Ιορδανία, ατομικό ταξίδι | 2023

Μία γη προικισμένη από την ίδια την Ιστορία, στολισμένη με ιδιαίτερα φυσικά τοπία, με μια ανεπανάληπτη ποικιλία που εκπλήσσει το επισκέπτη. Κάθε μας μέρα στην Ιορδανία μας αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Η παγκόσμιας αξίας λαξευμένη Πέτρα, η ζέστη Ερυθρά Θάλασσα με τα γυμνά βουνά της, το μοναδικό βύθισμα της Νεκράς Θάλασσας, η υπέροχη αίγλη της Γέρασας, οι βιβλικοί τόποι, ο αραβικός κοσμοπολιτισμός του Αμμάν και η πανέμορφη, βραχώδης έρημος του Γουάντι Ραμ.
Η Ιορδανια δεν είναι απλά μια ακόμα αραβική χώρα που θα συμπληρώσει τις προηγούμενες αναμνήσεις μας. Η ανατολική όχθη του Ιορδάνη που εξετάζουμε εχονυχιστικά, υπήρξε μέρος της "εύφορης ημισελήνου" της προϊστορικής εποχής, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού μαζί με τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, ήταν επίσης η βιβλική χώρα των Μοαβιτών και των Αμμωνιτών, πέρασμα για το Μωϋσή, η Ιορδανία ήταν ένα κομμάτι της πλούσιας ελληνιστικής κτήσης της "Κοίλης Συρίας" όπου ιδρύθηκε η "Δεκάπολις" όπου έμειναν πολλοί βετεράνοι του μακεδονικού στρατού.
Η ίδια περιοχή υπήρξε ρωμαϊκή επαρχία με μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλες πόλεις και πολλά δημόσια έργα, ήταν σταθμός για τους εμπορικούς δρόμους των Ναβαταίων που διαφέντευαν τη Δυτική Αραβία και λάξευαν ναούς στον αμμόλιθο. Και του κουβάρι της ιστορίας της Ιορδανίας δεν τελειώνει με το θαύμα της Πέτρας που στολίζει εδώ και 20 αιώνες τα περάσματα δίπλα στην έρημο. Μέχρι και τον 6ο αιώνα, οι διάσπαρτες χριστιανικές βασιλικές κοσμούνταν με μωσαϊκά και ελληνικές επιγραφές.
Η Ιορδανία ήταν από τις πρώτες περιοχές που δέχτηκαν το Ισλάμ και επηρεάστηκαν πολιτιστικά από τις μεγάλες δυναστείες της νέας θρησκείας, αργότερα δέχτηκε τους σταυροφόρους και τέλος έγινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ιορδανία στην πρόσφατη ιστορία της έμελλε να βρεθεί στο επίκεντρο γεωπολιτικών ανακατατάξεων, παρόλα αυτά άντεξε ως μια ισχυρή κρατική οντότητα με μια ευέλικτη και συνάμα σταθερή μοναρχία.
Και μόνο αυτή η σύντομη ιστορική αν αναδρομή στη χώρα που επισκεπτόμαστε δημιουργεί ένα δέος και μια περιέργεια για να την γνωρίσουμε σε βάθος, όπως της αξίζει.
Το συμπλήρωμα όμως στην ιστορία και τα μνημεία είναι η ίδια η επιβλητική φύση της Ιορδανίας: έρημος, υψομετρικές διακυμάνσεις, ξερά βουνά και οάσεις, καλλιέργειες και ποτάμια στο Βορρά, το βαθύπεδο της Νεκράς Θάλασσας που είναι ένα μοναδικό φαινόμενο από μόνο του, ο κόλπος της Άκαμπα που μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις χώρες, τα διαβρωμένα φαράγγια και η κοιλάδα του Ιορδάνη.

Στην άκρη της Αραβικής ερήμου θα βρεθείτε ξαφνικά στη μέση μιας ολοζώνατανης και ταυτόχρονα νεκρής αρχαίας πολιτείας, δημιούργημα Αράβων νομάδων, γνωστών ως Ναβαταίοι.
Το όνομα της «Πέτρα». Το χρώμα της ροδοκόκκινο καθώς λοξεύτηκε σε πάνω σε ψαμμιτικά πετρώματα. Μπροστά σας θα ζωντανέψουν εικόνες από το παρελθόν. Πλήθος από καραβάνια με καμήλες φορτωμένες με πλούτη , αγοραστές και έμποροι από τη Μέση Ανατολή.
Η Πέτρα αποτέλεσε πρωτεύουσα της αυτοκρατοράς των Ναβαταίων για περισότερο από 2000 χρόνια. Στη συνέχεια παράκμασε και για περισότερο από 300 χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια οπού και ανακαλύφθηκε και πάλι για το δυτικό κόσμο από το Ελβετό εξερευνητή Γιόχαν Μπουρκχαρντ το 1812.
Η πρόσβαση στη πόλη είναι δυνατή μόνο διασχίζοντας μια απέραντη χαράδρα μήκους ενός χιλιομέτρου, χωμένη μέσα στο συμπαγή βράχο ύψους εως και 100 μέτρων και από τις 2 πλευρές και φτιαγμένη από την πολύχρωμη άμμο της ερήμου. Μόλις διανύσετε την τελευταία και πιο στενή στροφή του σικ, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με την επιβλητική πρόσοψη του «Αλ Καζνεχ», του θησαυροφυλακίου, την τεγροδόχο του οποίου πυροβολούσαν με μανία οι Βεδουίνοι πιστεύοντας ότι περιείχε το χαμένο θησαυρό του βασιληά Σολομώντα.
Θα περπατήσουμε και μετά το Αλ Κανέζ για να επισκεφτεί εκατοντάδες άλλα εξίσου εντυπωσιακά κτίσματα όπως οι βασιλικοί τάφοι, το ελληνικό μοναστήρι και το ρωμαικό θέατρο.  Τα δυο τελευταία μνημέια υποδεικνύουν περίτρανα τις επιρροές που δέχτηκαν οι Ναβαταίοι από την παρουσία των Ελλήνων και στη συνέχεια των Ρωμαίων στη περιοχή της Πέτρας.
Η Πέτρα θεωρείται εθνικός θησαυρός και ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά αξιοθέατα της Ιοαρδανίας. Η UNESCO ανακύρηξε τη Πέτρα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς  και πρόσφατα η περιελήφθει στα Εφτά Σύγχρονα Θαύματα του Κόσμου.

“Τα χωριά που προσπερνάμε είναι όλα βγαλμένα από το ίδιο καλούπι, πανομοιότυπα. Σπίτια απρόσωπα, μονώροφα, ή διώροφα, σε χρώματα μπεζ- κίτρινο -ροζ.
Βρισκόμαστε στο φαράγγι Ουάντι Μουζίμπ. Εδώ δεν υπάρχει άλλο χρώμα εκτός από το μπεζ, από πάνω μέχρι κάτω, με διάφορες φωτοσκιάσεις - ακόμα και οι θάμνοι έχουν το ίδιο «ξερό» χρώμα.
Όσο κατευθυνόμαστε εσωτερικά της ερήμου, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο όμορφη. Η άμμος, αλλού σαν κόκκινο πιπέρι καγιέν και αλλού πιο ανοιχτόχρωμη, με μονολιθικούς τεράστιους βράχους, σαν λιωμένα κεριά.
Ηλιοβασίλεμα πάνω στο λόφο. Για δύο ώρες, αμίλητοι, απολαμβάνουμε τα χρώματα του ουρανού, της ερήμου και των λόφων να αλλάζουν κάθε λεπτό που περνάει. Μαγευτικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς.
Η νύχτα είναι κρύα και φωτεινή. Ο ουρανός είναι τόσο καθαρός που τα αστέρια και ο γαλαξίας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι έχουν πλησιάσει. Η ησυχία της ερήμου απλώνεται παντού.”
Στο Versus σχεδιάσαμε ένα ταξίδι με περίσσια ποιότητα και διάθεση για πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Μια διανυκτέρευση κάτω απ’ τα αστέρια που δείχνουν τον δρόμο στα καραβάνια μας θυμίζουν πού βρισκόμαστε και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Το θαύμα συνεχίζεται για ώρες και για χιλιόμετρα... Στην Πέτρα χάνουμε την αίσθηση της απόστασης ή του χρόνου. Και όσο προχωράμε, το τοπίο αλλά και τα μνημεία και τα θαύματα της φύσης γίνονται ακόμα πιο μυστηριώδη.
Είναι, βλέπετε, ταξίδι του Versus, άρα αντίθετα από τα συνηθισμένα. Αλήθεια, υπάρχει πιο αξέχαστη εμπειρία από μια διανυκτέρευση κάτω από τα άπειρα αστέρια ορατά από μια έρημο, αλλά και δείπνο «μαγειρεμένο» κάτω από το έδαφος; Οι πρώτοι ταξιδιώτες που το έζησαν μας μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους. Περιμένουμε να ακούσουμε και εσάς...

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αξέχαστο; Πώς προετοιμάζεται κανείς για την πρώτη του επίσκεψη σε μία χώρα;

Η Πέτρα αποκαλύφθηκε το 1812 από τον Ελβετό ταξιδευτή Γιόχαν Λούντβιχ Μπέργκχαρντ, ο οποίος μπήκε στον φρουρούμενο χώρο παριστάνοντας τον Άραβα. Κάθε ώρα, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, δίνει και άλλα χρώματα στην Πέτρα, το λαξευτό στολίδι των Ναβαταίων.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ηρώδης και η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ιαματικές ικανότητες της Νεκράς Θάλασσας και την επισκέπτονταν συχνά

Μη φύγετε από τη χώρα χωρίς να πάρετε μαζί σας μπαχαρικά από το Αμμάν καθώς και καλλυντικά και άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα.

Πιο αρωματική και πικάντικη σε σχέση με την ελληνική, η ιορδανική κουζίνα αγαπά πολύ το αρνί, το μοσχάρι, το κοτόπουλο και καθόλου το χοιρινό. Εθνικό πιάτο είναι το μανσάφ (αρνί μαγειρεμένο σε γιαούρτι, σερβιρισμένο σε ένα στρώμα από πιλάφι με ξηρούς καρπούς).

Κoufiah (καφίγια) είναι η παραδοσιακή μαντίλα που οι Άραβες σκέπαζαν το κεφάλι για να προστατευθούν από την αμμοθύελλα και κατόπιν έγινε σύμβολο του αγώνα των Παλαιστίνιων φελάχων.

Η Ιορδανία είναι μια χώρα 92.300 τ. χλμ., το 75% της οποίας είναι έρημος.

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας γεννήθηκε στο Κουβέιτ και είναι παλαιστινιακής καταγωγής. Έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στο Κάιρο. Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου βρέθηκε με τους γονείς στης στο Αμμάν, όπου δούλεψε στη Citibank και μετά στην Apple.
Η γνωριμία με τον Αμντάλα, που τότε ήταν πρίγκιπας της χώρας, έγινε σε δείπνο σε φιλικό σπίτι το 1993. Παντρεύτηκαν πέντε μήνες αργότερα. Στην πρόταση γάμου ο πρίγκιπας, ο οποίος γνώριζε την αδυναμία της για τα γλυκά, της προσέφερε ένα σοκολατάκι...
Η βασίλισσα Ράνια ασχολείται ενεργά με την εκπαίδευση των νέων, τον τουρισμό, το Προσφυγικό και γενικώς έχει προσφέρει τα μέγιστα στο προφίλ της χώρας.

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.

Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.