Αυτό σημαίνει το αραβικό όνομά του (al-Mamlakahal-Maghribiyyah). Κι όμως το Μαρόκο, μοιάζει περισσότερο με εξωτικό ανατολίτικο παραμύθι. Σουλτάνοι, πολεμιστές, χαρέμια και καραβάνια ξεπροβάλλουν θαρρείς, από κάσμπες (οχυρά), οάσεις, παλάτια, πύργους και τζαμιά. Αναμειγνύονται σε ένα ιδιόμορφο σύμπλεγμα, με ένα κράμα ευρωπαϊκών επιρροών, ισλαμικού και σύγχρονου πολιτισμού… ζυμωμένα μαζί τους ανά τους αιώνες, σε ένα τόπο-πύλη της Δύσης προς την Αφρική.

‘Μαρόκο’ από τη λέξη Marrakesh (το μεσαιωνικό λατινικό όνομα της πρώην πρωτεύουσάς  του Μαρακές), δάνειο από την ‘MurN'Akush’ («Χώρα του Θεού») των Βέρβερων (από την αραβική λέξη Al Barbar εκ του ελληνικού ‘βάρβαρος’).

Και μόνο τόσα ονόματα αντανακλούν την πολύπτυχη ιστορία και κουλτούρα μιας χώρας γεμάτης αντιθέσεις, που ξεσηκώνει τις αισθήσεις.. Παλιό και νέο συγκρούονται αέναα και σαν από θαύμα ισορροπούν. Οι αυτοκρατορικές Φεζ, με την απαράμιλλη μεδίνα της (παλιά πόλη εντός των τειχών), Μεκνές με την θαυμαστή πύλη Μανσούρ, Μαρακές, με την πιο πολυσύχναστη πλατεία στην Αφρική Τζεμάα Ελ Φνα. Αλλά και μια Καζαμπλάνκα, με ευρωπαϊκών προδιαγραφών εμπορικά κέντρα στην παραθαλάσσια La Corniche, δορυφορικά πιάτα αλλά και μιναρέδες. Καβαλάρηδες σε καμήλες και γαϊδούρια (αν φωνάξουν ‘Balak!’ κάντε άκρη), αφοσιωμένοι στα κινητά τους.

Ένα χορταστικό οδοιπορικό- κατάδυση στις πιο σαγηνευτικές γεωγραφικές και πολιτιστικές γωνιές. Από τη μια πολυεπίπεδη εξερεύνηση απ’ άκρη σ’ άκρη κι από την άλλη χαλάρωση στα κρυμμένα στολίδια ‘ριάντ’: παλιά αρχοντόσπιτα που τώρα λειτουργούν ως σύγχρονοι ξενώνες, με µεγάλες, όμορφες εσωτερικές αυλές και οντάδες περιµετρικά. Κάποια προσφέρουν χαµάµ και ταράτσες με θέα, για φαγητό, καφέ με κανέλα, τσάι με μέντα, λαχταριστά σιροπιαστά, τσουρέκι με αμύγδαλο και πορτοκάλι.