Απομονωμένες φυλές Βορείου Λάος - Ακολουθώντας τον Μεκόνγκ - Χρυσό Τρίγωνο | Μάιος - Νοέμβριος 2021

Ένα υπέροχο ταξίδι στη Βόρεια Ταϊλάνδη, που ξεκινά από την πρωτεύουσά της, τη Μπανγκόκ, απ΄ όπου αναχωρεί με πτήση για την περιοχή του Χρυσού Τριγώνου - το Τσιάνγκ Μάι και το Τσιάνγκ Ράι. Από εκεί συνεχίζει για το Σουκοτάι, την

Ανάμεσα στην Ταϊλάνδη, το Λάος και το Βιετνάμ βρίσκεται ένας από τους πλέον ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς. Ύστερα από δεκαετίες πολέμου, η Καμπότζη ανασυγκροτείται και ανοίγει τα σύνορά της στον κόσμο. Κτήμα κάποτε της δυναστείας των Χμερ, που διοικούσε το μεγαλύτερο

Όπως η Οδύσσεια, η Ραμαγιάνα αφηγείται τις περιπέτειες ενός ήρωα, του Ράμα, που περιπλανιέται από τη Βόρεια Ινδία έως την Κεϋλάνη, μέχρι να ξαναβρεί το χαμένο του βασίλειο. Όπως ηΙλιάδα, περιγράφει τις μάχες και τις περιπέτειες για την ανάκτηση μιας βασίλισσας, της Σίτα, της ίδιας της ψυχής του.
Οπωσδήποτε, η συνεχής απήχηση που έχει το έργο αυτό για χιλιάδες χρόνια, το οποίο μαζί με τη Μαχαμπαράτα αποτελούν τα δύο παραδοσιακά έπη της Ινδίας, οφείλεται στο έντονο στοιχείο της περιπέτειας.
Επίκεντρο της Ραμαγιάνα είναι η μάχη που δίνει διαρκώς το Καλό ενάντια στο Κακό.
Οι ήρωές της πολεμούν εκείνους που δεν σεβάστηκαν το ντάρμα, την αντανάκλαση του θείου νόμου πάνω στην κοινωνία. Οι μαγικές πράξεις προσθέτουν ενδιαφέρον και η συνεργασία των ανθρώπων με τα ζώα δίνει στο έργο μια μυθική διάσταση.
Η Ραμαγιάνα έχει επηρεάσει αφάνταστα τον πολιτισμό της Ινδίας. Έδωσε μορφή στις αξίες της κοινωνίας της, επαναλαμβάνοντας σε αναρίθμητες γενιές τα πρότυπα ορθής συμπεριφοράς. Για πολλούς αιώνες υπήρξε απαραίτητο στήριγμα της παιδείας. Οι χαρακτήρες του έπους είναι μοντέλα, ήρωες της καθημερινής ζωής. Αυτός που σε στιγμές κρίσης βασίζει τη δράση του πάνω στο πρότυπο του Ράμαείναι βέβαιος πως πράττει το σωστό και ότι θα έχει τη γενική αποδοχή των συνανθρώπων του.
Η Ραμαγιάνα παραμένει μέχρι τις μέρες μας αναπόσπαστο μέρος της ινδικής παράδοσης. Οι οικογένειες δίνουν στα παιδιά τους τα ονόματα των ηρώων της και τα μεγαλώνουν με ιστορίες και παραμύθια παρμένα από τα κείμενά της. Το έπος, στο σύνολό του ή αποσπασματικά, ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις ή θρησκευτικές τελετές στην Ινδία, την Ινδονησία, την Ταϊλάνδη, σε όλες τις περιοχές που έχει αγγίξει ο Ινδουισμός.
Τα βάσανα που πρέπει να υποστεί ο Ράμα και η Σίτα δεν είναι παρά απόψεις των ταλαιπωριών που περνά κάθε άνθρωπος στη ζωή του.
Ιστορικά, το έπος αναφέρεται στις παραδόσεις δύο αρχαίων ισχυρών λαών, των κατοίκων της Αγιοντία και της Μιτίλα στη Βόρεια Ινδία, όπου βασίλευαν οι οικογένειες του Ράμα και της Σίτα, αντίστοιχα. Οι μελετητές, που δέχονται το γεγονός της ύπαρξής τους τα χρόνια μεταξύ του 1.200 και 1.000 π.Χ., εντοπίζουν ότι ο πολιτισμός στις περιοχές αυτές την περίοδο εκείνη ήταν σημαντικά ανώτερος απ’ ό,τι σε άλλα μέρη της Ινδίας.
Οι Γερμανοί ιστορικοί του 19ου αιώνα θεωρούσαν ότι η νίκη του Ράμα, επικεφαλής μιας συμμαχίας στρατιών της Βορείου και Μέσης Ινδίας, πάνω στα στρατεύματα των Ραξάσα, των κατοίκων της σημερινής Κεϋλάνης, απεικονίζει την επικράτηση των Αρίων φυλών πάνω στους πιο πρωτόγονους πολιτισμούς της Νοτίου Ινδίας.
Η μυστικιστική ανάλυση της Ραμαγιάνα σχετίζεται με το συνεχή αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην κατώτερή του φύση και τους δαιμονικούς πειρασμούς που διαταράσσουν τη σχέση του με τις δυνάμεις του Ιερού. Ο Ράμα κατανικά τους πειρασμούς έναν έναν και ολοκληρώνει το θρίαμβό του νικώντας τον Ραβάνα, το δαίμονα της σάρκας. Έτσι ξαναβρίσκει τη Σίτα, την ψυχή του, κατακτώντας και το δικαίωμα της βασιλείας πάνω στο πατρογονικό βασίλειο της Αγιοντία.
Οι στίχοι του Βαλμίκι, του φερόμενου ως συγγραφέα του έπους, κρατούν με τη μεγάλη τους ποιητική δύναμητην ισορροπία ανάμεσα στις δύο ερμηνείες -η μυστικιστική και την ιστορική- διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον τόσο των θεατών που βλέπουν τη Ραμαγιάνα σαν περιπέτεια, όσο και αυτών που την ερμηνεύουν ως μείζον θρησκευτικό έργο.

Η φυλή των Χμονγκ

Αποτελεί μία πολυάριθμη τοπική φυλή που απλώνεται σε διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, Το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού τους εντοπίζεται στη νότια Κίνα (περίπου εννιάμισι εκατομμύρια), ωστόσο πολλοί κατοικούν επίσης στο Λάος και στο Βιετνάμ. Στο Λάος συγκεκριμένα η παρουσία τους επισημαίνεται ήδη από τον 18ο αιώνα, και μοιράζονται σε αρκετές υποομάδες, όπως είναι οι Μαύροι, Λευκοί,  Πράσινοι και Κόκκινοι Χμονγκ. 

Η φυλή των Άκα

Είναι μία ιθαγενής φυλή της νοτιοανατολικής Ασίας, με παρουσία στο Λάος, το Βιετνάμ και την Ταϊλάνδη. Ο πληθυσμός τους φτάνει περίπου το μισό εκατομμύριο και το κύριο στοιχείο που χαρακτηρίζει τη δομή της κοινωνίας τους είναι η απουσία αυστηρών κοινωνικών τάξεων, με την κοινωνία να στηρίζεται στην ισότητα των μελών της, και τον σεβασμό να εδράζεται συνήθως στην ηλικία αλλά και στην εμπειρία.

Η φυλή των Χμου

Είναι συγγενής φυλή των Χμονγκ, με τους οποίους μοιράζονται κοινές πολιτισμικές και γλωσσικές καταβολές. Η συντριπτική πλειοψηφία τους ζει στο Λάος, με κάποιες δεκάδες χιλιάδες να βρίσκονται επίσης στο Βιετνάμ και στην Ταϊλάνδη. Καθαρά αγροτική κοινωνία, με την ορυζοκαλλιέργεια να είναι η κύρια πηγή εισοδήματος και διατροφής, στοιχείο απαραίτητο για τη διαβίωση της φυλής. Ένα ιδιαίτερο στοιχείο των Χμου είναι πως όχι μόνο οι ναοί αλλά και τα σπίτια αποτελούν ιερούς χώρους, καθώς θεωρείται πως μέσα τους κατοικούν πνεύματα της γης!

Η φυλή των Λου

Αριθμεί περίπου μισό εκατομμύριο μέλη, με τους περισσότερους να ζουν στο Λάος και στην Κίνα. Μιλούν μία διάλεκτο της γλώσσας Τάι, ασπάζονται την Βουδισμό «θεραβάντα» και ένα ιδιαίτερο στοιχείο της είναι πως τα αρσενικά μέλη υιοθετούν ως μεσαίο όνομά τους πάντα το όνομα Μπα, και οι γυναίκες το Υ. 

Άνθρωποι ήρεμοι, φιλικοί, θερμοί και χαμογελαστοί. Ο Λαοτιανοί, εκεί στη μυστηριακή χερσόνησο της Ινδοκίνας, στο Λάος, στην αρχαία πρωτεύουσα του βασιλείου των ελεφάντων, τη Λουάνγκ Πραμπάνγκ, σ’ αγκαλιάζουν με τη γαλήνη τους! Μα και η ίδια η πόλη σ’ αγκαλιάζει...
Αυτή η ησυχία σου κάνει εντύπωση, σε ηρεμεί, σου καθαρίζει το μυαλό, σε απαλλάσσει από κακές σκέψεις και προβληματισμούς. Είναι πράοι οι άνθρωποι, το διαβάζεις στα μάτια τους, και αυτό σου το μεταδίδουν. Εισχωρείς στα κάθετα δρομάκια με την εξωτική ομορφιά, χαζεύεις δεξιά και αριστερά, παντού συναντάς βουδιστικούς ναούς και μοναχούς, φτάνεις κάτω στο ποτάμι.
Εκτός από τους 32 καλοδιατηρημένους βουδιστικούς ναούς, οι σπηλιές Πακ Ου αποτελούν ακόμη έναν λόγο για να επισκεφθείς τη Λουανγκ Πραμπάνγκ. Απέχουν 25 χλμ, και ο πιο συνηθισμένος τρόπος για να φτάσεις είναι με βάρκα. Αφού περάσει κανένα δίωρο, φτάνεις στις σπηλιές και έτσι όπως τις βλέπεις από μακριά, σε εντυπωσιάζουν. Σαν ένα στόμα ορθάνοιχτο το οποίο φυλάει καλά μέσα του πάνω από χίλιους Βούδες, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα.

Το πρώτο που έρχεται στο μυαλό του επισκέπτη καθώς μπαίνει στα κράτη της Ινδοκίνας, είναι η πρόσφατη ιστορία αυτών των χωρών και το πόσο επηρεάστηκαν από τον πόλεμο. Το Βιετνάμ διχασμένο σε βορρά και νότο, η Καμπότζη σε ερείπια με τον χρόνιο εμφύλιο σπαραγμό, και το Λάος σε αποκλεισμό και οπισθοδρόμηση δεκαετιών. Το επόμενο όμως είναι η έκπληξη, του πόσο γρήγορα ξεπερνούν οι άνθρωποι το παρελθόν τους, όταν θέλουν να επιβιώσουν και να ορθοποδήσουν. Το Βιετνάμ βρίσκεται σε οικονομικό και οικοδομικό οργασμό εδώ και πολλά χρόνια, η Καμπότζη έχει κλείσει τις πληγές της και προωθεί τα μνημεία της, και το Λάος είναι ο πιο περιζήτητος τουριστικός προορισμός για φύση και ηρεμία στη ΝΑ Ασία. Οι εργολάβοι οικοδομών, οι τουριστικοί πράκτορες κάθε είδους, και οι επιχειρηματίες που απευθύνονται στις ανάγκες των επισκεπτών, είναι τα πλέον υποσχόμενα επαγγέλματα.
Υπάρχει άραγε εθνική λήθη σε αυτές τις χώρες, ή η γρήγορη αναδόμηση είναι κομμάτι της κουλτούρας τους; Ανέκαθεν αφομοίωναν έτσι γρήγορα τις επιδράσεις των επισκεπτών τους, ακόμα και τις βίαιες, χωρίς να δυσανασχετούν;  Δεν είναι πάντως εύκολο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις, και το όνομα ‘Ινδοκίνα’ από μόνο του, δείχνει του πόσο ισχυρή και αιματηρή ήταν η επίδρασή τους. Μια τεράστια χερσόνησος ανάμεσα στις κουλτούρες της τροπικής Ινδίας και της πολυπρόσωπης Κίνας, που δέχθηκε πλειάδα επιδρομών, επιθέσεων, και αναμίξεων, μέσω των λαών που πέρασαν από τα γήινα και υδάτινα μονοπάτια της. Μια πολιτισμική οντότητα που υπήρξε χωνευτήρι λαών και γλωσσών, η οποία όμως ανέπτυξε τις δικές της άμυνες και διαμόρφωσε μέσα στους αιώνες τη δική της εθνική ταυτότητα.
Τώρα, η τριάδα αυτών των χωρών απολαμβάνει μια περίοδο ειρήνης και αλματώδους ανάπτυξης, που έχει θετικό αντίκρυσμα στο βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της, και στην ισχυροποίηση των εθνικών συνόρων τους,  αλλά αμφίβολο στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος και την ανάδειξη του πολιτισμικού τους πλούτου. Το Βιετνάμ είχε και έχει εμπειρία διαχείρισης μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων, και παρά την υπερανάπτυξη δείχνει ότι έχει κάποιες δικλείδες ασφαλείας. Το Λάος και η Καμπότζη ως μικρότερες χώρες-δορυφόροι είναι πιο ευάλωτες, το βιοτικό τους επίπεδο χαμηλότερο, και οι αντιθέσεις τους μεγαλύτερες. Για παράδειγμα, εντύπωση προκαλούν τα μεγάλα πολυεθνικά ξενοδοχεία της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, δίπλα στις πρωινές σειρές των βουδιστών μοναχών, που δεν έχουν αλλάξει τίποτα στη ζωή τους εδώ και δεκαετίες. Ομοίως και η διαχείριση και των επισκεπτών του Άνκορ Βατ, που γίνεται από ιδιωτική εταιρεία και όχι από κάποιον εθνικό φορέα, ενώ είναι το μεγαλύτερο μνημείο της χώρας. Πως προστατεύεται ο εθνικός πλούτος και ο απλός πολίτης σε περίοδο αλόγιστης ανάπτυξης ή εξαγοράς; Η ‘γωνία’ αυτή της Ασίας θα καταφέρει άραγε να διατηρήσει την παράδοση και την φυσική ομορφιά της, ή θα γονατίσει κάτω από την απληστία των πολιτικών της αρχόντων, και των πολυεθνικών ομίλων; Το ερώτημα είναι κοινό για μικρές σε μέγεθος ή σε οικονομία χώρες…
Δεν υπάρχει πάντως περίπτωση η Ινδοκίνα να μην διακινήσει συναισθηματικά τον επισκέπτη. Και λόγω αντιθέσεων και λόγω ομορφιάς. Μόνο οι ταινίες που έχουν γυριστεί για αυτήν, μαγνητίζουν τις σκέψεις και τα όνειρα, ενώ η πραγματικότητα τα επιβεβαιώνει: Ομιχλώδεις καλλιέργειες, τροπικοί κήποι, υδάτινοι λαβύρινθοι, και ανεξερεύνητα νησιά. Οργασμικές μεγαλουπόλεις, αναρίθμητα και ατίθασα δίκυκλα, υπεράνθρωπη εργατική δύναμη, και πολλά υποσχόμενες αγορές και επενδύσεις. Μοναχικά και μεγαλόπρεπα μνημεία, εντυπωσιακή φύση, και μια βεντάλια φυλών και γλωσσών. Το παγκόσμιο τουριστικό κύκλωμα δίνει εύκολα τη δυνατότητα να επισκεφθεί κανείς αυτές τις χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι πια στη διακριτική ευχέρεια του επισκέπτη να καταναλώσει αλόγιστα ό,τι και όπου του προσφέρεται, ή να δώσει ένα στίγμα σεβασμού και σύνεσης που αρμόζει στους συνειδητοποιημένους ταξιδιώτες. Αυτούς που έχουν εμπειρία και ως επισκέπτες, και ως οικοδεσπότες.

Η πτήση με τα ελικοφόρα ολοκληρώθηκε, ο πρωινός ήλιος έχει δυναμώσει, ψάχνουμε στους χάρτες να δούμε πού φτάσαμε… Στο νοτιότερο άκρο του Λάος, της πιο άγνωστης από τις χώρες της Ινδοκίνας. Η πρωτεύουσα της επαρχίας, το Πακσέ, μας υποδέχεται με ευρύχωρα πάρκα και μεγάλες λεωφόρους. Σε μια στροφή ξαναβλέπουμε το γνώριμο πιο συνοδό του ταξιδιού μας, το μεγαλειώδη ποταμό Μεκόνγκ. Παίρνουμε το δρόμο 13, το δρόμο που οι Γάλλοι έφτιαξαν στην ανατολική του όχθη και πάμε νότια, 130 χιλιόμετρα νότια. Στα ανατολικά δασωμένοι, καταπράσινοι λόφοι, στα δυτικά η κοιλάδα του ποταμού με πιο αραιή βλάστηση που θυμίζει αφρικανική σαβάνα. Στην τοποθεσία Χουαϊτόμο, στάση για αναζήτηση της αρχαίας κληρονομιάς… Ένας μικρός αρχαιολογικός χώρος, ελάχιστα ανασκαμμένος, στέκεται ξεχασμένος στις όχθες ενός παραποτάμου του Μεκόνγκ. Ξυπνάμε τον αρχαιοφύλακα και τις πολλές αγελάδες που στέκονται και βόσκουν ανάμεσα σε καλά λαξεμένες πέτρες ενός πολιτισμού υψηλού και κομψού. Αφήνουμε τα ερείπια στη λήθη της τροπικής φύσης και η πορεία μας συνεχίζεται. Η επαρχία του νότιου Λάος μας μαγεύει. Αμέτρητες ξύλινες και καλαμένιες αγροικίες, απλοϊκή ζωή, κτηνοτροφία, ορυζώνες που περιμένουν την εποχή των βροχών για να πλημμυρίσουν. Βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από τη γειτονική Καμπότζη και ο Μεκόνγκ απλώνεται σε πλάτος πολλών χιλιομέτρων που κρύβουν εκατοντάδες νησάκια. Οι ντόπιοι τα λένε χιλιάδες, για την ακρίβεια «τέσσερις χιλιάδες», αλλά ο ταξιδιώτης αρκείται στο να τα βλέπει παντού, να τα θαυμάζει και να προσπαθεί να τα μετρήσει. Τους πρώτους καταρράκτες διαδέχεται η πλεύση με μια μικρή βάρκα που μετά βίας ισορροπεί και μας κρατάει. Ακολουθεί η θλίψη ενός παρατημένου σιδηροδρόμου και μιας ατμομηχανής, αλλά τα μονοπάτια μέσα από τα μεγάλα νησιά του ποταμού μας αποζημιώνουν οδηγώντας μας σε ένα ακόμα σύμπλεγμα από ακανόνιστες υδατοπτώσεις, τους καταρράκτες Λι Πι. Φτάνει το σούρουπο, και τα «4.000 νησιά» μας μαγνητίζουν, μας καλούν να δούμε τον ξάστερο ουρανό με τη συντροφιά των ντόπιων ψαράδων. Το ρεύμα του ποταμού ισχυρό και αθόρυβο τραβά το βλέμμα μας και μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε σε μια ακόμα άγνωστη γωνιά της γοητευτικής Ινδοκίνας και του φιλόξενου Λάος… 

Στη νωχελική απομακρυσμένη νότια άκρη του Λάος, λίγο πριν τα σύνορα με την Καμπότζη, τα ορμητικά νερά του ποταμού Μεκόνγκ σταματούν λίγο πριν χυθούν στη Νότια Θάλασσα της Κίνας ι απλώνονται σε μια έκταση 14 χιλιομέτρων, δημιουργώντας εκατοντάδες μικροσκοπικά νησιά. Αυτό το “κλειστό” δέλτα αποκαλείται, με μία δόση υπερβολής, Σι Φαν Ντον (Τέσσερις Χιλιάδες Νησιά).  Ορισμένα νησάκια είναι απλώς βράχοι που ξεπροβάλλουν από το νερό, αλλά άλλα, όπως το κεντρικό, το Ντον Κχονγκ (Don Khong), είναι μεγαλύτερα, με χωριά, δρόμους και φυσικά τα πανταχού παρόντα wats- βουδιστικά μοναστήρια ή ναοί.Το Λάος είναι μια βουδιστική χώρα και κάθε πρωί, στο πιο ατμοσφαιρικό και προσφιλές τελετουργικό της Νοτιανατολικής Ασίας, μοναχοί από τα τοπικά μοναστήρια τυλιγμένοι στους βαθυκίτρινους μανδύες τους ξεκινούν για τον καθιερωμένο γύρο ελεημοσύνης τους. Στην νωχελική επαρχιακή πρωτεύουσα του Μουάνγκ Κχονγκ (Muang Khong) που βρίσκεται στον Ντον Κχονγκ, τους βλέπουμε να περπατούνστους δρόμους συγκεντρώνοντας δωρεές φαγητού στα χαρακτηριστικά κυπελλάκια επαιτείας τους.Νότια του Ντον Κχονγκ, κοντά στα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον, δημιουργούνται δύο καταρράκτες, μέρος μιας σειράς ορμητικών ρευμάτων που φράζουν τον Μεκόνγκ, οι οποίοι έθεσαν τέλος στο γαλλικό αποικιακό όνειρό της κατασκευής μίας πλωτής οδού διαμέσου των χωρών την Ινδοκίνας. Για να τους παρακάμψουν, οι μηχανικοί κατασκεύασαν μία σιδηροδρομική γραμμή που συνδέει τα νησιά. Σε κάθε πλευρά της γραμμής υπήρχαν ικριώματα φορτοεκφόρτωσης κι ένα σχετικά “υποφερτό” αντίγραφο της πέτρινης γέφυρας της Αβινιόν συνεχίζει ακόμη και σήμερα να συνδέει τα νησιά Ντον Ντεθ και Ντον Κχον. Μία τέτοια στιβαρή κατασκευή αποτελεί παραφωνία σε αυτό το αγροτικό τοπίο.Ο σιδηρόδρομος έχει πλέον παροπλιστεί, αλλά μπορείτε να περπατήσετε κατά μήκος της παλιάς γραμμής και να διασχίσετε τη γέφυρα προς το Ντον Κχον, όπου θα συναντήσετε μία σαραβαλιασμένη και σκουριασμένη ατμομηχανή εγαταλειμμένη σε λίγα μέτρα οξειδωμένων γραμμών.Οι καταρράκτες Κχονγκ Παφένγκ (Khong Papheng) είναι μεγάλοι και θεαματικοί, και η καλύτερη ώρα για να τους επισκεφθείτε είναι είτε νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα, όταν οι ψαράδες σκαρφαλώνουν στα αφρισμένα νερά του καταρράκτη πάνω σε ετοιμόρροπες γέφυρες από κορμούς δέντρων για να ρίξουν τα δίχτυα τους. Ένα παραπάτημα και θα παρασυρθούν στο ορμητικό νερό, αλλά ως αποτέλεσμα του νωθρού τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει το Λάος, καθιστώντας το ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό, κανείς δεν αποφασίζει ποτέ να ανακατασκευάσει αυτές τις πρόχειρες κατασκευές.Οι κάτοικοι ρίχνουν τα δίχτυα τους σε όλο το Σι Φαν Ντον και πολλοί από αυτούς ψαρεύουν μέσα από μικρά ξύλινα κανό, που κάνουν την εμφάνισή τους όταν πέσει η ζέστη του απομεσήμερου. Ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσετε το θέαμα είναι να καθίσετε σε ένα από τα λιγοστά τουριστικά καφέ που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού στη Μουάνγκ Κχονγ, ενώ θα πίνετε τη θρυλική μπύρα Lao και θα βλέπετε τη μακρινή ακτή του ποταμού Μεκόνγκ να βάφεται χρυσή με τη δύση του ήλιου. Στο απομακρυσμένο άκρο του Ντον Κχον, περπάτημα μισής ώρας περίπου κατά μήκος της παλιάς σιδηροδρομικής γραμμής, βρίσκεται το Μπαν Χανγκ Κχον, έδρα του νότιου γαλλικού σιδηροδρομικού ικριώματος φόρτωσης και αφετηρία για εκδρομές, για να δείτε τα σπάνια δελφίνια του γλυκού νερού Ιραουάντι. Αν κι αυτά τα δελφίνια είναι προστατευόμενο είδος, ο πληθυσμός τους έχει μειωθεί σημαντικά και χρειάζεται αρκετή υπομονή για να  εντοπίσετεκάποιο- συνήθως σε αρκετά μακρινή πόσταση. Το καλύτερο που μπορείτε να ελπίζετε ότι θα δείτε είναι ένα ψηλόλιγνο ραχιαίο πτερύγιο να σχίζει τα νερά λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά. Η καλύτερη ώρα να τα  αναζητήσετε είναι αργά το απόγευμα, όταν συχνά εμφανίζονται μπροστά από τα τοπικά πλοιάρια που ελίσσονται στα νερά του ποταμού. Το αχνό περίγραμμα των λόφων της Καμπότζης, πέρα από τον Μεκόγκ, αποτελεί ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό σκηνικό με φόντα τη δύση του ήλιου.  

Η Ταϊλάνδη, το «Κόσμημα της Ασίας», είναι μια χώρα εξωτική, με πλούσια ιστορία και αμέτρητες φυσικές ομορφιές. Οι λαμπροί ναοί της, τα επιβλητικά παλάτια της, οι αρχαίες πόλεις της, το τροπικό της κλίμα, οι λευκές αμμουδιές της και τα καταπράσινα βουνά της την καθιστούν τον πιο ελκυστικό τουριστικό προορισμό της Ασίας. Ζωντάνια, φως, ορχιδέες, ρουμπίνια, πληρωμένοι έρωτες και πάθος για τη θρησκεία, τα κύρια χαρακτηριστικά της. Οι κάτοικοί της συνδυάζουν με θαυμαστή αρμονία τον πολιτισμό τους με τις σύγχρονες δυτικές επιρροές. Είναι εξαιρετικά φιλικοί και ευγενικοί. Το χαμόγελο είναι το χαρακτηριστικό των Ταϊλανδών.
Η Μπανγκόκ, η «Βενετία της Ανατολής», είναι μια κοσμοπολίτικη μεγαλούπολη, χαώδης και σαγηνευτική, χτισμένη στον ποταμό Τσάο Πράγια ή Μάε Ναμ (Mενάμ). Είναι η 4η κατά σειρά πρωτεύουσα της χώρας, μετά το Σουκοτάι, την Αγιούταγια και το Θόνμπουρι.
Το Χρυσό Τρίγωνο, η περιοχή που σχηματίζεται ανάμεσα στη Βιρμανία, στο Λάος και στην Ταϊλάνδη, εξακολουθεί να εκπέμπει έναν αέρα περιπέτειας και μυστηρίου. Είναι το τριεθνές σημείο συνάντησης της κρατικής εκδοχής τριών ιστορικών εθνών: των Τάι, των Λάο και των Βιρμανών.
Το Λάος απομονωμένο και εξωτικό, η "χώρα των χιλίων ελεφάντων" παραμένει μέχρι σήμερα η "πίσω πλευρά" της Νοτιοανατολικής  Ασίας. Αν και τα "τυπικά" αξιοθέατα δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των γειτονικών χωρών της περιοχής, το Λάος, με τους ήπιους ρυθμούς
άλλων εποχών και την αληθινά παρθένα του φύση, θα ενθουσιάσει τους ταξιδιώτες που αναζητούν παραδοσιακούς τρόπους ζωής, ήρεμους ρυθμούς, μακριά από τη φρενίτιδα των μπαρ και καραόκι, που χαρακτηρίζουν άλλες γειτονικές χώρες με "τουριστική" υποδομή.
Η Καμπότζη ήταν κοιτίδα του πολιτισμού των Χμερ. Η λαμπρότερη ιστορική περίοδος του
πολιτισμού αυτού ήταν μεταξύ του 9ου και 14ου αιώνα.
Το Άνγκορ Βατ είναι από τα ωραιότερα και πιο επιβλητικά μνημεία του κόσμου.

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας. Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

Η Ινδοκίνα είναι η ανατολικότερη από τις τρεις μεγάλες χερσονήσους της Νότιας Ασίας. Στα βορειοδυτικά ορίζεται από την αλυσίδα Αρακάν και στα βόρεια από το υψίπεδο του Γιουνάν. Βρίσκεται κοντά στον Ισημερινό. Εκτείνεται μεταξύ 1° και 23° Βόρειου Γεωγραφικού Πλάτους και μεταξύ 91° και 109° Ανατολικού Γεωγραφικού Μήκους. Βρέχεται στα δυτικά από τον Ινδικό Ωκεανό (Κόλπος της Βεγγάλης, Θάλασσα των Ανταμάν, Στενό της Μαλάκα) και στα ανατολικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό (Νότια Κινεζική Θάλασσα). Είναι μια γιγαντιαία χερσόνησος που περιλαμβάνει τη Μιανμάρ (Βιρμανία), την Ταϊλάνδη, τη Μαλαϊκή Χερσόνησο, την Καμπότζη, το
Λάος και το Βιετνάμ. Οι ακτές της Ινδοκίνας είναι ως επί το πλείστον ψηλές και ευθύγραμμες, εκτός από  το  Δέλτα  των  ποταμών  Iραουάντι  (Θάλασσα  των  Ανταμάν),  Μενάμ  (κόλπος  του  Σιάμ), Μεκόνγκ (Νότια Κινεζική Θάλασσα) και Ερυθρού ποταμού ή Σονγκ Κόι (Κόλπος του Τονκίν).
Γενικά η Ινδοκίνα είναι ορεινή περιοχή, με οροσειρές και υψόμετρα που μειώνονται βαθμιαία από το Βορρά προς το Νότο.
Οι ποταμοί, των οποίων ο ρους καθορίζεται από την ορεογραφία, κατέρχονται από τα βόρεια προς τα νότια, εκτός από τον Ερυθρό ποταμό, που ρέει στα βορειοανατολικά σύνορα της Ινδοκίνας, από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά. Μεγαλύτεροι ποταμοί είναι ο Iραουάντι, o Σιτάνγκ και ο Σαλουίν, που εκβάλλουν στον Ινδικό Ωκεανό και o Μενάμ, o Μεκόνγκ και o Ερυθρός ποταμός που εκβάλλουν στον Ειρηνικό. Έχουν μεγάλη σημασία, γιατί αποτελούν συγκοινωνιακές αρτηρίες με την ενδοχώρα και έχουν δημιουργήσει εκτεταμένες και εύφορες προσχωσιγενείς πεδιάδες.
Ο ποταμός Μεκόνγκ, «ο πατέρας των ποταμών», «ο ποταμός των εννέα δράκων» με μήκος 4.180 χιλιομέτρων, είναι ο πέμπτος σε μήκος ποταμός της Ασίας και από τους μεγαλύτερους του κόσμου. Διαδραματίζει από τους πανάρχαιους χρόνους έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή των λαών της Νοτιοανατολικής Ασίας. Είναι για την Ινδοκίνα ό,τι ο Νείλος για την Αίγυπτο. Το Δέλτα του ήταν και είναι μία από τις μεγαλύτερες ορυζοπαραγωγικές περιοχές παγκοσμίως. Εκατομμύρια Ταϊλανδών, Λαοτινών, Καμποτζιάνων και Βιετναμέζων στηρίζονται στα νερά του για να καλλιεργήσουν το ρύζι, που αποτελεί τη βασική τροφή τους. Ο Μεκόνγκ είναι πλωτός και αποτελεί έτσι μια αρτηρία επικοινωνιών.
Το κλίμα της Ινδοκίνας είναι υποτροπικό με μέση ετήσια θερμοκρασία 28°C και διαμορφώνεται από τους μουσώνες, εξαιτίας των οποίων το έτος έχει μόνο δύο εποχές: την εποχή των βροχών και την εποχή της ξηρασίας. Ωστόσο, οι υψομετρικές διαφορές, το πλάτος και η διεύθυνση των ορεινών αλυσίδων δημιουργούν ιδιαίτερες συνθήκες από ζώνη σε ζώνη. Οι απότομες ατμοσφαιρικές μεταβολές προκαλούν συχνούς καταστρεπτικούς τυφώνες που σαρώνουν μεγάλες εκτάσεις συντρίβοντας δέντρα και σπίτια.
Χάρη στα άφθονα νερά των ποταμών και στο υγρό κλίμα, η βλάστηση της περιοχής είναι γιγαντιαία. Στο δυτικό τμήμα της Ινδοκίνας υπάρχουν τροπικά δάση και στο ανατολικό σαβάνες.
Στις περιοχές των Δέλτα και στις προσχωσιγενείς ζώνες καλλιεργούνται ρύζι, τσάι, βαμβάκι, καπνός, καουτσούκ και ζαχαροκάλαμο. Πολύ πλούσια είναι επίσης η πανίδα, με πολυάριθμες ποικιλίες ερπετών, αμφίβιων, ψαριών και θηλαστικών, από τα οποία ο βούβαλος χρησιμοποιείται ευρύτατα στους ορυζώνες.
Ο πληθυσμός οφείλει τη σύστασή του σε πολλά μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και συγχωνεύτηκαν με την πάροδο των αιώνων.
Κυριότερες  εθνικές  ομάδες  είναι  οι  Βιρμανοί,  οι  Τάι,  οι  Χμερ  και  οι  Αναμίτες.  Ιδιαίτερη  ομάδα αποτελούν οι Μαλαίοι, που κατοικούν στο νότιο τμήμα της Χερσονήσου της Μαλάκα. Υπάρχουν επίσης πολλοί Κινέζοι, ιδιαίτερα στη Μαλαισία.

Η Σιγκαπούρη, πρωτεύουσα της ομώνυμης Δημοκρατίας, είναι μία υπερσύγχρονη μητρόπολη, που φημίζεται για την απόλυτη πολεοδομική τάξη και τον πολιτισμό των κατοίκων της. Η πόλη αυτή, πέραν όλων των άλλων, θεωρείται και η πατρίδα της… ορχιδέας. Ένα από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά αξιοθέατά της είναι ο περίφημος Εθνικός Κήπος Ορχιδέων , ο οποίος φιλοξενεί τη μεγαλύτερη έκθεση των συγκεκριμένων ανθοφόρων στον κόσμο. Ο κήπος αυτός είναι μέρος των Βοτανικών Κήπων της Σιγκαπούρηςπου αποτελούνσυνολικά μνημείο φυσικής κληρονομιάς της UNESCO. Οι Βοτανικοί Κήποι δημιουργήθηκαν το 1859 και περιλαμβάνουν συνολικά 60.000 φυτικά είδη.
Εκεί λοιπόν, τρία εκτάρια προσεκτικά διαμορφωμένων πλαγιών σε έναν ψηλό λόφο, φιλοξενούν περισσότερα από 1.000 είδη ορχιδέας και 2.000 υβρίδια. Μεταξύ των υβριδίων περιλαμβάνονται και 200 VIPορχιδέες, που φέρουν τα ονόματα διεθνών, κυρίως πολιτικών, διασημοτήτων.Για παράδειγμα οιΟμπάμα έχουν τη δική τους ορχιδέα, όπως επίσης ο Νέλσον Μαντέλα, ο Μπαν Κι-Μουν, ο πρίγκιπας Ουίλιαμ της Βρετανίας, η ΚέιτΜίντλεντον, oΝτέιβιντ Κάμερον, η ανθρωπολόγος ΤζέινΓκούνταλ, ο ΤσάκιΤσαν κ.α. Οι σχετικές αφιερώσεις γίνονται από το 1957 από την κυβέρνηση ως επίσημη ένδειξη φιλίας και καλής θέλησης της Δημοκρατίας της Σιγκαπούρης προς τους εκάστοτε υψηλόβαθμους και διάσημους επισκέπτες της χώρας. Η επιλογή για την κάθε αφιέρωση γίνεται με βάση ειδικά χαρακτηριστικά του υβριδίου που θεωρητικά… ταιριάζουν στην προσωπικότητα του εκάστοτε διάσημου επισκέπτη.
Το εθνικό άνθος της Σιγκαπούρης, φυσικά είναι… ορχιδέα και ονομάζεται «MissJoaquim». Δημιουργήθηκε από συνδυασμό δύο ειδών το 1890 και πήρε το όνομά της από την αρμένια φυτοκόμο ΆγκνεςΓιοακίμ, που έκανε τη διασταύρωση και έζησε στη Σιγκαπούρη. Η ορχιδέα αυτή έχει μεγάλο ροζ χείλος με κίτρινες και κόκκινες κηλίδες στο μέσον, και επιλέχθηκε το 1981 ως εθνικό άνθος από 40 είδη που αντιπροσώπευαν το ζωηρό και δυνατό πνεύμα της χώρας. Η «Miss Joaquim» παρουσιάζεται στον Εθνικό Κήπο Ορχιδέων.Το πρόγραμμα καλλιέργειας ορχιδέων άρχισε στη Σιγκαπούρη το 1928 και σήμερα σε μια βόλτα μας στον κήπο βλέπουμε περισσότερα από 1.000 είδη και 2.000 ποικιλίες που προέκυψαν από υβριδισμό.Επίσης στους χώρους του κήπου υλοποιείται ένα πρόγραμμα διατήρησης και προστασίας των αυτοφυών ορχιδέων στο πλαίσιο του οποίου απειλούμενα είδη ανακαλλιεργούνται και διανέμονται σε διάφορες περιοχές πρασίνου της χώρας... Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος δημιουργήθηκε στον κήπο ένα «μυστικό φαράγγι» που λειτουργεί ως σημείο μετάβασης από μια κλιματική ζώνη σε άλλη. Και τέλος, για το trivia της υπόθεσης, αναφέρουμε πως η οικογένεια των ορχιδέων είναι μια από τις μεγαλύτερες που αναγνωρίζει η Βοτανική, με περισσότερα από 28.000 είδη σε όλο τον κόσμο.

Όταν σου λένε ότι μία λίμνη είναι η πιο όμορφη του κόσμου αναρωτιέσαι «γιατί;»… Νομίζεις ότι υπερβάλλουν. Η περίπτωση της Τόμπα όμως στη Σουμάτρα είναι διαφορετική. Υπάρχουν λόγοι, που την κάνουν όχι μόνο την πιο όμορφη αλλά και την πιο σημαντική για τη γεωλογική ιστορία του πλανήτη. Καιίσωςτηνπιοεπικίνδυνηγιατομέλλοντουπλανήτη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματαμε τη σειρά. Η λίμνη Τόμπα έχει παράξενο σχήμα. Πρόκειται για μία τεράστια λίμνη-κρατήρα υπερηφαιστείου. Υπερηφαίστειο είναι το εξαιρετικά μεγάλο ηφαίστειο που αν εκραγεί προκαλεί σοβαρές αλλαγές στο κλίμα, στη γεωλογία, στη χλωρίδα στην πανίδα ακόμη και στη γενετική του πλανήτη – λέγεται ότι κάποια χαρακτηριστικά των κατοίκων της Ινδίας και της Κεντρικής και Νότιας Αφρικής συνδέονται με τη μεγαλύτερη τέτοια έκρηξη που σημειώθηκε πριν από 25 εκατ. χρόνια στο υπερηφαίστειο της Τόμπα.. Αυτή είναι μέχρι στιγμής η μεγαλύτερη γνωστή ηφαιστειακή έκρηξη οπουδήποτε στη Γη.
Και ναι… το ηφαίστειο της Τόμπα είναι ακόμη ενεργό και σχηματίζει ένα νησί στο κέντρο της λίμνης μεγέθους όσο η Σιγκαπούρη! Το νησί περιλαμβάνει τέσσερις κώνους, τέσσερα στρωματο-ηφαίστεια και τρεις ορατούς κρατήρες. Η ίδια η λίμνη που περιβάλει το υπερηφαίστειο είναι η μεγαλύτερη του κόσμου με έκταση 1.145 τ.χλμ. και μέγιστο βάθος 505 μέτρα. Γενικώς αυτό που λένε είναι πως θυμίζει περισσότερο ωκεανό παρά λίμνη… Βρίσκεται σε υψόμετρο 900 μέτρων και λόγω του κλίματος θεωρείται ένας επίγειος παράδεισος για τους ντόπιους και τους επισκέπτες της. Και φυσικά διαθέτει έναν αμύθητο θησαυρό βιοποικιλότητας.
Η λίμνη Τόμπα όμως πέρα από ειδυλλιακή είναι και επικίνδυνη: βρίσκεται κοντά στο Μεγάλο Ηπειρωτικό Ρήγμα της Σουμάτρας και στην ωκεανική ζώνη καταβύθισης που συνδέει την ινδο-αυστραλιανή και την ευρασιατική τεκτονική πλάκα. Η ζώνη καταβύθισης παρουσιάζει μεγάλη σεισμικότητα. Ο σεισμός του Ινδικού Ωκεανού (2004), με μέγεθος 9,1 ρίχτερ, και ο σεισμός της Σουμάτρας με μέγεθος 8,5 ρίχτερ το 2005, με τα επακόλουθα τσουνάμι, είχαν το επίκεντρό τους σε απόσταση μικρότερη από 300 χιλιόμετρα από τη λίμνη…

Σύμφωνα με πηγές μέχρι και τα τέλη 14ου αιώνα μ.Χ. το νησί της Σιγκαπούρης ονομαζόταν Τουμασίκ ή Τεμασέκ. Αρχικά ήταν φυλάκιο της αυτοκρατορίας της Σουμάτρα. Κατά τον 11ο και 13ο μ.Χ. αιώνα γνώρισε επιδρομές στρατευμάτων γειτονικών χωρών. Στα τέλη του 14ου αιώνα η Σιγκαπούρη παρήκμασε, αλλά συνέχισε να λειτουργεί ως λιμάνι. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την προέλευση αυτών που ονόμασαν το νησί Σιγκαπούρη, δηλαδή πόλη των λεόντων. Η πόλη σύμφωνα με τα «Μαλαϊκά χρονικά» (1535) ιδρύθηκε και ονομάστηκε από τον πρίγκιπα της Σουμάτρας Σρι Τρι Μπουάνα. Μετά την περίοδο ακμής του 13ου και 14ου αιώνα περιήλθε σε παρακμή και το 1819 ο Άγγλος σερ Τόμας Στάμφορντ Ραφλς ίδρυσε σε ένα μικρό ψαράδικο χωριό τη σύγχρονη Σιγκαπούρη, που γνώρισε απίστευτη οικονομική και δημογραφική ανάπτυξη χάρη στο εμπορικό δαιμόνιο των Κινέζων μεταναστών του 19ου αιώνα. Η Σιγκαπούρη υπήρξε μαζί με το λιμάνι Πινάνγκ και τη Μαλάκα  αγγλική αποικία με το όνομα Εγκαταστάσεις των Στενών.

Η Μπανγκόκ είναι η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης από το 1782. Οφείλει τον χαρακτηρισμό «Βενετία της Ανατολής» στις πολλές διώρυγες και τους παραπόταμους που τη διασχίζουν και τη χωρίζουν σε μικρά νησιά. Κατά μήκος της όχθης υπάρχει πλωτή πόλη από πλοιάρια και σχεδίες που χρησιμοποιούν οι κάτοικοι στην καθημερινότητά τους. Το παλιό τμήμα της πόλης είναι πυκνοκατοικημένο, ενώ το νέο έχει σύγχρονα κτίρια, μεγάλους δρόμους και πάρκα.
Η Μπανγκόκ είναι το σημαντικότερο εμπορικό και βιομηχανικό κέντρο της Ταϊλάνδης. Το 2018, η Μπανγκόκ ανακηρύχθηκε η πρώτη πόλη στον κόσμο ως προς τον αριθμό των επισκέψεων με πάνω από 20 εκατομμύρια τουρίστες, αριθμός ρεκόρ που ξεπερνάει ιδιαίτερα δημοφιλείς πόλεις όπως το Παρίσι και το Λονδίνο.

Εκθαμβωτικό σκηνικό, τροπικό δειλινό και ζεστές, γαλαζοπράσινες θάλασσες σας περιμένουν στον δημοφιλή αυτό προορισμό της Ασίας, που θεωρείται ένας από τους πιο προσφιλείς του κόσμου.  Το νησί της διασκέδασης προσφέρει έναν ανεπανάληπτο συνδυασμό λευκών αμμουδιών, εξαιρετικής φιλοξενίας και ανωτάτου επιπέδου διαμονής, που αξίζει κάθε ευρώ που θα ξοδέψετε.  Το Πούκετ είναι το μεγαλύτερο νησί της Ταϊλάνδης, βρίσκεται 867 km νότια της Μπανγκόκ και έχει περίπου το μέγεθος της Σιγκαπούρης. Φωλιάζει στα γαλήνια νερά της θάλασσας Ανταμάν - στις ακτές δηλαδή της Ταϊλάνδης που βλέπουν στον Ινδικό Ωκεανό.  Παλιότερα αντλούσε τον πλούτο του από το αλουμίνιο και το καουτσούκ και έχει μια πλούσια και ενδιαφέρουσα ιστορία. Το νησί ήταν μια από τις βασικές εμπορικές διαδρομές μεταξύ Ινδίας και Κίνας και αναφερόταν συχνά στα ναυτικά ημερολόγια των ξένων εμπόρων.   Το Πούκετ είναι ένα ευλογημένο νησί, που κατοικείται από ειλικρινείς και φιλόξενους ανθρώπους. Ένα νησί με καταπληκτικούς όρμους, κόλπους, 70 παραλίες με χρυσή ή λευκή άμμο στεφανωμένες με φοίνικες, που πλημμυρίζουν από το άρωμα του ylang ylang, κοράλλια και αστραφτερές θάλασσες διάσπαρτες από νησιά.

Παραλία Patong
Η πιο ανεπτυγμένη παραλία του Πούκετ αναπτύσσεται σε έναν Κόλπο με σχήμα μισοφέγγαρου και προσφέρει πολυάριθμες δυνατότητες για διασκέδαση, αθλητισμό, αγορές και αναψυχή σε μια τεράστια παραλία μήκους 3 χλμ. Wind surfing, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, κολύμβηση και ηλιοθεραπεία είναι οι πιο δημοφιλείς δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ εξίσου γνωστή είναι η Patong και για τη ζωηρή νυχτερινή της ζωή.

Παραλίες Karon, Kata και Kamala
Και οι δύο παραλίες είναι εντυπωσιακές, γαλήνιες και κατάλληλες για κολύμπι, υποβρύχιο ψάρεμα, ιστιοπλοΐα, wind surfing και ηλιοθεραπεία. Βρίσκονται κοντά στην Πατόνγκ, αλλά προσφέρονται για πιο ήρεμες διακοπές.

Laguna και Bhag Tao Bay
Laguna & Bhag Tao Bay  Είναι μια περιοχή στον Κόλπο Bang Tao, στα βορειοδυτικά του νησιού, 20 λεπτά  με αυτοκίνητο από την Πατόνγκ, όπου γύρω από μια λίμνη συγκεντρώνονται 6 θαυμάσια πολυτελή resorts των μεγαλύτερων διεθνών αλυσίδων, αποτελώντας έτσι έναν από τους καλύτερους παραθεριστικούς προορισμούς της Ασίας.  Η σύνδεση από το ένα ξενοδοχείο στο άλλο γίνεται είτε με πλοιαράκι διαμέσου της μαγευτικής λίμνης, είτε με γραφικά πολύχρωμα λεωφορειάκια περιμετρικά.  Spa, εστιατόρια, μπαρ, πολύ όμορφη αμμώδης παραλία και ιδιαίτερα οργανωμένα θαλάσσια σπορ είναι μερικές από τις υπηρεσίες που κάνουν τον προορισμό αυτό μαγευτικό για εξερεύνηση, διασκέδαση, ρομαντισμό και χαλάρωση.

Ελάχιστες φορές επισκεφθήκαμε μέρη που θύμιζαν εικόνες από... παραμύθι. Ένα τέτοιο μέρος ήταν αναμφίβολα η Αγιουτάγια, μια πόλη μαγική. Γεμάτη βουδιστικούς ναούς, μοναστήρια και αρχαία αγάλματα. Θαυμάσαμε υπέροχα δημιουργήματα του ανθρώπου και της φύσης, στον αρχαιολογικό χώρο της μυστηριακής Αγιούταγια, στις όχθες των ποταμών Λοπ Μπούρι, Πα Σακ και Τσάο Φράγια. Η Αγιουτάγια είναι μια υπέροχη παλιά πρωτεύουσα του Σιαμ που χρονολογείται πριν απο 600 περίπου χρόνια και θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Νοτιοανατολικής Ασίας. Μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν η πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, ώσπου καταστράφηκε από τον στρατό της Βιρμανίας.
Η σύγχρονη πόλη έχει χτιστεί ανάμεσα σε μεγαλοπρεπή αρχαία ερείπια και αποτελεί εμπορικό κέντρο της όλης περιοχής. Κατά την περιήγησή μας, βρεθήκαμε στο ιστορικό πάρκο της πόλης με τους ναούς της περιόδου από το 14ο έως το18ο αι. Ο αρχαιολογικός χώρος, αναγνωρισμένος από το 1981 ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Unesco, καλύπτει έκταση 289 εκταρίων, με ερείπια από την πόλη που καταστράφηκε ολοσχερώς το 1797 από τους Βιρμανούς. Eίχαμε την ευκαιρία να δούμε τα ερείπια του βασιλικού παλατιού και τις τρεις στούπες του Βατ Πχρα Σι Σανπφέτ, μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία! Θαυμάσαμε το Μνημείο Βατ Μαχατχάτ, όπου το κεφάλι του Βούδα βρίσκεται σφηνωμένο ανάμεσα στις πολυάριθμες ρίζες ενός δέντρου, καθώς και τον Βατ Πανάνγκ Τσονγκ με το μεγαλύτερο καθιστό Βούδα. Ένα εκρηκτικό μείγμα πολιτισμού που μοιάζει σαν να μην πέρασε ο χρόνος από πάνω του...

Το Που Κουόκ είναι ένα πανέμορφο νησί στον Κόλπο της Ταϊλάνδης. Ανήκει στο Βιετνάμ και είναι το μεγαλύτερο της χώρας, ενώ για πολλές δεκαετίες υπήρξε αντικείμενο διαμάχης με τη γειτονική Καμπότζη, μιας και απέχει μόλις μερικά χιλιόμετρα από τις ακτές της. Στο παρελθόν, βρισκόταν εδώ μία από τις μεγαλύτερες φυλακές του Βιετνάμ και χιλιάδες κρατούμενοι είχαν ταξιδέψει στο νησί όχι για να απολαύσουν τα σμαραγδένια νερά του και την τροπική βλάστηση που το περιβάλλει, αλλά για να εκτίσουν τη θητεία τους ως φυλακισμένοι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η φυλακή της Καρύδας αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του νησιού.
Σήμερα, συνιστά έναν παράδεισο για εκείνους που θέλουν να απολαύσουν τον θαλάσσιο βυθό κάνοντας καταδύσεις ή ψάρεμα, αλλά και για εκείνους που δίνουν γαλάζιο χρώμα στα όνειρά τους. Που Κούκ σημαίνει «πλούσιο νησί» στα βιετναμέζικα, όρος που το χαρακτηρίζει πλήρως. Ολόκληρο σχεδόν το νησί αποτελεί μέρος Εθνικού Πάρκου, ενώ οι λάτρεις της θάλασσας καταφτάνουν στο νησί από κάθε γωνιά του πλανήτη για να απολαύσουν μερικές στιγμές απόλυτης χαλάρωσης και απόλαυσης,

Dreams come true: Στο γειτονικό νησάκι Τhom, μπορούμε να απολαύσουμε τη μεγαλύτερη εναέρια διαδρομή με τελεφερίκ πάνω από τη θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος θα χάνεται στα νερά του κόλπου, με την πανοραμική θέα του νησιού να μας κόβει την ανάσα.

Ο διάσημος ποταμός Κβάι, γνωστός στους ντόπιους ως Khwae Noi ή Khwae Sai Yok, βρίσκεται στη δυτική Ταϊλάνδη κοντά στα σύνορα με την Μιανμάρ. Ξεκινά εκεί που ενώνονται οι ποταμοί Ranti, Songkalia και Bikhli. Στο Καντσαναμπούρι, όπου εμείς τον συναντάμε, συγχωνεύεται με τον ποταμό Khwae Yai για να σχηματίσει τον ποταμό Mae Klong, ο οποίος εκβάλει στον κόλπο της Ταϊλάνδης.
Ο ποταμός είναι κυρίως γνωστός μέσα από το μυθιστόρημα του Πιέρ Μπούλ «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» και φυσικά μετέπειτα την ομώνυμη ταινία του 1957 σε σκηνοθεσία του Βρετανού Ντέιβιντ Λιν, με πρωταγωνιστές τους Γουίλιαμ Χόλντεν, Άλεκ Γκίνες, Τζακ Χώκινς και Σεσούι Χαγιακάβα.  Η ιστορία περιγράφει πως Αυστραλοί, Ολλανδοί και Βρετανοί αιχμάλωτοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,  αναγκάστηκαν από τους Ιάπωνες να κατασκευάσουν δύο παράλληλες γέφυρες που εκτείνονται στον ποταμό ως μέρος του σιδηροδρόμου της Βιρμανίας, γνωστού και ως «σιδηρόδρομος του Θανάτου» καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που πέθαναν κατά τη διάρκεια της κατασκευής του. Η μια γέφυρα ήταν ξύλινη και προσωρινή, ενώ η άλλη από μπετόν και χάλυβα και ως εκ τούτου υπάρχει μέχρι σήμερα.
Ο ποταμός Κβάι διασχίζει επίσης ένα εθνικό πάρκο, το Εθνικό Πάρκο Saiyok. Η έκταση του πάρκου είναι περίπου 500 τ.χλμ. και το τοπίο είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο όμορφα μέρη στην Ταϊλάνδη.  Τα σημαντικότερα αξιοθέατα του πάρκου είναι οι καταρράκτες του, συμπεριλαμβανομένου του καταρράκτη Sai Yok Yai που χύνεται στον ποταμό.