Ανόι

Ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, το Λάος και το Βιετνάμ βρίσκεται ένας από τους πλέον ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς. Ύστερα από δεκαετίες πολέμου, η Καμπότζη ανασυγκροτείται και ανοίγει τα σύνορά της στον κόσμο. Κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο

Η φυλή των Χμονγκ

Αποτελεί μία πολυάριθμη τοπική φυλή που απλώνεται σε διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τους εντοπίζεται στη νότια Κίνα (περίπου εννιάμισι εκατομμύρια), ωστόσο πολλοί κατοικούν επίσης στο Λάος και στο Βιετνάμ. Στο Λάος συγκεκριμένα η παρουσία τους επισημαίνεται ήδη από τον 18ο αιώνα, και μοιράζονται σε αρκετές υποομάδες, όπως είναι οι Μαύροι, Λευκοί,  Πράσινοι και Κόκκινοι Χμονγκ. 

Η φυλή των Άκα

Είναι μία ιθαγενής φυλή της νοτιοανατολικής Ασίας, με παρουσία στο Λάος, το Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Ο πληθυσμός τους φτάνει περίπου το μισό εκατομμύριο και το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δομή της κοινωνίας τους είναι η απουσία αυστηρών κοινωνικών τάξεων, με την κοινωνία να στηρίζεται στην ισότητα των μελών της, και τον σεβασμό να εδράζεται συνήθως στην ηλικία αλλά και στην εμπειρία.

Η φυλή των Χμου

Είναι συγγενής φυλή των Χμονγκ, με τους οποίους μοιράζονται κοινές πολιτισμικές και γλωσσικές καταβολές. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ζει στο Λάος, με κάποιες δεκάδες χιλιάδες να βρίσκονται επίσης στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη. Καθαρά αγροτική κοινωνία, με την ορυζοκαλλιέργεια να είναι η κύρια πηγή εισοδήματος και διατροφής, στοιχείο απαραίτητο για τη διαβίωση της φυλής. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο των Χμου είναι πως όχι μόνο οι ναοί αλλά και τα σπίτια αποτελούν ιερούς χώρους, καθώς θεωρείται πως μέσα τους κατοικούν πνεύματα της γης!

Η φυλή των Λου

Αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο μέλη, με τους περισσότερους να ζουν στο Λάος και στην Κίνα. Μιλούν μία διάλεκτο της γλώσσας Τάι, ασπάζονται την Βουδισμό «θεραβάντα» και ένα ιδιαίτερο στοιχείο της είναι πως τα αρσενικά μέλη υιοθετούν ως μεσαίο όνομά τους πάντα το όνομα Μπα, και οι γυναίκες το Υ. 

Ό,τι αντιπροσωπεύει το Άγκορ Βατ για την Καμπότζη, είναι το Μπαγκάν ( 140 χλμ. Νοτιοδυτικά της Μανταλέι) για την Μυανμάρ. Σε μία έκταση 41 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη δυτική όχθη του ποταμού Ayeyarwady , περισσότεροι από 5.000  ναοί ( του 11ου και του 13ου αιώνα ) συνθέτουν τον πλουσιότερο ( και κατά πολλούς τον σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας). Παγόδες , μοναστήρια, ναοί και οβελίσκοι και άλλα επιβλητικά κτίσματα της αρχαίας πολιτείας του Μπαγκάν (υπήρξε για 230 χρόνια η πρωτεύουσα του πρώτου βασιλείου της Βιρμανίας ) αφηγούνται στον έκπληκτο επισκέπτη το ιστορικοθρησκευτικό παρελθόν της χώρας. Μέσα σ΄ ένα πραγματικά  υποβλητικό τοπίο στα κεντρικά της Μυανμάρ , εξαιρετικής αρχιτεκτονικής παγόδες – κάθε μεγέθους – υψώνουν τις αιχμές τους στον ουρανό , συνιστώντας ένα απέραντο υπαίθριο μουσείο. Θα σκαρφαλώσουμε στο ψηλότερο σημείο της παγόδας Μπουλεντί μπορείτε να απολαύσετε ένα υπέροχο θέαμα από παγόδες που αναδύονται μέσα από την πρωινή ομίχλη. Το υπέροχο ηλιοβασίλεμα κατά την διάρκεια της απογευματινής κρουαζιέρας στο ποτάμι θα σας μείνει αξέχαστο.

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του επισκέπτη καθώς μπαίνει στα κράτη της Ινδοκίνας, είναι η πρόσφατη ιστορία αυτών των χωρών και το πόσο επηρεάστηκαν από τον πόλεμο. Το Βιετνάμ διχασμένο σε βορρά και νότο, η Καμπότζη σε ερείπια με τον χρόνιο εμφύλιο σπαραγμό, και το Λάος σε αποκλεισμό και οπισθοδρόμηση δεκαετιών. Το επόμενο όμως είναι η έκπληξη, του πόσο γρήγορα ξεπερνούν οι άνθρωποι το παρελθόν τους, όταν θέλουν να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν. Το Βιετνάμ βρίσκεται σε οικονομικό και οικοδομικό οργασμό εδώ και πολλά χρόνια, η Καμπότζη έχει κλείσει τις πληγές της και προωθεί τα μνημεία της, και το Λάος είναι ο πιο περιζήτητος τουριστικός προορισμός για φύση και ηρεμία στη ΝΑ Ασία. Οι εργολάβοι οικοδομών, οι τουριστικοί πράκτορες κάθε είδους, και οι επιχειρηματίες που απευθύνονται στις ανάγκες των επισκεπτών, είναι τα πλέον υποσχόμενα επαγγέλματα.
Υπάρχει άραγε εθνική λήθη σε αυτές τις χώρες, ή η γρήγορη αναδόμηση είναι κομμάτι της κουλτούρας τους; Ανέκαθεν αφομοίωναν έτσι γρήγορα τις επιδράσεις των επισκεπτών τους, ακόμα και τις βίαιες, χωρίς να δυσανασχετούν;  Δεν είναι πάντως εύκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις, και το όνομα ‘Ινδοκίνα’ από μόνο του, δείχνει του πόσο ισχυρή και αιματηρή ήταν η επίδρασή τους. Μια τεράστια χερσόνησος ανάμεσα στις κουλτούρες της τροπικής Ινδίας και της πολυπρόσωπης Κίνας, που δέχθηκε πλειάδα επιδρομών, επιθέσεων, και αναμίξεων, μέσω των λαών που πέρασαν από τα γήινα και υδάτινα μονοπάτια της. Μια πολιτισμική οντότητα που υπήρξε χωνευτήρι λαών και γλωσσών, η οποία όμως ανέπτυξε τις δικές της άμυνες και διαμόρφωσε μέσα στους αιώνες τη δική της εθνική ταυτότητα.
Τώρα, η τριάδα αυτών των χωρών απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης και αλματώδους ανάπτυξης, που έχει θετικό αντίκρυσμα στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, και στην ισχυροποίηση των εθνικών συνόρων τους,  αλλά αμφίβολο στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος και την ανάδειξη του πολιτισμικού τους πλούτου. Το Βιετνάμ είχε και έχει εμπειρία διαχείρισης μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, και παρά την υπερανάπτυξη δείχνει ότι έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Το Λάος και η Καμπότζη ως μικρότερες χώρες-δορυφόροι είναι πιο ευάλωτες, το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλότερο, και οι αντιθέσεις τους μεγαλύτερες. Για παράδειγμα, εντύπωση προκαλούν τα μεγάλα πολυεθνικά ξενοδοχεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, δίπλα στις πρωινές σειρές των βουδιστών μοναχών, που δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους εδώ και δεκαετίες. Ομοίως και η διαχείριση και των επισκεπτών του Άνκορ Βατ, που γίνεται από ιδιωτική εταιρεία και όχι από κάποιον εθνικό φορέα, ενώ είναι το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας. Πως προστατεύεται ο εθνικός πλούτος και ο απλός πολίτης σε περίοδο αλόγιστης ανάπτυξης ή εξαγοράς; Η ‘γωνία’ αυτή της Ασίας θα καταφέρει άραγε να διατηρήσει την παράδοση και την φυσική ομορφιά της, ή θα γονατίσει κάτω από την απληστία των πολιτικών της αρχόντων, και των πολυεθνικών ομίλων; Το ερώτημα είναι κοινό για μικρές σε μέγεθος ή σε οικονομία χώρες…
Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση η Ινδοκίνα να μην διακινήσει συναισθηματικά τον επισκέπτη. Και λόγω αντιθέσεων και λόγω ομορφιάς. Μόνο οι ταινίες που έχουν γυριστεί για αυτήν, μαγνητίζουν τις σκέψεις και τα όνειρα, ενώ η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει: Ομιχλώδεις καλλιέργειες, τροπικοί κήποι, υδάτινοι λαβύρινθοι, και ανεξερεύνητα νησιά. Οργασμικές μεγαλουπόλεις, αναρίθμητα και ατίθασα δίκυκλα, υπεράνθρωπη εργατική δύναμη, και πολλά υποσχόμενες αγορές και επενδύσεις. Μοναχικά και μεγαλόπρεπα μνημεία, εντυπωσιακή φύση, και μια βεντάλια φυλών και γλωσσών. Το παγκόσμιο τουριστικό κύκλωμα δίνει εύκολα τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να καταναλώσει αλόγιστα ό,τι και όπου του προσφέρεται, ή να δώσει ένα στίγμα σεβασμού και σύνεσης που αρμόζει στους συνειδητοποιημένους ταξιδιώτες. Αυτούς που έχουν εμπειρία και ως επισκέπτες, και ως οικοδεσπότες.

Η πτήση με τα ελικοφόρα ολοκληρώθηκε, ο πρωινός ήλιος έχει δυναμώσει, ψάχνουμε στους χάρτες να δούμε πού φτάσαμε… Στο νοτιότερο άκρο του Λάος, της πιο άγνωστης από τις χώρες της Ινδοκίνας. Η πρωτεύουσα της επαρχίας, το Πακσέ, μας υποδέχεται με ευρύχωρα πάρκα και μεγάλες λεωφόρους. Σε μια στροφή ξαναβλέπουμε το γνώριμο πιο συνοδό του ταξιδιού μας, το μεγαλειώδη ποταμό Μεκόνγκ. Παίρνουμε το δρόμο 13, το δρόμο που οι Γάλλοι έφτιαξαν στην ανατολική του όχθη και πάμε νότια, 130 χιλιόμετρα νότια. Στα ανατολικά δασωμένοι, καταπράσινοι λόφοι, στα δυτικά η κοιλάδα του ποταμού με πιο αραιή βλάστηση που θυμίζει αφρικανική σαβάνα. Στην τοποθεσία Χουαϊτόμο, στάση για αναζήτηση της αρχαίας κληρονομιάς… Ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος, ελάχιστα ανασκαμμένος, στέκεται ξεχασμένος στις όχθες ενός παραποτάμου του Μεκόνγκ. Ξυπνάμε τον αρχαιοφύλακα και τις πολλές αγελάδες που στέκονται και βόσκουν ανάμεσα σε καλά λαξεμένες πέτρες ενός πολιτισμού υψηλού και κομψού. Αφήνουμε τα ερείπια στη λήθη της τροπικής φύσης και η πορεία μας συνεχίζεται. Η επαρχία του νότιου Λάος μας μαγεύει. Αμέτρητες ξύλινες και καλαμένιες αγροικίες, απλοϊκή ζωή, κτηνοτροφία, ορυζώνες που περιμένουν την εποχή των βροχών για να πλημμυρίσουν. Βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από τη γειτονική Καμπότζη και ο Μεκόνγκ απλώνεται σε πλάτος πολλών χιλιομέτρων που κρύβουν εκατοντάδες νησάκια. Οι ντόπιοι τα λένε χιλιάδες, για την ακρίβεια «τέσσερις χιλιάδες», αλλά ο ταξιδιώτης αρκείται στο να τα βλέπει παντού, να τα θαυμάζει και να προσπαθεί να τα μετρήσει. Τους πρώτους καταρράκτες διαδέχεται η πλεύση με μια μικρή βάρκα που μετά βίας ισορροπεί και μας κρατάει. Ακολουθεί η θλίψη ενός παρατημένου σιδηροδρόμου και μιας ατμομηχανής, αλλά τα μονοπάτια μέσα από τα μεγάλα νησιά του ποταμού μας αποζημιώνουν οδηγώντας μας σε ένα ακόμα σύμπλεγμα από ακανόνιστες υδατοπτώσεις, τους καταρράκτες Λι Πι. Φτάνει το σούρουπο, και τα «4.000 νησιά» μας μαγνητίζουν, μας καλούν να δούμε τον ξάστερο ουρανό με τη συντροφιά των ντόπιων ψαράδων. Το ρεύμα του ποταμού ισχυρό και αθόρυβο τραβά το βλέμμα μας και μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα άγνωστη γωνιά της γοητευτικής Ινδοκίνας και του φιλόξενου Λάος… 

Στη νωχελική απομακρυσμένη νότια άκρη του Λάος, λίγο πριν τα σύνορα με την Καμπότζη, τα ορμητικά νερά του ποταμού Μεκόνγκ σταματούν λίγο πριν χυθούν στη Νότια Θάλασσα της Κίνας ι απλώνονται σε μια έκταση 14 χιλιομέτρων, δημιουργώντας εκατοντάδες μικροσκοπικά νησιά. Αυτό το “κλειστό” δέλτα αποκαλείται, με μία δόση υπερβολής, Σι Φαν Ντον (Τέσσερις Χιλιάδες Νησιά).  Ορισμένα νησάκια είναι απλώς βράχοι που ξεπροβάλλουν από το νερό, αλλά άλλα, όπως το κεντρικό, το Ντον Κχονγκ (Don Khong), είναι μεγαλύτερα, με χωριά, δρόμους και φυσικά τα πανταχού παρόντα wats- βουδιστικά μοναστήρια ή ναοί.Το Λάος είναι μια βουδιστική χώρα και κάθε πρωί, στο πιο ατμοσφαιρικό και προσφιλές τελετουργικό της Νοτιανατολικής Ασίας, μοναχοί από τα τοπικά μοναστήρια τυλιγμένοι στους βαθυκίτρινους μανδύες τους ξεκινούν για τον καθιερωμένο γύρο ελεημοσύνης τους. Στην νωχελική επαρχιακή πρωτεύουσα του Μουάνγκ Κχονγκ (Muang Khong) που βρίσκεται στον Ντον Κχονγκ, τους βλέπουμε να περπατούνστους δρόμους συγκεντρώνοντας δωρεές φαγητού στα χαρακτηριστικά κυπελλάκια επαιτείας τους.Νότια του Ντον Κχονγκ, κοντά στα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον, δημιουργούνται δύο καταρράκτες, μέρος μιας σειράς ορμητικών ρευμάτων που φράζουν τον Μεκόνγκ, οι οποίοι έθεσαν τέλος στο γαλλικό αποικιακό όνειρό της κατασκευής μίας πλωτής οδού διαμέσου των χωρών την Ινδοκίνας. Για να τους παρακάμψουν, οι μηχανικοί κατασκεύασαν μία σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τα νησιά. Σε κάθε πλευρά της γραμμής υπήρχαν ικριώματα φορτοεκφόρτωσης κι ένα σχετικά “υποφερτό” αντίγραφο της πέτρινης γέφυρας της Αβινιόν συνεχίζει ακόμη και σήμερα να συνδέει τα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον. Μία τέτοια στιβαρή κατασκευή αποτελεί παραφωνία σε αυτό το αγροτικό τοπίο.Ο σιδηρόδρομος έχει πλέον παροπλιστεί, αλλά μπορείτε να περπατήσετε κατά μήκος της παλιάς γραμμής και να διασχίσετε τη γέφυρα προς το Ντον Κχον, όπου θα συναντήσετε μία σαραβαλιασμένη και σκουριασμένη ατμομηχανή εγαταλειμμένη σε λίγα μέτρα οξειδωμένων γραμμών.Οι καταρράκτες Κχονγκ Παφένγκ (Khong Papheng) είναι μεγάλοι και θεαματικοί, και η καλύτερη ώρα για να τους επισκεφθείτε είναι είτε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, όταν οι ψαράδες σκαρφαλώνουν στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες από κορμούς δέντρων για να ρίξουν τα δίχτυα τους. Ένα παραπάτημα και θα παρασυρθούν στο ορμητικό νερό, αλλά ως αποτέλεσμα του νωθρού τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει το Λάος, καθιστώντας το ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό, κανείς δεν αποφασίζει ποτέ να ανακατασκευάσει αυτές τις πρόχειρες κατασκευές.Οι κάτοικοι ρίχνουν τα δίχτυα τους σε όλο το Σι Φαν Ντον και πολλοί από αυτούς ψαρεύουν μέσα από μικρά ξύλινα κανό, που κάνουν την εμφάνισή τους όταν πέσει η ζέστη του απομεσήμερου. Ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε το θέαμα είναι να καθίσετε σε ένα από τα λιγοστά τουριστικά καφέ που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού στη Μουάνγκ Κχονγ, ενώ θα πίνετε τη θρυλική μπύρα Lao και θα βλέπετε τη μακρινή ακτή του ποταμού Μεκόνγκ να βάφεται χρυσή με τη δύση του ήλιου. Στο απομακρυσμένο άκρο του Ντον Κχον, περπάτημα μισής ώρας περίπου κατά μήκος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, βρίσκεται το Μπαν Χανγκ Κχον, έδρα του νότιου γαλλικού σιδηροδρομικού ικριώματος φόρτωσης και αφετηρία για εκδρομές, για να δείτε τα σπάνια δελφίνια του γλυκού νερού Ιραουάντι. Αν κι αυτά τα δελφίνια είναι προστατευόμενο είδος, ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σημαντικά και χρειάζεται αρκετή υπομονή για να  εντοπίσετεκάποιο- συνήθως σε αρκετά μακρινή πόσταση. Το καλύτερο που μπορείτε να ελπίζετε ότι θα δείτε είναι ένα ψηλόλιγνο ραχιαίο πτερύγιο να σχίζει τα νερά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η καλύτερη ώρα να τα  αναζητήσετε είναι αργά το απόγευμα, όταν συχνά εμφανίζονται μπροστά από τα τοπικά πλοιάρια που ελίσσονται στα νερά του ποταμού. Το αχνό περίγραμμα των λόφων της Καμπότζης, πέρα από τον Μεκόγκ, αποτελεί ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σκηνικό με φόντα τη δύση του ήλιου.  

Η Ταϊλάνδη, το «Κόσμημα της Ασίας», είναι μια χώρα εξωτική, με πλούσια ιστορία και αμέτρητες φυσικές ομορφιές. Οι λαμπροί ναοί της, τα επιβλητικά παλάτια της, οι αρχαίες πόλεις της, το τροπικό της κλίμα, οι λευκές αμμουδιές της και τα καταπράσινα βουνά της την καθιστούν τον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό της Ασίας. Ζωντάνια, φως, ορχιδέες, ρουμπίνια, πληρωμένοι έρωτες και πάθος για τη θρησκεία, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι κάτοικοί της συνδυάζουν με θαυμαστή αρμονία τον πολιτισμό τους με τις σύγχρονες δυτικές επιρροές. Είναι εξαιρετικά φιλικοί και ευγενικοί. Το χαμόγελο είναι το χαρακτηριστικό των Ταϊλανδών.
Η Μπανγκόκ, η «Βενετία της Ανατολής», είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη, χαώδης και σαγηνευτική, χτισμένη στον ποταμό Τσάο Πράγια ή Μάε Ναμ (Mενάμ). Είναι η 4η κατά σειρά πρωτεύουσα της χώρας, μετά το Σουκοτάι, την Αγιούταγια και το Θόνμπουρι.
Το Χρυσό Τρίγωνο, η περιοχή που σχηματίζεται ανάμεσα στη Βιρμανία, στο Λάος και στην Ταϊλάνδη, εξακολουθεί να εκπέμπει έναν αέρα περιπέτειας και μυστηρίου. Είναι το τριεθνές σημείο συνάντησης της κρατικής εκδοχής τριών ιστορικών εθνών: των Τάι, των Λάο και των Βιρμανών.
Το Λάος απομονωμένο και εξωτικό, η "χώρα των χιλίων ελεφάντων" παραμένει μέχρι σήμερα η "πίσω πλευρά" της Νοτιοανατολικής  Ασίας. Αν και τα "τυπικά" αξιοθέατα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των γειτονικών χωρών της περιοχής, το Λάος, με τους ήπιους ρυθμούς
άλλων εποχών και την αληθινά παρθένα του φύση, θα ενθουσιάσει τους ταξιδιώτες που αναζητούν παραδοσιακούς τρόπους ζωής, ήρεμους ρυθμούς, μακριά από τη φρενίτιδα των μπαρ και καραόκι, που χαρακτηρίζουν άλλες γειτονικές χώρες με "τουριστική" υποδομή.
Η Καμπότζη ήταν κοιτίδα του πολιτισμού των Χμερ. Η λαμπρότερη ιστορική περίοδος του
πολιτισμού αυτού ήταν μεταξύ του 9ου και 14ου αιώνα.
Το Άνγκορ Βατ είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μνημεία του κόσμου.

Το μυαλό φεύγει, ταξιδεύει!

Μυστηριακή ατμόσφαιρα, αχανείς διάδρομοι, εκφραστικές μορφές σκαλισμένες πάνω στους μαύρους λίθους, μυρωδιές από αναμμένα κεριά, προσευχές που αναπέμπονται στον Βούδα.

Μέσα στην ήρεμη ομορφιά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί τον πόνο μιας ολόκληρης δυναστείας.
 
Η μυθική πρωτεύουσα του βασιλείου των Χμερ στα βορειοδυτικά της Καμπότζης,
έφτασε στο απόγειο της ακμής της κατά το 12ο αιώνα αρχικά με το χτήσιμο του ναού Άνγκορ Βατ και αργότερα με τη κατασκευή της Άνγκορ Τομ, μιας βασιλικής πόλης «μέσα στη πόλη».

Περίπου στα 1860 ο Γάλλος εξερευνητής Ανρί Μαου έκπληκτος έπεσε πάνω σε ένα από τα ωραιότερα αρχαιολογικά συγκροτήματα του κόσμου με πλήθος ναούς και μνημεία, αμέτρητες παγόδες, απάτητες ζούγκλες και άγριες φυλές.

Ο ναός του Άνγκορ Βάτ, χτίστηκε από το βασιληά Σουργιαβάρμνα Β΄ως αναπαράσταση του Όρους Μερού, του μυθικού ιερού κέντρου του Ινδουισμού. Πρόκειται για ένα ορθογώνιο πέτρινο οικοδόμημα με δυτικό προσανατολισμό που περιλαμβάνει τρια επίπεδα και περιβάλλεται από μια μεγάλη τάφρο, πάνω από την οποία περνά μια πέτρινη υπερυψωμένη γέφυρα. Αρχικά ήταν αφιερωμένος στο θεό Σίβα των Ινδουιστών και αργότερα μετατράπηκε σε «βατ», δηλαδή σε βουδιστικό μοναστήρι. Οι στοές του αναπαριστούν σκηνές του ινδουιστικού θρησκευτικού έπους «Μαχαμπζαράτα», πολέμικές σκηνές από την ιστορία των Χμερ και προειδοποιήσεις για τα βασανιστήρια της κόλασης.

Άλλοι δύο μεγαλειώδη ναοί  του συμπλέγματος, είναι το Μπαγιόν, ένας ναός που αποτελέιται από 54 πύργους και είναι γεμάτος από γιγαντιαία, πέτρινα πρόσωπα που θυμίζουν το Βούζα και σηματοδοτούν τη μετάβαση του πολιτισμού του Χμερ από τον Ινδουσισμό στο Βουδισμό και το Τα Προμ ένα σύμπλεγμα ναών κατεστραμένο σε μεγάλο βαθμό που μέσα από την τοιχοποιία τους φυτρώνουν ρίζες από ινδικές συκιές και εριόδεντρα που κυριολεκτικά αγκαλιάζουν τους ναούς.

Το ταξίδι στη Καμπότζη κρύβει αμέτρητες συγκινήσεις και εικόνες!

Ο πόνος - μια από τις τρεις αλήθειες της βουδιστικής σκέψης που  παραμένει τυπωμένος στην ανατολή του Ανγκόρ Βατ θα συνοδεύει τις μνήμες σας  για πάντα!

Το Βασίλειο της Καμπότζης, πιο απλά γνωστό ως Καμπότζη, είναι χώρα της Νοτιοανατολικής Ασίας με πρωτεύουσα την Πνομ Πενχ. Αποτελεί διάδοχο κράτος της κάποτε πανίσχυρης Αυτοκρατορίας των Χμερ, που κυβερνούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας μεταξύ του 11ου και του 14ου αιώνα. Η μεταπολεμική πολιτική ιστορία της είναι ιδιαίτερα ταραγμένη, όπως άλλωστε και του γειτονικού Βιετνάμ. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, που τα πράγματα έχουν ηρεμήσει, ανέρχεται σε σπουδαίο τουριστικό προορισμό, για εκείνους που επιλέγουν σημεία του πλανήτη με μοναδικές ομορφιές και μεγάλο πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Η Καμπότζη, κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο μέρος της Ινδοκίνας, διαθέτει μάλλον τους πιο εντυπωσιακούς ναούς σε όλη την Ασία, οι οποίοι πέρα από την απίστευτη αρχιτεκτονική τους, περιβάλλονται από την έντονη βλάστηση της ζούγκλας και συχνά αποτελούν μέρος της. Δηλαδή με έναν πρωτόγνωρο τρόπο όταν τους επισκέπτεσαι χάνεις το όριο ανάμεσα στο θαύμα του ανθρώπου και στο θαύμα της φύσης! Αλλά η φύση σε αυτή τη χώρα είναι παροιμιώδης. Δάση με τροπική βλάστηση, βελούδινες λευκές παραλίες, καταρράκτες που μοιάζουν με υδάτινα γλυπτά, ηφαιστειογενείς λίμνες σε καλούν να τα θαυμάσεις και σε κυριαρχούν. Η Καμπότζη λοιπόν, εκτός από «Μάτσου Πίτσου της Ανατολής» ονομάζεται και «Χώρα του Νερού»… Αφενός επειδή ο ποταμός Μεκόνγκ τη διατρέχει από τον Βορρά ως τον Νότο και αφετέρου επειδή εδώ βρίσκεται και ένας από τους σημαντικότερους υγρότοπους της Ανατολής, η λίμνη Τόνλε Σαπ, με 1.300 ειδών ψαριών και πολλά αποδημητικά πουλιά. Το υδάτινο στοιχείο στη χώρα επηρεάζει και την αρχιτεκτονική. Γύρω από τη λίμνη στήθηκαν πλωτά ψαροχώρια, όπου σπίτια, μαγαζιά, ακόμα και σχολεία στηρίζονται πάνω σε πασσάλους και μεταφέρονται σε ασφαλέστερα σημεία την περίοδο των μουσώνων, όταν η στάθμη του νερού ανεβαίνει...
Από την άλλη, η Καμπότζη έχει και πολύ ανεπτυγμένο εμπόριο. Ζιργκόν και ημιπολύτιμοι λίθοι πωλούνται ακόμα και στα επαρχιακά παζάρια, σε εξαιρετικές τιμές. Όσο για την πρωτεύουσα, την Πνομ Πενχ, αυτή αποτελεί ένα πολύχρωμο μείγμα ιστορίας, γραφικότητας, σύγχρονης αρχιτεκτονικής αλλά και παράδοσης. Οι κάτοικοι κυκλοφορούν με μηχανάκια ή στοιβάζονται σε φορτηγάκια και πάντα σου χαμογελάνε. Οι μικροπωλητές κάθονται στα πεζοδρόμια πίσω από ψάθινα καλάθια και πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς: οπωροκηπευτικά, υφάσματα, κοσμήματα ακόμη και αρχαία νομίσματα αλλά και μπολ με αρωματικό ρύζι. Γύρω, οι υπερσύχρονοι ουρανοξύστες ξεφυτρώνουν σαν τοτέμ ανάμεσα στις γαλλικές αποικιοκρατικές επαύλεις και στις παγόδες της αυτοκρατορικής αυλής. Και βέβαια, η Κεντρική Αγορά, είναι κι εδώ η καρδιά της πόλης! Στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτήριο, που από μόνο του αποτελεί ένα αξιοθέατο της σύγχρονης κοινωνικής ζωής της Καμπότζης.
 

Όταν το ταξίδι έχει ξεκινήσει και οι μηχανές του αεροπλάνου μειώσουν το θόρυβό τους και οι ρόδες του ξεδιπλώνονται για να αγκαλιάσουν το τσιμέντο του διαδρόμου , τότε αρχίζει να ζωντανεύει το όνειρό σου …
Χο Τσι Μίνχ
Βγαίνεις στην πόλη του Χο Τσι Μίνχ. Τα μάτια σου κολλάνε στο χρώμα των κτηρίων της Γαλλικής εποχής, τον καθεδρικό ναό και το ταχυδρομείο , την όπερα και το Δημαρχείο. Αναζητούν το ύψος των μοντέρνων κτηρίων, χάνονται στο ποτάμι από μοτοποδήλατα και γυαλιστερά κράνη που πλημμυρίζουν τους μοντέρνους δρόμους, σκοντάφτουν στους πωλητές, τους πελάτες και τα αμέτρητα προϊόντα της γραφικής κεντρικής αγοράς.
Η σκέψη μας θα ανατρέξει στα σημάδια του πολέμου μέσα από το μουσείο αναμνήσεων του πολέμου, το παλάτι της επανένωσης και τα τούνελ των ηρώων το Κου Τσι.
Η ηρεμία στην ψυχή και στο μυαλό θα επανέλθει όταν το πλοιάριο  θα γλιστράει στα λασπωμένα νερά του ποταμού Μεκόνγκ που θα σε φέρει να δεις τους ντόπιους κατοίκους  να αγωνιούν και να αγωνίζονται για τον επιούσιο, πάνω και γύρω από τα άκακα κύματα καλλιεργώντας, παράγοντας και πουλώντας τα προϊόντα τους αλλά και δείχνοντας τον τρόπο ζωής τους για την καθημερινότητα τους…
Χοι Αν
Στη δεύτερη στάση του ταξιδιού θα απολαύσουμε την απαράμιλλη ομορφιά της ξεχασμένης στους αιώνες πόλης του Χοι Αν θαυμάζοντας  την ώχρα των κτηρίων κάτω από τον ήλιο και το χρυσάφι της νύχτας από τα φώτα και το φεγγάρι. Η επίσκεψη στους Ινδουιστικούς ναούς του Μυ Σον θα μας φέρει στην καταπράσινη ιερή κοιλάδα των Τσαμ και θα φέρει πίσω στον χρόνο και μακριά σε άλλους θεούς και άλλες λατρείες. Εδώ θα μας δοθεί η ευκαιρία να βουτήξουμε στα ζεστά νερά της θάλασσας της Νότιας Κίνας.    
Θα ακολουθήσει η ηρωική πόλη της Ντανάγκ με τα μαρμάρινα γλυπτά και προϊόντα της με τις αχανείς αμμώδεις παραλίες της και τις γέφυρές της. Ο δρόμος θα μας οδηγήσει στην αυτοκρατορική πόλη της Χουέ , όπου θα θαυμάσουμε την αυτοκρατορική και απαγορευμένη πόλη, θα γευτούμε την τοπική ζωή μέσα από την επίσκεψη στην τοπική αγορά, θα ηρεμήσουμε μέσα από την ιερότητα της παγόδας της Ουράνιας Κυρίας, θα ξεκουραστούμε και θα δροσιστούμε κάνοντας βαρκάδα στον ποταμό των αρωμάτων.
Άνόι
Η πτήση θα μας φέρει στην πρωτεύουσα της χώρας , το θρυλικό Ανόι , πρωτεύουσα για περισσότερα από 800 χρόνια , σύμβολο της υπομονής, της υπεροχής και της θέλησης για ενότητα αυτού του λαού που έζησε 1000 χρόνια κατοχής από τους Κινέζους και σχεδόν 100 χρόνια αποικιοκρατίας από τους Γάλλους που τελικά νίκησε όλους τους εχθρούς του και τελευταία τους Γάλλους και τους Αμερικανούς εισβολείς . Στο Ανόι θα θαυμάσουμε το μαυσωλείο του αρχιτέκτονα της ανεξαρτησίας και νίκης του Χο Τσι Μινχ, τα ωραία κτήρια του Γαλλικού τετραγώνου και της Γαλλικής κληρονομιάς , θα γνωρίσουμε την παραδοσιακή , πολύβουη αγορά της πόλης μέσα από μια βόλτα με ποδήλατα , τα περίφημα σικλό, θα γνωρίσουμε την ιστορία της πόλης από την επίσκεψη στο ναο του σωτήρα της Χώρας στρατηγού Ντάο, θα γνωρίσουμε τους 54 λαούς της χώρας μέσα από την επίσκεψη μας στο εθνολογικό μουσείο , θα ενθουσιαστούμε από την τάξη και οργάνωση της χώρας μέσα από την διδασκαλία και εφαρμογή της κομφουκιανής φιλοσοφίας, με την επίσκεψή μας στον Ναό της λογοτεχνίας του πανεπιστημίου που ιδρύθηκε εδώ και σχεδόν 1000 χρόνια ,αμέσως μετα την ανεξαρτησία από την Κίνα . Επίσης θα βιώσουμε τον τρόπο διασκέδασης του αγροτικού αυτού λαού παρακολουθώντας μια εξαιρετική παράσταση με μαριονέτες στο νερό .
Χαλόνγκ και Χόλα Λου
Από το Ανόι θα έχουμε την τύχη να ταξιδέψουμε , να κάνουμε μια κρουαζιέρα και να θαυμάσουμε των ωραιότερο κόλπο στον κόσμο , τον κόλπο της Χαλόνγκ, στολισμένο με βραχώδεις ασβεστολιθικούς σχηματισμούς που αναδεικνύονται μέσα από τα πράσινα νερά της σμαραγδένιας θάλασσας, μνημείο παγκόσμιας φυσικής ομορφιάς της Ουνέσκο , μια ομορφιά που συμπληρώνεται με ένα υπέροχο γεύμα θαλασσινών πάνω στο πλοιάριο.
Μια τελευταία εξόρμηση θα είναι η γνωριμία μας  με την πρώτη πρωτεύουσα της χώρας την Χόα Λου, προστατευμένη από κατακόρυφους βραχώδεις σχηματισμούς , οπού θα θαμάσουμε πανέμορφους ναούς αφιερωμένους στους πρώτους αυτοκράτορες. Θα ακολουθήσει μια πανέμορφη βαρκάδα σε ποταμό που περνά μέσα από τα σπήλαια , μια βαρκάδα που πραγματικά θα μας μείνει αξέχαστη. Το ταξίδι μας θα κλείσει με ελεύθερο χρόνο στην αγορά της πόλης, για τα τελευταία ψώνια και τις τελευταίες ματιές σε ένα λαό και μια χώρα με έναν τόσο διαφορετικό πολιτισμό.

Η κουζίνα του Βιετνάμ είναι πραγματικά απερίγραπτη! Στο Ανόι είναι βέβαιο ότι θα φας καλά. Ένα συνονθύλευμα γεύσεων, μυστικών μπαχαρικών και αρμονίας, ένα πάντρεμα ασιατικής τεχνικής και ευρωπαϊκής φινέτσας, σου κάνουν το τραπέζι. Υπάρχουν βέβαια και φαγητά που δύσκολα θα άγγιζε και ο πιο τολμηρός από εμάς, όπως για παράδειγμα κρέας σκύλου. Αλλά αν πας στο σωστό μέρος, τρως πιο καλά απ’ ότι είχες ποτέ ονειρευτεί. Συμπλήρωμα σε αυτή την πανδαισία γεύσης οι πάνφρεσκοι, υπέροχοι, μοναδικοί χυμοί. Ειδικά ο χυμός μάνγκο και καρπούζι είναι «επικίνδυνα» νόστιμος!.

Οι μειονοτικές εθνότητες στο Βιετνάμ αποτελούν περίπου το 8% του πληθυσμού της χώρας, αριθμώντας σχεδόν 9 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι περισσότεροι εξ αυτών κατοικούν στις ορεινές περιφέρειες του βόρειου Βιετνάμ, κοντά στα κινεζικά σύνορα, σε περιοχές που κατά τους πρόσφατους πολέμους υπήρξαν πεδία μαχών και σφοδρών συγκρούσεων. Τα μέλη των φυλών αυτών διατηρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα των μακρινών προγόνων τους: καλλιεργούν τη γη, δουλεύοντας κυρίως σε ορυζώνες, διαμένουν σε ξυλόκτιστες κατοικίες, τηρούν έθιμα, συνήθειες και καθημερινές πρακτικές που κληρονόμησαν από την οικογένειά τους. Το κρασί από ρύζι είναι ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσά τους, και καθώς το αλκοόλ απαγορεύεται στις περιοχές αυτές, είναι το ρόφημα που θα δοκιμάσετε και εσείς κατά την επίσκεψή σας. Οι πολυπληθέστερες φυλές είναι οι Τάυ, οι Τάις και οι Μαύροι Χμονγκ: οι τελευταίοι μάλιστα ξεχωρίζουν και για τις χαρακτηριστικές φορεσιές τους με το έντονο μπλε χρώμα. 

Η παλιά συνοικία εδώ και χίλια χρόνια δίνει παλμό σε όλες τις αρτηρίες, με κυριότερη εκείνη που καταλήγει στη λίμνη Χοάν Κιέμ. Σαν υδάτινος καθρέφτης, η λίμνη αντανακλά εξωτικά δέντρα, ζευγάρια που κάθονται στα παγκάκια πιασμένα χέρι χέρι, αφίσες κομμουνιστικής προπαγάνδας που μοιάζουν να ξέμειναν από άλλη εποχή, πλήθη που κάνουν τάι τσι τα ξημερώματα και παιδιά που τρέχουν χαρούμενα, κρατώντας μπαλόνια. Η λίμνη, αντικατοπτρίζοντας την ψυχή του Ανόι, αποτελεί αφετηρία και προορισμό στην περιπλάνησή μας μέσα στην πόλη.
Χο Χοάν Κιέμ σημαίνει «λίμνη του αποκαταστημένου σπαθιού». Σύμφωνα με το μύθο, στα μισά του 15ου αιώνα μια γιγάντια χρυσή χελώνα που κολυμπούσε στη λίμνη άρπαξε το μαγικό σπαθί που είχε χρησιμοποιήσει ο αυτοκράτορας Λε Τάι Το για να διώξει τους Κινέζους από το Βιετνάμ. Η χελώνα χάθηκε για πάντα στη μυστηριώδη νερά, επιστρέφοντας τo σπαθί στους κατόχους του, εξ ου και το όνομα της λίμνης.
Τα υγρά μονοπάτια της λίμνης μας φέρνουν στη βορειοανατολική πλευρά της, έξω από το διάσημο Υδάτινο Κουκλοθέατρο. Οι μαριονέτες του νερού είναι ένα συγκλονιστικό θέαμα, που παρόμοιό του δεν υπάρχει. Αναπτύχθηκαν στο Δέλτα του Κόκκινου Ποταμού πριν από τουλάχιστον 1.000 χρόνια, από καλλιεργητές ρυζιού που είδαν το νερό σαν μια δημιουργική σκηνή. Η παράσταση εκτυλίσσεται μέσα σε μια δεξαμενή- σκηνή και εξιστορεί τους μύθους και τις συνήθειες των χωρικών. Υπό την επήρεια της μουσικής που παίζει η ορχήστρα, οι μαριονέτες επιπλέουν, χορεύουν, βγάζουν φωτιές, βυθίζονται, αναδύονται, μαγεύουν.

Όταν επισκεφτεί κανείς το Ταμ Κοκ, μαγεύεται από την ομορφιά του τοπίου, τον καταπράσινο ορίζοντα και τη γαλήνη που προκαλεί η ροή του ποταμού. Πρόκειται για ένα μακρύ στενό ποτάμι, που διατρέχει ορυζώνες και από τις δύο πλευρές και περιβάλλεται από ψηλούς κάθετους κατάφυτους βράχους, οι οποίοι μοιάζουν σαν να τους έχει πετάξει ένας αλλοτινός θεός. Κατά την πλεύση μας, θα βλέπουμε αριστερά και δεξιά διάφορες φυλές, νεροβούβαλους και πολλά πτηνά! Χαρακτηριστική εικόνα είναι οι χαμογελαστοί ντόπιοι μέσα στις όμορφες ξύλινες παραδοσιακές τους βάρκες - τα σαμπάν όπως τις ονομάζουν τοπικά.
Ακόμα ένα πανέμορφο κομμάτι της περιοχής είναι τα ιερά σπήλαια, μέσα στα οποία η πλεύση γίνεται ακόμη πιο εντυπωσιακή!!!
Μετά το 200 π.Χ. άρχισε μια περίοδος έντονης μετανάστευσης στη Νοτιοανατολική Ασία.
Μέλη της κυβέρνησης και του στρατού της κινεζικής Δυναστείας Τσιν εξορίστηκαν από τη διάδοχο Δυναστεία των Χαν και  εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Κόκκινου Ποταμού, μεταλαμπαδεύοντας τον πολιτισμό και την τεχνογνωσία τους στους κατοίκους της περιοχής. Το 111 π.Χ. η Δυναστεία Χαν προσάρτησε το Βόρειο Βιετνάμ στις κτήσεις της. Παράλληλα, στο Κεντρικό Βιετνάμ υπήρχε ένας παράκτιος πολιτισμός ο οποίος εξελίχθηκε στο Βασίλειο Τσάμπα, που είχε έντονες ινδουιστικές και γενικότερα ινδικές επιρροές. Ένας πολιτισμός που στη διάρκειά του -από τον 4ο μέχρι και το 13ο αιώνα μ.Χ.- δημιούργησε σημαντικά πολιτικά και θρησκευτικά κέντρα. Ένα από αυτά, το Μι Σον, κοντά στον ιερό ποταμό Thu Bon και προστατευμένο από ορεινούς σχηματισμούς, αποδεικνύει ακόμη και σήμερα, μέσα από τα ερείπιά του, τη σπουδαία γεωστρατηγική του θέση. Διοικητική έδρα της Δυναστείας Dua, που επιβλήθηκαν και ενοποίησαν τα υπόλοιπα φύλα των Chams ιδρύοντας το Βασίλειο των Champapura, περιλαμβάνει σημαντικά ινδουϊστικά μνημεία, τα περισσότερα από αυτά αφιερωμένα στο θεό της καταστροφής και της αναγέννησης, το Σίβα.
Με άριστη τεχνογνωσία και αρχιτεκτονική μεγαλοπρέπεια, τα πλινθόκτιστα ως επί το πλείστον μνημεία κοσμούνται αριστοτεχνικά με συμβολικές σκηνές από την ινδουιστική μυθολογία. Η μοναδικότητα της σύνθεσης, αλλά και της αρμονικής πολιτιστικής και πνευματικής αλληλεπίδρασης συνέβαλαν στην απόφαση της UNESCO να συμπεριλάβει το αρχαιολογικό σύμπλεγμα Μι Σον στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η ομάδα των Ελλήνων φτάνει στο σταθμό του Λάο Κάι, έχοντας ακολουθήσει ευλαβικά την πορεία του «κόκκινου ποταμού». Η πρωινή υγρασία έχει πάρει τη μορφή ψιλής βροχής και το σκοτάδι ακόμα καλύπτει την επαρχιακή πόλη που τώρα ξυπνά. Το λιτό κτίριο του σταθμού αντικρίζει μια  μικρή τετράγωνη πλατεία, όπου σιγά σιγά μαζεύονται ντόπιοι μεταφορείς και μικροπωλητές που περίμεναν από νωρίς την άφιξη του τρένου από την πρωτεύουσα Ανόι. Η μικρή ομάδα των ταξιδευτών αναζητεί με το νυσταγμένο ακόμα βλέμμα της την ταυτότητα αυτού του μακρινού τόπου, μέχρι που η διαδρομή για τη Σάπα ξεκινά: 38 χιλιόμετρα στην άκρη μιας βαθιάς κοιλάδας που χαράσσεται από αναβαθμίδες. Οι χωρικοί κάνουν τις πρώτες δουλειές της ημέρας και τα παιδιά περπατούν χιλιόμετρα για να φτάσουν στο πιο κοντινό σχολείο. Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου διαλύουν την καταχνιά του πρωινού και φωτίζουν υο υπέροχο τοπίο. 
Άφιξη στη Σάπα, υγιεινό καταφύγιο των Γάλλων αποικιοκρατών που ήθελαν να αποφύγουν την υγρασία και τις αρρώστιες του πεδινού Βιετνάμ. Πόλη γεμάτη με επαύλεις και σανατόρια που φτιάχτηκε από τους Ευρωπαίους, ανάμεσα σε ένα πυκνό δίκτυο μειονοτικών χωριών και ορεινών μονοπατιών.  Η Σάπα έχασε μέρος της παλιάς αίγλης και αισθητικής μετά τον πόλεμο του 1979 ανάμεσα στην Κίνα και το Βιετνάμ, αλλά παραμένει ένας τόπος ελκυστικός και γεωγραφικά ιδανικός. Ένας τεράστιος ορεινός όγκος δεσπόζει πάνω από την κοιλάδα: η πιο ψηλή κορυφή του Βιετνάμ, το Φαν Σι Παν, φυσικό σύνορο με την Κίνα. Η περιοχή μας γοητεύει και οι άνθρωποι είναι με την πρώτη ματιά διαφορετικοί. Περισσότερα χρώματα, ομοιόμορφα γυναικεία ενδύματα, μία εντελώς διαφορετική εντύπωση μέσα στην ίδια χώρα που εδώ και μέρες περιηγούμαστε. Τα μονοπάτια φιδογυριστά και λασπωμένα κατεβαίνουν την κοιλάδα για να φτάσουν στο πιο κοντινό χωριό, το Κατ Κατ, όπου διάσπαρτα ξύλινα σπιτάκια, πολυμελείς οικογένειες, οικόσιτα ζώα και μικροπωλητές περιμένουν την άφιξή μας.  Τα μονοπάτια πολλά, τα μονοπάτια συνεχίζουν, οι άνθρωποι διαφορετικοί αλλά οικείοι, τα χωριά και οι ορυζώνες μας υποδέχονται, τα βουνά μας παρακολουθούν και οι εικόνες μας μαγεύουν. Η αυθεντική και μακρινή Ινδοκίνα μας έχει ανοίξει την πόρτα της…

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.