12ήμερη κρουαζιέρα «Δυτική Μεσόγειος» | Κανάρια Νησιά-Μαδέρα-Δυτική Μεσόγειος

Η μαγευτική Ανδαλουσία σε βάθος. Ένα οδοιπορικό στην ευλογημένη γη του Ισπανικού Νότου, με μεγαλύτερη διάρκεια για  τους λάτρεις του είδους!  Η Χριστουγεννιάτικη και πλουσιότερη (10ήμερη) μεγάλη Ανδαλουσία, που εξερευνεί σε βάθος τις πόλεις και τα μνημεία της. Με άπλετο

Η Αίγυπτος ως βίωμα, ως παιδικά χρόνια και αναμνήσεις, ως προσωπικό ιδίωμα ντυμένο με μελωδίες και μυρωδιές, η Αίγυπτος των εναρμονισμένων αντιθέσεων, του αποχαιρετισμού και της επιστροφής. Αυτή τη δική του Αίγυπτο μάς μετέφερε ο γνωστός συνθέτης Νίκος Ξυδάκης χθες το βράδυ στο Versus Club

Όταν ακούμε Ελβετία σκεφτόμαστε ρολόγια, σοκολάτες, χιονοδρομικά θέρετρα, λίμνες, Άλπεις, Έβερεστ και ιλιγγιώδεις τραπεζικούς λογαριασμούς. Πάνω κάτω αυτά συνθέτουν την κεντρική αυτή χώρα της Ευρώπης, που δεν την άγγιξαν ούτε οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι… αυτό για οικονομικούς λόγους βεβαίως. Πρωτεύουσά της είναι η Βέρνη και μεγαλύτερη πόλη της η Ζυρίχη. Άλλα σημαντικά αστικά κέντρα είναι η Βασιλεία, η Γενεύη, η Λωζάνη και το Βίντερτουρ. Κυριότερες λίμνες της είναι οι: Μποντενζέε ή Λίμνη Κωνσταντίας που συνορεύει με τη Γερμανία, Λεμάν ή λίμνη Γενεύης και Λωζάνης, Νεσατέλ στην πόλη Νεσατέλ, Ματζόρε στη βόρεια όχθη βρίσκεται το Λοκάρνο, Λουκέρνης στις όχθες της βρίσκεται η Λουκέρνη, Ζυρίχης στη βόρεια όχθη βρίσκεται η Ζυρίχη, Λουγκάνο στα σύνορα με την Ιταλία. Γνωστότερα χιονοδρομικά κέντρα της είναι ο Σεν Μόριτζ, το Νταβός, το Κουρ και η Αρόζα. Επίσης από τις Ελβετικές Άλπεις πηγάζουν τα μεγαλύτερα ποτάμια της Ευρώπης: ο Ρήνος κι ο Δούναβης και ο Ροδανός.Όμως η Ελβετία, πέρα από ιδιαίτερη μορφολογία εδάφους (είναι ολόκληρη βουνά και οροπέδιο), οικονομική ανάπτυξη και βιομηχανία, έχει να επιδείξει και πολιτισμό. Από τον 17ο αιώνα έγινε σπουδαίο πνευματικό κέντρο παρότι η έλλειψη εθνικής γλώσσας ταύτισε την ελβετική φιλολογία και σκέψη με τη γερμανική και τη γαλλική. Η Ελβετία είναι η πατρίδα του φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Ζαν Ζακ Ρουσσώ, του οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Παρέτο, του ποιητή Βριντέλ. Από τους νεότερους ξεχωρίζουν οι γερμανόφωνοι θεατρικοί συγγραφείς Μαξ Φρις και Φρίντριχ Ντύρενματ και οι γαλλόφωνοι πεζογράφοι Κάρολος Ραμύζ, Έρμαν Έσσε και Καρλ Σπίτελερ – οι δύο τελευταίοι είναι νομπελίστες. Τέλος η ευρωπαϊκή παιδαγωγική σήμερα οφείλει σήμερα τις βάσεις της στον ρομαντικό ελβετό Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι. Επίσης, ο διασημότερος αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα, ο πρωτοπόρος του μοντερνισμού Λε Κορμπυζιέ είναι Ελβετός. Όπως και στον χώρο των εικαστικών ο μεγάλος μοντερνιστής ζωγράφος Πάουλ Κλέε και ο εξίσου σημαντικός γλύπτης Αλμπέρτο Τζιακομέτι. Όμως η Ελβετία έχει να επιδείξει και ποπ κουλτούρα… Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision, έγινε το 1956 στο Λουγκάνο.

Η Νυρεμβέργη (Nürnberg) είναι πόλη της Βαυαρίας και  βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Πέγκνιτς (Pegnitz) και σε απόσταση περίπου 140 χιλιομέτρων, προς τα βόρεια, από το Μόναχο. Ο πληθυσμός της είναι 500.132 κάτοικοι.
Από το 1050  έως το 1571 η πόλη γνώρισε περίοδο ακμής και επεκτάθηκε εντυπωσιακά. Λόγω της θέσης της πάνω σε βασικές εμπορικές οδούς έγινε σημαντικό οικονομικό και πολιτικό κέντρο. Αναφέρεται συχνά ως "ανεπίσημη πρωτεύουσα" της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους, επειδή τα επονομαζόμενα Reichstage (αυτοκρατορικά συμβούλια) και τα δικαστήρια συνεδρίαζαν στο κάστρο της Νυρεμβέργης. Το 1219 η Νυρεμβέργη απέκτησε τον τίτλο της αυτοκρατορικής ελεύθερης πόλης από τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο τον Β'. Μέχρι το 1427 η πόλη διοικήθηκε από Βουργγράβους μέχρι που ο τελευταίος, ο Φρειδερίκος ΣΤ' φον Χοεντσολερ, πρώτος πρίγκιψ-εκλέκτωρ του Βρανδεμβούργου, πώλησε τα δικαιώματά του στο συμβούλιο της πόλης, το οποίο την κυβέρνησε μέχρι το 1806 οπότε ενσωματώθηκε στην Βαυαρία. Η Νυρεμβέργη έγινε γρήγορα, μαζί το Αουγκσμπουργκ ένα από τα δύο μεγάλα εμπορικά κέντρα της διαδρομής από την Ιταλία,  στη βόρεια Ευρώπη. Το πολιτιστικό άνθισμα της Νυρεμβέργης κατά το 15ο και το 16ο αιώνα την έκανε το κέντρο της Γερμανικής Αναγέννησης. Το 1525 έφτασε στην πόλη η Μεταρρύθμιση και το 1532 υπογράφηκε η θρησκευτική ειρήνη της Νυρεμβέργης, από την οποία οι Λουθηρανοί αποκόμισαν σημαντικές παραχωρήσεις, Η Νυρεμβέργη έγινε όμως πασίγνωστη στην σύγχρονη ιστορία αφότου ανέλαβε την εξουσία ο Αδέλφος Χίτλερ και η Νυρεμβέργη έγινε το επίσημο κέντρο των Ναζί   οι οποίοι οργάνωναν στην πόλη τα ετήσια συνέδρια του Κόμματος από το 1933 μέχρι το 1938. Οι Ναζί επέλεξαν την πόλη ως συνεδριακό κέντρο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, NSDAP. Ένας μεγάλος αριθμός κτιριακών εγκαταστάσεων κατασκευάστηκε ειδικά για αυτές τις συνελεύσεις, μερικά από τα οποία παρέμειναν ημιτελή. Οι πανηγυρικού χαρακτήρα συνεδριάσεις των Ναζί απαθανατίστηκαν κινηματογραφικά από τη σκηνοθέτιδα Λένι Ρίφενσταλ (Leni Riefenstahl). Σήμερα μπορούμε να δούμε στην πόλη πολλά παραδείγματα της ναζιστικής αρχιτεκτονικής. Η πόλη ήταν η πατρίδα του σημαντικού ναζιστικού στελέχους Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher) και έγινε κέντρο της αντισημιτικής προπαγάνδας. Οι βιομηχανικές περιοχές της πόλης βομβαρδίστηκαν σφοδρά κατά τις συμμαχικές αεροπορικές επιδρομές των ετών 1943/1944. Πύργοι του Sankt Sebald και το κάστρο όπως φαίνεται από το Sankt Lorenz.  Στις 2 Ιανουαρίου 1945 το μεσαιωνικό κέντρο της πόλης βομβαρδίστηκε συστηματικά από τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς και καταστράφηκε μεγάλο μέρος του. Η πόλη οικοδομήθηκε εκ νέου μετά από τον πόλεμο και αποκαταστάθηκε σε ορισμένο βαθμό η προπολεμική εμφάνισή της και ορισμένα από τα μεσαιωνικά κτήρια της. Μεταξύ του 1945 και του 1949 οδηγήθηκαν ενώπιον της Δικαιοσύνης τα ανώτατα στελέχη των Ναζί που συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, και στο Ολοκαύτωμα, στη δίκη που έγινε γνωστή ως Δίκη της Νυρεμβέργης. Η πόλη επιλέχτηκε συμβολικά για την διεξαγωγή της δίκης αλλά και επειδή το Δικαστικό της μέγαρο είχε υποστεί μικρές μόνον καταστροφές.

Ρομάντσο και πολυτέλεια, όργιο βλάστησης και μαγικές ακτές σμίγουν απαράμιλλα σ’ αυτήν την εκδρομή! Στεκόμαστε ευλαβικά στην Πομπηία, περνώντας από συγκλονιστικούς αρχαιολογικούς χώρους που σημάδεψαν ολάκερη τη γνωστική έρευνα της ανθρωπότητας με τον μνημειακό τους πλούτο και την καλλιτεχνική τους ακτινοβολία. Από τα επιτεύγματα Ρωμαίων, Ελλήνων και Ετρούσκων ξεχυνόμαστε προς το ηφαίστειο του Βεζούβιου. Βίλες γραφικές, σοκάκια αποπλανητικά, κάστρα περήφανα, κήποι λουλουδιασμένοι.
Πού να πρωτοεστιάσει κανείς σε τούτο το κοκτέιλ των λαμπρών περιηγήσεων; Στο μπρίο, το σκέρτσο και τα τραγούδια της βασίλισσας της Καμπανίας, της Νάπολης; Στον κοσμοπολιτισμό, τον φλοίσβο και την αισθησιακότητα της νησιωτικής ρέμβης που διακρίνουν τις κρουαζιέρες προς Κάπρι (Ίσκια); Στην απαλότητα της ευδαιμονίας που αναδύεται στα θέρετρα Αμάλφι, Σορέντο και Ποζιτάνο; Στο ταξίδι πίσω στον χρόνο που πετυχαίνουμε με την επίσκεψή μας στη Ματέρα; Στο ταξίδι στο παραμύθι «η χιονάτη και επτά νάνοι» που ζούμε στο Αλμπερομπέλο ή το ταξίδι στην μεγάλη Ελλάδα που βιώνουμε στο Λέτσε και στα ελληνόφωνα χωριά και τα γκρεκάνικα της Γκρέσια Σαλεντίνα.
Αδημονούμε να μάθουμε τη δική σας απάντηση…

Είναι πραγματική απόλαυση ν' ακούει κανείς βαλς, πόλκες και μαζούρκες του Στράους, του Μότσαρτ και του Σοπέν, όπως ακούγονταν στην αυτοκρατορική Βιέννη! Ταξιδέψαμε πίσω στη μουσική του 19ου αιώνα, εκεί όπου οι μουσικοί ξεχώριζαν φορώντας κόκκινο φράκο και τα κομψά ζευγάρια των χορευτών έλαμπαν στη σκηνή. Απολαύσαμε αξέχαστες μελωδίες να ακούγονται από τα ιστορικά Ανάκτορα Σένμπρουν και τους παραμυθένιους κήπους, θυμίζοντας τις αλλοτινές δόξες της αυστριακής αριστοκρατίας, εκεί όπου γεννήθηκε το Βιεννέζικο Βαλς τον 13ο αιώνα. Αξιοσημείωτο είναι ότι πολύ πριν εισαχθεί στην υψηλή κοινωνία και καθιερωθεί ως ένα είδος πλούσιων ιδεών και έντονων συναισθημάτων, ο φτωχός λαός της Βαυαρίας, χόρευε όμοιους χορούς. Με εξαίρεση τη Γαλλία, όπου γνώρισε αμέσως τεράστια επιτυχία στα τέλη του 17ου αιώνα, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες δέχτηκε αρνητική κριτική, κυρίως επειδή αφορούσε στη σωματική επαφή. Ειδικά οι ντάμες, έπρεπε να σηκώνουν με τα χέρια τους τα ενδύματά τους προκειμένου να μην πατηθούν και αυτό τους υποχρέωνε να κρατιούνται από τον καβαλιέρο έχοντας συνεχώς σωματική επαφή, σε συνδυασμό και με τις πολλές στροφές που περιείχε ο χορός. Παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε, το Βιεννέζικο Βαλς έγινε τελικά αποδεκτό και σήμερα θεωρείται από τους πιο δύσκολους απαλούς χορούς που απαιτεί εκλεπτυσμένο στυλ και... αρχοντικό αέρα. Στις μέρες μας, η φημισμένη Ορχήστρα των Ανακτόρων Σένμπρουν της Βιέννης, είναι ο κυριότερος εκφραστής της μουσικής παράδοσης της Αυτοκρατορικής Βιέννης. Εμείς, είχαμε την τύχη να δούμε παράστασή της στον Πορτοκαλεώνα των Ανακτόρων Σένμπρουν, εκεί που είχε δώσει συναυλίες ο διάσημος συνθέτης Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ το 1786!

Η περιήγησή μας στα παλάτια της Βιέννης, μας μετέφερε στην εποχή των βασιλιάδων! Απολαύσαμε το μεγαλοπρεπές σκηνικό, κάναμε περίπατο στους τεράστιους κήπους και βγάλαμε υπέροχες φωτογραφίες! Θαυμάσαμε σπάνια αντικείμενα της αυτοκράτειρας Ελισάβετ, γνωστής και ως Σίσυ, είδαμε αμύθητης αξίας κοσμήματα βασιλιάδων, πορτραίτα που έχουν μείνει αλώβητα στο χρόνο, εξαίρετους πίνακες ζωγραφικής, αλλά κυρίως μάθαμε τα σκοτεινά μυστικά της δυναστείας των Αψβούργων, η οποία υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης, με μεγάλη επιρροή. Θαυμάσαμε συλλογές από μαχαιροπήρουνα και σερβίτσια, αλλά και χρυσά κηροπήγια, όπως και τζάκια εποχής. Η χειμερινή κατοικία των Αψβούργων ήταν το παλάτι Hofburg. Αποτελεί ένα συγκρότημα κτιρίων, με 18 πτέρυγες, 54 σκάλες και περίπου 2.600 δωμάτια. Σήμερα φιλοξενεί τα γραφεία του Προέδρου της Αυστρίας, ιδιωτικά διαμερίσματα και τη χειμερινή σχολή ιππασίας. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι. Το φαινόμενο της αιμομιξίας για γενιές ολόκληρες, στο τέλος, ήταν αυτό ακριβώς που την εξαφάνισε. Οι Αψβούργοι, υποστήριζαν ότι το γενεαλογικό τους δέντρο έφτανε μέχρι τον Ιούλιο Καίσαρα, αλλά και πιο μακριά, μέχρι τους μυθικούς Εβραίους βασιλιάδες, τον Δαβίδ και τον Σολομώντα! Χρησιμοποιούσαν τη θρησκεία για να διατηρούν την ισχύ τους. Επεδείκνυαν ένα δόρυ που είχαν στην κατοχή τους, εκείνο που δήθεν τρύπησαν τον Χριστό στο σταυρό, προκειμένου να αποδείξουν ότι ήταν ευλογημένοι από τον Θεό. Ωστόσο, η αιμομιξία της δυναστείας τους, που βασίλευε σε Ισπανία και Αυστρία, είχε αβάσταχτες επιπτώσεις στην υγεία των γαλαζοαίματων. Οι μονάρχες γεννιούνταν με διανοητική καθυστέρηση και δυσμορφίες, όπως το μεγάλο σαγόνι... Αλήθεια, τελικά τι απέγιναν οι Αψβούργοι;

Η αχανής επαρχία της Προβηγκίας απλώνεται τη Μασσαλία μέχρι την Κυανή Ακτή. Είναι ένας τόπος ευλογημένος, που συνδυάζει το Γαλλικό πνεύμα με τις Ιταλικές επιρροές. Περισσότερο γνωστή από τα κοσμικά της παράλια - Κάννες, Νίκαια, Σαιν Τροπέ - και λιγότερο γνωστή στην ενδοχώρα της, με περιοχές τις οποίες διατρέχει ο Ροδανός, κατά μήκος του οποίου συναντήθηκαν κάποτε Κέλτες, Γαλάτες, Έλληνες και Ρωμαίοι, ιδρύοντας μερικές από τις σπουδαιότερες πόλεις, όπως η Αρλ, η Αβινιόν, η Νιμ, η Αιξ αν Προβάνς.
Η Κυανή Ακτή (Côte d'Azur), ένα από τα πιο διάσημα τουριστικά θέρετρα στον κόσμο, γνωστή και ως Γαλλική Ριβιέρα, είναι μια λωρίδα γης της νοτιοανατολικής Γαλλίας πάνω στη Μεσόγειο. Η περιοχή αυτή γνώρισε την πρώτη ακμή ως τουριστικός προορισμός στα τέλη του 19ου αιώνα με αρχές του 20ού, όντας δημοφιλής κυρίως ανάμεσα στη βρετανική αριστοκρατία. Αρχικά ήταν χειμερινό θέρετρο χάρη στο ήπιο κλίμα του σε σχέση με τη βόρεια Ευρώπη. Τα νεότερα χρόνια μετατράπηκε περισσότερο σε θερινό προορισμό. Υπέροχες πόλεις με πανέμορφα κτίρια, καταγάλανα νερά και μαρίνες με υπερπολυτελή σκάφη συνθέτουν έναν από τους πιο γραφικούς και δημοφιλείς προορισμούς της Ευρώπης. Η πρωτεύουσα Νίκαια, η οποία προσφέρεται ως βάση διακοπών, είναι ίσως η πιο ζωντανή από τις πόλεις της Γαλλικής Ριβιέρας.

Είναι μια πόλη παραμυθένια. Τόσο παραμυθένια που χλευάστηκε στην απολαυστική κινηματογραφική κωμωδία «Στην Μπρυζ» (2008) με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ. Όμως και πάλι, ενώ γελούσες στην ταινία με τη μεσαιωνική γραφικότητά της, δεν μπορούσες να μην τη θαυμάσεις. Αυτό είναι η Μπρυζ – μια ζωγραφιά άλλης εποχής που σε συνεπαίρνει στο σήμερα.
Η μείζων μεσαιωνική αρχιτεκτονική της πόλης, λοιπόν, παραμένει ανέπαφη. Το ιστορικό της κέντρο της τελικά αναγορεύτηκε σε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO το 2000. Οπότε σε κάθε βόλτα μας εκεί, στους δρόμους, στα κανάλια και στα στενά της ερχόμαστε σε επαφή με πανέμορφα κτήρια που μοιάζουν με έργα τέχνης. Ένα από αυτά είναι ο Ναός «Της Παναγίας Μας» με το περίφημο κωδωνοστάσιο που φτάνει τα 122,3 μέτρα − ένα από τα ψηλότερα κτίσματα από τούβλα στον κόσμο. Στο χοροστάσιο του ναού υπάρχει η «Παναγία Βρεφοκρατούσα», του Μικελάντζελο. Θεωρείται ότι είναι το μοναδικό γλυπτό του μεγάλου καλλιτέχνη της Αναγέννησης που τοποθετήθηκε εκτός Ιταλίας όσο εκείνος ήταν εν ζωή.
Γενικώς το πιο διάσημο αξιοθέατο της Μπρυζ είναι το καμπαναριό του 13ου αιώνα, που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της πόλης. Αυτό αρχικά υπήρξε θησαυροφυλάκιο και στη συνέχεια παρατηρητήριο. Περιλαμβάνει 48 καμπάνες τις οποίες λειτουργεί ειδικός χειριστής που εργάζεται σε μόνιμη βάση. Αυτός σε τακτά χρονικά διαστήματα δίνει κοντσέρτα καμπανοκρουσιών που ακούγονται σε όλη την πόλη! Επίσης, όποιος θέλει μπορεί να ανεβεί τα 366 σκαλοπάτια του καμπαναριού και να απολαύσει τη θέα από τα 83 μέτρα.

Άλλη ατραξιόν της Μπρυζ είναι η ρωμαιοκαθολική βασιλική του Ιερού Αίματος που χτίστηκε τον 12 αιώνα.Στεγάζει το λείψανο του Ιερού Αίματος που σύμφωνα με ισχυρισμούς ανήκει στον Ιωσήφ της Αριμαθαίας. Ποιος είναι όμως ο Ιωσήφ της Αριμαθαίας; Υπήρξε μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου της Ιερουσαλήμ, εύπορος και μυστικός μαθητής του Ιησού, που φέρεται να αντιτάχθηκε στη καταδίκη Του και σύμφωνα με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (27:57-60), μετά τον θάνατο του Ιησού ζήτησε από τον Πόντιο Πιλάτο την άδεια να αποκαθηλώσει το νεκρό σώμα από τον Σταυρό, προκειμένου να το προετοιμάσει για τον ενταφιασμό στον παραχωρούμενο, από τον ίδιο τον Ιωσήφ, λαξευτό τάφο, πιθανώς οικογενειακό. Το λείψανο του Ιερού Αίματος βρίσκεται στο ανώτερο παρεκκλήσι και ήρθε στην πό λη μετά τη Δεύτερη Σταυροφορία από τον Κόμη της Φλάνδρας Τιερί της Αλσατίας (1099- 1168). Κάθε χρόνο οργανώνεται περιφορά του στους δρόμους της πόλης. Την περιφορά ακολουθούν περισσότεροι από 1.600 κατοίκους πολλοί από αυτούς ντυμένοι με κοστούμια εποχής ως ιππότες ή σταυροφόροι.

Πρόκειται για την περιοχή εκατέρωθεν του ποταμού Ροδανού, που εκτείνεται από τη Λυών έως τη Μεσόγειο. Ο Ροδανός είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός που εκβάλλει στη Μεσόγειο μετά τον Νείλο.
Η κοιλάδα κατοικείται από την παλαιολιθική εποχή (εντοπίστηκαν δείγματα Νεάντερνταλ). Εν συνεχεία κατοίκησαν εκεί οι Γαλάτες και φυσικά οι Ρωμαίοι. Τη ρωμαϊκή περίοδο, στην κοιλάδα του Ροδανού χτίστηκαν πολλές ακμάζουσες πόλεις, κατασκευάστηκαν γέφυρες και η περιοχή κατέστη σημαντικό πέρασμα προς τη Γαλατία και τις δυτικές επαρχίες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Τότε αναπτύχθηκε εκεί και η παραγωγή κρασιού, για την οποία σήμερα είναι παγκοσμίως διάσημη η κοιλάδα. Ειδικά στο βόρειο τμήμα της παράγονται μερικά από τα καλύτερα και τα ακριβότερα κρασιά της υφηλίου. Ακολουθώντας από βορρά προς νότο τη ροή του Ροδανού το μοναδικό τοπίο των αμπελώνων και των οπωρώνων που εκτείνονται από τη ρωμαϊκή πόλη Βιέν ως τη μεσαιωνική Βαλάνς κόβει την ανάσα. Είναι επόμενο λοιπόν ότι αυτό το ταξίδι στην Κοιλάδα του Ροδανού έχει αρχαιολογικό, οινολογικό και γαστρονομικό ενδιαφέρον.
Μετά τους Ρωμαίους, γύρω από τον Ροδανό και με ακραία σημεία τη Λυών και τη Μασσαλία διαμορφώθηκαν σταδιακά, από τον 12ο έως 14ο αιώνα, οι επαρχίες που αποτελούν σήμερα τη νοτιοδυτική Γαλλία: Προβηγκία, Λανγκεντόκ, Ντωφινέ, Μπυζέ και Μπρες. Αναπτύχθηκε επίσης δίκτυο μεγάλων οικονομικών δραστηριοτήτων, κυρίως γεωργικών και μεταποιητικών, που κατέληγαν στη Μασσαλία κι από κει ταξίδευαν σε όλη τη Μεσόγειο. 
Σήμερα, οι σημαντικότεροι σταθμοί στην περιοχή της Κοιλάδας, αυτοί δηλαδή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους επισκέπτες είναι: η πόλη της Λυών με την εξαιρετική γαστρονομία. Η περιοχή Μποζολαί με το περίφημο κρασί. Η ρωμαϊκή πόλη Βιέν που αργότερα έγινε κέντρο του καθολικισμού. Η περιοχή του Αγίου-Ρωμανού-στη-Γαλικία με το Γαλλο-ρωμαϊκό Μουσείο και τα πολλά ρωμαϊκά ευρήματα γύρω από αυτό. Στο μουσείο, σε ξεχωριστή αίθουσα, εκτίθεται το μοναδικό ρωμαϊκό ψηφιδωτό που αναπαριστά την «Τιμωρία του Λυκούργου». Το Σεντ Ετιέν, παλιά βιομηχανική πόλη που σήμερα αποτελεί κέντρο Design χάρη στην περίφημη παγκόσμια Μπιενάλε που διοργανώνει. Η Βαλάνς, που οριοθετεί την κάθοδο στο ζεστότερο κλίμα της Μεσογείου, με την ξακουστή γαστρονομία της, τα υπαίθρια εστιατόρια, καφέ και μπαρ. Ορόσημο εδώ είναι το ολοκαίνουργιο Μουσείο της Βαλάνς που καλύπτει τέχνη από τον 16ο ως τον 21ο αιώνα και επίσης περιλαμβάνει πολλά ρωμαϊκά εκθέματα. Και τέλος η Μοντελιμάρ, που είναι η πατρίδα του νουγκάτ.

Βρίσκεται περίπου μισή ώρα απόσταση οδικώς από τη Λυών, χτισμένο τον μεσαίωνα πάνω σε λόφο με θέα τον ποταμό Εν, και είναι διατηρημένο τέλεια. Δεν υπάρχει κανένα τουριστικό κατάστημα εκεί, ο χαρακτήρας του παραμένει ατόφιος και οι κάτοικοί του, παρότι φιλόξενοι, ζουν τη ζωή τους χωρίς να περιμένουν τους τουρίστες. Ωστόσο, και μάλλον γι αυτό, αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό.
Οι κάτοικοι ήταν ανέκαθεν τεχνίτες, αγρότες και υφαντές, οι οποίοι μάλλον έφτασαν εκεί από την Περούτζια της Ιταλίας – εξ ου και η ονομασία Περούζ. Το 1167 περιβλήθηκε από τείχη και το 1601 προσαρτήθηκε στη Γαλλία από τον Λουδοβίκο 14ο. Λόγω της τοποθεσίας του, στον δρόμο που ενώνει τη Λυών με τη Γενεύη, υπήρξε για αιώνες σημαντικός εμπορικός σταθμός. Τον 19ο αιώνα, με την επέκταση του σιδηρόδρομου έχασε την εμπορική δύναμή του και ερήμωσε, αλλά από το 1911 άρχισε η αναστήλωσή του και ξαναγέμισε κατοίκους. Το 1912, απέκτησε και το πιάτο-ορόσημό του, τη Γαλέτα της Περούζ, που το τοποθέτησε στον γαστρονομικό χάρτη. Πρόκειται για μία γλυκιά, λεπτή και τραγανή ζύμη με βούτυρο, καψαλισμένη ζάχαρη και άρωμα λεμονιού που είναι διάσημη σε όλη τη Γαλλία.
Στην Περούζ, λόγω της γραφικότητας και της γνησιότητας του σκηνικού, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες εποχής. Πιο γνωστές στο ελληνικό κοινό είναι «Οι τρεις σωματοφύλακες» (1961) και «Η νύφη του Φράνκεστάϊν» (1985) με πρωταγωνιστή τον Στινγκ. Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα «Φράνκεσταϊν» της Μαίρη Σέλεϊ.  

Γαλλική επαρχία με γερμανικό DNA, καθώς η περιοχή άλλαξε χέρια πολλές φορές ανά τους αιώνες της ιστορίας της. Ο επισκέπτης της θα βρει τον εαυτό του να αναρωτιέται συχνά σε ποια από τις δύο χώρες βρίσκεται, μια και η ατμόσφαιρα, η αρχιτεκτονική, η κουζίνα και οι άνθρωποι της, μοιράζονται αρμονικά, χαρακτηριστικά και από τις δύο κουλτούρες. Η γεωγραφική της θέση, στο εμπορικό σταυροδρόμι της εύπορης κοιλάδας του Ρήνου, κατέστησαν την περιοχή ιδιαίτερα σημαντική οικονομικά, από την εποχή του Μεσαίωνα.
Ερειπωμένα μεσαιωνικά κάστρα και παμπάλαιες εκκλησίες, πανέμορφες πόλεις και χωριά, απέραντοι αμπελώνες που παράγουν κρασιά παγκόσμιας κλάσης και κάτοικοι πιο φιλόξενοι και ανοιχτοί από οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Γαλλίας, κάνουν την Αλσατία μια μοναδική γωνιά της Ευρώπης για να επισκεφτεί κανείς.
Ο «δρόμος του κρασιού» - ο πιο διάσημος στη Γαλλία - που εκτείνεται σε 170 χιλιόμετρα μεταξύ του Στρασβούργου, πρωτεύουσας της επαρχίας και της πόλης της Μιλούζ, διασχίζει περίπου 70 παραμυθένια χωριά και κωμοπόλεις, τα περισσότερα με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα ξυλόδετα σπίτια με τις επικλινείς στέγες, τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα ανθισμένα λουλούδια στα παρτέρια.
Γευσιγνωσία των εκλεκτών κρασιών των τοπικών οινοποιείων, φαγητό με επιρροές και από τις δύο χώρες, και οι κορυφαίες αλσατικές μπυραρίες, συμπληρώνουν ένα ταξίδι – όνειρο στην καρδιά της Ευρώπης.

Η «συμπρωτεύουσα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης φιλοξενεί τη δεύτερη έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και είναι μια πανέμορφη πόλη που ακροβατεί ανάμεσα στις δύο, ιστορικά εναλλασσόμενες ταυτότητές της, την γαλλική και τη γερμανική.
Με μεσαιωνικές ρίζες αλλά και έναν σύγχρονο κοσμοπολίτικο αέρα, είναι μια πόλη που προσφέρει ένα μοναδικό μείγμα ιστορίας, κουλτούρας, αρχιτεκτονικής και εξαιρετικής ποιότητας ζωής.
Στο Στρασβούργο ο Γουτεμβέργιος έκανε τις πρώτες του δοκιμές με την τυπογραφία και το άγαλμά του, μαζί με τον πανύψηλο καθεδρικό ναό της Παναγίας  δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης.
Ο λαβύρινθος με τα αμέτρητα λιθόστρωτα σοκάκια και τα κανάλια που διακλαδώνονται γύρω από τον ποταμό Ιλ που διασχίζει την πόλη, έχει το επίκεντρό του στο νησί Grande Ile, το κέντρο της μεσαιωνικής πόλης και στην Μικρή Γαλλία {Petite France}, την παλιά συνοικία με τα κουκλίστικα σπίτια αιώνων με τις χαρακτηριστικές στέγες και τα παράθυρα με τα πολύχρωμα λουλούδια - μια βόλτα που δεν χορταίνεις όσες ώρες κι αν της αφιερώσεις.
Παραδοσιακά εστιατόρια με επιρροές και από τις δύο χώρες, παλιές μπυραρίες που σερβίρουν τις περίφημες σε όλο τον κόσμο αλσατικές μπύρες και πλωτά μπαρ στα κανάλια της πόλης, προσφέρουν στον επισκέπτη αμέτρητες ποιοτικές επιλογές για φαγητό και διασκέδαση.

Gironam’enamora!*
*»Η Ζιρόνα με κάνει να την ερωτεύομαι (στίχος παραδοσιακού τραγουδιού της Καταλωνίας)

Απέχει μόλις μια ώρα από τη λαμπερή Βαρκελώνη, είναι μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ιβηρικής, κι ωστόσο μόνο οι φανατικοί της Ισπανίας (και της Καταλωνίας) τη γνωρίζουν. Είναι η Τζιρόνα, η πόλη των τριών ποταμών, με τα χρωματιστά σπίτια και τη γέφυρα του Αιφελ!
Zιρόνα (ή Τζιρόνα) στα καταλανικά, και Χερόνα στα καστιλιάνικα ισπανικά, είναι η τελευταία μεγάλη πόλη πριν τα Πυρηναία και τα σύνορα με τη Γαλλία. Κέντρο της και αφετηρία της εξερεύνησης είναι η περίκλειστη Πλατεία Ανεξαρτησίας (PlaçadelaIndependència), η μεγαλύτερη πλατεία της πόλης, με το νεοκλασικό της στυλ έτσι όπως το διαμόρφωσε ο καταλανός αρχιτέκτονας MartiSureda στα μέσα του 19ου αι. Ανά πάσα ώρα της ημέρας (και της νύχτας) η πλατεία σφύζει από κίνηση, χάρη και στα πολλά εστιατόρια που υπάρχουν στις στοές της. 
Η πιο χαρακτηριστική εικόνα της πόλης πάντως είναι οι χρωματιστές προσόψεις των σπιτιών στις όχθες του ποταμού Ουνιάρ. Είναι το ένα από τα τρία ποτάμια που διασχίζουν τη Τζιρόνα, μα το μοναδικό που διατρέχει το ιστορικό κέντρο της πόλης. Το κοντράστ των έντονων χρωμάτων και η εικόνα του Καθεδρικού ναού στο φόντο είναι χωρίς αμφιβολία η πιο εμβληματική εικόνα της Τζιρόνα.
Καθώς ο ποταμός δεν είναι πλωτός, η σύνδεση ανάμεσα στις όχθες γίνεται μόνο με γέφυρες. Η πιο σπουδαία από αυτές είναι η κατακόκκινη σιδερένια γέφυρα PalanquesVermelles, ή απλώς «Γέφυρα του Αιφελ». Η αλήθεια είναι πως τη σχεδίασή της είχε αναλάβει η εταιρεία του διάσημου Γάλλου αρχιτέκτονα και όχι απαραίτητα ο ίδιος, μα αυτό λίγη σημασία έχει. Περνώντας τη, μπαίνει στην καρδιά της παλιάς πόλης. Το καλύτερα διατηρημένο κομμάτι της μεσαιωνικής πόλης είναι η Εβραϊκή Συνοικία ή Call (Καλλ), ένας αληθινός λαβύρινθος από στενά καλντερίμια, στοές, καμάρες και συνεχή σταυροδρόμια.
Μια επιβεβλημένη βόλτα είναι ο γύρος των ρωμαϊκών τειχών, η Παλιά Δύναμη όπως λέγονται (VellaForça). Ενα μικρό κομμάτι των σημερινών τειχών είναι στ' αλήθεια ρωμαϊκά, το μεγαλύτερο τμήμα τους κατέρρευσε λόγω σεισμών, για να επεκταθεί αργότερα, στα χρόνια του Μεσαίωνα.
Το highlight της παλιάς πόλης είναι ωστόσο ο Καθεδρικός ναός της Παναγίας, και κυρίως η ιστορία που τον συνοδεύει. Ο ναός άρχισε να χτίζεται το 1386, υπό τις οδηγίες του αρχιτέκτονα  PereSacoma. Σε αντίθεση με τις επιταγές της εποχής, ο Sacoma ήθελε να χτίσει τον ναό με ένα κλίτος (αντί 3 όπως συνηθιζόταν), και με μεγάλο τρούλο, ώστε να είναι περισσότερο στέρεος. Στην Εκκλησία δεν άρεσαν τα σχέδιά του, τον κατηγόρησε κάποια στιγμή για ματαιοδοξία και αλαζονεία, τον απάλλάξε από τα καθήκοντά του και επέβαλλε τη συνέχιση των έργων με με τρία κλίτη. 29 χρόνια αργότερα, ο ναός δεν είχε ακόμη τελειώσει. Η Εκκλησία κατάλαβε ότι το αρχικό σχέδιο ήταν πιο γρήγορο και πιο φτηνό, και τα σχέδια άλλαξαν ξανά: ο ναός θα είχε μόνο ένα κλίτος. Το 1428 ένας σεισμός μεγέθους 9 Ρίχτερ ισοπεδώνει τη Τζιρόνα, και από τα λίγα κτίρια πουμένουν όρθια είναι ο Καθεδρικός, έτσι όπως τον είχε φανταστεί ο Sacoma... Το ένα και μοναδικό κλίτος είναι το 2ο μεγαλύτερο στην Ευρώπη, μετά τον Αγιο Πέτρο στο Βατικανό, με πλάτος περίπου 22 μέτρα!
 

Η ταξιδιωτική φαντασίωση με το κωδικό όνομα «κρουαζιέρα» προκαλεί ατελείωτους συνειρμούς. Ειδικά όταν γίνεται στον ποταμό Δούρο, ένα από τα σύμβολα της Ιβηρικής Χερσονήσου. Πρόκειται για μια εμπειρία που μας χάρισε μερικές από τις ωραιότερες εικόνες της ζωής μας. Ο ποταμός ξεκινάει από την κεντρική Ισπανία, κυλάει προς τα νοτιοδυτικά και καταλήγει στη βόρεια Πορτογαλία -στο Πόρτο- και τον Ατλαντικό, διασχίζοντας μερικά από τα πιο όμορφα μέρη της Ιβηρικής Χερσονήσου και της Μεσογείου. Τραβήξαμε καρτποσταλικές φωτογραφίες με φόντο τις διαφορετικές γέφυρες στις όχθες του ποταμού. Αγναντέψαμε τις περιοχές του Πόρτο, διασχίζοντας τα ειδικά φράγματα που έχουν φτιάξει οι Πορτογάλοι. Θαυμάσαμε βαθιά φαράγγια, τεράστιες πλαγιές και πελώριες εκτάσεις με αμπέλια στις οποίες φιλοξενούνται εκλεκτές ποικιλίες τοπικών κρασιών. Όσοι εκτιμάτε το γλυκό και δυνατό κρασί, το ντόπιο πόρτο είναι μια γαστρονομική εμπειρία στην οποία πρέπει οπωσδήποτε να επιδοθείτε, με φόντο της κοιλάδες του Δούρου, οι οποίες έχουν την αποκλειστικότητα της παραγωγής του. Απολαύσαμε ένα πλούσιο γεύμα εν πλω, με επιλογές από θαλασσινά και ψάρι -αφού οι Πορτογάλοι ισχυρίζονται πως γνωρίζουν 365 τρόπους μαγειρέματος του αγαπημένου τους μπακαλιάρου- και αφεθήκαμε στην αύρα της πορτογαλικής αριστοκρατίας... 

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να ξέρει κανείς για τη Λισαβόνα προτού την επισκεφτεί. Η ιστορία της είναι πολυτάραχη, ανεβοκατεβαίνει σαν ασανσέρ, με στιγμές ύψιστης σημασίας για ολόκληρο τον κόσμο όπως τον ξέρουμε σήμερα, και στιγμές καταποντισμού και ολικής καταστροφής. Η ιστορία αυτή απεικονίζεται ακόμη και στη δόμησή της. 

Τα Φάντος είναι η εθνική λαϊκή μουσική της Πορτογαλίας, με τις ρίζες τους να βρίσκονται κάπου στον 12ο αιώνα, καθιερώθηκαν όμως τον 18ο αιώνα, τότε που οι Πορτογάλοι αριστοκράτες, επιστρέφοντας από τα ταξίδια τους, έφεραν τις εμπειρίες τους στην πατρίδα. Ξεκίνησε ως ένα κράμα πορτογαλικής και βραζιλιάνικης μουσικής,  που ακουγόταν κυρίως στα σαλόνια της αριστοκρατίας. Όμως στην ουσία το φάντος δημιουργήθηκε στις φτωχογειτονιές της Λισαβόνας, στα μπαρ και τα κλαμπ των συνοικιών, όπου μαζεύονταν οικογενειάρχες, ναυτικοί, πόρνες και λαθρέμποροι.
 

Εδώ, χτυπά ακόμα η καρδιά των Ιβήρων κονκισταδόρων. Το βλέμμα της περήφανης καστιλλιάνας ψυχής της παλιάς Ισπανίας νιώθεις πως σε κοιτά κατάματα, ανάμεσα σε μπαρόκ παλάτια.Πρόκειται για την «καρδιά» της χώρας, απ’ όπου ξεκίνησαν με θάρρος οι Ισπανοί μονάρχες για να απελευθερώσουν τη χώρα από τους Μαυριτανούς. Η επαρχία της Καστίλλης – Λεόν, συνδυάζει την αίγλη αλλοτινών εποχών με την υψηλή γαστρονομία. Αν και αποτελείται από 9 επαρχίες, εμείς ξεχωρίσαμε -μετά την Σαλαμάνκα- την Άβιλα και τη Σεγκόβια. Παντού δεσπόζουν μεσαιωνικά κτίρια σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ όλη η γύρω περιοχή έχει τον δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας απλόχερα ιστορία, κουλτούρα και αισθητική. Η Σεγκόβια εμπνέει παράδοση από τα ρωμαϊκά χρόνια, ενώ το πιο εμβληματικό σημείο της πόλης είναι το Ρωμαϊκό Υδραγωγείο και το κάστρο Αλκάθαρ που δεσπόζει στο λόφο πάνω από το ποτάμι. Η ιστορική Άβιλα, είναι μία από τις καλύτερα διατηρημένες πλήρως περιτειχισμένες πόλεις στον κόσμο. Η βόλτα στα τείχη και τις πολεμίστρες μοιάζει στ’ αλήθεια με ένα ταξίδι πίσω στα χρόνια των ιπποτών... Δοκιμάσαμε ψητό αρνάκι (cordero asado) για το οποίο φημίζεται η περιοχή, αλλά και το ντόπιο κίτρινο πικάντικο τυρί Manchego. Φάγαμε το καλύτερο χαμόν ιμπέρικο και γευτήκαμε ντόπια εξαιρετικά κρασιά. 

Η Αβινιόν είναι διάσημη για δύο λόγους. Πρώτον για το γεγονός πως επτά διαδοχικά πάπες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατάγονταν από εκεί και μετέφεραν την Αγία Έδρα τον 14ο αιώνα. Μάλιστα κατέστησαν την πόλη «παπική κτήση» κι αυτό διήρκεσε ως τη Γαλλική Επανάσταση. Λόγω της «κτήσης», που είναι γνωστή και ως «Εξορία της Αβινιόν» η πόλη έγινε πανίσχυρη. Μέχρι που οι πάπες ξαναγύρισαν στο Βατικανό οπότε και παρήκμασε, σε συνδυασμό με τρεις επιδημίες πανώλης που κατακερμάτισαν τον πληθυσμό της. 
Ο άλλος λόγος για τον οποίο είναι πολύ γνωστή είναι το περίφημο Φεστιβάλ της Αβινιόν (θέατρο, μουσική, χορός), το οποίο γίνεται κάθε καλοκαίρι και θεωρείται το μεγαλύτερο και σημαντικότερο ολόκληρης της Ευρώπης. Είναι δε τόσο έντονη η σφραγίδα του, ώστε όλο τον χρόνο το καλλιτεχνικό στοιχείο σε αυτή την υπέροχη πόλη της Προβηγκίας είναι εντονότατο. Μιλάμε δηλαδή για έναν καθαρόαιμο πολιτιστικό προορισμό.
Η Αβινιόν βρίσκεται στη Νότια Γαλλία, στην αριστερή όχθη του Ροδανού ποταμού – πάνω στους περίφημους αμπελώνες − και είναι οχυρωμένη μέσα στα επιβλητικά τείχη των παλαιών παπικών ανακτόρων. Βρίσκεται πολύ κοντά στα κοσμικά θέρετρα της Γαλλικής Ριβιέρας: Κυανή Ακτή, Κάννες, Μόντε Κάρλο, Νίκαια και Μασσαλία. Είναι το ιδανικό πέρασμα-σταθμός, δηλαδή, για τη Νότια Γαλλία. Εννοείται πως λόγω της τοποθεσίας της έχει εξαιρετικό κρασί και γαστρονομία!
Το πιο δυνατό αξιοθέατό της πάντως είναι το γοτθικό Παπικό Ανάκτορο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως το «ωραιότερο σπίτι του κόσμου» αν και ο γάλλος συγγραφέας Προσπέρ Μεριμέ έγραψε πως μοιάζει «περισσότερο με φρούριο τυράννου παρά με κατοικία του απεσταλμένου του Θεού». Εκεί πάντως εκτίθεται απίθανα έργα τέχνης, μεταξύ των οποίων και η πολύτιμη ταπισερί Γκομπλέν ένα από τα ομορφότερα σωζόμενα δείγματα υφαντικής του 1500.
Απέναντι, στο Πτι Παλέ, ο επισκέπτης αντικρίζει επίσης σημαντικούς πίνακες μεσαιωνικής ζωγραφικής − ανάμεσά τους, η περίφημη «Η Παναγία και το Βρέφος» του Μποτιτσέλι. Αλλά και στο Μουσείο Ανγκλαντόν, εκτίθενται Πικάσο, Σεζάν, Μανέ, καθώς και τα περίφημα «Βαγόνια του τρένου» του Βαν Γκογκ, ο οποίος για λίγο καιρό έζησε στη γειτονική Αρλ. Το έργο αυτό είναι το μοναδικό του ζωγράφου που έχει παραμείνει στην περιοχή. Τέλος ένα ακόμη ορόσημο της πόλης είναι η ερειπωμένη γέφυρα Σεν Μπενεζέ (πιο γνωστή ως Γέφυρα της Αβινιόν) για την οποία υπάρχει και το σχετικό γαλλικό παιδικό τραγουδάκι, αντίστοιχο του «Ήταν ένα μικρό καράβι» που λέγαμε εμείς στο σχολείο.

Επιβλητικές επαύλεις, λιθόστρωτα σοκάκια από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, ανθισμένες πλακόστρωτες αυλές, όμορφα μοναστήρια και παρθένα φύση, είναι ελάχιστα απ'οσα είδαμε στο Κάθερες, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της αυτόνομης κοινότητας της Εστρεμαδούρας. Από την ευρύτερη περιοχή καταγόταν ο Φρανσίσκο Πιζάρο Γκονζάλες, ο Ισπανός εξερευνητής και κατακτητής (κονκισταδόρ), που ήταν ιδιαίτερα γνωστός ως κατακτητής της Αυτοκρατορίας των Ίνκας, ενός από τους πιο προηγμένους πολιτισμούς στην προκολομβιανή Αμερική, στο σημερινό Περού. Εδώ, ζήσαμε απλόχερα την αυθεντική γεύση της Ισπανίας μέσα από περιπλανήσεις σε μεσαιωνικά κτίρια και παλάτια. Ανάμεσα σε αμέτρητα μνημεία, πύργους και ναούς, την προσοχή μας κέρδισαν η έπαυλη Οβάντο στην πλατεία του Σαν Πάμπλο, ο Πύργος των Πελαργών, το Οχυρό, το τείχος, αλλά και η αψίδα του Χριστού. Όμως, το ανάκτορο Καρβαχάλ στην πλατεία της Παναγίας, με μια συκιά στην αυλή της, ηλικίας χιλίων ετών, ήταν πραγματικά το κάτι άλλο... Σημείο συνάντησης αποτελεί αδιαμφισβήτητα η πλατεία Μαγιόρ. Από εκεί ξεκινήσαμε μια μαγευτική βόλτα στα δαιδαλώδη λιθόστρωτα σοκάκια και χαθήκαμε μέσα στο δικό μας μεσαιωνικό παραμύθι! Δοκιμάσαμε ντόπιες σπεσιαλιτέ με χοιρινό και τάπας και στο τέλος για επιδόρπιο πήραμε χειροποίητα γλυκά από το μοναστήρι του Σαν Πάμπλο. Ήταν τόσο απίστευτα, που ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπορέσουμε να ξαναπάμε...

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο;Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου. Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006. Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα τηςnutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

Ηρεμία, διασκέδαση, αξιοθέατα, υπέροχες παραλίες και λαμπερός ήλιος, όλα έχουν τη θέση τους στις Βαλεαρίδες, ένα σύμπλεγμα έντεκα νησιών στη Μεσόγειο, ανατολικά της Ισπανίας, όπου και ανήκουν. Σημαντικότερα είναι τέσσερα: η Μαγιόρκα, η Μενόρκα, η Ίμπιζα και η Φορμεντέρα. Κάθε ένα από τα νησιά αυτά, έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Παρά τα εντυπωσιακά πλήθη τουρισμού που καταφθάνουν εκεί κάθε χρόνο, τα νησιά των Βαλεαρίδων έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μεγάλο μέρος της φυσικής τους ομορφιάς. Πέρα από τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και τα τουριστικά θέρετρα, τα μπαρ και τις οργανωμένες και δημοφιλείς παραλίες, θα δείτε όμορφους γοτθικούς ναούς, ερείπια από τη λίθινη εποχή, γραφικά ψαροχώρια, απομονωμένους όρμους, απέραντους ελαιώνες, αλλά και εκτάσεις με αμυγδαλιές και εσπεριδοειδή.
Στις Βαλεαρίδες ο καθένας θα βρει αυτό που του ταιριάζει, είτε τις επισκέπτεται για χαλάρωση, είτε για ξέφρενη διασκέδαση, είτε με ρομαντική διάθεση.
Μαγιόρκα
Η Μαγιόρκα είναι το κεντρικό νησί, που συνδυάζει λίγο απ’ όλα - από θεαματικά ορεινά τοπία και όμορφους οικισμούς, μέχρι εκπληκτικές παραλίες που "λούζονται" από το μεσογειακό ήλιο. Όμως, είναι πολλά περισσότερα από υπέροχες αμμώδεις παραλίες. Η πρωτεύουσα Πάλμα Ντε Μαγιόρκα αποτελεί το κέντρο για πολλές δραστηριότητες, ενώ είναι γνωστή για το όμορφο ηλιοβασίλεμά της. Η θεαματική οροσειρά SerradeTramuntana εκτείνεται παράλληλα με τη βορειοδυτική ακτή και η PuigMajor (1.445 m) είναι το υψηλότερο σημείο της. Κοσμοπολίτικη και ειδυλλιακή, εξωτική και ταυτόχρονα προσιτή με μεσογειακό ταμπεραμέντο, η Μαγιόρκα είναι το "Μαργαριτάρι της Μεσογείου".
Ίμπιζα
Η Ίμπιζα είναι συνώνυμη με το clubbing, το νησί που ανέδειξε στην Ευρώπη την μουσική rave. Χαρακτηρίζεται ως η "Μύκονος" της Ισπανίας και είναι το πιο γνωστό και τουριστικό από τα νησιά αυτά. Τοπίο τραχύ και βραχώδες με αρκετή ξηρασία. Παρόλα αυτά "στολίζεται" με πεύκα, ελιές, συκιές και αμυγδαλιές και προκαλεί έκπληξη, ότι το ήμισυ περίπου του νησιού, καλύπτεται από πυκνά δάση. Στο βόρειο τμήμα θα θαυμάσετε βλάστηση και φύση που ποτέ δε θα φανταζόσασταν για την Ίμπιζα. Οι απόκρημνες ακτές είναι γεμάτες από δεκάδες αμμώδεις παραλίες, οι περισσότερες ιδιαίτερα ανεπτυγμένες τουριστικά. Η Ίμπιζα αποτελεί το μέρος όπου βρίσκονται μερικά από τα πιο γνωστά clubs της Ισπανίας, αλλά και αμέτρητα bars. Επισκεφθείτε οπωσδήποτε την Platjad’enBossa, με 2,7 km χρυσής άμμου και κρυστάλλινα δροσερά νερά. Μια από τις ομορφότερες τοποθεσίες στο νησί είναι η περιοχή του Portinatx. Μικρές και μεγάλες διαδοχικές ακτές με τυρκουάζ νερά θα σας προσφέρουν μια νότα διαφορετική. Περιβάλλεται από κατάφυτους λόφους και δάση. Εδώ θα νιώσετε πολλές φορές το απέραντο πράσινο να θέλει να σας αγκαλιάσει.
Μενόρκα
Η Μενόρκα, το πιο ήρεμο και το λιγότερο τουριστικό νησί του συμπλέγματος, είναι ένα καταφύγιο γαλήνης με υπέροχες ερημικές παραλίες, όρμους και προϊστορικά μνημεία που στέκονται για να θυμίζουν τη μικρή μας ύπαρξη στην απέραντη ιστορία. Η UNESCO το ανακήρυξε ως "Απόθεμα της Βιόσφαιρας", με στόχο τη διατήρηση περιοχών, όπως οι υγρότοποι και τα μοναδικά αρχαιολογικά μέρη του. Έχει κλίμα περισσότερο υγρό και συνήθως είναι κατά μερικούς βαθμούς πιο δροσερό από τα υπόλοιπα. Οι παρθένες παραλίες, οι όρμοι και τα φαράγγια γύρω από 216 km ακτογραμμής, επιτρέπουν εξερευνήσεις και περιπέτειες που αποκαλύπτουν μοναδικές ομορφιές. Πρόκειται για ένα μέρος από τα λίγα, όπου μπορείτε να βρείτε μια ανέγγιχτη παραλία μόνο για σας!
Φορμεντέρα
Η μικροσκοπική Φορμεντέρα είναι το πιο μικρό και νότιο από τα νησιά των Βαλεαρίδων, με ένα μοναδικό συνδυασμό γαλάζιου και πράσινου. Επίπεδη και αμμώδης με υπέροχες, παρθένες, παραλίες και με κάποια σημεία να σχηματίζουν βράχια στη θάλασσα. Είναι ιδανική για ποδηλασία, πεζοπορία, καταδύσεις και ιστιοπλοΐα. Νησί για χαλάρωση και για να απολαύσει κανείς το καλοκαίρι όσο πουθενά αλλού, μπορείνα γίνει ο μικρός σας ιδιωτικός παράδεισος.

Δεν γνωρίζουμε πότε καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά ή πότε χρησιμοποιήθηκε για το κάπνισμα. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η Ευρώπη γνώρισε τον καπνό μετά το ταξίδι του Κολόμβου, το 1492. Δύο από τους ναύτες του ανέφεραν ότι οι Ινδιάνοι της Κούβας κάπνιζαν μια μορφή πρωτόγονου πούρου, από στριμμένα, αποξηραμένα φύλλα καπνού τυλιγμένα σε άλλα φύλλα από φοίνικα ή μπανανιά. Πολύ γρήγορα οι Ισπανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι ναύτες απέκτησαν τη συνήθεια αυτή, όπως και οι κονκισταδόρες.
Τα πούρα, όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά στην Ισπανία τον 18ο αιώνα, χρησιμοποιώντας καπνό από την Κούβα. Εκείνη την εποχή η Κούβα δεν έκανε εξαγωγή πούρων. Το 1790 η βιοτεχνία πούρων εξαπλώθηκε βόρεια των Πυρηναίων, με μικρά εργοστάσια να στήνονται στη Γαλλία και τη Γερμανία. Το κάπνισμα των πούρων, όμως, διαδόθηκε ως συνήθεια στη Γαλλία και τη Βρετανία μετά τον Πόλεμο της Χερσονήσου (1808-’14), όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι βετεράνοι έκαναν γνωστή τη συνήθεια που απέκτησαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Ισπανία.
Η παραγωγή των «segars» ξεκίνησε στη Βρετανία το 1820 και το 1821 ορίστηκε νομοθεσία που ήλεγχε την παραγωγή αυτή. Στις αρχές του 19ου αιώνα η ντόπια αμερικανική παραγωγή άρχισε να παρουσιάζει κάποια κάμψη και τα κουβανέζικα πούρα άρχισαν να εισάγονται σε μεγάλες ποσότητες. Από το 1860 τα πούρα έγιναν σύμβολο κοινωνικής καταξίωσης και οικονομικής άνεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου την ίδια περίοδο το κάπνισμα των πούρων είχε γίνει τόσο δημοφιλές μεταξύ των κυρίων στη Βρετανία και τη Γαλλία, όπου σε όλους τους δημόσιους χώρους, όπως ξενοδοχεία, clubs κ.λπ., δημιουργήθηκαν χώροι για καπνιστές.
Το μετά το γεύμα πούρο, συνοδευόμενο από κάποιο ποτό, όπως port ή brandy, άρχισε να γίνεται παράδοση. Αυτό έδωσε στα πούρα και στο κάπνισμά τους μια επιπλέον ώθηση, καθώς και το γεγονός ότι ο πρίγκιπας της Ουαλίας, ο Εδουάρδος ο 7ος, ήταν φανατικός καπνιστής, παρά τις αντιθέσεις της μητέρας του, της βασίλισσας Βικτωρίας. Τα πούρα καπνίζονται αργά για χαλάρωση και απόλαυση ή για τη γεύση και το άρωμά τους, σε στιγμές προσήλωσης και αφοσίωσης, ενώ τα χειροποίητα πούρα είναι από μόνα τους μικρά έργα τέχνης.

Η Εσαουίρα είναι μια... εντοιχισμένη καστροπολιτεία με έντονο νησιώτικο χρώμα. Η κωμόπολη αυτή αναπτύχθηκε το 16ο αιώνα από τους Πορτογάλους, λόγω της ασφάλειας που παρείχε το φυσικό της λιμάνι από τους αέρηδες του Ατλαντικού. Έτσι το 1506 ο βασιλιάς της Πορτογαλίας διέταξε τη δημιουργία ενός οχυρού, του Castelo Real de Mogador.
Οι ανταγωνίστριες θαλάσσιες δυνάμεις της Ισπανίας, της Αγγλίας και της Ολλανδίας προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κυριαρχήσουν στην πόλη, η οποία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Πορτογάλων. Το 17ο αιώνα αποτελούσε κύριο κέντρο εξαγωγής ζάχαρης καθώς και αγκυροβόλι πειρατών.
Η τωρινή πόλη χτίστηκε το 18ο αιώνα από το Μοχάμεντ Γ’, ο οποίος ήθελε να στρέψει το βασίλειό του προς τον Ατλαντικό με στόχο να έχει περισσότερη επαφή με τις ευρωπαϊκές δυνάμεις. Αρχικά ονομάστηκε «Souira» (δηλαδή μικρό οχυρό), αλλά με την πάροδο του χρόνου μετονομάστηκε σε «Εs Souira»(δηλαδή καλοσχεδιασμένη). Από την ίδρυσή της μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα η πόλη αποτελούσε το κύριο λιμάνι του Μαρόκου για τα προϊόντα που κατέφταναν από την υποσαχάρια Αφρική και το Τιμπουκτού, καθώς και από το Μαρακές.
Η Παλιά Πόλη ή Μεντίνα υπάγεται στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Τα σπίτια είναι ψηλά, λευκά αρχοντικά, διώροφα και τριώροφα, με μπλε παράθυρα, θυμίζοντας την αρχιτεκτονική των Κυκλάδων. Εντούτοις, πολλά έχουν υποστεί ζημιές από την έντονη υγρασία που προέρχεται από τις ομίχλες του Ατλαντικού. Αν και οι πύλες εισόδου στην πόλη είναι στενές, τα εσωτερικά σοκάκια είναι αρκετά φαρδιά, προσφέροντας την αίσθηση της απλοχωριάς. Στις πλακόστρωτες πλατείες της πόλης και κατά μήκος των κύριων οδών, έμποροι πωλούν κάθε λογής προϊόντα, όπως χαλιά, τραπεζάκια από σίδερο, παντόφλες, μπαμπού, έργα τέχνης (πίνακες) καθώς και διάφορα είδη μπαχαρικών και μυρωδικών.
Η απαγόρευση οχημάτων στην πόλη μετατρέπει την περιήγηση σε ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία, ειδικά για όσους θέλουν να ξεφύγουν από τον αδυσώπητο θόρυβο των μεγαλουπόλεων. Περπατώντας στην πόλη, ο επισκέπτης καταλήγει στο αμυντικό τείχος που την περικυκλώνει. Στη μία άκρη βρίσκεται το κάστρο με τα κανόνια έτοιμα να την προστατέψουν από τους πειρατές.
Στην άλλη, το χτιστό λιμάνι με τις εκατοντάδες ψαρόβαρκες και ψαροκάικα. Στο δρόμο δεκάδες πωλητές έχουν στήσει πάγκο και πωλούν την πλούσια λεία του ωκεανού - σαρδέλες, γαρίδες, αστακούς, καραβίδες, καβούρια, κάθε λογής ψάρια και θαλασσινά.
Η διαδικασία απλή: ο πελάτης επιλέγει, κάθεται σε κάτι πρόχειρα τραπεζάκια και περιμένει να του τα ψήσουν επιτόπου. Η διαδικασία του φαγητού πλάι στη θάλασσα, με θέα την πόλη και τη μυρωδιά των ψημένων θαλασσινών να γεμίζει την ατμόσφαιρα, είναι αξέχαστη. Λίγο πιο πέρα, μια αμμουδερή παραλία για κολύμπι - το καλοκαίρι οι αέρηδες του Ατλαντικού την κάνουν ιδιαίτερα δημοφιλή στους λάτρεις του wind surf.

Θεωρείται μητρόπολη της μόδας και συναγωνίζεται το Παρίσι. Δικαίως! Εκεί έχουν τα ατελιέ τους όλοι οι μεγάλοι Ιταλοί σχεδιαστές. Εκεί έχουν τα εργαστήριά τους οι κορυφαίοι τεχνίτες αξεσουάρ στο κόσμο. Στους δρόμους, στις πλατείες, στα καφέ, στα εστιατόρια, στα μουσεία, η αύρα της μόδας επισκιάζει τα πάντα. Οι Μιλανέζες θεωρούνται οι πιο κομψές γυναίκες στον κόσμο. Αλλά και οι Μιλανέζοι δεν πάνε πίσω.
Ποια είναι όμως η ιστορία του Μιλάνου; Κατ’ αρχάς ιδρύθηκε το 400 π.Χ. από τους Γαλάτες και το 196 π.Χ. κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Αποτελεί ήδη από το 1870, το βιομηχανικό και οικονομικό κέντρο της Ιταλίας. Η πόλη φιλοξένησε την Παγκόσμια Έκθεση το 1906, το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου το 1934 και το 1990, το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 1980. Το Μιλάνο θεωρείται επίσης ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα πολιτισμού στον κόσμο. Αφενός λόγω της διάσημης όπερας Σκάλα του Μιλάνου και αφετέρου λόγω της Βιβλιοθήκης και της Πινακοθήκης Αμπροζιάνα όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων τα σχέδια και τα σημειωματάρια του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Η καρδιά της πόλης πάντως χτυπάει για όλους στην Πλατεία Ντουόμο όπου βρίσκεται ο καθεδρικός ναός της, γοτθικού ρυθμού, που άρχισε να χτίζεται το 1386 και ολοκληρώθηκε τον 19ο αιώνα. Πέντε αιώνες δηλαδή! Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος γοτθικός ναός στον κόσμο, με πρώτο τον καθεδρικό της Σεβίλλης. Εξίσου σημαντικός ναός με τον Ντουόμο, είναι η Σάντα Μαρία ντέλλε Γκράτσιε. Ο λόγος είναι πως εκεί βρίσκεται σε τοιχογραφία ο περίφημος «Μυστικός Δείπνος» του Λεονάρντο ντα Βίντσι.
Μεγάλο πέρασμα στο Μιλάνο αποτελεί και το εμπορικό κέντρο Γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Β΄, που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα και βρίσκεται χωροταξικά ανάμεσα στη Σκάλα και στο Ντουόμο. Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα δύο τετραώροφων στοών που σχηματίζουν σταυρό και ενώνονται σε έναν μεγάλο γυάλινο θόλο. Η οροφή της Γκαλερίας αναγνωρίζεται ως σημείο αναφοράς για την αρχιτεκτονική σιδήρου και γυαλιού του 19ου αιώνα και η κατασκευή της από ήταν αποτέλεσμα διεθνούς συνεργασίας. Το μωσαϊκό στο πάτωμα των στοών αναπαριστά το στέμμα του οίκου της Σαβοΐας και τα οικόσημα των ιταλικών επαρχιών. Η είσοδος από την πλατεία Ντουόμο γίνεται μέσω θριαμβικής αψίδας. Μιλάμε για μεγαλειώδες έργο! Λέγεται όμως ότι ο αρχιτέκτονας της Γκαλερίας, Τζουζέπε Μενγκόνι, λίγο πριν την αποπεράτωσή του έπεσε από μία σκαλωσιά και σκοτώθηκε κι έτσι δεν το είδε ποτέ ολοκληρωμένο. Μέσα στην Γκαλερία στεγάζονται πολλοί οίκοι μόδας αλλά και διάσημα καφέ και εστιατόρια. Όπως είναι το Biffi Caffè (το οποίο ιδρύθηκε το 1867 από τον Πάολο Μπίφι, ζαχαροπλάστη του βασιλιά), το Savini και το αρ νουβώ Camparino in Galleria.

Η Βερόνα είναι πόλη της βόρειας Ιταλίας και έδρα της περιφέρειας του Βένετο. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Αποτελεί βασικό τουριστικό προορισμό στον Ιταλικό Βορρά, χάρη στην καλλιτεχνική κληρονομιά της, τις ετήσιες εκθέσεις, τις παραστάσεις λυρικού θεάτρου στην περίφημη Αρένα − αρχαίο αμφιθέατρο που χτίστηκε από τους Ρωμαίους. Όμως τη Βερόνα την έκανε παγκοσμίως γνωστή ο Σαίξπηρ… Τρία έργα του διαδραματίζονται εκεί: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Οι δύο κύριοι της Βερόνα», «Το ημέρωμα της στρίγγλας». Κατά τα άλλα η πόλη έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την UNESCO, λόγω της αστικής δομής και της αρχιτεκτονικής της. Η Βερόνα γενικώς χαρακτηρίζεται για την κοσμοπολίτικη αίγλη που της δίνουν το καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο, οι φινετσάτες βιτρίνες των καταστημάτων και τα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας.

Φυσικά, το Νο1 αξιοθέατο είναι το «Σπίτι της Ιουλιέτας» με το διάσημο μπαλκόνι απ’ όπου αρχίζει η σαιξπηρική ιστορία αγάπης. Χρονολογείται στον 13ο αιώνα και έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Σε απόσταση 10-15 λεπτών βρίσκεται και ο τάφος της Ιουλιέτας. Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι το Παλαιό Κάστρο του 1350, στις όχθες του ποταμού Αδίγη. Εκεί φιλοξενείται το μεγαλύτερο μουσείο στη Βερόνα, με αναγεννησιακούς πίνακες και συλλογές από αγάλματα, τοιχογραφίες, κοσμήματα και αντίκες.
Διάσημες είναι και οι πλατείες Πιάτσα Μπρα, Πιάτσα ντέλε Έρμπε, Πιάτσα ντέι Σινιόρι. Η πρώτη είναι η μεγαλύτερη, στη δεύτερη στήνεται μια μεγάλη υπαίθρια αγορά και η τρίτη περιστοιχίζεται από κομψά κτήρια της     Αναγέννησης.
Στο κέντρο της Πιάτσα ντέι Σινιόρι, το άγαλμα του Δάντη θυμίζει την παρουσία του στη Βερόνα, όταν ζούσε εκεί εξόριστος από τη Φλωρεντία. Ορόσημο επίσης αποτελεί ο Πύργος των Λαµπέρτι ο οποίος άρχισε να χτίζεται τον 12ο αιώνα, ολοκληρώθηκε το 1463 και σήμερα προσφέρει πανοραμική θέα σε όλη την περιοχή. Όσο για τους ναούς, υπάρχουν πολλοί όπως σε κάθε μεσαιωνική και αναγεννησιακή πόλη. Ωστόσο εδώ, ο σημαντικότερος είναι ο Καθεδρικός Σάντα Μαρία Ματρικολάρε στην Πιάτσα Βεσκοβάντο. Είναι γοτθικού ρυθμού και ίσως ο μεγαλύτερος στη Βερόνα.
 

Οι παλιότεροι θρύλοι των Κανάριων Νησιών αφηγούνται πως ο Γκουαγιότα, ο θεός του κακού, αιχμαλώτισε κάποτε τον Μαγές, θεό του φωτός και του ήλιου, και τον έκλεισε στα ριζά του βουνού Τέιδε. Τότε οι κάτοικοι της περιοχής ζήτησαν τη βοήθεια του Ατσαμάν, του υπέρτατου θεού τους, κι εκείνος νίκησε τον Γκουαγιότα, και ελευθέρωσε τον Μαγές και έστησε τον κρατήρα που σήμερα βλέπουμε στο βουνό…
Αυτός είναι ένας μόνο από τους αναρίθμητους θρύλους που συνοδεύουν το όρος Τέιδε, το τρίτο υψηλότερο ηφαίστειο του κόσμου, μετά τα Μάουνα Λόα και Μάουνα Κέα στη Χαβάη. Με ύψος 3.718 μ. είναι φυσικά και η υψηλότερη κορυφή της Ισπανίας! Ο σχηματισμός του άρχισε πριν από 170.000 χρόνια μετά τη γιγαντιαία κατάρρευση της ηφαιστειακής δομής, που ήταν ακόμη μεγαλύτερο από αυτό που υπάρχει σήμερα. Έτσι δημιουργήθηκε η καλντέρα της LasCañadas. Σήμερα μπορούμε να δούμε μόνο μέρος της έκτασης επειδή, καθώς το εσωτερικό του Teide μεγάλωσε, σταδιακά γεμίζει την καλντέρα με τα υλικά της.

Μεγαλοπρεπές και επιβλητικό, το όρος Τέιδε κέντριζε ήδη από την αρχαιότητα το ενδιαφέρον των περιηγητών. Ακόμα και ο Ηρόδοτος έχει γράψει δύο φορές γι’ αυτό: «(...) Ο Άτλας είναι ανυψωμένος και έχει κυλινδρική μορφή. Λέγεται ότι είναι τόσο ψηλό που δεν μπορεί κανείς να δει την κορυφή του λόγω των σύννεφων που την τυλίγουν τόσο το καλοκαίρι όσο και το χειμώνα. Οι ντόπιοι αποκαλούν το βουνό Πυλώνα του Ουρανού (...) ». Το άλλο απόσπασμα έχει ως εξής: "(...) Υπάρχει ένας λόφος αλατιού που ονομάζεται Άτλας και είναι στρογγυλός και απότομος και τόσο ψηλός ώστε η κορυφή του δεν μπορεί να διακριθεί σαφώς (...)".

Κατά την Αναγέννηση, πολλοί ιστορικοί και περιηγητές αρχίζουν να αναγνωρίζουν και να συσχετίζουν τα νησιά του Ατλαντικού με τα απομεινάρια της Ατλαντίδας, και το Τέιδε με τον Άτλαντα, θεωρώντας τα Κανάρια Νησιά ως τα υψηλότερα μέρη της βυθισμένης ηπείρου. Στην εποχή των Ανακαλύψεων μάλιστα, το Τέιδε με το επιβλητικό του ύψος, θεωρήθηκε ως το υψηλότερο βουνό στον κόσμο, και χρησιμοποιήθηκε ως πλοήγηση στον Ατλαντικό Ωκεανό από Ισπανούς, Πορτογάλους και Βρετανούς ναυτικούς.

Τζορτζ Κλούνεϊ, Μαντόνα, Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζιάνι Βερσάτσε, Ροναλντίνιο… όλοι έχουν από ένα σπίτι στη Λίμνη Κόμο της Βόρειας Ιταλίας. Γιατί; Οι λίμνες αυτές κατ’ αρχάς είναι τόσο όμορφες και τόσο γραφικές που μοιάζουν να βγήκαν από παραμύθι. Γι αυτό και ανέκαθεν αποτελούσαν πόλο έλξης της ιταλικής αριστοκρατίας, που έχτιζε εκεί τα μεγαλοπρεπή εξοχικά της.
Συνολικά σας παρουσιάζουμε επτά λίμνες που κάθε μία έχει τη χάρη της. Αρχίζουμε με τη Λίμνη Κόμο, λόγω των πολλών διάσημων κατοίκων της. Φημίζεται για την αναγεννησιακή αρχιτεκτονική της. Μια επίσκεψη τη Βίλα Καρλότα κόβει την ανάσα… Εκεί εκτίθενται σημαντικά έργα τέχνης και οι κήποι της είναι γεμάτοι αρωματικά φυτά. Επίσης από το υψηλότερο σημείο της περιοχής, το Μόντε Σαν Πρίμο, η θέα είναι μαγευτική. Τέλος ο Καθεδρικός του Κόμο χτισμένος το 1396, περιλαμβάνει πολλές και ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες.
Λίμνη Γκάρντα. Πεντακάθαρη, μπορείς να κάνεις μπάνιο. Περιβάλλεται από ιστορικά κτήρια, όπως το κάστρο Σκαλιτζέρο του 13ου αιώνα και την έπαυλη Βιτοριάλε των Ιταλών όπου έζησε ο ιταλός συγγραφέας Γκαμπριέλε ντ’ Ανούντσιο τις δεκαετίες 1920 και 1930.
Λίμνη Ιζέο. Εκεί εκβάλει ο ποταμός Όλιο. Στο κέντρο της υπάρχει το νησάκι Μόντε γεμάτο εκκλησίες του 17ου αιώνα και με το μεσαιωνικό κάστρο Ρόκα Μαρτινένγκο. Στις όχθες της λίμνης υπάρχει και το επίσης μεσαιωνικό Καστέλο ντι Γκρουμέλο που διατηρείται άψογα της αρχική του μορφή. Το καστέλο φιλοξενεί σήμερα ένα οινοποιείο. Τέλος αναφέρουμε την Ακαδημία Ταντίνι, στην οποία εκτίθεται η μεγάλη συλλογή έργων τέχνης του Κόμη Λουίτζι Ταντίνι, από τις αρχές του 19ου αιώνα. Μεταξύ άλλων η συλλογή περιλαμβάνει και έργα του Αντόνιο Κάνοβα.
Λίμνη Λουγκάνο. Εδώ λόγω της γειτνίασης με την Ελβετία, βλέπουμε έντονο το στοιχείο και των δύο χωρών. Μέσα στη λίμνη σε ένα υπέροχο νησάκι είναι χτισμένος ο ναός Σάντα Μαρία ντι Λορέτο, σε καθαρό ρομανέσκ αρχιτεκτονικό στυλ. Επίσης στη λίμνη υπάρχει και ο ελαιώνας Σεντιέρο ο οποίος κρύβει ένα σπήλαιο και από μόνος του αποτελεί έναν προορισμό για βόλτα. Στο Λουγκάνο σπεσιαλιτέ είναι το φοντί τυριών.
Λίμνη Ματζόρε. Και εδώ είναι έντονο το ελβετικό στοιχείο. Στη Ματζόρε εκβάλει ο ποταμός Βερτσάσκα που κατεβαίνει από τις Άλπεις και ενδείκνυται για κολύμπι. Μέσα στη λίμνη υπάρχει το νησί Μάντρε με το θερινό ανάκτορο χαμένο στους κήπους. Στους κήπους πολλά φυτά είναι αιωνόβια, ανάμεσά τους ελιές, λεμονιές, μπαμπού και μανόλιες. Όσον αφορά την κουζίνα, η περιοχή φημίζεται για την γκοργκοντζόλα και το γλυκό ψωμί με ξηρούς καρπούς που ονομάζεται Κρεσεντσίν.
Λίμνη Όρτα. Η πιο ρομαντική απ΄όλες. Με μικρά χωριά που διατηρούν το τοπικό χρώμα και σπιτάκια βαμμένα σε παστέλ χρώματα. Εδώ βλέπουμε ναούς-μνημεία της UNESCO και χορταίνει το μάτι μας.
Λίμνη Βαρέζε. Με πολλές βίλες, πανέμορφες και κλασσικές. Στη λίμνη υπάρχει και το νησάκι Βιρτζίνια με αρχαιολογικά ευρήματα αλλά και πλούσια βλάστηση. Στις όχθες επίσης υπάρχει ζωολογικός κήπος. Οι γύρω περιοχές γενικώς ενδείκνυνται για περιπάτους.

«Η πιο περίεργη, η πιο αινιγματική, η πιο ανησυχητική πόλη, όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο», έχει πει για το Τορίνο ο ιταλός ζωγράφος, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ελλάδα, Τζιόρτζιο ντε Κίρικο. Γιατί; Και τι ξέρουμε για την πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας;
Είναι μια βιομηχανική πόλη, έδρα της Fiat και του καφέ Lavazza… Πρωτεύουσα του Πεδεμόντιου και της ομώνυμης επαρχίας. Είναι κτισμένη σε πεδιάδα στους πρόποδες των Άλπεων και βρίσκεται 138 χλμ. δυτικά από το Μιλάνο. Ένα μεγάλο μέρος του βρέχεται κυρίως από τον ποταμό Πάδο, πέρα από τον οποίο βρίσκονται οι λόφοι με τα ακριβά προάστια. Τα τμήματα της πόλης εκατέρωθεν του ποταμού, συνδέονται μεταξύ τους με μεγάλες, πέτρινες γέφυρες. Αυτά είναι τα γενικά…
Πάμε στα πιο ειδικά τώρα. Το Τορίνο ιδρύθηκε επισήμως το 29 μ.Χ. από τον Ιούλιο Καίσαρα με το όνομα Αυγούστα Ιουλία Ταουρινόρουμ. Τον 16ο αιώνα, κατελήφθη από τον Δούκας της Σαβοΐας και τον 17ο αιώνα έγινε η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Σικελίας και της Σαρδηνίας. Το 19ο αιώνα η πόλη αποτελούσε το πνευματικό και πολιτικό κέντρο του κινήματος για την απελευθέρωση από τις ξένες δυνάμεις (Γαλλία, Αυστρία κτλ.) και την ενοποίηση της χώρας. Από το 1860 μέχρι το 1864 υπήρξε πρωτεύουσα του ενοποιημένου βασιλείου της Ιταλίας. Για τον λόγο αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχιτεκτονική της (μπαρόκ και αρ νουβό), τη ρυμοτομία, τη διακόσμησή της με αδριάντες και προτομές, πάρκα, ναούς, παλάτια κτλ.
Στο Τορίνο υπάρχει ένα σημαντικό Αναγεννησιακό Μουσείο αλλά εκεί βρίσκεται και το σημαντικότερο και μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο μετά από αυτό του Καΐρου, με περισσότερα από 30.000 ευρήματα. Παράδοξο; Όχι… Τα ευρήματα «αρπάχτηκαν» από ιταλούς αρχαιολόγους που έκαναν ανασκαφές στην Αίγυπτο…  Κατά τα άλλα το σύμβολο της πόλης είναι ο πύργος Μόλε Αντονελιάνα ύψους 167,5 μέτρων. Χτίστηκε τον 19ο αιώνα και αρχικά προοριζόταν για Συναγωγή. Σήμερα στεγάζει το Εθνικό Μουσείο Κινηματογράφου.
Όσον αφορά τον αθλητισμό, το Τορίνο είναι η πατρίδα της Γιουβέντους και της Τορίνο και έχει δύο μεγάλα γήπεδα. Εκεί έγιναν και οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 2006.

Αλλά η πόλη έχει και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, στις κεντρικές πλατείες στήνεται το περίφημο Γκραν Μπαλόν, μια τεράστια υπαίθρια αγορά. Έπιπλα αντίκες, παλιά παιχνίδια, vintage ρούχα και αξεσουάρ, μεταχειρισμένα βιβλία, δίσκοι βινυλίου, πορσελάνες, κρύσταλλα, κεραμικά, χειροτεχνήματα, παλιά γραμματόσημα και καρτ ποστάλ, όλα μπορείτε να τα βρείτε εκεί. Επίσης, αναφορικά στην αρχιτεκτονική, πέρα από τις πολλές τεράστιες πλατείες, οι στοές είναι τυπικό χαρακτηριστικό και τις συναντά κανείς παντού – στο Τορίνο δεν σε νοιάζει αν θα βρέξει.
Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι τα καφέ. Ορόσημα θεωρούνται το Caffé San Carlo, ένα μικρό χρυσοποίκιλτο παλάτι του 1822, όπου σύχναζαν η βασιλική οικογένεια και ο Αλέξανδρος Δουμάς. Το Caffé Fiorio άνοιξε το 1870 και το προτιμούσαν οι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και ο Νίτσε.  To Caffé Mulassano από το 1907 ήταν αγαπητό σε βασιλιάδες και καλλιτέχνες. Το Caffé al Bicerin, από το 1763, δημιούργησε το περίφημο «bicerin»: εσπρέσο με χειροποίητη σοκολάτα και κρέμα, σερβιρισμένο σε γυάλινο ποτηράκι. Τον 18ο αιώνα το Τορίνο ήταν και η πρωτεύουσα του βερμούτ, δηλαδή ήταν γεμάτο με τοπικά αποστακτήρια. Σήμερα, στα μπαρ σερβίρουν το διάσημο απεριτίφ και το συνοδεύουν με χίλια μύρια μεζεδάκια. Τοπικό διάσημο κρασί είναι το Βarolo. Τέλος το Τορίνο είναι η πατρίδα της nutella, του ferrero και του gianduiotto. Αλλά και το βασίλειο του προσούτο…
Όσο για τους αστικούς μύθους και τα μυστήρια, υπάρχουν πολλά. Οι φοιτητές αποφεύγουν να περάσουν από τον Πύργο Αντονελλιάνα διότι λένε πως όποιος περνάει από κει δεν παίρνει πτυχίο. Ο Νοστράδαμος με τις καταστροφικές Προφητείες του κάποτε πάτησε το πόδι του στην πόλη. Η Ιερά Σινδόνη φυλάσσεται στον Καθεδρικό της πόλης. Στην εκκλησία Σουπέργκα έπεσε το 1949 το αεροπλάνο που μετέφερε την ομάδα Τορίνο και σκοτώθηκαν όλοι οι επιβάτες. Στους λόφους (όπου βρίσκονται τα ακριβά προάστια) έχουν σημειωθεί εξαφανίσεις προσώπων, οι οποίες συνδέονται με τελετές μαύρης μαγείας. Τέλος υπάρχουν φήμες ότι στον μεσαιωνικό πύργο που βρίσκεται στο κέντρο της Πιάτσα Καστέλλο υπάρχει ένα πηγάδι το οποίο οδηγεί στο κέντρο της Γης. Πάντως η φράση του ντε Κίρικο που αναφέραμε στην αρχή, οφείλεται μάλλον στη βαριά ομίχλη, που πλακώνει μερικές φορές το Τορίνο και το κάνει να μοιάζει με πόλη-φάντασμα.
 

Βρίσκεται νότια από την Ιταλική χερσόνησο και διαχωρίζεται από αυτήν με το Στενό της Μεσσήνης. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό στο νησί είναι η Αίτνα το ψηλότερο ηφαίστειο στην Ευρώπη και ένα από τα πιο ενεργά στον κόσμο. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές έδειξαν ότι το νησί κατοικείται τουλάχιστον από το 12.000 π.Χ.. Το 750 π.Χ. οι Φοίνικες ίδρυσαν τρεις αποικίες και οι Έλληνες άλλες 12 − οι δυο λαοί κυβέρνησαν μέχρι την εποχή που ξέσπασαν οι Σικελικοί και οι Καρχηδόνιοι Πόλεμοι, οπότε το νησί προσαρτήθηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Μετά την πτώση των
Ρωμαίων ακολούθησαν οι Βάνδαλοι,
οι Οστρογότθοι, το Βυζάντιο και οι Άραβες.
Μετά ήρθαν οι Νορμανδοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί και τελικά ο Γκαριμπάλντι (εκστρατεία του 1860) και έτσι η Σικελία προσχώρησε στην Ενοποιημένη Ιταλία. Από τότε και μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν η φτωχότερη περιοχή στην Ιταλία. Σε αυτή την πραγματικότητα οφείλεται και ο μεγάλος σνομπισμός των πλούσιων κατοίκων του Βορρά προς τον φτωχό Ιταλικό Νότο, που κρατεί καλά ως τις μέρες μας. Από το 1946, η Σικελία έχει καθεστώς αυτονομίας από την υπόλοιπη χώρα. Η Σικελία έχει να επιδείξει σε όλη την ιστορία της μια μοναδική κουλτούρα πολιτισμού, τεχνών, αρχιτεκτονικής και λογοτεχνίας. Επίσης επιφυλάσσει στους επισκέπτες της σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους. Τέτοιοι είναι η Νεκρόπολις στην Παντάλικα με τις 5.000 σπηλιές - αρχαίους τάφους. Η Κοιλάδα των Ναών με τους καλύτερα διατηρημένους αρχαιοελληνικούς ναούς παγκοσμίως, η οποία μνημονεύεται από τον Πίνδαρο αλλά και τον Γκι ντε Μοπασάν. Ο Πίνδαρος την περιγράφει ως την «ομορφότερη πόλη των θνητών ανθρώπων οι οποίοι ζούσαν εκεί σαν να μην υπάρχει αύριο» και ο Μοπασάν γράφει «έχει κανείς την εντύπωση ότι βρίσκεται ενώπιον όλου του Ολύμπου». Μοναδικό αξιοθέατο αποτελεί και ο Σελινούντας Σικελίας, η περίφημη αρχαιοελληνική πόλη με την μνημειώδη ρυμοτόμηση και την υπέροχη ακρόπολη. Στη Σικελία διάσημες αρχαίες πόλεις είναι επίσης η Ταορμίνα και οι Συρακούσες με την αρχαία ελληνική ιστορία, τα έθιμα, τον πολιτισμό, τους ναούς, τα αμφιθέατρα… Στις Συρακούσες γεννήθηκε και ο μαθηματικός και επιστήμονας Αρχιμήδης. Σήμερα πρωτεύουσα του νησιού είναι το Παλέρμο που ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε επίσης από τους Φοίνικες και τους αρχαίους Έλληνες. Από ιστορία, λοιπόν, η Σικελία διαθέτει πολλή.

Το Ρήγιο (σήμερα Ρέτζιο Ντι Καλάμπρια  ή Reggio di Calabria) είναι πόλη της νότιας Ιταλίας, στην περιοχή της Καλαβρίας, χτισμένη  στην θέση της ομώνυμης αρχαίας ελληνικής αποικίας. Αποτελεί έδρα της ομώνυμης επαρχίας και ο πληθυσμός είναι 186.134 κάτοικοι με βάση εκτίμηση του 2009.

Το Ρήγιο ήταν μία από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικία της Μεγάλης Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 720 π.Χ. από  Ευβοείς και αρχικά ονομαζόταν Ερυθρά. Η πόλη βρισκόταν σε ιδιαίτερα προνομιακή θέση, καθώς ήταν χτισμένη σχεδόν στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου, στον   πορθμό της Μεσσήνης.

Τετράδραχμο του Ρήγιου, 415-387 π.Χ.

Το Ρήγιο ήταν από τις σημαντικότερες ελληνικές πόλεις, φτάνοντας σε μεγάλη οικονομική και πολιτική ισχύ κατά την διάρκεια του 6ου και του 5ου αιώνα π.Χ. Η πόλη βρέθηκε στην μεγαλύτερη ακμή της την περίοδο διακυβέρνησης του τυράννου Αναξίλαου. Ο Αναξίλαος επέκτεινε την εξουσία του και στη γειτονική  Ζάγκλη με αποτέλεσμα να εξουσιάζει μία μεγάλη περιοχή της Νότιας Ιταλίας. Κατά το διάστημα αυτό το Ρήγιο γνώρισε σημαντική πολιτιστική άνθηση και αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα γλυπτικής και ποίησης της Μεγάλης Ελλάδας με κύριους εκπροσώπους τον γλύπτη Πυθαγόρα και τον ποιητή Ιβυκο. 

Το Ρήγιο κατά την διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου συμμάχησε με την Αθήνα. Το Ρήγιο αποτέλεσε την βάση των επιχειρήσεων των Αθηναίων κατά την διάρκεια της Σικελικής εκστρατείας. Λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το 387 π.Χ. καταλήφθηκε από τις Συρακούσες οι οποίες συμμάχησαν με την γειτονική του Ρηγίου πόλη, τους Επιζεφύριους Λοκρους με αποτέλεσμα να τερματιστεί η περίοδος της ανεξαρτησίας του.

Τα επόμενα χρόνια το Ρήγιο γνώρισε επιδρομές από τους Βρέττιους που είχαν ως αποτέλεσμα να καταφύγει στην βοήθεια της Ρώμης και να γίνει σύμμαχός της. Την περίοδο των πολέμων που διεξήγαγε ο Πύρρος στην Νότια Ιταλία το Ρήγιο ήταν με το μέρος της Ρώμης. Λόγω της φιλικής σχέσης της πόλης με τους Ρωμαίους γνώρισε σημαντική ανάπτυξη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία. Το 91 π.Χ. η πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκε από ισχυρό σεισμό που συνοδεύτηκε και από μεγάλο τσουνάμι. Η πόλη ξαναχτίστηκε από τους Ρωμαίους που της έδωσαν το όνομα Ρέτζιο-Τζούλια.

Το Ρήγιο σήμερα ξανάγινε διάσημο παγκοσμίως χάρη στην ανακάλυψη των πολεμιστών του Ριάτσε είναι δύο μοναδικά έργα αρχαίας ελληνικής τέχνης μπρούντζινα αγάλματα του αυστηρού ρυθμού τα οποία χρονολογούνται στα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ. Bρέθηκαν στο βυθό της θάλασσας ανοικτά του Ριάτσε και φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο της Μεγάλης Ελλάδας στο Ρέτζιο ντι Καλάμπρια, που έγιναν σήμα κατατεθέν της πόλης αυτής.

Η ονομασία του Καναδά προέρχεται κατά πάσα πιθανότητα από τη λέξη των αυτοχθόνων Ινδιάνων Χιούρον-Ιροκουά "kanata" (κάναντα) που σημαίνει "χωριό", "καταυλισμός" ή καλύβα. Το 1535 ο Γάλλος εξερευνητής Ζακ Καρτιέ εξέλαβε λανθασμένα τη λέξη kanata ως τοπωνύμιο της περιοχής γύρω από τη σημερινή Πόλη του Κεμπέκ και στους πρώτους χάρτες του σημείωσε με την ονομασία "Rivière du Canada" τον ποταμό Άγιο Λαυρέντιο. Κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, η ονομασία Καναδάς προέρχεται από τα ισπανικά, μιας και οι ισπανοί χαρτογράφοι σημείωναν την περιοχή που δεν είχαν εξερευνήσει βορείως του Κόλπου του Μεξικού με τις λέξεις "acà nada" δηλαδή "εδώ τίποτα".

Έθιμα και παραδόσεις

Ο Καναδάς είναι μία τεράστια χώρα με ετερογενή πληθυσμό. Αν και είναι σχετικά νέο κράτος, εντούτοις διαθέτει πλούτο παραδόσεων, που ανάγονται στους πρώτους κατοίκους και τους Ευρωπαίους πιονιέρους, κυρίως Άγγλους και Γάλλους
Οι Γαλλοκαναδοί διαφέρουν από τους Αγγλοκαναδούς ως προς τη γλώσσα, τις παραδόσεις αλλά και τα διακριτικά γνωρίσματα του χαρακτήρα.
Επιπλέον υπάρχουν διαφορές και μεταξύ των Αγγλοκαναδών, ανάλογα με την καταγωγή (σκοτσέζικη, ιρλανδική, αγγλική) και τη θρησκεία τους.
Οι Γάλλοι άποικοι που κατοίκησαν τη χώρα τον 17ο αιώνα ήταν στο μεγαλύτερο μέρος τους χωρικοί, εργάτες, χειροτέχνες, οι οποίοι ακριβώς τότε άρχισαν να ασχολούνται με τη γεωργία.
Όμως, ενώ οι Άγγλοι πρεσβυτεριανοί κατέφευγαν σε αυτή τη Νέα Γη για να ξεφύγουν από τους θρησκευτικούς διωγμούς, η στρατολόγηση των Γάλλων αποδείχθηκε πολύ πιο δύσκολη, καθώς τους έλειπε οποιοδήποτε ψυχολογικό κίνητρο πέρα από την ελπίδα να αποκτήσουν μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη. Γνωστός με την ονομασία habitant, ο καλλιεργητής της Νέας Γαλλίας ξεχώριζε από τον Ευρωπαίο χωρικό, που ήταν υποχείριο φεουδαρχικών συστημάτων. Ο Καναδός χωρικός ήταν κύριος του εαυτού του· ήταν ιδιοκτήτης της γης, ένας μικρός άρχοντας στο φέουδό του.
Οι Αγγλοκαναδοί έχουν την τάση να διαιωνίζουν τις παραδόσεις τους στα τοπωνύμια, στα τραγούδια και στους λαϊκούς χορούς ή ακόμη και στη γλώσσα των προγόνων τους. Οι αστικές παραδόσεις είναι ένας εξίσου σημαντικός τομέας που συμβάλλει στη συνέχιση της αγγλικής νοοτροπίας στον Καναδά. Από την άποψη αυτή υπάρχει ένα στοιχείο που διαφοροποιεί τον Καναδά όχι μόνο από τις ΗΠΑ αλλά και από τα άλλα κράτη της αμερικανικής ηπείρου: το κοινοβουλευτικό σύστημα με αμιγώς βρετανικό χαρακτήρα. Άλλο στοιχείο διαφοροποίησης βρίσκεται στο γεγονός ότι η χώρα είναι ακόμα και σήμερα, έστω και συμβολικά μόνο, η μοναδική χώρα στην Αμερική που έχει αρχηγό της ένα βασιλιά. Η βρετανική ατμόσφαιρα γίνεται περισσότερο αισθητή στις επίσημες εκδηλώσεις.

Αν και ολόκληρος σχεδόν ο Καναδάς εμφανίζεται διαποτισμένος από τον αγγλικό πολιτισμό, οι σημερινοί Καναδοί είναι βαθιά επηρεασμένοι στον καθημερινό τρόπο ζωής τους από τα αμερικανικά πρότυπα. Τα αυτοκίνητα, οι διαφημιστικές επιγραφές, τα τρόφιμα, όλα τα προϊόντα καθημερινής χρήσης, δεν διαφέρουν από εκείνα που χρησιμοποιούνται στη γείτονα χώρα. Επίσης παρόμοιο είναι το στιλ των σπιτιών, ενώ ο ρυθμός της ζωής είναι τυπικά βορειοαμερικανικός. Οι Καναδοί παρακολουθούν κατά προτίμηση τις ταινίες που προέρχονται από το Χόλλυγουντ, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα περιοδικά από τις ΗΠΑ κι ενδιαφέρονται για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ζωηρότερα ίσως απ’ όσο για τις δικές τους.
Οι Καναδοί κατόρθωσαν όχι μόνο να διατηρήσουν, αλλά και να αναβιώσουν τα έθιμα και τις τέχνες των αυτόχθονων λαών που κατοικούσαν πριν από εκείνους σε αυτές τις αχανείς εκτάσεις. Η συνδρομή τους στην οικοδόμηση της χώρας είναι αναμφισβήτητη. Οδήγησαν τους εξερευνητές διδάσκοντας συστήματα επιβίωσης σε έναν άγνωστο κόσμο, τροφοδότησαν το εμπόριο γουναρικών, ενώ οι τροφές τους (καλαμπόκι, μπιζέλια, κολοκύθια) είναι συνηθισμένα προϊόντα διατροφής στον Καναδά. Σε αυτούς τους πληθυσμούς οφείλονται ορισμένα στοιχεία των εθίμων.
Η αρκτική περιοχή του Καναδά αναπτύχθηκε πολύ αργότερα από την αντίστοιχη της Ευρώπης ή της Ασίας. Ενώ σε άλλες χώρες οι Ινουίτ διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις με τους λευκούς, στον Καναδά ο λαός αυτός αγνοούσε ακόμα και την ύπαρξη ανθρώπων διαφορετικών από εκείνους της φυλής τους. Μόνο με τον ερχομό των φαλαινοθηρών στις αρχές του 19ου αιώνα σημειώθηκε μια αλλαγή.
 

H Santa Margherita Ligure βρίσκεται περίπου 35 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Γένοβας. Έχει λιμάνι, που χρησιμοποιείται τόσο για τον τουρισμό όσο και για τις αλιευτικές δραστηριότητες. Μέρος κοινής περιοχής περιλαμβάνεται στο Περιφερειακό Φυσικό Πάρκο του Portofino.
Αρχικά αποτελούταν από δύο διαφορετικές  κοινότητες οι οποίες ενώθηκαν το 1813 κάτω από την κυριαρχία του Μέγα Ναπολέοντα με την ονομασία Πόρτο Ναπολεόνε. Δύο χρόνια αργότερα προσαρτήθηκε στο βασίλειο της Σαρδηνίας πέρνοντας το όνομα που φέρει μέχρι και σήμερα. Το 1961 έγινε μέρος του νεοσυσταθέντος βασιλείου της Ιταλίας.
Εξελίχθηκε σε τουριστικό θέρετρο αμέσως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιταλικό ψαροχώρι και τουριστικό θέρετρο γνωστό για το μικρό του λιμάνι και τους διάσημους επισκέπτες του. Βρίσκεται στην επαρχία της Γένοβας στην Ιταλική Ριβιέρα. Το Πορτοφίνο το Δεκέμβριο του 2013 είχε 449 κατοίκους.
Σύμφωνα με τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, το Πορτοφίνο, ιδρύθηκε από τους Ρωμαίους και με το όνομα Portus Delphini, δηλαδή το λιμάνι των δελφινιών, λόγω του μεγάλου αριθμού των δελφινιών που ζούσαν στο κόλπο.
Το 1815 έγινε μέρος του Βασιλείου της Σαρδηνίας και, από το 1861, του ενωμένου Βασιλείου της Ιταλίας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, πρώτα οι Βρετανοί, στη συνέχεια, άλλοι αριστοκράτες τουρίστες από τη Βόρεια Ευρώπη άρχισαν να επισκέπτονται το Πορτοφίνο, όπου έφτασαν με άμαξα από τη Σάντα Μαργκερίτα Λιγκούρε. Ο Ώμπρεϊ Χέρμπερτ ήταν ένας από τους πιο διάσημους Άγγλους που είχαν βίλα στο Πορτοφίνο. Τελικά όλο και περισσότεροι έχτισαν βίλες για διακοπές, και από το 1950 ο τουρισμός έγινε η κύρια βιομηχανία της πόλης.

Έχουν περάσει σχεδόν 800 χρόνια από τότε που ο 19χρονος Φραγκίσκος εγκατέλειψε τα πλούτη της οικογένειάς του, την άσωτη ζωή και μαζί το όνειρο για μια στρατιωτική καριέρα για να αφοσιωθεί στους συνανθρώπους του.
Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας.
Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλακή. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς.
Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος μ` ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση μ` ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του).
Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα.
Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το "τάγμα των Φραγκισκανών", που είχε την έγκριση και του πάπα Ινοκέντιου Γ΄.
Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού.
Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 4 Οκτωβρίου.
Επίσης, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, θεωρείται προστάτης των ζώων και των οικολόγων.
Σήμερα είναι ένας άγιος πολύ αγαπητός και η Ασίζη καθιερώθηκε ως ένας από τους γνωστότερους προορισμούς θρησκευτικού τουρισμού στην Ιταλία και πόλος εκατομμυρίων πιστών κάθε χρόνο με επίκεντρο το ναό του Αγίου Φραγκίσκου.
Η Ασίζη είναι συνδεδεμένη και με τον Νίκο Καζαντζάκη. Στο πρώτο του ταξίδι (1924), ο Κρητικός συγγραφέας γνωρίζεται με το βιογράφο του Φραγκίσκου, τον Γιοχάνες Γιέργκενσεν και μελετά τη ζωή και το θρύλο του Αγίου. Αργότερα, μεταφράζει τη βιογραφία του και γράφει το μυθιστόρημα "Ο φτωχούλης του Θεού". Την Ασίζη επισκέφθηκε ξανά το 1926 και το 1952.

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.

Το πιο διάσημο χωριό τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο: κάποιοι το αποκαλούν «Μανχάταν της Τοσκάνης» - οι λάτρεις της ελληνικής υπαίθρου πάντως μάλλον θα θυμηθούν κάτι πολύ πιο οικείο και δικό μας, τα χωριά της Μάνης με τους πετρόκτιστους πύργους τους! Για τον ίδιο λόγο χτίστηκαν και οι πύργοι του Σαν Τζιμινιάνο, αρχικά ως οχυρά που προστάτευαν τον οικισμό και επέτρεπαν την επίβλεψη της περιοχής. Αργότερα, έγιναν σύμβολα κύρους και οικονομικής ευμάρειας, ενθαρρύνοντας τον συναγωνισμό μεταξύ των οικογενειών για το ποια θα έχτιζε τον υψηλότερο – ή τους υψηλότερους: όταν θεσπίστηκε το ανώτατο ύψος των 52 μέτρων, οι Σαλβούτσι, για παράδειγμα, έχτισαν δύο πύργους τον ένα δίπλα στον άλλο, για να μην έχει κανείς αμφιβολία ποιος είναι ο ισχυρότερος…

Από τη Μέση Ανατολή (Εύφορη Ημισέληνο), όπου ξεκίνησε η γεωργική επανάσταση, τα δημητριακά πέρασαν μέσω του Νείλου (Αιγύπτου και Νουβίας) στα υψίπεδα της Αιθιοπίας.    
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι τα ενδημικά φυτά που εξημέρωσαν/καλλιέργησαν οι ίδιοι οι κάτοικοι του Κέρατος, όπως το τεφ (Teff): το κυριότερο δημητριακό της Αιθιοπίας (πολύ λεπτό), από το οποίο παρασκευάζουν την ιντζέρα (Injera, κρέπα σαν ψωμί).
Άλλο ένα δημητριακό που χρησιμποιούν ευρύτατα είναι το κεχρί (Finger millet, "Dagusa"), που το μαγειρεύουν και το τρώνε σαν πηγή αμύλου, αλλά παράγουν από αυτό και την παραδοσιακή τους μπύρα (Ντάλα).
Επίσης χρησιμοποιούν την ψευτομπανάνα, το ενσέτ - τα φύλλα της μοιάζουν σαν της μπανανιάς. Παίρνουν ένα κομμάτι του κορμού, το θάβουν για να δημιουργηθεί κάποια ζύμωση και μετά το χρησιμοποιούν σαν ψωμί. 
Το κυριότερο όμως, πιο διάσημο από τα φυτά της Αιθιοπίας: η καφέα.  Ενδημικό της επαρχίας Κάφα στη νοτιοδυτική Αιθιοπία, απ΄ όπου μάλλον προέρχεται και το όνομα (αραβικό κάουα/kahwah, τουρκικό καχβέ). Οι Αιθίοπες το λένε μπούνα. Σύμφωνα με ένα μύθο, η επίδραση των καρπών του φυτού αυτού στη συμπεριφορά παρατηρήθηκε για πρώτη φορά από έναν Αιθίοπα βοσκό, ο οποίος πρόσεξε ότι τα πρόβατά του γίνονταν υπερδραστήρια μόλις έτρωγαν τα "κόκκινα κερασάκια" από κάποιο συγκεκριμένο φυτό. Δοκιμάζοντάς τα και ο ίδιος έγινε κι αυτός υπερδραστήριος! Κάποιος καλόγερος που περνούσε από εκεί τον κατέκρινε επειδή "έτρωγε το φρούτο του Διαβόλου". Πάντως οι μοναχοί σύντομα ανακάλυψαν ότι ο καρπός από το γυαλιστερό καταπράσινο φυτό τους βοηθούσε να μένουν ξύπνιοι για τις προσευχές τους. Από αυτούς πέρασε στις αυλές της πολιτικής εξουσίας και τελικά απλώθηκε στις μάζες. Από την Αιθιοπία πέρασε στην Υεμένη, όπου η καλλιέργειά του πέτυχε και από το 17ο αιώνα έγινε διάσημο εξαγωγικό προϊόν από το λιμάνι Αλ Μάχα (Μόκα), όπου οι Ευρωπαίοι άνοιξαν πρακτορεία, προξενεία κλπ. και έτσι έμεινε το όνομα Μόκα. Από εκεί μεταδόθηκε στην υπόλοιπη Αραβία, την Περσία, την Αίγυπτο και τη Συρία. Οι Άραβες ήταν οι πρώτοι που το υιοθέτησαν σαν ρόφημα, συχνά προσθέτοντας γαρύφαλλο, κανέλλα, κάρδαμο και γλυκάνισο. Η ορμητική εξάπλωση του Ισλάμ μέχρι την Ισπανία βοήθησε στην περαιτέρω διάδοση του καφέ.
Η συνήθεια της καθημερινής πόσης καφέ έφερε σημαντικές αλλαγές στην οικονομία, τη διατροφή και την κουλτούρα της ανθρωπότητας. Ο καφές είναι πλέον το κυρίαρχο ρόφημα του πλανήτη.

Πριν κάποια χρόνια οι περισσότεροι αναφέρονταν στο σύμπλεγμα των νησιών με το όνομα Νέες Εβρίδες, ένα αρχιπέλαγος στα δυτικά των νησιών Φίτζι από συνολικά 82 νησιά και νησάκια. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 η χώρα τελούσε υπό κοινή βρετανική και γαλλική διοίκηση. Σήμερα τα νησιά λέγονται πλέον Βανουάτου, είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, και θεωρείται ως ένας από τους ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς διεθνώς.

Η χώρα κατοικείται από περίπου 280.000 ανθρώπους, που ζουν στα περίπου 65 από τα 82 νησιά του συμπλέγματος. Παρά το μικρό αριθμό των κατοίκων, το Βανουάτου διαθέτει μία ανέλπιστη ποικιλία από γλώσσες και διαλέκτους, γεγονός που την κατατάσσει στις χώρες με τη μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία παγκοσμίως. Τρεις ωστόσο είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας: τα αγγλικά, τα γαλλικά και η τοπική γλώσσα Μπισλάμα.

Παρά τη μακρά εξάρτηση από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, το Βανουάτου στηρίζει σήμερα την εξωτερική του συνδρομή σε δύο άλλες χώρες, πολύ πιο κοντινές, τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία. Ένα από τα κυριότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι αφορά τις μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε πολλά από τα νησιά, που δυσκολεύουν την επικοινωνία.  

Ένα βασικό στοιχείο της μελανησιακής κουλτούρας, όπου Wantok σημαίνει άνθρωποι από τις ίδιες φυλές που μιλούν την ίδια διάλεκτο και είναι είτε συγγενείς εξ΄αίματος είτε μέρος της εκτεταμένης οικογένειας, που υποστηρίζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Εμπειρία
Βανουάτου - Νήσος Τάνα. Μια διανυκτέρευση σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Πτήση και διανυκτέρευση στο νησί Τάνα δίπλα σε ένα ανέγγιχτο από τη δυτική επιρροή, ένα πρωτόγονο και άκρως φιλικό χωριό. Την επόμενη ημέρα κατευθυνόμαστε με jeep 4x4 στον κρατήρα. Αφού διασχίσουμε παραδοσιακά χωριουδάκια, πυκνούς θάμνους, αχανείς πεδιάδες ηφαιστειακής τέφρας, με θέα που κόβει την ανάσα, θα προσεγγίσουμε το ηφαίστειο Yasur. Ο δρόμος για την κορυφή είναι μια σύντομη διαδρομή δέκα λεπτών προς το χείλος του κρατήρα, όπου θα παρατηρήσουμε την τρομερή δύναμη του πιο προσεγγίσιμου ενεργού ηφαιστείου στον κόσμο! Κόκκινο της φωτιάς και χρυσοκίτρινο κυριαρχούν παντού προκαλώντας δέος μπροστά σε ένα απόκοσμο θέαμα! Το συγκεκριμένο ηφαίστειο βρίσκεται σε μια από τις πιο παρθένες και απάτητες γωνιές του πλανήτη.

Η Σαρδηνία είναι το δεύτερο μετά τη Σικελία μεγαλύτερο νησί της Ιταλίας, αλλά και της Μεσογείου. Βρίσκεται στο Τυρρηνικό πέλαγος, νότια της Κορσικής, από την οποία χωρίζεται με το στενό του Μπονιφάτσιο. Το μέγιστο μήκος της από βορρά προς νότο είναι 270 km, ενώ από δυτικά προς ανατολικά 145 km. Τα προϊστορικά κτίσματα μαρτυρούν πως το νησί ήταν κατοικημένο και εστία πολιτισμών από τα πανάρχαια χρόνια. Γνώρισε κατακτητές, όπως τους Καρχηδονίους, τους Ρωμαίους, τους Βάνδαλους, τους Βυζαντινούς κ.ά. Με μοναδική φύση και ένα συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο, το νησί έγινε πόλος έλξης του Jet Set και ειδικότερα οι βόρειες ακτές του, όπως η Costa Smeralda, όπου δισεκατομμυριούχοι (ο Αγά Χαν, ο Μπερλουσκόνι και άλλοι διάσημοι) έχουν επενδύσει σε πολυτελή ακίνητα, μαρίνες κλπ.

Η Κορσική, το "ιταλικό νησί" της Γαλλίας, είναι το τέταρτο σε μέγεθος νησί της Μεσογείου μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία και την Κύπρο. Βρίσκεται βόρεια της Σαρδηνίας, δυτικά της Ιταλίας και νοτιοανατολικά της Γαλλίας, της οποίας αποτελεί επαρχία. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι ήταν η ομηρική πόλη των Λαιστρυγόνων. Η ονομασία "Κύρνος" που της προσέδωσαν οι αρχαίοι Έλληνες (1η χιλιετία π.Χ.) πιθανότατα έχει την ίδια ρίζα με τη λατινική ονομασία "Corsica". Ολόκληρο το νησί είναι ένα απέραντο πάρκο, με πανύψηλα βραχώδη βουνά και δάση από πεύκα, οξιές, καστανιές και βελανιδιές. Οι τεράστιες κοιλάδες του καλύπτονται από τον περίφημο θάμνο μακί - από αυτόν πήραν τ' όνομά τους οι αντιστασιακές οργανώσεις της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου - και από κουμαριές, σκίνα, ρείκια, μυρτιές, λεβάντα και δεντρολίβανο. Η Κορσική διαθέτει επίσης μερικές από τις πιο όμορφες παραλίες της Μεσογείου. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης, του ανυπέρβλητου φυσικού του κάλους και της συνύπαρξης πολλών πολιτισμών, το νησί ανέπτυξε μια ιδιαίτερη κουλτούρα, την οποία οι Κορσικανοί διατηρούν περήφανα μέχρι σήμερα. Το πιο διάσημο τέκνο της είναι ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ο επονομαζόμενος Μεγάλος. Ένας, αλλά (Ναπο)Λέων!

Η Έλβα είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Ιταλίας μετά τη Σικελία και τη Σαρδηνία. Παρά το γεγονός ότι η περίμετρός της είναι μόνο 147 χιλιόμετρα, διαθέτει πλήθος διαφορετικών τοπίων: μικρές πόλεις, γραφικά ψαροχώρια, πράσινες κοιλάδες και γοητευτικούς κόλπους με αμμώδεις παραλίες. Αυτό το ορεινό νησάκι υπερηφανεύεται επίσης για έναν διάσημο πρώην κάτοικό του: τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη που εξορίστηκε στο νησί, όπου και έμεινε για 9 μήνες και 21 ημέρες, μέχρι τη δραπέτευση του στις 26 Φεβρουαρίου του 1815.

Ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα χριστιανικά προσκυνήματα από τους μεσαιωνικούς χρόνους. Λένε πως οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά τη Σταύρωση και την Ανάληψη του Ιησού, θέλησαν να διαδώσουν το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες. Ο μεν Ιωάννης επέλεξε να στραφεί ανατολικά, πέρα από τον Ευφράτη, ενώ ο Ιάκωβος, αφού πρώτα άρχισε να κηρύττει στην Ιουδαία και τη Σαμάρεια, πήρε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από τον αδελφό του. Έτσι βρέθηκε στην απώτατη Δύση, στην Ισπανία. Ο Ιάκωβος δεν πέτυχε πολλά πράγματα και επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Εκεί, το έτος 44, θανατώθηκε από τον Ηρώδη Αγρίππα και το σώμα του πετάχτηκε στα σκυλιά. Ήταν ο πρώτος Απόστολος που μαρτύρησε για την πίστη του. Λένε πως οι μαθητές του πήραν το ακέφαλο σώμα, το μετέφεραν στην Ισπανία, στην πιο απόμακρη δυτική της πλευρά, εκεί που η στεριά χάνεται στη θάλασσα και το έθαψαν. Στο μέρος εκείνο χτίσανε μια μικρή εκκλησία και μετά το γεγονός ξεχάστηκε. Η ιδέα ότι ο Ιάκωβος κήρυξε στην Ισπανία, άρχισε να διαδίδεται στη Δύση από τον 7ο αιώνα και μετά. Ήταν η εποχή που οι Άραβες είχαν αρχίσει να εξαπλώνονται στην Ιβηρική χερσόνησο. Ο τάφος, που σύμφωνα με την παράδοση είναι θαμμένα τα λείψανα του Αποστόλου Αγίου Ιακώβου, ανακαλύφθηκε το 813 από έναν ερημίτη μοναχό, τον Πελάγιο. Την εποχή εκείνη ο Αλφόνσος Β' βασίλευε στην Αστούρια και ο Καρλομάγνος ήταν αυτοκράτωρ της Δύσης.
Κατά τον Μεσαίωνα το προσκύνημα ήταν μια από τις πιο χαρακτηριστικές μορφές έκφρασης του θρησκευτικού συναισθήματος. Οι βαθύτεροι λόγοι έχουν τις ρίζες τους στη χριστιανική αντίληψη ότι η ίδια η ζωή είναι ένα προσκύνημα, και όταν από τον 2ο αιώνα οι πιστοί άρχισαν να λατρεύουν τα οστά των αγίων, στα οποία απέδιδαν δυνάμεις θαυματουργικές, τα μέρη όπου αυτά βρίσκονταν έγιναν τόποι λατρείας. Με τον καιρό, ο συνδυασμός της εξομολόγησης με ένα προσκύνημα εθεωρείτο σαν η καλύτερη συνταγή για τη συγχώρεση των αμαρτιών. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η διαδρομή ήταν πολύ δημοφιλής. Τον 12ο αιώνα επισκέπτονταν ετησίως το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα περίπου 500.000 πιστοί. Το μέγεθος είναι τεράστιο, αν συγκριθεί με τον πληθυσμό της Ευρώπης της εποχής εκείνης, που τον υπολογίζουν σε 60.000.000. Ωστόσο, η μαύρη πανούκλα, η προτεσταντική μεταρρύθμιση και οι πολιτικές αναταραχές στην Ευρώπη, οδήγησαν στην παρακμή της. Μέχρι τη δεκαετία του 1980, ελάχιστοι προσκυνητές έφθαναν στο Σαντιάγκο ετησίως. Από τότε, όμως, η διαδρομή έχει προσελκύσει έναν αυξανόμενο αριθμό προσκυνητών από όλο τον κόσμο.

Ένα παραμυθένιο χωριό στους πρόποδες των Άλπεων, διάσημο για τα υπέροχα ζωγραφισμένα από ντόπιους σπίτια του και την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού κάθε 10 χρόνια. Περπατώντας για λίγο, θα τα δείτε όλα από κοντά: στους τοίχους ολόγυρα, θέματα θρησκευτικού περιεχομένου, δοσμένα με ρομαντικό τρόπο, βουκολικές αναπαραστάσεις από τη ζωή της υπαίθρου, την καθημερινότητα και κυρίως εικόνες από τον ονειρικό κόσμο των παραμυθιών και του γερμανικού θρύλου. Έχεις την αίσθηση ότι οι μέγιστοι των Γερμανών παραμυθάδων, οι αδελφοί Γκριμ, κατάγονται από εδώ (έστω κι αν ο Γουλιέλμος και ο Ιάκωβος Γκριμ γεννήθηκαν στο Χανάου, κοντά στη Φρανκφούρτη): τόσο πολλές είναι οι αναπαραστάσεις των παραμυθιών τους εδώ, με πιο εντυπωσιακή τη γνωστή σε όλους μας ιστορία "Χάνσελ και Γκρέτελ", αποτυπωμένη με μοναδικό τρόπο στην πρόσοψη ενός μακρόστενου πανέμορφου σπιτιού του 19ου αιώνα. Νομίζεις πως ανοίγονται μπροστά σου οι σελίδες ενός εικονογραφημένου βιβλίου παραμυθιών. Το είδος αυτό της ζωγραφικής αναπτύχθηκε αποκλειστικά στη Νότια Βαυαρία κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, πλημμυρίζοντας με υπέροχες συνθέσεις και πολύ φωτεινά χρώματα τις προσόψεις των σπιτιών, αλλά και άλλων κτιρίων. Η ανάγκη να δουλέψουν οι ζωγράφοι σε εξωτερικές επιφάνειες με γρήγορους ρυθμούς έδωσε στη ζωγραφική αυτή την ονομασία Luftmalerei - από τη λέξη Luft, που σημαίνει αέρας. Εφαρμόστηκε αρχικά στη διακόσμηση προσόψεων μπαρόκ κτιρίων στην Ιταλία και τη Νότια Γερμανία, όπου και γενικεύθηκε η χρήση της κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Αργότερα υιοθετήθηκε από μια κατηγορία εμπόρων, αλλά και αγροτών, ως ένδειξη πλούτου και ευμάρειας.

Αραιοκατοικημένη από ανθρώπους, αλλά με έναν ασύλληπτο συνωστισμό άγριων ζώων, παραμυθένιων ψαριών και πτηνών, η Μποτσουάνα βρίσκεται σφιχταγκαλιασμένη γεωγραφικά με τη Ναμίμπια, τη Ζιμπάμπουε και τη Νότια Αφρική. Προτεκτοράτο της Βρετανίας μέχρι το 1885, τραβάει πλέον τον δικό της δρόμο ανάπτυξης, βασισμένη στα διαμάντια και στον τουρισμό, και θεωρείται ως μία από τις πλέον εύπορες χώρες του αφρικανικού κόσμου.
Έχει μέγεθος όσο και η Γαλλία, μόνο που το 85% της χώρας καλύπτεται από την έρημο Καλαχάρι. Στο υπόλοιπο 15% ζουν ειρηνικά μόλις 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι διαφορετικών φυλών. Αυτό το ειρηνικά έχει πραγματικά τεράστια σημασία για μια αφρικανική δημοκρατία. Τα τύμπανα του πολέμου έχουν πολύ καιρό να ηχήσουν στη χώρα αυτή, γι’ αυτό και πολλοί τη συγκρίνουν με την Ελβετία.
Ένα ταξίδι-σταθμός στη γνωριμία μας με τη φύση και το αυθεντικό αφρικανικό στοιχείο. Ο μεγάλος ποταμός Οκαβάνγκο δεν εκβάλλει στον ωκεανό όπως οι περισσότεροι ποταμοί, αλλά διεισδύει μέσα στην έρημο Καλαχάρι και απλώνεται σε μια τεράστια επίπεδη περιοχή, όπου το νερό του σκορπίζεται σαν ιστός αράχνης προς όλες τις κατευθύνσεις και απορροφάται σιγά σιγά από τη γη, δημιουργώντας μια όαση που λέγεται δέλτα του Οκαβάνγκο.
Η βλάστηση οργιώδης, ενώ μέσα στο δέλτα υπάρχουν δεκάδες νησιά, χωριουδάκια, κανάλια και λίμνες, όπου ζουν ασύλληπτα για τη φαντασία πουλιά, ψάρια και ζώα. Η στάθμη του αυξομειώνεται σε εξαμηνιαίους κύκλους, κάνοντας τα νησιά να εξαφανίζονται κάτω από τα νερά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και να επανεμφανίζονται τον χειμώνα προκαλώντας την αντίστοιχη μετανάστευση των ζώων. Ας γνωρίσουμε όμως από κοντά το σμαραγδένιο αυτό κόσμημα στο αφρικανικό ανάγλυφο, πραγματικό θαύμα της φύσης.

Ισπανοί εξερευνητές που συμμετείχαν στην πολιτική και στρατιωτική επιχείρηση (conquista) του 16oυ αιώνα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κυριαρχία της χώρας τους στην Κεντρική και Νότια Αμερική, εκτός από τη Βραζιλία, η οποία κατελήφθη από την Πορτογαλία.
"Κονκισταδόρες" στα Ισπανικά σημαίνει κατακτητές. Ακόμα και σήμερα οι κρίσεις των ιστορικών σχετικά με τη δράση των κονκισταδόρ είναι αντικρουόμενες. Ορισμένοι εστιάζουν κυρίως στο θάρρος και στη γενναιότητά τους, ενώ άλλοι υπογραμμίζουν την ωμότητά τους απέναντι στους ιθαγενείς και το θρησκευτικό τους φανατισμό. Τέλος, υπάρχουν και εκείνοι που τονίζουν ιδιαίτερα τη δίψα του πλούτου που τους εμψύχωνε. Ωστόσο, είναι εκείνοι που προσέφεραν στην Ισπανία την πιο εκτεταμένη αποικιακή αυτοκρατορία. Ήταν πράγματι τολμηροί και γενναίοι, σκληροί προς τους εχθρούς, διψασμένοι για περιπέτειες, αλλά και βαθιά θρησκευόμενοι. Στην πλειονότητά τους ήταν άνθρωποι σκληροί και αμόρφωτοι, αλλά ικανοί πολεμιστές. Οι ηγέτες τους ήταν συχνά γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών, ωστόσο ανάμεσά τους υπήρχαν και άνθρωποι ταπεινής καταγωγής, στους οποίους η ανακάλυψη του Χριστόφορου Κολόμβου αποτελούσε ισχυρό πόλο έλξης. Αυτοί ήταν και οι σπουδαιότεροι αρχηγοί της κατάκτησης. Πράγματι, μεταξύ των πρώτων που ανακάλυψαν και κατέκτησαν το Νέο Κόσμο υπάρχουν λίγα ονόματα μελών επιφανών οικογενειών, ενώ οι περισσότεροι ήταν λαϊκής καταγωγής: ο Φρανσίσκο Πισάρο (ο κατακτητής του Περού), ο Φερνάντο Κορτές (ο στρατιωτικός ηγέτης που υπέταξε το Μεξικό), ο Βάσκο Νουνιέθ ντε Μπαλμπόα (με το όνομα του οποίου είναι συνδεδεμένο το άνοιγμα του δρόμου προς τον Ειρηνικό), ο Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο (ο οποίος συνέβαλε στην κατάκτηση του Περού), ο Πέντρο ντε Βαλντίβια (ο ιδρυτής της Χιλιανής πόλης Σαντιάγο και της Κονσεψιόν), ο Γκαρθία ντε Παρέδες (που κατέλαβε τη Βενεζουέλα), ο Μπελαλκάσαρ (κατακτητής του Ισημερινού και της Κολομβίας), οι Πέντρο ντε Αλβαράδο, Αλόνσο ντε Οχέδα, Σεμπαστιάν ντε, Φερνάντο ντε Σότο, Νικολάς ντε Eρέντια.
Οι κονκισταδόρες – οι οποίοι κατάγονταν κυρίως από την Παλαιά και Νέα Καστίλη, την Εστρεμαδούρα και την Ανδαλουσία – έδρασαν μεταξύ των ετών 1500 και 1580, περίοδος η οποία οροθετεί την Ισπανική κατάκτηση. Η τελευταία, αρχικά είχε τη μορφή μιας μεγάλης στρατιωτικής επιχείρησης, η οποία όμως διεξήχθη με τόσο σκληρές μεθόδους, που προκάλεσε την κατακραυγή ακόμα και των συγχρόνων τους, οι καταδικαστικές εκφράσεις των οποίων είχαν ιδιαίτερη ηθική αξία.
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο είχε και ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας των επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν σκοπό τον εύκολο πλουτισμό, όχι μόνο των πρωταγωνιστών της κατάκτησης, αλλά και των χρηματοδοτών τους, κράτους και ιδιωτών (ανάμεσα στους οποίους ήταν συχνά η βασιλική οικογένεια και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του παλατιού). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συστηματική λεηλασία όλου του πλούτου των αμερικανικών πληθυσμών, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εργάζονται σκληρά και υπό συνθήκες δουλείας, στην υπηρεσία των κατακτητών.

Μία από τις πιο γοητευτικές χώρες της Νότιας Αμερικής, το Περού, φέρει μέχρι σήμερα τη σφραγίδα των αρχαίων Ινδιάνικων πολιτισμών και των Ισπανών κατακτητών του. Οι αρχαίες πόλεις και τα μουσεία τους με εκθέματα από όλους τους προκολομβιανούς πολιτισμούς (Τσαβίν, Μοτσίκα, Τσιμού, Ίνκας κλπ.), τα επιβλητικά βουνά, τα κατάλευκα λάμα, οι παραδοσιακές μουσικές, τα χειροτεχνήματα της περουβιάνικης λαϊκής παράδοσης, τα περίφημα υφαντά με τα γεωμετρικά σχέδια, τα πολυποίκιλτα υφάσματα, τα έντονα χρώματα και κυρίως οι γελαστοί άνθρωποι που κρατούν παραδόσεις απαράλλακτες για αιώνες, μας φέρνουν σε επαφή με τον υπέροχο, μυστηριώδη κόσμο του Περού.

Ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Αζόφ, νότια της Ουκρανίας, ξεπροβάλει η Χερσόνησος της Κριμαίας, ένα από τα ελάχιστα μέρη του πλανήτη όπου η ιστορία αποτυπώνεται ζωντανά σε κάθε μία από τις πόλεις της. Ο δεσμός με την Ελλάδα είναι κάτι παραπάνω από αειθαλής, γι’ αυτό και κατά το μεσαίωνα ήταν γνωστή ως η Ταυρική χερσόνησος των αρχαίων Ελλήνων! Την ονόμασαν έτσι γιατί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την όργωσε ο Ηρακλής με ένα γιγάντιο ταύρο. Εδώ, κατέληξε η Ιφιγένεια και εδώ ήρθε ο Ορέστης, κυνηγημένος από τις Ερινύες, να βρει την αδερφή του. Κατά τον 7ο π.Χ. αιώνα, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες προκάλεσαν τον Δεύτερο Αποικισμό και οι Μιλήσιοι έφθασαν στην Ταυρική. Δημιούργησαν αξιόλογες αποικίες, ονόματα των οποίων σώζονται μέχρι σήμερα. Το ελληνικό πνεύμα κυριαρχεί έντονα και το μόνο σίγουρο είναι πως νιώθουμε δέος μπροστά σε αυτήν την «χαμένη πατρίδα». Ακόμα και σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή ζουν περίπου 7.000 Έλληνες.
Η χερσόνησος της Κριμαίας, υπήρξε για πολλούς αιώνες σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών. Γεωπολιτικά διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο και αποτέλεσε «μήλο της έριδος» για λαούς που ζήτησαν κατά καιρούς να την κυριεύσουν. Από εδώ πέρασαν Έλληνες, Σκύθες, Ρωμαίοι, Γότθοι, Βενετοί, Γενοβέζοι, Βυζαντινοί, Οθωμανοί. Εδώ, κρίθηκε η μορφή του μεταπολεμικού κόσμου με τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Εδώ, δημιούργησε ο Άντον Τσέχωφ μερικά από τα αριστουργήματά του, όπως ο «Βυσσινόκηπος». Σήμερα, μεταξύ άλλων, ξεχωρίζει για τα ιαματικά νερά της και τις εξαιρετικές ποικιλίες κρασιών.
Η εγκατάσταση των Ελλήνων στον Καύκασο, είναι ένα φαινόμενο που πρωτοεμφανίζεται στους αρχαίους χρόνους. Οι ελληνικές αποικίες στην Κριμαία και την ανατολική Μαύρη Θάλασσα, ιδρύθηκαν πολύ πριν οι περιοχές αυτές περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής των Ρώσων. Μάλιστα, ο μύθος λέει, ότι στα βουνά του Καυκάσου εξόρισαν τον Προμηθέα οι θεοί του Ολύμπου, για να τον τιμωρήσουν που έκανε δώρο στους ανθρώπους την τέχνη της φωτιάς.
Τα κύματα σκάνε με δύναμη στην πεζοδρομημένη προκυμαία της Γιάλτας. Στο βάθος ένα πελώριο ομοίωμα αρχαιοελληνικής τριήρους που σερβίρει σάντουιτς και καφέδες. Η Γιάλτα ανακαλύφθηκε από τους αρχαίους Έλληνες όταν, έπειτα από πολλές μέρες στη θάλασσα, βρήκαν στεριά και αναφώνησαν
«Γιαλός, γιαλός!», από την αλλοίωση του οποίου προέκυψε η «Γιάλτα».
Το σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας αντηχεί παντού, μέσα από μια περιοχή που αναγεννιέται καθημερινά από τις στάχτες της. Αγάλματα του Λένιν, στάμπες του Πούτιν, ρωσικές σημαίες, πρώην βετεράνοι, γούνες και άνθρωποι που ζουν σε μια χερσόνησο σιωπηρά υπό αμφισβήτηση. Πώς είναι η Κριμαία σήμερα; Το αρχαιοελληνικό παρελθόν της περιοχής μαζί με το ρωσικό- σοβιετικό της πόλης, συνθέτουν τελικά την εικόνα και τον χαρακτήρα μιας πόλης με τη δική της ξεχωριστή οντότητα στο χάρτη.
Το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης
Η Κριμαία, το 1783 πέρασε στη ρωσίδα αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ τη Μεγάλη. Και εδώ, η Ρωσία έχασε το 1856 τον Κριμαϊκό πόλεμο, όταν αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει τις συνδυασμένες δυνάμεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όταν μετά το θάνατο του Στάλιν, ανέλαβε την ηγεσία του ΚΚΣΕ ο Ουκρανός Νικήτα Χρουτσώφ, θεώρησε καλό να δωρίσει την περιοχή στην πατρίδα του, την Ουκρανία, το 1954. Το γεγονός δεν είχε ιδιαίτερη σημασία στο πλαίσιο της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά, όταν κατέρρευσε η αυτοκρατορία, το πρόβλημα βγήκε στην επιφάνεια. Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Έλληνες στη Ρωσία σχετιζόταν με την πανσλαβιστική ιδεολογία, η οποία αποσκοπούσε στον εκσλαβισμό του ελληνικού στοιχείου με κάθε τρόπο. Η πολιτική αυτή ακολουθήθηκε από τις ρωσικές αρχές, όταν εγκαταλείφθηκε το «Ελληνικό Σχέδιο» της Μεγάλης Αικατερίνης, που προέβλεπε την ανασύσταση της ελληνικής αυτοκρατορίας του Βυζαντίου, υπό ρωσικό έλεγχο βέβαια, και στη θέση του ακολουθήθηκε το πανσλαβιστικό ιδεώδες.
Το χρονικό ενός δημοψηφίσματος
Ήταν Φεβρουάριος του 2014. Ενώ η κρίση στην Ουκρανία επικρατούσε, φιλορώσοι στρατιωτικοί -οι λεγόμενοι «little green men»- με κινήσεις αστραπή, έκαναν κατάληψη σε κυβερνητικά κτίρια της περιοχής. Ένα μήνα μετά, οι κάτοικοι της Κριμαίας κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε δημοψήφισμα για την ένωσή τους με τη Ρωσία ή τη συνέχιση του ίδιου καθεστώτος, δηλαδή την παραμονή τους στην Ουκρανία με αυξημένη αυτονομία. Μέχρι τότε,  η Κριμαία ήταν μια ρωσόφωνη περιοχή, στην οποία συμβίωναν Ρώσοι, Ουκρανοί, Έλληνες και Τάταροι. Η Κριμαία «δόθηκε» στη Σοβιετική Ουκρανία με εντολή του Νικίτα Χρουστσόφ το 1954 και εκεί παρέμεινε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ξεχωριστό ρόλο έπαιζε πάντα η πόλη της Σεβαστούπολης, έδρα του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Στο δημοψήφισμα που ακολούθησε, ψήφισε το 86,3% των ψηφοφόρων και απεφάνθησαν κατά 96,77% υπέρ της ένωσης με τη Ρωσία, αν και η διενέργεια του δημοψηφίσματος, όσο και το αποτέλεσμά του, καταδικάστηκε από τη διεθνή κοινότητα. Η Κριμαία, σήμερα, είναι μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας αλλά, αυτό το αναγνωρίζει μόνο η Μόσχα και, φυσικά, η τοπική κυβέρνηση της Κριμαίας. Από τότε, η χερσόνησος ζει σε ένα ιδιότυπο καθεστώς: για τη διεθνή κοινότητα θεωρείται ακόμη ουκρανικό έδαφος, ενώ η ίδια η Κριμαία λειτουργεί με βάση τους ρωσικούς νόμους και το Σύνταγμα.

Τα Pasos, οι Αδελφότητες και οι Costaleros
Οι μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας (SemanaSanta) εκφράζουν την πιο βαθιά ριζωμένη παράδοση που εορτάζεται στην Ισπανία. Μία χώρα όπου ο άνεμος της Καθολικής παράδοσης πνέει δυνατά αιώνες τώρα, η Εβδομάδα των Παθών εκφράζει με ένταση τα Πάθη του Χριστού, και σε όλες τις πόλεις της χώρας οι δρόμοι γεμίζουν με χιλιάδες πιστούς που ακολουθούν με κατάνυξη τα λεγόμενα pasos, τους επιταφίους πάνω σε άρματα που αναπαριστούν συγκεκριμένες σκηνές από το Θείο Δράμα. Είναι συγκινητική μάλιστα η προέλευση των pasos: ξεκίνησαν να δημιουργούνται από τον 16ο αι., με σκοπός να «εξηγούν» στους αναλφάβητους πιστούς σκηνές από τη Βίβλο, που οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να διαβάσουν στη Βίβλο. Τα pasosείναι σωστά αριστουργήματα της λαϊκής τέχνης, κάποια μάλιστα είναι ηλικίας πέντε ή έξι αιώνων!
θεωρείται μάλιστα μεγάλη τιμή για έναν πιστό να είναι «costalero», να είναι δηλαδή ένας από αυτούς που σηκώνουν στους ώμους τους τα άρματα. Τα pasosανήκουν σε συγκεκριμένες Αδελφότητες(Cofradíasή Hermandades), που είναι αφιερωμένες στον Ιησού, στην Παναγία ή σε κάποιον άγιο της Καθολικής Εκκλησίας. Όλες έχουν τη δική τους ξεχωριστή φορεσιά και χρώματα, πολλές μάλιστα φορούν τα χαρακτηριστικά μυτερά καπέλα.

Πολλές από αυτές τις αδελφότητες μετρούν αιώνες ζωής, κάποιες άλλες δημιουργήθηκαν πριν λίγα χρόνια, όλες ωστόσο διαμορφώνονται βάση συγκεκριμένης ιεραρχίας και με ειδικά κριτήρια.
Είπαμε πόσο μεγάλη τιμή είναι για κάποιο μέλος της αδελφότητας να γίνει «costalero», φανταστείτε όμως την τιμή να είναι κάποιος «capataz» (καπατάθ), ο επικεφαλής δηλαδή της λιτανείας. Ο καπατάθ είναι επίσης μέλος της αδελφότητας και ο υπεύθυνος για την πορεία του paso, από τη στιγμή που θα βγει από τον ναό μέχρι και τη στιγμή που θα επιστρέψει. Αυτός δίνει τα παραγγέλματα στους costaleros, είτε με ένα σφυράκι που χτυπά πάνω στο paso, είτε απλά με τη φωνή του, ειδικά σε συνθήκες συνωστισμού.
Τα υπόλοιπα μέλη της αδελφότητας που ακολουθούν το paso είναι οι λεγόμενοι Ναθαρένος (Nazarenos), που φέρουν τα χαρακτηριστικά χρώματα της κάθε cofradía. Εκείνοι εξ αυτών που κρατούν (ή σέρνουν) έναν Σταυρό λέγονται Πενιτέντες (Penitentes), αναπαριστούν τους «αμαρτωλούς ναθαρένος» και καθόλη τη διάρκεια της λιτανείας περπατούν ξυπόλητοι, σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα παραμένουν σιωπηλοί μέχρι το τέλος της λιτανείας.
 

Το φλαμένκο είναι ένα είδος τραγουδιού, κιθάρας και χορού που καθρεπτίζει την πολύπλοκη ψυχή της Ανδαλουσίας. Οι ρίζες του απλώνονται σε δώδεκα αιώνες και σε τέσσερις διαφορετικές κουλτούρες. Άνθισε στα μέσα του 19ου αιώνα, η ιστορία του όμως φθάνει στην εποχή πριν και μετά τη Ρεκονκίστα (Ανακατάληψη), την ιστορική δηλαδή περίοδο κατά την οποία οι Χριστιανοί βασιλιάδες ανακατέλαβαν την Ισπανία από τους Μουσουλμάνους.
Χωρίς τις τέσσερις πηγές του - αραβική, ανδαλουσιανή, σεφαρδιτική (εβραϊκή) και τσιγγάνικη - και τη μοναδική συνύπαρξη και μείξη της κουλτούρας τους, το φλαμένκο δεν θα υπήρχε όπως το ξέρουμε σήμερα. Γιατί όμως αυτή η εκφραστική λαϊκή τέχνη αναπτύχθηκε ειδικά σε αυτή την περιοχή; Η Ιστορία δείχνει μια ασυνήθιστη ανοχή της διαφορετικότητας των πολιτισμών κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους Μουσουλμάνους Άραβες. Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν μαζί για επτά αιώνες και, αν όχι σε απόλυτη αρμονία, τουλάχιστον στις αρχές με πολύ λίγες συγκρούσεις. Κατά τον τελευταίο αιώνα της επανάκτησης των εδαφών από τους Χριστιανούς, τα εναπομείναντα Μουσουλμανικά Βασίλεια έγιναν λιγότερο ανεκτικά προς τον Χριστιανικό πληθυσμό και κάθε φορά που οι Χριστιανοί βασιλείς νικούσαν τους Μουσουλμάνους, υπήρχαν ξεσπάσματα βίας που επισκίαζαν αυτές τις νίκες.
Μέσα σε αυτό το ταραχώδες σκηνικό έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας. Η γλώσσα που μιλούσαν δεν έμοιαζε με καμιά από τις γνωστές λατινικές και οι τρόποι και το ντύσιμό τους ήταν πολύ διαφορετικά από αυτά του τότε Δυτικοευρωπαϊκού κόσμου. Πιθανότατα προήλθαν από την Ινδία και είχαν ξεκινήσει από την περιοχή Punjab γύρω στο 850 μ.Χ.
Για να ελέγξουν τις ξένες επιρροές, οι καθολικοί βασιλείς δημιούργησαν την Ιερή Εξέταση. Όσοι δεν υπάκουαν σε αυστηρούς κοινωνικούς, φυλετικούς και θρησκευτικούς όρους εξορίζονταν, φυλακίζονταν, βασανίζονταν ή δολοφονούνταν. Όσοι συγκρούονταν ή πίστευαν ότι θα διωχθούν από την Ιερά Εξέταση έφευγαν από τη χώρα. Άλλοι κατέφευγαν στις ορεινές απομακρυσμένες και αραιοκατοικημένες περιοχές της Σιέρα Μορένα και της Σιέρα Νεβάδα. Αυτοί οι πρόσφυγες έγιναν γνωστοί με τον αραβικό όρο "φελάγκ μένγκου" (felag mengu) που σημαίνει “φυγάδες χωρικοί”. Στις μικρές νέες κοινότητες των "felag mengu" οι τσιγγάνοι (gitanos), η τέταρτη ισπανική κουλτούρα, βρήκαν "αδελφές ψυχές". Η λέξη φλαμένκο πιθανώς να προέρχεται από τους φελάγκ μένγκου.
Η συγχώνευση των Τσιγγάνων με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς σε αυτά τα απομακρυσμένα χωριά οδήγησε στην πρώιμη έκφραση του φλαμένκο σχεδόν 350 χρόνια αργότερα. Η διαδικασία αυτή της διασκευής και προσαρμογής συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
Αρχικά το φλαμένκο, ως το τραγούδι των φτωχών και των εξορισμένων, δεν παρουσιαζόταν σε κοινό. Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα άρχισε να παρουσιάζεται σε ντόπιες ταβέρνες με τη συνοδεία κιθάρας και γύρω στο 1850 είχε μπει σε πολλές νέες ταβέρνες - καφέ (cafe cantante). Περισσότερος κόσμος το γνώριζε και είχε χάσει την κακή του φήμη. Οι καλλιτέχνες συνέχισαν να είναι χαμηλής κοινωνικής τάξης, αλλά το φλαμένκο άρχισε να έχει θαυμαστές ανάμεσα στους μορφωμένους και τους πλούσιους. Το φλαμένκο με τη συνοδεία κιθάρας και χορού ήταν πλέον αποδεκτό και πιο προσιτό.
Το σόλο παίξιμο της κιθάρας μετατράπηκε από απλή ανάγκη συνοδείας των τραγουδιστών σε μια τέχνη. Κιθαρίστες όπως οι Πάκο Πένια, Πάκο δε Λουθία και Τοματίνο έχουν γίνει παγκοσμίως γνωστοί.
Στο χορό αυτό που μετράει είναι η γοητευτική κίνηση των ποδιών, γι' αυτό και τα φορέματα με τους φραμπαλάδες έχουν ένα ψηλό σκίσιμο στο μπροστινό τους μέρος.

Εντυπωσιακοί βράχοι, κτίρια στο χείλος του γκρεµού, ένα φαράγγι που στη θέα του και µόνο προκαλεί δέος, ένας ποταµός που χωρίζει την πόλη στα δύο και µια επιβλητική γέφυρα που ενώνει τις δύο πλευρές της. Βρεθήκαμε στη Ρόντα της Ισπανίας, ένα από τα pueblos blancos (λευκά χωριά) της Ανδαλουσίας. Φημισμένη για τη γέννηση της μοντέρνας ταυρομαχίας και ξακουστή για το φαράγγι «El Tajo», η περιοχή μας έδωσε εμπειρίες που δύσκολα θα μπορέσουμε να ζήσουμε κάπου αλλού... Με μία σύντομη περιήγηση στα γραφικά σοκάκια και τη γέφυρα Puente Nuevο, καταλάβαμε αμέσως γιατί η Ρόντα ενέπνευσε τον Χέμινγουεϊ να γράψει το συγκλονιστικό μυθιστόρημα «Για ποιον χτυπά η καμπάνα». Κάναμε ατελείωτες βόλτες στην πιο γραφική πλατεία, την Plaza Duquesa de Parcent και επισκεφθήκαμε την αρένα ταυρομαχιών Plaza de Toros, μία από τις παλαιότερες και πιο γραφικές της Ισπανίας. Εντυπωσιστήκαμε από την εκκλησία Santa Maria del Mayor - ένα μείγμα γοτθικού και αναγεννησιακού στυλ- τα τείχη της πόλης και τα αραβικά λουτρά. Το σκηνικό στη Ρόντα είναι απλά μαγευτικό...

Αν πρέπει να βρεις μία λέξη που δεν θα ταίριαζε ποτέ στον Αντόνι Γκαουντί, σίγουρα θα ήταν «συμβατικός». Η μεγαλύτερη μορφή της Καταλωνίας (και ολόκληρης της Ισπανίας) στην αρχιτεκτονική, ή τουλάχιστον η πιο αναγνωρίσιμη, ο Αντόνι Γκαουντί σημάδεψε με το πέρασμά του τον 20ο αιώνα, ξεκινώντας από την εποχή που το κίνημα των Modernistes σήμαινε την καλλιτεχνική αναγέννηση της Καταλωνίας. Δημιούργησε τα πιο εμβληματικά κτίρια της Βαρκελώνης, όπως η Κάζα Μπατλιό (Casa Battló), η Κάζα Μιλά (Casa Milà), το Πάρκο Γκουέλ (Parc Güell) και φυσικά το σήμα-κατατεθέν της καταλανικής πρωτεύουσας, την Σαγράδα Φαμίλια, που βρίσκεται ακόμη υπό κατασκευή. 

Ενας συνδυασμός τριών πόλεων, τριών πρωτευουσών, τριών πολιτισμών. Περνάς από την μία πόλη  στην άλλη και γοητεύεσαι. Ποια να ξεχωρίσεις, ποια να σε κατακτήσει; Περιμένεις στο τέλος αφού τις γνωρίσεις και τις τρείς να βγάλεις τα συμπεράσματα σου και πάλι μένεις μπερδεμένος. Ποια προτιμάς τελικά; Η καθεμία έχει τον λόγο της για να σε κατακτήσει .
Η αρχοντική πρωτεύουσα Μαδρίτη, καστελιάνα στην ψυχή, εκφράζει όλο το δυναμισμό της χώρας. Ο πολιτιστικός της πλούτος είναι τεράστιος αφού εδώ βρίσκονται τα σημαντικότερα μουσεία της χώρας, ενώ δεν υστερεί σε δυναμισμό. Δράση και ζωντάνια στις πλάθας ( πλατείες ) της και στους δρόμους της, στις αβενίδος (λεωφόρους) της, στα εμπορικά της κέντρα που κατακτούν όλες τις ηλικίες, ενώ το γήπεδο της Ρεάλ και η παλαιά πόλη γύρω από την Πλάθα Μαγιόρ ( Κεντρική Πλατεία ) αποτελούν άλλο ένα μαγνήτη.
Η Βαλένθια, άγνωστη και παραμελημένη μέχρι πρόσφατα, μπήκε δυναμικά στον τουριστικό χάρτη με την αναπαλαίωση και πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου, με την επέκταση και ανάδειξη της μαρίνας της, αλλά κυρίως χάρις στην Πόλη των Τεχνών και των επιστημών   που σχεδίασε ένα διάσημο τέκνο της : ο Σαντιάγκο Καλατράβα , στις εκβολές του Τούρια. Κτήρια που θυμίζουν σκελετούς προϊστορικών ζώων και φανταστικών όντων την κοσμούν.
Στο τέλος είναι η Βαρκελώνη, τόσο μοναδική, τόσο μεσογειακή, τόσο πλούσια σε εικόνες, αποτελεί το όνειρο όλων μας. Την φήμη της στηρίζουν τα πασέο της, τα κτήρια του Γκαουντί, το Μπάριο Γκότικο, το Πουέρτο Ολύμπικο, το Μοντχούικ και το στάδιο Καμπ Νόου της Μπάρτσα. Πλούσια πολιτιστικά με μουσεία των μεγάλων δημιουργών που γεννήθηκαν η έζησαν εδώ: Πικάσο , Μιρό , Νταλί. Η γοητεία της όμως βρίσκεται έξω στις πλατείες , στο βουλεβάρδο, στην Ράμπλα , στις παραθαλάσσιες ζώνες της όπου δεν χορταίνεις να περπατάς και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή της μέρας και της νύχτας τρώγοντας και διασκεδάζοντας.
Στιγμές του ταξιδιού
Οι ταξιδιώτες που επιλέγουν αυτό το ταξίδι έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον πλούτο, τις αντιθέσεις, τις ομοιότητες, την ομορφιά της κεντρικής και της Νότιας Ισπανίας. Από τις μεσαιωνικές πόλεις της Καστίλης στα λευκά χωριά του Νότου .
Από τη Μαδρίτη, αρχόντισσα καστελιάνα, ζωντανή,  με το Πράδο  και τα άλλα σημαντικά μουσεία της αλλά και με την έδρα της Ρεάλ.
Από εκεί στον Νότο, με διαδρομές που μας επιτρέπουν να γνωρίσουμε την χώρα σε βάθος,  από τα υψίπεδα της Καστίλης στην πεδιάδα του Γουαδαλκιβίρ, την πεδιάδα της Ανδαλουσίας προς τα Λευκά χωριά και την Ρόντα και προς πόλεις που δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να τις συστήσουμε: την Σεβίλλη, την Γρανάδα, την Κόρδοβα, με μνημεία ξακουστά: την Αλάμπρα, το Αλκάθαρ, τη Μεθκίτα, που μας θυμίζουν το ανατολίτικο παρελθόν τους, αλλά και με την γοητεία της  καθημερινότητας τους  που την ζούμε όταν περπατάμε στην Σάντα Κρουζ ή στο Μπάριο Χούδιο ή στο Αλμπαιθίν ή όταν κάνουμε την κρουαζιέρα στον Γουαδαλκιβίρ ή όταν παρακολουθούμε ένα παθιασμένο φλαμένγκο.
Καταλήγουμε στην ολοζώντανη Καταλονία και στο διαμάντι της, τη μεσογειακή Βαρκελώνη, την οποία θα απολαύσουμε με τις πλούσιες ξεναγήσεις μας του εξειδικευμένου στην ισπανική κουλτούρα αρχηγού μας. 

«Δεν είπα ούτε τα μισά απ’ όσα είδα, γιατί δεν θα γινόμουν πιστευτός»…

Οκτώ χιλιάδες χιλιόμετρα, 1.600 χρόνια, τρεις ήπειροι. Από την Ανατολή στη Δύση και πάλι πίσω. Από την Κίνα, την Ινδία την Περσία και την Αραβία μέχρι την Ελλάδα και την Ιταλία και μετά με υδάτινες διαδρομές στην Αφρική και από εκεί στον Ινδικό Ωκεανό. Αυτός είναι ο διάσημος «δρόμος του μεταξιού», που πήρε το όνομά του από το σημαντικότερο προϊόν το οποίο πρωταγωνιστούσε στις συναλλαγές. Ξεκίνησε από την Κίνα και τη δυναστεία των Χαν, γύρω στο 130 π.Χ., και εγκαταλείφθηκε άδοξα με τη βίαιη εγκατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη το 1454, στα μέσα δηλαδή του 15ου αιώνα.
Ο δρόμος αυτός δεν ήταν ποτέ απλώς ένας εμπορικός δρόμος διακίνησης μεταξιού, μπαχαρικών και αγαθών. Ήταν ένα ασύλληπτο δίκτυο ανταλλαγής πολιτισμού και ιδεών. Μέσα από τις διαδρομές του μεταξιού τα ατρόμητα καραβάνια μεταλαμπάδευσαν από τη μία χώρα στην άλλη γνώση και πολιτισμό, γλώσσες, τέχνες, μουσικές, αρχιτεκτονική, επιστήμες, παραδόσεις και, βέβαια, τις τρεις μεγάλες θρησκείες: τον χριστιανισμό, τον βουδισμό και το ισλάμ.
Ατέλειωτα χιλιόμετρα ερήμου, θερμοκρασίες που φλέρταραν με τα άκρα και τον θάνατο, αχανείς εκτάσεις που υπόσχονταν αμμοθύελλες, κακουχίες και επιθέσεις από ληστές. Τα ονόματα των ερήμων σε έκαναν να τρέμεις: «Τάκλα Μακάν» που σημαίνει «εκεί που δεν υπάρχει επιστροφή». Ο μύθος θέλει όσους ξεμάκραιναν από το καραβάνι να χάνουν πρώτα τον προσανατολισμό τους και μετά τα λογικά τους.
Και μετά οάσεις, τρεχούμενα νερά και καταπράσινα βουνά με χίλιους Βούδες που γλύκαιναν τα χιλιόμετρα, ξεδίψαγαν ζώα και ανθρώπους και έδιναν στους ταξιδευτές την ηρεμία να στοχαστούν τα εξωτικά αγαθά και τα πλούτη που τους περίμεναν στο τέρμα της δοκιμασίας. Και όσο φούντωνε η ελπίδα, τόσο γιγαντωνόταν ο μύθος...
Στα χνάρια αυτού του μύθου θα κινηθεί και η δική μας αποστολή επί δεκαεπτά ημέρες. Στον δρόμο μας πόλεις και οάσεις στις οποίες στάθμευαν τα καραβάνια πριν ξαναβγούν στον αδυσώπητο δρόμο της ερήμου, βουνά που φλέγονται, αμμόλοφοι που τραγουδούν, αλαβάστρινες παγόδες, εύφορες κοιλάδες, σπήλαια με χίλια χρώματα, χωριά και ντόπιες αγορές με μύρια χρώματα και αρώματα. Και όλα αυτά κάτω από το βλέμμα του Βούδα και όλων των θεών που φώτιζαν τους τολμηρούς εκείνους εμπόρους να ολοκληρώσουν την αποστολή τους και που θα αξιώσουν και εμάς να ζήσουμε την περιπέτεια αυτή την παλιά.
Μόνο που για το δικό μας καραβάνι του Versus ο δρόμος θα είναι στρωμένος με «μεταξένιες» διαδρομές, καλή παρέα, υπέροχη φιλοξενία, γεύσεις πρωτόγνωρες και με αμοιβή μας στο τέλος την ολοκλήρωση ενός από τα ωραιότερα και πλουσιότερα ταξίδια που θα έχουμε κάνει στη ζωή μας.

Σε απόσταση αναπνοής από το Ντακάρ, το λιλιπούτειο Νησί Γκορέ μοιάζει να πλέει μοναχικά στη θάλασσα. Ένα γραφικό, καθαρό χωριουδάκι πνιγμένο στις μπουκαμβίλιες και στα γιασεμιά, με αποικιακού στιλ διώροφα σπίτια βαμμένα με απαλά χρώματα, ένα στρατιωτικό φρούριο ψηλά σε ένα λόφο, ένας μικρός αμμώδης όρμος, μια παραλία με ψαρόβαρκες και εκατοντάδες λεπτόκορμοι φοίνικες: μια εικόνα που θυμίζει περισσότερο σκηνικό ταινίας παρά κατοικημένη περιοχή. Και, όμως, αυτό το κουκλίστικο τοπίο κρύβει ένα θλιβερό παρελθόν: το νησί ήταν επί αιώνες κέντρο δουλεμπορίου. Από το 15ο έως το 19ο αι. το Γκορέ πέρασε διαδοχικά στην Πορτογαλία, την Ολλανδία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Οι εμπορικές εταιρίες των χωρών αυτών έστελναν από εδώ κατά χιλιάδες τους Αφρικανούς σκλάβους στην Αϊτή, την Κούβα, τη Λουιζιάνα και τη Βραζιλία. Στα υπόγεια των σπιτιών του στοιβάζονταν εκατοντάδες μαύροι και περίμεναν επί μήνες τα πλοία που θα τους μετέφεραν στο Νέο Κόσμο της φρίκης και της σκλαβιάς. Έναν όροφο πιο πάνω, οι πλούσιοι δουλέμποροι διοργάνωναν χορούς και δείπνα.

Μαυριτανία, η χώρα που στο μεγαλύτερό της μέρος αποτελείται από έρημο, παρουσιάζει μία πολιτισμική αντίθεση, με τους Αραβο- Βέρβερους στο βορρά και τους Μαύρους Αφρικανούς στο νότο, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της είναι νομάδες.
Στο Μεσαίωνα η Μαυριτανία ήταν η βάση των Αλμοραβίδων, οι οποίοι διέδωσαν τον Ισλαμισμό σε όλη την περιοχή και ήλεγχαν για ένα διάστημα το ισλαμικό κομμάτι της
Ισπανίας. Το 15ο αιώνα Ευρωπαίοι έμποροι άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον για τη Μαυριτανία και το 1814 η χώρα τέθηκε υπό Γαλλική κυριαρχία. Τα κσουρ (οχυρωμένοι οικισμοί, πόλεις των καραβανιών) δημιουργήθηκαν μεταξύ του 8ου και του 14ου αιώνα ως ενδιάμεσοι σταθμοί στο δρόμο των καραβανιών ανάμεσα στο Μαρόκο και στα αφρικανικά βασίλεια. Ήκμασαν ως εμπορικά κέντρα αλλά αργότερα ερήμωσαν. Οι πόλεις αυτές συμπεριλήφθηκαν το 1996 στον κατάλογο με τα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.
Αξιόλογη είναι επίσης η μουσική παράδοση στη χώρα. Τα παραδοσιακά μουσικά όργανα είναι έγχορδα και κρουστά, ενώ οι γυναίκες παίζουν διαφορετικά μουσικά όργανα από τους άνδρες. Κατά παράδοση στη Μαυριτανία υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τρόποι παιξίματος: ο λευκός τρόπος, ο μαύρος και ο μιγαδικός, που απηχούν τις τρεις βασικές εθνοτικές ομάδες.
Στη συνείδηση των Δυτικοευρωπαίων, η Μαυριτανία θεωρείται κάθε άλλο παρά κέντρο
αστικού πολιτισμού. Έτσι, εκπλήσσει το γεγονός ότι πολλές πόλεις τns ερήμου στη χώρα αυτή, υπήρξαν επί αιώνες τόποι καλλιέργειας τns παιδείας και ότι στις Σχολές του Κορανίου περιπλανώμενοι μουσουλμάνοι, κήρυκες, ποιητές και λόγιοι των επιστημών του Δικαίου και τns Ιστορίας μετέδιδαν τις γνώσεις τουs στις τέχνες και στις επιστήμες.
Σημαντική ήταν στο παρελθόν και η παραγωγή και αντιγραφή χειρόγραφων βιβλίων. Υπολογίζεται ότι οι βιβλιοθήκες της χώρας φιλοξενούν περίπου 40.000 ιστορικά χειρόγραφα και αντίγραφα, μεταξύ των οποίων και αντίγραφα τns περιόδου των Αλμοραβιδών (10os αι.) καθώς και πρωτότυπες εκδόσεις, όπως μια Γραμματική του Αβερρόη που βρέθηκε στο Μπουτιλιμίτ.

Ξημερώματα μιας μέρας του 1863: ένας Βιεννέζος αρτοποιός μπαίνει στο μαγαζί του για να ετοιμάσει το ψωμί της ημέρας για τη συνοικία του. Έχει σίγουρα πολλή δουλειά, γιατί οι ημέρες αυτές δεν είναι και οι πιο ήρεμες που έχει ζήσει: ο Τούρκος σουλτάνος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής πολιορκεί τη Βιέννη και η πόλη υποφέρει από έλλειψη τροφίμων. Ωστόσο αυτό το πρωινό κάτι άλλο, και εξίσου ανησυχητικό, τραβάει την προσοχή του: ακούει έναν περίεργο θόρυβο, κάτι σαν τρίξιμο να έρχεται από τα έγκατα της γης. Τρομαγμένος ειδοποιεί τις αρχές και οι φόβοι τους επιβεβαιώνονται. Τούρκοι λαγουμιτζίδες έχουν αρχίσει να σκάβουν κάτω από την πόλη με σκοπό να ανατινάξουν τα τείχη και να καταλάβουν τη Βιέννη, πρώτο βήμα για να ξεχυθούν έπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ευτυχώς όμως, η οξυδέρκεια του Βιεννέζου φούρναρη ήταν αρκετή για να σώσει τη Βιέννη, μαζί της την Αυστρία και ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο. Αμέσως λοιπόν ειδοποιήθηκε ο αυστριακός στρατός που εξολόθρευσε την ομάδα των λαγουμιτζίδων και λίγο αργότερα τα στρατεύματα του Πολωνού ηγεμόνα Γιαν Σομπιέσκι διέλυσαν τις τουρκικές δυνάμεις και ο Σουλεϊμάν αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία. Η Βιέννη είχε σωθεί και εν πολλοίς το όφειλε σε εκείνο τον ανώνυμο Βιεννέζο αρτοποιό.
Για να γιορτάσουν λοιπόν τη νίκη τους, οι φουρνάρηδες της πόλης έφτιαξαν ένα καινούριο γλυκό: πήραν τα ψωμάκια τους, έστριψαν τις άκρες τους προς τη μια μεριά έτσι ώστε να πάρουν το σχήμα της ημισελήνου, το έμβλημα των Οθωμανών δηλαδή, και το ονόμασαν «κίπφελ» (Kipfel). Κάτι δηλαδή σαν το «σας φάγαμε!». Για πολλά χρόνια μάλιστα οι μαθητευόμενοι φουρνάρηδες της Βιέννης έκαναν παρέλαση κάθε Λαμπροτρίτη περνώντας μπροστά από όλους τους φούρνους της πόλης, για να πιουν στην υγειά των αρτοποιών που έσωσαν την πόλη. Το κίπφελ πέρασε έπειτα στη Γαλλία από την (αυστριακή) Μαρία Αντουανέτα,  και εκεί πήρε το όνομα με το οποίο το ξέρουμε και το απολαμβάνουμε όλοι σήμερα: κρουασάν…

Διάσημη τραγουδίστρια από το Πράσινο Ακρωτήριο, γνωστή και ως "ξυπόλητη ντίβα", επειδή συνήθιζε να τραγουδά ανυπόδητη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη φτώχεια που επικρατούσε στην πατρίδα της.
Η Σεζάρια Εβόρα υπήρξε η καλύτερη πρέσβειρα για τη μουσική και τον πολιτισμό της χώρας της.
Αποκλήθηκε βασίλισσα των μόρνας – των "blues του ωκεανού" - των τραγουδιών της πατρίδας της, που συνδυάζουν τους ρυθμούς της Δυτικής Αφρικής, τα πορτογαλικά φάντο (fado), τα βραζιλιάνικα μοντίνα (modhina), τα αργεντίνικα τάνγκο και τους αγγλικούς ναυτικούς σκοπούς (sea shanty). Το όνομα ίσως προέρχεται από το αγγλικό μοιρολόι (mourn). Παίζονται με πιάνο, cavaquinho (ένα κιθαρόνι με τέσσερις χορδές) και κιθάρα.
Η Σεζάρια Εβόρα (Cesária Évora), γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1941 στην πόλη Μιντέλο του νησιού Σάο Βισέντε, που ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανή από πατέρα, που ήταν βιολιστής, και η μητέρα της, που εργαζόταν ως μαγείρισσα, αγωνίστηκε μάταια να μεγαλώσει αυτήν και τα έξι αδέλφια της με τα πενιχρά εισοδήματά της. Στα δέκα της, η μικρή Σίζε, όπως ήταν το χαϊδευτικό της, μπήκε σε καθολικό ορφανοτροφείο. Εκεί ήταν που ήρθε σε πρώτη επαφή με τη μουσική, συμμετέχοντας στη χορωδία του ιδρύματος.
Στα 16 της χρόνια συνάντησε έναν ναυτικό, ονόματι Εντουάρντο, ο οποίος τη μύησε στα παραδοσιακά μουσικά στιλ των νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου: τα κολαντέιρα (εύθυμα, σατιρικά τραγούδια σαν τη σάμπα, με στίχους γεμάτους τολμηρά υπονοούμενα) και τα μόρνας (τραγούδια του έρωτα, της προσμονής, της λύπης, της μελαγχολίας, του χωρισμού, της ξενιτιάς, της νοσταλγίας της γλυκιάς, φτωχής πατρίδας).
Στη δεκαετία του '60 ξεκίνησε να τραγουδά σε τοπικά μπαρ και ξενοδοχεία, στα οποία σύχναζαν ναυτικοί απ' όλο τον κόσμο, για λίγα εσκούδο ή ένα ποτήρι γκρογκ (τοπικό ποτό).
Τη δεκαετία του '70 η Εβόρα, η τραγουδίστρια με τη βελούδινη φωνή, ήταν πλέον αρκετά γνωστή στο νησί της, χωρίς όμως η επιτυχία της αυτή να βελτιώσει τα οικονομικά της. Έτσι, αποφάσισε να σταματήσει το τραγούδι για να μπορέσει να θρέψει τα δύο παιδιά της, που είχε αποκτήσει εκτός γάμου. Επί δέκα χρόνια δεν τραγούδησε και η ίδια τα περιγράφει ως "σκοτεινά χρόνια".
Τη διεθνή επιτυχία της οφείλει σε δύο συμπατριώτες της, που ζούσαν στην Ευρώπη. Στον Μπάνα, που την προσκάλεσε να τραγουδήσει στην Πορτογαλία και τον Ζοζέ ντα Σίλβα, που την έπεισε να μεταβεί στο Παρίσι για να ηχογραφήσει ένα δίσκο. Το άλμπουμ La Diva Aux Pieds Nus (Η Ξυπόλητη Ντίβα) κυκλοφόρησε το 1988 και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Η Σεζάρια Εβόρα εκτοξεύτηκε στο διεθνές μουσικό στερέωμα με το τέταρτο άλμπουμ της Miss Perfumado (1992), με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 300.000 αντίτυπα, χάρις στο τραγούδι Sodade, που  έγινε η πρώτη διεθνής επιτυχία της. Η πορτογαλική λέξη saudade έχει περίπλοκη σημασία, που είναι δύσκολο να μεταφραστεί. Σημαίνει γενικά νοσταλγία, μελαγχολία, πόθο και μετάνοια ή ακόμα καλύτερα, χαρμολύπη. Η έκφραση της sodade αποτελεί εσωτερικό στοιχείο στη μουσική του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Το 1995 ήταν υποψήφια για Βραβείο Γκράμι στην κατηγορία της World Music με το άλμπουμ Cesaria. Θα το κερδίσει τελικά το 2003 για το άλμπουμ Voz d'Amor.
Τον Μάιο του 2010 υπέστη καρδιακή προσβολή στην Πορτογαλία, όπου βρισκόταν για σειρά συναυλιών και υποβλήθηκε σε εγχείριση ανοιχτής καρδιάς στο Παρίσι.
Έφυγε από τη ζωή στις 17 Δεκεμβρίου 2011, κατόπιν βραχείας νοσηλείας σε εντατική νοσοκομείου της πατρίδας της.

Η Βουλγαρία είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα σε παραγωγή ροδέλαιου. Περίπου ένας τόνος ροδέλαιου εξάγεται ετησίως σε μεγάλες εταιρίες παραγωγής καλλυντικών και αρωμάτων σε Γαλλία, Γερμανία και Ηνωμένες Πολιτείες. Το ροδέλαιο είναι παραδοσιακό προϊόν της χώρας από τον 17ο αιώνα. Η ποικιλία που δίνει το ροδέλαιο καλλιεργείται στην Κοιλάδα των Ρόδων, σε μια έκταση 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Τα τριαντάφυλλα ανθίζουν τον Μάιο και τον Ιούνιο και το γλυκό άρωμά τους καλύπτει όλη την περιοχή. Η συλλογή των ροδοπέταλων γίνεται πολύ νωρίς το πρωί, πριν από το ξημέρωμα, και η απόσταξη με ατμό δίνει ροδέλαιο εξαιρετικής ποιότητας για αρώματα και καλλυντικά. Απαιτούνται περίπου τρεις τόνοι ροδοπέταλων για να φτιαχτεί ένα κιλό ροδέλαιο. Στα τέλη της άνοιξης τουρίστες από όλον τον κόσμο συρρέουν στην Κοιλάδα των Ρόδων για να δουν από κοντά τη συλλογή των ροδοπέταλων και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις της Γιορτής των Ρόδων. Τα τριαντάφυλλα παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Καζανλάκ και είναι αναλλοίωτο κομμάτι της ζωής των ντόπιων, καθώς πολλές γενιές τους δραστηριοποιήθηκαν στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Η εξερεύνηση των ακτών της Αφρικής και του εσωτερικού της βορείου και της νοτίου Αφρικής το 15ο αιώνα, καθώς και η ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου από τους Ευρωπαίους, έδωσαν νέα ώθηση στο πλέον ζοφερό κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας: στη σκλαβιά, που ναι μεν μέχρι τότε υπήρχε, έκτοτε όμως… άνθισε.

Από τις αρχές του 16ου ως το τέλος του 19ου αιώνα πολλά εκατομμύρια Αφρικανών πέρασαν τον ωκεανό.

Οι ιθαγενείς και οι μαύροι σκλάβοι, που άρπαζαν οι έμποροι από την Αφρική και τους μετέφεραν κάτω από άθλιες συνθήκες στην Αμερική όπου τους πουλούσαν σε μεγαλοϊδιοκτήτες για να τους εκμεταλλευτούν στην καλλιέργεια του βαμβακιού, ήταν το καύσιμο που έδινε κίνηση στο παραγωγικό σύστημα. Η φυσική δύναμη των Αφρικανών και η ευάλωτη στους επιθετικούς ξένους δομή των κοινωνιών τους, καθιστούσαν τους κατοίκους της Μαύρης ηπείρου ελκυστική λεία για τους γειτονικούς λαούς.

Μέσα στο 16ο αιώνα τα πορτογαλικά καράβια μετέφεραν στο Νέο Κόσμο πάνω από 125.000 Αφρικανούς (Γιορούμπα από τη Νιγηρία, Μπαντού ή Κόνγκος από το σημερινό Κονγκό, τη Μοζαμβίκη και την Αγκόλα, Αμπακουά από τη Νιγηρία, Αραρά από το Μπενίν - τέως βασίλειο της Δαχομέης κλπ.). Οι Βραζιλιάνικες φυτείες καφέ, οι φυτείες ζάχαρης στην Καραϊβική και τα ορυχεία της Αργεντινής δέχθηκαν χιλιάδες σκλάβους.

Στις αρχές του 17ου αιώνα οι Ισπανικές αρμάδες μετέφεραν δεκάδες χιλιάδες Μαύρους στην Αμερική, αλλά ήρθε n σειρά των Ολλανδών να κυριαρχήσουν στο δουλεμπόριο.

Η οικονομική αποδοτικότητα του δουλεμπορίου στους Πορτογάλους και Ισπανούς γρήγορα υποκίνησε τη διάθεση για ανταγωνισμό και από άλλα Ευρωπαϊκά κράτη (Ολλανδία, Γαλλία, Αγγλία). Με την επικράτηση των Άγγλων αποικιοκρατών στα τέλη του 17ου αιώνα, το Αγγλικό θαλάσσιο εμπόριο σχεδόν μονοπώλησε τη διακίνηση των Μαύρων στην Αμερικανική ήπειρο.

Οι Άγγλοι ανέπτυξαν το δουλεμπόριο, υιοθετώντας μεθόδους εξαιρετικά αποτελεσματικές. Επινόησαν μια τριγωνική διακίνηση με κορυφές του τριγώνου την Αγγλία, την Αφρική και την Αμερική. Τα πλοία γέμιζαν τα αμπάρια τους από τα λιμάνια της Αγγλίας (κυρίως το Λίβερπουλ) με όπλα, υφάσματα, χάντρες και ψεύτικα κοσμήματα με τα οποία πλήρωναν το ανθρώπινο εμπόρευμα της Αφρικής. Οι κάσικοι της Αφρικής δέχονταν τα εμπορεύματα της Βρετανικής βιομηχανίας και παραχωρούσαν τα φορτία των σκλάβων στους δουλεμπόρους, εξασφαλίζοντας τα όπλα για να οργανώνουν νέα ανθρωποκυνηγητά μέσα στα χωριά.  Όσοι επιζούσαν από την πείνα, τις αρρώστιες και το τσουβάλιασμα της μεταφοράς, εκθέτονταν στην κεντρική πλατεία των αποικιών για να πουληθούν. Τα πλοία ξαναγύριζαν στην Αγγλία φορτωμένα με τροπικά προϊόντα των φυτειών της Αμερικής: ζάχαρη, βαμβάκι, καφέ και κακάο.

Ο απολογισμός του Διατλαντικού Εμπορίου Σκλάβων, υπήρξε τραγικός. Υπολογίζεται ότι από το 1520 ως το 1860, μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι 11 με 12 εκατομμύρια άντρες, γυναίκες και παιδιά από την Αφρική.

Αναρίθμητοι Αφρικανοί πέθαναν στη μεταφορά, θύματα επιδημιών ή υποσιτισμού και αρκετοί αυτοκτονούσαν. Οι σκλάβοι στοιβάζονταν σαν δέματα. Τα πλοία που μετέφεραν σκλάβους ξεχώριζαν από τη μυρωδιά τους. Οι μεταδοτικές ασθένειες και οι ξαφνικοί θάνατοι μπορούσαν να ανατρέψουν τις οικονομικές προσδοκίες του επιχειρηματία-εμπόρου, που πολλές φορές ήταν ο ίδιος ο πλοίαρχος. Για το λόγο αυτό πολλοί πλοίαρχοι φόρτωναν επιπλέον αριθμό σκλάβων, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις πιθανές αβαρίες του ταξιδιού.

Το βουντού στην Αϊτή, το καντομπλέ στη Βραζιλία, η σαντερία στην Κούβα και το σάνγκο στο Τρινιδάδ δεν είναι παρά όψεις της παλιάς θρησκείας της φυλής των Γιορούμπα που μεταφέρθηκαν από τους δουλέμπορους ως σκλάβοι στις ακτές της Καραϊβικής.

Το "διαμάντι" του Ινδικού ωκεανού είναι ένα "καλά κρυμμένο μυστικό" της μητροπολιτικής Γαλλίας.Στην εποχή του Ευρώ, η εξωτική διέξοδος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ονομάζεται ΡΕΫΝΙΟΝ. Αν και άγνωστη σε πολλούς ταξιδιώτες, η Γαλλική αυτή κτήση είναι ένα από τα πιο όμορφα και ιδιόμορφα μέρη στον κόσμο, ένα νησί θεαματικών θαυμάτων της φύσης, φοβερών ορεινών σκηνικών και εξαιρετικών παραλιών.
Ένα καταπράσινο νησί με τεράστιο ενδιαφέρον, γεννημένο από την ηφαιστειακή οργή της γης, με μια άγρια ομορφιά και έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Οι πόλεις της έχουν την ατμόσφαιρα της παλιάς Γαλλίας.Το τοπίο της είναι απόκοσμο, σαγηνευτικό, σαν να έχει ξεπηδήσει από γκαλερί έργων τέχνης. Η φύση μοιάζει να "κάνει επίδειξη"!
Πανύψηλοι μυτεροί βράχοι, περίεργα σχήματα βουνών, κρατήρες με οργιαστική βλάστηση, πετρωμένα ποτάμια λάβας, ορμητικοί καταρράκτες με κρυστάλλινα νερά, ζούγκλες, βαθύτατες χαράδρες, πανέμορφες παραλίες, κρυφοί όρμοι και απόκρημνοι γκρεμοί, που η δύναμη του ωκεανού δεν κατάφερε ακόμα να απαλύνει. 
Πέρα όμως από το ονειρικό θέαμα, το καλό φαγητό κατέχει περίοπτη θέση στην καθημερινότητα της Ρεϋνιόν, όπως άλλωστε αρμόζει στη γαλλική της καταγωγή. Εξάλλου, κάθε Γάλλος που σέβεται τον εαυτό του επιχειρεί, αργά ή γρήγορα, το "προσκύνημα" στο νησί αυτό του Ινδικού.

Προσανατολισμός
Όλοι οι παραθαλάσσιοι οικισμοί έχουν ονόματα Αγίων.Πρωτεύουσα του νησιού είναι το Σεν Ντενί, με μουσεία, γκαλερί αλλά και εξαιρετική αρχιτεκτονική, με διατηρητέα κρεολικά σπίτια και τοπικές αγορές.
Η τοπική μουσική ακούγεται παντού. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ανακάτεμα των ρυθμών ρέγκε, σέγκα και μαλόια, με τις καλύτερες στιγμές της γαλλικής, βρετανικής και αμερικανικής ροκ και παραδοσιακής μουσικής.
Η ανατολική ακτή είναι διάσπαρτη από καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου και βανίλιας, με πλούσια βλάστηση και καταρράκτες, ενώ οι δυτικές παραλίες είναι ιδανικές για κολύμπι με εξέχουσα το Σεν Ζιλ λε Μπεν, το "Σεν Τροπέ της Ρεϋνιόν", με τη γνωστή ατμόσφαιρα διακοπών, με Resorts, νυχτερινή ζωή και extreme water sports.
Η Ρεϋνιόν προσφέρει θαυμάσιες πεζοπορικές δυνατότητες και διαθέτει άριστη υποδομή, κατά τα πρότυπα των Άλπεων ή των Δολομιτών.
Συγκρίνουν συχνά τη Ρεϋνιόν με τη Χαβάη, επειδή και οι δύο διαθέτουν εξίσου εντυπωσιακά τοπία, ηφαιστειακή δραστηριότητα και ευχάριστο κλίμα.

Φυσικά αμφιθέατρα Cilaos και Salazie
Οι τρεις λεκάνες του νησιού, που λέγονται συνήθως και "φυσικά αμφιθέατρα", προέκυψαν από ηφαίστεια που κατάρρευσαν δημιουργώντας αρχαίους κρατήρες και αποτελούν ιδανικές τοποθεσίες για τους λάτρεις της φύσης. Μαγευτικοί καταρράκτες μέσα σε οργιώδη, τροπική βλάστηση, κοιλάδες "ντυμένες" σε όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και βαθιά φαράγγια που αφήνουν άφωνο κάθε επισκέπτη. Γραφικά χωριουδάκια σε υψόμετρα άνω των 1.200 μέτρων, γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια και περιτριγυρισμένα από τις υψηλότερες κορυφές του νησιού με τα πυκνά δάση.

Ένα συναρπαστικό φιλμ νουάρ. Αυτό είναι η πορεία της Σαγκάης, του σημαντικότερου οικονομικού και πολιτιστικού κέντρου της Κίνας και του ισχυρότερου λιμανιού παγκοσμίως. Μία πόλη κινηματογραφική, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας της ανατολικής Κίνας, με σύντομη σχετικά ιστορία αλλά λαμπρή από κάθε άποψη. Έχει πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες του Χόλιγουντ, όλες κατασκοπικές και όχι τυχαία, αφού υπήρξε μεγάλο κέντρο πολιτικών δολοπλοκιών ήδη από τον 18ο αιώνα μέχρι και την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Η σημαντικότερη πάντως ταινία στην παγκόσμια ιστορία του σινεμά που σχετίζεται με την πανέμορφη αυτή πόλη είναι «Η κυρία απ΄τη Σαγκάη» με την ξανθιά (για μία και μοναδική φορά) Ρίτα Χέιγορθ και τον Όρσον Γουέλς, οποίος και τη σκηνοθέτησε. Μετά από την ταινία αυτή το ζευγάρι χώρισε και ο Γουέλς (ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών) μπήκε στη μαύρη λίστα του Χόλιγουντ… Η Σαγκάη αφήνει σημάδια ανεξίτηλα… ακόμη και στα φιλμ.
Ας δούμε όμως ποια είναι η πραγματική ιστορία της. Κατ’ αρχάς η πόλη χωρίζεται σε δύο μέρη με ένα τεχνητό ποτάμι, τον Χουανγκπού, παραπόταμο του Γιανγκτσέ, που δημιουργήθηκε κατ’ εντολή του Λόρδου Τσουνσέν (ενός από τους 4 Λόρδους) στη Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών (1ος αιώνας π.Χ). Το ιστορικό κέντρο της πόλης βρίσκεται στη δυτική όχθη και η κεντρική οικονομική περιοχή με τους τεράστιους σύγχρονους ουρανοξύστες αναπτύσσεται από τη δεκαετία του 1990 στην ανατολική όχθη.
Η Σαγκάη χτίστηκε τον 11ο αιώνα, και για αιώνες παρέμεινε ένα επαρχιακό λιμάνι με περιορισμένη σημασία. Κύριο εμπόδιο στην ανάπτυξή του αποτέλεσαν οι φεουδάρχες, οι οποίοι δεν επέτρεπαν σε ξένες δυνάμεις να συνάψουν στενή συνεργασία με την περιοχή. Αργότερα σε αυτό εμπόδιο προστέθηκε και η γενικότερη πολιτική αναρχία που επικρατούσε στη χώρα. Η εσωστρέφεια συνεχίστηκε και τον 18ο αιώνα, όταν αναπτυσσόταν ραγδαία το διεθνές εμπόριο σε Ανατολή και Δύση αλλά τον 19ο αιώνα τα πράγματα άλλαξαν. Η παγκόσμια οικονομία ξεπέρασε τις αντιστάσεις της κινεζικής πλουτοκρατίας και η Σαγκάη, λόγω τοποθεσίας αναδείχθηκε σε σπουδαίο λιμάνι. Τότε η πόλη μεγάλωσε και οι ξένες δυνάμεις που εισήλθαν μέσω του εμπορίου στη Σαγκάη άρχισαν να ασκούν πίεση στην αυτοκρατορική κυβέρνηση της Κίνας για εκχωρήσεις. Πράγματι με τη συνθήκη της Ναντζίνγκ το 1843, η Αγγλία απέκτησε δική της ελεύθερη ζώνη μέσα στην πόλη. Ακολούθησαν το 1847 και η Γαλλία και το 1862 οι ΗΠΑ.
Με την έλευση των ξένων όμως προέκυψαν νέες περιπέτειες. Οι δυτικές δυνάμεις φρόντιζαν τα συμφέροντά τους στην περιοχή και άφηναν τους ντόπιους να λιμοκτονούν. Έτσι το 1853 ξέσπασε μεγάλη λαϊκή εξέγερση και το 1860 ακολούθησε άλλη μία. Αμφότερες απέτυχαν και το αποτέλεσμα ήταν οι δυτικοί να εδραιώσουν ακόμη περισσότερο το καθεστώς των ελεύθερων ζωνών. Σε αυτές μάλιστα προστέθηκε πλέον και η Ιαπωνία…
Στις αρχές ακόμα του 20ού αιώνα, η Σαγκάη διαιρέθηκε στον κινεζικό και στον ευρωπαϊκό τομέα. Ο τελευταίος καταλάμβανε τις πιο όμορφες συνοικίες και τα αναπτυγμένα βιομηχανικά προάστια, όπου είχαν ιδρυθεί ήδη τα πρώτα μεγάλα εργοστάσια ξένων κεφαλαιούχων. Εκείνη την εποχή, στο ευρωπαϊκό τμήμα της πόλης, και ειδικά την περίφημη Μπουντ, χτίστηκαν μεγαλειώδης επαύλεις, εντυπωσιακά μέγαρα, πολυτελέστατα ξενοδοχεία, γενικώς αναπτύχθηκε ένας ισχυρός κοσμοπολιτισμός που υπάρχει μέχρι σήμερα ακμαίος. Ωστόσο οι ντόπιοι απαγορευόταν να έχουν οποιαδήποτε πρόσβαση σε όλα αυτά. Μάλιστα στα πάρκα και στα ξενοδοχεία υπήρχαν πινακίδες που έγραφαν «Απαγορεύεται η είσοδος σε Κινέζους και σκυλιά»…
Όπως ήταν φυσικό η απροκάλυπτη αυτή κατοχή τμήματος της Σαγκάης και η απαξιωτική συμπεριφορά των δυτικών απέναντι στους ντόπιοιυς, δυνάμωσε το κίνημα της τοπικής αντίστασης και η πόλη εξελίχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα λαϊκά εθνικά επαναστατικά κέντρα της Κίνας. Το 1925, λόγω των ταραχών αποβιβάστηκαν στη Σαγκάη ξένα στρατεύματα (αγγλικά, αμερικάνικα, ιταλικά, γαλλικά και ιαπωνικά) για την τήρηση της τάξης και παρέμειναν μέχρι το 1927. Παράλληλα μοίρες των στόλων τους περιπολούσαν έξω από τις ακτές και στο λιμάνι της, δια παν ενδεχόμενο. Όλα αυτά τα βλέπουμε στις χολιγουντιανές ταινίες. Η επικράτηση του Κινεζικού Εθνικιστικού Κόμματος με τον Τσιανγκ Κάι Σεκ ενίσχυσε ξανά τη θέση της χώρας αλλά το 1932 η Ιαπωνία που ανέκαθεν έτρεφε βλέψεις κατακτητικές στην Κίνα, με αφορμή το φόνο ενός Ιάπωνα από Κινέζο, χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποβίβασε στη Σαγκάη στρατιωτικές δυνάμεις για την κατάληψή της. Συνάντησε φυσικά σθεναρή άμυνα και τελικά με την επέμβαση και των ξένων δυνάμεων, που είχαν κατεστημένα συμφέροντα στην περιοχή, διακόπηκαν οι επιχειρήσεις και να αποσύρθηκαν τα στρατεύματα. Το 1936 οι Ιάπωνες επανήλθαν, κατέλαβαν την πόλη και το λιμάνι και εγκατέστησαν στρατιωτική βάση. Η τοπική αντίσταση συνεχίστηκε και το 1945 μετά την ήττα της Ιαπωνίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σαγκάη ελευθερώθηκε. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες όμως δεν έπαψαν.
Τελικά το 1949 με την προέλαση των κομμουνιστικών στρατευμάτων στην περιοχή, ξέσπασε νέα λαϊκή εξέγερση, που στράφηκε ιδιαίτερα εναντίον των δυτικών που πλέον εγκατέλειψαν την πόλη. Με την εγκαθίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, το καθεστώς των εκχωρήσεων καταργήθηκε και τυπικά όλες οι ξένες περιουσίες, βιομηχανίες, κτίσματα, λιμενικές εγκαταστάσεις κτλ. εθνικοποιήθηκαν.
Αυτή είναι πάνω κάτω η ιστορία της κινέζας κυρίας που λέγεται… Σαγκάη. Αυτή είναι όμως και η γοητεία της που σήμερα τη βλέπουμε σε κάθε βόλτα μας εκεί. Ουσιαστικά βλέπουμε μία πόλη-κατασκοπικό φιλμ νουάρ, με πολύ κοσμοπολιτισμό, μεσοπολεμικό και σύγχρονο, με τις ωραιότερες γυναίκες της Κίνας (φημίζονται για το ύψος και τα όμορφα χαρακτηριστικά τους), με απίστευτους ουρανοξύστες που συμβολίζουν τη νέα μεταμοντέρνα ανάπτυξη της πόλης στον 21ο αιώνα αλλά και με πλούσιο παραδοσιακό κινεζικό χρώμα. Με δυο λόγια η Σαγκάη είναι μία κυρία ακαταμάχητη!

Ναι, δεν είναι ακρωτήρι, είναι νησιωτικό σύμπλεγμα στον Αντλαντικό Ωκεανό, στο ύψος της Σενεγάλης, δηλαδή στην Κεντρική Αφρική. Αυτό το παράξενο όνομα του το έδωσαν οι Πορτογάλοι όταν το ανακάλυψαν τον 15ο αιώνα και το «εμπνεύστηκαν» από την απέναντι ομώνυμη χερσόνησο της Σενεγάλης. Η αλήθεια είναι βέβαια πως τα 10 κατοικημένα και τα πολλά ακόμη ακατοίκητα ηφαιστειακά νησάκια που συνθέτουν το σύμπλεγμα είναι ως επί το πλείστον καταπράσινα. Όσο για τα παραδεισένια νερά που βρέχουν τις ακτές τους έχουν αυτή την απόχρωση του πρασινο-τιρκουάζ που αν τη δεις μια φορά, δεν την ξεχνάς ποτέ!
Όμως ο παράδεισος που λέγεται Πράσινο Ακρωτήρι έχει μια κολασμένη ιστορία. Όταν ανακάλυψαν τα νησιά οι Πορτογάλοι το 1456 ήταν ακατοίκητα και χρησιμοποιούνταν μόνο από τους ψαράδες της Σενεγάλης. Εκεί έστησαν λοιπόν την πρώτη αποικία τους στην τροπική ζώνη το 1495. Η τοποθεσία τους είχε σημασία για δύο λόγους: πρώτον από εκεί διακινούνταν το δουλεμπόριο. Δεύτερον, λόγω του τροπικού αλλά και εύκρατου κλίματος τα νησιά χρησιμοποιούνταν ως έδαφος μεταφύτευσης και κλιματικής προσαρμογής των αφρικανικών φυτικών και ζωικών ειδών που εν συνεχεία θα ταξίδευαν στον υπόλοιπο κόσμο… Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως εκεί έκανε την πρώτη στάση του ο Κάρολος Δαρβίνος, με το εξερευνητικό καράβι Μπιγκλ – στο Πράσινο Ακρωτήρι δηλαδή μπήκαν τα πρώτα θεμέλια για την περίφημη θεωρία του περί της εξέλιξης των ειδών. Από την άλλη, επειδή το σύμπλεγμα είναι απομονωμένο μέσα στον ωκεανό, πολλά είδη χλωρίδας και πανίδας είναι ακόμη ενδημικά και αρκετά από αυτά υπό εξαφάνιση…
Το Πράσινο Ακρωτήρι παρέμεινε αποικία της Πορτογαλίας ως το 1951 και τότε μετονομάστηκε σε υπερπόντια επαρχία της ευρωπαϊκής χώρας. Εννοείται πως για πέντε αιώνες λόγω του πλούτου που συγκεντρωνόταν στα νησιά χάρη στο δουλεμπόριο και το εμπόριο των αφρικανικών φυτικών και ζωικών ειδών, καταληστεύτηκε από πειρατές αλλά και μισθοφόρους καταδρομείς που καταδίωκαν τους πειρατές. Και φυσικά οι αφρικανοί κάτοικοι αντιμετωπίζονταν από τους αποίκους σαν δούλοι – ακόμη κι αν δεν ήταν… Μετά από πολλούς αγώνες και γεωπολιτικές περιπέτειες η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε το 1975.
Σήμερα βασικός πλούτος της είναι η παραδεισένια γη και οι παραλίες της. Βεβαίως αποτελεί και έναν φορολογικό παράδεισο για τις υπεράκτιες επιχειρήσεις…
Η πλειονότητα των κατοίκων των νησιών είναι Κρεολοί. Επίσημη γλώσσα είναι τα πορτογαλικά αλλά εξίσου διαδεδομένα είναι και τα κρεολικά. Η πιο διαδεδομένη θρησκεία είναι ο καθολικισμός. Και το πιο διάσημο εξαγόμενο προϊόν είναι η μελαγχολική ντόπια μουσική, που συνδέεται με τα πορτογαλικά φάδος. Όσο για την πιο διάσημη προσωπικότητα που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Πράσινο Ακρωτήρι είναι, φυσικά, η Σεζάρια Εβόρα.

Η Σιδάδε Βέλια (ή αλλιώς Παλιά Πόλη) βρίσκεται στο νησί Σαντιάγο του Πράσινου Ακρωτηρίου. Ιδρύθηκε και πρωτοκατοικήθηκε από τους Πορτογάλους τον 15ο αιώνα και ήταν η πρώτη αποικιοκρατική πόλη που χτίστηκε στην τροπική ζώνη. Αμέσως μετά την ίδρυσή της δόθηκε στους κατοίκους το δικαίωμα διακίνησης σκλάβων. Από τότε μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε και τυπικά καταργήθηκε το δουλεμπόριο, από εκεί πέρασε όλη η τραγωδία και η εξαθλίωση της αφρικανικής ηπείρου. Στοιχεία και μνήμες της μαύρης εκείνης εποχής βλέπουμε σήμερα στον μαρμάρινο κίονα του 16ου αιώνα που στέκεται περήφανα στη γραφική κεντρική πλατεία της πόλης.
Η Σιδάδε Βέλια, αναπτύχθηκε γρήγορα. Χάρη στην στρατηγική τοποθεσία της ήταν ένα σημαντικό λιμάνι για το διαμετακομιστικό εμπόριο, όχι μόνο των δούλων, αλλά και όλων των πολύτιμων αγαθών της Αφρικής στη Βραζιλία και την Καραϊβική – τις έτερες ισχυρές πορτογαλικές επαρχίες. Επίσης με τα χρόνια οι Πορτογάλοι αναμείχθηκαν με τους Σενεγαλέζους και άλλους Αφρικανούς και έτσι εκεί γεννήθηκε η πρώτη κοινότητα Κρεολών. Σήμερα ο πληθυσμός φτάνει τους 2.148 κατοίκους και οι περισσότεροι είναι Κρεολοί.
Η πόλη λόγω της ιστορίας αλλά και της εντυπωσιακής αρχιτεκτονικής της αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Χαρακτηριστικό είναι πως διατηρεί την αρχική πολεοδομία και τα παλιά αποικιακά τείχη και οχυρά της, τα οποία ήταν απαραίτητα για την προστασία του ευρωπαϊκού πλούτου που συγκεντρωνόταν εκεί. Πειρατές, μισθοφόροι καταδρομείς, επίδοξοι κατακτητές, όλοι την είχαν στο στόχαστρο. Έτσι το 1590 χτίστηκε το βασιλικό οχυρό Σάο Φελίπε, ένα από τα ισχυρότερα παγκοσμίως για την εποχή. Αυτό όμως δεν την έσωσε… Με την αλλαγή του παιχνιδιού στην ιμπεριαλιστική σκακιέρα τον 17ο αιώνα και τη συνακόλουθη επέκταση της Γαλλίας και της Βρετανίας στην Αφρική, η Σιδάδε Βέλια αφενός μεν παρήκμασε σταδιακά, αφετέρου δεχόταν ολοένα περισσότερες επιθέσεις. Το 1712 λεηλατήθηκε τόσο βάναυσα από γάλλους κουρσάρους ώστε οι αρχές αποφάσισαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα του Πράσινου Ακρωτηρίου σε μία καινούργια τοποθεσία.
Έτσι, μόλις 15 χλμ. μακριά χτίστηκε η Πράια. Μάλιστα εξαιτίας της έλλειψης δομικών υλικών και της μικρής απόστασης ανάμεσα στις δύο πόλεις, αρκετά από τα κτίρια της Σιδάδε κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί με τα ίδια υλικά η νέα πρωτεύουσα. Όταν ολοκληρώθηκε η Πράια, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μετοίκησε εκεί. Πολύ λίγοι έμειναν στην Παλιά Πόλη. Αυτοί όμως από τη δεκαετία του 1960, άρχισαν να την αναπαλαιώνουν. Πρώτα το οχυρό, μετά τα τείχη, τα σπίτια, τα πέτρινα δρομάκια, τα δημόσια κτίρια – εκεί βρίσκεται η πρώτη αποικιακή εκκλησία στον κόσμο...
Σήμερα η Σιδάδε Βέλια είναι ένα εξαίσιο δείγμα πρώιμης αποικιοκρατικής πόλης. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως είναι η πληθυσμιακή συγχώνευση που έγινε εκεί. Η ίδια η πόλη, οι κάτοικοι και η αρχιτεκτονική της, μοιάζουν με τα πέριξ εδάφη της. Σε αυτά λόγω του κλίματος για αιώνες επιχειρούνταν ο εγκλιματισμός διαφόρων φυτικών ειδών σε νέες συνθήκες καλλιέργειας πριν και μετά τα υπερπόντια ταξίδια τους. Κοιτάζοντας όλο το τοπίο, οικιστικό και μη, είναι σαν να βλέπεις ανθρώπους, πολιτισμούς και φύση να ενώνονται και να αναμειγνύονται μέσα στο χωνευτήρι της εξέλιξης. Με άλλα λόγια, αυτή η μικρή και γραφική Παλιά Πόλη, έχει τελικά μείζονα σημασία για την ιστορία του θαυμαστού καινούργιου κόσμου μας.

Η ιστορία έχει παίξει ένα παράξενο παιχνίδι στην πρωτεύουσα της Ερυθραίας, την υψομετρική Ασμάρα (βρίσκεται σε υψόμετρο 2300 μέτρα). Και με όλη τη χώρα βέβαια… Η Ερυθραία ως τον 19ο αιώνα που κατελήφθη από τους Ιταλούς, δεν ήταν μία χώρα, με κεντρική διοίκηση. Ήταν περισσότερο μία έκταση, κατοικημένη από διάφορες αγροτικές και κτηνοτροφικές φυλές που συγκροτούσαν μικρά βασίλεια. Το 1869, η ιταλική ναυτιλιακή εταιρεία Ρουμπατίνο αγόρασε ένα τμήμα της επαρχίας Ντενκαλία, κοντά στην πόλη Ασάμπ, με το πρόσχημα ότι θα το μετέτρεπε σε εμπορικό κέντρο. Τελικά 13 χρόνια μετά η πόλη Ασάμπ κατέστη ιταλική αποικία. Οι κάτοικοι της Ντενκαλία ξεσηκώθηκαν. Τα ιταλικά στρατεύματα όχι μόνο δεν αποχώρησαν, αλλά κατέλαβαν και άλλες πόλεις στα ενδότερα, όπως η Κερέν, η Σεραγιέ και η Ακελουγκατσάι. Το 1885 η Μασάουα έγινε πρωτεύουσα της ιταλικής αποικίας και 5 χρόνια μετά η Ιταλία ανακήρυξε την ίδρυση της Ερυθραίας. Το 1896 δόθηκε μία σφοδρή μάχη της Ιταλίας με την Αιθιοπία. Η Ιταλία ηττήθηκε αλλά δεν υποχώρησε από τα κατακτημένα εδάφη. Και έναν χρόνο μετά μετέφερε την πρωτεύουσα της Ερυθραίας στην Ασμάρα. Η Ασμάρα τότε ήταν ένα μικρό ορεινό χωριό. Και οι Ιταλοί ανέλαβαν την ανοικοδόμησή του σε μία λαμπρή πρωτεύουσα της Αφρικανικής Αυτοκρατορίας τους.
Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια μέχρι το 1922, όταν ο Μουσολίνι με το φασιστικό κόμμα του ανέλαβε τα ηνία της Ιταλίας και οραματίστηκε τη δημιουργία της Δεύτερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μέχρι το 1939, στην Ασμάρα είχαν μετοικίσει περισσότεροι από 53.000 Ιταλοί και η πόλη μετονομάστηκε «Μικρή Ρώμη». Στο μεταξύ είχε μετατραπεί σε γη της επαγγελίας για τους νέους και φιλόδοξους ιταλούς αρχιτέκτονες και βιομηχανικούς σχεδιαστές, που βρήκαν στην Ασμάρα πρόσφορο και ελεύθερο έδαφος για να αναπτύξουν τις νέες αρχές του Μοντερνισμού που στον μεσοπόλεμο ήταν ό,τι πιο καινούργιο υπήρξε στον χώρο της αισθητικής και της τέχνης και εξέφραζε απόλυτα τη νέα μεταβιομηχανική εποχή. Στην Ασμάρα δεν υπήρχαν αρχαία ρωμαϊκά κτίρια, δεν υπήρχε μπαρόκ και ροκοκό, δεν υπήρχαν κλασσικά και νεοκλασσικά… Υπήρχαν αγροτικές καλύβες οι οποίες γκρεμίστηκαν για να χτιστεί η νέα μοντέρνα πόλη. Η πόλη πρότυπο του ιταλικού ρασιοναλισμού – η ιταλική εκδοχή του μοντερνισμού που εξέφραζε τις αρχές του φασιστικού καθεστώτος: «η πρόοδος θα έρθει από την τεχνολογία, την εργατική τάξη και τον πόλεμο».
Οι ιταλοί μοντερνιστές στην Ασμάρα δοκίμασαν όλα τα νέα υλικά και τις τεχνικές δόμησης. Πειραματίστηκαν με την αισθητική αρ ντεκό, τους μοντερνιστικούς κύβους και τον φουτουρισμό. Έχτισαν βενζινάδικο σε σχήμα αεροπλάνου έτοιμου να απογειωθεί. Σινεμά με συρόμενη οροφή που όταν κάνει ζέστη μετατρέπεται σε θερινό. Μπαρ που η πρόσοψή του μοιάζει με ραδιόφωνο. Όπου κι αν κοιτάξεις στην Ασμάρα εκπλήσσεσαι. Καμία άλλη πόλη στον κόσμο δεν αποτελεί τόσο εξαίρετο και πλήρες δείγμα του μοντερνιστικού αρχιτεκτονικού κινήματος, του μεσοπολέμου. Εκτός ίσως από το Λακκί, στη Λέρο, που και εκεί σε μικρότερη κλίμακα η φασιστική Ιταλία έχτισε μία ολόκληρη πόλη από το μηδέν.
Εδώ όμως η ιστορία πάλι έπαιξε το επικίνδυνο παιχνίδι της. Οι Ιταλοί νόμιζαν πως θα έμεναν στην Ερυθραία για πάντα… εντούτοις αναγκάστηκαν να την παραδώσουν στους Βρετανούς το 1941. Η μετέπειτα αστάθεια, που διήρκεσε ως το 1991 απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο εξέλιξης. Έτσι η Ασμάρα, που λόγω τοποθεσίας δεν υπήρξε ποτέ κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων, παρέμεινε ανέπαφη, όπως ήταν το 1941. Μόνο η παρακμή την έπληξε, ωστόσο απ΄ότι βλέπουμε εκεί, τα υλικά και οι τεχνικές του μοντερνισμού τελικά αντέχουν στον χρόνο και την εγκατάλειψη…
Σήμερα η Ασμάρα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και οι υπερήφανοι κάτοικοί της πιστεύουν πως αυτός ο χαρακτηρισμός θα τους βοηθήσει να τη διατηρήσουν και να την προωθήσουν ως έναν εκλεκτό τουριστικό προορισμό. Στους δρόμους κυκλοφορούν ακόμη αμαξάκια με άλογα. Στα μεσοπολεμικά μπαρ σερβίρεται ο εξαιρετικός καφές της Ερυθραίας σε ρετρό φλιτζανάκια εσπρέσο. Στα εστιατόρια μοσχομυρίζει η γνήσια ιταλική πίτσα… Αυτή είναι η Ασμάρα. Μία πόλη ακαταμάχητη.

Υπάρχουν ορισμένες πόλεις που και μόνο στο άκουσμα του ονόματός τους σε κάνουν να φαντάζεσαι μύθους και ιστορίες. Μία τέτοια πόλη είναι η Κωνσταντίνη.
Ο γάλλος συγγραφέας Γκι ντε Μοπασάν τον 19ο αιώνα είχε γράψει γι αυτήν: «Αυτό το ρυάκι παλιότερα το διέσχιζες από οκτώ γέφυρες. Σήμερα έξι από αυτές είναι ερείπια»… Είχαν καταστραφεί σε πολέμους. Τώρα που μιλάμε πάντως οι γέφυρες είναι και πάλι οκτώ. Και η αρχαία Κωνσταντίνη, αυτή η υπέροχη κρεμαστή πόλη πάνω στους γκρεμούς του Άτλαντα ζει μια νέα φρέσκια και όμορφη ακμή. 
Η ιστορία της είναι συναρπαστική. Αρχίζει από την εποχή των Φοινίκων, οπότε και ιδρύθηκε με την ονομασία Σίβα, δηλαδή «βασιλική πόλη». Εν συνεχεία πέρασε στην κυριαρχία του βερβερικού βασιλείου της Νουμιδίας από το 201 π.Χ. ως το 46 π.Χ. και ονομάστηκε Κίρτα. Μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι με τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος τη μετονόμασε Αποικία Σιτλανόρουμ και έδωσε ειδικά προνόμια στους κατοίκους της. Το 311 η πόλη καταστράφηκε εξαιτίας ενός ρωμαϊκού εμφυλίου πολέμου. Όταν ο πόλεμος τελείωσε αυτοκράτορας στέφθηκε ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο οποίος την ξανάχτισε το 313 και τη βάφτισε Κωνσταντίνη. Ακολούθησε η καταστροφική επέλαση των Βανδάλων το 432, αλλά από το 534 μέχρι το 697 η πόλη επεστράφη στη Βυζαντινή Εξαρχία της Αφρικής.
Τελικά τον 7ο αιώνα κατακτήθηκε από τους Άραβες οι οποίοι την αποκαλούσαν πλέον Κουσαντίνα. Η πόλη ανέκαμψε τον 12ο αιώνα. Τότε έγινε και πάλι ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο το οποίο συνδεόταν με την Πίζα, τη Γένοβα και τη Βενετία. Από το 1529 προσαρτήθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Σαλά Μπέης, ο οποίος κυβέρνησε από το 1770 έως το 1792, διάνθισε την αρχιτεκτονική της και ένα μεγάλο μέρος του έργου του το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Τελευταίος μπέης της Κωνσταντίνης ήταν ο Αχμέντ μπεν Μοχάμεντ Τσέριφ, ο οποίος ανέλαβε το 1826. Αυτός ηγήθηκε μιας σθεναρής αντίστασης εναντίον των γαλλικών αποικιακών στρατευμάτων. Μάταια όμως… Στις 13 Οκτωβρίου 1837 η Κωνσταντίνη μαζί με την υπόλοιπη Αλγερία έγιναν αποικία της Γαλλίας μέχρι το 1962 οπότε ύστερα από πολλές μάχες και ηρωική αντίσταση των Αλγερινών, τα γαλλικά στρατεύματα απομακρύνθηκαν υπό τις διαταγές του Σαρλ ντε Γκολ και η Αλγερία έγινε μία ανεξάρτητη χώρα.
Όλες οι παραπάνω περιπέτειες, φυσικά έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην Κωνσταντίνη. Και παρότι ανά τους αιώνες ο ένας κατακτητής γκρέμιζε τα κτίρια του προηγούμενου για να της δώσει το δικό του στυλ, έχουν βρεθεί εκεί, μέσα σε σπηλιές, μέχρι και τέχνεργα των προϊστορικών χρόνων καθώς και ζωγραφιές και λιβυκές εγχαράξεις. Επίσης στον καρχηδονιακό αρχαιολογικό χώρο Ελ Χόφρα ήρθαν στο φως περί τις χίλιες στήλες, οι οποίες σήμερα βρίσκονται στο Μουσείο της Κίρτας και στο Λούβρο. Και φυσικά μέσα στην πόλη υπάρχουν διάσπαρτα τμήματα του ρωμαϊκού υδραγωγείου και άλλες ρωμαϊκές κατασκευές, όπως τα αρχαία λουτρά κοντά στη γέφυρα Σίνι Μ'σιντ. Τη ρωμαϊκή κυριαρχία τη βλέπουμε μέχρι και σε δομικά υλικά που χρησιμοποιήθηκαν εκ των υστέρων από τους Άραβες για την κατασκευή ισλαμικών μνημείων, τεμενών και των τειχών της μεντίνας ή αλλιώς Κάσμπα. Παρεμπιπτόντως το περίφημο Rock the Casbah οι Clash μάλλον το εμπνεύστηκαν ακριβώς εδώ…
Η μεντίνα, για την ιστορία, κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου πάνω σε έναν τεράστιο ασβεστολιθικό βράχο που βλέπει σε δύο φαράγγια και έναν γκρεμό. Σήμερα αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO χάρη τόσο στην τοποθεσία της, όσο και στην πολύ εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της. Τα περισσότερα κτίρια χρονολογούνται τον 16ο και τον 17ο αιώνα και πολύ χαρακτηριστικό δείγμα αποτελεί το παλάτι του τελευταίου μπέη που κατασκευάστηκε τον 19ο αιώνα, εκτείνεται σε 5.600 τ.μ. και συνδυάζει μαυριτανικά με ευρωπαϊκά στοιχεία που επέλεγε ο ίδιος ο μπέης στα ταξίδια του για τις κρατικές υποθέσεις της Αλγερίας.
Μία ακόμη προσωπικότητα που ταυτίστηκε με την Κωνσταντίνη είναι και ο φυσικός Κάρολος Λουί Αλφόνς ο οποίος κέρδισε το Νομπέλ φυσιολογίας το 1907 χάρη σε αυτήν. Διότι εδώ, όταν εργαζόταν σε στρατιωτικό νοσοκομείο το 1880 ανακάλυψε ότι η θανατηφόρα μαλάρια αποτελεί στην πραγματικότητα ένα πρωτόζωο. Ήταν η πρώτη φορά που τα πρωτόζωα στοχοποιούνταν ως υπαίτιοι ασθενειών.
Και κλείνουμε αυτό το κείμενο με λίγο ακόμη αναπάντεχο name dropping. Στην Κωνσταντίνη γεννήθηκε η πριγκίπισσα Σαρλότ, μητέρα του πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό ο οποίος είχε νυμφευθεί τη Γκρέις Κέλι. Και τέλος… μέσα σε όλο αυτό το μεσαιωνικό, ρωμαϊκό, αραβικό, καρχηδονιακό κτλ. αρχιτεκτονικό πανδαιμόνιο, την υπογραφή του έβαλε και ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους και πρωτοπόρους του παγκόσμιου αρχιτεκτονικού φουτουριστικού μοντερνισμού: ο βραζιλιάνος Όσκαρ Νιμάγερ, ο οποίος σχεδίασε ένα από τα τέσσερα μεγάλα πανεπιστήμια της πόλης: το Κρατικό Αδελφοί Μεντουρί.

Οι μη φιλότεχνοι τον έχουν ακουστά ως «σύζυγο της Φρίντα Κάλο» και αυτό είναι μέγα λάθος. Διότι ο Ντιέγκο Ριβέρα υπήρξε ο Νο 1 τοιχογράφος μεγάλης κλίμακας της Λατινικής Αμερικής και μάλιστα τόσο δημοφιλής ώστε παρά το κομμουνιστικό του φρόνημα ελάμβανε αναθέσεις ακόμη και στις ΗΠΑ. Μέχρι και ο ίδιος ο Ροκφέλερ τον προσέλαβε… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γεννήθηκε το 1886 στην πόλη Γκουαναχουάτο του Μεξικού. Ο πατέρας του ήταν μασόνος φιλελεύθερων αρχών, δάσκαλος και με καταγωγή από εβραϊκή οικογένεια, η οποία είχε ασπασθεί τον Χριστιανισμό. Από νωρίς ο Ριβέρα έδειξε καλλιτεχνική κλίση και σε ηλικία δέκα ετών γράφτηκε στην Ακαδημία Τεχνών του Σαν Κάρλος. Όταν ενηλικιώθηκε πήρε κρατική υποτροφία και πήγε στην Ισπανία για να συνεχίσει τις σπουδές. Όταν πήρε πτυχίο έκανε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ιταλία για να μελετήσει ενδελεχώς τις νωπογραφίες της Αναγέννησης και κατέληξε στο Παρίσι όπου η ζωγραφική έβραζε στις αρχές του 20ού αιώνα. Εκεί επηρεάστηκε από τον Σεζάν, εντρύφησε στον κυβισμό και προσπάθησε να βρει το προσωπικό του ύφος. Ωστόσο στους καλλιτεχνικούς κύκλους ήταν πιο γνωστός για τις ερωτικές κατακτήσεις του. Μέχρι να επιστρέψει στο Μεξικό είχε ήδη κάνει δύο εξώγαμα παιδιά: ένα αγόρι με τη ζωγράφο ΑνζελίνΜπελόφ και ένα κορίτσι με την επίσης ζωγράφο Μαρία Βορομπίεφ - Στρεμπέλσκα. Μπορεί να άφησε πίσω του κι άλλα, αλλά αυτό δεν είναι γνωστό.
Στη γενέτειρα αφίχθη το 1921, όταν εξελέγη πρόεδρος της χώρας ο μεταρρυθμιστής και υποστηρικτής των τεχνών Αλβάρο Ομπρεγκόν. Πλέον το Μεξικό έκανε αναθέσεις και ο Ριβέρα, μαζί με τους ομοτέχνούς του Χοσέ Ορόσκο, ΝταβίντΣικέιρος και ΡουφίνοΤαμάιουπήρξαν οι πρωτεργάτες του νέου εικαστικού κινήματος που ονομάστηκε Μεξικάνική Αναγέννηση της Νωπογραφίας. Στο πλαίσιο των κρατικών αναθέσεων, ο νεοφερμένος τοιχογράφος φιλοτέχνησε μια σειρά από έργα μεγάλης κλίμακας για λογαριασμό του Υπουργείου Παιδείας. Μία από αυτές τις αναθέσεις αφορούσε και την Προπαρασκευαστική Σχολή όπου ήταν μαθήτρια η Φρίντα Κάλο – ένα από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 αγόρια. Εκεί, πάνω στη σκαλωσιά, τον είδε για πρώτη φορά… προτού πέσει πάνω της το λεωφορείο και προτού αποφασίσει να γίνει και η ίδια ζωγράφος.Τότε εκείνος ήταν ήδη παντρεμένος με το μοντέλο και συγγραφέα ΛούπεΜαρίν και είχε μαζί της δύο κόρες.
Οι κρατικές νωπογραφίες έκαναν το Ντιέγκο Ριβέρα διάσημο. Σε αυτές διαμόρφωσε το προσωπικό ύφος του. Χρησιμοποιούσε τολμηρά και ζωηρά χρώματα και ζωγράφιζε μεγάλες επίπεδες αφαιρετικές φιγούρες με σαφείς επιρροές από την τέχνη των Αζτέκων. Οι τοιχογραφίες του αναπαριστούσαν ιστορίες από τημεξικάνικη ιστορία και κοινωνίακαι ως εκ τούτου αποκτούσαν μνημειακό χαρακτήρα. Εκείνη την εποχή η φήμη του ξεπέρασε τα σύνορα του Μεξικού, οπότε και άρχισαν οι αναθέσεις στις ΗΠΑ.
Ο Ντιέγκο Ριβέρα πέρα από καταξιωμένος ζωγράφοςυπήρξεγνωστό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Μεξικού. Ως εκ τούτου το 1927 ήταν καλεσμένος του ΚΚΣΕστη Μόσχα να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα δεκάχρονα της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επί τη ευκαιρία όσο παρέμεινε εκεί, ο κομισάριος για την Παιδεία,ΑνατόλιΛουνατσάρσκι, του ανέθεσε μια τοιχογραφία για τη λέσχη του Κόκκινου Στρατού. Όμως ο Ριβέρα ήταν φιλοτροτσκιστής και στο ξέσπασματης διαμάχης Στάλιν-Τρότσκι το 1927 διεγράφη από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικού. Κατά συνέπεια ακυρώθηκε η ανάθεση της τοιχογραφίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα και ενώ ακόμα βρισκόταν στη Μόσχα, ο Ριβέρα αποφάσισε να κάνει μία ακόμη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Ζήτησε διαζύγιο από τη ΛούπεΜαρίν.
Το 1929, φρεσκοδιαζευγμένος και διαγραμμένος από το ΚΚΜ συνάντησε για δεύτερη φορά τη Φρίντα Κάλο, όταν εκείνη έχοντας μόλις βγει από το νοσοκομείο ζήτησε να του δείξει τα έργα της. Θυμήθηκε την πρώτη συνάντησή τους στο σχολείο, του άρεσε η ζωγραφική της, τον συγκίνησε η ιστορία του ατυχήματος, την ερωτεύτηκε και το ίδιο καλοκαίρι την παντρεύτηκε. Ο γαμπρός ήταν 43 και η νύφη 22 ετών. Την επόμενη χρονιά, το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης διοργάνωσε για τον Ντιέγκο Ριβέρα μία μεγάλη αναδρομική έκθεση και αμέσως μετά ήρθαν νέες αναθέσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες όμως προκαλούσαν κάθε φορά σάλο λόγω της πολιτικής θεματολογίας τους. Μπορεί ο καλλιτέχνης να ήταν διαγραμμένος από το Κόμμα, οι πεποιθήσεις του όμως δεν άλλαξαν. Τον μεγαλύτερο χαμό προκάλεσε η τοιχογραφία με τίτλο «Άνθρωπος στο σταυροδρόμι», που φιλοτέχνησε στο Κέντρο Νέλσον Ροκφέλερ της Νέας Υόρκης το 1933. Στα αποκαλυπτήρια το φιλελεύθερο κοινό αντέδρασε άγρια και την επομένη οι επιθέσεις των ΜΜΕ ήταν κάτι περισσότερο από οξείες. Ο λόγος; Ο Ριβέρα μέσα στο πιο εμβληματικό σύμβολο του καπιταλισμού, στο μέγαρο Ροκφέλερ, είχε ζωγραφίσει τον Λένιν! Τελικά η τοιχογραφία ξηλώθηκε αλλά ο καλλιτέχνης δεν πτοήθηκε… Το 1935 την ξαναζωγράφισε πίσω στο Μεξικό. Το επεισόδιο αυτό έχει δραματοποιηθεί στις ταινίες «Οι αντάρτες του Μπρόντγουεη» (1999) του Τιμ Ρόμπινς και «Φρίντα» της ΤζούλιΤέιμορ (2002).
Πέρα από τις πολιτικο-καλλιτεχνικές περιπέτειες όμως ο Ριβέρα, είχε και εξωσυζυγικές. Ενώ πλέον ήταν παντρεμένος με τη Φρίντα Κάλο, η οποία τον ακολουθούσε στα ταξίδια εδώ κι εκεί για τις αναθέσεις, ο ίδιος καλλιεργούσε συστηματικά τη φήμη του ως διαβόητου γυναικά. Το 1939 η σύζυγός του τον βρήκε μέσα στο σπίτι τους να ερωτοτροπεί με τη μικρότερη αδερφή της και ζήτησε διαζύγιο. Έναν χρόνο μετά ο Τρόσκι δολοφονήθηκε στο Μεξικό, η υγεία της Φρίντα κατέρρευσε και το χωρισμένο ζευγάρι ξαναπαντρεύτηκε. Έζησαν μαζί στο πατρικό, πλέον, σπίτι της Φρίντα, στην CasaAzul, ως τον θάνατό της το 1954. Την επόμενη χρονιά ο χήρος Ριβέρα παντρεύτηκε την ατζέντισσά του ΈμαΟυρτάδο και έπεσε με τα μούτρα στη δουλεία για το πιο φιλόδοξο έργο του. Μία γιγάντια τοιχογραφία, ένα έπος για την ιστορία της χώρας του, στο Εθνικό Μέγαρο της Πόλης του Μεξικού. Δεν πρόλαβε όμως να το ολοκληρώσει. Διότι πέθανε από φυσικά αίτια το 1957.

Ονομάζεται και «Πομπηία της Αμερικής» εν μέρει χάρη στην τεχνική του σοβατίσματος που ανακαλύφθηκε στις ανασκαφές. Ο σοβάς που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή των κτιρίων είναι παρόμοιος με αυτόν της Πομπηίας στην Ιταλία. Η διεθνής ονομασία του εντυπωσιακού αυτού αρχαιολογικού χώρου είναι πάντως Τζόγια ντε Σερέν που στα ισπανικά σημαίνει Κόσμημα της Σερέν. Και είναι πράγματι ένα κόσμημα!
Είναι ίσως ο καλύτερα σωζόμενος οικισμός της Κλασικής Περιόδου (200 μ.Χ. - 900 μ.Χ) και το γεγονός αυτό οφείλεται στην καταστροφική έκρηξη του κοντινού ηφαιστείου Λόμα το έτος 600. Επρόκειτο για έναν αγροτικό οικισμό των Μάγια που εγκαταλείφθηκε ένα απόγευμα, μετά το πέρας των εργασιών και πριν τον βραδινό ύπνο. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι οι φωτιές μαγειρέματος δεν είχαν σβηστεί και τα στρώματα ύπνου δεν είχαν ανοιχτεί. Εκεί ζούσαν 200 άνθρωποι μαζί με τα ζώα τους. Η έκρηξη συνέβη Αύγουστο ή Σεπτέμβριο. Πριν από αυτήν έγινε ένας προειδοποιητικός σεισμός έντασης 4 Ρίχτερ και από το ηφαίστειο βγήκαν ζεστές αναθυμιάσεις. Οι κάτοικοι κατάλαβαν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε και έφυγαν από το χωριό όπως όπως. Δεν περίμεναν την καταστροφή, διότι τα νοικοκυριά και τα δημόσια κτίρια έμειναν τακτοποιημένα. Τρόφιμα, εργαλεία και λοιπά χρήσιμα αντικείμενα τα άφησαν στις αποθήκες και στους άλλους χώρους φύλαξης. Ενδεχομένως οι κάτοικοι πήγαν να προφυλαχθούν σε κάποιο απομακρυσμένο μέρος και ίσως από κει είχαν θέαση των όσων ακολούθησαν στο χωριό τους. Το ηφαίστειο εξερράγει και η λάβα κάλυψε όλο τον οικισμό σχηματίζοντας ένα απίστευτο μονωτικό κέλυφος στα κτίρια πάχους 4-8 μέτρων. Κάτω από αυτό το κέλυφος έμειναν όλα ανέγγιχτα, ακόμα και οι σπόροι, τα τρόφιμα, τα πάντα. Όπως φάνηκε, 1400 χρόνια μετά, οι Μάγια εκείνου του χωριού καλλιεργούσαν ταπιόκα, γκουάβα, αγαύη και κακάο. Ασχολούνταν με το ανταλλακτικό εμπόριο και αντάλλασσαν τα προϊόντα τους με εργαλεία από γειτονικά χωριά.
Η Τζόγια ντε Σερέν ανακαλύφθηκε τυχαία το 1976 από έναν οδηγό μπουλντόζας. Είχε πάει να ανακατέψει το χώμα της περιοχής στο πλαίσιο ενός κρατικού αγροτικού προγράμματος. Ο εκσκαφέας χτύπησε κάτι σκληρό και ο οδηγός ειδοποίησε τις αρχές. Τις πρώτες έρευνες διεξήγε ο καθηγητής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, Πέισον Στις, το 1978 και το 1980. Ο Σιτς εξειδικεύεται στον πολιτισμό των Μάγια στην Κεντρική Αμερική. Οι ανασκαφές συνεχίζονται από το 1988 ως σήμερα. Μέχρι στιγμής έχουν αποκαλυφθεί από τη λάβα 70 κτίρια που περιλαμβάνουν κουζίνες, αποθήκες, σπίτια, εργαστήρια, έναν λατρευτικό χώρο και μία δημόσια σάουνα. Ο αρχαιολογικός χώρος καθώς και η ευρύτερη περιοχή της Σερέν στην οποία εκτελούνται ανασκαφές αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Τι είναι η πινακοθήκη Ουφίτσι και γιατί ονομάζεται έτσι
Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση
Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση
Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

Το μαγικό σκηνικό της Τοσκάνης
Αμπελώνες, χαμηλοί λόφοι, μεσαιωνικά κάστρα, ήσυχα χωριά και αγροικίες ανάμεσα σε κυπαρίσσια, ελιές, στάχυα και ηλιοτρόπια. Αυτή η μαγική εικόνα έχει κάνει την Τοσκάνη έναν από τους δημοφιλέστερους ευρωπαϊκούς ταξιδιωτικούς προορισμούς. Γεμάτη διάσπαρτα χωριά και ιστορικές, παγκοσμίως γνωστές πόλεις, όπως η Φλωρεντία, η Σιένα και η Πίζα, η ιταλική αυτή επαρχία συνδυάζει τον πολιτισμό με το φυσικό περιβάλλον, την ιστορία με τις γεύσεις, τα μουσεία με τον απλό τρόπο ζωής, τους αμπελώνες με τον τουρισμό. Παρά την πλούσια ιστορία της, η Τοσκάνη είναι ευρύτερα γνωστή ως η πατρίδα της ιταλικής Αναγέννησης και τόπος γέννησης μεγάλων ιστορικών προσώπων, όπως ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Σάντρο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος.

Η Ιταλική Ριβιέρα
Η Λιγουρία ή Λιγυρία, η περίφημη "Ιταλική Ριβιέρα", είναι παγκοσμίως γνωστή για τα καταπληκτικά της τοπία, την πλούσια βλάστηση και το εύκρατο κλίμα της. Αρκεί να περπατήσει κανείς στα μικρά χωριά ή στις πόλεις για να ανακαλύψει μνημεία που γοητεύουν με την ομορφιά τους και με τον τρόπο που ενσωματώνονται στο τοπίο.

Η Ούμπρια
Η Ούμπρια, με τις εύφορες κοιλάδες της, τους τρεις παραποτάμους του Τίβερη, τα γραφικά χωριά που ακροπατούν στις κορφές των πράσινων λόφων της και τις ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής γοητείας πόλεις της, όπως η Περούτζια, η Ασίζη και το Σπολέτο, είναι γνωστή ως "Η πράσινη καρδιά της Ιταλίας", (il cuore verde d' Italia).

Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα από αμμόλιθο, γυαλί και τιτάνιο. Ο απόλυτος ναός της τέχνης. Το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, το φουτουριστικό κτίριο στην πρωτεύουσα της χώρας των Βάσκων, αποτελεί ορόσημο στο Μπιλμπάο. Όπως αποδεικνύεται, ο αρχιτέκτονας Frank O. Gehry έβαλε όλο τον δημιουργικό του οίστρο. Το κεντρικό αίθριο με ύψος 50 μέτρων είναι ο ψηλότερος χώρος του μουσείου. Τα πάντα κατακλύζονται από το φως που πέφτει ελαφρά, παιχνιδιάρικα, δίνοντας την αίσθηση ενός λαβυρίνθου σε τρία επίπεδα. Χαθήκαμε στις «Σκιές» του Άντι Γουόρχολ και τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό του Μαρκ Ρόθκο. Η «μαμά αράχνη», δηλαδή η γιγάντια αράχνη της γαλλίδας γλύπτριας Λουίζ Μπουρζουά στον προαύλιο χώρο του μουσείου που ονομάζεται «Maman», ελληνιστί μαμά, αποτέλεσε το τέλειο φόντο στις φωτογραφίες μας! Το μουσείο είναι απλά συγκλονιστικό. Ένα μοναδικό επίτευγμα μοντέρνας αρχιτεκτονικής, που όταν εγκαινιάστηκε το 1997, όχι μόνο προκάλεσε παγκόσμια εντύπωση για τον πρωτότυπο σχεδιασμό του, αλλά ξύπνησε μια ολόκληρη πόλη από τον πολιτιστικό λήθαργο και έκανε τον κόσμο από κάθε γωνιά του κόσμου να μιλάει γι' αυτό, ακόμη κι αν ήταν για να το επικρίνει. Το Γκούγκενχαϊμ, έχει όλα όσα χρειάζεται για να κάνει αίσθηση...

Όλη σχεδόν η Ευρώπη έλκει –σύμφωνα με τους ειδικούς- την εθνολογική και γλωσσολογική της καταγωγή από τη μεγάλη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια. Όλη; Όχι! Γιατί μία μικρή πληθυσμιακά φυλή φαίνεται πως ζει από πάντα στη δυτική πλευρά στους πρόποδες των Πυρηναίων. Είναι οι Βάσκοι, μια πανάρχαια, ορεσίβια αρχικά φυλή, που δεν ξεπερνά πληθυσμιακά τα 3-4 εκατομμύρια, κι ωστόσο καυχιέται πως έχει καταφέρει να διατηρήσει την ιδιαίτερη κουλτούρα και την ψυχοσύνθεσή της παρά τη διαχρονική πίεση από τους πληθυσμιακούς γίγαντες της Ισπανίας και της Γαλλίας.
Οι Βάσκοι δεν μοιάζουν με κανέναν άλλο λαό της Ευρώπης. Μιλούν μία γλώσσα, την euskera που κανείς γλωσσολόγος δεν έχει καταφέρει να κατατάξει σε κάποια ευρύτερη γλωσσική οικογένεια. Ασκούν έθιμα που δεν απαντώνται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή περιφέρεια. Η κοσμοθεωρία τους, σφυρηλατημένη από τη συνεχή προσπάθεια «να μείνουν Βάσκοι» τους κάνει να ξεχωρίζουν. Η κοκκινοπράσινη σημαία τους, η ikurriña, είναι παρούσα σε κάθε δημόσιο κτίριο και υπηρεσία. Οι πόλεις και τα χωριά τους διατηρούν ακόμη και σήμερα τη διπλή ονομασία τους (ισπανική και βάσκικη), σε πείσμα δεκαετιών που η γλώσσα παρέμενε απαγορευμένη: το ισπανικό Μπιλμπάο είναι το βάσκικο Μπίλμπο, το διάσημο Σαν Σεμπαστιάν είναι για τους Βάσκους η Ντονόστια, η πρωτεύουσα Βιτόρια είναι στην euskeraη Γκαστέιζ.
Η γλώσσα τους θεωρείται από τις δυσκολότερες στην εκμάθηση για έναν Ευρωπαίο. Οι λιγοστές ομοιότητες με την ουγγρική (γλώσσα επίσης μη συγγενή της ινδοευρωπαϊκής), απλά επιβεβαιώνουν το δύσκολο εγχείρημα. Η σύνταξη είναι ασυνήθιστη (υποκείμενο-αντικείμενο-ρήμα), οι πτώσεις άφθονες, οι κλίσεις επίσης, ακόμη και ο τρίτος αριθμός (αόριστος, πέρα του ενικού-πληθυντικού) καθιστά τα βασκικά ένα σχεδόν άπαρτο κάστρο για τους γλωσσομαθείς. Κι όμως οι Βάσκοι, που ζουν στη Χώρα των Βάσκων και στη Ναβάρρα, τη μιλούν ή την καταλαβαίνουν σχεδόν στο σύνολό τους, με το ποσοστό αυτό πάντως να πέφτει δραματικά στην άλλη πλευρά των συνόρων, στη γαλλική Χώρα των Βάσκων.

Στόχος του ταξιδιού είναι να γνωρίσουμε τα ηφαιστειογενή Κανάρια Νησιά. Θα εξερευνήσουμε τη Λας Πάλμας με τα αποικιακού ρυθμού σπίτια, τα στενά δρομάκια και όλα τα αξιοθέατα του ιστορικού κέντρου της. Ακολουθεί ο όμορφος παραθαλάσσιος οικισμός Μογκάν, η παραλία Μασπαλόμας με τις χαρακτηριστικές αμμοθίνες, το ιστορικό χωριό Τερόρ και το Αρούκας. Και φυσικά κολύμπι στην εξωτική παραλία Λας Καντέρας. Ο άλλος κεντρικός σταθμός μας είναι η Τενερίφη ή  «το νησί της αιώνιας άνοιξης». Εκεί θα πάμε στο Πουέρτο ντε Λα Κρουθ, το πιο ζωντανό τμήμα του νησιού, με την ατμόσφαιρα παλιάς ισπανικής αποικίας αλλά και στη γειτονική πόλη Οροτάβα με την ιδιαίτερη παραδοσιακή αρχιτεκτονική και τα σπίτια με τα περίτεχνα μπαλκόνια. Θα περάσουμε την ομώνυμη κοιλάδα Οροτάβα, με τη χαρακτηριστική τροπική  βλάστηση και θα μπούμε στο Εθνικό Πάρκο Κανιάδας για να προσεγγίσουμε το θρυλικό ηφαίστειο Τέιδε. Βρίσκεται στο ψηλότερο βουνό της Ισπανίας. Λόγω του απόκοσμου τοπίου πολλοί λένε πως αυτή είναι η Χαμένη Ατλαντίδ. Ό,τι απέμεινε δηλαδή λένε ότι είναι η Τενερίφη και τα υπόλοιπα νησιά του συμπλέγματος. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται και δύο ελεύθερες ημέρες για ανεξάρτητη περιήγηση στις αγορές και στις γραφικές γωνιές της Τενερίφης με το ανατολίτικο άρωμα, στα ασύλληπτα τροπικά δάση αλλά και για κολύμπι στις διάσημες ηφαιστειακές παραλίες του νησιού με τη μαύρη άμμο.

Είναι ένα από τα παράδοξα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού χάρτη το γεγονός πως η επαρχία της Αλσατίας ανήκει σήμερα στη Γαλλία. Ιστορικά, πολιτιστικά και γλωσσικά, η επαρχία αυτή είχε πάντοτε πολύ περισσότερα να μοιραστεί με τους Γερμανούς γείτονές της στην αντίκρυ πλευρά του Ρήνου. Αν έλεγε λοιπόν κανείς πως η Αλσατία σήμερα είναι ένα… «υβρίδιο», δεν θα έπεφτε καθόλου έξω.
Ήταν κάπου στα μισά του 5ου μ.Χ. αι. όταν οι πρώτες τευτονικές φυλές εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Κατά τον Μεσαίωνα, το μεγαλύτερο κομμάτι της περιοχής, μαζί με ένα τμήμα της Ελβετίας, αποτελούσαν μέρος του γερμανικού δουκάτου της Σουηβίας, υποτελές στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Δύο από τους μεγαλύτερους ηγεμονικούς οίκους της Ευρώπης, οι Χόενσταουφεν και οι Αψβούργοι, διατηρούσαν στην περιοχή την έδρα της επικράτειάς τους, που απλωνόταν και στις δύο πλευρές του Ρήνου. Αυτήν την εποχή οι μεγαλύτερες πόλεις της Αλσατίας, το Στρασβούργο, η Κολμάρ και το Φράιμπουργκ, συγκαταλέγονται στις ισχυρότερες από τις ανεξάρτητες πόλεις των Χωρών του Ρήνου (Rheinland).
Καθόλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα, και για πολλά ακόμη χρόνια αργότερα, ο Άνω Ρήνος αποτελεί όχι σύνορο αλλά ενοποιητικός παράγοντα, συνδετικό κρίκο και τόπο συνάντησης για ανταλλαγή ιδεών και προϊόντων και τη μετακίνηση των λαών. Μόνο τα νεότερα χρόνια ξεκινά ο Ρήνος να γίνεται το αμφισβητούμενο όριο μεταξύ ανταγωνιστικών δυνάμεων, ξεκινώντας με την προσάρτηση της δυτικής όχθης του Ρήνου –της σημερινής Αλσατίας– από τη Γαλλία το 1648, αγνοώντας εντελώς τα γλωσσικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά δεδομένα της περιοχής. Το 1871, με τον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο η Αλσατία επανέρχεται στους κόλπους της Γερμανικής αυτοκρατορίας, μόνο για να περάσει ξανά υπό γαλλικό έλεγχο το 1918, με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. 
Το ταξίδι μας στη μεσαιωνική Αλσατία αγνοεί τα σύγχρονα όρια και τις συνοριακές γραμμές. Μόνο έτσι άλλωστε μπορούμε να απολαύσουμε και να εκτιμήσουμε την απίστευτα πλούσια καλλιτεχνικής και πολιτιστική κληρονομιά αυτής της περιοχής· μόνο έτσι οι άκρως ενδιαφέρουσες διαφορές στο ύφος της καλλιτεχνικής δημιουργίας μπορούν να ερμηνευτούν ως περιφερειακές επιρροές και όχι ως εθνικές ή εθνοτικές διαφορές. Ανάμεσα στα κυριότερα σημεία της μεσαιωνικής μας περιπέτειας είναι οι ρωμανικοί ναοί, οι γοτθικοί καθεδρικοί και η εξαιρετικά πλούσια συλλογή από υστερομεσαιωνικά ξυλόγλυπτα.

Ο θρύλος θέλει τη Ματέρα να είναι ο τόπος όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτοι οργανωμένοι οικισμοί (με την έννοια που καταλαβαίνουμε σήμερα) στην Ιταλία. Τα περίφημα «σάσσι», οι υπόσκαφες πετροσπηλιές στον λόφο της Ματέρα είναι κάτι το μοναδικό, και έχει χαρίσει στην πόλη τη φήμη που έχει αποκτήσει παγκοσμίως, αλλά και την αναγνώριση από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η στοιχειωμένη Ματέρα  - ένα κρυμμένο μυστικό της Ιταλίας
Αναζητώντας ο Μελ Γκίμπσον το κατάλληλο σκηνικό για τη δική του αντίληψη των Παθών του Θεανθρώπου, ανακάλυψε μια μικρή πόλη στη Nότια Ιταλία, όπου ήδη είχε πραγματοποιηθεί το όραμα του Πιερ Πάολο Παζολίνι για το «Κατά Ματθαίον» Ευαγγέλιο: τη Ματέρα.
Στρίβοντας το στενό δρόμο που οδηγεί στην άκρη του γκρεμού πάνω από το ρέμα που κελαριστά τρέχει στο βάθος της χαράδρας, το θέαμα είναι πρωτόγνωρο, τρομακτικό και σίγουρα κινηματογραφικό: αμέτρητες τρύπες στο βράχο, σπηλιές σκοτεινές σε απείθαρχη διάταξη. Αυτό που αντικρίζουν τα μάτια είναι κατοικίες ολοκληρωτικά σκαμμένες στο εσωτερικό του βράχου ή αποτελούμενες από ένα τμήμα εσωτερικό και ένα άλλο χτισμένο εξωτερικά.
Η πόλη χωρίς καμιά υπερβολή κλείνει στους τοίχους και στις σπηλιές της ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη. Τα παλαιότερα ευρήματα σ' αυτήν τη μικρή πόλη χρονολογούνται, σχεδόν 400.000 χρόνια, από την Παλαιολιθική Εποχή, αλλά ο μεγαλύτερος πλούτος ευρημάτων ανάγεται στη Νεολιθική και μεταγενέστερα.

Η πόλη είχε αισθητή και σημαίνουσα παρουσία ήδη από τον 6ο π.Χ. αι., τμήμα της ενδοχώρας της Μεγάλης Ελλάδας. Αλλά και κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους  δημιουργήθηκαν   συνοικίες, σκαμμένες στον μαλακό, ασβεστώδη βράχο αλλά και ένα  αξιοθαύμαστο και καλά μελετημένο δίκτυο δεξαμενών. 

Το γκρίζο της πέτρας δίνει μια αίσθηση στοιχειωμένου τοπίου, βιβλική ατμόσφαιρα που παρασύρει σε ένα ταξίδι στο χρόνο καθώς διαβαίνεις τα σοκάκια της. Η Ματέρα σε προκαλεί να κάνεις βουτιά στην Ιστορία της από το πρώτο λεπτό: σκαλοπάτι το σκαλοπάτι, πέτρα την πέτρα, σπηλιά τη σπηλιά.

Λίγο έξω από το Μπάρι, στην καρδιά της Απουλίας, βρίσκεται το Αλμπερομπέλλο, μία μικρή πόλη (για τα ιταλικά δεδομένα…) περίπου δέκα χιλιάδων κατοίκων που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Το γνώρισμα που την κάνει να ξεχωρίζει είναι οι ασυνήθιστες κωνικές στέγες των σπιτιών, τα trulli, όπως λέγονται, που έλκουν την καταγωγή τους  από τον 15ο αιώνα. Κατασκευάζονται με μεγάλες πέτρες τοποθετημένες σε κυκλικούς δακτυλίους, ώστε το κάθε επίπεδο να στηρίζει το επόμενο, χωρίς τη χρήση τσιμέντου ή κονιάματος.

Μέχρι εκείνο το θλιβερό πρωινό της 24ης Αυγούστου του 79 μ.Χ., οι κάτοικοι της αρχαίας Πομπηίας πίστευαν πως ο ορεινός όγκος που ορθωνόταν πάνω από την πόλη τους ήταν ένα συνηθισμένο βουνό. Εκείνο το πρωί ο Βεζούβιος ξύπνησε και η Πομπηία με τους κατοίκους της θάφτηκαν κάτω από τόνους στάχτης, σε μία από τις πιο συγκλονιστικές φυσικές καταστροφές που γνώρισε ποτέ η ευρωπαϊκή ήπειρος. Άνθρωποι απολιθώθηκαν ζωντανοί, έχοντας μάλλον επίγνωση του τι συνέβαινε, άλλοι δεν ξύπνησαν ποτέ από τον νυχτερινό τους ύπνο…

Λίγοι γνωρίζουν ότι το 1948 ο Πάμπλο Πικάσο είχε πάει ένα ταξίδι διάρκειας 2 εβδομάδων στην Πολωνία. Η πρόσκληση του έγινε από την πολωνική κυβέρνηση για να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Διανόησης στο πανέμορφο Βρότσλαβ. Σκοπός του συνεδρίου ήταν να έρθουν σε επαφή διάσημες μορφές των γραμμάτων και των τεχνών και να πιέσουν προς τον πυρηνικό αφοπλισμό των ΗΠΑ. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν 600 διανοούμενοι από 40 χώρες, μεταξύ των οποίων ο βρετανός συγγραφέας ΆλντουςΧάξλεϊ, ο γάλλος ποιητής ΠολΕλιάρ, ο γερμανός θεατρικός συγγραφέας Μπέτολντ Μπρεχτ κ.α.  Όμως ο Πικάσο φοβόταν τα αεροπλάνα και δίσταζε να δεχθεί την πρόσκληση. Επιπλέον δεν είχε διαβατήριο και άλλα ταξιδιωτικά έγγραφα. Προκειμένου να τον πείσει η πολωνική κυβέρνηση έστειλε ειδική αποστολή στο εξοχικό του όπου βρισκόταν στη Νότια Γαλλία. Μετά από ένα μπάνιο στη θάλασσα επείσθη: όταν η τότε σύζυγός του κάλεσε την παρέα των λουόμενων για το γεύμα, ο Πικάσο απάντησε «Δεν μπορώ να φάω τώρα. Βρίσκομαι στην Πολωνία». Λίγες μέρες μετά κατέφθασε αεροπλάνο της πολεμικής πολωνικής αεροπορίας για να τον παραλάβει και να τον μεταφέρει στο Βρότσλαβ – τελικά ταξίδεψε χωρίς διαβατήριο. Στο αεροπλάνο διάλεξε θέση δίπλα στο παράθυρο. Πετούσε για πρώτη φορά στη ζωή του και ξεπέρασε τον φόβο του επειδή μαγεύτηκε από το θέαμα των τετραγωνισμένων πολωνικών αγρών που έβλεπε από ψηλά. Όταν τον ρώτησαν μετά την προσγείωση πώς του είχε φανεί η πτήση εκείνος απάντησε: «Σε αυτή την πτήση κατάλαβα τι σημαίνει ο κυβισμός!». Μετά τη λήξη του συνεδρίου στο Βρότσλαβ και ενθουσιασμένος καθώς ήταν με την ομορφιά, τους ανθρώπους και τη σημασία της παραμυθένιας πόλης, ζήτησε να δει τις δύο πρωτεύουσες την Πολωνίας, την Κρακοβία και τη Βαρσοβία. Η Κρακοβία τον άφησε άφωνο με την ομορφιά της αλλά η Βαρσοβία που το 1948 ήταν ολοκληρωτικά γκρεμισμένη και ανοικοδομούνταν πυρετωδώς, τον συγκίνησε. Σε μία από τις βόλτες του ανάμεσα στα χαλάσματα μπήκε σε ένα σπίτι στην Παλιά Πόλη που αναστηλωνόταν, και συγκινημένος από την όμορφη αρχιτεκτονική του, ζωγράφισε σε έναν τοίχο τη Γοργόνα της Βαρσοβίας. Μόνο που η γοργόνα αντί για σπαθί κρατούσε ένα σφυρί. Σε εκείνη την επίσκεψή του ο Πικάσο είχε φέρει μαζί του και δύο κεραμικά του τα οποία δώρισε στο Εθνικό Μουσείο της Βαρσοβίας. Φυσικά αυτά τα κεραμικά αυτά βρίσκονται έκτοτε σε περίοπτη θέση μέσα στο μουσείο. Όταν επέστρεψε από το ταξίδι του στην Πολωνία και ρωτήθηκε για τις εντυπώσεις του η απάντησή του ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη: «Στην Πολωνία πέρασα τις δύο πιο ευτυχισμένες εβδομάδες της ζωής μου!».

Νορμανδία: η περιοχή που ενέπνευσε μεγάλους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους να μεταφέρουν στον καμβά τις ομορφιές της, αλλά και σκηνές της καθημερινής ζωής, αποτελεί ένα κομμάτι της βόρειας Γαλλίας, με πολλές φυσικές ομορφιές, αξιοθέατα και πλούσια ιστορία και κουλτούρα.
Η περιοχή έχει μακρά ιστορία, μνημονεύεται όμως ιδιαίτερα ως το μέρος όπου έγινε η τελική μάχη που έκρινε το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και η συντριβή των Ναζιστικών δυνάμεων του Χίτλερ στο Δυτικό μέτωπο. Η απόβαση της Νορμανδίας πραγματοποιήθηκε σε πέντε νορμανδικές παραλίες, με αντικειμενικό σκοπό να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα, μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από τη Μεγάλη Βρετανία στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Μάχη της Νορμανδίας που ακολούθησε, τελείωσε στις 19 Αυγούστου του 1944 με νίκη των συμμαχικών δυνάμεων.

Η Ρουέν ιδρύθηκε από τη Γαλατική φυλή των Βελλιοκάσες (Veliocasses) στην περιοχή Βεξέν (Vexin), που διατρέχεται από τον ποταμό Έπτ (Epte), παραπόταμο του Σηκουάνα (Seine). Το αρχικό όνομα της πόλης ήταν Ροτομάγκους (Rotomagus) και δεν ήταν γνωστή στον Καίσαρα, αλλά, συν τω χρόνω έγινε η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλατίας. Μετά από την ειρηνική και πλούσια περίοδο της Ρωμαϊκής Γαλατίας, η Νορμανδία υπέστη επιδρομές των Βίκινγκς. Το 1204 ο Φίλιππος Β΄ Αύγουστος της Γαλλίας καταλαμβάνει την πόλη και την προσαρτά στην Γαλλία μέχρι το 1419 που ανακαταλαμβάνεται από τους Άγγλους, οι οποίοι την χάνουν οριστικά το 1449. Κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της 2ης χιλιετίας (High Middle Ages 1000-1300) η Ρουέν αναδείχθηκε σε μία από τις πλουσιότερες πόλεις, λόγω του γεγονότος ότι ο Σηκουάνας, ως πλωτός, διευκολύνει τα μέγιστα το εμπόριο. Κρασί και σιτάρι εξάγονταν στην Αγγλία, ενώ εισάγονταν μαλλί και ψευδάργυρος. Η πόλη υπήρξε επίσης η εμπορική πύλη για τα πλούσια πανηγύρια της Βουργουνδίας. Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα όμως, η κατάσταση στη Νορμανδία και τη Ρουέν επιδεινώθηκε πολύ, με αποτέλεσμα την εξέγερση του 1291 και την επανάσταση της Χαρέλ (Herelle, 1382), που εξαπλώθηκε γρήγορα στις πόλεις Αμιένη, Διέππη, Φαλαίζ, Καέν, Ορλεάνη και Ρεμς, η οποία κατεστάλη ηπίως και τα αιτήματά της γίνανε σιωπηλώς αποδεκτά. Στην πλατεία  της αγοράς της Ρουέν έγινε η δίκη και η εκτέλεση της Ιωάννας της Λορένης από τους Άγγλους το 1431. Στο σημείο αυτό έχει κτισθεί μία εκκλησία, την οποία και θα επισκεφθούμε. Η περίοδος που επακολούθησε το τέλος του εκατονταετούς πολέμου ήταν ευνοϊκή για την Ρουέν με εμπορική άνοδο και άνθηση των ναυπηγείων. Το πρώτο τέταρτο του 16ου αιώνα το δόγμα των Διαμαρτυρομένων έφθασε στη Γαλλία (όπου ονομάσθηκαν Ουγενότοι) και απέσπασε πολλούς οπαδούς, κυρίως στις βόρειες περιοχές και στη Νορμανδία. Η Ρουέν ήταν μεταξύ των πόλεων που απέκτησαν σύντομα πληθυσμό Ουγενότων και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό, περίπου 25%. Οι Ουγενότοι ήταν ιδιαίτερα μαχητικοί, κατέλαβαν την πόλη τον Απρίλιο του 1562 και ζήτησαν τη συνδρομή της Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, η οποία έσπευσε να καταλάβει τη Χάβρη και το Καλαί. Τα βασιλικά στρατεύματα πολιόρκησαν την πόλη, την κατέλαβαν και την έδωσαν τον Μάιο του ιδίου έτους. Η πόλη υπέστη πολιορκία πολλές φορές, με την πλέον διάσημη του 1591-92, όταν οι υπερασπιστές της Καθολικής Λίγκας απέκρουσαν την πολιορκία των Γαλλικών, Αγγλικών και Ολλανδικών στρατευμάτων, μέχρι την άφιξη των Ισπανών συμμάχων τους. Έκτοτε η ιστορία της Ρουέν υπήρξε ήσυχη μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το 45% της πόλης καταστράφηκε το 1940 - το κέντρο της πόλης καιγόταν για 48 συνεχόμενες ώρες, επειδή οι Γερμανοί δεν επέτρεπαν την επέμβαση των πυροσβεστικών οχημάτων.

Το Ονφλέρ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία το 1207 επί Ριχάρδου Γ΄ της Νορμανδίας. Σύντομα η πόλη ευημέρησε λόγω του εμπορίου με την Αγγλία, αφού λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο ως επίνειο της Ρουέν. Κατά την εποχή μετά τον Εκατονταετή Πόλεμο, το Ονφλέρ επωφελήθηκε πολύ από το θαλάσσιο εμπόριο, κυρίως με τις Δυτικές Ινδίες, τις Αζόρες και τον Καναδά. Από εδώ έφυγαν εποικιστές προς τη Βραζιλία, τη Νέα Γη και το Κεμπέκ.

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Αυτοκρατορίας (1852-1870) στην Ντωβίλ αναπτύχθηκε για πρώτη φορά ο τουρισμός και μάλιστα ο πολυτελής. Όλοι οι πλούσιοι της Γαλλίας, αλλά και της Ευρώπης, θεωρούσαν κοινωνική υποχρέωσή τους να περάσουν μια περίοδο ανάπαυσης, που για πρώτη φορά επινοήθηκε και ονομάστηκε "διακοπές". Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, αλλά κυρίως μετά το 1965 η Ντωβίλ άρχισε να παρακμάζει και για να αντισταθμίσει την κατάσταση αυτή εγκαινίασε το Φεστιβάλ του Αμερικανικού Κινηματογράφου, το οποίο συνεχίζει να φιλοξενεί μέχρι σήμερα.

Η Ανζέ ανάγεται στην εποχή της Ρωμαϊκής Γαλατίας και στο τότε όνομά της, Ιουλιομάγκους, προστέθηκε αργότερα το προσδιοριστικό της τοπικής φυλής, Aντεκαβόρουμ (Antecavorum)• από τη βάση αυτή προέκυψαν δύο λέξεις που επηρέασαν σοβαρά την ιστορία, Ανζού (Anjou - ελληνικά: Ανδεγαυία) και Ανζενβέν (Angevin), το άλλο όνομα της αγγλικής δυναστείας των Πλανταγενετών. Η γεωγραφική της θέση της χάρισε τη μεσαιωνική ακροστιχίδα "Το κλειδί της Γαλλίας", καθώς είναι η πύλη της κοιλάδας του Λίγηρα.

Η ίδρυση της Τουρ οφείλεται στη θέση της ως σημαντικό πέρασμα του Λίγηρα την εποχή της Γαλατίας. Το όνομά της ήταν Τουρόνες, από το όνομα της τοπικής φυλής. Τη ρωμαϊκή εποχή αναφέρεται με το όνομα Καισαροντούνουμ (Caesarodunum): Λόφος του Καίσαρα. Συν τω χρόνω, το φυλετικό όνομα επικράτησε λατινιστί ως Πόλη των Τουρόνων (Civitas Turonum) για να καταλήξει στο Τουρ· πάντως η περιοχή λέγεται και επισήμως Τουραίν (Touraine). Κατά τον πρώιμο μεσαίωνα η γεωγραφική θέση της Τουρ, ανάμεσα στον εκρωμαϊσμένο νότο και τον φραγκικό βορρά, έγινε τόπος διασταύρωσης πολιτισμών και θρησκειών.

Γεωλογικώς, το  Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα παλιρροϊκό νησί, στο οποίο παρατηρείται το εξής σπάνιο φυσικό φαινόμενο: κατά την πλημμυρίδα γίνεται ένα πραγματικό νησί, περιβάλλεται δηλαδή εξ ολοκλήρου από νερό, ενώ κατά την αμπώτιδα δημιουργείται πρόσβαση από την ξηρά. Το φυσικό αυτό φαινόμενο όμως, παρέχει εξαιρετικά αμυντικά χαρακτηριστικά, γεγονός που δεν διέφυγε της προσοχής των Κελτών, οι οποίοι το ανέδειξαν σε οχυρό και εμπορικό σταθμό με την Αγγλία. Αυτό διήρκεσε μέχρι την αποχώρηση των Ρωμαίων από τη Γαλατία το 460 και το Μοντ Σαιν Μισέλ καταλήφθηκε στη συνέχεια από τους Φράγκους. Αργότερα περιήλθε από το αποδυναμωμένο δουκάτο της Βρετάνης στο δουκάτο της Νορμανδίας, μαζί με τη χερσόνησο του Κοτεντέν (επί Γουλιέλμου του Μακρύξιφου το 933). Ουσιαστικά, το Μοντ Σαιν Μισέλ είναι ένα μοναστήρι που δεσπόζει του νησιού. Η κατασκευή του μοναστηριού  άρχισε πολύ νωρίτερα, το 708, όταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ έκανε μία τρύπα στο κεφάλι του ανυπάκουου, ακόμη, επισκόπου της Αβράνς, του Ωβέρτου (Aubert), αφού αυτός αγνοούσε τις εντολές του Αρχαγγέλου να κτίσει εκεί μία εκκλησία· σημειωτέον ότι ο επίσκοπος, σωφρονισθείς, εξελίχθηκε σε άγιο. Οι δούκες της Νορμανδίας κατασκεύασαν πολλά κτίρια στην εκκλησία, η οποία εξελίχθηκε σε Αβαείο (μονή). Η κυρίως εκκλησία, σε ρωμανικό ρυθμό, κατασκευάστηκε τον 11ο αιώνα από τον Ριχάρδο B΄ τον Καλό της Νορμανδίας. Η γεωμορφολογία του νησιού επέβαλε την κατασκευή πολλών κρυπτών, ώστε το εγκάρσιο κλίτος να βρίσκεται στην κορυφή του λόφου. Το όλο κτίσμα φαίνεται να απηχεί τη θεωρητική διαστρωμάτωση της μεσαιωνικής κοινωνίας, όπου στην κορυφή βρίσκεται ο Θεός (εκκλησία), χαμηλότερα το παλάτι  (βασιλιάς και ευγενείς) και κάτω - και πιθανώς έξω - ο λαός. Το Μοντ Σαιν Μισέλ, ως τμήμα του δουκάτου της Νορμανδίας, συμπολέμησε με τους Άγγλους κατά τη διάρκεια του Εκατονταετούς Πολέμου και υπέστη πολλές ζημιές. Τα καραβάνια των προσκυνητών, που ήταν η κύρια πηγή πλούτου του Αβαείου, αραίωσαν και εξαφανίσθηκαν με τη Μεταρρύθμιση και μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (1789) είχε ουσιαστικά εγκαταλειφθεί. Μετατράπηκε σε φυλακή το 1813, αλλά κατόπιν διαμαρτυριών των διανοουμένων, η φυλακή έκλεισε το 1863 και κηρύχθηκε εθνικό μνημείο το 1874.

Το κάστρο Μπλουά αναφέρεται για πρώτη φορά στα "Δέκα Βιβλία Ιστοριών" του Αγίου Γρηγορίου της Τουρ. Οι δούκες του Σαντιγιόν έκτισαν τα παλαιότερα μέρη του κάστρου κατά τον 18ο αιώνα. Η Ιωάννα της Λορένης χρησιμοποίησε το Μπλουά ως επιχειρησιακή της βάση για την άρση της πολιορκίας της Ορλεάνης, όταν ξεκίνησε την νικηφόρο πορεία της το 1429. Το Μπλουά έγινε μία από τις βασιλικές έδρες στις αρχές του 16ου αιώνα και εκεί έλαβε χώρα η δολοφονία των αδελφών ντε Γκιζ το 1588. Στο Μπλουά επίσης εξορίστηκε από την Αυλή η βασίλισσα Αικατερίνη των Μεδίκων από το γιο της Λουδοβίκο ΙΓ΄ (1617-1619).

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα κάστρα, το Σαμπόρ δεν ήταν έδρα ευγενών ούτε πόλη αλλά κτίσθηκε από τον Φραγκίσκο Α΄, ως "κυνηγετικό περίπτερο", το οποίο όλως τυχαίως συνόρευε με τον πύργο του συζύγου της ευνοούμενης του, κοντέσας του Θουρύ (Thoury). Δεν είναι βέβαιο ποιος είναι ο αρχιτέκτων και κατά πόσον ο Λεονάρδος ντα Βίντσι έβαλε το χέρι του• είναι γνωστό ότι το κάστρο άρχισε να κτίζεται το 1519 και ουσιαστικώς δεν τελείωσε ποτέ· πάντως έγινε κατοικήσιμο πριν το θάνατο του Φραγκίσκου Α΄ το 1547. Ως κυνηγετικό περίπτερο ήταν άχρηστο διότι έχει τεράστια παράθυρα και πανύψηλες οροφές, οπότε είναι αδύνατον να θερμανθεί (440 δωμάτια, 282 τζάκια, 84 κλιμακοστάσια). Επίσης δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, κοντινός οικισμός απ΄ όπου θα μπορούσε η βασιλική ακολουθία να προμηθευθεί τρόφιμα και δεδομένου ότι η συνήθης ακολουθία συμπεριελάμβανε 2000 άτομα, είναι αντιληπτό ότι η βασιλική επιμελητεία είχε κάποιες δυσκολίες σε εκδρομές τέτοιου είδους. Επιπροσθέτως, το Σαμπόρ δεν είχε επιπλωθεί πλήρως, οπότε ήταν αναγκαία η μεταφορά και του σχετικού εξοπλισμού. Όλα αυτά οδήγησαν στην εγκατάλειψη του κάστρου για έναν περίπου αιώνα, μέχρι  την εποχή του Λουδοβίκου ΙΓ΄, ο οποίος το προσέφερε στον εξάδελφό του, Γκαστόν της Ορλεάνης, ο οποίος έκανε εργασίες αποκατάστασης. Το κάστρο κατοικήθηκε περιοδικώς μόνον και περιήλθε στο γαλλικό δημόσιο ως περιουσία του εχθρού το 1915, αφού οι τότε ιδιοκτήτες, δούκες της Πάρμα, είχαν την περιουσία τους στην Αυστροουγγαρία.

Το Σαν Σεμπαστιάν είναι μία από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες της υψηλής γαστρονομίας. Δεν είναι μόνο ο νυχτερινός ουρανός της Χώρας των Βάσκων που είναι γεμάτος άστρα, είναι και τα εστιατόρια της πόλης που τα αστέρια Michelin δίνουν και παίρνουν, τοποθετώντας την Ντονόστια (όπως λέγεται η πόλη στα βάσκικα) στην κορυφή της προτίμησης των καλοφαγάδων όλου του κόσμου! Πώς μπορεί όμως κανείς να απολαύσει στο έπακρο τη νο 1 σπεσιαλιτέ των Βάσκων στο Σαν Σεμπαστιάν, τα λεγόμενα τάπας; Πάμε να δούμε!

Οι Καθαροί ήταν μια δυιστική χριστιανική αίρεση που αναπτύχθηκε σε κάποιες περιοχές της νότιας Ευρώπης. συγκεκριμένα, στη βόρεια Ιταλία, στη βόρεια Ισπανία και στη νοτιοδυτική Γαλλία (στην Προβηγκία που τότε λεγόταν Λανγκεντόκ και αργότερα Οξιτανία) και στην Καταλωνία, μεταξύ του 12ου και 14ου αιώνα.
Μολονότι ο όρος «Καθαροί» (γαλλ. Cathares, γερμαν. Katharer, εκ της ελληνικής λέξεως «καθαρός») χρησιμοποιήθηκε επί αιώνες για τον προσδιορισμό της αίρεσης, οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν συνήθως με το όνομα «καλοί άνθρωποι» (bonshommes) ή «καλοί χριστιανοί», με βάση τα ελάχιστα κείμενά τους που έχουν διασωθεί. Λέγονταν επίσης και Αλβιγηνοί, από την πόλη Αλμπί όπου ιδρύθηκε το πρώτο επισκοπάτο τους· ειρωνία της τύχης, κοντά στην ίδια πόλη συνεδρίασε και η εκκλησιαστική σύνοδος του 1176, η οποία χαρακτήρισε τη διδασκαλία των Καθαρών αιρετική.
Η αίρεση έφτασε στο απόγειο της ακμής της περίπου στις αρχές του 13ου αι. όταν και άρχισε να φθίνει λόγω των αλλεπάλληλων διωγμών και πιέσεων.
Ποιοι ήταν όμως οι Καθαροί; Ποια ήταν τα πιστεύω τους και γιατί η Καθολική Εκκλησία της εποχής στράφηκε με τόση μανία εναντίον τους; Ελάχιστα κείμενα των ίδιων των Καθαρών έχουν διασωθεί (και σ’ αυτά η αυθεντικότητά τους ελέγχεται), επομένως η συντριπτική πλειοψηφία των πηγών προέρχεται από τους… αντιπάλους τους, γεγονός που καθιστά αμφίβολη την αξιοπιστία τους. ΣΕ γενικές γραμμές πάντως οι μελετητές συμφωνούν πως οι Καθαροί τηρούσαν μια αρνητική στάση απέναντι στην παπική έδρα, θεωρώντας ότι η Εκκλησία της Ρώμης είχε περιπέσει σε πνευματική και ηθική κατάπτωση. Ουσιαστικά, γι’ αυτούς η Εκκλησία της Ρώμης δεν ήταν παρά η «Εκκλησία του Σατανά» ή η «Εκκλησία των λύκων». Ισχυρίζονταν πως η σάρκα ήταν φύσει μιαρή, επομένως ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. Σύμφωνα με κάποιους σύγχρονους αντιπάλους τους οι Καθαροί εξελάμβαναν τον Ιησού ως την ανθρώπινη εικόνα ενός αγγέλου, ενός μη υλικού πνεύματος, με επακόλουθο η Σταύρωση και η Ανάσταση δεν υφίσταντο, αφού, αν δεν υπάρχει υλικό σώμα, τίποτε από αυτά δεν θα μπορούσε να συμβεί. Απέρριπταν επίσης την ύπαρξη της Αγίας Τριάδας, καθώς και τα επτά τελούμενα μυστήρια της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Το μόνο μυστήριο που δέχονταν ήταν το κονσολαμέντουμ (consolamentum, παραμυθία), μια σύντομη τελετή χειροθεσίας που επανέφερε την ψυχή στην αρχική της τέλεια κατάσταση.
Πέρα από την εξειδίκευση των πιστεύω τους, στην καθημερινή τους ζωή οι Καθαροί διακρίνονταν σε «Τέλειους» και «Πιστούς», με τους πρώτους να ακολουθούν εξαιρετικά αυστηρούς περιορισμούς στην καθημερινή τους ζωή, και τους τελευταίους να έχουν αρκετά περισσότερες ελευθερίες, με συνέπεια πολλοί Πιστοί να μην ενστερνίζονται τους περιορισμούς των «Τέλειων» παρά μόνο όταν ένιωθαν πως πλησίαζε το τέλος τους. Ακόμη και οι αντίπαλοί τους ωστόσο παραδέχονταν την τιμιότητά τους: ο άγιος Βερνάρδος του Κλαιρβώ, πολέμιος των Καθαρών, σημείωνε «ο Καθαρός κανέναν δεν εξαπατά, κανέναν δεν παραμερίζει, σε κανέναν δεν ασκεί βία, οι παρειές του είναι χλωμές λόγω της νηστείας, δεν τρώει τον άρτο της αργίας, εργάζεται με τα χέρια του και κερδίζει τα προς το ζην». Όταν μάλιστα ο επίσκοπος Φουλκ, ένας ηγέτης-κλειδί στις διώξεις κατά των Καθαρών, επιτίμησε τους ιππότες του Λανγκεντόκ επειδή δεν δίωκαν τους αιρετικούς πιο επίμονα, έλαβε την απάντηση: «Δεν μπορούμε. Έχουμε ανατραφεί μαζί με αυτούς. Έχουμε συγγενείς ανάμεσά τους και τους βλέπουμε να ζουν μέσα στην τελειότητα».

Η Καθολική Εκκλησία είδε λοιπόν στην αίρεση των Καθαρών μια τρομερή απειλή, που γοήτευε μεγάλο μέρος του ποιμνίου της και απειλούσε τα θεμέλια της Εκκλησίας και την εξουσία του ίδιου του Πάπα. Οι πρώτες προσπάθειες περιορισμού της εξάπλωσής τους ήταν αρκετά ήπιες, μα χωρίς αποτέλεσμα. Η συνέχεια ήταν ολοένα και σκληρότερη, μέχρι την κήρυξη πολέμου (Σταυροφορίας), που έστειλε στον θάνατο πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων. Προσπαθώντας να βρουν καταφύγιο, πολλοί Καθαροί προσέφυγαν σε διάφορα κάστρα της περιοχής του Λενγκαντόκ, που τότε βρίσκονταν υπό την εξουσία του Στέμματος της Αραγωνίας, έξω δηλαδή από τη δικαιοδοσία των Φράγκων βασιλέων που πρωτοστατούσαν στους διωγμούς εναντίον των Καθαρών.

Μετά από δεκαετίες διαρκούς διωγμού και επαναπροσηλυτισμού, και τη συστηματική καταστροφή των κειμένων της, οι οπαδοί της αίρεσης μειώθηκαν σημαντικά. Ο πόλεμος και οι διωγμοί της Ιεράς Εξέτασης μετά το 1229 έστειλαν στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως Καθαρούς αλλά και Καθολικούς. Ο αρχηγός ενός κινήματος αναβίωσης της αίρεσης στην περιοχή των Πυρηναίων, ο Γκιγιόμ Οτιέ, συνελήφθη και εκτελέστηκε στις 9 Απριλίου του 1310 στην Τουλούζη. Αν θα πρέπει να τοποθετήσουμε χρονικά την οριστική εξαφάνιση των Καθαρών, το 1321 θα ήταν το έτος, όταν ο τελευταίος «Τέλειος» Καθαρός, ο Γκιγιώμ Μπελιμπάστ, κάηκε στην πυρά το φθινόπωρο εκείνου του έτους.
Σήμερα, η παράδοση των Καθαρών διασώζεται μέσα σε τραγούδια και παλιές ιστορίες του Λανγκεντόκ (Προβηγκία). Σε ολόκληρη την περιοχή από τα Πυρηναία μέχρι την Καρκασσόν και τη Ναρμπόνα, βλέπουμε τις καφέ πινακίδες του γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού που ενημερώνει για τα μνημεία της PaysCathare, της Χώρας των Καθαρών, μνημεία που επί το πλείστον είναι τα φρούρια και οι οχυρωματικές εγκαταστάσεις (όπως σημειώνονται στον παρακάτω χάρτη) όπου οι κυνηγημένοι Καθαροί αναζήτησαν –μάταια– καταφύγιο…

Το Canal du Midi (Κανάλι της Νότιας Γαλλίας) είναι ένας υδάτινος δίαυλος μήκους περίπου 240 χιλιομέτρων που ενώνει τα νερά του ποταμού Γκαρόν (Garonne) με τη λιμνοθάλασσα του Τω (Etang de Thau). Μαζί με το κανάλι του Γκαρόν σχηματίζουν το Κανάλι των Δύο Θαλασσών που ενώνει ουσιαστικά τη Μεσόγειο με τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Η ένωση των δύο θαλασσών υπήρχε ως ιδέα ήδη από την εποχή του Καρλομάγνου, όμως τα τεχνικά ζητήματα που ανέκυπταν δεν μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με την τότε γνώση της μηχανικής. Κάποιες σποραδικές προσπάθειες υλοποίησης του καναλιού απέτυχαν, ώσπου το έργο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ένας Γάλλος μηχανικός, ο Πιερ Πωλ Ρικέ, τον 16ο αιώνα. Ο Ρικέ ήρθε αντιμέτωπος με τις ίδιες τεχνικές δυσκολίες, αλλά και με την αντίδραση τοπικών αρχόντων και αρχών που για διάφορους λόγους δυσφορούσαν με το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο. Ο Ρικέ κατάφερε να εξασφαλίσει τους απαραίτητους πόρους (βάζοντας και ο ίδιος το χέρι στην τσέπη) και βαδίζοντας ήδη στην έκτη δεκαετία της ζωής του βάλθηκε να υποτάξει την δυσχερή τοπογραφία της περιοχής. Το έργο ξεκίνησε τελικά το 1662 και ολοκληρώθηκε επιτυχώς το 1694 – ο ίδιος ο Ρικέ παρότι έβαλε (κυριολεκτικά) το νερό στ’ αυλάκι, δεν πρόλαβε να δει το κανάλι ολοκληρωμένο καθώς πέθανε το 1681.
Το Canal du Midi απλώνεται σήμερα σε μήκος 240 χιλιομέτρων ενώ με τα βοηθητικά του έργα η έκτασή του ξεπερνά τα 320 χιλιόμετρα. Διαθέτει 91 υδατοφράκτες και ένα σωρό γέφυρες, φράγματα και υδαταγωγούς, όλα με σκοπό να εξισορροπήσουν τις υψομετρικές διαφορές του νερού από τη μία του άκρη μέχρι την άλλη. Αληθινό επίτευγμα της μηχανικής, το κανάλι χρησιμοποιήθηκε κυρίως από μικρές φορτηγίδες μεταφοράς εμπορευμάτων για περίπου τρεις αιώνες, μέχρι την παύση της χρήσης του ως εμπορικής οδού το 1989. Από τότε αποτελεί κορυφαίο τουριστικό αξιοθέατο και χώρος αναψυχής χάρη στα 42.000 πλατάνια που απλώνονται στις όχθες του…

Γουατεμάλα στη γλώσσα των Μάγια σημαίνει Δάσος. Η Γουατεμάλα βρίσκεται στην Κεντρική Αμερική. Βόρεια συνορεύει με το Μεξικό, βορειοανατολικά με το Μπελίζ και νοτιοανατολικά με το Ελ Σαλβαδόρ και την Ονδούρα. Βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Καραϊβική Θάλασσα. Το κύριο χαρακτηριστικό της χώρας είναι η Αμερικανική Κορδιλιέρα. Η οροσειρά αυτή περιλαμβάνει 33 επιβλητικά ηφαίστεια, κάποια από αυτά ενεργά. Το ηφαίστειο Ταχουμούλκο (4.220μ.) είναι η ψηλότερη κορυφή της Κεντρικής Αμερικής.

Μία ακόμη εξαιρετική προσθήκη στο πρόγραμμα για το Άλλο Παρίσι του Versus η οποία το καθιστά μοναδικό! Αφιερώνουμε μία ολόκληρη ημέρα στην παραμυθένια Κοιλάδα του Λίγηρα, με τους φημισμένους αμπελώνες και τις κερασιές στα περίχωρα του Παρισιού. Η περιοχή αυτή χάρη στη στρατηγική σημασία στης αλλά και στο εξαιρετικό κλίμα, υπήρξε από τον Μεσαίωνα τόπος κατοικίας και αναψυχής των βασιλέων της Γαλλίας. Σήμα κατατεθέν της σήμερα είναι τα περίφημα Κάστρα του Λίγηρα, κατά μήκος του ποταμού, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί μνημεία της UNESCO.
Εμείς θα ξεναγηθούμε στα 3 πιο εμβληματικά από αυτά: Σενονσό, Αμπουάζ, Σαμπόρ. Πρόκειται για τρία εξαιρετικά δείγματα της γαλλικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, τα οποία είναι παγκοσμίως διάσημα και θα μας μεταφέρουν σε μία άλλη παραμυθένια εποχή. Η περιοχή του Λίγηρα, με τα κάστρα της, θεωρείται top προορισμός παγκοσμίως για τους πολύ απαιτητικούς ταξιδιώτες που είναι λάτρεις της πολυτέλειας και που θέλουν να βιώσουν από μέσα την αριστοκρατική ιστορία της Γαλλίας.

Είπαμε ήδη πως οι γιορτές του Σαν Φερμίν, οι «Σανφερμίνες» όπως λένε οι Ισπανοί, είναι από τις δημοφιλείς τοπικές γιορτές στην Ισπανία. Τι ακριβώς όμως είναι αυτή η γιορτή;

Η Παμπλόνα λοιπόν τιμά τον άγιο Φερμίν για μία εβδομάδα, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Ο θρύλος αναφέρει πως ο δάσκαλος του Σαν Φερμίν θανατώθηκε δεμένος σε έναν ταύρο που άφησαν ελεύθερο. Αν και δε μαρτύρησε ο ίδιος ο Φερμίν, οι κάτοικοι της περιοχής αφιέρωσαν τη γιορτή σε εκείνον και όχι στον δάσκαλό του, καθώς ο Φερμίν υπήρξε επίσκοπος της Παμπλόνα, με πολλά θαύματα να αποδίδονται σε εκείνον. Αν και οι εκδηλώσεις φέρουν το όνομα του Σαν Φερμίν, η θρησκευτική χροιά των γιορτών είναι μάλλον μηδαμινή.

Και οι ταυροδρομίες;
Οι ταυροδρομίες διεξάγονται κάθε μέρα στις 8 το πρωί, από τις 7 έως τις 14 Ιουλίου. Οι διοργανωτές αφήνουν έξι ταύρους αγώνων να τρέξουν σε μια διαδρομή 875 μέτρων, στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Έξι εξημερωμένα βόδια προηγούνται των ταύρων και είναι στην ουσία αυτά που οδηγούν τους ταύρους από την οδό Σάντο Ντομίνγκο μέχρι το εσωτερικό της αρένας των ταυρομαχιών. Πρακτικά η όλη διαδικασία δεν διαρκεί πάνω από δύο με τρία λεπτά.

Πώς ξεκίνησε αυτή η παράδοση;
Στα παλιότερα χρόνια, υπεύθυνοι για τη μεταφορά των ταύρων από τα ράντσα στην αρένα ήταν οι… κρεοπώλες. Συνήθως τη δουλειά αυτή αναλάμβαναν να φέρουν σε πέρας νεαροί μαθητευόμενοι κρεοπώλες, οι ταυροφύλακες, που συνόδευαν τους ταύρους μέχρι την αρένα. Συχνά έτρεχαν μπροστά από τους ταύρους, ώστε να τους παρασύρουν προς την κατεύθυνση που ήθελαν. Με το πέρασμα του χρόνου, η εκδήλωση έγινε δημοφιλής στο ευρύ κοινό και το πρακτικό του πράγματος άρχισε να εξελίσσεται σε τοπικό έθιμο.

Πώς μπορεί να λάβει μέρος το κοινό;
Η συμμετοχή είναι ανοικτή σε όλους (και δωρεάν), αρκεί ο συμμετέχων ή η συμμετέχουσα να είναι 18 ετών και άνω. Ωστόσο, υπάρχει μια σειρά από κανόνες και κανόνες που πρέπει να τηρούνται ώστε να αποφεύγονται πρόστιμα ή προβλήματα με τις τοπικές αρχές και βέβαια για να μην κινδυνεύσει η σωματική ακεραιότητα κανενός. Η τοπική αστυνομία τείνει να είναι αυστηρή και σταθερή για κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά, ιδιαίτερα στο να διασφαλίζει ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος μεθυσμένων ή μεθυσμένων δρομέων στην πορεία του τρεξίματος.

Η έκταση της διαδρομής
Η διαδρομή της ταυροδρομίας διασχίζει αρκετά στενά δρομάκια της παλιάς πόλης της Παμπλόνα. Ξεκινά από την πλαγιά της οδού Σάντο Ντομίνγκο και τελειώνει μέσα στην αρένα. Αν και η συνολική απόσταση είναι 875 μέτρα, σχετικά μικρή δηλαδή, είναι αδύνατο για έναν δρομέα να καλύψει ολόκληρη τη διαδρομή: η απόσταση, η παρουσία τόσων άλλων δρομέων και κυρίως η τεράστια ταχύτητα των ταύρων δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή παρά μόνο σε λίγα μέτρα της διαδρομής.

Πόσο ασφαλές είναι;
Αν ανησυχείτε μήπως συναντήσετε αφηνιασμένους ταύρους στην επόμενη γωνία, στη βόλτα σας στην παλιά Παμπλόνα, δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε. Όλο το μήκος της διαδρομής είναι πλήρως περιφραγμένο, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατο για κάποιον ταύρο να ξεφύγει από την πορεία.
Επίσης, δεν είναι απαραίτητο να βρεθεί κανείς και δίπλα-δίπλα με τους ταύρους: οι περισσότεροι παρακολουθούν τις ταυροδρομίες από τα μπαλκόνια, και πράγματι το θέαμα προσφέρεται για αφ’ υψηλού παρακολούθηση και άπειρες φωτογραφίες!

Η Σομαλιλάνδη είναι μια de facto ανεξάρτητη δημοκρατία που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής. Έχει έκταση 134.000 τ. χλμ. και πληθυσμό 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Πρωτεύουσά της είναι η Χαργκέισα. Κύριες γλώσσες των κατοίκων της είναι η σομαλική και η αραβική.
Η Δημοκρατία της Σομαλιλάνδης θεωρεί εαυτήν διάδοχη χώρα της Βρετανικής Σομαλιλάνδης, άλλοτε προτεκτοράτου, το οποίο είχε έκταση περίπου 137.600 τ. χλμ. Το προτεκτοράτο έγινε ανεξάρτητο στις 26 Ιουνίου του 1960. Την 1η Ιουλίου της ίδια χρονιάς ενώθηκε με την ιταλική Σομαλιλάνδη και αποτέλεσε τμήμα της Δημοκρατίας της Σομαλίας.
Στις 18 Μαΐου του 1991 οι κάτοικοι της Σομαλιλάνδης ανακήρυξαν την ανεξαρτησία από τη Σομαλία. Όμως, αυτή η ανεξαρτησία δεν αναγνωρίστηκε μέχρι στιγμής επισήμως από καμία άλλη χώρα ή διεθνή οργανισμό. Η Σομαλιλάνδη σήμερα έχει πολιτικές επαφές με τη γειτονική Αιθιοπία και το Τζιμπουτί, με το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Γκάνα, τη Ρωσία, την Νότια Αφρική, τη Σουηδία, τη Βρετανία και τις ΗΠΑ.
Λόγω της ιδιαίτερης αυτής πολιτικής και διπλωματικής κατάστασης, αλλά και λόγω του εμφυλίου για την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της, η χώρα δεν έχει σχεδόν καθόλου τουρισμό. Την επισκέπτονται κυρίως αρχαιολόγοι και γεωλόγοι οι οποίοι μελετούν τους πολλούς αρχαιολογικούς χώρους αλλά και την ιδιαίτερη φύση της. Στην προϊστορία αλλά και στην αρχαιότητα, η χώρα βρεχόταν από ποταμούς και είχε εύφορες κοιλάδες – όπως μαρτυρούν οι προϊστορικές βραχογραφίες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα αλλά και αρχαία συγγράμματα.
Σήμερα καλύπτεται από έρημο. Η πλειονότητα των κατοίκων της είναι νομάδες βοσκοί. Στις πανέμορφες αμμώδεις παραλίες της, υπάρχουν ψαροχώρια. Στην αρχαιότητα αυτά τα ψαροχώρια σχημάτιζαν μία αλυσίδα νευραλγικών εμπορικών λιμανιών, απ’ όπου μεταφέρονταν οι πολύτιμοι θησαυροί της Αφρικής στα παλάτια της Μεσογείου, της Ινδίας και της Ασίας.

Ένα εξειδικευμένο και πολύ ενδιαφέρον εξερευνητικό οδοιπορικό του Versus στη μεσαιωνική Νοτιοδυτική Γαλλία, με εξαιρετικές παροχές που περιλαμβάνονται όλες στην τελική τιμή.
Εξερευνούμε την οινική μεσαιωνική περιοχή της Ακουιτανίας και της Οξιτανίας, με αφετηρία το Μπορντώ και τέρμα την Τουλούζη. Βλέπουμε λαμπρές πόλεις κοσμήματα, διασχίζουμε αρχαίους ρωμαϊκούς αμπελώνες, επισκεπτόμαστε κουκλίστικα χωριά με κάστρα, πέτρινα σπίτια, ιστορικά μοναστήρια, κάνουμε μια μαγική κρουαζιέρα στον ποταμό Ντορντόν με ιστιοφόρο γκαμπάρ του 18ου αιώνα, επισκεπτόμαστε τα δύο κορυφαία προϊστορικά σπήλαια Λασκώ και Πες Μερλ, με τις απίθανες βραχογραφίες από την Παλαιολιθική Εποχή. Κάνουμε οινογνωσία στους θρυλικούς αμπελώνες του Μπορντώ και δοκιμάζουμε μαύρη τρούφα, πατέ και φουαγκρά, στις πόλεις και στα χωριά που καθιέρωσαν τα γαλλικά ντελικατέσεν παγκοσμίως. Βλέπουμε το Κανάλι του Μιντί, το θαύμα της αρχαίας ρωμαϊκής υδραυλικής μηχανικής, που ενώνει τον Ατλαντικό με τη Μεσόγειο αλλά επισκεπτόμαστε και το εργοστάσιο των διώροφων αεροπλάνων Airbus στα περίχωρα της Τουλούζης.

Η Χιλή είναι μια πανέμορφη χώρα και αποτελείται εκτός από την ηπειρωτική χώρα, τα νησιά που εκτείνονται στα χιλιανά παράλια του Ειρηνικού ωκεανού: το διάσημο νησί του Πάσχα, τις ηφαιστειογενείς νησίδες Σάλα υ Γκόμες, Σαν Αμπρόσιο, Σαν Φελίξ του Ειρηνικού και το αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες. Διεκδικεί από την Αργεντινή και τη Μεγάλη Βρετανία μια θαλάσσια ζώνη πλάτους 200 μιλίων, η οποία εκτείνεται στην παράκτια ζώνη της, καθώς και ένα τμήμα της Ανταρκτικής, επειδή η νοτιότερη απόληξη της χώρας (το ακρωτήριο Χορν) απέχει μόνο 640 χλμ. από την Ανταρκτική. Ελέγχει τον πορθμό του Μαγγελάνου που της επιτρέπει την έξοδο προς τον Ατλαντικό ωκεανό.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. η κεντρική Χιλή κατοικήθηκε από Αραουκανούς, οι οποίοι ανέπτυξαν αξιόλογο πολιτισμό και ειδικότερα τη χρήση της μεταλλοτεχνίας, της κεραμικής, της υφαντουργίας και της μεθοδικής γεωργίας τον 10ο μ.Χ. αιώνα. Οι ίδιοι  ισχυρίζονται πως έχουν ελληνικές ρίζες και κατάγονται από την Σπάρτη. Είναι γεγονός πως πολλά στοιχεία της παράδοσής τους συνηγορούν σε κάτι τέτοιο. Αντιστάθηκαν αποτελεσματικά στους Ίνκας της Βόρειας Χιλής, όμως νικήθηκαν από τους Ισπανούς κατακτητές. 
Μέχρι το 1830 κυριάρχησε πολιτική αναρχία. Το 1879  η Χιλή εισέβαλε στη βολιβιανή επαρχία Αντοφαγκάστα και στις περουβιανές επαρχίες Αρίκα, Τάκνα και Ταραπακά. Έτσι ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού, που έληξε με νίκη των χιλιανών στρατευμάτων. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου η Χιλή διατήρησε αρχικά ουδέτερη στάση απέναντι στις αντιμαχόμενες πλευρές, όμως το 1945 κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και της Ιταλίας. Ο πιο διάσημος πρόεδρος της χώρας ήταν ο Σαλβαντόρ Αλιέντε. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 εκδηλώθηκε βίαιο πραξικόπημα που προκάλεσε τον θάνατο 3.000 πολιτών, μεταξύ αυτών και του Αλιέντε. Αρχηγός του πραξικοπήματος ήταν ο στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ Ουγκάρτε.

Το Μακάο, άλλοτε υπερπόντιο εδαφικό διαμέρισμα της Πορτογαλίας, βρίσκεται στις νότιες ακτές της Κίνας απέναντι από το Χονγκ Κονγκ. Οι Κινέζοι απόγονοι των πρώτων ψαράδων, με τη βοήθεια των ναυτικών από τη Λισαβώνα, οικοδόμησαν τη μυθική πόλη του Μακάο. Καθολικοί ναοί μπλέκονται με βουδιστικές παγόδες, δημιουργώντας ένα εξωτικό μείγμα που γίνεται ακόμη πιο ιδιότυπο με την ύπαρξη γιγαντιαίων καζίνο τύπου Λας Βέγκας.

Το Μακάο είναι ένα από τα μικρότερα μέρη στον κόσμο, με έκταση μόλις 28,6 τετραγωνικά χιλιόμετρα και 520.000 κατοίκους. Η πρώην πορτογαλική αποικία πέρασε στην κυριότητα της Κίνας τον Δεκέμβριο του 1999 και αποτελεί την ασιατική απάντηση στο Λας Βέγκας. Με τα καζίνο να απαγορεύονται στην Κίνα και στο Χονγκ Κονγκ, το Μακάο αποτελεί πόλο έλξης για τους Κινέζους και τους κατοίκους της Νοτιοανατολικής Ασίας και σύντομα θα ξεπερνά κατά πολύ σε κέρδη το Λας Βέγκας. Ήδη εδώ λειτουργούν 27 καζίνο!

Oι Φιλιππίνες είναι μια πανέμορφη χώρα στη Νοτιοανατολική Ασία με πλούσια ιστορία και πολιτισμό. Αποτελείται από περίπου 7.000 νησιά. Πρωτεύουσά της είναι η Μανίλα και επίσημη γλώσσα τα Φιλιππινέζικα. Με πληθυσμό που αγγίζει τα 110 εκατομμύρια είναι η δωδέκατη πιο πυκνοκατοικημένη χώρα στον κόσμο. Έχει επηρεαστεί από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς, συμπεριλαμβανομένων των Ισπανών, των Αμερικανών και των Κινέζων. Υπήρξε αποικία της Ισπανίας για πάνω από τριακόσια χρόνια, ενώ αργότερα πέρασε στον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών. Η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1946 και έκτοτε έχει αναπτυχθεί ως μια πλουραλιστική δημοκρατία. Η οικονομία της είναι μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στην Ασία και βασίζεται σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων του τουρισμού, της γεωργίας και της κατασκευής.
Οι Φιλιππινέζοι είναι ένα φιλόξενος και φιλικός λαός που φημίζεται για τη ζεστασιά και την ευγένειά του. Ο πολιτισμός τους είναι μια μίξη τοπικών παραδόσεων και επιρροών από τη δυτική κουλτούρα, κάτι που αντανακλάται στη μουσική, τον χορό και την τέχνη. Επιπλέον, η χώρα έχει πολλά φυσικά και πολιτιστικά αξιοθέατα, συμπεριλαμβανομένων των καταπληκτικών τροπικών παραλιών της, των εντυπωσιακών βουνών και των ιστορικών μνημείων. Σήμερα αποτελεί έναν από τους πιο όμορφους τουριστικούς προορισμούς της Ασίας.

Η Δημοκρατία Σάο Τομέ και Πρίνσιπε, όπως είναι το επίσημο όνομα της χώρας, είναι το δεύτερο μικρότερο κράτος της Αφρικής με πληθυσμό μόλις 176.000 κατοίκους, από τους οποίους το 5%  ζει στο νησί Πρίνσιπε, ενώ οι υπόλοιποι στο νησί Σάο Τομέ, όπου βρίσκεται και η ομώνυμη πρωτεύουσα. Τα δύο αυτά νησιά αποτελούν το σύνολο της χώρας.
Το Σάο Τομέ οφείλει το όνομά του στους Πορτογάλους εξερευνητές που το ανακάλυψαν το 1470, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Θωμά. Το όνομα «νησί της σοκολάτας» δόθηκε στο Σάο Τομέ όχι μόνο γιατί η βασική καλλιέργεια είναι το κακάο, αλλά γιατί οι κλιματολογικές συνθήκες και η προστασία που προσφέρουν τα φοινικόδεντρα στα ευαίσθητα φύλλα του θαμνώδους κακαόδεντρου  έχουν αναδείξει διεθνώς το κακάο του Σάο Τομέ ως την εκλεκτότερη ποικιλία για την παρασκευή σοκολάτας, καθιστώντας το περιζήτητο στις διεθνείς αγορές.
Όμως το Σάο Τομέ καμαρώνει και για ακόμα ένα όνομα, «Μαργαριτάρι του Ισημερινού», εξαιτίας της μοναδικής τροπικής φύσης του, όνομα απόλυτα δικαιολογημένο.
Οι πρώτοι του κάτοικοι, κυρίως Εβραίοι που έφταναν στο νησί από την Πορτογαλία, θεωρούνταν ανεπιθύμητοι. Σύντομα όμως οι Πορτογάλοι ξεκίνησαν το εμπόριο σκλάβων στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Στη συνέχεια, επεκτάθηκαν στην παραγωγή και εξαγωγή κακάο. Παρότι η χώρα μέχρι και σήμερα κατατάσσεται στις πρώτες παραγωγικές και εξαγωγικές δυνάμεις του είδους, αναγκάζεται να εισάγει πολλά προϊόντα διατροφής, μιας και γενικώς απουσιάζουν οι υποδομές, ενώ οι κάτοικοι είναι φτωχοί σε εισοδήματα.

Το Πουέρτο Ρίκο ή αλλιώς Πόρτο Ρίκο είναι νησί της Κεντρικής Αμερικής στον Ατλαντικό ωκεανό. Πρόκειται για το μικρότερο και ανατολικότερο από τα νησιά των Μεγάλων Αντιλλών. Με έκταση 13.790 τ. χλμ., αποτελεί υπερπόντια κτήση των ΗΠΑ. Το όνομά του μεταφράζεται στα ελληνικά ως «πλούσιο λιμάνι».  Οι πρώτοι κάτοικοί του ήταν οι Ινδιάνοι της φυλής των Αραουάκων, οργανωμένοι σε ομάδες, με κύρια απασχόληση τη γεωργία και το ψάρεμα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1493, στο δεύτερο ταξίδι του και αφού τους εξολόθρευσε το ονόμασε Σαν Χουάν Μπατίστα. 
Για πρώτη φορά εγκαταστάθηκαν εκεί Ισπανοί άποικοι το 1509 με την επίβλεψη του πρώτου κυβερνήτη, του Χουάν Πόνθε ντε Λεόν. Το 1521 ιδρύθηκε η πρωτεύουσα του νησιού, η Σαν Χουάν. Γρήγορα οι Ισπανοί εξαφάνισαν παντελώς τους ιθαγενείς και εγκατέστησαν στις φυτείες και τα ορυχεία χρυσού, που ήταν πλούσια την εποχή εκείνη, δούλους από την Αφρική. Τον 17ο και 18ο αιώνα έγιναν πολλές προσπάθειες κατάληψης του νησιού, που ήταν σημαντική στρατιωτική βάση, άλλοτε από τους Ολλανδούς και άλλοτε από τους Βρετανούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Οι προστριβές με τη μητρόπολη άρχισαν τον 19ο αιώνα με αποκορύφωμα την απόπειρα εξέγερσης του 1867, η οποία όμως απέτυχε.  Το 1897 η Ισπανία αναγνώρισε την αυτονομία του νησιού, το οποίο καταλήφθηκε το 1898 από τις ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια του Αμερικανοϊσπανικού πολέμου. Με τη συνθήκη του Παρισιού (1898), το Πουέρτο Ρίκο παραχωρήθηκε στις ΗΠΑ, οι οποίες διόρισαν στρατιωτικό διοικητή και εκτελεστικό συμβούλιο (1900). 
Το Πουέρτο Ρίκο είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη περιοχή. Τα 2/3 του πληθυσμού είναι ισπανικής και λοιπής ευρωπαϊκής καταγωγής και το υπόλοιπο 1/3 αποτελείται από αφρικανικής καταγωγής κατοίκους και μιγάδες. Οι κάτοικοι, όσον αφορά τον τρόπο ζωής τους, είναι επηρεασμένοι από την ισπανική κατοχή και διατηρούν πολλά λατινοαμερικανικά έθιμα. Επίσημη γλώσσα είναι η ισπανική, παρόλο που και η αγγλική χρησιμοποιείται ευρέως και για διοικητικούς σκοπούς. Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι χριστιανοί.

Είναι ένα ταξίδι φετίχ. Οδικό και εύκολο. Και γεμάτο εκπλήξεις σε κάθε ένα από αυτά τα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της Βόρειας Ιταλίας, που διατηρούνται σαν μνημεία, αλλά παρέχουν όλες τις ανέσεις στους πιο απαιτητικούς επισκέπτες. Εδώ, φυσικά, είναι άγνωστη η λέξη «πανωσήκωμα». Αντίθετα είναι πολύ δημοφιλής η λέξη «κρασί». Διότι κάθε ένα έχει και την ποικιλία του. Τα χωριά αυτά είναι στην πλειονότητά τους χτισμένα πάνω σε αμπελώνες. Το Κιάντι, το Μπαρόλο και πολλά άλλα διάσημα ιταλικά κρασιά σε όλο τον κόσμο παράγονται εδώ. Επίσης το κάθε ένα χωριό έχει τη δική του εκλεκτή κουζίνα. Δεν σερβίρουν τις πίτσες και τις κόκκινες μακαρονάδες του νότου. Στην Τοσκάνη θα δοκιμάσετε ραβιόλια, ραγού και μοσχομυριστά κρεατικά με δεντρολίβανο, φασκόμηλο, θυμάρι και άλλα αρωματικά της περιοχής. Η κουζίνα σε κάθε χωριό είναι ταιριαστή με το κρασί του. Κατά τα άλλα, θα απολαύσετε εξοχή. Φρέσκο αέρα. Και καταπληκτική θέα, αφού οι περισσότεροι οικισμοί είναι χτισμένοι πάνω σε λόφους.
Τα πιο διάσημα χωριά τις Τοσκάνης είναι το μεσαιωνικό Σαν Τζιμινιάνο (αυτό είναι κωμόπολη), το γραφικό αγροτικό Κιάντι (καταλαβαίνετε από πού πήρε την ονομασία του), το γραφικό Μοντεπουλτσιάνο με τα εκλεκτά οινοποιεία και τα πολυβραβευμένα του κρασιά.
Αυτή είναι η Τοσκάνη σε λίγες γραμμές. Είναι απολαυστικό να περπατάς στα χωριά της. Συμμετέχεις και εσύ σε μια ταινία που γυρίζεται με πρωταγωνιστή εσένα. Ένα ταξίδι, που θα θυμάστε για πάντα!

Ως γνωστόν η τέχνη στην Ιταλία και δη η αναγεννησιακή παραγόταν για λογαριασμό των πλούσιων ευγενών. Οι οποίοι μέσω αυτής επεδείκνυαν τον πλούτο, τη δύναμη αλλά και την πνευματική καλλιέργειά τους – διότι χωρίς την τελευταία θα έπεφταν στην κατηγορία των παρακατιανών. Τέτοιοι αριστοκράτες ήταν οι Μέδικοι στη Φλωρεντία. Επένδυαν στην τέχνη για αιώνες και χάρη σ’ αυτήν σήμερα η δυναστεία τους είναι η πιο διάσημη σε όλο τον κόσμο. Η ίδρυση της Πινακοθήκης Ουφίτσι, είναι δημιούργημα μιας γυναίκας, της τελευταίας απογόνου των Μεδίκων. Toν Ιούλιο του 1737 όταν πέθανε ο Τζιάν Γκαστόνε των Μεδίκων μόνη κληρονόμος έμεινε η αδελφή του Λουδοβίκα των Μεδίκων. Όλα τα υπάρχοντα της δυναστείας, συμπεριλαμβανομένων κτηρίων, χρημάτων, κοσμημάτων και συλλογών έργων τέχνης αλλά και εδαφών, περιήλθαν σε αυτήν. Η ιδία, ήταν λάτρης της τέχνης και βλέποντας την κατάσταση των άλλων βασιλικών οίκων, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει κυριολεκτικά όλους τους καλλιτεχνικούς και τους πολιτιστικούς θησαυρούς τους, με μια αξιοσημείωτη πράξη που έδειξε μεγάλη διορατικότητα, υπέγραψε οικογενειακό σύμφωνο με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σύμφωνα με το οποίο όλη η προσωπική περιουσία των Μεδίκων, που παραχωρούνταν από την ιδία στη δυναστεία της Λορένης (οι διάδοχοι των Μεδίκων), δεν θα μεταφερόταν ποτέ έξω από τη Φλωρεντία. Έτσι άρχισε η ιστορία της Πινακοθήκης Ουφίτσι, η οποία είναι η παλαιότερη πινακοθήκη παγκοσμίως και στεγάστηκε στο γνωστό οικογενειακό κτήριο στη Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί αρχικά για τα γραφεία και τις υπηρεσίες της δυναστείας. Εξ ου και η ονομασία «ουφίτσι» που σημαίνει «γραφεία».

Ποια αίθουσα έχει περίοπτη θέση;

Στην Πινακοθήκη, περίοπτη θέση κατέχει η αίθουσα Τριμπούνα που είναι και το παλαιότερο τμήμα της. Σχεδιάστηκε το 1584 με σκοπό να φιλοξενήσει τις αρχαιολογικές συλλογές και το περιεχόμενο σε ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Σπουδαστηρίου του Παλάτσο Βέκιο, το οποίο ανήκε επίσης στους Μεδίκους. Αργότερα μεταφέρθηκαν στην Τριμπούνα όλα τα πολύτιμα εκθέματα από τις συλλογές των Μεδίκων σε ολόκληρη την Ιταλία. Η Τριμπούνα είναι ο πρώτος χώρος στην ιστορία που πληροί τα πρότυπα μουσείου και γι αυτό λειτούργησε σαν οδηγός για τα επόμενα κέντρα τέχνης των διαφόρων ιδρυμάτων.

Η Γκαλερία Ουφίτσι – περιλαμβάνεται είσοδος και ειδική ξενάγηση

Η συλλογή της Πινακοθήκης Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από τον 16ο αιώνα. Σήμερα στην πινακοθήκη εκτίθενται κατά κύριο λόγο έργα ζωγραφικής. Μερικά από τα ονόματα που μπορεί να δει ο επισκέπτης είναι: Φιλίππο Λίππι, Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, Λεονάρντο ντα Βίντσι, Σάντρο Μποτιτσέλι, Περουτζίνο, Πιέρο ντι Κόζιμο, Ραφαήλ, Τζορτζόνε, Τισιανός, Τιντορέτο, Βερονέζε, Μιχαήλ Άγγελος, Καραβάτζιο, Τζιανμπατίστα Τιέπολο, Καναλέτο. Στην πινακοθήκη εκτίθενται και ζωγράφοι από άλλες χώρες πλην της Ιταλίας οι οποίοι εργάστηκαν για τους Μεδίκους, όπως οι Αλμπρεχτ Ντίρερ, Λούκας Κράναχ, Χανς Χόλμπαϊν, Ρούμπενς, Ρέμπραντ, βαν Ντάικ, Ελ Γκρέκο, Βελάθκεθ, Ντελακρουά και πολλοί άλλοι.

Η Βενεζουέλα ή επίσημα Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας είναι χώρα της Νότιας Αμερικής, πρώην ισπανική αποικία. Το όνομά της αποδίδεται ιστορικά σε παραφθορά του ονόματος Βενετία, με την οποία είχαν σχέσεις οι ιθαγενείς της δυτικής Βενεζουέλας. Ο εξερευνητής Αμέριγκο Βεσπούτσι με τον Αλόνσο δε Οχέδα ισχυρίζονταν ότι έδωσαν αυτό το όνομα, όταν πρωτοείδαν σπίτια των ιθαγενών Άνιου που εξείχαν από το νερό και θύμισαν στον Ιταλό Βεσπούτσι τη Βενετία. Σύμφωνα με μια άλλη, λιγότερο δημοφιλή θεωρία, το όνομα προέρχεται από μια λέξη των ιθαγενών και σημαίνει «Μεγάλο Νερό», όπως ήταν γνωστός ο κόλπος του Μαρακαΐμπο.
Η χώρα συνορεύει με την Κολομβία στα δυτικά, με τη Βραζιλία νότια και τη Γουιάνα στα ανατολικά. Στα βόρεια βρέχεται από τη θάλασσα της Καραϊβικής και οριοθετείται από τα χωρικά ύδατα των: Δομινικανή Δημοκρατία, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Γρενάδα, Ολλανδικές Αντίλλες και Μπαρμπάντος. Πρωτεύουσα είναι το Καράκας.
Το 1498-1499 ο Χριστόφορος Κολόμβος και ο Αλόνσο ντε Οχέντα έφτασαν στη Βενεζουέλα, που κατοικούνταν από ιθαγενείς ινδιάνους. Το 1521 άρχισε η ισπανική αποίκιση από τις βορειοανατολικές ακτές, ενώ το 1749 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εξέγερση ενάντια στην ισπανική κυριαρχία. Η Βενεζουέλα, εκμεταλλευόμενη την εισβολή του Ναπολέοντα στην Ισπανία, εξεγέρθηκε το 1810 και ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη το 1811. Έχασε όμως μετά τη μάχη με τους Ισπανούς. Ο Σιμόν Μπολιβάρ συνέχισε τη μάχη, κερδίζοντας το 1819 τους φιλοβασιλικούς και δημιουργώντας τη Δημοκρατία της Μεγάλης Κολομβίας (σημερινή Κολομβία, Βενεζουέλα, Ισημερινός και Παναμάς). Το 1821 κέρδισε τη μάχη του Καραμπομπό, διασφαλίζοντας έτσι την ανεξαρτησία της χώρας. 
Ακολούθησαν αρκετές δεκαετίες πολιτικής κρίσης και στρατιωτικών καθεστώτων, όπως αυτό του στρατηγού Χουάν Βισέντε Γκόμες (1908-1935) και του Μάρκος Πέρες Χιμένες (1948-1958). Το 1958 εξελέγη πρόεδρος ο Ρόμουλο Μπετανκούρτ, επικεφαλής του ιστορικού κόμματος της χώρας Δημοκρατική Δράση (AD). 
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 η χώρα γνώρισε τεράστια οικονομική ανάπτυξη χάρη στο πετρέλαιο. Ωστόσο, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν η πτώση των διεθνών τιμών του μαύρου χρυσού έφερε οικονομική λιτότητα και κοινωνική αναταραχή.

Το Καράκας, πρωτεύουσα της χώρας, αποτελεί το κυβερνητικό, οικονομικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της χώρας. Με πληθυσμό που αγγίζει τα πέντε εκατομμύρια, βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας και αντικρίζει την Καραϊβική Θάλασσα. Η ίδρυσή του οφείλεται στον Ντιέγκο Ντε Λοσάδα, το 1567. Την ονόμασε Santiago de León de Caracas προς τιμή του αποστόλου Ιακώβου, ο οποίος είναι ο προστάτης άγιος της Ισπανίας. 
Η πόλη λεηλατήθηκε από Άγγλους στρατιώτες το 1595 και τα κτίριά της καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από δύο σεισμούς, το 1755 και το 1812. Κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, ωστόσο, το Καράκας αναδείχθηκε σταδιακά ως το κυρίαρχο αστικό κέντρο της Βενεζουέλας. Η ινδική αντίσταση στον εποικισμό ξεπεράστηκε γρήγορα, εν μέρει λόγω μιας επιδημίας ευλογιάς που αποδεκάτισε τον γηγενή πληθυσμό. 
Η κοιλάδα ήταν σχετικά απαλλαγμένη από πειρατικές επιθέσεις, παρά την κεντρική της θέση κοντά στη βόρεια ακτή της χώρας. Η ίδια η κοιλάδα και οι παρακείμενές της παρήγαγαν λίγο χρυσό, ενώ στη συνέχεια έγιναν σημαντικές για την εξαγωγή κακάο (κακάο), την πηγή της σοκολάτας. Επιπλέον, το Καράκας πρόσφερε υγιεινό, άνετο κλίμα και άφθονο γλυκό νερό. 
Εδώ γεννήθηκε ο Σιμόν Μπολιβάρ, ο πιο διάσημος από τους ήρωες της Νότιας Αμερικής, στις 24 Ιουλίου 1783, σε μια οικογένεια με εξέχουσα θέση στις υποθέσεις της Βενεζουέλας. Ο Μπολίβαρ συμμετείχε στον σχηματισμό της βραχύβιας πρώτης δημοκρατίας (1811–12) και δύο χρόνια αργότερα εισέβαλε στη Βενεζουέλα με μια μικρή δύναμη που στρατολογήθηκε στη Νέα Γρανάδα. Αφού κατέλαβε το Καράκας τον Αύγουστο του 1813, η πόλη του απένειμε τον τίτλο El Libertador (Ο απελευθερωτής). Ένα χρόνο αργότερα οι πατριωτικές δυνάμεις του Μπολιβάρ υποχώρησαν πλήρως, αλλά όταν η Μεγάλη Κολομβία (σημερινή Κολομβία, Παναμάς, Βενεζουέλα και Εκουαδόρ) κέρδισε τελικά την ανεξαρτησία το 1821, το Καράκας έγινε η πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Η πόλη διατήρησε αυτή τη διάκριση ακόμα κι όταν η Βενεζουέλα αποσχίστηκε από τη Μεγάλη Κολομβία το 1830.  
Το 1870 ξεκίνησε η αστική μεταμόρφωση του Καράκας από τον Πρόεδρο. Αντόνιο Γκουσμάν Μπλάνκο, ο οποίος προσπάθησε να κάνει το Καράκας αντίγραφο της γαλλικής πρωτεύουσας, του Παρισιού. Το γαλλικό αρχιτεκτονικό γούστο εκείνης της περιόδου αντικατέστησε το ισπανικό αποικιακό στυλ. Χτίστηκαν λεωφόροι και μερικοί δρόμοι διευρύνθηκαν για να ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της πόλης, η οποία είχε φτάσει σε πληθυσμό σχεδόν τις 56.000 μέχρι το 1881.