Η μαγική Σκανδιναβία του Versus | Καλοκαίρι 2021

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένα ταξίδι αξέχαστο; Πώς προετοιμάζεται κανείς για την πρώτη του επίσκεψη σε μία χώρα;

Τα Νησιά Λοφότεν σχηματίζουν ένα αρχιπέλαγος, που αποτελείται από πολλά μικρά νησάκια στα ανοικτά της βορειοδυτικής ακτής της Νορβηγίας.
Βρίσκονται αρκετά πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, στο ίδιο επίπεδο με τη βόρεια Αλάσκα, τη Σιβηρία και τη Γροιλανδία.
Λόγω του ρεύματος του Κόλπου του Μεξικού όμως, έχουν πολύ ηπιότερο κλίμα, που τα καθιστά προσβάσιμα σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έτους, καθότι ο ωκεανός δεν παγώνει, εκτός βέβαια από περιπτώσεις ακραίων φαινομένων και καταιγίδων.
Ο χειμώνας είναι ήπιος για την περιοχή, με θερμοκρασίες γύρω στους 0° C, ενώ το καλοκαίρι μπορεί να είναι ζεστό - δροσερό για τα δικά μας δεδομένα - με θερμοκρασία κοντά στους 23° C.
Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι τα μικρά ψαροχώρια με τα χαρακτηριστικά ποικιλόχρωμα ξύλινα σπίτια τους (τα Rorbuer), που υπάρχουν στις ακτές των φιόρδ, καθώς και οι παγετώνες, που από τις απόκρημνες πλαγιές βυθίζονται και χάνονται απότομα στη θάλασσα.

Ενα σπάνιας ομορφιάς και ταξιδιωτικής αξίας οδοιπορικό στη Βόρεια Σκανδιναβία έρχεται να ξυπνήσει τα καλοκαιρινά μας όνειρα... Με το τέλος της άνοιξης οι πάγοι στους δρόμους και στα πεδινά περάσματα της Βόρειας Σκανδιναβίας έχουν πλέον υποχωρήσει και ο καιρός έχει αρκετά γλυκάνει, δίνοντάς μας την ευκαιρία να ξεκινήσουμε την ανεπανάληπτη αυτή διαδρομή που στόχο έχει τη «γη του ήλιου του μεσονυχτίου» και τις εσχατιές του Βορρά της Ευρώπης.
Πρώτος σταθμός του οδοιπορικού μας είναι τα Νησιά Λοφότεν, τόπος μακρινός για ναυτικούς και έμπνευση για ποιητές. Είμαστε ήδη βορειότερα του Αρκτικού Κύκλου, του 66ου παραλλήλου, όπου και παρατηρείται το φαινόμενο της συνεχούς ημέρας. Εναλλαγή τοπίων, άγριοι βράχοι μέσα σε ήρεμες θάλασσες, γαλήνια ψαροχώρια με πολύχρωμα σπιτάκια στα πόδια χιονισμένων βουνών, ήπιες θερμοκρασίες από το Γκολφ Στριμ και το Μεξικό που σαν ευλογία έρχονται και αγκαλιάζουν τα νησιά, γλυκαίνοντας την εκεί παραμονή μας. Και μετά η «πορεία προς τον Βορρά». Στον δρόμο μας το φυσικό λιμάνι του Νάρβικ, το «Παρίσι του Βορρά», το Τρόμσε, η Άλτα με τις βραχογραφίες, το Χάμερφεστ που θεωρείται η βορειότερη πόλη του κόσμου, και υπέροχες διαδρομές με φέρι. Τα βουνά είναι χιονισμένα ακόμα και το καλοκαίρι, κάθε φιόρδ και κάθε στροφή στον δρόμο Ε6 είναι μια αποκάλυψη, κάθε οροπέδιο μας διηγείται το πέρασμα Λαπώνων, ταράνδων και παγετώνων, κάθε ποτάμι φέρνει μαζί του λαϊκούς μύθους και σιγοτραγουδά τις μελωδίες του Γκριγκ… Και κάθε πρωί κοιτάζουμε τον χάρτη μας και είναι ακόμα μεγαλύτερη η προσμονή μέχρι να φτάσουμε στο βορειότερο νησί της ευρωπαϊκής ηπείρου, το Μάγκερεϊ, και μετά στο Βόρειο Ακρωτήριο, εκεί όπου πλέον «τελειώνει ο δρόμος».
Εκεί όπου αντικρίζει κανείς τα απόκρημνα βράχια και τη θάλασσα του Μπάρεντς. Η συγκίνηση μπερδεύεται με την ικανοποίηση γιατί φτάσαμε τόσο μακριά, τόσο βόρεια. Με έκπληκτα μάτια να κοιτούμε τον φωτεινό νυχτερινό ουρανό για να κατανοήσουμε την πορεία του μεσονύχτιου ήλιου! Να μην ξημερώνει ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν νύχτωσε, πηγαίνοντας, θαρρείς, κόντρα σε όλα αυτά που μας έμαθαν οι σταθεροί και απαρέγκλιτοι κανόνες της φύσης.Και έπειτα από αυτήν την «κορύφωση» του ταξιδιού μας, ο δρόμος μάς φέρνει πιο νότια, στη γη των Λαπώνων, μέσα από τα ατελείωτα δάση και τις λίμνες της Βόρειας Φινλανδίας, στο Καριγκασνιέμι, το Ίναρι, το Ίβαλο, το Ροβανιέμι, εκεί όπου περνάμε από την πολική στην εύκρατη ζώνη και θα κοιτάξουμε για τελευταία φορά το βράδυ προς τον Βορρά για να δούμε τον ήλιο του μεσονυχτίου. Τελευταία μας στάση και σύνοψη του ταξιδιού στις ακτές της Βαλτικής και στην πρωτεύουσα Ελσίνκι.Όταν σχεδιάζαμε το πρόγραμμα αυτό, είχαμε στο μυαλό μας τους ταξιδιώτες που θέλουν να δουν ένα φαινόμενο μοναδικό μαζί με μια φύση εξαίρετης ομορφιάς που τόσο γενναιόδωρα η Βόρεια Σκανδιναβία προσφέρει. Θέλαμε συγχρόνως να ανεβάσουμε ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων, χρησιμοποιώντας πτήσεις και όχι πολύωρες διαδρομές με πούλμαν. Επειδή όμως ένα ταξίδι είναι πάνω από όλα γνώση, εξερεύνηση και εμπειρία, έχουμε επιλέξει σε κάποιες περιοχές να γίνουν μεγαλύτερες οδικές διαδρομές, για να έρθουμε σε επαφή με τους ανθρώπους, την πραγματική ζωή και τις λεπτομέρειες του τοπίου.

Μία γη προικισμένη από την ίδια την Ιστορία, στολισμένη με ιδιαίτερα φυσικά τοπία, με μια ανεπανάληπτη ποικιλία που εκπλήσσει το επισκέπτη. Κάθε μας μέρα στην Ιορδανία μας αποκαλύπτει κάτι διαφορετικό. Η παγκόσμιας αξίας λαξευμένη Πέτρα, η ζέστη Ερυθρά Θάλασσα με τα γυμνά βουνά της, το μοναδικό βύθισμα της Νεκράς Θάλασσας, η υπέροχη αίγλη της Γέρασας, οι βιβλικοί τόποι, ο αραβικός κοσμοπολιτισμός του Αμμάν και η πανέμορφη, βραχώδης έρημος του Γουάντι Ραμ.
Η Ιορδανια δεν είναι απλά μια ακόμα αραβική χώρα που θα συμπληρώσει τις προηγούμενες αναμνήσεις μας. Η ανατολική όχθη του Ιορδάνη που εξετάζουμε εχονυχιστικά, υπήρξε μέρος της "εύφορης ημισελήνου" της προϊστορικής εποχής, κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού μαζί με τη Μεσοποταμία και την Αίγυπτο, ήταν επίσης η βιβλική χώρα των Μοαβιτών και των Αμμωνιτών, πέρασμα για το Μωϋσή, η Ιορδανία ήταν ένα κομμάτι της πλούσιας ελληνιστικής κτήσης της "Κοίλης Συρίας" όπου ιδρύθηκε η "Δεκάπολις" όπου έμειναν πολλοί βετεράνοι του μακεδονικού στρατού.
Η ίδια περιοχή υπήρξε ρωμαϊκή επαρχία με μεγάλη ανάπτυξη, μεγάλες πόλεις και πολλά δημόσια έργα, ήταν σταθμός για τους εμπορικούς δρόμους των Ναβαταίων που διαφέντευαν τη Δυτική Αραβία και λάξευαν ναούς στον αμμόλιθο. Και του κουβάρι της ιστορίας της Ιορδανίας δεν τελειώνει με το θαύμα της Πέτρας που στολίζει εδώ και 20 αιώνες τα περάσματα δίπλα στην έρημο. Μέχρι και τον 6ο αιώνα, οι διάσπαρτες χριστιανικές βασιλικές κοσμούνταν με μωσαϊκά και ελληνικές επιγραφές.
Η Ιορδανία ήταν από τις πρώτες περιοχές που δέχτηκαν το Ισλάμ και επηρεάστηκαν πολιτιστικά από τις μεγάλες δυναστείες της νέας θρησκείας, αργότερα δέχτηκε τους σταυροφόρους και τέλος έγινε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ιορδανία στην πρόσφατη ιστορία της έμελλε να βρεθεί στο επίκεντρο γεωπολιτικών ανακατατάξεων, παρόλα αυτά άντεξε ως μια ισχυρή κρατική οντότητα με μια ευέλικτη και συνάμα σταθερή μοναρχία.
Και μόνο αυτή η σύντομη ιστορική αν αναδρομή στη χώρα που επισκεπτόμαστε δημιουργεί ένα δέος και μια περιέργεια για να την γνωρίσουμε σε βάθος, όπως της αξίζει.
Το συμπλήρωμα όμως στην ιστορία και τα μνημεία είναι η ίδια η επιβλητική φύση της Ιορδανίας: έρημος, υψομετρικές διακυμάνσεις, ξερά βουνά και οάσεις, καλλιέργειες και ποτάμια στο Βορρά, το βαθύπεδο της Νεκράς Θάλασσας που είναι ένα μοναδικό φαινόμενο από μόνο του, ο κόλπος της Άκαμπα που μοιράζεται ανάμεσα σε τέσσερις χώρες, τα διαβρωμένα φαράγγια και η κοιλάδα του Ιορδάνη.

Στην άκρη της Αραβικής ερήμου θα βρεθείτε ξαφνικά στη μέση μιας ολοζώνατανης και ταυτόχρονα νεκρής αρχαίας πολιτείας, δημιούργημα Αράβων νομάδων, γνωστών ως Ναβαταίοι.
Το όνομα της «Πέτρα». Το χρώμα της ροδοκόκκινο καθώς λοξεύτηκε σε πάνω σε ψαμμιτικά πετρώματα. Μπροστά σας θα ζωντανέψουν εικόνες από το παρελθόν. Πλήθος από καραβάνια με καμήλες φορτωμένες με πλούτη , αγοραστές και έμποροι από τη Μέση Ανατολή.
Η Πέτρα αποτέλεσε πρωτεύουσα της αυτοκρατοράς των Ναβαταίων για περισότερο από 2000 χρόνια. Στη συνέχεια παράκμασε και για περισότερο από 300 χρόνια παρέμεινε στην αφάνεια οπού και ανακαλύφθηκε και πάλι για το δυτικό κόσμο από το Ελβετό εξερευνητή Γιόχαν Μπουρκχαρντ το 1812.
Η πρόσβαση στη πόλη είναι δυνατή μόνο διασχίζοντας μια απέραντη χαράδρα μήκους ενός χιλιομέτρου, χωμένη μέσα στο συμπαγή βράχο ύψους εως και 100 μέτρων και από τις 2 πλευρές και φτιαγμένη από την πολύχρωμη άμμο της ερήμου. Μόλις διανύσετε την τελευταία και πιο στενή στροφή του σικ, θα βρεθείτε αντιμέτωποι με την επιβλητική πρόσοψη του «Αλ Καζνεχ», του θησαυροφυλακίου, την τεγροδόχο του οποίου πυροβολούσαν με μανία οι Βεδουίνοι πιστεύοντας ότι περιείχε το χαμένο θησαυρό του βασιληά Σολομώντα.
Θα περπατήσουμε και μετά το Αλ Κανέζ για να επισκεφτεί εκατοντάδες άλλα εξίσου εντυπωσιακά κτίσματα όπως οι βασιλικοί τάφοι, το ελληνικό μοναστήρι και το ρωμαικό θέατρο.  Τα δυο τελευταία μνημέια υποδεικνύουν περίτρανα τις επιρροές που δέχτηκαν οι Ναβαταίοι από την παρουσία των Ελλήνων και στη συνέχεια των Ρωμαίων στη περιοχή της Πέτρας.
Η Πέτρα θεωρείται εθνικός θησαυρός και ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά αξιοθέατα της Ιοαρδανίας. Η UNESCO ανακύρηξε τη Πέτρα ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς  και πρόσφατα η περιελήφθει στα Εφτά Σύγχρονα Θαύματα του Κόσμου.

“Τα χωριά που προσπερνάμε είναι όλα βγαλμένα από το ίδιο καλούπι, πανομοιότυπα. Σπίτια απρόσωπα, μονώροφα, ή διώροφα, σε χρώματα μπεζ- κίτρινο -ροζ.
Βρισκόμαστε στο φαράγγι Ουάντι Μουζίμπ. Εδώ δεν υπάρχει άλλο χρώμα εκτός από το μπεζ, από πάνω μέχρι κάτω, με διάφορες φωτοσκιάσεις - ακόμα και οι θάμνοι έχουν το ίδιο «ξερό» χρώμα.
Όσο κατευθυνόμαστε εσωτερικά της ερήμου, η διαδρομή γίνεται όλο και πιο όμορφη. Η άμμος, αλλού σαν κόκκινο πιπέρι καγιέν και αλλού πιο ανοιχτόχρωμη, με μονολιθικούς τεράστιους βράχους, σαν λιωμένα κεριά.
Ηλιοβασίλεμα πάνω στο λόφο. Για δύο ώρες, αμίλητοι, απολαμβάνουμε τα χρώματα του ουρανού, της ερήμου και των λόφων να αλλάζουν κάθε λεπτό που περνάει. Μαγευτικό τοπίο σπάνιας ομορφιάς.
Η νύχτα είναι κρύα και φωτεινή. Ο ουρανός είναι τόσο καθαρός που τα αστέρια και ο γαλαξίας δίνουν την ψευδαίσθηση ότι έχουν πλησιάσει. Η ησυχία της ερήμου απλώνεται παντού.”
Στο Versus σχεδιάσαμε ένα ταξίδι με περίσσια ποιότητα και διάθεση για πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Μια διανυκτέρευση κάτω απ’ τα αστέρια που δείχνουν τον δρόμο στα καραβάνια μας θυμίζουν πού βρισκόμαστε και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και τη σκέψη μας. Το θαύμα συνεχίζεται για ώρες και για χιλιόμετρα... Στην Πέτρα χάνουμε την αίσθηση της απόστασης ή του χρόνου. Και όσο προχωράμε, το τοπίο αλλά και τα μνημεία και τα θαύματα της φύσης γίνονται ακόμα πιο μυστηριώδη.
Είναι, βλέπετε, ταξίδι του Versus, άρα αντίθετα από τα συνηθισμένα. Αλήθεια, υπάρχει πιο αξέχαστη εμπειρία από μια διανυκτέρευση κάτω από τα άπειρα αστέρια ορατά από μια έρημο, αλλά και δείπνο «μαγειρεμένο» κάτω από το έδαφος; Οι πρώτοι ταξιδιώτες που το έζησαν μας μετέφεραν τον ενθουσιασμό τους. Περιμένουμε να ακούσουμε και εσάς...

Ομορφιά εξωτική, πρωτόγνωρα συναισθήματα. Εντυπωσιακά «εφέ», τοπία που μοιάζουν ανέγγιχτα, άγρια και επιβλητικά που σε καθηλώνουν. Μεγαλόπρεπες κορυφές, πανάρχαιοι παγετώνες με μπλε ανταύγειες και ακτογραμμές απο δαντελωτά φιόρδ. Ίσως αυτές οι λέξεις να μπορούν να περιγράψουν την απίστευτη εμπειρία που ζήσαμε! Απολαύσαμε κρουαζιέρα στο Σόγκνεφιορντ, ένα από τα μεγαλύτερα και βαθύτερα φιορδ της Νορβηγίας. Το μήκος του ξεπερνά τα 200 χλμ και το βάθος του τα 1000 μέτρα. Τεράστιο και αχανές χάνεται στον ορίζοντα... Η δεύτερη ακόμα πιο συγκλονιστική περιπέτειά μας ήταν στο φιόρδ Γκέιρανγκερ, όπου απολαύσαμε πρώτα τη μαγική θέα από ψηλά, στο δρόμο Ornevegen-Eagle Road, που είναι γνωστός ως ο «δρόμος του αετού», λόγω της απόκρυμνης πλαγιάς και των απότομων στροφών του. Έπειτα, κατεβήκαμε στο χωριό και στην προβλήτα αντικρίσαμε ίσως το πιο όμορφο φιόρδ, γεμάτο από σμαραγδί πράσινο και διάφανα νερά... Τραβήξαμε παραμυθένιες φωτογραφίες στους ορμητικούς καταρράκτες που απλώνονται ο ένας κατά μήκος του άλλου. Από τη μια πλευρά το «Νυφικό πέπλο» (Brudesloret), από την άλλη ο μεγάλος καταρράκτης «Οι επτά αδελφές» (De syv sostrene) και απέναντι «Ο μνηστήρας». Δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Άλλωστε, ποιος μπορεί να δώσει ερμηνεία στα μυστήρια της φύσης; Kανείς.

Η Ουψάλα από τις παλαιότερες πόλεις της Σουηδίας, χρονολογείται από τον 3ο Μ.Χ. αιώνα και είναι το ιστορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας. Το πανεπιστήμιό της, επίσης από τα αρχαιότερα της χώρας και ένα από τα κορυφαία στον κόσμο, χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και συγκεντρώνει πάνω από 40 χιλιάδες φοιτητές κάτι που κάνει την Ουψάλα μια ζωντανή πανεπιστημιούπολη που σφύζει από ζωή, δημιουργία και φοιτητικά στέκια. Πανέμορφα στενά και παλαιά καλοδιατηρημένα κτήρια γύρω από τον ποταμό Fyris, καθώς και ο αρχαιολογικός χώρος της παλιάς πόλης δημιουργούν το ιδανικό περιβάλλον για έναν επισκέπτη για να κάνει έναν γαλήνιο περίπατο με εικόνες τόσο από τις ρίζες και την ιστορία της χώρας, όσο και από το δυναμικό και νεανικό παρόν της. Όλα στην πόλη περιστρέφονται γύρω από το πανεπιστήμιο, το παλιό κτήριο του οποίου είναι πια μουσείο (Gustavianum), που στεγάζει όλα τα ανεκτίμητα  ιστορικά αρχεία του, καθώς και μια σημαντική συλλογή Τέχνης. Τα υπόλοιπα κτήρια, είναι μεγαλοπρεπή αναγενησιακά κτίσματα που αφήνουν έκθαμβο τον επισκέπτη με την περίτεχνη αρχιτεκτονική τους. Το Grand Auditorium είναι διακοσμημένο με πορτραίτα βασιλιάδων και διακεκριμένων επιστημόνων που δίδαξαν στο πανεπιστήμιο, ενώ η βιβλιοθήκη, η μεγαλύτερη στη χώρα στεγάζει πάνω από 5 εκατομμύρια τόμους βιβλίων.

Τα βραβεία Νόμπελ, ίσως τα πιο βαρύτιμα στον κόσμο, θεσμοθετήθηκαν το 1895 από τον Σουηδό εφευρέτη της πολεμικής βιομηχανίας, Άλφρεντ Νόμπελ και με εξαίρεση το βραβείο για την Ειρήνη, απονέμονται κάθε χρόνο, από το 1901, στο δημαρχείο της Στοκχόλμης στις 10 Δεκεμβρίου, κάθε χρόνο – στην επέτειο θανάτου του Νόμπελ.  Την τελετή ακολουθεί ένα πλούσιο δείπνο στην μπλε αίθουσα του δημαρχείου της Στοκχόλμης, όπου η βασιλική οικογένεια της χώρας είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. Το μεγαλοπρεπές δημαρχείο της πόλης, χτισμένο πάνω στο νησάκι Kungsholmen, κατασκευάστηκε από το 1911 έως το 1923 με πάνω από οκτώ εκατομμύρια κόκκινα τούβλα και εγκαινιάστηκε στις 23 Ιουνίου 1923, ακριβώς 400 χρόνια μετά την άφιξη στην πόλη του Γουσταύου του 1ου απελευθερωτή της Σουηδίας από την Ένωση των τριών Σκανδιναβικών χωρών. Η διάσημη Μπλε Αίθουσα, φιλοξενεί το μεγαλύτερο όργανο στην Σκανδιναβία με 10.270 ηχητικούς σωλήνες, ενώ η Χρυσή Αίθουσα εντυπωσιάζει με τα λαμπερά ψηφιδωτά που αναπαριστούν πρόσωπα και γεγονότα από τη Σουηδική ιστορία.  Το Δημαρχείο και ο πύργος του είναι επισκέψιμα μόνο με οργανωμένες ξεναγήσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, οι οποίες περιλαμβάνουν και κάθοδο από τα σκαλιά που κατεβαίνουν επίσημα οι νικητές των βραβείων Νόμπελ. Το πάρκο γύρω από το δημαρχείο είναι διακοσμημένο με εντυπωσιακά αγάλματα βασιλιάδων και άλλων ιστορικών προσώπων.

Μια πόλη που συστηματικά βρίσκεται στην κορυφή κάθε λίστας ποιότητας ζωής για τους κατοίκους της, δεν μπορεί παρά να αποτελεί έναν ιδανικό ταξιδιωτικό προορισμό και για τους επισκέπτες της.

Γραφικά κανάλια, πολύχρωμα, παμπάλαια κουκλίστικα σπίτια, χιλιάδες ποδήλατα, σκανδιναβική κουλτούρα και ντιζάιν διάχυτα παντού και τέτοια ζωντάνια και νεανικότητα που λίγες πόλεις του κόσμου διαθέτουν, βάζουν την ανεξίτηλη σφραγίδα τους σε έναν υπέροχο προορισμό που πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκεται στα σχέδια κάθε ανθρώπου που αγαπά τα ταξίδια.

Φαρδιοί, τεράστιοι δρόμοι, πεντακάθαροι, με απόλυτη ησυχία και τάξη τόσο για αυτοκίνητα όσο και για πεζούς με έμφαση στα ποδήλατα. Ναι, είναι η χώρα του ποδηλάτου. Όλοι έχουν ποδήλατο. Από 3χρονα παιδιά μέχρι 90χρονοι. Υπάρχουν ειδικοί ποδηλατόδρομοι, ξεχωριστές διαβάσεις για τα ποδήλατα, σεβασμός. Δεν μπλέκονται με τους πεζούς ούτε φυσικά και με τα αυτοκίνητα. Με το ποδήλατο πας παντού και καλύπτεις αρκετές αν όχι όλες τις διαδρομές. Επίσης σε κάθε βαγόνι των τρένων και του μετρό υπάρχουν θέσεις που ασφαλίζουν τα ποδήλατα. Παντού υπάρχουν πάρκινγκ ποδηλατων, πάρκινγκ που μπορούν να χορέσουν εκατοντάδες ποδήλατα.

Η ηπειρωτική Δανία διαθέτει σπάνια πολιτιστικά στοιχεία παγκόσμιας κληρονομιας. Αρχικά o Καθεδρικός Ναός στο Ροσκίλντε αποτελεί την πρώτη γοτθική εκκλησία της Βόρειας Ευρώπης και  η τελευταί κατοικία για τους περισσότερους βασιλιάδες της Δανίας. Επίσης το διάσημο και εντυπωσιακό κάστρο Κρόνμποργκ στο Χέλσινγκορ, που έμεινε στην ιστορία ως το σπιτι του Άμλετ, πρίγκηπα της Δανίας, περιφρουρούσε το κύριο θαλάσσιο δρόμο πρός την Βαλτική. Ωστόσο, τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν και οι υπόλοιπες περιοχές της Δανίας, υπόσχοντας στον επισκέπτη ειδυλλιακά, καταπράσινα, άγριας ομορφιάς τοπία και πολλες συγκινήσεις.

Οι λάτρεις της Τέχνης θα ενθουσιαστούν στην Εθνική Πινακοθήκη, η οποία διαθέτει έργα των μεγαλύτερων ζωγράφων, αλλά και στην Γλυπτοθήκη Carlsberg καθώς και στο εκπληκτικό μουσείο μοντέρνας Τέχνης Louisiana Museum of Modern Art.

Η Κοπεγχάγη σε μόλις λίγα χρόνια έχει καταφέρει να γίνει διεθνές κέντρο υψηλής γαστρονομίας με πάνω από 15 εστιατόρια με αστέρια Michelin, ένας αριθμός πολύ μεγάλος για τον πληθυσμό της, αλλά και πλήθος οικονομικότερων επιλογών όπου μπορεί να απολαύσει κανείς την πεντανόστιμη «πειραγμένη» «Νέα Σκανδιναβική Κουζίνα».

Η γειτονιά Vesterbro σφύζει από ζωή και δημιουργικότητα με καταστήματα μόδας, ντιζάιν, παζάρια και αναρίθμητα cafe, ενώ η νυχτερινή ζωή είναι αντάξια της νεανικής πόλης. 

Τέλος, μια επίσκεψη στην Christiania, την αυτόνομη εναλλακτική κοινότητα στο κέντρο της πόλης, δίνει στον επισκέπτη μια εικόνα αυθεντικής χίπικης ζωής βγαλμένης από τη δεκαετία του 70.

Το παιχνίδι που έχει μεγαλώσει, εμπνεύσει και εκπαιδεύσει αμέτρητες γενιές παιδιών και… μπαμπάδων, αποτελεί ίσως το γνωστότερο εξαγώγιμο προϊόν και πηγή υπερηφάνειας για τους κατοίκους της μικρής σκανδιναβικής χώρας.
Θεματικά πάρκα Lego υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου αλλά την αυθεντική, πολύχρωμη, και άκρως συναρπαστική εμπειρία, θα την απολαύσει κανείς εδώ, στην πόλη που γεννήθηκε το πρώτο τουβλάκι το 1949, το Μπίλουντ της Δανίας, σε μια απόσταση 260 χλμ από την Κοπεγχάγη.
Η Legoland έχει επίκεντρο το Lego Hotel από το οποίο ξεκινούν οι αμέτρητες μαγικές εξορμήσεις που θα κάνουν τους μικρούς επισκέπτες να ονειρεύονται πολύχρωμα για καιρό και τους ενήλικους να γίνουν παιδιά έστω και για μια μέρα, για να χαθούν στους εκπληκτικούς κόσμους του πάρκου, κατασκευασμένους εξ ολοκλήρου από τα πιο διάσημα πλαστικά τουβλάκια στον κόσμο.
Κάστρα, πειρατές, στοιχειωμένα σπίτια, άγρια δύση, Βίκινγκς, και μακέτες - πιστά αντίγραφα ευρωπαϊκών πόλεων, όλα φτιαγμένα από εκατομμύρια Lego με εκπληκτική ακρίβεια και προσοχή στη λεπτομέρεια, θα σας κάνουν να χαθείτε στον κόσμο της φαντασίας και του παιχνιδιού και να μη θέλετε να φύγετε όσες ώρες κι αν μείνετε.
To μουσείο που περιέχει την ιστορία της εταιρείας από την ίδρυσή της και η επίσκεψη στο εργοστάσιο όπου παράγονται τα χρωματιστά υλικά των ονείρων εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον πλανήτη, συμπληρώνουν το ταξίδι στον φανταστικό κόσμο του πιο δημιουργικού παιχνιδιού που κατασκευάστηκε ποτέ.

Το Odense είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Δανίας, γενέτειρα του ξακουστού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν και όπως είναι φυσικό η προσωπικότητα και το αιώνιο έργο του είναι ρίχνουν βαριά τη σκιά τους σε κάθε γωνιά.
Μουσεία αφιερωμένα σ’ αυτόν, όπως το σπίτι που έζησε, ειδικά κέντρα με δραστηριότητες για παιδιά και αγάλματα από τις πιο γνωστές ιστορίες του, δίνουν στην πόλη μια παραμυθένια διάσταση και την καθιστούν απαραίτητο προορισμό για κάθε επισκέπτη της χώρας που είναι ή αισθάνεται παιδί.
Η μαγεία της πόλης όμως συνεχίζεται και πέρα από τα σχετικά με τον μεγάλο παραμυθά, με αναγεννησιακά κάστρα, όπως το Egeskov, το σιδηροδρομικό μουσείο, τον καλύτερο ζωολογικό κήπο της χώρας και την παραδοσιακή αλλά και υπερσύγχρονη σκανδιναβική αρχιτεκτονική που δημιουργεί ένα άκρως ενδιαφέρον αστικό τοπίο και μπορεί κανείς να τη θαυμάσει και στο χωριό – μουσείο ιστορικών σπιτιών.
Και οι μεγάλοι επισκέπτες, πάντως, θα μείνουν απολύτως ικανοποιημένοι αφού η πόλη έχει μια ζωντανή κοινωνική ζωή με υπέροχα καφέ, εστιατόρια και μπαρ που μπορεί κανείς χαλαρώσει και να απολαύσει τοπικά εδέσματα και ποτά σε μια όμορφη και γαλήνια ατμόσφαιρα.

Μια μικρή γοητευτική κωμόπολη – λιμάνι, που χρονολογείται από το 1231, όταν βρισκόταν στα σύνορα της τότε επικράτειας της χώρας και ήταν σημαντικό κέντρο τεχνιτών και εμπόρων χαρακτηριστικό που διατηρεί ακόμα και σήμερα.
Το Kolding είναι δημοφιλές για τα ιστορικά του αξιοθέατα, όπως το παλιό βασιλικό κάστρο Koldinghus που δεσπόζει στον λόφο πάνω από την πόλη, και την πόλη Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, Christiansfeld,  που σχεδιάστηκε το 1773 -1800 ως η «τέλεια πόλη» για την ντόπια μοραβική θρησκευτική κοινότητα.Πρόκειται επίσης για τη μόνη στη Δανία και δεύτερη στη Σκανδιναβία πόλη, μαζί με το Ελσίνκι, με τον τιμητικό τίτλο της UNESCO, «Design City”, γεγονός που αντικατοπτρίζει τη σημασία που δίνει στην φιλοσοφία του ντιζάιν σε κάθε έκφανση της ζωής, κάτι που γίνεται αμέσως αισθητό στον επισκέπτη.
Τοπικοί τεχνίτες κατασκευάζουν τα αριστουργήματά τα τους στα εργαστήριά και τα στούντιο που βρίσκονται διάσπαρτα στην πόλη, όπου μπορεί κανείς να τα απολαύσει καθώς και να τα αγοράσει σε εξαιρετικές τιμές.
Τέλος η πόλη προσφέρει πολύ ιδιαίτερες δραστηριότητες για οικογένειες και παιδιά, όπως πρωτότυπους παιδότοπους, πάρκο σκέιτ, και δυνατότητα μεταμφίεσης σε βασιλιάδες και βασίλισσες μέσα το κάστρο Koldinghus.

Η Δανία είναι η πνευματική και ιστορική έδρα των Βίκινγκ. Οι Βίκινγκ ήταν εθνοτική ομάδα, τμήμα των Βορείων Λαών της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Οι Βίκινγκ δεν αποτέλεσαν ενιαίο έθνος, με τη μορφή που αυτά άρχισαν να διαμορφώνονται στη Νότια Ευρώπη κατά την ίδια περίοδο, αλλά διέθεταν μεταξύ τους πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Σήμερα κάποιος επισκέπτης μπορεί να μεταφερθεί νοερά σε εκείνη την εποχή μέσω των μουσείων στο Ροσκίλντε και στη Κοπεγχάγη αλλά και των κάστρων που έχουν διασωθεί. 

Οι Λίθοι του Γιέλινγκ είναι σκαλιστοί Ρουνικοί λίθοι του 10ου αιώνα, που βρέθηκαν στην ομώνυμη πόλη της Δανίας.
Οι ρούνοι είναι ένα αλφαβητικό σύστημα γραφής που χρησιμοποιούταν από τους γερμανικούς λαούς. Τα παλαιότερα αρχεία ρούνων βρέθηκαν στη Δανία και τη Νορβηγία τον 11ο αιώνα μ,Χ.
Η ετυμολογική ρίζα της λέξης είναι κάτι σαν συνονθύλευμα των λέξεων “γράμμα” και “μυστήριο.
Οι ρούνοι είναι συνυφασμένοι με τη σκανδιναβική θρησκεία και συνδέονται στενά με τη σκανδιναβική μαγεία και την ποίηση των Σκαλντ.
Η πραγματική προέλευση των ρούνων είναι ασαφής. Κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι προέρχεται από τους Λατίνους, δεδομένου ότι ήταν η εμπορική γλώσσα κατά τη διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι γερμανικές φυλές πιθανόν να είχαν έρθει σε επαφή με τους εμπόρους, με αποτέλεσμα να τους εκθέσουν στη γλώσσα. Επίσης, υπάρχουν επιστήμονες που υποστηρίζουν ότι το ρουνικό αλφάβητο ή αλλιώς Φούθαρκ (futhark), βασίζεται στο ετρουσκικό αλφάβητο.
Κάθε ρούνος είχε ένα όνομα που υπονοούσε τη φιλοσοφική και μαγική σημασία της οπτικής του μορφής, καθώς και του ήχου τον οποίο αντιπροσώπευε. Οι ρούνοι έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή των Βίκινγκ.
Οι ρούνοι ήταν σκαλισμένοι σε πέτρα, κόκκαλο, κέρατο, ξύλο ή μέταλλο. Οι ρουνικοί λίθοι ήταν μεγάλοι βράχοι που καλύπτονταν με επιγραφές ρούνων και συνήθως ήταν αφιερωμένοι στη μνήμη ενός σπουδαίου άνδρα ή μιας σπουδαίας γυναίκας. Πάνω από 3.000 ρουνικοί λίθοι βρίσκονται στις Σκανδιναβικές χώρες.

Η Πέτρα αποκαλύφθηκε το 1812 από τον Ελβετό ταξιδευτή Γιόχαν Λούντβιχ Μπέργκχαρντ, ο οποίος μπήκε στον φρουρούμενο χώρο παριστάνοντας τον Άραβα. Κάθε ώρα, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, δίνει και άλλα χρώματα στην Πέτρα, το λαξευτό στολίδι των Ναβαταίων.

Λέγεται ότι ο βασιλιάς Ηρώδης και η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα εκτιμούσαν ιδιαίτερα τις ιαματικές ικανότητες της Νεκράς Θάλασσας και την επισκέπτονταν συχνά

Μη φύγετε από τη χώρα χωρίς να πάρετε μαζί σας μπαχαρικά από το Αμμάν καθώς και καλλυντικά και άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα.

Πιο αρωματική και πικάντικη σε σχέση με την ελληνική, η ιορδανική κουζίνα αγαπά πολύ το αρνί, το μοσχάρι, το κοτόπουλο και καθόλου το χοιρινό. Εθνικό πιάτο είναι το μανσάφ (αρνί μαγειρεμένο σε γιαούρτι, σερβιρισμένο σε ένα στρώμα από πιλάφι με ξηρούς καρπούς).

Κoufiah (καφίγια) είναι η παραδοσιακή μαντίλα που οι Άραβες σκέπαζαν το κεφάλι για να προστατευθούν από την αμμοθύελλα και κατόπιν έγινε σύμβολο του αγώνα των Παλαιστίνιων φελάχων.

Η Ιορδανία είναι μια χώρα 92.300 τ. χλμ., το 75% της οποίας είναι έρημος.

Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας γεννήθηκε στο Κουβέιτ και είναι παλαιστινιακής καταγωγής. Έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στο Κάιρο. Μετά τον Πόλεμο του Κόλπου βρέθηκε με τους γονείς στης στο Αμμάν, όπου δούλεψε στη Citibank και μετά στην Apple.
Η γνωριμία με τον Αμντάλα, που τότε ήταν πρίγκιπας της χώρας, έγινε σε δείπνο σε φιλικό σπίτι το 1993. Παντρεύτηκαν πέντε μήνες αργότερα. Στην πρόταση γάμου ο πρίγκιπας, ο οποίος γνώριζε την αδυναμία της για τα γλυκά, της προσέφερε ένα σοκολατάκι...
Η βασίλισσα Ράνια ασχολείται ενεργά με την εκπαίδευση των νέων, τον τουρισμό, το Προσφυγικό και γενικώς έχει προσφέρει τα μέγιστα στο προφίλ της χώρας.

Παραμυθένια φιόρδ, ζεν ατμόσφαιρα, «άγρια» παρθένα ομορφιά, ανέγγιχτη φύση, βαθύ μπλε του ωκεανού, σκανδιναβικός πεντακάθαρος αέρας, επιβλητικά βράχια στη θάλασσα, γραφικές κοιλάδες και πελώρια καταπράσινα βουνά. Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς ότι βρίσκεται στον Παράδεισο; Αν σας κούρασε η αστική καθημερινότητα και θέλετε να ξεφύγετε από όλα, τότε οι Νήσοι Φερόε αποτελούν ένα ταξιδιωτικό «διαμάντι», έναν  εναλλακτικό προορισμό με αντιτουριστικό χαρακτήρα, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει, αποκλειστικά για αληθινούς εξερευνητές και φυσιολάτρεις ταξιδιώτες. Κάπου μεταξύ Σκωτίας, Νορβηγίας και Ισλανδίας συσπειρώνονται τα πανέμορφα ηφαιστειακά Νησιά Φερόε (Faroe Ιslands). Πράσινα, τραχιά και ανεμοδαρμένα από την απεραντοσύνη του βόρειου Ατλαντικού. Tα δεκαοκτώ ομιχλώδη νησάκια -εκ των οποίων τα δεκαεπτά είναι κατοικήσιμα- δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο στην Ευρώπη. Μερικές φορές μάλιστα, η ομίχλη του καλοκαιριού δημιουργεί ένα άκρως μυστικιστικό τοπίο. Μια προσεκτική ματιά στον χάρτη φανερώνει την κοσμογονία που κάποτε συνέβη εδώ. Τα νησιά του συμπλέγματος ήταν ένα, αλλά κατακερματίστηκαν, με αποτέλεσμα να χωρίζονται από στενά φιορδ, των οποίων το πλάτος επιτρέπει την κατασκευή υποθαλάσσιων τούνελ. Έτσι, βρίσκονται τόσο κοντά μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνει κανείς ότι πέρασε από το ένα νησί στο άλλο. Σήμερα, αποτελούν αυτόνομη κοινοβουλευτική δημοκρατία που ανήκει στο βασίλειο της Δανίας. Το πρώτο πράγμα που παρατηρούμε είναι τα σπίτια των χωριών. Ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα ή με το παραδοσιακό μαύρο, ενώ οι στέγες είναι συχνά σκεπασμένες με χλοοτάπητα. Οι κάτοικοι, λόγω της απομόνωσης των νησιών, έχουν διατηρήσει τη δική τους παραδοσιακή σκανδιναβική κουλτούρα, ενώ έχουν και τη δική τους γλώσσα η οποία έχει τις ρίζες της από την εποχή των Βίκινγκς. Άλλωστε, οι σύγχρονοι Φερόες είναι απόγονοι των Βίκινγκς. Τα νησιά είναι συνδεδεμένα με σκανδιναβικούς θρύλους, ιστορίες ψαράδων και μύθους διαφόρων μοναχών. Ένας από τους πιο γνωστούς μύθους λέει ότι οι δύο πέτρινες στήλες που ξεπροβάλλουν από τη θάλασσα, δημιουργήθηκαν όταν δύο γίγαντες προσπάθησαν να σύρουν τα νησιά προς το δικό τους νησί (τη σημερινή Ισλανδία). Ακόμα, η πρωτεύουσα των νησιών, Τόρσχαβν (Tórshavn), φημίζεται πως έχει πάρει το όνομά της από τον Thor, τον Νορβηγό θεό του κεραυνού και της αστραπής. Επίσης, λέγεται ότι τον 6ο αιώνα μ.Χ. ένας Ιρλανδός μοναχός που έφθασε εκεί, τα χαρακτήρισε ως παράδεισο των πουλιών και των προβάτων. Κι έτσι πήραν το όνομά τους. Μάλιστα, στα τέλη του 7ου αιώνα, μοναχοί από την Ιρλανδία επισκέφθηκαν τα νησιά προς αναζήτηση ερημητηρίων για μοναχισμό. Σήμερα, στα νησιά υπάρχουν περίπου 70.000 πρόβατα και σχεδόν 2 εκατ. ζεύγη σπάνιων πτηνών. Εξερευνούμε σημεία στα οποία έχουν γίνει γυρίσματα για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», κάνουμε πεζοπορία με φόντο απόκοσμα τοπία, επισκεπτόμαστε αρχαία παραπήγματα των Βίκινγκς τα οποία έχουν ξεμείνει στο νησί από Νορβηγούς θαλασσοπόρους, που ήταν από τους πρώτους ενοίκους των νησιών. Δοκιμάζουμε την παραδοσιακή φεροέζικη κουζίνα που αποτελείται από εξαιρετικά θαλασσινά και βιολογικό αρνί, απολαμβάνουμε αχνιστό καφέ με φόντο τα κύματα του Ατλαντικού, ενώ φεύγοντας προμηθευόμαστε με εξαιρετικά προϊόντα που κατασκευάζονται από μαλλί υψηλής ποιότητας. 

Ένας προορισμός που τον χαρακτηρίζουν τα μεγαλειώδη, μαγευτικά και ακαταμάχητα γοητευτικά τοπία. Αντικρουόμενα στοιχεία - πάγος και φωτιά - συνθέτουν μια απέριττη, άγρια, ακατέργαστη και επιβλητική ομορφιά. Μια φύση μοναδική στον Ευρωπαϊκό χώρο.
Η Ισλανδία, η "χώρα των πάγων",το δεύτερο μεγαλύτερο νησί και η πιο αραιοκατοικημένη χώρα της Ευρώπης, είναι από τη φύση καταδικασμένη στην απομόνωση: τα πιο κοντινά της μέρη είναι η Γροιλανδία που απέχει 290 km, τα νησιά Φερόες (420 km) και η Σκωτία (800 km), ενώ από την ηπειρωτική Ευρώπη η κοντινότερη χώρα είναι η Νορβηγία που απέχει 970 km.Μια "νέα γη" που ξεπήδησε από τους ατμούς και τη λάβα και τροφοδότησε τους θρύλους των Βίκινγκς. Μια χώρα περίφημη για την παρθένα φύση της και τα ιδιαίτερα γεωμορφολογικά της χαρακτηριστικά: θερμές πηγές, μεγαλοπρεπείς παγετώνες, ενεργά και ανενεργά ηφαίστεια, χιονοσκεπή βουνά, θερμοπίδακες (γκέιζερ), παγωμένες θάλασσες, ονειρικές λίμνες, ορμητικά ποτάμια, βροντώδεις καταρράκτες, απόκρημνα βράχια, βαθιές κοιλάδες, δαντελωτές ακτογραμμές, πολυσχιδή φιόρδ,σουρεαλιστικοί σχηματισμοί λάβας... Πέρα από αυτά όμως, είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία, λογοτεχνία και λαϊκές παραδόσεις.
Το ταξίδι μας είναι αφιερωμένο στο μυστήριο της χώρας αυτής, στην ομορφιά των τοπίων της και στα αμέτρητα φυσικά της φαινόμενα. Ένα εκπληκτικό ταξίδι στη βορειότερη άκρη της Ευρώπης, που προσφέρει εικόνες αναπάντεχης ομορφιάς και συναρπαστικές εμπειρίες.

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Όταν τα βουνά δίνουν τη θέση τους σε καταπράσινες κοιλάδες, διάφανες λίμνες, γαλαζοπράσινες όχθες, γραφικούς μικρούς οικισμούς και ξύλινα σαλέ, θαρρείς πως είναι κουκλόσπιτα, βγαλμένα από σελίδες παραμυθιού. Μια όαση αρμονίας, με μαγικές φωτοσκιάσεις που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα καθώς περιπλανιέσαι σε φιδωτούς δρόμους με αποκαλυπτικά τοπία. Aνεξάντλητες φυσικές ομορφιές, πολιτιστικός πλούτος και κομψές πόλεις. Η Νορβηγία βρίσκεται στην κορυφή της λίστας με τις πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι κάνει τόσο ευτυχισμένους τους Νορβηγούς! Η σκανδιναβική αυτή χώρα είναι ένας προορισμός… ζωής που μοιράζεται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Φιόρδ, γραφικά νησάκια, παγετώνες, λίμνες, καταρράκτες. Ξεκινάμε με την πρωτεύουσα της Νορβηγίας, το Όσλο, γεμάτη μουσεία των Βίκινγκς, γκαλερί τέχνης και μια εντυπωσιακή όπερα. Βρίσκεται στο φιόρδ Oslofjord, περιβάλλεται από πράσινους λόφους, βουνά κι από ένα άγριo δάσος, εύκολα προσβάσιμο, το Marka. To πιο εντυπωσιακό ωστόσο, είναι ότι γύρω από το Όσλο υπάρχουν 40 νησιά, ενώ στην ευρύτερη περιοχή 343 λίμνες! Η διαδρομή μας μέσω της νορβηγικής υπαίθρου είναι πραγματικά συγκλονιστική. Διασχίζουμε το Όππνταλ, μια μικρή αλλά ιστορική κωμόπολη, το Σούνταλσερα, μια πόλη χτισμένη ακριβώς στην τοποθεσία όπου ξεκινά (ή τελειώνει) το φιορδ Σούνταλφιορντ και συνεχίσουμε μέχρι την Κρίστιανσουντ. Ακολουθούμε τον περίφημο «Δρόμο του Ατλαντικού», μία από τις πλέον εντυπωσιακές και άκρως φωτογενείς διαδρομές στον κόσμο! Στόχος μας πάντα είναι το πανέμορφο, παγκοσμίου φήμης, φιορδ της Νορβηγίας, το Γκέιρανγκερ, με το χαρακτηριστικό σχήμα S, την παρθένα φύση, τους ψηλούς καταρράκτες και τα βουνά γύρω του. Απολαμβάνουμε μια ανεπανάληπτη κρουαζιέρα στο ομορφότερο φιορδ της χώρας και ανακαλύπτουμε τον λόγο για τον οποίο λένε ότι η φύση της Νορβηγίας είναι «εξωπραγματική»: τα νορβηγικά φιόρδ, τα οροπέδια, το απίστευτο πράσινο, οι αμέτρητοι καταρράκτες. Αλήθεια, πόση ομορφιά αντέχετε; Επισκεπτόμαστε τον παγετώνα Μπρίκσνταλ με troll cars (μικρά αμαξάκια) και ανεβαίνουμε με «ιπτάμενο τρενάκι» στο Mount Flοyen για μια υπέροχη θέα του Μπέργκεν και των περιχώρων, αφού πρώτα περιηγηθούμε στη γραφική παλιά πόλη του Μπέργκεν, αντικρίζοντας ένα νορβηγικό, παράκτιο τοπίο γεμάτο πανέμορφα φιόρδ και επιβλητικά βουνά. Στη διαδρομή μεταξύ Μπέργκεν και Kirkenes, βλέπουμε απομονωμένα χωριά και εντυπωσιακά ακρωτήρια στον Αρκτικό Κύκλο, ενώ κάνουμε την εκπληκτική διαδρομή με τραίνο Φλομ – Μύρνταλ. Μια γοητευτική εξερεύνηση στα άγνωστα μονοπάτια των νορβηγικών ακτογραμμών και των φιορδ, στους δρόμους του Ατλαντικού, όπως μόνο το ανήσυχο πνεύμα του Versus μπορεί να προσφέρει.

Βρισκόμαστε στον 13ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εμπνευσμένοι έμποροι γερμανικών πόλεων της Βαλτικής και της Βόρειας Θάλασσας συλλαμβάνουν τη «μεγάλη ιδέα» ενός εμπορικού συνασπισμού, με σκοπό να ανοίξουν νέες μεγάλες αγορές και να διασφαλίσουν τα κέρδη τους. Πρώτη τους κίνηση η διασφάλιση της ελεύθερης ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, η κατάργηση των δασμών και η ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών ανάμεσα στις πόλεις αυτές.
Βλέποντας τα μέλη του συνασπισμού να ευημερούν, την «Ένωση» ακολουθούν και οι κυριότερες εμπορικές πόλεις της εποχής, όπως το Λονδίνο, η Μπριζ στο Βέλγιο, το Μπέργκεν της Νορβηγίας και η ρωσική πόλη Νόβγκοροντ.

Στα μέσα του 13ου αιώνα η «Χάνσα», δηλαδή η «Ένωση», αριθμούσε 77 πόλεις. Η εξέλιξη ήταν ραγδαία, με αποτέλεσμα τον 15ο αιώνα, που ήταν και η χρυσή της εποχή, η Χάνσα να έχει καταφέρει να επιβάλει μονοπώλιο στο εμπόριο της Βαλτικής. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει κάποια ομοσπονδιακή οργάνωση, ούτε καν στρατός για να ελέγξει την κατάσταση.
Έτσι η Χανσεατική Ένωση αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα εμπορικής ένωσης της Ευρώπης, την πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια δημιουργίας μιας οικονομικής ευρωπαϊκής κοινότητας.
Για πάνω από τρεις αιώνες οι χανσεατικές πόλεις κέρδιζαν πλούτο, δύναμη και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, καθώς οι ανταλλαγές δεν ήταν μόνο εμπορικού αλλά και πολιτισμικού περιεχομένου.

Με τη δημιουργία των εθνικών κρατών και την προσπάθεια κάποιων να χειραγωγήσουν την Ένωση προς ίδιον όφελος η προσπάθεια ατόνησε μέχρι που εγκαταλείφθηκε εντελώς.

Η εκκωφαντική σιωπή της ερήμου, η ατελείωτη άμμος, οι ρομαντικές νύχτες κάτω από τα αστέρια, και τα μοναδικά φυσικά φαινόμενα, υπόσχονται να σας πλανέψουν και να σας παρασύρουν σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και φαντασία… Πίνουμε το καλύτερο τσάι της ζωής μας (κυριολεκτικά) στη μέση του πουθενά με φόντο την αχανή έρημο. Αξία ανεκτίμητη.  Ζούμε τη μαγεία της νύχτας στην έρημο, τραβάμε ινσταγκραμικές φωτογραφίες με το επικό ηλιοβασίλεμα, κάνουμε παρέα με τους βεδουίνους και γινόμαστε ένα με την κουλτούρα και τον πολιτισμό τους. Θαυμάζουμε γιγάντια κάστρα, ενώ χανόμαστε στα σοκάκια ερειπωμένων πόλεων που ακόμα τις κυνηγούν φαντάσματα, ζώντας κάτι από έναν άλλο «Λόρενς της Αραβίας». Ανακατευόμαστε με το πλήθος σε πολύχρωμες αγορές στα χωριά και στις πόλεις, καθώς μυρίζουμε πλούσια αρώματα και μπαχαρικά τα οποία μας μεταφέρουν νοερά πίσω στο χρόνο…

Αν και μέχρι πριν από 2 χρόνια, ήταν «απαγορευμένη» χώρα για να επισκεφθεί ένας μη μουσουλμάνος, καθώς δεν εκδίδονταν βίζες σε τουρίστες και μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να εισέλθουν για να προσκυνήσουν στη Μέκκα, τα πράγματα πλέον άλλαξαν ριζικά, καθώς ο επικεφαλής Τουρισμού της Σαουδικής Αραβίας, σουλτάνος Μπιν Σαλμάν μπιν Αμπντουλαζίζ, ανακοίνωσε επίσημα πως η Σαουδική Αραβία «ανοίγει» τις πύλες της για όλους, προκειμένου να γίνει πιο φιλική απέναντι στον τουρισμό. Ουσιαστικά, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται στα σύνορα της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου στα δυτικά και ανατολικά με την Υεμένη, το Ομάν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να γειτονεύουν στα νότια. Στα βόρεια, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Αυτή η θέση δίνει στη χώρα τεράστια στρατηγική σημασία, καθώς οι ακτές της ελέγχουν δύο κύριες θαλάσσιες οδούς: τον Περσικό Κόλπο, μέσω του οποίου περνά ένα μεγάλο μέρος του πετρελαϊκού εμπορίου στον κόσμο και την Ερυθρά Θάλασσα, το λιμάνι εισόδου και εξόδου των πλοίων που διέρχονται μέσω της διώρυγας του Σουέζ, μέσω Ευρώπης και των ανατολικών ακτών της Αφρικής και της Ασίας.

Η Σαουδική Αραβία ιδρύθηκε από τον Ίμπν Σαούντ το 1923 και εξακολουθεί να διοικείται από τους απόγονους του, υπό την μορφή απόλυτης μοναρχίας. Πρόκειται για μια χώρα που αποτελείται στο 100% από μουσουλμάνους και κυβερνάται βάση της Σαρίας, η οποία σύμφωνα με το Ισλάμ είναι ο νόμος του Θεού. «Ο Αλλάχ είναι ο μοναδικός Θεός και ο Μωάμεθ ο προφήτης του» είναι η φράση-υπογραφή που αναγράφεται στη σημαία της χώρας.

«Marhaba!» δηλαδή «Καλώς ήρθατε!» μας λένε στα αραβικά λοιπόν κι εμείς ως ένδειξη εκτίμησης απαντάμε «Marhabtain!». Αν και λανθασμένα υπάρχει η άποψη ότι οι κάτοικοι δεν είναι ιδιαίτερα δεκτικοί με τους τουρίστες, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει, αφού αν σεβαστείς τους νόμους της χώρας και δεν παραβείς κάποιο πρωτόκολλο όλα κυλάνε ομαλά. Όσο για τους Σαουδάραβες, είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί άνθρωποι, κάποιοι μάλιστα μπορεί να καλέσουν τουρίστες σπίτι τους για να πιούν τσάι και να δοκιμάσουν εκπληκτικούς χουρμάδες, το παραδοσιακό προϊόν του έθνους.

Καθώς ξεκινά το κάλεσμα για προσευχή (Salah) -κάτι που συμβαίνει πέντε φορές την ημέρα- ολόκληρο το βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας παραλύει. Στις τοπικές αγορές, οι μουσουλμάνοι φεύγουν από τις στοές για να προσευχηθούν, ενώ μάλιστα η αστυνομία φτάνει στην αγορά για να τους υπενθυμίσει αυτό το καθήκον τους, τιμωρώντας όσους δεν το κάνουν. Οι αψίδες γύρω από την πόλη Τζέντα, σηματοδοτούν τα όρια των περιοχών όπου μπορούν να ταξιδεύουν οι μη μουσουλμάνοι. Πέρα από αυτές, ο δρόμος οδηγεί στη Μέκκα. Η παραβίαση του νόμου, μάλιστα, μπορεί να οδηγήσει σε φυλάκιση ή ακόμη και σε θανατική ποινή. Αξιοσημείωτο είναι, ότι δεν επιτρέπεται κάποιος να μιλά στο δρόμο σε γυναίκες. Η μόνη εξαίρεση είναι όσες γυναίκες είναι μετανάστριες εκεί, έχοντας βέβαια κι εκείνες ασπαστεί τον ισλαμισμό.

Ακόμα πιο πρωτοφανές μάλιστα, είναι ότι οι άνδρες που είναι χρόνια φίλοι στη Σαουδική Αραβία λένε «γεια» τρίβοντας τις μύτες τους ή πηγαίνουν βόλτα κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και προσοχή δεν πρόκειται για σημάδι ομοφυλοφιλίας, καθώς κάτι τέτοιο τιμωρείται ρητά, όπως και οι εξωσυζυγικές σχέσεις.

Για τις γυναίκες οι κανόνες είναι ιδιαίτερα αυστηροί. Υποχρεούνται να φορούν «σκληροπυρηνικές» μαντήλες και μαύρες κελεμπίες (αμπάγια), με τις περισσότερες να φορούν μπούργκα. Όσον αφορά τις τουρίστριες, για τις βόλτες τους στο Ριάντ ή σε άλλα σημεία της χώρας είναι υποχρεωμένες να είναι γενικότερα καθώς πρέπει, ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένες να φορούν μπούργκα.

Η χώρα μάλιστα είναι τόσο αυστηρή στο θέμα του ντυσίματος για τις γυναίκες, που απαγόρευσε μέχρι και την κυκλοφορία της Barbie, γιατί θεωρήθηκε άσεμνη. Ωστόσο, με την υπογραφή του «κηδεμόνα» τους (δηλαδή άντρα, πατέρα ή αδερφού), οι γυναίκες μπορούν να βγουν εκτός σπιτιού για καφέ ή φαγητό, να σπουδάσουν και αισίως από το 2017 να οδηγούν και αυτοκίνητο. Πλέον, ανάμεσα στις τελευταίες τροποποιήσεις του κράτους, μια τουρίστρια άνω των 25 ετών θα μπορεί να βγάλει visa και να επισκεφθεί τη Σαουδική Αραβία ακόμα και μόνη της, εάν επιθυμεί κάτι τέτοιο!

ΡΙΑΝΤ – Στον «Κήπο» της «Βασίλισσας της Ερήμου»

Χτισμένη στο κέντρο της αραβικής χερσονήσου, η πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας είναι μια υπερσύγχρονη μητρόπολη στην οποία συνυπάρχουν αρμονικά ο παλιός αραβικός κόσμος με τον 21ο αιώνα. Γιγαντιαία εμπορικά κέντρα, εμβληματικοί ουρανοξύστες, σημαντικά αξιοθέατα και μνημεία, αλλά και υπερπολυτελή τζιπ, συνθέτουν τον «κήπο» (όπως χαρακτηριστικά σημαίνει στα αραβικά η ονομασία «ριάντ») μια πόλης που βρίσκεται στην αιχμή της τεχνολογίας και στο ζενίθ της οικονομικής της ισχύος ως πρώτης χώρας στην εξαγωγή πετρελαίου. Στα σοκάκια του Σουκ-αλ Τουμαΐρι με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα θα ανακαλύψετε χειροποίητα αριστουργήματα, ενώ στα Malls το shopping ξεπερνά κάθε καταναλωτική μανία, υπερβαίνοντας κάθε luxury προσδοκία. Λίγο έξω από την πόλη, η αχανής έρημος θα σας μυήσει στην αρχαία πόλη Dir’iyah, η οποία ενδείκνυται για εξερευνήσεις και ξεναγήσεις στη μακραίωνη ιστορία της Σαουδικής Αραβίας.

ΤΖΕΝΤΑ – «H Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας»

Υπήρξε ιστορικό σταυροδρόμι προσκυνητών και εμπόρων, και πάνω απ’ όλα η παραδοσιακή πύλη του δρόμου για τη Μέκκα: η Τζέντα είναι η πιο συναρπαστική από τις μεγάλες πόλεις της Σαουδικής Αραβίας, με έναν αέρα κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο που δεν συναντά κανείς σε κανένα άλλο μέρος της χώρας. Οι επισκέπτες λατρεύουν την αρχιτεκτονική της πόλης, τα πολύβουα σουκ, την υπέροχη ακτογραμμή, την πολυπρόσωπη ταυτότητα της πόλης αλλά και την παγκόσμιας κλάσης κουζίνα της.
Η εμπορική πρωτεύουσα της Σαουδικής Αραβίας βρίσκεται στην περιοχή όπου λέγεται πως βρισκόταν η τελευταία κατοικία της «μητέρας της ανθρωπότητας», της Εύας. Σήμερα, η Τζέντα είναι μία ταχύτατα αναπτυσσόμενη μητρόπολη, που εν πολλοίς αντιπροσωπεύει τον εκσυγχρονισμό ολόκληρου του βασιλείου. Η «Νύμφη της Ερυθράς Θάλασσας» ισορροπεί ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο και επιδεικνύει τα χαρίσματά της στους επισκέπτες, που την κατατάσσουν ως τον Νο1 προορισμό στη Σαουδική Αραβία.

ΑΛ ΟΥΛΑ – Mια μυστηριακή πόλη-φάντασμα που μοιάζει με... λαβύρινθο

H Al’ Ula αποτελεί πραγματικά ένα αίνιγμα για τον ταξιδιώτη. Βρίσκεται στη βορειοδυτική Σαουδική Αραβία και μοιάζει σα να είναι λαβύρινθος. Ιδρύθηκε πριν από 2000 χρόνια από τους Ναβαταίους σε μια όαση της ερήμου και ήταν το κέντρο για τη διακίνηση μπαχαρικών, μεταξιού και άλλων ειδών πολυτελείας, προς την Αίγυπτο και την Ινδία. Μάλιστα, στη Βίβλο αναφέρεται ως «πόλη της Δαιδάν» και κατά το μεγαλύτερο μέρος της είναι χτισμένη από άμμο. Σήμερα, έχει μετατραπεί σε ερείπια, ωστόσο υπάρχουν πολλά απομεινάρια της παραδοσιακής αραβικής αρχιτεκτονικής. Αυτή η πανάρχαια πόλη, έχει θρησκευτική σημασία για τους μουσουλμάνους, οι οποίοι πιστεύουν πως ο Μωάμεθ πέρασε από την Al’ Ula το 630 μ.Χ. στο δρόμο του για τη μάχη του Tabuk μεταξύ των Αράβων και των Βυζαντινών. H φτωχή όμως υποδομή της πόλης δεν πληρούσε τις σύγχρονες προδιαγραφές, γι΄ αυτό και εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους της. Η τελευταία οικογένεια την εγκατέλειψε το 1983 και δύο χρόνια μετά έκλεισε και το τελευταίο τζαμί. Σήμερα, αποτελεί μεγάλο πόλο έλξης για τους τουρίστες, αφού η μυστηριακή της ατμόσφαιρα καθιστά ένα γοητευτικό ταξίδι στο παρελθόν…

Ριτζάλ Αλμά – ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα

Το χωριό έχει μακρά και πλούσια Ιστορία. Χρονολογείται, ως οικισμός, 900 χρόνια πριν το σήμερα και υπήρξε διαχρονικά σημαντικός εμπορικός κόμβος και πέρασμα που ένωνε την Υεμένη με την ιερή Μέκκα, τη Μεδίνα αλλά και με ολόκληρη την περιοχή του Λεβάντε (τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Μεσόγειο).
Σήμερα στο Ριτζάλ Αλμά θα δούμε 60 ανακαινισμένες πολυώροφες κατοικίες οι οποίες περιβάλλονται από αρχαία τείχη. Είναι κατασκευασμένες από πέτρα και λάσπη και έχουν ξύλινα περβάζια και παράθυρα, βαμμένα σε έντονα χρώματα. Εδώ λοιπόν αρχίζει το φοβερά ενδιαφέρον του πράγματος.
Παραδοσιακά, μέχρι και σήμερα, τα οικοδομήματα κατασκευάζονται από τους άνδρες. Οι γυναίκες κάθε σπιτιού, αναλαμβάνουν τη διακόσμηση, δηλαδή τη ζωγραφική. Τα παράθυρα, τα κουφώματα, οι πόρτες, είναι δημιουργήματα των γυναικών. Στα εσωτερικά των σπιτιών, οι τοίχοι και τα ξύλινα ή μεταλλικά έπιπλα είναι κι αυτά ζωγραφισμένα. Το συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής-τοιχογραφίας ονομάζεται Αλ-Κατ. Τα μοτίβα ποικίλουν: αναπαριστούν κυρίως γεωμετρικά σχήματα και ενίοτε σχέδια λουλουδιών. Αυτή η ζωγραφική είναι, παραδοσιακά, η προίκα της κάθε οικοδέσποινας. Όσο πιο πολλά ερεθίσματα έχει (π.χ. μουσική, ανάγνωση, γνώση τεχνών), τόσο πιο περίτεχνη και η ζωγραφική της.
Οι γυναίκες σε αυτό το χωριό ανταγωνίζονται μεταξύ τους, ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα το σπίτι της, διότι αυτό δηλώνει, εδώ και αιώνες, πόσο ικανή και άξια σύζυγος είναι.
Τα χρώματα που χρησιμοποιούν ποικίλουν και εξαρτώνται από το στυλ της κάθε ζωγράφου. Οι πιο συντηρητικές προτιμούν σκούρες και στιβαρές αποχρώσεις. Οι πιο νέες και τολμηρές ζωγραφίζουν με πιο φωτεινά χρώματα: κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, τιρκουάζ, λευκό και μαύρο. Η οικονομική επιφάνεια του νοικοκυριού επίσης παίζει ρόλο στην ποσότητα της ζωγραφικής διακόσμησης.
Πέρα από τη ζωγραφική, οι γυναίκες στο Ριτζάλ Αλμά, υφαίνουν και ό,τι ύφασμα υπάρχει μέσα στο σπίτι. Τα μοτίβα των υφαντών ακολουθούν πάντα τα μοτίβα των τοίχων. Με δυο λόγια η ζωγραφική και τα υφαντά που θα δούμε σήμερα, μέσα και έξω από τα σπίτια στο Ριτζάλ Αλμά αξίζουν σίγουρα περίοπτη θέση σε ένα μεγάλο και διεθνές μουσείο εικαστικών τεχνών.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι πως ολόκληρο το χωριό, στην άριστη κατάσταση που θα το δούμε στην ξενάγησή μας, είναι αναπαλαιωμένο από τους κατοίκους του. Οι κάτοικοι συμμετείχαν και στην αναπαλαίωση του κάστρου, στο κέντρο του οικισμού. Είναι ένα από τα πολλά κάστρα της περιοχής αλλά επελέγη επειδή ήταν το μεγαλύτερο και διέθετε τους περισσότερους ορόφους ώστε να γίνει ένα μεγάλο μουσείο. Το οικοδόμημα είναι τουλάχιστον 400 ετών. Η αναπαλαίωση ολοκληρώθηκε το 1985 και το μουσείο εγκαινιάστηκε με την ονομασία Μουσείο των Ανθρώπων με την Πιο Λαμπρή Κληρονομιά. Με περίπου 2.000 εκθέματα, περιλαμβάνει τοιχογραφίες, υφαντά, έπιπλα, αρχαιότητες, συλλογές χειρογράφων, εργαλεία και όπλα.

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.