της Λαύρας, που είναι κέντρο της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας και κατοικία του πατριάρχη της Ρωσίας. (Όλα περιλαμβάνονται στην τιμή)

Το πλήρες πρόγραμμα του Versus
Αποκλειστικά στο Versus σας παρουσιάζουμε με υπερηφάνεια το πιο πλήρες πρόγραμμα εκδρομών, ξεναγήσεων και επισκέψεων σε μουσεία και παλάτια, με τα πάντα να περιλαμβάνονται στην τιμή και τίποτα να μην σας ζητείται έξτρα στο ταξίδι. Έτσι είστε σίγουροι ότι δεν θα βρεθείτε προ εκπλήξεων που θα ανεβάσουν το κόστος. Οι είσοδοι σε μουσεία και παλάτια, η κρουαζιέρα στον Νέβα και οι ξεναγήσεις μας στα διάφορα ειδικά αξιοθέατα, αν πληρώνονταν τοπικά, θα κόστιζαν παραπάνω από 250 ευρώ!
Πέρα λοιπόν από το εκπληκτικό Ερμιτάζ στην Πετρούπολη, ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία στην Ευρώπη και το παλαιότερο στον κόσμο, θα επισκεφτούμε το απίθανο Θησαυροφυλάκιο των τσάρων στη Μόσχα. Εκεί θα δούμε άμαξες, ενδυμασίες, έπιπλα, βαρύτιμα κοσμήματα αλλά και τα διάσημα αβγά Fabergé που δώριζαν παραδοσιακά οι τσάροι στις τσαρίνες κάθε Πάσχα… Επίσης στη Μόσχα θα πάμε στο μοναδικό Μουσείο των Κοσμοναυτών, στο οποίο θα μάθουμε όλη την ιστορία της ρωσικής κατάκτησης του Διαστήματος και θα δούμε πολλά ρούχα, εργαλεία και παραφερνάλια των διάσημων αστροναυτών και φυσικά του Γιούρι Γκαγκάριν!

Πόλη των τεχνών και των γραμμάτων, των φιλοσόφων και του πανεπιστημίου. Η Χαϊδελβέργη κρατά τη δική της, εξέχουσα, θέση στα γερμανικά γράμματα και στηρίζει στον πολιτισμό και την κουλτούρα της το παρόν και το μέλλον της. 

Πολύ πριν σχηματιστεί η πολιτική οντότητα που σήμερα γνωρίζουμε ως «κράτος της Γερμανίας» η περιοχή όπου ζούσαν οι τότε γερμανόφωνοι πληθυσμοί ήταν κατακερματισμένη σε δεκάδες μικρά κομμάτια: κομητείες, βαρονίες, δουκάτα, ένα σωρό κομμάτια ενός ατελείωτου παζλ πολιτειακών οντοτήτων, μια απίστευτα πολύπλοκη γεωπολιτική μορφολογία, που μεταξύ άλλων καθιστούσε εξαιρετικά δυσχερές και το εμπόριο.

Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου στο Όπλενατς κρύβει μέσα του θεμελιώδη κομμάτια της Ιστορίας του σερβικού έθνους.  Εδώ βρίσκεται το μαυσωλείου του Βασιλικού Οίκου των Καραγεώργηδων, ένας δυναστικός οίκος που ιδρύθηκε στις αρχές του 1800 από τον Καραγεώργη Πέτροβιτς. Ο Πέτροβιτς υπήρξε ηγέτης της Σερβίας στον ξεσηκωμό εναντίον της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, και παρότι υποστηρίχθηκε από τη Ρωσία, δεν κατάφερε να επιβιώσει. Ο Οίκος του ωστόσο εξακολούθησε να απολαμβάνει την ίδια ισχύ: το 1903 μάλιστα το σερβικό κοινοβούλιο ανέθεσε στον Πέτρο Καραγεώργεβιτς τον θρόνο του Βασιλείου της Σερβίας. Βασίλευσε ως Βασιλιάς Πέτρος της Σερβίας, ενώ λίγο πριν την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου διετέλεσε βασιλιάς του νεοσύστατου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων, προδρόμου της κατοπινής Γιουγκοσλαβίας. Το όνομα «Γιουγκοσλαβία» μάλιστα καθιερώθηκε από τον γιο του, Αλέξανδρο Α’, το 1929. Η οικογένεια των Καραγεώργηδων υποστήριζε πως έλκυε την καταγωγή της από τα βουνά του Μαυροβουνίου, και την περιοχή του Τσέτινιε.
Το μαυσωλείο στο Όπλενατς στεγάζει σήμερα τα λείψανα πολλών μελών της Βασιλικής Οικογένειας, όντας ένα σημαντικό προσκύνημα, θρησκευτικό και πολιτικό, της Σερβίας.

Η Κομοτηνή βρίσκεται στο βορειοανατολικό τμήμα της Ελλάδας και είναι πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης.
Με την ύπαρξή της να βεβαιώνεται από την ύστερη αρχαιότητα, το πάλαι ποτέ μικρό βυζαντινό οχυρό των Κομοτηνών ή Κουμουτζηνών αναδείχθηκε σε σημαντικό αστικό κέντρο στην Υστεροβυζαντινή περίοδο.
Η σημαίνουσα θέση της στην περιοχή της Θράκης εδραιώθηκε στα χρόνια της Οθωμανικής περιόδου, στην τελευταία περίοδο της οποίας αναδείχθηκε σε διοικητικό κέντρο της ευρύτερης περιφέρειας.
Η πρόσκαιρη κατάκτησή της από τους Βούλγαρους στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, η απελευθέρωσή της κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και η έκβαση του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου οδήγησαν στην οριστική ενσωμάτωσή της στην ελληνική επικράτεια, το 1920.
Στα μεταπολεμικά χρόνια η πόλη αναπτύχθηκε χάρη στην κεντρική της γεωγραφική θέση και τη σημασία της ως διοικητικό κέντρο, διατηρώντας τον χαρακτήρα της, και επηρεασμένη, ως ένα βαθμό, από τα ιδιαίτερα γνωρίσματα των μειονοτικών ομάδων.

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη πολυπολιτισμική με έντονο τον χαρακτήρα της φοιτητούπολης. Ο πληθυσμός είναι εξαιρετικά πολύγλωσσος για το μέγεθός της.
Αποτελείται από ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους, κυρίως Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα) και απογόνους Αρμενίων προσφύγων
Την δεκαετία του 1990  εγκαταστάθηκαν σε αυτή και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ  (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν).
Ο πληθυσμός της, κατά την απογραφή του 2011, είναι 55.812 κάτοικοι. Στο πανεπιστήμιο της φοιτούν περίπου 10.000φοιτητές.

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

Ένα διαφορετικό ταξίδι στη χριστουγεννιάτικη Γερμανία, και συγκεκριμένα στη νοτιοδυτική πλευρά της χώρας και το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Με βάση μας την Κολωνία  βλέπουμε τον περίφημο Καθεδρικό Ναό της Κολωνίας, εκδράμουμε στο Μπρυλ και την πάλαι ποτέ δυτικογερμανική πρωτεύουσα Βόννη, επισκεπτόμαστε το Ντίσελντορφ και την κοιλάδα Νεάντερταλ όπου θα δούμε και το ομώνυμο Μουσείο, επισκεπτόμαστε στο Βούπερταλ με το παράξενο εναέριο τρένο και ερχόμαστε στο ιστορικό Άαχεν, την πόλη των αυτοκρατόρων!

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.