Χρυσοκίτρινες ακτίνες να φωτίζουν τις πέτρινες σκεπές των περίτεχνων παλατιών της ιερής πόλης… Αχνά κομμάτια ομίχλης σαν πέπλο, διαλύονταν αργά-αργά αποκαλύπτοντας το μεγαλείο μιας πόλης που δεν ηρεμεί ποτέ – ίδια κι απαράλλακτη στο πέρασμα των αιώνων…
Οι λιλιπούτειες μαιμούδες άρχιζαν τον τρελό χορό πάνω στα σύρματα και στα καλώδια, απειλώντας να εισβάλουν στα λίγα εναπομείναντα παράθυρα χωρίς πλέγμα…
Λίγο πιο πέρα στο Manikarnika Ghat οι πυροστιές που έκαιγαν ολονυκτίς συνέχιζαν το πορτοκαλί τους χρώμα, με τη στάχτη των νεκρών να εξαγνίζεται στα θολωμένα πλην όμως ιερά νερά της Γκάνγκα.

Του Γ. Σωρανίδη

Δεν ακούς κραυγές, κλάματα, μόνο το θρόισμα του ανέμου, την αύρα του ποταμού που παρασέρνει τις ψυχές στον Παράδεισο…

Μα να! Λίγο πιο πέρα στο κεντρικό ghat οι πρώτοι προσκυνητές, κρατούν το παγούρι τους για να πάρουν νερό από την Γκάνγκα. Ως και το μπουλούκι των ζητιάνων ξύπνησε στα σκαλοπάτια και τεντώνεται από το λιγοστό ύπνο, σπρώχνοντας επιδεικτικά το πιατάκι τους στους περαστικούς ικετεύοντας μερικές ρουπίες ή λίγο ρύζι… Ακόμη και οι μαϊμούδες πετούν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι στα σκονισμένα από το χρόνο παλάτια κατά μήκος του ποταμού… Οι αμέριμνες βάρκες γεμίζουν τουρίστες και ξεκινούν το ταξίδι τους φέρνοντας το ποτάμι πάνω κάτω… αδιάκοπα.

Ο μουεζίνης ακούστηκε κι αυτός να λέει το τραγούδι του από τα μεγάφωνα στο κοντινό τζαμί.. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται μηχανές, ποδήλατα και αγελάδες – οι βασίλισσες των δρόμων- να δίνουν το παρόν τονίζοντας την ιερότητά τους στην πόλη ετούτη…
Πολλά και τα ονόματα της πόλης στο διάβα των ετών. Ανανταμπάντ, Κάσι, Μπενάρες, Βαρανάσι, μαρτυρούν το σαγηνευτικό της παρελθόν. Αλλά και οι ιερείς και σαντού που στήνουν τις ομπρέλες τους και διαλογίζονται από νωρίς το πρωί.

Αυτό είναι το Μπενάρες, «η πόλη των τεχνών και των νεκρών», με το παλαιότερο Πανεπιστήμιο της Ινδίας, πάνω από 10.000 ναούς αφιερωμένους στο Σίβα, αλλά και πάνω από 250 άτομα την ημέρα να καίγονται στα ιερά νερά, και με τους πιο σπουδαίους καλλιτέχνες του σιτάρ, και δασκάλους γιόγκα.
Όλα αυτά ερωτοτροπούν αδιάκοπα σε ένα συνεχές καθημερινό παιχνίδι.

Ιερή γη, Μητέρα Ινδία, «άγια πόλη», Βαρανάσι: και να θες να τη βγάλεις από το νου σου δεν μπορείς, θα μένει πάντα κλειδωμένη σε ένα συρταράκι του μυαλού, της σκέψης…