Ατομικό ταξίδι στην πιο «πολύχρωμη ήπειρο», την Αυστραλία!

Ταξιδέψτε με το Versus στο Αμβούργο τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γερμανίας, την κοσμοπολίτικη μητρόπολη του γερμανικού Βορρά με τη μεγάλη ναυτική ιστορία, την υπέροχη αρχιτεκτονική και την καταπράσινη φύση.

Εκλεπτυσμένη και εναλλακτική, εξωστρεφής και ελιτίστικη, η χανσεατική πόλη-λιμάνι πάνω στα νερά του Έλβα και του Άλστερ είναι ένα συναρπαστικό κράμα αντιθέσεων. Εδώ συνυπάρχουν αρμονικά οι μετανάστες και οι εργάτες με τους περισσότερους εκατομμυριούχους της χώρας, η καλλιτεχνική αντικουλτούρα με την μεγαλύτερη μιντιακή βιομηχανία της Γερμανίας, το «Μίλι της Αμαρτίας» με την εμβληματική «Φιλαρμονική του Έλβα», η βιομηχανική περιοχή Speicherstadt των ιστορικών αποθηκών του λιμανιού με την μοντέρνα αστική συνοικία της HafenCity. Δίπλα σε αυτό το αινιγματικό παζλ, η  φυσική σκηνογραφία της πόλης, ένα υπερθέαμα καναλιών, γεφυρών, λιμνών και ειδυλλιακών πάρκων που διατρέχουν τον αστικό ιστό, κάνουν το Αμβούργο έναν από τους πιο ακαταμάχητους προορισμούς στον κόσμο.
Μια πόλη για όλα τα γούστα
Στο Αμβούργο μπορούμε να κάνουμε βόλτα στην Red Light District, το Reeperbahn. Πρόκειται για το το δεύτερο πιο δημοφιλές σημείο της πόλης μετά το λιμάνι μια από τις μεγαλύτερες αντίστοιχες περιοχές στην Ευρώπη. Στα κόκκινα φανάρια του Αμβούργου θα βρούμε πλήθος μπαρ, εστιατόρια, θέατρα και κλαμπ, όπως και sex shop, πονηρά… μουσεία, και ερωτικά θέατρα.  Μπορούμε επίσης να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπάλινσταντ, μια αναπαράσταση του αποχαιρετισμού της μετανάστευσης στις αρχές του 19ου αιώνα προς Αμερική, Βραζιλία και Αυστραλία ή να χαθούμε στην πινακοθήκη Kunsthalle με  αριστουργήματα των Rembrandt, Caspar David Friedrich, Edvard Munch κ.ά. Μπορούμε να κάνουμε τα ψώνια μας στο κομψό  δρόμο Alster Arkaden και να γευτούμε  θαλασσινά θαυμάζοντας το δεύτερο ευρωπαϊκό μεγαλύτερο λιμάνι, χωρίς να είναι παραθαλάσσιο, ηλικίας 800 ετών.

Μελανησία, Παπούα, Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου, Nέα Καληδονία. Ένα σύνολο νησιών στις Νότιες Θάλασσες όπου το ένα συναγωνίζεται σε ομορφιά το άλλο. Η Μελανησία (από τα αρχαία ελληνικά: μέλας [μαύρος] και νήσος) οφείλει το όνομά της στον Γάλλο εξερευνητή Ζιλ Ντιμόν ντ΄Ουρβίλλ, για να δηλώσει την εθνική και γεωγραφική ομαδοποίηση των νησιών, που διαφοροποιούνται από την Πολυνησία και Μικρονησία και έχει να κάνει με το έντονο μελανό χρώμα των κατοίκων της. Εκτείνεται από την δυτική πλευρά του Ανατολικού Ειρηνικού ως την Θάλασσα Αραφούρα, βόρεια και βορειοανατολικά της Αυστραλίας, ανάμεσα από τον Ισημερινό και τον τροπικό του Αιγόκερω.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια
Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

Η εξερεύνηση της Μελανησίας άργησε
Η εξερεύνηση όμως της Μελανησίας άργησε λόγω της αγριότητας των ανθρωποφάγων κατοίκων της και τη δυσκολία στη προσέγγιση σας, με αποτέλεσμα η κουλτούρα, οι παραδόσεις και οι συνήθειες των Μελανησίων να έχουν την αυθεντικότητα των πρώτων προϊστορικών κοινωνιών και να μένουν ακόμα αναλλοίωτες. Αυτό είναι άλλωστε και το κύριο ενδιαφέρον της.
Τα νησιά αυτά Φίτζι, Νησιά Σολομώντος, Βανουάτου είναι ανεξάρτητα κράτη εκτός από τη Νέα Καληδονία. Να σημειωθεί ότι με δημοψήφισμα το οποίο διεξήχθη το Νοέμβριο του 2018, η Νέα Καληδονία αποφάσισε για το πολιτικό της καθεστώς να παραμείνει εντός της Γαλλικής Δημοκρατίας και όχι να γίνει ανεξάρτητο κράτος.
Μέρη μυστήρια, απόκοσμα, εξωτικά. Έτσι θα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού. Η γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας και το μπλε του ωκεανού συναντούν μικρά νησάκια πνιγμένα κυριολεκτικά στο πράσινο. Διάσημα ηφαίστεια προσφέρουν μια πολύχρωμη εμπειρία, καθώς η καυτή λάβα δημιουργεί ένα μοναδικό υπερθέαμα στους τόνους της φωτιάς και του ήλιου σαν… πολύτιμο διαμάντι. Μια εμπειρία που λίγοι έχουν την τύχη να ζήσουν!

Εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ
Βόλτες στην κατάλευκη άμμο της ωραιότερης ατόλης στον κόσμο, εικόνες βγαλμένες από πίνακες του Ρουσσώ, πολύχρωμοι ύφαλοι που σφύζουν από θαλάσσια ζωή, τιρκουάζ παραλίες βγαλμένες από ντοκιμαντέρ και αμέτρητες καταδύσεις για τους λάτρεις του βυθού. Πανύψηλοι κοκοφοίνικες, γυναίκες να κυκλοφορούν με το παραδοσιακό στεφάνι, σαν λουλουδένιο στέμμα…
Εξωτικές περιηγήσεις σε μέρη μαγικά για ταξιδιώτες-εξερευνητές μέσα στην τροπική ζούγκλα παρέα με φιλόξενους κατοίκους. Βόλτες πάνω σε κανό με φόντο την πανσέληνο στη μέση του πουθενά, απόλυτη χαλάρωση μέσα στη φύση και κολύμπι σε απόκοσμες παραλίες, συνθέτουν ένα μωσαϊκό εμπειριών που μοιάζει με μαγικό… παραμύθι, όπως μόνο το Versus Travel ξέρει να προσφέρει.
Πλούσια βλάστηση, σπάνια είδη ζωής, εξωτική χλωρίδα και πανίδα συνθέτουν ένα τοπίο «ανεξερεύνητων» νησιωτικών προορισμών με έντονα τα σημάδια του παρελθόντος, σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα και κατοίκους υπερήφανους για τον πολιτισμό τους.
Απάτητα μέρη αξεπέραστου κάλλους και ειδυλλιακό τοπίο, σαγηνεύουν τους ρομαντικούς φυσιολάτρες κάνοντας σας να θέλετε να χαθείτε μια για πάντα στον δικό σας «επίγειο παράδεισο». Δεν αποκλείεται μάλιστα να νιώσετε πως ίσως να είστε πρωταγωνιστές σε ταινία αλά «Blue Lagoon».

Πριν κάποια χρόνια οι περισσότεροι αναφέρονταν στο σύμπλεγμα των νησιών με το όνομα Νέες Εβρίδες, ένα αρχιπέλαγος στα δυτικά των νησιών Φίτζι από συνολικά 82 νησιά και νησάκια. Για το μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 η χώρα τελούσε υπό κοινή βρετανική και γαλλική διοίκηση. Σήμερα τα νησιά λέγονται πλέον Βανουάτου, είναι ένα ανεξάρτητο κράτος, και θεωρείται ως ένας από τους ανερχόμενους τουριστικούς προορισμούς διεθνώς.

Η χώρα κατοικείται από περίπου 280.000 ανθρώπους, που ζουν στα περίπου 65 από τα 82 νησιά του συμπλέγματος. Παρά το μικρό αριθμό των κατοίκων, το Βανουάτου διαθέτει μία ανέλπιστη ποικιλία από γλώσσες και διαλέκτους, γεγονός που την κατατάσσει στις χώρες με τη μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία παγκοσμίως. Τρεις ωστόσο είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας: τα αγγλικά, τα γαλλικά και η τοπική γλώσσα Μπισλάμα.

Παρά τη μακρά εξάρτηση από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γαλλία, το Βανουάτου στηρίζει σήμερα την εξωτερική του συνδρομή σε δύο άλλες χώρες, πολύ πιο κοντινές, τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία. Ένα από τα κυριότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι αφορά τις μεγάλες αποστάσεις ανάμεσα σε πολλά από τα νησιά, που δυσκολεύουν την επικοινωνία.  

Ένα βασικό στοιχείο της μελανησιακής κουλτούρας, όπου Wantok σημαίνει άνθρωποι από τις ίδιες φυλές που μιλούν την ίδια διάλεκτο και είναι είτε συγγενείς εξ΄αίματος είτε μέρος της εκτεταμένης οικογένειας, που υποστηρίζουν και βοηθούν ο ένας τον άλλον.

Εμπειρία
Βανουάτου - Νήσος Τάνα. Μια διανυκτέρευση σε ένα ενεργό ηφαίστειο. Πτήση και διανυκτέρευση στο νησί Τάνα δίπλα σε ένα ανέγγιχτο από τη δυτική επιρροή, ένα πρωτόγονο και άκρως φιλικό χωριό. Την επόμενη ημέρα κατευθυνόμαστε με jeep 4x4 στον κρατήρα. Αφού διασχίσουμε παραδοσιακά χωριουδάκια, πυκνούς θάμνους, αχανείς πεδιάδες ηφαιστειακής τέφρας, με θέα που κόβει την ανάσα, θα προσεγγίσουμε το ηφαίστειο Yasur. Ο δρόμος για την κορυφή είναι μια σύντομη διαδρομή δέκα λεπτών προς το χείλος του κρατήρα, όπου θα παρατηρήσουμε την τρομερή δύναμη του πιο προσεγγίσιμου ενεργού ηφαιστείου στον κόσμο! Κόκκινο της φωτιάς και χρυσοκίτρινο κυριαρχούν παντού προκαλώντας δέος μπροστά σε ένα απόκοσμο θέαμα! Το συγκεκριμένο ηφαίστειο βρίσκεται σε μια από τις πιο παρθένες και απάτητες γωνιές του πλανήτη.

Βρετανική οργάνωση, γαλλική ζωντάνια, ελβετική ακρίβεια, αμερικανική άνεση. Ο φιλόξενος και πολιτισμένος Καναδάς αποτελεί εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορεί να λειτουργεί ένα δίκαιο κράτος ως προς τη φύση και τους ανθρώπους του και γι’ αυτό είναι και ένα από τα πιο αγαπημένα μας καλοκαιρινά ταξίδια.

Για τους Έλληνες ο Καναδάς ήταν τόπος μετανάστευσης, που λόγω του κρύου κλίματος δέχθηκε τους πιο τολμηρούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία ήταν οι πιο «εξωτικοί» προορισμοί, καθώς ο Βορράς της Αμερικής θύμιζε περισσότερο Ευρώπη. Είναι αλήθεια αυτό που λένε για τους Καναδούς, ότι είναι Άγγλοι, με γαλλική συμπεριφορά και αμερικανικό μισθό, σε μια πραγματικά αχανή χώρα. Εκεί όπου οι αυτόχθονες Ινδιάνοι είναι η μειονότητα και οι μετανάστες από διάφορα μέρη του κόσμου η πλειονότητα.
Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τη Ρωσία, έχει μόνο 35 εκατομμύρια κατοίκους, και μάλιστα σε μια νότια ζώνη κατά μήκος των συνόρων με τις ΗΠΑ που δεν ξεπερνά τα 100 χιλιόμετρα πλάτους, γιατί πιο βόρεια το χιόνι δεν λιώνει... Δεν είναι, όμως, ίδια με τον γείτονά της προς τον Νότο, παρότι έχουν την ίδια γλώσσα, το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης και σχεδόν την ίδια νοοτροπία.
Οι Καναδοί προσέχουν και διατηρούν τις ευρωπαϊκές τους ρίζες και δεν οπλοφορούν. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που ζήτησε δημοσίως συγνώμη στους αυτόχθονες για την εποικιστική της πολιτική, η μόνη χώρα που έχει χαρίσει δάνεια προς χώρες του Τρίτου Κόσμου χωρίς να ζητήσει αποπληρωμή και η μόνη χώρα που διατηρεί το κοινωνικό κράτος αλώβητο χάρη στην υψηλή φορολογία. Έχει την πολυτέλεια να το κάνει, γιατί είναι μεγάλη και πλούσια σε πόρους.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, για άλλο ένα ταξίδι εξερεύνησης του Versus, της μεγαλύτερης χώρας ανάμεσα σε δύο ωκεανούς. Όπως σας έχουμε συνηθίσει... Πρωτόγνωροι προορισμοί, χωρίς εκπτώσεις στην ποιότητα και στην πληρότητα: από άκρη σε άκρη. Από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, μέσα από πεδιάδες, λίμνες, ποτάμια, παγετώνες και μαγευτικά βουνά, θα ανακαλύψουμε μία από τις πιο ειρηνικές, πολιτισμένες και φημισμένες για τη διαφορετικότητά τους χώρες στον κόσμο. Είναι ένα ταξίδι αστικών και φυσικών τοπίων που λειτουργούν σε αρμονία και ηρεμούν τον ταξιδιώτη χωρίς να τον κουράζουν. Ο Καναδάς έχει λευκό και κόκκινο στη σημαία του, αλλά γαλάζιο και πράσινο χρώμα στα τοπία του...

Το μπαομπάμπ είναι ένα πολύ αλλόκοτο δέντρο, που φύεται στη Μαδαγασκάρη, στην ηπειρωτική Αφρική και την Αυστραλία.
Ανάλογα με το είδος τους, τα δέντρα φτάνουν σε ύψος από 5 έως 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους κυμαίνεται από 7 έως 15 μέτρα.
Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ο «πρησμένος» κορμός τους, που στην πραγματικότητα αποτελεί χώρο αποθήκευσης νερού - το δέντρο μπορεί να αποθηκεύσει τουλάχιστον 120.000 λίτρα νερού και να αντέξει και σε πολύ σκληρές συνθήκες ξηρασίας.
Τα κλαδιά στην κορυφή του δένδρου είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον κορμό.
Οι καρποί του είναι ξυλώδεις σε μορφή πεπονιού.
Το μπαομπάμπ έχει πολλαπλές χρήσεις:
Το φρούτο περιέχει έξι φορές περισσότερη ποσότητα βιταμίνης C από τα πορτοκάλια και διπλάσια ποσότητα ασβεστίου από το γάλα.
Ο χυμός τους χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλκοολούχου ποτού.
Οι σπόροι παράγουν βρώσιμο λάδι και τρώγονται ωμοί ή ψημένοι.
Τα φύλλα τρώγονται ως λαχανικό.
Οι ίνες του φλοιού του δένδρου χρησιμοποιούνται στην κατασκευή σχοινιών.
Η χρήση του όμως δεν περιορίζεται στην κατανάλωση, καθώς χρησιμοποιείται και στην ιατρική και συγκεκριμένα, το φρούτο, τα φύλλα και η φλούδα ωφελούν σε περίπτωση πυρετού και νεφρικών ασθενειών και οι σπόροι του κατά της δυσεντερίας.
Σύμφωνα με έναν αραβικό μύθο, το μπαομπάμπ οφείλει το αλλόκοτο σχήμα του στον ίδιο το Διάβολο, που κάποτε το ξερίζωσε και το ξαναφύτεψε ανάποδα (upside-down tree).

Ας ξεκινήσουμε με ένα στοιχείο συνταρακτικό: Στην Παπούα-Νέα Γουινέα πιστεύεται ότι δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη όλες οι φυλές. Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη έγινε το 1984.

Το νησί της Παπούα βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Όπως όλες οι ιστορίες αποικιοκρατίας. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Όμως το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, και ο λόγος που αποτελεί έναν ταξιδιωτικό προορισμό-φετίχ, είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.

Τα τροπικά δάση της Παπούας-Νέας Γουινέας (που είναι ο προορισμός αυτού του πολύ ιδιαίτερου ταξιδιού που οργανώνει το Versus Travel) παραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Τους οποίους θα γνωρίσουμε, χάρη στην εκτεταμένη έρευνα του Versus Travel. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας διαβιούν πρωτόγονα και δεν αποτελούν τουριστική ατραξιόν. Επιβάλλουν την παρουσία τους και τη διαφορετικότητά τους και υποδέχονται τους (όχι πολλούς) επισκέπτες του νησιού τηρώντας τα δικά τους πανάρχαια έθιμα και παραδόσεις.

Άρα το ταξίδι μας εκεί, καθίσταται αυτομάτως μια γνήσια εμπειρία, τόσο μοναδική, όσο και η αληθινή ιστορία του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο οι εκπλήξεις που μας περιμένουν είναι πολλές! Και πολλές από αυτές συνδέονται με τον δυτικό πολιτισμό, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Για παράδειγμα οι ανθρωπολόγοι έχουν εντοπίσει εκεί, το πρώτο δείγμα καπιταλιστικής κοινωνίας, ήδη από τη λίθινη εποχή. Επίσης τα ξύλινα γλυπτά των ιθαγενών, αποτελούν γνήσια και πανέμορφα δείγματα μοντέρνας τέχνης και εκτίθενται στο ΜοΜΑ της Νέας Υόρκης. Τα κολιέ από μαργαριτάρια, στολίζουν τους λαιμούς ανδρών και γυναικών εδώ και χιλιάδες χρόνια, πολύ προτού έρθουν στη Δύση. Από την άλλη, μέχρι πρόσφατα, αρκετές φυλές της χώρας επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό. Οι ημέρες που θα περάσουμε λοιπόν στην Παπούα-Νέα Γουινέα θα είναι ένα διαρκές ταξίδι μπρος-πίσω στον χρόνο, από αυτά που σου αλλάζουν άρδην την κοσμοθεωρία.

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για τη χώρα. Η Παπούα-Νέα Γουινέα είναι ένα ανεξάρτητο κράτος (από το 1975) που ανήκει στη Βρετανική Κοινοπολιτεία. Πρωτεύουσα είναι το Πορτ Μόρεσμπι. Ο παλαιότερος λαός είναι οι Πυγμαίοι. Οι εθνικές γλώσσες είναι τρεις: τα αγγλικά, που τα μιλάνε λίγοι, τα χίρι μότου, επίσης λίγοι και τα τοκ πίτζιν, που τα χρησιμοποιούν στη βουλή, στα σχολεία και στις διαφημίσεις. Γενικώς οι γλώσσες (όχι διάλεκτοι) ξεπερνούν τις 750. Κάθε φυλή έχει τη δική της. Υπολογίζονται περίπου 7.000 ομιλητές ανά καθεμία γλώσσα και διάλεκτο. Και οι φυλές ξεπερνούν τις 800! Ως εκ τούτου εθνικό σύνθημα στη χώρα είναι το (και πάλι) επίκαιρο, για την… πολιτισμένη εποχή μας: «Unity in diversity». Σε ελεύθερη μετάφραση «διαφορετικοί και ενωμένοι».

Οι κάτοικοι της Παπούας-Νέας Γουινέας (ξεπερνούν τα 8,7 εκατομμύρια) ασχολούνται με τη γεωργία με πρωτόγονα μέσα, το ψάρεμα και την κτηνοτροφία. Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στο ταξίδι μας εκεί θα τους δούμε να καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Το 82% των κατοίκων ασχολούνται με αυτούς τους τομείς αλλά παραδόξως, βάσει του εθνικού Συντάγματος, μόνο το 3% της γης που καλλιεργείται ανήκει στους καλλιεργητές. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.294 δολάρια όταν το αντίστοιχο ελληνικό είναι 27.820 δολάρια.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει και πλούσια αποθέματα πλουτοπαραγωγικών πόρων όπως ο χρυσός, ο χαλκός, ο άργυρος, το κοβάλτιο, πετρέλαιο (συστηματική εκμετάλλευση από το 2004), φυσικό αέριο κ.α. Ποιοι τα εκμεταλλεύονται αυτά; Οι γνωστές μεγάλες ξένες εταιρείες. Α, και κάτι ακόμη: το οδικό δίκτυο είναι περιορισμένο. Ασφαλτοστρωμένες είναι κυρίως οι πόλεις. Στα βουνά και στις πεδιάδες, κυκλοφορούν τεράστια 4Χ4 σε κακοτράχαλους χωματόδρομους και βασικά οι μετακινήσεις μας θα γίνονται με αεροπλάνο. Ευρέως χρησιμοποιούνται τα μικρά αεροπλάνα των ιεραποστολών. Ειδικά γι αυτά έχουν κατασκευαστεί αεροδιάδρομοι, σε πολλές απομακρυσμένες περιοχές. Ναι, μέσα σε αυτά τα αεροπλάνα, καθώς θα απογειωνόμαστε και θα προσγειωνόμαστε στις ζούγκλες και στις σαβάνες, θα αισθανθούμε λίγο σαν μικροί… Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί (1900-1944). Αλλά και αυτό είναι ένα κομμάτι της γοητείας του ταξιδιού μας!

Θα συναντήσουμε λοιπόν πολλές ιεραποστολές. Σύμφωνα με την απογραφή του 2000 το 96% των πολιτών της χώρας είναι μέλη της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι περισσότεροι, ωστόσο, στην καθημερινότητά τους, συνδυάζουν τη χριστιανική λατρεία με προχριστιανικές και δικές τους παραδοσιακές πρακτικές. Κατά κύριο λόγο, όπως θα δούμε γνωρίζοντας τους κατοίκους, πιστεύουν στα πνεύματα, στη Δύναμη, στη μαγεία. Στα σπίτια τους, αντί για εικόνες έχουν ζωγραφισμένα και σκαλισμένα κρανία των προγόνων τους. Στα δύσκολα και στα ευχάριστα γεγονότα κάνουν θυσίες ζώων (στις αγροτικές περιοχές, γουρουνιών), για να ζητήσουν εύνοια από τα πνεύματα. Φυσικά οι προλήψεις δίνουν και παίρνουν!

Πέρα από τους ανθρώπους, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας, το οποίο στο ταξίδι μας θα εξερευνήσουμε ενδελεχώς, είναι η φύση. Στην Παπούα-Νέα Γουινέα, τα δάση καλύπτονται από βλάστηση ισημερινού τύπου. Ωστόσο, η χλωρίδα σχετίζεται με τις διακυμάνσεις του κλίματος και παρουσιάζει μεγάλη διαφοροποίηση. Για παράδειγμα στα βουνά θα συναντήσουμε τροπικά δάση με αλπικά φυτά! Στις περιοχές που βρέχει λιγότερο, θα δούμε σαβάνες με ψηλές πόες και μεμονωμένα δέντρα. Και βέβαια αναλόγως με τη χλωρίδα πάει και η πανίδα. Αλλά το πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό είναι ο πλούτος σε παραδείσια πουλιά. Η Παπούα είναι η πατρίδα τους. Είναι ο παράδεισος των bird-watchers! Κι αν δεν είσαι, πηγαίνοντας εκεί, από την πρώτη μέρα, θα γίνεις…

Το κλίμα της χώρας είναι τροπικό, άρα υγρό και θερμό, με μέση θερμοκρασία τους 28ο C. Αλλά επειδή εμείς θα ανεβοκατεβαίνουμε στα βουνά, θα βρούμε και χαμηλότερες θερμοκρασίες.

Γενικώς σε αυτό το νησί, το οποίο θα καλύψουμε αεροπορικώς από νότο προς βορρά και από ανατολή προς δύση, θα δούμε τα πάντα! Δεν θα δούμε πολλά ρούχα, διότι οι κάτοικοι ζωγραφίζουν τα σώματά τους αντί να τα ντύνουν. Δεν θα δούμε τρακτέρ, διότι οι αγρότες χρησιμοποιούν παλαιολιθικού τύπου εργαλεία στα χωράφια.  Δεν θα δούμε μουσεία και συναυλιακούς χώρους, διότι η ξυλογλυπτική και η μουσική είναι τέχνες της καθημερινότητας.

Αυτά τα στοιχεία πιθανώς γοήτευσαν τον μεγάλο συλλέκτη και μεγιστάνα Μάικλ Ροκφέλερ, ο οποίος στα μέσα του προηγούμενου αιώνα έφτασε μέχρι την Παπούα για να ανακαλύψει τον πολιτισμό της και χάθηκε μέσα στα ποτάμια της. Εικάζεται ότι μπορεί να έπεσε θύμα κανιβαλισμού… Αλλά υπάρχει και άλλη μία ιστορία εξερεύνησης, η οποία μάλιστα σώζεται βιντεοσκοπημένη… Το 1930, ο νεαρός αυστραλός Μάικλ Λέι, απελπισμένος από το Κραχ, ξεκίνησε με ένα αεροπλάνο και μία κινηματογραφική κάμερα, για να αποδείξει ότι υπάρχουν κοιτάσματα χρυσού στην, μέχρι τότε ανεξερεύνητη, ενδοχώρα του νησιού και να πείσει τυχόν χρηματοδότες να τον βοηθήσουν να τα εξορύξει. Φτάνοντας εκεί, βρέθηκε σε μία απίστευτη κοιλάδα μέσα στα βουνά, η οποία κατοικούνταν από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Έβαλε μπροστά την κάμερα και άρχισε το γύρισμα. Ο τίτλος αυτού του αυτοσχέδιου ντοκιμαντέρ είναι «Η πρώτη συνάντηση».

Εμείς θα πάμε σε αυτή την κοιλάδα και θα γνωρίσουμε τους ανθρώπους που την κατοικούν. Κάπως έτσι θα γίνει και η δική μας «συνάντηση» με την Παπούα-Νέα Γουινέα.

Οι πρώτοι άνθρωποι εδώ πριν από 40.000  - 35.000 χρόνια

Πολλοί χώροι που έχουν ραδιοχρονολογηθεί πιστοποιούν την ανθρώπινη παρουσία στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα που ήταν τότε ενωμένες σα μια ήπειρος, πριν από 40,000 - 35.000 χρόνια, κατά το Μεγάλο Άλμα προς τα εμπρός του ανθρώπου όπως ονομάζεται η περίοδος αυτή της ιστορίας του. Η κατάκτηση αυτή ήταν κοσμοϊστορικής σημασίας, γιατί απαιτούσε πλωτά μέσα. Παρόλο που ο εγκλωβισμός μεγάλου όγκου του νερού της γης στους παγετώνες είχε οδηγήσει στην πτώση του παγκόσμιου επιπέδου της θάλασσας κατά πολλές δεκάδες μέτρα ακόμα και εκείνη την εποχή, για  να περάσουν οι πρώτοι άνθρωποι από τα κεντρικά νησιά της Ινδονησίας, το Μπαλί μέχρι την Αυστραλία έπρεπε να διασχίσουν οκτώ πορθμούς, ο μεγαλύτερος εκ των οποίων είχε πλάτος τουλάχιστον 80 χιλιομέτρων. Έτσι λοιπόν έχουμε υποψίες πλωτών μέσων 25,000 χρόνια πριν τις βάσιμες μαρτυρίες αυτών οπουδήποτε αλλού στον κόσμο δηλαδή στην μεσόγειο 13,000 χρόνια πριν.

«Είναι ο πιο αξιοσημείωτος ύφαλος στις Δυτικές Ινδίες». Αν προερχόταν από οποιονδήποτε άλλο, η φράση αυτή μπορεί και να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. Όταν όμως έρχεται με την υπογραφή του Κάρολου Δαρβίνου, εν έτει 1842, τότε μάλλον δε σηκώνει πολλές αντιρρήσεις.
Ο λόγος για τον Κοραλλιογενή Ύφαλο στο Μπελίζ, μία ολόκληρη σειρά στην πραγματικότητα από κοραλλιογενείς υφάλους, που απλώνεται κατά μήκος των ακτών του Μπελίζ, περίπου σε τριακόσια μέτρα ανοικτής θαλάσσης στο βορρά και περίπου 40 χιλιόμετρα προς το νότο της χώρας. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κοραλλιογενές σύστημα στον κόσμο, πίσω μόνο από το Great Barrier Reef της Αυστραλίας.
Φυσικά είναι ο νούμερο 1 τουριστικός προορισμός στο Μπελίζ, εξαιρετικά δημοφιλής για καταδύσεις και σνόρκελινγκ, προσελκύοντας κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες.

Ιάβα, Κελέβη, Παπούα, Μπαλί. Το μεγαλύτερο νησιωτικό συγκρότημα του κόσμου, μας υποδέχεται με μία βεντάλια εντυπώσεων και εμπειριών, που όμοια της δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στον κόσμο. Αρχίζοντας από τη σύγχρονη Τζακάρτα της ενοποίησης των ινδονησίων, εξερευνούμε το παλιό σουλτανάτο της Γιογκιακάρτα, με τα εκπληκτικά μνημεία του Πραμπανάν και Μπορομπουντούρ. Από την μοναδική ανατολή του ηλίου στην απόκοσμη κορυφή του ηφαιστείου Μπρόμο, βλέπουμε τη δύση του φωτός στην Κελέβη, μέσα από τη γη των Τοράγια και τις παραδοσιακές θυσίες των προγόνων τους.  Από τα πολυόροφα εμπορικά κέντρα της Τζαγιαπούρα στη Δυτική Παπούα, πηγαίνουμε στα όρια του πολιτισμού της κοιλάδας Γουαμένα και της πρωτόγονης φυλής των Ντάνι. Και από τις διάσημες παραλίες στη Νούσα Ντούα του Μπαλί, βιώνουμε τη θεϊκή απλότητα των ναών και οριζόνων του Ουμπούντ. Η εναλλαγή των εικόνων είναι εντυπωσιακή, όπως και το μέγεθος των αποστάσεων μέσα στο αρχιπέλαγος των 270 εκ. ανθρώπων, που εκτείνεται από τον Ινδικό μέχρι τον Ειρηνικό ωκεανό. Δεν είναι μόνο η φύση διαφορετική σε αυτό το νησιωτικό σύμπλεγμα, αλλά κυρίως οι άνθρωποι και οι παραδόσεις τους, που ζυμώθηκαν με επιρροές από την Ασία και την Αυστραλία, με πολέμους φυλών και θρησκειών, και με ανταλλαγές εμπορευμάτων από αιώνια ναυτικά μονοπάτια. Ερχόμαστε κοντά και στο σύγχρονο και στο παλιό πρόσωπο της Ινδονησίας μέσα από θρησκευτικές τελετές, αρχαιολογικές επισκέψεις, αστικές εξερευνήσεις, και γευστικές περιπέτειες. Σας προσκαλούμε σε μια μοναδική νησιωτική διαδρομή, που θα ικανοποιήσει και τα πιο μεγάλα ταξιδιωτικά σας όνειρα!

Οι ανθρωπολόγοι συγκλίνουν στην άποψη ότι οι πρώτοι άνθρωποι που ήρθαν στην αυστραλιανή ήπειρο ξεκίνησαν από τη ΝΑ Ασία και έφτασαν κατά κύματα. Παρότι δεν υπάρχουν σαφείς αρχαιολογικές μαρτυρίες για το πότε άρχισαν οι πρώτες αφίξεις, υπολογίζεται ότι αυτό έγινε τουλάχιστον πριν από 50-60.000 χρόνια και ότι πριν από 40.000 χρόνια είχαν ήδη εγκατασταθεί τόσο σε παράκτιες περιοχές όσο και στην ενδοχώρα, στην έρημο, αλλά και σε μη ερημικές περιοχές και ανέπτυξαν πολύ στενή σχέση με τη γη και το φυσικό περιβάλλον.
Οι κοσμολογικές τους πεποιθήσεις στηρίχτηκαν κυρίως στο Όνειρο - την πεποίθηση δηλαδή ότι στο απώτατο παρελθόν, σε έναν ονειρικό κόσμο, κάποια μυθικά όντα δημιούργησαν τη γη και το φυσικό περιβάλλον και στη συνέχεια μεταμορφώθηκαν σε πνεύματα που υπάρχουν παντού, ακόμη και μέσα σε κάθε άνθρωπο και μεσολαβούν μεταξύ των ζώντων και των νεκρών προγόνων τους με τη βοήθεια των ονείρων.
Η ενότητα αυτή μεταξύ φύσης, γης και ανθρώπου εκφράστηκε με τον τοτεμισμό, ένα πολύπλοκο σύστημα θρησκευτικών δοξασιών και λειτουργιών που αποδίδει ιερότητα σε φυσικά αντικείμενα, τα οποία ονομάζονται τοτέμ.
Στις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελετουργίες έχει την πηγή της και η τέχνη των Αβορίγινων, κυρίως η ζωγραφική, ένα μεγάλο κομμάτι της οποίας -η ζωγραφική σε βράχους και σε φλοιούς δέντρων- επέζησε έως και σήμερα.
Έχουν καταγραφεί περίπου 500 κύριες και επιμέρους φυλές, με διαφορετικές ονομασίες, οι οποίες ως επί το πλείστον ζούσαν νομαδικά, περιφερόμενες όμως σε συγκεκριμένα εδάφη η καθεμία, τα οποία θεωρούσαν τόπους ανάπαυσης των προγόνων, άρα μέρος του Ονείρου. Ζούσαν σε οικογενειακές ομάδες ή γένη.
Οι άντρες ήταν φύλακες, κατασκευαστές εργαλείων και κυνηγοί, ενώ οι γυναίκες ασχολούνταν με το νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών. Ανέπτυξαν επίσης το εμπόριο στην ενδοχώρα και στα γύρω νησιά, όχι τόσο για το κέρδος, όσο ως μορφή κοινωνικής συναναστροφής και πολιτιστικών ανταλλαγών.
Η κοινωνία τους δεν είχε ταξική διάρθρωση και η μόνη αναγνωρίσιμη ιεραρχία ήταν αυτή που πήγαζε από τη γνώση και την εμπειρία των θρησκευτικών τελετουργιών, τις οποίες ασκούσαν μόνο οι άντρες.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν ήταν πολύ λίγα (με εξαίρεση τα τελετουργικά σύνεργα) και με γνωστότερο από αυτά το περίφημο μπούμερανγκ, το οποίο αρχικά χρησίμευε ως όπλο και για αθλητικές δραστηριότητες και αργότερα χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι.

Η πνευματικότητα των Αβορίγινων βασίζεται σε μια στενή σχέση μεταξύ ανθρώπων

και γης! Οι Αβορίγινες ονομάζουν την αρχή του κόσμου «Όνειρο» ή

«Εποχή του Ονείρου» (Dreamtime)!

Οι άνθρωποι αυτοί είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη φύση και πιο συγκεκριμένα με τη γη στην οποία κατοικούν. Πιστεύουν ότι αυτή η γη τούς έχει δοθεί από τους θεούς από την εποχή ακόμη που εκείνοι δημιούργησαν τον κόσμο.

Κατά τη διάρκεια του Ονειρόχρονου (Dreamtime) οι ιθαγενείς πρόγονοι ήρθαν στη Γη για να φτιάξουν τα διάφορα μέρη της φύσης, περιλαμβάνοντας τα ζώα, το νερό, τα δέντρα, τον ουρανό. Αντίθετα με άλλες θρησκείες, η πίστη τους δεν βάζει τα ανθρώπινα όντα ξεχωριστά ή σε υψηλότερο επίπεδο από τη φύση. Οι Αβορίγινες πιστεύουν ότι μερικοί από τους προγόνους μεταμορφώθηκαν σε πέτρες, ποταμούς, βράχια... όπου παραμένουν πνευματικά ζωντανοί. Είναι στενά συνδεδεμένοι με τη γη τους και με τη φύση γενικότερα.

Πιστεύουν ότι αφού αυτή η γη δημιουργήθηκε από τους θεούς σε εκείνη τη μυθική εποχή του Ονείρου, οφείλουν να τη σέβονται και να τη φροντίζουν όσο καλύτερα γίνεται, τόσο εκείνη όσο και όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτήν. Κάθε δέντρο, βράχος, βουνό ή ζώο θεωρείται δημιούργημα των αρχαίων θεών. Γι’ αυτούς αυτή η εποχή αποτελεί ένα χωροχρόνο, στον οποίο επιστρέφει κάθε ψυχή μετά το θάνατο του σώματος.

Η μουσική των Αβορίγινων είναι εύκολα αναγνωρίσιμη από το ντιτζεριντού (didgeridoo), αυστραλιανό είδος πνευστού μουσικού οργάνου, μήκους περίπου 2 μέτρων. Το didgeridoo ίναι φτιαγμένο από μπαμπού και παράγει ένα χαμηλό, παλλόμενο ήχο. Το χρησιμοποιούν σε γιορτές επίσημες αλλά και καθημερινές, στα ηλιοβασιλέματα, στις κηδείες.

Οι Αβορίγινες έζησαν ολότελα απομονωμένοι έως την εισβολή των Ευρωπαίων στο τέλος του 18ου αιώνα. Γύρω στους 300.000 Αβορίγινες κατοικούσαν στην Αυστραλία το 1788, όταν έφτασε ο Πρώτος Στόλος από την Αγγλία και άρχισε μια άνιση μάχη για την κυριαρχία στην ήπειρο. Με την ανελέητη καταδίωξη και τις αρρώστιες που έφεραν μαζί τους, οι λευκοί αποδεκάτισαν τους νόμιμους ιδιοκτήτες και κληρονόμους αυτής της γης που θεωρούνται από τους πιο αρχαίους κατοίκους του πλανήτη. «Συνάντηση λίθινης εποχής με εποχή βιομηχανικής επανάστασης».

Οι δύο αιώνες δυτικού πολιτισμού είχαν υψηλό κόστος για τους αυτόχθονες της Αυστραλίας. O πληθυσμός των Αβορίγινων μαζί με τους μιγάδες φτάνει σήμερα τους περίπου 120.000 και είναι διεσπαρμένοι σε επτά διακεκριμένες πολιτισμικές περιοχές.

Ένας λαβύρινθος αόρατων μονοπατιών φιδοσέρνονται σε όλη την Αυστραλία. Οι Ευρωπαίοι τα ξέρουν ως «Δρόμους της Εποχής των Ονείρων» ή «Μονοπάτια των Τραγουδιών» και οι Αυτόχθονες ως «Χνάρια των Προγόνων» ή «Δρόμο του Νόμου».

Οι μύθοι των Αυτοχθόνων γύρω από τη Δημιουργία μιλούν για τα θρυλικά τοτεμικά πλάσματα που περιπλανιούνταν την Εποχή των Ονείρων σε ολόκληρη την ήπειρο και ονόμαζαν με το τραγούδι τους καθετί που συναντούσαν στο διάβα τους -πουλιά, ζώα, φυτά, βράχια, γούρνες- κι έτσι τραγουδώντας, δημιουργούσαν τον κόσμο.
Η φιλοσοφία των Αυτοχθόνων είναι δεμένη με τη γη. Η γη δίνει στον άνθρωπο ζωή. Δίνει την τροφή. Τη γλώσσα και την εξυπνάδα του. Και η γη τον ξαναπαίρνει πίσω σαν πεθάνει.
Οι Αυτόχθονες ήταν ένας λαός που βάδιζε ανάλαφρα πάνω στη γη.
Οι πρόγονοι είχαν σκορπίσει μια σειρά από λέξεις και μουσικές νότες πάνω στη γραμμή που σχημάτιζαν τα χνάρια τους ενώ διέσχιζαν τη χώρα και αυτά τα ίχνη των Ονείρων παράμεναν στη γη σαν «δρόμοι» επικοινωνίας ανάμεσα στις πιο απομακρυσμένες φυλές.
Ένα τραγούδι είναι ταυτόχρονα χάρτης και ραδιογωνιόμετρο. Εφόσον ξέρεις το τραγούδι μπορείς πάντα να βρεις το δρόμο σου μέσα στη χώρα. Δημιουργώντας με το τραγούδι τους τον κόσμο, οι πρόγονοι υπήρξαν ποιητές με την αρχική έννοια της ποίησης που σημαίνει δημιουργία.

Από το βιβλίο του ΜΠΡΟΥΣ ΤΣΑΤΟΥΙΝ
«ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ»

Ακόμα ένα αξιοθαύμαστο πλάσμα της φύσης που αξίζει να μάθουμε λίγα στοιχεία για τη ζωή του.
Το καγκουρό είναι ζώο μαρσιποφόρο που απαντάται στην Αυστραλία και τη Νέα Γουινέα. Ανήκει στην οικογένεια των μακρόποδων, που περιλαμβάνει 63 είδη.
Η αρχαία λέξη μάρσιπος σημαίνει σάκος. Αυτά τα ζώα ονομάστηκαν μαρσιποφόρα λόγω του σάκου που έχει στην κοιλιά του το θηλυκό. Στο μάρσιπο αυτό μεγαλώνει το μικρό τους πρώτους μήνες της ζωής του. Εκεί βρίσκει την ασφάλεια και το γάλα της μητέρας του - οι θηλές της μητέρας βρίσκονται μέσα στο μάρσιπο.
Η μητέρα είναι αρκετά συνδεδεμένη με το μικρό της, όπως και τα περισσότερα θηλαστικά. Το μικρό καγκουρό, όπως και πολλά άλλα ζώα, όταν φτάσει η στιγμή της ενηλικίωσης δυσκολεύεται να το συνειδητοποιήσει και πολλές φορές αν και πολύ ανεπτυγμένο σωματικά, προσπαθεί να μπει στο μάρσιπο της μητέρας του. Μάταια όμως η προσπάθεια γιατί έφτασε η στιγμή που πρέπει να ακολουθήσει την εκπαίδευση που θα του παρέχει η μητέρα του και να μπορέσει να επιβιώσει μόνο του. 
Ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε καγκουρό ήταν ο Ολλανδός ναυτικός Φραντσίσκο Πέλσαρτ το 1629, όταν το πλοίο του ναυάγησε στην ακτή της Αυστραλίας. Το όνομά τους το πήραν από τον Άγγλο θαλασσοπόρο Τζέιμς Κουκ. Όταν ο Κουκ έφτασε στην Αυστραλία το 1770, παρατήρησε το ζώο και ρώτησε τους ιθαγενείς πώς λέγεται. Αυτοί απάντησαν: «Καν γκου ρο», που σημαίνει «πάνω - κάτω».
Το όνομα του καγκουρό στη γλώσσα των Ιθαγενών είναι γολαρού. Αυτά που είχε δει ο Κουκ ήταν τα γαλαμπί όπως τα λένε οι ιθαγενείς και ανήκουν και αυτά στην οικογένεια των μακρόποδων.

Άγγλος θαλασσοπόρος και χαρτογράφος (Γιορκσάιρ, 1728 - Χαβάη, 1779)
Κατατάχθηκε στο Βρετανικό Ναυτικό και αρχικά ταξίδεψε στον Καναδά, όπου ανέλαβε τις χαρτογραφήσεις και τις καταμετρήσεις των ακτών της Νέας Γης και του Λαμπραντόρ. Το 1768 ανέλαβε την ηγεσία μιας επιστημονικής αποστολής στις θάλασσες του Νότου (Νότιος Ειρηνικός Ωκεανός) με σκοπό να συλλέξει παρατηρήσεις για τη δίοδο του πλανήτη Αφροδίτη μπροστά από τον Ήλιο.
(Οι αστρονόμοι είχαν προβλέψει ότι στις 3 Ιουνίου 1769 ο πλανήτης Αφροδίτη θα συναντούσε τον Ήλιο. Οι παρατηρήσεις από τον Ειρηνικό Ωκεανό ήταν απαραίτητες για να μπορέσει να δοθεί ακριβής απάντηση για την έκταση του ηλιακού συστήματος).
Το Βρετανικό Ναυτικό και η Royal Society, όμως, είχαν ένα ακόμα κίνητρο για να πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι στον Ειρηνικό: την ανακάλυψη της Terra Australis Incognita. Στο πρόσωπο του Κουκ, που τότε ήταν 39 ετών, είχαν βρει το ιδανικό άτομο που θα εντόπιζε αυτήν την ήπειρο.
Ξεκίνησε από το Πλίμουθ στις 25/8/1768 με το πλοίο «Endeavor» και αφού πέρασε το Ακρωτήριο Χορν και περιέπλευσε τη Νότια Αμερική έφτασε στην Ταϊτή τον Απρίλιο του 1769. Εκεί παρατήρησε στις 3 Ιουνίου το φαινόμενο της διάβασης της Αφροδίτης από τον ηλιακό δίσκο. Στις 13/7 το πλοίο σάλπαρε για τις θάλασσες του Νότου αναζητώντας μια νέα ήπειρο.  Χαρτογράφησε μεγάλο μέρος από τα νησιά που ονόμασε Νησιά της Εταιρίας (Society Islands) προς τιμήν της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρίας του Λονδίνου. Στις 7/10 έφτασε στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, τις οποίες εξερεύνησε πραγματοποιώντας τον περίπλου των νησιών, κατά τη διάρκεια του οποίου ανακάλυψε μεταξύ άλλων και τον πορθμό που χωρίζει τα δύο μεγαλύτερα νησιά (σήμερα: πορθμός Κουκ).

Το Μάρτιο του 1770 απέπλευσε για το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας. Το δρομολόγιο αυτό τον οδήγησε στην Αυστραλία. Ο Κουκ έπλευσε κατά μήκος των ακτών της Ανατολικής Αυστραλίας σε απόσταση 4.500 χιλιομέτρων από το ακρωτήριο Χόου, στα σύνορα των σημερινών πολιτειών Νέας Νότιας Ουαλίας και Βικτόρια, μέχρι το ακρωτήριο Γιορκ. Μελέτησε τις νότιες ακτές της Νέας Γουινέας και την Ιάβα και αφού περιέπλευσε το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία το 1771.
Το επόμενο έτος επιχείρησε δεύτερο εξερευνητικό ταξίδι με δύο πλοία, το «Resolution» και το «Adventure». Ξεκίνησε στις 13/7/1772 και αφού πέρασε το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας κινήθηκε προς Νότο. Στις 58° Νότιο Γεωγραφικό Πλάτος τα παγόβουνα τους έφραξαν το δρόμο. Τότε στράφηκε προς τη Νέα Ζηλανδία, τα Νησιά της Εταιρίας και την Ταϊτή. Έπειτα κινήθηκε προς τα δυτικά και έφτασε στα Νησιά των Φίλων (που είχαν ανακαλυφθεί από τον Τάσμαν). Το χειμώνα του 1773 αφού έκανε στάση πάλι στη Νέα Ζηλανδία κινήθηκε νότια. Στις 30/01/1774 έφτασε στις 71°10’ Νότιου Γεωγραφικού Πλάτους -σημείο στο οποίο κανείς δεν είχε φτάσει έως τότε- μέσα σε ομίχλες και καταιγίδες, χωρίς όμως να ανακαλύψει ίχνος ξηράς. Πλέοντας ύστερα στο Νότιο Ειρηνικό ανέβηκε στα Νησιά του Πάσχα, χαρτογράφησε τα αρχιπελάγη Μαρκέσας και Νέων Εβρίδων (σημερινό Βανουάτου) και στη συνέχεια αυτό της Νέας Καληδονίας. Αφού πέρασε τη Γη του Πυρός, ανακάλυψε το Νησί της Γεωργίας και επέστρεψε στο Πλίμουθ το 1775. Επιστρέφοντας στην Αγγλία, αρνήθηκε τη θέση που του προσέφερε το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, για να επιχειρήσει και τρίτο εξερευνητικό ταξίδι με σκοπό τη γεωγραφική μελέτη του Βερίγγειου πορθμού.
Ξεκίνησε τον Ιούλιο του 1776 με τα πλοία «Resolution» και «Discovery» και με πορεία προς τον Ειρηνικό μέσω του Ινδικού Ωκεανού. Πέρασε από τα νησιά Μάριον, Κρόζετ και Κεργκελέν και κατευθύνθηκε προς την Τασμανία και τη Νέα Ζηλανδία.
Αφού ανακάλυψε τα νησιά που φέρουν το όνομά του (Νησιά Κουκ) κατέληξε στα Νησιά των Φίλων και τα Νησιά της Εταιρίας. Τον Ιανουάριο του 1778 έφτασε στη Χαβάη. Διέπλευσε τον Ειρηνικό με κατεύθυνση προς το Βορρά, με σκοπό να παρακάμψει τον Βερίγγειο πορθμό και να ανακαλύψει τη λεγόμενη «βορειοδυτική δίοδο», εξερεύνησε τα ανατολικά παράλια της Ασίας, παρέπλευσε τις ακτές της Νότιας και της Δυτικής Αλάσκας και παρέκαμψε το Βερίγγειο πορθμό, αλλά, στο πλάτος 70° 41’, οι πάγοι τον ανάγκασαν να πλεύσει προς το Νότο. Στις 14/2/1779 σκοτώθηκε στη Χαβάη (στον κόλπο Κεαλακεκούα) σε μια συμπλοκή με τους ιθαγενείς.
Ο Κoυκ υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους όλων των εποχών, ενώ θεμελιώδης ήταν και η συμβολή του στη χαρτογραφία και στους τομείς της φυσικής γεωγραφίας, της ανθρωπογεωγραφίας και των φυσικών επιστημών. Στις τρεις αποστολές του, που διήρκησαν 11 χρόνια, ανακάλυψε εκατοντάδες νησιά, γνώρισε φυλές που μέχρι τότε δεν ήταν γνωστές και σχεδίασε χάρτες με τόση ακρίβεια που για αιώνες έμειναν ανυπέρβλητοι. Η επιστημονική του προσέγγιση οδήγησε σε θεραπεία του σκορβούτου και απέδειξε την αξία των χρονογράφων που χρησιμοποιούνταν για τα ταξίδια. Οι ακριβείς παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια των εξερευνήσεών του καθόρισαν το περίγραμμα σημαντικού τμήματος της επιφάνειας της Γης, ιδιαίτερα του Ειρηνικού. Παράλληλα, χάρη στο τεράστιο υλικό των παρατηρήσεων που συνέλεξε, η βοτανική, η ζωολογία, και προπάντων η εθνογραφία, σημείωσαν πρωτοφανείς προόδους.

Ιδρύθηκε μόλις το 1820, όταν το Κατάρ ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, σαν επέκταση της κοντινής πόλης Αλ Μπίντα και λειτουργούσε περίπου για έναν αιώνα ως λιμάνι αλίευσης μαργαριταριών. Μη φανταστείτε όμως τίποτα μεγαλειώδες. Ας πούμε ότι ήταν κάτι σαν ψαροχώρι, που δεν ξεχώριζε καν από την γειτονική Αλ Μπίντα στις χαρτογραφήσεις της εποχής. Σε πρωτεύουσα αναδείχθηκε πρόσφατα, το 1971, όταν το Κατάρ έπαψε να είναι αγγλικό προτεκτοράτο.
Θεωρητικά η πόλη θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό λιμάνι της αραβικής χερσονήσου, ωστόσο τα πολύ ρηχά νερά δυσκόλευαν τα πλοία να ελλιμενιστούν. Έτσι το ψάρεμα και τα μαργαριτάρια αποτελούσαν την κύρια πηγή εσόδων των κατοίκων της. Το 1907 υπήρχαν 350 καΐκιααλίευσηςμαργαριταριώνκαι 6.300 ψαράδες. Οι τιμές του πολύτιμου κοσμήματος ήταν διπλάσιες σε σχέση με τον προηγούμενο αιώνα και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά. Όμως εκείνη τη χρονιά έγινε το μοιραίο – οι τιμές έπεσαν με την ανάπτυξη της καλλιέργειας μαργαριταριών. Ο εμίρης Τζασίμ Αλ Θανί αναγκάστηκε να πουλήσει μισοτιμήςόλη τη σοδειά και η κατάσταση άρχισε να πιέζει. Τότε ιδρύθηκε και το πρώτο τελωνείο του Κατάρ, στο λιμάνι της Ντόχας.
Η οικονομία της πόλης και συνακολούθως της χώρας ξαναείδε μία σχετική ανάκαμψη τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ήτανμετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Οθωμανοί παρέδωσαν το Κατάρ στους Βρετανούς και άρχισε να γίνεται εκμετάλλευση των πετρελαιοπηγών. Τα μαργαριτάρια είχαν πλέον βγει από τον οικονομικό χάρτη των κρατικών εσόδων – το τελικό χτύπημα το έδωσε το κραχ. Η Ντόχα ως εκ τούτου δεν μπορούσε να συντηρήσει τους ψαράδες κατοίκους της και άρχισε να αδειάζει. Μέχρι τις δεκαετίες 1960 και 1960 που εντατικοποιήθηκε η εξόρυξη πετρελαίου. Τότε, προκειμένου να μπορεί να γίνει ελεύθερα το εμπόριο του πολύτιμου καυσίμου, άρχισαν και οι εργασίες κατασκευής του λιμανιού. Τη δεκαετία 1970 ήταν πια αρκετά βαθύ για να υποδέχεται τα μεγάλα φορτηγά πλοία. Και ήδη από το 1971 η Ντόχα είχε γίνει η πρωτεύουσα του ανεξάρτητου πλέον Κατάρ. Όλα τα άλλα είναι ιστορία.
Το παλιό ψαρολίμανο με τα ρηχά νερά μετατράπηκε αστραπιαία σε μία υπερσύγχρονη πόλη. Τα παραδοσιακά δίχωρα σπίτια που ήταν χτισμένα με λάσπη, πέτρα και κοράλλια έδωσαν τη θέση τους σε θεαματικούς ουρανοξύστες. Έγινε αποστράγγιση τμημάτων της παραλίας και κατασκευάστηκαν παραλιακές οδοί, συνοικίες και τεχνητά νησιά. Οι πολυεθνικές έρχονταν η μία μετά την άλλη. Οι κατασκευαστικές έκαναν διαγωνισμού μεγαλείου. Και το 1996 εξέπεμψε για πρώτη φορά το παναραβικό δορυφορικό τηλεοπτικό κανάλι AlJazeeraως το αντίπαλον δέος του αμερικανικού CNN.
Η Ντόχα σήμερα, πέρα από μία εξωπραγματική μητρόπολη, που συνδυάζει το παραδοσιακό στοιχείο με τον φουτουρισμό, αποτελεί και ισχυρότατο επιχειρηματικό κέντρο στον Περσικό Κόλπο και στον αραβικό κόσμο εν γένει. Ως εκ τούτου, ο πληθυσμός της είναι κυρίως αλλοεθνής. Οι κάτοικοι αυτής της μεγαλούπολης έρχονται από την Ινδία, το Πακιστάν, τη Σρι Λάνκα, το Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Ισραήλ, τη Συρία, την Παλαιστίνη, την Τουρκία, τον Λίβανο, την Ιορδανία, τη Βόρεια και Νότια Αφρική, τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν και εργάζονται στην Ντόχα, σε όλες τις επαγγελματικές κατηγόριες – από υψηλόβαθμα στελέχη μέχρι βαστάζοι και θυρωροί. Και συνεννοούνται στα αγγλικά, που είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα της χώρας. Ηπρώτηείναιτααραβικά. Οι επαγγελματικοί μετανάστες μέχρι το 2004 απαγορευόταν να έχουν ιδιοκτησία γης στην Ντόχα. Σήμερα μπορούν να αγοράσουν ακίνητα, σε κάποιες μεμονωμένες περιοχές όπως το Περλ, η Δυτική Όχθη της Λίμνηςκαι η Λουσαΐλ. Τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει. Μέχρι  νεωτέρας.

Η Ανταρκτική πρόκειται για έρημο που φέρει παγοκάλυμμα πάχους ενός μιλίου. Οι πάγοι της Ανταρκτικής αντιστοιχούν στο 70% του παγκόσμιου πόσιμου νερού. Επίσης υπάρχουν πολλές υποπαγετώνιες λίμνες – η μεγαλύτερη ανακαλύφθηκε το 1996 κάτω από τον ρωσικό σταθμό Βοστόκ. Στην ήπειρο αυτή, που είναι 1,3 φορές μεγαλύτερη από την Ευρώπη, δεν υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι – με εξαίρεση τους αυτοκρατορικούς πιγκουίνους, τις θαλάσσιες φώκιες, τα αποδημητικά πουλιά και τα 1000 έως 4000 μέλη των επιστημονικών ομάδων που ζουν και εργάζονται στους σταθμούς κάποιων χωρών. Ο αριθμός των επιστημόνων κυμαίνεται αναλόγως την εποχή του χρόνου και τα εκάστοτε προγράμματα. Η ήπειρος κυβερνάται από την Ανταρκτική Συνθήκη του 1958, που την καθιερώνει ως ειρηνική ζώνη διεθνούς συνεργασίας και έρευνας. Δεν υπάρχουν πόλεις, οι σταθμοί λειτουργούν για επιστημονικούς σκοπούς μόνο και δεν παρέχουν επίσημη υποστήριξη για τον τουρισμό. Μόνο οι επιστήμονες του πολωνικού σταθμού είναι φιλόξενοι και χαμογελαστοί σε όποιον τους επισκέπτεται… Όσον αφορά δε τη νομοθεσία, δεν υπάρχει. Ο κάθε ερευνητικός σταθμός εφαρμόζει τους νόμους του έθνους που εκπροσωπεί μόνο στα όρια του σταθμού.
Η Ανταρκτική επίσης είναι η μοναδική ήπειρος που δεν διαθέτει πανίδα και κανένα ιθαγενές θηλαστικό, ερπετό, ή αμφίβιο. Ωστόσο ο Νότιος Ωκεανός που την περιβάλλει φιλοξενεί πολλά ψάρια και θαλάσσια θηλαστικά, συμπεριλαμβανομένων των φαλαινών. Και βέβαια είναι η ψυχρότερη ήπειρος της Γης. Οι θερμοκρασίες φτάνουν μεταξύ -80 °C και -90 °C τον χειμώνα και μεταξύ 5 °C και 15 °C, κοντά στις ακτές, το καλοκαίρι. Ο κίνδυνος ηλιακών εγκαυμάτων είναι σοβαρός καθώς η επιφάνεια του χιονιού αντανακλά σχεδόν όλη την υπεριώδη ακτινοβολία που πέφτει πάνω της. Εξαιτίας του ιδιόμορφου κλίματος και των χαμηλών θερμοκρασιών η Ανταρκτική είναι επισκέψιμη για τουριστικούς σκοπούς την θερινή αυστραλιανή περίοδο δηλαδή από Νοέμβριο μέχρι Μάρτιο.
Τα παράξενα της Ανταρκτικής
Διαβάστε παρακάτω τι πρέπει να ξέρετε προτού ξεκινήσετε για το ταξίδι σας στην Ανταρκτική. Διαβάστε τα και για να κάνετε τους έξυπνους αν ποτέ το φέρει η κουβέντα να μιλήσετε γι αυτήν σε μια παρέα:
- Είναι η τέλεια τοποθεσία για να μαζέψετε μετεωρίτες! Ξεχωρίζουν κατάμαυροι πάνω στον πάγο και επίσης λόγω των θερμοκρασιών και της ξηρασία διατηρούνται τέλεια για χιλιάδες χρόνια…
- Πραγματοποιούνται 2 ετήσιοι μαραθώνιοι. Οι συνθήκες είναι άγριες αλλά οι μαραθωνοδρόμοι αντέχουν. Ο ένας αγώνας ονομάζεται Antarctic Ice Marathon, διοργανώνεται από το 2004 θεωρείται ένας από τους δυσκολότερους του πλανήτη. Ο άλλος είναι ο McMurdo Marathon. Γίνεται κοντά στη στάθμη της θάλασσας, δίπλα στον ερευνητικό σταθμό των ΗΠΑ,  McMurdo.
- Είναι ακραία τουριστική ήπειρος. Παρά τις εξαιρετικά απόκοσμες συνθήκες κάθε χρόνο την επισκέπτονται περίπου 35.000 άνθρωποι. Άρα μπορείτε να το τολμήσετε κι εσείς…
- Ανακαλύφθηκε πρόσφατα. Ο πρώτος εξερευνητής που μπήκε στον Ανταρκτικό Κύκλο, δίχως όμως να δει στεριά, ήταν ο βρετανός Τζέιμς Κουκ το 1772. Ο πρώτος που πιθανότατα πάτησε το πόδι του στον πάγο ήταν ο αμερικανός Τζον Ντέιβις που κυνηγούσε φώκιες το 1821.
- Έχει να βρέξει 2000 χρόνια! Δηλαδή έχει ανάλογη ξηρασία με τη Σαχάρα. Η παγωμένη βροχή μετατρέπεται σε αρκτική σκόνη, κι αυτό είναι που πέφτει από τον ουρανό.
- Διαθέτει Καταρράκτες… Αίματος. Βρίσκονται στην Κοιλάδα McMurdo. Εκεί μια υπο-παγωμένη λίμνη αδειάζει από μεγάλο ύψος στη λίμνη Μπόνεϊ. Η πηγή (ηλικίας 2 εκατ. χρόνων) είναι τρεις φορές αλμυρότερη από το θαλασσινό νερό και ρέει εσωτερικά κάτω από ένα πυκνότατο στρώμα πάγου. Το νερό, λόγω του αλατιού, δεν παγώνει, περιέχει υψηλή συγκέντρωση σιδήρου, κανένα ίχνος οξυγόνου και δεν έχει εκτεθεί ποτέ στο φως. Λόγω των παραπάνω το χρώμα του με το που βγαίνει από την πηγή και το βλέπει ο ήλιος «βάφεται» κόκκινο… 
- Κάποτε οι τράπεζες πάγου ήταν… πυκνό τροπικό δάσος! Αυτό συνέβαινε πριν από 52 εκατ. χρόνια και αποκρυπτογραφήθηκε όταν οι επιστήμονες ανακάλυψαν μέσα στους πάγους φοινικόδεντρα, μπαομπάμπ και άλλα είδη τροπικής βλάστησης. Σε αυτά δε τα δάση ζούσαν δεινόσαυροι, σύμφωνα με τα απολιθώματα που έχουν βρεθεί. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι: οι δεινόσαυροι είχαν προσαρμοστεί στα κατασκότεινα δάση της αρκτικής νύχτας και ζούσαν μόνιμα εκεί ή μετανάστευαν τους χειμερινούς μήνες από τη γειτονική τότε… Αυστραλία

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους της Μαλαισίας και συνδυάζει πλούσια, παρθένα βλάστηση με γαλαζοπράσινα νερά. Βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας, στη θαλάσσια περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας και ανήκει διοικητικά σε τρεις χώρες, την Ινδονησία, τη Μαλαισία και το Μπρουνέι.
Το Βόρνεο είναι συνώνυμο της τροπικής ζούγκλας του,με τα δάση βροχής, που καλύπτει σχεδόν ολόκληρη την επιφάνειά του. Συγκεκριμένα η ζούγκλα Κιναμπατάγκανστην Καρδιά του Βόρνεο, είναι ίσως η πιο παρθένα τοποθεσία στον κόσμο και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως η χλωρίδα και η πανίδα της. Μέσα στη ζούγκλα ρέουν ποτάμια και σχηματίζονται λίμνες που δημιουργούν απίστευτα οικοσυστήματα. Εκεί, στην πυκνή, πλούσια βλάστηση ζουν ακόμη οι αρχαίες φυλές. Σε δικούς τους οικισμούς, πρωτόγονους, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, και τους δικούς τους κανόνες. Είναι φυλές κυνηγών, ψαράδων, τροφοσυλλεκτών και παλιών πολεμιστών. Σε ορισμένες από αυτές η ανθρωποφαγία (των ηττημένων πολεμικών εχθρών) αποτελούσε μέχρι πρόσφατα μέρος του εθιμικού. Στο σπίτι των ανδρών που υπάρχει σε κάθε οικισμό, κάτι σαν λέσχη που τη διαχείρισή της έχει ο αρχηγός της φυλής, βλέπουμε ακόμη στολισμένα ανθρώπινα κρανία-τρόπαια κάποιας νίκης. Η πιο διάσημη ίσως από αυτές τις φυλές είναι οι Νταγιάκ.
Είναι σαφές πως όποιος πάει στο Βόρνεο και μπει μέσα στη ζούγκλα του θα ζήσει αλησμόνητες εμπειρίες! Θα εξερευνήσει σπήλαια, θα ταξιδέψει σε ποτάμια και λίμνες (όπως το Κέρατο του Βοδιού) με παραδοσιακές πιρόγες,θα περπατήσει στα υπερυψωμένα μονοπάτια των πρώτων φυσιοδιφών ανάμεσα στις φυλλωσιές των πανύψηλων δέντρων, θα κολυμπήσει σε κρυστάλλινα νερά με κάτασπρες αμμουδιές και κοκκοφοίνικες. Και φυσικά, πέρα από τις φυλές θα συναντήσει και τους παγκοσμίως διάσημους Μεγάλους 5 του Βόρνεο: ουρακοτάγκος, πίθηκος με προβοσκίδα, κροκόδειλος, ελέφαντας, ρινόκερος. Πρόκειται για είδη που ζουν μόνο εκεί και κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
Ας μην ξεχνάμε πως ο Δαρβίνος είχε περιγράψει τη ζούγκλα του Βόρνεο ως «ένα μεγάλο, οργιώδες θερμοκήπιο που δημιούργησε η φύση για τον εαυτό της»… Για παράδειγμα στην Καρδιά του Βόρνεο ξέρουμε πως ευδοκιμούν αυτή τη στιγμή περισσότερα από 10.000 είδη ενδημικών φυτών, 10 είδη πρωτευόντων, 350 είδη πτηνών και 150 είδη ερπετών. Μέσα σε αυτή την απίστευτη βιοποικιλότητα πραγματοποιούνται συνεχώς έρευνες της WWFτις οποίες χρηματοδοτούν τα τρία κράτη: Μαλαισία, Μπρουνέι, Ινδονησία. Οι πιο πρόσφατες έρευνες μας συστήνουν τρία νέα είδη πανίδας που αξίζει να γνωρίσουμε. Αυτά είναι:
- Το μακρύτερο έντομο του κόσμου, το Phobaeticuschani, το οποίο μοιάζει με κομμένο ξύλο και έχει μήκος 56,7 εκατοστά με τα πόδια τεντωμένα. Οι επιστήμονες έχουν συλλέξει μόνο έξι δείγματα του είδους και κανείς δεν γνωρίζει μέχρι στιγμής τη βιολογία του.
- Ένας ορεσίβιος γυμνοσάλιαγκας με ουρά τρεις φορές μακρύτερη από το σώμα του. Το παράξενο με αυτόν είναι πως όταν το αρσενικό εντοπίσει το θηλυκό, εκτοξεύει κατά πάνω του ανθρακικό ασβέστιο. Φανιστείτε αυτές τις εκτοξεύσεις σαν ερωτικά βέλη, τα οποία περιέχουν μια ορμόνη που προκαλεί σεξουαλική διέγερση στο θηλυκό.
- Ο βάτραχος Barbourulakalimantanensis, μήκους επτά εκατοστών, ο οποίος δεν έχει πνεύμονες και αναπνέει αποκλειστικά από το δέρμα. Αυτή η ιδιαίτερη ανατομία του δίνει επίπεδο, υδροδυναμικό σχήμα, που τον βοηθάει να ζει μέσα στους τροπικούς χείμαρρους.

Το νησί Παπούα ή Νέα Γουινέα, βρίσκεται πάνω από την Αυστραλία και είναι ένα από τα μεγαλύτερα κου κόσμου. Η ιστορία του είναι παράξενη και ταραγμένη. Από κει πέρασαν Ολλανδοί, Γερμανοί, Αυστραλοί και Άγγλοι. Σήμερα είναι χωρισμένο στα δύο: την Ανατολική Παπούα που είναι ανεξάρτητο κράτος και τη Δυτική που ανήκει διοικητικά στην Ινδονησία. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του είναι ότι ακόμα και σήμερα διατηρεί τον άγριο χαρακτήρα του. Κι όταν λέμε «άγριο» μιλάμε για τη φύση και τους ανθρώπους του.  Τα τροπικά δάση της Παπούαπαραμένουν παρθένα. Δεν αποψιλώνονται. Πολλά από αυτά, ειδικά στη Δυτική Παπούα, δεν έχουν ακόμη καν πατηθεί. Μέσα σε αυτά κατοικούν άγρια ζώα, παραδείσια πουλιά και «πολύχρωμοι» άνθρωποι. Οι ιθαγενείς. Οι ιθαγενείς ζουν χωρισμένοι σε φυλές, με τις δικές τους οργανωμένες κοινωνίες και τον δικό τους πολιτισμό. Οι κάτοικοι της Παπούας ως επί το πλείστον είναι ψαράδες, κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Οι περισσότεροι ζουν εδώ και χιλιετίες είτε μέσα στα δάση είτε σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς.Μόνο το 18% ζει στις πόλεις. Στα χωράφια χρησιμοποιούν ακόμη εργαλεία της λίθινης εποχής και καλλιεργούν κοκοφοίνικες, αραχίδες, παπάγια, μανιόκα, καουτσούκ, φρούτα του πάθους, καφέ, κακάο... Επίσης, αναπτυγμένη είναι και η αλιεία μαργαριταριών. Από την άλλη οι κάτοικοι της Παπούα φημίζονται για τα ξυλόγλυπτά τους. Ορισμένα έχουν βρεθεί μέσω ιδιωτικών συλλογών στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. Βεβαίως κάποιες από τις φυλές Παπούα επιδίδονταν μέχρι πρόσφατα σε κανιβαλισμό και κυνήγι κεφαλών. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι μέσα στα δάση που έχουν δοκιμάσει ανθρώπινη σάρκα και μιλάνε γι αυτό.
 

Η φύση είναι θέμα τύχης για μία χώρα και η Ινδονησία από αυτή την άποψη είναι μια πολύ τυχερή χώρα. Το μέγεθός της, το τροπικό κλίμα και η γεωγραφία του αρχιπελάγους δημιουργούν στο τεράστιο αυτό νησιωτικό σύμπλεγμα έναν παράδεισο χλωρίδας και πανίδας με την υψηλότερη βιοποικιλότητα παγκοσμίως.
Στην Ινδονησία ευδοκιμούν φυτά και αναπαράγονται ζώα, πτηνά και ψάρια που αποτελούν ένα φοβερά ενδιαφέρον μείγμα της ασιατικής και της αυστραλιανής φύσης. Όχι τυχαία. Τα νησιά Σουμάτρα, Βόρνεο, Τζάβα και Μπαλί προϊστορικά ανήκαν στην ηπειρωτική Ασία. Άρα σήμερα βλέπουμε μέσα στα δάση μεγάλα άγρια ζώα όπως η τίγρης της Σουμάτρας, ο ρινόκερος, ο ουρακοτάγκος, ο ασιατικός ελέφαντας και η λεοπάρδαλη… Από την άλλη νησιά όπως το Σουλαγουέζι, το Μαλούκου και το υποσύμπλεγμαΝούσαΤεγκάρα λόγω της προϊστορικής αποκοπής τους από την Ασία έχουν αναπτύξει μια σπουδαία ενδημική χλωρίδα. Όσο για την Παπούα, που κάποτε αποτελούσε τμήμα της Αυστραλίας φιλοξενεί χλωρίδα και πανίδα παρόμοια με της γειτονικής ηπείρου συμπεριλαμβανομένων και 600 ειδών αυστραλιανών πτηνών. Και βέβαια ας μην παραβλέπουμε πως το 70% της Ινδονησίας καλύπτεται από πυκνά δάση – ορισμένα από αυτά ανεξερεύνητα… Επιπλέον η χώρα είναι η δεύτερη μετά την Αυστραλία σε ποικιλία ενδημικών ειδών – το 36% απαρτίζουν 1.531 είδη πουλιών και το 39% απαρτίζουν 515 είδη θηλαστικών. Όμως υπάρχει και συνέχεια: οι τροπικές θάλασσες που βρέχουν την Ινδονησία σε ακτογραμμή 80.000 χλμ. δημιουργούν επίσης ένα απίστευτο θαλάσσιο οικοσύστημα που περιλαμβάνει παραλίες, αμμόλοφους, εκβολές ποταμών, μανγκρόβια δάση (με ρίζες και κορμούς βυθισμένους στο νερό), κοραλλιογενείς υφάλους, φύκια, παλίρροιες και άμπωτες, οικοσυστημικές νησίδες κ.α. Τέλος η Ινδονησία είναι τμήμα του Κοραλλιογενούς Τρίγωνου (Ινδονησία, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Παπούα Νέα Γουινέα, νησιά Σολομώντα και Ανατολικό Τιμόρ). Αυτό σημαίνει ότι φιλοξενεί μια τεράστια ποικιλία κοραλλιών, περισσότερα από 1.650 είδη. Με δυο λόγια μπορούμε να το πούμε: η Ινδονησία είναι μια Γη Επαγγελίας που υπάρχει ακόμη…

• Το μπαομπάμπ είναι ένα πολύ αλλόκοτο δέντρο, που φύεται στη Μαδαγασκάρη, στην ηπειρωτική Αφρική και την Αυστραλία.
• Ανάλογα με το είδος τους, τα δέντρα φτάνουν σε ύψος από 5 έως 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους κυμαίνεται από 7 έως 15 μέτρα.
• Το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι ο «πρησμένος» κορμός τους, που στην πραγματικότητα αποτελεί χώρο αποθήκευσης νερού - το δέντρο μπορεί να αποθηκεύσει τουλάχιστον 120.000 λίτρα νερού και να αντέξει και σε πολύ σκληρές συνθήκες ξηρασίας.
• Τα κλαδιά στην κορυφή του δένδρου είναι πολύ μικρά σε σχέση με τον κορμό.
• Οι καρποί του είναι ξυλώδεις σε μορφή πεπονιού.
• Το μπαομπάμπ έχει πολλαπλές χρήσεις:
• Το φρούτο περιέχει έξι φορές περισσότερη ποσότητα βιταμίνης c από τα πορτοκάλια και διπλάσια ποσότητα ασβεστίου από το γάλα.
• Ο χυμός τους χρησιμοποιείται στην παρασκευή αλκοολούχου ποτού.
• Οι σπόροι παράγουν βρώσιμο λάδι και τρώγονται ωμοί ή ψημένοι.
• Τα φύλλα τρώγονται ως λαχανικό.
• Οι ίνες του φλοιού του δένδρου χρησιμοποιούνται στην κατασκευή σχοινιών.
• Η χρήση του όμως δεν περιορίζεται στην κατανάλωση, καθώς χρησιμοποιείται και στην ιατρική και συγκεκριμένα, το φρούτο, τα φύλλα και η φλούδα ωφελούν σε περίπτωση πυρετού και νεφρικών ασθενειών και οι σπόροι του κατά της δυσεντερίας.
• Σύμφωνα με έναν αραβικό μύθο, το μπαομπάμπ οφείλει το αλλόκοτο σχήμα του στον ίδιο το Διάβολο, που κάποτε το ξερίζωσε και το ξαναφύτεψε ανάποδα (upside-down tree).