Πληροφορίες για: Νάξος

Η Απείρανθος όπως την βάπτισε ένας λόγιος της επανάστασης του 1821 ή Τ'Απεράθου πάντα σε γενική πτώση όπως είναι το κανονικό της όνομα είναι ένα από τα πιο διάσημα χωριά στις Κυκλάδες. Το όνομα της το πήρε απότι φαίνεται από κάποιον γεωκτήμονα που λέγονταν Πέραθος. Η Απείρανθος είναι χτισμένη γύρω από δύο πύργους που ανήκαν σε φράγκους φεουδάρχες, από τους πολλούς που εποίκησαν τον νησί κατά την διάρκεια της φραγκοκρατίας. Η Απείρανθος σε πείσμα των εποχών φυλάει ως κόρη οφθαλμου τον παραδοσιακό αρχιτεκτονικό της χαρακτήρα και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην τεράστια αγάπη των κατοίκων της για τον μοναδικό τους τόπο. Την Απείρανθο να ακούσετε να την λένε και το χωριό από μάρμαρο καθώς εκτός από τα σπίτια που το χρησιμοποιούν ως δομικό υλικό, μάρμαρα θα βρείτε στρωμένα και στους δρόμους. Η Απείρανθος και οι κάτοικοι της θα κερδίσουν κατευθείαν την τον σεβασμό σας και την αγάπη σας, εκτός από την φιλοξενία τους και από το πόσο φροντισμένο διατηρούν τον τόπο τους, αλλά και με την αυθεντικότητα τους και δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη που η Απείρανθος έχει 4 μουσεία (αρχαιολογικό, λαογραφικό,φυσικής ιστορία και Γεωλογικό). Στην Απείρανθο υπάρχει ακόμη βιβλιοθήκη, υφαντουργικός σύλλογος γυναικών και εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και διάκοσμου εκκλησίες όπως η Αγία Κυριακή. Από την Απείρανθο κατάγονται πολλοί σημαντικοί άνθρωποι των τεχνών, των γραμμάτων και της πολιτικής. Με πιο σημαντικό τον Μανώλη Γλέζο που στις 30 Μαίου 1941 μαζί με τον Απόστολο Σάντα, κατέβασαν την γερμανική σημαία με την σβάστικα από την Ακρόπολη. Με την πράξη τους αυτή που ήταν η πρώτη πράξη αντίστασης στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη σηματοδότησαν την απόφαση των Ελλήνων να αντισταθούν στην γερμανική κατοχή.

Στο βόρειο οδικό τμήμα και σε απόσταση 7 χιλιομέτρων από τη Χώρα βρίσκεται το χωριό των Εγγαρών μέσα στον ομώνυμο καταπράσινο κάμπο. Ο Νίκος Καζαντζάκης το αποκαλεί ως «επίγειο παράδεισο» στο βιβλίο του ¨Αναφορά στο Γκρέκο¨ αφού περνούσε εκεί τα καλοκαίρια του όταν έζησε στη Νάξο. Οι κάτοικοι περίπου 200 ασχολούνται με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία αφού ο κάμπος τους δίνει πολλές δυνατότητες. Στην είσοδο του χωριού δεσπόζει η Κοίμηση της Θεοτόκου και δίπλα της βρίσκεται η πέτρινη πλατεία που παίζουν τα κοπελάκια (παιδάκια). Στο χωριό υπάρχουν καφενεία και δυο ταβέρνες με εξαιρετικό σπιτικό φαγητό καθώς επίσης και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Μπορεί κανείς να επισκεφθεί τα δυο αναπαλαιωμένα ελαιοτριβεία και το παλιό μαρμάρινο γεφύρι με τις δυο καμάρες του. Στη Μέσα γειτονιά κατά μήκους του ποταμού υπάρχουν νερόμυλοι σε καλή κατάσταση. Τέλος δίπλα στον κάμπο υπάρχει λίμνη που φιλοξενεί διάφορα πουλιά, ανάμεσά τους τον «καλαμοκανά» και στο τελείωμα αυτής βρίσκεται η παραλία του Αμμίτη με την τεράστια αμμουδιά που τα κύματά της προσφέρουν τη χαρά σε αυτούς που ασχολούνται με τα θαλάσσια σπορ. Τα έθιμα του χωριού ζωντανεύουν έντονα τις απόκριες με τους φουστανελάδες και τα βιολιά και το Πάσχα με τις περιφάνες (καλάμια δεμένα που παίρνουν φωτιά) στον επιτάφιο και τα μάσκουλα (αυτοσχέδιες κροτίδες) που δίνουν το στίγμα τους. Το καλοκαίρι διοργανώνεται στα μέσα Αυγούστου μεγάλο πανηγύρι στο δημοτικό σχολείο με ξεφάντωμα ως το πρωί.

Σημαντικότατο και ένα από τα μεγαλύτερα ορεινά χωριά της Νάξου με σπουδαία παράδοση και ιστορία. Βρίσκεται σε απόσταση 34 χιλιομέτρων από τη Χώρα στο βορειοανατολικό τμήμα του νησιού. Οι κάτοικοί της στο παρελθόν ασχολούνταν με την εξόρυξη της σμύριδας του ορυκτού αυτού που έδωσε αίγλη και οικονομική άνθηση στον τόπο. Στις μέρες μας υπάρχει περιορισμένη δραστηριότητα και οι ντόπιοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και τη κτηνοτροφία. Μπορεί κανείς ωστόσο να επισκεφθεί τις παλιές εγκαταστάσεις στο δρόμο προς Λιώνα και να δει από κοντά τον μοναδικό εναέριο σιδηρόδρομο μήκους 16 χιλιομέτρων που μετέφερε το ορυκτό από το χωριό προς το λιμάνι της Μουτσούνας. Η Κόρωνος είναι κτισμένη αντικρυστά και ανάμεσα της υπάρχει μια λαγκαδιά. Παρόλο που έχει τα σοκάκια της, διάφορα στεαστά, ασπρισμένα σπίτια και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά των Κυκλάδων σου δίνει την αίσθηση πως θα μπορούσες να βρίσκεσαι σε ένα τοπίο της βόρειας Ελλάδας. Αξίζει η βόλτα προς το γεφύρι που θα σε φέρει σε μικρά καφενεδάκια με ρακές και τοπικά εδέσματα και σε ταβέρνες που διαθέτουν εξαιρετικά κρέατα και τυριά, άλλωστε το χωριό είναι διάσημο για τα προϊόντα του και προορισμός για αυτούς που ψάχνουν εκλεκτές γαστρονομικές προτάσεις. Ο περίπατος προς την Αγία Μαρίνα είναι μοναδικός και τριγύρω υπάρχουν περιποιημένες αυλές, χαμογελαστοί και φιλόξενοι άνθρωποι, πιάστε κουβέντα μαζί τους και διεισδύστε στην τοπική κουλτούρα. Το χωριό διαθέτει αξιόλογο λαογραφικό μουσείο και το καλοκαίρι διοργανώνει μεγάλο πανηγύρι με πλήθος κόσμου να συρρέει και να διασκεδάζει πραγματικά νησιωτικά με άφθονο χορό, φαγητό και κρασί. Αξιοθέατο της περιοχής αποτελεί το μοναστήρι της Παναγίας της Αργοκοιλιώτισσας που συγκεντρώνει πλήθος κόσμου στην εορτή του, κτισμένο σε μοναδικό σημείο με υπέροχη θέα στο ανοικτό γαλάζιο. Αξιόλογος και ο μεσαιωνικός οικισμός με το όνομα Ατσιπάπη που παραπέμπει πραγματικά σε παλιές εποχές.

Ο Κυνίδαρος, κοινότητα μέχρι το 1998 και οικισμός (τοπικό διαμέρισμα) του Δήμου Νάξου εν συνεχεία και σήμερα Δημοτική κοινότητα του δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, βρίσκεται στο κεντρικό - βορειοδυτικό τμήμα του νησιού και σε υψόμετρο περί τα 415,00 μέτρα. Αναπτύσσεται αμφιθεατρικά και με θέα προς την μεσημβρία, ανάμεσα στο Σχολείο (1936) του οικισμού που στέφεται από αλσύλλιο πεύκων (1970) και είναι κτισμένο στο υψηλότερο σημείο του χωριού σε ειδικά διαμορφωμένο άνδηρο, και στον ενοριακό Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου (1842) που καταλαμβάνει το χαμηλότερο σημείο αντίστοιχα, και συνορεύει κατά τη νοτιοανατολική του πλευρά με το κοιμητήριο του χωριού, λίγο ψηλότερα από μια γραφική ρεματιά με πλατάνους, φυλλάδες (πικροδάφνες) και ιτιές. Την εικόνα του χωριού πλαισιώνει προς τα βορειοανατολικά η κορυφογραμμή του όρους "Κόρωνος", ενώ ένα δάσος δρυών, οι «Ντρυάδες» κοντά στην ανατολική έξοδο του χωριού και η κοιλάδα των «Χαλάντρων» στα βόρεια αποτελούν τις δύο σημαντικές εστίες «πρασίνου» του οικισμού. Ο Κυνίδαρος διαθέτει περίπου 250 σπίτια, πολλά από τα οποία καλοκαιρινά, ενώ έχει περίπου 400 μονίμους κατοίκους. Οι κάτοικοι ασχολούνται με τη γεωργία, την κτηνοτροφία, τις οικοδομικές δραστηριότητες, το εμπόριο και τη μεταποίηση, ενώ συντηρούν με σεβασμό και την πλούσια μουσικοχορευτική παράδοση του χωριού. Από τον Κυνίδαρο προέρχονται οι θεμελιωτές της μεγάλης μουσικής παράδοσης του νησιού, ο Γεώργιος Κονιτόπουλος (Πουλογιώργης) και οι υιοί του, οι βιολιτζήδες Μιχάλης (Μωρός) και Νικόλαος (Νικολής) και ο δεξιοτέχνης του σαντουριού, Φλώριος. Τα παιδιά του Μιχάλη, ο Γιώργος, η Ειρήνη, ο Κώστας, η Αγγελική και ο Βαγγέλης είναι η γνωστή οικογένεια των Κονιτοπουλαίων η οποία διέδωσε το νησιώτικο τραγούδι ανά την Ελλάδα. Κοντά στην μουσική αυτή παράδοση, η οποία συνεχίζεται με αμείωτη ένταση έως σήμερα, με πολλούς υψηλής ποιότητας βιολιτζήδες, όπως ο Στάθης Κουκουλάρης, και λαουτιέρηδες, όπως ο Αντώνης Κονιτόπουλος, οι Κυνιδαριώτες συνδύασαν το όνομά τους με την ιδιαίτερη ικανότητα στο χορό, καθώς και την έντονη αγάπη προς τα γλέντια και τη διασκέδαση. Βασική επίσης οικονομική δραστηριότητα και συγχρόνως σήμα κατατεθέν της γεωμορφολογίας του χωριού προς την δυτική του έξοδο, αποτελεί η εξόρυξη καλής ποιότητας λευκού (κυρίως) μαρμάρου η οποία προσφέρει ακμή στον οικισμό, αλλοιώνει όμως αργά αλλά σταθερά το φυσικό του περιβάλλον. Η ιστορία του χωριού αρχίζει από τα αρχαϊκά χρόνια όπως μας δείχνουν επιγραφές στου "Περγαντή" και στη "Νυφιώτισσα", καθώς και πολλά αρχαιολογικά ευρήματα από ανασκαφές του Ντούμα στην περιοχή "Ακρωτήρι", στο περιβάλλον του Κυνιδάρου. Την παρουσία του χωριού στα Βυζαντινά χρόνια μαρτυρούν τα σημαντικά βυζαντινά μνημεία του χωριού, όπως ο Ιερός Ναός του Αγίου Δημητρίου στα "Χάλαντρα" (9ος αιώνας), ενώ στους μέσους και ύστερους βυζαντινούς χρόνους είναι πιθανόν να ανάγονται σε κάποια φάση τους και οι παλαιότατοι Ιεροί Ναοί της Αγίας Ειρήνης (κοντά στο χωριό), του Τιμίου Σταυρού στις "Λεύκες", του Αγίου Πνεύματος και του Προφήτη Ηλία στο "Ακρωτήρι" και του Αγίου Ιωάννου σε επαφή προς τον ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου. Ο Κυνίδαρος (ή Κυνήδαρος ή Κινίδαρος) πάντως αναφέρεται με το όνομα αυτό από το 1539 τουλάχιστον, όπως μαρτυρείται σε δημοσιευμένο δικαιοπρακτικό έγγραφο της 9ης Μαρτίου του έτους αυτού. Ουσιαστικά αγνοούμε την ετυμολογική προέλευση του ονόματος του χωριού, επισήμως ωστόσο προέρχεται από την ΚΝΙΔΑ => ΚιΝΙΔΑρος, ενώ τοπικός θρύλος το συνδέει με παράδοση που θέλει τον Κυνίδαρο τόπο κυνηγίου . Τον καιρό της φραγκοκρατίας (1207 - 1566) αλλά και μετά την οριστική κατάλυσή της από τους Τούρκους (1566) και έως το 1819 ο Κυνίδαρος, όπως και οι άλλες περιοχές του νησιού, πλήρωνε "Εντριτίες", δηλαδή το ένα τρίτο των εισοδημάτων του, ως φόρο στους απογόνους των φράγκων φεουδαρχών. Γνωρίζουμε μέσα από έγγραφα ότι το 1670 ο φράγκος "άρχοντας" που εισέπραττε τον παραπάνω φόρο για τον Κυνίδαρο ήταν ο Χρύσης Κορονέλος. Τα χρόνια της τουρκοκρατίας δεν υπήρξε έντονη παρουσία των Τούρκων, εμφανίζεται όμως κατά καιρούς μέσα από έγγραφα ο τίτλος του "βοεβόντα" και το "βοϊβοντίκι" που όπως φαίνεται σχετίζονται με την απονομή της δικαιοσύνης. Είναι βέβαιο πάντως και με βάση το περιεχόμενο πολλών εγγράφων ήδη από τον 17ο αλλά κυρίως τον 18ο και 19ο αιώνα, ότι στο χωριό υπήρξε ουσιαστικά αυτοδιοίκηση με επικεφαλής την τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία αφού οι κατά καιρούς εφημέριοι του χωριού απετέλεσαν και τους Νοταρίους, δηλαδή τους Συμβολαιογράφους του. Πρόκειται κατά βάση για τους προγόνους της λευιτικής οικογένειας Κλουβάτου που μέχρι πρότινος στελέχωνε με ιερείς τον Κυνίδαρο. Το σημαντικότερο γεγονός των χρόνων της τουρκοκρατίας, είναι η ίδρυση από τον τότε Μητροπολίτη Παροναξίας Άνθιμο, τον Παριανό Δραγουμάνο του τουρκικού στόλου Νικόλαο Μαυρογένη, τον Άρχοντα των Ορθοδόξων χωρικών Μαρκάκη Πολίτη και το Κοινό (Κοινότητα) των Χωρίων, του Σχολείου της Ναξίας (1775) που στεγάστηκε στη μεγαλοπρεπή, τρίκλιτη βασιλική του Αγίου Αρτεμίου (1780) στην περιοχή των Χαλάντρων και στο οποίο δίδαξε ο δάσκαλος του Γένους Χρύσανθος ο Αιτωλός, αδελφός του μάρτυρα εθναποστόλου Αγίου Κοσμά του Αιτωλό. Το συγκεκριμένο μνημείο, ένα από τα σημαντικότερα της Νάξου, μπορεί να το επισκεφτεί κανείς εύκολα οδοιπορώντας για ένα περίπου δεκάλεπτο μέσα στην κοιλάδα των Χαλάντρων, όπου μπορεί, εκτός των άλλων να επισκεφτεί το πέτρινο δίτοξο πέτρινο γεφύρι του 1898 και τους εφτά νερόμυλους του χωριού, κατασκευές επίσης των χρόνων της Τουρκοκρατίας. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας κτίστηκαν και άλλες εκκλησίες του χωριού, όπως ο παλαιότερος (στη θέση του προαναφερθέντος σημερινού) Ενοριακός Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου (υπήρχε, με βάση έγγραφα, οπωσδήποτε προ του 1794), η Αγία Παρασκευή στο "Πλατσάκι", πιθανόν δε και η Αγία Κυριακή στην ομώνυμη θέση κοντά στη "Γέννηση". Μετά την απελευθέρωση κτίστηκαν και οι υπόλοιπες εκκλησίες του χωριού, όπως ο Άγιος Νικόλαος (1919) απέναντι από το χωριό (δίπλα σε ερειπωμένο ομώνυμο, πιθανόν βυζαντινό, ναό), η Αγία Σοφία στο "Ακρωτήρι" (1892), ο Άγιος Στυλιανός (1997) και Αγία Άννα (1998). Οι κάτοικοι του Κυνιδάρου είναι κατά βάση γηγενείς, οι ρίζες τους δηλαδή τοποθετούνται στα βυζαντινά χρόνια, υπάρχουν όμως σίγουρα μεταξύ των κατοίκων και απόγονοι εποίκων από διάφορα μέρη της Ελλάδας οι οποίοι, φεύγοντας κατά καιρούς από τους τόπους τους, βρήκαν ζεστή αγκαλιά στο φιλόξενο Κυνίδαρο. Έχουμε λοιπόν κρητικούς, όπως μαρτυρούν τα κρητικά επώνυμα που ακόμη και σήμερα επιχωριάζουν στον Κυνίδαρο (Αντωνάκης, Λιαδάκης, Καπετανάκης, Γεροντάκης κλπ) και μάλιστα απογόνους του πρωτοπαλίκαρου του Σφακιανού ήρωα και μάρτυρα (1771) Δασκαλογιάννη, του Μανούσου Κούτσουπα. Έχουμε επίσης εποίκους από τη Πελοπόννησο (Τσακωνιάτης), από τα Επτάνησα (Τσελέντης), τη Μυτιλήνη (Μυτιληναίος) αλλά και τη γειτονική Πάρο (Χανιώτης, Σκιαδάς, Ρούσσος κλπ).

Ένα από τα πιο παλιά χωριά του νησιού σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από το λιμάνι της Νάξου. Το όνομα προέρχεται από τα αρχαία χρόνια και δείγμα της μακράς ιστορίας του οικισμού αυτού είναι οι αρχαίες σχολές γλυπτικής που βρίσκονται και ο ομώνυμος κούρος των Μελάνων (αρχαία άγαλμα), έργο του 6ου πΧ αιώνα. Στην περιοχή συναντώνται επίσης το ρωμαϊκό και αρχαϊκό υδραγωγείο του Φλεριού που άλλοτε τροφοδοτούσε τη Χώρα της Νάξου. Κάποια τμήματά του είναι εμφανή και τα συναντά κανείς στη διαδρομή προς το λιμάνι. Οι κάτοικοί του δραστήριοι ασχολούνται με τις εργασίες της οικοδομής και η φήμη τους απλώνεται σε όλο το νησί αλλά και με τη κτηνοτροφία και τη γεωργία. Το χωριό είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στην πλευρά μιας λαγκάδας πλούσιας σε βλάστηση, κάτι που το μαρτυρούν και οι παλιοί νερόμυλοι που κοσμούν το τοπίο. Το μάτι του επισκέπτη μαγνητίζεται στο πράσινο των οπωροφόρων δέντρων και των ελιών. Στις Μέλανες θα συναντήσετε ταβέρνες με εκλεκτό φαγητό, δοκιμάστε οπωσδήποτε κόκορα κρασάτο μια ντόπια συνταγή μοναδική! Υπάρχουν και καφενεία για τον καφέ σας, ένα γλυκό ή μια ρακή, εκεί θα συναντήσετε και τους ντόπιους ανοιχτόκαρδους και φιλόξενους κατοίκους. Σημαντικότατο μνημείο της περιοχής και συνάμα ένα από τα πιο μοναδικά της Μεσογείου αποτελεί το Παλάτι των Ιησουιτών. Βρίσκεται στην περιοχή Καλαμίτσια πολύ κοντά στο χωριό, αποτελούσε την εξοχική κατοικία του τάγματος των Ιησουιτών, μοναχών που έδρασαν την περίοδο της Φραγκοκρατίας στο νησί. Κτίσμα του 17ου αιώνα που παρόλο που δεν είναι πύργος διαθέτει αμυντικές επάλξεις, περπατώντας θα συναντήσει κανείς το μαγειρείο, τους ξενώνες, τις αποθήκες, τους στάβλους για τα ζώα και έναν θαυμάσιο περιστερώνα που στεγάζεται σε διαφορετικό κτίριο.

Στα 17 χλμ από τη Χώρα βρίσκεται το μεγαλύτερο χωριό της Νάξου κτισμένο ανάμεσα σε δυο καταπράσινες πλαγιές. Πρόκειται για το χωριό με την μεγαλύτερη ανάπτυξη μετά τη Χώρα και αριθμεί περισσότερους από 2000 μόνιμους κατοίκους. Πλήρως οργανωμένο με διοικητικές υπηρεσίες, τράπεζες, ταχυδρομείο, σχολεία και τα δημόσια Ι.Ε.Κ το καθιστούν ζωντανό πόλο του νησιού. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη κτηνοτροφία αλλά και με άλλες δραστηριότητες όπως την οικοδομή και τον τουρισμό. Τα κρέατα του χωριού είναι ξακουστά και ιδιαίτερα αυτά της ελεύθερης βοσκής. Μια δοκιμή στις ταβέρνες θα σας πείσει αναμφισβήτητα. Το Φιλότι σφύζει από ζωή με τα παιδιά του να τρέχουν στους δρόμους και τους ντόπιους να μαζεύονται, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, στην κεντρική πλατεία κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο που χαρίζει απλόχερα τη σκιά του. Καθίστε παρέα τους στα καφενεία και συνδιαλεχτείτε για να γνωρίσετε καλύτερα τα ήθη και τον πολιτισμό τους. Άνθρωποι περήφανοι για τον τόπο τους και συνάμα φιλόξενοι πρόθυμα θα σας δώσουν κάθε πληροφορία που χρειάζεστε. Περπατήστε στα ασπρισμένα του σοκάκια και θαυμάστε παλιά αρχοντικά αλλά και όμορφα λαϊκά σπίτια με τις ανθοστόλιστες αυλές τους. Τα αξιοθέατα πάρα πολλά. Επισκεφθείτε την Παναγιά τη Φιλοτίτισσα, τον πύργο του Μπαρότση, τον ανεμόμυλο του Πασπαλίτη, τα βυζαντινά εκκλησάκια της Παναγίας των Αρίων και του Αρχατού καθώς και τον Άγιο Ευστάθιο. Στο κεντρικό δρόμο θα συναντήσετε και τη μοναδική Συλλογή Ελληνικών Νομισμάτων του Νικ. Μουστάκη. Επίσκεψη στο Συνεταιρισμό των Γυναικών όπου θα ψωνίσετε τοπικά προϊόντα και γλυκά. Βγαίνοντας από το χωριό αξίζει να δείτε τη πανοραμική θέα από ένα πλάτωμα του δρόμου προς την κατεύθυνση της Απειράνθου. Λίγο πριν στο δεξί σας χέρι θα συναντήσετε πινακίδα που σας οδηγεί στην περίφημη Βρύση του Αρίων με τα τρεχούμενα νερά και τους πλατάνους να δημιουργούν ένα όμορφο περιβάλλον. Στο σημείο αυτό ξεκινά μονοπάτι που σας οδηγεί στο σπήλαιο του Ζα και στη συνέχεια στην κορυφή του ψηλότερου βουνού των Κυκλάδων που πήρε το όνομά του από το θεό Δία που σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε στην Κρήτη και έπειτα μεγάλωσε στο Ζα της Νάξου. Ο επισκέπτης έχει την ευκαιρία την περίοδο του δεκαπενταύγουστου να παραβρεθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσικοχορευτικά πανηγύρια του νησιού και να ξεφαντώσει χορεύοντας και δοκιμάζοντας το άφθονο κρασί και τις τοπικές συνταγές. Επίσης στο χωριό γίνονται πολλές εκδηλώσεις πολιτιστικού περιεχομένου που αξίζουν την προσοχή σας και φιλοξενούνται συχνά στο Πνευματικό Κέντρο.

Πρόκειται για το λιμάνι του νησιού και το πρώτο μέρος που συναντάτε φθάνοντας στη Νάξο. Αποτελείται από διάφορα μέρη όπως τα «Παλάτια» με την εντυπωσιακή Πορτάρα, το Κάστρο, τη Γρόττα και την περιοχή του Αγίου Γεωργίου. Διαθέτει όλες τις ανέσεις που χρειάζεται ο επισκέπτης. Ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια για να καταλύσει, διοικητικές υπηρεσίες, τράπεζες και πληθώρα από μαγαζιά που εξυπηρετούν κάθε σας ανάγκη είτε για διασκέδαση και φαγητό είτε για ψώνια. Ο παραλιακός της δρόμος το βράδυ μετατρέπεται σε πεζόδρομο και μπορείτε να απολαύσετε τη βόλτα σας αγναντεύοντας προς το μεσαιωνικό Κάστρο και την Πορτάρα. Φυσικά οι επιλογές σε καφέ, εστιατόρια και μπαρ είναι πάρα πολλές και τις συναντάτε είτε στο παραλιακό τμήμα είτε στα σοκάκια της Παλιάς Αγοράς αλλά και στα σοκάκια γύρω από το Κάστρο. Η επίσκεψη στην Πορτάρα, το ναό του Απόλλωνα είναι επιβεβλημένη ειδικά στη δύση του ηλίου που θα σας χαρίσει ένα από τα πιο μαγευτικά ηλιοβασιλέματα των Κυκλάδων. Η ανάβαση στο Κάστρο θα σας φέρει σε γνωριμία με τη ζωή των κατακτητών με τα αξιοθέατα στο διάβα σας να είναι πάρα πολλά όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο, τη Σχολή των Ουρσουλινών, το Ενετικό και Βυζαντινό Μουσείο, τη Καθολική Μητρόπολη και πλήθος άλλων που μαρτυρούν την περίοδο ακμής της ενετοκρατίας στο νησί. Στην περιοχή της Γρόττας βρίσκεται η Ορθόδοξη Μητρόπολη και απέναντί της το Αρχαιολογικό Επιτόπιο Μουσείο. Στην παραλία επάνω ξεχωρίζει ο ναός της Παναγίας της Παντάνασσας και στα δεξιά της παραλίας προς τον Άγιο Γεώργιο το επιβλητικό δημαρχείο με το άγαλμα της ναξιακής Σφίγγας. Στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου βρίσκονται τα περισσότερα ενοικιαζόμενα δωμάτια αλλά και η πλήρως οργανωμένη παραλία με τα ρηχά ήσυχα νερά, κατάλληλα για παιδιά και οικογένειες. Η αγορά της Νάξου διαθέτει κάθε αγαθό που αναζητάτε είτε τουριστικής φύσης είτε για τα εκλεκτά τοπικά προϊόντα του νησιού είτε για κάθε είδους αγορά που θα κάνατε σε μια μεγάλη πόλη. Η Παλιά αγορά ξεχωρίζει για τα περίφημα στενά ασπρισμένα της σοκάκια που θα βρείτε μαγαζιά για να φάτε αλλά και να ψωνίσετε. Για τις αγορές σας επίσης αναζητήστε και τα μικρά μαγαζάκια τριγύρω από το Κάστρο που διαθέτουν πληθώρα από όμορφα αντικείμενα. Η Χώρα της Νάξου σφύζει από ζωή και την περίοδο του καλοκαιριού θα έχετε τη δυνατότητα να το βιώσετε. Οι επιλογές άφθονες και για τους πιο απαιτητικούς, επιλέξτε αυτό που σας ταιριάζει περισσότερο. Επίσης οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται σε διάφορα σημεία της αποτελούν γνώρισμα της καλοκαιρινής περιόδου με πλήθος μουσικοχορευτικών παραδοσιακών δρώμενων, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις και περιοδικές εκθέσεις για τους λάτρεις της τέχνης.