Ατομικό Ταξίδι στο Μπαλί - Μπανγκόκ

Όπως η Οδύσσεια, η Ραμαγιάνα αφηγείται τις περιπέτειες ενός ήρωα, του Ράμα, που περιπλανιέται από τη Βόρεια Ινδία έως την Κεϋλάνη, μέχρι να ξαναβρεί το χαμένο του βασίλειο. Όπως ηΙλιάδα, περιγράφει τις μάχες και τις περιπέτειες για την ανάκτηση μιας βασίλισσας, της Σίτα, της ίδιας της ψυχής του.
Οπωσδήποτε, η συνεχής απήχηση που έχει το έργο αυτό για χιλιάδες χρόνια, το οποίο μαζί με τη Μαχαμπαράτα αποτελούν τα δύο παραδοσιακά έπη της Ινδίας, οφείλεται στο έντονο στοιχείο της περιπέτειας.
Επίκεντρο της Ραμαγιάνα είναι η μάχη που δίνει διαρκώς το Καλό ενάντια στο Κακό.
Οι ήρωές της πολεμούν εκείνους που δεν σεβάστηκαν το ντάρμα, την αντανάκλαση του θείου νόμου πάνω στην κοινωνία. Οι μαγικές πράξεις προσθέτουν ενδιαφέρον και η συνεργασία των ανθρώπων με τα ζώα δίνει στο έργο μια μυθική διάσταση.
Η Ραμαγιάνα έχει επηρεάσει αφάνταστα τον πολιτισμό της Ινδίας. Έδωσε μορφή στις αξίες της κοινωνίας της, επαναλαμβάνοντας σε αναρίθμητες γενιές τα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς. Για πολλούς αιώνες υπήρξε απαραίτητο στήριγμα της παιδείας. Οι χαρακτήρες του έπους είναι μοντέλα, ήρωες της καθημερινής ζωής. Αυτός που σε στιγμές κρίσης βασίζει τη δράση του πάνω στο πρότυπο του Ράμαείναι βέβαιος πως πράττει το σωστό και ότι θα έχει τη γενική αποδοχή των συνανθρώπων του.
Η Ραμαγιάνα παραμένει μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος της ινδικής παράδοσης. Οι οικογένειες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της και τα μεγαλώνουν με ιστορίες και παραμύθια παρμένα από τα κείμενά της. Το έπος, στο σύνολό του ή αποσπασματικά, ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις ή θρησκευτικές τελετές στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, σε όλες τις περιοχές που έχει αγγίξει ο Ινδουισμός.
Τα βάσανα που πρέπει να υποστεί ο Ράμα και η Σίτα δεν είναι παρά απόψεις των ταλαιπωριών που περνά κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Ιστορικά, το έπος αναφέρεται στις παραδόσεις δύο αρχαίων ισχυρών λαών, των κατοίκων της Αγιοντία και της Μιτίλα στη Βόρεια Ινδία, όπου βασίλευαν οι οικογένειες του Ράμα και της Σίτα, αντίστοιχα. Οι μελετητές, που δέχονται το γεγονός της ύπαρξής τους τα χρόνια μεταξύ του 1.200 και 1.000 π.Χ., εντοπίζουν ότι ο πολιτισμός στις περιοχές αυτές την περίοδο εκείνη ήταν σημαντικά ανώτερος απ’ ό,τι σε άλλα μέρη της Ινδίας.
Οι Γερμανοί ιστορικοί του 19ου αιώνα θεωρούσαν ότι η νίκη του Ράμα, επικεφαλής μιας συμμαχίας στρατιών της Βορείου και Μέσης Ινδίας, πάνω στα στρατεύματα των Ραξάσα, των κατοίκων της σημερινής Κεϋλάνης, απεικονίζει την επικράτηση των Αρίων φυλών πάνω στους πιο πρωτόγονους πολιτισμούς της Νοτίου Ινδίας.
Η μυστικιστική ανάλυση της Ραμαγιάνα σχετίζεται με το συνεχή αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην κατώτερή του φύση και τους δαιμονικούς πειρασμούς που διαταράσσουν τη σχέση του με τις δυνάμεις του Ιερού. Ο Ράμα κατανικά τους πειρασμούς έναν έναν και ολοκληρώνει το θρίαμβό του νικώντας τον Ραβάνα, το δαίμονα της σάρκας. Έτσι ξαναβρίσκει τη Σίτα, την ψυχή του, κατακτώντας και το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο πατρογονικό βασίλειο της Αγιοντία.
Οι στίχοι του Βαλμίκι, του φερόμενου ως συγγραφέα του έπους, κρατούν με τη μεγάλη τους ποιητική δύναμητην ισορροπία ανάμεσα στις δύο ερμηνείες -η μυστικιστική και την ιστορική- διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον τόσο των θεατών που βλέπουν τη Ραμαγιάνα σαν περιπέτεια, όσο και αυτών που την ερμηνεύουν ως μείζον θρησκευτικό έργο.

Πρόκειται για μια από τις πιο ανεξερεύνητες γωνιές του πλανήτη μας. Ένας σύγχρονος κήπος της Εδέμ που φιλοξενεί ένα μοναδικό οικοσύστημα. Aπάτητες αμμουδιές με γαλαζοπράσινα νερά, ανέγγιχτους κοραλιογενείς ύφαλους σε εκπληκτικούς χρωματισμούς και παρθένα δάση στα βάθη της τροπικής ζούγκλας. Το δεύτερο μεγαλύτερο νησί του πλανήτη παραμένει έως και σήμερα μια πρόκληση για κάθε ταξιδιώτη, μια εμπειρία που πρέπει να γευτεί, ένα όνειρο που πρέπει να πραγματοποιήσει, γαιτί δεν είναι απλά ένα ταξίδι, είναι ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, ένα ταξίδι στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στα βάθη της πυκνής ζούγκλας φυλές ιθαγενών, άγνωστες στο δυτικό πολιτισμό, ανακαλύπτονται μέχρι και σήμερα. Οι Κοροβάι - Οι Άνθρωποι των Δέντρων - ήρθαν σε επαφή με το δυτικό κόσμο μόλις το 1970. Απαράμιλλα ιδιαίτεροι χτίζουν τα σπίτια τους στις κορυφές των δέντρων για να βρίσκονται πάνω από τα “κακά πνεύματα” που κατοικούν μέσα στην πυκνή βλάστηση. Περισσότερες από χίλιες διαφορετικές φυλές ιθαγενών έχουν καταγραφεί στη Δυτική Παπούα μέχρι σήμερα και ο κατάλογος παραμένει ανοικτός. Τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις, οι δοξασίες, το φαγητό, οι διαφορετικοί διάλεκτοι των φυλών αυτών είναι αχαρτογράφητο τοπίο αλλά και το Άγιο Δισκοπότηρο για κάθε συνειδητοποιημένο ταξιδιώτη.

Τα Νησιά Μαλούκες (ή Μαλούκου, ή Τα Νησιά των Μπαχαρικών) είναι μία ξεχωριστή περιφέρεια της Ινδονησίας που εντοπίζεται ανάμεσα στα νησιά Κελέβη (ή Σουλαουέζι) και την Παπούα. Παρότι σήμερα θεωρούνται (και είναι) μία από τις πιο απομονωμένες περιοχές της χώρας, τα νησιά αυτά ήταν το πρώτο κομμάτι της σημερινής Ινδονησίας που αποικήθηκε από τους Ευρωπαίους εξερευνητές, πρώτα τους Πορτογάλους, κατόπιν τους Ισπανούς και τους Ολλανδούς. Αυτό έχει αποτυπωθεί και στα ονόματα των ντόπιων, πολλοί από τους οποίους φέρουν ευρωπαϊκά ονόματα.
Σήμερα λοιπόν τα νησιά θεωρούνται off-the-beaten track διαδρομή για τους ταξιδιώτες. Πολλοί είναι οι λόγοι που έχουν συμβάλλει στη διαμόρφωση αυτής της απομόνωσης: αυτή ακριβώς η απομόνωση ωστόσο είναι που έχει προστατεύσει τις Μαλούκες, και έτσι πολλά από τα νησιά του συμπλέγματος παραμένουν κρυμμένοι παράδεισοι. Το να ταξιδέψει κανείς από το ένα νησί στο άλλο δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο (παρότι εμείς το κάνουμε σ’ αυτό το ταξίδι μας!), είναι επομένως κάτι που απαιτεί υπομονή και φυσικά πολύ καλό σχεδιασμό.
Συνολικά 632 νησιά και νησίδες απλώνονται σε μία τεράστια θαλάσσια έκταση και ο καλύτερος τρόπος να τα επισκεφθεί κανείς είναι προσεγγίζοντας την πόλη του Άμπον.

Μελανησία, Παπούα, Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου, Nέα Καληδονία. Ένα σύνολο νησιών στις Νότιες Θάλασσες όπου το ένα συναγωνίζεται σε ομορφιά το άλλο. Η Μελανησία (από τα αρχαία ελληνικά: μέλας [μαύρος] και νήσος) οφείλει το όνομά της στον Γάλλο εξερευνητή Ζιλ Ντιμόν ντ΄Ουρβίλλ, για να δηλώσει την εθνική και γεωγραφική ομαδοποίηση των νησιών, που διαφοροποιούνται από την Πολυνησία και Μικρονησία και έχει να κάνει με το έντονο μελανό χρώμα των κατοίκων της. Εκτείνεται από την δυτική πλευρά του Ανατολικού Ειρηνικού ως την Θάλασσα Αραφούρα, βόρεια και βορειοανατολικά της Αυστραλίας, ανάμεσα από τον Ισημερινό και τον τροπικό του Αιγόκερω.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια
Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

Η εξερεύνηση της Μελανησίας άργησε
Η εξερεύνηση όμως της Μελανησίας άργησε λόγω της αγριότητας των ανθρωποφάγων κατοίκων της και τη δυσκολία στη προσέγγιση σας, με αποτέλεσμα η κουλτούρα, οι παραδόσεις και οι συνήθειες των Μελανησίων να έχουν την αυθεντικότητα των πρώτων προϊστορικών κοινωνιών και να μένουν ακόμα αναλλοίωτες. Αυτό είναι άλλωστε και το κύριο ενδιαφέρον της.
Τα νησιά αυτά Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου είναι ανεξάρτητα κράτη εκτός από τη Νέα Καληδονία. Να σημειωθεί ότι με δημοψήφισμα το οποίο διεξήχθη το Νοέμβριο του 2018, η Νέα Καληδονία αποφάσισε για το πολιτικό της καθεστώς να παραμείνει εντός της Γαλλικής Δημοκρατίας και όχι να γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Μέρη μυστήρια, απόκοσμα, εξωτικά. Έτσι θα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας και το μπλε του ωκεανού συναντούν μικρά νησάκια πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο. Διάσημα ηφαίστεια προσφέρουν μια πολύχρωμη εμπειρία, καθώς η καυτή λάβα δημιουργεί ένα μοναδικό υπερθέαμα στους τόνους της φωτιάς και του ήλιου σαν… πολύτιμο διαμάντι. Μια εμπειρία που λίγοι έχουν την τύχη να ζήσουν!

Εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ
Βόλτες στην κατάλευκη άμμο της ωραιότερης ατόλης στον κόσμο, εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ, πολύχρωμοι ύφαλοι που σφύζουν από θαλάσσια ζωή, τιρκουάζ παραλίες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ και αμέτρητες καταδύσεις για τους λάτρεις του βυθού. Πανύψηλοι κοκοφοίνικες, γυναίκες να κυκλοφορούν με το παραδοσιακό στεφάνι, σαν λουλουδένιο στέμμα…
Εξωτικές περιηγήσεις σε μέρη μαγικά για ταξιδιώτες-εξερευνητές μέσα στην τροπική ζούγκλα παρέα με φιλόξενους κατοίκους. Βόλτες πάνω σε κανό με φόντο την πανσέληνο στη μέση του πουθενά, απόλυτη χαλάρωση μέσα στη φύση και κολύμπι σε απόκοσμες παραλίες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών που μοιάζει με μαγικό… παραμύθι, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει.
Πλούσια βλάστηση, σπάνια είδη ζωής, εξωτική χλωρίδα και πανίδα συνθέτουν ένα τοπίο «ανεξερεύνητων» νησιωτικών προορισμών με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος, σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα και κατοίκους υπερήφανους για τον πολιτισμό τους.
Απάτητα μέρη αξεπέραστου κάλλους και ειδυλλιακό τοπίο, σαγηνεύουν τους ρομαντικούς φυσιολάτρες κάνοντας σας να θέλετε να χαθείτε μια για πάντα στον δικό σας «επίγειο παράδεισο». Δεν αποκλείεται μάλιστα να νιώσετε πως ίσως να είστε πρωταγωνιστές σε ταινία αλά «Blue Lagoon».

Το ταξίδι στη Μεγαλιθική Ινδονησία δεν είναι ένα απλό ταξίδι, είναι εμπειρία ζωής και ένας απαιτητικός ταξιδιώτης που θέλει να κερδίσει το μέγιστο από την εμπειρία αυτή ξέρει ότι το VERSUS TRAVEL μπορεί να του το εξασφαλίσει.
Η επαφή με τις φυλές των ιθαγενών είναι μια εμπειρία πρωτόγνωρη και μοναδική και για αυτό πρέπει να την αναλάβει κάποιος με βαθιά γνώση της περιοχής και τα κατάλληλα προσόντα. Είναι άδικο για έναν ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό να επιλέξει ένα πακέτο διακοπών που δεν θα του επιτρέψει να γευτεί αυτή την μοναδική εμπειρία στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Με ένα πρόγραμμα προσεγμένο στην κάθε του λεπτομέρεια που προσφέρει ουσιαστική επαφή με τις κοινότητες των ιθαγενών, την τοπική κουζίνα, τα έθιμα και τις παροδόσεις αλλά και δυνατότητες άμεσης επαφής με το μαγευτικό περιβάλον της περιοχής, ο ταξιδιώτης λαμβάνει ένα ολοκληρωμένο και ουσιώδες βίωμα που πραγματικά θα τον συγκλονίσει.
Αποκορύφωμα αυτού του ταξιδιού είναι η κρουαζιέρα στο Αρχιπέλαγος Φλόρες. Δύο ημέρες σε ξύλινο ιστιοφόρο να πλέουμε σε καταγάλανα νερά, ανάμεσα σε πολύχρωμους κοραλλιογενείς ύφαλους και λευκές αμμουδιές. Κάπου εκεί, στα καταπράσινα νησιά πνιγμένα στην τροπική βλάστηση ο Δράκος Κομόντο, η μεγαλύτερη σαύρα στον κόσμο. Είναι πλάσμα μοναδικό, επιβλητικό, ιδιαίτερο που θα σας μεταφέρει σε άλλες εποχές και θα ξυπνήσει μέσα σας αρχέγονα ένστικτα.

Το Εθνικό Πάρκο Κομόντο είναι ένας Εθνικός Δρυμός που βρίσκεται στην Ινδονησία, στα νησιά Kepulauan Nusa Tenggara  ή αλλιώς Μικρές Σούνδες, το σύμπλεγμα των οποίων περιλαμβάνει έξι μεγάλα νησιά (Μπαλί, Λομπόκ, Σουμπάουα, Φλόρες, Τιμόρ, Σούμπα) και δεκάδες μικρότερα.
Ο Δρυμός αυτός από το 1991 έχει χαρακτηριστεί ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την ΟΥΝΕΣΚΟ.
Από τα πιο γνωστά είδη ζώων που κατοικούν στα νησιά, αποτελεί ο βάρανος του Κομόντο, γνωστότερος ως Δράκος του Κομόντο. Το είδος αυτό αποτελεί την μεγαλύτερη εν ζωή σαύρα του πλανήτη.
Για την προστασία του, τα νησιά Παντάρ και Ρίνκα (τα οποία είναι και τα μεγαλύτερα) ανακηρύχθηκαν ήδη από το 1938 προστατευόμενες περιοχές, ενώ το 1965 ο ίδιος χαρακτηρισμός δόθηκε και στο νησί του Κομόντο.
Το Εθνικό Πάρκο του Κομόντο ιδρύθηκε το 1980 και αρχικά περιελάμβανε περίπου 75.000 εκτάρια. Το 1984 τα όρια του επεκτάθηκαν και στο νησί Φλόρες.
Σήμερα η προστατευόμενη περιοχή περιλαμβάνει εκτός από τα 4 αυτά, άλλα 25 μικρότερα νησιά, καλύπτοντας συνολικά μια έκταση 1.733 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Στα χρόνια που πέρασαν από την έναρξη της λειτουργίας του, ο σκοπός του πάρκου έχει αναβαθμιστεί, προσφέροντας προστασία εκτός από τους Δράκους και σε άλλα ζώα της περιοχής.

To 1989 το BBC παρουσίσε μία σειρά εκπομπών (που αργότερα κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο) με τίτλο «Last chance to see» (στην ελληνική έκδοση: «Τουρίστες στον πλανήτη Γη»). Ήταν απότοκο μίας σειράς ταξιδιών του βιολόγου Μάρκ Κάρουαρνταϊν και του συγγραφέα Ντάγκλας Άνταμς σε διάφορα σημεία του πλανήτη, αναζητώντας σπάνια είδη ζώων υπό εξαφάνιση. Το κεφάλαιο για τον Δράκο του Κομόντο, δια χειρός Ντάγκλας Άνταμς, είναι ό,τι πιο απολαυστικό έχει γραφτεί ποτέ για αυτό το εξαιρετικά σπάνιο ερπετό! Αναζητήστε το!

Η Μαδαγασκάρη, αν και βρίσκεται σε σχετική γεωγραφική εγγύτητα με την Αφρική, αποτελεί ένα ανθρωπολογικό εργαστήρι σύνθεσης Ασιατών και Αφρικανών, με τη βασική πολιτισμική και εθνολογική αναφορά να προέρχεται από τη μακρινή Ινδονησία. Όχι τυχαία, αφού σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρχαιολόγων οι πρόγονοι των σημερινών Μαδαγασκαριανών, σπουδαίοι θαλασσοπόροι της εποχής τους, έφτασαν στο νησί πριν από 2.000 χρόνια.
Στο νησί ζουν σήμερα περί τις 20 φυλές αφροασιατικής προέλευσης, που ως επί το πλείστον ακολουθούν τις παραδοσιακές ανιμιστικές παραδόσεις τους με βάση τη λατρεία των προγόνων. Με τέτοια φυλετική ποικιλότητα είναι φυσικό η Μαδαγασκάρη να διαθέτει έναν τεράστιο πλούτο εθίμων και ηθών, που προκαλεί το έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων από ολόκληρο τον κόσμο. Επίσης η Μαδαγασκάρη είναι παγκοσμίως γνωστή για τη μοναδική άγρια φύση της.
Έχοντας αποκοπεί από την ανατολική ακτή της Αφρικής πριν από εκατομμύρια χρόνια, η πανίδα και η χλωρίδα της εξελίχθηκαν σε απομόνωση με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά ενδημικά είδη που ζουν αποκλειστικά και μόνο στο νησί αυτό.
Το ζώο -σύμβολο της Μαδαγασκάρης, ο λεμούριος, απαντάται σε ποικίλες μορφές και μεγέθη, ενώ υπάρχουν έξι ενδημικά είδη μπαομπάμπ, το δένδρο - σύμβολο της χώρας.

Ας ξεκινήσουμε με ένα στοιχείο συνταρακτικό: Στην Παπούα-Νέα Γουινέα πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη όλες οι φυλές. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη έγινε το 1984.

Το νησί της Παπούα βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Όπως όλες οι ιστορίες αποικιοκρατίας. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, και ο λόγος που αποτελεί έναν ταξιδιωτικό προορισμό-φετίχ, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Τα τροπικά δάση της Παπούας-Νέας Γουινέας (που είναι ο προορισμός αυτού του πολύ ιδιαίτερου ταξιδιού που οργανώνει το Versus Travel) παραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Τους οποίους θα γνωρίσουμε, χάρη στην εκτεταμένη έρευνα του Versus Travel. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας διαβιούν πρωτόγονα και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Επιβάλλουν την παρουσία τους και τη διαφορετικότητά τους και υποδέχονται τους (όχι πολλούς) επισκέπτες του νησιού τηρώντας τα δικά τους πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.

Άρα το ταξίδι μας εκεί, καθίσταται αυτομάτως μια γνήσια εμπειρία, τόσο μοναδική, όσο και η αληθινή ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο οι εκπλήξεις που μας περιμένουν είναι πολλές! Και πολλές από αυτές συνδέονται με τον δυτικό πολιτισμό, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Για παράδειγμα οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει εκεί, το πρώτο δείγμα καπιταλιστικής κοινωνίας, ήδη από τη λίθινη εποχή. Επίσης τα ξύλινα γλυπτά των ιθαγενών, αποτελούν γνήσια και πανέμορφα δείγματα μοντέρνας τέχνης και εκτίθενται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Τα κολιέ από μαργαριτάρια, στολίζουν τους λαιμούς ανδρών και γυναικών εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού έρθουν στη Δύση. Από την άλλη, μέχρι πρόσφατα, αρκετές φυλές της χώρας επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό. Οι ημέρες που θα περάσουμε λοιπόν στην Παπούα-Νέα Γουινέα θα είναι ένα διαρκές ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, από αυτά που σου αλλάζουν άρδην την κοσμοθεωρία.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για τη χώρα. Η Παπούα-Νέα Γουινέα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος (από το 1975) που ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι. Οι εθνικές γλώσσες είναι τρεις: τα αγγλικά, που τα μιλάνε λίγοι, τα χίρι μότου, επίσης λίγοι και τα τοκ πίτζιν, που τα χρησιμοποιούν στη βουλή, στα σχολεία και στις διαφημίσεις. Γενικώς οι γλώσσες (όχι διάλεκτοι) ξεπερνούν τις 750. Κάθε φυλή έχει τη δική της. Υπολογίζονται περίπου 7.000 ομιλητές ανά καθεμία γλώσσα και διάλεκτο. Και οι φυλές ξεπερνούν τις 800! Ως εκ τούτου εθνικό σύνθημα στη χώρα είναι το (και πάλι) επίκαιρο, για την… πολιτισμένη εποχή μας: «Unity in diversity». Σε ελεύθερη μετάφραση «διαφορετικοί και ενωμένοι».

Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας (ξεπερνούν τα 8,7 εκατομμύρια) ασχολούνται με τη γεωργία με πρωτόγονα μέσα, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στο ταξίδι μας εκεί θα τους δούμε να καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Το 82% των κατοίκων ασχολούνται με αυτούς τους τομείς αλλά παραδόξως, βάσει του εθνικού Συντάγματος, μόνο το 3% της γης που καλλιεργείται ανήκει στους καλλιεργητές. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.294 δολάρια όταν το αντίστοιχο ελληνικό είναι 27.820 δολάρια.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει και πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως ο χρυσός, ο χαλκός, ο άργυρος, το κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Ποιοι τα εκμεταλλεύονται αυτά; Οι γνωστές μεγάλες ξένες εταιρείες. Α, και κάτι ακόμη: το οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο. Ασφαλτοστρωμένες είναι κυρίως οι πόλεις. Στα βουνά και στις πεδιάδες, κυκλοφορούν τεράστια 4Χ4 σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και βασικά οι μετακινήσεις μας θα γίνονται με αεροπλάνο. Ευρέως χρησιμοποιούνται τα μικρά αεροπλάνα των ιεραποστολών. Ειδικά γι αυτά έχουν κατασκευαστεί αεροδιάδρομοι, σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές. Ναι, μέσα σε αυτά τα αεροπλάνα, καθώς θα απογειωνόμαστε και θα προσγειωνόμαστε στις ζούγκλες και στις σαβάνες, θα αισθανθούμε λίγο σαν μικροί… Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί (1900-1944). Αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του ταξιδιού μας!

Θα συναντήσουμε λοιπόν πολλές ιεραποστολές. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών της χώρας είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι περισσότεροι, ωστόσο, στην καθημερινότητά τους, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με προχριστιανικές και δικές τους παραδοσιακές πρακτικές. Κατά κύριο λόγο, όπως θα δούμε γνωρίζοντας τους κατοίκους, πιστεύουν στα πνεύματα, στη Δύναμη, στη μαγεία. Στα σπίτια τους, αντί για εικόνες έχουν ζωγραφισμένα και σκαλισμένα κρανία των προγόνων τους. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα γεγονότα κάνουν θυσίες ζώων (στις αγροτικές περιοχές, γουρουνιών), για να ζητήσουν εύνοια από τα πνεύματα. Φυσικά οι προλήψεις δίνουν και παίρνουν!

Πέρα από τους ανθρώπους, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας, το οποίο στο ταξίδι μας θα εξερευνήσουμε ενδελεχώς, είναι η φύση. Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος και παρουσιάζει μεγάλη διαφοροποίηση. Για παράδειγμα στα βουνά θα συναντήσουμε τροπικά δάση με αλπικά φυτά! Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, θα δούμε σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Και βέβαια αναλόγως με τη χλωρίδα πάει και η πανίδα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι ο πλούτος σε παραδείσια πουλιά. Η Παπούα είναι η πατρίδα τους. Είναι ο παράδεισος των bird-watchers! Κι αν δεν είσαι, πηγαίνοντας εκεί, από την πρώτη μέρα, θα γίνεις…

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, άρα υγρό και θερμό, με μέση θερμοκρασία τους 28ο C. Αλλά επειδή εμείς θα ανεβοκατεβαίνουμε στα βουνά, θα βρούμε και χαμηλότερες θερμοκρασίες.

Γενικώς σε αυτό το νησί, το οποίο θα καλύψουμε αεροπορικώς από νότο προς βορρά και από ανατολή προς δύση, θα δούμε τα πάντα! Δεν θα δούμε πολλά ρούχα, διότι οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σώματά τους αντί να τα ντύνουν. Δεν θα δούμε τρακτέρ, διότι οι αγρότες χρησιμοποιούν παλαιολιθικού τύπου εργαλεία στα χωράφια.  Δεν θα δούμε μουσεία και συναυλιακούς χώρους, διότι η ξυλογλυπτική και η μουσική είναι τέχνες της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πιθανώς γοήτευσαν τον μεγάλο συλλέκτη και μεγιστάνα Μάικλ Ροκφέλερ, ο οποίος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφτασε μέχρι την Παπούα για να ανακαλύψει τον πολιτισμό της και χάθηκε μέσα στα ποτάμια της. Εικάζεται ότι μπορεί να έπεσε θύμα κανιβαλισμού… Αλλά υπάρχει και άλλη μία ιστορία εξερεύνησης, η οποία μάλιστα σώζεται βιντεοσκοπημένη… Το 1930, ο νεαρός αυστραλός Μάικλ Λέι, απελπισμένος από το Κραχ, ξεκίνησε με ένα αεροπλάνο και μία κινηματογραφική κάμερα, για να αποδείξει ότι υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στην, μέχρι τότε ανεξερεύνητη, ενδοχώρα του νησιού και να πείσει τυχόν χρηματοδότες να τον βοηθήσουν να τα εξορύξει. Φτάνοντας εκεί, βρέθηκε σε μία απίστευτη κοιλάδα μέσα στα βουνά, η οποία κατοικούνταν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έβαλε μπροστά την κάμερα και άρχισε το γύρισμα. Ο τίτλος αυτού του αυτοσχέδιου ντοκιμαντέρ είναι «Η πρώτη συνάντηση».

Εμείς θα πάμε σε αυτή την κοιλάδα και θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους που την κατοικούν. Κάπως έτσι θα γίνει και η δική μας «συνάντηση» με την Παπούα-Νέα Γουινέα.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια

Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

Σύμφωνα με τους New York Times είναι ο Νο 1 ταξιδιωτικός προορισμός παγκοσμίως τον οποίο πρέπει να επισκεφθείς. Και όχι άδικα. Το Κέιπ Τάουν είναι μια πανέμορφη πόλη, χτισμένη πάνω στη θάλασσα, με εντυπωσιακή φύση και με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Επίσης φημίζεται για την καταπληκτική κουζίνα της (ψάρια, ψητά κρεατικά, λαχταριστά φρούτα και λαχανικά), για το κρασί της (οι αμπελώνες στη γύρω περιοχή είναι περίφημοι και οι τιμές πολύ λογικές) και για τη διασκέδαση πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Ο κόσμος είναι κεφάτος και πολύ ευχάριστος, ίσως σ’ αυτό βοηθάει και το εξαιρετικό κλίμα.
Ας πούμε όμως λίγα λόγια για το μοναδικό αυτό ακρωτήρι της Νοτιονατολικής Αφρικής. Κατ’ αρχάς είναι η πρώτη πόλη που καταλήφθηκε από αποίκους κάτω από τη Σαχάρα. Ιδρύθηκε από τους Ολλανδούς το 1652 ως σταθμός ανεφοδιασμού για τα πλοία τους που μετέβαιναν στην Ανατολική Αφρική, τις Ινδίες και την Άπω Ανατολή. Ο πρώτος Ευρωπαίος που πάτησε το πόδι του εκεί, ο ολλανδός Γιαν βαν Ρίμπεκ, ήταν υπάλληλος της Εταιρείας των Ηνωμένων Ανατολικών Ινδιών και με την ίδρυση της πόλης έγινε και ο κυβερνήτης της. Η ανέγερση των πρώτων κτιρίων (πολλά από τα οποία υπάρχουν ακόμη) υπήρξε δύσκολη υπόθεση, διότι δεν υπήρχαν εργατικά χέρια. Η περιοχή ήταν ακατοίκητη. Έτσι μεταφέρθηκαν σκλάβοι από την Ινδονησία και τη Μαδαγασκάρη. Αρχικώς η πόλη προοριζόταν να λειτουργήσει ως ένα απλό λιμάνι. Ωστόσο λόγω της τοποθεσίας, του ευχάριστου κλίματος και της εύφορης φύσης αναπτύχθηκε και έγινε η μεγαλύτερη στη Νότια Αφρική μέχρι τη δημιουργία του Γιοχάνεσμπουργκ και του Ντέρμπαν.
Το Κέιπ Τάουν πέρα από την εκπληκτική χλωρίδα και πανίδα φημίζεται και για δύο μοναδικά γεωγραφικά χαρακτηριστικά: το Τραπεζοειδές Όρος που δεσπόζει πάνω από την πόλη (ανεβαίνεις με τελεφερίκ), και το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, περί τα 30 χιλιόμετρα νότια. Εξαιτίας και αυτών των χαρακτηριστικών έγινε τελικά ο δημοφιλέστερος τουριστικός προορισμός στη Νότια Αφρική.
Κατά τα άλλα η πόλη διαθέτει πολλούς σημαντικούς ιστορικούς χώρους και μουσεία που σχετίζονται τόσο με την Αφρική όσο και με την αποικιοκρατία. Κομβικό σημείο είναι το λιμάνι, αλλά και το εξαιρετικό ενυδρείο «Των Δύο Ωκεανών» (Ατλαντικός, Ινδικός). Επίσης έχει απίθανες, ατελείωτες παραλίες, ειδικά από την πλευρά του Ατλαντικού. Σε ειδικές θαλάσσιες εκδρομές μπορεί κανείς να δει φώκιες, πιγκουίνους, φάλαινες, δελφίνια και καρχαρίες. Εννοείται ότι «παίζει» και το σαφάρι στα τεράστια πάρκα όπου προστατεύονται τα άγρια ζώα. Όταν λέμε σαφάρι δεν εννοούμε κυνήγι φυσικά… Εννοούμε βόλτα για να δεις από ασφαλή απόσταση την αληθινή άγρια ζωή.
Όμως η αγριότητα δεν είναι τελικά μονοπώλιο της φύσης. Το Νο 1 σύμβολο της μαύρης ιστορίας του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική βρίσκεται στο Κέιπ Τάουν μπροστά στα μάτια μας: η φυλακή του Νέλσον Μαντέλα, σήμερα είναι μουσείο. Και πριν γίνει φυλακή ήταν το κτίσμα όπου πραγματοποιούνταν το σκλαβοπάζαρο…

Ιάβα, Κελέβη, Παπούα, Μπαλί. Το μεγαλύτερο νησιωτικό συγκρότημα του κόσμου, μας υποδέχεται με μία βεντάλια εντυπώσεων και εμπειριών, που όμοια της δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Αρχίζοντας από τη σύγχρονη Τζακάρτα της ενοποίησης των ινδονησίων, εξερευνούμε το παλιό σουλτανάτο της Γιογκιακάρτα, με τα εκπληκτικά μνημεία του Πραμπανάν και Μπορομπουντούρ. Από την μοναδική ανατολή του ηλίου στην απόκοσμη κορυφή του ηφαιστείου Μπρόμο, βλέπουμε τη δύση του φωτός στην Κελέβη, μέσα από τη γη των Τοράγια και τις παραδοσιακές θυσίες των προγόνων τους.  Από τα πολυόροφα εμπορικά κέντρα της Τζαγιαπούρα στη Δυτική Παπούα, πηγαίνουμε στα όρια του πολιτισμού της κοιλάδας Γουαμένα και της πρωτόγονης φυλής των Ντάνι. Και από τις διάσημες παραλίες στη Νούσα Ντούα του Μπαλί, βιώνουμε τη θεϊκή απλότητα των ναών και οριζόνων του Ουμπούντ. Η εναλλαγή των εικόνων είναι εντυπωσιακή, όπως και το μέγεθος των αποστάσεων μέσα στο αρχιπέλαγος των 270 εκ. ανθρώπων, που εκτείνεται από τον Ινδικό μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό. Δεν είναι μόνο η φύση διαφορετική σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα, αλλά κυρίως οι άνθρωποι και οι παραδόσεις τους, που ζυμώθηκαν με επιρροές από την Ασία και την Αυστραλία, με πολέμους φυλών και θρησκειών, και με ανταλλαγές εμπορευμάτων από αιώνια ναυτικά μονοπάτια. Ερχόμαστε κοντά και στο σύγχρονο και στο παλιό πρόσωπο της Ινδονησίας μέσα από θρησκευτικές τελετές, αρχαιολογικές επισκέψεις, αστικές εξερευνήσεις, και γευστικές περιπέτειες. Σας προσκαλούμε σε μια μοναδική νησιωτική διαδρομή, που θα ικανοποιήσει και τα πιο μεγάλα ταξιδιωτικά σας όνειρα!

Οι επικήδειες τελετές των Τοράγιας είναι από τους σημαντικότερους λόγους που φέρνει τους ταξιδιώτες στο νησί Σουλαβέζι, όπως ονομάζεται σήμερα η εξωτική Κελέβη.
Στην κοινωνία των Τοράγιας το τελετουργικό της κηδείας είναι το πλέον ακριβό και πολύπλοκο γεγονός για κάθε οικογένεια. Όσο πιο εύπορος ο νεκρός τόσο πιο ακριβή είναι η κηδεία του. Η τελετή συνήθως κρατά εβδομάδες ή χρόνια μέχρι να καταφέρει η οικογένεια να συγκεντρώσει τα χρήματα που απαιτούνται… Οι Τοράγιας πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν είναι ένα ξαφνικό γεγονός, αλλά μια σταδιακή διαδικασία προς την Puya, τη «χώρα των ψυχών». Στο ενδιάμεσο διάστημα το σώμα του νεκρού τυλίγεται με πολλά στρώματα από ρούχα και υφάσματα και κρατιέται κάτω από το tongkonan (παραδοσιακά σπίτια των Τοράγιας με μια τεράστια σκεπή που προεξέχει σαν πλώρη καραβιού). H ψυχή του αποθανόντος τριγυρίζει στο χωριό μέχρι να ολοκληρωθεί η κηδεία και έτσι να ξεκινήσει η μετάβασή του στην Puya.
Στην τελετή γίνονται και θυσίες νεροβούβαλων και χοίρων, ενώ οι χοροί και τα τραγούδια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της τελετής.
Οι νεκροί τοποθετούνται ή σε φέρετρα μέσα σε κάποια σπηλιά, ή σε τάφο, ή κρεμιούνται στους ειδικούς ταφικούς βράχους. Αυτά τα κρεμαστά κοιμητήρια αφήνονται χρόνια μέχρι να διαβρωθούν τα σκοινιά και το φέρετρο να πέσει στο έδαφος. Κάθε Αύγουστο σε μια τελετή που ονομάζεται «Μα Νένε» οι νεκροί ξεθάβονται, καθαρίζονται, τους αλλάζουν ρούχα και τους περιφέρουν σε λιτανεία σε όλο το χωριό…

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

Το νησί Παπούα ή Νέα Γουινέα, βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο: την Ανατολική Παπούα που είναι ανεξάρτητο κράτος και τη Δυτική που ανήκει διοικητικά στην Ινδονησία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.  Τα τροπικά δάση της Παπούαπαραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, ειδικά στη Δυτική Παπούα, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας ως επί το πλείστον είναι ψαράδες, κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Οι περισσότεροι ζουν εδώ και χιλιετίες είτε μέσα στα δάση είτε σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς.Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στα χωράφια χρησιμοποιούν ακόμη εργαλεία της λίθινης εποχής και καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Από την άλλη οι κάτοικοι της Παπούα φημίζονται για τα ξυλόγλυπτά τους. Ορισμένα έχουν βρεθεί μέσω ιδιωτικών συλλογών στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Βεβαίως κάποιες από τις φυλές Παπούα επιδίδονταν μέχρι πρόσφατα σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό.
 

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…

Η χώρα απαρτίζεται από περίπου 18.000 νησιά και νησίδεςκαι είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες στον κόσμο – αντιστοιχούν 138 άτομα ανά τ.χλμ. Ο συνολικός πληθυσμός της Ινδονησίας ξεπερνάει τα 265 εκατομμύρια και διαιρείται σε 300 καταγεγραμμένες φυλές. Ορισμένες από αυτές, όπως οι κάτοικοι της Δυτικής Παπούα, ζουν χωρίς καμία επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο και τη χώρα… Από την άλλη η Τζακάρτα, η πρωτεύουσα της Ινδονησίας είναι η δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο με 38 εκατ. κατοίκους… Ποιοι είναι όμως οι Ινδονήσιοι; Και γιατί συνέρευσαν εκεί;
Το πρώτο ανθρώπινο δείγμα στο αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, εμφανίστηκεστο νησί Ιάβα, 1.500.000-35.000χρόνια πριν και είναι ο homoerectus.Ο σύγχρονος άνθρωπος, δηλαδή ο homosapiens, πρέπει να έφτασε στην περιοχή πριν από περίπου 45.000 χρόνια. Η πλειονότητα του σημερινού πληθυσμού της Ινδονησίας κατάγεται από τους Αυστρονήσιους, οι οποίοι μετανάστευσαν από τη Νοτιοανατολική Ασία περίπου το 2000 π.Χκαι εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος. Οι μέχρι τότε ιθαγενείς, Μελανήσιοι, με την έλευσητων μεταναστών αναγκάστηκαν να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Σήμερα κατοικούν κυρίως στα νησιά Μαλούκου και στη Δυτική Νέα Γουινέα.
Τι τράβηξε όμως εκείνους τους πρώτους κατοίκους στο μεγάλο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα; Είναι προφανές: ο τόπος ήταν εύφορος και ευλογημένος. Έτσι ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ. οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη των ορυζώνωνοδήγησαν στην ακμή χωριών, πόλεων και βασιλείων. Τον 1ο αιώνα μ.Χ. ήδη η περιοχή ήταν εξαιρετικά ισχυρή. Σε αυτό βοήθησε και η ανάπτυξη του εμπορίου, π.χ. μπαχαρικών, που συνέδεε την Ινδονησία με την Κίνα και την Ινδία. Το εμπόριο έπαιξε σημαντικό ρόλο και στη θρησκεία. Για παράδειγμα ο ινδουισμός και ο βουδισμός έφτασαν στην Ινδονησία τον 4ο και 5ο αιώνα, όταν είχε εντατικοποιηθεί το εμπόριο με την Ινδία. Σήμερα η πιο διαδεδομένη θρησκεία στη χώρα είναι ο μουσουλμανισμός και αυτός εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 13ο αιώνα στη βόρεια Σουμάτρα.
Φυσικά η εύφορη και εμπορική Ινδονησία δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το στόχαστρο των αποικιοκρατών. Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους άρχισε το 1512, όταν πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον Φρανσίσκο Σερράο προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο γαριφάλων και άλλων μπαχαρικών. Ακολούθησαν ολλανδοί και βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη στη χώρα. Το 1800 η VOCέδωσε τη θέση της στο καθεστώς των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών – δηλαδή πλέον η χώρα έγινε μια εθνικοποιημένη αποικία. Τον 20 αιώνα άρχισαν οι εξεγέρσεις… όχι μόνο ενάντια στους Ολλανδούς αλλά και σε όποια άλλη εθνότητα προωθούσε την εκμετάλλευση της χώρας. Στον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο έκαναν απόβαση οι Ιάπωνες. Και αμέσως μετά, το 1945 άρχισε η τετραετής Ινδονησιακή Επανάσταση ενάντια στους Ολλανδούς που κατέστησε τελικά την Ινδονησία ένα αναγνωρισμένο διεθνώς ανεξάρτητο κράτος το 1945.
Σήμερα επίσημη γλώσσα είναι τα ινδονησιακά. Παρά τα 350 χρόνια επικράτησης των Ολλανδών, τα κρεολικά ολλανδικά δεν υιοθετήθηκαν ποτέ και πια δεν τα μιλάνε παρά ελάχιστοι Ολλανδοί που ξέμειναν εκεί…
Tέλος εννοείται πως μία εδαφική περιοχή που συγκέντρωνε από την αρχαιότητα τόσο κόσμο, δεν μπορεί παρά να έχει και την ανάλογη πολιτιστική κληρονομιά. Πράγματι σήμερα η Ινδονησία έχει 9 χαρακτηρισμένα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCOσυμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Πάρκου Κόμοντο, των Μπατίκ Υφαντών και του Ανθρακωρυχείου της Σουμάτρας και βρίσκονται άλλα 19 στη λίστα αναμονής.

Μεταξύ του 4ου και του 13ου αιώνα ένας μοναδικός πολιτισμός αναπτύχθηκε στις ακτές του σύγχρονου Βιετνάμ, που οφείλει την πνευματική του προέλευση στον Ινδικό Ινδουισμό Αυτό απεικονίζεται γραφικά από τα ερείπια μιας σειράς εντυπωσιακών πύργων-ναών που βρίσκονται σε μια πολύ όμροφη τοποθεσία, όπου βρισκόταν η θρησκευτική και πολιτική πρωτεύουσα του Βασιλείου Champa για το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής του.